dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

المقدمة من AnAge articles
Maximum longevity: 22.3 years (captivity) Observations: Little is known about reproduction in this species and age at sexual maturity is based on few studies (Ernest 2003).
ترخيص
cc-by-3.0
حقوق النشر
Joao Pedro de Magalhaes
محرر
de Magalhaes, J. P.
موقع الشريك
AnAge articles

Behavior ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Perception Channels: tactile ; chemical

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Schreffler, C. 2003. "Eira barbara" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Eira_barbara.html
مؤلف
Christina Schreffler, University of Michigan-Ann Arbor
مؤلف
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Conservation Status ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

The tayra is not endangered in most of its range; in some parts of South America it is the most common carnivore due to its ability to live near humans in disturbed habitats. However, in Mexico, human spread of agriculture, loss of tropical habitat, and hunting have greatly reduced populations. The Mexican sub-species, E. b. senex, is now considered vulnerable by the IUCN (Emmons, 1990; Nowak, 1999).

US Federal List: no special status

CITES: appendix iii

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Schreffler, C. 2003. "Eira barbara" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Eira_barbara.html
مؤلف
Christina Schreffler, University of Michigan-Ann Arbor
مؤلف
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Benefits ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Because of the close proximity of the tayra's habitat to that of humans, specifically human farmers, this species has been known to cause some damage to neighboring plantations. Eira barbara occasionally eats poultry and raids corn and sugar fields, but damage is usually minimal (Nowak, 1999).

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Schreffler, C. 2003. "Eira barbara" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Eira_barbara.html
مؤلف
Christina Schreffler, University of Michigan-Ann Arbor
مؤلف
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Benefits ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

It has been found that Eira barbara can be tamed, and is often used by humans as pets. The Tayra was once used by the indigenous people of the area to control rodents (Nowak, 1999).

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Schreffler, C. 2003. "Eira barbara" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Eira_barbara.html
مؤلف
Christina Schreffler, University of Michigan-Ann Arbor
مؤلف
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

The tayra is omnivorous. It shows a preference for small mammals, the spiny rat in particular, but it will eat whatever is available. Mammals are the most abundant part of the tayra's diet but it also eats significant amounts of fruit, invertebrates and reptiles, in that order. It has also been shown that the tayra occasionally eats honeycomb when it is available (Bisbal, 1986; McNab, 1995).

Animal Foods: mammals; reptiles; insects; terrestrial non-insect arthropods; mollusks

Plant Foods: fruit

Primary Diet: omnivore

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Schreffler, C. 2003. "Eira barbara" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Eira_barbara.html
مؤلف
Christina Schreffler, University of Michigan-Ann Arbor
مؤلف
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Distribution ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

The tayra, Eira barbara, can be found in the neotropical forests of Central and South America. It ranges from Mexico south to Bolivia and northern Argentina and also on the island of Trinidad (Mares et al., 1989; Reid, 1997).

Biogeographic Regions: neotropical (Native )

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Schreffler, C. 2003. "Eira barbara" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Eira_barbara.html
مؤلف
Christina Schreffler, University of Michigan-Ann Arbor
مؤلف
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Habitat ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Tayra are found in tropical deciduous and evergreen forests, secondary growth, and plantations. The elevation of the tayra's habitat ranges from the lowlands to about 2000-2400m. Because the tayra is both terrestrial and arboreal, it has been found to live in hollow trees, burrows built by other animals, and occasionally in tall grass (Reid, 1997; Nowak, 1999).

Range elevation: 0 to 2400 m.

Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial

Terrestrial Biomes: forest ; rainforest ; scrub forest

Other Habitat Features: agricultural

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Schreffler, C. 2003. "Eira barbara" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Eira_barbara.html
مؤلف
Christina Schreffler, University of Michigan-Ann Arbor
مؤلف
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Life Expectancy ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Average lifespan
Status: captivity:
18.0 years.

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Schreffler, C. 2003. "Eira barbara" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Eira_barbara.html
مؤلف
Christina Schreffler, University of Michigan-Ann Arbor
مؤلف
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Morphology ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

The tayra is a weasel about the size of a medium sized dog, with a long, bushy tail and long neck ending in a robust head. Its head and body range from 60 to 70 cm in length and its tail length is 35 to 45 cm. Tayras have large hind feet varying in length from 80 to 90 mm and ears about 35 to 40 mm long. Color varies with geographic range, but in general the tayra has a dark brown body with a slightly paler head. Usually it has a white, diamond shaped patch on its throat. Tayras have long claws and pronounced canines. Their dental pattern is 3/3, 1/1, 3/4, 1/1 =34.

Range mass: 3 to 6 kg.

Range length: 60 to 70 cm.

Other Physical Features: endothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry

Sexual Dimorphism: sexes alike

Average basal metabolic rate: 6.811 W.

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Schreffler, C. 2003. "Eira barbara" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Eira_barbara.html
مؤلف
Christina Schreffler, University of Michigan-Ann Arbor
مؤلف
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Reproduction ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Little is known about the tayra's reproduction. It is thought, however, that gestation lasts for about 63-70 days with a litter size of 2-3 babies per season, each weighing about 74-92 grams. Newborns open their eyes at about 35-58 days and they nurse for 2-3 months. Some believe that the estrous cycle of Eira barbara is seasonal, with births occuring in March and July. Others believe that the tayra is polyestrous and a non-seasonal breeder, experiencing an estrous cycle of around 17 days with a 2-3 day receptivity about three times a year (Nowak, 1999).

Breeding interval: Tayras probably breed once per year at most.

Range number of offspring: 2 to 3.

Range gestation period: 63 to 70 days.

Range weaning age: 2 to 3 months.

Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous

Average birth mass: 83 g.

Average number of offspring: 2.

Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male:
183 days.

Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female:
700 days.

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Schreffler, C. 2003. "Eira barbara" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Eira_barbara.html
مؤلف
Christina Schreffler, University of Michigan-Ann Arbor
مؤلف
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Amenazas ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
Factores de riesgo

Principalmente la deforestación y fragmentación del hábitat como consecuencia de la ganadería, agricultura y extracción ilegal de especies maderables, invasión de terrenos dentro de las reservas, así como incendios forestales; cacería furtiva ya que se le acusa de causar estragos en las aves de corral (no hay evidencia)(Leopold, 1965).

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

Bajo riesgo ya que se destruye o se fragmenta a un ritmo alarmante debido a perturbaciones antropogénicas (agricultura, ganadería, etcétera); se estima que las selvas altas han sido reducidas a un 10% de su área original (Pennington y Sarukhán, 1998); en la Selva Lacandona el porcentaje de deforestación de 1981-1991 fue de 1.6% anual (Mendoza y Dirzo, 1999); aunado a esto están los incendios forestales (naturales o los provocados por el método de tumba, roza, quema).
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Biología de poblaciones ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
Tamaño poblacional

No hay estudios de densidad poblacional en México, pero se sabe que nunca han sido muy abundantes en las áreas donde se encuentra.

Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

Esta especie se encontraba ampliamente distribuida en las selvas tropicales del S del país, aunque nunca fue abundante (Leopold, 1965).
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Biología del taxón ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
Relevancia de la especie

Tal vez sea dispersor de las semillas de los frutos de los cuales se alimenta (Calocarpum spp., Ceropia spp., Astrocaryum spp. y Spondias spp.) (Presley, 2000); está reportado que puede ser un regulador de las poblaciones de roedores (Nowak, 1991). No tienen importancia económica (Leopold, 1965), aunque es un animal atractivo para los zoológicos (Presley, 2000).
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Comportamiento ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
Son esencialmente diurnos con picos de actividad en el amanecer y el crepúsculo, aunque pueden presentar actividad nocturna particularmente cerca de poblados, sin embargo el cruce a través de áreas abiertas y cierta actividad sexual se reportó en la noche. Son usualmente solitarios, aunque es común observarlo en parejas o grupos familiares de hasta 5 individuos e incluso se tiene reportado grupos de hasta 15-20, pero este es un dato dudoso (Leopold, 1965). Los viejos de monte usan el olfato como primer paso para la detección de presas. Se desplazan ágilmente en el suelo y en los árboles (usan la cola para balancearse) ya que suben y bajan con la cabeza por delante y son capaces de nadar. Construyen sus madrigueras en hoyos u horquetas de los árboles, o en alguna cavidad en la base de los mismos. Debido a que los ámbitos hogareños de diversos individuos se traslapa se cree que no son territoriales. No ha sido reportada la existencia de algún depredador (Presley, 2000).

Ámbito hogareño

En Belice para una hembra fue de 16 km2 y de 24.4 km2 para un macho.
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Conservación ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
No hay ninguna acción específica para la conservación del viejo de monte, aunque la subsistencia dependerá en gran medida de la conservación y recuperación de las selvas tropicales. El establecimiento de las Regiones Terrestres Prioritarias de Sierra de Los Tuxtlas-laguna del Ostión (Ver.), Selva Zoque- La-Sepultura (Oax.-Chis.), Lacandona(Chis.) y Silvituc-Calakmul (Cam.) es un primer paso, así como la realización de estudios demográficos en su rango de distribución para ver el estado actual que guardan las poblaciones e investigar los aspectos faltantes de su ecología (Arriaga et al., 2000).
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Descripción ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
Mamífero mustélido grande de complexión fuerte y ágil con cuerpo alargado y musculoso. Patas y cola largas. Cabeza aplanada con orejas pequeñas y redondeadas. Vibrisas faciales largas. Ojos negros con un brillo nocturno azul-verdoso. La cola es peluda y de 2/3 del largo del cuerpo. Tienen garras fuertes las cuales están adaptadas para correr y trepar; tiene membranas interdigitales en la parte proximal de los dedos. Las glándulas anales no están muy desarrolladas y su secreción no es particularmente ofensiva para los humanos. El pelo es corto de color café obscuro a negro en las partes dorsales, las ventrales posteriores, las extremidades y la cola que contrasta con la cabeza y el cuello que son de color blanco-grisáceo que varía a amarillento en los hombros (coloración distintiva para la especie mexicana E. b. senex); presenta un parche que varía de amarillo pálida a naranja en forma de diamante en el pecho y la garganta. Las crías son completamente negras, algunas veces con el parche o la cabeza blancos o una línea media-dorsal que se extiende hasta la cola. El albinismo es más común que en otros mustélidos. Existe dimorfismo sexual, los machos son 30% más grandes que las hembras. Las medidas externas (mm) son: LT 924-1172; LC 365-460; LP 90-123; LO 30-42. La formula dentaria es: i 3/3, c 1/1, p 3/3-4, m 1/1-2 = 34 y el peso va de 2700-7000 g (Presley, 2000).

Historia de la vida

Vivíparos, homeotermos.
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Distribución ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
Actual

Regiones Terrestres Prioritarias: Lacandona

MEXICO

MEXICO / CAMPECHE

Campeche en Dzibalchen (Hall, 1981) y la Reserva de la Biosfera Calakmul (Chávez, com. pers).

MEXICO / CHIAPAS

Cerca de la estación Chajul en el limite S de la Reserva de la Biosfera Montes Azules (16° 06' 21.6'' N, 90° 56' 00" W) (obs. pers.) y en la Reserva de la Biosfera El Triunfo (15° 23'59"N, 92° 34' 30"W) (CONABIO-UNAM, 1995).

MEXICO / OAXACA

Poblaciones aisladas.

MEXICO / SINALOA

Algunos lugares de la costa hasta el S de Sinaloa (Hall, 1981).

MEXICO / TAMAULIPAS

En Tamaulipas cerca de Paño Ayuctle (Hall, 1981) y en la Reserva de la Biosfera El Cielo (22° 55' 30"N, 99° 05' 55" W)(SEMARNAP-CONABIO,1995).

MEXICO / VERACRUZ

Cerca de Jalapa en la Hacienda Las Tortugas y al región de Los Tuxtlas.

Regiones Terrestres Prioritarias: Selva Zoque-La Sepultura

Regiones Terrestres Prioritarias: Sierra de los Tuxtlas-Laguna del Ostión

Regiones Terrestres Prioritarias: Silvituc-Calakmul

Original

MEXICO / SAN LUIS POTOSI

13 km al E de Santa Barbarita (Hall, 1981) y en las márgenes del Río Salto a 30 km al E de Cd. Del Maíz (Leopold, 1965).

MEXICO / YUCATAN

Algunos lugares de la Península (Leopold, 1965).
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Estado de conservación ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2001

P en peligro de extinción

NOM-059-SEMARNAT-2010

P en peligro de extinción
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Estrategia trófica ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
Es omnívoro y oportunista, consume gran variedad de frutos, vertebrados (desde roedores, reptiles y aves pequeñas hasta tepezcuintles y venado temazate) (Leopold, 1965), carroña, artrópodos y miel. En un estudio hecho en Belice se encontró que consume roedores, tlacuaches, pequeñas aves, artrópodos y frutas como mameyes (Calocarpum mammosum), cecropias (Cecropia mexicana), y otras (Astrocaryum standleyanum y Spondias mombin) (Presley, 2000).
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Hábitat ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
Habita en todo tipo de bosque tropicales (selva alta perennifolia, subperennífolia, selva baja caducífolia), bosque mesófilos de montaña, bosque de pino-encino (partes menos frías)(Aranda y March, 1987), e incluso acahuales y zonas agrícolas (cañaverales y milpas) (Presley, 2000)

Macroclima

Habita principalmente en climas cálidos (A) y subcálidos (AC), aunque también se le encuentra en climas templados (C) desde el nivel del mar hasta los 2400 msnm (Reid, 1997), aunque la mayoría se encuentra por debajo de los 1000 msnm (Chávez, en prensa).

Uso de hábitat

Tienen una marcada preferencia por los lugares arbolados (principalmente selvas altas) debido a sus hábitos escansoriales.
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Reproducción ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من Conabio
Las interacciones copulatorias de los adultos ocurren en el día en cautiverio y en la noche en libertad; los machos alcanzan su madurez sexual alrededor del año de vida, pero se aparean hasta los 18 meses, mientras que las hembras tienen su primer estro alrededor de los 22 meses. El ciclo estral dura 52.2 días en hembras primerizas y 93.9 en experimentadas; las hembras entran es estro varías veces al año en periodos de 3-20 días. La gestación dura entre 63-67 días y las camadas son de 1-3 crías con un promedio de 2. Los machos adultos no permanecen con la madre y los cachorros los cuales a los 3 meses de edad ya son capaces de cazar pequeños roedores y aves (Presley, 2000). Llegan a vivir hasta 18 años en cautiverio (Nowak, 1991).

Fecundidad

1-3 crías (generalmente 2).

Proporción sexual

1:1
ترخيص
cc-by-nc-sa-2.5
حقوق النشر
CONABIO
الاقتباس الببليوغرافي
Gómez-Nísino, A. 2006. Ficha técnica de Eira barbara. En: Medellín, R. (compilador). Los mamíferos mexicanos en riesgo de extinción según el PROY-NOM-059-ECOL-2000. Instituto de Ecología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W005. México, D.F.
مؤلف
Gómez-Nísino, A.
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Conabio

Habitat ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من INBio
Viven en bosques secos, bosques de galería, bosques húmedos, bosques secundarios viejos.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
INBio, Costa Rica
مؤلف
Luis Humberto Elizondo C.
محرر
The Nature Conservancy
موقع الشريك
INBio

Behavior ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من INBio
Son principalmente diurnos, algunas veces crepusculares.Son solitarios y tienen hábitos terrestre y arborícolas.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
INBio, Costa Rica
مؤلف
Luis Humberto Elizondo C.
محرر
The Nature Conservancy
موقع الشريك
INBio

Diagnostic Description ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من INBio
Localidad del tipo: Brasil, limitado por Lönnberg (1913) a Pernambuco.
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
INBio, Costa Rica
مؤلف
Luis Humberto Elizondo C.
محرر
The Nature Conservancy
موقع الشريك
INBio

Diagnostic Description ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من INBio
Longitud de la cabeza y cuerpo 601- 705mm, longitud de la cola 382-460mm, peso 3-6kg.Grande y parece a una "comadreja" (Mustela frenata), de patas largas con una cola larga y espesa. El cuerpo, patas y la cola son de color café negruzco. La cabeza y la nuca son de color café parduzco oscuro, un poco más pálido que el cuerpo; usualmente con un mancha en forma de un diamante blanco en el cuello. Las patas son largas con garras largas y poderosas.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
INBio, Costa Rica
مؤلف
Luis Humberto Elizondo C.
محرر
The Nature Conservancy
موقع الشريك
INBio

Reproduction ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من INBio
En mayo se observó una hembra con 3 juveniles que tenían la mitad del tamaño de la madre, en una cueva en el Parque Nacional Santa Rosa (Guanacaste), noroeste del país.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
INBio, Costa Rica
مؤلف
Luis Humberto Elizondo C.
محرر
The Nature Conservancy
موقع الشريك
INBio

Trophic Strategy ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من INBio
Su dieta incluye frutos y vertebrados. En cautiverio son altamente omnívoros comiendo huevos, gallinas, carne de cabra, papaya, piña, bananos, pan.En excrementos se han encontrado pelos de "guatuza" (Dasyprocta punctata), "conejo de monte" (Sylvilagus floridanus y S. brasiliensis) y semillas de al menos 6 especies de frutos (incluyendo semillas de "níspero" (Manilkara zapota), "higuerón" (Ficus spp.), "tucuico" (Ardisia revoluta), "guarumo" (Cecropia sp.) y "madroño" (Alibertia edulis))
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
INBio, Costa Rica
مؤلف
Luis Humberto Elizondo C.
محرر
The Nature Conservancy
موقع الشريك
INBio

Distribution ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من INBio
Distribucion en Costa Rica: Tierras bajas y medias de todo el país (excepto en el Valle Central), desde el nivel del mar hasta los 1.500m.s.n.m., aproximadamente.
Distribucion General: Desde México hasta Bolivia y el norte de Argentina. Se localiza desde las tierras bajas hasta los 2.400m.s.n.m.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
INBio, Costa Rica
مؤلف
Luis Humberto Elizondo C.
محرر
The Nature Conservancy
موقع الشريك
INBio

Tolomuko ( البريتانية )

المقدمة من wikipedia BR


An tolomuko, pe taira, (Eira barbara) a zo ur bronneg eus kerentiad ar mustelideged. Er c'hontrol diouzh an darn vrasañ eus izili ar familh-mañ n'eo ket ur c'higdebrer met kentoc'h un hollzebrer. An ezel nemetañ eus ar genad Eira eo.

Heñvel-tre eo dre e feson ouzh ur gaerell pe ouzh ur mart. Muzuliañ a ra 60 cm gant ul lost 45 cm pa pouezañ a ra 5 kg. An tolomuco zo du pe gell-du e vlevenn gant un tarch sklaeroc'h war e vruched. Kreoñ e benn a ya da c'hell pe da c'hris pa gosha. Genel a ra ar parezed etre 2 ha 4 c'holen bep bloaz.

Bevañ ar ra an tolomukoed e koadegoù trovanel Kreiz ha Suamerika. Debriñ a reont frouezh, bronneged bihan hag evned. Er gwez, e douarennoù pe e neizhioù goloet gant geot e kaver anezho dreist-holl.

C'hoarius-tre int ha doñvaet e vezont alies gant tud ar vro da stourm ouzh an amprevaned ha ar c'hrignerien. N'eo ket an tolomuko ur spesad en arvar.

Liammoù diavaez

An tolomuko war Animal Diversity Web

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia BR

Tolomuko: Brief Summary ( البريتانية )

المقدمة من wikipedia BR


An tolomuko, pe taira, (Eira barbara) a zo ur bronneg eus kerentiad ar mustelideged. Er c'hontrol diouzh an darn vrasañ eus izili ar familh-mañ n'eo ket ur c'higdebrer met kentoc'h un hollzebrer. An ezel nemetañ eus ar genad Eira eo.

Heñvel-tre eo dre e feson ouzh ur gaerell pe ouzh ur mart. Muzuliañ a ra 60 cm gant ul lost 45 cm pa pouezañ a ra 5 kg. An tolomuco zo du pe gell-du e vlevenn gant un tarch sklaeroc'h war e vruched. Kreoñ e benn a ya da c'hell pe da c'hris pa gosha. Genel a ra ar parezed etre 2 ha 4 c'holen bep bloaz.

Bevañ ar ra an tolomukoed e koadegoù trovanel Kreiz ha Suamerika. Debriñ a reont frouezh, bronneged bihan hag evned. Er gwez, e douarennoù pe e neizhioù goloet gant geot e kaver anezho dreist-holl.

C'hoarius-tre int ha doñvaet e vezont alies gant tud ar vro da stourm ouzh an amprevaned ha ar c'hrignerien. N'eo ket an tolomuko ur spesad en arvar.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia BR

Taira ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA
 src= Per a altres significats, vegeu «Clan Taira».

La taira (Eira barbara) és un mustèlid que viu a boscos i zones de vegetació abundant, en una àrea que s'estén des del sud de Mèxic fins a l'Argentina.

El cos té una llargada de 58-75 cm i la cua de 42 cm. El pes mitjà és de 5 kg. La taira té el cap ample i relativament gran en relació al cos, si se'l compara amb altres mustèlids. Té les potes relativament llargues i un pelatge curt de color sípia, negre o castany uniforme.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Taira Modifica l'enllaç a Wikidata
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Taira: Brief Summary ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA

La taira (Eira barbara) és un mustèlid que viu a boscos i zones de vegetació abundant, en una àrea que s'estén des del sud de Mèxic fins a l'Argentina.

El cos té una llargada de 58-75 cm i la cua de 42 cm. El pes mitjà és de 5 kg. La taira té el cap ample i relativament gran en relació al cos, si se'l compara amb altres mustèlids. Té les potes relativament llargues i un pelatge curt de color sípia, negre o castany uniforme.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Hyrare ( التشيكية )

المقدمة من wikipedia CZ

Hyrare, též tayra, eira nebo kuna brazilská (Eira barbara) je jihoamerická lasicovitá šelma podobná našim kunám. Nejznámější jména tohoto zvířete tayra či eira pocházejí z jazyka guaraní.

Popis

  • hmotnost: 4-5 kg
  • délka těla: 60-70 cm
  • délka ocasu: 35-45 cm

Hyrare se podobá evropským kunám z rodu Martes, je to štíhlá šelmička s krátkýma nohama, a dlouhým huňatým ocasem. Malé, kulaté uši jsou širší než delší a jsou posazené po stranách hlavy. Končetiny jsou opatřené dlouhými, silnými drápy. Srst je nejčastěji černá nebo tmavě hnědá, hlava bývá světlejší. Častá je bílá náprsenka.

Rozšíření a stanoviště

Je rozšířená v neotropické oblasti, obývá Střední a Jižní Ameriku od Mexika až do Bolívie a severní oblasti Argentiny. Kromě kontinentu se vyskytuje také na ostrově Trinidad.

Není vázána na určitý biotop, obývá tropické opadavé i stálezelené lesy, křoviny, plantáže nebo i travnaté pláně. Vyskytuje se v nížinách i v horách až do výšky 2000-2400 m n. m.

Biologie

DirkvdM tayra.jpg

Hyrare je zvíře s denní aktivitou, obvykle žije samotářsky nebo v párech. Byly však pozorovány i malé skupiny čítající 3-4 jedince. Žije na zemi i ve větvích stromů, výborně šplhá i plave. Také skvěle skáče a dokáže skákat i ze stromu na strom. Jako všechny lasicovité šelmy je značně přizpůsobivá a doupě si buduje jak ve stromových dutinách, tak v hustém podrostu nebo ve skalní puklině.

Kuna brazilská je všežravý oportunista, na zemi i ve větvích stromů loví hlodavce koro, aguti, drápkaté opičky, plazy (dokonce i leguány), bezobratlé a tento jídelníček si ve velkém množství zpestřuje ovocem. Má-li příležitost, pojídá také včelí plástve.

O rozmnožování hyrare toho není příliš známo. Březost trvá asi 63-70 dní, v jednom vrhu je 2-3 slepých mláďat, která jsou kojena 2-3 měsíce. V zajetí může hyrare žít až 18 let.

Ohrožení

Hyrare je přizpůsobivá šelma, která je schopná žít i v blízkosti lidských sídel. Až na určité oblasti, zvláště v Mexiku, proto není ohrožena. Snadno se ochočí a místní lidé ji v minulosti chovali, aby lovila škodlivé hlodavce.

Poddruhy

  • Eira barbara barbara (severní Argentina, Paraguay, Bolívie, střední část Brazílie)
  • Eira barbara biologiae (Kostarika, Panama)
  • Eira barbara inserta (Guatemala, Kostarika)
  • Eira barbara madeirensis (západní Ekvádor, severní část Brazílie)
  • Eira barbara peruana (Andy)
  • Eira barbara poliocephala (Guyana, Venezuela, Brazílie)
  • Eira barbara senex (Střední Mexiko až severní část Hondurasu) - je klasifikován jako zranitelný
  • Eira barbara senilis (severní Ekvádor)
  • Eira barbara sinuensis (Kolumbie a Venezuela)

Chov v zoo

V Česku chová hyrare jen Zoo Praha. Český prvoodchov se tam podařil v roce 2011. Na počátku roku 2018 byli chováni dva samci a tři samice.[2] V Evropě je chován tento druh jen v 17 zařízeních.[3] Pravidelně je množí do 5 institucí.[2]

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
  2. a b Zoo Praha - přehledy chovaných druhů, 2018.
  3. www.Zootierliste.de. www.zootierliste.de [online]. [cit. 2018-04-10]. Dostupné online.

Externí odkazy

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia autoři a editory
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CZ

Hyrare: Brief Summary ( التشيكية )

المقدمة من wikipedia CZ

Hyrare, též tayra, eira nebo kuna brazilská (Eira barbara) je jihoamerická lasicovitá šelma podobná našim kunám. Nejznámější jména tohoto zvířete tayra či eira pocházejí z jazyka guaraní.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia autoři a editory
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CZ

Tayra ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE

Die Tayra oder Hyrare (Eira barbara) ist eine in Mittel- und Südamerika lebende Raubtierart aus der Familie der Marder (Mustelidae). Sie ist der einzige Vertreter der Gattung Eira und eng mit den auch in Europa vorkommenden Echten Mardern (Martes) verwandt.

Merkmale

 src=
Tayra

Tayras erinnern in ihrem Körperbau an Wiesel, werden aber deutlich größer. Der Rumpf ist langgestreckt und schlank, die Gliedmaßen sind relativ kurz. Das kurze und dichte Fell ist dunkelbraun; der Kopf ist etwas heller als der übrige Körper, und auf der Kehle befindet sich meistens ein gelber oder weißer Fleck. Daneben gibt es auch eine helle Morphe; bei dieser ist das Fell gräulich gefärbt und der Kopf ist dunkler. Der Schwanz ist lang und buschig. Diese Tiere erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 56 bis 68 Zentimeter, wozu noch 38 bis 47 Zentimeter Schwanzlänge kommen, und ihr Gewicht beträgt 4 bis 5 Kilogramm.

Verbreitung und Lebensraum

 src=
Verbreitungsgebiet der Tayra

Tayras leben in Mittel- und Südamerika. Ihr Verbreitungsgebiet reicht vom Süden Mexikos bis nach Paraguay und ins nördliche Argentinien. Ihr Lebensraum sind vor allem tropische Regenwälder.

Lebensweise

Tayras sind überwiegend am Tage aktiv und halten sich sowohl am Boden als auch in den Bäumen auf. Sie können sehr gut klettern und größere Distanzen auch springend zurücklegen, außerdem sind sie gute Schwimmer. Zur Nachtruhe legen sie Nester in Baumhöhlen oder verlassenen Bauten anderer Tiere an, manchmal verbergen sie sich auch im hohen Gras.

Zum Sozialverhalten gibt es unterschiedliche Angaben: man findet sie einzelgängerisch, in Paaren oder in kleinen Familiengruppen.

Tayras sind Allesfresser, kleine Säugetiere machen allerdings den Hauptbestandteil ihrer Nahrung aus. Sie jagen unter anderem Nagetiere (zum Beispiel Stachelratten), Hasen oder kleine Spießhirsche. Darüber hinaus verzehren sie Vögel, Wirbellose und auch Früchte.

Nach einer Tragzeit von rund 63 bis 70 Tagen bringt das Weibchen meist zwei Jungtiere zur Welt. Diese öffnen im zweiten Lebensmonat die Augen und werden nach zwei bis drei Monaten entwöhnt. In menschlicher Obhut können diese Tiere 18 Jahre alt werden.

Tayras und Menschen

 src=
Tierpräparat einer Tayra

Manche indigenen Völker haben die Tayra gezähmt, um sie zur Eindämmung von Nagetierplagen in den Dörfern zu halten. Dagegen gilt dieser Marder den Weißen oft als Schädling, da er in Bauernhöfe eindringt und Hühner reißt.

In den meisten Gegenden Südamerikas ist die Tayra das häufigste Raubtier, da es wenig Scheu vor Menschen zeigt und auch in der Umgebung von Dörfern gesehen wird. Die Weltnaturschutzunion IUCN sieht sie auch in ihrer Roten Liste gefährdeter Arten als nicht gefährdet („Least Concern“). Die mexikanische Unterart (E. b. senex) gilt allerdings inzwischen als gefährdet.

Literatur

  • Ronald M. Nowak: Walker’s mammals of the world. 6. Auflage. Johns Hopkins University Press, Baltimore 1999, ISBN 0-8018-5789-9 (englisch).

Weblinks

 src=
– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Tayra: Brief Summary ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE

Die Tayra oder Hyrare (Eira barbara) ist eine in Mittel- und Südamerika lebende Raubtierart aus der Familie der Marder (Mustelidae). Sie ist der einzige Vertreter der Gattung Eira und eng mit den auch in Europa vorkommenden Echten Mardern (Martes) verwandt.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Eira barbara ( اللغة الوسيطة (الرابطة الدولية للغات المساعدة) )

المقدمة من wikipedia emerging languages

Eira barbara es un specie de Eira.

Nota
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Eirara ( الغوارانية )

المقدمة من wikipedia emerging languages

Eirara,[1] térã eira (Eira barbara) ha'e peteĩ mymba okambúva juehegua so'o'uha oikove ka'aguýpe, Méjiko iñemby gotyo guive Argentina retã meve.

Eirara hete ipukukue ha ituichakue 58 gotyo 75, huguái 42 cm.ipohyikue 5 kg. Iñakã guasu, hetyma kuéra ipuku. Hague mbyky, hũ térã hũngy.

Ho'u mymba'i okambúva, anguja, akuti, kuatirana, mymba otyryrýva ha guyra kuéra. Ho'u avei yva kuéra. Oikove añóre térã atýre[2]. Oiko yvyramáta kuápe térã yvy kuápe. Eirara kuña oreko 2 gotyo 4 memby ary arýpe.

Mandu'apy

  1. http://www.quitozoo.org/el-zoo/ecosistemas/bosque-tropical/57-cabeza-de-mate.html
  2. Tirira, D. G. 2010 Mamíferos del Ecuador: diversidad. Página en internet. Versión 3.1. Ediciones Murciélago Blanco. Quito.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Eirara: Brief Summary ( الغوارانية )

المقدمة من wikipedia emerging languages

Eirara, térã eira (Eira barbara) ha'e peteĩ mymba okambúva juehegua so'o'uha oikove ka'aguýpe, Méjiko iñemby gotyo guive Argentina retã meve.

Eirara hete ipukukue ha ituichakue 58 gotyo 75, huguái 42 cm.ipohyikue 5 kg. Iñakã guasu, hetyma kuéra ipuku. Hague mbyky, hũ térã hũngy.

Ho'u mymba'i okambúva, anguja, akuti, kuatirana, mymba otyryrýva ha guyra kuéra. Ho'u avei yva kuéra. Oikove añóre térã atýre. Oiko yvyramáta kuápe térã yvy kuápe. Eirara kuña oreko 2 gotyo 4 memby ary arýpe.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Pantu ( كتشوا )

المقدمة من wikipedia emerging languages

Pantu,[1] Tuwi,[2] Ukati,[3] Manqu,[3] Umsiri[3] icha Waminku[3] (Eira barbara) nisqaqa huk Chawpi Awya Yalapi Urin Awya Yalapipas kawsaq aycha uquq ñuñuq uywam.

Pukyukuna

  1. Christa Tödter, William Waters, Charlotte Zahn: Shimikunata asirtachik killka Inka - Castellanu. Serie Lingüística Peruana N° 52, Instituto Lingüístico de Verano (ILV/SIL), Lima (Perú) 2002.
  2. Daniela Manya, Jhon Cuji, Marcelo Mukushigua, Igor Manya, Gabriel Manya, Elvia Gualinga, Otoniel Santi, Ana Cadena (Equipo Técnico Comunitario de la NAPE), Alexandra Proaño (Presidenta de NAPE): “Andwa ishiji nujuanó awkenó”, Andua Sumak Kawsana Ñambi 2010 – 2020. Nacionalidad Andoa de Pastaza Ecuador (NAPE), Puka Yaku 2010. p. 24 [19]. Tuwi, Eira barbara.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Qheswa simi hamut'ana kuraq suntur: Simi Taqe Qheswa - Español - Qheswa. Qusqu, Piruw 2006. p. 679. ukati, Eira barbara, sinón: wamingo, manqo, umsire, omeyro.

Hawa t'inkikuna

  • Commons nisqapi ruray Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Pantu.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Pantu: Brief Summary ( كتشوا )

المقدمة من wikipedia emerging languages

Pantu, Tuwi, Ukati, Manqu, Umsiri icha Waminku (Eira barbara) nisqaqa huk Chawpi Awya Yalapi Urin Awya Yalapipas kawsaq aycha uquq ñuñuq uywam.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Тайра ( Meadow Mari )

المقدمة من wikipedia emerging languages
Тиде мутын вес ыҥже-влак улыт. Тайра (ыҥ-влак) ончал.

Тайра (лат. Eira barbara ) – Йӱдвел да Кечывалвел Америкын йос-влак (Mustelidae) йамагатын гыч кугу янлык. Капше 60 см, почше 45 см, нелытше 2,7-7,5 кг.

Ӱлылтӱрлык-влак

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Тайра: Brief Summary ( Meadow Mari )

المقدمة من wikipedia emerging languages
Тиде мутын вес ыҥже-влак улыт. Тайра (ыҥ-влак) ончал.

Тайра (лат. Eira barbara ) – Йӱдвел да Кечывалвел Америкын йос-влак (Mustelidae) йамагатын гыч кугу янлык. Капше 60 см, почше 45 см, нелытше 2,7-7,5 кг.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Тайра ( الأفاريكية )

المقدمة من wikipedia emerging_languages
 src=
Тайра

Тайра (латиназул мацӀалда Eira barbara) – Mustelidae хъизан гӀалхул гьитӀинаб вахӀшияб хӀайван.

Eira barbara barbara (Северияб Аргентина, Парагвай, БакътӀерхьул Боливия ва центр Бразилия)
  • Eira barbara biologiae (центр Коста-Рика ва Панама)
  • Eira barbara inserta (Югалъулаб Гватемала - центр Коста-Рика)
  • Eira barbara madeirensis (БакътӀерхьул Эквадор ва Северияб Бразилия)
  • Eira barbara peruana (Перу да Боливия)
  • Eira barbara poliocephala (Гайана, Венесуэла ва Бразилия)
  • Eira barbara senex (центр Мексика - Северияб Гондурас)
  • Eira barbara senilis (Северияб Эквадор)
  • Eira barbara sinuensis (Колумбия ва БакътӀерхьул Венесуэла)

  • ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging_languages

    Tayra ( الإنجليزية )

    المقدمة من wikipedia EN

    The tayra (Eira barbara) is an omnivorous animal from the weasel family, native to the Americas. It is the only species in the genus Eira.

    Tayras are also known as the tolomuco or perico ligero in Central America, motete in Honduras, irara in Brazil, san hol or viejo de monte in the Yucatan Peninsula, and high-woods dog (or historically chien bois) in Trinidad.[2] The genus name Eira is derived from the indigenous name of the animal in Bolivia and Peru, while barbara means "strange" or "foreign".[3]

    Description

    Tayras are long, slender animals with a body type similar to that of a weasel or marten, but with the build and appearance of a smaller, sleeker wolverine. They range from 56 to 71 cm (22 to 28 in) in length, not including a 37- to 46-cm-long (15 to 18 in) bushy tail, and weigh 2.7 to 7.0 kg (6.0 to 15.4 lb). Males are larger and (slightly) more muscular than females. They have short, dark brown to black fur which is relatively uniform in length and color across the body, limbs, and tail, except for a yellow or orange "heart"-shaped spot on the chest; the tayra's heart-shaped patch is unique and is used by field biologists to identify individuals.[4]

    The fur on the head and neck is much paler, typically tan or greyish in colour. Albino, white, or pale-yellow individuals are also known, and are not as rare among tayras as they are among other mustelids.[3]

    The feet have toes of unequal length with tips that form a strongly curved line when held together. The claws are short and curved, but strong, being adapted for climbing and running rather than digging. The pads of the feet are hairless, but are surrounded by stiff sensory hairs. The head has small, rounded ears, long sensory whiskers, and black eyes with a blue-green shine. Like most other mustelids, tayras possess anal scent glands, but these are not particularly large, and their secretion is not as pungent as in other species (and is not used in self-defence, as with skunks).[3]

    Range and habitat

    Distribution of tayra subspecies.

    Tayras are found across most of South America east of the Andes, except for Uruguay, eastern Brazil, and all but the most northerly parts of Argentina. They are also found across the whole of Central America, in Mexico as far north as southern Veracruz, and on the island of Trinidad.[1] They are generally found in only tropical and subtropical forests, although they may cross grasslands at night to move between forest patches,[5] and they also inhabit cultivated plantations and croplands.[1]

    Subspecies

    At least seven subspecies are currently recognised:[3]

    Behaviour and diet

    Tayras are diurnal animals, although occasionally active during the evening or at night.[5] The social behaviour of tayras is not well understood. Assumed solitary, they have been seen in larger groups, presumably of mother and her larger offspring.[6] They are opportunistic omnivores, hunting rodents and other small mammals, as well as birds, lizards, other reptiles, and invertebrates, and climbing trees to get fruit and honey.[3][7][8] They locate prey primarily by scent, having relatively poor eyesight, and actively chase it once located, rather than stalking or using ambush tactics.[5]

    They are expert climbers, using their long tails for balance. On the ground or on large horizontal tree limbs, they use a bounding gallop when moving at high speeds.[9] They can also leap from treetop to treetop when pursued. They generally avoid water, but are capable of swimming across rivers when necessary.[3]

    They live in hollow trees, or burrows in the ground. Individual animals maintain relatively large home ranges, with areas up to 24 km2 (9.3 sq mi) having been recorded. They may travel at least 6 km (3.7 mi) in a single night.[3]

    An interesting instance of caching has been observed among tayras: a tayra will pick unripe green plantains, which are inedible, and leave them to ripen in a cache, coming back a few days later to consume the softened pulp.[10]

    Reproduction

    Tayras breed year-round, with the females entering estrus several times each year for 3 to 20 days at a time.[11] Unlike some other mustelids, tayras do not exhibit embryonic diapause, and gestation lasts from 63 to 67 days. The female gives birth to one to three young, which she cares for alone.[3][12]

    The young are altricial, being born blind and with closed ears, but are already covered in a full coat of black fur; they weigh about 100 g (3.5 oz) at birth. Their eyes open at 35 to 47 days, and they leave the den shortly thereafter. They begin to take solid food around 70 days of age, and are fully weaned by 100 days. Hunting behaviour begins as early as three months, and the mother initially brings her young wounded or slow prey to practise on as they improve their killing technique. The young are fully grown around 6 months old, and leave their mother to establish their own territory by 10 months.[3]

    Conservation

    Wild tayra populations are slowly shrinking, especially in Mexico, due to habitat destruction for agricultural purposes. The species is listed as being of least concern.[1]

    Gallery

    References

    1. ^ a b c d Cuarón, A.D.; Reid, F.; Helgen, K.; González-Maya, J.F. (2016). "Eira barbara". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T41644A45212151. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-1.RLTS.T41644A45212151.en. Retrieved 19 November 2021.
    2. ^ "Sistema de Publicaciones del INE". Archived from the original on 2011-07-22. Retrieved 2010-10-29.
    3. ^ a b c d e f g h i Presley, S.J. (2000). "Eira barbara" (PDF). Mammalian Species. 636: 1–6. doi:10.1644/1545-1410(2000)636<0001:eb>2.0.co;2. S2CID 198968925.
    4. ^ Villafañe-Trujillo, Álvaro José; López-González, Carlos Alberto; Kolowski, Joseph M. (2018-01-24). "Throat patch variation in tayra (Eira barbara) and the potential for individual identification in the field". Diversity. 10 (1): 7. doi:10.3390/d10010007.
    5. ^ a b c Defler, T.R. (1980). "Notes on interactions between tayra (Eira barbara) and the white-fronted capuchin (Cebus albifrons)". Journal of Mammalogy. 61 (1): 156. doi:10.2307/1379979. JSTOR 1379979.
    6. ^ Hunter, Luke (2018). Field Guide to Carnivores of the World, 2nd edition. Bloomsbury Wildlife.
    7. ^ Galef, B.G.; et al. (1976). "Predation by the tayra (Eira barbara)". Journal of Mammalogy. 57 (4): 760–761. doi:10.2307/1379450. JSTOR 1379450.
    8. ^ "Eira barbara (Tayra)". Animal Diversity Web.
    9. ^ Kavanau, J.L. (1971). "Locomotion and activity phasing of some medium-sized mammals". Journal of Mammalogy. 52 (2): 396–403. doi:10.2307/1378681. JSTOR 1378681.
    10. ^ Soley, F.G. & Alvarado-Díaz, I. (8 July 2011). "Prospective thinking in a mustelid? Eira barbara (Carnivora) cache unripe fruits to consume them once ripened". Naturwissenschaften. 98 (8): 693–698. Bibcode:2011NW.....98..693S. doi:10.1007/s00114-011-0821-0. PMID 21739130. S2CID 6205887.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
    11. ^ Poglayen-Neuwall, I. "Copulatory behavior, gestation and parturition of the tayra." Bull. Br. Mus. (Nat. Hist.) Zool. 7 (1974): 1-140.
    12. ^ Vaughan, R. (1974). "Breeding the tayra (Eira barbara) at Antelope Zoo, Lincoln". International Zoo Yearbook. 14: 120–122. doi:10.1111/j.1748-1090.1974.tb00791.x.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EN

    Tayra: Brief Summary ( الإنجليزية )

    المقدمة من wikipedia EN

    The tayra (Eira barbara) is an omnivorous animal from the weasel family, native to the Americas. It is the only species in the genus Eira.

    Tayras are also known as the tolomuco or perico ligero in Central America, motete in Honduras, irara in Brazil, san hol or viejo de monte in the Yucatan Peninsula, and high-woods dog (or historically chien bois) in Trinidad. The genus name Eira is derived from the indigenous name of the animal in Bolivia and Peru, while barbara means "strange" or "foreign".

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EN

    Irarao ( إسبرانتو )

    المقدمة من wikipedia EO

    La iraraotajro (Eira barbara) estas karnomanĝanta mamulo de la familio musteledoj. La irarao estas la nura specio de sia genro (Eira) kaj similas al la marteso kaj al la foino, ĝiaj parencoj, kaj grandiĝas ĝis 65 cm (plus la 50 cm de la vosto). La iraraoj loĝas en tropikaj arbaroj de Centra kaj Sudameriko. Ĝi vivas ekde la suda parto de Meksiko ĝis Argentino. La Irarao estas arbogrimpanta kaj tre lerta naĝanto. Ĝi vivas sole kaj estas aktiva tage kaj nokte.

    Fizikaj aspektoj

    La irarao havas sveltan korpon, longan kolon kaj longajn krurojn. Ĝiaj manplatoj estas glataj kaj ĝiaj ungegoj netute malantaŭiras. La kruraj artikoj de la Iraraoj ebligas ilin turni la piedojn, kio helpas ilin malgrimpi de arboj kun subenturnita kapo.

    Iraraa dieto

    La Iraraoj estas precipe karnomanĝantaj. Ili ĉasas musojn, birdojn, sciurojn kaj agutiojn, sed ili manĝas ankaŭ fruktojn kaj mielon.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EO

    Irarao: Brief Summary ( إسبرانتو )

    المقدمة من wikipedia EO

    La irarao aŭ tajro (Eira barbara) estas karnomanĝanta mamulo de la familio musteledoj. La irarao estas la nura specio de sia genro (Eira) kaj similas al la marteso kaj al la foino, ĝiaj parencoj, kaj grandiĝas ĝis 65 cm (plus la 50 cm de la vosto). La iraraoj loĝas en tropikaj arbaroj de Centra kaj Sudameriko. Ĝi vivas ekde la suda parto de Meksiko ĝis Argentino. La Irarao estas arbogrimpanta kaj tre lerta naĝanto. Ĝi vivas sole kaj estas aktiva tage kaj nokte.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EO

    Eira barbara ( الإسبانية، القشتالية )

    المقدمة من wikipedia ES

    El tayra, también llamado viejo de monte, humayro, irará, eirá, Tolomuco, cabeza de mate,[2]cabeza de viejo, manco, sanjool o hurón mayor (Eira barbara) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Mustelidae. Habita en selvas tropicales desde las planicies costeras de México hasta el norte de Argentina, incluyendo la isla de Trinidad.[1][3]​ Mide alrededor de 70 cm y pesa 5 kg. Tiene la cabeza blanquecina o canosa y es de hábitos arborícolas. Es omnívoro, se alimenta de frutos, insectos, carroña y pequeños vertebrados. En México se considera en Peligro de Extinción.

    Descripción

    La longitud del cuerpo alcanza de 58 a 75 cm, la de la cola a los 42 cm y pesa en promedio 5 kg. La cabeza es ancha y de tamaño proporcionalmente grande con relación al cuerpo, en comparación con otros mustélidos. Las patas son relativamente largas, delgadas y con garras fuertes. El cuerpo es musculoso y esbelto, con la espalda ligeramente jorobada. Las orejas son pequeñas y redondeadas, del mismo color que la cabeza y no sobresalen por encima de la coronilla. El manto es suave de pelo corto y de color sepia, negro o castaño uniforme. El albinismo y el melanismo son más comunes en el hurón mayor que en otros mustélidos. En Guyana, un morfo amarillo ocurre con el morfo de color más típico. Algunos especímenes suelen tener una mancha brillante de color amarillo pálido a naranja, a menudo triangular, en el pecho y la garganta. Los jóvenes son completamente negros, a veces con un parche blanco en la garganta, la cabeza blanca o una franja medio dorsal oscura que se extiende hasta la cola.[4]

    Notas taxonómicas

    Presley (2000) comenta en su publicación que Browne (1789) en su libro “The civil and natural history of Jamaica” describió una especie de Galera de un ejemplar procedente de las costas de Guinea donde es frecuente y de donde fue transportado por los barcos Africanos a Jamaica, generando una confusión ya que el nombre fue aplicado a las formas americanas y africanas. Allen (1908) revisa este género y concluye que Galera se refiere a Herpestes de Africa y de que habría sido traido a Jamaica de Guiana y no de Guinea. Además, Allen (1908) y Hershkovitz (1949) demuestran que el epíteto genérico Galera Browne (1789) es un término prelinneano y por lo tanto sin validez para la nomenclatura. Esto es seguido por Cabrera (1958), quien usa el nombre Eira barbara con dos subespecies presentes en el Perú, E. b. peruana al este de los Andes centrales del país y E. b. madeirensis en el noreste, sin embargo sugiere que

    las formas geográficas establecidas deben ser tomadas con cautela debido a la dificultad de diferenciarlas por la gran variabilidad en cuanto a la coloración, marcas y otras diferencias que dependen de la edad. Presley (2000) y Wozencraft (2005) usan Eira barbara.[5]

    Distribución y hábitat

     src=
    Distribución geográfica de Eira barbara.

    La especie está distribuida por Argentina, Belice, Bolivia, Brasil, Colombia, Costa Rica, Ecuador,[6]​ El Salvador, Guatemala, Guayana Francesa, Guyana, Honduras, México, Nicaragua, Panamá, Paraguay, Perú, Surinam, Trinidad y Tobago y Venezuela.

    Se encuentran en bosques tropicales caducifolios y siempreverdes, crecimiento secundario y plantaciones. La elevación del hábitat del hurón mayor varía desde las tierras bajas hasta aproximadamente 2000-2400 m. Debido a que el hurón mayor es tanto terrestre como arbóreo, se ha encontrado que vive en árboles huecos, madrigueras construidas por otros animales y ocasionalmente en pastos altos.

    Identificación individual

     src=
    Registros de Eira barbara en el Amazonas.
     src=
    Registros de Eira barbara en el Amazonas. 2
     src=
    Eira barbara, ejemplares identificados individualmente.

    Los ejemplares de Eira barbara pueden ser identificados individualmente, gracias a la mancha de pelo que tienen en la garganta.[7]

    Hábitos alimentarios

    Localizan a la presa principalmente por el olor, teniendo una vista relativamente pobre. Una vez localizada la persiguen hasta que esta se cansa. El hurón mayor es un omnívoro oportunista, consumiendo una variedad de frutos, carroña, pequeños vertebrados, insectos y miel. En un estudio[¿cuál?] de la dieta del hurón mayor en Belice, en el cual se recogieron 31 muestras fecales, mostró que este mustélido se alimentan principalmente de frutas (67,7%) y artrópodos (58%). Otras presas incluían aves y sus huevos (19,4 %), zarigüeya común (9,6%), rata de arroz (22,5%), rata café (32,3%) y la rata negra (29%).[8]​ Sunquist y otros (1989) analizaron 18 heces en Hato Masaguaral, Venezuela ; encontraron que se alimenta de tres especies de vertebrados, la rata espinoza (Pattonomys semivillosus), ratas arborícolas (Rhipidomys) y la iguana (Iguana iguana), y cuatro especies de frutas (Genipa americana, Zanthozylum culantrillo, Guazuma tomentosa, y Psychotria anceps). Ambos Pattonomys semivillosus y Genipa americana se encontraron en el 50% de los estudios. Además, todas las presas eran de hábitats cerrados, apoyando la idea que el hurón mayor es un especialista forestal. Otros investigadores del rancho observaron al hurón mayor alimentándose en árboles del fruto de Ficus pertusa (agosto), Ficus trigonata (octubre/diciembre), Genipa americana (febrero/Marzo) y vitex orinocensis (junio). [9]​ En Brasil, Mato Grosso, se analizaron tan solo dos heces de hurón mayor y se identificamos un total de doce presas en la dieta. Once (91.7%) de estos fueron materia animal y solo uno (8.33%) fue materia vegetal. Estas categorías se dividieron en mamíferos (50%), aves (16,67%), reptiles (8,33%), peces (8,33%), artrópodos (8,33%) y semillas (8,33%). Entre los ítems animales, los roedores fueron los más frecuentes (45,45%), divididos en puercoespines de cola prensil (Sphiggurus), ratas espinosas (Proechimys sp.), ratones de hierba (Akodon), ratas pigmeas del arroz (Oligoryzomys sp.) y colilargo cabezón​ (Euryoryzomys russatus). También se identificó un marsupial didelfido, las marmosas (Cryptonanus sp). Los artículos de aves se identificaron como familia de los rálidos y orden paseriformes, respectivamente. Una serpiente fue el único reptil encontrado. Los demás elementos no fueron identificados con precisión. Se encontró el mismo porcentaje de ocurrencia (8,33%) para las doce categorías, lo que significa que las presas se consumieron en la misma proporción. [10]​En las selvas paranaenses de Argentina, Misiones, Silvana B. Montanelli analizó la alimentación de varios depredadores, en donde incluyó al hurón mayor, analizando 3 estómagos y 7 heces, encontrando en su dieta especies como roedores, marsupiales (Didelphis), agutíes bayos, reptiles y materia vegetal. En estos muestreos destacaba la ausencia de frutos. Sin embargo se han registrado individuos alimentándose de frutos de uveña (Uveña dulcis).[11]​ Las heces analizadas en la Reserva Natural del Bosque Mbaracayú, en el este de Paraguay, dieron como resultado que el hurón mayor consumía pequeños vertebrados, principalmente mamíferos así como aves y reptiles, otros ítems incluyeron frutas, invertebrados y miel.[12]​ En Costa Rica, en Santa Rosa, Daniel H. Janzen (1991) analizó un depósito grande de defecaciones y una cueva de una hurón hembra con sus crías, en la cual encontró piel de agutíes centroamericanos, conejos (Sylvilagus), y semillas de por lo menos seis especies de frutos (Manilkara zapota, ficus, ardisia revoluta y alibertia edulis). [13]​ No es la primera vez que se analiza la cueva de una hembra con sus crías para obtener información de su alimentación, en el Paraguay, una cueva analizada por Johann Rengger, contenía restos de cuises (Cavia aperea) y aves (Tinamus). [14]

    Observaciones de depredación

    En Brasil, Grotta‐Neto describió una observación grabada en video de la depredación de una corzuela parda hembra adulta (Mazama gouazoubira) por un hurón mayor, que es la presa más grande reportada para este mustélido. Además, reportaron otras tres especies silvestres (Armadillo, tapetí y tití león negro) depredadas.[15]​ Otras especies depredadas por el hurón mayor en Brasil incluyen a los perezosos (Bradypus sp.) y el tití común (Callithrix jacchus). [16][17]​ En Costa Rica y Panamá se le ha observado cazar adultos de agutíes centroamericanos, perezosos bayos, perezosos didáctilo de Hoffmann, monos capuchinos, monos aulladores y iguanas verdes.[18][19][20][21][22]​En Colombia, Galef et al. (1976) reporto dos ataques distintos de hurón mayor a monos ardillas en Isla Santa Sofía, aunque en ambos intentos no se observo depredación. En el mismo País, Juliana Rodríguez (2020) reporto un evento de depredación por parte de un hurón mayor a una corzuela roja pequeña (Mazama rufina), capturado mediante un video en el Parque Nacional Natural Chingaza. El día nueve de mayo de 2020, en el mismo sector, fue encontrado el cadáver de otro corzuela roja pequeña con un patrón de ataque similar al observado en el video, con la parte posterior del cuerpo parcialmente consumida. Teniendo en cuenta que el cadáver de la corzuela roja pequeña atacado fue removido del sector y trasladado a un área diferente, podemos inferir que se trató de un nuevo ataque.[20][23]​ Gerardo Ceballos describió la primera observación de un intento de depredación de una zarigüeya (Caluromys derbianus) por parte de una hurón mayor. Observo el incidente en el río Macal, cerca del pueblo de San Ignacio en el centro oeste de Belice.[24]​Gabiel de Luna et al. (2010) observó 3 ataque fallidos de hurones a cotoncillos colorados (Callicebus discolor) en el Parque Nacional Yasuní, Ecuador. [25]

    Comportamiento

    Los hurones son activos durante el día, especialmente al amanecer y al atardecer. Generalmente andan solos, aunque se los ha observado en pareja o en pequeños grupos familiares. Son muy ágiles para desplazarse, tanto en el suelo como en lo alto de los árboles, donde utilizan su cola para balancearse, y son capaces de subir y bajar con la cabeza por delante. También son muy buenos nadadores. Viven en sus madrigueras ubicadas en las horquetas, en algún agujero o en la base de los árboles. Estos nidos o madrigueras están cerca uno de otros, por lo que se deduce que no son territoriales.

    Se conoce muy poco sobre el rango de hogar de la especie. Al sur de Brasil, en la Floresta Nacional de São Francisco de Paula, un macho monitoreado durante 7 meses ocupo un tamaño de ámbito hogareño de 4.79 km2.[26]​En Belice, Konecny (1989) monitoreo tres hurones, dos machos y una hembra, el primer macho (monitoreado durante 3 meses) ocupo un territorio de 2.11 km2, el segundo macho (monitoreado durante 10 meses) cubrio un territorio de 24.44 km2 y la hembra (monitoreada durante 13 meses) ocupo un territorio de 16.03 km2.[8]​ Mientras que en los llanos de Venezuela, Sunquist et al. (1989) monitoreo una hembra con sus crías, la cual mantenia un ámbito de hogar de 2.25 Km2 alrededor de su madriguera hasta que los cachorros alcanzan los tres meses de edad, después de lo cual su rango se expandió al menos a 9 Km2. [26]

    Los hurones salvajes no son muy amigos del hombre. Son ariscos y no se dejan ver con frecuencia. Resoplan cuando están asustados; gruñen y chillan si se sienten amenazados o acorralados. Si son sorprendidos, son capaces de subir rápidamente a un árbol, gruñendo y escupiendo, mientras escapan corriendo por las ramas.

    Reproducción

    Las interacciones copulatorias de los adultos ocurren en el día en cautiverio y en la noche en libertad; los machos alcanzan su madurez sexual alrededor del año de vida, pero no se aparean hasta los 18 meses, mientras que las hembras tienen su primer estro alrededor de los 22 meses. El ciclo estral dura 52.2 días en hembras primerizas y 93.9 en experimentadas; las hembras entran es estro varías veces al año en periodos de 3-20 días. La gestación dura entre 63-67 días y las camadas son de 1-3 crías con un promedio de 2. Los machos adultos no permanecen con la madre y los cachorros, los cuales a los 3 meses de edad ya son capaces de cazar pequeños roedores y aves (Presley, 2000). Llegan a vivir hasta 18 años en cautiverio.

    Amenazas para su supervivencia

    Las principales amenazas para su supervivencia son la deforestación y desintegración de su hábitat a través de la agricultura, la ganadería y los incendios forestales. También es perseguido y cazado por el hombre ya que se lo acusa de alimentarse de las aves de corral y otros pequeños animales de granja. Sin embargo, y afortunadamente, no es una especie que se encuentre en peligro de extinción, ya que puede sobrevivir tranquilamente en ambientes perturbados cerca del hombre. En muchos lugares incluso se domestica al hurón con el fin de que controle la población de roedores. En Colombia el hurón ataca y mata ardillas por lo cual está prohibido cazarlo ya que controla la población de ardillas.

    Competencia y depredadores

    El hurón mayor es principalmente diurno al igual que el yaguarundí, pero evita la competencia con este felino por la alimentación. Mientras que el yaguarundí se alimenta de una gran variedad de roedores y aves pequeñas, el hurón consume principalmente frutas y una gran variedad de animales medianos y pequeños. Konecny (1989) informó además que la diversidad de presas tomadas por yaguarundí y el hurón parecían ser altamente correlacionados. Aunque la proporción en ocurrencia de los elementos presa en la dieta de cada depredador se superponen aproximadamente en un 40%, el autor registró artrópodos en las heces del yaguarundí, un 20% más que en las heces de los hurones. El ocelote y el margay son principalmente nocturnos, aparte de que el ocelote consume una gran diversidad de presas y el margay consume animales arborícolas.[8]​ En el Paraguay, los mustélidos (hurón mayor y hurón menor) tuvieron una alta superposición de la dieta, aunque no se separaron espacialmente, estas especies son conocidas por ocupar diferentes nichos en bosques estratificados, por lo cual no existe una fuerte competencia entre ambas especies.[12]​ El principal depredador del hurón es el águila harpía, se registró como presa de esta rapaz en Argentina, Brasil, Perú y Guayana Francesa. Se han encontrado esporádicamente en la materia fecal de ocelotes, pumas y jaguares.

    Referencias

    1. a b Cuarón, A.D., Reid, F. & Helgen (2008). «Eira barbara». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2012.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 5 de enero de 2013.
    2. https://web.archive.org/web/20130727234514/http://www.quitozoo.org/el-zoo/ecosistemas/bosque-tropical/57-cabeza-de-mate.html
    3. Wilson, Don E.; Reeder, DeeAnn M., eds. (2005). Mammal Species of the World (en inglés) (3ª edición). Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2 vols. (2142 pp.). ISBN 978-0-8018-8221-0.
    4. «Eira barbara».
    5. «ESTUDIO DE ESPECIES CITES DE CARNIVOROS PERUANOS».
    6. Tirira, D. G. 2007. Mamíferos del Ecuador. Guía de campo. Ediciones Murciélago Blanco. Publicación Especial de los Mamíferos del Ecuador 6. Quito.
    7. Villafañe-Trujillo, Álvaro José; López-González, Carlos Alberto; Kolowski, Joseph M. (24 de enero de 2018). «Throat Patch Variation in Tayra (Eira barbara) and the Potential for Individual Identification in the Field». Diversity (en inglés) 10 (1): 7. doi:10.3390/d10010007. Consultado el 27 de enero de 2018.
    8. a b c › M...PDF movement patterns and food habits of four sympatric carnivore ... «movement patterns and food habits of four sympatric carnivore».
    9. Redford, Kent Hubbard; Eisenberg, John Frederick (1989). Advances in Neotropical Mammalogy (en inglés). Sandhill Crane Press. ISBN 978-1-877743-02-3. Consultado el 23 de abril de 2022.
    10. «Análise comparativa de nichos tróficos de carnívoros (Mammalia, Carnivora) da região de alta floresta, estado do Mato Grosso, Brasil».
    11. «"Notas sobre ecología alimentaria, densidad relativa e impacto turístico en los carnívoros del Parque Nacional Iguazú, Misiones, Argentina "».
    12. a b «Mechanisms of coexistence in a diverse Neotropical mammalian carnivore community».
    13. «Historia natural de Costa Rica por Daniel H. Janzen 1991».
    14. «EL HURON MAYOR - EIRA BARBARA - TEMIBLE SEÑOR DE LA MIEL».
    15. Grotta‐Neto, Francisco; Mello, Michel C. H.; Mello, Raphael C.; Bernardi, Itiberê P.; Carrano, Eduardo; Passos, Fernando C. (2021-04). «The role of tayra ( Eira barbara ) as predator of medium and large‐sized mammals». Austral Ecology (en inglés) 46 (2): 329-333. ISSN 1442-9985. doi:10.1111/aec.12982. Consultado el 23 de abril de 2022.
    16. «Predation by the tayra on the common marmoset and the pale-throated three-toed sloth».
    17. «Predation attempt and abnormal coat coloration of the tayra ( Eira barbara ) in the Brazilian Central Amazon».
    18. «Tayra (Eira barbara) predation of a brown-throated three-toed sloth (Bradypus variegatus) in Costa Rica».
    19. «Iguana iguana. Predation by Tayras (Eira barbara)».
    20. a b «Predation by the Tayra (Eira barbara)».
    21. «DEPREDACIÓN DE MONO CARABLANCA (CEBUS CAPUCCINUS: PRIMATES:CEBIDAE) POR TOLOMUCO (EIRA BARBARA, CARNIVOR:MUSTELIDAE)».
    22. «Monkeys Are Made of Chocolate: Exotic and Unseen Costa Rica».
    23. «Evento de depredación de Venado Soche (Mazama rufina, Pucheran, 1851) por Taira (Eira barbara Linnaeus, 1758) en el Parque Nacional Natural Chingaza, Colombia».
    24. «OBSERVATION OF ATTEMPTED PREDATION OF A WHOLLY OPOSSUM (Caluromys derbianus) BY A TAYRA (Eira barbara) DURING DAYLIGHT IN BELIZE».
    25. «Predation and Predation Attempts on Red Titi Monkeys (Callicebus discolor) and Equatorial Sakis (Pithecia aequatorialis) in Amazonian Ecuador».
    26. a b «Abnormal tooth and home range size of a male tayra (Eira barbara) in Brazil».

     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autores y editores de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ES

    Eira barbara: Brief Summary ( الإسبانية، القشتالية )

    المقدمة من wikipedia ES

    El tayra, también llamado viejo de monte, humayro, irará, eirá, Tolomuco, cabeza de mate,​ cabeza de viejo, manco, sanjool o hurón mayor (Eira barbara) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Mustelidae. Habita en selvas tropicales desde las planicies costeras de México hasta el norte de Argentina, incluyendo la isla de Trinidad.​​ Mide alrededor de 70 cm y pesa 5 kg. Tiene la cabeza blanquecina o canosa y es de hábitos arborícolas. Es omnívoro, se alimenta de frutos, insectos, carroña y pequeños vertebrados. En México se considera en Peligro de Extinción.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autores y editores de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ES

    Eira barbara ( الباسكية )

    المقدمة من wikipedia EU

    Eira barbara, eirá, irará, tayra edo cabeza de viejo Mexikotik Argentinarainon hedatzen den ugaztun haragijalea da, Mustelidae familiakoa. Baso eta oihanetan bizi da.

    58 zentimetrotik 75era neurtu ditzateke, 42 zentimetroko isatsarekin. 5 kilogramo inguruko pisua dute. Burua zabala da eta handia gorputzaren tamainarekin alderatuz gero. Gainontzeko mustelidoek baino buru handiagoa dute. Hankak erlatiboki luzeak dira. Larrua beltza, sepia edo arrea izan daiteke, nahiko uniformea.

    Ugaztun txikiez elikatzen da, baita narrasti eta txoritxoez. Askotan etxabereak ere jaten dituzte. Fruituak ere jan ditzakete eta egunez zein gauez mugitzen dira. Zuhaitzetako zuloetan eta beste animalia batzuek eginiko zuloetan bizi dira. Urtero emeek 2 eta 4 kume arteko kumaldiak dituzte.

    (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipediako egileak eta editoreak
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EU

    Eira barbara: Brief Summary ( الباسكية )

    المقدمة من wikipedia EU
    (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipediako egileak eta editoreak
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EU

    Taira (eläin) ( الفنلندية )

    المقدمة من wikipedia FI
    Tämä artikkeli kertoo näätäeläimestä. Sanan "taira" muita merkityksiä on lueteltu täsmennyssivulla.

    Taira eli uroni (Eira barbara) on näätäeläimiin kuuluva nisäkäslaji. Taira syö lintuja, piennisäkkäitä, hunajaa, liskoja ja hedelmiä. Usein tairat hankkivat ruokaa enemmän kuin tarvitsevat. Lajia tavataan Keski- ja Etelä-Amerikassa. Tairat elävät noin 18 vuotta, ja painavat 3-6 kiloa.

    Lisääntyminen

    Taira saa 2-3 poikasta, jotka painavat syntyessään noin 80 grammaa.

    Lähteet

    Viitteet

    1. Cuarón, A.D., Reid, F. & Helgen, K.: Eira barbara IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.1. 2008. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 22.7.2014. (englanniksi)
    Tämä nisäkkäisiin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia FI

    Taira (eläin): Brief Summary ( الفنلندية )

    المقدمة من wikipedia FI
    Tämä artikkeli kertoo näätäeläimestä. Sanan "taira" muita merkityksiä on lueteltu täsmennyssivulla.

    Taira eli uroni (Eira barbara) on näätäeläimiin kuuluva nisäkäslaji. Taira syö lintuja, piennisäkkäitä, hunajaa, liskoja ja hedelmiä. Usein tairat hankkivat ruokaa enemmän kuin tarvitsevat. Lajia tavataan Keski- ja Etelä-Amerikassa. Tairat elävät noin 18 vuotta, ja painavat 3-6 kiloa.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia FI

    Eira barbara ( الفرنسية )

    المقدمة من wikipedia FR

    La Tayra ou Martre à tête grise (Eira barbara), est une espèce de mammifères de la famille des Mustélidés, vivant en Amérique du Nord, en Amérique centrale et en Amérique du Sud. C'est la seule espèce du genre Eira.

    Dénominations

    Description de l'espèce

    Morphologie

    • Longueur du corps : 38 à 47 cm
    • Longueur de la queue : 60 à 68 cm
    • Poids adulte : 4 à 6,5 kg
    • Couleur de pelage : variable, du blond platine au noir, parfois marbré.

    Physiologie

    • Gestation : 30 à 68 jours
    • Nombre de jeunes par portée : 2 à 4
    • Longévité :
      • Libre : 10 ans
      • En captivité : 18 ans

    Écologie et comportement

    Régime alimentaire

    La tayra est omnivore. Elle se nourrit de rongeurs, d'oiseaux, d'insectes et de fruits.

    Prédateurs

    Habitat et répartition

    Répartition géographique

    Carte d'Amérique centrale et du Sud avec large zone brune centrale
    Carte de répartition de l'espèce en Amérique.

    En Amérique Centrale et du Sud, dans les milieux tropicaux, du Sud du Mexique au nord de l'Argentine.

    Habitat

    Forêts plus ou moins denses, clairières.

    Classification

    L'espèce a été décrite pour la première fois en 1758 par le naturaliste suédois Carl von Linné (1707-1778) et le genre en 1842 par le naturaliste britannique Charles Hamilton Smith (1776-1859).

    Liste des sous-espèces

    Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (29 mai 2013)[6] et Catalogue of Life (29 mai 2013)[7] :

    • sous-espèce Eira barbara barbara (Linnaeus, 1758)
    • sous-espèce Eira barbara biologiae (Thomas, 1900)
    • sous-espèce Eira barbara inserta (J. A. Allen, 1908)
    • sous-espèce Eira barbara madeirensis (Lönnberg, 1913)
    • sous-espèce Eira barbara peruana (Tschudi, 1844)
    • sous-espèce Eira barbara poliocephala (Traill, 1821)
    • sous-espèce Eira barbara senex (Thomas, 1900)
    • sous-espèce Eira barbara senilis (J. A. Allen, 1913)
    • sous-espèce Eira barbara sinuensis (Humboldt, 1812)

    Notes et références

    1. Integrated Taxonomic Information System (ITIS), www.itis.gov, CC0 https://doi.org/10.5066/F7KH0KBK, consulté le 29 mai 2013
    2. a et b Meyer C., ed. sc., 2009, Dictionnaire des Sciences Animales. consulter en ligne. Montpellier, France, Cirad.
    3. a et b (en) Murray Wrobel, 2007. Elsevier's dictionary of mammals: in Latin, English, German, French and Italian. Elsevier, 2007. (ISBN 0444518770), 9780444518774. 857 pages Rechercher dans le document numérisé
    4. Annexes au Journal officiel des Communautés européennes du 18 décembre 2000. Lire en ligne.
    5. Nom vernaculaire français d'après Dictionary of Common (Vernacular) Names sur Nomen.at
    6. Mammal Species of the World (version 3, 2005), consulté le 29 mai 2013
    7. Bánki, O., Roskov, Y., Vandepitte, L., DeWalt, R. E., Remsen, D., Schalk, P., Orrell, T., Keping, M., Miller, J., Aalbu, R., Adlard, R., Adriaenssens, E., Aedo, C., Aescht, E., Akkari, N., Alonso-Zarazaga, M. A., Alvarez, B., Alvarez, F., Anderson, G., et al. (2021). Catalogue of Life Checklist (Version 2021-10-18). Catalogue of Life. https://doi.org/10.48580/d4t2, consulté le 29 mai 2013

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia FR

    Eira barbara: Brief Summary ( الفرنسية )

    المقدمة من wikipedia FR

    La Tayra ou Martre à tête grise (Eira barbara), est une espèce de mammifères de la famille des Mustélidés, vivant en Amérique du Nord, en Amérique centrale et en Amérique du Sud. C'est la seule espèce du genre Eira.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia FR

    Tajra ( الكرواتية )

    المقدمة من wikipedia hr Croatian

    Tajra (Eira barbara) pripadnik je potporodice Mustelinae smještene unutar porodice kuna (Mustelidae). Jedina je vrsta svrstana u rodu Eira.

    Obilježja

    Tajre su fizičkim izgledom nalik lasicama i kunama, dostižući duljinu do 60 centimetara, ne uključujući rep duljine 45 centimetara. Krzno većine tajra tamnosmeđe je boje ili crno sa svijetlijim dijelovima na prsima. Krzno na glavi sa starošću se mijenja u smeđe ili sivo. Tajre teže oko 5 kilograma. Ne nalik ostalim pripadnicama porodice kuna, tajre ne pokazuju sposobnost zakašnjele implantacije (reproduktivna strategija kuna koja zaustavlja razvoj embrija i dopušta majci da odgodi koćenje do optimalnih faktora u okolišu). Ženka koti od dvoje do četvero mladunaca.

    Tajre obitavaju u tropskim šumama Središnje Amerike, Sjeverne Amerike i otocima Trinidad. Žive u šupljinama drveća, jazbinama u zemlji ili gnijezdima u visokoj travi. Putuju samotnjački ili u skupinama tijekom noći ili dana. Tajre su vješti penjači i mogu skakati s krošnje na krošnju ako su progonjene. Također brzo trče i dobro plivaju. Tajre će pojesti gotovo sve; love glodavce i ptice, a također će pojesti i jaja, med ili strvinu.

    Tajre su razigrane životinje i lako su pripitomljive. Urođenički narodi, koji su tajre nazivali "cabeza del viejo", staračka glava, zbog naborane kože na licu, držali su ih kao kućne ljubimce radi kontroliranja štetočina. U Meksiku, populacije tajra polako se smanjuju zbog gubitka staništa u agrikulturalne svrhe.

    Podvrste

    • Eira barbara barbara (južna Argetina, Paragvaj, zapadna Bolivija i središnji Brazil)
    • Eira barbara biologiae (središnja Kostarika i Panama)
    • Eira barbara inserta (Južna Gvatemala i središnja Kostarika)
    • Eira barbara madeirensis (zapadni Ekvador i sjeverni Brazil)
    • Eira barbara peruana (Peru i Bolivija)
    • Eira barbara poliocephala (Gvajana, istočna Venezuela i Brazil)
    • Eira barbara senex (središnji Meksiko i sjeverni Honduras)
    • Eira barbara senilis (sjeverni Ekvador)
    • Eira barbara sinuensis (Kolumbija i zapadna Venezuela)

    Drugi projekti

    Commons-logo.svgU Wikimedijinu spremniku nalazi se članak na temu: Eira barbaraWikispecies-logo.svgWikivrste imaju podatke o: tajri
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori i urednici Wikipedije
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia hr Croatian

    Tajra: Brief Summary ( الكرواتية )

    المقدمة من wikipedia hr Croatian

    Tajra (Eira barbara) pripadnik je potporodice Mustelinae smještene unutar porodice kuna (Mustelidae). Jedina je vrsta svrstana u rodu Eira.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori i urednici Wikipedije
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia hr Croatian

    Tayra ( الإندونيسية )

    المقدمة من wikipedia ID

    Tayra (Eira barbara), adalah hewan omnivora dari keluarga cerpelai yang merupakan hewan endemik Benua Amerika. Hewan ini adalah satu-satunya spesies dalam genus Eira.

    Tayra juga dikenal dengan nama Tolomuco atau perico Ligero di Amerika Tengah, motete di Honduras, irara di Brazil, san hol atau viejo de monte di Semenanjung Yukatan, dan hidh-woods dog (atau chien bois) di Trinidad. Nama genus Eira berasal dari nama asli hewan ini di Bolivia dan Peru, sedangkan barbara berarti "aneh" atau "asing".

    Deskripsi

    Tayra termasuk dalam famili Mustelidae dengan wajah yang mirip martes dan cerpelai. Ukurannya antara 56 hingga 71 cm (22 hingga 28 in)(tidak termasuk ekor) sedangkan ekornya memiliki panjang 37 hingga 46 cm (15 hingga 18 in), dan berat tubuhnya 2,7 hingga 7 kg (6,0 hingga 15,4 lb). Tayra jantan berukuran lebih besar dan sedikit lebih berotot daripada tayra betina. Mereka memiliki bulu yang pendek dan berwarna coklat tua dengan bulu hitam yang relatif seragam di seluruh tubuh, anggota badan, dan ekor, kecuali pada dada dan kepala dimana bulunya berwarna kuning.

    Subspesies

    Ada tujuh subspesies tayra yang kesemuanya berhabitat di Amerika Latin.

    • Eira barbara barbara (utara Argentina, Paraguay, barat Bolivia, dan bagian tengah dan selatan Brazil)
    • Eira barbara biologiae (tengah Kosta Rika dan Panama)
    • Eira barbara inserta (Selatan Guatemala hingga tengah Kosta Rika)
    • Eira barbara madeirensis (barat Ekuador dan utara Brazil)
    • Eira barbara peruana (bagian timur pegunungan Andes di Peru dan Bolivia)
    • Eira barbara poliocephala (timur Venezuela, Guyana, dan timurlaut Brazil)
    • Eira barbara senex (tengah Meksiko hingga utara Honduras)
    • Eira barbara senilis (utara Ekuador)
    • Eira barbara sinuensis (Kolombia, barat Venezuela, utara Ekuador, dan Panama)

    Referensi

    1. ^ Cuarón, A. D., et al. 2008. Eira barbara. In: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2. Downloaded on 2 June 2013.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Penulis dan editor Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ID

    Tayra: Brief Summary ( الإندونيسية )

    المقدمة من wikipedia ID

    Tayra (Eira barbara), adalah hewan omnivora dari keluarga cerpelai yang merupakan hewan endemik Benua Amerika. Hewan ini adalah satu-satunya spesies dalam genus Eira.

    Tayra juga dikenal dengan nama Tolomuco atau perico Ligero di Amerika Tengah, motete di Honduras, irara di Brazil, san hol atau viejo de monte di Semenanjung Yukatan, dan hidh-woods dog (atau chien bois) di Trinidad. Nama genus Eira berasal dari nama asli hewan ini di Bolivia dan Peru, sedangkan barbara berarti "aneh" atau "asing".

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Penulis dan editor Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ID

    Eira barbara ( الإيطالية )

    المقدمة من wikipedia IT

    Il tayra (Eira barbara), noto anche come tolomuco o perico ligero in America Centrale, è un animale onnivoro della famiglia dei Mustelidi. È l'unica specie del genere Eira.

    Descrizione

     src=
    Un tayra allo Zoo e Giardini Botanici di Summit, a Panamá

    I tayra hanno un aspetto simile alle donnole e alle martore, raggiungendo una lunghezza di circa 60 cm, senza includere una coda di 45 cm. La maggior parte dei tayra hanno una pelliccia bruno scura o nera, con una macchia più chiara sul petto. Sulla testa la pelliccia varia da bruna a grigia a seconda dell'età. I tayra crescono fino a 5 chilogrammi. Diversamente dagli altri Mustelidae, non ha la diapausa embrionale, altrimenti nota come impianto ritardato (in altri mustelidi questa strategia riproduttiva permette di ritardare lo sviluppo embrionale, e quindi il parto, fino a quando i fattori ambientali non sono favorevoli). La femmina dà alla luce da 2 a 4 piccoli inetti ricoperti di manto nero.

    Distribuzione e habitat

    I tayra vivono nelle foreste tropicali dell'America Centrale, del Sudamerica e dell'isola di Trinidad.

    Biologia

    Si nutrono soprattutto di frutti, ma anche di carogne, di piccoli mammiferi e di uccelli. Vivono nei tronchi cavi, in tane nel terreno o in nidi di erba alta. Sia di giorno che di notte si spostano sia da soli che in gruppo. I tayra sono esperti arrampicatori e possono saltare da una cima all'altra se inseguiti. Possono anche correre velocemente e nuotare molto bene. I tayra possono nutrirsi della maggior parte dei cibi disponibili, cacciando roditori e invertebrati e arrampicandosi sugli alberi per rubare uova e miele. Sono attratti dalla frutta e possono perfino saccheggiare i frutteti.

    Rapporti con l'uomo

    I tayra sono giocherelloni e facilmente addomesticabili. I popoli indigeni, che spesso si riferiscono al tayra come al «cabeza del viejo», o testa del vecchio, a causa della sua pelle facciale raggrinzita, li allevano come animali domestici per tenere sotto controllo gli animali nocivi.

    Conservazione

    Le popolazioni di tayra selvatici stanno leggermente diminuendo, soprattutto in Messico, a causa della distruzione dell'habitat a scopi agricoli. Nonostante la specie nella sua integrità venga considerata come una specie a rischio minimo, la sottospecie più settentrionale, Eira barbara senex, viene classificata come vulnerabile dalla IUCN.

    Sottospecie

    • Eira barbara barbara (Argentina settentrionale, Paraguay, Bolivia occidentale e Brasile centrale)
    • Eira barbara biologiae (Costa Rica centrale e Panamá)
    • Eira barbara inserta (dal Guatemala meridionale alla Costa Rica centrale)
    • Eira barbara madeirensis (Ecuador occidentale e Brasile settentrionale)
    • Eira barbara peruana (Ande del Perù e della Bolivia)
    • Eira barbara poliocephala (Guyana, Venezuela orientale e Brasile)
    • Eira barbara senex (dal Messico centrale fino all'Honduras settentrionale)
    • Eira barbara senilis (Ecuador settentrionale)
    • Eira barbara sinuensis (Colombia e Venezuela occidentale)

    Bibliografia

     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori e redattori di Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia IT

    Eira barbara: Brief Summary ( الإيطالية )

    المقدمة من wikipedia IT

    Il tayra (Eira barbara), noto anche come tolomuco o perico ligero in America Centrale, è un animale onnivoro della famiglia dei Mustelidi. È l'unica specie del genere Eira.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori e redattori di Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia IT

    Pilkagalvė mangusta ( اللتوانية )

    المقدمة من wikipedia LT
    Binomas Eira barbara

    Pilkagalvė mangusta (lot. Eira barbara, angl. Tayra, vok. Tayra, Hyrare) – kiauninių (Mustelidae) šeimos žinduolis; vienintelė rūšis pilkagalvių mangustų (Eira) gentyje.

    Kūnas 60 cm, uodega – 45 cm ilgio. Svoris apie 5 kg. Kailis tamsiai rudas ar juodas, su šviesesnėmis dėmėmis.

    Paplitusi Šiaurės ir Pietų Amerikoje.


    Vikiteka

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia LT

    Pilkagalvė mangusta: Brief Summary ( اللتوانية )

    المقدمة من wikipedia LT

    Pilkagalvė mangusta (lot. Eira barbara, angl. Tayra, vok. Tayra, Hyrare) – kiauninių (Mustelidae) šeimos žinduolis; vienintelė rūšis pilkagalvių mangustų (Eira) gentyje.

    Kūnas 60 cm, uodega – 45 cm ilgio. Svoris apie 5 kg. Kailis tamsiai rudas ar juodas, su šviesesnėmis dėmėmis.

    Paplitusi Šiaurės ir Pietų Amerikoje.


    Vikiteka

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia LT

    Taira ( اللاتفية )

    المقدمة من wikipedia LV

    Taira (Eira barbara) ir vidēji liels sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, kas ir vienīgā suga tairu ģintī (Eira).

    Taira dzīvo Centrālamerikas un Dienvidamerikas tropu mežos, tā ir sastopama arī Trinidādas salā. Tairu populācija, attīstoties lauksaimniecībai, lēnām kļūst arvien mazāka, īpaši Meksikā, un ziemeļu pasuga Eira barbara senex ir ierakstīta Sarkanajā grāmatā. Tomēr kopumā taira ir bieži sastopams dzīvnieks. Parasti taira dzīvo zemāk par 1200 metriem virs jūras līmeņa, lai gan reizēm tā ir sastopama arī līdz 2400 metriem virs jūras līmeņa.[1]

    Izskats un īpašības

     src=
    Jo vecāka kļūst taira, jo gaišāka kļūst tās galva

    Ārēji taira ir līdzīga zebiekstēm un caunām, ar slaidu, bet spēcīgu un muskuļotu ķermeni, salīdzinoši garām kājām,[2] garu, kuplu asti, garu kaklu un platu, primitīvi veidotu galvu.

    Augumā tā ir salīdzināma ar vidēja auguma suni.[3] Tās ķermeņa garums bez astes ir apmēram 60–68 cm, astes garums 39–47 cm, svars 2,7–7 kg.[4] Garā aste palīdz turēt līdzsvaru, lēkājot pa koku zariem.[5] Tairām ir lielas pakaļkāju pēdas, kas ir 80–90 mm garas, ausis nelielas un apaļas, 35–40 mm garas.[3] Nagi spēcīgi un gari, piemēroti kāpšanai kokos.[6]

    Kažoks ir ar biezu, īsu matojumu.[7] Lielākajai daļai tairu kažoka krāsa ir tumši brūna vai melna. Bieži uz krūtīm tai ir gaišs, kontrastains laukums. Kļūstot vecākai, tās galva kļūst gaiši brūna vai pelēka. Vietējie indiāņi tairu sauc par cabeza del viejo, kas nozīmē "veca vīra seja". Šis apzīmējums raksturo tairas sejas ādu, kas krunkojas.

    Uzvedība

     src=
    Jaunībā taira ir melna vai tumši brūna

    Tairas var būt gan vientuļnieces, gan dzīvot nelielās ģimeņu grupās. Tās spēj ļoti labi kāpt kokos, un veikli pārvietojas no viena koka galotnes uz nākamo. Tairas diezgan ātri skrien un labi peld, tās ir rotaļīgas un draudzīgas. Tairas ir diezgan viegli pieradināmas, un tās mēdz turēt mājās, lai cīnītos ar dažādiem māju kaitēkļiem. Savvaļā taira migas iekārto koku dobumos, alās zem zemes vai garā zālē.

    Tairām ir vāja redze, bet lieliska oža. Pirms taira pieņem lēmumu pārvietoties, tā osta gaisu, grozot garo kaklučūsku uz visām pusēm. Tairas pārvietojas ātri, skrienot pa zemi vai lecot no zara uz zaru.[2] Briesmu gadījumā taira rej un meklē glābiņu tuvākajā kokā.[8]

    Barība

    Tairas ir visēdājas, piedevām tās galvenokārt ēd augļus, bet neatsakās arī no maitas, medī tādus mazus grauzējusjūrascūciņas, peles un vāveres.[2] Tairas medī arī rāpuļus, kukaiņus un putnus. Tā kāpj kokos, lai izēstu olas no putnu ligzdām un pamielotos ar medu. Kopumā taira apēdīs vai nomedīs jebko, ko paveiksies atrast. Taira medīt dodas gan dienā, gan naktī. Tai ļoti garšo augļi, tādēļ to var novērot, pārbaudot augļu dārzu ražu.

    Vairošanās

    Atšķirībā no citiem caunu dzimtas dzīvniekiem tairai nepiemīt embrioniskā diapauze – atliktā embrija attīstības īpašība. Grūsnības periods ilgst 63–70 dienas. Parasti piedzimst 2–3 akli, nevarīgi mazuļi, kas klāti ar melnu matojumu. Piedzimstot mazulis sver 74–92 g. Acis atveras 35–58 dienu vecumā, māte mazuļus zīda ar pienu 2–3 mēnešus.[3]

    Klasifikācija

    Tairai ir 9 pasugas:

    Atsauces

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia autori un redaktori
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia LV

    Taira: Brief Summary ( اللاتفية )

    المقدمة من wikipedia LV

    Taira (Eira barbara) ir vidēji liels sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, kas ir vienīgā suga tairu ģintī (Eira).

    Taira dzīvo Centrālamerikas un Dienvidamerikas tropu mežos, tā ir sastopama arī Trinidādas salā. Tairu populācija, attīstoties lauksaimniecībai, lēnām kļūst arvien mazāka, īpaši Meksikā, un ziemeļu pasuga Eira barbara senex ir ierakstīta Sarkanajā grāmatā. Tomēr kopumā taira ir bieži sastopams dzīvnieks. Parasti taira dzīvo zemāk par 1200 metriem virs jūras līmeņa, lai gan reizēm tā ir sastopama arī līdz 2400 metriem virs jūras līmeņa.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia autori un redaktori
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia LV

    Tayra ( البلجيكية الهولندية )

    المقدمة من wikipedia NL

    De tayra (Eira barbara) is een Amerikaanse marterachtige en de enige vertegenwoordiger van het geslacht Eira. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Mustela barbara in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]

    Uiterlijk

    De tayra is 60 tot 70 cm lang (kop-romp) met een staart van 35 tot 47 cm. Het gewicht bedraagt 3 tot 6 kg. In tegenstelling tot andere marterachtigen heeft de tayra vrij lange slanke poten. De kop is breed met platte, ronde oren. De vacht is donkerbruin tot zwart met een gelige keelvlek.

    Leefgebied

    Deze marterachtige leeft in de regenwouden van Latijns-Amerika. Het verspreidingsgebied loopt van Mexico tot Argentinië. Ook op het eiland Trinidad komt de tayra voor.

    Leefwijze

    De tayra leeft in paren of kleine familiegroepen. 's Nachts en vroeg in de ochtend gaat dit dier op jacht, waarbij vooral eekhoorns, andere knaagdieren en vogels worden gevangen. Vruchten en honing worden ook wel gegeten. Tayra's kunnen uitstekend rennen, klimmen en zwemmen.

    Voortplanting

    Na een draagtijd van ongeveer 65 dagen worden meestal twee tot vier jongen geboren. Deze jongen worden na 2 a 3 maanden gespeend.

    Ondersoorten

    De volgende ondersoorten worden onderscheiden:[3][4]

    Bronnen, noten en/of referenties
    1. (en) Tayra op de IUCN Red List of Threatened Species.
    2. Linnaeus, C. (1758). Systema naturae ed. 10: 46
    3. Wozencraft, W.C. 2006. Order Carnivora. Pp. 532-628 in Wilson, D.E. & Reeder, D.M. (eds.). Mammal Species of the World: a Taxonomic and Geographic Reference, ed. 3.
    4. Presley, S.J. 2000. Eira barbara. Mammalian Species 636: 1–6.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia-auteurs en -editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia NL

    Tayra: Brief Summary ( البلجيكية الهولندية )

    المقدمة من wikipedia NL

    De tayra (Eira barbara) is een Amerikaanse marterachtige en de enige vertegenwoordiger van het geslacht Eira. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Mustela barbara in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia-auteurs en -editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia NL

    Taira ( النرويجية )

    المقدمة من wikipedia NO

    Taira (Eira barbara) er et mellomstort rovdyr i mårfamilien. Den er den eneste arten i slekta Eira.

    Den ligner på og er beslektet med mårene i slekta Martes på den nordlige halvkule. Kroppslengden er 90–115 cm, og halen er 33–45 cm. Pelsen er kortere enn hos mårene og mørkebrun til svart. Det er en gul eller hvit strupeflekk. Tairaen har i motsetning til mårene ikke forsinket fosterutvikling.[1]

    Tairaen er dagaktiv, eller av og til aktiv i grålysningen og skumringen. Den finnes i mange typer tropisk og subtropisk skog, men trives også i jordbruksområder, på fruktplantasjer og nær bebyggelse. Den er blant de vanligste mellomstore rovpattedyr i Neotropis. Tairaen er en alteter som lever av frukt, åtsler, små pattedyr og iguaner. Arten er utbredt i Sør- og Mellom-Amerika fra sørlige Mexico til nordlige Argentina, men mangler i Andes og på caatingaen nordøst i Brasil.[2]

    Referanser

    1. ^ A. Semb-Johansson (red.); R. Frislid (oversetter) (1985). Rovdyr, bind 1 i serien Verdens dyr. Cappelen. s. 119. ISBN 82-525-1904-0. [originalens tittel The Carnivores i serien World of Animals, Equinox Ltd., Oxford, 1984]
    2. ^ A.D. Cuarón m.fl. (2016). «Eira barbara». The IUCN Red List of Threatened Species. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-1.RLTS.T41644A45212151.en.

    Eksterne lenker

     src=
    Hode
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia forfattere og redaktører
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia NO

    Taira: Brief Summary ( النرويجية )

    المقدمة من wikipedia NO

    Taira (Eira barbara) er et mellomstort rovdyr i mårfamilien. Den er den eneste arten i slekta Eira.

    Den ligner på og er beslektet med mårene i slekta Martes på den nordlige halvkule. Kroppslengden er 90–115 cm, og halen er 33–45 cm. Pelsen er kortere enn hos mårene og mørkebrun til svart. Det er en gul eller hvit strupeflekk. Tairaen har i motsetning til mårene ikke forsinket fosterutvikling.

    Tairaen er dagaktiv, eller av og til aktiv i grålysningen og skumringen. Den finnes i mange typer tropisk og subtropisk skog, men trives også i jordbruksområder, på fruktplantasjer og nær bebyggelse. Den er blant de vanligste mellomstore rovpattedyr i Neotropis. Tairaen er en alteter som lever av frukt, åtsler, små pattedyr og iguaner. Arten er utbredt i Sør- og Mellom-Amerika fra sørlige Mexico til nordlige Argentina, men mangler i Andes og på caatingaen nordøst i Brasil.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia forfattere og redaktører
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia NO

    Hirara amerykańska ( البولندية )

    المقدمة من wikipedia POL
    Commons Multimedia w Wikimedia Commons

    Hirara amerykańska[3], hirara (Eira barbara) – gatunek drapieżnego ssaka lądowego z rodziny łasicowatych, występujący w lasach Ameryki Południowej, Środkowej i na Trynidadzie.

    Wygląd

    Hirara przypomina bardzo dużą kunę. Sierść brunatna, z jasną głową i żółtą lub białą piersią.

    Średnie wymiary
    • Długość ciała – 70 cm
    • Długość ogona – 48 cm

    Tryb życia

    Prowadzi dzienny tryb życia. Żywi się roślinami i małymi zwierzętami, bywa szkodnikiem plantacji. Umie pływać i wspinać się na drzewa.

    Rozmnażanie

    Samica, po trwającej 63-67 dni ciąży, rodzi 1-3 ślepe młode.

    Taksonomia

    Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Eira C. E. H. Smith, 1842[4].

    Gatunek typowy

    Mustela barbara Linnaeus, 1758

    Podgatunki

    Wyróżniono następujące podgatunki[5]:

    • E. barbara barbara
    • E. barbara biologiae
    • E. barbara inserta
    • E. barbara madeirensis
    • E. barbara peruana
    • E. barbara poliocephala
    • E. barbara senex
    • E. barbara senilis
    • E. barbara sinuensis

    Przypisy

    1. Eira barbara, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
    2. Cuarón, A.D., Reid, F. & Helgen, K. 2008, Eira barbara [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.1 [dostęp 2015-07-17] (ang.).
    3. Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 1564. ISBN 978-83-88147-15-9.
    4. C. E. H. Smith. Banded Grison. „The Naturalist's Library”. 15, s. 201, 1842 (ang.).
    5. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Eira. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-07-17]

    Bibliografia

    1. Presley, S. J. 2000. Eira barbara. Mammalian Species Account, 636:1-6. (format pdf) (en)
    2. Schreffler, C.: Eira barbara (ang.). (On-line), Animal Diversity Web, 2003. [dostęp 8 czerwca 2008].
    3. Mały słownik zoologiczny: ssaki. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1978.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia POL

    Hirara amerykańska: Brief Summary ( البولندية )

    المقدمة من wikipedia POL

    Hirara amerykańska, hirara (Eira barbara) – gatunek drapieżnego ssaka lądowego z rodziny łasicowatych, występujący w lasach Ameryki Południowej, Środkowej i na Trynidadzie.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia POL

    Irara ( البرتغالية )

    المقدمة من wikipedia PT

    A irara, jaguapé, papa-mel e taira (nome científico: Eira barbara) é um animal onívoro da família dos mustelídeos (Mustelidae). É a única espécie do género Eira. Tem um aspecto semelhante ao das martas e doninhas, podendo atingir um comprimento de até 71 centímetros (não incluindo a cauda, que pode se estender por 46 centímetros). Os machos são maiores e ligeiramente mais musculosos do que as fêmeas. Pesam até sete quilos e têm pelagem curta, marrom escura a preta, que é relativamente uniforme em todo o corpo, membros e cauda. Seus pés têm dedos de comprimento desigual e suas garras são curtas e curvas e adaptadas para escalar e correr.

    As iraras são encontradas na maior parte da América do Sul a leste dos Andes, exceto no Uruguai, no leste do Brasil e em quase todas as partes do norte da Argentina. Também são encontrados em toda a América Central, no México até o sul de Veracruz e na ilha de Trindade. Geralmente são encontradas apenas em florestas tropicais e subtropicais, embora possam cruzar pastagens à noite para se mover entre fragmentos de floresta. São escaladores experientes, usando suas longas caudas para se equilibrar. São animais diurnos solitários, embora ocasionalmente ativos durante o fim da tarde ou à noite. São onívoros oportunistas, caçadores roedores e outros pequenos mamíferos, bem como pássaros, lagartos e invertebrados, e escalam árvores para obter frutas e mel.

    As populações de iraras selvagens estão diminuindo lentamente. Outros fatores incluem atropelamentos; a aproximação com animais domésticos, o que pode gerar competição por recursos e transmissão de doenças; morte acidental durante a queima de canaviais; e conflitos com avicultores, apicultores e agricultores. A espécie é listada como preocupante na Lista Vermelha da União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN), exceto para sua subespécie E. b. senex que é classificada como vulnerável. A espécie foi incluída por Honduras no Apêndice III da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção. No Brasil, foi classificada como menos preocupante nas listas de São Paulo e Paraná, mas vulnerável no Rio Grande do Sul.

    Etimologia e vernáculos

    Irara deriva do tupi-guarani Eîrara (ira ou eira, mel, e ra, tomar, colher) e significa "papa-mel".[3][4][5] Taira tem origem obscura, mas provavelmente é tupi-guarani,[6] enquanto jaguapé é outro termo de provável origem indígena, que segundo o Dicionário Histórico das Palavras Portuguesas de Origem Tupi (DHPT) pode estar associado com jaguapeba (tupi: *yagua'pewa), que significa "onça", "jaguar";[7] o Novo Dicionário da Língua Portuguesa o associa ao tupi yawa'pé.[8] A espécie ainda é referida, em inglês, como tayra e greyheaded tayra; no espanhol como hurón, mayor, amingo, cabeza de mate, gato negro, tolomuco[9] e viejo de monte; em maia de san hol;[10] em cuazá hure.[11] O nome do gênero Eira é derivado do nome indígena do animal na Bolívia e no Peru, enquanto barbara, que deriva do latim barbarus, significa "estranho" ou "estrangeiro".[12]

    Descrição

    As iraras são animais longos e esguios com uma aparência semelhante à das doninhas e martas. Variam de 56 a 71 centímetros (22 a 28 polegadas) de comprimento, não incluindo uma cauda espessa de 37 a 46 centímetros de comprimento (15 a 18 polegadas) e pesam 2,7 a 7,0 quilos (6,0 a 15,4 libras). Os machos são maiores e ligeiramente mais musculosos do que as fêmeas. Têm pelo curto, marrom escuro a preto, que é relativamente uniforme em todo o corpo, membros e cauda, ​​exceto por uma mancha amarela ou laranja no peito. O pelo da cabeça e pescoço é muito mais pálido, tipicamente bronzeado ou acinzentado. Os albinos ou indivíduos amarelados também são conhecidos e não são tão raros entre as iraras quanto entre outros mustelídeos.[12]

    Os pés têm dedos de comprimento desigual com pontas que formam uma linha fortemente curva quando mantidas juntas. As garras são curtas e curvas, mas fortes, sendo adaptadas para escalar e correr ao invés de cavar. As almofadas dos pés não têm pelos, mas estão rodeadas por pelos sensoriais rígidos. A cabeça tem orelhas pequenas e arredondadas, bigodes longos e olhos pretos com brilho azul esverdeado. Como a maioria dos outros mustelídeos, possuem glândulas odoríferas anais, mas não são particularmente grandes e sua secreção não é tão pungente quanto em outras espécies, e não é usada em autodefesa.[12] Têm um remendo único na garganta que pode ser usado para identificação individual.[13]

    Distribuição e habitat

     src=
    Distribuição das subespécies de irara

    As iraras são encontradas na maior parte da América do Sul a leste dos Andes, exceto no Uruguai, no leste do Brasil e em quase todas as partes do norte da Argentina. Também são encontrados em toda a América Central, no México até o sul de Veracruz e na ilha de Trindade.[1] Geralmente são encontradas apenas em florestas tropicais e subtropicais, embora possam cruzar pastagens à noite para se mover entre fragmentos de floresta,[14] e também habitam plantações cultivadas e áreas de cultivo.[1] Não foi encontrada em regiões com mais de 2 400 metros de altitude, sendo rara em altitudes superiores a 1 200 metros. No Brasil, aparece na Mata Atlântica, Floresta Amazônica, Cerrado, Caatinga e Pantanal. No território brasileiro, a densidade populacional varia dependendo do bioma estudado: 0,3 indivíduo por quilômetro quadrado na ilha de Maracá; 6,7 em áreas impactadas ao sul do estado de Roraima; 0,03 a cada 10 quilômetros quadrados na porção da Mata Atlântica situada no Nordeste; 0,37 indivíduo por quilômetro quadrado nas zonas florestais do Pantanal; e 0,48 em áreas de cerrado no Pantanal.[9]

    Subespécies

    Pelo menos sete subespécies são reconhecidas atualmente:[12]

    Comportamento e dieta

     src=
    Esqueleto exposto no Museu de Anatomia Veterinária da Faculdade de Medicina Veterinária e Zootecnia da Universidade de São Paulo

    São animais diurnos, embora ocasionalmente ativos durante o fim da tarde ou à noite,[14] e quando próximos de territórios ocupados por humanos, tentem a ser crepusculares. Geralmente solitários, podem aparecer em pares, ou mesmo grupos, embora que neste último caso representa uma fêmea e seus filhotes. São onívoros oportunistas, caçadores roedores e outros pequenos mamíferos (p. ex. saguis-de-tufo-branco e subadultos de preguiças-de-bentinho e guaribas-de-mãos-ruivas),[9] bem como pássaros, lagartos e invertebrados, e escalam árvores para obter frutas e mel.[12][15] Localizam a presa principalmente pelo cheiro, tendo uma visão relativamente fraca, e a caçam ativamente uma vez localizada, em vez de perseguir ou usar táticas de emboscada.[14] Um exemplo interessante de estocagem foi observado entre as iraras: uma irara pega bananas verdes, que não são comestíveis, e as deixam amadurecer em um esconderijo, voltando alguns dias depois para consumir a polpa amolecida.[16]

    Tem facilidade para ficar com o corpo ereto, sobretudo para vistoriar áreas não familiares, e são escaladores experientes, usando suas longas caudas para se equilibrar.[9] No solo ou em grandes galhos de árvores horizontais, usam um galope saltitante quando se movem em alta velocidade.[17] Ainda que com membranas interdigitais propícias para nado, geralmente evitam a água em cativeiro, mas já se registro exemplares nadando na natureza.[9] Vivem em árvores ocas ou em tocas no solo. Certos indivíduos mantêm áreas de vida relativamente grandes, com áreas de até 24 quilômetros quadrados (9,3 milhas quadradas) registradas.[12] Estudos de radiotelemetria de uma fêmea mostraram que, enquanto com seus filhotes, tinha uma área de vida de 225 hectares (2,25 quilômetros quadrados), que se estendeu para 900 hectares (9 quilômetros quadrados) aquando da partida deles. Houve, também, registro de sobreposição de áreas de vida no Belize, indicando que a espécie não tem padrões de defesa de seu território.[9] Podem viajar pelo menos seis quilômetros (3,7 milhas) em uma única noite,[12] com outras fontes apontando valores entre dois e oito quilômetros.[9]

    Reprodução

     src=
    Irara recostada sobre um galho

    As iraras constroem tocas em árvores ocas ou buracos no chão e se reproduzem o ano todo. O ciclo estral dura 52 dias em fêmeas jovens e 93 em fêmeas mais velhas, com as fêmeas entrando em estro várias vezes ao ano, por 3 a 20 dias de cada vez.[18] Ao contrário de alguns outros mustelídeos, não apresentam diapausa embrionária e a gestação dura de 63 a 67/70 dias. A fêmea dá à luz de um a quatro filhotes, dos quais cuida sozinha, e são mais comuns os nascimentos de gêmeos.[12][9][19]

    Os jovens são altriciais, nascem cegos e de orelhas fechadas, mas já estão cobertos por uma pelagem cheia de pelo preto; pesam cerca de 100 gramas (3,5 onças) ao nascer. Seus olhos se abrem com 35 a 47 dias, e deixam a toca logo depois. Começam a ingerir alimentos sólidos por volta dos 70 dias de idade e são totalmente desmamados aos 100 dias, quando iniciam excursões exploratórias do ambiente. O comportamento de caça começa logo aos três meses, e a mãe inicialmente traz sua jovem presa ferida ou lenta para praticar enquanto aprimora sua técnica de matar. Dos 100 aos 200 dias, abandonam a toca e caçam junto da mãe. Os jovens estão totalmente crescidos por volta dos 6 meses de idade e deixam a mãe para estabelecer seu próprio território por volta dos 10 meses. Os machos atingem a maturidade sexual aos 18 meses e as fêmeas aos 22 meses. Há uso de vocalização para comunicação e as fêmeas tendem a ser mais atentas aos filhotes ao longo de ninhadas sucessivas.[12][9]

    Conservação

     src=
    Exemplar na floresta nublada de Manu, no Peru

    As populações de iraras selvagens estão diminuindo lentamente, especialmente no México, devido à destruição do habitat para fins agrícolas. Outros fatores incluem atropelamentos; a aproximação com animais domésticos, o que pode gerar competição por recursos e transmissão de doenças; morte acidental durante a queima de canaviais; e conflitos com avicultores, apicultores e agricultores devido a danos causados em colmeias artificiais, predação de galinhas, pomares e cultivos de frutas.[9] A espécie é listada como pouco preocupante na Lista Vermelha da União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN),[1] exceto para sua subespécie E. b. senex que é classificada como vulnerável. A espécie foi incluída por Honduras no Apêndice III da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção.[2] No Brasil, foi classificada como menos preocupante nas listas de São Paulo e Paraná, mas vulnerável no Rio Grande do Sul. Até 2003, não constava na lista nacional de fauna ameaçada do Ministério do Meio Ambiente.[9]

    Referências

    1. a b c d Cuarón, A. D.; Reid, F.; Helgen, K.; González-Maya, J. F. (2016). «Tayra - Eira barbara». Lista Vermelha da IUCN. União Internacional para Conservação da Natureza (UICN). p. e.T41644A45212151. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-1.RLTS.T41644A45212151.en. Consultado em 18 de julho de 2021
    2. a b Wozencraft, W.C. (2005). «Eira barbara». In: Wilson, D.E.; Reeder, D.M. Mammal Species of the World 3.ª ed. Baltimore, Marilândia: Imprensa da Universidade Johns Hopkins. p. 606. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494 !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link)
    3. Ferreira, A. B. H. (1986). Novo dicionário da língua portuguesa 2.ª ed. Rio de Janeiro: Nova Fronteira. p. 968
    4. «Irara». Michaelis. Consultado em 19 de julho de 2021
    5. Papavero, Nelson; Teixeira, Dante Martins (2014). Zoonímia Tupi nos Escritos Quinhentistas Europeus (PDF). São Paulo: Faculdade de Filosofia, Letras e Ciências Humanas (FFLCH), Universidade de São Paulo (USP). p. 250, nota 131 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)
    6. Houaiss, verbete taira
    7. Cunha, Antônio Geraldo da; Houaiss, Antônio (1999). «jaguapeba». Dicionário Histórico das Palavras Portuguesas de Origem Tupi. São Paulo: Melhoramentos A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)
    8. Ferreira, A. B. H. (1986). Novo dicionário da língua portuguesa 2.ª ed. Rio de Janeiro: Nova Fronteira. p. 980
    9. a b c d e f g h i j k Rodrigues, Lívia de Almeira; Pontes, Antônio Rossano Mendes; Rocha-Campos, Cláudia Cavalcante (2013). «Avaliação do risco de extinção da Irara - Eira barbara (Linnaeus, 1758) no Brasil» (PDF). Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio), Ministério do Meio Ambiente. Biodiversidade Brasileira. 3 (1): 195-202
    10. Schaffer, Víctor Manzanilla (1989). «CUERDO por el que se declara Zona sujeta a la Conservación Ecológica el área comprendida en los municipios de "Dzilam de Bravo, y San Felipe", Yucatán, Estados Unidos Mexicanos». Instituto Nacional de Ecologia. Consultado em 19 de julho de 2021. Cópia arquivada em 22 de julho de 2011
    11. Manso, Laura Vicuña Pereira (2013). Dicionário da língua Kwazá (PDF). Guajará-Mirim: Universidade Federal de Rondônia
    12. a b c d e f g h i Presley, S.J. (2000). «Eira barbara» (PDF). Mammalian Species. 636: 1–6. doi:10.1644/1545-1410(2000)6362.0.co;2
    13. Villafañe-Trujillo, Álvaro José; López-González, Carlos Alberto; Kolowski, Joseph M. (24 de janeiro de 2018). «Throat Patch Variation in Tayra (Eira barbara) and the Potential for Individual Identification in the Field». Diversity (em inglês). 10 (1). 7 páginas. doi:10.3390/d10010007
    14. a b c Defler, T.R. (1980). «Notes on interactions between tayra (Eira barbara) and the white-fronted capuchin (Cebus albifrons)». Journal of Mammalogy. 61 (1). 156 páginas. JSTOR 1379979. doi:10.2307/1379979
    15. Galef, B.G.; et al. (1976). «Predation by the tayra (Eira barbara)». Journal of Mammalogy. 57 (4): 760–761. JSTOR 1379450. doi:10.2307/1379450
    16. Soley, F. G.; Alvarado-Díaz, I. (julho de 2011). «Prospective thinking in a mustelid? Eira barbara (Carnivora) cache unripe fruits to consume them once ripened». Naturwissenschaften. 98 (8): 693–698. Bibcode:2011NW.....98..693S. PMID 21739130. doi:10.1007/s00114-011-0821-0
    17. Kavanau, J.L. (1971). «Locomotion and activity phasing of some medium-sized mammals». Journal of Mammalogy. 52 (2): 396–403. JSTOR 1378681. doi:10.2307/1378681
    18. Poglayen-Neuwall, I. (1974). «Copulatory behavior, gestation and parturition of the tayra» (PDF). Berlim: Die Gesellschaft. Jornal de Mamalogia: em nome da Sociedade Alemã para Mamalogia. 40: 176-189
    19. Vaughan, R. (1974). «Breeding the tayra (Eira barbara) at Antelope Zoo, Lincoln». International Zoo Yearbook. 14: 120–122. doi:10.1111/j.1748-1090.1974.tb00791.x
     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autores e editores de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia PT

    Irara: Brief Summary ( البرتغالية )

    المقدمة من wikipedia PT

    A irara, jaguapé, papa-mel e taira (nome científico: Eira barbara) é um animal onívoro da família dos mustelídeos (Mustelidae). É a única espécie do género Eira. Tem um aspecto semelhante ao das martas e doninhas, podendo atingir um comprimento de até 71 centímetros (não incluindo a cauda, que pode se estender por 46 centímetros). Os machos são maiores e ligeiramente mais musculosos do que as fêmeas. Pesam até sete quilos e têm pelagem curta, marrom escura a preta, que é relativamente uniforme em todo o corpo, membros e cauda. Seus pés têm dedos de comprimento desigual e suas garras são curtas e curvas e adaptadas para escalar e correr.

    As iraras são encontradas na maior parte da América do Sul a leste dos Andes, exceto no Uruguai, no leste do Brasil e em quase todas as partes do norte da Argentina. Também são encontrados em toda a América Central, no México até o sul de Veracruz e na ilha de Trindade. Geralmente são encontradas apenas em florestas tropicais e subtropicais, embora possam cruzar pastagens à noite para se mover entre fragmentos de floresta. São escaladores experientes, usando suas longas caudas para se equilibrar. São animais diurnos solitários, embora ocasionalmente ativos durante o fim da tarde ou à noite. São onívoros oportunistas, caçadores roedores e outros pequenos mamíferos, bem como pássaros, lagartos e invertebrados, e escalam árvores para obter frutas e mel.

    As populações de iraras selvagens estão diminuindo lentamente. Outros fatores incluem atropelamentos; a aproximação com animais domésticos, o que pode gerar competição por recursos e transmissão de doenças; morte acidental durante a queima de canaviais; e conflitos com avicultores, apicultores e agricultores. A espécie é listada como preocupante na Lista Vermelha da União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN), exceto para sua subespécie E. b. senex que é classificada como vulnerável. A espécie foi incluída por Honduras no Apêndice III da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção. No Brasil, foi classificada como menos preocupante nas listas de São Paulo e Paraná, mas vulnerável no Rio Grande do Sul.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autores e editores de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia PT

    Tayra ( السويدية )

    المقدمة من wikipedia SV

    Tayra[2] (Eira barbara) är ett rovdjur i familjen mårddjur och enda arten i släktet eira som förekommer i Central- och Sydamerika. Djuret är nära släkt med arterna i djurgruppen mårdar som lever i Europa.

    Utseende

    I kroppens uppbyggnad liknar tayran en vessla men blir tydligt större. Kroppen är långsträckt och smal och extremiteterna är korta. Den korta och täta pälsen är mörkbrun och vid ansiktet oftast lite ljusare. Vid halsens framsida finns ofta en gul eller vitaktig fläck. Dessutom förekommer den ljusa varianten med gråaktig kropp och mörkare huvud. Svansen är lång och yvig. Vuxna djur når en kroppslängd av 56 till 68 cm, en svanslängd mellan 38 och 47 cm samt en vikt mellan 4 och 5 kg.

    Utbredning och habitat

    Tayran lever i mellersta och södra Amerika. Utbredningsområdet sträcker sig från södra Mexiko till Paraguay och norra Argentina. Habitatet utgörs av tropisk regnskog.

    Levnadssätt

    Dessa djur är huvudsakligen aktiva på dagen och vistas både på marken och i träd. De har särskilt bra förmåga att klättra och kan även hoppa längre distanser. Dessutom är de goda simmare. På natten vilar de i håligheter i träd eller i bon som byggts av andra djur. Ibland gömmer sig tayran i högt gräs.

    Angående djurets sociala beteende finns olika uppgifter. Det finns individer som lever ensamma men även djur som lever i par eller i familjegrupper.

    Tayran är en allätare, men till större del äter de mindre däggdjur. Bland annat jagar den gnagare, hardjur och mindre spetshjortar. Dessutom äter de fåglar, ryggradslösa djur och frukt.

    Efter dräktigheten som varar i 63 till 70 dagar föder honan oftast två ungdjur. Dessa är i början blinda och öppnar ögonen efter cirka två månader. Efter ungefär tre månader sluter honan att ge di. Individer i fångenskap har blivit upp till 18 år gamla.

    Tayra och människa

    I vissa regioner blev djuret domesticerat av indianerna för att minska gnagarnas bestånd i boplatsernas omgivning. Vita invandrare betraktade ofta arten som ett skadedjur på grund av att den dödar tamhöns.

    I de flesta regioner av Sydamerika har inget annat rovdjur lika många individer per kvadratkilometer. Det beror troligtvis på att tayran inte är rädd för människor. Trots allt listas den mexikanska underarten E. b. senex som sårbar.

    Källor

    Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från tyskspråkiga Wikipedia
    • Ronald M. Nowak: Walker’s mammals of the world. 6 upplaga. Johns Hopkins University Press, Baltimore 1999, ISBN 0-8018-5789-9.
    1. ^ Eira barbaraIUCN:s rödlista, auktor: Cuarón, A.D., Reid, F. & Helgen, K. 2008, besökt 17 februari 2010.
    2. ^ Kommissionens förordning (EU) 2017/160 om skyddet av vilda djur (PDF), Europeiska unionen, sid.16, läst 2018-09-01.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia författare och redaktörer
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia SV

    Tayra: Brief Summary ( السويدية )

    المقدمة من wikipedia SV

    Tayra (Eira barbara) är ett rovdjur i familjen mårddjur och enda arten i släktet eira som förekommer i Central- och Sydamerika. Djuret är nära släkt med arterna i djurgruppen mårdar som lever i Europa.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia författare och redaktörer
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia SV

    Тайра (тварина) ( الأوكرانية )

    المقدمة من wikipedia UK
    У Вікіпедії є статті про інші значення цього терміна: Тайра.

    Зміст

    Систематика

    Утворює окремий рід і є близьким родичем європейських куниць (Mustela).

    Зовнішній вигляд

    По статурі тайри нагадують тхорів, проте значно більші. Їх тулуб стрункий і витягнутий, кінцівки відносно короткі. Густе і коротке хутро забарвлене в темно-коричневий колір, при цьому голова декілька світліше, ніж решта тіла, а на горлі в більшості випадків знаходиться жовта або біла пляма. Є і окремі світліші фенотипи, у яких шерсть більш срібляста, а голова темніша. Хвіст у тайр довгий і пухнастий. Багато особин досягають довжини від 56 до 68 см, до яких додаються від 38 до 47 см довжини хвоста. Вага цих тварин становить від 4 до 5 кг.

    Розповсюдження

     src=
    Тайра у зоопарку

    Тайри живуть в Центральній і Південній Америці. Їх ареал тягнеться від півдня Мексики до Парагваю і півночі Аргентини. Основною сферою проживання є перш за все тропічні та субтропічні дощові ліси.

    Поведінка

    Тайри активні головним чином в нічний час і зустрічаються як на землі, так і на деревах. Вони добре лазять і уміють долати чималі відстані стрибками. До того ж, вони хороші плавці. Для нічного спокою будують власні притулки в дуплах дерев або використовують покинуті будови інших тварин. Іноді просто ховаються у високій траві.

    Про соціальну поведінку тайр існує різні відомості. Їх зустрічають як і поодинці, так і в парах або в невеликих родових групах. Тайри всеїдні, але основну частину їх їжі складають дрібні ссавці. Вони полюють на гризунів, таких як шиншили, на зайців або невеликих мазам. До їх здобичі відносяться також птахи, безхребетні, люблять вони і фрукти.

    По закінченню вагітності, що триває до 70 днів, самка народжує по двох дитинчат. На другому місяці життя вони розплющують очі і відвикають від молока у віці до трьох місяців. У неволі ці тварини живуть до 18 років.

    Тайри і люди

    Деяким корінним народам вдалося приручити тайр для того, щоб боротися з шкідниками-гризунами в поселеннях. На відміну від завезених куниць, тайри не проникають в курники і не вбивають птахів. У більшості регіонів Південної Америки тайра є найчастішим хижаком. Її можна нерідко побачити, оскільки вона не боїться людської близькості. Проте мексиканський підвид E. b. senex останнім часом став рідкісним і знаходиться під загрозою зникнення.

    Література

    • Ronald M. Nowak: Walker's Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, 1999 ISBN 0-8018-5789-9
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Автори та редактори Вікіпедії
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia UK

    Тайра (тварина): Brief Summary ( الأوكرانية )

    المقدمة من wikipedia UK
    У Вікіпедії є статті про інші значення цього терміна: Тайра.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Автори та редактори Вікіпедії
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia UK

    Tayra ( الفيتنامية )

    المقدمة من wikipedia VI

    Eira barbara là một loài động vật có vú trong họ Chồn, bộ Ăn thịt. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3]

    Hình ảnh

    Chú thích

    1. ^ Cuarón, A. D., et al. 2008. Eira barbara. In: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2. Downloaded on ngày 2 tháng 6 năm 2013.
    2. ^ 10th edition of Systema Naturae
    3. ^ a ă Wilson, D. E.; Reeder, D. M. biên tập (2005). “Eira barbara”. Mammal Species of the World . Baltimore: Nhà in Đại học Johns Hopkins, 2 tập (2.142 trang). ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.

    Tham khảo


    Hình tượng sơ khai Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia VI

    Tayra: Brief Summary ( الفيتنامية )

    المقدمة من wikipedia VI

    Eira barbara là một loài động vật có vú trong họ Chồn, bộ Ăn thịt. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia VI

    Тайра ( الروسية )

    المقدمة من wikipedia русскую Википедию
    Латинское название Eira barbara
    Linnaeus, 1758
    Ареал
    изображение

    wikispecies:
    Систематика
    на Викивидах

    commons:
    Изображения
    на Викискладе

    ITIS 621934 NCBI 204263
    У этого термина существуют и другие значения, см. Тайра (значения).
    Охранный статус
    Status iucn3.1 LC ru.svg
    Вызывающие наименьшие опасения
    IUCN 3.1 Least Concern: 41644

    Тайра[1] (лат. Eira barbara) — вид хищных млекопитающих из семейства куньих (Mustelidae), распространённых в Центральной и Южной Америке. Образует отдельный род и является близкой родственницей европейских куниц (Martes).

    Внешний вид

    По телосложению тайры напоминают хорьков, однако значительно более крупные. Их туловище стройное и вытянутое, конечности относительно короткие. Густая и короткая шерсть окрашена в тёмно-коричневый цвет, при этом голова несколько светлее, чем остальное тело, а на горле в большинстве случаев находится жёлтое или белое пятно. Есть и отдельные более светлые фенотипы, у которых шерсть более серебристая, а голова темнее. Хвост у тайр длинный и пушистый.

    Многие особи достигают в длину 60—70 см, к которым добавляются от 38 до 47 см длины хвоста[2]. Вес этих животных составляет от 4 до 5 кг.

    Распространение

    Тайры живут в Центральной и Южной Америке. Их ареал тянется от юга Мексики до Парагвая и севера Аргентины. Основной сферой обитания являются прежде всего тропические леса.

    Поведение

    Тайры активны главным образом в ночное время и встречаются как на земле, так и на деревьях. Они хорошо лазают и умеют преодолевать немалые расстояния прыжками; к тому же они — хорошие пловцы. Для ночного покоя строят собственные убежища в дуплах деревьев или используют покинутые строения других животных. Иногда просто прячутся в высокой траве.

    О социальном поведении тайр существует различные сведения. Их встречают как поодиночке, так и в парах или в небольших родовых группах. Тайры всеядны, но основную часть их пищи составляют мелкие млекопитающие. Они охотятся на грызунов, таких как колючешиншилловые, на зайцев или небольших мазам. К их добыче относятся также птицы, беспозвоночные, любят есть фрукты (иногда тайры наносят ущерб плантациям бананов[2]).

    По окончании беременности, длящейся до 70 дней, самка рождает на свет по два детёныша. На втором месяце жизни они открывают глаза и отвыкают от молока в возрасте до трёх месяцев. В неволе эти животные живут до 18 лет.

    Тайры и люди

    Тайры являются объектом охоты[2]. Некоторым коренным народам удалось приручить тайр для того, чтобы бороться с вредителями-грызунами в поселениях. В отличие от завезённых куниц, тайры не проникают в курятники и не убивают птиц. В большинстве регионов Южной Америки тайра является самым распространённым хищником. Её можно нередко увидеть, так как она не боится людской близости. Однако мексиканский подвид E. b. senex в последнее время стал редким и стоит под угрозой исчезновения.

    Примечания

    1. Соколов В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Млекопитающие. Латинский, русский, английский, немецкий, французский. / под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., 1984. — С. 98. — 10 000 экз.
    2. 1 2 3 Латинская Америка. Энциклопедический справочник. Т. 2 / Гл. ред. В. В. Вольский. — М.: Сов. энциклопедия, 1982. — 656 с. — С. 466.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Авторы и редакторы Википедии
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia русскую Википедию

    Тайра: Brief Summary ( الروسية )

    المقدمة من wikipedia русскую Википедию

    Тайра (лат. Eira barbara) — вид хищных млекопитающих из семейства куньих (Mustelidae), распространённых в Центральной и Южной Америке. Образует отдельный род и является близкой родственницей европейских куниц (Martes).

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Авторы и редакторы Википедии
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia русскую Википедию

    狐鼬 ( الصينية )

    المقدمة من wikipedia 中文维基百科
    二名法 Eira barbara
    Linnaeus, 1758 Tayra area.png
    DirkvdM tayra.jpg

    狐鼬(學名Eira barbara),一種產于中美洲鼬科動物,是狐鼬屬下唯一一種,有9個亞種。中等體型,體長大約60釐米,有一條45釐米長的尾巴,體毛為深褐色或黑色,胸部有一塊淺色塊,體重為5公斤左右。

    狐鼬生活在中美和南美的熱帶森林中,有時在樹洞裏,有時則在地面上挖穴,是爬樹高手,奔跑速度很快,游泳技術也很高超。主要以水果、腐肉及其他小型哺乳動物類、嚙齒類為食。

    母狐鼬每胎生2-4隻幼仔,其毛色為黑色。

    參考

     src= 维基共享资源中相關的多媒體資源:狐鼬分類 src= 维基物种中的分类信息:狐鼬
     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    维基百科作者和编辑
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia 中文维基百科

    狐鼬: Brief Summary ( الصينية )

    المقدمة من wikipedia 中文维基百科
    DirkvdM tayra.jpg

    狐鼬(學名Eira barbara),一種產于中美洲鼬科動物,是狐鼬屬下唯一一種,有9個亞種。中等體型,體長大約60釐米,有一條45釐米長的尾巴,體毛為深褐色或黑色,胸部有一塊淺色塊,體重為5公斤左右。

    狐鼬生活在中美和南美的熱帶森林中,有時在樹洞裏,有時則在地面上挖穴,是爬樹高手,奔跑速度很快,游泳技術也很高超。主要以水果、腐肉及其他小型哺乳動物類、嚙齒類為食。

    母狐鼬每胎生2-4隻幼仔,其毛色為黑色。

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    维基百科作者和编辑
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia 中文维基百科

    タイラ ( اليابانية )

    المقدمة من wikipedia 日本語
    タイラ タイラ
    タイラ Eira barbara
    保全状況評価 LEAST CONCERN
    (IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
    Status iucn3.1 LC.svgワシントン条約附属書III類
    ホンジュラス分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 哺乳綱 Mammalia : ネコ目 Carnivora : イタチ科 Mustelidae 亜科 : イタチ亜科 Mustelinae : タイラ属 Eira : タイラ E. barbara 学名 Eira barbara (Linnaeus, 1758) 和名 タイラ 英名 Tayra Tayra area.png
    分布図

    タイラEira barbara)は、イタチ科タイラ属に分類される食肉類。本種のみでタイラ属を構成する。

    分布[編集]

    アルゼンチンエクアドルエルサルバドルガイアナグアテマラコスタリカコロンビアスリナムトリニダード・トバゴパナマブラジルベネズエラベリーズペルーボリビア、ホンジュラス、メキシコ

    形態[編集]

    体長60-115cm。尾長35-45cm。体重4-6kg。雌雄で大きさは変わらない。頭部は幅広く、頸部は長い。胴体は黒や濃褐色、頭部は黒や灰色、褐色の短い体毛で被われる。喉から胸部にかけて黄色や白の斑紋が入る。

    耳介は小型で丸みを帯びる。四肢は長い。

    生態[編集]

    森林に生息する。ペアもしくは数頭からなる小規模な群れを形成して生活する。主に昼行性(夜間に活動することもある)で、樹洞や岩の隙間などで休む。

    食性は雑食で、果実鳥類、小型哺乳類などを食べる。

    繁殖形態は胎生。妊娠期間は63-67日。1回に平均3頭の幼獣を産む。

    人間との関係[編集]

    生息地ではバナナを食害する害獣とみなされることもある。

    画像[編集]

    •  src=

      イラスト

    参考文献[編集]

    関連項目[編集]

    外部リンク[編集]

     src= ウィキメディア・コモンズには、タイラに関連するメディアおよびカテゴリがあります。  src= ウィキスピーシーズにタイラに関する情報があります。 執筆の途中です この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますPortal:生き物と自然プロジェクト:生物)。
     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    ウィキペディアの著者と編集者
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia 日本語

    タイラ: Brief Summary ( اليابانية )

    المقدمة من wikipedia 日本語

    タイラ(Eira barbara)は、イタチ科タイラ属に分類される食肉類。本種のみでタイラ属を構成する。

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    ウィキペディアの著者と編集者
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia 日本語

    타이라 ( الكورية )

    المقدمة من wikipedia 한국어 위키백과

    타이라(tayra, Eira barbara)는 족제비과에 속하며, 아메리카에서 발견되는 잡식성 동물의 일종이다. 타이라속(Eira)의 유일종이다. 타이라는 중앙아메리카에서 "톨로무코"(tolomuco), "페리코 리게로"(perico ligero)로도 불리며, 온두라스에서 "모테테"(motete), 브라질에서 "이라라"(irara), 유카탄 반도에서 "산홀"(san hol) 또는 비에호 데 몬테(viejo de monte), 트리니다드에서는 "치엔 보이스"(chien bois)로도 알려져 있다.[2] 학명의 속명 "에이라"(Eira)는 볼리비아와 페루 현지에서 불리는 이름에서, 종소명 "바르바라"(barbara)는 "신기한" 또는 "이상한"이라는 의미의 라틴어에서 유래했다.[3]

    특징

    타이라는 길고 가는 몸을 지닌 동물로 족제비담비류의 겉모습을 닮았다. 털이 무성한 37~46cm 길이의 꼬리를 제외하고 몸길이는 56~71cm이고 몸무게는 2.7~7kg 정도이다. 수컷이 암컷보다 크고, 근육이 약간 더 발달해 있다.[3]

    아종

    적어도 7종의 아종이 알려져 있다.[3]

    각주

    1. Cuarón, A. D., et al. 2008. Eira barbara. In: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2. Downloaded on 2 June 2013.
    2. “Instituto Nacional de Ecología”. 2011년 7월 22일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2016년 3월 7일에 확인함.
    3. Presley, S.J. (2000). Eira barbara (PDF). 《Mammalian Species》 636: 1–6. doi:10.1644/1545-1410(2000)636<0001:eb>2.0.co;2.
    • Nowak, Ronald M. (2005). Walker's Carnivores of the World. Baltimore: Johns Hopkins Press. ISBN 0-8018-8032-7
    • Emmons, L.H. (1997). Neotropical Rainforest Mammals, 2nd ed. University of Chicago Press ISBN 0-226-20721-8
     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia 작가 및 편집자
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia 한국어 위키백과

    타이라: Brief Summary ( الكورية )

    المقدمة من wikipedia 한국어 위키백과

    타이라(tayra, Eira barbara)는 족제비과에 속하며, 아메리카에서 발견되는 잡식성 동물의 일종이다. 타이라속(Eira)의 유일종이다. 타이라는 중앙아메리카에서 "톨로무코"(tolomuco), "페리코 리게로"(perico ligero)로도 불리며, 온두라스에서 "모테테"(motete), 브라질에서 "이라라"(irara), 유카탄 반도에서 "산홀"(san hol) 또는 비에호 데 몬테(viejo de monte), 트리니다드에서는 "치엔 보이스"(chien bois)로도 알려져 있다. 학명의 속명 "에이라"(Eira)는 볼리비아와 페루 현지에서 불리는 이름에서, 종소명 "바르바라"(barbara)는 "신기한" 또는 "이상한"이라는 의미의 라틴어에서 유래했다.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia 작가 및 편집자
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia 한국어 위키백과