الأسماء في صفحات التنقل
Pelecanus philippensis lives in lowland freshwater, brackish, and marine wetland areas of Southeast Asia, mainly near open water. Spot-billed pelicans hunt for food in both freshwater and marine environments, sometimes diving slightly below the surface but never to any great depth. During the breeding season these pelicans require large trees for nesting with a preference for bare or dead trees.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial ; saltwater or marine ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; coastal ; brackish water
Wetlands: swamp
Other Habitat Features: estuarine
Spot-billed pelicans are classified by IUCN as a vulnerable species, with an estimated 7,500 – 10,000 individuals currently in existence. Several key breeding grounds are now in protected areas, particularly the Tonle Sap Biosphere Reserve in Cambodia. Others, such as the Sittang Valley breeding colony in Myanmar, have already been destroyed. Spot-billed pelicans suffer mainly from habitat loss due to deforestation, hunting, and pollution by organochlorine pesticides. Deforestation is particularly damaging because it affects their breeding grounds. Aquaculture and over-fishing by humans have also disturbed vital pelican habitats. Legislation, community action, research, habitat preservation, and habitat restoration are needed to help increase the long-term viability of spot-billed pelican populations.
US Migratory Bird Act: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Spot-billed pelicans are relatively quiet when mature, only calling rarely. As nestlings, however, they have been recorded uttering grunting contact calls, barking, squeaking, and bleating like sheep, making the breeding grounds a much noisier place. In the presence of a perceived threat, however, both young and adults will become silent. Loud noises and large wing movements may be used as scare tactics once a threat makes itself visable. During mating these pelicans use a number of different social signals, both vocal and visual, including bowing, head swaying, bill clapping, head turning, and various moaning, grunting, and high-pitched yipping noises. Mates also greet each other with neck stretching and a duet of groans. Other aspects of communication in spot-billed pelicans have not been studied.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Other Communication Modes: duets
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
There are no known adverse effects of P. philippensis on humans.
Pelicans have been historically used as domestic birds in Egypt and as fishing helpers in India. Relatively slow and direct in flight, pelicans make easy birds to track, leading fishermen to fish-rich areas. Unlike many other birds, pelicans eat a number of fish that are not considered commercially valuable such as carp and silversides, and do not typically compete with commercial fishermen. As a vulnerable species, P. philippensis may also increase ecotourism to Southeast Asia. They are occasionally consumed in Cambodia and possibly other countries as well.
Positive Impacts: food ; ecotourism
Spot-billed pelicans are predators of small to medium-sized fish, amphibians, and reptiles. Young pelicans may also be prey to crows, Brahminy kites, and jackals. There are no known mutualisms or commensalisms involving this species.
Pelecanus philippensis is believed to be closely related to Pelecanus rufescens, pink-backed pelicans. Taxonomically, P. philippensis was actually considered conspecific with Pelecanus rufescens until the mid to late 1800s. It has also been frequently confused throughout history with Dalmatian pelicans, Pelecanus crispus, with which its territory overlaps. Pelecanus philippensis was first documented in 1789 by Gmelin in the Philippine Islands. Culturally, pelicans in general have been used as a figure of legend in Christianity, where they are said to represent maternal love, and in Islam, where they are said to have helped build the Kaaba in Mecca.
Spot-billed pelicans are carnivorous and eat a diet of mainly fish, but which is sometimes supplemented by small reptiles, amphibians, and aquatic crustaceans. Spot-billed pelicans have an estimated requirement of 1000g of food daily. Pelicans use their unique beaks to fish, diving from above to skim the water or simply dipping their heads and necks below the water, collecting fish using their large, expandable bill-pouches. They then hold the fish in their pouches just long enough to squeeze out the water from the corners of their mouthes before swallowing their meals.
Animal Foods: amphibians; reptiles; fish; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
Pelecanus philippensis, also known as spot-billed pelicans, can only be found in Southeast Asia over a range of territory between 129,000 and 181,000 square kilometers. The largest remaining populations are in India, Sri Lanka, southern Cambodia, and Sumatra along coastal areas. Pelecanus philippensis has also historically been sighted in Java, Pakistan, Nepal, Turkey, Laos, China, Vietnam, and the Philippines. Breeding, however, is currently confined to Sri Lanka, parts of southeastern India, and Cambodia.
Biogeographic Regions: oriental (Native )
Little reseach has been done on the lifespan of P. philippensis. Pelecanus occidentalis, the brown pelican, has been recorded to live up to 31 years in the wild and 29 in captivity. Pelecanus erythrorhynchos, the white pelican, has been recorded to live up to 34 years in captivity.
Spot-billed pelicans are relatively small pelicans. Mature pre-breeding spot-billed pelicans are generally gray dorsally, blending to white ventrally with a fairly long brownish gray crest. The eye-ring and most facial skin is an orange-yellow color, though the skin in front of each eye is bright purple. The wings are grey with dark brown to black tips and dull white to slightly pink undersides. The bill is a pinkish to orange-yellow color with large bluish black spots or smears on the sides and a dull purple pouch that is also blotched with bluish black. Pelicans in general are easily identified in the field by their unique bill pouch, which can stretch while fishing to hold almost three gallons of water in the larger pelican species. Spot-billed pelicans also have fully-webbed feet and legs of very dark brown to black skin. After breeding season ends, mature spot-billed pelicans lose some of the brilliance in their facial coloring, becoming more dull. The crest also diminishes in size. When newly hatched, spot-billed pelican nestling are initially naked with light skin, quickly growing a white down layer. As juveniles they develop a brown color. Bill-spots begin to develop at approximately six months but are still indistinct until the molt into adult plumage begins in their third year. At this point, approximately 30 months of age, the identifying facial and bill marks become well defined. The change from brown juvenile to grey and white adult plumage is usually complete by autumn of the third year, just in time for the breeding season. Male spot-billed pelicans are slightly larger than females. The basal metabolic rate has not been investigated.
Range mass: 4100 to 5700 g.
Range length: 2.85 to 3.55 m.
Range wingspan: 5.25 to 6.07 m.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; ornamentation
Mature spot-billed pelicans have no predators, however crows, Brahminy kites, and jackals will quickly eat nestlings and fledglings and steal eggs, if they have the opportunity.
Known Predators:
Spot-billed pelicans breed seasonally, each nesting pair fledging one clutch per year. Pairs are monogamous by year but not for life. At the beginning of each new breeding season courtship rituals begin anew. Pairing occurs approximately one week after pelicans arrive at their breeding grounds. Spot-billed pelicans use a number of different social signals in courtship, both vocal and visual, including bowing, head swaying, bill clapping, head turning, and various moaning, grunting, and high-pitched yipping noises. The pair, once formed, will begin to build their nest. The male brings sticks to the female, who builds the nest underneath her, anywhere from 5 to 30 meters above ground in the branches of a tree. Up to 15 pairs have been documented with nests in the same tree in a season. These nests, once completed, will be defended with hissing, sighing, and bill-jabbing movements if another bird lands too close. Mates greet each other at the nest with neck stretching and a series of groans.
Mating System: monogamous
Spot-billed pelicans breed once per year during an autumn breeding season. They lay 3 eggs at intervals of 36-48 hours. The eggs are then incubated for an average of 30 days. If all the eggs in a nest are removed or destroyed at the beginning of the season, then a second clutch is laid within a week of their loss. However, if at least one egg remains there will be no replacement clutch. Breeding success is high in this species, with an average of two fledged young per nesting pair. Nestlings, though born helpless, are only fed by their parents for their first few weeks of life. Developing quickly, they are left to fend for themselves within the colony after just a few weeks, scavenging for food within the breeding grounds. Fledging occurs between 60 and 90 days, with the young able to actually hunt on their own at approximately 12 weeks. Spot-billed pelicans reach sexual maturity after 30 months or during their third year.
Breeding interval: Spot-billed pelicans breed once per year.
Breeding season: In Sri Lanka, the breading season extends from December to March or April, but in India the season starts two months earlier, in October.
Average eggs per season: 3.
Average time to hatching: 30 days.
Range fledging age: 60 to 90 days.
Average time to independence: 12 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 30 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 30 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
The majority of parental investment is in caring for the eggs rather than nestlings. Eggs are well tended by adults against egg predators, who rarely are able to steal eggs unless there is some sort of human disturbance to the nesting area. Although both the male and female take turns incubating their clutch, the female, who seems reluctant to leave the eggs even when pushed off by her mate, does the majority of incubation. After hatching, the young are fluid-fed by both parents for the first week and protected in the nest for the first two to three weeks until they develop the skills to defend themselves. After two to three weeks there is little parental involvement; the nestlings gather at the base of their nesting trees and scavenge for food scraps until fledging. They continue to live within the colony, which offers them some safety from predators and the food scraps they need to survive. Little direct parenting is provided once the nestlings leave the nest.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Ar pilikant beg brizh a zo un evn peskdebrer, Pelecanus philippensis an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous e douaroù izel eus India da Azia ar Gevred ha Filipinez[1].
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar pilikant beg brizh en urzhiad Ciconiiformes pe Pelecaniformes.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar pilikant beg brizh a zo un evn peskdebrer, Pelecanus philippensis an anv skiantel anezhañ.
El pelicà bectacat[1] (Pelecanus philippensis) és un ocell marí de la família dels pelecànids (Pelecanidae). Difícil de distingir d'altres pelicans de la zona des de lluny, de prop es diferencia fàcilment pel seu plomatge gris i les taques de la mandíbula superior.
Habita llacs, rius, costes, llacunes i estuaris a Pakistan, Índia, Sri Lanka i alguns llocs del Sud-est Asiàtic. Antany també es podia trobar al sud-est de la Xina, Hainan, Sumatra, Java i les Filipines.
El pelicà bectacat (Pelecanus philippensis) és un ocell marí de la família dels pelecànids (Pelecanidae). Difícil de distingir d'altres pelicans de la zona des de lluny, de prop es diferencia fàcilment pel seu plomatge gris i les taques de la mandíbula superior.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pelican llwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pelicanod llwydion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pelecanus philippensis; yr enw Saesneg arno yw Grey pelican. Mae'n perthyn i deulu'r Pelicanod (Lladin: Pelecanidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. philippensis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r pelican llwyd yn perthyn i deulu'r Pelicanod (Lladin: Pelecanidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Pelican Awstralia Pelecanus conspicillatus Pelican brown America Pelecanus occidentalis
_(1).jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pelican llwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pelicanod llwydion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pelecanus philippensis; yr enw Saesneg arno yw Grey pelican. Mae'n perthyn i deulu'r Pelicanod (Lladin: Pelecanidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. philippensis, sef enw'r rhywogaeth.
Pelikán skvrnozobý (Pelecanus philippensis)[2] je druh pelikána žijícího v jižní a jihovýchodní Asii. Jedná se o ptáka žijícího ve velkých koloniích který k životu potřebuje velká jezera a pobřežní vody. Pták je typický svou šedší barvou.
Jak napovídá jeho odborné jméno, byl tento pelikán poprvé popsán na Filipínách, kde je však v současnosti zcela vyhuben.
Jedná se o raritně chovaný druh. V celé Evropě jej chová jen devět institucí.[3] Z toho čtyři instituce se nacházejí v Česku. Jedná se o následující zoo:[4][3]
V Česku se jeho chovem úspěšně[5] zabývala také ZOO Dvůr Králové [6], díky které byl rozšířen právě do dalších českých i do světových zoologických zahrad. Tato zoo však přestala pelikány skvrnozobé chovat v roce 2017.[4]
První jedinci přišli do Zoo Praha v roce 2011.[7] V roce 2017 se vylíhlo a bylo odchováno historicky první mládě tohoto druhu v historii zoo.[8] Úspěšný odchov byl zaznamenán i v roce 2018.[9] Tři mláďata se vylíhla v lednu 2019.[9] Další následovalo v únoru 2019 – jednalo se o jubilejní desáté mládě.[10]
Druh je k vidění v expozici v dolní části zoo poblíž pavilonu Sečuán.
Pelikán skvrnozobý
Pelikán skvrnozobý
Pelikán skvrnozobý
Pelikán skvrnozobý
Pelikán skvrnozobý
Obrázky, zvuky či videa k tématu pelikán skvrnozobý ve Wikimedia Commons
Pelikán skvrnozobý (Pelecanus philippensis) je druh pelikána žijícího v jižní a jihovýchodní Asii. Jedná se o ptáka žijícího ve velkých koloniích který k životu potřebuje velká jezera a pobřežní vody. Pták je typický svou šedší barvou.
