Tamañu de porción Enerxía 298 kcal 1247 kJCarbohidratos 54.99 g • Fibra alimentaria 41.9 gGrases 17.77 gProteínes 12.37 gRetinol (vit. A) 0 μg (0%)Tiamina (vit. B1) 0.239 mg (18%)Riboflavina (vit. B2) 0.290 mg (19%)Niacina (vit. B3) 2.130 mg (14%)Vitamina C 21 mg (35%)Calciu 709 mg (71%)Fierro 16.32 mg (131%)Magnesiu 330 mg (89%)Fósforu 409 mg (58%)Potasiu 1267 mg (27%)Sodiu 35 mg (2%)Cinc 4.70 mg (47%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Cilantro, semilla na base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata]Coriandrum sativum, llamáu popularmente cilantro, perexil chinu, culantro européu o dania, ye una yerba añal de la familia de les apiacees (antes llamaes umbelíferes). Ye la única especie del xéneru Coriandrum, que ye tamién l'únicu miembru de la tribu Coriandreae.
Los sos oríxenes paecen inciertos, anque xeneralmente considérase nativu del norte d'África y el sur d'Europa.
Planta añal qu'algama unos 40 o 60 cm d'altor. Tien tarmos erectos, fueyes compuestes, flores blanques y frutos arumosos. Ye d'usu común na cocina mediterránea, gastronomía de la India india, llatinoamericana, gastronomía de China china y del sureste asiáticu. Toles partes de la planta son comestibles, pero xeneralmente úsense les fueyes fresques y les granes seques.
Ye de vezu añal y so condiciones normales, el cilantro algama de 40 a 60 cm d'altor. Dase bien en suelos fluexos y permeables y en climes templaos o de monte na zona tropical. Anque ye abondo resistente al fríu, nun sobrevive en terrenes encharcaos.
Ye una yerba poco complicada que puede llantase en xardinos o tiestos. Les sos flores, pequeñes y blanques apaecen pel branu.
Les granes semar en fileres, a 30 cm unes d'otres, poniéndoles a 1 cm de fondura; a más fondura nun granen pos precisen claridá. A los trés selmanes broten les plantes y fueyes.
A escala industrial, xeneralmente sémase en fileres separaes de 30 a 50 cm cola mesma maquinaria utilizada pa les ceberes. Usar de 20 a 40 kg de granes per hectárea.
Los sos principales problemes son el pulgón del coriandro (Hyadaphis coriandrii) y los fungos si hai escesivu mugor.[1]
=== Usos Toles partes de la planta son comestibles, sicasí, son les fueyes fresques y les granes seques les d'usu culinariu más frecuente.
Los frutos del cilantro úsense xeneralmente secos. Despiden un arume cítricu cuando los muel o entartalla. Usar pa condimentar y son indispensables na cocina india, en preparaciones como'l curry.[2] Son un ingrediente básicu de delles cerveces belgues, salchiches alemanes y sudafricanas, pan de centenu en Rusia y países centroeuropeos (como sustitutu de l'alcaravea) y en ciertos platos nativos de la cocina etíope y árabe. Finamente, añedir molíos como arumosu al café nel Mediu Oriente.
Les fueyes fresques son ingrediente esencial del chatni, de la mueyu verde y el guacamole mexicanos. Les fueyes picaes tamién s'usen como adornu, añedíes a la fin del cocimientu o xustu enantes de sirvir, sobre sopes y otros platos. El cilantro frescu nunca se cocina porque'l calor destrúi totalmente el so arume y sabor. Tien De caltenese nel frigoríficu dientro d'envases herméticos, procurando consumilo en pocos díes, yá que s'amostalga rápido. Nun tien d'ensugar se nin conxelase porque pierde l'arume.
En Panamá, el so usu ye básicu na cocina tradicional panameña, emplegaes en sopes, carnes, y guisos.
En Colombia, emplégase llargamente na preparación de sopes, ensalaes y puré d'aguacate (tamién conocíu nesi país como guacamole); aderezos con ají, ente otros usos. Hai dos variedaes que caltienen el mesmu sabor, la que se sema en clima templáu que les sos fueyes son más grandes y clares y la de clima fríu, más verde y con hojitas bien fines.
N'Ecuador, utilizar en diversos platos típicos tantu de la rexón mariniega como na sierra, tales como'l encebolláu, el secu de chivu o pita, locro de papes, ente otros.
En Perú, esta yerba conozse como culantro, y úsase pa preparar una de les comíes más típiques: el arroz con pollu. Tamién s'utiliza pa preparar el uchucuta (mueyu pa guisos fecha d'esta especia combinada con ají).
N'Hondures tamién se-y conoz como Culantro, y ye utilizáu en distintos acompañantes, como ser el conocíu Chimol o mueyu caseru mexicana (tomate, chile duce (pimientu verde), cebolla y el culantro; o pa realzar el sabor de los mueyos y otres guarniciones.
En Méxic u'l so usu ye bien estensu, utilizar na preparación de diversos mueyos y moles, como saborizante en sopes y caldos, y frescu y picáu como arreglo de distintos tipos de tacos y antojitos.
En Guatemala, Costa Rica y otros países d'América Central, conózse-y como culantro o cilantro y utilízase frecuentemente p'apurrir sabor a les sopes o caldos, amestándose a estos una ramina —incluyendo'l raigañu y les fueyes xustu enantes de retiralos de la cocina.
España: en Canaries ye bien popular l'usu de les fueyes fresques en potaxes y mojos qu'acompañen tantu carnes como pescaos; n'Estremadura ye un ingrediente fundamental nel escabeche de Cuaresma pal bacaláu y los repápalos que, pela so parte, tamién lo lleven.
En Chile utilizar nel mueyu Pebre y les cazueles.
En Paraguái conocer en guaraní como kuratu. Utilizar frescu nuna gran variedá de preparaciones, tales como sopes, guisos, verdures, ensalaes, pexes y aves. Combináu con otres especias arumoses, emplegar na ellaboración d'embutíos y chacinaos, y en adobos pa carnes de corderu y de gochu. Tamién pa da-y un meyor sabor a la cerveza nel so procesu de fabricación. Los granos, enteros o esmagayaos, utilizar en carnes asaes, hortolices rellenes, mueyu curry y en conserves con vinagre. Un adobo tradicional pa caltener carnes consiste nun amiestu de cilantro, comín y vinagre.
En Venezuela considérase un ingrediente fundamental de la cocina nacional. Ye llargamente utilizáu na preparación de sopes, guisos, carnes, pexes, ensalaes y mueyos, como la famosa Guasacaca[3] (mueyu preparáu a base d'aguacate, pimentón verde o pimientu verde, ayu, cebolla y cilantro). El so arume y sabor son bien apreciaos na gastronomía venezolana, tantu asina, que los venezolanos acomuñen esta yerba a la so cocina autóctona.
En Brasil conózse-y como coentro y ye ingrediente importante en ciertos platos de la culinaria bahiana, especialmente.
La esencia o aceite esencial de cilantro úsase como aromatizante de llicores y bébores dixestives y en perfumería.
Tamién s'utiliza como complementu en dellos platos como sopes y similares.
En herboloxía utilícense los preparaos de cilantro poles sos propiedaes estimulantes, antiespasmódicas y estomacales.[4]
Por cuenta de les sos propiedaes antibactericidas utilizar pa combatir el mal aliendu, mazcando les fueyes. Tamién evita'l mal golor de les axiles aplicando'l zusmiu estrayíu de les partes blandes de la planta sobre elles.[5]
Bupleurum angulosum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 256. 1753.[6]
Númberu de cromosomes de Coriandrum sativum (Fam. Umbelliferae) y táxones infraespecíficos: 2n=22[7]
El nome vernáculu "coriandro" en tolos idiomes de la Europa Occidental deriva del llatín coriandrum y de la mesma del griegu antiguu κορίαννον (koríannon), d'orixe non indoeuropéu.[8]
Conocíu tamién como «perexil chinu», «perexil árabe» o cilantro,[10] en castellán identifícase amás polos siguiente nomes: cilantro montés o hortense, ceandro, celandria, cilandro, coantrillo, coendro, coentro, coentro das hortas, colentro, coriandro, cuantrillo, culantro, jilantro, salandria y xendro.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Coriandrum sativum, llamáu popularmente cilantro, perexil chinu, culantro européu o dania, ye una yerba añal de la familia de les apiacees (antes llamaes umbelíferes). Ye la única especie del xéneru Coriandrum, que ye tamién l'únicu miembru de la tribu Coriandreae.
Los sos oríxenes paecen inciertos, anque xeneralmente considérase nativu del norte d'África y el sur d'Europa.
