dcsimg

Lipotes vexillifer ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El baiji (chino tradicional: 白鱀豚, chino simplificado: 白暨豚, pinyin: Báijìtún) , también llamado delfín chino de río, (Lipotes vexillifer) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Iniidae. Era un delfín de río endémico del río Yangtsé (China).

Apodado "la diosa del Yangtze" (長江女神) en China, se declaró extinto a finales del 2006 después de que una expedición no pudiera encontrar ejemplares en el río. Sin embargo, en 2007, un baiji fue avistado por un vecino de la provincia china Anhui, llamado Zeng Yujiang. Las imágenes fueron revisadas en el Instituto de Hidrobiología de la Academia de Ciencias China, quien confirmó su autenticidad, pero en los meses de mayo-junio de 2008, se volvió a declarar al baiji completamente extinto.[2]

Otros nombres para Lipotes vexillifer: Pai-chi, delfín de río chino, delfín de aleta blanca, delfín de bandera blanca, delfín del Yangtsé.

Distribución

Históricamente el baiji habitó a lo largo de 1 700 kilómetros del curso medio e inferior del río Yangtsé, al oeste hasta la desembocadura del río, cerca de Shanghái. Actualmente su hábitat se ha reducido cientos de kilómetros. Aproximadamente el 12% de la población humana del mundo vive y trabaja en el río Yangtze, ejerciendo presión sobre el río. La construcción de la represa de las Tres Gargantas, también dio lugar a la pérdida de hábitat.

Conservación

Tan pronto como China decidió modernizarse reconoció el estado precario del delfín de río. En 1978 la Academia China de Ciencias estableció el Centro de Investigación del Delfín de Agua Dulce, como una rama del Instituto Wuhan de Hidrobiología. De todos modos los esfuerzos de este instituto para salvar a estos mamíferos probaron ser pocos y tardíos.

La primera organización de protección de especies acuáticas chinas, la Fundación de Conservación de Wuhan “Delfín Baiji”, fue fundada en diciembre de 1996. Recaudó 1 383 924,35 yuanes (alrededor de USD 100 000) y usó esos fondos para la preservación de células in vitro y para mantener las instalaciones del delfín de río chino, incluyendo el Santuario de Shishou que fue inundado en 1998.

Douglas Adams y Mark Carwardine documentaron sus encuentros con los animales en peligro en sus viajes de conservación para el programa de la BBC La última oportunidad para ver (Last Chance to See). El libro del mismo nombre, publicado en 1990, incluyó fotos de un ejemplar en cautiverio, un macho llamado Qi Qi, que vivió en el delfinario del Instituto Wuhan de Hidrobiología desde 1980 hasta el 14 de julio de 2002. Este delfín, descubierto por un pescador en el lago Dongting, se convirtió en el único residente del delfinario de Baiji, al lado del lago del Este. Otro delfín capturado falleció después de un año (de 1996 a 1997), en la Reserva Seminatural de Shishou Tian-e-Zhou, la cual contenía solamente marsopas sin aleta (Neophocaena phocaenoides) desde 1990. Otro delfín, una hembra hallada en la isla de Chongming cerca de Shanghái en 1998, falleció de hambre después de un mes ya que no aceptó la comida que se le proveía.

La especie de cetáceo en mayor peligro en el mundo según el Libro Guinness de los récords, fue avistada por última vez en el mes de septiembre de 2004. La agencia de noticias Xinhua anunció el 4 de diciembre de 2006 que ningún delfín de río chino fue detectado tras una búsqueda visual y acústica realizada por 30 investigadores durante seis semanas en el río Yangtze. El fracaso de la “expedición del delfín de agua dulce del río Yangtze” levantó sospechas sobre la inequívoca extinción de una especie de cetáceo debido a la acción humana (la extinción de algunas poblaciones de ballenas francas pueden o no haber sido especies distintivas). La escasa visibilidad del agua y las condiciones climáticas pueden haber dificultado los avistamientos, pero de todos modos algunos científicos declararon a la especie “funcionalmente extinta” el 13 de diciembre de 2006. La población actual de este delfín es difícil de calcular, pero se piensa que son menos de los que se necesitan para la propagación de la especie.

