dcsimg

Distribution ( espagnol ; castillan )

fourni par IABIN
Chile Central
licence
cc-by-nc-sa-3.0
droit d’auteur
Universidad de Santiago de Chile
auteur
Pablo Gutierrez
site partenaire
IABIN

Habitat ( espagnol ; castillan )

fourni par INBio
Se encuentran en pantanos, ríos, charcas, remansos de agua con vegetación acuática abundante y alta, y también en la vegetación densa en las orillas de ríos.

licence
cc-by-nc-sa-3.0
droit d’auteur
INBio, Costa Rica
auteur
Luis Humberto Elizondo C.
rédacteur
The Nature Conservancy
site partenaire
INBio

Cyclicity ( espagnol ; castillan )

fourni par INBio
Es una especie residente, aunque al país llegan individuos migratorios neárticos.

licence
cc-by-nc-sa-3.0
droit d’auteur
INBio, Costa Rica
auteur
Luis Humberto Elizondo C.
rédacteur
The Nature Conservancy
site partenaire
INBio

Behavior ( espagnol ; castillan )

fourni par INBio
Son monógamos y se les observa en grupos familiares con individuos inmaduros de color gris que ayudan a sus padres a alimentar a los polluelos.

Cuando se asustan se desplazan velozmente por la superficie en busca de refugio.

licence
cc-by-nc-sa-3.0
droit d’auteur
INBio, Costa Rica
auteur
Luis Humberto Elizondo C.
rédacteur
The Nature Conservancy
site partenaire
INBio

Distribution ( espagnol ; castillan )

fourni par INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una especie residente, posiblemente junto con algunos otros individuos migratorios durante el invierno del norte, a lo largo y ancho del país desde las bajuras hasta los 1500 m. aproximadamente. Es poco común y local en la mayoría de las áreas.


Distribucion General: Se encuentra desde el sur de Canadá hasta el norte de Chile y Argentina, incluso en las Antillas. Se encuentra ampliamente distribuida en el Viejo Mundo y en muchas islas oceánicas.

licence
cc-by-nc-sa-3.0
droit d’auteur
INBio, Costa Rica
auteur
Luis Humberto Elizondo C.
rédacteur
The Nature Conservancy
site partenaire
INBio

Trophic Strategy ( espagnol ; castillan )

fourni par INBio
Se alimenta picoteando comida de la superficie del agua y a veces sumerge su cabeza en busca de objetos sumergidos; en ocasiones se zambulle.

Se alimenta de semillas, hojas, raíces, caracoles, insectos y gusanos.

licence
cc-by-nc-sa-3.0
droit d’auteur
INBio, Costa Rica
auteur
Luis Humberto Elizondo C.
rédacteur
The Nature Conservancy
site partenaire
INBio

Reproduction ( espagnol ; castillan )

fourni par INBio
Su nido consiste en un un tazón hecho de vegetación acuática, generalmente con techo o con juncos o enea doblados por encima. Se coloca sobre vegetación acuática enraizada o flotante, o en un arbusto en el borde. Ponen de 3 a 6 huevos de color ante con manchas y salpicaduras café y lila.

Los individuos inmaduros ayudan a sus padres a alimentar y proteger a los polluelos.

En Guanacaste se reproducen principalmente durante la estación lluviosa, y en el Valle Central entre marzo y junio.

licence
cc-by-nc-sa-3.0
droit d’auteur
INBio, Costa Rica
auteur
Luis Humberto Elizondo C.
rédacteur
The Nature Conservancy
site partenaire
INBio

Diagnostic Description ( espagnol ; castillan )

fourni par INBio
Mide 33 cm. y pesa 365 grs. A primera vista; puede parecer un pato; es negruzco y con los dedos ligeramente lobulados. Los adultos presentan la cabeza y el cuello negros, que gradualmente se tornan pizarra oscuro en el resto del cuerpo, y un tinte parduzco en el manto. La rabadilla y la cola son negras, el centro de la coberteras infracaudales es negro y los bordes son llamativamente blancos. Presenta una lista blanca a lo largo del costado que se traslapa sobre el ala cerrada. El pico y el escudo de la frente son escarlata, la punta del pico es amarilla y las patas son verdosas, con excepción de la punta de las tibias que son bermellón. Los especímenes inmaduros presentan la garganta y la región superciliar no muy bien definida y de color blanco. El resto de la cabeza y el cuello son gris tiznado y la región inferior es más café que la de los adultos. El pico es fusco o amarillento y el escudo en la frente es muy pequeño o está ausente. Los ejemplares juveniles muestran el plumón natal negro, y el pico, la parte desnuda de la frente y la punta de las alas son rojizos.

