nomes no trilho de navegação
Meeue (en sterretjies) is 'n familie van seevoëls in die orde van steltloperagtiges (Charadriiformes). Die familie omvat 11 genera met ongeveer 102 spesies.[1]
Spesies in die familie is oor die algemeen middelgroot tot groot voëls, meestal grys of wit, dikwels met swart merke op die kop en snawel. Hulle het 'n tipiese skel, krysende roep. Hul snawels is stewig en redelik lank; en hul pote is van swemvliese voorsien.
Meeue (familie Laridae) is betreklik groot swemvoëls van die koue en gematigde streke wat hoofsaaklik langs die kus, maar soms ook by binnelandse waters, aangetref word. Hulle het kort sterte, lang vlerke en kort pote met swemvliese tussen die tone. Die snawels is stewig en sterk. Die groter spesies se bosnawel is gekrom en eindig in 'n haakvormige punt.
Die algemene kleur is wit en spesies word onderskei op grand van die grys of swart patrone van die vlerke en die kleur van die pote. In Suider-Afrika word drie spesies algemeen aangetref. Die bekendste is die swartrugmeeu (Larus dominicanus). Soos sy naam aandui, het hy 'n swart rug en swart vlerke; sy snawel is organjegeel. Van Port Elizabeth af ooswaarts word die gryskopmeeu (Larus cirrocephalus) aangetref.
Tydens die broeityd het hy 'n duidelike grys "kappie" op die kop. Sy snawel is donkerrooi en die pote is grysrooi. In teenstelling met die ander twee meeue is die gryskopmeeu hoofsaaklik ʼn varswatermeeu wat oor die grootste gedeelte van Suider-Afrika aangetref word. Die witkopmeeu of sterretjie (Larus novaehollandiae) lyk soos 'n kleiner weergawe van die gryskopmeeu maar sonder 'n grys kappie.
In die broeityd het sommige voëls van hierdie spesie 'n baie ligte pers ring om die nek. Drie ander meeuspesies (genus Larus) doen af en toe Suider-Afrikaanse kuste aan.
Meeue word hoofsaaklik langs die kus aangetref, maar soms kom hulle ook in die binneland voor. Die swartrugmeeu word byvoorbeeld soms by Chrissiesmeer naby Carolina gesien, terwyl die gryskopmeeu algemeen by varswaterplekke is. Die meeste meeue is alleseters.
Hulle is goeie vlieërs en volg dikwels skepe op soek na afval wat oorboord gegooi word of na visse wat deur die skip na die oppervlak gejaag word. Hulle duik nie juis na kos nie, maar pik dit van die oppervlak af op terwyl hulle swem. So nie, staan hulle op die strand en wag die branders in wat seediertjies uitspoel.
Meeue broei in kolonies. Die nes bestaan of uit 'n vlak kuil tussen gras, of is 'n pieringvormige konstruksie van seegras en stokkies wat tussen rotse gebou word. Die twee tot drie eiers is wit, bruinerig of olyfgroen en gespikkel. Die kuikens is bruin gevlek en verlaat die nes na ses tot agt weke. Dit duur egter twee tot drie jaar voordat hulle die kleur en kleur patroon van die volwasse meeue het.
Ornitoloë is dit nie eens oor die klassifikasie van meeue nie. Die indeling wat tans gebruik word, is op kenmerke van die liggaamsbou gegrond. Wat gedrag betref, kan die indeling in bale gevalle egter anders lyk.
Kolonies wat om die een of ander rede geen kontak met ander het nie - byvoorbeeld weens geografiese skeiding - kan in die loop van tyd bepaalde kenmerkende eienskappe ontwikkel. 'n Goeie voorbeeld hiervan is die klassifikasie van die silwermeeu (Larus argentatus) en die klein swartrugmeeu (Larus fuscus) wat ook soms by Durban aangetref word.
Tans word hulle as aparte spesies beskou, maar daar word vermoed dat hulle ontwikkel het uit een spesie van Oos-Siberië waarvan daar mettertyd subspesies wes sowel as oos van die oorspronklike voorkomsgebied ontstaan het. Albei spesies kom in Wes-Europa voor en verskil uiterlik sowel as in gedrag, en hulle paar gewoonlik nie onderling nie. Gemengde pare is wel al aangetref en die nasate van die kombinasie was vrugbaar. Dit dui daarop dat hulle eintlik as subspesies van dieselfde spesie beskou moet word.
Baie navorsing is oor meeue, veral silwermeeue, gedoen en daaruit blyk dat die meeue ʼn uitgebreide sosiale gedrag vertoon. Die taal waarmee die lede van ʼn kolonie met mekaar in voeling bly, bestaan uit minstens 18 verskillende roepgeluide wat, na gelang van toonhoogte en geluidsterkte, kan dui op byvoorbeeld opwinding of ʼn voedselvonds, of dit kan 'n alarmroep wees, ensovoorts.
Spesiale geluide word gebruik om kuikens of paarmaats te roep. Die voortplantingsgedrag van silwermeeue het ook 'n aantal kenmerkende eienskappe. Die meeste voëls keer jaarliks na dieselfde broeiplek terug en soek hul vorige paarmaat op.
Die mannetjie bewaak en verdedig sy nes teen indringers en die wyfie kom bedel kos by hom as 'n teken van vriendskap. Die balts wat paring voorafgaan, bestaan uit 'n groot aantal rituele waarby die voëls onder meer hul koppe skud en saam nesmateriaal versamel. Sowel die mannetjies as die wyfies broei en die kuikens word hoofsaaklik deur die mannetjie gevoer. 'n Ander bekende Europese meeu is die kokmeeu (Larus ridibundus), wat in die broeityd 'n donkerbruin kop het en in die winter, afgesien van een bruin vlek, spierwit is.
