Both male and female hummingbirds have species-specific calls. Calls are usually short, high-pitched chips but some species have more drawn-out, musical songs. Singing is used both to attract mates and deter intruders. The humming noise made by wings during flight may also be a form of communication, especially in dive displays. Nestlings in domed or semi-domed nests will make begging calls but those in open cup nests will not. Fledglings make contact calls to communicate with their mothers when they are out of sight and begging calls when they are close by. Alarm calls may also be given when predators are nearby.
Hummingbirds, like most other birds do not have a well-developed sense of smell. They have color vision and unlike most vertebrates, are sensitive to ultra-violet light between 325 to 360 nanometers. Ultra-violet perception may help the birds find food since some flowers have ultra-violet color patterns. Male coloration is a cue used by females and conspecific competitors to assess dominance, quality and species identity.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; ultraviolet; tactile ; acoustic ; chemical
Two species of hummingbird are known to be extinct: Brace’s emerald (Chlorostilbon bracei) and Gould’s emerald (Chlorostilbon elegans). There are 9 species listed as critically endangered by the IUCN, 11 listed as endangered and 9 listed as vulnerable. Major threats to hummingbirds are habitat loss, degradation, and fragmentation. Most of the North American species are protected under the Migratory Bird Treaty Act. No hummingbirds are listed by ESA, but almost all, if not all are listed by CITES.
Habitat destruction in the tropics does not threaten hummingbirds as much as it does some other Neotropical species. Hummingbirds can usually find nesting habitat even in human modified landscapes; cleared areas may still produce flowering plants and some plantations (banana and coffee) can support hummingbirds. Feeders and garden flowers have also allowed population and range increases in some North American species.
Hummingbirds belong to the order Apodiformes, meaning, "unfooted birds." There are three families in this order: Trochilidae (hummingbirds), Hemiprocnidae (tree swifts), and Apodidae (swifts). The family Trochilidae belongs to its own Suborder, Trochili. Although the number of genera and species in this group changes continually, currently there are 102 recognized genera and 328 species of hummingbirds. The hummingbird family is divided into two sub-families: Phaethornithinae (hermits) composed of 34 species and a larger group, Trochilinae (trochilines or "typical" hummingbirds), with 294 species.
Hummingbirds feed primarily on the nectar of flowers and supplement their diet with small insects. They have evolved unique characteristics such as narrow elongated beaks, extendable tongues and hovering flight, all of which allow them to exploit nectar resources.
Most hummingbird species are polygynous (males mate with more than one female) and are sexually dimorphic (sexes do not look alike); males (especially trochilines) often have bright iridescent feathers while females have more cryptic coloration. Some male hummingbirds have elaborate ornamentation such as elongated tail feathers and iridescent crests. Male hermits display together in large groups called leks while trochilines are mainly territorial; their courtship often involves dramatic aerial displays.
Known for their small size (the smallest species of hummingbird weighs 2 g), rapid wing movements and heartbeat, hummingbirds can compensate for their high energetic requirements by going into torpor during cold nights. This is especially important for those species found at high elevation where nighttime temperatures can dip below freezing.
Hummingbirds are found in a variety of habitats and while their range includes much of the New World, most hummingbird species are Neotropical.
There are no known adverse affects of hummingbirds on humans.
In the past, hummingbirds were actively hunted for feathers that were used to make jewelry and adorn clothing. They were also captured for human amusement in zoos and private collections. Hummingbirds are still sold in markets as aphrodisiacs; although there is no scientific evidence that they work.
Beyond the ecosystem services hummingbirds provide (pollination of a wide variety of plant species), perhaps their biggest economic influence can be seen in the market for hummingbird feeders and eco-tourism.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material; ecotourism ; source of medicine or drug ; pollinates crops
Many species of plants rely on hummingbirds for pollination. For some species, hummingbirds are their sole pollinators. In Brazil alone, hummingbirds pollinate 58 different plant species.
Hummingbirds often pick up nectar mites (Acari) when they visit flowers. The mites climb onto the hummingbird’s bill and into the nostrils. Here they are transported from flower to flower. The mites do not harm the birds; they reproduce on the plants and eat pollen and nectar. At least forty species of mites have been described.
Ecosystem Impact: pollinates
Commensal/Parasitic Species:
Hummingbirds are nectivores and insectivores; approximately 90% of their diet comes from nectar and 10% from arthropods (flies (Diptera), wasps (Hymenoptera), spiders (Araneae), beetles (Coleoptera), and ants (Hymenoptera)). Thin, elongated hummingbird bills are well adapted to exploit nectar sources. Hummingbird pollinated flowers are usually brightly colored, scentless and have long, tubular corollas. The shape of a hummingbird’s bill determines the species of flower it can feed on. In fact, co-evolution of flower shape and bill shape is a well-studied phenomenon. Hummingbirds have also developed specialized flight structures that allow them to hover in front of flowers while feeding. Without the ability to hover, hummingbirds would not be able to obtain nectar from flowers. In addition, hummingbirds have specialized, bifurcated tongues that they can extend to reach nectar from within a flower. They use capillary action to draw the nectar along their tongue.
Because hummingbirds have a high basal metabolic rate, they can drink their body mass in nectar in less than a day. They get some amino acids from pollen and protein from insects (which they catch by hawking or hover-gleaning). When nectar resources are scarce, hummingbirds will also feed on sap from holes in trees made by sapsuckers (Sphyrapicus).
Co-existing species of hummingbirds will specialize on certain flowers or subdivide the habitat. They will either defend nectar resources on a territory or move between patches of flower-rich areas, a behavior called traplining.
Primary Diet: carnivore (Insectivore , Eats non-insect arthropods); herbivore (Nectarivore ); omnivore
Hummingbirds are found only in the New World in the Nearctic and Neotropics. Their range extends from Alaska to Labrador in the North to Tierra del Fuego in the south and from Barbados to the Juan Fernandes islands. Most species are tropical and sub-tropical and live between 10 degrees N and 25 degrees S lattitude. More than half of all species of hummingbird are found in Brazil and Ecuador.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Hummingbirds feed and nest in a wide variety of terrestrial habitats, both temperate and tropical. The main habitat requirement for hummingbirds is a large number of nectar producing flowers. This requirement is satisfied in a number of different habitats: arid scrub, desert oasis, coastal lowland, tropical rainforest, Neararctic pine forests, and alpine tundra. Hummingbirds can be found in habitats from coastal areas at sea level to mountainous areas at an elevation of 5000 m.
Due to the prevalence of hummingbird feeders and cultivated gardens, hummingbirds can sometimes be found in urban and suburban areas with few natural food sources. There are also some agricultural crops, such as banana and coffee that can support hummingbirds.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: tundra ; desert or dune ; forest ; rainforest ; scrub forest ; mountains
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural
Both male and female hummingbirds usually live from 6 to 12 years and have been known to survive up to 17 years in captivity. It is difficult to estimate annual survival, but for North American species it is thought to be 30 to 45 percent.
Hummingbirds are known for their small size, long, thin bills, and amazing agility in flight. The smallest hummingbirds, reddish hermits (Phaethornis ruber) and bee hummingbirds (Mellisuga helenae) weigh less than 2 g while giant hummingbirds (Patagona gigas) weigh 19 to 21 g. Most species weigh 2.5 to 6.5 g and are 6 to 12 cm in length. Their bills are a variety of shapes; bill length and shape are often good indicators of the types of flowers each species feeds on. Hummingbirds have extendable bifurcated tongues that are used to extract nectar from flowers.
As the name of their order, Apodiformes (“unfooted birds”) suggests, hummingbirds have characteristically small feet. They are unable to walk on the ground and will fly rather than walk in order to shift on a perch.
Hummingbirds have many skeletal and flight muscle adaptations that allow for hovering and high maneuverability in flight. They are the only birds that truly hover and are capable of both forward and backward flight. The characteristic humming sound they make in flight is caused by modified outer primary feathers and is the basis for their common name. Hummingbirds can achieve a forward speed of 45 km per hour and their wingbeat ranges from 70 to 80 beats per second in smaller birds to 10 to 15 beats per second in giant hummingbirds. Their heartbeat is equally rapid ranging from 500 to 600 beats per minute while resting to over 1000 beats per minute when active.
There are two sub-families of hummingbird, hermits (Phaethornithinae) and “typical” hummingbirds or trochilines (Trochilinae). Hermits generally have brownish, grayish and reddish colors and no iridescence. Trochilines often have iridescent feathers of metallic red, orange, green and blue. Iridescence is seen most in male hummingbirds and occurs on the head, upperparts and underparts. Some males also have elegant ornamentation such as bright throat gorgets, crests and elongated tail feathers.
Hummingbirds are sexually dimorphic. Females can be bigger than males, but males are usually more colorful and can have additional adornments. Female hummingbirds have more cryptic coloration than males, most likely so that they do not attract predators to the nest when incubating and feeding chicks. The plumage of immature birds is usually similar to that of females.
Sexual Dimorphism: female larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful; ornamentation
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Adult hummingbirds have few predators. Known predators include snakes (Serpentes), forest falcons (Micrastur, that catch hermits during lekking), and pygmy-owls (Glaucidium). Nest predators are the biggest threat to hummingbirds. These include jays (Corvidae), toucans (Ramphastidae), and some bats (Micro-chiroptera).
Female hummingbirds have more cryptic coloration than male hummingbirds. This is thought to be an adaptation that allows the females to be more camouflaged and avoid attracting predators when incubating. Females will fly to their nests in zigzags or semi-circles to avoid leading a predator directly to the nest. Hummingbirds have also been seen mobbing predators.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Hummingbirds are polygynous; males interact with females only to breed and provide no parental care. Females are responsible for nest building, incubation and post-hatching parental care. Males attract mates using song, iridescent plumage and dramatic display flights. Depending on the species, males display at lekking grounds, defended territories, traditional display grounds, or singing posts.
Mating System: polygynous
Hummingbirds breed during the season with peak nectar availability. Most hummingbirds build cup nests, but a few build domed or semi-domed nests that provide more protection than an open cup nest. Nest height ranges from a few centimeters above the ground to 10 to 30 meters. Nests are camouflaged with lichen, moss, dead leaves, bark, etc. and are held together with spider webs. They are sometimes lined with feathers, fur, hair, or plant down. Nests take 5 to 10 days to build and are often re-used year to year.
Clutch size is two and eggs are white, non-glossy and an elliptical oval shape. Because some species of hermits will lay eggs in another female’s nest, clutches of more than two can sometimes be found. There is a 48-hour interval between egg laying. The size of hummingbird eggs range from 8 by 11 mm in bee hummingbirds (Mellisuga helenae) to 12 by 20 mm in giant hummingbirds (Patagona gigas). The average weight of an egg is 0.4 to 1.4 g. Incubation usually lasts 16 to 19 days. If females begin incubating after the first egg is laid, hatching of the two eggs can occur 48 hours apart. If she waits until the second egg is laid, hatching occurs synchronously. Nestling period is 23 to 26 days; hatchlings are altricial with almost no feathers and eyes closed. Females brood young for 7 to 12 days, at which point the young are able to control their own body temperature. Fledglings continue to be fed by the female for 18 to 25 days after they have left the nest.
Female hummingbirds can have two broods per year when conditions permit and will re-nest if a brood is lost. Most nest failure is due to depredation.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
Only female hummingbirds are involved in parental care; they must incubate eggs, brood young hatchlings, and feed the chicks as nestlings and fledglings. Hummingbird chicks are altricial and stay in the nest for 23 to 26 days. When they first hatch, young hummingbirds have few feathers and cannot thermoregulate. The female must brood the young for 7 to 12 days until they can maintain their body temperature. Females feed nestlings nectar and arthropods approximately twice every hour. Fledglings are fed by the female for 18 to 25 days and gradually learn to forage by themselves.
Parental Investment: altricial ; female parental care
Hummingbirds are attracted to red, orange, or yellow tubular flowers. Plant flowers that produce nectar, grow well in your area, and are in bloom when hummingbirds are passing through your region.
There are several families of plants that attract hummingbirds. Some examples include bee balm and giant hyssop from the mint family (Family: Lamiaceae), trumpet creeper and yellow bells from the bignonia family (Family: Bignoniaceae), hollyhock, flowering maple, and rose of sharon from the mallow family (Family: Malvaceae), fuchsias from the evening primrose family (Family: Onagraceae), and desert honeysuckle from the acanthus family (Family: Acanthaceae).
Hang hummingbird feeders near the flowers and prepare a clear sugar water solution of one part table sugar to four parts water. Do not use honey, artificial sweeteners, or red food coloring.
Clean feeders regularly (every three days during hot weather) with hot water and a bottle brush. Do not use soap.
Keep feeders up and clean in the fall for two weeks after you see the last hummingbird.
Hummingbirds are territorial, so try putting up several feeders that are out of sight from each other.
Care of the Operation Ruby Throat website.
See also their page on Landscaping for Hummingbirds.
Kolibries (Engels: hummingbirds) is voëls van die Amerikas van die familie Trochilidae. Hulle is van die kleinste voëls, met sommige spesies wat net sowat 7,5-13 cm lank is. Die heel kleinste voël bekend is juis ’n kolibrie, die bykolibrie wat sowat 5 cm lank is en minder as 2 g weeg.
Die Engelse naam kom van die gonsgeluid wat hul vlerke skep terwyl hulle teen hoë frekwensies geklap word. Kolibries hang in die lug en klap hul vlerke van 12 keer sekonde by die groter spesies tot 80 keer in van die kleinste spesies. Van dié wat in windtonnels getoets is, het ’n spoed van meer as 15 m/s (54 km/h) gehaal en sommige spesies kan teen meer as 22 m/s (79 km/h) duik.[1][2]
Kolibries het die hoogste metabolisme van alle homotermiese diere (wat ’n konstante liggaamstempertauur handhaaf ondanks wisselende omgewingstemperatuur).[3] Om energie te bespaar as kos skaars is en snags wanneer hulle nie kos soek nie, kan hulle in ’n toestand soortgelyk aan hibernasie gaan – dit laat hul metobolisme afneem tot ’n 15de van die normale toestand.[4]
Hoewel kolibries as groep duidelik van ander voëls verskil, ondervind wetenskaplikes probleme om hulle in subfamilies en genera in te deel aangesien daar so 'n wye verskeidenheid kenmerke is. Gewoonlik word 3 hoofgroepe onderskei. Die verteenwoordigers van die eerste groep word in warm, laagliggende gebiede aangetref, terwyl die van die tweede groep hoofsaaklik in berge voorkom.
Die meeste kolibries van die tweede groep is deel van die fauna van die Andesgebergte en die berglande van Sentraal-Amerika en Mexiko. Die derde hoofgroep bestaan uit sowat 35 spesies klein en baie klein voëltjies wat vanweë hul besonder vinnige vliegbewegings soms soos groot insekte lyk. Die meeste verteenwoordigers van laasgenoemde groep word in Noord- en Sentraal-Amerika aangetref. Die sowat 400 spesies en subspesies word in altesaam sowat 120 genera ingedeel.
Die meeste spesies is kleiner as rooiborsies. Die grootste spesie, die reusekolibrie (Patagona gigas) van die Andesgebergte, is so groot soos 'n windswael, terwyl die dwergkolibrie (Melluiga minima) nie langer as 5 cm (stert ingesluit) is nie. Die verhouding tussen liggaamsoppervlak en massa is by kolibries baie ongunstig en meer energie as by ander diere is nodig om die liggaamstemperatuur konstant te hou. Om hierdie rede het kolibries nie net relatief baie suurstof nodig nie. maar ook groot hoeveelhede voedsel. Hulle bring dus die meeste tyd deur op soek na nektar en insekte.
Kolibries bring koue en nat periodes in algehele verstarring deur om so energie te bespaar, net soos dit die geval is by diere wat in 'n winterslaap gaan. Dieselfde verskynsels as by 'n winterslaap word ook tydens die verstarring aangetref: die metabolisme is stadiger, die hartslag neem al en die voel is minder aktief. Kolibries wat hoog in die berge leef, vertoon hierdie verskynsels in die koue nagte.
Sodra die son hulle bedags warm maak, keer hulle terug na hul normale aktiwiteite. Die kolibries se vere is beroemd vanweë die pragtige kleure en die metaalagtige glans daarvan. Hul bynaam van "vlieënde edelstene" is hieraan te danke. Die mannetjies is deurgaans mooier as die wyfies en by talle spesies het die mannetjies siervere in die stert. Die inwoners van Mexiko en Suid-Amerika gebruik reeds eeue lank kolibriehuide in sierade en vroeër is die huide na Europa uitgevoer om vrouehoede te versier. Veral die rooi kolibrie (Chrysolampsis mosquitus) is ter wille van sy vere op so 'n groot skaal gevang dat sy voortbestaan bedreig was.
Die energieverbruik van kolibries is so groot dat hul daaglikse behoefte aan suiker gelykstaande is aan die helfte van hul liggaamsmassa. Hulle is daarom voortdurend besig met die versameling van nektar. Wanneer hulle nektar uit 'n blom suig, sit hulle nie stil nie, maar fladder voor die blom terwyl hulle die lang tong in die blomdele steek.
Saam met die nektar verwyder hulle ook stuifmeel, wat dan weer na 'n volgende blom oorgedra word. Op die wyse lewer hulle 'n belangrike bydrae tot die bestuiwingsproses Die suikerdieet word aangevul met dierlike proteïen in die vorm van insekte en spinnekoppe wat van die blom afgepik word. 'n Spesiale vliegtegniek is nodig wanneer kolibries minute lank voor een blom fladder. Kolibries wat baie klein is, kan in die situasie sowat 80 vlerkslae per sekonde uitvoer. Wanneer die voël nektar suig, is hy feitlik in 'n vertikale posisie, terwyl die vlerke in 'n horisontale rigting beweeg word.
Ander voëls buig by 'n opwaartse vlerkslag die vlerkgewrig om so die weerstand te verminder, maar kolibries hou hul vlerke styf om groter opwaartse druk te bewerkstellig, wat nodig is om die voël op een plek te hou. Dit lyk asof die voël bewegingloos voor die blom in die lug hang. Kolibries kan met 'n snelheid van 100 km per uur vlieg, terwyl hulle steeds baie beweeglik bly en selfs agteruit kan vlieg. Die suurstofverbruik is tydens vlug so groot dat die hart en longe 'n enorme kapasiteit moet hê. Navorsing het getoon dat die longkapasiteit en die hart, uitgedruk in gram per liggaamsmassa, 3 keer so groot is as die van 'n duif; die kolibrie het ook 2 keer soveel rooibloedliggaampies as 'n duif.
Die meeste spesies kolibries is heeltemal alleen lewend en selfs tydens die voortplantingsperiode is daar geen sterk band tussen die pare nie. Die wyfie bou haar nessie van plantvesels, mosse, vrugpluis en spinnerakke, gewoonlik sander die mannetjie se hulp. Die mannetjie voer kort baltsvlugte voor die wyfie uit en pronk met sy stertvere.
Na paring lê die wyfie 2 wit eiers en na 14 tot 21 dae broei kaal, lelike kuikens uit. Die wyfie is alleen verantwoordelik vir die versorging van die kuikens, wat 'n dagtaak op sy eie is, aangesien die kleintjies onversadigbaar is. Gedurende die eerste dae word hulle gevoed met halfverteerde insekte wat die wyfie uitbraak en met haar snawel in die kuikens se kele plaas.
Die meeste kolibries kom voor in warm gebiede waar daar voortdurend blomme en insekte beskikbaar is. Die spesies wat hoog in die berge of in die onherbergsame gebiede van Alaska broei, oorwinter elders. Die bruin kolibrie (Selasphorus rufus), van Alaska trek byvoorbeeld begin Julie na Mexiko. net soos die robynkeeltjie (Acrilocus caolubris), wat in die oostelike dele van die VSA broei. Sommige spesies vreet net die nektar van bepaalde plante en trek dan altyd na gebiede waar die betrokke plante op daardie tydstip blom.
Op die eilande in die verspreidingsgebied van die kolibries kom ʼn aantal spesies voor wat met uitsondering van die op Trinidad nie baie ooreenkomste met kolibries op die vasteland toon nie. Die wimpelstertkolibrie (Trochilus polytmus) kom uitsluitlik op Jamaika voor, terwyl die spesies op die Antille ook oorwegend tot die eilande beperk is. Een van die 2 spesies wat op die Juan Fernandez-eilande aangetref word, naamlik die Juan Fernandezkolibrie (Sephanoides fernandensis), kom ook nêrens anders voor nie. Hierdie voël het die ken merkende eienskap om nektar uit te suig, verloor, aangesien daar op die eiland geen blomplante groei nie. Hy vreet net spinnekoppe en insekte wat in die varings en struike leef.
Onder die talryke eksotiese voëls waarmee handel gedryf word, beklee kolibries 'n vername plek. Weens hul pragtige vere en eienaardige voedingstegniek is hulle gesogte diere vir voëlparke. Sedert die begin van die 20e eeu word hulle na Europa ingevoer.
Aanvanklik het baie gevrek omdat hulle tydens die vervoer net met koolhidrate gevoer is en 'n tekort aan proteïen ondervind het. Teenswoordig word hulle per vliegtuig vervoer en aangesien die leefwyse en voedingsgewoontes beter bekend is, vrek minder diere tydens die vlug. In die afgelope jare is kolibries ook met welslae in gevangenskap geteel. By die vangs van kolibries word gebruik gemaak van 'n stok wat met lym besmeer is. Die vanger boots die geluid van 'n uil na en kolibries wat nader kom om die "uil" te verjaag, kleef aan die stok vas.
Hulle word dan van die stok afgehaal en in 'n klein dwangbaadjie van tekstiel geplaas sodat hulle gehanteer kan word sonder dat die vere beskadig word. Daarna word hulle in dose verpak. Vir die rit word die snawels in 'n buisie gesteek wat met 'n oplossing van proteïen en suiker gevul is. Wanneer kolibries in hokke aangehou word, moet die hokke baie groot en ryklik van plante voorsien wees. Voerbuisies met die regte proteïen- en suikeroplossing moet die blomme vervang.
’n Kaart van die kolibrie se stamboom wat saamgestel is ná ’n ontleding van 284 van die 338 bekende spesies toon ’n vinnige diversifikasie van 22 miljoen jaar gelede af.[5] Die talle spesies word in nege hoofklades ingedeel.[5][6][7][8] Hoewel alle spesies op nektar van blomme staatmaak om energie vir hul hoë metabolisme en vinnige vlerkgeklap te kry, het gekoördineerde veranderings in blom- en snawelvorms die vorming van nuwe spesies kolibries en plante aangemoedig. Vanweë hierdie buitengewone evolusiepatroon kan tot 140 spesies saam in ’n streek soos die Andesgebergte voorkom.[5]
Die evolusieboom wys die kolibries se voorouers het sowat 42 miljoen jaar gelede van insekvretende windswaels (familie Apodidae) en boomwindswaels (familie Hemiprocnidae) afgeskei, moontlik in Eurasië.[5] ’n Belangrike evolusionêre faktor was blykbaar ’n veranderde smaakreseptor wat meegebring het dat kolibries na nektar kan soek.[9] Teen 22 miljoen jaar gelede het die voorouerspesie van huidige kolibries gevestig geraak in Suid-Amerika, waar omgewingstoestande verdere diversifikasie aangemoedig het.[5] Dit lyk of die Andes ’n besonder ryk omgewing vir die evolusie van kolibries was omdat diversifikasie oor die afgelope 10 miljoen jaar saam met die opheffing van die bergreeks plaasgevind het.[5]
Binne dieselfde geografiese gebied ontwikkel klades kolibries saam met nektardraende plantklades, en dit beïnvloed die meganisme van bestuiwing.[10][11] Dieselfde geld vir die swaardkolibrie (Ensifera ensifera), een van die morfologies mees ekstreme spesies, en sy hoofbron van nektar, Passiflora.[12]
In tradisionele taksonomie word kolibries geplaas in die orde Apodiformes, wat ook die windswaels bevat. Sommige wetenskaplikes plaas hulle egter in hul eie orde, Trochiliformes. Die voëls se vlerkbene is hol en bros, en fossiele word dus nie maklik gevorm nie; dit veroorsaak dat die evolusiegeskiedenis swak aangeteken is. Hoewel wetenskaplikes meen kolibries het in Suid-Amerika ontstaan, waar die diversifikasie van spesies die grootste is, het moontlike voorouers van huidige spesies moontlik voorgekom in dele van Europa tot in wat vandag Suid-Rusland is.[13]
Tussen 325 en 340 spesies ia al beskryf, na gelang van die taksonomiese oogpunt. Daar is twee subfamilies – een is Phaethornithinae, met 34 spesies in ses genera, en die ander Trochilinae, wat al die ander, tipiese spesies bevat. Onlangse ontledings dui egter daarop dat daar nege hoofklades is.[6]
Fossiele van kolibries uit die Pleistoseen is in Brasilië en die Bahamas ontdek; nie een is egter wetenskaplik beskryf nie. Van die huidige spesies is net ’n paar fossiele bekend. In 2004 het dr. Gerald Mayr van die Senckenberg-museum in Frankfurt am Main twee fossiele van 30 miljoen jaar oud geïdentifiseer.[14] Daar is eers nie besef die fossiele van hierdie primitiewe spesie (Eurotrochilus inexpectatus, vir "onverwagte Europese kolibrie"), is kolibries nie omdat aangeneem is die voëls het nie buite die Amerikas voorgekom nie, totdat Mayr hulle van nader ondersoek het.
Die grootste raaisel is wat met die kolibries gebeur het in die rofweg 25 miljoen jaar tussen die primitiewe Eurotrochilus en die moderne fossiele. Die ongelooflike morfologiese veranderings, die afname in grootte, die verspreiding na die Amerikas en die uitsterwing in Eurasië het alles in dié tyd gebeur. DNS-toetse[15] dui daarop dat die grootste verspreiding van Suid-Amerikaanse kolibries ten minste gedeeltelik in die Mioseen, sowat 12 miljoen tot 13 miljoen jaar gelede, plaasgevind het tydens die opheffing van die Andes.
In 2013 is ontdek ’n 50 miljoen jaar oue fossiel wat in Wyoming ontdek is, was ’n voorouer van beide kolibries en windswaels voordat dié twee groepe geskei het.[16]
* Wêreldspektrum, 1982, ISBN 0908409567 band
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Kolibrie.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
Kolibries (Engels: hummingbirds) is voëls van die Amerikas van die familie Trochilidae. Hulle is van die kleinste voëls, met sommige spesies wat net sowat 7,5-13 cm lank is. Die heel kleinste voël bekend is juis ’n kolibrie, die bykolibrie wat sowat 5 cm lank is en minder as 2 g weeg.
Die Engelse naam kom van die gonsgeluid wat hul vlerke skep terwyl hulle teen hoë frekwensies geklap word. Kolibries hang in die lug en klap hul vlerke van 12 keer sekonde by die groter spesies tot 80 keer in van die kleinste spesies. Van dié wat in windtonnels getoets is, het ’n spoed van meer as 15 m/s (54 km/h) gehaal en sommige spesies kan teen meer as 22 m/s (79 km/h) duik.
Kolibries het die hoogste metabolisme van alle homotermiese diere (wat ’n konstante liggaamstempertauur handhaaf ondanks wisselende omgewingstemperatuur). Om energie te bespaar as kos skaars is en snags wanneer hulle nie kos soek nie, kan hulle in ’n toestand soortgelyk aan hibernasie gaan – dit laat hul metobolisme afneem tot ’n 15de van die normale toestand.
Los colibríes (Trochilidae), tamién conocíos como picaflores, runfadores, tucusitos, páxaros mosca o ermitaños, quindes son un clado d'aves apodiformes reinals d'América que cunta con más de 300 especies.[1] Son unes minúscules aves americanes que se caractericen pol coloríu del so plumaxe, la so forma de volar y polos vezos peculiares d'alimentación que tienen. Emiten un runfíu coles nales, que mueven con mayor rapidez que les de cualesquier otra ave, hasta l'estremu de que nun s'estremen cuando vuelen.
Según dellos autores, como Charles Sibley, forma'l so propiu orde Trochiliformes, pa otros ta clasificada dientro del orde Apodiformes xuntu colos vencejos. Ente los sos integrantes atópense dalgunes de les aves más pequeñes del mundu. La familia entiende más de 100 xéneros que s'estremen nun total de 330 a 340 especies.
La familia estremar en dos subfamilies:
Frecuenten llugares onde crecen les madreselves y otres plantes similares, yá que s'alimenten del néctar y los pequeños inseutos qu'atopen nel interior de les flores. Como van d'una a otra planta, tamién contribúin a polinizarlas, al igual que faen les abeyes.
Los colibríes namái pueden posase nes cañes, yá que se ven imposibilitaos p'andar o correr sobre'l suelu. Constrúin los sos niales emplegando teles d'araña, mofu y liquen, y asegurar a les cañes y fueyes resistentes, abondo percima del nivel del suelu.
Ente los sos integrantes atópense dalgunes de les aves más pequeñes del mundu. La so distribución xeográfica ye fundamentalmente neotropical, ye dicir en Suramérica magar s'estiende dende Alaska a Tierra del Fueu.[2]
Los picaflores o colibríes alimentar del néctar de flores y son polinizadores importantes, especialmente de flores con corola de forma tubular. Al igual que les abeyes pueden calcular la cantidá d'azucre nuna flor y pasar per alto les que nos son afeches a les sos necesidaes. Prefieren un conteníu d'azucre d'alredor del 25% y si baxa a menos de 15% nun lo beben. El néctar ye un alimentu enerxético pero ye probe en proteínes, vitamines y minerales. Por eso los picaflor suplementan la so alimentación con inseutos y arañes y especialmente usen estos p'alimentar a les sos críes.
La mayoría de los picaflores tienen picos llargos, finos y rectos, pero en delles especies la forma del picu ta afecha pa una alimentación especial. Los del xéneru Chalcostigma tienen picos curtios y filosos p'alimentase de flores con corola curtia y pa furar la base de les de corola llarga. Otros tienen un picu curvu qu'usen en flores con corola d'esa forma tales como les de la familia Gesneriaceae. Los de Avocettula recurvirostris son curvados escontra riba como los de avocetas, familia Recurvirostridae.
Los dos partes del picu del picaflor se superponen y calcen de tala forma que el picaflor puede abrir llixeramente'l picu y sacar la llarga llingua cuando liban néctar.
Al igual que Nectariniidae y a diferencia d'otros páxaros el picaflor tien una llingua que puede curvar los cantos formando un tubu que-y dexa libar néctar.[3]
El vuelu consume gran cantidá d'enerxía por eso'l picaflor pasa gran parte del tiempu en reposu y por eso tamién precisa comíes frecuentes, consumiendo pequeños invertebraos amás de néctar. En total consume hasta cinco veces el so pesu corporal per día. En promediu pasen 10 a 15% del so tiempu alimentándose y 75 a 80% reposando y dixiriendo.
Los picaflores son nectarívoros especializaos (Stiles, 1981) y tán venceyaos a flores ornitófilas de les cualos aliméntense y a les que polinizan. Delles especies, por casu el colibrí picoespada (Ensifera ensifera) son entá más especializaes. Han co-evolucionáu con un númberu llindáu d'especies de flores y presenten adaptaciones a tales flores, como la forma desusada del picu.
Les flores polinizadas por picaflores suelen tener colores en matices de colloráu, naranxa y rosado brillosu; magar nun bazcuyen en visitar flores d'otru colores. Los picaflores pueden ver ondes lluminoses próximes al ultravioleta pero les flores visitaes por picaflores nun reflexen tales ondes a diferencia de munches flores polinizadas por inseutos. Ye posible qu'esto sirva por que estes flores sían menos curioses pa los inseutos y que éstos non les visiten nin roben el néctar.[4][5]
El néctar de flores polinizadas por picaflores suel tener un conteníu d'azucre d'alredor de 25% y altes concentraciones de sacarosa, mientres el de les flores polinizadas por inseutos tien mayores concentraciones d'azucre y predominen la fructosa y glucosa.[6]
Los colibríes (Trochilidae), tamién conocíos como picaflores, runfadores, tucusitos, páxaros mosca o ermitaños, quindes son un clado d'aves apodiformes reinals d'América que cunta con más de 300 especies. Son unes minúscules aves americanes que se caractericen pol coloríu del so plumaxe, la so forma de volar y polos vezos peculiares d'alimentación que tienen. Emiten un runfíu coles nales, que mueven con mayor rapidez que les de cualesquier otra ave, hasta l'estremu de que nun s'estremen cuando vuelen.
Arıquş (Kolibrilər) (Trochilidae (Vigors, 1825)) — Uzunqanadkimilər dəstəsinə aid yeganə quş fəsiləsi. 300-dən çox növü məlumdur. Bu quşlar arxaya uça bilən yeganə quşlardır. 15 m/san sürəti ilə uça bilirlər. Yenidamaqlılar dəstəsinə aid quşlar fəsiləsi.
Arıquşlar dünyada ən kiçik quşlardan biridir. Onlar ancaq Yeni Dünyada - Kanadanın cənubundan Cənubi Amerikanın cənub qurtaracağına qədər olan yerlərdə yaşayırlar.
Arıquş (Kolibrilər) (Trochilidae (Vigors, 1825)) — Uzunqanadkimilər dəstəsinə aid yeganə quş fəsiləsi. 300-dən çox növü məlumdur. Bu quşlar arxaya uça bilən yeganə quşlardır. 15 m/san sürəti ilə uça bilirlər. Yenidamaqlılar dəstəsinə aid quşlar fəsiləsi.
Arıquşlar dünyada ən kiçik quşlardan biridir. Onlar ancaq Yeni Dünyada - Kanadanın cənubundan Cənubi Amerikanın cənub qurtaracağına qədər olan yerlərdə yaşayırlar.
Kerentiad an Trochilidae zo ennañ 328 spesad evnedigoù-lufr[1], evned-kelien[2], pe kolibried[3]. Gant ar ger diwezhañ-mañ e vez graet e meur a yezh dre ar bed evel un termen hollek, met evit ar skiantourien ne dalv nemet evit ur genad anezho, ar genad Colibri.
Evned bihan-bihanik zo anezho, ar re vihanañ er bed : adalek 5 pe 22 cm, betek 35 cm evit ar spesadoù o deus pluñv hir ouzh o lost. Buan-kenañ e luskont o divaskell : 15 pe 80 gwezh bep eilenn.
Pluñv livet flamm zo ouzh o gouzoug pe war o fenn. Cheñch a ra kalz neuz o figos moan hervez ar spesadoù : gallout a ra bezañ pe hir-kenañ pe verr, pe eeun pe kamm da vat. Bihan-bihanik eo o favioù. Kouskediñ a reont e-doug an noz kuit da goll energiezh.
Kavout a reer anezho el lodenn vrasañ eus Amerika an norzh hag Amerika ar su. Stank int en takad neveztrovanel.
Bevañ a reont e meteier disheñvel, e kement lec’h ma kresk ar plant a c’hall pourchas nektar dezhe, adalek live ar morioù betek 5 000 m uhelder. Kalz brasoc’h eo o liested en toleadoù danveneziek.
Bihanañ evned ar bed eo kolibried Elena (Mellisuga helenae) a gaver e Kuba. Ne greskont ket en tu all da 2,5 cm evit daou c'hramm a bouez enno pe war-dro.
Gallout a rafed gwelet ur c’holibri e linennoù Naska.
Eugenes fulgens Guadalupe, Panamá
Calypte costae (par)
Colibri thalassinus (par)
Kolibri ha bleunioù
Kolibri ha bleunioù
Daou bar oc'h emgannañ
En Texas
Kerentiad an Trochilidae zo ennañ 328 spesad evnedigoù-lufr, evned-kelien, pe kolibried. Gant ar ger diwezhañ-mañ e vez graet e meur a yezh dre ar bed evel un termen hollek, met evit ar skiantourien ne dalv nemet evit ur genad anezho, ar genad Colibri.
Evned bihan-bihanik zo anezho, ar re vihanañ er bed : adalek 5 pe 22 cm, betek 35 cm evit ar spesadoù o deus pluñv hir ouzh o lost. Buan-kenañ e luskont o divaskell : 15 pe 80 gwezh bep eilenn.
Pluñv livet flamm zo ouzh o gouzoug pe war o fenn. Cheñch a ra kalz neuz o figos moan hervez ar spesadoù : gallout a ra bezañ pe hir-kenañ pe verr, pe eeun pe kamm da vat. Bihan-bihanik eo o favioù. Kouskediñ a reont e-doug an noz kuit da goll energiezh.
Kavout a reer anezho el lodenn vrasañ eus Amerika an norzh hag Amerika ar su. Stank int en takad neveztrovanel.
Bevañ a reont e meteier disheñvel, e kement lec’h ma kresk ar plant a c’hall pourchas nektar dezhe, adalek live ar morioù betek 5 000 m uhelder. Kalz brasoc’h eo o liested en toleadoù danveneziek.
Bihanañ evned ar bed eo kolibried Elena (Mellisuga helenae) a gaver e Kuba. Ne greskont ket en tu all da 2,5 cm evit daou c'hramm a bouez enno pe war-dro.
Gallout a rafed gwelet ur c’holibri e linennoù Naska.
Els colibrís o picaflors[1] són els ocells que formen la família dels troquílids (Trochilidae). Són originaris exclusivament d'Amèrica i les espècies es troben des del sud d'Alaska i Canadà a la Patagònia, tot i que són més abundants a les zones tropicals.
La família dels troquílids té uns 123 gèneres i unes 325 espècies. La mida d'aquests ocells oscil·la entre els 6 i els 22 cm i pesen entre 1,8 i 24 grams. El colibrí d'Anna, capaç de moure's 400 longituds corporals per segon i de resistir a acceleracions centrípetes de 10 g, és el vertebrat més ràpid del món.[2]
Tenen el metabolisme més actiu d'entre tots els animals de sang calenta i el cor d'algunes espècies, com el colibrí de gola blava, arriba a bategar fins a 1.260 vegades per minut. Per a mantenir aquesta activitat metabòlica els cal alimentar-se de manera contínua. Tot i així tenen diverses estratègies de resistència com és el caure en una mena de letargia o l'estalvi energètic nocturn. A més acostumen a migrar en èpoques desfavorables tot i que algunes espècies suporten temperatures de -20 °C.
El metabolisme dels colibrís té la màxima capacitat coneguda de lliurament d'oxigen a les mitocòndries musculars i es creu que arriben al límit del que és possible per al disseny d'un vertebrat.
Tradicionalment se'ls ha ubicat dins l'ordre Apodiformes, on hi ha també els falciots, i encara que segons alguns taxonomistes els colibrís tindrien un ordre propi, Trochiliformes, no hi ha evidències concloents per acceptar la proposta.
És la família d'ocells amb el segon major nombre d'espècies.
Tradicionalment s'han classificat en dues subfamílies, els fetornitins (Phaethornithinae), amb unes 34 espècies en sis gèneres, i els troquilins (Trochilinae), amb tota la resta. No obstant això, els anàlisis filogenètiques recents suggereixen que aquesta divisió és inexacta i que hi ha un major nombre de clades majors. Recentment s'ha classificat en 104 gèneres, amb 366 espècies (dues extintes), dins sis subfamílies:[3]
Els colibrís o picaflors són els ocells que formen la família dels troquílids (Trochilidae). Són originaris exclusivament d'Amèrica i les espècies es troben des del sud d'Alaska i Canadà a la Patagònia, tot i que són més abundants a les zones tropicals.
La família dels troquílids té uns 123 gèneres i unes 325 espècies. La mida d'aquests ocells oscil·la entre els 6 i els 22 cm i pesen entre 1,8 i 24 grams. El colibrí d'Anna, capaç de moure's 400 longituds corporals per segon i de resistir a acceleracions centrípetes de 10 g, és el vertebrat més ràpid del món.
Aderyn o'r teulu Trochilidae yw aderyn y si neu si-edn (lluosog: si-ednod).[1] Maent yn fach iawn, gan amlaf 7.5–13 cm o hyd. Y rhywogaeth lleiaf yn nosbarth yr adar yw aderyn y si gwenyn, sy'n 5 cm. Mae adar y si yn sefyll ar y gwynt trwy guro'u hadenydd 12 i 80 waith yr eiliad. Maent hefyd yn yr unig grŵp o adar sy'n medru hedfan tuag yn ôl.[2] Gallent hedfan dros 15 m yr eiliad (54 km yr awr).[3]
Aderyn o'r teulu Trochilidae yw aderyn y si neu si-edn (lluosog: si-ednod). Maent yn fach iawn, gan amlaf 7.5–13 cm o hyd. Y rhywogaeth lleiaf yn nosbarth yr adar yw aderyn y si gwenyn, sy'n 5 cm. Mae adar y si yn sefyll ar y gwynt trwy guro'u hadenydd 12 i 80 waith yr eiliad. Maent hefyd yn yr unig grŵp o adar sy'n medru hedfan tuag yn ôl. Gallent hedfan dros 15 m yr eiliad (54 km yr awr).
Kolibříci, kteří tvoří samostatnou čeleď kolibříkovití (Trochilidae), jsou malí, často velmi nápadně zbarvení ptáci. Proto se jim také někdy říká „létající drahokamy“. Jde o endemické živočichy, kteří se vyskytují jen na americkém kontinentě. (V Česku a střední Evropě může být tento ptačí druh snadno zaměněn za dlouhozobku, což je ovšem motýl z čeledi lišajovitých.) Kolibříci jsou velmi zdatnými letci. Za sekundu mohou mávnout křídly 12× až 90× (v závislosti na druhu), díky čemuž se mohou ve vzduchu doslova zastavit na místě. Dokážou také vyvinout rychlost větší než 15 m/s (54 km/h), a jako jediní zástupci ptačí říše dokážou létat pozpátku. V současné době rozeznáváme zhruba 325–340 druhů (v závislosti na taxonomickém zařazení).
Kolibříci jsou ve velikosti viditelně odlišní, nejmenší zástupce celé čeledi, kalypta nejmenší, je zároveň i nejmenším ptákem světa, největším zástupcem je naopak kolibřík velký. Většinou se jedná o nápadně zbarvené, štíhlé ptáky s malými končetinami.
S výjimkou hmyzu mají kolibříci nejrychlejší metabolismus ze všech živočišných druhů. Důvodem je zejména velmi rychlý a pro tělo značně vytížující tlukot křídel. Za minutu přitom jeho srdce vykoná až 1260 tepů, v noci, kdy je jeho metabolismus značně zpomalen, jeho výkon může klesnout až na 50–180 tepů/min.
Živí se zejména nektarem rostlin, k čemuž jim napomáhá jejich dlouhý zobák, který je často u různých druhů odlišný a specializovaný pro určitý druh květu. V potravě přitom zcela odmítá nektar s nižším zastoupením cukrů než 10 %. Kvůli tomu, že je nektar málo výživný, požírá také drobný hmyz a jiné bezobratlé živočichy, zvláště pak v období rozmnožování. Létáním a hledáním potravy tráví kolibříci pouze 10–15 % dne, zbývajících 75–80 % zaujímá odpočinek. I přesto však musí denně pozřít značně větší množství potravy, než je jeho celková hmotnost a musí tak denně navštívit stovky květů.
V období rozmnožování se samec nijak nepodílí na inkubaci vajec, ani na krmení mláďat. Většina druhů si staví malé, velmi dobře maskované hnízdo, které buduje na větvích stromů nebo keřů. Velikost hnízda je značně odlišná, nejmenší přitom mohou dosahovat velikosti jedné poloviny skořápky vlašského ořechu. Kladou obvykle 2 vejce, na kterých sedí 12–19 dnů.
Ve volné přírodě se dožívají průměrně 3–5 let.
Čeleď kolibříkovitých se dělí na dvě podčeledi (Phaethornithinae a Trochilinae), které zahrnují velké množství rodů, běžně jich bývá uváděno 106.
Podčeleď Trochilinae:
Podčeleď Phaethornithinae:
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Hummingbird na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kolibříkovití ve Wikimedia Commons
Galerie kolibříkovití ve Wikimedia CommonsKolibříci, kteří tvoří samostatnou čeleď kolibříkovití (Trochilidae), jsou malí, často velmi nápadně zbarvení ptáci. Proto se jim také někdy říká „létající drahokamy“. Jde o endemické živočichy, kteří se vyskytují jen na americkém kontinentě. (V Česku a střední Evropě může být tento ptačí druh snadno zaměněn za dlouhozobku, což je ovšem motýl z čeledi lišajovitých.) Kolibříci jsou velmi zdatnými letci. Za sekundu mohou mávnout křídly 12× až 90× (v závislosti na druhu), díky čemuž se mohou ve vzduchu doslova zastavit na místě. Dokážou také vyvinout rychlost větší než 15 m/s (54 km/h), a jako jediní zástupci ptačí říše dokážou létat pozpátku. V současné době rozeznáváme zhruba 325–340 druhů (v závislosti na taxonomickém zařazení).
Kolibrier (latin: Trochilidae) er en familie af små fugle, der er kendt for deres evne til at holde sig svævende på et bestemt sted i luften ved meget hurtige vingeslag (15-80 gange i sekundet, afhængig af arten). Denne evne giver dem mulighed for bevidst at flyve baglæns (som den eneste gruppe af fugle), at flyve lodret op og ned eller at holde sig i en fast position for at indtage føde fra blomster.
Der findes 338 forskellige arter af kolibrier, og de fleste findes i Sydamerikas regnskove, men kolibrier kan mødes flere steder på det amerikanske kontinent. Verdens mindste fugl er bikolibrien, der blot vejer 2 gram, hannen helt ned til 1,6 gram, og er 5-6 cm lang.
Kolibrier lever primært af nektar, som de suger ud af blomsterhovederne med deres ofte lange tynde næb. Men de æder dog også små insekter og edderkopper. På grund af deres hurtige vingeslag har kolibrier det højeste stofskifte af alle dyr, når man ser bort fra insekter. Deres hjerte slår med op imod 1.260 slag i minuttet, og de spiser typisk hver dag en mængde føde, der vejer mere, end de selv gør.
De fleste arter laver en lille foret rede i trætoppe. Her lægges typisk to hvide æg, der er omkring 1/5 af de voksne fugles størrelse. Rugetiden er i størrelsesordenen 14-19 dage.
Blandt de mange kolibriarter findes blandt andet følgende (opstillet alfabetisk):
Slægt Amazilia
Slægt Colibri
Slægt Eulampis
Slægt Eutoxeres
Slægt Glaucis
Blandt de mange kolibriarter findes blandt andet følgende (opstillet alfabetisk):
Bikolibri (Mellisuga helenae) Båndhalet skægstrube (Threnetes ruckeri) Grøntoppet vibekolibri (Stephanoxis lalandi) Kæmpekolibri (Patagona gigas) Rubinstrube (Archilochus colubris) Rødnæbbet vimpelhale (Trochilus polytmus) Savnæbskolibri (Ramphodon naevius) Trådtoppet tornhale (Discosura popelairii) Svalehalekolibri (Eupetomena macroura)Slægt Amazilia
Brunbuget amazilie (Amazilia yucatanensis) Hondurasamazilie (Amazilia luciae) Indigokronet amazilie (Amazilia cyanifrons)Slægt Colibri
Brasiliansk violetøre (Colibri serrirostris) Brun violetøre (Colibri delphinae) Glitrende violetøre (Colibri coruscans) Lille violetøre (Colibri thalassinus)Slægt Eulampis
Granatstrube (Eulampis jugularis) Grønstrubet caraiber (Eulampis holosericeus)Slægt Eutoxeres
Hvidspidset seglnæbskolibri (Eutoxeres aquila) Okkerhalet seglnæbskolibri (Eutoxeres condamini)Slægt Glaucis
Bronzerygget eremit (Glaucis aeneus) Kanelbrystet eremit (Glaucis hirsutus) Krognæbskolibri (Glaucis dohrnii)Die Kolibris (Trochilidae) sind eine Familie kleiner, Nektar fressender Vögel aus Süd-, Mittel- und Nordamerika. Sie sind sowohl mit den Seglern (Apodidae) als auch mit den Baumseglern (Hemiprocnidae) so nahe verwandt, dass sie mit diesen in der Ordnung der Seglervögel (Apodiformes) zusammengefasst werden. Einige Autoren stellen sie auch in eine eigenständige Ordnung, die Trochiliformes.
Die Familie der Kolibris umfasst mehr als 100 Gattungen mit zusammen 368 Arten.[1] Der Name Kolibri wurde im 18. Jahrhundert aus dem Französischen entlehnt (frz. colibri) und stammt wohl aus einer karibischen Sprache.[2]
Unter den Kolibris findet man die kleinste Vogelart überhaupt; die Bienenelfe (Mellisuga helenae) misst samt Schnabel und Schwanzfedern nur 6 cm. Der Riesenkolibri (Patagona gigas) ist mit ca. 22 cm Länge der größte Vertreter der Familie.
Die Schnäbel der Kolibri-Arten variieren stark – oft gattungstypisch – in Größe und Form. Beim Schwertschnabelkolibri (Ensifera ensifera) z. B. ist der Schnabel fast so lang wie der ganze übrige Körper, der 10 cm misst. Der Kleinschnabel-Kolibri (Ramphomicron microrhynchum) hat nur eine Schnabellänge von 5 mm. Die Schnäbel der Adlerschnabel-Kolibris (Eutoxeres) sind stark nach unten gebogen, dagegen die Schnäbel der Schwarzbauch-Avosettkolibris (Avocettula recurvirostris) an der Spitze nach oben gebogen. Jede Schnabel-Art ist auf einen anderen Blütentyp abgestimmt, sodass jede Gruppe von gleichschnabeligen Kolibris ihre eigene ökologische Nische besetzt.
Die Zunge der Kolibris ist extrem lang, kann weit hervorgestreckt werden und ist an der Spitze gespalten und strohhalmförmig, sodass der Nektar gut aus den Blüten gesaugt werden kann.
Kolibris besitzen acht Rippenpaare. Normalerweise haben Vögel sechs Rippenpaare.
Bei der Unterfamilie Phaethornithinae sind die drei Vorderzehen an der Basis aneinandergeheftet, bei allen anderen Kolibris (früher zur Unterfamilie Trochilinae zusammengefasst) sind die Vorderzehen frei.
Die meisten Kolibris haben ein buntes, schimmerndes Gefieder. Bevorzugt sind Kopf, Kehle und Brust mit schillernden Farben versehen. Die Kehle bei den Männchen ist in der Regel bunt schillernd gefärbt, wobei es auch hier Ausnahmen gibt, zum Beispiel den Adlerschnabel-Kolibri. Die Wirkung des Farbspiels kommt durch Interferenz zustande. Die irisierende Kolibrifeder trägt mehrere Schichten mikroskopisch dünner Hornlamellen. Trifft nun Licht aus einem bestimmten Einfallswinkel auf diese Feder, so wird es von den Lamellen zurückgeworfen. Durch die unterschiedliche Lage der Lamellen wird das Licht in sehr kleinen zeitlichen Differenzen reflektiert. So nimmt der Beobachter die Farbe des Gefieders aus unterschiedlichen Perspektiven jeweils anders wahr (siehe Fotos vom Rubinkolibri weiter unten).
Bei der Unterfamilie Phaethornithinae sind die Steuerfedern stark verlängert.
Kolibris führen ihren Schwirrflug mit einer sehr hohen Frequenz von 40 bis 50 Flügelschlägen pro Sekunde aus. Während des Flugs beschreiben die Bewegungen ihrer Flügelspitzen eine liegende Lemniskate.[3] Mit ihren beweglichen Flügeln können sie auf der Stelle fliegen, um zum Beispiel Nektar zu trinken. Sie können auch seitwärts und sogar rückwärts fliegen. Damit ist der Kolibri der einzige Vogel auf der Welt, der diese Fähigkeit besitzt. Beim Kolibri ist im Gegensatz zu allen anderen Vogelfamilien die Hand größer als Ober- und Unterarm. Dies sowie eine extreme Beweglichkeit im Schulter- wie im Ellenbogengelenk erlauben dem Kolibri fast jede erdenkliche Flügelstellung. Die hierfür benötigte Brust- und Oberarmmuskulatur macht beim Kolibri gut ein Viertel seines Gesamtgewichts aus.
Bezogen auf ihre Körpergröße sind Kolibris die wohl schnellsten Wirbeltiere der Welt.[4] So erreichen die etwa zehn Zentimeter großen Annakolibris bei ihren Balzflügen Geschwindigkeiten von 385 Körperlängen pro Sekunde (27,3 m/s bzw. 98 km/h), bei Beschleunigungswerten von etwa dem Zehnfachen der Erdbeschleunigung. Zum Vergleich: Wanderfalken kommen im Sturzflug auf Geschwindigkeiten von bis zu 200 Körperlängen pro Sekunde, Kampfjets, wie z. B. die MiG-25 (ein Mach 3 schneller Abfangjäger), erreichen dagegen maximal nur das rund 40-fache ihrer Gesamtlänge.
Das Herz der Kolibris ist im Verhältnis zum Körper sehr groß und schlägt 400- bis 500-mal pro Minute, ihre Atemfrequenz liegt bei bis zu 250 Zügen pro Minute. Während des Schlafes senken viele Kolibris ihre Herzfrequenz stark ab, um Energie zu sparen.
Da Eingang und Ausgang des Kolibrimagens sehr eng nebeneinander liegen, wird die aufgenommene flüssige Nahrung bei gefülltem Magen gleich vom Eingang in den Ausgang übergeleitet. Dies bedeutet, dass der Blütennektar nicht erst über den Muskelmagen in den Dünndarm gelangt, sondern diesen direkt erreichen kann, um dort aufgespalten und dem Energiestoffwechsel zugeführt zu werden.
Der Sauerstoffverbrauch der Kolibris erreicht einen sehr hohen Wert und liegt selbst beim ruhenden Tier fünf bis zehnmal so hoch wie bei Finkenvögeln.
Kolibris haben die Fähigkeit entwickelt, ihre Körpertemperatur erheblich absenken zu können, um in Notsituationen den Stoffwechsel so zu reduzieren, dass ein Überleben möglich wird. Bei Kolibris wurde auch der Zustand der völligen Teilnahmslosigkeit (Torpidität) beschrieben.
Kolibris leben nur in Südamerika, Nordamerika und der Karibik. Sie kommen vom Süden Alaskas bis Feuerland vor. Sie leben in Halbwüsten, in den Waldgebieten am Amazonas und in gemäßigten Zonen in den Laubwäldern Chiles. Man trifft sie fast überall im südlichen Nord- und Südamerika an, außer in der subantarktischen und borealen Zone. Einige Arten wie das Isabella-Schneehöschen,[5] der Türkiskehl-Höschenkolibri[6] und der Rotkehl-Brillantkolibri[7] sind in ihrem Bestand gefährdet, der Türkiskehl-Höschenkolibri ist wahrscheinlich schon ausgestorben. Es gibt aber auch etwa 10–15 Arten, deren Bestand zunimmt.[8]
Von den mehr als 360 Arten leben fast 130 in der Nähe des Äquators. Nur ein gutes Dutzend Arten lebt in Nordamerika nördlich von Mexiko, die meisten davon im Südwesten der USA. Der Rubinkehlkolibri (Archilochus colubris) brütet als einziger im Osten Kanadas und der USA. Nur auf Jamaika lebt der Wimpelschwanz (Trochilus polytmus), dessen Männchen einen bis zu 17 cm langen Schwanz hat.
Die meisten nordamerikanischen Kolibris ziehen im Herbst nach Süden, um in Mexiko, auf den Karibischen Inseln oder in Mittelamerika zu überwintern. Einige Arten im südlichen Südamerika ziehen im Winter ebenfalls nach Norden in die Tropen. Einige wenige Arten sind das ganze Jahr über in Florida, Kalifornien und den weiten südwestlichen Wüstenregionen der USA beheimatet, darunter der Annakolibri, der im südlichen Arizona und im Landesinneren Kaliforniens häufig vorkommt, und die Fahlbauchamazilie, die im Winter von Florida über die Golfküste bis nach Südtexas lebt. Rubinkehlkolibris sind entlang der atlantischen Flugroute häufig anzutreffen und ziehen im Sommer von Norden bis ins atlantische Kanada. Sie kehren zum Überwintern nach Mexiko, Südamerika, Südtexas und Florida zurück.[9][10]
Die Kolibris ernähren sich vorwiegend von Blütennektar. Diese sehr energiereiche Nahrung macht den kraftraubenden Flugstil erst möglich. Insbesondere auffällig rot oder orange gefärbte Blumen ziehen die Kolibris an. Mehr als 7000 kolibribestäubte Pflanzenarten in 404 Gattungen und 68 Familien sind bekannt.[11] Neben Nektar fressen Kolibris auch kleine Mengen von Insekten und Spinnen, um eine ausreichende Versorgung mit Eiweiß sicherzustellen. Pollen und Fruchtfleisch sind für Kolibris gänzlich unverdaulich und werden daher nicht aufgenommen.
