الأسماء في صفحات التنقل
Saxifraga oppositifolia L., ye una especie de planta fanerógama, ye comestible y bien común sobre l'altu árticu y dellos altos montes n'árees alloñaes del sur, incluyendo'l norte de Gran Bretaña, los Alpes y les Montes Predresos. Tamién ye conocíu que crez nel norte de Groenlandia a 83°15'N, la planta que crez más al norte nel mundu.
Ye una planta de baxa crecedera qu'algama los 3–5 cm d'altor con delles cañes engatando o reptando so la superficie. Les fueyes son pequeñes, redondes, opuestes a cuatro colos marxes ciliaos. Les flores son solitaries en curtiu tarmu colos pétalos de color púrpura o lila. Ye una de les primeres flores de la primavera que continua floriando mientres el branu. Crez en tolos hábitat de baxes temperatures del árticu, dende'l nivel del mal hasta los 1000 msnm. Tien munches dificultaes pa crecer en climes templaos.
Ye'l símbolu de Nunavut en Canadá y del condáu de Condáu de Londonderry n'Irlanda del Norte.
Los pétalos son comestibles y el so meyor tiempu pa tastialos en Nunavut ye xunetu y agostu. Ye bien gustosu si entemecer con quesu parmesiano.
Saxifraga oppositifolia describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 402. 1753. [1]
Saxifraga: nome xenéricu que vien del llatín saxum, ("piedra") y frangere, ("romper, quebrar"). Estes plantes llámense asina pola so capacidá, según los antiguos, de romper les piedres colos sos fuertes raigaños. Asina lo afirmaba Plinio, por casu.
oppositifolia: epítetu llatín que significa "con fueyes opuestes".[2]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Saxifraga oppositifolia L., ye una especie de planta fanerógama, ye comestible y bien común sobre l'altu árticu y dellos altos montes n'árees alloñaes del sur, incluyendo'l norte de Gran Bretaña, los Alpes y les Montes Predresos. Tamién ye conocíu que crez nel norte de Groenlandia a 83°15'N, la planta que crez más al norte nel mundu.
Saxifraga oppositifolia, (Saxífraga de fulles oposades), la saxífraga porpra,[1] és una espècie de planta amb flors dins la família de les saxifragàcies. La seva flor és comestible. És una espècie molt comuna a l'àrtic i a algunes altes muntanyes molt més al sud incloent el Pirineu a Catalunya. Fins i tot creix a l'illa Kaffeklubben, la terra més al nord del món.[2]
És de creixement lent, fa de 3–5 cm d'alt, amb algunes branques llenyoses. Les flors són solitàries d'1,2 cm de diàmetre, amb pètals porpra o lila molt més llargs que el calze. Floreix de primavera a estiu segons quan es fongui la neu. A Svalbard és de les primeres plantes amb flors que colonitzen les zones de terra que apareixen quan es retira una glacera. Aquesta flor els inuits la coneixen com a aupilaktunnguaq.
Saxifraga oppositifolia, (Saxífraga de fulles oposades), la saxífraga porpra, és una espècie de planta amb flors dins la família de les saxifragàcies. La seva flor és comestible. És una espècie molt comuna a l'àrtic i a algunes altes muntanyes molt més al sud incloent el Pirineu a Catalunya. Fins i tot creix a l'illa Kaffeklubben, la terra més al nord del món.
És de creixement lent, fa de 3–5 cm d'alt, amb algunes branques llenyoses. Les flors són solitàries d'1,2 cm de diàmetre, amb pètals porpra o lila molt més llargs que el calze. Floreix de primavera a estiu segons quan es fongui la neu. A Svalbard és de les primeres plantes amb flors que colonitzen les zones de terra que apareixen quan es retira una glacera. Aquesta flor els inuits la coneixen com a aupilaktunnguaq.
Planhigyn blodeuol yw Tormaen porffor sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Saxifragaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Saxifraga oppositifolia a'r enw Saesneg yw Purple saxifrage.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Tormaen Cyferbynddail, Tormaen, Tormaen Glasgoch, Tormaen y Mynydd, Tormaen Porffor.
Mae gan y blodau 4 neu 5 o betalau a rhwng 5 – 10 briger.
Planhigyn blodeuol yw Tormaen porffor sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Saxifragaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Saxifraga oppositifolia a'r enw Saesneg yw Purple saxifrage. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Tormaen Cyferbynddail, Tormaen, Tormaen Glasgoch, Tormaen y Mynydd, Tormaen Porffor.
Mae gan y blodau 4 neu 5 o betalau a rhwng 5 – 10 briger.