Jak napovídá jeho odborné jméno, byl tento pelikán poprvé popsán na Filipínách, kde je však v současnosti zcela vyhuben.
Grå pelikan (latin: Pelecanus philippensis) er en pelikan, der lever i det sydlige Asien.
Taksonomi fra Wikispecies Der Graupelikan (Pelecanus philippensis) lebt in Süd- und Südostasien im Binnenland in natürlichen und vom Menschen angelegten Feuchtgebieten, an Süßgewässern. Selten tritt er an den Meeresküsten in Brackgewässern auf. Ursprünglich in Süd- und Südostasien weit verbreitet, lebt er heute noch in Indien, Nepal, Sri Lanka, Birma, Thailand, Laos, Kambodscha, Vietnam und Indonesien. Brutvorkommen gibt es noch im südöstlichen Indien, auf Sri Lanka und in Kambodscha. In Bangladesch, China und den Philippinen ist er ausgestorben. Vorkommen in Malaysia sind ungewiss. Insgesamt soll es 7000 bis 10.000 Vögel in Südasien und 13.000 bis 17.000 Tiere weltweit geben. Die Art gilt als potenziell gefährdet.
Graupelikane leben auf Süß- und Brackgewässern. Zum Nestbau benötigen sie hohe Bäume.
Graupelikane werden etwa 1,27 bis 1,52 Meter lang und sind damit kleiner als die meisten anderen Pelikanarten. Männchen werden etwas größer als die Weibchen. Der Schnabel erreicht eine Länge von 28,5 bis 35,5 cm. Ihr Gewicht erreicht 5 kg. Hals und das Gefieder der Oberseite ist grau, die Unterseite gräulich-weiß, die Unterschwanzdecken sind bräunlich gesprenkelt. Füße und Beine sind dunkelbraun bis schwärzlich. Der Schnabel ist rosa oder gelborange, der Schnabelsack rötlich. Beide können dunkel gesprenkelt sein. Der nackte Augenring ist orange oder gelblich, die Haut direkt vor dem Auge leuchtend purpur. Auf dem Hinterkopf tragen die Pelikane einen Schopf langer brauner Federn, die weiße Spitzen haben. Die Flügel sind grau mit dunkelbraunen oder schwarzen Federspitzen. Ihre Unterseite ist weiß, manchmal etwas rosa schimmernd. Der ähnlich aussehende Krauskopfpelikan (P. crispus) ist größer und weißer. Nach dem Ende der Brutzeit verliert die Gesichtshaut der Vögel an Farbigkeit und wird blasser, auch der Federschopf wird kleiner.
Gerade geschlüpfte Jungvögel sind nackt und haben eine helle Haut. Ihnen wächst aber schnell ein weißes Daunengefieder. Später bekommen sie ein bräunliches Gefieder.
Graupelikane ernähren sich vor allem von Fisch und ergänzen ihren Speiseplan manchmal mit kleinen Reptilien, Amphibien und Krebstieren. Der tägliche Bedarf soll bei 1 kg liegen. Normalerweise jagen sie allein, seltener in Gruppen. Insgesamt ist ihre Ernährungsweise aber wenig erforscht.
Graupelikane brüten in Kolonien auf Palmen und anderen Bäumen. Auf einem Baum wurden drei bis 15 Nester gezählt. Sie nisten oft zusammen mit Störchen, Reihern oder Kormoranen. Brutsaison ist von Oktober bis März. In die großen aus Zweigen gebauten Nester werden, mit einem Abstand von 36 bis 48 Stunden, drei bis vier Eier gelegt, die 30 Tage bebrütet werden. Die Jungvögel sind zunächst nackt, später wächst ihnen ein weißes Daunengefieder. Mit einem Alter von vier Monaten werden sie flügge.
Der Graupelikan (Pelecanus philippensis) lebt in Süd- und Südostasien im Binnenland in natürlichen und vom Menschen angelegten Feuchtgebieten, an Süßgewässern. Selten tritt er an den Meeresküsten in Brackgewässern auf. Ursprünglich in Süd- und Südostasien weit verbreitet, lebt er heute noch in Indien, Nepal, Sri Lanka, Birma, Thailand, Laos, Kambodscha, Vietnam und Indonesien. Brutvorkommen gibt es noch im südöstlichen Indien, auf Sri Lanka und in Kambodscha. In Bangladesch, China und den Philippinen ist er ausgestorben. Vorkommen in Malaysia sind ungewiss. Insgesamt soll es 7000 bis 10.000 Vögel in Südasien und 13.000 bis 17.000 Tiere weltweit geben. Die Art gilt als potenziell gefährdet.
Graupelikane leben auf Süß- und Brackgewässern. Zum Nestbau benötigen sie hohe Bäume.
Pò͘-tē-gô mā hō chò lâm-hong-gōng, sī 1 chióng hái-gô, chhùi chin toā, chhùi-ham ē-kha ū 1 ê toā kâi ê tē-á, beh toā tō toā, beh sè tō sè, m̄-chiah hông kiò chò Pò͘-tē-gô. Tī Tâi-oân sī chin hán leh khoàⁿ--tio̍h ê sit-lō͘-chiáu.
Pò͘-tē-gô mā hō chò lâm-hong-gōng, sī 1 chióng hái-gô, chhùi chin toā, chhùi-ham ē-kha ū 1 ê toā kâi ê tē-á, beh toā tō toā, beh sè tō sè, m̄-chiah hông kiò chò Pò͘-tē-gô. Tī Tâi-oân sī chin hán leh khoàⁿ--tio̍h ê sit-lō͘-chiáu.
घाउँके हावासील हावासील प्रजातिमा पर्ने एक प्रकारको ठूलो आकार भएको पंक्षी हो। यस प्रजातिको पंक्षीले दक्षिण एसिया देखि दक्षिण पाकिस्तान, भारत र इण्डोनेसियामा प्रजनन गर्ने गर्छ। यो पंक्षी विशेषगरी ठूलो टापु र तटीय क्षेत्रमा पाइने गर्दछ। यस पंक्षीलाई टाढाबाट हेर्दा अरु हावासील जस्तै देखिन्छ तर नजिकबाट नियाल्दा यो अरु भन्दा हल्का सानो, यसको ठुँड अरुको भन्दा छोटो हुन्छ र यसको प्वाँख अरु हावासीलको तुलनामा फरक हुन्छ। केही क्षेत्रहरूमा यस पंक्षीले मानव बस्ती नजिक एक ठूलो समूहमा गुण बनाउने गर्दछ।
घाउँके हावासील अन्य हावासील प्रजातिका पंक्षी भन्दा सानो भएतापनि यो पंक्षीको आकार ठूलोनै हुन्छ। यो पंक्षीको लम्बाई १२५–१५२ सेमी (४९–६० इन्च) हुन्छ भने एक वयस्क घाउँके हावासीलको तौल ४.१–६ किग्रा (९.०–१३.२ पाउन्ड) हुन्छ। यो पंक्षी मुख्यतया सेतो भएतापनि यसको छाती, घाँटी र पुच्छर खैरो रङ्गको हुन्छ। यस पंक्षीको लामो र धब्बा भएको ठुँड हुन्छ। यस पंक्षीको चुच्चोको माथिल्लो भाग प्याजी हुन्छ भने यसको ठुँडको चुच्चो पहेँलो हुन्छ।[२] यस पंक्षीको लामो र तन्किने खालको घाँटी र घाँटीमा यसको एक थैलो पनि हुन्छ जहाँ यसले माछाको भण्डार गर्ने काम गर्छ। यस पंक्षीको खुट्टा हल्का पहेँलो र खैरो रङ्गको हुन्छ। [३]
घाउँके हावासील मुख्यतया अन्य महादेशहरूमा भन्दा एसियामा अधिक मात्रामा पाइने गर्छ। तर हाल यो पंक्षी एसियाका धेरै मुलुकमा आएको गिरावट पछि यो हाल भारत, श्रीलङ्का र कम्बोडियामा अधिक मात्रामा पाइने गरेको छ।
दक्षिण भारतमा रहेको अान्ध्र प्रदेशमाका कर्नाटक र तमुल नाडुमा यस पंक्षीले प्रजनन गर्ने २१ स्थलहरू हाल लोप भएका छन्। इण्डोनेसियाको सुमात्रा टापुमा हाल यस पंक्षीले प्रजनन गर्ने गरेको पाइएको छ र यी पंक्षीहरूले दक्षिणपूर्वी एसियाको म्यानमार देशमा पनि प्रजनन गर्ने गरेका छन्। यस पंक्षीहरू नेपाल लगायत लाअोस र भियतनाममा बसाइँसराइ गर्ने गरेको पाइएको छ। यी पंक्षीहरू मुख्यतया बसाइँसराइ गर्दैनन् तर खाना र आहाराका लागि यिनिहरूले छोटो दुरीमा बसाइँसराइ गर्छन्।
घाउँके हावासील मुख्यतया न्यानो सफा पानी भएको कम गहिरो क्षेत्रमा बसोबास गर्ने गर्छ। यीनिहरू कहिलेकाँही ठूलाठूला नदीहरूमा पनि पाइन्छन्। ठूलो नदी बाहेक यी पंक्षीहरू नदी, नाला, ताल र तटीय क्षेत्रहरूमा पाइन्छन्।
सन् २००७ देखि घाउँके हावासीललाई अन्तर्राष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण सङ्घ द्वरा खतरा नजिकको प्रजातिको रुपमा वर्गीकृत गरिएको छ र यसलाई आइयुसीएनको रातो सूचीमा पनि सूचीकृत गरिएको छ।
घाउँके हावासील हावासील प्रजातिमा पर्ने एक प्रकारको ठूलो आकार भएको पंक्षी हो। यस प्रजातिको पंक्षीले दक्षिण एसिया देखि दक्षिण पाकिस्तान, भारत र इण्डोनेसियामा प्रजनन गर्ने गर्छ। यो पंक्षी विशेषगरी ठूलो टापु र तटीय क्षेत्रमा पाइने गर्दछ। यस पंक्षीलाई टाढाबाट हेर्दा अरु हावासील जस्तै देखिन्छ तर नजिकबाट नियाल्दा यो अरु भन्दा हल्का सानो, यसको ठुँड अरुको भन्दा छोटो हुन्छ र यसको प्वाँख अरु हावासीलको तुलनामा फरक हुन्छ। केही क्षेत्रहरूमा यस पंक्षीले मानव बस्ती नजिक एक ठूलो समूहमा गुण बनाउने गर्दछ।
पिवाश्या ढोक ला इंग्रजी भाषेमध्ये Spottedbilled or Grey Pelican आसे म्हणतात.तर मारठी भाषेमध्ये भंडारा येथे त्याला पांढरा भुज्या,नाशिकमध्ये करढोक,पुण्यामध्ये महाप्लव,सिंधुदुर्ग येथे ढोक तसेच मेळघाट-अमरावती येथे ढोकनाम आणि भंडारा येथे थैलीवाले ढोकी आसे म्हणतात. पिवळा ढोक हा पक्षी त्याच्या काही वैशिष्ट्यांनी ओळखला जातो जसे की,आकाराने कोहकाळाएवढा,लांबट मानेचा आणि लांब पायांचा दलदलीतील पक्षी.नरवरच्या भागाचा,मध्याचा आणि मानेचा रंग राखी.कळा तुरा .त्याच्या गळ्याच्या मध्यावर काळ्या ठिपक्यांची रेघ.छातीवरील पांढऱ्या पिसांवर लांब काळ्या रेघा.उरलेला भाग करड्या रंगाचा.मादी नरासारखी दिसत असली,तरी आकाराने लहान आहे.
यांचे विसृत जाळे हे खूप लांबवर पसरलेले आहे.जसे की,भारत,पाकिस्तान,नेपाल,श्रीलंका,मालदीव,अंदमान आणि निकोबार बेटे.
पिवळ्या ढोक हा पक्षी जास्तीत-जास्त काश्मीरात मार्च ते जून,तसेच उत्तर भारतात जुलै ते ऑक्टोबर,दक्षिण भारतात आणि श्रीलंकेमध्ये नोव्हेंबर ते मार्च या काळात विण
त्यांची निवास्थाने खाड्यांमध्ये,खाजणी,खडकाची बेटे आणि सरोवरे ही आहेत.