Die ältesten Vertreter von Kolibris und ihrer Futterpflanzen einer geographischen Region, etwa Nordamerikas oder der Karibik, sind evolutionär gesehen gleich alt.[12][13] Nach der Besiedlung einer dieser Regionen fand jeweils eine Diversifizierung der Kolibrilinien und/oder eine Besiedlung durch weitere Linien statt. Ähnlich verhält es sich mit den kolibribestäubten Pflanzengruppen. Auch hier entstanden neue Arten und/oder in weiteren bis dahin noch nicht kolibribestäubten Pflanzengruppen entstanden kolibribestäubte Arten. Die meisten Kolibriarten ernähren sich vom Nektar einer Vielzahl von Pflanzenarten. Nur einige wenige Arten mit einer hoch spezialisierten Schnabelform – etwa der Schwertschnabelkolibri oder der Sichelschnabelkolibri – fressen den Nektar einer kleineren, dafür aber exklusiven Gruppe von Pflanzen, der aufgrund der Blütenmorphologie anderen Kolibriarten nicht zugänglich ist. Aufgrund der extremen Schnabel- und Blütenformen ging man bei diesen Arten lange von einer Koevolution dieser Pflanzen mit ihren Kolibris aus.[14] Forschungen haben allerdings gezeigt, dass extreme Abhängigkeiten einer Kolibriart von einer Gruppe von Pflanzenarten auch im Laufe der Evolution dieser Kolibriart entstanden sein können und die beteiligten Pflanzenarten dementsprechend jünger sind als die bestäubende Art des Kolibris.[15]
Um bei den Weibchen Interesse zu wecken und sie in Paarungsbereitschaft zu bringen, führen die Männchen einen Balztanz auf. Nach der Begattung bauen die Weibchen ein winziges Nest, das aus Spinnweben, Pflanzenwolle, Flechten oder Moos angefertigt wird. Das Nest wird in geringer Höhe in einem Busch oder einem Baum versteckt gebaut. Das Weibchen legt im Abstand von zwei Tagen zwei Eier. Die Brut dauert 14 bis 19 Tage. Die Jungen werden anschließend 3–4 Wochen bis zu 140-mal am Tag gefüttert. Zur Nahrungssuche lassen sich die Weibchen aus dem Nest fallen und gleiten dabei blattähnlich zu Boden. Dadurch wird Nesträubern das Orten des versteckten Nestes deutlich erschwert.
Für Organismen mit einem so schnellen Stoffwechsel haben Kolibris eine ungewöhnlich lange Lebensspanne. Obwohl viele von ihnen im ersten Lebensjahr sterben, vor allem in der vulnerablen Zeit zwischen dem Schlüpfen und dem Ausfliegen, können diejenigen die überleben, gelegentlich ein Jahrzehnt oder länger leben.[83] Bei den bekannteren nordamerikanischen Arten beträgt die typische Lebensspanne wahrscheinlich 3 bis 5 Jahre.[16] Zum Vergleich: Die kleineren Spitzmäuse, die zu den kleinsten Säugetieren gehören, leben selten länger als 2 Jahre.[17] Die längste in freier Wildbahn nachgewiesene Lebensdauer eines Kolibris bezieht sich auf ein Weibchen eines Breitschwanzkolibris, das als Erwachsener im Alter von mindestens einem Jahr beringt wurde und 11 Jahre später wieder eingefangen wurde, also mindestens 12 Jahre alt war.[18] Andere Langlebigkeitsrekorde für beringte Kolibris umfassen ein geschätztes Mindestalter von 10 Jahren und 1 Monat für einen weiblichen Schwarzkinnkolibri, der in seiner Größe dem Breitschwanzkolibri ähnelt, und mindestens 11 Jahre und 2 Monate für eine viel größere Fahlbauchamazilie.[18]
Natürliche Feinde der Kolibris sind Schlangen, Greifvögel, Katzen und Marder.
Der deutsche Paläoornithologe Gerald Mayr vom Frankfurter Senckenberg Forschungsinstitut entdeckte die vermutlich ältesten Kolibrifossilien der Welt in der Grube Unterfeld im baden-württembergischen Frauenweiler (Stadtteil von Wiesloch). Er beschreibt im Fachmagazin Science den Fund zweier über 30 Millionen Jahre alter Fossilien, die den heute lebenden amerikanischen Kolibris ähnelten.[19] Es sind die ersten Funde von Kolibris in der Alten Welt.
Die Skelette sind etwa vier Zentimeter lang, haben einen langen Schnabel, um Blütennektar zu saugen, sowie Flügel, die zum Schweben auf der Stelle befähigen. Damit weisen sie die typischen Merkmale heutiger Kolibris auf.
Mayr taufte sie auf den Namen Eurotrochilus inexpectatus – „unerwarteter, europäischer Kolibri“.
Kolibris gelten als schwierig zu haltende Ziervögel. Zu den wenigen Arten, die auch von Privatpersonen gehalten werden, gehört der Veilchenohrkolibri, bei dem auch bereits die Nachzucht gelungen ist.
Die Kolibris (Trochilidae) sind eine Familie kleiner, Nektar fressender Vögel aus Süd-, Mittel- und Nordamerika. Sie sind sowohl mit den Seglern (Apodidae) als auch mit den Baumseglern (Hemiprocnidae) so nahe verwandt, dass sie mit diesen in der Ordnung der Seglervögel (Apodiformes) zusammengefasst werden. Einige Autoren stellen sie auch in eine eigenständige Ordnung, die Trochiliformes.
Die Familie der Kolibris umfasst mehr als 100 Gattungen mit zusammen 368 Arten. Der Name Kolibri wurde im 18. Jahrhundert aus dem Französischen entlehnt (frz. colibri) und stammt wohl aus einer karibischen Sprache.
La colibris es un ordina de avias ance clamada trociliformos. Los es avias poca, trovada sola en la Americas. Los es capas de flota en la aira per bata rapida sua alas, de 15 a 80 veses per secondo. Los pote vola a ante e a pos, e manteni sua loca per bevi de flores.
'S e seòrsa eòin a tha ann an drannd-eun[1][2] no eun-dranndain[3] (iolra: eòin-dranndainn). Tha iad gu math beag agus luath. Tha na sgiathan aca a’ gluasad cho luath is nach urrainn dhaibh sealltainn. Tha iad a’ dèanamh dranndail, agus uime sin, tha an t-ainm drannd-eun air. Is toil le drannd-eòin neactair agus tha iad a’ pollenatigeadh mòran blàthan sna Tropaigean.
'S e seòrsa eòin a tha ann an drannd-eun no eun-dranndain (iolra: eòin-dranndainn). Tha iad gu math beag agus luath. Tha na sgiathan aca a’ gluasad cho luath is nach urrainn dhaibh sealltainn. Tha iad a’ dèanamh dranndail, agus uime sin, tha an t-ainm drannd-eun air. Is toil le drannd-eòin neactair agus tha iad a’ pollenatigeadh mòran blàthan sna Tropaigean.
In Huitzilin[1], huitzitzilin[2] nō tzintzon[3][4] tōtōtl.
Kolibri (Trochiliformes) je red ptica koji ima samo jednu porodicu, Trohilidae. Kako su bliski srodnici porodicama Apodidae i Hemiprocnidae, neki ih naučnici svrstavaju zajedno s njima u red Apodiformes.
Porodica kolibrija ima više od 100 rodova i oko 330 - 340 vrsta.
Kolibri su uglavnom vrlo malene ptice. Najmanji kolibri koji je u isto vrijeme i najmanja ptičja vrsta uopće, Mellisuga helenae, dugačak je, zajedno s kljunom i repnim perima, samo 6 cm. Najveća vrsta je Patagona gigas a veliki su oko 25 cm. Većina kolibrija ima šareno perje, u pravilu s metalnim odsjajem. Grlo mužjaka je često sjajno crveno, plavo ili smaragdno zeleno.
Posebno obilježje kolibrića je kljun, koji je kod gotovo svake vrste drugačiji. Tako vrsta Ensifera ensifera ima kljun dug 10 cm, što je gotovo jednako koliko mu je dugačak ostatak tijela. Suprotno tome, kljun vrste Ramphomicron microrhynchum je dug samo 5 mm. Nekim vrstama kljun je savijen prema dole, nekim prema gore, a zajedničko im je samo to, da je svaki prilagođen sasvim određenom tipu cvijeta, tako da svaka vrsta ima svoju vlastitu ekološku nišu, čime se izbjegava konkurencija među vrstama.
Jezik im je dugačak i može se ispružiti daleko iz kljuna. Na vrhu je rascijepljen i ima oblik cjevčice, što im omogućuje da lako piju nektar iz cvjetova.
Kolibri imaju vrlo visoku frekvenciju zamaha krilima, čak do 80 zamaha u sekundi. To im omogućuje let u stranu kao i unatrag, a mogu i ostati u zraku na jednom mjestu. Još jedna osobitost kolibrija je i da imaju osam pari rebara, dok ih druge ptice imaju uglavnom šest. Srce im ima 400 do 500 otkucaja u minuti, a broj udaha u minuti im je do 250. Za vrijeme sna, drastično im se smanjuje frekvencija otkucaja srca, inače bi, zbog vrlo brzog metabolizma, uginuli od gladi.
Kolibri u prirodi žive isključivo u Americi, i to sve od juga Aljaske pa do Ognjene zemlje.
Kolibri iku manuk cilik kanthi dawa 6,4 cm lan awerna cerah sing sapérangan gedhé urip ing Amérika Lor lan Amérika Kidul.[1] Sawijining kolibri duwé watara séwu wulu sing meling-meling saéngga bisa mantulaké lan mencaraké sinar manéka warna sing bisa malih nalika manuk obah kaya lenga ing banyu.[2]. manuk kolibri duwé dasanamané kolibrita. manuk kolibri kalebu bangsa Manuk Walet (latin:Apodiformes.[3]
Ana punjul 319 spésies manuk kolibri mung tinemu ana ing Bennua Amérika saka laladan tropik Amérika kidul manuk sumebar mengidul tekan Pulo Api lan mengalor tekan, Quebeq, lan Nova Scotia ing Amérika Utara. Antarané jinis Kolibri paling cilik ukurané awaké ya iku Kolibri Tawon (Latin: Mellisuga helenae) kanthi bobot 2 gram, déné sing gedhé dhéwé ya iku kolibri raseksa (Latin: Patagona gigas) kanthi bobot 20 gram. Cucuk Kolibri ana sing lempeng dawa kaya duwèké jinis kolibri Cucuk Pedhang (Latin: Ennsifera ensifera) ana uga sing dawa mengkeluk kaya duwèké Kolibri Cucuk Arit (Latin: Eutoxeres aquila). Sanajan bangsané manuk nanging patrap anggoné golèk pangan kolibri ngemperi gegremet kaya kombang, tawon, apa déné kupu, sing ngisep sarining kembang madu. Kolibri sing uga sumebar tekan pulo-pulo iring kulon laladan samodra pasifik, kalebu indonesia, kalebu manuk cilik dhéwé sak donya. Boboté rata-rata 3-7 gram lan dawa awake 6,4 cm. Wulune sing warni-warni éndah lan meleng-meleng nuwuhaké sesawangan éndah nalika manuk iku mabur lan kekiterann ing awang-awang banjur cumlorot menyang patamanan sing ana kekembangané.
Kolibri iku pamabur sing ulung kanthi obahing swiwi sing rikat banget, sadhetik nganti kaping 12-90 kepakan.[1] Sawijining panliti saka Universitas California sing jenengé Christopher Clark nglakokaké pangamatan kanggo ngukur kacepetan manuk kolibri wadon, Christopher njupuk gambar migunakaké kodhak super rikat saéngga bisa nangkep saben obahan saka manuk kolibri. Dhèwèké kasil éntuk 500 gambar sing béda sajeroning sadhetik.[4]. kahebatan liyané Kolibri bisa mabur mundur. sing ora bisa ditindhakaké déning manuk liyané. Kecepatané mabur Kolibri saben dhetik bisa 15m utawa 54 km/jam (34 mil/jam).
Amarga kolibri mabur rikat banget, mula manuk iki mbutuhaké tenaga sing cukup gedhé lan kanggo éntuk ènergi sing gedhé, sawijining kolibri mbutuhaké asupan pangan mawa kalori dhuwur kaya déné nektar utawa péranganing inti sari kembang sing diisep nanggo cucuké sing cilik lan dawa.[1] Varietas kolibri mawa cucuk dawa éntuk pangané kanthi cara ngisep madu kaya biyasa, nanging kanggo varietas liya, kolibri bakal ngebur sawijining bolongan nembus pangkal kembang menyang panggonané madu banjur nyisipaké cucuké sajeroning bolongan mau.[5]
Cara kolibri sing kaya mangkono iku uga bisa mbiyantu kembang kanggo panyerbukan silang, amarga racaké serbuk sari bakal kagawa ing endhas utawa cucuk kolibri lan banjur pindhah saka kembang siji menyang kembang liyané.[5]
Amarga wetengé sing ora kuwawa madhahi pangan akèh mula Kolibri anggoné mangan saben dinané kaping 6-14. Akèhé pangan saben dinane tikel kaping lima bobot awaké. Kanggo ngirit tenaga Kolibri ora akèh mabur kaya manuk-manuk liyané. Mung 10-15% wektuné kanggo mabur sedinané lan 75-80% wektuné kanggo pèncokan. Ing alam bébas umuré Kolibri bisa nyandhak 10-15 taun. Kajaba madu kembang (nektar), Kolibri uga dhemen mangan rengit, kutu, apadene mrutu.
Swara manuk kolibri arang karungon, amarga swara wujud uni sing digawé déning swiwiné. Sakwéné mangsa tetangkaran, akèh-akèhé jinis lanangé nyatakaké rasané kanhti ocèhan gambira sraya mabur ngiter ing sangarepé sang manuk wadon, sapérangan jinisé malah duwé nyanyian merdu kanthi kakuwatan sing ngédab-édabi.[5] Éwadéné wadoné kanggo narik kawigatèn saka sing lanang, bakal mabur maklompok-golongan kanthi kacepetan dhuwur lan banjur nglakokaké akrobat ing udara, kaya ing montor mabur jèt.[4]
Manuk kolibri mung ngendhog 2 kanthi warna putih resik tanpa ana bercak babar blas dhapuré lonjong.[5] Endhog mau dipapanaké sajeroning susuh sing digawé kanthi trampil saka wulu alus tuwuhan utawa kaiket ing panggonané jaring angga-angga.[5] Sisih njaban susuh racaké ana hiasané lumut kerak lan lumut godhong sithik.[5]. Endhogé diangremi 14 dina lagi netes. Anaké Kolibri tanpa wulu lan lagi 3-4 minggu candhaké lagi wuluné ketel.
Kolibri duwé krabat paling cerak karo manuk kanthi tipikal gaya urip sing padha, ya iku cilik, pamabur rikat, lan padha-padha mangan nektar. Manuk iku arané sunbird sing ana ing wewengkon pasisir wétan Afrika. Nanging kaloroné dudu saka famili manuk sing padha, kamèmperan disebabaké amarga prosès evolusi konvergen.[6]
Kolobri (Colibri thalassinus) nyaéta manuk nu asalna tina kulawarga Trochiliformes[1]. Mibanda pamatuk panjang tur mencos, awakna leutik, tur mibanda bulu nu endah hinyay mangsa katojo ku panon poé.[2] Awakna ngan ukur sagedé jempol leungeun budak, panjangna 7 cm, mibanda beurat 5,6 gram, pamatukna panjang nepika satengah panjang awakna.[2] Endog manuk kolibri kaasup pang leutikna sadunya, beuratna ngan 0,5 gram kalawan ngahasilkeun dua endog tina sausum (usum beger).[2]
Sanajan awakna leutik manuk kolibri kacida gancangna ngiplikeun jangnagna mangsa hiber, kurang leuwih aya kana 15-80 kali dina sadetik.[2] ku alatan kitu mangsa manuk ieu hiber, ngaluarkeun sora ngahiung kawas nyiruan.[2] Kahakanan manuk kolibri taya lian ti mamanis kembang (nektar), nyedotna ngagunakeun pamatukna anu panjang tur mencos.[2] Dina kaayaan hiber manuk kolibri mah bisa ngenyot mamanis kembang kalawan henteu kudu enteup dina dahan, ku lantaran kolibri bisa hiber (ngiplikeun jangjangna) dina kaayaan cicing atawa mundur jeung maju awakna.[1]
Kolibri geus lindeuk
Kolibri (Medellin, Colombia)
Dipiara tur lindeuk
Maraban anakna
Maduna disayagikeun
Pamatuk panjang (Ensifera ensifera)
Kolibri (kutoka Kitaino: kolibrí, kupitia Kijerumani: kolibri) ni ndege wadogo wazuri wa familia Trochilidae ambao wanatokea Amerika tu. Wako miongoni mwa ndege wadogo kabisa. Wengi wana urefu kati ya sm 7.5 na 13, lakini ndege mdogo kabisa duniani, kolibri-nyuki, ana urefu wa sm 5 tu. Ndege hawa wanaweza kuangama hewani wakipapatika mabawa yao mara 12-80 kwa sekunde. Hii inatoa sauti ya uvumi (Kiing. "humming", kwa hivyo jina lao la hummingbird).
Phaetornithinae
Trochilinae
White-tipped sicklebill
Rufous-breasted hermit
Scale-throated hermit
Green hermit
Long-billed hermit
Little hermit
Planalto hermit
Stripe-throated hermit
Tawny-bellied hermit
White-whiskered hermit
Saw-billed hermit
Band-tailed barbthroat
Sombre hummingbird
White-tailed sabrewing
Lazuline sabrewing
Violet sabrewing
Grey-breasted sabrewing
Rufous sabrewing
Napo sabrewing
Sparkling violetear
Brown violetear
Green violetear
Green-fronted lancebill
Swallow-tailed hummingbird
Black jacobin
White-necked jacobin
Makala hii kuhusu ndege fulani bado ni mbegu. Kolibrat (Anglisht: Hummingbirds janë një grup shpendësh - zogjë nga Amerika të cilët përbëjnë familjen Trochilidae. Ata janë në mesin e shpendëve më të vegjël në botë. Shumica e llojeve të tyre kanë madhësi e cila sillet mes 7.5–13 centimetra (3.0–5.1 in) në gjatësi. Në të vërtetë, shpendi më i vogël ekzistues është një specie zogjsh po nga ky grup i cili njihet me emrin Kolibri bletë (Bee hummingbird), me gjatësi prej rreth 5 centimetra (2.0 in) dhe që peshon më pak se 2.0 gram (0.07 oz). Më parë kolibrat konsideroheshin gjini e veçantë, por hulumtimet e fundit kanë treguar se megjithatë ata janë një familje në vete. Aktualisht familja e kolibrave ka 100 gjini dhe rreth 330 - 340 lloje - specie. [1] [2] [3] [4]
Hummingbirds feeding at 1500fps
Hummingbird feeding from a flower in the University of California Botanical Garden
Hummingbird with yellow pollen on its beak in the University of California Botanical Garden
Juvenile Anna's hummingbird with tongue sticking out
Calypte anna perched
Hummingbird chicks in nest in cactus in Mesa, Arizona
Hummingbird adult in nest in cactus in Mesa, Arizona
A female Anna's Hummingbird perched on a small branch.
Kolibri (Trochiliformes) je red ptica koji ima samo jednu porodicu, Trohilidae. Kako su bliski srodnici porodicama Apodidae i Hemiprocnidae, neki ih naučnici svrstavaju zajedno s njima u red Apodiformes.
Porodica kolibrija ima više od 100 rodova i oko 330 - 340 vrsta.
Kolobri (Colibri thalassinus) nyaéta manuk nu asalna tina kulawarga Trochiliformes. Mibanda pamatuk panjang tur mencos, awakna leutik, tur mibanda bulu nu endah hinyay mangsa katojo ku panon poé. Awakna ngan ukur sagedé jempol leungeun budak, panjangna 7 cm, mibanda beurat 5,6 gram, pamatukna panjang nepika satengah panjang awakna. Endog manuk kolibri kaasup pang leutikna sadunya, beuratna ngan 0,5 gram kalawan ngahasilkeun dua endog tina sausum (usum beger).
Sanajan awakna leutik manuk kolibri kacida gancangna ngiplikeun jangnagna mangsa hiber, kurang leuwih aya kana 15-80 kali dina sadetik. ku alatan kitu mangsa manuk ieu hiber, ngaluarkeun sora ngahiung kawas nyiruan. Kahakanan manuk kolibri taya lian ti mamanis kembang (nektar), nyedotna ngagunakeun pamatukna anu panjang tur mencos. Dina kaayaan hiber manuk kolibri mah bisa ngenyot mamanis kembang kalawan henteu kudu enteup dina dahan, ku lantaran kolibri bisa hiber (ngiplikeun jangjangna) dina kaayaan cicing atawa mundur jeung maju awakna.
Kolibri geus lindeuk
Kolibri (Medellin, Colombia)
Dipiara tur lindeuk
Maraban anakna
Maduna disayagikeun
Pamatuk panjang (Ensifera ensifera)
Kolibrat (Anglisht: Hummingbirds janë një grup shpendësh - zogjë nga Amerika të cilët përbëjnë familjen Trochilidae. Ata janë në mesin e shpendëve më të vegjël në botë. Shumica e llojeve të tyre kanë madhësi e cila sillet mes 7.5–13 centimetra (3.0–5.1 in) në gjatësi. Në të vërtetë, shpendi më i vogël ekzistues është një specie zogjsh po nga ky grup i cili njihet me emrin Kolibri bletë (Bee hummingbird), me gjatësi prej rreth 5 centimetra (2.0 in) dhe që peshon më pak se 2.0 gram (0.07 oz). Më parë kolibrat konsideroheshin gjini e veçantë, por hulumtimet e fundit kanë treguar se megjithatë ata janë një familje në vete. Aktualisht familja e kolibrave ka 100 gjini dhe rreth 330 - 340 lloje - specie.
Kolibri iku manuk cilik kanthi dawa 6,4 cm lan awerna cerah sing sapérangan gedhé urip ing Amérika Lor lan Amérika Kidul. Sawijining kolibri duwé watara séwu wulu sing meling-meling saéngga bisa mantulaké lan mencaraké sinar manéka warna sing bisa malih nalika manuk obah kaya lenga ing banyu.. manuk kolibri duwé dasanamané kolibrita. manuk kolibri kalebu bangsa Manuk Walet (latin:Apodiformes.
Ana punjul 319 spésies manuk kolibri mung tinemu ana ing Bennua Amérika saka laladan tropik Amérika kidul manuk sumebar mengidul tekan Pulo Api lan mengalor tekan, Quebeq, lan Nova Scotia ing Amérika Utara. Antarané jinis Kolibri paling cilik ukurané awaké ya iku Kolibri Tawon (Latin: Mellisuga helenae) kanthi bobot 2 gram, déné sing gedhé dhéwé ya iku kolibri raseksa (Latin: Patagona gigas) kanthi bobot 20 gram. Cucuk Kolibri ana sing lempeng dawa kaya duwèké jinis kolibri Cucuk Pedhang (Latin: Ennsifera ensifera) ana uga sing dawa mengkeluk kaya duwèké Kolibri Cucuk Arit (Latin: Eutoxeres aquila). Sanajan bangsané manuk nanging patrap anggoné golèk pangan kolibri ngemperi gegremet kaya kombang, tawon, apa déné kupu, sing ngisep sarining kembang madu. Kolibri sing uga sumebar tekan pulo-pulo iring kulon laladan samodra pasifik, kalebu indonesia, kalebu manuk cilik dhéwé sak donya. Boboté rata-rata 3-7 gram lan dawa awake 6,4 cm. Wulune sing warni-warni éndah lan meleng-meleng nuwuhaké sesawangan éndah nalika manuk iku mabur lan kekiterann ing awang-awang banjur cumlorot menyang patamanan sing ana kekembangané.
Kolibri (kutoka Kitaino: kolibrí, kupitia Kijerumani: kolibri) ni ndege wadogo wazuri wa familia Trochilidae ambao wanatokea Amerika tu. Wako miongoni mwa ndege wadogo kabisa. Wengi wana urefu kati ya sm 7.5 na 13, lakini ndege mdogo kabisa duniani, kolibri-nyuki, ana urefu wa sm 5 tu. Ndege hawa wanaweza kuangama hewani wakipapatika mabawa yao mara 12-80 kwa sekunde. Hii inatoa sauti ya uvumi (Kiing. "humming", kwa hivyo jina lao la hummingbird).
Kolibrys (Trochilidae) binne in famylje fan fûgels út de oarder toersweleftigen (Apodiformes). De famylje bestiet út mear as 300 soarten. De measte soarten komme foar yn Súd-Amearika. It oarspronggebiet (genensintrum) fan de kolibry's leit dêr grif ek.
De mantsjekolibry is bûnt, meastal metaaleftich grien kleure, mei in glânzjend reade, blauwe of smaragdgriene kielkleur. It wyfke is ûnopfallend kleure.
De snaffel is in wichtich skaaimerk foiar de soartenyndieling. By de swurdkolibry (Ensifera ensifera) is de snaffel hast like lang as it liif dat 10 sm lang is. Mar de Ramphomicron microrhynchum hat mar in snaffeltsje fan 5 mm. De Eutoxeres hawwe in sterk nei ûnderen bûgde snaffel en de sabelsnaffelkolibry (Avocettula recurvirostris) hat in snaffel dy't oan de top nei boppen ta bûgd is. Elke snaffel is op in bepaalde blomfoarm spesjalisearre, wêrtroch't gjin konkurrinsje tusken de kolibry-soarten optreedt. Elke kolibry is fan in spesjaal pûdsje mei nektar yn de nekke ôfhinklik. As de wjukken nei foaren bewege, beweecht it pûdsje nei efteren. Sa kin de kolibry syn kop yn lykwicht hâlde as hy fret.
Tusken de soarten kommme grutte ferskillen yn gewicht foar. De lytste (bijkolibry, Mellisuga helenae) waacht 1,8 gram. De yn Noard-Amearika meast foarkommende kolibry (robynkielkolibry, Archilochus colubris) waacht ûngefear 3 gram en is 7,6 sm grut.
Kolibrys kinne oant 15 jier âld wurde en komme elk jier werom op itselde plak. As it te kâld wurdt, trekke se nei súdliker streken.
De kolibry hat in lange snaffel, dêr't hy mei yn de kroanbuis fan de blom komme kin. Om by de nektar te kinnen moat hy syn tonge útrôlje. De punt fan de tonge is spliten en hat de foarm fan in strieke. Hjirtroch kin hy by nektar komme dêr't sels ynsekten net by kinne. De blommen hawwe in tige lange kroanbuis en hawwe har foar de bestowing oanpast oan de kolibry en de kolibry oan de blommen. Om it foar dizze fûgel ekstra oantreklik te meitsjen is der in soad nektar oanwêzich. Kolibrys hawwe in sterke foarkar foar oranje en reade blommen.
De kolibry kin mei sûkerwetter byfuorre wurde. Eartiids waard in reade floeistof tafoege, tsjintwurdich is de foerhâlder fan plastic en is de foet, dêr't it foerwetter yn sit, read kleure. De iepeningen fan de foerbuiskes binne sa lyts dat der gjin ynsekten by kinne en allinnich de snaffel fan de kolibrie der trochhinne kin.
Sommige soarten ite ek ynsekten. De kolibry moat de hiele dei ite om genôch enerzjy te krijen. Sels as it reint bliuwt de kolibry trochfleanen, mar kin dan minder fretten fine omdat in soad blommen har by rein slute. Wannear't it langer as in wike oanhâldend reint, stjerre in soad kolibrys troch gebrek oan fiedsel.
De kolibry sliept allinnich nachts. Yn de sliep sakket de lichemstemperatuer in pear graden om enerzjy te besparjen. Fergelykber mei de wintersliep by bearen.
De kolibry kin troch de tige snelle wjukkeslach (15 oant 80 slaggen per sekonde, ôfhinklik fan de grutte fan de fûgel) yn de loft stil hingjen bliuwe. Troch de snelle wjukslach kin de kolibry as ienige fûgel ek efterút fleane. Se kinne sels rjocht omheech en rjocht omleech fleane. De 'helikopter' ûnder de fûgels. Dizze manier fan fleanen freget lykwols in soad enerzjy dy't krigen wurdt út de sûkers dy't yn de nektar sitte.
De universiteit fan California ûndersocht [1]de snelheid fan de (mantsjes) Anna-kolibry (Calypte anna) yn in dûkflecht. Dit barde mei in kamera dy't 500 frames per sekonde makket. Der waard mjitten dat se per sekonde 385 kear harren eigen lichemslingte ôflizze (in strieljager hellet 150 kear, mar is op 'en doer uteraard sneller). By it ôfremjen, dat mei it sprieden fan de wjukken bart, ûntstiet der in druk fan njoggen kear de swiertekrêft. In minsk soe by dizze druk bûten westen reitsje.
De kolibry libbet op in soad ferskillende plakken, der binne by dy't op iepen plakken libje, gebieten mei in soad sinne en yn de woastyn, mar ek kolibrys dy't yn it kâlde heechberchtme libje, of yn it tropysk reinwâld of oare vfochtige streken. Se komme allinnich foar yn Amearika, mar dan wol oer it hiele kontinint, fan Alaska oant yn Fjoerlân.
De kolibry leit yn twa dagen twa relatyf grutte, wite aaien dy't nei 14-19 dagen útkomme. De jongen wurde yn 3-4 wiken mei ynsekten en nektar fuorre troch de mem. Dizze fuorret oant 140 kear deis de jongen, wêrby't de lange snaffel djip yn de bek fan it jong stutsen wurdt. De heit fersoarget it nêst net en soarget ek net foar it grutbringen fan de jongen. Hy fedigenet wol it territoarium tsjin binnenkringende soartgenoaten. Omdat kolibrys in soad frette moatte, binne de jongen altiten ûnbewekke en falle faak ten proai oan oare bisten as rôffûgels, katten en slangen.
Breedsturtkolibry (Selasphorus platycercus)
Robynkielkolibry (Archilochus colubris)
Rosse kolibry (Selasphorus rufus)
Kolibry op eigen nêst
Kolibrys (Trochilidae) binne in famylje fan fûgels út de oarder toersweleftigen (Apodiformes). De famylje bestiet út mear as 300 soarten. De measte soarten komme foar yn Súd-Amearika. It oarspronggebiet (genensintrum) fan de kolibry's leit dêr grif ek.
Kòlibrë żëją w òbù Amerikach, na òstrowach Karaibsczégò Mòrza i Spòkójnégò Òceanu. Je jich 320 zortów. Westrzód nich są nômniészé ptóche swiata, jak na przëmiar hawańczik z Kùbë, co mô kòl 6 cm òd czëpka dzoba do kùńca ògóna. Nôwiãkszi kòliber mô 22 cm długòscë. Niechtërne z nich òdlatëją na lato na Alaskã i Ògnistą Zemiã. Są znóné z wiôldżich akrobaticznëch taleńtów. Lôtają z chùtkòscą do 100 km/gòdz., w przódk, w tił, w bòk, w dół, w górã i mògą zawisnac w placu. Machają skrzidełkama wiãcy jak 100 razy na sekùńdã. W lecbie nie je widzec jich skrzidłów, są òne tej tãgòwą dôką. Ptôszczi ne żëwią sã nektarem kwiatów i roznôszają jich kwiatny pich. Ni mają zwëkù chòdzeniô.
Kòlibrë żëją w òbù Amerikach, na òstrowach Karaibsczégò Mòrza i Spòkójnégò Òceanu. Je jich 320 zortów. Westrzód nich są nômniészé ptóche swiata, jak na przëmiar hawańczik z Kùbë, co mô kòl 6 cm òd czëpka dzoba do kùńca ògóna. Nôwiãkszi kòliber mô 22 cm długòscë. Niechtërne z nich òdlatëją na lato na Alaskã i Ògnistą Zemiã. Są znóné z wiôldżich akrobaticznëch taleńtów. Lôtają z chùtkòscą do 100 km/gòdz., w przódk, w tił, w bòk, w dół, w górã i mògą zawisnac w placu. Machają skrzidełkama wiãcy jak 100 razy na sekùńdã. W lecbie nie je widzec jich skrzidłów, są òne tej tãgòwą dôką. Ptôszczi ne żëwią sã nektarem kwiatów i roznôszają jich kwiatny pich. Ni mają zwëkù chòdzeniô.
Q'inti (Trochilidae) nisqakunaqa uchuylla, tuktu misk'ita mikhuspa tuktukunata sisachaq pisquchakunam. Huk q'intikunataq palamakunatapas mikhunmi.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Q'inti
Q'inti (Trochilidae) nisqakunaqa uchuylla, tuktu misk'ita mikhuspa tuktukunata sisachaq pisquchakunam. Huk q'intikunataq palamakunatapas mikhunmi.
Trochilidae es un familia de Apodiformes, Trochiliformes.
Ang Trochilidae ay isang pamilya ng mga maliliit na ibon na nagmula at bumubuo sa pamilyang Trochilidae. Sa Ingles, karaniwang tinatawag na hummingbirds ang bumubuo sa pamilyang ito na may tuwirang salin na ibong humuhugong, ibong umuugong[1], o ibong humahaginit [2] sa Tagalog. Kabilang sila sa pinakamaliliit na mga ibon, at kinasasamahan ng pinakamaliit na uri ng umiiral pang mga ibong tinatawag na ibong-bubuyog na umuugong. May kakayahan silang lumipad-lipad na lumutang-lutang at magpaurung-sulong sa gitnang ere sa pamamagitan ng mabilis na pagpagaspas ng kanilang mga pakpak sa bilis na 12–90 mga ulit bawat segundo (depende sa uri). Maaari rin silang lumipad na paatras, at silang tanging pangkat ng mga ibong nakagagawa nito.[3] Hinango ang kanilang pangalan sa wikang Ingles na hummingbird mula sa katangiang hugong, ugong, o haginit (ang hum sa Ingles) na nalilikha ng mabilis na pagaspas, paghataw, pagbira, o pagkampay ng kanilang mga pakpak. Nakalilipad sila sa tuling lumalampas sa 15 m/s (54 km/oras, 34 mi/oras).[4]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang Trochilidae ay isang pamilya ng mga maliliit na ibon na nagmula at bumubuo sa pamilyang Trochilidae. Sa Ingles, karaniwang tinatawag na hummingbirds ang bumubuo sa pamilyang ito na may tuwirang salin na ibong humuhugong, ibong umuugong, o ibong humahaginit sa Tagalog. Kabilang sila sa pinakamaliliit na mga ibon, at kinasasamahan ng pinakamaliit na uri ng umiiral pang mga ibong tinatawag na ibong-bubuyog na umuugong. May kakayahan silang lumipad-lipad na lumutang-lutang at magpaurung-sulong sa gitnang ere sa pamamagitan ng mabilis na pagpagaspas ng kanilang mga pakpak sa bilis na 12–90 mga ulit bawat segundo (depende sa uri). Maaari rin silang lumipad na paatras, at silang tanging pangkat ng mga ibong nakagagawa nito. Hinango ang kanilang pangalan sa wikang Ingles na hummingbird mula sa katangiang hugong, ugong, o haginit (ang hum sa Ingles) na nalilikha ng mabilis na pagaspas, paghataw, pagbira, o pagkampay ng kanilang mga pakpak. Nakalilipad sila sa tuling lumalampas sa 15 m/s (54 km/oras, 34 mi/oras).
Zwazo mouch se yon zwazo.
Колибри (Trochilidae) се фамилија птици кои се блиски со сродните фамилии на вистинските чиопи (Apodidae) и на чубастите чиопи (Hemiprocinidae), сите заедно влегуваат во заеднички ред на чиопите (Apodifoemes). Одредени автори ги издојуваат колибрите во сопствен ред. Семејството на колибрите има повеќе од 100 родови и околу 330-340 видови.
Колибрите се многу мали птици. Најмалите колибри кои истовремено се најмал вид на птици воопшто, Mellisuga helenae, заедно со клунот и пердувите на опашката се долги само 6 cm. Најголем вид е Patagona gigas, а големи се околу 25 cm. Поголемиот број колибри имаат шарени пердуви, по правило со метален сјај.
Колибрите имаат многу голема фрекфенција на замавнување со крилјата, дури до 80 замавнувања во секунда. Тоа им овозможува лет на страна и на назад,[1] а может да лебдат во воздухот во едно место. Уште една особина на колибрите е што имаат осум пара ребра, другите птици имаат по шест. Срцето им работи од 400 до 500 удари во минута, дури и кога одмараат, а највисокиот отчукај на срцето е измерен на 1260 удари во минута. Бројот на вдишувања во минтуа им е 250. Додека спијат, драстично им се смалува фрекфенцијата на удари на срцето.
Колибри (лат. Trochilidae) — стриж кебек отрядыннан вак кошлар гаиләсе (Apodiformes). Билгеле булганча , Америкада яшәүче 350 төрдән артык Аляска һәм Лабрадор кадәр утлы җир,күп кенә төрләре эндәшләр. Тропик урманнарда киң таралган, бигрәк тә урта тауларда.Күп кенә үсемлекләр Яңа Утта серкәләнү бары тик колибри. Зур бер өлеше колибринын рәтне тәшкил итә бай углевод белән татлы нектар чәчәкле үсемлекләр , алар чыгаралар ярдәмендә озынсизгерлә телебелән. Аксым өстәлмәсе сыйфатда кечкенә членистоногия чыгыш ясый, аларда кошлар һавада тота яки яфракларданһәм пәрәвез төшерә.
Колибри ия якты терәү белән, еш кына белән металлическим зннәт белән. Аның каләм төсе микроструркурасына бәйле һәм төрлә яктырту вакытында үзгәрә. Гаилә вәкилләренең кайберләендә яхшы әйтелгән хохол яки үзенчәлкле капка булырга мөмкин. Түгел, бик озын колиби канатлары үз эченә ун үсеш алга беречә дәрәҗәмхл канатлар,алты-җидә кыска икенчел канатлар. Койрык. кагыйдә буларак,катлаулы канатлар кыскарак һәм уныл борыннан тора. Ресурс сыйдырышлы очышы колибри һәм тиз матдәләр алмашу күрсәтә югары таләпләр эчке төзелеше кошлар. Очышта кош канатлары яссы сигезлеген сурәтли. Колибри-элек оча алырлык бердәнбе кошлар дөньяда.
Колибри булып полигамаллану кошлар һәм пар хәсил иту өчен генә аталандыру йомырка, барлык калган вазыйфаларын үз өстенә ана ала. Колибриның оялары, гадәттә, бик кечкенә, тышкы диварлар өчен төп материал булып, лишайниклар, мһи, пәрәвез, яфраклар, корешки, кабык, ә эчке катламы йомшак үсемлек материалларыннан, каурый һәм чәчләрдән төзелә. Бер колибри ана куйдыру һәрвакыт диярлек ак түгел ялтыравык йомырка сарык формалары. Кечкенә колибри өчен аларның күплеге ана капиталы массасының 35 % ка кадәр тәшкил итә, шуның аркасында алар йомырканы елына бер тапкыр гына салалар, шул ук вакытта эре төрләр ике—өч кладка ясый ала. Кошчыклары сукыр һәм ярдәмчесез кешеләр килеп чыга, алар өчен иртә яшьтә бик күп үлүчәнлек хас.
Гаилә чикләрендә гадәттәгечә колибри-отшельникларның, ул алты бала табуны үз эченә алган һәм йөзгә якын бала табуны үз эченә алган типик колибри хөкем ителүләрен аерып тора. Элемтә эчендә гаилә өйрәнелде зәгыфь, күп кенә төрләре түгел, бәйле туганлык, күрсәтә охшашлык билгеләре, ишелеүчеләр нәтиҗәсендә конвергентой эволюциясе. Якын туганлык нигезендә кошларны стриж кебек отрядка кертү күп кенә галимнәр тарафыннан хуплана, әмма кайбер белгечләр таксонының хәлен саный.
Колибри (Trochilidae) се фамилија птици кои се блиски со сродните фамилии на вистинските чиопи (Apodidae) и на чубастите чиопи (Hemiprocinidae), сите заедно влегуваат во заеднички ред на чиопите (Apodifoemes). Одредени автори ги издојуваат колибрите во сопствен ред. Семејството на колибрите има повеќе од 100 родови и околу 330-340 видови.
Колибри (лат. Trochilidae) — стриж кебек отрядыннан вак кошлар гаиләсе (Apodiformes). Билгеле булганча , Америкада яшәүче 350 төрдән артык Аляска һәм Лабрадор кадәр утлы җир,күп кенә төрләре эндәшләр. Тропик урманнарда киң таралган, бигрәк тә урта тауларда.Күп кенә үсемлекләр Яңа Утта серкәләнү бары тик колибри. Зур бер өлеше колибринын рәтне тәшкил итә бай углевод белән татлы нектар чәчәкле үсемлекләр , алар чыгаралар ярдәмендә озынсизгерлә телебелән. Аксым өстәлмәсе сыйфатда кечкенә членистоногия чыгыш ясый, аларда кошлар һавада тота яки яфракларданһәм пәрәвез төшерә.
Колибри ия якты терәү белән, еш кына белән металлическим зннәт белән. Аның каләм төсе микроструркурасына бәйле һәм төрлә яктырту вакытында үзгәрә. Гаилә вәкилләренең кайберләендә яхшы әйтелгән хохол яки үзенчәлкле капка булырга мөмкин. Түгел, бик озын колиби канатлары үз эченә ун үсеш алга беречә дәрәҗәмхл канатлар,алты-җидә кыска икенчел канатлар. Койрык. кагыйдә буларак,катлаулы канатлар кыскарак һәм уныл борыннан тора. Ресурс сыйдырышлы очышы колибри һәм тиз матдәләр алмашу күрсәтә югары таләпләр эчке төзелеше кошлар. Очышта кош канатлары яссы сигезлеген сурәтли. Колибри-элек оча алырлык бердәнбе кошлар дөньяда.
Колибри булып полигамаллану кошлар һәм пар хәсил иту өчен генә аталандыру йомырка, барлык калган вазыйфаларын үз өстенә ана ала. Колибриның оялары, гадәттә, бик кечкенә, тышкы диварлар өчен төп материал булып, лишайниклар, мһи, пәрәвез, яфраклар, корешки, кабык, ә эчке катламы йомшак үсемлек материалларыннан, каурый һәм чәчләрдән төзелә. Бер колибри ана куйдыру һәрвакыт диярлек ак түгел ялтыравык йомырка сарык формалары. Кечкенә колибри өчен аларның күплеге ана капиталы массасының 35 % ка кадәр тәшкил итә, шуның аркасында алар йомырканы елына бер тапкыр гына салалар, шул ук вакытта эре төрләр ике—өч кладка ясый ала. Кошчыклары сукыр һәм ярдәмчесез кешеләр килеп чыга, алар өчен иртә яшьтә бик күп үлүчәнлек хас.
Гаилә чикләрендә гадәттәгечә колибри-отшельникларның, ул алты бала табуны үз эченә алган һәм йөзгә якын бала табуны үз эченә алган типик колибри хөкем ителүләрен аерып тора. Элемтә эчендә гаилә өйрәнелде зәгыфь, күп кенә төрләре түгел, бәйле туганлык, күрсәтә охшашлык билгеләре, ишелеүчеләр нәтиҗәсендә конвергентой эволюциясе. Якын туганлык нигезендә кошларны стриж кебек отрядка кертү күп кенә галимнәр тарафыннан хуплана, әмма кайбер белгечләр таксонының хәлен саный.
↑ Integrated Taxonomic Information System — 2005. ↑ IOC World Bird List. Version 6.3 — 6.3 — 2016. — doi:10.14344/IOC.ML.6.3 ↑ IOC World Bird List, Version 6.4 — 2016. — doi:10.14344/IOC.ML.6.4 ↑ Integrated Taxonomic Information System — 1996. ↑ таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology Information ↑ Энциклопедия жизни — 2008.Колибрилер — (лат. Trochilidae) эң майда чымчыктардын бир тукуму, Түштүк Америкада жашайт, булардын төмөнкүдөй түрлөрү белгилүү: бериште колибри (лат. Heliomaster furcifer), дөө колибри (Patagona gigas), узун куйрук колибри (Phaethornis superciliosus), кызыл колибри (Ph. ruber), жебетумшук колибри (Ensifera ensifera), чачылуу куйрук колибри (Loddigesia mirabilis), манардай колибри (Chrysclampis mosquitos), манартамак колибри (Archilochus colubris), сапфо-колибри (Sappho sparganura), ачакей колибри, топаз түстүү колибри (Topaza pella), чоң куйрук колибри (Eupetomena macroura).
Колибрилер — (лат. Trochilidae) эң майда чымчыктардын бир тукуму, Түштүк Америкада жашайт, булардын төмөнкүдөй түрлөрү белгилүү: бериште колибри (лат. Heliomaster furcifer), дөө колибри (Patagona gigas), узун куйрук колибри (Phaethornis superciliosus), кызыл колибри (Ph. ruber), жебетумшук колибри (Ensifera ensifera), чачылуу куйрук колибри (Loddigesia mirabilis), манардай колибри (Chrysclampis mosquitos), манартамак колибри (Archilochus colubris), сапфо-колибри (Sappho sparganura), ачакей колибри, топаз түстүү колибри (Topaza pella), чоң куйрук колибри (Eupetomena macroura).
ਹਮਿੰਗ ਪੱਛੀ /ਕੂੰਜਾਂ(ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Humming Bird, ਹਮਿੰਗ ਬਰਡ) ੲਿੱਕ ਅਜਿਹਾ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਲੰਬਾਈ ਸਿਰਫ਼ 2.5 ਇੰਚ 'ਤੇ ਭਾਰ 3 ਗ੍ਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹਮਿੰਗ ਪੰਛੀ ਦੇ ਆਂਡੇ ਦਾ ਆਕਾਰ ਮਟਰ ਦੇ ਦਾਣੇ[1] ਜਿਨਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪੰਛੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹਮਿੰਗ ਪੰਛੀ ਸਭ ਨਾਲੋਂ ਛੋਟੇ ਪੰਛੀ ਹਨ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਸਭ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਝਗੜਾਲੂ ਹਨ। ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪੰਛੀ ਚੁੰਝਾਂ ਫੜ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਖ਼ੂਬ ਘੁਮਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਇੱਕ ਜਣਾ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਡਿੱਗ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਅਤੇ ਮਰ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਹਮਿੰਗ ਬਰਡ ਪੰਛੀਆਂ ਦੇ ਦੋ ਨਰ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਸਖ਼ਤ ਭੇੜ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਘੱਟ ਹੀ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਇੱਕ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਤਾੜੇ ਹੋਣ ਤਾਂ ਉਹ ਲੜ-ਲੜ ਇੱਕ ਦੀ ਜੀਭ ਪਾੜ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਪੰਛੀ ਫਿਰ ਖਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਅੰਤ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਹਮਿੰਗ ਪੱਛੀ /ਕੂੰਜਾਂ(ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Humming Bird, ਹਮਿੰਗ ਬਰਡ) ੲਿੱਕ ਅਜਿਹਾ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਲੰਬਾਈ ਸਿਰਫ਼ 2.5 ਇੰਚ 'ਤੇ ਭਾਰ 3 ਗ੍ਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹਮਿੰਗ ਪੰਛੀ ਦੇ ਆਂਡੇ ਦਾ ਆਕਾਰ ਮਟਰ ਦੇ ਦਾਣੇ ਜਿਨਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪੰਛੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹਮਿੰਗ ਪੰਛੀ ਸਭ ਨਾਲੋਂ ਛੋਟੇ ਪੰਛੀ ਹਨ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਸਭ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਝਗੜਾਲੂ ਹਨ। ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪੰਛੀ ਚੁੰਝਾਂ ਫੜ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਖ਼ੂਬ ਘੁਮਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਇੱਕ ਜਣਾ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਡਿੱਗ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਅਤੇ ਮਰ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਹਮਿੰਗ ਬਰਡ ਪੰਛੀਆਂ ਦੇ ਦੋ ਨਰ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਸਖ਼ਤ ਭੇੜ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਘੱਟ ਹੀ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਇੱਕ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਤਾੜੇ ਹੋਣ ਤਾਂ ਉਹ ਲੜ-ਲੜ ਇੱਕ ਦੀ ਜੀਭ ਪਾੜ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਪੰਛੀ ਫਿਰ ਖਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਅੰਤ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ஓசனிச்சிட்டுகள் (Hummingbird) என்னும் மிகச் சிறிய பறவைகள் சிறகடித்துக்கொண்டே பூவில் இருந்து தேனை உறிஞ்சி உண்டு வாழ்பவை. இவ்வினப் பறவைகள் வட, தென் அமெரிக்கக் கண்டங்களில் மட்டுமே காணப்படுகின்றன. இப்பேரினத்தில் 320 வகையான ஓசனிச்சிட்டு (சுரும்புச்சிட்டு) வகைகள் உள்ளன. [1]. உலகில் உள்ள பறவைகள் யாவற்றினும் மிகமிகச் சிறிய பறவையாகிய தேனி ஓசனிச்சிட்டு இவ்வினத்தைச் சேர்ந்த பறவை ஆகும். கியூபாவில் வாழும் இப்பறவை 5 செ.மீ நீளமே கொண்டுள்ளது, எடையும் 1.8 கிராம் மட்டுமே. ஓசனிச்சிட்டுகளின் அறிவியல் பெயர் டிரோச்சிலிடீ (Trochilidae). டிரோச்சிலசு (trochilus, τροχιλός) என்னும் கிரேக்க மொழிச்சொல் ஓடு (விரைந்தோடு) என்னும் பொருள் கொண்டது; இதிலிருந்து இச்சொல் ஆக்கப்பட்டது. இதனைத் தமிழில் சடுதிப்புள் துணைக்குடும்பம் என்று தமிழில் வழங்குகின்றோம். தமிழில் ஓசனிச்சிட்டை முரல்சிட்டு, ஞிமிர்சிட்டு, சுரும்புச்சிட்டு மற்றும் ரீங்கார சிட்டு என்றும் அழைக்கிறார்கள். இப்பறவையின் இதயம் நிமிடத்திற்கு 1260 முறை துடிக்கிறது. [2]
இப்பறவைகளின் புகழ்பெற்ற சிறப்பியல்புகளின் ஒன்று, இது அந்தரத்தில் பறந்துகொண்டே பூவில் இருந்து தேன் உண்ணுவது. இதன் இறக்கைகள் நொடிக்கு 60-80 தடவை மிகமிக வேகமாக அடிப்பதால் "உசுஉசு " என்று எழும் ஒலியால் இதற்கு ஓசனிச்சிட்டு என்று பெயர். ஓசனித்தல் என்றால் பறவைகளின் இறக்கைகள் விரைந்து அடிக்கும் பொழுது எழும் ஒலி என்று பொருள்[3]. அந்தரத்தில் ஓரிடத்திலேயே பறந்துகொண்டே நிற்பது மட்டுமல்லாமல் இது பறந்துகொண்டே பின்னோக்கியும் நகரவல்லது; நெட்டாக, நேர் செங்குத்தாக, மேலெழுந்து பறந்து நகரவும் வல்லது. ஓசனிச்சிட்டுகள் அந்தரத்தில் ஓரிடத்திலேயே நின்று பறப்பதற்கு ஞாற்சி[4] (அல்லது நாற்சி) என்று பெயர். இப்பறவைகளின் உணவில் பூந்தேனும் சிறு பூச்சிகளும் முக்கியமானவை. உடல் வளர்ச்சிக்குத்தேவையான புரதச் சத்து பூச்சிகளை உண்பதால் பெறுகின்றன.
சிறிய பறவைகளாகிய ஓசனிச்சிட்டுகளுக்கு நீளமான மெல்லிய, குத்தூசி போன்ற அலகுகள் உள்ளன. நீளமான மெல்லிய அலகுகள் இருப்பது இப்பறவை இனத்தின் சிறப்பியல்புகளில் ஒன்று. இப்பறவையின் பிளவுபட்ட இரட்டை நாக்கு அலகுகளுக்கு வெளியேயும் நீண்டு பூவின் அடியே இருந்து பூந்தேன் உண்ண வசதியாக படிவளர்ச்சி அடைந்துள்ளது. நாக்கு, குழல்போல் உருண்டு தேனுண்ன ஏதுவாக அமைந்துள்ளது. ஓசனிச்சிட்டுகளின் கீழ் அலகு (கீழ்த்தாடை) பூச்சிகளைப் பிடிக்க வசதியாக விரிந்து கொடுக்கக்கூடியது.
ஓசனிச்சிட்டுகள் பறவை இனத்திலேயே மிக அதிக வகைகள் கொண்ட ஒரு பேரினமாகும். இதில் உள்ள 320 இனங்களில் சுண்டு ஓசனிச்சிட்டு மிகச் சிறியது; ஓசனிச்சிட்டுகளுள் மிகப் பெரியது பட்டகோன கிகா (Patagona gigas) என்னும் அறிவியல் பெயர் கொண்ட பேரோசனிச்சிட்டு ஆகும். இந்த பேரோசனிச்சிட்டு 18-20 கிராம் எடையும் ஏறத்தாழ 21-22 செ.மீ நீளமும் கொண்டது. இவ்வகை தென் அமெரிக்காவின் ஆண்டீய மலைத்தொடர்ப் பகுதிகளில் ஈக்வெடோர் முதல் தெற்கே சிலி, அர்கெந்தீனா நாடுகள் வரை உள்ள பகுதிகளில் வாழ்கின்றன.
பெரும்பாலான ஓசனிச்சிட்டுகள் கண்ணைக் கவரும் பளபளப்பாக ஒளிரும் நிறங்கள் கொண்ட தோற்றம் கொண்டவை. ஆண்-பெண் பறவைகளின் தோற்றங்கள், வெகுவாக மாறுதலாக இருக்கும், ஈருருப் பண்பு கொண்டவை. பெரும்பாலும் ஆண் பறவைகள் அழகான நிறம் கொண்டிருக்கும். பெண்பறவைகள் அப்படி இருக்காது, ஆனால் இருபால் பறவைகளுக்கும் ஒளிரும் நிறங்கள் காணப்படும்.
ஓசனிச்சிட்டுகளில் ஒரு வகையாகிய தேனி ஓசனிச்சிட்டு, அதனது சிறிதான உடல் அமைப்பின் காரணமாக, கின்னஸ் உலக சாதனை படைத்துள்ளது. 5 சென்டிமீட்டர் நீளத்தையும், சுமார் 2 கிராம் எடையையும் கொண்ட இந்த ஓசனிச்சிட்டு, பறவைகளிடையே மிகவும் சிறிதான பறவை எனும் சாதனையைப் படைத்துள்ளது. கியூபா நாட்டில் காணப்படும் இந்தப் பறவை, இப்பகுப்பில் மட்டுமின்றி மேலும் உலகின் சிறிதான முட்டையை இடும் விலங்கு என்கின்ற கின்னஸ் உலக சாதனையையும் படைத்துள்ளது.[5]
ஓசனிச்சிட்டுகள் பூந்தேன் நிறைந்த பூக்களை நாடிப் பூவில் இருந்து பூந்தேன் உண்கின்றன. இனிப்புப் பொருள் மிகுந்துள்ள பூக்களையே அதிகம் விரும்புகின்றன. பூக்களில் இனியம் (சர்க்கரைப் பொருள்) 12% க்கு குறைவாக இருந்தால் அதிகம் நாடுவதில்லை. இனியம் 25% இருக்கும் பூக்களை அதிகம் நாடுகின்றன. பூந்தேனில் இனியம் இருந்த பொழுதும், பறவைகளுக்குத் தேவையான புரதச் சத்து, அமினோக் காடிகள், உயிர்ச்சத்துகள் (வைட்டமின்கள்), கனிமப் பொருட் சத்துகள் கிடைப்பதில்லை. இதற்காகத் தேனுண்னும் பொழுது அதில் இருக்கும் பூச்சிகளையும், சிலந்திகளையும் உண்கின்றன. பறந்துகொண்டே பூச்சிகளைப் பிடித்தும் உண்ணும் திறன் கொண்டது இப்பறவை. ஓசனிச்சிட்டுகள் பரவலாக நாடும் பூச்செடிகளில் சில: செம்பருத்திப் பூ, பாச்சிசுடாச்சிசு லூட்டியா (Pachystachys lutea) , மோனார்டா (Monarda) ஃஎலியாக்கோனியா (Heliconia), படிலையா (Buddleia), புரோமெலியாடு (bromeliad), மணிவாழை (அல்லது கல்வாழை), வெர்பேனா (verbena), தேன்குழல்பூ (honeysuckle), சால்வியா (salvia), பெண்ட்டா (pentas), ஃவூக்சியா (fuchsia), பலவகையான பென்ஸ்டெமோன் (penstemon) பூக்கள் முதலியன. ஓசனிச்சிட்டுகள் பூவுக்குப் பூ தாவி பூந்தேன் உண்ணும் பொழுது செடிகளுக்குத் தேவையான பூந்தூள் சேர்க்கை (மகரந்த சேர்க்கை) நிகழ்கின்றது.
ஓசனிச்சிட்டுகள் தேனை எப்படி உறிஞ்சி உட்கொள்ளுகின்றன என்பது பற்றி அண்மையில்தான் கண்டறிந்தனர் (2011)[1]. இப்பறவை நீளமான தன் நாக்கைப் பூவினுள் நுழைத்து, நுண்குழாய் விளைவால் ((capillary action) நீர்ம வடிவான தேனை உறிஞ்சுகின்றது என்று 1833 முதல் பறவையறிஞர்கள் கூறிவந்தனர். ஆனால் அப்படி இல்லை என்று இப்பொழுது (2011 இல்) கண்டறிந்துள்ளனர். இதன் நாக்கு பிளவுடையது. இந்தப் பிளவுபட்ட இரட்டை நாக்கில் மிக மெல்லிய இழைகள் உள்ளன. இந்த இழைகள் ஒருவாறு வளைத்து சுழற்றும் இயக்கத்தால் தேன் கவர்ந்து வருகின்றது என்று அறிந்துள்ளனர்.