Die nesdigtheid in hierdie meeue se kolonies is besonder hoog en die groot getalle voëls bied goeie beskerming teen indringers. In die Middellandse See-gebied kom ook 'n swartkopmeeu (Larus melanocephalus) voor, terwyl ʼn baie seldsame soort (Larus audouinii) slegs op enkele klein eilande in die Middellandse See aangetref word. Die bekendste meeu van die Oosseekus is die stormmeeu (Larus canus). Wanneer onweer dreig, trek hulle in groot swerms na die binneland.
Meeue (en sterretjies) is 'n familie van seevoëls in die orde van steltloperagtiges (Charadriiformes). Die familie omvat 11 genera met ongeveer 102 spesies.
Spesies in die familie is oor die algemeen middelgroot tot groot voëls, meestal grys of wit, dikwels met swart merke op die kop en snawel. Hulle het 'n tipiese skel, krysende roep. Hul snawels is stewig en redelik lank; en hul pote is van swemvliese voorsien.
Los láridos (Laridae) son una familia d'aves del orde Charadriiformes conocíes coloquialmente como gaviluetes. Tán estrechamente rellacionaes colos charranes de la familia Sternidae, y más lejanamente coles aves zancudes. La mayoría de les gaviluetes pertenez al xéneru Larus.
Son polo xeneral aves grandes, na so mayoría de plumaxe gris, blancu o negru, de cutiu con señales negres na cabeza o les nales. Tienen picos robustos, abondo llargos. Les especies varien en tamañu dende la gavilueta nana de 120 g y 29 cm, al gavión atlánticu de 1.75 kg y 76 cm.
Les gaviluetes aliméntense de too aquello mínimamente comestible: tou tipu d'animales marinos, vexetales, inseutos, carroña, páxaros pequeños, como palombos (a los qu'ataca en vuelu), güevos de páxaros (tantu d'otres especies como de la suya mesma), pollos, aguarones, etc. [ensin referencies]
De cutiu ye posible ver a les gaviluetes en poblaciones del interior, alloñaes a la mariña, a onde lleguen siguiendo'l cursu de los ríos. La so variada alimentación movió a les poblaciones costeres hasta zones onde enxamás s'habíen vistu antes[ensin referencies]. Estos nuevos inquilinos alterien ya inclusive erradican les poblaciones locales de páxaros, qu'escasamente son competencia con una ave d'esta voracidad.[ensin referencies]
Les gaviluetes son especies típicamente costeres marines o costeres de llagos y llagunes interiores, y vuelen grandes distancies. Les especies de mayor tamañu tarden hasta cuatro años en llograr el plumaxe adultu plenu, magar a los dos años la mayoría de les especies de gaviluetes pequeñes tienen plumaxe adultu. Ye típicu veles volar alredor de los barcos pesqueros a la espera d'alimentu.
Son aves intelixentes, teniendo métodos complexos de comunicación y una estructura social bien desenvuelta. Ciertes especies, como la Larus argentatus, esiben conductes complexes.
La hibridación ente les especies de gavilueta ye abondo frecuente, anque dependen de les especies arreyaes.
Añeren en colonies densamente poblaes, depositen dos o trés güevos motudos nun nial compuestu de vexetación. Los pitucos son precoces, nacíos con una pelusa motuda y con movilidá dempués de la salida del cascarón.[1]
La taxonomía de les gaviluetes ye complicada, especialmente les de cabeza blanca.
Xéneru Larus
Xéneru Hydrocoloeus
Xéneru Leucophaeus[2]
Xéneru Chroicocephalus[2]
Xéneru Creagrus
Xéneru Pagophila
Xéneru Rissa
Xéneru Rhodostethia
Xéneru Xema
L'American Ornithologists' Union combina Sternidae, Stercorariidae, y Rhynchopidae como subfamilies de la familia Laridae.
Los láridos (Laridae) son una familia d'aves del orde Charadriiformes conocíes coloquialmente como gaviluetes. Tán estrechamente rellacionaes colos charranes de la familia Sternidae, y más lejanamente coles aves zancudes. La mayoría de les gaviluetes pertenez al xéneru Larus.
Son polo xeneral aves grandes, na so mayoría de plumaxe gris, blancu o negru, de cutiu con señales negres na cabeza o les nales. Tienen picos robustos, abondo llargos. Les especies varien en tamañu dende la gavilueta nana de 120 g y 29 cm, al gavión atlánticu de 1.75 kg y 76 cm.
Qağayılar (lat. Laridae) - çovdarçıkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Larus
Ichthyaetus
Chroicocephalus
Saundersilarus
Leucophaeus
Hydrocoloeus
Rissa
Pagophila
Rhodostethia
Xema
Creagrus
Qağayılar (lat. Laridae) - çovdarçıkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Laridae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ evned-mor evit an darn vrasañ anezhe evel ar gouelini hag ar skraved. Termenet e voe e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840)[1].
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List[2] ez a daou c'henad warn-ugent d'ober ar c'herentiad :
Laridae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ evned-mor evit an darn vrasañ anezhe evel ar gouelini hag ar skraved. Termenet e voe e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840).
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List ez a daou c'henad warn-ugent d'ober ar c'herentiad :
Els làrids (Laridae) són una família d'ocells marins de l'ordre dels caradriformes (Charadriiformes) que típicament habiten zones costaneres de gairebé tot el Món.
En la classificació de Sibley els làrids es consideraven a l'ordre dels ciconiformes i s'incloïa la subfamília Alcinae i els paràsits del gènere Stercorarius, ambdós grups actualment ubicats a famílies pròpies.[1] Més tard els làrids s'han classificat en tres grups amb categoria de subfamília (o encara famílies separades): els larins (Larinae) amb les gavines, els esternins (Sterninae) amb els xatracs, i els rincopins (Rynchopinae) amb els bec de tisora.[2] A partir de 2007, arran els treballs de Baker et al.[3] s'obtenen cladogrames que no admeten la validesa d'aquests grups.[4] Així i segons el Congrés Ornitològic Internacional, gavines, xatracs i becs de tisora formen la família dels làrids, amb 23 gèneres i 102 espècies:[5]
Els làrids (Laridae) són una família d'ocells marins de l'ordre dels caradriformes (Charadriiformes) que típicament habiten zones costaneres de gairebé tot el Món.