licence
cc-by-nc-sa-3.0
droit d’auteur
INBio, Costa Rica
auteur
Luis Humberto Elizondo C.
rédacteur
The Nature Conservancy
site partenaire
INBio

Behavior ( espagnol ; castillan )

fourni par INBio
Defienden territorios familiares.

licence
cc-by-nc-sa-3.0
droit d’auteur
INBio, Costa Rica
auteur
Luis Humberto Elizondo C.
rédacteur
The Nature Conservancy
site partenaire
INBio

Diagnostic Description ( espagnol ; castillan )

fourni par INBio
Localidad del tipo: Europa = Inglaterra.
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
licence
cc-by-nc-sa-3.0
droit d’auteur
INBio, Costa Rica
auteur
Luis Humberto Elizondo C.
rédacteur
The Nature Conservancy
site partenaire
INBio

Gallinula chloropus ( espagnol ; castillan )

fourni par wikipedia ES

La gallineta común o polla de agua (Gallinula chloropus)[2]​ es una especie de ave gruiforme de la familia Rallidae que habita en Eurasia y África.

Descripción

 src=
Adulto en Alemania.
 src=
Juvenil nadando en Reino Unido.
 src=
Detalle de las patas con sus característicos dedos largos.

Es una especie inconfundible en su entorno. Es una rállida de tamaño medio, que mide entre 30 y 38 cm y tiene una envergadura alar de 50 a 62 cm. Su peso puede oscilar entre 192 y 500 g.[3][4]​ La coloración general de su plumaje es gris negruzca, con la cabeza y el cuello más oscuros, salvo la zona bajo la cola que es blanca, y sendas franjas también blancas que atraviesan transversalmente sus flancos. Su pico es rojo, al igual que el escudo facial, excepto en la punta que es amarilla. Su escudo facial es redondeado en la parte superior mientras que sus laterales son rectos y bastante paralelos, comparándolo con el escudo frontal de las gallinetas americanas que se estrecha más al juntarse con el pico y tiene la parte superior más recta. Sus patas son de color amarillo verdoso, con una mancha roja en las rodillas. Tienen unos dedos muy largos que carecen de los lóbulos de las fochas y cualquier membrana interdigital, adaptados para andar sobre la vegetación acuática. Los juveniles son de tonos parduzcos y carecen del escudo facial rojo.

Taxonomía y etimología

La gallineta común es la especie tipo del género Gallinula, que pertenece a la familia Rallidae, una familia de aves acuáticas y semiacuáticas de tamaño medio, aunque pequeñas en comparación con el resto de Gruiformes. Las rállidas suelen tener el cuello relativamente largo, la cola corta, robustas patas con dedos largos y plumajes discretos en contraste con sus coloridos picos y escudos frontales.

La gallineta común fue descrita científicamente por Carlos Linneo en 1758 en la décima edición de su obra Systema naturae,[5]​ con el nombre científico, Fulica chloropus.[6]​ En 1760 fue trasladada al género Gallinula creado por el zoólogo francés Mathurin Jacques Brisson.[5]Gallinula en latín es el diminutivo de «gallina», mientras que chloropus procede de la combinación de las palabras griegas: χλωρός (khlōros) «amarillo verdoso» y πούς (pous) «pie».[7]

Anteriormente se consideraba conespecífica de la gallineta americana (Gallinula galeata), de aspecto muy similar, aunque con algunas diferencias en la morfología del pico y sus cantos. Los análisis de ADN finalmente demostraron la divergencia genética entre ambas, por lo que se dividieron en dos especies separadas,[8]​ quedándose el nombre científico original para la gallineta común, que fue la descrita por Linneo.

 src=
Ejemplar de G. c. meridionalis en Sudáfrica.

