Die Swartkopmeeu (Chroicocephalus ridibundus) is 'n somerswerwer en word dikwels saam met ander meeue by kus en binnelandse watermassas gesien. Die voël is 35 – 40 cm lank, 240 - 360 g groot met 'n vlerkspan van 90 – 100 cm. In Engels staan die voël bekend as die Common Black-headed Gull.
Volwasse voël in sy winterkleed.
Volwassene in somerkleed.
'n Onvolwasse swartkopmeeu.
Die Swartkopmeeu (Chroicocephalus ridibundus) is 'n somerswerwer en word dikwels saam met ander meeue by kus en binnelandse watermassas gesien. Die voël is 35 – 40 cm lank, 240 - 360 g groot met 'n vlerkspan van 90 – 100 cm. In Engels staan die voël bekend as die Common Black-headed Gull.
La gavilueta reidora[1] (Chroicocephalus ridibundus, antes Larus ridibundus) ye una especie d'ave caradriforme de la familia Laridae.[2][3] [4]
Mientres el branu, el plumaxe de la cabeza ye de color chocolate, sacante la nuca, que ye blanca.[5] El picu ye coloráu, pero puede ser cuasi negru pel branu.[5]
Habita rexones d'Europa y Asia, según la mariña oriental de Canadá. La mayor parte de les poblaciones de gavilueta reidora son migratories nel tiempu ivernizu escontra llatitúes meridionales anque tamién s'atopen comunidaes residentes nes zones más templaes d'Europa Occidental. Otres poblaciones muevense escontra'l nordés de los Estaos Xuníos. N'España ye abondosu na mariña, anque tamién en zones del interior, principalmente en Madrid.[5]
Nel mar la so alimentación componse principalmente de pexes, lo mesmo que de otros animales de pequeñu tamañu, y nel interior de canesbes d'inseutos y viermes.[6]
Suel añerar en salines, marismas y llagunes.[5] El periodu de cría tien llugar ente abril y xunetu, con una única puesta de 3 güevos, que la so coloración varia ente marrón y verde con llurdios escuros.[6]
La gavilueta reidora (Chroicocephalus ridibundus, antes Larus ridibundus) ye una especie d'ave caradriforme de la familia Laridae.
Göl qağayısı (Larus ridibundus) – qağayıkimilər (Laridae) fəsiləsindən bir qağayı növü
Böyüklükləri 38–44 sm, qanad açıqlıqları 94–105 sm qədərdir. Yay fəslindəki yetkin quşların şokolad rəngli bir başı, açıq boz bədəni, qara uclu ilk qanad tükləri və qırmızı dimdik və qıçları vardır. Yetkinliyə çatması 2 il çəkir. İlk il quşlarının quyruq ucunda qara zolaqlar ve qanadlarda tünd sahələr görülür.
Koloniyalar halında böyük qamış yataqları və ya bataqlıqlarda və adalarla göllərdə yaşayırlar, yerdə yuva qururlar. Açıq dəniz quşları deyillər.
Şəhərlərdə zibil qarışdırır və ya onurğasız heyvanları ovlayırlar.
Göl qağayısı (Larus ridibundus) – qağayıkimilər (Laridae) fəsiləsindən bir qağayı növü
Ar Gouelanig maskl du[1] (liester: Gouelaniged meskl du) a zo un evn-mor, Chroicocephalus ridibundus an anv skiantel anezhañ.
E-pad an hañv eo rous-du e benn hag e-pad ar goañv eo gwenn gant ur pik du a-drek e skouarn.
Ur gouelanig maskl du en hañv. 
Chroicocephalus ridibundus Ar Gouelanig maskl du (liester: Gouelaniged meskl du) a zo un evn-mor, Chroicocephalus ridibundus an anv skiantel anezhañ.
La gavina vulgar o gavina riallera i baldritxa o gallineta de mar a les Balears (Chroicocephalus ridibundus, o Larus ridibundus)[1] és l'espècie de gavina de la Família dels làrids més comuna a les nostres costes durant els mesos freds, ja que és en aquesta època quan arriben grans quantitats d'exemplars provinents del nord d'Europa per hivernar a les nostres contrades, força més càlides, les quals s'afegeixen a la nostra petita població indígena resident.[2]
Mesura entre 54-60 cm i pesa entre 210 i 300 grams. És de color blanc amb les ales grises perla excepte l'extremitat negra. El cap és negre excepte a l'hivern en què és blanca amb una taca negrosa darrere l'ull. Les potes són taronja o vermell-taronja. El bec és vermell. És molt curiós que el plomatge hivernal que presenten mentre resten aquí, amb el cap blanc i tan sols unes petites taques fosques al costat de l'ull, és ben diferent del que tenen a l'estiu en els seus llocs d'origen, que es caracteritza pel color marró fosc del cap amb una estreta orla blanca envoltant l'ull.
A Europa, es troba arreu excepte en el nord d'Escandinàvia. Sedentari a la Gran Bretanya i als països mediterranis, és un ocell migratori, a l'hivern se'ls troba del mar Bàltic fins al mar Mediterrani, inclòs les costes de l'Àfrica del nord. També s'han trobar exemplars a les costes de Canadà. Present tot l'any a Catalunya. Es tracta d'un hivernant molt abundant i estiuejant força escàs. Viu a prop de poblacions costaneres i fluvials. Durant tot el dia, especialment les primeres i darreres hores de llum, es veu un gran pas d'individus riu amunt i riu avall.
És un ocell bàsicament oportunista, gairebé carronyaire, que busca petits invertebrats i deixalles per les ciutats. Sempre van en grups d'entre 10 i 20 exemplars. Té un crit ronc i sonor. És omnívora. Principalment s'alimenta d'animals i insectes, com escarabats, libèl·lules, cargols, peixos, cucs, però igualment vegetals i deixalles.
Tarden 2 anys a arribar a la pubertat. La femella pon anualment 3 ous d'uns 5 cm. d'abril a juliol. El niu és de construcció variada, és fet de materials vegetals posats sobre mates de per exemple de càrex o de joncs. Els dos pares coven els ous durant 22-25 dies. Els fills s'independitzen al cap de 4-6 setmanes.
Pel que fa a Catalunya, els primers exemplars es poden començar a observar des de la fi setembre o principi d'octubre. Uns anys tarden més que altres, però quan arriben, tots amb el cap blanc, immediatament arriba el fred. Per contra, a final de febrer, comencen a veure's animals amb el cap fosc i ja marxen els primers en direcció al nord d'Europa, el gruix de la població ho fa normalment durant el mes de març i, de vegades, no se'n van fins ben entrat el mes d'abril.
La gavina vulgar o gavina riallera i baldritxa o gallineta de mar a les Balears (Chroicocephalus ridibundus, o Larus ridibundus) és l'espècie de gavina de la Família dels làrids més comuna a les nostres costes durant els mesos freds, ja que és en aquesta època quan arriben grans quantitats d'exemplars provinents del nord d'Europa per hivernar a les nostres contrades, força més càlides, les quals s'afegeixen a la nostra petita població indígena resident.
Un o'r gwylanod lleiaf, er nad cyn lleied â'r Wylan Fechan yw'r Wylan Benddu. Nid yw'n benddu o gwbl mewn gwirionedd, gan fod ei phen yn frown yn yr haf ac yn wyn gyda smotyn du tu ôl i'r llygaid yn y gaeaf. Mae hi i'w gweld yn aml yn gaeaf ym mharciau ein trefi ac ar wair agored fel caeau pêl-droed.
Ddechrau'r 20ed ganrif roedd John Lorimer Thomas, Tywyn, Abergele, yn un o'r dyddiadurwyr oedd yn cadw cyfrif o ddatblygiad 'mwgwd' yr wylan benddu yn y gwanwyn.
Mae llais yr wylan benddu wedi cael ei gymharu a llais Punch:
Un o'r gwylanod lleiaf, er nad cyn lleied â'r Wylan Fechan yw'r Wylan Benddu. Nid yw'n benddu o gwbl mewn gwirionedd, gan fod ei phen yn frown yn yr haf ac yn wyn gyda smotyn du tu ôl i'r llygaid yn y gaeaf. Mae hi i'w gweld yn aml yn gaeaf ym mharciau ein trefi ac ar wair agored fel caeau pêl-droed.
Racek chechtavý (Chroicocephalus ridibundus) je nejběžnější evropský zástupce čeledi rackovitých. Je typickým obyvatelem mořských i vnitrozemských pobřeží v západní, severní, střední i jižní Evropě a na velkém území Asie.
Racek chechtavý patří se svou délkou 35–38 cm a hmotností kolem 260–350 g mezi malé druhy racků. Má štíhlou postavu, oranžové až červené nohy, bílé břicho, ocas a hrdlo, křídla svrchu světle šedá, s převážně černými konci, v zimě i bílou hlavu s minimálně jednou černou skvrnou za okem. V létě je pro něj typické čokoládově hnědé opeření na hlavě, které pomalu s příchodem zimy mizí. Obě pohlaví jsou zbarvena stejně. Mladí ptáci mají hnědá křídla, tmavý ocas a v létě méně viditelné hnědé opeření na hlavě.
Racek chechtavý se živí podobnou potravou jako ostatní racci. V létě vyhledává drobné bezobratlé (žížaly, hmyz), občas i části rostlin, v zimě pak především odpadky, ale nepohrdne ani potravou, kterou mu u pobřeží nabízejí lidé.
Racek chechtavý patří k opravdu hlasitým dlouhokřídlým ptákům. Jeho hlas se nicméně chechtání příliš nepodobá. Nejčastěji u něj můžeme zaslechnout chraptivé „krrrjéé“, „kik“ nebo „kikikik“, kterým se ozývá při hledání potravy. Vžitý název racka chechtavého vznikl zřejmě omylem v době národního obrození, a to nesprávným překladem z německého Lachmöwe. Německé jméno je totiž odvozeno od podstatného jména die Lache (kaluž, tůň) a nikoli od slovesa lachen (smát se).
Hnízdí mnohdy i ve velkých koloniích v močálech nebo v rákosí. Hnízdo, které je umístěno na zemi, je tvořeno z rostlinného materiálu mezi řídkou vegetací nebo na trsu trávy. Samice do něj mezi dubnem a červnem klade obvykle 3 špinavě bílá až nazelenalá vejce, na kterých sedí 20–24 dní. Hnízdní péče trvá 35–42 dnů a mláďata dosahují pohlavní dospělosti po dvou letech života.
Racek chechtavý hnízdí v mírném pásu Evropy a Asie od Velké Británie po Kamčatku. Ve 20. století rozšířil svůj areál k západu – zahnízdil na Islandu (1911), v Grónsku (1969) a v roce 1977 v Kanadě, kde nyní hnízdí na atlantském pobřeží západně po Québec. Populace jsou zčásti stálé, část ptáků táhne přezimovat na jih na atlantské pobřeží Evropy a do oblasti Středozemního moře, asijské populace na severním pobřeží Tichého oceánu. Méně početně zimují v Africe severně rovníku. Vzácně, ale pravidelně zimuje v oblasti Karibského moře, zatoulaní ptáci byli zjištěni až v severní Austrálii, jižní Africe a na Havajských ostrovech.[2]
Již v dávné minulosti byl racek chechtavý na území Česka početně hnízdícím druhem, především v jižních Čechách (na jediném rybníce bylo ročně uloveno na 3.000 mladých ptáků). Po polovině 19. století se jeho početnost snížila, takže bylo dokonce zakázáno sbírat jeho vejce.[3]
Od první poloviny 20. století se začala početnost racků chechtavých na českém území rapidně zvyšovat, nejvíce párů (200–350 tisíc) hnízdilo v 70. letech. Tento trend však v 80. letech skončil a od té doby počty hnízdících párů v Česku klesají až na 50–100 tisíc hnízdících párů v letech 2001–2003. Druh je tedy hodnocen pro Česko jako silně ubývající a je zařazen do kategorie zranitelných druhů. Naše největší kolonie se nachází na střední nádrži vodního díla Nové Mlýny na jižní Moravě.[4]
Počet racků chechtavých se do 80. let 20. století zvyšoval na území celé Evropy, zřejmě díky stále menší početnosti dravců a jejich přizpůsobivosti lidské společnosti. Poté však došlo na mnoha místech areálu k výraznému poklesu – mimo České republiky např. v Dánsku (zde o 50 %), Švédsku, Finsku a Lotyšsku. Důvody tohoto poklesu nejsou známy.[5]
V roce 2008 byl Českou společností ornitologickou vyhlášen ptákem roku.
Racek chechtavý
Racek chechtavý
Racek chechtavý
Racek chechtavý
Vajíčka racka chechtavého
Racek chechtavý
Racek chechtavý
Racek chechtavý
V tomto článku byly použity překlady textů z článků Black-headed Gull na anglické Wikipedii a Lachmöwe na německé Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu racek chechtavý ve Wikimedia Commons
Galerie racek chechtavý ve Wikimedia CommonsRacek chechtavý (Chroicocephalus ridibundus) je nejběžnější evropský zástupce čeledi rackovitých. Je typickým obyvatelem mořských i vnitrozemských pobřeží v západní, severní, střední i jižní Evropě a na velkém území Asie.
Hættemågen (latin: Chroicocephalus ridibundus) er Danmarks mest almindelige måge. Den er endvidere udbredt i resten af Europa, Asien og i kystegne i det østlige Canada. Hovedparten af bestanden er trækfugle, der trækker mod syd om vinteren, men en del af hættemågerne er dog standfugle. De danske hættemåger trækker i juli typisk til Vesteuropa (enkelte helt til Nordafrika) for at fælde og overvintre.
Hættemågen yngler i kolonier i søer og moser eller på småholme ved kysten. Herudover træffes de også i f.eks. byområder og på marker og enge, når yngletiden er overstået.
Hættemågen er 38 centimeter fra næb til halespids og dermed en lille måge. Den har fået sit navn efter sin karakteristiske chokoladebrune hætte. Hætten har den dog alene om sommeren (yngledragt). Om vinteren er hovedet hvidt med en sort prik ved øret. Overgangen fra vinterdragten til sommerdragten sker gradvist, startende fra slutningen af februar. Kroppen er hvid, mens ryg og vingeroversider er lysegrå. Næbbet er rødbrunt og fødderne mørkerøde. Bagkanten på vingen er sort og forkanten hvid. De unge fugle har gulbrun nakke, ryg og vingeoversider, og får fra deres første efterår grå ryg, men har dog stadig brunlige tegninger på vingerne.
Hættemågen er nem at kende i forhold til andre fugle, selvom fx den slankere havterne kan ligne lidt.
Hættemågen lever af insekter, småfisk, ådsler, orme, snegle, muslinger og affald. Den er således meget alsidig i sit fødevalg, og kan både ses fange insekter højt til vejrs, tage regnorme på pløjemarker, søge føde på vadeflader ved at hvirvle smådyr op med fødderne, eller "stjæle" ændernes brød i parkerne.
Man kan ofte se en flok af hættemåger følge efter ploven, når landmanden om efteråret pløjer sine marker.
Hættemågerne samler sig i store kolonier, når de skal yngle. Der kan være helt op til 25.000 hættemåger i en enkelt koloni. I kolonien påbegynder de sædvanligvis redebygningen sidst i april eller begyndelsen af maj. Hunnen i hvert par lægger 2-3 æg, Æggene er grågrønne eller olivenbrune. De kan være plettet med askegråt eller mørkebrunt. De klækkes sidst i maj måned. Omtrent 4-5 uger herefter er ungerne flyvefærdige. Både hannen og hunnen er med til at ruge og fodre ungerne.
Mågen er kønsmoden som 2-årig.
Hættemågerne kan være meget larmende, især når de befinder sig i deres kolonier. De har et meget karakteristisk kree-ar kald.
Bestanden i Danmark blev i 1960'erne opgjort til cirka 400.000 par. Efterfølgende er denne bestand faldet kraftigt. Et lignende fald er set i Sverige (halvering af bestanden).
Nedgangen i hættemågebestanden har også medført en nedgang i bestanden af andre fugle, specielt vandfugle, der har behov for den beskyttelse mod rovdyr, de kan opnå ved at befinde sig i en hættemågekoloni. Sorthalset lappedykker, der er en meget sjælden dansk ynglefugl, er et eksempel på en af disse vandfugle. Andre arter som nyder godt af hættemågernes kolonier er splitterne, troldand, grågås og taffeland.
Nedgangen i de senere år skyldes specielt landbrugets omlægning af dets produktion med en større grad af vinterafgrøder. Dette er med til at formindske hættemågens fødeudvalg i forårsmånederne.
En anden trussel mod hættemågen kan være rotter. Rotterne tager æggene og de små unger. De skulle endvidere også kunne bide de voksne fugle ihjel.
Hættemågen er totalfredet i Danmark.
Hættemågen (latin: Chroicocephalus ridibundus) er Danmarks mest almindelige måge. Den er endvidere udbredt i resten af Europa, Asien og i kystegne i det østlige Canada. Hovedparten af bestanden er trækfugle, der trækker mod syd om vinteren, men en del af hættemågerne er dog standfugle. De danske hættemåger trækker i juli typisk til Vesteuropa (enkelte helt til Nordafrika) for at fælde og overvintre.
Hættemågen yngler i kolonier i søer og moser eller på småholme ved kysten. Herudover træffes de også i f.eks. byområder og på marker og enge, når yngletiden er overstået.
Die Lachmöwe (Chroicocephalus ridibundus, Syn.: Larus ridibundus) ist eine kleine Möwenart und besiedelt weite Teile der nördlichen Paläarktis von Island und Irland bis Kamtschatka. Lachmöwen brüten in den Verlandungszonen größerer Gewässer vor allem im Binnenland, seit einiger Zeit jedoch auch zunehmend an Küsten. Die Art ist im nördlichen Mitteleuropa ein häufiger Brutvogel und verbringt auch den Winter in großer Zahl in Mittel- und Westeuropa.
Mit einer Körperlänge von 35–39 cm und einer Flügelspannweite von 86–99 cm ist diese Art der kleinste regelmäßig in Mitteleuropa brütende Vertreter der eigentlichen Möwen (also ungeachtet der Seeschwalben). Männchen sind größer und schwerer als Weibchen. Beispielsweise hatten in der Schweiz überwinternde Männchen eine Flügellänge von im Mittel 319,1 mm, Weibchen erreichten im Mittel nur 300,7 mm und Wintervögel in Zürich hatten ein Gewicht von im Mittel 324,2 g (Männchen) gegen 283,2 g (Weibchen).[1]
Im etwa von Anfang März bis Juli vorhandenen Prachtkleid ist der Kopf dunkel schwarzbraun, die Augen sind schmal weiß gerandet, wobei dieser Rand vorn nicht geschlossen ist. Der Rücken, die oberen und unteren Flügeldecken sowie die Oberseite der Arm- und der inneren Handschwingen sind hellgrau; der übrige Rumpf und der Schwanz sind weiß. Die äußeren Handschwingen sind überwiegend weiß, sie zeigen eine schwarze Endbinde sowie schmale schwarze Ränder an der Innenseite der Innenfahne. Nur die äußerste Handschwinge ist auch auf der Außenkante der Außenfahne schmal schwarz gerandet. Hierdurch entsteht auf der Oberseite des Flügels ein breiter weißer Keil, der dunkel eingefasst ist; im Flug ist dieses Merkmal oft schon aus großer Entfernung zur Artbestimmung nutzbar. Der Schnabel und die Beine sind rot. Die Iris ist dunkelbraun.
Im Schlichtkleid sind nur die Augenregion und der Ohrbereich diffus schwärzlich gefärbt, der rote Schnabel hat eine schwärzliche Spitze.
