الأسماء في صفحات التنقل
Winter visitor.
found in atlantic countries such as denmark,iceland,usa,canada asia.it is also found in bulgaia.there are diffrences between the subspecies.read more at :http://en.wikipedia.org/wiki/Greater_White-fronted_Goose.
Die blesgans is 'n bruin gans wat in die Noordelike halfrond voorkom.
Beide mannetjies sowel as wyfies is bruin, met 'n kenmerkende wit kol of bles om 'n pienk snawel. Hulle lyk op die kleinblesgans, maar het nie daardie voëls se kenmerkende geel merke om hul oë nie.
Blesganse geniet 'n wye verspreiding en word in Rusland, Siberië, Alaska, Noordwes-Kanada, Groenland, Engeland, België, Nederland, Duitsland, Indië, China, Japan, Kalifornië, Texas en Meksiko aangetref.
Hul dieet bestaan hoofsaaklik uit gras, bessies en insekte, maar hulle sal ook die lêkorrels van hoenders en eende vreet.
Blesganse broei van November tot Januarie. Hulle bou hul nes op 'n rant of effense hoogte sodat hulle vanuit die nes 'n uitsig van die omliggende gebied het. Die wyfie lê vier tot sewe roomwit eiers wat na 27 tot 28 dae uitbroei. Die nuwelinge is self na twee jaar broeigereed.
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir blesgans.Die blesgans is 'n bruin gans wat in die Noordelike halfrond voorkom.
Beide mannetjies sowel as wyfies is bruin, met 'n kenmerkende wit kol of bles om 'n pienk snawel. Hulle lyk op die kleinblesgans, maar het nie daardie voëls se kenmerkende geel merke om hul oë nie.
Blesganse geniet 'n wye verspreiding en word in Rusland, Siberië, Alaska, Noordwes-Kanada, Groenland, Engeland, België, Nederland, Duitsland, Indië, China, Japan, Kalifornië, Texas en Meksiko aangetref.
Hul dieet bestaan hoofsaaklik uit gras, bessies en insekte, maar hulle sal ook die lêkorrels van hoenders en eende vreet.
Blesganse broei van November tot Januarie. Hulle bou hul nes op 'n rant of effense hoogte sodat hulle vanuit die nes 'n uitsig van die omliggende gebied het. Die wyfie lê vier tot sewe roomwit eiers wat na 27 tot 28 dae uitbroei. Die nuwelinge is self na twee jaar broeigereed.
Anser albifrons[2] ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae llargamente distribuyida poles rexones ártiques d'Asia, Europa y Norteamérica. Esti gansu ye una ave migratoria de llarga distancia que pasa l'iviernu nes zones templaes d'Eurasia y Norteamérica. El so nome deber al llurdiu de plumes blanques qu'arrodia la base del picu.
El ánsar caretu mide ente 64 y 81 cm de llargor corporal, con un valumbu alar de 130–165 cm, y pesa ente 1,93-3,31 kg. [3][4] El machu xeneralmente ye de mayor tamañu, anque dambos sexos tienen un aspeutu similar. El so plumaxe ye principalmente pardu buxu chiscáu de llixos más escuros, col pechu y banduyu abuxaos escamplaes con llistáu y llurdios irregulares negres, ente que les sos ales son de color pardu escuru y tien el baxu banduyu y parte inferior de la cola blancos. Caracterizar por tener un llurdiu blancu arrodiando'l picu enmarcada por una llista negra. Tanto los machos como les femes tienen el picu rosado y les pates anaranxaes.[5] Toles subespecies tienen el plumaxe similar y estrémense principalmente pol so tamañu,[6] salvu A. a. flavirostris de Groenlandia que ye de plumaxe polo xeneral más escuru y tien el picu anaranxáu, non rosado.
Ye de menor tamañu que l'ánsar común, sicasí, ye de mayor tamañu que l'ánsar chicu, del que s'estrema amás por escarecer del aniellu ocular mariellu que tien esti postreru y porque el llurdiu blancu de la so cara nun s'estiende tantu escontra riba como la del mozu.[7]
Bandada en vuelu mientres la migración.Foi descritu científicamente pol naturalista Giovanni Antonio Scopoli en 1769. El so nome científicu Anser albifrons en llatín significa «gansu de frente blanca». Reconócense cinco subespecies:[8]
Estudios ecolóxicos de 2002 indiquen que les aves de Groenlandia podríen considerase una especie separada de A. albifrons.[9] De particular interés ye'l so inusual periodu de los cuidos paternos y asociación con ellos, que puede durar dellos años.
Los ánsares caretos son aves migratories de llargues distancies, que críen na tundra ártica y pasen l'iviernu en güelgues de zones templaes que tengan yerbazales o campos de llabor cercanos onde alimentase.
Son principalmente fitófagos que s'alimenten de yerba, raigaños y granes. Nes sos zones de reproducción los ánsares caretos aliméntense principalmente de les partes vexetatives de juncias y otres yerbes. En munches zones el so principal alimentu ye la yerba algodonero. Munches gramínees tamién son un importante componente de la so dieta. Tamién peracaben mientres la temporada de muda munches piniellos, Arctofila fulva, Atropis angustata, Pleuropogon sabinii y Carex stans. Nos sos cuarteles ivernizos amás de los biltos de yerba tamién desempeña un papel importante na so dieta la balse finu. Pel iviernu tamién s'alimenten de les granes de munches plantes y picotien nos campos agrícoles.[10]
Mientres la migración los ánades caretos son bien gregarios y formen grandes bandaes individuos de la so mesma especie y tamién con ánsares comunes. Los ánsares caretos lleguen a los sos cuarteles de cría nel árticu a mediaos de mayu y principios de xunu,[10] y empiecen a dexar la zona de cría a empiezos de setiembre. El clima ye'l factor clave pal ésitu reproductivu añal del gansu caretu. Nel árticu'l periodu que dexa añerar, guarar y sacar alantre la niarada ye afechu, namái tres meses. Esto implica que cualquier retrasu na fusión de les nieves o una nube de primavera tardida puede amenorgar les oportunidaes de reproducción d'estos gansos.[5] La temperatura del hábitat de cría tamién tien una gran influyencia na migración yá que les tases d'engorde pa la migración más rápides son d'aquellos que s'alimenten n'ambientes más fríos.[11]
Les pareyes añeren en solitariu o bien esvalixaes. Al llegar de la migración empareyense y establecen territorios que nun comparten coles demás pareyes o pequeños grupos.[10] Suelen añerar nel suelu cerca de ríos o llagos. La construcción de los niales realizar na primera quincena de xunu, una vegada dilida la nieve. Constrúin el nial de yerba suelto y la fema forra'l so interior con plumón. La puesta componer de 2 a 10 güevos que namái guara la fema guara los güevos, mientres un periodu de 22 a 28 díes. Los pitucos tarden unos 45 díes en desenvolvese. Al dexar los niales los adultos realicen la muda y suelen concentrase en grandes bandaes cerca de l'agua. La muda suel completase a mediaos d'agostu, cuando los xuveniles tán aprendiendo a volar, polo que al empezar setiembre les bandaes tán llistes pa entamar la migración. Los xuveniles suelen permanecer al pie de los sos padres hasta la siguiente dómina de cría.
L'exemplar selvaxe anillado más llonxevu rexistráu algamó la edá de 25 años.[12]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Anser albifrons ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae llargamente distribuyida poles rexones ártiques d'Asia, Europa y Norteamérica. Esti gansu ye una ave migratoria de llarga distancia que pasa l'iviernu nes zones templaes d'Eurasia y Norteamérica. El so nome deber al llurdiu de plumes blanques qu'arrodia la base del picu.
Ar waz vailh (liester : gwazi bailh)[1] a zo ur spesad gwazi, Anser albifrons an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Branta albifrons (kentanv) da gentañ-penn (e 1769)[2] gant an naturour aostrian Giovanni Antonio Scopoli (1723-1788).
Bevañ a ra diwar zelioù, geot, greun, gwrizioù, had ha hugennoù peurvuiañ[3].
Ar spesad a gaver ar pemp isspesad[4] anezhañ :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar waz vailh (liester : gwazi bailh) a zo ur spesad gwazi, Anser albifrons an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Branta albifrons (kentanv) da gentañ-penn (e 1769) gant an naturour aostrian Giovanni Antonio Scopoli (1723-1788).
L'oca riallera grossa (Anser albifrons), també anomenada oca cridanera al País Valencià i oca carablanca a les Illes Balears, és una espècie d'ocell de la família dels anàtids i de l'ordre dels anseriformes, considerada una oca.[1]
L'oca riallera grossa fa uns 64-78 cm de llargada i té com a tret característic una franja blanca al voltant del bec que els apareix a partir del primer hivern. El seu plomatge és gris i marronós, més fosc a la part que envolta la franja blanca, i amb barres negres irregulars a la regió ventral. Les seves potes són ataronjades.[1]
Cria principalment a l'oest de Groenlàndia i al nord de Sibèria. Passa l'hivern dispersada arreu d'Europa. La seva presència als Països Catalans és accidental a l'hivern, però darrerament és una mica més comuna als aiguamolls litorals.[1]
L'oca riallera grossa (Anser albifrons), també anomenada oca cridanera al País Valencià i oca carablanca a les Illes Balears, és una espècie d'ocell de la família dels anàtids i de l'ordre dels anseriformes, considerada una oca.
L'oca riallera grossa fa uns 64-78 cm de llargada i té com a tret característic una franja blanca al voltant del bec que els apareix a partir del primer hivern. El seu plomatge és gris i marronós, més fosc a la part que envolta la franja blanca, i amb barres negres irregulars a la regió ventral. Les seves potes són ataronjades.
Cria principalment a l'oest de Groenlàndia i al nord de Sibèria. Passa l'hivern dispersada arreu d'Europa. La seva presència als Països Catalans és accidental a l'hivern, però darrerament és una mica més comuna als aiguamolls litorals.
Mae'r Ŵydd Dalcen-wen (Anser albifrons) yn ŵydd sy'n nythu trwy rannau helaeth o ogledd Ewrop, Asia ac America. Mae nifer o is-rywogaethau:
Un o'r "gwyddau llwyd" yw'r Ŵydd Dalcen-wen, ac mae'n debyg iawn i'r Ŵydd Dalcen-wen Leiaf, sy'n perthyn yn agos iddi. Mae gan y ddau fath wyn o gwmpad bôn y pig ac ar y talcen a rhesi du ar y bol, ond mae'r Ŵydd Dalcen-wen Leiaf yn llai, ac mae siâp y darn gwyn yn wahanol. Mae'r Ŵydd Dalcen-wen yn ŵydd weddol fawr, 65–78 cm o hyd a 130–165 cm ar draws yr adenydd, gyda choesau oren.
Mae niferoedd bychan o'r Ŵydd Dalcen-wen yn gaeafu yng Nghymru. Gellir gweld dau is-rywogaeth yma, A. a. albifrons ac A. a. flavirostris
Husa běločelá (Anser albifrons) je menším druhem husy z řádu vrubozobých.
Dospělí ptáci se od husy velké a husy polní liší bílým čelem a lemem kolem zobáku, narůžovělým zobákem a černými skvrnami na břichu. Podobně jako husa běločelá vypadá i husa malá, která se mimo jiné liší žlutým kroužkem kolem oka. Mladí ptáci mají břicho neskvrněné a bílý lem kolem zobáku chybí. Hnízdí v tundře na dálném severovýchodu Asie (ssp. albifrons) a v Grónsku (ssp. flavirostris), zimuje v západní, střední a jihovýchodní Evropě.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu husa běločelá ve Wikimedia Commons
Galerie husa běločelá ve Wikimedia Commons
Blisgåsen (Anser albifrons) er en fugl i gåseslægten Anser. Den lever cirkumpolart i Alaska, Canada, Grønland og det nordlige Sibirien. Blisgåsen er en mellemstor gås, der kendes på sin hvide pandeblis og mørke tværstriber på bugen.
Den sibiriske blisgåsebestand tæller op mod 1,5 million fugle og er den største europæiske bestand af nogen gåseart. Fuglene overvintrer i det vestlige Europa og nogle fugle raster i Danmark.
Blisgåsen (Anser albifrons) er en fugl i gåseslægten Anser. Den lever cirkumpolart i Alaska, Canada, Grønland og det nordlige Sibirien. Blisgåsen er en mellemstor gås, der kendes på sin hvide pandeblis og mørke tværstriber på bugen.
Die Blässgans (Anser albifrons), auch Blessgans geschrieben, ist eine Gans aus der Gattung der Feldgänse, die in den arktischen Gebieten vom Norden des europäischen Russlands bis Ostsibirien, dem arktischen Nordamerika und auf Grönland brütet. Sie ist etwas kleiner als die Graugans und an ihrer weißen Stirnblesse sowie an der schwarzen Fleckung an ihrer Unterseite gut zu erkennen. Die Art wird in fünf Unterarten aufgeteilt, von denen zwei in Eurasien brüten.