पुस्तकाचे नाव:पक्षिकोश
लेखकाचे नाव:मारुती चितमपल्ली
पिवाश्या ढोक ला इंग्रजी भाषेमध्ये Spottedbilled or Grey Pelican आसे म्हणतात.तर मारठी भाषेमध्ये भंडारा येथे त्याला पांढरा भुज्या,नाशिकमध्ये करढोक,पुण्यामध्ये महाप्लव,सिंधुदुर्ग येथे ढोक तसेच मेळघाट-अमरावती येथे ढोकनाम आणि भंडारा येथे थैलीवाले ढोकी आसे म्हणतात. पिवळा ढोक हा पक्षी त्याच्या काही वैशिष्ट्यांनी ओळखला जातो जसे की,आकाराने कोहकाळाएवढा,लांबट मानेचा आणि लांब पायांचा दलदलीतील पक्षी.नरवरच्या भागाचा,मध्याचा आणि मानेचा रंग राखी.कळा तुरा .त्याच्या गळ्याच्या मध्यावर काळ्या ठिपक्यांची रेघ.छातीवरील पांढऱ्या पिसांवर लांब काळ्या रेघा.उरलेला भाग करड्या रंगाचा.मादी नरासारखी दिसत असली,तरी आकाराने लहान आहे.
यांचे विसृत जाळे हे खूप लांबवर पसरलेले आहे.जसे की,भारत,पाकिस्तान,नेपाल,श्रीलंका,मालदीव,अंदमान आणि निकोबार बेटे.
पिवळ्या ढोक हा पक्षी जास्तीत-जास्त काश्मीरात मार्च ते जून,तसेच उत्तर भारतात जुलै ते ऑक्टोबर,दक्षिण भारतात आणि श्रीलंकेमध्ये नोव्हेंबर ते मार्च या काळात विण
त्यांची निवास्थाने खाड्यांमध्ये,खाजणी,खडकाची बेटे आणि सरोवरे ही आहेत.
बिरवा हंस (अंग्रेजी:Spot-billed pelican) (Pelecanus philippensis) चिरइन की पेलिकन परिवार क सदस्य हवे। एके बिहार में बेल्लुआ, बिरवा या भीरवा हंस कहल जाला आ आसाम में ढेरा चाहे भेला कहल जाला।[2]
ঢেৰা[2] বা ভেলা (ইংৰাজী: Spot-billed Pelican, বৈজ্ঞানিক নাম-Pelecanus philippensis), 'পেলিকান' গোটৰ এবিধ জলচৰ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই প্ৰধানকৈ দক্ষিণ এছিয়াৰ পাকিস্তান, ভাৰতৰ পৰা ইণ্ডোনেছিয়া পৰ্যন্ত প্ৰজনন কৰে বুলি জনা যায়৷ এই চৰাইবিধে সাধাৰণতে নদী আৰু সাগৰৰ বৃহৎ জলাশয়ত বাস কৰে৷
ঢেৰা তুলনামূলকভাৱে এটা সৰু আকাৰৰ পেলিকানৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াৰ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য প্ৰায় ১২৫-১৫২ ছে:মি আৰু ওজন ৪.১-৬ কি:গ্ৰা: হয়৷ ইয়াৰ সমগ্ৰ দেহটো বগা বৰণৰৰ মূৰ অংশত এটা মুগা মুকুট থাকে৷ নেজ মটীয়া বৰণৰ৷ ইয়াৰ ঠোঁটত থকা মোনা (pouch)ৰ দৰে অংশটো গুলপীয়া বা বেঙুনীয়া আৰু ফুটুকীয়া হোৱা দেখা যায়৷ ইয়াৰ ঠোঁটৰ আগটো হালধীয়া নাইবা কমলা বৰণীয়া৷ প্ৰজনন কালত ইয়াৰ ঠোঁটৰ মোনাটো গাঢ় হৈ পৰে৷[3]
নতুনকৈ জন্ম পোৱা পোৱালিৰ গাটো বগা পাখিৰে আবৃত৷ তাৰপিছতহে মুগা বৰণ লয়৷ ঠোঁটৰ ফুটুকীয়া দাগবোৰ এবছৰ বয়সৰ পৰাহে স্পষ্ট হ'বলৈ লয়৷ তৃতীয় বছৰৰ ফালে ই ক্ৰমান্বয়ে পূৰ্ণবয়স্ক ৰূপ লয়৷[4]
ঢেৰা চৰাইবিধ দক্ষিণ এছিয়াৰ ভাৰত, পাকিস্তান, ইণ্ডোনেছিয়া, শ্ৰীলংকা তথা কম্বোডিয়া আদি দেশত বিস্তৃত হৈ আছে৷ অৱশ্যে মালদ্বীপ, বাংলাদেশ আদি কিছু ঠাইত ইয়াৰ বিস্তৃতি সম্পৰ্কে এতিয়াও বিশ্বাসযোগ্য তথ্য পোৱা হোৱা নাই৷[3]
ঢেৰাই প্ৰধানকৈ বৃহৎ জলাশয়ত চৰিবলৈ পছন্দ কৰে৷ ই পৰিভ্ৰমণকাৰী চৰাই নহয় যদিও স্থানীয় ভাৱে প্ৰব্ৰজন কৰাৰ তথ্য পোৱা যায়৷ বিশেষকৈ প্ৰজনন নকৰা কালত ই বহুলভাৱে বিস্তৃত হৈ থাকে৷
ঢেৰা চৰায়ে অন্যান্য পেলিকান গোটৰ চৰাইৰ দৰেই পানীত সাঁতুৰি থকা অৱস্থাত মাছ চিকাৰ কৰি ঠোঁটৰ মোনা সদৃশ অংশটোত ৰাখে৷[5] ই কেতিয়াবা নিশাও খাদ্যৰ সন্ধান কৱা দেখা যায়৷ [6]
They are very silent although at their nests they can make hisses, grunts or snap their bills.[3] Some early descriptions of nesting colonies have claimed them to be distinctive in their silence but most have noted colonies as noisy.[7][8]
The birds nest in colonies and the nest is a thick platform of twigs placed on a low tree. The breeding season varies from October to May.[3] In Tamil Nadu, the breeding season follows the onset of the Northeast Monsoon. The courtship display of the males involves a distention of the pouch with swinging motions of the head up and down followed by sideways swings followed by the head being held back over the back. Bill claps may also be produced during the head swaying movements.[9][10] The nests are usually built alongside other colonial waterbirds, particularly Painted Storks. Three to four chalky white eggs is the usual clutch. The eggs become dirty with age.[5] Eggs hatch in about 30–33 days. The young stay in or near the nest from three to five months.[9][11] In captivity the young are able to breed after two years.[12] Like other pelicans, they cool themselves using gular fluttering and panting.[13]
Due to habitat loss and human disturbance, the Spot-billed Pelican's numbers have declined and many populations in Southeast Asia are now extinct.[14] The specific name refers to the Philippines, where the species was abundant in the early 1900s[4] but declined and become locally extinct in the 1960s.[15] The populations in southern India are thought to be on the rise.[16] Estimates suggest that increased protection has since enabled a recovery in their numbers and the status of the species was changed from Vulnerable to Near Threatened in the 2007 IUCN Red List.[1]
ঢেৰা বা ভেলা (ইংৰাজী: Spot-billed Pelican, বৈজ্ঞানিক নাম-Pelecanus philippensis), 'পেলিকান' গোটৰ এবিধ জলচৰ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই প্ৰধানকৈ দক্ষিণ এছিয়াৰ পাকিস্তান, ভাৰতৰ পৰা ইণ্ডোনেছিয়া পৰ্যন্ত প্ৰজনন কৰে বুলি জনা যায়৷ এই চৰাইবিধে সাধাৰণতে নদী আৰু সাগৰৰ বৃহৎ জলাশয়ত বাস কৰে৷
રૂપેરી પેણ કે ચોટલી પેણ (સંસ્કૃત: મહાપલ્લવ, અંગ્રેજી: Spot-billed Pelican, Grey Pelican, હીન્દી: હવાસિલ,) (Pelecanus philippensis) એ પેણ પરિવારનું પક્ષી છે. તે દક્ષિણ એશિયામાં દક્ષિણે પાકિસ્તાનથી ભારત અને પૂર્વમાં ઇન્ડોનેશિયા સુધી પ્રજોપ્તી કરે છે. આ વિશાળ જળાશયો અને કિનારાનું પક્ષી છે.
રૂપેરી પેણ પ્રમાણમાં નાનું પેણ પણ મોટું પક્ષી હોય છે. ૧૨૫–૧૫૨ સે.મી. (૪૯–૬૦ ઇંચ) લાંબુ અને ૪.૧–૬ કિ.ગ્રા. વજન ધરાવતું પક્ષી છે. શરીરે સફેદ, રાખોડી છાતી, હરિણી કે રાતી ગરદન અને તપખીરિયા રંગની પૂંછ હોય છે. ગરદનનાં પીંછા ગુચ્છાદાર અને રાખોડી કલગી જેવા હોય છે. તેની ચાંચની કોથળી ગુલાબીથી જાંબુડિયા રંગની અને મોટા પીળા ટપકાંવાળી, અને ચાંચનો ઉપરના ભાગની બાજુઓ પણ ટપકાંવાળી હોય છે. ચાંચનો અગ્રભાગ પીળોથી નારંગી હોય છે.[૨]
રૂપેરી પેણ કે ચોટલી પેણ (સંસ્કૃત: મહાપલ્લવ, અંગ્રેજી: Spot-billed Pelican, Grey Pelican, હીન્દી: હવાસિલ,) (Pelecanus philippensis) એ પેણ પરિવારનું પક્ષી છે. તે દક્ષિણ એશિયામાં દક્ષિણે પાકિસ્તાનથી ભારત અને પૂર્વમાં ઇન્ડોનેશિયા સુધી પ્રજોપ્તી કરે છે. આ વિશાળ જળાશયો અને કિનારાનું પક્ષી છે.
The spot-billed pelican (Pelecanus philippensis) or gray pelican is a member of the pelican family. It breeds in southern Asia from southern Iran across India east to Indonesia. It is a bird of large inland and coastal waters, especially large lakes. At a distance they are difficult to differentiate from other pelicans in the region although it is smaller but at close range the spots on the upper mandible, the lack of bright colours and the greyer plumage are distinctive. In some areas these birds nest in large colonies close to human habitations.
The spot-billed pelican was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with the other pelicans in the genus Pelecanus and coined the binomial name Pelecanus philippensis.[2] Gmelin based his description on "Le pélican des Philippines" that had been described and illustrated in 1760 by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson. Brisson's specimen had been collected on the island of Luzon in the Philippines.[3][4] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[5]
The spot-billed pelican is a rather large water bird, often the largest or one of the largest native birds in the southern stretches of its range, albeit it is fairly small for a pelican. It is 125–152 cm (49–60 in) long and a weight of 4.1–6 kg (9.0–13.2 lb). The wingspan can vary from 213 to 250 cm (7 ft 0 in to 8 ft 2 in) while the typically large beak measured from 285 to 355 mm (11.2 to 14.0 in).[6] It is mainly white, with a grey crest, hindneck and a brownish tail. The feathers on the hind neck are curly and form a greyish nape crest. The pouch is pink to purplish and has large pale spots, and is also spotted on the sides of the upper mandible. The tip of the bill (or nail) is yellow to orange. In breeding plumage, the skin at the base of the beak is dark and the orbital patch is pink. In flight they look not unlike the Dalmatian pelican but the tertials and inner secondaries are darker and a pale band runs along the greater coverts. The tail is rounder.[7]
The newly hatched young are covered in white down. They then moult into a greyish speckled plumage. The spots on the bill appear only after a year. The full adult breeding plumage appears in their third year.[8]
The species is found to breed only in peninsular India, Sri Lanka and in Cambodia. A few birds from India are known to winter in the Gangetic plains but reports of its presence in many other parts of the region such as the Maldives, Pakistan and Bangladesh has been questioned.[7] The main habitat is in shallow lowland freshwaters. The spot-billed pelican is not migratory but are known to make local movements and are more widely distributed in the non-breeding season.