Im Jugendkleid sind Kopf, Mantel, Schulter- und Schirmfedern sowie die mittleren Flügeldecken bräunlich sandfarben. Der Schwanz ist an der Basis reinweiß und zeigt eine breite, scharf abgesetzte dunkelbraune Endbinde. Der Schnabel ist rosa bis orange mit schwarzer Spitze; die Beine sind ebenso gefärbt. Im Alter von zwei Jahren sind die Vögel ausgefärbt.
Die in den Kolonien am häufigsten und sowohl tagsüber als auch nachts geäußerten Balzrufe sind gereiht krächzend etwa wie „rä grä grä-krää, kräähh“. Außerhalb der Brutzeit an Futterstellen ist häufig ein scharfes, durchdringendes „kriiiärr“ in vielen Variationen zu hören, daneben auch ein kurzes und scharfes „kik“.[2] Ihren lateinischen Namen erhielt sie, weil ihr Ruf an ein spöttisches Lachen erinnert.[3] Der deutsche Name stammt von der wörtlichen Übersetzung aus dem Lateinischen.[4]
Das Verbreitungsgebiet der Lachmöwe umfasst weite Teile der nördlichen Paläarktis von Island und Irland bis Kamtschatka. Einzelne Paare brüten unregelmäßig an der Küste Neufundlands. In Mitteleuropa liegt der Schwerpunkt des Vorkommens im küstennahen Tiefland. Die Lachmöwe gilt als häufigster Brutvogel im Wattenmeer. Mit mehr als 57.000 Paaren ist sie an der deutschen Nordseeküste vertreten.[5]
Zur Brutzeit besiedelt die Art Verlandungszonen größerer Gewässer vor allem im Binnenland, seit einiger Zeit jedoch auch zunehmend an Küsten; dabei werden vor allem Stillgewässer, seltener größere Flüsse mit geringer Fließgeschwindigkeit bewohnt. Im Winter werden günstige Nahrungshabitate aller Art aufgesucht, dazu zählen kurzrasige Wiesen, Ackerflächen, Müllkippen, Kläranlagen, Häfen sowie Gewässer in Städten. In den letzten Jahrzehnten tritt die Lachmöwe in Städten auch zunehmend weit entfernt von Gewässern auf Plätzen, in Fußgängerzonen und an ähnlichen Orten auf.
Für die Lachmöwe sind keine Unterarten anerkannt.
Die Nahrung wird je nach Angebot aus dem niedrigen Suchflug über dem Wasser oder dem Boden, im Rüttelflug oder im Sturzflug aufgenommen, häufig aber auch gehend. Außerdem wird Beute im Seichtwasser oder auf schlammigen Böden durch Trampeln aufgescheucht. Fliegende Insekten werden auch in der Luft erbeutet, schließlich parasitieren Lachmöwen auch bei Artgenossen und anderen Vögeln, indem sie versuchen, ihnen Nahrungsbrocken abzujagen.
Das Nahrungsspektrum der Lachmöwe ist entsprechend sehr breit und umfasst sowohl pflanzliche als auch tierische Anteile, wobei letztere meist überwiegen. Zur Nahrung zählen vor allem Regenwürmer, Vielborster, Krebstiere, verschiedenste Insekten, kleine Fische sowie Getreidekörner und andere Pflanzensamen, regelmäßig auch kleine Wirbeltiere lebend oder als Aas. In der Garnelenfischerei sind sie regelmäßig Schiffsfolger. Sie folgen außerdem auf Agrarland ackernden Traktoren, wobei sie die durch den Maschineneinsatz freigelegten Regenwürmer fressen. Vor allem im Winterhalbjahr werden Abfälle auf Müllkippen und menschliche Nahrungsreste aller Art verwertet, in Städten vor allem Brot. Der Nahrungsbedarf eines ausgewachsenen Individuums beträgt etwa 142 Gramm pro Tag. Ernähren sich Lachmöwen überwiegend von Regenwürmern, benötigen sie davon ein Frischgewicht von 165 bis 220 Gramm.[6]
Lachmöwen sind im Alter von zwei Jahren geschlechtsreif, ein erstmaliges Brüten erfolgt jedoch meist erst im vierten Kalenderjahr. Lachmöwen führen eine monogame Saisonehe. Auf Grund ihrer Brutplatztreue ist eine Wiederverpaarung mit dem Partnervogel des Vorjahres möglich.[6]
Lachmöwen brüten in Kolonien, die meist 10–1000 Paare umfassen, in denen jedoch auch unter 10 und bis maximal 21.000 Paare brüten können. Die Nester werden überwiegend am oder schwimmend auf dem Wasser in dichter, aber nicht zu hoher Vegetation angelegt, häufig aber auch auf ungewöhnlichen Strukturen wie Baumstümpfen, Hausdächern, Bretterflößen und ähnlichem. Die Nester sind minimal 70–100 cm voneinander entfernt. Das Nest ist gelegentlich nur eine von wenigen Grashalmen begrenzte Mulde im Sand oder Torf, meist aber eine 20–50 cm breite Struktur aus groben, etwa 30–50 cm langen Pflanzenhalmen aus der Umgebung. Es wird überwiegend vom Männchen gebaut.
Die Eiablage erfolgt in Europa überwiegend ab Mitte bis Ende April, nur im Süden und Westen Mitteleuropas auch Anfang April. Der Legebeginn ist innerhalb einer Kolonie meist hochsynchronisiert, der überwiegende Teil der Eier wird innerhalb von 14 Tagen gelegt. Das Gelege besteht meist aus drei Eiern, seltener aus zwei und sehr selten aus nur einem Ei. Eier aus Oberschwaben maßen im Mittel 52,0 mm × 36,7 mm, die Maße aus anderen Bereichen des Verbreitungsgebietes sind sehr ähnlich.[7] Die Eier sind auf überwiegend braunem bis olivgrünem Grund sehr variabel dunkel gefleckt und gestrichelt. Beide Partner brüten, die Brutzeit beträgt 22 bis 23 Tage.
Die Jungvögel sind Platzhocker, bleiben also am Brutplatz, und sind nach ca. 26–28 Tagen flügge. Sie werden von beiden Elternvögeln gefüttert. Auf Bettellaute der Jungvögel würgen die Elternvögel Futter meist auf den Boden hervor. Dann werden die Brocken mit dem Schnabel den Jungvögeln vorgehalten. Etwas ältere Jungvögel ziehen den Elternvögeln auch Futter aus dem Schlund. Die Jungvögel werden bis zu ihrem siebten Lebenstag ständig gehudert, aber dann nur noch nachts.[8] Sie sind ab ihrem 26. bis 28. Lebenstag flugfähig und mit einem Alter von etwa 35 Tagen selbständig. Die ältesten beringten Vögel wurden 28, 30 und mehr als 32 Jahre alt.
Die Lachmöwe ist je nach geographischer Lage des Vorkommens Stand- oder Strichvogel, Teilzieher, Kurz- oder selten Langstreckenzieher. Der Abzug aus den Brutgebieten beginnt ab Ende Mai mit den Nichtbrütern und erfolglosen Brutvögeln; ab Ende Juni verlassen auch erfolgreiche Brutvögel und Jungvögel die Kolonie und zerstreuen sich zu nahrungsreichen Orten der Umgebung. Der eigentliche Wegzug beginnt im August. Das Winterquartier wird meist Anfang Oktober erreicht, der Wegzug kann sich aber bis in den Dezember hinein erstrecken.
Die Überwinterung erfolgt überwiegend in der gemäßigten bis subtropischen Zone der Paläarktis, in geringerem Umfang auch noch weiter südlich; Südgrenze der Überwinterung ist im Westen Ostafrika, weiter östlich Südindien, die Malaiische Halbinsel und Indonesien. In Europa wird das Hauptüberwinterungsgebiet nach Norden und Osten durch die 0-°C-Januar-Isotherme begrenzt; zwischen den 0-°C und −2,5-°C-Januar-Isothermen halten sich Winterbestände meist nur in Städten durch die intensive Fütterung. Der Heimzug beginnt in Mitteleuropa ab Mitte Februar, der Hauptheimzug findet Anfang bis Mitte März statt.
Bei der Lachmöwe kam es im Verlauf des 19. Jahrhunderts auf Grund von Lebensraumverlusten an natürlichen Verlandungszonen und Fließgewässern sowie durch direkte Verfolgung zu drastischen Bestandsrückgängen. Erst gegen Ende des 19. Jahrhunderts nahmen die Bestände zu.[9] Es kam in ganz Europa zu erheblichen Bestandszunahmen und zum Teil zu deutlichen Arealausweitungen. So wurde unter anderem Island ab 1911 und Spanien ab 1960 durch Lachmöwen besiedelt. Zumindest in Deutschland fand aber gleichzeitig eine Konzentration von Lachmöwenkolonien auf die verbliebenen Feuchtgebiete sowie die Küstenregionen statt. Der insgesamt positive Bestandstrend hielt bis in die 1970er Jahre an und führte beispielsweise dazu, dass der Brutpaarbestand in den Niederlanden von 18.000 bis 35.000 Brutpaaren im Jahre 1925 auf 200.000 Brutpaare im Jahre 1978 anstieg. Auf dem Gebiet Österreichs, wo 1935 weniger als 200 Paare brüteten, gab es im Zeitraum 1975 bis 1981 einen Bestand von 6000 bis 8000 Paaren.[9] Grundsätzlich wird davon ausgegangen, dass sich allein im Zeitraum 1960 bis 1975 der mitteleuropäische Brutbestand verdoppelte. Die höchsten Bestände wurden in den 1970er beziehungsweise den 1980er Jahren erreicht. Seitdem wurden regional sehr unterschiedliche Bestandstrends beobachtet. Insgesamt nahm der Bestand zwischen 1990 und 2000 um ca. 10 % ab.[10] In Deutschland nahm der Gesamtbestand zwischen 1988 und 1999 um mehr als 25 Prozent ab. Einzelne Kolonien weisen dabei sehr drastische Rückgänge auf. So gingen am Dümmer, einem flachen See im norddeutschen Tiefland, die Bestände von mehr als 5.000 Brutpaare im Jahr 1985 auf weniger als 50 im Jahr 2004 zurück und auf Baltrum, wo 1998 9.000 Brutpaare brüteten, wurden 2003 nur noch 100 Brutpaare gezählt.[9]
Ursache für lokale Bestandsrückgänge sind neben Lebensraumverlusten wie Melioration oder eine gezielte Wasserstandsanhebung in Feuchtgebieten sowie Verlandung, Zerstörung von Verlandungszonen und einer verstärkten Nutzung von Schilfzonen ein großräumiger Rückgang der Nahrung insbesondere zur Aufzuchtzeit der Nestlinge. Diese ist vor allem durch die Intensivierung der Landwirtschaft bedingt. Bei einigen regionalen Trends spielt auch die Reduktion der offenen Mülldeponien sowie eine Änderung in der Fischereiwirtschaft eine Rolle.[11]
BirdLife International gibt den Weltbestand für 2002 mit 7,3–11,0 Mio. Individuen und den Bestand in Europa für etwa 1990–2003 mit 1,5–2,2 Mio. Paaren an. Die größten Bestände in Europa haben Russland mit 200.000–500.000 Paaren, Belarus mit 180.000–220.000 Paaren und Deutschland mit 137.000–167.000 Paaren (Schätzwert für 1995–1999). Die Niederlande wiesen für 1998 bis 2000 132.000–137.000 Brutpaare und Polen zwischen 110.000 und 120.000 Brutpaare auf. Die IUCN hält die Art trotz des leichten Bestandsrückganges derzeit für ungefährdet („least concern“).
Die Lachmöwe gilt als eine der Arten, die von einem möglichen Klimawandel besonders betroffen sein könnten. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der Royal Society for the Protection of Birds die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht davon aus, dass bis zum Ende des 21. Jahrhunderts das Verbreitungsgebiet der Lachmöwe erheblich schrumpfen wird. Weite Teile des heutigen Verbreitungsgebietes in Westeuropa würden der Art nach diesen Prognosen keine geeigneten Lebensräume mehr bieten. Auch das mitteleuropäische Verbreitungsgebiet könnte deutlich fragmentierter werden. Eine Ausdehnung des Verbreitungsgebietes würde nach diesen Modellen nur in einem sehr geringen Ausmaße stattfinden, auch wenn Nowaja Semlja, der äußerste Norden Norwegens und Russlands sowie Teile von Spitzbergen als neues Verbreitungsgebiet dieser Art in Frage kommen.[12]
Die Lachmöwe (Chroicocephalus ridibundus, Syn.: Larus ridibundus) ist eine kleine Möwenart und besiedelt weite Teile der nördlichen Paläarktis von Island und Irland bis Kamtschatka. Lachmöwen brüten in den Verlandungszonen größerer Gewässer vor allem im Binnenland, seit einiger Zeit jedoch auch zunehmend an Küsten. Die Art ist im nördlichen Mitteleuropa ein häufiger Brutvogel und verbringt auch den Winter in großer Zahl in Mittel- und Westeuropa.
Hewòtny artikel òstôł napisóny przez òsobã jakô nie znaje perfektno kaszëbsczégò. Jãzëkòwô pòprôwnosc negò artikla wëmôgô werifikacëji.
Czirka (Chroicocephalus ridibundus ridibundus) - to je strzédny wòdny ptôch z rodzëznë miewów.
Gnieżdżą sã w kòloniach na wyspach,jezorach i rzekach.
Òn żëje téż na Kaszëbach.
Je wszëtkôżerni.
Żëwią sã rëbëma,bezkrzélówcami mòrszczimi,stawònagami, òwadami, jajami, grëzôczami,gôdami itp.
Są mònogamiczné. Twòrzą kòlonie. Mają jedniegò partnerô w żëcym.Pierzą sã 2 raza na rok.Znoszą od 1 do 3 jaj w snôdczich jamach w zemi. W wësadôwani jaj biorą ùdzél starszi.
.jpg)
.jpg)
_3.jpg)
_4.jpg)
Są pòd òchroną.
Karel Stastny: Ptaki wodne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-10-7.
Klaus Richarz: Ptaki – Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.
Hewòtny artikel òstôł napisóny przez òsobã jakô nie znaje perfektno kaszëbsczégò. Jãzëkòwô pòprôwnosc negò artikla wëmôgô werifikacëji.
Czirka (Chroicocephalus ridibundus ridibundus) - to je strzédny wòdny ptôch z rodzëznë miewów.
Fransaterna (frøðiheiti - Chroicocephalus ridibundus, Larus ridibundus) er væl minni enn rita. Á liti líkist hon ternu, hevur bleika grábláa kápu, svart høvd, reytt nev og reyðar føtur. Bringan hevur ofta ein káman reydligan dám. Hon eigur víða um í Europa. Í Føroyum sæst nakað til hennara um summarið, men sjáldan verpur hon; tó vita menn hana hava átt í øllum teimum størru oyggjunum. Reiðrið ger hon sær á lodnum fløtum, stundum tætt við ternureiður. — Eggini eru 3, tey kennast frá ternueggjum, tí tey eru nógv størri. Dúnungin er reyðgráur við svørtum blettum. Ungfuglurin er morflekkutur á bakinum, gulgráur uppi á høvdinum. — Eisini um veturin hendir tað at síggja hana. Tá hevur hon hvítt høvd við einum dimmum bletti við eygað og einum øðrum við oyrað.[1]
Fransaterna (frøðiheiti - Chroicocephalus ridibundus, Larus ridibundus) er væl minni enn rita. Á liti líkist hon ternu, hevur bleika grábláa kápu, svart høvd, reytt nev og reyðar føtur. Bringan hevur ofta ein káman reydligan dám. Hon eigur víða um í Europa. Í Føroyum sæst nakað til hennara um summarið, men sjáldan verpur hon; tó vita menn hana hava átt í øllum teimum størru oyggjunum. Reiðrið ger hon sær á lodnum fløtum, stundum tætt við ternureiður. — Eggini eru 3, tey kennast frá ternueggjum, tí tey eru nógv størri. Dúnungin er reyðgráur við svørtum blettum. Ungfuglurin er morflekkutur á bakinum, gulgráur uppi á høvdinum. — Eisini um veturin hendir tað at síggja hana. Tá hevur hon hvítt høvd við einum dimmum bletti við eygað og einum øðrum við oyrað.
Gahperbáiski (Larus ridibundus) lea báiskelottiide gullevaš loddi.
De kob (Larus ridibundus) is 35-39 sm grutte fûgel út de famylje fan de seefûgels. De kob hat foar in grut part wite fearren. De boppekant fan de de wjukken is griis, en de úteinen fan de wjukken binne swart. Fierder hat de fûgel in brune kop mei in readeftige snaffel en reade poatten. Yn it winterkleed is de kop wyt mei swarte plakjes op de wangen en om de eagen hinne. De kob kin wol sa'n 30 jier âld wurde.
De kob wurdt yn Fryslân ek wol kôb, kobbe, kôbel(er) as fiskmiuw neamd.
De kob komt yn it noarden fan hiel Jeraazje foar. De fûgel libbet yn sompen, by rivieren en marren. De kobben sykje foaral om oan harren iten te kommen it selskip fan de minsken op. Winterdeis lûke de kobben meast nei wat waarmere gebieten. De kob komt yn grutte tallen foar, nei alle gedachten binne der sa'n twa miljoen kobben.
De kobben ite lytse dieren, fisken, wjirms en ôffal.
De kobben briede fan april oant yn july. Se briede yn grutte koloanjes. It wyfke leit meastentiids sa'n trije 5 sm grutte aaien yn it nêst. Beide âlden briede de aaien yn 23-25 dagen út. Nei sa'n fjouwer oant fiif wike kinne de jonge fûgels fleane.
– foto, fideo en harktriemmenDe kob (Larus ridibundus) is 35-39 sm grutte fûgel út de famylje fan de seefûgels. De kob hat foar in grut part wite fearren. De boppekant fan de de wjukken is griis, en de úteinen fan de wjukken binne swart. Fierder hat de fûgel in brune kop mei in readeftige snaffel en reade poatten. Yn it winterkleed is de kop wyt mei swarte plakjes op de wangen en om de eagen hinne. De kob kin wol sa'n 30 jier âld wurde.
De kokmêeuwe (Chroicocephalus ridibundus) es ne veugel van de familie van de mêeuwn. Vroeger wierd de sôorte by 't geslacht Larus ingedêeld.
De kokmêeuwe es me zyn 40 cm een klêendere mêeuwe. Der es gin verschil tussn het manneke en het vrouwke. De kop es zwart en zyn lyf es wit, moar zyn vleugels zyn zilvergrys. De toppn van de vleugels zyn zwart. Ie eit oranje pôotn en nen oranje snoavel. In de winter ein ze gin zwarte kappe.
De kokmêeuwe komt overols vôorn in Europa, moar mêestol an zêe. 't Es de mêest vôorkoomnde mêeuwe an de Vlamsche kust. In de winter durft ie ol ne kêe mêer in het binneland te trekkn.
De veugels moakn udder nest in moerassn en meern in het binnenland. Ze doen da in kolonie en ze moakn doarbie vee leevn, om andere bêestn of te schrikkn. Ze moakn udder nest va umus en bloarn. Ze leggen êene kêe eiers, in april - meie en leggn doarbie 3 lichtgele eiers. Dedie koomn uut achter 3 weekn, en 't deurt ton nog 6 weekn vôor da de joungn uutvliegn.
De mêeuwn eetn overre olles, en doarom zie je ze nogol ne kêe by stortplekkn en ofvol. Moar anders eetn ze ôok krabbn, insektn, poaliengn, weekdiern en wormn.
De kokmêeuwe (Chroicocephalus ridibundus) es ne veugel van de familie van de mêeuwn. Vroeger wierd de sôorte by 't geslacht Larus ingedêeld.
De Alebock (Larus ridibundus; alemanischi Näme) isch e Vogel wo in Mitteleuropa dor s ganz Joor vorchunnt. Aleböck, wo do brüetet vrbringet de Winter am Mittelmeer, deföör sind vom Dezember bis in Horner Aleböck us Osteuropa bi üüs Wintergäst, wo ufem See öberwinteret oder alefalls au ufem Iis hocket.
