The chemical cues used by Coccinella septempunctata are fairly well documented. There are several compounds that are used throughout its life and for a variety of behaviors. This species overwinters in aggregations within dense foliage, and implements chemical cues to attract other individuals. This specific pheromone for Coccinella septempunctata was isolated and identified to be 2-isopropyl-3-methoxy-pyrazine. This cue not only attracts individuals to a relatively safe overwintering aggregation, but also ensures that the group will exit diapause with a local population to mate with. Several chemical cues are also used in finding prey, particularly aphids. For instance, the alarm pheromone that aphids release from their cornicles when a predator is sensed (used as a warning between aphids) is an attractant to C. septempunctata. Cues released by plants in response to aphid herbivory are also utilized by coccinellids to locate aphid infested plants.
Intraguild predation during the larval stage is high in this family of predaceous insects as an adaptation due to the short-lived nature of aphid colonies and the limited distances that larvae can travel to locate food. Due to this high evolutionary pressure, Coccinella septempunctata is deterred by the compounds associated with hetero- and conspecific eggs, which decreases the likelihood of offspring mortality due to cannibalism and predation.
Communication Channels: visual ; chemical
Other Communication Modes: pheromones
Perception Channels: visual ; chemical
Coccinella septempunctata is considered an invasive species and is not on any conservation lists, globally, nationally, or within any state.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
After emergence from the egg, a larva will remain with its egg casing, eat it, and eat any infertile eggs in the vicinity. As the instars develop, they shift from sucking aphid liquids as meals to eating the entire insect. Coccinella septempunctata has four instars, the lengths of which are largely influenced by the abundance of aphids and temperature. Before pupation, the fourth instar will stop foraging for 24 hours and attach itself to a substrate with the tip of its abdomen. After emergence from the pupal casing, Coccinella septempunctata has very soft elytra that lack pigmentation. The characteristic coloration develops with time. The red and black pigments of the elytra are derived from melanins, while the lighter areas develop from carotenes.
Development - Life Cycle: metamorphosis ; diapause
Many native coccinellid species are being driven away by Coccinella septempunctata; unrealized human benefits from these native species could therefore be lost as Coccinella septempunctata continues to dominate more and more ecosystems. Emerging dominance of this species outside of agricultural landscapes could detriment overall ecosystem health. Any retrospective restoration efforts could be costly to humans. Coccinella septempunctata is also a nuisance to the wine industry, as it is sometimes accidentally caught on crops and incorporated during the wine making process. Chemicals produced by C. septempunctata taint the taste and quality of wine.
Coccinella septempunctata is a common species used for biological control in agriculture settings, as its main prey is the aphid, a major agricultural pest. Aphids are small Hemipterans that eat the phloem from a diverse set of plants and can have devastating effects on crop yields. Aphids also harm plants by indirectly transferring diseases and fungi. C. septempunctata is one of the most successful aphidophagous insects and has been employed across the U.S. to control aphid populations. The ability of C. septempunctata to be so successful in a large range of habitats makes it especially beneficial to humans who need crop security from aphid infestations.
Positive Impacts: controls pest population
Coccinella septempunctata are voracious predators of plant harming aphids and scale insects. The ability of this species to depress the populations of these insects is valuable in an ecosystem and helps control the destruction of plants that are important for other organisms. C. septempunctata is prey to many bird, small mammal, and spider species, as well as other Coccinellidae.
Coccinella septempunctata serves as host to a large variety of parasites and parasitoids. Parasitic wasps of the families Eulophidae and Braconidae, and flies of the family Phoridae parasitize the larvae of C. septempunctata. The braconid wasps Perilitus coccinellae and Dinocampus coccinellae are the most well known species that are parasitoids of Coccinella septempunctata. P. coccinellae develops in sync with the larvae and/or adult of the ladybird beetle and will even remain at the diapause induced state until the host comes out of diapause. D. coccinellae eggs are typically deposited within the body cavity of a female of Coccinella septempunctata and proceed to hatch and eat the eggs of the female. The host is unaffected by the further progress of this wasp larva until it pupates within a leg of the host and emerges as an adult up to 9 days later; some adults are apparently able to revive from this emergence event and continue their life cycle.
Commensal/Parasitic Species:
Coccinella septempunctata is a polyphagous species; it mainly preys on aphids and other similar scale insects, but when such resources are low, adults will eat pollen. Some adults will even eat conspecific eggs or larvae if the situation calls for it. Larvae are predators of aphids generally, but will eat other Coccinellidae larvae if aphids are absent. Intraguild predation and cannibalism are major pressures in this species and family.
Animal Foods: insects
Plant Foods: pollen
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Coccinella septempunctata originated in Europe and Asia, but is now found throughout the Middle East, India and North America (U.S. and Canada). Several intentional introductions of C. septempunctata occurred between 1951 to 1971 in the U.S. for biological control of crop threatening aphids. None of these releases were thought to be successful in creating a natural population until 1973 when an established population was found in Hackensack Meadowland, New Jersey. However, this population was thought to have arisen from an accidental release. Populations continued to arise in the eastern U.S. and Canada, either purposefully or unintentionally in the following years. Since then, this species has become one of the most common and widespread coccinellid species in the Nearctic range.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Native ); oriental (Native )
Coccinella septempunctata can be found wherever significant numbers of prey, particularly aphids, are present. This normally includes small herbaceous plants, shrubs and trees in open fields, grasslands, marshes, agricultural fields, suburban gardens and parks. The preferred overwintering habitat for Coccinella septempunctata is an open area with sheltering boulders, small tussocks, or hedgerows of densely packaged grasses that are south-facing, maximizing sunlight hours.
Range elevation: sea level to 1500 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; forest ; scrub forest ; mountains
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: suburban ; agricultural
An adult Coccinella septempunctata lifespan is generally between 1 to 2 years, depending on its survival through the winter.
Typical lifespan
Status: wild: 1 to 2 years.
Coccinella septempunctata looks like the quintessential ladybug: it is medium sized, has orangish-red elytra and black spots. It can be identified however, by several distinct characteristics. This species typically has seven black spots on its elytra (although it can range from 0 to 9). There is one spot next to the scutellum that bridges the junction between the two elytra; there are two white patches on either side of the scutellum, just above this black scutellar spot. The three spots on each elytra are variable in placement, but are generally rather bold. This species also has two characteristic pale white spots along the anterior side of the pronotum. The ventral side of the abdomen is convex and is almost exclusively black; males have slight hairs on the last abdominal segment.
The eggs of Coccinella septempunctata are small (1mm long) and oval-shaped.
The larval instars of C. septempunctata can be variable in color depending on temperature but are generally dark and highly segmented. Size increases with each consecutive molting.
The pupa is slate grey to black, sometimes having white or orange markings on the outside. It has a hardened exoskeleton which develops from the fourth instar. Its size is approximately the size of the adult Coccinella septempunctata.
Range length: 6.50 to 7.8 mm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry ; poisonous
Sexual Dimorphism: sexes alike
Coccinella septempunctata and other coccinellids have very few natural enemies in their adult stages. The typical bright colors of coccinellids, with high contrasting orange and black spots, functions as aposematic warning coloration. The visual cue of toxicity seen in coccinellids is successful in deterring most predators, but chemical signals are also a major defense component. Coccinella septempunctata has several toxic N-oxides and alkaloids that exude from the gland between the femora and tibia. These chemicals can be released due to threats or attacks from predators and can account for up to 20% of the body weight of the beetle. These compounds are highly toxic to many common beetle predators like birds and small mammals. Spiders are also known to prey on Coccinella septempunctata larvae. Intraguild predation and cannibalism on eggs and larvae are also significant threats. The fourth larval instar is the most vulnerable instar to predation, with a significant number of individuals perishing during this stage, though the explanation for this trend has yet to be explained in a controlled study.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: aposematic
Coccinella septempunctata reproduces sexually, with each male and female copulating with multiple partners in a breeding season. Males court females with a five step display: approach, watch, examine, mount and copulatory attempt. During the approach stage, a male will come within 1 cm of a desired female and watch her without making contact. The male will then examine the female by feeling her antennae and mouth with his own (examine). If suitable and accepting, the male will mount the female by climbing onto the elytra from behind and attempt copulation.
A sexually immature female will resist courtship from a male, along with females that have recently mated or are about to lay eggs. In one day, an individual might mate 4 to 6 times. Each female will mate with many males over the course of her lifespan. The multiple matings of females greatly increases fecundity, viability of eggs, and percent of successful hatchings. Females of Coccinella septempunctata are known to eject spermatophores, but do not eat them. There are no data suggesting the reason for spermatophore ejection in this species.
Unmated males and virgin females show the longest and most vigorous copulation, both of which decrease as an individual continues to accrue mating partners. Less vigorous mating is also prominent in males that copulate multiple times during one day, apparently due to exhaustion from exertion during previous copulations.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Once a female has fertilized eggs she will begin to disperse them around her environment. A female might lay anywhere from 250 to 500 eggs in her lifespan. Coccinella septempunctata females are deterred by some olfactory cues of conspecific eggs in an area, and will lay eggs in areas without other eggs of the same species. Each suitable substrate will receive a maximum of 15 eggs. It is hypothesized that this trait allows females to have higher egg dispersal rates and also decreases intraspecific competition of larvae. There is a tendency in this species to produce more eggs than the carrying capacity of the environment, which places many offspring at high risk of mortality; however, occasional high abundances of aphids might make this reproductive strategy beneficial. Some males will fertilize females shortly before diapause, which causes some females to overwinter with sperm stored in their spermathecae.
Breeding interval: Coccinella septempunctata will breed from the point of sexual maturation (10 to 14 day after emergence) until dormancy.
Breeding season: The main breeding season of this species is spring and early summer, though a portion of the population continues into autumn.
Range eggs per season: 200 to 1000.
Average eggs per season: 440.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 10.8 to 11.6 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 11.4 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 8.5 to 9.3 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 8.8 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous ; sperm-storing ; delayed fertilization
Like all coccinellids, Coccinella septempunctata lacks any parental care. Males merely copulate with a female, while females do not influence development of offspring beyond providing nutrients in the eggs and depositing eggs on safe and resource rich substrates.
Parental Investment: pre-hatching/birth (Provisioning: Female)
Ar Vuoc'han seizh pik (Coccinella septempunctata)[1] a zo ur spesad buoc'higed-Doue a vez renket er genad Coccinella e kerentiad an Coccinellidae, hag a gaver stank en Europa.
.jpg)
Ur vuoc'han seizh pik o vont da nijal
ul larvenn
Ar Vuoc'han seizh pik (Coccinella septempunctata) a zo ur spesad buoc'higed-Doue a vez renket er genad Coccinella e kerentiad an Coccinellidae, hag a gaver stank en Europa.
Ur vuoc'han seizh pik o vont da nijal
ul larvenn
La marieta de set punts (Coccinella septempunctata) és una espècie de coleòpter de la família Coccinellidae. És la marieta més comuna d'Europa. Les seues èlitres són de color roig amb tres punts negres en cadascun, i un més sobre el lloc on ambdós s'ajunten, el que fa un total de set punts (d'ací el seu nom vulgar, i també el científic, del llatí septem, "set", i punctata, "puntejada").
C. septempunctata viu pràcticament en qualsevol lloc en el qual hi haja pugons, dels quals s'alimenta. Tant els exemplars adults com les larves són voraços depredadors de pugons, raó per la qual C. septempunctata ha estat introduïda a Amèrica del Nord per a combatre les plagues d'eixos paràsits de les plantes.
Un adult d'aquesta marieta pot fer una llargada d'entre 7,7-10,0 mm. El seu color i taques signifiquen pels seus depredadors que no tindrà un gust agradable. Aquesta marieta pot secretar un fluid que té mal gust. Aquesta espècie si es troba amenaçada pot fer la morta i a la vegada segregar una substància de gust desagradable per a protegir-se.[1]
La marieta de set punts (Coccinella septempunctata) és una espècie de coleòpter de la família Coccinellidae. És la marieta més comuna d'Europa. Les seues èlitres són de color roig amb tres punts negres en cadascun, i un més sobre el lloc on ambdós s'ajunten, el que fa un total de set punts (d'ací el seu nom vulgar, i també el científic, del llatí septem, "set", i punctata, "puntejada").
C. septempunctata viu pràcticament en qualsevol lloc en el qual hi haja pugons, dels quals s'alimenta. Tant els exemplars adults com les larves són voraços depredadors de pugons, raó per la qual C. septempunctata ha estat introduïda a Amèrica del Nord per a combatre les plagues d'eixos paràsits de les plantes.
Slunéčko sedmitečné (Coccinella septempunctata), lidově nazývaná též beruška, berunka nebo sluníčko je nejběžnějším slunéčkem v Evropě a vedle mandelinky bramborové jeden z nejznámějších brouků. Podle latinského názvu se slunéčko sedmitečné označuje v Severní Americe jako C-7.
Slunéčko sedmitečné je asi 10-11 mm dlouhé, tvar těla je téměř polokulovitý, jen mírně protáhlý dopředu. Má červeně zbarvené krovky se třemi černými tečkami na každé straně a jednou tečkou společnou pro obě krovky. Z jeho zbarvení je odvozeno jeho pojmenování, české i latinské (z latiny septem = sedm a punctum = tečka). Larva je šedočerná, někdy i s nádechem hnědé nebo modré, s četnými černými a méně četnými žlutooranžovými, oranžovými nebo červenooranžovými skvrnami.
Samička na jaře volně naklade vajíčka do štěrbin nebo na spodní strany listů. Larvy se vylíhnou zhruba po týdnu a zakuklí se v závislosti na teplotě tak 30-60 dnů (čím tepleji, tím je vývoj rychlejší). Vykrmené larvy se zakuklí a po týdnu či dvou se ze závěsu na rostlinách vylíhne zbrusu nové slunéčko sedmitečné – je jasně červené, zatímco starší jedinci, kteří již přezimovali, jsou tmavší, až do hněda. Mladá slunéčka přezimují, teprve druhým rokem se rozmnoží a ještě v létě jejich život končí.
Slunéčko sedmitečné je velmi rozšířeným druhem žijícím téměř všude, kde se vyskytují mšice a červci, jimiž se živí jak larvy, tak dospělí jedinci. Je považována za užitečný druh efektivně likvidující výše zmíněné škůdce (jedna larva zkonzumuje během svého vývoje až přes 600 mšic) a jakožto taková byla úmyslně zavlečena do Severní Ameriky, v níž se teď běžně vyskytuje.
Dospělec se v nebezpečí stává zdánlivě mrtvým a bezvládně padá na zem (tzv. katalepsie). Je-li s ním manipulováno, vylučuje oranžovou šťávu obsaženou v hemolymfě obsahující alkaloidy (například coccinellin), díky čemuž je pro řadu potenciálních predátorů (zejména ptáků) nechutná a jedovatá. Podobně jedovaté jsou i larvy a kukly. Z tohoto důvodu mají slunéčka jen omezené množství potenciálních nepřátel.
Obrázky, zvuky či videa k tématu slunéčko sedmitečné ve Wikimedia Commons
Slunéčko sedmitečné (Coccinella septempunctata), lidově nazývaná též beruška, berunka nebo sluníčko je nejběžnějším slunéčkem v Evropě a vedle mandelinky bramborové jeden z nejznámějších brouků. Podle latinského názvu se slunéčko sedmitečné označuje v Severní Americe jako C-7.
Der Siebenpunkt-Marienkäfer oder Siebenpunkt (Coccinella septempunctata) ist die wohl bekannteste Art aus der Familie der Marienkäfer (Coccinellidae).
Die Käfer werden 5,2 bis 8 Millimeter lang und haben einen leicht gestreckten, stark gewölbten und runden Körper. Die Deckflügel sind rot gefärbt und haben jeweils drei schwarze Punkte. Ein siebter schwarzer Punkt, nach vorne von zwei weißen, dreieckigen Flecken flankiert, findet sich auf dem Schildchen (Scutellum, auf dem oberen Bild mittig geteilt). Der Halsschild ist bis auf die weißen vorderen Ecken schwarz gefärbt. Diese erstrecken sich als schmaler Saum auch auf die Unterseite des Halsschildes. Auf dem schwarzen Kopf befinden sich an der Innenseite der schwarzen Facettenaugen zwei weiße Punkte.
Die Männchen unterscheiden sich äußerlich kaum von den Weibchen. Mit Hilfe eines Mikroskops sind die Männchen an einem Haarbüschel auf dem vorletzten Sternit zu erkennen.
Ursprünglich kam der Käfer nur im paläarktischen Gebiet vor (in Europa und Asien verbreitet sowie in Nordafrika). Inzwischen ist er in Nordamerika ebenso anzutreffen wie im Nahen Osten und in Indien. Siebenpunkt-Marienkäfer bewohnen sowohl offenes als auch bewaldetes Gelände, allerdings ist das Vorkommen von Blattläusen obligatorisch. Die Tiere sitzen meist auf Blättern in der Nähe von Blatt- oder Schildlaus-Kolonien, von denen sie sich ernähren. Man findet sie vom Frühjahr bis in den späten Herbst hinein.