In Mitteleuropa ist die Blässgans regelmäßiger Wintergast und Durchzügler im Tiefland. In den Niederlanden gibt es seit 1977 eine Brutvogelpopulation, die vermutlich ursprünglich von Gefangenschaftsflüchtlingen abstammt.[1]
Die Blässgans ist dunkel graubraun gefärbt mit einer meist hellen Unterseite sowie unregelmäßigen schwarzen Querflecken am Bauch. Adulte Vögel haben eine weiße Blesse, die von der Schnabelwurzel bis zur Stirn reicht. Die Blesse ist jedoch nicht so groß wie bei der Zwerggans, wo sie bis über die Augen reicht. Der Schnabel der Blässgans ist rosa, die Füße sind orange. Jungvögel tragen die charakteristische Stirnzeichnung im Herbst noch nicht, ebenso fehlen die Bauchstreifen. Diese Kennzeichen bilden sich mit der Kleingefiedermauser im Laufe des ersten Winters heraus. Jungvögel weisen eine schwarze Schnabelspitze („Nagel“) auf.
Der Schnabel ist blassrötlich bis zartrosa (Unterart Europäische Blässgans A. alb. albifrons) oder gelborange (Unterart Grönland-Blässgans A. alb. flavirostris), die Beine orange gefärbt. Sie ist etwa 65–76 cm groß, das Gewicht liegt bei 1900–2400 g (Ganter) und 1600–2100 g (Gans), die Grönland-Blässgans ist etwas schwerer. Die Flügelspannweite beträgt zwischen 130 und 165 Zentimetern.
Es werden fünf Unterarten unterschieden:
Dunenküken haben eine braune Körperoberseite. Auf der Körperunterseite sind sie grauweiß bis gelblich. Die Stirn, das Gesicht, die Kehle und der Vorderhals sind gelblich weiß. Vom Schnabel bis zum Auge verläuft ein dunkler Zügel. Zum Zeitpunkt des Schlupfes ist der Schnabel dunkelgrau mit einem rosa bis cremefarbenen Nagel. Die Beine und die Füße sind dunkelgrau. Bevor die Jungvögel flügge werden, ändert sich die Schnabelfärbung zu einem hellen Rosa, wobei die Schnabelspitze schwarz wird. Füße, Beine und Schwimmhäute werden zu diesem Zeitpunkt gelbrosa. Die Iris bei den Jungvögeln ist braun.
Blässgänse sind sehr ruffreudige Gänse. Ihr Distanzruf ist höher und hat eine schnellere Abfolge als der der Graugans. Es sind zum Teil auffallend helle und überwiegend zweisilbige Rufe („Kli-lick, kil-lick“). Dreisilbige Rufe sind seltener zu hören. Weidende Blässgänse geben ein graugansartiges gragagaga von sich.[5]
Die Blässgans ist ein mit insgesamt fünf Unterarten im hohen Norden Asiens und Amerikas sowie im Südwesten Grönlands beheimateter Vogel.
Die Grönland-Blässgans (Anser alb. flavirostris) brütet in Westgrönland und zieht über Island in die Wintergebiete in Schottland und Irland. Als seltener Irrgast wird sie im Winterhalbjahr gelegentlich auch in Mitteleuropa beobachtet.[6] Der Bestand der Grönland-Blässgans ist insgesamt gering. Aufgrund aktueller Bestandsrückgänge wurde 2006 die Jagd auf diese Unterart auf dem gesamten Zugweg eingestellt.
Die Europäische Blässgans (Anser alb. albifrons) brütet in den Tundren zwischen der nordrussischen Kanin-Halbinsel bis an den Chatanga auf der Taimyrhalbinsel. Sie überwintert verteilt auf mehrere Zugwegsysteme zwischen Kasachstan und England. Aktuelle Ergebnisse der Satellitentelemetrie weisen auf ein komplexes System von Zugwegen zwischen den Brut- und Wintergebieten. Der überwiegende Teil zieht derzeit vermutlich nach Westeuropa, wo die Schwerpunkte des winterlichen Rastgeschehens in Mecklenburg-Vorpommern, Brandenburg, Niedersachsen, den Niederlanden und Belgien liegen. Die in Mitteleuropa überwinternden Blässgänse haben ihr Brutgebiet vorrangig im europäischen Teil der Arktis bis zur Kanin-Halbinsel. Ringfunde haben auch belegt, dass sich in Mitteleuropa vereinzelt Blässgänse einfinden, die auf der Taimyrhalbinsel mausern.[7]
Blässgänse sind in Mitteleuropa ausschließlich Wintergäste. Der Einflug beginnt Ende September. Der Rückzug erfolgt ab Februar bis März. Die Population hat sich seit einem historischen Tief nach dem Zweiten Weltkrieg deutlich erholt, wird heute auf ca. 1–1,2 Mio. Individuen geschätzt. Das Bestandswachstum ist aktuell abgeschlossen.
In ihren Brutarealen ernähren sich Blässgänse überwiegend von den vegetativen Teilen von Seggen und Gräsern. Hauptnahrungspflanze ist in weiten Teilen das Schmalblättrige Wollgras. Während der Mauserzeit fressen sie auch sehr gerne Schachtelhalme sowie Arctofila fulva, Atropis angustata, Pleuropogon sabinii und Carex stans. Daneben spielen eine Reihe von Süßgräsern eine Rolle. In den arktischen Tundren werden zudem im Spätsommer Beeren wie Krähenbeere und Moltebeere gefressen.
Im Winterquartier spielen neben den Süßgräsern auch die grünen Triebe der Meeres-Salde eine Rolle. Sie fressen außerdem die Samen vieler Pflanzen und weiden auch auf Wintersaaten.[8]
Die Brutgebiete der Blässgans liegen in der fast vegetationsfreien arktischen Tundra bis hin zur Strauchtundra. Blässgänse kehren ab Mitte Mai in ihre Brutareale zurück. Im äußersten Norden des Verbreitungsgebietes und im Gebirge finden sie sich erst in der ersten Junihälfte im Brutareal ein.[9] Nach der Rückkehr halten sich die Blässgänse paarweise oder in kleinen Trupps im engeren Brutgebiet auf und ziehen umher, ohne sofort ein bestimmtes Revier zu besetzen.[8] Der Bau der Nester beginnt erst Anfang bis Mitte Juni, wenn die intensive Schneeschmelze eingesetzt hat.
Das Nest ist locker gebaut und besteht aus Gräsern und Stängeln. Vor dem Beginn der Brut wird es mit Dunen sehr reichlich ausgekleidet. Während der Mauserzeit, wenn die Altvögel flugunfähig sind und die Jungvögel ihre Flugfähigkeit noch nicht erreicht haben, bilden die Gänse große Scharen, die bei Gefahr auf freie Wasserflächen ausweichen. Die Altvögel erlangen ihre Flugfähigkeit etwa ab Mitte August zurück. Zu diesem Zeitpunkt sind auch die Jungvögel flugfähig. Kurze Zeit danach beginnt der Abzug in die Wintergebiete. Gewöhnlich haben Blässgänse Ende September ihr Brutgebiet vollständig verlassen.
Der älteste beringte Wildvogel wies ein Alter von 25 Jahren auf.[7]
Die Blässgans (Anser albifrons), auch Blessgans geschrieben, ist eine Gans aus der Gattung der Feldgänse, die in den arktischen Gebieten vom Norden des europäischen Russlands bis Ostsibirien, dem arktischen Nordamerika und auf Grönland brütet. Sie ist etwas kleiner als die Graugans und an ihrer weißen Stirnblesse sowie an der schwarzen Fleckung an ihrer Unterseite gut zu erkennen. Die Art wird in fünf Unterarten aufgeteilt, von denen zwei in Eurasien brüten.
In Mitteleuropa ist die Blässgans regelmäßiger Wintergast und Durchzügler im Tiefland. In den Niederlanden gibt es seit 1977 eine Brutvogelpopulation, die vermutlich ursprünglich von Gefangenschaftsflüchtlingen abstammt.
The beld guiss (Anser albifrons) is a species o guiss.
De Blesgoes (Anser albifrons) is in 65-76 sm grutte fûgel út de famylje fan de Einfûgels. De Blesgoes hat in protte fan de Skiere Goes; hy is lykwols krekt wat lytser. In oar ûnderskied is it wite plak boppe syn snaffel. Dit wite plak hat er oerien mei it Goudeachje dat lykwols noch wer in stik lytser is.
De Blesgoes wurdt yn it Frysk ek wol oantsjut mei: Kol as Kolgoes.
De blesgoes briedt yn it noarden fan Ruslân en Noard-Amearika en yn Grienlân. It is in echte trekfûgel dy't benammen by de Noardsee, it suden fan Ruslân, en de Feriene Steaten oerwintert. Yn de moannen novimber oant en mei maart binne der in protte blesguozzen yn Fryslân, dy't grutte kloften foarmje tegearre mei de Skiere Guozzen en pauguozzen.
De Blesgoes (Anser albifrons) is in 65-76 sm grutte fûgel út de famylje fan de Einfûgels. De Blesgoes hat in protte fan de Skiere Goes; hy is lykwols krekt wat lytser. In oar ûnderskied is it wite plak boppe syn snaffel. Dit wite plak hat er oerien mei it Goudeachje dat lykwols noch wer in stik lytser is.
De Blessgoos oder Kollgoos, in Oostfreesland ok Kollgans, (Anser albifrons) is en Goos, de to de Echten Göse un dor to dat Geslecht vun de Feldgöse tohören deit.
Na dat Utsehn sleiht de Blessgoos bannig na de Willgoos, man se is doch en beten wat lüttjer. Upfallen deit de grote witte Bless rund um ehren Snavel to. De Snavel is nich orange, man rosa. Utwussene Blessgöse hefft unregelmatige swatte Striepen up de Bost. Düsse Aart besteiht ut fief verschedene Unneraarden. Dat sünd de „Europääsche Blessgoos“ (Anser albifrons albifrons), de „Gröönlannsche Blessgoos“ (Anser albifrons flavirostris), de „Blessgoos vun Thule“ (Anser albifrons elgasi), dorto noch „Anser albifrons frontalis“ un „Anser albifrons gambelli“.
De Blessgoos ehr Ropen klingt up Afstand en beten, as dat bekannte Gack-gack-Ropen vun de Buerngoos (un de Graugoos), man doch wat höger, nich so ruug un mit mehr Musik, en beten, as en Klarinett.
De Blessgoos kehrt in jedeen Winter torüch na desülvige Stäe. Se brott in Gröönland un in Russland sien Norden. In de Maanden November bit Määrt blifft de Vagel in grote Tahl in de Nedderlannen un Belgien, sunnerlich in Freesland, bi de groten Ströme, in Zeeland un Westflannern. Blessgöse kaamt faken vor in Guppen tohopen mit Graugöse, Gröönlandgöse un Reitgöse. As all Göse is de Blessgoos en lebennigen Vagel. In Gruppen vun de Vagels, de up Wischen un Weiden Gras freten doot, kann een sehn, dat twuschen de enkelten Göse jummers wat los is.
De „Europääsche Blessgoos“ (Anser albifrons albifrons) is tohuse in dat nöördliche Russland, de „Gröönlannsche Blessgoos“ (Anser albifrons flavirostris) brott up dat westliche Gröönland, de „Blessgoos vun Thule“ (Anser albifrons elgasi) in dat süüdliche Alaska, „Anser albifrons frontalis“ ok in Alaska un „Anser albifrons gambelli“ in Alaska un Deele vun Kanada. In Middeleuropa sünd de Blessgöse to’n mit Afstand gröttsten Deel man bloß as Wintergäste. De eersten kaamt an’t Enn vun September an. Torüchflegen doot se vun Februar af an bit Määrt. De Populatschoon hett sik vun sien histoorsch Deep na den Tweeten Weltkrieg düütlich vermünnert un warrt hüdigendags up 1-1,2 Mio. Göse taxeert. De Bestand deit avers in’n Momang nich wieter wassen.
Vun de 1980er Johre af an brott en lütje Grupp vun Blessgöse unner annern in de nedderlannsche Provinz Freesland un in de Gemarken vun de groten Ströme. Um 1997 rüm is de ehre Tahl up um un bi 125 Poor taxeert wurrn.[1] Um un bi vun 1900 af an blievt Blessgöse vun de Unneraart A. a. albifrons as tahlrieke Wintergäste in de Nedderlannen un umto. De meisten kaamt dor in’n Loop vun den Novembermaand an. Tellt wurrn sünd se toeerst in de 1960er Johre. Twuschen 1960 un 1995 is de Tahl vun Kollgöse, de over Winter kaamt vun 50.000 up 470.000 kladdert (In’n Döörsnitt in elk Johr 6,6% mehr). De Tahl Wintergäste kladdert jummers noch, man hüdigendags sünd dat in’t Johr keen 5 % mehr.[2] In de Polders an Westflannern siene Oostküst is de Tahl vun Blessgöse, de dor over Winter blievt, mit taxeerte 25.000 Stück vun 1996 bi 2006 liek bleven. [3]
. Bi de IUCN weert Blessgöse unner den Status „keen grote Sorgen“ upföhrt.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Blessgoos oder Kollgoos, in Oostfreesland ok Kollgans, (Anser albifrons) is en Goos, de to de Echten Göse un dor to dat Geslecht vun de Feldgöse tohören deit.