This species is a colonial breeder, often breeding in the company of other waterbirds. The nests are on low trees near wetlands and sometimes near human habitations. Many large breeding colonies have been recorded and several have disappeared over time. In June 1906, C E Rhenius visited a colony in Kundakulam in Tirunelveli district where the villages considered the birds semi-sacred.[9] The same colony was revisited in 1944, and was found to have about 10 nests of pelicans and nearly 200 nests of painted stork.[10]
The Sittang River in Burma was said by E W Oates to have "millions" of pelicans in 1877 and in 1929 E C Stuart Baker reported that they were still nesting in thousands along with greater adjutant storks:
The whole forest consisted of very large trees, but a portion, about one in twenty, was made up of wood-oil trees, gigantic fellows, 150 feet high and more, and with a smooth branchless trunk of 80 to 100 feet. These are the trees selected by the pelicans.
I was out that day till 3 p.m., continually moving, and must have walked at least twenty miles in various directions, but never from first to last was I out of sight of either a Pelican's or Adjutant's nest. From what I saw, and from what the Burmans told me, I compute the breeding-place of these birds to extend over an area about twenty miles long and five broad.
This colony was however reported by B E Smythies to have disappeared between the 1930s and the 1940s.[12]
Another colony was discovered in 1902 at a village called Buchupalle in the Cudappah district, where these pelicans nested along with painted storks during the month of March.[13] This colony was never traced again.[12] The Kolleru Lake colony was discovered by K K Neelakantan in 1946. Nearly 3000 pelicans nested in this colony at the time of discovery.[12][14] This colony however disappeared around 1975.[15][16][17]
Due to habitat loss and human disturbance, the spot-billed pelican's numbers have declined and many populations in Southeast Asia (including parts of China[18]) are now extinct.[19] The specific name refers to the Philippines, where the species was abundant in the early 1900s[8] but declined and become locally extinct in the 1960s.[20] The populations in southern India are thought to be on the rise.[21] Estimates suggest that increased protection has since enabled a recovery in their numbers and the status of the species was changed from vulnerable to near threatened in the 2007 IUCN Red List.[1]
_in_flight.jpg)
_landing_with_nesting_material_at_nest_with_chicks_W2_IMG_2857.jpg)
They are very silent although at their nests they can make hisses, grunts or snap their bills.[7] Some early descriptions of nesting colonies have claimed them to be distinctive in their silence but most have noted colonies as noisy.[12][22]
Like most other pelicans, it catches fish in its huge bill pouch while swimming at the surface. Unlike the great white pelican it does not form large feeding flocks and is usually found to fish singly or in small flocks. Groups may however sometimes line up and drive fish towards the shallows. When flying to their roosts or feeding areas, small groups fly in formation with steady flapping. During the hot part of the day, they often soar on thermals.[23] They may forage at night to some extent.[24]
The birds nest in colonies and the nest is a thick platform of twigs placed on a low tree. The breeding season varies from October to May.[7] In Tamil Nadu, the breeding season follows the onset of the northeast monsoon. The courtship display of the males involves a distention of the pouch with swinging motions of the head up and down followed by sideways swings followed by the head being held back over the back. Bill claps may also be produced during the head swaying movements.[25][26] The nests are usually built alongside other colonial waterbirds, particularly painted storks. Three to four chalky white eggs is the usual clutch. The eggs become dirty with age.[23] Eggs hatch in about 30–33 days. The young stay in or near the nest from three to five months.[25][27] In captivity the young are able to breed after two years.[28] Like other pelicans, they cool themselves using gular fluttering and panting.[29]
The trematode parasite Renicola pelecani was described from the kidneys of a specimen of a Sri Lankan spot-billed pelican that died at the London zoo.[30][31]
This species was once used by fishermen in parts of eastern Bengal as decoys for certain fish. These fishermen believed that an oily secretion from the bird attracted certain fish such as Colisa and Anabas.[32]
The propensity of these birds to nest close to human habitations has been noted from the time of T C Jerdon:
I have visited on Pelicanry in the Carnatic, where the Pelicans have (for ages I was told) built their rude nests, on rather low trees in the midst of a village, and seemed to care little for the close and constant proximity of human beings.
— Jerdon, 1864[32]
Several colonies have since been discovered and while many of these have vanished others have been protected and a few villages with nesting colonies have become popular tourist attractions. Well known villages with colonies include Kokrebellur, Koothankulam and Uppalapadu.[16][33]
The spot-billed pelican (Pelecanus philippensis) or gray pelican is a member of the pelican family. It breeds in southern Asia from southern Iran across India east to Indonesia. It is a bird of large inland and coastal waters, especially large lakes. At a distance they are difficult to differentiate from other pelicans in the region although it is smaller but at close range the spots on the upper mandible, the lack of bright colours and the greyer plumage are distinctive. In some areas these birds nest in large colonies close to human habitations.
La Makulbeka pelikano aŭ foje Griza pelikano, ankaŭ Filipina pelikano (Pelecanus philippensis) estas birdospecio el ordo de Pelikanoformaj birdoj kaj familio de Pelikanedoj. Ĝi reproduktiĝas en suda Azio el suda Pakistano tra Barato oriente al Indonezio. Tiele ĝi videblas pli rare en la orienta regiono sude de Hebejo, Ĉinio, kaj ĉefe en Hindio, Tajlando kaj iam en Filipinoj. Ĝi estas birdo de grandaj internaj kaj marbordaj akvejoj, ĉefe ĉe grandaj lagoj. Je distanco ili estas malfacile diferenceblaj el aliaj pelikanoj de la regiono, kvankam ĝi estas pli malgranda, sed deproksime rigardita la makuletoj sur la supra makzelo, la manko de brilaj koloroj kaj la pli griza plumaro estas distingaj karakteroj. En kelkaj areoj tiuj birdoj nestumas en grandaj kolonioj proksime al homaj loĝejoj.
La Makulbeka pelikano estas relative malgranda pelikano sed ankoraŭ granda birdo. Ĝi estas 125–152 cm longa kaj ties pezo estas de 4.1–6 kg. Ĝi estas ĉefe blanka, kun griza kresto, nuko kaj bruneca vosto. La plumoj en nuko estas krispaj kaj formas grizecan nukokreston. La bekosako estas elasta kaj rozkoloreca al purpureca kaj havas grandajn helajn makuletojn, kaj la granda kojnforma beko estas ankaŭ kun bluecnigraj makuletoj sur la flankoj de la supra makzelo (tiu karaktero estas tialo por la komuna nomo de la specio). La bekopinto (aŭ ungo) estas flava al oranĝeca. En reprodukta plumaro, la haŭto ĉe la bazo de la beko estas malhela kaj la ĉirkaŭokula haŭtaĵo estas rozkoloreca. Dumfluge ili similas al la Krispa pelikano sed la triarangaj kaj la internaj duarangaj estas pli malhelaj kaj pala strio laŭlongas de la pli grandaj kovriloj. La vosto estas rondoforma.[1] La kolo surhavas rozkolorajn longajn plumojn. La dika korpo prezentiĝas supre grizbruna kaj malsupre blankeca.
La ĵus eloviĝintaj idoj estas kovritaj per blanka lanugo. Ili poste mudas al grizeca makuleca plumaro. La punktoj en la beko aperas nur post unu jaro. La plumaro de plenkreskulo aperas en ties tria jaro.[2]
La specio ŝajne reproduktiĝas nur en duoninsula Barato, Srilanko kaj Kamboĝo. Kelkaj birdoj el Barato vintras en la Gangaj ebenaĵoj sed informoj pri ties esto en multaj aliaj partoj de la regiono kiaj ĉe Maldivoj, Pakistano kaj Bangladeŝo estas pridisputataj.[1] La ĉefa habitato estas en neprofundaj nesalakvaj akvejoj de malaltaj teroj. La Makulbeka pelikano ne estas migranta sed oni scias, ke faras lokajn movojn kaj estas pli amplekse distribuata for de la reprodukta sezono.
Tiu specio estas kolonia reproduktanta, ofte en kompano de aliaj akvobirdoj. La nestoj estas en malaltaj arboj ĉe humidejoj kaj foje ankaŭ ĉe homaj loĝejoj. Multaj grandaj reproduktaj kolonioj estis registritaj kaj kelkaj dume malaperis. Junie de 1906, C E Rhenius vizitis kolonion en Kundakulam en Distrikto Tirunelveli kie la lokanoj konsideris tiujn birdojn duon-sakraj.[3] La sama kolonio estis revizitata en 1944, kaj oni trovis, ke estis ĉirkaŭ 10 nestoj de pelikanoj kaj preskaŭ 200 nestoj de Blankakapa mikterio.[4]
La rivero Sittang en Birmo laŭ E W Oates havis "milionojn" de pelikanoj en 1877, kaj en 1929 E C Stuart Baker informis, ke estis ankoraŭ nestumantaj centoj kun cikonioj de la specio Argala marabuo:
„ The whole forest consisted of very large trees, but a portion, about one in twenty, was made up of wood-oil trees, gigantic fellows, 150 feet high and more, and with a smooth branchless trunk of 80 to 100 feet. These are the trees selected by the Pelicans.Pri tiu kolonio tamen informis B E Smythies ke ĝi estis malaperinta inter la 1930-aj kaj la 1940-aj jaroj.[6]
Alia kolonio estis malkovrita en 1902 ĉe vilaĝo nome Buĉupale en la Distrikto Kadapa, kie tiuj pelikanoj nestumis kun la Blankakapa mikterio dum la monato marto.[7] Tiu kolonio neniam plu estis trovata.[6] La kolonio de la lago Kolleru estis malkovrita de K K Neelakantan en 1946. Preskaŭ 3,000 pelikanoj nestumis en tiu kolonio je la epoko de la malkovro.[6][8] Tiu kolonio tamen malaperis ĉirkaŭ 1975.[9][10][11]
Pro habitatoperdo kaj homa ĝenado, la nombroj de Makulbekaj pelikanoj malpliiĝis kaj multaj populacioj de Sudorienta Azio estas nune formortintaj.[12] La specia nomo aludas al Filipinoj, kie la specio estis abunda en la komenco de la 1900-aj jaroj,[2] sed malpliiĝis kaj iĝis surloke formortintaj en la 1960-aj jaroj.[13] La populacioj de suda Barato ŝajne pliiĝantas.[14] Ĉirkaŭkalkuloj sugestas, ke pliiĝanta protektado estas permesanta rekuperon de ties nombroj kaj la statuso de la specio estis ŝanĝata el Vundebla al Preskaŭ Minacata en la IUCN Ruĝa Listo de 2007.[15]
Tiu orientalisa pelikano estas granda birdo, kiu loĝas ĉe maroj, riveroj kaj lagoj. La plejparto vivas en la tropikaj zonoj.
Tiuj pelikanoj esta tre silentemaj kvankam ĉe siaj nestoj ili povas fari fajfojn, gruntadojn aŭ bekofrapadojn.[1] Kelkaj fruaj priskriboj de nestokolonioj plendis, ke ili distingiĝas pro sia silento sed plej notis la koloniojn kiel bruaj.[6][16]
La birdo lertas en naĝado. Ĉiutage, krom naĝado ĝi dum plejparto de tempo sin sunumas ĉe bordo aŭ ordigas siajn plumojn. Kelkiam ĝi dormas en arbaro. Ĝi lertas en longdistanca flugado. Flugante, ĝi kuntiras sian kolon kaj libere movas ambaŭ flugilojn. Ĝi ofte staras ĉe riverbordo aŭ en malprofunda akvo de maro, atendante sian ĉasaĵon.