Coccinella septempunctata und Adalia bipunctata sind die beiden häufigsten Marienkäferarten in Europa. Allerdings werden sie durch die invasive Art Harmonia axyridis seit deren Einschleppung in den 1980er-Jahren zunehmend verdrängt.[1][2] Coccinella septempunctata verfügt wie andere europäische Marienkäferarten, doch im Gegensatz zu Harmonia axyridis, über keine Immunabwehr gegen die von dieser in der Hämolymphe beherbergten Mikrosporidien. Anders als etwa bei Adalia bipunctata haben sich jedoch die Bestände des Siebenpunkts stabilisiert. Laut einer Studie des Julius Kühn-Instituts in Kleinmachnow profitiert Coccinella septempunctata mehr als Harmonia axyridis von zunehmend wärmeren Sommern, wobei sie größere Mengen an gefressenen Blattläusen besser als letztere in Fettreserven umsetzen kann.[3][4] Laut Angaben des Entomologen Werner Schulze vom Naturschutzbund Deutschland ist Coccinella septempunctata 2015 im Gegensatz zu Adalia bipunctata wieder häufiger in Deutschland zu finden.[5]
Die Käfer überwintern in Kolonien aus recht vielen Tieren am Boden zwischen Moos, Gras oder Laub. Oft kommen sie dafür aber auch in Gebäude, wo sie wegen der trockenen und warmen Luft aber meistens sterben. Nach der Paarung legen die Weibchen etwa 400 ca. 1,3 Millimeter lange Eier auf Pflanzenteile, die von Blattläusen befallen sind. Dies sind vorzugsweise Blattunterseiten oder Spalten. Die bunt gezeichneten Larven haben eine ähnliche Lebensweise wie die Käfer. Sie ernähren sich von Blattläusen oder anderen Eiern des Geleges, die schon verlassen wurden. Insgesamt fressen sie während ihrer Entwicklung etwa 400 Blattläuse. Sie durchlaufen vier Entwicklungsstadien bis zur Geschlechtsreife. Die Dauer der Stadien hängt von der Außentemperatur ab. Die Larven überwintern nicht, sondern verpuppen sich bereits nach einigen Wochen. Die Puppen hängen in der Regel von Pflanzen herab und sind ebenfalls bunt gemustert. Die Gesamtentwicklungsdauer beträgt zwischen 30 und 60 Tagen, so dass es normalerweise zu zwei Generationen pro Jahr kommt. Die Lebenserwartung der Tiere beträgt etwa zwölf Monate.
Der Siebenpunkt-Marienkäfer gilt als Nützling, als freundlicher Käfer und als Glückssymbol, was allgemein auf die Beziehung zu „Marienkäfer und der Mensch“ übertragen wird. Die Siebenpunkt-Marienkäfer werden von den Gärtnern als Nützlinge angesehen, weil sie große Mengen an Blattläusen vertilgen. Sie gehören zu den ersten Tieren, die in der biologischen Schädlingsbekämpfung eingesetzt wurden.[6]
Der Siebenpunkt-Marienkäfer wurde 2006 zum Insekt des Jahres in Deutschland und in Österreich erklärt.
Paarung
beim Abheben von einer Pflanze
Puppe
Der Siebenpunkt-Marienkäfer oder Siebenpunkt (Coccinella septempunctata) ist die wohl bekannteste Art aus der Familie der Marienkäfer (Coccinellidae).
The clock leddy (Coccinella septempunctata) or leddy launners an reid sodgers is pairt o the faimily Coccinellidae.
Coccinellidae is smaw insects, reengin frae 1 mm tae 10 mm (0.04 tae 0.4 inch), an is for common yellae, orange, or scarlet wi smaw black spots on thair weeng kivers, wi black legs, heid an antennae. A verra lairge nummer o speshie is maistlins or alanerly black, gray, or broun an micht be difficult for non-entomologists tae recogneese as coccinellids (an, conversely, thare are mony wee clocks that are eithly mistaen as sic, like tortoise beetles).
Coccinella septempunctata ya iku kombang koksi kang duwé tutul cacah pitu ing suwiwiné. Saka tutul cacah pitu iki, kombang iki olèh jeneng umum lan uga jeneng èlmiyahé (saka Basa Latin septem = pitu lan punctus=tutul). C. septempunctata sumebar ing kukuban kang amba ing Éropah lan mapan ing panggon kang ana tuma godhong kang bisa dipangan[1]. Seneng sèlèh endhogé ana tetengahan tuma godhong lan sabanjuré nalika wis netes banjur mangani tuma mau. Mula C. septempunctata digunakaké minangka agèn pengendhali biologis kanggo ngatasi ama tuwuhan kang wujud tuma godhong. Nalika diwasa, kumbang iki dawané watara 7,6–10 mm. Werna kang nyolok lan tutul ing suwiwiné cetha njalari ora disenengi prédhator. Spésiès iki bisa ngasilaké cuwèran ganda bacin saka sikilé. Nalika kena bebaya, uga bisa éthok-éthokan mati.[2].
Coccinella septempunctata ya iku kombang koksi kang duwé tutul cacah pitu ing suwiwiné. Saka tutul cacah pitu iki, kombang iki olèh jeneng umum lan uga jeneng èlmiyahé (saka Basa Latin septem = pitu lan punctus=tutul). C. septempunctata sumebar ing kukuban kang amba ing Éropah lan mapan ing panggon kang ana tuma godhong kang bisa dipangan. Seneng sèlèh endhogé ana tetengahan tuma godhong lan sabanjuré nalika wis netes banjur mangani tuma mau. Mula C. septempunctata digunakaké minangka agèn pengendhali biologis kanggo ngatasi ama tuwuhan kang wujud tuma godhong. Nalika diwasa, kumbang iki dawané watara 7,6–10 mm. Werna kang nyolok lan tutul ing suwiwiné cetha njalari ora disenengi prédhator. Spésiès iki bisa ngasilaké cuwèran ganda bacin saka sikilé. Nalika kena bebaya, uga bisa éthok-éthokan mati..
Een emelbêestje, liev-eersbeestje, lievenêersbêestje, pimpampoentje, pimpaljoentje of piepauw is e bêestje uut de famielje Coccinellidae. 't Is een sorte van kever die mêestal rôod es me zwarte bolln, mo ze bestoan in e masse kleurn en met of zounder bolln.
Emelbêestjes zyn stieve nuttige bêestn omdan ze e masse schild- en bladluuzn upeetn. E masse plantekwêkers gebruukn piepauws in te plekke van e masse lieters vergif te sputn, ol zyn der oek wel emelbêestjes die plantn eetn.
In Vloandern is er oundertusschn oek en exoot (en Azioatiesche sôorte), die inevoerd ewist is voun in serrn en plantages luuzn up te frettn. Die sôorte is bezig me de sôortn van ol ier te verdryvn.
Gòdzynka sédemkropka (łac. Cocinella septempunctata) – chrząszcz z rodzëznë gòdzynkòwatëch. Pòwszechnie wëstãpùje w Eùropie.
Gòdzynka sédemkropka mô òwalny, wëpùkłi sztôłt i je dłudżé do 8 mm. Ji głowa, nodżi i krzebt są czôrné, z biôłą plamką z dwóch stronów. Pòkrëwë gòdzynczi sédemkropczi są czerwioné, a na nich je sédmë kropków, trzë pò òbù stronach i jedna na westrzódkù.
Gòdzynka sédemkropka jé mszëce. Dorosłô gòdzynka ùmie zjesc wiele mszëców òb dzéń, a ji pònarwa czileset.
Chrząszcz je tam, dze są mszëce. Gòdzynkã sédemkropkã mòżna trafic na pòlach, w sadach i na łąkach.
Gòdzynka sédemkropka składô żôłté, òwalné jaja w lëczbie kòl 40 szt. na rozmajitëch czãscach roscënów, chtërne òstałé zaatakòwóné przez mszëce. Z jaj wëchôdają pònarwë. Òne są niewiôldżé, dosc grëbé i czôrné. Na bòkù mają apfelzynowé plachë.
Czëde gòdzynka sédemkropka je zagrożonô, wëdzelëwô trëjącą hemolimfã.
Gòdzynka sédemkropka (łac. Cocinella septempunctata) – chrząszcz z rodzëznë gòdzynkòwatëch. Pòwszechnie wëstãpùje w Eùropie.
Kêzxatûn an xalxalik (Coccinella septempunctata), cureyek ji koma kêz û kêzikan e. Ev cure sor e û heft xalên wê yên reş hene, ji bo vê yekê bi latînî navê "septempunctata" lê didin, anku "ya bi heft xalan".
Di Kurdî de bi qellek nav tên zanîn:
Li zargotina kurdî jî lehengeke bi navê Kêz Xatûn heye.
Kêzxatûn an xalxalik (Coccinella septempunctata), cureyek ji koma kêz û kêzikan e. Ev cure sor e û heft xalên wê yên reş hene, ji bo vê yekê bi latînî navê "septempunctata" lê didin, anku "ya bi heft xalan".
In-nannakola tas-seba tikek hija bijoloġikament magħrufa bl-isem Coccinella septempunctata. L-isem Coccinella ġej mill-kelma latina Coccineus li tfisser lewn aħmar filwaqt li l-isem septempunctata jirreferi għas-seba' tikek illi jisabu fuq id-dahar tal-insett [1]. Dan l-insett hu kklasifikat taħt il-familja Coccinellidae. Din hija familja diversa li tinkludi il-fuq minn 5,000 speċi differenti ta' nannakoli. In-nannakola tas-seba' tikek hija komuni fil-Kampanja Maltija speċjalment fl-Istaġun tar-Rebbiegha li huwa l-istaġun ta' kopulazzjoni tan-nannakoli.
In-nannakola tas-seba' tikek hi kemmxejn żgħira u għandha daqs medju ta 6-8mm minn ponta sa ponta. Il-ġisem tal-insett jinqasam fi tlitt partijiet speċjaliżżati; dawn huma - ir-ras, is-sider u l-qadd. Ir-ras għandha żewġ antenni flessibli li jintużaw biex l-insett iħoss l-ambjent ta' madwaru. Għandha ukoll par għajnejn kumplessi li jgħinu fil-vista kif ukoll partijiet tal-ħalq li huma speċjaliżżati biex jieklu il-mell (dan huwa insett żgħir illi jagħmel ħsara lil pjanti bl'Ingliż jissejjaħ aphid) u insetti oħra [2]. Il-kulur tar-ras huwa differenti minn dak tal-kumplament tal-ġisem. Fil-fatt ir-ras hija ta' lewn iswed bit-tikek bojod fuqha. Il-protezzjoni tar-ras hija essenzjali għas-sopravivenza. Din tiġi mwettqa minn esoskeletru iebes magħmul minn proteini. Iżda dan mhux kollox! Ir-ras tan-nannakola hija wkoll parzjalment moħbija taħt struttura li tissejjaħ pronotum. It-toraċi magħmul minn partijiet ta' esoskeletru li huma flessibbli. Dawn huma mqabbdin mas-saqajn tan-nannakola u jgħinu ukoll fil-movimenti tal-insett. L-addomi mbagħad huwa maqsum f'ħames segmenti. F'kl waħda minnhom insibu l-aperturi tal-arja (stigmi) mentri fuq l-aħħar segment hemm ukoll l-anus u l-organi ġenitali tal-insett. It-toraċi, l-addomi u l-par ġwienaħ ta' wara huma protetti wholl minn struttura ta' lewn aħmar vivaċi. Din l-istruttura għandha forma ovali u tissejjaħ elittra. L-elittra hija maqsuma f'żewg partijiet u tifetaħ eżatt qabel ma ttir in-nannakola. Fil-fatt, l-elittra hija l-ġwienaħ ta' quddiem li ġew modifikati biex iservu ta' protezzjoni. Fuqhom hemm is-seba' tikek suwed li jagħtu l-isem lil din l-ispeċi u jiddistingwuha minn nannakoli oħra.
Il-fiżjoloġija tan-nannakola tixbaħ ħafna lil dik ta' insetti oħra.
Is-sistema nervuża tan-nannakola hija ferm żviluppata. Fil-fatt fir-ras hemm numru kbir ta' nervituri illi huma miġbura flimkien biex jiffurmaw strutturi kumplessi. Ġabra ta' nervituri tissejjaħ ganliju. Din hija struttura avvanzata li minnha joħorgu nervituri oħra li jinfirxu mal-ġisem kollu. Il-ganliju jikkontrolla l-impulsi għaċ-ċaqliq tal-muskoli, kif ukoll jintuża biex jirċievi messaġġi minn strutturi li għandhom x'jaqsmu mas-sensi tal-insett (eż. l-antenni).
Is-sistema ta' ċirkolazzjoni tan-nannakola hija ferm differenti minn dik li nafu aħna. Sistema bħal din tissejjaħ Sistema ta' ċirkolazzjoni miftuħa. Id-demm tan-nannakola jiġi ippumpjat fil-ġisem minn qalb tawwalija. Iżda id-demm tan-nannakola ma jgħaddix minn vini u arterji kif nafu aħna. Id-demm jgħaddi b'mod ħieles bejn iċ-ċelloli tal-ġisem u jwassal is-sustanzi neċessarji b'mod ferm tajjeb. Din is-sistema però hija effiċjenti biss fi ħlejjaq żgħar.
Il-ġwienah tan-nannakola huma ferm partikolari. Dan għaliex huma konessi ma' muskoli speċjaliżżati. Dawn il-muskoli huma kapaċi jaħdmu għal ħinijiet twal mingħajr għajja u b'hekk jgħamluha possibli biex in-nannakola tas-seba' tikek ittir għal-ħinijiet kemmxejn twal. Dawn it-tip ta' muskoli jissejjħu muskoli mijoġeniċi.
Is-sistema respiratorja hija magħmula minn ħafna kanali. Din is-sistema hija speċjaliżżata għax tħalli l-ossiġnu jinfirex direttament fil-muskoli mingħajr ma jgħaddi fid-demm. B'hekk in-nannakola tkun tista' tilħaq rata ta' metaboliżmu għolja, li hija idejali.
Iċ-ċiklu tan-nannakola tas-seba' tikek jieħu bejn 3 - 5 ġimgħat iżda dan jista' jvarja skond l-ambjent tal-madwar. In-nuqqas ta' riżorsi, l-umdita' u it-temperatura kollha jistgħu jaffetwaw dan iċ-ċiklu. Fir-rebbiegħa in-nannakoli adulti (li jkun irnexxilhom jirreżistu ix-xitwa) jiġbru l-ikel u jbidu minn 50 sa 200 bajda ġo kolonji tal-mell (aphids). Il-bajd ikun żgħir, kemmxejn isfar u jiġi ddepożitat fi gruppi. Wara erbat ijiem, il-bajd ifaqqas f'xagħat żgħir li għandu sitt saqajn [3]. Dan ix xagħat ikun iswed bit-tikek oranġjo fuqu u jiekol il-mell kif ukoll insetti żgħar oħra. Wara perjodu ta' tlitt ġimgħat, ix xagħat ikun għadda minn erba' fażijiet ta' żvilupp. Dawn il-fazijiet jinvolvu it-telf tal-eksoskeletru u l-iżvilupp ta' ieħor akbar. X'ħin ix- xagħat jikber biżżejjed, ikun lest għall-aħħar fażi ta' żvilupp. Din hija il-metamorfosi. Il-metamorfosi tikkonsisti fil-bini ta' fosdqa madwar ix- xagħat. Ix- xagħat stess jibni din il-fosdqa madwaru bi proteini speċjali. Din il- fosdqa imbaghad tiġi mwaħħla man-naħa ta' isfel tal-werqa u fiha jsir żvilupp kbir. Il-forma tal-ġisem tax- xagħat tinbidel kompletament u ssir tixbaħ lil dik ta' nannakola adulta. Wara għaxart ijiem, l-iżvilupp ikun komplut. Il-fosdqa tiftaħ u in-nannakola adulta toħroġ minnha. Fir-rebbiegħa li jmiss, l-adulti jergħu jitgħammru u ċ-ċiklu jerġa' jibda.
Matul l-istaġuni kesħin (Il-Ħarifa u ix-Xitwa), ħafna nannakoli jinġabru flimkien u jfittxu kenn taħt qxur tas-siġar kif ukoll fi xquq żgħar fil-ġebel. Huwa maħsub illi in-nannakoli stess jitilqu feromoni apposta illi jħeġġu iktar nannakoli biex jiġu għal-kenn fl-istess post. Il-vantaġġ ta' din l-imġiba hu illi inqas sħana tiġi mitlufa mill-insett u b'hekk iċ-ċans ta' sopravivenza tul ix-xitwa jiżdied.
Coccinella septempuntata għandha bosta mekkaniżmi ta' difiża illi jgerrxu il-predaturi u b'hekk jgħinnu fis-soppravivenza tal-ispeċi.
F'wieħed minn dawn il-mekkaniżmi in-Nannakola tas-seba' tikek tilgħabha ta' mejta [4]. Fil-fatt, meta xi għasfur jew predatur ieħor jersaq lejha, in-nannakola tibqa' wieqfa u ma tiċċaqlaqx. Il-predaturi normalment jħobbu jaqbdu organiżmi ħajjin u friski u malli jaħsbu illi organiżmu huwa mejjet, malajr jaqtgħu qalbhom u jfittxu ikel ieħor.
