The black and white markings on giant pandas may have served as an anti-predator device in the past when the animals had predation pressure. The black and white pattern might have broken up the outline the bears presented, similar to the effect of zebra stripes. Also, in the past, when these pandas inhabited snowier areas, the white may have helped these bears blend into the surroundings. However, today giant pandas live in almost snow free areas. Fortunately no more natural predators exist for pandas today (Ward and Kynaston, 1995).
Known Predators:
There is an ancient Chinese story about how giant pandas got their unique markings. A young girl who was a friend of these bears died and the pandas were struck with sorrow. They wept at the funeral and rubbed their eyes with their arms. The dark color from their arm bands was wiped onto their eyes. The bears then hugged themselves and marked their ears, shoulders, hind legs and rumps, resulting in the pattern seen today. The classification of A. melanoleuca has been a difficult one for researchers to agree upon. Giant pandas have several characteristics in common, like bamboo eating, with red pandas, who have sometimes been considered to be members of the raccoon family (but currently are also classified with bears). Today it is widely accepted with little doubt that that giant pandas belong to the bear family (Ward and Kynaston, 1995).
Perception Channels: tactile ; chemical
Threats to this species include poaching, habitat loss, human encroachment, and trouble breeding in captivity. Tourism around giant pandas' habitat means more hotels, waste disposal systems, cars, buses, etc. and less room for pandas. Remaining bamboo forests in China only support about 1,000 wild pandas. Thirteen panda reserves totaling an area of 6,227 square km make up half of the remaining habitat. Also, the habitat has been broken into about 20 different separate patches. The pandas have trouble migrating from one site to another. Although efforts are showing improvement compared to earlier years, the zoo population of about 100 pandas worldwide has yet to produce enough cubs to maintain itself. The first successful panda breeding came in 1980 at the Mexico City Zoo, however the infant died after 8 days. In August 1999 another cub was born at San Diego Zoo and seems to be flourishing. To protect the population in the wild, the Chinese government has many anti-poaching laws. Some violators of these laws have even been sentenced to death. In October 1989 the first executions for trading panda skins took place. China has also stopped commercial logging. In 1986 an education campaign took place among 5,000 villages. It attempted to teach farmers and villagers about panda protection and discourage them from cutting bamboo. In 1992 the Chinese government approved the National Conservation Program for the Giant Panda and its Habitat. Since the 1980s many programs have been put in place attempting to save these great animals. Success to breed them in captivity is looking more hopeful but in the wild the numbers are still low. Recent Chinese studies have shown that panda populations have actually been stable for 20 years, but all this effort still may not be enough to save this species (Ward and Kynaston, 1995; World Wildlife Fund, 2001; Massicot, 2001)
US Federal List: endangered
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
There are no real negative economic impacts of giant pandas on humans, primarily because of their rarity. Panda preserves occupy land that might be considered valuable for harvesting, but the presence of pandas and their economic impact through tourism and preservation of ecosystems is likely to more than make up for any negative impact of reduced development.
Giant pandas have been hunted for their fur. In recent years the pelt has been considered a valuable sleeping mat; it is comfortable but also believed to have supernatural markings which prevent ghosts and help predict the future through dreams. A panda skin is highly valued--in Japan it carries a price tag equal to $176,000. Giant pandas are also popular zoo exhibits attracting many people.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material; ecotourism ; research and education
Giant panda population is closely tied to bamboo abundance and vice versa. Pandas help to distribute the bamboo seeds over areas. However, as panda numbers dwindle so does bamboo, making it harder for them to find food. Panda protected areas help to protect native ecosystems.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Giant pandas have an extremely strict energy budget. They travel little and are usually foraging when they do move. Giant pandas can spend 10-12 hours a day feeding. Bamboo, the main source of pandas' diet (over 99%) is a very poor nutritional source but present all year round. Only about 17% of the nutrients found in the leaves and stalks are extracted. These bears make a trade-off to have a plentiful, easily obtained food source but with low nutritional value. Giant pandas are well-known for their upright feeding position which leaves their forelegs free to handle the bamboo stalks. This species has several special characteristics related to eating bamboo. The extra digit on the panda's hand helps the panda in tearing the bamboo. This adaptation also allows increased dexterity while handling bamboo. The stomach walls are extremely muscular to help digest the woody diet; and the gut is covered with a thick layer of mucus to protect against splinters (Ward and Kynaston, 1995; Malius, 2001; Massicot, 2001).
Foods eaten include: bamboo stems and shoots, fruits of plant matter like kiwi, small mammals, fish and insects.
Animal Foods: mammals; fish; insects
Plant Foods: leaves; fruit
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Ailuropoda melanoleuca, already considered rare in ancient China, is now limited to the provinces of Sichuan, Gansu, and Shanxi in the central part of the country. The total range covers 29,500 sq. km, but only 5900 sq. km is panda habitat (Ward and Kynaston, 1995; Massicot, 2001).
Biogeographic Regions: oriental (Native )
Giant pandas inhabit montane forests and mixed coniferous and broadleaf forests where bamboo stands are present (Helin et al., 1999; Massicot, 2001).
Range elevation: 1200 to 3900 m.
Habitat Regions: temperate
Terrestrial Biomes: forest
One giant panda lived to an age of about 34 years in captivity but that is uncommon. Normal max life expectancy in captivity is 26 years, surprisingly it is sometimes as much as 30 years. Lifespan in the wild is not known (Massicot, 2001; Helin et al., 1999; Word Wildlife Fund, 2001).
Range lifespan
Status: captivity: 34 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 10 to 15 years.
Typical lifespan
Status: captivity: 30 (high) years.
In general, A. melanoleuca has a round head, stocky body, and short tail. The shoulder height is 65-70 cm. It is well-known for its distinctive black and white markings. The limbs, eyes, ears, and shoulders are all black and the rest of the body is white. In some areas the black actually has a chesnut-red tinge. The dark markings around the eyes may be the reason for these animals' popularity giving them a wide-eyed, juvenile appearance. An enlarged shoulder and neck region along with a smaller back end gives giant pandas an ambling gait. A baculum (bony rod in soft tissue of penis) is present as in many other mammals. However, in other bears it is straight and forwardly directed, while in giant pandas it is "S" shaped and backwardly directed. Giant pandas also have several adaptations to the skull. They have a large sagittal crest that has become wider and deeper resulting in powerful jaws. The molars and premolars are wider and flatter than other bears' and they have developed extensive ridges and cusps in order to grind tough bamboo. A notable feature on these animals is an extra, opposable digit on the hand known as "the panda's thumb." It has caused confusion in the past as to these bears' classification. This digit is not actually a thumb but a pad of skin overlying a radial sesamoid structure (wrist bone) (Ward and Kynaston, 1995; Helin et al., 1999).
Range mass: 80 to 125 kg.
Range length: 1.5 to 1.8 m.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Females in this species increase their scent markings as well as become more vocal when sexually receptive. A study between sexually active and sexually inactive pandas suggested that scent markings relate to sexual activity and captive inhabitance could be the cause for the poor reproductive ability. Males may also compete for access to a female (Liu et al., 1998; Ward and Kynaston, 1995).
Mating occurs from March to May. The female is in estrous for roughly 1-3 days. There is usually a delay of implantation which can last 1.5 months to 4 months. This may be due to climatic conditions so that the young is born at a fairly stable time. Females are less active as estrous begins, however they become restless, lose their appetite, and their vulva swells. Most of the young are born in August and September. Actual embryonic development lasts about 1.5 months. At birth, giant pandas, like all other bears are blind and helpless; but unlike most bears at birth, giant panda cubs are covered with a thin layer of fur. Newborn cubs weigh 85 to 140 grams. Immediately after birth the mother helps place the infant bear into a position to suckle. Suckling takes place up to 14 times a day and lasts for periods of up to 30 minutes. Infant pandas open their eyes at 3 weeks and cannot move around on their own until 3-4 months and are weaned at about 46 weeks. A cub may remain with its mother up to 18 months (Massicot, 2001; Helin et al., 1999; Ward and Kynaston, 1995). Breeding these bears in captivity has been an incredible challenge. Giant pandas are notorious for their reluctance to breed in captivity (Helin et al., 1999; Milius, 2001; Ward and Kynaston, 1995).
Breeding interval: Female giant pandas may breed every 2 years or less frequently.
Breeding season: Breeding is from March to May.
Range number of offspring: 1 to 3.
Average number of offspring: 1.7.
Range gestation period: 112 to 163 days.
Average weaning age: 46 weeks.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 5.5 to 6 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 5.5 to 6 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous ; delayed implantation
Average birth mass: 110 g.
Average number of offspring: 1.5.
It has been found from studying giant pandas in captivity that they have twins more often than previously thought--roughly half the time. The mother usually selects one and the other dies shortly after (Milius, 2001).
Parental Investment: altricial ; female parental care
When we think of giant pandas, we think of lovely black and white bamboo-eating bears. They are cute and have many fans all over the world. But do youreallyknow about pandas?
High in dense bamboo forests in the misty, rainy mountains of southwestern China lives one of the world's rarest mammals: the giant panda, also called the panda. Only about 1,000 of these black-and-white relatives of bears survive in the wild.
Pandas eat almost nothing but bamboo shoots and leaves. Occasionally they eat other vegetation, fish, or small animals, but bamboo accounts for 99 percent of their diets. Pandas eat fast, they eat a lot, and they spend about 12 hours a day doing it. The reason: They digest only about a fifth of what they eat. Overall, bamboo is not very nutritious. To stay healthy, they have to eat a lot—up to 15 percent of their body weight in 12 hours—so they eat fast.
Pandas' molars are very broad and flat. The shape of these teeth helps the animals crush the bamboo shoots, leaves, and stems they eat. To get the bamboo to their mouths, they hold the stems with their front paws, which have enlarged wrist bones that act as thumbs for gripping. A panda should have at least two bamboo species where it lives, or it will starve.
Pandas are shy; they don't venture into areas where people live. This restricts pandas to very limited areas.
Bamboo contains very little nutritional value sopandas must eat 12-38kg every day to meet their energy needs.
But they do branch out, with about 1% of their diet comprising other plants and even meat. While they are almost entirely vegetarian, pandas will sometimes hunt for pikas and other small rodents.
Indeed, as members of the bear family, giant pandas possess the digestive system of a carnivore, although they have evolved to depend almost entirely on bamboo.
This reliance on bamboo leaves them vulnerable to anyloss of their habitat– currently the major threat to their survival.
Pandas live in coniferous or broadleaf forests with a lot of bamboo. The elevation of the forests they live in are between 5,000 to 10,000 feet above sea level.
Die groot panda (Ailuropoda melanoleuca) is 'n soogdier wat geklassifiseer is in die Ursidae-familie en voorkom in Sentraal- en Suid-China. Hoewel die reusepanda (Ailuropoda melanoleuca) eers in 1869 ontdek is en daar sedertdien min voorbeelde van hierdie dier deur dieretuine in die Westerse wêreld bekom kon word, is hierdie swart en-wit dier wat aan die wasbeer verwant is, alom bekend. Die panda het sy gewildheid te danke aan die feit dat hy soos 'n reusagtige, lewende teddiebeer lyk.
Die groot panda word gekenmerk deur 'n swart en wit pels. 'n Volwasse panda word omtrent 1,5 m lank en 75 cm hoog en kan tot 115kg weeg. Die panda se hoofbron van voedsel is bamboes maar hulle kan ook ander kos soos heuning, eiers en vis eet. Pandas is 'n bedreigde spesie met omtrent 1 600 pandas in die natuur en 188 in aanhouding. Volgens 'n sensus in 2005 is die natuurlike pandabevolking besig om te groei.
Die panda is die embleem van die Wêreldnatuurlewevereniging en dien as voor beeld van seldsame dierespesies wat bedreig word. 'n Minder bekende verwant is die klein panda (Ailurus fulgens), wat meer soos ʼn vos lyk. Wanneer tans van 'n panda gepraat word, word onmiddellik gedink aan die reuse panda met sy swartwitpatroon.
Teen die middel van die 19e eeu was egter net die klein panda (Ailurus fulgens) of kat beer bekend. Hy lyk baie na 'n vas met ʼn lang, ruie stert. Die klein panda leef hoofsaaklik teen die beboste hellings van die Himalajas, waar hy van Nepal af tot in Wes-China op ʼn hoogte van tussen 1 500 en 4000 m aangetref word.
In Europa is daar eers in 1821 van sy bestaan kennis geneem na 'n lesing deur die Brit Thomas Hardwicke. Dit het egter byna nog 'n halfeeu geduur voordat die eerste lewende voorbeeld van ʼn panda na Europa gebring is Op die oomblik word klein pandas in die meeste dieretuine aangehou, maar oor hul lewenswyse in die natuur is daar min bekend omdat pandas skugter diere is en hulle in die natuur dus nie maklik raakgesien word nie.
Die plaaslike bevolking ken hulle veral vanweë hul gewoonte om in afgeleë koeistalle te kom melk drink. Die diere leef meestal alleen en hou onderling kontak deur harde, herhaaldelike roepgeluide. Na aanleiding hiervan word die pandas deur die plaaslike bevolking "wah" of chitwa" genoem. Wanneer gevaar dreig, blaas die panda soos 'n kat, en as hy werklik aggressief word, grom hy soos ʼn beer.
Oor die algemeen is pandas egter vreedsame diere. Hoewel die panda tot die orde van die roofdiere (Carnivora) behoort, eet hy net by uitsondering voëltjies, insekte of ander vleis. Sy dieet bestaan hoofsaaklik uit knolle, akkers, berkebas, bamboesspruite en bessies. Vir die hantering van sy kos bevat die panda se hande 'n unieke sesde vinger, 'n verlengde handwortelbeen wat ongeveer dieselfde funksie vervul as die mens se duim.
Hoewel die reusepanda (Ailuropoda melanaleuca) in ou Chinese geskrifte gereeld genoem is, is die verhale as fabels afgemaak. Hierdie siening het eers in 1869 verander toe die Franse sendeling Armand David (1826- 1900) 'n pandapels by 'n ryk Chinees gesien het. Nog in dieselfde maand (Maart) het 'n paar medewerkers 'n jong panda geskiet en 'n maand later ook volgroeide pandas.
David het dit as 'n nuwe soort beer beskryf, maar in Parys het professor Milne-Edwards tot die gevolgtrekking gekom dat die skelet en gebit hierdie aanname weerlê. Die sesde duim en ander kenmerke het daarenteen op 'n verwantskap met die klein panda gedui. Hieroor is nog nooit eenstemmigheid bereik nie, maar die meeste dierkundiges klassifiseer albei pandas as ʼn aparte familie (Ailuridae), wat verwant is aan die gewone wasbeer (familie Procyonidae).
Die reusepanda trek talle jagters na China met die hoop om van die diere te vang sodat dit aan die hoogs mededingende dierkundige museums gelewer kan word. Die eerste Blankes wat hierin geslaag het, was Theodore en Kermit Roosevelt, die seuns van president Roosevelt, in 1928. Nog ekspedisies is onderneem en verskeie reuse pandas is geskiet voordat daar beset is dat ʼn lewende panda meer werd is as ʼn dooie.
Die feit dat die reusepanda eers so laat belangstelling gewek het, kan nie net aan sy ooreenkoms met die swartwit himalajabeer en die wit variasie van die bruinbere toegeskryf word nie, maar veral ook aan die diere se beperkte verspreidingsgebied. Die spesie kom net in 'n klein gedeelte van die oostelike Himalaja voor en dan ook in ondeurdringbare bamboesbosse op 'n hoogte van tussen 1 500 en 3500 m.
Bamboes is die panda se belangrikste voedsel, vandaar sy bynaam bamboesbeer. Die dier byt die klipharde, dik stingels met sy stewige voorkiestande net bokant die grond af, waarna hy op sy gemak gaan sit en eet. Sy manier van eet stem baie met die van die mens ooreen omdat hy voedsel na sy bek bring. Die voorpoot met die sesde vinger kom dan goed te pas.
Die taai buitelaag van die bamboes word eers met behulp van die snytande van die stingel afgestroop, waarna die geskilde stingel afgebyt en deeglik gekou word. Die skedel is breed en stewig gebou sodat die kake die moeilike werk kan verrig. Die kiestande, wat talle riffels en uitsteeksels het, lyk soos groot, stomp maalstene. Ook die spysverteringstelsel is by die eienaardige voedsel aangepas. Die slukderm het 'n horingagtige bedekking en die maag het 'n dik, gespierde wand.
Vanweë die betreklik kort derm bevat die uitwerpsels nog baie onverteerde dele en die panda moet dus baie vreet om voldoende voedingstowwe in te neem. Die panda se dieet bestaan egter nie net uit bamboes nie. Van tyd tot tyd vreet hy allerlei vetplante van die steppeagtige hooglande. Gentiaan, irisse, krokusse, Chinese bokdoring en allerlei grasse word met wortel en al verorber. In die dieretuine vreet pandas selfs gebraaide hoender of ander vleis.
Gedurende die dag rus die reusepanda in natuurlike holtes of in die mikke van boomtakke, maar selfs in hul aktiewe periodes is hulle nooit haastig nie. Die reusepanda hardloop selfs nie as hy deur honde gejaag word nie, maar hy is ook glad nie weerloos nie. In 'n noodsituasie kan hy baie gevaarlike bytwonde toedien. Dit is ook moontlik dat die baie opvallende kleur van sy pels as 'n waarskuwing vir roofdiere kan dien.
Die eerste reusepanda wat die Weste lewend bereik het, is in 1936 na San Francisco gebring. Die dier, So-Lin, is egter kort daarna dood. Ietwat meer welslae is met ander pandas behaal en tydens die Tweede Wêreldoorlog was daar in die VSA en in Londen sowat 10 pandas in dieretuine. Hulle was onmiddellik baie gewild. Teen 1953 was almal egter al dood.
Daar was dus groot opgewondenheid toe ʼn dierehandelaar in 1958 'n panda genaamd Tsji-Tsji vir die Chicago-dieretuin in die hande gekry het. ʼn Verbod op invoere uit China na die VSA was toe egter van toepassing en na baie omswerwinge het die panda uiteindelik in Londen aangekom, waar sy in 1972 dood is. Daar is herhaaldelik pogings aangewend om Tsji-Tsji en An'-An' ('n mannetjie uit Moskou) te laat paar. Dit het baie publisiteit geniet, maar geen kleintjies is gebore nie.
Die eerste suksesvolle paring buite die natuur het in China plaasgevind, en in 1963 is Ming-Ming in Peking gebore. Die Chinese dieretuine het tans tientalle pandas en Westerse dieretuine kry van tyd tot tyd 1 of 2 van die skaars diere. Die reusepanda word nie baie in die Weste gesien nie, maar hy is wêreldwyd bekend, veral vanweë die feit dat hy die embleem van die Wêreldnatuurlewevereniging is.
Die groot panda (Ailuropoda melanoleuca) is 'n soogdier wat geklassifiseer is in die Ursidae-familie en voorkom in Sentraal- en Suid-China. Hoewel die reusepanda (Ailuropoda melanoleuca) eers in 1869 ontdek is en daar sedertdien min voorbeelde van hierdie dier deur dieretuine in die Westerse wêreld bekom kon word, is hierdie swart en-wit dier wat aan die wasbeer verwant is, alom bekend. Die panda het sy gewildheid te danke aan die feit dat hy soos 'n reusagtige, lewende teddiebeer lyk.
El panda, oso panda o panda xigante (Ailuropoda melanoleuca) ye una especie de mamíferu del orde de los carnívoros y anque hai un gran discutiniu al respeutu, los últimos estudios del so ADN lo engloban ente los miembros de la familia de los osos (Ursidae), siendo'l oso d'antioyos el so pariente más cercanu, magar esti pertenez a la subfamilia de los tremarctinos. Per otru llau, el panda coloráu pertenez a una familia propia ya independiente; Ailuridae. La especie ta bien alcontrada. Nativu de China central, el panda xigante habita en rexones montascoses, principalmente les de Sichuan, hasta un altor de 3500 m s. n. m.
Pa 2017 envalórase que la población total supera los 2000 exemplares,[2] de los cualos 1864 viven en llibertá,[3] demostrando que la cifra de pandes viviendo en llibertá va n'aumentu. L'osu panda ye'l símbolu de WWF (Fondu Mundial pa la Naturaleza) dende 1961.
El principal alimentu del panda ye'l bambú (en redol al 99 % de la so dieta), anque tamién s'alimenta de frutos, pequeños mamíferos, peces, y inseutos.[4] Ye un bon esguilador, anque escasamente vése-y nos árboles. Afacer a la cautividá y gracies a la so pelame soporta fácilmente les condiciones ivernices del so hábitat.
Exteriormente, el panda asemeyar a un osu de coloración contrastante. El panda de Sichuan presenta la reconocida pelame negra y blancu, mientres la subespecie de Qingling tien una pelame de dos tonos contrastantes de marrón.
Les oreyes, ñariz, el pelo alredor de los güeyos, los costazos y los miembros son escuros. La cara, banduyu y el llombu son blancos. Les oreyes son ovales y erectas. La pata del panda, con cinco dedos, presenta un "sestu deu" a manera d'un pulgar. Tratar del cambéu d'un güesu sesamoideo de la muñeca. Stephen Jay Gould, escribió un ensayu sobre esti casu, que publicó na escoyeta The Panda's Thumb (1980).[5] Les sos pates delanteres son fuertes y aptes pa esguilar y más llargues y musculoses que les traseres. Los sos güeyos son pequeños, y mientres les neñines de los demás osos son redondes, les del panda son como les de los gatos, lo que-yos da'l nome en chinu de oso-gatu.
Les críes de panda al nacer pesen de 90 a 130 gramos, y ye cuasi peláu, pero d'adultos, pueden pesar ente 70 y 125 kg.
El primer rexistru evolutivu del panda data d'ente'l final del Pliocenu y l'empiezu del Pleistocenu. Dellos restos fósiles fueron atopaos en Birmania, Vietnam y na porción oriental de China, llegando hasta Beixín al norte. Anguaño les poblaciones de pandes atópense solamente nel sudoeste de China.
El panda habita nes sierres de Minshan, Qinling, Qionglai, Liangshan, Daxiangling y Xiaoxiangling. Son montes cubiertos por floresta húmeda de coníferes, hábitat ideal pa la especie de bambú (la caña que constitúi'l so principal alimentu). Son consideraos unu de los más ricos ecosistemes de clima templáu del planeta. Los altores nes que s'alluguen los territorios na qu'habiten los pandes van de los 1200 a los 3400 m s. n. m.
A pesar de pertenecer al orde de los carnívoros, el panda ye un animal mayormente herbívoru, alimentándose cuasi puramente de cerca de 30 especies de caña de bambú (el 99 % de la so dieta consiste en bambú). Sábese que'l panda tamién utiliza inseutos y güevos como fonte de proteínes. Ye posible qu'incluya, amás royedores y críes de venáu musk.
Como heriedu de los sos antepasaos carnívoros el so sistema dixestivu nun ta dafechu afechu p'asimilar les molécules de celulosa, conteníes nel bambú, por eso precisen consumir ente 12 y 38 kg de bambú per día, xera que puede ocupa-y hasta 14 hores. Los sos fuertes dientes y quexals tán afechos pa esmagayar los tueros del bambú y llegar a la so magaya.
A pesar de qu'un gran consumu de bambú representa un gran consumu d'agua (el 40 % del pesu del bambú correspuende a agua, cifra que llega a 90 % nos biltos), el panda bebe frecuentemente enagua de riachos o nieve dilío.
En cautiverio el so dieta consiste en bambú, caña d'azucre, papiella d'arroz, galletes especiales con altu conteníu de fibres, cenahoria, mazana y batata.
Apocayá según un estudiu realizáu nel Centru Shaanxi de China mientres seis meses demostró que los pandes tienen debilidá pol azucre. Ufiertóse-yos un recipiente con agua, y otru con agua y azucres naturales; onde prefirieron el recipiente coles soluciones azucaradas.[6]
El so sentíu del olfatu ye bien utilizáu mientres la dómina de reproducción. El periodu de xestación tien una duración de cinco meses y dan a lluz d'una a dos críes totalmente ciegues d'apenes 140 gramos de pesu. Nacen con un color rosado y conforme crecen van adquiriendo la so particular coloración. La vida promediu d'un panda ye de 12 a 20 años. Cada 25 años de vida d'un osu panda representa 100 años de vida humana.
Los pandes algamen el so maduror sexual ente los cuatro y los siete años d'edá.
La dómina de reproducción desenvolver mientres la primavera (de mediaos marzu a mediaos de mayu). Mientres esta dómina de dos a cinco machos pueden competir por una fema fértil. Cuando un machu destácase sobre'l restu llogra'l derechu a copular cola fema. El tiempu de cópula ye curtiu y va de los 30 segundos a los 5 minutos, pero'l machu puede montar a la fema delles vegaes p'asegurar l'ésitu de la fecundación. Suelen ser ruidoses, acompañaes por gañíu y allaríos.
La xestación del embrión (que puede pesar ente 90 y 130 g, lo que representa 1/900 parte del pesu de la madre) dura, en promediu, 135 díes. De normal nacen una o dos críes, si diera'l segundu casu, la madre optará por siguir la crianza de namái una d'elles (la que note con mayores probabilidaes de sobrevivir). La cría refugada ye abandonada y muerre. Esti comportamientu, reparáu en delles especies, dase cuando-y ye imposible a la madre curiar de delles críes, polo qu'escueye a la más apta (entá nun se conoz cómo realiza la madre esta seleición, pero ta siendo estudiáu polos científicos).
Al nacer la cría ye ciega y la so piel tien una coloración rosada (productu d'una reacción química ente la piel del naciellu y la cuspia de la so madre), un mes dempués de la nacencia'l panda va adquirir la so tradicional pigmentación.
La madre va dar# de mamar a la so cría ente 6 y 14 vegaes per día por un ralu de 30 minutos cada vez. Solamente por trés o cuatro hores va abandonar a la so cría pa procurase alimentu, mientres esti tiempu la cría queda indefensa. Anque la cría de panda seya capaz d'inxerir pequeñes cantidaes de bambú dende los seis meses el treslleche producir al añu de vida.
Per otra parte la cría empieza a andar (torpemente) a partir de los 75 díes, dende entós la madre aguiyar xugando y lluchando con ella.
La cría va vivir cola so madre (una y bones el padre nun toma parte de la crianza) hasta los dos años de vida. L'intervalu ente una camada de críes y otra puede durar más de dos años.
En cautiverio la cría de pandes vuélvese bien dificultosa: solamente'l 10 % llogra apariase naturalmente y apenes el 30% de les femes queden preñaes. Amás el 60 % de los pandes cautivos pierde totalmente el so deséu sexual. Dellos científicos (sobremanera en China y Tailandia) intenten amenorgar esti problema a partir de videos de pandes copulando. Los científicos nun creen qu'aprienden comportamientos copulativos, sinón, que los soníos asociaos aguiyen a los pandes que los escuchen.
La mira de vida d'un panda ye d'unos dolce años. En 2005, Basi, una panda fema china, cumplió 25 años d'edá (qu'equivalen a 100 años humanos), esi mesmu añu'l panda criáu en cautiverio más vieyu del mundu, una fema llamada Meimei, morrió a los 36 (equivalentes a 144 años humanos), nel xardín zoolóxicu de la ciudá de Guilin.
Los pandes son animales de normal solitarios, anque dacuando xúntense ente ellos fuera de la temporada de reproducción, por amistá ente ellos.[7] La so mayor actividá desenvolver mientres la salida y la puesta del sol pasando la mayor parte del tiempu restante dormiendo en montes de bambú. Marquen el so territoriu con una combinación de golores que producen cola so glándula añal, orina y marques coles garres. D'esta miente, eviten conflictu al nun usar árees compartíes del territoriu.
Al ser un animal subtropical, el panda perdió'l vezu de la envernía.
Mientres enforma tiempu, el panda xigante, xuntu al panda coloráu, foi incluyíu na familia de los prociónidos, la mesma de los mapaches. Pruebes xenétiques recién asítiase na familia de los osos (Ursidae),[8][9] siendo'l so pariente más cercanu'l osu d'antioyos d'América del Sur.
Esisten dos subespecies de panda xigante:
El primer intentu de clasificación, por Armand David, punxo al panda sol xéneru Ursus, llamándolo Ursus melanoleucus en 1869. En 1870, Alphonse Milne-Edwards rebautizó al animal col nome actual.
Acordies colos analises comparativos d'ADN, evolutivamente, los pandes dixebrar del tueru principal de los osos fai alredor de 17 millones d'años. Naquella dómina'l Ursavus o osu del amanecer, habitaba n'Europa subtropical.
Los fósiles atopaos prueben que'l panda vivió n'ambientes y rexones distintes de les que lo fai anguaño. Otros rexistros fósiles topaos falen de la esistencia d'una segunda especie (güei estinguida), Ailuropoda minor, que tenía la metá del tamañu del panda modernu.
En 2002 foi publicáu un trabayu que prueba, al traviés d'estudios del so xenoma, que'l panda enfrentó una situación de pescuezu de botella fai 43 000 años. El pescuezu de botella ye un fenómenu nel que la población d'una especie ye abrasada polo que los exemplares actuales baxen d'un pequeñu grupu de supervivientes.
La baxa natalidá, l'alta mortalidá infantil y la destrucción del so ambiente natural, asitiar so l'amenaza de la estinción. La llei china ye bien ríxida tocantes al so caza, lo que menguó esta problemática. En 1995, un terrateniente foi sentenciáu a prisión perpetua por habe-y disparáu a un panda. Al añu siguiente, dos homes fueron condergaos a pena capital dempués de ser prindaos portando pieles de panda y monu doráu. A partir de 1997 la pena pa los infractores pasó a ser de 20 años de prisión.
Les trampes pa venaos almizcleros y osos negros munches vegaes acaben mancando a los pandes.
El númberu de pandes selvaxes en China ta envaloráu en 1600. En 2000 cuntábense 1114 exemplares, espardíos por territorios que tienen una superficie total de 23 000 km² nes provincies de Sichuan, Gansu y Shaanxi. Estudios en 2006, basaos n'exámenes d'ADN estrayíu d'escrementos de panda, indiquen que podría haber 3000 animales en llibertá. Esisten 239 pandes xigantes en cautiverio en China. Más d'un centenar d'ellos tán nun centru especializáu en Sichuan.[10] Otros 20 especímenes atópense distribuyíos polos principales zoolóxicos del mundu.
Les principales causes de peligru pal osu panda son la dificultá pa reproducise cuando tán en cautividá, en parte por cuenta de la so estrema cobardura, y la destrucción del so hábitat natural, al baltar miles d'hectárees de los montes de bambú.
Otra causa importante de la so desapaición son el cazadores furtivos, qu'esisten a pesar de los castigos impuestos pol gobiernu chinu en casu de cazar illegalmente un osu panda.
El 2005 foi consideráu un gran añu pa los proyeutos de cría en cautiverio de la especie, 25 críes nacíes en zoolóxicos y centros de reproducción sobrevivieron. En 2004 sobrevivieron apenes 9 críes.
El panda conocer n'Occidente en 1869 gracies al naturalista y misioneru padre paulista francés Armand David. Foi descritu científicamente en 1870 pol direutor del Muséu de Ciencies Naturales de París, Henri Milne-Edwards. En 1936, Ruth Harkness llevó a los Estaos Xuníos un cachorru de panda, lo que dio pie a l'afición occidental pol animal. Ente 1936 y 1946, 14 pandes fueron sacaos de la China por estranxeros. En 1946, esta actividá quedó prohibida. A partir de 1957 China empezó a regalar pandes como amuesa de bona voluntá. Esto cesó poles lleis chines de 1990, según les cualos tou animal, incluyendo célules reproductives, yeren propiedá de China. Amás los zoolóxicos comenenciudos en llograr individuos en calidá de préstamu tán suxetos a la firma de contratos ensin garantíes pa ellos, por diez años, a un costu d'ente 1 y 2 millones de dólares añales.
El nome del panda en chinu significa gran oso gatu (chinu tradicional: 大熊貓, chinu simplificáu: 大熊猫, pinyin: dàxióngmāo), anque tamién se-y denomina osu faxáu (huaxiong). Esti nome deber a que, a diferencia de les demás especies d'osu, el panda tien pupiles verticales, que recuerden a la de los gatos. Na mesma llinia, conózse-y como oso gatu (byi-la dom) en tibetanu.
La pallabra panda (como se-y llama n'occidente) ye d'orixe inciertu, anque se cree que provien d'una llingua del Himalaya, (posiblemente nepalín). Esti nome foi heredáu del panda coloráu, Ailurus fulgens, col que se -y emparentó mientres enforma tiempu, por tener gazapes similares.
El so nome científicu tien la siguiente etimoloxía:
Ailuropoda provien del griegu αἴλουρος "gatu" + ‒́ποδος "pie".
melanoleuca deriva del griegu μέλανος "negru" + λευκός "blancu", pola coloración de la pelame.
Ye una especie con gran curiosu pa la xente y que s'usó como reclamu pa distintes causes conservacionistas, como la Fondu Mundial pa la Naturaleza (WWF) qu'adoptó al panda como símbolu.[11] Los pandes en cautividá en dellos zoos convirtiéronse en fuertes reclamos pa ellos, y n'ocasiones n'iconos populares (Tohuí Panda, Chu-Lin).[12][13]
En República Popular de China China ye l'animal nacional. La llei china preve dures penes a los que cacen osos panda.[14]
Apaeció en numberosos videoxuegos, dibuxos animaos, películes y cómics. El so nome acomuñóse a distintos productos, coches o galletes por casu.
El sestu "pulgar" del panda avivó, al traviés del llibru Of Pandes and People, les creencies de los relixosos defensores del neocreacionismo, que creen qu'un "diseñu intelixente" rixe la evolución de les especies, en contra del evolucionismu que ye la norma científica. Los neocreacionistas plantegen que Dios, llamáu (según esta teoría) axente intelixente, ta detrás del procesu evolutivu.[ensin referencies] La comunidá científica afirma qu'esti planteamientu constitúi una pseudociencia.[ensin referencies]
Anguaño munchos zoolóxicos alredor del mundu cunten con pandes ente les sos atracciones principales, inda cuando seya l'animal más caru de caltener.
En 2006, un artículu del New York Times referente a les cuestiones económiques del cuidu de pandes en zoolóxicos esplicaba qu'el costo de caltener un panda ye cinco veces mayor qu'el del elefante, el segundu mayor tocantes a costo. Los zoolóxicos norteamericanos tienen de pagar al gobiernu chinu la suma de dos millones de dólares per añu en conceutu de derechos y honorarios. Polo xeneral la duración d'esti contratu ye de diez años.
Pal 2005 los cuatro zoolóxicos más importantes de EE. UU. y el zoolóxicu de la ciudá de Méxicu teníen pandes, a saber (llistaos n'orde d'adquisición):
El 9 de xunetu de 2005, Tai Shan, una cría machu, nació nel National Zoo de Washington. Los sos padres (al traviés d'inseminación artificial) son Mei Xiang (H) y Tian Tian (M).
En China atopar en:
En Xapón los pandes tienen nomes dobles: el xaponés y el chinu. Trés zoolóxicos en Xapón cunten con pandes:
En Tailandia atopar en:
En Taiwán tán en:
En Singapur:
En Malasia:
Zoos n'Europa:
Nesti zoolóxicu, nos años 80 les autoridaes chines agasayaron a los reis una pareya de pandes,[19] el machu Chang-Chang (Fuercia) y la fema Shao-Shao (Continuidá) que tres inseminación artificial de Chia-Chia, del Zoo de Londres, llogró parir dos críes, sobreviviendo un machu, Chu-Lin (Ayalga ente los bambúes). Ésti morrió mozu ensin descendencia, pero caltienen amueses de la so semen.
El panda, oso panda o panda xigante (Ailuropoda melanoleuca) ye una especie de mamíferu del orde de los carnívoros y anque hai un gran discutiniu al respeutu, los últimos estudios del so ADN lo engloban ente los miembros de la familia de los osos (Ursidae), siendo'l oso d'antioyos el so pariente más cercanu, magar esti pertenez a la subfamilia de los tremarctinos. Per otru llau, el panda coloráu pertenez a una familia propia ya independiente; Ailuridae. La especie ta bien alcontrada. Nativu de China central, el panda xigante habita en rexones montascoses, principalmente les de Sichuan, hasta un altor de 3500 m s. n. m.
Pa 2017 envalórase que la población total supera los 2000 exemplares, de los cualos 1864 viven en llibertá, demostrando que la cifra de pandes viviendo en llibertá va n'aumentu. L'osu panda ye'l símbolu de WWF (Fondu Mundial pa la Naturaleza) dende 1961.
El principal alimentu del panda ye'l bambú (en redol al 99 % de la so dieta), anque tamién s'alimenta de frutos, pequeños mamíferos, peces, y inseutos. Ye un bon esguilador, anque escasamente vése-y nos árboles. Afacer a la cautividá y gracies a la so pelame soporta fácilmente les condiciones ivernices del so hábitat.
Böyük panda (çin 熊貓, 熊猫, Xiongmao; lat. Ailuropoda melanoleuca), bambuk ayısı — Ayıkimilər fəsiləsinə aid məməli heyvan növü. Vətəni mərkəzi Çin hesab olunur. Çinin (Şərqi Tibet, Sıçuan, Yunnan) dağ meşələrində yaşayır
Boyu 1,2-1,5 m, kütləsi 30-160 kq olur. Digər ayı növlərindən quyruğunun uzunluğu ilə fərqlənir. Quyruğunun uzunluğu 12 sm-dir. Bədəninin çox hissəsi ağ xəzlə örtülüb. Bədənində qara rəngli xəz də var. Gözlərinin ətrafı, qulaqları. ayaqları, quyruğunun uçu və bazu nahiyəsi qaradır. Ağaclara yaxşı dırmaşır.
Panda yırtıcılar dəstəsinə aid olsa da, qida rasionunun çoxsunu bitki təşkil edir. Demək olar ki, onlar yalnız bambuk yeyirlər (bu səbəbdən də ona həm də bambuk ayısı deyirlər). Yetkin panda gün ərzində 30 kq bambuk yeyə bilir. Pandaların qidasını yumurta və cücülərlə yanaşı sincab da təşkil edir.
Ar panda bras (Ailuropoda melanoleuca) a zo un arzh eus kreiz ha mervent Sina.
Daoust dezhañ bezañ renket en urzhiad Carnivora (kigdebrerien) en em vag ar panda diwar bambouz dreist-holl.
Ar spesad nemetañ eus ar genad Ailuropoda eo. Daou isspesad a zo: Ailuropoda m. melanoleuca hag Ailuropoda m. qinlingensis.
Meur a wezh en hec'h Istor he deus ar Stad sinaat implijet he fandaed evel binvioù diplomatek.[1]
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar panda bras (Ailuropoda melanoleuca) a zo un arzh eus kreiz ha mervent Sina.
Daoust dezhañ bezañ renket en urzhiad Carnivora (kigdebrerien) en em vag ar panda diwar bambouz dreist-holl.
El panda gegant o panda, (Ailuropoda melanoleuca)[1] és un ós[2] natiu de la Xina centro-oriental i sud-oriental.[3] És fàcil de reconèixer per les seves grans taques negres característiques al voltant dels ulls, de les orelles, i al llarg del seu cos. Encara que pertanyi a l'ordre Carnivora, la dieta del panda gegant és el 99% de brots de bambú.[4] L'altre 1% de la seva dieta inclou mel, ous, nyams, fulles d'arbusts, taronges i plàtans.[5]
El panda gegant viu en algunes serralades de la Xina central, principalment a la província de Sichuan, però també a les províncies de Shaanxi i Gansu.[6] Degut a la construcció de granges, desforestació i altres desenvolupaments, el panda ha estat foragitat de les terres baixes on havia viscut.
El panda és una espècie en perill d'extinció que necessita protecció.[3] Un informe del 2007 mostra que hi ha 239 pandes que viuen en captivitat dins de la Xina i 27 d'altres fora del país.[7] La població salvatge estimada varia molt; una aproximació calcula que hi ha uns 1.590 animals vivint en llibertat,[7] mentre que un altre estudi fet el 2006 a través de l'empremta genètica estima que la xifra podria ser més elevada, de 2.000 a 3.000.[8] El setembre del 2016, la UICN reclassificà el panda gegant d'espècie amenaçada a espècie vulnerable.[9]
Mentre que el drac ha servit històricament com a emblema nacional de la Xina, a les últimes dècades el panda també ha servit d'emblema pel país. La seva imatge apareix en un gran nombre de monedes commemoratives xineses de platí, or, i plata.
Encara que el panda es considera normalment un animal dòcil, se'n coneixen atacs contra humans, presumiblement a causa d'irritació més que per depredació.[10][11][12]
És el logotip de la primera organització ecologista a nivell mundial: WWF (World Wide Fund for Nature).[13]
Provinents d'Hostalets de Pierola es van descriure el 2012 les restes fòssils de l'antecessor més antic, a nivell mundial, del Panda gegant i de tota la família dels pandes, a aquest nou gènere se li ha donat el nom de Kretzoiarctos i amb l'epítet específic de beatrix.[14]
El panda gegant té un pelatge negre i blanc. Els adults mesuren 1,5 metres de llarg i al voltant de 75 centímetres d'alçada a l'espatlla. Els mascles poden arribar a pesar 150 quilograms. Les femelles (generalment un 10-20% més petites que els mascles)[16] poden pesar fins a 125 quilograms.[3]
El panda gegant té un cos típic dels óssos. Té pelatge negre a les orelles, pegats oculars, musell, braços i espatlles. La resta del seu pelatge és de color blanc. Encara que els científics no saben per què aquests óssos inusuals són blancs i negres, alguns especulen que els colors contrastats proporcionen efectivitat en el camuflatge en el seu hàbitat ombrívol, rocós i nevat.[17] El dens pelatge del panda gegant el manté calent en els boscos freds del seu hàbitat.[17] El panda gegant té grans dents molars i forts músculs en la mandíbula que l'ajuden a mastegar el bambú.[18]
La seva pota té cinc dits i un polze; el "polze" és en realitat un os sesamoide modificat, que l'ajuda a agafar el bambú mentre se'l menja.[19] Stephen Jay Gould usà aquest exemple en el seu llibre d'assaigs on parlava de l'evolució i de la biologia, The Panda's Thumb.
Té la segona cua més llarga en la família dels óssos, amb 15 centímetres de llarg. La cua més llarga la té l'ós tibetà.[16]
El panda gegant viu al voltant de 20 anys en llibertat i uns 30 anys en captivitat.[20]
En llibertat, el panda gegant és un animal terrestre i primàriament es passa el temps voltant i buscant menjar pels boscos de bambú de les muntanyes de Qinling i de la muntanyosa província de Sichuan.[21] Encara que generalment són solitaris, cada adult té un territori definit i les femelles no toleren altres femelles en el seu territori. Els pandes es comuniquen a través de vocalització i marcant amb l'olor com ara esgarrapant arbres o deixant marques d'orina.[3] El panda gegant pot escalar arbres i fer-se un refugi en arbres buits o en esquerdes de roques però no estableix caus permanents. Per aquesta raó, els pandes no hibernen, com d'altres mamífers subtropicals, i en comptes d'això se'n va cap a altres altituds de temperatures més càlides.[22]
Es fan trobades socials durant la curta temporada de reproducció on els pandes que estan a prop l'un de l'altre s'ajuntaran.[23] Després d'aparellar-se, el mascle deixa sola la femella perquè pugi el cadell.[24]
Malgrat la seva classificació taxonòmica com a carnívor, el panda gegant té una dieta primàriament herbívora, que consisteix gairebé de forma exclusiva en bambú.[20] Tanmateix, el panda gegant encara té el sistema digestiu i gens específics d'un carnívor .[25] i per tant obté poca energia i poca proteïna del consum de bambú. La seva habilitat de digerir la cel·lulosa s'atribueix als microbis del seu intestí.[26] Un panda gegant pot arribar a menjar de 9 a 14 kg. de bambú cada dia. Com que consumeix una dieta poc nutritiva, li és important mantenir el seu tub digestiu ple.[20] L'entrada limitada d'energia imposada per la seva dieta ha influït en el comportament del panda. El panda gegant acostuma a limitar les seves interaccions socials i evita terrenys amb fort pendent per tal de reduir la seva despeses d'energia.[27]
Dues de les característiques principals del panda, el seu gran cos i la seva cara arrodonida, són adaptacions a la dieta de bambú. L'investigador de pandes Russell Ciochon observà que: “[en bona part] com el goril·la vegetarià, la baixa relació entre la superfície del cos i el volum del cos [del panda gegant] és indicatiu d'una baixa taxa metabòlica. Aquesta baixa taxa metabòlica i un tipus de vida més sedentari permeten al panda gegant de subsistir a base de recursos poc nutritius com ara el bambú.”[27] De forma similar, la cara arrodonida del panda és el resultat dels forts músculs de la mandíbula, que agafen des de la part superior del cap fins a la mandíbula.[27] Els grans molars aixafen i molen el material vegetal fibrós.
Els pandes mengen qualsevol de vint-i-cinc espècies de bambú en llibertat, com per exemple Fargesia dracocephala[28] i Fargesia rufa.[29] Poques espècies de bambú són abundants a les grans altituds on els pandes habiten. Les fulles de bambú contenen els majors nivells de proteïnes; les tiges en tenen menys.[30] Degut a aquest gran volum alimentari, els pandes gegants poden defecar fins a quaranta vegades en un dia.[31]
A causa del fet que tot el bambú d'una espècie concreta fa la floració, mort i regeneració alhora, el panda gegant ha de tenir a l'abast com a mínim un parell d'espècies diferents per evitar la inanició. Encara que és principalment herbívor, el panda gegant encara conserva dents ursines, i pot menjar carn, peix, i ous si pot. Quan està en captivitat, els zoos normalment mantenen la seva dieta de bambú, encara que alguns donaran galetes formulades o altres suplements a la dieta.[32]
Es va obtenir la seqüència genètica del panda gegant el 2009 utilitzant tecnologies de seqüenciació d'última generació.[33] El seu genoma conté 20 parells d'autosomes i un parell de cromosomes sexuals.
Durant força dècades la classificació taxonòmica del panda gegant estava en debat perquè comparteix característiques dels óssos i dels óssos rentadors.[34] Tanmateix, estudis moleculars suggereixen que el panda gegant és un ós veritable i part de la família dels óssos,[35][36] encara que es va diferenciar aviat (fa entre 18-25 milions d'anys) de la branca principal dels ursins. El parent més pròxim dins els úrsids del panda gegant és l'ós dels Andes de Sud-amèrica.[37] Al panda gegant se l'ha anomenatfòssil vivent.[38]
Malgrat que comparteixen el nom, el tipus d'hàbitat, la dieta, així com un os anomenat pseudopolze (que els ajuda a aguantar els brots de bambú mentre mengen), el panda gegant i el panda vermell són parents llunyans. Estudis moleculars han classificat el panda vermell a la seva pròpia família Ailuridae, i no sota la família dels óssos.
Havia estat, doncs, mostrat com a un exemple increïble d'evolució convergent sense que fos cert.
S'han distingit dues subespècies de panda gegant basant-se en les diferents mides cranials, patrons de color i genètica de poblacions (Wan et al., 2005).
altres cronoespècies (A. microta, A. wulingshanensis, A. baconi)
En el passat, es pensava que els pandes eren criatures estranyes i nobles— la mare de l'Emperador Wen de Han fou enterrada amb un crani de panda en la seva tomba. Es diu que el nét de l'Emperador Taizong de Tang donà al Japó dos pandes i una làmina de pell de panda com a senyal de bona voluntat. A diferència d'altres animals a l'Antiga Xina, es pensava que els pandes no tenien usos medicinals. Els pocs usos medicinals coneguts són en la tribu Sichuan, on utilitzaven l'orina de panda per desennuegar, i l'ús del pelatge de panda per controlar la regla, com es descriu a l'enciclopèdia de la Dinastia Qin Erya.[40]
La criatura anomenada mo (貘) mencionada en alguns llibres antics s'ha interpretat com el panda gegant.[40] El diccionari Shuowen Jiezi (Dinastia Han Oriental) diu que el mo, de Shu Han (Sichuan), és un animal semblant a un ós, però és de color groc i negre,[41] encara que Erya, un diccionari més antic, descriu mo simplement com a "lleopard blanc".[42] També és comuna la interpretació de la criatura ferotge llegendària pixiu (貔貅) com a panda gegant.[43]
L'obscuritat relativa del panda gegant al llarg de la major part de la història de la Xina la il·lustra el fet que, malgrat que hi ha un gran nombre de representacions d'óssos en l'art xinès des dels temps més antics, i el bambú és un dels temes preferits pels pintors xinesos, no hi ha representacions artístiques de pandes gegants anteriors al segle xx.[44]
L'Oest va conèixer coses sobre el panda gegant el 1869 perquè el missioner francès Armand David[34] rebé una làmina de pell d'un caçador l'11 de març de 1869. El primer ciutadà d'Occident a veure un panda gegant viu fou el zoòleg alemany Hugo Weigold, qui va comprar un cadell el 1916. Kermit i Theodore Roosevelt, Jr., foren els primers ciutadans d'Occident a disparar a un panda, en una expedició patrocinada pel Museu Field d'Història Natural en els anys 20. El 1936, Ruth Harkness fou la primera ciutadana d'Occident a portar un panda gegant viu, un cadell que es deia Su Lin[45] que va anar a viure al Zoo de Brookfield a Chicago. El 1938, cinc pandes gegants foren enviats a Londres;[46][47] aquestes activitats es van aturar per culpa de les guerres i, durant la següent meitat del segle, Occident en va saber poc, dels pandes.
Les cessions de pandes gegants a zoos dels Estats Units i del Japó foren una part important de la diplomàcia de la República Popular de la Xina en els anys 70, ja que va marcar alguns dels primers intercanvis culturals entre la República Popular de la Xina i l'Oest. Aquesta pràctica s'anomena "Diplomàcia del panda".
Cap a l'any 1984, tanmateix, els pandes ja no es feien servir com a símbol de diplomàcia. En comptes d'intercanviar, la Xina va començar a oferir pandes a altres nacions en cessions de només 10 anys. Les condicions estàndard de la cessió inclouen una tarifa de fins a un milió de dòlars l'any i estipulen que tots els cadells que neixin durant la cessió seran propietat de la República Popular de la Xina. Des del 1998, degut a un judici de la WWF, el Servei de Pesca i Vida Silvestre dels Estats Units només permet a un zoo dels Estats Units d'importar un panda si el zoo pot assegurar que la Xina canalitzarà més de la meitat de la tarifa de cessió cap a esforços de conservació del panda gegant i el seu hàbitat.
El maig de 2005, la Xina oferí un parell de pandes perquè es reproduïssin a Taiwan. El tema es va embolicar en les relacions entre Taiwan i la Xina- tant pel valor simbòlic com per temes tècnics com ara si el traspàs seria "domèstic" o "internacional", o si l'intercanvi tindria algun fi de conservació real.[48]
El panda gegant és una espècie en perill d'extinció, ja que està amenaçada constantment per la degradació del seu hàbitat i que té molt poca natalitat, tant en llibertat com en captivitat.[20]
El panda gegant ha estat un objectiu de la caça furtiva pels locals des de fa molt de temps i per estrangers des que es va presentar a Occident. A partir dels anys 30, els estrangers no van poder caçar pandes a la Xina per culpa de la Segona Guerra Sinojaponesa i de la Guerra civil xinesa, però els pandes van continuar sent una a font de pell fina pels xinesos. El boom de població a la Xina després de 1949 va afectar molt l'hàbitat dels pandes, i les subseqüents fams feren que augmentes molt la caça d'animals salvatges, inclosos els pandes. Durant la Revolució Cultural, tots els estudis i activitats de conservació als pandes es van aturar. Després de la reforma econòmica xinesa, la demanda de pells de pandes de Hong Kong i Japó van provocar la caça il·legal per la venda al mercat negre, que les autoritats locals del moment generalment toleraven.
Encara que el Parc Nacional de Wolong fou establert pel govern de la Xina el 1958 per salvar la població en declivi de pandes, es feren pocs avenços en la conservació dels pandes, degut a la inexperiència i el coneixement insuficient de l'ecologia. Moltes persones creien que la millor manera de salvar els pandes era engabiar-los. Per tant, al mínim símptoma de declivi, engabiaven els pandes, i patien condicions de vida terribles. Per culpa de la contaminació i la destrucció del seu hàbitat natural, juntament amb la segregació degut a l'engabiament, la reproducció dels pandes en llibertat era molt limitada. Els anys 90, tanmateix, algunes lleis (incloent control de l'armament i l'allunyament dels humans de les reserves) van afavorir les possibilitats de supervivència dels pandes. Amb aquests esforços renovats i mètodes de conservació millorats, el nombre de pandes en llibertat ha començat a créixer en algunes àrees, encara que continuen estant classificats com a espècie poc habitual.
El 2006, uns científics van informar que el nombre de pandes que vivien en llibertat era de 1000 més del que es pensava abans. Anteriors censos de pandes havien utilitzat mètodes convencionals per estimar la mida de la població en llibertat, però utilitzant un nou mètode que analitza el DNA de la femta dels pandes, els científics creuen que la població de pandes en llibertat podria arribar als 3000.[20] Encara que l'espècie continua en perill, es creu que els esforços de conservació funcionen. El 2006, hi havia 40 reserves de pandes a la Xina, quan fa dues dècades només n'hi havia 13.[8]
El panda gegant és una de les espècies més adorades i protegides del món, i és un dels pocs animals del món l'hàbitat natural dels quals ha obtingut la designació de Patrimoni de la Humanitat de la UNESCO. Els Santuaris de panda gegant de Sichuan, localitzats al sud-oest de la província de Sichuan, que comprenen set reserves naturals, foren inscrits a la Llista de Patrimonis de la Humanitat el 2006.[49][50]
No tots els ecologistes estan d'acord que els diners invertits en la conservació de pandes estiguin ben gastats. Chris Packham ha arguït que la cria de pandes en captivitat és "inútil" perquè no hi ha suficient hàbitat per poder-los sostenir."[51] Packhman també argumenta que els diners gastats en pandes estarien més ben gastats en altres objectius,[51] i ha dit que "em menjaria l'últim panda si amb això pogués recuperar tots els diners que s'han malgastat en la conservació dels pandes per poder fer-hi coses més sensates",[52] encara que va haver de demanar disculpes a la gent a qui els agraden els pandes.[53] Packham indica que "El panda és possiblement un dels pitjors malbarataments de diners en la conservació de la natura de l'últim mig segle".[52]
Inicialment el mètode primari de criar pandes gegants en captivitat era fent inseminació artificial, ja que semblava que perdien el seu interès a aparellar-se un cop eren capturats.[54] Això va fer que alguns científics provessin mètodes extrems com per exemple ensenyar-los vídeos de pandes aparellant-se[55] i donant Viagara als mascles.[56] Només recentment els programes de cria de pandes han començat a tenir èxit, i s'ha determinat que els pandes tenen un patró de reproducció comparable amb algunes poblacions d'ós negre americà, una família d'óssos creixent. La mitjana de reproducció actual està en un cadell cada dos anys.[57][21]
Els pandes gegants arriben a la maduresa sexual entre els quatre i els vuit anys, i poden reproduir-se fins als 20 anys.[58] L'època d'aparellament és entre el març i el maig, quan una femella entra en el cicle estral, que només passa una vegada a l'any, que acaba al cap de dos o tres dies.[59] Quan s'aparellen, la femella està ajupida amb el cap abaixat, i el mascle s'hi posa al damunt des del darrere repetidament per assegurar-se que la fertilització ha estat reeixida. El període de gestació dura entre 95 i 160 dies.[59] Els cadells pesen tan sols de 90 a 130 grams, que és més o menys 1/800 del pes de la mare.[34]
Si neixen bessons en llibertat, normalment només un sobreviu. La mare seleccionarà el cadell més fort, i el més dèbil es morirà. Es creu que la mare no pot produir llet per a dos cadells, ja que no guarda suficients greixos.[60] El pare no ajuda en el creixement dels cadells.
Quan neixen, els cadells són de color rosat, cecs, i no tenen dents.[61] Un cadell de panda gegant és també molt petit, i és difícil per la mare de protegir-lo deguda a la seva mida. Mama de la mare de 6 a 14 vegades per dia durant uns 30 minuts. Durant tres o quatre hores, la mare marxa del cau per menjar, així doncs deixa el cadell indefens. Una o dues setmanes després del naixement, la pell del cadell es torna grisa, i el seu pèl esdevindrà negre. Apareixerà un color rosa clar en el pelatge, resultat que es dóna deguda a una reacció química entre el pelatge i la saliva de la mare. Al cap d'un mes després del naixement, el patró del pelatge s'acaba de desenvolupar. El pelatge d'un cadell es va fent més tou i gruixut a mesura que va creixent. El cadell comença a gatejar amb 70 o 80 dies;[34] la mare juga amb les seves cries fent-les cargolar i lluitant. Els cadells poden menjar petites quantitats de bambú després de sis mesos,[62] encara que la llet de la mare continua sent la font primària de menjar durant la majoria de temps en el primer any. Els cadells de panda pesen 45 kg. el primer any, i viuen amb les seves mares fins que tenen de 18 mesos a dos anys. L'interval entre els naixements en llibertat generalment és cada dos anys.
El juliol de 2009, uns científics xinesos van confirmar que el naixement del primer cadell a ser reeixit havia concebut a través d'inseminació artificial utilitzant espermes congelades.[63] El cadell va néixer a les 07:41 del 23 de juliol, aquest any a Sichuan com a tercera cria de You You, un panda d'11 anys.[63][64][65] La tècnica de congelar l'esperma en nitrogen líquid fou desenvolupat per primera vegada el 1980 i el primer naixement fou aclamat per ser la solució al problema que disminuïa la disponibilitat de semen en pandes gegants que havia portat a l'endogàmia.[65][66] S'ha suggerit que el semen de panda, que pot congelar-se durant dècades, es podria compartir amb altres zoos per salvar l'espècia.[63][64] S'espera que zoos en destinacions com ara San Diego als Estats Units i Ciutat de Mèxic ara podrien proveir el seu propi semen per inseminar més pandes gegants.[66]
També s'han fet intents de reproduir pandes gegants a través de l'embaràs interespecífic implantant embrions de panda clonats en un úter d'un animal d'una altra espècie. Això ha donat resultats en els fetus de pandes, però no naixements.[67]
No hi ha una explicació conclusiva sobre l'origen de la paraula "panda". El candidat més possible és la paraula nepalesa ponya, que possiblement es refereix a l'os de la mà adaptat. El món d'occident originalment aplicava aquesta paraula per referir-se al panda vermell. Fins a l'any 1901, quan erròniament s'havia declarat que estava emparentat amb el panda vermell, el panda gegant es coneixia com a "panda bigarrat" (Ailuropus melanoleucus) o "ós multicolor" (en anglès, mottled bear i particolored bear).[68]
En la majoria de fonts enciclopèdiques, el nom "panda" o "panda comú" originalment es referia al menys conegut panda vermell,[69] així necessitant la inclusió dels sufixos "gegant" i "vermell". Fins i tot el 2010, l'Encyclopædia Britannica continuava utilitzant "panda gegant" o "ós panda" per l'ós[70] i simplement "panda" pel gènere Ailuridae,[71] al contrari de l'ús popular de la paraula "panda" per referir-se al panda gegant.
Des de les primeres col·leccions d'escrits xinesos, la llengua xinesa ha tingut 20 noms diferents pel panda, com per exemple 花熊 (hua xiong) "ós tacat" i 竹熊 (zhu xiong) "ós bambú".[72] Avui en dia, els noms xinesos més populars són 大熊貓 (dà xióng māo), literalment "gran ós gat", o simplement 熊貓 (xióng māo), "ós gat". El nom hauria estat inspirat en els ulls del panda, que tenen pupil·les que són similars als gats amb talls verticals – al contrari d'altres espècies d'ós, que tenen pupil·les rodones.[73]
A Taiwan el nom popular pel panda és l'invertit al xinès, 貓熊 (māo xióng), que significa "gat ós" encara que moltes de les enciclopèdies i diccionaris a Taiwan utilitzen "ós gat" com a nom correcte. Alguns lingüistes ho argumenten, en aquesta construcció, "ós" en comptes de "gat" és el nom base, fent aquest nom més gramaticalment i lògicament correcte, que hauria portat a la tria popular malgrat escrits oficials.[72]
Els pandes han estat retinguts en zoos des de la Dinastia Han Occidental a la Xina, on l'escriptor Sima Xiangru escriu que el panda era el tresor animal més preuat del jardí de l'emperador d'animals exòtics a la capital Chang'an (avui en dia Xi'an). No és fins als anys 1950 que els pandes tornen a estar exposats en zoos de la Xina.[74]
Chi Chi al Zoo de Londres va esdevenir molt popular. Això va influenciar a la World Wildlife Fund per utilitzar el panda com al seu símbol.[21]
Un article del diari New York Times del 2006[75] va explicar el cost de mantenir els pandes, que costa cinc vegades més que el segon animal més car, un elefant. Generalment, els zoos americans paguen al govern xinès 1 milió de dòlars cada any en quotes, com a part d'un típic contracte de deu anys. El contracte del Zoo de San Diego s'estava acabant el 2008 però va tenir una extensió de cinc anys a la meitat del cost del 2007.[76] L'últim contracte, amb el Zoo de Memphis a Memphis, acaba el 2013.[77]
Molts zoos i centres de reproducció tenen pandes. Inclouen:
Nota:(M) significa que el panda gegant és mascle, mentre que (F) significa que el panda gegant és femella
La imatge del panda s'ha utilitzat molt sovint en tota mena de missatges, productes i noms d'empreses.
El panda gegant o panda, (Ailuropoda melanoleuca) és un ós natiu de la Xina centro-oriental i sud-oriental. És fàcil de reconèixer per les seves grans taques negres característiques al voltant dels ulls, de les orelles, i al llarg del seu cos. Encara que pertanyi a l'ordre Carnivora, la dieta del panda gegant és el 99% de brots de bambú. L'altre 1% de la seva dieta inclou mel, ous, nyams, fulles d'arbusts, taronges i plàtans.
El panda gegant viu en algunes serralades de la Xina central, principalment a la província de Sichuan, però també a les províncies de Shaanxi i Gansu. Degut a la construcció de granges, desforestació i altres desenvolupaments, el panda ha estat foragitat de les terres baixes on havia viscut.
El panda és una espècie en perill d'extinció que necessita protecció. Un informe del 2007 mostra que hi ha 239 pandes que viuen en captivitat dins de la Xina i 27 d'altres fora del país. La població salvatge estimada varia molt; una aproximació calcula que hi ha uns 1.590 animals vivint en llibertat, mentre que un altre estudi fet el 2006 a través de l'empremta genètica estima que la xifra podria ser més elevada, de 2.000 a 3.000. El setembre del 2016, la UICN reclassificà el panda gegant d'espècie amenaçada a espècie vulnerable.
Mentre que el drac ha servit històricament com a emblema nacional de la Xina, a les últimes dècades el panda també ha servit d'emblema pel país. La seva imatge apareix en un gran nombre de monedes commemoratives xineses de platí, or, i plata.
Encara que el panda es considera normalment un animal dòcil, se'n coneixen atacs contra humans, presumiblement a causa d'irritació més que per depredació.
És el logotip de la primera organització ecologista a nivell mundial: WWF (World Wide Fund for Nature).
Provinents d'Hostalets de Pierola es van descriure el 2012 les restes fòssils de l'antecessor més antic, a nivell mundial, del Panda gegant i de tota la família dels pandes, a aquest nou gènere se li ha donat el nom de Kretzoiarctos i amb l'epítet específic de beatrix.
Mamal, herbiforaidd yn bennaf, sydd wedi arbenigo i fwyta bambŵ ac sydd i'w cael ym mynyddoedd Asia yw'r Panda Mawr neu'r Panda Anferth (Lladin: Ailuropoda melanoleuca. Caeir dau is-rywogaeth, Ailuropoda melanoleuca melanoleuca ac Ailuropoda melanoleuca qinlingensis.
Daw'r enw "panda" o'r Nepaleg poonya, "Bwytawr bambŵ". Yr enw Tsineëg yw 大熊猫 (dàxióngmāo). Fe'i ceir yn y coedwigoedd bambŵ ar lethrau uchel mynyddoedd rhan orllewinol Gweriniaeth Pobl Tsieina, yn arbennig yn nhalaethiau Sichuan a Yunnan. Maent yn anifeiliaid o faint sylweddol, yn amrywio o 80 kg hyd 100 kg.
Er eu bod yn perthyn i'r Carnovora, maent yn fwytawyr planhigion, yn bennaf bambŵ. Nid ydynt yn medru treulio'r bambŵ yn effeithiol iawn, felly rhaid iddynt fwyta rhwng 9 a 14 kg y dydd, sy'n golygu eu bod yn treulio 10 - 12 awr y dydd yn bwyta.
Daeth y Panda Mawr yn symbol o rywogaethau mewn perygl. Y prif berygl i'r rhywogaeth yw colli'r fforestydd bambŵ y maent yn dibynnu arnynt.
Panda velká (Ailuropoda melanoleuca – doslovně „kočičí-stopa černá-a-bílá“, čínsky TZ: 大熊貓, ZZ: 大熊猫; pchin-jin: dàxióngmāo; český přepis: ta siung mao) je savec nyní řazený do čeledi medvědovití. Žije v hornatých oblastech centrální části Čínské lidové republiky, jako je například Sečuán. Od druhé poloviny 20. století se panda stala národním symbolem Číny a je zobrazována na čínských zlatých mincích. V září roku 2016 se posunula v hodnocení IUCN z kategorie ohrožených druhů mezi zranitelné.[2][3]
Západ se poprvé seznámil s pandou velkou v roce 1869 díky cestovnímu deníku francouzského misionáře Armanda Davida (1826–1900). Veřejnost si pandu velmi oblíbila, přinejmenším díky tomu, že je na první pohled roztomilá a podobá se živému plyšovému medvídku. Fakt, že je obvykle zobrazována pokojně žvýkající bambus, na rozdíl od lovu, také přispívá jejímu obrazu nevinnosti.
Čínský název je složenina „medvěd-kočka“. Západní ekvivalent panda pochází od její vzdálené příbuzné pandy červené, jde o francouzskou adaptaci nepálského slova „požírač bambusu“. Dokud nebyla známa tato příbuznost (panda červená byla objevena v roce 1901), byla panda velká známá jako medvěd černobílý. Díky nejasné taxonomii získala v jednotlivých jazycích řadu ekvivalentních vědeckých pojmenování, v latině například Ailuropus melanoleucus, v češtině ještě panda černobílá a medvěd bambusový.
Po mnoho desetiletí byla přesná vědecká klasifikace pandy předmětem debat, protože jak panda velká tak panda červená sdílejí vlastnosti medvědů i mývalů. Nicméně genetické testy odhalily, že panda velká je vskutku medvěd a patří do čeledi medvědovití. Jí nejblíže příbuzný medvěd je medvěd brýlatý z Jižní Ameriky.
Panda velká v současnosti žije téměř nepřetržitě uvnitř bambusových houštin. Přestože se řadí mezi šelmy, je její potrava převážně rostlinná. Její trávící ústrojí má sice stavbu obvyklou spíše pro masožravce, unikátní bakteriální mikroflóra ve střevech jí však umožňuje bez problémů tuto těžkou potravu strávit. Po odborné stránce je všežravcem, neboť je známo, že se příležitostně živí vejci a masem a spolu s bambusem konzumuje také nějaký hmyz. Jsou to pro ni nezbytné zdroje bílkovin. Při žvýkání se jí třesou uši.
Její tlapa je velmi neobvyklá; s „palcem“ a pěti prsty; "palec" je ve skutečnosti modifikovaná kost zápěstí. Stephen Jay Gould o této skutečnosti napsal pojednání Palec pandy (The Panda's Thumb).
Dospělá panda váží 70-160 kg, je dlouhá 1,2-1,6 m. Ocas pandy je krátký, jen 12-13 cm dlouhý.
Panda velká patří k zranitelným druhům, nebezpečí se zvyšuje s postupujícím narušováním jejích přirozených lokalit a velmi slabou porodností ať už v zajetí nebo v přírodě. Samice je březí 97-181 dní a rodí jen jedno nebo dvě malá, slepá a holá mláďata. Z dvojčat zpravidla přežije jen jediné mládě. Podle odhadů z let 2005 až 2015 žije v přírodě zhruba 1500 až 2000 jedinců. V zoo se dožívají až 30 let. [5]. Panda velká je symbolem Světového fondu na ochranu přírody (World Wildlife Fund, WWF).
Mezi rezervace s významnou populací pandy velké patří například přírodní rezervace Wo-lung na západě provincie S’-čchuan. Od roku 2006 je síť sedmi přírodních rezervací a devíti přírodních parků v S’-čchuanu zařazena do světového dědictví UNESCO jako Útočiště pandy velké v S’-čchuanu.[6]
Zapůjčování pand velkých americkým a japonským ZOO tvořilo důležitou část diplomacie Čínské lidové republiky v 70. letech 20. století a tvořilo první kulturní výměny mezi ní a Západem.
Od roku 1984 pandy přestaly být používány pro diplomatické účely. Namísto toho začala Čína nabízet zapůjčení pandy ostatním národům na 10 let. Obvyklé podmínky půjčky činí 1 000 000 $ za rok a ustanovení, že jakékoliv mládě narozené v době půjčky patří Čínské lidové republice.
V roce 1998 soudní proces vedený WWF podnítil požadavek amerického ministerstva ochrany přírody (U.S. Fish and Wildlife Service), aby americké ZOO hledaly takové cesty k dovozu pand, které zajistí přesměrování alespoň poloviny částky požadované Čínou do ochrany jejich přirozeného prostředí. Ministerstvo hodlá povolovat jen dovozy pand, které tuto podmínku splní.
Genma Saotome je komiksová postava z manga Ranma 1/2 od japonské autorky jménem Rumiko Takahashi. Ač je normálně člověkem, v sérii se většinou objevuje jako panda (kvůli magickému prokletí-spadl do jezera utopené pandy).
Roztomilá panda je také hlavním hrdinou animované pohádkové trilogie Kung Fu Panda.
Chov pand velkých v zoologických zahradách je nesmírně politicky i finančně náročný. Je v současné době chována v 22 světových zoo v 19 světových zemích. Jejich chov připravuje i Zoo Praha.
Příprava chovu:
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Giant panda na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu panda velká ve Wikimedia Commons
Galerie panda velká ve Wikimedia CommonsPanda velká (Ailuropoda melanoleuca – doslovně „kočičí-stopa černá-a-bílá“, čínsky TZ: 大熊貓, ZZ: 大熊猫; pchin-jin: dàxióngmāo; český přepis: ta siung mao) je savec nyní řazený do čeledi medvědovití. Žije v hornatých oblastech centrální části Čínské lidové republiky, jako je například Sečuán. Od druhé poloviny 20. století se panda stala národním symbolem Číny a je zobrazována na čínských zlatých mincích. V září roku 2016 se posunula v hodnocení IUCN z kategorie ohrožených druhů mezi zranitelné.
Pandaen (latin: Ailuropoda melanoleuca), også kaldet den store panda, kæmpepanda eller bambusbjørn, er et pattedyr i bjørnefamilien.
Pandaen blev første gang beskrevet i 1869 af den franske missionær Père Armand David.
Selvom pandaen er systematiseret som et rovdyr, er dens kost primært vegetarisk. Pandaen lever næsten udelukkende af bambus, æg og enkelte insekter/rotter indgår dog også i kosten. Selve placeringen af pandaen har derfor været problematisk for videnskaben. En del mener at den er mere beslægtet med halvbjørnene, for eksempel vaskebjørnen og næsebjørnen. Pandaen er fjernt relateret til den røde panda. Det fælles navn er dog opstået ud fra deres fælles kost – bambus. Pandaen bruger op til 15 timer om dagen på at æde. Der er ikke ret megen næring i bambus, så en voksen panda er nødt til at spise mellem 15 og 20 kg om dagen for at overleve.
Pandaen lever i 1.500-3.500 meters højde i de kinesiske tågeskove. Området kan afgrænses til 5.900 kvadratkilometer i de kinesiske provinser Sichuan, Gansu og Shanzi. De kinesiske tågeskove er dog ved at forsvinde. De er blevet fældet for at skaffe træ og give plads til landbrugsjord, huse og veje. Inden for de seneste 20-30 år har pandaen mistet omkring halvdelen af sine levesteder, og i stedet for store, sammenhængende skove var der på et tidspunkt næsten ikke andet end mindre "øer" tilbage. Pandaerne er derfor blevet delt op i mindre grupperinger. Magemulighederne er blevet mindre, og der er stor risiko for indavl. Endvidere blomstrer bambusplanterne med jævne mellemrum, hvorefter de dør. Dette sker over store områder og der kan gå op til 20 år, før bambussen igen kan levere føde til pandaen. Da pandaen ikke længere har mulighed for at flytte sig til andre områder, bliver dette katastrofalt. Pandaen er derfor en truet art. Der er alene omkring 1.000 dyr tilbage i Kina. Dertil kommer nogle få i zoologiske haver rundt omkring i verden.
Hanner og hunner lever hver for sig. Det er grunden til det gamle kinesiske navn for pandaer: "skovens eneboere". Hvis parringen skal have den mindste chance for at lykkes, er det afgørende, at hannens brunsttid falder sammen med hunnens østrus (løbetid). I løbetiden udvikles flere østrogener i hunnens blod, og på det tidspunkt skal hannens sæd være på det højeste. Denne periode, hvor parringen skal finde sted, begrænser sig til 1-3 dage. Pandaen har derfor en utrolig lav fødselsrate, både i dens oprindelige områder og i fangenskab.
Pandaen er tidligere blevet jaget på grund af sin pels, og krybskytter jager den fortsat som fødeemne og for pelsen. Der er dog høje straffe for at skyde en panda.
Pandaen er drægtig i cirka 5 måneder. Hunnen får tvillinger i halvdelen af fødslerne, men normalt er det kun den ene, der overlever i naturen. Hunnen vælger den stærkeste unge, og den anden unge dør derved af sult. En nyfødt panda vejer bare 100 gram. Den er blind og næsten nøgen de første uger, men moderen passer godt på den, og den vokser hurtigt. Den forlader sin mor, når den er cirka 1½ år gammel. En pandamor er omkring 900 gange større end sin nyfødte unge.
Pandaen har en usædvanlig pote, med en tommelfinger og fem fingre. Den ekstra tommelfinger er egentlig en modificeret håndledsknogle.
Pandaen bliver plaget af en parasitorm på grund af al den bambus den spiser. Ormen hedder Ascaris schroederi. Den angriber op til 70% af alle pandaer i naturen og formerer sig i tusindvis i tarmsystemet. Pandaen sluger bambussen, hvilket giver den dårlig fordøjelse. Dens vane med at gå, spise og efterlade sin gødning samtidig er noget som tiltrækker ormen. I Zoologiske haver kan dette problem holdes nede.
Pandaen har længe været en favorit blandt offentligheden, da den fremstår meget babyagtig – en levende teddybjørn. Bjørnen vises ofte også som en fredfyldt bjørn der spiser bambus, i modsætning til en jagende bjørn. Den har en hvid/gullig og sort pels, små sorte ører og store sort pelsede øjne.
Pandaen er symbol for Verdensnaturfonden (WWF), og har været dette siden organisationens stiftelse i 1961. Den hører til blandt de mest truede dyrearter og er svær at få til at yngle i fangenskab.
I 2019 er der zoologiske haver i 21 lande som har store pandaer: Australien, Belgien, Canada, Danmark, Kina (Hongkong), Finland, Frankrig, Holland, Indonesien, Japan, Malaysia, Mexico, Singapore, Spanien, Sydkorea, Taiwan, Thailand, Tyskland, UK (Skotland), USA samt Østrig
Pandaen (latin: Ailuropoda melanoleuca), også kaldet den store panda, kæmpepanda eller bambusbjørn, er et pattedyr i bjørnefamilien.
Pandaen blev første gang beskrevet i 1869 af den franske missionær Père Armand David.
Selvom pandaen er systematiseret som et rovdyr, er dens kost primært vegetarisk. Pandaen lever næsten udelukkende af bambus, æg og enkelte insekter/rotter indgår dog også i kosten. Selve placeringen af pandaen har derfor været problematisk for videnskaben. En del mener at den er mere beslægtet med halvbjørnene, for eksempel vaskebjørnen og næsebjørnen. Pandaen er fjernt relateret til den røde panda. Det fælles navn er dog opstået ud fra deres fælles kost – bambus. Pandaen bruger op til 15 timer om dagen på at æde. Der er ikke ret megen næring i bambus, så en voksen panda er nødt til at spise mellem 15 og 20 kg om dagen for at overleve.
Pandaen lever i 1.500-3.500 meters højde i de kinesiske tågeskove. Området kan afgrænses til 5.900 kvadratkilometer i de kinesiske provinser Sichuan, Gansu og Shanzi. De kinesiske tågeskove er dog ved at forsvinde. De er blevet fældet for at skaffe træ og give plads til landbrugsjord, huse og veje. Inden for de seneste 20-30 år har pandaen mistet omkring halvdelen af sine levesteder, og i stedet for store, sammenhængende skove var der på et tidspunkt næsten ikke andet end mindre "øer" tilbage. Pandaerne er derfor blevet delt op i mindre grupperinger. Magemulighederne er blevet mindre, og der er stor risiko for indavl. Endvidere blomstrer bambusplanterne med jævne mellemrum, hvorefter de dør. Dette sker over store områder og der kan gå op til 20 år, før bambussen igen kan levere føde til pandaen. Da pandaen ikke længere har mulighed for at flytte sig til andre områder, bliver dette katastrofalt. Pandaen er derfor en truet art. Der er alene omkring 1.000 dyr tilbage i Kina. Dertil kommer nogle få i zoologiske haver rundt omkring i verden.
Hanner og hunner lever hver for sig. Det er grunden til det gamle kinesiske navn for pandaer: "skovens eneboere". Hvis parringen skal have den mindste chance for at lykkes, er det afgørende, at hannens brunsttid falder sammen med hunnens østrus (løbetid). I løbetiden udvikles flere østrogener i hunnens blod, og på det tidspunkt skal hannens sæd være på det højeste. Denne periode, hvor parringen skal finde sted, begrænser sig til 1-3 dage. Pandaen har derfor en utrolig lav fødselsrate, både i dens oprindelige områder og i fangenskab.
Pandaen er tidligere blevet jaget på grund af sin pels, og krybskytter jager den fortsat som fødeemne og for pelsen. Der er dog høje straffe for at skyde en panda.
Pandaen er drægtig i cirka 5 måneder. Hunnen får tvillinger i halvdelen af fødslerne, men normalt er det kun den ene, der overlever i naturen. Hunnen vælger den stærkeste unge, og den anden unge dør derved af sult. En nyfødt panda vejer bare 100 gram. Den er blind og næsten nøgen de første uger, men moderen passer godt på den, og den vokser hurtigt. Den forlader sin mor, når den er cirka 1½ år gammel. En pandamor er omkring 900 gange større end sin nyfødte unge.
Pandaen har en usædvanlig pote, med en tommelfinger og fem fingre. Den ekstra tommelfinger er egentlig en modificeret håndledsknogle.
Pandaen bliver plaget af en parasitorm på grund af al den bambus den spiser. Ormen hedder Ascaris schroederi. Den angriber op til 70% af alle pandaer i naturen og formerer sig i tusindvis i tarmsystemet. Pandaen sluger bambussen, hvilket giver den dårlig fordøjelse. Dens vane med at gå, spise og efterlade sin gødning samtidig er noget som tiltrækker ormen. I Zoologiske haver kan dette problem holdes nede.
Pandaen har længe været en favorit blandt offentligheden, da den fremstår meget babyagtig – en levende teddybjørn. Bjørnen vises ofte også som en fredfyldt bjørn der spiser bambus, i modsætning til en jagende bjørn. Den har en hvid/gullig og sort pels, små sorte ører og store sort pelsede øjne.
Pandaen er symbol for Verdensnaturfonden (WWF), og har været dette siden organisationens stiftelse i 1961. Den hører til blandt de mest truede dyrearter og er svær at få til at yngle i fangenskab.