Purpurstenbræk (Saxifraga oppositifolia), også skrevet Purpur-Stenbræk, er en staude med en lav, pudeagtig eller tæppedannende vækst. Den er f.eks. almindelig over hele Grønland i klipperevner og på fjeldmarker, hvor det er den nordligst voksende af de højere planter.
Bladene sidder modsat i 4 rækker og danner små rosetter. Bladene er tungeformede og ganske små (skælagtige), og de er dækket af fine hår langs randen. Blomstringen sker i maj-august alt afhængigt af snesmeltningen. Planten har ca. 1 cm store purpurrøde til rosafarvede blomster med omvendt ægformede kronblade. De blomstrende stængler er oftest uden blade og bærer hver en enkelt, endestillet blomst.
Den er en af de første planter, som blomstrer i højfjeldet og Arktis, og det skyldes, at knopperne allerede bliver dannet det foregående efterår. De få højarktiske og højalpine insekter lokkes af de forholdsvis store blomster, som får øget signalvirkning ved den tætte, pudeagtige vækstform.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,05 x 0,20 m (5 x 5 cm/år).
Planten er almindeligt forekommende i højarktiske områder samt i bjergområder længere sydpå, sådan at den (med sine underarter) dækker et område fra Sierra Nevada via alpine højder i de europæiske, asiatiske og nordamerikanske bjergkæder over Nordeuropa, Sibirien, det nordligste Nordamerika til Grønland, hvor den findes på 83°15' nordlig bredde, hvorved den er den nordligste af de højere planter. I alperne foretrækker arten stenede moræner og højder mellem 1600 og 3800 m.
Den holder rekorden for verdens nordligste voksende blomst[1] da den vokser på Kaffeklubben Ø, ud for Nordgrønlands kyst.
Planten er den canadiske provins Nunavuts nationalblomst. På Grønland plukker befolkningen de nektarfyldte blomster og spiser dem. Det er en markant, karakteristisk og iøjnefaldende plante, som er populær i alpine haver. Planten er dog vanskelig at få til at trives i et varmere klima.
Purpurstenbræk (Saxifraga oppositifolia), også skrevet Purpur-Stenbræk, er en staude med en lav, pudeagtig eller tæppedannende vækst. Den er f.eks. almindelig over hele Grønland i klipperevner og på fjeldmarker, hvor det er den nordligst voksende af de højere planter.
Der Gegenblättrige Steinbrech (Saxifraga oppositifolia) gehört zur Gattung Steinbrech (Saxifraga) und zur Familie der Steinbrechgewächse (Saxifragaceae).
Der Gegenblättrige Steinbrech wächst als ausdauernde krautige Pflanze, erreicht Wuchshöhen von 1 bis 5 cm und bildet lockere Rasen oder lockere, seltener feste Polster. Die in kleinen, grundständigen Rosetten gegenständig stehenden Laubblätter sind verkehrt eiförmig bis länglich lanzettlich und 2,5 bis 5 mm lang. Sie sind am Rand bewimpert und besitzen an der Spitze ein (selten drei) kalkausscheidendes Grübchen.
Die Blütenstiele sind meistens unbeblättert und tragen nur eine Blüte. Die radiärsymmetrischen, zwittrigen, fünfzähligen Blüten sind rosa bis purpurn und weisen einen Durchmesser von 1 bis 2 cm auf. Die fünf Kelchblätter sind bewimpert und oft rot. Die fünf purpurrosafarbenen bis weinroten, verblassenden Kronblätter sind breit-lanzettlich bis verkehrt-eiförmig und zwei- bis dreimal so lang wie die Kelchblätter.
Die Blütezeit reicht von Mai bis August.
Die Art hat die Chromosomenzahlen 2n = 26 oder 52, aber auch 39 oder 56.[1]
Der Gegenblättrige Steinbrech bevorzugt in den gemäßigten Breiten offene steinige Rasen und Moränen in Höhenlagen zwischen 1.600 und 4.500 Meter. In der Schweiz wurden unterhalb des Gipfels des Dom im Wallis üppig blühende Kissen dieser Pflanze auf einer Höhe von 4505 m entdeckt, welche somit die höchstgelegene Blütenpflanze in Europa darstellt, darüber hinaus auch weltweit der vermutlich kälteste Standort, an dem eine Blütenpflanze gefunden wurde.[2] Im Norden seines Verbreitungsgebietes wächst er in tieferen Lagen. Er wächst in Mitteleuropa in Gesellschaften der Verbände Thlaspion rotundifolii, Androsacion alpinae oder Epilobion fleischeri, bei Vorkommen über 2000 Metern Meereshöhe auch in Gesellschaften der Klasse Seslerietea.[3]
Er besiedelt mit seinen Unterarten Gebiete von der spanischen Sierra Nevada im Süden bis Grönland im Norden. Dort wächst er noch bei 83°40'N auf der Kaffeklubben-Insel, die allgemein als nördlichstes festes Land der Erde gilt[4], und ist damit – zusammen mit dem dort ebenfalls vorkommenden Arktischen Mohn (Papaver radicatum) – die am nördlichsten wachsende höhere Pflanzenart. Er wächst nach Osten hin bis Sibirien und Kaschmir und gehört zur Nivalflora.