Mekkaniżmu ieħor huwa dak ta' l-uzu tal-kulur aħmar. Dan il-kulur huwa riżultat ta' sustanzi bl'isem ta' karotenojdi li jiġu prodotti fl-elitra (il-ġwienaħ protettivi) tan-nannakola. Bijoloġikament, il-kulur aħmar huwa assocjat ma' affarijiet tossiċi, velenużi jew perikolużi. B'hekk il-kulur aħmar iservi bħala twissija lill- predaturi li n-nannakola hija ħażina għall-ikel u m' hijiex ta' min imissha. Dan il-kulur iħajjar lill- predaturi jduru fuq ikel ieħor u mhux fuq in-nannakola.
It-tielet mekkaniżmu effiċċjenti ta' difiza jintuża f'każijiet fejn il-predatur iwebbes rasu u jibqa' jipprova jattakka lin-nannakola. F'dan il-każ, in-nannakola terħi d-demm mill-ġogi. Dan jista' jidher bħala mekkaniżmu stramb, iżda huwa mod mill-aktar effettiv biex ibiegħed lill-predaturi. Dan għaliex id-demm jkun fih sustanzi ta' lewn isfar li jissejjħu alkalojdi. Dawn għandhom riħa tinten kif ukoll togħoma ħazina. Malli l-predaturi jtiegħmu jew ixommu r-riħa ta' dawn is-sustanzi, huma jitbiegħdu minnufih. Il-predaturi imbagħad jibqgħu jiftakru u jassoċjaw it-togħma ħazina man- nannakola u b'hekk dan il-mekkaniżmu jiżgura ukoll illi fil-futur, il-predaturi ma jerġgħux jersqu biex jattakkaw lin-nannakola. Ix-xagħat tan-nannakoli ukoll jista' jerħi dawn is-sustanzi, pero' dan ikollu glandola apposta li tagħmel dan.
Coccinella septempunctata hija insettivora u d-dieta tagħha tikkonsisti l-iktar f'insetti żgħar. Fil-fatt, in-nannakola u x- xagħat tagħha għandhom bżonn jieklu ħafna insetti kuljum biex jibqgħu f'saħħithom. Il-maġġoranza tal-insetti li tiekol in-nannakola huma parassiti tal-pjanti u jagħmlu ħsara lill- prodotti tal-agrikoltura[5]. Għalhekk, il-bdiewa jużaw dan il-fatt għall-vantaġġ tagħhom u jużaw lin-nannakola bħala kontroll bijoloġiku ta' dawn l-insetti. Ħafna rziezet organiċi jitilqu lin-nannakoli fl-għelieqi tagħhom biex b'hekk inaqqsu l-popolazzjoni tal-insetti parassiti. Dan huwa mhux biss mod faċli biex jitnaqqas l-użu tal-pestiċidi, iżda huwa wkoll mod li jiswa inqas flus u għalhekk huwa preferut minn ċerti bdiewa.
In-nannakola tas-seba tikek hija bijoloġikament magħrufa bl-isem Coccinella septempunctata. L-isem Coccinella ġej mill-kelma latina Coccineus li tfisser lewn aħmar filwaqt li l-isem septempunctata jirreferi għas-seba' tikek illi jisabu fuq id-dahar tal-insett . Dan l-insett hu kklasifikat taħt il-familja Coccinellidae. Din hija familja diversa li tinkludi il-fuq minn 5,000 speċi differenti ta' nannakoli. In-nannakola tas-seba' tikek hija komuni fil-Kampanja Maltija speċjalment fl-Istaġun tar-Rebbiegha li huwa l-istaġun ta' kopulazzjoni tan-nannakoli.
Qanchist'upsi k'uslulu (Coccinella septempunctata) nisqaqa huk k'uslulum, Iwrupa, Asya, Chincha Awya Yala allpapachakunapi kawsaq. Suntu kurumamaqa qirisanpas ancha achka yura usakunatam mikhun.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Qanchist'upsi k'uslulu.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Qanchist'upsi k'uslulu
Qanchist'upsi k'uslulu (Coccinella septempunctata) nisqaqa huk k'uslulum, Iwrupa, Asya, Chincha Awya Yala allpapachakunapi kawsaq. Suntu kurumamaqa qirisanpas ancha achka yura usakunatam mikhun.
Зоркибы яке Зорпапа, Зоркакы (лат. Coccinella septempunctata), туж чебер нымы-кибы.
Зоркибыез тодо вань пиналъёс. Солэн мугорыз горд яке ӵуж луэ, бурдъёсаз кык яке уногес сьӧд виштыосыз вань. Со нокытчы дыртытэк, каллен ветлэ турын полтӥ, нокинлэсь уг кышка. Кидэ пумитаз пуктӥд ке, со тубоз, чиньы йылад ик вуоз. Тужгес но ӵем пумиськылэ сизьым виштыёез. Нош курид ке лобӟыны инбаме, со лобӟоз, кылзӥськоз.
Зорпапаос куартэйёсты быдто, соин будосъёслы бадӟым пайда ваё. Быдтэ куартэйёсты, озьы инкуазьлы пайда ваё.
Зоркибы яке Зорпапа, Зоркакы (лат. Coccinella septempunctata), туж чебер нымы-кибы.
Зоркибыез тодо вань пиналъёс. Солэн мугорыз горд яке ӵуж луэ, бурдъёсаз кык яке уногес сьӧд виштыосыз вань. Со нокытчы дыртытэк, каллен ветлэ турын полтӥ, нокинлэсь уг кышка. Кидэ пумитаз пуктӥд ке, со тубоз, чиньы йылад ик вуоз. Тужгес но ӵем пумиськылэ сизьым виштыёез. Нош курид ке лобӟыны инбаме, со лобӟоз, кылзӥськоз.
Зорпапаос куартэйёсты быдто, соин будосъёслы бадӟым пайда ваё. Быдтэ куартэйёсты, озьы инкуазьлы пайда ваё.
Седумточкеста бубамара (Coccinella septempunctata), (или во Северна Америка „Ц-7“ [1]) е најчеста бубамара во Европа. Нејзините наткрила се со црвена боја со три црни точки секоја од нив, при што една дополнителна точка се простира на двете, создавајќи вкупно седум точки, според кои овој вид ги добил неговите вообичаени и научни имиња (од латински septem = "седум" и punctus = "точки").
Седумточкестата бубамара има широк еколошки опсег, обично живее таму каде што има лисни вошки со кои се храни.[2] И возрасните и ларвите се незаситни предатори на лисни вошки, и заради ова, седумточкестата бубамара е донесена во Северна Америка како агент за биолошка контрола за намалување на бројот на лисни вошки, и веќе е назначена како официјален државен инсект од пет различни држави (Делавер, Масачусетс, Њу Хемпшир, Охајо и Тенеси). Се раѓаат една или две генерации годишно. Возрасните зимата ја минуваат во парковите, градините и во близина на шуми, на трева и под кората на дрвјата и карпите.
Во Велика Британија постојат стравувања дека бројот на единки од седумточкестата бубамара е намален поради борбата за храна со азиската бубамара.[3] Спротивно на тоа, во Северна Америка, овој вид надмина многу домашни видови. Масивни роеви од седумточкеста бубамара се појавиле во сушното лето 1976 година во Велика Британија.[4] Порано овие бубамари често се среќавале на островот Малта, но со текот на годините намален е нивниот број. [2]
Возрасна седумточкеста бубамара може да достигне должина на тело од 7,6 - 10 мм. Нивните карактеристични точки и привлечните бои очигледно ги прават несакани за предаторите. Видот може да лачи течност од зглобовите на нозете што им дава лош вкус. Загрозената бубамара може и да се прави мртва и да излачува материја со лоша миризба за да се заштити.[5]
Може да се најде во Европа, Северна Африка, Австралија, Кипар, европскиот дел на Русија, Кавказ, Сибир, рускиот далечен исток, Белорусија, Украина, Молдавија, Транскавказија, Казахстан, Средна Азија, Западна Азија, Среден Исток, Авганистан, Монголија, Кина, Северна и Јужна Кореја, Пакистан, Непал, Северна Индија, Јапонија, Југоисточна Азија. Исто така седумточкестата бубамара била донесена во Северна Америка, а ја има и во тропскиот дел на Африка.[6]
Седумточкестата бубамара ја има во Македонија.
Седумточкеста бубамара (Coccinella septempunctata), (или во Северна Америка „Ц-7“ ) е најчеста бубамара во Европа. Нејзините наткрила се со црвена боја со три црни точки секоја од нив, при што една дополнителна точка се простира на двете, создавајќи вкупно седум точки, според кои овој вид ги добил неговите вообичаени и научни имиња (од латински septem = "седум" и punctus = "точки").
Coccinella septempunctata, the seven-spot ladybird (or, in North America, seven-spotted ladybug or "C-7"[1]), is the most common ladybird in Europe. Its elytra are of a red colour, but punctuated with three black spots each, with one further spot being spread over the junction of the two, making a total of seven spots, from which the species derives both its common and scientific names (from the Latin septem = "seven" and punctus = "spot").
Although C. septempunctata larvae and adults mainly eat aphids, they also feed on Thysanoptera, Aleyrodidae, on the larvae of Psyllidae and Cicadellidae, and on eggs and larvae of some beetles and butterflies.[2] There are one or two generations per year. Adults overwinter in ground litter in parks, gardens and forest edges and under tree bark and rocks.
C. septempunctata has a broad ecological range, generally living wherever there are aphids for it to eat.[3] This includes, amongst other biotopes, meadows, fields, Pontic–Caspian steppe, parkland, gardens, Western European broadleaf forests and mixed forests.
In the United Kingdom, there are fears that the seven-spot ladybird is being outcompeted for food by the harlequin ladybird.[4]
.jpg)
Mating
Larva
An adult seven-spot ladybird may reach a body length of 7.6–12.7 mm (0.3–0.5 in). Their distinctive spots and conspicuous colours warn of their toxicity, making them unappealing to predators. The species can secrete a fluid from joints in their legs which gives them a foul taste. A threatened ladybird may both play dead and secrete the unappetising substance to protect itself.[5] The seven-spot ladybird synthesizes the toxic alkaloids, N-oxide coccinelline and its free base precoccinelline; depending on sex and diet, the spot size and coloration can provide some indication of how toxic the individual insect is to potential predators.[6]
The species can be found in Europe, North Africa, Australia, Cyprus, European Russia, the Caucasus, Siberia, the Russian Far East, Belarus, Ukraine, Moldova, the Transcaucasia, Kazakhstan, Middle Asia, Western Asia, Middle East, Afghanistan, Mongolia, China, North and South Korea, Pakistan, Nepal, North India, Japan, Sri Lanka, southeast Asia, and tropical Africa.[7]
The species has been repeatedly introduced to North America as a biological control agent to reduce aphid numbers.[8] The first record of successful establishment (after numerous failed attempts to introduce the species) in the United States was in 1973. It has since spread by natural dispersion to New York and Connecticut and to Oklahoma, Georgia and Delaware by recolonization.
In North America, this species has outcompeted many native species, including other Coccinella. Massive swarms of C. septempunctata took place in the drought summer of 1976 in the UK.[9] The species has undergone significant declines on the island of Malta, yet it is unclear whether this decline has occurred at the same rate elsewhere.[3]
C. septempunctata has been designated the national insect of Finland.[10] In the United States, it is also the official state insect of five different states (Delaware,[11] Massachusetts, New Hampshire, Ohio, and Tennessee).
Coccinella septempunctata, the seven-spot ladybird (or, in North America, seven-spotted ladybug or "C-7"), is the most common ladybird in Europe. Its elytra are of a red colour, but punctuated with three black spots each, with one further spot being spread over the junction of the two, making a total of seven spots, from which the species derives both its common and scientific names (from the Latin septem = "seven" and punctus = "spot").
La mariquita de siete puntos (Coccinella septempunctata) es una especie de coleóptero cucujoideo de la familia Coccinellidae. Es la mariquita más común en Europa. Sus élitros son de color rojo con tres puntos negros en cada uno, y uno más sobre el lugar donde ambos se juntan, lo que hace un total de siete puntos (de ahí su nombre vulgar, y también el científico, del latín septem, "siete", y punctata, "punteada").
C. septempunctata vive prácticamente en cualquier lugar en el que haya pulgones, de los que se alimenta. Tanto los ejemplares adultos como las larvas son voraces depredadores de pulgones, razón por la cual C. septempunctata ha sido introducida en Norteamérica para combatir las plagas de esos parásitos de las plantas.
Realiza migraciones a sitios de hibernación.[1]
Se reconocen como válidas las siguientes subespecies:[2]
Datos: Q159543
Multimedia:
Especies: Coccinella septempunctata
La mariquita de siete puntos (Coccinella septempunctata) es una especie de coleóptero cucujoideo de la familia Coccinellidae. Es la mariquita más común en Europa. Sus élitros son de color rojo con tres puntos negros en cada uno, y uno más sobre el lugar donde ambos se juntan, lo que hace un total de siete puntos (de ahí su nombre vulgar, y también el científico, del latín septem, "siete", y punctata, "punteada").
C. septempunctata vive prácticamente en cualquier lugar en el que haya pulgones, de los que se alimenta. Tanto los ejemplares adultos como las larvas son voraces depredadores de pulgones, razón por la cual C. septempunctata ha sido introducida en Norteamérica para combatir las plagas de esos parásitos de las plantas.
Realiza migraciones a sitios de hibernación.
Seitsetäpp-lepatriinu (Coccinella septempunctata) on mardikaliste seltsi lepatriinulaste sugukonda kuuluv putukaliik.
Seitsetäpp-lepatriinu on nii Euroopas kui ka Eestis kõige tuntum ja levinum lepatriinulane, aga tavalised on ka viistäpp-lepatriinu ja kakstäpp-lepatriinu.[1]
Lepatriinude arvukus kasvab soodsates oludes kiiresti ning nende hea isu mitmesuguste kahjurputukate järele teeb lepatriinudest kasuliku liitlase aia- ja põllupidajatele.[2] Mõneti esineva eksiarvamuse järgi näitab täppide arv lepatriinul tema vanust, aga tegelikult on täpid liigi tunnusmärk.[3]
Seitsetäpp-lepatriinu rahvapärased nimetused on kirilind, lepalind, lepatiiu, maarjakana, käolehm, maarjalehm, jumala lehmake, kirjulehmake, merihärg jt.[4]
Seitsetäpp-lepatriinu on Soome rahvusputukas.[5]
Seitsetäpp-lepatriinu on kumera selja ja ülaltvaates küllaltki ümara kehaga mardikad. Külgvaates on nad poolkerajad.[2] Keha pikkus on 5,5–8,0 mm.[6]
Lepatriinud äratavad tähelepanu oma läikivate kattetiibade ja eesselja ereda värvusega. Pea on lepatriinulastel väike ja on eesselja sees varjul. Seitsetäpp-lepatriinu punast või oranžikat värvi kattetiibadel on seitsmest mustast täpist koosnev muster, ülejäänud keha on must.[2] Kuigi täppide arv on kattetiibadel tavaliselt 7,[7] siis seitsetäpp-lepatriinul võib esineda ka 0–9 täppi.[8]
Tundlad ja käpad on lühikesed. Käpad on neljalülilised, kuid näivad kolmelülilistena, sest kolmas lüli on väga väike ja märkamatu.[2]
Seitsetäpp-lepatriinu looduslik levila hõlmab suurt osa Euroopast ja Aasiast, kuid praegusel ajal võib teda leida ka Lähis-Idast, Indiast ja Põhja-Ameerikast. USA-sse on seitsetäpp-lepatriinut bioloogilise tõrjevahendina mitmeid kordi introdutseeritud aastatel 1951–1971. Ühtegi nendest levitamiskatsetest ei peetud edukaks, kuni 1973. aastal avastati New Jersey märgaladelt elujõuline ja paljunev populatsioon. Aastatega levis seitsetäpp-lepatriinu USA idaosast üle terve Nearktise ja on tänapäeval Põhja-Ameerika kõige arvukam lepatriinulane.[9][10][11]
Üle kogu levikupiirkonna võib seitsetäpp-lepatriinut kohata paikades, kus esineb märkimisväärsel hulgal toiduks tarbitavaid putukaid, eelkõige lehetäisid. Nendeks kohtadeks on enamasti rohttaimed, põõsad ja puud, kes kasvavad avamaastikul, märgaladel, niitudel, põldudel, aedades ja parkides. Üle talve veedavad lepatriinud täiskasvanud mardikana varju pakkuvates kivipragudes, väiksemates puhmastes või hekkides, mis on lõunakaarele avatud.[12][13][14][10][9] Samuti võivad nad talvituda mullas ja lehekõdus[15].
Euroopas läbiviidud uuringute järgi tulevad lepatriinud "talvekorteritest" välja märtsis-aprillis ning paarituvad seejärel ühe kuni kahe nädala pärast.[16]
Palavates maades on lepatriinud aktiivsed kogu aasta jooksul, süües lehetäisid, lihakärbseid, lesti ja mitmesuguseid teisi putukaid. Kevaditi on lepatriinud ühed esimestest putukatest, kes välja ilmuvad – just sellepärast, et nad talvituvad valmikutena ega vaja arenemiseks aega nagu nukkudena talvituvad putukad.
Seitsetäpp-lepatriinu elupaigad asuvad merepinnast kuni 1500 m kõrgusel.[17]
Täiskasvanud seitsetäpp-lepatriinul (nagu ka teistel lepatriinulistel) on üsna vähe looduslikke vaenlasi.[17] Punase-oranži ja musta kombinatsioon on looduslik hoiatusvärvus, mis näitab nende mittesöödavust[2][15]. Lepatriinu esijalgade pinnal olevad erilised näärmed eritavad ärrituse korral ebameeldiva lõhna ja maitsega oranžikat hemolümfi, mis sisaldab mürki kantaridiin[15]. Pärast seda jätab röövloom lepatriinu tavaliselt rahule[2]. Lepatriinu oskab ka vaenlase ees surnut teeselda [15].
Lepatriinusid ohustavad sipelgad ja ämblikud, samuti mõned linnud, kiletiivalistest parasitoidid [15] ja väikeimetajad [16]. Üldjuhul langevad vaenlastele saagiks lepatriinude vastsed ja munad. Vähese toidu olemasolul võivad seda teha ka lepatriinulised. Parasiitsed herilased perekonnast Eulophidae ja Braconidae ning kärbsed perekonnast Phoridae parasiteerivad seitsetäpp-lepatriinu vastsetes.[16]
Emased lepatriinud munevad väikesed munakobarad lehetäide kolooniate lähedusse, et vastsetel oleks lihtne süüa leida[15]. Lepatriinu munade arv sõltub ilmast ja toidurohkusest. Mida rohkem leidub toitu, seda viljakamad on emased[2]. Keskmiselt muneb emane 200–400 muna, rekordiks on loendatud 1550 muna[2]. Munad on piklikud ja umbes ühe millimeetri pikkused[15].
Hariliku lepatriinu munadest kooruvad vastsed 5–8 päeva jooksul. Pärast koorumist sööb tulevane lepatriinu kõigepealt ära munakesta[15]. Ka lepatriinude teravate lõugadega vastsed eelistavad lihatoitu[2]. Vastne sööb iga päev ära 350 kuni 400 lehetäid. Pikliku keha ja pikkade jalgadega vastsed ronivad nagu valmikudki lehtedel. Näljane vastne võib ette võtta kuni 10 m pikkuse toitumisreisi[15]. Vastsed elavad taimedel täiesti avalikult[2]. Nende kehal on kollakas või punakas joonis, mis on tumedal taustal hästi nähtav[2]. Üsna kummalistena näivad need vastsed, keda katab kohev puudertäide eritist meenutav vahaeritiste kate [2]. Vastsed kasvavad kiiresti ja juba 2–4 nädala pärast hakkavad nad nukkuma[2].
Vastsestaadiumile järgneb paarinädalane nukkumisperiood[15]. Vastne muutub nukuks ja tema kookon ripub vahel varjulises, aga mõnikord kõigile nähtavas kohas[2]. Vastsed kleepuvad lehe alaküljele keha viimase lüli eritise abil ja ripuvad peaga allapoole[2]. Nukud on erepunased ja kinnituvad vastsekesta sees tagakeha viimaste lülide abil[2]. Arengutsükkel kestab 4–7 nädalat.
Nukust väljunud noored seitsetäpp-lepatriinud on alguses küllaltki kahvatud: kõigest kollast värvi. Punase tooni omandavad nad hiljem. Kokku kestab lepatriinu arengutsükkel üks kuni kaks kuud. Soodsalt soojade ilmade korral võib ühe suve jooksul kasvada kaks [15] kuni kolm põlvkonda[16].
Seitsetäpp-lepatriinu on röövputukas, kes toitub peamiselt väheliikuvatest seltsingulise eluviisiga lülijalgsetest, eriti lehetäidest, kilptäidest, karilastest ja võrgendilestadest. Lisaks sööb ta poilaste vastseid ja nukke, lutikate mune ja vastseid, liblikaröövikuid jne.[2] Neid kohtab sageli taimedel, kus hulgaliselt lehetäisid elab: apteegitill, till, koriander, köömen, kikkaputk, soolikarohi, raudrohi ja kõik porgandiliigid. Veel kohtab neid sageli ilmalilledel, võililledel ja kurerehadel.
Kevadel virgunud lepatriinud toituvad õietolmust ja nektarist ning sellepärast köidavad neid taimed, mis seda rikkalikult toodavad või juba varakevadel tootma hakkavad: iga liiki sinepitaimed, tatar, koriander, ristik ja kaunviljad, näiteks hiirehernes.
Seitsetäpp-lepatriinu (Coccinella septempunctata) on mardikaliste seltsi lepatriinulaste sugukonda kuuluv putukaliik.
Seitsetäpp-lepatriinu on nii Euroopas kui ka Eestis kõige tuntum ja levinum lepatriinulane, aga tavalised on ka viistäpp-lepatriinu ja kakstäpp-lepatriinu.
Lepatriinude arvukus kasvab soodsates oludes kiiresti ning nende hea isu mitmesuguste kahjurputukate järele teeb lepatriinudest kasuliku liitlase aia- ja põllupidajatele. Mõneti esineva eksiarvamuse järgi näitab täppide arv lepatriinul tema vanust, aga tegelikult on täpid liigi tunnusmärk.
Seitsetäpp-lepatriinu rahvapärased nimetused on kirilind, lepalind, lepatiiu, maarjakana, käolehm, maarjalehm, jumala lehmake, kirjulehmake, merihärg jt.
Seitsetäpp-lepatriinu on Soome rahvusputukas.
Marigorringo zazpittitta (Coccinella septempunctata) Coccinellidae familiako koleopteroa da. Europan bizi direnen artean, marigorringorik arruntena da.
Espeziearen izena latinezko septem= "zazpi" eta punctus= "puntu" hitzen elkarketatik dator, hau da, "zazpi puntuduna" esan nahi du. Bere elitro gorri bakoitzean hiru puntu beltz ditu eta elitro biek bat egiten duten gunean zazpigarren bat ageri da.
Bi azpiespezie ditu:[1]
Marigorringo honen hedapena oso zabala da eta ingurune ekologiko oso anitzak hartzen ditu. Orokorrean afidoak (landareen zorriak) dauden eremuetan bizi da, hauetaz elikatzen baita. Larba zein heldua, biak dira afidoen harrapari zorrotzak.
Berez europarra eta Asia erdialdekoa den arren sarritan sartu izan dute Ipar Amerikan kontroilatzaile biologiko gisa, eta Estatu Batuetako hainbat Estatuk "Estatuko intsetu ofiziala" izendapena eman diote, hala nola, Delawaren, Massachusettsen, New Hampshiren, Ohion eta Tennesseen.
Erresuma Batuan Asiatik datorren Harmonia axyridis marigorringoarekin lehian sartu da eta kanporatua izango den beldur handia dago. Ipar Amerikan ordea bera izan da bertako espezieak galdu dituena.
Marigorringo zazpittitta helduak 7'6 eta 10 mm-ko luzera hartzen du. Bere kolore deigarriek harrapariei atzeraegiten diete eta behar izanez gero hanken artikulaziotatik zapore txarreko likidoa isurtzeko gai dira. Arriskuan izanez gero hildakoarena ere egiten dute eta sustantzia hori isuri harraparia uxatzeko. Aipaturiko sustantzia N-oxido coccinelina da, alkaloide toxiko bat.
Marigorringo zazpittitta (Coccinella septempunctata) Coccinellidae familiako koleopteroa da. Europan bizi direnen artean, marigorringorik arruntena da.
Seitsenpistepirkko (Coccinella septempunctata) on 5,2–8 millimetriä pitkä leppäkerttulaji, jolla on punaisissa peitinsiivissään seitsemän mustaa täplää. Lajin toukka on tumma ja 7–8 millimetriä pitkä. Seitsenpistepirkko on peto ja se syö erityisesti kirvoja.
Seitsenpistepirkko on Suomen yleisin leppäkerttulaji[1] ja Suomen kansallishyönteinen.[2] Seitsenpistepirkkoja on levitetty alkuperäisen levinneisyysalueensa, Euroopan ja Aasian ulkopuolellekin, sillä sekä toukka että aikuinen hyönteinen syövät suuria määriä maanviljelylle haitallisia kirvoja.
Aikuinen seitsenpistepirkko on 5,2–8 millimetriä pitkä. Sen peitinsiivet ovat punaiset, ja niissä on seitsemän mustaa täplää. Etuvartalo on musta, ja sen kulmissa on keltaiset läikät.[3] Eteläisessä Aasiassa elävät seitsenpistepirkot ovat väritykseltään muualla eläviä tummempia, jopa lähes mustia. Erot peitinsiipien tummuudessa ovat sopeutumia erilaisiin lämpötiloihin ja kosteusoloihin.[4]
Seitsenpistepirkon munat ovat värttinänmuotoisia ja noin millimetrin pituisia. Toukalla on kolme paria selvästi erottuvia jalkoja. Se on tumman värinen ja kasvaa 7–8 millimetriä pitkäksi.[5]
Seitsenpistepirkon luontaisia saalistajia ovat: etelänkurkkuhämähäkki (Araniella opisthographa), Cheilomenes sexmaculata, pihaharsokorento (Chrysoperla carnea), japaninviiriäinen (Coturnix coturnix japonicus), Ischiodon scutellaris, Mesocyclops aspericornis, Mesocyclops darwini, sinitiainen (Parus caeruleus), pikkuvarpunen (Passer montanus), jokapaikannopsakki (Philodromus cespitum) ja harakka (Pica pica).
Seitsenpistepirkko on alkujaan peräisin Euroopasta ja Aasiasta, mutta sitä tavataan myös Lähi-idässä ja Pohjois-Amerikassa. Sitä on istutettu Yhdysvaltoihin 1950-luvulta alkaen torjumaan tuhohyönteisiä.[6]
Seitsenpistepirkko on peto, joka syö ennen kaikkea kirvoja sekä aikuisena että toukkana.[3]
Seitsenpistepirkot talvehtivat aikuisena tyypillisesti kuolleiden lehtien joukossa.[1] Ne kokoontuvat talvehtimaan samoihin paikkoihin lajitoveriensa kanssa.[7]
Keväällä ne lähtevät liikkeelle ja syövät kirvoja ennen munimista. Naaras munii alkukesän aikana 200–1000 munaa pieniin ryhmiin kasvin lehdille, tyypillisesti ympäristöön, jossa on paljon kirvoja. Toukka kasvaa millimetrin mittaisesta 7–8 millimetriä pitkäksi 10–30 päivän kuluessa. Sen kasvuvauhti riippuu kirvojen saatavuudesta. Toukka voi kulkea ravinnon perässä jopa 12 metriä. Kotelovaihe kestää 3–12 päivää.[5]
Jos seitsenpistepirkkoa ahdistellaan, se erittää pahanhajuista nestettä, joka sisältää myrkkyjä.[8] Myrkky koostuu pääasiallisesti alkaloideihin kuuluvista kokkinelliinista ja prekokkinelliinista. Näitä alkaloideja esiintyy kaikissa seitsenpistepirkon kudoksissa.[9]
Japanissa tavattavia seitsenpistepirkkoja on pidetty joskus omana lajinaan, Coccinella brucki, mutta myöhemmin se luokiteltiin molekyylibiologisten tutkimuksien perusteella alalajiksi Coccinella septempunctata brucki, jolloin nimialalaji saa nimekseen Coccinella septempunctata septempunctata. C. s. brucki -alalajilla pilkut peitinsiivissä ovat muita populaatioita suuremmat, minkä arvellaan olevan paikallinen sopeutuma.[4]
Seitsenpistepirkko on suosittu laji maataloudessa, jossa sitä käytetään biologiseen tuholaisten torjuntaan. Seitsenpistepirkot syövät kirvoja, jotka puolestaan saattavat tehdä suurta tuhoa pelloilla, sillä ne käyttävät ravinnokseen useiden kasvilajien niloja. Lisäksi kirvat levittävät kasveihin tauteja ja sieniä. Seitsenpistepirkkoja on käytetty muun muassa ympäri Yhdysvaltoja torjumaan kirvoja.[6]
Seitsenpistepirkko on kuitenkin levitessään ajanut maanviljelysmaiden ulkopuolella monia muita leppäkerttulajeja ahtaalle. Vaikka seitsenpistepirkko onkin käyttökelpoinen hyönteinen biologiseen tuholaisten torjuntaan, sen leviäminen heikentää monin paikoin luonnollisen ekosysteemin tilaa.[6]
Seitsenpistepirkko (Coccinella septempunctata) on 5,2–8 millimetriä pitkä leppäkerttulaji, jolla on punaisissa peitinsiivissään seitsemän mustaa täplää. Lajin toukka on tumma ja 7–8 millimetriä pitkä. Seitsenpistepirkko on peto ja se syö erityisesti kirvoja.
Seitsenpistepirkko on Suomen yleisin leppäkerttulaji ja Suomen kansallishyönteinen. Seitsenpistepirkkoja on levitetty alkuperäisen levinneisyysalueensa, Euroopan ja Aasian ulkopuolellekin, sillä sekä toukka että aikuinen hyönteinen syövät suuria määriä maanviljelylle haitallisia kirvoja.
Coccinelle à sept points
La coccinelle à sept points (Coccinella septempunctata) est une espèce de coccinelles de l'écozone paléarctique, courante en Europe. Surnommée « bête à bon Dieu[2] » depuis le Moyen Âge, elle est perçue comme un porte-bonheur et a souvent des surnoms à connotation religieuse : « poulette de la Madone » en Italie, « scarabée de Marie » ou « petit veau du Seigneur » en allemand (en allemand : Marienkaefer ou Himmelskuchlichen), « bestiole ou oiseau de la Vierge » en anglais (en anglais : ladybug ou ladybird)[3].
Coccinella septempunctata est séparée en différents sous-espèces et variétés principalement selon divers critères morphologiques[4] et selon leur répartition géographique.
Espèce paléarctique, cette coccinelle est pléiotope (grande variété d'habitats) et sténophage, aussi vit-elle aussi bien dans les forêts, toundras, littoraux que dans les hautes montagnes mais elle privilégie les plaines cultivées où se concentrent les pucerons sur la végétation basse[5]. Les populations japonaises sont considérées comme une sous-espèce distincte, Coccinella septempunctata brucki .
La longueur totale du corps va de 5,5 à 8 millimètres[6].
Les élytres sont rouges avec un rebord en gouttière élytrale, ils ont chacun 3 points noirs plus un point supplémentaire sur la jonction des deux (point sutural noir sur le sillon élytral à la jonction du scutellum, encadré par deux taches blanches de forme triangulaire), pour un total de sept, dont l’espèce dérive à la fois son nom vernaculaire et son nom scientifique (du latin septem = « sept » et punctus = « point »). Une tache blanche est présente derrière les yeux tandis que le thorax présente deux points blanc crème.
Quelques jours après l'accouplement, la femelle pond environ 400 œufs jaunes d'environ 1,3 mm de long sur des parties de plantes qui sont infestées de pucerons, souvent groupés en paquets d'une vingtaine d'éléments à la face inférieure des feuilles, puis elle les abandonne. Les larves d'un gris plombé avec des taches orange et noires, ornées de tubercules portant des épines, ont un mode de vie et un habitat similaire à l'adulte.
Ses ailes postérieures peuvent battre neuf fois à la seconde, lui permettant d'effectuer de longues migration maritime ou en altitude (jusqu'à 2 000 mètres d'altitude). Elle se repose en groupes (phénomène de diapause) une partie de l'été et en automne-hiver sous divers abris (pierres, excavation du sol, humus, écorce, maison) pour réapparaitre au printemps : c'est le phénomène d'estivo-hivernation[7].
.jpg)
Les coccinelles de cette espèce peuvent sécréter de l'hémolymphe chargée d'alcaloïdes légèrement toxiques (qui sort des articulations de ses pattes), dont le but est de leur donner un goût repoussant pour leurs prédateurs (phénomène d'autohémorrhée). Une coccinelle en danger peut aussi faire le mort (phénomène de thanatose)[8].
Les coccinelles à sept points synthétisent des alcaloïdes toxiques, comme la N-oxide coccinelline, et la précoccinelline ; selon leur sexe et leur régime alimentaire, la taille et la couleur de leurs points peuvent fournir aux prédateurs des indications sur la toxicité de leur proie[9].
Ses principaux prédateurs sont des petits rongeurs, des oiseaux et les araignées thomises. Mais, certains insectes, comme la mante religieuse ou certaines réduves comme la punaise assassin (Rhynocoris iracundus), dévorent les coccinelles à tous les stades de leur vie.
La Coccinelle asiatique, espèce invasive qui la concurrence au niveau de la nourriture[Quoi ?] mais peut aussi en être un prédateur, la menace dans plusieurs pays européens comme la France ou l'Angleterre.
Le régime alimentaire sténophage de la larve comme de l'adulte consiste en des proies herbivores au corps mou telles que des cochenilles, acariens ou larves d'insectes, parfois des spores de champignons, du nectar et des débris végétaux mais surtout les pucerons qui représentent 60 % de sa nourriture : elle peut en manger jusqu’à 100 par jour[7]. Cette prédatrice vorace aphidiphage est utilisée par les jardiniers et des cultivateurs pour la lutte biologique. Elle a été introduite à cet effet, à partir des années 1950 aux États-Unis où elle est devenue l'emblème de six États : Delaware, Massachusetts, New Hampshire, Ohio, Pennsylvanie et Tennessee[10].
Coccinella septempunctata comprend les sous-espèces suivantes[1] :
Larve
accouplement (voir vidéo "Liens externes")
.jpg)
_auf_Bl%C3%BCte_im_FFH-Gebiet_%22Viernheimer_Waldheide_und_angrenzende_Fl%C3%A4chen%22.jpg)
Coccinelle à sept points
La coccinelle à sept points (Coccinella septempunctata) est une espèce de coccinelles de l'écozone paléarctique, courante en Europe. Surnommée « bête à bon Dieu » depuis le Moyen Âge, elle est perçue comme un porte-bonheur et a souvent des surnoms à connotation religieuse : « poulette de la Madone » en Italie, « scarabée de Marie » ou « petit veau du Seigneur » en allemand (en allemand : Marienkaefer ou Himmelskuchlichen), « bestiole ou oiseau de la Vierge » en anglais (en anglais : ladybug ou ladybird).
Bože słónčko je bruk (łaćonsce: Coccinella septempunctata).
Bože słónčko
Detailowy wobraz Božeho słónčka
Porowanje
Bože słónčko
Larwa
Larwa
Detailowy wobraz Božeho słónčka
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Bože słónčko je bruk (łaćonsce: Coccinella septempunctata).
Sjödepla (fræðiheiti: Coccinella septempunctata)[1] er algengasta maríubjallan í Evrópu.
Evrópa, Norður Afríka, Kýpur, Rússland, Kákasus, Síberia, Hvítarússland, Úkraína, Moldóva, Kazakhstan, Mið Asía, Vestur Asíu, Miðausturlönd, Afghanistan, Mongólía, Kína, norður og suður Kórea, Pakistan, Nepal, Norður Indland, Japan, suðaustur Asía. Einnig í Norður Ameríku (tegundin var flutt inn til Bandaríkjanna) og hitabelti Afríku.[2]
Sjödepla (fræðiheiti: Coccinella septempunctata) er algengasta maríubjallan í Evrópu.
Predatore Numero di prede 100 afidi/giorno Stadi attivi larva La coccinella comune (Coccinella septempunctata Linnaeus, 1758) è un insetto della famiglia delle Coccinellidae.
Il corpo ha una forma fortemente convessa, ovoidale, con livrea vivamente colorata. Le elitre sono del tipico colore rosso acceso, con la presenza di tre punti neri per ogni elitra, ed uno sulla commissura, per un totale di sette punti, da cui deriva il nome di coccinella dai sette punti. Le zampe, pur essendo corte sia nelle larve che negli adulti, consentono all'insetto un'ottima locomozione sui rami e sulle foglie e possono essere ritratte totalmente all'interno del corpo. La testa presenta poderose mandibole ed è di colore nero in contrasto con le elitre. Le antenne poste sulla testa sono relativamente corte e piuttosto distanti[1]. A dispetto dell'apparente inoffensività e dell'aspetto simpatico, sono in realtà attivi predatori.
Adulto
Larva
Questo coleottero è di abitudini diurne e compare con l'arrivo del caldo. L'elegante livrea e il fluido puzzolente prodotto dalle zampe ha lo scopo di tenere alla larga i predatori[1] mentre la loro struttura corporea consente loro di ritirare completamente le zampe al di sotto del corpo, in modo da essere veramente difficile da scartare. Se ciò non è sufficiente la coccinella può decidere di fuggire via in volo.
Sia le larve che gli adulti sono predatori di afidi o altri insetti di piccole dimensioni. L'agricoltura biologica utilizza le coccinelle come strumento nella lotta biologica per combattere le infestazioni da afidi, permettendo una significativa riduzione nell'uso di pesticidi.
La femmina produce circa 2 000 uova giallastre. Lo stadio larvale dura poco più di 3 settimane; la trasformazione in pupa avviene in 1 settimana. La maturità sessuale avviene quando l'adulto esce dalla pupa. In seguito vivrà per 4-6 settimane.[1]
La Coccinella vive in ogni parte del mondo, e ovunque siano presenti gli afidi, che sono gli insetti che maggiormente fungono da base nella loro dieta. Vive nei giardini e in boschi aperti.[1]
La coccinella comune (Coccinella septempunctata Linnaeus, 1758) è un insetto della famiglia delle Coccinellidae.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje (Coccinella septempunctata) is een kever uit de familie lieveheersbeestjes (Coccinellidae). Het is door de opvallende kleuren, de onschuldige en weinig schuwe natuur en het algemene voorkomen een van de bekendste kevers van westelijk Europa. Het zevenstippelig lieveheersbeestje wordt soms gezien als brenger van geluk en is zelfs een symbool tegen zinloos geweld.
De kever is als larve en ook als volwassen insect een felle jager die voornamelijk bladluizen eet en is hierdoor geliefd bij tuinders. De kever wordt wereldwijd als biologisch bestrijdingsmiddel ingezet in kassen en boomgaarden om bladluizen te bestrijden.[1]
Het zevenstippelig lieveheersbeestje komt voor in grote delen van Europa en in delen van Azië. De kever is voornamelijk in zonbeschenen terreinen te vinden, beschaduwde omgevingen als bossen worden vermeden. De kevers houden in de winter een winterslaap en kunnen dan massaal in huizen worden aangetroffen. In België en Nederland is de soort algemeen en kan plaatselijk zeer talrijk voorkomen.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje is een van de insecten die direct is te herkennen aan de helderrode dekschilden met altijd zeven zwarte stippen. Het aantal stippen heeft bij lieveheersbeestjes dus niets met de leeftijd te maken.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje komt voor in grote delen van Europa en in delen van Azië. In Azië is de soort bekend op het eiland Taiwan en op een aantal eilanden van Japan. De Japanse populaties worden tot een aparte ondersoort gerekend; Coccinella septempunctata brucki.
Ook in het oosten van de Verenigde Staten komt de kever voor, de soort is hier meerdere keren uitgezet en heeft zich verspreid. Andere in Noord-Amerika inheemse soorten worden zelfs verdrongen doordat het zevenstippelig lieveheersbeestje veel effectiever jaagt op bladluizen.
De kever is niet kieskeurig als het gaat om de habitat en komt overal voor waar bladluizen te vinden zijn. Omdat voornamelijk bladluizen gegeten worden die op kruidachtige tot struikachtige planten leven, is ook de kever vaak in lagere begroeiing te vinden maar wordt ook wel aangetroffen in bomen.[2] In bossen is deze soort echter zeldzaam, zeker in naaldbossen waar geen prooidieren leven. Andere soorten lieveheersbeestjes zijn hier juist op aangepast, zoals het viervleklieveheersbeestje (Exochomus quadripustulatus).[3]
Het zevenstippelig lieveheersbeestje is door een aantal specifieke lichaamskenmerken goed te onderscheiden van andere soorten. De totale lichaamslengte zonder uitsteeksels is 5,2 tot 8 millimeter.[4] Hiermee is het een van de grootste soorten uit de lieveheersbeestjesfamilie van Midden-Europa.
De onderstaande tekst beschrijft afbeelding 1. Het zevenstippelig lieveheersbeestje heeft een typisch kever-achtige bouw; een kleine kop (A) met diverse uitsteeksels, een groter borststuk (B) dat zes poten en twee paar vleugels draagt en ten slotte een achterlijf (C). Het achterlijf wordt beschermd door de tot dekschilden omgevormde voorvleugels of elytra. Hieronder zijn de vliezige vliegvleugels verborgen die gebruikt worden om te vliegen. Deze vliegvleugels worden ook wel achtervleugels genoemd en zijn groter dan de voorvleugels; ze zijn deels opgevouwen. Het lichaam is enigszins ovaal van boven bezien; aan de voorzijde is het silhouet wat breder en het heeft een versmalling aan de achterzijde. Van de zijkant bezien is de kever sterk bolvormig, de dekschilden lopen vrijwel naadloos over in het halsschild.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje is te herkennen aan de kleur. Het lichaam bestaat van voor naar achter uit de kop, het borststuk en het achterlijf. De kop is grotendeels verborgen onder het halsschild. De witte vlekken (1) aan het verder zwarte halsschild of pronotum (2) zijn kenmerkend, het halsschild is nooit lichtomzoomd zoals gelijkende soorten. Aan de voorzijde van de dekschilden zijn twee kleine, witte vlekken aanwezig die meestal driehoekig van vorm zijn (3). Hierachter is een druppelvormige zwarte vlek (4) gelegen die is verdeeld over beide schilden. Op ieder dekschild zijn drie zwarte, ronde stippen aanwezig (5). De voorste vlek is aan de voorrand van het dekschild gelegen, de middelste vlek aan de middennaad en de achterste vlek bevindt zich aan de zijrand aan de achterzijde van het dekschild. In totaal heeft de kever dus altijd zeven vlekken op de bovenzijde, waaraan de Nederlandse naam aan te danken is.
De vorm van de vlekken kent enige variatie maar ze zijn nooit licht omzoomd zoals bij sommige andere soorten als het oogvleklieveheersbeestje. De dekschilden zijn duidelijk begrensd door de naad in het midden (6). Bij het zevenstippelig lieveheersbeestje zijn geen zwarte of gele variaties bekend; alle soorten hebben een de lakrode tot oranjerode kleur dekschilden (7).
Het halsschild of pronotum (2), dat een deel van het borststuk en de kop bedekt, is erg breed en aan weerszijden omlaag gekromd, zodat het geheel doet denken aan een helm. Het halsschild is hierdoor ook aan de onderzijde zichtbaar, dit wordt de hypomeron genoemd. Het halsschild is zwart van kleur, met uitzondering van de witte tot witgele vlekken aan iedere zijde van de voorrand (1). Deze vlekken zijn vaak bijna vierkant van vorm en steken duidelijk af; ze doen denken aan ogen. Bij sommige exemplaren ontbreken deze vlekken.[2]
De ogen (1) zijn zwart en kraal-achtig en zijn nauwelijks zichtbaar hoewel ze niet heel klein zijn. De bovenrand van de bovenste monddelen is wit van kleur, dit is echter moeilijk te zien vanwege de meestal naar onder gekromde kop. Net als alle kevers heeft het lieveheersbeestje twee antennes (2) die niet heel groot worden en twee nog kleinere kaaktasters (3). De maxillaire palpen (4) zijn nog kleiner en alleen goed zichtbaar met een loep.
De antennes zijn geelbruin van kleur en hebben een verdikt, golfclub- achtig uiteinde. De kaaktasters zijn zwart en verbreed, ze hebben net als de antennes een zintuiglijke functie. De bijtende monddelen worden mandibels genoemd, ze zijn kleiner dan de andere uitsteeksels en bovendien onder de kop gelegen, de kaken zijn met het blote oog nauwelijks te zien.
Het labium (5), een boven de mandibels gelegen deel van de kop, is sterk behaard. Aan de voorzijde van de kop, de clypeus (6), zijn twee kleine, ronde witte vlekjes zichtbaar, aan de buitenzijde van iedere vlek is een oog gelegen.
Door het grote halsschild en de eveneens sterk vergrote en daarnaast koepelvormige dekschilden zijn de lichaamsverhoudingen van het zevenstippelig lieveheersbeestje van bovenaf niet goed te zien. Hierdoor lijken de kop en de pootjes erg klein maar als de schilden niet worden meegerekend zijn de lichaamsverhoudingen vergelijkbaar met die van andere kevers. Aan de onderzijde zijn de verschillende lichaamsdelen (kop, borststuk en achterlijf) pas goed te zien. Aan de onderzijde, met de voorzijde boven, is de kop het enigszins eivormige deel boven het halsschild. Het borststuk is het deel dat de vleugels en alle poten draagt. De grens met het achterlijf ligt op ongeveer twee derde van de dekschilden vanaf de achterzijde gezien.
De onderzijde van het lichaam is zwart, aan de onderzijde vallen ook de poten op, die van bovenaf goed verborgen blijven. De zes poten zijn allemaal ongeveer gelijk van vorm, ze bestaan uit drie ongeveer even grote delen, waarvan het laatste deel, aan het uiteinde, gesegmenteerd is. Van het lichaam af wordt het eerste deel coxa of heup genoemd, deze is wat verbreed. Het middelste deel is de tibia of scheen en het laatste (gelede) deel is de tarsus of voet. Deze bestaat uit een aantal delen, waarvan de voorste aan de onderzijde voorzien zijn een fluweel-achtige beharing of setae. Aan het uiteinde van iedere poot zijn twee haak-achtige klauwtjes aanwezig.
De organische pigmenten die voor de felle kleur dekschilden zorgen worden carotenoïden genoemd. Uit de dekschilden geïsoleerde verbindingen zijn onder andere torulene en β-caroteen.[5]. Uit onderzoek blijkt dat de pigmenten niet uit planten worden verkregen, waardoor vermoed wordt dat ze worden aangemaakt door symbiotische micro-organismen.[6]
Als de larve net uit het ei kruipt, is deze enkele millimeters lang en zeer donker tot zwart van kleur. De larve groeit snel en krijgt na enkele vervellingen een kenmerkende grijsblauwe kleur met oranje vlekken. Na iedere vervelling zijn de poten en het lichaam bleek van kleur, maar na enige tijd kleurt dit terug naar zwart.
De larve heeft een opvallend langwerpig lichaam dat enigszins driehoekig is van vorm; het voorste deel is duidelijk breder dan de achterzijde die in een punt eindigt. De poten zijn altijd zwart van kleur en relatief groot en dik in vergelijking met de poten van keverlarven uit andere families. Het lichaam is duidelijk verdeeld tien segmenten en op ieder segment zijn enkele wrat-achtige bulten aanwezig die voorzien zijn van gestekelde borstels. Op de eerste drie segmenten, die later het borststuk zullen vormen, zijn deze sterk vergroot. De larve heeft twee relatief grote kaken, maar nog geen dekschilden en ook vleugels ontbreken.
Op ongeveer het midden van het lichaam, op het derde segment achter de kop, zijn aan de flanken twee oranje verdikkingen aanwezig. Ook op het zesde segment achter de kop zijn dergelijke structuren aanwezig, op ongeveer een derde van het lichaam gezien vanaf de achterzijde. Dit zijn klieren die dezelfde afweerstof als de volwassen lieveheersbeestjes afscheiden bij gevaar; een bittere, onsmakelijke gele vloeistof. Het voorste lichaamssegment, dat vlak achter de kop is gelegen, is grotendeels oranje van kleur en heeft enkele zwarte vlekken.
De larve wordt afhankelijk van het voedselaanbod ongeveer 8 tot 12 millimeter lang voor de verpopping plaatsvindt, zie ook onder voortplanting.
Tweestippelig lieveheersbeestje (rode vorm)
Tweestippelig lieveheersbeestje (zwarte vorm)
Veelkleurig Aziatisch lieveheersbeestje (verschillende vormen)
Het zevenstippelig lieveheersbeestje kent enige variatie in grootte en kleur en ook de vorm van de zwarte vlekken op de dekschilden kan verschillen. Over het algemeen is de soort dankzij de zeven stippen niet met andere lieveheersbeestjes te verwarren. De zevenstip is een grotere soort (5 tot 8 millimeter). De enige soort die bijna sprekend op het zevenstippelig lieveheersbeestje lijkt, is de zeldzame soort het schitterend lieveheersbeestje. Deze verschillen met name doordat bij het schitterend lieveheersbeestje zich aan de onderzijde witte driehoekjes achter de middelste en achterste potenparen bevinden (bij het zevenstippelig lieveheersbeestje alleen bij het middelste potenpaar).
Vele andere soorten blijven kleiner, zoals het tweestippelig lieveheersbeestje (Adalia bipunctata) die 4 tot 6 mm lang wordt, maar vrijwel altijd twee stippen heeft. Andere lieveheersbeestjes, zoals het elfstippelig lieveheersbeestje (Coccinella undecimpunctata) en het vijfstippelig lieveheersbeestje (Coccinella quinquepunctata), hebben meestal elf respectievelijk vijf stippen. Naast deze twee soorten komen in Europa nog vier andere soorten uit het geslacht Coccinella voor.[4] Deze zijn te onderscheiden aan het aantal stippen.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje is overdag actief en trekt zich 's nachts terug in spleten of tussen bladeren. Het is een veel geziene kever die zonbeschenen plekken prefereert en door de rode kleuren tegen de meestal groene achtergrond van de planten waar het dier op leeft goed te zien is.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje houdt een winterslaap, aan het einde van de zomer trekt de kever zich terug. De overwintering vindt altijd plaats als volwassen kever, nooit als ei of larve. Geschikte overwinteringsplaatsen zijn in spleten in hout, tussen boomwortels, achter loszittend boomschors, in rotsspleten, onder bladeren, graspollen of mos en andere plaatsen waar de kever kan schuilen tegen de kou. Net als een aantal andere lieveheersbeestjes kan het zevenstippelig lieveheersbeestje in geschikte winterkwartieren massaal overwinteren met tientallen tot honderden exemplaren tegelijk. Ook in menselijke bebouwing kunnen soms grote groepen worden aangetroffen.
Net als alle kevers behoort het zevenstippelig lieveheersbeestje tot de Endopterygota, dit zijn insecten met een volledige gedaanteverwisseling. Het jeugdstadium of larve van deze insecten is wormachtig en lijkt niet op het volwassen insect. Pas in het popstadium wordt het lichaam volledig omgebouwd. De tegenhanger van de Endopterygota zijn de Exopterygota, die een onvolledige gedaanteverwisseling kennen. De jeugdstadia van deze insecten worden nimfen genoemd en zijn miniatuurversies van de ouderdieren maar zijn kleiner en hebben nog geen vleugels, ze kennen geen popstadium.
Lieveheersbeestjes zoeken elkaar op in het voorjaar om te paren, vaak is er aan het eind van de zomer een tweede generatie.[7] Bij de paring klimt het mannetje half op het vrouwtje waarbij de cloaca contact maken en de bevruchting plaatsvindt.
De eitjes worden rond mei in groepjes gelegd tussen bladluizenkolonies, vrijwel altijd aan de onderzijde van bladeren. De eitjes zijn langwerpig ovaal van vorm en oranjegeel van kleur, ze hebben een lengte van ongeveer twee millimeter.
De langwerpige larven kruipen na enkele dagen uit het ei, ze vreten zich zo snel mogelijk vol en doorlopen het larvale stadium in ongeveer vier weken.[1] Het larvestadium bestaat uit vier stappen, die de instar worden genoemd en gescheiden worden door een vervelling. Het eerste instar is klein en zwart van kleur, het tweede is iets groter en lichter van kleur en bij het derde instar zijn de oranje bulten aan weerszijden al goed zichtbaar. Het vierde instar is het laatste stadium en zal zich aan het eind van het larvestadium verpoppen. De larve hecht hierbij zijn achterlijfspunt aan de ondergrond, meestal een stengel of een blad, waarna de lichaamsvorm drastisch verandert. De pop of chrysalis is druppelachtig van vorm en is in eerste instantie oranjegeel van kleur en glad. Later kleurt de pop bij en heeft een gerimpeld, mummieachtig uiterlijk, de kleur is oranje met rijen zwarte stippen. Als de pop wordt aangeraakt zal deze op- en neergaande bewegingen maken.
Eitjes op distel
Jongere larve
Vervellende larve
Oudere larve
Vervellende larve
De kever kruipt uit zijn pop en is nog geel van kleur
De voorvleugels worden volgepompt met vloeistof.
De vleugels harden uit en de rode kleur en stippen verschijnen
De kleuren en stippen zijn goed zichtbaar.
Als het lieveheersbeestje de pop verlaat, wat uitsluipen wordt genoemd, is het diertje zeer kwetsbaar. Het lichaam is nog erg zacht en raakt snel beschadigd. Ook zijn de voorvleugels, de vliezige vleugels waarmee gevlogen wordt, nog ondoorzichtig en geschrompeld. Ze worden volgepompt met een vloeistof waardoor ze uitvouwen en later uitharden en doorzichtig worden. Bij het uitsluipen zijn het halsschild en de poten reeds zwart van kleur. De dekschilden en de onderzijde echter zijn geeloranje en de dekschilden hebben nog geen stippen. Pas als de dekschilden uitharden verschijnen de stippen en de rode kleur van de dekschilden en wordt de onderzijde zwart.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje is een felle rover die voornamelijk bladluizen eet, er worden zo'n 100 bladluizen per dag gegeten.[2] Ondanks de hoge voorkeur voor bladluizen worden echter ook andere kleine diertjes zoals kleine larven van andere insecten, bladhaantjes, trips of mijten gegeten. Deze dieren zijn ook schadelijk voor planten waardoor het zevenstippelig lieveheersbeestje erg populair is in de gewasbescherming. Vooral de zwangere vrouwtjes zijn erg roofzuchtig en werken grote hoeveelheden bladluizen weg.[2] Een buitgemaakte prooi wordt met de voorpoten vastgehouden en met de kleine maar scherpe monddelen vermalen tot een papje wat vervolgens wordt opgezogen.
De larve van het zevenstippelig lieveheersbeestje begint zodra het ei is verlaten met eten, als eerste wordt de eigen eierschaal opgegeten. Op het menu van de larve staan net als het volwassen lieveheersbeestje voornamelijk bladluizen. De beweeglijke larve spendeert al zijn tijd in het zoeken en eten van luizen en tegen de tijd dat de larve verpopt heeft het dier al vele honderden bladluizen weggewerkt. Vooral het laatste larvestadium is zeer vraatzuchtig; drie vierde van alle gegeten prooien wordt in het laatste instar gegeten. In totaal kan een larve zo'n 200 tot 600 bladluizen wegwerken in een tijdsbestek van ongeveer een maand.[2] De larve eet soms de eitjes van andere soorten maar deze bepalen waarschijnlijk geen groot deel van het menu. Uit laboratoriumonderzoek blijkt dat het zevenstippelig lieveheersbeestje minder snel de eitjes van het tweestippelig lieveheersbeestje eet dan andersom. De larven van de zevenstip zijn bovendien niet in staat te overleven als ze op een strikt dieet van eitjes van de tweestip worden gezet. Andersom is dat wel het geval, ongeveer een derde van de larven van de tweestip overleeft een dieet van zevenstip-eitjes, maar doen er bijna twee keer zo lang over om zich te ontwikkelen.[8]
Het zevenstippelig lieveheersbeestje kan als bladluizen en andere kleine prooidieren ontbreken ook overschakelen op ander voedsel, wat een voorsprong geeft op andere soorten. Er is bekend dat veel soorten lieveheersbeestjes die net uit de winterslaap ontwaken aan jonge blaadjes knagen om zo het tijdens de winterslaap ontstane vochtverlies te compenseren. Als tegen het einde van de zomer bladluizen schaars worden, eet het lieveheersbeestje stuifmeel van verschillende planten uit de composietenfamilie en de schermbloemenfamilie, ook sporen van schimmels worden gegeten. Van exemplaren die uit de winterslaap ontwaken is bekend dat ze nectar eten van onder andere de sleedoorn (Prunus spinosa).[9]
Op het menu staan verschillende soorten bladluizen, zoals de groene perzikluis (Myzus persicae) en de erwtenluis (Acyrthosiphon pisum). Niet alle soorten bladluizen zijn echter geschikt, van de vlierbladluis (Aphis sambuci) en de grote lupineluis (Macrosiphum albifrons) is bekend dat ze giftig zijn voor het lieveheersbeestje.[9]
Het zevenstippelig lieveheersbeestje heeft net als veel andere kevers een uitstekend reukvermogen waarmee indirect prooien worden opgespoord. Een vliegend lieveheersbeestje kan geen prooien zien, maar wel ruiken en zo naar een bladluizenkolonie vliegen. De was-achtige huiduitscheiding van de bladluis kan door de geurzintuigen van de kever worden waargenomen. Als een zevenstippelig lieveheersbeestje de geuren van bladluizen waarneemt, beweegt het dier zich langzamer en verandert vaker van richting.[10]
Hoe de kever de prooien direct opspoort, dus de individuele bladluis waarneemt, is nog niet precies bekend. Lieveheersbeestjes kunnen bijzonder slecht zien en merken waarschijnlijk pas een bladluis op met de maxiliare palpen, twee zintuiglijke uitsteeksels aan de kaken. Omdat deze bij lieveheersbeestjes erg kort zijn, kan de kever een prooi pas opmerken als het bijna letterlijk tegen een bladluis aanloopt. In een onderzoek waarbij de palpen werden afgesneden bleek dat de kever minder efficiënt was in het opsporen van bladluizen.[11]
Bladluizen, die het belangrijkste voedsel van de kever vormen, zijn insecten die een complexe en variabele ontwikkeling kennen. Soms komen gevleugelde en ongevleugelde vormen en zowel een geslachtelijke als ongeslachtelijke voortplanting voor binnen een enkele soort. Van prooidieren als de erwtenluis is zelfs bekend dat de luizen een voor de levenscyclus onnatuurlijke ontwikkeling kunnen aanwenden om aan het lieveheersbeestje te ontsnappen. Ze ontwikkelen in de aanwezigheid van lieveheersbeestjes meer jongen die eenmaal volwassen vleugels dragen zodat het nageslacht kan wegvliegen.[12]
Een belangrijke vijand van deze soort is de mier, die de kevers verjaagt omdat een mier graag de zoete afscheidingen van bladluizen opzuigt. De sluipwesp Dinocampus coccinellae is eveneens een vijand, deze wesp legt een eitje in de kever, waarna de larve zich in het lichaam van het lieveheersbeestje ontwikkelt. Er zijn nog wel meer soorten lieveheersbeestjes die aan de wesp ten prooi vallen, maar niet bij alle andere soorten ontwikkelt de larve zich tot wesp.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje wordt net als andere carnivore lieveheersbeestjes bedreigd door een verwante soort uit de lieveheersbeestjesfamilie die in delen van het verspreidingsgebied is geïntroduceerd. Het veelkleurig Aziatisch lieveheersbeestje (Harmonia axyridis) wordt iets groter dan het zevenstippelig lieveheersbeestje. Ook heeft de Aziatische soort meer stippen maar ook een grotere variatie waarbij de stippen soms ontbreken. Net als het zevenstippelig lieveheersbeestje eet het veelkleurig Aziatisch lieveheersbeestje bladluizen, maar ook eitjes en larven van andere lieveheersbeestjes worden gegeten.
De felle kleuren op de dekschilden zijn een waarschuwing voor andere dieren voor de oneetbaarheid van de kever en worden aposematische kleuren genoemd. Als het lieveheersbeestje wordt bedreigd, worden de poten onder de dekschilden verborgen en de antennes en kaaktasters worden onder het halsschild gebracht. De kever houdt zich dood en laat zich op de grond vallen. Zodra het gevaar geweken is komen alle lichaamsuitsteeksels weer tevoorschijn en vervolgt de kever zijn weg. Als een predator echter volhardt, wordt een heldere gele vloeistof uitgescheiden. Deze vloeistof is afkomstig van klieren in de kniegewrichten van de poten. Deze methode van verdediging komt wel meer voor bij insecten zoals kevers en wordt reflexbloeden genoemd. De afscheiding of bloedvloeistof is ondanks de naam echter geen bloed, maar een speciale afweerstof die enkel dient om vijanden af te schrikken en geen met bloed vergelijkende functie heeft. De vloeistof ruikt onaangenaam, smaakt erg bitter en is erg kleverig zodat het goed blijft plakken. De bloedvloeistof bevat bovendien een alkaloïde stof die giftig is voor dieren, voornamelijk vogels. Het alkaloïde is kenmerkend voor lieveheersbeestjes en heeft daarom de naam coccineline gekregen, afgeleid van de familienaam Coccinellidae.[5]
Uit onderzoek blijkt dat het zevenstippelig lieveheersbeestje veel giftiger is voor jonge koolmezen (Parus major) dan andere lieveheersbeestjes zoals het tweestippelig lieveheersbeestje (Adalia bipunctata).[13] Dit komt doordat er relatief veel alkaloïden in het reflexbloed aanwezig zijn in vergelijking met andere soorten als het tweestippelig lieveheersbeestje. Een ander verschil is dat de tweestip relatief meer bloed afscheid dan de zevenstip, het bloed is bovendien minder rijk aan cocceline, wat voornamelijk giftig is voor vogels. Dit verschil is te danken aan de verschillen in grootte en levenswijze; omdat het tweestippelig lieveheersbeestje kleiner is en zich meer verstopt wordt deze soort voornamelijk door roofinsecten gegeten. Het zevenstippelig lieveheersbeestje is groter en zoekt vaak zonbeschenen plaatsen op en is zo beter zichtbaar voor vogels, wat de verhoogde concentratie cocceline verklaart.[14]
Het zevenstippelig lieveheersbeestje gebruikt tijdens het lopen alle zes de pootjes en hoewel ze snel worden voortbewogen is de kever door de korte poten niet erg snel. Ook de larven zijn erg beweeglijk maar vrij langzaam. Ze hebben echter in vergelijking met andere keverlarven, die meer worm-achtig zijn, goed ontwikkelde poten. Kevers of larven die zijn opgewarmd door de zon zijn sneller dan exemplaren die zich op een beschaduwde plek bevinden.
De larven worden aangetrokken door licht (positieve fototaxis) maar bewegen zich het liefst af van de zwaartekracht (negatieve geotaxis). Hierdoor kruipen ze steeds naar boven zodat ze in de jonge toppen van een plant belanden waar de meeste bladluizen leven.[10] Ook een volwassen lieveheersbeestje zal als er niets te eten is naar het hoogste punt kruipen en wegvliegen op zoek naar voedsel. Het vliegvermogen wordt niet ingezet om te vluchten bij gevaar. Lieveheersbeestjes zijn geen goede vliegers; omdat de twee achtervleugels zijn omgevormd tot verharde dekschilden kunnen ze niet worden gebruikt bij het vliegen. Het lieveheersbeestje maakt tijdens de vlucht een brommend geluid door de aanwezigheid van de dekschilden. Ze botsen soms ergens tegenaan en deukjes in de dekschilden zijn daardoor niet zeldzaam.
Lieveheersbeestjes zijn erg geliefd bij de mens omdat ze bonte kleuren hebben en als decoratief worden gezien. Ook is de kever niet schuw en bovendien erg nuttig door de bladluisetende levenswijze. Het zevenstippelig lieveheersbeestje wordt gezien als brenger van geluk.[1] De kever wordt wel als onschuldig beschouwd omdat het diertje geen mensen bijt of steekt, men kan de kever rustig over de huid laten lopen. De soort is zelfs gekozen als symbool tegen zinloos geweld door de Landelijke Stichting Tegen Zinloos Geweld.[15]
Het zevenstippelig lieveheersbeestje wordt wereldwijd en op grote schaal ingezet om bladluizen te bestrijden. Er zijn wel meer lieveheersbeestjes die bladluizen eten -overigens doen ze dit niet allemaal- maar de zevenstip is veruit de bekendste soort. Dit hangt nauw samen met de voedselvoorkeur van de soort; de bladluizen die worden gegeten leven voornamelijk op door de mens geteelde groenten en fruit en bloemen zoals rozen. Doordat enorme hoeveelheden bladluizen worden gegeten en de kevers naar een andere plant vliegen als de voedselplant volledig is ontdaan van luizen, is hun economische impact groot.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje is door zijn positieve rol in de plantenteelt op verschillende plaatsen in de wereld uitgezet. Onder andere in de Verenigde Staten is de introductie van de kever succesvol, het lieveheersbeestje is het 'insect van de staat' van zeven verschillende Amerikaanse staten. Een nadeel van de explosieve groei van de zevenstip is dat een andere inheemse soort, het negenstippelig lieveheersbeestje (Coccinella novemnotata) wordt verdrongen. Deze soort is in de staat Ontario sinds 1982 niet meer gezien.[16]
De Nederlandse naam zevenstippelig lieveheersbeestje slaat op het aantal zwarte stippen op de dekschilden. Ook de wetenschappelijke soortnaam verwijst hiernaar; septem-punctata betekent letterlijk vertaald 'zeven-stippen'.[bron?] Soms wordt de wetenschappelijke soortnaam als 7-punctata gespeld, maar dit wordt beschouwd als verouderd.
De kever wordt ook wel zonnekever en onzelieveheersbeestje genoemd, maar met deze naam worden ook andere lieveheersbeestjes aangeduid.
Er zijn twee ondersoorten die verschillen in verspreidingsgebied.
Referenties
Bronnen
Het zevenstippelig lieveheersbeestje (Coccinella septempunctata) is een kever uit de familie lieveheersbeestjes (Coccinellidae). Het is door de opvallende kleuren, de onschuldige en weinig schuwe natuur en het algemene voorkomen een van de bekendste kevers van westelijk Europa. Het zevenstippelig lieveheersbeestje wordt soms gezien als brenger van geluk en is zelfs een symbool tegen zinloos geweld.
De kever is als larve en ook als volwassen insect een felle jager die voornamelijk bladluizen eet en is hierdoor geliefd bij tuinders. De kever wordt wereldwijd als biologisch bestrijdingsmiddel ingezet in kassen en boomgaarden om bladluizen te bestrijden.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje komt voor in grote delen van Europa en in delen van Azië. De kever is voornamelijk in zonbeschenen terreinen te vinden, beschaduwde omgevingen als bossen worden vermeden. De kevers houden in de winter een winterslaap en kunnen dan massaal in huizen worden aangetroffen. In België en Nederland is de soort algemeen en kan plaatselijk zeer talrijk voorkomen.
Het zevenstippelig lieveheersbeestje is een van de insecten die direct is te herkennen aan de helderrode dekschilden met altijd zeven zwarte stippen. Het aantal stippen heeft bij lieveheersbeestjes dus niets met de leeftijd te maken.
Sjuprikka marihøne (Coccinella septempunctata) er den mest vanlege marihønearten i Europa. Ho er lett å kjenne att på dei sterkt raude dekkvengjene sine med dei totalt sju prikkane - tre på kvar side og ei på midten framme.
Ein finn sjuprikka marihøner i mange ulike miljø, men er vanlegast i låg urtevegetasjon. Som regel klarar ho seg fint så lenge det finst bladlus, som både dei vaksne og larvane er aggressive predatorar på. Av denne grunnen har dei vorte innførd fleire stadar som biologisk skadedyrkontroll.
Sjuprikka marihøne overvintrar som imago på bakken, ofte samla ved stubbar i høg vegetasjon.
Sjuprikka marihøne (Coccinella septempunctata) er den mest vanlege marihønearten i Europa. Ho er lett å kjenne att på dei sterkt raude dekkvengjene sine med dei totalt sju prikkane - tre på kvar side og ei på midten framme.
Ein finn sjuprikka marihøner i mange ulike miljø, men er vanlegast i låg urtevegetasjon. Som regel klarar ho seg fint så lenge det finst bladlus, som både dei vaksne og larvane er aggressive predatorar på. Av denne grunnen har dei vorte innførd fleire stadar som biologisk skadedyrkontroll.
Sjuprikka marihøne overvintrar som imago på bakken, ofte samla ved stubbar i høg vegetasjon.
Sjuprikket marihøne (Coccinella septempunctata) er en av marihønene (Coccinellidae), en av de mange polyphage billene. Sjuprikket marihøne er «selve marihønen», og den arten de fleste tenker på som marihøne. Den er ofte avbildet i illustrasjoner og logoer med mer.
Sjuprikket marihøne er mellom 5 og 8 millimeter lang. Dekkvingene er røde med syv svarte flekker.
Sjuprikket marihøne finnes på en lang rekke planter, i ulike naturtyper.
Sjuprikket marihøne (Coccinella septempunctata) er en av marihønene (Coccinellidae), en av de mange polyphage billene. Sjuprikket marihøne er «selve marihønen», og den arten de fleste tenker på som marihøne. Den er ofte avbildet i illustrasjoner og logoer med mer.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Biedronka siedmiokropka (Coccinella septempunctata) – gatunek chrząszcza z rodziny biedronkowatych. Powszechnie występująca w Europie. Jedna z 76 występujących w Polsce biedronkowatych, potocznie nazywana bożą krówką.
Ciało długości od 6 (według innych źródeł od 6,5[2]) do 8 mm[3]. Głowa czarna z jasnymi plamkami przy oczach. Na czarnym przedpleczu jasne plamki w kątach przednio-bocznych[3], po stronie spodniej małe, trójkątne i sięgające ⅓ długości części grzbietowej plamki[2]. Błyszczące, czerwone pokrywy mają łącznie 7 czarnych kropek: trzy na każdej z nich i jedną wspólną, zlokalizowaną pod tarczką. Ponadto po bokach tarczki występują na pokrywach dwie białe plamki. Wyjątkowo czarne kropki mogą być połączone wąskimi przepaskami lub zanikać[3]. Najdalej z tyłu położona plamka leży przy brzegu bocznym pokrywy[2].
Dymorfizm płciowy słabo zaznaczony. Samice są przeciętnie większe i cięższe od samców. Samce mają tylny brzeg siódmego sternitu odwłoka wyraźnie wykrojony, co umożliwia im wygięcie odwłoka w przód w czasie kopulacji. U samic tylny brzeg tego sternitu jest prosty[4].
Zasiedla Palearktykę i Indie[3]. W latach 1956–71 biedronkę tę kilkakrotnie introdukowano do Ameryki Północnej w celu biologicznego zwalczania mszyc. Od 1973 obserwuje się rozprzestrzenianie gatunku w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie[2].
Biedronka siedmiokropka (Coccinella septempunctata) – gatunek chrząszcza z rodziny biedronkowatych. Powszechnie występująca w Europie. Jedna z 76 występujących w Polsce biedronkowatych, potocznie nazywana bożą krówką.
Coccinella septempunctata é a mais comum entre as joaninhas, originária da Europa. É conhecida como Joaninha-dos-7-pontos[1].
Suas asas são de uma cor vermelha, mas pontuado com três pontos negros cada, com mais um ponto que está sendo espalhado sobre a junção dos dois, fazendo um total de sete pontos, a partir do qual as espécies deriva tanto seus comuns e nomes científicos (da Latina septem = "sete" e punctus = "pontos").
É uma espécie emblemática do controlo biológico: os adultos e as larvas alimentam-se de pulgões (insectos da ordem Homoptera), por isso a presença de joaninhas beneficia a agricultura [2].
Coccinella septempunctata é a mais comum entre as joaninhas, originária da Europa. É conhecida como Joaninha-dos-7-pontos.
Buburuza, numită și mămăruță, (familia coccinellidae) este o insectă ce trăiește pe toate continentele unde există afide cu care se hrănește. Atât adulții cât și larvele sunt prădători vorace de afide, și din această cauză buburuza a fost populată artificial în America de Nord ca un agent de control biologic și în scopul reducerii efectivului de afide.
Buburuza adultă poate atinge o lungime de 0,76 și 1,0 cm. Elitrele sunt roșii cu șapte puncte negre. Colorația reprezintă un mijloc de descurajare a speciilor inamice. Pentru a se proteja, buburuza se preface moartă sau secretă un lichid, la nivelul articulațiilor de la picioare, care le dă un gust neplăcut[1].
Ouă
Larvă
Adult
Buburuza, numită și mămăruță, (familia coccinellidae) este o insectă ce trăiește pe toate continentele unde există afide cu care se hrănește. Atât adulții cât și larvele sunt prădători vorace de afide, și din această cauză buburuza a fost populată artificial în America de Nord ca un agent de control biologic și în scopul reducerii efectivului de afide.
Lienka sedembodková (lat. Coccinella septempunctata) patrí medzi najrozšírenejších zástupcov čeľade lienkovité na Slovensku, ale aj vo svete. Patrí do radu chrobáky.
Dospelá lienka meria 5 – 8 mm. Telo je okrúhle a vypuklé, pronótum často prekrýva hlavu. Sú lesklé a hladké, niekedy ochlpené. Článkované tykadlá majú krátke kyjačikovité zakončenia. Vyskytuje sa v rozličných biotopoch od nížin až po horské oblasti. Žije na rozličných rastlinách, na ktorých larvy aj imága prenasledujú vošky. Dospelé imága lienky sa prebúdzajú v prvých teplých jarných dňoch. Spočiatku sa živí aj peľom a nektárom, no keď sa objavia prvé vošky, postupne sa stávajú iba tie jej hlavnou potravou. Denne zožerie až 50 vošiek. Lienky, ktoré zimujú v budovách, môžu byť aktívne aj počas zimy.Dožijú sa až 15 rokov.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Lienka sedembodková
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Lienka sedembodková
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Lienka sedembodková (lat. Coccinella septempunctata) patrí medzi najrozšírenejších zástupcov čeľade lienkovité na Slovensku, ale aj vo svete. Patrí do radu chrobáky.
Dospelá lienka meria 5 – 8 mm. Telo je okrúhle a vypuklé, pronótum často prekrýva hlavu. Sú lesklé a hladké, niekedy ochlpené. Článkované tykadlá majú krátke kyjačikovité zakončenia. Vyskytuje sa v rozličných biotopoch od nížin až po horské oblasti. Žije na rozličných rastlinách, na ktorých larvy aj imága prenasledujú vošky. Dospelé imága lienky sa prebúdzajú v prvých teplých jarných dňoch. Spočiatku sa živí aj peľom a nektárom, no keď sa objavia prvé vošky, postupne sa stávajú iba tie jej hlavnou potravou. Denne zožerie až 50 vošiek. Lienky, ktoré zimujú v budovách, môžu byť aktívne aj počas zimy.Dožijú sa až 15 rokov.
Sedempikčasta polonica ali pikapolonica[1] (znanstveno ime Coccinella septempunctata) je najpogostejše evropska vrsta polonic, ki je razširjena po Evropi, Severni Afriki, Avstraliji, celotni Rusiji, Transkavkazu, osrednji Aziji, Bližnjem vzhodu, Indokini in vse do Japonske. Kasneje je bila naseljena tudi v Severno Ameriko in tropske predele Afrike.[2]
Odrasli hroščki so polifagi, ki merijo med 5 in 9 mm, ponekod tudi do 10 mm. Osnovna barva telesa je črna, pokrovke pa so minijevo rdeče barve. Na vsaki pokrovki ima sedempikčasta polonica po tri črne pike ter eno piko na stiku pokrovk, po čemer je vrsta dobila tako znanstveno kot slovensko ime. Na čelu in vratnem ščitku ima dve belo rumenkasti lisi.[3]
Kadar je pikapolonica napadena iz sklepov izloči posebno kemikalijo neprijetnega vonja, včasih pa se hkrati celo pretvarja da je mrtva.[4] Poleg tega pikapolonica proizvaja tudi toksični alkaloid N-oksid cocinelin. Stopnja toksičnosti je odvisna od spola in preharane posameznega osebka, toksičnost pa se do neke mere navzven odraža tudi po velikosti pik in obarvanosti.[5]
Na leto se pikapolonica pojavlja v eni ali dveh generacijah. Prezimijo odrasli osebki med drobirjem na tleh ali tik pod površino zemlje, pa tudi v špranjah skorje dreves in pod kamenjem. Običajno skupaj prezimuje okoli 10 osebkov. V aprilu in maju poteka parjenje, v juniju pa samice odložijo podolgovata jajčeca, ki merijo 0,207 - 0,247 mm v skupinah po 15 do 50 jajčec/dan med kolonije listnih uši na gostiteljske rastline. Skupaj odložijo od 350 do 900 jajčec rumene barve, ki so na podlago pritrjena pokončno. Ličinke se v jajčecih razvijajo med 2 in 8 dni. Takoj po ekloziji so črne barve in merijo 2 do 3 mm. Kasneje preidejo skozi tri stadije, ki trajajo med 18 in 21 dni in postanejo modrikasto sive. Ob koncu razvoja merijo od 8 do 10 mm. Po telesu imajo v zadnjem stadiju modrikasto sive bradavice, na vseh treh obročkih oprsja pa sta po dve rumeni ali oranžni pegi.[3] Ličinke se takoj začnejo hraniti z listnimi ušmi, poleg tega pa lahko napadajo tudi ličinke resarjev, ščitkarjev, bolšic in malih škržatkov, pa tudi jajčeca in ličinke nekaterih vrst hroščev in metuljev.[6]
Ličinke se ob koncu razvoja zabubijo. Buba je odkrita in delno gibljiva. Vznemirjena se s sprednjim delom telesa sunkovito dviga. Barva bube je pri nižji temperaturi in visoki zračni vlagi temnorjava, pri visoki temperaturi in nizki zračni vlagi pa je svetlo oranžna.[3] Iz bube se po 6 do 12 dneh izleže imago, ki ima sprva svetlo obarvane, mehke pokrovke brez leska in pik. Te se pojavijo šele kasneje.[3]
Sedempikčasto polonico so v ZDA zanesli zaradi pozitivnih izkušenj iz Evrope, kjer so že zgodaj ugotovili, da je izjemno koristna pri zatiranju listnih uši. Tudi danes je ta vrsta pomembna pri biološkem nadzoru škodljivcev. Kljub velikim naporom kmetov v zadnjih letih pa to polonico obroža invazivna vrsta polonic iz Azije, harlekinska polonica.[7]
Sedempikčasta polonica ali pikapolonica (znanstveno ime Coccinella septempunctata) je najpogostejše evropska vrsta polonic, ki je razširjena po Evropi, Severni Afriki, Avstraliji, celotni Rusiji, Transkavkazu, osrednji Aziji, Bližnjem vzhodu, Indokini in vse do Japonske. Kasneje je bila naseljena tudi v Severno Ameriko in tropske predele Afrike.
Sjuprickig nyckelpiga (Coccinella septempunctata), även skrivet som 7-prickig nyckelpiga, är en art i insektsordningen skalbaggar som tillhör familjen nyckelpigor.
Den sjuprickiga nyckelpigan har en kroppslängd på omkring 5,2 till 8 millimeter. Kroppen är som hos många andra nyckelpigor nästan halvklotformig. Täckvingarna är röda och varje täckvinge har normalt tre svarta prickar. En gemensam sjunde svart prick finns vid täckvingarnas bas, liksom två vita triangelformade fläckar. Det finns dock individer med både färre och fler svarta prickar än sju[1] – från inga alls till nio[2]. Halsskölden är svart med vita markeringar vid framkantens yttre hörn.[1] Huvudet är svart med två mindre vita prickar. Buksidan är konvex och svart; hos hanarna är det sista bakkroppssegmentet försett med glesa hår[2].
Äggen är gula[1], avlånga, och med en längd på ungefär 1 mm[2]. Puppan är hårdskalig samt mörkgrå till svart, ibland med vita och orangefärgade tecken[2]. Larverna är gråsvarta med orangefärgade fläckar[3] samt långbenta[1].
Den sjuprickiga nyckelpigan har en vid utbredning i den palearktiska regionen och förekommer i större delen av Europa, Nord- och Centralasien samt Nordafrika. Arten har också införts till delar av Nordamerika (USA och Kanada).[2][4]
Både som imago och larv lever den sjuprickiga nyckelpigan huvudsakligen av bladlöss, vilket gör att den i trädgårdar och odlingar vanligen betraktas som ett nyttodjur. Vid födobrist kan de vuxna individerna även äta pollen, och larverna sköldlösslarver. Habitatet utgörs av alla naturtyper där bladlöss kan förekomma, som områden med örter, buskage och träd i öppna fält, gräsmarker, odlade områden, trädgårdar, parker och våtmarker.[2]
Arten har mycket få naturliga fiender till följd av sin giftighet.[2] Som ett skydd mot predatorer kan den fullbildade nyckelpigan avsöndra en gul, illasmakande och giftig vätska från benens leder.[1]
Övervintringen sker som fullbildad skalbagge och ofta övervintrar många individer tillsammans, bland tuvor, gräs och stenar, gärna i söderläge.[2] Ibland kan den också övervintra i byggnader. De kommer fram i mars till april.[1]
Den sjuprickiga nyckelpigan lever i ett till två år.[2]
Arten blir könsmogen vid 10 till 14 dagars ålder. Parningsperioden sträcker sig från vår till tidig sommar, i vissa populationer ända in i hösten. Arten är promiskuös – både honor och hanar har flera sexualpartners.[2] Äggen läggs omkring 15 stycken åt gången på ställen som inte innehåller några andra nyckelpigeägg.[2]
Parning
Bladlusätande nyckelpiga
Fullbildad, ännu ej fullt pigmenterad skalbagge som sitter på den pupphud den just lämnat
Puppa hängande från bönstjälk
Äggsamling
Sjuprickig nyckelpiga brukar ibland kallas för Jungfru Marie nyckelpiga eller gullhöna. Nyckelpigan förknippades tidigt med Jungfru Maria, som enligt traditionen hade nycklarna till himmelriket, eftersom sju är ett heligt tal med till exempel de sju dygderna. Nyckelpigan var Jungfru Marias hjälpreda som tog nycklarna till himmelriket.[5] Dialektalt i Närke har den kallats fårpiga.[6]
Wikimedia Commons har media som rör sjuprickig nyckelpiga.
Sjuprickig nyckelpiga (Coccinella septempunctata), även skrivet som 7-prickig nyckelpiga, är en art i insektsordningen skalbaggar som tillhör familjen nyckelpigor.
Розмір тіла — 5—8 мм. Забарвлення тіла знизу чорне, передньогруди чорні, з двома білувато-жовтими плямами на передніх кутах. Надкрила жовті, руді або червоні, кожне із трьома чорними плямами та ще однією спільною чорною плямою біля щитка.
Як і більшість сонечок, хижаки, але можуть споживати пилок рослин і спори грибів. З яйця вилуплюється личинка, яка живиться дрібними комахами: попелицями, кокцидами, яйцями лускокрилих, трипсами тощо. Імаго також хиже.[1]
Жуки отруйні для більшості хижаків. При небезпеці виділяють жовтуватий секрет на згинах кінцівок, що містить N-оксид кокцинеліну[es]. Яскравий колір надкрил виконує попереджувальну роль для хижаків.
Зимують у стадії імаго. Навесні активно мігрують.
Зустрічається в Європі і Азії, інтродуковане у Північну Америку і Австралію для боротьби із попелицями. Звичайний вид в Україні.
Сонечка зустрічаються у найрізноманітніших біотопах і екосистемах: у лісах, луках, степах, агроценозах, містах тощо. Крім того, після завезення у Північну Америку семикрапковому сонечку вдалося витіснити місцевий близький вид Coccinella novemnotata[en] з власних екосистем. Ентомологи пояснюють таке поширення високим генетичним і фенотиповим різноманіттям.[2]
Двокрапкове сонечко використовується для боротьби з дрібними комахами-шкідниками, зокрема в оранжереях і в садах.
Широке розповсюдження, чисельність та яскраве забарвлення призвели до появи значної клькості народних назв сонечка. На Західному Поліссі відомі назви «бездрик», «зозулька», «жовтобрушка» тощо [3].
Згадкою про сонечко семикрапкове починається роман Любко Дереша «Тереза та парабола»[4]:
« Сонечко семикрапкове (також знане в деяких колах як Coccinella septempunctata) своєю появою десь між пермом і тріасом створило справжню архаїчну сенсацію. Воно вилізло з-за обрію бруньки на самісінькому чубкові дерева гінкго, вказуючи білими цятками в керунку палаючого оранжем заходу. В цю секунду тріумфу сонечко видавалося сяючою планетою, що затулила сонце. На півкулі маренового в чорну горошину панцира лищали неозорі хітинові бліки. Сонечко завмерло на тлі велетенського диска сонця і вмиротворено заворушило вусиками. »Сонечко семикрапкове було обрано комахою-символом Фінляндії у 1996 році шляхом поштового голосування, проведенного відомим натуралістичним журналом[яким?]. Вибір виявився вдалим та спонукав пробудження цікавості до життя цих комах: маленьке сонечко має яскравий зовнішній вигляд, воно не кусається та не жалить, що дозволяє спокійно й довго його розглядати. На високий рейтинг сонечка у публічному голосуванні вплинув вірш, котрий повторюють усі фінські діти, тримаючи сонечко на долоні: «Сонечко, лети, лети до підніжжя великого каменя, там твої татусь з мамусею варять кашку для тебе». Логотипом із зображенням сонечка помічають «органічні» продукти харчування.[джерело?]
Coccinella septempunctata, còn có tên khác là Bọ rùa bảy đốm hay "C-7"[1]), là một loài bọ rùa phố biến nhất ở châu Âu. Cánh chúng có màu đỏ nhưng có mỗi cánh 3 đốm đen và một đốm nằm ở điểm nối hai cánh, tổng cộng có 7 đốm đen.
C. septempunctata có phạm vi phân bố sinh học rộng, chúng sinh sống hầu như mọi nơi có rệp vừng vì chúng ăn loài này. Cả con trưởng thành lẫn ấu trùng đều ăn rệp vừng, do đó loài bọ rùa này đã được du nhập sang Bắc Mỹ để kiểm soát rệp vừng. Ở Anh quốc, đang có lo ngại loài bọ rùa 7 đốm này bị cạnh tranh thức ăn bởi loài bọ rùa châu Á.[2] Ngược lại, ở Bắc Mỹ, loài này lại cạnh tranh hơn hẳn các loài bản địa, bao gồm cả Coccinella. Con lớn có thể dài 7,6–10,0 mm (0,3–0,4 in)[Chuyển đổi: Số không hợp lệ].
Bài viết về chủ đề sinh học này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Coccinella septempunctata, còn có tên khác là Bọ rùa bảy đốm hay "C-7"), là một loài bọ rùa phố biến nhất ở châu Âu. Cánh chúng có màu đỏ nhưng có mỗi cánh 3 đốm đen và một đốm nằm ở điểm nối hai cánh, tổng cộng có 7 đốm đen.
C. septempunctata có phạm vi phân bố sinh học rộng, chúng sinh sống hầu như mọi nơi có rệp vừng vì chúng ăn loài này. Cả con trưởng thành lẫn ấu trùng đều ăn rệp vừng, do đó loài bọ rùa này đã được du nhập sang Bắc Mỹ để kiểm soát rệp vừng. Ở Anh quốc, đang có lo ngại loài bọ rùa 7 đốm này bị cạnh tranh thức ăn bởi loài bọ rùa châu Á. Ngược lại, ở Bắc Mỹ, loài này lại cạnh tranh hơn hẳn các loài bản địa, bao gồm cả Coccinella. Con lớn có thể dài 7,6–10,0 mm (0,3–0,4 in)[Chuyển đổi: Số không hợp lệ].
Голова и грудь чёрные, плоские, нижняя часть тела и ноги также чёрные, надкрылья выпуклые, овальные, красные или оранжево-жёлтые, с чёрными точками, их число составляет семь (одна прищитковая и 3 на каждом из надкрылий[5]), по размерам неравные друг другу, крылья по длине примерно равны телу[8]. На переднеспинке и голове на каждом их боку имеется по одному белому пятну[9], также могут быть белые пятна в передней части надкрылий[10].
Испуганная божья коровка притворяется мёртвой и выпускает из суставов ног неприятную на вкус и резкую по запаху жидкость[11] — гемолимфу, ядовитую для большинства насекомых, птиц и зверей.
Яйцо крупное, оранжевое, заострённое на вершине, расширенное к середине и резко суживающееся к основанию[6].
Область груди расширенная. Голова жёлтая с коричневыми боками. Переднегрудь с четырьмя хорошо склеротизованными боками; центральные и боковые из них соединяются узкой перемычной. Наружный край бокового щитка с 10—13 халазами. Щитки среднегруди и заднегруди располагаются в центре сегмента и имеют по 10—13 халаз; внутренние края щитков суженные. Тергиты брюшных сегментов с парасколиями, которые состоят из 6—9 халаз. Парасколии чёрные с длинными чёрными волосками, кроме светло-жёлтых или оранжевых латеральных и дорсолатеральных первого и четвёртого сегментов. Основания халаз невысокие. Задний край тергита девятого сегмента без выроста, сегмент несколько удлинён, косо срезан и овально закруглён по боками и на конце[6].
Взрослые жуки зимуют в защищённых местах близ полей, где они питаются и размножаются. Весной только появившиеся жуки начинают питаться тлями прежде, чем начать откладывать яйца. В сезон от одного до трёх месяцев (весной и ранним летом) самка откладывает от 200 до 1000 яиц. Яйца сравнительно крупных размеров (длиной 0,8—1,2 мм[6]) обычно откладываются близ добычи, небольшими кучками (от 25 до 85 штук[6]) в защищённых местах на листьях или веточках[7].
Личинка с одного миллиметра за 10—30 дней вырастает до 4—8 мм в длину, в зависимости от достатка добычи — тли. Личинка может подниматься на высоту до 12 метров, как и их жертвы. Личинка четвёртого (последнего) возраста длиной 8—10 мм[6]. В куколочной стадии развития коровка проводит до 12 дней, в зависимости от температуры окружающей среды[7]. Развитый взрослый жук в длину достигает 5—8 мм.[5]
В северо-восточных Соединённых Штатах коровка даёт два поколения за год. Развитие из яйца до имаго может занимать только две или три недели. Пик численности имаго выпадает на середину и конец лета. Продолжительность жизни имаго от нескольких недель до двух-трёх месяцев, в зависимости от места обитания, достатка пищи и времени года[7].
Встречается во всех зонах[5]: лугах, реже в тайге, по берегам озёр. Живёт на множестве разных видов растений: яблоня, осока, черёмуха, осот, сосна, осина, смородина, мышиный горошек и др[3].
Взрослый жук — хищник, поедает тлю, щитовок и алейродид, а также съедает яйца чешуекрылых. Некоторые виды тлей, которыми питается коровка семиточечная (в скобках отмечена еда тли): Microlophium sibiricum (крапива), Aphis urticata (крапива), Aphis farinosa (ива), Megoura viciae (мышиный горошек), Aphis craccivora (мышиный горошек)[3], Aphis philadelphi (жасмин), Acyrthosiphon pisum (горох), Aphis sambuci (бузина)[12], и др. В лабораторных условиях за сутки жук может съесть до 230 особей Aphis farinosa (с ивы), до 140 — Aphis pomi (с черёмухи) и до 60 — Myzodes persicae (с картофеля)[3].
Личинка также является хищником и питается тлёй.
На личиночной и куколочной формах паразитируют различные насекомые, главным образом перепончатокрылые и клопы. Из перепончатокрылых на личинках коровки паразитируют Tetrastichus coccinellae, Homalotylus eytelweini и Dinocampus coccinellae, на обеих стадиях — Perilitus coccinellae[1][13]. Из клопов виды семейства слепняков (Miridae) — Deraeocoris ruber и Phytocoris tilia, питающиеся на куколках[14]. Но также на коровке паразитируют и двукрылые: вид Phalacrotophora fasciata (из семейства горбаток — Phoridae), который является эндопаразитом коровки личиночной и куколочной стадий[13].
Энтомопатогенные грибки рода Beauveria (вид Beauveria bassiana) поражают взрослых жуков семиточечной коровки[15].
Семиточечная коровка не раз была интродуцирована в Северную Америку из Европы в роли биологического агента по уменьшению численности тлей. В начале 1970-х годов она освоилась в Нью-Джерси. Естественно или при помощи интродукции распространилась на многие северо-восточные и центральные штаты. Семиточечная коровка на этих территориях вытесняет многие местные виды, поскольку является более эффективным хищником, чем они[7]. Это может привести к сокращению численности этих божьих коровок до полного их исчезновения, тем самым нарушив баланс в экосистеме[16]
Яйца
Личинка
Имаго
В момент взлёта
七星瓢蟲（学名：Coccinella septempunctata）是歐洲最普遍的瓢蟲。牠的鞘翅呈紅色，但每邊均有三個黑點，另一個黑點則在兩個鞘翅中央，共有七個黑點，其學名亦是以此為名。
七星瓢蟲的生態分佈很廣，差不多有蚜蟲的地方就有牠們的蹤跡。成蟲及幼蟲都是吃蚜蟲的，故此在北美洲牠們被用作為生物防治來控制蚜蟲，並成為美國多個州份的州昆蟲。在1996年七星瓢虫也被评选为芬兰的标志性昆虫（国虫）[1]。
在英國，七星瓢蟲可能會被異色瓢蟲所淘汰[2]。但在北美洲，七星瓢蟲卻排擠了其他本地物種。
七星瓢蟲（学名：Coccinella septempunctata）是歐洲最普遍的瓢蟲。牠的鞘翅呈紅色，但每邊均有三個黑點，另一個黑點則在兩個鞘翅中央，共有七個黑點，其學名亦是以此為名。
七星瓢蟲的生態分佈很廣，差不多有蚜蟲的地方就有牠們的蹤跡。成蟲及幼蟲都是吃蚜蟲的，故此在北美洲牠們被用作為生物防治來控制蚜蟲，並成為美國多個州份的州昆蟲。在1996年七星瓢虫也被评选为芬兰的标志性昆虫（国虫）。
在英國，七星瓢蟲可能會被異色瓢蟲所淘汰。但在北美洲，七星瓢蟲卻排擠了其他本地物種。
ナナホシテントウ（七星瓢虫、七星天道、学名：Coccinella septempunctata Linnaeus, 1758 ）は、コウチュウ目テントウムシ科の昆虫の1種。和名のとおり、赤色の鞘翅に7つの黒い紋がある。最も普通に見られるテントウムシの一つ。
ナナホシテントウ Coccinella septempunctata L. は日本で普通なテントウムシの一つ。ナミテントウの方がより普通種ではあるが、本種もそれほど負けておらず、より多く見られる場合もある。幼虫、成虫共にアブラムシを食べる益虫であり、天敵としての利用も含めてよく研究されてもいる。
また、一般的なテントウムシのイメージとしてよく親しまれている。真っ赤な派手な前翅に黒い斑点という目立つ姿もこれに役立っているが、これは生物学的には警告色と考えられており、さわると黄色い体液を出すのもその一環である。
体長は5-9mm。ほぼ円に近い楕円形で、背面は浅い半球形に盛り上がって滑らか、腹面はほぼ扁平。触角と歩脚は腹面に収まる。活動中は触角と足先くらいしか上からは見えない。体色は黒で、前翅のみが赤い。
頭部は表面に密な点刻があり、複眼の近くにいくつか黄色い斑紋がある。前胸の前端はえぐり込まれたようになり、その内側は端直。左右の前に大きな淡黄色の斑紋があり、これが肉眼的にはまるで眼のように見える。小楯板は小さく、三角で黒い。
前翅は赤いものと黄色みを帯びたものがある。いずれの場合もそこに黒くて丸い斑紋があり、その模様はかなり安定している。黒斑はそれぞれの前翅の前方内側に一つ、中央に一つ、それを挟んで外側の前後に一つずつ、計四個あるが、前翅を閉じると前方内側のものが互いに接して一つになるため、普通の状態では七つの斑紋があるように見える。なお、旧北区のものはより斑紋が小さく、また小楯板のそばの前翅に淡黄色の斑紋がある。そのために日本のものを変種としたこともある。
日本産（伊吹山）の個体
黒斑が大きい
ヨーロッパ産の個体
黒斑が小さい
翅を広げた形態
素早くはないが、活発によく動く。枝先まで登っていって、そこから羽を広げて飛び立つのがよく見かけられる。触れると擬死にはいるが、この時に歩脚の関節から黄色い、いやな臭いの体液を出す。これは幼虫も同じである。なお、体内にはアルカロイドが含まれるため、鳥はこれを食わないという[1]。見かけの派手な色は警告色と考えられる。
成虫、幼虫ともに肉食で、アブラムシ類を食べる。ハダニを食べる例も知られる。幼虫は共食いもよくする。これは若齢幼虫に多く、飼育下の実験では、一齢や二齢は同種の卵塊だけを食べても次の齢に成長することが可能で、三齢では幼虫同士の共食いも見られるが、アブラムシを与えると起こらなくなるという。また、三齢以上ではアブラムシを与えないと成長が進まなかった。ちなみに、蛹はほとんど幼虫から攻撃されることがないという。中牟田はこの種の卵への共食いをある程度習性として定着しており、幼虫の生存率を高める意味があると考えている[2]。
成虫は集団で冬眠する。ナミテントウは物陰に大群をつくって越冬するのでよく知られるが、本種はそれとは異なり、小さな集団で草の根元などに潜る。ただし温暖な地域では一部個体が活動することが知られている。また、夏にも同様な場所で夏眠をすることが知られている。このような休眠にススキの株がよく使われることから、天敵の保護のためにススキの刈り取りに配慮すべき、との指摘もある[3]。
捕食性のテントウムシ類の多くで、餌を探す際の行動に「広域型」と「地域集中型」の二つの形があり、活動中にそれらが切り替えられることが知られており、本種でもそれが見られる。前者は広い範囲を直線的に進んでゆくもので、後者は頻繁に向きを変えながら狭い区域を探し回るものであり、まず広域型で探索し、餌を見つけると近距離探索型に切り替わってその周囲をくまなく探し回る。一定時間のあいだ餌が見つからないと、再び広域型に切り替わる。アブラムシは雌親が定着した場所で単為生殖を行い、集中した群れを作ることから、このような餌探索の行動は餌発見の効率を高める適応とされている[4]。
本種の場合、近距離探索型への切り替えはアブラムシに接触することで起こり、必ずしも餌を食べることを必要としない。また、その持続する時間はアブラムシを食べた時間によって変化し、長く摂食するほど長くなる[5]。また、広域探索についてはアブラムシに寄生された宿主植物の臭いが、地域集中型においてはアブラムシの警報フェロモンが手がかりになっているとの示唆がある。
なお、アブラムシの種によってはテントウムシの成長に栄養が不足する例があるが、本種については、特に餌の選択性は見られないようである[6]。なお、キョウチクトウアブラムシは、宿主植物の毒を体内に持つため、これを本種が食べると中毒死するが、他のテントウムシには耐性のあるものもある[7]。
関東付近では年２化。孵化から羽化までは20日前後、成虫の寿命は活動状態で２ヶ月ほどである。秋に羽化した成虫は越冬する。春にアブラムシが活動を始めるころに産卵が行われ、それを食べた最初の世代が晩春にあらわれる。二世代目は夏に出現する。
卵は黄色の楕円形で、30個程度をまとめて産みつける。雌個体は散発的に二ヶ月にもわたって産卵を続け、その総数は1600にも達し、時には2600にもなる[8]。
幼虫は細長く、腹背にやや扁平で、幅広い頭部と軟らかい体、それに長く発達した三対の胸脚を持つ。背面は白っぽい紫で、黒い斑点が並ぶ。
蛹は後方が狭い涙滴型で、尾端で基物に付着する。色は赤くて黒い斑紋がある。羽化直後の成虫は前翅が黄色く、次第に本来の色に変わる。
交尾
卵
幼虫
蛹
羽化
アジア、ヨーロッパ、北アフリカに広く分布する。日本には全土に分布し、ごく普通の種である。明るいところを好み、日当たりのいい草原などに見られる。畑地の周辺などに見ることも多い。
なお、ナミテントウはほぼ同じ大きさで同じようにアブラムシを食べ、同じところに混生してみられる。一般にはナミテントウの方が数が多いとされるが、ナナホシテントウの方がよく見られることも珍しくなく、特に春にはナナホシが多い傾向がある。これはナナホシの方が繁殖を早く始めるため、新成虫の出現が早いためらしい[9]。 また、ナミテントウの幼虫はナナホシテントウの幼虫や蛹を食うことがある。
農業上重要な害虫であるアブラムシ類の重要な天敵としてよく知られており、農業的に天敵として利用することも多く検討されている。
テントウムシ科の昆虫としてはナミテントウ(またはテントウムシ)の方がよく見られるが、テントウムシといえばこの種の印象であるという指摘[10]がある。
同属のものとしては他に数種あり、中でアイヌテントウ C. ainu Lewis、ココノホシテントウ C. explana Miyatake が色彩、斑紋等よく似ているが、前翅前の斑紋の前にもう一つ小さな黒斑がある。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ナナホシテントウ（七星瓢虫、七星天道、学名：Coccinella septempunctata Linnaeus, 1758 ）は、コウチュウ目テントウムシ科の昆虫の1種。和名のとおり、赤色の鞘翅に7つの黒い紋がある。最も普通に見られるテントウムシの一つ。
칠성무당벌레(Coccinella septempunctata)[3]는 주변에서 볼 수 있는 가장 흔한 무당벌레이다. 딱지날개는 붉은색이고 양쪽에 각각 점이 3개, 날개의 경계 부분에 겹치는 것 1개로 7개의 점이 있다. 학명은 "점이 7개인 무당벌레"라는 뜻이다(septem = "seven", punctus = "spot").
칠성무당벌레(Coccinella septempunctata)는 주변에서 볼 수 있는 가장 흔한 무당벌레이다. 딱지날개는 붉은색이고 양쪽에 각각 점이 3개, 날개의 경계 부분에 겹치는 것 1개로 7개의 점이 있다. 학명은 "점이 7개인 무당벌레"라는 뜻이다(septem = "seven", punctus = "spot").
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1.jpg)
.jpg)
_2.jpg)