I 2019 er der zoologiske haver i 21 lande som har store pandaer: Australien, Belgien, Canada, Danmark, Kina (Hongkong), Finland, Frankrig, Holland, Indonesien, Japan, Malaysia, Mexico, Singapore, Spanien, Sydkorea, Taiwan, Thailand, Tyskland, UK (Skotland), USA samt Østrig
længde: 1,2-1,5 meter Vægt: 85-110 kg for en voksen panda Alder: 30 år Drægtighedsperiode: cirka 120-140 dageDer Große Panda (Ailuropoda melanoleuca), auch Riesenpanda oder Pandabär, ist eine Säugetierart aus der Familie der Bären (Ursidae). Als Symbol des WWF und manchmal auch des Artenschutzes allgemein hat er trotz seines sehr beschränkten Verbreitungsgebiets weltweite Bekanntheit erlangt. In älterer deutscher Literatur wird der Große Panda auch Bambusbär oder Prankenbär genannt. Der Gefährdungsstatus der Bärenart wurde 2016 vom IUCN von stark gefährdet (endangered) auf gefährdet (vulnerable) abgesenkt, da die Bestände sich aktuell etwas erholen. Nach Schätzungen, die auf der letzten offiziellen Zählung basieren, gibt es über 2.000 wild lebende Tiere, da bereits 2015 mindestens 1.864 Pandas in freier Wildbahn gezählt werden konnten.[1]
Große Pandas erreichen eine Kopfrumpflänge von 120 bis 150 Zentimetern, der Schwanz ist wie bei allen Bären nur ein Stummel von rund 12 Zentimetern Länge. Das Gewicht erwachsener Tiere variiert von 75 bis 160 Kilogramm. Große Pandas entsprechen in ihrem Körperbau weitgehend den anderen Bären, stechen jedoch durch ihre kontrastreiche schwarz-weiße Färbung hervor.
Die Grundfarbe ihres dichten, wolligen Fells ist weiß, die Beine sind schwarz. Das Schwarz der Vorderbeine zieht sich weiter über die Schultern und bildet einen Gürtel, der meist den Vorderkörper umschließt. Schwarz sind außerdem die Ohren, die Umgebung der Augen und manchmal die Schwanzspitze. Die Population im Qinling-Gebirge, die 2005 als erste offizielle Unterart anerkannt wurde, zeichnet sich dagegen durch eine braun-weiße Farbgebung aus.[2]
Die Gründe für die auffällige Färbung sind nicht genau bekannt. Diskutiert werden die Abschreckung von Feinden, die bessere Thermoregulation oder die Tarnung.
Der Kopf wirkt massiver als der anderer Bären, was an den verlängerten Jochbeinbögen und an den stärkeren Kaumuskeln liegt. Wie die meisten Bären haben sie 42 Zähne, die hinteren Vorbackenzähne und die Backenzähne sind größer und breiter als die der anderen Vertreter ihrer Familie, eine Anpassung an die spezielle Ernährung. Ein weiteres artspezifisches Merkmal ist der verlängerte Handwurzelknochen der Vorderpfoten, der einen „Pseudo-Daumen“ bildet und dem besseren Ergreifen der Nahrung dient.
Die in China übliche Bezeichnung für den Großen Panda ist dà xióngmāo (大熊貓), wörtlich „große Bären-Katze“, oder einfach xióngmāo (熊貓), wörtlich „Bären-Katze“. In chinesischen Quellen finden sich etwa 20 verschiedene Bezeichnungen für Große Pandas, aber keine davon hat Ähnlichkeit mit dem Wort Panda.[3] Ursprünglich wurde der Name in westlichen Quellen für den Kleinen Panda verwendet und stammt aus dem Nepali.[4]
In manchen Regionen Nepals heißen sie Ponja, zu deutsch „Bambusfresser“. Daraus wurde der Name „Panda“ abgeleitet.[5] Der Gattungsname "Ailuropoda" kommt vom griechischen "αἴλουρος" = "Katze" und "πούς" = "Fuß" Der Artname "melanoleuca" kommt vom griechischen "μέλας" = "schwarz" und "λευκός" = "weiß". Alles in allem also etwa "schwarzweißer Katzenpföter".
Das Verbreitungsgebiet der Großen Pandas umfasst gebirgige Gegenden auf den Territorien der chinesischen Provinzen Sichuan, Gansu und Shaanxi. Das Habitat der Pandas sind subtropische Berghänge mit dichter Bewaldung. Hier leben sie im Sommer in Höhen von 2700 bis 4000 Metern, im Winter wandern sie in tiefer gelegene, oft rund 800 Meter hohe Gebiete ab. Das Klima in ihrem Lebensraum ist generell feucht und niederschlagsreich, die Sommer sind kühl und die Winter kalt.
Große Pandas sind in erster Linie Bodenbewohner, die allerdings gut klettern und schwimmen können. Das Fressen geschieht meist in einer sitzenden Haltung, so dass die Vorderpfoten frei sind, um nach Nahrung zu greifen. Die Tiere sind dämmerungs- oder nachtaktiv und schlafen bei Tage in hohlen Baumstämmen, Felsspalten oder Höhlen. In den Bambusdickichten legt der Panda tunnelförmige Wechsel an, die seine Futterplätze mit den Schlafplätzen verbinden.
Große Pandas sind Einzelgänger, die ein Revier von rund 4 bis 6 Quadratkilometern bewohnen. Die Territorien von Weibchen haben ein rund 30 bis 40 Hektar großes Kerngebiet, das gegen Artgenossinnen verteidigt wird. Männchen sind flexibler und zeigen kein Territorialverhalten, ihre Reviere haben kein Kerngebiet und überlappen sich oft mit denen anderer Männchen. Trotzdem gehen sie Artgenossen aber meist aus dem Weg. Während ihrer Wanderungen markieren sie ihre Route durch Urin und indem sie Bäume zerkratzen oder sich daran reiben. Im Gegensatz zu anderen Bärenarten halten Große Pandas keine Winterruhe, sie wandern während der kalten Jahreszeit lediglich in tiefergelegene Regionen.
Große Pandas sind unter den Bären die ausgeprägtesten Pflanzenfresser; sie ernähren sich zu 99 % von Bambus,[6] wobei sie vor allem junge Blätter und Sprossen zu sich nehmen. Da Bambus jedoch sehr nährstoffarm und die Verdauung der Pandas nicht ideal dafür ausgerüstet ist, müssen sie große Mengen davon zu sich nehmen, um ihren Nahrungsbedarf zu decken: der Tagesbedarf liegt bei rund 10 bis 40 Kilogramm Bambus.[7] Zu den Pflanzen, die sie darüber hinaus verzehren, gehören Enziane, Schwertlilien, Krokusse und Bocksdorn. In geringen Mengen nehmen sie auch Raupen sowie kleine Wirbeltiere zu sich. In Gefangenschaft kommen sie sogar mit Honig, Eiern, Fisch, Obst wie Melonen oder Bananen und auch Süßkartoffeln zurecht. Große Pandas sind gemeinhin 10–16 Stunden des Tages mit der Nahrungsaufnahme beschäftigt.
In ihrem Verdauungstrakt zeigen Große Pandas einige Anpassungen an die vorwiegend pflanzliche Ernährungsweise. Die Speiseröhre ist mit einer Hornschicht ausgekleidet, der Magen ist dickwandig und erinnert an den Muskelmagen der Vögel. Die Oberfläche des Dickdarms ist im Vergleich mit anderen Bärenarten vergrößert, ein Blinddarm fehlt.
Wie andere Bären gewinnen Pandas einen großen Teil ihrer Energie aus Proteinen – nach neueren Studien stammen demnach 50–60 % des Energiebedarfs aus Bambusprotein.[8] Die Stoffwechselrate der Großen Pandas ist außergewöhnlich gering und beträgt nur 38 % der durchschnittlichen Stoffwechselrate eines landlebenden Säugetiers vergleichbarer Größe.[7]
Bislang ungeklärt ist, seit wann Bambus die Hauptnahrungsquelle der Großen Pandas ist. Eine Genanalyse[9] und ein fossiler Schädel[10] waren dahingehend interpretiert worden, dass die Vorfahren der heutigen Großen Pandas schon vor vier (angepasste Genetik) bzw. zwei Millionen Jahren (Gestalt des Schädels) an pflanzliche Kost angepasst waren. Eine Isotopenuntersuchung der Zähne und Knochen von Pandas, die zwischen 1970 und 2000 verstorben waren, und ein Vergleich mit mindestens 5.000 Jahre alten Funden ergab jedoch Hinweise auf ein weit abwechslungsreicheres Nahrungsspektrum noch vor 5.000 Jahren; welche Pflanzen damals zusätzlich verzehrt wurden, konnte diese Analyse allerdings nicht aufklären.[11]
Pandas werden zwischen dem fünften und siebten Lebensjahr geschlechtsreif. Die früher verbreitete Ansicht, Pandas seien nicht sehr reproduktionsfreudig, konnte mittlerweile zum Teil auf unsachgemäße Haltungsbedingungen in Gefangenschaft zurückgeführt werden. Wie bei Bären üblich, bekommen Pandaweibchen alle zwei bis drei Jahre Nachwuchs und können in freier Wildbahn sechs oder mehr Junge im Laufe ihres Lebens großziehen.[12] Die Paarungszeit der Großen Pandas fällt in die Monate März bis Mai – dann finden sich die sonst einzelgängerischen Tiere zu Paaren zusammen. Die Befruchtung ist aber auch dann jeweils nur in einem sehr knapp bemessenen Zeitraum möglich; dieser liegt zwischen 24 Stunden und 3 Tagen.[13] Dabei kann es zwischen den Männchen zu Kämpfen um das Paarungsvorrecht kommen. Wie bei anderen Bären kommt es auch bei ihnen zur verzögerten Einnistung. Die befruchtete Eizelle bleibt für rund 45 bis 120 Tage im Uterus, bevor es zur Nidation kommt. Im Anschluss an die Paarung verlassen die Männchen stets die werdende Mutter, welche die Aufzucht alleine vollzieht.
Die meisten Geburten fallen in die Monate August oder September, ein Wurf besteht aus ein oder zwei, selten drei Jungtieren. Neugeborene Pandabären sind winzig und völlig hilflos. Abgesehen von etwas schütterem, weißem Fell sind sie fast nackt und außerdem blind. Auffällig ist auch, dass neugeborene Pandas noch einen Schwanz haben, der rund ein Drittel der Körperlänge ausmacht. Im Direktvergleich zu anderen Bärenarten sind die hamstergroßen Jungen mit 80 bis 200 Gramm Geburtsgewicht drei bis vier Mal kleiner. Ihre Mutter wiegt etwa eintausend Mal so viel, so dass der relative Gewichtsunterschied zwischen der Mutter und ihrem Wurf bei Großen Pandas größer ist als bei sämtlichen Plazentatieren, mit Ausnahme einiger Beuteltiere.[12]
Die ein bis zwei Jungen werden in einem geeigneten Versteck wie einer Höhle oder einem hohlen Baum zur Welt gebracht. Im Falle einer Mehrlingsgeburt überlebt (in freier Wildbahn) in der Regel nur das Erstgeborene, es sei denn, es ist deutlich schwächer; in diesem Fall entscheidet die Mutter sich für das stärkere Jungtier. Warum Pandas, obwohl sie nur ein Junges aufziehen, dennoch in fast der Hälfte der Fälle Mehrlinge zur Welt bringen, ist noch nicht vollständig geklärt; es liegt jedoch nahe, dass es sich um einen natürlichen Selektionsprozess handelt.
Mit rund einem Monat weisen die Jungtiere die typische Fellzeichnung auf, mit 40 bis 60 Tagen öffnen sie die Augen, und im Alter von fünf bis sechs Monaten nehmen sie erstmals feste Nahrung zu sich. Mit acht bis neun Monaten werden junge Pandas entwöhnt, bleibt jedoch noch bei ihrer Mutter, bis sie anderthalb bis drei Jahre alt sind.[12]
Die Lebenserwartung eines Pandas in freier Wildbahn liegt bei ca. 20 Jahren.[14] In Gefangenschaft wurden manche Pandas fast doppelt so alt. Sowohl das Pandamännchen Bao Bao aus dem Zoologischen Garten Berlins als auch ein Exemplar im San Diego Zoo erreichten ein Alter von etwa 34 Jahren,[15][16][17] Mit 38 Jahren war das Pandaweibchen Jia Jia, das im Ocean Park Hong Kong lebte, der älteste große Panda mit entsprechendem Eintrag im Guinness-Buch der Rekorde.[18]
Die Einengung des Lebensraumes durch den Menschen (seit den 1970er Jahren ging die Hälfte des Lebensraumes verloren) begünstigt die Ausbreitung von Parasiten. Die Tiere rücken enger zusammen, wodurch sich Parasiten leichter von Tier zu Tier verbreiten können. Auch die größere Nähe zu Tieren anderer Arten unterstützt dies, da die Übertragung zwischen den Arten gefördert wird. Auf diese Art und Weise (wohl durch Katzen, Hunde oder Füchse) wurde wahrscheinlich auch Baylisascaris schroederi auf den Großen Panda übertragen. Dieser Wurm macht den Großen Pandas besonders zu schaffen. Waren 1990 noch 10 % der Tiere befallen, so sind es in den 2010er Jahren 50 %. B. schroederi ist inzwischen die häufigste Todesursache bei wild lebenden Großen Pandas. Der Wurm verursacht schwere Blutungen in Leber, Lunge und Darm. Warum er für den Großen Panda so gefährlich ist, ist bis jetzt noch unbekannt.[19]
Der Große Panda wurde von dem französischen Missionar und Naturforscher Armand David als erstem westlichen Reisenden im Jahr 1869 in Dengchigou im heutigen Kreis Baoxing in Sichuan beschrieben und wissenschaftlich Ursus melanoleucus („Schwarz-weißer Bär“) benannt.[20][21]
Molekulargenetische Untersuchungen der jüngsten Forschung zur korrekten taxonomischen Einordnung dieser Art belegen nun, dass sich die Vorfahren des Großen Panda vor rund 15 Millionen Jahren von der Entwicklungslinie der Bären entfernten, während sich die Entwicklungslinien der Bären (Ursidae) und Kleinbären (Procyonidae) bereits vor rund 30 bis 35 Millionen Jahren trennten. Damit ist der Große Panda nunmehr eindeutig in die Familie der Bären einzuordnen, und zwar als einziger bekannter lebender Vertreter der Unterfamilie Ailuropodinae. Informationen zur Systematik der Ailuropodinae unter Einbeziehung fossiler Taxa finden sich im Artikel Kretzoiarctos beatrix.
Die damit verworfene, von der älteren Forschung vertretene Einordnung des Großen Panda in die damals so genannte Familie der Katzenbären beruhte vor allem darauf, dass sowohl Großer als auch Kleiner Panda (Ailurus fulgens) herbivor leben. Ihre zahlreichen gemeinsamen Merkmale, die ebenfalls zu dieser Einordnung führten, wie zum Beispiel die Mahlzähne, der massive Schädel oder der Pseudodaumen sind aber allein auf eine konvergente Evolution der beiden Arten zurückzuführen, die durch die ähnliche Ernährungsweise bedingt ist.
Im Jahr 2005 wurde die Unterart Qinling-Panda (Ailuropoda melanoleuca qinlingensis) beschrieben, die in einer Höhe von 1.300 bis 3.000 an den südlichen Abhängen des Qin-Ling-Gebirges in der Provinz Shaanxi vorkommt. Ailuropoda m. qinlingensis ist etwas kleiner, hat einen kleineren Schädel, verglichen mit der Nominatform (Ailuropoda m. melanoleuca) größere Molaren und eine andere Fellfarbe. Ihre Brust ist dunkelbraun, der Bauch braun, wobei die Bauchhaare bei einigen Individuen nur braune Spitzen besitzen, während die Haarbasen weiß sind.[22]
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet der Großen Pandas umfasste weite Teile Ostchinas und Myanmars. Im späten Pleistozän setzte der Rückgang ein, wofür sowohl klimatische Veränderungen als auch die Ausbreitung des Menschen verantwortlich gemacht werden. Die Jagd um des Felles willen und für Zoobestände dezimierte die Populationen weiterhin, bis sie 1939 unter Schutz gestellt wurden. Wilderei und Pelzhandel stehen in China unter drakonischen Strafen, es gab aufgrund dieser Delikte sogar Todesurteile. Gründe für den Rückgang der Populationen waren auch die fortschreitende Besiedlung ihres Lebensraums, die das Verbreitungsgebiet in drei Teile zersplitterte, und die damit einhergehende genetische Verengung. Ein weiterer Faktor ist das periodisch alle ca. 15–120 Jahre (zuletzt zu Beginn der 1980er Jahre) stattfindende Absterben von großen Bambuswaldflächen. Gebiete mit nicht blühenden Bambuswäldern konnten dann von den Pandas oft nicht erreicht werden, da große menschliche Siedlungen und bebautes Land dazwischen lagen.[23]
Eines der ältesten Panda-Schutzgebiete ist das Wolong-Naturreservat, das bereits 1963 insbesondere zum Schutz des Großen Pandas eingerichtet wurde und sich damals über 2.000 Quadratkilometer Bergwald erstreckt. Der WWF stellte für die Einrichtung des Gebiets rund eine Million US-Dollar zur Verfügung und ging eine Kooperation mit der chinesischen Regierung ein. Neben der Erforschung der Pandas, bestand das Hauptziel bei der Gründung des Reservates darin, die Anzahl der Exemplare in Zuchtprogrammen zu erhöhen, um mittelfristig mehr Pandas in ihrem natürlichen Lebensraum auszuwildern.[24] Die größte Population in Gefangenschaft lebender Pandas befindet sich in der Chengdu Research Base of Giant Panda Breeding (in der chinesischen Provinz Sichuan), wo 2013 113 Große Pandas gehalten und bislang 172 Große Pandas geboren wurden.[25]
Im Rahmen des nationalen Schutzprogrammes der chinesischen Regierung für den Großen Panda, entstanden 40 Reservate mit einer Fläche von 10.400 km², in denen 2004 etwas mehr als die Hälfte der geschätzten 1600 Tiere in freier Wildbahn leben.[26] Im Jahr 2006 wurden die 924.500 ha (9.245 km²) umfassenden Schutzgebiete des Großen Panda in Sichuan in das UNESCO-Weltnaturerbe aufgenommen. Außer dem Wolong-Naturreservat, gehören auch die Zuchtstationen in Bifengxia, Chengdu und Dengsheng dazu. Das gesamte Gebiet wurde dann zu den Schutzgebieten des Großen Pandas in Sichuan zusammengefasst. Auf Anordnung der Staatlichen Chinesischen Forstbehörde sind die Provinzen Sichuan, Gansu und Shaanxi seit 2011 verpflichtet, alle zehn Jahre eine Zählung der in freier Wildbahn lebenden Pandabestände durchzuführen („Panda Census“).[27][28]
Die Erweiterung des Schutzgebietes, mit dem Ziel die Lebensräume diverser Pandapopulationen zu verbinden war schon lange der Wunsch zahlreicher Naturschützer.[29] Mit der Einrichtung des Nationalparks „Giant Panda National Park“ 2020 wurden 67 kleinere Schutzgebiete miteinander verbunden. Die staatseigene Bank of China hat sich mit rund 1,5 Mrd. USD an der Umsetzung des Großprojektes beteiligt, das von der Fläche her der Größe Siziliens entspricht. Für die Umsetzung wurden über 100.000 Menschen umgesiedelt, Minen und Straßen stillgelegt, sowie Wildtierbrücken und passierbare Korridore geschaffen. Ein Hauptziel bei der Ausdehnung des Schutzgebietes bestand darin, die isoliert lebenden Pandapopulationen vor genetischer Verarmung durch Inzucht zu schützen. Die einzelgängerischen Bären erhalten durch die Ausdehnung des Nationalparks die Möglichkeit sich frei in einem größeren Gebiet zu bewegen, neue Lebensräume zu erschließen und sich mit einer größeren Auswahl an Partnern zu paaren, was auch der Widerstandsfähigkeit ihres Nachwuchses zugute kommt. Da nachweislich mindestens 3.446 Pflanzenarten und 641 Wirbeltierarten im Gebiet des Nationalparks leben, ist der Schutz dieser Artenvielfalt ein weiteres Hauptanliegen bei dessen Einrichtung gewesen.[30][31][32][33]
Im Jahre 2006 wurde zum ersten Mal ein in menschlicher Obhut geborener Großer Panda (Xiang Xiang) ausgewildert.[34] Das Tier wurde drei Jahre lang darauf vorbereitet. Doch schon im Februar 2007 wurde Xiang Xiang tot aufgefunden.[35] 2012 wurde ein weiterer in menschlicher Obhut geborener Großer Panda (Tao Tao) ausgewildert. Auch Tao Tao wurde drei Jahre lang auf die Auswilderung vorbereitet. Tao Tao wurde zuletzt Ende 2017 aufgefunden und medizinisch untersucht. Zu diesem Zeitpunkt erfreute er sich bester Gesundheit.[36] Sowohl Nachzucht als auch erfolgreiche Auswilderung von Großen Pandas sind nach wie vor schwierig, da in Gefangenschaft geborene Tiere nicht gelernt haben, wie sie sich verhalten müssen, um in freier Wildbahn zu überleben. Außerdem ist es wichtig, für die Auswilderung bestimmte Jungtiere von Anfang an nicht an Menschen zu gewöhnen – für die Tierpfleger bedeutet dies, dass sie beim Betreten der Gehege Pandakostüme tragen, die so präpariert wurden, dass der menschliche Geruch nicht wahrzunehmen ist.[37] Die umfangreiche Vorbereitung der Tiere trägt dazu bei, dass die Auswilderungen erst nach mehrjährigem Training erfolgen, wie im Fall der Pandadame Zhang Xiang[38]
Große Pandas zählen zu den Lieblingen vieler Zoobesucher, was – neben ihrem Aussehen – unter anderem an ihrer Seltenheit sowie ihren speziellen Ansprüchen an Haltung und Futter liegt. Mit der Geburt von Jungtieren kann zudem, wie zum Beispiel im Fall vom Zoo Berlin, als besonderes Ereignis in der eigenen Geschichte geworben werden.[39] Die hohen Kosten für das „Ausleihen“ sowie Haltung und Pflege lohnen sich also in der Regel für einen Zoo.
Um Pandas in Deutschland präsentieren zu können, schaltete sich einmal sogar die damalige Bundeskanzlerin Angela Merkel ein.[40]
Seit 2003 können Große Pandas im Tiergarten Schönbrunn in Wien besichtigt werden. Hier wurden am 23. August 2007 zwei Jungtiere geboren, von denen eins, das Männchen Fu Long (= „Glücksdrache“), überlebte. Damit ist Schönbrunn der erste Zoo in Europa, in dem bisher eine Vermehrung auf natürlichem Wege gelang.[41] Am 23. August 2010, auf den Tag drei Jahre nach der Geburt von Fu Long, brachte dessen Mutter Yang Yang das Jungtier Fu Hu („Glücklicher Tiger“) im Wiener Tiergarten Schönbrunn zur Welt[42][43], am 14. August 2013 mit Fu Bao ein weiteres Junges[44], sowie am 7. August 2016 die Zwillinge Fu Feng und Fu Ban[45]. Long Hui, der Vater aller Jungtiere, verstarb am 9. Dezember 2016.[46]
In Europa zeigen darüber hinaus nur die Zoos Madrid, Edinburgh (seit Dezember 2011 für zehn Jahre)[47], der ZooParc de Beauval in Saint-Aignan (seit 2012) sowie seit Februar 2014 der Zoo Pairi Daiza in Brugelette je ein Paar der Großen Pandas. Seit dem 12. April 2017 können Besucher auch im Ouwehands Dierenpark in Rhenen (Provinz Utrecht), Niederlande ein Pandapaar beobachten; das Männchen Xing Ya und das Weibchen Wu Wen sind eine Leihgabe der VR China für fünfzehn Jahre.[48]
Seit den 1990er Jahren bauten Chinas Panda-Schutzzentren Kooperationen mit 16 Zoos in 14 Ländern auf, die das größte globale Netzwerk zur Erforschung der großen Pandas bilden. Neben Schutzmaßnahmen, medizinischem Wissen und Informationen zur Zucht geht es auch darum, der Öffentlichkeit Wissen über die Pandas und ihre Lebensweise zur Verfügung zu stellen. Um den Bestand der bedrohten Bären langfristig zu sichern, entleiht China seit 1991 Pandas als Leihgabe an die kooperierenden Zoos, wenn diese Ansprüche an die Haltungsbedingungen erfüllen. Bai Yun, 1991 als erste Pandabärin in Wolong geboren, wurde beispielsweise von 1996 bis 2019 an den San Diego Zoo in Kalifornien entliehen, wo sie insgesamt sechs Jungtiere zur Welt brachte. Nach Ablauf des Leihzeitraumes kehrte sie 2019 mit ihrem jüngsten Sohn nach China zurück.[49]
Aufgrund eines Geschenks des damaligen chinesischen Regierungschefs Hua Guofeng an Bundeskanzler Helmut Schmidt pflegte der Zoologische Garten Berlin seit dem 5. November 1980 Große Pandas. Das Weibchen Tjen Tjen erlag bereits am 8. Februar 1984 einer Virusinfektion.[50] Das 1997 eingetroffene Weibchen Yan Yan starb am 27. März 2007 im Alter von 22 Jahren ohne vorherige Krankheitsanzeichen an einer akuten Darmverstopfung. Diese hatte letztlich zu einer Blutvergiftung geführt und wiederum ein Herz-Kreislauf-Versagen zur Folge gehabt.[51] Der am 22. August 2012 verstorbene Bao Bao war bis Juni 2017 der letzte in einem deutschen Zoo lebende Große Panda.[50]
Am 24. Juni 2017 erhielt der Berliner Zoo für 15 Jahre als Leihgabe für 1 Mio. € pro Jahr das Pandaweibchen Meng Meng (‚Träumchen‘, * 2013) und das Pandamännchen Jiao Qing (‚Schätzchen‘, * 2010). Beide stammen aus dem Forschungszentrum Chengdu.[52][53] Am 31. August 2019 brachte Meng Meng männliche Zwillinge zur Welt. Diese beiden Jungtiere sind die ersten, die in einem deutschen Zoo geboren wurden. Die zwei jungen Pandas heißen Mengxiang („Ersehnter Traum“) und Mengyuan („Erfüllter Traum“).[54]
Der Große Panda Jīngjing (晶晶) war eines der fünf Maskottchen der Olympischen Sommerspiele 2008 in Peking. In den USA wird am 16. März der National Panda Day (Tag des Pandas) begangen.[55]
Der Große Panda (Ailuropoda melanoleuca), auch Riesenpanda oder Pandabär, ist eine Säugetierart aus der Familie der Bären (Ursidae). Als Symbol des WWF und manchmal auch des Artenschutzes allgemein hat er trotz seines sehr beschränkten Verbreitungsgebiets weltweite Bekanntheit erlangt. In älterer deutscher Literatur wird der Große Panda auch Bambusbär oder Prankenbär genannt. Der Gefährdungsstatus der Bärenart wurde 2016 vom IUCN von stark gefährdet (endangered) auf gefährdet (vulnerable) abgesenkt, da die Bestände sich aktuell etwas erholen. Nach Schätzungen, die auf der letzten offiziellen Zählung basieren, gibt es über 2.000 wild lebende Tiere, da bereits 2015 mindestens 1.864 Pandas in freier Wildbahn gezählt werden konnten.
O panda u panda chigant (Ailuropoda melanoleuca (Milne-Edwards, 1870)) ye una especie de mamifero de l'orden d'os carnivoros. Tot y que i hai una gran controversia a lo respecto, os zaguers estudios d'o suyo ADN l'engloban entre os miembros d'a familia d'os onsos (Ursidae), estando l'onso d'antiuellos o suyo parient mas proximo, si bien iste perteneix a la subfamilia d'os tremarctinos. D'atra man, o panda royo perteneix a una familia propia y independient: os Ailuridae. Nativo de China central, o panda chigant habita en rechions montanyosas como Sichuan y o Tibet, dica una altaria de 3.500 metros sobre o libel d'a mar.
Ye en periglo d'extinción; a especie ye muit localizada. Con 1.600 eixemplars vivindo en as selvas humidas y 188 en catividat (estatisticas 2004-2005), bells informes contrimuestran que a zifra de pandas vivindo en libertat va medrando. L'onso panda ye o simbolo d'o WWF Fondo mundial t'a protección d'a naturaleza dende 1961.
O prencipal alimento d'o panda ye o bambú (arredol d'o 99% d'a suya dieta), encara que tamién s'alimenta de fruitos, chicotz mamiferos, peixes y insectos. Ye un buen repinchador, encara que no se le gosa veyer en os arbols. S'adapta a la catividat y gracias a la suya pelleta puede suportar facilment as condicions hibernals d'o suyo habitat.
Ang dambuhalang panda o higanteng panda (Ailuropoda melanoleuca) ay isang uri ng oso. Naninirahan ito sa mga gubat ng mga kawayan sa gitnang Tsina. Isang nanganganib na uri ng hayop ang pandang dambuhala. Noong Nobyembre 2007, mayroong 239 mga malalaking panda ang Tsina, na naninirahan sa alagaang nilikha ng tao.[2] May mga 27 pandang higanteng naninirahan sa mga soong nasa labas ng Tsina. Hindi nalalaman ang tiyak na bilang ng mga pandang malalaking naninirahan sa kalikasan. May mga pinagmulang nagsasabing mayroong mga 1,590,[2] may ibang mga pinanggalingang nagsasaad ng bilang na nasa pagitan ng 2,000 at 3,000.[3] Tila tumataas ang bilang ng mga pandang malalaki na nasa kalikasan.[4]
Ailuropoda melanoleuca es un specie de Ailuropoda.
Ang dambuhalang panda o higanteng panda (Ailuropoda melanoleuca) ay isang uri ng oso. Naninirahan ito sa mga gubat ng mga kawayan sa gitnang Tsina. Isang nanganganib na uri ng hayop ang pandang dambuhala. Noong Nobyembre 2007, mayroong 239 mga malalaking panda ang Tsina, na naninirahan sa alagaang nilikha ng tao. May mga 27 pandang higanteng naninirahan sa mga soong nasa labas ng Tsina. Hindi nalalaman ang tiyak na bilang ng mga pandang malalaking naninirahan sa kalikasan. May mga pinagmulang nagsasabing mayroong mga 1,590, may ibang mga pinanggalingang nagsasaad ng bilang na nasa pagitan ng 2,000 at 3,000. Tila tumataas ang bilang ng mga pandang malalaki na nasa kalikasan.
Ariu Panda eshte nje gjitar gjithckangrenes. Shtrihet me se shumti ne Kine. Ai eshte simboli i Kines. Ka nje gezof te trashe me qime rreth 5 cm me ngjyre te bardhe e te zeze , me rrethore te zinj te vegjel rreth syve. Ushqehet me bar , fruta , mjalt dhe ndonjehere me mishin e shpendeve ose kafsheve te vogla. Eshte futur ne listen e kuqe pershkak se eshte ne rrezik zhdukjeje. Lekura e tij kushton shtrenjte.Bene pjes ne familjen Ursidae
The panda (Ailuropoda melanoleuca, lit. "black an white cat-fit"),[2] kent as the giant panda tae distinguish it frae the unrelatit reid panda, is a beir[3] native tae central-wastren an sooth wastren Cheenae.[4] It is easy recognised bi the lairge, distinctive black patches aroond its een, ower the lugs, an athort its roond body. Tho it belangs the order Carnivora, the panda's diet is 99% bamboo.[5] Pandas in the wild will occasionally eat ither gresses, wild tubers, or even meat in the fairm o birds, rodents or carrion. In captivity, thay mey receive hinny, eggs, fish, yams, scrog leafs, orangers, or bananaes alang wi specially prepared fuid.
Male Panda can also be reffered to as “fluffy cow” in some cultures.[6][7]
The giant panda lives in a few muntain ranges in central Cheenae panda may also be referred. To as “fluffy cow”, mainly in Sichuan province, but in the Shaanxi an Gansu provinces an aa.[8] As a result o fairming, deforestation an ither development, the panda haes been driven oot o the lawland auries whaur it ance lived.
The panda is a conservation reliant endangered species.[4] A 2007 report shaws 239 pandas livin in captivity inside Cheenae an anither 27 ootside the kintra.[9] Wild population estimates vary; ane estimate shaws that thare aboot 1,590 individuals livin in the wild,[9] while a 2006 study via DNA analysis estimatit that this figur could be as heich as 2,000 tae 3,000.[10] Some reports an aa shaw that the nummer o pandas in the wild is on the rise.[11][12] In 2016, the IUCN reclassifee'd the species frae Endangered tae Vulnerable.[1]
While the dragon haes aften served as Cheenae's naitional emblem, internaitionally the panda appears at least as commonly. As sic a thing is the case, it is becomin widely uised athin Cheenae in internaitional contexts, for ensample the five Fuwa mascots o the Beijing Olympics.
importance of Pandas, The panda’s habitat is at the geographic and economic heart of China, home to millions of people. By making this area more sustainable, we are also helping to increase the quality of life of local populations. Pandas bring huge economic benefits to local communities through ecotourism.
References
The panda (Ailuropoda melanoleuca, lit. "black an white cat-fit"), kent as the giant panda tae distinguish it frae the unrelatit reid panda, is a beir native tae central-wastren an sooth wastren Cheenae. It is easy recognised bi the lairge, distinctive black patches aroond its een, ower the lugs, an athort its roond body. Tho it belangs the order Carnivora, the panda's diet is 99% bamboo. Pandas in the wild will occasionally eat ither gresses, wild tubers, or even meat in the fairm o birds, rodents or carrion. In captivity, thay mey receive hinny, eggs, fish, yams, scrog leafs, orangers, or bananaes alang wi specially prepared fuid.
Male Panda can also be reffered to as “fluffy cow” in some cultures.
The giant panda lives in a few muntain ranges in central Cheenae panda may also be referred. To as “fluffy cow”, mainly in Sichuan province, but in the Shaanxi an Gansu provinces an aa. As a result o fairming, deforestation an ither development, the panda haes been driven oot o the lawland auries whaur it ance lived.
The panda is a conservation reliant endangered species. A 2007 report shaws 239 pandas livin in captivity inside Cheenae an anither 27 ootside the kintra. Wild population estimates vary; ane estimate shaws that thare aboot 1,590 individuals livin in the wild, while a 2006 study via DNA analysis estimatit that this figur could be as heich as 2,000 tae 3,000. Some reports an aa shaw that the nummer o pandas in the wild is on the rise. In 2016, the IUCN reclassifee'd the species frae Endangered tae Vulnerable.
While the dragon haes aften served as Cheenae's naitional emblem, internaitionally the panda appears at least as commonly. As sic a thing is the case, it is becomin widely uised athin Cheenae in internaitional contexts, for ensample the five Fuwa mascots o the Beijing Olympics.
importance of Pandas, The panda’s habitat is at the geographic and economic heart of China, home to millions of people. By making this area more sustainable, we are also helping to increase the quality of life of local populations. Pandas bring huge economic benefits to local communities through ecotourism.
References
↑ Swaisgood, R.; Wang, D.; Wei, F. (2016). "Ailuropoda melanoleuca". IUCN Red List of Threatened Species. IUCN. 2016: e.T712A45033386. Retrieved 5 September 2016.CS1 maint: uises authors parameter (link) Scheff, Duncan (2002). Giant Pandas. Animals of the rain forest (illustrated ed.). Heinemann-Raintree Library. p. 7. ISBN 0-7398-5529-8. Lindburg, Donald G.; Baragona, Karen (2004). Giant Pandas: Biology and Conservation. University of California Press. ISBN 0-520-23867-2.CS1 maint: multiple names: authors leet (link) ↑ "Global Species Programme – Giant panda". World Wildlife Fund. 14 November 2007. Retrieved 22 July 2008. Quote: "Bamboo forms 99 percent of a panda's diet", "more than 99 percent of their diet is bamboo": p. 63 of (as seen in the 2002 edition). "Giant Panda". Discovery Communications, LLC. Retrieved 8 August 2010. "Giant Pandas". National Zoological Park. Retrieved 7 November 2010. Scheff, Duncan (2002). Giant Pandas. Animals of the rain forest (illustrated ed.). Heinemann-Raintree Library. p. 8. ISBN 0-7398-5529-8. ↑ "Number of pandas successfully bred in China down from last year". Xinhua. 8 November 2007. Retrieved 22 July 2008. Briggs, Helen (20 June 2006). "Hope for future of giant panda". BBC News. Retrieved 14 February 2007. "Giant panda gives birth to giant cub". Today.reuters.com. Retrieved 14 March 2009. Warren, Lynne (July 2006). "Pandas, Inc". National Geographic. Retrieved 10 April 2008.Hatun panda (Ailuropoda melanoleuca) nisqaqa huk ukumarim, yanapas yuraqpas, Chunwa mama llaqtapi urqukunapi kawsaq. China suru (Bambusa) raphikunatam chillkikunatapas mikhun. Ancha chikichasqa rikch'aqmi. Aycha uquq ñuñuq (Carnivora) nisqakunaman kapuspanpas, yaqa yuralla mikhuqmi.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Hatun panda.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Hatun panda
Hatun panda (Ailuropoda melanoleuca) nisqaqa huk ukumarim, yanapas yuraqpas, Chunwa mama llaqtapi urqukunapi kawsaq. China suru (Bambusa) raphikunatam chillkikunatapas mikhun. Ancha chikichasqa rikch'aqmi. Aycha uquq ñuñuq (Carnivora) nisqakunaman kapuspanpas, yaqa yuralla mikhuqmi.
Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。
Mà-hṳ̀ng (貓熊) ék-buăng hô̤ lā̤ hṳ̀ng-mà (熊貓), iâ hô̤ lā̤ duâi-hṳ̀ng-mà (大熊貓) hĕ̤k-ciā duâi-mà-hṳ̀ng (大貓熊), sê siŏh cṳ̄ng iā-sĕng (野生) gì siăh-nĕng dông-ŭk. Ĭ gâe̤ng hṳ̀ng, mà siŏh-iông dŭ sê sṳ̆k siăh-nṳ̆k-mŭk (食肉目, Carnivora) gì. Chŭi-iòng-gōng iā sâ̤ kuŏ-hŏk-gă ciŏng ĭ buŏng gáu hṳ̀ng-kuŏ (熊科, Ursidae) â-dā̤ kó̤, gó ô nè̤ng giéng-gáe̤k ĭ ng-sê hṳ̀ng gì siŏh cṳ̄ng.
1869 nièng, Huák-guók diòng-gáu-sê̤ṳ Armand David tàu huòi diŏh Dṳ̆ng-guók gì Sé̤ṳ-chiŏng huák-hiêng Mà-hṳ̀ng ī-hâiu, ciŏng ciā dông-ŭk gì hŏk-miàng hô̤ có̤ „Ursus melanoleucus“, é-sé̤ṳ sê „ŭ-sáik gâe̤ng băh-sáik gì hṳ̀ng“. Gáu-muōi-lāu Huák-guók guók-gă cê̤ṳ-iòng lĭk-sṳ̄ báuk-ŭk-guāng (法國國家自然歷史博物館) gì dông-ŭk-hŏk-gă Alphonse Milne-Edwards ngiēng-géu David dái diōng lì gì gáuk-gáuk ī-hâiu, giéng-gáe̤k cuòi sê siŏh cṳ̄ng gâe̤ng siēu-hṳ̀ng-mà iā chiông gì dông-ŭk, cêu kī hŏk-miàng hô̤ lā̤ „Ailuropoda melanoleuca“, é-sé̤ṳ sê „chiông siēu-hṳ̀ng-mà gì dông-ŭk“. Ciā miàng-cê gáu gĭng-dáng gó diŏh lā̤ sāi.
Mà-hṳ̀ng sĭng-tā̤ â̤ có̤ buòi-buòi-sék, tàu có̤ ièng-ièng-sék, muōi-muōi có̤ dōi-dōi-sék, sĭng-tā̤ gà̤-dēng ŭ gâe̤ng băh lâng cṳ̄ng ngàng-sáik buŏng iā chĭng-chṳ̄, sĭng-tā̤ gâe̤ng muōi-muōi sê băh gì sáik, ngê, mĕk-ciŭ, kă chiū gâe̤ng giĕng-tàu dŭ sê ŭ gì; bók-lō̤ ô gì sê cĕ̤ng-sáik, ô gì sê ŭ gì sáik.
Mà-hṳ̀ng gì sĭng-tā̤ ék-buăng ô 120 gáu 180 liè-mī hī māng gèng, muōi-muōi chă-bók-dŏ̤ 10 gáu 20 liè-mī hī māng dòng, sĭng-tā̤ dâi-kái ô 60 gáu 150 gŭng-gṳ̆ng hī māng dâe̤ng. Ék-buăng lì gōng hṳ̀ng-séng (雄性) gì â̤ bī chĭ-séng (雌性) gì duâi tàu nék-giāng.
Mà-hṳ̀ng buōng-dā̤ sê sĕng-uăk diŏh ŭ-ŭ-áng-áng gì dé̤ṳk-lìng diē-sié, gó-chṳ̄ mĕk-ciŭ mâ̤ hō̤ sāi, bók-guó ĭ diŏh màng-buŏ iâ gâe̤ng diŏh nĭk-dŏng gì sèng-âu siŏh-iông lùng-uăk.
Mà-hṳ̀ng â̤ dé̤ṳng dóng siŏh cṳ̄ng dông-ŭk-gái gì uăk-huá-sĭk (活化石), ĭng-ôi ciā dông-ŭk gì iông-sék gâe̤ng gūi sĕk uâng nièng ī-sèng gì mò̤ sié-nó̤h kṳ̆-biék. Gô-dā̤ diŏh Dṳ̆ng-guók dĕ̤ng-buô, nàng-buô gáu Miēng-diêng dŭ ô, gáu hiêng-câi nâ sĕng-uăk diŏh Sé̤ṳ-chiŏng buô-hông dê-kṳ̆ lāu. Ĭ ciō-iéu diŏh hāi-băk 2000 gáu 3000 mī gì dé̤ṳk-lìng hĕ̤k-ciā cĕng-niŏh-lìng (針箬林) diē-sié.
Mà-hṳ̀ng é̤ṳ cê-gă diêu, muōi siŏh tàu gì mà-hṳ̀ng dŭ ô cê-gă uăk-dông gì dê-huŏng. Dù-kó̤ huák-cìng (發情) gì sì-gĭ, ĭ dŭ sê cê-gă diêu. Iā sâ̤ nè̤ng gó-nâ-háng hṳ̀ng-mà sê ciō-iéu siăh dé̤ṳk-niŏh gì siŏh cṳ̄ng dông-ŭk. Gì-sĭk mà-hṳ̀ng gâe̤ng gì-tă hṳ̀ng siŏh-iông sê căk-siăh dông-ŭk (雜食動物), hiêng-câi gì mà-hṳ̀ng diŏh siăh-nṳ̆k dông-ŭk hióng siăh-chāu dông-ŭk guó-dô gì sì-gĭ. Hṳ̀ng-mà â̤ niăh dé̤ṳk-chṳ̄ (竹鼠) cī siŏh lôi nâung-nâung-sék dông-ŭk, iâ â̤ siăh dông-ŭk gì sī-sĭ, ô gì sèng-âu gó â̤ kó̤ niăh tàu-săng lì siăh. Mà-hṳ̀ng gì â-hài gâe̤ng ngāi iā ô lĭk, gó-chṳ̄ dé̤ṳk hī māng ngâing gì nó̤h ĭ dŭ gâ â̤ dêng-dâe̤ng. Dáng-sê ĭ siēu-huá sĭk-ŭk chiĕng-mì (纖維) gâe̤ng iōng-hông (養分) gì nèng-lĭk mâ̤ hō̤, gó-chṳ̄ siŏh nĭk diŏh siăh 15 gáu 20 gŭng-gĭng gì dé̤ṳk īng-iōng ciáh ô gáu.
Mà-hṳ̀ng gì giāng sê huă-báu gâe̤ng chài-kēng (豺犬) gì ciō-iéu sĭk-ŭk.
1936 nièng 1 nguŏk, tàu ciáh duâi-mà-hṳ̀ng ké̤ṳk nè̤ng hâ gáu Mī-guók gì Gô-gĭng-săng kó̤ diēng-lāng, iā sâ̤ Mī-guók-nè̤ng giéng-gáe̤k ĭ iā ô-mê. Cī tàu mà-hṳ̀ng gáu-muōi-lāu ké̤ṳk hâ kó̤ Chicago, găk 1938 nièng diŏh hŭ-uái sī kó̤. Diŏh ĭ sī cĭ sèng, Brookfield Dông-ŭk-huòng kĕk 2500 mī-nguòng gì dái-gái mā̤ gáu siŏh tàu mà-hṳ̀ng. 1972 nièng Mī-guók cūng-tūng Richard Nixon huŏng-ông Dṳ̆ng-guók gì sèng-âu, Mò̤ Dĕk-dŭng ciŏng 2 tàu mà-hṳ̀ng sáe̤ng ké̤ṳk Mī-guók. Hī sèng-âu ché siŏh tàu mà-hṳ̀ng siŏh nièng bìng-gĭng diŏh kĕk 260 uâng mī-nguòng, nâ sê gái gă siŏh tàu mà-hṳ̀ng gì giāng, cêu diŏh chiĕu guó 300 uâng, cuòi bī gì-tă bìng-ngùi gì dông-ŭk gó lā̤ sāi cièng.
Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。
Mà-hṳ̀ng (貓熊) ék-buăng hô̤ lā̤ hṳ̀ng-mà (熊貓), iâ hô̤ lā̤ duâi-hṳ̀ng-mà (大熊貓) hĕ̤k-ciā duâi-mà-hṳ̀ng (大貓熊), sê siŏh cṳ̄ng iā-sĕng (野生) gì siăh-nĕng dông-ŭk. Ĭ gâe̤ng hṳ̀ng, mà siŏh-iông dŭ sê sṳ̆k siăh-nṳ̆k-mŭk (食肉目, Carnivora) gì. Chŭi-iòng-gōng iā sâ̤ kuŏ-hŏk-gă ciŏng ĭ buŏng gáu hṳ̀ng-kuŏ (熊科, Ursidae) â-dā̤ kó̤, gó ô nè̤ng giéng-gáe̤k ĭ ng-sê hṳ̀ng gì siŏh cṳ̄ng.
Niau-hîm, he̍k-chiá hîm-niau, toā hîm-niau, ha̍k-miâ Ailuropoda melanoleuca, sī hîm-kho ê 1 lūi, seng-oa̍h tī Tiong-kok.
Niau-hîm, he̍k-chiá hîm-niau, toā hîm-niau, ha̍k-miâ Ailuropoda melanoleuca, sī hîm-kho ê 1 lūi, seng-oa̍h tī Tiong-kok.
Panda (Ailuropoda melanoleuca, Giant Panda) nyaéta hiji mamalia nu kiwari digolongkeun kana kulawarga biruang, Ursidae, nu asli ti Cina tengah.
panda hirup di wewengkon pagunungan, kawas Sichuan jeung Tibét. Panda dijadikeun lambang Yayasan Alam Liar Sadunya (World Wildlife Fund, WWF), hiji organisasi konservasi alam. Ti panengah abad ka-20, panda ogé jadi lambang nasional Cina, sarta dijadikeun koin emas Cina.
Najan sacara taksonomi digolongkeun karnivora, dahareunana mah sabenerna tutuwuhan, utamana awi. Panda ogé beuki endog jeung serangga pikeun sumber protéinna.
Pikeun sababaraha dekade klasifikasi taksonomi panda dipadungdengkeun sabab panda jeung dulur jauhna Panda Beureum mibanda ciri-ciri nu mirip biruang jeung careuh. Tapi, uji genetik nétélakeun yén panda mémang biruang sarta asup kana kulawarga Ursidae. Dulur pangdeukeutna nyaéta Spectacled Bear di Amérika Kidul. Tinggal hiji deui, sabab Panda Beureum masih dipadungdengkeun, naha asup kulawarga Ursidae atawa careuh, Procyonidae.
Panda kaasup spésiés nu kaancam punah alatan habitatna nu beuki heureut sarta laju kalahiran nu jarang, boh di habitat aslina atawa di panginguan. Di alam aya kira 1.600 sato.
Panda munggaran kawénéhan ku urang Kulon taun 1869 ku misionaris Prancis Armand David. Panda dipikaresep ku masarakat umum sabab watekna nu lucu, katambah ku kadaharanana nu mangrupa awi.
Ngaran 'panda' sakumaha ngaran umum kiwari asalna tina Panda Beureum, nu mangrupa dulur jauhna di Éropa nu sarua dahar awi. Saméméh kapanggih patalina jeung Panda Beureum taun 1901, Giant Panda disebut Mottled Béar (Ailuropus melanoleucus) atawa Parti-coloured Béar.
Ngaran Cina pikeun Panda nyaéta Cina Basajan: 熊猫; Cina Tradisional: 熊貓 pinyin: Xióngmāo, nu ogé bisa dibalikkeun jadi Cina Basajan: 猫熊; Cina Tradisional: 貓熊 pinyin: Māoxióng, nu hartina "ucing-biruang" atawa "biruang-ucing".
Velika panda (latinski: Ailuropoda melanoleuca) je miroljubiva životinja iz porodice medvjeda koja se hrani izdancima bambusa. Panda je crno-bijeli medvjed koji živi u temperaturnoj zoni bambusovih šuma u centralnoj Kini. Njihova populacija je malobrojna i izolovana jer su šume bambusa u Kini prorijeđene. Vlada NR Kine je ustanovila više od 30 rezervata. Zbog sve ubrzanijeg ekonomskog rasta, pandama je ljudska pomoć potrebna i to više nego ikada. Nalazi se među najugroženijim životinjskim vrstama i često se uzima kao simbol ugroženih vrsta kao i borbe da se one zaštite.
Panda Gedhe (Hanzi: 貓熊;; pinyin: mao xiong), Ailuropoda melanoleuca ("Kaki-kucing ireng-putih")utawi ingkang limrahipun dipunwastani Panda.[1] Panda punika salah setunggaling mamalia ingkang limrahipun dipunklasifikasekaken wonten ing famili bruwang Ursidae, ingkang dados kéwan asli Tiongkok tengah.[1] Panda Gedhé manggèn wonten laladan pagunungan, kados ta Sichuan saha Tibet.[1] Nalika setengah abad ke-20 kang kapungkur, panda dados lambang nagara Tiongkok.[1] Sapunika gambar panda ugi dipuncithak dados gambar wonten ing dhuwit emas nagara punika.[1]
Panda miturut nama Chinanipun punika gadhah teges "kucing-bruwang," saha saged ugi dipunwaos bruwang kucing tanpa ngowahi teges.[1] Wonten ing laladan Barat, nama panda punika amargi panda mirib kaliyan Panda abang, ingkang kala rumiyin misuwur kanthi nama Beruang Belang (Ailuropus melanoleucus).[1]
Sanajan miturut taksonomi Panda punika kagolongaken dados kéwan karnivora nanging pandha mangan kados kéwan hèrbivor.[1] Ingkang dados pakananipun panda inggih punika tandur-tuwuhan kaya ta pring.[1] Panda ugi saged dipunwastani kéwan omnivora (saged dipunwastani Karnivora, Omnivora, Hèrbivor), amargi panda ugi mangan endhog lan gegremet.[1] Kekalihipun punika ngandhut protéin kang diperlokaken panda.[1] Kuping panda obah-obah nalika panda lagi mangan.[1] Panda punika kalebet kéwan ingkang kaancam cures.[2] Panda punika gadhah libido ingkang kedhik saéngga radi kirang anggénipun reprodhuksi.[2]
La panda jigante (Ailuropoda melanoleuca, leteral "pede de gato, negra e blanca") es un urso nativa a Xina media-ueste e sude-ueste. El es fasil reconosable par la manxas grande sirca sua oios, supra sua oreas, e a traversa de sua corpo ronda. El parteni a la ordina Carnivora, ma 99% de se dieta es bambu. El come ance miel, ovos, pexes, niamas, folias de arboretas, oranias, e bananas cuando los es disponeda.
El abita un pico de cadenas de montanias en Xina sentral, xef en la provinse Sichuan, ma ance en la provinses Shanxi e Gansu. Developas como la cultiva e la desforesti ia forsa la panda jigante a via de la terenos basa do el ia abita en la pasada.
Los es un spesie perilida, cual depende aora de la conservores. Un reporta de 2007 ia mostra ce 239 pandas jigante abita caturada en Xina, e 27 otras abita estra la pais. Estimas de la popla savaje varia: un de los mostra ce sirca 1590 individuas abita savaje, e un studia par analise de ADN en 2006 ia estima un cuantia posable entre 2000 e 3000. Alga reportas mostra ce la cuantia de pandas savaje grandi, ma la Uni Internasional per la Conserva de Natur no crede ce estas sufisi per reclasi la spesie como nonperilida.
En la istoria, la sinia nasional de Xina ia es la dragon, ma en desenios resente la panda jigante ia prende ance esta rol. Se imaje apare en Xina sur multe monetas onoral de arjento, oro e platino.
An si on suposa comun ce la panda jigante es pasosa, el ia ataca umanas a veses, suposable par irita, e no como predor.
Ang higanteng panda (Ailuropoda melanoleuca) maoy mananap nga lumad sa Tsina.
Panda mkubwa (kutoka Kiing.: giant panda, Kisayansi: Ailuropoda melanoleuca) ni dubu mkubwa kiasi wa Uchina aliye mweusi na mweupe.
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. 
Makala hii kuhusu "Panda Mkubwa" inatumia neno (au maneno) ambalo si kawaida na matumizi yake ni jaribio la kutafsiri neno (au maneno) la asili giant panda kutoka lugha ya Kiingereza. Neno (au maneno) la jaribio ni panda mkubwa. Kamusi za Kiswahili ama zinatofautiana kuhusu matumizi ya neno hili au hazieleweki au hazina neno kwa jambo linalojadiliwa.
Lu panda gicanti (cinisi: 熊貓; pinyin: xióng māo), Ailuropoda melanoleuca ("pedi di jattu iancu e niuru"), è nu mammifiru oggi usuarmenti crassificatu ntâ famigghia Ursidae, (ursu), chi è ndìgginu di la Cina cintrali. Lu panda gicanti àbbita ntê riggiuni muntagnusi, comu lu Sichuan e lu Tibet. Versu l'ùrtima mità dû seculu XX, lu panda addivintò comu lu stemma di la Cina, e ora veni misu nnî sordi d'oru cinisi.
Lu nomu cinisi voli diri "ursu-jattu", e si pò lèggiri puru arriversa e signìfica la stissa cosa. Prima si canuscia comu l’ursu stampiatu (Ailuropus melamoleucus).
Macari si veni classificatu carnìvuru (l'order carnivora), la sò dieta è supratuttu erbìvura; nfatti, iddu campa quasi cumpritamenti chî pàmpini di bambù. Tecnicamenti, comu tanti armali, màncianu ogni cosa e sunnu unnivuri, pirchì si sapi ca li panda mancianu ova e puru mischigliuni chî pàmpini di bambù. Chisti nfatti sunnu funti nicissari di prutiini. Li sò aricchi si mòvunu quannu avveni la masticazzioni.
Iddu è luntanamenti mparintatu cu lu panda russu e lu nomu cumuni pari ca vinissi dû fattu ca tutti dui mancianu pàmpini di bambù. Nzinu a quannu lu sò parintatu cu lu panda russu fu scuprutu nta lu 1901, lu panda gianti era canusciutu comu l’ ursu culuratu. Pi dicini d’anni la classificazzioni scintìfica di lu panda, sia comu panda gicanti ca comu panda russu, appi li stissi carattirìstichi di l’ursi e di li fassi amiricani (la famigghia Procyonidae). Cumunqui, esami ginètici rivilaru ca li panda gicanti sunnu veri ursi e fannu parti di la famìgghia di l’Ursidae. Lu sò parenti cchiù vicinu è l’ursu cu l’ucchiali di lu Sud America. Nun cci sunnu ancora accordi pricisi si lu panda russu apparteni a la famigghia di l’Ursidae o a chidda di li fassi amiricani, Procyonide.
Li panda gianti sunnu na speci ‘n pirìculu di stinzioni, minazzati cuntinuamenti di la pèrdita di tirritoriu e di viggitazzioni adatta a iddi e di na nàscita assai vascia, sia a lu statu sirvaggiu ca ntê iardini zuulòggichi. Si cridi ca circa 1.600 asimplari asìstinu ancora ntâ natura.
Lu panda gicanti è lu sìmmulu dû World Wildlife Fund (WWF), na sucità di prisirvazzioni.
La panda gicanti havi na zampa stramma, cu nu idituni e cincu idita; ssu "idituni" nfatti è l’ossu di lu pusu mudificatu .
Lu panda gicanti vinni canusciutu di prima nta l’uccidenti, dû missiunariu francisi Armand David (1826-1900) ntô 1869.
Lu panda gicanti cci ha piaciutu sempri ô pubbricu, forsi picchi st’armali havi n’assumigghianza a l’ursiceddi giucàttuli, ca piàcinu tantu a la genti. Lu fattu ca è sempri pitturatu curcatu pacificamenti manciannu bambù, cuntrariamenti a èssiri cacciatu comu tutti l’autri armali sarvaggi, fa na mprissioni comu di na mmàggini di nuccenza.
Nta l’anni ’70, prèstiti di panda gicanti a la Mèrica e a lu Giappuni fìciru parti di na diplumazzia mpurtanti tra ssi paisi e la Cina e accussì accuminzaru certi scanci curturali tra la Cina e l’uccidenti. Versu lu 1984, cumunqui, li panda nun foru cchiù usati comu uggettu di diplumazzî. Nveci la Cina accuminzò a uffriri li panda 'n prèstitu ppi 10 anni a àutri nazziuni e lu tèrmini cumuni di ssu prèstitu e lu pacamentu nzinu a nu miliuni di dollari l’annu e lu pattu ca tutti l’ursiceddi chi nàscinu mentri lu panda s'attrova ‘n prèstitu, sunnu pruprità di la Cina.
Lu panda gicanti (cinisi: 熊貓; pinyin: xióng māo), Ailuropoda melanoleuca ("pedi di jattu iancu e niuru"), è nu mammifiru oggi usuarmenti crassificatu ntâ famigghia Ursidae, (ursu), chi è ndìgginu di la Cina cintrali. Lu panda gicanti àbbita ntê riggiuni muntagnusi, comu lu Sichuan e lu Tibet. Versu l'ùrtima mità dû seculu XX, lu panda addivintò comu lu stemma di la Cina, e ora veni misu nnî sordi d'oru cinisi.
Lu nomu cinisi voli diri "ursu-jattu", e si pò lèggiri puru arriversa e signìfica la stissa cosa. Prima si canuscia comu l’ursu stampiatu (Ailuropus melamoleucus).
Macari si veni classificatu carnìvuru (l'order carnivora), la sò dieta è supratuttu erbìvura; nfatti, iddu campa quasi cumpritamenti chî pàmpini di bambù. Tecnicamenti, comu tanti armali, màncianu ogni cosa e sunnu unnivuri, pirchì si sapi ca li panda mancianu ova e puru mischigliuni chî pàmpini di bambù. Chisti nfatti sunnu funti nicissari di prutiini. Li sò aricchi si mòvunu quannu avveni la masticazzioni.
Iddu è luntanamenti mparintatu cu lu panda russu e lu nomu cumuni pari ca vinissi dû fattu ca tutti dui mancianu pàmpini di bambù. Nzinu a quannu lu sò parintatu cu lu panda russu fu scuprutu nta lu 1901, lu panda gianti era canusciutu comu l’ ursu culuratu. Pi dicini d’anni la classificazzioni scintìfica di lu panda, sia comu panda gicanti ca comu panda russu, appi li stissi carattirìstichi di l’ursi e di li fassi amiricani (la famigghia Procyonidae). Cumunqui, esami ginètici rivilaru ca li panda gicanti sunnu veri ursi e fannu parti di la famìgghia di l’Ursidae. Lu sò parenti cchiù vicinu è l’ursu cu l’ucchiali di lu Sud America. Nun cci sunnu ancora accordi pricisi si lu panda russu apparteni a la famigghia di l’Ursidae o a chidda di li fassi amiricani, Procyonide.
Li panda gianti sunnu na speci ‘n pirìculu di stinzioni, minazzati cuntinuamenti di la pèrdita di tirritoriu e di viggitazzioni adatta a iddi e di na nàscita assai vascia, sia a lu statu sirvaggiu ca ntê iardini zuulòggichi. Si cridi ca circa 1.600 asimplari asìstinu ancora ntâ natura.
Lu panda gicanti è lu sìmmulu dû World Wildlife Fund (WWF), na sucità di prisirvazzioni.
La panda gicanti havi na zampa stramma, cu nu idituni e cincu idita; ssu "idituni" nfatti è l’ossu di lu pusu mudificatu .
Lu panda gicanti vinni canusciutu di prima nta l’uccidenti, dû missiunariu francisi Armand David (1826-1900) ntô 1869.
Lu panda gicanti cci ha piaciutu sempri ô pubbricu, forsi picchi st’armali havi n’assumigghianza a l’ursiceddi giucàttuli, ca piàcinu tantu a la genti. Lu fattu ca è sempri pitturatu curcatu pacificamenti manciannu bambù, cuntrariamenti a èssiri cacciatu comu tutti l’autri armali sarvaggi, fa na mprissioni comu di na mmàggini di nuccenza.
Nta l’anni ’70, prèstiti di panda gicanti a la Mèrica e a lu Giappuni fìciru parti di na diplumazzia mpurtanti tra ssi paisi e la Cina e accussì accuminzaru certi scanci curturali tra la Cina e l’uccidenti. Versu lu 1984, cumunqui, li panda nun foru cchiù usati comu uggettu di diplumazzî. Nveci la Cina accuminzò a uffriri li panda 'n prèstitu ppi 10 anni a àutri nazziuni e lu tèrmini cumuni di ssu prèstitu e lu pacamentu nzinu a nu miliuni di dollari l’annu e lu pattu ca tutti l’ursiceddi chi nàscinu mentri lu panda s'attrova ‘n prèstitu, sunnu pruprità di la Cina.
Lo panda gigant (Ailuropoda melanoleuca) es una espècia de mamifèr de l'òrdre Carnivora e de la familha dels orses (Ursidae), coma o mòstran los darrièrs estudis del sieu ADN. Lo panda roge el, aperten a una familha pròpria e independenta, la dels Ailuridaes. Nadiu de China centrala, lo panda gigant abita en de regions montanhudas coma Sichuan o Tibet, fins a una altitud de 3.500 mètres. Es en perilh critic d'escantiment; l'espècia es fòrça localizada. La principala noiridura del panda gigant es lo bambó. L'ors panda es lo simbòl de WWF (Fons mondial per la proteccion de la natura) dempuèi 1961.
Panda (Ailuropoda melanoleuca, Giant Panda) nyaéta hiji mamalia nu kiwari digolongkeun kana kulawarga biruang, Ursidae, nu asli ti Cina tengah.
panda hirup di wewengkon pagunungan, kawas Sichuan jeung Tibét. Panda dijadikeun lambang Yayasan Alam Liar Sadunya (World Wildlife Fund, WWF), hiji organisasi konservasi alam. Ti panengah abad ka-20, panda ogé jadi lambang nasional Cina, sarta dijadikeun koin emas Cina.
Najan sacara taksonomi digolongkeun karnivora, dahareunana mah sabenerna tutuwuhan, utamana awi. Panda ogé beuki endog jeung serangga pikeun sumber protéinna.
Pikeun sababaraha dekade klasifikasi taksonomi panda dipadungdengkeun sabab panda jeung dulur jauhna Panda Beureum mibanda ciri-ciri nu mirip biruang jeung careuh. Tapi, uji genetik nétélakeun yén panda mémang biruang sarta asup kana kulawarga Ursidae. Dulur pangdeukeutna nyaéta Spectacled Bear di Amérika Kidul. Tinggal hiji deui, sabab Panda Beureum masih dipadungdengkeun, naha asup kulawarga Ursidae atawa careuh, Procyonidae.
Panda kaasup spésiés nu kaancam punah alatan habitatna nu beuki heureut sarta laju kalahiran nu jarang, boh di habitat aslina atawa di panginguan. Di alam aya kira 1.600 sato.
Panda munggaran kawénéhan ku urang Kulon taun 1869 ku misionaris Prancis Armand David. Panda dipikaresep ku masarakat umum sabab watekna nu lucu, katambah ku kadaharanana nu mangrupa awi.
Panda Gedhe (Hanzi: 貓熊;; pinyin: mao xiong), Ailuropoda melanoleuca ("Kaki-kucing ireng-putih")utawi ingkang limrahipun dipunwastani Panda. Panda punika salah setunggaling mamalia ingkang limrahipun dipunklasifikasekaken wonten ing famili bruwang Ursidae, ingkang dados kéwan asli Tiongkok tengah. Panda Gedhé manggèn wonten laladan pagunungan, kados ta Sichuan saha Tibet. Nalika setengah abad ke-20 kang kapungkur, panda dados lambang nagara Tiongkok. Sapunika gambar panda ugi dipuncithak dados gambar wonten ing dhuwit emas nagara punika.
Panda miturut nama Chinanipun punika gadhah teges "kucing-bruwang," saha saged ugi dipunwaos bruwang kucing tanpa ngowahi teges. Wonten ing laladan Barat, nama panda punika amargi panda mirib kaliyan Panda abang, ingkang kala rumiyin misuwur kanthi nama Beruang Belang (Ailuropus melanoleucus).
Sanajan miturut taksonomi Panda punika kagolongaken dados kéwan karnivora nanging pandha mangan kados kéwan hèrbivor. Ingkang dados pakananipun panda inggih punika tandur-tuwuhan kaya ta pring. Panda ugi saged dipunwastani kéwan omnivora (saged dipunwastani Karnivora, Omnivora, Hèrbivor), amargi panda ugi mangan endhog lan gegremet. Kekalihipun punika ngandhut protéin kang diperlokaken panda. Kuping panda obah-obah nalika panda lagi mangan. Panda punika kalebet kéwan ingkang kaancam cures. Panda punika gadhah libido ingkang kedhik saéngga radi kirang anggénipun reprodhuksi.
Pandatlācamāyeh (Tremarctos ornatus), chantia ipan China tepetlah ipan tlacatiyan ic China.
Pandatlācamāyeh (Tremarctos ornatus), chantia ipan China tepetlah ipan tlacatiyan ic China.
De reuzepanda of bamboebear (Latynske namme: Ailuropoda melanoleuca), is in sûchdier út 'e famylje fan 'e bearen, dat allinne mar foarkomt yn Sina, benammentlik yn guon bercheftige streken fan 'e provinsjes Sichuan, Gansu en Shaanxi. Mei-inoar beslane de fersnipele kriten dy't syn areaal foarmje net mear as 6000 km². De reuzepanda is in ikoan fan 'e ynternasjonale bistebeskermingsbeweging en hat benammen grutte bekendheid krigen as it logo fan it Wrâldnatoerfûns (WNF).
Kwa uterlik ferskille reuzepanda's fral fan oare bearesoarten troch harren swartbûnte pels en rûnere kop. Harren efterein is swart, de rêch en bealch wyt, de foarpoaten en skouders swart en de kop wer wyt, mei swarte earen en rûne swarte plakken om 'e eagen hinne. Folwoeksen reuzepanda's hawwe trochinoar in kop-romplingte fan 150-190 sm en in skouderhichte fan 65-70 sm. De mantsjes binne grutter en swierder as de wyfkes: mantsjes weagje yn trochsneed 85-125 kg en wyfkes 70-100 kg.
Reuzepanda's libje yn ûnherberchsume en tichtbegroeide bamboe- en rodendrumbosken op berchskeanten. It is der frij kâld en fochtich en winterdeis leit der in tsjûk pak snie, wylst it der by 't simmer faak mistich is. De bergen wurde gauris faninoar skaat troch djippe kleauwen, sadat ferpleatsing fan 'e iene nei de oare berchskeante faak tige dreech is.
De reuzepanda is benammentlik aktyf yn 'e skimer en nacht, en sliept oerdeis yn in beam. Ek om te skûljen by min waar en om gefaarlike rôfdieren út 'e wei te gean, klimt er (mei muoite) yn in beam, mar fierders libbet er folslein op 'e grûn. Reuzepanda's hâlde, oars as oare bearen, gjin wintersliep, nei gedachten om't harren dieet him dêr net ta lient. As resultaat hawwe reuzepanda's harren sa ûntwikkele dat se better as in protte oare bearesoarten bestân binne tsjin winterwaar.
As in reuzepanda op 'e flecht slacht, docht er dat mei sa'n sleauwe trêd, dat men lang tocht hat dat er te dom wie om te witten wannear't er útnaaie moast. Mar de wierheid is dat er troch syn lichemsbou, stadige stofwikseling en fiedingsearme dieet net by steat is en gean flugger. De reuzepanda bliuwt lykwols in bear, wat minsken wolris ferjitte, en as er yn it nau dreaun wurdt en him slimmernôch bedrige fielt, kin er raar fan him ôf slaan en bite. Mei kaken dy't gjin muoite hawwe om bamboe lytsman te meitsjen, kin er sûnder muoite bonken tebrizelje.
Reuzepanda's libje it grutste part fan it jier solitêr; inkeld yn 'e peartiid, dy't fan maart oan maaie falt, sykje se inoar op. Mantsjes fiere dan gefjochten om it rjocht om mei in wyfke te pearjen. Wyfkes binne lykwols mar ien oant op syn heechsten trije dagen yn 't jier fruchtber, dat it komt hiel krekt. Nei in súksesfolle pearing kin it noch 1½-4 moannen duorje ear't de befruchting plakfynt; dat is in meganisme dat ek wol by oare bisten foarkomt en bedoeld is om te beävensearjen dat it/de jong(en) yn 'e geunstichste tiid fan it jier smiten wurde sille. De eigentlike draachtiid duorret dêrnei 4-5 moannen, wat relatyf koart is foar bearen. De berte fynt plak yn augustus of septimber en dêrby giet it ornaris om ien jong, al komme twillingen en sels trijelingen inkeld ek wolris foar. Yn it wyld kin in reuzepandawyfke lykwols mar ien jong tagelyk grutbringe en wurdt it/de oare jong(en) ferstaat. Reuzepandawelpen wurde blyn en dôf berne en kinne sels har eigen lichemstemperatuer net regelje, dat se binne folslein helpleas. By de berte weagje se likernôch 85-140 g, mar yn 'e earste tsien dagen wurde se fjouwer kear sa swier. Nei twa moanne geane de eagen iepen en nei fjouwer moanne kin it welpke rinne. Nei in healjier weaget er sa'n 12 kg en as er alve moanne is, wurdt er ûntwûn. In jong bliuwt likernôch oardel jier by syn mem, wat der de reden foar is dat reuzepandawyfkes mar om 'e twa of trije jier fruchtber wurde. Yn it wyld wurde reuzepanda's nei gedachten 10-15 jier, mar yn finzenskip kinne se wol de âlderdom fan 30 jier berikke
Reuzepanda's ite suver allinne mar bamboe, al hearre se taksnonomysk sjoen ta it skift fan 'e rôfdieren. Fral de nije leaten, blêden en stâlen fan 'e bamboeplant wurde iten; de ferhoute dielen binne fiersten te hurd om fertarje te kinnen. De spesjalisearring fan 'e reuzepanda as plante-iter hat foar in grut diel bydroegen oan syn hjoeddeiske swierrichheden. Bamboe smyt net in protte enerzjy op, wat de reuzepanda ta in traach bist makke hat dat yn eardere tiden in maklike proai foar de minske wie.
Njonken bamboe ite reuzepanda's ek wol oare planten, lykas gensiaan, lis en gers. Foarhinne miende men dat se sûnder bamboe net oerlibje koene, mar dat is net wier. Yn it wyld yt de reuzepanda ek wol fleis, as er it teminsten te pakken krije kin, wat almeast it probleem is. Mar lytse kjifdieren, fûgelpiken en aaien is er net te sinnich foar en ek slacht er wolris in fisk út it wetter fan in berchstream. Fan yn finzenskip holden eksimplaren is bekend dat se ek wol searn fleis hawwe wolle.
Tûzenen jierren lyn hie de reuzepanda in folle gruttere fersprieding, mar al foar it begjin fan 'e Westerske jiertelling wied er troch de minske weromkrongen nei de hegere berchskeanten. Oant yn 'e twadde helte fan 'e njoggentjinde iuw waard de reuzepanda noch folop bejage. Yn it twadde part fan 'e tweintichste iuw waard er foar Sina ta in soarte fan nasjonaal symboal. Der wiene doe noch mar sa'n bytsje oer, dat er omtrint op útstjerren stie. Sûnt hawwe in strange beskerming, in fokprogramma yn finzenskip en dêropfolgjende útsettings yn it wyld derta laat dat de soarte wer by de râne fan 'e ôfgrûn weisleept is. Likegoed hat de reuzepanda noch altiten de IUCN-status fan "bedrige", wat sizze wol dat er noch lang net út 'e gefaresône wei is. Men rûst dat der hjoed de dei sa'n 1.000 oant 2.000 reuzepanda's yn it wyld libje, mar per isolearre populaasje binne der wierskynlik net mear as 250 folwoeksen eksimplaren.
De reuzepanda of bamboebear (Latynske namme: Ailuropoda melanoleuca), is in sûchdier út 'e famylje fan 'e bearen, dat allinne mar foarkomt yn Sina, benammentlik yn guon bercheftige streken fan 'e provinsjes Sichuan, Gansu en Shaanxi. Mei-inoar beslane de fersnipele kriten dy't syn areaal foarmje net mear as 6000 km². De reuzepanda is in ikoan fan 'e ynternasjonale bistebeskermingsbeweging en hat benammen grutte bekendheid krigen as it logo fan it Wrâldnatoerfûns (WNF).
Nen reuznpanda is n zwart met wit zoogdeer wat onmeundig völ bamboe et. Nen reuznpanda wörd duur de meansken ezeen as n machtig lui deer, want zien leavn besteet zowat allene oet etn en sloapn. Nen reuzenpanda dut daagns hoaste niks as bamboe etn.
n Reuznpanda is nit de ennigste soort panda van disse wearld. Dr bestoat namelik ok kleaine en grote pandaas, dee at ne broene kluur hebt en kleainer as de reuznpanda beent. Nen wabar wörd ook wal es as ne pandasoort ezeen.
Nen reuznpanda is n zwart met wit zoogdeer wat onmeundig völ bamboe et. Nen reuznpanda wörd duur de meansken ezeen as n machtig lui deer, want zien leavn besteet zowat allene oet etn en sloapn. Nen reuzenpanda dut daagns hoaste niks as bamboe etn.
Wjeliki panda (Ailuropoda melanoleuca) jo družyna mjadwjeźow (Ursidae).
Wjeliki panda jo płošny a dośěgnjo wjelikosć wót něźi 1,5 až do 1,8 m. Jogo kóža je běła až nažołśe běła, mjaztym až wušy a nogi su carne, ale teke wokolina wokow jo carna. Mimo togo ma carnu smugu mjaz prědnyma nogoma na kśebjaśe a groźi. Głowa jo wjelika a kulojta. Wón móžo wagu wót wěcej ako 100 kg dośěgnuś.
Žerjo pśisamem jano bambusowe wurostki. Pśi tom daloko drogujo.
Wjeliki panda jo žywy w kurjawkatych bambusowych lěsach krotkozajtšnych regionach srjejźneje Chiny, we wusokosćach wót 2300 až do 3800 m. Pśi tom 90 % su žywy w prowincy Sichuan. Něga jo był wót pódpołnocneje prowincy Gansu až do pódpołnocneje Burmy domacny.
Samice pó 97 až 163 dnjach w skalnej jamje abo bambusowej gusćinje póroźuju wjelgin małke młoźe, kótarež ma wagu wót jano 100 g. Pó 2 až 3 lět wóno bywa samostatne. Wóno akle w starstwje wót 5 až do 6 lět bywa rodnje zdrjałe.
Wjelike pandy něnto se w coowach kubłaju, pśi comž prědne młoźe bu w coowje Peking naroźony w lěśe 1963.
Wjeliki panda (Ailuropoda melanoleuca) jo družyna mjadwjeźow (Ursidae).
Το πάντα, η αιλουρόποδη αρκούδα[3] γνωστό επίσης ως το γιγαντιαίο πάντα, είναι αρκούδα που απαντάται στην κεντροδυτική και νοτιοδυτική Κίνα. Αναγνωρίζεται εύκολα από τις μεγάλες, χαρακτηριστικές μαύρες κηλίδες γύρω από τα μάτια του, τα αφτιά του, και κατά μήκος του στρόγγυλου σώματός του. Αν και κατατάσσεται στην τάξη των Σαρκοφάγων τρέφεται κατά 99% με μπαμπού. Τα πάντα στην φύση σποραδικά τρώνε άλλα είδη φυτών, άγριους βολβούς, ή ακόμα και κρέας με την μορφή πουλιών, τρωκτικών ή ψοφιμιών. Στην αιχμαλωσία (εθνικά πάρκα/ζωολογικοί κήποι), μερικές φορές τρώνε μέλι, αβγά, ψάρια, γλυκοπατάτες, φύλλα θάμνων, πορτοκάλια ή μπανάνες μαζί με το ειδικά παρασκευασμένο φαγητό.
Το γιγαντιαίο πάντα ζει σε λίγα βουνά της κεντρικής Κίνας, κυρίως στην επαρχία Σετσουάν, αλλά και στις επαρχίες Σαανσί και Γκανσού. Ως αποτέλεσμα της εντατικής καλλιέργειας, της αποψιλώσεως των δασών και άλλων εξελίξεων, τα πάντα έχουν οδηγηθεί μακριά από τις πεδινές περιοχές όπου παλαιότερα κατοικούσαν.
Το πάντα είναι είδος σε κίνδυνο. Αναφορά του 2007 έδειξε ότι ζουν 239 πάντα σε αιχμαλωσία εντός της Κίνας και άλλα 27 έξω από την χώρα. Οι εκτιμήσεις του άγριου πληθυσμού ποικίλουν: Μία εκτίμηση έδειξε ότι υπάρχουν γύρω στα 1590 μεμονωμένα πάντα στην άγρια φύση, ενώ μία μελέτη του 2006 μέσω ανάλυσης του DNA υπολόγισε ότι αυτός ο αριθμός πρέπει να είναι από 2000 μέχρι 3000. Κάποιες αναφορές επίσης δείχνουν ότι ο αριθμός των πάντα στη φύση αυξάνεται. Ωστόσο, η IUCN δεν πιστεύει ότι υπάρχει αρκετή σιγουριά ακόμη, για να ανακατατάξει το είδος από κινδυνεύον σε ευάλωτο.
Αν και ο δράκος χρησιμοποιείται συχνά ως εθνικό έμβλημα της Κίνας, το πάντα χρησιμοποιείται διεθνώς τουλάχιστον εξίσου συχνά. Και σαν τέτοιο (εθνικό έμβλημα της Κίνας) χρησιμοποιείται ευρέως εντός της Κίνας σε διεθνές πλαίσιο, όπως για παράδειγμα οι πέντε μασκότ των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου. Είναι αρκετά αγαπητό ζώο, λόγω του φιλειρηνικού χαρακτήρα του, αλλά και της εμφάνισής του.
Το γιγαντιαίο πάντα έχει ασπρόμαυρο τρίχωμα. Τα ενήλικα πάντα έχουν μήκος που κυμαίνεται από 1,5 έως 1,8 μ., συμπεριλαμβανομένης της ουράς (η οποία έχει μήκος περίπου 13 εκ.), και ύψος 60-90 εκ. ως τους ώμους. Τα αρσενικά μπορεί να ζυγίζουν μέχρι και 160 κ. Τα θηλυκά (γενικώς 10-20% μικρότερα από τα αρσενικά) μπορεί να ζυγίζουν μόνο 75 κ., αλλά μπορεί να φτάσουν επίσης τα 125 κ. Το μέσο βάρος ενός ενήλικα είναι 100-115 κ.
Το γιγαντιαίο πάντα σώμα είναι χαρακτηριστικό των αρκούδων. Έχει μαύρο τρίχωμα στα αυτιά του, στα μάτια του, στην μουσούδα, στα πόδια και στους ώμους. Το υπόλοιπο τρίχωμα του είναι άσπρο. Μολονότι οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν γιατί αυτές οι ασυνήθιστες αρκούδες είναι ασπρόμαυρες, υποθέτουν ότι ο έντονος χρωματισμός εξασφαλίζει αποτελεσματικό καμουφλάζ στον διάστικτο με σκιές χιονισμένο και βραχώδη βιότοπό τους. Το πάντα έχει μεγάλους τραπεζίτες και σκληρούς μασητήρες για να συνθλίβει τα σκληρά μπαμπού.
Το πόδι του γιγαντιαίου πάντα έχει έναν «αντίχειρα» και πέντε δάχτυλα: ο αντίχειρας-στην πραγματικότητα ένα τροποποιημένο σησαμοειδές οστό-βοηθά το πάντα να κρατά το μπαμπού καθώς τρώει. Ο Stephen Jay Gould πραγματεύεται αυτό το χαρακτηριστικό στο βιβλίο με δοκίμια με θέμα την εξέλιξη και την βιολογία, «Ο Αντίχειρας του Πάντα».