Beim Gegenblättrigen Steinbrech unterscheidet man in Europa mindestens sechs Unterarten[5]:
Der Rudolph-Steinbrech (Saxifraga rudolphiana W.D.J. Koch) wird von manchen Autoren auch als Unterart Saxifraga oppositifolia subsp. rudolphiana (Hornsch.) Nyman zum Gegenblättrigen Steinbrech gestellt.
In Asien gibt es eine weitere Unterart[8]:
Die immergrünen Blätter ertragen Temperaturen bis −40 °C ohne Schaden. Die Blüten werden schon im Spätsommer bis Herbst des Vorjahres angelegt. Auch die Blüten sind sehr kälteresistent und ertragen Temperaturen bis −15 °C. Der neue Austrieb der empfindlicheren Blätter erfolgt erst später, wenn die Gefahr des Erfrierens vorüber ist. Die Samen wiegen nur 0,0001 g und verbreiten sich mit dem Wind.
Die wenigen Bestäuber im Hochgebirge werden durch überproportional große Blüten angelockt. Durch den Polsterwuchs wird eine Häufung von Blüten erreicht und dadurch eine größere Signalwirkung erzielt.
In Kanada
In Grönland
Auf Spitzbergen
Auf der Bäreninsel
In Island
In Schottland
In den Südtiroler Alpen
In den Karpaten
Der Gegenblättrige Steinbrech (Saxifraga oppositifolia) gehört zur Gattung Steinbrech (Saxifraga) und zur Familie der Steinbrechgewächse (Saxifragaceae).
Alitnárti (Saxifraga oppositifolia) lea nártešaddu, mii gullá nárttiid sohkii.
Saxifraga oppositifolia, the purple saxifrage or purple mountain saxifrage,[1] is a species of plant that is very common in the high Arctic and also some high mountainous areas further south, including northern Britain, the Alps and the Rocky Mountains.
Saxifraga oppositifolia grows at a latitude of 83°40'N on Kaffeklubben Island, making it one of the northernmost plants in the world.
Saxifraga oppositifolia is a low-growing, densely or loosely matted plant growing up to 5 cm (2 in) high, with somewhat woody branches of creeping or trailing habit close to the surface. The leaves are small, rounded, scale-like, opposite in four rows with ciliated margins. The flowers are solitary on short stalks, petals purple or lilac, much longer than the calyx lobes. It is one of the first spring flowers, continuing to flower during the whole summer in localities where the snow melts later. The flowers grow to about 1 cm (1⁄2 in) in diameter.
Saxifraga oppositifolia grows in all kinds of cold temperate to Arctic habitats, usually found from sea level up to 1,000 m (3,300 ft), in many places colouring the landscape. Its native habitats include tundra, arctic coastal bluffs, alpine scree, and rock crevices.[2]
Swiss botanist Christian Körner found the plant growing at an elevation of 4,505 m (14,780 ft) in the Swiss alps, making it the highest elevation angiosperm in Europe.[3] It is even known to grow on Kaffeklubben Island in north Greenland,[4] at , the most northerly plant locality in the world.
The flowers of Saxifraga oppositifolia may be consumed by certain animal species, such as the caterpillars of the cold-adapted Gynaephora groenlandica, the Arctic woolly-bear caterpillar.[5]
Saxifraga oppositifolia is a popular plant in alpine gardens, though difficult to grow in warm climates.
The edible flower petals are eaten, particularly in parts of Nunavut without abundant berries. They are bitter at first but, after about one second, they become sweet. (They are also slightly sticky.) It is known to the Inuit as aupilaktunnguat. The leaves and stems are brewed for herbal tea: According to many Nunavummiut, the tea is best later in the season once the flowers have died.[6]
Saxifraga oppositifolia serves as the territorial flower of Nunavut in Canada,[6] a symbolic flower of Nordland county in Norway, and the county flower of County Londonderry in Northern Ireland.
There are a few subspecies of Saxifraga oppositifolia, including:
Saxifraga oppositifolia - MHNT Saxifraga oppositifolia, the purple saxifrage or purple mountain saxifrage, is a species of plant that is very common in the high Arctic and also some high mountainous areas further south, including northern Britain, the Alps and the Rocky Mountains.