ஓசனிச்சிட்டுகளை ஆய்வுச்சாலைகளில் உள்ள "காற்றுக்குகைகளில்" பறக்கவிட்டு, விரைந்தியங்கும் ஒளிப்படக்கருவிகளின் துணையுடன் அறிவியலாளர்கள், அவற்றின் பறக்கும் இயல்புகளைப் பற்றி நிறைய கற்றுக்கொண்டுள்ளனர். இப்பறவைகள் தம் இறக்கைகளைக் கீழ்நோக்கி அடிக்கும் பொழுது 75% தன் உடலைத்தாங்கும் திறனும், மேல் நோக்கி இறக்கைகளை அடிக்கும்பொழுது 25% தாங்கு திறனும் கொண்டுள்ளதாக அறிகின்றனர். இதனால் இது அந்தரத்தில் நிற்கும் ஞாற்சியின் பொழுது இதன் இயக்கம் மற்ற பறக்கும் பூச்சிகளின் (எ.கா: பட்டாம்பூச்சி) இறக்கை இயக்கத்தில் இருந்து வேறுபடுகின்றது. பெரிய ஓசனிச்சிட்டுகளாகிய பேரோசனிச்சிட்டுகள் நொடிக்கு 8-10 முறைகள்தான் இறக்கைகளை அடிக்கின்றன, ஆனால் சிறிய வகை ஓசனிச்சிட்டுகள் நொடிக்கு 60-80 முறை அடிக்கின்றன. நடு எடை உள்ள ஓசனிச்சிட்டுகள் நொடிக்கு 20-25 முறைகள் சிறகடிக்கின்றன.
உடலைவிட நீளமான அலகைக் கொண்ட வாள் அலகு ஓசனிச்சிட்டு
நெருப்பு நிறமுடைய கனல் தெறிக்கும் தொண்டை ஓசனிச்சிட்டு
மாணிக்கம்-புட்பராக நிறமுடைய மாணிக்கம்-புட்பராக ஓசனிச்சிட்டு
ஓசனிச்சிட்டுகள் (Hummingbird) என்னும் மிகச் சிறிய பறவைகள் சிறகடித்துக்கொண்டே பூவில் இருந்து தேனை உறிஞ்சி உண்டு வாழ்பவை. இவ்வினப் பறவைகள் வட, தென் அமெரிக்கக் கண்டங்களில் மட்டுமே காணப்படுகின்றன. இப்பேரினத்தில் 320 வகையான ஓசனிச்சிட்டு (சுரும்புச்சிட்டு) வகைகள் உள்ளன. . உலகில் உள்ள பறவைகள் யாவற்றினும் மிகமிகச் சிறிய பறவையாகிய தேனி ஓசனிச்சிட்டு இவ்வினத்தைச் சேர்ந்த பறவை ஆகும். கியூபாவில் வாழும் இப்பறவை 5 செ.மீ நீளமே கொண்டுள்ளது, எடையும் 1.8 கிராம் மட்டுமே. ஓசனிச்சிட்டுகளின் அறிவியல் பெயர் டிரோச்சிலிடீ (Trochilidae). டிரோச்சிலசு (trochilus, τροχιλός) என்னும் கிரேக்க மொழிச்சொல் ஓடு (விரைந்தோடு) என்னும் பொருள் கொண்டது; இதிலிருந்து இச்சொல் ஆக்கப்பட்டது. இதனைத் தமிழில் சடுதிப்புள் துணைக்குடும்பம் என்று தமிழில் வழங்குகின்றோம். தமிழில் ஓசனிச்சிட்டை முரல்சிட்டு, ஞிமிர்சிட்டு, சுரும்புச்சிட்டு மற்றும் ரீங்கார சிட்டு என்றும் அழைக்கிறார்கள். இப்பறவையின் இதயம் நிமிடத்திற்கு 1260 முறை துடிக்கிறது.
இப்பறவைகளின் புகழ்பெற்ற சிறப்பியல்புகளின் ஒன்று, இது அந்தரத்தில் பறந்துகொண்டே பூவில் இருந்து தேன் உண்ணுவது. இதன் இறக்கைகள் நொடிக்கு 60-80 தடவை மிகமிக வேகமாக அடிப்பதால் "உசுஉசு " என்று எழும் ஒலியால் இதற்கு ஓசனிச்சிட்டு என்று பெயர். ஓசனித்தல் என்றால் பறவைகளின் இறக்கைகள் விரைந்து அடிக்கும் பொழுது எழும் ஒலி என்று பொருள். அந்தரத்தில் ஓரிடத்திலேயே பறந்துகொண்டே நிற்பது மட்டுமல்லாமல் இது பறந்துகொண்டே பின்னோக்கியும் நகரவல்லது; நெட்டாக, நேர் செங்குத்தாக, மேலெழுந்து பறந்து நகரவும் வல்லது. ஓசனிச்சிட்டுகள் அந்தரத்தில் ஓரிடத்திலேயே நின்று பறப்பதற்கு ஞாற்சி (அல்லது நாற்சி) என்று பெயர். இப்பறவைகளின் உணவில் பூந்தேனும் சிறு பூச்சிகளும் முக்கியமானவை. உடல் வளர்ச்சிக்குத்தேவையான புரதச் சத்து பூச்சிகளை உண்பதால் பெறுகின்றன.
హమ్మింగ్ పక్షి లేదా హమ్మింగ్ బర్డ్ ఒక రకమైన పక్షి. ఇది ప్రపంచంలోనే అతి చిన్న పక్షిగా రికార్డులకెక్కింది.
Hummingbird feeding from a flower in the University of California Botanical Garden
Hummingbird with yellow pollen on its beak in the University of California Botanical Garden
Juvenile Anna's hummingbird with tongue sticking out
A hummingbird on a feeding fountain in Brazil
Calypte anna perched
Hummingbird attacking larger song sparrow
Hummingbird and honey bee sizes compared
Hummingbird feeding in winter
Hummingbird chicks in nest in cactus in Mesa, Arizona
Hummingbird adult in nest in cactus in Mesa, Arizona
ಕೊರಳ ಝೇಂಕಾರದ ಹಕ್ಕಿ ವಿಕಾಸಾತ್ಮಕ ಮರದ ಪೂರ್ವಿಕ ಝೇಂಕರಿಸುವ ವಿಭಜಿಸುವ ತೋರಿಸುತ್ತದೆ ಕೀಟಭಕ್ಷಕ ಬಾನಾಡಿಗಳು (ಕುಟುಂಬ Apodidae) ಮತ್ತು treeswifts (ಕುಟುಂಬ Hemiprocnidae ಬಹುಶಃ ಸುಮಾರು 42 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ) ಯುರೇಶಿಯಾ. ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ವಿಕಸನೀಯ ಅಂಶ ಮಾರ್ಪಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ ರುಚಿ ಗ್ರಾಹಕ ಹುಡುಕುವುದು ಝೇಂಕರಿಸುವ ಸಕ್ರಿಯವಾದ ಮಕರಂದ. 22 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಕೆಳಗೆ, ಪ್ರಸ್ತುತ ಝೇಂಕರಿಸುವ ಪೂರ್ವಜರ ಜಾತಿಯ ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಯಿತು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾ ಪರಿಸರದ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ವಿಭಿನ್ನತೆ ಉತ್ತೇಜಿಸಿದೆ ಅಲ್ಲಿ,
ಆಂಡೆಸ್ ಪರ್ವತಶ್ರೇಣಿಯು ವಿಭಿನ್ನತೆ ಕಳೆದ 10 ಮಿಲಿಯನ್ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಪರ್ವತ ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತುವುದು ಏಕಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸಿದ ಕಾರಣ (140 ಕೊರಳ ಝೇಂಕಾರದ ಹಕ್ಕಿ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಆಂಡಿಸ್ ಇಂದು ವಾಸಿಸುವ) ಕೊರಳ ಝೇಂಕಾರದ ಹಕ್ಕಿ ವಿಕಸನಕ್ಕೆ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಶ್ರೀಮಂತ ಪರಿಸರ ಕಾಣುತ್ತವೆ.
ಝೇಂಕರಿಸುವ ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ವಿಭಿನ್ನತೆ ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕ, ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕ, ಮತ್ತು ಅಡ್ಡಲಾಗಿ ಜೀವಿ ಪರಿಸರ ವಲಯಗಳನ್ನು ವಾಸಿಸುತ್ತಿರುವ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ ಕೆರಿಬಿಯನ್ ಒಂದು ಹಿಗ್ಗಿಸಬೇಕಾಗುವುದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ ವಿಕಾಸಾತ್ಮಕ ವಿಕಿರಣ.
ಅದೇ biogeographic ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕಾ, ವೆಸ್ಟ್ಇಂಡೀಸ್, ಅಥವಾ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ) ಹಳೆಯ ಕೊರಳ ಝೇಂಕಾರದ ಹಕ್ಕಿ ಏಕಮೂಲ ತಮ್ಮ ಹಳೆಯ ಆಹಾರ ಸಸ್ಯ ಏಕಮೂಲ ಹಳೆಯದಾದ. ಅದೇ ಕತ್ತಿ ಕೊಕ್ಕಿನ ಕೊರಳ ಝೇಂಕಾರದ ಹಕ್ಕಿ ನಿಜ (Ensifera ensifera), ರೂಪ-ಅತ್ಯಂತ ಜಾತಿಗಳ ಒಂದು, ಮತ್ತು ಅದರ ಮುಖ್ಯ ಆಹಾರ ಸಸ್ಯ ಏಕಮೂಲ ವರ್ಗಗಳನ್ನು ಒಂದು (ಪ್ಯಾಸಿಫ್ಲೋರ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ Tacsonia).
ವಿಶೇಷ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಮತ್ತು ಚಯಾಪಚಯಝೇಂಕರಿಸುವ ಚಯಾಪಚಯ ದರಗಳು ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು [25] ಅನುಗುಣವಾದ ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಮೂತ್ರಪಿಂಡದ ಕಾರ್ಯ. [26] ಗ್ಲೊಮೆರುಲಸ್ ಪ್ರತಿ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಕ್ಲಸ್ಟರ್ ನೆಫ್ರಾನ್ ಒಂದು ಶೋಧನೆ ಯಾಂತ್ರಿಕ, ರಕ್ತದಿಂದ ಕೆಲವು ವಸ್ತುಗಳು ಹೊರಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಮೂತ್ರಪಿಂಡದ. ರಕ್ತ ಸಂಸ್ಕರಿಸಿದ ದರವನ್ನು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಗ್ಲೊಮೆರುಲರ್ ಸೋಸುವಿಕೆಯ ದರವು (GFR). ಬಹಳಷ್ಟು ಸಂದರ್ಭ ದ್ರವಗಳು ಕಿಡ್ನಿಗಳು ಹೀರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಒಂದು ಹಕ್ಕಿ ನೀರಿನ ಅಭಾವ ಒಳಪಡುವ ಮಾಡಿದಾಗ GFR ಸಹ ನಿಧಾನಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. GFR ತಡೆಯಾದ ಬದುಕುಳಿದು ಮತ್ತು ಝೇಂಕರಿಸುವ ಅನನ್ಯ ಶಾರೀರಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಿದ.
ರತುಪಡಿಸಿ ಕೀಟಗಳು, ಝೇಂಕರಿಸುವ ವಿಮಾನ ಅತಿ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ ಚಯಾಪಚಯ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಾಣಿಗಳ, ತೂಗಾಡುತ್ತಿರುವಂತೆ ಮತ್ತು ವೇಗವಾಗಿ ಮುಂದೆ ಹಾರಾಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಕ್ಷಿಪ್ರ ಸೋಲಿಸುವುದನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಅವರ ಹೃದಯದ ಬಡಿತ ಹೆಚ್ಚು 1,260 ತಲುಪಬಹುದು ಒಮ್ಮೆ ಅಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ದರ ಪ್ರತಿ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಬೀಟ್ಸ್ ನೀಲಿ ಗಂಟಲಿನ ಕೊರಳ ಝೇಂಕಾರದ ಹಕ್ಕಿ, ಒಂದು ಜೊತೆ ಉಸಿರಾಟದ ದರ ಬರ್ನ್ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ 250 breaths, ನ. ಹಾರಾಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಕೊರಳ ಝೇಂಕಾರದ ಹಕ್ಕಿ ಮಾಂಸಖಂಡಕ್ಕೆ ಗ್ರಾಮ್ ಆಮ್ಲಜನಕದ ಬಳಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಗಣ್ಯ ಮಾನವ ಆಟಗಾರರಿಗಾಗಿ ಕಂಡಿದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು 10 ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚು.
ಝೇಂಕರಿಸುವ ಮಕರಂದ ತಮ್ಮ ಭಾರವನ್ನು ಪ್ರತಿ ದಿನ ಹೆಚ್ಚು ಬಳಸುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಹೂಗಳು ನೂರಾರು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು. ಝೇಂಕರಿಸುವ ಸಾವಿಗೆ ಹಸಿವಿನಿಂದ ದೂರ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಗಂಟೆಗಳ ಮತ್ತು ರಾತ್ರಿ ಬದುಕಲು ಕೇವಲ ಸಾಕಷ್ಟು ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಶೇಖರಿಸುವ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ಝೇಂಕರಿಸುವ ಅವರು ಕುಡಿಯಲು ಸಕ್ಕರೆ ಚಯಾಪಚಯ ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಅಗತ್ಯಗಳನ್ನು 100% ಗೆ ಹಾಯಿಸುವ, ವೇಗವಾಗಿ ಶಕ್ತಿಯುತವಾಗಿ ದುಬಾರಿ ತೂಗಾಡುತ್ತಿರುವಂತೆ ವಿಮಾನ ಇಂಧನವನ್ನು ಸೇವಿಸಿದ ಸಕ್ಕರೆ ಬಳಕೆ ಮಾಡಲು ತಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಕಶೇರುಕಗಳು ನಡುವೆ ಅಪರೂಪ (ಹೋಲಿಸಿದರೆ, ಸುಮಾರು 30% ಹೊರಗೆ ಮಾನವ ಕ್ರೀಡಾಪಟುಗಳು ಗರಿಷ್ಠ). ಝೇಂಕರಿಸುವ ಸೇವನೆಯ 30-45 ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ವಿಮಾನ ತೂಗಾಡುತ್ತಿರುವಂತೆ ಇಂಧನವಾಗಿ ಹೊಸದಾಗಿ ಸೇವಿಸಿದ ಸಕ್ಕರೆ ಬಳಸಬಹುದು. ಈ ಡೇಟಾವನ್ನು ಝೇಂಕರಿಸುವ ತಮ್ಮ ತೀವ್ರ ಮೆಟಬೊಲಿಕ್ ಬೇಡಿಕೆಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿನ ದರದಲ್ಲಿ ವಿಮಾನ ಸ್ನಾಯುಗಳ ಸಕ್ಕರೆ ಆಕ್ಸಿಡೈಸ್ ಸಮರ್ಥರಾಗಿದ್ದಾರೆ ಸೂಚಿಸುತ್ತವೆ. ವಿಮಾನ ಇಂಧನವನ್ನು ಹೊಸದಾಗಿ ಸೇವಿಸಿದ ಸಕ್ಕರೆ ಅವಲಂಬಿಸಿದೆ, ಝೇಂಕರಿಸುವ ಅವುಗಳನ್ನು ರಾತ್ರಿ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತಮ್ಮ ಸೀಮಿತ ಕೊಬ್ಬು ಸಂಗ್ರಹದ ಕಾಯ್ದಿರಿಸಬೇಕು ಮಾಡಬಹುದು ಉಪವಾಸ ಅಥವಾ ವಲಸೆ ವಿಮಾನಗಳ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ.
Luli (kastilla aru: Colibrí, Picaflor), jach'a jich'usa chhuruni, panqaranakata musq'apa ch'ammuri jisk'a ch'uxña jamach'i.
Коли́бри (Trochilidae (Vigors, 1825)) — нуькIерин тухум я, колибридиз ухшарбур дестедин тек сад тирди (лат. Trochiliformes). Дуьньяда колибридин 330 жуьредикай гзаф малум я.[2] Абурун ватан Кьиблепатанни Кеферпатан Америкаяр я (Кьиблепатан Аляскадалайни Лабрадорлай ЦIун Ччил кьван). Инай абур вири дуьньядиз чкIана.
Дуьньяда къулухъ лув гуз жезвай тек сад тир луван ничхир я.
Колибридин яргъивал 5- 6 см, заланвал 2грамм я. Тек са жуьредин колибрийрин яргъивал 21сантиметрдив агакьзава. Маса къушарилай тафаватлу яз колибриди цава эллипс ва я «8» рекьем кхьида саягъда лув гуда. Абуруз гьакIни куьлуь вертолет лугьуда. Абурувай цава азим чIавуз лув тагана акъвазиз жеда. Инсандиз абуру гьикI лув гудатIа аквадач, куьлуь циф аквазвай хьизжеда.
И къушарин кIуф ва тум чпин бедендилай гзаф яргъи я. Вич гзаф иер я лугьуз адаз «Гевгьер» лугьуда. Адал гьар жуьредин рангар ала. И рангар экуь ва михьибур я. Колибридихъ гзаф везинлу ван ава ва адан манийри вири гьейранарда.
Коли́бри (Trochilidae (Vigors, 1825)) — нуькIерин тухум я, колибридиз ухшарбур дестедин тек сад тирди (лат. Trochiliformes). Дуьньяда колибридин 330 жуьредикай гзаф малум я. Абурун ватан Кьиблепатанни Кеферпатан Америкаяр я (Кьиблепатан Аляскадалайни Лабрадорлай ЦIун Ччил кьван). Инай абур вири дуьньядиз чкIана.
Дуьньяда къулухъ лув гуз жезвай тек сад тир луван ничхир я.
Hummingbirds are birds native to the Americas and comprise the biological family Trochilidae. With about 366 species and 113 genera,[1] they occur from Alaska to Tierra del Fuego, but most species are found in Central and South America.[2] About 28 hummingbird species are listed as endangered or critically endangered, with numerous species declining in population.[2][3]
Hummingbirds have varied specialized characteristics to enable rapid, maneuverable flight, exceptional metabolic capacity, adaptations to high altitude, sensitive visual and communication abilities, and long-distance migration in some species. Among all birds, male hummingbirds have the widest diversity of plumage color, particularly in blues, greens, and purples.[4] Hummingbirds are the smallest mature birds, measuring 7.5–13 cm (3–5 in) in length. The smallest is the 5 cm (2.0 in) bee hummingbird, which weighs less than 2.0 g (0.07 oz), and the largest is the 23 cm (9.1 in) giant hummingbird, weighing 18–24 grams (0.63–0.85 oz). Noted for long beaks, hummingbirds are specialized for feeding on flower nectar, but all species also consume small insects.
They are known as hummingbirds because of the humming sound created by their beating wings, which flap at high frequencies audible to other birds and humans. They hover at rapid wing-flapping rates, which vary from around 12 beats per second in the largest species to 80 per second in small hummingbirds.
Hummingbirds have the highest mass-specific metabolic rate of any homeothermic animal.[5][6] To conserve energy when food is scarce and at night when not foraging, they can enter torpor, a state similar to hibernation, and slow their metabolic rate to 1/15 of its normal rate.[6][7] While most hummingbirds do not migrate, the rufous hummingbird has one of the longest migrations among birds, traveling twice per year between Alaska and Mexico, a distance of about 3,900 miles (6,300 km).
Hummingbirds split from their sister group, the swifts and treeswifts, around 42 million years ago. The common ancestor of extant hummingbirds is estimated to have lived 22 million years ago in South America.
_adult_male_non-breeding.jpg)
Hummingbirds are the smallest known and smallest living avian therapod dinosaurs.[8][9][10] The iridescent colors and highly specialized feathers of many species (mainly in males) give some hummingbirds exotic common names, such as sun gem, fairy, woodstar, sapphire or sylph.[11]
Across the estimated 366 species, hummingbird weights range from as small as 2 grams (0.071 oz) to as large as 20 grams (0.71 oz).[11][12] They have characteristic long, narrow beaks (bills) which may be straight of varying lengths or highly curved.[11][12] The bee hummingbird – only 6 centimetres (2.4 in) long and weighing about 2 grams (0.071 oz) – is the world's smallest bird and smallest warm-blooded vertebrate.[11][13]
Hummingbirds have compact bodies with relatively long, bladelike wings having anatomical structure enabling helicopter-like flight in any direction, including the ability to hover.[11][12] Particularly while hovering, the wing beats produce the humming sounds, which function to alert other birds.[11] In some species, the tail feathers produce sounds used by males during courtship flying.[11][12] Hummingbirds have extremely rapid wing-beats as high as 80 per second, supported by a high metabolic rate dependent on foraging for sugars from flower nectar.[6][12]
Hummingbird legs are short with no knees, and have feet with three toes pointing forward and one backward – the hallux.[14][15] The toes of hummingbirds are formed as claws (image) with ridged inner surfaces to aid gripping onto flower stems or petals.[15] Hummingbirds do not walk on the ground or hop like most birds, but rather shuffle laterally and use their feet to grip while perching, preening of feathers, nest-building by females, and during fights to grab feathers of opponents.[14][15]
Hummingbirds apply their legs as pistons for generating thrust upon taking flight, although the shortness of their legs provides about 20% less propulsion than assessed in other birds.[16] During flight, hummingbird feet are tucked up under the body, enabling optimal aerodynamics and maneuverability.[15]
Of those species that have been measured during flying, the top flight speeds of hummingbirds exceed 15 m/s (54 km/h; 34 mph).[13] During courtship, some male species dive from 30 metres (100 ft) of height above a female at speeds around 23 m/s (83 km/h; 51 mph).[17][18]
The sexes are different in feather coloration, with males having distinct brilliance and ornamentation of head, neck, wing, and breast feathers.[11][12] The most typical feather ornament in males is the gorget – a bib-like iridescent neck-feather patch that changes brilliance with the viewing angle to attract females and warn male competitors for territory.[11]
Hummingbirds begin mating when they are a year old.[19] Sex occurs over 3-5 seconds when the male joins its cloaca with the female's, passing sperm to fertilize the female's eggs.[19]
Hummingbird females build a nest resembling a small cup about 1.5 inches (3.8 cm) in diameter, commonly attached to a tree branch using spider webs, lichens, moss, and loose strings of plant fibers (image).[11][12] Typically, two pea-shaped white eggs (image) – the smallest of any bird – are incubated over 2-3 weeks in breeding season.[11][12] Fed by regurgitation only from the mother, the chicks fledge about 3 weeks after hatching.[12][20]
The average lifespan of a ruby-throated hummingbird is estimated to be 3-5 years, with most deaths occurring in yearlings,[20] although one banded ruby-throated hummingbird lived for 9 years and 2 months.[21] Bee hummingbirds live 7-10 years.[13]
Although most hummingbird species live in remote habitats where their population numbers are difficult to assess, population studies in the United States and Canada indicate that the ruby-throated hummingbird numbers are around 34 million, rufous hummingbirds are around 19 million, black-chinned, Anna's, and broad-tailed hummingbirds are about 8 million each, calliopes at 4 million, and Costa's and Allen's hummingbirds are around 2 million each.[2] Several species exist only in the thousands or hundreds.[2]
According to the International Union for Conservation of Nature Red List of Threatened Species in 2023, 9 hummingbird species are classified as critically endangered, 17 are endangered, 11 are vulnerable, and 22 species are near-threatened.[22]
Of the 15 species of North American hummingbirds that inhabit the United States and Canada,[2] several have changed their range of distribution, while others showed declines in numbers since the 1970s,[2][3] including in 2023 with dozens of hummingbird species in decline. As of the 21st century, rufous, Costa's, calliope, broad-tailed, and Allen's hummingbirds are in significant decline, some losing as much as 67% of their numbers since 1970 at nearly double the rate of population loss over the previous 50 years.[2][3][23] The ruby-throated hummingbird population – the most populous North American hummingbird – decreased by 17% over the early 21st century.[3] Habitat loss, glass collisions, cat predation, pesticides, and possibly climate change affecting food availability, migration signals, and breeding are factors that may contribute to declining hummingbird numbers.[2][23] By contrast, Anna's hummingbirds had large population growth at an accelerating rate since 2010,[3] and expanded their range northward to reside year-round in cold winter climates.[24]
Some species of sunbirds — an Old World group restricted in distribution to Eurasia, Africa, and Australia — resemble hummingbirds in appearance and behavior,[25] but are not related to hummingbirds, as their resemblance is due to convergent evolution.[26]
The hummingbird moth has flying and feeding characteristics similar to those of a hummingbird.[27] Hummingbirds may be mistaken for hummingbird hawk-moths, which are large, flying insects with hovering capabilities, and exist only in Eurasia.[25]
Hummingbirds are restricted to the Americas from south central Alaska to Tierra del Fuego, including the Caribbean. The majority of species occur in tropical and subtropical Central and South America, but several species also breed in temperate climates and some hillstars occur even in alpine Andean highlands at altitudes up to 5,200 m (17,100 ft).[28]
The greatest species richness is in humid tropical and subtropical forests of the northern Andes and adjacent foothills, but the number of species found in the Atlantic Forest, Central America or southern Mexico also far exceeds the number found in southern South America, the Caribbean islands, the United States, and Canada. While fewer than 25 different species of hummingbirds have been recorded from the United States and fewer than 10 from Canada and Chile each,[29] Colombia alone has more than 160[30] and the comparably small Ecuador has about 130 species.[31]
The migratory ruby-throated hummingbird breeds in a range from the Southeastern United States to Ontario,[32] while the black-chinned hummingbird, its close relative and another migrant, is the most widespread and common species in the southwestern United States. The rufous hummingbird is the most widespread species in western North America,[33] and the only hummingbird to be recorded outside of the Americas, having occurred in the Chukchi Peninsula of Russia.[34]
The family Trochilidae was introduced in 1825 by Irish zoologist Nicholas Aylward Vigors with Trochilus as the type genus.[35][36] In traditional taxonomy, hummingbirds are placed in the order Apodiformes, which also contains the swifts, but some taxonomists have separated them into their own order, the Trochiliformes. Hummingbirds' wing bones are hollow and fragile, making fossilization difficult and leaving their evolutionary history poorly documented. Though scientists theorize that hummingbirds originated in South America, where species diversity is greatest, possible ancestors of extant hummingbirds may have lived in parts of Europe and what is southern Russia today.[37]
As of 2023, 366 hummingbird species have been identified.[1] They have been traditionally divided into two subfamilies: the hermits (subfamily Phaethornithinae) and the typical hummingbirds (subfamily Trochilinae, all the others). Molecular phylogenetic studies have shown, though, that the hermits are sister to the topazes, making the former definition of the Trochilinae not monophyletic. The hummingbirds form nine major clades: the topazes and jacobins, the hermits, the mangoes, the coquettes, the brilliants, the giant hummingbird (Patagona gigas), the mountaingems, the bees, and the emeralds.[38] The topazes and jacobins combined have the oldest split with the rest of the hummingbirds. The hummingbird family has the third-greatest number of species of any bird family (after the tyrant flycatchers and the tanagers).[38][39]
Fossil hummingbirds are known from the Pleistocene of Brazil and the Bahamas, but neither has yet been scientifically described, and fossils and subfossils of a few extant species are known. Until recently, older fossils had not been securely identifiable as those of hummingbirds.
In 2004, Gerald Mayr identified two 30-million-year-old hummingbird fossils. The fossils of this primitive hummingbird species, named Eurotrochilus inexpectatus ("unexpected European hummingbird"), had been sitting in a museum drawer in Stuttgart; they had been unearthed in a clay pit at Wiesloch–Frauenweiler, south of Heidelberg, Germany, and, because hummingbirds were assumed to have never occurred outside the Americas, were not recognized to be hummingbirds until Mayr took a closer look at them.[37][40]
Fossils of birds not clearly assignable to either hummingbirds or a related extinct family, the Jungornithidae, have been found at the Messel pit and in the Caucasus, dating from 35 to 40 million years ago; this indicates that the split between these two lineages indeed occurred around that time. The areas where these early fossils have been found had a climate quite similar to that of the northern Caribbean or southernmost China during that time. The biggest remaining mystery at present is what happened to hummingbirds in the roughly 25 million years between the primitive Eurotrochilus and the modern fossils. The astounding morphological adaptations, the decrease in size, and the dispersal to the Americas and extinction in Eurasia all occurred during this timespan. DNA–DNA hybridization results suggest that the main radiation of South American hummingbirds took place at least partly in the Miocene, some 12 to 13 million years ago, during the uplifting of the northern Andes.[41]
In 2013, a 50-million-year-old bird fossil unearthed in Wyoming was found to be a predecessor to hummingbirds and swifts before the groups diverged.[42]
Hummingbirds evolved from theropod dinosaurs during the Jurassic (about 200–150 million years ago), developing a lightweight, feathered, and winged body design that adjusted gradually from natural selection over tens of millions of years.[9][10] Hummingbirds split from other members of Apodiformes, the insectivorous swifts (family Apodidae) and treeswifts (family Hemiprocnidae), about 42 million years ago, probably in Eurasia.[38] Despite their current New World distribution, the earliest species of hummingbird occurred in the early Oligocene (Rupelian about 34–28 million years ago) of Europe, belonging to the genus Eurotrochilus, having similar morphology to modern hummingbirds.[40][43][44]
A phylogenetic tree unequivocally indicates that modern hummingbirds originated in South America, with the last common ancestor of all living hummingbirds living around 22 million years ago.[38]
A map of the hummingbird family tree – reconstructed from analysis of 284 species – shows rapid diversification from 22 million years ago.[45] Hummingbirds fall into nine main clades – the topazes, hermits, mangoes, brilliants, coquettes, the giant hummingbird, mountaingems, bees, and emeralds – defining their relationship to nectar-bearing flowering plants which attract hummingbirds into new geographic areas.[38][46][47]
Molecular phylogenetic studies of the hummingbirds have shown that the family is composed of nine major clades.[46][38] When Edward Dickinson and James Van Remsen Jr. updated the Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World for the 4th edition in 2013, they divided the hummingbirds into six subfamilies.[48]
Molecular phylogenetic studies determined the relationships between the major groups of hummingbirds.[38][47] In the cladogram below, the English names are those introduced in 1997.[49] The Latin names are those introduced in 2013.[50]
TrochilidaeFlorisuginae – topazes
Phaethornithinae – hermits
Polytminae – mangoes
LesbiinaeHeliantheini – brilliants
Lesbiini – coquettes
Patagoninae – giant hummingbird
TrochilinaeLampornithini – mountain gems
Mellisugini – bees
Trochilini – emeralds
While all hummingbirds depend on flower nectar to fuel their high metabolisms and hovering flight, coordinated changes in flower and bill shape stimulated the formation of new species of hummingbirds and plants. Due to this exceptional evolutionary pattern, as many as 140 hummingbird species can coexist in a specific region, such as the Andes range.[45]
The hummingbird evolutionary tree shows one key evolutionary factor appears to have been an altered taste receptor that enabled hummingbirds to seek nectar.[51]
Upon maturity, males of a particular species, Phaethornis longirostris, the long-billed hermit, appear to be evolving a dagger-like weapon on the beak tip as a secondary sexual trait to defend mating areas.[52]
The Andes Mountains appear to be a particularly rich environment for hummingbird evolution because diversification occurred simultaneously with mountain uplift over the past 10 million years.[45] Hummingbirds remain in dynamic diversification inhabiting ecological regions across South America, North America, and the Caribbean, indicating an enlarging evolutionary radiation.[45]
Within the same geographic region, hummingbird clades coevolved with nectar-bearing plant clades, affecting mechanisms of pollination.[53][54] The same is true for the sword-billed hummingbird (Ensifera ensifera), one of the morphologically most extreme species, and one of its main food plant clades (Passiflora section Tacsonia).[55]
Hummingbirds are specialized nectarivores tied to the ornithophilous flowers upon which they feed.[56] This coevolution implies that morphological traits of hummingbirds, such as bill length, bill curvature, and body mass, are correlated with morphological traits of plants, such as corolla length, curvature, and volume.[57] Some species, especially those with unusual bill shapes, such as the sword-billed hummingbird and the sicklebills, are coevolved with a small number of flower species. Even in the most specialized hummingbird–plant mutualisms, the number of food plant lineages of the individual hummingbird species increases with time.[58] The bee hummingbird (Mellisuga helenae) – the world's smallest bird – evolved to dwarfism likely because it had to compete with long-billed hummingbirds having an advantage for nectar foraging from specialized flowers, consequently leading the bee hummingbird to more successfully compete for flower foraging against insects.[59][60]
Many plants pollinated by hummingbirds produce flowers in shades of red, orange, and bright pink, although the birds take nectar from flowers of other colors. Hummingbirds can see wavelengths into the near-ultraviolet, but hummingbird-pollinated flowers do not reflect these wavelengths as many insect-pollinated flowers do. This narrow color spectrum may render hummingbird-pollinated flowers relatively inconspicuous to most insects, thereby reducing nectar robbing.[61][62] Hummingbird-pollinated flowers also produce relatively weak nectar (averaging 25% sugars) containing a high proportion of sucrose, whereas insect-pollinated flowers typically produce more concentrated nectars dominated by fructose and glucose.[63]
Hummingbirds and the plants they visit for nectar have a tight coevolutionary association, generally called a plant–bird mutualistic network.[64] These birds show high specialization and modularity, especially in communities with high species richness. These associations are also observed when closely related hummingbirds, such as two species of the same genus, visit distinct sets of flowering species.[64][65]
_JCB.jpg)
Hummingbirds exhibit sexual size dimorphism according to Rensch's rule,[66] in which males are smaller than females in small-bodied species, and males are larger than females in large-bodied species.[67] The extent of this sexual size difference varies among clades of hummingbirds.[67][68] For example, the Mellisugini clade (bees) exhibits a large size dimorphism, with females being larger than males.[68] Conversely, the Lesbiini clade (coquettes) displays very little size dimorphism; males and females are similar in size.[68] Sexual dimorphisms in bill size and shape are also present between male and female hummingbirds,[68] where in many clades, females have longer, more curved bills favored for accessing nectar from tall flowers.[69] For males and females of the same size, females tend to have larger bills.[68]
Sexual size and bill differences likely evolved due to constraints imposed by courtship, because mating displays of male hummingbirds require complex aerial maneuvers.[66] Males tend to be smaller than females, allowing conservation of energy to forage competitively and participate more frequently in courtship.[66] Thus, sexual selection favors smaller male hummingbirds.[66]
Female hummingbirds tend to be larger, requiring more energy, with longer beaks that allow for more effective reach into crevices of tall flowers for nectar.[69] Thus, females are better at foraging, acquiring flower nectar, and supporting the energy demands of their larger body size.[69] Directional selection thus favors the larger hummingbirds in terms of acquiring food.[67]
Another evolutionary cause of this sexual bill dimorphism is that the selective forces from competition for nectar between the sexes of each species drives sexual dimorphism.[68] Depending on which sex holds territory in the species, the other sex having a longer bill and being able to feed on a wide variety of flowers is advantageous, decreasing intraspecific competition.[69] For example, in species of hummingbirds where males have longer bills, males do not hold a specific territory and have a lek mating system.[69] In species where males have shorter bills than females, males defend their resources, so females benefit from a longer bill to feed from a broader range of flowers.[69]
The hummingbird plumage coloration gamut, particularly for blue, green, and purple colors in the gorget and crown of males, occupies 34% of the total color space for bird feathers.[4] White (unpigmented) feathers have the lowest incidence in the hummingbird color gamut.[4] Hummingbird plumage color diversity evolved from sexual and social selection on plumage coloration, which correlates with the rate of hummingbird species development over millions of years.[4] Bright plumage colors in males are part of aggressive competition for flower resources and mating.[4][70] The bright colors result from pigmentation in the feathers and from prismal cells within the top layers of feathers of the head, gorget, breast, back and wings.[4][71] When sunlight hits these cells, it is split into wavelengths that reflect to the observer in varying degrees of intensity,[71] with the feather structure acting as a diffraction grating.[71] Iridescent hummingbird colors result from a combination of refraction and pigmentation, since the diffraction structures themselves are made of melanin, a pigment,[4][70] and may also be colored by carotenoid pigmentation and more subdued black, brown or gray colors dependent on melanin.[71]
By merely shifting position, feather regions of a muted-looking bird can instantly become fiery red or vivid green.[71] In courtship displays for one example, males of the colorful Anna's hummingbird orient their bodies and feathers toward the sun to enhance the display value of iridescent plumage toward a female of interest.[72]
One study of Anna's hummingbirds found that dietary protein was an influential factor in feather color, as birds receiving more protein grew significantly more colorful crown feathers than those fed a low-protein diet.[73] Additionally, birds on a high-protein diet grew yellower (higher hue) green tail feathers than birds on a low-protein diet.[73]
Hummingbirds are named for the prominent humming sound their wingbeats make while flying and hovering to feed or interact with other hummingbirds.[74] Humming serves communication purposes by alerting other birds of the arrival of a fellow forager or potential mate.[74] The humming sound derives from aerodynamic forces generated by the downstrokes and upstrokes of the rapid wingbeats, causing oscillations and harmonics that evoke an acoustic quality likened to that of a musical instrument.[74][75] The humming sound of hummingbirds is unique among flying animals, compared to the whine of mosquitoes, buzz of bees, and "whoosh" of larger birds.[74][75]
The wingbeats causing the hum of hummingbirds during hovering are achieved by elastic recoil of wing strokes produced by the main flight muscles: the pectoralis major (the main downstroke muscle) and supracoracoideus (the main upstroke muscle).[76]
Although hummingbird eyes are small in diameter (5–6 mm), they are accommodated in the skull by reduced skull ossification, and occupy a larger proportion of the skull compared to other birds and animals.[77] Further, hummingbird eyes have large corneas, which comprise about 50% of the total transverse eye diameter, combined with an extraordinary density of retinal ganglion cells responsible for visual processing, containing some 45,000 neurons per mm2.[78] The enlarged cornea relative to total eye diameter serves to increase the amount of light perception by the eye when the pupil is dilated maximally, enabling nocturnal flight.[78]
During evolution, hummingbirds adapted to the navigational needs of visual processing while in rapid flight or hovering by development of the exceptionally dense array of retinal neurons, allowing for increased spatial resolution in the lateral and frontal visual fields.[78] Morphological studies of the hummingbird brain showed that neuronal hypertrophy – relatively the largest in any bird – exists in a region called the pretectal nucleus lentiformis mesencephali (called the nucleus of the optic tract in mammals) responsible for refining dynamic visual processing while hovering and during rapid flight.[79][80]
The enlargement of the brain region responsible for visual processing indicates an enhanced ability for perception and processing of fast-moving visual stimuli encountered during rapid forward flight, insect foraging, competitive interactions, and high-speed courtship.[80][81] A study of broad-tailed hummingbirds indicated that hummingbirds have a fourth color-sensitive visual cone (humans have three) that detects ultraviolet light and enables discrimination of non-spectral colors, possibly having a role in flower identity, courtship displays, territorial defense, and predator evasion.[82] The fourth color cone would extend the range of visible colors for hummingbirds to perceive ultraviolet light and color combinations of feathers and gorgets, colorful plants, and other objects in their environment, enabling detection of as many as five non-spectral colors, including purple, ultraviolet-red, ultraviolet-green, ultraviolet-yellow, and ultraviolet-purple.[82]
Hummingbirds are highly sensitive to stimuli in their visual fields, responding to even minimal motion in any direction by reorienting themselves in midflight.[80][81][83] Their visual sensitivity allows them to precisely hover in place while in complex and dynamic natural environments,[83] functions enabled by the lentiform nucleus which is tuned to fast-pattern velocities, enabling highly-tuned control and collision avoidance during forward flight.[80]
Many hummingbird species exhibit a diverse vocal repertoire of chirps, squeaks, whistles and buzzes.[85][86] Vocalizations vary in complexity and spectral content during social interactions, foraging, territorial defense, courtship, and mother-nestling communication.[85] Territorial vocal signals may be produced in rapid succession to discourage aggressive encounters, with the chirping rate and loudness increasing when intruders persist.[85] During the breeding season, male and female hummingbirds vocalize as part of courtship.[85]
Hummingbirds exhibit vocal production learning to enable song variation – "dialects" that exist across the same species.[85] For example, the blue-throated hummingbird's song differs from typical oscine songs in its wide frequency range, extending from 1.8 kHz to about 30 kHz.[87] It also produces ultrasonic vocalizations which do not function in communication.[87] As blue-throated hummingbirds often alternate singing with catching small flying insects, it is possible the ultrasonic clicks produced during singing disrupt insect flight patterns, making insects more vulnerable to predation.[87] Anna's, Costa's, long-billed hermits, and Andean hummingbirds have song dialects that vary across habitat locations and phylogenetic clades.[85][88]
The avian vocal organ, the syrinx, plays an important role in understanding hummingbird song production.[89] What makes the hummingbird's syrinx different from that of other birds in the Apodiformes order is the presence of internal muscle structure, accessory cartilages, and a large tympanum that serves as an attachment point for external muscles, all of which are adaptations thought to be responsible for the hummingbird's increased ability in pitch control and large frequency range.[89][90]
Hummingbird songs originate from at least seven specialized nuclei in the forebrain.[91][92] A genetic expression study showed that these nuclei enable vocal learning (ability to acquire vocalizations through imitation), a rare trait known to occur in only two other groups of birds (parrots and songbirds) and a few groups of mammals (including humans, whales and dolphins, and bats).[91] Within the past 66 million years, only hummingbirds, parrots, and songbirds out of 23 bird orders may have independently evolved seven similar forebrain structures for singing and vocal learning, indicating that evolution of these structures is under strong epigenetic constraints possibly derived from a common ancestor.[91][93]
Generally, birds have been assessed to vocalize and hear in the range of 2–5 kHz, with hearing sensitivity falling with higher frequencies.[88] In the Ecuadorian hillstar (Oreotrochilus chimborazo), vocalizations were recorded in the wild to be at a frequency above 10 kHz, well outside of the known hearing ability of most birds.[88] Song system nuclei in the hummingbird brain are similar to those songbird brains, but the hummingbird brain has specialized regions involved for song processing.[85]
Hummingbirds have the highest metabolism of all vertebrate animals – a necessity to support the rapid beating of their wings during hovering and fast forward flight.[6][94] During flight and hovering, oxygen consumption per gram of muscle tissue in a hummingbird is about 10 times higher than that measured in elite human athletes.[5] Hummingbirds achieve this extraordinary capacity for oxygen consumption by an exceptional density and proximity of capillaries and mitochondria in their flight muscles.[95]
Hummingbirds are rare among vertebrates in their ability to rapidly make use of ingested sugars to fuel energetically expensive hovering flight, powering up to 100% of their metabolic needs with the sugars they drink.[96] Hummingbird flight muscles have extremely high capacities for oxidizing carbohydrates and fatty acids via hexokinase, carnitine palmitoyltransferase, and citrate synthase enzymes at rates that are the highest known for vertebrate skeletal muscle.[97] To sustain rapid wingbeats during flight and hovering, hummingbirds expend the human equivalent of 150,000 calories per day,[98] an amount estimated to be 10 times the energy consumption by a marathon runner in competition.[99]
Hummingbirds can use newly ingested sugars to fuel hovering flight within 30–45 minutes of consumption.[100][101] These data suggest that hummingbirds are able to oxidize sugar in flight muscles at rates rapid enough to satisfy their extreme metabolic demands – as indicated by a 2017 review showing that hummingbirds have in their flight muscles a mechanism for "direct oxidation" of sugars into maximal ATP yield to support a high metabolic rate for hovering, foraging at altitude, and migrating.[102] This adaptation occurred through the evolutionary loss of a key gene, fructose-bisphosphatase 2 (FBP2), coinciding with the onset of hovering by hummingbirds estimated by fossil evidence to be some 35 million years ago.[103][104] Without FBP2, glycolysis and mitochondrial respiration in flight muscles are enhanced, enabling hummingbirds to metabolize sugar more efficiently for energy.[103][104]
By relying on newly ingested sugars to fuel flight, hummingbirds reserve their limited fat stores to sustain their overnight fasting during torpor or to power migratory flights.[100] Studies of hummingbird metabolism address how a migrating ruby-throated hummingbird can cross 800 km (500 mi) of the Gulf of Mexico on a nonstop flight.[6] This hummingbird, like other long-distance migrating birds, stores fat as a fuel reserve, augmenting its weight by as much as 100%, then enabling metabolic fuel for flying over open water.[6][105] The amount of fat (1–2 g) used by a migrating hummingbird to cross the Gulf of Mexico in a single flight is similar to that used by a human climbing about 50 feet (15 m).[6]
The heart rate of hummingbirds can reach as high as 1,260 beats per minute, a rate measured in a blue-throated hummingbird with a breathing rate of 250 breaths per minute at rest.[6][106]
The high metabolic rate of hummingbirds – especially during rapid forward flight and hovering – produces increased body heat that requires specialized mechanisms of thermoregulation for heat dissipation, which becomes an even greater challenge in hot, humid climates.[107] Hummingbirds dissipate heat partially by evaporation through exhaled air, and from body structures with thin or no feather covering, such as around the eyes, shoulders, under the wings (patagia), and feet.[108][109]
While hovering, hummingbirds do not benefit from the heat loss by air convection during forward flight, except for air movement generated by their rapid wing-beat, possibly aiding convective heat loss from the extended feet.[107][110] Smaller hummingbird species, such as the calliope, appear to adapt their relatively higher surface-to-volume ratio to improve convective cooling from air movement by the wings.[107] When air temperatures rise above 36 °C (97 °F), thermal gradients driving heat passively by convective dissipation from around the eyes, shoulders, and feet are reduced or eliminated, requiring heat dissipation mainly by evaporation and exhalation.[107] In cold climates, hummingbirds retract their feet into breast feathers to eliminate skin exposure and minimize heat dissipation.[110]
The dynamic range of metabolic rates in hummingbirds[111] requires a parallel dynamic range in kidney function.[112] During a day of nectar consumption with a corresponding high water intake that may total five times the body weight per day, hummingbird kidneys process water via glomerular filtration rates (GFR) in amounts proportional to water consumption, thereby avoiding overhydration.[112][113] During brief periods of water deprivation, however, such as in nighttime torpor, GFR drops to zero, preserving body water.[112][113]
Hummingbird kidneys also have a unique ability to control the levels of electrolytes after consuming nectars with high amounts of sodium and chloride or none, indicating that kidney and glomerular structures must be highly specialized for variations in nectar mineral quality.[114] Morphological studies on Anna's hummingbird kidneys showed adaptations of high capillary density in close proximity to nephrons, allowing for precise regulation of water and electrolytes.[113][115]
Dozens of hummingbird species live year-round in tropical mountain habitats at high altitudes, such as in the Andes over ranges of 1,500 metres (4,900 ft) to 5,200 metres (17,100 ft) where the partial pressure of oxygen in the air is reduced, a condition of hypoxic challenge for the high metabolic demands of hummingbirds.[116][117][118] In Andean hummingbirds living at high elevations, researchers found that the oxygen-carrying protein in blood – hemoglobin – had increased oxygen-binding affinity, and that this adaptive effect likely resulted from evolutionary mutations within the hemoglobin molecule via specific amino acid changes due to natural selection.[116][117][119]
Anna's hummingbirds are the northernmost year-round residents of any hummingbird. Anna's hummingbirds were recorded in Alaska as early as 1971, and resident in the Pacific Northwest since the 1960s, particularly increasing as a year-round population during the early 21st century.[24][120] Scientists estimate that some Anna's hummingbirds overwinter and presumably breed at northern latitudes where food and shelter are available throughout winter, tolerating moderately cold winter temperatures.[24][120]
During cold temperatures, Anna's hummingbirds gradually gain weight during the day as they convert sugar to fat.[121][122] In addition, hummingbirds with inadequate stores of body fat or insufficient plumage are able to survive periods of subfreezing weather by lowering their metabolic rate and entering a state of torpor.[123]
While their range was originally limited to the chaparral of California and Baja California, it expanded northward to Oregon, Washington, and British Columbia, and east to Arizona over the 1960s to 1970s.[120] This rapid expansion is attributed to the widespread planting of non-native species, such as eucalyptus, as well as the use of urban bird feeders, in combination with the species' natural tendency for extensive postbreeding dispersal.[124] In the Pacific Northwest, the fastest growing populations occur in regions with breeding-season cold temperatures similar to those of its native range.[120] Northward expansion of the Anna's hummingbird represents an ecological release associated with introduced plants, year-round nectar availability from feeders supplied by humans, milder winter temperatures possibly associated with climate change, and acclimation of the species to a winter climate cooler than its native region.[24][120] Although quantitative data are absent, it is likely that a sizable percentage of Anna's hummingbirds in the Pacific Northwest still do migrate south for winter, as of 2017.[24]
Anna's hummingbird is the official city bird of Vancouver, British Columbia, Canada,[125] and is a non-migrating resident of Seattle where it lives year-round through winter enduring extended periods of subfreezing temperatures, snow, and high winds.[126]
The metabolism of hummingbirds can slow at night or at any time when food is not readily available; the birds enter a deep-sleep state (known as torpor) to prevent energy reserves from falling to a critical level. One study of broad-tailed hummingbirds found that body weight decreased linearly throughout torpor at a rate of 0.04 g per hour.[112]
During nighttime torpor, body temperature in a Caribbean hummingbird was shown to fall from 40 to 18 °C,[127] with heart and breathing rates slowing dramatically (heart rate of roughly 50 to 180 bpm from its daytime rate of higher than 1000 bpm).[128] Recordings from a Metallura phoebe hummingbird in noctural torpor at around 3,800 metres (12,500 ft) in the Andes mountains showed that body temperature fell to 3.3 °C (38 °F), the lowest known level for a bird or non-hibernating mammal.[129][130] During cold nights at altitude, hummingbirds were in torpor for 2-13 hours depending on species, with cooling occurring at the rate of 0.6 °C per minute and rewarming at 1-1.5 °C per minute.[129] High-altitude Andean hummingbirds also lost body weight in negative proportion to how long the birds were in torpor, losing about 6% of weight each night.[129]
During torpor, to prevent dehydration, the kidney function declines, preserving needed compounds, such as glucose, water, and nutrients.[112] The circulating hormone, corticosterone, is one signal that arouses a hummingbird from torpor.[131]
Use and duration of torpor vary among hummingbird species and are affected by whether a dominant bird defends territory, with nonterritorial subordinate birds having longer periods of torpor.[132] A hummingbird with a higher fat percentage will be less likely to enter a state of torpor compared to one with less fat, as a bird can use the energy from its fat stores.[123] Torpor in hummingbirds appears to be unrelated to nighttime temperature, as it occurs across a wide temperature range, with energy savings of such deep sleep being more related to the photoperiod and duration of torpor.[123]
Hummingbirds have unusually long lifespans for organisms with such rapid metabolisms. Though many die during their first year of life, especially in the vulnerable period between hatching and fledging, those that survive may occasionally live a decade or more.[133] Among the better-known North American species, the typical lifespan is probably 3 to 5 years.[133] For comparison, the smaller shrews, among the smallest of all mammals, seldom live longer than 2 years.[134] The longest recorded lifespan in the wild relates to a female broad-tailed hummingbird that was banded as an adult at least one year old, then recaptured 11 years later, making her at least 12 years old.[135] Other longevity records for banded hummingbirds include an estimated minimum age of 10 years 1 month for a female black-chinned hummingbird similar in size to the broad-tailed hummingbird, and at least 11 years 2 months for a much larger buff-bellied hummingbird.[136]
Praying mantises have been observed as predators of hummingbirds.[137][138][139] Other predators include domestic cats, dragonflies, frogs, orb-weaver spiders, and other birds, such as the roadrunner.[2][140]
Male hummingbirds do not take part in nesting.[141] Most species build a cup-shaped nest on the branch of a tree or shrub.[142] The nest varies in size relative to the particular species – from smaller than half a walnut shell to several centimeters in diameter.[141]
Many hummingbird species use spider silk and lichen to bind the nest material together and secure the structure.[142][143] The unique properties of the silk allow the nest to expand as the young hummingbirds grow. Two white eggs are laid,[21][142] which despite being the smallest of all bird eggs, are large relative to the adult hummingbird's size.[142] Incubation lasts 14 to 23 days, depending on the species, ambient temperature, and female attentiveness to the nest.[21][141] The mother feeds her nestlings on small arthropods and nectar by inserting her bill into the open mouth of a nestling, and then regurgitating the food into its crop.[141] Hummingbirds stay in the nest for 18–22 days, after which they leave the nest to forage on their own, although the mother bird may continue feeding them for another 25 days.[144]
Hummingbird flight has been studied intensively from an aerodynamic perspective using wind tunnels and high-speed video cameras. Two studies of rufous or Anna's hummingbirds in a wind tunnel used particle image velocimetry techniques to investigate the lift generated on the bird's upstroke and downstroke.[145][146] The birds produced 75% of their weight support during the downstroke and 25% during the upstroke, with the wings making a "figure 8" motion.[147]
Many earlier studies had assumed that lift was generated equally during the two phases of the wingbeat cycle, as is the case of insects of a similar size.[145] This finding shows that hummingbird hovering is similar to, but distinct from, that of hovering insects such as the hawk moth.[145] Further studies using electromyography in hovering rufous hummingbirds showed that muscle strain in the pectoralis major (principal downstroke muscle) was the lowest yet recorded in a flying bird, and the primary upstroke muscle (supracoracoideus) is proportionately larger than in other bird species.[150] Presumably due to rapid wingbeats for flight and hovering, hummingbird wings have adapted to perform without an alula.[151]
The giant hummingbird's wings beat as few as 12 times per second,[152] and the wings of typical hummingbirds beat up to 80 times per second.[153] As air density decreases, for example, at higher altitudes, the amount of power a hummingbird must use to hover increases. Hummingbird species adapted for life at higher altitudes, therefore, have larger wings to help offset these negative effects of low air density on lift generation.[154]
A slow-motion video has shown how the hummingbirds deal with rain when they are flying. To remove the water from their heads, they shake their heads and bodies, similar to a dog shaking, to shed water.[155] Further, when raindrops collectively may weigh as much as 38% of the bird's body weight, hummingbirds shift their bodies and tails horizontally, beat their wings faster, and reduce their wings' angle of motion when flying in heavy rain.[156]
The highest recorded wingbeats for wild hummingbirds during hovering is 88 per second, as measured for the purple-throated woodstar (Calliphlox mitchellii) weighing 3.2 g.[157] The number of beats per second increases above "normal" while hovering during courtship displays (up to 90 per second for the calliope hummingbird, Selasphorus calliope), a wingbeat rate 40% higher than its typical hovering rate.[158]
During turbulent airflow conditions created experimentally in a wind tunnel, hummingbirds exhibit stable head positions and orientation when they hover at a feeder.[159] When wind gusts from the side, hummingbirds compensate by increasing wing-stroke amplitude and stroke plane angle and by varying these parameters asymmetrically between the wings and from one stroke to the next.[159] They also vary the orientation and enlarge the collective surface area of their tail feathers into the shape of a fan.[159] While hovering, the visual system of a hummingbird is able to separate apparent motion caused by the movement of the hummingbird itself from motions caused by external sources, such as an approaching predator.[83] In natural settings full of highly complex background motion, hummingbirds are able to precisely hover in place by rapid coordination of vision with body position.[83]
When courting, the male Anna's hummingbird ascends some 35 m (115 ft) above a female, before diving at a speed of 27 m/s (89 ft/s), equal to 385 body lengths/sec – producing a high-pitched sound near the female at the nadir of the dive.[160] This downward acceleration during a dive is the highest reported for any vertebrate undergoing a voluntary aerial maneuver; in addition to acceleration, the speed relative to body length is the highest known for any vertebrate. For instance, it is about twice the diving speed of peregrine falcons in pursuit of prey.[160] At maximum descent speed, about 10 g of gravitational force occur in the courting hummingbird during a dive (Note: G-force is generated as the bird pulls out of the dive).[160][a]
The outer tail feathers of male Anna's (Calypte anna) and Selasphorus hummingbirds (e.g., Allen's, calliope) vibrate during courtship display dives and produce an audible chirp caused by aeroelastic flutter.[162][163] Hummingbirds cannot make the courtship dive sound when missing their outer tail feathers, and those same feathers could produce the dive sound in a wind tunnel.[162] The bird can sing at the same frequency as the tail-feather chirp, but its small syrinx is not capable of the same volume.[164] The sound is caused by the aerodynamics of rapid air flow past tail feathers, causing them to flutter in a vibration, which produces the high-pitched sound of a courtship dive.[162][165]
Many other species of hummingbirds also produce sounds with their wings or tails while flying, hovering, or diving, including the wings of the calliope hummingbird,[166] broad-tailed hummingbird, rufous hummingbird, Allen's hummingbird, and the streamertail species, as well as the tail of the Costa's hummingbird and the black-chinned hummingbird, and a number of related species.[167] The harmonics of sounds during courtship dives vary across species of hummingbirds.[163]
Male rufous and broad-tailed hummingbirds (genus Selasphorus) have a distinctive wing feature during normal flight that sounds like jingling or a buzzing shrill whistle – a trill.[168] The trill arises from air rushing through slots created by the tapered tips of the ninth and tenth primary wing feathers, creating a sound loud enough to be detected by female or competitive male hummingbirds and researchers up to 100 m away.[168]
Behaviorally, the trill serves several purposes: It announces the sex and presence of a male bird; it provides audible aggressive defense of a feeding territory and an intrusion tactic; it enhances communication of a threat; and it favors mate attraction and courtship.[168]
Relatively few hummingbirds migrate as a percentage of the total number of species; of the roughly 366 known hummingbird species, only 12–15 species migrate annually, particularly those in North America.[169] Most hummingbirds live in the Amazonia-Central America tropical rainforest belt, where seasonal temperature changes and food sources are relatively constant, obviating the need to migrate.[170] As the smallest living birds, hummingbirds are relatively limited at conserving heat energy, and are generally unable to maintain a presence in higher latitudes during winter months, unless the specific location has a large food supply throughout the year, particularly access to flower nectar.[171] Other migration factors are seasonal fluctuation of food, climate, competition for resources, predators, and inherent signals.[171]
Most North American hummingbirds migrate southward in fall to spend winter in Mexico, the Caribbean Islands, or Central America.[172] A few species are year-round residents of Florida, California, and the southwestern desert regions of the US.[172] Among these are Anna's hummingbird, a common resident from southern Arizona and inland California, and the buff-bellied hummingbird, a winter resident from Florida across the Gulf Coast to South Texas.[172] Ruby-throated hummingbirds are common along the Atlantic flyway, and migrate in summer from as far north as Atlantic Canada, returning to Mexico, South America, southern Texas, and Florida to winter.[2][172] During winter in southern Louisiana, black-chinned, buff-bellied, calliope, Allen's, Anna's, ruby-throated, rufous, broad-tailed, and broad-billed hummingbirds are present.[172]
The rufous hummingbird breeds farther north than any other species of hummingbird, spending summers along coastal British Columbia and Alaska, and wintering in the southwestern United States and Mexico,[172] with some distributed along the coasts of the subtropical Gulf of Mexico and Florida.[173] By migrating in spring as far north as the Yukon or southern Alaska,[173] the rufous hummingbird migrates more extensively and nests farther north than any other hummingbird species, and must tolerate occasional temperatures below freezing in its breeding territory. This cold hardiness enables it to survive temperatures below freezing, provided that adequate shelter and food are available.[173]
As calculated by displacement of body size, the rufous hummingbird makes perhaps the longest migratory journey of any bird in the world. At just over 3 inches (7.6 cm) long, rufous hummingbirds travel 3,900 miles (6,300 km) one-way from Alaska to Mexico in late summer, a distance equal to 78,470,000 body lengths, then make the return journey in the following spring.[169][173] By comparison, the 13 inches (33 cm)-long Arctic tern makes a one-way flight of about 11,185 miles (18,001 km), or 51,430,000 body lengths, just 65% of the body displacement during migration by rufous hummingbirds.[173]
The northward migration of rufous hummingbirds occurs along the Pacific flyway,[174] and may be time-coordinated with flower and tree-leaf emergence in early spring, and also with availability of insects as food.[173] Arrival at breeding grounds before nectar availability from mature flowers may jeopardize breeding opportunities.[175]
For nutrition, hummingbirds eat a variety of insects, including mosquitoes, fruit flies, gnats in flight, or aphids on leaves and spiders in their webs.[176][177][178][179] The lower beak of hummingbirds is flexible and can bend as much as 25 degrees when it widens at the base, making a larger surface for catching insects.[178] Hummingbirds hover within insect swarms in a method called "hover-hawking" to facilitate feeding.[179]
To supply energy needs, hummingbirds drink nectar, a sweet liquid inside certain flowers. Like bees, they are able to assess the amount of sugar in the nectar they drink; they normally reject flower types that produce nectar that is less than 10% sugar and prefer those whose sugar content is higher. Nectar is a mixture of glucose, fructose, and sucrose, and is a poor source of other nutrients, requiring hummingbirds to meet their nutritional needs by consuming insects.[178][179]
Hummingbirds do not spend all day flying, as the energy cost would be prohibitive; the majority of their activity consists simply of sitting or perching. Hummingbirds eat many small meals and consume around half their weight in nectar (twice their weight in nectar, if the nectar is 25% sugar) each day.[180] Hummingbirds digest their food rapidly due to their small size and high metabolism; a mean retention time less than an hour has been reported.[181] Hummingbirds spend an average of 20% of their time feeding and 75–80% sitting and digesting.[182]
Because their high metabolism makes them vulnerable to starvation, hummingbirds are highly attuned to food sources. Some species, including many found in North America, are territorial and try to guard food sources (such as a feeder) against other hummingbirds, attempting to ensure a future food supply.[2] Additionally, hummingbirds have an enlarged hippocampus, a brain region facilitating spatial memory used to map flowers previously visited during nectar foraging.[183]
.jpg)
The shapes of hummingbird beaks (also called bills) vary widely as an adaptation for specialized feeding,[68][69] with some 7000 flowering plants pollinated by hummingbird nectar feeding.[185] Hummingbird beak lengths range from about 6 millimetres (0.24 in) to as long as 110 millimetres (4.3 in).[186] When catching insects in flight, a hummingbird's jaw flexes downward to widen the beak for successful capture.[177]
The extreme curved beaks of sicklebills are adapted for extracting nectar from the curved corolla tubes of Centropogon flowers.[184] Some species, such as hermits (Phaethornis spp.), have long beaks that enable insertion deeply into flowers with long corolla tubes.[185][187] Thornbills have short, sharp beaks adapted for feeding from flowers with short corolla tubes and piercing the bases of longer ones. The beak of the fiery-tailed awlbill has an upturned tip adapted for feeding on nectar from tubular flowers while hovering.[188]
Perception of sweetness in nectar evolved in hummingbirds during their genetic divergence from insectivorous swifts, their closest bird relatives.[189] Although the only known sweet sensory receptor, called T1R2,[190] is absent in birds, receptor expression studies showed that hummingbirds adapted a carbohydrate receptor from the T1R1-T1R3 receptor, identical to the one perceived as umami in humans, essentially repurposing it to function as a nectar sweetness receptor.[189] This adaptation for taste enabled hummingbirds to detect and exploit sweet nectar as an energy source, facilitating their distribution across geographical regions where nectar-bearing flowers are available.[189]
Hummingbirds drink with their long tongues by rapidly lapping nectar. Their tongues have semicircular tubes which run down their lengths to facilitate nectar consumption via rapid pumping in and out of the nectar.[191][192] While capillary action was believed to be what drew nectar into these tubes,[193] high-speed photography revealed that the tubes open down their sides as the tongue goes into the nectar, and then close around the nectar, trapping it so it can be pulled back into the beak over a period of 14 milliseconds per lick at a rate of up to 20 licks per second.[194][195] The tongue, which is forked, is compressed until it reaches nectar, then the tongue springs open, the rapid action traps the nectar which moves up the grooves, like a pump action, with capillary action not involved.[191][192][195][196] Consequently, tongue flexibility enables accessing, transporting and unloading nectar via pump action,[191][192] not by a capillary syphon as once believed.[193]
In the wild, hummingbirds visit flowers for food, extracting nectar, which is 55% sucrose, 24% glucose, and 21% fructose on a dry-matter basis.[197] Hummingbirds also take sugar-water from bird feeders, which allow people to observe and enjoy hummingbirds up close while providing the birds with a reliable source of energy, especially when flower blossoms are less abundant. A negative aspect of artificial feeders, however, is that the birds may seek less flower nectar for food, and so may reduce the amount of pollination their feeding naturally provides.[198]
White granulated sugar is used in hummingbird feeders in a 20% concentration as a common recipe,[199] although hummingbirds will defend feeders more aggressively when sugar content is at 35%, indicating preference for nectar with higher sugar content.[200] Organic and "raw" sugars contain iron, which can be harmful,[201] and brown sugar, agave syrup, molasses, and artificial sweeteners also should not be used.[202] Honey is made by bees from the nectar of flowers, but it is not good to use in feeders because when it is diluted with water, microorganisms easily grow in it, causing it to spoil rapidly.[203][204][205]
Red food dye was once thought to be a favorable ingredient for the nectar in home feeders, but it is unnecessary.[206] Commercial products sold as "instant nectar" or "hummingbird food" may also contain preservatives or artificial flavors, as well as dyes, which are unnecessary and potentially harmful.[206][207] Although some commercial products contain small amounts of nutritional additives, hummingbirds obtain all necessary nutrients from the insects they eat, rendering added nutrients unnecessary.[33]
Hummingbirds have exceptional visual acuity providing them with discrimination of food sources while foraging.[78] Although hummingbirds are thought to be attracted to color while seeking food, such as red flowers or artificial feeders, experiments indicate that location and flower nectar quality are the most important "beacons" for foraging.[208][209] Hummingbirds depend little on visual cues of flower color to beacon to nectar-rich locations, but rather they use surrounding landmarks to find the nectar reward.[210][211][212]
In at least one hummingbird species – the green-backed firecrown (Sephanoides sephaniodes) – flower colors preferred are in the red-green wavelength for the bird's visual system, providing a higher contrast than for other flower colors.[213] Further, the crown plumage of firecrown males is highly iridescent in the red wavelength range (peak at 650 nanometers), possibly providing a competitive advantage of dominance when foraging among other hummingbird species with less colorful plumage.[213] The ability to discriminate colors of flowers and plumage is enabled by a visual system having four single cone cells and a double cone screened by photoreceptor oil droplets which enhance color discrimination.[208][213]
While hummingbirds rely primarily on vision and hearing to assess competition from bird and insect foragers near food sources, they may also be able to detect by smell the presence in nectar of insect defensive chemicals (such as formic acid) and aggregation pheromones of foraging ants, which discourage feeding.[214]
Aztecs wore hummingbird talismans, artistic representations of hummingbirds and fetishes made from actual hummingbird parts as emblematic for vigor, energy, and propensity to do work along with their sharp beaks that symbolically mimic instruments of weaponry, bloodletting, penetration, and intimacy. Hummingbird talismans were prized as drawing sexual potency, energy, vigor, and skill at arms and warfare to the wearer.[215] The Aztec god of war Huitzilopochtli is often depicted in art as a hummingbird.[216] Aztecs believed that fallen warriors would be reincarnated as hummingbirds.[216][217] The Nahuatl word huitzil translates to hummingbird.[216] One of the Nazca Lines depicts a hummingbird (right).[218]
Trinidad and Tobago, known as "The land of the hummingbird," displays a hummingbird on that nation's coat of arms,[219] 1-cent coin,[220] and livery on its national airline, Caribbean Airlines.[221]
Mt. Umunhum in the Santa Cruz Mountains of Northern California is Ohlone for "resting place of the hummingbird".[222] The Hopi and Zuni cultures have a hummingbird creation myth about a young brother and sister who are starving because drought and famine have come to the land. Their parents have left to find food, so the boy carves a piece of wood into a small bird to entertain his sister. When the girl tosses the carving into the air, the bird comes to life, turning into a hummingbird. The small bird then flies to the God of Fertility and begs for rain, and the god obliges the request, which helps the crops to grow again.[223]
The Gibson Hummingbird is an acoustic guitar model described as having the shape of a hummingbird by Gibson Brands, a major guitar manufacturer.[224] During the costume competition of the Miss Universe 2016 beauty pageant, Miss Ecuador, Connie Jiménez, wore a costume inspired by hummingbird wing feathers.[225]
A color plate illustration from Ernst Haeckel's Kunstformen der Natur (1899), showing a variety of hummingbirds
Fallen Anna's hummingbird nest shown next to a toothpick for scale
Hummingbirds are birds native to the Americas and comprise the biological family Trochilidae. With about 366 species and 113 genera, they occur from Alaska to Tierra del Fuego, but most species are found in Central and South America. About 28 hummingbird species are listed as endangered or critically endangered, with numerous species declining in population.
