Golden Hamster

L'hàmster daurat (Mesocricetus auratus) és un petit rosegador originari de Síria i Turquia. Es tracta d'una espècie de cricetí molt estesa en captivitat, una mica arreu del món. Algunes races d'hàmster daurat, criades com a animals de companyia o de laboratori, fins i tot són considerades domèstiques per països com ara França.^[1]

El descobriment de l'hàmster daurat

El 1839 el zoòleg britànic George Robert Waterhouse va trobar un hàmster de major mida a Síria, anomenant-lo Cricetus auratus, l'hàmster daurat. La pell de l'hàmster va estar en exposició en un museu britànic. L'hàmster sirià fou ignorat per la ciència europea durant el segle següent.

Al voltant de l'any 1930 el zoòleg i professor de la universitat de Jerusalem Aharoni va trobar una mare i cries d'hàmster en el desert sirià. Però quan va tornar al seu laboratori la majoria s'havien escapat o mort. Els hàmsters romanents foren donats a la Universitat de Jerusalem, on foren criats amb èxit. A causa que eren lleument majors en grandària als oposats per Waterhouse, els va anomenar Mesocricetus auratus, encara que possiblement es tractés de la mateixa espècie. Mesocricetus auratus és el nom científic actual de l'hàmster sirià. Tots els hàmsters sirians existents avui dia descendeixen d'aquestes cries.

Reproducció

Cria d'hàmster, als pocs dies de néixer ja poden ingerir aliments sòlids.

Hàmster daurat alimentant-se amb fulles de dent de lleó.

L'hàmster daurat o sirià és solitari per naturalesa, acceptant a un altre exemplar de la seva mateixa espècie només per l'aparellament. El zel de la femella és cada quatre o sis dies durant una nit. Si vol reproduir al seu hàmster, ha de pensar-ho bé, ja que són animals que crien molt i molt ràpid, poden tenir fins a quinze cries o més. La femella ha de tenir almenys deu setmanes per al seu primer grup de fills d'hàmsters.

• Aparellament

Perquè puguin copular s'ha d'introduir a la parella en un territori neutral, sent recomanable que això sigui al capvespre o a la nit. Si la femella està receptiva es posarà rígida amb la part anterior del seu cos aixecada. Llavors el mascle es muntarà damunt de la femella durant uns segons i es rentarà, després tornarà a repetir aquest procés diverses vegades. Quan vegi que un dels dos ja no mostra interès a continuar, ha de tornar a cada un al seu lloc corresponent. Aquest procés sol durar entre 20 i 45 minuts.

• Gestació

La gestació és de tan sols setze dies, durant aquest període la femella està especialment sensible i no ha de ser molestada. Als dotze dies s'ha de fer una neteja general de la gàbia, rebutjant tot el menjar vell i canviant el llit per un de nou. Se li ha de donar a la femella gran quantitat de materials per construir el niu, per exemple se li pot donar palets de fusta, paper higiènic picat, alfals, etc., Si no se li dóna res de material no passa res, però és recomanable donar-li, perquè així les cries estaran més còmodes, calentes i no tindran problemes. No s'ha d'agafar ni molestar la femella durant els últims dies de gestació, ha d'estar molt tranquil·la. S'ha de donar una alimentació variada i bastanta quantitat de vegetals i fruites, pot proporcionar també una mica de menjar per a gos (però no massa) o clara d'ou cuit.

• Naixement

La femella generalment pareix a la tarda del setzè dia. Cal separar al pare perquè si no es menja a les cries. El part dura menys d'una hora i la mare es dedica especialment a netejar i llepar les seves cries, ja que això estimula el seu metabolisme, que no és autònom. Les cries neixen sense pèl i mesuren uns tres centímetres. Després d'un part normal queda tot net i sec.

• Criança

Les cries creixen ràpidament i comencen a menjar aliments sòlids des de la primera setmana d'edat, però, la llet materna és indispensable durant les tres primeres setmanes. I sobretot, mai s'han de tocar les cries, almenys durant les primeres dues setmanes. Si es toquessin, llavors la mare les rebutjaria i les mataria. Als dotze dies obren els ulls i comencen a sortir amb major freqüència del niu. A les tres setmanes són independents i poden ser separades de la mare. Als 28 dies han d'estar separades per sexe, perquè a aquesta edat comença la seva maduresa sexual.

Referències

• Yigit, N.; Kryštufek, B. (2008). Mesocricetus auratus. In: IUCN 2008. IUCN Red List of Threatened Species. Downloaded on 2 January 2008.
• Hamsters For Dummies. Hoboken: Wiley Publishing. 2007. p. 8.
• Grimms Deutsches Wörterbuch
• Henwood, Chris (2001). "The Discovery of the Syrian (Golden) Hamster, Mesocricetus auratus". The Journal of the British Hamster Association (39).
• Gattermann, R.; Fritzsche, P.; Neumann, K.; Al-Hussein, I.; Kayser, A.; Abiad, M.; Yakti, R. (2001). "Notes on the current distribution and the ecology of wild golden hamsters (Mesocricetus auratus)". Journal of Zoology (Cambridge University Press) 254 (3): 359–365. doi:10.1017/S0952836901000851. http://journals.cambridge.org/action/displayAbstract?fromPage=online&aid=78463.
• Gattermann, R.; Johnston, R. E.; Yigit, N; Fritzsche, P; Larimer, S; Ozkurt, S; Neumann, K; Song, Z et al. (2008). "Golden hamsters are nocturnal in captivity but diurnal in nature". Biology Letters 4 (3): 253–255. doi:10.1098/rsbl.2008.0066. PMC 2610053. PMID: 18397863. //www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?tool=pmcentrez&artid=2610053.

Enllaços externs

• HSUS (Humane Society of the U.S.) Hamster Care
• ASPCA Hamster Information
• Genome information
• Care sheet for Golden Hamsters
• Syrian Hamster
• Hamster Pet Care

Math o fochdew yw'r bochdew Syriaidd neu'r bochdew aur.

Darganfuwyd y bochdew Syriaidd cyntaf yn yr oes fodern ym 1839 yn Syria gan y sŵolegydd George Robert Waterhouse o Brydain. Arddangosir ffwr y sbesimen oedrannus, benywol a ddarganfu Waterhouse yn yr Amgueddfa Brydeinig. Ni rhoddwyd unrhyw sylw i astudiaeth y rhywogaeth am ganrif arall.^[1]

Yn hwyr y 1920au darganfuodd yr Athro Israel Aharoni, ysgolhaig Iddewig o Balesteina oedd yn arbenigo mewn hen destunau Hebraeg ac Aramaeg, ddarn mewn un o'r testunau hynafol yr oedd yn astudio a dywed unwaith "yn ardal Chaleb bu fath arbennig o lygoden Syriaidd, a ddyfodwyd i Assyria a gwlad yr Hethiaid", ac oedd yn disgrifio natur ddof y creaduriaid a'r ffordd bu plant yn hen Assyria ac Anatolia yn eu cadw mewn cewyll. Er roedd y testun yn ei wneud yn glir nad llygod arferol oedd y creaduriaid, nid oedd Aharoni yn ymwybodol o unrhyw anifail cyfoes oedd yn bodloni'r disgrifiad. Ym 1930 fe aeth Aharoni i ddinas Aleppo, safle Chaleb, yn Syria i geisio chwilio am yr anifail. Ni ddaeth ar draws unrhyw un oedd yn ymwybodol o anifail o'r fath, ond yn y cefn gwlad fe ddarganfuodd tri ar ddeg o fochdewion coch-frown eu lliw, oedd yn llai o faint nag unrhyw rywogaeth hysbys, mewn tyrchfa ddaear. Am amser credai mae'r rhain oedd yr unig fochdewion Syriaidd oedd ar ôl yn y byd, gan nad oedd ymchwil maes pellach wedi darganfod unrhyw aelodau eraill o'r rhywogaeth yn y gwyllt.^[2] Llwyddodd ddwy alldaith ym 1997 a 1999 i ddarganfod tri bochdew Syriaidd ar ddeg, chwe benyw a saith gwryw, ger Aleppo, nid yr un ohonynt mewn tyrchfa oedd ag mwy nag un oedolyn.^[3]

Erbyn 1931 roedd gan y bochdewion a ddarganfu Aharoni wyrion, ac roeddent yn bridio ar gyfradd gyflym iawn. O fewn ychydig o flynyddoedd roeddent yn agos at gymryd lle'r mochyn cwta fel anifail ymchwil mewn labordai ac fel anifail anwes yn yr Unol Daleithiau. Cyflwynodd gwyddonwyr Americanaidd y bochdew Syriaidd i wyddonwyr Seisnig yn ystod yr Ail Ryfel Byd, ac ym 1946 fe gyflwynwyd yr anifail i'r Almaen gan filwyr y Cynghreiriaid. O fewn ychydig yn fwy na deng mlynedd roedd dros 10 miliwn o fochdewion Syriaidd yn Ewrop.^[2]

Cyfeiriadau

Ffynhonnell

• May, John & Marten, Michael. Animal Oddities. 1982, argraffiad 1983.

Křeček zlatý (Mesocricetus auratus Waterhouse, 1839) někdy nazývaný též křeček syrský je druh hlodavce z čeledi myšovitých.

Historie

Poprvé byl křeček zlatý popsán v roce 1839 přírodovědcem Waterhousem. Teprve v roce 1930 se podařilo zoologovi profesoru Aharonimu z Jeruzaléma v blízkosti Aleppa v Sýrii odchytit prvního živého křečka zlatého. V hluboké noře našel matku s mláďaty. Velmi brzy přišli na svět potomci těchto sourozenců. Z těchto sourozenců pochází všichni doma chovaní křečci zlatí.

Popis

Tento až 17 centimetrový a až 190 gramový hlodavec má různé typy i barvy srsti (dlouhá, krátká, saténová nebo dvojitě saténová). Na hlavě má malý růžový nosík, pak velice citlivé a ve stáří velmi důležité hmatové vousky, černá korálková očka přizpůsobená hlavně pro noční život, ouška a velké lícní torby, kam sbírá různá semena a zrní, ty mohou pojmout až polovinu hmotnosti dospělého jedince. V zajetí i v přírodě dlouhé hodiny tráví ohlodáváním různých kousků dřeva a kůry, protože stejně jako všem hlodavcům tak i křečkům po celý život rostou přední zuby, které si musí brousit. Délka života je mezi 2 a 3 roky. Samice je schopna porodit až 14 mláďat, které kojí zhruba 3 týdny.Základním krmivem pro křečky je směs zrní.

Povaha

Povaha může být různá: agresivní, přátelská, ignorantní. Hodně záleží na prostředí. Pokud strávil delší dobu s více mláďaty, bude agresivnější v důsledku soubojů o potravu. Křeček zlatý je samotář, od 2 měsíců života se s více křečky nesnese. Samečci jsou většinou klidnější a spíše se nechají prohlédnout veterinárním lékařem. Samice jsou často svéhlavé, umíněné a bojovné (hlavně v období říje). Pokud je o křečky dobře pečováno, stávají se z nich velmi milá domácí zvířátka.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Guldhamstere (latin: Mesocricetus) er en lille gruppe af mellemstore hamstere og er de mest kendte af hamsterne. Guldhamstere inddeles i fire arter og findes udbredt i dele af Europa og Mellemøsten.

Levevis

Som andre hamstere har også guldhamsterne kindposer, som de bruger primært til at transportere føde hjem til deres hule, hvor de opbygger et forråd til dårligere tider. Kindposerne kan dog også bruges til at transportere andre ting som f.eks. redemateriale, og man har observeret, at de har båret unger i sikkerhed gemt i kindposerne.

Deres bo ligger under jorden, hvor de graver gangsystemer. Disse kan være rimeligt simple, men kan også være ret komplicerede systemer med mange gange og kamre. Udover selve reden vil der oftest være et forrådskammer og en toiletgang. Guldhamstere er natdyr og tilbringer det meste af dagen med at sove nede i deres huler.

Hobbydyr

Man kan købe guldhamstere i de fleste dyrehandler landet over. Nogle har også privatavl. Ved privatavl kan man også være sikrere på, at dyret ikke er sygt eller for den sags skyld gravid. Mange oplever, at købet af én guldhamster hurtigt kan blive til flere dyr, da man ikke kan se om dyret er gravid, mens det er helt lille.

Arter

Syrisk guldhamster

Syrisk guldhamster – Mesocricetus auratus

Den syriske guldhamster er den art, der holder som kæledyr. Den findes i dag i et stort antal farver og pelstyper.

Og så har den en interessant historie. For alle de guldhamstere, der holdes som kæledyr i dag, stammer fra kun fire dyr, der blev fanget på en mark i Syrien tilbage i 1930. De blev brugt til forskning i Israel, og efterkommere af dem kom senere til Zoological Society of London, hvorfra kæledyrsavlere i 1937 fik nogle. Senere er den fundet få gange, men disse dyr er alle blevet brugt til at forske i forskellen mellem vilde guldhamstere og de tamme dyr, men DNA-undersøgelser har vist at de alle stammer fra én hun, som var en af de fire fra 1930.^[1]

Arten lever primært i Syrien i et lille område omkring byen Aleppo, men er for nylig også konstateret lige på den anden side af grænsen til Tyrkiet.

Rumænsk guldhamster

Rumænsk guldhamster – Mesocricetus newtoni

Den rumænske guldhamster lever kun i et begrænset område i Rumænien og Bulgarien og er totalfredet.

Tyrkisk guldhamster

Tyrkisk guldhamster – Mesocricetus brandti Den tyrkiske guldhamster lever, som navnet antyder, i det meste af Tyrkiet. Dog ikke i den sydøstligste del af landet hvor man har påvist den syriske guldhamster.

Kaukasisk guldhamster

Kaukasisk guldhamster – Mesocricetus raddei

Den kaukasiske guldhamster er dårligt kendt, men lever på stepper i det nordlige Kaukasus.

Kilder/Eksterne henvisninger

• Systema naturae 2000 (classification) – Taxon: Genus Mesocricetus

1. ^ Henwood, Chris (2001). "The Discovery of the Syrian Hamster, Mesocricetus auratus". The Journal of the British Hamster Association (39).

Der Syrische Goldhamster oder kurz Goldhamster (Mesocricetus auratus) ist ein Säugetier aus der Unterfamilie der Hamster (Cricetinae). Das kleine vorderasiatische Verbreitungsgebiet der Art umfasst weniger als 20.000 km² in der Grenzregion von Syrien und der Türkei. Die Tiere bewohnen heute überwiegend fruchtbares Ackerland, auf dem Weizen, Gerste und andere Feldfrüchte angebaut werden. Der Bestand ist durch Lebensraumzerstörung und direkte Verfolgung rückläufig und möglicherweise fragmentiert, die IUCN führt den Syrischen Goldhamster daher als gefährdet („vulnerable“).

Goldhamster werden sehr häufig als Versuchs- oder Heimtiere gehalten. Neben der Wildform existieren diverse Zuchtvarianten.

Kennzeichen

Schädel eines Goldhamsters aus der Sammlung des Museums Wiesbaden

Goldhamster sind kleiner als der auch in Mitteleuropa heimische Feldhamster. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 120–165 mm, die Schwanzlänge 13–15 mm, die Länge der Hinterfüße 19 mm und die Ohrlänge 21–22 mm. Die Tiere wiegen 80–150 g. Das Fell ist auf der Oberseite leuchtend rotbraun, die Rückenmitte ist etwas dunkler. Unterhalb der Ohren befindet sich ein schwarzer Streifen, häufig zeigt auch der Oberkopf einen schwachen dunklen Längsstreifen. Die Brust ist mehr oder weniger ausgeprägt dunkelbraun mit einem schmalen weißen Mittelband. Die übrige Unterseite ist cremeweiß.

Verbreitung und Lebensraum

Das kleine vorderasiatische Verbreitungsgebiet der Art umfasst weniger als 20.000 km² in der Grenzregion von Syrien und der Türkei. Das Hauptverbreitungsgebiet ist die 10–15.000 km² große fruchtbare, ackerbaulich genutzte und dicht besiedelte Hochebene von Aleppo im Norden Syriens. In der Türkei ist die Art bisher nur an drei verschiedenen Lokalitäten nachgewiesen worden. Die türkischen und syrischen Vorkommen stehen möglicherweise noch miteinander in Verbindung; aufgrund der starken militärischen Präsenz in diesem Grenzgebiet sind Forschungen, die das bestätigen könnten, zurzeit jedoch sehr schwierig. Die Tiere bewohnen heute überwiegend Äcker, auf denen Weizen, Gerste und andere Feldfrüchte angebaut werden.