Kiam ili flugas al ripozejoj aŭ manĝareoj, malgrandaj grupoj flugas en formado per malrapida flugilfrapado. Dum la varma parto de la tago, ili ofte ŝvebas sur termikoj.[17]
Alifoje ĝi naĝas antaŭen, kun larĝe malfermita beko en akvo kiel fiŝkapta reto el la surfaco. Tuj post kiam fiŝo eniĝas en la kropon de pelikano, ĝi fermas la bekon, kuntiras la poŝon por eligi la akvon kaj englutas la fiŝon. Suferante pro malsatego, makulbekaj pelikanoj sin vicigas sur akvo rektalinie aŭ duoncirkle, forte frapas akvon per siaj flugiloj por peli fiŝojn al malprofunda akvo ĉe bordo, kaj fine kaptas ilin per granda retosimila beko. Ilia vidkapablo estas sufiĉe akra. Alte flugante, ili povas trovi fiŝeton en akvo. Tiam ili sin jetas malsupren en akvon kaj kaptas la fiŝon per la beko. Krom fiŝoj, ankaŭ krustuloj, amfibioj kaj birdetoj estas iliaj manĝaĵoj. Malkiel la Blanka pelikano, tiu ne formas grandajn kunmanĝantarojn kaj kutime oni povas vidi ilin fiŝkapte solece aŭ en malgrandaj aroj. Ili povas manĝi nokte je ioma etendo.[18]
Ili ofte konstruas grupe (kolonie) nestojn sur altaj aŭ malaltaj arboj konsiste el densa platformo el bastonetoj. La reprodukta sezono varias el oktobro al majo.[1] En Tamilnado, la reprodukta sezono sekvas la komencon de la Nordorienta Musono. La ceremonia porpariĝa memmontrado de maskloj postulas etendigon de la bekosako per skuaj movoj de la kapo supren kaj suben sekve de flankaj movoj kaj meto de la kapo reen super la dorso. Ankaŭ bekofrapado povas esti produktita dum la kaposkuaj movoj.[19][20] La nestoj estas kutime konstruitaj ĉe tiuj de aliaj koloniaj akvobirdoj, ĉefe la Blankakapa mikterio.
Ĝenerale, la pelikanino demetas du (kaj ĝis 3-4) kalkecajn blankajn ovojn. La ovoj iĝas malpurecaj laŭ la tempopaso.[17] Eloviĝo okazas post 30–33 tagoj. La junuloj povas resti en aŭ ĉe la nesto el 3 al 5 monatoj.[19][21] La kovado kaj nutrado estas plenumataj de ambaŭ gepatraj birdoj. En la unuaj tagoj post eloviĝo la gepatroj elvomas duondigestitan manĝaĵon en sian neston, por ke la idoj mem prenu ĝin. Kaj poste la gepatroj simple lasas ilin ŝovi ia kapojn en iliajn malfermitajn bekojn por preni manĝaĵon el la kropo.
Bredataj birdoj povas vivi 30-40 jarojn kaj povas reproduktiĝi je du aĝojaroj.[22] Kiel ĉe aliaj pelikanoj, ili povas refreŝiĝi per uzado de la bekosaka skuado kaj anhelado.[23]
Tiu specio estis iam uzataj de fiŝkaptistoj en partoj de orienta Bengalo kiel allogaĵoj por iaj fiŝoj. Tiuj fiŝkaptistoj kredis, ke olesekrecio el la birdo allogis iajn fiŝojn kiaj tiuj de la genroj Colisa kaj Anabas.[24]
La emo de tiuj birdoj nestumi ĉe homaj setlejoj estis jam notite el la epoko de T C Jerdon:
„ I have visited on Pelicanry in the Carnatic, where the Pelicans have (for ages I was told) built their rude nests, on rather low trees in the midst of a village, and seemed to care little for the close and constant proximity of human beings. (Mi vizitis pelikanarejon en Karnatiko, kie la pelikanoj (ekde longe, oni diris al mi) konstruas siajn krudajn nestojn, sur sufiĉe malaltaj arboj en la mezo de la vilaĝo, kaj ŝajne ne zorgas pri la konstanta proksimeco de la homaj estaĵoj) ”— Jerdon, 1864[24] Ekde tiam, oni malkovris koloniojn kaj dum multaj el tiuj estis malaperintaj aliaj estis protektitaj kaj kelkaj vilaĝoj kun nestokolonioj iĝis popularaj turismaj allogaĵoj. Bone konataj vilaĝoj kun kolonioj estas Kokrebellur, Kundakulam kaj Uppalapadu.[10][25]
_at_Uppalapadu_in_AP_W2_IMG_3456.jpg)
Pelekanoj ĉe nestaro
Fluganta
.jpg)
La Makulbeka pelikano aŭ foje Griza pelikano, ankaŭ Filipina pelikano (Pelecanus philippensis) estas birdospecio el ordo de Pelikanoformaj birdoj kaj familio de Pelikanedoj. Ĝi reproduktiĝas en suda Azio el suda Pakistano tra Barato oriente al Indonezio. Tiele ĝi videblas pli rare en la orienta regiono sude de Hebejo, Ĉinio, kaj ĉefe en Hindio, Tajlando kaj iam en Filipinoj. Ĝi estas birdo de grandaj internaj kaj marbordaj akvejoj, ĉefe ĉe grandaj lagoj. Je distanco ili estas malfacile diferenceblaj el aliaj pelikanoj de la regiono, kvankam ĝi estas pli malgranda, sed deproksime rigardita la makuletoj sur la supra makzelo, la manko de brilaj koloroj kaj la pli griza plumaro estas distingaj karakteroj. En kelkaj areoj tiuj birdoj nestumas en grandaj kolonioj proksime al homaj loĝejoj.
El pelícano oriental[1] (Pelecanus philippensis) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Pelecanidae[2] presente en un gran territorio que va desde la India hasta Filipinas y de Indonesia a China. No se reconocen subespecies.[2]
El pelícano oriental (Pelecanus philippensis) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Pelecanidae presente en un gran territorio que va desde la India hasta Filipinas y de Indonesia a China. No se reconocen subespecies.
Pelecanus philippensis Pelecanus generoko animalia da. Hegaztien barruko Pelecanidae familian sailkatua dago.
Pelecanus philippensis Pelecanus generoko animalia da. Hegaztien barruko Pelecanidae familian sailkatua dago.
Pisamapelikaani (Pelecanus philippensis) on eteläaasialainen pelikaanilintu. Sen esiintymisalue käsittää nykyisin enää vain Sri Lankan, Intian kaakkoisosan ja Kambodžan, sekä luultavasti myös Sumatran. Laji oli ennen yleinen kaikkialla Etelä-Aasiassa, ja vaeltelevia yksilöitä tavataan edelleen laajalla alueella. Kanta on suojelutoimien ansiosta elpynyt viime vuosina. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Filippiineiltä vuonna 1789.[2]
Pisamapelikaani (Pelecanus philippensis) on eteläaasialainen pelikaanilintu. Sen esiintymisalue käsittää nykyisin enää vain Sri Lankan, Intian kaakkoisosan ja Kambodžan, sekä luultavasti myös Sumatran. Laji oli ennen yleinen kaikkialla Etelä-Aasiassa, ja vaeltelevia yksilöitä tavataan edelleen laajalla alueella. Kanta on suojelutoimien ansiosta elpynyt viime vuosina. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Filippiineiltä vuonna 1789.
Pelecanus philippensis
Le Pélican à bec tacheté (Pelecanus philippensis) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Pelecanidae.
Adulte, le pélican à bec tacheté a une longueur de la tête à la queue de 1,3 à 1,5 m[1].
En nageant sur la surface de l'eau, il attrape des poissons et les mange.
Des populations se trouvent dans l'est, le sud-ouest et l'extrême sud de l'Inde, au sud du Népal, au sud du Cambodge, en Indonésie et au Viet Nam.
À la fin du XIXe siècle, l'espèce nichait en masse en Basse-Birmanie. Une seule colonie, décrite en novembre 1877 dans la plaine de la Sittang, couvrait 300 km² et contenait des millions d'oiseaux. Des colonies immenses se reproduisaient encore dans la région en 1910, mais elles avaient complètement disparu en 1939. Quelques individus furent régulièrement signalés dans le delta de l'Irrawaddy dans les années 1940, mais aucun site de nidification ne fut identifié. Aucun n'a été signalé récemment et l'espèce est peut-être éteinte en Birmanie[2].
Pelecanus philippensis
Le Pélican à bec tacheté (Pelecanus philippensis) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Pelecanidae.
Pelecanus philippensis é unha especie de aves do xénero dos pelicanos. Reprodúcese no sur de Asia desde o sur de Paquistán a través da India cara ao leste ata Indonesia. Vive en zonas de augas continentais estensas e na costa, especialmente en lagos grandes. Visto a certa distancia é difícil de diferenciar doutros pelicanos da rexión, aínda que é máis pequeno, pero visto máis de cerca son distintivas as manchas na súa mandíbula superior, a ausencia de cores brillantes e a súa plumaxe máis cincenta. Nalgunhas áreas estas aves aniñan en grandes colonias preto de lugares habitados polos humanos.
Esta especie é unha ave grande, pero relativamente pequena entre os pelicanos. Mide de longo entre 125 e 152 cm e pesa entre 4,1 u 6 kg. É principalmente branca, ten unha crista cincenta na caluga e por detrás do pescozo de plumas rizadas, e unha cola parda. A bolsa é de rosa a púrpura e ten grandes manchas claras, e ten tamén un punteado de manchas na parte lateral da mandíbula superior. O extremo do peteiro é amarelo ou laranxa. Na plumaxe reprodutora, a pel da base do peteiro é escura e a mancha orbital é rosa. En voo non parece moi diferente do pelicano crespo, pero as pluma rémixes terciarias e as secundarias internas son máis escuras e presenta bandas claras que corren ao longo das cobertoiras máis grandes. A cola é redonda.[2]
As crías acabadas de eclosionar están cubertas de penuxe branca, que mudan substituíndoa por plumas de cor cincenta con pintas. As manchas do peteiro non aparecen ata que teñen un ano. A plumaxe reprodutora adulta aparece ao terceiro ano.[3]
Esta especie só se reproduce na India, Sri Lanka e Camboxa. Sábese que algúns individuos procedentes da India pasan o inverno nas chairas do Ganxes, pero os informes da súa presenza noutras partes da rexión como Maldivas, Paquistán e Bangladesh foron cuestionados.[2] O seu principal hábitat son as zonas con augas doces pouco profundas de terras baixas. Non é unha especie migratoria, pero fan desprazamentos locais e están máis amplamente distribuídos na tempada non reprodutora.