Aderyn a gysylltir â glan y môr yw gwylan ['gʊɨ̯lan] (lluosog gwylanod neu weithiau 'gwylain'); gair sydd o darddiad Brythonig.
Mae'r wylan yn bwyta pysgod wrth gwrs, ond mae hefyd yn bwyta pob math o gig, wyau adar eraill, hadau a llysiau a hefyd anifeiliaid wedi marw a phob math o fudreddi.[1][2] Mae'n lladd a bwyta crancod trwy hedfan yn uchel a'u gollwng ar y creigiau fel bod y crancod yn torri'n ddarnau. Yng Nghymru yr ydym yn eu gweld yn dilyn aradr, hyd yn oed filltiroedd i mewn i'r tir mawr, yn casglu mwydon a chynrhon wrth iddynt ddod i'r wyneb. Bydd yr wylan yn bwydo ei rhai bach drwy godi cil.[1]
Ymhlith y gwahanol fathau o wylanod mae Gwylan Benddu, Gwylan y Penwaig, Gwylan Gefnddu Fwyaf, Gwylan Gefnddu Leiaf, Gwylan y Gweunydd a Gwylan Goesddu.
Ceir drama enwog gan Anton Chekhov o'r enw 'Yr Wylan'. Sgwennodd Dafydd ap Gwilym flynyddoedd ynghynt gywydd enwog iddi ('Darn o haul, dyrnfol heli...') ac englyn iddi:
Yr Wylan
Fe'i defnyddir hefyd i ragddweud y tywydd; dyma hen bennill i'r perwyl hynny:
Mae'r gair golau yn dod o'r Frythoneg a gwelir hyn yn y berthynas rhwng y dair iaith:
Daeth y gair Ffrangeg goéland o'r gair Llydaweg gouelan, a benthyciad o'r Gymraeg, mae'n debyg, yw'r Saesneg gull.[3]
Aderyn a gysylltir â glan y môr yw gwylan ['gʊɨ̯lan] (lluosog gwylanod neu weithiau 'gwylain'); gair sydd o darddiad Brythonig.
Mae'r wylan yn bwyta pysgod wrth gwrs, ond mae hefyd yn bwyta pob math o gig, wyau adar eraill, hadau a llysiau a hefyd anifeiliaid wedi marw a phob math o fudreddi. Mae'n lladd a bwyta crancod trwy hedfan yn uchel a'u gollwng ar y creigiau fel bod y crancod yn torri'n ddarnau. Yng Nghymru yr ydym yn eu gweld yn dilyn aradr, hyd yn oed filltiroedd i mewn i'r tir mawr, yn casglu mwydon a chynrhon wrth iddynt ddod i'r wyneb. Bydd yr wylan yn bwydo ei rhai bach drwy godi cil.
Ymhlith y gwahanol fathau o wylanod mae Gwylan Benddu, Gwylan y Penwaig, Gwylan Gefnddu Fwyaf, Gwylan Gefnddu Leiaf, Gwylan y Gweunydd a Gwylan Goesddu.
Rackovití (Laridae) v užším slova smyslu jsou jednou ze skupin dlouhokřídlých ptáků. Jde o ptáky vázané většinou na vodní prostředí. Něco přes 40 druhů racků je rozšířeno po celém světě. U řady druhů došlo v posledních desetiletí k výraznému růstu populace a rozšíření areálu, nejčastěji způsobenému využitím zdrojů lidského původu (antropogenních) – skládky odpadků, odpady z rybářského průmyslu.[1] Racci jsou v současné době předmětem řady podrobných taxonomických výzkumů.
Taxonomie a fylogeneze racků je poměrně komplikovaná, stále dochází k novým objevům a rozdělení do rodů a druhů se často mění. Po klasických výzkumech, zaměřených na morfologii se pozornost vědců přesunula na výzkumy s využitím mitochondriální a nejnověji jaderné DNA. Výsledky výzkumu zaměřeného na celou skupinu racků, založené na analýze mitochondriální DNA, nedávno publikovali Pons, Hassanin a Crochet (2005).[2] Analýza jaderné DNA je využívána při snaze rozluštit komplikované vztahy a fylogenezi tzv. "velkých bělohlavých racků", tedy skupinu druhů racka stříbřitého (Larus argentatus). Nejnovější přehled výsledků jednotlivých studií přehledně shrnuli Collinson et al. (2008).[3]
Rod Larus
Rod Rissa
Rod Xema
Obrázky, zvuky či videa k tématu rackovití ve Wikimedia Commons
Rackovití (Laridae) v užším slova smyslu jsou jednou ze skupin dlouhokřídlých ptáků. Jde o ptáky vázané většinou na vodní prostředí. Něco přes 40 druhů racků je rozšířeno po celém světě. U řady druhů došlo v posledních desetiletí k výraznému růstu populace a rozšíření areálu, nejčastěji způsobenému využitím zdrojů lidského původu (antropogenních) – skládky odpadků, odpady z rybářského průmyslu. Racci jsou v současné době předmětem řady podrobných taxonomických výzkumů.
Mågefugle (Laridae) er en familie af fugle, der tilbringer en stor del af tiden i luften, ofte nær vand.
Indtil det 21. århundrede omfattede mågefugle kun få slægter af egentlige måger, men nyere DNA-undersøgelser har vist, at de bør deles op i flere slægter, og at bl.a. terner også bør være en del af familien [1] [2]. På denne måde kommer mågefuglene til at omfatte ca. 23 slægter med 102 arter, hvoraf der er truffet 34 arter i Danmark [3].