Saxifraga oppositifolia grows at a latitude of 83°40'N on Kaffeklubben Island, making it one of the northernmost plants in the world.
Saxifraga oppositifolia L. es una especie de planta fanerógama, es comestible y muy común sobre el alto ártico y algunas altas montañas en áreas alejadas del sur, incluyendo el norte de Gran Bretaña, los Alpes y las Montañas Rocosas. También es conocido que crece en el norte de Groenlandia a 83°15'N, la planta que crece más al norte en el mundo.
Es una planta de bajo crecimiento que alcanza los 3–5 cm de altura con algunas ramas trepando o reptando bajo la superficie. Las hojas son pequeñas, redondas, opuestas a cuatro con los márgenes ciliados. Las flores son solitarias en corto tallo con los pétalos de color púrpura o lila. Es una de las primeras flores de la primavera que continua floreciendo durante el verano. Crece en todos los hábitat de bajas temperaturas del ártico, desde el nivel del mar hasta los 1000 msnm. Tiene muchas dificultades para crecer en climas templados.
Es el símbolo de Nunavut en Canadá y del condado de Condado de Londonderry en Irlanda del Norte.
Los pétalos son comestibles y su mejor tiempo para degustarlos en Nunavut es julio y agosto. Es muy gustoso si se mezcla con queso parmesiano.
Saxifraga oppositifolia fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 402. 1753. [1]
Saxifraga: nombre genérico que viene del latín saxum, ("piedra") y frangere, ("romper, quebrar"). Estas plantas se llaman así por su capacidad, según los antiguos, de romper las piedras con sus fuertes raíces. Así lo afirmaba Plinio, por ejemplo.
oppositifolia: epíteto latino que significa "con hojas opuestas".[2]
Saxifraga oppositifolia L. es una especie de planta fanerógama, es comestible y muy común sobre el alto ártico y algunas altas montañas en áreas alejadas del sur, incluyendo el norte de Gran Bretaña, los Alpes y las Montañas Rocosas. También es conocido que crece en el norte de Groenlandia a 83°15'N, la planta que crece más al norte en el mundo.
Sinirikko (Saxifraga oppositifolia) on vihreänä talvehtiva, vuoristojen ja arktisten alueiden pienikokoinen rikkokasvi.
Sinirikko on kasvutavaltaan mätästävä ja muodostaa mattomaisia tai patjamaisia kasvustoja. Se on runsashaarainen, rento ja tiheälehtinen. Kasvin kukalliset varret kasvavat 2–5 cm korkeiksi ja nousevat kohenevasti ylöspäin. Möyheät, ruodittomat lehdet ovat nelirivisesti vastakkain. Ne ovat pitkulaisia, ripsilaitaisia ja väriltään sinivihreitä ja usein kalkkitäpläisiä. Sinipunaiset, kaksineuvoiset kukat ovat yksittäin. Verhiö ja teriö ovat viisilehtisiä. Heteitä on 10 kappaletta. Emiö on kaksilehtinen ja enintään tyvestä yhdislehtinen. Emilehtien tyvellä on mesisuomuja. Suhteessa kasvin muuhun kokoon sen kukat ovat varsin suurikokoisia. Sinirikko kukkii lumen sulamisen jälkeen, Suomessa heinä-elokuussa. Kukinnan jälkeen kypsyy kaksiosainen, monisiemeninen kota.[1]
Sinirikon voi sekoittaa tunturikohokkiin (Silene acaulis).
Sinirikon levinneisyys on sirkumpolaarinen mutta varsin hajanainen. Euroopassa sitä tavataan Skandeilla, Kuolan niemimaalla, Uralilla, Islannissa, Huippuvuorilla, Pohjois-Irlannissa, Skotlannissa, Sudeeteilla, Karpaateilla, Alpeilla, Apenniineilla ja Pyreneillä. Aasiassa lajia tavataan paikoitellen Pohjois-Siperiassa ja Keski-Aasian vuoristoseuduilla. Sinirikko on levinnyt myös Pohjois-Amerikkaan, jossa sitä kasvaa Kalliovuorilla ja Kanadan koillisosissa. Laji on tavanomainen myös Grönlannissa.[2] Suomessa sinirikkoa esiintyy vain Enontekiön ja Utsjoen tuntureilla.[3] Vain Enontekiön suurtuntureilla laji on Suomessa tavanomainen.[4]
Sinirikolle mieluisia kasvupaikkoja ovat Suomessa tuntureiden soraiset ja lietteiset puronvarret ja lumenviipymäpaikat, kallioiden pengermät sekä valuvesihyllyt. Laji on kalkinvaatija.[3]
Sinirikko (Saxifraga oppositifolia) on vihreänä talvehtiva, vuoristojen ja arktisten alueiden pienikokoinen rikkokasvi.
