الأسماء في صفحات التنقل
El cóngaru, de nome científicu Conger conger, un pexe de la familia de los cóngridos, común na parte este del Atlánticu norte, asina como en tol Mediterraneu, mar Negru y mar Bálticu.
Especie bentonica y solitaria, atopase en tolos llitorales rocosos dende pocos metros hasta los 500, xeneralmente, amatagáu en cueves y furacos, pero tamién sobre fondos basosos.
Activu mientres la tardina y la nueche. Ye un voraz depredador de pexes, crustaceos y cefalópodos y comenenciosu carnaciegu.. Reproduzse una sola vegada na vida, pel branu, y pasa una llarga etapa llarvaria; la maduror sexual algama-y ente los 5 y los 15 años; los machos maduren cuando tienen ente 50 y 75 cms; les femes preñaes pueden llegar a pesar unos 40 kg con unos ovarios de 8 kg y de unes 3 a 8 millones de güevares.
La so carne ye relativamente apreciada, comercialízase fresca. La pesca puede ser artesanal, semi industrial y deportiva con artes de sablera, tresmallos de fondu, redes d'arrastre y palangres.
Ar silienn-vor (Conger conger) a zo ur pesk mor hag a vev e reter meurvor Atlantel hag er mor Kreizdouar.
El congre (Conger conger) és un peix teleosti, anguil·liforme, de la família dels còngrids i semblant a l'anguila.[3]
Espècie bentònica i solitària.
Actiu durant el crepuscle i la nit.
Es troba als litorals rocosos des de pocs metres fins als 500, generalment, amagat a balmes i caus, però també sobre fons fangosos.
És un voraç depredador de peixos, crustacis i cefalòpodes i, de vegades, necròfag.
Es reprodueix només un sol cop a la vida, a l'estiu, i passa una llarga etapa larvària.
La maduresa sexual arriba als 5-15 anys.
Les femelles gràvides poden arribar a pesar uns 40 quilos amb uns ovaris de 8 quilos i uns 3 a 8 milions d'ous.
Viu en aigües europees i africanes, a tota la Mediterrània i a la part oriental de la Mar Negra. A l'Atlàntic oriental des de les costes de Noruega i Islàndia fins a les costes del Senegal (incloent-hi les illes Açores, Madeira i Canàries).
La pesca pot ésser artesanal, semiindustrial i esportiva amb arts de platja, tremalls de fons, d'arrossegament i palangres.
La seua pesca no està regulada per llei ni té talla mínima legal. Carn relativament apreciada, es comercialitza fresca.
El congre és un peix blau, és a dir que pertany al grup de peixos que conté aproximadament un 5% de greix. La seva textura es fina i suau i el cap del congre fa un molt bon fumet. Als Països Catalans el congre és un peix apreciat des-de temps molt antics i tradicionalment es menjava bullit i hom recomanava escalfar-lo en lloc d'escorxar-lo.[4] Actualment es menja sovint amb altres peixos o marisc en arrossos i cassoletes.
El congre és un dels ingredients essencials d'una bona sarsuela de peix, plat on es barregen trossos de diferents peixos poc comuns i que tenen un paper una mica extraordinari dins de la gastronomia tradicional.
El congre ("anago" en japonés) és un peix molt important a la cuina tradicional japonesa on és la base del Anagomeshi o congre rostit presentat cobrint l'arròs, i del Sushi de congre, entre moltissims altres plats.
També és un peix molt popular a la cuina tradicional de la Xina, sobretot a la cuina de la zona de Shanghai i a la cuina cantonesa.
A Anglaterra el congre és un peix molt apreciat i és molt conegut el congre rostit (Roasted conger), que es prepara afegint sidra i es menja amb col en vinagre.[5]
El congre també forma part de la cuina tradiciona de Xile, on es fa el Caldillo de Congrio, una sopa preparada amb trossos d'aquest peix, cebes, patata i pastanaga.[6]
El congre (Conger conger) és un peix teleosti, anguil·liforme, de la família dels còngrids i semblant a l'anguila.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Congridae ydy'r congren sy'n enw benywaidd; lluosog: congrod (neu llysywod môr) (Lladin: Conger conger; Saesneg: European conger).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop, Affrica, y Môr Du a'r Môr Canoldir ac mae hefyd i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.[1]
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Congridae ydy'r congren sy'n enw benywaidd; lluosog: congrod (neu llysywod môr) (Lladin: Conger conger; Saesneg: European conger).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop, Affrica, y Môr Du a'r Môr Canoldir ac mae hefyd i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.
Úhořovec mořský neboli úhoř mořský (Conger conger) je největší druh úhoře. Vyskytuje se u pobřeží Evropy a severní Afriky, byl zastižen i v hloubkách přes jeden kilometr. Má hadovitě protáhlé tělo bez šupin, tmavě šedé barvy, která na břiše přechází do bílé. Bývá dlouhý okolo 150 cm, ale byly popsány i třímetrové kusy vážící přes 60 kg.[2] Jeho krev je jedovatá.[3] Skrývá se ve skalních rozsedlinách, odkud v noci vyráží na lov. Je to velmi silný a bojovný predátor. V červenci 2013 byl u pobřeží Irska zaznamenán případ, kdy úhořovec mořský napadl potápěče a vážně ho pokousal v obličeji.[4]
Obrázky, zvuky či videa k tématu úhořovec mořský ve Wikimedia Commons
Úhořovec mořský neboli úhoř mořský (Conger conger) je největší druh úhoře. Vyskytuje se u pobřeží Evropy a severní Afriky, byl zastižen i v hloubkách přes jeden kilometr. Má hadovitě protáhlé tělo bez šupin, tmavě šedé barvy, která na břiše přechází do bílé. Bývá dlouhý okolo 150 cm, ale byly popsány i třímetrové kusy vážící přes 60 kg. Jeho krev je jedovatá. Skrývá se ve skalních rozsedlinách, odkud v noci vyráží na lov. Je to velmi silný a bojovný predátor. V červenci 2013 byl u pobřeží Irska zaznamenán případ, kdy úhořovec mořský napadl potápěče a vážně ho pokousal v obličeji.
Der Meeraal (Conger conger) oder auch Seeaal genannt ist eine Art aus der Gattung Conger der Familie der Congridae. Mit einer maximalen Länge von bis zu 3 m gehört der Meeraal zu den größten Aalen der Welt.[1]
Der lange, zylindrische Körper des Meeraals ist schuppenlos. Er besitzt zwei gut ausgebildete Pectoralia. Über dem Hinterende der einzelnen Pectoralia liegt der Beginn der Dorsalis, welche sich über den gesamten Körper hinfort zieht. Dorsalis und Analis sind am posterioren Ende mit der Caudalis verschmolzen. Der Oberkiefer des Meeraals ist etwas länger als der Unterkiefer. Beide Kiefer sind jeweils mit zwei Reihen an Zähnen bestückt.[2]
Das Verbreitungsgebiet der Art erstreckt sich im Ost-Atlantik von Norwegen und Island bis in den Senegal. Weiterhin ist die Art im Mittelmeer sowie dem Schwarzen Meer zu Hause. Im Pazifik findet man ihn in den kalten Gewässern des Humboldtstromes vor den Küsten Chiles und Perus, wo er ein beliebter Speisefisch ist. Der Meeraal lebt hauptsächlich benthal auf steinigen und sandigen Böden, zwischen Steinen und in Löchern. Er kann in Tiefen von 0–1000 m angetroffen werden, wobei die Tiere meist mit höherem Alter die tieferen Gewässer aufsuchen.[1] Die maximale Lebenserwartung von C. conger wird auf ca. 20 Jahre geschätzt,[3] dabei können sie ein maximales Gewicht von ca. 110 kg erreichen.[1]
Männchen werden mit einem Alter von ca. 5 Jahren und einer Länge von ca. 70 cm geschlechtsreif. Weibliche Meeraale hingegen erreichen die Geschlechtsreife mit ca. 15 Jahren und ca. 200 cm Länge.[3] Es wird angenommen, dass sich die C. conger Population des Mittelmeers zur Fortpflanzung in zwei Laichgründen versammelt: einerseits in den tiefen Gewässern vor der Südküste Sardiniens sowie andererseits im Süden der Adria.[4] Während der Laichzeit stellen die adulten Tiere ihre Nahrungsaufnahme ein und es gehen morphologische Veränderungen vor sich: die Zähne beginnen auszufallen, der Verdauungstrakt wird zurückgebildet und die Gonaden vergrößern sich.[5] Während der Eiablage werden von einem einzelnen Weibchen 3 bis 8 Millionen Eier produziert, welche zur Befruchtung in das Wasser abgegeben werden. Aufgrund der starken morphologischen Veränderungen verenden die adulten Tiere nach der Laichzeit.[6] Die frisch geschlüpften Larven beginnen in seichtere Gewässer zu wandern, in welchen sie sich bis zur Geschlechtsreife aufhalten.[5]
Der Meeraal ist ein nachtaktiver Jäger, wobei die Beute hauptsächlich aus Fischen, Krebstieren und Kopffüßern besteht.[1] Des Weiteren wurden in Mägen vereinzelt auch Tiere derselben Art gefunden, was zeigt, dass C. conger sich auch kannibalisch ernährt.[3]
Eine Studie über die Mageninhalte der Meeraal-Populationen des Mittelmeers zeigte, dass diese Tiere keine bestimmten Beutetiere bevorzugen, weshalb davon ausgegangen wird, dass sie opportunistische Räuber sind.[3] Eine weitere Studie, in welcher die Mageninhalte von C. conger Populationen in Gewässern um Irland analysiert wurden, zeigte jedoch, dass diese Populationen hauptsächlich 2–3 Fischarten jagten und somit spezialisierte Räuber sind.[7]
Die lokale Nachfrage nach C. conger in der kommerziellen Fischerei ist in den vergangenen Jahren gestiegen.[8] Jedoch wird diese Fischart nur selten aktiv befischt, sondern wird meist als Beifang angelandet. Aufgrund geringer Nachfrage ist die Art auf der Roten Liste gefährdeter Arten als „nicht gefährdet“ eingestuft.