Korngás (frøðiheiti - Anser albifrons) líkist nógv grágásini, men er heldur dimmari og brúnligari. Nevið er svart inni við høvdið, ytri er tað gult, ytst í endanum svart. Føturnir eru gulir. Veingirnir eru langir, og hon hevur kimiligari og snotiligari vakstrarlag enn aðrar villgæs. Eisini hon livir mest av grasi og heldur seg á víðopnum fløtum, so tað er ógjørligt at koma henni í skotmála. Tá ið hon flýgur millum lond, skipar hon seg á sama hátt sum grágásin.[1]
Korngás (frøðiheiti - Anser albifrons) líkist nógv grágásini, men er heldur dimmari og brúnligari. Nevið er svart inni við høvdið, ytri er tað gult, ytst í endanum svart. Føturnir eru gulir. Veingirnir eru langir, og hon hevur kimiligari og snotiligari vakstrarlag enn aðrar villgæs. Eisini hon livir mest av grasi og heldur seg á víðopnum fløtum, so tað er ógjørligt at koma henni í skotmála. Tá ið hon flýgur millum lond, skipar hon seg á sama hátt sum grágásin.
Stuoragiljobaš (Anser albifrons) lea čuonjáloddi. Dan lagaš fuolki lea giljobaš.
Tundruhanhi libo valgeioččuhanhi (Anser albifrons) on lindu.
Piduhus: 64-78 cm
Siibien agjuväli: 130-160 cm
Paino: 2-2,9 kg
Гуска білоголова (Anser albifrons) є меншым видом гускы з ряду зубчатоклювых. Дорослы птахы ся од сирой гускы і полёвой гускы одрізняють білым чолом і лемом коло дзёбака, ружовкастым дзёбаком і чорныма фляками на бріху. Молоды птахы мають бріх бесфлякатый і білый лем коло дзёбака хыбує. Гнїздить в тундрї на далекім северовыходї Азії (ssp. albifrons) і в Ґроньску (ssp. flavirostris), зимує в западній, середнїй і юговыходній Европі.
Гуска білоголова (Anser albifrons) є меншым видом гускы з ряду зубчатоклювых. Дорослы птахы ся од сирой гускы і полёвой гускы одрізняють білым чолом і лемом коло дзёбака, ружовкастым дзёбаком і чорныма фляками на бріху. Молоды птахы мають бріх бесфлякатый і білый лем коло дзёбака хыбує. Гнїздить в тундрї на далекім северовыходї Азії (ssp. albifrons) і в Ґроньску (ssp. flavirostris), зимує в западній, середнїй і юговыходній Европі.
Манхин галуу (Anser albifrons) нь Нугасныхан овгийн шувуу бөгөөд одой галуутай ойр холбоотой юм.
Энэхүү галуу нь 65-78 см урт, далавчаа дэлгэхэд 130-165 cм хэмжээтэй. Хурц улбар шар өнгийн хөлтэй ба далавчны ар хэсэг нь бор саарал байна. Бор галуунаас биеэр жижиг юм.
Манхин галуу нь нийт 5 дэд зүйлд хуваагдана.
Номхон далайн манхин галуу, Anser albifrons frontalis
Мөсөн дээр
Museum specimen
Манхин галуу (Anser albifrons) нь Нугасныхан овгийн шувуу бөгөөд одой галуутай ойр холбоотой юм.
Обичната белочелна гуска (Anser albifrons) е тесно поврзано со малата белочелна гуска (A. erythropus). Во Европа е попозната како Белочелна гуска, а во Северна Америка како Голема белочелна гуска и ова име е усвоено на меѓународно ниво .[1] Именувана е по белите пердуви кои ги има околу клунот. Оваа гуска ја има во Македонија.
Обичните белочелни гуски достигнуваат должина од 64 до 81 см, имаат од 130 до 165 см распон на крилјата и тежина од 1.93 до 3.31 kg.Тие имаат светло портокалови нозе, сиви предуви на грбот, а карактеристични им се воочливите бели пердуви на лицето и црните линии на стомакот. Освен што е поголема од малата белочелна гуска, се разликува од неа по тоа што нема жолт прстен околу окото.[2]
Обичната белочелна гуска се дели на пет подвида. A. a. albifrons се размножува на далечниот север на Европа и Азија, а зимува во јужна и западна Европа. A. a. frontalis е незначително поголема и со малку подолг клун; распространета е од Сибир до арктичка Канада, а зимува во САД и Јапонија. Два подвида со ограничена распространетост живеат на север од Северна Америка A. a. gambeli и A. a. elgasi. Сите овие подвидови се слични, а се разликуваат само по големина. Единствено петтиот подвид, A. a. flavirostris која се размножува на запад од Грнеланд е многу потемна и со многу тенка бела линија кај опашката. Има повеќе црни линии и портокалов, а не розев клун. Зимува во Ирска и западна Шкотска. Неодамнешните истражувања предложија гренландскиот подвид да се одвои од A. albifrons. Интересно за овој подвид е тоа што грижата за младенчињата е многу долга,[3] дури и по неколку години, па се случува и бабите и дедовците да се грижат за младите, што би можело да биде единствен ваков пример од редот на гусковидните.
Обичната белочелна гуска е широко распространета во Европа, Азија и Северна Америка. Таа е типична птица преселница. Гнезди на отворени пространства - тундри, во близина на морски брег или влажни места. Во зимскиот период се храни од обработени ниви или други тревни површини.
Се храни претежно со растителна храна, зрнести култури, а понекогаш нанесува штети на насадите на нивите.
Почетокот на гнездењето е обично во втората половина на јуни. Малечките се испилуваат во втората половина на јули. Гнездото го сместуваат директно на земја, во мала дупка слабо послана со сува трева, мов и пердувчиња. Несат 3-6 јајца кои ги инкубираат 27-28 дена. За време на инкубацијата и одгледувањето на малечките, мажјакот е постојано до женката. Кога ќе се испилат, малечките се доволно развиени да может да се движат и хранат самостојно. Во август, кога малечките се потпораснати, обичната белочелна гуска образува мешани јата со други патки и гуски.
Anser albifrons frontalis
Одејќи по мраз
Обични белочелни гуски во лет
Илустрација
Museum specimen
Обичната белочелна гуска (Anser albifrons) е тесно поврзано со малата белочелна гуска (A. erythropus). Во Европа е попозната како Белочелна гуска, а во Северна Америка како Голема белочелна гуска и ова име е усвоено на меѓународно ниво . Именувана е по белите пердуви кои ги има околу клунот. Оваа гуска ја има во Македонија.
श्वेतमाथा हाँस (Anser albifrons) नेपालमा पाइने हाँसको एक प्रजाति हो। यो चराको लम्बाई ६४ देखि ८१ सेन्टिमिटर (२५ देखि ३२ इन्च), पङ्ख फैलाउँदा १३० देखि १६५ सेन्टिमिटर (५१ देखि ६५ इन्च) तथा तौल १.९३ देखि ३.३१ किलोग्राम (४.३ देखि ७.३ पाउण्ड) भएको हुन्छ।
Museum specimen
श्वेतमाथा हाँस (Anser albifrons) नेपालमा पाइने हाँसको एक प्रजाति हो। यो चराको लम्बाई ६४ देखि ८१ सेन्टिमिटर (२५ देखि ३२ इन्च), पङ्ख फैलाउँदा १३० देखि १६५ सेन्टिमिटर (५१ देखि ६५ इन्च) तथा तौल १.९३ देखि ३.३१ किलोग्राम (४.३ देखि ७.३ पाउण्ड) भएको हुन्छ।
De kolhanze (Anser albifrons) is een hanze uut de femielje Anatidae en mik deêl uut van 't heslacht Anser, de hrieze hanzen. Tevens be'oôr 't een tot de onderfemielje Anserinae.
Qua uterlijk liek de kolhanze vrie vee op de hrauwe hanze, ie is onder aore wat kleiner; ie is overwehend bruun mie een witte kont. De poôten en snaevel zien oranje of roôzig. Vadder ei de kolhanze een witte strepe die a scheidieng mik tussen de flanke en de vleuhels. 't Opvalnste kenmerk is de witte kolle, een witte vlekke, net as bie een paerd de bles, boven de snaevel. Ok is een verschil in bruun te zien bie de veugel, de kop is 't doenkerste.
't Verschil tussen de Siberischen ondersoôrt Anser albifrons albifrons en de Hroenlansen ondersoôrt Anser albifrons flavirostris is da den eêssen een roôzen en de lessen een oranje snaevel ei.
Heliekende soôrten zien de hrauwe hanze, de dwerghanze en de riethanze.
Kolhanzen haen ieder jaer ni de zelfde plekke trug. Ze broeien in 't noôrn van Rusland en op Hroenland. Kolhanzen verbluven in Nederland vurral van onheveêr november toet maerte, in hebieden hraslan'n en waeter. De miste kolhanzen zitt'n in Friesland. Tussen de hroepen kolhanzen zien vaok ok brandhanzen en hrauwe hanzen te ziene.
De kolhanze (Anser albifrons) is een hanze uut de femielje Anatidae en mik deêl uut van 't heslacht Anser, de hrieze hanzen. Tevens be'oôr 't een tot de onderfemielje Anserinae.
The greater white-fronted goose (Anser albifrons) is a species of goose related to the smaller lesser white-fronted goose (A. erythropus). It is named for the patch of white feathers bordering the base of its bill, in fact albifrons comes from the Latin albus "white" and frons "forehead".[2] In Europe it has been known as the white-fronted goose; in North America it is known as the greater white-fronted goose (or "greater whitefront"), and this name is also increasingly adopted internationally.[1] Even more distinctive are the salt-and-pepper markings on the breast of adult birds, which is why the goose is colloquially called the "specklebelly" in North America.
Greater white-fronted geese are 64–81 cm (25–32 in) in length, have a 130–165 cm (51–65 in) wingspan, and weigh 1.93–3.31 kg (4 lb 4 oz – 7 lb 5 oz).[3][4] They have bright orange legs and mouse-coloured upper wing-coverts. They are smaller than greylag geese. As well as being larger than the lesser white-fronted goose, the greater white-fronted goose lacks the yellow eye-ring of that species, and the white facial blaze does not extend upwards so far as in the lesser.[5]
The male is typical larger in size, both sexes are similar in appearance—greyish brown birds with light grey breasts dappled with dark brown to black blotches and bars. Both males and females also have a pinkish bill and orange legs and feet.[6]
Greater white-fronted geese make a variation of sounds, but notably the most recognizable is the high pitched cackle that can be imitated by the sounds "he-he." There is a distinct breaking of the note from the first cackle to the second.
The appearance of European or Russian white-fronted geese, of the race albifrons and Greenland white-fronted geese, of the race flavirostris, differ in a number of ways. The Greenland white-fronted goose, in all plumages, looks darker and more "oily-looking" than the European white-fronted goose, both at rest and in flight.[7]
The following are the differences which apply to first-winter plumage:[7][8]
The belly-barring on adult birds is on average more extensive on flavirostris than on albifrons, but the individual variation in both forms renders this of limited use as an identification feature.[7]
The bill of adult Greenland white-fronts are also orange-yellow at the base, but can be more pinkish-yellow on the outer-half, thus close in colour to European white-fronts; the colour difference is more easily determined in dull, flat light rather than bright sunshine.[7]
The Greenland white-fronts are of conservation concern. While most populations have been increasing, the Greenland population has continuously declined since 2000.[9]
The greater white-fronted goose is divided into five subspecies. The nominate subspecies, the European white-fronted goose (A. a. albifrons) breeds in the far north of Europe and Asia and winters further south and west in Europe.
Three other restricted-range races occur in northern North America: Gambel's white-fronted goose (A. a. gambeli) in interior northwestern Canada and wintering on the coast of the Gulf of Mexico, slightly larger than the nominate form, the Pacific white-fronted goose (A. a. frontalis) and the tule goose (A. a. elgasi) in southwest Alaska, largest and longest-billed of all, both wintering in California. All these races are similar in plumage, differing only in size.[10]
The very distinct Greenland white-fronted goose (A. a. flavirostris) breeding in western Greenland, is much darker overall, with only a very narrow white tip to the tail (broader on the other races), more black barring on its belly and usually has an orange (not pink) bill. It winters in Ireland and western Scotland.
Birds breeding in the far east of Siberia east to Arctic Canada, wintering in the United States and Japan, have been described as A. a. frontalis on the basis of their slightly larger size and a marginally longer bill. Another putative East Asian subspecies (A. a. albicans) has also been described. A 2012 study has found that frontalis and albicans do not merit subspecies status, the former being synonymised with gambeli and the latter with the nominate subspecies; this study found that these forms had been named on the wintering grounds from specimens whose breeding grounds were unknown.[11]
Ecological studies conducted in 2002 suggest the Greenland birds should probably be considered a separate species from A. albifrons.[12] Of particular interest is its unusually long period of parental care and association, which may last several years and can include grandparenting, possibly unique among the Anseriformes.