De Alebock isch e wiisse Vogel mit eme röötsche Schnabel. Hinderem Aug het er e dunkle Tupfe. D Flögel sind hellgrau und de Schwanz brüülich. Er werd 35 bis 39 cm grooss. I de Bruetziit hend Aleböck e bruune Chopf.
De Alebock chunnt a Seeje und Flüss vor und bsunder hüüffig a de Chüste. Si sitzed uf Flööss, Booie, Dämm und Pföste, wo bim Wasser stönd. Aleböck sind gschickti Flüüger und chönd i de uft stoobliibe, au wen e starche Loft goot. Si fresset Insekte, Fisch, Aas und au essbare Güsel vo de Mensche. Uf früsch pflüegter Äcker sammlet er Regewörmer.
Brüete tüend Aleböck a Gwässer mit ere starche Vegetation und bildet groosi Bruetkolonie.
De Alebock (Larus ridibundus; alemanischi Näme) isch e Vogel wo in Mitteleuropa dor s ganz Joor vorchunnt. Aleböck, wo do brüetet vrbringet de Winter am Mittelmeer, deföör sind vom Dezember bis in Horner Aleböck us Osteuropa bi üüs Wintergäst, wo ufem See öberwinteret oder alefalls au ufem Iis hocket.
Miaule (Chroicocephalus ridibundus o Larus ridibundus)
The pirr-maw or pick-maw (Chroicocephalus ridibundus) is a smaw gou that breeds in much o Europe an Asie, an aa in coastal eastren Canadae.
The pirr-maw or pick-maw (Chroicocephalus ridibundus) is a smaw gou that breeds in much o Europe an Asie, an aa in coastal eastren Canadae.
Tekst üüb Öömrang At suarthoodet kub ((mo.) wite föögel, suurthood, Doogebeler håne) (Chroicocephalus ridibundus of uk Larus ridibundus) hiart tu at fögelfamile faan a kuben (Laridae).
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At suarthoodet kub ((mo.) wite föögel, suurthood, Doogebeler håne) (Chroicocephalus ridibundus of uk Larus ridibundus) hiart tu at fögelfamile faan a kuben (Laridae).
De Swattkoppmöwe (Chroicocephalus ridibundus, Syn.: Larus ridibundus), ok Swartkoppmeew; Seemeew; Mäiwke oder Kier is en Vagel ut de Familie vun de Möwen (Laridae). Düsse lüttje Möwe siedelt in grote Deele vun de nöördliche Paläarktis, vun Iesland un Irland bit hen na Kamtschatka. Swattkoppmöwen bröödt an gröttere Waters in dat Binnenland, man in jüngere Tied ok jummers mehr an de Küsten. In’n Noorden vun Middeleuropa brott düsse Aart faken. Ok in’n Winter blifft se in grote Tahl in Middel- un Westeuropa.
Mit ehren Lief vun en Längde vun 35-39 cm un ehre Flunken, de se vun 86-99 cm utspannen kann, gifft dat keen lüttjere Möwenaart, de regelmotig in Middeleuropa bröden deit. Heken sünd grötter un swaarer, as Seken.
De Swattkoppmöwe is in grote Deele vun de nöördliche Paläarktis antodrepen. Dat kummt ok vör, datt enkelte Paare in Neepundland bröden doot. In Middeleuropa finnt se sik sunnerlich in dat Siedland bi de Küsten. In de Waddensee gifft dat keen annern Vagel, de dor so faken bröden deit. An de Waterkant an de düütsche Noordsee sünd mehr as 57.000 Paare togange.[1] To de Brödeltied siedelt se sunnerlich in dat Binnenland an gröttere Waters, wo dat Water towassen deit. Dor söökt se meist Stillwaters un nich so geern Ströme, wo dat Water gau fleten deit. In leste Tied bröödt se avers ok an de Küsten. In’n Winter fleegt de Möwen na Gegenden hen, wo se good wat to freten finnt, as Wischen mit korten Gras, Ackers, Müllkippen un –barge, Kläranlagen, Habens un allerhand Pööl un Watersteden in de Städer. In de lesten Johrteinte geiht de Swattkoppmöwe ok bi un lett sik in de Städer wiet af vun’t Water sehn, as up Plätze, Footgängerzonen un lieke Stä’en.
Je nadem, wat dat to freten gifft, socht sik de Swattkoppmöwe ehr Freten un fluggt dor deep over Water oder over de Eer bi, denn rüddelt se in’e Luft oder stört sik koppheister hendaal. Faken finnt se ehr Freten avers ok, wenn se to Foot unnerwegens is. In sied Water oder up modderigen Grund jaagt se ehre Büte ok mit Footpedden hooch. Insekten, de flegen doot, fangt se in de Luft. Tolest gaht de Swattkoppmöwen ok bi un jaagt annere Möwen un annere Vagels ehr Freten af.
Vundeswegen fritt de Swattkoppmöwe allerhand verschedene Planten un Deerter, man mehr Deerter as Planten. To ehr Freten höört sunnerlich Mettjen un annere Wörmer, Kreeften, allerhand Insekten, lüttje Fische, man ok Koorn un Saat, dorto regelmotig lüttje Warveldeerter, ok as Aas. Bi de Granaat-Fischeree folgt se de Scheepe un hefft dat up’n Bifang afsehn. Just so folgt se up Ackerland de Treckers, wenn de mit Plöge un annere Maschinen de Eer uprieten doot un griept sik de Mettjen, de dor hoochwöhlt weert. In’t Winterhalfjohr freet se Affäll, de vun Minschen up de Müllbarge smeten wurrn sünd. In de Städer söökt se ok Brood. En utwussenen Vagel bruukt bi 142 g Freten an’n Dag. Wenn se sunnerlich Mettjen freet, mütt se dor bi 165 bit 220 g an’n Dag vun hebben. .[2]
Swattkoppmöwen könnt mit twee Johren Kinner tügen, man bröden doot se tomeist to’n eersten Mol, wenn se in dat veerte Johr sünd. In de Brödelsaison hefft se man bloß een Partner. Vunwegen, datt se jummers geern an de sülvigen Stäen bröden doot, kann dat angahn, datt se in’t neegste Johr densülvigen Partner wedderkriegt.
Bröden doot de Swattkoppmöwen in Kolonien. Dor höört meist 10 bit hen to 1000 Paare to, man dat könnt ok mol minner, as tein un bit hen to 21.000 Paare ween. De Nester weert an dat Water oder ok as Swemmnester up dat Water in dichten Plantenbestand boot, de avers nich to hooch ween draff. Faken boot se ehr Nest avers ok an afsunnerliche Stäen, as in holle Boomstubbens, up Huusdäcker, Swemmholt un so’n Saken. De Nester staht tominnst 70 – 100cm ut’neen. Boot weert se to’n gröttern Deel vun de Heken. Mit dat Eierleggen fangt se Midden bit Enne April an, bloß in’n Süden un Westen vun Middeleuropa ok al Anfang April. Meist leggt de Möwen dree Eier, hen un wenn ok mol twee. Roor is dat, wenn se bloß man een Ei leggen doot.[3] Bi dat Bröden maakt beide Partners mit. Dat treckt sik 22 bit 23 Dage hen. De Jungen blievt in dat Nest, bit se flegen könnt. Dat duert so bi 26-28 Dage, nadem datt se utkrapen sünd. De ollsten Vagels mit Ring sünd 28, 30 un mehr as 32 Johre oold wurrn.
Je nadem, wo se tohuse is, blifft de Swattkoppmöwe an ehren Platz, oder treckt en lütt beten wieter oder ok heel wiet weg. Enne Mai treckt de Vagels ut de Brödelplätze af, de nich bröödt hefft oder wo dor nix vun wurrn is. Enne Juni is dat denn sowiet un de Jungvagels un de annern fleegt ok weg. Toeerst söökt se sik Stäen dichtbi, wo dat oorntlich Freten gifft. Richtig aftrecken doot se denn in’n Augustmaand. In de Winterquartiere kaamt se meist Anfang Oktobermaand an, man dat kann ok bit Dezember hen duern.
Overwintern doot se meist in de motigen un subtropischen Zonen vun de Paläarktis, bloß hen un wenn ok noch wieter in’n Süden. De Süüdgrenz liggt in’n Westen bi Oostafrika, wieter ööstlich in Süüdindien, in Malaysia un Indonesien. In Europa blievt se süüdlich vun de 0-°C-Januar-Isotherme. In Middeleuropa fangt se Midden Februar an un fleegt na de Brödelplätz torüch, de gröttste Deel is Anfang bit Midden März unnerwegens.
BirdLife International seggt, de Weltbestand hett 2002 bi 7,3 – 11 Mio. Vagels legen. In Europa weern dat 1990 – 2003 bi 1,5 bit 2,2 Mio. Paare ween. Den gröttsten Bestand in Europa geev dat in Russland mit 200.000 – 500.000 Paare, in Wittrussland mit 180.000 bit 220.000 Paare un in Düütschland mit 137.000 – 167.000 Paare (taxeert 1995 – 1999). In de Nedderlannen weern dat 1998 – 2000 taxeert 132.000 – 137.000 Paare un in Polen twuschen 110.000 un 120.000 Paare. De Tahlen loopt en beten achterut, man de IUCN meent, de Aart weer aktuell „nich in Gefohr“.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Swattkoppmöwe (Chroicocephalus ridibundus, Syn.: Larus ridibundus), ok Swartkoppmeew; Seemeew; Mäiwke oder Kier is en Vagel ut de Familie vun de Möwen (Laridae). Düsse lüttje Möwe siedelt in grote Deele vun de nöördliche Paläarktis, vun Iesland un Irland bit hen na Kamtschatka. Swattkoppmöwen bröödt an gröttere Waters in dat Binnenland, man in jüngere Tied ok jummers mehr an de Küsten. In’n Noorden vun Middeleuropa brott düsse Aart faken. Ok in’n Winter blifft se in grote Tahl in Middel- un Westeuropa.
L' àipa è n'aceddu marinu (dû gèniri Larus ridibundus) cû capu grossu, lu pizzu cu la parti supiriuri ricurva, pruvvistu di longhi ali janchi o griggi cu cuntorni nìguri ca si cibba n privalenza di pisci, mulluschi e crustàcei.
E' veru diffusu longu li costi europei e euroasiàtichi nzinu a lu Giappuni .
Езерски галеб или речен галеб (науч. Chroicocephalus ridibundus) — мал галеб кој се гнезди во поголем дел од Европа и Азија, како и во крајбрежниот дел на источна Канада. Поголем дел од популациите се преселнички, зимуваат далеку на југ, но некои птици во поблагите западни области на Европа се станарки. Како и со повеќето други галеби, претходно овој вид бил сместуван во родот Larus.
Овој галеб е долг 38-44 cm и има распон на крилјата од 94-105 cm. Во сезоната на парење главатa и вратот на птицата се чоколаднокафеави, темето и стомакот се бели, врвовите на пердувите за летање се црни, а останатите делови од телото се сиви. Вон сезоната на парење, главата е бела, со 2 мали кафени точки кај очите.
Речниот галеб живее во големи јата и густи колонии составени од илјадници парови, често и со други видови галеби. Останува во колонијата и за време на размножувањето. Тогаш бара места крај мочуришта и езера со богата водна растителност. Останатото време го минува во депонии, рибници, канали и сл. Сака плитки, мирни води и влажни места. Овие галеби, како и другите, јадат сè. Водни и сувоземни инсекти, риби, црви, мекотели, ракови, глодари, а понекогаш и семиња. Јадат остатоци од храната на луѓето.
Гнездата им се грубо изградени и поставени директно на земја, послани со суви гранки. Ако се блиску до вода тогаш се конусни или поставени на повискоко за да не се намократ. Женката несе 2-4 маслинестокафеави јајца, испрскани со сиви и црно-кафени точки. Ги инкубираат и двата родитела во период од 22 до 24 дена. Малечките ги хранат со полусварена храна. По десетина дена малечките првпат излегуваат од гнездото.
Бројот на овие птици се намалува, но падот не е многу брз за да предизвика тревога. Во 2006 година во светот имало 4.800.000 до 8.900.000 птици од овој вид. Јајцата на овие птици во Велика Британија се сметаат за деликатес и се јадат тврдо варени.[2][3]
Возрасна единка, вон сезона на парење
Возрасен, во сезона на парење, детаљ на главата
Возрасен, во сезона на парење
Младенче
Езерски галеб или речен галеб (науч. Chroicocephalus ridibundus) — мал галеб кој се гнезди во поголем дел од Европа и Азија, како и во крајбрежниот дел на источна Канада. Поголем дел од популациите се преселнички, зимуваат далеку на југ, но некои птици во поблагите западни области на Европа се станарки. Како и со повеќето други галеби, претходно овој вид бил сместуван во родот Larus.
Мева рехотуса ці тыж мева звычайна або хохотва (Chroicocephalus ridibundus) є найзвычайнїшый европскый представитель родины мевовых. Є тіпічным жытелём морьскых і внутроземных побереж в западній, северній, середнїй і южній Европі і на великій теріторії Азії.
Мева рехотуса належыть із своёв довжков 35–38 цм і вагов коло 260–350 ґ міджі малы виды мев. Мать тонке тїло, помаранчовы аж червены ногы, білый бріх, хвіст і шыю, крыла зверьха сивы, з переважно чорныма кінцями, през зиму і білу голову з мінімално єдным чорным фляком за оком. В лїтї є про ню тіпічне чоколадово буре піря на голові, котре помалы з приходом зимы счезне. Обидва поглявя суть зафарбены так само. Молоды птахы мають буры крыла, тмавый хвіст і в лїтї менше видительне буре піря на голові.
Мева рехотуса ся жывить подобнов стравов як другы мевы. Через лїто глядать дрібны безхырбетны (глисты, хробакы), ці даколи і части рослин, в зимі пак передовшыткым одпадкы, але не одвергне ани страву, котру му понукають люде.
Мева рехотуса належыть к досправды голосным ржанковым птахам. Їй голос ся але рехотаню барз не подобать. Найчастїше у нёго можеме чути храпляве „крррєе“, „кік“ або „кікікік“, котрым ся озывать, як глядать страву.
Гнїздить многораз і у великых колоніях в мочарях або терстинї. Гнїздо, котре є уміщене на земли, творить рослиновый матеріал міджі рідков веґетаціов або на траві. Саміця до нёго міджі апрілём і юном кладе звычайно 3 брудно білы аж зеленкавы яйця, на котрых сидить 20-24 днїв. Гнїздова старостливость тырвать 35-42 днїв і молодята досягують поглавной доролости аж по двох роках жывота.
Мева рехотуса гнїздить в мірнім кліматічнім пасмі Европы і Азії од Великой Брітанії аж по Камчатку. В 20. сторочу росшырив свій ареал к западу - загнїздив на Ісландї (1911), в Ґронску (1969) а в роцї 1977 в Канадї, де теперь гнїздить на атлантічным побережу западно од Квебека. Популації суть счасти тырвалы, часть птахів міґрує перезимовати на юг на атлантічне побережа Европы і до области Середоземного моря, азійскы популації на северных берегах Тихого океана. Менше чіслено зимують в Африцї северно ровника. Рідко, але реґуларно зимує в области Карібского моря, заблуджены птахы ся нашли аж в северній Австралії, южній Африцї і на Гавайскых островах.
Мева рехотуса
Мева рехотуса
Мева рехотуса
Мева рехотуса
Яїчка мевы рехотусы
Мева рехотуса
Мева рехотуса
Мева рехотуса
Мева рехотуса ці тыж мева звычайна або хохотва (Chroicocephalus ridibundus) є найзвычайнїшый европскый представитель родины мевовых. Є тіпічным жытелём морьскых і внутроземных побереж в западній, северній, середнїй і южній Европі і на великій теріторії Азії.
Чарлăк - курак пысăкăш кайăк. Çăмартисем (3) симĕсрех хăмăр тĕслĕ, хăмăр пăнчăллă. Йăвине конус йышлĕ çĕр путăкне тăвать. 25 кун таран пусса ларать. 4-5 кунтан чĕпписем йăваран тухма пуçлаççĕ. 20 кунран чĕпписем хăйсем тĕллĕн пурăнма тытăнаççĕ. Ку кайăксем колонипе пурăнма хăнăхнă.
Тĕп апачĕ - шăшисем, хурт-кăпшанкă, ăмансем. Кĕркунне ытларах пулă, шапа тата ытти хăш-пĕр чĕрчунсене çиеççĕ. Юханшывсем, кӳлĕсем тăрăхĕнче пурăнаççĕ.
Çуркунне ака уйăхĕнче вĕçсе килеççĕ, юпа уйăхĕччен кайса пĕтеççĕ.
Чăвашра чарлăксен хисепĕ пысăк, вĕсем пур çĕрте те анлă сарăлнă.
Чарлăк - курак пысăкăш кайăк. Çăмартисем (3) симĕсрех хăмăр тĕслĕ, хăмăр пăнчăллă. Йăвине конус йышлĕ çĕр путăкне тăвать. 25 кун таран пусса ларать. 4-5 кунтан чĕпписем йăваран тухма пуçлаççĕ. 20 кунран чĕпписем хăйсем тĕллĕн пурăнма тытăнаççĕ. Ку кайăксем колонипе пурăнма хăнăхнă.
Тĕп апачĕ - шăшисем, хурт-кăпшанкă, ăмансем. Кĕркунне ытларах пулă, шапа тата ытти хăш-пĕр чĕрчунсене çиеççĕ. Юханшывсем, кӳлĕсем тăрăхĕнче пурăнаççĕ.
Çуркунне ака уйăхĕнче вĕçсе килеççĕ, юпа уйăхĕччен кайса пĕтеççĕ.
Чăвашра чарлăксен хисепĕ пысăк, вĕсем пур çĕрте те анлă сарăлнă.
कालोटाउके गंगाचील नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ब्ल्याक-हेडेड गल (Black-headed Gull) भनिन्छ ।
वयस्क
प्रजनन समयमा वयस्क
गर्मीको भुत्लासहितको वयस्क
बचेरो
नर्बेमा पाइएको
वयस्क
कालोटाउके गंगाचील नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ब्ल्याक-हेडेड गल (Black-headed Gull) भनिन्छ ।
Seō Blæc-hēafod mǣw (Larus ridibundus) is lytel fugol on þǣre cnōsle Laridae. Þā blæc-hēafod mǣwas tīemaþ in Europan, Norðamerican and Asie.
Þis fugolcynn is lytel sǣfugol. Ƿeras bēoþ on lengþe fram 15 oþ 17 ynca (þe is fram 38 oþ 44 hundtēontigoðena metera), habbaþ hefignesse fram 260 oþ 350 grama, and feðerbrādnesse fram 37 oþ 41 ynca habbaþ (þe is fram 94 oþ 105 hundtēontigoðena metera).
Seō Blæc-hēafod mǣw (Larus ridibundus) is lytel fugol on þǣre cnōsle Laridae. Þā blæc-hēafod mǣwas tīemaþ in Europan, Norðamerican and Asie.
The black-headed gull (Chroicocephalus ridibundus) is a small gull that breeds in much of the Palearctic including Europe and also in coastal eastern Canada. Most of the population is migratory and winters further south, but some birds reside in the milder westernmost areas of Europe. Small numbers also occur in northeastern North America, where it was formerly known as the common black-headed gull. As is the case with many gulls, it was previously placed in the genus Larus.