Für den Menschen ist der Meeraal ungefährlich. Jedoch wurde schon von Ciguatera-Fischvergiftungen nach Verzehr von Meeraal-Fleisch berichtet.[9]
Die Erstbeschreibung des Meeraals erfolgte 1758 durch Carl von Linné unter dem wissenschaftlichen Namen Muraena conger in seiner 13. Auflage der Systema Naturae. Noch im selben Jahr änderte Carl von Linné die Bezeichnung zu dem heute offiziellen wissenschaftlichen Namen Conger conger (Linnaeus, 1758). Weiterhin ist C. conger in der Literatur unter diversen Synonymen bekannt:[10]
Der Meeraal (Conger conger) oder auch Seeaal genannt ist eine Art aus der Gattung Conger der Familie der Congridae. Mit einer maximalen Länge von bis zu 3 m gehört der Meeraal zu den größten Aalen der Welt.
Concq o Ancq, Ulfi (Conger conger)
U Groncu (Conger conger) hè un pesciu di mare chì faci partita di a famiglia di i Congridae. U groncu hè longu sin'à dui metri è po pisà sin'à 30 kilò. Si scontra in u mare mediterraniu, in u mare Atlanticu è più raramente in u mare Balticu. Cum'è a murena, u groncu si piatta in i tafoni di i scogli.
U groncu hè cumunu in Corsica.
Accade chì u groncu fussi mintuvatu in a cultura corsa. Per esempiu:
U Groncu (Conger conger) hè un pesciu di mare chì faci partita di a famiglia di i Congridae. U groncu hè longu sin'à dui metri è po pisà sin'à 30 kilò. Si scontra in u mare mediterraniu, in u mare Atlanticu è più raramente in u mare Balticu. Cum'è a murena, u groncu si piatta in i tafoni di i scogli.
The white eel (Conger conger) is a speshies o eel o the faimily Congridae. It is the lairgest eel in the warld an native tae the northeast Atlantic, includin the Mediterranean Sea.
The white eel (Conger conger) is a speshies o eel o the faimily Congridae. It is the lairgest eel in the warld an native tae the northeast Atlantic, includin the Mediterranean Sea.
Το μουγγρί (επιστημονική ονομασία Conger conger, γόγγρος ο κοινός) είναι είδος θαλάσσιου ψαριού της οικογένειας εγχελεΐδες. Είναι το μεγαλύτερο από όλα τα ψάρια που μοιάζουν με φίδι (εγχελυόμορφα) και ζει στα νερά του βορειοανατολικού Ατλαντικού Ωκεανού και της Μεσογείου. Το μουγγρί ψαρεύεται από τον άνθρωπο για το κρέας του.[1]
Το ενήλικο μουγγρί έχει μέσο μήκος 1,5 μέτρο, μέγιστο γνωστό μήκος 3 μέτρα και μέγιστο βάρος περίπου 110 κιλά[2], κάτι που το καθιστά το βαρύτερο είδος της τάξεως των εγχελυόμορφων ψαριών (τα μεγαλύτερα είδη του γένους μύραινα μπορεί να το φθάσουν ή και να το υπερβούν οριακά σε μήκος, αλλά οι μύραινες είναι λιγότερο χονδρές και επομένως ζυγίζουν λιγότερο από τα μεγαλύτερα μουγγριά).[3] Ωστόσο, τα δείγματα που αλιεύονται ζυγίζουν συνήθως από 2,5 ως 25 κιλά.[4][5] Τα ώριμα θηλυκά, με μέσο μήκος 2 μέτρων, είναι πολύ μεγαλύτερα από τα αρσενικά, τα οποία έχουν μέσο μήκος 1,2 μέτρο[6]
Το σώμα του μουγγριού είναι μακρύ, οφιόμορφο, χωρίς λέπια. Το χρώμα του είναι συνήθως γκρίζο, αλλά μπορεί να είναι και σχεδόν μαύρο (παλαιότερα θεωρούσαν ότι υπάρχουν δύο ποικιλίες: η λευκή και η μελανή), ενώ η κοιλιά του είναι άσπρη. Επιπλέον, μία σειρά από μικρές άσπρες κηλίδες υπάρχει σε κάθε πλευρά. Η κεφαλή είναι σχεδόν κωνική και ελαφρώς πεπλατυσμένη. Το ρύγχος είναι στρογγυλευμένο και εξέχει, με πλευρικά ρουθούνια. Τα κωνικά δόντια είναι διατεταγμένα σε σειρές στις σιαγόνες. Το ραχιαίο και το πρωκτικό πτερύγιο είναι ενωμένα με το ουραίο. Το μουγγρί έχει στηθαία πτερύγια, αλλά όχι κοιλιακά.
Τα μουγγριά έχουν συνήθειες παρόμοιες με αυτές των μυραινιδών. Ζουν κυρίως μέσα σε ανοίγματα βράχων, κάποτε στο ίδιο άνοιγμα με μια μύραινα. Εξέρχονται από τις φωλιές αυτές τη νύχτα για να κυνηγήσουν (νυκτερινοί θηρευτές). Τρέφονται κυρίως με ψάρια, κεφαλόποδα και οστρακόδερμα. Πιστεύεται επίσης ότι καταναλώνουν νεκρά, ακόμα και σάπια ψάρια.[7]
Το μουγγρί βρίσκεται στον ανατολικό Ατλαντικό, από τη Νορβηγία και την Ισλανδία μέχρι τη Σενεγάλη. Επίσης, στη Μεσόγειο Θάλασσα, συμπεριλαμβανομένων του Αιγαίου Πελάγους και της Μαύρης Θάλασσας[8]. Ζει σε βάθη από 0 ως 500 μέτρα, αλλά μπορεί να φθάσει και τα 3600 μέτρα κατά τις μεταναστεύσεις του.[9] Συνήθως κατοικεί σε τραχείς βραχώδεις βυθούς, κοντά στις ακτές όταν είναι νεαρό και σε βαθύτερα νερά στην ωριμότητά του.