Η ουρά του γιγαντιαίου πάντα, με μήκος 10-15 εκ., είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στην οικογένεια των Αρκτιδών.(Η μεγαλύτερη ανήκει στην αρκούδα του μελιού)
Το γιγαντιαίο πάντα ζει περίπου 20 χρόνια στην φύση και 30 χρόνια στη αιχμαλωσία. Το γηραιότερο αιχμάλωτο άτομο που κατεγράφη, ένα θηλυκό ονόματι Basi, έφτασε τα 37 χρόνια.
Στην φύση το γιγαντιαίο πάντα είναι ένα χερσαίο ζώο και βασικά περνά την ζωή του τριγυρίζοντας και τρώγοντας στα δάση από μπαμπού των βουνών Tσινλίγκ και στην λοφώδη επαρχία Σετσουάν. Τα γιγαντιαία πάντα είναι κατά κανόνα μοναχικά, και κάθε ενήλικο άτομο έχει καθορισμένη περιοχή. Ένα θηλυκό δεν ανέχεται την παρουσία άλλων θηλυκών στην δική του περιοχή. Τα πάντα επικοινωνούν φωνάζοντας και σημαδεύοντας με οσμές τον χώρο τους τρίβοντας τα νύχια ή το κεφάλι τους σε δέντρα και ραντίζοντας με ούρα. Είναι ικανά να σκαρφαλώσουν και να βρουν καταφύγιο σε κούφια δέντρα ή σε ρωγμές βράχων, αλλά δεν φτιάχνουν μόνιμες φωλιές. Για αυτόν τον λόγο: τα πάντα δεν πέφτουν σε χειμερία νάρκη, πράγμα που είναι παρόμοιο σε άλλα υποτροπικά θηλαστικά, και στην θέση μετακινούνται σε υψόμετρα με υψηλότερες θερμοκρασίες. Τα πάντα βασίζονται πρωταρχικά σε μνήμη του χώρου παρά σε οπτική μνήμη.
Αντιμετωπίζουν κοινωνικά προβλήματα που λαμβάνουν χώρα βασικά κατά την διάρκεια της σύντομης περιόδου της αναπαραγωγής, στην οποία τα πάντα έρχονται κοντά το ένα με το άλλο. Μετά το ζευγάρωμα, το αρσενικό αφήνει το θηλυκό να αναθρέψει το νεογνό.
Αν και το πάντα θεωρείται υπάκουο, έχει γίνει γνωστό ότι επιτίθεται σε ανθρώπους, μάλλον από ερεθισμό παρά από επιθετικότητα.
Παρά την συστηματική ταξινόμησή του ως Σαρκοφάγο, η διατροφή του γιγαντιαίου πάντα είναι κατά κύριο λόγο χορτοφαγική και αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από μπαμπού. Ωστόσο, το γιγαντιαίο πάντα έχει το πεπτικό σύστημα των Σαρκοφάγων, όπως και άλλα ειδικά γονίδια των Σαρκοφάγων, και έτσι παίρνει λίγη ενέργεια και λίγες πρωτεΐνες από την κατανάλωση μπαμπού. Η ικανότητά του να πέπτει την κυτταρίνη αποδίδεται στα μικρόβια που βρίσκονται στο έντερό του. Το γιγαντιαίο πάντα είναι ένα «πολύ εξειδικευμένο» ζώο με «μοναδική προσαρμοστικότητα», και ζει στα δάση από μπαμπού εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Το μέσο γιγαντιαίο πάντα τρώει περίπου 9-14 κ. βλαστούς μπαμπού την μέρα. Επειδή η διατροφή του είναι χαμηλής περιεκτικότητας σε θρεπτικά συστατικά, είναι σημαντικό να κρατά το πεπτικό του σύστημα γεμάτο. Η περιορισμένη πρόσληψη ενέργειας που του επιβάλλει η διατροφή του έχει επιπτώσεις στην συμπεριφορά του. Το γιγαντιαίο πάντα τείνει να περιορίζει τις κοινωνικές του αλληλεπιδράσεις και να αποφεύγει τα επικλινή εδάφη για να περιορίσει τις ενεργειακές του δαπάνες.
Δύο από τα πιο χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, το μεγάλο μέγεθός του και το στρογγυλό κεφάλι, είναι προσαρμογές στην διατροφή του με μπαμπού. Ο ερευνητής των πάντα Russel Ciochon είπε « Όπως στον φυτοφάγο γορίλα, η επιφάνεια του κάτω μέρους του σώματος σε σχέση με τον όγκο του σώματος (του γιγαντιαίου πάντα) χαμηλού ρυθμού μεταβολισμού. Αυτός ο χαμηλός μεταβολικός ρυθμός επιτρέπει στο γιγαντιαίο πάντα να συντηρείται από φτωχές σε θρεπτικά συστατικά πηγές όπως το μπαμπού». Παρομοίως, το στρογγυλό πρόσωπο του γιγαντιαίου πάντα είναι αποτέλεσμα των ισχυρών μασητήρων του, οι οποίοι προσφύονται στην κορυφή του κεφαλιού και φτάνουν μέχρι τα σαγόνια. οι μεγάλοι τραπεζίτες συνθλίβουν και αλέθουν τα ινώδη υλικά που αποτελούν τα φυτά.
Τα πάντα τρώνε οποιοδήποτε από τα 25 είδη μπαμπού στην φύση, όπως τα είδη Forgesia dracocephala και Forgesia rufa. Μόνο όμως μερικά είδη μπαμπού ευδοκιμούν στα μεγάλα υψόμετρα όπου κατοικούν τα πάντα στις μέρες μας. Τα φύλλα των μπαμπού περιέχουν πρωτεΐνες υψηλής ποιότητας ενώ οι μίσχοι χαμηλότερης. Επειδή όλα τα μπαμπού ενός είδους ανθίζουν, πεθαίνουν και ξαναφυτρώνουν συγχρόνως, το γιγαντιαίο πάντα μπορεί να έχει τελικά στην διάθεσή του, εντός της περιοχής του, μόνο 2 είδη για να μην λιμοκτονήσει. Αν και βασικά είναι φυτοφάγο, το γιγαντιαίο πάντα έχει αρκουδίσια πόδια και τρώει κρέας, ψάρια και αυγά όταν είναι διαθέσιμα. Στην αιχμαλωσία, αν και γενικώς τα ζωολογικά πάρκα διατηρούν την διατροφή με μπαμπού του γιγαντιαίου πάντα, κάποια δίνουν στα πάντα ειδικά κατασκευασμένα μπισκότα ή άλλα συμπληρώματα διατροφής.
Τα γονίδια του γιγαντιαίου πάντα ταξινομήθηκαν το 2009 με την χρήση τεχνολογίας νέας γενιάς. Το γονιδίωμά του είναι οργανωμένο σε 20 ζεύγη αυτοσωμικών και ένα ζεύγος φυλετικών χρωμοσωμάτων.
Για πολλές δεκαετίες, η ακριβής ταξινόμηση ήταν υπό διχογνωμία, καθώς είχε κοινά στοιχεία τόσο με τις αρκούδες όσο και με τα ρακούν. Εν τούτοις μοριακές μελέτες έδειξαν ότι το γιγαντιαίο πάντα είναι μια πραγματική αρκούδα και ανήκει στην οικογένεια των Αρκτιδών, αν και διαφοροποιήθηκε ιστορικά νωρίς από τον κύριο κορμό της οικογένειας. Ο κοντινότερος επιζώντας συγγενής του γιγαντιαίου πάντα είναι η διοπτροφόρος αρκούδα που ζει στην Νότια Αμερική. Το γιγαντιαίο πάντα έχει χαρακτηριστεί ως ζωντανό απολίθωμα.
Παρά το ότι μοιράζεται το ίδιο όνομα, το ίδιο περιβάλλον, την ίδια διατροφή ακόμα και το μοναδικό, μεγαλωμένο οστό που «ψευτοαντίχειρας» (και βοηθά το ζώο να κρατά τους βλαστούς μπαμπού που τρώει),ενώ παράλληλα απαντούν στην ίδια χώρα, το γιγαντιαίο πάντα και το κόκκινο πάντα είναι πολύ μακρινοί συγγενείς.
Έχουν αναγνωριστεί δύο υποείδη του γιγαντιαίου πάντα επί τη βάσει των διαστάσεων του κρανίου, του χρωματισμού και της γενετικής του πληθυσμού.
Λεπτομερής μελέτη της γενετικής ιστορίας του γιγαντιαίου πάντα, που πραγματοποιήθηκε το 2012, βεβαίωσε ότι ο διαχωρισμός του πληθυσμού του Τσινλίγκ συνέβη περίπου 300.000 χρόνια πριν και απεκάλυψε ότι και ο υπόλοιπος πληθυσμός χωρίστηκε σε δύο ομάδες περίπου 2800 χρόνια πριν.
Το γιγαντιαίο πάντα είναι ένα απο τα είδη τα οποία κινδυνεύουν με αφανισμό. Ανάμεσα στα διάφορα μέτρα που έχουν ληφθεί για την διατήρηση και προστασία του είδους, περιλαμβάνεται και η χρήση πορνογραφίας για πάντα.
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2016 το γιγάντιο πάντα αφαιρείται από την Κόκκινη λίστα των επαπειλούμενων ειδών της IUCN, όμως αντικαθίσταται από τον γορίλα της Ανατολής.[4]
Το πάντα είναι το πιο προστατευόμενο ζώο στην Κίνα, καθώς το κυνήγι του τιμωρείται με θάνατο.
Το πάντα, η αιλουρόποδη αρκούδα γνωστό επίσης ως το γιγαντιαίο πάντα, είναι αρκούδα που απαντάται στην κεντροδυτική και νοτιοδυτική Κίνα. Αναγνωρίζεται εύκολα από τις μεγάλες, χαρακτηριστικές μαύρες κηλίδες γύρω από τα μάτια του, τα αφτιά του, και κατά μήκος του στρόγγυλου σώματός του. Αν και κατατάσσεται στην τάξη των Σαρκοφάγων τρέφεται κατά 99% με μπαμπού. Τα πάντα στην φύση σποραδικά τρώνε άλλα είδη φυτών, άγριους βολβούς, ή ακόμα και κρέας με την μορφή πουλιών, τρωκτικών ή ψοφιμιών. Στην αιχμαλωσία (εθνικά πάρκα/ζωολογικοί κήποι), μερικές φορές τρώνε μέλι, αβγά, ψάρια, γλυκοπατάτες, φύλλα θάμνων, πορτοκάλια ή μπανάνες μαζί με το ειδικά παρασκευασμένο φαγητό.
Το γιγαντιαίο πάντα ζει σε λίγα βουνά της κεντρικής Κίνας, κυρίως στην επαρχία Σετσουάν, αλλά και στις επαρχίες Σαανσί και Γκανσού. Ως αποτέλεσμα της εντατικής καλλιέργειας, της αποψιλώσεως των δασών και άλλων εξελίξεων, τα πάντα έχουν οδηγηθεί μακριά από τις πεδινές περιοχές όπου παλαιότερα κατοικούσαν.
Το πάντα είναι είδος σε κίνδυνο. Αναφορά του 2007 έδειξε ότι ζουν 239 πάντα σε αιχμαλωσία εντός της Κίνας και άλλα 27 έξω από την χώρα. Οι εκτιμήσεις του άγριου πληθυσμού ποικίλουν: Μία εκτίμηση έδειξε ότι υπάρχουν γύρω στα 1590 μεμονωμένα πάντα στην άγρια φύση, ενώ μία μελέτη του 2006 μέσω ανάλυσης του DNA υπολόγισε ότι αυτός ο αριθμός πρέπει να είναι από 2000 μέχρι 3000. Κάποιες αναφορές επίσης δείχνουν ότι ο αριθμός των πάντα στη φύση αυξάνεται. Ωστόσο, η IUCN δεν πιστεύει ότι υπάρχει αρκετή σιγουριά ακόμη, για να ανακατατάξει το είδος από κινδυνεύον σε ευάλωτο.
Αν και ο δράκος χρησιμοποιείται συχνά ως εθνικό έμβλημα της Κίνας, το πάντα χρησιμοποιείται διεθνώς τουλάχιστον εξίσου συχνά. Και σαν τέτοιο (εθνικό έμβλημα της Κίνας) χρησιμοποιείται ευρέως εντός της Κίνας σε διεθνές πλαίσιο, όπως για παράδειγμα οι πέντε μασκότ των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου. Είναι αρκετά αγαπητό ζώο, λόγω του φιλειρηνικού χαρακτήρα του, αλλά και της εμφάνισής του.
Џиновската панда (Ailuropoda melanoleuca) е член на семејството на мечките (Ursidae), со природно живеалиште во централно-западна и југо-западна Кина [1]. Првично се мислело дека ова животно припаѓа во семејството Procyonidae во која спаѓаат ракуните[2].
Ова животно е лесно препознатливо поради впечатливите црни дамки околу очите, на ушите и околу неговото тркалезно тело. Иако спаѓа во редот на месојадци, 99% од храната што ја внесува пандата е бамбусот. Освен бамбус јадат и мед, јајца, риба, портокали, банани и листови од некои грмушки.
Џиновската панда живее на неколку планини во централна Кина, во покраините Сечуан, Шанси и Гансу, и е на списокот на загрозени животни. Според последните информации[3], Кина има 239 панди кои живеат во заробеништво и уште 27 кои живеат надвор од земјата. Во дивината се проценува дека има 1590 панди[3]. Според ДНК истражување во 2006 година, се мисли дека можно е да има 2000 до 3000 панди во дивината[4]. Иако сите истражувања покажуваат дека бројот на пандите се зголемува[5][6], сепак Меѓународниот сојуз за заштита на природата (IUCN - International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources) смета дека сѐ уште е рано да се симне пандата од списокот на загрозени животни[7].
Според истражувањето на Државната администрација за шумарство, на крајот на 2013 година, во Кина имало 1.864 џиновски панди во дивината, т.е. популацијата се зголемила за 17% за една деценија, како последица на мерките за заштита. Истоврмено, во резерватите живееле 375 џиновски панди, и тоа: 166 машки и 209 женски. Во јуни 2014 година, надвор од Кина се наоѓале 42 панди во 12 земји во светот.[8]
Возрасните единки се со должина од 1,5 метри. Мажјаците тежат до 115 kg и се генерално за 10 до 20% поголеми од женките кои тежат до 100 кг[9].
Џиновската панда има тело типично за семејството на мечките. Поседува црно крзно околу очите, на ушите, муцката, нозете и на рамениците. Остатокот од телото е со бело крзно. Иако научниците не се сигурни зошто овие мечки имаат толку чудно крзно, сепак се претпоставува дека претставува камуфлажа во околината составена од снег и карпи. Крзното е густо и ги штити од студеното време. Пандите имаат широки катници и силни мускули на вилицата за кршење на цврстиот бамбус.
Џиновската панда има шепа која се состои од „лажен палец“ и 5 прсти. Таканаречениот „палец“ е всушност модифицирана коска, со чија помош пандата може да го држи бамбусот додека јаде. Стефан Џеј Гулд (Stephen Jay Gould) го употребува овој пример во неговата книга за еволуцијата и биологијата „Палецот на пандата“ (The Panda's Thumb).
Во заробеништво, џиновската панда живее 25 до 30 години.
Во дивината, џиновската панда го поминува животот скитајќи и јадејќи бамбус [10]. Ова животно е територијално, што значи дека си ја брани својата територија. Секоја возрасна единки има точно дефинирана територија и обично женките се прилично нетолерантни доколку некоја друга женка навлезе во нивната територија. Пандите комуницираат со гласови но и со маркирање, како што е гребење на дрвјата и обележување со урина [10]. Способни се да се качуваат на дрвја или на карпи, но не поседуваат постојано скривалиште. Како и останатите суптропски животни, тие не хибернираат туку се преместуваат во делови со потопла клима [11].
Средби помеѓу пандите има само за време на кратката сезона на парење[12]. После парењето мажјакот ја напушта женката и таа сама се грижи за младенчињата.
И покрај нивната класификација како месојадци, режимот на исхрана е претежно вегетаријански (околу 95%), кој се содржи речиси ексклузивно од бамбус. Останатите 5% отпаѓаат на исхрана со јајца и инсекти. Сепак бидејќи поседува систем за варење како и останатите месојадци, пандата нема голема способност за варење на целулозата од бамбусот (се обработува само околу 17% од целулозата), на што се должи малку добиена енергија и многу малку протеини. Во просек овие животни јадат од 9 до 14 kg бамбус дневно. Бидејќи со ваквата исхрана пандата добива многу малку енергија, тоа се одразува на нејзиното однесување, ги ограничува социјалните контакти и избегнува стрмни предели[13].
Во дивината пандата се храни со 25 различни видови на бамбус, меѓу кои и Fargesia dracocephala и Fargesia rufa. Во нивните денешни живеалишта, на повисоките надморски висини на планините, постојат само неколку видови. Листовите на бамбусот содржат поголема концентрација на протеини од стеблото. Поради синхронизираното цветање и регенерација помеѓу различните видови на бамбусот, пандата постојано има најмалку два различни вида со кои може да се храни. Во зоолошките градини, најчесто се придржуваат кон исхраната со бамбус, но сепак некои ги снабдуваат и со специјални бисквити или некои други додатоци во исхраната.
Карактеристика на пандите се и 6 прсти на шепата. Всушност еден од нив е така наречен „лажен палец“ које поставен спротивно на останатите 5 прсти. Ова всушност е модифицирана коска од рачниот зглоб со кој пандите си помагаат при држењето на бамбусот.
Пандите достигнуваат сексуална зрелост на возраст помеѓу 4 и 8 години, и се репродуктивни до 20 години. Сезоната за парење е помеѓу март и мај, кога женките влегуваат во еструс (период од 2-3 дена кога женката е спремна за оплодување) што се случува еднаш годишно. За ова време, 2 до 5 мажјаци се натпреваруваат за една женка. Бременоста трае од 95 до 160 дена. Малите панди по раѓањето тежат само 90 до 130 грама што претставува 1/900 од тежината на мајката. Најчесто пандите раѓаат едно до две малечки. Бидејќи е потребна огромна грижа и внимание кон малите и безпомошни панди, мајката најчесто одбира само едно малечко и го напушта второто кое умира набрзо по раѓањето. До денес сѐ уште не се знае како пандата одбира за кое младенче ќе се грижи, и научниците се трудат да го најдат одговорот. Мажјакот нема никаква улога во одгледувањето на малечките.
Кога се раѓаат малите панди имаат кожа со розева боја, немаат крзно и се слепи. Се хранат со мајчино млеко 6 до 14 пати дневно по 30тина минути. Мајката го напушта дувлото на неколку часа за да се прехрани. После една до две недели, кожата станува сива на местата каде што во иднина ќе има црно крзно. Еден месец по раѓањето крзното на малечкото е целосно. Младенчето почнува да лази на возраст од 75 до 90 дена, и почнува да си игра со мајката.Тие почнуваат да јадат мали количини на бамбус веќе на 6 месечна возраст, но сепак мајчиното млеко претставува главна храна во првата година. На една година, младите тежат 45 kg и продолжуваат да живеат со мајката до се до возрасто од година ипол –две години. Временскиот интервал помеѓу раѓање во дивината е најчесто две години.
Џиновските панди во заробеништво губат интерес за парење. Во центарот за истражување на репродукцијата на пандите во Ченгду (Кина), само 10% се парат, а само 30% од женките потоа се грижат за малечките панди. Ова резултираше со употреба на дури екстремни методи како што е покажување на видеа од панди што се парат[14] и давање Вијагра на мажјаците[15], се со цел да се зголеми интересот за парење. За да го спасат видот, научниците употребуваат вештачко оплодување [16]. Првите успеси со оваа техника се во зоолошката градина во Пекинг во 1978 година. Денес стапката на репродукција е едно младенче на две години[10][6].
Многу децении е водена дебатата за класификацијата на Џиновската панда и на Црвената панда кои имаат слични карактеристики и со мечките и со ракуните. Сепак, Со молекуларните истражувања е потврдено дека пандата спаѓа во семејството на мечките[17][18]. Најблизок роднина на пандата е Очилната мечка од Јужна Америка.
Сеуште постојат несогласувања околу класификацијата на Црвената панда, дали спаѓа во семејството Ursidae (мечки), Procyonidae (ракуни) или во посебна третото семејство Ailuridae. Иако црвената и џиновската панда комплетно се разликуваат во изгледот, сепак имаат многу сличности. Живеат во слични предели, имаат слична исхрана на база на бамбус и и двата вида поседуваат „лажен палец“.
Постојат два под-вида на Џиновската панда:
За разлика од останатите животни во стара Кина, пандите не биле употребувани за лековити цели. Во минатото, пандите биле сметани за ретки и благородни суштества. Мајката на кинескиот цар Хан Вен била закопана со череп од панда, а царот Танг Тајцунг ѝ подарил на Јапонија две панди и една кожа од панда како знак на добра волја.
Џиновската панда прв пат била презентирана на западот во 1869 кога францускиот мисионер Арман Давид добил крзно од панда од ловец. Првиот човек од западот кој видел жива панда е германскиот зоолог Хуго Вајголд во 1916. Кермит и Теодор Рузвелт Џуниор се првите странци кои застрелале панда во 1920тите. Во 1936 Рут Харкнес донесе жива џиновска панда (младенче со име Су-Лин[19]) во зоолошката во Брукфилд во Чикаго.
Донирање џиновски панди на зоолошките градини во Америка и Јапонија претставува значаен дел од дипломатијата на Кина во 1970тите. Сепак, во 1984 Кина почнува да дава панди на заем на 10 години. Заемот вклучува исплата од еден милион американски долари годишно и договор дека секое младенче родено во периодот на заем е сопственост на Народна република Кина. Од 1998 благодарение на WWF законот дозволува американска зоолошка да увезе панда само доколку може да се гарантира дека повеќе од половина од исплатата за Кина е наменета на заштита на џиновската панда и нивното живеалиште.
Џиновската панда е заштитен вид, кој е загрозен поради губењето на природното живелиште и многу слабата стапка на размножување и во дивината и во заробеништво.
Еден од многу проекти за заштите е и креирањето на 40 (до 2006 година) резервати во покраините Сечуан, Гансу и Шанси во Кина, споредено со 13те резервати кои постоеле 2 децении пред тоа[4]. Во овие програми спаѓа и формирањето на специјална гарда за борба против ловокрадството.
Во 2006 научниците објавуваат дека бројот на панди во дивината е потценет за околу 1000 единки. По извршеното истражување со помош на нови методи, како ДНК анализи на измет од џиновски панди, научниците веруваат дека популацијата е околу 3000. Иако овој вид е сѐ уште загрозен, се смета дека сите напори кои се влеваат во заштита на овие животни се исплатат.
Живеалиштата на џиновската панда во југо-западниот дел на покраината Сечуан кои покриваат 7 природни резервати се дел од светското наследство УНЕСКО од 2006 година[20][21].
Постојат неколку легенди за црните дамки на пандата.
.jpg)
.jpg)
|date= (помош) |Last= ignored (|last= suggested) (помош) Џиновската панда (Ailuropoda melanoleuca) е член на семејството на мечките (Ursidae), со природно живеалиште во централно-западна и југо-западна Кина . Првично се мислело дека ова животно припаѓа во семејството Procyonidae во која спаѓаат ракуните.
Ова животно е лесно препознатливо поради впечатливите црни дамки околу очите, на ушите и околу неговото тркалезно тело. Иако спаѓа во редот на месојадци, 99% од храната што ја внесува пандата е бамбусот. Освен бамбус јадат и мед, јајца, риба, портокали, банани и листови од некои грмушки.
Џиновската панда живее на неколку планини во централна Кина, во покраините Сечуан, Шанси и Гансу, и е на списокот на загрозени животни. Според последните информации, Кина има 239 панди кои живеат во заробеништво и уште 27 кои живеат надвор од земјата. Во дивината се проценува дека има 1590 панди. Според ДНК истражување во 2006 година, се мисли дека можно е да има 2000 до 3000 панди во дивината. Иако сите истражувања покажуваат дека бројот на пандите се зголемува, сепак Меѓународниот сојуз за заштита на природата (IUCN - International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources) смета дека сѐ уште е рано да се симне пандата од списокот на загрозени животни.
Според истражувањето на Државната администрација за шумарство, на крајот на 2013 година, во Кина имало 1.864 џиновски панди во дивината, т.е. популацијата се зголемила за 17% за една деценија, како последица на мерките за заштита. Истоврмено, во резерватите живееле 375 џиновски панди, и тоа: 166 машки и 209 женски. Во јуни 2014 година, надвор од Кина се наоѓале 42 панди во 12 земји во светот.
Аварга хулсны баавгай (лат. Ailuropoda melanoleuca) нь баавгайн нэг төрөл юм. Төв Хятадын хулсан ой шугуйд амьдрах ба нэн ховордсон амьтан болно. 2007 оны 11 сарын байдлаар Хятадын аварга хулсны баавгайг хамгаалах хүрээлэнд 239 тоо толгойг тэжээж байна. Хятад улсаас гадна 27 аварга хулсны баавгай амьтны хүрээлэнгүүдэд байна. Зэрлэг буюу байгальд байгаа тоог нарийвчлан тогтоож чадаагүй байгаа ба 1600-3000 орчим хэмээн таамаглаж байгаа. Хулсны баавгайн тоо толгой цөөрсөөр байгаа аж.
Аварга хулсны баавгай нь 1.2-1.5м урт, 75см өндөр. Биеийн жин 75-160кг байна. Эр нь эмээсээ 10-20% том биетэй. Хөл, дал мөр, чих, нүдний эргэн тойронд хар, биеийн үлдсэн хэсэг нь цагаан үстэй. Бусад баавгайн адил хойд хөл дээрээ босож зогсож чадахгүй боловч сайн сэлж, авирч чаддаг. Өдөрт 9-14кг шинэхэн хулсаар хооллоно.
Аварга хулсны баавгай нь төрөхдөө бага зэргийн үстэй, ягаандуу өнгөтэй ба хөл, чих, нүдний орчмоор хар толботой байна. 9 сар гаруй болоод илүү их үс ургадаг. Хүрээлэнд тэжээсэн хулсны баавгай нь 25-30 насалдаг ажээ.
Аварга хулсны баавгай нь ганц ганцаар амьдрана. Эмэгчин нь өөрийн эзэмшил нутагтай байх ба бусад эм баавгай орж ирэхээс хамгаалдаг. 3-5 дугаар сарын орчим нийлэх ба 8-9 сард эмэгчин баавгай 1-2 зулзага төрүүлнэ. Хэрэв 2 зулзага байвал зөвхөн нэгийг нь сонгож өсгөдөг байна. Аварга хулсны баавгайн зулзага төрөхдөө маш жижигхэн, дөнгөж 90-130гр буюу эхийнхээ биеийн жингийн 1/900-тэй тэнцэнэ. 8-9сартай болтлоо хөхөө хөхөх ба 18-24 сар хүртэл цуг амьдардаг. 5-7 нас хүрээд нас бие гүйцнэ.
Аварга хулсны баавгай (лат. Ailuropoda melanoleuca) нь баавгайн нэг төрөл юм. Төв Хятадын хулсан ой шугуйд амьдрах ба нэн ховордсон амьтан болно. 2007 оны 11 сарын байдлаар Хятадын аварга хулсны баавгайг хамгаалах хүрээлэнд 239 тоо толгойг тэжээж байна. Хятад улсаас гадна 27 аварга хулсны баавгай амьтны хүрээлэнгүүдэд байна. Зэрлэг буюу байгальд байгаа тоог нарийвчлан тогтоож чадаагүй байгаа ба 1600-3000 орчим хэмээн таамаглаж байгаа. Хулсны баавгайн тоо толгой цөөрсөөр байгаа аж.
Вялі́кая па́нда або бамбу́кавы мядзьве́дзь (па-лацінску: Ailuropoda melanoleuca) — жывёла зь сямейства мядьзведзяў са своеасаблівай чорна-белай афарбоўкай поўсьці, якая валодае некаторымі прыкметамі янотаў. Вялікія панды насяляюць горныя рэгіёны цэнтральнага Кітаю: Сычуань і Тыбэт. З другой паловы XX стагодзьдзя панда стала чымсьці накшталт нацыянальнай эмблемы Кітаю.
Кітайская назва азначае «мядзьведзь-котка». Яго заходняе імя паходзіць ад малой панды. Раней яго таксама называлі плямістым мядзьведзем (Ailuropus melanoleucus).
Зур панда яки бамбук аюы, һинд камышы аюы (лат. Ailuropoda melanoleuca) — аюлар гаиләлегеннән (Ursidae) янутларның кайбер үзлекләренә ия булучы үзенчәлекле кара-ак йонлы имезүче хайван төре.
Ailuropus ыругының бердәнбер калган заманча төре.
Зур панда үзәк Кытайның таулы төбәкләре - Сычуань һәм Тибетта яши.
XX гасырдан панда - Кытайның милли эмблемасы булды.
Панданың кытайча атамасы - 熊猫, пиньинь: xióngmāo, "аю-мәче" дигән сүз. Элек панда - тимгелле аю (Ailuropus melanoleucus) дип аталган.
Пандасыманнар гаиләлегенә (Ailuridae) Зур панда төре керми.
Зур панда озынлыгы 1,2-1,8 метрга җитә, массасы 17—160 кг тәшкил итә. Ана пандага караганда ата панда зурлыгы буенча 10% һәм авырлыгы буенча 20% зуррак.
Бүтән аюлардан аермалы буларак панда шактый озын койрыгына ия (10-15 см).
Тәне массив, куе ак күрек белән капланган, күзләре тирәсендә кара таплар, кара колаклар, кара аяклар бар. Арткы кыска юан аякларда үткен тырнаклар урнашкан. Алгы аякларда зур бармак һәм биш гади бармак бар.
Ерткыч хайван булганга карамастан панда гомер буе тик бамбук ашый. Җиткән панда көн саен 30 га кадәр кг бамбук ашый.
Кайчакта панда күкәй, кечкенә кошлар, җәнлекләр, бөҗәкләр, үләксә дә ашый.
Әгәр бамбук чәчәк атканнан соң үлеп бетсә, панда ачлыктан да үлә. Шундый очраклар 1963 һәм 1975 елларда булган.
Җәен пандалар югары температурадан качсын өчен 4000 м биеклегенә менәләр.
Зур панданың кардәш хайваны - Көньяк Америкада торучы күзлекле аю булып тора. Кече панда үз гаиләлеген булдыра (Пандасыманнар).
Ана панда йөклелеге 95-160 көн дәвамында сузыла. Ана панда 1-2 баласын таба, аның авырлыгы 90-130 г җитә.
Тоткынлыкта панда бик сирәк үрчи.
Зур панда куркыныч янаган төр булып тора, 2016 елга кадәр юкка чыгучы төргә караган.
Кыргый тәбигатьтә нибары 2060 панда кала бирә.
Зур панда Кыргый Табигатьнең Бөтендөнья вакыфы (WWF) символы булып тора.
Зур панда яки бамбук аюы, һинд камышы аюы (лат. Ailuropoda melanoleuca) — аюлар гаиләлегеннән (Ursidae) янутларның кайбер үзлекләренә ия булучы үзенчәлекле кара-ак йонлы имезүче хайван төре.
Ailuropus ыругының бердәнбер калган заманча төре.
Зур панда үзәк Кытайның таулы төбәкләре - Сычуань һәм Тибетта яши.
XX гасырдан панда - Кытайның милли эмблемасы булды.
Панданың кытайча атамасы - 熊猫, пиньинь: xióngmāo, "аю-мәче" дигән сүз. Элек панда - тимгелле аю (Ailuropus melanoleucus) дип аталган.
Пандасыманнар гаиләлегенә (Ailuridae) Зур панда төре керми.
Кугу панда (лат. Ailuropoda melanoleuca ) – Кечывалвел-касвел Китайын Сычуань провинцийыште Ursidae йамагатын гыч кугу маска. Капше 1.2—1.8 см, нелытше 150 (узо) але 125 (ава) кг.
Кугу панда (лат. Ailuropoda melanoleuca ) – Кечывалвел-касвел Китайын Сычуань провинцийыште Ursidae йамагатын гыч кугу маска. Капше 1.2—1.8 см, нелытше 150 (узо) але 125 (ава) кг.
[[Категория:Харамайдар алпаабытынан]]
Улахан панда (Ailuropoda melanoleuca) диэн эһэлэр ыалларыгар киирсэр кыыл. Кытай ортокулуу-арҕаа уонна соҕуруулуу-арҕаа сирдэригэр олорор. Аhылыгын 99% бамбук.
Киин Кытай Сычуань, Шанси уонна Гансу провинцияларыгар, аҕыйах хайа систэригэр олорор. Агрикултуура уонна тыа кэрдээhинэ тарҕаныыларыттан сылтаан олорор сирдэрэ аччаан иhэр.
Улахан панда сүтэн эрэр көрүҥнэр ахсааннарыгар киирэр. Кытай зоопаркаларыгар 239 улахан панда баар, атын дойдуларга 27. Айылҕаҕа 1,590 кэриэтэ панда баар.
Улахан панда Кытай биир сүрүн бэлиэтэ буолар.
Ыджыт панда ( лат. Ailuropoda melanoleuca ) — подаэзлӧн ош котырись торья вид. Лысиныс овлӧ кузянас 1.2 — 1.8 м (бӧжыс эшӧ 12 см). Лэбтӧ туланыс 150♂ — 125♀ кг. Ыджыт панда пантасьӧ Китайын.
Ыджыт панда ( лат. Ailuropoda melanoleuca ) — подаэзлӧн ош котырись торья вид. Лысиныс овлӧ кузянас 1.2 — 1.8 м (бӧжыс эшӧ 12 см). Лэбтӧ туланыс 150♂ — 125♀ кг. Ыджыт панда пантасьӧ Китайын.
हे पान अनाथ आहे. जानेवारी २०११च्या सुमारास या पानाला विकिपीडियावरील इतर कोणत्याही पानावरुन दुवे नव्हते. या पानावरील माहितीशी सुसंगत पानांवरुन येथे दुवे द्या आणि मग हा साचा काढून टाका. The Giant Panda (Ailuropoda melanoleuca, literally meaning "cat-foot black-and-white") is a bear[१] native to central-western and south western China.[२] It is easily recognized by its large, distinctive black patches around the eyes, over the ears, and across its round body. Though it belongs to the order Carnivora, the Giant Panda's diet is 99% bamboo.[३] Other parts of its diet include honey, eggs, fish, yams, shrub leaves, oranges, and bananas when available.
The Giant Panda lives in a few mountain ranges in central China, mainly in Sichuan province, but also in the Shaanxi and Gansu provinces. Due to farming, deforestation, and other development, the Giant Panda has been driven out of the lowland areas where it once lived.
The Giant Panda is a conservation reliant endangered species.[२] A 2007 report shows 239 Giant Pandas living in captivity inside China and another 27 outside the country.[४] Wild population estimates vary; one estimate shows that there are about 1,590 individuals living in the wild,[४] while a 2006 study via DNA analysis estimated that this figure could be as high as 2,000 to 3,000.[५] Some reports also show that the number of Giant Pandas in the wild is on the rise.[६][७] However, the IUCN does not believe there is enough certainty yet to reclassify the species from Endangered to Vulnerable.[८]
While the dragon has historically served as China's national emblem, in recent decades the Giant Panda has also served as an emblem for the country. Its image appears on a large number of modern Chinese commemorative silver, gold, and platinum coins. Though the Giant Panda is often assumed to be docile, it has been known to attack humans, presumably out of irritation rather than predation.[९][१०][११]
The Giant Panda has a black-and-white coat. Adults measure around १.५ मीटर (४.९२ फूट) long and around ७५ सेंटीमीटर (२.४६ फूट) tall at the shoulder. Males are 10–20% larger than females.[१३] Males can weigh up to १५० किलोग्रॅम (३३१ पौंड). Females are generally smaller than males, and can occasionally weigh up to 125 kg (275 pounds).[२] The Giant Panda lives in mountainous regions, such as Sichuan, Gansu and Shaanxi.
The Giant Panda has a body shape typical of bears. It has black fur on its ears, eye patches, muzzle, legs, arms and shoulders. The rest of the animal's coat is white. Although scientists do not know why these unusual bears are black and white, some speculate that the bold coloring provides effective camouflage into its shade-dappled snowy and rocky surroundings. The Giant Panda's thick, wooly coat keeps it warm in the cool forests of its habitat. The Giant Panda has large molar teeth and strong jaw muscles for crushing tough bamboo.
The Giant Panda's paw has a "thumb" and five fingers; the "thumb" is actually a modified sesamoid bone, which helps the Giant Panda to hold bamboo while eating. Stephen Jay Gould used this example in his book of essays concerned with evolution and biology, The Panda's Thumb.
The Giant Panda has the second longest tail in the bear family, with one that is १० to १५ सेंटीमीटर (३.९४ to ५.९१ इंच) long. The longest belongs to the Sloth Bear.[१३]
The Giant Panda can usually live to be 25–30 years old in captivity.
In the wild, the Giant Panda is a terrestrial animal and primarily spends its life roaming and feeding in the bamboo forests of the Qinling Mountains and in the hilly Sichuan Province.[१४] Though generally alone, each adult has a defined territory and females are not tolerant of other females in their range. Pandas communicate through vocalization and scent marking such as clawing trees or spraying urine.[२] The Giant Panda is able to climb and take shelter in hollow trees or rock crevices but does not establish permanent dens. For this reason, pandas do not hibernate, which is similar to other subtropical mammals, and will instead move to elevations with warmer temperatures.[१५] Pandas rely primarily on spatial memory rather than visual memory.[१६]
Social encounters occur primarily during the brief breeding season in which pandas in proximity to one another will gather.[१७] After mating, the male leaves the female alone to raise the cub.
Despite its taxonomic classification as a carnivore, the Giant Panda has a diet that is primarily herbivorous, which consists almost exclusively of bamboo. However, the Giant Panda still has the digestive system of a carnivore, as well as carnivore-specific genes,[१८] and thus derives little energy and little protein from consumption of bamboo. Its ability to digest cellulose is ascribed to the microbes in its gut.[१९] The average Giant Panda eats as much as 9 to 14 kg (20 to 30 pounds) of bamboo shoots a day. Because the Giant Panda consumes a diet low in nutrition, it is important for it to keep its digestive tract full. The limited energy input imposed on it by its diet has affected the panda's behavior. The Giant Panda tends to limit its social interactions and avoids steeply sloping terrain in order to limit its energy expenditures.[२०]
Two of the panda's most distinctive features, its large size and its round face, are adaptations to its bamboo diet. Panda researcher Russell Ciochon observed that: “[much] like the vegetarian gorilla, the low body surface area to body volume [of the giant panda] is indicative of a lower metabolic rate. This lower metabolic rate and a more sedentary lifestyle allow the giant panda to subsist on nutrient poor resources such as bamboo.”[२०] Similarly, the Giant Panda's round face is the result of powerful jaw muscles, which attach from the top of the head to the jaw.[२०] Large molars crush and grind fibrous plant material.
Twenty-five species of bamboo are eaten by pandas in the wild, such as Fargesia dracocephala[२१] and Fargesia rufa.[२२] Only a few bamboo species are widespread at the high altitudes pandas now inhabit. Bamboo leaves contain the highest protein levels; stems have less.
Because of the synchronous flowering, death, and regeneration of all bamboo within a species, the Giant Panda must have at least two different species available in its range to avoid starvation. While primarily herbivorous, the Giant Panda still retains decidedly ursine teeth, and will eat meat, fish, and eggs when available. In captivity, zoos typically maintain the Giant Panda's bamboo diet, though some will provide specially formulated biscuits or other dietary supplements.[२३]
The giant panda genome was sequenced in 2009 using a next-generation sequencing technology.[२४] Its genome contains 20 pairs of autosomes and one pair of sex chromosomes.
For many decades the precise taxonomic classification of the Giant Panda was under debate because it shares characteristics of both bears and raccoons. However, molecular studies suggest that the Giant Panda is a true bear and part of the Ursidae family,[२५][२६] though it differentiated early in history from the main ursine stock. The Giant Panda's closest ursine relative is the Spectacled Bear of South America. The Giant Panda has been referred to as a living fossil.[२७]
Despite the shared name, habitat type, and diet, as well as a unique enlarged bone called the pseudo thumb (which helps them grip the bamboo shoots they eat), the Giant Panda and Red Panda are only distantly related. Molecular studies have placed the Red Panda in its own family Ailuridae, and not under Ursidae.
Two subspecies of Giant Panda have been recognized on the basis of distinct cranial measurements, color patterns, and population genetics (Wan et al., 2005).
In the past, pandas were thought to be rare and noble creatures – the mother of Emperor Wen of Han was buried with a panda skull in her vault. The grandson of Emperor Taizong of Tang is said to have given Japan two pandas and a sheet of panda skin as a sign of goodwill. Unlike many other animals in Ancient China, pandas were rarely thought to have medical uses. The few known uses include the Sichuan tribal peoples' use of panda urine to melt accidentally swallowed needles, and the use of panda pelts to control menses as described in the Qin Dynasty encyclopedia Erya.[२८]
The creature named mo (貘) mentioned in some ancient books has been interpreted as giant panda.[२८] The dictionary Shuowen Jiezi (Eastern Han Dynasty) says that the mo, from Shu (Sichuan), is bear-like, but yellow-and-black,[२९] although the older Erya describes mo simply as a "white leopard".[३०] The interpretation of the legendary fierce creature pixiu (貔貅) as referring to the giant panda are also common.[३१]
The comparative obscurity of the giant panda throughout most of China's history is illustrated by the fact that, despite there being a number of depictions of bears in Chinese art starting from its most ancient times, and the bamboo being one of the favorite subjects for Chinese painters, there are no known pre-20th-century artistic representations of giant pandas.[३२]
The Giant Panda was first made known to the West in 1869 by the French missionary, Armand David, who received a skin from a hunter on March 11, 1869. The first Westerner known to have seen a living Giant Panda is the German zoologist Hugo Weigold, who purchased a cub in 1916. Kermit and Theodore Roosevelt, Jr., became the first foreigners to shoot a panda, on an expedition funded by the Field Museum of Natural History in the 1920s. In 1936, Ruth Harkness became the first Westerner to bring back a live Giant Panda, a cub named Su Lin[३३] who went to live at the Brookfield Zoo in Chicago. In 1938 five Giant Pandas were sent to London;[३४][३५] these activities were later halted because of wars and for the next half of the century, the West knew little of pandas.
Loans of Giant Pandas to American and Japanese zoos formed an important part of the diplomacy of the People's Republic of China in the 1970s, as it marked some of the first cultural exchanges between the People's Republic and the West. This practice has been termed "Panda Diplomacy".
By 1984, however, pandas were no longer used as agents of diplomacy. Instead, China began to offer pandas to other nations only on 10-year loans. The standard loan terms include a fee of up to US$1,000,000 per year and a provision that any cubs born during the loan are the property of the People's Republic of China. Since 1998, due to a WWF lawsuit, the United States Fish and Wildlife Service only allows a U.S. zoo to import a panda if the zoo can ensure that China will channel more than half of its loan fee into conservation efforts for the Giant Panda and its habitat.
In May 2005, China offered a breeding pair to Taiwan. The issue became embroiled in cross-Strait relations—both over the underlying symbolism, and over technical issues such as whether the transfer would be considered "domestic" or "international," or whether any true conservation purpose would be served by the exchange.[३६] China's offer was initially rejected by President Chen of Taiwan. However when the presidency changed hands China's offer was accepted at the beginning of Ma Ying-jeou's presidency in 2008, and the pandas themselves arrived in December of that year. A contest to name the pandas was held in China, resulting in the politically charged names "Tuan Tuan" and "Yuan Yuan" (from tuanyuan, meaning "reunion", i.e. "reunification").[३७]
The Giant Panda is an endangered species, threatened by continued habitat loss and by a very low birthrate, both in the wild and in captivity.
The Giant Panda has been a target for poaching by locals since ancient times, and by foreigners since it was introduced to the West. Starting in the 1930s, foreigners were unable to poach Giant Pandas in China because of the Second Sino-Japanese War and the Chinese Civil War, but pandas remained a source of soft furs for the locals. The population boom in China after 1949 created stress on the pandas' habitat, and the subsequent famines led to the increased hunting of wildlife, including pandas. During the Cultural Revolution, all studies and conservation activities on the pandas were stopped. After the Chinese economic reform, demand for panda skins from Hong Kong and Japan led to illegal poaching for the black market, acts generally ignored by the local officials at the time.
Though the Wolong National Nature Reserve was set up by the PRC government in 1958 to save the declining panda population, few advances in the conservation of pandas were made, due to inexperience and insufficient knowledge of ecology. Many believed that the best way to save the pandas was to cage them. As a result, pandas were caged at any sign of decline, and suffered from terrible conditions. Because of pollution and destruction of their natural habitat, along with segregation due to caging, reproduction of wild pandas was severely limited. In the 1990s, however, several laws (including gun control and the removal of resident humans from the reserves) helped the chances of survival for pandas. With these renewed efforts and improved conservation methods, wild pandas have started to increase in numbers in some areas, even though they still are classified as a rare species.
In 2006, scientists reported that the number of pandas living in the wild may have been underestimated at about 1,000. Previous population surveys had used conventional methods to estimate the size of the wild panda population, but using a new method that analyzes DNA from panda droppings, scientists believe that the wild panda population may be as large as 3,000. Although the species is still endangered, it is thought that the conservation efforts are working. As of 2006, there were 40 panda reserves in China, compared to just 13 reserves two decades ago.[५]
The Giant Panda is among the world's most adored and protected rare animals, and is one of the few in the world whose natural inhabitant status was able to gain a UNESCO World Heritage Site designation. The Sichuan Giant Panda Sanctuaries, located in the southwest Sichuan province and covering seven natural reserves, were inscribed onto the World Heritage List in 2006.[३८][३९]
Not all conservationists agree that the money spent on conserving pandas is money well spent. Chris Packham has argued that breeding pandas in captivity is "pointless" because "there is not enough habitat left to sustain them".[४०] Packham argues that the money spent on pandas would be better spent elsewhere,[४०] and has said that he would "eat the last panda if I could have all the money we have spent on panda conservation put back on the table for me to do more sensible things with,"[४१] though he has apologized for upsetting people who like pandas.[४२] He points out that "The panda is possibly one of the grossest wastes of conservation money in the last half century."[४१]
Initially the primary method of breeding Giant Pandas in captivity was by artificial insemination, as they seemed to lose their interest in mating once they were captured.[४३] This led some scientists to try extreme methods such as showing them videos of giant Pandas mating[४४] and giving the males Viagra.[४५] Only recently have researchers started having success with captive breeding programs, and they have now determined that Giant Pandas have comparable breeding to some populations of the American Black Bear, a thriving bear family. The current reproductive rate is considered one young every two years.[७][१४]
Giant Pandas reach sexual maturity between the ages of four and eight, and may be reproductive until age 20.[४६] The mating season is between March and May, when a female goes into her estrous cycle which lasts for two or three days and only occurs once a year.[४७] When mating, the female is in a crouching, head-down position as the male mounts her from behind. Copulation time is short, ranging from thirty seconds to five minutes, but the male may mount her repeatedly to ensure successful fertilization. The gestation period ranges from 95 to 160 days.[४७] Cubs weigh only 90 to 130 grams (3.2 to 4.6 ounces), which is about 1/900 of the mother's weight. Usually, the female gives birth to one or two cubs. Since cubs are born very small and helpless, they need the mother's undivided attention, so she is able to care for only one of her cubsसाचा:Dubious. She usually abandons one of her cubs, and it dies soon after birth. At this time, scientists do not know how the female chooses which cub to raise, and this is a topic of ongoing research. The father has no part in helping raise the cub.
When the cub is first born, it is pink, fदुवाess, and blind. A Giant Panda cub is also extremely small, and it is difficult for the mother to protect it because of the baby's size. It nurses from its mother's breast 6 to 14 times a day for up to 30 minutes at a time. For three to four hours, the mother may leave the den to feed, which leaves the cub defenseless. One to two weeks after birth, the cub's skin turns gray where its hair will eventually become black. A slight pink color may appear on cub's fur, as a result of a chemical reaction between the fur and its mother's saliva. A month after birth, the color pattern of the cub's fur is fully developed. A cub's fur is very soft and coarsens with age. The cub begins to crawl at 75 to 90 days; mothers play with their cubs by rolling and wrestling with them. The cubs are able to eat small quantities of bamboo after six months, though mother's milk remains the primary food source for most of the first year. Giant Panda cubs weigh 45 kg (99.2 pounds) at one year, and live with their mothers until they are 18 months to two years old. The interval between births in the wild is generally two years.
In July 2009, Chinese scientists confirmed the birth of the first cub to be successfully conceived through artificial insemination using frozen sperm.[४८] The cub was born at 07:41 on 23 July that year in Sichuan as the third child of You You, an 11-year-old.[४८][४९][५०] The technique for freezing the sperm in liquid nitrogen was first developed in 1980 and the first birth was hailed as a solution to the problem of lessening Giant Panda semen availability which had led to in-breeding.[५०][५१] It has been suggested that panda semen, which can be frozen for decades, could be shared between different zoos to save the species.[४८][४९] It is expected that zoos in destinations such as San Diego in the United States and Mexico City will now be able to provide their own semen to inseminate more Giant Pandas.[५१]
There is no conclusive source for the origin of the Anglicized name "panda." The closest candidate that has been accepted as the source originates in the Nepali word ponya, possibly referring to the adapted wrist bone. The Western world originally applied this name to the Red Panda. Until 1901, when it was erroneously stated that it was related to the Red Panda, the Giant Panda was known as "mottled bear" (Ailuropus melanoleucus) or "particolored bear."[५२]
In most encyclopedic sources, the name "panda" or "common panda" originally referred to the lesser-known Red Panda,[५३] thus necessitated the inclusion of "giant" and "lesser/red" prefixes in front of the names. Even now, Encyclopaedia Britannica still uses "giant panda" or "panda bear" for the bear [५४] and simply "panda" for the Ailuridae,[५५] despite the popular usage of the word "panda" today.
Since the earliest collection of Chinese writings, the Chinese language has given the bear 20 different names, such as 花熊 (hua xiong) "spotted bear" and 竹熊 (zhu xiong) "bamboo bear."[५६] The most popular names in China today are 大熊貓 (dà xióng māo), literally "large bear cat," or just 熊貓 (xióng māo), "bear cat." The name may have been inspired by the Giant Panda's eyes which have pupils that are cat-like vertical slits unlike other bear species with round pupils.[५७]
In Taiwan, the popular name for panda is the inverted 貓熊 (māo xióng) "cat bear," even though many encyclopedia and dictionaries in Taiwan still use "bear cat" as the correct name. Some linguists argue that, in this construction, "bear" instead of "cat" is the base noun, making this name more grammatically and logically correct, which may have led to the popular choice despite official writings.[५६]
Pandas have been kept in zoos as early as the Western Han Dynasty in China, where the writer Sima Xiangru notes that the panda was the most treasured animal in the emperor's garden of exotic animals in Xi'an. Not until the 1950s were pandas again recorded to have been exhibited in China's zoos.[५८]
A 2006 New York Times article[५९] outlined the economics of keeping pandas, which costs five times more than that of the next most expensive animal, an elephant. American zoos generally pay the Chinese government $1 million a year in fees, as part of a typical ten-year contract. San Diego's contract with China was to expire in 2008 but got a five-year extension at about half of the previous yearly cost.[६०] The last contract, with the Memphis Zoo in Memphis, Tennessee, ends in 2013. साचा:Seealso
Many zoos and breeding centers in China house giant pandas. These include:
As of 2007, five major North American zoos have Giant Pandas:
The first sequences of pandas in the wild were shot by Franz Camenzind for ABC in about 1982. They were bought by BBC Natural History Unit for their weekly magazine show Nature.
Recently, NHNZ has featured pandas in two documentaries. Panda Nursery (2006) featured China’s Wolong National Nature Reserve in the mountains in Sichuan Province; forty Giant Pandas and a dedicated team of staff play a crucial role in ensuring the survival of the species. As part of the Reserve’s panda breeding program, a revolutionary new method of rearing twin cubs called ‘swap-raising’ has been developed. Each cub is raised by both its natural mother and one of the Reserve’s veterinarians, Wei Rongping, to increase the chances of both cubs surviving. Growing Up: Giant Panda (2003) featured Chengdu Giant Panda Center in south-west China as one of the best in the world. Yet with female pandas' short fertility cycles and low birth rates, raising the captive panda population is an uphill battle.
_-_445.jpg)
.jpg)
|contribution-दुवा= ignored (सहाय्य); |अॅक्सेसदिनांक= जरुरी |दुवा= (सहाय्य) |contribution-दुवा= ignored (सहाय्य); |अॅक्सेसदिनांक= जरुरी |दुवा= (सहाय्य) |quotes= ignored (सहाय्य) |publication= ignored (सहाय्य) The Giant Panda (Ailuropoda melanoleuca, literally meaning "cat-foot black-and-white") is a bear native to central-western and south western China. It is easily recognized by its large, distinctive black patches around the eyes, over the ears, and across its round body. Though it belongs to the order Carnivora, the Giant Panda's diet is 99% bamboo. Other parts of its diet include honey, eggs, fish, yams, shrub leaves, oranges, and bananas when available.
The Giant Panda lives in a few mountain ranges in central China, mainly in Sichuan province, but also in the Shaanxi and Gansu provinces. Due to farming, deforestation, and other development, the Giant Panda has been driven out of the lowland areas where it once lived.
The Giant Panda is a conservation reliant endangered species. A 2007 report shows 239 Giant Pandas living in captivity inside China and another 27 outside the country. Wild population estimates vary; one estimate shows that there are about 1,590 individuals living in the wild, while a 2006 study via DNA analysis estimated that this figure could be as high as 2,000 to 3,000. Some reports also show that the number of Giant Pandas in the wild is on the rise. However, the IUCN does not believe there is enough certainty yet to reclassify the species from Endangered to Vulnerable.
While the dragon has historically served as China's national emblem, in recent decades the Giant Panda has also served as an emblem for the country. Its image appears on a large number of modern Chinese commemorative silver, gold, and platinum coins. Though the Giant Panda is often assumed to be docile, it has been known to attack humans, presumably out of irritation rather than predation.
பாண்டா (மரபுச் சீனம்:大熊貓; எளிய சீனம்:大熊猫; பின்யின்:Dàxióngmāo, அல்லது "பெரிய கரடி பூனை"; ஆங்கிலம்: Giant Panda)[1] சீனாவில் மட்டும் காணப்படும் பாலூட்டி விலங்கு ஆகும்.][2] இது கரடியைப் போல் தோற்றம் தரும் சிறிய விலங்கு ஆகும். வளர்ந்த பாண்டாக்கள் சராசரியாக 1.5 சுற்றளவு 75 செமீ நீளம் அளவுடயவை. ஆண் பாண்டாக்கள் 115 கிலோகிராம் வரை நிறை கொண்டவை. பெண் பாண்டாக்கள் பொதுவாக 10-20% ஆண் பாண்டாக்களை விட சிறியவை. பாண்டா கறுப்பு வெள்ளை கலந்த உரோமத் தோலை கொண்டவை. காதுகள், கண்களை சுற்றி, முகவாய்(மூக்கும் வாயும் சேர்ந்த பகுதி), கால்கள், தோள்கள் ஆகியவை கறுப்பாகவும் மற்ற பகுதிகள் வெள்ளையாகவும் காணப்படும்.
பாண்டாக்கள் பாதுகாக்கப்படேவண்டிய உயிரினங்களாக அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளன.
2007ம் ஆண்டின் ஒரு அறிக்கையின்படி சீனாவின் உள்நாட்டுப்பகுதிகளில்239 பாண்டாக்களும் எல்லையோரங்களில் 27ம் மனிதப்பராமரிப்பில் வளர்க்கப்படுகின்றன.
20147ம் ஆண்டின் ஒரு அறிக்கை சீனாவின் எல்லையோரங்களில் 49 பாண்டாக்களும் உயிரியல் புங்காக்களில்13ம் வளர்க்கப்படுவதாகக் குறிப்பிடுகிறது.
சீனாவின் தேசியச்சின்னமாக டிராகன் விளங்குவதைப்போலவே பாண்டாவின் உருவமும் சீனாவின் சர்வதேச அடையாளங்களில் ஒன்றாகத்திகழ்கிறது. உதாரணமாக பெய்ஜிங் ஒலிம்பிக்கில் ஐந்து ஃபுவா சின்னங்களில் ஒன்றாக பாண்டா உருவம் இடம் பெற்றிருந்ததைக் கூறலாம்.
பாண்டாக்கள் தங்கள் பண்புகளில் கரடிகளையும் ரக்கூன்களையும் ஒத்திருப்பதால் இவற்றின் வகைப்பாடானது பல ஆண்டுகளாகவே விவாதத்திற்குரியதாக இருந்து வந்தது. பின்னர் மூலக்கூறு ஆய்வு முடிவுகளின்படி பாண்டா கரடி வகையையே சார்ந்தது என நிர்மாணிக்கப்பட்டது.
கரடிகளின்'உர்சைன் ' குடும்பத்திலிருந்து பிரிந்த 'உர்சிடே' குடும்பத்தின் பகுதியாக இவை வகைப்படுத்தப்படுகின்றன. தெற்கு அமெரிக்காவில் வசிக்கும் ஸ்பெக்டக்கில்ட் கரடிகள் பாண்டாக்களின் நெருங்கிய வகையாக அறியப்படுகின்றன.
செங்கரடிகளும் பாண்டாக்களும் பெயர், வாழிடம்,உணவு மற்றும் தனிச்சிறப்பு வாய்ந்த"சியுடோ தம்ப்" என்னும் மூங்கிலைப் பற்றிக் கொள்ள உதவும் பெரிய எலும்பினை கொண்டிருத்தல் போன்ற பல பண்புகளில் ஒத்திருப்பினும் இவை இரண்டும் நெருங்கிய குடும்ப வகை அன்று.
' பாண்டா' என்ற சொல் பிரென்சு மொழியில் இருந்து ஆங்கிலத்திற்கு பெறப்பட்டதாகும். பிரென்சு மொழியின் மூலச்சொல்லின் சரியான விளக்கம் பெறப்படவில்லை.
இச்சொல்லுடன் ஓரளவு பொருந்தும் வார்த்தையானது நேபாள மொழியின் 'பொன்யா' என்ற சொல்லாகும். இச்சொல், பாண்டாவின் தனிச்சிறப்பு வாய்ந்த மணிக்கட்டு எலும்பைக் குறிக்கும்.
மேற்கத்திய உலகினர் இப்பெயரை முதலில் செங்கரடிக்கே இட்டனர். 1901ஆம் ஆண்டு வரை பாண்டா என்ற சொல்லானது செங்கரடியையே குறிப்பிட பயன்பட்டது. பாண்டாக்கள், 'கருப்பு வெள்ளை நிற பூனைப்பாதமுடைய விலங்கு என்றே அழைக்கப்பட்டுவந்தது.
பெரும்பாலான கலைக்களஞ்சியங்களிலும்' பாண்டா 'அல்லது'சாதாரண பாண்டா' என்ற பெயர் செங்கரடியையே குறிக்கப்பயன்பட்டது. 2013ம் ஆண்டு வரையிலும் என்சைக்ளோபீடியா பிரிட்டானிக்கா, இப்பெயரை 'சாதாரண கரடியைக் குறிக்கவே பயன்பட்டது.
சீன மொழியிலி கரடிகளைக் குறிக்கும் 20 க்கும் மேற்பட்ட சொற்கள் இருப்பினும், 'Dàxióngmāo' அல்லது 'xióngmāo' என்ற வார்த்தைகளே பாண்டாக்களைக் குறிக்கப்பயன்பட்டன.
பாண்டாக்களின் அளவு,நிறம்,மரபணு வகையின் அடிப்படையில் அவை இரு வகைகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன.
1.'Ailuropoda melanoleuca''- இவை அதிக எண்ணிக்கையில் காணப்படுகின்றன.இவை சிச்சுஆன்' பகுதிகளில் வாழும் கருப்பு வைள்ளை நிறப்பாண்டாக்கள் ஈகும்.
2.[[Ailuropoda melanoleuca qinlingensis- இவை க்வின்லிங்க் மலைப்பகுதிகளில் சுமார் 1300 முதல் 3000மீ உயரத்தில் வாழும் லேசான மற்றும் அடர்ந்த பிரவுன் நிறமுடையவை ஆகும்.
பாண்டாக்கள், அழகான கருப்பு வெள்ளைத் தோல் உடையன. வளர்ந்த பாண்டாக்கள் 1.2 முதல.1.9மீ{4 முதல்9 அடி} நீளமும் {10-15 செ.மீ நீள வாலுடன்},60 முதல் 90 செ.மீ வரை{2.0 முதல் 3.0அடி) தோள் வரையிலான உயரமும் உடையவை.
ஆண் இனம் 160 கி.கி வரையிலும் , பெண்இனம் பொதுவாக ஆண் இனத்தின் எடையினின்றும் 20 சதவீதம் வரை குறைவாகவும் காணப்படும். பொதுவாக பெண் பாண்டாக்கள்,70கி.கி முதல் 120 கி்கி வரை எடை இருக்கும்.
இவற்றின் சராசரி எடை 100 முதல் 115 கி.கி ஆகும்.
இவை சாதாரண கரடிகள் போன்ற உருவம் கொண்டவை.இவற்றின் காதுகள்,கண் ,முகவாய், கைகள்,கால்கள் மற்றும் தோள' பகுதிகளில்கருப்பு நிறத் திட்டுக்கள் காணப்படும்.உடலின் ஏனைய பகுதிகள் வெண்மையாக இருக்கும்.
இந்த நிற அமைப்பானது,பனி சூழ்ந்த,நிழலான,மற்றும் பாறை இடுக்குகளில் மறைந்துகொள்ள உதவுகிறது.
இவற்றின் முப்பரிமாண கோரைப்பற்களான கெனைன் பற்கள்1298.5 நியுட்டன்களும் கார்னாசியல் பற்கள் 1815.9 நியுட்டன்களும் கடிக்கும் வல்லமை ஈவு உடையனவாகும்.
பாண்டாக்களின் பாதங்களில் ஒரு கட்டை விரலும் 5 விரல்களும் உள்ளன.இந்தக் கட்டை விரலானது,' சீசமாய்ட்' எலும்பின் உருமாற்றமாகும்.இது உண்ணும்போது மூங்கிலைப்பிடித்துப்கொள்ள உதவுகின்றது'.
' ஸ்டீபன் ஜே கெளல்ட்' அவர்கள், பரிமாண வளர்ச்சி மற்றும் உயிரியல் தொடர்பான தனது கட்டுரைத்தொகுப்புப் புத்தகமான 'த பாண்டா'ஸ் தம்ப்' ல் இதைப்பற்றி விவாதித்துள்ளார்.
பாண்டாக்களின் வால்,10முதல் 15 செ.மீ{4முதல் 6இன்ச்} நீளமுடையது.இவை கரடி இனத்தின் இரண்டாவது நீளமான வாலைப் பெற்றுள்ளது.
கூண்டில் அடைத்து வளர்க்கப்படுகையில் இவை 20 முதல் 30 ஆண்டுகள் வரை உயிர் வாழும்.ஜியாஜியா என்ற பெண் பாண்டா 38 ஆண்டு காலம் உயிர் வாழ்ந்தது.
இதன் ஜீன் அமைப்பு,'இல்லுமினா டை சீக்வென்சிங்' ல் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது்.{2009}.இதில் 20 ஜோடி ஆட்டோசோம்களும் ஒரு ஜோட் பால் குரோமோசோம்களம் உள்ளன.
இவை பொதுவாக தனிமையில் வாழும் காட்டு விலங்குகள் ஆகும்.ஒவ்வொரு முதிர்ந்த பாண்டாவும் தனிப்பட்ட எல்லை வரம்பினைக்கொண்டிருக்கும்.
ஒரு பெண் பாண்டா , தனது எல்லைககுள் பிறிதொரு பெண் பாண்டாவை நுழைய அனுமதிப்பதில்லை.
சமூகக் குறியாக்கம்:
இனப்பெருக்க காலங்களில் அருகருகே வாழும் பாண்டாக்கள் இணை சேரும்.பின்னர் ஆண் பாண்டா, பெண் பாண்டாவை விட்டு விலகி ச் சென்று விடும்.பெண் பாண்டாக்கள் குட்டிகளைத் தனியே வளர்க்கும்.
இவை, காலை, மாலை துடிப்புடன் செயல்படும் 'க்ரெபஸ்குலார்' வகையைச்சார்ந்தவை. எனினும், ஜின்டாங் ஜங் அவர்களின் கூற்றுப்படி,இவை காலை, மதியம்,மாலை மற்றும் நடுநிசியிலும் செயல்பட வல்லவை.இவற்றின் பெரிய உருவ அமைப்பின் காரணமாக இவை ஏனைய வேட்டையாடும் விலங்குகளைக்கண்டு பயப்படத்தேவையில்லை யாதலால் இவைபகலின் எந்த நேரத்திலும் சுதந்திரமாக செயல்படும்.
பாண்டாக்கள், குரல்ஒலி,மரத்தில் கீறி குறியிடுதல் மற்றும் சிறுநீரைத் தெளித்தல் மூலமாக தகவல்களைப் பரிமாறிக் கொள்கின்றன.
இவை தம் தேவைக்கு ஏற்ப இடம் பெயர்வதால் நீண்ட காலத் துயிலில் ஈடுபடுவதில்லை.
பாண்டா (மரபுச் சீனம்:大熊貓; எளிய சீனம்:大熊猫; பின்யின்:Dàxióngmāo, அல்லது "பெரிய கரடி பூனை"; ஆங்கிலம்: Giant Panda) சீனாவில் மட்டும் காணப்படும் பாலூட்டி விலங்கு ஆகும்.] இது கரடியைப் போல் தோற்றம் தரும் சிறிய விலங்கு ஆகும். வளர்ந்த பாண்டாக்கள் சராசரியாக 1.5 சுற்றளவு 75 செமீ நீளம் அளவுடயவை. ஆண் பாண்டாக்கள் 115 கிலோகிராம் வரை நிறை கொண்டவை. பெண் பாண்டாக்கள் பொதுவாக 10-20% ஆண் பாண்டாக்களை விட சிறியவை. பாண்டா கறுப்பு வெள்ளை கலந்த உரோமத் தோலை கொண்டவை. காதுகள், கண்களை சுற்றி, முகவாய்(மூக்கும் வாயும் சேர்ந்த பகுதி), கால்கள், தோள்கள் ஆகியவை கறுப்பாகவும் மற்ற பகுதிகள் வெள்ளையாகவும் காணப்படும்.
英语 ： Giant Panda
拉丁语 ： Ailuropoda melanoleuca
Cattbera oþþe gærsbēambera (hātte on Nīwenglisce Panda) is bera and sycedēor.
Þēah he hafaþ lytelne ēðel on Asie is hē brēme geond þā worulde. Hē is ēac tācn þæs World Fund for Nature, for þȳ þǣr sind nū efne 1000 oþþe 2000 cattberena nū būton on wēstne.
Cattberan etaþ mǣst plantan, hūru gærsbēamas.
Cattberan lifiaþ frēcedlīce and is be brycum in hire eardbegengnese tōþrungen. He hæfþ ēac lytlu gelomlicnes on tydrunge.[1]Seo eardbegengnes hæfþ nū mearca bewestan hiera gewyrdelicena earda, þe frumlīce þurh sūðēaste Asia wæs[2].
Cattbera oþþe gærsbēambera (hātte on Nīwenglisce Panda) is bera and sycedēor.
Þēah he hafaþ lytelne ēðel on Asie is hē brēme geond þā worulde. Hē is ēac tācn þæs World Fund for Nature, for þȳ þǣr sind nū efne 1000 oþþe 2000 cattberena nū būton on wēstne.
Cattberan etaþ mǣst plantan, hūru gærsbēamas.
Meu-yùng (貓熊) yit-pân pûn ham-cho yùng-meu (熊貓), thai-yùng-meu (大熊貓) fe̍t-chá thai-meu-yùng (大貓熊), he yit-chúng yâ-sâng ke phú-nen thung-vu̍t. Khì lâu yùng thùng meu-é yit-yong tû-he sṳ̍t-ngiuk-muk (食肉目, Carnivora) ke. Sûi-yèn kóng khô-ho̍k-kâ tông-tô chiông khì fûn chṳ yùng-khô (熊科, Ursidae) hâ-thèu hi, hàn-yû ngìn ngin-vì khì m̀-he yùng-khô ke yit-chúng.
1869-ngièn, Fap-koet siên-kau-sṳ̂ Armand David thèu pái chhai Chûng-koet ke Si-chhôn fat-hien meu-yùng yî-heu, chiông liá-chúng thung-vu̍t ke ho̍k-miàng ham-cho „Ursus melanoleucus“, yi-sṳ he „vû-set lâu pha̍k-set ke yùng“. Heu-lòi Fap-koet koet-kâ chhṳ-yèn li̍t-sṳ́ pok-vu̍t-kón (法國國家自然歷史博物館) ke thung-vu̍t ho̍k-kâ Alphonse Milne-Edwards ngiên-kiu David tai chón lòi ke kut-thèu yî-heu, ngin-vì liá-chúng vu̍t-chúng thùng séu-yùng-meu tông chhiong, chhiu chiông khì hí ho̍k-miàng ham-cho „Ailuropoda melanoleuca“, yi-sṳ he „chhiong séu-yùng-meu ke thung-vu̍t“. Liá chak miàng-sṳ chṳ kîm-ha hàn chhai yung.
Meu-yùng ke sṳ̂n-thí phì-ku-ku, thèu yèn-kún-kún, mî tông tón, sṳ̂n-thí mien-táng vû lâu pha̍k lióng chúng ngàn-set fûn tông chhîn-chhú, sṳ̂n-thí thùng mî he pha̍k-set, ngí, mu̍k-chû, sú kiok lâu kiên-thèu tû-he vû-set ke; tú-tái yû ke he chûng-set, yû ke he vû-set.
Meu-yùng ke sṳ̂n-thí yit-pân yû 120 chṳ 180 kûng-fûn ke-yong chhòng, mî chhâ-m̀-tô yû 10 chṳ 20 kûng-fûn ke-yong chhòng, sṳ̂n-thí thai-khói yû 60 chṳ 150 kûng-kîn ke-yong chhûng. Yit-pân lòi kóng hiùng-sin (雄性) ke pí chhṳ-sin (雌性) ke thai thèu yit-tit-é.
Meu-yùng ngièn-lòi he sên-fa̍t chhai am-mô-mô-é ke chuk-lìm tî-tú, ku-só mu̍k-chû m̀-hó sṳ́, m̀-ko khì chhai am-pû ke sṳ̀-heu yit-yong kiat-pán.
Meu-yùng cho-tet tông-cho yit-chúng thung-vu̍t-kie ke fa̍t-fa-sa̍k (活化石), yîn-vi liá chúng thûng-vu̍t ke yong-é thùng kí sṳ̍p-van ngièn yî-chhièn ke mò mak-ke chhâ-phe̍t. Song-chó chhai Chûng-koet tûng-phu, nàm-phu chṳ Mién-thien tû yû, chṳ kîm-ha thu̍k-thu̍k sên-fa̍t chhai Si-chhôn phu-fun thi-khî lê. Khì chú-yeu chhai hói-pha̍t 2000 chṳ 3000 kûng-chhak ke chuk-lìm fe̍t-chá chṳ̂m-ya̍p-lìm (針葉林) tú.
Meu-yùng oi chhṳ-kâ chhu, tak-chak meu-yùng tû yû chhṳ-kâ fa̍t-thung ke thi-fông. Chhù-thet fat-chhìn (發情) ke sṳ̀-khì, khì tû he chhṳ-kâ chhu. Tông tô ngìn ngin-vì meu-yùng he chú-yeu sṳ̍t chuk-ya̍p ke yit-chúng thung-vu̍t. Khì-sṳ̍t meu-yùng lâu khì-thâ yùng yit-yong he chha̍p-sṳ̍t thung-vu̍t (雜食動物), kîm-ha ke meu-yùng chhai sṳ̍p-ngiuk thung-vu̍t hiong sṳ̍t-chhó thung-vu̍t ko-thu ke sṳ̀-khì. Meu-yùng voi liak chuk-chhú (竹鼠) liá lui séu-thung-vu̍t, ya voi sṳ̍t thung-vu̍t ke sí-sṳ̂, yû ke sṳ̀-heu hàn voi hi liak thèu-sâng-é lòi sṳ̍t. Meu-yùng ke hâ-kôi lâu ngà tông yû li̍t, ku-só chuk ke-yong ngang ke tûng-sî khì tû yû fap-thu ngâu thung. Than-he khì sêu-fa sṳ̍t-vu̍t chhiâm-vì (纖維) lâu yông-fun (養分) ke nèn-li̍t m̀-hó, ku-só yit ngit sî-yeu sṳ̍t 15 chṳ 20 kûng-kîn ke chuk yàng-yông chang-voi la.
Meu-yùng ke lai-é he fâ-pau thùng sài-kiéu (豺狗) ke chú-yeu sṳ̍t-vu̍t.
1936-ngièn 1-ngie̍t, thèu chak meu-yùng pûn ngìn yun chṳ Mî-koet ke San Francisco hi chán-lám, tông tô Mî-koet-ngìn ngin-vì khì tông sên-chhi. Liá chak meu-yùng heu-lòi pûn yun chṳ Chicago, chhai 1938-ngièn chhai ke-têu sí hi. Chhai khì sí hi chṳ̂-chhièn Brookfield Thung-vu̍t-yèn yung 2500 mî-kîm ke thoi-ka mâi tó yit-chak meu-yùng. 1972-ngièn Mî-koet chúng-thúng Richard Nixon fóng-mun Chûng-koet ke sṳ̀-heu, Mô Chhe̍t-tûng chiông 2 chak meu-yùng sung pûn Mî-koet. Ke-sṳ̀ chhṳ yit-chak meu-yùng sî-yeu 260 van mî-kîm, na-he chai kâ yit-chak meu-yùng ke lai-é, chhiu-voi chhêu-ko 300 van, án-ngiòng pí khì-thâ phîn-ngùi thung-vu̍t sṳ́ ke chhièn kien tô.
Meu-yùng (貓熊) yit-pân pûn ham-cho yùng-meu (熊貓), thai-yùng-meu (大熊貓) fe̍t-chá thai-meu-yùng (大貓熊), he yit-chúng yâ-sâng ke phú-nen thung-vu̍t. Khì lâu yùng thùng meu-é yit-yong tû-he sṳ̍t-ngiuk-muk (食肉目, Carnivora) ke. Sûi-yèn kóng khô-ho̍k-kâ tông-tô chiông khì fûn chṳ yùng-khô (熊科, Ursidae) hâ-thèu hi, hàn-yû ngìn ngin-vì khì m̀-he yùng-khô ke yit-chúng.
An panda (Ailuropoda melanoleuca, lit. "itom-asin-puti na ikos-bitis"),[1] midbid man sa pangaran na "pandang tandayagan" ngane mapalaen sa inaapod na "pulang panda" na dai man kapamilya kaini, sarong oso[2] na tinubo sa sentral-solnopan asin sur-solnopan kan Tsina.[3] Abang dali ini mabisto huli kan saiyang purakputak na itom na kolor sa palibot kan saiyang mata, sa may talinga, asin sa palibot kan saiyang kahawakan. Dawa ini totoo napipisan sa order na Carnivora, an pagkakan kan panda 99% kawayan.[4] An mga pandang layas minsan nasabsab nin mga ibang doot, mga duma o maski ngane karne kan mga gamgam, mga kino, o mga dumarapong hayop. Kun dakop, sinda binabahog nin tangguli, mga duma, mga sugok, mga sira, mga aranghita, o mga batag, mga dahon kawayan na sinasabayan nin espesyal na pagkakan.[5][6]
An pandang tandayagan nag'eerok sa mga kabubuldan sa Tsina Sentral, haros natitipon sa probinsyang Sichuan asin man sa Shaanxi saka Gansu'ng mga probinsya.[7] Alagad, huli sa sobrang pagbabadang, pagpalnit kan kadlagan, asin ibang mga malaen na pangyayari, an mga panda nagharale sa kapatagan kun saen sinda dati nag'eestar.
An panda (Ailuropoda melanoleuca, "paw kath wynn ha du"; Chinek sempel: 大熊猫; Chinek hengovek: 大熊貓; pinyin: dàxióngmāo, "bras(大 dà) arth(熊 xióng) kath(猫 māo)"), arth panda po panda bras rag dissernya ynter i ha'n panda rudh (heb bos unwos yns), yw arth genesik yn China kresel soth. Aswonnys heb lett yw an panda bras, gans kloutys du bras a-dro dh'aga dewlagas, dres aga skovornow ha'ga horf rond. Pandas a dheber bambou dre vras. Ehen beryllys yw an panda gans 2,000 dhe'n moyha 3,000 y'n bys.
Bras, rond ha blewek yw an arthes ha gwynn yns gans kloutys du a-dro dh'aga dewlagas ha'ga horf. 1.2 m dhe 1.8 m (4 tros-hys dhe 6 tros-hys) yw an hys a devesigyon gans lost a 13 cm (5.1 meusva), ha 60 cm dhe 90 cm (2 tros-hys dhe 3 tros-hys) yw an ughelder yn diwskodh. Gourbandas a yll bos mar vras avel 160 kg (350 peuns) yn poos. Byghanna yw pandesow hag i a yll bos mar vyhan avel 75 kg (165 peuns) yn poos mes i a yll bos 100 dhe 115 kg (220 dhe 254 peuns) yn poos ynwedh. 100 dhe 115 kg (220 dhe 254 peuns) yw an poos kresek rag tevesik.
Yma korfurv dhe'n panda bras tipek a arthes. Yma blew du dres aga skovornow, dewlagas, tron, garrow ha diwskodh. Gwynn yw remenant a'n blew. Ny wor skiensydhyon prag yw an arthes ma gwynn ha du, yma profyans an liwyow a render kudhliw effeythus yn aga thrigva skeusek gans karygi hag ergh. Y'n koswigow yeyn a'ga thigva blew gwlanek ha doos a'n panda bras a wra aga gwitha tomm. Tipek a kigdybreryon krackernerek yw an klopen panda. I re esplegyas kildhens brassa gans moy komplegeth ha mogheans a'n fossa temporalis.
Yma "meus" ha pymp bys dhe baw an panda bras; an "meus" – askorn sesamek treylys yn hwir – a wra an panda gweres synsi eginyow bambou ha dybri.
10 dhe 15 cm (4 dhe 6 meusva) yn hys yw lost an panda bras ha'n nessa hirra y'n teylu arthes yw. Yma'n hirra lost dhe'n arth gweusek.
Y'n gwylvos panda bras typek a vew 20 bledhen hag yn kethneth 30 bledhen. Ming Ming, an kottha panda keth, o 34 bloodh.
An panda bras a dheber bambou dre vras yn despit dh'aga klassans taksonomek yn carnivora. Yma 25 ehen a vambou an panda bras a wra dybri y'n gwylvos. Treweythyow y'n gwylvos an panda a vynn dybri gwels erel, gwreydh, po kig (ydhyn, kniviles, po karyn). Yn kethneth i a dheber mel, oyow, puskes, yams, delyow prysk, owravalow, po bananas gans bos parys yn arbennek.
Trigys yw an panda bras yn neb kadonyow yn China kresel, dre vras y'n rannvro a Sichuan, mes y'n rannvroyow Shaanxi ha Gansu ynwedh. Nyns yw an panda trigys y'n iseldiryow namoy drefen tus a wrug y chasya dhe-ves gans ammeth, digoswigans, ha displegyansow erel.
Ehen beryllys yw an panda, hag ev a fydh yn gwithans. Yth esa 239 panda bew yn kethneth yn China yn 2007 ha 27 moy a-dro dhe'n bys. Yma varyansow yn dismygrivow a'n poblans gwyls; Unn dismygriv a dhiskwa yma a-dro dhe 1,590 panda a vew y'n gwylvos, ha studhyans 2006 dre dhielvennans DNA a dhiskwa an poblans a ve kemmys 2,000 dhe 3,000. Neb derivasow a dhiskwa yma'n poblans ow kressya y'n gwylvos.
Yth esa dadhelva a-dro dhe glassans taksonomek an panda bras rag lies degvledhen awos yma hevelepteryow gans arthes ha rakounes an dhew. Studhyansow molekulennek a brof arthes gwir ha rann a'n teylu Ursidae yw an panda bras byttegyns, kyn dihevelebys a-varr ens dhyworth an kyf arthes. Henwys menhesen vew yns. An arth Andes yw an neshevin ogassa dhe'n panda bras.
Nyns yw an panda bras ha'n panda rudh unwos yn ogas yn despit dhe'n kenhanow, eghen a drigva, ha bosow, hag ynwedh an askorn moghhys henwys yw an fugmeus (ha'ga gweres synsi eginyow bambou). Studhyansow molekulennek a worr an panda rudh yn teylu Ailuridae gans aga honan ha nyns yns yn Ursidae.