Se reconocen cinco subespecies de gallineta común:[9]

Comportamiento

 src=
Adulto incubando en el nido.
 src=
Ejemplar en la India.
 src=
Gallinula chloropus - MHNT

Habita y se reproduce en ambientes de marisma y ríos y lagos con abundante vegetación de Eurasia y África. Las poblaciones del norte donde el agua se congela, migran hacia climas más templados. A pesar de la pérdida de sus hábitats, esta ave es todavía común y ampliamente distribuida. Globalmente la gallineta común es una especie abundante clasificada como especie bajo preocupación menor por la UICN.[1]

Gallineta alimentándose entre nenúfares.
 src=
Adulto alimentando a su polluelo.

Consume una amplia variedad de vegetales y pequeños animales acuáticos. Busca alimento tanto alrededor del agua como en ella, caminando sobre los nenúfares y otra vegetación flotante o sumergiendo medio cuerpo mientras nadan. Suelen ser asustadizas aunque se pueden volver confiadas en algunas zonas.

Durante la época de cría son territoriales. Anidan habitualmente en el suelo junto al agua entre la vegetación densa. La puesta empieza en primavera, entre marzo y mayo en las regiones templadas del hemisferio norte. La primera puesta suele constar de unos 8 huevos. Si realiza una segunda puesta, la hembra pone de 4 a 8 huevos. La incubación dura aproximadamente tres semanas. Ambos progenitores incuban y alimentan a los polluelos. Los nidos pueden ser reutilizados por varias hembras. Los polluelos tardan entre 40–50 días, y unas semanas después se vuelven independientes para criar su propia nidada al año siguiente. Cuando están amenazados los polluelos pequeños pueden subirse a la espalda de los adultos que volarán acarreándolos hasta ponerse a salvo.[10][11]

Referencias

  1. a b BirdLife International (2009). «Gallinula chloropus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2010.3 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 20 de octubre de 2010.
  2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1996). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Tercera parte: Opisthocomiformes, Gruiformes y Charadriiformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 43 (2): 231-238. ISSN 0570-7358. Consultado el 23 de enero de 2014.
  3. Ficha con vídeos y fotos – Gallinula chloropus Archivado el 13 de octubre de 2012 en Wayback Machine.. ARKive. Consultado el 10 de mayo de 2015.
  4. Common Gallinule, Life History, All About Birds – Cornell Lab of Ornithology. Allaboutbirds.org. Consultado el 10 de mayo de 2015.
  5. a b Zoonomen. «Taxonomía de Gruiformes.» (en inglés). Consultado el 6 de mayo de 2015.
  6. Caroli Linnæi. Systema naturæ per regna tria naturæ, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis Editio decima reformata 1758, Holmiæ, Impensis direct. Laurentii Salvii (Salvius publ.) p. 152.
  7. James A. Jobling. Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Bloomsbury Publishing p. 103 y 170 ISBN 1408125013
  8. Split Common Gallinule (Gallinula galeata) from Common Moorhen (G. chloropus) Archivado el 7 de febrero de 2015 en Wayback Machine. Proposal (416) to South American Classification Committee
  9. Frank Gill y David Donsker. Rails, gallinules & cranes. IOC World Bird List versión 5.1.
  10. Snow, David W.; Perrins, Christopher M.; Doherty, Paul & Cramp, Stanley (1998). The Complete Birds of the Western Palaearctic on CD-ROM. Oxford University Press. ISBN 0-19-268579-1.
  11. Mann, Clive F. (1991). «Sunda Frogmouth Batrachostomus cornutus carrying its young». Forktail 6: 77-78. Archivado desde el original el 28 de agosto de 2008.

 title=
licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Autores y editores de Wikipedia
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia ES

Gallinula chloropus: Brief Summary ( espagnol ; castillan )

fourni par wikipedia ES

La gallineta común o polla de agua (Gallinula chloropus)​ es una especie de ave gruiforme de la familia Rallidae que habita en Eurasia y África.

licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Autores y editores de Wikipedia
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia ES

Zelenonoga tukalica ( espagnol ; castillan )

fourni par wikipedia SL

Okrog 12, glej besedilo

Sinonimi

Fulica chloropus Linnaeus, 1758
Gallinula brodkorbi McCoy, 1963
Gallinula galeata

Zelenonoga tukalica (znanstveno ime Gallinula chloropus) je ptica iz družine tukalic, ki živi skoraj po vsem svetu v gosto zaraščenih močvirjih, ribnikih, manjših vodotokih ipd.