Reprodúcese en colonias, e con frecuencia en compañía doutras aves acuáticas. Fan os niños en árbores baixas preto das zonas húmidas e ás veces preto de casas humanas. Rexistráronse historicamente moitas grandes colonias reprodutoras, pero varias desapareceron co tempo. En xuño de 1906, C E Rhenius visitou unha colonia en Kundakulam no distrito de Tirunelveli, onde nas vilas se consideraba a estas aves como sagradas.[4] Amesma colonia foi revisitada en 1944, e só había 10 niños de pelicanos e uns 200 niños do cicónido Mycteria leucocephala.[5]
O río Sittang de Birmania segundo E W Oates albergaba "millóns" de pelicanos en 1877, e en 1929 E C Stuart Baker informou de que aínda aniñaban alí miles deles, xunto con Mycteria leucocephala: [6] Porén, B E Smythies informou que esta colonia desaparecera entre as décadas de 1930 e 1940.[7]
Outra colonia descubriuse en 1902 nunha vila chamada Buchupalle no distrito de Cudappah, onde estes pelicanos aniñaban tamén xunto con M. leucocephala durante o mes de marzo.[8] Esta colonia desapareceu de vez.[7] A colonia do lago Kolleru descubriuna K K Neelakantan en 1946 e nela aniñaban case 3000 pelicanos daquela.[7][9] Esta colonia tamén desapareceu arredor de 1975.[10][11][12]
Debido á perda doseu hábitat e as molestias causadas polos humanos, o número dos P. philippensis diminuíu significativamente e moitas poboacións do sueste de Asia están agora extintas.[13] O nome científico da especie fai referencia ás Filipinas, onde a especie era abundante ata aproximadamente o ano 1900,[3] pero declinou e extinguise localmente na década de 1960.[14] Porén, crese que as poboacións do sur da India están aumentando.[15] As estimacións suxiren que o incremento da protección de que gozan nos últimos tempos permitiu a recuperación das poboacións e o status da especie cambiouse de vulnerable a case ameazada en Lista vermella da IUCN en 2007.[1]
Son aves moi silenciosas cando están nos seus niños, aínda que no niño poden chifrar, gruñir ou facer ruído pechando de golpe os seus peteiros.[2] Algunhas das primeiras descricións das colonias de nidación afirmaban que as colonias en conxunto distinguíanse por ser silenciosas, pero a maioría considera hoxe que as colonias son ruidosas.[7][16]
Como a maioría dos demais pelicanos, captura peixes coa súa enorme bolsa do peteiro mentres nada pola superficie. A diferenza do pelicano crespo non forma grandes bandadas para alimentarse e xeralmente pesca en solitario ou en pequenas bandadas. Porén, os grupos poden por veces colocarse aliñadas e dirixir xuntos os peixes cara a zonas pouco fondas. Cando voan desde as zonas onde descansan ás zonas de alimentación, voan en formación en pequenos grupos cun aleteo constante. Durante o período cálido do día, a miúdo planan aproveitando as correntes térmicas.[17] Poden alimentarse en parte de noite.[18]
Aniñan en colonias e o niño é unha plataforma grosa de ramiñas situada nunha árbore baixa. A estación reprodutora varía de outubro a maio.[2] En Tamil Nadu, a tempada de apareamento empeza co comezo do monzón do noroeste. A exhibición de cortexo do macho consiste na distensión da bolsa con movementos balanceantes da cabeza arriba e abaixo seguidos de balanceos laterais, e despois botan a cabeza para atrás colocándoa sobre as costas. Poden producir repenicos co peteiro durante estes movementos coa cabeza.[19][20] Os niños constrúense normalmente xunto cos doutras aves coloniais, especialmente de M. leucocephala. A súa posta normal é de tres a catro ovos brancos. Os ovos líxanse co tempo.[17] Os ovos eclosionan en de 30 a 33 días. As crías permanecen nos niños ou preto deles de tres a cinco meses.[19][21] En catividade as crías poden reproducirse aos dous anos.[22] Igual que outros pelicanos, refréscanse por medio da vibración da súa bolsa e arfando.[23]
Os pescadores de certas partes de Bengala oriental usaban antes esta especie para atraer a certos peixes, xa que crían que unha secreción aceitosa da ave atraía a peixes como os Colisa e Anabas.[24]
A tendencia destas aves a aniñar preto de poboacións humanas xa foi indicada no século XIX por T C Jerdon:
Visitei unha colonia de pelicanos no Carnático, onde os pelicanos construían (desde tempo inmemorial segundo me dixeron) os seus rudos niños, en árbores bastante baixas no medio da vila, e parecía importarlles pouco a estreita e constante proximidade dos seres humanos.Jerdon, 1864[24]
Desde entón descubríronse outras colonias en vilas e, aínda que algunhas delas desapareceron, outras foron protexidas e unhas poucas vilas que conservan colonias de nidación convertéronse en atraccións turísticas populares. Entre estas vilas están Kokrebellur, Koothankulam e Uppalapadu.[11][25]
Pelecanus philippensis é unha especie de aves do xénero dos pelicanos. Reprodúcese no sur de Asia desde o sur de Paquistán a través da India cara ao leste ata Indonesia. Vive en zonas de augas continentais estensas e na costa, especialmente en lagos grandes. Visto a certa distancia é difícil de diferenciar doutros pelicanos da rexión, aínda que é máis pequeno, pero visto máis de cerca son distintivas as manchas na súa mandíbula superior, a ausencia de cores brillantes e a súa plumaxe máis cincenta. Nalgunhas áreas estas aves aniñan en grandes colonias preto de lugares habitados polos humanos.
Il pellicano grigio (Pelecanus philippensis Gmelin, 1789) è un membro della famiglia dei pellicani[2]. Si riproduce nell'Asia meridionale dal sud del Pakistan sino all'India ed all'Indonesia. Abita i grandi specchi d'acqua dell'entroterra e le acque costiere, ma predilige in assoluto i laghi poco profondi. I suoi nidi sono formati da cataste di residui vegetali e si trovano sugli alberi. In genere depone da tre a quattro uova per volta.
Questo pellicano è relativamente piccolo rispetto agli altri della famiglia, anche se rimane un uccello piuttosto grande. La sua lunghezza è compresa tra i 125 ed i 152 cm ed il peso tra i 4.1 ed i 6 kg. È principalmente di colore bianco, con cresta, collo e coda di colore grigio. Durante la stagione dell'accoppiamento, nel piumaggio al di sotto delle ali della coda compare una sfumatura rosacea. Normalmente queste aree sono invece bianche come il resto del corpo, mentre gli esemplari immaturi sono completamente marroni. Sul becco rosa compaiono delle macchie nere durante la stagione degli amori.
Si tratta di una specie stanziale che si muove solamente all'interno di aree ristrette e si distribuisce in modo più ampio al di fuori della stagione degli amori. Come la maggior parte dei pellicani, cattura i pesci nel grosso becco mentre vola solcando la superficie dell'acqua.
A causa della distruzione dell'habitat naturale e del disturbo arrecatogli dall'uomo, questo pellicano sta diminuendo in numero. Fortunatamente, in tempi recenti si è scoperto che la situazione non è così grave come si credeva in precedenza, e la specie è stata declassata dallo stato di vulnerabile a quello di prossima alla minaccia nel 2007, dopo che purtroppo la specie si era estinta nelle Filippine già a metà del XX secolo[3].
Il pellicano grigio (Pelecanus philippensis Gmelin, 1789) è un membro della famiglia dei pellicani. Si riproduce nell'Asia meridionale dal sud del Pakistan sino all'India ed all'Indonesia. Abita i grandi specchi d'acqua dell'entroterra e le acque costiere, ma predilige in assoluto i laghi poco profondi. I suoi nidi sono formati da cataste di residui vegetali e si trovano sugli alberi. In genere depone da tre a quattro uova per volta.
Burung Undan Paruh Titik ialah salah satu daripada burung yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Pelecanus philippensis.[1] , Ia merupakan salah satu daripada spesies yang digambarkan oleh William Farquhar dalam koleksi gambar haiwan di Tanah Melayu.[1]
Burung Undan Paruh Titik ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Undan Paruh Titik ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Undan Paruh Titik tidak bergigi.
Burung Undan Paruh Titik membiak dengan bertelur. Telur Burung Undan Paruh Titik bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Undan Paruh Titik ialah salah satu daripada burung yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Pelecanus philippensis. , Ia merupakan salah satu daripada spesies yang digambarkan oleh William Farquhar dalam koleksi gambar haiwan di Tanah Melayu.
De grijze pelikaan (Pelecanus philippensis) is een pelikanensoort die voorkomt in India en Zuidoost-Azië. Deze soort werd voor het eerst beschreven in 1789, door Johann Friedrich Gmelin.
De grijze pelikaan komt van oorsprong voor in Cambodja, India, Indonesië (Sumatra), Laos, Myanmar, Nepal, Sri Lanka, Thailand en Vietnam. De soort kwam rond 1900 ook veelvuldig voor in de Filipijnen. Omdat de soort er sinds 1940 niet meer is waargenomen, wordt echter aangenomen dat de grijze pelikaan daar is uitgestorven.[2]
In Zuid-Korea en Maleisië komt de grijze pelikaan als dwaalgast voor. In Bangladesh en China was dit in het verleden ook zo, maar hier is hij tegenwoordig vermoedelijk niet meer te vinden.
De grootte van de populatie werd in 2017 door BirdLife International geschat op 8,7 tot 12 duizend volwassen individuen en de populatie-aantallen nemen geleidelijk af door habitatverlies. Om deze redenen staat deze soort als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
Zie de categorie Pelecanus philippensis van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. De grijze pelikaan (Pelecanus philippensis) is een pelikanensoort die voorkomt in India en Zuidoost-Azië. Deze soort werd voor het eerst beschreven in 1789, door Johann Friedrich Gmelin.
Multimedia w Wikimedia Commons Pelikan indyjski, pelikan siwy, pelikan ciemnoskrzydły (Pelecanus philippensis) – gatunek ptaka wodnego z rodziny pelikanów (Pelecanidae). Do tego gatunku należą najmniejsze osobniki.
Pelikan indyjski, pelikan siwy, pelikan ciemnoskrzydły (Pelecanus philippensis) – gatunek ptaka wodnego z rodziny pelikanów (Pelecanidae). Do tego gatunku należą najmniejsze osobniki.
Opis Ubarwienie szarobiałe, końce skrzydeł czarne. Dziób różowaty, worek gardzielowy szarawy z ciemniejszymi , szarymi cętkami. Kończyny szare. Występowanie Od Iranu po Chiny Środkowe i Filipiny. Zimuje na całym subkontynencie indyjskim. W ostatnich dziesięcioleciach zmniejszyła się liczebność populacji indyjskich i birmańskich.O pelicano de bico pintado ou pelicano cinzento (Pelecanus philippensis) é uma ave da ordem dos Pelecaniformes. Vive em um grande território que inclui a China, Índia, Filipinas e Indonésia. Não se conhecem subespécies.[1]
O pelicano de bico pintado ou pelicano cinzento (Pelecanus philippensis) é uma ave da ordem dos Pelecaniformes. Vive em um grande território que inclui a China, Índia, Filipinas e Indonésia. Não se conhecem subespécies.
Fläcknäbbad pelikan[2] (Pelecanus philippensis) är en asiatisk fågel i familjen pelikaner inom ordningen pelikanfåglar.[3]
Fläcknäbbad pelikan är en relativt liten (127-140 centimeter) och smutsgrå pelikan med fläckad näbb och näbbsäck. Den tufsiga nacken och bakre delen av huvudet är sotfärgad, tygeln är blåaktig, övre delen av näbben är rosafärgad och i flykten underifrån syns, till skillnad från den mycket större arten vit pelikan, bleka vingpennor.[1]
Fläcknäbbad pelikan förekommer i låglänta områden från Indien till Sydostasien. Idag tros den endast häcka i Indien, Sri Lanka och Kambodja, möjligen även i Thailand. Tidigare förekom den i Filippinerna där den numera är utdöd, liksom i Bangladesh.[3]
Arten är systerart till krushuvad pelikan (Pelecanus crispus).[4] Arten behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Fågeln bebor olika typer av våtmarker, både naturliga och av människan skapade. Den häckar i kolonier i akaciabuskar, höga träd och palmer, och födosöker på öppet vatten huvudsakligen efter fisk.[1]
Fläcknäbbad pelikan var tidigare vanlig i stora delar av Asien men har minskat mycket kraftigt på många håll. Tack vare ökad kunskap och skydd har den visats sig vanligare än man tidigare trott. Från en uppskattning av minsta antal på 5.000-10.000 fåglar 2002 tror man nu att beståndet minst består av 13.000-18.000 individer. Arten kategoriseras därför av internationella naturvårdsunionen IUCN sedan 2007 som nära hotad från att tidigare ha behandlats som sårbar.[1]
En viktig faktor i att arten minskade kraftigt var när häckningskolonin i Sittangdalen i Myanmar kraschade till följd av avverkning. Fortfarande hotas den av att dess häckningsträd fälls, men också invasiva växter i våtmarker där den födosöker, jakt och insamling av ägg.[1]
_at_Uppalapadu_in_AP_W_IMG_3451.jpg)
_at_Garapadu,_AP_W_IMG_5358.jpg)
_at_nest_W_IMG_7279.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör fläcknäbbad pelikan.
Wikispecies har information om Pelecanus philippensis.
Fläcknäbbad pelikan (Pelecanus philippensis) är en asiatisk fågel i familjen pelikaner inom ordningen pelikanfåglar.
Wikimedia Commons'ta Pelecanus philippensis ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Pelecanus philippensis ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Pelecanus philippensis, pelikangiller (Pelecanidae) familyasından çok büyük bir su kuşu türüdür. Üreme dönemini Pakistan'ın güneyinden Hindistan boyunca Endonezya'ya kadar olan bölgede Asya'nın güneyinde geçirir. Kapalı su havzalarında ve kıyılarda yaşar. Uzak mesafeden aynı bölgede yaşayan diğer pelikan türlerinden ayırt etmek zordur ancak yakın mesafede üst gagasında bulunan benekler, tüylerinin parlak olmaması ve gri renkli olması ayırt edici özellikleridir. Bazı bölgelerde insan yerleşimlerine yakın yerlerde büyük koloniler hâlinde yuvalanırlar.