Yma dew isehennow a banda bras aswonnys gans musuransow klopenek, skantlyns a liw, genynnegieth an poblans.
Yma studhyans manylys a 2012 a istori genynnek an panda bras owth afydhya dibarth an poblans Qinlin a wrug hwarvos nans yw a-dro dhe 300,000 bledhen. Ynwedh an studhyans a afydh an poblans aral a wrug diberth dhe dhew vagas nans yw a-dro dhe 2,800 bledhen, henwys an bagas Minshan ha'n bagas Qionglai-Daxiangling-Xiaoxiangling-Liangshan yns.
An panda (Ailuropoda melanoleuca, "paw kath wynn ha du"; Chinek sempel: 大熊猫; Chinek hengovek: 大熊貓; pinyin: dàxióngmāo, "bras(大 dà) arth(熊 xióng) kath(猫 māo)"), arth panda po panda bras rag dissernya ynter i ha'n panda rudh (heb bos unwos yns), yw arth genesik yn China kresel soth. Aswonnys heb lett yw an panda bras, gans kloutys du bras a-dro dh'aga dewlagas, dres aga skovornow ha'ga horf rond. Pandas a dheber bambou dre vras. Ehen beryllys yw an panda gans 2,000 dhe'n moyha 3,000 y'n bys.
An panda (Ailuropoda melanoleuca, lit. "itom-asin-puti na ikos-bitis"), midbid man sa pangaran na "pandang tandayagan" ngane mapalaen sa inaapod na "pulang panda" na dai man kapamilya kaini, sarong oso na tinubo sa sentral-solnopan asin sur-solnopan kan Tsina. Abang dali ini mabisto huli kan saiyang purakputak na itom na kolor sa palibot kan saiyang mata, sa may talinga, asin sa palibot kan saiyang kahawakan. Dawa ini totoo napipisan sa order na Carnivora, an pagkakan kan panda 99% kawayan. An mga pandang layas minsan nasabsab nin mga ibang doot, mga duma o maski ngane karne kan mga gamgam, mga kino, o mga dumarapong hayop. Kun dakop, sinda binabahog nin tangguli, mga duma, mga sugok, mga sira, mga aranghita, o mga batag, mga dahon kawayan na sinasabayan nin espesyal na pagkakan.
An pandang tandayagan nag'eerok sa mga kabubuldan sa Tsina Sentral, haros natitipon sa probinsyang Sichuan asin man sa Shaanxi saka Gansu'ng mga probinsya. Alagad, huli sa sobrang pagbabadang, pagpalnit kan kadlagan, asin ibang mga malaen na pangyayari, an mga panda nagharale sa kapatagan kun saen sinda dati nag'eestar.
Yungzmauh lij heuh yungzmeuz, dwg cungj doenghduz nyamhcij ndeu.
Еке панда (лат. Ailuropoda melanoleuca) — жуьре панда хзан Ailuridae-бур. Бедендин йаргъивал — 1.2 — 1.8 м (тум: 12 см), бедендин заланвал — 150 (эркек) — 125 (дишиди) кг.
The giant panda (Ailuropoda melanoleuca, sometimes panda bear or simply panda) is a bear species endemic to China.[4] It is characterised by its bold black-and-white coat and rotund body. The name "giant panda" is sometimes used to distinguish it from the red panda, a neighboring musteloid. Though it belongs to the order Carnivora, the giant panda is a folivore, with bamboo shoots and leaves making up more than 99% of its diet.[5] Giant pandas in the wild occasionally eat other grasses, wild tubers, or even meat in the form of birds, rodents, or carrion. In captivity, they may receive honey, eggs, fish, yams, shrub leaves, oranges, or bananas along with specially prepared food.[6][7]
The giant panda lives in a few mountain ranges in central China, mainly in Sichuan, and also in neighbouring Shaanxi and Gansu.[8] As a result of farming, deforestation, and other development, the giant panda has been driven out of the lowland areas where it once lived, and it is a conservation-reliant vulnerable species.[9][10] A 2007 report showed 239 pandas living in captivity inside China and another 27 outside the country.[11] By December 2014, 49 giant pandas lived in captivity outside China, living in 18 zoos in 13 countries.[12] Wild population estimates vary; one estimate shows that there are about 1,590 individuals living in the wild,[11] while a 2006 study via DNA analysis estimated that this figure could be as high as 2,000 to 3,000.[13] Some reports also show that the number of giant pandas in the wild is on the rise.[14] By March 2015, the wild giant panda population had increased to 1,864 individuals.[15] In 2016, it was reclassified on the IUCN Red List from "endangered" to "vulnerable",[1] affirming decade-long efforts to save the panda. In July 2021, Chinese authorities also reclassified the giant panda as vulnerable.[16]
The giant panda has often served as China's national symbol, appeared on Chinese Gold Panda coins since 1982 and as one of the five Fuwa mascots of the 2008 Summer Olympics.
For many decades, the precise taxonomic classification of the giant panda was under debate because it shares characteristics with both bears and raccoons.[17] However, molecular studies indicate the giant panda is a true bear, part of the family Ursidae.[18][19] These studies show it diverged about 19 million years ago from the common ancestor of the Ursidae;[20] it is the most basal member of this family and equidistant from all other extant bear species.[21][20] The giant panda has been referred to as a living fossil.[22]
The word panda was borrowed into English from French, but no conclusive explanation of the origin of the French word panda has been found.[23] The closest candidate is the Nepali word ponya, possibly referring to the adapted wrist bone of the red panda, which is native to Nepal. The Western world originally applied this name to the red panda.
In many older sources, the name "panda" or "common panda" refers to the lesser-known red panda,[24] thus necessitating the inclusion of "giant" and "lesser/red" prefixes in front of the names. Even in 2013, the Encyclopædia Britannica still used "giant panda" or "panda bear" for the bear,[25] and simply "panda" for the red panda,[26] despite the popular usage of the word "panda" to refer to giant pandas.
Since the earliest collection of Chinese writings, the Chinese language has given the bear 20 different names, such as mò (貘 ancient Chinese name for giant panda),[27] huāxióng (花熊 "spotted bear") and zhúxióng (竹熊 "bamboo bear").[28] The most popular names in China today are dàxióngmāo (大熊貓 literally "giant bear cat"), or simply xióngmāo (熊貓 "bear cat"). The name xióngmāo (熊貓 "bear cat") was originally used to describe the red panda (Ailurus fulgens), but since the giant panda was thought to be closely related to the red panda, dàxióngmāo (大熊貓) was named relatively.[28]
In Taiwan, another popular name for panda is the inverted dàmāoxióng (大貓熊 "giant cat bear"), though many encyclopediae and dictionaries in Taiwan still use the "bear cat" form as the correct name. Some linguists argue, in this construction, "bear" instead of "cat" is the base noun, making this name more grammatically and logically correct, which may have led to the popular choice despite official writings.[28] This name did not gain its popularity until 1988, when a private zoo in Tainan painted a sun bear black and white and created the Tainan fake panda incident.[29][30]
Two subspecies of giant panda have been recognized on the basis of distinct cranial measurements, colour patterns, and population genetics.[31]
A detailed study of the giant panda's genetic history from 2012[33] confirms that the separation of the Qinlin population occurred about 300,000 years ago, and reveals that the non-Qinlin population further diverged into two groups, named the Minshan and the Qionglai-Daxiangling-Xiaoxiangling-Liangshan group respectively, about 2,800 years ago.[34]
Polar bear (U. maritimus) .jpg){kind=small}
Brown bear (Ursus arctos) .jpg){kind=small}
American black bear (U. americanus) .jpg){kind=small}
Asian black bear (U. thibetanus) .jpg){kind=small}
Sun bear (Helarctos malayanus) .jpg){kind=small}
Sloth bear (Melursus ursinus) .jpg){kind=small}
Spectacled bear (Tremarctos ornatus) .jpg){kind=small}
Giant panda (Ailuropoda melanoleuca) _(white_background).jpg){kind=small}
Adults measure around 1.2 to 1.9 metres (3 feet 11 inches to 6 feet 3 inches) long, including a tail of about 10–15 cm (4–6 in), and 60 to 90 cm (24 to 35 in) tall at the shoulder.[36][37] Males can weigh up to 160 kg (350 lb).[38] Females (generally 10–20% smaller than males)[39] can weigh as little as 70 kg (150 lb), but can also weigh up to 125 kg (276 lb).[9][36][40] The average weight for adults is 100 to 115 kg (220 to 254 lb).[41]
The giant panda has a body shape typical of bears. It has black fur on its ears, eye patches, limbs and shoulders. The rest of the animal's coat is white.[42] The bear's distinctive coat appears to serve as camouflage in both winter and summer environments. The white areas may serve as camouflage in snow, while the black shoulders and legs provide crypsis in shade.[43] Studies in the wild have found that when viewed from a distance, the panda displays disruptive coloration while close up, they rely more on blending in.[44] The black ears may signal aggressive intent,[43] while the eye patches might facilitate them identifying one another.[43][45][46] The giant panda's thick, woolly coat keeps it warm in the cool forests of its habitat.[42] The panda's skull shape is typical of durophagous carnivorans. It has evolved from previous ancestors to exhibit larger molars with increased complexity and expanded temporal fossa.[47][48] A 110.45 kg (243.5 lb) giant panda has a 3D canine teeth bite force of 2603.47 newtons and bite force quotient of 292. Another study had a 117.5 kg (259 lb) giant panda bite of 1298.9 newtons (BFQ 151.4) at canine teeth and 1815.9 newtons (BFQ 141.8) at carnassial teeth.[49]
The giant panda's paw has a "thumb" and five fingers; the "thumb" – actually a modified sesamoid bone – helps it to hold bamboo while eating.[50] Stephen Jay Gould discusses this feature in his book of essays on evolution and biology, The Panda's Thumb.
The giant panda's tail, measuring 10 to 15 cm (4 to 6 in), is the second-longest in the bear family, behind the sloth bear.[39]
The giant panda typically lives around 20 years in the wild and up to 30 years in captivity.[51] A female named Jia Jia was the oldest giant panda ever in captivity; she was born in 1978 and died at an age of 38 on 16 October 2016.[52]
A seven-year-old female named Jin Yi died in 2014 in a zoo in Zhengzhou, China, after showing symptoms of gastroenteritis and respiratory disease. It was found that the cause of death was toxoplasmosis, a disease caused by an obligate intracellular parasitic protozoan known as Toxoplasma gondii that infects most warm-blooded animals, including humans.[53]
The giant panda genome was sequenced in 2009 using Illumina dye sequencing.[54] Its genome contains 20 pairs of autosomes and one pair of sex chromosomes.
Despite its taxonomic classification as a carnivoran, the giant panda's diet is primarily herbivorous, consisting almost exclusively of bamboo.[51] However, the giant panda still has the digestive system of a carnivore, as well as carnivore-specific genes,[55] and thus derives little energy and little protein from consumption of bamboo. The ability to break down cellulose and lignin is very weak, and their main source of nutrients comes from starch and hemicelluloses. The most important part of their bamboo diet is the shoots, that are rich in starch which they have a higher capability to digest than strict carnivores, and have up to 32% protein content.[56][57] During the shoot season, which lasts from April to August, they put on a lot of weight, which allows them to get through the nutrient-scarce period from late August to April, when they feed mostly on bamboo leaves.[58] Pandas are born with sterile intestines and require bacteria obtained from their mother's feces to digest vegetation.[59] The giant panda is a highly specialised animal with unique adaptations, and has lived in bamboo forests for millions of years.[60]
The average giant panda eats as much as 9 to 14 kg (20 to 31 lb) of bamboo shoots a day to compensate for the limited energy content of its diet. Ingestion of such a large quantity of material is possible and necessary because of the rapid passage of large amounts of indigestible plant material through the short, straight digestive tract.[61][62] It is also noted, however, that such rapid passage of digesta limits the potential of microbial digestion in the gastrointestinal tract,[61] limiting alternative forms of digestion. Given this voluminous diet, the giant panda defecates up to 40 times a day.[63] The limited energy input imposed on it by its diet has affected the panda's behavior. The giant panda tends to limit its social interactions and avoids steeply sloping terrain to limit its energy expenditures.[64]
It has been estimated that an adult panda absorbs 54.8–66.1 mg (0.846–1.020 gr) of cyanide a day through its diet. To prevent poisoning, they have evolved anti-toxic mechanisms to protect themselves. About 80% of the cyanide is metabolized to less toxic thiocyanate and discharged in urine, while the remaining 20% is detoxified by other minor pathways.[65]
Two of the panda's most distinctive features, its large size and round face, are adaptations to its bamboo diet. Anthropologist Russell Ciochon observed: "[much] like the vegetarian gorilla, the low body surface area to body volume [of the giant panda] is indicative of a lower metabolic rate. This lower metabolic rate and a more sedentary lifestyle allows the giant panda to subsist on nutrient poor resources such as bamboo."[64] Similarly, the giant panda's round face is the result of powerful jaw muscles, which attach from the top of the head to the jaw.[64] Large molars crush and grind fibrous plant material.
The morphological characteristics of extinct relatives of the giant panda suggest that while the ancient giant panda was omnivorous 7 million years ago (mya), it only became herbivorous some 2–2.4 mya with the emergence of A. microta.[66][67] Genome sequencing of the giant panda suggests that the dietary switch could have initiated from the loss of the sole T1R1/T1R3 umami taste receptor, resulting from two frameshift mutations within the T1R1 exons.[68] Umami taste corresponds to high levels of glutamate as found in meat and may have thus altered the food choice of the giant panda.[69] Although the pseudogenisation of the umami taste receptor in Ailuropoda coincides with the dietary switch to herbivory, it is likely a result of, and not the reason for, the dietary change.[67][68][69] The mutation time for the T1R1 gene in the giant panda is estimated to 4.2 mya[67] while fossil evidence indicates bamboo consumption in the giant panda species at least 7 mya,[66] signifying that although complete herbivory occurred around 2 mya, the dietary switch was initiated prior to T1R1 loss-of-function.
Pandas eat any of 25 bamboo species in the wild, such as Fargesia dracocephala[70] and Fargesia rufa.[71] Only a few bamboo species are widespread at the high altitudes pandas now inhabit. Bamboo leaves contain the highest protein levels; stems have less.[72]
Because of the synchronous flowering, death, and regeneration of all bamboo within a species, the giant panda must have at least two different species available in its range to avoid starvation. While primarily herbivorous, the giant panda still retains decidedly ursine teeth and will eat meat, fish, and eggs when available. In captivity, zoos typically maintain the giant panda's bamboo diet, though some will provide specially formulated biscuits or other dietary supplements.[73]
Pandas will travel between different habitats if they need to, so they can get the nutrients that they need and to balance their diet for reproduction. For six years, scientists studied six pandas tagged with GPS collars at the Foping Reserve in the Qinling Mountains. They took note of their foraging and mating habits and analyzed samples of their food and feces. The pandas would move from the valleys into the Qinling Mountains and would only return to the valleys in autumn. During the summer months, bamboo shoots rich in protein are only available at higher altitudes which causes low calcium rates in the pandas. During breeding season, the pandas would return to lower altitudes to eat bamboo leaves rich in calcium.[74]
Although adult giant pandas have few natural predators other than humans, young cubs are vulnerable to attacks by snow leopards, yellow-throated martens,[75] eagles, feral dogs, and the Asian black bear. Sub-adults weighing up to 50 kg (110 lb) may be vulnerable to predation by leopards.[76]
The giant panda is a terrestrial animal and primarily spends its life roaming and feeding in the bamboo forests of the Qinling Mountains and in the hilly province of Sichuan.[77] Giant pandas are generally solitary.[60] Each adult has a defined territory and a female is not tolerant of other females in her range. Social encounters occur primarily during the brief breeding season in which pandas in proximity to one another will gather.[78] After mating, the male leaves the female alone to raise the cub.[79]
Pandas were thought to fall into the crepuscular category, those who are active twice a day, at dawn and dusk; however, Jindong Zhang found that pandas may belong to a category all of their own, with activity peaks in the morning, afternoon and midnight. The low nutrition quality of bamboo means pandas need to eat more frequently, and due to their lack of major predators they can be active at any time of the day.[80] Activity is highest in June and decreases in late summer to autumn with an increase from November through the following March.[81] Activity is also directly related to the amount of sunlight during colder days.[81]
Pandas communicate through vocalisation and scent marking such as clawing trees or spraying urine.[9] They are able to climb and take shelter in hollow trees or rock crevices, but do not establish permanent dens. For this reason, pandas do not hibernate, which is similar to other subtropical mammals, and will instead move to elevations with warmer temperatures.[82] Pandas rely primarily on spatial memory rather than visual memory.[83]
Though the panda is often assumed to be docile, it has been known to attack humans, presumably out of irritation rather than aggression.[84][85][86]
Pandas have been known to cover themselves in horse manure to protect themselves against cold temperatures.[87]
Giant pandas heavily rely on olfactory communication to communicate with conspecifics. Scent marks are used to spread these chemical cues and are placed on landmarks like rocks or trees.[88] Chemical communication in giant pandas plays many roles in their social situations. Scent marks and odors are used to spread information about sexual status, whether a female is in estrus or not, age, gender, individuality, dominance over territory, and choice of settlement.[88]
Giant pandas communicate by excreting volatile compounds, or scent marks, through the anogenital gland.[88] These volatile compounds are found in urine and vaginal and anal secretions from the anogenital gland.[88] The anogenital gland secretes short chain fatty acids (SCFA) and aromatics, which are present in the scent marks of giant pandas.[88][89] Giant pandas have unique positions in which they will scent mark. Males deposit scent marks or urine by lifting their hind leg, rubbing their backside, or standing in order to rub the anogenital gland onto a landmark. Females; however, exercise squatting or simply rubbing their genitals onto a landmark.[88][90]
The season plays a major role in mediating chemical communication.[91] Depending on the season, mainly whether it is breeding season or not, may influence which odors are prioritized. Chemical signals can have different functions in different seasons. During the non-breeding season, females prefer the odors of other females because reproduction is not their primary motivation. However, during breeding season, odors from the opposite sex will be more attractive.[91][92]
Because they are solitary mammals and their breeding season is so brief, female pandas secrete chemical cues in order to let males know their sexual status.[92] The chemical cues female pandas secrete can be considered to be pheromones for sexual reproduction.[92] Females deposit scent marks through their urine which induces an increase in androgen levels in males.[92] Androgen is a sex hormone found in both males and females; testosterone is the major androgen produced by males. Civetone and decanoic acid are chemicals found in female urine which promote behavioral responses in males; both chemicals are considered giant panda pheromones.[92] Male pandas also secrete chemical signals that include information about their sexual reproductivity and age, which is beneficial for a female when choosing a mate.[91][88] For example, age can be useful for a female to determine sexual maturity and sperm quality.[93] Pandas are also able to determine when the signal was placed, further aiding in the quest to find a potential mate.[93] However, chemical cues are not just used for communication between males and females, pandas can determine individuality from chemical signals. This allows them to be able to differentiate between a potential partner or someone of the same sex, which could be a potential competitor.[93]
Chemical cues, or odors, play an important role in how a panda chooses their habitat. Pandas look for conspecific odors that tell them not only the identity of another panda, but if they should avoid them or not.[93] Pandas tend to avoid their species for most of the year, breeding season being the brief time of major interaction.[93] Chemical signaling allows for avoidance and competition.[91][90] Pandas whose habitats are in similar locations will collectively leave scent marks in a unique location which is termed "scent stations."[93] When pandas come across these scent stations, they are able to identify a specific panda and the scope of their habitat. This allows pandas to be able to pursue a potential mate or avoid a potential competitor.[93]
Pandas can assess an individual's dominance status, including their age and size, via odor cues and may choose to avoid a scent mark if the signaler's competitive ability outweighs their own.[90] A pandas size can be conveyed through the height of the scent mark.[90][94] Since larger animals can place higher scent marks, an elevated scent mark advertises a higher competitive ability. Age must also be taken into consideration when assessing a competitor's fighting ability. For example, a mature panda will be larger than a younger, immature panda and possess an advantage during a fight.[90]
Initially, the primary method of breeding giant pandas in captivity was by artificial insemination, as they seemed to lose their interest in mating once they were captured.[96] This led some scientists to try extreme methods, such as showing them videos of giant pandas mating[97] and giving the males sildenafil (commonly known as Viagra).[98] Only recently have researchers started having success with captive breeding programs, and they have now determined giant pandas have comparable breeding to some populations of the American black bear, a thriving bear species. The normal reproductive rate is considered to be one young every two years.[14][77]
Giant pandas reach sexual maturity between the ages of four and eight, and may be reproductive until age 20.[99] The mating season is between March and May, when a female goes into estrus, which lasts for two or three days and only occurs once a year.[100] When mating, the female is in a crouching, head-down position as the male mounts her from behind. Copulation time ranges from 30 seconds to five minutes, but the male may mount her repeatedly to ensure successful fertilisation. The gestation period is somewhere between 95 and 160 days - the variability is due to the fact that the fertilized egg may linger in the reproductive system for a while before implanting on the uterine wall.[100]
Giant pandas give birth to twins in about half of pregnancies.[101] If twins are born, usually only one survives in the wild. The mother will select the stronger of the cubs, and the weaker cub will die due to starvation. The mother is thought to be unable to produce enough milk for two cubs since she does not store fat.[102] The father has no part in helping raise the cub.
When the cub is first born, it is pink, blind, and toothless,[103] weighing only 90 to 130 g (3+1⁄4 to 4+1⁄2 oz), or about 1/800 of the mother's weight,[17] proportionally the smallest baby of any placental mammal.[104] It nurses from its mother's breast six to 14 times a day for up to 30 minutes at a time. For three to four hours, the mother may leave the den to feed, which leaves the cub defenseless. One to two weeks after birth, the cub's skin turns grey where its hair will eventually become black. Slight pink colour may appear on the cub's fur, as a result of a chemical reaction between the fur and its mother's saliva. A month after birth, the colour pattern of the cub's fur is fully developed. Its fur is very soft and coarsens with age. The cub begins to crawl at 75 to 80 days;[17] mothers play with their cubs by rolling and wrestling with them. The cubs can eat small quantities of bamboo after six months,[105] though mother's milk remains the primary food source for most of the first year. Giant panda cubs weigh 45 kg (100 pounds) at one year and live with their mothers until they are 18 months to two years old. The interval between births in the wild is generally two years.
In July 2009, Chinese scientists confirmed the birth of the first cub to be successfully conceived through artificial insemination using frozen sperm.[106] The cub was born at 07:41 on 23 July that year in Sichuan as the third cub of You You, an 11-year-old.[106][107][108] The technique for freezing the sperm in liquid nitrogen was first developed in 1980 and the first birth was hailed as a solution to the dwindling availability of giant panda semen, which had led to inbreeding.[108][109] Panda semen, which can be frozen for decades, could be shared between different zoos to save the species.[106][107] It is expected that zoos in destinations such as San Diego in the United States and Mexico City will now be able to provide their own semen to inseminate more giant pandas.[109] In August 2014, a rare birth of panda triplets was announced in China; it was the fourth of such births ever reported.[110]
Attempts have also been made to reproduce giant pandas by interspecific pregnancy where cloned panda embryos were implanted into the uterus of an animal of another species. This has resulted in panda fetuses, but no live births.[111]
In the past, pandas were thought to be rare and noble creatures – the Empress Dowager Bo was buried with a panda skull in her vault. The grandson of Emperor Taizong of Tang is said to have given Japan two pandas and a sheet of panda skin as a sign of goodwill. Unlike many other animals in Ancient China, pandas were rarely thought to have medical uses. The few known uses include the Sichuan tribal peoples' use of panda urine to melt accidentally swallowed needles, and the use of panda pelts to control menstruation as described in the Qin dynasty encyclopedia Erya.[112]
The creature named mo (貘) mentioned in some ancient books has been interpreted as giant panda.[112] The dictionary Shuowen Jiezi (Eastern Han Dynasty) says that the mo, from Shu (Sichuan), is bear-like, but yellow-and-black,[113] although the older Erya describes mo simply as a "white leopard".[114] The interpretation of the legendary fierce creature pixiu (貔貅) as referring to the giant panda is also common.[115]
During the reign of the Yongle Emperor (early 15th century), his relative from Kaifeng sent him a captured zouyu (騶虞), and another zouyu was sighted in Shandong. Zouyu is a legendary "righteous" animal, which, similarly to a qilin, only appears during the rule of a benevolent and sincere monarch. It is said to be fierce as a tiger, but gentle and strictly vegetarian, and described in some books as a white tiger with black spots. Puzzled about the real zoological identity of the creature captured during the Yongle era, Dutch Sinologist J. J. L. Duyvendak exclaimed, "Can it possibly have been a Pandah?"[116]
The West first learned of the giant panda on 11 March 1869, when the French missionary Armand David[17] received a skin from a hunter. The first Westerner known to have seen a living giant panda is the German zoologist Hugo Weigold, who purchased a cub in 1916. Kermit and Theodore Roosevelt, Jr., became the first Westerners to shoot a panda, on an expedition funded by the Field Museum of Natural History in the 1920s. In 1936, Ruth Harkness became the first Westerner to bring back a live giant panda, a cub named Su Lin[117] who went to live at the Brookfield Zoo in Chicago. In 1938, Floyd Tangier Smith captured and delivered five giant pandas to London, they arrived on 23 December aboard the SS Antenor.[118][119] These five were the first on British soil and were transferred to London Zoo.[120] One, named Grandma, only lasted a few days. She was taxidermized by E. Gerrard and Sons and sold to Leeds City Museum where she is currently on display to the public. Another, Ming, became London Zoo's first Giant Panda. Her skull is held by the Royal College of Surgeons of England.[121]
In the 1970s, gifts of giant pandas to American and Japanese zoos formed an important part of the diplomacy of the People's Republic of China (PRC), as it marked some of the first cultural exchanges between China and the West. This practice has been termed "panda diplomacy".[122]
By 1984, however, pandas were no longer given as gifts. Instead, China began to offer pandas to other nations only on 10-year loans, under terms including a fee of up to US$1,000,000 per year and a provision that any cubs born during the loan are the property of China. Since 1998, because of a WWF lawsuit, the United States Fish and Wildlife Service only allows a US zoo to import a panda if the zoo can ensure that China will channel more than half of its loan fee into conservation efforts for the giant panda and its habitat. As a result of this change in policy, nearly all the pandas in the world are owned by China. The pandas leased to foreign zoos and any cubs are eventually returned to China.[123][124]
In May 2005, China offered a breeding pair to Taiwan. The issue became embroiled in cross-Strait relations – both over the underlying symbolism, and over technical issues such as whether the transfer would be considered "domestic" or "international", or whether any true conservation purpose would be served by the exchange.[125] A contest in 2006 to name the pandas was held in the mainland, resulting in the politically charged names Tuan Tuan and Yuan Yuan (from tuanyuan, meaning "reunion", i.e. "reunification"). China's offer was initially rejected by Chen Shui-bian, then President of Taiwan. However, when Ma Ying-jeou assumed the presidency in 2008, the offer was accepted, and the pandas arrived in December of that year.[126]
Pandas have been kept in zoos as early as the Western Han Dynasty in China, where the writer Sima Xiangru noted that the panda was the most treasured animal in the emperor's garden of exotic animals in the capital Chang'an (present Xi'an). Not until the 1950s were pandas again recorded to have been exhibited in China's zoos.[127]
Chi Chi at the London Zoo became very popular. This influenced the World Wildlife Fund to use a panda as its symbol.[128]
A 2006 New York Times article outlined the economics of keeping pandas,[129] which costs five times more than keeping the next most expensive animal, an elephant. American zoos generally pay the Chinese government $1 million a year in fees, as part of a typical ten-year contract. San Diego's contract with China was to expire in 2008, but got a five-year extension at about half of the previous yearly cost.[130] The last contract, with the Memphis Zoo in Memphis, Tennessee, ended in 2013.[129]
The giant panda is a vulnerable species, threatened by continued habitat loss and habitat fragmentation,[131] and by a very low birthrate, both in the wild and in captivity.[51] Its range is currently confined to a small portion on the western edge of its historical range, which stretched through southern and eastern China, northern Myanmar, and northern Vietnam.[1]
The giant panda has been a target of poaching by locals since ancient times and by foreigners since it was introduced to the West. Starting in the 1930s, foreigners were unable to poach giant pandas in China because of the Second Sino-Japanese War and the Chinese Civil War, but pandas remained a source of soft furs for the locals. The population boom in China after 1949 created stress on the pandas' habitat and the subsequent famines led to the increased hunting of wildlife, including pandas. During the Cultural Revolution, all studies and conservation activities on the pandas were stopped. After the Chinese economic reform, demand for panda skins from Hong Kong and Japan led to illegal poaching for the black market, acts generally ignored by the local officials at the time.
In 1963, the PRC government set up Wolong National Nature Reserve to save the declining panda population.[132] However, few advances in the conservation of pandas were made at the time, owing to inexperience and insufficient knowledge of ecology. Many believed the best way to save the pandas was to cage them. Because of the destruction of their natural habitat, along with segregation caused by caging, reproduction of wild pandas was severely limited. In the 1990s, however, several laws (including gun control and the removal of resident humans from the reserves) helped their chances of survival. With these renewed efforts and improved conservation methods, wild pandas have started to increase in numbers in some areas, though they still are classified as a rare species.
In 2006, scientists reported that the number of pandas living in the wild may have been underestimated at about 1,000. Previous population surveys had used conventional methods to estimate the size of the wild panda population, but using a new method that analyzes DNA from panda droppings, scientists believe the wild population may be as large as 3,000.[51] In 2006, there were 40 panda reserves in China, compared to just 13 reserves in 1998.[13] As the species has been reclassified to "vulnerable" since 2016, the conservation efforts are thought to be working. Furthermore, in response to this reclassification, the State Forestry Administration of China announced that they would not accordingly lower the conservation level for panda, and would instead reinforce the conservation efforts.[133]
The giant panda is among the world's most adored and protected rare animals, and is one of the few in the world whose natural inhabitant status was able to gain a UNESCO World Heritage Site designation. The Sichuan Giant Panda Sanctuaries, located in the southwest province of Sichuan and covering seven natural reserves, were inscribed onto the World Heritage List in 2006.[134][135][136]
Not all conservationists agree that the money spent on conserving pandas is well spent. Chris Packham has argued that the breeding of pandas in captivity is "pointless" because "there is not enough habitat left to sustain them".[137] Packham argues that the money spent on pandas would be better spent elsewhere,[137] and has said he would "eat the last panda if I could have all the money we have spent on panda conservation put back on the table for me to do more sensible things with". He also quoted, "The panda is possibly one of the grossest wastes of conservation money in the last half century",[138] though he has apologised for upsetting people who like pandas.[139] However, a 2015 paper found that the giant panda can serve as an umbrella species as the preservation of their habitat also helps other endemic species in China, including 70% of the country's forest birds, 70% of mammals and 31% of amphibians.[140]
In 2012, Earthwatch Institute, a global nonprofit that teams volunteers with scientists to conduct important environmental research, launched a program called "On the Trail of Giant Panda". This program, based in the Wolong National Nature Reserve, allows volunteers to work up close with pandas cared for in captivity, and help them adapt to life in the wild, so that they may breed, and live longer and healthier lives.[141] Efforts to preserve the panda bear populations in China have come at the expense of other animals in the region, including snow leopards, wolves, and dholes.[142]
In order to improve living and mating conditions for the fragmented populations of pandas, nearly 70 natural reserves have been combined to form the Giant Panda National Park in 2020. With a size of 10,500 square miles, the park is roughly three times as large as Yellowstone National Park and incorporates the Wolong National Nature Reserve. The state-owned Bank of China helped to enable the project with US$1.5 billion. One major aim is to permanently keep the panda population stable enough to avoid a relapse to its former IUCN Red List "endangered" status. Especially small, isolated populations run the risk of inbreeding and smaller genetic variety makes the individuals more vulnerable to various defects and genetic mutation. Allowing a larger group of individuals to roam through a larger area freely and choose from a greater variety of mates, helps to enrich genetic diversity of their offspring.[143]
In 2020, the panda population of the new national park was already above 1,800 individuals, which is roughly 80 percent of the entire panda population in China. Establishing the new protected area in the Sichuan Province also gives various other endangered or threatened species, like the Siberian tiger, the possibility to improve their living conditions by offering them a habitat.[144] Other species who benefit from the protection of their habitat include the snow leopard, the golden snub-nosed monkey, the red panda and the complex-toothed flying squirrel.
In July 2021, Chinese conservation authorities announced that giant pandas are no longer endangered in the wild following years of conservation efforts, with a population in the wild exceeding 1,800.[145][146]
Microbes in panda waste are being investigated for their use in creating biofuels from bamboo and other plant materials.[147]
{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link) {{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The giant panda (Ailuropoda melanoleuca, sometimes panda bear or simply panda) is a bear species endemic to China. It is characterised by its bold black-and-white coat and rotund body. The name "giant panda" is sometimes used to distinguish it from the red panda, a neighboring musteloid. Though it belongs to the order Carnivora, the giant panda is a folivore, with bamboo shoots and leaves making up more than 99% of its diet. Giant pandas in the wild occasionally eat other grasses, wild tubers, or even meat in the form of birds, rodents, or carrion. In captivity, they may receive honey, eggs, fish, yams, shrub leaves, oranges, or bananas along with specially prepared food.
The giant panda lives in a few mountain ranges in central China, mainly in Sichuan, and also in neighbouring Shaanxi and Gansu. As a result of farming, deforestation, and other development, the giant panda has been driven out of the lowland areas where it once lived, and it is a conservation-reliant vulnerable species. A 2007 report showed 239 pandas living in captivity inside China and another 27 outside the country. By December 2014, 49 giant pandas lived in captivity outside China, living in 18 zoos in 13 countries. Wild population estimates vary; one estimate shows that there are about 1,590 individuals living in the wild, while a 2006 study via DNA analysis estimated that this figure could be as high as 2,000 to 3,000. Some reports also show that the number of giant pandas in the wild is on the rise. By March 2015, the wild giant panda population had increased to 1,864 individuals. In 2016, it was reclassified on the IUCN Red List from "endangered" to "vulnerable", affirming decade-long efforts to save the panda. In July 2021, Chinese authorities also reclassified the giant panda as vulnerable.
The giant panda has often served as China's national symbol, appeared on Chinese Gold Panda coins since 1982 and as one of the five Fuwa mascots of the 2008 Summer Olympics.
Granda pando[1] (Ailuropoda melanoleuca), aŭ ofte nomata pando estas specio de "veraj" ursedoj. Ĝi estas simbolo de World Wide Fund for Nature kaj kelkfoje tiu de specioprotekto. Ĝi ankaŭ nomatas bambumanĝanto.
En 1869 Armand David, pastro de Francio, alportis al la Okcidento la informon pri eltrovo de grandaj pandoj en Ĉinio, kio vekis atenton de la mondo. Kiel valora donaco de la ĉina registaro por aliaj landoj, grandaj pandoj semis amikecon inter diverslandaj popoloj. Tiu palearktisa specio estas rara besto en Ĉinio kaj ermite vivas en profunda valo kaj densa bambuaro ĉe la orienta fino de la Qinghai-Tibeta Altebenaĵo, okcidenta Ĉinio. En la pasintaj dekoj da jaroj, pro ŝanĝiĝo de la natura medio kaj malvastiĝo de viv-tereno, ekzistas nur malpli ol 1000 grandaj pandoj en la mondo. Pri ilia nuna stato oni tre zorgas.
La prapatroj de grandaj pandoj estis unuaj karnovoraj pandoj. Ili vivis en varmaj kaj malsekaj arbaroj de Lufeng kaj Yuanmou de Yunnan-provinco antau 1-2 milionoj da jaroj, poste ankaŭ en aliaj lokoj de suda Ĉinio. Tiam ilia korpo estis duone granda kompare kun tiu de la nunaj. Poste en meza plejstoceno ili okupis grandan areon de Zhoukoudian de Pekino ĝis sudo de rivero Jangzio en Ĉinio kaj eĉ etendiĝis en Vjetnamion kaj nordan Birmon, sed poste en malfrua meza plejstoceno, pro ŝanĝiĝo de klimato, disvolviĝo de primitiva agrikulturo, kaj pro sia struktura manko kaj malvastiĝo de sia tereno, ili iom post iom malprosperis. Kaj nun oni trovas ilin nur en Qinling-montaro, Minŝan-monto inter Gansu kaj Siĉuan-provincoj kaj en la okcidento de Siĉuan-baseno, kies areo okupas 10 mil kvadratajn kilometrojn.
Grandaj pandoj havas dikan korpon, grandan kaj rondan kapon, fortajn membrojn kaj malgrandan voston. Ili longas je 160–180 cm kaj pezas je 80-125 kilogramoj. Ili aspektas kiel urso, kaj pro tio oni nomas ilin ankaŭ makulharaj ursoj. Escepte de la okulrandoj, oreloj, membroj kaj brusto kovritaj de nigraj haroj, ĉiuj iliaj korpopartoj estas flavetaj kaj blankaj. La kruda kaj dika felo de grandaj pandoj abundas je graso kaj iliaj haroj je spongeca varmkonserva substanco, kiu protektas ilin de malsaniga malsekeco en humida medio kaj ebligas al ili bone vivi eĉ en frosta vintro.
Grandaj pandoj estas mildaj, solecaj kaj ludemaj, kaj al ili tre plaĉas akvo. Ili ne emas ataki homojn kaj aliajn bestojn. Renkontinte strangan sonon, ili rapide forkuras aŭ kaŝas sian vizaĝon per antaŭaj piedoj, kio montras iliajn timon kaj koleron. Iam pandino furiozas por protekti sian bebon. Grandaj pandoj estas vegetaranoj kaj manĝas nur bambuon. Grandaj pandoj estas ermitoj en bambuaro. Ili ŝatas unuope vagadi kaj ne transloĝiĝi alproksime. Ili manĝas kaj dormas indiferente kiam. Pro trinkemo ili vivas ĉe fonto. En frosta vintro ili per antaŭaj piedoj rompas glacion aŭ forigas gruzojn por preni akvon. Ili estas scivolemaj rigardi sian inversan ombron en akvo.
La generopovo de grandaj pandoj estas malforta. Laŭ statistiko, 78 % de la pandinoj estas nenaskipovaj kaj 90 % de la virpandoj negeneropovaj. Dum 13-jara observado ĉinaj fakuloj trovis, ke en seksarda periodo unu virpando pariĝas kun pluraj pandinoj kaj ankaŭ pandino estas tia. Pandino nutras siajn idojn kaj bone konas siajn parencojn, kio evitigas endogamion. Virpando ne vivtenas siajn gefilojn, ĉar ĝi ne havas konstantan kunulinon. Por eviti endogamion, la junaj pandinoj antaŭ seksarda periodo iras malproksimen por edziniĝo. Laŭ analizo de fingraj hautlinioj de DNA de grandaj pandoj, oni konas la diversecon de ilia genetiko sen endogamio.
Grandaj pandoj havas multajn najbarojn, kiaj malgrandaj pandoj, orharaj simioj, antilopoj kun kurbiĝintaj kornoj kaj cervoj kun vila krono, kies prapatroj vivis antau 1-2 milionoj da jaroj kaj spertis atakadon de glaĉiero kaj malbona vetero, tamen eskapis de katastrofo danke al altaj montoj kaj profundaj valoj al sudokcidenta Ĉinio. Ili harmonie kunvivas kaj ĉiu havas sian terenon kaj sufiĉan manĝaĵon, tiel ke en la loko formiĝis stabila faŭno.
Granda pando (Ailuropoda melanoleuca), aŭ ofte nomata pando estas specio de "veraj" ursedoj. Ĝi estas simbolo de World Wide Fund for Nature kaj kelkfoje tiu de specioprotekto. Ĝi ankaŭ nomatas bambumanĝanto.
En 1869 Armand David, pastro de Francio, alportis al la Okcidento la informon pri eltrovo de grandaj pandoj en Ĉinio, kio vekis atenton de la mondo. Kiel valora donaco de la ĉina registaro por aliaj landoj, grandaj pandoj semis amikecon inter diverslandaj popoloj. Tiu palearktisa specio estas rara besto en Ĉinio kaj ermite vivas en profunda valo kaj densa bambuaro ĉe la orienta fino de la Qinghai-Tibeta Altebenaĵo, okcidenta Ĉinio. En la pasintaj dekoj da jaroj, pro ŝanĝiĝo de la natura medio kaj malvastiĝo de viv-tereno, ekzistas nur malpli ol 1000 grandaj pandoj en la mondo. Pri ilia nuna stato oni tre zorgas.
El panda, oso panda o panda gigante (Ailuropoda melanoleuca) es una especie de mamífero del orden de los carnívoros. El estudio de su ADN lo engloba entre los miembros de la familia de los osos (Ursidae),[2] siendo el oso de anteojos su pariente más cercano, que pertenece a la subfamilia de los tremarctinos. Por otra parte, el panda rojo pertenece a una familia propia e independiente, Ailuridae. La especie está muy localizada. Nativo de China central, el panda gigante habita en regiones montañosas, principalmente las de Sichuan, hasta una altura de 3500 m s. n. m.
Para el 2017 se estimó que la población total superaba los dos mil ejemplares[3] de los que 1864 viven en libertad,[4] lo que demuestra que la cifra de pandas viviendo en libertad va en aumento. Desde 1961 el panda es el símbolo de WWF (Fondo Mundial para la Naturaleza).
El principal alimento del panda es el bambú (en torno al 99 % de su dieta), aunque también se alimenta de frutos, pequeños mamíferos, peces e insectos.[5] Es un buen trepador, aunque rara vez se le ve en los árboles. Se adapta a la cautividad y gracias a su pelaje soporta fácilmente las condiciones invernales de su hábitat.
Exteriormente, el panda se asemeja a un oso de coloración contrastante. El panda de Sichuan presenta el reconocido pelaje negro y blanco, mientras la subespecie de Qingling tiene un pelaje de dos tonos contrastantes de marrón o negro dependiendo de la edad.
Las orejas, la nariz, el pelo alrededor de los ojos, los hombros y los miembros son oscuros. La cara, el vientre y el lomo son blancos. Las orejas son ovaladas y erectas. La pata del panda, con cinco dedos, presenta un «sexto dedo» a manera de un pulgar. Se trata de la modificación de un hueso sesamoideo de la muñeca. Stephen Jay Gould, escribió un ensayo sobre este caso, que publicó en la recopilación El pulgar del panda (1980).[6] Sus patas delanteras son fuertes y aptas para escalar y más largas y musculosas que las traseras. Sus ojos son pequeños, y mientras que las pupilas de los demás osos son redondas, las del panda son como las de los gatos, lo que les da el nombre en chino de oso-gato.
Las crías pesan al nacer de 90 a 130 gramos, y apenas tienen pelo. Los adultos, pueden pesar entre 70 y 125 kg y medir hasta 1,90 m
El primer registro evolutivo del panda data de entre el final del Plioceno y el comienzo del Pleistoceno. Algunos restos fósiles fueron encontrados en Birmania, Vietnam y en la porción oriental de China, llegando hasta Pekín al norte. Hoy en día las poblaciones de pandas se encuentran solamente en el sudoeste de China.
El panda habita en las sierras de Minshan, Qinling, Qionglai, Liangshan, Daxiangling y Xiaoxiangling. Son montañas cubiertas por floresta húmeda de coníferas, hábitat ideal para la especie de bambú (la caña que constituye su principal alimento). Son considerados uno de los más ricos ecosistemas de clima templado del planeta. Las alturas en las que se ubican los territorios donde habitan los pandas van de los 1200 a los 3400 m s. n. m.
Aunque pertenece al orden de los carnívoros, el panda es un animal mayormente herbívoro, alimentándose casi exclusivamente de cerca de treinta especies de caña de bambú (el 99 % de su dieta consiste en bambú). Se sabe que también utiliza insectos y huevos como fuente de proteínas. Es posible que su dieta incluya, además, roedores y crías de ciervo almizclero.
Como herencia de sus antepasados carnívoros, el sistema digestivo del panda no está plenamente adaptado para asimilar las moléculas de celulosa contenidas en el bambú, por lo que necesita consumir entre 12 y 38 kg de bambú por día, tarea que puede ocuparle hasta catorce horas. Sus fuertes dientes y mandíbulas están adaptados para triturar los troncos del bambú y llegar a su pulpa.
A pesar de que un gran consumo de bambú representa un gran consumo de agua (el 40 % del peso del bambú corresponde a agua, cifra que llega a 90 % en los brotes), el panda bebe frecuentemente agua de riachuelos o nieve derretida. En cautiverio, su dieta consiste en bambú, caña de azúcar, papilla de arroz, galletas especiales con alto contenido de fibras, zanahoria, manzana y batata.
Recientemente un estudio realizado en el Centro Shaanxi de China durante seis meses demostró que los pandas tienen debilidad por el azúcar. Se les ofreció un recipiente con agua, y otro con agua y azúcares naturales; prefiriendo el recipiente con las soluciones azucaradas.[7]
Su sentido del olfato es muy utilizado durante la época de reproducción. El período de gestación dura cinco meses y las hembras dan a luz de una a dos crías totalmente ciegas de apenas 140 g de peso. Nacen con un color rosado y conforme crecen van adquiriendo su particular coloración. La vida promedio de un panda es de doce a veinte años. Cada veinticinco años de vida de un oso panda representa cien años de vida humana. Los pandas alcanzan su madurez sexual entre los cuatro y los siete años de edad.
La época de reproducción tiene lugar durante la primavera (de mediados de marzo a mediados de mayo). Durante esta época, de dos a cinco machos pueden competir por una hembra fértil. Cuando un macho se destaca sobre el resto, obtiene el derecho a copular con la hembra. El tiempo de cópula es corto y va de los treinta segundos a los cinco minutos, pero el macho puede montar a la hembra varias veces para asegurar el éxito de la fecundación. Las cópulas suelen ser ruidosas, yendo acompañadas por gemidos y alaridos.
La gestación del embrión (que puede pesar entre 90 y 130 g, lo que representa 1/900 parte del peso de la madre) dura, en promedio, 135 días. Normalmente nacen una o dos crías; si se diera el segundo caso, la madre optará por continuar la crianza de solo una de ellas (la que note tiene mayores probabilidades de sobrevivir). La cría rechazada es abandonada y muere. Este comportamiento, observado en varias especies, se da cuando a la madre le resulta imposible cuidar de varias crías, por lo que elige a la más apta (todavía no se sabe cómo realiza la madre esta selección, pero está siendo estudiado por los científicos).
Al nacer la cría es ciega y su piel tiene una coloración rosada (producto de una reacción química entre la piel del recién nacido y la saliva de su madre), un mes después del nacimiento el panda adquirirá su tradicional pigmentación. La madre amamantará a su cría entre seis y catorce veces al día por un lapso de treinta minutos cada vez. Solamente por tres o cuatro horas abandonará a su cría para procurarse alimento, periodo de tiempo durante el que la cría queda indefensa. Aunque la cría de panda sea capaz de ingerir pequeñas cantidades de bambú desde los seis meses, el destete se produce al año de vida.
Por otra parte la cría comienza a andar (torpemente) a partir de los setenta y cinco días, y desde entonces la madre la estimulará jugando y luchando con ella. La cría vivirá con su madre (ya que el padre no participa en la crianza) hasta los 2 años de vida. El intervalo entre una camada de crías y la siguiente puede durar más de dos años.
En cautiverio la cría de pandas se vuelve muy dificultosa: solamente el 10 % logra aparearse naturalmente y apenas el 30% de las hembras quedan preñadas. Además el 60 % de los pandas cautivos pierden totalmente su deseo sexual. Algunos científicos (sobre todo en China y Tailandia) intentan reducir este problema a partir de vídeos de pandas copulando. Los científicos no creen que los pandas aprendan comportamientos copulativos, sino que los sonidos asociados estimulan a los pandas que los escuchan.
La expectativa de vida de un panda es de unos 12 años. En 2005, Basi, una panda hembra china, cumplió veinticinco años de edad: ese mismo año el panda criado en cautiverio más viejo del mundo, una hembra llamada Meimei, murió a los 36 años de edad en el jardín zoológico de la ciudad de Guilin.
Los pandas son animales normalmente solitarios, aunque periódicamente se juntan entre ellos fuera de la temporada de reproducción, por amistad entre ellos.[8] Su mayor actividad se desarrolla durante la salida y la puesta del sol pasando la mayor parte del tiempo restante durmiendo en bosques de bambú. Marcan su territorio con una combinación de olores que producen con su glándula anal, orina y marcas con las garras. De este modo, evitan conflicto al no utilizar áreas compartidas del territorio. Al ser un animal subtropical, el panda ha perdido el hábito de la hibernación.
Durante mucho tiempo, el panda gigante, junto al panda rojo, fue incluido en la familia de los prociónidos, la misma de los mapaches. Pruebas genéticas recientes lo colocan en la familia de los osos (Ursidae),[2][9] siendo su pariente más cercano el oso de anteojos de América del Sur.
Existen dos subespecies de panda gigante:
El primer intento de clasificación, por Armand David, puso al panda bajo el género Ursus, llamándolo Ursus melanoleucus en 1869. En 1870, Alphonse Milne-Edwards rebautizó al animal con el nombre actual.
Según los análisis comparativos de ADN, los pandas se separaron evolutivamente del tronco principal de los osos hace alrededor de diecisiete millones de años. En aquella época el Ursavus, u oso del amanecer, habitaba en la Europa subtropical. Los fósiles encontrados prueban que el panda vivió en ambientes y regiones diferentes de las que habita en la actualidad. Otros registros fósiles hallados hablan de la existencia de una segunda especie (hoy extinta), Ailuropoda minor, que tenía la mitad del tamaño del panda moderno.
En 2002 fue publicado un trabajo que prueba, a través de estudios de su genoma, que el panda enfrentó una situación de cuello de botella hace cuarenta y tres mil años. El cuello de botella es un fenómeno en el que la población de una especie se ve diezmada, por lo que los ejemplares actuales descienden de un pequeño grupo de supervivientes.
La baja natalidad, la alta mortalidad infantil y la destrucción de su ambiente natural lo colocan bajo la amenaza de la extinción. La ley china es muy rígida en cuanto a su caza, lo que ha disminuido esta problemática. En 1995, un terrateniente fue sentenciado a prisión perpetua por haberle disparado a un panda. Al año siguiente, dos hombres fueron condenados a la pena capital tras haber sido capturados teniendo en su poder pieles de panda y mono dorado. A partir de 1997 la pena para los infractores pasó a ser de veinte años de prisión.
Las trampas para ciervos almizcleros y osos negros muchas veces acaban hiriendo a los pandas.
El número de pandas salvajes en China está estimado en mil seiscientos. En 2000 se contaban mil ciento catorce ejemplares, esparcidos por territorios que tienen una superficie total de 23 000 km² en las provincias de Sichuan, Gansu y Shaanxi. Estudios en 2006, basados en exámenes de ADN extraído de excrementos de panda, indican que podría haber tres mil animales en libertad. Existen doscientos treinta y nueve pandas gigantes en cautiverio en China. Más de un centenar de ellos están en un centro especializado en Sichuan.[10] Otros veinte especímenes están distribuidos por los principales zoológicos del mundo.
Las principales causas de peligro para el oso panda son la dificultad para reproducirse cuando están en cautividad, en parte debido a su extrema timidez, y la destrucción de su hábitat natural, al talar miles de hectáreas de los bosques de bambú.
Otra causa importante de su desaparición son los cazadores furtivos, que existen a pesar de los castigos impuestos por el gobierno chino en caso de cazar ilegalmente un oso panda.
El 2005 fue considerado un gran año para los proyectos de cría en cautiverio de la especie, ya que veinticinco crías nacidas en zoológicos y centros de reproducción sobrevivieron. En 2004 sobrevivieron apenas nueve crías.
El panda se conoció en Occidente en 1869 gracias al naturalista y misionero padre paulista francés Armand David. Fue descrito científicamente en 1870 por el director del Museo de Ciencias Naturales de París, Henri Milne-Edwards. En 1936, Ruth Harkness llevó a los Estados Unidos un cachorro de panda, lo que dio pie a la afición occidental por el animal. Entre 1936 y 1946, catorce pandas fueron sacados de China por extranjeros. En 1946, esta actividad quedó prohibida. A partir de 1957 China comenzó a regalar pandas como muestra de buena voluntad. Esto cesó por las leyes chinas de 1990, según las cuales todo animal, incluyendo sus células reproductivas, era propiedad de China. Además, los zoológicos interesados en obtener individuos en calidad de préstamo están sujetos a la firma de contratos sin garantías para ellos, por diez años, a un coste de entre uno y dos millones de dólares anuales.
El nombre del panda en chino significa gran oso gato (en chino tradicional, 大熊貓; en chino simplificado, 大熊猫; pinyin, dàxióngmāo), aunque también se le denomina oso fajado (huaxiong). Este nombre se debe a que, a diferencia de las demás especies de oso, el panda posee pupilas verticales que recuerdan a la de los gatos. En la misma línea, se le conoce como oso gato (byi-la dom) en tibetano.
La palabra panda (como se le llama en Occidente) es de origen incierto, aunque se cree que proviene de una lengua del Himalaya, (posiblemente el nepalí). Este nombre fue heredado del panda rojo, Ailurus fulgens, con el que se le emparentó durante mucho tiempo por tener zarpas similares.
Su nombre científico tiene la siguiente etimología:
Ailuropoda proviene del griego αἴλουρος ‘gato’ + -ποδος ‘pie’.
melanoleuca deriva del griego μέλανος ‘negro’ + λευκός ‘blanco’, por la coloración del pelaje.
Es una especie con gran atractivo para la gente y que se ha usado como reclamo para diferentes causas conservacionistas, como el Fondo Mundial para la Naturaleza (WWF) que adoptó al panda como símbolo.[11] Los pandas en cautividad en algunos zoos se han convertido en fuertes reclamos para ellos, y en ocasiones en iconos populares (Tohuí Panda, Chu-Lin).[12][13]
En China es el animal nacional. La ley china prevé duras penas a los que cazan osos panda.[14]
Ha aparecido en numerosos videojuegos, dibujos animados, películas y cómics. Su nombre se ha asociado a diferentes productos, coches o galletas por ejemplo.
El sexto "pulgar" del panda avivó, a través del libro Of Pandas and People, las creencias de los religiosos defensores del neocreacionismo, que creen que un "diseño inteligente" rige la evolución de las especies, en contra del evolucionismo que es la norma científica. Los neocreacionistas plantean que Dios, llamado (según esta teoría) agente inteligente, está detrás del proceso evolutivo.[cita requerida] La comunidad científica afirma que este planteamiento constituye una pseudociencia.[cita requerida]
Actualmente muchos zoológicos del planeta cuentan con pandas entre sus integrantes, aun cuando sea el animal más caro de mantener.
En 2006, un artículo del New York Times sobre los aspectos económicos del cuidado de pandas en zoológicos explicaba que el costo de mantener un panda es cinco veces mayor que el del elefante, el segundo mayor en cuanto a costo. Los zoológicos norteamericanos deben pagar al gobierno chino la suma de dos millones de dólares anuales en concepto de derechos y honorarios. En general la duración de este contrato es de diez años.
Para el 2005 los cuatro zoológicos más importantes de EE. UU. y el zoológico de la ciudad de México tenían pandas, a saber (listados en orden de adquisición):
El 9 de julio de 2005, Tai Shan, una cría macho, nació en el National Zoo de Washington. Sus padres (a través de inseminación artificial) son Mei Xiang (H) y Tian Tian (M).
Esta especie se reprodujo naturalmente por primera vez fuera de China en el Zoológico de Chapultepec de Ciudad de México. La pareja reproductora engendró ocho crías en un total de seis partos, de las que sobreviven dos ejemplares.[15] Superaron la expectativa de vida de su especie que es en promedio de veinte años, de modo que son las más longevas del mundo.[16]
En China se encuentra en:
En Japón los pandas tienen nombres dobles: el japonés y el chino. Tres zoológicos en Japón cuentan con pandas:
En Tailandia se encuentran en:
En Taiwán están en:
En Singapur:
En Malasia:
Zoos en Europa:
En este zoológico, en los años 80 las autoridades chinas obsequiaron a los reyes una pareja de pandas,[21] el macho Chang-Chang (Fuerza) y la hembra Shao-Shao (Continuidad) que tras inseminación artificial de Chia-Chia, del Zoo de Londres, logró parir dos crías, sobreviviendo un macho, Chu-Lin (Tesoro entre los bambúes). Este murió joven sin descendencia, pero se conservan muestras de su semen.
El panda, oso panda o panda gigante (Ailuropoda melanoleuca) es una especie de mamífero del orden de los carnívoros. El estudio de su ADN lo engloba entre los miembros de la familia de los osos (Ursidae), siendo el oso de anteojos su pariente más cercano, que pertenece a la subfamilia de los tremarctinos. Por otra parte, el panda rojo pertenece a una familia propia e independiente, Ailuridae. La especie está muy localizada. Nativo de China central, el panda gigante habita en regiones montañosas, principalmente las de Sichuan, hasta una altura de 3500 m s. n. m.
Para el 2017 se estimó que la población total superaba los dos mil ejemplares de los que 1864 viven en libertad, lo que demuestra que la cifra de pandas viviendo en libertad va en aumento. Desde 1961 el panda es el símbolo de WWF (Fondo Mundial para la Naturaleza).
El principal alimento del panda es el bambú (en torno al 99 % de su dieta), aunque también se alimenta de frutos, pequeños mamíferos, peces e insectos. Es un buen trepador, aunque rara vez se le ve en los árboles. Se adapta a la cautividad y gracias a su pelaje soporta fácilmente las condiciones invernales de su hábitat.
Hiidpanda ehk bambuskaru ehk suur panda (Ailuropoda melanoleuca) on karulaste sugukonda kuuluv imetajaliik. Kõnekeeles nimetatakse neid sageli lihtsalt pandadeks. Sõna "panda" tuleb nepalikeelsest nimetusest, mis käib punase panda (nigalya ponya) kohta ja tähendab bambusesööjat.
Hiidpandasid esineb looduslikult vaid Hiina edelaosa metsades. Pikka aega arvati, et maailmas on vähem kui 1000 pandat, kuid 2006. aastal tehtud uuem uurimus selgitas väljaheidetest saadud DNA põhjal, et neid võib olla 2000–3000[1]. Hiidpandad on looduskaitse all. Varasem pandade levila hõlmas Hiina lõuna- ja idaosa, Myanmari ja Vietnami põhjaosa. 1980. aastatel vähenes pandade levila bambuse loodusliku hävinemise tõttu. Hiina valitsuse tellitud 2014. aasta uuringuga leiti vabast loodusest 1864 hiidpandat.[2]
Eurooplased avastasid punased pandad 48 aastat varem kui hiidpandad. Pandasid on esmakordselt mainitud Hiina raamatutes 2500 aastat tagasi, kuid eurooplased ei näinud neid enne aastat 1869. Panda Su Lin oli esimene elav panda, kes aastal 1936 toodi Hiinast välja.
Pandade kauged esivanemad, kes elasid 20 miljonit aastat tagasi, olid loomtoidulised kiskjad, kuid praegu pandad enam jahti ei pea. Vaatamata sellele, et pandadel on karnivooride seedimine, söövad nad eelkõige taimset toitu: peamiselt bambust, aga ka puuvilju, marju, kalu või surnult leitud pisinärilisi. Selle tõttu saab nende seedesüsteem toitaineid kätte vaid natuke ja päeva jooksul peavad nad sööma 9–18 kg taimset materjali. Seega veedavad nad 14–24 tundi oma päevast süües, ülejäänud aja puhates.[2] Pandadele maitsevad iseäranis noored bambusevõrsed, mille toiteväärtus on isegi väiksem ning vaid nendest toitudes peaks pandad võrseid tarbima üle 36 kg päevas.[2]
Hiidpandadel on eesjäsemetel pöidlataoline luine jätke (nn kuues varvas), mille abil saavad nad toitu haarata. Neil on lamedad purihambad ja kihvad toidu peenestamiseks. Pandad söövad istudes.[2]
Hiidpandad on musta-valgekirju karvastikuga. Täiskasvanud panda on umbes 1,5 m pikk ja kaalub üle 150 kg. Mustad silmaümbrused suurendavad pandade silmi ja muudavad nad ühes sellega teistele loomadele hirmuäratavamaks. Pandade kasukas on kergelt rasvane ning tänu sellele ka veekindel. Pandade häälitsused meenutavad lamba määgimist, kuid nad oskavad teha mitmesuguseid hääli erinevates situatsioonides. Pandad sarnanevad bioloogiliselt oma lihasööjatest sugulastega.[2]
California Ülikooli teadlaste sõnul aitavad valged laigud pandadel lumistes piirkondades ja mustad laigud metsades ümbruskonda sisse sulanduda. Teadlased ütlevad, et mõlemavärviline kasukas on kasulik enda kaitsmiseks nende kahe piirkonna vahel liikudes ning et mustad silmaümbrused aitavad pandadel ka üksteist tuvastada.[3][1]
Pandad elavad üksi, otsides kaaslast vaid paaritusajal. Innaaeg on ebaselge, mõnede teadlaste hinnangul märtsist maini. See kestab 1–3 ööpäeva. Pandade loomulik paaritumine hõlmab looduslikke tsükleid, lõhnamärgistamist, kutsehüüdu ja raskeid sotsiaalseid suhteid.[1]
Hiinas paaritatakse pandasid tehistingimustes. Seal soodustatakse pandade paljunemist paaritumist kujutavate videote näitamisega, millest tulev heli peaks pandakasvatajate sõnul julgustama pandasid paarituma. Isaseid pandasid meelitatakse paarituma tokkide otsa torgatud õunte, Hiina ravimtaimede, Viagra ja seksileludega. Vahel seemendatakse pandasid kunstlikult, kasutades kahe isase spermat. Endokrinoloogid on uriinis olevate hormoonide järgi ennustanud pandade ovulatsiooni. Viljastumine võib olla raskendatud, sest pandade munarakk võib pesastuda viivitusega, kandeaja kestus on erinev, hormoonitase kõikuv ja tiinus võib märkamatult katkeda.[1] Viljastumise tõenäosust suurendatakse aga paaripäevase mitmekordse seemendamisega.
Emase panda tiinusperiood kestab viis kuud, selle lõpus ehitab ta bambusest pesa. Sündides näeb hiidpanda välja nagu väike rott või hiir. Ta on umbes 13 cm pikk ning vaid 85–130 grammi raske. Ka värvuse poolest sarnaneb ta hiirega: tal on pehme valge karvkate, millel pole täiskasvanud loomadele iseloomulikke musti laike, alles umbes kolmenädalaselt muutuvad tema silmaümbrused ja käpad tumedaks. Viiekuune hiidpandapoeg suudab juba süüa pehmet riisi piimaga ning ema imetab poega kuus kuud, bambuselehti hakkab poeg sööma alles aasta ja kahe kuu vanuselt. Poeg elab emaga 3-aastaseks saamiseni. Tehistingimustes elavaid pandapoegi harjutatakse metsikus looduses elamiseks panda uriiniga lõhnastatud kostüümidega.
Kui pandaemal sünnib kaks poega, suudab ta korraga hoolitseda vaid ühe eest. Ülejäänud poegi kasvatavad inimesed inkubaatortoas. Pandade eest hoolitsemine on inimlaste eest hoolitsemisest raskem.[1]
2015. aastal sündis Hiinas 38 pandat.[1]
Hiidpanda on looduskaitse all. Maailma Looduse Fond on valinud pandad ohustatud loomade sümboliks.
Pandasid leidub ainult Hiina bambusemetsades kõrgusvahemikus 1500 kuni 3000 meetrit.
1970. aastatest alates on Hiinas pandade kaitseks loodud 67 kaitseala. Pandasid võis Hiinas küttida 1960. aastani, ent pärast seda nende küttimine keelustati ja nüüd võib panda tapmise eest karistada 20-aastase vangistusega.
Alates 2006. aastast lasid Hiina teadlased vabasse loodusesse kuus raadiokaelusega hiidpandat, et uurida nende liikumist.
2008. aastal tabas Hiinat maavärin, mille tagajärjel purunesid paljud inimeste eluhooned pandade elupaikade läheduses. Hiina valitsus ehitas pärast maavärinat kodu kaotanutele uued kodud tasandikule ning muutis rusudes eluhoonete ala hiidpandade kaitsealaks. Kohalikud elanikud käivad rusustunud aladel veel oma loomi karjatamas. Sellel kaitsealal istutatakse erosiooni takistavate juurtega ja kiirekasvuliste puuliikide seemikuid, et muuta piirkond taas pandale sobivaks elupaigaks.
Pandad on väga stoilised.[2]
Hiidpanda ehk bambuskaru ehk suur panda (Ailuropoda melanoleuca) on karulaste sugukonda kuuluv imetajaliik. Kõnekeeles nimetatakse neid sageli lihtsalt pandadeks. Sõna "panda" tuleb nepalikeelsest nimetusest, mis käib punase panda (nigalya ponya) kohta ja tähendab bambusesööjat.
Panda handia (Ailuropoda melanoleuca) ugaztuna da, hartzaren familiakoa. Bere jatorria Txina erdialdean du.
Espeziea deskribatu zuen aurreneko zientifiko europarra Armand David ezpeletarra izan zen.
Bi azpiezpezie daude:
Leku bakoitzeko pandek itxura ezberdina daukate. Sichuaneko panda ezagunena da eta ile zuri eta beltza dauka. Qinling espezieak, ez hain ugaria, ile arrea du. Belarriak, muturra, begien inguruko ileak eta sorbaldan ile ilunenak daude eta, aurpegian, sabelean eta bizkarrean ile zuriak.
Euren zangoetan bost atzamar daukate eta seigarren bat erpuru moduan. Euren begiak oso txikiak dira. Beste hartzen begi niniak biribilak dira baina pandenak berriz katuenak bezalakoak dira.
Nahiz eta haragijaleen ordenakoak izan, gehien bat belarjalea da. Jaten duten %99-a banbu kanabera da. Batzuetan zomorroak, arrautzak, marraskariak eta orein kumeak jaten dituzte. Egunean 40kg banbu jaten dute eta hori jateko 14 ordu behar izaten dute. Egunaren denbora gehiena jaten ematen dute. Gatibutasunean euren janaria banbua, azukre kanabera, arroz ahia, azenarioa, sagarra eta batata da.
Hartzek heldutasun sexualera iristen dira 5 eta 7 urte bitartean, beraz, hortik aurrera, kumeak izateko gaitasuna dute. Ugalketa garaia udaberrian izaten da. Sasoi honetan bitik bostera arteko hartzak ari daitezke lehian eme bat estaltzeko, eta honi dagokionez, bizpahiru aldiz burutu daiteke arrakasta ziurtatzeko; aldi bakoitza 30 segundo eta 5 minutu artean irauten duelarik.
Haurdunaldiak 135 egun irauten ditu. Behin amaituta, normalean kume bat edo bi jaiotzen dira, 90 eta 130 gramo bitartekoak izaten direnak. Horregatik, kume bakar bat hartu eta hazten dute, eta beste kumea han utzi eta hiltzen uzten dute. Kumea jaiotzerakoan itsua da eta bere azalak kolore arrosa du. Amak kumeak edoskituko du 30 minutuz 6 eta 14 aldiz egunean. Ama baino ez da kumeaz arduratuko, eta bakarrik kumeak bi urtera heltzen den arte. Ondorioz, beste kume bat izateko denbora tartea bi urtetakoa da.
Panda baten bizi itxaropena 12 urtetakoa da. Gehien iraun zuen pandak 36 urteraino heldu zen (giza 144 urte).
Pandak normalean animalia bakartiak dira. Euren jarduerarik garrantzitsuena eguzkitan jartzean da. Beste denbora gehiena lotan ematen dute. Euren lurraldea markatzeko uzki guruinak, gernua eta atzaparrekin utzitako aztarnekin. Tropikoetako animalia denez hibernatzeko ohitura galdu du.
Jaiotza tasa txikiak, heriotza tasa handiak eta ingurumenaren suntsiketak desagertzeko arriskuan jarri dute Panda. Txinako arauak oso zorrotzak dira Panden ehizaren inguruan. Beste animalia batzuentzat jarritako harrapagailuek askotan pandak zauritzen amaitzen dute.
Panda 1869an ospetsu egin zen Mendebaldean, ehiztari batek Panda larruazal bat Armand David misiolari eta esploratzaile Ezpeletarrari eraman zionean. 1936an Ruth Harkness-ek Estatu Batuetara panda kume bat eroan zuen eta maitasunez hartzen hasi ziren han pandak. 1936tik 1946ra pandak eramaten hasi ziren, euren larruazala eskuratzeko. 1947an ekintza hori debekatu zuten eta txinatarrak euren borondate ona adierazteko pandak oparitzen hasi ziren.
Panda handia (Ailuropoda melanoleuca) ugaztuna da, hartzaren familiakoa. Bere jatorria Txina erdialdean du.
Espeziea deskribatu zuen aurreneko zientifiko europarra Armand David ezpeletarra izan zen.
Bi azpiezpezie daude:
Ailuropoda melanoleuca melanoleuca : Panda gehienak espezie horretakoak dira. Sichuan eskualdeko alderdi menditsuetan ageri da espezie mota hori. Ailuropoda melanoleuca qinlingensis : Qinling eta Shaanxi mendietan dago. Sichuaneko hartzetatik bereizten dira euren kolorea ezberdina delako.Isopanda (Ailuropoda melanoleuca), jota kutsutaan myös nimillä bambukarhu, panda, pandakarhu ja jättiläispanda, on Kiinassa elävä nisäkäslaji.[2] Se luokitellaan yleensä karhujen heimoon ja oli aiemmin erittäin uhanalainen laji. Vuonna 2016 isopandan uhanalaisuusluokka muutettiin vaarantuneeksi (Vu, Vulnerable)[3]. Isopanda on uhanalaisten eläinten suojelua ajavan Maailman luonnonsäätiön eli WWF:n tunnus.
Isopanda on neljällä jalalla seistessään 0,6–0,9 metriä korkea ja 1,2–1,8 metriä pitkä. Koiraat ovat yleensä naaraita suurempia ja painavat noin 110 kiloa. Naaraat saavuttavat harvoin 100 kilon rajaa. Isopandan turkki on mustavalkoinen. Sen korvat, silmien ympärystät, kuono, raajat ja hartiat ovat mustat ja muu vartalo valkoinen. Turkki on tiheä, mikä auttaa karhuja pysymään lämpiminä viileissä metsissä. Isopandoilla on suuret poskihampaat ja vahvat leukalihakset, jotka auttavat kovan bambun syömisessä.[4] Panda eroaa muista karhuista siten, että sen kuono on paljon lyhyempi kuin karhun, sen jalkapohjat ovat karvaiset ja se on vain puoliksi kanta-astuja. Pandalla on erikoinen käsi, jossa on peukalo ja viisi sormea. Peukalo on itse asiassa erikoistunut ranneluu.
Pandat elävät luonnossa noin 20-vuotiaiksi ja vankeudessa 25-vuotiaiksi. Hongkongin Ocean Park -puistoon sijoitettu, vuonna 1978 vapaana syntynyt Jia Jia kuoli 38-vuotiaana vuonna 2016.[5]
Isopandoja elää nykyään vain Kiinan keskiosissa kuudessa syrjäisessä vuoristossa Gansun, Shanxin ja Sichuanin maakunnissa. Noin 75 prosenttia isopandoista elää Sichuanin alueella. Niiden asuinalue on pienentynyt huomattavasti, ja aikaisemmin lajia tavattiin suurimmassa osassa eteläistä ja itäistä Kiinaa asti. Fossiiliaineiston perusteella isopandoja eli jopa Myanmarin ja Vietnamin pohjoisosissa ja pohjoisessa Pekingin lähellä.[1]
Isopandoja elää 1 500–3 000 metrin korkeudella olevissa lehti- ja havumetsissä, joissa on tiheä bambua kasvava alikasvos. Isopandojen asuinmetsät ovat usein sateisia ja sumuisia ympäri vuoden.[4]
Villit isopandat käyttävät suurimman osan päivästä lepäämiseen, ruokailuun ja ruoan etsimiseen. Toisin kuin muut lauhkean vyöhykkeen karhut, isopandat eivät nuku talviunta.[4] Ne kuitenkin laskeutuvat yleensä talvella alemmaksi ja voivat hakeutua tilapäisiin suojiin, kuten onttoihin puihin, kivien halkeamiin ja luoliin.[1] Isopandojen luultiin pitkään elävän yksinään ja hakeutuvan yhteen vain lisääntymiskaudella. Ne kuitenkin jakavat osittain reviirinsä ja saattavat tavata toisiaan myös lisääntymiskauden ulkopuolella.[4]
Isopandat saavuttavat sukukypsyyden 4–8 vuoden iässä. Naaraat ovuloivat vain kerran vuodessa, keväällä, ja hedelmöitys voi tapahtua vain muutaman päivän aikana ovulaation aikaan. Raskausaika kestää 95–160 päivää, ja naaras saattaa synnyttää joskus kaksi poikasta, mutta vain toinen niistä jää henkiin. Pennut saattavat seurata emoansa jopa kolmivuotiaiksi saakka, ja naaras pystyy parhaimmillaankin synnyttämään vain joka toinen vuosi. Naaraat saavatkin yleensä elinaikanaan 5–8 jälkeläistä.[4]
Pandan pentu painaa syntyessään vain noin 140 grammaa ja on lähes karvaton ja sokea. Pentu painaa vain yhdeksässadasosan emonsa painosta, ja se onkin istukkanisäkkäiden pennuista pienin suhteessa emon painoon. Pennut avaavat silmänsä 6–8 viikon iässä ja ovat liikuntakykyisiä vasta kolmikuukautisina.[4]
Isopandojen ruokavalio koostuu lähinnä bambuista. Ne käyttävät ravinnokseen yli 60 bambulajia, vaikka erityisesti 35 lajia ovat pääravintoa.[1] Isopandat syövät lisäksi myös muita heinäkasveja ja silloin tällöin myös pieniä jyrsijöitä ja myskihirvien vasoja.[4] Isopandojen metsästäjät käyttivät aikanaan eläinten jalkaluita isopandojen syötteinä. Bambujen pureskeluun kehittyneet voimakkaat leukalihakset takaavat isopandalle yhden voimakkaimmista puruvoimista petoeläinten keskuudessa, ja ne pystyvät halkaisemaan luita. Isopandojen on myös lukuisten kertomusten mukaan sanottu syövän lampaita ja vuohia ja murtautuvan näiden aitauksiin.[6] Eläintarhoissa isopandat syövät bambun ohella sokeriruokoja, riisivelliä, erityisiä runsaasti kuitua sisältäviä keksejä, porkkanoita, omenoita ja perunoita. Yleensä panda istuu syödessään ja pitää ravintoaan toisessa etukäpälässään.[4] Sen poskihampaat ovat erikoistuneet leikkaamaan ja murskaamaan ravintoa ja se pystyy syömään jopa neljän senttimetrin paksuisia varsia.
Arvellaan, että isopanda olisi menettänyt umamia aistivan reseptorinsa geneettisesti nelisen miljoonaa vuotta sitten, mutta ei ole varmuutta, tapahtuiko geenimuutos ennen vai jälkeen vegetarismin alkua.[7]
Isopanda ei ole sukua kultapandalle, ja niiden yhteinen nimi johtuu lähinnä aiemmista päätelmistä ja bambupitoisesta ruokavaliosta.[8] Ennen kuin sukulaisuudesta tehtiin normi vuonna 1901, isopandaa kutsuttiin ”moniväriseksi karhuksi”.[9] Isopandan tarkasta taksonomisesta luokittelusta väiteltiin vuosikymmeniä, sillä sekä isopandoilla että kultapandoilla on tiettyjä yhteisiä piirteitä sekä karhujen että pesukarhun kanssa. Geenitestit ovat paljastaneet, että isopanda on aito karhu ja kuuluu Ursidae-heimoon. Sen läheisin sukulainen on eteläamerikkalainen silmälasikarhu. Kultapandan kuulumisesta joko Ursidaeen tai puolikarhujen Procyonidae-heimoon kiisteltiin aiemmin.[9] Nykyisin kultapandat sijoitetaan omaan heimoonsa Ailuridae, ja DNA-tutkimusten mukaan niiden lähimmät nykysukulaiset löytyvät skunkkien, näätäeläinten ja puolikarhujen heimoista.
Isopandan oletetaan olevan lähtöisin Espanjasta, sillä vanhin tunnettu pandan sukuisen eläimen fossiili, jolla on ikää noin 11,6 miljoonaa vuotta, on löydetty Zaragozasta. Fossiilin edustama laji on saanut tieteellisen nimen Kretzoiarctos beatrix useita sukupuuttoon kuolleita pandalajeja löytäneen unkarilaisen paleontologin Miklós Kretzoin mukaan.[9] Kretzoiarctos beatrix painoi noin 60 kiloa, kun nykyinen isopanda voi painaa 160 kiloa. Pandan eriytyminen muista karhuista tapahtui tutkijoiden arvion mukaan 18–22 miljoonaa vuotta sitten, mutta alkuvuosimiljoonien vaiheet ovat yhä tuntemattomia. Löytö koostui leukaluista ja hampaista, kun yleensä fossiililöydöt ovat selvästi pienempiä. Hampaita tutkimalla on päätelty, että laji söi isopandan tavoin sitkeää kasvisravintoa.[9]
1900-luvun puolenvälin jälkeen pandasta on tullut jonkinlainen Kiinan kansallinen symboli, ja sen kuvaa käytetään jopa kiinalaisissa kultakolikoissa. Kiinassa isopandasta käytetään nimiä 大熊猫 (dà xióng māo), ”iso karhu-kissa” tai vain 熊猫 (xióng māo), ”karhu-kissa”. Taiwanissa isopandasta käytetään nimeä 貓熊 (māo xióng), ”kissa-karhu”.
Isopandasta kuultiin lännessä ensi kerran vuonna 1869 ranskalaiselta lähetyssaarnaajalta Armand Davidilta. Isopanda on ollut pitkään yleisön suosikki siksikin, että lajilla on vauvamainen olemus ja se muistuttaa elävää teddykarhua. Pandan tapa elää rauhassa vain bambua syöden vahvistaa myös kuvaa sen viattomuudesta – vaikutelmaa korostaa se, että panda on karhu, joita yleisesti pidetään voimakkaina petoina. Vaikka panda vaikuttaa harmittomalta, se voi olla uhattuna tai pelästyneenä vaarallinen.
Isopandojen lainat yhdysvaltalaisiin ja japanilaisiin eläintarhoihin olivat 1970-luvulla tärkeä osa Kiinan kansantasavallan diplomatiaa; ne olivat yksi ensimmäisistä kulttuurivaihdoista Kiinan kansantasavallan ja länsimaiden välillä. Vuoden 1984 jälkeen pandoja ei enää käytetty diplomatian välikappaleina. Sen sijaan Kiina alkoi tarjota pandoja toisille valtiolle vain lainaksi kymmenen vuoden ajaksi. Lainan ehtona oli miljoonan dollarin vuosimaksu, minkä lisäksi laina-aikana syntyneet pennut jäivät Kiinan kansantasavallan omaisuudeksi.
Vuonna 1998 WWF nosti kanteen Yhdysvaltain kala- ja villieläinpalvelua vastaan ja vaati sitä asettamaan pandoja hankkiville eläintarhoille velvoitteen, jonka mukaan puolet Kiinalle maksetusta summasta käytetään pandojen ja niiden elinympäristön suojeluun. Velvoitteen noudattamisen tulisi sisältyä pandojen maahantuonnin lupaehtoihin.
Isopandat luokiteltiin aiemmin erittäin uhanalaiseksi lajiksi, jota uhkasi jatkuva elintilan katoaminen ja hyvin alhainen syntyvyys sekä luonnossa että vangittuna. Vuodesta 2016 lähtien laji luokitellaan vaarantuneeksi (Vu, Vulnerable). Luonnossa arvioidaan elävän noin 1 600 pandaa.
Vuonna 2018 Suomeen tuotiin kaksi isopandaa Ähtärin eläinpuistoon, Suomen satavuotisjuhlan kunniaksi Kiinasta.[10]Lumeksi ja Pyryksi nimetyt pandat tuotiin Suomeen 18. tammikuuta 2018, mutta joutuivat kuukaudeksi karanteeniin ja ovat olleet yleisön nähtävillä 17. helmikuuta alkaen.[11][12]
Isopanda (Ailuropoda melanoleuca), jota kutsutaan myös nimillä bambukarhu, panda, pandakarhu ja jättiläispanda, on Kiinassa elävä nisäkäslaji. Se luokitellaan yleensä karhujen heimoon ja oli aiemmin erittäin uhanalainen laji. Vuonna 2016 isopandan uhanalaisuusluokka muutettiin vaarantuneeksi (Vu, Vulnerable). Isopanda on uhanalaisten eläinten suojelua ajavan Maailman luonnonsäätiön eli WWF:n tunnus.
