Die perdeblom (Taraxacum officinale) is 'n spesie uit die komposietefamilie Asteraceae. In hierdie familie is die blommetjies baie gereduseer en staan dig op mekaar in blomhofies. In perdeblomme is die blomhofies geel en hulle kan 'n hele veld geel kleur. Perdeblomme is uitheems aan Suid-Afrika. Hulle stam oorspronklik uit Europa en Asië maar deur die mens het hulle oor die hele wêreld verspreid geraak. In tuine is dit 'n bekende onkruid.
Die blare vorm 'n roset en indien hulle gekneus word vloei daar 'n wit, melkagtige sap wat bruin vlekke veroorsaak. Die plant het 'n penwortel wat desimeters diep kan groei. Indien dit afbreek kan dit nuwe rosette veroorsaak. Die voortplanting verloop dikwels sonder bevrugting, deur apomiksie. Dit veroorsaak groepe plante wat min verskil in genetiese en morfologiese eienskappe en wat mikrospesies genoem word. Net in Nederland is daar reeds 250 van hierdie mikrospesies aangetref.
Die vrug is eintlik 'n nootjie en dit word met sy vrugpluis deur die wind verspreid.
Die plant bevat talle stowwe, soos
Die melksap bevat proteïen, hars en taraksien.
Perdeblomme is eetbaar vir die mens. Die jong blare is minder bitter as volwasse blare. Indien die plant met grond bedek word, soos dit in 'n molshoop kan gebeur, groei die blare sonder om groen te word en dit is die minste bitter van smaak. Hierdie weergawe word molslaai genoem. Molslaai met framboos-Vinaigrette is 'n heerlike lentekos.[1]
Die blomme is ook eetbaar tot dit saad vorm.
Uitgebloeide hofie
Vrugte met vrugpluisies
Vrugte
Hofie met ryp vruggies
Botaniese tekening
Hierdie artikel is (gedeeltelik) vertaal uit die Nederlandse Wikipedia. Sien bron.
Die perdeblom (Taraxacum officinale) is 'n spesie uit die komposietefamilie Asteraceae. In hierdie familie is die blommetjies baie gereduseer en staan dig op mekaar in blomhofies. In perdeblomme is die blomhofies geel en hulle kan 'n hele veld geel kleur. Perdeblomme is uitheems aan Suid-Afrika. Hulle stam oorspronklik uit Europa en Asië maar deur die mens het hulle oor die hele wêreld verspreid geraak. In tuine is dit 'n bekende onkruid.
Die blare vorm 'n roset en indien hulle gekneus word vloei daar 'n wit, melkagtige sap wat bruin vlekke veroorsaak. Die plant het 'n penwortel wat desimeters diep kan groei. Indien dit afbreek kan dit nuwe rosette veroorsaak. Die voortplanting verloop dikwels sonder bevrugting, deur apomiksie. Dit veroorsaak groepe plante wat min verskil in genetiese en morfologiese eienskappe en wat mikrospesies genoem word. Net in Nederland is daar reeds 250 van hierdie mikrospesies aangetref.
Die vrug is eintlik 'n nootjie en dit word met sy vrugpluis deur die wind verspreid.