The genus name Chroicocephalus is from Ancient Greek khroizo, "to colour", and kephale, "head". The specific ridibundus is Latin for "laughing", from ridere "to laugh".[2]
The black-headed gull displays a variety of compelling behaviours and adaptations. Some of these include removing eggshells from the nest after hatching, begging co-ordination between siblings, differences between sexes, conspecific brood parasitism, and extra-pair paternity. They are an overwintering species, found in a variety of different habitats.[3]
This gull is 37–44 cm (14+1⁄2–17+1⁄2 in) long with a 94–110 cm (37–43+1⁄2 in) wingspan and weighs 190–400 g (6+3⁄4–14+1⁄8 oz).
In flight, the white leading edge to the wing is a good field mark. The summer adult has a chocolate-brown head (not black, although does look black from a distance), pale grey body, black tips to the primary wing feathers, and red bill and legs. The hood is lost in winter, leaving just two dark spots. Immature birds have a mottled pattern of brown spots over most of the body,[4] and a black band on the tail. There is no difference in plumage between the sexes.[5]
It breeds in colonies in large reed beds or marshes, or on islands in lakes, nesting on the ground.[5] Like most gulls, it is highly gregarious in winter, both when feeding or in evening roosts. It is not a pelagic species and is rarely seen at sea far from coasts.
The black-headed gull is a bold and opportunistic feeder. It eats insects, fish, seeds, worms, scraps, and carrion in towns, or invertebrates in ploughed fields with equal relish.[5] It is a noisy species, especially in colonies, with a familiar "kree-ar" call. Its scientific name means laughing gull.
This species takes two years to reach maturity. First-year birds have a black terminal tail band, more dark areas in the wings, and, in summer, a less fully developed dark hood. Like most gulls, black-headed gulls are long-lived birds, with a maximum age of at least 32.9 years recorded in the wild, in addition to an anecdote now believed of dubious authenticity regarding a 63-year-old bird.[6]
Black-headed gulls can be found over much of Europe. It is also found in across the Palearctic to Japan and east China.[7] Small numbers also breed in northeastern Canada and can be seen in winter in northeast North America as far south as Virginia, often with the similar-looking Bonaparte's Gull and also in some Caribbean islands.
Eggshell removal is a behaviour seen in birds once the chicks have hatched, observed mostly to reduce risk of predation.[8] Removing the eggshell acts as a way of camouflage to avoid predators seeing the nest.[9] The further away egg shells are from the nest, the lower the predation risk.[8] Black-headed gull eggs experience predation from different species of birds, foxes, stoats, and even other black-headed gulls. Although mothers show some form of aggressiveness when a predator is near, in the first 30 minutes, wet chicks can be easily taken by other black-headed gulls after hatching when the parents of the wet chick are distracted.[9]
Black headed gulls also carry away other objects that do not belong in the nest. The removal of eggshells and other objects is important not only in the incubation period but also during the first few days after the eggs hatch. However, the removal process seems to increase as time goes on.[10] The removal is done by both the male and female parents, normally lasts a few seconds and is done three times a year.[9]
A black-headed gull is able to differentiate an egg shell from an egg by acknowledging its thin, serrated, white, edge. Therefore, the weight of the egg or eggshell does not play a role when determining its value.[11]
Other hypotheses have attempted to explain the survival value of black-headed gulls removing their eggshells from the nest, including:[9]
Black-headed gulls feed their young by regurgitating onto the ground, rather than into each chick one at a time. The parents tend to accommodate their regurgitation amounts for how intense the nest begging is, from both an individual chick or a group of chicks begging together. Chicks who are siblings, have learned this behaviour and begin synchronizing their begging signals to decrease the costs as an individual and increase the benefits as a whole.[12] The rate of parental food regurgitation to chicks increases with begging intensity.[13]
The amount and response of begging signals differs throughout the nestling period. Usually, there are 3-5 begging events/hour, each lasting around one minute.[12] High intensity begging behaviour appears at the end of the first week in the nest, but the coordination between multiple chicks emerge during the last week of the nestling period. The more siblings present, the more they coordinate their begging while decreasing the number of begging.[12]
Male chicks have less of a chance of survival when compared to female chicks. Black-headed gulls are a sexually size-dimorphic species, so the larger sex is at a disadvantage when the amount of food sources are low.[14]
Male birds are more likely to be born in the first egg and female birds are more likely to be born in the third. The position of a female black-headed gull in response to the food available when laying the eggs can predict the offspring's characteristics.[15]
Conspecific brood parasitism is a behaviour that occurs when females lay their eggs in another female's nest, of the same species.[16] It can reduce the cost of incubation and nestling young by passing it on to another bird. Black-headed gulls usually lay three egg clutches, and the first two are normally larger than the third.[16] The third egg normally has the lowest survival rate, while the first or second are usually the parasitic eggs.[16]
Most of the egg dumping occurs within the beginning of the egg laying period. The parasitic eggs being laid in another conspecific's nest increases the chance of hatching and may occur because of nest desertion or a nest being taken over by another bird.[16]
Multiple eggs in a nest from different mothers may also result from intra-specific nest parasitism,[17] joint female nesting,[18] and nest takeover.[19] Intra-specific nest parasitism is a disadvantage to the hosts because the female could end up taking care of the parasitic chicks over her own and therefore neglecting them and reducing their fitness. Another disadvantage for the host is that incubating more chicks than their own takes up more energy.[20]
The rate of extra-pair paternity (EPP) has a large variation between populations of black-headed gulls. It is primarily a context-dependent strategy, meaning not all black headed gulls experience this behaviour.[21] The variation between populations of extra-pair paternity can be explained by the variation it has on the advantages and disadvantages it has on a female, as well, as the variation in pressure on a females choice.[22]
The differences in the rate of EPP may be determined by multiple different factors: life history traits, ecological factors or different behavioural strategies of males.[21]
Egg-laying can be earlier in Black-headed Gulls nesting in the centre of the colony, with central pairs tending to lay larger eggs, which have a higher hatching success, than pairs nesting at the periphery of the colony. Centrally nesting individuals have also been found to be in better condition and have higher genetic quality.[23]
Black-headed gulls display both head-bobbing walking (HBW) and non-bobbing walking (NBW). Head-bobbing walking is expressed by a hold phase and a thrust phase. The hold phase in black-headed gulls occurs mainly during the single support phase and is when the bird balances its head to equal the environment.[24] Head-bobbing walking occurs during a seeking type foraging by walking through water and includes benefits such as enhancing motion and pattern detection and gathering depth information from motion parallax during the thrust phase.[24] Non-bobbing walking occurs when black-headed gulls are displaying a waiting behaviour while foraging on flat surfaces.[24]
The eggs of the black-headed gull are considered a delicacy by some in the UK and are eaten hard boiled.[25][26] The collection of black-headed gull eggs is heavily regulated by the UK government. Eggs may only be taken by a small number of licensed individuals at six sites between 1 April and 15 May each year and only a single egg may be taken from each nest. No eggs are permitted to be sold after 30 June. As the gulls tend to lay in late April and early May, the eggs are only available to purchase for 3 or 4 weeks per year.[27]
Observations on the behavior of black-headed gulls show that black-headed gulls individuals synchronize their vigilance activity with other black-headed gulls neighbors. Synchronization in black-headed gulls groups is dependent on the distance between the black-headed gulls members.[28]
On 19 October 1991, local Broome birder Brian Kane saw a strange species of bird while trawling the local sewer ponds. Upon seeing this bird, he contacted the Broome Bird Observatory by telephone to verify the species, however there was conjecture regarding its identity. Kane took photos of the bird and recorded field notes, before sending this information to the Appraisals Committee in Hobart, Tasmania, who were able to confirm that it was indeed a black-headed gull. This was the first recorded sighting of the species in Australia.[29]
In Richard Adams' 1972 novel Watership Down, a black-headed gull named Kehaar (who claims his name is the onomatopoeia of waves breaking against the shore) plays a major part in the story. Injured by a farm cat and left behind during the seasonal migrations, Kehaar finds himself stranded on the Downs and is taken in by a warren of European rabbits. He later becomes their friend and ally, and helps to save the rabbits from danger many times; instincts eventually force him to return to his colony, but he promises to visit the rabbits each winter.[30][31][32] True to Adams' stated intentions of trying to keep the animals' behavior close to reality, Kehaar is characterized as intelligent, gregarious, noisy, messy, and impatient. He has a guttural accent, inspired by a Norwegian Resistance fighter Adams once had known.[33] Kehaar appears in all three screen adaptations of the novel; the character was voiced by Zero Mostel in the 1978 film, Rik Mayall in the 1999 TV series, and Peter Capaldi in the 2018 miniseries.
The black-headed gull is the official bird of Tokyo, Japan,[34] and the Yurikamome automated guideway transit in Tokyo Bay is named after it.[35]
_mating.jpg)
mating
_with_chicks.jpg)
nesting and with chicks
Ringing of black-headed gull Chroicocephalus ridibundus (Linnaeus, 1766) (Laridae) nestling
Adult winter plumage in St James's Park, London
Adult breeding plumage
Juvenile plumage
In flight
_juvenile.jpg)
Juvenile at Farmoor Reservoir, Oxfordshire
First winter plumage, at Blenheim Palace, Oxfordshire
ID composite
In flight near Großenbrode, Schleswig-Holstein. The bird is in a near-vertical position.
From Navi Mumbai, India
_-_Ystad-2020.jpg)
Ringed adult in summer.
_-Ystad-2016.jpg)
Juvenile first winter.
Black-headed gulls foraging on insects.
.jpg)
_3.jpg)
_in_flight.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: others (link) The black-headed gull (Chroicocephalus ridibundus) is a small gull that breeds in much of the Palearctic including Europe and also in coastal eastern Canada. Most of the population is migratory and winters further south, but some birds reside in the milder westernmost areas of Europe. Small numbers also occur in northeastern North America, where it was formerly known as the common black-headed gull. As is the case with many gulls, it was previously placed in the genus Larus.
The genus name Chroicocephalus is from Ancient Greek khroizo, "to colour", and kephale, "head". The specific ridibundus is Latin for "laughing", from ridere "to laugh".
The black-headed gull displays a variety of compelling behaviours and adaptations. Some of these include removing eggshells from the nest after hatching, begging co-ordination between siblings, differences between sexes, conspecific brood parasitism, and extra-pair paternity. They are an overwintering species, found in a variety of different habitats.
La ridmevo (Chroicocephalus ridibundus) estas malgranda mevo, tio estas birdo de la familio de Laredoj kaj ordo de Karadrioformaj.
Ĝi reproduktiĝas en plej granda parto de Eŭropo -el Islando kaj Britaj Insuloj, suda Skandinavio ĝis centra kaj orienta Eŭropo, escepte la plej norda- kaj Azio ĝis orienta Siberio, kaj ankaŭ en marborda orienta Kanado. Plej granda parto de la loĝantaro estas migranta kaj vintras pli suden, sed kelkaj birdoj en la plej mezvarmaj kaj okcidentaj regionoj de Eŭropo estas loĝantaj. Kelkaj birdoj vintras en plej nordorienta Usono.
Oni supozas ĉirkaŭ du milionojn da ekzempleroj por la tuta Eŭropo.
Tiu mevo estas 37–44 cm longa kun enverguro de 94–105 cm kaj pezo de 225 ĝis 350 g. Ĝi estas tre simila al la Nigrakapa mevo, tio estas, ĝi havas malhelan kapon, grizajn dorson kaj flugilojn, blankajn kolon, bruston, ventron kaj voston, tre ruĝajn bekon kaj krurojn kaj la okuloj havas okulan ruĝan mallarĝan ringon, sed pli rimarkindajn blankajn duonringojn tre kontrastajn kun la nigra kapo, sed tiu ĉi specio estas iome pli malgranda. En bekopinto estas nigra makuleto. Ĝi havas ne vere nigran kapon kiel la Nigrakapa mevo, ĉar plenkreskulo de la Ridmevo havas malhelbrunan kapon kaj blankajn malantaŭan kapon kaj nukon; krome tiu ĉi havas nigron en fino de blankaj flugilpintoj. La malhela kapo perdiĝas vintre kaj anstataŭe estas nur griza striita masko.
Tiu holarkta specio havas plenkreskulan plumaron post du jaroj. Unuajaruloj havas nigran finan strion en vosto kaj pli da malhelaj zonoj en flugiloj kaj somere malpli hela kapo.
La Ridmevo (Larus ridibundus) estas oportunema ĉiomanĝanta kiel la Nigrakapa mevo sed tiu estas agresema kontraŭ tiu ĉi. Ĝi manĝas ĉefe insektojn el plugitaj kampoj, sed ankaŭ fiŝojn kaj moluskojn kaj ankaŭ el urbaj rubejoj. Pro oportunemo kaj agresemo (rabado) temas pri tre pliiĝanta specio.
Tiu mevo reproduktiĝas en kolonioj en grandaj kanejoj aŭ marĉoj aŭ lagaj insuloj. Kiel plej granda parto de mevoj, ĝi estas tre socia vintre kaj dum manĝado kaj dum vespera ripozado. Ĝi ne estas enmara specio kaj pro tio estas malofte vidata en maro malproksime de la marbordo kaj ja tre ofte en urboj.
Tiu estas bruema specio, ĉefe ĉe kolonioj, kun laŭta alvoko "kri-aa" aŭ "ti-aa" kvazaŭ ridegeca kio nomigas la specion en latinlingva scienca nomo kaj ankaŭ en multaj nacilingvoj kiel Ridmevo (Larus ridibundus). En tiuj kolonioj okazas ofte kvereloj kun specialaj ceremonioj: la birdo montras la nigran vizaĝon agreseme, sed ankaŭ la blankan nukon kiam kapitulacas. Okazas ankaŭ aliaj ceremonieroj.
Ili vivas ĝis 32 jarojn.
La Ridmevo (Larus ridibundus) estas monogama kaj ceremonias por pariĝado: la masklo vomas por la ino. Ili konstruas la neston surgrunde kaj kovras ĝin per branĉetoj aŭ herberoj kaj plumoj inter sablo aŭ plantoj, ĉiam en la sama loko. La ino demetas 2 aŭ 3 brunecajn ovojn kun makuletoj por kamuflado. Ambaŭ gepatroj kovas dum pli ol 3 semajnoj. Post eloviĝo la idoj restas ĉeneste almenaŭ dum unu semajno kaj elnestiĝas entute post unu semajno. La kolonioj -ĝis de 1,000 paroj- povas esti miksitaj kun ŝternoj.
La Ridmevo (Larus ridibundus) estas blazona birdo de Tokio kaj la cirkuladsistemo Jurikamome ricevas sian nomon de ĝi.
Plenkreskulo en vintra plumaro en Parko St James, Londono
Du ridmevoj dumfluge vintre
Junulo de Ridmevo
Dumfluge
Dumfluge
La ridmevo (Chroicocephalus ridibundus) estas malgranda mevo, tio estas birdo de la familio de Laredoj kaj ordo de Karadrioformaj.
La gaviota reidora[2] (Chroicocephalus ridibundus, antes Larus ridibundus)[3][4] es una especie de ave caradriforme de la familia Laridae.
Durante el verano, el plumaje de la cabeza es de color chocolate, excepto la nuca, que es blanca.[5] El pico es rojo, pero puede ser casi negro en verano.[5] En invierno la cabeza es blanca con una mancha oscura en los flancos.[6]
Habita regiones de Europa y Asia, así como la costa oriental de Canadá. La mayor parte de las poblaciones de gaviota reidora son migratorias en el tiempo invernal hacia latitudes meridionales aunque también se encuentran comunidades residentes en las zonas más cálidas de Europa Occidental. Otras poblaciones se desplazan hacia el noreste de los Estados Unidos. En España es abundante en el litoral, aunque también en zonas del interior, principalmente en Madrid.[5]
En el mar su alimentación se compone principalmente de peces, así como de otros animales de pequeño tamaño, y en el interior de larvas de insectos y gusanos.[7]
Suele anidar en salinas, marismas y lagunas.[5] El periodo de cría tiene lugar entre abril y julio, con una única puesta de 3 huevos, cuya coloración varía entre marrón y verde con manchas oscuras.[7]
La gaviota reidora (Chroicocephalus ridibundus, antes Larus ridibundus) es una especie de ave caradriforme de la familia Laridae.
Naerukajakas (Larus ridibundus) on liik kajakaid, kes elab Euroopas, Aasias ja Kanada idaosas.
Naerukajakas on Eestis üks tavalisemaid kajakaid. Tema siinset pesitsusaegset arvukust hinnatakse 30 000 – 50 000 paarile, talvist arvukust 100–2000 isendile.[1]
Naerukajakas (Larus ridibundus) on liik kajakaid, kes elab Euroopas, Aasias ja Kanada idaosas.
Naerukajakas on Eestis üks tavalisemaid kajakaid. Tema siinset pesitsusaegset arvukust hinnatakse 30 000 – 50 000 paarile, talvist arvukust 100–2000 isendile.
Antxeta mokogorria (Chroicocephalus ridibundus) laridae familiako hegazti zangaluzea da.[1] Europako, Asiako eta ekialdeko Kanadako kostaldeetan bizi da. Beste kaio asko bezala, lehen Larus generoan kokatu zuten.
Antxeta mokogorri izena da euskara batuan erabiltzen den izen arrunta. Horrez gainera, bizkaieraz, txirlet izen arrunta ere badu.[2][3]
Kaio txiki bat da, 38-44 zentimetroko luzera eta 94-105 zentimetro arteko hego-zabalera ditu. Gorputz zuria eta hego hauskarak ditu. Udan txokolate koloreko burua izaten du, neguak ordea zuria bihutzen zaio, baina orban beltza gelditzen zaio atzealdean. Izenak dioenari jarraituz, moko eta hanka gorriak ditu. Udan mokoa ilundu egiten zaio buruaren txokolate kolorearekin elkartuz. Antxeta mokogorriaren kantuak gizakiaren barrearen antza du.
Itsas hegaztia izanda bere elikadura arrantzan oinarritzen da. Tarteka ugaztun txikiak eta intsektuak ere jaten ditu. Gizakiaren hondakinak ere aprobetxatzen ditu.
.JPG)
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Antxeta mokogorria (Chroicocephalus ridibundus) laridae familiako hegazti zangaluzea da. Europako, Asiako eta ekialdeko Kanadako kostaldeetan bizi da. Beste kaio asko bezala, lehen Larus generoan kokatu zuten.
Naurulokki (Larus ridibundus) on pienehkö, valkea ja tummanruskeapäinen lokkilaji.
Naurulokilla on harmaa selkä ja siivet, valkea vatsapuoli, valkea pyrstö ja kesällä tummanruskea pää. Koivet ovat punaiset. Nuorella linnulla on mustapäisen pyrstön lisäksi ruskehtavia sävyjä. Talviasussa aikuisenkin pään väri vaalenee, ja laji onkin silloin hieman vaikeampi tunnistaa. Linnun pituus on 38–44 cm ja siipien kärkiväli 94–105 cm. Paino on keskimäärin 265 g.
Rengastettaessa linnun jalkaan laitetaan nykyään rengas, jonka koko Suomessa ilmaistaan kirjainkoodilla ST. Naurulokkeja on rengastettu myös muovisella ns. lukurenkaalla. Se on noin 30 millimetrin korkuinen putkirengas, johon on kaiverrettu lyhyt kirjain- ja numerokoodi. Lukurengas on luettavissa kiikarilla tai kaukoputkella jopa satojen metrien päästä. Vanhin suomalainen rengastettu naurulokki oli 30 vuoden ja 8 kuukauden ikäinen.[2] Se oli samalla maailman vanhin naurulokki. Kyseinen lintu rengastettiin pesäpoikasena 17. kesäkuuta 1968 Sääksmäellä ja löydettiin kuolleena Hollannissa 17. helmikuuta 1999.[3]
Naurulokin pesimäalue ulottuu Länsi-Euroopasta itään kauas Kiinaan ja Venäjän itäosiin asti. Lisäksi laji pesii Islannissa, Etelä-Grönlannissa ja Pohjois-Amerikan koillisosassa.[1] Suomessa laji pesii Etelä-Suomesta Etelä-Lappiin asti. Keski-Lapissa se on hyvin harvinainen pesijä ja puuttuu kokonaan Tunturi-Lapista. Suomen pesimäkannan suuruudeksi on arvioitu 95 000–110 000 paria.[4] Laji on Suomessa luokiteltu silmällä pidettäväksi.[2] Maailman populaation kooksi arvioidaan 4,8–8,9 miljoonaa yksilöä.[1]
Naurulokki on muuttolintu, joka talvehtii Länsi-Euroopassa, etenkin Alankomaissa ja Britteinsaarilla. Joitakin yksilöitä talvehtii Suomen satamissa. Suomen etelärannikolla naurulokki on aikainen muuttolintu, joka palaa maalis–huhtikuussa pian harmaalokkien jälkeen.