Ailuropoda melanoleuca
Le panda géant (Ailuropoda melanoleuca) est une espèce de mammifères, habituellement classée dans la famille des ursidés (Ursidae), endémique de la Chine centrale. Il fait partie de l'ordre des Carnivores, même si son régime alimentaire est constitué à 99 % de végétaux, principalement du bambou.
Il ne vit que dans le centre de la Chine, dans des régions montagneuses recouvertes de forêts d'altitude, des provinces du Sichuan et du Gansu (dans les régions traditionnelles de l'Amdo et du Kham du Tibet oriental), ainsi qu'au Shaanxi, entre 1 000 et 4 000 mètres.
Jusqu'en 1901, le panda géant était connu par les anglophones sous le nom de « parti-coloured bear[2] ». Par la suite, il fut lié au panda roux (Ailurus fulgens), avec lequel il possède des caractéristiques communes comme le « sixième doigt » ou « faux pouce », qu'il partage également avec Simocyon batalleri, l'ancêtre européen d'il y a 9 millions d'années du panda roux, ayant la taille d'un puma, retrouvé à Batallones-1, près de Madrid[3]. Ailurus fulgens appartient en réalité à une autre famille, les Ailuridae, dans la superfamille des Musteloidea, qui comprend également les belettes, les moufettes et les procyonidés.
Morphologiquement, son nom normalisé chinois actuel, est « grand chat-ours » (大熊猫, dà xióngmāo)[4]. En tibétain son nom signifie ours-panaché (tibétain : དོམ་ཁྲ, Wylie : dom khra).
Le nom de genre Ailuropoda vient du grec αἴλουρος ailouros qui signifie « chat » et de πους, ποδος pous - podos qui signifie « pied », soit « à pied de chat ».
L’épithète spécifique melanoleuca en latin scientifique vient du grec μέλας melas « noir » et λευκός leukos « blanc ».
Armand David (1826-1900) un missionnaire botaniste et zoologue collecta durant son séjour en Chine des milliers des spécimens de plantes et d’animaux, non décrits par la botanique et la zoologie de son époque[5]. Il les préparait et envoyait par caisses entières au Muséum national d’histoire naturelle pour description et classification plus précises[6]. Parmi les mammifères, le père David est célèbre pour sa découverte du Panda géant au Tibet oriental. Durant sa seconde mission d’exploration naturaliste en Chine centrale, il se fixa à Dengchigou, actuellement dans le xian de Baoxing[n 1], à 200 km à l’ouest de Chengdu la capitale du Sichuan, dans une région d’ethnie tibéto-birmane Jiarong (au XIXe siècle appelée en chinois Mantze 蛮族 manzu « barbare »).
Chez un chasseur local, il voit pour la première fois la peau de ce qui semble être un ours blanc et noir de belle taille. Il charge des chasseurs indigènes de lui en ramener un. Dix jours plus tard, le 23 mars 1869, ils lui apportent un jeune « ours blanc » selon leur terme, capturé vivant et malheureusement tué pour la commodité du transport. Il note
Il joindra à la caisse qui emportera l’animal à Paris, une note descriptive
Le zoologue Milne-Edwards du Muséum national d’histoire naturelle qui analysera la caisse envoyée par le père David indiquera
Le panda géant est volumineux et massif : il pèse de 80 à 125 kg, avec une moyenne de 105,5 kg ; il mesure de 1,50 à 1,80 mètre de longueur, avec une moyenne de 1,65 mètre[8]. Comme chez la majorité des grands mammifères, les femelles sont généralement plus petites et moins massives[9].
Le panda est noir et blanc. Il est majoritairement constitué de blanc, avec les oreilles, les pattes et le contour des yeux noirs. Son pelage épais le protège du froid des régions de haute altitude où il vit.
Le panda possède six doigts dont un « faux pouce » opposable à ses cinq doigts. Phénomène de convergence évolutive, il provient de la transformation d'un os du poignet modifié (l'os sésamoïde). Stephen Jay Gould a utilisé cette particularité anatomique comme un exemple de « bricolage évolutif » dans son essai Le Pouce du panda[10]. Ce pouce est une adaptation liée à l'alimentation (il sert notamment à attraper les tiges de bambou dont il se nourrit en grande quantité) ou au déplacement[11].
Herbivore, il a de puissantes dents, pour broyer les bambous. Il possède 42 dents.
Son ouïe et son odorat sont très fins : il utilise surtout ces deux sens pour s'orienter et se repérer. Sa vue, en revanche, est plutôt médiocre : moins bonne que celle du chat ou de l'homme.
Le Panda de Qinling est une sous-espèce de panda résidant uniquement dans les montagnes de Qinling en Chine a une altitude de 100 à 3 000 m[12]. Il se distingue notamment par sa fourrure ventrale brune.
En 2019, un panda albinos est photographié pour la première fois dans le sud-ouest de la Chine[13].
La classification taxonomique précise du panda a longtemps été discutée. Ainsi, « dans le passé, le panda roux a été classé dans une famille séparée, les Ailuridae avec le panda géant », mais cette classification est aujourd'hui abandonnée au bénéfice d'un classement du Panda géant chez les ursidés, classification basée sur sa dentition, l'étude de son squelette et la génétique[14],[15].
Autre classification devenue obsolète, « tant le panda géant [...] que petit panda roux (Ailurus fulgens) ont été regroupés dans le passé comme procyonidés », la famille des ratons laveurs. Même si cette classification est également abandonnée, elle rappelle que les ursidés et les procyonidés sont deux sous-groupes assez proches parmi les carnivora[16].
Deux sous-espèces sont distinguées, la sous-espèce type A. m. melanoleuca et A. m. qinlingensis, le panda de Qinling qui se trouve dans la province du Shaanxi.
Sa description tardive en Occident s'explique par son habitat situé dans des régions difficiles d'accès aux Européens avant le milieu du XIXe siècle.
Le nom chinois actuel de l’animal est « grand chat-ours » 大熊猫, dà xióngmāo[17]. Cette composition est pour le moins bizarre, puisqu'en chinois contemporain écrit de gauche à droite, la tête (ou noyau) d'un syntagme nominal étant en fin (à droite), il s’agirait d’un chat ayant des qualités d’ours et non l’inverse.
L’origine de cette incohérence, viendrait selon le professeur Hu Jinchu 胡锦矗, d’une erreur de sens de lecture des caractères[18]. Rappelons qu'ils peuvent se lire traditionnellement aussi bien verticalement de haut en bas, ou horizontalement de droite à gauche ou de gauche à droite (ordre qui s’est imposé sur le continent dans les années 1950, bien avant qu’à Taiwan). Lorsque le 11 août 1939, un grand panda a été transféré de l’Université de Chengdu au parc Beibei de Chongqing pour une exposition, on créa de toutes pièces un nom chinois. Ce nom écrit horizontalement sur un panneau était en chinois (et en anglais) « 猫熊 », soit en lecture gauche-droite maoxiong[19], « ours-chat », ours ayant des caractéristiques du chat (peut -être une allusion au genre Ailuropoda « à pied de chat »). Mais les visiteurs qui avaient l’habitude de lire les livres de droite à gauche et qui ne connaissaient pas l'animal, ont lu xiongmao « chat-ours ». Cet usage oral s’est par la suite imposé en Chine.
Toutefois, l’ordre inverse a été recommandé à Taiwan. En mai 2008, après l’élection à la présidence de Taiwan de Ma Ying-jeou, un président favorable à l’unification avec la Chine continentale, celle-ci offrit deux pandas géants Tuan Tuan et Yuan Yuan à Taiwan. On fit alors valoir que le nom devait être rectifié : l’animal était un ours et pas un chat et devait être appelé 猫熊 maoxiong[20].
Jusqu'au début du XXe siècle, le panda géant qui vit dans les forêts de bambous de montagne, à hautes altitudes, loin des hommes était peu connu des Chinois, à part des chasseurs locaux du Kham oriental qui l’appelaient baixiong 白熊 « ours blanc » d’après le père David ou huaxiong 花熊 « ours fleuri » pour les paysans du Sud Shaanxi[21],[22].
À la suite de l’adoption d’un logo le représentant par le WWF, le panda devint rapidement une célébrité mondiale, à la fin du XXe siècle. Les autorités politiques chinoises surent en tirer bénéfice en pratiquant une diplomatie du panda. Il fut même élu « Trésor national de la Chine »[23].
Pour être digne du titre, il ne restait plus qu’à l’insérer dans le cours de la longue histoire culturelle de la Chine. Toutefois si le panda avait un nom en chinois classique, il avait été oublié. Des érudits chinois comme le professeur Hu Jinchu[18] tentèrent alors de le rapporter à la multitude d’animaux mythiques et de monstres étranges du « Classique des montagnes et des mers » (Shanhaijing)[24] et du « Classique des vers » (Shijing) ; pour lui, le panda géant possède plus de 30 dénominations dans la riche littérature chinoise.
À partir des années 1970, certains[25],[18] le reconnurent plus particulièrement dans le plus ancien dictionnaire Er ya sous les traits de « 貘 mo, le léopard blanc »[26]. Le Shuowen Jiezi, un dictionnaire de caractères du IIe siècle, définit ainsi ce même 貘 mo: « comme un ours, de couleur jaune et noir, venant du Shu » (l’actuel Sichuan)[27],[25]. Guo Pu 郭璞 (276-324) dans ses commentaires de Er ya, note comme le Shuowen que le 貘 mo est « comme un ours, avec une petite tête, des pattes courtes, un mélange de noir et blanc ». Guo Pu précise que ses os sont solides, qu'il peut manger du fer et du cuivre et qu’il vit dans les monts Qionglai (situés dans le Sichuan)[25],[28]. Au XVIe siècle, le médecin Li Shizhen reprend à propos de 貘 mo, les informations de la tradition et cite Su Song (1020-1101) « il est présent à Qian, à Shu et sur le mont Emei. Le Mo a une trompe d’éléphant, des yeux de rhinocéros, une queue de vache, et des pattes de tigre. Il mange les chaudrons des indigènes » (Bencao gangmu[29]).
Une illustration chinoise sur bloc de bois donne une représentation quadripartite de l’animal (en quatre parties associées à quatre animaux) tel que le poète des Tang, Bai Juyi l’avait décrit au IXe siècle et que Li Shizhen au XVIe siècle avait repris. Le sinologue Abel-Rémusat (1788-1832) ayant trouvé cette illustration de 貘 mo dans une encyclopédie chinoise, en a donné une reproduction dans le Journal asiatique[30] du 1er mars 1824 (voir illustration ci-contre). Il y fait l’hypothèse hasardeuse qu’il s’agirait d’un tapir oriental. Sachant qu'on peut établir maintenant qu’il n’y a pas eu de tapir en Chine à l’époque historique[25], cette erreur eut cependant des conséquences considérables. Donald Harper[25] montre qu’au milieu du XIXe siècle, pour les zoologues européens et les dictionnaires bilingues chinois, mo désignait le tapir. Et à la fin du siècle, cette hypothèse était considérée comme un fait bien établi par la science au Japon et en Chine. En 1885 au Japon, un manuel de zoologie et en 1915 en Chine un dictionnaire Ciyuan, interprètent mo 貘 comme un tapir[25]. Les scientifiques chinois utilisèrent le caractère mo 貘 pour créer les noms de genre 貘属 moshu Tapirus et de famille 貘科 moke Tapiridae et bien sûr d’espèce 馬來貘 malai mo, Tapirus indicus. Les scientifiques japonais ont aussi utilisé les kanas.
Dans un article très érudit et bien argumenté, Donald Harper s'efforce d'établir[25], avec la même méthode philologique et historique que celle d’Abel-Rémusat (dit-il, page 187), qu’il est possible maintenant, deux siècles plus tard, de retrouver dans les textes anciens, la valeur de « grand panda » que 貘 mo avait avant l’amnésie collective du XIXe siècle.
En tibétain son nom signifie ours-panaché (tibétain : དོམ་ཁྲ, Wylie : dom khra).
« Le panda géant est confiné à la Chine du centre-sud. Actuellement, il se trouve dans certaines parties de six chaînes de montagnes isolées (Minshan, Qinling, Qionglai, Liangshan, Daxiangling et Xiaoxiangling), dans les provinces du Gansu, du Shaanxi et du Sichuan (environ 75 % de la population habite la province du Sichuan). L'habitat du panda englobe environ 30 000 kilomètres carrés entre 102 et 108,3° de longitude est, et 28,2 à 34,1° de latitude nord[14] ».
Il habite des forêts de bambous, un habitat qui n'a cessé de régresser au bénéfice de l'agriculture, ne lui laissant aujourd'hui que des îlots dispersés et isolés les uns des autres[14].
Le panda géant est habituellement représenté mangeant paisiblement du bambou plutôt que chassant, ce qui ajoute à son image de l'innocence. En effet, bien que classé parmi les Carnivores (classe des Carnivora)[14], cet animal se nourrit principalement de végétaux. Même s'il a été rapporté qu'il mange à l'occasion des œufs et des insectes, son régime alimentaire est constitué à 99 % de végétaux, quasi uniquement de bambous (jusqu'à 20 kg par jour), bien que cette plante soit peu digeste[14], mais peut inclure ponctuellement d'autres végétaux, et même un peu de viande (petits rongeurs, poissons[31]...). Son origine de Carnivore explique d'ailleurs qu'il dispose d'un système digestif capable de digérer de la viande[32]. Son microbiote serait plus proche de celui de ses homologues carnassiers ou omnivores, que de celui des herbivores stricts[33]. Il possède peu des bactéries que l'on retrouve chez les herbivores, tels que les ruminants, qui décomposent la cellulose, composant principal du bambou. Les scientifiques pensent que les pandas ont commencé à manger du bambou à une époque lointaine où les autres sources de nourriture sont devenues rares, et auraient vécu sur cette niche alimentaire depuis quatre millions d'années[31].
Son faux pouce lui permet de cueillir et de tenir les tiges de bambou. Il passe près de 14 heures par jour à les mastiquer en raison de sa faible capacité à assimiler la cellulose (privé de cæcum, comme n'importe quel ursidé, il ne peut en digérer que 17 %). Les pousses sont avalées tout entières, mais il ne garde que le cœur et rejette l'écorce. Le transit intestinal dure environ huit heures. Beaucoup de forêts de bambous chinoises sont aujourd'hui exploitées par l'homme ou ont été défrichées pour devenir des terres cultivables. C'est une des raisons de la forte régression de l'espèce, qui ne dispose plus de son aliment de base.
Le génome du panda a été séquencé par une équipe chinoise en 2010[32] : ses 21 000 gènes contiennent notamment tous ceux codant les enzymes caractéristiques d'un régime carnivore (typique des ursidés) mais celui qui code le récepteur de la saveur de l'umami est muté, ce qui pourrait rendre inactif ce récepteur sensible à la saveur des viandes, et ainsi expliquer en partie pourquoi le panda a un régime alimentaire essentiellement végétarien, alors qu'il est, du point de vue phylogénétique, un carnivore[32].
Les pandas atteignent une maturité sexuelle entre 5 ans et demi et 6 ans. Ils ne peuvent se reproduire que quelques jours par an, ce qui rend leur reproduction difficile. La durée de la gestation est d'environ 112 à 163 jours (137,5 jours en moyenne). La mère peut donner naissance à un ou deux petits, rarement trois, avec une moyenne de 1,7 petit par portée[8]. Cependant celle-ci ne s'occupe que d'un seul petit et les autres meurent rapidement, peut-être parce que l'énergie nécessaire pour en élever plus est trop élevée, mais le débat n'est pas clos sur cette question. En ce qui concerne les animaux en captivité, afin d'éviter cette perte, des chercheurs américains font actuellement des études sur le fait d'alterner les petits, ainsi la mère s'occupe des deux petits sans s'en rendre compte. À sa naissance, le petit pèse à peine entre 85 et 140 grammes (110 grammes en moyenne), est rose, aveugle et sans fourrure, totalement dépendant de sa mère ou d'un incubateur. La différence de poids entre un petit à la naissance et sa mère est dans un rapport d'un sur 800 ou 900 (un sur 20 pour l'homme), le plus élevé des mammifères placentaires, surpassé seulement par les marsupiaux[8]'[34]. Après environ 46 semaines, le petit est totalement sevré, et il peut se débrouiller seul à environ 18 mois[8].
Ayant une fécondité naturellement faible, ils ont aussi beaucoup de difficultés à se reproduire en captivité. Le mâle, avec sa nourriture à portée de main, prend l'habitude de ne pas faire d'efforts, même pour se reproduire. Des problèmes psychologiques renforcent ce phénomène. Au Centre de recherche sur la reproduction des pandas géants à Chengdu (Chine), seulement 10 % d'entre eux s'accouplent, et seulement 30 % des femelles accouplées font des petits. Afin de sauvegarder cette espèce menacée, les zoos et les centres d'élevage ont souvent recours à l'insémination artificielle. Les premiers succès de cette technique ont été obtenus au zoo de Pékin dès 1978.
L'espérance de vie en captivité est de 20-25 ans, le record de longévité étant détenu par Jia Jia, une femelle hébergée à l'Ocean Park Hong Kong, qui est morte à 38 ans le 16 octobre 2016 (l'équivalent de 100 années humaines)[35]. Dans la nature, la longévité de l'animal est mal connue, mais serait d'une quinzaine d'années[36].
Une femelle panda est morte en 2014 dans un zoo en Chine après des symptômes gastroentériques et respiratoires. La cause de la mort a été attribuée à une infection par Toxoplasma gondii, agent de la toxoplasmose, une maladie qui peut affecter la plupart des animaux à sang chaud et les humains[37].
Leur habitat est réduit à six régions dispersées en Chine, dans des forêts de montagnes situées de 1 800 à 3 500 m d’altitude.
Il y a, en 2014, 26 réserves[36] qui hébergent environ 60 % des 1 000[36] à 3 000[38] pandas survivants.
Au sein de ces parcs protégés comme en pleine nature, les animaux sont éparpillés en minuscules groupes ne circulant pas librement d’une montagne à l’autre en raison des vallées occupées par l’homme, ce qui ne favorise pas la reproduction.
Cette espèce, très menacée, figure sur la liste des espèces de l'annexe I de la CITES (Convention sur le commerce international des espèces de faune et de flore sauvages menacées d'extinction, dite convention de Washington).
En Chine, tuer un panda a longtemps été passible de peine de mort, mais cette peine a été remplacée par de la prison en 2010[39].
Une ambitieuse politique de protection a permis à l’espèce de se développer. En 2016, celle-ci est passée du statut « en danger » à « vulnérable » sur la liste rouge de l’Union internationale pour la conservation de la nature. Les autorités chinoises ont commencé dès les années 1960 à créer des réserves afin de protéger les pandas[40].
Actuellement, il y a environ 2 000 pandas vivant à l'état sauvage, principalement dans les provinces de Sichuan et Shaanxi en Chine, et près de 600 pandas vivant en captivité[41].
Leur habitat se réduit sans cesse, car les hommes abattent de plus en plus les forêts pour le bois et l'agriculture, et il reste donc de moins en moins de bambous.
De plus, les pandas géants sont parfois tués pour leur pelage ou meurent dans des pièges qui ont été placés pour attraper d'autres animaux. Le léopard des neiges peut aussi exercer une prédation, en particulier sur des jeunes[36].
Le bambou lui-même représente un problème pour la survie des pandas géants. Une fois que le bambou fleurit — tous les 65 à 120 ans environ — il meurt, et il faut compter dix ans avant que de nouvelles pousses aient une taille suffisante pour servir de nourriture. Parfois, des forêts entières de bambous disparaissent ainsi, et le panda n'a plus de quoi se nourrir. Autrefois, lors des périodes de floraison grégaire, les pandas pouvaient migrer vers d'autres zones où des cohortes de bambous non florifères étaient en phase de croissance. Cependant, la fragmentation du territoire induite par l'expansion de l'agriculture, empêche désormais les pandas de se déplacer comme il le faisaient auparavant vers des zones de bambous en phase de végétation. Ainsi, la menace principale pour la population de pandas est principalement liée à la destruction de leur habitat plutôt qu'à la floraison grégaire des bambous[42].
La fragmentation de leur habitat est particulièrement dangereuse pour les pandas, vu qu'ils doivent s'adapter aux cycles de vie des bambous. De petites populations isolées de pandas géants, dont le régime alimentaire se compose quasi exclusivement de diverses variétés de bambou que l'on trouve dans les hautes régions montagneuses, sont confrontées à un risque de croisements d'animaux de même souche. De tels croisements réduisent la résistance aux maladies, l'adaptabilité aux changements environnementaux et les taux de reproduction[réf. nécessaire].
Plusieurs projets de protection ont été mis sur pied, comprenant entre autres la création de 33 réserves réparties dans les provinces de Sichuan, Gansu et Shaanxi, en Chine, à l’est du plateau tibétain, où vivent les pandas géants.
Les programmes de protection du panda englobent aussi la formation de gardes spécialisés dans la lutte contre le braconnage, la mise au point de plans de gestion pour toutes les réserves, nouvelles et existantes, et la poursuite de l’étude des pandas sur le terrain.
Su Lin est le premier panda capturé et déplacé en dehors de son pays d'origine. L'animal, âgé d'environ 9 semaines, est capturé par l'exploratrice Ruth Harkness (en) en 1936[43] et amené en Amérique avant d'être acheté par le zoo de Brookfield avril 1937. Il mourut seulement deux ans plus tard d'une pneumonie, mais marqua le début d'une vaste série de pandas emmenés de Chine à l'étranger[44].
Les pandas géants font l'objet d'un important programme d'élevage en captivité en Chine, et dans une moindre mesure dans d'autres pays. Les scientifiques chinois ont développé des techniques de fécondation artificielle pour contourner le principal problème concernant la reproduction des pandas géants : le fait que ceux-ci ne soient naturellement en chaleur que quelques jours par an.
« En 2005, 21 pandas, nés à la suite d'inséminations artificielles, ont survécu en Chine[45]. »
Hors de Chine, très peu de zoos en détiennent (23 actuellement : trois aux États-Unis, un au Mexique, un en Russie, un à Singapour, un en Indonésie, un en Espagne, un au Danemark, un en Autriche, un en Allemagne, un en Finlande, un en Thaïlande, trois au Japon, un en Australie, un en France, un au Royaume-Uni, un en Belgique, un en Malaisie, un en Corée du Sud et un aux Pays-Bas[46]). Dans les années 1970 et 80, plusieurs autres zoos (Paris, Londres, Moscou…) avaient « leur » panda, généralement offert à titre de cadeau diplomatique par la Chine. Depuis 1984, les pandas acquis par des zoos étrangers sont loués par le gouvernement chinois, à un prix très élevé (l'argent allant à un fonds de protection des pandas dans leur milieu naturel, sous la direction de la CITES[47]). De ce fait, très peu de zoos en possèdent, d'autant que le simple entretien de l'animal est très onéreux, et que sa reproduction est exceptionnelle. Ainsi, le zoo d'Ueno près de Tokyo s'est vu prêter en février 2011 deux pandas pour dix ans, pour un prix de 950 000 dollars par an[48]. Le 15 janvier 2012, deux pandas géants, Yuan Zi et Huan Huan, ont été accueillis au ZooParc de Beauval, en Loir-et-Cher (France)[49], ils ont eu un petit Yuan Meng (« un souhait qui se réalise ») né le 4 août 2017. Le 25 mars 2013, deux autres pandas géants, Da Mao (le mâle) et Er Shun (la femelle), ont été accueillis au zoo de Toronto, au Canada, pour une période de cinq ans (2013-2018). Ils sont ensuite allés au zoo de Calgary et doivent y rester pendant cinq autres années (2018-2023) pour enfin retourner en Chine. La femelle, Er Shun, a donné naissance à des jumeaux le 13 octobre 2015. Ces jumeaux ont été nommés Jia Panpan (« Espoir canadien » en chinois) et Jia Yueyue (« Joie canadienne » en chinois).
Un autre couple de pandas géants, Xing Hui (le mâle) et Hao Hao (la femelle), est arrivé le 23 février 2014 au parc zoologique de Pairi Daiza, en province de Hainaut (Belgique) pour une période de quinze ans. Fécondée par insémination artificielle en février 2016, la femelle Hao Hao a donné naissance à un petit le 2 juin 2016[50]. Ce petit a été nommé Tian Bao (« Trésor du Ciel » en chinois). Le 8 août 2019, à Pairi Daiza (en Belgique), la femelle Hao Hao donne à nouveau naissance à la suite d'une insémination effectuée en avril 2019 et cette fois-ci, elle accouche de faux jumeaux[51], un mâle nommé Bao Di et une femelle nommée Bao Mei.
Il existe différents mythes à propos des taches noires du panda qui diffèrent un peu selon les sources et le lieu d'origine.
Un mythe chinois populaire raconte qu'autrefois, les pandas étaient complètement blancs, mais, qu'un jour, quand la plus jeune de quatre sœurs mourut, les autres trempèrent les mains dans de la cendre en signe de deuil. En pleurant, ils se frottèrent les yeux pour essuyer leurs larmes, se consolèrent en entourant leurs bras autour d'eux et se bouchèrent les oreilles pour ne pas entendre les pleurs. Le mythe veut que ces taches de cendre soient restées sur leur fourrure.
Un autre mythe, provenant du Tibet, raconte que ce serait une bergère qui aurait sauvé d'un léopard un bébé panda qui se promenait avec sa mère. La bergère qui s'interposa pour défendre le jeune panda mourut, et tous les pandas, émus par son courage, pleurèrent avec de la cendre dans les mains pour respecter les rites de l'endroit[52].
En réalité, les taches blanches du visage, du cou et du ventre du panda ont une fonction de camouflage, permettant au panda de se dissimuler dans la neige, pour ne laisser apparaître que ses yeux et ses oreilles. Les taches noires au niveau des oreilles seraient un signe de férocité, servant à effrayer les panthères des neiges et les chacals, et la tache noire autour des yeux pourrait permettre aux pandas de s'identifier[53].
, consulté le 16 septembre 2020). Ailuropoda melanoleuca
Le panda géant (Ailuropoda melanoleuca) est une espèce de mammifères, habituellement classée dans la famille des ursidés (Ursidae), endémique de la Chine centrale. Il fait partie de l'ordre des Carnivores, même si son régime alimentaire est constitué à 99 % de végétaux, principalement du bambou.
Il ne vit que dans le centre de la Chine, dans des régions montagneuses recouvertes de forêts d'altitude, des provinces du Sichuan et du Gansu (dans les régions traditionnelles de l'Amdo et du Kham du Tibet oriental), ainsi qu'au Shaanxi, entre 1 000 et 4 000 mètres.
Jusqu'en 1901, le panda géant était connu par les anglophones sous le nom de « parti-coloured bear ». Par la suite, il fut lié au panda roux (Ailurus fulgens), avec lequel il possède des caractéristiques communes comme le « sixième doigt » ou « faux pouce », qu'il partage également avec Simocyon batalleri, l'ancêtre européen d'il y a 9 millions d'années du panda roux, ayant la taille d'un puma, retrouvé à Batallones-1, près de Madrid. Ailurus fulgens appartient en réalité à une autre famille, les Ailuridae, dans la superfamille des Musteloidea, qui comprend également les belettes, les moufettes et les procyonidés.
O oso panda[2] ou panda xigante (Ailuropoda melanoleuca) é unha especie de mamífero da orde dos carnívoros e, malia que hai unha salientable controversia ó respecto, os últimos estudos do seu ADN inclúeno entre os membros dos osos, sendo o Tremarctos ornatus suramericano o seu parente máis achegado. Por outra banda cabe dicir que o chamado panda menor ou panda vermello e o panda xigante non pertencen á mesma familia.
Natural da China central, o panda xigante vive en rexións montañosas das provincias de Sichuan e o Tíbet, ata unha altitude de 3.500 metros. Trátase dun animal en perigo de extinción. Segundo estatísticas de 2004 e 2005, hai uns 1.600 vivindo nas selvas e 188 en catividade, e estímase que a cantidade de individuos que viven en liberdade está en aumento.
O principal alimento do panda xigante é o bambú (un 99% da súa dieta), malia que tamén come froita, pequenos mamíferos, peixes e insectos. É un bo trepador, pero é raro velos subidos nas árbores. A súa adaptación á catividade é doada.
Houbo numerosos debates sobre a posición filoxenética dos pandas (o maior e o menor) e os mapaches, desde situalos a todos na familia dos prociónidos, até situar o xénero Ailuropoda nunha familia propia, a dos ailuropódidos.[3] Porén, recentes análises xenéticas mostran que o panda xigante é un parente moi próximo dos osos, polo que a maioría dos autores o sitúan dentro da familia dos úrsidos como único representante actual da subfamilia dos ailuropodinos,[4] mentres que a clasificación do panda menor (Ailurus fulgens) aínda se discute.
.jpg)
.jpg)
_-_446.jpg)
|data-acceso= require |url= (Axuda) O oso panda ou panda xigante (Ailuropoda melanoleuca) é unha especie de mamífero da orde dos carnívoros e, malia que hai unha salientable controversia ó respecto, os últimos estudos do seu ADN inclúeno entre os membros dos osos, sendo o Tremarctos ornatus suramericano o seu parente máis achegado. Por outra banda cabe dicir que o chamado panda menor ou panda vermello e o panda xigante non pertencen á mesma familia.
Natural da China central, o panda xigante vive en rexións montañosas das provincias de Sichuan e o Tíbet, ata unha altitude de 3.500 metros. Trátase dun animal en perigo de extinción. Segundo estatísticas de 2004 e 2005, hai uns 1.600 vivindo nas selvas e 188 en catividade, e estímase que a cantidade de individuos que viven en liberdade está en aumento.
O principal alimento do panda xigante é o bambú (un 99% da súa dieta), malia que tamén come froita, pequenos mamíferos, peixes e insectos. É un bo trepador, pero é raro velos subidos nas árbores. A súa adaptación á catividade é doada.
Veliki panda je sisavac uobičajeno kvalificiran u porodicu medvjeda, Ursidae, iz središnje i južne Kine. On je istovremeno i jedina vrsta (Ailuropoda melanoleuca) roda Auliropoda. Njegovo glavno jelo je bambus, ali može jesti i drugu hranu, kao med. Veliki panda je jedan od najugroženijih životinja na Zemlji: otprilike 1.600 panda živi u divljini i nekih 160 je u ustanovama kao što je ZOO prema spisima od 2004.
Veliki panda živi u planinskim regijama poput Sečuana i Tibeta. Simbol je World Wildlife Funda (WWF). Jede lišće, živeći skoro uvijek na bambusu. Panda je poznata po tome što jede jaja, ponekad ribu, i neke kukce zajedno sa bambusom. To su potrebni izvori bjelančevina.
Veliki pande su vrlo ugrožena vrsta. Ubiti pandu je u Kini bilo kažnjivo smrću do 1997., otkada je kazna 20 godina zatvora.
Veliki panda dosegne veličinu od 120 do 150 cm, a rep mu je, kao i kod drugih medvjeda malen, dug samo oko 12 cm. Masa odrasle životinje kreće se od 75 do 160 kg. Građa tijela mu je kao kod drugih medvjeda, no potpuno odudara izraženo kontrastno crno-bijelo obojenim krznom.
Temeljna boja njihovog gustog, vunastog krzna je bijela, a noge su im crne. Crno prednjih nogu produžava se preko ramena i tvori pojas oko prednjeg dijela tijela. Pored toga, crne su im uške i područje oko očiju, a ponekad i vršak repa.
Nije točno poznat razlog tako upadljive obojenosti panda. Kao mogući razlozi razmatraju se zastrašujuće djelovanje na neprijatelje, bolja termoregulacija, ili bolje skrivanje.
Glava pande čini se krupnijom od glava drugih medvjeda zbog izraženije lične kosti i snažnije muskulature za žvakanje. Kao većina medvjeda, ima 42 zuba, ali su mu pretkutnjaci i kutnjaci veći i širi nego kod drugih vrsta ove porodice, što je prilagodba specifičnoj prehrani. Još jedna specifičnost ove vrste je i "lažni palac", izraslina kojom pridržava bambus dok jede. Penis velikog pande dug je oko 3 cm[2].
Veliki pande žive na području od još samo oko 5.900 km2. To su gustom šumom obrasli suptropski obronci sjeveroistočnih brdovitih područja Kine. Ljeti žive na visinama između 2.700 i 4.000 m N/m, dok se zimi spuštaju na niža područja, oko 800 m N/m. Klima njihovog životnog prostora generalno je vlažna s puno padalina, ljeta su svježa a zime hladne.
Velike pande žive prije svega na tlu, no dobro se penju i izvrsni su plivači. Za razliku od drugih medvjeda, ne mogu se uspraviti na stražnje noge. Jedu uglavnom sjedeći, tako da im prednje šape ostaju slobodne za dohvaćanje i držanje hrane. Aktivni su uglavnom u sumrak i noću, a danju spavaju u šupljim stablima, pukotinama u stijenama ili špiljama.
Veliki pande su samotnjaci. Teritorij ženki velik je oko 30 do 40 hektara, i brane ga od drugih ženki. Mužjaci su fleksibilniji i nemaju svoje teritorije. Često se preklapaju kako s teritorijem ženki, tako i s područjima drugih mužjaka. No, uprkos tome, veliki pande se ipak izbjegavaju. Na svojim lutanjima, obilježavaju stabla grebanjem i urinom.
Za razliku od drugih medvjeda, ne spavaju zimski san. Umjesto toga, zimi silaze u niža područja koja su u to vrijeme nešto toplija od njihovih ljetnih staništa (vidi članak djelomična selica).
Velike pande su od svih medvjeda najizraženiji biljojedi, i usprkos uvriježenog mišljenja, ne hrane se isključivo bambusovim izdancima, iako im je to glavni izvor hrane. No kako bambusi nisu bogati hranjivim tvarima, a pandin probavni sustav nije idealno prilagođen takvoj hrani, kako bi pokrili potrebu za hranjivom, moraju dnevno pojesti 10 do 20 kg bambusa. Pored bambusa, jedu i neke druge biljke (encijane, irise, vučac (Lycium europaeum) šafrane) a u manjoj mjeri gusjenice i malene kralježnjake.
Probavni sustav velikih panda pokazuju, iako ne idealno, neke prilagodbe svojoj pretežno biljnoj hrani. Jednjak im je prevučen rožnatim slojem, želudac ima debele stijenke i potsjeća na mišićavi želudac ptica. Površina debelog crijeva im je dosta veća od one drugih medvjeda, a nemaju slijepo crijevo.
Razdoblje parenja velikih panda je od ožujka do svibnja. Inače samotnjačke životinje, u to vrijeme se sreću u parovima. Pri tome može doći do borbi između mužjaka oko prava na parenje. Kao i kod drugih medvjeda i kod velikih pandi nidacija je odgođena.
Većina koćenja pada u kolovoz ili rujan, a veličina okota je jedno ili dva mladunca, rijetko tri. Novorođene pande su vrlo sitne, teški su od 90 do najviše 130 grama.
Veliki panda ima neobičnu šaku, s palcem i 5 prstiju; palac je zapravo neka promjenjena kost. Veliki panda ima kratak rep, oko 15 cm dug. Udomljen može živjeti 20-30 godina.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se članak na temu: Veliki panda
Wikivrste imaju podatke o: Velikom pandi Veliki panda je sisavac uobičajeno kvalificiran u porodicu medvjeda, Ursidae, iz središnje i južne Kine. On je istovremeno i jedina vrsta (Ailuropoda melanoleuca) roda Auliropoda. Njegovo glavno jelo je bambus, ali može jesti i drugu hranu, kao med. Veliki panda je jedan od najugroženijih životinja na Zemlji: otprilike 1.600 panda živi u divljini i nekih 160 je u ustanovama kao što je ZOO prema spisima od 2004.
Wulki panda, tež wulki pandamjedwjedź (Ailuropoda melanoleuca) je družina mjedwjedźow (Ursidae).
Wulki panda je spłóšiwy a docpěje wulkosć wot něhdźe 1,5 hač do 1,8 m. Jeho koža je běła hač nažołć běła, mjeztym zo wuši a nohi su čorne, ale tež wokolina wóčkow je čorna. Nimo toho ma čornu smuhu mjez prědnimaj nohomaj na chribjeće a hródźi. Hłowa je wulka a kulojta. Wón móže wažu wot wjace hač 100 kg docpěć.
Žerje nimale jenož bambusowe wurostki, při ćimž daloko pućuje.
Wulki panda je žiwy w młowatych bambusowych lěsach juhowuchodnych regionach srjedźneje Chiny, we wysokosćach wot 2300 hač do 3800 m. Při tym 90 % su žiwy w prowincy Sichuan. Prjedy bě wot sewjerneje prowincy Gansu hač do sewjerneje Burmy domjacy.
Sančki porodźa po 97 hač do 163 dnjach w skalnej jamje abo bambusowej husćinje jara małke młodźata, kotrež maja wahu wot jenož sto gramow. Po dwěmaj hač do třoch lětach bywaja samostatne. Hakle w starobje pjeć do šěsć lět bywaja splažnje zrałe.
Wulke pandy so dźensa w coowach plahuja, při čimž bu prěnje młodźo w lěće 1963 w Pekingskim coowje narodźene.
Wulki panda, tež wulki pandamjedwjedź (Ailuropoda melanoleuca) je družina mjedwjedźow (Ursidae).
Panda Raksasa (Ailuropoda melanoleuca, berarti "Kaki-kucing hitam-putih"; Hanzi sederhana: 大熊猫; Hanzi tradisional: 大熊貓; Pinyin: dà xióng māo; Jyutping: daai6 hung4 maau1, berarti "kucing beruang besar")[1] atau diringkas Panda, adalah seekor mamalia yang biasanya diklasifikasikan ke dalam keluarga beruang,[2] Ursidae, yang merupakan hewan asli Tiongkok Tengah. Panda Raksasa tinggal di wilayah pegunungan, seperti Sichuan dan Tibet. Pada setengah abad ke-20 terakhir, panda menjadi semacam lambang negara Tiongkok, dan sekarang ditampilkan pada uang emas negara tersebut.
Nama Tionghoanya 熊猫 (xiong mao) berarti "kucing-beruang," dan juga bisa dibaca dibalik tanpa mengubah arti. Ia dinamai panda di Barat karena mirip dengan Panda Merah, dan dulunya dikenal sebagai Beruang Belang (Ailuropus melanoleucus).
Meskipun secara taksonomi ia adalah karnivora, makanannya seperti herbivora, sebagian besar tumbuh-tumbuhan, hampir hanya bambu saja. Secara teknis, seperti banyak hewan, panda adalah omnivora, karena diketahui mereka juga makan telur, dan juga serangga selain bambu. Kedua makanan ini adalah sumber protein yang diperlukan. Telinganya bergerak-gerak saat mereka mengunyah.
Panda Raksasa juga masih bersaudara dengan Panda Merah, tetapi mereka dinamai mirip sepertinya karena kebiasaan mereka memakan bambu. Sebelum hubungannya dengan Panda Merah ditemukan pada tahun 1901, Panda Raksasa dikenal sebagai beruang berwarna dua.
Selama puluhan tahun, klasifikasi taksonomi panda yang tepat diperdebatkan karena baik Panda Raksasa maupun Panda Merah memiliki ciri-ciri seperti beruang dan rakun. Namun, pengujian genetika mengungkapkan bahwa Panda Raksasa adalah beruang sejati dan termasuk keluarga Ursidae. Saudara terdekatnya dalam keluarga beruang adalah Beruang Berkacamata di Amerika Selatan. Sekarang masih diperdebatkan apakah Panda Merah termasuk keluarga Ursidae atau keluarga rakun, Procyonidae.
Panda Raksasa memiliki cakar yang ganjil, dengan "jempol" dan lima jari; "jempol" ini sebenarnya tulang-pergelangan tangan yang termodifikasi.[3] Stephen Jay Gould menulis esai tentang topik ini, lalu menggunakan judul The Panda's Thumb untuk buku kumpulan esainya.
Panda Raksasa pertama kali dikenal di dunia Barat pada 1869 oleh misionaris Prancis Armand David (1826–1900).[4] Panda Raksasa lama menjadi hewan favorit masyarakat, sebagian karena spesies ini lucu seperti bayi, mirip dengan boneka beruang hidup. Panda juga sering digambarkan sedang berbaring santai sambil makan bambu, bukan berburu, sehingga meningkatlah citranya sebagai hewan manis dan cinta damai.
Peminjaman panda raksasa ke kebun binatang Amerika Serikat dan Jepang merupakan bagian penting diplomasi Panda Republik Rakyat Tiongkok pada tahun 1970-an karena peminjaman ini menandai sebagian pertukaran budaya pertama antara Tiongkok dan dunia Barat.
Namun, pada tahun 1984, panda sudah tidak lagi digunakan sebagai alat diplomasi. Alih-alih, Tiongkok mulai menawarkan panda kepada negara-negara lain untuk peminjaman hanya sepuluh tahun. Ketentuan peminjaman standar mencakup tarif hingga US$1.000.000 per tahun dan syarat bahwa anak yang lahir semasa peminjaman adalah milik Republik Rakyat Tiongkok.
Pada 1998 akibat tuntutan hukum oleh WWF, U.S. Fish and Wildlife Service mengharuskan kebun binatang AS yang ingin mengimpor panda agar memastikan bahwa setengah tarif yang dipasang Tiongkok disalurkan untuk upaya pelestarian panda liar dan habitatnya, barulah lembaga tersebut mau mengeluarkan izin pengimporan panda tersebut.
Panda Raksasa termasuk dalam spesies rentan yang diakibatkan oleh kehilangan habitat[5] dan tingkat kelahiran sangat rendah.[6] Sekitar 1.600 diyakini masih hidup di alam. Panda Raksasa adalah lambang World Wildlife Fund (WWF), organisasi pelestarian alam.
Panda dewasa di Kebun Binatang San Diego.
Panda Raksasa (Ailuropoda melanoleuca, berarti "Kaki-kucing hitam-putih"; Hanzi sederhana: 大熊猫; Hanzi tradisional: 大熊貓; Pinyin: dà xióng māo; Jyutping: daai6 hung4 maau1, berarti "kucing beruang besar") atau diringkas Panda, adalah seekor mamalia yang biasanya diklasifikasikan ke dalam keluarga beruang, Ursidae, yang merupakan hewan asli Tiongkok Tengah. Panda Raksasa tinggal di wilayah pegunungan, seperti Sichuan dan Tibet. Pada setengah abad ke-20 terakhir, panda menjadi semacam lambang negara Tiongkok, dan sekarang ditampilkan pada uang emas negara tersebut.
Pandabjörn, Bambusbjörn eða risapanda (fræðiheiti: Ailuropoda melanoleuca), til aðgreiningar frá rauðu pöndunni, er spendýr sem tilheyrir ætt bjarndýra (Ursidae) og á heimkynni sín í Miðvestur- og Suðvestur-Kína. Tegundin er auðþekkt á stórum svörtum skellum í kringum augun, yfir eyrum og um miðjan líkamann.
Þótt pandabjörninn tilheyri hópi rándýra nærist hann nær eingöngu á bambus. Pandabjörninn étur líka hunang, egg, fisk, appelsínur og banana ef slíkt er innan seilingar.
Pandabjörninn lifir í fjalllendi um miðbik Kína, það er í Sichuan, Shaanxi, og Gansu. Hann lifði eitt sinn á láglendinu en maðurinn hefur, með landbúnaði, eyðileggingu skóglendis og stækkandi byggð, þvingað hann upp í fjöllin. Pandabjörninn er í útrýmingarhættu af mannavöldum. Samkvæmt skýrslu sem kom út árið 2007 var 239 risapöndum haldið föngnum í Kína auk 27 utan Kína.[1] Talið er að á bilinu 1.500-3.000 risapöndur lifi í náttúrunni.[2]
Feldur pandabjarnarins er gljáandi svart-hvítur. Fullorðnir birnir mælast um 1,2 til 1,9 m á lengd, þar af er skottið gjarnan um 10-15 cm, og 60 til 90 cm háir á herðakambinn. Karldýr geta vegið allt að 160 kg en kvendýrin (birnurnar) eru almennt 10-20 % minni en karldýrin og geta vegið allt niður í 70 kg, þótt þær geti einnig vegið allt að 125 kg. Meðalþyngd fullorðinna dýra er 100 til 115 kg.
Pandabjörn, Bambusbjörn eða risapanda (fræðiheiti: Ailuropoda melanoleuca), til aðgreiningar frá rauðu pöndunni, er spendýr sem tilheyrir ætt bjarndýra (Ursidae) og á heimkynni sín í Miðvestur- og Suðvestur-Kína. Tegundin er auðþekkt á stórum svörtum skellum í kringum augun, yfir eyrum og um miðjan líkamann.
Þótt pandabjörninn tilheyri hópi rándýra nærist hann nær eingöngu á bambus. Pandabjörninn étur líka hunang, egg, fisk, appelsínur og banana ef slíkt er innan seilingar.
Pandabjörninn lifir í fjalllendi um miðbik Kína, það er í Sichuan, Shaanxi, og Gansu. Hann lifði eitt sinn á láglendinu en maðurinn hefur, með landbúnaði, eyðileggingu skóglendis og stækkandi byggð, þvingað hann upp í fjöllin. Pandabjörninn er í útrýmingarhættu af mannavöldum. Samkvæmt skýrslu sem kom út árið 2007 var 239 risapöndum haldið föngnum í Kína auk 27 utan Kína. Talið er að á bilinu 1.500-3.000 risapöndur lifi í náttúrunni.
Feldur pandabjarnarins er gljáandi svart-hvítur. Fullorðnir birnir mælast um 1,2 til 1,9 m á lengd, þar af er skottið gjarnan um 10-15 cm, og 60 til 90 cm háir á herðakambinn. Karldýr geta vegið allt að 160 kg en kvendýrin (birnurnar) eru almennt 10-20 % minni en karldýrin og geta vegið allt niður í 70 kg, þótt þær geti einnig vegið allt að 125 kg. Meðalþyngd fullorðinna dýra er 100 til 115 kg.Il panda gigante o panda maggiore (Ailuropoda melanoleuca David, 1869) è un mammifero appartenente alla famiglia degli orsi. Originario della Cina centrale, vive nelle regioni montuose del Sichuan; è divenuto, verso la seconda metà del XX secolo, un emblema nazionale cinese, dal 1982 raffigurato sulle monete auree cinesi (serie Panda Dorato), oltre che simbolo del WWF.
Il nome scientifico è Ailuropoda melanoleuca, dal greco antico che significa letteralmente piede di gatto - nero bianco. Il termine panda deriva molto probabilmente dal Nepali .
Nonostante il fatto che secondo la tassonomia si tratti di un carnivoro, la sua dieta è essenzialmente quella di un erbivoro. In effetti si nutre quasi esclusivamente di bambù (fino a 40 kg al giorno). Tecnicamente, come molti altri animali, è onnivoro (è noto che il panda accompagna con uova, insetti ed occasionalmente carogne, i suoi pasti a base di bambù). Il panda però non mangia molta carne perché circa 4,2 milioni di anni fa il gene T1R1 è mutato, facendogli perdere la capacità di percepire il sapore Umami, che dà il sapore alla carne per gli onnivori e i carnivori[2]. Le sue orecchie si muovono durante la masticazione.
Esso è imparentato alla lontana con il panda rosso (o panda minore), ma la somiglianza tra i due nomi sembra più che altro provenire dalla comune alimentazione basata sul bambù, dalle tipiche macchie nere intorno agli occhi e dal cosiddetto "falso pollice". Prima che tale parentela con il panda minore venisse scoperta nel 1901, il panda gigante era conosciuto dagli anglofoni come Parti-coloured bear (letteralmente, "orso bicolore").
Per molti decenni la precisa classificazione tassonomica del panda è stata oggetto di discussione, in quanto sia i panda giganti sia i panda rossi presentano al contempo caratteristiche appartenenti agli orsi e ai procioni. Comunque, esami genetici hanno rivelato che i panda giganti sono veri e propri orsi, appartenenti a pieno titolo alla famiglia degli Ursidi. La specie di orsi ad essi più vicina è quella dell'orso dagli occhiali del Sud America. Resta in discussione se i panda rossi vadano collocati o meno tra gli Ursidi oppure nella famiglia dei Procyonidae. Le origini del panda gigante vanno ricercate in alcune forme del Miocene medio - superiore (circa 12 - 10 milioni di anni fa). Gli europei Agriarctos e Kretzoiarctos sembrano appartenere allo stesso ramo evolutivo di Ailuropoda, così come Ailurarctos, vissuto in Cina. Fossili di panda giganti veri e propri (genere Ailuropoda) risalgono al Pliocene superiore della Cina (poco meno di tre milioni di anni fa). Ailuropoda microta, questo il nome della specie fossile, possedeva già le specializzazioni della forma attuale, ma era più piccolo. Un'altra specie fossile, Ailuropoda bacconi, più grande dell'odierno panda gigante, è conosciuta in terreni del Pleistocene cinese.
Il panda gigante è dotato di un insolito palmo, fornito di un cosiddetto "falso pollice" e cinque dita; il "falso pollice" è in effetti il frutto di una modificazione intervenuta all'osso del polso. Il "falso pollice" consente al panda di afferrare le canne di bambù, che porta quindi alla bocca e sbuccia con i denti per poi divorarne la polpa. Sembrerebbe, quindi, che il panda abbia sei dita, ma dal punto di vista anatomico quel "pollice" non rappresenta un dito. Infatti è solamente lo sviluppo dell'osso sesamoide radiale, che rappresenta un'esigua parte del polso degli altri animali. Stephen Jay Gould vi ha scritto un saggio, ed ha utilizzato successivamente il titolo Il pollice del panda per una collezione di saggi pubblicati in volume.
Il panda è lungo circa 1,50 m ed ha un peso che può variare dagli 80 ai 200 kg. Può vivere di solito fino a 35/40 anni.
I panda giganti vivono solitari per tutto l'anno, tranne per il periodo degli amori. A differenza di molti altri orsi, non vanno in letargo ma rimangono sempre attivi.
Il tasso di natalità del panda gigante è molto basso, sia allo stato naturale sia in cattività: la femmina alleva soltanto un piccolo e, se partorisce due gemelli, non riesce ad occuparsi di entrambi ma si occupa di uno solo. Lo svezzamento si completa in nove mesi, ma i piccoli restano con la madre fino ai 18 mesi, nell'arco dei quali imparano come procurarsi il cibo e come sfuggire ai predatori. In generale il periodo di gravidanza è di circa 4 mesi (anche se prima di avere la vera e propria gravidanza il panda deve assumere dei tipi specifici di bambù, facendo andare quindi l'ovulo fecondato in una sorta di animazione sospesa, e ciò può durare anche fino a 2-3 mesi), e nascono con un peso di 1/900 della madre (se un panda medio è di circa 90 kg, il cucciolo è di solo 100 grammi), sono ciechi e non possiedono una capacità di termoregolazione, in quanto nascono quasi privi di pelo (questo solo fino a pochi mesi dopo la nascita).
I panda raggiungono la maturità sessuale tra il 4º e il 6º anno di vita. Il periodo riproduttivo dura solo 1-3 settimane all'anno, tuttavia la femmina di panda è fertile solo per 24 ore all'anno.
Gli animali sono in genere consanguinei poiché sia nelle aree protette che in natura sono sparsi in gruppi poco numerosi. Se fossero liberi di vagare da una montagna all'altra, cosa impossibile a causa delle vallate occupate dagli insediamenti umani, potrebbero riprodursi con esemplari di altri gruppi contribuendo alla variabilità del loro genoma.
Per favorire la riproduzione degli esemplari in cattività è stato a volte impiegato un metodo che prevede la visione da parte degli stessi di filmati che mostrano rapporti sessuali tra panda.[3]
La radice di questo metodo è in Thailandia ed è stato reso popolare dai risultati di un esperimento eseguito su diversi panda giganti adulti cresciuti in cattività nel parco Chiang Mai Zoo, ai quali si è mostrata una serie di video di accoppiamenti di altri panda giganti.[4][5]
Altri metodi, tra cui l'uso del viagra per stimolare sessualmente il panda, non hanno avuto esito positivo.[6]
Pur essendo un orso, il panda gigante ha dei predatori: a terra è braccato dall'orso bruno, dall'orso nero asiatico, dal lupo e dal cuon; sugli alberi invece è inseguito dal leopardo e dal leopardo delle nevi. Nessuno di questi animali caccia abitualmente i panda, e comunque gli attacchi si concentrano spesso sui piccoli, dato che un panda gigante adulto è un pericoloso avversario.
Per molti decenni, la precisa classificazione tassonomica del panda gigante non era molto chiara, in quanto condivideva alcune caratteristiche sia con gli orsi sia con i procioni.[7] Tuttavia, studi molecolari hanno indicato che il panda gigante è un vero orso, parte della famiglia Ursidae.[8][9] Questi studi hanno anche mostrato che il panda si differenziò molto presto (circa 19 milioni di anni fa)[10] dal lignaggio principale degli ursidi; poiché è il membro più basale del gruppo, è equidistante da tutti gli altri ursidi esistenti[10][11] ed è stato talvolta indicato come un fossile vivente.[12]
Nonostante il nome, il tipo d'habitat e la dieta in comune, oltre ad un osso allargato chiamato pseudo-pollice (che lo aiuta ad afferrare i germogli di bambù di cui si nutre), il panda gigante e il panda rosso sono solo lontanamente imparentati.
La parola panda è stata presa in prestito in inglese (e di conseguenza anche in italiano) dal francese, ma non è stata trovata alcuna spiegazione conclusiva sull'origine della parola francese panda.[13] La spiegazione più plausibile è che derivi dalla parola nepalese ponya, probabilmente riferendosi allo pseudo-pollice del panda rosso, originario del Nepal. Il mondo occidentale originariamente applicava questo nome al panda rosso.
In diverse fonti più antiche, il nome "panda" o "panda comune" si riferisce al meno noto panda rosso,[14] rendendo così necessario l'inserimento degli aggettivi "gigante" e "rosso" o "minore". Anche nel 2013, l'Encyclopædia Britannica utilizzava ancora i nomi comuni come "panda gigante" o "orso panda" per il panda comune,[15] e semplicemente "panda" per il panda rosso,[16] nonostante l'uso popolare della parola "panda" venga usata principalmente per riferirsi ai panda comuni.
Fin dalla prima raccolta di scritti cinesi, la lingua cinese ha dato all'orso 20 nomi diversi, come huāxióng(花熊 "orso macchiato") e zhúxióng (竹熊 "orso di bambù").[17] I nomi più popolari in Cina oggi sono dàxióngmāo (大熊貓 letteralmente "orso gatto gigante"), o semplicemente xióngmāo (熊貓 "orso gatto"). Il nome xióngmāo ( 熊貓 "orso gatto") era originariamente usato per descrivere il panda rosso (Ailurus fulgens), ma poiché si pensava che il panda gigante fosse strettamente legato al panda rosso, (大熊貓) è stato nominato di conseguenza.[17]
A Taiwan, un altro nome popolare del panda è damāoxióng invertito (大貓熊 "gatto orso gigante"), sebbene molte enciclopedia e dizionari a Taiwan usino ancora la forma "gatto orso" come nome corretto. Alcuni linguisti sostengono, in questa costruzione, "orso" anziché "gatto" sia il nome base, rendendo questo nome più grammaticalmente e logicamente corretto, il che potrebbe aver portato alla scelta popolare nonostante gli scritti ufficiali.[17] Questo nome non ebbe molta popolarità fino al 1988, quando uno zoo privato a Tainan dipinse un orso bianco e nero e creò l'incidente del falso panda di Tainan.[18][19]
Sono state riconosciute due sottospecie del panda gigante, sulla base di misurazioni craniche distinte, pattern della colorazione, e pool genetico della popolazione:
Uno studio dettagliato della storia genetica del panda gigante del 2012[21] conferma che la separazione della popolazione di Qinlin è avvenuta circa 300.000 anni fa e rivela che la popolazione non-Qinlin si è ulteriormente divisa in due gruppi, chiamati rispettivamente il gruppo Minshan e il gruppo Qionglai-Daxiangling-Xiaoxiangling-Liangshan, circa 2.800 anni fa.[22]
I panda giganti sono una specie a rischio, minacciata di continuo dall'impoverimento del loro habitat e da un tasso di natalità molto basso (vedi la sezione riproduzione). Si crede che siano in circa 1.600 a sopravvivere allo stato naturale. Il panda gigante è il simbolo del WWF (World Wildlife Fund), organizzazione che si occupa di preservare le specie dal rischio di estinzione.
La Zoological Society of London, in base a criteri di unicità evolutiva e di esiguità della popolazione, considera il panda gigante una delle 100 specie di mammiferi a maggiore rischio di estinzione.
Per ovviare alla mancanza di informazioni sui panda si è deciso di costruire un centro di ricerca nella valle di Wolong in Cina. È stato inoltre creato un centro di riproduzione in cattività. I risultati di questa ricerca sono serviti a redigere progetti dettagliati per realizzare e gestire riserve in cui collocare gli esemplari rimasti: tali progetti prevedono, fra l'altro, la creazione di corridoi di foresta che colleghino le varie riserve, un intervento sul territorio volto alla reintroduzione di numerose specie di bambù, in modo da evitare che le piante muoiano tutte nello stesso periodo, e la realizzazione di iniziative con cui indurre gli abitanti delle foreste e dei villaggi a procedere in modo selettivo nella distribuzione delle foreste di bambù.
Tuttavia, negli ultimi anni, il rischio del panda gigante è relativamente diminuito tanto da non venire più considerato propriamente in via di estinzione.[23]
Il primo panda nato in cattività, una femmina chiamata Ming-Ming, nacque il 9 settembre 1963 nello zoo di Pechino. Nel 1978 nello stesso zoo venne alla luce Yaun Jing, il primo piccolo di panda frutto di un'inseminazione artificiale. Nel XXI secolo il panda si riproduce di frequente anche in cattività, per esempio negli zoo di Madrid, Città del Messico, Tokyo, Vienna, Berlino[24], Toronto, San Diego, Washington. Mentre fino al 1992 lo zoo di Pechino ha fatto nascere 30 panda, sul finire degli anni 2010 vengono alla luce diverse decine di panda ogni anno.
Il panda si nutre di germogli di bambù, piante che muoiono dopo la fioritura: nel suo habitat ne esistono numerose specie e ciò impedisce che esse fioriscano e muoiano simultaneamente; invece, nelle zone contaminate dall'intervento umano rimangono spesso pochi tipi di bambù (a volte addirittura uno solo). Nel 1975, essendosi sfortunatamente verificata una fioritura contemporanea di tutte le specie di bambù rimaste, i panda restarono privi di cibo e furono decimati. Nel corso della sua evoluzione il panda aveva sviluppato la capacità di far fronte alle periodiche morie di piante percorrendo lunghe distanze in cerca di nuove foreste - migrazioni che servivano anche a evitare che esemplari di uno stesso gruppo si accoppiassero fra loro. Tuttavia, da quando l'habitat del panda è stato sottoposto a processi di degrado e deforestazione, questa possibilità di rifugiarsi in altre foreste in cui trovare nuovo cibo e accoppiarsi è venuta a mancare.
Il panda gigante è stato conosciuto in Occidente a partire dal 1869, grazie al missionario francese Armand David (1826–1900) che donò al Museo di Storia Naturale di Parigi la pelle di un esemplare morto procuratagli da un cacciatore. I cacciatori e coloro che fornivano gli animali agli zoo si recarono sul posto attirati da questa rarità e, nei primi tempi, vennero prelevati dalle foreste cinesi circa 70 esemplari. Dal 1949 le esportazioni sono sottoposte a un severo controllo: fino al 1983 sono stati prelevati e trasferiti a zoo di tutto il mondo 24 esemplari.
Il prestito di panda giganti a zoo statunitensi e giapponesi ha costituito un importante tassello all'interno della diplomazia della repubblica popolare cinese negli anni '70, in quanto tra i primi scambi culturali intervenuti tra la Cina e l'Occidente.
Tuttavia, a partire dal 1984 i panda hanno smesso di essere oggetto di relazioni diplomatiche: la Cina ha infatti da allora cominciato ad offrire i panda in dono oppure in prestito ad altri paesi; in quest'ultimo caso soltanto per periodi di dieci anni.
Nel 1998 un'azione legale intrapresa dal WWF ha spronato l'U.S. Fish and Wildlife Service a richiedere agli zoo americani che l'importazione di panda continui a condizione di assicurare che metà della tariffa versata alla Cina venga utilizzata al fine della conservazione dei panda all'interno del loro habitat naturale.
I panda ad oggi nel continente europeo sono[25]:
Bao Bao, nato nel 1978 e donato nel 1980 allo Zoo di Berlino dove è morto nel 2012, è stato l'individuo più anziano della sua specie a vivere in cattività.
Il panda gigante o panda maggiore (Ailuropoda melanoleuca David, 1869) è un mammifero appartenente alla famiglia degli orsi. Originario della Cina centrale, vive nelle regioni montuose del Sichuan; è divenuto, verso la seconda metà del XX secolo, un emblema nazionale cinese, dal 1982 raffigurato sulle monete auree cinesi (serie Panda Dorato), oltre che simbolo del WWF.
Ailuropoda melanoleuca est species familiae Ursidarum, quae corpus nigrum albumque habet et medias Sinas habitat. Quamquam in ordine Carnivorum est, paene omnino plantas edit, praecipue bambusam, quae nonaginta novem centesimas partes cibi eius componit.[2]
Nomen taxinomicum formatur ex verbis Graecis, quae sunt αἴλουρος 'feles', πούς 'pes', μέλᾱς 'niger', λευκός 'albus'; id est animal nigrum et album, quod pedem felinum habet. Sinice 大熊貓, dàxióngmāo appellatur, hoc est "magnus ursus-feles". Pluribus linguis Europaeis appellatur panda, vocabulum originis obscurae, fortasse ex Nepalensi Nigálya-pónya deductum. Primum panda Ailurum fulgentem denotabat. Hodie in variis linguis Ailurus "panda ruber" vel "minor" appellatur, et Ailuropoda "panda giganteus" vel "maior".[3]
Panda maior nigros albosque pilos habet. Adulti sunt 1.2 - 1.9 m (4 - 6 pedes) longi cum cauda 10 - 15 cm (3.9 - 5.9 pedes) longa et usque ad 160 kg (350 lb) pensent. Adultae magnopere usque ad 20 % minores.
Corpus typicum simile huic aliorum ursorum. Pili nigri super auriculas, rostrum crescunt.
Ailuropoda melanoleuca est species familiae Ursidarum, quae corpus nigrum albumque habet et medias Sinas habitat. Quamquam in ordine Carnivorum est, paene omnino plantas edit, praecipue bambusam, quae nonaginta novem centesimas partes cibi eius componit.
Didžioji panda (Ailuropoda melanoleuca) – lokinių (Ursidae) šeimos rūšis. WWF (World Wildlife Fund) organizacijos simbolis, dėl savo riboto paplitimo laikomas bendru nykstančių rūšių apsaugos simboliu. Nors ir priklauso plėšriesiems žinduoliams, pandos yra žolėdės, minta daugiausia bambukais, racioną paįvairina vaisiais ir vabzdžiais (baltymų šaltinis).
Tankus kailis išmargintas baltos ir juodos spalvos lopais – pagrindinė spalva yra balta, priekinės ir užpakalinės kojos juodos. Juodos spalvos taip pat yra ausys, nosis ir plotai aplink akis.
Suaugusių pandų dydis: ilgis siekia 1,2-1,8 m, įskaitant maždaug 13 cm uodegą, ir nuo 60 iki 90 cm aukščio (iki peties). Patinai gali sverti iki 160 kg. Patelės (paprastai 10-20 % smulkesnės nei patinai) gali sverti labai mažai, kaip 75 kg, tačiau taip pat gali sverti iki 125 kg. Vidutinis suaugusiųjų pandų svoris yra nuo 100 iki 115 kg.
Pagal naujausius molekulinės genetikos duomenis didžiosios pandos nuo lokių evoliucinės linijos atsiskyrė prieš maždaug 15 milijonų metų. Šiuo metu laikoma, kad didžiosios pandos priklauso lokinių šeimai ir yra vienintelės išlikusios Ailuropodinae pošeimio atstovės.
Didžiųjų pandų gyvenimo vieta apima tik 5900 km². Tai yra kalnuotos Kinijos Sičuanio, Šansi ir Gansu provincijų teritorijos. Pandos gyvena subtropiniuose kalnuose su tankiu mišku, maždaug 1500-4000 m aukštyje.
Didžioji panda (Ailuropoda melanoleuca) – lokinių (Ursidae) šeimos rūšis. WWF (World Wildlife Fund) organizacijos simbolis, dėl savo riboto paplitimo laikomas bendru nykstančių rūšių apsaugos simboliu. Nors ir priklauso plėšriesiems žinduoliams, pandos yra žolėdės, minta daugiausia bambukais, racioną paįvairina vaisiais ir vabzdžiais (baltymų šaltinis).
Lielā panda (Ailuropoda melanoleuca) ir lāču dzimtas (Ursidae) zīdītājs. Lielo pandu mēdz saukt arī par bambuslāci, jo tās diētā 99% ir bambuss. Lielās pandas dzīvo nelielā teritorijā Ķīnas centrālajā un rietumu daļā. Kādreiz lielā panda apdzīvoja līdzenuma bambusa mežus, bet mežu izciršana un zemju piemērošana lauksaimniecības vajdzībām radījusi situāciju, ka pandas mūsdienās dzīvo tikai kalnos Sičuaņas, Šaņsji un Gaņsu provincēs.[1] Lielā panda ir Ķīnas nacionālais simbols.
Savvaļā vēl pavisam nesen bija palikuši tikai daži simti lielo pandu, tāpēc 1961. gadā, kad tika nodibināts Pasaules Dabas Fonds, tās kļuva par visas pasaules dzīvnieku aizsardzības simbolu.[2] Pēc pēdējiem datiem Ķīnā nebrīvē dzīvo 239 lielās pandas, ārpus Ķīnas citur pasaulē nebrīvē dzīvo 27 lielās pandas. Savvaļā ir apmēram 1590 lielo pandu,[3] lai gan 2006. gada DNS pētījumi liecina, ka ģenētiskā materiāla dažādība liecina par to, ka savvaļā varētu būt 2000—3000 lielo pandu.[4] Tās ir iepriecinošas ziņas, jo dati liecina par lielo pandu populācijas atjaunošanos un pieaugumu.
Kādreiz pastāvēja uzskats, ka lielā panda pieder pie jenotu dzimtas (Procyonidae),[5] tomēr zinātniskie pētījumi ir ieviesuši korekcijas klasifikācijā, un lielā panda, lai arī ir veģetāriete, pieder lāču dzimtai, un tām var novērot lāčiem raksturīgu, pēkšņu agresiju. Lielā panda var uzbrukt cilvēkam,[6][7] lai to aizbaidītu, bet panda neuzbrūk kā plēsējs.
Lielā panda sver apmēram 115 kg, mātītes 10—20% ir mazākas par tēviņiem un sver līdz 100 kg. Ķermeņa augstums skaustā ir 75 cm, garums 1,5 m. Ķermeņa formas tipiskas lāčiem. Kažoks balts ar melnām ausīm, kājām, pleciem, kā arī ap acīm ir melni plankumi. Deguns melns. Apspalvojums biezs, silts un sargā pandu no aukstā kalnu klimata. Lielajai pandai ir spēcīgs žoklis un lieli dzerokļi, kas lieliski piemēroti sīksto bambusu sakošļāšanai. Ķepām ir pieci pirksti un īkšķis, kas būtībā nav pirksts, bet īkšķa funkcijām piemērojies priekšķepas spieķakaula galviņas izaugums, kas ēdot palīdz saturēt bambusa zaru. Lielajai pandai ir otra garākā aste lāču dzimtā, tā ir apmēram 15 cm gara. Visgarākā aste ir garlūpu lācim (Melursus ursinus).[8]
Lielā panda savu dzīvi pavada uz zemes, barojoties bambusu mežos. Lielās pandas ir vientuļnieces, un katrai pieaugušai pandai ir sava teritorija, kura tiek apsargāta. Sociālie kontakti tiek veidoti tikai īsajā pārošanās sezonā. Mazuļus mātīte audzina viena.[9] Savā starpā lielās pandas komunicē ar balsi un atstātām smaržu zīmēm. Tās mēdz uzrāpties kokā, lai iekārtotu migu koka dobumā, migu tās var iekārtot arī akmeņu krāvumā. Lielā panda neveido pastāvīgas alas, un nemēdz doties ziemas miegā.[10] Tāpat kā citi subtropu zīdītāji, ja kļūst pārāk vēss, tās dodas uz siltākiem rajoniem. Lielā panda pārvietojoties izmanto vairāk telpas atmiņu nekā vizuālo atmiņu.[11] Tāpat kā visiem lāčiem lielajai pandai ir slikta redze, tāpēc barību tās atrod galvenokārt ar ožu. Nebrīvē lielā panda dzīvo 25—30 gadus.
Lielā panda, lai arī pieder plēsēju kārtai, ir veģetāriete. Tā pamatā ēd bambusa dzinumus un zarus. Lielajai pandai tāpat kā citiem plēsējiem gremošanas sistēma slikti pārstrādā celulozi, tādēļ panda no bambusiem nepaņem visu iespējamo enerģiju un olbaltumvielas. Lai uzņemtu pietiekamā daudzumā barības vielas, lielajai pandai bambusi ir jāapēd daudz, 9—14 kg dienā. Gremošanas sistēmai ir jābūt piepildītai ar bambusiem visu laiku. No bambusu lapām panda iegūst vairāk olbaltumvielas nekā no zariem. Ēšanas ieradumi iespaido lielās pandas uzvedību. Tā maz kontaktē ar citām pandām, maz kustās un izvairās no stāvām nogāzēm, lai lieki netērētu enerģiju. Savvaļā pandas ēd 25 dažādas bambusu šķirnes. Lai panda varētu pilnvērtīgi baroties, tai ir vajadzīgas vismaz 2 dažādas šķirnes bambusu. Ja būs iespējams, panda tomēr ēdīs arī gaļu, zivis un olas.
Dzimumbriedumu lielā panda sasniedz 4—8 gadu vecumā, un tā ir seksuāli aktīva līdz 20 gadu vecumam. Riesta laiks pandām ir no marta līdz maijam. Lielo pandu tēviņi (2—5) pulcējas ap mātītēm un cīnās par to labvēlību. Pārošanās brīdis ir īss; no pusminūtes līdz 5 minūtēm, bet mēdz notikt vairākas reizes. Grūsnības periods ilgst 95—160 dienas.[12] Pandas migā piedzimst viens vai divi mazuļi, kas sver 90—130 g, kas ir 1/900 daļa no mātes svara. Mazuļi ir nevarīgi un mazi, un katram no tiem ir nepieciešama visa mātes uzmanība, tādēļ parasti izdzīvo tikai viens mazulis. Māte mēdz vienu no mazuļiem pamest, zinātnieki nav noskaidrojuši, kādā veidā māte savvaļā izvēlas mazuli, kuru audzināt. Tēviņi mazuļu audzināšanā nepiedalās.
Tikko dzimis mazulis ir rozā, bez matojuma un akls. Tas ir ļoti maziņš. Māte mazuli zīda 6—14 reizes dienā, katru reizi apmēram 30 minūtes. Māte mazuli dienas laikā atstāj migā vienu pašu uz 3—4 stundām, lai barotos. Pēc divām nedēļām mazuļa āda melnā apsplavojuma vietās kļūst pelēka, un mēneša vecumā kažoka krāsojums ir pilnībā attīstījies. Mazuļa kažoks ir pūkains, ar laiku apspalvojums iegūst pieaugušas pandas raupjumu. Mazā panda sāk rāpot pēc 75—90 dienām, māte ar saviem mazuļiem spēlējas, tos ripinot un imitējot cīkstēšanos. Pēc sešiem mēnešiem mazuļi sāk nelielos daudzumos ēst bambusu. Māte mazuli zīda ar pienu līdz gada vecumam. Gada vecumā lielā panda sver apmēram 45 kg. Jaunā panda dzīvo kopā ar māti līdz 1,5—2 gadu vecumam. Tādējādi mazuļi pandām dzimst ik pa 3 gadiem.
Nebrīvē lielā panda zaudē interesi par pārošanos. Tādēļ zoodārzu darbinieki cenšas izgudrot dažādus paņēmienus, kā stimulēt lielo pandu seksualitāti, ieskaitot video filmu rādīšanu ar pandām,[13] kas pārojas, un viagras lietošanu.[14] Tomēr galvenais paņēmiens ir mākslīgā apaugļošana.
Lielo pandu mēdz saukt par dzīvu fosiliju, jo tā nav mainījusies pēdējos 3 miljonus gadu. Tai ir divas pasugas:
Lielā panda (Ailuropoda melanoleuca) ir lāču dzimtas (Ursidae) zīdītājs. Lielo pandu mēdz saukt arī par bambuslāci, jo tās diētā 99% ir bambuss. Lielās pandas dzīvo nelielā teritorijā Ķīnas centrālajā un rietumu daļā. Kādreiz lielā panda apdzīvoja līdzenuma bambusa mežus, bet mežu izciršana un zemju piemērošana lauksaimniecības vajdzībām radījusi situāciju, ka pandas mūsdienās dzīvo tikai kalnos Sičuaņas, Šaņsji un Gaņsu provincēs. Lielā panda ir Ķīnas nacionālais simbols.
Savvaļā vēl pavisam nesen bija palikuši tikai daži simti lielo pandu, tāpēc 1961. gadā, kad tika nodibināts Pasaules Dabas Fonds, tās kļuva par visas pasaules dzīvnieku aizsardzības simbolu. Pēc pēdējiem datiem Ķīnā nebrīvē dzīvo 239 lielās pandas, ārpus Ķīnas citur pasaulē nebrīvē dzīvo 27 lielās pandas. Savvaļā ir apmēram 1590 lielo pandu, lai gan 2006. gada DNS pētījumi liecina, ka ģenētiskā materiāla dažādība liecina par to, ka savvaļā varētu būt 2000—3000 lielo pandu. Tās ir iepriecinošas ziņas, jo dati liecina par lielo pandu populācijas atjaunošanos un pieaugumu.
Kādreiz pastāvēja uzskats, ka lielā panda pieder pie jenotu dzimtas (Procyonidae), tomēr zinātniskie pētījumi ir ieviesuši korekcijas klasifikācijā, un lielā panda, lai arī ir veģetāriete, pieder lāču dzimtai, un tām var novērot lāčiem raksturīgu, pēkšņu agresiju. Lielā panda var uzbrukt cilvēkam, lai to aizbaidītu, bet panda neuzbrūk kā plēsējs.
Panda Gergasi (bahasa Cina: 熊貓; pinyin: xióng māo), Ailuropoda melanoleuca ("kaki-kucing hitam-dan-putih = black-and-white cat-foot"), merupakan sejenis mamalia sekarang dikelaskan dalam keluarga beruang (Ursidae), yang berasal dari China tengah. Panda Gergasi hidup di kawasan pergunungan, seperti Sichuan dan Tibet. Pada akhir separuh abad ke-20, Panda menjadi lambang kebangsaan bagi Republik Rakyat China, dan sekarang digunakan dalam syiling emas Republik Rakyat China.
Nama Cinanya bererti "beruang-kucing," dan boleh juga dibaca terbalik bagi maksud yang sama. Julukan dunia Barat dinamakan menurut Panda Merah. Ia dahulunya dikenali sebagai Beruang Bersalin Kulit - Mottled Bear (Ailuropus melanoleucus).
Walaupun diketahui secara taksonomi sebagai maging, permakanan mereka hampir keseluruhannya maun. Malah, ia hidup hampir sepenuhnya memakan buluh. Secara teknikal, seperti kebanyakan haiwan, mereka adalah maserba, kerana pandas diketahui memakan telur, dan mereka memakan serangga bersama diet buluh mereka. Ia adalah sumber protein yang diperlukan.
Panda Gergasi juga merupakan saudara jauh Panda Merah, tetapi perkongsian nama kelihatannya diambil dari diet buluh yang sama. Sehingga kaitannya dengan Panda Merah diketahui pada 1901, Panda Gergasi dikenali sebagai beruang separuh warna.
Selama beberapa dekad pengkelasan taksonomi tepat diperbahaskan kerana kedua-dua Panda Gergasi dan Panda Merah berkongsi ciri-ciri beruang dan rakon (raccoon). Bagaimanapun, ujian genetik menunjukkan bahawa Panda Gergasi adalah beruang sebenar dan sebahagian dari keluarga Ursidae. Saudara beruang paling dekat adalah Beruang Spectacled dari Amerika Selatan. Pertenglikahan kekal samaada Panda Merah tergolong dalam keluarga Ursidae atau dalam keluarga rakon, Procyonidae.
Pandas Gergasi merupakan spesies terancam, diancam oleh kehilangan habitat berterusan dan kadar kelahiran yang rendah, kedua-dua yang hidup liar atau dalam kurungan. Sebanyak 1,600 dipercayai masih hidup di dalam hutan (2004). Panda Gergasi merupakan simbol (World Wildlife Fund) (WWF), organisasi pengekalan (http://www.wwf.org).
Panda Gergasi mempunyai tapak tangan luar biasa, dengan "ibu jari" dan lima jari; "ibu jari" merupakan tulang pergelangan tangan yang diubahsuai. Stephen Jay Gould menulis rencana mengenai hal ini, dan kemudiannya menggunakan judul Ibu Jari Panda - (The Panda's Thumb) sebagai buku untuk himpunan rencana-rencana.
Panda Gergasi mula-mula diperkenalkan kepada Barat pada tahun 1869 oleh missionari Perancis, Armand David (1826–1900). Panda Gergasi telah lama menjadi kegemaran orang awam, sebahagiannya disebabkan spesies ini comel seperti bayi yang menjadikannya seperti teddy bear hidup. Tambahan lagi, ia sering digambarkan bersandar dengan aman sambil memakan buluh, menambahkan lagi kepada gambaran kesuciannya.
Pinjaman Panda Gergasi kepada zoo Amerika Syarikat dan Jepun membentuk diplomatik penting bagi negeri Republik Rakyat China pada 1970-an kerana ia menandakan pertukaran kebudayaan pertama antara RRC dan negara-negara Barat.
Menjelang tahun 1984, bagaimanapun, panda tidak lagi dugunakan sebagai ejen diplomat. Sebaliknya, China mula menawarkan panda kepada negara lain hanya untuk pinjaman 10-tahun. Pinjaman piawaian termasuk yuran yang mencecah AS$1,000,000 setahun dan syarat bahawa sebarang anak Panda yang lahir semasa pinjaman merupakan milik Republik Rakyat China.
Pada tahun 1998 satu saman difailkan oleh WWF mendorong Perkhidmatan Hidupan Liar dan Perikanan AMerika Syarikat - (U.S. Fish and Wildlife Service) memerlukan zoo Amerika Syarikat yang cuba mengimport panda untuk memastikan bahawa separuh daripada yuran yang dikenakan oleh China disalurkan kepada langkah pengekalan untuk panda liar dan habitat mereka sebelum perkhidmatan tersebut mengeluarkan permit membenarkan panda diimport.
Panda Gergasi sebelum ini menghadapai masalah mengawan dalam kurungan. Pada Julai 2009, ahli sains China mengesahkan kelahiran anak panda pertama yang berjaya dibuntingi melalui permanian beradas menggunakan sperma yang dibekukan.[2] Panda tersebut dilahirkan pada 23 Julai pada pukul 07:41 di Sichuan sebagai anak ketiga You You, seekor panda 11-tahun.[2][3][4] Teknik untuk membekukan sperma dalam hidrogen cecair mula dimajukan pada 1980 dan kelahiran pertama ini disambut sebagai satu penyelesaian kekurangan mani panda yang membawa kepada pembiakbakaan dalam.[4][5]
Republik Rakyat China telah lama menggunakan pendekatan "Diplomasi Panda" sebagai simbolik hubungan persahabatan antara China dan negara-negara yang mempunyai hubungan akrab dengannya.
