dcsimg

Distribution ( Spanish; Castilian )

provided by IABIN
Chile Central
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Universidad de Santiago de Chile
author
Pablo Gutierrez
partner site
IABIN

Distribution ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Distribucion en Costa Rica: Ampliamente distribuida y cultivada a lo largo del país; de 0 a 1.500 m de altitud. Se considera una especie naturalizada en Costa Rica, ampliamente domesticada por el ser humano por lo que existe gran diversidad de variedades cultivadas.
Distribucion General: Nativa de India.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Nelson Zamora
editor
Maribel Zúñiga http://www.cct.or.cr http://www.conservation.org
partner site
INBio

Morphology ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Árbol.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Nelson Zamora
editor
Maribel Zúñiga http://www.cct.or.cr http://www.conservation.org
partner site
INBio

Diagnostic Description ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Árbol de 5 a 30 m de altura, ramitas glabras. Hojas simples, alternas, de oblongo-lanceoladas a elíptico-lanceoladas, de 9-36 por 2-7 cm, ápice acuminado, de subcoriáceas a coriáceas, borde entero o subondulado, glabras en ambas superficies.

Inflorescencia en panícula terminal, de 15 a 50 cm de largo. Flores de blanco amarillento a crema. Frutos tipo drupas de oblongos a subreniformes, de amarillos a rojizos cuando maduros, con pulpa comestible.

DIAGNÁSTICO: Fácil de reconocer por sus conocidos frutos, muy populares y comestibles, variables en forma, tamaño y sabor.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Nelson Zamora
editor
Maribel Zúñiga http://www.cct.or.cr http://www.conservation.org
partner site
INBio

Benefits ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
La madera es dura y pesada, recomendada para tablas de picar en la cocina, además en la elaboración de yugos.

Sus frutos tienen un alto valor económico y se utilizan en conservas, jugos, etc. En algunas áreas silvestres han quedado árboles remanentes producto de su antiguos moradores, los cuales representan un importante recurso alimenticio para la fauna silvestre.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Nelson Zamora
editor
Maribel Zúñiga http://www.cct.or.cr http://www.conservation.org
partner site
INBio

Diagnostic Description ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Localidad del tipo:
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Nelson Zamora
editor
Maribel Zúñiga http://www.cct.or.cr http://www.conservation.org
partner site
INBio

Mangifera indica ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Mangifera indica, comúnmente mango o melocotón de los trópicos, es una especie arbórea frutal perteneciente a la familia Anacardiaceae.

 src=
Un árbol de mango floreciente
en Kerala (India).
 src=
Flores en panículas (cada panícula produce solo 2 o 3 mangos).
 src=
Retoño de mango.
 src=
Hueso monospermo del fruto.
 src=
110 años de antigüedad árbol de mango de Gopalganj, Bangladés

Descripción

Árbol

Es un árbol perenne que puede alcanzar los 45 m de altura con una copa de 30 m de diámetro. Hojas alternas, simples, coriáceas, de lanceoladas a oblongas, de 15-30 cm de longitud, de color verde oscuro, inflorescencias en panículas axilares o terminales. Sus flores: Ambos tipos poseen cinco pequeños sépalos verdes y peludos con cinco pétalos separados que son rojos, amarillos, anaranjados, rosados o verdes. En la base de los pétalos se encuentra un disco segmentado en cinco partes, el cual es carnoso y lleno de néctar. La flor con estambres tiene solo un estambre funcional con uno o más estaminodios.

Fruto

El fruto es una drupa que destaca entre sus principales características su buen sabor. Dicha pulpa puede ser o no fibrosa, siendo la variedad llamada mango de hilacha la que mayor cantidad de fibra contiene. Es una fruta normalmente de color verde en un principio, y amarillo, naranja e incluso rojo-granate cuando está madura, de sabor medianamente ácido cuando no ha madurado completamente.

Distribución y hábitat

Es originario del subcontinente indio (India) y de la Indochina;[1]​ introducida y cultivada en países de clima tropical además de algunos de clima templado o mediterráneo, por ejemplo en el sur de España (Provincia de Málaga).
En la zona intertropical es una planta sumamente noble: no requiere de riego y resiste los incendios; una plantación de mangos difícilmente podría quemarse durante la época de sequía, ya que es el período de máximo crecimiento de biomasa para estos árboles y de mayor actividad de la fotosíntesis por la menor nubosidad. Es un árbol agresivo con otras especies para ocupar un espacio determinado.