Systematik

Eine Beschreibung des Goldhamsters wurde erstmals im Jahr 1797 publiziert, die Erstbeschreibung durch Waterhouse erfolgte 1839 anhand eines Museumsexemplares unbekannter Herkunft. Der Beleg befindet sich heute im Natural History Museum in London.^[1]

Lebensweise

Im Gegensatz zum Verhalten der Heimtiere sind zumindest weibliche Goldhamster in der Türkei überwiegend am Tag außerhalb des Baus aktiv mit zwei deutlichen Aktivitätsgipfeln am Morgen zwischen 6:00 und 8:00 Uhr und am späten Nachmittag zwischen 16:00 und 19:30 Uhr.^[2] Die Tiere sind Einzelgänger und legen Erdbaue mit einem Eingang, einer Nestkammer und mehreren von dieser abzweigenden Tunneln an, die zur Urinabgabe und als Vorratskammern dienen. 18 in Syrien ausgegrabene Baue befanden sich 36 bis 106 cm, im Mittel 65 cm unter der Erdoberfläche. Das gesamte Tunnelsystem kann bis über 9 m lang sein.^[3] Die Art ist Allesfresser, die Nahrung besteht aus grünen Pflanzenteilen, Sämereien, Früchten und Insekten. Weitere Angaben zur Lebensweise der Art im Freiland liegen kaum vor; nach Beobachtungen von Bauern halten die Tiere von November bis Februar Winterschlaf.^[4] Ein Protein namens TRPM8 soll einen Winterschlaf begünstigen.^[5]

Fortpflanzung

Die Fortpflanzung beginnt bei frei lebenden Goldhamstern im Februar. In Syrien wurde Ende März ein Weibchen mit zwei bis drei Wochen alten Jungtieren gefunden.^[4]

Deckstarre eines Teddyhamsterweibchens

Die Geschlechtsreife der Tiere tritt zwischen dem 35. und 45. Lebenstag ein.^[6]

Bestand und Gefährdung

Zumindest lokal sind Goldhamster offenbar häufig. Hauptbedrohung ist die Zerstörung des Lebensraumes durch den Bau von Siedlungen. In Syrien wird die Art außerdem von den Bauern als Schädling eingestuft und durch Fang und Vergiftung intensiv bekämpft. Der Bestand ist rückläufig und möglicherweise fragmentiert, die IUCN führt den Syrischen Goldhamster daher als gefährdet („vulnerable“).

Goldhamster der Zuchtform „Cream“

Goldhamster der Zuchtform „Teddy“

Haltung

Im Jahr 1930 wurde von Israel Aharoni zur Begründung eines Zuchtstammes für Versuchstiere auf der Hochebene von Aleppo (Syrien) ein Weibchen mit elf Jungen gefangen, davon überlebten nur vier Jungtiere, drei Männchen und ein Weibchen. Diese wurden an der Hebrew University of Jerusalem vermehrt. Von ihnen stammten lange alle weiteren Goldhamster in Gefangenschaft ab, sowohl Versuchstiere als auch Heimtiere.

Im Jahr 1931 wurden Tiere nach England und Frankreich gebracht, 1937 wurden Goldhamster dann erstmals in England an private Halter abgegeben. 1938 wurden Tiere aus England in die USA exportiert. Erste Exemplare aus Zuchten in den USA kamen 1948 nach Deutschland, und seit Mitte der 1950er Jahre sind Goldhamster weltweit als Versuchstiere etabliert. Erst ab 1971 sind vereinzelt wieder Wildfänge aus Syrien in Zuchten eingebracht worden.

Heute zählt der Goldhamster zu den häufigsten Heimtieren. Gattermann gibt für Ende der 1990er Jahre allein für Deutschland etwa 1 Mio. als Heimtiere gehaltene Goldhamster an, für die westlichen Industrieländer insgesamt schätzt er die Zahl auf 7 bis 8 Mio.^[7]

In menschlicher Obhut beträgt die Lebenserwartung des Goldhamsters gewöhnlich 18 bis 24 Monate^[8][9] und durchschnittlich etwa 20 Monate.^[10] Als Heimtiere gehaltene Goldhamster aus Zuchten sind meist deutlich heller als die Wildform, daneben gibt es heute zahlreiche Zuchtrassen mit anderen Färbungen und/oder, wie z. B. beim sogenannten „Teddyhamster“, mit längerer Behaarung. Mehrfarbig gezeichnete Goldhamster werden in Züchterkreisen „Scheckenhamster“ genannt, wobei diese z. B. weiße, „wildfarbene“, beige, braune oder schwarze Fellpartien aufweisen können.

Quellen

Einzelnachweise

1. ↑ R. Gattermann: 70 Jahre Goldhamster in menschlicher Obhut – wie groß sind die Unterschiede zu seinen wildlebenden Verwandten? Tierlaboratorium 23, 2000, S. 86–99.
2. ↑ R. Gattermann, R. E. Johnston, N. Yigit, P. Fritzsche, S. Larimer, S. Özkurt, K. Neumann, Z. Song, E. Colak, J. Johnston und M. E. McPhee: Golden hamsters are nocturnal in captivity but diurnal in nature. Biol. Lett. 2008: S. 253–255 doi:10.1098/rsbl.2008.0066
3. ↑ R. Gattermann, P. Fritzsche, K. Neumann, I. Al-Hussein, A. Kayser, M. Abiad und R. Yakti: Notes on the current distribution and the ecology of wild golden hamsters (Mesocricetus auratus). Journal of Zoology 254, 2001, S. 359–365.
4. ↑ ^{a b} Mesocricetus auratus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2009. Eingestellt von: Yigit, N. & Kryštufek, B., 2008. Abgerufen am 12. Februar 2013.
5. ↑ Hibernating hamsters don’t feel the cold. In: cosmosmagazine.com. Abgerufen am 22. Dezember 2021 (australisches Englisch).
6. ↑ http://www.bmgf.gv.at/home/Schwerpunkte/Tiergesundheit/Tierschutz/Heim_und_Wildtiere/Goldhamster Bundesministerium f. Gesundheit.
7. ↑ R. Gattermann: 70 Jahre Goldhamster in menschlicher Obhut – wie groß sind die Unterschiede zu seinen wildlebenden Verwandten? Tierlaboratorium 23, 2000, S. 87–88.
8. ↑ George C. Kent, Jr.: Physiology of Reproduction. In: Roger A. Hoffman, Paul F. Robinson, Hulda Magalhaes (Hrsg.): The Golden Hamster: Its Biology and Use in Medical Research. The Iowa State University Press, Ames (Iowa) 1968, S. 119–138 (S. 119).
9. ↑ Charles W. McPherson: Selected Normative Data for the Syrian Golden Hamster. In: G. L. Van Hoosier, Jr., Charles W. McPherson (Hrsg.): Laboratory Hamsters. Academic Press, Orlando u. a. 1987, ISBN 0-12-714165-0, S. 301–302 (S. 301).
10. ↑ Richard E. Grindeland, G. Edgar Folk, Jr., Richard L. Farrand: Some Factors Influencing the Life Span of Golden Hamsters. In: The Proceedings of the Iowa Academy of Science. Band 64, 1957, ISSN 0085-2236, S. 638–643.

Literatur

• S. Aulagnier, P. Haffner, A. J. Mitchell-Jones, F. Moutou, J. Zima: Die Säugetiere Europas, Nordafrikas und Vorderasiens – Der Bestimmungsführer. Haupt Verlag, Bern/Stuttgart/Wien 2009, ISBN 978-3-258-07506-8, S. 188–189.
• R. Gattermann: 70 Jahre Goldhamster in menschlicher Obhut – wie groß sind die Unterschiede zu seinen wildlebenden Verwandten? Tierlaboratorium 23, 2000: S. 86–99. Manuskript online, pdf

Sonstige Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

Wiktionary: Goldhamster – Bedeutungserklärungen, Wortherkunft, Synonyme, Übersetzungen

Ameklas uṛɣan (Assaɣ ussnan: Mesocricetus auratus) d talmest meẓẓiyen n temseɣẓaẓ yettidiren deg Tmurt n Surya d Turkya, dɣa iga d amaklas yettwaẓunin s tuget (yettilin s tuget) deg yal ideg deg umadal acku kra n izeɣren n umaklas uṛɣan Gant d tilmas timegrudin

Aglam

Amaklas uṛɣan azagir

Amaklas uṛɣan amegrud

Ẓeṛ daɣen

• Amaklas imezdi
• Amaklas

It ferspriedingsgebiet fan 'e goudhamster.

De goudhamster (Latynske namme: Mesocricetus auratus), ek wol de Syryske hamster of de Syryske goudhamster neamd, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e hamsters (Cricetinae) en it skaai fan 'e goudhamsters (Mesocricetus). Dit is de bekendste hamstersoarte. Yn it wyld komt er foar yn dielen fan Syrje en Turkije, dêr't er no in bedrige bistesoarte is. De goudhamster is lykwols populêr as húsdier, dat fanwegen de grutte populaasje dy't yn finzenskip libbet, bestiet der gjin kâns op útstjerren.

Fersprieding en biotoop

Yn it wyld libbet de goudhamster yn in steppe- oant woastyneftich biotoop yn noardlik Syrje. Dat is in frij beheind gebiet, dat him útstrekt fan 'e westigge fan 'e rivier de Eufraat oant de omkriten fan 'e stêd Aleppo. Teffens komt er foar yn in lyts oangrinzgjend diel fan súdeastlik Turkije. Yn 'e omkriten fan Jeruzalim komme yn Israel en Palestina ek wylde goudhamsters foar, mar dêrby giet it om troch minsklik yngripen yntrodusearre eksoaten.

Skiednis

De Westerske wittenskip, yn 'e persoan fan 'e Britske soölooch George Robert Waterhouse, ûntdiek de goudhamster yn 1839. Yn 1930 fong Israel Aharoni, in perfester yn 'e soölogy oan 'e Hebriuwske Universiteit fan Jeruzalim, yn noardlik Syrje in wyfkesgoudhamster mei in nêst jongen. Hy naam de bisten mei werom nei Palestina, dêr't er se fokte om se as proefdieren te brûken. Guon fan 'e flugge bistkes ûntsnapten troch in gat yn 'e flier fan it fertrek dêr't Aharoni se hold, en it tinken is dat de wylde populaasje yn Israel en it Westjordaanlân ôfstammet fan dy pear ûntkommelingen.

In bûnte goudhamster.

Yn 1931 waarden guon ôfstammelingen fan Aharoni syn goudhamsters oerbrocht nei Grut-Brittanje, dêr't se oan it saneamde Welcome Bureau of Scientific Research ("Wolkomsburo fan Wittenskiplik Undersyk") tabetroud waarden. It die bliken dat de bistkes har yn finzenskip maklik fuortplanten, en yn 1932 krige it Soölogysk Genoatskip fan Londen nochris twa pear út Jeruzalim yn besit. Guon neikommelingen dêrfan kamen yn 1937 foar it earst as húsdier yn eigendom fan priveepersoanen. Yn 1971 waarden in pear wylde hamsters oerbrocht nei de Feriene Steaten, mar út resint DNA-ûndersyk hat bliken dien dat de tsjintwurdige Amerikaanske populaasje goudhamsters (yn elts gefal yn 'e froulike line) folslein ôfstammet fan ien wyfke – wierskynlik itselde dat Aharoni yn 1930 fongen hie. Sterker noch, frijwol alle goudhamsters dy't hjoed de dei yn finzenskip holden wurde, stamje nei alle gedachten ôf fan dat iene wyfke.

Nei Aharoni syn fangst út 1930 binne noch mar selden goudhamsters yn it wyld waarnommen yn har natuerlike ferspriedingsgebiet. Uteinlik waarden yn septimber 1997 en maart 1999 twa ekspedysjes nei noardlik Syrje útfierd mei as spesifyk doel om te fêst te stellen hoe't it de goudhamster yn it wyld fergie. De ûndersikers fûnen 30 goudhamsterhoalen, dy't elts bewenne waarden troch op syn heechsten ien inkele goudhamster. Se fongen sân mantsjes en seis wyfkes, wêrfan't ien drachtich wie en yn finzenskip seis jongen te wrâld brocht. Alle 19 fongen goudhamsters en dêrtopta nochris 3 dy't al op 'e Universiteit fan Aleppo holden waarden, waarden oerbrocht nei Dútslân om fia in úttocht fokprogramma mear genetyske fariëteit yn 'e finzen goudhamsterpopulaasje te yntrodusearjen.

In swartbûnte goudhamster.

Uterlike skaaimerken

De goudhamster hat trochinoar in kop-romplingte fan 13-18 sm, mei in sturtlingte fan 1-1½ sm en in gewicht fan 110-140 g. Hy hat fan natuere in pels dy't op 'e rêch ljochtbrún oant oranje-eftich is, en op 'e bealch ljochtgrizich of witich, mei faak in dûnkere streek fan 'e wangen oant yn 'e nekke. Ek it hier boppe de eagen en op 'e rêch hat dûnkereftige úteinen. Domestisearre eksimplaren kinne lykwols troch selektyf fokken ek oare kleurfarianten hawwe, lykas bûnt (wêrby't de witige en brún/oranje flakken ûnregelmjittich oer it lichem ferdield binne), swartbûnt (witich mei swart) of hielendal swart, wyt, oranje, krêm, brutsen wyt of brún. Dêrnjonken besteane der yn finzenskip ek langhierrige, saneamde "angoara"-goudhamsters, dy't ek wol "teddybearkes" neamd wurde.

Krekt as alle hamsters hat de goudhamster oprekbere wangpûden dy't er by it fretten folstoppet mei safolle mooglik yn lytse stikjes haffele foer, oant se útpuolje oan 'e skouders ta. As der neat mear by kin, keart er gau werom nei de feilichheid fan syn hoale om it miel dêr yn alle rêst te beplúzjen. Dit is in evolúsjonêre strategy dy't yn it wyld de tiid ferminderet dat goudhamsters bleatsteane oan predaasje, en sa dus har kânsen om te oerlibjen ferbetteret; yn finzenskip tsjinnet it gjin doel, mar is it fermaaklik om te sjen. De pleatslike namme yn it Noardlevantynsk-Arabyske dialekt fan Aleppo is أبوجراب, wat "sealtasmantsje" betsjutte soe, dêrmei ferwizend nei de wangpûden. As der fretten by 't folop is, lizze goudhamsters yn har hoalen ek op grutte skaal itensfoarrieden oan foar mindere tiden.

In goudhamster.

Hâlden en dragen

Yn it wyld is de goudhamster in tige skou bistke, en oer de wylde populaasje is oant op 't heden suver neat bekend. Ynstee is hast alles dat we witte oer goudhamsters basearre op observaasje fan finzen eksimplaren. Dêrtroch hat men lang tocht dat it nachtdieren wiene, mei't goudhamsters yn finzenskip altyd nachts aktyf binne. Mar troch observaasje fan 'e eksimplaren dy't yn 1997 en 1999 yn it wyld fongen binne, hat men ûntdutsen dat de nachtlike libbenswize fan 'e domestisearre goudhamster in adaptaasje is oan in rôfdierfrij bestean; wylde goudhamsters binne suver útslutend yn 'e skimerperioaden yn 't spier, wierskynlik om nachtrôfdieren lykas ûlen te ûntrinnen.

Goudhamsters bringe it grutste part fan 'e tiid troch yn eigengroeven hoalen dy't oant 2 m djip wêze kinne. Se libje solitêr en binne tige territoariaal. As ien bist it territoarium fan in oaren binnenkringt, folget der in gefjocht op libben en dea. Utsûnderings dêrop binne as in mantsje in djoeisk wyfke benei komt, mar likegoed hat it wol kâns dat it wyfke it mantsje dan nei de pearing dochs noch oanfalt. Sels nêstgenoaten, dy't mei-inoar grutbrocht binne, sille inoar as folwoeksenen yn 'e regel net yn har om-en-by duldzje. Ynfantiside is net ûngewoan by goudhamsters, en yn finzenskip deadzje wyfkes soms har eigen (sûne) jongen as dy oppakt binne troch in minske, mei't der dan in frjemde rook oan sit, en eltse frjemde rook wurdt troch it wyfke ûnderfûn as in bedriging foar de oare jongen. Yn finzenskip en yn it wyld frette wyfkes ornaris har eigen deade jongen op, wat in evolúsjonêre oanpassing is om foar te kommen dat de rôfdieren de lykstank fan it deade jong nei it nêst ta folgje.

In goudhamster mei jongen.

De goudhamster hat gjin spesifike peartiid. Folwoeksen wyfkes wurde ien kear yn 'e 4 dagen djoeisk. Goudhamsters hawwe mei 16 dagen de koartste draachtiid fan alle plasintadieren. Hoewol't de draachtiid soms oant 18 dagen duorret, hat dat frijwol altyd te krijen mei komplikaasjes. De wyfkes kinne benei de 7 nêsten jongen yn in jier produsearje, wêrby't de grutte fan 'e smeten útinoar rint fan 4-20 jongen, al leit it gemiddelde op 8. De jongen wurde blyn berne en de eachjes geane nei 2 wiken iepen. Mei 3 wiken wurde se ôfwûn en mei 4-5 wiken binne se geslachtsryp. Yn finzenskip wurde de jongen mei 4 wiken by de mem weihelle om fjochterij foar te kommen. Tagelyk wurde dan de mantsjes fan 'e wyfkes skaat. Groepkes jongen fan itselde geslacht kinne byinoar bliuwe oant se 8 wiken âld binne en har territoriaal begjinne te hâlden en te dragen. In wyfke mei in nêst jongen kin op 'e nij djoeisk wurde, pearje en drachtich reitsje wylst it al in nêst jongen hat. De druk dêr't it lichem fan it wyfke dan ûnder komt te stean, resultearret faak yn tige swakke en ûnderfette jongen. De libbensferwachting fan 'e goudhamster is 2-3 jier.