Línea de tiempo

  • 1979: China lo declara en peligro de extinción.
  • 1983: La caza del delfín es declarada ilegal.
  • 1986: Quedan 300 individuos.
  • 1989: Se completa la represa Gezhouba.
  • 1990: Quedan 200 individuos.
  • 1994: Empieza la construcción de la Presa de las Tres Gargantas.
  • 2006: No se encuentra ningún individuo, lo cual indica que están "extintos con toda probabilidad".
  • 2007: Se realiza una expedición a lo largo del río para saber cuantos animales quedan. No se encuentra ningún animal, por lo que la especie es declarada completamente extinta. A partir de aquí el gobierno chino tratará de evitar la extinción de la marsopa sin aleta, otro cetáceo que también vive en el río y que se halla en grave peligro de extinción. Sin embargo ese año un baiji fue avistado por un vecino de la provincia china Anhui.
  • 2007: Quedan menos de 50 ejemplares (se cuentan solo 23).
  • 2010: Empieza a llenarse la citada presa.
  • 2013: Se encuentran solo 7 ejemplares.

Muestreo

Causas de la extinción

Las causas de la extinción del Lipotes vexillifer son muy diversas, aunque concretamente, el fin de la especie se ha atribuido a la sobrepesca, a la construcción de represas, a la degradación ambiental y a las colisiones de embarcaciones con estos animales.[14]

La represa de las Tres Gargantas alteró de manera irrecuperable el hábitat de este delfín. Científicos esperaron poder salvarlos trasladándolos a un lago cercano, para luego reintroducirlos nuevamente al río cuando sus oportunidades de supervivencia fuesen mayores. Otras especies que han sido amenazadas por la represa son la grulla siberiana y el pez espátula chino.

Referencias

  1. Smith, B. D., Wang, D., Braulik, G. T., Reeves, R., Zhou, K., Barlow, J. & Pitman, R. L. (2017). «Lipotes vexillifer». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2020.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 28 de septiembre de 2020.
  2. Avistamiento de un baiji
  3. «Report of the Workshop on Conservation of the Baiji and Yangtze Finless Porpoise». Consultado el 10 de septiembre de 2012.
  4. Chen, P.; Liu, P.; Liu, R.; Lin, K.; Pilleri, G. (1980). «Distribution, ecology, behaviour and protection of the dolphins in the middle reaches of the Changjiang River (Wuhan-Yueyang)». Oceanologica Limnologia Sinica 11: 73-84.
  5. Zhou, K.; Pilleri, G.; Li, Y. (1980). «Observations on baiji (Lipotes vexillifer) and finless porpoise (Neophocaena asiaorientalis) in the lower reaches of the Chiang Jiang». Scientia sinica 23: 785-795.
  6. Zhou, K.; Li, Y.; Nishiwaki, M.; Kataoka, T. (1982). «A brief report on observations of the baiji (Lipotes vexillifer) in the lower reaches of the Yangtze River between Nanjing and Guichi». Acta Theriologica Sinica 2: 253-254.
  7. Lin, K.; Chen, P.; Hua, Y. (1985). «Population size and conservation of Lipotes vexillifer». Acta Zoologica Sinica 5: 77-85.
  8. Chen, P. & Hua, Y. (1989) Distribution, population size and protection of Lipotes vexillifer. pp. 78–81 In W.F. Perrin, R. L. Brownell, Jr., K. Zhou and J. Liu (eds.), Biology and conservation of the river dolphins. Occasional Papers of the IUCN Species Survival Commission, No. 3.
  9. Zhou, K. and Li, Y. 1989. Status and aspects of the ecology and behaviour of the baiji (Lipotes vexillifer) in the lower Yangtze River. pp. 86–91 In W. F. Perrin, R. L. Brownell Jr., K. Zhou and J. Liu (eds.), Biology and conservation of the river dolphins. IUCN Species Survival Commission Occasional Paper 3.
  10. Chen, P.; Zhang, X.; Wei, Z.; Zhao, Q.; Wang, X.; Zhang, G.; Yang, J. (1993). «Appraisal of the influence upon baiji, Lipotes vexillifer by the Three-gorge Project and conservation strategy». Acta Hydrobiologica Sinica 17: 101-111.
  11. Zhou, K.; Sun, J.; Gao, A. (1993). «Photo-identification and population monitoring of the baiji (Lipotes vexillifer) on the lower Yangtze». Working paper presented to Baiji Population and Habitat Viability Workshop, Nanjing, China. June 1–4, 1993.
  12. Zhou, K.; Sun, J. and Gao, A. (1993). «The population status of the baiji in the lower reaches of the Yangtze». Working paper presented to Baiji Population and Habitat Viability Workshop, Nanjing, China. June 1–4, 1993. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coauthors= (ayuda)
  13. Wang, D.; Zhang, X.; Liu, R. (1998). «Conservation status and the future of baiji and finless porpoise in the Yangtze River of China». Report on the eight international symposium on river and lake environments. ISRLE'96, Wuhan, China.
  14. National Geographic News - January 23, 2009