Saxifraga oppositifolia
La Saxifrage à feuilles opposées (Saxifraga oppositifolia) est une plante herbacée vivace du genre Saxifraga et de la famille des Saxifragacées.
Les fleurs sont roses ou violacées. Les étamines peuvent être orangées. L'altitude maximale habituellement rencontrée où poussent ces fleurs sous forme de petits coussins, est de 3 800 m. Cependant, en 2011 et en Suisse, un botaniste a fait la découverte insolite d'une Saxifraga oppositifolia à plus de 4 505 m, altitude à laquelle le gel est effectif chaque nuit[1],[2]. En 2012, en France, cette plante a été rencontrée par des chercheurs à 4 070 m dans le massif des Écrins ; c'est la première fois qu'une plante est découverte à plus de 4 000 m dans les Alpes françaises[2].
Cette plante avait été découverte en 1878 à 3 700 m d'altitude, parmi trois espèces de plantes, par l'alpiniste Paul Guillemin ; l'existence de plantes à une telle altitude était une révolution dans la connaissance en botanique de cette époque[2].
En France cette espèce est protégée en Auvergne (Article 1).
Saxifraga oppositifolia
La Saxifrage à feuilles opposées (Saxifraga oppositifolia) est une plante herbacée vivace du genre Saxifraga et de la famille des Saxifragacées.
Pisany rupik (Saxifraga oppositifolia) je rostlina ze swójby rupikowych rostlinow (Saxifragaceae).
Pisany rupik (Saxifraga oppositifolia) je rostlina ze swójby rupikowych rostlinow (Saxifragaceae).
Vetrarblóm (fræðiheiti: Saxifraga oppositifolia) er jurt af steinbrjótsætt sem ber rauð eða rauðfjólublá blóm. Vetrarblóm vex víða á norðurslóðum og til fjalla sunnar, t.d. í norðurhluta Bretlands, Ölpunum og í Klettafjöllunum.
Vetrarblóm vex í klettum, á melum og rindum. Það er algengt um allt Ísland.
Sprotar vetrarblóms eru jarðlægir og oft um 5 til 20 cm á lengd. Laufblöðin eru 3-4 mm og öfugegglaga. Blómin eru 10 til 15 mm í þvermál. Þau eru rauð eða rauðfjólublá.
Vetrarblóm (fræðiheiti: Saxifraga oppositifolia) er jurt af steinbrjótsætt sem ber rauð eða rauðfjólublá blóm. Vetrarblóm vex víða á norðurslóðum og til fjalla sunnar, t.d. í norðurhluta Bretlands, Ölpunum og í Klettafjöllunum.
Vetrarblóm vex í klettum, á melum og rindum. Það er algengt um allt Ísland.
Saxifraga oppositifolia (L., 1753) è una pianta appartenente alla famiglia delle Saxifragaceae, diffusa nell'intero emisfero boreale[1].
Come le altre piante del genere Saxifraga, è perenne e presenta un fusto alto da 1 a 5 cm ed ogni stelo porta un solo fiore color rosso. Le foglie sono distribuite lungo quattro file; sono cigliate al margine e portano da uno a tre pori a secrezione calcarea[2].
La S. oppositifolia è una pianta artico-alpina: si trova in Europa lungo tutto l'arco alpino Alpi Apuane, sui Pirenei, Carpazi, nel Massiccio Centrale e nei Sudeti, mentre è presente anche sulle alture del Nordamerica sopra i 1800 m e sotto i 3800 m, oltre che nel circolo polare Artico[2].
Saxifraga oppositifolia (L., 1753) è una pianta appartenente alla famiglia delle Saxifragaceae, diffusa nell'intero emisfero boreale.
Raudsildre (Saxífraga oppositifólia) er ein låg eviggrøn plante i sildrefamilien med karakteristiske motsette småblad og intenst raudfiolette blomstrar.
Det latinske namnet Saxifraga kjem av saxum, 'berg', og franere, 'sprenge'. Det viser til nyresildra, som har nyreforma blad, og etter signaturlæra då kunne hjelpe mot nyresjukdomar. Ho kunne «sprenge» nyrestein. Oppositifolia tyder: 'med motsette blad'.
Raudsildra har krypande skott med stive blad i fire rader. Ho blomstrar svært tidleg på våren med raudfiolette, toppstilte blomstrar. Ho dannar tette tuver som kan dekke store flater, og frå tuvene sender ho utløparar som ofte heng utover bratte bergskrentar. Til liks med andre planter som veks på tørre heiar har og raudsildra ei lang pælerot.
Raudsildra blomstrar svært tidleg; er snøen djup kan ho blomstre under snøen.