Listen viser slægter med arter, der er truffet i Danmark. I parentes vises en art fra slægten. I Danmark er slægterne i mågefugle-familien fordelt på to underfamilier, terner og måger.
Mågefugle (Laridae) er en familie af fugle, der tilbringer en stor del af tiden i luften, ofte nær vand.
Indtil det 21. århundrede omfattede mågefugle kun få slægter af egentlige måger, men nyere DNA-undersøgelser har vist, at de bør deles op i flere slægter, og at bl.a. terner også bør være en del af familien . På denne måde kommer mågefuglene til at omfatte ca. 23 slægter med 102 arter, hvoraf der er truffet 34 arter i Danmark .
Die Möwenverwandten (Laridae) sind eine weltweit verbreitete See- und Wasservogelfamilie. Sie kommen über allen Weltmeeren und auf allen Kontinenten mit Ausnahme der Antarktis vor und fehlen an Land nur in ariden Gebieten ohne Gewässer in der Nähe und über den Ozeanen nur in Regionen, die zu weit von einer größeren nächstgelegenen Landmasse oder Inseln entfernt sind. Die wissenschaftliche Bezeichnung Laridae wurde ursprünglich nur für die Möwen verwendet. Heute werden auch die drei Gruppen der Seeschwalben und die Scherenschnäbel als Unterfamilien zu den Laridae gezählt und die Möwen bilden die Unterfamilie Larinae innerhalb der Laridae.[1]
Möwen sind mittelgroß bis groß, Seeschwalben klein bis mittelgroß und Scherenschnäbel mittelgroß. Der Rumpf ist für gewöhnlich oval und bei Seeschwalben und Scherenschnäbeln langgestreckter als bei den Möwen. Der Kopf ist etwas länger als hoch; der Hals in der Regel mittellang und dick. Die Flügel sind normalerweise lang und zugespitzt; der Schwanz ist kurz oder lang und länglich, rechteckig oder gegabelt. Die Beine der Seeschwalben und Scherenschnäbel sind kurz, die der Möwen sind etwas länger. Die Füße haben kurze Zehen und sind mit Schwimmhäuten versehen. Das Gefieder ist auf dem Rücken in der Regel hellgrau, dunkelgrau oder schwärzlich und an den Körperseiten und auf der Bauchseite weiß. Beide Geschlechter sehen gleich aus, Männchen werden in der Regel etwas größer als die Weibchen.[1]
Die meisten Arten der Möwenverwandten leben an den Meeresküsten, es gibt jedoch auch im Innern der Kontinente vorkommende Arten, sowie einige Arten, die den größten Teil des Jahres über und auf den offenen Meeren verbringen. Trockene Gebiete können die Vögel nur besiedeln wenn offene Gewässer täglich aufgesucht werden können. Scherenschnäbel kommen ausschließlich in den Tropen vor und bei den Seeschwalben ist der Artenreichtum in den Tropen am größten. Einige Möwen und einige Seeschwalben, z. B. die Küstenseeschwalbe und die Antipodenseeschwalbe kommen auch an den Küsten der Arktis und Antarktis vor. Mit Ausnahme der nachtaktiven Gabelschwanzmöwe (Creagrus furcatus) sind alle Arten der Möwenverwandten tagaktiv. Möwen ernähren sich von Fisch, Krebstieren und anderen Wirbellosen, kleinen Säugern und kleinen Vögeln, Eiern und Jungvögeln. Oft sammeln sie auch tote Tiere am Strand oder von der Wasseroberfläche. Seeschwalben fressen kleine Fische, die stoßtauchend erbeutet werden und Scherenschnäbel erbeuten kleine Fische und Wirbellose, die dicht über der Wasseroberfläche fliegend gefangen werden.[1]
Die meisten Arten der Möwenverwandten nisten in Gruppen oder kolonial in größeren Verbänden. Sie bevorzugen dabei Gebiete in denen es keine Beutegreifer gibt, vor allem Inseln. Die meisten Arten nisten auf dem Erdboden, einige auch auf Vorsprüngen an Felsklippen an den Küsten, auf Bäumen oder auf treibenden Flößen aus pflanzlichem Material. Feenseeschwalben balancieren ihr einziges Ei in einer Astgabel ohne ein Nest zu bauen. Die Arten der Laridae sind monogam und beide Eltern beteiligen sich an der Brut und an der Aufzucht der Jungvögel. Die Jungvögel schlüpfen nach 19 bis 40 Tagen und werden nach vier bis sechs Wochen flügge.[1]
Scherenschnäbel (Rynchops)
Feenseeschwalben (Gygis)
Noddiseeschwalben (Anous)
Der Name Laridae wurde im Jahr 1815 durch den US-amerikanischen Naturwissenschaftler Constantine Samuel Rafinesque eingeführt,[3] galt aber lange Zeit nur für die Möwen, während Seeschwalben und Scherenschnäbel in eigene Familien geführt wurden. Gemäß molekulargenetischen Daten sind die Seeschwalben in ihrer alten Zusammensetzung jedoch kein monophyletisches Taxon, sondern gliedern sich in drei Kladen und bilden zusammen mit den Möwen und Scherenschnäbeln eine größere Klade.[2] Noddiseeschwalben und Feenseeschwalben wurden deshalb aus den Seeschwalben ausgegliedert und die drei Gruppen zusammen mit den Möwen und Scherenschnäbeln alle als Unterfamilien in einer erweiterten Familie Laridae gestellt.[1][4][5]
Die Familie der Möwenverwandten gliedert sich demnach heute folgendermaßen:[1]
Die Möwenverwandten gehören zu den Regenpfeiferartigen (Charadriiformes) und dort zur Unterordnung Lari. Wahrscheinlich sind sie die Schwestergruppe einer Klade, zu der die Alkenvögel (Alcidae) und die Raubmöwen (Stercorariidae) gehören.[1]
Die Möwenverwandten (Laridae) sind eine weltweit verbreitete See- und Wasservogelfamilie. Sie kommen über allen Weltmeeren und auf allen Kontinenten mit Ausnahme der Antarktis vor und fehlen an Land nur in ariden Gebieten ohne Gewässer in der Nähe und über den Ozeanen nur in Regionen, die zu weit von einer größeren nächstgelegenen Landmasse oder Inseln entfernt sind. Die wissenschaftliche Bezeichnung Laridae wurde ursprünglich nur für die Möwen verwendet. Heute werden auch die drei Gruppen der Seeschwalben und die Scherenschnäbel als Unterfamilien zu den Laridae gezählt und die Möwen bilden die Unterfamilie Larinae innerhalb der Laridae.