Σε ηλικία μεταξύ 5 και 15 ετών το σώμα του μουγγριού υφίσταται έναν μετασχηματισμό: Το μέγεθος των αναπαραγωγικών οργάνων, τόσο των αρσενικών όσο και των θηλυκών, αυξάνεται, η μάζα του σκελετού μειώνεται και τα δόντια πέφτουν.[10] Τότε το ψάρι σταματά να τρέφεται και αφήνει τα ευρωπαϊκά νερά, μεταναστεύοντας στις υποτροπικές περιοχές του Ατλαντικού, όπως είναι η Θάλασσα των Σαργασσών.[7] Μόλις φθάσουν εκεί, ζευγαρώνουν και το θηλυκό γεννά 3 ως 8 εκατομμύρια αυγά. Μόλις εκκολαφθούν, από το στάδιο ακόμα της προνύμφης, που ονομάζεται λεπτοκέφαλος του Μόρρις και έχει μήκος 10 εκατοστών περίπου, τα μικρά μουγγριά αρχίζουν να κολυμπούν προς τα βόρεια, επιστρέφοντας στα ευρωπαϊκά νερά, όπου ζουν μέχρι να φθάσουν στην ωριμότητά τους και να επαναληφθεί ο κύκλος.[11] Η μετανάστευση αυτή είναι παρόμοια με τη μετανάστευση των χελιών.
Το μουγγρί (επιστημονική ονομασία Conger conger, γόγγρος ο κοινός) είναι είδος θαλάσσιου ψαριού της οικογένειας εγχελεΐδες. Είναι το μεγαλύτερο από όλα τα ψάρια που μοιάζουν με φίδι (εγχελυόμορφα) και ζει στα νερά του βορειοανατολικού Ατλαντικού Ωκεανού και της Μεσογείου. Το μουγγρί ψαρεύεται από τον άνθρωπο για το κρέας του.
The European conger (Conger conger) is a species of conger of the family Congridae. It is the heaviest eel in the world and native to the northeast Atlantic, including the Mediterranean Sea.
European congers have an average adult length of 1.5 m (5 ft), a maximum known length of around 2.133 m (7 ft) (possibly up to 3 metres (9 ft 10 in) for the largest specimens),[2] and maximum weight of roughly 72 kg (159 lb),[3] making them the largest eels in the world by weight. They can be rivaled or marginally exceeded in length by the largest species of moray eel but these tend to be slenderer and thus weigh less than the larger congers.[4] Average specimens caught will weigh only 2.5 to 25 kg (5.5 to 55.1 lb).[5][6] Females, with an average length at sexual maturity of 2 m (6 ft 7 in), are much larger than males, with an average length at sexual maturity of 1.2 m (3 ft 11 in).[7]
The body is very long, anguilliform, without scales. The colour is usually grey, but can also be blackish. The belly is white. A row of small white spots is aligned along the lateral line. The head is almost conical, and slightly depressed. The snout is rounded and prominent, with lateral olfactory holes. The large gill openings are in the lateral position. The conical teeth are arranged in rows on the jaws. The dorsal and anal fins are confluent with the caudal fin. Pectoral fins are present, while ventral fins are absent.
Conger eels have habits similar to moray eels. They usually live amongst rocks in holes, or "eel pits", sometimes in one hole together with moray eels. They come out from their holes at night to hunt. These nocturnal predators mainly feed on fish, cephalopods, and crustaceans, although they are thought to scavenge on dead and rotting fish, as well as actively hunt live fish.[8] Congers can be aggressive to humans, and large specimens can pose a danger to divers. [9]
This species can be found in the eastern Atlantic from Norway and Iceland to Senegal, and also in the Mediterranean and Black Sea[10] at 0–500 m of depth, although they may reach depths of 3600 m during their migrations.[11] It is sometimes seen in very shallow water by the shore, but can also go down to 1,170 m (3,840 ft). It is usually present on rough, rocky, broken ground, close to the coast when young, moving to deeper waters when adult.
When conger eels are between 5 and 15 years old, their bodies undergo a transformation, with the reproductive organs of both males and females increasing in size and the skeleton reducing in mass and the teeth falling out.[12] Females appear to increase in weight and size more than the males. Conger eels then make migrations to spawning areas in the Mediterranean and the Atlantic, "although the existence of one or multiple spawning grounds for the species remains uncertain".[13] The female conger eels produce several million eggs, and both the females and males die after spawning. Once hatched, the larval conger eels begin to swim back to shallower waters, where they live until they reach maturity. They then migrate to repeat the cycle.[14]
The European conger (Conger conger) is a species of conger of the family Congridae. It is the heaviest eel in the world and native to the northeast Atlantic, including the Mediterranean Sea.
La Kongro aŭ Marangilo, (Conger conger), estas Angilo el la familio de la Kongredoj, ĝi troviĝas en la orienta Atlantiko de Norvegio kaj Islando al Senegalo, kaj ankaŭ en la Mediteraneo kaj Nigra maro. Kelkfoje ĝi estas vidata en tre malprofunda akvo apud la bordo sed ankaŭ ĝi povas iri al profundo de 1170 m. Ili povas havi longon ĝis 3 m, kaj pezon ĝis 110 kg. Ĝi estas la plej granda angilo en la mondo.
La Kongro aŭ Marangilo, (Conger conger), estas Angilo el la familio de la Kongredoj, ĝi troviĝas en la orienta Atlantiko de Norvegio kaj Islando al Senegalo, kaj ankaŭ en la Mediteraneo kaj Nigra maro. Kelkfoje ĝi estas vidata en tre malprofunda akvo apud la bordo sed ankaŭ ĝi povas iri al profundo de 1170 m. Ili povas havi longon ĝis 3 m, kaj pezon ĝis 110 kg. Ĝi estas la plej granda angilo en la mondo.
El congrio o congrio común (Conger conger), también conocido como safio, culebra o negrillo, es una especie de pez anguiliforme de la familia Congridae, común en la parte este del Atlántico norte, así como en todo el Mediterráneo, mar Negro y mar Báltico.[1]
La longitud máxima descrita es de 300 cm,[1] con un peso máximo de 66 kg.[2] Los machos son de menor tamaño que las hembras y no superan el metro y medio de longitud.
Tienen el cuerpo cilíndrico típicamente anguiliforme, con una piel sin escamas,[1] y una apertura branquial, en forma de rendija, que llega hasta el vientre. Carece de aletas ventrales pero sí dispone de aletas pectorales.
Vive cerca de la costa en un rango de profundidades entre 0 y 1171 m.[3] Se encuentra sobre fondos de roca y arena,[4] muy cerca de la costa cuando son jóvenes y se desplazan hacia aguas profundas cuando alcanzan la edad de adultos.[5]
Es un voraz depredador nocturno de peces, crustáceos y cefalópodos.[4]
Similarmente a otros peces de este orden, se reproducen sólo una vez en la vida.[5] Maduran sexualmente a la edad de entre los cinco y los quince años, tras lo cual viajan para desovar en el Atlántico frente a Portugal y en el Mediterráneo.[1]
En los mercados se puede encontrar seco, fresco o congelado, y puede ser consumido frito, guisado, cocido al horno, a la parrilla o en forma de caldillo. Muy popular en Soria y en Cataluña, España, ciudad esta última que contó con un secadero propio de este pescado. En seco se conserva por mucho tiempo.[6]
En el país caribeño de las Islas Vírgenes debe tenerse precaución, pues se han dado casos de envenenamiento por ciguatera con este pescado.[7]
Congrio acechando dentro de su escondite.
En un grabado antiguo.
Congrio frito
Pastel de congrio.
El congrio o congrio común (Conger conger), también conocido como safio, culebra o negrillo, es una especie de pez anguiliforme de la familia Congridae, común en la parte este del Atlántico norte, así como en todo el Mediterráneo, mar Negro y mar Báltico.
Itsas aingira (Conger conger) Congridae familiako arraina da, ekialdeko Ozeano Atlantikoan, Mediterraneo itsasoan eta Itsaso Beltzan bizi dena[1].
Itsas aingiraren batez besteko luzera 3 metrokoa da eta 110 kiloko pisua dute, bere klasean astunenak izanik. Bizkaian aingira diote.[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Itsas aingira (Conger conger) Congridae familiako arraina da, ekialdeko Ozeano Atlantikoan, Mediterraneo itsasoan eta Itsaso Beltzan bizi dena.
Itsas aingiraren batez besteko luzera 3 metrokoa da eta 110 kiloko pisua dute, bere klasean astunenak izanik. Bizkaian aingira diote.
Meriankerias (Conger conger) on suurikokoinen ankeriaskala, joka kuuluu meriankeriaiden heimoon.
Meriankeriasta tavataan itäisellä Atlantilla Norjasta (harvoin) ja Islannista (harvoin) Senegaliin ja sen reunamerissä Välimeressä ja Mustassameressä. Lajia tavataan joskus eksyneenä Suomenkin vesillä. Laji on yöaktiivinen; päivisin se piileskelee kivenkokoissa ja hylyissä.