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Lipotes vexillifer: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El baiji (chino tradicional: 白鱀豚, chino simplificado: 白暨豚, pinyin: Báijìtún) , también llamado delfín chino de río, (Lipotes vexillifer) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Iniidae. Era un delfín de río endémico del río Yangtsé (China).

Apodado "la diosa del Yangtze" (長江女神) en China, se declaró extinto a finales del 2006 después de que una expedición no pudiera encontrar ejemplares en el río. Sin embargo, en 2007, un baiji fue avistado por un vecino de la provincia china Anhui, llamado Zeng Yujiang. Las imágenes fueron revisadas en el Instituto de Hidrobiología de la Academia de Ciencias China, quien confirmó su autenticidad, pero en los meses de mayo-junio de 2008, se volvió a declarar al baiji completamente extinto.​

Otros nombres para Lipotes vexillifer: Pai-chi, delfín de río chino, delfín de aleta blanca, delfín de bandera blanca, delfín del Yangtsé.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Kitajski rečni delfin ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Kitajski rečni delfin ali jangceška pliskavka (znanstveno ime Lipotes vexillifer) je sladkovodni delfin, ki je živel le v reki Jangce na Kitajskem. Druga imena so baidži (白鱀 Pinyin: báijì) in beli delfin, Kitajci pa so mu nadeli tudi vzdevek »jangceška boginja« (長江女神). Naddružina rečnih delfinov vključuje tudi orinoško pliskavko (Inia geoffrensis) in laplatsko pliskavko. Ker odpravi, ki se je to vrsto napotila poiskati leta 2006, ni uspelo najti nobenega primerka, je sporočila, da je vrsta »funkcionalno izumrla«.[1]

Zgodnja zgodovina

Fosilni zapisi kažejo, da so se delfini v reko Jangce najbrž priselili pred 20 milijoni let iz Tihega oceana. V času prvega opisa v slovarju Erya v obdobju dinastije Han je po ocenah živelo kakih 5000 kitajskih rečnih delfinov.

Upad

  • 1979: Ljudska republika Kitajska razglasi rečnega delfina za prizadeto vrsto
  • 1983: lov na kitajskega rečnega delfina postane nezakonit
  • 1984: obupne življenjske razmere jangceške pliskavke se pojavijo na prvih straneh kitajskih občil[2]
  • 1986: populacija šteje 300 osebkov
  • 1989: dokončana je pregrada Gezhouba
  • 1990: populacija obsega 200 osebkov
  • 1994: začetek gradnje Jezu treh sotesk
  • 1997: upad populacije na manj kot 50 osebkov (najdenih 23)
  • 1998: najdenih 7
  • 2003: Jez treh sotesk začne polniti rezervoar
  • 2006: raziskava ni našla nobenega osebka več, zato vrsto razglasi za »po vsej verjetnosti izumrlo«

Kitajska se je ogroženosti rečnega delfina zavedla malu po začetku modernizacije. Leta 1978 je Kitajska akademija znanosti kot vejo Wuhanski inštitut za hidrobiologijo ustanovila Raziskovalno središče za sladkovodne delfine (淡水海豚研究中心). Vendar pa je bil trud, da bi rešili vrsto, premajhen in prepozen. Prva kitajska organizacija za zaščito vodnih vrst, Wuhanska Fundacija za ohranitev delfina Baidži (武汉白鱀豚保护基金), je bila ustanovljena decembra 1996. Zbrana sredstva 1.383.924,35 CNY (okrog 135,000 EUR) so bila uporabljena za in vitro celično prezervacijo in vitro in za vzdrževanje infrastrukture, med drugim zavetišča Shishou, ki je bilo leta 1998 poplavljeno.