Hummingbirds have varied specialized characteristics to enable rapid, maneuverable flight, exceptional metabolic capacity, adaptations to high altitude, sensitive visual and communication abilities, and long-distance migration in some species. Among all birds, male hummingbirds have the widest diversity of plumage color, particularly in blues, greens, and purples. Hummingbirds are the smallest mature birds, measuring 7.5–13 cm (3–5 in) in length. The smallest is the 5 cm (2.0 in) bee hummingbird, which weighs less than 2.0 g (0.07 oz), and the largest is the 23 cm (9.1 in) giant hummingbird, weighing 18–24 grams (0.63–0.85 oz). Noted for long beaks, hummingbirds are specialized for feeding on flower nectar, but all species also consume small insects.
They are known as hummingbirds because of the humming sound created by their beating wings, which flap at high frequencies audible to other birds and humans. They hover at rapid wing-flapping rates, which vary from around 12 beats per second in the largest species to 80 per second in small hummingbirds.
Hummingbirds have the highest mass-specific metabolic rate of any homeothermic animal. To conserve energy when food is scarce and at night when not foraging, they can enter torpor, a state similar to hibernation, and slow their metabolic rate to 1/15 of its normal rate. While most hummingbirds do not migrate, the rufous hummingbird has one of the longest migrations among birds, traveling twice per year between Alaska and Mexico, a distance of about 3,900 miles (6,300 km).
Hummingbirds split from their sister group, the swifts and treeswifts, around 42 million years ago. The common ancestor of extant hummingbirds is estimated to have lived 22 million years ago in South America.
Kolibroj estas tre malgrandaj birdoj de la familio Trokiledoj kiuj povas ŝvebi en la aero per rapida movado de la flugiloj.
Ili povas svingi la flugilojn po 15-80 fojojn por sekundo (variante laŭ la grandeco de la birdo) kaj estas la solaj birdoj kiuj povas intence flugi malantaŭen. La rapida svingado de la flugiloj kreas zum-sonon. Ili povas atingi rapidon de 50 m por sekundo.[1] Tiu flugmaniero respondas al tre partikulara fiziologio de kolibroj: ties normala temperaturo estas de 43 °C kaj ties koro batas 615 fojojn por sekundo.[2]
Kolibroj allogiĝas al floroj, speciale al ruĝaj floroj. Ili manĝas la nektaron de tiuj floroj per longaj, maldikaj bekoj, kaj ili estas gravaj polenantoj. Kiam ili faras tion, ne staras sur petaloj kiel faras abelojn aŭ papiliojn, sed restas enaere kaj nur metas en la floron sian bekon.[2] La plejmulto da specioj da kolibroj ankaŭ manĝas insektojn.
Tiuj nearktisaj kaj neotropisaj birdetoj ofte posedas brilajn, lumajn plumojn. La viroj estas brilkoloraj kaj la inoj malpli brilaj.
La ovoj de kolibroj estas la plej malgrandaj birdovoj en la mondo. Oni ĉirkaŭkalkulas, ke 3,000 kolibraj ovoj egalas al unu de struto.[2]
La graveco de kolibroj kiel polenigantoj estas kroma tialo por klopodi ilian konservadon. La ĝeneralaj minacoj (poluado, habitatoperdo ktp) endanĝerigis kelkajn speciojn. Pro tio el diversaj institucioj oni iniciatis kampanjojn por helpi la kolibrokonservadon, por ekzemplo en ĝardeneto de Iztapalapa, sude de Meksikurbo, nome en la "Instituto de Enseñanza Media Superior" de la Universidad Nacional Autónoma de México (UNAM) ekde 2016. La iniciato estis imitita kaj nun estas aliaj kolibrejoj en la areo. Tio grave necesas ĉar nue en Meksiko estas troveblaj 58 kolibrospecioj kiuj helpas al polenigado de pli ol 1300 plantospecioj.[3]
Kolibroj estas tre malgrandaj birdoj de la familio Trokiledoj kiuj povas ŝvebi en la aero per rapida movado de la flugiloj.
Los colibríes (Trochilidae), también conocidos como picaflores, chuparrosas, tucusitos, pájaros mosca, ermitaños o quindes, son un conjunto de aves apodiformes endémicas de América que cuenta con más de 300 especies.[1] Son unas minúsculas aves americanas que se caracterizan por el colorido de su plumaje, su forma de volar y por los hábitos peculiares de alimentación que poseen. Emiten un zumbido con las alas, que mueven con mayor rapidez que las de cualquier otra ave, hasta el extremo de que no se distinguen cuando vuelan.
Según algunos autores, como Charles Sibley, forma su propio orden Trochiliformes, para otros está clasificada dentro del orden Apodiformes junto con los vencejos. Entre sus integrantes se encuentran algunas de las aves más pequeñas del mundo. La familia de colibrí comprende más de 100 géneros que se dividen en un total de 330 a 340 especies.
La familia se divide en dos subfamilias:
Frecuentan lugares donde crecen las madreselvas y otras plantas similares, ya que se alimentan del néctar y los pequeños insectos que encuentran en el interior de las flores. Como van de una a otra planta, también contribuyen a polinizarlas, al igual que hacen las abejas.
Los colibríes sólo pueden posarse en las ramas, ya que se ven imposibilitados para andar o correr sobre el suelo. Construyen sus nidos empleando telas de araña, musgo y líquenes, y los aseguran a las ramas y hojas resistentes, bastante por encima del nivel del suelo.
Entre sus integrantes se encuentran algunas de las aves más pequeñas del mundo. Su distribución geográfica es fundamentalmente neotropical, si bien se extiende desde Alaska a Tierra del Fuego.[2]
Los picaflores o colibríes se alimentan del néctar de flores y son polinizadores importantes, especialmente de flores con corola de forma tubular. Al igual que las abejas, pueden calcular la cantidad de azúcar en una flor y pasar por alto las que no son adecuadas a sus necesidades. Prefieren un contenido de azúcar de alrededor del 25 % y si baja a menos de 15 % no lo beben. El néctar es un alimento energético, pero es pobre en proteínas, vitaminas y minerales. Por eso los picaflores suplementan su alimentación con insectos y arañas y especialmente usan estos para alimentar a sus crías.
La mayoría de los picaflores tienen picos largos, finos y rectos, pero en algunas especies la forma del pico está adaptada para una alimentación especial. Los del género Chalcostigma tienen picos cortos y filosos para alimentarse de flores con corola corta y para perforar la base de las de corola larga. Otros tienen un pico curvo que usan en flores con corola de esa forma tales como las de la familia Gesneriaceae. Los de Avocettula recurvirostris son curvados hacia arriba como los de avocetas, familia Recurvirostridae.
Las dos partes del pico del picaflor se superponen y calzan de tal forma que el picaflor puede abrir ligeramente el pico y sacar la larga lengua cuando liban néctar.
Al igual que Nectariniidae y a diferencia de otras aves el picaflor tiene una lengua que puede curvar los bordes formando un tubo que le permite libar néctar.[3]
Debido a que el vuelo del picaflor consume una gran cantidad de energía, pasa gran parte del tiempo en reposo y necesita comidas frecuentes, consumiendo pequeños invertebrados además de néctar. En total consume hasta cinco veces su peso corporal por día. En promedio pasan 10 a 15 % de su tiempo alimentándose y 75 a 80 % reposando y digiriendo.
Los colibríes al ser tan pequeños tienen muchos depredadores como la mantis religiosa, la tarántula,el camaleón , el halcón peregrino y el gato.
Los picaflores son nectarívoros especializados (Stiles, 1981) y están vinculados a flores ornitófilas de las cuales se alimentan y a las que polinizan. Algunas especies, por ejemplo el colibrí picoespada (Ensifera ensifera) son aún más especializadas. Han coevolucionado con un número limitado de especies de flores y presentan adaptaciones a tales flores, como la forma desusada del pico. Esta coevolución se refleje en la relación existente entre los rasgos morfológicos de los colibríes como longitud del pico, curvatura del pico y masa corporal y la morfología de las plantas en caracteres como longitud de la corola, curvatura y volumen.[4]
Las flores polinizadas por picaflores suelen tener colores en matices de rojo, naranja y rosado brillante; si bien no vacilan en visitar flores de otros colores. Los picaflores pueden ver ondas luminosas próximas al ultravioleta, pero las flores visitadas por picaflores no reflejan tales ondas a diferencia de muchas flores polinizadas por insectos. Es posible que esto sirva para que estas flores sean menos atractivas para los insectos y que estos no las visiten ni roben el néctar.[5][6]
El néctar de flores polinizadas por picaflores suele tener un contenido de azúcar de alrededor de 25 % y altas concentraciones de sacarosa, mientras el de las flores polinizadas por insectos tiene mayores concentraciones de azúcar y predominan la fructosa y glucosa.[7]
"(...) Huitzilín, colibrí, pajarillo de colores; huitzilín, colibrí, gracias por los favores(...)": canción mexicana, de la autoría de David Peñaflor, interpretada por su grupo Huitzilín.[cita requerida]
Los colibríes (Trochilidae), también conocidos como picaflores, chuparrosas, tucusitos, pájaros mosca, ermitaños o quindes, son un conjunto de aves apodiformes endémicas de América que cuenta con más de 300 especies. Son unas minúsculas aves americanas que se caracterizan por el colorido de su plumaje, su forma de volar y por los hábitos peculiares de alimentación que poseen. Emiten un zumbido con las alas, que mueven con mayor rapidez que las de cualquier otra ave, hasta el extremo de que no se distinguen cuando vuelan.
See artikkel räägib lindude sugukonnast; kirjastuse kohta vaata artiklit Koolibri (kirjastus) Koolibrilased (Trochilidae) on lindude sugukond pikatiivaliste seltsist.
Koolibrilaste liike on arvatavasti 325–340.
Koolibrilaste levila ulatub Ameerikas Andidest Alaskani. Enamik koolibrilasi elab troopikas. Elutsevad ka kõrgmägedes ja tasandikel, niisketel aladel ja poolkõrbeis, sõltuvalt toidutaimede kasvupiirkonnast.
Koolibrilased on 6–20 cm pikad ja 1,8–24 g rasked. Mõõtmete äärmusi esindavad kimalaskoolibri – maailma väikseim lind – ja suurkoolibri.
Kehaehitus võimaldab koolibridel õhus keerukaid manöövreid teha ja isegi paigal lennata. Selleks on koolibridel väga pikad labahoosuled, lühikesed õlavarreluud ja tugevad lennulihased, mis moodustavad üle veerandi kehakaalust.
Jalad on vähearenenud.
Koolibrid toituvad nektarist, mida ammutavad oma pika ja peenikese noka ning toruja keele abil. Koolibrid võivad toiduks tarvitada ka väiksemaid selgrootuid.
Koolibrilased (Trochilidae) on lindude sugukond pikatiivaliste seltsist.
Koolibrilaste liike on arvatavasti 325–340.
Kolibri Apodiformes ordenako Trochilidae familiako hegaztiak dira. Hegaztirik txikienak dira, bere hegalak segundoro 12–90 aldiz mugituz airean lebitatu eta atzekoz aurrera hegan egin dezaketen bakarrak izanik[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Kolibri Apodiformes ordenako Trochilidae familiako hegaztiak dira. Hegaztirik txikienak dira, bere hegalak segundoro 12–90 aldiz mugituz airean lebitatu eta atzekoz aurrera hegan egin dezaketen bakarrak izanik.
Kolibrit (Trochilidae) on pienten ja värikkäiden lintujen muodostama heimo, joka kuuluu kiitäjälintuihin. Kolibrit erottuvat muista linnuista kykenemällä lentämään paikallaan tai jopa taaksepäin (ainoina lintuina maailmassa) räpyttämällä siipiään kiivaasti 15–80 kertaa sekunnissa.
Kolibrit ovat kaikkein pienimpiä lintuja. Niiden koko vaihtelee maailman pienimmästä linnusta, 5,7 senttimetrin kokoisesta ja vain 1,8 gramman painoisesta kimalaiskolibrista (Mellisuga helenae) 21,5 senttimetrin pituiseen ja 20 gramman painoiseen jättikolibriin (Patagona gigas). Lintujen pituudesta suurin osa koostuu nokasta ja pyrstöstä, jotka monilla lajeilla ovat itse lintua pidempiä. Nokka on hyvin ohut ja pitkä, usein alaspäin käyrä, ja erikoistunut meden saamiseen tietynlaisista kukista.
Pyrstö vaihtelee suuresti muodoltaan ja sisältää usein koristeellisia lisähöyheniä. Myös siivet ovat suhteessa linnun kokoon pitkät sekä kapeat mahdollistaen tiheän räpyttelyn, lähes jopa 80 kertaa sekunnissa. Rintalastan harja on suhteellisesti suurempi kuin muilla linturyhmillä ja siihen kiinnittyvät lihakset ovat erittäin voimakkaat. Monien kolibrikoiraiden höyhenpeite on huomiota herättävän värikäs ja värit metallisen kiiltäviä. Naaraat ovat vaatimattomamman värisiä, eikä niillä ole koristehöyheniä.
Kolibrien aineenvaihdunta on vilkkaampaa kuin millään muulla eliöryhmällä hyönteisiä lukuun ottamatta, sillä siipien nopea räpyttely vaatii paljon energiaa. Siivet voivat räpyttää jopa 1200 kertaa minuutissa. Kolibrien sydämensyke saattaa olla 500 lyöntiä minuutissa. Ne kuluttavat päivässä tavallisesti omaa painoaan suuremman määrän ravintoa, jonka saadakseen niiden täytyy vierailla sadoissa kukissa. Ne ovat päiväsaikaan jatkuvasti vain muutaman tunnin päässä nälkään nääntymisestä. Yöllä tai ravinnon puutteessa ne pystyvät kuitenkin hidastamaan elintoimintojaan huomattavasti, jolloin ne vaipuvat horroksenomaiseen tilaan ja sydämenlyönnit sekä hengitys hidastuvat vähentäen ravinnontarvetta. Havaintojen mukaan rubiinikurkkukolibrit (Archilochus colubris) pystyvät lentämään muuttomatkallaan tauotta 800 kilometriä Meksikonlahden yli. Ne kasvattavatkin monien muiden muuttolintujen tapaan painoaan 40–50 prosenttia ennen matkaa keräämällä rasvavaraston, joka toimii polttoaineena pitkälle matkalle.
Kolibreja esiintyy lähes koko Amerikan mantereella sekä Länsi-Intian saaristossa eteläisestä Alaskasta ja Kanadasta aina Tulimaahan asti. Valtaosa lajeista on keskittynyt Keski- ja Etelä-Amerikkaan. Useimmat Pohjois-Amerikan kolibrit muuttavat talveksi lämpimämmille seuduille Keski-Amerikkaan tai vaipuvat talvihorrokseen. Patagoniassa ja Tulimaassa pesivä tulipääkolibri muuttaa talveksi pohjoiseen.
Kolibrit imevät pitkällä nokallaan sokeripitoista mettä kukista. Ne suosivat erityisesti punaisia kukkia, kuten onnenkäpyä (Justicia brandegeana), verenpisaroita (Fuchsia) sekä useita pipoja (Penstemon) ja kämmekkäkasveja (Orchidaceae). Kolibrit ovat näiden kasvien tärkeitä pölyttäjäeläimiä. Useimmat lajit syövät myös hyönteisiä, joista ne saavat tarvitsemiaan muita ravintoaineita.
Kolibrit ovat tavallisesti luonteeltaan erakkomaisia. Ne puolustavat reviiriään aggressiivisesti jopa niitä huomattavasti suurikokoisempia lintuja vastaan. Soidinmenojen aikana koiraat esittelevät näyttävästi naaraalle värikästä höyhenpukuaan ja koristehöyheniään. Naaraan rakentama pesä on kupin muotoinen ja se sijaitsee puun oksalla, palmun lehtiruodilla tai kalliolla. Naaras munii normaalisti kaksi munaa ja huolehtii yhtä lajia lukuun ottamatta haudonnasta ja poikasista ilman koiraan apua.
Kolibreja on 325–340 lajia luokittelusta riippuen. Erakkokolibrien (Phaethornithinae) alaheimoon kuuluu 34 lajia kuudessa eri suvussa ja varsinaisten kolibrien (Trochilinae) alaheimoon muut lajit. Perinteisesti kolibrien on katsottu kuuluvan kiitäjälintujen (Apodiformes) lahkoon, mutta modernissa Sibleyn–Ahlquistin taksonomiassa kolibrit muodostavat oman lahkonsa Trochiliformeslähde?.
Kolibrien arvellaan geneettisten analyysien perusteella kehittyneen 30–40 miljoonaa vuotta sitten. Ne levisivät syntysijoiltaan Etelä-Amerikasta vasta melko äskettäin pohjoisemmas Amerikan mantereella. Vuonna 2004 tunnistettiin kaksi noin 30 miljoonan vuoden ikäistä kolibrin fossiilia, jotka oli löydetty Saksasta läheltä Heidelbergiä jo aiemmin ja arkistoitu museoon Stuttgartissa. Fossiilinen kolibrilaji sai tieteellisen nimen Eurotrochilus inexpectatus, ’odottamaton eurooppalainen kolibri’. Aiemmin oli löydetty vain korkeintaan miljoonan vuoden ikäisiä fossiileja.[1]
Seuraavassa listassa on lueteltu ne kolibrisuvut, joissa on vähintään kaksi lajia.[2] Suvut, joissa on vain yksi laji, eivät ole tällä listalla.
Kolibrit (Trochilidae) on pienten ja värikkäiden lintujen muodostama heimo, joka kuuluu kiitäjälintuihin. Kolibrit erottuvat muista linnuista kykenemällä lentämään paikallaan tai jopa taaksepäin (ainoina lintuina maailmassa) räpyttämällä siipiään kiivaasti 15–80 kertaa sekunnissa.
Colibris, Oiseaux-mouches
La famille des trochilidés (ou Trochilidae) comprend actuellement 340 espèces d'oiseaux couramment appelées colibris[1]. Ils sont également surnommés « oiseaux-mouches » à cause de leur petite taille et leurs battements d'ailes rapides[a]. Ces oiseaux colorés se rencontrent exclusivement dans les Amériques et on en rencontre des espèces à presque toutes les altitudes, latitudes et biotopes. Ils sont particuliers à plusieurs égards, ils peuvent voler vers l'arrière ou sur place et effectuer des voltiges impressionnantes. Ils sont capables d'une « hibernation » nocturne et de voir les ultraviolets. En outre, ils ont un métabolisme extrêmement élevé, un rapport entre la masse corporelle et la masse du cerveau tout aussi élevé, une capacité à faire des vocalises complexes et une capacité d'apprentissage des chants comparable à celle des Psittacidae et des Passeriformes.
Les oiseaux-mouches ont des noms normalisés évocateurs : colibri, bec-en-faucille, ermite, porte-lance, campyloptère, mango, coquette, émeraude, dryade, saphir, ariane, brillant, inca, héliange, érione, haut-de-chausses, porte-traîne, métallure, sylphe et loddigésie.
Le terme « colibri » s'est imposé dans bon nombre de langues, y compris le français où il peut prendre plusieurs sens, ce qui entraîne une certaine confusion. Colibri désigne ainsi l'ensemble des Trochilidae, mais aussi l'un de ses genres, Colibri, et il est utilisé dans les noms normalisés de beaucoup de ses espèces.
Les Cubains préfèrent appeler ces oiseaux zunzuncito, mot espagnol qui veut dire « petit zunzun ». Zunzun est une onomatopée imitant le bruit fait par le battement très rapide des ailes de l'oiseau-mouche. Le terme anglophone hummingbird dérive du verbe to hum, qui peut se traduire par vrombir et chantonner. En portugais, on les appelle Beija-flor, soit littéralement "baise-fleurs."
Ce sont des oiseaux petits à minuscules qui mesurent de 2 à 22 cm environ, et jusqu'à 35 cm chez des espèces dont la queue porte de longues rectrices. Ils disposent de dix rectrices sauf chez le Loddigésie admirable qui n'en possède que quatre dont, pour le mâle adulte, deux portent une palette à leur extrémité[4]. Leurs ailes sont longues et étroites et les battements de celles-ci sont très rapides soit de 20 à 80 coups par seconde[5] ou de 20 à 80 hertz. La longueur de leur queue est variable. Leur bec fin est de longueur extrêmement variable selon les espèces, des becs courts de 1,5 cm à très longs de 10 cm, de rectiligne à nettement courbé. Les pattes sont courtes et se terminent par des pieds minuscules et fragiles. Elles sont apodiformes, c'est-à-dire qu'elles ne leur permettent pas de se poser au sol, mais uniquement sur une branche.
La couleur du plumage varie du brun au vert ou du rouge au noir. Elle est souvent similaire à celle des fleurs que les oiseaux visitent, par mimétisme. Ils ont la gorge ou le dessus de la tête vivement colorés. Certaines plumes possèdent des plaques iridescentes réfléchissant des couleurs métalliques différentes selon l'angle d'où provient la lumière. Leurs plumes squameuses, aux barbules hypertrophiées, forment un ensemble compact sur le corps. Elles ne sont pas retenues entre elles comme chez les autres oiseaux. Cette structure spéciale des plumes iridescentes, à la forme aplatie, renferme des particules d'air. Les oiseaux-mouches disposent de 1 000 plumes en comparaison des 25 000 des cygnes[6] soit 300 plumes par gramme contre 4 pour les cygnes.
Archilochus alexandri mâle femelle
Le dimorphisme sexuel est important chez les Trochilinae, les mâles sont plus colorés et le mimétisme des femelles est plus performant[7]. Alors que les différences entre espèces sont souvent difficiles à distinguer à l'œil nu chez les femelles et les juvéniles, la détermination des mâles est facile grâce aux nettes différences spécifiques de coloration. Chez les femelles des espèces aux mâles colorés ou chez les taxons plus ternes (Phaethornithinae), la longueur et la forme du bec ainsi que leurs chants sont des critères déterminants pour l'identification.
Le plus petit oiseau-mouche vit à Cuba. Avec ses 2 grammes, les femelles de colibri d'Hélène dépassent à peine 5 à 6 cm de longueur et pondent les plus petits œufs au monde tandis que les plus grands sont les colibris géants avec leurs 20 grammes et 21 cm[8].
Les oiseaux-mouches sont principalement nectarivores, le nectar constituant 90 % du régime alimentaire[8], mais également insectivores. Les insectes qu'ils capturent en vol, qu'ils récoltent sur les feuilles ou encore qu'ils retirent des toiles d'araignée leur sont indispensables comme apport en protéines. Certaines espèces peuvent se nourrir de la sève qui coule des arbres après que les pics y ont creusé à la recherche d'insectes ou de sève. Ils consomment en moyenne la moitié de leur poids en sucre chaque jour. Ils se nourrissent de 5 à 8 fois par heure à raison de 30 à 60 secondes à chaque fois, pour 3,14 à 7,6 kilo calories par jour (l'article référencé utilise des "grandes calories")[8], ce qui est particulièrement important en comparaison de leur taille.
La superficie de leur territoire est déterminée par l'abondance des fleurs dont ils se nourrissent.
Les oiseaux-mouches atteignent et absorbent le nectar des fleurs grâce à leur longue langue extensible séparée en deux parties à son extrémité et garnie de petites soies et de nervures. Préalablement renfermée dans une structure particulière attachée à leur bec en forme d'étui, leur langue entre et sort, telle un ressort, un peu à la manière d'un pic. Leur langue atteint le nectar dans la corolle, puis celui-ci monte le long de celle-ci par capillarité[9]. Il est finalement aspiré lorsque la langue est de retour dans le bec.
Certaines fleurs comme les Ornithophilous et les becs des oiseaux-mouches qui les visitent auraient connu un processus de coévolution[b],[11],[12]. En effet, les fleurs bénéficient du passage des oiseaux-mouches dans leur corolle pour déposer leur pollen sur la tête de l'oiseau-mouche qui la visite. Ces fleurs profitent donc de cet oiseau en accroissant la probabilité que ce pollen soit déposé dans une autre fleur de la même espèce et la féconde. L'évolution du système buccal des oiseaux-mouches, langue et bec, s'est faite en parallèle avec l'adaptation des fleurs[13].
D'autre part, pour attraper plus facilement les insectes, lorsqu'ils ouvrent leur bec, la base de celui-ci s'agrandit. Ceci est unique chez les oiseaux[14].
La plupart des espèces sont très territoriales et solitaires. Certaines espèces osent même attaquer des faucons qui s'aventurent sur leur territoire[8]. Les acrobaties aériennes seraient surtout composées de gestes voulant démontrer leur agressivité. La majorité des comportements observés visent à protéger la source de nourriture qu'ils revendiquent. La faiblesse de l'apport nutritif de leur alimentation par rapport à l'effort fait pour l'obtenir serait une explication pour cette agressivité[15]. Aussi, ils défendent âprement leurs ressources vis-à-vis de concurrents, souvent de la même espèce. Les espèces différentes cohabitant dans une même zone ne se nourrissent généralement pas des mêmes fleurs, ou sur le même étage de la flore.
Certaines espèces vivent en bande lors de leur migration tout en étant territoriaux lorsqu'ils sont établis dans leur zone de résidence. Les mâles combattent également pour les femelles pendant la saison de reproduction.
On ignore la plupart des comportements reproductifs de chacune des espèces. On suppose que le comportement du colibri d'Anna pourrait correspondre à celui de plusieurs espèces d'Amérique du Nord. Il arrive que le mâle soit plus petit que la femelle. En général, une fois accouplée, la femelle construit le nid et élève les petits seule; le mâle cherche à séduire d'autres femelles.
Généralement deux œufs minuscules sont pondus dans un nid en forme de coupe, construit avec de la matière végétale retenue par des toiles d'araignées ou des soies d'insectes. Les œufs sont également très bien protégés dans un nid ressemblant aux nœuds d'une branche. Certains spécimens de Phaethornithinae pondent dans le nid d'autres femelles[7]. L'incubation dure en général 14 à 19 jours. Les oisillons naissent aveugles et nus. Plus exactement, on peut observer deux rangées de plumes minuscules situées sur le dos. Celles-ci vibrent à l'arrivée de la mère et avertissent les poussins du moment tant attendu de la becquée. Ils sont principalement nourris avec des insectes durant une période de 7 à 12 jours, jusqu'à ce qu'ils soient capables de contrôler leur température. La femelle les nourrit ensuite de 18 à 25 jours après qu'ils ont quitté le nid[7].
L'appareil vocal de l'oiseau-mouche est simple en comparaison de celui des oiseaux dits chanteurs. En dépit de cet appareil peu développé, on sait que certains oiseaux-mouches des tropiques émettent des chants élaborés. Ceux-ci sont inaudibles pour les humains en raison de leurs fréquences trop élevées pour notre appareil auditif. Le chant des femelles est différent de celui des mâles[7]. Avec les Psittacidae et certains Passeriformes, ils sont les seuls oiseaux à pouvoir apprendre un chant[16].
En général, les oiseaux-mouches produisent trois types de signaux sonores, un léger bourdonnement, un bruit de crécelle et un gazouillis. Le bourdonnement, produit par les ailes, provient de la friction de l'air à travers les plumes. Le plus mélodieux des oiseaux-mouches serait le mâle colibri à queue large qui, comme un virtuose, laisse entendre un son très musical produit par ses ailes, un peu à la manière d'un criquet, notamment pour le chant nuptial[17]. Les différents bourdonnements permettent de distinguer certaines espèces l'une de l'autre. Cette technique d'identification aide les observateurs à bien les identifier sur le terrain et ceci malgré la distance. Les bourdonnements sont plus fréquemment émis par les mâles et il est possible d'en prendre conscience lors des démonstrations aériennes et des voltiges.
Ils communiquent également en utilisant leur plumage. Ainsi, perchés sur une branche tout en s'assurant d'être bien vus par un oiseau-mouche de passage, ils déploient les plumes de la gorge ou du cou afin de lui adresser un message sans équivoque. Ils agissent aussi de la sorte en exhibant leur queue bien ouverte. Ceci est plus fréquent chez les femelles et les jeunes qui désirent mettre en évidence les pointes blanches des plumes caudales.
Les voltiges aériennes sont principalement de deux types. La première parade se caractérise par un léger va-et-vient d'avant en arrière faisant face à un autre individu. Dans cette mimique en forme d'un petit arc horizontal, les plumes de la queue et de la gorge sont bien déployées. La seconde voltige aérienne, souvent appelée «le pendule», la manifestation est d'une plus grande intensité. Elle consiste en un grand arc de cercle exécuté de haut en bas adoptant la forme d'un grand «U» d'où l'oiseau peut s'élever de 1 à 12 mètres pour ensuite rejoindre son perchoir. À ce moment, il est possible d'entendre un bourdonnement produit par les ailes et des cris grinçants. Cette dernière parade est propre au mâle qui témoignerait ainsi de son agressivité vis-à-vis d'un autre individu de même sexe ou de sexe opposé. Quant à la première, elle ne saurait être l'apanage d'un seul sexe et serait encore là pour témoigner des sentiments hostiles envers d'autres oiseaux-mouches. Les recherches récentes n'excluent pas que ces parades et ces hautes voltiges soient utilisées en d'autres circonstances pour communiquer leurs intentions amoureuses à un partenaire de sexe opposé.
On connaît également une autre parade réalisée par les deux opposants simultanément, qu'on appelle : « vol vertical », les individus volent de haut en bas sur une certaine hauteur en se faisant face à une distance de moins de 1 mètre l'un de l'autre. Cette dernière parade peut être accompagnée de gazouillis.
On reconnaît également un autre vol dit «horizontal» qui se fait sur une courte trajectoire horizontale et peut être accompagné de gazouillis ou de bourdonnements. Ce comportement serait également utilisé pour témoigner son agressivité vis-à-vis d'un autre oiseau-mouche et comme possible parade nuptiale.
Comme beaucoup d'oiseaux, les trochilidés ont peu ou pas de sens de l'odorat. Par contre, leur vue est performante. Des expériences ont montré qu'ils étaient particulièrement attirés par les fleurs rouges, comptant y trouver le plus de nectar possible[18]. Ils sont cependant capables de comprendre que ce n'est pas forcément le cas et de changer leur habitude.
Comme les autres oiseaux, ils sont capables de distinguer les ultraviolets, pour des longueurs d'onde de 325 à 360 nanomètres. Outre que cela leur permet vraisemblablement de mieux distinguer certaines fleurs, ceci permet aussi aux femelles de mieux choisir leur mâle[7].
Le métabolisme de ces oiseaux est très rapide, même pour les oiseaux, qui possèdent un métabolisme plus rapide que celui des mammifères. Un oiseau-mouche peut digérer une mouche à fruit en 10 minutes[8]. Leurs ailes battent à des cadences vertigineuses, le rythme cardiaque du colibri à gorge bleue a été mesuré à plus de 1 260 battements par minute[19]. Ils consomment leur propre poids en nourriture chaque jour et ils sont souvent à quelques heures de mourir de faim. De ce fait, ils passent 70 % de leur temps perchés[7], économisant leur énergie.
Cependant, ils sont capables de ralentir leur métabolisme jusqu'à la léthargie, par exemple la nuit, lorsque la nourriture n'est que difficilement disponible. Leur température peut baisser de 30 °C à 20 °C[7]. La fréquence cardiaque passe approximativement à 50 battements par minute. Leur respiration se ralentit nettement. Ils sont alors vulnérables car ils ne peuvent pas reprendre leur activité immédiatement[7].
Les oiseaux-mouches effectuant de longues migrations, comme le colibri à gorge rubis qui doit parcourir 800 km, doivent accumuler près de 40 à 50 % de leur poids en graisse pour pouvoir effectuer le voyage, cette graisse les ralentit considérablement[20].
En comparaison avec leur poids, l'oiseau-mouche possède le plus gros cœur de tous les oiseaux. Ce dernier représente 2,4 % de sa masse corporelle contre 1 % chez le corbeau. Les performances de vol sont rendues possibles grâce à la masse musculaire du muscle pectoral qui constitue de 25 à 30 % de son poids en comparaison avec seulement 5 % chez l'humain. Chez les oiseaux-mouches, la souplesse de l'articulation de l'épaule les rend aptes à battre les ailes dans toutes les directions. En fait leur aile est constituée essentiellement de leur « main » alors que leurs bras sont très courts[21], contrairement aux autres oiseaux.
En outre, le sang des oiseaux-mouches a la plus haute teneur en hématie de tous les vertébrés, cela permet au sang de transporter une grande quantité d'oxygène aux muscles lors des efforts. Le volume d'oxygène brassé à chaque respiration est le double de celui d'un mammifère de même taille[22], en outre le système respiratoire des oiseaux est surement le plus performant de tous les vertébrés. De plus, la fréquence est d'environ 300 respirations par minute et de 500 en vol[22] contre 14 à 18 pour l'homme ou 30 pour les pigeons. Ainsi la densité en globules rouges est environ 6 590 000 unité par millimètre cube pour le Colibri rubis-topaze.
Si la plupart des oiseaux sont uricotéliques, excrétant de l’acide urique et des urates et non pas amino-uréolétique (excrétion d'une combinaison d’ammoniaque et d’urée), les Trochilidae, le sont partiellement[23], spécialement pour les petites espèces[24].
Une partie de la langue est cartilagineuse[9].
Les oiseaux-mouches sont capables de battre des ailes très rapidement, 8 à 10 Hz pour le colibri géant, 20 à 25 battements pour les espèces de taille moyenne et plus de 70 pour les plus petites. Leurs battements d'ailes produisent un vrombissement caractéristique.
La structure osseuse de leurs ailes que l'on ne retrouve qu'au niveau du poignet des autres oiseaux assure une mobilité des épaules unique alors qu'elle est axée sur le seul mouvement vertical dirigé de haut en bas pour les autres oiseaux. Les oiseaux-mouches, grâce aux particularités de leur squelette peuvent battre des ailes dans toutes les directions et faire des prouesses aériennes inégalées. Ils peuvent voler sur place en effectuant des mouvements de leurs ailes en forme de 8. Ils sont les seuls oiseaux capables de voler en arrière[26]. Leurs cabrioles peuvent être effectuées à une vitesse moyenne de 30 à 45 kilomètres par heure. Le vol d'avant en arrière ou vol en piqué peuvent atteindre 96 kilomètres par heure avec jusqu'à 200 battements par seconde pour un vol en plongée. Selon des chercheurs américains, cet oiseau parvient à faire du sur-place en battant des ailes à 75 % vers le bas et à 25 % vers le haut[27]. Cette façon de voler rappelle le vol de certains insectes comme celui des Sphingidae.
Les oiseaux-mouches vivent dans des milieux très diversifiés, depuis les forêts andines, aux forêts tropicales en passant par les forêts tempérées d'arbres à feuilles caduques de la Terre de Feu ou d'Alaska. Certains oiseaux-mouches ne vivent que dans un biotope très particulier, voire un étage particulier d'une forêt, les autres étages étant occupés par d'autres espèces d'oiseaux-mouches. Ceci est lié à la symbiose évolutive entre certaines plantes et ces petits oiseaux[28]. Les oiseaux-mouches pollinisent 58 espèces de fleurs au Brésil. Les ananas sont pollinisés par les oiseaux mouches, il est d'ailleurs interdit d'importer ces oiseaux dans plusieurs régions du monde où ces pollinisateurs n’existent pas, comme aux îles Hawaii, pour ne pas menacer les rendements. Pour certaines espèces, ils sont même les seuls à pouvoir le faire[7] et sont donc vitaux pour la survie de ces plantes.
Certaines espèces d'Acari se servent des oiseaux-mouches comme espèces phorésiques. Comme eux, elles vivent du nectar et du pollen des fleurs. Elles s'abritent dans les narines des oiseaux quand ceux-ci visitent les fleurs et s'y reproduisent. Ces acariens ne nuisent pas aux oiseaux mais modifient indirectement leur alimentation et donc leur comportement[29],[30]. Au moins quarante espèces d'acariens de ce « type » ont été décrites[31].
Les oiseaux-mouches peuplent la majeure partie des Amériques, à l'exception de la plus grande partie du Canada, mais se rencontrent cependant en Alaska. Particulièrement abondants dans la zone néotropicale, ils occupent une large gamme de milieux, partout où poussent des plantes qui peuvent les alimenter en nectar, depuis le niveau de la mer jusqu'à près de 5 000 m d'altitude, avec la plus grande diversité dans les régions sub-montagneuses[7].
Le nombre d'espèces est le plus élevé en Équateur, où l'on peut en observer 163. 31 espèces sont recensées en Guyane. En fait, 50 % des espèces vivent de part et d'autre de l'équateur dans une zone de 10° de latitude nord à 25° sud[7]. Leur distribution diminue au-delà de cette zone de manière régulière. Ainsi seulement 51 espèces sont recensées au Mexique et 21, au-delà. Seize s'y reproduisent, une en est un migrateur régulier, tandis que les quatre autres sont considérées comme des visiteurs occasionnels. Parmi celles-ci, quatre d'entre elles se retrouvent au Canada, dont le colibri roux, qui se rencontre jusqu'aux côtes sud de l'Alaska.
La distribution des espèces au sud est plus faible encore puisqu'il n'existe que 20 espèces au-dessous de 20° de latitude. Seul le colibri à dos vert traverse le détroit de Magellan pour nicher en Terre de Feu.
Dix-neuf ont été comptabilisées aux Antilles et deux dans l'archipel Juan Fernández.
La plupart des oiseaux-mouches ne migrent pas. Un certain nombre d'espèces effectue des migrations altitudinales saisonnières. C'est le cas notamment de certains colibris des régions montagneuses du Costa Rica qui doivent se replier pendant la saison des pluies vers des zones de plus basse altitude, pour pallier la raréfaction des fleurs et donc du nectar. Seules demeurent sur place les espèces les plus opportunistes capables de s'adapter à d'autres sources de nourriture.
Une minorité d'espèces effectue des migrations sur de longues distances. Les vols migratoires s'effectuent presque toujours au-dessus de la terre ferme. Ils sont entrecoupés de haltes plus ou moins longues qui dépendent notamment de l'abondance des sources de nourriture. Ainsi, sept espèces de colibris nichant dans la moitié occidentale des États-Unis migrent vers le Mexique en passant en août au-dessus des prairies montagnardes où il semble qu'elles suivent la floraison des plantes herbacées[32]. Le colibri roux est celui qui effectue la plus longue route migratoire. Il migre de l'Alaska aux régions du nord et du centre du Mexique. Le colibri à gorge rubis est un autre migrateur pouvant traverser d'une seule traite le golfe du Mexique et parcourant ainsi environ 1 000 km sans aucune halte possible.
En général, les mâles arrivent en premier pour établir leur propre territoire. Peu après leur arrivée, les femelles surviennent et déterminent le leur selon le lieu de nidification qui leur semble le plus propice pour élever leur petite famille. Les mâles démontrent beaucoup d'agressivité envers tout autre oiseau-mouche qui voudrait pénétrer dans son territoire, même une femelle. Cette dernière démontre également de l'agressivité mais à un moindre niveau. Elle est trop affairée à la construction du nid et à l'éducation des jeunes. Ces espèces effectuent de courtes haltes où les individus se réservent des territoires dans des endroits qui coïncident avec les territoires de reproduction d'autres espèces. C'est ainsi que l'on peut apercevoir en même temps, sur la côte ouest des États-Unis, le colibri d'Anna, le colibri d’Allen, et le colibri de Costa, en période de reproduction pendant que l'on y retrouve le colibri à queue large et le colibri calliope, durant leur migration.
Certains colibris roux montrent une tendance à migrer d'ouest en est durant l'hiver plutôt que de migrer vers l'Amérique Centrale. Ce phénomène a toujours eu lieu, mais en raison des perspectives alimentaires fournies par les humains, ceux-ci survivent mieux qu'auparavant et transmettent leur route de migration à leur progéniture. Cette espèce se montre assez résistante et si la nourriture et les abris sont suffisants, cette population est capable de tolérer des températures de −20 °C.
Leurs prédateurs principaux sont les petits félins, les serpents et les autres oiseaux comme les faucons Micrastur et des chevêchettes Glaucidium. Les chats sont même une des causes principales de la disparition des Sephanoides fernandensis au Chili. Leurs prédateurs les plus dangereux sont en fait les espèces qui pillent les nids comme les Corvidae, les Ramphastidae, et quelques micro-chiroptères. Les femelles regagnent leurs nids en volant en zigzags ou en demi-cercles pour éviter de mener un prédateur directement au nid.
Louis Marie Pantaleon Costa réalisa une des premières grandes collections de ces oiseaux au début du XIXe siècle. Jules Bourcier fut un grand spécialiste de ces oiseaux sur la fin de ce siècle. John Gould a publié la célèbre Monograph of the Trochilidae, or Family of Humming-Birds entre 1849-61 et un supplément entre 1880-87.
Le terme Trochilidae a été construit à partir du grec ancien et signifie « petit oiseau ». Selon certaines sources, le terme « colibri » dériverait d'une langue caribe[33]. Dans les classifications traditionnelles, cette famille était classée dans l'ordre des Apodiformes. La classification de Sibley place cette famille dans les Trochiliformes qui est monotypique, mais cette hypothèse est discutée.
Les Nectariniidae qui leur ressemblent par la couleur de leur plumage ou leur alimentation, ne sont que des parents plus lointains (Passeriformes) qui vivent dans l'océan Indien et le Pacifique. Il arrive que certaines de ces espèces soient qualifiées à tort de colibri ou d'oiseau-mouche.
Les ailes des oiseaux-mouches sont creuses et fragiles, rendant la fossilisation difficile, l'histoire de cette famille n'est donc connue que grâce aux analyses phylogénétiques. Il semble que les oiseaux-mouches aient un ancêtre commun avec les martinets, il y a environ 35 Ma. Deux fossiles d'espèces très voisines, datés de 29 Ma, ont été mis au jour dans le Bade-Wurtemberg[34] et nommés Eurotrochilus inexpectatus. Ils vivaient dans un climat comparable à celui de l'Amérique du Sud actuellement. Un spécimen de Eurotrochilus bien conservé et trouvé en France révèle que ceux-ci sont morphologiquement très modernes et plus proches des Trochilinae que des Phaethornithinae[35]. Le plus vieux fossile comparable avait été mis au jour en Amérique du Sud et datait de 1 Ma seulement[36].
L'hybridation de l'ADN suggère que l'explosion radiative initiale ait eu lieu, au moins en partie, au cours du Serravallien, entre 12 et 13 Ma, pendant l'émergence des Andes[37]. Ces oiseaux sont passés d'une altitude de 1 500 mètres à 2 000 mètres[38]. On les suppose originaires de l'Amérique du Sud car leur diversité y est la plus importante.
On dénombre plus de 330 espèces d'oiseaux-mouches réparties en Amérique tempérée et tropicale.
Dans la classification classique :
─oCaprimulgiformes └─o ├─o │ └─o de nombreuses familles comportant des espèces éteintes et vivantes dont Podargidae, Batrachostomidae, Nyctibiidae └─o Daedalornithes ├─o Aegothelidae └─o ├─o Caprimulgidae └─o Apodiformes ├─o Trochilidae └─o Apodi ├─? Jungornithidae, └─o Laputavis, Aegialornithidae, Hemiprocnidae,
Eocypselus, Apodidae dont Cypseloidinae et Apodinae
Les Phaethornithinae sont considérés plus primitifs que les Trochilinae par certains auteurs. Les Phaethornithinae ne possèdent pas l'habituel dimorphisme sexuel des oiseaux-mouches, les plumes des mâles et celles des femelles sont iridescentes.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
N.B. : l'ordre de cette liste n'est pas aléatoire, il correspond à des liens de parenté entre les différentes espèces (phylogénie). Elle a été établie à partir des listes d'Alan P. Peterson et de la Commission internationale des noms français des oiseaux (Cinfo).
Peu d'hybridations ont donné lieu à une étude scientifique. On peut cependant citer celle de Amazilia tzacatl × Amazilia rutila[39], celle de Basilinna leucotis × Selasphorus platycercus[40] ou celle de Selasphorus sasin × Calypte anna[41],[42].
Deux espèces sont répertoriées comme éteintes par l'UICN en 2007, Chlorostilbon elegans et Chlorostilbon bracei[43]. Lophornis brachylophus, Lepidopyga lilliae, Amazilia luciae, Amazilia castaneiventris, Aglaeactis aliciae, Coeligena orina, Sephanoides fernandensis, Eriocnemis nigrivestis, Eriocnemis godini, Eriocnemis mirabilis sont en danger critique d'extinction[43].
Les mythes amérindiens accordent souvent un rôle important aux Trochilidae.
En Mésoamérique, en particulier, le dieu tribal emblématique du peuple aztèque, Huitzilopochtli, était fortement associé aux oiseaux-mouches. De par son nom, d'abord, qui peut se traduire par « oiseau-mouche de gauche » (la gauche symbolisant le sud, traditionnellement associé à la mort), mais aussi parce que, dans la mythologie aztèque, les guerriers morts au combat rejoignaient Huitzilopochtli sous la forme d'un oiseau-mouche butinant des fleurs. De fait, l'oiseau-mouche était un animal sacré chez les Aztèques. On retrouve également dans le nom du souverain aztèque Huitzilihuitl le mot nahuatl désignant l'oiseau-mouche, « huitzil », dont l'origine est une onomatopée imitant le son produit par le vol des oiseaux-mouches.
Chez les Taïnos, l'oiseau-mouche est le symbole du semeur de la vie sur Terre et celui de la renaissance de la nation indienne dans les Caraïbes et la Floride[44].
Les Ohlones racontent que l'oiseau-mouche a apporté le feu aux hommes[45]. Un des géoglyphes de Nazca dépeint un oiseau-mouche.
L'oiseau-mouche (mainoĩ) fait partie des histoires sacrées des Brésiliens indigènes, tel que rapporté dans le livre guarani Ayvu Rapyta (« origine mythique de la langue »)[46].
Dans le passé, des oiseaux-mouches ont été activement chassés pour leurs plumes qui ont été employées pour faire des bijoux et pour orner des vêtements. Ils ont aussi été capturés pour garnir les zoos et les collections privées. Certains oiseaux-mouches sont toujours vendus sur les marchés comme aphrodisiaques bien qu'aucune preuve d'efficacité dans ce domaine n'ait jamais été démontrée.
Les oiseaux-mouches ont une importance notable sur l'écosystème en étant des pollinisateurs uniques de nombreuses plantes[52]. La présence de ces oiseaux peut attirer les amateurs d'écotourisme.
Les oiseaux-mouches sont populaires, par leur aspect coloré, leurs chants et le fait qu'ils butinent les fleurs des jardins. Les jardiniers aimant ces oiseaux choisissent les fleurs qu'ils cultivent pour en attirer le plus grand nombre d'espèces.
Ces oiseaux apparaissent d'autant plus fragiles qu'il arrive que les oiseaux-mouches se retrouvent prisonniers à l'intérieur des maisons. Dès lors, leur réflexe est de voler vers le haut, ils ne peuvent donc plus sortir et meurent en moins d'une heure, étant donné leur métabolisme. Par conséquent des mangeoires spécifiques sont disposées pour les nourrir en Amérique du Nord. Ces mangeoires remplacent les jardins de fleurs particulièrement en début et fin de saison. Le nectar synthétique est composé de sucre. Le miel est à éviter car il contient des bactéries nocives pour les oiseaux-mouches[53], les édulcorants trop peu calorifiques sont à proscrire, les colorants sont probablement toxiques[54]. Il est préconisé d'utiliser simplement de l'eau et du sucre[55], de changer le contenu du réservoir régulièrement, en fonction de la chaleur, et de bien le nettoyer à chaque fois pour éviter le développement de bactéries. Des mangeoires à concentration en sucre différentes peuvent permettre aux oiseaux-mouches de différentes tailles de créer une hiérarchie qui permettra aux plus petits d'accéder aux mangeoires confisquées par les plus gros.