In goudhamster dy't syn wangpûden folstoppet mei tiksel.

Fretten

Goudhamsters frette benammen gerzen en nôt, mar litte ek oar plantaardich materiaal, lykas sied en nuten net stean. It binne gjin spesifike herbivoaren, dat ek dierlik guod stiet op it menu. Dêrûnder binne ynsekten (toarren, miggen, eamels, kakkerlakken, wantsen en meepsen), wjirms en slakken.

Status

De goudhamster hat de IUCN-status fan "kwetsber" (wat de leechste gradaasje fan "bedrige" yn 'e bredere sin is), om't er yn it wyld mar in beheind ferspriedingsgebiet hat, dêr't er efterútbuorket troch habitatferlies feroarsake troch lânbou en troch opsetlike útrûging troch minsken. Lokkigernôch bestiet der troch de grutte en rûnom fersprate finzen populaasje gjin gefaar foar útstjerren.

In goudhamster oan 'e kuier.

Domestikaasje

Goudhamsters binne populêr as húsdier, om't se meigeand en fan natuere nijsgjirrich binne, en in hege "aaiberheidsfaktor" hawwe. In protte goudhamsters wurde lykwols yn te lytse koaien holden; neffens de Humane Society of the United States, in bistebeskermingsorganisaasje, kin in habitat nea te grut wêze foar in goudhamster, en eigners fan 'e bistkes wurdt dan ek oanret om in sa grut mooglike koai te nimmen. Fierders wurde goudhamsters beskôge as in gaadlik húsdier foar jonge bern, mar dat is sa net. Hoewol't de bistkes opmerklike robúst binne foar har postuer, hoecht in bern mar ien ûntrochtochte beweging te meitsjen, en dan is it de ein fan it ferhaal foar de hamster. Saakkundigen fine it hâlden fan goudhamsters dêrom pas gaadlik foar bern fan 10 jier ôf, en dan nòch moat der eins in folwoeksene tafersjoch hâlde as it bistke út syn koai helle wurdt.

Ofsjoen fan har populariteit as húsdier wurde goudhamsters ek noch altyd as proefdieren brûkt yn laboratoaria. Sa tsjinnen neffens gegevens dy't sammele waarden troch de Canadian Council for Animal Care ("Kanadeeske Rie foar Bistesoarch"), yn 2006 yn Kanada 6.402 goudhamsters as proefdier. Behalven foar poer biologysk ûndersyk wurde de bistkes ek faak brûkt foar de medyske wittenskip, wêrûnder ûndersyk nei ferskate hertkwalen (dêr't se fanwegen har yntylt tige gaadlik foar skine te wêzen) en alkoholisme (troch har grutte levers brekke se alkohol fluch ôf).

Сырыйскі хамяк, залаты хамяк (па-лацінску: Mesocricetus auratus) — распаўсюджаны грызун сямейства хамяковых. У жывой прыродзе лічацца слаба абароненымі. Іхняя колькасьць зьмяншаецца з прычыны зьнікненьня асяродку пражываньня (выкліканага гаспадарчай дзейнасьцю чалавека) і зьнішчэньнем іх людзямі^[1]. Дарослыя асобы маюць даўжыню ад 13 да 18 см і жывуць звычайна 2—3 гады. Сырыйскія хамякі прачынаюцца пасьля заходу сонца, позна ўночы ці на сьвітанку.

Сырыйскі хамяк

Глядзіце таксама

• Турэцкі хамяк
• Румынскі хамяк
• Гонкі хамякоў

Крыніцы і заўвагі

Вонкавыя спасылкі

— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

• Genome information
• Syrian Hamster
• Syrian Hamster information website

The golden hamster or Syrian hamster (Mesocricetus auratus) is a rodent belonging to the hamster subfamily, Cricetinae.^[2] Their natural geographical range is in an arid region of northern Syria and southern Turkey. Their numbers have been declining in the wild due to a loss of habitat from agriculture and deliberate elimination by humans.^[1] Thus, wild golden hamsters are now considered endangered by the International Union for Conservation of Nature.^[3] However, captive breeding programs are well-established, and captive-bred golden hamsters are often kept as small house pets. They are also used as scientific research animals.

Syrian hamsters are larger than many of the dwarf hamsters kept as pocket pets (up to five times larger), though the wild European hamster exceeds Syrian hamsters in size.

Characteristics

Skull of a Golden hamster

Adult golden hamsters can reach around 6 in (15 cm) long, with a body mass of around 100–150 grams (3.5–5.3 oz) and lifespan of 2-3 years. Syrian hamsters from private breeders can be in the range of 175–225 grams (6.2–7.9 oz).^[4]

Filling the cheek pouches with food

Like most members of the subfamily, the golden hamster has expandable cheek pouches, which extend from its cheeks to its shoulders. In the wild, hamsters are larder hoarders; they use their cheek pouches to transport food to their burrows. Their name in the local Arabic dialect where they were found roughly translates to "mister saddlebags" (Arabic: أبو جراب) due to the amount of storage space in their cheek pouches.^[5]

Sexually mature female hamsters come into heat (estrus) every four days. Golden hamsters and other species in the genus Mesocricetus have the shortest gestation period in any known placental mammal at around 16 days. Gestation has been known to last up to 21 days, but this is rare and almost always results in complications. They can produce large litters of 20 or more young, although the average litter size is between eight and 10 pups. If a mother hamster is inexperienced or feels threatened, she may abandon or eat her pups. A female hamster enters estrus almost immediately after giving birth, and can become pregnant despite already having a litter. This act puts stress on the mother's body and often results in very weak and undernourished young.

Discovery

Golden hamsters originate from Syria and were first described by science in the 1797 second edition of The Natural History of Aleppo, a book written and edited by two Scottish physicians living in Syria.^[6] The Syrian hamster was then recognized as a distinct species in 1839 by British zoologist George Robert Waterhouse, who named it Cricetus auratus or the "golden hamster". The skin of the holotype specimen is kept at the Natural History Museum in London.^[7]

A yellow-colored golden hamster

In 1930, Israel Aharoni, a zoologist and professor at the Hebrew University of Jerusalem, captured a mother hamster and her litter of pups in Aleppo, Syria. The hamsters were bred in Jerusalem as laboratory animals.

Descendants of the captive hamsters were shipped to Britain in 1931, where they came under the care of the Wellcome Bureau of Scientific Research. These bred and two more pairs were given to the Zoological Society of London in 1932. The descendants of these were passed on to private breeders in 1937. A separate stock of hamsters was exported from Syria to the United States in 1971, but mitochondrial DNA studies have established that all domestic golden hamsters are descended from one female – likely the one captured in 1930 in Syria.^[8]

Since the species was named, the genus Cricetus has been subdivided and this species (together with several others) was separated into the genus Mesocricetus, leading to the currently accepted scientific name for the golden hamster of Mesocricetus auratus.^[9]

Behavior

A long-haired male golden hamster

Hamsters are very territorial and intolerant of each other; attacks against each other are commonplace. Exceptions do occur, usually when a female and male meet when the female is in heat, but even so, the female may attack the male after mating. In captivity, babies are separated from their mother and by sex after four weeks, as they sexually mature at four to five weeks old. Same-sex groups of siblings can stay with each other until they are about eight weeks old, at which point they will become territorial and fight with one another, sometimes to the death. Infanticide is not uncommon among female golden hamsters. In captivity, they may kill and eat healthy young as a result of the pups interacting with humans, for any foreign scent is treated as a threat. Females also eat their dead young in the wild.^[10]

Golden hamsters mark their burrows with secretions from special scent glands on their hips called flank glands. Male hamsters in particular lick their bodies near the glands, creating damp spots on the fur, then drag their sides along objects to mark their territory. Females also use bodily secretions and feces.

Survival in the wild

Following Professor Aharoni's collection in 1930, only infrequent sightings and captures were reported in the wild. Finally, to confirm the current existence of the wild golden hamster in northern Syria and southern Turkey, two expeditions were carried out in September 1997 and March 1999. The researchers found and mapped 30 burrows. None of the inhabited burrows contained more than one adult. The team caught six females and seven males. One female was pregnant and gave birth to six pups. All these 19 caught golden hamsters, together with three wild individuals from the University of Aleppo, were shipped to Germany to form a new breeding stock.^[11]

Observations of females in this wild population have revealed, contrary to laboratory populations, activity patterns are crepuscular rather than nocturnal, possibly to avoid nocturnal predators such as owls.^[12] Owls, however, have also evolved to hunt at dusk and dawn, and even during the day on rare occasions, so the predator avoidance advantage may not apply to owls in particular. Another theory is that hamsters, which are extremely sensitive to temperature fluctuations, may be crepuscular to avoid the extreme temperatures of full daylight and night time temperatures.^[13]

Golden hamsters in captivity run two to five miles per 24-hour period and can store up to one ton of food in a lifetime. They keep their food carefully separated from their urination and nesting areas. Very old hamsters with weak teeth break this "rule" by soaking hard seeds and nuts with urine to soften them for eating. Hamsters are extraordinary housekeepers and often sort through their hoards to clean and get rid of molding or rotting food. They gather food in the wild by foraging and carrying it home in their cheek pouches, which they empty by pushing it out through their open mouths, from back to front, with their paws, until it is empty. If a lot of food is available to carry, they may stuff the pouches so full that they cannot even close their mouths. Wild hamsters possibly behave similarly to those in captivity.^[13]

As research animals

Golden hamsters are used to model human medical conditions including various cancers, metabolic diseases, non-cancer respiratory diseases, cardiovascular diseases, infectious diseases, and general health concerns.^[14] In 2006 and 2007, golden hamsters accounted for 19% of the total Animal Welfare Act-covered animal research subjects in the United States.^[15]

As pets

A golden hamster listening from its plastic exercise wheel

Golden hamsters are popular as house pets due to their docile, inquisitive nature, cuteness, and small size. However, these animals have some special requirements that must be met for them to be healthy. Although some people think of them as a pet for young children, the American Society for the Prevention of Cruelty to Animals recommends hamsters as pets only for people over age 6 and the child should be supervised by an adult.^[16] Cages should be a suitable size, safe, comfortable, and interesting. If a hamster is constantly chewing and/or climbing on the bars of its cage then it needs more stimulation or a larger cage. The minimum recommended size for a hamster cage is 450 square inches (2,900 cm²), of continuous floor space (although the source of this recommendation is unknown). These can be made from a plastic storage bin or a large glass tank. The majority of hamster cages sold in pet stores do not meet these size requirements. Hamster Society Singapore (HHS) recommends a minimum of 4,000 square centimetres (620 sq in) for Syrian hamsters,^[17] while Tierärztliche Vereinigung für Tierschutz (TVT) recommends giving them as much space as you can and at minimum 100 cm × 50 cm × 50 cm (L × W × H) which is 5,000 cm² (780 sq in).^[18]

This image shows a Syrian hamster burrowed in his bedding.

A hamster wheel is a common type of environmental enrichment, and it is important that hamsters have a wheel in their cage. TVT recommends wheels should be at least 30 cm for Syrian hamsters, since smaller diameters lead to permanent spinal curvatures, especially in young animals. They also recommend a solid running surface because rungs or mesh can cause injury.^[19] A hamster should be able to run on its wheel without arching its back. A hamster that has to run with an arched back can have back pain and spine problems. A variety of toys and cardboard tubes and boxes can help to provide enrichment, as they are energetic and need space to exercise.^[20]

Most hamsters in American and British pet stores are golden hamsters. Originally, golden hamsters occurred in just one color – the mixture of brown, black, and gold, but they have since developed a variety of color and pattern mutations, including cream, white, blonde, cinnamon, tortoiseshell, black, three different shades of gray, dominant spot, banded, and dilute.

Breeding

Syrian hamster mating

The practice of selective breeding of golden hamsters requires an understanding of their care, knowledge about breed variations, a plan for selective breeding, scheduling of the female body cycle, and the ability to manage a colony of hamsters.

A hamster mother emerging from a tube to see her two young, which are less than a week old

Breed variations

Often long-haired hamsters are referred to by their nickname "teddy bear". They are identical to short-haired Syrians except for the hair length and can be found in any color, pattern, or other coat type available in the species. Male long-haired hamsters usually have longer fur than the female, culminating in a "skirt" of longer fur around their backsides. Long-haired females have a much shorter coat although it is still significantly longer than that of a short-haired female.

See also

• Turkish hamster
• Romanian hamster
• Hamster racing
• Winter white dwarf hamster
• Syrian hamster care
• Roborovski dwarf hamster
• Campbell's dwarf hamster
• Martin R. Ralph (for experiments done with golden hamsters and their circadian rhythms)

References

Sources

• Valentine, Helen; Daugherity, Erin K.; Singh, Bhupinder; Maurer, Kirk J. (2012). "The Experimental Use of Syrian Hamsters". In Suckow, Mark A.; Stevens, Karla A.; Wilson, Ronald P. (eds.). The laboratory rabbit, guinea pig, hamster, and other rodents (1st. ed.). Amsterdam: Elsevier Academic Press. pp. 875–898. ISBN 978-0123809209.

La ora hamstro (latine Mesocricetus auratus) estas specio el la subfamilio de hamstroj, kaj inter la hamstroj konsideriĝas "mezgranda". Temas pri mamulo el la ordo de ronĝuloj, subordo de musuloj, kiuj origine venis el Sirio kaj tial foje ankaŭ nomatas siria hamstro. Ĝi estas besto ofte hejme bredata.

Ecoj

Oraj hamstroj pli malgrandas ol kampaj hamstroj kaj plenkreske longas 15 ĝis 18 centimetrojn, kun vosteto de nur proksimume 8 milimetroj. Sovaĝe vivantaj bestoj pezas ĝis 120 gramojn, hejme aŭ laboratorie bredataj bestoj ĝis 140 gramojn. Sovaĝe vivantaj oraj hamstroj plejparte havas felon dorse ore brunan kaj ventre blankan; hejme bredataj bestoj ankaŭ ekzistas en pluraj aliaj koloroj, malhelbrunaj, nigraj aŭ makule miksitaj kombinoj el tiuj koloroj. Hejme aŭ laboratorie bredataj bestoj kutime vivas inter du ĝis tri jarojn.

Vivejo

La natura vivejo de oraj hamstroj estas la altebenaĵo ĉirkaŭ la antikva urbo Halepo en norda Sirio. En la jaro 1797 ili unuafoje skribe dokumentiĝis en anglalingva verko pri la historio de Halepo, kaj en 1938 la angla zoologo George Robert Waterhouse oficiale biologie priskribis kaj kategoriigis ilin. Komence de la 20-a jarcento ili konsideriĝis formortintaj, ĝis en 1930 la juda zoologo Israel Aharoni trovis inan oran hamstron kun dek unu idoj, el kiuj tri pretervivis kaj iĝis la prapatroj de ĉiuj nun laboratorie kaj hejme bredataj bestoj de tiu specio. En 1931 oraj hamstroj estis senditaj al Anglio kaj en 1938 al Usono. Intertempe troviĝis pliaj sovaĝe vivantaj bestoj en norda Sirio kaj suda Turkio, kaj iuj el ili kaptite ankaŭ integriĝis en la bredadon.

Vivmaniero

bredita ora hamstro sur hejma herbejo

Kiel ĉiuj hamstroj, ora hamstro devas en sovaĝa vivo ofte kuri eĉ plurajn kilometrojn por ion trovi. Ĝiaj vangoj estas transformitaj al saketoj, en kiuj ĝi portas la manĝaĵon. Ĝi kuras reen al sia kavo, kie ĝi kolektas grandan provizon por la vintro, kiun ĝi tradormas. Sekve ankaŭ hejme bredataj oraj hamstroj dum la tago dormas kaj nokte kuras en karuselo (aŭ tra la ĉambro, se la posedanto permesas) por kuri kelkajn kilometrojn. Manĝaĵon ili metas en siajn vangajn saketojn kaj forportas al sia dometo. Laŭ ĉi tiu ilia kvalito estas ankaŭ la homaj avidado, avarado kaj ŝakrado nomataj hamstrado, precipe amasigado de provizoj pro timo al krizo, striko aŭ milito.

Hamstroj en sovaĝa vivo estas solemuloj, masklo kaj femalo renkontiĝas nur por pariĝo kaj denove disiras. La gravedeco de ora hamstro daŭras 16 ĝis 18 tagojn, kaj kune naskiĝas ĝis 20 idoj, kvankam kutime inter 4 ĝis 10. Post ses semajnoj la idoj sekse maturiĝas. Plenkreska ina ora hamstro ĉiujare povas gravediĝi ĝis ok fojojn.

