Manihot aipi es un arbusto a arbolito perenne, de hasta 7 m de altura y 2 dm de diámetro de tronco; de la familia de las euforbiáceas, autóctona y extensamente cultivada en el norte de Sudamérica y México, muy cultivada por su raíz almidonosa de alto valor alimentario. Crece actualmente en todo el mundo, entre 0 y 1700 msnm.
Corteza lisa, parda clara a gris amarillenta; hojas pecioladas verdes, estípulas enteras o ligeramente divididas; lobuladas.
Inflorescencias laxas, 3—5 flores en fascículos; pedicelos verde claros. Flores masculinas estaminadas: cáliz dividido en mitades, lóbulos verdes a blancas, con bandas rojizas y blancas, glabras excepto el ápice del tubo del cáliz y los lados internos de los segmentos pilosos; filamentos blancos, anteras amarillas. Flores femeninas pistiladas: cáliz verde con margen rojo, pilosas a lo largo del margen; ovario con 6 tabiques longitudinales, verdes (con líneas rosadas) a anaranjadas; pistilo y estigma blanco. Fruto subgloboso, verde (a amarillo suave, blanco, pardo oscuro), más bien liso, con 6 alas longitudinales. Semillas de 12 mm de largo.[1]
En cultivo comercial rinde entre 12 y 16 t (120-160 qq) por ha.
Sus raíces constituyen uno de los cultivos más importantes mundiales para almidón. Principalmente para consumo humano, menos para animales y muy poco para la industria.
Esta especie está considerada dentro de las "especies dulces", por poseer un contenido menor en glucósidos cianogenéticos, que le da no solo el amargor a otras especies, sino también alta toxicidad. Así resulta más dulce. Pero, igualmente debe cocinarse y/o secarse al sol para eliminar lo tóxico. Es habitual comerla cocida como si fuese patata. También se fríe, se hacen sopas.
Manihot aipi es un arbusto a arbolito perenne, de hasta 7 m de altura y 2 dm de diámetro de tronco; de la familia de las euforbiáceas, autóctona y extensamente cultivada en el norte de Sudamérica y México, muy cultivada por su raíz almidonosa de alto valor alimentario. Crece actualmente en todo el mundo, entre 0 y 1700 msnm.
Corteza lisa, parda clara a gris amarillenta; hojas pecioladas verdes, estípulas enteras o ligeramente divididas; lobuladas.
Inflorescencias laxas, 3—5 flores en fascículos; pedicelos verde claros. Flores masculinas estaminadas: cáliz dividido en mitades, lóbulos verdes a blancas, con bandas rojizas y blancas, glabras excepto el ápice del tubo del cáliz y los lados internos de los segmentos pilosos; filamentos blancos, anteras amarillas. Flores femeninas pistiladas: cáliz verde con margen rojo, pilosas a lo largo del margen; ovario con 6 tabiques longitudinales, verdes (con líneas rosadas) a anaranjadas; pistilo y estigma blanco. Fruto subgloboso, verde (a amarillo suave, blanco, pardo oscuro), más bien liso, con 6 alas longitudinales. Semillas de 12 mm de largo.
En cultivo comercial rinde entre 12 y 16 t (120-160 qq) por ha.
Manioka (znanstveno ime Manihot esculeta) imenovana tudi kasava, topioka ali yuca. Manioka je gomoljasta južnoameriška rastlina, ki doseže tudi do 3 m višine. Manioko uvrščamo v družino mlečkovk in se je izogibamo zaradi strupenega belega mlečka, ki na zraku hitro izhlapi in se porazgubi. Manioka je poznana ravno zaradi gomoljev, ki so bogati z škrobom. Manioka je trajnica z dlani podobnimi listi in drobnimi belimi cvetovi. Najuporabnejša je ravno zaradi hranljivih in zdravilnih gomoljev, ki so na navzven podolgovati rjavi v notranjosti pa imajo belo meso. Manioka raste v tropskih ali subtropskih delih celine. Indijanci gomolje uporabljajo predvsem za izdelavo moke in pijače. Poznamo jo v dveh vrstah, in sicer sladko ter grenko.
Največ manioke pridelajo v Afriki, v Nigeriji. Rastlina je še danes eden najpomembnejših virov hrane v revnejših državah. Države v razvoju so bile leta 1995 posejane z manioko v kar 43-odstotkih obdelovalne površine. Glavne pridelovalke manioke so ravno afriške države, vendar je izvoz tega izdelka skoraj ničen, saj jo v večini porabijo za lastne potrebe. Največji izvoznik manioke je Tajska.
Manioka je bogati vir ogljikovih hidratov. Gomolje uporabljajo v večini za moko in pijačo. Gomolj izkopljejo nato pa jih dobro operejo jih narežejo na kose, dobro posušijo ter to zdrobijo v kar se da drobno moko. Tako pripravljena moka je v deželah tretjega sveta ena izmed glavnih prehrambnih izdelkov. Pri nas kuharski mojstri manioko uporabijo pri pripravi slaščic. Še posebej pri kuhi pudingov, sadnih želejev in za zgoščevanje omak, saj zaradi nevtralnega okusa ohrani naravni okus hrane.
Že pomorščak Kolumb je ob obisku Karibskih otokov bil deležen gostoljubnosti Indijancev- plemena Arawak, saj so ga postregli s palačinkami narejenimi iz moke rastline manioke. Že pred 10.000 leti so se ljudstva današnje Latinske Amerike prehranjevala z gomolji in listi manioke.
Korenina manioke
Rastlina
Sušenje manioke
Suha manioka
Priprava moke
Manioka (znanstveno ime Manihot esculeta) imenovana tudi kasava, topioka ali yuca. Manioka je gomoljasta južnoameriška rastlina, ki doseže tudi do 3 m višine. Manioko uvrščamo v družino mlečkovk in se je izogibamo zaradi strupenega belega mlečka, ki na zraku hitro izhlapi in se porazgubi. Manioka je poznana ravno zaradi gomoljev, ki so bogati z škrobom. Manioka je trajnica z dlani podobnimi listi in drobnimi belimi cvetovi. Najuporabnejša je ravno zaradi hranljivih in zdravilnih gomoljev, ki so na navzven podolgovati rjavi v notranjosti pa imajo belo meso. Manioka raste v tropskih ali subtropskih delih celine. Indijanci gomolje uporabljajo predvsem za izdelavo moke in pijače. Poznamo jo v dveh vrstah, in sicer sladko ter grenko.