The North American midcontinent birds of the subspecies A. a. gambeli – which in 2010 had a fall population of about 710,000 birds – breeds from the Alaska North Slope across the western and central Canadian Arctic. The Pacific white-fronted goose of the American Pacific coast, which in 2010 numbered approximately 650,000 birds, and the tule geese, which are estimated to number 10,000 birds, nest in western Alaska. The midcontinent geese gather in early fall on the prairies of western Saskatchewan and eastern Alberta, spending several weeks feeding before heading to wintering areas near the Gulf of Mexico, into northern Mexico.[6] The Pacific birds migrate south down the Pacific coast, staging primarily in the Klamath Basin of southern Oregon and northern California and wintering, eventually, in California's Central Valley.[6] The tule goose is somewhat rare and has been since the latter half of the 19th century,[13] presumably it was affected by destruction of its wintering habitat due to human settlement.[10]
In the British Isles, two races overwinter: Greenland birds in Scotland and Ireland, and Russian birds in England and Wales. They gather on farmland at favoured traditional sites, with a famous flock gathering at WWT Slimbridge, Gloucestershire, England.[14] Greenland birds also overwinter in Ireland and from late September and through the winter months, Ireland is home to almost 50% of the Greenland population of white-fronted geese.[15]
A. a. albifrons and A. a. flavirostis are among the taxa to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
Weather conditions are a key factor in the annual breeding success of white-fronted geese. In the Arctic, the window of opportunity for nesting, incubating eggs, and raising a brood to flight state is open briefly, for about three months. Arriving in late May or early June, white-fronted geese begin departing for fall staging areas in early September. This means that a delayed snowmelt or late spring storm can significantly reduce the birds' reproductive success.[6]
Midcontinental white-fronted geese in North America have many breeding areas and each group in each breeding area differs in its migration time and wintering location. There are six breeding areas, including interior Alaska, the North Slope of Alaska, western Northwest Territories, western Nunavut, central Nunavut, and eastern Nunavut. These spatial differences lead to different departure times for white-fronted geese leaving their breeding areas. Birds from interior Alaska start migrating earlier during autumn and fly farther south to winter.[16] Due to their migration, white-fronted geese are commonly sought after by waterfowl hunters, all across the country.
One technique to identify the migratory flight path of individual birds using isotopes was developed by a researcher from Austrian Institute of Technology named Micha Horacek.[17] Horacek thought the different types of feathers growing on a single migratory bird could be a way to backtrack the migratory route of individual birds infected by avian flu to help locate areas that may become infected. This allows the affected area to be measured and marked. Bird feather growth can be used as timeline for nutritional intake during the migratory flight understand the route which the infected bird took and determine the region affected by that particular bird flu. During migratory flight, feathers on white-fronted geese gradually fall off during migration as new feathers grow (a process called moulting). Each location visited by a bird has its own distinct isotopic signature of elements (including carbon, hydrogen, nitrogen, and sulfur) that can be taken up by migratory birds ingesting food from that area. These isotopes can be studied by collecting feathers and performing thermal combustion analysis. Because different types of feathers have different growth rates, the growth rates can be used to determine the relative time during which each isotope signal was picked up. Each isotope signal in turn can be compared to the signatures present in the different environments where the goose may have fed.
European white-fronted goose (A. a. albifrons) at the Slimbridge Wildfowl and Wetlands Centre
In flight
Illustration from Hume and Marshall's Gamebirds of India, Burmah, and Ceylon
ID composite
.jpg)
Greater white-fronted goose in California Greater white-fronted geese, Texel, Netherlands (2013) _(cropped).jpg)
A. a. flavirostris, the Greenland subspecies The greater white-fronted goose (Anser albifrons) is a species of goose related to the smaller lesser white-fronted goose (A. erythropus). It is named for the patch of white feathers bordering the base of its bill, in fact albifrons comes from the Latin albus "white" and frons "forehead". In Europe it has been known as the white-fronted goose; in North America it is known as the greater white-fronted goose (or "greater whitefront"), and this name is also increasingly adopted internationally. Even more distinctive are the salt-and-pepper markings on the breast of adult birds, which is why the goose is colloquially called the "specklebelly" in North America.
La Blankfrunta ansero (Anser albifrons) estas specio el la ordo de Anseroformaj birdoj kaj familio de Anasedoj. La nomata ankaŭ Granda blankfrunta ansero estas plej proksime rilata al pli malgranda Malgranda ansero aŭ Malgranda blankfrunta ansero (A. erythropus). En Eŭropo ĝi estas konata simple kiel "Blankfrunta ansero"; en Nordameriko ĝi estas konata kiel Granda blankfrunta ansero (aŭ "Granda blankfruntulo"), kaj tiu nomo estas pli kaj pli adoptata ankaŭ internacie.[1] Ĝi estas nomata tiele pro la makulo de blankaj plumoj borde de la bekobazo. Sed eĉ pli distinga estas la salpipraj markoj surbruste de plenkreskuloj, pro kio tiu ansero estas nomata populare "Specklebelly" (makulventrulo) en Nordameriko.[2]
Ĝi longas ĉ. 70 cm averaĝe sed 64–81 cm, havas enverguron de 130–165 cm kaj pezas maksimume 3,5 kg, sed ĝenerale 1.93–3.31 kg.[3][4] Ili estas pli malgrandaj ol la Griza ansero. La femala kaj maskla birdoj havas plumojn de preskaŭ sama koloro, kun larĝa kaj blanka strizono sur la frunto kaj supra bekobazo, kion havas ankaŭ la Malgranda ansero, sed ne la aliaj grizaj anseroj. Ĉiukaze eblas distingi ĝin el la Malgranda ansero, pro sia grando kaj pro manko de la flava okulringo de la Malgranda ansero, krom ke la rimarkinda blanka vizaĝa marko ne etendas tiom supre al la frunto kiom ĉe la Malgranda.[5]. La dorso, ŝultroj kaj flankoj estas malhelgrizaj, dum la plumrandoj helverdetaj. Plenkreskuloj havas nigrajn rimarkindajn makulojn en brusto. La supraj flugilplumoj estas malhelaj sed kun strioj ne tiom helaj kiom ĉe la Fabansero. La vosto estas nigrecbruna kun blankaj mallarĝa fino kaj subpuga bendo. La ventro estas grizecblanka.
La masklo estas tipe pli granda, sed ambaŭ seksoj estas similaj laŭ aspekto – grizecbrunaj birdoj kun helgrizaj brustoj kun nalhelbrunaj al nigrecaj makuloj kaj strioj. Kaj maskloj kaj inoj havas ankaŭ roskolorecajn bekojn kaj la kruroj estas briloranĝaj.[2]
La aspekto de eŭropaj aŭ rusiaj Blankfruntaj anseroj, de la raso albifrons unuflanke, kaj de la gronlandaj Blankfruntaj anseroj, de la raso flavirostris, diferencas pro nombraj karakteroj. Gronlandaj Blankfruntaj anseroj, en ĉiuj plumaroj, aspektas pli malhelaj kaj pli 'oleecaj' o la eŭropaj Blankfruntaj anseroj, kaj ripoze kaj dumfluge.[6]
Jenaj estas diferencoj kiuj koncernas la unuavintran plumaron:[6]
La ventra strieco de plenkreskuloj estas averaĝe pli etenda ĉe flavirostris ol ĉe albifrons, sed la individua variado en ambaŭ formoj faras tion de limigita uzado kiel identigilo.[6]
La beko de plenkreskaj gronlandaj Blankfruntaj anseroj estas ankaŭ oranĝecflava baze, sed povas estis pli rozkolorecflava ĉe la ekstera duono, tele proksime laŭ koloro al la eŭropaj Blankfruntaj anseroj; la kolordiferenco estas pli facile determinata en senkolora, ebena lumo ol ĉe dum brila sunlumo.[6]
La Granda blankfrunta ansero estas dividata en kvar subspecioj. La nomiga subspecio A. a. albifrons reproduktiĝas en plej malproksima nordo de Eŭropo kaj Azio, kaj vintras sude kaj okcidente en Eŭropo.
Ekzistas du aliaj rasoj kun limigitaj teritorioj en norda Nordameriko: A. a. gambeli en interna nordokcidenta Kanado, kiu vintras en marbordoj de la Golfo de Meksiko, iome pli granda ol la nomiga formo, kaj la Tula ansero, A. a. elgasi, en sudokcidenta Alasko, plej granda kaj longbeka el ĉiuj, kiu vintras en Kalifornio. Ĉiuj tiuj rasoj estas similaj laŭ plumaro, diference nur laŭgrande.[7]
Fine la tre distinga Gronlanda blankfrunta ansero, A. a. flavirostris, kiu reproduktiĝas en okcidenta Gronlando, estas multe pli malhela ĝenerale, kun nur tre mallarĝa blanka vostopinto (pli larĝa ĉe la aliaj rasoj), pli nigra strieco en ventro, kaj kutime havas oranĝecan (ne rozkolorecan) bekon. Ili vintras en Irlando kaj en okcidenta Skotlando.
Birdoj kiuj reproduktiĝas en plej malproksima oriento de Siberio oriente al arkta Kanado, kiuj vintras en Usono kaj Japanio, estis priskribitaj kiel A. a. frontalis surbaze de siaj iom pligranda grando kaj marĝene pli longa beko. Alia ebla orientazia subspecio albicans estis priskribita. Studo de 2012 trovis, ke frontalis kaj albicans ne meritas statuson de subspecio, el kiuj la unua estis sinonimigita per gambelli kaj la lasta per la nomiga subspecio; tiu studo trovis, ke tiuj formoj estis nomigitaj el vintrejoj el specimenoj kies reproduktaj teritorioj estis nekonataj.[8]
Ĵusaj ekologiaj studoj sugestas ke la gronlandaj birdoj estu probable konsiderataj kiel separata specio el A. albifrons.[9] De partikulara intereso estas ties nekutima longa periodo de idozorgado kaj asociado, kiu povas daŭri kelkajn jarojn kaj povas inkludi avecajn ligojn, eble unike inter Anseroformaj.
Laŭ Alan P. Peterson, tiu specio estas konstituata de kvin subspecioj kiuj estus la jenaj:
Tiu holarktisa birdo reproduktiĝas de la arkta marbordo de Siberio ĝis la Beringa Markolo, en la norda ekstremo de Nordameriko (Alasko kaj Kanado), okcidentaj Eŭropo kaj Groenlando, kaj travintras en la nordaj partoj de Japanio, Ĉinio, Hindio kaj Birmo, en Kaspia Maro, Nigra Maro (Turkio), Danubo (Balkanio), Mediteranea regiono, Nordameriko (suda Usono) kaj Meksika Golfo. Videblas vintre ankaŭ en Britio kaj en Francio (Bretonio, marbordo de la Manika Markolo kaj en Kamargo.
En Ĉinio la Blankfrunta ansero (Anser albifrons) troviĝas en la norda kaj meza partoj de Hejlongĝjang, suda Ljaŭning, okcidenta Ŝinĝjang, sudokcidenta parto de Ĉangdu, Tibeto kaj la vasta regiono inter la marbordaj provincoj de orienta Ĉinio kaj Hunano kaj Hubejo.
La nordamerikaj mezkontinentaj birdoj de la subspecio A. a. gambeli – kiuj en 2010 havis populacifalon de ĉirkaŭ 710,000 birdoj – reproduktiĝas el la Alaska Norda Deklivaro tra okcidenta kaj centra kanada Arkto. La Tula ansero de la Amerika pacifika marbordo, kiu en 2010 nombris proksimume 650,000 birdoj, nestumas en okcidenta Alasko. La mezkontinentaj anseroj ariĝas frue ĉiun aŭtunon en la prerioj deokcidenta Saskaĉevano kaj orienta Alberto, kaj pasas kelkajn semajnojn manĝante antaŭ direkti sin al vintrejaj areoj ĉe la Golfo de Meskiko, en norda Meksiko.[2] La pacifikaj birdoj migras suden laŭ la pacifika marbordo, kaj restas ĉefe en la Baseno Klamath de suda Oregono kaj norda Kalifornio kaj vintras, eventuale, en la Kalifornia Centra Valo.[2] La Tula ansero estas tre rara kaj estis tie ekde la lasta duono de la 19a jarcento,[10] supozeble ĝi estis tuŝita pro detruo de sia vintreja habitato pro homa setlado.[7]
En la Brita Insularo, vintrumas du rasoj: nome gronlandaj birdoj en Skotlando kaj Irlando, kaj rusiaj birdoj en Anglio kaj Kimrio. Ili ariĝas en farmoj ĉe preferataj tradiciaj lokoj, kun fama aro ariĝanta ĉe la humidejo WWT Slimbridge, Gloucestershire, Anglio.[11] Gronlandaj birdoj ankaŭ vintras en Irlando kaj el fina septembro kaj tra la vintraj monatoj, Irlando iĝas hejmo de preskaŭ 50% de la gronlanda populacio de blankfruntaj anseroj.[12]
A. a. albifrons kaj A. a. flavirostis estas inter la taksonoj al kiuj aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
La populacio de tiu specio estas inter 2 900 000 kaj 3 300 000 individuoj.