El hámster dorado o sirio (Mesocricetus auratus) es una especie de roedor de la familia Cricetidae.^[2]​ En estado salvaje se considera en peligro de extinción, pero es popular como mascota y también se usa en la investigación científica.^[1]​ Los adultos al crecer miden de 10 a 12 cm de longitud, y por lo general tienen una vida media de dos a tres años.

El hámster sirio tiene bolsas ampliables llamadas abazones, que se extienden desde sus mejillas a sus hombros. En la naturaleza, utiliza sus bolsas para el transporte de alimentos a sus madrigueras. Su nombre en árabe, donde se han encontrado, se traduce como "padre de alforjas" (en árabe: أبو جراب), debido a la notable cantidad de espacio de almacenamiento en las bolsas de sus mejillas. Es capaz de almacenar grandes cantidades de alimento –se ha reportado una madriguera de un solo hámster que contenía unos 25 kg de grano–.

Morfología

• Longitud: alrededor de los 10 cm.
• Peso: 120 g.
• Cola: entre 1 y 1,2 cm.
• Ojos: grandes y de color negro o rojo oscuro.
• Pelaje: de color castaño y blanco en el vientre y garganta. Es brillante.
• Orejas: pequeñas y redondas.
• Patas: cortas.
• Hocico: puntiagudo y poblado de bigotes.
• Abazones: dilatables (o elásticos).
• Carácter: afectuoso e inteligente. Simpático y muy activo. A veces miedoso y agresivo.

Anatomía

Peso y medidas

Cuando son adultos miden de 12 a 13 cm. Las hembras son relativamente más grandes que los machos. En el peso también se aprecia esta diferencia: la hembra pesa entre 150 y 180 g, en tanto que el macho sólo alcanza entre 120 y 170 g.^[3]​

Pelaje

Ejemplar de hámster dorado.

Hámster sirio, con su característico pelaje dorado

Su cuerpo está recubierto de un pelaje tupido y suave, generalmente más oscuro en la zona de la espalda y más claro en el vientre. Estas diferencias de color se notan particularmente en los ejemplares de la variedad golden (dorado), que es la más parecida a la forma en estado salvaje por el color. En su espalda, el manto es de color oro bruñido (de ahí el nombre), con un fino punteado negro, mientras que en el vientre es de color crema claro. En otras variedades, todas ellas creadas por el hombre, esta diferencia ha desaparecido en beneficio de un color uniforme de todo el cuerpo (variedad blanca, crema, etc.)

La piel, de color claro, recubre abundantemente el cuerpo, hasta el punto que son capaces de moverse fácilmente en su interior. Esta característica se puede apreciar muy bien cuando se están limpiando: empujan la piel de los flancos hacia delante para poderla limpiar cuidadosamente con su lengua rasposa.

Patas

Se puede levantar en dos patas, pero únicamente para comer.

En sus patas traseras tienen cuatro dedos bien desarrollados, mientras que el quinto (el pulgar) es rudimentario. Los dedos tienen uñas fuertes, que utilizan para escarbar el suelo en búsqueda de alimento o bien para construir su madriguera. Por otro lado, los dedos son bastante prensiles y los emplean para sostener la comida mientras comen. Esto les permite romper la cáscara de las semillas o roer las raíces más duras y el pan seco. Para hacerlo se sientan sobre sus patas posteriores y utilizan las anteriores como si fueran manos.

Los hámsteres no son capaces de andar en posición erguida y, por lo tanto, cuando tienen que desplazarse, sus extremidades anteriores vuelven a funcionar como patas. Las patas anteriores son particularmente fuertes y bien desarrolladas, ya que no sólo las utilizan para sujetar la comida, sino también para excavar las galerías de su madriguera y para trepar.

Otra actividad fundamental que llevan a cabo con las extremidades anteriores es la limpieza. Durante el día pasan muchas horas limpiándose el pelo, para lo que utilizan las patas delanteras como si fueran una esponja.

Véase también

• Hámster

Referencias

Kuldhamster (Mesocricetus auratus) on hamsterlaste sugukonda kuuluv näriliseliik.

Ta on populaarne lemmikloom.

Viited

Hamster urrekara (Mesocricetus auratus) Mesocricetus generoko animalia da. Karraskarien barruko Cricetinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.

Naturan ia arriskuan egon arren, oso hedatuta dago konpainia-animalia moduan edo zientzia ikerketan.

Erreferentziak

• Mesocricetus auratusri buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

Ikus, gainera

• Mesocricetus
• Cricetidae

Tarkennus: Artikkeliin tarvitaan lisää lähteitä

Kultahamsteri^[4] (Mesocricetus auratus) on hamstereiden alaheimoon kuuluva uhanalainen jyrsijä ja yleisimmin lemmikkinä pidettävä hamsterilaji. Lemmikkiharrastajat käyttävät siitä nimityksiä "syyrianhamsteri" ja "syyrialainen hamsteri". On myös pienikokoisempia pikkuhamstereita, jotka ovat omia lajejaan. Kultahamsterin elinikä on keskimäärin 1,5–2,5 vuotta.

Historiaa

Kultahamsteri löydettiin vuonna 1839, kun tiedemies George Robert Waterhouse ilmoitti löytäneensä uuden hamsterilajin luurangon ja nahan. Se sai nimen Mesocricetus auratus (keskikokoinen kultainen hamsteri). Neljäkymmentä vuotta myöhemmin eli 1879 James Skene vei lajin yksilöitä Englantiin. Tämä kanta eli noin kolmekymmentä vuotta, jonka jälkeen kultahamstereita ei ollut vankeudessa ennen huhtikuuta 1930, jolloin tohtori Israel Aharoni löysi erämaa-alueelta Syyriasta lähellä Aleppoa naaraan, jolla oli 12 poikasta. Nuoret hamsterit vietiin Jerusalemin heprealaiseen yliopistoon. Kasvattaminen ei kuitenkaan onnistunut, sillä neljä karkasi ja naaraspuolinen yksilö kuoli tapeltuaan ainoan elossa olevan uroksen kanssa. Neljä kuukautta myöhemmin toinen naaras sai poikasia. Ne olivat ensimmäisiä vankeudessa syntyneitä poikasia. Vuoden sisällä uroshamsterista tuli 364 hamsterin kantaisä.

Vuonna 1931 lähetettiin kaksi paria hamstereita Englantiin tohtori Edward Hindlelle. Ne viihtyivät siellä hyvin ja ne lahjoitettiin Lontoon eläintarhalle vuonna 1940. Vähitellen hamstereita alettiin myydä myös yleisölle. Sodan jälkeen ihmiset olivat niin kiinnostuneita, että vuonna 1945 perustettiin kerho The British Hamster Club (suom. Britannian Hamsterikerho). Amerikkaan ensimmäiset hamsterit tuotiin vuonna 1938, ja 10 vuotta myöhemmin niitä arveltiin siellä olevan 10 000. Kaikki nämä amerikkalaistuneet sekä Euroopassa lemmikkeinä pidettävät hamsterit olivat yhden ainoan jerusalemilaisparin jälkeläisiä.

Ulkonäkö

Kultahamsterista on neljä turkkimuunnosta. Näitä ovat lyhytkarvainen, pitkäkarvainen, rex ja satiini. Rex tarkoittaa kiharakarvaista ja satiini kiiltävää karvaa. Hamsteri voi olla myös yhtä aikaa esimerkiksi pitkäkarvainen, satiini sekä rex, eli pitkä-, kiiltävä- ja kiharakarvainen. Värimuunnoksia on vieläkin useampia, kuten valkonauhainen, creme, suklaa ja monet muut. Vanha nimi, kultahamsteri, tulee luonnonvaraisen hamsterin väristä, joka oli viljapellon kultainen, mutta järkevämpää on käyttää nimitystä syyrianhamsteri tai syyrialainen hamsteri, koska sillä on niin paljon eri värimuunnoksia.

Kultahamsteri on lemmikkinä pidettävistä hamsterilajeista suurikokoisin. Täysikasvuinen yksilö on noin 15 cm pitkä, sillä on tylppä kuono ja melko leveä pää. Sen suuret korvat ovat pystyssä, kun se on hereillä ja virkeä. Lajin yksilöillä on melko lyhyet raajat. Etujaloissa on neljä varvasta ja surkastunut peukalo, kun taas takatassuissa on viisi varvasta. Kultahamsterin häntä on hyvin lyhyt, vain noin yhden senttimetrin mittainen.

Hamsterin silmät ovat suuret, mustat, punaiset tai ruskeat. Tästä huolimatta hamsterilla ei ole tarkka näkö, päinvastoin se on likinäköinen. Sekä sen kuulo- että hajuaisti ovat näköaistia paremmin kehittyneet, samoin tuntoaisti.

Hamsteri voi näyttää massiiviselta, mutta painaa vähän. Poskipussit ovat hamsterin tunnetuin tunnusmerkki. Ne ulottuvat poskista hartioille saakka. Hamsterilla on talttamaiset hampaat, jotka kasvavat läpi elämän.

Elintavat

Kultahamsteri on yöeläin. Pääosin se nukkuu koko päivän, mutta se saattaa heräillä syömään, juomaan tai tarpeilleen kesken unien. Poikasia syntyy tavallisesti kerrallaan 6–12 yksilöä ja ne ovat syntyessään karvattomia. Niiden imetys kestää 3–4 viikkoa.^[5]

Lähteet

Aiheesta muualla

• Animal Diversity Web
• Suomen Hamsteriyhdistys ry
• Suomen Hamsteriyhdistyksen foorumi - hamsteriaiheinen keskustelupalsta

Mesocricetus auratus

Le Hamster doré (Mesocricetus auratus) est un petit rongeur originaire de Syrie et de Turquie. Il s'agit d'une espèce de hamster très répandue en captivité un peu partout dans le monde. Certaines races de Hamster syrien, élevées comme animaux de laboratoire ou de compagnie, sont même considérées comme domestiques par des pays comme la France^[1]. L'espèce est également appelée Hamster roux^[2], Hamster de Syrie, Hamster syrien^[3] ou bien encore hamster panda, nom donné souvent par les animaleries pour les hamsters noirs et blancs. ^[4]

Description de l'espèce

Pour les caractères communs à tous les hamsters lire :

Cette espèce est de taille moyenne par rapport aux autres hamsters : il mesure de 13 à 13,7 cm en moyenne pour un poids de 100 à 125 g à l'âge adulte. Il n'y a pas de dimorphisme sexuel apparent^[5]. La température corporelle est proche de celle de l’être humain : 37−38 °C^[6],[7]. Exposés à plus de 10 semaines de froid, ces animaux entrent en état d’hibernation. Contrairement à d'autres espèces, la température du hamster doré reste plutôt stable. Elle ne descend qu'environ 1 °C au dessous de leur température moyenne. La photopériode (longueur du jour) est aussi un facteur qui régule l'hibernation chez ces animaux^[6].

Un hamster doré bébé de deux semaines. Juillet 2020.

Reproduction

• Gestation : 15 à 18 jours^[7]
• Âge au sevrage : vers 21 jours^[7]
• Nombre de chromosomes : 44^[7]
• Maturité sexuelle: la femelle est fertile vers 4 semaines, reproduction préférable après 6 semaines^[7].
• cycle œstral : 4 jours^[7]
• Portée : de 4 à 10 jeunes^[8].
• Durée de vie: 2 ans et demi à 3 ans (parfois 4 ou 5 ans).

La gestation varie de 15 à 20 jours et les jeunes sont presque sevrés à 10 jours. Il faut attendre qu'ils aient 21 jours pour qu'ils soient totalement indépendants.

Hamster doré sauvage

Habitat d'origine

La région d'Alep (Syrie) où vit le hamster doré sauvage.

À l'état sauvage, le Hamster doré vit majoritairement dans le désert de Syrie, dans la région des plateaux d'Alep, mais quelques populations ont été vues dans l'Est de la Turquie. Il résiste bien au climat très sec aux températures extrêmes de ces régions où en été les journées varient de 35 à 38 °C le jour à 6 à 15 °C la nuit^[5].

Si ce hamster préfère les zones désertiques, l'expansion de l'espèce l'a conduit à creuser ses terriers dans des zones agricoles, près des plants de légumineuses ou des puits d'irrigation. Animal nocturne, il sort la nuit et se repose le jour dans un terrier pour s'abriter de la chaleur ou des prédateurs^[5].

Chaque adulte vit seul dans un terrier dont la profondeur varie entre 36 et 106 cm pour une moyenne de 65 cm. La longueur moyenne totale de l'ensemble des galeries d'un terrier fait 2 m mais certains atteignent 9 m de long. Chaque terrier est constitué d'un conduit vertical qui mène à une chambre et au moins une réserve de nourriture^[9].

Comportement dans la nature

Dans la nature, le Hamster doré est un solitaire, à part en période de reproduction. Il maintient au minimum une centaine de mètres entre chaque terrier et peut même se montrer très agressif vis-à-vis de ses congénères s'ils pénètrent dans son territoire. Celui-ci est délimité en laissant des traces olfactives sécrétées par des glandes situées sur ses flancs et les femelles déposent un liquide vaginal pour faire savoir aux mâles qu'elles sont abordables. Les hamsters dorés communiquent aussi entre eux par des petits cris et des grincements de dents d'intimidation. Ces avertissements ont été observés lors de 92 % des rencontres entre mâles, 39 % entre femelles et seulement 5 % entre mâles et femelles. Les petits produisent en plus des ultrasons destinés à leur mère. Certaines attitudes permettent aussi aux hamsters dorés de déterminer leur statut hiérarchique ou leur aptitude à se reproduire. mais on n'a pas encore pu déterminer si les variations de pelage ont un rôle à jouer dans la reconnaissance entre hamsters syriens^[5].

Afin de permettre que les petits soient élevés dans des conditions favorables, les femelles sont programmées pour n'ovuler que si la lumière est suffisante^[10]. Elles ont aussi recours au cannibalisme si les ressources alimentaires sont insuffisantes pour élever toute une portée^[11].

Hamster doré emplissant ses abajoues de pissenlits.

Les hamsters dorés sont omnivores, se nourrissant de graines, noix et d'insectes, dont des fourmis, des mouches, des cafards et les guêpes^[5]. Ce rongeur infatigable passe ses nuits à rassembler de la nourriture pour la rapporter ensuite dans son terrier. En une seule soirée, un hamster peut parcourir près de 13 kilomètres à faire ainsi des allers et retours^[5].

En hiver, si la température descend en dessous de 8 °C, le hamster a des longues périodes de torpeur mais qui ne sont pas vraiment considérées comme de véritables entrées en hibernation^[5].

Rôle écologique et statut de conservation

Comme tous les hamsters, les hamsters dorés ont un rôle à jouer dans la dispersion des graines et leurs terriers abandonnés offrent le gite à des petits animaux comme les crapauds^[5].

Ces petits rongeurs représentent une source de nourriture facile pour les prédateurs comme les renards, les petits carnivores, les rapaces et les serpents mais son principal ennemi reste l'être humain. Malgré cela leur capacité de reproduction élevée et leur aptitude à se cacher dans leurs terriers permet de maintenir les effectifs de population^[5].

Le hamster doré sauvage est considéré comme animal en danger par l'UICN à cause de son habitat sur une zone de répartition très réduite. Mais, pour les habitants de ces régions, le hamster est un animal nuisible ravageur de cultures. Le gouvernement syrien fournit d'ailleurs aux agriculteurs des poisons anti-rongeurs dans le but de limiter leur nombre^[5].

Hamster doré domestique

Si le hamster sauvage est menacé d'extinction dans la nature, sa présence abondante dans les élevages préserve l'espèce d'une éventuelle disparition totale^[5].

Histoire de sa domestication

Le laboratoire de l'Université hébraïque de Jérusalem fait capturer en 1930, à Alep en Syrie, une femelle hamster doré et ses 12 petits. Ils sont élevés en captivité à des fins expérimentales et se reproduisent si bien que l'université approvisionne bientôt d'autres laboratoires avec leur descendance, à commencer par l'Angleterre dès 1931. Tous les hamsters dorés d'élevage seraient issus de ces premiers hamsters de laboratoire qui ont par la suite séduit également les amateurs d'animaux de compagnie^[12].

Sélection et variétés d'élevage

Les laboratoires et surtout les éleveurs d'agrément ont créé des couleurs, des marquages et différentes textures de poils chez le hamster syrien (comme le hamster à poil ras, le hamster angora et le hamster à poil satin). Il existe une grande variété de couleurs (exemple : noir, chocolat, crème, etc.). Ils ont aussi développé quelques marquages différents (exemple : bande blanche, dalmatien, écaille de tortue, etc.).

• Hamster doré, couleur d'origine (sauvage)

• Hamster noir bande blanche ou "panda".