Naurulokki ei viihdy avomerellä, mutta on levittänyt elinympäristöään rannikolta sisämaahan etenkin kyntöpelloille, kaatopaikoille sekä taajamien toreille ja nurmikoille. Se pesii reheväkasvuisilla järvillä, lammissa sekä meren sisä- ja välisaaristossa. Muuttomatkalla ja talvehtimispaikoillaan naurulokki viihtyy satamissa, joenvarsilla ja puistojen ankkalammikoilla.
Naurulokki pesii maassa, ruohikoissa tai osmankäämikasvustoissa yhdyskuntina. Suurimmat koloniat ovat olleet tuhansien parien suuruisia. Naaras munii yleensä kolme munaa, joita se hautoo 22–26 vuorokautta. Muninta alkaa Etelä-Suomessa vapun tienoilla, mutta uusintapesiä munitaan vielä kesäkuussa. Poikaset ovat lentokykyisiä noin kuukauden ikäisinä.
Monet vesilinnut, tiirat ja kahlaajat hakeutuvat pesimään naurulokkiyhdyskuntiin niiden tarjoaman suojan takia. Jos yhdyskunta muuttaa muualle tai se tuhotaan, katoavat paikalta myös useimmat muut lintulajit.
Suomessa naurulokki on uhanalaistarkastelussa sijoitettu nykyään luokkaan vaarantuneet lajit (VU). Laji on vähentynyt huomattavasti, ja suuret yhdyskunnat ovat lähes kadonneet.
Naurulokki käyttää ravinnokseen matoja ja muita selkärangattomia niin maalta kuin mereltäkin, kalaa, kaatopaikkajätteitä ja pullaa sekä kesällä myös ilmassa parveilevia hyönteisiä kuten muurahaisia ja kovakuoriaisia.
Naurulokki (Larus ridibundus) on pienehkö, valkea ja tummanruskeapäinen lokkilaji.
Chroicocephalus ridibundus
La Mouette rieuse (Chroicocephalus ridibundus, anciennement Larus ridibundus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Laridae.
Adulte, plumage d'été
Adulte en vol, plumage d'été
Adulte en plumage d'hiver
La mouette rieuse est de couleur blanche avec les ailes gris perle sauf l'extrémité noire. La tête est brun sombre sauf en hiver où elle est blanche avec une tache noirâtre derrière l'œil. Les pattes sont orange ou rouge-orangé. Le bec est orangé à rouge sombre.
Dans tous les plumages post-juvéniles, la Mouette rieuse présente un large triangle blanc brillant s'étendant du poignet à l'extrémité de l'aile et une ligne noire marquant la bordure externe des rémiges primaires.
Couple au nid en été
Adulte et poussin en été
Juvénile
Juvénile en premier plumage d'hiver
On la confond également facilement avec la Mouette mélanocéphale qui présente elle aussi une tête sombre en été (noire cependant au lieu de chocolat) sur une aire de répartition qui se recouvre largement dans tout le Sud de l'Europe. Ce qui permet de les distinguer facilement est la couleur plus claire du plumage de la Mouette rieuse et la permanence des taches noires à l'extrémité des ailes de cette dernière, même en période hivernale.
C'est une Mouette de 33 à 43 cm de long avec une envergure de 85 à 110 cm, pesant entre 195 et 374 g. Ses autres mensurations sont : 282 à 332 mm pour l'aile, 109 à 125 mm pour la queue, 28 à 35 mm pour le bec, 39 à 49 mm pour le tarse et 30 à 42 mm pour le doigt médian. Le mâle est en moyenne un peu plus grand que la femelle mais de larges chevauchements des différentes caractéristiques biométriques sont observées. De même, les adultes sont en moyenne un peu plus grands que les immatures.
Les mâles adultes sont un peu plus lourds que les femelles tout au long de l'année. Les jeunes oiseaux sont plus légers que les adultes d'août à avril tandis que le contraire s'observe de mai à juillet.
La variation géographique est faible, si elle existe réellement. Les oiseaux de l'extrême est, parfois rapportés à la sous-espèce sibiricus, possèdent en moyenne un bec plus long et présenteraient éventuellement davantage de noir aux rémiges primaires mais cette différence est faible, voire inexistante.
espèce se trouve presque partout en Europe ainsi que dans une partie de l'Asie (jusqu'en Mongolie). Sédentaire en Grande-Bretagne et dans les pays méditerranéens, la Mouette rieuse est migratrice ailleurs. En hiver, elle se rencontre de la mer Baltique à la mer Méditerranée, côtes de l'Afrique du Nord comprises. D'origine européenne, elle s'est étendue en Islande, au Groenland pour nicher aujourd'hui jusqu'en Amérique du Nord.
La Mouette rieuse fréquente les lacs et étangs où elle ne trouve pas de vastes roselières, les marais et les étangs côtiers. Elle se trouve également en ville et dans les zones cultivées.
La Mouette rieuse est une espèce sociable et peu farouche. Son nom vient de son cri rauque et sonore.
Elle est omnivore. Principalement elle se nourrit d'animaux, insectes et vers de terre, mais également de végétaux et de déchets ménagers ou industriels. Elle joue ainsi le rôle d'éboueur mais peut également subtiliser les proies d'autres oiseaux. Les méthodes que la Mouette rieuse emploie pour trouver sa nourriture et la nature de celle-ci varient considérablement selon la région, la saison, les proies disponibles mais aussi les préférences individuelles. Ainsi, pour capturer des lombrics, elle frappe le sol alternativement de ses pattes palmées en restant sur place, les vibrations provoquent l'émersion de ses proies. Cet oiseau est capable de s'adapter très rapidement à de nouvelles conditions.
La Mouette rieuse se reproduit près des eaux calmes peu profondes, qu'elles soient douces, saumâtres ou salées, généralement sur les bords des étangs, des lacs et des rivières lentes, dans les zones d'inondation, près des lagunes, des deltas, des estuaires ou des milieux anthropiques comme les bassins de décantation, les gravières ou sablières, les canaux et les réservoirs.
La Mouette rieuse niche le plus souvent en colonies de tailles très variables, mais des couples isolés peuvent s'installer et se reproduire avec succès.
La femelle pond une couvée par an, de 3 œufs, d'avril à juillet. Le nid est de construction variée, il est fait de matériaux végétaux posés sur des touffes de laîche ou de joncs, ou bien encore sur des îlots sableux ou herbeux, des radeaux.
La Mouette rieuse peut atteindre l'âge de 30 ans
Dès le début de juillet, les premières mouettes rieuses désertent les colonies. Tout comme au printemps, leurs troupes voyagent de jour comme de nuit en vols en chevrons. La migration postnuptiale se poursuit jusqu'en décembre. Cette espèce est surtout migratrice dans l'est et le nord de son aire de reproduction où les hivers sont rigoureux. Elle est erratique ou migratrice partielle ailleurs. Les différentes populations se mêlent librement lors des migrations et en hivernage. Le passage prénuptial dure de février à avril. En mai et juin, s'observent des oiseaux vagabonds.
La mouette rieuse est un des animaux récurrents des BD de Gaston Lagaffe. Une mouette rieuse est l'héroïne du roman Histoire d'une mouette et du chat qui lui apprit à voler (Luis Sepulveda) et de son adaptation dessin animé La Mouette et le Chat (Enzo D'Alò).
Chroicocephalus ridibundus
Larus ridibundusLa Mouette rieuse (Chroicocephalus ridibundus, anciennement Larus ridibundus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Laridae.
A gaivota chorona (Chroicocephalus ridibundus, antes Larus ridibundus)[2] é unha gaivota que se pode observar en Galiza durante todo o ano, principalmente exemplares non reprodutores. A súa poboación invernante nas costas galegas estímase nuns 20 mil individuos[Cómpre referencia].
A poboación europea da gaivota chorona estímase nuns 2 millóns de exemplares[Cómpre referencia]. Ata fai pouco a súa cría en Galiza era escasa, aínda que dende finais dos anos 90 a súa cría estase a facer máis común debido ós seus costumes sedentarios.
A gaiovota chorona é unha ave de 54–60 cm de envergadura e un peso de 210-300 gramos. É de cor branco coas ás de cor gris agás os bordos negros. A súa testa é de cor negra, durante o inverno tórnase gris ou branca segundo a idade. As súas patas son de cor laranxa ou vermello alaranxado. O seu bico é vermello.
É unha ave oportunista, preeira que busca pequenos invertebrados ou refugallos deixados polos humanos. Adoita presentarse en grupos de 10 a 20 exemplares nos campos labrados en busca de insectos ou miñocas.
A súa distribución en Galiza é irregular. Atópase principalmente nas costas galegas e nos ríos Miño, Ulla e Sil, así como na Baixa Limia.
En Europa é moi abondosa agás na Escandinavia. É sedentaria na Gran Bretaña e nos países mediterráneos. Durante o inverno emigra dende o mar Báltico ata o Mediterráneo chegando ata o norte de África. Téñense atopado exemplares ata no Canadá.
A gaivota chorona aniña no chan preto da auga en marismas e lagoas. Pon a partir do final de marzo 3 ovos que van dende o castaño claro a escuro con pencas; estes son chocados polos dous sexos durante 24 días; os pitos son seminidífugos e voan logo de 6 semanas.
A gaivota chorona (Chroicocephalus ridibundus, antes Larus ridibundus) é unha gaivota que se pode observar en Galiza durante todo o ano, principalmente exemplares non reprodutores. A súa poboación invernante nas costas galegas estímase nuns 20 mil individuos[Cómpre referencia].
A poboación europea da gaivota chorona estímase nuns 2 millóns de exemplares[Cómpre referencia]. Ata fai pouco a súa cría en Galiza era escasa, aínda que dende finais dos anos 90 a súa cría estase a facer máis común debido ós seus costumes sedentarios.
Hettumáfur (fræðiheiti áður Larus ridibundus, samheiti Chroicocephalus ridibundus) er smávaxinn máfur sem verpir á flestum stöðum í Evrópu og Asíu og í strandhéruðum Kanada. Stofninn er að mestu leyti farfuglar og eru vetrarstöðvar sunnar en sumir fuglar á veðursælli slóðum Evrópu eru staðfuglar. Hettumáfur er 38 - 44 sm langur með 37 - 41 sm vænghaf. Hettumáfur verpir í ýmis konar gróðurlendi en kýs helst að verpa í votlendi í mýrum eða nálægt vötnum og tjörnum. Hreiðrið er dyngja úr þurrum gróðri. Hann verpir venjulega þremur eggjum og útungun tekur 24 daga.
Hettumáfur í Álaborg í Danmörku
Hettumáfur í vetrarbúningi í London
Höfuð hettumáfs
Hettumáfur í sumarbúningi í Devon, Bretlandi
Ungfugl
Hettumáfur við hreiðurgerð
Hópur hettumáfa
Hettumáfar að slást
Hettumáfur (fræðiheiti áður Larus ridibundus, samheiti Chroicocephalus ridibundus) er smávaxinn máfur sem verpir á flestum stöðum í Evrópu og Asíu og í strandhéruðum Kanada. Stofninn er að mestu leyti farfuglar og eru vetrarstöðvar sunnar en sumir fuglar á veðursælli slóðum Evrópu eru staðfuglar. Hettumáfur er 38 - 44 sm langur með 37 - 41 sm vænghaf. Hettumáfur verpir í ýmis konar gróðurlendi en kýs helst að verpa í votlendi í mýrum eða nálægt vötnum og tjörnum. Hreiðrið er dyngja úr þurrum gróðri. Hann verpir venjulega þremur eggjum og útungun tekur 24 daga.
Il gabbiano comune (Chroicocephalus ridibundus (Linneus, 1766)) è un uccello della famiglia dei Laridi[2], comune in Europa, Asia e sulle coste orientali del Canada. Solitamente è un uccello migratore, ma alcuni esemplari, principalmente nella zona occidentale dell'areale, sono anche stanziali.
Il gabbiano comune ha una lunghezza che va dai 38 ai 44 cm e un'apertura alare dai 98 ai 105 cm. La sua velocità di volo è di circa 10 metri al secondo.
Nidifica in genere a terra, tra le erbe; più raramente sugli alberi o tra le erbe galleggianti in una palude. Nel lido, costruito da entrambi i genitori, la femmina depone in genere 3-4 uova. A volte due femmine vanno a deporre nello stesso nido. Entrambi i genitori si alterano nella cova che dura 22-24 giorni. A soli 6 giorni di età i piccoli sono già in grado di volare in autonomia.[3] Come tutte le specie di gabbiano, è molto socievole in inverno, sia quando si cura dei piccoli che quando è in stagione di accoppiamento. Non è una specie pelagica e raramente viene visto al largo delle coste.
Durante il volo, il margine bianco delle ali è un buon punto visibile da lontano. Il maschio ha la testa di colore marrone scuro, il corpo grigio chiaro, puntini neri sulle ali e zampe di colore rossastro. Il cappuccio si perde in inverno e lascia solo delle strisce verticali. La sua voce, può essere definita con termine onomatopeico "creire" per il tipico "crei-crei" ripetuto più volte. Questa specie di gabbiano a volte si alimenta sulle coste e nelle discariche.
Il gabbiano comune è un cacciatore scaltro, avvistato peraltro anche nei campi o a scovare invertebrati fra i campi arati.
Questa specie di uccello impiega due anni per raggiungere la maturità. I piccoli al primo anno hanno una striscia terminale nera, più aree scure nelle ali e, in estate, un cappuccio scuro più sviluppato.
È una specie rumorosa, specialmente nelle colonie, dove si fa sentire con il suo tipico richiamo "kree-ar".
Testa in inverno, bianca con striature nere
Piumaggio giovanile di gabbiano comune
Piumaggio invernale, in Toscana
Chroicocephalus ridibundus ha due sottospecie:
Il gabbiano comune (Chroicocephalus ridibundus (Linneus, 1766)) è un uccello della famiglia dei Laridi, comune in Europa, Asia e sulle coste orientali del Canada. Solitamente è un uccello migratore, ma alcuni esemplari, principalmente nella zona occidentale dell'areale, sono anche stanziali.
Rudagalvis kiras (lot. Larus ridibundus, angl. Black-headed Gull, vok. Lachmöwe) – kirinių (Laridae) šeimos paukštis. Maždaug varnos dydžio paukštis, turintis tamsiai rudos spalvos galvą ir už akių siaurą baltą juostelę. Nugara ir sparnai pilki. Trys pirmosios didžiosios plasnojamosios plunksnos baltos, tamsiomis viršūnėmis. Snapas ir kojos raudonos.
Dažniausia kirų rūšis Lietuvoje. Aptinkamas IV–XI mėn. Gyvena įvairiuose vandenyse, pelkėtose vietose. Lizdus krauna salose, pelkių kupstuose, ant žemės tarp pernykščių žolių, nendrių, švendrų. Deda 1-4 kiaušinius, kurie rausvai pilkos spalvos, gausiai išmarginti tamsiai rudomis dėmėmis. Peri kolonijomis. Patinas ir patelė peri pakaitomis. Jaunikliai išsirita po 22-24 dienų ir netrukus palieka lizdą. Maistą patinas atryja tiesiog į jauniklio snapą. Maždaug po 25 dienų jaunikliai apsiplunksnuoja ir pradeda skaidyti. Tada su suaugusiais paukščiais palieka kolonijas.
Minta įvairiais bestuburiais, taip pat lesa varliagyvius, įvairias atliekas. Dažnai atskrenda maitintis į sąvartynus, ariamus laukus, ganyklas, pievas. Rudagalvių kirų maistas labai priklauso nuo metų sezoniškumo ir gyvenamosios vietos.
Rudagalvis kiras (lot. Larus ridibundus, angl. Black-headed Gull, vok. Lachmöwe) – kirinių (Laridae) šeimos paukštis. Maždaug varnos dydžio paukštis, turintis tamsiai rudos spalvos galvą ir už akių siaurą baltą juostelę. Nugara ir sparnai pilki. Trys pirmosios didžiosios plasnojamosios plunksnos baltos, tamsiomis viršūnėmis. Snapas ir kojos raudonos.
Dažniausia kirų rūšis Lietuvoje. Aptinkamas IV–XI mėn. Gyvena įvairiuose vandenyse, pelkėtose vietose. Lizdus krauna salose, pelkių kupstuose, ant žemės tarp pernykščių žolių, nendrių, švendrų. Deda 1-4 kiaušinius, kurie rausvai pilkos spalvos, gausiai išmarginti tamsiai rudomis dėmėmis. Peri kolonijomis. Patinas ir patelė peri pakaitomis. Jaunikliai išsirita po 22-24 dienų ir netrukus palieka lizdą. Maistą patinas atryja tiesiog į jauniklio snapą. Maždaug po 25 dienų jaunikliai apsiplunksnuoja ir pradeda skaidyti. Tada su suaugusiais paukščiais palieka kolonijas.
Kiro klyksmasMinta įvairiais bestuburiais, taip pat lesa varliagyvius, įvairias atliekas. Dažnai atskrenda maitintis į sąvartynus, ariamus laukus, ganyklas, pievas. Rudagalvių kirų maistas labai priklauso nuo metų sezoniškumo ir gyvenamosios vietos.
Lielais ķīris (Chroicocephalus ridibundus) ir neliels kaiju dzimtas (Laridae) jūrasputns. Ģeogrāfisko variāciju nav.[1] Vēl nesenā pagātnē lielais ķīris tika klasificēts kaiju ģintī (Larus), bet, 21. gadsimtā attīstoties ģenētiskajiem pētījumiem, tas līdz ar vairākām citām kaiju sugām izdalīts ķīru ģintī (Chroicocephalus). Zinātniskais nosaukums Larus ridibundus oficiāli mainīts uz Chroicocephalus ridibundus 2013. gada oktobrī.[2]
Lielais ķīris sastopams lielākajā daļā Eiropas un Āzijas, no Rietumeiropas līdz Usūrijai un Kamčatkai. Nelielas populācijas mājo arī Grenlandē un Ziemeļamerikā, Kanādas un ASV ziemeļaustrumu piekrastē.[2][3] Lielākā daļa populācijas ir gājputni, kas ziemot dodas uz dienvidiem, bet Eiropas un Āzijas maigāka klimata reģiona populācijas ir nometnieki. Eiropas populācijas ziemo Vidusjūras reģionā Rietumeiropā un Āfrikā, arī gar Atlantijas okeāna piekrasti Eiropā iun Āfrikā, vietām iekšzemē.[4] Āzijas populācijas ziemo Arābijas pussalas un Indijas subkontinenta Indijas okeāna piekrstēs, kā arī Austrumāzijas un Dienvidaustrumāzijas Klusā okeāna piekrastē.[4]
Lielais ķīris Latvijā piemērotās vietās ir parasts ligzdotājs. Vairums ligzdojošo koloniju var novērot ezeros ar peldošas veģetācijas ceriem vai zivju dīķos. Dažu pēdējo gadu laikā lielo ķīru ligzdojošo pāru skaits strauji samazinājies.[2] Jau vairākus gadus pēc kārtas tas kopā ar zīriņiem kā ligzdošanas vietu ir iecienījuši Preses nama jumtu Rīgā, Daugavas kreisajā krastā. LIelais ķīris ir arī ļoti parasts ceļošanas laikā, nelielā skaitā regulāri ziemo gar visu Latvijas piekrasti. Tomēr ziemojošo putnu skaits ir lielāks dienvidrietumos un gar Rīgas jūras līča piekrasti, nereti arī Daugavas lejtecē un Rīgas apkārtnē.[2]
Neskatoties uz savu nosaukumu latviešu valodā, lielais ķīris (Latvijā mājo arī mazais ķīris) ir neliela auguma kaija, kuras ķermeņa garums ir 37—44 cm, spārnu plētums 94—110 cm, svars 220—350 g.[5] Pieaugušas kaijas apspalvojums lielajam ķīrim izaug divu gadu vecumā. Vasarā tam ir šokolādes brūna galva, kas no attāluma var izskatīties melna. Tam ir gaiši pelēka mugura un spārni, kuriem lidojumā var redzēt balto spārna priekšējo malu (kontūru), kas sākas pie pleca, un melnos spārnu lidspalvu galiņus. Kakls, krūtis, vēders un aste ir balti, bet knābis un kājas sarkanas. Ap tumši brūnajām acīm tam ir sarkani, neapspalvotas ādas gredzeni.[5] Ziemas laikā lielais ķīris zaudē brūno galvas apspalvojumu — galva kļūst balta un par brūno apspalvojumu vairs liecina tika divi nelieli, tumši raibumi, kas atgādina "austiņas".