P. philippensis diğer pelikan türlerinden görece daha küçük boyutlu olsa da yine de iri bir kuştur. Boyu 125 ila 152 cm. arasında, ağırlığı da 4,1 ila 6 kg. arasında değişir. Tüyleri genel olarak beyaz renklidir ancak tepesi, ensesinin arka kısmı gri kuyruğu da kahverengimsidir. Ensesinin arkasındaki tüyler kıvrıktır ve tepesinde gri sorguç şeklindedir. Boğaz kesesi pembe ile morumsu renklerdedir ve hem kese hem de üst çene üzerinde büyük soluk renkli benekler bulunur. Gaganın ucundaki kıvrık kısım sarı ile turuncu renklidir. Üreme döneminde gaganın tabanındaki deri koyu renklidir ve gözün çevresindeki tüysüz deri ise pembedir. Uçarken tepeli pelikanlara benzerler ancak üçüncül ve içteki ikincil tüyler daha koyu renklidir ayrıca büyük örtücü tüylerde soluk renkli bir bant görülür. Kurukları ise daha yuvarlaktır.[1]
Yumurtadan yeni çıkmış yavrularda beyaz hav tüyleri bulunur. Daha sonra grimsi lekeli tüylere kavuşurlar. Gagadaki benekler ise bir yaşından sonra ortaya çıkar. Erişkin üreme dönemi tüylerine üç yıl yaştan sonra kavuşurlar.[2]
P. philippensis'in yalnızca Hindistan, Sri Lanka ve Kamboçya'da ürediği bulunmuştur. Ana yaşam alanları düzlüklerde bulunan sığ tatlı su havzalarıdır. Göçmen değildir ancak yöresel olarak yer değiştirir ve üreme dönemi dışında daha geniş bir dağılıma sahiptir.
Koloniler hâlinde yuva yapan bu tür aynı zamanda diğer su kuşlarıyla da birlikte yaşar. Yuvalarını su havazalarının ve bazen de insan yerleşimlerinin yakınında alçak ağaçlara yaparlar. Çok sayıda büyük koloniler kayda geçirilmiş ancak zamanla bir kısmı yok olmuştur. 1906 Haziranında C. E. Rhenius Tirunelveli'de Kundakulan'da köylülerin yarı kutsal saydığı bir koloniyi ziyaret etmiştir[3] ; aynı koloni 1944'te ziyaret edildiğinde yalnızca 10 adet P. philippensis yuvası ve 200 adet Mycteria leucocephala türü leylek yuvası görülmüştür.[4]
Eugene William Oates 1877'de Burma'daki Sittang Nehri'nde "milyonlarca" pelikan olduğunu yazmış ve 1929'da E C Stuart Baker aynı bölgede binlerce pelikanın Leptoptilos dubius türü leylekle bir arada kolonilerde yaşadığını bildirmiştir.[5] Ancak bu koloni B E Smythies'in bildirdiğine göre 1930 ve 1940'larda kaybolmuştur.[6]
Cudappah'da başka bir koloni 1902 yılında bulunmuştur ve burada da P. philippensis, Mycteria leucocephala türü leyleklerle birlikte koloni hâlinde yaşamaktaydılar.[7] Bu koloni tekrar görülememiştir.[6] Kolleru Gölü kolonisi K K Neelakantan tarafından 1946'da bulumuştur. Bulunduğu sırada bu kolonide 3.000 kadar pelikan bulunmaktaydı.[6][8] Ancak bu koloni 1975 yılında kaybolmuştur.[9][10][11]
Yaşam alanı yok olması ve insanların verdiği rahatsızlık nedeniyle P. philippensis'in sayısı azalmış ve Güneydoğu Asya'daki popülasyonlarının çoğunun soyu tükenmiştir.[12] Türün epiteti 1900'lerin başında çok sayıda bulunduğu Filipinler'den gelmektedir[2] ancak burada sayıları gittikçe azalmış ve 1960'larda soyları yöresel olarak tükenmiştir.[13] Hindistan'ın güneyindeki popülasyonların sayısının arttığı tahmin edilmektedir.[14] Tahminlere göre koruma tedbirlerinin artırılması sonucu sayılarının artışa geçmesi nedeniyle korunma durumları IUCN tarafından 2007'de hassas türlerden neredeyse tehdit altındaki türlere çevrilmiştir.
Çok sessiz kuşlar olmalarına rağmen yuvalarında iken tıslama ve homurdanma sesleri çıkardıkları gibi gagaları çarpabilirler.[1] Kolonilerin ilk tanımlamalarında sessiz özellikleri belirtilmiş olsa da çoğu kolonilerin gürültülü olduğundan söz etmiştir.[6][15]
Diğer ğelikanların çoğu gibi su yüzünde yüzerken büyük boğaz kesesi ile balıkları yakalar. Ancak ak pelikanın aksine büyük gruplar hâlinde değil küçük gruplar hâlinde ya da yalnız olarak avlanır. Grup hâlinde iken bazen bir hat oluşturarak balıkları sığlıklara doğru gitmeye zorlarlar. Yuvalarına ya da beslenme alanlarına küçük gruplar hâlinde sürekli kanat çırparak düzen içinde uçarlar. Sıcak günlerde termalleri kullanarak süzülerek yükselirler.[16] Bazen geceleri de avlanabilirler.[17]
Kuşlar alçak ağaçlarda çalı çırpıdan yapılmış kalın platformlarda yuvalanırlar. Üreme dönemi Ekim ila mayıs ayları arasında değişir.[1] Erkeklerin kur yapması kafalarını yukarı aşağı salladıktan sonra sola sağa sallamaları ve kafalarını geriye uzatarak keselerini germelerinden oluşur.[18][19] Yuvalarını her zaman koloni hâlinde yaşayan diğer su kuşlarının yanına yaparlar. Dişi kuş üç ila dört tebeşir beyazı yumurta yumurtlar.[16] Kuluçka süresi 30 ila 33 gündür. Yavru kuşlar üç ila beş ay süresinde yuvada ya da yuva yakınında durur.[18][20] Esâret altında yavrular iki yaşından sonra üreyebilmektedir.[21] Diğer pelikanlar gibi boğaz keselerini sallayarak kendilerini serinletirler.[22]
_-_Flickr_-_Lip_Kee_(3).jpg)
_at_Uppalapadu_in_AP_W2_IMG_3456.jpg)
_at_Uppalapadu_in_AP_W_IMG_2831.jpg)
.jpg)
_690V0125_-_Flickr_-_Lip_Kee.jpg)
-_Adult_with_Immatures_at_nest_in_Garapadu,_AP_W_IMG_5283.jpg)
-_Adult_with_Immatures_at_nest_in_Garapadu,_AP_W_IMG_5283.jpg)
_landing_with_nesting_material_at_nest_with_chicks_W2_IMG_2857.jpg)
-_Adult_with_Immatures_at_nest_in_Garapadu,_AP_W_IMG_5283.jpg)
_at_Garapadu,_AP_W_IMG_5369.jpg)
-_Adult_with_Immatures_at_nest_in_Garapadu,_AP_W_IMG_5283.jpg)
_at_Garapadu,_AP_W_IMG_5369.jpg)
_landing_with_nesting_material_at_nest_with_chicks_W2_IMG_2857.jpg)
_in_Uppalapadu,_AP_W_IMG_3330.jpg)
_landing_with_nesting_material_at_nest_with_chicks_W_IMG_2857.jpg)
_with_nesting_material_W_IMG_2806.jpg)
_landing_with_nesting_material_at_nest_with_chicks_W2_IMG_2857.jpg)
-_Adult_with_Immatures_at_nest_in_Garapadu,_AP_W_IMG_5283.jpg)
_at_Garapadu,_AP_W_IMG_5369.jpg)
_landing_with_nesting_material_at_nest_with_chicks_W2_IMG_2857.jpg)
_landing_with_nesting_material_at_nest_with_chicks_W2_IMG_2857.jpg)
-_Adult_with_Immatures_at_nest_in_Garapadu,_AP_W_IMG_5283.jpg)
|yazzar= görmezden gelindi (yardım) Pelecanus philippensis, pelikangiller (Pelecanidae) familyasından çok büyük bir su kuşu türüdür. Üreme dönemini Pakistan'ın güneyinden Hindistan boyunca Endonezya'ya kadar olan bölgede Asya'nın güneyinde geçirir. Kapalı su havzalarında ve kıyılarda yaşar. Uzak mesafeden aynı bölgede yaşayan diğer pelikan türlerinden ayırt etmek zordur ancak yakın mesafede üst gagasında bulunan benekler, tüylerinin parlak olmaması ve gri renkli olması ayırt edici özellikleridir. Bazı bölgelerde insan yerleşimlerine yakın yerlerde büyük koloniler hâlinde yuvalanırlar.
Сірий, або плямистодзьобий пелікан, є відносно невеликим, як для цієї родини, видом: довжина тіла сягає 127—140 см, вага складає близько 6 кг, розмах крил становить 1,7-1,9 метри. Цей птах здебільшого брудно-білий, із сірим чубом на голові, сірою задньою поверхнею шиї та хвостом. О шлюбній порі в оперенні цього виду з'являється рожевий відтінок в хвості та під крилами. У птахів, що цьогоріч не гніздяться, в ці частини залишаються білими. Як це видно із назви птаха, визначною рисою виду є також темно-сірі плями на дзьобі, які, як і рожевий відтінок в оперенні, з'являються протягом шлюбного періоду.
Сірий пелікан був або є розповсюдженим на теренах таких країн як Китай, Пакистан, Індія, Непал, Бангладеш, Шрі-Ланка,М'янма, В'єтнам, Лаос, Таїланд, Малайзія, Камбоджа, Філіппіни та Індонезія. Також дані про зустрічі з цим птахом надходили з Мальдівських островів (единий випадок — 2 птаха були помічені в 1962 році), Гонконга, Тайваня та Сінгапура. Наразі популяції, що розмножуються, існують тільки в Індії, Шрі-Ланці та Камбоджі, хоча можливість гніздування маленької ізольованої популяції також припускається для острова Суматра (Індонезія). Статус сірого пелікана як вида на території Китаю визначений недостатньо чітко. Основною причиною цього є часте плутання його з кучерявим пеліканом, який численний в цій країні, і підвидом якого (а не окремим видом) сірий пелікан вважався до кінця 19-го сторіччя. В М'янмі сірий пелікан гніздився до початку 20-го сторіччя, але на теперішній час можна впевнено стверджувати, що як гніздовий птах він з орнітофауни цієї країни щез. Також сірий пелікан повністю щез з території Філіппін, де був, власне, відкритий і описаний як вид, і тільки як випадковий зальотний птах зустрічається на території Бангладеш, Таїланда, Лаоса, В'єтнама та Малайзії. На території цих країн сірого пелікана при спостереженнях часто плутають не тільки з кучерявим, але й з рожевим пеліканом, тому при оцінках загальної чисельності виду для цих країн всі сумнівні випадки не беруться до уваги.
Сірий пелікан раніше був звичайним птахом Південно-Східної Азії, де у 17-18 сторіччях сотні тисяч пар гніздились в М'янмі, і постійно відмічався на території від Пакистана до В'єтнама. На початку 20-го сторіччя він був описаний як «дуже звичайний на великій території півдня Азії», в той час як зараз в різних джерелах загальна чисельність виду на всій історичній території розповсюдження оцінюється від 11 500 до 13 000 особин, що говорить про дуже швидке скорочення чисельності протягом короткого часу. Нещодавно в декількох публікаціях було показано, що чисельність популяції сірого пелікана в Камбоджі занижена, але великий територіальний обрахунок, здійснений в 2000 році, не зміг підтвердити цієї гіпотези.
Цей вид займає різноманітні водойми: глибокі і мілкі, природні та штучні, прісні та солоні, включаючи болота, озера, річки, естуарії, водосховища, заливні луки, солонуваті лагуни, припливно-відпливні затоплювані території та узбережжя. На Шри-Ланці, наприклад, сірий пелікан зустрічається на великих прісноводних водосховищах всередині острова, а також у солоних лагунах на узбережжі. В Непалі майже всі випадки спостереження сірого пелікана здійснені на великих водоймах з намивними піщаними островами, де птахи відпочивають та ночують. Також в Непалі сірий пелікан зустрічається на відкритих заливних рівнинах в період, коли їх затоплює завдяки мусоним дощам.
Цей вид пеліканів будує гнізда на високих деревах — пальмах, фікусах тощо, що ростуть біля води або навіть безпосередньо у воді. Але одна з колоній сірого пелікана в Індії багато десятиріч (за хронікальними записами — щонайменше 500 років) розташована на деревах, що ростуть на території селища Кокаре Белур, на вулицях та у дворах. Жителі селища використовують гуано з-під цих гнізд як високоякісне фосфорне добриво для полів.