Komence de oktobro la blankfruntaj anseroj migras en Ĉinion. Dum migrado ili flugas nokte en V-formo, gvidate de maljuna birdo. Atinginte la cellokon, kie ili travintras, ili disiĝas en malgrandajn grupojn. Ili flugas tre rapide, kun laŭta blekado. Ili travintras sur vastaj stepoj, kampoj, marĉoj, mar- kaj riverbordoj. En varmetaj tagoj ili moviĝas dise. En tagoj pluvaj, ventegaj, neĝaj kaj frostaj ili grupiĝas en lokoj, ŝirmitaj de vento, kaj agas malofte. Ili manĝas ĉefe diversajn lagajn herbojn kaj iam ankaŭ grenojn kaj semojn, ŝosojn, junajn foliojn kaj radikojn de aliaj vegetajoj.
Marte de la sekvanta jaro ili forflugas norden por fekundigo. Ili konstruas nestojn. ĉe marbordoj aŭ sur klifoj. Post kiam la birdino demetas 6-7 flavajn ovojn, ĝi ekkovas ilin. La nove elkovitaj birdidoj estas kovritaj de olivverdecaj plumoj.
La Blankfruntaj anseroj estas fame konataj birdoj por ĉasado kaj aprezado. Multaj el ili estas mortigitaj dum travintrado pro manko de singardemo. Nun ilia nombro draste malpliiĝas, pro tio ili devas esti protektataj.
La Blankfrunta ansero (Anser albifrons) estas specio el la ordo de Anseroformaj birdoj kaj familio de Anasedoj. La nomata ankaŭ Granda blankfrunta ansero estas plej proksime rilata al pli malgranda Malgranda ansero aŭ Malgranda blankfrunta ansero (A. erythropus). En Eŭropo ĝi estas konata simple kiel "Blankfrunta ansero"; en Nordameriko ĝi estas konata kiel Granda blankfrunta ansero (aŭ "Granda blankfruntulo"), kaj tiu nomo estas pli kaj pli adoptata ankaŭ internacie. Ĝi estas nomata tiele pro la makulo de blankaj plumoj borde de la bekobazo. Sed eĉ pli distinga estas la salpipraj markoj surbruste de plenkreskuloj, pro kio tiu ansero estas nomata populare "Specklebelly" (makulventrulo) en Nordameriko.
El ánsar careto o ganso careto (Anser albifrons)[2] es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae ampliamente distribuida por las regiones árticas de Asia, Europa y Norteamérica. Este ganso es un ave migratoria de larga distancia que pasa el invierno en las zonas templadas de Eurasia y Norteamérica. Su nombre se debe a la mancha de plumas blancas que rodea la base del pico.
El ánsar careto mide entre 64 y 81 cm de longitud corporal, con una envergadura alar de 130–165 cm, y pesa entre 1,93-3,31 kg. [3][4] El macho generalmente es de mayor tamaño, aunque ambos sexos tienen un aspecto similar. Su plumaje es principalmente pardo grisáceo salpicado de motas más oscuras, con el pecho y vientre grisáceos claros con listado y manchas irregulares negras, mientras que sus alas son de color pardo oscuro y tiene el bajo vientre y parte inferior de la cola blancos. Se caracteriza por tener una mancha blanca rodeando el pico enmarcada por una lista negra. Tanto los machos como las hembras tienen el pico rosado y las patas anaranjadas.[5] Todas las subespecies tienen el plumaje similar y se diferencian principalmente por su tamaño,[6] salvo A. a. flavirostris de Groenlandia que es de plumaje en general más oscuro y tiene el pico anaranjado, no rosado.
Es de menor tamaño que el ánsar común, en cambio, es de mayor tamaño que el ánsar chico, del que se diferencia además por carecer del anillo ocular amarillo que tiene este último y porque la mancha blanca de su rostro no se extiende tanto hacia arriba como la del chico.[7]
Fue descrito científicamente por el naturalista Giovanni Antonio Scopoli en 1769. Su nombre científico Anser albifrons en latín significa «ganso de frente blanca». Se reconocen cinco subespecies:[8]
Estudios ecológicos de 2002 indican que las aves de Groenlandia podrían considerarse una especie separada de A. albifrons.[9] De particular interés es su inusual periodo de los cuidados paternos y asociación con ellos, que puede durar varios años.
Los ánsares caretos son aves migratorias de largas distancias, que crían en la tundra ártica y pasan el invierno en humedales de zonas templadas que tengan herbazales o campos de labor cercanos donde alimentarse.
Son principalmente fitófagos que se alimentan de hierba, raíces y semillas. En sus zonas de reproducción los ánsares caretos se alimentan principalmente de las partes vegetativas de juncias y otras hierbas. En muchas zonas su principal alimento es la hierba algodonera. Muchas gramíneas también son un importante componente de su dieta. También consumen durante la temporada de muda muchas colas de caballo, Arctofila fulva, Atropis angustata, Pleuropogon sabinii y Carex stans. En sus cuarteles invernales además de los brotes de hierba también desempeña un papel importante en su dieta la broza fina. En invierno también se alimentan de las semillas de muchas plantas y picotean en los campos agrícolas.[10]
Durante la migración los ánades caretos son muy gregarios y forman grandes bandadas individuos de su misma especie y también con ánsares comunes. Los ánsares caretos llegan a sus cuarteles de cría en el ártico a mediados de mayo y principios de junio,[10] y empiezan a dejar la zona de cría a comienzos de septiembre. El clima es el factor clave para el éxito reproductivo anual del ganso careto. En el ártico el periodo que permite anidar, incubar y sacar adelante la nidada es ajustado, únicamente tres meses. Esto implica que cualquier retraso en la fusión de las nieves o una tormenta de primavera tardía puede reducir las oportunidades de reproducción de estos gansos.[5] La temperatura del hábitat de cría también tiene una gran influencia en la migración puesto que las tasas de engorde para la migración más rápidas son de aquellos que se alimentan en ambientes más fríos.[11]
Las parejas anidan en solitario o muy dispersas. Al llegar de la migración se emparejan y establecen territorios que no comparten con las demás parejas o pequeños grupos.[10] Suelen anidar en el suelo cerca de ríos o lagos. La construcción de los nidos se realiza en la primera quincena de junio, una vez derretida la nieve. Construyen el nido de hierba suelta y la hembra forra su interior con plumón. La puesta se compone de 2 a 10 huevos que únicamente incuba la hembra incuba los huevos, durante un periodo de 22 a 28 días. Los polluelos tardan unos 45 días en desarrollarse. Al dejar los nidos los adultos realizan la muda y suelen concentrarse en grandes bandadas cerca del agua. La muda suele completarse a mediados de agosto, cuando los juveniles están aprendiendo a volar, por lo que al comenzar septiembre las bandadas están listas para emprender la migración. Los juveniles suelen permanecer junto a sus padres hasta la siguiente época de cría.
El ejemplar salvaje anillado más longevo registrado alcanzó la edad de 25 años.[12]
El ánsar careto o ganso careto (Anser albifrons) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae ampliamente distribuida por las regiones árticas de Asia, Europa y Norteamérica. Este ganso es un ave migratoria de larga distancia que pasa el invierno en las zonas templadas de Eurasia y Norteamérica. Su nombre se debe a la mancha de plumas blancas que rodea la base del pico.
Suur-laukhani (Anser albifrons) on partlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Suur-laukhani (Anser albifrons) on partlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Antzara muturzuri (Anser albifrons) Anser generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Antzara muturzuriak bost azpiespezie ditu:[3]
Antzara muturzuri (Anser albifrons) Anser generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Tundrahanhi (Anser albifrons) on kiljuhanhen läheinen sukulainen. Sen vanha suomenkielinen nimi oli isokiljuhanhi.[2][3]
Tundrahanhella on oranssit jalat ja nokka. Nokan tyvellä leveä valkoinen kilpi, selkä harmaa ja vatsassa mustaa epäsäännöllistä kuviointia. Nuori lintu muistuttaa pääosin merihanhea. Pituus on 66–86 cm, siipien kärkiväli 118 cm ja paino 1,4–3,3 kg.
Tundrahanhi pesii nimensä mukaisesti tundralla. Pesimäalueet ovat Koillis-Venäjällä ja Siperiassa. Tundrahanhia nähdään Suomessa joskus suurinakin parvina erityisesti syksyisin hanhien muuttoaikaan.[4] Hyvinä vuosina muuttajia voi olla jopa 100 000 yksilöä.[5] Lintuja on nähty Suomessa joskus myös talvisin. Venäjältä Suomen yli muuttavat linnut talvehtivat Pohjanmeren rannikolla. Suomessa tundrahanhi ei pesi.[6]
Tundrahanhi pesii tundralla ja taigalla. Sen tyypillistä ravintoa on tundran kasvillisuus.
Tundrahanhi tekee 4–6 kappaletta noin 25 gramman painoisia munia.
Tundrahanhi (Anser albifrons) on kiljuhanhen läheinen sukulainen. Sen vanha suomenkielinen nimi oli isokiljuhanhi.
Anser albifrons
L'Oie rieuse (Anser albifrons) est une espèce d'oies assez grande bien que de taille inférieure à l'Oie cendrée.
Elle mesure une longueur de 64 à 78 cm pour une envergure de 130 à 165 cm et pèse de 1,4 à 3,3 kg[1]. Le plumage est brun-gris avec des barres ventrales noires, la principale caractéristique de l'oie rieuse étant sa tache blanche sur le front. Le bec et les pattes sont orange avec aussi des rayures noires sur le ventre que l'oie cendrée n'a pas.
C'est une espèce bruyante qui se distingue par son cri aigu et musical, d'où son nom, grégaire uniquement après la nidification qui a lieu dès le mois de mai. Le nid est situé sur un monticule de terre souvent en terrain sec. L'oie rieuse est réputée être une espèce craintive et prudente.
Elle niche dans la toundra arctique à travers la Russie, le Groenland, l'Alaska et le Canada. On peut la rencontrer en hiver en Grande-Bretagne, dans les Balkans et la Turquie. En France, elle peut se rencontrer en Bretagne, sur le littoral de la Manche et en Camargue. Les populations américaines hivernent dans le Sud des États-Unis et au Mexique, les populations sibériennes hivernant quant à elles au Japon et en Chine.
La population mondiale est estimée entre 3 100 000 et 3 200 000 individus (Wetlands International 2015).
D'après la classification de référence (version 12.1, 2022) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des cinq sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
Anser albifrons
Anser albifronsL'Oie rieuse (Anser albifrons) est une espèce d'oies assez grande bien que de taille inférieure à l'Oie cendrée.
Gé atá dúchasach don Eoraip is an Áise, an ghé is flúirsí forleithne ansin. An clúmh liath den chuid is mó. Áitríonn sí inbhir is tuilemhánna, agus itheann fásra san uisce nó ar tír. Sinsear na gé baile.
O ganso de testa branca ou ganso careto, Anser albifrons, é unha especie de ave da orde dos anseriformes, familia dos anátidos e subfamilia dos anserinos amplamente distribuída polas rexións árticas de Asia, Europa e Norteamérica.
É un ganso moi próximo, filoxeneticamente ao ganso pequeno (Anser erythropus).
Unha característica peculiar desta especie e a longa duración do período de coidados e relación entre pais e fillos, que pode dura varios anos e incluír casos de atención ás crías por parte dos avós.
Miden entre 65 e 78 cm de lonxitude e teñen unha envergadura alar de entre 130 e 165 cm. O peso vai dos 1 900 os 2 400 g nos machos, e dos 1 600 aos 2 100 g nas femias. Son de cor castaña agrisada escura, coa parte inferior do corpo clara e con bandas negras irregulares no ventre. Teñen unha mancha branca moi visible que abrangue a área da fronte e a base do bico, sen chegar ata detrás dos ollos, coma no caso do ganso pequeno. As patas son de cor alaranxada. O bico ten coloracións que varían entre a vermella pálido ata a rosada (subespecie A. a. albifrons) ou a laranxa amarelada (A. a. flavirostris).
A especie adoita dividirse en cinco subespecies:[1]
Os exemplares da subespecie nominativa, A. a. albifrons, crían no extremo norte de Europa e Asia, nas zonas de tundra entre a península de Kanin en Rusia ata o río Katanka na península de Taimyr, e pasan o inverno principalmente no sur e oeste de Europa, cos lugares principais de invernada en Alemaña, Países Baixos e Bélxica.
No extremo leste de Siberia e a zona ártica de Canadá, aparece a subespecie A. a. frontalis, algo maior e de bico algo máis longo. Esta subespecie pasa os invernos nos Estados Unidos de América e no Xapón.
Outras dúas subespecies atópanse en Norteamérica: A. a. gambeli, do noroeste de Canadá, e que inverna no Golfo de México estadounidense, e a A. a. elgasi (o ganso de Tula), do suroeste de Alasca. É a subespecie máis grande e de bico máis longo, cos cuarteis de inverno en California. O ganso de Tula é unha subespecie rara, que foi probablemente afectada pola destrución dos seus hábitats de invernada a causa da presenza humana.[2]
A. a. flavirostris cría no oeste de Groenlandia e pasa a estación fría en Escocia e Irlanda. O número de exemplares desta subespecie é escaso, polo que en 2006 a súa caza foi prohibida. Os individuos desta subespecie diferéncianse con claridade dos das outras: son máis escuros e máis barrados na rexión ventral e teñen o bico laranxa. Estudos recentes suxiren que esta subespecie podería constituír unha especie separada.[3]
A. a. albifrons e A. a. flavirostis están entre as aves incluídas no Acordo para a protección das aves acuáticas de África e Eurasia (AEWA).