Meriankeriasnaaras ja -koiras ovat hyvin erikokoisia; naaras kasvaa noin kaksi kertaa koirasta suuremmaksi sekä pituudeltaan että painoltaan. Naaras voi olla jopa kolmen metrin mittainen ja painaa 110 kg, mutta normaalisti ne jäävät kaksimetrisiksi. Suurin Suomesta saatu meriankerias on noin kahden metrin mittainen.
Molemmat sukupuolet ovat samannäköisiä, keho on sinertävänharmaa, kapea ja pitkä. Evät ovat tummanharmaita.
Meriankerias syö erilaisia pieniä eläimiä, enimmäkseen kaloja, äyriäisiä ja pääjalkaisia. Saaliinsa se tappaa ja repii palasiksi pyörien nopeasti oman akselinsa ympäri ja poimien sitten palat vedestä. Kalan on myös havaittu käyttävän ravinnokseen haaskoja ja jätteitä ihmisasutusten lähistöllä.
Meriankeriaat parittelevat ja kutevat Azorien ja Gibraltarin välillä. Parittelu ja kutu tapahtuu 3 000–4 000 metrin syvyydessä, josta poikaset ajautuvat vähitellen kohti rannikkoa. Naaraskala voi laskea jopa 8 miljoonaa mätimunaa kutuaikana, minkä jälkeen se kuolee. Poikaset ovat sukukypsiä 5–15 vuoden iässä.
Meriankeriaan lihaa pidetään kohtalaisen maukkaana. Sitä kalastetaan pitkälläsiimalla, erilaisin pyydyksin ja troolein. Lisäksi sitä urheilukalastetaan. Lähes jokaisella rannikon kalastuskylällä on oma meriankeriaskantansa. Jo antiikin roomalaisilla oli tapana pyydystää meriankeriaita ja lihottaa niitä altaissa. Sitä myydään kaupoissa sekä pakastettuna että tuoreena, ja siitä tehdään monenlaisia ruokia.
Meriankerias (Conger conger) on suurikokoinen ankeriaskala, joka kuuluu meriankeriaiden heimoon.
Meriankeriasta tavataan itäisellä Atlantilla Norjasta (harvoin) ja Islannista (harvoin) Senegaliin ja sen reunamerissä Välimeressä ja Mustassameressä. Lajia tavataan joskus eksyneenä Suomenkin vesillä. Laji on yöaktiivinen; päivisin se piileskelee kivenkokoissa ja hylyissä.
Conger conger
Le congre commun (Conger conger), appelé aussi anguille de mer, est une espèce de poissons anguilliformes de la famille des congridés.
Le congre a un corps très allongé gris bleu foncé. Apode, il ne possède pas de nageoires pelviennes. Ses pectorales sont plus développées et allongées que chez l’anguille. L’anale et la dorsale, dont l'origine est située juste en arrière de l'extrémité des pectorales, sont longues et réunies postérieurement, la caudale n'étant pas distincte. La mâchoire supérieure est saillante.
Zone marine littorale de l'Atlantique nord-est, du sud de l'Islande (rare) et de la Norvège (rare) jusqu'au Sénégal, mer du Nord (rare), Méditerranée et mer Noire.
II se trouve sur tout le plateau continental, de la zone de balancement des marées, au bord du talus continental (-200 à −300 m).
Le congre se rencontre de préférence sur les fonds rocheux et sableux, paramètre qui influence la pigmentation de sa peau. Le juvénile, appelé fouet, vit dans les eaux cotières puis migre vers des eaux plus profondes à l'âge adulte.
Le congre est un prédateur nocturne vorace se nourrissant de poissons, de crustacés et de céphalopodes, il se cache le jour dans les anfractuosités ou sous les roches. Il se déplace lentement et attaque par surprise. Un seul battement de queue lui suffit pour attraper sa proie. Il peut aussi se nourrir de cadavres. Il avale ses proies d'un seul coup ou les déchiquette grâce à de violents mouvements de la face avant et des mâchoires. On peut le trouver dans des eaux claires et limpides à condition que ses proies soient proches[réf. nécessaire].
On sait peu de choses sur sa reproduction, on suppose que les congres matures entreprennent une migration pour rejoindre leurs aires de frai situées entre les Açores et Gibraltar. Là, à 3000 ou 4 000 m de profondeur, les adultes se rassemblent et pondent leurs œufs. Comme les autres espèces de congridés, ils ne se reproduisent qu'une fois au cours de leur vie et meurent après la reproduction. Quand l'individu atteint la maturité sexuelle vers 5 à 15 ans, ses intestins dégénèrent et il cesse de s’alimenter. La femelle peut pondre entre 3 et 8 millions d'œufs[1],[2].
Comme les Murènes (également de l'ordre des Anguilliformes), le congre peut devenir agressif et occasionner de profondes morsures s'il est trop importuné ou blessé. Mais ses attaques restent extrêmement rares : il peut être curieux mais ne représente pas de risque réel.
Sa chair ferme, un peu grasse, est appréciée dans certaines régions. Le grand nombre d'arêtes de la queue destine cette partie du corps à un apprêt en soupe. Le congre se pêche surtout aux palangres et aussi à la chasse sous-marine. Il est capturé également aux nasses et accessoirement au chalut. C'est un poisson recherché en pêche sportive. On le commercialise frais ou congelé et il est consommé frit ou fumé.
admise : congre.
fouet : petit (Fécamp), vigret : petit (Port-en-Bessin), cougrette : petit (Granville, Cancale), fouette : petit (Cancale), tremblou : gros (Saint-Malo), sili mor (Bretagne).
sili mor, fouet : petit (Bretagne), concrus : petit (île d'Yeu), fouet : petit (Saint-Jean-de-Luz), anguira, orratza (Pays basque).
mossola (Roussillon), nègre (Languedoc), fielas, felat, (Provence), mourna-grounch (Pays niçois), grongu (Corse).
Conger conger
Le congre commun (Conger conger), appelé aussi anguille de mer, est une espèce de poissons anguilliformes de la famille des congridés.
O congro,[2] Conger conger (Linnaeus, 1758), é unha especie de peixe teleósteo da orde dos angüiliformes e familia dos cóngridos, común nas costas orientais do océano Atlántico norte, incluído o mar Báltico, desde Noruega até Senegal, así como en todo o Mediterráneo, até o mar Negro.[3][4]
O congro é unha especie pesqueira de grande importancia comercial en Europa, onde se capturaban anualmente na década de 1990 entre 10.000 e 15.000 toneladas.[5]
A especie foi descrita por primeira vez en 1785 por Linneo, na décima edición do seu Systema Naturae. Nesta obra deulle o nome de Muraena conger.[6]
O nome científico inicial, Muraena conger, deriva dos termos latinos muraena, morea, e conger, congro; é dicir a morea congro. E o actualmente válido, Conger conger, podemos traducilo como o congro propiamente dito.
Despois de varios cambios na súa posición sistemática, o congro foi finalmente situado dentro do xénero Conger, que fundara Bosc en 1817. A continuación, a lista dos sinónimos científicos da especie:[1]
Ademais de polo nome máis frecuente, e normativo, congro, nalgúns portos de Galicia denomínano tamén anguiacho e corriolo (este, aos exemplares cando son pequenos).
María do Carmo Ríos Panisse, na súa monumental Nomenclatura,[9] recolle, entre outros, os nomes de
para os exemplares adultos, e os de
para os individuos xuvenís.
As principais características morfolóxicas do congro son:[5][11][12][13]
Habita en augas europeas e norteafricanas. No Atlántico, desde as costas de Noruega e Islandia ás do Senegal, e nas das illas Azores, Madeira e Canarias, e en todo o Mediterráneo até a parte oriental do mar Negro.[14]
O congro é unha especie bentónica, que vive desde a superficie até os 100 m de profundidade (máximo, 500 m), en costas rochosas con agochos en fendas, ou onde haxa barcos afundidos, onde pode refuxiarse, e tamén en fondos areosos, onde se enterra.[5][11][13]
Algunhas persoas cren que existen dúas especies de congro, o gris e o negro. Porén, son dúas variedades xeográficas de Conger conger, sendo os exemplares grises os que viven enterrados na area ou na lama, e os negros os que habitan entre as rochas.