Ang bako[1] (Ingles: gull, seagull, sea gull) ay mga ibong-dagat na nasa pamilyang Laridae. Higit na kalapit sila ng mga tern [Ingles] (pamilyang Sternidae) at malayong kamag-anak ng mga auk [Ingles] (mga nasa Alcidae) at mga Rhynchopidae o mga ibong nanghahapaw (mga skimmer sa Ingles); at mas higit pang malayong kamag-anak ng mga ibong-pampang (ibong namimilapil o ibong namamaybay; mga wader sa Ingles). Hanggang sa kamakailan lamang, dating inihanay ang karamihan sa mga bako sa saring Larus, ngunit nalalaman ngayon na polipiletiko ang pagkakahanay na ito, na nagbunsod sa muling pagkabuhay ng ilang mga sari o henera.[2] Tinatawag din ang bako bilang ibong peskador (o ibong mangingisda), daya, magdaya, manekas, at hibo.[1]
Karaniwan silang malaki at hindi gaanong kalakihang mga ibon, kalimitang abuhin o puti, kadalasang may mga panandang itim sa ulo o mga pakpak. Tipikal na mayroon silang nananaghoy na huni. Mayroon sila ng matabang pangangatawan, mahabang tuka, at paang may anyong palikpik o malasapot. Umaabot ang sukat at laki ng mga uri ng mga bako mula sa maliit na bako, nasa 120 gramo (4.2 onsa) at 29 sentimetro (11.5 pulgada), hanggang sa dakilang bakong may maitim na likod, na may 1.75 kilogramo (3.8 libra) at 76 sentimetro (30 pulgada).
Ang bako (Ingles: gull, seagull, sea gull) ay mga ibong-dagat na nasa pamilyang Laridae. Higit na kalapit sila ng mga tern [Ingles] (pamilyang Sternidae) at malayong kamag-anak ng mga auk [Ingles] (mga nasa Alcidae) at mga Rhynchopidae o mga ibong nanghahapaw (mga skimmer sa Ingles); at mas higit pang malayong kamag-anak ng mga ibong-pampang (ibong namimilapil o ibong namamaybay; mga wader sa Ingles). Hanggang sa kamakailan lamang, dating inihanay ang karamihan sa mga bako sa saring Larus, ngunit nalalaman ngayon na polipiletiko ang pagkakahanay na ito, na nagbunsod sa muling pagkabuhay ng ilang mga sari o henera. Tinatawag din ang bako bilang ibong peskador (o ibong mangingisda), daya, magdaya, manekas, at hibo.
Karaniwan silang malaki at hindi gaanong kalakihang mga ibon, kalimitang abuhin o puti, kadalasang may mga panandang itim sa ulo o mga pakpak. Tipikal na mayroon silang nananaghoy na huni. Mayroon sila ng matabang pangangatawan, mahabang tuka, at paang may anyong palikpik o malasapot. Umaabot ang sukat at laki ng mga uri ng mga bako mula sa maliit na bako, nasa 120 gramo (4.2 onsa) at 29 sentimetro (11.5 pulgada), hanggang sa dakilang bakong may maitim na likod, na may 1.75 kilogramo (3.8 libra) at 76 sentimetro (30 pulgada).
Baliqchilar, chigitchilar, chaykalar (Laridae) — choʻlduqsimonlar turkumiga mansub qushlar oilasi. 45 — 46 turi bor. Bularning ichida eng kattasi (boʻyi 75 sm, ogʻirligi 2,5 kg) Murmansk qirgʻoqlariga uya soluvchi dengiz baliqchisi (Larus marinus), eng kichigi (boʻyi 20 sm, ogʻirligi 50 — 60 g) Boltiq va Oxota dengizlari qirgʻogʻiga uya soluvchi kichik baliqchi (Laras minutus)dip. B.ning tashqi tuzilishi suv-havo muhitida yashashga moslashgan boʻlib, oyoqlari toʻrt barmoqli, oldingi uchta barmogʻi orasida suzgich pardalari bor. Qanotlari uzun va keng , suv ustida yengil va tez uchishga moslashgan. Boʻyni kalta, tumshugʻi uzun va kuchli boʻlib, ustki qismi ilmoqqa oʻxshab pastga qayrilgan. Patining rangi yoshiga qarab oʻzgaradi. Pati asosan oq, faqat qanotining keyingi qismi, baʼzan boshi qoramtir, kulrang yoki qoʻngʻir boʻladi, yiliga ikki marta — bahor va kuzda tullaydi. B. shim. va jan. Qutbdan ekvatorga qadar keng tarqalgan. Hayoti suv bilan bogʻliq boʻlsada, suvdan uzoqqa ham uchib ketadi. Baʼzi turlari daryo, koʻl kabi chuchuk suv havzalarida ham yashaydi. Bir dengizdan ikkinchi dengizga daryo va koʻl yoqalab uchib boradi. Koʻp vaqtini havoda oʻtkazadi. Suvda yaxshi suzadi. Koʻp turlari koloniya boʻlib quruqlikka uya soladi. 1—4 dona tuxum qoʻyadi. B. suv yuzasiga yaqin yuradigan kasallangan va mayda xashaki baliqlar, turli suv va quruklik hasharotlari, qisqichbaqalar va mayda kemiruvchilar bilan oziqlanadi. Zararkunanda hasharotlar va kemiruvchilarni qirib, qishloq xoʻjaligiga foyda yetkazadi. Oʻzbekistonda B.ning 6 turi uchraydi. Bulardan koʻk baliqchi (Larus canus), kumush baliqchi (L. argen-tatus), qorabosh baliqchi (L. iehthyaetus), koʻl baliqchisi (L. ridibundus) degan turlari uya soladi. Qorabosh baliqchi Oʻzbekiston Respublikasi Qizil kitobiga kiritilgan.