• Hamster crème marquage bande blanche (raté)

• Hamster doré à poil long dit "angora"

• 

Soins en captivité

Habitat

Animaux de petite taille, les hamsters ont néanmoins besoin d'un habitat suffisamment grand pour répondre à leurs besoins.

Strictement solitaire il faut appliquer la règle d'or : 1 hamster = 1 cage. De plus, quelle que soit l'espèce, le hamster a besoin d'une surface au sol, d'un seul tenant, suffisante pour lui permettre de courir tout son saoul^[13].

Pour les hamsters chinois et dorés, en Allemagne le minimum conseillé est de 5 000 cm², soit 1 m de long × 50 cm de large, et 60 cm de hauteur^[13]. Un hamster a besoin de 10 000cm², les étages ne comptent pas dans ce minimum.

Plus la cage est grande et comporte des distractions, plus les hamsters sont heureux. Il est possible avec certains modèles de faire des associations de plusieurs kits pour obtenir une très grande cage, mais le hamster ayant besoin d'une grande surface d'un seul tenant de telles installations ne sont pas conseillées^[13].

Comme distractions on peut trouver : la roue à hamster très connue, des balles, de la fausse nourriture en ficelle.

On peut aussi leur mettre une maison car certains hamsters sont très peureux et ils doivent donc pouvoir se cacher.

Alimentation

Hamster doré mangeant une noix de cajou.

Aussi important que l'habitat, si l'on veut prolonger l'espérance de vie de l'animal, ce dernier a besoin d'une alimentation équilibrée répondant à ses besoins nutritionnels. Ainsi il lui faudra chaque jour^{[14][source insuffisante]} :

• 16 % de protéines,
• 5 à 6 % de lipides,
• 4 à 8 % de fibres,
• ainsi que des taux appropriés en phosphore, calcium, vitamine A, vitamine B, vitamine C, vitamine D et vitamine E.

Le hamster est un rongeur omnivore ce qui signifie que son alimentation doit contenir un apport en protéines d’origine animale. Cet apport est essentiel pour le hamster qui ne peut synthétiser certains acides aminés (lysine et la méthionine entre autres) qu’il trouve dans ces protéines d’origine animale^[15].^{[source insuffisante]}

Soins vétérinaires

Face à la popularité grandissante de ces nouveaux animaux de compagnie des vétérinaires se sont spécialisés afin de répondre aux besoins de ces animaux et attentes de leurs propriétaires

Maladies et problèmes de comportement

• Cannibalisme : Si la mère hamster mange quelques-uns de ses petits lors de sa première portée (cannibalisme), cela signifie qu'elle manque de protéines ou qu'elle pense ne pas avoir assez de nourriture pour la survie de tous ses petits^{[réf. souhaitée]}.
• Carence alimentaire : Elle se caractérise par une chute du poil et une entérite^[16].
• Diarrhée ou Constipation^[16]
• Gale : L'animal a des zones rouges et sans poils, parfois accompagnés de pellicules, squames, et pus. L'animal se gratte beaucoup. La gale peut être amenée par un mauvais foin, ou favorisée par un stress de l'animal. La gale est une maladie de la peau très contagieuse, qui se soigne chez un vétérinaire^[16]
• Teigne : La teigne, très contagieuse chez les animaux comme chez les humains, est un champignon engendrant des lésions autour des yeux, des oreilles, du front et du bas du dos^[16]
• Abcès : Souvent venu d'un problème dentaire, on retrouve l'abcès le plus souvent au niveau de la tête du rongeur, des organes génitaux et des flancs. Parfois des antibiotiques suffisent à le traiter, on peut aussi avoir recours à une opération mais l'abcès est une affection très difficile à soigner qui menace souvent la vie de l'animal^[16]
• Tumeur : Le plus souvent localisées au niveau de la tête, des flancs et des organes génitaux. Les tumeurs peuvent parfois être cancéreuses^[16]
• Conjonctivite : La conjonctivite se manifeste par des yeux rouges qui coulent, dont les paupières sont parfois 'collées' par une croute jaune^[16]
• Kératite L'œil est vitreux, parfois blanchi par endroits^[16]
• Ophtalmie purulente Elle se caractérise par du pus dans les yeux, engendrée par une mauvaise hygiène ou une alimentation trop peu variée^[16]

Utilisation par l'homme

Commerce, quantités, marché mondial, etc.

Animal de laboratoire

Le hamster doré domestique est un organisme modèle. En effet, ces hamsters sont utilisés pour faire des essais cliniques sur différentes pathologies comme le cancer, des maladies respiratoires, infectieuses, du métabolisme et d'autres types de maladies. ^[17] Entre 2006 et 2007, 19% des animaux impliqués dans des recherches de laboratoire aux États-Unis étaient des hamsters syriens.^[18]

Animal de compagnie

Le hamster requiert un lavage de sa cage hebdomadaire. Il ne faut jamais laver son hamster, même avec un shampoing spécial pour rongeurs, c'est une source de stress inutile. Les hamsters détestent l'eau. De plus, il peut attraper une maladie pulmonaire.

Bien-être de l'animal

Hamster doré élevé en captivité.

Comme pour tout animal de compagnie, avant de faire l'acquisition d'un hamster, on doit s'assurer d'avoir du temps à accorder à ce futur petit compagnon, pour pouvoir le distraire et s'en occuper. On doit également être prêt à consulter un vétérinaire NAC en cas de soucis de santé. Son maître doit se procurer tout le matériel nécessaire : une cage solide, la plus grande possible et au minimum 80cm de L x 50 de large, plusieurs cachettes, de la litière de chanvre, lin ou cellulose (les copeaux de bois sont déconseillés), de la nourriture spécifique et un distributeur d'eau. Éventuellement une roue (qui doit faire au moins 25 cm de diamètre) ; le tout adapté à ce rongeur vorace et intrépide. Les pierres minérales sont parfois recommandées, mais leur utilité est controversée si l'alimentation est équilibrée. Pour que le hamster se fasse les dents on peut lui donner à ronger des matériaux durs non toxiques (branches d'arbres fruitiers comme le noisetier)^[19].

Ces petits animaux nocturnes aiment bien bouger le soir et ne pas rester toujours dans leur cage. Si possible, vers 21 heures en général, il est souhaitable de les laisser se dépenser un peu. Toute sortie doit se faire dans un environnement parfaitement sécurisé (attention aux chutes, empoisonnements, fuites, dégâts...). Il existe des parcs, mais l'utilisation d'une boule transparente est fortement déconseillée, elle provoque un stress inutile et l'animal n'a aucun contact avec son environnement^{[réf. nécessaire]}.

Notes et références

Voir aussi

Is ainmhí é an hamstar buí. Mamach atá ann.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

Sirijski hrčak (Mesocricetus auratus) je glodavac (Rodentia) podrijetlom iz Sirije, ponekad se još naziva i "Zlatni hrčak", što mu je zapravo originalna boja u prirodi. Unutar porodice Cricetidae spadaju u rod hrčaka.

Obilježja

Također danas postoji mnogo različitih boja i vrsta njihove dlake, npr. dugodlaki hrčak, sirijski hrčak bez dlake, crni hrčak i obični sirijski hrčak. Sirijski hrčak je najpopularnija vrsta hrčka za držanje kao kućnog ljubimca. Ima mnoge predispozicije koje se sviđaju kupcima. Sirijski hrčak vrlo je zahvalan kućni ljubimac zato što mu je veličina vrlo mala, otprilike 15 do 18 cm. Ima kratak rep (samo oko 8 mm) i što je vrlo važno ne smrdi. Vrlo je pogodan za ljude koji imaju malu djecu, jer su vrlo umiljati i nisu nasrtljivi. Postoji još par razloga zašto ih ljudi vole držati, jedan od tih razloga je cijena koja je vrlo povoljna, drugi razlog zašto ih ljudi vole je način njihovog održavanja koji ne traži puno, treći razlog je vrlo laka ishrana koju mogu primjenjivati čak i djeca. Za razliku od nekih egzotičnih životinja poput iguane ili njima sličnih, sirijski hrčci žive vrlo kratko. Životni vijek jednog hrčka je odprilike 2 - 2,5 godine. No nerijetko dožive i 3, 4 pa čak i više godina. Sirijski hrčak je većinom noćna životinja, što znači da će preko dana spavati, a noću biti vrlo aktivan. Sirijske hrčke nije preporučljivo držati u paru jer često dolazi do tuče u kojoj hrčci mogu biti ozlijeđeni.

Porijeklo

Područje koje u prirodi nastanjuje ova vrsta je samo oko 10 - 15.000 km² velika visoravan Aleppo u sjevernoj Siriji. Kako je to područje za divlju vrstu vrlo maleno, IUCN ga je uvrstio u skupinu ugroženih životinja. Prvi put je opisan 1797. Dugo vremena ih se smatralo nestalim ili izumrlim, dok ih 1930. prof. Israel Aharoni nije našao ženku s leglom s jedanaest mladunaca. Preživjelo je troje mladunaca koji su zatim razmnožavani u Hebrew University u Jeruzalemu. Njihovi potomci su dugo bili jedini domesticirani sirijski hrčci, kako kao kućni ljubimci, tako i kao laboratorijske životinje. Nakon 1971. pojedini primjerci divljih sirijskih hrčaka uhvaćeni u sirijskoj pustinji uvedeni su u njihov uzgoj.

Način života

Skotnost traje samo oko 16 dana, a leglo ima najčešće 4 mladunca (uglavnom 2 do 5). U godini dana mogu biti do osam legla. Mladunci su spolno zreli u dobi između 38 i 42 dana. Sirijski hrčci su izraženi samotnjaci. Odrasle ženke reagiraju krajnje agresivno na pripadnike iste vrste oba spola, uključujući i vlastito potomstvo. U uzgoju, mužjake spajaju sa ženkama samo na vrlo kratko vrijeme.

Sirijski hrčci su životinje koje kopaju skrovišta i kanale do najdublje 110 cm. Gnijezda su im najčešće u dubini od 40 do 90 cm pod površinom.

Prirodni neprijatelji su im svi sisavci i zmije koji se inače hrane glodavcima, no i čovjek.

Hamster Suriah atau Hamster Emas, Mesocricetus auratus, adalah seekor jenis hamster anggota subfamili Cricetinae. Pada alam bebas, mereka adalah binatang yang terancam^[1], tetapi populer sebagai binatang peliharaan dan binatang untuk penelitian ilmu pengetahuan. Pada hamster Suriah dewasa berkembang dengan panjang 5 sampai 7 inci (12.5 sampau 17.5 sentimeter), dan lama hidupnya sekitar 2 sampai 3 tahun.

Referensi

Pranala luar

• Genome information
• Syrian Hamster Care
• Care Sheet for Golden Hamsters

Mesocricetus auratus, il criceto dorato.

Razza a pelo lungo.

Mesocricetus auratus Waterhouse, 1839, conosciuto come criceto dorato o criceto siriano, è un roditore appartenente alla famiglia Cricetidae^[2] ed è stato il primo criceto in assoluto ad essere allevato. In cattività sono state selezionate numerose razze.

Distribuzione

Ha un areale molto ridotto, e proviene soltanto dalla Siria e da parte della Turchia^[1].

Descrizione

Il criceto dorato può raggiungere anche i 13-18 cm di lunghezza. La vita media è di tre anni^[3]. La colorazione è marrone dorata fittamente punteggiata di nero su tutto il corpo; il ventre è bianco sporco, gli occhi e le orecchie sono neri. Il dimorfismo sessuale non è molto marcato; le femmine hanno tuttavia il corpo più arrotondato e sul ventre sono visibili i capezzoli.

Biologia

Alimentazione

È onnivoro^[1]; può portare il cibo al nido grazie a due tasche guanciali ai lati del collo: da queste viene fatto uscire premendo con le zampe anteriori.

Comportamento

I criceti hanno abitudini crepuscolari e notturne. Come altri roditori, assumono nel sonno una posizione raggomitolata nelle stagione fredda.

Riproduzione

La femmina va in calore un giorno ogni 4. La riproduzione in natura avviene solitamente tra febbraio e marzo^[1], mentre in cattività può avvenire in qualsiasi periodo dell'anno; la gestazione è assai breve e non dura mai più di 18 giorni. Il parto avviene generalmente di notte; i piccoli appena nati hanno occhi e orecchie chiusi.

Allevamento

Gli esemplari domestici di oggi discendono da un'unica femmina, catturata nel 1930 da una spedizione nei pressi di Aleppo, in Siria; quattro esemplari, di cui tre maschi, vennero portati all'Università di Gerusalemme. L'università cominciò a distribuirli ad altri istituti di ricerca, in alternativa a topi e ratti. Dal primo istituto che li ricevette, nel nord di Londra, alcuni esemplari giunsero allo zoo e anche nelle mani di privati. Nel 1938 i primi criceti arrivarono negli USA.^[4]

Tassonomia

Questa specie fu descritta dal naturalista inglese George Robert Waterhouse nel 1839; la località tipo è Aleppo^[2] e l'olotipo è una femmina, oggi conservata al Museo di storia naturale di Londra.^[5]

Razze

Ne sono state selezionate diverse, anche albine e senza pelo. Alcuni colori selezionati tramite incroci sono il nero, cannella, bianco e nero, crema e nero, rosso rubino e pezzato o "tartarugato". Quest'ultimo è spesso dovuto ad un'anomalia genetica. In commercio si trovano anche esemplari a pelo lungo.

Conservazione

Questa specie è classificata come "vulnerabile" (VU) dalla lista rossa IUCN a causa della riduzione e del deterioramento del suo habitat, dovuto all'espansione degli insediamenti umani^[1].

Note

Sirinis žiurkėnas (lot. Mesocricetus auratus) – vidutiniųjų žiurkėnų genties rūšis, priklausanti žiurkėninių šeimai. Natūralus arealas yra Šiaurės Sirija ir Pietų Turkija, dykuminės vietovės.

Natūralioje gamtoje šie graužikai laikomi pažeidžiama rūšimi, tačiau jie populiarūs kaip augintiniai ir laboratoriniai gyvūnai. Užauga iki 12-18 cm ilgio, gyvenimo trukmė – 2-3 metai.

Laikymo sąlygos

Siriniai žiurkėnai laikomi narveliuose. Žiurkėnus galima laikyti po vieną, nes iš prigimties jie yra vienišiai, tačiau galima laikyti poromis ar didesniais būreliais. Laikomi po kelis, šie žiurkėnai dažnai pešasi, tačiau tai jų mėgstamas užsiėmimas^{[reikalingas šaltinis]}. Šie gyvūnai turi turėti pakankamai vietos, kad iškilus konfliktui silpnesnis turėtų kur pasitraukti. Vienam graužikui reikėtų skirti apie 30-35 cm² ploto.

Narvelio dugną rekomenduojama kloti pjuvenų granulėmis. Žiurkėnas daugiausiai vaikšto narvelio kraštais, todėl juos reikėtų palikti tuščius. Taip pat reikalingas namelis, kurį patartina šiek tiek pakelti nuo narvelio dugno, kuriame žiurkėnas pasidaro savo guolį^{[reikalingas šaltinis]}. Ten patelė vedasi vaikus, taip pat tempia maisto atsargas. Narvelio šone būtina pritvirtinti girdyklą, kurioje vanduo turi būti visada šviežias. Žiurkėno malonumui narvelyje patartina įrengti žaidimų – supynes, kopėtėles, bėgimo ratą, labirintus. Ilgaplaukius žiurkėnus reikia šukuoti minkštu kačių šepetėliu.

Mityba

Šie žiurkėnai yra visaėdžiai, pagrindinis maistas yra sėklos, gali ėsti ir vabzdžius (skruzdėles, tarakonus, muses).^[1]

Sirinis žiurkėnas yra grūdaėdis, todėl jo maitinimui rekomenduojama naudoti specialius grūdų mišinius^{[reikalingas šaltinis]}. Žiurkėnai pasižymi dideliu apetitu. Šerti reikėtų du kartus per dieną. Negalima duoti kopūstų, juodos duonos, saldumynų. Šie produktai didina skrandžio rūgštingumą ir taip trumpina gyvūnėlio amžių. Žiurkėnai nesuėda viso duoto maisto iš karto, o prisigrūdę į žandus didesnę maisto dalį susineša į „sandėliuką“, kur kaupia atsargas, dažniausiai šalia lizdo arba narvelio kampe. Reikėtų stebėti, kad šios atsargos nebūtų sušlapusios ir supelijusios. Taip pat būtina įdėti kreidos arba specialiai paruoštos medienos dantims nuzulinti.

Veisimas

Žiurkėnas su jaunikliais

Sirinis žiurkėnas yra labai vislus ir anksti lytiškai subręsta: jau 3-4 mėnesių amžiaus gali daugintis. Po labai trumpo nėštumo, trunkančio 15-17 dienų, patelė pritempia į lizdą daugiau maisto ir atsiveda 3-8 jauniklius, vyresnės patelės pagimdo 12-15 jauniklių. Neribojant prieauglio, per metus viena pora atsivestų apie 300 jauniklių. Veisiant vienam patinėliui skiriama 1-3 patelės. Žiurkėnai gimsta akli, atsimerkia po 14 dienų. Žiurkėnai dauginasi iki dvejų metų amžiaus ir gali išgyventi 3-4 metus. Gyvenimo trukmę trumpina netinkama mityba.