Jauno putnu apspalvojums pirmajā gadā ir raibumoti pelēkbrūns ar baltu vēderu, kā arī uz astes ir melna šķērsjosla. Pirmās ziemas laikā apspalvojumā gandrīz pilnībā izzūd brūnie toņi, kas vairs saglabājas tikai uz spārniem. Otrā gada laikā jaunie putni pamazām kļūst līdzīgi pieaugušajiem.[5]
Kā lielākā daļa kaiju, lielais ķīris ziemas laikā kļūst draudzīgs un sabiedrisks. Bars kopīgi barojas un nakšņo. Lielais ķīris pamatā uzturas piekrastēs un parasti nelido tālu atklātā jūrā, kur to var novērot ļoti reti.
Lielais ķīris ir visēdājs un barojas ar jebko, ko var atrast. Pamatā tas barojas ar bezmugurkaulniekiem, kukaiņiem, tārpiem, zivīm, sēklām un maitu. Tas ir drosmīgs putns, kas nebaidās ne nozagt barību citiem putniem, ne no cilvēka tuvuma un labprāt ļaujas cilvēku piebarošanai. Lielajam ķīrim piemīt arī kleptoparazītisms.[5] Ķīris neatteiksies parakāties pa pilsētas atkritumiem vai "pamedīt" bezmugurkaulniekus nopļautos labības laukos. Lielais ķīris ir ļoti trokšņains, skaļš un "kašķīgs" putns — šo iespaidu vēl pastiprina fakts, ka šie putni parasti uzturas lielos baros.
Lielais ķīris ligzdo kolonijās saldūdens vai viegli sāļu ūdentilpņu krastos,[5] plašos niedrājos, purvos, ezeru saliņās. Pirmie ligzdošanas teritorijā ierodas tēviņi un katrs ieņem ligzdas vietu. Tad kolonijā ierodas mātītes un izvēlas sev partneri. Lai izpatiktu mātītei, tēviņš tai atrij barību. Pēc pāra izveidošanās ligzdas teritorija, kas ir vairāki kvadrātmetri, tiek agresīvi aizsargāta no pārējiem kolonijā.[5] Kolonijās var būt daži pāri vai vairāki tūkstoši. Pieaugušajiem putniem ir tendence atgriezties dzimtajās kolonijās.[5] Ligzdai ir kausveida forma un tā tiek būvēta uz zemes. Būvniecībai tiek izmantoti dažādi augi. Dējumā parasti ir 1—3 brūnas olas ar tumšāk brūniem raibumiem. Inkubācijas periods ilgst 22—26 dienas. Uzreiz pēc izšķilšanās mazuļiem ir sarkanbrūnas dūnas ar raibumiem uz muguras un tie spēj pamest ligzdu. Vecāki tos baro ar zivīm un citu olbaltumvielām bagātu barību, to atrijot.
Līdzīgi kā citām kaijām lielajam ķīrim ir garš mūžs. Vecākais zināmais putns savvaļā nodzīvojis līdz 32,9 gadiem.[6]
Lielie ķīri ziemā
Lielo ķīru ligzda
Lielā ķīra jaunputns pirmajā vasarā
Lielā ķīra jaunputns pirmajā ziemā
Lielais ķīris (Chroicocephalus ridibundus) ir neliels kaiju dzimtas (Laridae) jūrasputns. Ģeogrāfisko variāciju nav. Vēl nesenā pagātnē lielais ķīris tika klasificēts kaiju ģintī (Larus), bet, 21. gadsimtā attīstoties ģenētiskajiem pētījumiem, tas līdz ar vairākām citām kaiju sugām izdalīts ķīru ģintī (Chroicocephalus). Zinātniskais nosaukums Larus ridibundus oficiāli mainīts uz Chroicocephalus ridibundus 2013. gada oktobrī.
Burung Camar Topeng Hitam atau Burung Camar Kepala Hitam adalah sejenis burung camar yang boleh didapati di Asia dan Eropah, dan juga di persisiran timur Kanada. Nama sainsnya ialah Larus ridibundus.
Burung Camar Topeng Hitam ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup bertulang belakang (vertebrata). Burung Camar Topeng Hitam ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Camar Topeng Hitam tidak bergigi.
Burung Camar Topeng Hitam membiak dengan bertelur. Telur Burung Camar Topeng Hitam bercangkerang keras.
Kebanyakan Burung Camar Topeng Hitam berhijrah ke selatan semasa musim sejuk, namun sebahagian kecil di kawasan yang tidak berapa sejuk tidak berhijrah.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Camar Topeng Hitam atau Burung Camar Kepala Hitam adalah sejenis burung camar yang boleh didapati di Asia dan Eropah, dan juga di persisiran timur Kanada. Nama sainsnya ialah Larus ridibundus.
Kokmeeuw (Chroicocephalus ridibundus) is een zeer algemene meeuwensoort. Vroeger werd de soort bij het geslacht Larus ingedeeld, maar aan de hand van onderzoek aan mitochondriaal DNA is gebleken dat dit niet correct is.[2]
Zijn snavel en poten zijn diep donkerrood, kop en keel zijn donker chocoladebruin, vandaar soms ook de naam "kapmeeuw". Ze hebben een smalle, witte oogring. Vanaf de hals verandert de kleur in wit. Die kleur loopt door in de onderdelen en de staart. Mantel en vleugeldekveren zijn zilvergrijs. Zijn slagpennen zijn ook wit, met een zwarte punt. In de winter is de onderkant van de vleugel donkerder. Voor de rest is deze meeuw geheel wit. In de winter wordt zelfs zijn kop wit, op een paar donkere plekjes in de oorstreek en voor het oog na. Zijn snavel en poten worden dan licht roodachtig. In de vlucht hebben ze een witte vleugelvoorrand waaraan ze duidelijk te herkennen zijn. Ook vallen hun lange, spitse vleugels dan op. Tussen winter en zomer bezitten ze een overgangskleed met een "koptelefoontje" of een "schimmelkop", naargelang het individu. De jongen bezitten een grijsachtige kop, een gele snavel met een zwarte punt, bruingrijs gevlekte vleugeldekveren en een zwarte dwarszoom over de staart. Hun buitenste grote slagpennen zijn zwart met een witte centrumvlek. In de tweede herfst verliezen ze hun dwarszoom en in hun eerste winter hebben ze een bruine tekening op hun vleugels. Hoe ouder de meeuwen worden, hoe meer dat bruin verdwijnt. Bij de jongen is de snavel donker en zijn de poten vleeskleurig. Ze worden ongeveer 37-42 centimeter groot, ongeveer zo groot als een stadsduif. Ze zijn ongeveer 20 centimeter kleiner dan de zilvermeeuw. Hun gewicht bedraagt ongeveer 225-350 gram. Ze hebben een spanwijdte die 92 centimeter bedraagt. Ze lijken erg op de dwergmeeuw (in Nederland slechts een zeldzame broedvogel), de zwartkopmeeuw (een nog zeldzamere broedvogel), de vorkstaartmeeuw (een onregelmatige gast) en de reuzenzwartkopmeeuw (een vogel die nog maar één keer gesignaleerd is in Nederland). Ze hebben ook heel veel weg van de dunbekmeeuw, die ook een lichte voorvleugel heeft. De kokmeeuw heeft een levensverwachting van 10-15 jaar, maar kan ook meer dan 30 jaar oud worden[3].
Ze roepen vaak luid en krijsend ‘kweeerr’, ‘krièh’, alsof hij boos is, of ‘kekeke’. Ook laten ze weleens een schor ‘kwaa’ of een kort ‘kuk’ horen. Vliegend maken ze dikwijls ook geluiden: een dreigend ‘miauw’ of een aanvallende roep met schelle kreten.
Tijdens het broedseizoen maken ze duikelende vliegbewegingen. Hun gewone vlucht is licht, veerkrachtig en zeer wendbaar. Ze glijden veel. Hun puntige vleugels slaan regelmatig.
Het zijn alleseters, die zich vooral voeden met larven, slakken en wormen, die ze vinden op wei- en bouwland. Ze eten ook visjes, vogeleieren, muizen en kleine vogeltjes. Ze scharrelen tussen drijvend afval en komen af op mensen die de eendjes komen voederen. Veel kokmeeuwen houden zich er ook mee bezig om al vliegend insecten te vangen. Graag lopen ze mee met het eerste opkomende water, terwijl ze uitkijken naar sporen van bodemdieren, die door het vloedwater weer tot actie komen. In iets dieper water zwemmen ze ook vaak rond, ondertussen uitkijkend naar al het eetbare dat het waagt onder ze door te zwemmen. Een andere leuke zoektechniek is het sliktrappelen. Daarbij trappelen ze regelmatig met beide poten en ze verplaatsen zich langzaam achterwaarts. Daardoor wordt er onder de zwemvliezen water en slik opgewerveld. Het gevolg hiervan is dan weer dat er grote aantallen kleine schelpdieren worden blootgewoeld. Er zijn ook veel kokmeeuwen die zich bezighouden met piraterij: ze stelen wormen van steltlopers. Die kunnen een dik exemplaar niet snel genoeg naar binnen werken en trekken weleens het langste tegenover een kokmeeuw. Kokmeeuwen maken het sterns ook weleens moeilijk, als die visjes aanvoeren voor hun jongen of partner op het nest. In de lucht heeft hun piraterij meestal weinig succes, maar omdat de sterns altijd naar de grond moeten komen, krijgt de meeuw die vasthoudend is uiteindelijk toch wel zijn visje. Na het eten van insecten, vormen de meeuwen braakballen om de pantsers te kunnen verwijderen.
Hun geringe schuwheid en hun grote aanpassingsvermogen hebben de kokmeeuw al sinds 1900 in staat gesteld te profiteren van de bijzondere voedingsbronnen die onze moderne steden zijn. Vooral het drijvende afval in kanalen en rivieren lokt veel van deze vogels. In de winter, op dagen dat het vriest of sneeuwt, zitten in de steden dikwijls vele tientallen kokmeeuwen te verkleumen op de dakranden. Daar wachten ze tot iemand een beetje brood voor hen strooit. Sindsdien is de kokmeeuw een geregelde en talrijke wintergast (97 procent van alle meeuwen in de steden zijn kokmeeuwen). Toch is het contact met de mens niet altijd gunstig. Op vele plaatsen werden ze geremd door eiroof of drooglegging van waterplassen. Ook verdwijnen dikwijls geschikte nestplaatsen. De eieren worden echter ook geroofd als er een overbevolking dreigt. Dat kan namelijk nadelig worden voor minder talrijke en meer mensenschuwe soorten. Op het platteland volgen ze geregeld de ploeg en daarbij verorberen ze alles wat de ploegschaar naar boven woelt.
Wat baltsen en gedrag betreft zijn kokmeeuwen dankbare onderzoeksobjecten. Dat komt mede door hun grote aantallen en hun geringe schuwheid. In het voorjaar gaan de meeuwen op zoek naar een partner. De mannetjes hebben elk een eigen paarvormingterritorium waar ze de aandacht van voorbijvliegende kokmeeuwen proberen te trekken. Mannetjes besteden daar geen aandacht aan, maar vrouwtjes willen weleens landen. De eerste toenaderingspogingen komen echter maar moeizaam op gang omdat de meeuwen erg agressief zijn tegenover elkaar. Ze bewaren altijd een ruime onderlinge afstand. Wordt deze afstand te klein, dan neemt één van de dieren een dreigende houding aan, met een laag naar voren gestrekte hals. Op dat moment kan het tot een gevecht komen en dan slaat het vrouwtje vaak op de vlucht. Als hij echter nader kennis wenst te maken, komt hij met een verzoenend gebaar. Daarbij draait hij het zwart van zijn kop weg van de andere. Die kan daarop antwoorden met eenzelfde beweging. Deze vredestichtende beweging zien we bij een jong paar steeds weer. Het is ook goed mogelijk dat hij zijn woede dan afreageert op omstanders of dat hij aan een pol gras trekt om te kalmeren. Het gevolg is dat de neiging om voor elkaar te vluchten of om elkaar aan te vallen steeds weer wordt verdrongen. Na een tijdje zijn de vogels dan volkomen aan elkaar gewend. Daarna duurt het niet meer lang voor ze paren. Een ander verzoenend gebaar lijkt veel op de dreigende houding. Maar mannetje en wijfje staan daarbij evenwijdig en met de snavel omhoog. De kokmeeuw gebruikt nog twee andere houdingen om te dreigen: nek rechtop en snavel omlaag en snavel recht vooruit gecombineerd met een bepaalde roep. Deze twee houdingen worden algemeen geapprecieerd als dreigend. Als ze hun nek echter rechtopzetten en daarbij hun snavel omhoog houden, dan weet elke meeuw dat die andere bang is en meestal zal zijn agressie dan afgeremd worden. De kokmeeuw slaakt ook dikwijls een juichroep, een dreigen op afstand. Zijn agressieve bedoelingen zijn dan ook af te lezen uit zijn iets geheven vleugels. Zoals alle andere dieren respecteert de kokmeeuw een individuele afstand met zijn soortgenoten. Bij deze vogels bedraagt die afstand ongeveer 30 centimeter. Wat ook opvalt, is dat er sommige vogelsoorten zijn die weten te profiteren van de agressiviteit van een kokmeeuwkolonie. Zo zijn er verhalen van geoorde futen die jaar na jaar verhuizen om maar in de buurt van een kolonie te kunnen blijven. De agressieve kokmeeuwen kunnen hen dan beschermen tegen roofdieren.
Kokmeeuw
Kokmeeuw in de winter
Nest met eieren
Ze broeden in grote kolonies in de duinen en aan plassen en moerassen, van half april tot eind mei. Wat hierbij opvalt is dat alle leden van de kolonie hun eieren binnen dezelfde tijdspanne van drie à vier dagen leggen. Dat biedt veel voordelen omdat hun kwetsbaarheid tegenover roofdieren beperkt wordt, omdat die maar een beperkte hoeveelheid voedsel per dag kunnen eten. Ook vermindert hierdoor de kans dat er eieren en kuikens verloren zouden gaan omdat andere vogels nog om een nestplaats concurreren. Ten derde kan er zo ook van een plotselinge toename van voedsel in de omgeving worden geprofiteerd. Hun nesten liggen haast tegen elkaar aan. De nesten worden soms gebouwd op drijvende rommel en soms tussen het riet of tussen het gras in het hooiland. Ze bestaan uit een hoop plantenmateriaal op de grond. Ze nestelen altijd in groep. Als het water stijgt, weet de kokmeeuw zijn nest te beveiligen door het met riet en dergelijke hoger te maken. Ze leggen 3, zelden 4 eieren. Die zijn groenachtig, blauwachtig of zandkleurig met grote donkerbruine vlekken en strepen, bij elk ei verschillend. Soms zijn ze ongevlekt. Ze worden door beide ouders bebroed. Na 23-26 dagen komen de kuikens uit, al verschilt deze tijd erg bij de verschillende populaties. De kuikens blijven nog 2-3 dagen in hun nest. Na 5-6 weken kunnen ze ook vliegen. De ouders blijven slechts één seizoen bij elkaar en hebben daarbij slechts 1 legsel. Na 3 jaar zijn de jongen geslachtsrijp. Ze broeden in grote kolonies.
In Europa, en vooral in het binnenland, zijn ze de meest voorkomende meeuwensoort en daarmee ook de meest bekende. Kokmeeuwen zijn broedvogels aan voedselrijke binnenwateren van IJsland tot Kamtsjatka. De vogel verspreidt zich in de winter naar het Middellandse Zeegebied, de Rode Zee, Perzische Golf, kusten van India, China en Japan. Ze broeden zowel nabij de zee als op eilandjes in zoet water. Buiten de broedtijd verschijnen kokmeeuwen aan alle wateren en voedselrijke gebieden, langs de kust en in de bewoonde wereld, zoals vuilnisbelten, zuiveringsinstallaties, havens en in parken met vijvers. Daar foerageren ze op zandige zeekusten, zilte modderige strandweiden en vochtige graslanden. Het is een gedeeltelijke trekvogel en in Noordwest-Europa ook een wintergast. In Zuid-Europa komt hij alleen als wintergast voor, in de zomer zie je hem daar niet. Het zijn namelijk grotendeels trekvogels. Onze ‘wintermeeuwen’ trekken in de lente verder naar het noorden, waar ze broeden. Onze ‘zomermeeuwen’ komen daarna terug vanuit het zuiden. Die trek loopt ongeveer van november tot februari. Oorspronkelijk is deze meeuw een typische binnenlander. Maar omdat hij zich, wat het vergaren van zijn kostje en het vinden van broedgebieden betreft, goed heeft kunnen schikken in de schaarse ruimten die ons cultuurpatroon hem heeft gelaten, is het hem zo voor de wind gegaan en hij is zo in aantal toegenomen, dat gebiedsuitbreiding tot in de zilte streken noodzakelijk bleek te zijn. En ook daar gaat het hem bijzonder goed.
Kokmeeuw (Chroicocephalus ridibundus) is een zeer algemene meeuwensoort. Vroeger werd de soort bij het geslacht Larus ingedeeld, maar aan de hand van onderzoek aan mitochondriaal DNA is gebleken dat dit niet correct is.
Hettemåse, Chroicocephalus ridibundus, (tidlegare Larus ridibundus) er i frå måsefamilien. Hettemåsen vert ogso kalla for lattermåse.
Dei vaksne fuglane har grå overside, medan resten av kroppen er kvit. Beina er raude og med symjeføter. Nebbet er ogso raud og saman med den kvite stripa i framkant av vengja, er det karakteristisk for hettemåsen. Dei har store spisse venger og flyt lett. Kjønna er like. Ungfugl har ein meir brunspetta fjørdrakt. Hettemåsen er 36 cm lang og har vekt på om lag 0,3 kg. I sommardrakta har hettemåsen si karakteristiske svarte hette.