Baliqchilar, chigitchilar, chaykalar (Laridae) — choʻlduqsimonlar turkumiga mansub qushlar oilasi. 45 — 46 turi bor. Bularning ichida eng kattasi (boʻyi 75 sm, ogʻirligi 2,5 kg) Murmansk qirgʻoqlariga uya soluvchi dengiz baliqchisi (Larus marinus), eng kichigi (boʻyi 20 sm, ogʻirligi 50 — 60 g) Boltiq va Oxota dengizlari qirgʻogʻiga uya soluvchi kichik baliqchi (Laras minutus)dip. B.ning tashqi tuzilishi suv-havo muhitida yashashga moslashgan boʻlib, oyoqlari toʻrt barmoqli, oldingi uchta barmogʻi orasida suzgich pardalari bor. Qanotlari uzun va keng , suv ustida yengil va tez uchishga moslashgan. Boʻyni kalta, tumshugʻi uzun va kuchli boʻlib, ustki qismi ilmoqqa oʻxshab pastga qayrilgan. Patining rangi yoshiga qarab oʻzgaradi. Pati asosan oq, faqat qanotining keyingi qismi, baʼzan boshi qoramtir, kulrang yoki qoʻngʻir boʻladi, yiliga ikki marta — bahor va kuzda tullaydi. B. shim. va jan. Qutbdan ekvatorga qadar keng tarqalgan. Hayoti suv bilan bogʻliq boʻlsada, suvdan uzoqqa ham uchib ketadi. Baʼzi turlari daryo, koʻl kabi chuchuk suv havzalarida ham yashaydi. Bir dengizdan ikkinchi dengizga daryo va koʻl yoqalab uchib boradi. Koʻp vaqtini havoda oʻtkazadi. Suvda yaxshi suzadi. Koʻp turlari koloniya boʻlib quruqlikka uya soladi. 1—4 dona tuxum qoʻyadi. B. suv yuzasiga yaqin yuradigan kasallangan va mayda xashaki baliqlar, turli suv va quruklik hasharotlari, qisqichbaqalar va mayda kemiruvchilar bilan oziqlanadi. Zararkunanda hasharotlar va kemiruvchilarni qirib, qishloq xoʻjaligiga foyda yetkazadi. Oʻzbekistonda B.ning 6 turi uchraydi. Bulardan koʻk baliqchi (Larus canus), kumush baliqchi (L. argen-tatus), qorabosh baliqchi (L. iehthyaetus), koʻl baliqchisi (L. ridibundus) degan turlari uya soladi. Qorabosh baliqchi Oʻzbekiston Respublikasi Qizil kitobiga kiritilgan.
Báiskelottit (Laridae) lea loddečearda, masa gullá guhtta soga ja 55 šlája. Báiskelottit leat stuorábut go čearrehat.
Báiskelottit (Laridae) lea loddečearda, masa gullá guhtta soga ja 55 šlája. Báiskelottit leat stuorábut go čearrehat.
Seorsa eun a bhios beò aig, no faisg air, an cuan.
Galebovi (Laridae) su porodica ptica iz reda Charadriiformes.
Porodica obuhvata u užem obimu 6 rodova i oko 55 vrsta, koje gotovo sve spadaju u rod Larus.
Galebovi mogu doživjeti oko 30 godina.
Galebovi su svojom veličinom od oko 30 do 80 cm veliki kao golubovi pa skoro kao orlovi. Imaju relativno uska, šiljasta krila i snažne, vitke kljunove s malo prema dole savijenim gornjim kljunom. Tri prema naprijed okrenuta prsta povezana su plivaćom kožicom, dok je četvrti vrlo kratak i okrenut prema natrag, a neke vrste ga uopće nemaju.
Boja perja im je uglavnom bijelo siva, često crna na glavi, leđima i na krilima. Spolovi su jednakih boja, a mužjaci su nešto krupniji. Kod velikog broja vrsta mladunci su smeđe boje. Veće vrste trebaju četiri godine da u potpunosti dobiju perje boje odraslih ptica, dok je kod manjih vrsta za to potrebno dvije godine. Mnoge vrste imaju različito obojeno perje u vrijeme parenja i tokom ostalog vremena.
Galebovi žive gotovo u cijelom svijetu, a najveći broj vrsta je u umjerenim i hladnim klimatskim zonama. U mnogim tropskim područjima se ne gnijezde. Tako nemaju gnjezdišta u Amazoniji u U Južnoj Americi, u području oko rijeke Kongo u Centralnoj Africi, u Indiji, Jugoistočnoj Aziji i na Novoj Gvineji. Neke vrste koje se gnijezde sjevernije, dolaze na obale u ova područja na prezimljavanje.
Većina vrsta galebova živi uz obale mora. Neke vrste, kao naprimjer obični galeb (Larus ridibundus), gnijezde se dalje od morskih obala, prije svega uz veće vode. Samo rijetke vrste, kao troprsti galeb (Rissa tridactyla), žive veći dio godine na otvorenom moru. Druge vrste, naprimjer srebrnasti galeb (Larus argentatus), postale su hemerofili pa naročito zimi nastanjuju smetljišta u unutrašnjosti i na velikim rijekama.
