الأسماء في صفحات التنقل
Ürəkotu (lat. Cardamine)[1] - kələmçiçəyikimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Ürəkotu (lat. Cardamine) - kələmçiçəyikimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Cardamine és un gran gènere de plantes amb flors de la família Brassicàcia. Consta de més de 150 espècies de plantes anuals i perennes. El gènere és cosmopolita però no es troba a l'Antàrtida. Un sinònim d'aquest gènere és Dentaria. El nom Cardamine deriva del grec kardamon, referint-se a una herba de Pèrsia o l'Índia amb fulles punxents. Les fulles poden tenir diverses formes des de diminutes a de mida mitjana. Poden ser pinnades o bipinnades. Són basals i caulinars (creixen des de la part de baix de la tija) formant una roseta. Les flors tenen simetria radial, són blanques rosades o porpres, són hermafrodites. Els fruits són síliqües llargues dehiscents amb de 20 a 100 llavors, en alguns llocs es considera una mala herba."[1] Algunes espècies del gènere es consideren medicinals (per al cor i estómac)
Als Països Catalans són autòctones les espècies següents:[2]Cardamine heptaphylla, Cardamine resedifolia, Cardamine pentaphyllos, Cardamine impatiens, Cardamine bellidifolia, Cardamine parviflora, Cardamine hirsuta, Cardamine flexuosa, Cardamine pyrenaica, Cardamine amara i Cardamine pratensis (creixen de prat). Altres espècies són:
Cardamine és un gran gènere de plantes amb flors de la família Brassicàcia. Consta de més de 150 espècies de plantes anuals i perennes. El gènere és cosmopolita però no es troba a l'Antàrtida. Un sinònim d'aquest gènere és Dentaria. El nom Cardamine deriva del grec kardamon, referint-se a una herba de Pèrsia o l'Índia amb fulles punxents. Les fulles poden tenir diverses formes des de diminutes a de mida mitjana. Poden ser pinnades o bipinnades. Són basals i caulinars (creixen des de la part de baix de la tija) formant una roseta. Les flors tenen simetria radial, són blanques rosades o porpres, són hermafrodites. Els fruits són síliqües llargues dehiscents amb de 20 a 100 llavors, en alguns llocs es considera una mala herba." Algunes espècies del gènere es consideren medicinals (per al cor i estómac)
Řeřišnice (Cardamine) je obsáhlý rod nižších až středně vysokých bylin z čeledě brukvovitých.
Roste v mnoha druzích téměř po celém světě, neroste v oblastech polárních, suchých pouštních a polopouštních, jakož i na územích s vyloženě tropickým podnebím. V České republice roste 11 druhů.
Většina druhů jsou rostliny mezofytické, některé jsou helofytické např. Cardamine lyrata. Rostou na vlhčích půdách, snášejí chladnější podmínky a mohou vytvářet květy i při částečném zastínění.[1][2][3]
Jsou to jednoleté, víceleté nebo i vytrvalé rostliny s křehkými lodyhami poléhavými nebo vystoupavými do výšky nejvýše 60 cm. Některé druhy mají přízemní růžice listů. Lodyžní listy vyrůstají střídavě ve spirále, bývají řapíkaté nebo přisedlé, bez palistů. Rostliny mívají listy jednoduché nebo jednou či dvakrát zpeřené, nebo směsici současně. Listové čepele mají okraje celistvé, pilovité nebo zubaté, některé jsou chlupaté. Listy mají obecně u řeřišnic velkou rozmanitost.
Hermafroditní cyklické květy na stopkách, více méně pravidelné, jsou uspořádány obvykle do chocholíků nebo hroznů. Květní lůžka jsou bez gynoforů, češule chybí. okvětí je rozlišené na kalich a korunu. Kalich má 4 volné zelené lístky, poněkud od sebe oddálené, uspořádané do 2 přeslenů. Koruna má 4 lístky v přeslenu, střídavě uspořádané s kališními, jsou šupinovitě kladené nebo částečně zkroucené, barvy bílé, narůžovělé nebo slabě purpurové, mohou být natržené. Tyčinky jsou 4 nebo 6, shodně nebo různě dlouhé, patyčinky nebývají. Synkarpní gyneceum je složeno se dvou plodolistů. Svrchní semeník je dvoupouzdrý, druhotně dělený nepravou blanitou přepážkou. Placentace je nástěnná. Jediná čnělka má dvoulaločnou bliznu.
Pokud jsou tyčinky různých délek, opylování nastává jak samoopylením, tak i přenosem cizího pylu na bliznu. Za deštivého počasí se prašníky delších tyčinek otvírají a zralý pyl padá přímo na bliznu. Za slunečného počasí se delší tyčinky stáčejí na délku krátkých, takže pyl se z nich vysypává na hmyz hledající pod tyčinkami nektar, na bliznu se nedostane. Hmyz se otírá o bliznu a nanese na ní domácí nebo cizí pyl.
Po opylení se ze semeníků vyvinou plody na stopkách. Jsou to tenké šešule, dlouhé 10 až 45 mm, s bezžilovými chlopněmi, které se po uzrání oddělují zdola nahoru a při tom se obloukovitě zkrucují. Semena jsou v šešulích v jedné řadě a mají kořínek uložený po straně, kde dělohy k sobě přiléhají. Bývá jich od 10 do 50, některá jsou okřídlena, jiné druhy svá semena rozstřelují do okolí.[2][4][5]
Hromadné využívání řeřišnice za nějakým záměrem je nulové. Některých druhů se používá v lidovém léčitelství nebo jako místní zpestření stravy.
Taxonomické zpracování rodu řeřišnice ještě není stabilizováno, předpokládá se celosvětově asi okolo 150 druhů. V České republice se vyskytují ve volné přírodě tyto druhy, některé jsou docela běžné a jiným hrozí vyhynutí:[6]
Podle "Červený seznam cévnatých rostlin České republiky: třetí vydání" jsou mnohé druhy hodnoceny jako ohrožené a jsou zařazeny do těchto kategorií:[7]
Obrázky, zvuky či videa k tématu řeřišnice ve Wikimedia Commons
Řeřišnice (Cardamine) je obsáhlý rod nižších až středně vysokých bylin z čeledě brukvovitých.
Springklap (Cardamine) er en planteslægt, der er udbredt i Europa, Nordasien og Nordamerika. Det er stauder eller enårige planter med blade, der oftest er snitdelte, og endestillede stande af hvide eller lyslilla blomster. Frugterne er linjeformede skulper. Her omtales kun de arter, som er vildtvoksende i Danmark, eller som dyrkes her.
Arter
Die Schaumkräuter (Cardamine) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Kreuzblütengewächse (Brassicaceae). Die Gattung Zahnwurzen (Dentaria), die lange als eigenständig geführt wurde, wird heute als Untergattung in die Gattung Cardamine integriert. Der deutsche Trivialname Schaumkraut geht wahrscheinlich auf die Schaumzikaden (Cercopidae) zurück, die an manchen Arten häufig zu finden sind und sich zu ihrem Schutz mit einem Schaum umgeben.
Die Schaumkraut-Arten sind ein-, zweijährige bis ausdauernde krautige Pflanzen. Oberirdische Pflanzenteile können flaumig mit einfachen Trichomen (Pflanzenhaaren) besetzt sein. Sie wachsen aufrecht. Einige Arten (der ehemaligen Gattung Dentaria) besitzen unterirdische, fleischige und mit Niederblättern besetzte Rhizome, einige Arten bilden Knollen als Überdauerungsorgene und bei Cardamine flagellifera sind Stolonen vorhanden. Die aufrechten, aufsteigenden, niederliegenden bis liegenden Stängel können verzweigt sein.
Die Laubblätter stehen am Rhizom, in grundständigen Rosetten oder meist wechsel-, selten gegenständig oder in Wirteln am Stängel verteilt. Die Laubblätter sind bei der ehemaligen Gattung Dentaria drei- bis fünfzählig gefingert, wobei die Teilblätter über 3 cm lang sind, spitz und in Quirlen stehend. Ansonsten sind die Laubblätter gefiedert mit stumpfen, unter 3 cm langen, gestielten oder sitzenden Fiederblättchen, oder fiederspaltig, oder ungeteilt. Die Blätter sind gestielt oder sitzend, manche sind am Grund herzförmig, allerdings nicht stängelumfassend. Die Blattränder sind glatt, gezähnt oder gelappt.
Die traubigen Blütenstände stehen einzeln oder zu mehreren in rispige oder schirmtraubige Gesamtblütenständen zusammen und sie enthalten viele Blüten, aber nur Cardamine pattersonii besitzt Tragblätter. Bis zur Fruchtreife verlängern sich die Blütenstände. Die schlanken oder gedrungenen Blütenstiele sind bei der Fruchtreife aufstrebend, sparrig oder zurückgebogen.
Die zwittrigen Blüten sind vierzählig. Die vier meist glatten Kelchblätter sind meist aufrecht oder aufsteigend. Die inneren Kelchblätter sind leicht ausgesackt. Die vier rötlichen, violetten, reinweißen, gelblichweißen oder gelben Kronblätter sind meist über 1 cm lang und sie können genagelt sein, selten fehlen sie. Die Staubbeutel sind gelb oder violett. Es sind meist sechs, selten vier, gleich lange Staubblätter vorhanden. Die mittleren Nektardrüsen können vorhanden sein oder fehlen. Es sind 4 bis 80 Samenanlagen je Fruchtknoten vorhanden. Der kurze oder deutliche Griffel endet in einer kopfigen Narbe ist leicht zweilappig.
Die Schoten sind zusammengedrückt, über 1 mm breit, mindestens 1 cm lang und zur Reife länger als die Fruchtstiele. Die Klappen krümmen sich zur Reife spiralig zusammen. Die Samen stehen in einer Reihe, sie springen bis zur Mitte der Scheidewand vor und bilden eine einzige Längszeile. Sie sind nicht in die Scheidewand eingesenkt, weshalb die Fruchtklappen über den Samen höckrig sind. Die länglichen, eiförmigen oder kugeligen Samen besitzen selten Flügel und sind auch selten gerandet.
Die Chromosomengrundzahlen betragen x = 7, 8.
Die Cardamine-Arten wachsen vorwiegend auf feuchten, humosen Böden.
Der Gattungsname Cardamine wurde 1753 durch Carl von Linné Species Plantarum, 2, S. 654–656[1] erstveröffentlicht. 1913 wurde als Lectotypus die Art Cardamine pratensis L. festgelegt.[2] Synonyme für Cardamine L. sind: Dentaria L. (heute Rang einer Untergattung), Dracamine Nieuwl., Heterocarpus Phil., Loxostemon Hook. f. & Thomson, Porphyrocodon Hook. f., Sphaerotorrhiza (O.E.Schulz) Khokhrjakov.[3] Der Gattungsname Cardamine geht auf vorlinneische Autoren zurück und leitet sich von einem griechischen Wort kardamon für die Gartenkresse ab (vgl. auch „Schaumkresse“).
Die Gattung Zahnwurzen (Dentaria), die lange als eigenständig geführt wurde, wird heute als Untergattung in die Gattung Cardamine gestellt. Die Gattung Cardamine gehört zur Tribus Cardamineae in der Familie der Brassicaceae[3].
Die Gattung Cardamine ist weltweit verbreitet.
Die Gattung umfasst (früher etwa 150 Arten[4]) etwa 200 Arten[5][6].
Die in Mitteleuropa vorkommenden Arten sind[4][7]:
Von einigen Arten werden die Blätter gegessen. Bei einigen Arten wurden die medizinischen Wirkungen untersucht.[12]
Die Schaumkräuter (Cardamine) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Kreuzblütengewächse (Brassicaceae). Die Gattung Zahnwurzen (Dentaria), die lange als eigenständig geführt wurde, wird heute als Untergattung in die Gattung Cardamine integriert. Der deutsche Trivialname Schaumkraut geht wahrscheinlich auf die Schaumzikaden (Cercopidae) zurück, die an manchen Arten häufig zu finden sind und sich zu ihrem Schutz mit einem Schaum umgeben.
Kardamino esas Cardamina, planto krucifera.
Žerlina[1][2] (Cardamine) jo rostlinski rod ze swójźby kśicnokwětarjowych rostlinow (Brassicaceae). Dalšnej serbskej mjeni stej žerchlica[1][2] a žerglica[1].
Rod Cardamine bu w lěśe 1753 wót Carl von Linné Species Plantarum, 2, S. 654-656 [3] nejpjerwjej wótzjawjany. 1913 bu ako Lectotypus družyna Cardamine pratensis L. póstajona.[4] Synonymy za Cardamine L. su: Dentaria L. (něnto rang pódroda), Dracamine Nieuwl., Heterocarpus Phil. Loxostemon Hook. f. & Thomson, Porphyrocodon Hook. f. Sphaerotorrhiza (O.E.Schulz) Khokhrjakov [5].
Rod zubica (Dentaria), kótaryž bu dłujko ako samostatnje wóźona, źinsa se ako pódrod do roda Cardamine stajony. rod Cardamine słuša k tribusoju Cardamineae w swójźbje Brassicaceae [5].
Rod wopśimjejo (něga něźi 150 družynow[6]) něźi 200 družynow [7][8].
W srjejźnej Europje wustupujuce družyny su [6][9]:
W Europje a regionje Srjejźnego mórja wustupuju slědujuce družyny [10]:
Mě roda Cardamine sega slědk na pśedlinneiske awtory a źo slědk wót grichiskego słowa za zagrodnu krjasu.
Žerlina (Cardamine) jo rostlinski rod ze swójźby kśicnokwětarjowych rostlinow (Brassicaceae). Dalšnej serbskej mjeni stej žerchlica a žerglica.
Cardamine is a large genus of flowering plants in the mustard family, Brassicaceae, known as bittercresses and toothworts. It contains more than 200 species of annuals and perennials.[1] Species in this genus can be found worldwide, except the Antarctic,[1] in diverse habitats. The name Cardamine is derived from the Greek kardaminē, water cress, from kardamon, pepper grass.[2]
The leaves can have different forms, from minute to medium in size. They can be simple, pinnate or bipinnate. They are basal and cauline (growing on the upper part of the stem), with narrow tips. They are rosulate (forming a rosette). The blade margins can be entire, serrate or dentate. The stem internodes lack firmness.
The nearly radially symmetrical flowers grow in a racemose many-flowered inflorescence or in corymbs. The white, pink or purple flowers are minute to medium-sized. The petals are longer than the sepals. The fertile flowers are hermaphroditic.
The genus Cardamine was first formally named in 1753 by Carl Linnaeus in his Species Plantarum.[3] As of January 2019, there are 230 accepted species in Kew's Plants of the World Online database.[1] An additional 31 new species found in New Zealand were described in 2017 but are not listed in the Plants of the World Online as of January 2019.[4][1]
The genus name Dentaria is a commonly used synonym for some species of Cardamine.
Select species include:[1]
Cardamine concatenata
cutleaf toothwort
Cardamine nuttallii
Nuttall's toothwort
Cardamine pattersonii
Saddle Mountain bittercress
Cardamine trifolia
trefoil bittercress
This plant is also used as one of the main food sources for the butterfly Pieris oleracea.[6]
The roots of most species are edible raw.[7]
Some species were reputed to have medicinal qualities (treatment of heart or stomach ailments).
Cardamine is a large genus of flowering plants in the mustard family, Brassicaceae, known as bittercresses and toothworts. It contains more than 200 species of annuals and perennials. Species in this genus can be found worldwide, except the Antarctic, in diverse habitats. The name Cardamine is derived from the Greek kardaminē, water cress, from kardamon, pepper grass.
Kardamino [1] (Cardamine), estas vasta genro de angiospermoj el la familio de la brasikacoj. Ĝi enhavas pli ol 150 speciojn de unujaraj plantoj kaj staŭdoj. La genro troviĝas en diversaj biotopoj tutmonde, escepte de Antarkto. Plantoj el la antaŭa genro Dentaria nun apartenas al la genro Cardamine.
La folioj prezentas diversajn formojn, laŭdimensie ekde tre etaj ĝis mezgrandaj. Ili formas rozeton, povas esti paraj aŭ neparaj pinataj kaj troviĝas kaj ĉe la bazo kaj ĉe la supra parto de la tigo, kun mallarĝaj pintoj. La foliaj randoj povas esti glataj, segildentaj aŭ duoble dentaj. La tigo-internodoj ne estas fortikaj. La radialaj simetriaj floroj troviĝas grapole aŭ korimbe en multflora infloresko. La blankaj, rozkoloraj, purpuraj aŭ violkoloraj floroj povas esti tre etaj aŭ mezgrandaj. La petaloj pli longas ol la sepaloj. La fertilaj floroj estas hermafroditaj. Parto de la plantoj havas medicinajn valorojn (kuracado de kora aŭ stomaka malsanoj).
La scienca nomo Cardamine estas derivita de la greka kardamomo, neparenca planto el la familio de la zingiberacoj, uzata kiel akra spico en kuirado.
Kardamino (Cardamine), estas vasta genro de angiospermoj el la familio de la brasikacoj. Ĝi enhavas pli ol 150 speciojn de unujaraj plantoj kaj staŭdoj. La genro troviĝas en diversaj biotopoj tutmonde, escepte de Antarkto. Plantoj el la antaŭa genro Dentaria nun apartenas al la genro Cardamine.
La folioj prezentas diversajn formojn, laŭdimensie ekde tre etaj ĝis mezgrandaj. Ili formas rozeton, povas esti paraj aŭ neparaj pinataj kaj troviĝas kaj ĉe la bazo kaj ĉe la supra parto de la tigo, kun mallarĝaj pintoj. La foliaj randoj povas esti glataj, segildentaj aŭ duoble dentaj. La tigo-internodoj ne estas fortikaj. La radialaj simetriaj floroj troviĝas grapole aŭ korimbe en multflora infloresko. La blankaj, rozkoloraj, purpuraj aŭ violkoloraj floroj povas esti tre etaj aŭ mezgrandaj. La petaloj pli longas ol la sepaloj. La fertilaj floroj estas hermafroditaj. Parto de la plantoj havas medicinajn valorojn (kuracado de kora aŭ stomaka malsanoj).
La scienca nomo Cardamine estas derivita de la greka kardamomo, neparenca planto el la familio de la zingiberacoj, uzata kiel akra spico en kuirado.
Cardamine (berro amargo) es un género numeroso en la familia Brassicaceae. Comprende 846 especies descritas y de estas, solo 233 aceptadas,[2] de plantas anuales y perennes.
El género crece por todo el mundo en hábitat diversos, excepto la Antártida.
Planta anual, bienal o perenne, hierbas glabras o pilosas con pelos simples. Hojas pinnadas, rara vez simple o completa. Racimos de flores, por lo general flexuosa en las frutas, ebracteadas. Flores pequeñas a grandes, de color blanco o violeta rosado, rara vez amarillento; pedicelos filiformes, alargándose en frutas, erecto o curvados. Sépalos iguales. El fruto es una silicua lineal, comprimida, bilocular, dehiscente; válvas lisa, lanzando las semillas a cierta distancia; semillas uniseriados, muchas, oblongas o suborbiculares, aplanadas, de color marrón.[3]
Algunas plantas tenían reputación de tener cualidades medicinales (tratamiento de las dolencias del corazón o del estómago).
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 654. 1753.[3]
Cardamine: nombre genérico que deriva del griego kardamon = "cardamomo" - una planta independiente en la familia del jengibre, usado como condimento picante en la cocina.
Cardamine (berro amargo) es un género numeroso en la familia Brassicaceae. Comprende 846 especies descritas y de estas, solo 233 aceptadas, de plantas anuales y perennes.
See artikkel räägib perekonnast Cardamine. Jürililleks nimetatakse ka harilikku sinilille. Jürilill (Cardamine L.) on kapsalaadsete seltsi ristõieliste sugukonda kuuluv perekond.
Jürilille perekonda kuulub 150 liiki üheaastaseid ja mitmeaastaseid rohttaimi. Nad kasvavad kõigil mandritel peale Antarktika.
Jürilille kirjeldas esimesena teaduslikult Linnaeus 1753. Ladinakeelne nimi cardamine tuleb kreeka sõnast kardamon, mis tähendab aedsalatit ehk salatikressi. Selle nime andsid talle juba Linné-eelsed autorid.
Jürililled kasvavad kuni 60 cm kõrgeks. Vars on pikk, püstine (harva tõusev või lamav) ja harunenud. Varresõlmed ei ole kõvad.
Nendel jürililleliikidel, mis vanasti arvati eraldi perekonda Dentaria, on maa all lihakas risoom. Mõnel liigil on juuremügarad.
Lehed paiknevad varrel vahelduvalt, harvem vastastikku, ja võivad suuruselt olla väga mitmesugused, tillukestest kuni keskmise suuruseni. Nad on sulgjad või kahelisulgjad, tavaliselt terava tipuga. Alamperekonna Dentaria liikidel jagunevad lehed 3–5 osaleheks, millest igaüks on üle 3 cm pikk. Teistel liikidel on lehed jagunemata ja ligi 3 cm pikad. Nad võivad moodustada kodariku või kasvada varrel, isegi selle ülemises osas. Leheserv võib olla terve, saagjas või hambuline. Leheroots on kuni 2 cm pikk, aga võib ka puududa. Rootsuga ühinemise kohas võib leht olla pisut südamekujuline. Abilehed on väikesed. Lehed ja vars on tavaliselt pisut karvased.
Õied on radiaalsümmeetrilised ja moodustavad kännase või kobarasarnase paljuõielise õisiku. Õied on tavaliselt valged, harvem roosad või punased ja tillukesed kuni keskmise suurusega. Õied on ühekojalised. Kroonlehed on pikemad kui tupplehed. Kroonlehti on 4 ja nad on 5–8 mm pikad, tupplehed on umbes 3 mm pikad. Kandelehed on üksnes liigil Cardamine pattersonii. Tolmukaid on 6, harvem 4, ja nad paiknevad kahes ringis. Tolmukapead on kollased või punased. Õie keskel on mõnel liigil nektaarium, aga kõigil ei ole. Lühike emakakael lõpeb peakujulise emakasuudmega, mis on kergelt kahehõlmaline.
Vili on pikk ja peenike kõdrake, kus on palju (20–100) seemneid. Kõdrakese poolmed käänduvad vilja küpsedes spiraalselt, nii et kui vili avaneb, siis pole avanemisjoon sirge. Seemned ei ole kinnitunud kõdrakese vaheseina külge, nii et kõdrake on vahel seemnete ebaühtlase paiknemise tõttu kühmuline. Seemned on kollakaspruunid, piklikud ja tiivulised.
Jürilill (Cardamine L.) on kapsalaadsete seltsi ristõieliste sugukonda kuuluv perekond.
Jürilille perekonda kuulub 150 liiki üheaastaseid ja mitmeaastaseid rohttaimi. Nad kasvavad kõigil mandritel peale Antarktika.
Litukat (Cardamine) on kasvisuku ristikukkaiskasvien heimossa. Siihen kuuluu ainakin sata lajia.[1]
Pohjoismaissa ja Suomessa kasvaa kahdeksan luonnonvaraista litukkalajia (mukaan lukien usein omaan sukuunsa luettu hammasjuuri). Ne ovat pystykasvuisia ruohokasveja, joilla on tavallisesti parilehdykkäiset lehdet ja valkoiset-violetinsävyiset kukat.[2]
Litukat (Cardamine) on kasvisuku ristikukkaiskasvien heimossa. Siihen kuuluu ainakin sata lajia.
Cardamine est un genre de plantes dicotylédones de la famille des Brassicaceae (ou Crucifères), à distribution quasi-cosmopolite. Il comprend plus de 200 espèces acceptées, ce qui en fait l'un des principaux genres de la famille des Brassicaceae. Certaines espèces de ce genre étaient autrefois placées dans un genre nommé Dentaria, les dentaires, mais sont désormais incluses dans le genre Cardamine.
Ce sont des plantes herbacées annuelles ou pérennes. Certaines espèces sont des adventices, ou mauvaises herbes des cultures.
« Cardamine » est la francisation du latin cardamina qui désignait en latin et en grec (kardaminê, kardamon ou kardamis) un cresson, sans doute le cresson alénois[2].
Les espèces du genre cardamine sont des plantes herbacées, annuelles, bisannuelles ou vivaces, à racines souvent rhizomateuses et parfois tubérisées, pubescentes à poils simples; tiges simples ou ramifiées.
Les feuilles sont simples, trifoliolées ou pennées, le plus souvent disposées en rosette de feuilles basales. Les feuilles caulinaires sont alternes, parfois opposées ou verticilléesWorld Flora Online (WFO) (13 février 2022)[3].
Les fleurs, blanches ou rose plus ou moins violacé, parfois jaunes, sont groupées en racèmes le plus souvent, plus rarement en corymbes. Comme chez toutes les Crucifères, elles comportent 4 sépales oblongs à ovales et 4 pétales obovales, onguiculés à la base ou manquants. Sépales et pétales sont tous libres. L'androcée comprend 6 étamines (parfois moins), à anthères oblongues, obtuses au sommet. Le pistil simple se compose d'un ovaire supère subsessile, cylindrique surmonté d'un style court avec un stigmate entier, plus ou moins bilobéWorld Flora Online (WFO) (13 février 2022)[3]. Les fruits sont des siliques déhiscentes, linéaires-oblongues et comprimées, à valves presque plates dépourvues de nervures, élastiques et s'enroulant en spirale de bas en haut à maturité, à nervure médiane peu marquée, et à graines unisériées. Les graines, à testa lisse ou finement tuberculé, sont disposées sur 1 rang. L'embryon, à cotylédons plans, présente une radicule latéraleWorld Flora Online (WFO) (13 février 2022)[3].
Selon NCBI (13 février 2022)[4] :
Les feuilles amères et piquantes (goût puissant dû aux glucosinolates des Brassicacées) de plusieurs espèces ont été consommées crues. Hachées, elles relèvent une salade composée, une salade de crudités, un simple sandwich ou peuvent accompagner des sauces et divers plats (pesto de cardamine). Elles peuvent être cuites en soupe ou en légume comme le cresson mais elles perdent leur saveur. Les fleurs, les inflorescences et les bourgeons également comestibles décorent les salades. En Europe, on a utilisé celles des espèces suivantes : la Cardamine des prés, amère, alpine, hérissée et la Cardamine à feuilles de réséda[5]. On peut broyer les graines pour en faire une « moutarde » moins forte que celle de la moutarde blanche[6].
En Europe, une confusion entre les 37 espèces de Cardamine (dont 13 en France, 12 en Suisse et 5 en Belgique) est sans danger car ces espèces ne sont pas toxiques[7].
Du fait de son huile essentielle, de très grandes quantités de cardamine sont irritantes (brûlures gastriques) et entraînent des troubles de la thyroïde (effet goitrogène comme les choux) en inhibant la fixation de l'iode, ce qui empêche la synthèse des hormones thyroïdiennes. Il est ainsi recommandé de ne pas en abuser pour éviter sa toxicité[7].
Certaines espèces comme la Cardamine des prés sont toniques, stomachiques, expectorantes et antiscorbutiques, d'où l'utilisation des feuilles pour concocter des tisanes[8].
La chenille du papillon de jour (rhopalocère) Aurore, Anthocharis cardamines (Pieridae) se nourrit de Cardamine.
Cardamine est un genre de plantes dicotylédones de la famille des Brassicaceae (ou Crucifères), à distribution quasi-cosmopolite. Il comprend plus de 200 espèces acceptées, ce qui en fait l'un des principaux genres de la famille des Brassicaceae. Certaines espèces de ce genre étaient autrefois placées dans un genre nommé Dentaria, les dentaires, mais sont désormais incluses dans le genre Cardamine.
Ce sont des plantes herbacées annuelles ou pérennes. Certaines espèces sont des adventices, ou mauvaises herbes des cultures.
Žerchwica[1][2] (Cardamine) je rostlinski ród ze swójby křižnokwětnych rostlinow (Brassicaceae).
Ród Cardamine bu w lěće 1753 wot Carl von Linné Species Plantarum, 2, S. 654-656 [3] najprjedy wotzjewjeny. 1913 bu jako Lectotypus družina Cardamine pratensis L. postajena.[4] Synonymy za Cardamine L. su: Dentaria L. (nětko rang podroda), Dracamine Nieuwl., Heterocarpus Phil. Loxostemon Hook. f. & Thomson, Porphyrocodon Hook. f. Sphaerotorrhiza (O.E.Schulz) Khokhrjakov [5].
Ród zubica (Dentaria), kotraž bu dołho jako samostatnje wodźena, dźensa so jako podród do roda Cardamine stajeny. ród Cardamine słuša k tribusej Cardamineae w swójbje Brassicaceae [5].
Ród wobsahuje (prjedy něhdźe 150 družinow[6]) něhdźe 200 družinow [7][8].
W srjedźnej Europje wustupowace družiny su [6][9]:
W Europje a regionje Srjedźneho morja wustupuja sćěhowace družiny [10]:
Mjeno roda Cardamine dźe wróćo na předlinneiskich awtorow a so wróćo wjedźe wot grjekskeho słowa za zahrodnu žerchwu.
« Žerchwica » w druhich wikimediskich projektach :
Žerchwica (Cardamine) je rostlinski ród ze swójby křižnokwětnych rostlinow (Brassicaceae).
Cardamine L. 1753 è un genere di piante Spermatofite Dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Brassicaceae, dall'aspetto di piccole erbacee con i petali dei fiori disposti a croce.
Il nome del genere (Cardamine) potrebbe derivare da due parole greche: Kardia (=cuore) e Damào (=addomesticare), questo in riferimento ad alcune proprietà medicinali (cardiotoniche) che anticamente si credeva che le piante di questo genere possedessero. In effetti nella Grecia antica con Kardamine, il medico, botanico e farmacista Dioscoride Pedanio (Anazarbe in Cilicia, 40 circa - 90 circa) indicava diverse piante che noi oggi possiamo identificarle con il crescione (probabilmente si tratta del Cardamine pratensis – Billeri dei prati) comune in tutta Europa e anche nel nord della Grecia.[1]
Il nome di Dentaria (la prima denominazione in senso cronologico del genere di queste piante) venne definito dal botanico francese Joseph Pitton de Tournefort (5 giugno 1656 - 28 dicembre 1708). Questo nome venne scelto per la somiglianza di certe protuberanze del rizoma con i denti. Ma altre dizioni fanno pensare ad una derivazione dal latino (Dens= dente) con riferimento alle sue presunte capacità di cura del mal di denti, ma anche alla fitta dentatura del margine fogliare.
Sono piante annuali, bienni o perenni, dall'aspetto eretto ma anche prostrato e di altezza media compresa tra pochi centimetri e il metro (questo soprattutto per le specie europee). La forma biologica è quasi totalmente geofita rizomatosa (G rhiz) per il sottogenere Dentaria, mentre oscilla tra emicriptofita scaposa (H scap) e terofita scaposa (T scap) per il sottogenere Cardamine.
Quasi sempre le radici sono secondarie da rizoma.
Le foglie sono sia basali che cauline e possono avere varie forme: semplici o composte (pennate e palmate) a lamina ovale, lanceolata o orbicolare. La disposizione lungo il fusto delle foglie cauline può essere di tipo alterno o verticillato.
L'infiorescenza in genere è formata da diversi fiori riuniti in corimbi o racemi terminali.
I fiori sono ermafroditi, dialipetali, attinomorfi e tetrameri (calice e corolla composti da 4 parti).
Il frutto è una siliqua (molto più lunga che larga) eretta, semplice (non è articolata) a due valve piane. Le valve) sono disposte longitudinalmente, sono strette e senza nervature (è presente un nervo, ma quasi indistinto). In fase di deiscenza si aprono di scatto, a volte attorcigliandosi su sé stesse. All'interno del frutto si trovano, disposti linearmente, numerosi (da 20 a 100) piccoli semi.
Non tutte le specie si riproducono attraverso i semi contenuti nel frutto; alcune come la Cardamine bulbifera generano all'ascella delle foglie superiori dei bulbetti globosi, piriformi, violacei scuri che a fine infiorescenza diventano neri e alla fine cadono a terra per germogliare nella stagione successiva: questi quindi sono veri e propri organi di moltiplicazione vegetativa (propagazione clonale).
La diffusione di questo genere è abbastanza globale, infatti la maggioranza delle sue specie sono native delle zone temperate e fredde di entrambi gli emisferi (dalle regioni boreali alla Patagonia, compresa l'Asia occidentale e centrale). In Italia è presente su tutto il territorio. In particolare della trentina e più di specie spontanee delle nostra flora, almeno una ventina vivono sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla diffusione delle specie alpine[3].
Legenda e note alla tabella.
Per il “substrato” con “Ca-Si” si intendono rocce di carattere intermedio (calcari silicei e simili); vengono prese in considerazione solo le zone alpine del territorio italiano (sono indicate le sigle delle province). Comunità vegetali:
Ambienti:
La famiglia delle Brassicaceae (assieme alle Asteraceae) è una delle più numerose delle Angiosperme, diffusa principalmente nella fascia temperata e fredda del nostro globo. Il genere Cardamine comprende fino a 150 specie, una trentina delle quali sono presenti spontaneamente sul territorio italiano.
Il Sistema Cronquist assegna la famiglia delle Brassicaceae all'ordine Capparales mentre la moderna classificazione APG la colloca nell'ordine delle Brassicales. Sempre in base alla classificazione APG sono cambiati anche i livelli superiori (vedi tabella a destra).
Nelle classificazioni più vecchie la famiglia del genere Cardamine era chiamata anche Crociferae e a volte Cruciferae.
Il genere di questa scheda appartiene alla tribù delle Arabideae le cui specie sono caratterizzate dall'avere una radichetta “accombente”, ossia che rimane ancorata ai cotiledoni e quindi si sviluppa lungo la linea di separazione degli stessi[4].
Questo genere non ha sempre avuto l'attuale struttura tassonomica. Inizialmente, con Linneo, furono formati due generi distinti chiamati Dentaria e Cardamine poi in seguito riuniti in un unico genere (Cardamine) considerandolo comunque abbastanza polimorfo. Dal punto di vista morfologico le due sezioni (Cardamine e Dentaria) differiscono in quanto le seconde hanno i semi provvisti di una largo ed alato funicolo o peduncolo (cotiledoni peduncolati); si distinguono inoltre per l'habitat abbastanza caratteristico (frequentano i boschi di latifoglie – soprattutto faggete su un substrato abbastanza ricco di sostanze nutrienti) e per la precoce fioritura. In realtà solo nelle specie europee, le due sezioni, presentano dei caratteri morfologici abbastanza riconoscibili, mentre non altrettanto avviene per le specie del Nuovo Mondo dove presentano una notevole convergenza strutturale. In effetti recenti studi filogenetici hanno dimostrato come non ci sia nessun supporto per una monofilia delle due sezioni[5] (vedi albero filogenetico sotto riportato).
Qui di seguito è indicata la classificazione scientifica di questo genere[6]:
In altre tassonomie[7] la tribù è quella delle Arabideae.
La filogenesi del genere attualmente accettata[5] è la seguente (quando definite, tra parentesi sono indicate le sezioni secondo Schulz[8]; Card = Cardamine, Dent = Dentaria, Ptero = Pteroneurum, Sphae = Sphaerotorrhiza, C-nella = Cardaminella, Mac-ph = Macrophyllum, Papyro = Papyrophyllum, Eutr = Eutreptophyllum):
Cardamine resedifolia (C-nella)
Cardamine bellidifolia (C-nella)
Cardamine fragariifolia (Card)
Cardamine macrophylla (Mac-ph)
Cardamine blaisdellii (C-nella)
Cardamine microphylla (C-nella)
Cardamine sphenophylla (C-nella)
Cardamine appendiculata (Mac-ph)
Cardamine ecuadoriensis (Card)
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della nostra flora) l'elenco che segue utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche[9].
Il genere di questa scheda ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Cardamine. Nella medicina popolare si usano i fiori di certe specie per curare l'epilessia e le foglie di altre contro lo scorbuto.
Minimo è l'impiego in cucina di queste piante. Alcune sono ricordate come piante aromatiche da condimento, ma ora non più. Forse ancora usata come alimentazione umana è la giapponese Cardamine yesoensis, le giovani foglie, ma anche i giovani rizomi, servono da alimentazione alle popolazioni degli Ainu delle isole Sachalin e Kurili. Oppure in America i nativi delle zone nord-orientali usano la Cardamine diphylla come pianta da condimento nella cottura dei cibi (come da noi si usa ad esempio il rosmarino e la salvia)[1].
Le specie di questo genere trovano impiego solamente nel giardinaggio. Tra le specie della nostra flora è la Cardamine pratensis che più facilmente viene coltivata in quanto ha i fiori più grandi e più eleganti. L'impiego è comunque sempre come piante da bordura o ”riempimento”. Si moltiplicano facilmente per divisione del rizoma. Vanno poste in zone fresche e ombreggiate come il sottobosco, ambiente naturale tipico per queste piante. Altre specie che possono trovare spazio in un giardino sono la Cardamine asarifolia, la Cardamine plumieri, la Cardamine trifoliata, la Cardamine alpina, Cardamine bulbifera e forse ancora qualche altra.
Cardamine L. 1753 è un genere di piante Spermatofite Dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Brassicaceae, dall'aspetto di piccole erbacee con i petali dei fiori disposti a croce.
Kartenė (lot. Cardamine, angl. Bittercress, Bitter-cress, vok. Schaumkräuter) – bastutinių (Brassicaceae) šeimos augalų gentis.
Lietuvoje auga
ir kt.
Veldkers (Cardamine) is een geslacht van kruidachtige eenjarige of overblijvende kruiden uit de kruisbloemenfamilie (Brassicaceae). De botanische naam Cardamine correspondeert met het Oudgriekse 'kardaminê' (gelatiniseerd als cardamina) en is zelf afgeleid van 'kardamon', een woord dat een Perzisch of Indiaas kruid aanduidde.
Het is een groot geslacht met meer dan 150 soorten, die in alle werelddelen behalve Antarctica voorkomen. De geslachtsnaam Dentaria is een synoniem.
De bladeren van de diverse soorten variëren in vorm en grootte, van heel klein tot middelgroot en van geveerd tot dubbelgeveerd.
De bladeren vormen vaak een bladrozet, maar kunnen hiernaast ook afwisselend aan de stengel staan geplaatst. De bladrand kan gaaf, getand of gezaagd zijn. De stengel mist stevigheid.
Zoals gebruikelijk bij soorten uit de kruisbloemenfamilie, bestaan de bloemen uit vier kroonbladen en vier kelkbladen. Deze zijn beiden niet vergroeid.
De vruchten worden gevormd door lange, dunne hauwen met twintig tot honderd zaadjes.
Sommige planten in dit geslacht zouden medicinale kwaliteiten bezitten voor de behandeling van hart- of maagklachten.
Andere benamingen voor veldkers dat in salades en soep wordt gebruikt zijn landkers, barbarakruid of winterkers.[1]
In België en Nederland kent dit geslacht een aantal vertegenwoordigers. De bekendste is de pinksterbloem (Cardamine pratensis) , die in het voorjaar veel slootkanten en graslanden wit tot roze kleurt. Eerder in het voorjaar kan men in moestuinen en langs straatranden reeds de kleine veldkers (Cardamine hirsuta) tegenkomen. Ook de bittere veldkers behoort tot dit geslacht. De bolletjeskers (Cardamine bulbifera) is zeldzaam en ook de springzaadveldkers (Cardamine impatiens) geldt als zeer zeldzaam. De bosveldkers (Cardamine flexuosa) is algemeen.
Naast deze soorten kent het geslacht buiten België en Nederland een aantal soorten, waaronder:
Planten in het geslacht Cardamine zijn waardplant voor de rupsen van het oranjetipje (Anthocharis cardamines), Anthocharis midea en Anthocharis sara.
Bronnen, noten en/of referenties
... · Alliaria · Alyssum (Schildzaad) · Arabidopsis · Arabis (Scheefkelk) · Armoracia · Aubrieta · Barbarea (Barbarakruid) · Berteroa · Brassica (Kool) · Bunias (Hardvrucht) · Cakile · Calepina · Camelina · Capsella (Herderstasje) · Cardamine (Veldkers) · Cochlearia (Lepelblad) · Coincya · Conringia · Coronopus (Varkenskers) · Crambe (Bolletjeskool) · Descurainia · Diplotaxis (Zandkool) · Draba · Erophila · Eruca · Erucastrum · Eutrema · Erysimum (Steenraket) · Heliophila · Hesperis · Hirschfeldia · Hormathophilla · Hornungia · Iberis (Scheefbloem) · Isatis · Lepidium (Kruidkers) · Lobularia · Lunaria (Judaspenning) · Malcolmia · Matthiola · Neslia · Physaria · Pringlea · Ptilotrichum · Raphanus (Radijs) · Rapistrum · Rorippa (Waterkers) · Sinapidendron · Sinapis · Sisymbrium (Raket) · Subularia · Teesdalia · Thlaspi (Boerenkers) · ...
Veldkers (Cardamine) is een geslacht van kruidachtige eenjarige of overblijvende kruiden uit de kruisbloemenfamilie (Brassicaceae). De botanische naam Cardamine correspondeert met het Oudgriekse 'kardaminê' (gelatiniseerd als cardamina) en is zelf afgeleid van 'kardamon', een woord dat een Perzisch of Indiaas kruid aanduidde.
Het is een groot geslacht met meer dan 150 soorten, die in alle werelddelen behalve Antarctica voorkomen. De geslachtsnaam Dentaria is een synoniem.
Engkarseslekta (Cardamine) er ei planteslekt i krossblomfamilien. Medlemene er plantar med granne røter, opprett stengel og finna blad (høgfjellskarse har heile blad). Dei har lang flat skulpe med kort griffel. Frøa sit i ei rad i kvart skulperom. Skulpeloket rullar seg opp når det losnar. Åtte artar veks vilt eller forvilla i Noreg.
Norske artar:
Engkarseslekta (Cardamine) er ei planteslekt i krossblomfamilien. Medlemene er plantar med granne røter, opprett stengel og finna blad (høgfjellskarse har heile blad). Dei har lang flat skulpe med kort griffel. Frøa sit i ei rad i kvart skulperom. Skulpeloket rullar seg opp når det losnar. Åtte artar veks vilt eller forvilla i Noreg.
Norske artar:
Engkarse (C.pratensis) Polarkarse (C. nymanii) Bekkekarse (C. amara) Lundkarse (C. impatiens) Rosettkarse (C. hirsuta) Skogkarse (C. flexuosa) Damkarse (C. parviflora) Høgfjellskarse (C. bellidifolia)Rzeżucha (Cardamine L.) – rodzaj roślin z rodziny kapustowatych. Należy do niego ok. 200 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na kuli ziemskiej, zwłaszcza na półkuli północnej[3]. Do rodzimej flory polskiej należy 9 gatunków w wąskim ujęciu rodzaju i 12 po włączeniu tu rodzaju żywiec (Dentaria)[4]. Rośliny tu zaliczane występują na siedliskach wilgotnych, zarówno łąkowych jak i leśnych. Niektóre gatunki uprawiane są jako rośliny ozdobne[3].
Zwyczajowa nazwa "rzeżucha" w języku polskim stosowana jest także w odniesieniu do spożywanych jako warzywo siewek pieprzycy siewnej (Lepidium sativum)[5].
Rodzaj rozprzestrzeniony na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, przy czym zdecydowana większość gatunków występuje na półkuli północnej[6]. Centrum zróżnicowania jest Daleki Wschód i Himalaje, gdzie występuje 70 gatunków[7]. W Europie rośnie 36 gatunków[3], w Ameryce Północnej – 39[8]. Gatunki występujące na półkuli południowej (Ameryka Południowa, Australia, Nowa Zelandia) spotykane są tam na obszarach górskich[6].
Na obszarze Polski występuje naturalnie 9 gatunków tradycyjnie zaliczanych do rodzaju rzeżucha (Cardamine) oraz 4 gatunki dawniej zaliczane do rodzaju żywiec (Dentaria), współcześnie włączane do rodzaju Cardamine[4].
Podawany jest z Polski także gatunek pochodzenia mieszańcowego – Cardamine × ambigua O.E.Schulz (mieszaniec rzeżuchy łąkowej i gorzkiej)[5]. Wymieniany w randze gatunku takson jako C. dentata Schult. lub C. palustris (Wimm. et Grab.) Peterm.[5] stanowi według The Plant List synonim podgatunku rzeżuchy łąkowej – C. pratensis subsp. paludosa (Knaf) Celak.[10]
rzeżucha gorzka (C. amara)
rzeżucha łąkowa (C. pratensis)
rzeżucha leśna (C. flexuosa)
rzeżucha niecierpkowa (C. impatiens)
rzeżucha rezedolistna (C. resedifolia)
rzeżucha trójlistkowa (C. trifolia)
rzeżucha włochata (C. hirsuta)
żywiec cebulkowy (C. bulbifera)
żywiec pięciolistny (C. pentaphyllos)
Rośliny jednoroczne, dwuletnie i byliny[8]. Kwiaty zapylane są przez owady, występuje też samopylność[3]. Podstawowa haploidalna liczba chromosomów x= 7, 8[8].
Przez długi czas popularne było wąskie ujęcie rodzaju zaproponowane przez Karola Linneusza w 1753/54, a nie rozszerzone poprzez przyłączenie rodzaju Dentaria, zaproponowane przez Heinricha J.N. von Crantza w 1769[12]. W 1903 wydana została monografia poświęcona rodzajowi napisana przez Otto E. Schulza (zawierała klasyfikację 116 znanych wówczas rodzajów)[13]. Schulz wyróżnił w obrębie rodzaju 13 sekcji z największą Cardamine (=Eucardamine O.E. Schulz) liczącą 60 gatunków. 6 spośród pozostałych sekcji było monotypowych. W szerszym ujęciu rodzaju wyróżniane były także sekcje Dentaria i Eutreptophyllum, przez większość botaników wyodrębniane w rodzaj żywiec (Dentaria). Klasyfikacja ta została skrytykowana w 1988 jako sztuczna, oparta na niewielkim zestawie cech. W nowym ujęciu, potwierdzanym następnie w badaniach filogenetycznych, włączono do rodzaju Cardamine grupę gatunków stanowiących podrodzaj Dentaria[14].
Rodzaj jest bardzo trudny do klasyfikacji ze względu na bardzo złożoną historię ewolucyjną (w tym z powtarzającymi się krzyżowaniami między gatunkami ancestralnymi, tak że w efekcie drzewo filogenetyczne rodzaju ma postać sieci – jest retikularne), a poza tym wielkie zróżnicowanie morfologiczne i kariotypów (znaczny udział poliploidów)[7]. Badania molekularne potwierdzają gwałtowną i niedawną specjację w obrębie tego rodzaju, w tym związaną z licznymi, długodystansowymi kolonizacjami odległych części świata[15].
Rodzaj zaliczany jest wraz z ośmioma innymi do plemienia Cardamineae[16].
Dentaria L., Dracamine Nieuwl., Heterocarpus Phil., Iti Garn.-Jones & P. N. Johnson, Loxostemon Hook. f. & Thomson, Porphyrocodon Hook. f., Sphaerotorrhiza (O. E. Schulz) Khokhrjakov.
Rodzaj z plemienia Cardamineae[18], z rodziny kapustowatych (Brassicaceae), z rzędu kapustowców (Brassicales) należącego do kladu różowych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa ukęślowe (Dilleniidae Takht. ex Reveal & Takht.), nadrząd Capparanae Reveal, rząd kaparowce (Capparales Hutch.), podrząd Capparineae Engl., rodzina kapustowate (Brassicaceae Burnett), plemię Cardamineae Dumort., podplemię Cardamininae Prantl in Engl. & Prantl, rodzaj rzeżucha (Cardamine L.)[19].
Rzeżucha (Cardamine L.) – rodzaj roślin z rodziny kapustowatych. Należy do niego ok. 200 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na kuli ziemskiej, zwłaszcza na półkuli północnej. Do rodzimej flory polskiej należy 9 gatunków w wąskim ujęciu rodzaju i 12 po włączeniu tu rodzaju żywiec (Dentaria). Rośliny tu zaliczane występują na siedliskach wilgotnych, zarówno łąkowych jak i leśnych. Niektóre gatunki uprawiane są jako rośliny ozdobne.
Zwyczajowa nazwa "rzeżucha" w języku polskim stosowana jest także w odniesieniu do spożywanych jako warzywo siewek pieprzycy siewnej (Lepidium sativum).
Cardamine L. é um género botânico pertencente à família Brassicaceae.[1]
Bräsmesläktet (Cardamine)[1] är ett släkte av korsblommiga växter med cirka 200 arter spridda över hela världen, varav åtta arter förekommer i Sverige.[2]. Bräsmesläktet ingår i familjen korsblommiga växter.[1]
Örterna i släktet är huvudsakligen fleråriga. De är kala och har oftast stjälkar med flera stjälkblad och en basal bladrosett. Bladen är strödda och oftast parbladiga med uddblad. De blommar i kvastlika klasar med få blommor och hela kronblad som oftast är vita, annars rödvioletta eller blekt rosa.[2]
Släktnamnet Cardamine kommer av grekiskans cardamon, som var ett växtnamn hos Aristofanes.[2]
Följande arter listas i Catalogue of Life som dottertaxa till Cardamine, i alfabetisk ordning:[1]
Wikimedia Commons har media som rör Cardamine.
Wikispecies har information om Cardamine.
Bräsmesläktet (Cardamine) är ett släkte av korsblommiga växter med cirka 200 arter spridda över hela världen, varav åtta arter förekommer i Sverige.. Bräsmesläktet ingår i familjen korsblommiga växter.
Жеруха (Cardamine) — рід трав'янистих рослин родини Капустяні.
Листки чергові, здебільшого перисторозсічені.
Квітки білі або блідо-фіолетові, зібрані в китиці.
Плід — стручок.
Поширена переважно в помірному поясі земної кулі. В Україні близько 10 видів. Найпоширенішою в жеруха лучна (Cardamine pratensis) — росте на вологих луках, по берегах річок та боліт; жеруха гірка (Cardamine amara) — росте в тінистих лісах, по берегах річок, добрий медонос. Листки обох видів іноді використовуються як салат. Молоді пагони та листки містять вітамін С. У корів при поїданні жерухи псується молоко. Деякі види жерух декоративні.
Рід включає більше 150 видів[1], деякі з них:
Жеруха (Cardamine) — рід трав'янистих рослин родини Капустяні.
Cardamine là chi thực vật có hoa trong họ Cải.[1]
Cardamine là chi thực vật có hoa trong họ Cải.
Cardamine L., 1753
Типовой вид Виды
Серде́чник[3], или Зубя́нка (лат. Cardámine) — род травянистых растений семейства Капустные (Brassicaceae).
Представители рода распространены по всему Земному шару, за исключением Антарктики.
Одно-, дву- и многолетние растения высотой до 60 см.
Стебель удлинённый, прямостоячий, ветвящийся.
Листорасположение очерёдное. Листья большей частью перистые, реже цельные, с черешком до 2 см; прилистники маленькие.
Цветёт 10—30 цветками. Чашелистики одинаковые, прямостоячие или отстоящие, длиной около 3 мм; четыре белых венчика длиной 5—8 мм; шесть тычинок расположенных двумя кругами.
Плод — плоский, линейный или линейно-ланцетный, стручок, створки которого при раскрытии закручиваются спиралью. Семена многочисленные, эллиптические или более менее прямоугольные, жёлто-бурые.
Cardamine L., 1753, Species Plantarum 2: 654[4].
Синонимы научного названия[5]:
По информации базы данных The Plant List, род включает 233 вида[6], некоторые из них:
Серде́чник, или Зубя́нка (лат. Cardámine) — род травянистых растений семейства Капустные (Brassicaceae).
Представители рода распространены по всему Земному шару, за исключением Антарктики.
碎米荠属（学名：Cardamine）是十字花科下的一个属，为一年生、二年生或多年生草本植物。该属共有约130种，分布于全球。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
.jpg)
.jpg)
.jpg)