Colibris, Oiseaux-mouches
La famille des trochilidés (ou Trochilidae) comprend actuellement 340 espèces d'oiseaux couramment appelées colibris. Ils sont également surnommés « oiseaux-mouches » à cause de leur petite taille et leurs battements d'ailes rapides. Ces oiseaux colorés se rencontrent exclusivement dans les Amériques et on en rencontre des espèces à presque toutes les altitudes, latitudes et biotopes. Ils sont particuliers à plusieurs égards, ils peuvent voler vers l'arrière ou sur place et effectuer des voltiges impressionnantes. Ils sont capables d'une « hibernation » nocturne et de voir les ultraviolets. En outre, ils ont un métabolisme extrêmement élevé, un rapport entre la masse corporelle et la masse du cerveau tout aussi élevé, une capacité à faire des vocalises complexes et une capacité d'apprentissage des chants comparable à celle des Psittacidae et des Passeriformes.
Is éan é an dordéan. Is ball den fhine Trochilidae é. Tá tuairim is 330 speiceas le fáil. Is é Mellisuga helenae, dordéan, an t-éan is lú dá bhfuil ann.
Os colibrís[1] son diminutas aves do continente americano que forman a familia dos troquílidos[2] (Trochilidae). Un dos seus xéneros chámase tamén Colibri, pero colibrís úsase de forma xeral para referirse a todos os membro da familia. Están entre os paxaros máis pequenos, xa que a maioría das especies miden entre 7,5 e 13 cm, e entre eles está a ave existente máis pequena, de só 5 cm e menos de 2,5 g de peso, o Mellisuga helenae.
Ao voaren producen un son rumbante característico xerado polo batido das súas ás, que aletean a altas frecuencias audibles polos humanos. Poden voar peneirándose suspendidos quedos no aire con altas velocidades de batido alar, normalmente de 50 veces por segundo, que lles permiten tamén voar a velocidades que superan os 15 m/s (54 km/h).[3][4]
Os colibrís teñen o metabolismo máis elevado de todos os animais homeotermos.[5] Para conservar a enerxía cando escasea a comida, e de noite cando non están procurando comida, entran nun torpor, un estado similar á hibernación, no que a súa taxa metabólica se fai máis lenta ata chegar a 1/15 da súa taxa normal.[6]
Un mapa da árbore xenealóxica da familia dos colibrís reconstruído a partir de análises de 284 das 338 especies coñecidas mostra que houbo unha rápida diversificación desde hai 22 millóns de anos.[7] Os colibrís comprenden nove grandes grupos, cos nomes comúns de Topacios, Ermitáns, Mangos, Brillantes, Coquetos, Patagona, Xemas da montaña, Abellas, e Esmeraldas, que definen as súas relacións con plantas anxiospermas produtoras de néctar e o espallamento continuado das aves en novas áreas xeográficas.[7][8][9][10]
Aínda que todos os colibrís dependen do néctar das flores para subministrar enerxía ao seu alto metabolismo e o seu voo peneiránsose estático, os cambios coordinados na forma das flores e bico estimularon a formación de novas especies de colibrís e plantas. Debido a este excepcional patrón evolutivo, poden coexistir ata 140 especies de colibrís nunha rexión específica, como nos Andes.[7]
A árbore evolutiva dos colibrís mostra que houbo unha separación ancestral dos cirrios insectivoros (familia Apódidos) e o Hemiprocne (familia hemiprócnidos) hai uns 42 millóns de anos, probablemente en Eurasia.[7] Un factor evolutivo clave parece ser que foi a alteración dun receptor do gusto que lles permitiu buscar néctar.[11] Hai uns 22 millóns de anos as especies ancestrais dos actuais colibrís establecéronse en Suramérica, onde as condicións ambientais estimularon unha maior diversificación.[7]
Parece que os Andes foron un ambiente particularmente rico para a evolución dos colibrís, porque a súa diversificación ocorreu simultaneamente coa elevación desa cadea montañosa nos últimos 10 millóns de anos.[7] Os colibrís seguen en diversificación dinámica habitando rexións ecolóxicas de Suramérica, Norteamérica e o Caribe, o que indica que se amplía a súa radiación evolutiva.[7]
Dentro da mesma rexión xeográfica, os clados de colibrís coevolucionaron con clados de plantas que levan néctar, o que afectou aos mecanismos de polinización.[12][13] O mesmo é certo para os Ensifera ensifera, unha das especies morfoloxicamente máis extremas e un dos principais clados de plantas dos que se alimenta (Passiflora sección Tacsonia).[14]
Nos colibrís existe dimorfismo sexual en tamaño segundo a regra de Rensch,[15] no cal os machos son menores que as femias nas especies pequenas, pero son máis grandes que as femias nas especies de corpo grande.[16] O grao desta diferenza en tamaño entre sexos varía entre clados de colibrís.[16][17] Por exemplo, os do clado Mellisugini mostra un grande dimorfismo de tamaño, no que as femias son meirandes que os machos.[17] Inversamente, o clado Lophomithini mostra moi pouco dimorfismo en tamaño; os machos e femias son de tamaño similar.[17] Os dimorfismos sexuais no tamaño e forma do bico están tamén presentes entre colibrís machos e femias,[17] onde en moitos clados, as femias teñen bicos máis longos e curvados; os bicos máis curvados facilitan o acceso ao néctar de flores de corola alta.[18] En machos e femias do mesmo tamaño corporal, as femias adoitan ter bicos máis longos.[17]
As diferenzas en tamaño e no bico entre sexos evolucionaron probablemente debido a restricións impostas polo cortexo, porque as exhibicións de apareamento do colibrí macho requiren manobras aéreas complexas e son costosos en gasto de enerxía.[15] Os machos tenden a ser menores que as femias, o que lles permite conservar enerxía para buscar alimento competitivamente e participar máis frecuentemente nos cortexos.[15] Dese xeito, a selección sexual favorece machos de colibrí máis pequenos.[15]
Os colibrís femias, como adoitan ser máis grandes, requiren máis enerxía, e os seus bicos máis longos facilitan unha busca de néctar máis efectiva entre as gretas das flores de corola alta.[18] Así, as femias son mellores buscando comida, obtendo néctar e soportando as demandas enerxéticas do seu maior tamaño corporal.[18] A selección direccional favorece así os colibrís máis grandes na obtención de alimento.[16]
Outra causa evolutiva deste dimorfismo sexual no bico é que o que o impulsa son as forzas selectivas da competición polo néctar entre os sexos de cada especie.[17] Dependendo de cal sexo sexa o que mantén o territorio nas especies, é vantaxoso no outro sexo ten un peteiro máis longo e poder alimentarse nunha gran variedade de flores, diminuíndo a competición intraespecífica.[18] Por exemplo, en especies de colibrís nas que os machos teñen bicos máis longos, os machos non manteñen un territorio específico e teñen un sistema de apareamento tipo lek.[18] En especies nas que os machos teñen bicos máis curtos que as femias, os machos defenden os seus recursos e, por tanto, as femias deben ter un bico máis longo para alimentarse dunha variedade máis ampla de flores.[18]
Nos machos que chegan á madurez dunha especie, Phaethornis longirostris, parece que evolucionou na punta do seu bico unha arma parecida a unha daga como un trazo de dimorfismo sexual secundario para defender as áreas de apareamento.[19]
Os colibrís son nectarívoros especializados[20] e están ligados a plantas con flores ornitófilas das cales se alimentan. Algunhas especies, especialmente as que teñen formas do bico pouco comúns, como o Ensifera ensifera e os do xénero Eutoxeres, coevolucionaron cun pequeno número de especies florais. O Mellisuga helenae (a ave máis pequena coñecida) evolucionou cara ao ananismo probablemente porque tiña que competir cos colibrís de bico longo tomando vantaxe de alimentarse de néctar de flores especializadas, o que levou a estes colibrís a competir máis exitosamente cos insectos que se alimentan de flores.[21][22]
Moitas plantas polinizadas polos colibrís producen flores con tons vermellos, laranxas, e rosas, aínda que as aves toman o néctar de flores doutras cores tamén. Os colibrís poden ver as lonxitudes de onda correspondentes á luz ultravioleta próxima, pero as flores polinizadas por colibrís non reflicten esas lonxitudes de onda tanto coma o fan as flores polinizadas por insectos. Este estreito espectro de cor pode facer que as flores polinizadas por colibrís pasen relativamente desapercibidas para a maioría dos insectos, reducindo así o roubo de néctar por parte destes.[23][24] As flores polinizadas por colibrís producen tamén un néctar relativamente pouco concentrado (como media co 25% de azucres) no que hai unha alta proporción de sacarosa, mentres que as flores polinizadas por insectos normalmente producen néctares máis concentrados nos que predomina a frutosa e glicosa.[25]
Na taxonomía tradicional, os colibrís situábanse na orde Apodiformes, que tamén contén os cirrios. Porén, algúns taxónomos separáronos colocándoos nunha orde propia chamada Trochiliformes. Os ósos das ás dos colibrís son ocos e fráxiles, facendo difícil a súa fosilización e deixando a súa historia evolutiva pouco documentada. Aínda que os científicos teorizan que os colibrís se orixinaron en Suramérica, onde a diversidade de especies é maior, os posibles antepasados dos actuais colibrís puideron ter vivido en partes de Europa que agora son o sur de Rusia.[26]
Describíronse entre 325 e 340 especies de colibrís, dependendo do punto de vista taxonómico, divididas en dúas subfamilias: os ermitáns (subfamilia Phaethornithinae, con 34 especies en seis xéneros), e os colibrís típicos (subfamilia Trochilinae, todos os demais). Porén, análises filoxenéticas recentes suxiren que esta división é algo inexacta e que, en realidade, hai nove clados maiores de colibrís: o grupo dos topacios e xacobinos, o dos ermitáns, os mangos, os coquetos, os brillantes, os colibrís xigantes (Patagona gigas), os xemas da montaña, os abellas, e os esmeraldas.[8] Os topacios e xacobinos combinados son o grupo que se separou antes do resto. A familia dos colibrís é a segunda en abundancia de especies distintas de todas as familias de aves (despois dos Tyrannidae).
Os colibrís fósiles coñécense desde o Plistoceno de Brasil e as Bahamas; porén, ningún foi aínda descrito cientificamente, e coñécense fósiles e subfosiles dunhas poucas especies existentes. Ata recentemente, os fósiles máis vellos non foron identificados con seguridade como de colibrís.
En 2004, o Dr. Gerald Mayr do Museo Senckenberg de Frankfurt am Main identificou dous fósiles de colibrís de 30 millóns de anos de antigüidade.[27] Os fósiles desta primitiva especie de colibrí, chamada Eurotrochilus inexpectatus ("colibrí europeo inesperado"), estaban gardados nunha gabeta dun museo en Stuttgart; foron atopados nun pozo de arxila en Wiesloch–Frauenweiler, sur de Heidelberg, Alemaña, e dado que se asumía que os colibrís nunca viviran fóra de América, non se consideraran colibrís ata que Mayr os examinou con detalle.
Atopáronse fósiles de aves que non se asignan claramente a colibrís ou á familia extinta relacionada dos Jungornithidae, no pozo de Messel e no Cáucaso, que datan de hai entre 40 e 35 millóns de anos; isto indica que a separación entre estas dúas liñaxes ocorreu nesa data. As áreas nas que se atoparon estes fósiles temperáns tiñan daquela un clima bastante similar ao do norte do Caribe ou sur de China. O maior enigma que queda por resolver actualmente é explicar que ocorreu cos colibrís nos aproximadamente 25 millóns de anos que van desde o primitivo Eurotrochilus ata os fósiles modernos. As extraordinarias adaptacións morfolóxicas, o decrecemento en tamaño, a dispersión por América e a extinción en Eurasia ocorreron todos durante ese período de tempo. Os resultados de hibridacións ADN-ADN [28] indican que a principal radiación de colibrís suramericanos tivo lugar polo menos parcialmente no Mioceno, hai uns 12 ou 13 millóns de anos, durante a elevación da parte norte dos Andes.
En 2013, desenterrouse un fósil de hai 50 millóns de anos en Wyoming que se considerou predecesor tanto dos colibrís coma dos cirrios, grupos que despois diverxerían.[29]
Durante a súa evolución os colibrís adaptáronse ás necesidades de navegación do procesamento visual mentres están en voo rápido ou peneirándose estáticos mediante o desenvolvemento dun conxunto excepcionalmente denso de neuronas retinianas que incrementan a resolución espacial nos campos visuais lateral e frontal.[30] Os estudos morfolóxicos mostraron que presentan hipertrofia neuronal, que en termos relativos é a maior entre as aves, na rexión cerebral chamada núcleo lentiforme pretectal do mesencéfalo responsable de reafinar o procesamento visual dinámico mentres se peneiran no aire.[31] Os colibrís son moi sensibles aos estímulos nos seus campos visuais, respondendo mesmo a pequenos movementos en calquera dirección reorientándose eles mesmos en voo.[32] A sensibilidade visual dos colibrís permítelles voar peneirándose queedos sobre un lugar mentres están en contornas naturais complexas e dinámicas.[32]
Coa excepción dos insectos, os colibrís cando están en voo teñen o metablismo máis alto de todos os animais, unha necesidade para fornecer enerxía para o batido rápido das ás durante o voo peneirándose estático e o voo rápido cara adiante.[5][33] A súa frecuencia cardíaca pode chegar a ser de 1 260 latexos por minuto, unha frecuencia que foi medida nun Lampornis clemenciae que tiña un ritmo respiratorio de 250 respiracións por minuto, incluso descansando.[34][35] Durante o voo, o consumo de oxíxeno por gramo de tecido muscular nun colibrí é unhas 10 veces maior que a medida en atletas humanos de elite.[5]
Os colibrís son peculiares entre os vertebrados pola súa capacidade de facer un uso rápido dos azucres inxeridos para proporcionar enerxía ao seu costoso voo peneirándose fixos sobre un lugar,[36] obtendo ata o 100% das súas necesidades metabólicas cos azucres que beben (en comparación, nos atletas humanos é arredor do 30%). Os colibrís poden usar azucres acabados de inxerir para soster o seu voo peneirándose nun lapso entre 30 e 45 minutos do seu consumo.[37][38] Estes datos suxiren que os colibrís poden oxidar azucres nos músculos do voo a velocidades o suficientemente altas como para satisfacer as súas demandas metabólicas extremas. Ao dependeren dos azucres acabados de inxerir para soster o seu voo, os colibrís poden conservar as súas limitadas reservas de graxa para pasar o seu período de xexún nocturno ou para os voos migratorios.[37]
Os estudos dos metabolismos dos colibrís son relevantes para saber como un Archilochus colubris en migración pode cruzar os 800 km do golfo de México nun voo continuo sen parar.[35] Este colibrí, igual que outras aves que se preparan para migrar, almacena graxa como reserva de combustible, aumentando o seu peso ata no 100%, incrementando así o seu tempo de voo potencial sobre mar aberto.[35][39]
O rango dinámico das taxas metabólicas dos colibrís[40] require un rango dinámico paralelo na función renal.[41] Durante un día de consumo de néctar cun consumo de auga correspondente elevado que pode equivaler a cinco veces o peso corporal por día, os riles dos colibrís procesan a auga por medio da taxa de filtración glomerular renal en cantidades proporcionais á auga consumida, evitando así a sobrehidratación.[41][42] Durante os breves períodos de privación de auga, como durante o torpor nocturno, a taxa de filtración glomerular decrece, conservando a auga corporal.[41][42]
Os riles dos colibrís teñen tamén unha capacidade extraordinaria de controlar os niveis de electrólitos despois de consumir néctares con altas cantidades de sodio e cloruro ou de ningunha, o que indica que o ril e as estruturas glomerulares deben estar moi especializadas para responder ás variacións na cantidade e calidade dos minerais do néctar.[43] Os estudos morfolóxicos feitos nos riles da especie Calypte anna mostraron que tiñan adaptacións como unha alta densidade de capilares en estreita proximidade aos nefróns, o que permite unha regulación precisa da auga e dos eléctrólitos corporais.[42][44]
Durante condicións de fluxo de aire turbulento creadas experimentalmente nun túnel de vento, os colibrís adoptan unha posición da cabeza e orientación estables cando se peneiran en posición fixa para alimentarse. Cando os refachos de vento son laterais, os colibrís compénsano ao incrementar a amplitude dos ángulos planos dos seus batidos de ás e variando a orientación e ampliación da área superficial conxunta das plumas da cola ao darlles forma de abano.[45] Mentres están voando peneirándose sobre unha posición fixa, o sistema visual do colibrí pode separar o movemento aparente causado polo movemento do propio colibrí dos movementos causados por forzas externas, como un predador que se aproxima.[32] Na natureza, na que son moi comúns os movementos no fondo moi complexos, os colibrís son capaces de voar peneirándose con precisión fixos sobre un lugar grazas á coordinación rápida da visión coa posición corporal.[32]
Os cantos dos colibrís consisten en píos, chíos, asubíos e zumbidos,[46] e orixínanse en polo menos sete núcleos especializados do prosencéfalo.[47][48] Nun estudo de expresión xenética, demostrouse que estes núcleos permiten a aprendizaxe vocal (capacidade de adquirir vocalizacións por imitación), un raro trazo que só aparece noutros dous grupos de aves (papagaios e Passeri) e uns poucos grupos de mamíferos (entre os que están os humanos, cetáceos e morcegos).[47] Nos pasados 65 millóns de anos, só nos colibrís, papagaios e Passeri entre 23 ordes de aves puideron evolucionar independentemente sete estruturas prosencefálicas similares para o canto e a aprendizaxe vocal, o que indica que a evolución destas estruturas está baixo unha forte restrición epixenética posiblemente derivada dun antepasado común.[47]
O canto do Lampornis clemenciae difire do canto típico dos oscines no seu amplo rango de frecuencias, que vai de 1,8 kHz a aproximadamente 30 kHz.[49] Tamén produce vocalizacións ultrasónicas, que non funcionan na comunicación.[49] Como os Lampornis clemenciae a miúdo alternan o canto coa captura de pequenos insectos voadores, é posible que os clics ultrasónicos producidos durante o canto alteren os patróns de voo dos insectos, facendo que os insectos sexan máis vulnerables á predación.[49]
O metabolismo do colibrí pode facerse máis lento de noite ou en calquera momento cando o alimento non está facilmente dispoñible: os paxaros entran nun estado similar á hibernación de sono profundo denominado torpor) para impedir que as reservas de enerxía caian ata un nivel crítico. Durante o torpor nocturno, a temperatura corporal cae de 40 a 18 °C,[50] e as frecuencias cardíacas e respiratoria diminúen drasticamente (a cardíaca ata valores de 50 a 180 latexos por minuto cando de día é superior a 1 000).[51]
Durante o torpor, para impedir a deshidratación, a filtración glomerular cesa, conservando compostos necesarios como a glicosa, auga e nutrientes.[41] Ademais, a masa corporal diminúe durante o torpor nocturno nuns 0,04 g por hora, totalizando un 10% de perda de peso cada noite.[41] A hormona circulante corticosterona é un dos sinais que controla o torpor.[52]
A utilización e duración do torpor varía entre as distintas especies de colibrís e son afectados polo feito de que un paxaro dominante teña que defender o seu territorio, e os paxaros subordinados non territoriais teñen períodos máis longos de torpor.[53]
Os colibrís teñen unha duración da vida longa para seren uns organismos cun metabolismo tan rápido. Aínda que moitos morren durante o seu primeiro ano de vida, especialmente no período vulnerable entre a eclosión e o emplumado, aqueles que sobreviven poden ás veces vivir unha década ou máis.[54] Nas especies norteamericanas máis coñecidas, a duración media da vida é probablemente de 3 a 5 anos.[54] En comparación, as musarañas menores, que están entre os mamíferos de menor tamaño, raramente viven máis de dous anos.[55] A vida máis longa rexistrada na natureza foi a dunha femia de Selasphorus platycercus que fora anelada cando xa era adulta de polo menos un ano de idade, e foi recapturada 11 anos despois, polo que como mínimo tiña 12 anos.[56] Outros récords de lonxevidade en colibrís anelados son unha idade mínima estimada de 10 anos e 1 mes para unha femia de Archilochus alexandri similar en tamaño ao Selasphorus platycercus, e polo menos de 11 anos e 2 meses no moito máis grande Amazilia yucatanensis.[57]
Ignórase moito sobre os comportamentos reprodutores dos colibrís. Suponse que o comportamento do Calypte anna pode ser representativo polo menos das especies de Norteamérica. Nesta especie a femia é a encargada de construír o niño e cría ela soa os pitiños; mentres que o macho trata de seducir outras femias.[58] A maioría das especies constrúen un niño con forma de copa nunha rama de árbore ou de arbusto,[59] ou en cactos. O tamaño do niño é variable e depende da especie e vai desde un niño do tamaño de media casca de noz ata de varios centímetros de diámetro.[58][60] Moitas especies de colibrís usan seda de araña e liques para unir o material vexetal co que constrúen o niño e asegurar a súa estrutura.[59][61] As propiedades exclusivas da seda permiten que o niño se estire a medida que medran as crías.[59][60]
Xeralmente poñen dous ovos,[59][61] que malia seren os ovos máis pequenos de todas as aves, son relativamene grandes para o tamaño do colibrí.[60] A incubación dura de 14 a 23 días [61] segundo a especie, temperatura ambiental e a atención prestada pola femia.[58] Certos Phaethornithinae poñen nos niños doutras femias[62]. Os pitiños nacen cegos e nus, con só dúas liñas de plumas minúsculas no dorso. A nai alimenta as crías con pequenos artrópodos regurxitando a comida dentro da gorxa da cría.[58][60] Esta alimentación con insectos dura un período de 7 a 12 días, ata que poden controlar a súa temperatura, e seguidamente aliméntanos outros 18 a 25 días despois de que abandonaron o niño [62]
Colibrí incubando en Copiapó, Chile
Niño con dúas crías en Santa Monica (Estados Unidos)
Colibrí alimentando as crías no Parque Nacional Grand Teton, EUA
Niño caído de Calypte anna en Ventura County, California, cun escarvadentes ao lado para comparar a escala.
Moitos machos de colibrí teñen unha plumaxe de cores rechamantes e variados, que utilizan no cortexo e na competición territorial.[63] As cores orixínanse pola pigmentación das plumas e polo efecto creado polas plaquiñas similares a prismas das capas superiores das plumas da cabeza, gorxa, peito, dorso e ás.[64] Cando a luz solar incide nestas plaquiñas, reflicte lonxitudes de onda que o observador percibe con diferentes graos de intensidade,[64] xa que a estrutura da pluma actúa como unha rede de difracción.[64] As cores iridescentes dos colibrís orixínanse, pois, pola combinación de refracción e pigmentación, xa que as propias estruturas de difracción están feitas de melanina, que é un pigmento,[63] e poden estar tamén coloreadas por pigmentos carotenoides rechamantes, ademais das cores máis apagadas negras, marróns ou grises debidas á melanina.[64]
Simplemente ao cambiar de posición certas rexións do corpo cambian instantaneamente de cor desde, por exemplo, un vermello brillante a un verde rechamante.[64] Nas exhibicións de cortexo, por exemplo, os machos de Calypte anna orientan os seus corpos e plumas cara ao sol para potenciar o efecto da iridescencia da plumaxe para interesar ás femias.[65]
Un estudo sobre o Calypte anna encontrou que a proteína da dieta era un factor influínte na cor das plumas, xa que as aves que reciben máis proteínas teñen plumas da cabeza significativamente máis coloridas que as alimentadas con dietas baixas en proteína.[66] Adicionalmente, as aves con dietas altas en proteínas as plumas verdes da cola fanse máis amarelentas (o ton é máis forte) que a das aves con dietas baixas en proteínas.[66]
O voo dos colibrís foi estudado intensamente desde unha perspectiva aerodinámica usando túneles de vento e cámaras de vídeo de alta velocidade.
Dous estudos feitos nos colibrís Selasphorus rufus e Calypte anna nun túnel de vento usaron técnicas de velocimetría por imaxe de partículas para investigar a substentación xerada polo batido cara arriba e cara abaixo das ás da ave.[68][69] As aves producían o 75% da substentación do seu peso durante o batido cara abaixo da á e o 25% durante o batido cara arriba, e as ás movíanse facendo a figura do 8.[70]
Moitos estudos iniciais asumiran que a substentación se xeraba igualmente durante as dúas fases do ciclo de batido das ás, como ocorre cos insectos voadores de similar tamaño.[68] Este descubrimento mostra que os colibrís voan peneirándose sobre un punto fixo de forma similar pero non idéntica, á dos insectos que penéiranse como aa avelaíñas esfínxidas.[68] Estudos posteriores feitos usando electromiografía do voo peneirándose dos Selasphorus rufus mostraron que a tensión muscular no músculo pectoral maior (principal músculo para o batido da á cara abaixo) era o menor rexistrado nunha ave voadora, e o músculo principal para o batido cara arriba (o supracoracoide) é proporcionalmente maior noutras especies de aves.[71] Estimouse que o voo peneirándose dos colibrís é un 20% máis eficiente que o realizado por un dron de tipo helicóptero.[72]
Debido á súa técnica de voo, estas aves xa non teñen álula nas súas ás, xa que na súa evolución perderon o dedo que forma a álula.[73]
As ás do Patagona gigas baten só 12 veces por segundo[74] pero as ás dun colibrí típico baten unhas 80 veces por segundo.[72]
Un vídeo en cámara lenta mostrou como os colibrís se comportan ao voaren baixo a chuvia. Para quitaren a auga das cabezas, sacoden a cabeza e o corpo, de xeito parecido a cando un can mollado se quita a auga.[75] Ademais, cando as pingas de chuvia chegan a pesar en conxunto ata o 38% do peso corporal do paxaro, os colibrís moven os seus corpos e colas horizontalmente, baten as ás máis rápido e reducen o seu ángulo de movemento alar cando voan baixo unha forte chuvia.[76]
As plumas externas da cola dos colibrís Calypte anna e Selasphorus vibran durante os descensos en picado da exhibición de cortexo e producen un son audible causado polo flutter ou vibración aeroelástica.[77][78] Cando está cortexando, o macho ascende uns 35 metros antes de descender en picado cara a unha femia interesada a unha velocidade de 27 m/s, que equivale a 385 lonxitudes corporais/segundo, producindo un son moi agudo.[79] Esta aceleración descendente durante estes picados é a maior coñecida nun vertebrado feita por unha manobra aérea voluntaria; ademais da aceleración, a velocidade en relación á súa lonxitude corporal, é tamén a maior coñecida nun vertebrado. Por exemplo, é unhas dúas veces a velocidade de descenso en picado do falcón peregrino cando se precipita sobre unha presa.[79] Á máxima velocidade de descenso, durante o cortexo dos colibrís prodúcense uns 10 g de forza gravitacional nos descensos.[79] En comparación cos humanos, isto é unha acelaración de forza g que case causaría a perda de consciencia nun piloto de caza durante o voo dun avión de ás fixas nun xiro a alta velocidade.[79][80]
Os colibrís non poden facer o seu son nos descensos en picado do cortexo cando perden as ás externas da cola, e esas mesmas plumas poden producir ese mesmo son nun túnel de vento.[77] A ave pode cantar á mesma frecuencia que o son producido polas plumas, pero a súa pequena sirinxe non pode producir o mesmo volume.[81] O son é causado pola aerodinámica dos rápidos fluxos de aire que pasan polas plumas da cola, causándolles un flutter nunha vibración que produce o son agudo que se pode sentir nos voos en picado do cortexo.[77][82]
Moitas outras especies de colibrís tamén producen sons coas súas ás ou colas durante o voo, peneirándose quedos sobre un punto ou descendendo en picado, como os producidos polas ás do Selasphorus calliope,[83] Selasphorus platycercus, Selasphorus rufus, Selasphorus sasin e Trochilus polytmus, e polas colas do Calypte costae e o Archilochus alexandri e outras especies relacionadas.[84] Porén, os harmónicos do son durante os descensos en picado do cortexo varían segundo a especie de colibrí.[78]
O macho dos Selaphorus rufus e Selaphorus platycercus teñen unha forma das ás característica durante o voo normal que soa como un tinguilear ou un asubío agudo rumbante.[85] A vibración orixínase polo aire que que pasa moi rápido polas fendas creadas polos extremos que se fan máis estreitos das novenas e décimas plumas primarias das ás, creando un son alto dabondo como para ser detectado pola femia ou un macho competidor e o oído dos investigadores a unha distancia de ata 100 m.[85]
Este asubío seve no seu comportamento para varios propósitos:[85]
Os colibrís están restrinxidos á América desde o sur do centro de Alasca a Terra do Fogo, incluíndo a rexión do Caribe. A maioría das especies aparecen nas zonas tropicais e subtropicais de América Central e do Sur, pero varias especies tamén se reproducen en climas temperados e algúns Oreotrochilus viven incluso nas altiplanicies alpinas dos Andes a altitudes de ata 5 200 m.[86]
A maior riqueza de especies dáse en bosques subtropicais e tropicais húmidos do norte dos Andes e elevacións adxacentes, pero o número de especies que se encontran no bosque atlántico, América Central ou sur de México tamén superan claramente o das que se atopan no sur de Suramérica, as illas do Caribe, os Estados Unidos e Canadá. Mentres que se rexistraron menos de 25 especies de colibrís en Estados Unidos e menos de 10 tanto en Canadá coma en Chile,[87] en contraste, só en Colombia hai máis de 160[88] e a pequena en comparación República do Ecuador ten unhas 130 especies.[89]
O colibrí migratorio Archilochus colubris reprodúcese nunha área que vai do sur de Estados Unidos a Ontario, Canadá,[90] mentres que o seu conxénere e tamén migrador Archilochus alexandri é a especie máis estendida e común no sur de Estados Unidos. O Selasphorus rufus é a especie máis espallada no oeste de Norteamérica.[91]
A maioría dos colibrís de EUA e Canadá migran ao sur en outono para pasar o inverno en México, as illas do Caribe ou América Central. Unhas poucas especies do sur de Suramérica tamén se desprazan ao norte aos trópicos durante o inverno do sur. Unhas poucas especies residen todo o ano en California e rexións desérticas do suroeste de EUA. Entre estas están o Calypte anna, un residente común do sur de Arizona e California, e o Amazilia yucatanensis, un residente pouco común dos bosques subtropicais de Texas e polo leste ata a costa do Golfo e á costa atlántica de Florida. O Archilochus colubris migra desde o norte de Ontario, Canadá, en verán, regresando a México, Suramérica, sur de Texas e Florida para invernar.[92]
O Selasphorus rufus reprodúese máis ao norte que ningunha outra especie de colibrí, a miúdo en grandes cantidades en zonas temperadas do oeste de Norteamérica e inverna cada vez en maior número ao longo das costas do golfo de México subtropical e Florida, con maior preferencia que na zona occidental e central de México.[93] Ao migrar en primavera tan ao norte coma o Yukón ou a parte sur de Alasca,[93] o S. rufus fai unha migración máis grande e aniña máis ao norte que calquera outro colibrí, e debe tolerar temperaturas que por veces están por debaixo de 0 °C no seu teritorio reprodutor. Esta resistencia ao frío permítenlle sobrevivir a temperaturas por debaixo do punto de conxelación da auga, e proporciónalle a posibilidade de obter refuxio e comida abundante.
Como se calculou polo desprazamento relativo ao tamaño corporal, o Selaphorus rufus fai quizais a viaxe migratoria proporcionalmente máis longa de calquera ave do mundo. Esta ave, de pouco máis de 7,6 cm de longo, viaxa 6 240 km na ida de Alasca a México ao final do verán, unha distancia igual a 78 470 000 de veces a súa lonxitude corporal.[93] En comparación, o carrán ártico (Sterna paradisaea), de 33 cm de longo, fai un voo de ida duns 17 896 km, ou 51 430 000 veces a súa lonxitude corporal, que é só un 65% de desprazamento do corpo durante a migración do colibrí S. rufus.[93]
A migración ao norte do S. rufus ocorre ao longo da ruta migratoria do Pacífico[93] e pode estar coordinada no tempo co nacemento das flores e as follas das árbores en primavera a inicios de marzo, e tamén coa dispoñibilidade de insectos para comer.[94] A chegada aos terreos de reprodución antes de que na natureza haxa néctar nas flores maduras pode poñer en perigo as súas oportunidades de reproducirse, un factor fenolóxico que posiblemente determina futuros patróns de migración ligados co cambio climático.[95]
Os colibrís beben néctar, o líquido doce que teñen certas flores. Igual que as abellas, poden estimar a cantidade de azucre no néctar que comen; normalmente rexeitan os tipos de flores que producen néctar que ten menos do 10% do azucre e prefiren as que teñen un contido maior. O néctar é unha mestura de glicosa, frutosa e sacarosa e é escaso en nutrientes, polo que os colibrís completan as súas necesidades nutricionais depredando insectos voadores e arañas.[96][97]
Os colibrís non pasan todo o día voando, xa que o custo en enerxía sería prohibitivo; a maioría das súas actividades consisten simplemente en estar sentado ou pousado nunha rama. Os colibrís comen moitos pequenos alimentos e consomen arredor da metade do seu peso en azucre (dúas veces o seu peso en néctar, se o néctar ten un 25% de azucre) diariamente.[98] Os colibrís dixiren a comida rapidamente debido ao seu pequeno tamaño e alto metabolismo; informouse de tempos de retención de menos dunha hora.[99] Os colibrís pasan como media do 10 ao 15% do seu tempo alimentándose e do 75 ao 80% sentados e dixerindo.
Como quedan esfameados tan doadamente, os colibrís son moi dependentes das fontes de alimentos. Algunhas especies son territoriais e tratan de protexer as súas fontes de alimentación (un comedeiro ou alimentador artificial, por exemplo) da incursión doutros colibrís, intentando asegurar unha subministración futura de alimentos para eles.
A forma do bico dos colibrís varía moito como adaptación para unha alimentación especializada. Algunhas especies, como os ermitáns (Phaethornis spp.) teñen bicos longos para poder sondear profundamente as flores de corolas longas. Os Chalcostigma teñen bicos curtos e agudos adaptados a alimentarse de flores de corolas curtas e perforar as bases das flores de corolas longas. Os bicos moi curvados dos Eutoxeres están adaptados a extraer néctar de corolas curvadas de flores da familia Gesneriaceae. O bico do colibrí Avocettula recurvirostris ten un extremo revirado para arriba, como o das avocetas. O macho do Androdon aequatorialis ten espiñas como as das barracudas no extremo do seu longo e recto bico.
As dúas metades do bico dun colibrí teñen un solapamento pronunciado, e a metade inferior (mandíbula) encaixa moi estreitamente dentro da metade superior (maxilar). Cando un colibrí se alimenta de néctar, o bico normalmente só está lixeiramente aberto, o que permite que a lingua saia rapidamente e entre dentro das flores. O tamaño do bico dos colibrís mide de 5 a 100 mm.[100] Cando capturan insectos en voo, a mandíbula dos colibrís flexiónase cara abaixo para aumentar a abertura do bico para ter máis éxito na captura.[97]
Nos colibrís evolucionou a percepción da dozura do néctar durante a súa diverxencia xenética dos cirrios insectívoros, que son os seus parentes máis próximos.[101] Aínda que o único receptor sensorial da dozura, chamado T1R2,[102] está ausente nos paxaros, os estudos de expresión de receptores mostraron que os colibrís adaptaron un receptor de carbohidratos idéntico ao que percibe o sabor umami en humanos, esencialmente ao cambiaren a función do T1R2 converténdoo nun receptor da dozura do néctar.[101] Esta adaptación para o sabor permitiulle aos colibrís detectar e explotar a dozura do néctar como fonte de enerxía, facilitando a súa distribución en rexións xeográficas onde abundan flores que teñen néctar.[101]
Os colibrís beben utilizando as súas linguas coas que lamben rapidamente o néctar. As súas linguas teñen tubos que discorren por toda a súa lonxitude que axudan os colibrís a beber o néctar.[103] Aínda que se pensaba que a acción capilar era o que impulsaba o néctar a entrar neses tubos, a fotografía de alta velocidade revelou que os tubos se abren lateralmente a medida que a lingua entra en contacto co néctar, e despois péchanse arredor do néctar, atrapándoo de modo que pode ser arrastrado cara o bico.[104][105] A lingua, que está bifurcada, está comprimida ata que alcanza o néctar, despois a lingua estírase como un resote, a rápida acción atrapa o néctar, que se move polas canles, como pola acción dunha bomba, mentres que a acción capilar non está implicada.[103][106] En consecuencia, a flexibilidade da lingua permítelles a estas aves acceder, transportar e descargar o néctar.[107][108]
Na natureza, os colibrís visitan flores para obter comida, extraendo o néctar, que é nun 55% sacarosa, nun 24% glicosa e nun 21% frutosa en porcentaxe de materia seca.[109] Tamén beben auga azucrada dos comedeiros ou alimentadores para paxaros artificiais que atopen. Eses alimentadores, colocados pola xente por exemplo nun xardín, permiten que a xente observe de preto e goce da beleza dos colibrís á vez que ao páxaro lle proporcionan unha fonte fiable de enerxía, especialmente cando as plantas en floración son menos abondosas. Un aspecto negativo dos alimentadores artificiais é que os paxaros poden buscar menos néctar floral para alimentarse, co que se reduce o traballo de polinización que as aves realizan.[110]
O azucre branco granulado é o mellor edulcorante que se pode usar nos alimentadores. Unha receita común é enchelos cun líquido azucrado cunha parte de azucre por cada 4 partes de auga,[111] aínda que os colibrís defenden os alimentadores máis agresivamente cando o contido de azucre é do 35%, o que indica a súa preferencia polo néctar cunha maior dozura e contido de azucre.[112] O azucre moreno, turbinado e natural ou "cru" conteñen ferro, o cal pode ser mortal para os colibrís se o consomen durante longos períodos.[113] Aínda que o mel o fan as abellas a partír de néctar de flores, non é bo usalo nos alimentadores porque cando está diluído en auga, é fácil que crezan nel microorganismos, facendo que se estrague rapidamente.[114][115][116]
O colorante alimentario vermello pensábase antes que era un ingrediente favorable nas solucións caseiras para alimentar os colibrís, pero este colorante sintético é potencialmente tóxico para os paxaros, que, en realidade, son atraídos polos pétalos vermellos máis que pola cor do néctar.[117] Os produtos comerciais que se venden como "néctar instantáneo" ou "comida para colibrís" poden tamén conter conservantes e aromas artificiais ademais de colorantes, e non son necesarios,[117] aínda que os efectos a curto prazo destes aditivos sobre os colibrís non foron sistematicamente estudados.[118] Algúns produtos industriais conteñen pequenas cantidades de aditivos nutricionais, pero os colibrís obteñen todos os nutrientes necesarios dos insectos que comen, o que fai que a adición de nutrientes nos alimentadores sexa innecesaria.[91]
Outros animais tamén visitan os alimentadores para colibrís. As abellas, avespas e formigas son atraídas pola auga azucrada e poden arrastrarse ao interior do alimentador, onde poden quedar atrapadas e afogan. Aves oriólidas como os Icterus, pícidos como os petos, tráupidos como Coereba flaveola, mamíferos como os mapaches e outros animais grandes beben tamén dos alimentadores para colibrís, ás veces envorcándoos e vertendo o líquido.[119] No sueste de Estados Unidos, dúas especies de morcegos bebedoras de néctar (Leptonycteris yerbabuenae e Choeronycteris mexicana) visitan os alimentadores de colibrís para suplementar a súa dieta natural de néctar e pole dos cactos saguaro e agaves.[120]
Algunhas especies de aves nectarínidas de África, sur e sueste de Asia e Australia lembran aos colibrís en aspecto e comportamento, como tamén os melifáxidos de Australia e illas do Pacífico. Porén, estes dous grupos non están relacionados cos colibrís, e a súa semellanza débese a unha evolución converxente.[121]
As avelaíñas Hemaris son á veces confundidas con colibrís.
Colibrís alimentándose dunha flor no Xardín botánico da Universidade de California
Colibrís con pole amarelo no seu bico no Xardín botánico da Universidade de California
Calypte anna xove coa lingua fóra
Calypte anna pousado
Crías de colibrí no niño nun cacto en Mesa, Arizona
Colibrí adulto no niño nun cacto en Mesa, Arizona
Femia de Calypte anna pousado nunha rama.
Os colibrís son diminutas aves do continente americano que forman a familia dos troquílidos (Trochilidae). Un dos seus xéneros chámase tamén Colibri, pero colibrís úsase de forma xeral para referirse a todos os membro da familia. Están entre os paxaros máis pequenos, xa que a maioría das especies miden entre 7,5 e 13 cm, e entre eles está a ave existente máis pequena, de só 5 cm e menos de 2,5 g de peso, o Mellisuga helenae.
Ao voaren producen un son rumbante característico xerado polo batido das súas ás, que aletean a altas frecuencias audibles polos humanos. Poden voar peneirándose suspendidos quedos no aire con altas velocidades de batido alar, normalmente de 50 veces por segundo, que lles permiten tamén voar a velocidades que superan os 15 m/s (54 km/h).
Os colibrís teñen o metabolismo máis elevado de todos os animais homeotermos. Para conservar a enerxía cando escasea a comida, e de noite cando non están procurando comida, entran nun torpor, un estado similar á hibernación, no que a súa taxa metabólica se fai máis lenta ata chegar a 1/15 da súa taxa normal.
Kolibrići (lat. Trochilidae), porodica ptica koja ima dvije potporodice, Trohilindae i Phaethornithinae. Prije su smatrani zasebnim redom, ali su nedavna istraživanja dokazala da su ipak porodica reda srpokrilki.
Porodica kolibrića ima više od 100 rodova i 330-340 vrsta.
Kolibri su uglavnom vrlo malene ptice. Najmanji kolibri koji je u isto vrijeme i najmanja ptičja vrsta uopće, Mellisuga helenae, dugačak je, zajedno s kljunom i repnim perima, samo 6 cm. Najveća vrsta je Patagona gigas a veliki su oko 25 cm. Većina kolibrića ima šareno perje, u pravilu s metalnim odsjajem. Grlo mužjaka je često sjajno crveno, plavo ili smaragdno zeleno.
Posebno obilježje kolibrića je kljun, koji je kod gotovo svake vrste drugačiji. Tako vrsta Ensifera ensifera ima kljun dug 10 cm, što je gotovo jednako koliko mu je dugačak ostatak tijela. Suprotno tome, kljun vrste Ramphomicron microrhynchum je dug samo 5 mm. Nekim vrstama kljun je savinut prema dolje, nekim prema gore, a zajedničko im je samo to, da je svaki prilagođen sasvim određenom tipu cvijeta, tako da svaka vrsta ima svoju vlastitu ekološku nišu, čime se izbjegava konkurencija među vrstama. Skupljanjem nektara iz cvijeta uzimaju šećernu vodu.
Jezik im je dugačak i može se ispružiti daleko iz kljuna. Na vrhu je rascijepljen i ima oblik cjevčice, što im omogućuje da lako piju nektar iz cvjetova, no, međutim, nektar je siromašan hranjivim tvarima, pa prehranu dopunjuju kukcima i paukovima, kako bi se opskrbili aminokiselinama, vitaminima, mineralima itd. Med je rizičan za zdravlje kolibrija, jer ima previše šećera. [1][2]
Mnoge vrste prave "gnijezdo" na drvetu ili grmu, a u njemu su obično 2 dva jaja. Jaje kolibrija najmanje je od jaja drugih ptičjh vrsta, a teži oko 0,30 grama. Inkubacija traje 12 do 19 dana, a kad se ptići izlegnu, veliki su otprilike kao orah.
Kolibri imaju vrlo visoku frekvenciju zamaha krilima, čak do 80 zamaha u sekundi. To im omogućuje let u stranu kao i unatrag, a mogu i ostati u zraku na jednom mjestu. Još jedna osobitost kolibrića je i da imaju osam pari rebara, dok ih druge ptice imaju uglavnom šest. Srce im ima 400 do 500 otkucaja u minuti, a broj udaha u minuti im je do 250. Za vrijeme sna, drastično im se smanjuje frekvencija otkucaja srca, inače bi, zbog vrlo brzog metabolizma, uginuli od gladi.
Kolibri u prirodi žive isključivo u Americi, i to sve od juga Aljaske pa do Ognjene zemlje.
Kolibrići (lat. Trochilidae), porodica ptica koja ima dvije potporodice, Trohilindae i Phaethornithinae. Prije su smatrani zasebnim redom, ali su nedavna istraživanja dokazala da su ipak porodica reda srpokrilki.
Porodica kolibrića ima više od 100 rodova i 330-340 vrsta.
Kolibri adalah burung kecil dengan panjang 6,4 cm dan berwarna cerah yang sebagian besar hidup di Amerika Utara dan Amerika Selatan.[1] Seekor kolibri mempunyai sekitar seribu bulu yang bergemerlapan sehingga dapat memantulkan dan memencarkan sinar warna - warni yang dapat berubah ketika burung bergerak seperti minyak pada air.[2]
Ada lebih dari 300 spesies burung kolibri hidup di dalam wilayah hutan Amazon, Amerika Selatan.[3] Sedangkan kolibri jenis Sword Billed, ensifera ensifera hidup di bagian barat hutan pegunungan Andes.[4]
Kolibri adalah burung terkecil di dunia. Beratnya 6 gram dan panjangnya 6,35 cm.[5]
Kolibri adalah penerbang yang ulung dengan gerakan sayap yang sangat cepat, satu detik mencapai 12-80 kali kepakan.[1] Seorang peneliti dari Universitas California bernama Christopher Clark melakukan pengamatan untuk mengukur kecepatan burung kolibri betina, Christopher mengambil gambar menggunakan kamera super cepat sehingga bisa menangkap setiap gerakan dari burung kolibri. Ia berhasil mendapatkan 500 gambar yang berbeda dalam satu detik.[6]
Karena kolibri terbang sangat cepat, maka ia membutuhkan tenaga yang cukup besar dan untuk mendapatkan energi yang besar, seekor kolibri membutuhkan asupan makanan yang berkalori tinggi seperti nektar atau bagian dari inti sari bunga yang dihisap dengan paruhnya yang kecil dan panjang.[1] Varietas kolibri berparuh panjang mendapatkan makanannya dengan cara menghisap madu seperti biasa, namun untuk varietas lain, kolibri akan mengebor sebuah lubang menembus pangkal bunga ke dalam madu lalu menyisipkan paruhnya dalam lubang tersebut.[7]
Cara kolibri yang seperti itu juga dapat membantu bunga untuk penyerbukan silang, karena biasanya serbuk sari akan terbawa pada kepala atau paruh kolibri dan kemudian berpindah dari satu bunga ke bunga yang lain.[7]
Selain madu dan nektar ada makanan alternatif[8] yang bisa di berikan ke burung kolibri yaitu ulat dan kroto.Susu kental manis brand apa saja juga bisa di jadikan sebagai multivitamin tambahan untuk burung kolibri.
Suara burung kolibri jarang terdengar, hal ini karena suara merupakan bunyi dengungan yang dibuat oleh sayapnya.[9] Selama musim perkawinan, kebanyakan jenis jantannya menyatakan perasaan dengan kicauan gembira seraya terbang mondar - mandir di depan sang betina, beberapa jenisnya bahkan mempunyai nyanyian merdu dengan kekuatan yang menakjubkan.[7] Sedangkan betinanya untuk menarik perhatian dari jantan, mereka akan terbang berkelompok dengan kecepatan tinggi dan kemudian melakukan akrobat di udara, seperti pada pesawat jet.[6]
Burung kolibri hanya bertelur 2 buah dengan warna putih bersih tanpa ada bercak sama sekali.[7] Telur tersebut ditempatkan di dalam sarang yang dibuat secara terampil dari bulu halus tanaman atau terikat pada tempatnya jaring laba-laba.[7] Sisi luar sarang biasanya berhiaskan lumut kerak dan sedikit lumut daun.[7]
Kolibri memiliki kerabat terdekat dengan tipikal gaya hidup yang sama, yaitu kecil, penerbang cepat, dan sama - sama makan nektar, disebut dengan burung burung madu yang ada di wilayah pantai timur Afrika.[butuh rujukan] Tapi keduanya bukan dari famili burung yang sama, kemiripan disebabkan karena proses evolusi konvergen.[10]
Burung terkecil di dunia adalah burung kolibri lebah. Telurnya tidak lebih besar dari kacang polong.[9] Kolibri berleher rubi biasanya melakukan perjalanan 500 mil di Teluk Meksiko tanpa henti.[11]
_1.jpg)
_10.jpg)
_11.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Bigger_File.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_11.jpg)
_13.jpg)
_adult_male_in_flight.jpg)
.jpg)
_at_a_feeder_full_of_red_sugar_water.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|url= (bantuan). AgroMedia. hlm. 22. ISBN 979-006-033-5. Diakses tanggal 20 May 2012. Kolibri adalah burung kecil dengan panjang 6,4 cm dan berwarna cerah yang sebagian besar hidup di Amerika Utara dan Amerika Selatan. Seekor kolibri mempunyai sekitar seribu bulu yang bergemerlapan sehingga dapat memantulkan dan memencarkan sinar warna - warni yang dapat berubah ketika burung bergerak seperti minyak pada air.
Ada lebih dari 300 spesies burung kolibri hidup di dalam wilayah hutan Amazon, Amerika Selatan. Sedangkan kolibri jenis Sword Billed, ensifera ensifera hidup di bagian barat hutan pegunungan Andes.
Kólibrífuglar (fræðiheiti: Trochilidae) eru ætt lítilla þytfugla sem hafa þann hæfileika að geta haldið sér kyrrum í loftinu með því að blaka vængjunum ótt og títt. Þeir geta þannig haldið kyrru fyrir meðan þeir lepja blómasafa með langri og mjórri tungunni. Kólibrífuglar eru einu fuglarnir sem geta flogið afturábak. Hunangsbríi (Mellisuga helenae) er minnsti fugl í heimi, aðeins um 5 sm langur.
Í Sibley-Ahlquist-flokkuninni eru kólibrífuglar flokkaðir sem sérstakur ættbálkur, Trochiliformes.
I Trochilidi (Trochilidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Apodiformes, che comprende 357 specie comunemente note come colibrì.[1]
Sono considerati gli uccelli più piccoli al mondo: la maggior parte delle specie ha un peso tra 2,5 e 6,5 g e una lunghezza tra 6 e 12 cm[2]. Hanno l'abilità di rimanere quasi immobili a mezz'aria, capacità garantita dal rapidissimo battito alare (dai 12 agli 80 battiti al secondo, a seconda della specie), e che consente loro di cibarsi del nettare dei fiori.
La straordinaria mobilità degli arti superiori consente loro prodezze di volo inimmaginabili per altri uccelli, come volare all'indietro.[3] Inoltre, in caso di scarsità di cibo o durante il sonno, sono in grado di cadere in uno stato di torpore che consente loro di risparmiare energia, rallentando drasticamente il loro rapidissimo metabolismo.[4]
Sono uccelli di piccole dimensioni, dal peso di pochi grammi: le specie più piccole, il colibrì del sole rossastro (Phaethornis ruber) e il colibrì di Elena (Mellisuga helenae), pesano meno di 2 g, mentre la specie di maggiori dimensioni, il colibrì gigante (Patagona gigas), pesa in media circa 20 g ed è lungo fino a 21,5 cm.[2]
Il loro piumaggio ha colori brillanti che vanno dal bruno al verde, dal rosso al nero. La brillantezza dei colori è dovuta a delle lamelle cornee trasparenti presenti nelle piume, che funzionano da prismi ottici. Il raggio di luce viene così scomposto nei suoi colori originari dando una colorazione cangiante in base all'angolo di osservazione.
Il becco può avere una varietà di forme e dimensioni, che in genere riflettono le loro abitudini alimentari, adattandosi alla forma dei fiori del cui nettare si nutrono. La lingua è estensibile e biforcuta. Le zampe sono corte e inadatte alla deambulazione sul terreno, mentre le ali sono lunghe e strette.
I colibrì esibiscono un marcato dimorfismo sessuale. Le femmine hanno in genere dimensioni maggiori dei maschi, ma questi hanno colorazioni più vivaci, in particolare sulla gola e sulla testa. Il piumaggio dei giovani è usualmente simile a quello delle femmine. Anche la forma e le dimensioni del becco possono essere differenti nei due sessi.
Dimorfismo sessuale in Archilochus alexandriI Trochilidi hanno eccezionali capacità di volo. Grazie a particolari adattamenti della loro struttura muscolo-scheletrica possono battere le ali in tutte le direzioni, il che consente loro sia il volo stazionario sia, unici fra gli uccelli, il volo all'indietro. Nel volo anterogrado possono raggiungere una velocità di 45 km orari e in picchiata possono arrivare sino a 96 km/h. La frequenza del loro battito alare, che produce un caratteristico rumore vibrante, è la più elevata di tutti gli uccelli: va da circa 70-80 battiti per secondo delle specie più piccole ai 10-15 battiti per secondo del colibrì gigante.[2]
La loro modalità di volo, studiata con tecniche di velocimetria digitale, presenta molte caratteristiche in comune con quella di alcune farfalle della famiglia Sphingidae.[5].
Il loro consumo di energia durante il volo, stimato in circa 58 kcal per kg di peso corporeo per ora, risulta tra i più elevati nell'ambito dei vertebrati, circa 30 volte superiore a quello di un essere umano.[6]
Un colibrì (a sinistra) e un lepidottero sfingide (a destra)Sono uccelli solitari che difendono il loro territorio con estrema aggressività. Compiono frequenti acrobazie aeree al fine di esibire il loro controllo sul territorio, che difendono principalmente dai membri della loro stessa specie. Tali comportamenti servono principalmente a proteggere da eventuali competitori le fonti di nutrimento, e si accentuano durante la stagione riproduttiva. La relativa scarsezza delle risorse nutritive, a fronte dell'elevato sforzo necessario per ottenerle, sembra essere un fattore determinante di tale aggressività.[7].
I colibrì sono principalmente nettarivori, costituendo il nettare il 90% del loro regime alimentare[8](per questo motivo la loro vista è specializzata nel riconoscimento dei colori chiari come il rosso rispetto alla verdeggiante vegetazione), ma anche insettivori.
Il procacciamento del cibo è un'attività con un alto dispendio energetico, pertanto tra un pasto e l'altro i colibrì devono osservare lunghi periodi di riposo. Possono consumare sino a 180 pasti al giorno e trascorrono circa il 75% della loro giornata in posizione di riposo.[6]
Il loro apparato digerente è in grado di assorbire gli zuccheri con estrema rapidità: dopo soli 49 minuti dall'ingestione oltre il 97% del glucosio ingerito è stato assimilato.[6]
La femmina costruisce da sola il nido, mentre il maschio, dopo l'accoppiamento, esegue voli acrobatici per attirare altre femmine.
I nidi sono costruiti intrecciando muschi, licheni e fili d'erba, peli di animale e piume. Il tutto viene legato da fili di ragnatela, che il colibrì raccoglie nella foresta. I nidi vengono fissati alle foglie o ai filamenti vegetali con nettare rigurgitato, usato come colla.
La femmina di solito depone due uova bianche che cova per 10-13 giorni a seconda della specie. I piccoli vengono nutriti dalla madre che rigurgita nelle loro gole il nettare e gli insetti predigeriti. Dopo circa settanta giorni i piccoli escono dal nido e vengono nutriti per oltre 2 settimane prima di divenire autonomi. La femmina del colibrì, per entrare in una nuova zona ricca di nettare, si concede al maschio dominante del gruppo in cui essa vuole entrare.
Come tutti gli uccelli anche i colibrì sono animali estremamente evoluti come dimostrato dalla loro longevità in natura: 4 - 14 anni a seconda delle specie, ciò è notevole in quanto i colibrì hanno il metabolismo più elevato tra tutti i vertebrati.[9]
La distribuzione dei colibrì è limitata al Nord e Sud America: dall'Alaska a nord, alla Terra del Fuoco a sud, comprendendo l'arcipelago caraibico.
Gran parte delle specie conosciute è concentrata nella fascia tropicale e subtropicale, in particolare nella foresta amazzonica sudamericana, in presenza di climi umidi e ricchi di vegetazione; tuttavia sono note diverse specie adattate a climi temperati, come i colibrì del genere Oreotrochilus, dei quali sono noti avvistamenti nell'altipiano andino, a oltre 5700 metri di altitudine[10]. Altri luoghi di distribuzione sono il Messico meridionale e le isole del golfo, gli Stati Uniti e il Canada.
La distribuzione delle specie non è comunque omogenea, con un minimo di 10 specie in Canada e Cile[11], alle oltre 160 specie della Colombia[12] o alle 130 dell'Ecuador[13], luoghi favoriti da climi più appetibili al rapido metabolismo di tali uccelli. Una specie in particolare, il colibrì golarubino, riesce a spingersi nell'interno del continente nordamericano, al livello dei Grandi Laghi e del Mississippi, durante le periodiche migrazioni.
La famiglia comprende 361 specie (delle quali due estintesi recentemente), raggruppate in 2 sottofamiglie e 113 generi:[1]
Sottofamiglia Phaethornithinae
Sottofamiglia Trochilinae
I Trochilidi (Trochilidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Apodiformes, che comprende 357 specie comunemente note come colibrì.
Sono considerati gli uccelli più piccoli al mondo: la maggior parte delle specie ha un peso tra 2,5 e 6,5 g e una lunghezza tra 6 e 12 cm. Hanno l'abilità di rimanere quasi immobili a mezz'aria, capacità garantita dal rapidissimo battito alare (dai 12 agli 80 battiti al secondo, a seconda della specie), e che consente loro di cibarsi del nettare dei fiori.