Hettemåsen har ein aukande bestand i Nord-Noreg og eksisterer no i kyststrøk heilt nord til Varangerfjorden. Hovuddelen er likevel i Sør-Noreg rundt Oslofjorden, der bestanden i tida 1987-2007 har gått ned og mange koloniar har forsvunne. Bestanden har også gått ned i Danmark, Sverige, Finland, Polen, Tyskland og Nederland. Medan hettemåsen er rekna som livskraftig på verdsbasis, er han rekna som nær truga i norsk samanheng.[1]
Hettemåsen hekkar i koloniar ved vatn (både fersk- og saltvatn). Arten er jaktbar.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Hettemåse Hettemåse, Chroicocephalus ridibundus, (tidlegare Larus ridibundus) er i frå måsefamilien. Hettemåsen vert ogso kalla for lattermåse.
Hettemåke (Chroicocephalus ridibundus)[1] er en av de vanligste måkene. Arten er utbredt i Palearktis, men i Norge er den i tilbakegang og blir nå oppført som nær truet i Nasjonal rødliste[1].
Hettemåke ble valgt til Årets Fugl i 2011 av Norsk Ornitologisk Forening (NOF).[2]
Voksne hettemåker har grå overside, mens resten av kroppen er hvit. Føttene er røde og fuglene har svømmehud mellom tærne. Nebbet er også rødt. Sammen med den hvite stripa i fremkant av vingene, et karaktertrekk for hettemåker. Arten har store, spisse vinger og flyter lett. Hanner og hunner er like. Ungfuglene har brunspettet fjærdrakt. Sommerdrakten gir fuglene de karakteristisk svart hodehette som er opphavet til navnet.
Hettemåken er cirka 36–44 cm lang og veier typisk omkring 300 gram. Vingespennet er cirka 94–105 cm.
Det er beskrevet to underarter; vanlig hettemåke (C. r. ridibundus) og sibirsk hettemåke (C. r. sibiricus).[3]
Hettemåke er en trekkfugl som hekker i kolonier. I år med lite mat gir de ofte opp hekkingen og forlater gjerne koloniene. Ifølge NOF har toppender, horndykkere og forskjellige vaderarter stor nytte av hettemåkekoloniene. De aller fleste hettemåkene trekker sørover om vinteren, de fleste til De britiske øyer, Danmark og Mellom-Europa. Noen overvintrer i Norge.
Hettemåke er en palearktisk art som hekker over store deler av Eurasia. De siste tjue åra har man også funnet hekkende bestander på Grønland og på Newfoundland i Canada.
Hekkende hettemåker ble første gang registrert i 1867 i Norge, på Jæren. Arten trives både i kyststrøk og nær vann i innlandet, i Norge nord til Varangerfjorden. Hovedbestanden finnes i områdene rundt Oslofjorden her til lands. Den norske bestanden minker[2].
Hettemåkene er tilpasset et variabelt miljø og trives i områder med våtmarker, fortrinnsvis i ferskvannshabitater. Arten etablerer seg også i skjærgården, ofte i sammenheng med makrellterner og til dels fiskemåker.
Norsk Ornitologisk Forening kåret hettemåke til Årets fugl 2011.
Hettemåke i vinterdrakt
Larvik
Hettemåke i vinterdrakt
Larvik havn
Ungfugl i vinterdrakt
Larvik havn
Hettemåke (Chroicocephalus ridibundus) er en av de vanligste måkene. Arten er utbredt i Palearktis, men i Norge er den i tilbakegang og blir nå oppført som nær truet i Nasjonal rødliste.
Hettemåke ble valgt til Årets Fugl i 2011 av Norsk Ornitologisk Forening (NOF).
Scientìfich: Larus ridibundus
Piemontèis : Gabian
Italian : Gabbiano comune
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Mewa śmieszka, śmieszka (Chroicocephalus ridibundus) – gatunek średniego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).
Zamieszkuje w zależności od podgatunku:
W Europie Środkowej jest to ptak występujący przez cały rok, lecz ptaki lęgnące się tutaj odlatują na zimę do zachodniej Europy, podczas gdy na ich miejsce przylatują ptaki ze wschodu, północy Rosji, krajów Bałtyckich i Skandynawii. W Polsce zimuje na wybrzeżu Bałtyku oraz nad większymi rzekami i jeziorami. Jest u nas najpospolitszym gatunkiem mewy. Określana jako średnio liczny ptak lęgowy, jej liczebność ocenia się na 100-120 tys. par (w całej Europie ok. 2,5 mln).
To najpowszechniejsza z małych mew. We wszystkich szatach widać biały klin na przednim końcu dłoni. Samiec i samica ubarwione jednakowo. W szacie godowej od marca do sierpnia, a nawet listopada, łatwa do rozpoznania – głowa brązowoczarna, szyja, spód ciała i ogon białe, a grzbiet i skrzydła popielate. Końce lotek czarne, a nogi i dziób czerwone. Wokół oczu mały, wąski, biały pasek, przerwany z przodu. W szacie spoczynkowej głowa biała, a w okolicy pokrywy usznej szara plama. Dziób z czarnym końcem. Osobniki młode mają wierzch ciała brązowy, a na końcu ogona szeroka, wyraźnie odgraniczona czarna pręga, głowa również biała. Nogi i dziób pomarańczowobrązowe. Pod koniec pierwszego roku życia ciemna plama z okolic ucha znika z wierzchu głowy. Szatę dorosłych osobników osiągają w drugim roku życia.
Bardzo podobna do śmieszki jest mewa czarnogłowa, którą coraz częściej można spotkać w Polsce w stadach śmieszek. Czapka mewy czarnogłowej jest smolisto-czarna i sięga dalej, poniżej karku. Poza tym końce skrzydeł mewy czarnogłowej są białe a dziób jaskrawoczerwony.
ok. 260-350 g
Jest to ptak hałaśliwy, wydaje przenikliwy skwir "kcerr, krije, kekek" .
Wody śródlądowe, poza okresem lęgowym również morskie wybrzeża. Na nizinach na stawach pojawiają się pod koniec zimy zaraz po stopieniu lodu. Oprócz tego spotkać ją można na bagnach, starorzeczach, osadnikach, żwirowiskach, małych, porośniętych wyspach i deltach rzecznych, a czasami także na polach uprawnych (poza okresem lęgowym) w umiarkowanej strefie całej Europy i Azji.
Na lęgowiskach pojawia się od połowy marca. Na początku samce wybierają małe terytoria, które służą potem do łączenia się w pary. W koloniach ożywienie pojawia się w kwietniu. Można wtedy zobaczyć rytualne zachowanie się tych ptaków. Para staje naprzeciw siebie z na wpół rozwiniętymi skrzydłami i rozpostartym ogonem, kładzie dzioby na piersiach i następnie nagle wyrzuca je w górę, kiwa głową, schyla się i prowadzi udawane ataki. Po tokach para razem buduje gniazdo i go broni, choć miejsce na nie wybiera samica.
Na piaszczystym brzegu, w trzcinach lub pływających kępach roślinności wodnej na zarośniętych brzegach jezior. To dołek w ziemi. Składa się z liści i łodyg trzcin, turzyc, manny oraz innych roślin żyjących w pobliżu. Tworzy kolonie liczące od kilkudziesięciu do kilku tysięcy par. Najstarsze mewy mają swe gniazda w środku kolonii (najbezpieczniejsze miejsce), młodsze, które później przylatują muszą wyprowadzać lęg na brzegach.
Jeden lęg w roku, w pierwszej połowie maja. W zniesieniu 2 do 3 oliwkowozielonych jaj w ciemnobrązowe kropki. W całej kolonii składane są prawie jednocześnie, co powoduje, że i młode wykluwają się o tej samej porze. To zaleta jeśli chodzi o bezpieczeństwo przed drapieżnikami w wysiadywaniu i wychowywaniu młodych.
Jaja wysiadywane są przez okres 22-24 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta są zagniazdownikami, lecz nie opuszczają okolic gniazda. Młode w puchu są rudobrązowe z czarnymi plamami na bokach i grzbiecie. Zdolność do lotu uzyskują po 5 tygodniach. We wrześniu młode ptaki zmieniają pióra na szyi, głowie i tułowiu i stają się jaśniejsze. Zwłaszcza populacje północne i wschodnie, od lipca zaczynają odlatywać, zaraz gdy opuszczają gniazda.
Najdłużej żyjąca śmieszka, której wiek oznaczył człowiek dzięki posiadanej przez nią obrączce miała 32 lata[3].
Wodne i lądowe bezkręgowce, robaki, dżdżownice, pijawki, owady i inne, małe ryby oraz małe kręgowce lądowe np. drobne ssaki, również drobna padlina. Dietę uzupełnia nasionami i owocami.
Pokarmu szuka w dzień nad zbiornikami wodnymi, na łąkach i niedawno zaoranych polach, wysypiskach śmieci, portach i w centrach miast. Choć uważa się, że je głównie ryby, to robi to sporadycznie i głównie osobniki słabe, zdechłe lub chore, bo nie jest na tyle zwinna i szybka by polować na ryby . Nie nurkuje, bo jest za lekka by zanurzyć się w wodzie (głowę zanurza niewiele dalej niż na długość szyi). Na noclegowiska nad wodą wraca po ciemku wieczorami.
W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[4].
Różnorodność pokarmu oraz mała płochliwość sprawiły, że mewa śmieszka od I połowy XX wieku do lat 70. korzystała z konsekwencji rozwoju gospodarki człowieka przejawiającej się we wzroście wysypisk śmieci, użyźnianiu wód lub w rozwijaniu upraw rolnych. Od pewnego jednak czasu obserwuje się u wielu populacji spadek liczebności. Zagraża jej osuszanie terenów bagiennych i niszczenie kolonii lęgowych na stawach hodowlanych.
Osobnik młodociany
Ptak w szacie spoczynkowej
W locie
W locie
Na kołobrzeskim falochronie
Mewa śmieszka, śmieszka (Chroicocephalus ridibundus) – gatunek średniego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).
O Chroicocephalus ridibundus[1], comummente conhecido como guincho-comum[2] ou simplesmente guincho[3] (não confundir com as espécies Apus apus, Pandion haliaetus, que consigo partilham este nome comum), é uma pequena gaivota, pertencente ao género Chroicocephalus e à família Laridae.
A partir de Março, os adultos envergam a plumagem nupcial, com um característico capuz cor de chocolate.
Nidifica no norte e no centro da Europa e é parcialmente migrador. Em Portugal ocorre principalmente como invernante.[4]
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: chapalheta[5], garragina[6], gagosa[7], garrincho-comum[8] (ou simplesmente garrincho[9]), mascateira[10]
A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
-Lucerne.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
_-Ystad-2016.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
|língua2= (ajuda) O Chroicocephalus ridibundus, comummente conhecido como guincho-comum ou simplesmente guincho (não confundir com as espécies Apus apus, Pandion haliaetus, que consigo partilham este nome comum), é uma pequena gaivota, pertencente ao género Chroicocephalus e à família Laridae.
A partir de Março, os adultos envergam a plumagem nupcial, com um característico capuz cor de chocolate.
Nidifica no norte e no centro da Europa e é parcialmente migrador. Em Portugal ocorre principalmente como invernante.
Čajka smejivá (iné názvy čajka chichotavá, čajka smejivá – obyčajná[3]; lat. Chroicocephalus ridibundus[4][5] staršie Larus ridibundus) je druh z čeľade čajkovité (Laridae ). Hniezdi v Palearktíde. Vyskytuje sa takmer na polovici územia Slovenska, hniezdi na ostrovoch.[6] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov čajka smejivá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie nie je známy, populácia v Európe v rokoch 1990 – 2013 mierne klesla, kým v severnej Amerike za posledných 40 rokov tamojšie populácie výrazne stúpli o 361%, to je 46,6% nárast každú dekádu. Prieskum bol vykonávaný na území menšom ako je polovica areálu rozšírenia na severoamerickom kontinente.[1]
Čajka smejivá meria 37[7] – 44 cm[8], rozpätie krídel má 94 – 105 cm a váži 211 – 340 g.[9]
Ozýva sa veľmi hlasno hlavne v hniezdnych kolóniách[7][8] ostrým volaním "kriää" a varovným hlasom "ke-ke-ke".[8]
Čajka smejivá sa na Slovensku vyskytuje celý rok. Hniezdi v kolóniách na ostrovoch veľkých vodných nádrží a rybníkov. Koncom februára prilietajú na hniezdiská a po vyhniezdení ich môžeme nájsť skoro na polovici územia Slovenska. Zimujú na nezamrznutých vodných plochách a za potravou zalietajú na polia, do miest a na smetiská.[6]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 9 000 – 17 000, zimujúcich jedincov 12 000 – 35 000. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[6] a 2001 žiadny.[10] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][11][12] Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.[6]
Uprednostňujú vodné plochy, močiare a rybníky. Na ostrovoch vodných plôch hniezdia a v okolí hľadajú potravu. V mimohniezdnom období sa vyskytujú pri riekach, väčších vodných tokoch, na poliach aj na sídliskách miest.[6][9]
Čajka smejivá sa živí najmä živočíšnou potravou. Vodný aj suchozemský hmyz a jeho larvy, ryby a drobné cicavce. Zo začiatku jari vyhľadáva suchozemský hmyz a červy, ak ho je nedostatok tak sa viac orientujú na vodný hmyz, hraboše a ryby. Z vodnej hladiny zbierajú rôzne odpadky v zimnom období. Konzumujú aj rastlinnú potravu, odtrhujú si zo stromov čerešne i žalude.[9]
Dospelá čajka smejivá v jarnom šate za letu, biela predná hrana krídla je dobrý spoznávací znak
Letiaca dospelá čajka smejivá v zimnom šate
Sediaci kŕdeľ čajok smejivých
Letiaci kŕdeľ čajok smejivých
Plávajúci kŕdeľ čajok smejivých
Dospelá čajka smejivá s mláďaťom
██ Hniezdiaca
██ Stála
██ Zimujúca
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Čajka smejivá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Čajka smejivá
Wikislovník ponúka heslo Čajka smejivá
Čajka smejivá (iné názvy čajka chichotavá, čajka smejivá – obyčajná; lat. Chroicocephalus ridibundus staršie Larus ridibundus) je druh z čeľade čajkovité (Laridae ). Hniezdi v Palearktíde. Vyskytuje sa takmer na polovici územia Slovenska, hniezdi na ostrovoch. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov čajka smejivá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie nie je známy, populácia v Európe v rokoch 1990 – 2013 mierne klesla, kým v severnej Amerike za posledných 40 rokov tamojšie populácie výrazne stúpli o 361%, to je 46,6% nárast každú dekádu. Prieskum bol vykonávaný na území menšom ako je polovica areálu rozšírenia na severoamerickom kontinente.
Skrattmås (Chroicocephalus ridibundus) är en fågel som tillhör familjen måsfåglar.[2]
Skrattmåsen är 35–39 cm lång, har ett vingspann på 86–99 cm, väger ungefär 250 gram och könen uppvisar en ringa grad av könsdimorfism. Arten har två åldersklasser. Den adulta skrattmåsen i sommardräkt har mörkt huvud med röd näbb. Nacke, bröst, buk och undergump är vit, manteln är ljusgrå och stjärten och övergump är helvit. Framkanten på ovansidan vingen är vit från vingknogen och ner till handpennespetsarna vilka är svarta. Handpennorna på undersidan av vingen är mörkt grå eller svarta förutom den yttersta handpennan som är ljus.[3]
Till vintern har skrattmåsen ruggat de mörka fjädrarna på huvudet och den har bara ett mörkt suddigt vertikalt band ovanför ögat och en svart prick bakom ögat. Näbben är ljusare röd vid näbbroten och spetsen är svart.[3]
Som juvenil har skrattmåsen gulorange ben, ett svart stjärtband som kontrasterar den vita övergumpen och mycket ockratoner insprängt i den annars ljusgrå manteln. Huvudet är fläckat i vitt och ockra och den har en kil av mörkare rödbrunt från nacken och ner på ryggen. Den har gul näbb med svart spets. Spetsarna på både arm- och handpennor är svarta.[3]
En skrattmås i första vinterdräkt har kvar sina juvenila stjärt- och vingpennor men de mesta av de ockrafärgade tonerna har försvunnit ur dräkten. Huvudteckningen är som hos en adult fågel om vintern men den har gulskära ben. I första sommardräkt har den fortfarande kvar de nu slitna stjärt- och vingpennorna och den har svart huvud men med inslag av vitt.[3]
Skrattmåsens är en högljudd fågel, speciellt när den är på plats i sina häckningskolonier. Dess läte är ett skränigt "krii-arr".[3]
Tidigare placerades merparten av trutar och måsar i släktet Larus men Sangster et al. (2007) konstaterat att släktet inte var monofyletiskt varför det numera ofta delas upp i en rad släkten.[4][2] De två DNA-studierna Crochet et al. (2000) och Pons et al. (2005) visade att långnäbbad mås, trädmås och skrattmås utgör en klad som inte är en systergrupp till övriga arter inom släktet Larus. Detta nya släkte tilldelades namnet Chroicocephalus.[2]
Skrattmås häckar i stora delar av Skandinavien, inte i fjälltrakterna men dock på Island, i Storbritannien och i norra delarna av Europa ner till Kaspiska havet och i hela Asien mellan norra polcirkeln och femtionde bredgraden ända bort till Berings hav. Skrattmåsen häckar även på Grönlands sydspets och i Kanadas allra västligaste delar.
Många av de skrattmåsar som häckar norrut är flyttfåglar men i varmare trakter, kring kusterna i Skandinavien, Storbritannien och främst Västeuropa stannar den ofta på samma plats året om. Deras främsta övervintringlokaler är (från öst till väst) kusterna vid Japanska havet, Östkinesiska havet, västra delarna av Sydkinesiska havet, de norra delarna av Bengaliska viken och de norra och västra delarna av Arabiska havet. Kring Medelhavet och Svarta havet. Afrikas nordvästra kust, Biscayabukten, runt hela Storbritannien och i Nordsjön. Kanadas Skrattmåsar övervintrar kring Saint Lawrenceviken.
Skrattmåsen har invandrat till Skandinavien under de senaste trehundra åren. I början av 1700-talet häckade inte skrattmåsen alls i Sverige. I Sven Nilssons Foglarna från 1858 står det att den bara häckar i södra Sverige och högst sällan i Norge. Vid Hornborgasjön häckade den första gången 1895.[källa behövs]
Vissa skrattmåsar får sin häckningsdräkt redan i februari, men mer vanligt är att den anläggs under mars månad och att häckningen påbörjas med bobygge i april. Äggen ruvas under maj månad och i juni matas ungar. Strax efter att ungarna blivit flygga flyttar skrattmåsen mot sydväst. Skrattmåsen häckar i kolonier i sjöar, kärr och i anslutning till kusten. På sommaren ser man dem ofta på ängar och de flockas kring traktorer som plöjer upp en åker.
Man ska undvika att störa, eller över huvud taget gå i land, på en ö där det häckar skrattmåsar då de kan försvara sina bon mycket aggressivt.
Skrattmåsens utbredningsområde är mycket stort och dess globala population är stor. Artens utvecklingstrend är okänd men trots detta bedöms den inte som hotad utan IUCN kategoriserar den som livskraftig (LC).[1]
I Norden är idag skrattmås tillsammans med fiskmås och gråtrut de vanligaste arterna inom denna familj. Men populationen i Norden är en så kallad randpopulation, det vill säga att den lever på gränsen av sin utbredning och populationstätheten och dess utbredning fluktuerar med tid. Sedan 1700-talet, då arten saknades som häckfågel i Sverige, har den stadigt ökat, fram till 1980-talet då den började minska. Orsaken till minskningen är inte fullt utredd.