O ganso de testa branca ou ganso careto, Anser albifrons, é unha especie de ave da orde dos anseriformes, familia dos anátidos e subfamilia dos anserinos amplamente distribuída polas rexións árticas de Asia, Europa e Norteamérica.
É un ganso moi próximo, filoxeneticamente ao ganso pequeno (Anser erythropus).
Unha característica peculiar desta especie e a longa duración do período de coidados e relación entre pais e fillos, que pode dura varios anos e incluír casos de atención ás crías por parte dos avós.
Lisasta guska (Anser albifrons) je vrsta guske u srodstvu sa malom guskom (A. erythropus).
Lisaste guske su duge 65-78 cm sa rasponom krila od 130-165 cm. Imaju svijetlonarančaste noge. Manja je od sive guske. Osim što je veća od male guske, lisasta guska nema žuti prsten oko oka. Obje te vrste imaju veoma upadljivo bijelo lice i istaknute crne pruge po stomaku.
Lisasta guska se dijeli na pet podvrsta. Podvrsta A. a. albifrons se razmnožava na dalekom sjeveru Europe i Azije, a zimuje južnije i zapadnije u Europi. Na dalekom istoku Sibira pa do arktičke Kanade zamjenjuje je A. a. frontalis, neznatno veća sa dužim kljunom. Zimuje u SAD-u i Japanu.
Dvije druge podvrste ograničenog areala žive na sjeveru Sjeverne Amerike; A. a. gambeli u unutrašnjosti sjeverozapadne Kanade, zimuje na obalama Meksičkog zaljeva i A. a. elgasi na jugozapadu Aljaske, najveća od svih i sa najdužim kljunom. Zimuje u Kaliforniji. Sve ove podvrste su slične boje i razlikuju se samo po veličini.
A. a. flavirostris koja se razmnožava na zapadu Grenlanda je mnogo tamnija, samo sa vrlo uskom bijelom linijom kod repa. Ima više crnih pruga na stomaku i obično ima narančast (a ne ružičast) kljun. Zimuje u Irskoj i na zapadu Škotske.
Nedavna istraživanja su predložila da bi se grenlandska podvrsta trebala svrstati odvojeno od A. albifrons. Veoma interesantno je što je period brige o mladima veoma dug, čak nekoliko godina, a moguće je da i bake i djedovi vode brigu o mladima, što bi moglo biti jedinstveno za patkarice.
Ova vrsta se smatra najmanje ugroženom (lc) po IUCN-u.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: lisasta guska
Wikivrste imaju podatke o: lisastoj gusci Lisaste guske u letu
Anser albifrons frontalis
Na ledu
Museum specimen
Lisasta guska (Anser albifrons) je vrsta guske u srodstvu sa malom guskom (A. erythropus).
Blesgæs (fræðiheiti: Anser albifrons) er gæs sem verpir nyrst í Evrópu, Asíu og Ameríku en hefur vetursetu ívið sunnar, einkum á Bretlandi, í Bandaríkjunum og Japan.
Hvanneyrarjörðin og fleiri jarðir í Andakíl eru friðlýstar sem mikilvægt búsvæði fyrir blesönd sem hefur þar viðkomu vor og haust á leið til og frá varpstöðvum á Grænlandi[1]
Veiðar á blesgæs eru bannaðar á Íslandi.
Blesgæs (fræðiheiti: Anser albifrons) er gæs sem verpir nyrst í Evrópu, Asíu og Ameríku en hefur vetursetu ívið sunnar, einkum á Bretlandi, í Bandaríkjunum og Japan.
Hvanneyrarjörðin og fleiri jarðir í Andakíl eru friðlýstar sem mikilvægt búsvæði fyrir blesönd sem hefur þar viðkomu vor og haust á leið til og frá varpstöðvum á Grænlandi
Veiðar á blesgæs eru bannaðar á Íslandi.
L'oca lombardella maggiore (Anser albifrons) è un uccello, appartenente alla famiglia degli anatidi.
Esistono cinque sottospecie di Anser albifrons:
Anser albifrons ha una lunghezza di 65–78 cm e una apertura alare di 130–165 cm.
L'uccello nidificante in tutti i paesi nordici dalla Russia, Groenlandia, Canada e Alaska, svernante in tutta Europa fino all'Italia e negli Stati Uniti fino ad arrivare al Giappone.
Come tutte le oche predilige i luoghi umidi costieri e paludosi.
Principalmente vegetariana come tutte le oche. Gradisce gli scarti della verdura e mais.
Specie protette dalla Direttiva Uccelli
L'oca lombardella maggiore (Anser albifrons) è un uccello, appartenente alla famiglia degli anatidi.
Baltakaktė žąsis (Anser albifrons) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis.
Kūnas 65-70 cm ilgio, sveria apie 2-3 kg. Viršutinė kūno dalis rusvai pilka. Kakta balta. Plasnojamosios plunksnos juodai rudos su baltais stiebais. Juodai rudų vairuojamųjų plunksnų viršūnės baltos. Krūtinė ir pilvas šviesiai pilki su netaisyklingos formos juodomis dėmėmis. Pauodegys baltas. Snapas rausvai geltonos spalvos su baltu nagu. Kojos raudonai geltonos. Jaunų paukščių kakta pilka, apatinė kūno pusė be juodų dėmių. Snapas pilkšvas.
Lietuvoje aptinkama per migraciją pajūryje ir vidaus vandenyse. Gyvena tundroje. Maitinasi sausumoje įvairiomis žolėmis.
Baltakaktė žąsis (Anser albifrons) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis.
Kūnas 65-70 cm ilgio, sveria apie 2-3 kg. Viršutinė kūno dalis rusvai pilka. Kakta balta. Plasnojamosios plunksnos juodai rudos su baltais stiebais. Juodai rudų vairuojamųjų plunksnų viršūnės baltos. Krūtinė ir pilvas šviesiai pilki su netaisyklingos formos juodomis dėmėmis. Pauodegys baltas. Snapas rausvai geltonos spalvos su baltu nagu. Kojos raudonai geltonos. Jaunų paukščių kakta pilka, apatinė kūno pusė be juodų dėmių. Snapas pilkšvas.
Lietuvoje aptinkama per migraciją pajūryje ir vidaus vandenyse. Gyvena tundroje. Maitinasi sausumoje įvairiomis žolėmis.
Baltakačių žąsų gagenimasBaltpieres zoss (Anser albifrons) ir liela auguma pīļu dzimtas (Anatidae) putnu suga. Izdala 5 pasugas.[1] Baltpieres zosij ir ļoti plašs izplatības areāls, kas aptver Eirāziju un Ziemeļameriku, Grenlandes un Islandes salas ieskaitot.[2][3][4] Tā ligzdo tundrā, izplatības areāla ziemeļu reģionos, bet ziemot dodas uz dienvidiem ezeru, dīķu un jūras līču krastos, kā arī purvos, par barošanās vietām izmantojot lauksaimniecības tīrumus.[2] Tās tuvākā radiniece ir mazā zoss (Anser erythropus). Abas sugas ārēji ir ļoti līdzīgas, atšķiroties to augumu izmēram.[2]
Baltpieres zoss latvijā ir bieži novērojama caurceļojot. Tā rudeņos no Eiropas ziemeļiem dodas ziemot uz Ziemeļjūras dienvidu piekrasti Britu salās, bet pavasarī atpakaļ uz ligzdošanas vietām.[6] Tā parasti uzturas kopā ar sējas zosīm. Ceļošanas laikā, lai barotos, zosis nolaižas uz lauksaimniecības zemēm, purvos, pie ezeriem un zivju dīķiem. Latvijā sastopama baltpieres zoss nominālpasuga.
Baltpieres zoss ir liela auguma zoss, bet nedaudz mazāka par sējas un meža zosi.[6] Tās ķermeņa garums ir 64—81 cm, spārnu plētums 130—165 cm, svars 1,93—3,31 kg.[2][7] Vislielākā no visām pasugām ir Aļaskā Kuka līča piekrastē ligzdojošā Tules baltpieres zoss (A. a. elgasi), kura ir tumšāka par pārējām pasugām un kurai ir arī visgarākais knābis.[2] Abi dzimumi izskatās vienādi, bet tēviņi ir lielāki nekā mātītes. Baltpieres zoss apspalvojums ir pelēkbrūns ar tumši brūnu muguru un virsasti, un gaiši pelēkām krūtīm, uz kurām ir tumši brūnas vai melnas, neregulāras šķērsjoslas un raibumi.[8] Uz pieres pie knābja pamatnes tai ir balts apspalvojums, kā arī balta ir zemaste un spārnu priekšējā mala. Baltpieres zoss kājas ir koši oranžas, bet knābis rozīgi oranžs.[8] Jauniem putniem nav baltā laukuma uz pieres un tumšo raibumu uz krūtīm.[3]
Baltpieres zosis veido ilgstošus, monogāmus pārus un vecākiem veidojas ļoti ciešas attiecības arī ar pēcnācējiem. Rudenī visa ģimene kopā migrē uz ziemošanas teritorijām, bet nākamajā pavasarī jaunie putni ļoti bieži kopā ar vecākiem atgriežas ligzdošanas vietās, turklāt ciešās ģimenes attiecības starp vecākiem un pēcnācējiem saglabājas visa mūža garumā.[2]
Baltpieres zoss galvenokārt barojas ar zāli, ganoties tīrumos un pļavās, bet tā barojas arī ar sēklām un graudiem, dažādiem tundras augiem un ūdensaugiem, kas aug seklumā. Baltpieres zoss labprāt barojas arī ar ogām, ūdens kukaiņiem un to kāpuriem.[8]
Baltpieres zosis dzimumbriedumu sasniedz 3 gadu vecumā.[9] Tām ir raksturīga cirkumpolāra ligzdošana. Lielākā daļa populācijas ligzdo polārā loka tuvumā. Tās neveido kolonijas un ligzdas atrodas attālināti viena no otras. Baltpieres zosis tundrā ierodas maija beigās vai jūnija sākumā, bet migrāciju uz ziemošanas vietām uzsāk septembra sākumā. Vairošanās sezona ir ļoti īsa un jebkura kavešanās var apdraudēt izaudzināt jauno paaudzi. Ja ligzdošanas vietās ilgi saglabājas sniegs vai uznāk neparedzēta sniega vētra, tad sekmīga ligzdošana ir apdraudēta.[8] Ligzda, kas ir sekla, izkasīta bedrīte un izklāta ar sasu zāli un dūnām,[2] parasti tiek iekārtota garākas zāles vai neliela krūms krūma aizsegā kāda purva vai slīkšņas tuvumā. Ļoti bieži ligzda ir pacēluma galā, lai izvairītos no negaidītas ūdens līmeņa pacelšanās.[10] Dējumā ir 3—6 baltas olas,[9] visbiežāk 5 olas.[8] Inkubācijas periods ilgst 22—27 dienas. Uzreiz pēc izšķilšanās zosulēni sāk staigāt, peldēt un sekot saviem vecākiem. Lai arī mazuļi barojas paši, vecāki par tiem rūpējas un tos aizsargā. Lidot jaunās zosis sāk, sasniedzot 38—45 dienu vecumu.[9]
Baltpieres zosij ir 5 pasugas:
Baltpieres zoss (Anser albifrons) ir liela auguma pīļu dzimtas (Anatidae) putnu suga. Izdala 5 pasugas. Baltpieres zosij ir ļoti plašs izplatības areāls, kas aptver Eirāziju un Ziemeļameriku, Grenlandes un Islandes salas ieskaitot. Tā ligzdo tundrā, izplatības areāla ziemeļu reģionos, bet ziemot dodas uz dienvidiem ezeru, dīķu un jūras līču krastos, kā arī purvos, par barošanās vietām izmantojot lauksaimniecības tīrumus. Tās tuvākā radiniece ir mazā zoss (Anser erythropus). Abas sugas ārēji ir ļoti līdzīgas, atšķiroties to augumu izmēram.
De kolgans (Anser albifrons) is een gans die tot de familie Anatidae en de onderfamilie Anserinae behoort.
Qua uiterlijk doet de kolgans sterk denken aan de grauwe gans, maar hij is iets kleiner. Opvallend is zijn kol: een grote witte vlek rond zijn snavel. De snavel van de kolgans is niet oranje maar roze. Volwassen kolganzen hebben zwarte, onregelmatig gevormde strepen op de borst. Deze soort bestaat uit vijf verschillende ondersoorten, namelijk de Europese kolgans (A. a. albifrons), de Groenlandse kolgans (A. a. flavirostris), A. a. frontalis, A. a. gambeli en de Tule Kolgans (A. a. elgasi).
Het geluid van de kolgans lijkt op afstand een beetje op het bekende gak-gak geluid van de boerengans (en grauwe gans), maar klinkt wat hoger, niet zo rauw en met muzikale tonen, klarinetachtig.