Vive en agochos ou enterrado nos fondos areosos, axexan do ás súas presas. É unha especie moi voraz, pero pouco agresiva, e presenta gran resistencia ás feridas e á emersión. Bastante sedentario, ten actividade sobre todo nocturna.[11]
Carnívoro, aliméntase de pequenos peixes, crustáceos e cefalópodos.[5]
Alcanza a madurez sexual á idades entre os 5 e os 15 anos. A desova prodúcese no verán, producindo de 2 a 8 millóns de ovos. Durante o período de reprodución, o tubo dixestivo e outros órganos dexeneran, se lles caen os dentes e o esqueleto descalcifícase, ao tempo que as gónadas aumentan considerabelmente de tamaño, de xeito que xusto antes da desova constitúen a metade do peso toral do corpo. Machos e femias morren despois de reproducírense. Despois de eclorionarenm os ovos, as larvas leptocéfalas transparentes, en forma de folla de salgueiro, durante un ou dous anos teñen unha vida peláxica, até os 200 m de profundidade e, cando alcanzan os 15 cm de lonxitude, transfórmanse en anguiachos, que medran moi rapidamente (en acuarios teñen alcanzado os 2 kg en 5 anos).[5][13]
Congro. Debuxo de Gervais
Congro no seu tobo
Cabeza de congro de perfil
Congro agochado
Exemplar xuvenil
A primeira cita da especie en Galicia débese a Cornide en 1788, na súa obra Ensayo de una historia de los peces y de otras producciones marinas de la costa de Galicia arreglado al sistema del caballero Carlos Linneo, na que a menciona co seu nome científico daquela, Muraena conger).[15] O seguinte rexistro xa foi no século XX, en 1935, e débese a de Buen, que o cita como Laeptocephalis conger.[16]
No terceiro terzo do século pasado, e xa co epíteto actual, Conger conger, podemos mencionar as de López Veiga el al., en 1976, sobre a súa distribución e abundancia,[17] e de 1977, sobre análise da pescaría.[18] Traballos posteriores son os de Alonso Allende et al. (1978), Fernández el al. (1978), Fariña el al. (1983), Iglesias e González Gurriarán (1984), R. González (1986) e Sánchez e Pereiro (1992).[13][19]
Adoita pescarse con palangres de fondo, nasas, fisgas, arpóns (na pesca submarina), liña ou cana (empregando como carnada frecuentemente sardiña). Os pescadores deportivos buscan especialmente os exemplares máis grandes.[10][11]
As capturas comerciais en Europa alcanzaban anualmente, na década de 1990, entre as 10 000 e asd 15 000 toneladas.[5]
O congro é un peixe azul, xa que contén aproximadamente un 5 % de graxa. A súa carne branca é de textura fina e suave, e está en comida sobre todo entre novembro e xuño. Contrariamente ao que sucede coa maioría dos peixes grandes, a mellor parte do congro é a do ventre, chamada aberta, pois a máis próxima á cola, ou pechada, posúe abundancia de diminutas espiñas que fan practicamente impracticábel o seu consumo. A súa cabeza é excepcional para preparar sopas de peixe e fumets, e se complenta nesta función con calquuera especie de peixe de rocha. A variedade negra é máis estimada que a gris abrancazada, de carne máis branda e graxenta que a primeira.[10]
No mercados pódese encontrar fresco, conxelado ou seco, e pódese consumir frito, guisado, cocido, ao forno ou á grella. En seco consérvase durante moito tempo, e o seu consumo era moi popular antigamente na coresma en cidades como Soria e Calatayud, que contaban con secadoiros propios.[20]
En Galicia son famosas as empanadas de congro, e tamén se come habitualmente cociñado á galega (cocido con patacas, en allada) ou en caldeirada, só ou mesturado con outros peixes.[10]
En Cataluña e nos chamados Países Cataláns, o congro é un peixe apreciado desde tempos moi antigos e tradicionalmente se comía fervido.[21] Actualmente consómese adoito mesturado con outros peixes ou con mariscos en arroces e cassoletes.
En Inglaterra tamén é moi apreciado, e é moi coñecida a súa preparación asado, que se cociña con sidra e se acompaña con col en vinagre.[22]
Segundo asegura unha milenaria tradición helénica cando o deus Poseidón abandonaba o mar e ascendía ao Olimpo para visitar o seu irmán Zeus, adoitaba agasallalo cun fermoso congro. Tal era o aprecio que na Grecia antiga se sentía por esta especie.[10]
Na península Ibérica o seu consumo tivo o seu apoxeo na Idade Media. Por exemplo, aparece mencionado no Libro de buen amor, do Arcipreste de Hita (ca. 1284-ca. 1351), na pasaxe da batalla que sostiveron don Carnal e dona Coresma. E nun documento da facenda de Xoán II de Aragón (1398-1479) rei de Navarra (1425-1479) e de Aragón, Mallorca, Valencia Sardeña e Sicilia, datado en 1412 e denominado cea real, exixíanse, a xeito de imposto, varias cantidades de congro salgado e seco aos municipios de Sabiñánigo, Monreal, Calamocha e Murviedro (hoxe Sagunto).[10]
Porén, desde aqueles tempos, o congro foi perdendo lentamente parte da súa antiga consideración. Proba deste menosprezo é que, desde o primeiro terzo do século XX, os camións que facían a rota Vigo-Barcelona, ao atravesar o vila burgalesa de Aranda de Duero descargaban as pezas de congro, que ali se vendían en calidade de mercadoría de segunda orde. Deste xeito, o congro á arandina chegou a tomar carta de natureza, constituíndo unha deliciosa especialidade da cociña castelá.[10]
O congro, Conger conger (Linnaeus, 1758), é unha especie de peixe teleósteo da orde dos angüiliformes e familia dos cóngridos, común nas costas orientais do océano Atlántico norte, incluído o mar Báltico, desde Noruega até Senegal, así como en todo o Mediterráneo, até o mar Negro.
O congro é unha especie pesqueira de grande importancia comercial en Europa, onde se capturaban anualmente na década de 1990 entre 10.000 e 15.000 toneladas.
Ugor (lat. Conger conger) je morska riba iz porodice congridae ili zmijolikih riba, red jeguljke. U Hrvatskoj ga još nazivaju grongo, školjar, gruj.
Ugor je zmijolika riba, dugačkog tijela. Boja mu varira u nekoliko nijansi, od svijetlosive do posve crne, a sve to ovisi o terenu na kojem obitava. Svi ugori imaju bijele točkice po bočnim stranama tijela. Naraste do 2,3 m duljine i oko 48 kg težine[1], ali može narasti i do 3 m i težine od oko 100 kg[2].
Može ga se naći diljem europskih obala Atlantika od Norveške i Islanda na sjeveru do Senegala na jugu. Također obitava u Sredozemnom i Crnom moru.
Obitava u čitavom Jadranu, obično na kamenitom dnu.
Ugori su grabežljivci koji putuju niz struju i nastanjuju dijelove obale, kanale, uvale i vanjske strane otoka. Danju se skriva u zaklonu stijena u koji se uvuče svojim duguljastim i sluzavim tijelom.
Lovi noću a plijen su mu ribe i ostali hranjivi organski obroci. Jako je proždrljiv pa često guta obrok koji mu jedva stane u usta zbog čega može uginuti uslijed gušenja.
U vrijeme mrijesta ugori se povlače u velike dubine. Dvije su poznate lokacije mrijesta i to u Mediteranu i uz portugalsku obalu.
Život ugora završava reprodukcijom jer im se tijelo toliko iscrpi da se nikako ne mogu vratiti u normalan život. Ženke zbog sigurnosti u dubinama izbacuju preko tri milijuna jajašaca.
Krv ugora je otrovna, ali ne u tolikoj mjeri kao kod jegulje. Meso odraslog ugora je vrlo cijenjeno a manji primjerci su prepuni kostiju i drače. Najčešće se sprema na brudet. Bogat je masnoćama i bjelančevinama. Lovi ga se parangalom.
Temeljem zakona o zaštiti riba, zabranjeno je loviti ugora manjeg od 70 cm.
Ugor (lat. Conger conger) je morska riba iz porodice congridae ili zmijolikih riba, red jeguljke. U Hrvatskoj ga još nazivaju grongo, školjar, gruj.
Il grongo[1] comune (Conger conger Linnaeus 1758), è un pesce osseo di mare appartenente alla famiglia Congridae.
Diffuso nell'Oceano Atlantico, dalla Norvegia al Senegal, nel Mar Mediterraneo e nel Mar Nero occidentale. Molto comune nei mari italiani, si incontra da profondità minime di pochi metri fino a 300 metri. Sono stati catturati esemplari anche ad oltre 1100 metri di profondità. Frequente tra gli scogli e nei relitti ma si può incontrare spesso anche su fondi mobili.
Ha l'aspetto tipico degli Anguilliformi con pinne dorsale, caudale ed anale unite simili a quelle di un'anguilla. Presenta una pelle liscia e senza scaglie. Gli occhi sono abbastanza piccoli e sono separati da un ampio spazio piatto. Muso allungato, bocca ampia (raggiunge il centro dell'occhio), dotata di due file di denti, con labbra grandi. La mascella è sporgente sulla mandibola. La pinna dorsale ha il suo inizio all'altezza dell'apice delle pinne pettorali. Le narici anteriori sono poste sulla cima di tentacoli che si trovano all'apice del muso.
Il colore è variabile, da beige a quasi nero (gli esemplari che vivono su fondi duri sono di solito più scuri) con ventre bianco. Una fila di macchiette bianche è allineata lungo la linea laterale. La pinna impari è bordata di nero. Questo pesce può raggiungere dimensioni gigantesche: fino a tre metri per 70 chilogrammi con un diametro del corpo pari a oltre 20 centimetri ma di solito non misura più di un metro. Le femmine sono molto più grandi dei maschi.
Il grongo ha abitudini simili alla murena: vive negli anfratti rocciosi dai quali esce di notte per cacciare. Una volta insediatosi in una tana è raro che si allontani da essa. È il tipico abitatore dei relitti posati su fondali sabbiosi o fangosi. Gli esemplari che vivono in ambienti sabbiosi privi di tane si infossano nel sedimento durante il giorno.
Esclusivamente carnivoro, si ciba di invertebrati bentonici (è un grande cacciatore di polpi) e di pesci. Non disdegna i pesci morti.
Avviene in estate. Pare che i gronghi si riproducano solamente in luoghi ben precisi (uno di questi è stato identificato in Sardegna presso Punta Scoglietti, Stintino [2], un altro tra Gibilterra e le Isole Azzorre[3]), a profondità superiori ai 500 metri. Le larve sono leptocefali.
Si tratta di una comune cattura con i più svariati sistemi di pesca commerciale: palamiti, reti a strascico, reti da posta, etc. Le carni sono ottime anche se commercialmente considerate di poco valore e viene spesso smerciato (spellato) come palombo o altri pesci più pregiati. Si tratta di un ingrediente indispensabile per molte zuppe di pesce come il cacciucco. È preda apprezzata dai pescatori sportivi per la tenace resistenza che oppone alla cattura. Si pesca spesso con la tecnica del surf casting di notte anche se tante catture avvengono di giorno.
Il grongo comune (Conger conger Linnaeus 1758), è un pesce osseo di mare appartenente alla famiglia Congridae.
Conger est genus marinarum familiae Congridarum anguillarum. Genus maximas anguillarum species comprehendit, quae ad 3 metra longae crescunt.
Haec stipula ad Anguilliformes spectat. Amplifica, si potes! Conger est genus marinarum familiae Congridarum anguillarum. Genus maximas anguillarum species comprehendit, quae ad 3 metra longae crescunt.
Jūrinis ungurys (Conger conger) – jūrinių ungurių (Congridae) šeimos žuvis. Užauga iki 3 m ir iki 65 kg. Žuvis plėšri, paplitusi jūrose prie Europos, taip pat aptinkama ir Baltijos jūroje.
De kongeraal (Conger conger), congeraal of zeepaling is een straalvinnige vis die behoort tot de zeepalingen (Congridae).
Deze vis heeft een dik, slangachtig, donkergrijs lichaam met een lange kop. Hij heeft geen schubben en buikvinnen, maar wel een fors gebit. De vis kan een lengte bereiken van 300 cm en een gewicht van 110 kg, maar is gemiddeld 100 cm (man) en 150 cm (vrouw). De soort kan eenvoudig van de paling worden onderscheiden doordat de bovenkaak uitsteekt tot voorbij de onderkaak.
Het voedsel van deze nachtactieve aal bestaat uit vissen, kreeftachtigen en koppotigen, die hij 's nachts overvalt. Overdag verschuilt hij zich in een hol.
De zeepaling is een zoutwatervis. In Nederland wordt ze slechts incidenteel gevangen.[2] De vis prefereert een gematigd klimaat en leeft hoofdzakelijk in de kustzone van de Atlantische Oceaan en in de Middellandse Zee. De diepteverspreiding is van 0 tot 500 m onder het wateroppervlak. Net als de murene zoekt de kongeraal een plek in koraal of gesteente om zich de rest van zijn leven daar te nestelen.
In de zomer trekken de volwassen dieren weg van de kust naar dieper water om te paaien. Een legsel bestaat uit 3 tot 8 miljoen eieren, waaruit doorzichtige, aalvormige larven komen. Deze keren na 1 tot 2 jaar terug naar de kust om zich daar als jonge aal te vestigen. Ze worden geslachtsrijp na 5 tot 15 jaar.
De zeepaling is voor de visserij van aanzienlijk commercieel belang. In het Kanaal en op andere geschikte plaatsen wordt de vis door hengelsporters veel gevangen tijdens de zogenaamde wrakvisserij waarbij de boot wordt geankerd boven een oud scheepswrak. Met behulp van natuurlijk aas (repen makreel of inktvis) wordt geprobeerd de zeepaling te verschalken.
Voor de mens is de zeepaling potentieel gevaarlijk, omdat er vermeldingen van ciguatera-vergiftiging zijn geweest.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Conger conger op Wikimedia Commons. De kongeraal (Conger conger), congeraal of zeepaling is een straalvinnige vis die behoort tot de zeepalingen (Congridae).
Havål er ein stor ålefisk i havålfamilien. Han lever utelukkande i saltvatn, og finst frå Island og Trøndelagskysten til Senegal. Det er etter måten lite havål i norske farvatn.
Havålen vert ofte forveksla med store ålar, men er vanlegvis mykje større og har overbitt. Det er funne hoer som er nesten 3 meter lange, hannen vert vanlegvis ikkje meir enn 1 m. Mange hevdar at havålen er opphav til mytar om sjøormar og liknande.
Havålen er mørkegrå på ryggen, stundom med eit skjær av brunt, med gråkvit underside. Han manglar bukfinnar og reist (skjel) og har særs små gjelleopningar. Augo er store og ovale, medan vanleg ål har små og heilt runde augo.
Havål er vanlegast på steinbotn, men finst òg på sand. Dei lever stort sett på relativt grunt vatn (0-500 m), men det er funne eksemplar ned til 4000 m. Yngre individ lever grunnare enn vaksne.
Havålane jaktar om natta, hovudsakleg på fisk. Dei et òg noko blekksprut, krabbar, reker og muslingar.
Som mange andre ålefisk gyt havålen berre ein gong i livet. Alle havålar gjer dette på same stad: ved særs store djup vest i Middelhavet eller mellom Gibraltar og Asorane. Ei ho kan gyta opptil 8 millionar egg. Stort meir veit ein ikkje om korleis havålen formeirar seg.
Havål er ein stor ålefisk i havålfamilien. Han lever utelukkande i saltvatn, og finst frå Island og Trøndelagskysten til Senegal. Det er etter måten lite havål i norske farvatn.
Havål (Conger conger) er en svært stor åleart.
Den kan skilles fra vanlig ål på at den har overbitt. Ryggfinnen begynner over brystfinnene. De aller største eksemplarene blir opptil 3,0 m lange, men som regel er hunnene 1,5–2,0 m. Hannene er aldri over 1 m. Vekta kan bli 110 kg.
Havål finnes fra fjæra ned til 4000 m dyp, men som regel ikke dypere enn 250 m. Den lever på steinbunn og er en rovfisk som jakter på fisker, blekksprut og krepsdyr, for det meste om natta. Utbredelsen strekker seg fra Middelhavet, Svartehavet og Nordvest-Afrika til Midt-Norge og Island.
I 5–15 årsalderen blir havålen kjønnsmoden. Tarmene og andre indre organer forsvinner og kroppshulen fylles av kjønnsprodukter. Gytingen skjer på 3000–4000 m dyp i vestlige del av Middelhavet og i Atlanterhavet mellom Gibraltar og Azorene. Etter gyting dør de voksne fiskene.
Havål blir fisket kommersielt noen steder i Vest-Europa. Den tas med line eller som bifangst i forbindelse med annet fiske. Den er også en spennende sportfisk. Blodet er giftig, men giften forsvinner ved koking og steking.
Havål (Conger conger) er en svært stor åleart.
Den kan skilles fra vanlig ål på at den har overbitt. Ryggfinnen begynner over brystfinnene. De aller største eksemplarene blir opptil 3,0 m lange, men som regel er hunnene 1,5–2,0 m. Hannene er aldri over 1 m. Vekta kan bli 110 kg.
Havål finnes fra fjæra ned til 4000 m dyp, men som regel ikke dypere enn 250 m. Den lever på steinbunn og er en rovfisk som jakter på fisker, blekksprut og krepsdyr, for det meste om natta. Utbredelsen strekker seg fra Middelhavet, Svartehavet og Nordvest-Afrika til Midt-Norge og Island.
I 5–15 årsalderen blir havålen kjønnsmoden. Tarmene og andre indre organer forsvinner og kroppshulen fylles av kjønnsprodukter. Gytingen skjer på 3000–4000 m dyp i vestlige del av Middelhavet og i Atlanterhavet mellom Gibraltar og Azorene. Etter gyting dør de voksne fiskene.
Havål blir fisket kommersielt noen steder i Vest-Europa. Den tas med line eller som bifangst i forbindelse med annet fiske. Den er også en spennende sportfisk. Blodet er giftig, men giften forsvinner ved koking og steking.
Multimedia w Wikimedia Commons Konger[2] (Conger conger) – drapieżny gatunek morskiej ryby węgorzokształtnej z rodziny kongerowatych (Congridae).
Północno-wschodni Ocean Atlantycki, Morze Północne, rzadziej Bałtyk, Morze Śródziemne i Morze Czarne.
Konger jest bardzo podobny do węgorza. Jego ciało jest znacznie wydłużone, wężowate, bez łusek. Płetwa grzbietowa dłuższa niż u węgorza, zaczyna się tuż za głową i jest połączona z ogonową, a ta z odbytową. Linia boczna pełna. Ubarwienie kongera zależy od rodzaju dna, na którym zamieszkuje. Na dnie skalistym jest ono czarnoszare na grzbiecie i blade na spodzie, a na dnie piaszczystym grzbiet przyjmuje barwę jasnobrązową. Osiąga długość do 3 m i masę ciała ponad 60 kg, maksymalnie do 110 kg. Żywi się głównie rybami i skorupiakami. Samica składa do 8 mln ziaren ikry. Larwy typu leptocefal.
Konger (Conger conger) – drapieżny gatunek morskiej ryby węgorzokształtnej z rodziny kongerowatych (Congridae).
Safio ou congro (Conger conger) é um peixe da família Congridae, com distribuição natural na águas do Atlântico Oriental desde a Noruega e Islândia até ao Senegal, e também no mar Mediterrâneo e no mar Negro, a profundidades de até 1170 m. O comprimento máximo atinge os 3 m, e pesa até 110 kg. Na sua fase adulta é chamado de congro.
O Conger conger habita em fundos rochosos e arenosos, permanecendo perto da costa na juventude e deslocando-se para águas mais profundas quando atinge a maturação sexual. É um predador nocturno que se alimenta de peixes, crustáceos, e cefalópodes. Tal como outras espécies do grupo, reproduz-se apenas uma vez na vida. É sexualmente activo entre os 5 e os 15 anos, e desova no verão junto à costa Atlântica de Portugal e no Mediterrâneo, produzindo cerca de 3 a 8 milhões de óvulos.
A sua pesca necessita de alguns cuidados, pois permanece muito tempo vivo e a sua mordedura pode causar feridas de grande gravidade. [1]
É vendido fresco ou congelado e é cozinhado de diversas formas (caldeiradas, com arroz) embora o elevado número de espinhas não o torne especialmente atractivo.
Safio ou congro (Conger conger) é um peixe da família Congridae, com distribuição natural na águas do Atlântico Oriental desde a Noruega e Islândia até ao Senegal, e também no mar Mediterrâneo e no mar Negro, a profundidades de até 1170 m. O comprimento máximo atinge os 3 m, e pesa até 110 kg. Na sua fase adulta é chamado de congro.
Gruj ali ugor (znanstveno ime Conger conger) je morska riba iz družine grujev.
Gruj ima kačasto telo, podobno jegulji, vendar ga z njo ne smemo mešati. Gruj živi za razliko od jegulje le v morju. Odrasla riba v Jadranu doseže tudi do 2,3 metra dolžine in do 48 kilogramov teže[1]. V Atlantiku živijo tudi gruji, ki dosežejo do 3 metre v dolžino in so težki do 110 kilogramov[2]. Drstijo se samo enkrat v življenju, proti koncu svoje življenjske dobe.
V naravi so gruji zelo različnih barvnih odtenkov, od svetlosive do povsem črne, kar pa je povsem odvisno od okolja, v katerem živi. Vse ribe imajo po bokih bele pike. Hrbtna plavut se začenja v višini prsnih plavuti in poteka vse do repa ribe.
Gruji so roparske ribe, ki se prehranjujejo z ostalimi ribjimi vrstami, pa tudi z drugimi morskimi organizmi, ki jih lovijo pretežno ponoči.
Gruj je razširjen po celem vzhodnem Atlantiku od Norveške in Islandije na severu do Senegala na jugu. Razširjen je tudi v Sredozemskem in Črnem morju, pa tudi v Jadranu. Živi predvsem v luknjah srednjih globin kamnitega dna, kjer preži na plen, preživi pa tudi do globin preko 1.100 metrov. Med podvodnimi ribiči je izjemno priljubljena lovna riba. Poleg tega ga lovijo tudi na parangal, največ pa ga pripravljajo v brodetu. Po okusnosti sodi med prvorazredne ribe in ga ponekod tudi prekajujejo.
Gruj ali ugor (znanstveno ime Conger conger) je morska riba iz družine grujev.
Havsål (Conger conger) är en art i familjen havsålar av ordningen ålartade fiskar som lever i östra Atlanten; från Norge och Island i norr till Senegal i söder. Den finns även i Medelhavet och i Svarta havet.
Havsålen är en bottenlevande, nattaktiv art som återfinns på djup ner till cirka 1 150 meter. Den kan bli upp till 3 meter lång och väga över 100 kilogram som mest. Den lever på fiskar, kräftdjur och bläckfiskar.
Havsålen får avkomma enbart en gång under sin levnad, och den blir könsmogen någon gång vid 5–15 års ålder. Den lägger sin rom i Medelhavet och i Atlanten utanför Portugal. En hona kan producera upp till 8 miljoner ägg. Unga havsålar lever nära kusten, men vuxna individer återfinns längre ut till havs.
Havsålen är en uppskattad matfisk.
Havsålen är en relativt ny art i Sverige. Den lever i saltvatten gärna på större djup. Svenskt sportfiskerekord är 11,99 kilogram.
I handeln förekommer flådd pigghaj med borttaget huvud, ibland felaktigt kallad havsål.
Havsål (Conger conger) är en art i familjen havsålar av ordningen ålartade fiskar som lever i östra Atlanten; från Norge och Island i norr till Senegal i söder. Den finns även i Medelhavet och i Svarta havet.
Havsålen är en bottenlevande, nattaktiv art som återfinns på djup ner till cirka 1 150 meter. Den kan bli upp till 3 meter lång och väga över 100 kilogram som mest. Den lever på fiskar, kräftdjur och bläckfiskar.
Havsålen får avkomma enbart en gång under sin levnad, och den blir könsmogen någon gång vid 5–15 års ålder. Den lägger sin rom i Medelhavet och i Atlanten utanför Portugal. En hona kan producera upp till 8 miljoner ägg. Unga havsålar lever nära kusten, men vuxna individer återfinns längre ut till havs.
Havsålen är en uppskattad matfisk.
Mığrı, Congridae familyasından yılan balıklarına benzeyen sadece denizlerde yaşayan balık türü.
Vücut uzun silindir şeklinde olup, yılana benzer. Derisi kaygan ve vücut küçük pullarla örtülüdür. Rengi yaşadığı ortamın rengine uygundur. Sırt ve yanları gri, sarı ile karışık yeşilimtırak, karın kısmı ise kirli beyazdır. Sırt ve anüs yüzgeci kuyruk yüzgeci ile birleşmiştir. Yan çizgi sırtına paralel olarak kuyruğa kadar uzanır. Yılan balıkları gibi bir defa yumurta döker ve sonra ölür. Büyüklüğü ortalama 100 cm dir, maksimum 300 cm olur. Maksimum ağrlığı 65 kg dır.
Atlas Okyanusunda Norveç ve İzlanda'dan Senegal'e kadar olan sahil şeridi yaşam yerleridir. Sığ yerlerde yaşarlar 1170 m derinlikte de görülebilirler. Ayrıca Akdeniz ve Karadeniz kıyılarında da yaşamlarını sürdürürler.
Mığrı, Congridae familyasından yılan balıklarına benzeyen sadece denizlerde yaşayan balık türü.
Vücut uzun silindir şeklinde olup, yılana benzer. Derisi kaygan ve vücut küçük pullarla örtülüdür. Rengi yaşadığı ortamın rengine uygundur. Sırt ve yanları gri, sarı ile karışık yeşilimtırak, karın kısmı ise kirli beyazdır. Sırt ve anüs yüzgeci kuyruk yüzgeci ile birleşmiştir. Yan çizgi sırtına paralel olarak kuyruğa kadar uzanır. Yılan balıkları gibi bir defa yumurta döker ve sonra ölür. Büyüklüğü ortalama 100 cm dir, maksimum 300 cm olur. Maksimum ağrlığı 65 kg dır.
Atlas Okyanusunda Norveç ve İzlanda'dan Senegal'e kadar olan sahil şeridi yaşam yerleridir. Sığ yerlerde yaşarlar 1170 m derinlikte de görülebilirler. Ayrıca Akdeniz ve Karadeniz kıyılarında da yaşamlarını sürdürürler.
Холодолюбний вид. Розповсюджений в північній частині Атлантичного океану від Балтійського до Середземного та Чорного морів. Також зустрічається біля берегів Ісландії та Сенегалу. У Чорному морі дуже рідкісний вид.
Завдовжки до 3 метрів, вага до 65 кг. Самці дрібніше за самиць. Тіло довге, змієподібне. Голова та очі великі. Луска повністю відсутня. Великий рот розташований на кінці рила, оточений товстими губами. Зуби потужні, утворюють ріжучий ряд. Забарвлення буре, сіре або чорне, черево забарвлене у брудно-білий колір. Верхній край спинного анального та хвостового плавців, які зрослися, має чорну облямівку.
Зустрічається переважно біля скелястих берегів, ховається в щілинах та підводних гротах, звідки полює здобич. На піщаному дні іноді риє нори. Ненажерливий хижак. Зазвичай полює невелику та середніх розмірів рибу. Своїми міцними зубами може розчавлювати черепашки молюсків. Може красти рибу з риболовних сіток.
Статевої зрілості досягає у віці 5 — 15 років, самці дозрівають раніше. Нерест у східній частині Атлантичного океану, на глибинах до 3000 метрів. Також спостерігався нерест у Середземному морі. Після нересту дорослі особини гинуть. Плодючість самиць дуже велика, від 3 до 8 млн ікринок. Ікра дрібна, пелагічна. З ікри виходять личинки — лептоцефали, які розносяться течіями на великі відстані. Личинки описані як Leptocephalus morrisi, вони можуть досягати 16 см довжини.
М'ясо морського вугра не таке жирне, як річкового, тому цінується значно нижче. Однак у місцях розповсюдження має промислове значення, промисел ведеться на гачкову снасть.
Conger conger Linnaeus, 1758
Синонимы
Конгер[1], или атлантический конгер[1], или морской угорь[2] (лат. Conger conger) — рыба семейства конгеровых (Congridae).
Конгер значительно крупнее и тяжелее, чем речной угорь. Самки могут быть длиной до 2,40 м, реже до 3 м, и весить свыше 100 кг, самцы достигают максимальной длины 1,30 м, их средний размер гораздо меньше. Диаметр тела составляет более 20 см[3]. Голова и рот также значительно крупнее.
Тело длинное, змеевидное, лишено чешуи. Голова несколько уплощена. Большой рот с толстыми губами расположен на конце рыла. На обеих челюстях расположено по два ряда зубов. Внешние ряды больших близкосидящих зубов, имеющих форму резцов, образуют режущие кромки. Во внутренних рядах зубы мелкие, конические, остроконечные. Имеются крупные конические зубы на нёбе и сошнике. Длинный спинной плавник с 275—300 мягкими лучами начинается за грудными плавниками. Спинной и анальные плавники сливаются с хвостовым плавником. Грудные плавники заострённые. Боковая линия проходит вдоль всего тела. Позвонков 153—164[4][2][5].
Окраска тела тёмно-серая или коричневая, брюхо светло-коричневое или золотистое. Спинной и анальный плавники светло-коричневые с чёрной каймой. Поры боковой линии белые.
Конгер обитает в восточной Атлантике от Западной Африки до Бискайского залива и в Средиземном море. Иногда вид можно встретить также в Северном море до Фарерских островов и юга Норвегии. Редок в Чёрном море.
Встречается как у берегов, так и в открытом море на глубинах от 0 до 500 м[6]. В Ионическом море встречается на глубинах от 300 до 1171 м[7].
Конгер питается рыбами, такими как треска, серебристая сайда и сайда, а также головоногими моллюсками и ракообразными.
Созревают в возрасте 5—15 лет. Нерестятся летом в восточной части Атлантического океана и в Средиземном море на глубинах более 3000 м. После нереста погибают. Плодовитость 3—8 млн икринок. Икра мелкая, плавучая.
Прозрачные, плоские личинки (лептоцефалы), длиной 16 см, в течение 1—2 лет дрейфуют в поверхностных слоях воды.
Ценная промысловая рыба. Мировые уловы в 1996—2012 гг. варьировали от 13,2 до 19,5 тыс. тонн. Промысел ведётся донными тралами и ярусами[5].
Реализуется в свежем и мороженом виде. Мясо вкусное, пригодно для копчения. Используется для приготовления консервов. Как и у многих угреобразных, в крови конгера содержатся ядовитые вещества, разрушающиеся при нагревании, под действием кислот и щелочей. Ядовитые свойства проявляются только при инъекции кровяной сыворотки этих рыб. В связи с этой особенностью конгер считается пассивно ядовитой рыбой[3].
Конгер, или атлантический конгер, или морской угорь (лат. Conger conger) — рыба семейства конгеровых (Congridae).
歐洲康吉鰻（學名：Conger conger）是康吉鰻屬的一種魚類，原產於大西洋東北部及地中海海域，體長可達3米，重可達110千克，是世界上體型最大的鰻魚。
歐洲康吉鰻成魚體長平均約1.5米（4英尺11英寸），最長可達3米（9英尺10英寸），最重可達110公斤（240英磅）[2]。鯙科的一些物種比它要長，但沒有它重[3]。雌歐洲康吉鰻體型最大，平均長度可達2米（6英尺7英寸），而雄鰻則為1.2米（3英尺11英寸）[4]。
它藏身于岩礁洞穴中，可能會與其他鰻魚共同生活，夜間出來覓食，食物主要為其他小魚、軟體動物及甲殼動物，但也有食腐傾向[5]。
ヨーロッパアナゴ（Conger conger）は、ノルウェー、アイスランドからセネガルにかけての大西洋東部及び地中海、黒海で見られるアナゴ科の魚である。沿岸の非常に浅い海で見られることもあるが、1170mもの深さにも潜ることができる。
平均的な長さは3m、重さは110kgに及びウナギ目としては世界最大である。
この項目は、魚類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然/プロジェクト:生物）。 ヨーロッパアナゴ（Conger conger）は、ノルウェー、アイスランドからセネガルにかけての大西洋東部及び地中海、黒海で見られるアナゴ科の魚である。沿岸の非常に浅い海で見られることもあるが、1170mもの深さにも潜ることができる。
.JPG)