I Skåne har antalet skrattmåsar minskat med 85 procent sedan mitten av 1970-talet.[5] I februari 2013 uppgick det skånska beståndet till cirka 3000 par.[5] Enligt Skånes Ornitologiska Förening har beståndet det senaste decenniet mer än halverats.[5] I Ystad med nära omnejd från Lilleskog till Nybrostrand, finns cirka 500-600 stationära individer.[källa behövs]
Trots att skrattmåsen verkligen inte har ett skrattande läte så heter den även "skrattande" i sitt vetenskapliga namn, det vill säga ridibundus. Detta namn lånade Linné från Ornithologia, skriven av Mathurin Jacques Brisson 1760. I den beskriver Brisson sotvingad mås (Larus atricilla) och skrattmås som olika underarter av samma art. Brisson kallar dem Gavis ridibunda. Den sotvingade måsen, som heter "laughing gull" på engelska, har till skillnad från skrattmåsen verkligen ett skrattande läte. Eftersom Linné inte kände till skrattmåsen särskilt väl – den häckade inte i Sverige på 1700-talet – så förlitade han sig på Brisson och gav den så att säga fel namn.
I norra Bohuslän kallades den ibland för tyskmåge, det vill säga "tysk mås", eftersom arten i slutet av 1800-talet fortfarande var ovanlig utmed Sveriges kuster medan fiskarna såg den i stor mängd utmed Tysklands kuster.[6]
Skrattmåsens läte kee-harr har dock givit den dess namn i Richard Adams roman Den långa flykten.
Wikimedia Commons har media som rör skrattmås.
Skrattmås (Chroicocephalus ridibundus) är en fågel som tillhör familjen måsfåglar.
Karabaş martı (Larus ridibundus), martıgiller (Laridae) familyasından bir martı türü.
Büyüklükleri 38–44 cm, kanat açıklıkları 94–105 cm kadardır. Yaz erişkininin, (isme rağmen siyah değildir) çikolata rengi-kahverengi bir başı var, soluk gri vücudu, siyah uçlu ilk kanat tüyleri ve kırmızı gaga ve bacakları vardır. Başlık kışın kaybolur ancak yerine koyu dikey çizgiler kalır. Martılarda alışıldığı üzere olgunluğa ulaşması iki yıl sürer. İlk yıl kuşlarının kuyruk ucunda siyah band ve kanatlarda koyu alanlar görülür ve yazın tam olmasa koyu başlık gelişir.
Koloniler haline büyük kamış yatakları veya bataklıklarda ve adalarla göllerde bulunurlar, yerde yuva yaparlar. Martıların çoğu gibi kışın beslenecekleri zaman, akşamları tüneklerinde ya da her iki durumdada toplu halde yaşarlar. Açık deniz türü değildirler.
Cesurdurlar ve fırsatçı beslenirler ve şehirlerde çöp karıştırır veya aynı hazla sürülen alanlarda omurgasız hayvanları alırlar.
Erişkinde kış tüyü, St James's Park, Londra
Erişkinde yaz tüyü, Kuzey Devon kıyısı, İngiltere
Kışın iki tane karabaş martı uçarken
Kışın beyaz baş ve üzerinde görülen siyah çizgiler
Yavrunun tüyleri
Yuva yapmak için malzeme toplarken
Beslenmek için uçuş
Yuva ile yumurtalar
Dövüşleri
Karabaş martı
Dinlenirken
Uçarken
Virtual Birds'de Karabaş martı kuşunun kuş sesi bulunur. Karabaş martı (Larus ridibundus), martıgiller (Laridae) familyasından bir martı türü.
Мартин середніх розмірів. У шлюбному вбранні має темно-коричневу голову. Кінці крил чорні, нижня сторона крил відносно світла. У зимовому вбранні за забарвленням дуже схожий на мартина тонкодзьобого, але відрізняється від нього коротшими шиєю і дзьобом, більш високим чолом. Молоді птахи — за характерним малюнком верхньої сторони крил добре відрізняються від молодих птахів інших видів.
Самець і самка в шлюбному вбранні. Голова до потилиці, підборіддя і горло темно-коричневі. Очі зверху і знизу облямовані вузькою білою смужкою. Передня і середня частина спини і верхня частина крила сірі. У дистальній частині крила клиноподібна біла пляма, що розширюється до кінця крила. Інша частина оперення — шия, нижня частина тіла, хвіст, надхвістя — білі. Дзьоб, краї повік, ноги — темно-червоні, райдужна оболонка бура.
Дорослі самець і самка в зимовому вбранні. Як у шлюбному вбранні, однак голова біла. Око попереду облямоване чорним. Під оком (іноді і за ним) і в області вушних пер чорно-сірі плями. Дзьоб ясно-червоний з темним кінцем, ноги ясно-червоні.
Мартин звичайний є птахом-символом японської столиці Токіо[5].
Це незавершена стаття з орнітології.Chroicocephalus ridibundus là một loài chim trong họ Laridae.[2] Loài này sinh sản ở phần lớn châu Âu và châu Á, và cũng ở ven biển phía đông Canada. Hầu hết các quần thể di cư, trú đông xa xuống phía Nam, nhưng một số quần thể định cư tại các khu vực phía tây ôn hoà hơn của châu Âu. Một số quần thể mòng biển đầu đen sống suốt mùa đông ở đông bắc Bắc Mỹ.
.jpg)
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chroicocephalus ridibundus là một loài chim trong họ Laridae. Loài này sinh sản ở phần lớn châu Âu và châu Á, và cũng ở ven biển phía đông Canada. Hầu hết các quần thể di cư, trú đông xa xuống phía Nam, nhưng một số quần thể định cư tại các khu vực phía tây ôn hoà hơn của châu Âu. Một số quần thể mòng biển đầu đen sống suốt mùa đông ở đông bắc Bắc Mỹ.
Гнездится в умеренном климате чёрного моря на всём протяжении с запада на восток. В Западной, Южной и Северной Европе в XIX—XX вв. ареал значительно расширился, во многом благодаря развитию сельского хозяйства и пищевой промышленности[7]. В континентальной части Европы южная граница ареала проходит через южную Францию, долину р. По в северной Италии, Сербию, Болгарию, северное побережье Чёрного моря, Закавказье и Каспийское море[5]. Местами встречается в центральной части Пиренейского полуострова и на северо-западе Средиземноморья. Гнездится на Корсике, Сардинии и Сицилии. На севере Европы гнездится на Британских и Фарерских островах, в Скандинавии вдоль морского побережья[7].
В России на север забирается до Кандалакшского залива на Белом море, верховьев р. Вычегды в районе Архангельска, 60° с. ш. на Урале, 67° с. ш. в бассейне Оби, 65° с. ш. на Енисее, 68° с. ш. в долине Лены, 69° с. ш. на Колыме и 61° с. ш. на побережье Берингова моря. Южная граница в Азии пролегает через 40° с. ш. в районе Каспийского моря, южный берег Арала, долины рек и озёр Сырдарья, Сон-куль, Иссык-Куль, Зайсан, Маркаколь, Убсу-Нур, Туул и Буйр-Нур. На востоке также встречается на Камчатке, в Приморье, Сахалине и в северо-восточной китайской провинции Хэйлунцзян[5].
В XX веке начала гнездиться далеко за пределами материка: в Исландии (с 1911 года), на юго-западе Гренландии (с 1969) и на о. Ньюфаундленд (с 1977) у берегов Северной Америки[7].
Перелётная, частично перелётная, либо оседлая птица. Популяции севернее январской изотермы −2,5° С перемещаются почти полностью. В Западной и Южной Европе в основном ведут оседлый образ жизни, а в промежуточных областях мигрируют частично. Процент миграции также возрастает с запада на восток. Зимуют к югу и к западу от январской изотермы 0 °С — на большей части Европы, побережьях Средиземного, Чёрного, Каспийского морей, Индийского и Тихого океанов, а также Японских островах. Начиная со второй половины XX века, зимний ареал озёрной чайки расширился за пределы Палеарктики — в Африке вдоль Атлантики до Нигерии и на берегу Индийского океана до Кении и Танзании, В Северной Америке на восточном побережье от Ньюфаундленда до Нью-Йорка[8].
В период размножения обитает преимущественно на внутренних водоёмах со сплавинами и заломами кустарника — озёрах, поймах и дельтах рек, прудах, болотах, торфяных карьерах, где гнездится на мелководье и заросших островах. Реже гнездится на морском побережье в заболоченных бухтах, лужайках и дюнах. В последние годы всё больше становится синантропом, в поисках корма осваивая городские свалки, рыбоперерабатывающие заводы, предприятия лёгкой промышленности и городские водоёмы. На пролёте и в местах зимовок главным образом встречается на морском берегу и в дельтах крупных рек.
Озёрные чайки приступают к размножению в возрасте 1—4 лет, причём самки имеют тенденцию к более раннему воспроизводству. Гнездятся колониями, часто смешанными, размер которых может варьировать в больших пределах от нескольких десятков до нескольких десятков тысяч пар[8]. В отличие от близкой малой чайки, колонии по своему местоположению постоянны и при отсутствии неблагоприятных факторов способны сохраняться десятилетиями. К местам гнездовий птицы прибывают довольно рано, когда только начинают вскрываться водоёмы и на земле появляются первые проталины — чаще всего в конце марта—середине апреля. Моногамны, пары образуются до прилёта к местам гнездовий либо сразу после него. Бывает, что окончательному образованию пары предшествует смена нескольких партнёров. После прилёта птицы, как правило, держатся недалеко от колонии и кочуют в поисках пищи. В этот период характерно ярко-выраженное демонстративное поведение — птицы с криками преследуют друг друга в воздухе, с вытянутой вверх и вперёд головой издают резкие крики в сторону противника, «мяукают», «квохчут» и клюют землю. При формировании пары самка пригибает голову, выпрашивая корм, а самец ритуально кормит её[8].
Для будущего гнезда выбирается труднодоступное для наземных хищников место — как правило, топкая сплавнина либо небольшой травянистый остров[9]. Иногда гнездится в торфяниках, на болоте (как правило, низинном), реже в дюнах либо на прибрежном лугу. Охраняемая территория составляет 32—47 см вокруг гнезда[8], расстояние между соседними гнёздами от 50 см в плотных колониях до нескольких десятков метров в разреженных[10]. Гнездо — небольшая небрежная куча из прошлогодних водных растений, без выстилки. В качестве материала обычно используются стебли тростника, рогоза, камыша, осоки или хвоща. Кладка включает в себя 1—3 (чаще всего 3) яйца; в случае её утраты обычна повторная кладка. Окрас яиц может варьировать в большом диапазоне от светло-голубого или охристого без рисунка до тёмно-бурого с большим количеством пятен, однако чаще всего зеленовато-охристые либо оливково-бурые. Размер яиц (41—69)×(30—40) мм[10]. Насиживают оба родителя, время насиживания — 23—24 дня[4]. В случае появления в колонии непрошеного гостя начинается всеобщий переполох, во время которого птицы кружат, истошно кричат и поливают нарушителя помётом. Птенцы покрыты охристо-бурым с чёрно-бурыми пятнами пухом, сливающим их с окружающей средой. Родители кормят птенцов непосредственно из клюва, или выбрасывают пищу из зоба в гнездо, где птенцы склевывают её[4]. Летать птенцы начинают в возрасте 25—30 дней[10].
Основу питания составляют беспозвоночные животные — дождевые черви, стрекозы, жуки и их личинки, двукрылые и другие насекомые. Из животных кормов также питается мелкой рыбой и мышевидными грызунами, такими как серая полёвка. Часто кормится пищевыми отходами на свалках, в местах переработки рыбы и других продуктов, и в городах. Корм добывает на плаву с поверхности воды, на суше и в воздухе.
Гнездится в умеренном климате чёрного моря на всём протяжении с запада на восток. В Западной, Южной и Северной Европе в XIX—XX вв. ареал значительно расширился, во многом благодаря развитию сельского хозяйства и пищевой промышленности. В континентальной части Европы южная граница ареала проходит через южную Францию, долину р. По в северной Италии, Сербию, Болгарию, северное побережье Чёрного моря, Закавказье и Каспийское море. Местами встречается в центральной части Пиренейского полуострова и на северо-западе Средиземноморья. Гнездится на Корсике, Сардинии и Сицилии. На севере Европы гнездится на Британских и Фарерских островах, в Скандинавии вдоль морского побережья.
В России на север забирается до Кандалакшского залива на Белом море, верховьев р. Вычегды в районе Архангельска, 60° с. ш. на Урале, 67° с. ш. в бассейне Оби, 65° с. ш. на Енисее, 68° с. ш. в долине Лены, 69° с. ш. на Колыме и 61° с. ш. на побережье Берингова моря. Южная граница в Азии пролегает через 40° с. ш. в районе Каспийского моря, южный берег Арала, долины рек и озёр Сырдарья, Сон-куль, Иссык-Куль, Зайсан, Маркаколь, Убсу-Нур, Туул и Буйр-Нур. На востоке также встречается на Камчатке, в Приморье, Сахалине и в северо-восточной китайской провинции Хэйлунцзян.
В XX веке начала гнездиться далеко за пределами материка: в Исландии (с 1911 года), на юго-западе Гренландии (с 1969) и на о. Ньюфаундленд (с 1977) у берегов Северной Америки.
МиграцииПерелётная, частично перелётная, либо оседлая птица. Популяции севернее январской изотермы −2,5° С перемещаются почти полностью. В Западной и Южной Европе в основном ведут оседлый образ жизни, а в промежуточных областях мигрируют частично. Процент миграции также возрастает с запада на восток. Зимуют к югу и к западу от январской изотермы 0 °С — на большей части Европы, побережьях Средиземного, Чёрного, Каспийского морей, Индийского и Тихого океанов, а также Японских островах. Начиная со второй половины XX века, зимний ареал озёрной чайки расширился за пределы Палеарктики — в Африке вдоль Атлантики до Нигерии и на берегу Индийского океана до Кении и Танзании, В Северной Америке на восточном побережье от Ньюфаундленда до Нью-Йорка.
Места обитанияВ период размножения обитает преимущественно на внутренних водоёмах со сплавинами и заломами кустарника — озёрах, поймах и дельтах рек, прудах, болотах, торфяных карьерах, где гнездится на мелководье и заросших островах. Реже гнездится на морском побережье в заболоченных бухтах, лужайках и дюнах. В последние годы всё больше становится синантропом, в поисках корма осваивая городские свалки, рыбоперерабатывающие заводы, предприятия лёгкой промышленности и городские водоёмы. На пролёте и в местах зимовок главным образом встречается на морском берегу и в дельтах крупных рек.
红嘴鸥（學名：Chroicocephalus ridibundus），俗称水鸽子，体形和毛色都与鸽子相若，身体大部分的羽毛为白色，翼尖为黑色。头部夏季呈褐色，冬季变为白色，眼后有黑色斑点。喙和脚为红色，亚成年鸟嘴尖黑色，腿部颜色较淡[1]。
红嘴鸥分布广泛，分布在北美地区、欧亚大陆及非洲北部、中南部地区，印度次大陆及中国的西南地区、中南半岛和中国的东南沿海地区，太平洋诸岛屿也由分布。在中国繁殖于在天山以北以及西伯利亚和中国东北。在中国东部及北纬32度以南的湖泊、河流及沿海地带越冬，最南端可达印度半岛。
由于红嘴鸥数量大，喜集群，在世界的许多沿海港口、湖泊都可看到。例如1985年以后，每年冬季都有成千上万的红嘴鸥云集云南昆明市区各大小湖泊越冬，为昆明冬季一大特色。
.JPG)
.jpg)
_-Ystad-2016.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Sopot_2010.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 红嘴鸥（學名：Chroicocephalus ridibundus），俗称水鸽子，体形和毛色都与鸽子相若，身体大部分的羽毛为白色，翼尖为黑色。头部夏季呈褐色，冬季变为白色，眼后有黑色斑点。喙和脚为红色，亚成年鸟嘴尖黑色，腿部颜色较淡。
この項目では、鳥類について説明しています。その他の用法については「ゆりかもめ」をご覧ください。 _4.jpg)
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : カモメ科 Laridae 属 : カモメ属 Larus 種 : ユリカモメ L. ridibundus 学名 Larus ridibundusユリカモメ （百合鴎、学名：Larus ridibundus）は、チドリ目カモメ科カモメ属に分類される鳥類の一種である。
ユーラシア大陸北部やイギリス、アイスランドなどで繁殖し、冬は南下しヨーロッパ、アフリカ、インド、東南アジアへ渡りをおこない越冬する。北アメリカ東海岸に渡るものもいる。
日本では冬鳥として、北海道から南西諸島まで広く渡来し、小型のカモメ類の大半が本種である。ただし、北海道では厳冬期にはほとんど見られなくなる。主に、全国の海岸や河川、沼地などに普通に渡来する。
国際自然保護連合（IUCN）により、軽度懸念（LC）の指定を受けている[1]。1992年に多摩動物公園が、ユリカモメで繁殖賞を受賞した
全長は約40 cm。翼開張は約93 cm[3]。足とくちばしは赤色。夏羽は頭部が黒褐色になる（英名:Black-headed Gull）。冬羽は頭部が白く、目の後ろに黒い斑点があるのが特徴。ズグロカモメと似ているが、ズグロカモメのくちばしは黒色で本種よりずっと短い等の違いで識別できる。
海岸、内陸の湖沼や河川に比較的大規模な群を作り生活する。大きな河川では河口から10 km以上も遡る。夜は海に戻り、沖合のいかだなどを塒とする。京都市の鴨川でも多くの個体が観察される。鴨川のものは比叡山上空を通過し、琵琶湖で夜を過ごす。基本的にはカモメ科と同じく魚や甲殻類、オキアミを食べるが、カモメ科としては珍しく様々な環境に対応できるので雑食性で、近くに水草が生えている河川や池では昆虫や雑草の種子などを食べ、港では不要な捨てられた魚を食べ、時には人の食べ物や売られている魚を横取りすることも少なくない。その他に市街地や農村では人のゴミをあさるので同じく餌場にいるカラスなどの他の鳥と取り合いなどの喧嘩をすることもある。昼間は常に餌場近くにおり、夜間はこれとは異なる海上や湖で過ごす。
栃木県では、1974年以降、本種の記録が著しく増加している。宇都宮市と真岡市鬼怒川の記録によると、渡来時期は主に4月と10－11月であり、渡りのときには内陸部を通過しているものと思われる[4]。
夏羽と冬羽が混じった状態。4月、福岡市大濠公園にて
夏羽、営巣地にて
飛ぶ姿（夏羽）
飛ぶ姿（冬羽）
日本の古典文学に登場する「都鳥」は、現在の和名がミヤコドリ (Haematopus ostralegus) である鳥ではなく、ユリカモメを指すとする説が有力である。 その根拠として、『伊勢物語』の「九段 東下り」が示される。
なほゆきゆきて、武蔵の国と下つ総の国との中に、いと大きなる河あり。それをすみだ河といふ。（中略）さるをりしも、白き鳥の嘴と脚と赤き、しぎの大きさなる、水の上に遊びつつ魚を食ふ。京には見えぬ鳥なれば、みな人見知らず。渡しもりに問ひければ、「これなむ都鳥。」と言ふを聞きて、『名にし負はばいざこと問はむ都鳥わが思ふ人はありやなしやと』とよめりければ、舟こぞりて泣きにけり。
このように、「都鳥」は「隅田川にいる鳥で、体が白く、嘴と脚が赤い、シギ程度の大きさ、魚を食べる水鳥」とされているが、この条件に当てはまる鳥としてはユリカモメが最も近い。そのため、「都鳥＝ユリカモメ」と推定されている。なお、ミヤコドリは嘴と脚が赤いものの体色は黒（腹部を除く）であり、英語名(Oystercatcher)の通り、食性はカキなどの貝類を食べる。このように両者は異なる。
なお、現在の京都ではユリカモメは鴨川などで普通に見られるありふれた鳥であるが、鴨川に姿を見せるようになったのは、1974年のことである[5]。それ以前は「京には見えぬ鳥」であった。
以下の自治体が「自治体の鳥」に定めている。
_white-black_headed_in_Ohori_park_2007.JPG)
.JPG)
.jpg){kind=link}