На теперішній час практично не існує наукових досліджень, присвячених харчуванню та харчовій екології цього виду пеліканів. Із загальних спостережень відомо, що він харчується, переважно, рибою різних розмірів (припускається, що споживає приблизно 1000 г на день), але також поїдає жаб, змій та ящірок. Зазвичай сірий пелікан харчується поодинці. Але є свідоцтва, що, як і інші євразійські види пеліканів, цей вид може формувати зграї, що, шикуючись в лінію чи дугу, виганяють рибу на мілину.
Репродуктивний цикл цього птаха пов'язаний з чергуванням дощових та сухих періодів в зоні гніздування. Коли опадів в дощовий період випадає помітно менше звичайного, пелікани часто не вдаються до гніздування. На Індійському субконтиненті будування гнізд проходить у вересні, яйця насиджуються батьками в жовтні та листопаді, пташенята повністю вбиваються у пір'я у лютому, а колонія порожніє в травні. В часи, коли сірий пелікан гніздився в М'янмі, розклад гніздування був практично таким самим, як і зараз на території Камбоджі. Єдиний регіон, де розклад гніздування помітно відрізняється від описаного, це Шри-Ланка.
Наявність придатних для гніздування місць та достатньої кількості матеріалів для будівництва гнізда є критичним фактором для цього виду. Колонії, що оточені водою, зазвичай мають перевагу з огляду на їхню безпеку, також важливим чинником є наявність неподалік достатньо великих площ, що забезпечують харчування. В Індії дерева, на яких облаштовані колонії, зазвичай старіші та вищі (10-20 м), мають більший обхват та ширше гілля, аніж сусідні дерева без гнізд. Пелікани проміж різних видів дерев віддають перевагу бенгальському та священному фікусам, тамаринду (Tamarindus indicus), в меншій мірі Acacia nilotica та Thespesia populnea, зрідка гнізда можна зустріти також на деревах Ficus balerica, Delonix allata, Melia dubia, Albizia lebek та Azadirachta indica. На одному дереві при цьому можуть розміщуватись до 6-12 гнізд, переважно розташованих в розгалуженнях, звідки відходять 3-4 гілки. Пелікан сірий в розташуванні гнізд є вкрай консервативним: кожна пара пеліканів намагається гніздитись на одному й тому ж місці крони рік від року, хоча, звичайно, бувають випадки переносу гнізда на інші гілки або на сусідні дерева.
В М'янмі в 19-му сторіччі існувала незвичайна колонія (зараз зруйнована), що була розташована на деревах, розкиданих в заростях високої трави («слонова трава») на східному березі річки Ситтанг, розсіченему чисельними річищами тимчасових водотоків, завдяки яким на деяких ділянках ця територія була затоплена на глибину до 3 м в період з червня до жовтня або листопада. Гнізда були розташовані в кронах дерев Dipterocarpus, на дуже великій висоті (до 45 м), де вони були розміщені так тісно, що часто зливались одне з одним, виглядаючи як суцільне «ліжко».
В Індії сірий пелікан зазвичай утворює колонії поблизу поселень строкатого лелеки, або малого зобатого лелеки (Leptoptilos javanicus), також змішані колонії цих птахів спостерігаються і в Камбоджі, де до них можуть примішуватись гнізда великого зобатого лелеки (Leptoptilos dubius).
В будівництві гнізда зазвичай беруть участь обидва птаха — і самець, і самка. Гнізда звичайно побудовані з невеликих гілок дерев, мають близько 70 см завширшки, 150—210 см в периметрі, і 40-50 см завглибшки.
В кладці сірого пелікана буває від одного до трьох яєць, згідно з останніми оглядовими даними — в середньому 1,9. В насиджуванні беруть участь обидва батьки, і насиджування ведеться з першого яйця. Насиджування відбувається 30-35 днів, період до постанови виводку на крило — близько чотирьох місяців. За різними даними, ступінь успіху розмноження (доля повсталих на крило молодих птахів відносно кількості відкладених яєць) становить від 25 до 75 % залежно від колонії.
Сірий пелікан, загалом, поза рамками періоду розмноження мігрує по всьому індійському субконтиненту. На півночі Індії він спостерігається з кінця холодного періоду до кінця періоду дощів, на решті субконтиненту — без точно визначених часових меж. Як було виявлено за результатами кільцювання, велика кількість пеліканів відвідують північну та центральну Індію, а іноді навіть Пакистан, поза часом розмноження, а опісля повертаються на гніздування до південної Камбоджі.
Найбільшу небезпеку для цього виду пеліканів становлять непокоєння на гніздах, забруднення водойм, зведення високоствольних лісів в районах гніздування, меліорація заплавних ділянок, скорочення кількості придатних для харчування водойм. Найнебезпечнішими явищами є непокоєння на гніздов'ї та руйнування гнізд. Як вид, що знаходиться під загрозою зникнення, сірий пелікан занесений до Червоного списку Міжнародного союзу охорони природи (IUCN).
Це незавершена стаття з орнітології.Bồ nông chân xám (danh pháp hai phần: Pelecanus philippensis) là một loài chim thuộc họ Pelecanidae. Loài này phân bố ở Nam Á từ nam Pakistan qua Ấn Độ đến Indonesia. Loài chim này sống tại các vùng nước trong lục địa và ven biển, nhất là các hồ lớn.
Bồ nông chân xám cũng có mặt tại Việt Nam.
Bồ nông chân xám có kích thước tương đối nhỏ với các loài họ hàng, nhưng vẫn được coi là chim lớn. Loài này dài 125–152 cm và nặng 4,1–6 kg[2]. Nó chủ yếu màu trắng, với ngực và cổ màu xám và đuôi màu nâu.
_at_Uppalapadu_in_AP_W_IMG_2831.jpg)
_at_Uppalapadu_in_AP_W_IMG_3451.jpg)
Theo đàn (Uppalapadu)
Bồ nông chân xám (danh pháp hai phần: Pelecanus philippensis) là một loài chim thuộc họ Pelecanidae. Loài này phân bố ở Nam Á từ nam Pakistan qua Ấn Độ đến Indonesia. Loài chim này sống tại các vùng nước trong lục địa và ven biển, nhất là các hồ lớn.
Bồ nông chân xám cũng có mặt tại Việt Nam.
Pelecanus philippensis Gmelin, 1789
Охранный статус
Се́рый пелика́н[1] (лат. Pelecanus philippensis) — водоплавающая птица семейства пеликановых.
Это некрупный пеликан с сероватой грудью и хвостом. В брачный сезон на клюве у него появляются серые пятна. Серые пеликаны длиной примерно от 1,27 до 1,52 м, тем самым меньше, чем большинство других видов пеликанов. Самцы крупнее самок. Клюв достигает длины от 28,5 до 35,5 см. Вес птиц достигает 5 кг. Шея и оперение верхней стороны серые, нижняя сторона серовато-белая, подхвостье с коричневатыми крапинами. Ноги от тёмно-коричневого до черноватого цвета. Клюв розовый или жёлто-оранжевый, мешок клюва красноватый. Голое окологлазное кольцо оранжевое или желтоватое, кожа непосредственно перед глазом ярко-пурпурная. На затылке у пеликанов хохол из длинных коричневых перьев с белыми вершинами. Крылья серые с тёмно-коричневыми или чёрными вершинами пера. Нижняя сторона белая, иногда с немного розовым оттенком. После окончания гнездового периода кожа лица птиц теряет колоритность и становится бледнее, хохолок из перьев также становится меньше.
Появившиеся на свет птенцы голые и имеют светлую кожу. У них быстро растёт белое пуховое оперение. Позже их оперение становится коричневатым.
Серый пеликан обитает в южной и юго-восточной Азии, гнездится от Индии до Индонезии, преимущественно на мелководных озёрах.
Серые пеликаны питаются, прежде всего, рыбой, иногда дополняя свой рацион мелкими рептилиями, амфибиями и ракообразными. Ежедневная потребность составляет примерно 1 кг. Обычно они охотятся в одиночку, реже в группах. Однако, в целом их образ питания мало исследован.
Серые пеликаны гнездятся в колониях на пальмах и других деревьях. На дереве насчитывается от 3 до 15 гнёзд. Они часто гнездятся вместе с аистами, цаплями или бакланами. Сезон гнездования с октября по март. В большие, построенные из веток гнёзда с интервалом от 36 до 48 часов самка откладывает от 3 до 4 яиц, которые высиживает 30 дней. Сначала птенцы голые, позже у них вырастает белое пуховое оперение. Через 4 месяца они становятся самостоятельными.
Се́рый пелика́н (лат. Pelecanus philippensis) — водоплавающая птица семейства пеликановых.
斑嘴鹈鹕（学名：Pelecanus philippensis）为鹈鹕科鹈鹕属的鸟类，俗名花嘴鹈鹕、塘鹅、犁鹕、逃河、淘河、淘鹅。繁殖在中亚地带及欧亚洲南部以及中国大陆的河北以南的东部地区、偶见于新疆、云南、繁殖在东南部等地，一般栖息于热带和亚热带的河川、湖泊等处。该物种的模式产地在菲律宾的马尼拉。[2]
斑嘴鹈鹕（学名：Pelecanus philippensis）为鹈鹕科鹈鹕属的鸟类，俗名花嘴鹈鹕、塘鹅、犁鹕、逃河、淘河、淘鹅。繁殖在中亚地带及欧亚洲南部以及中国大陆的河北以南的东部地区、偶见于新疆、云南、繁殖在东南部等地，一般栖息于热带和亚热带的河川、湖泊等处。该物种的模式产地在菲律宾的马尼拉。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : ペリカン科 Pelecanidae 属 : ペリカン属 Pelecanus 種 : ホシバシペリカンホシバシペリカン（Pelecanus philippensis）は、ペリカン目ペリカン科ペリカン属に分類される鳥類。別名フィリピンペリカン[3]。
インドネシアで少数が繁殖している可能性はあるが、ミャンマーでは近年繁殖の記録がない[1]。タイでは飛来数が増加傾向にあり、カンボジアの繁殖環境が改善された影響による可能性もある[1]。ネパール、ベトナム、ラオスへ飛来することもあるが、近年は中華人民共和国やフィリピンでは記録がない[1]。日本では2006年に幼鳥が奄美大島や喜界島に飛来した例がある[4]。
全長150センチメートル[3]。翼長57センチメートル[3]。全身は白い[3]。体側面や腰・尾羽下面の基部を被う羽毛（下尾筒）は淡赤色を帯びる[3]。初列風切や次列風切の羽毛の外縁（羽縁）は黒い[3]。
虹彩は白や灰黄色[3]。嘴峰長57センチメートル[3]。嘴は淡赤色で、黒い斑紋が入る[3]。後肢は灰褐色[3]。
浅い湖沼などの淡水域に生息する[3]。群れを形成し生活する[3]。大規模な渡りは行わないが、非繁殖期になるとやや分散することもある[3]。
繁殖様式は卵生。集団繁殖地（コロニー）を形成する[3]。水辺にある大木の樹上に巣を作る[3]。
森林伐採や湿地開発による生息地の破壊、農薬による影響、漁師によるコロニーの破壊、卵や雛も含む狩猟、外来性の植物による植生の変化などにより生息数は減少している[1][3]。1994年における成鳥の生息数は約11,500羽と推定されている[3]。2002年における繁殖個体数は5,500 - 10,000羽、2006年における繁殖個体数は13,000 - 18,000羽と推定されている[1]
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 ホシバシペリカン（Pelecanus philippensis）は、ペリカン目ペリカン科ペリカン属に分類される鳥類。別名フィリピンペリカン。
-_Adult_with_Immatures_at_nest_in_Garapadu,_AP_W_IMG_5283.jpg)
_landing_with_nesting_material_at_nest_with_chicks_W2_IMG_2857.jpg)
_in_Uppalapadu,_AP_W_IMG_3330.jpg)
_at_Garapadu,_AP_W_IMG_5369.jpg)
-_Adult_with_Immatures_at_nest_in_Garapadu,_AP_W_IMG_5283.jpg)
_landing_with_nesting_material_at_nest_with_chicks_W2_IMG_2857.jpg)
_in_Uppalapadu,_AP_W_IMG_3330.jpg)