Svoja srečanja s temi ogroženimi živalmi sta za program televizijske hiše BBC Last Chance to See dokumentirala Douglas Adams in Mark Carwardine. Leta 1990 je izšla knjiga z istim imenom, ki je vsebovala fotografije osebka v ujetništvu, in sicer samca Qi Qi (淇淇), ki je od leta 1980 do 14. julija 2002 živel v delfinariju wuhanskega inštituta za hidrobiologijo. Najden v jezeru Dongting je postal edini prebivalec delfinarija Baidži (白鱀豚水族馆) ob Vzhodnem jezeru. Pozneje najdeni primerek je umrl po letu dni življenja v ujetništvu (1996 do 1997) v Polnaravnem rezervatu Shishou Tian-e-Zhou (石首半自然白鱀豚保护区), kjer so od leta 1990 sicer živeli le brezplavuti svinjeki (Neophocaena phocaenoides). Leta 1998 so blizu Šanghaja na otoku Chongming ujeli samico, ki pa je odklanjala vso ponujeno hrano in je v mesecu dni zaradi lakote poginila.

Po Guinnessovi knjigi rekordov so najbolj ogroženega kita na svetu[1] zadnjič opazili septembra 2004. Kitajska tiskovna agencija Xinhua je 4. decembra 2006 sporočila, da šesttedenska raziskava, v kateri je sodelovalo 30 strokovnjakov, ni odkrila nobenega rečnega delfina. Neuspeh Ekspedicije za jangceškega sladkovodnega delfina (长江淡水豚类考察) je vzbudil sum na prvo neizpodbitno izumrtje vrste kita zaradi človekovih posegov v okolje [3] (nekatere izumrle vrste vosatih kitov morda niso bile samostojne vrste). K neuspehu odprave so morda prispevale tudi slabe vodne in vremenske razmere,[1] vendar pa so ga nekateri znanstveniki 13. decembra 2006 razglasili za »funkcionalno izumrlega«, saj po vsej verjetnosti živi manj osebkov, kot bi jih moralo za ohranitev vrste.[1]

Vzroki za izumrtje

Številčnost vrste je skozi desetletja upadala iz različnih vzrokov, med drugim gradnje jezov, uničevanja okolja, lova in trčenj z ladjami.[4][5] Zaradi onesnaženja s hrupom so se skorajda slepe živali pogosto zaletavale v ladijske vijake, številni osebki pa so se zapletli v ribiške mreže.[2] Habitat kitajskega rečnega delfina je nepopravljivo spremenil Jez treh sotesk. V zadnjih desetletjih se je močno zmanjšala obilnost vrst, s katerimi se je ta delfin prehranjeval, pri mnogih na tisočino predindustrijske ravni.[5]

Znanstveniki so si vrsto prizadevali ohraniti s preselitvijo v bližnje jezero. V reko naj bi jo znova naselili, ko bi se razmere v njej izboljšale. Druge vrste, ki jih je jez tudi ogrozil, so snežni žerjav (Grus leucogeranus) in kitajski veslokljun (Psephurus gladius). Skrajno ogrožen je tudi jangceški brezplavuti svinjek. Po raziskavah leta 2006 živi le še 400 osebkov.

Glej tudi

Viri in opombe

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 "The Chinese river dolphin is functionally extinct" (angleščina). baiji.org. Pridobljeno dne 2006-12-13.
  2. 2,0 2,1 Last Chance to See. Douglas Adams.
  3. "Rare Yangtze dolphin may be extinct" (angleščina). Pridobljeno dne 2006-12-05.
  4. National Geographic news, 14. december 2006
  5. 5,0 5,1 BBC News, ""Last Chance for China's Dolphin" 27. junij 2006

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL

Kitajski rečni delfin: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Kitajski rečni delfin ali jangceška pliskavka (znanstveno ime Lipotes vexillifer) je sladkovodni delfin, ki je živel le v reki Jangce na Kitajskem. Druga imena so baidži (白鱀 Pinyin: báijì) in beli delfin, Kitajci pa so mu nadeli tudi vzdevek »jangceška boginja« (長江女神). Naddružina rečnih delfinov vključuje tudi orinoško pliskavko (Inia geoffrensis) in laplatsko pliskavko. Ker odpravi, ki se je to vrsto napotila poiskati leta 2006, ni uspelo najti nobenega primerka, je sporočila, da je vrsta »funkcionalno izumrla«.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL