الأسماء في صفحات التنقل
Resident breeder, regular passage visitor and winter visitor.
Die Geelkwikkie (Motacilla flava) is 'n voël en skaars tot gelokaliseerde algemene Palearkties-broeiende besoeker. Hulle kom gewoonlik in groepies voor in vogtige kortgrasgebiede naby watermassas. Die voël is 17 cm groot en weeg 14 - 21 gram. In Engels staan die voël bekend as die Western Yellow Wagtail.
Die Geelkwikkie (Motacilla flava) is 'n voël en skaars tot gelokaliseerde algemene Palearkties-broeiende besoeker. Hulle kom gewoonlik in groepies voor in vogtige kortgrasgebiede naby watermassas. Die voël is 17 cm groot en weeg 14 - 21 gram. In Engels staan die voël bekend as die Western Yellow Wagtail.
La llavandera boyera (Motacilla overa), ye una especie d'ave paseriforme de la familia de les bisbitas y llavanderes (Motacillidae).
Esta especie habita na mayor parte de les zones templaes d'Europa y Asia y estendióse hasta Alaska en Norteamérica. Ye una especie sedentaria nes zones más templaes, pero les poblaciones qu'habiten nel norte y l'este de la so área de distribución emigren a África y el sur d'Asia. La población qu'habita en redol al estrechu de Bering viaxa escontra'l sur siguiendo la mariña del océanu Pacíficu.
Los individuos concentrar en territorios específicos mientres la estación migratoria. Por casu, en Paláu, en Micronesia, axúntense bandaes d'esta especie, pero al norte nes islles Marianes, namái s'atopen individuos ocasionales, de cutiu esviaos de la so ruta.[2]
Al llegar al maduror algamen ente 15-16 cm, con una cola llarga y carauterística del so xéneru. Ye la llavandera europea cola cola más curtia. El machu adultu de normal tien un plumaxe de color oliváceo que se vuelve mariellu nel banduyu y la parte inferior del cuerpu. Esisten delles variedaes cromátiques nes qu'el color mariellu se difumina en blancu. La cabeza de los machos presenta diseños colories variaos en función de la subespecie.
La llamada ye un chiído carauterísticu y agudu "yit".[3]
Ye una ave insectívora, que prefier les escamplaes cerca de l'agua, como los praos húmedos. Añera en parrotales, depositando una puesta de 4-8 güevos motudos.
La filoxenia d'esta especie ye desaxeradamente confusa. Nun momentu o otru hanse descritu docenes de subespecies, y anguaño considérense válides ente 15-20 subespecies dependiendo del autor. Amás, atópase estrechamente emparentada morfolóxicamente cola Llavandera cetrina;[4] dambes son consideraes especies parafiléticas. Les poblaciones del estrechu de Bering n'ocasiones son consideraes una especie estremada, la Llavandera mariella oriental (M. Tschutschensis).
Los analises d'ADN nun refundien datos concluyentes y anguaño considérense qu'esisten 2 y posiblemente 3 especies.[5]
La coloración descrita referir a los machos sacante cuando s'especifica otru datu.
Amás de estes subespecies, la llavandera boyera y la llavandera mariella dieron llugar a una zona habitada por híbridos nel norte de Francia. Los páxaros d'esta zona varien n'apariencia, pero un tipu, que se paez a la llavandera boyera (sacante que los tonos azulaos de la cabeza son más pálidos y el color blancu de la cabeza más estensu) ye llamáu de forma coloquial como Llavandera de la canal de la Mancha.
.La llavandera boyera (Motacilla overa), ye una especie d'ave paseriforme de la familia de les bisbitas y llavanderes (Motacillidae).
Esta especie habita na mayor parte de les zones templaes d'Europa y Asia y estendióse hasta Alaska en Norteamérica. Ye una especie sedentaria nes zones más templaes, pero les poblaciones qu'habiten nel norte y l'este de la so área de distribución emigren a África y el sur d'Asia. La población qu'habita en redol al estrechu de Bering viaxa escontra'l sur siguiendo la mariña del océanu Pacíficu.
Los individuos concentrar en territorios específicos mientres la estación migratoria. Por casu, en Paláu, en Micronesia, axúntense bandaes d'esta especie, pero al norte nes islles Marianes, namái s'atopen individuos ocasionales, de cutiu esviaos de la so ruta.
Al llegar al maduror algamen ente 15-16 cm, con una cola llarga y carauterística del so xéneru. Ye la llavandera europea cola cola más curtia. El machu adultu de normal tien un plumaxe de color oliváceo que se vuelve mariellu nel banduyu y la parte inferior del cuerpu. Esisten delles variedaes cromátiques nes qu'el color mariellu se difumina en blancu. La cabeza de los machos presenta diseños colories variaos en función de la subespecie.
La llamada ye un chiído carauterísticu y agudu "yit".
Ye una ave insectívora, que prefier les escamplaes cerca de l'agua, como los praos húmedos. Añera en parrotales, depositando una puesta de 4-8 güevos motudos.
Ar gannerez velen (liester : kannerezed melen)[1] a zo ur spesad golvaneged amprevanetaer, Motacilla flava an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra diwar amprevaned.
Ar spesad a gaver an dek isspesad anezhañ[2] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar gannerez velen (liester : kannerezed melen) a zo ur spesad golvaneged amprevanetaer, Motacilla flava an anv skiantel anezhañ.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
La cuereta groga o titeta groga,[1] titeta de maig[2] i o xàtxero groc o titina groga a les Balears (Motacilla flava) és la més petita de les cueretes dels Països Catalans. Al Rosselló i al Conflent rep el nom de conyic, i aquest és el malnom que donen als habitants de Cotlliure als vilatges veïns.
Fa 16 cm de llargària. Per sobre és de color lleugerament verdós i per sota és ben groga. El color del cap varia segons les subespècies, la que nia als Països Catalans el té gris, mentre que les celles i la gola són més clares. Té la cua llarga, però no tant com les altres cueretes.
Pel març arriben els primers migrants i el niu es construeix per l'abril i està col·locat a terra, generalment entre salicòrnies o joncs. A l'abril-juny, la femella hi pon 5 o 6 ous, els cova durant 13 dies i, amb l'ajut del pare, alimenta la niada. Els novells volen al cap de 17 dies. A voltes fan dues cries.
És freqüent a les zones humides litorals i en salobrars halòfils, per això les seues àrees de cria es troben localitzades a totes les zones humides dels Països Catalans, tret de l'albufera menorquina,[3] encara que també poden trobar-se'n nius en els marges herbosos dels rius de l'interior del Principat de Catalunya, sobretot en zones de muntanya. Les zones més importants són el Delta de l'Ebre i l'Empordà.
Cria a Euràsia i en una petita zona d'Alaska. Hiverna a Àfrica i el sud d'Àsia, mentre que la població d'Alaska acostuma a hivernar més al sud al llarg de la costa pacífica.
Menja insectes petits i de larves, així com erugues.
És estiuenca i a l'octubre emprenen de nou el viatge cap a la zona tropical africana on passen l'hivern. En migració hi ha una gran barreja de subespècies de cuereta groga, totes molts semblants entre elles.[4]
La cuereta groga o titeta groga, titeta de maig i o xàtxero groc o titina groga a les Balears (Motacilla flava) és la més petita de les cueretes dels Països Catalans. Al Rosselló i al Conflent rep el nom de conyic, i aquest és el malnom que donen als habitants de Cotlliure als vilatges veïns.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Siglen felen (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: siglennod melynion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Motacilla flava; yr enw Saesneg arno yw Yellow wagtail. Mae'n perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. flava, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Yn y rhannau lle mae'r gaeafau'n oer mae'r Siglen Felen yn aderyn mudol, sy'n mudo o Affrica a de Asia i aeafu. Yng ngorllewin Ewrop nid yw'n symud ymhell. Mae'n aderyn o 15 – 16 cm o hyd, gyda chynffon sy'n fyrrach na'r siglennod eraill a geir yn Ewrop, er enghraifft y Siglen Lwyd. Ceir cryn amrywiaeth yn yr is-rywogaethau, yn enwedig yn lliw y pen, ond yn gyffredionol mae'r aderyn yn wyrdd-frown ar y cefn ac yn felyn ar y bol.
Ar un adeg roedd y M. f. flavissima yn aderyn gweddol gyffredin yng Nghymru, yn enwedig yn y dwyrain, ond bellach ychydig sy'n nythu yma. Gwelir nifer o'r is-rywogaethau eraill o dro i dro yn ystod y tymor mudo, yn enwedig M. f. flava (Siglen Benlas).
Mae'r siglen felen yn perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn hirewin Sharpe Hemimacronyx sharpei Corhedydd euraid Tmetothylacus tenellus
.jpg)
-_Breeding_Male_of_calcarata_race_at_Bharatpur_I_IMG_5752.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Siglen felen (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: siglennod melynion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Motacilla flava; yr enw Saesneg arno yw Yellow wagtail. Mae'n perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. flava, sef enw'r rhywogaeth.
Yn y rhannau lle mae'r gaeafau'n oer mae'r Siglen Felen yn aderyn mudol, sy'n mudo o Affrica a de Asia i aeafu. Yng ngorllewin Ewrop nid yw'n symud ymhell. Mae'n aderyn o 15 – 16 cm o hyd, gyda chynffon sy'n fyrrach na'r siglennod eraill a geir yn Ewrop, er enghraifft y Siglen Lwyd. Ceir cryn amrywiaeth yn yr is-rywogaethau, yn enwedig yn lliw y pen, ond yn gyffredionol mae'r aderyn yn wyrdd-frown ar y cefn ac yn felyn ar y bol.
Konipas luční (Motacilla flava) je malý zpěvný pták z čeledi konipasovitých.
Značně zeměpisně proměnlivý druh, variabilní zejména ve zbarvení hlavy samců. Některé z popsaných poddruhů jsou dnes mnoha autory považovány za samostatné druhy (hlavně konipas luční anglický, M. f. flavissima a konipas luční východoruský, M. f. lutea), navíc byly popsány poddruhy, které jsou hybridy v přechodných zónách mezi validními poddruhy. Z poddruhů vyskytujících se v Evropě má konipas luční středoevropský (M. l. flava), konipas luční španělský (M. f. ibariae), konipas luční italský (M. f. cinereocapilla) a konipas luční západosibiřský (M. f. beema) hlavu světlou s bílým nadočním proužkem, konipas luční severoevropský (M. f. thunbergi) tmavou bez bílého nadočního proužku a konipas luční předoasijský (M. f. feldegg) zcela černou. Dalších 6 poddruhů obývá asijskou část areálu, kde má 5 poddruhů hlavu tmavou bez nadočního proužku a 1 černou.[2]
Velikosti štíhlého vrabce (délka těla 15–16 cm). Samec má žlutou spodinu těla, šedozelený hřbet a hnědavě šedá křídla s výraznými, ale úzkými světlými křídelními páskami; samice je méně výrazně zbarvená. Nohy jsou ve všech šatech černé.[3]
Druh s palearktickým typem rozšíření, proniknuvší i do Severní Ameriky. V Evropě jako hnízdič chybí pouze v Irsku a v severní části Britských ostrovů. Převážně tažný, se zimovišti v tropické Africe a Asii.[2][4] Evropská populace v posledních letech mírně klesá, její velikost je odhadována na 7 900 000–14 000 000 párů.[5]
Na území ČR pravidelně, avšak nepříliš hojně hnízdí, hlavně v nižších polohách, ale místy až do 720 m n. m. (výskyty v hnízdním období však bývají zaznamenávány i značně výše, např. v 1430 m n. m. v Krkonoších nebo v 1050 m n. m. na Šumavě). Hlavními hnízdními oblastmi jsou Podkrušnohoří, Plzeňsko až jihočeské rybniční pánve a jižní Morava. Po znatelném úbytku od 60. let 20. století se jeho početnost v posledních letech opět zvyšuje; v letech 1985–89 byla celková populace odhadnuta na 600–1200 párů, v letech 2001–2003 na 800–1600 párů.[2][6]
Na našem území hnízdí převážně konipas luční středoevropský (M. f. flava), ale hnízdění je možné také u konipase lučního severoevropského (M. f. thunbergi) a konipase lučního předoasijského (M. f. feldegg). Dále byli na našem území zaznamenáni jedinci vykazující znaky konipase lučního italského (M. f. cinereocapilla), konipase lučního západosibiřského (M. f. beema) a konipase lučního východoruského (M. f. lutea).[4]
Přílet probíhá hlavně během dubna, odlet od srpna do konce září.[2]
Hnízdí na podmáčených pastvinách, zaplavených loukách, poblíž jezer a nádrží.[3]
Hnízdí jednotlivě, monogamně. Na hnízdiště přilétají nejprve samci, po 1–2 týdnech následováni samicemi. Hnízdo je na zemi, dobře skryté ve vegetaci, vystlané rostlinných materiálem, chlupy a žíněmi; staví samotná samice, zpočátku nosí stavební materiál v malé míře také samec. Hnízdí většinou 1×, méně i 2× ročně od května do července. Ve snůšce bývá 5–6 (3–7) šedavých, smetanově nažloutlých, hustě jemně skvrnitých vajec o rozměrech 18,8 × 14,4 mm. Inkubace trvá 12–13 dnů, sedí převážně samice, během dne krátce střídaná samcem. Mláďata jsou krmena oběma rodiči a hnízdo opouštějí ve věku 11–12 dnů. Vzletnosti dosahují ve stáří 14–16 dnů a pohlavně dospělá jsou na konci prvního roku života.[2]
Potravu tvoří téměř výhradně hmyz, v malé míře i pavouci, červi a měkkýši. Sbírá ji hlavně na zemi, ale i na rostlinách nebo za letu.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu konipas luční ve Wikimedia Commons
Galerie konipas luční ve Wikimedia CommonsKonipas luční (Motacilla flava) je malý zpěvný pták z čeledi konipasovitých.
Gul vipstjert (Motacilla flava) er en spurvefugl i familien Pibere og Vipstjerter (Motacillidae). Den forekommer på fugtige enge i næsten hele Europa og i dele af Nordafrika samt mod øst langt ind i Asien, hvor den erstattes af arten alaskavipstjert. Arten er en trækfugl, hvor østlige bestande overvintrer i Syd- og Sydøstasien, mens de vestlige overvintrer i forskellige dele af Afrika.
Gul vipstjert deles i omkring ti underarter (racer), hvoraf to ses almindeligt i Danmark som henholdsvis ynglefugl og trækgæst nordfra. Underarterne adskilles på baggrund af hannernes forskellige hovedtegninger.
Gul vipstjert er en 15-16,5 centimeter stor fugl med en lang vippende hale, der dog er kortere end andre vipstjerters. Fuglen er på undersiden gul og på oversiden olivengrøn, hvilket bl.a. adskiller den fra bjergvipstjerten, der har grå ryg. Hannerne blandt de danske ynglefugle, som tilhører racen almindelig gul vipstjert (Motacilla flava flava), har i sommerdragten blågråt hoved med tydelig hvid øjenbrynsstribe. Hunnerne er mere beskedent farvede med grågrønt hoved og hvid strube, og hos dem kan racerne ikke med sikkerhed adskilles. I vinterdragt bliver farverne mere matte, næsten uden gult på undersiden, og både hanner, hunner og ungfugle ligner hinanden. Næbbet er sort med lys basis på undernæbbet.
Trækfugle fra Nordskandinavien af racen nordlig gul vipstjert (M. f. thunbergi) kendes for hannernes vedkommende på sort kind og manglende øjenbrynsstribe.
Racen gulhovedet vipstjert (M. f. flavissima), der er en sjælden gæst og nogle få gange har ynglet i Vestjylland, kendes på, at hannen har gult hoved og gul øjenbrynsstribe.[1]
Fugle, der forekommer i Danmark, kan artsbestemmmes ved hjælp af kaldet som kan være et blødt ”psit” eller et fyldigere ”tsrlie”, eller et lyst klingende ”zi-si-si”. Sangen består af 2 eller 3 hæse toner, den sidste tit mere betonet ”srrii-srrihht”, der ofte udføres fra et højtliggende punkt eller i sangflugt. Under trækket ses den ofte i spredt formation på de dyrkede agre og kan ved overnatning i store flokke f.eks. slå sig i rørskove eller lignende.
Gul vipstjert ankommer til Danmark omkring begyndelsen af maj måned, hvor den træffes over hele landet ved vådområder som strandenge og moser. Fugle fra nordligere bestande kan ses på træk indtil midten af juni. Den trækker sydpå fra midten af august og en måned frem. Samtidig passerer et stort antal fugle fra nordligere ynglepladser Danmark, der kan ses indtil begyndelsen af oktober. Overvintringen sker i tropisk Afrika. Den danske bestand er gået tilbage siden 1990'erne på grund af dræning eller mindre afgræsning af engene.
I yngletiden lever gul vipstjert parvis i eget territorium og lægger i Danmark kun et kuld pr sæson. Fra midt i maj lægger hunnen normalt fem æg, der er lyst gullige, blålige eller svagt rødlige med mange små, gråbrune pletter. Æggene udruges overvejende af hunnen på 12-13 dage i en rede direkte på jorden godt skjult af græs eller siv. Efter cirka 17 dage er ungerne flyvefærdige.
Gul vipstjert lever næsten udelukkende af insekter, først og fremmest fluer og myg. Det kan f.eks være møgfluer som græssende dyr jager op. Under jagten løber den med sirlige skridt, mens den vipper med halen. Eller den jager insekterne i luften.
Arten adskilles i omkring ti forskellige underarter:[2][3]
Gul vipstjert
En ung gul vipstjert
Nordlig gul vipstjert (M. f. thunbergi)
Gulhovedet Vipstjert (Motacilla flava flavissima)
Gul vipstjert (Motacilla flava) er en spurvefugl i familien Pibere og Vipstjerter (Motacillidae). Den forekommer på fugtige enge i næsten hele Europa og i dele af Nordafrika samt mod øst langt ind i Asien, hvor den erstattes af arten alaskavipstjert. Arten er en trækfugl, hvor østlige bestande overvintrer i Syd- og Sydøstasien, mens de vestlige overvintrer i forskellige dele af Afrika.
Gul vipstjert deles i omkring ti underarter (racer), hvoraf to ses almindeligt i Danmark som henholdsvis ynglefugl og trækgæst nordfra. Underarterne adskilles på baggrund af hannernes forskellige hovedtegninger.
Die Schafstelze (Motacilla flava) ist eine Vogelart aus der Familie der Stelzen und Pieper (Motacillidae).
Die Art ist sehr vielgestaltig. So unterscheiden sich mehrere Unterarten, Männchen, Weibchen und Jungtiere. Kehle und Brust sind bei allen Männchen leuchtend gelb und bei den Weibchen blassgelb. Der Rücken ist bei allen Unterarten blassgrün. Die Körperlänge beträgt bei adulten Tieren 15 bis 16 cm.
Schafstelzen ernähren sich hauptsächlich von Fliegen und anderen zarten Insekten, die von grasendem Vieh aufgescheucht werden. Während der Jagd läuft der Vogel mit zierlichen Schritten und wippt mit dem Schwanz, der im Vergleich zu den anderen europäischen Stelzen der kürzeste ist.
Die Art liebt feuchte Wiesen und Felder in der Nähe von Gewässern. Die Schafstelze ist in den meisten Regionen Europas und Asiens zu finden und sogar im nordamerikanischen Alaska gibt es Populationen. Während die Art in den klimatisch begünstigteren Zonen ein Standvogel ist, migrieren die nördlichen und östlichen Populationen im Winter nach Afrika und ins südliche Asien. Die amerikanischen überwintern weiter südlich am Pazifik. Die Veränderung bzw. Verkleinerung der für die Schafstelze geeigneten Biotope wird als ein Grund für den massiven Rückgang der Population in den letzten knapp 30 Jahren in Europa angesehen. Mit einem Rückgang von 97 Mio. Exemplaren von 1980 bis 2017 ist die Schafstelze in der Europäischen Union der Vogel, dessen Population am zweitstärksten zurückgegangen ist (Platz 1: Haussperling). Insgesamt ist die Zahl der Vögel im genannten Zeitraum netto um 560 bis 620 Mio. Exemplare geschrumpft.[1]
Der Gesang ist unauffällig. Das Männchen balzt jedoch mit aufgeplusterter Brust und Flügelzittern vor dem blasser gefärbten Weibchen. Die Schafstelze ist ein Bodenbrüter, ihr Nest liegt meist gut versteckt in einer kleinen Bodenvertiefung zwischen Grasbüscheln. Als Nestmaterial werden trockene Grashalme und Würzelchen benutzt, die halbkugelige Nestmulde ist fein geglättet und mit Tierhaaren ausgepolstert. Die Brutzeit ist Mai bis Juli. Im Nest lassen sich vier bis sechs weißliche Eier finden, die sehr dichte graubraune Flecken haben. Es gibt zwischen Mai und August ein bis zwei Bruten, die das Weibchen alleine 11–12 Tage lang ausbrütet. Die Brut wird häufig zur Nahrungssuche unterbrochen. Beide Eltern füttern die Nestlinge 11–13 Tage. Die Jungen verlassen das Nest schon lange, bevor sie flügge werden.
In Deutschland werden außer der heimischen Unterart (Motacilla flava flava) vier weitere Unterarten regelmäßig beobachtet.[2] Die Männchen der einzelnen Unterarten sind (während Frühjahrszug und Brutzeit) so verschieden gezeichnet, dass man sie leicht unterscheiden kann:
Einige Autoren betrachten diese und andere Unterarten der Schafstelze als eigene Arten (Semi- bzw. Allospezies). Dementsprechend zählen in der Artenliste der Vögel Deutschlands (2005)[2] nur die mitteleuropäischen Schafstelzen zur Art Motacilla flava und tragen dort den deutschen Namen Wiesenschafstelze.
Die Schafstelze (Motacilla flava) ist eine Vogelart aus der Familie der Stelzen und Pieper (Motacillidae).
Cëgliucc pëccërigl ë la famiglia ë gl Passeriformes.
Codanzínzëra (Atini), colanzínzëra (Sëttëfrat), coradënzínzëra (Sand Rënat).
È luongh 16,5 a 18 cm; da na scenna a n’ata 24–28 cm.
Gl máscurë tiev gl chëlor ë la schina verd-marron chiar, cora nera chë lë penn rëttric ë fòr gghiangh. Gl cuap pò cagnà ë chëlor e quess dëpènn da lë tand sottëspèc chë zë tròvanë a l’Auròpa. Chella chë šta ë cchiù a l’Ëtalia, la cinereocapilla, tè gl cuap grigg, la canna gghianga e tòrn tòrn lë recchië è nera fin a gl bbecch. Gl piett e la panza suó ggiall.
La fèmmëna arrassëmeglia a në máscurë sculërit. Zamb e bbecch, a gl máscurë comm a lë fémmënë, suó nir.
Fav lë nédëra a lë part sott a lë fratt.
Gl tip cinereocapilla è quigl chë zë tròva cchiù spiss a l’Ëtalia, la Frangia ë gl Sudd e a l’Ištria. Passa gl viern a l’Áfrëca ciendr-uccëdëntal, a sudd ë gl Sahara. Chëmènza a zë fà vëdé a fin marz-abbril (trica në ccon a par a gl tip nòrdëchë flava).
Cëgliucc pëccërigl ë la famiglia ë gl Passeriformes.
Li djaene hosse-cou (ou djaene hosse-cawe, ou djaenisse), c' est on hosse-cou avou on djaene ploumaedje .
No d' l' indje e sincieus latén : Motacilla flava
C 'est on voyaedjant oujhea ki vént djusse acover e l' Urope.
Li djaene hosse-cou (ou djaene hosse-cawe, ou djaenisse), c' est on hosse-cou avou on djaene ploumaedje .
No d' l' indje e sincieus latén : Motacilla flava
Dûverzînk, gaçerink, dûvzelînk, an bergawîlkeya zerd (Motacilla flava), çûkeke biçûk, dirêj û zirav e ji qûnhejhejokan (Motacillidae) e.
Meziniya wê 16-17 cm digihê.
Dûverzînk, gaçerink, dûvzelînk, an bergawîlkeya zerd (Motacilla flava), çûkeke biçûk, dirêj û zirav e ji qûnhejhejokan (Motacillidae) e.
Fiskesbeštor (Motacilla flava) lea beštoriidda (Motacillidae) gullevaš loddi.
It giel boumantsje (Motacilla flava) is in 16 sm grutte fûgel út de famylje fan de piperfûgels.
It giel boumantsje wurd ek wol gielboarstje of giele wipsturt neamd.
It giel boumantsje is der yn ferskillende foarmen. Der binne ferskeidene ûndersoarten dy't foaral by harren kop ferskille. Se hawwe wol allegear in giele boarst en búk en in grienbrune rêch.
De giele boumantsjes komme foar yn it iepen fjild. Yn sompen of op it boulân mar it meast yn de greiden, yn de buert fan wetter.
De fûgels briede yn Europa en Aazje, mar oerwinterje meast yn Afrika en it súden fan Aazje. Der is ek in populaasje yn Alaska yn Noard-Amearika, dy fûgels oerwinterje meast súdliker by de Pasifyske kust.
De giele boumantsjes ite meast ynsekten dy't troch it fee yn de greiden opjage wurd. Se rinne mei de bisten mei at se iten sykje werby se hurd rinne en ûnderwilens ek stil steane werby se mei harren sturt op en del wippe. Ek at se oerwinterje yn Afrika sykje se it selskip fan boeren mei harren fee.
It giele boumantsje makket in nêst op de grûn ferside tusken it gers. Yn it nêst leit it wyfke 4-6 wyteftige aaien mei griisbrune plakken. It wyfke briedt de aaien yn 11-12 dagen út wernei de jonge fûgels nog 11-13 dagen yn it nêst troch beide âlden fuorre wurde. Dernei ferlitte de jongen it nêst wylst se dan noch net fleane kinne. De boumantsjes bringe yn in jier ien of twa nêsten mei jongen grut.
It giel boumantsje (Motacilla flava) is in 16 sm grutte fûgel út de famylje fan de piperfûgels.
Gulerla (frøðiheiti - Motacilla flava)
Tekst üüb Öömrang A güülbük ((mo.) göölbüker, gööle wipstjart, go. göölbök, wi. hääwerföögel) (Motacilla flava) as en fögel ütj at famile faan a piipern (Motacillidae).
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: A güülbük ((mo.) göölbüker, gööle wipstjart, go. göölbök, wi. hääwerföögel) (Motacilla flava) as en fögel ütj at famile faan a piipern (Motacillidae).
Jouhlinduine (latin.: Motacilla flava) om Evrazijan i Afrikan levitadud kezalind. Mülütadas Vagolindunvuiččed-sugukundha. Läz 10..15 alaerikod.
Heimon kaikiš penemb erik, 15..16 sm pitte i 17 grammad vedutte hibjanke. Ižačun pök om loštai pakuine, emäčun — vauvazpakuine. Käpšud oleldas muzaburan vai mustan mujun.
Ecib sömäd man pindal päpaloin, vagolindun erineden. Jouhlinduine ani kuti hüppib madme leten. Parad sädas pezoid severziš-se kümniš metrad toine toižespäi da sen edemba. Pezoiteldas luhtoiš, mecoiden jogialangištoiš, soil penzhištonke.
Jouhlinduine (latin.: Motacilla flava) om Evrazijan i Afrikan levitadud kezalind. Mülütadas Vagolindunvuiččed-sugukundha. Läz 10..15 alaerikod.
Heimon kaikiš penemb erik, 15..16 sm pitte i 17 grammad vedutte hibjanke. Ižačun pök om loštai pakuine, emäčun — vauvazpakuine. Käpšud oleldas muzaburan vai mustan mujun.
Ecib sömäd man pindal päpaloin, vagolindun erineden. Jouhlinduine ani kuti hüppib madme leten. Parad sädas pezoid severziš-se kümniš metrad toine toižespäi da sen edemba. Pezoiteldas luhtoiš, mecoiden jogialangištoiš, soil penzhištonke.
Keldupästärikki libo keldupästärikkö (Motacilla flava) on pästärikkilöin heimoh kuului čiučoilinduluadu.
Piduhus: 15-16 cm
Paino: 15-23 g, uročču on emäččyy suurembi.
Keldupästärikki Keldupästärikki libo keldupästärikkö (Motacilla flava) on pästärikkilöin heimoh kuului čiučoilinduluadu.
Lonjqheue o Vàrdhiére (Motacilla flava)
La pìspisa è n'aceddu (Motacilla flava) cu pizzu suttili e appuntutu, ali e cuda longhi, piumi giarni supra la panza e griciu–bruni supra la schina.
La pìspisa è n'aceddu (Motacilla flava) cu pizzu suttili e appuntutu, ali e cuda longhi, piumi giarni supra la panza e griciu–bruni supra la schina.
The Watter-waggie, or the Wastren Yellae Wagtail (Motacilla flava) is a smaa passerine in the wagtail faimily Motacillidae, which an aa includes the pipits an longclaws.
The Watter-waggie, or the Wastren Yellae Wagtail (Motacilla flava) is a smaa passerine in the wagtail faimily Motacillidae, which an aa includes the pipits an longclaws.
Η Κιτρινοσουσουράδα είναι στρουθιόμορφο πτηνό της οικογενείας των Σεισοπυγιδών, μία από τις σουσουράδες που απαντούν και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Motacilla flava και περιλαμβάνει 17 υποείδη.[i][1][2]
Η επιστημονική ονομασία του γένους, Motacilla, είναι λατινική και έχει ως ρίζα το ρήμα moto «κινώ», με σαφή αναφορά στη χαρακτηριστική κίνηση του οπισθίου τμήματος του πτηνού.[6] Αυτό ισχύει και για την αγγλική ονομασία wagtail «κινώ την ουρά».
Η ίδια σημασία αποδίδεται και στην ελληνική λαϊκή ονομασία «σουσουράδα», με ενδιαφέρουσα ετυμολογία: [ΕΤΥΜ. < σεισουράδα (με προληπτ. αφομοίωση) < σεισούρα (< σείω, πβ; αόρ. έ-σεισ-α, + ουρά) + παραγ. επίθημα -άδα]. [7] Επίσης, η λόγια ονομασία του πτηνού «σεισοπυγίς», έχει τα ίδια εννοιολογικά χαρακτηριστικά: [ΕΤΥΜ. < μτγν. σεισοπυγίς, -ίδος < σεισο- (< αρχ. σείω, πβ. αόρ. σεΐσ-ai) + - πυγίς < αρχ. πυγή «οπίσθια».[8]
Ο όρος flava στην επιστημονική ονομασία του είδους, καθώς και οι λαϊκές ονομασίες του στην αγγλική (Yellow wagtail) και ελληνική γλώσσα παραπέμπουν στο χαρακτηριστικό κίτρινο πτέρωμα του πτηνού.
Το είδος περιγράφηκε από τον Λινναίο (Ν. Σουηδία, 1758), υπό την σημερινή του ονομασία. Αποτελεί «πρόκληση» για την επιστήμη της Συστηματικής Ταξινομικής, καθώς παρουσιάζει πολλά και αλληλοσυνδεόμενα, μεταξύ τους, προβλήματα. Η κατάσταση περιπλέκεται από τις διασταυρώσεις των υπαρχόντων πληθυσμών, τις διαφορές μεταξύ των φύλων, την ύπαρξη δύο πτερωμάτων στα αρσενικά (αναπαραγωγικό και μη), τα ελλιπή στοιχεία -σε κάποιες περιπτώσεις- και την είσοδο των μοριακών δεδομένων κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Οι σχέσεις μεταξύ των επί μέρους taxa παραμένουν, κατά μεγάλο μέρος, αδιευκρίνιστες και περαιτέρω δεδομένα κρίνεται απαραίτητο να συλλεχθούν.
Πιθανόν, σχηματίζει υπερείδος με το Μ. citreola ή το Μ. capensis, ή με τα δύο αυτά μαζί με το Μ. flaviventris, αλλά οι πρόσφατες μελέτες μοριακής γενετικής δείχνουν ότι, ουδεμία από αυτές τις υποθέσεις ευσταθεί. Πρόσφατες μελέτες μιτοχονδριακού DNA, υποδηλώνουν ότι όλα τα taxa μπορεί να αντιπροσωπεύουν μόνον 3 ξεχωριστά «είδη»: ένα στα βορειοανατολικά του φάσματος κατανομής (με βάση την «φυλή» tschutschensis), ένα στα απώτατα νοτιοανατολικά (με βάση τις «φυλές» taivana και macronyx) και το τρίτο στα δυτικά και κεντρικά (με βάση την «φυλή» flava). Επιπλέον, οι μοριακές μελέτες υποδηλώνουν ότι, η πρώτη «φυλή» συγγενεύει με τους πληθυσμούς του Μ. citreola που απαντούν στα ανατολικά (Μ. c. citreola), ενώ η δεύτερη είναι πιο κοντά στους πληθυσμούς του Μ. citreola που απαντούν στα δυτικά (Μ. c. werae). Ωστόσο, άλλοι ερευνητές θεωρούν ότι τα συγκεκριμένα δύο υποείδη του Μ. citreola είναι αδιαχώριστα από μορφολογική άποψη. Επιπλέον, αρκετοί πληθυσμοί (ιδιαίτερα των υποειδών lutea, feldegg και taivana), συχνά, αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστά είδη από κάποιους ερευνητές. Όπως προαναφέρθηκε, η ταξινομική περιπλέκεται περαιτέρω από το γεγονός ότι, ορισμένοι πληθυσμοί υβριδοποιούνται ανά αρκετά τακτά χρονικά διαστήματα, συγχέοντας έτσι την εικόνα σε σχέση με τα όρια κατανομής τους. Αυτό έχει συμβεί με τα προταθέντα taxa, superciliaris, dombrowskii και perconfusus, τα οποία θεωρούνται υβρίδια.
Το υποείδος Μ. f. tschutschensis διασπάστηκε από τα υπόλοιπα το 2004, από την AOU, θεωρηθέν ως διακριτό είδος (Μ. tschutschensis), αλλά η συγκεκριμένη αντιμετώπιση δεν υιοθετήθηκε από την ταξινομική ομάδα εργασίας του BirdLife λόγω των ανεπίλυτων σχέσεων σε διάφορα άλλα υποείδη στην «ομάδα» της flava, πράγμα που σημαίνει ότι τα γεωγραφικά και ταξινομικά όρια δεν μπορούν, ακόμη, να τεθούν στα δύο taxa, εφόσον έχουν ταξινομηθεί ως ξεχωριστά είδη.[9]
Εν αναμονή περαιτέρω ερευνών και έχοντας κατά νου τα προαναφερθέντα στοιχεία, η συστηματική του είδους παραμένει σε εξαιρετικά «δυναμική» κατάσταση και, αυτή που ακολουθείται σήμερα, είναι η πλέον «παραδοσιακή» με 17 υποείδη να αναγνωρίζονται (βλ. Πίνακες Ι και ΙΙ).[i][10]
Το είδος εμφανίζει, ευρύτατο φάσμα κατανομής στον Παλαιό Κόσμο (Παλαιαρκτική, Ινδομαλαισιανή και Αυστραλασιανή οικοζώνες, ως πλήρως μεταναστευτικό πτηνό, που σημαίνει ότι, δεν υπάρχει κάποια επικράτεια στην οποία παραμένει όλες τις εποχές του έτους ως επιδημητικό –με εξαίρεση το αιγυπτιακό υποείδος Μ. f. pygmaea και κάποιους πιθανούς θύλακες στα βορειοδυτικά της Αφρικής και την Ν. Ισπανία. Συν τοις άλλοις, κάποιοι πληθυσμοί έρχονται να φωλιάσουν και στην περιοχή της Αλάσκας απέναντι από την ΒΑ. Σιβηρία, ενώ κάποιοι άλλοι διαχειμάζουν στην Αυστραλία.
Στην Ευρώπη, απαντά σε όλη σχεδόν την ήπειρο ως καλοκαιρινό αναπαραγόμενο είδος, με εξαίρεση την Ισλανδία, την Ιρλανδία και μεγάλο τμήμα των βρετανικών νησιών (κυρίως στα βόρεια και νοτιοανατολικά). Η κατανομή είναι πολύ συμπαγής, εκτός από τις πολύ ορεινές περιοχές των κατά τόπους επικρατειών.
Η Αφρική αποτελεί πολύ μεγάλη επικράτεια διαχείμασης, σε όλη την έκταση της ηπείρου νότια του Σαχέλ και του ισημερινού, μέχρι την Ν. Νότια Αφρική, αλλά υπάρχουν και μικρές επικράτειες μόνιμης παραμονής (καθιστικό) στα βορειοδυτικά και στα εδάφη παράλληλα με τον Νείλο (μέχρι το Σουδάν), που είναι και οι μοναδικές επιδημητικές θέσεις του παγκόσμιου πληθυσμού.
Η Ασία είναι, κυρίως, επικράτεια καλοκαιρινού φωλιάσματος, σε μεγάλη και συμπαγή ζώνη που αρχίζει από την Ρωσία και τις ακτές του Ευξείνου Πόντου στα δυτικά, μέχρι την απώτατη ΒΑ. Σιβηρία, την Ιαπωνία και τις απέναντι ακτές της Αλάσκας. Νότια, το είδος φθάνει σε όλη την Ινδομαλαισιανή και τμήμα της Αυστραλασιανής οικοζώνης, στην Νέα Γουινέα και την Ν. Αυστραλία, αποκλειστικά ως διαχειμάζον πτηνό.[11]
(σημ. με έντονα γράμματα τα υποείδη που απαντούν στον ελλαδικό χώρο. Ωστόσο, τα υποείδη κατά τις μεταναστεύσεις είναι, πρακτικά, αδύνατον να καταγραφούν με ακρίβεια και, πιθανότατα, είναι περισσότερα)
(σημ. Τα συγκεκριμένα στοιχεία των αρσενικών ατόμων αφορούν μόνο στο πτέρωμα αναπαραγωγής. Τα άτομα στα όρια των περιοχών εξάπλωσης -βλ. Πίνακα Ι- με πιο ακαθόριστα στοιχεία [less defined], λόγω υβριδοποιήσεων)
Η κιτρινοσουσουράδα θεωρείται πλήρως μεταναστευτικό είδος σε όλες τις επικράτειες όπου εξαπλώνεται και, ανάλογα με το γεωγραφικά πλάτη, αποδημεί συνήθως νότια των περιοχών φωλιάσματος. Πάντως, οι ακριβείς περιοχές διαχείμασης των διαφόρων υποειδών δεν είναι δυνατόν να καθοριστούν με ακρίβεια.
Οι περισσότεροι πληθυσμοί διαχειμάζουν στην Αφρική, την Ινδία και την ΝΑ. Ασία. Εξαίρεση αποτελούν οι αιγυπτιακοί πληθυσμοί του M. f. pygmaea, καθώς και κάποιοι στην ΒΔ. Αφρική και τη Ν. Ισπανία που θεωρούνται επιδημητικοί.
Οι παράγοντες που τεκμηριώνουν την έντονη μεταναστευτική συμπεριφορά του είδους είναι καλώς τεκμηριωμένοι: εμφανής -κυρίως κατά την διάρκεια της ημέρας-αποδημία, χρήση πολυπληθέστατων θέσεων κουρνιάσματος -τόσο κατά τη μετανάστευση όσο και τον χειμώνα που διευκολύνει την δακτυλίωση-, και απόκτηση από τα αρσενικά διακριτών πτερωμάτων αναπαραγωγής, λίγο πριν από την ανοιξιάτικη μετανάστευση. Από την άλλη πλευρά, μπορεί να προκύψει σύγχυση από τις ενδιάμεσες διασταυρώσεις και το διακεκομμένο μοτίβο στις γεωγραφικές ποικιλομορφίες.[15]
Οι αποδημίες, τόσο την άνοιξη όσο και το φθινόπωρο, πραγματοποιούνται σε ευρύ μέτωπο, με πλήθος καταγραφών πάνω από τη θάλασσα σε όλους τους τομείς του φάσματος κατανομής. Το φθινοπωρινό πέρασμα στην Ελβετία σημειώνεται ήδη από τα τέλη Ιουλίου, αλλά ο κύριος όγκος αρχίζει το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου και κορυφώνεται συνήθως μέχρι τον Σεπτέμβριο για να τελειώσει απότομα στις αρχές Οκτωβρίου, αν και έχουν παρατηρηθεί άτομα να περνάνε κατά το πρώτο τρίτο του Νοεμβρίου. Στο στενό του Γιβραλτάρ, η δίοδος εκτείνεται από τις αρχές Αυγούστου μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου και κορυφώνεται στα μέσα Σεπτεμβρίου. Η άφιξη στην Αφροτροπική οικοζώνη είναι στα τέλη Σεπτεμβρίου, νοτιότερα, τον Οκτώβριο.[16]
Η εαρινή επιστροφή στα βόρεια, αφού προηγηθεί συσσώρευση λίπους ακριβώς νότια της Σαχάρας πραγματοποιείται, επίσης, σε ευρύ μέτωπο, αρχής γενομένης από το Μάρτιο και παρατείνεται μέχρι τις αρχές Μαΐου. Τα αρσενικά φθάνουν στους τόπους αναπαραγωγής πριν από τα θηλυκά, με τις αφίξεις να πραγματοποιούνται από τα τέλη Μαρτίου στη Ν., Δ. και μεγάλο μέρος της Κ. Ευρώπης, από τα μέσα Απριλίου στην περιοχή της Μόσχας, και από τις αρχές Μαΐου ή τις αρχές Ιουνίου στην Λαπωνία.[17]
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί, μεταξύ άλλων, από τα Σβάλμπαρντ και την Ισλανδία, τις Μαλδίβες, τις Σεϋχέλλες και τις Κομόρες.[18]
Στην Ελλάδα, η κιτρινοσουσουράδα απαντά -όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη- ως καλοκαιρινός αναπαραγόμενος επισκέπτης στην βόρεια και κεντρική χώρα, αλλά και ως διαβατικό πτηνό κατά τις δύο μεταναστεύσεις, σε όλη την επικράτεια.[19][20] Τα πρώτα αρσενικά του αναπαραγόμενου υποείδους M. f. feldegg καταφθάνουν στην Ελλάδα στα μέσα Μαρτίου, με την αποδημία να έχει ολοκληρωθεί στις αρχές Απριλίου. Η διέλευση άλλων υποειδών, κυρίως των M. f. flava και M. f. thunbergi πραγματοποιείται αργότερα, από τα τέλη Μαρτίου μέχρι τις αρχές Μαΐου, με κορύφωση στα μέσα Απριλίου.[21]
Κατά την φθινοπωρινή αποδημία, κάποιες ημέρες υπάρχει το ίδιο πρόβλημα, καθώς οι αναχωρούντες αναπαραγωγικοί πληθυσμοί του M. f. feldegg, αναμιγνύονται με τους διαβατικούς μεταναστευτικούς πληθυσμούς άλλων υποειδών από τον βορρά. Η αποδημία πραγματοποιείται από τα μέσα ή τέλη Αυγούστου, μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. ΟΙ «βόρειες» φυλές περνούν λίγο αργότερα, από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι τα μέσα ή τέλη Οκτωβρίου. Η φθινοπωρινή μετανάστευση περιλαμβάνει περισσότερα άτομα από την εαρινή.[22] Κατά τις μεταναστεύσεις, οι πληθυσμοί των παρατηρουμένων πτηνών ανήκουν σε διάφορα υποείδη, καθώς και σε ενδιάμεσες μορφές λόγω υβριδισμού. Οι πληθυσμοί των υποειδών M. f. feldegg και M. f. flavaείναι, μακράν, οι πολυπληθέστεροι. Έχουν παρατηρηθεί, κατά καιρούς, πληθυσμοί των υποειδών M. f. thunbergi (κυρίως), M. f. leucocephala, M. f. lutea, M. f. beema, M. f. cinereocapilla και M. f. flavissima.[23]
Από την Κρήτη αναφέρεται ως καλοκαιρινός επισκέπτης[24] και από την Κύπρο αναφέρεται ως κοινός διαβατικός μετανάστης.[25]
Γενικά, το είδος συχνάζει σε ποικιλία οικοτόπων, συνήθως υγρών ή κοντά σε νερό, με χαμηλή βλάστηση, όπως υγρά λιβάδια και έλη, κοντά σε λίμνες και σε αποχετεύσεις αγροκτημάτων. Ωστόσο, στην Δ. Παλαιαρκτική απαντά στην αρκτική τούνδρα και στην υποαρκτική ή εύκρατη στέπα, από μεσαία έως μεγάλα υψόμετρα. Στις μεσογειακές περιοχές συχνάζει στα ηπειρωτικά ή στις παρυφές με τα ωκεάνια οικοσυστήματα, κατά μεγάλο μέρος σε επίπεδα ή ελαφρώς κεκλιμένα, πεδινά εδάφη.[26] Κατά τις μεταναστεύσεις κατακλύζουν λειμώνες και γήπεδα του γκολφ, ενώ κουρνιάζουν σε καλαμιώνες.[27]
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η στατιστική ανάλυση των 5 πρώτων προτιμητέων οικοσυστημάτων, δίνει τα εξής αποτελέσματα: Αρόσιμες εκτάσεις, Εκβολές, Χείμαρροι, Ποταμοί και Λίμνες.[28]
Στην Ελλάδα, η κιτρινοσουσουράδα είναι τυπικό είδος παράκτιων, αλατούχων ελών, όπου κυριαρχούν αλόφυτα (Arthrocnemum spp., Juncus spp.), με ενδιάμεσες συστάδες από αλμυρίκια. Κοντά στις ακτές, μπορεί να φωλιάζει σε ορυζώνες, ενώ στα ηπειρωτικά καταγράφονται ζευγάρια σε υγρά λιβάδια και έλη με χαμηλή βλάστηση.[29] Επίσης, σε βοσκοτόπους βοοειδών και τρεχούμενα νερά.[30]
Η κιτρινοσουσουράδα είναι λεπτό αλλά εύρωστο πτηνό, με μακριά ουρά, μυτερό ράμφος και λεπτούς, μακρείς ταρσούς. Ξεχωρίζει εύκολα από τις άλλες σουσουράδες από το, ελαφρώς μικρότερο μέγεθος, την μικρότερη ουρά και το, γενικότερο, κίτρινο χρώμα της κάτω επιφάνειας του σώματος και την ελαιοπρασινωπή ή γκριζοπράσινη ράχη. Οι πτέρυγες είναι καφεγκρίζες, με λεπτές αλλά αρκετά διακριτές ανοικτοκίτρινες ή λευκοκίτρινες μπάρες, ενώ η ουρά έχει λευκές άκρες και τα πόδια είναι σκουρόχρωμα. Ωστόσο, οι χρωματισμοί αυτοί όπως, κυρίως, το μοτίβο του κεφαλιού είναι εκείνα τα μορφολογικά στοιχεία που διαφοροποιούνται έντονα στους κατά τόπους πληθυσμούς και συμβάλλουν καθοριστικά στην μεγάλη ποικιλομορφία του είδους (για λεπτομερή περιγραφή των επί μέρους υποειδών, βλ. Πίνακα ΙΙ).
Στα περισσότερα υποείδη εμφανίζεται φυλετικός και εποχικός διμορφισμός (ιδιαίτερα στο κεφάλι και το στήθος), με τα αρσενικά να έχουν πιο φωτεινά χρώματα από τα θηλυκά κατά την αναπαραγωγική περίοδο, αλλά τα χάνουν αργότερα και μοιάζουν με τα θηλυκά. Τα ανήλικα άτομα του φθινοπώρου είναι «θαμπά» στο κάτω μέρος, με ωχρόλευκο, ελάχιστα κιτρινωπό υπογάστριο.
(Πηγές:[32][33][34][35][36][37][38][39][40][41][42][43][44][45])
Οι κιτρινοσουσουράδες τρέφονται κυρίως με μικρά ασπόνδυλα (έντομα, κάμπιες αράχνες, κ.α). Τρεις είναι οι βασικές τεχνικές αναζήτησης της τροφής, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης τής υψηλής πτήσης: 1) Κανονική συλλογή, απ’ ευθείας από το έδαφος ή την επιφάνεια του νερού, ενώ βαδίζει. 2) Γρήγορη σύλληψη μετά από ταχύ τρέξιμο (run-picking), με απότομη κίνηση αιφνιδιασμού της λείας, είτε από την επιφάνεια του εδάφους είτε κατά την απογείωση. 3) Εναέρια σύλληψη, με σύντομη πτήση από το έδαφος ή από σημείο επόπτευσης (perching post). Το θήραμα συλλαμβάνεται με το ράμφος είτε με κατάρριψή του (sic) στο έδαφος, με κτύπημα των πτερύγων. Περιστασιακά συλλαμβάνει έντομα από τα φυτά με αιώρηση, ή χαμηλή πτήση πάνω από το νερό. Η ουρά βοηθάει στην διατήρηση της ισορροπίας, όταν αλλάζει κατεύθυνση κατά την πτήση.[46] Επίσης, περιστασιακά, τρέφεται με φυτικό υλικό, κυρίως με σπέρματα.[47]
Η κιτρινοσουσουράδα είναι από τα πλέον οικεία στρουθιόμορφα, με την υπερκινητικότητά τους και την μακριά ουρά, που συνοδεύεται από την χαρακτηριστική, συνεχή κίνησή της «πάνω-κάτω», όπως κάνουν όλες οι σουσουράδες. Επίσης κινεί το κεφάλι «μπρος-πίσω» όταν βαδίζει, όπως κάνουν τα περιστέρια. Γενικά, είναι μοναχικό πτηνό εκτός από την μη-αναπαραγωγική περίοδο, οπότε σχηματίζει μικρά σμήνη. Πολλές φορές ακολουθεί τα ζώα κτηνοτροφίας όταν βόσκουν.[48] Η πτήση της είναι κυματιστή.[49]
Η περίοδος αναπαραγωγής, συνήθως, αρχίζει τον Μάιο-Ιούνιο στη Σκανδιναβία, τον Απρίλιο-Μάιο στη Βρετανία και την Ιρλανδία, τον Απρίλιο-Ιούνιο στη Ν. και Α. Ευρώπη και τον Απρίλιο-Μάιο στην Β. Αφρική.[50] Η ωοτοκία πραγματοποιείται συνήθως άπαξ ή δύο φορές σε κάθε περίοδο φωλιάσματος.[51]
Στις περιοχές αναπαραγωγής (βλ. Βιότοπος), η φωλιά κατασκευάζεται στο έδαφος μέσα σε μια κοιλότητα, στους πυκνούς θάμνους ή κάτω από το φύλλωμα ενός χαμηλού φυτού. Είναι μια κυπελοειδής κατασκευή από γρασίδι, ρίζες και βλαστούς, επιστρωμένη με παχύ στρώμα από τρίχες, περιστασιακά από γούνα ή μαλλί.[52] Κατασκευάζεται από το θηλυκό, αν και το αρσενικό μπορεί να βοηθήσει.
Η γέννα αποτελείται από 5 έως 6 (-7) μικρά, υποελλειπτικά και γυαλιστερά αβγά, διαστάσεων 19,0 Χ 14,1 χιλιοστών[53] και βάρους 1,8 γραμμαρίων, εκ των οποίων ποσοστό 6% είναι κέλυφος.[54] Η επώαση αρχίζει μετά το τελευταίο αβγό, πραγματοποιείται κυρίως από το θηλυκό και διαρκεί 12 έως 14 ημέρες, περίπου. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφιλοι (altricial) και χρήζουν της άμεσης προστασίας των γονέων, αφήνουν την φωλιά στις 10-13 ημέρες, ενώ η πτέρωση πραγματοποιείται στις 16-17 ημέρες, περίπου.[55]
Στην Ελλάδα, κατά την φθινοπωρινή μετανάστευση, η κιτρινοσουσουράδα αποτελεί συχνό θήραμα του μαυροπετρίτη στην Κρήτη και τις Β. Σποράδες.[56]
Παρά το γεγονός ότι, οι πληθυσμοί του είδους εμφανίζουν μείωση σε κάποιες επικράτειες, δεν κινδυνεύει άμεσα, ως εκ τούτου, χαρακτηρίζεται ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC) από την IUCN.[57] Τους μεγαλύτερους αναπαραγωγικούς πληθυσμούς στην Ευρώπη, διαθέτουν η Ρωσία (χώρα-«κλειδί» για την επιβίωση του είδους), η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Πολωνία και η Ουκρανία.[58]
Το αναπαραγόμενο υποείδος M. f. feldegg είναι κοινό και διαδεδομένο σε όλα τα ηπειρωτικά της χώρας και σε πολλά νησιά του Αγαίου και του Ιονίου. Η παρουσία των άλλων υποειδών, παρόλο που καταγράφεται κυρίως κατά τις μεταναστεύσεις (βλ. Μετανάστευση στην Ελλάδα), δυσκολεύει πολύ την διάκριση μεταξύ τους. Μία, κάπως ασφαλέστερη, μέθοδος είναι η καταφυγή στο κάλεσμα (φωνή) των πτηνών, καθώς υπάρχουν διαφορές μεταξύ των υποειδών, ιδιαίτερα το φθινόπωρο, οπότε τα αρσενικά χάνουν το αναπαραγωγικό τους πτέρωμα και η πλειονότητα ανήκει σε νεαρά άτομα.[59]
Στον ελλαδικό χώρο η Κιτρινοσουσουράδα απαντά και με τις ονομασίες, Κοταλίδα (Καλαμάτα), Τσικλαρίδα, Τσιλιβήθρα, Τσίνα (Ακαρνανία),[60] Σκαλιφούρτα (Κύπρος)[61] και Ζευκαλάτης (Κύπρος).[62]
i. ^ Στο παρόν λήμμα ακολουθείται η κατά Howard & Moore (3th ed.) ταξινομική. Ωστόσο, αυτό κατ’ ουδένα τρόπο αποτελεί στατική κατάσταση, αλλά ως εκ της δυναμικής φύσεως του αντικειμένου, μπορεί να υπόκειται σε τυχόν αλλαγές (βλ. Συστηματική ταξινομική)
ii. ^ Συμπεριλαμβάνει και το υποείδος M. f. angarensis[63]
Η Κιτρινοσουσουράδα είναι στρουθιόμορφο πτηνό της οικογενείας των Σεισοπυγιδών, μία από τις σουσουράδες που απαντούν και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Motacilla flava και περιλαμβάνει 17 υποείδη.
Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Motacilla flava feldegg Michahelles, 1830, ως το σημαντικότερο αναπαραγωγικό taxon, αλλά κατά τις μεταναστεύσεις παρατηρείται ανάμιξη διαφορετικών πληθυσμών και, πολλές φορές, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καθοριστεί η ταυτότητα των κατά τόπους υποειδών, δεδομένης της -ούτως ή άλλως- περίπλοκης συστηματικής τους (βλ. Συστηματική Ταξινομική και Πίνακες υποειδών). Πολυπληθέστεροι διαβατικοί πληθυσμοί κατά τις μεταναστεύσεις, ανήκουν –πέραν του M. f. feldegg- στα υποείδη M. f. flava και M. f. thunbergi, αλλά έχουν παρατηρηθεί περισσότερα, αρκετά από τα οποία αποτελούν ενδιάμεσους υβριδικούς πληθυσμούς (βλ. και Μετανάστευση στην Ελλάδα). Η κιτρινοσουσουράδα, με τους πολυποίκιλους χρωματισμούς του πτερώματός της, ιδιάιτερα στην περιοχή του κεφαλιού, αποτελεί δυσεπίλυτο ταξινομικό γρίφο για τους επιστήμονες. Δεκάδες (sic) taxa έχουν περιγραφεί ως υποείδη, το στάτους των οποίων δεν έχει διευκρινιστεί και έντονες διαφωνίες έχουν διατυπωθεί, κατά καιρούς, και πολλοί ερευνητές τα αναβαθμίζουν σε διακριτά είδη. Η κατάσταση έχει περιπλακεί ακόμη περισσότερο μετά την εισαγωγή των μοριακών δεδομένων.Араҕас сылгычыай (лат. Motacilla flava, нуучч. желтая трясогузка) - көннөрү сылгы чыычааҕыттан кыра. Туундараҕа олохтоох[1].
Уус саамай кыра чыычааҕа, этин-сиинин уһуна 15-16 см[2], ыйааһына 17 г кэриҥэ[3]. Араҕас төбөлөөх сылгычыайтан биллэ кыра, үрүҥ сылгычыайтан уратыта диэн кутуруга кылгас уонна өҥө атын.
Араҕас сылгычыай (лат. Motacilla flava, нуучч. желтая трясогузка) - көннөрү сылгы чыычааҕыттан кыра. Туундараҕа олохтоох.
Уус саамай кыра чыычааҕа, этин-сиинин уһуна 15-16 см, ыйааһына 17 г кэриҥэ. Араҕас төбөлөөх сылгычыайтан биллэ кыра, үрүҥ сылгычыайтан уратыта диэн кутуруга кылгас уонна өҥө атын.
Жолта тресиопашка или говедарка (науч. Motacilla flava) — мала врапчевидна птица од фамилијата на тресиопашките Motacillidae.
Овој вид го има низ цела умерена Европа и Азија, вклучувајќи ја и Македонија. Постојан жител е во потоплите краишта, како во западна Европа, но посеверните и поисточните популации се птици преселници кои зимуваат во Африка и јужна Азија.
Таа е тенка, вита птица, која е долга 15-16 см, со карактеристична долга опашка што постојано се тресе. Овој вид има најмала опашка од европските тресиопашки. Возрасниот мажјак во сезоната на парење е маслинастозелен одозгора и жолт одоздола. Во останатото перје жолтото може да биде заменето со бело. Главата на мажјакот има разни варијанти на обоеност и декорација, зависно од подвидот.
Повикот е карактеристично, високо чиит.[2]
Ова е инсектојадна птица која живее во отворени предели, близу вода, како на пример, влажни ливади. Гнезди во грмушки и несе 4-8 дамчести јајца.
Систематизацијата и филогенијата на овој вид е многу конфузна. Буквално десетици подвидови се опишани со текот на времето, но моментално се распознаваат 15-20.
Обоеноста се однесува на мажјаците, освен ако не е поинаку нагласено.
Жолта тресиопашка или говедарка (науч. Motacilla flava) — мала врапчевидна птица од фамилијата на тресиопашките Motacillidae.
Овој вид го има низ цела умерена Европа и Азија, вклучувајќи ја и Македонија. Постојан жител е во потоплите краишта, како во западна Европа, но посеверните и поисточните популации се птици преселници кои зимуваат во Африка и јужна Азија.
Таа е тенка, вита птица, која е долга 15-16 см, со карактеристична долга опашка што постојано се тресе. Овој вид има најмала опашка од европските тресиопашки. Возрасниот мажјак во сезоната на парење е маслинастозелен одозгора и жолт одоздола. Во останатото перје жолтото може да биде заменето со бело. Главата на мажјакот има разни варијанти на обоеност и декорација, зависно од подвидот.
Повикот е карактеристично, високо чиит.
Ова е инсектојадна птица која живее во отворени предели, близу вода, како на пример, влажни ливади. Гнезди во грмушки и несе 4-8 дамчести јајца.
МывэкӀэпысгъуэжь (лат-бз. Motacilla flava; Budytes flava) — мывэкӀэпыс лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Ищхъэрэ Къаукъазым щыбэгъуа лӀэужьыгъуэщ. Молэмусэ Хь. зэритхымкӀэ, нэхъыбэу уащыхуозэ Хы ФӀыцӀэ, Хы Каспийм я Ӏуфэхэм абы и лӀэужьыгъуэ къуэдзиплӀым (нэхъыбэу гъатхэмрэ бжьыхьэмрэ).
МывэкӀэпысгъуэжьхэм нэхъ къыхах хъупӀэ псыӀэхэмрэ удз кӀыру къыздэкӀ псыпцӀэхэмрэ. А щӀыпӀэхэм ядежи куэдрэ мывэкӀэпысщхьэгъуэжьхэм я гъунэгъуу абгъуэ ящӀ кхъандзэгъу лъабжьэм, е удзыр нэхъ здэӀув щӀыпӀэм. Абгъуэхэм нэхъыбэм я зэхуакущ метри 10-20
МывэкӀэпысгъуэжь (лат-бз. Motacilla flava; Budytes flava) — мывэкӀэпыс лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Ищхъэрэ Къаукъазым щыбэгъуа лӀэужьыгъуэщ. Молэмусэ Хь. зэритхымкӀэ, нэхъыбэу уащыхуозэ Хы ФӀыцӀэ, Хы Каспийм я Ӏуфэхэм абы и лӀэужьыгъуэ къуэдзиплӀым (нэхъыбэу гъатхэмрэ бжьыхьэмрэ).
МывэкӀэпысгъуэжьхэм нэхъ къыхах хъупӀэ псыӀэхэмрэ удз кӀыру къыздэкӀ псыпцӀэхэмрэ. А щӀыпӀэхэм ядежи куэдрэ мывэкӀэпысщхьэгъуэжьхэм я гъунэгъуу абгъуэ ящӀ кхъандзэгъу лъабжьэм, е удзыр нэхъ здэӀув щӀыпӀэм. Абгъуэхэм нэхъыбэм я зэхуакущ метри 10-20
Шар цэгцгий, Motacilla flava, нь Цэгцгийнхэн овгийн шувуу юм. Тэд Европ, Азийн сэрүүн бүс болон Хойд Америк, Аляскад нутаглана. Зөөлөн уур амьсгалтай хэсгийн шувууд нь суурин байх ба зарим нь өвлийн улиралд Африк, өмнөд Азируу нүүдэллэдэг.
Энэхүү шувуу нь 15-16 см урттай, нарийвтар биетэй, 20-35 гр жинтэй, бусад цэгцгийг бодвол богино сүүлтэй юм. Үржлийн улиралд эрэгчин нь оливын ногоон нуруун хэсэг, шар өвөртэй. Бусад улиралд шар хэсэг нь цагаан байна. Толгойн өнгө нь дэд зүйлээс шалтгаалан янз бүр байна.
Шар цэгцгий нь хорхой шавьжаар хооллох ба усны ойролцоо, чийглэг нуга хөндийд идэш тэжээл олно. Дов сондуулт газар үүрээ засаж, 4-8 өндөг гаргадаг.
Эрэгчин цэгцгийн өнгө зүсийг заасан болно.
Шар цэгцгий, Motacilla flava, нь Цэгцгийнхэн овгийн шувуу юм. Тэд Европ, Азийн сэрүүн бүс болон Хойд Америк, Аляскад нутаглана. Зөөлөн уур амьсгалтай хэсгийн шувууд нь суурин байх ба зарим нь өвлийн улиралд Африк, өмнөд Азируу нүүдэллэдэг.
पहेलो टिकटिके नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा वेस्टर्न येल्लो वाग्टेल (Western Yellow Wagtail) भनिन्छ ।
पहेलो टिकटिके नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा वेस्टर्न येल्लो वाग्टेल (Western Yellow Wagtail) भनिन्छ ।
पिलकिया या पियर खड़िच्ची (अंगरेजी: Western yellow wagtail, बै॰:Motacilla flava) चिरइन के खड़िच्ची परिवार के एगो प्रजाति बाटे।
पिलकिया या पियर खड़िच्ची (अंगरेजी: Western yellow wagtail, बै॰:Motacilla flava) चिरइन के खड़िच्ची परिवार के एगो प्रजाति बाटे।
पिवळा धोबी(इंग्रजी: Western yellow wagtail, हिंदी: पिलक्या, पिली खंजन) हा एक पक्षी आहे.
पिवळ्या धोब्याच्या काही उपप्रजाती आहेत.
पिवळा धोबी(इंग्रजी: Western yellow wagtail, हिंदी: पिलक्या, पिली खंजन) हा एक पक्षी आहे.
पिवळ्या धोब्याच्या काही उपप्रजाती आहेत.
करड्या डोक्याचा धोबी किंवा भाटुकली (इंग्लिश:Dark-headed Wagtail or Grey-headed Wagtail; हिंदी:नील-सिर पीलाकिया) ही पिवळ्या धोब्याची एक उपप्रजात आहे. पिवळा धोबी हा आकाराने चिमणीएवढाच असतो. वरील भागाचा रंग हिरवा असून शेपटीची किनार पाढरी असते. खालील भागाचा वर्ण पिवळा असतो. डोक्याचा रंग करडा अथवा थोडासा निळसर :असतो व भुवईचा रंग पांढरा असतो. पिवळा धोबी पाकिस्तान आणि भारतात गंगेचे मैदान ते दक्षिणेकडे कच्छ्, कन्याकुमारी, श्रीलंका आणि पूर्वेकडे बांगला देश ते ब्रम्हदेश व :अंदमान आणि निकोबार बेटे या भागात आढळून येतो. निळ्या डोक्याचा धोबी किंवा चिमण गांगेडा (इंग्लिश:Blue-headed Wagtail; हिंदी:नील-सिर पीलाकिया) ही पिवळ्या धोब्याची एक उपप्रजात आहे.
ਖੱਟਾ ਮਮੋਲਾ ਇੱਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਪੰਖੀ ਹੈ ਜੋ ਪਾਣੀ ਦੇ ਸਰੋਤਾਂ ਲਾਗੇ ਭੁੰਜੇ ਆਪਣੇ ਪੂੰਝੇ ਨੂੰ ਭੁੜਕਾਉਂਦਾ ਤੁਰਦਾ-ਫਿਰਦਾ ਨਜ਼ਰੀਂ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਏ। ਇਸਦਾ ਵਿਗਿਆਨਕ ਨਾਂਅ Motacilla Flava ਏ, ਜਿਸ ਮਾਇਨੇ ਵੀ ਖੱਟਾ ਮਮੋਲਾ ਏ। ਇਹ ਲਗਭਗ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਪਰਵਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲ਼ਾ ਪੰਖੀ ਏ। ਇਸਦਾ ਇਲਾਕਾ ਯੂਰਪ, ਅਫ਼ਰੀਕਾ ਤੇ ਏਸ਼ੀਆ ਤੋਂ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਅਲਾਸਕਾ ਤੇ ਅਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਦੀ ਉੱਤਰੀ ਬਾਹੀ ਤੱਕ ਹੈ। ਇਹ ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਕਰਕੇ ਬੜਾ ਹੀ ਮਨ-ਮੋਹਣਾ ਪੰਛੀ ਏ।
ਇਸਦੀ ਲੰਮਾਈ 16.5 ਸੈਮੀ, ਨਰ ਦਾ ਵਜ਼ਨ 12.3-26.4 ਗ੍ਰਾਮ ਤੇ ਮਾਦਾ 11.2-22.6 ਗ੍ਰਾਮ ਵਜ਼ਨੀ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਪਰਾਂ ਦਾ ਫੈਲਾਅ 25 ਸੈਮੀ ਦੇ ਏੜ-ਗੇੜ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਨਰ ਦਾ ਸਿਰ,ਧੌਣ ਤੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਥਲੜਾ ਹਿੱਸਾ ਖੱਟੇ ਰੰਗ ਦਾ ਤੇ ਪਰਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਭੂਰਾ ਹੁੰਦਾ ਏ, ਜੋ ਥੋੜੀ-ਥੋੜੀ ਹਰੀ ਭਾਅ ਮਾਰਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ ਦਾ ਸਿਰ, ਗਿੱਚੀ ਤੇ ਪਰ ਭੂਰੇ ਅਤੇ ਗਲ਼ੇ ਤੇ ਥੱਲੜੇ ਪਾਸਿਓਂ ਖੱਟੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਨਰ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਸੁਸਤ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜਵਾਨ ਹੁੰਦੇ ਮਮੋਲੇ ਮਾਦਾ ਵਾਂਙੂੰ ਵਿਖਦੇ ਹਨ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵੀ ਭੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਏ। ਖੱਟਾ ਮਮੋਲਾ ਗਾੜੀ ਵੀ ਕਈ ਰਕਮਾਂ ਵਿਚ ਵੰਡਿਆ ਹੋਇਆ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਥਾਈਂ ਇਸਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਥੋੜਾ-ਬਹੁਤਾ ਫ਼ਰਕ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਖੱਟਾ ਮਮੋਲਾ ਭੂਰੇ ਮਮੋਲੇ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਭੂਰਾ ਮਮੋਲਾ ਇਸਨੋੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤਕੜਾ ਤੇ ਲੰਮਾ ਹੁੰਦਾ ਏ, ਜੀਹਦਾ ਰੰਗ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਾਲ਼ੀ ਭਾਅ ਮਾਰਦਾ ਤੇ ਪੂੰਝਾ ਚਿੱਟਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਖੱਟਾ ਮਮੋਲਾ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਰਹਿਤ ਕੀਟ-ਪਤੰਗੇ ਖਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸਦੀ ਮੁੱਖ ਖ਼ੁਰਾਕ ਮੱਖੀਆਂ, ਭੂੰਡੀਆਂ ਤੇ ਮੱਕੜੀਆਂ ਵਰਗੇ ਜੀਅ ਹਨ। ਇਹ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆਂ ਮੈਦਾਨਾਂ, ਘੱਟ ਬਨਸਪਤੀ ਵਾਲ਼ੀਆਂ ਚਰਾਂਦਾਂ ਵਿਚ ਖ਼ੁਰਾਕ ਲਈ ਵਾਸਾ ਕਰਦਾ ਏ। ਇਹ ਪਾਣੀ ਦੇ ਸਰੋਤਾਂ ਅਤੇ ਡੰਗਰਾਂ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲ਼ੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਬੜਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਏ ਕਿਉਂਕਿ ਓਥੋਂ ਇਸਨੂੰ ਖਾਣ ਨੂੰ ਬਥੇਰੇ ਕੀਟ ਪਤੰਗੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਖੱਟੇ ਮਮੋਲੇ ਦਾ ਪਰਸੂਤ ਵੇਲਾ ਵਸਾਖ ਤੋਂ ਕੱਤੇਂ/ਕੱਤਕ (ਅਪ੍ਰੈਲ ਤੋਂ ਅਗਸਤ) ਤੱਕ ਹੁੰਦਾ ਏ ਪਰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਥਾਂਈਂ ਪਰਸੂਤ ਵੇਲੇ ਦਾ ਫੇਰ-ਬਦਲ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਏ। ਪਰਸੂਤ ਦੀ ਰੁੱਤੇ ਮਾਦਾ ਦੋ ਵੇਰਾਂ ਆਂਡੇ ਦੇਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਇੱਕ ਵੇਰਾਂ 4-6 ਆਂਡੇ ਦੇਂਦੀ ਏ। ਪਰਸੂਤ ਰੁੱਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਰ ਵੇਰਾਂ ਨਵੇਂ ਜੋੜੇ ਬਣਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ ਉਸ ਨਰ ਨਾਲ ਹੀ ਗਾਟੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਉਸਦੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਾਲ਼ੇ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਦੁੱਜਿਆਂ ਨਰਾਂ ਤੋਂ ਰਾਖੀ ਕਰੇ। ਆਲ੍ਹਣਾ ਮਾਦਾ 'ਕੱਲੀ ਹੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਏ। ਇਹ ਆਪਣਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਭੁੰਜੇ ਹੀ ਕੂਲ਼ੇ ਘਾਹ, ਵਾਲਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਕੂਲ਼ੇ ਸਮਾਨ ਤੋਂ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਆਂਡਿਆਂ 'ਤੇ ਯਾਰਾਂ ਤੋਂ ਤੇਰਾਂ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਬਹਿਣ ਤੇ ਬੋਟਾਂ ਨੂੰ ਚੋਗਾ ਲਿਆਣਕੇ ਖਵਾਉਣ ਦਾ ਕੰਮ ਨਰ ਤੇ ਮਾਦਾ ਦੋਵੇਂ ਰਲ਼ਕੇ ਹੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਬੋਟ ਦੋ ਸਾਤੇ/ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਜਾਂ ਇਸਤੋਂ ਥੋੜਾ ਵੱਧ ਚਿਰ ਤੀਕਰ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜਦ ਉੱਡਣ ਗੋਚਰੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਫੇਰ ਖੁੱਲੇ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਉਡਾਰੀ ਲਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
மேற்கத்திய வலசை வாலாட்டி (Western yellow wagtail) [2] என்ற இந்த வகைப்பறவைகள் ஐரோப்பா, ஆசியா போன்ற கண்டங்களில் பரவலாகக் காணப்படுகிறது.
மேற்கத்திய வலசை வாலாட்டி (Western yellow wagtail) என்ற இந்த வகைப்பறவைகள் ஐரோப்பா, ஆசியா போன்ற கண்டங்களில் பரவலாகக் காணப்படுகிறது.
The western yellow wagtail (Motacilla flava) is a small passerine in the wagtail family Motacillidae, which also includes the pipits and longclaws.
This species breeds in much of temperate Europe and Asia. It is resident in the milder parts of its range, such as western Europe, but northern and eastern populations migrate to Africa and south Asia.
It is a slender 15–16 cm long bird, with the characteristic long, constantly wagging tail of its genus. It is the shortest tailed of the European wagtails. The breeding adult male is basically olive above and yellow below. In other plumages, the yellow may be diluted by white. The heads of breeding males come in a variety of colours and patterns depending on subspecies.
The call is a high-pitched jeet.[2]
This insectivorous bird inhabits open country near water, such as wet meadows. It nests in tussocks, laying 4–8 speckled eggs.
Motacilla is the Latin name for the wagtail; although actually a diminutive of motare, " to move about", from medieval times it led to the misunderstanding of cilla as "tail". The specific flava is Latin for golden-yellow.[3]
This species' systematics and phylogeny is extremely confusing. Dozens of subspecies have been described at one time or another, and some 15-20 are currently considered valid depending on which author reviews them. In addition, the citrine wagtail (M. citreola) forms a cryptic species complex with this bird;[4] both taxa as conventionally delimited are paraphyletic in respect to each other. The populations of the Beringian region are sometimes separated as eastern yellow wagtail (M. tschutschensis).
Colouration refers to males except when noted.
The nominate blue-headed wagtail and yellow wagtail form a narrow hybrid zone in northern France. Birds from this zone vary in appearance, but one type, which resembles nominate blue-headed wagtail (except that the blue tones to the head are paler and more mauve and the white of the head is more extensive, particularly on the throat, ear-coverts, and supercilium) is colloquially referred to as Channel wagtail.
In the Pyramid Texts of Old Kingdom Egypt, the yellow wagtail was considered a representation of Atum himself and might have been the first inspiration for the Bennu bird, which, in turn, is the supposed inspiration for the phoenix of Greek mythology.[5]
Eggs, Collection Museum Wiesbaden
Adult male yellow-crowned wagtail (M. f. flavissima)
_at_Kolkata_I_IMG_6091.jpg)
Adult, probably female dark-headed or north Siberian yellow wagtail (M. f. thunbergi or plexa), wintering in Kolkata (India)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
Adult female Turkestan black-headed wagtail (M. f. melanogrisea) wintering in Kolkata (West Bengal, India)
.jpg)
Immature blue-headed wagtail (M. f. flava)
,_Skala_Kallonis,_Lesvos,_Greece,_12.04.2015_(17137226897).jpg)
Black-headed wagtail (M. f. feldegg), Skala Kallonis, Lesvos, Greece
.jpg)
Black headed Wagtail(Motacilla flava feldegg),Harshal Nimbalkar, Bhigwan Bird Sanctuary, India
_male.jpg)
male M. f. thunbergi, Lake Ziway, Ethiopia
_male.jpg)
male M. f. lutea, Matetsi Safari Area, Zimbabwe
Cuculus canorus canorus in a clutch of Motacilla flava - MHNT
The western yellow wagtail (Motacilla flava) is a small passerine in the wagtail family Motacillidae, which also includes the pipits and longclaws.
This species breeds in much of temperate Europe and Asia. It is resident in the milder parts of its range, such as western Europe, but northern and eastern populations migrate to Africa and south Asia.
It is a slender 15–16 cm long bird, with the characteristic long, constantly wagging tail of its genus. It is the shortest tailed of the European wagtails. The breeding adult male is basically olive above and yellow below. In other plumages, the yellow may be diluted by white. The heads of breeding males come in a variety of colours and patterns depending on subspecies.
The call is a high-pitched jeet.
This insectivorous bird inhabits open country near water, such as wet meadows. It nests in tussocks, laying 4–8 speckled eggs.
La Flava motacilo, Motacilla flava, estas mezgranda paseroforma birdo el la familio Motaciledoj, kiu enhavas motacilojn, pipiojn kaj longungulojn. La specio vivas en multo de moderklimataj Eŭropo kaj Azio kaj eĉ iome en Nordameriko en Alasko. Ili estas loĝantaj birdoj en pli mildaj partoj de sia teritorio, kiel en okcidenta Eŭropo, sed nordaj kaj orientaj populacioj migras en Afrikon kaj en sudan Azion. La populacio de Beringio vintrumas suben en marbordo de Pacifiko.
Vagantaj individuoj malproksimiĝas el la vintrejoj dum migrado. Ekzemple, en Palaŭo en Mikronezio videblas foje migrantaj aroj de tiu specio -ŝajne de la Beringa flava motacilo- kun multaj maskloj, dum pli norde en Marianoj oni trovas nur individuaj vagantoj, kutime inoj aŭ nematuruloj.[1]
Ĝi estas svelta 15–16 cm longa birdo, kun la karaktera longa, konstante vostomovo de tiu genro. Ĝi estas la plej mallongvosta de la eŭropaj motaciloj. Maskla plenkreskulo estas ĝenerale oliveca supre kaj flava sube. En aliaj plumaroj, flavo povas nuanciĝi al blanko. La kapoj de la masklaj reproduktuloj varias je koloroj kaj bildoj depende de la subspecio.
La alvoko estas karaktera altatona jiit.[2]
Tiu insektovora birdo loĝas en malferma kamparo ĉe akvo, kiel humidaj herbejoj. Ili nestumas en herbotufoj, kie la ino demetas 4-8 punktitajn ovojn.
La latina genro nomo origine signifas "etan movanton", sed iuj verkistoj de la mezepoko pensis ke ĝi signifas "vostomovanto", kaŭzante novan latinan vorton cilla por "vosto".[3] La specifa epiteto flava estas latina vorto por precize "flava".
La sistematiko de tiu specio kaj ties filogenio estas ege konfuza. Oni priskribis dekduojn da subspecioj diversokaze, kaj ĉirkaŭ 15-20 estas nune konsiderataj validaj depende de la fakuloj. Krome la Citronmotacilo (M. citreola) formas kriptan specikomplekson (superspecion) kun tiu birdo[4]; ambaŭ taksonoj estas konsiderataj kiel parafiletikaj unu de la alia. La populacioj de la Beringa Markolo estas foje separataj kiels Orienta flava motacilo (M. tschutschensis).
Nuntempe akceptataj subspecioj:[5]
Koloro aludas al maskloj escepte se oni male notas.
Nomiga Blukapa flava motacilo kaj Flava motacilo formas mallarĝan hibridejon en norda Francio. Birdoj el tiu zono varias laŭ aspekto, sed unu tipo, kiu similas al nomiga Blukapa flava motacilo (escepte ke la bluaj nuancoj ĉekape estas pli palaj kaj pli violaj kaj blanko ĉekape estas pli etenda, ĉefe ĉe gorĝo, orelareo kaj superokula strio) estas populare nomta Kanala motacilo.
La Flava motacilo, Motacilla flava, estas mezgranda paseroforma birdo el la familio Motaciledoj, kiu enhavas motacilojn, pipiojn kaj longungulojn. La specio vivas en multo de moderklimataj Eŭropo kaj Azio kaj eĉ iome en Nordameriko en Alasko. Ili estas loĝantaj birdoj en pli mildaj partoj de sia teritorio, kiel en okcidenta Eŭropo, sed nordaj kaj orientaj populacioj migras en Afrikon kaj en sudan Azion. La populacio de Beringio vintrumas suben en marbordo de Pacifiko.
Vagantaj individuoj malproksimiĝas el la vintrejoj dum migrado. Ekzemple, en Palaŭo en Mikronezio videblas foje migrantaj aroj de tiu specio -ŝajne de la Beringa flava motacilo- kun multaj maskloj, dum pli norde en Marianoj oni trovas nur individuaj vagantoj, kutime inoj aŭ nematuruloj.
Ĝi estas svelta 15–16 cm longa birdo, kun la karaktera longa, konstante vostomovo de tiu genro. Ĝi estas la plej mallongvosta de la eŭropaj motaciloj. Maskla plenkreskulo estas ĝenerale oliveca supre kaj flava sube. En aliaj plumaroj, flavo povas nuanciĝi al blanko. La kapoj de la masklaj reproduktuloj varias je koloroj kaj bildoj depende de la subspecio.
La alvoko estas karaktera altatona jiit.
Tiu insektovora birdo loĝas en malferma kamparo ĉe akvo, kiel humidaj herbejoj. Ili nestumas en herbotufoj, kie la ino demetas 4-8 punktitajn ovojn.
La latina genro nomo origine signifas "etan movanton", sed iuj verkistoj de la mezepoko pensis ke ĝi signifas "vostomovanto", kaŭzante novan latinan vorton cilla por "vosto". La specifa epiteto flava estas latina vorto por precize "flava".
La lavandera boyera (Motacilla flava)[2][3] es una especie de ave paseriforme de la familia Motacillidae propia de Eurasia y África
Es una especie sedentaria en las zonas más templadas, pero las poblaciones que habitan en el norte y el este de su área de distribución emigran a África y el sur de Asia.
Al llegar a la madurez alcanzan entre 15-16 cm, con una cola larga y característica de su género. Es la lavandera europea con la cola más corta. El macho adulto normalmente tiene un plumaje de color oliváceo que se vuelve amarillo en el vientre y la parte inferior del cuerpo. Existen algunas variedades cromáticas en las que el color amarillo se difumina en blanco. La cabeza de los machos presenta diseños colores variados en función de la subespecie.
La llamada es un chiído característico y agudo "yit".[4]
Es un ave insectívora, que prefiere los claros cerca del agua, como los prados húmedos. Anida en arbustos, depositando una puesta de 4-8 huevos moteados.
La filogenia de esta especie es extremadamente confusa. En un momento u otro se han descrito docenas de subespecies, y actualmente se consideran válidas 10 subespecies dependiendo. Anteriormente se consideraba conespecífica de la lavandera de Chukotka (Motacilla tschutschensis).
Se reconocen la siguientes subespecies (La coloración descrita se refiere a los machos excepto cuando se especifica otro dato):[5][6]
La lavandera boyera (Motacilla flava) es una especie de ave paseriforme de la familia Motacillidae propia de Eurasia y África
Es una especie sedentaria en las zonas más templadas, pero las poblaciones que habitan en el norte y el este de su área de distribución emigran a África y el sur de Asia.
Al llegar a la madurez alcanzan entre 15-16 cm, con una cola larga y característica de su género. Es la lavandera europea con la cola más corta. El macho adulto normalmente tiene un plumaje de color oliváceo que se vuelve amarillo en el vientre y la parte inferior del cuerpo. Existen algunas variedades cromáticas en las que el color amarillo se difumina en blanco. La cabeza de los machos presenta diseños colores variados en función de la subespecie.
La llamada es un chiído característico y agudo "yit".
Es un ave insectívora, que prefiere los claros cerca del agua, como los prados húmedos. Anida en arbustos, depositando una puesta de 4-8 huevos moteados.
Hänilane (Motacilla flava, varasem nimetus ja Eestis esinev põhialamliik lambahänilane Motacilla flava flava) on västriklaste sugukonda kuuluv linavästrikust veidi väiksem lind, kes kaalub alla 20 grammi ja on 15–16 cm pikk.
Rahvapäraseid nimetusi: karjalind, karjatsirk, karjavästrik, veistevästrik, lambalind, lambatsirk, lambalinavästrik, lambahällulind, lambatalleke, kesvatalleke, kollane västrik, kollane linalind, soovästrik, märjavästrik.
Hänilane kuulub Eestis kaitstavate liikide III kategooriasse. Eesti Ornitoloogiaühing valis hänilase 2006. aasta linnuks.
Hänilane elab Euraasia tundra-, metsa-, stepi- ja kõrbevööndis ning mägismaade avamaastikel, ka Põhja-Aafrikas ja Lääne-Alaskas. Eestis on hänilane üldlevinud haudelind, kelle pesitsusaegset arvukust hinnatakse 10 000 – 20 000 paarile [1].
Hänilane elab meil niitudel, karjamaadel, luhtadel, põõsasniitudel, vähem madalsoodel, veel harvem rabadel. Üldiselt niiskemates elupaikades kui linavästrik. Sageli istub madalatel põõsastel või tugevatel rohukõrtel ning vibutab saba. Lend on madal ja lainjas. Tihti saadab loomakarju, ka istudes veiste ning lammaste turjal: soojavereliste loomade ümber on alati rikkalik toidulaud putukatest toitujaile.
Hänilane on rändlind, areaali lõunaosas ka paigalind. Talvitab Aafrikas ja Aasia lõunaosas. Rändel lendab salkadena, palju on Eestist läbirändajaid. Kevadel saabuvad pesitsevad linnud aprilli lõpul või mai alguses, isaslinnud emaslindudest varem. Sügisel lahkuvad augusti lõpul ja septembris.
Valdavalt sööb hänilane väheliikuvaid selgrootuid, kes elavad maapinnal ja rohurindes: eelkõige kärbsed, ämblikud ja mardikad.
Putukatest toitujana on väga kasulik lind kahjurite hävitajana.
Pesitsema asub hänilane linavästrikust hiljem, mai alguses. Pesitseb maapinnal tihedas rohus, enamasti mättal tiheda rohtkatte varjul. Pesa ehitab pinnasesüvendisse kuivadest kõrtest, niidutaimede juurtest ja lehtedest. Mai keskel muneb emaslind 4–6 muna, neid haub üksinda, ligikaudu 13 päeva. Isaslind valvab sel ajal territooriumi, et kaitsta pesa võimalike ohtude eest.
Pojad on pesas 12–13 päeva. Toitmisel osalevad mõlemad vanemad. Pärast pesast lahkumist ei oska pojad veel lennata, vanemad õpetavad ja jätkavad toitmist veel mõnda aega. Lennuvõimelisteks saavad juuni keskpaigas.
Hänilane (Motacilla flava, varasem nimetus ja Eestis esinev põhialamliik lambahänilane Motacilla flava flava) on västriklaste sugukonda kuuluv linavästrikust veidi väiksem lind, kes kaalub alla 20 grammi ja on 15–16 cm pikk.
Rahvapäraseid nimetusi: karjalind, karjatsirk, karjavästrik, veistevästrik, lambalind, lambatsirk, lambalinavästrik, lambahällulind, lambatalleke, kesvatalleke, kollane västrik, kollane linalind, soovästrik, märjavästrik.
Hänilane kuulub Eestis kaitstavate liikide III kategooriasse. Eesti Ornitoloogiaühing valis hänilase 2006. aasta linnuks.
Larre-buztanikara (Motacilla flava) motacillidae familiako hegazti paseriformea da, Eurasian eta Alaskan bizi dena[1].
Larre buztanikarak hainbat azpiespezie ditu:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Larre-buztanikara (Motacilla flava) motacillidae familiako hegazti paseriformea da, Eurasian eta Alaskan bizi dena.
Keltavästäräkki (Motacilla flava ) on västäräkkien heimoon kuuluva lintulaji.
Keltavästäräkki on 15–16 senttiä pitkä ja painaa 17–20 grammaa. Koiras on kookkaampi.
Keltavästäräkki on jaettu ainakin 8 alalajiin, joista tässä kuvaillaan nimialalajia M. f. flava ja pohjankeltavästäräkkiä[2] (M. f. thunbergii), jotka Etelä-Suomessa muodostavat pesivän kannan, ja sekoittuvat usein toisiinsa. Koiras on kesäpuvussa alapuolelta kirkkaan keltainen, selästä ruskehtava, pää on harmaa ja siinä valkoinen pitkä silmäkulmanjuova. Naaras on hailakamman värinen. Nuori lintu on vaalean ruskehtava, sillä on keltainen alaperä ja rinnan yläosassa tummia täpliä, jotka postjuvenaalisen sulkasadon aikana vaihtuvat ruskehtaviin höyheniin. Varottava sekoittamasta nuoreen sitruunavästäräkkiin. Kaikilla on pitkä pyrstö, jonka reunasulat ovat valkoiset. Käyttäytyminen ja lentotapa hyvin västäräkkimäinen.
Keltavästäräkin ääni on heleä ”wtsiy”. Se varoittaa västäräkin tapaan hysteerisellä sirkutuksella. Sen laulu on hyvin yksinkertaista muutamien kutsuäänen tapaisten aiheiden toistelua. Koiras istuu laulaessaan tavallisesti pensaan latvassa tai tolpan nokassa.
Vanhin suomalainen rengastettu keltavästäräkki on ollut 6 vuotta 1 kuukautta 23 päivää vanha. Vanhin eurooppalainen keltavästäräkki oli ruotsalainen, 8 vuotta 10 kuukautta vanha lintu.
Keltavästäräkkiä tavataan lähes koko Euroopasta ja Aasiassa. Suomessa pesii koko maassa runsaat puoli miljoonaa paria. Läntisessä Euroopassa pesii yli 4 miljoonaa paria, joista 50 000 Britanniassa. Se on muuttolintu, joka talvehtii Afrikassa. Keväällä palaa toukokuussa, syksyllä lähtee elo–syyskuussa. Suomen pesimäkanta on viime aikoina pienentynyt.
Aasiankeltavästäräkkiä[3] (Motacilla tschutschensis) pidettiin aikaisemmin samana lajina keltavästäräkin kanssa. Se on levinnyt Beringinsalmen kautta Alaskaan ja Kanadan äärimmäiseen luoteisosaan asti.[2][4]
Keltavästäräkki on avomaiden lintu, joka on pesimäaikana yleinen rantaniityillä, laitumilla, avosoilla, täytemaa-alueilla, heinämailla ja paikoin pelloilla ja valtaojien varsilla.
Pesä on maassa kasvillisuuden kätkössä. Muninta alkaa Etelä-Suomessa toukokuun puolimaissa. Naaras munii tavallisesti kuusi munaa, ja pääasiassa naaras huolehtii noin kaksi viikkoa kestävästä haudonnasta. Poikaset lähtevät maastoon vielä lentokyvyttöminä noin 12 vuorokauden ikäisinä, ja emot huolehtivat niistä vielä pari viikkoa.
Keltavästäräkki on hyönteissyöjä, joka syö myös muita selkärangattomia.
Keltavästäräkki (Motacilla flava ) on västäräkkien heimoon kuuluva lintulaji.
Motacilla flava
La Bergeronnette printanière (Motacilla flava) est l'une des trois espèces (voire quatre puisque certains auteurs élèvent au niveau spécifique une de ses sous-espèces : la Bergeronnette flavéole) de Bergeronnettes nicheuses en Europe occidentale. C'est la plus petite des bergeronnettes.
Décrire cette espèce est assez compliqué en raison des nombreuses variations morphologiques et notamment de coloration que présentent ses sous-espèces, mais aussi à cause des dimorphismes sexuels, de la différence adulte/juvénile et des plumages de noce / inter-nuptiaux.
Néanmoins, c'est un oiseau qui mesure un peu plus de 15 cm de long[1]. La femelle est assez grise sur le haut, la poitrine, et la tête[2]. Les ailes et le bas du dos sont noirs bandés de blanc. Le ventre est blanc à jaunâtre[2]. La queue est foncée, la marge claire. Le mâle est assez semblable à la femelle en période inter-nuptiale. En période nuptiale, il y a surtout des variations sur la tête et le poitrail. Les nombreuses sous-espèces possèdent des variations du jaune ocre, au gris puis même au noir foncé pour la tête, qui n’est pas homogènement colorée. En effet, il y a à minima une tache qui passe par l'œil dans sa limite supérieure, la gorge, le sourcil, et le haut de la tête à distinguer. Le poitrail des mâles en plumage nuptial est généralement bien jaune[3] !
La Bergeronnette printanière bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire. Il est donc interdit de la détruire, la mutiler, la capturer ou l'enlever, de la perturber intentionnellement ou de la naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'elle soit vivante ou morte, il est aussi interdit de la transporter, colporter, de l'utiliser, de la détenir, de la vendre ou de l'acheter.
Trottine au sol et volette brièvement. Insectes et autres petits invertébrés.
Coup d'herbe dans la végétation basse, souvent près des marais ou des étangs (5-6 œufs/2 pontes/mai-juillet).
Cri net, sonore, uni - "tsip" ou "psi". Chant, répétition de motifs brefs inspirés du cri.
La Bergeronnette printanière est représentée par de nombreuses sous-espèces dont :
Autre classification:
Certains auteurs considèrent que la Bergeronnette flavéole peut être divisée en deux espèces :
Motacilla flava
La Bergeronnette printanière (Motacilla flava) est l'une des trois espèces (voire quatre puisque certains auteurs élèvent au niveau spécifique une de ses sous-espèces : la Bergeronnette flavéole) de Bergeronnettes nicheuses en Europe occidentale. C'est la plus petite des bergeronnettes.
A lavandeira verdeal[2][3] ou lavandeira amarela[4] (Motacilla flava)[5] é unha especie de ave paseriforme da familia Motacillidae propia de Eurasia e África, que en Galicia é unha ave estival común.[2]
É unha especie sedentaria nas zonas máis temperadas, pero as poboacións que habitan no norte e leste da súa área de distribución emigran a África e ao sur de Asia.
Ao chegaren á madurez alcanzan entre 15 e 16 cm, cunha cola longa característica do seu xénero, aínda que é a lavandera europea coa cola máis curta. O macho adulto normalmente ten unha plumaxe de cor olivácea que se volve amarela no ventre e a parte inferior do corpo. Existen algunhas variedades cromáticas nas que a cor amarela se difumina en branca. A cabeza dos machos presenta deseños de cores variadas en función da subespecie.
A chamada é un chío característico e agudo, que soa "yit".[6]
É unha ave insectívora, que prefire os claros próximos á auga, como os prados húmidos. Fai o niño en arbustos, depositando de 4 a 8 ovos de pintas.
A filoxenia desta especie é extremadamente confusa. En diferentes momentos foron describíndose ducias de subespecies e actualmente só se consideran válidas 10 delas. Anteriormente considerábase conespecífica coa lavandeira de Chukotka (Motacilla tschutschensis).
Recoñécense as seguintes subespecies (a coloración descrita refírese aos machos agás cando se especifica outra cousa):[7]
A lavandeira verdeal ou lavandeira amarela (Motacilla flava) é unha especie de ave paseriforme da familia Motacillidae propia de Eurasia e África, que en Galicia é unha ave estival común.
É unha especie sedentaria nas zonas máis temperadas, pero as poboacións que habitan no norte e leste da súa área de distribución emigran a África e ao sur de Asia.
Ao chegaren á madurez alcanzan entre 15 e 16 cm, cunha cola longa característica do seu xénero, aínda que é a lavandera europea coa cola máis curta. O macho adulto normalmente ten unha plumaxe de cor olivácea que se volve amarela no ventre e a parte inferior do corpo. Existen algunhas variedades cromáticas nas que a cor amarela se difumina en branca. A cabeza dos machos presenta deseños de cores variadas en función da subespecie.
A chamada é un chío característico e agudo, que soa "yit".
É unha ave insectívora, que prefire os claros próximos á auga, como os prados húmidos. Fai o niño en arbustos, depositando de 4 a 8 ovos de pintas.
La cutrettola (Motacilla flava Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia Motacillidae.[2] Alla stessa famiglia appartiene il genere Anthus.
Con l'espressione latina motacilla si identificano varie specie di piccoli uccelli, tra cui la cutrettola.
La lunghezza media è di 17 cm, mentre l'apertura alare raggiunge i 23-27 cm e il peso si attesta tra i 12 e i 18 g.[3] Il colore di questa è grigio uniforme o bianco-giallastro superiormente, giallo inferiormente.[4] Entrando più nel merito della colorazione, curiosa è la varietà di tinte sul capo del maschio secondo le varie sottospecie di cutrettola. D'estate, il maschio ha la testa completamente gialla, senza alcun segno scuro. D'inverno, invece, muta aspetto «sporcando» il piumaggio. In ogni stagione però il suo dorso resta grigio.[5] Il dimorfismo sessuale resta accentuato: a differenza dei colori accesi del maschio, la femmina è bruno-fulviccio di sopra e biancastra sotto.
Deposita tra le 4 e le 6 uova una o due volte nei dodici mesi di colore maculato. Il periodo di incubazione varia fra gli 11 e i 13 giorni.[3]
È possibile osservare la cutrettola in Europa, Nord Africa e Asia; in Italia ci sono nidificazioni sparse. Predilige soprattutto i campi umidi, ma si può riprodurre anche in zone asciutte, come nei campi di cereali. Non va confusa con la ballerina gialla (Motacilla cinerea) che vive però in alto, in collina e montagna, e sceglie gli ambienti vicino ai torrenti.[5]
Le specie visibili in Italia sono la cutrettola testagialla (Motacilla flava flavissima), la cutrettola di Spagna (Motacilla flava iberiae), la cutrettola capinera (Motacilla flava feldegg), la cutrettola caposcuro (Motacilla flava thunbergi) e quella capocenerino (Motacilla flava cinereocapilla). Ogni tanto si fa ammirare in Europa provenendo dal continente asiatico anche la cutrettola testagialla orientale (Motacilla citreola).[5]
La dieta di questo uccello è principalmente insettivora. Non disdegna inoltre vermi ed altri piccoli organismi animali. Raramente lo si vede pure cibarsi di nettare. [6] Nell'estate, segue le greggi posandosi sul dorso degli animali da pascolo e li libera dai parassiti.
Sono note le seguenti sottospecie:[2]
Cutrettola
Cutrettola
Cutrettola in pieno canto
Cutrettola
Uovo di Cuculus canorus canorus in un nido di Motacilla flava Museo di Tolosa
La cutrettola (Motacilla flava Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia Motacillidae. Alla stessa famiglia appartiene il genere Anthus.
Geltonoji kielė (lot. Motacilla flava, angl. Blue-headed Wagtail, vok. Schafstelze) – kielinių (Motacillidae) šeimos paukštis. Patino nugarinė pusė gelsvai žalia, galva pilka, antakiai balti. Sparnai ir uodega tamsiai rusvi, 2 šoninės vairuojamųjų plunksnų poros baltos. Apatinė kūno pusė šviesiai geltona. Patelės spalvos labiau matinės, gerklė balsva. Jauniklių viršutinė pusė rusva, apatinė balsvai rusva.
Lietuvoje rūšis dažna. Aptinkama balandžio – rugsėjo mėn. Gyvena pievose, pelkėse. Lizdą suka ant žemės. Deda 5-6 kiaušinius, kurie su pilkai rudomis dėmėmis. Peri 13-14 dienų. Jaunikliai lizdą palieka po 13 dienų. Išveda vieną vadą. Vikiteka
Geltonoji kielė (lot. Motacilla flava, angl. Blue-headed Wagtail, vok. Schafstelze) – kielinių (Motacillidae) šeimos paukštis. Patino nugarinė pusė gelsvai žalia, galva pilka, antakiai balti. Sparnai ir uodega tamsiai rusvi, 2 šoninės vairuojamųjų plunksnų poros baltos. Apatinė kūno pusė šviesiai geltona. Patelės spalvos labiau matinės, gerklė balsva. Jauniklių viršutinė pusė rusva, apatinė balsvai rusva.
Lietuvoje rūšis dažna. Aptinkama balandžio – rugsėjo mėn. Gyvena pievose, pelkėse. Lizdą suka ant žemės. Deda 5-6 kiaušinius, kurie su pilkai rudomis dėmėmis. Peri 13-14 dienų. Jaunikliai lizdą palieka po 13 dienų. Išveda vieną vadą. Vikiteka
Dzeltenā cielava (Motacilla flava) ir cielavu dzimtas (Motacillidae) dziedātājputnu suga, kurai ir 10 pasugas.[1] Tai ir plašs izplatības areāls, sastopama Eiropā, Āzijā un Ziemeļāfrikā. Kādreizējā pasuga — austrumu dzeltenā cielava (Motacilla tschutschensis) — mūsdienās izdalīta kā atsevišķa suga (turklāt vairākas kādreizējās dzeltenās cielavas pasugas mūsdienās ir austrumu dzeltenās cielavas pasugas).[1]
Ligzdošanas areāls ir ļoti plašs, tas sākas ar Rietumeiropu un beidzas ar Sibīrijas rietumiem. Reģionos ar maigākām ziemām, piemēram, Rietumeiropā dzeltenā cielava ir nometnieks, toties Eiropas ziemeļu un austrumu reģionu populācijas ziemot dodas uz Āfriku (uz dienvidiem no Sahāras tuksneša) un Dienvidāziju (Indijas subkontinentu).[2][3]
Dzeltenā cielava Latvijā ir parasta ligzdotāja, tomēr tās izplatība ir nevienmērīga. Latvijas teritorijā ligzdo divas pasugas: nominālpasuga (Motacilla flava flava), kura ligzdo lielākajā daļā Latvijas, un ziemeļu dzeltenā cielava (M. f. thunbergi), kura bieži caurceļo un vietām ligzdo. Par tās izplatību Latvijā dati ir nepilnīgi. Četras reizes Latvijā ir arī novērota melngalvas cielava (M. f. feldegg).[2] Ligzdojošo putnu skaits pēdējos gados ir būtiski samazinājies, kas saistīts ar ligzdošanas biotopu — dabisku pļavu — platību samazināšanos. Lai pievērstu pastiprinātu uzmanību sugas stāvoklim un tā izpētei, dzeltenā cielava 2017. gadā tika izvēlēta par Gada putnu Latvijā.[4]
Dzeltenā cielava ir neliels, slaids dziedātājputns ar garām kājām un garu asti, kuru tā bieži cilā, līdzīgi kā to dara visas cielavas. Tās ķermeņa garums ir apmēram 17 cm, spārnu izplētums 25 cm,[5] svars tēviņiem 12,3—26,4 g, mātītei 11,2—22,6 g.[6] Salīdzinot ar pārējām Eiropā sastopamajām cielavām, dzeltenajai cielavai ir visīsākā aste. Apspalvojums krāšņs, dzeltenzaļš. Vairošanās sezonas laikā tēviņa apspalvojums uz muguras ir olīvzaļš, bet uz vēdera koši dzeltens, uz gandrīz melnajiem spārniem divas baltas vai dzeltenas šķērsjoslas.[6] Mātītes ir mazāk košas, ne tik kontrastainas. Knābis un kājas pelēkmelnas. Ārpus vairošanās sezonas gan mātītes, gan tēviņi kļūst pelēcīgāki, mazāk koši. To muguras kļūst brūnākas, bet vēderi gaišāki.[6] Jaunie putni izskatās līdzīgi mātītēm, tikai tiem ir gaiši brūnas rīkles un krūtis, kā arī gaiši dzeltenas zīmes uz galvas.[6]
Galvas un rīkles apspalvojums ir atšķirīgs atkarībā no pasugas. Piemēram, nominālpasugai, kas mājo Eiropas ziemeļos un centrālajos reģionos, ir zilpelēka galvas virsa, tumšāki deniņi un samērā gara, balta vai dzeltena "uzacs", kas sākas pie knābja un beidzas pie pakauša, bet pāri acij ir tumša līnija.[6] Pasugas atšķiras arī ar dziesmas veidu.[6]
1 — 2 dzeltengalvas cielava
3 — 5 nominālpasugas cielava
6 Saika dzeltenā cielava
1 — 3 ziemeļu dzeltenā cielava
4 — 6 pelēkgalvas cielava
1 — 6 melngalvas cielava
Dzeltenā cielava mājo atklātās ainavās ūdens tuvumā, tai patīk mitras pļavas, purvi un upju krasti ar garu zāli.[5] Ārpus vairošanās sezonas dienas laikā katrai cielavai ir neliela barošanās teritorija, kuru tā apsargā no citām cielavām, toties nakts laikā tās pulcējas lielos baros un kopīgi nakšņo kokā.[6] Tā pamatā barojas uz zemes ar nelieliem bezmugurkaulniekiem, bet dzeltenā cielava medī kukaiņus arī īsos lidojumos. To bieži var novērot liellopu ganību tuvumā, sekojot liellopiem un medījot kukaiņus ap tiem.[5][6] Ligzdošanas laikā katram pārim ir sava ligzdošanas teritoriju, kuru tie kopīgi aizsargā.[6]
Dzeltenās cielavas veido monogāmus pārus un atkarībā no izplatības areāla ligzdošanas laiks ir atšķirīgs. No sausas zāles un sūnām tiek vīta viebnkārša, kausveida ligzda, kas no iekšpuses izklāta ar matiem un dažām spalviņām. Ligzdu būvē mātīte viena pati un tā novietota uz zemes kādā seklā padziļinājumā.[6][7] Dējumā ir 4—6 olas. Perē abi vecāki apmēram 11—13 dienas. Arī par putnēniem rūpējas abi vecāki.[6] Jaunie putni izlido 13—15 dienu vecumā. Sezonā var būt 1—2 perējumi.[5] Dzelteno cielavu vidējais vecums ir 3 gadi, bet garākais zināmais mūžs ir bijis 7 gadi.[5]
Dzeltenajai cielavai ir 10 pasugas:[1]
Dzeltenā cielava (Motacilla flava) ir cielavu dzimtas (Motacillidae) dziedātājputnu suga, kurai ir 10 pasugas. Tai ir plašs izplatības areāls, sastopama Eiropā, Āzijā un Ziemeļāfrikā. Kādreizējā pasuga — austrumu dzeltenā cielava (Motacilla tschutschensis) — mūsdienās izdalīta kā atsevišķa suga (turklāt vairākas kādreizējās dzeltenās cielavas pasugas mūsdienās ir austrumu dzeltenās cielavas pasugas).
Burung Pipit Kuning adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Motacilla flava.
Burung Pipit Kuning merupakan burung passerine dalam kumpulan wagtail famili Motacillidae, yang termmasuk burung Pipit dan Cakar panjang("longclaw").
Spesies ini membiak dikebanyakan kawasan serdahana di Eropah dan Asia dan bertapak di Amerika Utara di Alaska. Ia menduduki kawasan lebih serdahana di julatnya, seperti Eropah timur, tetapi populasi keutara dan timur merupakan burung migrasi ke Afrika dan Asia Selatan. Populasi di Beringia menghabiskan musim sejuk jauh kebawah di persisiran Pasifik.
Individu terasing hadir ditempat musim sejuk ketika tempoh migriasi. Sebagai contoh, di Palau Micronesia kawanan migrasi spesies ini muncul – kelihatannya burung Pipit Kuning Laut Bering, dan termasuk banyak burung dewasa – sering dilihat, sementara lebih jauh ke utara di Marianas, hanya beberapa individual sesat – biasanya burung betina atau anak muda – kadang-kala dilihat.[1]
Burung Pipit Kuning adalah kurus sepanjang 15–16 cm, dengan ciri-ciri ekor panjang, sentiasa bergedik sebagaimana kesemua genusnya. Ia memiliki ekor terpendek dikalangan ekor gedik Eropah ("European wagtails"). Burung Pipit Kuning jantan membiak biasanya memiliki warna zaitun di atas dan kuning di bawah. Pada yang lain, warna kuning mungkin pudar dengan putih. Kepala jantan membiak memiliki pelbagai warna bergantung kepada subspesies.
Bunyinya berciri-ciri jeet nyaring.[2]
Burung Pipit Kuning pemakan serangga ini menduduki kawasan berhampiran dengan air, seperti padang bergenang.
Ia bersarang dicelah rumput, bertelur antara 4-8 telur serangkap.
Systematik spesies ini dan phylogeni amat mengelirukan. Hampir berdozen subspesies telah digambarkan pada sesuatu masa, dan kini antara 15-20 dianggap sahih masa kini bergantung kepada siapa yang melakukannya. Selain itu, Citrine Wagtail (M. citreola) membentuk kompleks spesies kryptik dengan burung ini;[3] kedua taxa yang biasanya dihadkan merupakan paraphyletic sesama sendiri. Populasi di kawasan Beringia kadang-kala diasingkan sebagai Eastern Yellow Wagtail (M. tschutschensis).
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Pipit Kuning adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Motacilla flava.
Burung Pipit Kuning merupakan burung passerine dalam kumpulan wagtail famili Motacillidae, yang termmasuk burung Pipit dan Cakar panjang("longclaw").
Spesies ini membiak dikebanyakan kawasan serdahana di Eropah dan Asia dan bertapak di Amerika Utara di Alaska. Ia menduduki kawasan lebih serdahana di julatnya, seperti Eropah timur, tetapi populasi keutara dan timur merupakan burung migrasi ke Afrika dan Asia Selatan. Populasi di Beringia menghabiskan musim sejuk jauh kebawah di persisiran Pasifik.
Individu terasing hadir ditempat musim sejuk ketika tempoh migriasi. Sebagai contoh, di Palau Micronesia kawanan migrasi spesies ini muncul – kelihatannya burung Pipit Kuning Laut Bering, dan termasuk banyak burung dewasa – sering dilihat, sementara lebih jauh ke utara di Marianas, hanya beberapa individual sesat – biasanya burung betina atau anak muda – kadang-kala dilihat.
Burung Pipit Kuning adalah kurus sepanjang 15–16 cm, dengan ciri-ciri ekor panjang, sentiasa bergedik sebagaimana kesemua genusnya. Ia memiliki ekor terpendek dikalangan ekor gedik Eropah ("European wagtails"). Burung Pipit Kuning jantan membiak biasanya memiliki warna zaitun di atas dan kuning di bawah. Pada yang lain, warna kuning mungkin pudar dengan putih. Kepala jantan membiak memiliki pelbagai warna bergantung kepada subspesies.
Bunyinya berciri-ciri jeet nyaring.
De gele kwikstaart (Motacilla flava) is een zangvogel uit de familie piepers en kwikstaarten (Motacillidae).
Gele kwikstaarten worden ongeveer 16 cm groot, iets kleiner dan de grote gele kwikstaart. Elke soort heeft een groenig bruine rug en heldergele buik, die bij het vrouwtje iets lichter is. De staart is bruinzwart met witte buitenpennen. Zoals gezegd verschilt het koppatroon per soort.
De ondersoort die het meest in Nederland en België voorkomt is M. f. flava.
De ondersoort M. f. flava is in Nederland een talrijke broedvogel. Gele kwikstaarten trekken ook in groot aantal door Nederland.[2] Echter, tussen 2000 en 2007 vond een geleidelijke afname plaats. Het aantal broedparen rond 2000 bedroeg circa 45.000 paar.[3] Door de geleidelijke afname is de gele kwikstaart in 2004 als gevoelig op de Nederlandse Rode Lijst gezet. De gele kwikstaart is als achteruitgaand op de Vlaamse Rode Lijst geplaatst.
De gele kwikstaart heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is echter aanleiding te veronderstellen dat de soort ook op wereldschaal gezien in aantal achteruit gaat. Het tempo van afname ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar), daarom staat de gele kwikstaart als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
In Europa zijn er verscheidene ondersoorten met elk een eigen koppatroon. Deze vormen worden door sommige auteurs ook als aparte soort beschouwd, maar ze staan als 10 ondersoorten op de IOC World Bird List.[4]
Nederlandstalige Wikisource.De gele kwikstaart (Motacilla flava) is een zangvogel uit de familie piepers en kwikstaarten (Motacillidae).
Gulerle er ein fugleart i erlefamilien.
Gulerla er på form ganske lik linerla, og som andre erler vippar ho på den lange stjerten. Denne er likevel litt kortare enn på dei andre europeiske artane i slekta. Den vaksne fuglen har i store trekk ei olivenfarga oversida og gul underside og har elles mykje gult i drakta. Ryggen, kantane på svingfjørene, underkroppen og stjertdekkfjørene på undersida er gule. Styrefjørene er svarte og svingfjørene olivenfarga. Hoa har mattare fargar og ryggen er meir grå enn på hannen. På hausten vert hannen mørkare i drakta. Fuglen si totallengd er 17 cm, vengespennet 23-27 cm. Hovudteikningane på hekkande hannar er ulik på dei ulike underartane.
Arten er utbreidd over det meste av palearktis og i Alaska.
Det er kjent tre underartar av gulerle i Noreg. Såerla er langt den vanlegaste. Denne hekker i indre og høgareliggande trakter på Austlandet, i Trøndelag og i Nord-Noreg, og helst i bjørkebeltet til fjells. Ho finst også i barskogområde nordpå og dessutan i høgareliggande, open barskog, ofte i myrlende, både i Trøndelag og på Austlandet. På det meste av Vestlandet er såerla fråverande. Sørleg gulerle og engelsk gulerle har heilt andre krav til leveområde enn såerla, og finst i ein kystnær bestand hovudsakleg frå Østfold til Rogaland. Dei fleste av desse fuglane finst frå Lista til Jæren, dessutan har ytre delar av Østfold ein livskraftig bestand av sørleg gulerle. Begge underartane trivst i ope landskap, gjerne dyrka mark og beiteområde nær våtmarker. Dei krev også småbusker, gjerde og liknande ved reiret. Dessutan vil desse gulerlene ofte ha ope vatn nær hekkeområdet, gjerne stiltflytande elvar.
Gulerlene kjem til Noreg i mai. Hoa legg 4-8 egg i eit reir som er gøymd i ei grastue. I sør vert egga, som er spraglete i mønsteret, lagde i månadsskiftet mai-juni, til fjells og i Nord-Noreg midt i juni. Rugetida er 11-13 døgn, og ungane ligg i reiret om lag like lang tid etter klekkinga. Dei kan flyge når dei er 16-17 døgn gamle, og foreldra matar dei lenge etter at dei har drege frå reiret.
Fuglane et i hovudsak insekt.
Gulerla er ein utprega trekkfugl som flyg frå landet om hausten, oftast i september. Arten overvintrar hovudsakleg i grasområde og på savannen i tropisk Afrika.
Gulerle er ein fugleart i erlefamilien.
Gulerle (vitenskapelig navn Motacilla flava) er en fugl.
Gulerla er på form ganske lik linerla, og som andre erler vipper den på den lange stjerten. Denne er likevel litt kortere enn på de andre europeiske artene i slekta. Den voksne fuglen har i store trekk ei olivenfarga overside og gul underside og har ellers mye gult i drakta. Ryggen, kantene på svingfjærene, underkroppen og stjertdekkfjærene på undersida er gule. Styrefjærene er svarte og svingfjærene olivenfarga. Hunnen har mattere farger og ryggen er mer grå enn på hannen. På høsten blir hannen mørkere i drakta. Fuglen si totallengde er 17 cm, vingespennet 23-27 cm. Hodetegningene på hekkende hanner er ulik på de ulike underartene.
Arten er utbredt over det meste av Palearktis og i Alaska.
Det er kjent tre underarter av gulerle i Norge. Såerle er langt den vanligste. Denne hekker i indre og høyereliggende trakter på Østlandet, i Trøndelag og i Nord-Norge, og helst i bjørkebeltet til fjells. Fins også i barskogområde nordpå og dessuten i høyereliggende, åpen barskog, ofte i myrområder, både i Trøndelag og på Østlandet. På det meste av Vestlandet er såerla fraværende. Sørlig gulerle og engelsk gulerle har helt andre krav til leveområde enn såerla, og fins i en kystnær bestand hovedsakelig fra Østfold til Rogaland. De fleste av disse fuglene fins fra Lista til Jæren, dessuten har ytre deler av Østfold en livskraftig bestand av sørlig gulerle. Begge underartene trives i åpent landskap, gjerne dyrka mark og beiteområde nær våtmarker. De krever også småbusker, gjerde og lignende ved reiret. Dessuten vil disse gulerlene ofte ha åpent vatn nær hekkeområdet, gjerne stilleflytende elver.
Gulerlene kommer til Norge i mai. Hunnen legger 4-8 egg i et reir som er gjemt i ei grastue. I sør blir egga, som er spraglete i mønsteret, lagt i månedsskiftet mai-juni, til fjells og i Nord-Norge midt i juni. Rugetida er 11-13 døgn, og ungene ligger i reiret om lag like lang tid etter klekkinga. De kan fly når de er 16-17 døgn gamle, og foreldra mater dem lenge etter at de har dratt fra reiret.
Fuglene et i hovedsak insekt.
Gulerla er en utprega trekkfugl som flyr fra landet om høsten, oftest i september. Arten overvintrer hovedsakelig i grasområder og på savannene i tropisk Afrika.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Gulerle (vitenskapelig navn Motacilla flava) er en fugl.
Gulerla er på form ganske lik linerla, og som andre erler vipper den på den lange stjerten. Denne er likevel litt kortere enn på de andre europeiske artene i slekta. Den voksne fuglen har i store trekk ei olivenfarga overside og gul underside og har ellers mye gult i drakta. Ryggen, kantene på svingfjærene, underkroppen og stjertdekkfjærene på undersida er gule. Styrefjærene er svarte og svingfjærene olivenfarga. Hunnen har mattere farger og ryggen er mer grå enn på hannen. På høsten blir hannen mørkere i drakta. Fuglen si totallengde er 17 cm, vingespennet 23-27 cm. Hodetegningene på hekkende hanner er ulik på de ulike underartene.
Arten er utbredt over det meste av Palearktis og i Alaska.
Det er kjent tre underarter av gulerle i Norge. Såerle er langt den vanligste. Denne hekker i indre og høyereliggende trakter på Østlandet, i Trøndelag og i Nord-Norge, og helst i bjørkebeltet til fjells. Fins også i barskogområde nordpå og dessuten i høyereliggende, åpen barskog, ofte i myrområder, både i Trøndelag og på Østlandet. På det meste av Vestlandet er såerla fraværende. Sørlig gulerle og engelsk gulerle har helt andre krav til leveområde enn såerla, og fins i en kystnær bestand hovedsakelig fra Østfold til Rogaland. De fleste av disse fuglene fins fra Lista til Jæren, dessuten har ytre deler av Østfold en livskraftig bestand av sørlig gulerle. Begge underartene trives i åpent landskap, gjerne dyrka mark og beiteområde nær våtmarker. De krever også småbusker, gjerde og lignende ved reiret. Dessuten vil disse gulerlene ofte ha åpent vatn nær hekkeområdet, gjerne stilleflytende elver.
Gulerlene kommer til Norge i mai. Hunnen legger 4-8 egg i et reir som er gjemt i ei grastue. I sør blir egga, som er spraglete i mønsteret, lagt i månedsskiftet mai-juni, til fjells og i Nord-Norge midt i juni. Rugetida er 11-13 døgn, og ungene ligger i reiret om lag like lang tid etter klekkinga. De kan fly når de er 16-17 døgn gamle, og foreldra mater dem lenge etter at de har dratt fra reiret.
Fuglene et i hovedsak insekt.
Gulerla er en utprega trekkfugl som flyr fra landet om høsten, oftest i september. Arten overvintrer hovedsakelig i grasområder og på savannene i tropisk Afrika.
Multimedia w Wikimedia Commons Pliszka żółta, wolarka (Motacilla flava) – gatunek małego ptaka z rodziny pliszkowatych (Motacillidae).
Zamieszkuje większość Eurazji po Kamczatkę i Sachalin, północną Afrykę oraz Alaskę. Wędruje na dalekie dystanse, przeloty od marca do maja i od sierpnia do października. Zimuje nad Morzem Śródziemnym, a nawet bardziej na południu - w sawannowej Afryce. Wschodnie podgatunki swe zimowiska mają w południowej Azji i Indiach. W Europe Środkowej spotkać można około 7 podgatunków tej pliszki.
Szerokie rozprzestrzenienie się ptaka spowodowało powstanie wielu podgatunków. Różnice między nimi są widoczne głównie w ubarwieniu głów samców. Samice i młode poszczególnych podgatunków są względem siebie prawie identyczne. Wyróżniono dziesięć podgatunków M. flava[5][6]:
Najmniejsza z europejskich pliszek, o krępej, wysmukłej sylwetce. Upierzenie podobne do pliszki górskiej, choć odróżnia ją żółte podgardle. U samców wszystkich podgatunków żółty spód ciała, oliwkowy grzbiet i kuper, szarozielone skrzydła z jaśniejszymi pasami i ciemnoszary ogon z białymi brzegami. Dziób i nogi czarne. Długi ogon pośrodku jest czarny o białych brzegach. Głowa i kark popielate, biała brew nad okiem i podgardle, a pod nim biały wąs. Poszczególne podgatunki różnią się upierzeniem głowy i podgardla (opis – powyżej). Samice i młode u wszystkich podgatunków podobne do samców, ale o mniej jaskrawej, przytłumionej, bardziej jednolicie oliwkowożółtej barwie upierzenia, oliwkowozielonej głowie i żółtym brzuchu. Obie płci nie różnią się rozmiarami ciała.
W odniesieniu do innych pliszek ma dość krótki ogon, lata ze specyficzną lekkością - lotem falistym. Jest nieco mniejsza od pliszki siwej. Ma delikatniejszą budowę ciała niż wróbel i jest od niego mniejsza.
Często siada na odsłoniętych krzewach lub roślinach zielnych i wydaje uporczywy odgłos wabiący "tsłip". Melodia jest cicha i składa się z kilkakrotnie powtarzanych strof "psiee riee ciech". Śpiewa również w locie.
Najczęściej widuje się ją na ziemi. Nie boi się wychodzić na zupełnie odsłonione tereny i nie kryje się przed człowiekiem. Pliszki chętnie siadają na wyższych słupkach, badylach, kretowiskach, kamieniach, krzakach i płotach. Mniej kiwa ogonem niż inne pliszki. Przez cały rok jest ptakiem towarzyskim. Skupia się w duże stada w trakcie wędrówek.
ok. 17 g
Pierwotne siedliska były bardzo różnorodne - od zakrzewionego stepu po trawiastą tundrę. Zasiedla otwarte przestrzenie, umiarkowanie wilgotne łąki typu grądów o krótkiej trawie i pastwiska z pojedynczymi wysokimi roślinami i kępami, depresje, doliny rzek, nieużytki, pola uprawne (głównie rzepaku i roślin okopowych), tereny wydmowe, pola uprawne, skraje bagien oraz stawów i tereny ruderalne na obrzeżach miast. Lokalne populacje są liczniejsze, gdy w okolicy prowadzi się wypas zwierząt kopytnych. Noclegowiska pliszek mogą znajdować się w trzcinach, często w towarzystwie pliszek szarych.
Trwa od maja do lipca. Na tereny lęgowe pliszki przylatują w kwietniu, zwykle w małych grupkach. Po pewnym czasie grupy rozpraszają się i poszczególne ptaki łączą się w pary. Zajmują one stosunkowo małe terytoria lęgowe, o obszarze około 60 m wokół gniazda. Bronią go czynnie przed innymi pliszkami. Tworzone pary są monogamiczne.
Budowane jest w maju lub czerwcu przez samicę. Znajduje się w dołku na ziemi wśród niezbyt gęstej, dość wysokiej roślinności, dobrze ukryte. Może znajdować się w trawie, na miedzy, w nasypie. Uwite zostaje ze źdźbeł suchych trawy i korzeni z wnętrzem wyłożonym grubą warstwą włosia znalezionego na ziemi lub pierza.
Prawdopodobnie dwa lęgi w roku – w maju i czerwcu. W jednym lęgu 4–5 jaj o średnich wymiarach 21x15 mm, białych o lekko szarawym lub biało-żółtym odcieniu i gęsto nakrapianych szarobrązowymi, małymi plamkami.
Wysiadywanie przez samicę trwa 14–16 dni, a pisklęta, gniazdowniki, przebywają w gnieździe przez 11-15 dni. Opuszczają je wcześnie, zanim nauczą się latać. Młode są karmione przez obojga rodziców. Pliszki żółte opuszczają lęgowiska we wrześniu. Nim rozpoczną wędrówkę gromadzą się w duże stada.
Odżywia się głównie pokarmem zwierzęcym. Drobne owady (od larw do form imago), chrząszcze i ich larwy (pędraki), muchy, koniki polne oraz pająki, dżdżownice, małe mięczaki.
Owady i inna zdobycz łapana jest w locie, z roślin i na ziemi, jak też na pasącym się bydle (z tego powodu nazywana bywa niekiedy "wolarką"). Silny związek z dużymi zwierzętami kopytnymi można zaobserwować po okresie lęgowym, zwłaszcza późnym latem i jesienią gdy nie trzymają się one swych terytoriów. Gdy krowy, owce lub konie chodzą swobodnie po szerokim pastwisku pliszki żółte dotrzymują im kroku nawet przez kilka kilometrów. Korzystając z okazji chwytają co jakiś czas owady spłoszone przez duże ssaki lub muchy krążące wokół nich. Żerowiska znajdują się pośród niskiej roślinności, na odsłoniętym obszarze, pod nogami bydła i koni. Za ofiarą biegnie lub podskakuje, czasem też do niej podfruwa.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[8].
Potrafi dobrze przystosować się do zmian poziomu wód gruntowych i intensyfikacji rolnictwa.
Pliszka żółta, wolarka (Motacilla flava) – gatunek małego ptaka z rodziny pliszkowatych (Motacillidae).
A alvéola-amarela[1] (Motacilla flava) é uma espécie de ave da família dos Motacilídeos.[2]
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: alvéloa-amarela[3] e voeira[4]
Ave passeriforme, com cerca de 16 cm de comprimento, cauda comprida, cabeça azulada e plumagem amarela no peito e no ventre, que assume tonalidades mais garridas, com matizes oliváceos, nos machos e mais esbatidas nas fêmeas.[5]Os espécimes juvenis, por seu turno, têm uma plumagem mais acastanhada, se bem que com vestígios de amarelo no ventre.[6]
Consoante a subespécie, na cabeça podem evidenciar-se padrões e tonalidades de azul-acinzentado e branco diferentes, principalmente nos machos. [7]
A alvéola-amarela é susceptível de se confundir com a Motacilla cinerea, pese embora aquela não tenha penas azuis na cabeça e tenha uma cauda mais comprida.[5]
Nidifica por toda a Europa e inverna em África.[8] Frequenta principalmente pastagens e orlas de zonas húmidas. Constrói o ninho no chão e alimenta-se de insectos.[9]
Enquanto espécie migratória, em Portugal está presente de princípio de Março a finais de Setembro, sendo certo que não são invulgares os avistamentos já em finais de Fevereiro.[5]
Grosso modo é passível de se encontrar em todo o território nacional, sendo certo que há diferenças de concentração entre regiões.[5] Costuma privilegiar espaços abertos e húmidos, nas cercanias de pauis, tremedais, veigas e courelas agrícolas de culturas higrófitas, apenas passando por espaços mais secos durante o período migratório, quando está em deslocação.[5]
A alvéola-amarela (Motacilla flava) é uma espécie de ave da família dos Motacilídeos.
Codobatură galbenă (Motacilla flava) este o mică pasăre cântătoare din familia Motacillidae. Este o specie clocitoare, destul de comună în România, pe pajiști umede, în apropierea apelor.
Acest articol despre biologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa. Codobatură galbenă (Motacilla flava) este o mică pasăre cântătoare din familia Motacillidae. Este o specie clocitoare, destul de comună în România, pe pajiști umede, în apropierea apelor.
Trasochvost žltý[3] (lat. Motacilla flava) je malý sťahovavý vták z čeľade trasochvostovité. Obýva Palearktídu, severozápadnú Afriku a žije aj na Aljaške.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov trasochvost žltý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, u Európskej populácii bol v rokoch 1980 – 2013 zaznamenaný mierny pokles.[1]
Trasochvost žltý je sťahovavý, prilieta od polovice marca do polovice apríla, jesenná migrácia prebieha od polovice augusta a v septembri. Na Slovensku hniezdi v nižších nadmorských výškach do 300 m n. m.[4]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 2 500 - 4 000. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje vykazujú mierny pokles od 20 - 50%. Ekosozologický status v roku 1995 R - vzácny. V roku 1998 žiadny. V roku 2001 LR - menej ohrozený.[5] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][6][7] Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[4]
Dospelý samec trasochvosta žltého M. f. flava
Samec poddruhu trasochvost čiernohlavý M. f. feldegg
Samec poddruhu trasochvost severský M. f. thunbergi
Samica poddruhu trasochvost severský M. f. thunbergi
Dospelý samec poddruhu trasochvost čiapočkatý M. f. beema
Samec poddruhu trasochvost stepný M. f. lutea
Dospelá samica poddruhu trasochvost kaspický M. f. melanogrisea
Samec poddruhu trasochvost sivohlavý M. f. cinereocapilla
Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie poddruhu trasochvost žltolíci M. f. flavissima
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Trasochvost žltý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Trasochvost žltý
Trasochvost žltý (lat. Motacilla flava) je malý sťahovavý vták z čeľade trasochvostovité. Obýva Palearktídu, severozápadnú Afriku a žije aj na Aljaške. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov trasochvost žltý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, u Európskej populácii bol v rokoch 1980 – 2013 zaznamenaný mierny pokles.
Gulärla (Motacilla flava) är en fågel av familjen ärlor i ordningen tättingar.[2] Den delas upp i en mängd underarter och dess systematik är omdiskuterad och komplicerad. Idag bryts ofta östlig gulärla med sina fyra underarter ut som en egen art. Arten häckar över stora delar av tempererade palearktiska landmassan. Gulärlan påminner om sädesärlan, både till formen och beteendet. Den adulta fågeln har övervägande gul undersida och olivfärgad till grå ovansida, där honans fjäderdräkt är mattare. Fjäderdräkten skiljer sig mycket mellan de många underarterna, speciellt vad gäller teckningen på huvudet.
Gulärlan är en insektsätare som mest uppträder i öppna biotoper och häckar ofta nära vatten. Under flyttning uppträder den på betesmark eller åkrar. Den placerar sitt bo på marken, väl dolt i vegetationen. Den lägger normalt 4-8 spräckliga ägg som mest ruvas i 12–13 dagar. Båda föräldrarna tar hand om ungarna som blir flygfärdiga efter 16-18 dagar. Arten minskar i antal men kategoriseras fortfarande som livskraftig (LC).
Gulärlan är till formen ganska lik sädesärlan och precis som sina släktingar vickar den ofta på den långa stjärten, som dock är den kortaste hos de europeiska ärlorna.[3] Den mäter 15–16 cm på längden enligt Svensson et al. 2009[3], medan Brazil 2009 uppger 16–18 cm och väger11,2–26,4 gram.[4] Den adulta hanen har i stora drag en olivfärgad till grågrön ovansida och gul undersida. Ryggen, vingpennornas kanter, underkropp och undre stjärttäckare är gula. Stjärtpennorna är svarta och vingpennorna olivfärgade. Honans färger är mattare och ryggsidan mera gråaktig än hanens. Även hanen blir under hösten mörkare. Juvenilen är mindre kontrastrik med en generellt brunare ovansida och ljusare och mindre gul undersida.[3]
Huvudteckningen hos framförallt häckande hanar varierar beroende på underart, men även färgton på rygg och färg på strupen varierar. Att skilja underarterna åt kan vara mycket svårt, ibland omöjligt då flera underarter hybridiserar och underarterna även uppvisar klinala förändringar inom sitt utbredningsområde.[3] Se vidare Underarter och dess morfologiska skillnader
Gulärlan häckar i merparten av de tempererade delarna av Europa och Asien men det finns även en mindre population i Alaska i Nordamerika. Generellt häckar den från Atlantkusten till Stillahavskusten förutom i ökenområden och på de nordligaste tundrorna i centrala Ryssland där den häckar så långt österut som till Kolyma.[4][5] I de varmare delarna av utbredningsområdet, som Västeuropa är den en stannfågel medan populationerna i öster och norr är flyttfåglar och flyttar vintertid till Afrika och södra Asien. Populationen som häckar vid Beringia i Nordamerika övervintrar längre söderut utmed Stillahavskusten.
Gulärlans systematik och fylogeni är mycket förvirrande. Den är utpräglat polytypisk[5] och dussintals underarter har beskrivits vid olika tillfällen men idag anses ungefär 12–20 vara gällande beroende på vilken källa man lutar sig emot, där Clements et al. 2013 representerar en av de mest restriktiva med sina 10 underarter plus de fyra underarter som brutits ut och idag bildar arten östlig gulärla.[2]
Följande lista baseras Clements et al. 2016 och beskrivningarna på Tyler 2004. Teckningen refererar till den adulta hanen om inget annat anges:
Nominatformen M. f. flava och M. f. flavissima bildar en smal hybridzon i norra Frankrike.
Tidigare behandlades östlig gulärla som underarter till gulärla. Dock råder oenighet hur taxonet plexa ska behandlas och därmed var gränsen går mellan arterna. Här förs den till östlig gulärla, medan andra inkluderar den som en del av thunbergi.[6] Hanarna hos plexa är visserligen mycket lika thunbergi, men örontäckarna är mörkare, hjässan ljusare och den har bara ett rudimentärt ögonbrynsstreck. Studier i västra Sibirien visar dock att fåglar som liknar thunbergi/plexa där bebor myrar, medan gulärletaxonet beema som förekommer i samma område håller till i våtmarksområden kring floder, vilket tyder på att de bör behandlas som skilda arter.[7]
I Sverige häckar gulärlan i hela landet. I södra Sverige, så långt norrut som till den biologiska norrlandsgränsen häckar underarten flava, ibland kallad "sydlig gulärla".[8] I resten av landet häckar underarten thunbergi, ibland kallad "nordlig gulärla".[8]
Gulärlan liknar till levnadssättet sädesärlan, men den vistas inte så gärna nära mänsklig bebyggelse. Den är en insektsätare som mest uppträder i öppna biotoper. Arten häckar ofta nära vatten, exempelvis på blöt hagmark, betade fuktiga strandängar, i utkanten av våtmarker, på gräsig myrmark, högmossar och liknande.[4][8][9] Den häckar även i ren jordbruksmiljö och lokalt i norr även på kalhyggen.[8][9] Om hösten flyttar den i flock och rastar då gärna bland betande djur eller på åkermark.[9] Stora höstflockar övernattar ibland i vassar, ibland uppemot 5000 individer.[9] I norra Europa återvänder flyttande individer tidigare om våren än sädesärlan.[10] Gulärlan är insektsätare men dess födoval är inte välkänt. Hos vissa populationer utgör fjädermyggor en stor del av födan men födovalet varierar kraftigt från bladlöss till trollsländor.[8] Den högsta kända åldern är 8 år och 9 månader.[9]
Den placerar sitt bo på marken, väl dolt i vegetationen som i en grästuva eller liknande.[9] Det skålformade boet byggs av torrt gräs som fodras med hår, fjädrar och dylikt.[9] Den lägger normalt 4-8 spräckliga ägg som mest ruvas av honan i 12–13 dagar.[9] Båda föräldrarna tar hand om ungarna som lämnar boet efter 12–13 dagar men blir fullt flygga först efter ytterligare 4–5 dagar.[9] I dess södra utbredningsområde förekommer två kullar per häckningssäsong.[8]
Gulärlan har ett mycket stort utbredningsområde och en mycket stor global population som grovt uppskattas till mellan 48 400 000–168 000 000 individer.[1] Den globala populationen minskar men inte så mycket att arten bedöms som hotad utan BirdLife International kategoriserar gulärlan som livskraftig (LC).[1]
En studie från mitten av 2000-talet uppskattade den totala gulärlepopulationen i Sverige till cirka 360 000 par och av detta utgjorde populationen av sydlig gulärla, flava cirka 15 000 par.[8] Fram tills 2015 ansågs minskningen av populationen flava i Sverige vara så pass kraftig att taxonet kategoriseras som sårbar (VU) av ArtDatabanken, SLU. Främsta orsaken är habitatförstöring vilket beror på minskningen av häckningsbiotoper som betade fuktiga strandängar.[9] Från och med 2015 års rödlista förs den återigen till kategorin livskraftig.[11] Nordlig gulärla thunbergii har inte kategoriserats som hotad.
Dialektalt i Västerbotten har gulärlan kallats trönuell.[10]
Wikimedia Commons har media som rör gulärla.
Gulärla (Motacilla flava) är en fågel av familjen ärlor i ordningen tättingar. Den delas upp i en mängd underarter och dess systematik är omdiskuterad och komplicerad. Idag bryts ofta östlig gulärla med sina fyra underarter ut som en egen art. Arten häckar över stora delar av tempererade palearktiska landmassan. Gulärlan påminner om sädesärlan, både till formen och beteendet. Den adulta fågeln har övervägande gul undersida och olivfärgad till grå ovansida, där honans fjäderdräkt är mattare. Fjäderdräkten skiljer sig mycket mellan de många underarterna, speciellt vad gäller teckningen på huvudet.
Gulärlan är en insektsätare som mest uppträder i öppna biotoper och häckar ofta nära vatten. Under flyttning uppträder den på betesmark eller åkrar. Den placerar sitt bo på marken, väl dolt i vegetationen. Den lägger normalt 4-8 spräckliga ägg som mest ruvas i 12–13 dagar. Båda föräldrarna tar hand om ungarna som blir flygfärdiga efter 16-18 dagar. Arten minskar i antal men kategoriseras fortfarande som livskraftig (LC).
Sarı kuyruksallayan (Motacilla flava), kuyruksallayangiller (Motacillidae) familyasından bir kuyruksallayan türü.
Erkeğinin alt tarafı parlak sarı, üst tarafı yeşilimsi, kanatları koyu renk, kanat çizgileri ise açık renktir. Dişileri daha mattır, üst tarafı yeşilimsi (bazılarının oldukça gri), alt tarafı kremdir ve kuyrukaltı daha sarıdır. Gençler daha kahverengi, alt tarafı ise uçuk kahverengidir ve kolyeyi andıran göğüs kuşağı, göz çizgisi ve bıyığı koyu renktir, gözünün üstünde açık renk bir çizgi vardır. Hepsinin kuyruğu uzun, ince ve siyah, kuyruk yan kenarları beyaz, bacakları uzun ve siyahtır.
Çoğunlukla Avrupa'nın ve Asya'nın ılıman kesimlerinde ve kuzey Amerika'da Alaska bölgesinde bulunur.
Virtual Birds'de Sarı kuyruksallayan kuşunun kuş sesi bulunur. Sarı kuyruksallayan (Motacilla flava), kuyruksallayangiller (Motacillidae) familyasından bir kuyruksallayan türü.
Молода особина
Молода особина
Підвид Motacilla flava flavissima
Це незавершена стаття з орнітології.
Chìa vôi vàng phương Tây hay Chìa vôi đầu lục (tên khoa học Motacilla flava) là một loài chim trong họ Chìa vôi.[2]
Loài chim này sinh sản trong nhiều khu vực ôn đới của châu Âu và châu Á. Nó cư trú trong các khu vực ôn hòa trong phạm vi phân bố của nó, chẳng hạn như Tây Âu, nhưng phía bắc và quần thể phía đông di chuyển đến Phi và Nam Á. Chìa vôi vàng dài khoảng 15–16 cm và có cái đuôi ve vẩy liên tục đặc trưng của chi.
.jpg)
_I_IMG_9616.jpg)
.jpg)
Chìa vôi vàng phương Tây hay Chìa vôi đầu lục (tên khoa học Motacilla flava) là một loài chim trong họ Chìa vôi.
Loài chim này sinh sản trong nhiều khu vực ôn đới của châu Âu và châu Á. Nó cư trú trong các khu vực ôn hòa trong phạm vi phân bố của nó, chẳng hạn như Tây Âu, nhưng phía bắc và quần thể phía đông di chuyển đến Phi và Nam Á. Chìa vôi vàng dài khoảng 15–16 cm và có cái đuôi ve vẩy liên tục đặc trưng của chi.
В местах гнездовий жёлтые трясогузки появляются после схода снега и появления зелёной травы — в феврале-мае в зависимости от широты[7]. В средней полосе России птицы обычно прилетают во второй половине апреля[8], а в Сибири — в первой половине мая[9]. Гнездо устраивается на заболоченной территории с богатым травянистым и кустарниковым покровом, в небольшом углублении на земле — под кустиком, в густой траве либо возле кочки[3]. Перед началом строительства самка в течение одного-двух дней тщательно выбирает место для гнезда, осматривая в округе каждый пятачок растительности. Гнездо представляет из себя плоскую чашечку диаметром 80—110 мм и глубиной 30—45 мм[8]. В качестве строительного материала используются различные части луговых растений; дно гнезда устилается пучками шерсти или конского волоса. Часто на дне гнезда можно обнаружить один-два зелёных листочков злаковых растений или несколько перьев. Кладка состоит из 5—6 зеленовато-белых либо желтовато-белых яиц с тёмным крапом[3], размером 17-20 х 13-15 мм[8]. Инкубационный период составляет 10—13 дней[10], насиживает одна самка. Самец во время постройки гнезда и насиживания находится поблизости, часто на вершине высокой травы, охраняет территорию и изредка кормит самку. В случае возникновения опасности самец начинает кричать и летать вокруг гнезда, а самка покидает гнездо, перебегает в траве на расстояние в 10—20 м, взлетает и присоединяется к самцу. За вылупившимися птенцами ухаживают как самец, так и самка. Птенцы покидают гнездо примерно через 13 дней[8], однако ещё некоторое время не способны летать и кормятся родителями. Иногда в конце июня самка откладывает второй раз за сезон. Примерно в середине лета родители вместе с подросшим потомством начинают кочевать по болотистым местам, а зимняя миграция продолжается с середины августа по середину октября[5].
Рацион питания составляют различные мелкие беспозвоночные животные: пауки, клопы, веснянки, жесткокрылые (листоеды, долгоносики и т. д.), мухи, наездники, гусеницы, бабочки, комары и муравьи. Добычу, как правило, ищут на земле, быстро передвигаясь среди травы.
Классификация и филогенетика жёлтых трясогузок крайне запутанна и в настоящий момент находится в стадии переосмысления. Некоторые орнитологи, как в частности, Н. Н. Балацкий, выделяет жёлтых трясогузок в отдельный род Budytes (Cuvier, 1817), а некоторым её подвидам придаёт статус вида — B. feldegg, B. lutea, B. taivana[11]. В разные годы были описаны десятки подвидов этих птиц, и лишь 10-15 из них в настоящее время являются всеобще признанными. Кроме того, в ряде случаев желтоголовая и жёлтая трясогузки вместе формируют ряд криптических видов (то есть видов, обладающих внешним сходством, но имеющих отличный генетический код).[12].
Список подвидов по версии Тайлера[13]:
По сравнению с подвидом M. f. thunbergi самцы имеют более яркое и чёткое оперение. Самки не имеют надглазничной полоски.
Имеет сходство с подвидом M. f. flava, но, в отличие от него, самец и самка выглядят одинаково, а надглазничная полоса менее ярко выражена.
В местах гнездовий жёлтые трясогузки появляются после схода снега и появления зелёной травы — в феврале-мае в зависимости от широты. В средней полосе России птицы обычно прилетают во второй половине апреля, а в Сибири — в первой половине мая. Гнездо устраивается на заболоченной территории с богатым травянистым и кустарниковым покровом, в небольшом углублении на земле — под кустиком, в густой траве либо возле кочки. Перед началом строительства самка в течение одного-двух дней тщательно выбирает место для гнезда, осматривая в округе каждый пятачок растительности. Гнездо представляет из себя плоскую чашечку диаметром 80—110 мм и глубиной 30—45 мм. В качестве строительного материала используются различные части луговых растений; дно гнезда устилается пучками шерсти или конского волоса. Часто на дне гнезда можно обнаружить один-два зелёных листочков злаковых растений или несколько перьев. Кладка состоит из 5—6 зеленовато-белых либо желтовато-белых яиц с тёмным крапом, размером 17-20 х 13-15 мм. Инкубационный период составляет 10—13 дней, насиживает одна самка. Самец во время постройки гнезда и насиживания находится поблизости, часто на вершине высокой травы, охраняет территорию и изредка кормит самку. В случае возникновения опасности самец начинает кричать и летать вокруг гнезда, а самка покидает гнездо, перебегает в траве на расстояние в 10—20 м, взлетает и присоединяется к самцу. За вылупившимися птенцами ухаживают как самец, так и самка. Птенцы покидают гнездо примерно через 13 дней, однако ещё некоторое время не способны летать и кормятся родителями. Иногда в конце июня самка откладывает второй раз за сезон. Примерно в середине лета родители вместе с подросшим потомством начинают кочевать по болотистым местам, а зимняя миграция продолжается с середины августа по середину октября.
黄鶺鸰（学名：Motacilla flava）为鶺鸰科鶺鸰属的鸟类。分布于古北区、阿拉斯加、非洲、亚洲等地，一般生活于河谷、林缘、原野、池畔及居民点附近以及从平原至海拔4000米以上的高原地区均可见其踪迹。该物种的模式产地在瑞典[2]。
河谷、林缘、原野、池畔及居民点附近，从平原至海拔4000米以上的高原地区均可见其踪迹。
中国东南部地区至新疆、广东、广西、福建、海南、台湾；古北区、阿拉斯加西部、埃及、非洲、印度、亚洲东南部。
身体纤细，体长15-16cm，带褐色或橄榄色；虹膜－褐色；嘴－褐色；脚－褐至黑色。 叫声－为重复的叫声间杂颤鸣声；並非直線飛行，而是一上一下地飛行，行走時尾巴會不斷上下擺動。
以昆蟲及種子为食。
繁殖期3月開始，一次产4-8卵。
黄鶺鸰（学名：Motacilla flava）为鶺鸰科鶺鸰属的鸟类。分布于古北区、阿拉斯加、非洲、亚洲等地，一般生活于河谷、林缘、原野、池畔及居民点附近以及从平原至海拔4000米以上的高原地区均可见其踪迹。该物种的模式产地在瑞典。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Oscines 科 : セキレイ科 Motacillidae 属 : ハクセキレイ属 Motacilla 種 : ツメナガセキレイ M. flava 学名 Motacilla flava Linnaeus, 1758 和名 ツメナガセキレイ 英名 Yellow wagtail ツメナガセキレイ（爪長鶺鴒、Motacilla flava）は、スズメ目セキレイ科ハクセキレイ属に分類される鳥類。
ハクセキレイ属では唯一北アメリカ大陸にも分布する。
アフリカ大陸、ユーラシア大陸、アイルランド、インドネシア、アメリカ合衆国（アラスカ州）、日本、フィリピン
夏季にユーラシア大陸中緯度地方以北、アラスカで繁殖し、冬季はアフリカ大陸、ユーラシア大陸南部、インドネシアなどへ渡り越冬する。日本では主に渡りの途中に飛来（旅鳥）するが、夏季に亜種ツメナガセキレイが北海道（サロベツ原野、ベニヤ原生花園等）で繁殖し（夏鳥）、冬季に亜種キタツメナガセキレイが越冬のため主に沖縄県に飛来（冬鳥）する。渡りの時期には九州で比較的多く観察される。
全長16.5cm。体重20-35g。尾羽はやや長い。
上嘴の色彩は黒く、下嘴の色彩は上嘴より淡いかピンク色を帯びる。後肢の色彩は黒い。
夏羽は胴体背面が緑褐色、腹面は黄色の羽毛で覆われる。種小名flavaは「黄色の」の意で、英名（yellow=黄色）と同義。冬羽は背面が緑みがかった暗褐色、腹面が淡黄色の羽毛で覆われる。幼鳥は背面が緑褐色、腹面が黄褐色の羽毛で覆われる。眼上部の眉状の斑紋（眉斑）や嘴基部から頸部にかけて入る斑紋（顎線）は黄褐色。
夏羽は頭頂から後頸が暗灰色。眼先や頬、喉が白く、眉斑が入らない個体が多い。
夏羽は頭頂から後頸が青みがかった暗灰色の羽毛で覆われる。頬は暗灰色。眉斑が入らないか、あっても眼後部にのみ細く白い眉斑がある。
夏羽は頭頂から後頸が青みがかった暗灰色の羽毛で覆われる。頬は青みがかった暗灰色。眉斑や喉が白い。
夏羽は頭頂から後頸が緑褐色の羽毛で覆われる。眉斑は黄色。
18亜種に分かれるとされる。
草原、湿地、海岸、農耕地などに生息する。小規模な群れを形成し生活する。
食性は動物食で、主に昆虫類を食べる。主に地表を徘徊し、獲物を捕食する。
繁殖形態は卵生。地面の窪みに苔などで皿状の巣を作り、5-6月に4-6個の卵を産む。年に2回繁殖することが多い。主にメスが抱卵し、抱卵期間は12-14日。雛は孵化してから10-13日で巣立ち、巣立ちしてから数日で飛翔できるようになる。生後1年で性成熟する。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
긴발톱할미새(western yellow wagtail, 학명: Motacilla flava)는 할미새과에 속하는 조그마한 참새이다.
이 종은 온난한 유럽과 아시아 대부분의 지역에서 새끼를 낳는다. 서유럽과 같이 온화한 지대에 거주하지만 북부 및 동부 쪽 개체들은 아프리카와 남아시아로 이주한다.
15~16 센티미터로 호리호리한 새이다. 다 큰 수컷은 기본적으로 윗부분이 올리브색을 띄고 아랫부분은 노란 빛을 낸다. 수컷의 머리 부분은 다양한 색으로 되어 있으며 패턴은 아종에 따라 다르다.
알
다 큰 수컷
다 큰 암컷. (인도 서벵골 주)
어린 새
루마니아 부쿠레슈티 주변
긴발톱할미새(western yellow wagtail, 학명: Motacilla flava)는 할미새과에 속하는 조그마한 참새이다.
이 종은 온난한 유럽과 아시아 대부분의 지역에서 새끼를 낳는다. 서유럽과 같이 온화한 지대에 거주하지만 북부 및 동부 쪽 개체들은 아프리카와 남아시아로 이주한다.
15~16 센티미터로 호리호리한 새이다. 다 큰 수컷은 기본적으로 윗부분이 올리브색을 띄고 아랫부분은 노란 빛을 낸다. 수컷의 머리 부분은 다양한 색으로 되어 있으며 패턴은 아종에 따라 다르다.
.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_6091.jpg)
_I_IMG_9616.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_6091.jpg)
_I_IMG_9616.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
.jpg)
.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_6091.jpg)
_I_IMG_9616.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_6091.jpg)
_I_IMG_9616.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_6091.jpg)
_I_IMG_9616.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
_-_Motacilla_flava_(102b).jpg)
.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_6091.jpg)
_I_IMG_9616.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
.jpg)
.jpg)
_I_IMG_9616.jpg)
.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_6091.jpg)
_I_IMG_9616.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
.jpg)
_I_IMG_9616.jpg)
_male.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
_Im_IMG_9617.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_6091.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_4681.jpg)
.jpg)
_BIRDS_IN_WET_GRASS.jpg)