Većina vrsta galeba su svežderi koji, već prema prilici, jedu živu hranu ili otpatke i strvinu. No ipak preteže životinjska hrana kao što su ribe, mekušci, rakovi ili bodljikaši, a ponekad i mali glodari. Velike vrste, kao naprimjer Larus marinus, pljačkaju gnijezda drugih ptica, a uspijevaju čak uloviti i ptice do veličine patke, pri čemu su žrtve uglavnom bolesne životinje. Suprotno tome, manje vrste daju prednost bubama i crvima.
Svoju potrebu za vodom galebi zadovoljavaju pijenjem morske vode, a višak soli iz nje izlučuju preko parnih žljezda smještenih u kljunu.
Galebovi su prilično glasne ptice, što se još pojačava jer su društvene, pa se glasa više njih istovremeno. Svoje krikove najčešće puštaju u nizu, jedan za drugim.
Galebovi se gnijezde na tlu. Pojedine vrste su se specijalizovale za gniježđenje na liticama. Najčešće se gnijezde u kolonijama. U pravilu legu 2-4 jaja koja agresivno brane. Na jajima na smjenu sjede oba roditelja 3-5 sedmica. Pilići mogu od samog valjenja trčati i plivati, no najčešće ostaju kao čučavci u gnijezdu a hrane ih oba roditelja. Najčešće trebaju 3-9 sedmica dok narastu da mogu letjeti, pri čemu manje vrste za to trebaju osjetno kraće vrijeme od velikih.
Galebovi (Laridae) su porodica ptica iz reda Charadriiformes.
Porodica obuhvata u užem obimu 6 rodova i oko 55 vrsta, koje gotovo sve spadaju u rod Larus.
Galebovi mogu doživjeti oko 30 godina.
Tekst üüb Öömrang A kuben ((mo.) hiiföögle, mööwen, meewen) (Laridae) san en fögelfamile an hiar mä bakern an ööder fögelfamilin tu at kategorii kuben an waadfögler (Charadriiformes).
Kuben freed ales.
Am täält 55 slacher kuben üüb a wäärelt, diar uun sööwen onerfamilin apdiald san.
A kuben ((mo.) hiiföögle, mööwen, meewen) (Laridae) san en fögelfamile an hiar mä bakern an ööder fögelfamilin tu at kategorii kuben an waadfögler (Charadriiformes).
Dins la classificacion de Sibley e Monroe, la familha de larids (o Laridae) compren 27 genres e 129 espècias, repartits en 2 sosfamilhas que una es devesida en 4 tribús, correspondent a 5 familhas distintas, dins las classificacions tradicionalas.
Àipa câ testa niura
Àipa câ testa niura
Àipa d'argentu 'n Australia
Àipa d'argentu, Australia
Àipa d'argentu, Australia
Àipa d'argentu, Australia
Àipa câ jamma giarna
Dins la classificacion de Sibley e Monroe, la familha de larids (o Laridae) compren 27 genres e 129 espècias, repartits en 2 sosfamilhas que una es devesida en 4 tribús, correspondent a 5 familhas distintas, dins las classificacions tradicionalas.
Maws or gous is birds in the faimily Laridae. They are maist sib to the tarns (faimily Sternidae)
Meven, Mewen, Möwen oder Möven, ok Koben, Kobben oder (See)koaven un (Aas)koaben (in de Wetenschop Laridae) sünd kräftige, kregelige Watervagels, bannig gode Flegers un Swemmers mit ene krieschige Stimm. De groten Meven, so as de Manteldreger (Larus marinus), de Kobbe (Larus argentatus) un de Lüttje Manteldreger (Larus fuscus) dräägt enen roden Placken an dat Eck vun den Unnersnavel. De Kobbe, de Lüttje Seemöwe (Larus canus), de Lüttje Manteldreger un de Swattkoppmöwe (Larus ridibundus) nist an de düütschen Küsten, to’n Deel aver ok an Binnenseen un Strööm. De (grote) Manteldreger nist bloots in’n hogen Noorn un kummt in’n Winter ok bit an use Waterkant. Rügg un Flögels vun de Kobbe laat grau, de vun de Manteldreger un de Lüttje Manteldreger dargegen swart.
Büsumer Vagels, Butendieksvagels, Buttluck, Kårben, Kobben, Korben, Kooven, Meeven, Mööven[1]
Meven, Mewen, Möwen oder Möven, ok Koben, Kobben oder (See)koaven un (Aas)koaben (in de Wetenschop Laridae) sünd kräftige, kregelige Watervagels, bannig gode Flegers un Swemmers mit ene krieschige Stimm. De groten Meven, so as de Manteldreger (Larus marinus), de Kobbe (Larus argentatus) un de Lüttje Manteldreger (Larus fuscus) dräägt enen roden Placken an dat Eck vun den Unnersnavel. De Kobbe, de Lüttje Seemöwe (Larus canus), de Lüttje Manteldreger un de Swattkoppmöwe (Larus ridibundus) nist an de düütschen Küsten, to’n Deel aver ok an Binnenseen un Strööm. De (grote) Manteldreger nist bloots in’n hogen Noorn un kummt in’n Winter ok bit an use Waterkant. Rügg un Flögels vun de Kobbe laat grau, de vun de Manteldreger un de Lüttje Manteldreger dargegen swart.
Mieuwen (Latien: Laridae) binnen n voegelfamilie die tot de orde van de steltloperachtigen (Charadriiformes) beheurt. Der binnen 102 soorten beneumd.[1] t Binnen over t algemien middelgrote tot vrij grote voegels, miestal grees of wit, vaak mit zwarte taekeningen op de kop in snavel. Ze aewen n typiese arde in skelle roep. De snavel is stievig in vrij lang, op de poten aewen ze zwemvliezen. De "echte" mieuwen verskillen in formaot van de dwargmieuw (120 g in 29 sm) tot de grote maantelmieuw (1,75 kg in 76 sm).