La straordinaria mobilità degli arti superiori consente loro prodezze di volo inimmaginabili per altri uccelli, come volare all'indietro. Inoltre, in caso di scarsità di cibo o durante il sonno, sono in grado di cadere in uno stato di torpore che consente loro di risparmiare energia, rallentando drasticamente il loro rapidissimo metabolismo.
Trochilidae sunt familia avium ordinis Apodiformium, quae in America endemicae sunt. Inter minimas aves sunt, plurimis speciebus a 7.5 ad 13 centimetra longis. Minima species avium exstans est Mellisuga helenae, 5 centimetra longa et minus quam 2.0 grammata ponderis. Trochilidae sunt nectarivora.[1]
Trochilidae vescuntur 1500 formis per secundum.
Trochilida ex flore in Horto Botanico Universitatis Californiensis vescitur.
Trochilida polline flavo in rostro Horto Botanico Universitatis Californiensis
Calypte anna iuvenis, lingua protrusa
Calypte anna sedet.
Trochilida adultus in nido in cacto Mesae in urbe Arizonae
Calypte anna femina in parvo ramo sedet.
Trochilidae sunt familia avium ordinis Apodiformium, quae in America endemicae sunt. Inter minimas aves sunt, plurimis speciebus a 7.5 ad 13 centimetra longis. Minima species avium exstans est Mellisuga helenae, 5 centimetra longa et minus quam 2.0 grammata ponderis. Trochilidae sunt nectarivora.
Kolibriniai (Trochilidae) – čiurlinių paukščių (Apodiformes) šeima. Kartais išskiriama į savarankišką būrį – kolibriniai paukščiai (Trochiliformes).
Smulkūs, blizgantys, metalo spalvos ir įvairaus dydžio paukščiai, kurių stambiausi prilygsta kregždei, o smulkiausieji ne didesni už kamanę. Kūnas raumeningas, kompaktiškas, pėdos mažos, snapas specializuotas iš žiedų siurbti nektarą. Skraido greitai ir vikriai. Plasnojant sparnai juda aštuoniuke, mažesnės rūšys per sekundę suplasnoja iki 80 kartų. Todėl labai tankiai plasnodami sparnais, pakimba ore ir laibu snapeliu siurbia iš žiedų nektarą arba renka smulkius vabzdžius. Snapo forma ir ilgis atitinka žiedų, iš kurių siurbia nektarą, formą. Aktyvūs tik dieną, naktimis kūno temperatūra labai nukrinta.
Paplitę tik Amerikoje, daugiausia tropiniuose miškuose. Kolibriams priklauso daugelis mažiausių pasaulyje paukščių rūšių.
Pasaulyje yra apie 340 rūšių.
Šeima. Kolibriniai (Trochilidae)
Kolibriniai (Trochilidae) – čiurlinių paukščių (Apodiformes) šeima. Kartais išskiriama į savarankišką būrį – kolibriniai paukščiai (Trochiliformes).
Smulkūs, blizgantys, metalo spalvos ir įvairaus dydžio paukščiai, kurių stambiausi prilygsta kregždei, o smulkiausieji ne didesni už kamanę. Kūnas raumeningas, kompaktiškas, pėdos mažos, snapas specializuotas iš žiedų siurbti nektarą. Skraido greitai ir vikriai. Plasnojant sparnai juda aštuoniuke, mažesnės rūšys per sekundę suplasnoja iki 80 kartų. Todėl labai tankiai plasnodami sparnais, pakimba ore ir laibu snapeliu siurbia iš žiedų nektarą arba renka smulkius vabzdžius. Snapo forma ir ilgis atitinka žiedų, iš kurių siurbia nektarą, formą. Aktyvūs tik dieną, naktimis kūno temperatūra labai nukrinta.
Paplitę tik Amerikoje, daugiausia tropiniuose miškuose. Kolibriams priklauso daugelis mažiausių pasaulyje paukščių rūšių.
Pasaulyje yra apie 340 rūšių.
Kolibri, kolibri dzimta (Trochilidae) ir viena no svīrveidīgo kārtas (Apodiformes) dzimtām. Kolibri dzimtai ir 2 apakšdzimtas, kurās kopā ir 357 sugas, kas iedalītas vairāk kā 100 ģintīs.[2][3] Eremītkolibri apakšdzimtā (Phaethornithinae) iedalītas 6 kolibri ģintis, visas pārējās pieder tipisko kolibri apakšdzimtai (Trochilinae).[3]
Kolibri dzīvo tikai Ziemeļamerikā un Dienvidamerikā. Tie ir sastopami, sākot ar Aļaskas dienvidiem un beidzot ar Ugunszemi. Vislielākā sugu dažādība mīt tropu un subtropu mežos Centrālamerikā un Dienvidamerikā. Tikai dažas sugas ligzdo mērenajā joslā un Andu kalnos līdz 5200 metriem virs jūras līmeņa.[4] Kolibri sugu lielvalstis ir Kolumbija, kurā mīt vairāk kā 160 sugas, un Ekvadora, kurā mājo apmēram 130 sugas.[5]
Kolibri ir vieni no mazākajiem putniem pasaulē. Lielākā daļa sugu ir 7,5—13 cm lieli. Vismazākais kolibri dzimtā ir bišu kolibri (Mellisuga helenae), kas ir arī mazākais putns pasaulē.[6] Tā garums ir 5—6 cm, svars 1,6—1,9 g.[7] Toties lielākais kolibri dzimtā ir milzu kolibri (Patagona gigas),[8] kura ķermeņa garums sasniedz 35 cm,[9] bet svars 21 gramu.[8]
Kolibri spēj karāties gaisā, ātri vicinot spārnus. Atkarībā no sugas tie spārnus sekundes laikā sasit 8—100 reizes. Milzu kolibri sekundes laikā novicina spārnus 8—12 reizes, kas ir apmēram 600 reizes minūtē. Vidēja lieluma kolibri spārnus 1 sekundes laikā sasit 20—30 reizes, bet maza auguma kolibri — līdz 100 reizēm sekundē. Tie ir arī vienīgie putni pasaulē, kas spēj lidot atpakaļgaitā.[10] Kolibri lidošanas ātrums ir 15 m/sek, kas ir 54 km/h.[11]
Daudzām kolibri sugām ir krāšņi apspalvojumi, neparastās krāsās. Krāsa ne vienmēr ir atkarīga no spalvas pigmenta. To rada gaismas laušana prizmveidīgo šūnu slānī apspalvojuma virsējā kārtā, gaismas difrakcijas un interferences rezultātā atstarojot spožas krāsas. Kolibri spārna struktūra strādā kā difrakcijas režģis. Tādējādi izmainot pozīciju gaisā, gandrīz neredzams kolibri pēkšņi kļūst ugunīgi sarkans vai smaragdzaļš.[12]
Tomēr ne visiem kolibrī ir prizmveidīgo šūnu slānis uz spalvām, piemēram, rudā kolibrī (Selasphorus rufus) rudo toni nosaka pigmentācija. Kopumā apspalvojuma krāsu veido pigmentācijas un difrakcijas efekta kombinācija.[13]
Neskatoties uz anatomiskajām atšķirībām, pastāv viedoklis, ka kolibri spārnu aerodinamika ir līdzīga kukaiņu aerodinamikai. Spārnu kinemātika ir simetriska, gan spārniem ejot uz leju, gan ceļoties augšā. Tas nozīmē, ka spārnu kustība tiek atbalstīta un pastiprināta ar ķermeņa svaru, līdzīgi kā to dara līdzīga lieluma kukaiņi. Eksperimentos tika izmantots rudais kolibri. Tika noskaidrots, ka spēka patēriņš ir asimetrisks. Vēzējot spārnus uz leju, tiek izmantoti 75% no ķermeņa svara, bet, ceļot spārnus uz augšu, tikai 25%.[14]
Izņemot kukaiņus, kolibri dzimtas putniem, lai nodrošinātu ātro spārnu kustību ar nepieciešamo enerģiju, ir ātrākā vielmaiņa no visiem dzīvniekiem pasaulē. Tā sirds ritms ir ļoti ātrs. Piemēram, zilrīkles kolibri (Lampornis clemenciae) sirsniņa nopukst 1260 reizes vienas minūtes laikā.[15] Kolibri, lai iegūtu nepieciešamo enerģiju, dienas laikā apēd vairāk nektāra nekā pats sver. Lai to izdarītu, tie apmeklē vairāk kā 100 ziedus dienā. No nāves aiz bada to nošķir tikai dažas stundas. Dienas laikā tas spēj uzkrāt tikai tik daudz barības vielas, lai spētu pārlaist nakti.[16] Izdzīvot nakti, kolibri palīdz arī spēja vielmaiņu palēnināt. Tie ieņem īpašu hibernācijas stāvokli, ko sauc par torporu jeb īslaicīgu hibernāciju. Torpora stāvokļa laikā kolibri sirds pukstu ritms un elpošanas ritms dramatiski samazinās. Sirds pukst vairs tikai 50-180 reizes minūtē, tādējādi samazinās barības vielu nepieciešamība.
Tik dinamiska vielmaiņas izmaiņa ir cieši saistīta arī ar dinamisku nieru funkcijas izmaiņām.[17] Vielmaiņas studijas uzdod zinātniekiem jautājumu, kā migrējošā suga sarkanrīkles kolibri (Archilochus colubris) spēj nolidot 800 km distanci neapstājoties. Izrādās, ka sarkanrīkles kolibri tāpat kā citi migrējošie putni, uzkrāj taukus, kas kalpo kā enerģijas avots pārlidojuma laikā. Uzkrājot tauku rezerves pirms migrācijas, tā masa dubultojas.[18]
Lielākajai daļai kolibri knābji ir gari un taisni, vai gandrīz taisni, lai vieglāk piekļūtu pie ziedu nektāra. Dažām sugām knābji piemēroti specializētai barības uzņemšanai. Piemēram, dzeloņknābja kolibri (Chalcostigma) knābis ir īss un ass, kas piemērots, lai barotos no ziediem ar īsu ziedu kausu vai lai caurdurtu garāko ziedu pamatni. Toties līkknābja kolibri (Eutoxeres) saliektais knābis piemērots nektāra iegūšanai no saliektiem ziedu kausiem. Bet ugunsastes kolibri (Avocettula recurvirostris) knābja gals ir uzliekts uz augšu. Kolibri knābja apakšējā daļa ir īsāka un cieši ieguļas augšējā knābja daļā. Barošanās laikā knābis ir pavērts pavisam nedaudz, tikai tik daudz, lai varētu izbāzt mēli. Kolibri nektāru dzer ar mēles palīdzību, to uzlaizot.[19]
Kolibri barojas ar nektāru. Līdzīgi kā bites tie izmanto cukuru, ko satur nektārs. Kolibri neizvēlas ziedus, ja cukurs nektārā ir mazāk par 10%, un otrādāk, jo vairāk cukura, jo iecienītāki ir ziedi. Nektārs ir samērā nabadzīgs un vienveidīgs barības vielu resurss, tādēļ kolibri olbaltumvielas, aminoskābes, vitamīnus un minerālvielas uzņem, papildus medījot kukaiņus un zirnekļus.[20] Lai taupītu enerģiju, laikā, kad kolibri nebarojas, tie sēž uz kāda zara. Barošanās parasti notiek īsu brīdi un bieži, uzņemot 12 reizes vairāk nektāra kā paša ķermeņa svars. Apmēram 10-15% dienas paiet ēdot, bet pārējais laiks, sēžot uz zara un sagremojot uzņemto barību.
Kolibri pamatbarība ir nektārs, un evolūcijas gaitā tie ir kļuvuši par savu barības augu galvenajiem apputeksnētājiem.[21] Šādus augus, kurus apputeksnē putni sauc par ornitofiliem augiem. Dažas kolibri sugas, kurām ir attīstījušās īpašas knābja formas, ir evolucionējušas kopā ar atsevišķām augu sugām, no kuru ziediem kolibri barojas. To knābji sader ar ziedu kausu formu.
Augi, kurus apputeksnē kolibri, zied ar košiem, viegli pamanāmiem ziediem. Tie visbiežāk ir sarkani, oranži vai piesātināti lillā. Kolibri spēj redzēt krāsu viļņus, kas ir tuvu ultravioletai krāsai. Tomēr kolibri ziedi neatstaro šo viļņu garumu, kā to var novērot ziediem, kurus apputeksnē kukaiņi. Tādējādi ziedi, kurus apputeksnē kolibri, neredz lielākā daļa kukaiņu, kas samazina konkurenci uz ziedu nektāru.[22] Turklāt kolibri augu ziediem ir salīdzinoši vājāks nektārs. Tas vidēji satur 25% cukura. Kolibri ziedu nektāram ir augsta saharozes koncentrācija, toties kukaiņu ziedu nektārā dominē fruktoze un glikoze.[23]
Par jauno paaudzi rūpējas tikai kolibri mātītes. Lielākā daļa sugu būvē kausa formas ligzdu koku vai krūmu zaros. Dažas tropu sugas ligzdu piestiprina pie koku lapām. Ligzdas lielums ir atkarīgs no kolibri lieluma. Mazākās ligzdas ir mazākas nekā valrieksta čaumalas pusīte. Lielākās ir vairākus centimetrus lielas. Lielākā daļa kolibri sugu ligzdas celtniecībai izmanto zirnekļa tīmekli, sasienot kopā ligzdas būvniecības materiālus. Zirnekļu pavediena izmantošana padara ligzdu unikāli mainīgu. Mazajiem putnēniem augot, ligzda izplešas.
Kolibri mātīte dēj 2 baltas olas. Lai arī kolibri olas ir mazākās putnu olas pasaulē, relatīvi tās ir ļoti lielas olas, salīdzinot ar kolibri mātītes augumu. Inkubācijas periods ilgst 14—23 dienas, atkarībā no sugas un klimatiskās joslas. Māte mazuļus baro ar nelieliem posmkājiem un nektāru, barību atrijot mazuļu knābīšos.
Kolibri, kolibri dzimta (Trochilidae) ir viena no svīrveidīgo kārtas (Apodiformes) dzimtām. Kolibri dzimtai ir 2 apakšdzimtas, kurās kopā ir 357 sugas, kas iedalītas vairāk kā 100 ģintīs. Eremītkolibri apakšdzimtā (Phaethornithinae) iedalītas 6 kolibri ģintis, visas pārējās pieder tipisko kolibri apakšdzimtai (Trochilinae).
Kolibri dzīvo tikai Ziemeļamerikā un Dienvidamerikā. Tie ir sastopami, sākot ar Aļaskas dienvidiem un beidzot ar Ugunszemi. Vislielākā sugu dažādība mīt tropu un subtropu mežos Centrālamerikā un Dienvidamerikā. Tikai dažas sugas ligzdo mērenajā joslā un Andu kalnos līdz 5200 metriem virs jūras līmeņa. Kolibri sugu lielvalstis ir Kolumbija, kurā mīt vairāk kā 160 sugas, un Ekvadora, kurā mājo apmēram 130 sugas.
Burung Madu ialah sejenis Burung Kelicap[1] yang berada dalam keluarga Trochilidae.[2] Ia merupakan antara burung terkecil, kebanyakan spesies berukuran dalam julat 7.5–13 cm (3–5 in). Malah, spesies burung masih wujud terkecil ialah burung madu Mellisuga helenae yang sepanjang 5 cm. Ia boleh terapung di udara dengan mengepak-ngepak sayapnya di udara dengan cepat, 12–90 kali sesaat (berbeza mengikut spesies). Untuk menjimatkan tenaga semasa tidur atau apabila kekurangan makanan, burung madu boleh memasuki keadaan serupa-hibernasi (torpor) di mana kadar metabolismanya menurun sehingga 1/15 kadar biasa.[3] Famili ini juga merupakan satu-satunya jenis kumpulan burung yang boleh terbang ke belakang (dan dalam semua arah).[4] Ia boleh terbang dengan kelajuan melebihi 15 m/s (54 km/h; 34 mph).[5]
Burung Madu ialah sejenis Burung Kelicap yang berada dalam keluarga Trochilidae. Ia merupakan antara burung terkecil, kebanyakan spesies berukuran dalam julat 7.5–13 cm (3–5 in). Malah, spesies burung masih wujud terkecil ialah burung madu Mellisuga helenae yang sepanjang 5 cm. Ia boleh terapung di udara dengan mengepak-ngepak sayapnya di udara dengan cepat, 12–90 kali sesaat (berbeza mengikut spesies). Untuk menjimatkan tenaga semasa tidur atau apabila kekurangan makanan, burung madu boleh memasuki keadaan serupa-hibernasi (torpor) di mana kadar metabolismanya menurun sehingga 1/15 kadar biasa. Famili ini juga merupakan satu-satunya jenis kumpulan burung yang boleh terbang ke belakang (dan dalam semua arah). Ia boleh terbang dengan kelajuan melebihi 15 m/s (54 km/h; 34 mph).
Kolibries (Trochilidae) zijn een familie van vogels uit de orde van de gierzwaluwachtigen (Apodiformes).[1] De familie telt meer dan 300 soorten. De meeste soorten komen voor in Zuid-Amerika. Het oorspronggebied (genencentrum) van de kolibries ligt waarschijnlijk daar.
De mannetjeskolibrie is bont, meestal metaalachtig groen gekleurd, met een glanzend rode, blauwe of smaragdgroene keelkleur. Het vrouwtje is onopvallend gekleurd.
De snavel is een belangrijk kenmerk voor de soortindeling. Bij de zwaardkolibrie (Ensifera ensifera) is de snavel bijna net zo lang als het gehele lijf dat 10 cm lang is. Daartegenover heeft Ramphomicron microrhynchum maar een snavellengte van 5 mm. De Eutoxeres hebben een sterk naar onderen gebogen snavel en de sabelsnavelkolibrie (Avocettula recurvirostris) heeft een snavel die aan de top naar boven gebogen is. Iedere snavel is op een bepaalde bloemvorm gespecialiseerd, waardoor er geen concurrentie tussen de kolibrie-soorten optreedt. Elke kolibrie is van een speciaal zakje met nectar in de nek afhankelijk. Als de vleugels naar voren bewegen, beweegt het zakje naar achteren. hierdoor kan de kolibrie zijn kop in evenwicht houden als hij eet.
Tussen de soorten komen grote verschillen in gewicht voor. De kleinste (bijkolibrie, Mellisuga helenae) weegt 1,8 gram. De in Noord-Amerika meest voorkomende kolibrie (robijnkeelkolibrie, Archilochus colubris) weegt ongeveer 3 gram en is 7,6 cm groot.
Kolibries kunnen tot 15 jaar oud worden en keren ieder jaar naar dezelfde plaats terug. Als het te koud wordt, trekken ze naar meer zuidelijke streken.
De kolibrie heeft een lange snavel, waarmee hij in de kroonbuis van de bloem kan komen. Om bij de nectar te raken moet hij zijn tong uitrollen. De punt van de tong is gespleten en heeft de vorm van een strohalm. Hierdoor kan hij bij nectar komen waar zelfs insecten niet bij kunnen. De bloemen hebben een zeer lange kroonbuis en hebben zich voor hun bestuiving aangepast aan de kolibrie en de kolibrie aan de bloemen. Om het voor deze vogel extra aantrekkelijk te maken is er veel nectar aanwezig. Kolibries hebben een sterke voorkeur voor oranje en rode bloemen.
De kolibrie kan met suikerwater bijgevoerd worden. Vroeger werd daar een rode kleurstof aan toegevoegd. Tegenwoordig is de voerhouder van plastic en is de voet, waar het suikerwater in zit, roodgekleurd. De openingen van de voerbuisjes zijn zo klein dat er geen insecten bij kunnen en alleen de snavel van de kolibrie erdoorheen kan.
Sommige soorten eten ook insecten. De kolibrie moet de hele dag eten om voldoende energie te bekomen. Zelfs als het regent blijft de kolibrie doorvliegen, maar kan dan minder voedsel vinden omdat veel bloemen zich bij regen sluiten. Wanneer het langer dan een week aanhoudend regent, sterven veel kolibries door gebrek aan voedsel.
De kolibrie slaapt alleen 's nachts. Tijdens de slaap daalt de lichaamstemperatuur enkele graden om energie te besparen, vergelijkbaar met de winterslaap bij beren.
De kolibrie kan door de zeer snelle vleugelslag (15 tot 80 slagen per seconde, afhankelijk van de grootte van de vogel) in de lucht stil blijven hangen. Door de snelle vleugelslag kan de kolibrie als enige vogel ook achteruit vliegen.[2] Ze kunnen zelfs recht omhoog en recht omlaag vliegen. De 'helikopter' onder de vogels. Deze manier van vliegen vraagt echter zeer veel energie die verkregen wordt uit de suikers die in de nectar zitten.
De universiteit van Californië onderzocht[3] de snelheid van de (mannetjes) Anna-kolibrie (Calypte anna) tijdens een duikvlucht. Dit gebeurde met een camera die 500 frames per seconde maakt. Er werd gemeten dat ze per seconde 385 keer hun eigen lichaamslengte afleggen (een straaljager haalt 150 keer, maar is veel langer en dus sneller). Bij het afremmen, dat met het spreiden van de vleugels gebeurt, ontstaat er een druk van negen keer de zwaartekracht. Een mens zou bij deze druk het bewustzijn verliezen.
De kolibrie leeft op heel veel verschillende plaatsen, er zijn er die op open plaatsen leven, gebieden met veel zon en in de woestijn, maar ook kolibries die in het koude hooggebergte leven, of in het tropisch regenwoud of andere vochtige streken. Ze komen alleen voor in Amerika, maar dan wel over het hele continent, van Alaska tot in Vuurland.
De kolibrie legt in twee dagen twee relatief grote, witte eieren die na 14-19 dagen uitkomen. De jongen worden gedurende 3-4 weken met insecten en nectar gevoed door de moeder. Deze voert tot 140 keer per dag de jongen, waarbij de lange snavel diep in de bek van het jong gestoken wordt. De vader verzorgt het nest niet en zorgt ook niet voor het grootbrengen van de jongen. Hij verdedigt wel het territorium tegen binnendringende soortgenoten. Omdat kolibries relatief veel moeten eten, zijn de jongen altijd onbewaakt. Ze kunnen daardoor aangevallen worden door onder meer roofvogels, katten en slangen.
De kolibrie wordt als beeldmerk ook gebruikt in de logo's van het Diabetes Fonds en de Internationale Diabetes Federatie (IDF). De kolibrie is gekozen als logo, omdat het leven van dit vogeltje elementen bevat, waarmee ook een diabetespatiënt te maken heeft, zoals het zorgvuldig opnemen van voedsel. De omhoog vliegende kolibrie symboliseert het optimisme dat het wetenschappelijk onderzoek eens erin zal slagen het diabetesprobleem op te lossen. In oktober 1985 werd tijdens het jubileumcongres van de Diabetesvereniging Nederland (DVN) de kolibrie officieel erkend als internationaal symbool voor het wetenschappelijk onderzoek rond diabetes mellitus.
Breedstaartkolibrie (Selasphorus platycercus)
Robijnkeelkolibrie (Archilochus colubris)
Rosse kolibrie (Selasphorus rufus)
Kolibrie op eigen nest
Er zijn tussen de 325 en 340 soorten kolibries, afhankelijk van het taxonomisch standpunt. Soms worden de kolibries geplaatst in een aparte orde, de Trochiliformes. Vaak wordt de familie (orde) onderverdeeld in twee (onder-)families, de Phaethornithinae (met 34 soorten in zes geslachten) en de typische kolibries, de Trochilinae. Moleculair genetisch onderzoek zou erop wijzen dat de kolibries onderverdeeld zouden kunnen worden in negen hoofdgroepen (clades).[4]
De volgende geslachten zijn bij de familie ingedeeld<[1]
Kolibries (Trochilidae) zijn een familie van vogels uit de orde van de gierzwaluwachtigen (Apodiformes). De familie telt meer dan 300 soorten. De meeste soorten komen voor in Zuid-Amerika. Het oorspronggebied (genencentrum) van de kolibries ligt waarschijnlijk daar.
Kolibriar er fuglar i familien Trochilidae, ein biologisk familie endemisk for Amerika. Dette er ca. 340 artar av særs små og fargeglinsande, nektaretande fuglar som kan sveve, 'stille', i lufta med 15 til 80 vengeslag i sekundet. Dei kan tilmed som dei einaste fuglar i verda flyge baklengs. Kolibriar, seglarar og treseglarar utgjer til saman ordenen Apodiformes. Ordet 'kolibri' kjem frå språket taíno gjennom spansk, 'colibrí'.
Kolibriar er små fuglar med langt tynt nebb. Saman med det lange nebbet er den utvida og splitta tunga eit reiskap for å hente opp nektar djupt nede i blomstrar. Dei er òg tilpassa insektdiett, dei kan bøye ned underkjeven av nebbet for å skape ei breiare nebbopning slik at dei kan ta insekt rett i munnen i staden for med nebbspissen.
Verdas minste fugl er bikolibri (Mellisuga helenae). Han veg 1,8 g og er ca. 5 cm lang. Ein typisk nordamerikansk kolibri, for eksempel raudkolibri (Selasphorus rufus), veg ca 3 g og har en lengd på 10-12 cm. Den største kolibri er kjempekolibri (Patagona gigas), som kan vege så mykje som 24 g og måler 21,5 cm.
Dei fleste artane viser iaugefallande kjønnsdimorfisme, med hannar i skinande klåre farger og hoene i kamuflerande farger. Begge kjønn har iriserande fjørdrakt hos dei fleste artar, med grønt som den mest vanlege dominerande farga. Sterkt endra strukturar i visse fjør skaper intens metallisk irisens, vanlegvis konsentrert på hovudet og på bryst.
Hovudføda for kolibriar er nektar frå plantar. Fuglane er vektige pollinatorar, særleg for djupe, røyrforma blomstrar. Akkurat som bier kan kolibriar vurdere sukkerinnhaldet i nektaren, og dei forkastar blomstrar med nektar som held mindre enn 12 % sukker. Favorittar er blomster med nektar på om lag 25 % sukker. Nektar har låg næringsverd, så kolibriar må imøtekomme trongen til protein, aminosyrer, vitamin og mineral ved å jakte på insekt og kongroer, særleg som fôr til ungar.
Dei fleste kolibriar har lange og rette eller neste rette nebb, men somme spesialiserte artar har nebb med ei form som er tilpassa einskilde blomsterartar.
Nålkolibriar (Chalcostigma) har korte, skarpe nebb tilpassa hausting av nektar frå blomster med kort blomsterkrone. Dei stikk hòl gjennom blomsterbotnen på dei større kroner kor nebbet er for kort til å komme til gjennom blomsteropninga. Sigderemittar (Eutoxeres) har ekstremt kurva nebb som er tilpassa hausting av nektar frå boga blomsterkroner i fagerblomstfamilien. Knaggnebbkolibri har eit oppbøygd nebb som hos avosettar. Hannar hos heklenebbkolibri har ein barrakuda-liknande pigg ytst på det lange tynne nebbet.
Dei to halvleikane av nebbet til kolibriar har eit utprega overlapp slik at underdelen (underkjeven) passar inn i overdelen. Når fuglen tar opp nektar, opnar han vanlegvis nebbet berre litt slik han kan dra tunga inn og ut av det indre av blomsteren. Spesialisering av tunga, anten med riller eller med røyrforming hjelper fuglen å få opp nektaren.
Kolibriar har mange små måltid. Flyging er særs energikrevjande, så berre ca. 10 til 15 % av tida går med til eting, elles sit dei rolege. Men på den tida dei er aktive kan dei kan ete opptil fem gongar si eiga kroppsvekt kvart døgn.
Kolibriar er spesialiserte nektaretarar(Stiles, 1981) og er knytt til blomstrar som treng fuglepollinering. Somme kolibriartar, spesielt dei med uvanleg nebbutformingar som sverdkolibri og sigdnebba, har samevolusjon med eit lite tal blomsterartar.
Mange plantar som vert pollinerte av kolibriar produserer blomstrar i nyanser av raudt, oransje og lys rosa, men fuglane vil ta nektar frå blomstrar i andre farger. Kolibriar kan sjå bølgjelengdene i nær ultrafiolett, blomstrane her reflekterer ikkje desse bølgjelengdene slik som andre insektpollinerte blomstrar gjer. Det tronge fargespekter gjer at kolibripollinerte blomstrar vert lite interessante for insekt, og dermed lite eksponert for hausting frå insekt.
Kolibripollinerte blomstrar produserer dessutan ein relativt svak nektar med gjennomsnittleg 25 % sukker og med høge konsentrasjonar av sukrose. Insekt føretrekkjer sterkare nektar dominert av fruktose og glukose.
Kolibrislekter i taksonomisk rekkjefølgje viser eit oversyn av biologiske slekter av kolibriar, delt inn etter underfamiliar.
For oversyn over artar i taksonomisk rekkjefølgje, sjå artiklar om underfamiliar:[1]
Kolibriar er fuglar i familien Trochilidae, ein biologisk familie endemisk for Amerika. Dette er ca. 340 artar av særs små og fargeglinsande, nektaretande fuglar som kan sveve, 'stille', i lufta med 15 til 80 vengeslag i sekundet. Dei kan tilmed som dei einaste fuglar i verda flyge baklengs. Kolibriar, seglarar og treseglarar utgjer til saman ordenen Apodiformes. Ordet 'kolibri' kjem frå språket taíno gjennom spansk, 'colibrí'.
Kolibrifamilien eller kolibrier (Trochilidae) er en familie med ørsmå til små, hurtige fugler, som er endemiske til Den nye verden. Artene karakteriseres av fargesterke fjærdrakter, ofte i iriserende farger, og en usedvanlig flygeevne.
Takket være den eksepsjonelle vinge- og muskelanatomien kan kolibrier både ryttle (altså henge stille i luften) og fly forlengs, baklengs og sidelengs, på samme måte som mange insekter, blant annet bier og vepser. Dette gjør artene i stand til å høste nektar fra blomster som ellers ville vært for skjøre til at fuglene kunne kommet til næringen. Mange av kolibriene er faktisk så spesialiserte i næringsopptaket at nebbet, gjennom evolusjonen, har blitt tilpasset bestemte arter eller grupper med blomster. Faktisk er den sånn at mange blomster også har tilpasset seg kolibrienes måte å ete på. Noen av fuglene er dessuten superraske flygere, eller som professor Christopher J. Clark hevder: «g-kraften er større enn i et jagerfly med etterbrennerne på eller en romferge under oppskytning».[2]
De linjene som med tiden førte fram til dannelsen av kolibriene, kan ha startet alt for omkring 65–70 millioner år siden (i tidlig paleogen eller sen kritt), da en stor tektonisk plate skilte lag med Gondwanaland og dannet Sør-Amerika. Slektskapet til de andre familiene i ordenen seilerfugler har imidlertid vært kontroversielt, og spørsmålet om systematisk plassering regnes fortsatt ikke som avklart.[1] Det nære slektskapet (søstergrupper) mellom kolibrier og seilere (Apodidae) er imidlertid allment akseptert.
En studie av nyere dato (McGuire m.fl., 2014) antyder at kolibrier og seilere trolig splittet lag for omkring 42,1 millioner år siden (36.9–47.4 Ma). Det er gjort fossile funn av basale kolibrier i Europa, som antyder at den grunnleggende formen til dagens kolibrier kan ha oppstått der, for omkring 28–34 millioner år siden, men den linjen (med felles stamfar) som førte fram til dagens kolibrier oppsto med stor sikkerhet i Sør-Amerika (trolig i det sentrale lavlandet) for omkring 22,4 millioner år siden (20.3–24.7 Ma).[3]
Kolibriene er den nest mest tallrike familien med fugler i Den nye verden, nest etter tyrannene (Tyrannidae). De 363 artene (+700 taxa) deles inn i 104 ulike slekter, som tradisjonelt har vært fordelt i de to underfamiliene Phaethornithinae (eremittkolibrier, som er mindre fargeprangende, og hovedsakelig pigmentert i nyanser av brunt, rødt og grått, enn andre kolibrier) og Trochilinae (typiske kolibrier, som inntil ganske nylig inkluderte alle andre kolibrier enn eremittkolibrieene). De to underfamiliene er allment akseptert, og stort sett regnes inndelingen i Phaethornithinae også som avklart, men for Trochilinae har det rådet mange uavklarte spørsmål, som igjen har ført til stadig nye studier.[1]
Nyere forskning viser at topazer og eremitter er de to mest basale gruppene med kolibrier; deretter følger mangoene, briljantene og kokettene, kjempekolibrien, og de typiske kolibriene smaragdene, fjelljuvelene og bikolibriene. Som følge av senere tids forskning har man derfor splittet opp Trochilinae, som tidligere inkluderte alle andre kolibrier enn eremittene, i flere nye underfamilier. Kolibrifamilien består nå av hele seks underfamilier, som følger:[3][4][5]
Selv om senere tids forskning har gitt flere nye svar på den systematiske inndelingen av kolibriene, trengs det fortsatt mange flere svar for å kunne avdekke slektsforholdene mellom både slektene og artene. Overstående inndeling må derfor kun regnes som «et skritt på veien».
Neoaves er en klade som består av alle moderne fugler. Kladogrammet er i henhold til Jarvis et al. (2014)[6], med noen kladenavn etter Yury et al. (2013).[7] Navn i parentes er ikke nødvendigvis offisielle norske gruppenavn.
Neoaves ColumbeaMirandornithes (flamingoer og dykkerfugler)
Cypselomorphae (fettfugler, froskemunner, potuer, nattravner, uglesvaler, treseilere, seilere og kolibrier)
Charadriiformes (vade-, måse- og alkefugler)
Aequornithes (Lommer, Pingviner, Stormfugler, Storkefugler, Sulefugler og Pelikanfugler)
Eurypygiformes (kaguer og solrikse)
Phaethontiformes (tropikkfugler)
Bucerotiformes (hornfugler, hærfugler og kakelarer)
Psittaciformes (papegøyefugler)
Kolibriene er ekstremt små og veier i snitt kun 2,5–6,5 g.[1] Kroppen har imidlertid normale proporsjoner, også med hensyn til hodet, vingene og stjerten, selv om mange av artene kan ha relativt lange vinger. Dette anses imidlertid som normalt blant artene i Caprimulgiformes. Artene har, også i likhet med andre Caprimulgiformes, korte lemmer og veike føtter som ikke brukes til å gå med, men kun til å holde seg fast på greiner og slikt. Hjernen utgjør cirka 4,2 prosent av kroppsvekten, noe som er mer enn hos alle andre fuglearter. Artene mangler imidlertid nærmest luktesans, men har til gjengjeld et svært godt utviklet fargesyn (bedre enn mennesker) og kan oppfatte ultrafiolett lys. Nebbet er både langt og tynt i forhold til kroppen, av og til også svært langt og kroket, og krokningen kan gå begge veier og også være betydelig.[1]
Blant alle de 363 artene med kolibrier er bikolibri, Mellisuga helenae, den aller minste. Den er også verdens minste jevnvarme art, og stedegen for Cuba. Arten veier kun cirka 1,6–1,9 g og blir omkring 5 cm lang (nebb og stjert inkludert). Til sammenligning veier den største kolibriarten, kjempekolibri (Patagona gigas), omkring 19–21 g og blir opp mot 22 cm lang.[1]
Tidligere trodde man at tungen hos kolibriene fungerte som et slags sugerør (nyttet av kapillæreffekten), men slik er det ikke. Ytre del av tungen er flat og W-formet, og består av to halvdeler som kan krølles sammen sideveis i lengderetningen. Den flate ytterdelen åpner seg først når tungen når nektaren, som fanges ved at tunges sider krølles sammen (nedover) når den trekkes tilbake i nebbet, noe som kan skje inntil 20 ganger i sekundet. Akkurat hva som skjer med nektaren når tungen når inn i munnhulen vet man svært lite om, men det antas at tungen åpner seg slik at nektaren flyter ut og kan svelges. Kan hende skrapes også nektaren av tungen på en måte.[8]
Kolibrienes hjerte slår 500–600 ganger i minuttet under hvilepuls, og mer enn 1 000 ganger i minuttet når fuglene forsvarer territoriet sitt.[1] Den ultralette beinbygningen skyldes at skjelettet er enten porøst eller (i noen tilfeller) hult. Kolibrier har vanligvis et spisst og tynt, rett eller krummet nebb av varierende lengde, evolusjonært tilpasset de blomstene fuglene drikker nektar fra. Tungen er tilsvarende lang og tilpasset næringsgrunnlaget på samme måte.
Fjærdrakten består (hos normalt store kolibrier) av omkring 940 fjær, noe som er flere enn hos noen andre arter med fugler. Den mest dominerende basisfargen hos kolibrier er grønn, men disse fuglene er spesielt fargerike og mange arter har innslag i fjærdrakten av flere farger. Både blått, rødt, gult, hvitt og sort er vanlige delfarger, og enkelte arter kan domineres av andre farger enn grønt. Artene, utenom eremittene (Phaethornithinae), har en iriserende (metallisk) glans i fjærdrakten, og hannene er spesielt fargerike. I denne gruppen er også kjønnsforskjellen ofte stor og hunnene er typisk mye mindre prangende. Blant eremittene er fargene dusere og mindre prangende, hovedsakelig i rødt, grønt og brunt. De iriserende fargene er ofte svært begrenset eller fraværende. Kjønnsforskjellene er også mindre.[1]
Kolibrier har normalt 10–11 håndsvingfjær (framdrift), noen arter også 9 eller 12, men kun 6 armsvingfjær (bæreflate). Det normale hos andre fugler er 10–15, og enkelte albatrosser kan ha hele 37. Kraftig vingemuskulatur, som utgjør omkring 30 prosent av kroppsvekten, setter disse fuglene i stand til å bevege vingene i et 8-tall mønster som skaper løft (oppdrift) når vingene slår, begge veier. Det gjør at disse artene kan fly både framover og bakover, sidelengs, eller ryttle (henge stille i luften). I en viss utstrekning kan de også fly opp-ned, for en kort stund. Dette kommer til nytte når fuglene oppsøker blomstene for å hente nektar, side de ofte er for tunge til å sitte på selve blomsten. De mindre artene kan ha 70–80 vingeslag i sekundet, mens de større har 10–15 slag. Under parringslek kan enkelte nordamerikanske arter ha opp mot 200 vingeslag i sekundet.[9]
Kolibriene er hovedsakelig utbredt i den neotropiske sonen, men finnes fra Alaska i Nord-Amerika til Chile og Argentina i Sør-Amerika, samt på mange av øyene utenfor det kontinentale Amerika, som Karibia. Størst biologisk mangfold viser familien i den submontane sonen i Mellom-Amerika og det nordlige Sør-Amerika, som nord i Andes og i Santa Marta massivet.[1]
Habitatet er variert, så lenge det er tilgang på næringsplanter, og strekker seg fra havnivået og opp til omkring 5 000 moh. Mange arter har tilhold i store høyder. Dette gjelder for eksempel arter i to slektene Oxypogon og Oreotrochilus (koketter tilhørende andeskladen av kolibrier), som trives på den såkalte páramoen året rundt, selv om noen av fuglene trekker ned til lavere høyder når forholdene blir for ekstreme. Artene hekker helt opp mot snøgrensen og eter i større grad enn andre kolibrier leddyr.[1]
Kolibriene oppsøker typisk mer enn 1 000 arter med blomster hver dag, for å drikke nektar. Artene spiller derfor en viktig rolle i pollineringen av blomsterartene. Kolibrier spiser imidlertid også insekter, for å dekke behovet for proteiner. Det daglige inntaket av nektar utgjør typisk omkring halve kroppsvekten, men det er eksempler på at enkelte fugler kan innta opp mot åtte ganger kroppsvekten i løpet av et døgn.[1]
Siden kolibriene er fullstendig avhengig av å ha tilgang på nektar året rundt, må arter som lever i områder der blomstringen opphører gjennom deler av året, migrere til steder som har blomstring. Dette gjelder spesielt de nordligste og sørligste artene, som er regulære trekkfugler. Andre kan ha kortere trekk, ofte utløst av tilgangen på nektar. Dessuten migrerer mange fugler, som normalt lever i store høyder, ned til lavere høyder om vinteren.[1]
Rødkolibrien, Selasphorus rufus, er et godt eksempel på en trekkfugl. Arten hekker lenger nord enn noen annen kolibri, så langt som til 61° N i Alaska, mens den overvintrer i det sentrale Mexico. Legger man kroppslengden til grunn, trekker denne lille tassen (cirka 8,5 cm lang og 2,9–3,9 g tung) lenger enn noen annen trekkfugl i hele verden. Men også mange andre arter har et trekkmønster gjennom sesongen, uten å være egentlige trekkfugler av den grunn.[1]
Nordlige arter migrerer i prinsippet sørover om vinteren, som oftest til Mexico og Mellom-Amerika, mens sørlige arter migrerer nordover. Noen overvintrer i lavlandet i det nordlige Argentina, så langt som til 23° N. Dette gjelder for eksempel nominatformen av kjempekolibrien (Patagona gigas gigas), som ellers om året holder til i det sørlige og sentrale Chile og det vestre Argentina, men på høstparten trekker til lavlandet i det nordlige Argentina.[1]
Noen arter har ulike trekkruter høst og vår. Kalliopekolibrien, Calliope Hummingbird, hekker i det sørvestlige Canada og vestre USA i sommerhalvåret. Den trekker nordover langs stillehavskysten om våren, men sørover langs Rocky Mountains om høsten. Det store flertallet av kolibrier gjør imidlertid kun korte, sesongmessige trekk, som typisk er knyttet til blomstringen hos visse planter. I tropisk og subtropisk klima er dessuten mange arter standfugler, siden blomstringen pågår året rundt.[1]
Kolibrier er solitære utenom hekketiden, og ofte matkildeterritoriale. Fuglene tilbringer mye tid sittende på kvister og smågreiner som gir god oversikt til næringskilden, som aktivt forsvares.
Nyffeler et al. (2017) viser i en ny studie, publisert i Wilson Journal of Ornithology, at knelere (Mantidae) utgjør en betydelig predator for kolibrier.[10]
Kolibriene ernærer seg nesten eksklusivt på nektar, og tusenvis av blomsterplanter er hvert år (året rundt) avhengig av disse fuglenes besøk, for at pollineringen skal bli suksessfull. Det evolusjonære forholdet mellom blomster og kolibrier er faktisk et godt eksempel på hva nært samarbeid kan føre til; i det at mange arter har tilpasset seg morfologisk, for at motparten skal får best mulige vilkår. Dette gjelder begge veier.[1]
Kolibrier har et voldsomt energibehov og et utrolig høyt stoffskifte. Enkelte arter kan hver dag innta opp mot åtte ganger sin egen kroppsvekt i nektar.[11] Nyere forskning viser at fuglene foretrekker nektar med mye høyere sukkerkonsentrasjon enn tidligere antatt, faktisk helt opp mot 80 prosent. Tidligere trodde man at sukkerkonsentrasjonen lå rundt 20–40 prosent. Nektar med lavere sukkerkonsentrasjon enn 10 prosent blir som regel ikke utnyttet. I tillegg til nektar eter fuglene litt insekter, for å dekke behovet for proteiner.[8]
Generelt kan man hevde, at hanner med iriserende fjærdrakter etablerer eteterritorier i blomstrende busker, som kan dekke fuglens daglige energibehov. For å forsvare nektarkilden tar hannen tilhold blant høyereliggende greiner i nærheten, der han er trygg for predatorer og har god utsikt og kan forsvare territoriet mot inntrengere, også mot hunner. Forsvaret består av vokale varsler og agonistisk (stridslysten eller mobbende) flyging. Ofte vil territoriehaveren først slikke i seg nektaren fra de nærmeste blomstene rundt inntrengeren, for å redusere dennes etelyst. Om ikke det og varslene hjelper, vil han gå til fysisk luftangrep på inntrengeren. Det hender at fuglene låser klørne til hverandre og faller til bakken i kampens hete, men kampene gir sjelden fysiske skader - annet enn en fjærløs flekk i ny og ne.[1]
Mange arter i Sentral- og Sør-Amerika etablerer ikke eteterritorier, men er såkalte linjeetere (systematisk høsting) på blomster som vokser for spredt til å kunne forsvares. I mellom de territoriale og linjeetende artene finnes det en rekke andre etestrategier blant kolibriene.[1]
Kolibrienes unike flyegenskaper involverer tilpasninger i både skjelett, sener og muskler. Brystbeinet (sternum) har dyp kjøl og er forlenget i forhold til hos andre fugler. Kolibriene har dessuten åtte par med ribbein, mot normalt seks. Det hjelper til med å holde stabiliteten under flukt. Eksepsjonelt sterk i strukturen er også hoftebuen og ravnenebbsbenet, den bakerste av de to ventrale grener av skulderbuen hos virveldyrene. Bare hos kolibrier og seilere er ravnenebbsbenet festet til brystbeinet. Armbeinet hos kolibriene, som består av humerus (overarmsbenet), radius (underarmens to rørknokler som ligger på tommelfingersiden) og ulna (lillefingersidens underarmsben), er sterkt forkortet, noe som fører til at mer enn 70 prosent av vingeskjelettet tilskrives det forlengede håndbeinet, homologisk til andre, tredje og fjerde finger på fuglehånden. Det modifiserte overarmsbenet kan beveges fritt skulderen og tillater optimale bevegelser for vingene i alle retninger, inkludert aksial rotasjon med nesten 180 grader. Kun overarmsbenet beveges i skulderleddet. Modifikasjonene tillater at vingene kan beveges i et liggende 8-tall mønster, som gir løft enten vingene slår opp eller ned; en nødvendighet for hovring.[1]
Når kolibriene flyr slår vingene usedvanlig raskt, nærmest som humler, i forhold til andre fugler. De to prmærmusklene i bruk når fuglene flyr, er Musculus pectoralis major, som er festet til brystbeinet, kragebeinet og overarmsbenet, samt Musculus supracoracoideus, som ligger under brystmusklene og er festet til brystbenet. Dette krever store mengder energi. Hos ametystkolibrien, Calliphlox amethystina, slår eksempelvis vingene i snitt 70–80 slag i sekundet, sammenlignet med 10–15 slag i sekundet hos kjempekolibrien, Patagona gigas. Når de nordamerikanske artene rubinstrupekolibri, Archilochus colubris, og rødkolibri, Selasphorus rufus, er på frieri, kan vingeslagene nå opp i mer enn 200 slag i sekundet. Den summende lyden disse hurtige vingeslagene skaper er for øvrig opphavet til det engelske navnet på disse fuglene; hummingbirds.[1]
En studie, gjort av Christopher Clark ved University of California i Berkeley, USA, viser at disse fuglene er superraske. Ved hjelp av utstoppede hunnkolibrier fikk han en hann til å kurtisere dem. Kolibrihannens kurtise består for det meste av ren flygeoppvisning. Hannen fløy opp og stupte ned i et tempo som aldri tidligere har vært registrert i naturen. Toppfarten, som ble målt ved hjelp av blant annet kameraer som tok 500 bilder i sekundet av en rødmaskekolibri (Calypte anna), ga ifølge Clark «en g-kraft større enn i et jagerfly med etterbrennerne på eller en romferge under oppskytning». Fuglene nådde en gjennomsnittlig maksimum hastighet på hele 385 kroppslengder i sekundet (tilsvarende 27,3 m/s). Hastigheten i stupet antyder et dragsug med en koeffisient mindre enn 0,3. Da stupet når maksfart sprer fuglen ut vingene og stiger igjen, med g-krefter tilsvarende 9g. Med tanke på at jagerflypiloter midlertidig kan miste synet eller bevisstheten når g-kraften overstiger 7g, er atferden imponerende. Mens fuglen stuper sprer den ut fjærene på stjerten i løpet av 60 ms, slik at ytterfjærene vibrer og gir fra seg en skarp pipende lyd, åpenbart ment å imponere hunnene. Dette er form for kommunikasjon som aldri før har blitt registrert hos fugler. Man antar at artens nærmeste slektninger også kan ha denne egenskapen, som trolig har sammenheng oppvisningen hannene holder.[2][12][13]
Laboratorietester viser at kolibriene kan fly med en snittfart på 48–85 km/t, avhengig av art. For viltlevende talassinkolibri, Colibri thalassinus, har snittfarten blitt målt til 96 km/t, og toppfarten er målt helt opp til 150 km/t i korte økter når den jager andre. Til sammenligning klarer bydue, den domestiserte formen av klippedue (Columba livia), en snittfart på maksimalt 64 km/t.[1]
Til tross for kolibrienes enorme krav til energi, kan fuglene nå opp i 5 000 meters høyde i Andes, der oksygentilgangen er svært begrenset. Kolibrier har imidlertid et stort behov for oksygen, så de har endret på genetikken i sine røde blodlegemer for å kunne fly til disse høydene. Artene med slike behov har rett og slett utviklet et hemoglobin som bedre binder oksygenet.[14][15]
Kolibrihanner er polygame og parer seg med flere hunner i den reproduktive perioden. I de fleste tilfeller vil hannen bare ha samkvem med hunnen i den korte tiden det tar å fertilisere henne.[1]
Hunnen bygger redet og ruger ut eggene alene. Hun har også aleneansvar for å mate ungene, selv om det finnes eksempler på at noen hanner kan bidra til rugingen og matingen av avkommet. Redeplassen velges gjerne i nærheten av en matkilde og redene bygges i greiverket på busker og trær, fra kun noen få centimeter over bakken til opp mot 10–30 meter over den, oppe i trekronene. Det tar vanligvis 5–10 dager å bygge det. Mønsteret for redebygging kan variere like mye innenfor en art som mellom artene. Det er kjent at mange arter dekorerer utsiden av redet med ulike plantematerialer, som mose og dødt løv og lignende.[1]
Hunnen legger normalt to egg. I noen eremittkolibrireder kan det være tre til fire egg, men det skyldes som oftest at mer enn en hunn har lagt egg der - såkalt eggdumping. Inkubasjonstiden tar i snitt 16–19 dager (14–23 dager), eller omkring 2–5 dager mer enn for sangfugler. For å klare rugingen må hunnen, som normalt trenger å ete nektar hvert 6.–10. minutt, redusere kroppstemperaturen om dagen, fra cirka 41° C til 32° C. Det sparer henne nærmere 50 prosent av energitapet.[1]
Eggene kan klekke samtidig eller med opptil 48 timers tidsforskjell. Ungene er nakne, blinde og hjelpeløse, og blir i redet de næreste 23–26 dagene (i opp mot 30–40 dager på høytliggende plasser i Andes). Etter 6–9 dager begynner øynene å åpne seg og ungene er dunkledde og har fått begynnende fjær på ryggen, vingene og stjerten. Ungene vokser raskt, og etter 10–12 dager har de nådd omkring 80 prosent av voksenvekt. Etter cirka 17–19 dager får ungene ny fjærdrakt og begynner å ta seg opp til kanten på redet, der de sitter og venter på mat og trener vingemuskulaturen. Mora mater ungene mens hun hoverer. Som et ledd i sikkerhet for ungene, fly aldri mora direkte til redet. Hun mater ungene i snitt to ganger i timen, om dagen. Etter at ungene har forlatt redet, fortsetter mora å mate dem i omkring 18–25 dager til. Etter det må dem klare seg selv.[1]
Kolibriene er mest sårbare for avskoging og klimaendringer, men også sprøyting med plantevernmidler kan utgjøre en trussel lokalt. Allikevel er ikke kolibriene like truet av avskogingsspøkelset som mange andre arter, fordi avskogingen gjerne omfatter de største trærne, mens kolibriene typisk holder til i mindre trær og busker. Avskogingenstruslene er imidlertid størst i Sør- og Mellom-Amerika, der det biologiske mangfoldet av arter også er størst. Klimaendringene gjør seg mest gjeldende for sårbare arter i ekstreme habitater, for eksempel for arter som lever i stor høyde og for arter som trives i tørre, sårbare habitat.
Ifølge IUCN og Handbook of the Birds of the World Alive er 37 av artene truet av utryddelse, i en eller annen grad.[1] Størst bekymring er det knyttet til turkisstrupedunfot, Eriocnemis godini, som har status som kritisk truet, mulig utryddet (CR) på IUCNs rødliste.[16] I tillegg til nevnte art har ni arter til status som kritisk truet, 18 arter er sterkt truet (EN), 10 arter er sårbare (VU), og 18 arter er nær truet (NT). I tillegg er det to arter som har for utilstrekkelig data (DD) til å kunne evalueres.[1]
Alle arter med kolibrier har siden 1987 stått på CITES Appendix II, som omfatter truede arter der den internasjonale handelen må begrenses for å sikre artenes overlevelse. Dessuten er bahiaeremitten, Glaucis dohrnii, oppført i CITES Appendix I, som omfatter de mest truede artene og handel i praksis er forbudt. Arten, som også står oppført som sterkt truet på IUCNs rødliste, finnes kun svært fragmenterte forekomster i delstatene Bahia og Espírito Santo i Brasil, og bestanden teller ifølge BirdLife International trolig kun 350–1 500 individer, hvorav 250–999 i forplantningsdyktig alder.[17]
Kolibrier oppfattes som regel positivt av mennesker, og så langt man vet har artene aldri vært utsatt for systematisk utryddelse eller regulær jakt. Siden artene kom på CITES liste II har imidlertid smugling av levende fugler hatt en økning, uten at fenomenet utgjør noen stor trussel per dags dato.
I Brasil alene er kolibriene kjent for å pollinere minst 58 ulike plantefamilier, og er således svært nyttige. Merkelig nok finnes det allikevel en matrett i det sørlige Brasil, kalt passarinhos com polenta, som har kolibri som hovedingrediens. I den grad kolibriene blir jaktet på, er det som regel på grunn av den vakre fjærdrakten. Slik jakt er imidlertid i hovedsak knyttet til innfødte stammefolk og har trolig sammenheng med deres ritualer og tradisjoner. I så måte er det kjent at prakthodeplagget til aztekerkongen, Moctezuma II, som i hovedsak var gjort grønne fjær fra den øvre delen av stjerten til praktketsalen, Pharomachrus mocinno, også inkluderte flere hundre kolibrifjær, ispedd ørsmå paljetter av gull. Likeledes brukte folket i mayakulturen kolibrifjær til å forskjønne sine rituelle plagg.[1]
I aztekernes mytologi var «Huitzilopochtli», eller «kolibrien fra sør», en av deres mektigste guder, assosiert med krig og menneskelige ofringer. Det hevdes at fuglene drakk av offerets blod. Likeledes trodde aztekerne at falne krigere ble omdannet til kolibrier, som fulgte solens daglige ferd i fire år, før dem returnerte til Jorden for å «ete nektar til evig tid». Huitzilopochtli var også fuglen som fulgte folket sørover, på leting etter et nytt hjemland; i dag synonymt med Mexico by, der aztekerne bygde Tenochtitlán.[1]
Den største av alle guder, den fjærkledde slangen Quetzalcoatl, bar en kappe av kolibrifjær og en hodekrone av blomster, som kolibrier hovret omkring. Aztekernes første konge, han som samlet riket til ett, het «Huītzilihhuitl» (sønn av Ācamāpīchtli), som betyr «kolibrifjær», og under sin tid (1391/1395–1415/1417) som regent opphøyet han Huitzilopochtli til solgud, den mest suverene i pantheonet.[1]
Kolibriene er fortsatt en del av den mytologiske kulturen til indianerne, for eksempel i inkaenes mytologi og blant etterkommerne av nazca- og paracaskulturen.[1]
_male_To.jpg)
.jpg)
_female_in_flight_2.JPG)
_male.jpg)
_taxobox.jpg)
.jpg)
Kolibrifamilien eller kolibrier (Trochilidae) er en familie med ørsmå til små, hurtige fugler, som er endemiske til Den nye verden. Artene karakteriseres av fargesterke fjærdrakter, ofte i iriserende farger, og en usedvanlig flygeevne.
Takket være den eksepsjonelle vinge- og muskelanatomien kan kolibrier både ryttle (altså henge stille i luften) og fly forlengs, baklengs og sidelengs, på samme måte som mange insekter, blant annet bier og vepser. Dette gjør artene i stand til å høste nektar fra blomster som ellers ville vært for skjøre til at fuglene kunne kommet til næringen. Mange av kolibriene er faktisk så spesialiserte i næringsopptaket at nebbet, gjennom evolusjonen, har blitt tilpasset bestemte arter eller grupper med blomster. Faktisk er den sånn at mange blomster også har tilpasset seg kolibrienes måte å ete på. Noen av fuglene er dessuten superraske flygere, eller som professor Christopher J. Clark hevder: «g-kraften er større enn i et jagerfly med etterbrennerne på eller en romferge under oppskytning».
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kolibrowate[2] (Trochilidae) – rodzina ptaków z rzędu krótkonogich (Apodiformes)[2], a według taksonomii Sibley'a-Ahlquista tworząca osobny rząd Trochiliformes lub zaliczana do rzędu jerzykowych (Apodiformes)[3]. Obejmuje gatunki lądowe, zamieszkujące Amerykę, głównie w strefie międzyzwrotnikowej.
Wszystkie współczesne kolibry występują na terenie Nowego Świata. Do niedawna najstarszymi znanymi szczątkami kolibrów były liczące 10–30 tysięcy lat kości odkryte w Amerykach Środkowej i Południowej. Wszystkie skamieniałości trzeciorzędowe odnaleziono jednak na obszarze Starego Świata, co sugeruje, że istotna część ewolucji kolibrów miała miejsce właśnie na tych terenach[4]. Jednym z kolibrów występujących w Europie był oligoceński Eurotrochilus, którego pozostałości odkryto na terenie Polski, Niemiec i Francji[5]. Obecnie kolibry nie występują w Europie, jednak niekiedy fruczak gołąbek (Macroglossum stellatarum), ćma żyjąca również w Polsce, bywa z nimi mylona.