Vikiteka

Nuorodos

• http://www.hamsterland.com/ - viskas apie žiurkėnus (angliškai)

Tikus belanda emas atau Syria ( Mesocricetus auratus ) adalah haiwan jenis rodensia dalam subfamili tikus belanda, Cricetinae.^[2] Julat geografi semula jadi mereka terhad kepada kawasan gersang di utara Syria dan selatan Turki . Jumlah mereka telah menurun di alam liar akibat kehilangan habitat oleh kegiatan pertanian dan penghapusan secara sengaja oleh manusia.^[1] Oleh itu, hamster emas liar kini dianggap terdedah kepada serangan oleh Kesatuan Antarabangsa bagi Pemuliharaan Alam.^[3]

Walau bagaimanapun, program pembiakbakaan kurungan telah ditubuhkan dengan baik, dan tikus belanda emas yang ditangkap sering dipelihara dalam sangkar haiwan peliharaan kecil. Tetapi tikus belanda ini lebih besar daripada kebanyakan hamster kerdil yang disimpan sebagai haiwan peliharaan poket (sehingga 5x lebih tinggi), dan sebagainya seberat sama seperti sugar glider. Mereka juga digunakan sebagai haiwan penyelidikan saintifik di seluruh dunia.

Ciri-ciri

Tengkorak tikus belanda Emas

Saiz haiwan dewasa antara 5 hingga 7 inci (13 hingga 18 cm) panjang, dengan umur dua hingga tiga tahun (3-4 tahun di rumah domestik, 2-3 tahun di alam liar)^[4] Jisim badan berada dalam lingkungan 120-125 g.^[5]

Hamster mengisi kantung pipi dengan makanan

Seperti kebanyakan ahli subfamili, hamster emas mempunyai kantung pipi yang boleh diperluas, yang meluas dari pipinya ke bahunya. Di hutan liar, hamster adalah pengumpul gerobok; mereka menggunakan kantung pipi mereka untuk mengangkut makanan ke sarang mereka. Nama mereka dalam dialek Arab tempatan di mana mereka ditemui secara kasar diterjemahkan kepada "si beg pelana" (bahasa Arab: أبو جراب) kerana jumlah ruang simpanan di kantung pipi mereka.^[6] Jika makanan memang banyak, hamster menyimpan ia dalam jumlah yang besar

Hamster betina dewasa matang dan bersedia untuk mengawan ( estrus ) setiap empat hari. Hamster emas dan spesies lain dalam genus Mesocricetus mempunyai tempoh kehamilan yang paling singkat dalam kalangan mamalia plasenta iaitu pada sekitar 16 hari. Kehamilan diketahui sehingga 21 hari, tetapi ini jarang berlaku dan hampir selalu merangkumi komplikasi. Jika hamster betina tidak berpengalaman atau terancam, ia mungkin meninggalkan atau memakan anaknya. Hamster betina memasuki estrus hampir sejurus selepas melahirkan, dan boleh hamil walaupun sudah melahirkan anak. Perbuatan ini memberi tekanan kepada tubuh ibu dan sering mengakibatkan anak yang lemah dan kurang berkhasiat.^{[petikan diperlukan]}

Penemuan

Hamster emas berasal dari Syria dan pertama kali digambarkan dan dinamakan secara rasmi pada tahun 1839 oleh ahli zoologi British, George Robert Waterhouse. Spesimen asal Waterhouse adalah hamster betina; dia menamakannya Cricetus auratus atau "hamster emas". Kulit spesimen disimpan di Muzium Sejarah Alam di London.^[7]

Hamster emas berwarna oren

Pada tahun 1930, Aharoni, seorang ahli zoologi dan profesor di Universiti Ibrani Jerusalem, menangkap hamster ibu dan anaknya di Aleppo, Syria. Hamster dibiakkan di Yerusalem sebagai haiwan makmal. Ada yang melarikan diri dari sangkar melalui lubang di lantai, dan kebanyakan hamster emas liar di Israel hari ini dipercayai berasal dari anak-anak ini.^[7]

Keturunan hamster yang ditangkap telah dihantar ke Britain pada tahun 1931, dan hamster ini berada di bawah penjagaan Biro Penyelidikan Saintifik. Mereka dibesarkan dengan baik dan dua pasang lagi diberikan kepada Persatuan Zoologi London pada tahun 1932. Keturunannya telah diserahkan kepada penternak swasta pada tahun 1937. Stok hamster yang berasingan telah dieksport dari Syria ke Amerika Syarikat pada tahun 1971, tetapi nampaknya tiada di haiwan Amerika Utara hari ini adalah daripada keturunan ini, kerana kajian DNA mitokondria baru-baru ini telah membuktikan bahawa semua hamster emas dalam negeri diwarisi dari seekor hamster betina - mungkin yang ditangkap pada tahun 1930 di Syria.^[7]

Sejak spesies dinamai, genus Cricetus telah dibahagikan dan spesies ini (bersama-sama dengan beberapa yang lain) dipisahkan ke dalam genus Mesocricetus, yang membawa kepada nama saintifik yang diterima sekarang iaitu tikus belanda emas Mesocricetus auratus..^[8]

Kelakuan

Hamster emas jantan berambut panjang

Tikus belanda sangat teritorial dan tidak bertoleransi antara satu sama lain; serangan antara satu sama lain adalah di mana-mana. Pengecualian berlaku, biasanya ketika seekor hamster betina dan jantan bertemu ketika betina sedang panas, tetapi demikian, si betina mungkin menyerang si jantan setelah mengawan. Malah adik-beradik, apabila matang, boleh menyerang antara satu sama lain. Dalam kurungan, bayi dipisahkan dari ibunya dan melalui jantina selepas empat minggu, kerana mereka matang secara seksual pada usia empat hingga lima minggu. Sekumpulan adik-beradik dengan jantina sama seumpamanya boleh tinggal bersama sehingga mereka berumur lapan minggu, kemudian mereka akan menjadi sangat teritorial dan bertarung dengan satu sama lain, kadang-kadang sehingga ada yang mati. Pembunuhan bayi bukan perkara biasa di kalangan hamster emas betina. Dalam penangkapan, mereka boleh membunuh dan makan anak yang masih kecil yang sihat akibat daripada sentuhan anak tersebut dengan manusia kerana aroma asing pada anak hamster dianggap sebagai ancaman. Si betina juga memakan anak mereka yang mati di alam liar.^[9]

Hamster emas menandakan sarang mereka dengan rembesan dari kelenjar aroma khas di pinggul mereka. Hamster lelaki khususnya menjilat badan mereka berhampiran kalenjar, mewujudkan tempat lembap pada bulu, kemudian seret sisi mereka bersama objek untuk menandakan wilayah mereka. Perempuan juga menggunakan cecair dan najis.

Hidup di alam liar

Mengikut kutipan Profesor Aharoni pada tahun 1930, hanya penampakan dan penangkapan yang jarang dilakukan dilaporkan di dalam hutan. Akhirnya, untuk mengesahkan kewujudan hamster emas liar di utara Syria dan selatan Turki, dua ekspedisi telah dijalankan pada September 1997 dan Mac 1999. Para penyelidik mendapati dan memetakan 30 lubang. Tiada sarang yang didiami mengandung lebih daripada seekor hamster dewasa. Pasukan itu berjaya menangkap enam ekor betina dan tujuh ekor jantan. Seekor hamster betina mengandung dan melahirkan enam anak. Kesemua 19 ekor hamster emas yang ditangkap itu, bersama tiga individu liar dari Universiti Aleppo, dihantar ke Jerman untuk membentuk stok pembiakan baru. ^[10]

Pemerhatian pada betina dalam populasi liar ini telah menunjukkan, bertentangan dengan populasi makmal, corak aktivitinya adalah krepuskul dan bukannya pada waktu malam, mungkin untuk mengelakkan pemangsa pada waktu malam seperti burung hantu.^[11] Bagaimanapun, burung hantu juga telah berkembang untuk memburu pada waktu senja dan subuh, dan juga pada siang hari namun jarang berlaku, jadi pemangsa akan sentiasa bertembung dengan mangsa. Satu lagi teori ialah hamster, yang sangat sensitif terhadap perubahan suhu boleh menjadi krepuskul untuk mengelakkan suhu ekstrem siang hari dan suhu waktu malam.^[12]

Hamsters emas dalam penangkaran berlari dua hingga lima batu setiap tempoh 24-jam dan boleh menyimpan sehingga satu tan makanan dalam seumur hidup. Mereka menyimpan makanan mereka dengan berhati-hati yang dipisahkan dari kawasan kencing dan sarang mereka. Hamster yang sangat tua dengan gigi lemah memecahkan "peraturan" ini dengan merendam biji keras dan kacang dengan air kencing untuk melembutkannya supaya mudah untuk dimakan. Hamster adalah penjaga rumah yang luar biasa dan sering menyusun simpanan mereka untuk membersihkan dan mengelakkan pengacuan atau makanan menjadi busuk. Mereka mengumpul makanan di alam liar dengan mencari makanan dan membawanya ke dalam kantung pipi mereka, yang mereka kosongkan dengan menolaknya melalui mulut terbuka mereka, dari belakang ke depan, dengan kaki mereka, sehingga kosong. Sekiranya banyak makanan tersedia untuk dibawa, mereka boleh memasukkan kantung sehingga penuh sehingga mereka tidak dapat menutup mulut mereka. Walaupun pemerhatian ini merujuk kepada kajian menggunakan hamster yang ditangkap, mereka sedikit berbeza pada tingkah laku berbanding hamster di alam liar.^[12]

Sebagai haiwan penyelidikan

Hamster emas digunakansebagi model bagi keadaan perubatan manusia termasuk pelbagai jenis kanser, penyakit metabolik, penyakit pernafasan bukan kanser, penyakit kardiovaskular, penyakit berjangkit, dan kebimbangan kesihatan umum.^[13] Pada 2006-2007, hamster emas menyumbang 19% daripada jumlah keterlibatan penyelidikan haiwan di Amerika Syarikat.^[14]

Sebagai haiwan peliharaan

Hamster emas mendengar dari roda senaman plastiknya

Hamster emas popular sebagai haiwan peliharaan kerana kejinakan mereka, sifat yang ingin tahu, kelucuan, dan saiznya yang kecil. Walau bagaimanapun, haiwan ini mempunyai beberapa syarat khas yang mesti dipenuhi untuk menjadi sihat. Walaupun sesetengah orang memikirkan mereka sebagai haiwan peliharaan untuk kanak-kanak, Persatuan Pencegahan Kekejaman terhadap Haiwan Amerika Syarikat mengesyorkan tikus belanda sebagai haiwan kesayangan hanya untuk orang yang berumur 6 tahun dan kanak-kanak itu harus diawasi oleh orang dewasa.^[15] Sangkar tikus belanda mestilah saiz yang sesuai, selamat, selesa, dan menarik. Jika hamster secara konsisten mengunyah, maka ia memerlukan lebih banyak rangsangan atau sangkar yang lebih besar. Saiz minimum yang disyorkan untuk sangkar hamster adalah 450 inci persegi atau 2903.22 centimeter persegi, ruang lantai yang berterusan (walaupun sumber cadangan ini tidak diketahui). Ini boleh dibuat dari tong penyimpanan plastik atau tangki kaca besar. Majoriti sangkar hamster yang dijual di kedai haiwan kesayangan tidak memenuhi keperluan saiz ini. Artikel ASPCA yang disebutkan mengesyorkan saiz minimum akuarium kaca 10 galon (yang biasanya 10 "x 20" atau 200 inci persegi). Roda hamster adalah sejenis pengayaan alam sekitar yang biasa, dan penting bagi hamster mempunyai roda dalam sangkar mereka. Roda mestilah sekurang-kurangnya lapan inci diameter dan diperbuat daripada bahan pepejal. Kaki tikus belanda boleh terperangkap dalam dawai atau roda mesh yang menyebabkan keadaan yang disebut bumblefoot. Lapan inci adalah saiz minimum untuk roda, banyak hamster yang memerlukan roda sembilan atau sepuluh inci sebaik sahaja mereka berkembang sepenuhnya. Hamster sepatutnya dapat berjalan di atas roda tanpa melengkung belakangnya. Hamster yang perlu berjalan dengan belakang melengkung akan mengalami sakit belakang dan masalah tulang belakang. Pelbagai mainan, sama ada dibeli atau rumah direka sendiri boleh membantu untuk menghiburkan mereka. Tiub kadbod dan kotak boleh merangsang mereka. Hamsters emas adalah bertenaga dan memerlukan ruang untuk bersenam.^[16]

Kebanyakan hamster di kedai haiwan peliharaan Amerika dan British adalah hamster emas. Pada asalnya, hamster emas wujud hanya dalam satu warna - campuran coklat, hitam, dan emas, tetapi sejak itu mereka telah membangunkan pelbagai mutasi warna dan corak, termasuk krim, putih, pirang, kayu manis, hitam, tiga warna yang berbeza kelabu, bintik dominan, dan cair.^{[perlu rujukan]}

Pembiakan

Amalan pembiakan selektif hamster emas memerlukan pemahaman tentang penjagaan mereka, pengetahuan mengenai variasi baka, rancangan pembiakan selektif, penjadualan kitaran badan betina, dan keupayaan untuk menguruskan koloni hamster.

Seorang ibu hamster muncul dari tiub untuk melihat dua anaknya yang berusia kurang dari seminggu

Variasi baka

Hamster berambut panjang sering dirujuk dengan nama samaran mereka "teddy bear". Mereka sama dengan hamster Syria rambut pendek tetapi ia dengan rambut panjang dan boleh didapati dalam mana-mana warna, corak, atau jenis kot lain yang terdapat dalam spesies. Hamster jantan berambut panjang biasanya mempunyai bulu lebih panjang daripada wanita, yang memuncak dan bulu yang lebih panjang di belakang punggung mereka. Hamster betina yang berambut panjang mempunyai mantel yang lebih pendek walaupun masih jauh lebih panjang daripada si betina berambut pendek.

Lihat juga

• Hamster Turki
• Hamster Rusia
• Perlumbaan hamster

Rujukan

Pautan luar

• HSUS (Persatuan Humane AS) Penjagaan Hamster
• Maklumat Hamster ASPCA
• Maklumat genom
• Helikopter untuk hamster emas
• Maklumat hamster Syria dari laman web haiwan kesayangan (dahulunya laman hamster lengkap)
• Maklumat mengenai kandang hamster
• Penjagaan haiwan Hamster
• Sangkar hamster Syria

De goudhamster (Mesocricetus auratus), ook wel Syrische hamster of Syrische goudhamster genoemd, is een knaagdier uit de familie Cricetidae.

Herkomst

De goudhamster komt oorspronkelijk voor in de steppes en woestijnen van Syrië en Turkije. Het dier wordt veel gehouden als huisdier en in laboratoria, en is de bekendste hamstersoort. In het wild is hij bedreigd. In 1839 werd de soort ontdekt door de Britse zoöloog George Robert Waterhouse. Rond 1930 werd er in Syrië een vrouwtje met twaalf jongen ontdekt en naar Israël overgebracht. Alle goudhamsters die tegenwoordig als huisdier worden gehouden, stammen waarschijnlijk af van deze dieren. Met nakomelingen van deze dieren werd vanaf 1931 in Engeland verder gefokt. Over het leven van de schuwe in het wild levende goudhamster is tot op heden nagenoeg niets bekend.

Kenmerken

De goudhamster is een 12,5 tot 17,5 centimeter groot knaagdier met een staartje van zo'n 15 millimeter. Hij kan 100 tot 200 gram wegen. Hij heeft een oranjekleurige vacht met een grijswitte onderzijde. Er loopt een donkere streep van zijn wang tot de nek. Ook de haren op zijn rug en voorhoofd hebben donkere uiteinden. Gedomesticeerde dieren komen in meerdere kleurvarianten voor, zoals zwart, oranje, wit, crème, off-white (gebroken wit) en bruin. Ook zijn er hamsters met vlekken, witbanden (een witte buik en rug) en extra lange haren.

Leefwijze

De goudhamster is een schemerdier. Overdag verblijft hij in een zelfgegraven ondergronds hol, tot twee meter diep. 's Avonds komt hij tevoorschijn. Hij voedt zich voornamelijk met gras en granen, maar ook ander plantaardig materiaal als zaden en noten, en dierlijk materiaal als insecten (waaronder kevers, vliegen, mieren, kakkerlakken, wantsen en wespen), wormen en slakken staan op zijn dieet. Met zijn wangzakken vervoert de goudhamster het voedsel naar een ondergrondse opslagplaats. De goudhamster is een solitaire soort, die agressief is tegenover soortgenoten. Hij heeft een uitstekend gehoor en reukvermogen. Waarschijnlijk kan de goudhamster individuen uit elkaar houden door middel van geur.

