Villisvín (Sus scrofa)[3] eða Evrasískt villisvín,[4] er klaufdýr af svínaætt ættað frá mestallri Evrasíu, Norður Afríku, og Stóru-Sundaeyjum. Afskipti manna hafa aukið útbreiðsluna enn frekar, sem hefur gert tegundina eina útbreiddustu spendýrategund heimsins og þar með útbreiddustu svínategundina.[4] Hin mikla útbreiðsla, mikill fjöldi og aðlögunarhæfileiki, þýðir það að þau eru skráð í least concern af IUCN[1] og þau eru ágeng tegund á hluta þess svæðis sem þau hafa verið flutt til. Tegundin kom líklega fram í Suðaustur Asíu um fyrri hluta Pleistósen,[5] og ruddu öðrum tegundum úr vegi þegar þau breiddust út til gamla heimsins.[6]
Síðan 1990, hafa allt að 16 undirtegundir verið viðurkenndar, sem skiptast í fjóra svæðishópa byggt á hæð höfuðkúpu og lengd lacrimal bone.[2]
Grislingur 10–12 mánaða .jpg)
Tveggja ára 3–5 ára 
Sex ára Yfir sjö ára _(cropped).jpg)
MtDNA rannsóknir benda til að villisvín eru upprunnin frá eyjum í Suðaustur Asíu svo sem Indónesíu og Filippseyjum, síðar breiðst út til meginlands Evrasíu og Norður Afríku.[5] Elstu fornleifar tegundarinnar koma frá bæði Evrópu og Asíu, og eru síða snemma á Pleistósen.[7] Við lok Villafranchian, hafði S. scrofa að mestu rutt hinni skyldu S. strozzii úr vegi; stór, hugsanlega mýradveljandi forfaðir nútíma Sus verrucosus, um allt meginland Evrasíu, svo það var einungis á stökum svæðum í Asíu.[6] Nánasti ættingi þess er skeggsvín á Malacca og nágrannaeyjum.[3]
Nú (2005)[2] eru 16 undirtegundir viðurkenndar, sem er skift uppí fjóra svæðishópa:
.jpg)
Linnaeus, 1758 Meðalstór, dökk til ryðbrún undirtegund með löngum og tiltölulega mjóum lacrimal bone[3] Norður Spánn, norður Ítalía, Frakkland, Þýskaland, Benelúxlönd, Króatía, Belarus, Danmörk, Svíþjóð, Eistland, Lettland, Litháen, Pólland, Tékkland, Slóvakía, Albanía, Grikkland, Rússland anglicus (Reichenbach, 1846), aper (Erxleben, 1777), asiaticus (Sanson, 1878), bavaricus (Reichenbach, 1846), campanogallicus (Reichenbach, 1846), capensis (Reichenbach, 1846), castilianus (Thomas, 1911), celticus (Sanson, 1878), chinensis (Linnaeus, 1758), crispus (Fitzinger, 1858), deliciosus (Reichenbach, 1846), domesticus (Erxleben, 1777), europaeus (Pallas, 1811), fasciatus (von Schreber, 1790), ferox (Moore, 1870), ferus (Gmelin, 1788), gambianus (Gray, 1847), hispidus (von Schreber, 1790), hungaricus (Reichenbach, 1846), ibericus (Sanson, 1878), italicus (Reichenbach, 1846), juticus (Fitzinger, 1858), lusitanicus (Reichenbach, 1846), macrotis (Fitzinger, 1858), monungulus (G. Fischer [von Waldheim], 1814), moravicus (Reichenbach, 1846), nanus (Nehring, 1884), palustris (Rütimeyer, 1862), pliciceps (Gray, 1862), polonicus (Reichenbach, 1846), sardous (Reichenbach, 1846), scropha (Gray, 1827), sennaarensis (Fitzinger, 1858), sennaarensis (Gray, 1868), sennaariensis (Fitzinger, 1860), setosus (Boddaert, 1785), siamensis (von Schreber, 1790), sinensis (Erxleben, 1777), suevicus (Reichenbach, 1846), syrmiensis (Reichenbach, 1846), turcicus (Reichenbach, 1846), variegatus (Reichenbach, 1846), vulgaris (S. D. W., 1836), wittei (Reichenbach, 1846) Norður-Afríkusvín_(Sus_scrofa_algira).jpg)
Loche, 1867 Stundum álitið yngra samnefni af S. s. scrofa, en tegundin er minni og með hlutfallsega lengri vígtennur[10] Túnis, Alsír og Marokkó barbarus (Sclater, 1860)sahariensis (Heim de Balzac, 1937)
Karpatíusvín
Thomas, 1912 Stórvaxin undirtegund með löng lacrimal bein og dökkt hár, en samt ljósari en S. s. scrofa[3] Rúmenía, Ungverjaland, Úkraína, Balkanlönd, Kákasus, Suður-Kákasus, Kaspía strönd, Litla-Asía og norður Íran falzfeini (Matschie, 1918) Indlandssvín