Do rodziny kolibrów należą następujące podrodziny[2]:
Kolibrowate (Trochilidae) – rodzina ptaków z rzędu krótkonogich (Apodiformes), a według taksonomii Sibley'a-Ahlquista tworząca osobny rząd Trochiliformes lub zaliczana do rzędu jerzykowych (Apodiformes). Obejmuje gatunki lądowe, zamieszkujące Amerykę, głównie w strefie międzyzwrotnikowej.
Beija-flor é o termo popular usado para referir-se a vários pássaros nativos das Américas que constituem a família biológica Trochilidae. Com cerca de 360 espécies, eles ocorrem desde o Alasca à Terra do Fogo, mas a grande maioria das espécies são encontradas nos trópicos.
No Brasil, alguns géneros recebem outros nomes, como os rabos-brancos do género Phaethornis ou os bicos-retos do género Heliomaster. No sistema classificativo de Sibley & Ahlquist, a família Trochilidae integrava uma ordem própria, a Trochiliformes. Entre as características distintivas do grupo contam-se o bico alongado, a alimentação à base de néctar, oito pares de costelas, catorze a quinze vértebras cervicais, plumagem iridescente e uma língua extensível e bifurcada. Também são conhecidos popurlamente como colibri, cuitelo, chupa-flor, pica-flor, chupa-mel, binga, guanambi, guinumbi, guainumbi, guanumbi[1] e mainoĩ.[2]
A maioria das espécies é tropical e subtropical, vivendo entre as latitudes 10ºN e 25ºS. A maior biodiversidade da família encontra-se no Brasil e no Equador, que contam com cerca de metade das espécies conhecidas de beija-flor. Os troquilídeos estão ausentes do Velho Mundo, onde o seu nicho ecológico é preenchido pela família Nectariniidae, da ordem Passeriformes.
Os beija-flores são aves de pequeno porte, que medem em média de 6 a 12 centímetros de comprimento e pesam de 2 a 6 gramas. Maioria dos bicos são normalmente longos, mas o formato preciso varia bastante com a espécie e está adaptado ao formato da flor que constitui a base da alimentação de cada tipo de beija-flor. Uma característica comum é a língua bifurcada e extensível, usada para extrair o néctar das flores.
O esqueleto e constituição muscular dos beija-flores estão adaptados de forma a permitir um voo rápido e extremamente ágil. São as únicas aves capazes de voar em marcha-ré e de permanecer imóveis no ar. O batimento das asas é muito rápido e podem ultrapassar 80 vezes por segundo. Em contraste, as patas dos beija-flores são pequenas demais para a ave caminhar sobre o solo. As fêmeas são, em geral, maiores que os machos, mas apresentam coloração menos intensa. Vivem, em média, 12 anos e seu tempo de incubação é de 13 a 15 dias.
Tal como a maioria das aves,o olfato não está muito desenvolvido nos beija-flores; a visão, no entanto, é muito apurada. Além de poderem identificar cores, os beija-flores são dos poucos vertebrados capazes de detectar cores no espectro ultravioleta.
A alimentação dos beija-flores é baseada em néctar (cerca de noventa por cento) e artrópodes, em particular moscas e formigas.
Os beija-flores são poligâmicos.
Entre os animais que visitam flores em busca de alimento, os beija-flores são os mais conhecidos, pelos tons metálicos da sua plumagem e a capacidade de visitar flores pairando no ar. Os beija-flores precisam de grandes quantidades de néctar diariamente, para suprir a energia necessária ao seu esvoaçar contínuo. O néctar das flores visitadas por beija-flores é um alimento altamente energético, contendo cerca de vinte por cento de açúcares, sendo que a quantidade de néctar disponível varia com o tamanho e tipo de flor.
As flores visitadas por beija-flores, classificadas como ornitofílicas, são em geral tubulosas e apresentam cores vivas, com tonalidades que variam do vermelho ao alaranjado. Esse conjunto de cores e formas permite prever que o polinizador de uma determinada flor seja um beija-flor. As flores da sálvia e do cipó-de-são-joão representam bem os tipos visitados por beija-flores. Entretanto, algumas flores polinizadas por essas aves podem ser azuis ou brancas, como as de certos caraguatás. Nesse caso, as brácteas ou alguma outra parte da planta apresentam cor avermelhada, que atrai a atenção dos beija-flores.
Alguns beija-flores também buscam néctar em flores que são polinizadas por outros tipos de animais, como abelhas, borboletas ou morcegos. Quando isso ocorre, nem sempre há um ajuste entre o tamanho e o tipo de flor e o tamanho do bico do beija-flor. Quando a flor é grande demais, pode ocorrer a "pilhagem de néctar". Nesse tipo de visita, o beija-flor retira o néctar sem tocar nas partes reprodutivas da planta e, portanto, não realiza a polinização. Beija-flores pequenos, como o besourinho-de-bico-vermelho são pilhadores habituais.
Ao visitar as flores em busca de néctar, os beija-flores podem adotar dois modos distintos: estabelecem territórios ou percorrem rotas alimentares. Os dois modos resultam em diferenças na polinização. Quando estabelece território, o beija-flor transporta pólen entre as flores da mesma planta ou de plantas próximas entre si. Já a territorialidade, portanto, resulta em menor número de plantas na polinização. Na ronda alimentar, por outro lado, o beija-flor transporta pólen entre as flores de um maior número de indivíduos, distantes entre si, possibilitando assim maior variabilidade genética.
Aproveitando a grande necessidade que os beija-flores têm de um alimento energético de rápida utilização, como o néctar, que contém carboidratos em concentração variável em torno de quinze a 25 por cento, é possível atraí-los para fontes artificiais de soluções açucaradas, os chamados "bebedouros" para beija-flores. Trata-se de recipientes com corolas artificiais onde é colocada uma solução açucarada cuja concentração recomendada é de vinte por cento. Uma crença, que tudo indica foi iniciada a partir de uma publicação de autoria do naturalista Augusto Ruschi, diz que o uso desses bebedouros, sem a devida manutenção, pode ocasionar doenças nessas aves, podendo até matá-las. Porém não há, na literatura ornitológica, nenhum trabalho científico comprovando isto. Essa crença tornou-se extremamente difundida na população. A doença à qual Ruschi se referiu seria a candidíase, infecção oportunista causada pelo fungo Candida albicans, que acometeria a boca dos beija-flores. Sendo assim, é aconselhável quando se utiliza de tal artifício para atração de beija-flores, por exemplo em jardins ou sacadas, proceder-se aliado à limpeza diária dos bebedouros e à troca da solução açucarada; preparado de preferência com açúcar comum, evitando-se a utilização de mel, açúcar mascavo, e demais preparados caseiros, pois estes possuem uma maior tendência à fermentação. Além disso, é contraindicado o uso da água encanada de rede pública, pois esta usualmente é tratada com compostos de cloro ou flúor em dosagens insignificantes para os humanos mas que nos organismos de aves de pequeno e médio porte caracterizam-se como substâncias acumulativas que prejudicam a saúde destes.
Havendo a disponibilidade do alimento artificial, normalmente os beija-flores o procuram complementando, com louvor, seu provimento energético. Esse alimento fornecido auxilia os beija-flores, porém alguns cuidados são necessários.
Em áreas com desequilíbrio da vegetação natural ou mesmo em certos períodos do ano, quando há maior escassez de alimento, os beija-flores tendem a se especializar nos bebedouros. A hipótese é que essa fase de especialização pode provocar um desequilíbrio no organismo do animal, debilitando o seu sistema imunológico. Foi observado, principalmente nestes períodos de escassez, um aumento de doenças nestas aves, especialmente aquelas provocadas por fungos. Isso provavelmente pode ter origem na carência de alguns nutrientes que normalmente seriam encontrados em fontes naturais de alimento, como o néctar e artrópodes. Estudos demonstraram que com uma pequena adição de sal na dieta líquida houve um aumento na resistência às doenças, tornando-se rara a presença de aves enfermas. Desta forma, além da troca diária da calda açucarada, é recomendável o acréscimo de uma pequena pitada de sal comum no preparado, porém evitando-se quantidades excessivas pois quantidades demasiadas de sal prejudicam o metabolismo dos animais.
Com relação à limpeza dos bebedouros, outrossim é importante mantê-los longe de insetos como formigas, vespas, baratas etc. Tais insetos, além de competir pelo alimento com os beija-flores, carregam parasitas, especialmente fungos que infectam os bebedouros. Um sinal visível da infestação por fungos é o pronto escurecimento do bocal e até pétalas das flores artificiais, logo após a visita dos insetos. Sendo assim, é recomendável utilizarem-se modelos de bebedouros que tenham algum dispositivo limitador de formigas etc., e, ao se notar o escurecimento das flores de plásticos, estas devem imediatamente ser esterilizadas com algum composto clorado (destinado a purificar alimentos como verduras, e "jamais usar produtos comuns de limpeza") e bem enxaguadas antes de serem reutilizadas.
Uma prática condenável é completar o nível dos bebedouros com mais calda. A presença eventual de alguma ave doente pode contaminar outros beija-flores, através do próprio bebedouro. Dessa maneira, particularmente quando o nível do líquido está próximo do fim, aumenta a concentração de possíveis elementos patogênicos. Ademais, ocorre que no preparado, bactérias rapidamente fermentam o açúcar dissolvido, produzindo-se substâncias nocivas às aves. Em avançado processo de fermentação, é perceptível um característico odor de azedo e, em alguns casos, até um leve aroma alcoólico. Para reduzir todos esses riscos, o procedimento correto é diariamente trocar "completamente" a água adocicada e higienizar os bebedouros.
Certas espécies, como a Leucochloris albicollis, apreciadora das regiões de altitude da Mata Atlântica, são bastante canoras. O macho desta espécie emite um característico e longo trinado para atrair a fêmea e se acasalar.
É a fêmea que constrói o ninho e cuida da incubação. Normalmente, dura de dezesseis a dezessete dias a eclosão dos dois ovos, que costumam ter a cor branca. Até os filhotes saírem do ninho, ainda vai um período de vinte a trinta dias nos quais permanecem sendo alimentados pela mãe.
O formato do ninho e material de construção varia de espécie para espécie, assim como a dimensão dos ovos. A maioria costuma ter o ninho em forma de tigela utilizando materiais como fibras vegetais, folhas, teias de aranha para dar coesão externa, musgo e líquens. Todos com aparência muito delicada.
Contudo, algumas espécies como a Phaethornis eurynome (rabo-branco-da-mata), típica da Mata Atlântica, constroem o ninho em forma de uma bola ovalada trançada com musgo. Assemelha-se a uma rede pendente, porém presa por um único fio (este com cerca de quinze centímetros) no galho de uma planta a cerca de dois metros de altura em média. Seu ninho é revestido com líquens e, sob o calor da incubação, os ovos acabam tingidos por eles. A entrada é pela lateral, próxima à base. Com esta forma, o ninho fica fechado por cima e protegido da chuva. Mas devido ao seu diminuto tamanho, curiosamente a longa cauda da fêmea pende pelo lado externo.
Duas espécies de beija-flor extinguiram-se no passado recente: esmeralda-de-brace (Chlorostilbon bracei) e esmeralda-de-gould (Chlorostilbon elegans). Das 322 espécies conhecidas, a União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais lista nove como "em perigo crítico de extinção", onze como "em perigo" e outras nove como "vulneráveis". As maiores ameaças à preservação do grupo são a destruição, degradação e fragmentação de seus habitat.
Os beija-flores estão presentes no:
Beija-flor é o termo popular usado para referir-se a vários pássaros nativos das Américas que constituem a família biológica Trochilidae. Com cerca de 360 espécies, eles ocorrem desde o Alasca à Terra do Fogo, mas a grande maioria das espécies são encontradas nos trópicos.
No Brasil, alguns géneros recebem outros nomes, como os rabos-brancos do género Phaethornis ou os bicos-retos do género Heliomaster. No sistema classificativo de Sibley & Ahlquist, a família Trochilidae integrava uma ordem própria, a Trochiliformes. Entre as características distintivas do grupo contam-se o bico alongado, a alimentação à base de néctar, oito pares de costelas, catorze a quinze vértebras cervicais, plumagem iridescente e uma língua extensível e bifurcada. Também são conhecidos popurlamente como colibri, cuitelo, chupa-flor, pica-flor, chupa-mel, binga, guanambi, guinumbi, guainumbi, guanumbi e mainoĩ.
A maioria das espécies é tropical e subtropical, vivendo entre as latitudes 10ºN e 25ºS. A maior biodiversidade da família encontra-se no Brasil e no Equador, que contam com cerca de metade das espécies conhecidas de beija-flor. Os troquilídeos estão ausentes do Velho Mundo, onde o seu nicho ecológico é preenchido pela família Nectariniidae, da ordem Passeriformes.
Colibri sau „Pasărea muscă” face parte din familia Trochilidae, o familie numeroasă cu peste 400 de specii răspândite numai în cele două Americi din Alaska până în Țara de Foc, de pe țărmul mărilor până în munții înalți acoperiți cu zăpadă. Insă cele mai multe specii trăiesc în regiunile tropicale din America de Sud.
Hrana constă in polen, nectar precum și in insecte mici, arahnide sau polen ceea ce face ca reproducerea lor să fie legată în bună parte de perioada de înflorire a plantelor melifere,ele asigurând și polenizarea asemenea insectelor caracteristice plantelor melifere. In lipsa hranei la temperaturi scăzute cad într-o stare de amorțire, revenindu-și la reîncălzirea timpului. Speciile nordice migrează in distanțe mari.
Colibri sau „Pasărea muscă” face parte din familia Trochilidae, o familie numeroasă cu peste 400 de specii răspândite numai în cele două Americi din Alaska până în Țara de Foc, de pe țărmul mărilor până în munții înalți acoperiți cu zăpadă. Insă cele mai multe specii trăiesc în regiunile tropicale din America de Sud.
Kolibríkovité (Trochilidae) je čeľaď vtákov z radu dážďovníkotvaré (Apodiformes) v širšom zmysle, niekedy presnejšie jediná čeľaď podradu kolibríky (Trochili). Niekedy sa zaraďuje ako samostatný rad kolibríkotvaré/kolibríky (Trochiliformes), oddelený od dáždovníkotvarých.
Sú to malé, rýchlo lietajúce, často nápadne sfarbené vtáky, ktoré majú 5-10 centimetrov. Patrí sem aj pravdepodobne najmenší vták na svete čmeľovec včelí (Mellisuga helenae).S krídlami lieta do osmičkového tvaru.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kolibríkovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kolibríkovité
Kolibríkovité (Trochilidae) je čeľaď vtákov z radu dážďovníkotvaré (Apodiformes) v širšom zmysle, niekedy presnejšie jediná čeľaď podradu kolibríky (Trochili). Niekedy sa zaraďuje ako samostatný rad kolibríkotvaré/kolibríky (Trochiliformes), oddelený od dáždovníkotvarých.
Sú to malé, rýchlo lietajúce, často nápadne sfarbené vtáky, ktoré majú 5-10 centimetrov. Patrí sem aj pravdepodobne najmenší vták na svete čmeľovec včelí (Mellisuga helenae).S krídlami lieta do osmičkového tvaru.
Phaethornithinae (puščavniki)
Trochilinae (pravi kolibriji)
Kolíbriji (znanstveno ime Trochilidae) so družina majhnih ptic. Zaradi hitrega prhutanja s svojimi krili (15 do 80 nihajev na sekundo, kar je odvisno od velikosti ptice) so sposobni lebdeti v zraku. So edine ptice, ki lahko letijo nazaj. Tradicionalno jih uvrščamo v red hudournikov Apodiformes. Po Sibley-Ahlquistovi taksonomiji pa pripadajo samostojnemu redu kolibrijev Trochiliformes, vendar je taka uvrstitev slabo podprta s podatki.
Nobena vrsta kolibrijev ne živi v Evropi. Živijo le v obeh Amerikah (od Kanade in Aljaske do otočja Ognjena dežela na skrajnem jugu Južne Amerike) ter v Karibih. Obstaja med 325 in 340 vrst kolibrijev, odvisno od sistematike, ki so razvrščene v dve poddružini: puščavniki (Phaethornithinae), kjer je 34 vrst v šestih rodovih, ter pravi kolibriji (Trochilinae) s preostalimi vrstami.
Poglejte si besedo kolibri ali Kolibri v Wikislovarju, prostem slovarju.Kolibrier (Trochilidae) är en stor familj av mycket små seglarfåglar som förekommer i en rad olika typer av biotoper över stora delar av den amerikanska kontinenten. Det finns cirka 320 olika arter, bland dem världens minsta fågel, bikolibrin (Mellisuga helenae), som bara är 5 cm lång och väger 1,8 gram. Kolibrier lever huvudsakligen på nektar och leddjur, och har en extremt hög ämnesomsättning. Många arter sänker därför sin kroppstemperatur betydligt under nätterna för att spara energi.
De flesta kolibriarter har prunkande färger samt en metallglänsande fjäderdräkt. Kolibrier har ca 1000 fjädrar, och hos många av arterna är fjäderdräkten mycket färggrann, detta gäller särskilt hos hanarna. Näbben är aningen böjd och är hos varje art anpassad för att passa just de blommor som besöks. De varierar i storlek från 5 cm (bikolibrin) till 20 cm (jättekolibrin). Den normala kroppstemperaturen för en kolibri är 39,5–45,0 grader Celsius. Ägget som kolibrin lägger väger 1/5 av den fullvuxna fågelns vikt.
Kolibrier finns uteslutande i Amerika, de flesta i Syd- och Mellanamerika, men vissa flyttande arter finns så långt norrut som Alaska.
Kolibrierna har en utmärkt flygförmåga och gruppen har utvecklat ett antal distinkta flygtekniker som gör att de kan flyga framåt, vertikalt upp och ner, och som de enda fåglarna även baklänges.[1] De kan även "stå stilla" i luften med hjälp av en ryttlande teknik. Dessa flygtekniker, tillsammans med det faktum att många arter är mycket små, gör att de ibland påminner mer om insekter än om fåglar. Kolibrier håller en mycket hög vingfrekvens med upp till 80 vingslag i sekunden.[2] Större arter har generellt lägre vingfrekvens medan mindre arter har högre frekvens. Vingfrekvensen skiftar också inom arten beroende på vilken flygteknik som individen nyttjar för tillfället.[3] Flyghastigheten kan hos vissa arter uppgå till över 50 km i timmen.[4]
Kolibriernas föda består av nektar och leddjur.[5] De äter en relativt stor mängd föda varje dag – vissa arter äter så mycket som åtta gånger sin egen kroppsvikt.[6] Många kolibriarter är specialiserade på att ta nektar från specifika växtarter - fågelns näbb och blommans form har genom evolution anpassats för varandra.[5] När fågeln sticker ned sin näbb i blomman och fångar upp nektarn med den räfflade tungan fastnar pollen på fågeln, vilken genom att föra detta vidare till andra plantor pollinerar växten.[5] Utöver nektar utgör leddjur, främst insekter och spindlar en viktig del av födan.[5] Hos vissa arter, eller under vissa perioder utgör leddjur den främsta energikällan och vissa arter lever långa perioder utan att suga nektar.[5]
Tidigare har kolibrierna ibland placerats i den egna ordningen Trochiliformes men idag placeras de, tillsammans med seglare, i ordningen seglarfåglar (Apodiformes). Familjen kolibrier är mycket stor och omfattar över 300 arter fördelade över fler än 100 olika släkten, som i sin tur är inlemmade i någon av de två underfamiljerna Phaethornithinae och Trochilinae. Den senare omfattar de typiska kolibrierna, och rymmer också flest arter.
Nedan följer ett urval av de artrikaste släktena i underfamiljen Trochilinae:
Wikimedia Commons har media som rör Kolibrier.
Kolibrier (Trochilidae) är en stor familj av mycket små seglarfåglar som förekommer i en rad olika typer av biotoper över stora delar av den amerikanska kontinenten. Det finns cirka 320 olika arter, bland dem världens minsta fågel, bikolibrin (Mellisuga helenae), som bara är 5 cm lång och väger 1,8 gram. Kolibrier lever huvudsakligen på nektar och leddjur, och har en extremt hög ämnesomsättning. Många arter sänker därför sin kroppstemperatur betydligt under nätterna för att spara energi.
Sinek kuşu veya kolibri, sinek kuşugiller (Trochilidae) familyasını oluşturan küçük kuş türlerinin ortak adı. Havada asılı kalıp kanatlarını çok hızlı çırparak durabilmeleriyle tanınırlar. Türüne bağlı olarak saniyede 15 ila 80 kez kanat çırpabilirler.[2]
Havada asılı kalmalarının yanı sıra, geriye doğru ve dikey olarak uçabilirler ve çiçeklerin nektarlarını ince gagalarıyla emerken sabit konumda kalabilirler.[3] Kanatlarını hızlıca çırpmaları, insanın ağzı kapalıyken ses çıkartmaya çalışmasına benzer bir ses sunar. Bu yüzden İngilizce'de "hummingbird" (hımlayan kuş) ismini almıştır.
Sinek kuşları, başta kırmızı çiçeklerinki olmak üzere birçok çiçek özüne ilgi duyarlar. Genelde çiçek nektarlarından beslenirler ve özellikle dar ağızlı çiçeklerin polenlerini taşımakta önemli rol oynarlar.[4] Birçok sinek kuşu özellikle yavrularını beslerken böcek de yer.
Karayip Adaları'nda yaşayan arı sinek kuşu (Mellisuga helenae), 1,8 gram ağırlığıyla dünyanın en küçük kuşu sayılır.[2] Kızıl sinek kuşu gibi daha tipik bir sinek kuşu ise 3 gram ağırlığında ve 10-12 santimetre uzunluğundadır. En büyük sinek kuşu olan dev sinek kuşlarının (Patagona gigas) kiminin ağırlığı 24 gramı bulur.[2][5]
Erkek sinek kuşlarının çoğu yuva kurmada eşlerine yardımcı olmazlar. Çoğu sinek kuşu türü, ağaç dallarında özenle dokunmuş bir kap görünümünde yuvalar yaparlar. Bu yuvalarda iki adet beyaz yumurta bulunur. Bunlar tüm kuş yumurtalarının en küçüğü olsalar da yetişkin bir sinek kuşunun boyuna oranla büyük sayılırlar. Kuluçka dönemi 14 ile 19 gün arasında sürer.[6]
Kuş dünyasında en parıltılı tüyler ve en gösterişli süslerin bazıları sinek kuşlarında görülür. Erkek sinek kuşları genelde parlak renklidir[7], dişi sinek kuşları ise çoğunlukla daha soluk renklere sahiptir. Bu kuşlara hayran olan doğacıların taktığı adlar, perilere has bir zarafet ve mücevherimsi bir parıltı çağrıştırır. Brezilya yakutu, yakut-safir sinek kuşu gibi adlar bu gruptaki kuşlara verilen adlar arasındadır.
Gagaları ince ve uzundur, bu da derin çiçeklerden rahatlıkla besinlerini alabilmelerine yardımcı olur. Göğüsleri ve vücutlarının altları genelde beyaz renkte, kanatları, kanatlarının altları ve kafalarının üstü de sinek kuşu hangi renk ise o rengin tonlarındadır. Bütün türlerin vücutlarının bir ya da birkaç yerinde yeşil renk bulunur.[8]
Sinek kuşlarının uçuş şekilleri aerodinamik açıdan ayrıntılı bir şekilde incelenmiştir. Havada duran sinek kuşlarını sadece çok hızlı video kameralar çekebilir. Nature dergisinden Douglas Warrick ve iş arkadaşları kızıl sinek kuşunun bir rüzgâr tünelindeki uçuşunu incelemişler, kuşun aşağı ve yukarı kanat darbelerinin kaldırma gücünü araştırmışlardır.
Bu deneyler sonucunda sinek kuşunun ağırlığının %75'ini kanatların aşağı darbelerinde, %25'ini de yukarı darbelerinde kaldırıldığını gözlemlemişlerdir. Daha önceden iki tip darbenin de eşit kaldırma gücüne sahip olduğu varsayılırdı. Bu bulgular sinek kuşlarının havada asılı durma yeteneklerinin Sphingidae gibi böceklerinkine benzer, ama farklı olduğunu göstermiştir [9].
Böcekleri saymazsak, uçarken en yüksek metabolizmaya sahip hayvanlar sinek kuşlarıdır. Çok hızlı hareket eden kanatlarını destekleyebilmek için buna zorunludurlar. Kalp atışları dakikada 1260 defaya kadar yükselebilir[10] (mavi boğazlı sinek kuşlarına ait bir ölçüm). Genelde toplam ağırlıklarından daha fazla miktarda besin tüketirler, bunun için her gün yüzlerce çiçeği ziyaret ederler. Herhangi bir anda, açlıktan ölmeye sadece birkaç saat uzaktadırlar. Ancak, geceleri ve yemek az olduğunda metabolizmalarını yavaşlatabilir, kış uykusu gibi bir uyuşukluk içerisine girebilirler. Bu uyuşukluk içinde kalp atışları dakikada 50-180 arasına kadar düşebilir, bu da besin gereksinimini düşürür.[10]
Yakut Boğazlı Sinek Kuşu'nun göç ederken 800 km uzunluğundaki Meksika Körfezi'ni hiç durmadan geçebildiği gözlemlenmiştir. Sinek kuşlarının metabolizmasının incelenmesi sayesinde bunun nasıl mümkün olabildiği anlaşılmaktadır. Sinek kuşları, diğer göçebe kuşlar gibi, göç dönemleri öncesinde, yakıt olarak kullanmak üzere vücutlarında yağ depolar, ağırlıklarını %45-50 oranında artırır ve potansiyel uçuş süresini uzatmış olurlar.[11]
Sinek kuşları sadece Amerika kıtasında bulunur.[12] Alaska'nın güneyi ve Kanada'dan; Güney Amerika'da Tierra del Fuego'ya kadar yaklaşık 1.200.000 km²'lik bir alanda bu kuşları görebilmek mümkündür.[1][13] Birçoğu Orta ve Güney Amerika'daki tropikal iklimlerde yaşar, ancak bazı türleri ılıman iklimlerde de bulunur. Kimi zaman Küba ve Bahama'dan gelen gelip geçici türler sayılmazsa, Kuzey Amerika'nın doğusunda sadece göçmen yakut boğazlı sinek kuşları bulunur. Onun yakın akrabası olan siyah çeneli sinek kuşu da bir göçebe kuş olup; Amerika Birleşik Devletleri ve Kanada'nın batısında en yaygın olan sinek kuşu türüdür.
A.B.D. ve Kanada'daki çoğu sinek kuşu, kışları daha sıcak iklimlere göç eder, bazıları ise sıcak kıyı bölgelerinde kalırlar. Güney Amerika'nın güneyindeki bazı sinek kuşları da tropik bölgelere giderler.
Kızıl sinek kuşu, Güney Amerika yerine A.B.D.'nin doğusuna göç etmeye başlamıştır. Bunun nedeni bahçelerdeki suni yemliklerin bu kuşların hayatta kalma şansını artırmasıdır. Geçmişte, doğuya göç eden kuşlar genelde ölüyordu ama artık birçoğu yaşamaktadır. Değişen göç yolları yavrular tarafından da sürdürülmektedir. Yeterli yemek ve barınağa sahip olmaları halinde bu kuşlar oldukça dayanıklıdır, en az -20 °C sıcaklığa dayanabilirler.
Geleneksel olarak sinek kuşları, içinde kırlangıçların da bulunduğu Apodiformes takımına ait sayılmışlardır. Sibley-Ahlquist sınıflandırmasına göre, sinek kuşları Trochiliformes adlı yeni bir takıma ayrılmıştır ama bu ayrım sonradan ortaya çıkan yeni bulgularla desteklenmemektedir. Sinek kuşlarının kanatlarının içi boş ve dolayısıyla kırılgandır, ender olarak fosilleşirler, bu yüzden evrimsel geçmişleri gizemli kalmıştır. Ancak çoğu bilim adamı sinek kuşunun yakın zamanlarda evrimleştiğine inanmaktadır, geçmişlerinin belirgin olmamasını buna bağlarlar. Uzmanlar, sinek kuşu türlerinin en çeşitli olduğu yer olması nedeniyle Güney Amerika'nın onların kaynağı olduğunu ileri sürerler. Bilinen türlerin yarıdan fazlası Brezilya ve Ekvador'da bulunur.
Farklı sınıflandırma bakış açılarına göre sinek kuşu türlerinin sayısı 325 ila 340 arasındadır. Bunlar iki alt familyaya bölünürler: Hermitler (Phaethornithinae alt familyası, 6 cins içinde yer alan 34 tür) ve tipik sinek kuşları (Trochilinae alt familyası, geri kalanlar).[14]
Sinek kuşlarının modern farklılıkları evrimsel biyologların Güney Amerika'daki araştırmaları sonucunda gerçekleşmiştir, lakin bu canlıların büyük çoğunluğu da buralarda bulunmaktadır. Ancak, mevcut sinek kuşlarının ataları Avrupa'da, günümüz Güney Rusya'sında daha önceleri yaşamış olabilir.
Genetik analizler sinek kuşlarının 35 milyon yıl önce Eosen devrinde en yakın akrabalarından ayrışmış olduğunu göstermektedir, ancak bu yöndeki fosil kanıtlar sınırlıdır. Pleistosen devrinden kalma fosiller Brezilya ve Bahamalarda bulunmuş, ama bilimsel olarak betimlenmemiştir. Halen var olan birkaç türün fosilleri bulunmuştur, ancak yakın zamana kadar, daha eski fosillerin sinek kuşlarına ait olduğu kesin olarak kanıtlanamamıştı.
Ardından 2004'te, Frankfurt'taki Senckenberg Müzesi'nden Dr. Gerald Mayr 30 milyon yıllık bir sinek kuşu fosilini tanımladı ve Nature dergisinde yayımladı [15]. Eurotrochilus inexpectatus (beklenmeyen Avrupalı sinek kuşu) olarak adlandırılan bu ilkel sinek kuşunun fosili yıllardır Stuttgart'ta bir müze çekmecesinde durmaktaydı. Sinek kuşlarının Amerika kıtası dışında hiç bulunmadığı varsayıldığından, Almanya'da Heidelberg'in güneyinde Wiesloch-Frauenweiler'da bir kil yatağında keşfedilen bu fosilin bir sinek kuşu olabileceği Mayr tarafından incelenene dek kimsenin aklına gelmemişti.
Sinek kuşuna mı, yoksa ilişkili olan soyu bitmiş Jungorninthidae familyasına mı ait olduğu belli olmayan kuş fosilleri Almanya'daki Messel taş ocağında ve Kafkasya'da bulunmuştur. Bu fosillerin 35-40 milyon yıl öncesine dayandığı belirlendiğinden bu iki familyanın bu tarihte ayrıştığı anlaşılmıştır. Fosillerin bulunduğu yerler o dönemlerde günümüzde kuzey Karaipler veya güney Çindekine benzer bir iklime sahipti. Halen bilinmeyen ise, ilkel Eurotrochilus ve modern fosiller arasında geçen 25 milyon yıl zarfında sinek kuşlarına ne olduğudur. Bu tarihlerde sinek kuşlarının boyları küçülmüş, Amerika'ya yayılmışlar ve Avrupa'da soyları tükenmiştir. DNA-DNA hibridizasyon sonuçlarına göre [16] Güney Amerika'daki sinek kuşlarının başlıca yayılması Miyosen devrinde, 12-13 milyon yıl önce, And Dağları yükselirken gerçekleşmiştir.
Sinek kuşları bazen garajların içine uçarlar ve burada hapis kalırlar. Bunun sebebi, garaj kapısının genelde kırmızı renkli olan emniyet kolunu bir çiçeğe benzetmeleridir. Ancak, sinek kuşları kırmızı bir nesnenin olmadığı kapalı mekânlarda da hapsolabilirler. İçeri girdikten sonra dışarı çıkamazlar, çünkü bir yerde hapsoldukları veya kendilerini tehdit altında hissettiklerinde içgüdüsel olarak yukarı doğru uçarlar. Bu, sinek kuşunun ölmesine neden olabilecek bir durumdur, kuş yorgun düşer ve kısa sürede (bazen 1 saatte) ölür. Eğer bir sinek kuşu erişilebilir bir noktadaysa, nazikçe yakalanıp dışarı bırakılmalıdır. Sinek kuşu salınana kadar avuç içinde sessizce yatar.
Sinek kuşları enerji sağlamak için bir enerji kaynağına (tipik olarak nektar) ve proteine (genelde küçük böcekler) ihtiyaç duyarlar. Nektar yerine insan yapımı yemliklerden suni nektar yiyebilirler. Bu yemlikler hem sinek kuşlarının insanlarca yakından izlenmesini sağlar, hem de açmış çiçeklerin seyrek olduğu zamanlarda onlara güvenilir bir yiyecek kaynağı oluşturur. Evde yapılan nektar için bir ölçek toz şeker, dört ölçek su içinde kaynatılır. Soğumuş nektar daha sonra yem kabının içine koyulur. Renklendirici, vitamin ya da bal kullanılmamalıdır,[10] çünkü içinde, sinek kuşları için zararlı bir bakteri çoğalabilir[17]. Diyet tatlandırıcıları da kullanılmamalıdır, çünkü sinek kuşları bunu içseler de, metabolizmaları için gereken yeterli kaloriyi alamadıkları için açlıktan öleceklerdir.
Mağazalarda satılan bazı sinek kuşu yemleri ise kırmızı boyalı olup katkı maddeleri içermektedir. Bunlar gereksizdir ve uzun vadede kuşların sağlığı üzerindeki etkileri bilinmemektedir. Parlak renklerin (özellikle kırmızının) sinek kuşlarını cezbettiği doğru olsa da suya boya katmaktansa yemliğin kırmızı renkli olması daha iyidir. Kırmızı boyanın sinek kuşlarına zararlı olma olasılığı vardır.[18] Ticari nektar karışımlarında mineraller de bulunur, bunlar yararlı olsalar da, sinek kuşları mineralleri nektardan değil, böceklerden elde ettikleri için, katkı mineraller gereksizdir. Otoriteler sinek kuşlarının sadece şekerli su içmelerini önerirler [19]
Sinek kuşu yemliğinin doldurulması ve temizliği kolay olmalıdır. Hazırlanmış nektar kullanılmadan evvel buzdolabında 1-2 hafta bekletilebilir, ama dışarı çıkartıldıktan sonra sıcak havada 2-4 gün, ılık havada 4-6 gün tazeliğini korur, sonra bulanıklaşır veya küflenir. Nektar değiştirilirken yemlik ılık suda iyice çalkalanmalı, şeker birikintileri ve bakteri artıklarından arıtılmalıdır. Eğer bulaşık deterjanı kullanılmışsa daha da çok durulanmalıdır. Eğer siyah küf noktaları belirirse yemlik sulandırılmış çamaşır suyu içinde bekletilmelidir.
Başka hayvanlar da sinek kuşu yemliklerine gelirler. Arı ve eşek arılarının girip içinde hapsolmalarını engellemek için beslenme deliklerinin dar olması veya bir file ile ağızlarının kapatılması gerekir. Başka kuşlar bu yemliklerden içip onları devirebilirler. Bu bir sorun olursa daha ağır yemlikler de mevcuttur. Eğer karıncalar bir sorun oluşturursa, "karınca hendeği" kurmak veya sinek kuşunun erişemeyeceği bir yere yapışkan böcek tuzağı sürmek bir çözüm olabilir.
Sinek kuşlarının doğal düşmanları yılanlar, yırtıcı kuşlar ve yırtıcı kedilerdir. Ayrıca insanlar da bu kuşların düşmanıdır. Sinek kuşlarının yaşam alanlarını tahrip eden insanlar bu kuşların organlarını işleyerek takı ve süs eşyası haline getirirler.
Ayrıca garaj içlerindeki örümcek ağlarıda onlar için ölümcül birer tehdit sayılabilir.
_at_a_feeder_full_of_red_sugar_water.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Bigger_File.jpg)
.jpg)
|erişimtarihi=, |tarih= (yardım) |erişimtarihi=, |tarih= (yardım) |erişimtarihi= (yardım) |erişimtarihi= (yardım) |erişimtarihi= (yardım) |tarih= (yardım)
Sinek kuşu veya kolibri, sinek kuşugiller (Trochilidae) familyasını oluşturan küçük kuş türlerinin ortak adı. Havada asılı kalıp kanatlarını çok hızlı çırparak durabilmeleriyle tanınırlar. Türüne bağlı olarak saniyede 15 ila 80 kez kanat çırpabilirler.
Havada asılı kalmalarının yanı sıra, geriye doğru ve dikey olarak uçabilirler ve çiçeklerin nektarlarını ince gagalarıyla emerken sabit konumda kalabilirler. Kanatlarını hızlıca çırpmaları, insanın ağzı kapalıyken ses çıkartmaya çalışmasına benzer bir ses sunar. Bu yüzden İngilizce'de "hummingbird" (hımlayan kuş) ismini almıştır.
Sinek kuşları, başta kırmızı çiçeklerinki olmak üzere birçok çiçek özüne ilgi duyarlar. Genelde çiçek nektarlarından beslenirler ve özellikle dar ağızlı çiçeklerin polenlerini taşımakta önemli rol oynarlar. Birçok sinek kuşu özellikle yavrularını beslerken böcek de yer.
Karayip Adaları'nda yaşayan arı sinek kuşu (Mellisuga helenae), 1,8 gram ağırlığıyla dünyanın en küçük kuşu sayılır. Kızıl sinek kuşu gibi daha tipik bir sinek kuşu ise 3 gram ağırlığında ve 10-12 santimetre uzunluğundadır. En büyük sinek kuşu olan dev sinek kuşlarının (Patagona gigas) kiminin ağırlığı 24 gramı bulur.
Erkek sinek kuşlarının çoğu yuva kurmada eşlerine yardımcı olmazlar. Çoğu sinek kuşu türü, ağaç dallarında özenle dokunmuş bir kap görünümünde yuvalar yaparlar. Bu yuvalarda iki adet beyaz yumurta bulunur. Bunlar tüm kuş yumurtalarının en küçüğü olsalar da yetişkin bir sinek kuşunun boyuna oranla büyük sayılırlar. Kuluçka dönemi 14 ile 19 gün arasında sürer.
Колібрієві, Колібрі (Trochilidae) — родина дрібних птахів. Відносять до ряду серпокрильцеподібних (Apodiformes), або виділяють у окремий ряд — колібріподібних (Trochiliformes). Зустрічаються виключно в Америці (від Південної Аляски і Лабрадора до Вогняної Землі).
Колібрі відомі здатністю зависати в повітрі, швидко махаючи крилами. Вони можуть летіти назад, вертикально або зависати на місці, п'ючи нектар або поїдаючи крихітних членистоногих з квіток. За добу колібрі п'є більше 100 разів, а загальна вага споживаної їжі перевищує її власну вагу і досягає приблизно 2,5 грам. Під час прийому нектару язик колібрі опускається в шийку квітки зі швидкістю 20 раз в секунду.[1] Раніше вважалося, що колібрі живляться в основному нектаром, але пізніше з'ясувалося, що основною їжею для більшості видів колібрі є дрібні комахи, яких вони дістають з квіток.
Колібрі надзвичайно рухливі птахи. Вони літають дуже швидко, швидкість польоту досягає 80 км/год, або майже 400 своїх корпусів в секунду. Дрібні види колібрі роблять до 50-80 помахів за секунду і до 200 помахів, якщо самець на льоту доглядає за самкою і тому видають у польоті дзижчання, крупні види роблять 8-10 помахів за секунду, проте по землі вони пересуваються незграбно[2]. До родини колібрі належать найменші птахи світу.
Підродина Phaethornithinae[3]
Роди:
Підродина Trochilinae
Роди:
Це незавершена стаття з орнітології.Колібрієві, Колібрі (Trochilidae) — родина дрібних птахів. Відносять до ряду серпокрильцеподібних (Apodiformes), або виділяють у окремий ряд — колібріподібних (Trochiliformes). Зустрічаються виключно в Америці (від Південної Аляски і Лабрадора до Вогняної Землі).
Колібрі відомі здатністю зависати в повітрі, швидко махаючи крилами. Вони можуть летіти назад, вертикально або зависати на місці, п'ючи нектар або поїдаючи крихітних членистоногих з квіток. За добу колібрі п'є більше 100 разів, а загальна вага споживаної їжі перевищує її власну вагу і досягає приблизно 2,5 грам. Під час прийому нектару язик колібрі опускається в шийку квітки зі швидкістю 20 раз в секунду. Раніше вважалося, що колібрі живляться в основному нектаром, але пізніше з'ясувалося, що основною їжею для більшості видів колібрі є дрібні комахи, яких вони дістають з квіток.
Колібрі надзвичайно рухливі птахи. Вони літають дуже швидко, швидкість польоту досягає 80 км/год, або майже 400 своїх корпусів в секунду. Дрібні види колібрі роблять до 50-80 помахів за секунду і до 200 помахів, якщо самець на льоту доглядає за самкою і тому видають у польоті дзижчання, крупні види роблять 8-10 помахів за секунду, проте по землі вони пересуваються незграбно. До родини колібрі належать найменші птахи світу.
Họ Chim ruồi, còn được gọi là họ Chim ong (danh pháp khoa học: Trochilidae) là một họ chim nhỏ, khi bay chúng đứng nguyên ở một chỗ, đôi cánh của chúng đập trên 70 lần/giây, vì vậy được đặt tên là chim ruồi. Họ này chứa khoảng 349 loài trong 104 chi.
Chim ruồi thường có màu lông rất sặc sỡ. Chim ruồi ở Colombia có vệt lông màu xanh ngọc bích óng ánh và dải lông màu xanh lơ sáng rực ở phía trên cổ họng, chòm lông màu trắng muốt ở dưới chân. Chim ruồi có khoảng hơn 300 loài, thường có kích thước khá nhỏ, trong đó có chim ong Cuba là loài chim bé nhất thế giới, kích thước xấp xỉ con ong nghệ, nặng khoảng 2 g
Mọi loài chim ruồi đều ăn mật hoa. Có nhiều loài với cặp mỏ dài (mặc dù chân của chúng lại rất nhỏ) và lưỡi dài để dễ dàng thọc sâu vào những loài hoa khác nhau để hút mật. Vai trò của những lúc hút mật như thế này cũng có thể xem như trường hợp vai trò của ong hoặc bướm khi hút mật: giúp hoa thụ phấn.
Cánh chim ruồi không giống cánh của bất kỳ loài chim nào khác. Chúng có thể hoạt động tự do theo chiều hướng của vai, giúp chim có thể bay đứng yên một chỗ và giữ cho đầu chim cố định. Điều này cũng có nghĩa là chim ruồi có thể bay lùi. Chúng thường bay với tốc độ xấp xỉ 50 km/h. Trong mùa sinh sản những con đực phải thực hiện nhiều cú bổ nhào xuống để quyến rũ chim cái.
Khi chim ruồi cái bay vào lãnh địa của con đực, “anh chàng” sẽ bay lên cao rồi đột ngột bổ nhào xuống. Con vật đạt tốc độ tối đa ở điểm cuối cùng trong quỹ đạo của cú bổ nhào. Khi ấy nó kêu rất to và xòe lông đuôi để gây sự chú ý của con chim cái.
Phần lớn các con chim ruồi đều có kích thước rất nhỏ. Loài chim ruồi ong ở Cuba có chiều dài nhỏ hơn 6 cm và là loài chim nhỏ nhất thế giới. Chim ruồi có kích thước tối đa là 20 cm.
Chim ruồi làm tổ ở những cành cây nhỏ, hoặc treo lơ lửng, hoặc xây trong hang động. Tổ của chúng là nơi cho các con cái đẻ trứng, với 2 trứng/lứa. Cũng để phù hợp với kích thước của mình, tổ chim ruồi rất nhỏ và khó phát hiện.
Mặc dù chim ruồi ăn cả côn trùng, nhện... nhưng mật hoa vẫn là thức ăn chủ yếu của chúng. Chim ruồi thường ở những nơi có nhiều hoa rồi bảo vệ lãnh thổ của chúng, khi cảm thấy chán, chúng lại bay đi tìm những loài hoa mới lạ khác.
Cơ thể của chim ruồi rất nhỏ, nhịp đập cánh rất nhanh và nhiệt độ cơ thể rất cao. Điều này nói lên rằng chim ruồi cần rất nhiều năng lượng từ các nguồn thức ăn. Một khi những con chim ruồi này thiếu thức ăn thì chúng lập tức sẽ uể oải, nhịp đập cánh chậm chạp hơn để tiết kiệm một chút năng lượng còn lại trong cơ thể của chúng.
Một vài loài chim ruồi cũng đi di cư tìm mồi và trú đông. Những loài chim ruồi đặc biệt này có sức bay rất lớn và chúng thường là những con chim ruồi châu Mỹ.
Chim ruồi rất khó nuôi để làm chim kiểng. Một vài loại, mà được nuôi tại các tư gia trong đó có loại Veilchenohrkolibri, một loại mà người ta đã thành công trong việc gây giống.
Kẻ thù tự nhiên của chim ruồi là rắn, chim săn mồi, mèo và chồn.
Tranh vẽ năm 1904 về nhiều loại Chim ruồi
Tiếng Việt:
Họ Chim ruồi, còn được gọi là họ Chim ong (danh pháp khoa học: Trochilidae) là một họ chim nhỏ, khi bay chúng đứng nguyên ở một chỗ, đôi cánh của chúng đập trên 70 lần/giây, vì vậy được đặt tên là chim ruồi. Họ này chứa khoảng 349 loài trong 104 chi.
Chim ruồi thường có màu lông rất sặc sỡ. Chim ruồi ở Colombia có vệt lông màu xanh ngọc bích óng ánh và dải lông màu xanh lơ sáng rực ở phía trên cổ họng, chòm lông màu trắng muốt ở dưới chân. Chim ruồi có khoảng hơn 300 loài, thường có kích thước khá nhỏ, trong đó có chim ong Cuba là loài chim bé nhất thế giới, kích thước xấp xỉ con ong nghệ, nặng khoảng 2 g
Зачастую высокие односложные позывки колибри, которые длятся менее половины секунды, и совершаются как самцами, так и самками, можно услышать раньше, чем увидеть самих птиц. Обычно они, наряду с серией быстрых агрессивных звуковых сигналов, призваны защищать кормовую территорию, а также служат важным признаком идентификации, так как специфичны для вида. Большинство песен колибри исполняются на высокой частоте и прерываются гортанными пронзительными звуками, часто довольно неприятными для человеческого уха. Помимо этих композиций, для птенцов и взрослых колибри обоего пола характерны низкочастотные короткие трели[8].
В основном позывки колибри состоят из короткого слога продолжительностью около одной секунды и немного более длинного — до двух секунд. Некоторые виды используют более продолжительную мелодию, в частности музыкальный свист Atthis ellioti[en] и карликовой пчёлки (Mellisuga minima) продолжается более полминуты. Благодаря своей мелодичной песни получил имя соловьиный саблекрыл[en] (Campylopterus curvipennis)[8].
У некоторых представителей семейства, в частности у траурного колибри (Florisuga fusca), песни достигают ультразвуковых уровней и неразличимы для человека. У других колибри песни можно услышать только на очень коротком расстоянии, и лишь у некоторых, например, пилоклювого рамфодона (Ramphodon naevius), песни слышны на расстоянии до 100 метров. Крошечный солнечный колибри[en] (Phaethornis longuemareus) и длиннохвостый колибри-отшельник[en] (Phaethornis superciliosus) могут исполнять свой репертуар почти круглый год, за исключением сухого сезона, в то время как песни златохвостого сапфира[en] (Hylocharis eliciae) и фиолетовоголового клаиса (Klais guimeti), напротив, можно услышать только в сухой сезон. Коричневохвостая амазилия (Amazilia tzacatl) поёт главным образом в течение короткого промежутка времени от рассвета до восхода солнца, в то время как представители родов солнечные колибри (Phaethornis) и Колибри (Colibri) могут использовать свой вокальный репертуар с раннего утра и до заката. Пение колибри прекращается во время линьки[8].
Колибри могут зависать в полёте чтобы оставаться неподвижными около цветка во время кормления с положением тела, близком к вертикальному. При этом заострённые крылья перемещаются главным образом в горизонтальной плоскости и постоянно перекручиваются, вверх направлена то одна сторона крыльев, то другая, а их концы описывают плоскую восьмёрку[2]. Конструкция напоминает ротор с переменным шагом: небольшие изменения угла крыла позволяют осуществлять все виды перемещений — вперёд, вбок, назад и более сложные манёвры[5]. Скорость крыла во время зависания колеблется в широком диапазоне: у аметистового колибри[en] (Callifhlox amethystina) она может составлять 70—80 махов в секунду, у краснобрюхого солнечного колибри[en] (Phaethornis ruber) — 50—51[2], у ширококрылого колибри (Eupetomena macroura) — 21—23[2], у исполинского колибри — 10—15 махов в секунду. Чем меньше колибри, тем больше махов в минуту она совершает. Во время брачного полёта число махов может достигать 100[2]. Рекордные показатели были зафиксированы у обыкновенного архилохуса (Archilochus colubris) и рыжего селасфоруса (Selasphorus rufus) и составили свыше 200 махов в секунду. Издаваемый при этом гудящий звук дал английское название семейства[5].
Скорость полёта птицы чрезвычайно высока. Показатели в лабораторных условиях колеблются от 48 до 85 км в час. Зафиксированные показатели в природе у крошечного колибри[en] (Colibri thalassinus) достигают 96 км в час, а во время коротких перелётов — до 150 км в час. Для сравнения, один из самых быстрых почтовых голубей — одомашненный сизый голубь (Columba livia) — путешествует со скоростью 64 км в час[5]. В экспериментах с помощью камер, способных делать сверхбыстрые последовательности кадров, были запечатлены моменты вхождения колибри в пике. При этом птицы достигали скорости почти в 400 своих корпусов в секунду[9]. Если сопоставить длину тела колибри с его скоростью, их отношение «больше, чем у истребителя при включённом форсаже, и больше, чем у космического челнока в момент вхождения в земную атмосферу». На последней стадии пике, когда колибри раскрывают крылья, они демонстрируют такое мгновенное торможение, какое недоступно ни одному другому живому организму, осуществляющему воздушные манёвры[10].
Колибри используют производимое сокращением лётных мышц во время зависания тепло для терморегуляции организма, компенсируя конвективное охлаждение, вызванное движениями крыльев в воздухе. С понижением температуры воздуха, а также изменениями в кинематике крыла, снижается механическая эффективность мышц. При низких температурах увеличивается частота махов, но уменьшается амплитуда хода. Было высказано предположение, что это позволяет колибри достичь экономии энергии в холодных условиях[5].
Колибри обитают преимущественно в тропических районах Нового Света на высоте до 5000 метров над уровнем моря при условии подходящей пищи. Особенно многочисленны в среднегорье[4]. На разных высотах некоторые таксоны экологически заменяются другими подобными. Например, Phaethornis longirostris[en] на высоте более 2500 метров заменяется на представителей рода колибри-инки (Coeligena). Сосуществование различных видов колибри возможно за счёт уменьшения межвидовой конкуренции (разные по массе и по морфологическим особенностям колибри питаются нектаром разных растений) или вертикальной сегрегации (одни виды остаются около земли, в то время как другие питаются со средних или верхних ярусов). В частности, на большинстве Антильских остров встречается по два вида колибри, которые различаются по массе примерно в два раза, при этом на острове Пуэрто-Рико имеющие схожую массу доминиканский (Anthracothorax dominicus) и изумрудный манго (Anthracothorax viridis) предпочитают разные места обитания. В регионах большого видового разнообразия колибри большое значение также имеют специфические для разных видов стратегии кормления[6].
Два рода колибри — шлемоносные колибри[en] (Oxypogon) на западе Венесуэлы и в Колумбии и колибри-горные звёзды (Oreotrochilus) в регионе от Эквадора до Чили — заняли нишу на краю андских ледников на высоте более 4000 м. Несмотря на сложные климатические условия, характеризующиеся холодом и высокой влажностью, птиц привлекает круглогодичное цветение растений семейств норичниковые (Scrophulariaceae), астровые (Asteraceae) и горечавковые (Gentianaceae). Колибри покидают местность только из-за морозов и продолжительного снежного покрова, спускаясь на несколько сотен метров ниже по склону. Часто они возвращаются обратно всего через несколько часов, как только погодные условия становятся более благоприятными. От ночных заморозков эти колибри прячутся в пещерах[6].
Высокогорное плато Альтиплано в Перу и Боливии, напротив, характеризуется холодным и сухим климатом. На высоте между 3000 и 3800 м формируется богатый растительный покров. В парамо преобладают астровые и бромелиевые (Bromeliaceae) с огромными конусообразными соцветиями, состоящими из сотен одиночных цветов. В укрытых от ветра пещерах в большом количестве растут представители розовых (Rosaceae), миртовых (Myrtaceae), вересковых (Ericaceae) и меластомовых (Melastomataceae). В этой экосистеме круглый год можно наблюдать такие рода колибри как колибри-солнечные лучи (Aglaeactis), блестящехвостые колибри (Chalcostigma), колибри-металлуры (Metallura), короткоклювые колибри[en] (Ramphomicron), горные колибри (Lafresnaya), колибри-эрионы (Eriocnemis) и колибри-розовые эльфы[en] (Chaetocercus). При этом, например, пурпурноспинный короткоклювый колибри[en] (Ramphomicron microrhynchum) и розовый солнечный луч (Aglaeactis cupripennis) осуществляют локальные миграции. В период активного цветения с конца июня по август на этой высоте появляются многие другие колибри, включая сверкающего колибри (Colibri coruscans) и серогрудого солнечного колибри[en] (Phaethornis guy). Экорегион пуна, напротив, менее подходит для колибри. Во время цветения пуйи Раймонди (Puya raimondii) в нём можно встретить исполинского колибри (Patagona gigas) и андскую горную звезду[en] (Oreotrochilus estella)[6].
На высоте 3500 м экорегионы парамо и пуна сменяются кустарниками и деревьями верхнего андского леса. Богатый растительный комплекс этого региона, включающий бомарею(Bomarea), фуксии (Fuchsia), лобелии (Lobelia), страстоцветы (Passiflora), брахиотумы[en] (Brachyotum), бежарии (Bejaria) и дурманы (Datura), привлекает колибри яркими цветами. Для этого региона характерны голубокрылый колибри (Pterophanes cyanopterus), колибри-инки (Coeligena), колибри-эрионы (Eriocnemis), колибри-нимфы (Heliangelus). В нём находится верхний предел ареала колибри-мечеклювов (Ensifera)[6].
Самой богатой на разнообразие видов колибри является переходная зона от горных к предгорным лесам на высоте между 2500 и 1800 м, для которой характерна довольно постоянная суточная температура в пределах от 12 до 16 °C. Богатый растительный мир представлен ползучими растениями, папоротниками, кустарниками, деревьями, а также эпифитами, такими как орхидеи, бромелиевые, геснериевые. На этих высотах опыление растений насекомыми зависит от благоприятных погодных условий и часто непредсказуемо. Представители семейства колибри в этом регионе имеют самые разнообразные размеры тела, а также размеры и формы клюва. Среди ярких представителей можно назвать Ocreatus[en], бенджаминового колибри[en]* (Urosticte benjamini), Adelomyia melanogenys[en], седую хаплофедию[en] (Haplophaedia lugens), Wedge-billed Hummingbird (Augastes geoffroyi), Andean Emerald (Agyrtria franciae), Green-fronted Lancebill (Doryfera ludoviciae), Violet-tailed Sylph (Aglaiocercus coelestis), Tawny-bellied Hermit (Phaethornis syrmatophorus), Brown Inca (Coeligena wilsoni), Buff-tailed Coronet (Boissonneaua flavescens), White-tailed Hillstar (Urochroa bougueri), Fawn-breasted Brilliant (Heliodoxa rubinoides), Brown Violet-ear (Colibri delphinae). Во время основного сезона цветения к ним добавляется ещё 10-15 видов, включая Green Thorntail (Discosura conversii), White-necked Jacobin (Florisuga mellivora), Sparkling Violet-ear, White-bellied Woodstar[6].
Lowland forests Южной Америки, напротив, не отличаются разнообразием колибри. В этом природной зоне можно встретить представителей родов Amazilia, Polyerata и Agyrtria и Hylocharis. К западу от Анд основными представителями являются (Amazilia tzacatl), (Polyerata rosenbergi), Blue-headed Sapphire and Blue-throated Goldentail, к востоку — Versicolored (Agyrtria versicolor), Glittering-throated and Plain-bellied Emeralds (Agyrtria leucogaster), Rufous-throated (Hylocharis sapphirina) and White-chinned Sapphires. Очень похожие Cis- and trans-Andean таксоны с почти одинаковыми экологическими требованиями разделены Андами. Ярким примером является Purple-crowned Fairy (Heliothryx barroti) — единственный представитель рода на тихоокеанском побережье, и Black-eared Fairy (Heliothryx aurita) — сестринский таксон на берегах Амазонки. Оба вида используют в поисках пищи почти весь вертикальный слой, перемещаясь несколько раз в течение дня от земли до самых высоких вершин деревьев[6].
Ещё несколько представителей семейства — Florisuga, Anthracothorax, Topaza and Campylopterus — имеют ограниченный локальный ареал, требуют определённых мест обитания, или являются мигрирующими птицами. Только один вид, (Polyerata boucardi) из Коста-Рики, имеет ограниченные места обитания с тропическими мангровыми зарослями, в то время как другие виды, в частности Glittering-throated Emerald, могут находиться в этом регионе во время сезона размножения, но не круглый год. Колибри также во время благоприятного сезона могут обитать в регионах с засушливым кустарником (Lucifer Hummingbird (Calothorax lucifer) and the Peruvian Sheartail (Thaumastura cora)), пустынных оазисах (Oasis Hummingbird (Rhodopis vesper)), неарктических хвойных лесах Северной Америки (Broad-tailed and Magnificent Hummingbirds), на отдалённых островах Карибского моря (Trochilus, Chlorostilbon, Eulampis, Mango, Orthorhyncus), а также Juan Fernández Islands off Chile Green-backed (Sephanoides sephaniodes) and Juan Fernandez Firecrowns[6].