Voortplanting

In het wild krijgt een goudhamster een nestje in een hol, dat tot één meter onder de grond ligt. Hier krijgt de goudhamster zo'n 4 tot 20 jongen per keer, al ligt het gemiddelde op 8 jongen per worp. De goudhamster kan wel zeven worpen per jaar krijgen. De draagtijd is 16 dagen. Na twee weken gaan de oogjes open, ze worden ongeveer drie weken gezoogd en de jongen zijn met vier weken geslachtsrijp. De goudhamster wordt gemiddeld 1,5 tot 3 jaar oud. Goudhamsters vertonen "draagverstarring". Als een hamster wordt opgepakt, houdt hij zich stijf. Jongen kunnen zo bij gevaar sneller worden vervoerd door de moeder.

Gevangenschap

In gevangenschap is het af te raden volwassen goudhamsters in één kooi met andere hamsters te houden. Aangezien de goudhamster van nature solitair is, kan dit op gevechten uitlopen. wat weer uit kan lopen op de dood.

Syrisk hamster eller gullhamster (Mesocricetus auratus) er ein gnagar i hamsterfamilien.

I vill form er dei rekna som truga^[1], men er populære som kjæledyr og blir ofte nytta i forsking.

Fotnotar

Denne artikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.

Gullhamster eller syrisk hamster eller syrisk gullhamster (lat. Mesocricetus auratus) er en art hamster. Den er 15–20 cm lang, er 120–220 gram og kan bli to til tre år. Syrisk hamster er den største av de tamme hamsterartene og er populær som kjæledyr.^[1]

Referanser

Eksterne lenker

• Syrisk gullhamster – Norsk hamsterklubb

Chomiczek syryjski^[3], chomik syryjski^[4] (Mesocricetus auratus) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych (Cricetidae), hodowanego także jako zwierzę domowe.

Występowanie

Ojczyzną chomiczka syryjskiego jest Azja Mniejsza^[5][2], gdzie zamieszkuje on tereny pustynne i półpustynne, można go spotkać też na polach zbożowych. Złocista barwa futra (stąd nazwa łacińska auratus – złocisty) utrudnia obserwowanie tego gryzonia na wolności, przez co mało wiadomo o jego biologii i zachowaniu.

Udomowienie chomiczka syryjskiego

Chomiczek syryjski został opisany po raz pierwszy w 1839 r. przez brytyjskiego zoologa Waterhouse'a i nazwany Cricetus auratus. Biorąc pod uwagę to, że gatunek ten nie wyróżniał się jakimiś specjalnymi cechami, nie interesowano się nimi zbytnio. Z czasem obserwowano je coraz rzadziej, aż w końcu uznano je za gatunek wymarły. Dopiero w 1930 r. profesor Aharoni z University of Jerusalem, prowadzący prace wykopaliskowe w okolicach Aleppo w Syrii, znalazł samicę z 12 młodymi. Ponieważ zwierzęta znalezione w 1930 roku były nieco większe, niż te odnalezione przez Waterhouse'a, zostały opisane pod łacińską nazwą Mesocricetus auratus. Jednak informacje dotyczące ich dalszych losów nie są ujednolicone. Część autorów opracowań o chomiczkach podaje, że większość zwierząt nie przeżyła drogi do Jerozolimy i padła, zaś pozostałe – jeden samczyk i dwie samiczki, rozmnożyły się już po trzech miesiącach i dopiero ich potomstwo ruszyło na podbój świata. Inni uważają, że ta trójka (niektórzy uważają, że czwórka) młodych trafiła do Anglii, do Londynu, i dopiero tam doczekała się przychówku, zaś te, które pozostały w Syrii, padły^[6]. Tak czy inaczej wiadomo, że wszystkie chomiczki syryjskie na świecie pochodzą od trzech lub czterech zwierząt. Dzięki łączeniu i rozmnażaniu odłowionych chomiczków otrzymano kolejne przychówki, w których na skutek mutacji pojawiły się nowe cechy budowy ciała i umaszczenia.

Pomimo ocalenia gatunku przed wyginięciem, chomiczki syryjskie nie budziły większego zainteresowania. Dopiero gdy w 1938 roku trafiły do Stanów Zjednoczonych jako zwierzęta laboratoryjne, zaczęła się ich kariera. Okazało się bowiem, że łatwo się mnożą i oswajają, a co za tym idzie – idealnie nadają się do domowej hodowli. Do Polski pierwsze chomiczki dotarły po II wojnie światowej, w 1950 roku^[7].

Wygląd

Ciało chomiczka syryjskiego jest walcowate, osiąga długość 15–18 cm i masę ciała 100–170 g. Ogon osiąga rozmiary 10–15 mm. Nogi ma krótkie, silne i przystosowane do długich biegów. Łapy są nieowłosione, przednie mają 4 wykształcone palce, kciuk jest zredukowany do małego wyrostka. Tylne łapy mają 5 palców i wyposażone są w zgrubienia na podeszwach ułatwiające wspinanie się. Chomiczki posiadają krótkie nieowłosione ogony, swym kształtem zbliżone do ogona niedźwiedzia. Charakterystyczną cechą są torby policzkowe, służące przede wszystkim do gromadzenia i transportu pokarmu. Chomiczki oznaczają terytorium za pomocą gruczołów zapachowych; u chomiczka syryjskiego położone są one na bokach ciała w pobliżu tylnych odnóży. Chomiczki mają duże wypukłe oczy, charakterystyczne dla zwierząt aktywnych o zmierzchu i nocą. W dzień nie widzą zbyt ostro. Podczas poszukiwania pożywienia posługują się świetnym węchem, który służy im także do oceny jakości pokarmu. Chomiczki mają bardzo dobry słuch. Słyszenie ułatwiają duże i dobrze rozwinięte małżowiny uszne, które podczas snu zwierzę kuli i przyciska, aby ciasno przylegały do głowy. Chomiczkowi w orientacji pomagają wibrysy – długie włosy czuciowe. Chomiczki, jak wszystkie gryzonie, posiadają bezkorzeniowe, stale rosnące siekacze. Tętno chomiczka uzależnione jest od pory dnia i wynosi 380–412/min, wykonuje około 75 oddechów/min, a rektalna temperatura ciała osiąga 36,3–37,5 °C. Może mieć krótką, rzadziej długą sierść^[7].

Ubarwienie

Chomiczek syryjski – ubarwienie.

Chomiczek syryjski – odmiana cream.

W wyniku spontanicznych mutacji, a następnie selekcji hodowlanej, powstała niezliczona ilość odmian barwnych chomiczka syryjskiego: zbliżona do naturalnej złota, (Golden), kremowa (Cream), biała (White), cynamonowa (Cinnamon), czarna (Black), popielata, srebrno-szara (Silver grey) oraz wiele innych. Zdarzają się też chomiczki albinotyczne, o białej sierści i czerwonych oczach.

Za podstawowy typ włosia u chomiczka syryjskiego uważa się sierść krótką – short hair, jednak podobnie jak w przypadku odmian kolorystycznych, w wyniku selekcji hodowlanej otrzymano także inne typy włosa. Wyróżniamy więc chomiczki długowłose – long hair, satynowe – satin (chomiczki satynowe posiadają gładką, lśniącą sierść. Włos zyskuje połysk ponieważ jest niezwykle cienki) oraz rex (sierść gęsta i kręcona, cechą charakterystyczną są tu kręcone wąsy czuciowe).

Genetyka

Chomiczki syryjskie posiadają w komórkach ciała 22 pary chromosomów. 21 par autosomalnych i jedną allosomów^[8].

Pożywienie

Chomiczki żyjące na wolności mają bardzo urozmaicony jadłospis. Zależy on od pory roku. Żywią się przede wszystkim pokarmem roślinnym – głównie nasionami i owocami. Chętnie jedzą marchew i jabłka. Zwierzęta te potrzebują także niewielkich ilości białka zwierzęcego, które może być im dostarczane m.in. w formie gotowanego bez soli mięsa, nabiału lub owadów (np. suszonych larw mącznika młynarka). Nie piją dużo wody, lecz muszą mieć do niej stały dostęp. Chomiczki domowe odżywiają się także specjalną karmą – mieszanką nasion dla gryzoni. Można im dawać różne owoce i warzywa, lecz nie powinno się podawać owoców pestkowych, cytrusowych i fasoli.

Tryb życia

Chomiczki prowadzą aktywny tryb życia, przemierzając duże odległości w poszukiwaniu pokarmu. Chomiczki syryjskie są typowymi samotnikami i należy je trzymać pojedynczo. Zwierzęta te biegają wolniej, bardziej wydłużając tułów od innych gatunków. Gdy temperatura otoczenia spadnie poniżej 6 °C, chomiczek zapada w stan hibernacji, jest to sen zimowy. Ale gdy temperatura wzrasta powyżej 37–38 °C, zwierzę zapada w sen letni – nazywany estywacją. Chomiczki na wolności wykopują nory z tunelami i komorami przeznaczonymi na legowisko, magazyn pokarmu (może zebrać nawet do 16 kg) oraz na "toaletę". Długość nory dochodzi do 2 metrów.

Po 1930 r. chomiczki syryjskie były rzadko znajdywane w naturze. We wrześniu 1997 r. i marcu 1999 r. zorganizowane były wyprawy, w których naukowcy zdołali znaleźć 30 nor. Żadna nie należała do więcej niż jednego osobnika. Schwytano 6 samic i 7 samców. Jedna samica była w ciąży i urodziła 6 młodych. Wszystkie 19 chomiczków wysłano do Niemiec w celu utworzenia stada hodowlanego^[9].

Obserwacje samic z dzikiej populacji wykazały, że, w przeciwieństwie do chomiczków laboratoryjnych, nie są aktywne w nocy, lecz najbardziej o poranku i wieczorem, prawdopodobnie, aby uniknąć nocnych drapieżników, takich jak sowy^[10].

Rozród

Ruja u samicy chomiczka syryjskiego powtarza się regularnie co 3–6 dni. Zaloty chomiczków przypominają walkę. Zwierzęta ścigają się i szamocą, w końcu zaczynają się obwąchiwać i lizać nawzajem, po czym dochodzi do kopulacji. W krótkim czasie dochodzi do następnych zbliżeń, aż do momentu, gdy popęd samicy osłabnie i przegoni ona samca. Jeśli samiec nie ma drogi ucieczki, to samica w obronie przyszłego potomstwa potrafi nawet zabić partnera.

Ciąża trwa 16–20 dni, a w miocie jest 3–12 młodych, chociaż są mioty liczące nawet 14 osesków. Poród ze względu na małe rozmiary młodych ma łagodny przebieg. Samica, aby zapobiec skażeniu gniazda, zjada młode, które urodzą się martwe. Młode rodzą się nagie i ślepe. Samica przegryza pępowinę, po czym dokładnie wylizuje i masuje nowo narodzone potomstwo, co pomaga usprawnić krążenie krwi. Matka karmi młode leżąc na nich. Po około 2 tygodniach młodym rośnie pierwsza sierść, a po 4 tygodniach wychodzą z gniazda.

Młode rosną bardzo szybko. Trzeciego dnia po urodzeniu wyodrębnia się już pigmentacja skóry. Piątego dnia pojawia się delikatny meszek pokrywający ciało, jednak brzuch pozostaje jeszcze przez pewien czas nagi. Po ośmiu dniach u młodych samic widać już sutki. Po 15 dniach następuje otwarcie oczu. Chomiczki bawią się ze sobą i same już dbają o higienę ciała. Zaczynają korzystać z miejsca przeznaczonego na toaletę. Na 1–2 tygodnie przed zakończeniem okresu ssania stają się bardzo aktywne ruchowo. W trzecim tygodniu życia zostają odstawione od piersi. Przez jakiś czas pozostają jeszcze przy matce. Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku 60 dni, samice – w wieku 30 dni. Pierwsza kopulacja następuje zazwyczaj w 12–14 tygodniu życia. Chomiczki są całkowicie wyrośnięte w wieku trzech miesięcy. Przeciętna długość życia wynosi 18 miesięcy, choć w niewoli mogą dożyć nawet 2-3 lat.

Kanibalizm

Stosunkowo często zdarza się u chomiczków kanibalizm polegający na zjadaniu własnego potomstwa. W optymalnych warunkach samica rodzi i odchowuje młode. Jednak jeśli w okresie okołoporodowym i podczas odchowu jest niepokojona, najczęściej zjada swoje młode. Natura przewidziała takie sytuacje, w których zagrożenie dla potomstwa jest zbyt duże. Samica instynktownie zjada swoje młode po to, by móc w najbliższym czasie w lepszych, bezpieczniejszych warunkach urodzić następny miot, który będzie miał szansę przeżycia, zaś samo zjedzenie młodych to dostarczenie organizmowi cennego białka. Inną niż niepokojenie przyczyną kanibalizmu może być zbyt młody wiek samicy, niedobór białka lub brak wody do picia. W okresie karmienia młodych mlekiem zapotrzebowanie na płyny wzrasta i brak dostępu do wody może być równie niebezpieczny dla miotu^[7].

Ciekawostki

• Chomiczki syryjskie charakteryzują się 40-krotnie większą niż człowiek tolerancją na alkohol (w przeliczeniu na masę ciała). Ta nietypowa cecha powoduje, że są one używane w laboratoriach badawczych przy opracowywaniu leków dla ludzi uzależnionych od alkoholu.
• Chomiczki są bardzo wrażliwe na różne choroby infekcyjne. Z tego powodu używane były w badaniach laboratoryjnych nad gruźlicą, brucelozą, nosówką, grypą, wścieklizną, pryszczycą, tularemią, chorobą kalaazar i wieloma innymi. Wykorzystywano je również do badań modelowych nad próchnicą zębów i chorobami nowotworowymi.

Przypisy

O Hamster Sírio (Mesocricetus auratus) é um mamífero da ordem dos roedores, família Cricetinae (Hamster). Sua distribuição geográfica natural é limitada a áreas áridas do norte da Síria e do sul da Turquia.

Por ser um animal independente e de fácil manutenção tem se tornado muito popular, pois pode ser criado em apartamentos e é um animal solitário, não necessitando companhia de outros da mesma espécie, inclusive manter essa espécie em grupos ou duplas, mesmo que sendo casais gera grande estresse e tem que ficar atento causo isso ocorra, que pode culminar em brigas fatais e canibalismo^[1]

Biologia

Como a maioria dos membros da subfamília, o hamster-sírio tem bolsas expansíveis, que se estendem desde suas bochechas até os ombros. Na natureza, os hamsters usam suas bolsas para transportar comida para suas tocas. Ele é um animal onívoro, alimenta-se de sementes, tubérculos, ramos, folhas, insetos e outros pequenos invertebrados.

Pode-se distinguir um macho de uma fêmea olhando para a região da cauda. O macho quando bem jovem possui dois pontos de rosados equidistantes da linha central do corpo. Quando adultos os machos possuem as gônadas bastante visíveis, com cerca de 1 cm, facilmente identificáveis.

Estes animais vivem em média de 2 a 2,5 anos. Um fato histórico é que todos os hamsters sírios descendem de apenas uma única fêmea^[2]. Em 1930, uma expedição zoológica aos montes em volta de Aleppo (hoje Halab), no noroeste da Síria, capturou quatro raros e pequenos roedores castanho-dourado, uma fêmea e três machos, e levou-os de volta à Universidade Hebraica em Jerusalém. Foram mantidos juntos e a fêmea engravidou e deu luz a uma ninhada. Claramente não havia dificuldade de criá-los em cativeiro. A Universidade começou a distribuí-los por centro de pesquisa do mundo inteiro, onde tornaram-se populares como alternativas para os ratos e camundongos comuns. O primeiro a recebê-los foi o instituto de pesquisa Médica em Mill-Hill, no norte de Londres, que enviou alguns para o zoológico da cidade. Em 1938, os primeiros hamsters dourados chegaram aos Estados Unidos.^[2]

Doenças

Mesmo doente, o hamster se apresenta bastante ativo, pois ele não quer se apresentar fraco. Ele pensa que ficaria mais fácil para algum predador dominá-lo. Como possui um metabolismo muito rápido, qualquer doença se complica rapidamente. Assim como alguns outros roedores, seus dentes não param de crescer. Caso o hamster não roa com frequência para desgastá-los, podem haver consequências como cortes na boca e impedimento na hora da alimentação^[3].

Alimentação

Um hamster sírio ao comer uma noz.