De kolgans keert elke winter naar vaste plaatsen terug. Hij broedt in Groenland en het noorden van Rusland. In de maanden november tot en met maart verblijft de vogel in groten getale in de Lage Landen met name in Friesland, het rivierengebied, Zeeland en West-Vlaanderen (het natuurgebied het Zwin en de Oostkustpolders). Kolganzen komen vaak voor in gemengde groepen met grauwe ganzen, brandganzen en rietganzen.
De kolgans is zoals alle ganzen een levendige vogel. In groepen op weilanden grazende ganzen zijn voortdurend interacties tussen individuen waar te nemen.
De soort telt 5 ondersoorten:
Sinds de jaren 1980 broeden er op bescheiden schaal kolganzen in o.a. Friesland en het rivierengebied. Rond 1997 werd dit aantal geschat op 125 paren.[2] De Europese kolgans (A. a. albifrons) is zeker sinds 1900 een talrijke wintergast. Sommige komen al in oktober, de meeste arriveren in de loop van november en zij trekken in februari-maart weer naar het noorden.
Tellingen zijn er sinds de jaren 1960. Tussen 1960 en 1995 is het aantal overwinteraars toegenomen van 50.000 naar 470.000[2] (gemiddelde groei 6,6% per jaar). Dit aantal stijgt nog steeds, maar met minder dan 5% per jaar.[3] In de Oostkustpolders (West-Vlaanderen) was het aantal overwinterende kolganzen tussen 1996 en 2006 praktisch constant en werd geschat op 25.000 exemplaren.[4]
De kolgans (Anser albifrons) is een gans die tot de familie Anatidae en de onderfamilie Anserinae behoort.
Tundragås (Anser albifrons) er ei mellomstor gås i andefamilien som normalt ikkje hekkar i Noreg. Ho er 64–78 cm lang og har eit vengespenn på 130–165 cm.
Vaksne individ av tundragåsa har eit kvit bles rundt nebbrota, men ikkje så høgt opp på framissen som slektningen dverggåsa. Elles er anda kompakt med kort hals.
Den næraste populasjonen hekkar i tundraområde aust for Fennoskandia og trekker til Dei britiske øyane, mellom og søraustlege Europa. Ein underart hekkar på Grønland og overvintrar på Dei britiske øyane.
Tundragås (Anser albifrons) er ei mellomstor gås i andefamilien som normalt ikkje hekkar i Noreg. Ho er 64–78 cm lang og har eit vengespenn på 130–165 cm.
Vaksne individ av tundragåsa har eit kvit bles rundt nebbrota, men ikkje så høgt opp på framissen som slektningen dverggåsa. Elles er anda kompakt med kort hals.
Den næraste populasjonen hekkar i tundraområde aust for Fennoskandia og trekker til Dei britiske øyane, mellom og søraustlege Europa. Ein underart hekkar på Grønland og overvintrar på Dei britiske øyane.
Tundragås (vitenskapelig navn Anser albifrons) er en fugl i andefamilien som blir ca. 72 cm lang
Tundragåsa er gråbrun, med oransje ben og en hvit flekk over nebbet. I buken har den asymmetriske svarte flekker.
Tundragåsa er som andre gåsearter planteeter. Den livnærer seg hovedsakelig på røtter og gress, men spiser også frø, korn og tilgjengelige jordbruksprodukter.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Tundragås (vitenskapelig navn Anser albifrons) er en fugl i andefamilien som blir ca. 72 cm lang
Scientìfich: Anser albifrons
Piemontèis : Òca dla front bianca
Italian : Oca lombardella
Multimedia w Wikimedia Commons Gęś białoczelna, gęś białoczółka[4] (Anser albifrons) – gatunek dużego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący północną Eurazję i Amerykę Północną. Przeloty w lutym – maju i wrześniu – grudniu. Zimuje w południowej Europie, Azji Środkowej i Ameryce Środkowej. W Polsce pojawia się licznie podczas przelotów, na północy i zachodzie kraju. Daje płodne mieszańce z gęsiami domowymi, np. gęsi pskowskie łyse (łyse - od białej plamy na czole).
Wyróżniono pięć podgatunków A. albifrons[5][6][7]:
Gatunek łowny z okresem ochronnym. Sezon polowań trwa od 1 września do 21 grudnia, a na terenach województw: lubuskiego, zachodniopomorskiego, dolnośląskiego i wielkopolskiego do 31 stycznia.
W mitologii egipskiej gęś białoczelna była świętym zwierzęciem boga ziemi – Geba.
Gęś białoczelna, gęś białoczółka (Anser albifrons) – gatunek dużego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący północną Eurazję i Amerykę Północną. Przeloty w lutym – maju i wrześniu – grudniu. Zimuje w południowej Europie, Azji Środkowej i Ameryce Środkowej. W Polsce pojawia się licznie podczas przelotów, na północy i zachodzie kraju. Daje płodne mieszańce z gęsiami domowymi, np. gęsi pskowskie łyse (łyse - od białej plamy na czole).
O ganso-grande-de-testa-branca, ganso-grande-de-fronte-branca ou ganso-de-testa-branca[1] (Anser albifrons) é uma ave da família Anatidae que pode atingir 64 a 78cm e tem uma envergadura de asa de 130 a 160 cm. É parecido com o ganso-bravo e maior do que o ganso pequeno, distinguindo-se pelas patas vermelho-alaranjadas e pela testa branca. As suas zonas de nidificação situam-se para norte do Círculo Polar Árctico, particularmente no norte da Rússia, em Nova Zembla, no Canadá e no Alasca. A sua área de invernada na Europa estende-se desde a Noruega e as Ilhas Britânicas até aos Balcãs, passando pelos Países Baixos e pela Hungria.Na Península Ibérica este ganso é muito raro, sendo ocasionalmente avistado na companhia de bandos de ganso-bravo.
É um ganso de dimensão média, compacto e com pescoço relativamente curto. Os adultos têm uma marca branca proeminente em redor da base do bico e marcas pretas transversais no abdómen. Não tem anel orbital amarelo e proeminente (embora alguns apresentem um anel estreito indistinto). Os juvenis não apresentam marca branca na base do bico nem marcas escuras no abdómen, mas apresentam unhas escuras e um bico rosado pouco vivo.
Os chamamentos são mais agudos do que o ganso-campestre e o ganso-bravo, tendo um som melódico ou do tipo gargalhada, sendo menos nasalados e rudes. O chamamento mais comum consiste num ikyu-yuî, dissilábico, por vezes trissilábico. Às vezes são mais profundos.
O ganso-grande-de-testa-branca, ganso-grande-de-fronte-branca ou ganso-de-testa-branca (Anser albifrons) é uma ave da família Anatidae que pode atingir 64 a 78cm e tem uma envergadura de asa de 130 a 160 cm. É parecido com o ganso-bravo e maior do que o ganso pequeno, distinguindo-se pelas patas vermelho-alaranjadas e pela testa branca. As suas zonas de nidificação situam-se para norte do Círculo Polar Árctico, particularmente no norte da Rússia, em Nova Zembla, no Canadá e no Alasca. A sua área de invernada na Europa estende-se desde a Noruega e as Ilhas Britânicas até aos Balcãs, passando pelos Países Baixos e pela Hungria.Na Península Ibérica este ganso é muito raro, sendo ocasionalmente avistado na companhia de bandos de ganso-bravo.
Gârlița mare (Anser albifrons) este o specie de gâscă. înrudită cu gârlița mică (A. erythropus). Are o greutate de 2-3 kg și pene cenușii cu dungi negre.
Gârlița mare (Anser albifrons) este o specie de gâscă. înrudită cu gârlița mică (A. erythropus). Are o greutate de 2-3 kg și pene cenușii cu dungi negre.
Hus bieločelá alebo hus beločelá[2] (Anser albifrons) je zúbkozobec z čeľade kačicovitých. Hniezdi v arktickej časti Eurázie a Severnej Ameriky. Nominátna rasa Anser albifrons albifrons žije najmä v Eurázii, hniezdi v arktickom pásme tundry, na Slovensku je migrant a zimný hosť.[3] Počet hniezdnych párov v Európe je 62 000 - 72 000, prebieha veľký nárast populácie.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov hus bieločelá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie nie je známy, populácia v Európe je stabilná. V severnej Amerike za posledných 40 rokov ich stavy štatisticky významne stúpli o 5500% (to znamená 173% za dekádu). Treba tiež poznamenať, že spomínaný prieskum pokrýval asi 50% plochy rozšírenia v severnej Amerike.[1]
Hus bieločelá meria 65-78 cm, rozpätie krídel má 130-165 cm[5] a váži 2-3 kg. Podobá sa husi divej. Odlišuje sa tmavšou sivou farby krku a hlavy na ktorej výrazne svieti biela koreňová časť zobáka a čela. Na brušnej strane má výrazné čierne pásy a škvrny. Zobák je mäsovopomarančový s bielym nechtom na konci. Nohy sú pomarančové.
Mláďatá nemajú bielu škvrnu pri zobáku a zobák majú žltosivý s hnedým nechtom na konci. Nohy sú matnejšie ako u dospelých.[6]
Ozývajú sa často. Majú nápadné volanie "kli-lik, kil-lik" alebo "lilik - lilik"[7]. Je to jasný hlas dvojslabičný hlas. Znie vyššie a rýchlejšie ako u husi divej. Na paši vydávajú podobný gagot ako hus divá "gragagaga".
Na Slovensku prebieha jesenná migrácia od konca septembra. Pozorovania sú z celého územia Slovenska. Najviac údajov pochádza od veľkých riek a vodných nádrží. Jarný ťah vrcholí v mesiaci marec. Hlavné zimoviská sú pri rieke Morave, Dunaji na Východoslovenskej rovine. Na Východnom Slovensku sú zaznamenávané väčšie počty z toho dôvodu, že tadiaľ vedie migračná trasa z ich zhromaždišťa z pusty Národného parku Hortobágy. Ťažko sa získavajú presné počty, lebo kŕdle sa miešajú s husou siatinnou.[3] Odhad počtu zimujúcich jedincov je 3000 - 35000 (r. 2006).[4]
Hniezdiská husi bieločelej sú od arktickej tundry bez vegetácie až po krovinatú tundru. Zo zimovísk sa sem vrátia v strede mája. Na tie najsevernejšie položené až uprostred júna. Po návrate nepristúpia ihneď k hniezdeniu. Zo začiatku sa v pároch alebo v malých skupinkách zdržujú v blízkosti hniezdisk a so stavbou hniezd začnú až uprostred júna. V tom čase sa už intenzívne topí sneh.
Hniezdo je voľná stavba z trávy a z paličiek. Pred kladením je hniezdo dobre vystlané páperím. V čase pŕchnutia nevedia lietať ani dospelé ani mláďatá. Vytvárajú veľké kŕdle a v prípade nebezpečenstva hľadajú útočisko na voľnej hladine. Od prostriedku augusta už vedia znovu lietať a letuschopné sú v tom čase aj mláďatá. Krátko na to začne migrácia na zimoviská. Zvyčajne už žiadna hus bieločelá nie je koncom septembra na hniezdisku.
Na hniezdisku sa pasie na rôznych trávach, najmä Eriophorum angustifolium. Počas obdobia pŕchnutia sa živí aj prasličkami. Najmä na zimoviskách majú svoj podiel v jej potrave i Lipnicovité, oziminy a semienka rôznych rastlín.
Za letu sú nápadné čierny priečne pásy na brušnej strane a tmavšia sivá krku a hlavy, svietiaca biela okolo zobáka
Vajíčko, múzeum Wiesbaden
Na hniezde
Ilustrácia - na vode s húsatami
Letiaci kŕdeľ, chránené územie Meerbruchwiesen, Nemecko
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hus bieločelá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Hus bieločelá
Wikislovník ponúka heslo Hus bieločelá
Hus bieločelá alebo hus beločelá (Anser albifrons) je zúbkozobec z čeľade kačicovitých. Hniezdi v arktickej časti Eurázie a Severnej Ameriky. Nominátna rasa Anser albifrons albifrons žije najmä v Eurázii, hniezdi v arktickom pásme tundry, na Slovensku je migrant a zimný hosť. Počet hniezdnych párov v Európe je 62 000 - 72 000, prebieha veľký nárast populácie. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov hus bieločelá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie nie je známy, populácia v Európe je stabilná. V severnej Amerike za posledných 40 rokov ich stavy štatisticky významne stúpli o 5500% (to znamená 173% za dekádu). Treba tiež poznamenať, že spomínaný prieskum pokrýval asi 50% plochy rozšírenia v severnej Amerike.
Bläsgås (Anser albifrons) är en fågel i släktgruppen gäss och nära släkt med fjällgås. Bläsgåsen är en flyttfågel som häckar i de arktiska regionerna av Europa, Asien, Nordamerika samt på Grönland.