Dua ekor panda gergasi yang diberi nama Fu Wa (jantan) dan Feng Yi (betina) (dinamakan semula oleh Perdana Menteri Malaysia, Najib Razak dengan nama Liang Liang (betina) dan Xing Xing (jantan)), masing-masing berumur 8 tahun, telah dipinjamkan oleh Pemerintah China ke Malaysia selama 10 tahun bagi menandakan hubungan akrab 40 tahun kedua-dua negara.[6] Kedua-dua ekor panda yang berasal dari Pusat Konservasi Panda, Chengdu China dipinjamkan ke Malaysia dibawah Program Perjanjian Kerjasama Pemuliharaan Panda Gergasi Antarabangsa. Menurut perjanjian yang ditandatangi pada tahun 2012, Malaysia berpeluang menjalankan aktiviti kajian pemuliharaan berkaitan panda, selalin membangunkan pakar pengkaji berkenaan haiwan tersebut untuk tempoh 10 tahun. Dilaporkan jika Malaysia berjaya menjaga panda gergasi keduanya juga berjaya mengeluarkan 2 ekor anak. Zoo Negara dibenarkan memelihara dua ekor anak panda tersebut dan ibubapa dihantar pulang ke China apabila anaknya sudah berumur 3 tahun. [7]
Kedua-dua ekor panda gergasi tersebut telah sampai ke Malaysia pada 21 Mei 2014 dari RRC selepas tertangguh selama 2 bulan akibat kehilangan pesawat Penerbangan 370 Penerbangan Malaysia. Ketibaan dua ekor panda gergasi tersebut adlah di KLIA sebelum dikuarintin selama sebulan di Kompleks Konservasi Panda Gergasi, Zoo Negara Malaysia. [8] Menurut Menteri Alam Sekitar Malaysia, Palanivel Govindasamy, sebanyak RM 60 juta diperuntukkan untuk kemudahan pemuliharaan kedua-dua ekor panda tersebut, termasuk RM 24 juta untuk pembinaan Komplek Konservasi Panda di Zoo Negara Malaysia yang memerlukan kemudahan penghawa dingin sepenuhnya.[9]
Pada 11 Julai 2015, dua kali usaha telah dilakukan oleh pihak Zoo Negara untuk mengawankan kedua-dua ekor panda tersebut, namun usaha itu dilihat gagal kerana walaupun sudah setahun mereka berada di Zoo Negara. [10]
Namun pada 18 Ogos 2015, jam 1.45 petang waktu Malaysia, Liang Liang (panda betina) dilihat melahirkan seekor anak panda betina. Hal ini mengejutkan pihak Pusat Konservasi Panda Zoo Negara, kerana tiada tanda tanda yang menunjukkan Liang Liang bunting dan mengandung sepanjang tempoh penjagaan di zoo walaupun kedua-dua panda itu diawas dengan ketat oleh pakar-pakar haiwan tersebut serta para doktor vaterinar yang didatangkan khas dari China. [11]
Panda Gergasi (bahasa Cina: 熊貓; pinyin: xióng māo), Ailuropoda melanoleuca ("kaki-kucing hitam-dan-putih = black-and-white cat-foot"), merupakan sejenis mamalia sekarang dikelaskan dalam keluarga beruang (Ursidae), yang berasal dari China tengah. Panda Gergasi hidup di kawasan pergunungan, seperti Sichuan dan Tibet. Pada akhir separuh abad ke-20, Panda menjadi lambang kebangsaan bagi Republik Rakyat China, dan sekarang digunakan dalam syiling emas Republik Rakyat China.
Nama Cinanya bererti "beruang-kucing," dan boleh juga dibaca terbalik bagi maksud yang sama. Julukan dunia Barat dinamakan menurut Panda Merah. Ia dahulunya dikenali sebagai Beruang Bersalin Kulit - Mottled Bear (Ailuropus melanoleucus).
Walaupun diketahui secara taksonomi sebagai maging, permakanan mereka hampir keseluruhannya maun. Malah, ia hidup hampir sepenuhnya memakan buluh. Secara teknikal, seperti kebanyakan haiwan, mereka adalah maserba, kerana pandas diketahui memakan telur, dan mereka memakan serangga bersama diet buluh mereka. Ia adalah sumber protein yang diperlukan.
Panda Gergasi juga merupakan saudara jauh Panda Merah, tetapi perkongsian nama kelihatannya diambil dari diet buluh yang sama. Sehingga kaitannya dengan Panda Merah diketahui pada 1901, Panda Gergasi dikenali sebagai beruang separuh warna.
Selama beberapa dekad pengkelasan taksonomi tepat diperbahaskan kerana kedua-dua Panda Gergasi dan Panda Merah berkongsi ciri-ciri beruang dan rakon (raccoon). Bagaimanapun, ujian genetik menunjukkan bahawa Panda Gergasi adalah beruang sebenar dan sebahagian dari keluarga Ursidae. Saudara beruang paling dekat adalah Beruang Spectacled dari Amerika Selatan. Pertenglikahan kekal samaada Panda Merah tergolong dalam keluarga Ursidae atau dalam keluarga rakon, Procyonidae.
Pandas Gergasi merupakan spesies terancam, diancam oleh kehilangan habitat berterusan dan kadar kelahiran yang rendah, kedua-dua yang hidup liar atau dalam kurungan. Sebanyak 1,600 dipercayai masih hidup di dalam hutan (2004). Panda Gergasi merupakan simbol (World Wildlife Fund) (WWF), organisasi pengekalan (http://www.wwf.org).
Panda Gergasi mempunyai tapak tangan luar biasa, dengan "ibu jari" dan lima jari; "ibu jari" merupakan tulang pergelangan tangan yang diubahsuai. Stephen Jay Gould menulis rencana mengenai hal ini, dan kemudiannya menggunakan judul Ibu Jari Panda - (The Panda's Thumb) sebagai buku untuk himpunan rencana-rencana.
Panda Gergasi mula-mula diperkenalkan kepada Barat pada tahun 1869 oleh missionari Perancis, Armand David (1826–1900). Panda Gergasi telah lama menjadi kegemaran orang awam, sebahagiannya disebabkan spesies ini comel seperti bayi yang menjadikannya seperti teddy bear hidup. Tambahan lagi, ia sering digambarkan bersandar dengan aman sambil memakan buluh, menambahkan lagi kepada gambaran kesuciannya.
Pinjaman Panda Gergasi kepada zoo Amerika Syarikat dan Jepun membentuk diplomatik penting bagi negeri Republik Rakyat China pada 1970-an kerana ia menandakan pertukaran kebudayaan pertama antara RRC dan negara-negara Barat.
Menjelang tahun 1984, bagaimanapun, panda tidak lagi dugunakan sebagai ejen diplomat. Sebaliknya, China mula menawarkan panda kepada negara lain hanya untuk pinjaman 10-tahun. Pinjaman piawaian termasuk yuran yang mencecah AS$1,000,000 setahun dan syarat bahawa sebarang anak Panda yang lahir semasa pinjaman merupakan milik Republik Rakyat China.
Pada tahun 1998 satu saman difailkan oleh WWF mendorong Perkhidmatan Hidupan Liar dan Perikanan AMerika Syarikat - (U.S. Fish and Wildlife Service) memerlukan zoo Amerika Syarikat yang cuba mengimport panda untuk memastikan bahawa separuh daripada yuran yang dikenakan oleh China disalurkan kepada langkah pengekalan untuk panda liar dan habitat mereka sebelum perkhidmatan tersebut mengeluarkan permit membenarkan panda diimport.
De reuzenpanda, ook wel panda, pandabeer of bamboebeer (Ailuropoda melanoleuca) is een zoogdier dat behoort tot de beren (Ursidae).
De reuzenpanda is een bekend dier vanwege de iconische status als bedreigde diersoort. De panda wordt onder andere als logo gebruikt door het World Wide Fund for Nature. Door de opvallende lichaamstekening en de bolle vorm van hun gezicht in combinatie met de 'grote' zwarte ogen worden panda's beschouwd als aandoenlijk en aaibaar. De manier waarop de dieren eten, zittend op het achterwerk, doet enigszins menselijk aan. Daarnaast is de neiging tot spelen aanleiding voor de populariteit onder het grote publiek. De reuzenpanda is ondanks het aandoenlijke uiterlijk niet ongevaarlijk voor de mens en kan zich als het moet fel verdedigen.
De panda komt voor in delen van Azië en leeft endemisch in China. Het is een bewoner van berggebieden op enige hoogte boven zeeniveau. De panda is een bedreigde diersoort, omdat het verspreidingsgebied door toedoen van de mens steeds kleiner is geworden. Oorspronkelijk was het meer een bewoner van laaggelegen gebieden, maar door de ontginning als landbouwgrond zijn deze ongeschikt geworden als leefgebied. In het wild leven tussen de 1000 en 2000 panda's. Ze hebben een versnipperd verspreidingsgebied, wat betekent dat er ver uit elkaar gelegen populaties zijn.
De panda is een roofdier dat zich heeft gespecialiseerd in het eten van planten. De beer leeft vrijwel uitsluitend van bamboe, wat in grote hoeveelheden voorkomt in het natuurlijke leefgebied. Af en toe worden ook wel andere planten of kleine dieren gegeten. De panda wordt in verschillende dierentuinen gehouden, vaak met als doel om nageslacht te produceren. De panda staat echter bekend als niet erg gewillig als het de voortplanting in gevangenschap betreft.
Het woord "panda" is een verbastering van het Nepalese woord poonya, wat vrij vertaald 'bamboe-eter' betekent.[2] De kleine panda of rode panda was al eerder wetenschappelijk beschreven. De reuzenpanda werd pas later wetenschappelijk beschreven en kreeg vanwege het aanmerkelijke grotere lichaam de naam 'reuzenpanda'.[3] Tegenwoordig blijkt overigens dat de twee soorten niet direct verwant zijn.
De Chinezen noemen het dier 大熊猫 (dà xiong mao), oftewel grote katbeer. De ogen van het dier lijken namelijk op die van een kat. Dit ter onderscheiding van de kleine panda (小熊猫, xiao xiong mao, kleine katbeer). Ook de naam beishung wordt wel gebruikt voor de panda, dit betekent 'witte beer'.[4]
De reuzenpanda heeft als wetenschappelijke naam Ailuropoda melanoleuca, deze naam betekent letterlijk vertaald 'zwart-witte katpotige'. De wetenschappelijke naam van de onderfamilie Ailuropodinae is een samentrekking van de Griekse woorden αἴλουρος ailouros = kat, πούς pous = voet/poot met de uitgang inae, en kan vertaald worden als katpotigen. De wetenschappelijke soortaanduiding melanoleuca is afkomstig van de Griekse woorden μέλας melas = zwart en λευκός leukos = wit. Deze aanduiding betekent zwart met wit en slaat op de lichaamskleur.
Chinese schrijvers vermeldden het dier reeds drieduizend jaar geleden. De panda werd in het westen voor het eerst bekend in 1869 door de Franse missionaris Armand David (1826-1900). David kreeg een dierenhuid in handen van een Chinese boer die hij niet kon plaatsen.[4] Hij noemde het dier Ursus melanoleucus ('beer die zwart en wit is').
De panda komt voor in delen van oostelijk Azië, meer specifiek het centrale deel van China. De panda is bekend in de provincies Gansu, Sichuan en Shanxi. De leefgebieden bevinden zich op een hoogte van 1200 tot 3900 meter boven zeeniveau.[5]
De habitat bestaat uit onherbergzame bamboe- en rododendronbossen die dicht begroeid zijn en hierdoor erg ontoegankelijk zijn. Het leefgebied is relatief koud en vochtig en bestaat uit berghellingen. In de winter is het leefgebied vaak met sneeuw bedekt en in de zomer komt vaak mist voor. Tussen de verschillende bergen zijn diepe dalen gelegen die moeilijk zijn over te steken. Het kost een panda weken om zich van de ene berghelling naar te andere te verplaatsen.[6]
Zijn oorspronkelijke habitat zijn de laaggelegen hellingen van berggebieden in het westen van China, zoals in Sichuan en Yunnan. De panda is hier al lange tijd verdreven door toedoen van de mens, niet recentelijk, maar al duizenden jaren geleden.
De panda heeft een gedrongen lichaam met afstekende witte en zwarte kleuren. Het lichaam heeft een kleine staart en een opvallend ronde kop in vergelijking met andere beren. De schouderhoogte is ongeveer 65 tot 70 centimeter.[5] De panda is een forse beer en kan een lichaamslengte bereiken van ongeveer 150 tot 190 centimeter. De mannetjes worden groter en zwaarder dan de vrouwtjes. Mannetjes bereiken een lichaamsgewicht van 85 tot 125 kilo en vrouwtjes worden ongeveer 70 tot 100 kilo zwaar.[5] Mannetjes hebben relatief grotere neusgaten dan vrouwtjes.
De panda heeft kleine ogen met een verticale pupil, wat ook voorkomt bij andere nachtactieve dieren. Het gezichtsvermogen is erg slecht en de panda oriënteert zich voornamelijk op het reukvermogen.[3]
De kop valt goed op door de duidelijke zwarte oogomgeving, neus en oren. Een dergelijke afwijkende tekening op de kop wordt wel een gezichtsmasker genoemd. Maskers komen ook wel voor bij andere beren, zoals de wasbeer (Procyon lotor) en de brilbeer (Tremarctos ornatus), deze laatste soort heeft er zelfs zijn naam aan te danken.
Het is echter met name de breedte van de kop die de beer zo'n karakteristiek uiterlijk geeft. De schedel van de reuzenpanda is veel breder dan die van alle andere beren. Boven op de schedel is een verhoogde kiel aanwezig, de sagittale kam. Deze kam wordt naar onderen toe snel breder wat het schedeloppervlak vergroot. Deze vergroting van het schedeloppervlak maakte de enorme spiermassa van de kaakspieren mogelijk.
Ook de tanden en kiezen zijn verbreed, de panda heeft zelfs de breedste tanden van alle moderne roofdieren. De tanden en kiezen zijn niet alleen breed, maar ook plat en niet puntig. De meeste roofdieren hebben juist scherpe, dunne tanden om stukken vlees af te scheuren. Alleen de puntige hoektanden verraden de vleesetende voorouders, deze zijn nauwelijks van vorm veranderd.[3] Het oppervlak van de overige tanden en kiezen is voorzien van richels en bobbels zodat de vezelige bamboeplanten beter kunnen worden vermalen. Deze kenmerken van de schedel zijn allemaal aanpassingen op het eten van grote hoeveelheden plantaardig materiaal, dat zorgvuldig fijngekauwd moet worden om het te kunnen verteren.
De panda heeft een groot lichaam dat voorzien is van een dikke huid en vacht. Het lichaam is aangepast op een leven in relatief koude streken. Op het eten van planten is de beer echter nog niet goed aangepast. Het spijsverteringsstelsel is in tegenstelling tot veel andere dieren die planten eten niet erg efficiënt. De panda heeft een maag die te vergelijken is met die van andere roofdieren. Dit is voor de panda een nadeel, omdat het darmstelsel dientengevolge erg kort is. Roofdieren eten meestal vlees en hebben een sterk maagzuur zodat de vertering zeer snel verloopt. Bij typische planteneters, zoals koeien, is het darmstelsel sterk verlengd en zijn soms meerdere magen aanwezig. De reuzenpanda heeft een maag-darmstelsel van een roofdier dat echter voorzien wordt van plantendelen. De panda moet dit compenseren door het eten van grote hoeveelheden plantendelen.
Omdat de panda houtige planten eet komen relatief veel splinters in het spijsverteringsstelsel terecht. Dergelijke houtsplinters kunnen de slokdarm, de maag en de darmen beschadigen. Om dit te voorkomen heeft de panda verschillende aanpassingen aan het spijsverteringsstelsel.
De maag van de panda is eerder te vergelijken met die van een kip dan met die van andere beren vanwege de zeer dikke en gespierde maagwand. Kippen eten kleine steentjes om het voedsel te vermalen waardoor ze net als de panda een stevige maagwand hebben. Ook de slokdarm van de panda is voorzien van een vorm van bescherming, de slokdarm of oesofagus is voorzien van een hoorn-achtige laag. Ten slotte zijn ook de darmen voorzien van een beschermende laag tegen de splinters, de darmen zijn voorzien van een extra dikke slijmlaag.[7]
De mannetjespanda heeft ongewoon kleine geslachtsorganen, dit wordt veroorzaakt door een bot dat bij veel roofdieren aanwezig is. Dit bot wordt het penisbot of baculum genoemd en dient bij roofdieren als versteviging van de penis. Bij veel roofdieren zoals andere beren is het penisbot recht en steekt naar voren. De meeste soorten roofdieren hebben hierdoor duidelijk zichtbare geslachtsorganen. Bij de panda is het bot echter gekromd en wijst het naar achteren. Dit bemoeilijkt de paring van de panda aanzienlijk.
De panda heeft een opmerkelijk kleurpatroon van duidelijk afgescheiden witte en zwarte delen van het lichaam. Hierbij moet worden vermeld dat het slechts de lichaamsbeharing is die de kleur van de panda geeft. De huidskleur van de dieren is namelijk geheel zwart, net als overigens bij de ijsbeer het geval is. Het grootste deel van de vachtkleur van de panda is wit, de zwarte delen hebben een minder groot oppervlak. Bij de ondersoort Ailuropoda melanoleuca qinlingensis neigen de kleuren meer naar bruin en geel. De panda heeft een witte kop en bovenzijde van nek en eerste deel van de rug, met zwarte poten en schouders aan de voorzijde en zwarte poten aan de achterzijde. De oogomgeving, de oren en de neuspunt zijn zwart van kleur.
Dat de opvallende lichaamstekening van de panda een bijzondere reden moest hebben was al lange tijd bekend, maar waarom de beer een grotendeels witte kleur lichaamsbeharing heeft ontwikkeld was lange tijd onduidelijk. Tegenwoordig weet men dat dieren die een afstekende kleurentekening hebben weliswaar opvallen buiten hun natuurlijke habitat, maar dat ze vrijwel onzichtbaar zijn in hun natuurlijke leefomgeving. Dit komt doordat door de tegenstaande kleuren, in het geval van de panda zwart en wit, het lichaam optisch gezien uiteen valt in verschillende delen.[6] De panda leeft altijd in beschaduwde gebieden in bossen, die donkere en lichtere plekken hebben en niet zelden besneeuwd zijn. Een dergelijke complexe vorm van camouflage komt vaker voor in de dierenwereld, zoals de strepen van zebra's.[5] Een andere theorie is gebaseerd op het feit dat panda's erg slecht zien. Door de afstekende kleuren is de panda duidelijk als zodanig herkenbaar voor soortgenoten.
De panda verplaatst zich van de bergen naar de dalen als de winter intreedt, maar ook in de dalen kan het sneeuwen zodat de beer soms enige tijd in een besneeuwd landschap moet zien te overleven. De panda heeft hiertoe een dikke huid die aan de epidermis -de bovenzijde- voorzien is van een dichte beharing en aan de onderzijde is een vetlaag aanwezig om het dier tegen koude te beschermen. Daarnaast bevat de huid klieren die een vettige stof afscheiden waardoor de vacht waterdicht wordt. Hierdoor kan de panda midden in de sneeuw slapen terwijl de lichaamstemperatuur stabiel blijft.[8]
De panda heeft vier poten waarvan de achterpoten het grootst zijn. Met de achterpoten kan een panda niet snel rennen, maar ze zijn wel geschikt om te klimmen. De panda kan zich met de voorpoten niet ophijsen, daar is het dier veel te zwaar voor. Met de klauwen ankert de panda zich terwijl de achterpoten het dier langs de stam omhoog duwen. De achterpoten hebben geen huidkussentje aan de achterzijde van de voet, zoals bij andere beren voorkomt.
De voorpoten zijn weliswaar kleiner, maar de klauwen zijn zeer krachtig. Ze bezitten een 'extra' vinger om bamboestengels beter te kunnen grijpen. Beren zijn normaal gesproken niet in staat om voorwerpen stevig vast te pakken. Dit komt doordat alle vingers lange nagels hebben en bovendien allemaal dezelfde kant op staan. De panda kan een handbeweging maken die alle andere roofdieren vreemd is, zodat ze plantendelen kunnen vastklemmen en hierdoor hun voedsel kunnen plukken.[6]
De panda heeft hiertoe een soort extra vinger ontwikkeld die tegenover de vijf normale vingers staat. Deze zesde vinger is echter geen uitgroeisel van de middenhandsbeentjes zoals alle andere vingers, maar een uitsteeksel van het polsbeen. Deze structuur wordt wel de radiale sesamoid genoemd.[9] De radiale sesamoid is omgeven door de dikke, haarloze huidkussens van de poot. Het botje is hierdoor veel dikker en breder dan de andere vingers. Omdat het geen echte vinger is, draagt het uitsteeksel geen nagel. Als een panda een bamboestengel vastpakt, wordt deze tussen de vingers en het polsbeenbotje geklemd. Ook wordt de grip van de voorpoot vergroot door vliezen tussen de tenen, welke niet te zien zijn door de dikke beharing.
Een radiaal sesamoid komt ook voor bij de kleine panda, maar bij deze soort is het botje sterk onderontwikkeld. De kleine panda is, net als de panda, voornamelijk een bamboe-eter, maar heeft relatief meer vlees op het menu staan. Het feit dat binnen de groep van beren het polsbotje alleen bij de panda en de kleine panda voorkomt, wijst op hun nauwe verwantschap ondanks het totaal andere uiterlijk en de verschillende levenswijze. Een polsbotje kwam ook voor bij de uitgestorven soort Simocyon batalleri, die verwant is aan zowel de kleine panda als de panda.
Net als andere zoogdieren heeft de panda een staart, maar deze is in vergelijking met katberen, zoals de kleine panda, zeer kort. De staart wordt ongeveer 10 tot 15 centimeter lang. In vergelijking met de echte beren heeft de panda echter de op één na langste staart, alleen die van de lippenbeer (Ursus ursinus) wordt nog langer.
De staart dient om geurstoffen uit klieren bij de anus te verspreiden en wordt hiertoe heen en weer bewogen. Daarnaast dient de staart om de cloaca- en anusopening af te dekken als deze niet worden gebruikt.[3]
De panda is een echte bodembewoner die vrijwel altijd op de grond leeft. Alleen om te slapen en bij een confrontatie met een roofdier klimt de panda in een boom, waar vervolgens gewacht wordt tot het gevaar is verdwenen.
Het vluchtgedrag van de panda bestaat uit een relatief slome tred. Lange tijd werd zelfs gedacht dat de beer te dom was om te vluchten.[6] Door zijn korte onderrug en grote schouders, nek en kop heeft de panda een enigszins onhandige manier van lopen. Als een panda echter in het nauw wordt gedreven en geen kant meer op kan, is het dier goed in staat zich te verdedigen. Panda's zijn in een dergelijke situatie beslist niet ongevaarlijk en kunnen zich goed verweren, waarbij gebruik wordt gemaakt van de bek en de klauwen. De krachtige kaken van de beer kunnen hierbij gemakkelijk een bot versplinteren.[6] Wanneer een reuzenpanda opgewonden is zal hij een sissend geluid voortbrengen en spugen. De mannetjes zijn in de paartijd agressief naar elkaar. Van panda's is bekend dat ze in uitzonderlijke situaties mensen kunnen aanvallen.[10]
De panda is schemer- en nachtactief, overdag slaapt de beer in een boom. Hierbij wordt het lichaam om een tak gekromd op enige hoogte om te slapen. Ook om te schuilen voor slecht weer en om zich in veiligheid te brengen klimt de panda in bomen, het is echter voornamelijk een bodembewoner.[11] Dit is te zien aan de onhandige manier waarmee de beer zich in een boom werkt.
Panda's houden geen winterslaap, ze zijn het gehele jaar door actief. Dit in tegenstelling tot veel andere beren, die een deel van het jaar wegkruipen in een hol. In de koelere maanden van het jaar verplaatsen ze zich wel naar de lager gelegen delen van het areaal, omdat de temperaturen hier hoger zijn dan in de bergstreken van het zomerverblijf. Panda's zijn bestand tegen slechte weersomstandigheden zoals sneeuw.
De panda behoort tot de roofdieren (Carnivora). Dit is een groep zoogdieren waarvan de meeste vertegenwoordigers vrijwel uitsluitend leven van vlees en hierbij levende prooidieren actief opsporen en doden. De panda heeft zich echter gespecialiseerd in het eten van planten en is veel te traag om achter prooien aan te gaan. Het dieet bestaat voor het overgrote deel uit verschillende delen van een aantal soorten bamboe. Daarnaast worden ook wel andere planten gegeten. De voorouders van alle beren zijn aan te merken als echte vleeseters, maar de panda is een planteneter geworden, die echter af en toe nog wel dierlijk materiaal eet.
De panda leeft in het wild vrijwel volledig van bamboeplanten. De verhoute delen aan de basis van de plant zijn veel te hard en bevatten te weinig voedingsstoffen. Deze zijn dan ook ongeschikt als voedsel en worden weggegooid. De groene delen van de plant worden eerst verkleind door ze in porties te bijten en worden vervolgens opgegeten. De panda leeft van verschillende delen van de plant; zowel de stengels, de bladeren als de uitschieters worden gegeten.
De panda is niet het enige voorbeeld van een dier dat oorspronkelijk van andere dieren leefde, maar in de loop der evolutie volledig is overgeschakeld op planten. Voorbeelden van dieren die een dergelijke ontwikkeling hebben ondergaan zijn een aantal landschildpadden (Testudinidae). Dergelijke schildpadden hebben in de loop der miljoenen jaren een langer darmstelsel ontwikkeld, waarbij de vertering efficiënter is geworden. De panda heeft deze gespecialiseerde aanpassingen niet. Het basisplan van het spijsverteringsstelsel is nog grotendeels gebaseerd op dat van een vleesetend roofdier. Wel zijn zowel de slokdarm, de maag en de darmen voorzien van een verharde laag om ze te beschermen tegen splinters die met het voedsel worden meegevoerd.
Het voedsel moet lange tijd worden gekauwd om de voedingsstoffen die hierin zitten te kunnen verteren. Het verteringsproces, waarbij de voedingsstoffen uit het voedsel worden gehaald, is bovendien niet erg efficiënt. De darmen zijn niet gebouwd om plantaardige cellen af te breken zoals bij de typische planteneters voorkomt. Ze zijn in vergelijking met andere plantenetende dieren, zoals de eerder genoemde landschildpadden, relatief erg kort. De panda produceert als gevolg hiervan ook grote hoeveelheden mest, bestaande uit de onverteerde delen van de gegeten planten.[6] Het kost de panda dan ook moeite om genoeg energie binnen te krijgen om de lichaamstemperatuur te handhaven. Omdat panda's in relatief koude gebieden leven, waar het vaak sneeuwt, is een tekort aan voedsel al snel fataal.
De panda leeft in bamboebossen en hoeft daarom niet te zoeken naar voedsel, dit is er in het natuurlijke leefgebied in grote overvloed. Vanwege de grote hoeveelheden die zijn benodigd en het feit dat de planten fijn moeten worden gekauwd, spendeert de panda het grootste deel van zijn tijd aan eten. Gemiddeld besteedt een panda de helft tot driekwart van zijn tijd aan het kauwen van de bamboe.[11]
Bamboe is niet één plantensoort, maar een groep van gras- achtige planten. Van ongeveer 60 soorten is beschreven dat ze door de panda kunnen worden gegeten, maar in de praktijk zijn er ongeveer 35 soorten die daadwerkelijk een belangrijk deel van het menu bepalen.[1] Vooral de soort Bashania fangiana komt veel voor in de bergstreken waar de panda van nature voorkomt. Bamboe vermeerdert zich via de wortels, maar soms vindt een gesynchroniseerde bloei plaatst. De planten bloeien dan allemaal tegelijkertijd en na de bloei sterven de bovengrondse delen massaal af. Dit gebeurde onder andere in 1983 in Nationaal Park Wolong in Sechuang.[12] Ruim 80 procent van alle bovengrondse plantendelen verdween, waardoor de panda's gedwongen werden ook de meer houtige delen van de overgebleven planten te eten. Twee jaar later bleek dat de panda's in dit gebied meer van een andere soort bamboe aten, Fargesia robusta die in meer laaggelegen streken groeit.[12]
De panda leeft, naast bamboe, ook van andere planten zoals gentiaan, lisse, grassen en andere bloeiende planten. Vroeger werd wel gedacht dat het dier zonder bamboe niet kon overleven, maar in gevangenschap kan de beer ook volledig omschakelen naar een dieet van sappige planten.[6] Kleine knaagdieren en vogels en de eieren worden ook gegeten in het wild. Net als andere beren is de panda in staat om vissen uit het water te slaan. Van in gevangenschap gehouden exemplaren is wel bekend dat ze gekookt vlees accepteren.[4]
Panda's maken gebruik van geursignalen om elkaars positie te lokaliseren. Hiervoor worden zowel de urine als de uitwerpselen gebruikt.[6] Ook heeft de panda geurklieren onder de staart welke een stof uitscheiden die dient om het andere geslacht te prikkelen. Mannetjes gebruiken dergelijke geurvlaggen het hele jaar door. Dit dient om mannelijke concurrenten uit het leefgebied te houden. Vrouwtjes verspreiden vooral geurstoffen gedurende de paartijd bij wijze van lokstof. Ze zijn zo makkelijker te vinden door de mannetjes.[6] De geursignalen worden niet lukraak in de omgeving geplaatst, maar op bepaalde bomen die door de panda worden uitgekozen. Hierbij zijn een aantal factoren van belang zoals de afstand van de boom, tot de veelgebruikte looproutes door het bos, de ruwheid van de bast van een boom en de aanwezigheid van mos op de boombast. Ook de diameter van een boom kan een rol spelen bij het afzetten van een geurvlag.[13]
Reuzenpanda's leven het grootste deel van het jaar solitair. Ze maken geen nest en hebben ook niet anderszins een plek waar ze vaak verblijven of zich in terugtrekken. Alleen in de paartijd zoeken ze elkaar op en het zijn dan de mannetjes die op zoek gaan naar een vrouwtje. Als een mannetje een concurrent tegenkomt zal gepoogd worden deze te verjagen. De vrouwtjes worden gelokt door het maken van geluiden. Deze lijken echter niet op het gebrul van andere beren, maar doen denken aan het blaffen van een hond of het blaten van een schaap.[11]
De paartijd duurt enkele weken en hierbij zoeken de mannetjes heel actief naar een vrouwtje. Deze periode loopt van maart tot mei. Het vrouwtje is slechts één tot hooguit drie dagen per jaar vruchtbaar. Dit bemoeilijkt de kansen van een mannetje om voor nageslacht te zorgen. De vrouwtjes hebben gedurende deze periode een opgezwollen cloaca en vertonen rusteloos gedrag. De vrouwtjes worden om de twee tot drie jaar bevrucht. Dat is omdat het vrouwtje haar jong soms tot twee jaar moet opvoeden.
Als een vrouwtje succesvol met een mannetje heeft gepaard, kan het vrouwtje het sperma enige tijd bewaren voor het bij de eicellen wordt gebracht. Deze vertraging van de bevruchting kan oplopen van 1,5 tot 4 maanden. Dit mechanisme komt ook bij andere dieren voor en dient om de vrouwtjes de kans te geven om het nageslacht in de beste omstandigheden geboren te laten worden.
Het vrouwtje is vier tot vijf maanden drachtig, wat relatief kort is voor beren van een dergelijke grootte. De exacte draagtijd loopt uiteen van 112 tot 163 dagen. De jongen komen meestal ter wereld in augustus en september.[5] Als het jong geboren wordt is het volledig hulpeloos; de ogen zijn gesloten en de oren zijn nog niet functioneel waardoor het jong zowel blind als doof is. Het is niet in staat om zonder hulp van de moeder te eten, zich te verplaatsen of zelfs maar de eigen lichaamstemperatuur te handhaven. Soms worden twee jongen geboren en in uitzonderlijke gevallen komen er drie ter wereld.[6] Er wordt meestal maar één jong geboren en als er al meerdere jongen ter wereld komen is er in de regel slechts één die door de moeder wordt uitgekozen en overleeft.
Bij de zoogdieren komt het wel vaker voor dat de jongen bij hun geboorte nog zo sterk onderontwikkeld zijn dat ze totaal niet op de ouderdieren lijken. De jongen van de panda komen echter extreem vroeg ter wereld. Ze zien er bij hun geboorte meer uit als een dikke worm dan een beerachtig dier. Jongen die pas geboren zijn wegen slechts 85 tot 140 gram.[5]
Bij de meeste andere beren zijn de jongen al verder ontwikkeld, maar ze zijn nog wel kaal. De jongen van de panda zijn dat niet, wat een opmerkelijk verschil is. Ze hebben nog geen echte lichaamsbeharing, maar zijn al wel voorzien van een laag donsachtige haartjes. Het jong heeft een relatief lange staart, die naarmate het dier ouder wordt steeds korter wordt. Het jong zal snel naar een van de tepels van de moeder proberen te kruipen waarbij de moeder assisteert. Het jong drinkt veel, dit kan oplopen tot 14 keer per dag. De jonge panda groeit snel en wordt vier keer zo zwaar in een tijdsbestek van tien dagen.[5] Na twee maanden is het jong al 20 keer zo zwaar als het geboortegewicht.[11] Na twee maanden opent het de ogen, na ongeveer vier maanden kan het zich zelfstandig verplaatsen. Na zes maanden weegt het jong ongeveer 12 kilo en na ongeveer elf maanden stopt het jong met melk drinken bij de moeder. Het jong schakelt dan over op het eten van bamboe. Het jong blijft ongeveer anderhalf jaar bij de moeder.[5]
Spel speelt een grote rol in het leven van de jonge panda's. Ze spelen veel met elkaar, waarbij ze over elkaar heen rollen en elkaar zachtjes bijten. Ook de moeder speelt mee met de jonge dieren. Dit doet ze kennelijk niet alleen om de jongen rustig te krijgen, zoals bij andere beren vaak het geval is. Er is meerdere malen waargenomen dat de moeder haar jongen doelbewust wakker maakt om met ze te spelen.[5]
Een panda bereikt na ongeveer zes jaar de volwassenheid, waarna het dier zich kan voortplanten. De vrouwtjes worden iets eerder volwassen dan de mannetjes.[3] De gemiddelde leeftijd die in het wild bereikt wordt is waarschijnlijk zo'n 10 tot 15 jaar, maar de exacte gemiddelde leeftijd in het wild is niet precies bekend. In gevangenschap in dierentuinen worden de dieren veel ouder, gemiddeld 26 jaar.[5] De maximale leeftijd kan echter oplopen tot wel dertig jaar. Een voorbeeld daarvan is Bao Bao (geboortejaar 1978), een mannetjespanda van de Berlijnse dierentuin (Zoologischer Garten Berlin).
De afstamming van de reuzenpanda is lang een hevig omstreden twistpunt geweest. Sommige geleerden meenden dat hij verwant was aan de beren, andere zagen hem als een grote uitvoering van een wasbeerachtige vanwege een vermeende verwantschap met de kleine panda op grond van een gelijkenis in het gebit. Er is ook wel geopperd om op grond van de grootte van de geslachtsorganen de panda in te delen bij de ruimere groep van de kleine beren (Procyonidae), waarbij de kleine panda indertijd ingedeeld werd. Soms werd dit probleem opgelost door een oervorm aan te nemen, een op een kat lijkende voorouder van zowel de panda, als de beren, die ongeveer 40 miljoen jaar geleden geleefd zou hebben en ook de wasberen en de hondachtigen zou hebben voortgebracht.[6] Later is ook wel voorgesteld het vraagstuk te ontlopen door een aparte familie te benoemen voor de reuzenpanda.
Genetisch en serologisch onderzoek sinds de jaren tachtig bewees dat de uiterlijke schijn in dit geval niet bedriegt en de reuzenpanda tot de beren, Ursidae, behoort waarop hij zo sterk gelijkt. De overeenkomsten in tandvorm tussen de reuzenpanda en de kleine panda zijn een geval van convergente evolutie als gevolg van hun gedeelde plantenetende levenswijze en de twee zijn in feite niet nauw verwant. De kleine panda wordt tegenwoordig beschouwd als de enige nog levende vertegenwoordiger van de familie kleine panda's (Ailuridae). De laatste gemeenschappelijke voorouder van de pandabeer en de andere moderne beren leefde een kleine twintig miljoen jaar geleden in het vroege Mioceen. Er is tegenwoordig uit het Mioceen een hele tak aan pandabeerachtigen bekend, de Ailuropodinae. De oudste daaronder is Kretzoiarctos die in Spanje gevonden is en als een aanwijzing gezien wordt dat deze groep zich in Europa ontwikkeld heeft.[14]
Sinds het begin van het Plioceen, ongeveer 5 miljoen jaar geleden, komt zover bekend alleen nog het geslacht Ailuropoda voor, waartoe ook de moderne reuzenpanda behoort. Deze is daarmee de enige levende vertegenwoordiger van de onderfamilie Ailuropodinae. De reuzenpanda is niet de enige soort uit het geslacht Ailuropoda, er zijn ook uitgestorven soorten bekend. De oudste daarvan is de vrij kleine Ailuropoda microta die 2,4 miljoen jaar geleden op het eind van het Plioceen leefde.[15] De pandabeer is in zijn huidige vorm maar weinig veranderd ten opzichte van deze vroege vorm uit China. Deze soort leek in veel opzichten op de moderne panda, vooral door aanpassingen aan het eten van bamboe, maar bleef kleiner tot ongeveer één meter.[6] Uit fossiele vondsten blijkt dat de panda in het Pleistoceen in een aanmerkelijk groter gebied voorkwam dan tegenwoordig het geval is. Fossielen van de soort Ailuropoda baconi zijn bekend uit grotten en karst-vullingen uit zuidelijk China, Myanmar en Vietnam. Deze soort was wat groter dan de huidige reuzenpanda en vormt daarvan de directe voorouder; in feite wordt al het jongste fossiel materiaal bij deze vorm ondergebracht. Een middelgrote tussenvorm tussen A. microta en A. baconi wordt ook wel Ailuropoda wulingshanensis genoemd en kleinere vondsten zijn beschreven als een A. minor; A. fovealis, gebaseerd op een in 1923 beschreven schedel, wordt meestal behandeld als een jonger synoniem van A. baconi. In vroegere literatuur was het gebruikelijk al deze soorten als ondersoorten van Ailuropoda melanoleuca te zien. Er worden wel twee moderne ondersoorten onderscheiden: Ailuropoda melanoleuca melanoleuca en Ailuropoda melanoleuca qinlingensis.
In 2009 werd een grootschalig genoomonderzoek op de reuzenpanda afgerond, vooral met het oog op de vruchtbaarheidsproblemen waarmee de diersoort te kampen lijkt te hebben. Het onderzoek heeft aangetoond dat het genoom van de reuzenpanda tussen de andere bekende genomen het meest gelijkenissen vertoont met dat van de hond. Dit betekent echter niet dat de panda nu als hondachtige moet worden beschouwd. De panda is waarschijnlijk relatief weinig geëvolueerd vergeleken met beren en honden, waardoor hij kenmerken heeft die ook in honden te vinden zijn. Wat wetenschappers het meest verbaasde, is dat de panda geen genen heeft om cellulose af te breken, een stof die veel in bamboe te vinden is. Waarschijnlijk rekent hij voor de afbraak daarvan op bacteriën in het spijsverteringsstelsel.[16][17]
De panda werd in het westen voor het eerst bekend in 1869 door de Franse missionaris Armand David (1826-1900). David kreeg een dierenhuid in handen van een Chinese boer die hij niet kon plaatsen.[4] Hij beschreef de panda vervolgens voor het eerst als een aparte diersoort.
De panda wordt veel gebruikt als mascotte. Het bekendst is de panda als het logo van het World Wide Fund for Nature. Dit heeft verschillende oorzaken; ten eerste de witte kop met zwarte vlekken. De kop is daarnaast veel breder dan die van alle andere beren door de grote schedel, kiezen en kauwspieren. Ook de manier van eten is ongebruikelijk voor roofdieren. De panda gaat hierbij op zijn achterwerk zitten en pakt de bamboestengels met beide poten vast, wat er antropomorf uitziet.
De reuzenpanda speelt een rol in de cultuur, zoals in de folklore. Een Chinees sprookje verhaalt over het ontstaan van de witte en zwarte kleuren van de panda. Panda's hadden toen alleen zwarte poten en een witte kop. Na de dood van een klein meisje wreven de beren de tranen uit hun ogen en omhelsden elkaar, zodat de zwarte kleur van de poten rond de ogen respectievelijk oren werd aangebracht.[5]
De panda is vanwege de afwijkende kleuren en het opmerkelijke gedrag en levensgewoonten populair in dierentuinen. Vanwege de zeldzaamheid zijn er echter lange tijd slechts enige exemplaren in dierentuinen buiten China te zien geweest.
De eerste panda die door westerlingen werd meegebracht was een doodgeschoten exemplaar in de jaren twintig door Theodore en Kermite Roosevelt. In 1934 vertrok Bill Harkness naar China om levende panda's te vangen en mee te nemen naar de Verenigde Staten. Hij werd vergezeld door Tangier Smith, een dierenverzamelaar. Harkness werd echter ziek en zijn vrouw Ruth Harkness reisde naar China, waar haar man reeds bleek te zijn overleden aan een tropische ziekte. Ruth Harkness persisteerde erin om zijn taak te volbrengen: het vangen en meenemen van een babypanda. Ruth was echter een modeontwerpster en een echte socialite, ze was niet gewend om in onherbergzaam gebied te werken. Ze kon niet met wapens omgaan en gruwde ervan een panda neer te schieten.[18] Ze kreeg hulp van een zekere Jack Young, die eerder al de Roosevelts had geholpen, en zijn vrouw Su-lin. Toen Ruth uiteindelijk een zeer jong mannetje vond, kennelijk in de steek gelaten door zijn moeder, nam zij het dier mee en noemde het jong naar Su-lin.
Ruth Harkness beschouwde de panda als haar kind en nam de panda mee naar feestjes in haar woonplaats New York. Hoewel ze vaak is afgeschilderd als onkundig heeft ze er wel voor gezorgd dat de panda in leven bleef.[18] Ze liet de temperatuur van haar woning verlagen tot enkele graden boven het vriespunt, omdat panda's ook bij lagere temperaturen leven. De meeste panda's die in de verschillende expedities levend werden gevangen overleefden slechts enkele weken. Uiteindelijk schonk Ruth Harkness de panda aan de dierentuin van Chicago. De dierentuin zocht vervolgens naar een partner voor de panda en in 1938 werd Mei-mei geïntroduceerd.[4] Aan het eind van de jaren veertig van de twintigste eeuw waren er zes panda's te bezichtigen in dierentuinen in de Verenigde Staten.[18]
In de dierentuin van Londen werd een groepje panda's geselecteerd met als doel nageslacht te produceren. Er werd een zeven maanden oud vrouwtje samen met twee mannetjes geplaatst. Het vrouwtje heette Ming en ze werd vergezeld door de mannetjes Tang en Sung.[4] De mannetjes stierven echter jong. Het vrouwtje bleef daardoor alleen over voor ze kon worden bevrucht. Ming zelf werd niet ouder dan zeven jaar. De Chinese overheid schonk in 1946 een mannetje aan de London Zoo, maar deze stierf al in 1950. Eind jaren zestig waren er zestien panda's te bezichtigen in dierentuinen in China. Daarnaast was er An-An in de dierentuin van de Russische stad Moskou en een exemplaar genaamd Chi-chi in de dierentuin van Londen. Deze panda had, toen zij werd verkocht aan de dierentuin, al een aanzienlijke reis in Europa als kermisattractie achter de rug.[4]
Het in gevangenschap houden van een panda is voor een dierentuin een dure aangelegenheid. De panda is een publiekstrekker voor een dierentuin, die vooral de eerste tijd, veel bezoekers aantrekt. De bezoekersaantallen vlakken na verloop van tijd wat af, maar de hoge kosten voor het onderhoud blijven. Het houden van een reuzenpanda is ongeveer vijf keer zo duur als het houden van een olifant.[19] De panda heeft grote hoeveelheden bamboe nodig wat behoorlijk kostbaar is. De Zoo Atlanta heeft zes mensen in dienst die vrijwel het gehele jaar door langs particulieren rijden die bamboe kweken in hun tuin voor de panda.
Een ander groot kostenaspect is de huur van de panda. Panda's worden door de Chinese overheid gezien als staatseigendom. Een dierentuin die panda's in gevangenschap wil houden, moet de Chinese regering daarom huur betalen. De eerder genoemde Zoo Atlanta betaalt ongeveer twee miljoen dollar per jaar om de dieren te mogen verzorgen.[19] De Chinese wet stelt daarnaast dat alle in het buitenland geboren nakomelingen van de reuzenpanda Chinees staatseigendom zijn.
Buiten China zelf is de reuzenpanda een zeldzaamheid in dierentuinen. Wereldwijd zijn er anno 2015, buiten China, slechts zestien dierentuinen met reuzenpanda's. De meeste reuzenpanda's die buiten China leven zijn eigendom van de Chinese overheid en worden voor een periode van ongeveer tien jaar aan dierentuinen uitgeleend. Bijna alle dieren in gevangenschap nemen deel aan één internationaal gecoördineerd fokprogramma. Binnen dit programma zijn er in de afgelopen jaren, buiten China, reuzenpanda's geboren in Tiergarten Schönbrunn (2007, 2010 en 2013), de San Diego Zoo (2007 en 2009), de dierentuin van Atlanta (2006, 2008 en 2010), de Zoo Aquarium Madrid (2010) en in het Belgische park Pairi Daiza in Cambron-Casteau (2016).
Sinds 2003 kunnen in de Tiergarten Schönbrunn in Wenen de panda's Yang Yang en Long Hui bezichtigd worden. Hun eerste zoon Fu Long werd geboren op 23 augustus 2007 en verhuisde in november 2009 naar China. Een andere panda werd die dag doodgeboren. Precies drie jaar later, op 23 augustus 2010, bracht Yang Yang zoon Fu Fu ter wereld. Hij verhuisde naar China op 8 november 2012. Nog eens drie jaar later, op 14 augustus 2013, schonk ze het leven aan Fu Bao. In Europa zijn verder panda's te bezichtigen in Zoo Aquarium Madrid (sinds 2007), waar uit Bing Xing en Hua Zuiba in 2010 de tweeling Po en De De geboren werd, in Edinburgh Zoo (sinds 2011), in Zoo Parc de Beauval in Saint-Aignan (sinds 2012), en in Pairi Daiza, Cambron-Casteau (waar Hao Hao en Xing Hui verblijven sinds 2014 en een eerste jong kregen begin juni 2016). In Noord-Amerika leven zeventien reuzenpanda's verspreid over het Smithsonian National Zoological Park in Washington D.C., de San Diego Zoo, de Memphis Zoo en de Atlanta Zoo in de Verenigde Staten en de Chapultepec Zoo in Mexico-Stad. In Australië zijn sinds 2009 twee reuzenpanda's te zien in de Adelaide Zoo. In Japan leven er enkele, waaronder twee in het Uenopark te Tokio.
Safaripark Beekse Bergen in Hilvarenbeek had in 1987 de Nederlandse primeur met twee reuzenpanda's. Ze verbleven er een half jaar.[20] Op 12 april 2017 arriveerden twee Chinese reuzenpanda’s, een mannetje en een vrouwtje, in Ouwehands Dierenpark, Rhenen. Zij zullen daar maximaal 15 jaar verblijven. Men hoopt dat ze zich voortplanten.
De panda had enkele duizenden jaren geleden een veel groter verspreidingsgebied, wat blijkt uit fossiele en subfossiele resten. Uit oude Chinese geschriften blijkt dat de panda in vroeger tijden niet algemeen voorkwam. In de klassieke Chinese kunst zijn vele dieren afgebeeld, maar de panda is hierop nooit te zien. Het areaal strekte zich westelijk uit tot in delen van Thailand en Myanmar. Noordelijk kwam de panda bijna tot Peking voor.[1] In deze tijd was de panda in feite een laaglandbewoner, met enkele populaties in bergstreken. Het relatief kleine verspreidingsgebied van de huidige populaties is niet aan recentelijk menselijke activiteiten te danken. Al sinds duizenden jaren maakt de mens bodem van laaglanden geschikt voor de landbouw. Hiervoor moeten bossen worden gekapt. De bamboeplanten waarvan de panda exclusief leeft, verdwijnen met het bos. Bamboe is een typische schaduwplant, die zonder bovenliggend bladerdek, moeilijker groeit. Hierdoor werden de dieren gedwongen om het hogerop te zoeken in onherbergzame berggebieden die ongeschikt zijn als landbouwgebied.[1]
Tot ongeveer 1850 kwam de beer ook voor in het oosten van de provincie Sichuan en verder in de Chinese provincies Hunan en Hubei. In deze tijd werd er nog op de beer gejaagd, ook waren er nog geen beschermende maatregelen van kracht. Hierdoor werden landbouwgebieden gecreëerd langs rivieren die het verspreidingsgebied doorkruisen en werd het areaal versnipperd. Tegenwoordig wordt het verspreidingsgebied van de reuzenpanda verdeeld in zes verschillende bergstreken.[1]
De reuzenpanda werd tot 2016 beschouwd als een bedreigde diersoort op de Rode Lijst van de IUCN. Veel van zijn leefgebied is verloren gegaan en zijn dieet is beperkt, waardoor hij niet op ander voedsel kan omschakelen als de omstandigheden tegen zitten. Net als andere met uitsterven bedreigde dieren wordt de panda in dierentuinen gefokt, maar de resultaten vallen tegen omdat de beer zich in gevangenschap slechts moeitzaam voortplant.
Lang was niet duidelijk hoeveel panda's er precies in het wild voorkwamen. Begin 2015 werd hun minimumaantal volgens de National Giant Panda Survey op 1.864 geschat, een stijging van bijna 17% ten opzichte van resultaten tien jaar eerder.[21] Per populatie zijn waarschijnlijk niet meer dan 250 volwassen exemplaren aanwezig.[1] Bij het uitvoeren van tellingen van zeldzame dieren worden vaak niet de dieren zelf geteld, maar de sporen die ze achterlaten. In het geval van panda's zijn dat hun uitwerpselen.[3] Als het verspreidingsgebied anno 2015 wordt omcirkeld, is de oppervlakte ongeveer 30.000 kilometer, maar aangezien de verschillende populaties sterk versnipperd zijn en ver van elkaar af liggen wordt het ware verspreidingsgebied geschat op minder dan 6000 vierkante kilometer.[5]
Tussen 2008 en 2016 werden de aantallen nauwkeuriger geschat en bleek dat de regering van China voldoende beschermingsmaatregelen heeft genomen en weet te handhaven zodat de populatieaantallen weer stijgen. Daarom heeft het dier sinds 2016 niet meer de status bedreigd, maar de status kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Soms worden panda's uit hun natuurlijke leefgebied gehaald voor onderzoek. De mensen die het dier naar de kooi begeleiden zijn dan vaak in een panda-pak gekleed om de dieren niet af te schrikken. Bij het transport wordt een kooi aan de buitenzijde bekleed met bamboe zodat de dieren geen mensen zien.[22]
Dierentuinen proberen hun bewoners niet alleen op hun gemak te laten voelen zodat ze in leven blijven, maar het doel is vooral om de dieren zich voort te laten planten. Dit is de bevestiging dat een dier zich niet alleen kan handhaven in gevangenschap, maar ook zijn natuurlijke gedrag kan vertonen. Bij de panda's is dit op enkele uitzonderingen na nog nooit gelukt. Dit heeft verschillende redenen gehad, zoals een te groot leeftijdsverschil, geen interesse in seksueel gedrag of het vroegtijdig sterven van een dier. De panda is een van de meest gewilde dieren in een dierentuin, meestal met als doel het nageslacht te laten produceren. De geboorte van een jonge panda komt vaak internationaal in de media.
In dierentuinen over de gehele wereld worden pogingen gedaan reuzenpanda's te fokken. Ze planten zich echter, zowel in het wild als in dierentuinen, maar zeer zelden voort. Vanwege de lage aantallen panda's in het wild zijn veel fokprogramma's erop gericht om de jonge panda's uit te zetten in reservaten. In 2005 werd in de dierentuin van Washington een reuzenpanda geboren. De moeder was kunstmatig bevrucht. De jonge panda zal na één of twee jaar naar een reservaat in China worden gebracht.
Wat de voortplantingskansen reduceert is de korte vruchtbaarheidsperiode van de vrouwtjes. Deze zijn slechts eenmaal per jaar gedurende 12 uur ontvankelijk. Een vrouwtje is kieskeurig en van in gevangenschap opgroeiende vrouwtjes is bekend dat ze het mannetje ook tijdens de vruchtbare periode vaak afweren. Het fokken van panda's wordt moeilijk gemaakt door de aard van de panda. De mannetjes hebben in gevangenschap een zwak libido. Een theorie van het lage libido van de panda in gevangenschap is het feit dat ze geen geurvlaggen uitzetten. Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat dergelijke geurstoffen een effect hebben op de seksuele activiteit van de panda.[5]
Er zijn al veel methoden uitgeprobeerd om de mannetjes paarlustiger te krijgen. Omdat veel mannetjespanda's nauwelijks in voortplanten geïnteresseerd zijn is er zelfs pandaporno gemaakt om de dieren te prikkelen en visueel te informeren[7][23]. De mannetjes krijgen in gevangenschap daarnaast een training met voedsel op lange stokken. Doordat ze hierbij rechtop moeten staan worden de achterpootspieren getraind zodat ze gemakkelijker kunnen paren.[24]
Wanneer een vrouwtje zwanger is en de zwangerschap duurt erg lang kan er ook sprake zijn van een uitgestelde zwangerschap. Hierbij wordt het sperma een tijdje opgeslagen voor de eicellen worden bevrucht. Een zwangerschap is door uitwendig onderzoek niet waar te nemen. Wanneer een jong wordt geboren dan is dat erg kwetsbaar. Er worden geregeld tweelingen geboren, maar daarvan overleeft slechts een van de twee jongen, omdat het vrouwtje maar één jong kan grootbrengen. Het jong moet meer dan een jaar bij de moeder blijven en dat betekent dat de reproductiesnelheid zeer gering is.
Omdat alle panda's in gevangenschap van drie mannetjes afstammen is inteelt een potentieel probleem. Daarmee wordt in het fokprogramma dan ook rekening gehouden. Men heeft in China nu een spermabank opgezet met een grote voorraad vruchtbaar pandazaad. Op 23 augustus 2007 werd in Tiergarten Schönbrunn in Wenen de mannetjespanda Fu Long geboren. Dit was de eerste in Europa geboren reuzenpanda sinds 1982. Toen kwam in Zoo Aquarium Madrid een kunstmatig verwekte reuzenpanda ter wereld. Fu Long is daarentegen op volstrekt natuurlijke wijze verwekt. In november 2009 is Fu Long naar China overgebracht om daar te gaan deelnemen aan een fokprogramma in het wild. In Chengdu, China, is een onderzoeks- en fokcentrum voor reuzenpanda's en kleine panda's.
Beluister
(info)De reuzenpanda, ook wel panda, pandabeer of bamboebeer (Ailuropoda melanoleuca) is een zoogdier dat behoort tot de beren (Ursidae).
De reuzenpanda is een bekend dier vanwege de iconische status als bedreigde diersoort. De panda wordt onder andere als logo gebruikt door het World Wide Fund for Nature. Door de opvallende lichaamstekening en de bolle vorm van hun gezicht in combinatie met de 'grote' zwarte ogen worden panda's beschouwd als aandoenlijk en aaibaar. De manier waarop de dieren eten, zittend op het achterwerk, doet enigszins menselijk aan. Daarnaast is de neiging tot spelen aanleiding voor de populariteit onder het grote publiek. De reuzenpanda is ondanks het aandoenlijke uiterlijk niet ongevaarlijk voor de mens en kan zich als het moet fel verdedigen.
De panda komt voor in delen van Azië en leeft endemisch in China. Het is een bewoner van berggebieden op enige hoogte boven zeeniveau. De panda is een bedreigde diersoort, omdat het verspreidingsgebied door toedoen van de mens steeds kleiner is geworden. Oorspronkelijk was het meer een bewoner van laaggelegen gebieden, maar door de ontginning als landbouwgrond zijn deze ongeschikt geworden als leefgebied. In het wild leven tussen de 1000 en 2000 panda's. Ze hebben een versnipperd verspreidingsgebied, wat betekent dat er ver uit elkaar gelegen populaties zijn.
De panda is een roofdier dat zich heeft gespecialiseerd in het eten van planten. De beer leeft vrijwel uitsluitend van bamboe, wat in grote hoeveelheden voorkomt in het natuurlijke leefgebied. Af en toe worden ook wel andere planten of kleine dieren gegeten. De panda wordt in verschillende dierentuinen gehouden, vaak met als doel om nageslacht te produceren. De panda staat echter bekend als niet erg gewillig als het de voortplanting in gevangenschap betreft.
Panda (Ailuropoda melanoleuca) er ein planteetande art i bjørnefamilien, kjend for den særeigne utsjånaden sin og statusen som ein truga art og eit symbol på naturvern. Pandaen lever berre vilt i Kina, der han er totalfreda og rekna som ein nasjonalheilagdom. På kinesisk er pandaen kjend som daxiongmao, 'stor bjørnekatt'. Det vitskaplege namnet Ailuropoda melanoleuca betyr svart og kvitt kattefotdyr og viser til dei katteliknande labbane til bjørnen.
Bjørnen er kjenneteikna av det klart teikna svarte og kvite (eller brune og gulbrune) mønsteret i pelsen. Sjølve pelsen er tjukk og grov og består av eit ytre hårlag og ei tett og isolerande underull.
Ein vaksen panda kan bli rundt 150-180 cm lang med ei skulderhøgd på rundt 76 cm i gjennomsnitt. Dei veg om lag 80-125 kg, hannen veg normalt 10-20 % meir enn binna. Han har eit stort og massivt hovud og ein tettvaksen kraftig kropp, som ender opp i ein halestubb på ca. 12-13 cm. Øyra er avrunda og står opp, og er ca. 9-10 cm lange. Pandaen har kraftige kjevar og store tenner, der molarane, som er 4-6 gonger større enn hos menneske, er spesielt godt utvikla for å gomla på planteføda til bjørnen.
Pandaen har også ein særs uvanleg labb, ein ekstra «tommel» i tillegg til dei fem tærne. Den tommelliknande utveksten er ein handleddsknokkel (sesamiodbeinet) som har utvikla seg til eit rørleg lem som gjer at pandaen lett kan handtera bambus og lauv.
Dyret har ein diagonal gangart på linje med andre bjørnar, men er mindre grasiøs i rørslene. Når han går peiker tærne innover og hovudet blir halde under skulderhøyde. Pandabjørnen kan ikkje gå oppreist på bakbeina, slik andre bjørnar gjerne kan, sjølv om han er solegjengar. Om han blir skremt vil han slå over i sakte galopp for å flykta, men springande pandaer vil ofte falla og rulla nedover dei bratte skråningane som finst i område der dei gjerne held til.
Pandabjørnen er dagaktiv og har ikkje vintersøvn, men trekk ned i lågare strøk når vinteren nærmar seg. Han bygger ikkje eit fast hi, men finn ly i eit tre eller ei hole. Pandaen held normalt til på bakken, men er også ein god klatrar og grei symjar. Luktesansen er den viktigaste og best utvikla sansen til pandaen, og blir nytta til å finna mat og til å kommunisera med.
Kjempepanda lever som regel åleine utan direkte kontakt med andre bjørnar. På den andre sida overlappar ofte revira til pandaer kvarandre, slik at det er truleg at nabopandaer kjenner til kvarandre, om dei ikkje har fysisk kontakt. I fangenskap kan fleire pandaer leva tett saman på eit lite område, men vil normalt ikkje sosialisera gjennom fysisk kontakt. I staden sit dei kvar for seg og et bambusskot eller gjer noko anna. I paringstida kan pandaene halda saman i større gruppe, typisk ei binne og fleire hannar.
Pandabjørn held berre til i område der det veks tett bambusskog, i høgder mellom 1 200- .400 moh. Desse fjellskogane blir gjerne kalla tåkeskog og ligg i det sentrale Kina, i delar av provinsane Sichuan, Gansu og Shaanxi, der dei dekker ei flatevidd på rundt 29 500 km². Sjølve habitatet der pandaen lever er derimot avgrensa til ca. 5 900 km² og er delt opp i omkring 20 isolerte soner. Avskoging, beiting og oppdyrking har gjort leveområda stadig mindre. Dei kinesiske styresmaktene har sett i gang fleire tiltak for å redda pandaen i det naturlege miljøet sitt.
I dag (2004) reknar ein med at det lever rundt 1 600[1] ville pandaer i Kina, omkring 40 % meir enn det ein tidlegare hadde rekna med. Dette blei avdekt av ei kinesisk fireårig studie.
Pandaen lever åleine i eit lauseleg revirsystem, der fleire hannar kan dekka reviret til ei binne. Binna har brunst ein gong årleg, i ein periode på 2-3 dagar mellom mars og mai. Ho gjev beskjed om dette ved å laga fleire lydar og gjennom sterke luktmarkeringar. To til fem hannar tevlar om å få para seg med binna, der hannen med den høgaste rangen når fram. For at det skal bli valpar må også hannen vera i brunst, noko som ikkje alltid er tilfellet. Dette er ein viktig grunn til den låge reproduksjonsraten til pandaene.
Binna går drektig i 97-181 dagar, med ei gjennomsnittleg tid på rundt 135 dagar. Pandabjørnar kan utsetja graviditeten (embryonisk diapause), normalt med ca. 1,5-4 månader. Binna føder som regel ein eller to ungar, men om ho får to vil ho ofte forlata ein av dei etter fødselen for betre å kunna ta seg av den andre.
Ungane veg normalt 85-140 gram ved fødselen og er blinde og hjelpelause dei første vekene, då dei gjerne diar opptil 14 gonger i døgnet. Eit måltid kan vara i opp mot ein halvtime. Ulikt andre nyfødde bjørneungar er pandaungane dekte av eit tynt pelslag. Auga opnar seg vanlegvis når dei er rundt tre veker gamle, og dei tek til å bevega seg rundt når dei er rundt 3-4 månader. Ungen blir gjerne avvant når han er rundt 46 veker, men forlet ikkje mora før han er rundt 18 månader gammal.
Kjempepandaer blir kjønnsmodne mellom 4- og 8-årsalderen. Dei kan bli opp mot 30 år gamle i fangenskap, men me veit lite om levealderen i vill tilstand.
Sjølv om han er eit rovdyr et pandaen hovudsakleg plantekost. Opptil 99 % av kosthaldet kan vera friske bambusskot, som det finst 25-30 artar av som pandaen kan eta. Han et også knollar av iris og krokus, og ved nokre høve også sopp, friske skot frå ulike slyngplantar, risgras, egg, insekt, pipehare, fisk og smågnagarar. Dette gjev eit verdifullt proteintilskot i eit ellers einsidig kosthald. I fangenskap et pandabjørnar også frukt. Alt i alt tek pandaen normalt til seg rundt 9-18 kg føde dagleg, og bruker gjerne 10-16 timar med å eta kvart døgn. Sidan fordøyingssystemet til pandaen framleis er det til eit rovdyr, blir 87-88 % av dette ufordøygd.
Det meste av væska panadaen treng får han i seg gjennom bambusskot, som i snitt inneheld rundt 50 % vatn, opp mot 90 % i nye skot. Pandaen treng også tilskot av reint vatn, og vil derfor søka mot elvar og bekkefar for å drikka når han treng det, som regel ein gong til dagen.
Alle rovdyr stammar frå ei gruppe rovdyrliknande pattedyr me kallar miacidar, som oppstod for rundt 48 millionar år sidan. Forskarar meiner at kjempepandaen kan ha oppstått for 18-22 millionar år sidan, som den eldste av våre nålevande bjørneartar, truleg frå ein primitiv pandabjørn kjent under det vitskaplege namnet Ailuropoda microta.
Pandabjørnen høyrer til ein egen underfamilie i bjørnefamilien (Ursidae), som består av Ursinae, underfamilien til alle nålevande bjørneartar bortsett frå pandaen, og Ailurinae, der Ailuropoda er einaste slekt og kjempepanda den einaste nålevande arten.
Kjempepanda har mange trekk til felles med raud panda: Same type habitat, eit liknande bambuskosthald bambus og den falske tommelen som gjer at dei kan eta bambus. Det var lenge strid om kor nært i slekt desse to pandatypane var, men dei nyaste DNA-studia viste at forfedrane deira skilte lag for lenge sidan, og at raud panda ikkje høyrer til bjørnefamilien medan kjempepanda gjer det. Den næraste nolevande slektningen til kjempepanda er den søramerikanske brillebjørnen.
Det er skildra to underartar av kjempepanda, med bakgrunn i forskjellar i kraniumstorleik, fargar og arvemateriale.
Sichuan-panda (Ailuropoda melanoleuca melanoleuca) er den best bevarte populasjonen av kjempepandaer, og kanskje den folk flest tenker på når ein snakkar om panda. Denne underarten er typisk skarpt svart og kvit i fargane. Han finst først og fremst i Sichuan-provinsen og dei sørlege delane av Gansu-provinsen.
Shaanxi-panda (Ailuropoda melanoleuca qinlingensis) lever avgrensa til Qinlingfjella i Shaanxi-provinsen og finst i høgder mellom 1 300 og 3 000 moh. Denne typen er mørkebrun og lysebrun i fargane. Han er generelt mindre enn sichuanpandaen og har eit mindre kranium, men har større molarar i kjeven.
Dei eldste nedteikningane om pandaen kjem frå frå Zhou-dynastiet (1027-771 f.Kr.), der dyret pixiu blir skildra som «uovervinneleg og like sterk som ein tiger». Diktsamlinga Shijin frå om lag same tida har ei liknande skildring.
Pandabjørnen var seinare svært skatta i Kina. Keisarmora til Wen av Han blei gravlagd saman med ein pandaskalle. Keisar Taizong av Tang skal ha gjeve to pandar og eit pandaskinn til Japan som eit teikn på vennskap. I moderne tid har Folkerepublikken Kina nytta eit såkalla «panda-diplomati» for å mjuka opp sambandet til andre land. Kommuniststaten knytte kontakt internasjonalt gjennom å gje pandaer i gåve. Frå 1958 til 1982 blei 23 pandaer delte ut til ulike land. Størst omtale fekk eit pandapar som formann Mao overrekte president Nixon då denne vitja Kina i 1972, som den første USA-amerikanske presidenten. Etter 1984 blei pandaene ikkje lenger gjevne, men lånte ut i tiårsperiodar, med høge avgifter og krav om at dei ungane pandaene måtte føda skulle høyra til Kina. I 2005 tilbaud Kina Taiwan eit pandapar med namna Tuan-Tuan og Yuan-Yuan, som samla tyder 'sameining'. Gåva blei lenge avslått, og pandaene er framleis i Kina.[2]
Kjempepandaen er i dag ein svært utryddingstruga art. Han har sterk symbolverdi, og er nytta i logoen til naturvernsorganisasjonen WWF. Pandaen er ein megafauna-art som har utsjånaden med seg, der dei store augeflekkane og den avrunda, godslege kroppsforma gjeven av den tjukke pelsen gjer han til eit søtt og elska dyr. Samstundes blir pandaen sett på som svært lite trugande der han sit og gomlar bambus. At pandaen også jakter litt, og kan gå til åtak på menneske om han kjenner seg truga, er mindre kjent.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Panda Panda (Ailuropoda melanoleuca) er ein planteetande art i bjørnefamilien, kjend for den særeigne utsjånaden sin og statusen som ein truga art og eit symbol på naturvern. Pandaen lever berre vilt i Kina, der han er totalfreda og rekna som ein nasjonalheilagdom. På kinesisk er pandaen kjend som daxiongmao, 'stor bjørnekatt'. Det vitskaplege namnet Ailuropoda melanoleuca betyr svart og kvitt kattefotdyr og viser til dei katteliknande labbane til bjørnen.
Panda (Ailuropoda melanoleuca), kalles også pandabjørn og kjempepanda, og er en bjørn som utelukkende lever i Kina, der den er totalfredet og av mange regnes som en nasjonalhelligdom. Pandaen er også et viktig symbol for naturvernere verden rundt, og inngår som sådan i logoen til Worldwide Fund for Nature. Dyret er blitt gitt mange navn opp gjennom kinesisk historie; i dag er 大熊貓 (Dà xióngmāo, «Stor bjørnekatt») det vanligste kinesiske navnet. Det vitenskapelige navnet Ailuropoda melanoleuca betyr sort og hvitt kattefotdyr og henleder til de kattelignende labbene denne bjørnen har. Pandabjørnen er kjærlig og beskyttende rundt sin familie. De er en god del sterkere enn de ser ut, og på grunn av sine skarpe store tenner (se lenger ned) kan de gjøre stor skade om de blir aggressive.
Pandabjørnen er endemisk for fjellskogene i Folkerepublikken Kina og finnes utelukkende der det vokser tett bambusskog, i høyder mellom 1 200-3 400 moh. Disse fjellskogene kalles gjerne tåkeskoger og ligger i det sentrale Kina, i et område som omfatter omkring 29 500 km² og der deler av provinsene Sichuan, Gansu og Shaanxi inngår.
Arealet der pandaen lever begrenser seg til ca. 5 900 km² og er delt opp i omkring 20 isolerte soner, som sterkt begrenser dyras muligheter. Området har dessuten vært under sterkt press og har mistet størrelse, som følge av avskoging, beiting og oppdyrking til landbruksarealer. Kinesiske myndigheter har imidlertid gjort flere drastiske tiltak for å redde pandaen i sitt naturlige habitat.
Alle rovpattedyr nedstammer fra såkalte miacider, en gruppe rovpattedyrlignende pattedyr som oppsto for omkring 48 millioner år siden. Forskerne mener at kjempepandaen er den eldste av våre nålevende bjørnearter og kan ha oppstått for omkring 18-22 millioner år siden, trolig fra en for lengst utdødd primitiv pandabjørn kjent under det vitenskapelige navnet Ailuropoda microta. Pandabjørnen tilhører en egen underfamilie i bjørnefamilien (Ursidae), som består av Ailurinae, der Ailuropoda er eneste slekt og kjempepanda eneste nålevende art, og Ursinae, underfamilien alle andre nålevende bjørnearter befinner seg i.
Det er beskrevet to underarter av pandabjørn, med bakgrunn i forskjeller i kraniets størrelse, farger og genetiske forskjeller.[2]
Systematikk:[3]
Det første man kjenner til om kjempepandaen fra skriftlige kilder stammer fra Zhou-dynastiets tid (1027-771 f.Kr.), der den under det alternative navnet pixiu blir beskrevet som «uovervinnelig og like sterk som en tiger». En lignende beskrivelse finner man også i diktsamlingen Shijing, som også skriver seg fra den kinesiske oldtid.
Vitenskapelig ble kjempepanda først beskrevet i 1869, av den franske misjonæren Père Armand David. Han mottok en pels av dyret fra en jeger den 11. mars 1869.[4] Men den første vestlige forskeren som kunne studere en levende kjempepanda var den tyske zoologen Hugo Weigold, som kjøpte en pandaunge i 1916.[trenger referanse]
Dyret er i dag en meget utryddingstruet art og har sterk symbolverdi, som bl.a. benyttes av WWF. Den ble også aktivt benyttet av kineserne for å myke opp forbindelsen med vesten på 1970-tallet.
Det mest karakteristiske med pandabjørnen er den sorte og hvite (brune og gulbrune) pelsen, som er tykk og grov. Den gir bjørnen et godslig uttrykk. Pelsen består av et ytre hårlag og en tett og isolerende underull. En voksen panda kan imidlertid bli omkring 150-180 cm lang og veie ca. 80-125 kg. Hannen veier normalt 10-20% mer enn binna. Pandaen har også en høyst uvanlig labb som også har gitt den det vitenskapelige navnet. Labben har en tommelfingerlignende utvekst og fem tær. Den «ekstra» tommelfingeren er fleksibel og i virkeligheten en modifisert håndleddsknokkel (sesamiodbeinet). Tommelen gjør pandaen i stand til å håndtere bambus og løv med stor fleksibilitet. Også rød panda har denne spesielle falske tommelen.
Sichuanpanda (Ailuropoda melanoleuca melanoleuca) er den best bevarte populasjonen av kjempepandaer, og kanskje den folk flest tenker på når man snakker om pandabjørner. Denne underarten finnes først og fremst i Sichuanprovinsen og de søndre delene av Gansuprovinsen. Den er typisk skarpt sort og hvit i fargene.
Shaanxipanda (Ailuropoda melanoleuca qinlingensis) lever avgrenset til Qinlingfjellene i Shaanxiprovinsen og finnes i høyder mellom 1 300 og 3 000 moh. Den er snarere mørk brun og lys brun i fargene og er generelt mindre. Den har også et mindre kranium, men større jeksler i kjeven.
Pandabjørnen kan ikke gå oppreist på bakbeina, slik andre bjørner gjerne kan, selv om den er sålegjenger. Den har et stort og massivt hode og en tettvokst kraftig kropp, som ender opp i en halestubb på ca. 12-13 cm. Runde stående ører på ca. 9-10 cm. Kraftige kjever og store tenner, der jekslene, som er 4-6 ganger større enn hos mennesker, er spesielt godt utviklet med tanke på den planteføden denne bjørnen helst spiser. Skulderhøyden er i gjennomsnitt ca. 76 cm.
Pandaen har en diagonal gangart på linje med andre bjørner, men den er mindre grasiøs i sine bevegelser. Når den går peker tærne innover og hodet holdes under skulderhøyde. Om den skremmes vil den slå over i sakte galopp for å slippe unna farer, men pandaer som galopperer eller løper fort vil ofte falle og rulle nedover de bratte skråningene der disse dyra normalt ferdes.
Kjempepandaer er ensomme dyr atferdsmessig, som for det meste unngår direkte kontakt med andre pandabjørner utenom parringstiden. En ny studie viser imidlertid at revirene ofte overlapper hverandre, og man tenker seg derfor at pandabjørnen kanskje ikke lever like isolert som man hittil har trodd. Forskerne antyder at de forskjellige bjørnene trolig kjenner sine naboer, både gjennom visuell kontakt, luktmarkeringer og kanskje også en og annen nærkontakt, om enn kanskje ikke fysisk kontakt.
Dette støttes forsåvidt også av de observasjoner som er gjort av dyr som lever i fangenskap. Der kan flere pandabjørner leve tett sammen på et lite område, men de vil normalt ikke sosialisere gjennom fysisk kontakt. I stedet setter de seg gjerne ned hver for seg og spiser på sine bambusskudd eller holder på med noe annet. I parringstiden er det observert at pandabjørner kommer sammen i større grupper, som gjerne består av ei binne og flere hanner.
Pandabjørnen er dagaktiv og har ikke vintersøvn, men trekker ned i lavere strøk når vinteren nærmer seg. Den vil ikke bygge et permanet hi, men ta tilflukt i et tre eller ei hule i nærheten. Pandaen er normalt terrestrial, men den er en god klatrer og også en habil svømmer.
I 2004 regner man med at det levde omkring 1.600[5][6] ville pandaer i Kina, noe som er omkring 40% flere enn tidligere antatt. Dette ble nylig avdekket av kinesiske myndigheter, etter en fire år lang studie.
Kjempepandaen kan bli opp mot 30 år gamle i fangenskap, men man vet lite om levealderen i vill tilstand. Denne bjørnen lever i ensomhet (den er solitær) i et løselig revirsystem, der flere hanner kan dekke en binnes revir og konkurrere om å få tilgang til henne i paringstiden.
Når brunsttiden nærmer seg vil binna øke intensiteten i sine markeringer og også bli mer vokal i sin uttrykksform, slik at hannene i nærheten skal skjønne at tiden nærmer seg. Parringstiden er normalt i tidsrommet mars-mai. I brunsten er binna normalt mindre aktiv, men gjerne humørsyk. For at det skal bli valper må binnas løpetid falle sammen med hannens brunsttid, noe som ikke alltid skjer. Binna vil som regel også bare stå i ca. 1-3 dager, noe som gjør reproduksjonen enda vanskeligere. Dette er en viktig årsak til den lave reproduksjonstakten hos pandabjørner.
Drektighetstiden varierer fra 97-181 dager, men er i gjennomsnitt ca. 135 dager. Også pandabjørner kan utsette graviditeten (embryonisk diapause), normalt med ca. 1,5-4 måneder. Binna føder som regel 1-2 unger.[7] Ungen(e) veier normalt 85-140 gram ved fødselen og er blinde og hjelpeløse de første ukene, da de gjerne dier opptil 14 ganger i døgnet. Et måtid kan vare i opp mot 30 minutter. Ulikt andre nyfødte bjørnunger er gjerne pandaungene dekket av et tynt lag med pels. Øynene åpner seg vanligvis når den er omkring 3 uker gamle, og de begynner å bevege seg rundt når de er omkring 3-4 måneder. Ungene avvennes gjerne når de er omkring 46 uker, men de vil ikke forlate mora før de er omkring 18 måneder.
Selv om den er et rovpattedyr spiser pandaen mest planteføde. Friske bambusskudd, som det finnes 25-30 arter av som pandaen spiser, kan utgjøre opp mot 99% av kostholdet, men den spiser også knoller av iris og krokus, og av og til også sopp, friske skudd fra ulike slyngplanter, risgress, egg, insekter, pipehare, fisk og smågnagere. Dette gir et verdifullt proteintilskudd i et ellers ensidig kosthold. I fangenskap spiser også pandabjørner frukt. Alt i alt spiser pandaen normalt omkring 9-18 kg føde hver dag, og den tilbringer gjerne 10-16 timer i døgnet med å spise. Vegetabilsk føde er imidlertid ikke lett å fordøye for et rovpattedyr, så 87-88% av det forblir ufordøyd og uutnyttet.
Det meste av det vannet pandaen trenger får den i seg gjennom bambusskudd, som i snitt inneholder ca. 50% vann. Nye skudd kan inneholde så mye som 90% vann. Pandaer trenger imidlertid også tilskudd av rent vann, noe det er nok av i de strøk denne bjørnen ferdes. Ved behov, som regel en gang om dagen, vil den derfor søke mot elver og bekkefar for å drikke, for som alle andre bjørnearter trives også pandabjørnen best når det finnes nærhet til vann.
Luktesansen er pandaens viktigste sans, en sans den aktivt benytter for å finne mat og til å kommunisere med. Luktesansen er da også høyt utviklet hos pandabjørner.
I Europa kan man se panda bl.a. i dyreparkene i Berlin, Madrid, Paris, Edinburgh og Wien.
Panda (Ailuropoda melanoleuca), kalles også pandabjørn og kjempepanda, og er en bjørn som utelukkende lever i Kina, der den er totalfredet og av mange regnes som en nasjonalhelligdom. Pandaen er også et viktig symbol for naturvernere verden rundt, og inngår som sådan i logoen til Worldwide Fund for Nature. Dyret er blitt gitt mange navn opp gjennom kinesisk historie; i dag er 大熊貓 (Dà xióngmāo, «Stor bjørnekatt») det vanligste kinesiske navnet. Det vitenskapelige navnet Ailuropoda melanoleuca betyr sort og hvitt kattefotdyr og henleder til de kattelignende labbene denne bjørnen har. Pandabjørnen er kjærlig og beskyttende rundt sin familie. De er en god del sterkere enn de ser ut, og på grunn av sine skarpe store tenner (se lenger ned) kan de gjøre stor skade om de blir aggressive.
Multimedia w Wikimedia Commons Panda wielka[3], niedźwiedź bambusowy (Ailuropoda melanoleuca) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwiedziowatych (Ursidae).
Panda wielka zamieszkuje lasy bambusowe na wysokości 1200–4100 m n.p.m.[2] (zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Jej przynależność do drapieżnych nie ulega wątpliwości, jednak w rzeczywistości odżywia się pędami roślin (głównie bambusa), nie gardzi też rybami i małymi gryzoniami. Zaliczenie pandy do zwierząt drapieżnych spowodowane jest budową jej układu pokarmowego. Jest on zbudowany jak u zwierząt spożywających pokarm mięsny. Z tego powodu panda musi jeść bardzo dużo, nawet do 40 kg dziennie. Spowodowane jest to tym, że panda trawi tylko 25% spożytego pokarmu (gdy na przykład krowy trawią 80% spożytego pokarmu)[4]. Przez długi czas była zaliczana do rodziny szopowatych jako odległy krewny pandy małej, jednak badania genetyczne wykazały, że panda wielka jest spokrewniona z niedźwiedziami, od których oddzieliła się we wczesnym rozwoju rodziny niedźwiedziowatych. Jej najbliższym krewnym jest niedźwiedź andyjski.
Panda wielka należy do zwierząt narażonych na wyginięcie, głównie wskutek stopniowego ograniczania obszarów dla niej dostępnych, ale także niskiej rozrodczości.
Panda wielka zamieszkuje łańcuchy górskie położone w prowincjach Syczuan, Gansu i Shaanxi w Chińskiej Republice Ludowej. Klimat, w którym żyje, jest zimny i wilgotny. Na wysokości 1600–2000 m n.p.m. rośnie las liściasty, w którym niektóre rośliny nie tracą liści na zimę. Panda odwiedza czasami te okolice, zwłaszcza w okresie wzrostu młodych pędów bambusa. Na wysokości 2000–2600 m n.p.m. występuje las mieszany, powyżej zaś, do wysokości 3600 m n.p.m., rośnie las iglasty. Kolejne piętra roślinności to roślinność alpejska, nagie skały oraz strefa wiecznych śniegów, lecz panda nie przekracza granicy lasów iglastych. Jej siedliska występują na wysokości 2500–3200 m n.p.m. Schodzi ona regularnie do wysokości 2000 m n.p.m., a niżej – rzadko. Poszycie wszystkich lasów, w których występuje panda, jest utworzone przez bambusy. Zarośla bambusowe, będące dla pandy jednocześnie i kryjówką, i – przede wszystkim – źródłem pokarmu, są chronione przez wysokie drzewa. Niestety, coraz więcej lasów tworzących środowisko pandy jest wycinanych przez ludzi pod pola uprawne.