Je lahko prepoznaven ptič velikosti goloba z razmeroma dolgim repom in dolgimi nogami zelene barve (odtod vrstno ime) z dolgimi prsti, a brez plavalne kožice. Rdeča barva kljuna se nadaljuje v kožno gubo na čelu, konica kljuna pa je rumene barve. Perje je večinoma sivomodro, le po vrhu telesa je olivne barve. Na bokih ima belo črto, ki se proti repu spušča in ob pogledu od zadaj tvori obliko črke V. Bela je tudi spodnja stran repa, s črno progo v sredini. Rep največkrat nosi visoko privzdignjen, med hojo z njim trza. Samec in samica se po perju ne ločita.

 src=
Mladič

Mladiči so sivo-rjave barve, po licih in grlu umazano beli, enako kot odrasli imajo belo črto na boku in belo spodnjo stran repa. Rdeče kožne gube na čelu nimajo.

Vrsta se prehranjuje z raznolikim vodnim rastlinjem in majhnimi vodnimi živalmi (polži, ličinke žuželk ipd.), ki jih išče v gosto poraščenih vodotokih, občasno pa zaide v iskanju hrane tudi stran od vode. Večinoma so to zelo plašne živali, ki se hitro skrijejo med rastlinje kadar jih kaj zmoti, vendar so se za razliko od sorodne liske ponekod navadile bližine ljudi in se brezskrbno sprehajajo na prostem v parkih.

V območjih z zmernim podnebjem gnezdi spomladi s pričetkom od sredine marca do sredine maja. Samica izleže največkrat 8 jajc v gnezdo, ki ga par splete v gostem rastju na vodi. Jajca, ki jih grejeta oba starša, se izležeta po približno treh tednih. Prav tako oba starša skrbita za mladiče, ki se osamosvojijo po dveh do treh mesecih in imajo lastna legla naslednjo pomlad. Kasneje v sezoni ima lahko par ob ugodnih pogojih še eno leglo, ki pa je po navadi manjše. Posebnost zelenonoge tukalice je, da pri vzgoji tega legla sodelujejo tudi mladiči iz prvega.

Razširjenost in podvrste

Je najpogostejši in najbolj razširjen predstavnik družine tukalic, ki poseljuje večji del Evrazije razen Severne Azije, Afriko razen suhih ter tropskih delov, poleg tega pa še večino ozemlja Amerik razen skrajnega severnega in južnega dela ter Amazonije. V Sloveniji je splošno razširjena, pozimi pa je možno večje skupine opazovati le ob obali, a tudi tu številčnost od oktobra do februarja močno upade. V notranjosti se pozimi zadržujejo le posamezni osebki.

Prepoznanih je 12 podvrst, ki se med seboj ločijo večinoma le po odtenku obarvanosti perja in velikosti, zato jih je po telesnih značilnosti težko razločiti. Zanesljivejši znak je tako lokaliteta, ki pa prav tako ni popolnoma zanesljiv, saj se osebki lahko selijo. Opisanih je bilo še več podvrst, a se te večinoma obravnavajo kot sinonimi.

 src=
Gallinula chloropus cachinnans, Teksas, ZDA
 src=
Gallinula chloropus

Sprejete so naslednje podvrste:

  • G. c. cachinnans (Bangs, 1915); podobna G. c. cerceris, a obarvanost zgornjega dela bolj spominja na G.c. chloropus. Od jugovzhodne Kanade preko ZDA (razen notranjosti) do zahodne Paname; tudi na Galapagosu in Bermudih.
  • G. c. pauxilla (Bangs, 1915); podobna G. c. cerceris, a manjša. V nižinah vzhodne Paname do severozahoda Peruja.
  • G. c. barbadensis (Bond, 1954); podobna G. c. cerceris, a s svetlejšo glavo in vratom in manj enakomerno sivo obarvanostjo ostalega telesa. Endemit Barbadosa.