Usos

Madera

El mango, conocido esencialmente por su fruto, es también maderable cuando acaba su fase productiva de frutos. La madera puede verse afectada por hongos e insectos. A pesar de esta desventaja se utiliza para la fabricación de instrumentos como ukeleles, laminados y muebles baratos. Por otro lado, la madera contiene sustancias fenólicas que pueden producir dermatitis por contacto.

Otros usos

  • En Cuba se utiliza mucho para elaborar refrescos y preservarlos. Es el lugar con más variedades de mangos, como las filipinas, 'toledo', 'papelina', 'señora', 'bizcochuelo', 'hilacha', 'mango mamey', 'mango huevo de toro', 'mango macho', entre otros cultivares. Una de las zonas del mundo más conocidas por sus mangos es El Caney en la zona oriental de la isla (Santiago de Cuba).[2]
  • En Colombia la comunidad indígena Siona del Putumayo prepara una infusión de las hojas y la corteza como desinfectante de heridas. Mientras que la comunidad Tikuna del Amazonas toma la decocción de las hojas como anticonceptivo durante los días sucesivos a la menstruación, también como abortivo tomando la decocción durante 3 días seguidos.
En varias regiones de Colombia se presentan usos tan diversos como: la decocción de las raíces se toma como diurético y para el tratamiento de enfermedades gastrointestinales. Esta decocción también la usan para preparar tinturas para pigmentar la piel en enfermedades como el carate o vitíligo. El masticar las hojas fortalece los dientes y actúa contra ampollas bucales; para esto también se usa la aplicación directa de la resina del árbol. La infusión de la corteza se utiliza en el tratamiento del paludismo y los enjuagues en el cabello con esta decocción ayudan a oscurecer el cabello y evitar su caída. El uso del fruto como alimento es ampliamente distribuido. Por parte de la fauna silvestre se registran especies como el chácharo o pecarí de collar, la lapa y el picure o Dasyprocta entre los que más la consumen. El mango es conocido además por ser una especie melífera.
  • En Perú, en la ciudad de Chulucanas, utilizan sus hojas para darle un color negativo y la brillantez a su famosa cerámica (queman las hojas cuando cuecen la cerámica).
También es muy popular comerlo cuando todavía está verde; se corta en mitades y se cubre con una mezcla de chile, sal y polvo de semilla de ayote (Alguashte).
  • En Venezuela se cultivan muchas variedades de mangos, entre ellos, en un trabajo realizado por Rincón y col. publicado el año 2008, se evaluaron 16 cultivares de mango (Mangifera indica L). Los cultivares estudiados fueron introducidos de Homestead (Florida).[3]​ Entre otros tenemos: Manga, Mango Manzano, Bocado, de mecha o hilacha también llamado mango de burro, etc.

Taxonomía

Mangifera indica fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, vol. 2, p. 200[1], 1753.[4]

Sinonimia
  • Mangifera austroyunnanensis Hu, 1940
  • Rhus laurina Nutt., 1838[4]

Importancia económica y cultural

Farmacología

La mangiferina importante es un compuesto que se extrae de las hojas y corteza del mango, al igual que de la piel y el fruto, con propiedades antioxidantes, antimicrobianas, antidiabéticas, antihistamínico, anticancerígeno, hipocolesterolémico e inmunomodulatorio.[5]

Referencias

  1. Mangifera Indica en USDA-GRIN, U.S. National Plant Germplasm System
  2. Martí, J. A. (1 de diciembre de 2013). «Frutas de El Caney». OnCuba. a Fuego Media Group/Fuego Enterprises Inc, Publication. Consultado el 25 de mayo de 2016.
  3. University of Florida. Florida. USA y son los siguientes: Haden, Kent, Tommy – Atkins, Zill, Manzana Ruby, Palmer, Smith, Ford, Irwin, Edward, Springfels, Anderson, Gleen, Keitt y Valencia-Pride [EVALUACIÓN DE DIECISÉIS (16) CULTIVARES DE MANGO (Mangífera índica L) EN LOS LLANOS VENEZOLANOS. Agricultura Andina / volumen 15 julio - diciembre de 2008 http://www.saber.ula.ve/bitstream/123456789/29376/1/articulo1.pdf].
  4. a b «Mangifera indica». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 15 de julio de 2013.
  5. Imran, Muhammad; Arshad, Muhammad Sajid; Butt, Masood Sadiq; Kwon, Joong-Ho; Arshad, Muhammad Umair; Sultan, Muhammad Tauseef (2 de mayo de 2017). «Mangiferin: a natural miracle bioactive compound against lifestyle related disorders». Lipids in Health and Disease 16. ISSN 1476-511X. PMC 5414237. PMID 28464819. doi:10.1186/s12944-017-0449-y. Consultado el 31 de marzo de 2019.