Samiec jest cięższy od samicy, ale osobniki obu płci bardzo trudno rozróżnić.
Futro pandy – białe lub żółtawe z czarnymi obwódkami – pozwala kamuflować się zwierzęciu w półcieniu bambusowego poszycia. Sierść stanowi także doskonałą ochronę przed zimnem. Długość włosów wynosi 3–10 cm, zależnie od okolicy ciała. Futro jest nasączone wydzieliną łojową i chroni pandę przed deszczem i śniegiem. Głowa pandy jest okrągła, krótka, szeroka i masywna. Jarzmowe łuki są bardzo silnie wykształcone, dzięki czemu stanowią dobre miejsce przyczepu dla mięśni żuchwowych. Panda nie porusza ani wargami, ani uszami, aby zamanifestować agresję. Panda ma 40 zębów: siekacze 3/3, kły 1/1, przedtrzonowe 4/4 lub 3, trzonowce 2/3. Zęby uległy przystosowaniu do spożywanego pokarmu – zęby trzonowe i tylne przedtrzonowe mają szerokie powierzchnie trące. Dwie czarne obwódki wokół oczu pandy sprawiają, że trudno jest zobaczyć ich wyraz. Źrenice są pionowo ustawione, przez co przypominają źrenice kotów. Wnętrze przełyku jest pokryte wytrzymałą, zrogowaciałą wyściółką, żołądek zaś wyposażony jest w grube ściany mięśniowe, chroniące go przed ostrymi odłamkami łodyg bambusowych. Kończyny przednie pandy wyposażone są w „szósty palec”, ruchliwy i przeciwstawny do pozostałych. Powstał on na skutek rozwoju jednej z kości nadgarstka. Wyposażony jest w dodatkową opuszkę na powierzchni podeszwowej łapy. Dzięki temu przystosowaniu łodygi bambusa nie wyślizgują się pandzie z łap.
Panda jest zwierzęciem stopochodnym, porusza się w charakterystyczny sposób, z łapami zwróconymi do wewnątrz i nisko opuszczoną głową. Potrafi stawać na tylnych łapach, nie umie jednak poruszać się w tej pozycji. Ponadto czasami kłusuje lub galopuje. Wspina się na drzewa.
Zoolodzy mieli problemy z zakwalifikowaniem pandy wielkiej do odpowiedniej rodziny. Według odkrywcy pandy, ojca Armanda Davida, bez wątpienia była ona niedźwiedziem. Według autora oficjalnego opisu, zoologa Milne-Edwardsa sprawa nie była już tak oczywista, chociaż jego pierwsza publikacja z roku 1872 skłaniała się jeszcze ku niedźwiedziom. W roku 1901 jednak panda została umieszczona w rodzinie szopowatych, do której należała także panda mała. Oba gatunki różnią się znacznie od siebie, lecz zamieszkują te same lasy i żywią się bambusem. W 1964 roku badając anatomię pandy wielkiej stwierdzono, że pomimo tego, iż jej narządy rozrodcze przypominają bardziej układ rozrodczy szopa niż niedźwiedzia, ma ona wystarczającą liczbę cech, by zakwalifikować ją do niedźwiedziowatych. Niektórzy naukowcy proponowali jednak, by zakwalifikować pandę wielką i małą do osobnych rodzin, które byłyby usytuowane pomiędzy szopowatymi i niedźwiedziowatymi. W roku 1985 amerykańska ekipa przeprowadziła badania molekularne, dzięki którym określono, że panda wielka jest bliższa niedźwiedziom, niż jakiejkolwiek innej rodzinie drapieżnych.
Pandy zwykle żyją samotnie. Zajmują one rewir o powierzchni 4-6,5 km². Wędrują po swoim terytorium w poszukiwaniu nowych pędów bambusa powoli, aby oszczędzać energię. Najbardziej aktywne są o świcie i zmierzchu, lecz spotyka je się także w nocy i w dzień. Terytoria samców i samic są jednakowej wielkości. Są to niewielkie powierzchnie porównywalne do terytoriów niedźwiedzia brunatnego. Pandy jednak nie przemierzają regularnie całego terytorium. Dorosłe samice zachowują odstęp między swoimi terytoriami, który wynosi około 30 ha, natomiast samce nie wahają się zbliżyć do innego przedstawiciela gatunku podczas swoich wędrówek.
Zwierzęta te raczej nie kontaktują się ze sobą. Ich twarz jest mało wyrazista przez czarne plamy na białym futrze, przez co nie mają one wyraźnej mimiki. Komunikują się czasami za pomocą głosów, szczególnie w okresie rozrodczym, kiedy to zwierzęta te stają się hałaśliwe. Komunikują się także poprzez sygnały węchowe. Mają one ukryte pod krótkimi ogonami dwa gruczoły okołoodbytowe, którymi znaczą drzewa na swoim terytorium. Zachowanie to dotyczy przede wszystkim samców. Znaki te pozostawiane są zwykle na drogach, którymi przechadza się panda, rzadziej na granicach terytorium. Czasami zwierzęta te zostawiają także na tych samych drzewach ślady pazurów. Pandy rzadko przebywają razem. W pary łączą się jedynie w okresie reprodukcji. Jedynie młode, które nie osiągnęły jeszcze dojrzałego wieku, dzielą chwilowo to samo terytorium.
Głównym pożywieniem pandy jest bambus. Od listopada do marca je wyłącznie liście i młode łodygi, zawierające mniej błonnika i więcej składników odżywczych, od kwietnia do czerwca zjada także starsze łodygi, natomiast od lipca do października prawie wyłącznie liście.
Bambus jest mało wydajnym źródłem pokarmu, a układ pokarmowy pandy odziedziczony po drapieżnych przodkach jest mniej efektywny niż u innych roślinożerców. W trawieniu roślin pandom znacznie pomaga flora jelitowa. Panda zjada codziennie do 12,5 kg bambusa i defekuje ponad 100 razy dziennie. To wyspecjalizowanie pokarmowe było długo uznawane za ewolucyjną ślepą uliczkę, która stanowi zagrożenie dla gatunku. Współcześnie uważa się jednak, że obfitość tego źródła pokarmu daje przeważające korzyści i specjalizacja nie stanowi zagrożenia sama z siebie, jeżeli tylko pandy mają do dyspozycji wystarczająco duży obszar[2].
Bambus nie jest jedynym pożywieniem pandy. Zjada ona także inne rośliny trawiaste, a czasami nawet ryby, gryzonie, jajka, miód lub szczekuszki[potrzebny przypis] a nawet kozie lub jelenie mięso[6]. Jej układ pokarmowy nie jest jednak tak dobrze przystosowany do wegetariańskiej diety, panda trawi bowiem jedynie 17% zjadanego bambusa (zwierzęta roślinożerne trawią 80% zjadanego jedzenia). Dlatego też panda poświęca 16 godzin dziennie na zdobywanie pożywienia.
Samce i samice spotykają się wiosną, między marcem a majem[potrzebny przypis]. Przebywają ze sobą od jednego do dwóch dni, w trakcie których dochodzi do częstych kryć. Krótki okres płodny samic może być sposobem kontroli urodzin, ponieważ sperma samców zawiera dużą ilość plemników. Kiedy wokół jednej samicy zgromadzi się kilka samców, dochodzi do popisów sprawności, których zwycięzca będzie miał prawo do samicy[6].
Ciąża pandy trwa 97–163 dni. W sierpniu przychodzą na świat 1–3 młode (w warunkach naturalnych jest to najczęściej jedno młode, w przypadku ciąży bliźniaczej drugie młode jest przez matkę porzucane i przez to skazane na śmierć, wysoka liczba młodych rodzących się w niewoli spowodowana jest dodatkową inseminacją po pokryciu), w bardzo słabo zaawansowanym stadium rozwoju. Ważą 75–150 g. Przypuszcza się, że podobnie jak u niektórych ssaków innych gatunków, u pand występuje zjawisko opóźnionej implantacji zarodka. Na czas porodu samica szuka schronienia w skalnej jamie lub w spróchniałym drzewie. Pandzie rzadko udaje się odchować więcej niż jedno młode, z uwagi na jego całkowitą zależność od matki.
Przez pierwsze kilka miesięcy jedynym pożywieniem młodej pandy jest mleko matki, które na początku ssie 6–14 razy dziennie, za każdym razem do pół godziny. Młode pozostaje w schronieniu przez 4–7 tygodni. Matka opuszcza kryjówkę tylko po to, aby zaspokoić głód i pragnienie. Opuszczać schronienie z młodym zaczyna wtedy, gdy porasta ono futrem i otwiera oczy (pomiędzy 45–48 dniem). Jednak młode nie potrafi wtedy jeszcze chodzić, przez co matka musi je nosić. Około 5–6 miesiąca życia młoda panda zaczyna żywić się bambusem. Definitywne odsadzenie następuje około 8–9 miesiąca. Związek matki z młodym trwa jednak nadal. Rozstają się po około 18 miesiącach. W ten sposób samica może odchować jedno młode co 2–3 lata. Młode pandy, które rozpoczynają samotne życie, często padają łupem lampartów lub dzikich psów. Dopiero w wieku 30 miesięcy, kiedy panda waży już około 80 kg, przestaje mieć jakichkolwiek naturalnych wrogów.
Jedną z głównych przyczyn wymierania pandy wielkiej jest działalność człowieka. Od starożytności ludzie uważali jej futro za bardzo cenne ze względu na stosunkowo niewielką liczbę pand. Współcześnie ludzie niszczą naturalne środowisko pandy wycinając lasy pod pola uprawne, co zaburza przemieszczanie się i rozmnażanie zwierząt. Duży problem stanowiło także kłusownictwo, którego skala znacznie zmalała wskutek ochrony prawnej. Kolejną przyczyną zanikania pandy wielkiej jest masowe obumieranie bambusów na rozległych przestrzeniach. Bambusy bowiem mają to do siebie, że ich kwitnięcie poprzedza obumieranie pędów. Sytuacja taka następuje co 15–100 lat. Takie regularne obumieranie pędów bambusa jest problemem dopiero od czasu ograniczenia siedlisk pand do wyższych partii gór i ich rozdrobnienia. Dawniej wystarczyło, aby zwierzęta przeniosły się do innej doliny, aby znaleźć inny gatunek bambusa, lub ten, który wyginął w poprzednim siedlisku, a w nowym rośnie w młodszym stadium[2].
Hodowla pand w niewoli napotkała problemy związane z trudnościami w reprodukcji, jako że zwierzęta nie wykazywały chęci do spółkowania. Samica pandy może urodzić nawet do trzech młodych, lecz zwykle przeżywa tylko jedno. Następne młode rodzą się po dwóch latach. Tak długi okres przejściowy powoduje, że więcej pand umierało, niż się rodziło. Jednak w środowisku naturalnym pandy rozmnażają się w wystarczającym tempie, aby gatunek przetrwał. Lepsze zrozumienie biologii gatunku pozwoliło ominąć te przeszkody i populacja pand w niewoli obecnie rośnie[2].
W chińskim spisie dzikich pand przeprowadzonym w 2015 r. oszacowano ich populację na 1864 osobniki, co oznaczało wzrost o kilkaset sztuk w stosunku do poprzednich spisów i pozwoliło obniżyć status gatunku z zagrożonego wyginięciem do narażonego na wyginięcie. Populacja pand w niewoli w okresie od 2006 do 2018 r. wzrosła ponaddwukrotnie do 500 osobników przetrzymywanych w 20 krajach. Populacja pod koniec lat 2010. była podzielona na 30 izolowanych grup, z których 18 składało się z nie więcej niż 10 osobników i było zagrożonych wyginięciem[6].
Dla ratowania pandy wielkiej na terenie Chin utworzono 12 rezerwatów[7], w których przebywa 67% tych zwierząt[2]:
Rezerwat Prowincja Powierzchnia (km²) Data powstania Przybliżona liczba pand Foping Shaanxi 350 1978 100 Baishuaijiang Gansu 953 1978 20–40 Baihe Syczuan 200 1963 20 Jiuzhaigou Syczuan 600 1978 40 Wanglang Syczuan 277 1965 10–20 Tangjiahe Syczuan 400 1978 100–140 Xiaozhaizigou Syczuan 167 1979 20 Fenglongzha Syczuan 400 1975 50 Wolong Syczuan 2000 1975 70–80 Labaihe Syczuan 120 1963 25 Dafengding (powiat Mabian) Syczuan 300 1978 30–40 Dafengding (powiat Meigu) Syczuan 160 1978 10Rezerwat Wolong, największy ze wszystkich, jest jednocześnie ośrodkiem badawczym, w którym prowadzi się hodowlę pandy wielkiej w niewoli. Rezerwat ten jest przykładem realnych zagrożeń ciążących nad pandami. W połowie lat osiemdziesiątych jej populację w tym rezerwacie oceniano na 130–140 zwierząt; dziesięć lat później populacja ta zmalała o około 50%[7]. Jednak szeroko zakrojony program ochrony gatunku i środowiska, a także badania nad biologią pand, przyczyniające się do ich lepszego poznania, przyniosły skutek i liczebność gatunku zaczęła rosnąć. W 2016 roku status zagrożenia gatunku według IUCN został obniżony z „zagrożonego” (EN) do „narażonego na wyginięcie” (VU)[2].
W programie ratowania pand wielkich biorą udział także ogrody zoologiczne na całym świecie. Pierwsza panda została wywieziona do zoo w Stanach Zjednoczonych w roku 1936. Kolejnych 14 zwierząt wyjechało z Chin w latach 1936–1946, ale aż do roku 1949, kiedy rozpoczęto kontrolę eksportu, Chiny opuściło ponad 770 pand. Następnie, do 1983 roku wyeksportowano jeszcze 24 osobniki.
W XXI w. program rozmnażania pand zaczął przynosić większe efekty dzięki zastosowaniu sztucznego zapłodnienia, jednak hodowane w ośrodkach osobniki nie są przystosowane do samodzielnego życia na wolności[6].
Europa
Australia
W latach 1963–1983 odnotowano w Chinach i w niewoli 51 narodzin pand, lecz tylko 19 młodych przeżyło ponad dwa miesiące. W niewoli bardzo trudno jest zsynchronizować fizjologię samca i samicy. Także sztuczne odchowanie młodych pand sprawia bardzo wiele trudności, gdyż mleko pandy nie przypomina mleka żadnego innego ssaka.
Przez ostatnie dziesięć lat w zoo na całym świecie narodziło się kilkadziesiąt pand wielkich:
Panda wielka, niedźwiedź bambusowy (Ailuropoda melanoleuca) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwiedziowatych (Ursidae).
Panda wielka zamieszkuje lasy bambusowe na wysokości 1200–4100 m n.p.m. (zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Jej przynależność do drapieżnych nie ulega wątpliwości, jednak w rzeczywistości odżywia się pędami roślin (głównie bambusa), nie gardzi też rybami i małymi gryzoniami. Zaliczenie pandy do zwierząt drapieżnych spowodowane jest budową jej układu pokarmowego. Jest on zbudowany jak u zwierząt spożywających pokarm mięsny. Z tego powodu panda musi jeść bardzo dużo, nawet do 40 kg dziennie. Spowodowane jest to tym, że panda trawi tylko 25% spożytego pokarmu (gdy na przykład krowy trawią 80% spożytego pokarmu). Przez długi czas była zaliczana do rodziny szopowatych jako odległy krewny pandy małej, jednak badania genetyczne wykazały, że panda wielka jest spokrewniona z niedźwiedziami, od których oddzieliła się we wczesnym rozwoju rodziny niedźwiedziowatych. Jej najbliższym krewnym jest niedźwiedź andyjski.
Panda wielka należy do zwierząt narażonych na wyginięcie, głównie wskutek stopniowego ograniczania obszarów dla niej dostępnych, ale także niskiej rozrodczości.
O panda-gigante (nome científico: Ailuropoda melanoleuca, do grego: ailuros, gato + poda, pés; e melano, preto + leukos, branco) é um mamífero omnívoro da família Ursidae endêmico da República Popular da China.
O panda-gigante foi descrito pelo missionário francês Armand David em 1869 como Ursus melanoleucus.[3] No ano seguinte, Alphonse Milne-Edwards ao examinar o material enviado por David, notou que os caracteres osteológicos e dentários o distinguia dos ursos e o aproximava ao panda-vermelho e aos procionídeos, descrevendo então um novo gênero para a espécie, e recombinando-a para Ailuropoda melanoleuca.[4] No mesmo ano, Paul Gervais concluiu com base num estudo das estruturas intracranianas que o panda era relacionado com os ursos, criando um novo gênero, o Pandarctos.[5] Em 1871, Milne-Edwards acreditando que o gênero Ailuropoda estava pré-ocupado pelo Aeluropoda de Gray, publicado em 1869, propõe o nome Ailuropus. William Henry Flower e Richard Lydekker em 1891 emendam o novo nome de Milne-Edwards para Aeluropus,[6] resultando em uma considerável confusão na literatura subsequente.[7]
A classificação do panda-gigante tem sido objeto de grande controvérsia por muitos anos, principalmente pelas características compartilhadas com o panda-vermelho, como semelhanças nas estruturas craniais, dentárias, viscerais e da genitália externa, assim como a presença do osso sesamoide opositor na mão (falso-dedo).[8] Inicialmente tratado como urso, e posteriormente relacionado com o panda-vermelho e os procionídeos, a espécie sofreu reposicionamento taxonômico diversas vezes no decorrer dos anos. Em 1885, George Jackson Mivart revisou os carnívoros artóideos posicionado tanto o Ailurus como o Ailuropoda na família Procyonidae.[9] Flower e Lydekker 1891, dividiram os gêneros, deixando o Ailurus na Procyonidae e movendo o Ailuropoda para a Ursidae.[6] Em 1895, Herluf Winge relacionou o panda a um gênero extinto, o Agriotherium.[10] Em 1901, Ray Lankester e Richard Lydekker reafirmam o posicionamendo de ambos os gêneros entre os procionídeos, separando-os na subfamília Ailurinae.[11][12] Reginald Innes Pocock em 1921 revisou a Procyonidae, separando os dois gêneros em famílias distintas, Ailuridae e Ailuropodidae.[13] William Gregory, em 1936, ao examinar características craniais e dentárias dos dois pandas e de outros gêneros extintos, retorna os dois gêneros a família Procyonidae.[14] George Gaylord Simpson em sua classificação dos mamíferos de 1945 mantém o posicionamento defendido por Mivart e demais autores que colocam os dois gêneros de pandas entre os procionídeos.[15]
Em 1956, Leone e Wiens analisando proteínas sorológicas concluem que o panda-gigante é um ursídeo.[16] Em 1964, Davis mantém o Ailuropoda entre os ursos, baseado na morfologia geral das espécies.[7] Numa revisão de 1978, a espécie é posicionada na tribo Ailuropodini pertencente a subfamília Agriotheriinae.[8] Erich Thenius, em 1979, ressuscita a família Ailuropodidae para o gênero Ailuropoda.[17] Em 1985, a subfamília Ailuropodinae é arranjada dentro da Ursidae.[18] No mesmo ano, outro autor, volta a relacionar os dois pandas, indicando que os gêneros podem ser arranjados em famílias distintas mas muito próximas ou então na mesma família, a Ailuridae.[19] Em 1993, a segunda edição do Mammals Species of the World posiciona os dois gêneros na subfamília Ailurinae dentro da Ursidae.[20] Mas em 2005, na terceira edição, desfaz o arranjo, elevando o Ailurus a família Ailuridae, e voltando o Ailuropoda a família Ursidae, mas sem reconhecer nenhuma subfamília.[21] Outros autores, entretanto, classificam o gênero na tribo Ailuropodini da subfamília Ursinae,[22][23] ou então na subfamília Ailuropodinae[24]
Duas subespécies são reconhecidas com base em medidas craniais distintas, padrões de coloração e genética populacional:[25]
O panda-gigante está confinado ao centro-sul da China. Sua distribuição atual consiste em seis áreas montanhosas isoladas (Minshan, Qinling, Qionglai, Liangshan, Daxiangling, e Xiaoxiangling), nas províncias de Gansu, Shaanxi e Sichuan. O território total que a espécie ocupa é de aproximadamente 30 000 km² entre 102-108,3°E (longitude) e 28,2-34,1°N (latitude),[1] entretanto, somente 20% dessa área (5 900 km²) constitui habitat para o panda.[26]
A espécie originalmente ocorreu em mais regiões ao leste e ao sul da China, com registros fósseis indicando sua presença até o norte de Mianmar e norte do Vietnã, ao sul, e até as proximidades de Pequim, ao norte. Até 1850, o panda era encontrado no leste de Sichuan e nas províncias de Hubei e Hunan. Em 1900, foi restrito as Montanhas Qinling e outras áreas montanhosas no limite do platô tibetano. A rápida expansão da agricultura nos principais vales contribuíram para a fragmentação.
Os pandas habitam as florestas temperadas montanhosas com densos bambuzais, principalmente do gênero Sinarundinaria, entre altitudes de 1 200 a 4 100 metros de altitude. A distribuição sobrepõe-se em muito a do urso-negro-asiático (Ursus thibetanus), entretanto, eles não competem entre si, pois as necessidades ecológicas das espécies são diferentes.[1]
Em 2016 existem cerca de 2200 pandas, dos quais 400 estão em cativeiro, incluindo jardins zoológicos.[27]
O panda-gigante é um mamífero de cor preto e branco que come bambu (folhas). A pelagem é grossa e lanosa para suportar as baixas temperaturas no ambiente subalpino em que vive. As manchas oculares, membros, orelhas e uma faixa que atravessa os ombros são negras; alguma vezes com um tom acastanhado.[28] As restantes partes do corpo são brancas, mas podem-se tornar "encardido" com a idade. A população da região de Qingling apresenta a pelagem em dois tons contrastantes de castanho.[25]
O crânio e a mandíbula são robustos, a crista sagital é bem desenvolvida, e os arcos zigomáticos são expandidos lateralmente e dorsoventralmente, assim como nos demais carnívoros arctóideos. Difere dos outros ursídeos, por apresentar a fissura orbitária confluente com o forame redondo, os processos pós-orbitais são reduzidos, e o canal alisfenóide é ausente. Apresenta o forame intepicondilar, uma características primitiva, somente compartilhada com o Tremarctos ornatus.[8]
Apesar de pertencer à ordem dos Carnívoros e ter um sistema digestivo e genético de carnívoro, o panda possui hábitos herbívoros, alimentando-se quase que exclusivamente das folhas de bambus. As características morfológicas de parentes extintos do panda gigante sugerem que enquanto o antigo panda gigante era onívoro há 7 milhões de anos (mya), ele só se tornou herbívoro cerca de 2-2,4 milhões de anos atrás com o surgimento de A. microta.[29] [30] O sequenciamento do genoma do panda gigante sugere que a mudança na dieta pode ter sido iniciada a partir da perda do único receptor de sabor umami T1R1/T1R3 , resultante de duas mutações de mudança de quadro nos exons [31]. O sabor umami corresponde a altos níveis de glutamato encontrados na carne e pode ter alterado a escolha alimentar do panda [32]. Análises usando assinaturas químicas de ossos e dentes de pandas antigos e modernos indicam que a hiperdependência de ursos em bambu poderia ter se desenvolvido há cerca de 5 mil anos.[33] O panda gigante consome, em média, de 9 a 14kg de bambu por dia,[34] mas devido à pouca absorção de nutrientes, característica do seu sistema digestivo ineficiente, ele tem que passar a maior parte do dia a comer e exercitar-se um pouco.[35] Os pandas podem alimentar-se de 25 espécies diferentes de bambus, mas a devastação das florestas limitou-os a pouca variedade em lugares mais íngremes, elevados e isolados da Ásia central. As folhas e os brotos de bambus são ricas em proteínas.[36] Apesar de manterem as presas, garras, capacidade digestiva e força para caçar pequenos mamíferos, aves, peixes e ovos, os pandas raramente o fazem.[37] A sua digestão de celulose depende de sua flora intestinal, sendo a sua genética desfavorável.[38]
Ainda que o bambu seja rico em água (40% de seu peso, chegando a 90% no caso de brotos), o panda bebe frequentemente água de riachos ou neve derretida.
Em cativeiro a sua dieta consiste em bambu, cana-de-açúcar, mingau de arroz, biscoitos especiais ricos em fibras, cenoura, maçã e batata-doce.
Os pandas-gigantes possuem poucos predadores, indivíduos do sexo feminino podem ser predados por leopardo-das-neves e leopardos, os filhotes podem ser predados pelos 2 citados anteriormente e ainda por martas-de-garganta-amarela, águia, cães e pela raposa-dos-montes, e existe registros de ursos-negros caçando indivíduos juvenis, de 50 kg.
Apesar da grande quantidade de predadores os pandas machos saudáveis estão totalmente ausente de predadores, com exceção do homem.
Os pandas gigantes são geralmente solitários. Cada adulto tem um território definido e as fêmeas não são tolerantes com outras fêmeas no seu território.[39] Os pandas comunicam através de vocalização e marcam território arranhando árvores e urinando nas suas fronteiras.[40] O panda gigante é capaz de escalar e usar como refúgio árvores ocas ou fendas de rochas, mas não estabelece tocas permanentes. Por esta razão, os pandas não hibernam, o que é semelhante ao hábito de outros mamíferos subtropicais da região, que preferem deslocar-se para regiões e altitudes com temperaturas mais quentes.[41] Ao contrário do que se pensa, os pandas não são dóceis, eles podem apresentar comportamento agressivo, sendo, então, muito perigosos.[28] Os pandas utilizam mais da memória espacial do que da memória visual.[42]
Embora os pandas sejam tradicionalmente considerados na categoria crepuscular - aqueles que são ativos duas vezes por dia, ao amanhecer e entardecer - Zhang Jindong descobriu que podem pertencer a uma categoria própria.[43]
A época de reprodução dá-se na Primavera, quando os machos competem pela fêmea fértil. A gestação é em média de 135 dias. Normalmente nascem um ou dois filhotes. Devido à natureza frágil e delicada dos ursinhos, a mãe opta por criar um único filhote. O filhote rejeitado é abandonado à morte. O desmame dá-se com um ano de idade, mas o panda já é capaz de ingerir o bambu em pequenas quantidades desde os seis meses. O intervalo entre as ninhadas é de dois anos ou mais.
Somente 10% dos pandas em cativeiro conseguem acasalar naturalmente. Apenas 30% das fêmeas engravidam. Mais de 60% dos pandas cativos não demonstram qualquer desejo sexual.
A esperança média de vida de um panda é de 13 anos. Em 2005, Basi, uma ursa panda chinesa, comemorou 25 anos de idade, que se comparam a 100 anos humanos. No mesmo ano, uma fêmea chamada Meimei morreu aos 36, equivalentes a 108 anos humanos, no jardim zoológico da cidade de Guilin.
No dia 28 de julho de 2015 o panda Jia Jia, do Ocean Park Hong Kong, completou 37 anos de idade, sendo reconhecido pelo Guiness World Records como o panda criado em cativeiro mais velho do mundo.[45]
Em 28 de dezembro de 2016 o panda mais velho do mundo morreu num centro na cidade chinesa de Dujiangyan. O urso panda Pan Pan tinha 31 anos e era o mais velho do mundo.[46]
A baixa taxa de natalidade, a alta taxa de mortalidade infantil e a destruição de seu ambiente natural colocam o panda sob ameaça de extinção. A caça não representa problemas devido às rígidas leis chinesas. Em 1995, um fazendeiro foi sentenciado a prisão perpétua por ter atirado em um panda. No ano seguinte, dois homens foram condenados a morte após serem presos portando peles de panda e macaco-dourado. A partir de 1997 passou-se a punir os infratores com uma pena de 20 anos de prisão.
Armadilhas para cervos-almiscarados e ursos-pretos muitas vezes acabam ferindo pandas.
O número de pandas selvagens na China está estimado em 1.596. Em 2000 contavam-se 1.114 exemplares, espalhados por territórios que têm uma superfície total de 23.000 km² nas províncias de Sichuan, Gansu e Shaanxi. Estudos em 2006, baseados em exame de DNA coletado em fezes, indicam que possam haver pelo menos 3.000 animais em liberdade. Existem 183 pandas-gigantes em cativeiro na China, 100 dos quais, estão em um centro especializado em Sichuan. Outros 20 espécimes se encontram distribuídos pelos principais zoológicos do mundo.
Em 2016 o panda-gigante foi reclassificado na lista vermelha da IUCN como uma espécie vulnerável e não mais ameaçada por causa do aumento da população e dos esforços de conservação.[2]
O ano de 2005 foi considerado um grande ano para os projetos em criação da espécie em cativeiro. 25 filhotes nascidos em zoológicos e centros de reprodução sobreviveram. Em 2004, foram 9 os filhotes sobreviventes.
Da xiong mao (大熊猫), o nome em chinês para o panda, significa grande urso-gato. Pode ser chamado também de huaxiong (urso de faixa), maoxiong (urso felino) ou xiongmao (gato ursino). Registros históricos de 3000 anos ("O Livro de História e o Livro de Canções", a coleção mais antiga da poesia chinesa), o mencionam sob o nome de pi e pixiu. A palavra panda significa algo parecido com "comedor de bambu".
O panda-gigante (nome científico: Ailuropoda melanoleuca, do grego: ailuros, gato + poda, pés; e melano, preto + leukos, branco) é um mamífero omnívoro da família Ursidae endêmico da República Popular da China.
Panda mare (Ailuropoda melanoleuca), colocvial numit ursul panda, este o specie de urși[2] nativă în sudul Chinei centrale.[1] Deși aparține de ordinul Carnivora, panda mare se hrănește la 99% cu bambus.[3] În sălbăticie ocazional mănâncă și alte ierburi, și părți ale unor plante, sau chiar carne sub formă de păsări, rozătoare, sau leșuri. În captivitate ei mai primesc miere, ouă, pește, igname, frunze de arbuști, portocale sau banane, dar și mâncare special preparată.[4][5]
Panda mare trăiește în câteva lanțuri muntoase din China centrală, în principal în Sichuan, dar de asemenea și în învecinatele Shaanxi și Gansu.[6]
Panda mare este o specie vulnerabilă..[7]
În puținele populații cu efectiv redus, ce trăiesc în pădurile montane ale Chinei Centrale, urșii panda sunt printre cele mai rare mamifere de pe glob.
Urșii panda ajung în lungime până la 1,5 m și aproximativ 1.75 m în înălțime. Masculii sunt cu 10-20% mai mari decât femelele. Masculii cântăresc până la 150 kg, iar femelele până la 125 kg.
Panda este una dintre speciile de urși care au cea mai lungă coadă, care ar putea ajunge până la 5–6 cm lungime.Urșii Panda trăiesc până la 25-30 de ani.
Urșii Panda consumă exclusiv frunze și lăstari de bambus. Bambusul este o plantă dulce cu creștere înaltă, pe care ursul Panda o mărunțește cu ușurință. Dinții ursului Panda, ce inițial erau propice smulgerii și mărunțirii cărnii, au evoluat ulterior aplatizându-se, devenind specializați în măcinat pentru a aduce hrana la o consistență de pastă.
La ora actuală mai trăiesc circa 1.600 exemplare în sălbăticie, iar viitorul acestei specii se anunță a fi unul deosebit de sumbru.[8] Populația actuală de urși panda sălbatici trăiește doar în 6 masive muntoase situate între câmpia Sichuan și platoul tibetan.[8]Se consideră că, peste 70 ani, din cauza fenomenului de încălzire globală, jumătate din arealul actual al urșilor panda nu va mai putea fi locuit de aceștia.[8]
Panda mare (Ailuropoda melanoleuca), colocvial numit ursul panda, este o specie de urși nativă în sudul Chinei centrale. Deși aparține de ordinul Carnivora, panda mare se hrănește la 99% cu bambus. În sălbăticie ocazional mănâncă și alte ierburi, și părți ale unor plante, sau chiar carne sub formă de păsări, rozătoare, sau leșuri. În captivitate ei mai primesc miere, ouă, pește, igname, frunze de arbuști, portocale sau banane, dar și mâncare special preparată.
Panda mare trăiește în câteva lanțuri muntoase din China centrală, în principal în Sichuan, dar de asemenea și în învecinatele Shaanxi și Gansu.
Panda mare este o specie vulnerabilă..
Panda veľká (iné názvy: panda čiernobiela, bambusiar čiernobiely; čín. 熊貓; pchin-jin: xióng māo), Ailuropoda melanoleuca (v doslovnom preklade „mačkonoha čiernobiela“), je cicavec dnes zaraďovaný do čeľade medveďovité, ktorý pochádza z centrálnej Číny. Panda veľká žije v hornatých oblastiach, ako S’-čchuan a Tibet. Od druhej polovice 20. storočia sa panda stala národným symbolom Číny a je zobrazovaná na čínskych zlatých minciach.
Kým nebola známa táto príbuznosť (panda červená bola objavená v roku 1901), bola panda veľká známa ako medveď čiernobiely. Vďaka nejasnej taxonómii získala v jednotlivých jazykoch celý rad ekvivalentných vedeckých pomenovaní, v latinčine napríklad Ailuropus melanoleucus, v slovenčine ešte panda čiernobiela a medveď bambusový.
Mnoho desaťročí bola presná vedecká klasifikácia pandy predmetom diskusií, pretože ako panda veľká, tak aj panda červená zdieľajú vlastnosti medveďov aj medvedíkov. Nakoniec genetické testy odhalili, že panda veľká je naozaj medveď a patrí do čeľade medveďovité. Jej najbližší príbuzný medveď je medveď okuliarnatý z Južnej Ameriky. Spory sa naďalej vedú o to, či panda červená patrí k medveďovitým alebo k príbuzným medvedíka čistotného (mývala) do čeľade medvedíkovité.
Majú čiernobiele sfarbenie, pomocou ktorého vytvárajú vzory slúžiace ako kamufláž a pre komunikáciu.[2]
Panda veľká žije takmer nepretržite vnútri bambusových húštin. Aj keď sa radí medzi mäsožravce, je jej potrava prevažne rastlinná. Jej tráviaci trakt má síce stavbu zvyčajnú skôr pre mäsožravce, jedinečná baktériálna mikroflóra v črevách jej však umožňuje bez problémov túto ťažkú potravu stráviť. Po odbornej stránke je všežravec, lebo je známe, že sa príležitostne živí vajcami a spolu s bambusom konzumuje aj nejaký hmyz. Sú to pre ňu nevyhnutné zdroje bielkovín. Pri prežúvaní sa jej trasú uši.
Jej laba je veľmi neobvyklá; s „palcom“ a piatimi prstami; "palec" je v skutočnosti modifikovaná kosť zápästia. Stephen Jay Gould o tejto skutočnosti napísal prácu; jej názov The Panda's Thumb (doslova „Palec pandy“) potom použil ako názov svojej knihy.
Panda veľká patrí k ohrozeným druhom, nebezpečenstvo sa zvyšuje s postupujúcím narušovaním ich prirodzených lokalít a veľmi slabou pôrodnosťou či už v zajatí alebo v prírode. Domnieva sa, že v prírode žije ešte 1 600 jedincov. Panda veľká je symbolom Svetového fondu na ochranu prírody (World Wildlife Fund, WWF).[3]
Západ sa po prvýkrát zoznámil s pandou veľkou v roku 1869 vďaka cestovnému denníku francúzskeho misionára Armanda Davida (1826–1900). Verejnosť si pandu veľmi obľúbila, prinajmenšom vďaka tomu, že je na prvý pohľad roztomilá ako dieťa a podobá sa živému plyšovému medvedíkovi. Fakt, že je zvyčajne zobrazovaná ako pokojne prežúva bambus na rozdiel od lovu, tiež prispieva k obrazu nevinnosti.
Darovanie pánd veľkých americkým a japonským ZOO tvorilo dôležitú súčasť diplomacie Čínskej ľudovej republiky v 70. rokoch 20. storočia a vytváralo prvé kultúrne výmeny medzi ňou a Západom.
Od roku 1984 sa pandy prestali používať na diplomatické účely. Namiesto toho začala Čína pandy prenajímať na 10 rokov. Obvyklá taxa je 1 000 000 $ za rok a podmienka, že akékoľvek narodené mláďa patrí Čínskej ľudovej republike.
V roku 1997 súdny proces vedený WWF dal vzniknúť požiadavke amerického ministerstva ochrany prírody (U.S. Fish and Wildlife Service), aby americké ZOO hľadali také cesty k dovozu pánd, ktoré zabezpečia presmerovanie aspoň polovice čiastky požadovanej Čínou do ochrany ich prirodzeného prostredia. Ministerstvo má v úmysle povoľovať iba dovozy pánd, ktoré túto podmienku splnia.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Panda veľká
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Panda veľká
Panda veľká (iné názvy: panda čiernobiela, bambusiar čiernobiely; čín. 熊貓; pchin-jin: xióng māo), Ailuropoda melanoleuca (v doslovnom preklade „mačkonoha čiernobiela“), je cicavec dnes zaraďovaný do čeľade medveďovité, ktorý pochádza z centrálnej Číny. Panda veľká žije v hornatých oblastiach, ako S’-čchuan a Tibet. Od druhej polovice 20. storočia sa panda stala národným symbolom Číny a je zobrazovaná na čínskych zlatých minciach.
Kým nebola známa táto príbuznosť (panda červená bola objavená v roku 1901), bola panda veľká známa ako medveď čiernobiely. Vďaka nejasnej taxonómii získala v jednotlivých jazykoch celý rad ekvivalentných vedeckých pomenovaní, v latinčine napríklad Ailuropus melanoleucus, v slovenčine ešte panda čiernobiela a medveď bambusový.
Mnoho desaťročí bola presná vedecká klasifikácia pandy predmetom diskusií, pretože ako panda veľká, tak aj panda červená zdieľajú vlastnosti medveďov aj medvedíkov. Nakoniec genetické testy odhalili, že panda veľká je naozaj medveď a patrí do čeľade medveďovité. Jej najbližší príbuzný medveď je medveď okuliarnatý z Južnej Ameriky. Spory sa naďalej vedú o to, či panda červená patrí k medveďovitým alebo k príbuzným medvedíka čistotného (mývala) do čeľade medvedíkovité.
Majú čiernobiele sfarbenie, pomocou ktorého vytvárajú vzory slúžiace ako kamufláž a pre komunikáciu.
Panda veľká žije takmer nepretržite vnútri bambusových húštin. Aj keď sa radí medzi mäsožravce, je jej potrava prevažne rastlinná. Jej tráviaci trakt má síce stavbu zvyčajnú skôr pre mäsožravce, jedinečná baktériálna mikroflóra v črevách jej však umožňuje bez problémov túto ťažkú potravu stráviť. Po odbornej stránke je všežravec, lebo je známe, že sa príležitostne živí vajcami a spolu s bambusom konzumuje aj nejaký hmyz. Sú to pre ňu nevyhnutné zdroje bielkovín. Pri prežúvaní sa jej trasú uši.
Jej laba je veľmi neobvyklá; s „palcom“ a piatimi prstami; "palec" je v skutočnosti modifikovaná kosť zápästia. Stephen Jay Gould o tejto skutočnosti napísal prácu; jej názov The Panda's Thumb (doslova „Palec pandy“) potom použil ako názov svojej knihy.
Panda veľká patrí k ohrozeným druhom, nebezpečenstvo sa zvyšuje s postupujúcím narušovaním ich prirodzených lokalít a veľmi slabou pôrodnosťou či už v zajatí alebo v prírode. Domnieva sa, že v prírode žije ešte 1 600 jedincov. Panda veľká je symbolom Svetového fondu na ochranu prírody (World Wildlife Fund, WWF).
Západ sa po prvýkrát zoznámil s pandou veľkou v roku 1869 vďaka cestovnému denníku francúzskeho misionára Armanda Davida (1826–1900). Verejnosť si pandu veľmi obľúbila, prinajmenšom vďaka tomu, že je na prvý pohľad roztomilá ako dieťa a podobá sa živému plyšovému medvedíkovi. Fakt, že je zvyčajne zobrazovaná ako pokojne prežúva bambus na rozdiel od lovu, tiež prispieva k obrazu nevinnosti.
Darovanie pánd veľkých americkým a japonským ZOO tvorilo dôležitú súčasť diplomacie Čínskej ľudovej republiky v 70. rokoch 20. storočia a vytváralo prvé kultúrne výmeny medzi ňou a Západom.
Od roku 1984 sa pandy prestali používať na diplomatické účely. Namiesto toho začala Čína pandy prenajímať na 10 rokov. Obvyklá taxa je 1 000 000 $ za rok a podmienka, že akékoľvek narodené mláďa patrí Čínskej ľudovej republike.
V roku 1997 súdny proces vedený WWF dal vzniknúť požiadavke amerického ministerstva ochrany prírody (U.S. Fish and Wildlife Service), aby americké ZOO hľadali také cesty k dovozu pánd, ktoré zabezpečia presmerovanie aspoň polovice čiastky požadovanej Čínou do ochrany ich prirodzeného prostredia. Ministerstvo má v úmysle povoľovať iba dovozy pánd, ktoré túto podmienku splnia.
Orjaški ali veliki panda (znanstveno ime Ailuropoda melanoleuca) je sesalec, ki ga navadno uvrščajo v družino medvedov, Ursidae. Danes živi samo v nekaj med seboj izoliranih populacijah v gorskih gozdovih osrednje Kitajske in spada med ogrožene vrste. Kljub temu mu v sedanjosti ne grozi neposredna nevarnost, da bi izumrl, ker so za njegovo rešitev organizirane mnoge dejavnosti.
Življenje orjaškega pande ali bambusnega medveda v naravi ostaja še naprej velika uganka. Da bi lahko razvozlali njegov obstoj, moramo o njegovem načinu življenja vedeti čim več.
Panda ima postavo kot medved, a je po anatomski zgradbi telesa podoben rakunu. Zato se znanstveniki vse do danes ne morejo poenotiti o tem, v katero skupino bi ga uvrstili. Čeprav je po zgradbi zobovja mesojed, je postal izrazito rastlinojed. V svoji domovini, v gorah osrednje Kitajske, se hrani izključno z bambusovimi listi in mladimi vršički. Bambus je visoka trava, ki jo je z zobmi težko prežvečiti. Da se je panda lahko začel hraniti z bambusom, so se mu morale zaobliti krone sekalcev in razširiti grizne ploskve kočnikov. Samo tako lahko prežveči trda bambusova stebla in jih zmelje v kašo. Pandi za hrano ni treba hoditi daleč, ker bambus raste povsod v mrzlih in vlažnih gorah njegove domovine. Kot samotarska in plašna žival je panda najbolj aktiven ob jutranjem svitu in večernem mraku. Zaradi tega ga v zeleni polsenci bambusovih gozdov le težko opazimo. Znanstveniki morajo pogosto za opazovanje pande čakati cele tedne, preden jim ga uspe videti od blizu.
Orjaški panda se podobno kot medved premika po tleh. Čeprav okorno, je sposoben teči zelo hitro in delati majhne skoke. Pri hoji po tleh je zanj značilno obračanje sprednjih šapic. Tako se prepoznavno razlikuje od medveda.
Posebnost: na prednjih šapah je razvit nekakšen šesti prst, ki je dejansko podaljšek zapestnice in mu pomaga pri obiranju bambusnih vršičkov.
Ob študiju kitajske literature ugotovimo, da so v zadnjih 500 letih pogosto opisovali bivališča orjaškega pande v gozdovih južne in osrednje Kitajske. Na žalost živi panda danes le še v izoliranih visokogorskih gozdovih. Čeprav tega ni mogoče natančno določiti, znanstveniki menijo, da v teh gozdovih živi največ 1000 do 1600 pand.
Glavni razlog za njihovo ogroženost je uničevanje njihovega prvotnega življenjskega okolja. Na jugu in vzhodu Kitajske gozdove krčijo zaradi naseljevanja in pridobivanja obdelovalnih površin, pri čemer potiskajo pando v najbolj oddaljena področja. V teh predelih je potrebno območje njegove razširjenosti zaščititi in ustanoviti naraven rezervat. Ogrožene so tudi zaradi izsekavanja bambusovih gozdov, saj se hranijo z bambusom.
Največji sedanji problem ohranjanja pande je njegova geografska izolacija. Vsega skupaj trinajst gorskih rezervacij je druga od druge oddeljenih s travnatimi in žitnimi površinami, kar pomeni, da srečanje pand iz sosednjih rezervatov ni možno. Čeprav ima populacija v enem rezervatu največ nekaj deset živali, prihaja v njej do križanja živali med sorodnimi posamezniki. Orjaški pande se ne razmnožujejo zelo uspešno, zato prihaja do nenadnega padca števila vzrejenih mladičev. Samica skoti večinoma enega mladiča, če pa se ji izjemoma skotita dvojčka, vedno skrbi samo za enega, drugega mladiča pa pusti stradati, da pogine.
Z vzrejo pande so živalski vrtovi v različnih deželah pridobivali ugled. Tako so zunaj meja Kitajske v živalskih vrtovih gojili po enega pando ali par. Mnogi pande so imele v ujetništvu velike psihične težave, kar je oteževalo njihovo rejo in parjenje.
Naravno razmnoževanje pand v ujetništvu za zdaj ne obeta veliko upanja, zlasti zato, ker je ujetih pand le malo in pride do parjenja le izjemoma. Zaradi tega poskušajo raziskovalci uporabiti umetne metode oploditve. Vendar morajo najprej rešiti glavno težavo: samice so namreč za oploditev godne le nekaj dni na leto. Po zadnjih podatkih celo le en dan do tri dni v letu. Iz tega razloga je uspešna izvedba te metode dokaj problematična, kajti tega roka ne smejo zamuditi.
Orjaški ali veliki panda (znanstveno ime Ailuropoda melanoleuca) je sesalec, ki ga navadno uvrščajo v družino medvedov, Ursidae. Danes živi samo v nekaj med seboj izoliranih populacijah v gorskih gozdovih osrednje Kitajske in spada med ogrožene vrste. Kljub temu mu v sedanjosti ne grozi neposredna nevarnost, da bi izumrl, ker so za njegovo rešitev organizirane mnoge dejavnosti.
Življenje orjaškega pande ali bambusnega medveda v naravi ostaja še naprej velika uganka. Da bi lahko razvozlali njegov obstoj, moramo o njegovem načinu življenja vedeti čim več.
Panda eller jättepanda (Ailuropoda melanoleuca) är den enda arten i släktet Ailuropoda som i sin tur tillhör familjen björnar. Tidigare har pandan kategoriserats som halvbjörn, men molekylärgenetiska studier visar att den är en björn.[2] Pandan har svartvit tät päls och väger som vuxen 70–150 kg. Till skillnad från andra björnar är jättepandan en utpräglad växtätare, som främst äter bambu. Idag förekommer den vilt bara i Kina men tidigare fanns björnen även i andra delar av östra Asien.
Jättepandan är känd som symbol för Världsnaturfonden och var en av fem maskotar för de olympiska sommarspelen 2008 i Peking. Gåvor i form av pandabjörnar till zoologiska trädgårdar har använts som ett sätt för Folkrepubliken Kina att förbättra sina relationer med stater i Västvärlden.
Pandan blir mellan 1,5 och 1,7 meter lång och väger som fullvuxen mellan 70 och 150 kilogram. Mankhöjden ligger vid 75 centimeter och hanen blir 10 till 20 procent större än honan.[3]
Djurets päls är vit med svarta områden. Pandan har svarta ben och armar och svarta ringar runt ögonen samt svarta öron. Även svansspetsen är ibland svart. Svansen är med en längd av 10 till 15 centimeter den näst längsta hos någon art i familjen björnar; endast för läppbjörnen finns rapporter om individer med längre svans.[3] Pälsen är väldigt tjock. Pandans färger smälter bra in i mosaiken av ljus och skugga i den naturliga miljön av bambusnår och lövtäckta grenar som arten lever i. Anledningen till pälsfärgen är dock inte helt utredd. Även om det kan tyckas att pandans färg är uppseendeväckande och lätt att lägga märke till är det inte så i det vilda där pandans färger fungerar som kamouflage. Utöver detta förklaras färgen med reglering av kroppstemperaturen eller som varningsmönster för fiender.
Pandans tassar är speciella. De har fem "tår", men handlovsbenet är förstorat, så att de nästan bildar en sjätte tå. Den fungerar som en tumme när pandan greppar sin mat. Pandans skallben och tänder har ett karaktäristiskt utseende för växtätare. Pandan har små framtänder och korta hörntänder. Kindtänderna är breda och malande. Av de främre kindtänderna (premolarer) återstår endast två, som liksom de andra kindtänderna (molarer) är breda. Totalt har björnen 42 tänder. Genom evolutionen har tandkaraktären hos pandan förlorat likheterna med övriga rovdjurs och påminner mer om människans eller svinets tänder.
Pandan är på många sätt anpassad till sin vegetariska diet, men tarmkanalen ser fortfarande ut som hos övriga rovdjur. Som anpassning till födan är även pandans matstrupe invändigt täckt med hornämne för att skydda mot bambuns vassa fibrer. Magsäcken har tjockare väggar och liknar på så sätt fåglarnas magsäck. Dessutom har djuret starka käkmuskler som sträcker sig från huvudets övre del till käken, varför huvudet har den karaktäristiska runda formen.[4]
Pandan lever idag i Kina men har tidigare även förekommit i Myanmar och Vietnam. Utbredningsområdet kan ha sträckt sig mycket längre västerut, men har krympt på grund av människans påverkan av miljön. Populationen förekommer idag på en yta av 5 900 kvadratkilometer som ligger i de kinesiska provinserna Sichuan, Gansu och Shanxi men utbredningsområdet är splittrat i flera delar. Pandans habitat utgörs av subtropiska bergssluttningar, raviner och dalar med mycket tät skog. Under sommaren lever jättepandor i regioner som ligger 2 700 till 4 000 meter över havet. Före vintern vandrar de till områden som ligger vid cirka 800 meters höjd. Klimatet i utbredningsområdet är fuktigt och rikt på nederbörd. Somrarna är svala och vintrarna kalla. Den täta undervegetationen av bambu ger pandan både föda och skydd.
Pandan lever ensam och träffar endast andra pandor under parningstiden. Djuret är känd för sin lekfullhet och de många rörelser den kan göra.
Större delen av tiden ägnar pandan åt att äta. Artens matsmältningssystem tyder på att den i ett tidigt stadium var köttätare,[5] som har anpassats till att bli en foderspecialist och den äter nästan uteslutande bambuskott. Pandan behöver äta över tio kilo bambu per dag (vanligtvis äts mellan 10 och 20 kilo). Att samla, äta och behandla så mycket bambu kan ta tolv timmar per dag. Annan föda består av andra växter, som gentianor, irisar och krokus, men även mer sällan maskar, fiskar eller andra mindre djur. Bambu har ett lågt näringsvärde men har andra fördelar, exempelvis är näringsvärdet lika högt året om. Att förlita sig på en växt kan dock vara riskfyllt. Bambu blommar sällan, ungefär en gång per 15-120 år, men då den blommar dör den och nya bambuskott spirar först efter fem år. Eftersom alla bambuplantor i samma område blommar samtidigt måste pandorna flytta då blomningen börjar, för att hitta ny föda.[1]
Trots att pandan är tung klättrar den mycket bra i träd, och när den inte äter brukar den ligga och vila sig på en tjock trädgren uppe i ett träd. Pandan har god simförmåga och badar i sjöar och bäckar. Pandans naturliga fiender, förutom människan, är snöleoparder och förvildade hundar.[6] Om pandan vädrar en vildhund brukar den klättra upp i ett träd och gömma sig. När den sitter still i ett träd är den mycket svår att upptäcka.
Pandan (både honan och hanen) markera revir med urin och skrapade märken på träd.[7] Studier har dock visat att hanen gör det oftare, utom under parningstiden, då honan gör det oftare. När pandan markerar sitt revir ställer den sig på framtassarna och gnider baken mot olika träd. Reviret är ungefär 4 till 6 kvadratkilometer stort. Honor har ett kärnområde av 30 till 40 hektar som försvaras mot artfränder av samma kön. Hannar är mera flexibla och deras revir överlappar ofta. De söker dock ingen kontakt med sina släktingar.
Jättepandan går inte i ide, trots att den bor i områden med kalla vintrar. Den reducerar dock sin aktivitet på vintrarna och vandrar till varmare regioner.[8] Observationer av panda i fångenskap har visat att de är mest aktiva mellan tio på kvällen och två på morgonen, varför det kategoriseras som ett nattdjur.
Pandan får vanligtvis en unge vartannat till vart tredje år. I 50% av fallen föder den två. Ungarna föds i håligheter såsom ihåliga träd. När det är tid för pandan att para sig, träffas de ensamlevande pandorna under en mycket kort tid eftersom pandahonan bara är mottaglig för befruktning ungefär en dag om året. Brunstperioden är ca 2 veckor. Efter elva månaders dräktighet föds ungen. Om den får två ungar brukar den ena dö.
En nyfödd panda väger 100-150 gram och är endast tio centimeter lång. Den är blind, döv och har ingen päls. Vid tjugo dagars ålder väger ungen femhundra gram och den har börjat anlägga päls. När ungen är tre månader gammal har den lång päls och sover större delen av dagen. Vid sju månaders ålder är den full av energi och leklust. Den väger då vanligtvis mellan 15 och 20 kilogram och livnär sig huvudsakligen på bambu. Ungen följer sin mor i ungefär ett och ett halvt år. Honan blir könsmogen när den är tre år gammal och hannen när den är fyra år.
Medellivslängden i naturen är inte känd.[9] Vissa källor uppger 20 år i det vilda och 25 i fångenskap.[10] En individ som levde i San Diegos djurpark blev 34 år gammal[11] En annan individ vid namn Jia Jia föddes i det vilda, i provinsen Sichuan i Kina 1978 och dog i oktober 2016 i Hongkong, 38 år gammal. Jia Jia bedöms vara den panda som levt längst i fångenskap.[10]
Pandan kategoriserades först som halvbjörn inom familjen Procyonidae på grund av att den liksom kattbjörnen har egenskaper som kan härledas till både björnar och halvbjörnar. Den har också placerats tillsamman med kattbjörnen i en egen familj då de delar ett antal egenskaper som habitat, föda (bambu) och dess pseudotumme. Studier har visat att dessa likheter beror på konvergent evolution. Molekylärgenetiska studier har istället visat att pandan är närmast släkt med björnarna.[2][12] Pandans utvecklingslinje separerades från resten av familjen björnar för cirka femton miljoner år sedan men uppdelningen av björnar och halvbjörnar skedde för cirka 30 till 35 miljoner år sedan. Detta är ett av skälen till att det har varit svårt att placera pandan. Pandan är den enda idag arten som finns kvar på denna utvecklingslinje varför den ibland kallas för ett levande fossil.[13]
Den första personen från Västvärlden som fick kännedom om pandan var den franska missionären Armand David. Den 11 mars 1869 köpte han en päls från en kinesisk jägare. Den första västerländska forskare som med säkerhet observerade en levande panda var den tyske zoologen Hugo Weigold som 1916 såg ett ungdjur. Kermit och Theodore Roosevelt junior var under 1920-talet de första västerlänningar som sköt en panda under en expedition, finansierad av Field Museum of Natural History. 1936 blev den amerikanska modeskaparen Ruth Harkness den första personen som tog med en levande panda till ett västligt land. Ungdjuret fick namnet Su-Lin och levde sedan i Brookfield Zoo i Chicago.[14]
Pandan är symbol för Världsnaturfonden (WWF).[15] Panda var en av fem maskotar för de olympiska sommarspelen 2008 i Peking.[16] Den fiktiva pandan Po är huvudkaraktär i Kung Fu Panda.
Pandan listas av IUCN som sårbar (Vulnerable).[1] Idag finns enligt officiell statistik färre än 1 600 vilda pandor kvar[17] som lever utspridda i sex olika områden. Dessutom hålls i Kina 239 individer i fångenskap och 27 individer lever i utländska anläggningar.[17] Vissa forskare antar att vissa individer inte är upptäckta och enligt deras bedömning är populationen mellan 2 000 och 3 000 individer.[18] I alla fall ökar beståndet långsamt.[19] Pandor som lever isolerat parar sig sannolikt med en släkting, varför risken för ärftliga sjukdomar och liknande ökar drastiskt.
I motsats till flera andra djur betraktades pandans kroppsdelar inte som särskilt nyttiga inom traditionell kinesisk medicin.[1] Tjuvjakt som tidigare var ett större problem reducerades påtaglig. Drastiska straff som i vissa fall inkluderade avrättningar verkade avskräckande och dessutom finns ingen marknad för pandapäls kvar.[1]
Stora ansträngningar har gjorts för att rädda pandan, både i Kina och internationellt. Arten ges maximal skydd i Kinas naturskyddslag från 1988 och den är listad i appendix I hos CITES. Det betyder att internationell handel är totalförbjuden. En kinesisk bevarandeplan blev upprättad med hjälp av Världsnaturfonden och antagen 1992.[1] Bambuplantornas blomning (se ekologi) kan vara ett problem för pandan när allt fler bambuskogar avverkas och björnen inte hittar områden där ingen blomning skedde. Efter den senaste blomningen 1980 hittade de vilda pandorna nya matkällor.[1]
Att lyckas föda upp pandor i fångenskap var länge mycket ovanligt men intensiv forskning vid Chengdu Panda Breeding Research Centre har gett resultat och centret har lyckats föda upp 168 ungar sedan 1987 och har numera en överlevnadsstatistik på 98%.[20]
Pandan verkar ha ljusa framtidsutsikter. Den skärpta övervakningen av handeln med utrotningshotade arter försämrar lönsamheten för tjuvskyttar. Pandorna bor för tillfället högt uppe i bergen på sluttningar som inte duger till jordbruk. Man planerar även att flytta hela byar så att pandan får mer plats att röra sig på. Man kan även bli pandafadder på WWF.
Några fall är kända där jättepandor har attackerat människor, men dessa förklaras snarare med att djuren var irriterade och inte med predation.[21]
Enligt en artikel i New York Times kostar hållning av jättepanda fem gånger mer än det näst dyraste djuret, elefanten.[23] Största delen av kostnaderna utgörs av avgiften till Kina för att låna en panda. Pandan kan ses i följande djurparker eller avelsstationer:
Redan under Tangdynastin skänkte kejsaren Wu Zetian (625–705) två pandor och en pandapäls till Japan för att visa sina goda avsikter.[49]
Folkrepubliken Kina återupptog denna diplomatiska tradition under 1950-talet. Från 1958 till 1982 donerade Kina 23 pandor till nio olika länder som USA, Japan och Västtyskland.[49]. Dessa diplomatiska metod mellan den socialistiska republiken och andra länder fick snart beteckningen "pandadiplomati".
En individ skänktes 1972 av Mao Zedong till den amerikanska presidenten Richard Nixon.[50] Efter 1984 är pandorna inte längre gåvor utan bara utlån på en period av tio år. Inte alla stater tog emot dessa presenter. Till exempel avslog Taiwan år 2006 först ett erbjudande för att bekräfta sin position i dispyten om ett enat Kina.[51] Gåvan togs dock emot senare.[52]
Wikimedia Commons har media som rör Jättepanda.
Panda eller jättepanda (Ailuropoda melanoleuca) är den enda arten i släktet Ailuropoda som i sin tur tillhör familjen björnar. Tidigare har pandan kategoriserats som halvbjörn, men molekylärgenetiska studier visar att den är en björn. Pandan har svartvit tät päls och väger som vuxen 70–150 kg. Till skillnad från andra björnar är jättepandan en utpräglad växtätare, som främst äter bambu. Idag förekommer den vilt bara i Kina men tidigare fanns björnen även i andra delar av östra Asien.
Jättepandan är känd som symbol för Världsnaturfonden och var en av fem maskotar för de olympiska sommarspelen 2008 i Peking. Gåvor i form av pandabjörnar till zoologiska trädgårdar har använts som ett sätt för Folkrepubliken Kina att förbättra sina relationer med stater i Västvärlden.
Bilimsel sınıflandırma Âlem: Animalia - Hayvanlar Şube: Chordata - Kordalılar Sınıf: Mammalia - Memeliler Takım: Carnivora - Etçiller Familya: Ursidae - Ayıgiller
{{{Harita altı}}} Dev Panda (Ailuropoda Melanoleuca), Ayıgiller familyasından, beyaz postu üzerinde bölge bölge siyah büyük benekleri olan, iri, nesli tehlikede olan bir ayı türü. Küçük panda 'dan ayrıt edebilinmesi için Büyük panda veya da sırf bambu ile beslendiğine dikkati çekmek için Bambu ayısı da denilir. Ama genelde sırf Panda denildiğinde bu tür kast edilir ve akla gelir. Çin'in dev pandaları dünyada en çok soyu tükenme tehlikesiyle karşı karşıya olan hayvan türlerinden birisidir.
Dev pandalar siyah beyaz çok özel bir posta sahiptirler. Yetişkin pandalar yaklaşık 1,5 m uzunluğundadır. Erkek pandalar 115 kg ağırlığına ulaşabilirler. Dişi pandalar genellikle erkek pandalardan daha küçük olup, arada sırada 100 kg'a ulaştıkları olur. Dev pandalar Sichuan, Gansu, Shaanxi ve Tibet gibi dağlık bölgelerde yaşarlar. Çin Ejderhaları, Çin’in tarihsel bir sembolüyken, 20. yüzyılın ikinci yarısından itibaren dev pandalar da Çin’in resmi olmayan ulusal bir sembolü olmuşlardır.
Bir dev panda bir başparmak ve beş parmak olmak üzere alışılmadık bir pençeye sahiptir. Bu başparmak aslında sesamoid kemiğinin (anatomide bir kemiğin bir kiriş içine iyice yerleşmesi ile oluşan kemik) değişmesiyle oluşmuştur ve pandanın bambuları rahatça yemesine yardımcı olur. Dev pandanın yaklaşık olarak 25 cm uzunluğunda bir kuyruğu vardır. Dev pandalar 20 – 30 yaşlarına kadar esir hayatı yaşarlar. Pandalar eski çin ve japon uygarlıklarına göre kutsal hayvanlardır.
Dev pandalar, bilimsel sınıflandırmada bir etçil olarak sayılmasına rağmen, pandanın günlük besini hemen hemen sadece bambudan oluştuğu için aslında bir otçuldur. Bununla birlikte, pandalar hareketsiz bir etçilin sindirim sistemleri varken, selülozu sindirmeye çalışan enzimlere sahip değillerdir. Böylece bambunun tüketiminden, az miktarda enerji ve az miktarda protein alırlar. Dev panda bir günde 12-14 saatini beslenmeye ayırır ve 12 ila 38 kg. kadar bambu filizi ve yaprağı yer. Pandalar, bir günlük besinlerinde bu kadar az miktarda enerji ve protein aldıkları için, dopdolu sindirim sistemlerini korumaları pandalar için son derece önemlidir.
Pandalar çok yüksek dağlık alanlarda yaşadığından mevcut alanlar sınırlı ve sıkışıktır. Ayrıca yaşadıkları bölgelerin ortalama sıcaklıkları da artmıştır. Tüm bunların başlangıcı bambu hasatından kazanılan kereste kazancının atması ve buna bağlı olarak da yabani pandaların yiyeceği olan mevcut bambuların yok olmasıdır. 1973'ten 1984 yılına kadarki süreçte Asya’nın 6 bölgesindeki yabani pandaların nüfusu %50 civarında azalmıştır. Dev pandalar bir otçulun günlük besini ile idare ettikleri halde, bir etçilin basit sindirim özelliklerini yitirmemişlerdir. Dev pandanın yuvarlak yüzü dev pandanın günlük besini bambuya olan adaptasyonu ile oluşmuştur. Dev pandaların güçlü pençe kasları kafasından pençesine bitişir. Büyük azı dişleri lifli bitki parçalarını ezmeye ve öğütmeye yarar.
Yabani pandalar bambunun varolan 25 türüyle beslenirken, engebeli kırlarda ölü bitkilerle ve ormanın artıklarıyla beslenmek zorundalar. Yalnız yaygın birkaç bambu türü sayesinde şimdi pandalar yüksek dağlık alanlarda yaşıyor. Bambu yaprakları en yüksek derecede protein içerir, ancak gövdesi içermez.
Eş zamanlı çiçekçiliğin ve bazı bambu türlerinin neslinin yok olması nedeni ile ortaya çıkan pandaların şiddetli açlığı, pandaların bölgelerindeki mevcut en az iki farklı tür bambuyla önlenmelidir. Aslında otçul olan dev panda, mevcut olan et, balık ve yumurtayla beslenmesine rağmen kesinlikle bir ayıya özgü dişlerini yitirmeyecektir.
Hayvanat bahçeleri, pandaların esaretlerinde, pandaların günlük besini olan bambunun tipik bakımını yapsalar bile, pandalara özellikle ek besin olarak bisküvi vb. yiyeceklerde vereceklerini açık ve kesin bir biçimde belirtmişlerdir.
Erkek panda dişi pandanın kalbini kazanır ve çiftleşme başarılı olursa yaklaşık 120 ila 160 gün sonra bir veya iki panda bebeği dünyaya gelir. Yeni doğan panda ancak bir fare büyüklüğünde ve 100-150 gr ağırlığındadır. Bebek panda küçük ve savunmasız olur. Doğduğunda gözleri kapalıdır. Birkaç hafta sonra gözleri açılır, fakat bebek panda hala göremez. Bununla birlikte, yetişkin pandalardan daha iyi işitir. Gözleri açıldıktan sonra bu durum değişir ve dengelenir. Bu dönemle ilgili en önemli ayrıntı pandanın çok şefkatli ve sevecen bir anne olmasıdır. Anne panda bebeğine çok düşkündür, onu kollarının arasında insanların bebeklerini salladıkları gibi sallar ve sabırla emzirir. Hayvanlar aleminde yavrularına karşı en sevecen hayvan pandalardır. Ama bazen iki yavrudan zayıf olanı ölüme terkettiği görülür.
Bebek pandanın gözlerinin görmeye başlaması 6 hafta sürer. 3 aylık olduğunda tek başına yürümeye, 5 aylık olduğunda ise koşmaya ve bambunun tadına bakmaya başlar. Bebek panda bir buçuk seneden uzun bir süre annesinin yanında kalır. Ancak bu uzun dönemin sonunda tek başına yaşamaya hazırdır. Bir buçuk yaşına gelen panda 50 kg ağırlığa erişir.
Pandalar üzerinde araştırma yapmak çok zor olduğundan onlar hakkında çok az bilgi vardır. Nesilleri tükenmek üzere olduğundan bu değerli hayvanlar koruma altındadır ve bu yüzden kış uykusuna yatıp yatmadıkları bile bugün kesin olarak bilinmemektedir. Dünya Doğayı Koruma Vakfı (WWF) pandaların nesillerinin tükenmesini engellemek için çalışmalarına devam ediyor. Dev pandalar, Dünya Doğayı Koruma Vakfı (WWF) için ayrı bir anlam taşır, çünkü bu sevimli hayvan 1961 yılından beri vakfın sembolüdür.
Dev panda Çin’in Yangtze Havzası'ndaki bambu ormanlarında yaşar. Bu havza, bioçeşitlilik açısından dünyanın en zengin bölgelerinden biridir. Burada nesli tehlike altında olan pek çok hayvan ve bitki türü barınır. Bu açıdan Yangtze Havzası’nın mutlaka korunması gerekmektedir. Çin’de doğal ortamda yaşayan pandaların sayıları sadece 1000 civarındadır. Çin’deki bambu ormanlarının giderek yok olması, pandaların hayatını da tehdit etmektedir. Özellikle Çin hükümetinden yardım çağrısı alan WWF, 1980 yılından bu yana pandaların korunması için önemli çalışmalara imza atıyor. Pandalar bugüne kadar 50 doğal rezerv kurularak korumaya alınmıştır.
Çin dağlarında dünyadaki dev pandaların üçte birini barındıran panda sığınağı Birleşmiş Milletler’ in kültürel konularla ilgili örgütü UNESCO tarafından tıpkı piramitler ya da Çin Seddi gibi Dünya Mirası Alanları listesine alındı. Çin'deki Şiçuan eyaletinde dağlık arazide, 9 bin kilometre kareyi aşkın bir alan üzerinde kurulu dev panda sığınağı artık kazandığı yeni statü sayesinde uluslararası yardıma da hak kazanmış oluyor.
Koruma altındaki hayvanat bahçelerinde de 100 kadar Dev panda yaşamaktadır.
UNESCO, Litvanya’nın başkenti Vilnius'da yaptığı son toplantıda Dünya Mirası listesine katılması önerilen yerleri değerlendirdi. Listede hazır durumda 800 yer bulunuyor.
Dev Panda (Ailuropoda Melanoleuca), Ayıgiller familyasından, beyaz postu üzerinde bölge bölge siyah büyük benekleri olan, iri, nesli tehlikede olan bir ayı türü. Küçük panda 'dan ayrıt edebilinmesi için Büyük panda veya da sırf bambu ile beslendiğine dikkati çekmek için Bambu ayısı da denilir. Ama genelde sırf Panda denildiğinde bu tür kast edilir ve akla gelir. Çin'in dev pandaları dünyada en çok soyu tükenme tehlikesiyle karşı karşıya olan hayvan türlerinden birisidir.
Велика панда живе в листяних та хвойних лісах із густим бамбуковим підліском в гористих місцевостях центрального Китаю, таких як Сичуань і Тибет, на висоті від 1200 до 4000 м над рівнем моря. Зливи та густі тумани протягом усього року властиві цим лісам, що часто повиті густими хмарами. Панди вимирають через те, що бамбукові ліси, де вони живуть, масово вирубують і тваринам немає де жити.
Загальна площа їхнього ареалу близько 30 000 км², проте існує думка, що панди живуть на ділянці, що становить не більше 6 000 км². У рідних лісах кожна панда визначає свою територію, помічаючи крайні дерева за допомогою виділень із пахучих залоз. Іноді ці території частково накладаються на чужі межі, проте тварини звичайно уникають одне одного, живучи поодинці.
Китайська назва панди — «ведмідь-кіт» і означає те саме якщо прочитати її в зворотньому напрямку. На заході свою назву «панда» звір отримав через віддалену схожість із малою пандою, також вона була знана під назвою «плямистий ведмідь» (Ailuropus melanoleucus). Ближче до кінця 20-го століття панда стала своєрідним символом Китаю, та її зображення використовується на китайських золотих монетах. Вчені не мають точних даних, скільки панди живуть в дикій природі, але, без сумніву, менше ніж у неволі. Китайські вчені повідомляли, що панди в неволі доживали до віку 35 років.
Цей розділ не містить посилань на джерела. Китайське ім'я означає «ведмідь-кішка», при цьому якщо читати його навпаки, то воно означає те ж саме. Західне ім'я великої панди походить від імені малої (червоної) панди. Раніше її також називали плямистим ведмедем (Ailuropus melanoleucus).
Незважаючи на те, що панди відносяться до хижих тварин, їх раціон переважно вегетаріанський. Фактично, вони їдять один тільки бамбук. За день доросла панда з'їдає до 30 кг бамбука і пагонів. Технічно ж, як і багато інших тварин, панди всеїдні.
Коли велика панда не спить, тобто близько 16-ти годин на добу, вона майже постійно харчується. Для збереження маси тіла їй необхідно з'їдати величезну кількість бамбуку, зокрема через те, що вегетаріанська їжа не дуже поживна, а з іншого боку, тому, що травна система панди не така ефективна, як у інших травоїдних тварин. Якщо більшість травоїдних засвоює 80% їжі, то панда лише 17%.
У людини з пандою на 68% збігаються гени.
Велика панда має незвичну будову лапи: окрім п’яти нормальних пальців у неї ще є «великий палець», який насправді є зміненою зап'ястною кісткою.
Шкура панди може коштувати в розмірі двох-трьох середніх річних доходів китайського селянина на деяких азіатських ринках, і в минулому браконьєрство було серйозною проблемою. Проте в результаті освіти, інтенсивність браконьєрства знизилася, і це більше не вважається головною проблемою.
Передача великих панд американським та японським зоопаркам була важливою складовою частиною дипломатії КНР в 1970-х роках, це був один з перших проявів культурного обміну між Китаєм і Заходом.
В Китаї передбачена смертна кара за вбивство панди.
Тривалий час точна класифікація панди була предметом дискусії серед науковців, оскільки як велика панда, так і червона панда поєднують низку характеристик як ведмедів, так і ракунів. Але дослідження молекулярних біологів підтвердили, що велика панда є безсумнівно справжнім ведмедем та належать до родини Ведмедеві (Ursidae).[2] Найближчим її родичем серед ведмедів є очковий ведмідь з Південної Америки.
Велика панда — вимираючий вид. Головними загрозами її виживанню є подальша втрата середовища проживання та дуже низький рівень народжуваності, як в неволі так і в дикій природі. Вважають, що в дикій природі живуть близько 1 600 панд.[джерело?]
На початку вересня 2016 МСОП повідомив про збільшення популяції великої панди на 17 % протягом 10 років — у 2014 році в Китаї у природних умовах було виявлено 1864 особин. Це стало причиною зміни природоохоронного статусу з «Під загрозою вимирання» на «Уразливий»[3].
Велика панда має чорно-біле забарвлення та будову тіла типову для ведмедів. Шерсть на вухах, лапах та плечах чорного кольору, також має чорні «окуляри» навколо очей. Решта тіла покрито шерстю білого кольору. Хоча науковцям невідома причина такого забарвлення, дехто припускає, що таке плямисте забарвлення забезпечує панді ефективне маскування на тінистому снігу та скелях, що характерні для середовища їхнього проживання. Груба шерсть забезпечує тепло панді в її холодних лісах. Велика панда має великі кореневі зуби та сильні щелепні м'язи, що допомагають їй поїдати твердий бамбук.
Розмір панди порівняно із розміром американського чорного ведмедя: на чотирьох лапах її зріст становить 0,5-1 м у холців, довжина 1,2-1,5 м. Самці більші ніж самки, та можуть важити до 160 кг. Самки рідко досягають ваги понад 90 кг.
Велика панда має незвичну лапу: з «великим пальцем» та п'ятьма нормальними пальцями; «великий палець» насправді є зміненою зап'ястною кісткою.
Великі панди — істоти нічні, що не сплять від сутінків до світанку. Вдень вони засинають і відпочивають, проте не в постійному лігві, а в затишному місці, де-небудь поміж скель чи навіть у дуплі дерева.
Владно тримаючись на задніх лапах, великі панди звикли завжди рухатися, ступаючи на на всі чотири лапи клишоногою ходою. У разі погоні вони переходять на незграбний клус, проте невдовзі втомлюються і полишають швидкісний темп. Панди зразкові верхолази, через що часто видираються на нижні гілки дерев, шукаючи корм, чи просто відпочити чи сховатися від небезпеки.
Попри те що велика панда належить до ряду хижих, живиться вона переважно бамбуковими пагонами. Доросла панда протягом дня поїдає до 9-14 кг бамбуку. Як більшість ведмедів, вона є всеїдною твариною та в її раціон входять, окрім бамбуку, яйця, комахи, дрібні ссавці, риба, якщо на них вдається вполювати, а також вживають траву, квіти, гриби, корінці та кору. Як і ведмідь, панда вдається до нападів на бджолині гнізда.
Попри те що бамбук становить близько 99 % раціону тварин, у панд відсутні гени, що кодують ферменти, здатні розщеплювати целюлозу, наявну в бамбуку. Здатність засвоювати целюлозу пандами приписують мікроорганізмам, що живуть у травній системі.[4] Таким чином, травна система в панди не така ефективна, як в інших травоїдних тварин. Якщо більшість травоїдних засвоює 80 % їжі, то панда лише 17 %. Через низькопоживну дієту пандам важливо зберігати повним травний тракт. Це причина, чому панди можуть випорожнюватися до 40 разів на добу.[5]
Через низьку ефективність травлення, у період неспання, тобто близько 16 годин на добу, панда майже постійно живиться. Для збереження нормальної маси тіла їй необхідно з'їдати величезну кількість бамбука. Специфічна дієта визначає поведінку та анатомію панди. Задля збереження енергії панди стараються уникати соціальних контактів та круто нахиленої місцевості. Округле масивне тіло та спокійний спосіб життя вказують на низький рівень метаболізму, що дає змогу економити енергію.[6] Кругла голова — наслідок наявності масивних м'язів від верху голови до щелепи, які дають змогу пережовувати волокнистий бамбук.
Панди вживають усі 25 видів бамбук, що існують у природі. Лише кілька видів бамбуку ростуть у тих висотах, які зараз населяють панди. Листя бамбука містить найвищий рівень протеїну; стебла — менший. Через синхронне цвітіння, ріст та відмирання усього бамбука одного певного виду велика панда мусить жити у досяжності принаймні двох різних видів рослини, аби уникнути голодування.
Сезон парування великих панд триває від середини березня до травня, коли тварини знаходять собі пару. На одну самицю претендує 4-5 самців, але щойно гамірне спарювання відбулося, тварини повертаються до колишнього усамітненого способу життя. Через 3-5 місяців самиця знаходить у печері чи дуплі затишний теплий барліг. Вагітність триває від 95 до 160 днів. Заславши лігво листям та гіллям, вона починає народжувати маля. Нерідко на світ з'являються двоє чи троє ведмежат, але у більшості випадків самиця, за браком часу для необхідної опіки та уваги вигодовує одного з них, а решту полишає на загибель.
Панди народжуються сліпі й майже голі, вагою не більше 150 г. Перші три тижні самиця практично постійно сидить, не випускаючи малюка з передніх лап та притискаючи його до сосків. Дитинча швидко росте. Наприкінці першого місяця в нього відростає хутро з чорними плямами, а через два тижні розплющуються очі. Ходити воно починає лише через три місяці, а до цього мати постійно його носить на собі.
У п'ятимісячному віці малюк переходить на бамбуковий корм, а ще через місяць його відлучають від грудей. Коли йому виповнюється 1-1,5 року, дитинча залишає матір і провадить самостійне життя. Великі панди досягають статевої зрілості в шестирічному віці, і самиця народжує потомство кожні 2-3 роки.
Про велику панду на Заході вперше довідались в 1869 від французького місіонера Давида Армана. Велика панда вже протягом тривалого часу є улюбленцем публіки, частково через свою «дитячу» милу зовнішність, що робить її схожою на живого плюшевого ведмедика. Також до її невинного образу додалось те, що зазвичай зображають як вона мирно поїдає бамбук, а не панду на полюванні. Незважаючи на такий популярний образ, панда може бути такою ж небезпечною, як і будь-який інший ведмідь такого розміру.
Передача великих панд в американські та японські зоопарки була важливою складовою частиною дипломатії КНР в 70-х роках, коли розпочався культурний обмін між КНР та Заходом.
Але починаючи з 1984, панди перестали бути об'єктом дипломатії, та Китай почав позичати панд іншим країнам на період 10 років. Стандартна позика включає плату розміром до 1 000 000 $ на рік та умову, що малята панди, народжені під час позики, є власністю КНР.
У 1998 судовий позов Світового Фонду Дикої Природи став причиною того, що Американська Служба Риби та Дичини тепер перед тим, як видавати дозволи на імпорт в країну панд, вимагає від американських зоопарків, що хочуть їх імпортувати, включати в контракти із КНР вимогу про те, що половина виплачених коштів буде спрямовано на захист панд та їхнього середовища проживання.
Велика панда є символом Всесвітнього фонду дикої природи (WWF).
Панда фігурує в англійському мовному жарті, подібному на відомий жарт російською про використання коми в реченнях: «Казнить нельзя помиловать». Англійською мовою це звучить наступним чином: Заходить панда в ресторан та замовляє обід. З'їдає його, витягає пістолет, стріляє в стелю та виходить. Обурений власник ресторану вибігає за нею та кричить: «Чому? За що?». Панда повертається, та мовчки дає йому книгу із зоології із поганою пунктуацією, в котрій написано про раціон панд: «Eats, shoots and leaves» (їсть, стріляє та виходить) замість «Eats shoots and leaves» (їсть пагони та листя). (Англійською shoots може, в залежності від контексту, означати або «пагони» або «стріляє» в третій особі однини теперішнього невизначеного часу, leaves: або «листя» або «виходить» в третій особі однини теперішнього невизначеного часу.)
Станом на 2009 рік у зоопарках різних країн живуть близько 200 панд.