Многие виды колибри легко адаптируются к изменениям антропогенной среды обитания, а при благоприятных пищевых условиях могут даже расширять свои ареалы (Calypte anna). В то же время популяция других видов может быстро сокращаться из-за нарушений окружающей среды (Hook-billed Hermit (Glaucis dohrnii))[6].
В основе знаний о миграции колибри продолжают лежать случайные наблюдения за птицами, появляющимися в определённых местах с регулярными интервалами, связанными с цветением определённых растений. Маркировка птиц во многих случая необходима чтобы определить, что птицы действительно перемещаются из одного места в другое. Сложность изучения миграций колибри показывает исследование, проведённое в Коста-Рике. Из 22 видов колибри, обитающих в регионе, в течение двух лет на участке 1000 м была изучена группа из 14 колибри: десять резидентов и 4 нерезидента. Среди резидентов Coppery-headed Emeralds (Elvira cupreiceps) and White-bellied Mountain-gems (Lampornis hemileucus) спустились на 500 метров, а Brown Violet-ears and Green Thorntails и некоторые Green Hermits — почти до уровня моря. Green-fronted Brilliant (Heliodoxa jacula) отсутствовал на участке в июне-июле, хотя возможно был неподалёку, так как рядом цвел Heliconia latispatha. Нерезиденты появились в июне-июле, видимо в связи с цветением Cephaelis elata (Rubiaceae), при этом the Violet Sabrewing (Campylopterus hemileucurus), Green Violet-ear and Variable Mountain-gem (Lampornis castaneoventris) спустились с гор, а Purple-crowned Woodnymph (Thalurania colombica) двигался в обратном направлении. Сильная корреляция была замечена между миграцией Green-fronted Lancebill и цветением Ericaceae и некоторых других кустарников, а также в парах Green Hermit and Heliconia, and the White-tipped Sicklebill and Centropogon granulosus (Campanulaceae)[11].
Лишь некоторые колибри совершают полноценные сезонные миграции, обычно они гнездятся далеко на север или на юг от тропической зоны. В частности, Green-backed Firecrown может гнездится на Isla Grande of Tierra del Fuego (54 ° ю. ш.), но в зимнее время мигрирует до Аргентины (23 ° ю. ш.). Giant Hummingbird, который гнездится в Андах на западе Аргентины и в центральных областях Чили, в зимнее время мигрирует в lowland Argentina. В северной Америке миграцию совершают Ruby-throated, Black-chinned (Archilochus alexandri), Calliope and Rufous Hummingbirds. Некоторые Ruby-throated колибри во время миграции пересекают Мексиканский залив и преодолевают 800—1000 км в одну сторону. Эти колибри мигрируют группами. В течение одной недели первыми на место прибывают самцы, за ними самки, а потом первогодки. В основном же птицы двигаются вдоль берега, достигая точки назначения в начале мая. Некоторые колибри используют разные маршруты для осенней и весенней миграции. В частности, Calliope Hummingbird, которые по всей видимости осуществляют миграцию поодиночке, осенью двигаются на юг вдоль Скалистых гор и далее на запад, а весной путешествуют вдоль тихоокеанского побережья, общая протяжённость миграции при этом составляет 4500 — 5500 км. Рекордные показатели принадлежат Rufous Hummingbird: она размножается на Аляске (61 ° с. Ш.) севернее остальных представителей семейства, а зимует в центральной Мексике. Если сопоставить это расстояние с размерами птиц, то они осуществляют самую продолжительную миграцию среди всех птиц.
Возможность таких длительных перелётов очень маленьких птиц долгое время оставалась загадкой для учёных. Ранее считалось что скорость метаболизма в полёте у Ruby-throated Hummingbird составляет 80 см³ кислорода на грамм в час, а значит дополнительные 2 грамма жира позволяют покрывать около 620 км, чего не хватает для пересечения Мексиканского залива. Поздние эксперименты показали, что скорость метаболизма составляет 43 см³ — у птиц хватает энергии в течение 25 часов полёта преодолеть расстояние в 1000 км. При этом Ruby-throated Hummingbirds должны увеличить свою массу тела до 6 г, то есть практически удвоить; Broad-tailed Hummingbirds могут увеличивать массу на 59 %, самцы Anna’s Hummingbird увеличивают массу на 48 % максимум, а самки — на 44 %[11].
Часто мигрируют только птицы, которые гнездятся на границе ареала, в то время как остальные остаются на своих территориях. В основном же колибри совершают высотные перемещения или кочевые блуждания. При этом как правило, отшельники мигрируют меньше, чем типичные колибри. В тропических регионах колибри могут найти подходящий нектар круглый год и поэтому в основном ведёт оседлый образ жизни. Высокогорные колибри могут совершать сезонные миграции на более низкие высоты, часто в прибрежные районы. При этом некоторые колибри, в частности (Oreotrochilus), остаются высоко в горах круглый год и перемещаются ниже только в самых суровых условиях[11].
Некоторые сезонные миграции в тропиках также достаточно продолжительны. В частности, Chrysolampis mosquitus ежегодно в апреле покидают регион Роландия в Паране, перемещаются на 1000 км на северо-восток, а в середине октября возвращаются обратно. Costa’s Hummingbird размножается в пустынях Аризоны и Калифорнии в марте-апреле, а на летние месяцы мигрирует на побережье Калифорнии и северо-запад Мексики, при этом самцы осуществляют миграцию на месяц раньше, чем самки и молодняк. Black Jacobin присутствует в Rolândia с марта по сентябрь, но в штате Рио-де-Жанейро на севере отсутствует всю зиму и появляется только в октябре. Известно, что один Black Jacobin за день преодолел расстояние в 30 км с перепадом высот 455 м в поисках нектара[11].
Многие виды колибри обладают хорошими навигационными способностями. Некоторые Planalto Hermit, Black Jacobin и Black-throated Mango (Anthracothorax nigricollis) были выпущены на побережье в 85 км от места, где они были пойманы, но смогли вернуться обратно, при этом Hermit преодолел это расстояние за два с половиной часа. С другой стороны, Phaethornis idaliae, Frilled Coquette and Brazilian Ruby (Clytolaema rubricauda) не смогли найти дорогу назад с расстояния более 15 км. Миграция, связанная с расселением молодняка, характерна для птиц обитающих на юге Канады и на востоке штата Техас[11].
Колибри в основном питаются богатым углеводами сладким нектаром цветковых растений, который составляет приблизительно 90 % их рациона. Остальные 10 % включают членистоногих и пыльцу[5]. В результате эволюции возник тесный взаимообмен между некоторыми цветковыми растениями и представителями семейства колибри — орнитофилия[12].
Если бы абсолютная скорость накопления нектара была бы ограничена только его количеством и скоростью поедания, то очень короткого промежутко времени интенсивного кормления хватило бы колибри для получения достаточного количества энергии. По предположению Ф. Р. Хейнсворта, различная пища вносит разный вклад в краткосрочный прирост энергии и в её долгосрочное хранение. На распределение оказывают влияние энергоёмкие обязанности колибри - размножение, линька или миграция. Некоторые сезонные эффекты, как например, изменение продолжительности дня, нивелируются краткосрочными же корректировками в суточном приросте энергии, при этом во время миграции, когда кормление ограничено, вступает в силу долгосрочное накопление энергии[12].
Чаще всего колибри потребляют нектар цветов двудольных многолетних трав и кустарников, крайне редко - деревьев. Обычно растения - поставщики нектара - относятся к родам Zauschneria[en], Delphinium, Aquilegia, Mimulus, Aphelandra, Centropogon[en], Cavendishia, Columnea, Psittacanthus[en] и Heliconia. Цветущие деревья, например Erythrina (Leguminosae), являются большим источником нектара и обычно занимаются территориальными колибри в самом начале цветения, а основным опылителем таких деревьев являются воробьиные, и в частности цветные трупиалы (Icterus)[12].
Фейнсингер и Роберт Колвелл предложили пять основных типов цветов, нектар которых могут собирать колибри[12]:
На выбор типа влияет морфология клюва (птицы с длинным прямым или слегка загнутым клювом предпочитают питаться с богатых нектаром цветов с длинными венчиками, а птицы с коротким клювом — с цветов с короткими венчиками и малым количеством нектара). Кроме того, колибри с высокими энергетическими потребностями, связанными с большой нагрузкой на крыло, предпочитают кормовые территории вокруг соцветий, а колибри с низкими потребностями используют рассеянные цветы или цветы насекомых[12].
Помимо нектара орнитофильных растений, колибри могут потреблять в пищу сладких сок деревьев, используя ямки, сделанные Sphyrapicus, а также есть насекомых, привлечённых этим соком. Ruby-throated Hummingbird используют этот способ пропитания в самом начале сезона, когда цветение только началось. Малое количество цветов в зимнее время в Santa Catarina, Brazil, является причиной потребления сахаросодержащих экскрементов coccids другими колибри (Leucochloris, Chlorostilbon)[12].
Кроме нектара, колибри употребляют цветочную пыльцу, содержащую необходимые аминокислоты, и членистоногих в качестве белковой добавки. Предположения о том, что потребление членистоногих hermits выше, чем у trochilines, не подтверждаются лабораторными и полевыми исследованиями. В среднем ежедневное соотношение потребления нектара и членистоногих по массе составляет примерно девять к одному. Предположения о том, что колибри длительное время могут питаться исключительно насекомыми, не являются полностью доказанными, как и влияние количества насекомых, а не нектара, на начало сезона размножения в некоторых районах[12].
Колибри обладают механизмами, способными регулировать затраты энергии и накапливать запасы, необходимые для ночной фазы. Ежедневная потребность колибри массой 4-5 г в энергии составляет примерно 30-35 кДж, что в 5 раз превышает расчетный уровень базального метаболизма. Чтобы удовлетворить эту потребность, колибри должны потреблять нектар примерно с одной-двух тысяч цветов за день. Вместе с нектаром колибри потребляют большое количество воды (до 160 % от массы колибри ежедневно), которая выводится с мочой, что в свою очередь приводит к проблеме солевого баланса. Почки колибри, которые содержат плохо развитую почечную сердцевину, состоящую в основном из коллекторных каналов с несколькими петлевыми нефронами, позволяют восстанавливать ценные соли благодаря уменьшенной осмотической концентрации. Таким образом ежедневно восстанавливается 76-85 % растворённых веществ. Оставшиеся соли натрия и калия птица обычно получает из цветочного нектара[5].
Колибри добывают корм с помощью длинного чувствительного языка. Язык колибри представляет собой тонкую трубочку с бахромой на конце[2], он выталкивается из клюва при помощи подъязычного аппарата (hyoid), растянутого вокруг задней части черепа. proximate half языка частично хрящевая, distal half разделена продольно надвое, образуя отдельные мембранные curled troughы, что позволяет нектару поступать далее в external troughs, используя капиллярное взаимодействие. Количество нектара, зависит от размеров distal troughs. У Ruby-throated Hummingbird каждая distal troughs может достигать 0.4 микролитров. Такое строение особенно важно для потребления нектара в небольших объёмах. Как правило скорость лизания зависит от кривизны венчика, положения и объёма нектара в цветке и может составлять от 3 до 13 подходов в секунду. За несколько часов колибри потребляют нектара массой, сопоставимой с массой самой птицы[5]. Несмотря на сложные требования к добыче пропитания, колибри проводят более 70 % своего времени сидя на ветках. Исследования северо-американских колибри показали, что они питаются с интервалом в четыре минуты. Такие наблюдения согласуются с тем, что колибри требуется четыре минуты для доставки нектара в кишечник[7].
С точки зрения особенностей строения колибри, связанных с пропитанием, растения можно разделить на две категории. Мелкие колибри с коротким клювом предпочитают corollas длиной 17-20 мм с частотой секреции нектара в 1-2 микролитра сахарозы в день. Более крупные колибри с длинными клювами предпочитают corollas длиной 30-38 мм с частотой секреции нектара 4-27 мкл сахарозы в день[6]. Насекомые обеспечивают большую часть белка в диете колибри. Колибри с коротким прямым клювом обычно охотятся на них, в то время как длинноклювые колибри, в частности hermits (Phaethornithinae), incas and starfrontlets (Coeligena) are specialized insect gleaners. Многие виды, в частности coronets (Boissonneaua), metaltails (Metallura) and trainbearers (Lesbia), используют оба метода[5].
Хорошо известно, что внимание колибри привлекают естественные и искусственные ярко окрашенные предметы, включая людей в яркой одежде. Это может быть объяснено постоянной потребностью колибри в нектаре. Исследования Broad-tailed and Rufous Hummingbirds, проводимые G. H. Pyke, показали, что колибри способны помнить количеством цветов на соцветии, цветы на соцветии, с которых нектар уже собран и количество собранного нектара. Многие колибри активны до рассвета и после захода солнца, и хотя они не являются ночными птицами, но по всей видимости имеют превосходное ночное зрение[7].
hermits обычно собирают насекомых с растений или паутин, а trochilines, напротив, охотятся в полёте. Основными их жертвами являются Flies and wasps, однако в желудках также были обнаружены spiders, ants and small beetles. Исключения есть в обоих подсемействах: (Threnetes ruckeri) охотится на прыгающих пауков, а Eutoxeres aquila — на летающих насекомых, в то время как Both Heliothryx species снимают насекомых с растений, а Androdon aequatorialis охотится преимущественно на пауков, прячущихся в свёрнутых листьях. Нет доказательств, что колибри могут извлекать насекомых из цветов, что по-видимому связано со строением клюва[12].
Многие растения Нового Света опыляются исключительно представителями этого семейства. Они смещают время цветения, обеспечивая птиц нектаром в любое время года. Вместе с тем, парной коэволюции отдельных видов колибри и отдельных видов растений не существует, обе стороны представлены множеством видовref name="hbw_trochilidae_food_and_feeding"/>. Только в Бразилии колибри опыляют представителей 58 семейств[13].
Растения, опыляемые колибри, обычно имеют относительно большие одиночные или слабо сгруппированные цветы, находящиеся в горизонтальном или боковом положении. Цветы как правило ярко окрашены в красный, оранжевый или жёлтый цвет, иногда с контрастным белым венчиком. Исключение составляют геснериевые (Gesneriaceae) — обладая незаметными беловатыми цветами представители этого семейства привлекают колибри яркими красными листьями. Обычно опыляемый колибри цветок имеет длинный, утолщенный, трубчатый венчик без запаха. Кэрен и Верн Грант[en] выдвинули гипотезу, что большая часть растений, опыляемых колибри произошла от предков с голубыми цветами, опыляемых в основном пчёлами и в меньшей степени бабочками и молями. Многие особенности растений, опыляемых колибри, как-то цвет, отсутствие запаха, трубчатая форма, являются адаптациями, призванными избежать внимания насекомых. Согласно современным представлениям, колибри не различают запахи, но могут определять нектар по вкусу и концентрации. Эксперименты Фрэнка Гарфилда Стайлса[de] показали, что колибри реагируют на высокую концентрацию нектара сильнее, чем на вкус или состав сахара, и меньше всего реагируют на цвет источника пищи[12].
Исследования геликонии попугайной[en] (Heliconia psittacorum), проводимые Питером Фейнсингером в Коста-Рике, показали, что только часть цветов содержит нектар в большом объёме, в то время как остальные цветы могут быть «пустышками», таким образом обеспечивая перекрёстное опыление, так как колибри вынуждены посещать больше цветов, чем необходимо. Кроме того, так как масса колибри больше массы большинства насекомых, их энергетические потребности выше, что приводит к большим возможностям перекрёстного опыления. Только некоторые бражники расходуют больше энергии, чем колибри, но они, как и другие насекомые, способны к уменьшению метаболизма при неблагоприятных погодных условиях, колибри же остаются активными в сложных погодных условиях и больший промежуток времени в течение дня[12].
Как правило, представители семейства агрессивно защищают свои кормовые территории от любого потенциального конкурента и живут в одиночку. Самцы колибри часто сидят на высоких открытых ветвях, чтобы легко обнаружить любые нарушения кормовой территории, включая таковые со стороны самок. Они могут издавать предупреждающие голосовые сигналы и совершать специфические (агонистические) полёты. Часто при этом колибри сначала потребляют нектар на периферии своих кормовых территорий, чтобы меньше досталось конкурентам[7]. Некоторые самцы колибри способны покрывать расстояния 0,5—1,5 км для защиты своих кормовых территорий в период цветения[11].
Колибри атакуют нарушителей в полёте, что иногда приводит к физическим боям, при этом пара соперников может камнем падать вниз. Такие бои обычно безвредны для птиц, но могут быть причиной вырванных перьев. зелёные колючехвостые колибри[en] (Discosura conversii) могут атаковать намного более крупных противников. По окончании сезона активного цветения, основной формой конкуренции становятся исполнение песен и демонстрация оперения, воздушные бои случаются реже[7].
Многие представители семейства не имеют выраженных кормовых территорий, требующих защиты, так как растения слишком распределены. При этом существует множество промежуточных стратегий поведения в зависимости от морфологии птиц, количества цветов и нектара[7]. В Центральной Америке на распределение кормовых территорий влияют зимние мигранты. Жан-Люк Дегранже определил у мексиканских колибри три «гильдии»: тропические резиденты, постоянно обитающие в определённых местах, странники, перемещающие за сезонными периодами цветения, и сезонные мигранты. Исследования показали, что тропические резиденты и сезонные мигранты обычно являются территориальными видами, в то время как странники отслеживают периоды цветения и не защищают территорию[12][11]. При этом сезонные мигранты переключались на насекомых после того как нектар растений, обеспечивающих пропитание двум группам, иссякал[11].
Начало сезона размножения у колибри тесно связано со временем массового цветения растений, но вместе с тем очень сильно варьирует от вида к виду и от региона к региону. У представителей родов колибри (Colibri), колибри-металлуры (Metallura), колибри-лесбии[en] (Lesbia) и колибри-эрионы (Eriocnemis) в высокогорных Андах в районе экватора он начинается в середине октября и продолжается по март—апрель, включая часть сезона дождей. На тех же высотах к северу и к югу от экватора начало сезона размножения может сдвигаться на три месяца в ту или иную сторону, а сам сезон продолжается несколько недель. Гнёзда некоторых колибри можно встретить в течение всего года. Краснохвостый отшельник[en] размножается во время сухого сезона, который в Тринидаде и Тобаго продолжается с января по апрель, а на берегах Амазонки — с мая по октябрь. Североамериканские колибри — колибри-селасфорусы (Selasphorus), колибри-архилохусы (Archilochus), украшенные колибри[en] (Calothorax), колибри-каллиопы (Stellula), колибри-герцоги (Eugenes), сверкающие колибри (Lampornis) — откладывают яйца с весны до позднего лета. Исключение составляет калипта Анны, которая откладывает яйца зимой, попадая иногда под снег, чтобы избежать пересечений с другими видами, которые наводняют калифорнийское побережье весной[14].
Колибри являются полигамными и образуют пары только чтобы оплодотворить яйца[7]. Самцы колибри остаются с самкой во время очень короткого периода, и не принимают участие в остальных репродуктивных обязанностях — строительстве гнезда, высиживании яиц, кормлении и воспитании птенцов[14][2]. Немногие случаи обратного поведения, по всей видимости, являются ошибочными в связи с отсутствием полового диморфизма (сверкающий колибри и краснохвостый отшельник) или схожестью молодых самок (до линьки) с взрослыми самцами (колибри-якобин). Поведение обыкновенного архилохуса, охристого колибри и калипты Анна требует дополнительной проверки[14].
В короткий период половой синхронизации самцы колибри рекламируют себя с помощью пения и яркого переливающегося оперения. Самцы сверкающего колибри во время сезона размножения днём поют до 70 % времени. Для этого они кооперируются с соседними конспецифическими самцами, что позволяет сохранять непрерывность пения, в то время как часть самцов может питаться или купаться. Некоторые виды колибри токуют во время сезона размножения. Они формируют песенные ансамбли, состоящие из одного-двух, иногда да десяти, а в случае серогрудого солнечного колибри[en] (Phaethornis guy) — более 20 поющих самцов. У колибри-селасфорусов (Selasphorus) такие песни сопровождаются представлением самцов, когда к пению добавляются механические звуки, издаваемые крыльями и хвостовыми перьями. Возможно, на выбор самки оказывает влияние скорость пения, так как самцы спонтанно увеличивают её, когда самки входят на токовище. Краснохвостые отшельники[en] (Glaucis hirsutus) образуют вокальные дуэты, когда самка продолжает свистящую песню самца ответной гортанной фразой[8].
Поведение самцов при этом схоже с охранным, однако специфическое поведение самки, в особенности неподвижное сидение около самца, побуждает самца к последующей копуляции[14]. Некоторые самцы колибри, в частности Panterpe insignis[en] и Eulampis jugularis[en], разрешают самкам некоторое время кормится на своей территории и собирать нектар для птенцов. Отличное поведение наблюдается у колибри-горных звёзд (Oreotrochilus) — кормовые территории охраняются самками, которых во время сезона размножения посещают самцы, при этом самки андской горной звезды[en] (Oreotrochilus estella) могут угощать самцов перед копуляцией[14][7].
Гнёзда колибри размещаются на самых разнообразных местах и имеют различную форму, но зачастую очень малые размеры. Колибри-манго и колибри-якобины строят чашеобразные гнёзда на ветвях и больших листьях, колибри-талурании помещают гнёзда на стыке веток, колибри-горные звёзды прикрепляют гнёзда к скалам, а ушастые колибри — к лианам. Колибри-эрионы прячут гнёзда в густых зарослях, а колибри-хаплофедии — под качающимися листьями. Гнёзда можно встретить внутри зданий или под мостами. Полностью закрытые куполообразные гнёзда строят колибри-сильфы, в их строительстве могут принимать участие и самцы, которые затем используют их в качестве ночного укрытия. Phaethornithinae обычно строят частично куполообразные гнёзда. В нескольких сантиметрах над землёй строят свои гнёзда солнечные колибри, в то время как в верхних ярусах, на высоте 10 — 30 метров, располагают свои гнёзда колибри-манго, гранатовые колибри, колибри-ангелы и колибри-герцоги. При выборе места для строительства гнезда важную роль играет сбалансированный микроклимат: температура, влажность, защита от прямых солнечных лучей и дождя. Гнёзда часто располагаются около водопадов, лесных потоков и озёр[14].
Представители подсемейства Trochilinae строят гнёзда только около богатых источников нектара, в то время как Phaethornithinae не придерживаются этой практики. Самки колибри по-разному проверяют подходящие для гнёзд ветки: Trochilinae зависают над поверхностью и многократно касаются будущего места для гнезда, в то время как Phaethornithinae цепляются к листьям и веткам, проверяя их на прочность. Колибри обычно строят гнёзда чтобы попадать в них с лёта, но только некоторые виды, в частности, колибри-манго и колибри-ангелы, строят их полностью открытыми[14].
Украшением внешней стенки гнезда для его маскировки занимаются многие колибри, основным материалом при этом являются лишайники, мхи, листья, корешки, кора и т. д. Многие колибри подсемейства Trochilinae строят двуслойные гнёзда: за внешним камуфляжным слоем, который построен из грубых материалов, расположен внутренний мягкий слой, способствующий оптимальной изоляции. Внутренний слой строится в основном из тонких растительных материалов, а также небольших перьев и волос животных. Исключение составляют высокогорные колибри, в частности синелобый эрион (Eriocnemis luciani), который строит громоздкие гнёзда на крутых склонах и дорожных ограждениях под густыми зарослями травы[14].
Гнёзда представителей подсемейства Phaethornithinae часто прикреплены с внутренней стороны к листьям пальм или геликоний. Часто они строят гнёзда с открытыми стенками и как правило используют грубые материалы, в частности жёсткие корешки и сухие куски листьев. Для достижения устойчивого вертикального положения птицы прикрепляют тонкие корешки, листья или пух в нижней части гнезда, а чтобы сохранить уровень гнезда — глину и гальку ниже точки прикрепления, при этом размер конструкции может увеличиться в несколько раз. Солнечные колибри применяют при строительстве мягкие растительные волокна и паутину. Phaethornis augusti подвешивает гнездо на паутине. Плохая изоляция компенсируется высокой температурой, кроме того, сквозь такую конструкцию проходит много света, а дождевая вода также не оказывают влияние на яйца[14].
У большинства изученных видов колибри строительство гнезда занимает 5—10 дней: основная активность приходится на утренние часы, хотя североамериканские колибри продолжают строительство в течение всего дня. При строительстве самка чередует растительные материалы и паутину, она формирует гнездо сидя внутри него, часто поворачиваясь и выталкивая материал своей грудью, при этом она может использовать материалы из старого гнезда. Кроме того, старое гнездо может служить платформой для нового. В частности, синегорлый сверкающий колибри (Lampornis clemenciae) может строить до пяти гнёзд одно над другим, создавая башню высотой более 20 см[14].
Обычно колибри не собираются в стаи, а индивидуальные контакты крайне редки. Однако у эквадорской горной звезды (Oreotrochilus chimborazo), калипты Коста (Calypte costae), багамского аметистового колибри (Calliphlox evelynae), коричневохвостой амазилии (Amazilia tzacatl) и Topaza pella возможны гнездовые скопления в пределах нескольких метров[7].
Кладка одной самки колибри всегда состоит из двух белых неглянцевых яиц овальной формы, только у Eupherusa eximia, самки которого при облицовке гнезда используют красный мох, яйца окрашены в ярко-розовый цвет. В кладке колибри-отшельников (Glaucis), бородатых колибри (Threnetes), колибри (Colibri), колибри-амазилий (Amazilia) и калипт (Calypte) возможны три или четыре яйца, при этом дополнительные яйца, по-видимому, заложены другой самкой[14].
Яйца колибри очень малы и могут варьировать от 11 × 8 мм у колибри-пчёлки (Mellisuga helenae) до 20 × 12 мм у исполинского колибри (Patagona gigas). Масса яиц мелких видов колибри — краснобрюхого солнечного колибри[en] (Phaethornis ruber) и великолепной кокетки[en] (Lophornis magnificus) — составляет 0,4 г, а яиц исполинского колибри — 0,4 г. При этом у последнего масса двух яиц составляют около 15 % от массы самки, а у маленьких колибри — до 35 %. По всей видимости именно сильными затратами энергетических ресурсов объясняется тот факт, что маленькие колибри, в отличие от средних и крупных, обычно делают только одну кладку в год[14].
Чаще всего колибри откладывают яйца ранним утром, перед откладыванием второго яйца проходит два, реже три, дня. В этот промежуток самки могут продолжать строительство гнезда и время от времени высижывать яйцо. Регулярная инкубация начинается с момента закладки второго яйца. В течение дня самки колибри сидят на яйцах 75-90 % времени. Учитывая, что обычно колибри потребляют нектар каждые 6—10 минут, такая способность обеспечивается за счёт уменьшения температуры тела от 41 до 32 °C, что приводит к экономии почти 50 % энергии. Инкубационный период в среднем длится 16—19 дней и варьирует от 14—16 дней у Basilinna leucotis[en] до 22—23 дней у Колибри-горных звёзд (Oreotrochilus)[14].
Птенцы колибри остаются в гнезде 23-26 дней, в Андах — до 30-40 дней. За это время они проходят три стадии развития[14].
Птенцы вылупляются из яйца слепые и беспомощные. В течение первых пяти дней оперение практически отсутствует за исключением двух дорсальных рядов neossoptile длиной около 5 мм[14], обычно светло-бежевого или тускло-серого цвета. Он прикреплён к контурным перьям и служит триггером для выпуска зияющих (gaping?) перьев[5]. В это время птенцы в гнезде неактивны и не издают никаких звуков. Когда самка с едой приземляется на край гнезда, она касается птенцов behind the eye-bulges своим клювом чтобы они подготовились к кормлению. Для искусственного кормления птенцов такого возраста, используют тот же приём, касаясь спичкой птенцов около глаз. Птенцы получают нектар и крошечных членистоногих, которые самка изрыгает после того, как вставляет тонкий клюв в рот каждого птенца[14].
Второй период включает открытие глаз и развитие крупных перьев на крыльях хвосте и спине, при этом дорсальные перья всё ещё остаются прикреплёнными к контурным. Этот период длится по 9-й день, при этом птенцы всё ещё не издают никаких позывок. Самка с едой в это время парит над птенцами, часто махая крыльями, что приводит к волнению дорсальных перьев и побуждает птенцов открыться для кормления, при этом птенцы остаются в довольно сутулом положении, но слегка поднимаются в гнезде. При искусственном вскармливании для имитации эффекта на спину птенцов дуют через соломку[14].
Во время третьего периода, который длится до того момента, когда птенцы покидают гнездо, они уже почти полностью покрыты перьями и умеют сидеть на внешнем краю гнезда. Примерно с 15-го дня птенцы часто сидят днём на краю гнезда, повернувшись спиной к нему. Кормление также осуществляется после движения дорсальных перьев. В лабораторных условиях на 10-й день у птенцов удаляли дорсальные перья пинцетом и они переставали реагировать на приближение самок с едой до тех пор пока они не приземлялась им на спину. Через два дня, однако, птенцы начинали реагировать на приближение самки, используя вместо тактильной стимуцляции оптические сигналы[14].
Самка колибри кормит выводок днём примерно два раза в час. Известно о случаях, когда самка колибри кормит не только собственных птенцов, однако обычно они преследуют любого, кто приближается к гнезду[14]. Птенцы колибри, выращиваемые в открытых куполообразных гнёздах не производят жалобных позывок с призывом к кормлению. Птенцы, выращиваемые в полузакрытых или полностью закрытых гнёздах, напротив, производят позывки через 4-6 дней после вылупления[8]. Что, очевидным образом, является своеобразной защитой от хищников — колибри вынуждены строить открытые гнёзда, доступные в полёте, а лишний шум птенцов привлекает внимание ящериц, змей и хищных птиц[14]. Непрерывные громкие контактные позывки на высокой частоте между молодыми птенцами и матерями помогают локализовать положение стационарных птенцов в густой растительности. Тревожные сигналы, очень пронзительные и на ещё более высокой частоте, чем контактные, могут принадлежать как птенцам, так и взрослым обоих полов, связаны обычно с обнаружением хищников вблизи кормовой или гнездовой площадки[8].
Чтобы избежать внимания хищников самки используют несколько стратегий приближения к гнезду и удаления от него. В частности, они подлетают к гнезду зигзагами или быстрыми полукругами. Самки Heliothryx при вылете из гнезда располагают крылья и хвост горизонтально и выполняют снижение по спирали, напоминающее падающие листья. При этом исследования показали, что скорость птиц во время этого манёвра совпадает со скоростью листьев при падении. Самки White-necked Jacobin при вылете из гнезда имитируют полёт мотылька постоянно поднимаясь и опускаясь, что привлекает внимание к самой птице, а не к гнезду[14].
Самки колибри выводят птенцов первые 7-12 дней, после чего они могут самостоятельно регулировать температуру тела и не нуждаются в дополнительном материнском тепле. В течение 10-12 дней птенцы достигают почти 80 % своей взрослой массы. Неблагоприятные погодные развития могут замедлить развитие на несколько дней, они также оказывают сильное влияние на смертность птенцов, которые ещё не умеют самостоятельно контролировтаь температуру. В возрасте 15-18 дней, незадолго до выхода из гнезда, колибри становятся более активными в гнезде, начинают чистить оперение и разглядывать птиц около гнезда. Самка продолжает кормить птенцов ещё 18-25 дней после того как они выщли из гнезда, а в некоторых случаях в течение месяца. Молодые птицы быстро учатся следовать за взрослыми на кормовые территории и принимать нектар, что в основном достигается наблюдением за взрослыми. При этом молодые колибри могут атаковать друг друга чтобы предотвратить кормление[14].
Для колибри характерна высокая смертность в раннем возрасте. Успешные показатели размножения у некоторых тропических видов варьируют от 20 до 40 %, а в исключительных случаях (Oreotrochilus, Oxypogon) составляют 60 %. При этом чаще всего потери связаны с неблагоприятными климатическими условиями, и около 30 % смертности приходится на разорение гнёзд хищниками. В то время как у североамериканских колибри успешные показатели в целом идентичны и только у Broad-tailed Hummingbird они достигают 60 %, смертность в основном связана с хищничеством. Данный о годовой выживаемости малочисленны, у североамериканских видов она составляет от 40 до 50 %[14].
Самки колибри могут откладывать яйца дважды в год и как правило пытаются это сделать во второй или третий раз, если что-то случилось с первоначальной кладкой на ранних стадиях. Некоторые североамериканские колибри посещали птенцов в первом гнезде во время повторной инкубации, однако для особенно мелких колибри (Chaetocercus, Lophornis) возможен только один выводок в силу сильных энергетических трат[14].
Типичная продолжительность жизни и самцов, и самок колибри составляет 6-12 лет. рекордные показатели принадлежат экземплярам Blue-throated Hummingbird, возраст которого составлял 12 лет, и Ruby-throated Hummingbird — 11 лет. В дикой природе средний максимальный возраст составляет 5-8 лет, а в неволе птицы живут на несколько лет дольше[14].
Шкурки колибри используются в качестве украшения, вследствие чего их массово истребляли, и численность многих видов резко сократилась.
Колибри приносят пользу, являясь опылителями растений. Так, среди орхидей Центральной и Южной Америки к опылению колибри приспособлены некоторые эпидендрумы (Epidendrum), кохлиоды (Cochlioda), компареттии (Comparettia), эллиантусы (Ellianthus). Родригезия красивая (Rodriguezia venusta) привлекает к опылению колибри Chlorostilbon aureoventris pucherani, а зигопеталюм промежуточный (Zygopetalum intermedium) — колибри вида Clytolaema rubricauda. С помощью колибри опыляются цветки некоторых колумбийских и перуанских видов масдеваллий (Masdevallia), окрашенных в тёплые тона[15].
Бо́льшая часть депонированных последовательностей принадлежит калипте Анны (Calypte anna) — генетически наиболее изученному представителю отряда.
В 2014 году было выполнено секвенирование полной геномной последовательности представителя семейства колибри — калипты Анны (C. anna)[16]. Благодаря достаточно хорошему качеству сборки генома C. anna, вид имеет важное значение в сравнительной геномике для выяснения эволюции птичьих геномов[17][18].
Вид колибри из Коста-Рики (Elvira cupreiceps)
Самец обыкновенного архилохуса (Archilochus colubris)
Обыкновенный архилохус
Колибри-амазалия (Amazilia amazilia)
Ласточкохвостая эуферуза (Eupherusa eximia)
Кубинский изумрудный колибри (Chlorostilbon ricordii)
Колибри на гербе Тринидада и Тобаго
Зачастую высокие односложные позывки колибри, которые длятся менее половины секунды, и совершаются как самцами, так и самками, можно услышать раньше, чем увидеть самих птиц. Обычно они, наряду с серией быстрых агрессивных звуковых сигналов, призваны защищать кормовую территорию, а также служат важным признаком идентификации, так как специфичны для вида. Большинство песен колибри исполняются на высокой частоте и прерываются гортанными пронзительными звуками, часто довольно неприятными для человеческого уха. Помимо этих композиций, для птенцов и взрослых колибри обоего пола характерны низкочастотные короткие трели.
В основном позывки колибри состоят из короткого слога продолжительностью около одной секунды и немного более длинного — до двух секунд. Некоторые виды используют более продолжительную мелодию, в частности музыкальный свист Atthis ellioti[en] и карликовой пчёлки (Mellisuga minima) продолжается более полминуты. Благодаря своей мелодичной песни получил имя соловьиный саблекрыл[en] (Campylopterus curvipennis).
У некоторых представителей семейства, в частности у траурного колибри (Florisuga fusca), песни достигают ультразвуковых уровней и неразличимы для человека. У других колибри песни можно услышать только на очень коротком расстоянии, и лишь у некоторых, например, пилоклювого рамфодона (Ramphodon naevius), песни слышны на расстоянии до 100 метров. Крошечный солнечный колибри[en] (Phaethornis longuemareus) и длиннохвостый колибри-отшельник[en] (Phaethornis superciliosus) могут исполнять свой репертуар почти круглый год, за исключением сухого сезона, в то время как песни златохвостого сапфира[en] (Hylocharis eliciae) и фиолетовоголового клаиса (Klais guimeti), напротив, можно услышать только в сухой сезон. Коричневохвостая амазилия (Amazilia tzacatl) поёт главным образом в течение короткого промежутка времени от рассвета до восхода солнца, в то время как представители родов солнечные колибри (Phaethornis) и Колибри (Colibri) могут использовать свой вокальный репертуар с раннего утра и до заката. Пение колибри прекращается во время линьки.
蜂鸟（學名：Trochilidae）是屬於雨燕目的蜂鸟科，体型小，能够以快速拍打翅膀（每秒70次，取决於鸟的大小）的方式而悬停在空中，也是唯一可以向后飞的鸟。蜂鸟的飞行本领高超，也被人们称为「神鸟」、「彗星」、「森林女神」和「花冠」等[1]。
吸蜜蜂鸟（學名：Mellisuga helenae）僅重1.8公克，是世界上最小的鸟。还有一种典型的北美蜂鸟红喉北蜂鸟（Archilochus colubris）重量约三公克左右，身长7.6公分。蜂鸟中体型最大的是巨蜂鸟（學名：Patagona gigas），其体重也僅20克。
蜂鸟的体型小，骨架不易保存成为化石，因此其演化史至今仍未解。现今的蜂鸟大多生活在中南美洲，在南美洲曾发现100万年前的蜂鸟化石，因此动物学家认为蜂鸟是源自更新世；然而在歐洲，动物学家发现了歐洲蜂鳥的化石，是迄今已知最早的蜂鳥化石，距今有3000多万年的历史，如此可知蜂鸟的祖先远在渐新世的时候便出现。
蜂鸟居住的范围十分广阔，範圍从高达4,000米的安第斯山直到赤道區域的亚马逊河热带雨林，有的蜂鸟生活在干旱的灌木丛林，也有蜂鸟生活在潮湿的沼泽地区。
蜂鸟仅分布于美洲，从南加拿大和阿拉斯加到火地岛，包括西印度群岛都有牠们的踪迹。黑颏北蜂鸟是美国和加拿大西部最常见的种类。只有红喉北蜂鸟在北美洲东部繁衍，但是其他种类的蜂鸟个别成员也可以在北美洲东部見到，有时是来自古巴或巴哈马群岛的游民。
蜂鸟在歐亞非全境均没有分布，但有些天蛾（如長喙天蛾）在白天活动取食花蜜时会被误认为是蜂鸟。太陽鳥科物種同樣會吃花蜜，但分佈於東亞及東南亞。兩者在外型上的近似是基於趨同演化，而不是在分類學上相關。
蜂鸟喜愛有花植物（尤其是红色花朵），包括小蝦花、倒挂金钟（又名吊钟花）及钓钟柳类等的植物，蜂鸟採食花蜜為主食，但大多数的蜂鸟也以昆虫为食。蜂鳥因常採食花蜜，所以也是重要的传粉者，特别是对於长筒花。
蜂鸟的运动量十分巨大，为了供应體力的高消耗，蜂鸟每天会吃下约为自身体积两倍的食物（花粉），同时也因此被认为有着惊人的新陈代谢速度。
蜂鸟一次产两个非常小的白色的卵，但是与鸟的身材比較起来也頗為巨大。卵的孵化期通常为15至19天，孵化後17天背部便長齊鮮豔羽毛，開始練習飛行。
在美加常于户外安置特制的“奶瓶”加入人工花蜜喂养蜂鸟，特别是红色等色彩鮮豔的奶瓶，用红色的花形器具都会有極好的招引效果。合适的人工花蜜由一份蔗糖和四份水组成，蔗糖最容易在沸水中溶化，待完全冷却后再提供蜂鸟食用。除了白糖以外也可用其他食物，但如蜂蜜发酵太快，會因此而会伤到蜂鸟。
也有一些出售的蜂鸟食品，但是通常含有不需要的红色色素，有报道称色素会使蜂鸟中毒。出售的蜂鸟食品也包含少量的营养物，但是蜂鸟显然以捕食昆虫来获取营养，所以营养物較不需要，用白糖和水便可作成最適合牠們的花蜜。
蜂鸟的“奶瓶”应每周清洗和更换糖水，如果气候暖和的话要更频繁，最少一个月更换一次，或发现黑色霉菌出现时便必须更换，“奶瓶”应在氯漂白粉溶液中浸泡。蜂鸟不愿意使用肥皂清洗过的“奶瓶”，因為牠們較不喜欢肥皂的气味。[來源請求]
蜂鸟有时会误入车库被困住，因为牠们将悬挂的门闩手柄（通常为红色）误認為是花朵，但有时蜂鸟也会被不含任何红色的围栏所困住。一旦被困在里面，蜂鸟可能无法逃脱，因为牠们在遇到威胁或被困住的时候本能反应是向上飞。这将威胁到蜂鸟的生命，牠们会因为体力耗尽而在短时间内死亡，其时间可能短于一个小时。如果蜂鸟被困住，你可以抓住牠并将牠释放到室外。 当牠被抓在手中时，牠会保持安静，直到被释放。
蜂鸟在阿兹特克神话中被稱作維齊洛波奇特利（納瓦特爾語：Huitzilopochtli，又譯作「威齊洛波契特里」、「惠齊洛波契特利」、「呼茲洛波奇特里」），為太阳神之意，同時也代表著战争之神。
旧金山土著民族歐隆族（Ohlone）讲述关于蜂鸟如何把火种带到人间的故事。
由于蜂鸟的羽毛十分华丽，在19世纪时，欧美妇女常用蜂鸟的羽毛做为帽饰，还有商人收购蜂鸟皮，对于蜂鸟的生存造成很大威胁。在现代社会中，随着森林的砍伐、耕作的发展，蜂鸟赖以生存的栖息地逐渐被破坏，有的蜂鸟也面临灭绝的危险。
蜂鳥的種類有三百多種，其中包括：
_female_in_flight_2.JPG)
.jpg)
1.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(2495402213).jpg)
_6.jpg)
.jpg)
_2.jpg)
.jpg)
-2.jpg)
_female_(4504915857).jpg)
.jpg)
.jpg)
|title= (帮助) 蜂鸟（學名：Trochilidae）是屬於雨燕目的蜂鸟科，体型小，能够以快速拍打翅膀（每秒70次，取决於鸟的大小）的方式而悬停在空中，也是唯一可以向后飞的鸟。蜂鸟的飞行本领高超，也被人们称为「神鸟」、「彗星」、「森林女神」和「花冠」等。
吸蜜蜂鸟（學名：Mellisuga helenae）僅重1.8公克，是世界上最小的鸟。还有一种典型的北美蜂鸟红喉北蜂鸟（Archilochus colubris）重量约三公克左右，身长7.6公分。蜂鸟中体型最大的是巨蜂鸟（學名：Patagona gigas），其体重也僅20克。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : アマツバメ目 Apodiformes 亜目 : ハチドリ亜目 Trochili 科 : ハチドリ科 Trochilidae 学名 Apodi Peters, 1940ハチドリ (蜂鳥)は鳥類アマツバメ目ハチドリ科 Trochilidae の総称である。
合衆国南西部からアルゼンチン北部にかけてのアメリカ（カリブ諸島を含む）に生息する。
鳥類の中で最も体が小さいグループであり、体重は2〜20g程度である。
キューバに生息するマメハチドリ Calypte helenae は世界最小の鳥であり、全長6cm、体重2g弱しかない。
毎秒約55回、最高で約80回の高速ではばたき、空中で静止するホバリング飛翔を行う。
「ブンブン」 とハチと同様の羽音を立てるため、ハチドリ（蜂鳥）と名付けられた。英語ではハミングバード Hummingbird で、こちらも同様にハチの羽音（英語における擬音語が hum）から来ている。フランス語では oiseaux-mouche で直訳すると 「蝿鳥（ハエドリ）」 となる。
足は退化しており、枝にとまることはできるがほとんど歩くことはできない。
花の蜜を主食としており、ホバリングで空中で静止しながら、花の中にクチバシをさしこみ、蜜を吸うという独特の食事の取り方をする（他に昆虫も食べる）。花の蜜を吸うためにクチバシは細長い形状をしている。そのため、昆虫であるスズメガが生息する地域では、成虫の動作が酷似するため、しばしば両者を見間違うことがある。
ある種のハチドリは特定の植物と密接な関係をもっている。例えば、ヤリハシハチドリ Ensifera ensifera のクチバシは非常に長く、最長では全長10cmを超える。このような長いクチバシでないと、非常に長い花冠をもつトケイソウの一種パッシフロラ Passiflora mixta の蜜を吸うことができない。このように1対1のペアを形成することにより、ヤリハシハチドリは他のハチドリや昆虫との食料をめぐる競争を回避することができる。一方 Passiflora mixta にとっては自分専用の花粉媒介者がいることで効率的に受粉することが可能である。このような双方にとっての利益があるため、特殊なペアが形成されたと考えられる。これは共進化の典型的な例である。
同様な例として、90度近く湾曲したクチバシをもつカマハシハチドリ Eutoxeres aquila と、バショウ科ヘリコニア属の花とのペアが挙げられる。
進化によって、ハチドリは、非常に密接した網膜神経節細胞を獲得し、側面と正面の空間認識能力を向上させた。これにより、高速飛行とホバリング時の視覚処理といった「ナビゲーションに必要なもの」を獲得した[1]。 形態学研究では、動的視覚処理の精密さを担保する脳の"視蓋全域"（lentiformis mesencephali）に、鳥類最大の神経細胞の肥大を発見している[2]。 ハチドリは、頭や目を対象に向ける際に、ハチドリ自身の位置や方向が変化することで起きる視野内の視覚的刺激から、方向と方角を非常に敏感に感じとれる[3]。 ハチドリは、視野内の微細な動きさえも読み取る敏感さによって、複雑で動きのある自然の周辺物の中でもホバリングするという特技を得た[3]。
昆虫を除けば、ホバリングや高速飛行中の翼の高速な羽ばたきを維持するために、ハチドリは全動物中で最も活発な代謝をおこなっている[4][5]。 心拍数は毎分1260回に届き、アオノドハチドリの測定では、安静時でも呼吸数が毎分250回に及ぶ[6][7]。 ハチドリの飛行中における筋組織の酸素の消費量は、人間の優秀なアスリートのそれの約10倍にもなる[4]。 高エネルギーを必要とするホバリング飛行の為に、摂取した糖を燃料に活用するハチドリの能力は、脊椎動物の中でもまれで[8]、摂取した糖によって代謝を100％増強することができる。（対して、アスリートは30％にしか達しない。）[要出典]ハチドリは、新たに摂取した糖を30～45分以内に燃料として消費できる[9][10]。 これらのデータは、ハチドリが飛翔筋内部で効率よく糖を酸化させることで、大きな代謝の要求を満たすことを示している。ハチドリは新たに摂取した糖を飛行の燃料として直ちに利用できるため、夜間空腹時や渡り時の維持のための脂肪以外のエネルギーを体に蓄える必要がない[9]。
ハチドリの代謝の研究は、メキシコ湾の800キロを中継せずに渡るノドアカハチドリの秘密とも関係している[7]。 ノドアカハチドリは、他の鳥と同じように、渡りの準備として脂肪を蓄え、その体重が100％も増加する。この脂肪分によって海の上での継続飛行を可能としている[7][11]。
風洞実験で人工的に乱気流を発生させた状態でも、ハチドリは給餌器の周りで頭の位置と方向を維持してホバリングできる。横からの突風が吹いても、扇状に広げた尾翼の面積と方向を様々に変化させ、主翼のストローク角の振幅を増やすことで補うことができる[12]。 ホバリングの最中、ハチドリの視覚システムは、捕食者やライバルによって生まれた視野の変化と、狙っている虫や花に向かって木々をすり抜ける自身の動きによって生まれる視野の変化を別々に認識できる[3]。 自然界の複雑な背景のなかで、ハチドリは視覚情報と位置情報を高速に処理することで、正確なホバリングができる[3]。
様々な鳴き方（chirps, squeaks, whistles）[13]や羽音などのハチドリの発声は、前脳（forebrain）にある7つの特殊な脳核（nuclei）によって生み出される[14][15]。 遺伝子発現の研究から、これらの脳核（nuclei）が、オウム、スズメ亜目の2グループの鳥類と、ヒト、クジラ、イルカ、コウモリといった哺乳類しか持たない「模倣を通して発声を獲得する能力」を持つこと、つまり発声学習できることが示された[14]。過去6500万年以内に、鳥類23目のうちハチドリとスズメ亜目とオウム目だけが、発声と学習のための同様の前脳の構造を進化させてきた。これらの鳥類が、おそらく共通の祖先から派生し、後成的な制約（エピジェネティックな制約）のもとでその構造を進化したことを示している[14]。アオノドハチドリの鳴き声は、多くのスズメ類とは異なり、1.8 kHzから約30 kHz[16]の広い範囲に及ぶ。 また、コミュニケーションには使われないものの、超音波を発する[16]。 アオノドハチドリは、飛んでいる虫を捕獲する際に超音波を発することによって虫の飛行を混乱させ、捕獲しやすくする[16]。
腎機能も、状況によって激しく変化するハチドリの代謝[17]を満たしている[18]。 日中、蜜を摂取するハチドリは、体重の5倍にも及ぶ水分を摂取するため、ハチドリの腎臓は、水分過多を避けるため、腎糸球体の処理速度を消費に合わせて適切に調節し、水を処理する[18][19]。 対して、夜間の昏睡時などの水分が欠乏するときには、処理をやめて体内水分維持をおこなう[18][19]。
ハチドリの腎臓は、ナトリウムや塩素が偏った蜜を摂取したとしても、電解質の濃度を調節できるユニークな機能を持つ。ハチドリの腎臓や腎糸球体の構造が、様々なミネラルをもつ花の蜜に特化していることがわかる[20]。 アンナハチドリの腎臓に関する形態学的研究では、ネフロンに近接する高密度の毛細血管によって、水と電解質を正確に制御していることが判明している[19][21]。
夜や食事を取らない時には、冬眠のように深い睡眠（昏睡:Torporという）をすることで、備蓄しているエネルギーが危機的に欠乏する前に代謝を低下させてそれを防ぐ。夜間の睡眠時（Torpor時）には、体温が40度から18度まで低下し[22]、心拍と呼吸数は劇的に遅くなる（日中には1000を超える心拍数が50－180にまで低下する）[23]。 睡眠時（Torpor時）は、グルコースや水分、養分などの損失を押さえるために腎機能も低下させる[18]。 しかし、体重は睡眠時（Torpor時）にも毎時0.04gずつ低下するため、毎晩体重の10％に相当する体重を失っている[18]。 睡眠から覚醒する際には、血中ホルモンのコルチコステロンがひとつのシグナルになる[24]。
Torporの時間は、ハチドリの個体によって様々であり、なわばりを持つかどうかにも左右され、縄張りを持たない下位の個体は長いTorpor時間を持つことが知られている[25]。
ハチドリは、急速な代謝をするが、寿命は長い。孵化から巣立ちまでの無防備な期間を含む最初の一年で死ぬものも多いが、この期間を生き残れば10年以上生きることもある[26]。 よく知られている北米種は平均寿命が3～5年と予想される[26]。 対して哺乳類の最小の種であるチビトガリネズミは2年以上生きるものは稀である[27]。 野生の寿命の最長記録は、フトオハチドリのメスで、1歳以降に識別足環がつけられ、その11年後に同じ足環の個体が捕獲されていることから、少なくとも12歳以上であることが確認された。 その他の、推定を含む寿命の記録は、フトオハチドリ同等サイズのノドクロハチドリのメスの10歳1ヶ月、アカハシエメラルドハチドリの11歳2ヶ月などがある[28]。
ジャマイカでは、ハチドリの群れが名物の1つとなっている。
蜜を好んで食したアマツバメの仲間の一部が、花から蜜を吸う生活様式に適応して、自然選択により現在のような姿に進化したと考えられる。効率よく蜜を吸うためにはハナバチ属のように花にとまって吸蜜するのが良いのだが、鳥類の体の構造上、昆虫よりもどうしても体の密度が大きくなるため、花にとまることができない。そこでスズメガのようにホバリングしながら吸蜜できるように、胸筋や心肺機能を独自に進化させて現在に至った、と推定される。
全ての鳥類は味蕾の味細胞にある甘味受容体分子Tas1R2を遺伝子レベルで欠損しているが、ハチドリは花の蜜に含まれる甘味物質（ショ糖）を甘味受容体Tas1R2/Tas1R3以外の分子を使って受容できる。最近の研究で、ハチドリは失った甘味受容体の代わりに、構造の似たうま味受容体を甘味物質に応答するように機能を変化（進化）させることで、進化の過程で一度は退化させた甘味感覚を取り戻したことが証明された（Baldwin,M.W.et al.Science:（2014）345: 929-933）。甘味感覚の獲得によってハチドリは、鳥類の生存競争の中で競争の少ない独自のポジションを確保することが可能となった。 [29]
ハチドリ科は、アマツバメ亜目（アマツバメ科+カンムリアマツバメ科）と姉妹群である。
伝統的に、それら（および近年はズクヨタカ科）と合わせてアマツバメ目とされてきた。アマツバメ亜目に対し、ハチドリ科は単型のハチドリ亜目 Trochili Peters, 1940 に属す。
かつてはアマツバメ目をアマツバメ亜目に限定し、ハチドリ科をハチドリ目 Trochiliformes Wagler, 1830 に分離する説もあった。
ハチドリ科内部には、9つの大きな系統が確認されている[30][31][32]。
伝統的なアマツバメ目 アマツバメ亜目Topazes
Mangoes
Brilliants
Coquettes
Mountain Gems
Bees
Emeralds
伝統的には Hermits が残りのハチドリ科 nonhermits と姉妹群だと考えられ、それぞれカギハシハチドリ亜科・ハチドリ亜科に分類された。DNA交雑法によりハチドリ亜科には6つ（ハチドリ科全体で7つ）の系統が確認されていた[33]。
分子シーケンスの時代になって、かつてはサンプリングされていなかった属の中から、さらに2つの系統が見つかった。そのうちオオハチドリ Patagona は、1属1種でハチドリ亜科内部の1系統をなしたが、トパーズハチドリ属 Topaza とシロエリハチドリ属 Florisuga からなる Topazes は、基底的な系統であり残りのハチドリ科全体と姉妹群である。これにより伝統的なハチドリ亜科は単系統でないので、Topazes をトパーズハチドリ亜科 Topazinae に分離することもある[34]。ただしハチドリ科基底の系統は不確実で、ハチドリ亜科+トパーズハチドリ亜科が単系統である可能性は完全には否定されていない。
国際鳥類学会議 (IOC) の分類では338種が属する[35]。
カリブ海に近いトリニダード・トバゴの国鳥である。
花の蜜を主食とする、ハチドリと同様のニッチを占めるため平行進化している。旧世界・オセアニア区の熱帯（アフリカ、西アジア・南アジア・東南アジア、オーストラリア、メラネシア）に生息する。
花の蜜を主食とする、ハチドリと同様のニッチを占めるため平行進化している。ほとんどの種がオーストラリア区（オーストラリア、ニューギニア、ニュージーランド、ビスマルク諸島など）に生息する。
ノドアカハチドリ
ミドリハチドリ
ヒメハチドリ
アンナハチドリ
ハチドリ (蜂鳥)は鳥類アマツバメ目ハチドリ科 Trochilidae の総称である。
벌새는 벌새과(Trochilidae)에 속하는 새들의 총칭이다. 몸은 대체로 작으며, 가장 작은 것은 몸길이 약 5cm, 체중 1.8g으로 새들 중 제일 작으나 큰 것은 21.5cm, 24g에 달하는 것도 있다.
남북 아메리카 특산으로 북은 알래스카까지 분포하나, 대체로 열대 지방에 많다. 날아다니는 힘이 강하여 벌처럼 공중에 정지하여 꿀을 빨아먹는다. 혀가 길어서 이것으로 꽃 속에 꿀, 곤충, 거미 등을 끌어내어 먹고 꽃가루를 옮긴다. 전 세계에 약 320종이 있으며, 형태·색채에 변화가 많고, 부리의 모양·길이도 종류에 따라 다르다. 다리는 매우 짧고, 깃털의 색채도 여러 가지이나 대체로 강한 금속 광택을 띠며, 아름답다. 가지 위에 솜, 털, 이끼 따위를 거미줄로 얽어 작은 것은 호두만한 집을 만들고, 그 속에 작은 알을 1~2개 낳는다.
_at_a_feeder_full_of_red_sugar_water.jpg)
벌새는 벌새과(Trochilidae)에 속하는 새들의 총칭이다. 몸은 대체로 작으며, 가장 작은 것은 몸길이 약 5cm, 체중 1.8g으로 새들 중 제일 작으나 큰 것은 21.5cm, 24g에 달하는 것도 있다.
남북 아메리카 특산으로 북은 알래스카까지 분포하나, 대체로 열대 지방에 많다. 날아다니는 힘이 강하여 벌처럼 공중에 정지하여 꿀을 빨아먹는다. 혀가 길어서 이것으로 꽃 속에 꿀, 곤충, 거미 등을 끌어내어 먹고 꽃가루를 옮긴다. 전 세계에 약 320종이 있으며, 형태·색채에 변화가 많고, 부리의 모양·길이도 종류에 따라 다르다. 다리는 매우 짧고, 깃털의 색채도 여러 가지이나 대체로 강한 금속 광택을 띠며, 아름답다. 가지 위에 솜, 털, 이끼 따위를 거미줄로 얽어 작은 것은 호두만한 집을 만들고, 그 속에 작은 알을 1~2개 낳는다.
.jpg)