Véase también

Bibliografía

  • ACERO D, Luis Enrique. 2000. Árboles, gentes y costumbres. Universidad Distrital Francisco José de Caldas. Colombia
  • ACERO D, Luis Enrique. 2007. Plantas útiles de la cuenca del Orinoco. Colombia
  • HERRERA, L. & L. Urrego. 1996. Atlas de polen de plantas útiles y cultivadas de la Amazonía colombiana. Estudios en la Amazonía Colombiana Tomo XI. TROPEMBOS Colombia.
  • GUPTA, M. 270 Plantas Medicinales Iberoamericanas. Programa Iberoamericano de Ciencia y Tecnología para el Desarrollo, (CYTED) - Convenio Andrés Bello (SECAB). Santafé de Bogotá, D.C., Colombia. 1995.
  • LA ROTTA, Constanza. Estudio etnobotánico de las especies utilizadas por la comunidad Miraña. WWF, Fen – Colombia.1984.
  • MAHECHA G., Ovalle A., Camelo D., Rozo A., Barrero D. (2004) Vegetación del territorio CAR. 450 especies de sus llanuras y montañas. Bogotá, Colombia 871pp
  • PÉREZ ARBELÁEZ, E. 1996. Plantas Útiles de Colombia. Edición de centenario. Colombia.
  • LÓPEZ-C. R., Navarro-L. J. A., Montero-G. M. I., Amaya-V. K., Rodríguez-C. M. Manual de identificación de especies no maderables del corregimiento de Tarapacá, Colombia. 2006.
  • VARGAS, William G. Guía ilustrada de las plantas de las montañas del Quindío y los Andes Centrales. Colección: Ciencias Agropecuarias. Manizales: Universidad de Caldas, marzo de 2002. 813p. Colombia.
  • LOJAN IDROBO, Leoncio. El verdor de los Andes. Proyecto Desarrollo Forestal Participativo de los Andes. Ecuador. 1992.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Mangifera indica: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Mangifera indica, comúnmente mango o melocotón de los trópicos, es una especie arbórea frutal perteneciente a la familia Anacardiaceae.

 src= Un árbol de mango floreciente
en Kerala (India).  src= Flores en panículas (cada panícula produce solo 2 o 3 mangos).  src= Retoño de mango.  src= Hueso monospermo del fruto.  src= 110 años de antigüedad árbol de mango de Gopalganj, Bangladés
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Indijski mangovec ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Indijski mangovec (znanstveno ime Mangifera indica) je tropsko drevo iz družine rujevk. Njegovo ime izvira iz besede mango, kakor imenujejo v Indiji plod tega drevesa ter latinskega izraza fero - nosim.

Opis

Indijski mangovec je veliko drevo, ki doseže višino do 30 metrov in ima široko razraslo krošnjo. Listi so usnjati, suličasti in temno zelene barve. V dolžino dosežejo do 35 cm in imajo valovit rob, nasajeni pa so na kratkih pecljih.

Cvetovi so združeni v kobulasta socvetja rumenkaste ali rdečkaste barve. Na istem socvetju so lahko hkrati moški in ženski cvetovi, ki lepo dišijo.

Iz oplojenih cvetov se razvijejo jajčasti koščičasti plodovi, ki so sprva zeleni, kasneje pa postanejo rumeni do rumeno rdeči. Dolgi so od 5 do 20 cm.

Vrsta se je razvila pred približno 4.000 leti, iz severovzhodne Indije pa so jo okoli leta 400 do 500 zanesli v vzhodno Azijo. V 15. stoletju so drevo prinesli tudi na Filipine, v 16. stoletju pa še v Afriko in Brazilijo[1].

Razširjenost in uporabnost

Drevo danes uspeva po celem tropskem pasu, vzgajajo pa ga tudi v rastlinjakih. Drevo se razmnožuje s semeni, iz katerih dobijo drevesca, na katere kasneje cepijo drevo z želenimi lastnostmi. Plodovi drevesa, ki zraste iz semena imajo namreč neprijeten vonj, osemenje pa je zelo vlaknato in ni preveč okusno.

Osemenje ima lepo rumeno barvo in prijeten vonj. Poleg tega je sadež izjemno okusen in hranljiv. V indijski prehrani predstavlja pomemben vir prehrane.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL

Indijski mangovec: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Indijski mangovec (znanstveno ime Mangifera indica) je tropsko drevo iz družine rujevk. Njegovo ime izvira iz besede mango, kakor imenujejo v Indiji plod tega drevesa ter latinskega izraza fero - nosim.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL