Multimedia w Wikimedia Commons Wielbłąd dwugarbny[3][4], także: baktrian[4] (Camelus bactrianus) – duży ssak parzystokopytny[5][3], gatunek wielbłąda występujący zarówno w stanie dzikim na stepach centralnej Azji (Mongolia i Chiny), jak również jako zwierzę hodowlane. Sądzi się, że baktriany zostały udomowione około 2500 r. p.n.e., prawdopodobnie w rejonie północnego Iranu lub południowo-wschodniego Turkmenistanu, co było niezależne od procesu udomowienia wielbłądów jednogarbnych. Baktrian różni się od wielbłąda jednogarbnego nieco tęższą budową, mniejszymi rozmiarami (w tym – krótszymi nogami) i znacznie obfitszym owłosieniem.
Zdecydowana większość z szacowanej na 2 miliony sztuk obecnej populacji baktrianów jest udomowiona[6]; największa znana dzika populacja tych zwierząt – żyjąca na pustyni Gobi – liczy około 1000 sztuk.
Wielbłądy są silnymi zwierzętami przystosowanymi do życia na piaszczystym terenie: mają grubą skórę na kolanach i szerokie kopyta; ich nozdrza mogą się otwierać i zamykać, chroniąc przed wdychaniem piasku. Grube futro pozwala zwierzęciu zachować temperaturę ciała podczas zimnych pustynnych nocy oraz izoluje przed upałem za dnia. Baktriany znane są także ze swojej gospodarki wodnej: zwierzę może jednorazowo wypić nawet 120 litrów wody, by przez następnych kilka dni nie pić w ogóle.
Wielbłądy dwugarbne mają około 2 metrów w kłębie (razem z garbami) i ważą nawet ponad 800 kg. Samce większe od samic. Są roślinożerne, ich zasadnicza dieta składa się z traw, liści i zbóż. Baktriany hoduje się przede wszystkim dla mięsa, skóry, mleka i wełny. Używa się ich jako zwierzęta juczne, pociągowe i do jazdy wierzchem.
Wielbłąd dwugarbny, także: baktrian (Camelus bactrianus) – duży ssak parzystokopytny, gatunek wielbłąda występujący zarówno w stanie dzikim na stepach centralnej Azji (Mongolia i Chiny), jak również jako zwierzę hodowlane. Sądzi się, że baktriany zostały udomowione około 2500 r. p.n.e., prawdopodobnie w rejonie północnego Iranu lub południowo-wschodniego Turkmenistanu, co było niezależne od procesu udomowienia wielbłądów jednogarbnych. Baktrian różni się od wielbłąda jednogarbnego nieco tęższą budową, mniejszymi rozmiarami (w tym – krótszymi nogami) i znacznie obfitszym owłosieniem.
Zdecydowana większość z szacowanej na 2 miliony sztuk obecnej populacji baktrianów jest udomowiona; największa znana dzika populacja tych zwierząt – żyjąca na pustyni Gobi – liczy około 1000 sztuk.
Wielbłądy są silnymi zwierzętami przystosowanymi do życia na piaszczystym terenie: mają grubą skórę na kolanach i szerokie kopyta; ich nozdrza mogą się otwierać i zamykać, chroniąc przed wdychaniem piasku. Grube futro pozwala zwierzęciu zachować temperaturę ciała podczas zimnych pustynnych nocy oraz izoluje przed upałem za dnia. Baktriany znane są także ze swojej gospodarki wodnej: zwierzę może jednorazowo wypić nawet 120 litrów wody, by przez następnych kilka dni nie pić w ogóle.
Wielbłądy dwugarbne mają około 2 metrów w kłębie (razem z garbami) i ważą nawet ponad 800 kg. Samce większe od samic. Są roślinożerne, ich zasadnicza dieta składa się z traw, liści i zbóż. Baktriany hoduje się przede wszystkim dla mięsa, skóry, mleka i wełny. Używa się ich jako zwierzęta juczne, pociągowe i do jazdy wierzchem.