Ho veks i svært ulike biotopar. Soleis er ho å finne både på tørre forblesne stadar, som moreneryggar, forvitringsgrus, opne reinroseheier og steinete strender. Raudsildra veks og i seine, våte snøleie, og på overrisla mark, helst med kalkrik grunn..
Ho er ein arktisk plante med cirkumpolar utbreiing. I tillegg til at ho finst i arktis, veks ho i alle fjellområde i Europa. Ho er funnen opp til 2350 m.o.h.på Galdhøpiggen. Ho er den blomeplanta som er funna lengst mot nord. På Nord-Grønnland veks ho på 83°15' N ved Fr.E.Hyde-fjorden.
Grønlandske inuittar et dei søtlege blomstrane når dei kjem fram om våren. I Noreg er raudsildra eit varsel om vår, og slik gler ho dei som går på ski i fjellet på vårvinteren.
Raudsildre er provinsblomster for Nunavut i Canada, og fylkesblomster i Nordland.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Raudsildre Raudsildre (Saxífraga oppositifólia) er ein låg eviggrøn plante i sildrefamilien med karakteristiske motsette småblad og intenst raudfiolette blomstrar.
Rødsildre (Saxifraga oppositifolia) er en flerårig, eviggrønn urt i sildrefamilien.
Rødsildre er lavtvoksende og vokser i puter eller matter, og den blir kun 2–5 cm høy, med stengler som vokser krypende langs bakken. Artsepitetet oppositifolia viser til at bladene sitter motsatt, noe som er uvanlig i sildreslekta. Bladene er små og tungeformete. Rødsildre har røde til purpurfargede blomster som er solitære på en kort stengel, og er den eneste norske arten i sildrefamilien som har rødlige blomster, de andre artene har gule eller hvite. Rødsildra kan riktignok forveksles med fjellsmelle, men den har flate blomster med butte kronblad, mens rødsildre har en klokkeformet blomst. Den er en av de første vårblomstene som blomstrer i fjellheimen, det skyldes at knoppene allerede blir lagd på fjorårets sensommer.
Rødsildre er sirkumpolart utbredt i Arktis og i fjellstrøk lenger sør. Planta vokser helt nord til 83°15'N på Nord-Grønland, noe som gjør planta til den nordligst voksende planta i verden. I Europa finnes den sørover til Sierra Nevada i Sør-Spania. I Alpene vokser den høyere enn 4500 moh., antagelig det kaldeste stedet noen blomsterplante vokser. I Norge er rødsildre vanlig på kalkgrunn i fjellet over hele landet og finnes opp til 2300 moh. i Jotunheimen. Den vokser også på Svalbard og Jan Mayen. Innenfor utbredelsesområdet varierer både utseende og kromosomtall, og botanikerne har ulike oppfatninger om hvordan arten best kan deles i underarter.
På Grønland plukker inuittene rødsildre og spiser de nektarfylte blomstene. Den er en populær plante i fjellhager, men er vanskelig å dyrke i varmere klima. Rødsildre er fylkesblomst for Nordland og kommuneblomst for Osen. Den er også den offisielle blomsten for det nordirske grevskapet Londonderry.[1]
Rødsildre (Saxifraga oppositifolia) er en flerårig, eviggrønn urt i sildrefamilien.
Rødsildre er lavtvoksende og vokser i puter eller matter, og den blir kun 2–5 cm høy, med stengler som vokser krypende langs bakken. Artsepitetet oppositifolia viser til at bladene sitter motsatt, noe som er uvanlig i sildreslekta. Bladene er små og tungeformete. Rødsildre har røde til purpurfargede blomster som er solitære på en kort stengel, og er den eneste norske arten i sildrefamilien som har rødlige blomster, de andre artene har gule eller hvite. Rødsildra kan riktignok forveksles med fjellsmelle, men den har flate blomster med butte kronblad, mens rødsildre har en klokkeformet blomst. Den er en av de første vårblomstene som blomstrer i fjellheimen, det skyldes at knoppene allerede blir lagd på fjorårets sensommer.
Rødsildre er sirkumpolart utbredt i Arktis og i fjellstrøk lenger sør. Planta vokser helt nord til 83°15'N på Nord-Grønland, noe som gjør planta til den nordligst voksende planta i verden. I Europa finnes den sørover til Sierra Nevada i Sør-Spania. I Alpene vokser den høyere enn 4500 moh., antagelig det kaldeste stedet noen blomsterplante vokser. I Norge er rødsildre vanlig på kalkgrunn i fjellet over hele landet og finnes opp til 2300 moh. i Jotunheimen. Den vokser også på Svalbard og Jan Mayen. Innenfor utbredelsesområdet varierer både utseende og kromosomtall, og botanikerne har ulike oppfatninger om hvordan arten best kan deles i underarter.
På Grønland plukker inuittene rødsildre og spiser de nektarfylte blomstene. Den er en populær plante i fjellhager, men er vanskelig å dyrke i varmere klima. Rødsildre er fylkesblomst for Nordland og kommuneblomst for Osen. Den er også den offisielle blomsten for det nordirske grevskapet Londonderry.
A l'é na pianta alpin-a ch'a viv sempre, tapissanta, auta fin a 15 cm., con dle gambe curte, motobin quatà 'd feuje. Le feuje a son opòste, gorëgne, cite, verd scur. Le fior a son isolà, a l'han dij pétaj butà a stèila, ovaj, ross-carmini o rosà; da rair a peulo esse bianch.
A chërs dzor ij giairon, dzor moren-e e peui ant le filure dle ròche con sotstrà calcaros e silicos, da 1.800 a 3.800 méter.
Da mars a agost.
A l'é l'ùnica Sassifraga con fior rosse. A fioriss motobin prest, quand ch'a fond la fiòca. An sj'Alp as treuva da 1800 a 2800 méter, an sj'Apnin as treuva da 1400 m.
Cànada
Groenlandia
Spitzbergen
Crpass
A l'é na pianta alpin-a ch'a viv sempre, tapissanta, auta fin a 15 cm., con dle gambe curte, motobin quatà 'd feuje. Le feuje a son opòste, gorëgne, cite, verd scur. Le fior a son isolà, a l'han dij pétaj butà a stèila, ovaj, ross-carmini o rosà; da rair a peulo esse bianch.
AmbientA chërs dzor ij giairon, dzor moren-e e peui ant le filure dle ròche con sotstrà calcaros e silicos, da 1.800 a 3.800 méter.
FioriduraDa mars a agost.
ParticolaritàA l'é l'ùnica Sassifraga con fior rosse. A fioriss motobin prest, quand ch'a fond la fiòca. An sj'Alp as treuva da 1800 a 2800 méter, an sj'Apnin as treuva da 1400 m.
Cànada
Groenlandia
Spitzbergen
Crpass
Skalnica naprzeciwlistna[3] (Saxifraga oppositifolia L.) – gatunek rośliny należący do rodziny skalnicowatych. Występuje w górach Azji, Europy i Ameryki Północnej oraz w tundrze. Roślina arktyczna, rosnąca także na północnej Syberii, na Alasce i na Grenlandii[4]. W Polsce występuje jedynie w Tatrach i to w najwyższych ich partiach (roślina tatrzańska)[5]. Niektórzy autorzy notują występowanie skalnicy naprzeciwlistnej także w Karkonoszach[6].
Skalnica naprzeciwlistna (Saxifraga oppositifolia L.) – gatunek rośliny należący do rodziny skalnicowatych. Występuje w górach Azji, Europy i Ameryki Północnej oraz w tundrze. Roślina arktyczna, rosnąca także na północnej Syberii, na Alasce i na Grenlandii. W Polsce występuje jedynie w Tatrach i to w najwyższych ich partiach (roślina tatrzańska). Niektórzy autorzy notują występowanie skalnicy naprzeciwlistnej także w Karkonoszach.
Purpurbräcka (Saxifraga oppositifolia)[1] är en art i familjen stenbräckeväxter och har ett nordligt cirkumpolärt utbredningsområde, den återfinns även i centrala och södra Europa, från västra Himalaya till Altaj, samt i Klippiga bergen.
Det är en flerårig ört som kan bli upp till 7 cm hög.
Wikimedia Commons har media som rör Purpurbräcka.
Purpurbräcka (Saxifraga oppositifolia) är en art i familjen stenbräckeväxter och har ett nordligt cirkumpolärt utbredningsområde, den återfinns även i centrala och södra Europa, från västra Himalaya till Altaj, samt i Klippiga bergen.
Det är en flerårig ört som kan bli upp till 7 cm hög.
Це багаторічні трав'янисті рослини 3–5(6) см заввишки, з численними сланкими густо улисненними пагонами. Листки супротивні, видовжено оберненояйцеподібні, цілокраї, до 6 мм завдовжки та 2.5 мм завширшки, на верхівці тупі та потовщені, голі, по краю війчасті. Квітучі стебла коричнево волосисті. Квіти поодинокі, верхівкові, майже сидячі, радіально симетричні, до 1–3 см шириною, з 5 вільними чашолистками й пелюстками. Чашолистки яйцеподібні, тупі, по краю війчасті. Пелюстки рожеві або багряні, оберненояйцеподібні, 10–11 мм завдовжки, 5–6 мм завширшки, у 2–2.5 рази довші за чашечку. Плід яйцеподібна коробочка.