En adult bläsgås har mörkt gråbrun fjäderdräkt som på buken är något ljusare. På buken och ibland upp på bröstet har den breda svarta tvärgående streck. Dock finns det vissa individer som saknar dem helt. Den har vit undergump och ett brett vitt band på yttre delen av stjärten. Ovansidan av vingarna är blågrå och vingpennorna mörka. Den vita färgen vid näbbens rot, den så kallade bläsen, når inte upp på hjässan, och vissa individer saknar den helt. Näbben är rosa eller gulorange och benen orange. Bläsgåsen blir 65 till 76 centimeter lång, har ett vingspann på mellan 130–165 centimeter och är därmed större än fjällgåsen. Könen är lika.
De juvenila fåglarna ser i stort sett ut som adulta fåglar förutom att de saknar de svart tvärgående ränderna på buken och den vita bläsen.
Alla bläsgåsens underarter har liknande fjäderdräkt och skiljer sig främst genom storlek, förutom den grönländska underarten A. a. flavirostris som är mörkare och har ett smalare vitt band på stjärten. Den har också kraftigare svarta band på buken och har vanligtvis en orange näbb.
Arten lever i de arktiska regionerna av Europa och Asien och Nordamerika samt på Grönlands sydspets. På vintern flyttar de söderut till Skandinavien, Storbritannien, Nordamerika och Japan. Antalet individer uppskattas till runt tre miljoner.[1]
Bläsgåsen delas oftast upp i fem underarter:[2]
Vissa urskiljer även underarten frontalis för östsibiriska fåglar och den nordliga delen av gambeli.[3]
Viss forskning tyder på att den grönländska populationen bör kategoriseras som en egen art A. flavirostris.[4] Det som främst särskiljer den, förutom vissa skillnader i morfologi, är hur den tar hand om sina ungar. Se vidare: Häckning och ruggning.
Även taxonet elgasi skiljer sig i beteende, morfologi och ekologi och kan vara en god art: Anser elgasi.[5]
Bläsgåsen häckar i enstaka par eller mindre, löst sammanhållna, grupper från slutet av maj till början av juni. Yngre icke-häckande fåglar eller individer som misslyckats med häckningen, samlas under häckningsperioden på öppna vattenytor, åtskilda från den häckande gruppen.[1] Boet är en uppskrapad grop, direkt på marken. De lägger i genomsnitt 5-6 ägg men kullar med 3-7 ägg har observerats.[5] Äggen ruvas av honan i 22–28 dagar.[5] När äggen kläcks tar båda föräldrar hand om ungarna som är flygga efter 40–43 dagar.[5] Det grönländska taxonet flavirostris fortsätter att finnas i närheten av sina ungar under en mycket lång tid. Detta kan pågå under en mängd år och man har påvisat att ibland tar även far- och morföräldrar hand om ungar. Man tror att detta är unikt inom ordningen Anseriformes.[4]
Efter häckningen genomgår den en ruggningsperiod då den blir flygoförmögen under cirka 25 dagar. Under denna period samlas de i flockar på mindre än 30 individer i ett område nära häckningsplatsen. Efter ruggningen bildar de större flockar och lämnar häckningsområdet från slutet av augusti och under september för att flytta söderut. De når övervintringsområdena i slutet av hösten. Utanför häckningsperioden är arten en flockfågel och flockar på upp till 30 000 individer har rapporterats från Europa. Dock är det vanligast att observera dem i mindre flockar.[1]
Världspopulationen kategoriseras som livskraftig (LC) men vissa underarter är hotade av en rad olika orsaker och arten är mycket känslig för störningar under häcknings- och ruggningsperioden. Jakttrycket mot arten är i vissa områden hårt. Den grönländska populationen flavirostris är hotad på grund av mänsklig störning av turister, främst under ruggningsperioden. Arten är mycket mottaglig för fågelinfluensa vilket kan utgöra ett hot vid ett kommande utbrott. Klimatförändringar är också ett hot då arten har ett mycket begränsat häckningsområde, och när andra arter som kanadagås flyttar sina häckningsområden norrut så ökar konkurrensen. Andra hot är exempelvis miljögifter, utdikning av våtmarker, effekter av oljeutvinning och habitatförstörelse.[1]
Fågeln har på svenska också kallats vitpannad gås och fjällgås.[6]
Wikimedia Commons har media som rör bläsgås.
Wiktionary har ett uppslag om bläsgås.Bläsgås (Anser albifrons) är en fågel i släktgruppen gäss och nära släkt med fjällgås. Bläsgåsen är en flyttfågel som häckar i de arktiska regionerna av Europa, Asien, Nordamerika samt på Grönland.
Sakarca[1][2][3] (Anser albifrons), ördekgiller (Anatidae) familyasından bir kaz türü.
Uzunluğu 65–78 cm'dir. Grimsi renktedirler. Türkiye'de yaygın olarak gözlenen boz kazdan daha büyüktür. Gaga dibinden alına kadar uzanan beyaz bir bölge ve karın altında gözlenen koyu çizgiler mevcuttur. Ayakları turuncu ve gagaları pembe renktedir. Gençlerin alnında beyaz leke yoktur.
Virtual Birds'de Sakarca kuşunun kuş sesi bulunur. Sakarca (Anser albifrons), ördekgiller (Anatidae) familyasından bir kaz türü.
Uzunluğu 65–78 cm'dir. Grimsi renktedirler. Türkiye'de yaygın olarak gözlenen boz kazdan daha büyüktür. Gaga dibinden alına kadar uzanan beyaz bir bölge ve karın altında gözlenen koyu çizgiler mevcuttur. Ayakları turuncu ve gagaları pembe renktedir. Gençlerin alnında beyaz leke yoktur.
Гу́ска білоло́ба (Anser albifrons) — птах родини Качкових. В Україні пролітний, зимуючий вид.
Гуска білолоба має довжину тулуба 65—78 см, розмах крил 130—165 см, вагу — 2—3,2 кг. Колір пір'я у гуски зверху тьмяно-сірий, знизу дещо світліший. Має чорні плями на череві та білу пляму на лобі, яскраво помаранчеві ноги.
Селиться білолоба гуска на тундровій частині Європи, Азії та Північної Америки, а також її багато на островах Північного Льодовитого океану.
На зиму відлітає на південь — до Мексики, островів Карибського моря, Південної Європи, Середньої Азії, Індії, Китаю, Кореї, Японії.
Гуска білолоба — це більш суходольний птах, ніж водно-болотний. Більшу частину життя він проводить на землі. Дуже добре ходить по землі й швидко бігає. При цьому добре плаває, а при небезпеці пірнає.
Гнізда влаштовує на сухих ділянках тундри, поблизу прісних водоймищ. Висиджує яйця самка до 25 днів, відкладає у кладку від 3 до 6 яєць. Вони з'являються білими із жовтим відтінком.
Живиться здебільшого рослинною їжею, водоростями, ягодами.
Гуска білолоба має велике промислове та мисливське значення у житті людини.
Це незавершена стаття з орнітології.Гу́ска білоло́ба (Anser albifrons) — птах родини Качкових. В Україні пролітний, зимуючий вид.
Ngỗng ngực trắng (Anser albifrons) là một loài chim trong họ Vịt.[2] Ngỗng ngực trắng có liên quan chặt chẽ tới Ngỗng ngực trắng nhỏ (A. erythropus). Ngỗng ngực trắng có chiều dài 64-81 cm, có sải cánh 130-165 cm và cân nặng 1,93-3,31 kg.
Ngỗng ngực trắng (Anser albifrons) là một loài chim trong họ Vịt. Ngỗng ngực trắng có liên quan chặt chẽ tới Ngỗng ngực trắng nhỏ (A. erythropus). Ngỗng ngực trắng có chiều dài 64-81 cm, có sải cánh 130-165 cm và cân nặng 1,93-3,31 kg.
Белоло́бый гу́сь[1] (лат. Anser albifrons) — птица из семейства утиных.
Белолобый гусь близок по внешнему виду к серому гусю, но несколько мельче. Он имеет бурую окраску тела, живот беловатый с чёрными пятнами, некоторые перья в крыльях также белые. Клюв розовый. В основании клюва белое пятно, за которое вид и получил название. Молодые особи белого пятна на лбу и пятен на животе не имеют. Масса белолобого гуся колеблется от 2 до 3,2 кг.
Белолобый гусь гнездится в тундрах Евразии, Гренландии и Северной Америки. Гуси из Европы зимуют у Средиземного моря, Чёрного и Каспийского морей. Улетает также в Среднюю Азию, Индию,Китай, Корею и Японию.
Белолобый гусь прекрасно ходит и бегает по земле, на воде его можно увидеть гораздо реже. В основном к воде белолобые гуси прилетают только на водопой. Однако он неплохой пловец и отлично ныряет в момент опасности. Во многом образ жизни белолобых гусей схожи с гуменниками.
Белолобый гусь — растительноядная птица. Питается травянистыми растениями, водорослями, ягодами.
Размножаться белолобые гуси начинают в конце июня, начале июля, когда в тундре устанавливается тёплая погода. Гнездо располагается на возвышенности. Пока самка насиживает кладку из 4—7 яиц, самец охраняет гнездо и прилегающую к нему территорию. Когда вылупляются птенцы, заботиться о них начинают оба родителя. К концу августа птенцы уже могут летать. В это время молодые и взрослые птицы собираются в крупные стаи, чтобы лететь на зимовку.
Белоло́бый гу́сь (лат. Anser albifrons) — птица из семейства утиных.
白额雁（学名：Anser albifrons）为鸭科雁属的鸟类，俗名花斑、明斑、大雁。入中国国家二级重点保护野生动物名录。
雄鸟体长约70厘米，雌鸟较小。两性嘴基前额有白色横纹，头、颈和背部羽毛棕黑色，羽缘灰白色，尾羽亦棕黑色，羽缘白色，胸、腹部棕灰色，分布有不规则的黑斑，但该雁幼时无此黑斑，嘴基也无白纹。
分布于西伯利亚、北美洲极北部、欧洲、格陵兰岛、日本、印度、缅甸、里海、黑海、地中海、西至北美洲大部分地区、南以及中国黑龙江、辽宁、新疆、西藏、东部沿海各省至台湾、西至湖北、湖南等地，多栖息于湖泊。该物种的模式产地在意大利北部[2]。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : マガン属 Anser 種 : マガン A. albifrons 学名 Anser albifrons (Scopoli, 1769) 和名 マガン 英名 Greater white-fronted goose マガン（真雁[1]、Anser albifrons）は、カモ目カモ科マガン属に分類される鳥類。
北アメリカ大陸北部やユーラシア大陸北部で繁殖する[2][3]。
全長65-86センチメートル[2]。翼開張135-165センチメートル[2]。上面の羽衣は羽毛の外縁（羽縁）が淡色の暗褐色で、後部につれて黒みが強くなる[4]。腹部には不明瞭な黒い横縞が入る[3][4]。尾羽基部を被う羽毛（上尾筒、下尾筒）は白い[4]。額から嘴にかけて白い斑紋が入る[2][3][a 2]。種小名albifronsは「額が白い、前頭が白い」の意で[1]、英名（white-fronted）と同義。
繁殖形態は卵生。3-7個の卵を産む[3]。抱卵期間は24-28日[3]。雛は孵化してから35日で飛翔できるようになる[3]。
日本では亜種マガンが狩猟により生息数が激減した[a 2]。日本では1967年に「伊豆沼・内沼の鳥類およびその生息地」が本種の越冬地として、1971年に種として国の天然記念物に指定されている[a 2]。日本での亜種マガンの1970年における飛来数は3,700羽、1997年における飛来数は34,000羽と推定されている[a 2]。
亜種マガン
A. a. frontalis
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
쇠기러기는 오리과에 속하며 학명은 Anser albifrons이다. 몸길이는 66-86cm로 부리는 분홍색, 이마는 흰색, 다리는 오렌지색이다. 학명과 영어명은 모두 '이마가 흰 기러기'라는 뜻이 있다. 목과 등은 갈색이며, 배는 회갈색으로 검은색 줄무늬가 있다. 어린 새끼는 이마의 흰 점과 배의 검은색 줄무늬가 없다. 큰 떼를 지어 논·밭·연못·초원 등에서 풀씨·줄기·싹 등을 먹고 살며 흰색 알을 4-8개 낳는다. 북아메리카·유라시아 대륙의 툰드라지역에서 번식하고, 온대지역에서 월동한다. 우리나라에는 10월에 날아와서 이듬해 3월에 간다. 고기맛이 좋아 사냥용 새 인기가 높다.
알
쇠기러기는 오리과에 속하며 학명은 Anser albifrons이다. 몸길이는 66-86cm로 부리는 분홍색, 이마는 흰색, 다리는 오렌지색이다. 학명과 영어명은 모두 '이마가 흰 기러기'라는 뜻이 있다. 목과 등은 갈색이며, 배는 회갈색으로 검은색 줄무늬가 있다. 어린 새끼는 이마의 흰 점과 배의 검은색 줄무늬가 없다. 큰 떼를 지어 논·밭·연못·초원 등에서 풀씨·줄기·싹 등을 먹고 살며 흰색 알을 4-8개 낳는다. 북아메리카·유라시아 대륙의 툰드라지역에서 번식하고, 온대지역에서 월동한다. 우리나라에는 10월에 날아와서 이듬해 3월에 간다. 고기맛이 좋아 사냥용 새 인기가 높다.
_in_flight.jpg)