Wagner, 1839 Undirtegund með langa mön sem er svart-rákótt ólíkt S. s. davidi,[11] sem er léttbyggðari en S. s. scrofa. Höfuðið er stærra og hvassari ("pointed") en á S. s. scrofa, og eyrun eru smærri og yddari. Ennið er slétt, meðan það er hvolft á S. s. scrofa.[12] Indland, Nepal, Búrma, vestur Taíland og Sri Lanka affinis (Gray, 1847), aipomus (Gray, 1868), aipomus (Hodgson, 1842), bengalensis (Blyth, 1860), indicus (Gray, 1843), isonotus (Gray, 1868), isonotus (Hodgson, 1842), jubatus (Miller, 1906), typicus (Lydekker, 1900), zeylonensis (Blyth, 1851) Miðasíusvín
Groves, 1981 Smávaxin ljósbrún undirtegund, með langa mön.[11] Pakistan og norðvestur Indland til suðaustur Íran. Japanssvín
Temminck, 1842 Smávaxin, næstum manarlaus, gulbrún undirtegund[11] Japan, nema Hokkaido og Ryukyu-eyjar japonica (Nehring, 1885)nipponicus (Heude, 1899)
Anatólíusvín
Gray, 1868 Smávaxin, ljós og næstum manarlaus undirtegund[11] Transkákasía, Tyrkland, Botnalönd, og fyrrum Júgóslavía lybicus (Groves, 1981)mediterraneus (Ulmansky, 1911)
reiseri (Bolkay, 1925)
De Beaux and Festa, 1927 Minni en S. s. scrofa, með hærri og breiðari hauskúpu, hefur síðan 1950 blandast mikið við S. s. scrofa, mikið til vegna þess að þær hafa verið haldnar saman í svínabúum og innflutningi S. s. scrofa til veiða í búsvæðum S. s. majori.[13] Skifting þess frá S. s. scrofa er vafasöm.[14] Maremma (mið Ítalía) Miðjarðarhafssvín
Forsyth Major, 1882 Andalúsía, Korsíka og Sardinía baeticus (Thomas, 1912)sardous (Ströbel, 1882)
Norðurkínverskt-svín_(6947132294).jpg)
Milne-Edwards, 1871 Það er verulega breytilegt, og gæti hugsanlega verið nokkrar undirtegundir.[11] Strandsvæði Kína suður til Víetnam og vestur til Sichuan acrocranius (Heude, 1892), chirodontus (Heude, 1888), chirodonticus (Heude, 1899), collinus (Heude, 1892), curtidens (Heude, 1892), dicrurus (Heude, 1888), flavescens (Heude, 1899), frontosus (Heude, 1892), laticeps (Heude, 1892), leucorhinus (Heude, 1888), melas (Heude, 1892), microdontus (Heude, 1892), oxyodontus (Heude, 1888), paludosus (Heude, 1892), palustris (Heude, 1888), planiceps (Heude, 1892), scrofoides (Heude, 1892), spatharius (Heude, 1892), taininensis (Heude, 1888) Miðasíusvín.JPG)
Swinhoe, 1863 Smávaxin og svartleit undirtegund.[11] Taívan Ussuri-svín_(8750051577).jpg)
Boie, 1828 Smávaxin, með stutt trýni og gishærð undirtegund með hvíta rák á trýninu; það gæti verið önnur tegund, og líkist að sumu leyti öðrum tegundum svína í suðaustur Asíu.[11] Frá Vestur Malasíu, og í Indónesíu frá Súmötru og Jövu austur til Kómodóeyju andersoni (Thomas and Wroughton, 1909), jubatulus (Miller, 1906), milleri (Jentink, 1905), pallidiloris (Mees, 1957), peninsularis (Miller, 1906), rhionis (Miller, 1906), typicus (Heude, 1899)
Suður indversk mynd af svínaveiðum, um 1540
_A._E._Wardrop_I.png)
.jpg)
Villisvín (Sus scrofa) eða Evrasískt villisvín, er klaufdýr af svínaætt ættað frá mestallri Evrasíu, Norður Afríku, og Stóru-Sundaeyjum. Afskipti manna hafa aukið útbreiðsluna enn frekar, sem hefur gert tegundina eina útbreiddustu spendýrategund heimsins og þar með útbreiddustu svínategundina. Hin mikla útbreiðsla, mikill fjöldi og aðlögunarhæfileiki, þýðir það að þau eru skráð í least concern af IUCN og þau eru ágeng tegund á hluta þess svæðis sem þau hafa verið flutt til. Tegundin kom líklega fram í Suðaustur Asíu um fyrri hluta Pleistósen, og ruddu öðrum tegundum úr vegi þegar þau breiddust út til gamla heimsins.
Síðan 1990, hafa allt að 16 undirtegundir verið viðurkenndar, sem skiptast í fjóra svæðishópa byggt á hæð höfuðkúpu og lengd lacrimal bone.