Цвіте у квітні–серпні, плодоносить у липні–серпні. Насіння важить всього 0.0001 г і поширюється з вітром. Листки вічнозелені й витримують температуру до -40 °C без ушкоджень. Квіти дуже холодостійкі й витримують температуру до -15°С.
Європа (Австрія, Чехія, Німеччина, Польща, Словаччина, Швейцарія, Фарерські острови, Фінляндія, Ісландія, Ірландія, Норвегія [вкл. Шпіцберген і Ян-Маєн], Швеція, Велика Британія, Албанія, Болгарія, Греція, Італія, Македонія, Чорногорія, Румунія, Сербія, Словенія, Франція, Іспанія), Азія (Китай, Казахстан, Киргизія, Монголія, Росія), Північна Америка (Ґренландія, Канада, США)[3]. У Швейцарії ця рослина була виявлена на висоті 4505 м. На півночі ареалу росте на більш низьких висотах. Росте на 83°40' на Кафеклуббені, північнішій точці суходолу. Населяє кам'янисті схили, щілини скель, розсипища, поблизу сніжників, на півночі — пустища і луки, річкові та морські тераси, купини на болотах, кам'янисті чи гравійні місця. Росте на від добре до слабо дренажних ґрунтах з від слабокислої до основної реакцією (рН).
В Україні відомий лише з одного локалітету на Чорногорі: ур. Кізі Улоги, на скелях г. Бребенескул (Ів.-Фр. обл.). Від 1933 р. вид у названому локалітеті не знаходили; можливо, він зник унаслідок інтенсивного випасання. Природоохоронний статус виду: зниклий у природі[1].
Це популярна рослина альпійських гірок, хоча її важко вирощувати в теплому кліматі. Пелюстки їстівні. Вони гірким спочатку, але після того, як близько 1 секунди, вони стають солодкими; вони трохи липкі.
.jpg)
Saxifraga oppositifolia là một loài thực vật có hoa trong họ Saxifragaceae. Loài này được Carl von Linné miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Bài viết chủ đề họ Tai hùm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Saxifraga oppositifolia là một loài thực vật có hoa trong họ Saxifragaceae. Loài này được Carl von Linné miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Вид распространён в тундровой зоне, реже встречается в лесотундре и на севере лесной зоны. Также произрастает в горных районах, на альпийских лугах. На севере ареал ограничен северным берегом Гренландии, Шпицбергеном, Таймырским полуостровом, на юге встречается до северной Британии, а также в горных районах Альп, Карпат и Скалистых гор.
В Мурманской области растёт на скалах, россыпях, береговых отмелях, по каменистым горным плато, в приснеговых тундрах. В тундровой зоне области и горно-тундровом поясе встречается относительно часто, в лесной зоне - редко.
Камнеломка супротивнолистная включена в Красную книгу Мурманской области.
Произрастает на кислых почвах с рН от 4,5 до 5,5.
Цветок камнеломки супротивнолистной — один из символов Нунавута и Лондондерри.[4][5]
Используется в цветоводстве для оформления альпийских горок. Хотя эта камнеломка плохо переносит тёплый климат, её разводят в садах в зоне умеренного пояса.
В культуре размножают делением куртины или посевом семян в контейнеры.
Требования к освещённости — солнце или лёгкая тень. Потребность в поливе средняя, в период вегетации грунт не должен пересыхать полностью.
Камнеломка супротивнолистная в районе Упернавика
Растение в конце июня в районе Упернавика
Насекомые на цветке камнеломки супротивнолистной (Лофотенские острова)
Saxifraga oppositifolia - Тулузский музеум
Вид распространён в тундровой зоне, реже встречается в лесотундре и на севере лесной зоны. Также произрастает в горных районах, на альпийских лугах. На севере ареал ограничен северным берегом Гренландии, Шпицбергеном, Таймырским полуостровом, на юге встречается до северной Британии, а также в горных районах Альп, Карпат и Скалистых гор.
В Мурманской области растёт на скалах, россыпях, береговых отмелях, по каменистым горным плато, в приснеговых тундрах. В тундровой зоне области и горно-тундровом поясе встречается относительно часто, в лесной зоне - редко.
Камнеломка супротивнолистная включена в Красную книгу Мурманской области.
Произрастает на кислых почвах с рН от 4,5 до 5,5.
挪威虎耳草（学名：Saxifraga oppositifolia）为虎耳草科虎耳草属下的一个种。
.jpg)
.jpg)
_(16659393143).jpg)
_(16657160014).jpg)
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助)
这是一篇關於虎耳草科的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