A alimentação correta deve ser balanceada, utilizando ração extrusada própria para hamster^[4], frutas, legumes e grãos selecionados podem ser usados como petiscos ocasionais, não devem ser dados com frequência para evitar diabetes e sobrepeso^[3]. Mix de sementes industrial não é recomendado, pois as sementes que o constituem são de baixa qualidade, milho e amendoim cru são encontrados na maioria das fórmulas (alimentos que não são indicados para roedores) e seus pellets possuem adição de aromatizantes e corantes artificiais, excesso de realçadores de sabor como açucares refinados e sais, causando sobrecargas nos rins e fígado desses animais^[1]

Reprodução

O tempo de gestação é por volta de 14 a 16 dias, e a cada ninhada, podem nascer entre quatro a dez filhotes. Antes do parto, a fêmea prepara o ninho com folhas e caso esteja em cativeiro, com papel macio. Ao nascimento dos filhotes, as fêmeas comem a placenta. Os machos podem engravidar entre seis e sete fêmeas por dia. As fêmeas podem comer os filhotes que nascerem defeituosos, mantendo assim a saúde e maior possibilidade de sobrevivência do resto da ninhada, mas elas também comem aqueles com cheiro diferente, por isso não se deve tocar nos filhotes antes das 2 primeiras semanas de idade. A partir dos 20 dias de nascidos os filhotes que estejam comendo alimento sólido e bebendo água corretamente podem ser separados da mãe, e com 5 meses de idade, os hamsters sírios já estão aptos a reproduzir.

Comportamento

Os hamsters sírios são brincalhões e dóceis. Na natureza percorrem vários quilômetros na busca de alimento, onde estocam dentro de suas bochechas, logo após levam para o seu ninho para comer durante o dia, que é quando são inativos do lado de fora da toca.

Preferem viver de forma solitária e independente, se encontrando apenas para reprodução. É contraindicado que sejam mantidos em duplas ou grupos, pois os animais dominantes atacarão os submissos, podendo culminar em brigas fatais e canibalismo^[1]

São animais noturnos, portanto suas atividades começam normalmente à noite, permanecendo até o início da manhã. Dois animais adultos não devem ser mantidos juntos pois disputam por alimento e território, não importa se sejam dois machos, duas fêmeas ou um casal, eles sempre brigam e um deles acaba morrendo.

Dificilmente emitem algum som. Possuem audição sensível, não enxergam bem e são míopes, independente do horário. Identificam os alimentos e objetos normalmente pelo cheiro, mas também dependem muito de seus sensíveis bigodes, que servem como "tato".

Outras espécies

O hamster Sírio pertence ao gênero mesocricetus, as outras especies desse gênero são:

• mesocricetus newtoni, hamster romeno;
• mesocricetus raddei, hamster ciscausiano.

Referências

škrečok zlatý

Škrečok zlatý^[1] (iné názvy: chrček zlatý^[2], ľudovo: zlatý škrečok^[3], škrečok sýrsky, chrček sýrsky^[4][5][6], sýrsky škrečok^[7]; lat. Mesocricetus auratus) je druh hlodavca z čeľade chrčkovité (alebo z čeľade myšovité v širšom zmysle).

Výskyt

Vyskytuje sa po celom svete ako domáce zvieratko a výskumný živočích. V prírode sa vyskytuje len v Sýrii a menej vo východnom Turecku, a to na savanách, v trávnatých oblastiach a v poľnohospodárskych oblastiach.^[8][9]

Základná charakteristika^[8][9][10]

Základné údaje: dĺžka bez chvosta: 13 - 13,5 cm, dĺžka chvosta: 1,5 cm, hmotnosť: 100-150 g. Tak ako mnohé škrečky, majú aj škrečky zlaté tupý ňufák, širokú tvár, pomerne malé oči, veľké uši a krátky chvost. Divo žijúca forma škrečka zlatého má zlatý kožuštek, ktorého farba na bruchu prechádza do sivej či bielej farby; niektoré divo žijúce jedince majú aj tmavý fľak na hlavovej časti a čierny pásik od líca po hornú časť krku. Chované formy škrečka zlatého môžu mať rôzne iné farby.

Dožívajú sa v prírode v priemere 1,5 až 2 roky, v zajatí môžu žiť až dvakrát dlhšie.

Počet mláďat je od 4 až do 15. Dĺžka tehotenstva je približne 16 dní. Po 1 mesiaci mláďatá pohlavne dospejú.

Potrava

Škrečok zlatý je všežravec. V prírode jedia najmä semená, orechy a hmyz (mravce, muchy, šváby, bzdochy). Pri chove sa odporúča dávať im okrem semien aj zelené krmivo, zeleninu, trochu ovocia, sušené garnely, múčne červy, syr a odstredený jogurt.^[9][10]

Spôsob života

Sú to veľmi samotárske živočíchy, ktoré si úzkostlivo chránia a značkujú svoje územie a sú veľmi agresívne k ostatným príslušníkom rovnakého druhu (okrem obdobia párenia). Vyhrabávajú si nory (do hĺbky 2 m), v ktorej spia cez deň a ktorú opúšťajú len v noci, keď idú hľadať potravu, ktorú potom hromadia v nore.^[8][9]

Referencie

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Škrečok zlatý
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Škrečok zlatý

Zlati hrček, tudi sirski hrček (znanstveno ime Mesocricetus auratus) je vrsta hrčka, ki v naravnem okolju prebiva na sušnih območjih severa Sirije in juga Turčije. Zaradi uničevanja življenjskega prostora za kmetijske namene je ogrožena vrsta.

Odrasli hrček je dolg od 13–18 cm in živi od dveh do treh let.^[1] V nasprotju z ujetništvom, kjer so aktivni ponoči, so v naravnem okolju aktivni podnevi, verjetno zaradi izogibanja nočnim plenilcem, kot so sove.^[2]

Zlati hrček je s svojo pokornostjo, ljubkostjo in radovednostjo priljubljen kot domači ljubljenček.^[3] Zaradi razmeroma velikih jeter in s tem velike sposobnosti razstrupljanja (detoksifikacije) ga pogosto uporabljajo za raziskave učinkov alkohola. Velika sposobnost razstrupljanja je povezana s poletnim zbiranjem in shranjevanjem sadja pod površjem, kjer fermentira, ter posledičnega prehranjevanja s tovrstnim sadjem pozimi, ki vsebuje razmeroma velike količine alkohola.^[4]

Sklici in opombe

Guldhamster (Mesocricetus auratus) är en liten gnagare inom underfamiljen hamstrar och kallas ofta bara hamster. Guldhamstern är ett vanligt sällskapsdjur och används också som försöksdjur. Den vilda guldhamstern är utrotningshotad.^[1]

Systematik

Guldhamstern beskrevs första gången av den brittiske zoologen George Robert Waterhouse 1839, utifrån en adult hona som han samlade in i Syrien. Han gav arten det vetenskapliga namnet Cricetus auratus vilket är latin för "gyllene hamster". Skinnet efter typexemplaret innehas av British Museum i London.

Ungefär 1930 fångade den hebreiske zoologen Israel Aharoni vid Jerusalems Universitet en hona med ungar i Syriens ökenområde. Några av dessa donerades till Jerusalems Hebreiska Universitet, där man framgångsrikt födde upp flera. Eftersom de var något större än den som Waterhouse beskrivit gavs dessa det vetenskapliga namnet Mesocricetus auratus, men troligtvis rör det sig om samma art.

Utbredning

Guldhamstern förekommer vilt enbart i ett område på 20,000 km², men kanske så litet som 5,000 km², i gränsområdet mellan Turkiet och Syrien.^[1] Som husdjur och försöksdjur förekommer den över hela världen.^[2]

Utseende

En tam hamster ute i det fria.

Guldhamstern är en medelstor hamster som blir omkring 15 cm lång och väger 100 till 225 gram.^[3] Likt andra hamstrar har den trubbig nos, ganska små ögon, stora öron och en kort svans som mäter 1,5 cm.^[2] Den har också som flertalet hamstrar kindpåsar som kan spännas ut så att de räcker ned till skulderbladen. Pälsen hos den vilda guldhamstern är guldbrun på ovansidan och grå eller vit på buken. Vissa individer har en mörk fläck i pannan och ett mörkt streck på sidan av huvudet från kinden till nacken.^[2] En nyfödd guldhamster väger omkring fem gram och är bara 1–2 centimeter stor. Den är skär med små öron som ligger tätt emot huvudet och har små vita tänder.

Den framavlade guldhamstern förekommer i många färger vilka är uppdelade i kategorier, bland annat crèmebaserad (crème, sobel, mink, koppar), viltbaserad (normalfärgad, rost, silvergrå, cinnamon), gulbaserad (gul) mörkgrå och letal grå (mörkgrå) och svartbaserad (choklad, svart, dove). Det är vanligt att tydligt kunna se dubbla rader av fläckar som markerar honans fjorton spenar.

Ekologi

Guldhamstern blir normalt 2–3 år och är ett nattaktivt djur.

Biotop

Ursprungligen levde guldhamstern förmodligen i öppna stäppbiotoper som tidigare var typiska för Aleppoplatån och omkringliggande områden. Dessa habitat har allt mer befolkats och guldhamstern har anpassat sig till att leva i jordbruksbyggd.^[2]

Föda

I det vilda födosöker hamstern på natten, vilket gör att den är svårare att upptäcka för vissa predatorer. De lever främst av frön, men äter även insekter. De samlar föda i sina kindpåsar, så kallad "hamstring" och för på detta sätt med sig föda till sina bohålor. Så stora mängder som 25 kg föda har påträffats i en bohåla som tillhörde en enda hamster.

Fortplantning

En guldhamster blir könsmogen ungefär vid fyra veckors ålder. En hamsterhona är brunstig ungefär var fjärde dag, och vanligtvis enbart ett par timmar varje gång. Guldhamstern har den kortaste dräktighetstiden som man känner till hos däggdjur, bara 16 dagar. En kull består vanligen av sex till åtta ungar men det kan variera, ibland är kullen inte större än två ungar (det är dock inte alls vanligt att kullen blir så liten), ibland upp till sexton (rekordet är 24 ungar ^[4]). De föds med korta mellanrum och är då nakna, blinda och döva. Det kan hända att den nyblivna modern äter upp någon unge men oftast så beror detta på att ungen är missbildad eller sjuk på något annat sätt. Om man stör mamman mycket under den första veckan kan hon bli stressad och äta upp sina ungar, man ska alltså undvika att vara mycket vid buren, sätt buren på något lite mer avskilt område, det räcker med att man ställer ner mat och vatten till honan och sedan kan man lämna henne ifred. Honan håller boet rent, och ungarna är helt beroende av mammans värme och mjölk den första och andra veckan. Efter fjorton dagar har ungarna öppnat ögonen. Efter ytterligare några dagar låter hon dem röra sig som de vill.

Guldhamstern och människan

Historik

Avkomlingar till de hamstrar som infångades av Israel Aharoni, och senare föddes upp vid Jerusalems Hebreiska Universitet under 1930-talet, exporterades till laboratorier i hela världen för att användas för forskningsändamål. Arten kom på detta sätt till Storbritannien 1931 och till USA 1938. I stort sett alla tama guldhamstrar är avkomlingar till den kull som Aharoni fann i Syrien.

Status och hot

Den vilda populationen av guldhamstern är hotad och minskande. Deras habitat är fragmentariserat på grund av jordbruk och arten jagas och förgiftas då den uppfattas som ett skadedjur. I Turkiet är den mycket sällsynt och man känner bara till tre lokaler där den förekommer. IUCN uppskattar att den globala populationen består av ungefär 2500 könsmogna individer.^[1] Guldhamstern kategoriseras på grund av detta som sårbar (VU) av IUCN.^[1]

Namn

Guldhamstern kallas för "sadelväskornas fader" (arabiska أبو جراب) på den dialekt som talas där den påträffades i det vilda^{[källa behövs]}. Detta anspelar på deras förmåga att hamstra föda.

Referenser

Noter

1. ^ [a b c d e] Yigit, N. & Kryštufek, B. 2008 Mesocricetus auratus Från: IUCN 2010. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2010.4. <www.iucnredlist.org>. Läst 2011-10-20.
2. ^ [a b c d] Champagne, A. (2006) Mesocricetus auratusgolden hamster, <Animal Diversity Web>, läst 20 september 2016.
3. ^ Svenska Hamsterföreningen, läst 2016-09-19.
4. ^ Största guldhamsterkullen enligt Svenska Hamsterföreningen.

Källor

• Svenska hamsterföreningen
• Zoonen

Externa länkar

• Bok- och faktasamling om guldhamster^{[död länk]}

Hamster vàng (Mesocricetus auratus) là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Waterhouse mô tả năm 1839.^[2] Số cá thể của loài này đang giảm do mất nơi sống dưới tác động của hoạt động nông nghiệp. Tuy nhiên, các chương trình nuôi chúng đã được thực hiện nhằm cung cấp vật nuôi trong nhà và dùng làm thí nghiệm khoa học.

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Mesocricetus auratus tại Wikispecies
• Phương tiện liên quan tới Mesocricetus auratus tại Wikimedia Commons

Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

敘利亞倉鼠（学名：Mesocricetus auratus）^[1][2]，也叫金倉鼠、金色中仓鼠，是仓鼠科中仓鼠属的一种，也是最廣為人知的倉鼠。

敘利亞倉鼠現在可能已在野外絕跡，但在全世界的卻是受歡迎的家庭寵物，且也被用作科學實驗（如阿爾吉濃）。

形态特征

成鼠身長12.5到17.5cm，壽命比坎貝爾倉鼠長，在圈養的環境下通常活到三至五年，最長壽命可達八年之久。

生物性

就如倉鼠亞科的大多數成員，黃金倉鼠有具延展性的頰囊從牠的頰到肩。

在野外倉鼠會囤積糧食，牠們利用頰囊攜帶運輸食物到牠們的巢穴。牠們能裝載可觀數量的食物進牠們的頰囊，在當地的阿拉伯語方言裡牠們的名字可翻做「鞍囊之父」。如果食物充裕，牠們會囤很多，曾有報告在單單一隻倉鼠居住的洞中發現25kg的種子。

大部分在英美寵物店中的倉鼠是敘利亞倉鼠。泰迪熊這詞有時用在長毛的敘利亞倉鼠，而黑熊是指有黑長毛的敘利亞倉鼠，所有這些品種都是來自同一個母鼠。

黃金倉鼠一直用來進行科學實驗在各種疾病的研究（因為所有的人工飼養黃金倉鼠血緣都來自同一窩）和行為研究。

牠們被廣泛的使用在醫學研究上，特別是風道和呼吸生理學的研究。

發現

1839年，英國動物學家喬治羅伯特瓦特豪斯報告在敘利亞發現一隻母鼠，并且命名為Cricetus auratus，黃金倉鼠。這隻倉鼠的毛皮曾在大英博物館展示，敘利亞倉鼠之後就被歐洲科學界忽視一個世紀。

約在1930，動物學家兼耶路撒冷大學教授Israel Aharoni在敘利亞沙漠發現一隻母鼠跟其一胎幼鼠，當其返回他的實驗室時，大部分的倉鼠不是死就是逃脫。剩下的倉鼠給了耶路撒冷的希伯來大學，在那裡牠們成功繁殖。牠們比瓦特豪斯發現的倉鼠大一點，所以牠們被命名為Mesocricetus auratus，雖然牠們可能是同種。Mesocricetus auratus是目前科學界接受的敘利亞倉鼠學名。

這些倉鼠的子嗣被船運往世界各地的科學實驗室作為實驗動物。牠們在1931年抵達聯合王國，在1938年到美國，幾乎全部的黃金倉鼠都是在敘利亞發現的那一胎的後代，除了少數由在沙漠發現牠們的旅行者夾帶進美國。

一群獨立的倉鼠在1971年進口到美國，但無法得知今天的北美寵物倉鼠是否有牠們的後代。

作為寵物

聆听中的叙利亚仓鼠

黃金鼠因其溫馴、好奇的本性以及嬌小的體型而成為受歡迎的室內寵物。然而，牠們有特殊的需求以維持健康和快樂。雖然一些人認為牠們適合做為孩童的寵物，美國愛護動物協會建議只能給10歲以上的孩童當寵物飼養，同時亦須要成年人的監督。^{[來源請求]}美國人道協會(Humane Society of the United States)表示任何飼養環境對黃金鼠來說只有太小而沒有過大的問題。籠子的大小必須適當、安全、舒適和有趣。黃金鼠相當的有活力因此需要空間來運動。^[3]倉鼠輪是優化環境的常見配備品。

美國和英國寵物店裡大多數的倉鼠都是黃金鼠。最初的黃金鼠只有一種顏色-棕、黑和黃金色的混合，因此給予牠們"黃金"之名-但現在已經發展出各色和不同圖樣的變種，包括奶油色、白色、金黃色、肉桂色、龜殼色、黑色、三種不同深淺的灰色、顯性斑塊、有條紋的以及淡色。

長毛或"安哥拉"黃金鼠

一隻公的"泰迪熊"黃金鼠

"安哥拉"黃金鼠，又稱作"泰迪熊"黃金鼠。母鼠擁有短、鵝毛柔軟般的各色毛。公泰迪熊黃金鼠通常擁有比母鼠長的毛，像裙子般延伸到臀部為止。

參考文献