Podvrsta G. c. galeata, razširjena v Novem svetu, je bila najprej opisana kot ločena vrsta Gallinula galeata Lichtenstein, 1818, kasneje pa je bila skupaj z nekaterimi ostalimi vključena v evrazijsko. Leta 2011 je Ameriško ornitološko združenje odločilo o spremembi klasifikacije in od takrat podvrste iz Novega sveta znova obravnavajo kot ločeno vrsto, na podlagi razlik v oglašanju in molekularnih znakih.[2] Ostale ornitološke organizacije temu še niso sledile, zato taksonomski status podvrst zelenonoge tukalice še ni dokončno dorečen.

Viri

  1. BirdLife International (2008). Gallinula chloropus . Rdeči seznam IUCN ogroženih vrst 2008. IUCN 2008. Pridobljeno: 9.8.2009.
  2. Chesser, R. Terry s sod. (2011). "Fifty-second supplement to the American Ornithologists’ Union Check-list of North American Birds" (PDF). The Auk 128 (3): 600–613.
  • Mullarney, K. s sod. (1999). Birds of Europe. Princeton: Princeton University Press. ISBN 0-691-05053-8.
  • Sket B. s sod (ur.) (2003). Živalstvo Slovenije. Tehniška založba Slovenije, Ljubljana. str. 664. COBISS 123099392. ISBN 86-365-0410-4.

licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia SL

Zelenonoga tukalica: Brief Summary ( espagnol ; castillan )

fourni par wikipedia SL

Zelenonoga tukalica (znanstveno ime Gallinula chloropus) je ptica iz družine tukalic, ki živi skoraj po vsem svetu v gosto zaraščenih močvirjih, ribnikih, manjših vodotokih ipd.

Je lahko prepoznaven ptič velikosti goloba z razmeroma dolgim repom in dolgimi nogami zelene barve (odtod vrstno ime) z dolgimi prsti, a brez plavalne kožice. Rdeča barva kljuna se nadaljuje v kožno gubo na čelu, konica kljuna pa je rumene barve. Perje je večinoma sivomodro, le po vrhu telesa je olivne barve. Na bokih ima belo črto, ki se proti repu spušča in ob pogledu od zadaj tvori obliko črke V. Bela je tudi spodnja stran repa, s črno progo v sredini. Rep največkrat nosi visoko privzdignjen, med hojo z njim trza. Samec in samica se po perju ne ločita.

 src= Mladič

Mladiči so sivo-rjave barve, po licih in grlu umazano beli, enako kot odrasli imajo belo črto na boku in belo spodnjo stran repa. Rdeče kožne gube na čelu nimajo.

Vrsta se prehranjuje z raznolikim vodnim rastlinjem in majhnimi vodnimi živalmi (polži, ličinke žuželk ipd.), ki jih išče v gosto poraščenih vodotokih, občasno pa zaide v iskanju hrane tudi stran od vode. Večinoma so to zelo plašne živali, ki se hitro skrijejo med rastlinje kadar jih kaj zmoti, vendar so se za razliko od sorodne liske ponekod navadile bližine ljudi in se brezskrbno sprehajajo na prostem v parkih.

V območjih z zmernim podnebjem gnezdi spomladi s pričetkom od sredine marca do sredine maja. Samica izleže največkrat 8 jajc v gnezdo, ki ga par splete v gostem rastju na vodi. Jajca, ki jih grejeta oba starša, se izležeta po približno treh tednih. Prav tako oba starša skrbita za mladiče, ki se osamosvojijo po dveh do treh mesecih in imajo lastna legla naslednjo pomlad. Kasneje v sezoni ima lahko par ob ugodnih pogojih še eno leglo, ki pa je po navadi manjše. Posebnost zelenonoge tukalice je, da pri vzgoji tega legla sodelujejo tudi mladiči iz prvega.

licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia SL