Gấu trúc lớn (Ailuropoda melanoleuca, nghĩa: "con vật chân mèo màu đen pha trắng", giản thể: 大熊猫; phồn thể: 大熊貓; bính âm: dàxióngmāo, nghĩa "mèo gấu lớn", tiếng Anh: Giant Panda),[2] cũng được gọi một cách đơn giản là gấu trúc, là một loài gấu[3] nguồn gốc tại Trung Quốc.[1] Nó dễ dàng được nhận ra bởi các mảnh màu đen, lớn xung quanh mắt, trên tai, và tứ chi nó. Tuy thuộc về bộ Carnivora (bộ Ăn Thịt), chế độ ăn của gấu trúc gồm hơn 99% tre, trúc.[4] Gấu trúc trong tự nhiên ăn thỉnh thoảng cỏ, củ dại, hay thậm chí thịt chim, gậm nhấm hay xác thối. Trong tình trạng giam cầm, gấu trúc ăn mật ong trứng, cá, lá cây bụi, cam, hay chuối cùng với các loại thức ăn đặc biệt khác.[5][6]
Gấu trúc lớn sống ở một vài vùng núi ở trung tâm Trung Quốc, chủ yếu ở Tứ Xuyên, nhưng cũng xuất hiện ở Thiểm Tây và Cam Túc.[7] Nông nghiệp, phá rừng đã đẩy gấu trúc khỏi các vùng đồng bằng chúng từng sinh sống.
Là một loài nguy cấp phụ thuộc bảo tồn.[8] Một báo cáo 2007 cho thấy 239 cá thể gấu trúc sống trong điều kiện giam cầm ở Trung Quốc và 27 nước khác trên thế giới.[9] Ước lượng số lượng hoang dã rất khác nhau; một ước tính cho thấy có khoảng 1.590 cá thể sống trong tự nhiên,[9] trong khi một nghiên cứu năm 2006 thông qua phân tích ADN ước tính rằng con số này có thể cao đến 2000 đến 3000.[10] Một số báo cáo cũng cho thấy rằng số lượng gấu trúc trong tự nhiên đang ngày càng tăng.[11][12] Tuy nhiên, IUCN không tin rằng đủ chắc chắn để chuyển loài này từ nguy cấp thành dễ thương tổn.[1]
Trong tự nhiên, gấu trúc sống trên cạn và dành phân lớn thời gian để đi lang thang và ăn trong các rừng tre, trúc ở vùng đồi núi Tân Lĩnh và tỉnh Tứ Xuyên.[13] Gấu trúc lớn thường sống đơn độc,[14] và mỗi con trưởng thành có một vùng lãnh thổ được xác định, con cái trưởng thành sẽ không tha thứ cho con cái nào dám đi vào lãnh thổ của nó. Gấu trúc giao tiếp thông qua tiếng kêu và đánh dấu mùi như cào cây hoặc đánh dấu nước tiểu.[8] Chúng cũng có thể leo lên và trốn trong các hốc cây, nhưng không làm tổ lâu dài. Vì lý do này, gấu trúc không ngủ đông, tương tự như động vật có vú cận nhiệt đới khác, và thay vào đó di chuyển đến vùng có nhiệt độ ấm hơn.[15]
Các cuộc gặp gỡ xã hội xảy ra chủ yếu trong mùa sinh sản ngắn.[16] Sau khi giao phối, con đực rời đi, để con cái một mình để đẻ.[17]
Mặc dù gấu trúc được cho là ngoan ngoãn, nó được biết tới từng tấn công con người, có thể do bị chọc tức chứ không phải do thích gây sự.[18][19][20]
Không có giải thích kết luận về nguồn gốc của từ "panda" được tìm thấy. Từ gần nhất là ponya' trong tiếng Nepal. Tới năm 1901, khi gấu trúc lớn được xác định một cách sai lầm có liên quan tới gấu trúc đỏ, gấu trúc lớn cũng được biết tới như "gấu đốm" (Ailuropus melanoleucus) hay "gấu đa sắc". Theo hầu hết bách khoa, tên "gấu trúc" hay "gấu trúc thông thường" đến từ loài gấu trúc đỏ.
Theo các nhà sưu tập Trung Quốc, gấu trúc lớn có 20 tên gọi trong tiếng Trung Quốc, như huāxióng (花熊, Hán-Việt: hoa hùng, "gấu đốm") và zhúxióng (竹熊, Hán-Việt:trúc hùng, "gấu trúc"). Tên phổ biến nhất ở Trung Quốc hiện nay là dàxióngmāo (大熊猫, Hán-Việt: đại hùng miêu, "mèo gấu lớn"), hay chỉ đơn giản là xióngmāo (熊貓 "mèo gấu").
Ở Đài Loan, tên phổ biến của gấu trúc là māoxióng (貓熊, Hán-Việt: miêu hùng, "gấu mèo"), mặc dù nhiều từ điển ở Đài Loan vẫn dùng "mèo gấu" như tên đúng.
Trong nhiều thế kỷ, việc phân loại gấu trúc lớn có nhiều tranh luận vì có có những đặc điểm của cả gấu và gấu mèo Mỹ.[21] Tuy nhiên, nghiên cứu phân tử cho thấy gấu trúc lớn là một loài gấu thật sự và là thành viên của họ Ursidae,[3][22] mặc dù có tách biệt từ sớm với các loài gấu khác. Họ hàng gần nhất của gấu trúc là gấu bốn mắt ở Nam Mỹ.[23] Gấu trúc lớn được xem là hóa thạch sống.[24]
Mặc dù có cùng tên, cùng môi trường sống và chế độ ăn, cũng như ngón cái giả (để giúp chúng nắm chặt các thanh tre, trúc chúng ăn), gấu trúc lớn và gấu trúc đỏ chỉ có liên quan xa. Nghiên cứu phân tử cho thấy gấu trúc đỏ thuộc về họ Ailuridae, chứ không phải Ursidae.
Có hai phân loài của gấu trúc đã được công nhận trên cơ sở giải phẫu hộp sọ, mẫu màu lông và gen của quần thể (Wan và ctv., 2005).
Gấu trúc chưa từng thất bại trong vai trò đại sứ thiện chí của Trung Quốc. Chúng chiếm trọn trái tim hàng nghìn người trên toàn thế giới và giúp nâng cao vị thế quê hương.
Gấu trúc lớn (Ailuropoda melanoleuca, nghĩa: "con vật chân mèo màu đen pha trắng", giản thể: 大熊猫; phồn thể: 大熊貓; bính âm: dàxióngmāo, nghĩa "mèo gấu lớn", tiếng Anh: Giant Panda), cũng được gọi một cách đơn giản là gấu trúc, là một loài gấu nguồn gốc tại Trung Quốc. Nó dễ dàng được nhận ra bởi các mảnh màu đen, lớn xung quanh mắt, trên tai, và tứ chi nó. Tuy thuộc về bộ Carnivora (bộ Ăn Thịt), chế độ ăn của gấu trúc gồm hơn 99% tre, trúc. Gấu trúc trong tự nhiên ăn thỉnh thoảng cỏ, củ dại, hay thậm chí thịt chim, gậm nhấm hay xác thối. Trong tình trạng giam cầm, gấu trúc ăn mật ong trứng, cá, lá cây bụi, cam, hay chuối cùng với các loại thức ăn đặc biệt khác.
Gấu trúc lớn sống ở một vài vùng núi ở trung tâm Trung Quốc, chủ yếu ở Tứ Xuyên, nhưng cũng xuất hiện ở Thiểm Tây và Cam Túc. Nông nghiệp, phá rừng đã đẩy gấu trúc khỏi các vùng đồng bằng chúng từng sinh sống.
Là một loài nguy cấp phụ thuộc bảo tồn. Một báo cáo 2007 cho thấy 239 cá thể gấu trúc sống trong điều kiện giam cầm ở Trung Quốc và 27 nước khác trên thế giới. Ước lượng số lượng hoang dã rất khác nhau; một ước tính cho thấy có khoảng 1.590 cá thể sống trong tự nhiên, trong khi một nghiên cứu năm 2006 thông qua phân tích ADN ước tính rằng con số này có thể cao đến 2000 đến 3000. Một số báo cáo cũng cho thấy rằng số lượng gấu trúc trong tự nhiên đang ngày càng tăng. Tuy nhiên, IUCN không tin rằng đủ chắc chắn để chuyển loài này từ nguy cấp thành dễ thương tổn.
Больша́я па́нда, или бамбу́ковый медве́дь[2] (лат. Ailuropoda melanoleuca) — вид всеядных млекопитающих из семейства медвежьих[3][4] (Ursidae) со своеобразной чёрно-белой окраской шерсти, обладающих некоторыми признаками енотов. Единственный современный вид рода Ailuropus подсемейства Ailuropodinae. Большие панды обитают в горных регионах центрального Китая: Сычуань и Тибет. Со второй половины XX века панда стала чем-то вроде национальной эмблемы Китая. Китайское название (кит. упр. 熊猫, пиньинь: xióngmāo) означает «медведь-кошка». Его западное имя происходит от малой панды. Раньше его также называли пятнистым медведем (Ailuropus melanoleucus). Известны случаи нападений больших панд на человека[5][6].
В подотряде псообразных существует семейство пандовых (Ailuridae), куда большая панда не входит.
В длину большая панда достигает 1,2—1,8 м и имеет массу 17—160 кг[7]. Самцы крупнее самок по размеру (на 10 %) и по весу (на 20 %). В отличие от других медведей, имеет довольно длинный хвост (10—15 см)[8]. Тело массивное, покрытое густым белым мехом с чёрными пятнами вокруг глаз, чёрными ушами и чёрными лапами. Короткие толстые задние лапы имеют острые когти. На подошвах и в основании каждого пальца хорошо развиты голые подушечки, облегчающие удерживание гладких стеблей бамбука.
Большие панды имеют необычные передние лапы — с «большим пальцем» и пятью обычными пальцами; «большой палец», который на самом деле является видоизменённой сесамовидной костью запястья, позволяет ловко управляться даже с тонкими побегами бамбука. Биолог Стивен Джей Гулд посвятил происхождению этого «шестого пальца» статью «The Panda’s Thumb», ставшую заглавной для сборника его трудов по эволюции.
Примечательно, что аналогичная анатомическая особенность есть и у малой панды, несмотря на то, что этот вид в эволюционном плане довольно далеко отстоит от большой панды и относится к другому семейству. Ученые из Института генетики и биологии развития Китайской академии наук при содействии коллег из британского Института Сенгера провели исследование и пришли к выводу, что хотя большая и малая панды имеют отдаленного общего предка, жившего свыше 40 млн лет назад, «шестой палец» не унаследован ими от него, а появился значительно позднее. Каждый из двух видов независимо от другого обрел это дополнение в ходе конвергентной эволюции: бамбуковая диета и потребность в удержании бамбуковых стеблей, видимо, и стали, по предположению исследователей, причинами, в силу которых закрепились генетические изменения, отразившиеся в общих анатомических чертах малой и большой панд[9][10].
Несмотря на то, что панды относятся к отряду хищных, фактически они едят один только бамбук, лишь изредка включая в свой рацион растения других видов. В день взрослая панда съедает до 30 кг бамбука и побегов. Для защиты от бамбуковых щепок пищевод и желудок выстлан толстым слоем упругой слизистой ткани. Для питания панд в зоопарке создано особое «печенье» из прессованных волокон бамбука. Строго говоря, как и многие животные, панды всеядны. Также известно, что панды при случае едят яйца, мелких птиц, зверьков и некоторых насекомых, а также падаль наряду с их бамбуковой диетой. Животная пища для панд является необходимым источником белка. Если в каком-либо месте после цветения погибает весь бамбук, то живущим там пандам грозит смерть от голода (подобные случаи отмечались в 1975 и 1983 годах). По данным учёных, гиперзависимость медведей от бамбука могла развиться относительно недавно — около 5000 лет назад[11].
Ареал самцов шире, чем у самок, которые выбирают высокогорные леса на крутых склонах, обеспечивающих лучшие укрытия для рождения детей в зарослях бамбука[12]. Летом панды взбираются на высоту до 4000 метров, чтобы избежать высокой температуры[13].
Панда активна в течение всего года, в зимнюю спячку не впадает[14].
Долгие годы точная таксономическая классификация панд была предметом дебатов у учёных — и большая, и малая панды имеют признаки как медвежьих, так и енотовых. В конце XIX века учёные исследовали четыре шкуры большой панды и решили, что большая панда — это древний представитель медвежьих, чуть ли не предок современных медведей[15]. В 1936 году американский специалист по сравнительной анатомии животных профессор Вильям Грегори после тщательного анализа нашёл у большой панды много анатомических признаков, свойственных американским енотам-полоскунам, и пришёл к выводу, что большая панда — это гигантский енот[15][16]. Наконец, генетические тесты доказали, что большая панда в действительности является медведем, а её ближайшим родственником является очковый медведь, живущий в Южной Америке[3]. Малая панда образует собственное семейство пандовые (Ailuridae), которое вместе с семействами енотовых, скунсовых и куньих образует надсемейство куницеподобных (Musteloidea)[17].
Выделяют 2 подвида:
Большая панда является уязвимым видом. До 2016 года считалась исчезающим видом, характеризующимся постоянно уменьшающимся размером популяции и низким уровнем рождаемости, как в дикой природе, так и при содержании в неволе. Учёные предполагают, что в дикой природе осталось около 2060 особей[18]. Большая панда является символом Всемирного фонда дикой природы (WWF).
Впервые большая панда стала известна на Западе в 1869 году благодаря французскому миссионеру Арману Давиду. Большие панды вскоре стали любимцами публики благодаря их схожести с плюшевыми медведями. Также свою лепту в создавшийся невинный облик живой мягкой игрушки внёс тот факт, что панды являются практически вегетарианцами и питаются в основном бамбуком.
Аренда больших панд зоопарками США и Японии была важной частью китайской дипломатии в 1970-е, она была одним из первых проявлений культурного обмена между Китаем и Западом. Однако первый случай передачи панды в дипломатических целях относится ещё к времени правления династии Тан, когда императрица У Цзэтянь подарила пару панд японскому монарху.
Однако начиная с 1984 года панд перестали дарить в дипломатических целях. Вместо этого Китай предлагает панд другим странам в 10-летнюю аренду. Стандартные условия аренды включают арендную плату в 1 млн долларов США в год и предоставление гарантий, что все родившиеся в период аренды медвежата являются собственностью КНР.
В мае 2005 года правительство КНР предложило подарить властям Тайваня пару панд, которые впоследствии получили имена Туань-Туань и Юань-Юань (вместе они составляют слово, обозначающее «воссоединение»). Однако тайваньский президент Чэнь Шуйбянь отказался принимать подарок, и панды прибыли на остров только после возвращения к власти Гоминьдана в 2008 году.
Благодаря некоторому росту численности популяции панд Международный союз охраны природы и природных ресурсов в 2016 году изменил краснокнижный статус вида с «находящегося под угрозой» на «находящийся в уязвимом положении».
В КНР предусмотрена смертная казнь за убийство панды[19].
Половой зрелости большие панды достигают в возрасте от 4 до 8 лет. Сезон спаривания длится с середины марта по май. В остальное время ведут одиночный образ жизни. Беременность длится от 95 до 160 дней. Рождается 1–2 детёныша. Детёныш весит от 90 до 130 граммов, что составляет около 1/800 массы матери, но, в отличие от других новорожденных детенышей медведей, покрыт тонким слоем меха. Мать заботится только о первом немертворождённом детёныше, бросая второго. Роды происходят примерно раз в два года. Медленное воспроизводство замедляет рост численности, что, вероятно, позволяет избежать конкуренции за пищевые ресурсы.
До 2000 года большие панды в зоопарках не размножались[20]. Размножение панд в неволе происходит крайне редко.
Больша́я па́нда, или бамбу́ковый медве́дь (лат. Ailuropoda melanoleuca) — вид всеядных млекопитающих из семейства медвежьих (Ursidae) со своеобразной чёрно-белой окраской шерсти, обладающих некоторыми признаками енотов. Единственный современный вид рода Ailuropus подсемейства Ailuropodinae. Большие панды обитают в горных регионах центрального Китая: Сычуань и Тибет. Со второй половины XX века панда стала чем-то вроде национальной эмблемы Китая. Китайское название (кит. упр. 熊猫, пиньинь: xióngmāo) означает «медведь-кошка». Его западное имя происходит от малой панды. Раньше его также называли пятнистым медведем (Ailuropus melanoleucus). Известны случаи нападений больших панд на человека.
В подотряде псообразных существует семейство пандовых (Ailuridae), куда большая панда не входит.
大熊猫（學名：Ailuropoda melanoleuca），也稱作大猫熊，一般稱為「熊猫」或「猫熊」，屬於食肉目熊科的一種哺乳動物，體色為黑白兩色。熊猫是中國特有物種，現存的主要棲息地是中國中西部四川盆地周邊的山區和陕西南部的秦岭地区。全世界野生大熊猫現存大約有2060頭（2016年数据[2]）。2016年末，世界自然保护联盟（IUCN）将大熊猫的受威胁等级从“濒危级”降为“易危级”。[3]由於生育率低，在中國瀕危動物紅皮書等級中評為瀕危物種，為中國國寶。大熊猫被譽為生物界的活化石[4]。 大熊猫黑白相間的毛色和憨态可掬的外表使其深受人們喜愛，在全世界亦有大量粉丝。在1961年世界自然基金會成立時就以大熊猫為標誌，大熊猫俨然已成為了濒危物種保护最重要的象徵；大熊猫也是中國在外交活動中向对方表示友好的重要代表，美國國際政治學元老級人物約瑟夫·奈爾更直言大熊貓被視為中國拓展軟實力的重要支柱，與英國的皇室家族有著異曲同工之妙[5]。
古代中國人对大熊猫的称谓很多，先秦时期, 《山海经》中记载有“白豹”、“猛豹”、“貔（貔貅）”、“驺吾（驺虞）”、“白虎”；《诗经》在《大雅· 韩奕》中记有“献其貔皮”，《大雅· 星矣》中记有“貊其德音”，《大雅·召南》中记有“吁嗟乎驺虞”。此后、从汉代《尔雅》至清代《古今图书集成· 博物汇编· 禽虫典》，汇集了历代古籍、传说、转称或谐音，在中国各地对大熊猫的称谓达30多个。[6][7]
在中文裡，熊猫和貓熊都是近代用語，不是古代用語。1869年，法國天主教传教士阿尔芒·戴维德在四川宝兴县邓池沟发现了熊猫后，給“熊猫”定名為“黑白熊”(Ursus melanoleucus)。后来法国国家自然历史博物馆的动物学家阿尔封斯·米勒·爱德华兹（英语：Alphonse Milne-Edwards）鉴定了阿尔芒·戴维德送来的大熊猫标本后，发表了《论西藏东部的几种动物》，其中写道“就其外貌而言, 它的确与熊相似，但其骨骼和牙齿与熊有区别，而与Panda（小熊猫）和浣熊相近”，因此他把“黑白熊”改名为“Ailuropoda melanoleuca”（意为与小熊猫似的兽）。虽然他次年又提出“Ailuropus melanoleuca”的拼写法，不过最后并未采用。[8]
熊猫（panda）這個名稱其實是小熊猫（lesser panda，也称火狐firefox、紅熊猫red panda）先取得的，熊猫科的學名Ailuridae便是取自於小熊猫的學名Ailurus fulgens。因為最初大熊猫被歸類到熊猫科的關係，所以大熊猫（giant panda）的稱呼則是相對於小熊猫而命名的。但是因为大熊猫遠比小熊猫有名，所以單講“熊猫”時，漸漸變成專指大熊猫。「熊貓」之詞早在1915年間就有使用[9]。1915年編成、1935年出版的《中华大字典》935頁写到「熊」之（三）：「熊猫，獸名，似貓而善升木。」從所附熊猫圖看，当时指的是小熊猫。但1938年出版的《辞海》第1849頁中「熊猫」写到：「獸名，產新疆；……距今六十年前，為法國科學家比利大衛氏所發現」，已经用来指大熊猫。
熊猫一詞在中国大陆、香港、澳門、馬來西亞、新加坡和早前台灣都是最常用的稱呼；但是中華民國總統馬英九上台後，規定正式稱呼是貓熊，要媒体正名。[10][11][12] 因為熊猫是似貓的熊，熊是主名詞，貓是修飾詞，因此熊猫一詞符合古漢語的“大名冠小名”（蠶蟻、臉蛋、蝸牛、蝦米、韭黃...）構詞法。而貓熊一詞則符合目前漢語把修飾詞放前的習慣。[13][14] 幼齡的大熊猫应称为「幼齡期大熊猫」、「大熊猫幼崽」或「大熊猫寶寶」，而非「小熊猫」，因为小熊猫为另一物种。
此外，同為修飾詞放前的英文詞熊猫 （bearcat），也是指另一個物種熊狸
关于“熊猫”的形成，存有以下爭議的傳說：
有观点认为，這些说法都源自70年代夏元瑜以第一人稱所寫的隨筆，「一錯五十年--為猫熊正名」一文。該文於1978年10月5日刊登於臺灣《聯合報》副刊上，後收錄於他的幽默精選集《生花筆》中。[22][23] 該觀點之後又被多方面錯誤引用[24]，包括馬英九。[10][12] 可是在20世紀40年代前出版的權威詞典（《中華大字典》、《辭海》、《最新實用漢英辭典》、《重編國語辭典》）均稱熊猫而無猫熊，而且全為竖排版，故並不存在右左讀錯的問題。[9][25][26] 最重要的是，當時國人沒必要不按習慣讀法而按英文書寫的方式寫下物種名。
其實中華民國政府退居台灣之後出版的各大詞典也稱「熊貓」，不見「貓熊」。[27] 另外更因台南真假熊貓事件的影響，台灣新聞局更在1990年時就正名了「貓熊」、「熊貓」，將其統一稱為「熊貓」；而當時的農委會則認為這是「外行指導內行」，繼續叫「貓熊」。[28]
化石记录它过去曾经分布在东南黄河、长江和珠江流域，北及北京周口店，南达越南、泰国和缅甸北部，是中国南方大熊猫-剑齿象动物群中主要成员。由于地质、气候变迁和人类活动的影响，目前分布仅限在102°00'～108°11'E，27°53'～35°35'N之间[29]，四川、甘肃和陕西的崇山峻岭（从长江上游到青藏高原边沿，包括秦岭、岷山、邛崃山、大小相岭和大小凉山等山系）。在秦岭主要分布在其南坡山麓，包括陕西的佛坪、洋县、太白、宁陕、周至等；在岷山主要分布在甘肃省的文县，四川省的平武、青川、北川、南坪、松潘、茂汶、绵竹、朋西、什邡、都江堰等；在邛崃山分布在四川省的宝兴、汶川、天全、大邑、芦山、邛崃、崇庆、康定、泸定等地；在大小相岭分布在洪雅、冕宁、石棉和九龙县；在大小凉山主要分布在四川的马边、美姑和越西等地。大熊猫适宜分布要有竹林分布和充足水源条件。[30]
大熊猫的祖先是始熊猫（Ailuaractos lufengensis），这是一种由拟熊类演变而成的以食肉为主的最早的熊猫。始熊猫的主枝则在中国的中部和南部继续演化，其中一种在距今约300万年的更新世初期出现，体形比现在的熊猫小，从牙齿推断它已进化成为兼食竹类的杂食兽，此后这一主支向亚热带扩展，分布广泛，在华北、西北、华东、西南、华南以至越南和缅甸北部都发现了化石。在这一过程中，大熊猫适应了亚热带竹林生活，体型逐渐增大，依赖竹子为生。在距今50－70万年的更新世中、晚期是大熊猫的鼎盛时期。现在的大熊猫的臼齿發达，爪子除了五趾外还有一个“拇指”。这个“拇指”其实是一节腕骨特化形成，学名叫做“桡侧籽骨”，主要起握住竹子的作用。美国生物学家史蒂芬·杰伊·古尔德—关于这个写过一篇散文，后来又用《熊猫的拇指》作为一部散文集的名称。
根據DNA，目前大熊猫通常被归类为熊科或熊貓科[31]，小熊貓和浣熊歸類為浣熊科。
由於大熊貓和小熊貓都兼有熊和浣熊的特性，也与这两个科的动物有着明显的差异，牠的科學分類一直有爭議，有人提议把大熊猫单列为熊猫科来解决这个问题。即使用现代的基因測試技术，对不同的蛋白或核酸进行比对可能得出大相径庭的结果。因此大熊貓的分类至今仍有很大的争议，详见下文。現存生物中，與大熊貓最接近的生物，是位於南美洲的眼鏡熊[32]。
《美国哺乳动物学杂志》2005年第四期发表论文，将大熊猫分为四川大熊猫和秦岭大熊猫两个亚种。其中秦岭大熊猫为1964年北京师范大学郑光美教授首次提出，而浙江大学生命科学学院方盛国教授等人的研究使这一说法得到国际承认[33]。
近百餘年來，生物學家對於這個物種的正確分類一直爭論不休，最後經現代分子生物學方法彙集的資料證實，大貓熊自成一屬，既不屬於浣熊科，也不屬於熊屬。[34]
2009年12月13日，大熊猫基因组测序研究项目完成。本次测序涉及了大熊猫的21对染色体上的2万多个基因。研究结果显示，大熊猫是熊科的一个种，并且与已完成基因组测序的物种中狗的基因组最接近。[35]
各国对于大熊貓的分类一直存有争议，1980年代前，一直有三种观点，认为大熊猫可以归为熊科、浣熊科、熊猫科。[36][37] 1980年代后，基本成为两派，熊科和熊猫科。这些分类的观点有以下依据：
大熊猫喜歡独居，每只大熊猫有单独的活动区域。除发情期外，常过着独栖生活，昼夜兼行。巢域面积为3.9－6.4km2不定，个体之间巢域有重叠现象，雄体的巢域略大于雌体。雌体大多数时间仅活动于30－40公顷的核域内，雌体间的巢域不重叠。
播放媒体
熊猫和别的熊一样是杂食性动物，处于从食肉动物到食草动物过渡的阶段。主要食物是竹子、紅蘿蔔、窩窩頭，野生的熊猫会吃草、野果、昆虫、竹鼠、羊。科學家认为：「大熊貓具备肉食动物的生理特征却不以肉为主食」，是因为一個名叫「T1R1」的基因失活了，造成熊貓無法感覺肉類的鮮味。[38][39][40][41]但牠們的消化系統仍然是食肉動物的消化系統，因此只能依靠腸內細菌分解竹葉。
成年大熊猫的发情期很短，尤其人工飼養後發情更為不易，一年里雌性熊猫的发情期只有几天，交配后就分开，幼子由雌性单独养育。熊猫在野外身手灵活，擅于爬树，遇到危险时奔跑的速度很快。
大熊貓妊娠期為83-200天，幼子通常在8月左右出生，出生的巢穴通常是一個隱蔽的樹洞，或天然的巖洞，裏面有大熊貓媽媽精心鋪墊的樹枝和乾草。[42]
大熊貓常在冷杉的大樹洞裏生育，一胎產一子，有時產兩子，懷孕時體貌無明顯變化。出生的大熊貓幼子只有一二兩重，呈粉紅色，與成年熊貓形態差別很大。
由於熊貓以竹子為食，每天需要長時間進食來保證熱量的供給，在育幼期母熊貓也要離開幼熊2－4個小時外出覓食。1990年代，研究人员尚不了解熊猫习性，看到母熊貓遠離幼崽而遲遲不歸，就推斷幼仔遭到遺棄。要收養這些被「遺棄」的幼仔進行人工飼養。後對野生熊貓繁殖行為長期的觀察推翻了這種觀點，母熊貓長時間離巢是需要吃夠足夠的竹子來分泌乳汁來哺育後代。
人工飼養的熊貓脱离野外环境，自然發情率低。野外大熊猫成年后表现出繁殖行为的比例是100%，而到2000年为止圈养大熊猫只有26%，為它的人工繁殖帶來困難。1990年代以後，大熊貓的人工繁殖已經完善，多採用人工授精的方式。亦有部分動物園採用讓熊貓觀看熊貓交配影片的方式。此外，在人工飼養條件下，大熊貓出現了一胎三子，即三胞胎的情況，但成活率較低；例如1999年四川臥龍大熊貓自然保護區及2013年成都大熊貓繁育研究基地熊貓三胞胎最終都僅成活一只[43][44]，目前只有2014年7月廣州長隆野生動物世界出生的熊貓三胞胎全部成活[45]。
2015年4月7日，中国大陆网站ipanda TV 通过互联网向全球直播了人工养殖区内的雌性大熊猫“林冰”与雄性大熊猫“武岗”的交配全过程，但科研人员表示自然交配失败了。[46]
熊貓一歲等於人類三歲，野生熊貓壽命一般為15至20歲[47]，而飼養熊貓可達30歲以上[47]，史上最長壽熊貓有38歲[48]。
根據考古發掘，大熊貓在史前年代曾在今日的河南地區大量繁殖。由於大熊貓體型龐大，除了能提供肉食及骨髓以外，牠漂亮的皮毛亦為古人所青睞，所以曾經被古人大量獵殺[50]。
明朝李时珍所著《本草纲目》对大熊猫的药用价值记载称：皮“寝之可驱瘟疬，辟湿气邪气。”膏“治痈肿，能透肌骨”；尿主治“吞铜铁入腹者，水和服之即化为水”[51]。最近[何时？]古生物學家在西班牙發現可能是大熊貓近親化石（agriarctosbeatrix），而這種熊貓活躍於1100萬年前的中新世，屬於小形（plandigrade）雜食躑行動物。而這種動物因生存環境問題遷移中國。這種動應有深色皮，左肩及眼和尾部都有白點，類似現代的馬來熊，生活方式也同馬來熊相似，都是以生果、昆蟲、植物為食，還比現代馬來熊小，體重還比馬來熊輕。從牙齒結構中發現同大熊貓同屬大熊貓亞科，亦發現同現傳大熊貓有親緣關係，是大熊貓亞科中最原始一種。可惜它已滅絕，因此或許為大熊貓找到可能源自歐洲証據、及解開大熊貓身世之迷。關於大熊貓分類，科學家以研究和爭論100年，未有定案。估計大熊貓祖先是一種食肉始熊貓动物，生活在中國四川等地，而此始熊貓演變的旁支名叫葛氏熊貓。生活於歐洲等地，直到中新後才滅絕。始熊貓主支在演變中，其中有一支隊名叫（ailuropoadumierta），是大熊貓小種生，傳於中新世紀，體形同狗一樣大小，是雜食性和食竹動物，分佈廣東四川等地，在已百年演變過程中取代了始熊地位。如此看來也可能為大熊貓提供了身世之迷証據。
台南動物園曾於1987年元旦期間展出一只「疑似熊猫」的黑白熊，並在电视上大肆宣傳这只「黑白熊」。由於熊主人洪滄海以及動物園故作神秘，強調這隻熊不是熊貓，而是繁殖出來的，引得新闻媒介、专家学者一阵忙乱，一时之间成为热门话题。[52]後來更是因為當時作為台灣唯一曾製作熊貓標本，及觸摸過熊貓皮毛的專家，並在北平動物園工作過的夏元瑜教授以及台大動物系主任兼動物研究所所長梁潤生教授都初步認定那就是熊貓的報導令動物園大賺一筆。[53] [54] [55]該黑白熊後被證實為馬來熊人工染出來的後就不了了之了。
最早（1869年）让西方认识到大熊猫的是法国天主教传教士阿曼德·戴维，他拿到的只是一张熊猫皮，第一个在野外看到熊猫的西方人是J. H. Edgar。此后有大批西方人来中国射杀熊猫，捕捉活的熊猫也成为他们的强烈愿望。1936年12月18日，露丝·哈克尼斯携带一只活的熊猫幼崽抵达旧金山，这只熊猫的名字叫「蘇琳（英语：Su Lin (1930s giant panda)）」(英语：Su Lin)，它通过中国海关时的证明书写的是“哈皮狗一只”。此后露丝出版了它与苏琳的故事《淑女与熊猫》（英语：The Lady and the Panda）。在之前半个多世纪的时间里，西方对这个物种一无所知，这也使人们对熊猫积攒了巨大的好奇心。
大熊猫是中国国家一级保护动物，IUCN紅色名錄內列為易危物种。1958年设立的四川卧龙自然保护区的保护内容的重点就是大熊猫，这个保护区由国家林业局直接管辖。但由于當時較落后的保护观念和生态学知识的相對匮乏，1980年代期间虽然全中国都在高喊“保护大熊猫”，但真正有利于熊猫的做法却並不多。许多人都认为最好的保育办法就是从野外捉来熊猫進行人工飼養，而饲养条件較差和工作人员缺乏飼養相關的一些科学常识，使许多研究基地成为熊猫永久的牢笼。对于竹子开花给熊猫带来的負面效果，也通常是通过捕捉熊猫的方式解决，没有研究它的食性进化和评估竹子死亡对它的实际影响。由于栖息地被破坏、环境污染、与种群隔离等原因，使野外种群的繁衍出现危机。1998年天然林砍伐的全面禁止和禁止个人拥有枪支的实施，在一定程度上保护了熊猫的生存。1992年以后，向保护区内的移民被禁止，并安排居民陆续迁出，使熊猫的栖息地得到了一定的保证。经过多年的保护工作，有些地方大熊猫的野外种群数量开始上升。
1961年熊猫的形象被选为世界自然基金会的标志（原型为大熊猫姬姬）。20世紀下半葉以來，熊貓被看成是中國的象徵。1970年代，中華人民共和國赠送熊貓予美國和日本的動物園，這被視為是新中國與西方國家初次的文化交流，是當時中國外交的重要環節。到1980年代中期，熊貓的外交用途已大減，中國只借出熊貓予其他國家十年。现在国外动物园的熊猫多被中国政府有償出借，熊猫如果在国外婚育，后代仍属中华人民共和国所有。從1985年開始，香港悅來酒店以熊貓作為店徽及採用Panda Hotel作英文名，而悅來酒店亦被稱作熊貓酒店。
截至2004年，一個為期4年的《全国第三次大熊猫调查报告》統計指出野外大熊貓總數約為1596隻，較1985年的1114隻為多。[56]其中僅約有273隻野生秦嶺大熊貓，僅佔全國大熊貓總數的17％。[57][58]
2008年汶川大地震使大熊貓的命運再受挑戰，當中卧龍自然保護區這塊重要的棲息地遭受破壞[59]。2009年春节期间，13只汶川大地震后的大熊猫重返自然保护区；同时台北木柵动物园的两只大熊猫（“團團”、“圓圓”）正式对世界各地的游客开放。同年1月15日，“娅光”大熊猫从四川成都的保护基地到淮安动物园过年。目前，“娅光”曾多次在中外各地巡回展出。2009年1月15日，她在淮安进行巡回展示，迎接牛年春节的到来。
2016年9月，随着熊猫数量持续增加，国际自然保护联盟在《红色名录》将其保护状态从濒危调整为易危[60][61]。
由於熊貓其本身特殊的研究價值地位，和憨態可掬的可愛形象，受到世界大多數民眾特別是兒童的廣泛喜愛。其被作為吉祥物或其它代表物也層出不窮。基於此美國好萊塢著名的動畫製作公司“夢工廠”在2008年後相繼製作了著名動畫《功夫熊貓》，故事中主角“Po”（寶）也同全劇一起風靡全球，掀起了一輪熊貓風潮熱。著名国际网络游戏《魔兽世界》也推出了中国风的熊猫人资料片，风靡世界，台灣藝人周杰倫更結合熊貓與超級英雄的元素，製作科普連續劇《熊貓人》，儘管收視率不佳，仍造成話題。
大熊猫作为流行元素，进入时尚界。各大知名品牌都曾推出过以熊猫元素为主题的产品，比如LV、爱马仕、卡地亞、施华洛世奇等等。
在首都墨西哥城查普特佩克动物园的努力下，墨西哥第一代大熊猫“迎迎”和“贝贝”共产下7只熊猫宝宝，成为这40多年来海外繁育能力最强的熊猫“夫妇”之一[62]。
2015年：大毛和二顺的幼崽加悦悦和加盼盼出生。
2017年：比利和仙女的幼崽香香出生。
2008年：團團、圓圓
2008年12月23日，大陸將兩隻貓熊團團、圓圓贈予臺灣，現於臺北市立動物園[64]。據中華民國官方表示，貓熊進口方式比照中藥模式。[65][66]
2013年7月6日，圓圓產下圓仔。
中共總書記兼國家主席胡錦濤在澳門回歸十周年前夕宣佈向澳門贈送一對大熊貓。[68]
繁育出三个后代，分别是2007年出生的“福龙”，2010年出生的“福虎”以及2013年出生的“福豹”。这三只熊猫均在其两岁的时候回到了中国[75]
.svg){kind=small}
|title=为空 (帮助) |date=中的日期值 (帮助) |date=中的日期值 (帮助) 
「熊猫」重定向至此。關於另一種同樣以「熊貓」為名的動物，詳見「小熊貓」。更多含义，详见“熊猫 (消歧义)”。 大熊猫（學名：Ailuropoda melanoleuca），也稱作大猫熊，一般稱為「熊猫」或「猫熊」，屬於食肉目熊科的一種哺乳動物，體色為黑白兩色。熊猫是中國特有物種，現存的主要棲息地是中國中西部四川盆地周邊的山區和陕西南部的秦岭地区。全世界野生大熊猫現存大約有2060頭（2016年数据）。2016年末，世界自然保护联盟（IUCN）将大熊猫的受威胁等级从“濒危级”降为“易危级”。由於生育率低，在中國瀕危動物紅皮書等級中評為瀕危物種，為中國國寶。大熊猫被譽為生物界的活化石。 大熊猫黑白相間的毛色和憨态可掬的外表使其深受人們喜愛，在全世界亦有大量粉丝。在1961年世界自然基金會成立時就以大熊猫為標誌，大熊猫俨然已成為了濒危物種保护最重要的象徵；大熊猫也是中國在外交活動中向对方表示友好的重要代表，美國國際政治學元老級人物約瑟夫·奈爾更直言大熊貓被視為中國拓展軟實力的重要支柱，與英國的皇室家族有著異曲同工之妙。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 食肉目 Carnivora 科 : クマ科 Ursidae 属 : ジャイアントパンダ属 Ailuropoda 種 : ジャイアントパンダ A. melanoleuca 学名 Ailuropoda melanoleuca (David, 1869)[3][4] シノニム Ursus melanoleucus David, 1869
和名 ジャイアントパンダ[4][5][6] 英名 Giant panda[3][7]
ジャイアントパンダ（Ailuropoda melanoleuca）は、哺乳綱食肉目クマ科ジャイアントパンダ属に分類される食肉類。白と黒にはっきりと分かれた体毛が際立った特徴である。
ジャイアントパンダ属の、唯一現生する1種。四川と秦嶺の2亜種が知られる（後記「#分類」を参照）。
中国大陸で進化し、アバ・チベット族チャン族自治州域内が主たる生息地である。現在では中華人民共和国のごく限られた地域（四川省・陝西省など）にわずかな頭数が残存する[注釈 1]、竹食などの草食傾向が比較的高い雑食性の大型哺乳類。
中華人民共和国（甘粛省、四川省、陝西省の秦嶺山脈・岷山山脈）[3]。湖北省、湖南省では絶滅[3]。
化石記録から古くは北京周辺からベトナム北部、ミャンマー北部にかけて分布していたと考えられている[3]。
体長120 - 150センチメートル[5]。尾長10 - 15センチメートル[4]。体重オス100キログラム、メスは90キログラム（飼育個体ではオス120キログラム、メス100キログラム）[4]。全身は分厚い体毛で覆われる[4][5]。耳介や眼の周囲・肩から前肢・後肢は黒く、他は白い[4][7]。種小名melanoleucaは「黒白の」の意。色彩は古くは捕食者から輪郭をごまかすのに役立ったり積雪地域での保護色だったとする説もあるが、現在では人間以外の捕食者はほとんどおらず雪もあまりない環境で生活している[7]。
歯列は門歯が上下6本ずつ、犬歯が上下2本ずつ、小臼歯は上下8本ずつ、臼歯は上顎4本、下顎6本の計42本[4]。臼歯は大型[5]。食道には輪状の角質が並ぶ[5]。胃の隔壁は厚い[5][7]。肛門や性器の周辺に分泌腺がある[4]。
出産直後の幼獣は体長15センチメートル[5]。体重85 - 140グラム[7]。体色はピンク色[5]。生後1か月で毛衣が成獣と同じようになる[5]。乳頭の数は4個[4]。
属名 Ailuropoda は、古代ギリシア語: αἴλουρος (ailouros) 「猫」 ＋ πούς (pous; 語幹: pod-) 「足」 の合成語。 種小名 melanoleuca は同じくギリシア語 μέλας (melas; 語幹: melan-) 「黒い」と λευκός (leukos) 「白い」とをつなげて、「黒白の」といった意味あいである。
今では世界中の諸言語で単に「panda、パンダ」と呼ぶ場合、レッサーパンダではなくこのジャイアントパンダを指すことが多いが、学術的に発見されたのは1835年のレッサーパンダが先であり[注釈 2]、オリジナルの「パンダ」に比して大きな新種（当時はそのように考えられた）が1869年になって発見されたことを受け、「lesser （レッサー、意：より小さい、小型の）」という特徴が名前に付け加えられた経緯がある。
「panda」という呼び名の由来については、ネパール語で「竹を食べるもの」を意味する[20][21]「ponga （ポンガ）」「ponya （ポンヤ）」「poonya （ポーンヤ）」（cf. レッサーパンダの現地・ネパール語名：nigalya ponya、nyala ponga、poonya）などに求める説、特徴的な手根骨などの骨格に求める説などがある。西洋の世界はもともと赤いパンダにこの名前を付けた。赤いパンダに関連していると間違って言われた1901年まで、ジャイアントパンダは「白黒の猫の足の動物」（Ailuropus melanoleucus）と呼ばれていた。ただし、これらの語はどのようなネパール語辞書からも見付けることができないものであり[注釈 3][注釈 4]、論拠に疑問がある[注釈 5]。
標準名は「大熊猫」（大熊貓 / 大熊猫、dàxióngmāo; ターシュンマオ）。 亜種レベルでは、模式亜種 A. m. melanoleuca を「四川大熊猫」（四川大熊貓 / 四川大熊猫、Sìchuán dàxióngmāo）、もう一つの亜種 A. m. qinlingensis を「秦嶺大熊猫」（秦嶺大熊貓 / 秦岭大熊猫、Qínlǐng dàxióngmāo）として呼び分ける。
中国語で言う「熊猫」（繁体字: 熊貓、簡体字: 熊猫）も、レッサーパンダに由来する。猫にあまり似ていないジャイアントパンダであるが、それを指す中国語に「猫」という字が入るのも、元はこの名がレッサーパンダを指していた名残である。 中国の山奥では、竹を食べる等、生態が似ているため、レッサーパンダが大きくなるとジャイアントパンダになると信じられていた地域もある。今でも、熊ではなく猫の仲間だと誤解している中国人が少なくない[22]。
中国語ではパンダは「大熊猫」（大熊貓 / 大熊猫、dàxióngmāo; シュンマオ）と呼ぶが、台湾では「大猫熊」（大貓熊 / 大猫熊、dàmāoxióng; マオシュン）が一般的である。ジャイアントパンダはそれに大をつけた大熊猫である。同「パンダ」、本来「熊猫」はレッサーパンダを指す、奥地に棲むジャイアント・パンダの存在は、近代まで地元民以外には知られていなかった。
日本語では標準和名「ジャイアントパンダ」のほか、ジャイアント部分を日本語にした「オオパンダ」という和名が存在し、一時はこれが主流になっていた。これ以外に「イロワケグマ」や「シロクログマ」という和名もジャイアントパンダと並んで使用された例がある[注釈 6]。
1869年3月11日、博物学に長けたフランス人宣教師のアルマン・ダヴィドが、現在の中華人民共和国四川省西部宝興県にて地元の猟師が持っていた白黒模様のパンダの毛皮を欧米人として初めて発見した。後日、パリの国立自然史博物館に毛皮と骨などを送った[23][24][25][26][27]。これがきっかけとなってジャイアントパンダの存在が知られるようになり、毛皮目当てに狩猟ブームになった。20世紀になると絶滅の危機を迎えていた。探検家のウィリアム・ハークネスが生体をアメリカに連れて帰ろうとしたが、病で死んだ。その後、妻のルース・ハークネスが、1936年11月にジャイアントパンダの幼獣を見つけて自国に連れ帰った。その剥製がアメリカ自然史博物館に保管されている。
クマ科に似ているが、アライグマ科に近い特徴も持つ。そのためクマ科に属するか、アライグマ科に属するか、独立したパンダ科（もしくは、ジャイアントパンダ科）に属するかの論争が長年繰り広げられていたが、古生物学、形態学、分子系統学的研究の結果、近年ではクマ科に分類される[15][28]。一方、レッサーパンダは独立したレッサーパンダ科に分類された。
2005年に頭蓋骨が小型で臼歯が大型であること、上胸部が暗褐色（通常は黒い）・腹部も褐色の個体が多いか白い個体でも褐色の体毛が混じる（通常は白い）こと、DNA指紋法による分子解析から秦嶺山脈の個体群を亜種とする説が提唱された[29]。
仮にこの亜種を認めた場合は以下のようになる。
標高1,200 - 4,100メートル（主に1,500 - 3,000メートル）にある竹林に生息する[3]。3.9 - 6.2平方キロメートルの行動圏内で生活する[4]。1日あたり500メートル以上を移動することはまれ[5]。昼夜を問わずに活動するが、薄明薄暮性傾向が強い[4]。冬季になると積雪の少ない標高800メートルくらいの地域へ移動し[5]、冬眠はしない[4]。
食性の99 %をタケやササの葉、幹、タケノコが占める[4][5]。アヤメ・イチハス・クロッカス・サフラン・リンドウなど他の植物質、ネズミ・ナキウサギなどの小型哺乳類、魚類などを食べた例もある[4][5][6]。1日のうち55%（平均14時間12分）を採食に費やすが[3]、消化器官が植物の消化に適していないため栄養摂取の効率が低いためとされる[4][5]。消化率は約20%で、食後約12時間（タケノコでは約5時間）で排泄される[6]。1日あたり10-18キログラム（水分の多いものだと38キログラム）の食物を食べる[4][5]。
3 - 5月に交尾を行う[7]。洞窟や樹洞で1回に1 - 2頭の幼獣を産む[5]。飼育下では3頭を産んだ例もある[4]。出産間隔は隔年だが[5]、幼獣が早期に死亡すると翌年に出産することもある[4]。生後40 - 60日で開眼する[5]。授乳期間は8 - 9か月[5]。生後5 - 6か月でタケなどを食べるようになる[5]。生後4 - 5年で性成熟すると考えられている[5]。飼育下での最長寿命は34年だが[5]、通常は長くて26年[7]。
爾雅注疏では本種と推定される「竹を食べる白黒模様をしたクマのような動物」が貘として記述されており、銅鉄も食べる動物と考えられていた[32]。これは竹を食べる→矢の原料になる竹を食べる→矢を食べる→時代が進んで金属矢を食べる…と変化していったと考える説もある[32]。白居易が記した「獏賛序」では貘は金属を食べるという記述のみが誇張され、唐以前にはそれ以外の特徴が無くなったと推定されている[32]。加えて唐時代に本種と同じ白黒模様をしたマレーバクが混同したと推定されている[32]。説文解字注から、清時代でも貘は金属を食べる生物とされている[32]。中華民国では本種の呼称は猫熊で、中国共産党の影響が大きい地域あるいは中国共産党解放後に左書きに誤読され熊猫になったとする説もある[32]。台湾での本種の呼称が猫熊であることも上記が理由とする説もあるが、一方で中国共産党の影響が大きくない1934年初版の辞海においても既に熊猫は記述されている[32]。一方でこの辞海初版での熊猫の解説は後述するDavidなどについては触れているものの、「新疆産の怪獣。体は大型で、現存する怪獣の中でも最も珍しいもののひとつ。」との内容が記述されており本種とは結びついていない、およびにこの時点では本種を猫熊とする名称は定着していなかったと考えられている[32]。例としてDavidが発見時における、本種の現地での呼称は「白熊」とされている[32]。
世界自然保護基金のシンボルマークのモチーフになっている[6]。独特の色彩に関して人間の少女と仲良くなったがその少女が亡くなり、葬儀で号泣して目をこすり自分自身を抱きかかえたためとする古代中国の伝承がある[7]。
毛皮は寝具とすると夢により未来を予知できると信じられたこともある[7]。
竹林伐採や農地開発による生息地の破壊、毛皮目的の密猟、ジャコウジカ猟用などの罠による混獲などにより生息数が減少した[3][5]。2016年現在は生息数が増加傾向にあるが、将来的には気候変動などによる竹の減少に伴い生息数が減少すると推定されている[3]。1963年に保護区が設置され、1995年現在は13か所、5,827平方キロメートルが保護区に指定されている[5]。1989年からは保護区の増設、伐採や狩猟の規制、分断した生息地を繋ぐ回廊を設置する試みなどが進められている[33]。
中華人民共和国では40か所のパンダ保護区を設けてジャイアントパンダを保護しており、最大のものは四川省北部のアバ・チベット族チャン族自治州にある臥龍自然保護区（en. 約2,000平方キロメートル）である。また、国家一級重点保護野生動物にも指定されている。臥龍自然保護区内には1983年に臥龍パンダ保護研究センターが建設され、ジャイアントパンダの飼育・研究が行われ、また、大いに観光客を呼び込んでいたが、2008年の四川大地震によって壊滅し、飼育されていたジャイアントパンダはちりぢりに各地の動物園に移された。廃墟となったセンターは放棄されたが、近隣の耿達郷の神樹坪に急遽センターが再建され、2012年10月30日に仮オープンしパンダ18頭の帰還式が行われた。
中華人民共和国では、ジャイアントパンダの密猟は重罪とされている。過去には死刑が最高刑であったが、1997年以降法律が改正され、現在は20年の懲役刑が最高刑となっている[28]。死刑が最高刑であった時代に、実際に処刑（主に銃殺刑）が行われたこともある。密猟はジャイアントパンダを食料にしたり、高値で取引される毛皮を手に入れるために行われることが多く、主な原因としては、中国における自然保護の管理システムの問題と、ジャイアントパンダの生息地における住民の経済的基盤の問題が挙げられている[28][注釈 7]。1985 - 1991年に278人が123件の密輸容疑で有罪判決を受けている[5]。また中国では熊の肉、特に手足が高級食材として取引されていることから、熊肉に混じってパンダの肉も売買されることがある[34]。
経済発展が続く中華人民共和国では、生息地域だった土地の開発が進むにつれて、ジャイアントパンダが孤立する傾向にあり、繁殖期になっても交尾の相手が見つからないといった事態が起きている。また、本種の主食である竹は約60年から120年に1度、一斉に開花して枯れてしまうため、一種類しか竹が生えていない地域の場合、この時期に食料にありつけず餓死してしまうことがある[12]。以前であれば竹枯死の発生していない他の地域に、ジャイアントパンダ自身が移動することによってその事態を回避することもできたが、20世紀後半以降は道路建設や森林伐採、住宅や農地の開発などによって人間が生息地を分断したことによって移動できなくなった地域もあり、竹枯死の影響が大きくなるとみられる[28][30]。そのような問題点を改善するために、生息地域付近の開発制限、保護区の拡大、他地域のジャイアントパンダ同士が相互に交流できるように「緑の回廊（ワイルドライフコリドー、グリーンコリドー、en）」を造る計画を進めている[28]。1990年代にクローンを作成する試みが発表されたが、成功したとしても効果は疑問視されている[3][33]。1983年に中華人民共和国の個体群がワシントン条約附属書IIIに、1984年にワシントン条約附属書Iに掲載されている[2]。
1994年における生息数は1,200頭と推定されている（保護区内の生息数は800頭）[5]。2004年に発表された調査では、現在、中華人民共和国四川省北部の岷山山地、陝西省南部の秦嶺山脈、甘粛省南部などに約1,600頭が生息している。2006年、生育センターなどで飼育中のジャイアントパンダは計217頭、野生では約1,590頭が生育している。この数は1980年代末より約40%増えている。
北京動物園が1978年には初めて人工授精での繁殖に成功した[35]。1990年現在では1980年にメキシコのチャプルテペック動物園が（8日後に死亡）、1982年にスペインのカサデカンポ動物園が人工授精での繁殖に成功している[35]。1983年にアメリカ合衆国のワシントン動物園でも飼育下繁殖例があるが、生後3時間で死亡している[35]。
日本では1972年に恩賜上野動物園で初めて飼育された（カンカン、ランラン）が、ランランは1979年に妊娠中毒と腎不全の合併症、カンカンは1980年に心不全により死亡している[35]。1980年に来日したホァンホァンと1982年に来日したフェイフェイのペアが1985年に人工授精での繁殖に成功したが、幼獣は生後43時間で死亡している[35]。ホァンホァンとフェイフェイのペアは1986年に人工授精での繁殖に成功し（トントン）、続けて1988年にも人工授精での繁殖に成功した（ユウユウ）[35]。
現在、日本国内で飼育されているジャイアントパンダはすべて中華人民共和国から借り入れている。日本国内で誕生したパンダについては、中国との取り決めによりおおむね性成熟に達する4歳になった時点で中国に譲渡しなければならない。
日本で死亡 東京都恩賜上野動物園 ランラン 蘭蘭（Lan Lan） メス 1968年 日本で死亡 東京都恩賜上野動物園 フェイ 日本で死亡 東京都恩賜上野動物園 ホアン 日本で死亡 東京都恩賜上野動物園 チュチュ 初初（Chu Chu） オス 1985年 日本 1985年 日本で死亡 東京都恩賜上野動物園 飛飛/歓歓 トントン 童童（Tong Tong） メス 1986年 日本 2000年 日本で死亡 東京都恩賜上野動物園 飛飛/歓歓 ユウユウ 悠悠（You You） オス 1988年 日本 2004年 日本で死亡 東京都恩賜上野動物園 シュアン
チャプルテペック動物園 2005年9月26日 東京都恩賜上野動物園 シャン
成都動物園 1989年11月12日 こうふ博'89+パンダ展 ビンビン 冰冰（Bing Bing） メス 1986年 成都大熊猫繁育研究基地 1989年11月12日 こうふ博'89+パンダ展 コウコウ 碧峰峡基地 2002年12月5日 神戸市立王子動物園 タンタン 旦旦（Tan Tan） メス 1995年 日本で死亡 神戸市立王子動物園 ※名前なし ※名前なし 不明 2008年 日本 2008年 日本で死亡 神戸市立王子動物園 興興/旦旦 シンシン 辰辰（Shen Shen） 成都動物園 （1988年7月5日） 成都大熊猫繁育研究基地 （1988年7月5日） 日本で死亡 アドベンチャーワールド メイメイ 梅梅（Mei Mei） メス 1994年 日本で死亡 アドベンチャーワールド ラウヒン 良浜（Liang Bin） メス 2000年 日本 アドベンチャーワールド アドベンチャーワールド 母： 梅梅 ユウヒン 雄浜（Xiong Bin） オス 2001年 日本 成都大熊猫繁育研究基地 2004年6月21日 アドベンチャーワールド 永明/梅梅 リュウヒン 隆浜（Long Bin） オス 2003年 日本 成都大熊猫繁育研究基地 2007年10月27日 アドベンチャーワールド 永明/梅梅 シュウヒン 秋浜（Qiu Bin） オス 2003年 日本 成都大熊猫繁育研究基地 2007年10月27日 アドベンチャーワールド 永明/梅梅 コウヒン 幸浜（Xing Bin） オス 2005年 日本 成都大熊猫繁育研究基地 2010年3月15日 アドベンチャーワールド 永明/梅梅 ※名前なし ※名前なし オス 2005年 日本 2005年 日本で死亡 アドベンチャーワールド 永明/梅梅 アイヒン 愛浜（Ai Bin） メス 2006年 日本 陜西省珍稀野生動物護救飼養研究センター 2012年12月14日 アドベンチャーワールド 永明/梅梅 メイヒン 明浜（Ming Bin） オス 2006年 日本 柳州動物園 2012年12月14日 アドベンチャーワールド 永明/梅梅 メイヒン 梅浜（Mei Bin） メス 2008年 日本 成都大熊猫繁育研究基地 2013年2月26日 アドベンチャーワールド 永明/良浜 エイヒン 永浜（Yong Bin） オス 2008年 日本 成都大熊猫繁育研究基地 2013年2月26日 アドベンチャーワールド 永明/良浜 カイヒン 海浜（Hai Bin） オス 2010年 日本 成都大熊猫繁育研究基地 2017年6月5日 アドベンチャーワールド 永明/良浜 ヨウヒン 陽浜（Yang Bin） メス 2010年 日本 成都大熊猫繁育研究基地 2017年6月5日 アドベンチャーワールド 永明/良浜 リーリー 力力（Li Li） オス 2005年 日本 2012年 日本で死亡 東京都恩賜上野動物園 力力/真真 ユウヒン 優浜（You Bin） メス 2012年 日本 成都大熊猫繁育研究基地 2017年6月5日 アドベンチャーワールド 永明/良浜 オウヒン 桜浜（Ying Bin） メス 2014年 日本 アドベンチャーワールド アドベンチャーワールド 永明/良浜 トウヒン 桃浜（Tao Bin） メス 2014年 日本 アドベンチャーワールド アドベンチャーワールド 永明/良浜 ユイヒン 結浜（Jie Bin） メス 2016年 日本 アドベンチャーワールド アドベンチャーワールド 永明/良浜 シャンシャン 香香 (Xiang Xiang) メス 2017年 日本 東京都恩賜上野動物園 東京都恩賜上野動物園 力力/真真 日本ではジャイアントパンダの人気は高く、本種のいる日本の動物園ではそれを目当てとした来園客が非常に多い。そのため、興行などで集客力のある人気者を指す客寄せパンダという言葉が生まれた。語源には以下の2種の他にも幾つかある。
また、その体の色から「白黒のもの」をさす言葉として使用されることがある。その顕著な例に、日本のパトカー[51]や、民間車両ではトヨタ・カローラレビン/スプリンタートレノ(AE80系)の白黒ツートンカラー車を指す「パンダレビン」/「パンダトレノ」という語がある。 また、イロワケイルカを体色パターンが似ていることから「パンダイルカ」と呼ぶこともある他、ナマズ目のコリドラスの一種にも、その体色からCorydoras panda(Nijssen & Isbrücker, 1971) という学名がつけられたものがいる。
ジャイアントパンダ（Ailuropoda melanoleuca）は、哺乳綱食肉目クマ科ジャイアントパンダ属に分類される食肉類。白と黒にはっきりと分かれた体毛が際立った特徴である。
ジャイアントパンダ属の、唯一現生する1種。四川と秦嶺の2亜種が知られる（後記「」を参照）。
中国大陸で進化し、アバ・チベット族チャン族自治州域内が主たる生息地である。現在では中華人民共和国のごく限られた地域（四川省・陝西省など）にわずかな頭数が残存する、竹食などの草食傾向が比較的高い雑食性の大型哺乳類。
대왕판다(大王판다, 문화어: 참대곰, giant panda, 중국어:大熊猫, 학명: Ailuropoda melanoleuca)는 중국 쓰촨성 지방과 티베트의 고산 지대에 서식하는 곰과의 포유동물이다.[2] 자이언트판다, 자이언트를 생략하고 판다라고 하기도 하고 왕판다라고도 한다. 영어식 발음으로 팬더라고도 불리는데 표준어로 인정되는 표기는 판다이다. 영어권에서 쓰이는 이름인 ‘giant panda’는 애기판다처럼 대나무잎을 먹는 큰 동물이라는 점 때문에 붙여졌다. 중국어에서는 애기판다를 작은 대왕판다라는 뜻의 ‘샤오슝마오(중국어: 小熊猫 ‘소웅묘’[*])’라고 부른다.
큰 덩치, 귀와 눈 주위의 검은 반점으로 쉽게 알아볼 수 있다. 식육목에 속하지만, 식사의 99%는 대나무이다.[3] 가끔, 야생 판다는 다른 식물이나 육류를 섭취하기도 한다.[4][5]
판다는 주로 쓰촨성 지방의 산간 지방에서 서식하나, 산시 성과 간쑤성에도 서식한다.[6] 개간, 벌채 등의 인간의 활동으로 서식지가 줄어들게 되었다.
판다는 멸종위기종이었다.[2] 2007년, 중국과 다른 27개의 국가에서 239마리가 사육되고 있다가[7] (야생 판다의 개체 수는 자료마다 다르다. 어떤 곳은 1,590마리[7] 로 추산한 반면, 2006년의 연구로 2,000마리에서 3,000마리에 이를 수도 있다는 결과도 있다.)[8] 또, 개체 수가 증가 추세에 있다는 보고도 있었다.[9][10] 그러나 IUCN은 등급을 격하할 만큼 충분하지는 않다고 하였으나[1] 2016년 9월 4일 IUCN은 2014년 성체 기준 1864마리로 증가함에 따라 멸종위기종에서 멸종취약종으로 멸종위기등급을 한 단계 격하했다.[11]
세계야생생물기금의 심볼이다. 보통, 중국을 상징하는 동물은 용이지만, 국제적으로는 판다가 대신한다. 그 예로 베이징 올림픽의 마스코트, 푸와가 있다. 20세기 후반 즈음에는 중국 동전의 도안으로 쓰이기도 했다. 대한민국에서는 용인에버랜드에서 대왕판다를 사육 중이며, 국내에 사육중인 판다류는 레서판다로 서울대공원에서 사육중에 있다.[12] 조선민주주의인민공화국에서는 평양동물원에서 여러 마리가 사육된 적이 있다.
판다는 검은색과 흰색의 털로 덮여 있다. 성체의 몸길이는 꼬리 길이를 포함하여 1.2 ~ 1.8 m이다.[14] 수컷은 몸무게가 160 kg까지 나간다.[15] 암컷은 보통, 수컷보다 10 ~ 20% 정도 작으며, 몸무게는 75 kg 정도이나, 125 kg까지 나가기도 한다.[2][16] 성체의 평균 몸무게는 100 ~ 115 kg이다.[17]
체형은 다른 곰과 비슷하며, 귀, 눈두덩, 입, 다리, 팔, 어깨 부분은 검은 털, 나머지 부분은 흰 털로 덮여 있다. 왜 이런 색인지 아직 불분명하지만 눈이 내리고, 바위가 많은 환경에서 보호색의 역할을 한다고 추정된다.[18] 가죽은 두껍고, 털로 덮여 있어서 체온을 유지시킨다.[18] 큰 어금니와 강한 턱 근육으로 대나무를 씹어 먹는다.[19]
앞발에는 5개의 발가락 이외에 "엄지"라고 불리는, 종자골이 변한 뼈가 있다. 이 뼈는 대나무를 먹는 동안, 쥐는 역할을 한다.[20] 스티븐 제이 굴드는 이에 관한 에세이를 써서 《판다의 엄지》라는 제목의 책을 출판했다. 꼬리 길이는 10 ~ 15 cm로 곰과의 동물 중에서 두 번째로 길다. 덧붙여, 가장 긴 곰은 느림보곰이다.[21]
수명은, 야생에서는 20년, 사육 상태에서는 최대 30년이다.[22] 기록 상으로 사육 상태에서 가장 오래 살았던 판다는 암컷, 밍밍(Ming Ming)으로 34살까지 살았다.[23]
일생의 대부분을 어슬렁거리거나 대나무 숲에서 먹으면서 시간을 보낸다.[24] 혼자 있기를 좋아해서[25] 각자 자신만의 영역이 있다. 특히, 암컷은 자신의 영역에 다른 암컷이 들어오는 것을 꺼려한다. 판다는 소리를 내거나, 나무에 발톱 자국이나 소변을 보는 등의 방법으로 의사소통을 한다.[2] 나무에 기어오를 수 있어서 속이 빈 나무나 바위틈을 보금자리로 삼기도 하지만 한 곳에 오래 머무르지는 않는다. 이 때문에, 겨울잠을 자지 않는다. 대신에 보다 따뜻한 높은 곳으로 이동한다.[26] 주로 시각 기억보다 공간 기억에 의존한다.[27]
다른 개체와의 교류는 주로, 가까운 곳에 있는 판다들이 하나둘 모이는 번식기에 이루어진다.[28] 짝짓기가 끝나면 수컷은, 암컷 홀로 새끼를 기르게 하고 떠난다.[29]
보통, 판다가 온순하다고 생각하나, 사실은 사람을 공격하기도 한다. 이는 포식 활동보다는 스트레스를 해소하기 위한 행동으로 보인다.[30][31][32]
분류학적으로는 식육목이나, 주로 채식을 하며 대부분이 대나무이다.[22] 그러나 소화계는 식육목의 것과 같고, 유전자도 식육목의 것에 한정되어 있어서,[33] 대나무를 섭취해도 약간의 에너지와 단백질밖에 얻지 못 한다. 섬유소를 소화시키는 것은 장 내의 미생물이다.[34][35] 독특한 적응성으로 대나무 숲에서 수백만 년 동안 살았으며, 기술적으로도 전문화 되어 있다.[25] 하루에 평균 9 ~ 14 kg의 대나무를 먹는다. 이는 영양분이 적어서, 양으로 소화계를 활성화 시켜야 하기 때문이다.[22] 결국, 대나무를 먹어서 얻는 적은 양의 에너지로 인해 판다의 습성에 영향을 준 것이다. 이 때문에, 판다는 다른 개체와 교류를 줄이고, 경사진 곳을 기피하는 경향이 있다.[36]
판다는 두 가지 두드러진 특징이 있는데, 하나는 큰 몸집과 다른 하나는 둥근 얼굴로, 대나무를 먹는 식성에 적응한 것이다. 판다 연구가인 러셀 치오촌은 판다는 채식을 하는 고릴라와 유사하게 부피 당 표면적이 낮아서 신진대사율이 낮고 그다지 움직이지 않는 생활 덕분에 적은 영양분으로도 살아갈 수 있다는 것을 알아냈다.[36] 마찬가지로, 둥근 얼굴은 턱 근육이 발달하여 생긴 결과이다.[36]
야생에서 25종의 대나무를 먹는다.[37][38] 판다가 서식하는 높은 지대에는 대나무 몇 종만이 넓게 퍼져 있다. 대나무는 단백질 레벨이 가장 높다(줄기 부분은 조금 덜하다).[39] 하루에 최대 40회까지 배변을 보기도 한다.[40]
대나무 종 사이의 특징(꽃이 피는 시기, 지는 시기 등)이 다르기 때문에, 판다 서식지 주변에 최소한 2종의 대나무가 있어야 아사를 면할 수 있다. 그래도 아직 곰의 이빨은 확실히 남아 있어서, 필요하다면 육류, 생선 등의 음식을 먹을 수도 있다. 사육 상태에서는, 대부분 대나무를 먹이로 주고, 가끔 가공한 과자나 다른 먹이를 주기도 한다.[41]
2009년, 판다의 게놈의 배열 순서가 차세대 염기서열 분석법을 이용하여 밝혀졌다.[42] 20쌍의 상염색체와 1쌍의 성염색체로 이루어져 있다.
판다는 곰과 너구리의 특징을 공유하기 때문에, 분류학적인 정확한 위치에 대해 수십 년 동안 논의되었다.[43] 그러나 분자유전학적 연구로, 옛날에 주 가지에서 분화되기는 했지만 여전히 곰과에 속한다는 것이 밝혀졌다.[44][45] 현재, 안경곰이 판다와 가장 근연 관계가 깊다.[46] 살아있는 화석으로 여겨지기도 한다.[47]
레서판다와는 이름이 유사하지만, 서식지, 먹이는 물론이고 "엄지"도 있지만, 근연 관계는 얕다. 레서판다는 곰과가 아니라 레서판다과에 속한다.
여러 가지 특징을 기초로 연구한 결과, 2종의 아종이 인정되었다.
주 종으로, 현존하는 판다의 대부분이 속한다. 주로 쓰촨성에서 서식하며, 검은색과 흰색의 대비를 보인다.
친링 산맥에서만 서식한다. 암갈색과 연갈색의 대비를 보인다. 주 종보다 몸집은 작고, 어금니는 크다.
과거에는 고귀한 생물로 여겨지기도 했다. 전한 문제의 모후인 박태후는 죽은 뒤에 판다 두개골과 함께 묻혔다. 당 태종의 손자는 우호의 표시로 두 마리의 판다와 가죽을 일본에 보냈다고 전해진다. 고대 중국에서의 다른 동물들과 달리 의학적인 용도로는 좀처럼 쓰이지 않았지만, 쓰촨 성 사람들은 우연히 삼킨 바늘을 녹이기 위해 판다의 소변을 이용하고 월경을 제어하기 위해 생가죽을 이용했다고 진나라 때의 사전인 이아에 기록되어 있다.[49]
여러 고서에는 "맥(貘)"이라고 언급되어 있다.[49] 후한 때의 한자 사전인 설문해자에는 "맥은 쓰촨 성에 서식하고, 생김새는 곰과 같으며, 노란색과 검은색을 띤다."[50] 고 기록되어 있다. 한편, 이아에는 "하얀 표범"이라고 간단하게 기록되어 있다.[51] 판다를 참고로 전설 상의 생물, "비휴(貔貅)"를 묘사한 기록도 흔하다.[52]
명의 영락제가 통치할 때, 카이펑에 사는 그의 친척이 영락제에게 '추우'를 잡아 온 일화가 있다. 추우는 중국 전설에 등장하는 상서로운 짐승으로 기린과 비슷한 성향이다. 성인의 덕에 감동할 때만 나타나며, 호랑이처럼 험악하게 생겼지만 온화하고 살아 있는 풀은 먹지 않는다고 한다. 보통은 흰 호랑이에 검은 반점이 있는 형태로 묘사된다. 이 점에 의문을 가졌던 중국학자 드위번다크는 "이것이 판다일 수 있습니까?"[53] 라고 일갈했다.
판다는 중국 역사 상으로는 여러 곳에서 등장하지만 그림으로 그려진 경우는 많지 않았다. 고대의 중국에서는 곰을 묘사한 미술품도 있었지만, 중국 화가들은 대나무가 가장 좋아하는 소재였기 때문에 20세기 초반에 이르기까지 판다를 표현한 작품으로는 알려진 게 없었다.[54]
1869년 3월 11일에 프랑스의 선교사인 아르망 다비드[43] 가 한 사냥꾼으로부터 판다 가죽을 받은 것을 시작으로 판다가 서양에 알려지게 되었다. 최초로 직접 살아 있는 판다를 봤다고 알려진 서양인은 독일의 동물학자인 후고 베이골드이다. 그는 1916년에 새끼 판다를 구입했다. 커밋 루스벨트, 시어도어 루스벨트 주니어는 최초로 판다를 사냥했다. 1936년에 루스 하크니스는 자국으로 판다를 데려온 최초의 서양인으로, 이 때, 데려온 새끼 판다의 이름은 "수 린"이다.[55] 수 린은 시카고에 있는 브룩필드 동물원으로 보내졌다. 1938년에는 다섯 마리의 판다가 런던으로 반입되기도 했다.[56][57] 그러나 이런 활동은 전쟁으로 다음 반 세기까지 중단되었기 때문에, 서양인들은 판다에 대해 조금밖에 알지 못 했다.
1970년대, 중화인민공화국은 외교의 일환으로 미국과 일본에 판다를 빌려줌으로서 최초로 서구와 문화적인 교류를 맺었다. 이것을 일컬어 "판다 외교"라고 일컫는다.
그러나 1984년부터 다른 국가에 대한 대여 기간을 10년으로 정하고, 1년에 미화로 백만 달러를 가져간다. 게다가, 타국에서 태어나는 새끼 판다도 중화인민공화국 정부의 소유이다. 때문에, 판다는 더 이상 선물과는 거리가 멀어지게 되었다.
2005년 5월, 중화인민공화국은 한 쌍의 판다를 받아줄 것을 중화민국에 제안해서, 양안 관계가 양국 관계처럼 비쳐져 화제가 되었다.[58] 2006년, 중국 공산당 측에서 이 판다 한 쌍의 이름을 공모하여, 마침내, 퇀퇀과 위안위안으로 결정되었다. 이 이름은 团圆→흩어졌다가 다시 모이다에서 따왔다. 처음에는 천수이볜이 거절했지만, 2008년에 마잉주가 총통에 당선이 되면서 중국 공산당의 제안을 수락했다. 이윽고, 그 해 12월, 한 쌍의 판다가 도착했다.[59]
번식률이 낮은데다가 인간의 활동으로 서식지가 감소하여, 현재는 멸종위기동물이다.[22]
판다가 서구에 소개된 이후로, 종종 밀렵꾼의 표적이 되었다. 1930년대에는 중일 전쟁과 국공 내전으로 외국인은 밀렵할 수 없었으나, 현지인은 가죽을 노리고 밀렵을 하는 경우도 있었다. 1949년 이후, 인구 수가 급격히 증가하면서 판다의 거주지가 압박을 받기 시작하고, 이후 일어난 기근으로, 판다를 포함한 야생동물에 대한 사냥이 증가되었다. 문화 혁명 동안에는 판다에 대한 모든 연구와 보존 활동이 중지되었다. 개혁개방 이후, 홍콩과 일본에서 판다 가죽의 수요가 늘어 암거래가 이루어졌다. 그 당시에는 처벌도 이루어지지 않았다.
1958년, 중화인민공화국 정부는 개체 수 감소를 막기 위해 워룽 자연 보호구를 지정하는 등의 노력을 했지만, 생태학에 관한 지식과 경험이 부족했기 때문에, 큰 효과를 거두지 못 했다. 보통, 보호하기 위한 가장 간단한 방법으로 우리에 가두는 것을 연상하기 때문에 판다에게도 적용되었다. 결과적으로, 개체 수는 감소하지 않았으나, 악조건 속에서 고통 받았다. 환경 오염, 서식지의 파괴, 개체 수의 분리 등 여러 가지 문제로 야생 판다의 번식률은 극도로 떨어졌다. 그러나 1990년대, 동물 보호법이 제정되면서 상황은 조금 나아지게 되었다. 이런 노력 덕분에 특정 구역의 개체 수는 증가하기 시작했지만, 아직 희소종에서 벗어나지는 못 했다.
2006년, 야생 판다의 개체 수가 1,000마리라는 연구 결과가 나왔다. 그러나 잘못된 결과였고, 실제론 3,000마리 가량 살아있는 것으로 추정된다.[22] 아직 희소종이지만 현재는 보존 활동이 활발이 이루어지고 있어, 지난 20년간, 단 13마리가 늘어난 것에 비해, 2006년에만 중국에서 40마리가 늘었다.[8]
판다 서식지 중에서도 쓰촨 자이언트판다 서식지는 세계문화유산에 등록되었다.[60][61]
모든 보호론자가 판다를 보호하는데 드는 비용이 효율적으로 사용된다는 것에 동의하지는 않는다. 영국의 박물학자, 크리스 패컴은 판다가 살 수 있는 서식지가 충분하지 않기 때문에, 가둬 놓고 기르는 것은 무의미한 행동이라고 주장했다.[62] 그리고 판다에 드는 비용은 더 필요한 곳에 사용되어야 한다라고 발언한 바 있고,[62] 또, 만일 내게 판다 보존에 드는 비용을 쓸 수 있다면 책상 위로 돌려서 나를 위한, 좀 더 실용적인 일을 하기 위해 마지막 판다라도 먹겠다라는 발언을 했다.[63] 그러나 후에 이 발언에 분개한 사람들에게 사과했다.[64] 그는, 아마 판다가 지난 반 세기 동안 보호하는데 든 비용이 가장 많은 동물일 것이라고 지적했다.[63]
2012년, 어스와치 연구소는 "On the Trail of Giant Panda→판다를 쫓아서"라는 프로그램을 시작했다. 이 프로그램은 워룽 자연 보호구에서 진행되며, 봉사자들이 판다를 가까이에서 돌보고, 야생 생활에 적응할 수 있도록 도움을 주는 프로그램이다.[65]
처음에는 인공수정으로 판다를 번식시키고자 했지만, 갇힌 상태에서의 짝짓기에는 흥미를 잃은 듯 보였다.[66] 그래서 몇몇 연구가들은 판다가 짝짓기하는 영상을 틀거나[67] 수컷에게 비아그라를 주는, 자극적인 방법을 쓰기도 했다.[68] 최근에서야 새로운 방법을 이용하여 아메리카흑곰의 번식율에 견줄 수 있을 정도로 성공률이 높아졌다. 현재 번식율은 2년에 한 마리 꼴이다.[10][24]
판다는 4~8살이 되면서 성적으로 성숙해지며, 20살까지는 번식할 수 있다.[69] 번식기는 암컷의 발정기인 3월에서 5월까지이나 1년에 한 번, 이틀에서 사흘정도 지속된다.[70] 짝짓기 시간은 30초에서 5분정도이고, 임신 기간은 95 ~ 160일이다.[70]
야생에서는 쌍둥이가 태어난다면, 어미가 더 강한 새끼를 선택하기 때문에, 선택 받지 못 한 새끼는 죽게 된다. 이것은, 어미는 체내에 지방을 축적하지 않기 때문에, 두 마리 모두에게 젖을 물릴 수 없기 때문인 것으로 생각된다.[71]
갓 태어난 새끼는 분홍색이고, 앞을 볼 수 없으며, 이빨은 없다.[72] 몸무게는 90 ~ 130 g으로 대략 어미의 1/800이다.[43] 어미의 품에서 하루에 30분간 6 ~ 14회 젖을 먹는다. 어미는 하루에 3 ~ 4시간동안 먹이를 구하기 위해 거처를 비울 때가 있는데, 이 때, 새끼는 무방비 상태이다. 태어난 지 1 ~ 2주가 지나면, 피부는 회색빛으로 서서히 변하며, 마침내 완전히 검게 된다. 간혹, 가죽이 분홍빛을 띠는 경우가 있는데, 이는 어미의 침과 새끼의 가죽 사이에서 일어나는 화학 작용 때문이다. 태어난지 한 달이 지나면, 몸의 무늬가 완성된다. 가죽은 나이를 먹으면서 매우 부드럽고 굵어진다. 75 ~ 80일이 지나면 기기 시작하고,[43] 어미와 놀기도 한다. 반 년이 지나면, 조금이지만 대나무를 먹을 수 있게 된다.[73] 새끼 판다는 일 년에 45 kg씩 붙으며, 태어난 후 18 ~ 24개월까지 어미 곁에서 지낸다.
2009년 7월, 중국에서 최초로 냉동 정자를 이용한 인공 수정으로 판다 새끼가 태어났다.[74] 이 판다는 11살, "유유"의 세 번째 새끼로 쓰촨 성에서 7월 23일, 07시 41분에 태어났다.[74][75][76] 액체 질소로 정자를 얼리는 기술은 1980년 최초로 개발되었으며 근친교배의 가능성을 줄이는 해결책으로 알려졌다.[76] 판다의 정액은 10년동안 냉동시킬 수 있기 때문에 다른 장소로 옮겨서 번식시킬 수도 있다.[74][75]
복제한 판다 배아를 다른 종의 자궁에 심는, 종간교배도 시도되었지만 살지는 못 했다.[77] 대한민국은 에버랜드에서 판다1마리를 번식하는데 성공했다
중국 남서부 쓰촨성의 워룽자연보호구는 지난 4월 해발 2000m 지역의 숲 속에 설치된 적외선 카메라에 백색증 대왕판다가 찍혔다며 사진을 공개했다.
백색증은 멜라닌 색소 결핍으로 눈, 피부 등에 색소가 부족한 선청성 유전 질환이다. 일반적인 판다는 눈 주위와 네 다리가 검은색이고 나머지 부분은 흰색이지만, 사진 속 판다는 온몸이 흰색이며 붉은 눈을 띠고 있다. 이 판다의 나이는 1~2살로 추청했으며 성별은 감별 할 수 없다고 한다.
야생 판다는 대부분 무리와 떨어져 외딴 지역에 혼자 살아 연구하기가 어려운 편이기 때문에 워룽자연보호구 측은 보호구 내에 더 많은 카메라를 설치해 백색증 대왕판다의 성장, 번식과 주위 판다와의 상호 작용을 관찰할 계획이라고 한다. 백색증 대왕판다는 수컷과 암컷 판다가 모두 백색증 유전자를 지닐 경우에만 태어나는 것으로 알려져 있다. 즉 백색증이 걸린 판다와 일반 판다가 교배하면 일반 판다가 태어나지만, 백색증이 걸린 두 판다가 교배한다면 백색증 판다가 태어난다는 의미이다.
대왕판다(大王판다, 문화어: 참대곰, giant panda, 중국어:大熊猫, 학명: Ailuropoda melanoleuca)는 중국 쓰촨성 지방과 티베트의 고산 지대에 서식하는 곰과의 포유동물이다. 자이언트판다, 자이언트를 생략하고 판다라고 하기도 하고 왕판다라고도 한다. 영어식 발음으로 팬더라고도 불리는데 표준어로 인정되는 표기는 판다이다. 영어권에서 쓰이는 이름인 ‘giant panda’는 애기판다처럼 대나무잎을 먹는 큰 동물이라는 점 때문에 붙여졌다. 중국어에서는 애기판다를 작은 대왕판다라는 뜻의 ‘샤오슝마오(중국어: 小熊猫 ‘소웅묘’[*])’라고 부른다.