De sterns worren volgens de IOC World Bird List ok tot disse familie erekend in vörmen daor n ongerfamilie of n geslachtengroep van. Iel vaak worren de sterns nog in-edield in n aegen familie (de Sternidae). Gemiddeld binnen sterns slanker in klaener, mit n smalle, puntige snavel, maar de reuzestern is groter as vuul klaene soorten "echte" mieuwen. De dwargstern is klaener as de klaenste mieuw.
n Leest van geslachten volgens de IOC World Bird List.
"Echte" mieuwen:
Grote maantelmieuw boven de aven van Tessel
Mieuwen (Latien: Laridae) binnen n voegelfamilie die tot de orde van de steltloperachtigen (Charadriiformes) beheurt. Der binnen 102 soorten beneumd. t Binnen over t algemien middelgrote tot vrij grote voegels, miestal grees of wit, vaak mit zwarte taekeningen op de kop in snavel. Ze aewen n typiese arde in skelle roep. De snavel is stievig in vrij lang, op de poten aewen ze zwemvliezen. De "echte" mieuwen verskillen in formaot van de dwargmieuw (120 g in 29 sm) tot de grote maantelmieuw (1,75 kg in 76 sm).
De sterns worren volgens de IOC World Bird List ok tot disse familie erekend in vörmen daor n ongerfamilie of n geslachtengroep van. Iel vaak worren de sterns nog in-edield in n aegen familie (de Sternidae). Gemiddeld binnen sterns slanker in klaener, mit n smalle, puntige snavel, maar de reuzestern is groter as vuul klaene soorten "echte" mieuwen. De dwargstern is klaener as de klaenste mieuw.
De Miewe (Latien Laridae) zien 'n familie vaan veugel oet de orde Pleveerechtege. Me oondersjeit oongeveer 120 soorte, boebij 't perceis aontal neet dudelek is umtot biologe 't dao oonderein neet euver eins zien. De meiste miewesoorte höbbe de zie in hun biotoop; sommege daovaan trèkke evels ouch wied 't binneland in, zoetot ze in de Limburge ouch volop te zien zien. Volwasse miewe höbbe e gooddeils wit verekleid mèt dèks grijs vleugele en meistal hei en dao (vleugelpunte, kop) zwarte stökskes.
De veurnaomste soorte zien:
Fiskimási (frøðiheiti - Laridae), vanliga bara kallaður mási, er heldur størri enn likka. Á kápuni er hann grábláur. Um strendur og firðir okkara er hann allan veturin at síggja. Allur másafuglur í Føroyum er gráur ella bláligur á bakinum. Likka reiðrast niðri í haganum. Hon er flytifuglur og heldur til við strendurnar í Portugal og Marokko um veturin. Fiskimási og svartbakur síggjast ofta saman við likku.
Bakur, eisini nevndur svartbakur, er størstur av másunum og líkist likku í útsjónd. Fiskimási og bakur reiðrast ofta í homrum og onkuntíð í bølum á grasfløtum. Fiskimási og flest allir bakar eru støðufuglar. Bakur og fiskimási drepa nógvan sjófugl, serliga ritu og lunda.
Fiskimási (frøðiheiti - Laridae), vanliga bara kallaður mási, er heldur størri enn likka. Á kápuni er hann grábláur. Um strendur og firðir okkara er hann allan veturin at síggja. Allur másafuglur í Føroyum er gráur ella bláligur á bakinum. Likka reiðrast niðri í haganum. Hon er flytifuglur og heldur til við strendurnar í Portugal og Marokko um veturin. Fiskimási og svartbakur síggjast ofta saman við likku.
Bakur, eisini nevndur svartbakur, er størstur av másunum og líkist likku í útsjónd. Fiskimási og bakur reiðrast ofta í homrum og onkuntíð í bølum á grasfløtum. Fiskimási og flest allir bakar eru støðufuglar. Bakur og fiskimási drepa nógvan sjófugl, serliga ritu og lunda.
Mêeuwn zyn zêeveugels van de familie Laridae by d' orde steltlooperachtign (Charadriiformes). Der zyn 102 sôortn bekend. 't Zyn over 't algemêen reedlyk grôote veugels, mêestal grysde of wit, dikwyls mè zwarte têekniengn ip under kop en bek. Z' èn e typische schelle, krysnde stemme (roep). Z' èn e stevige, reedlyk langn bek en zwemvliezn an under pôotn.
De sterns wordn deur de IOC World Bird List ook gereeknd by de familie en vormn doar een oenderfamilie. Moa dikwyls wordn ze nog ingedêeld in een eign familie (de Sternidae). Gemiddeld zyn sterns slanker en kleinder met e fyntige, puntign bek.
De mêeste mêeuwn, lyk de sôortn van 't geslacht Larus, zyn vlêeseters. De prôoibêestn bestoan surtout uut krabbn en visjes. De grotste sôortn kunn styf lange leevn. Der is e geval bekend van e zilvermêeuwe die 49 joar gekommn is.
De wuuvetjes leggn twêe of drie gespikkelde eiers in e nest gemakt van plantoardig materioal. De joengsjes wordn geboorn met doenker gevlekt dons en ze kunn direct loopn.
"Echte" mêeuwn
Mêeuwn zyn zêeveugels van de familie Laridae by d' orde steltlooperachtign (Charadriiformes). Der zyn 102 sôortn bekend. 't Zyn over 't algemêen reedlyk grôote veugels, mêestal grysde of wit, dikwyls mè zwarte têekniengn ip under kop en bek. Z' èn e typische schelle, krysnde stemme (roep). Z' èn e stevige, reedlyk langn bek en zwemvliezn an under pôotn.
De sterns wordn deur de IOC World Bird List ook gereeknd by de familie en vormn doar een oenderfamilie. Moa dikwyls wordn ze nog ingedêeld in een eign familie (de Sternidae). Gemiddeld zyn sterns slanker en kleinder met e fyntige, puntign bek.
De mêeste mêeuwn, lyk de sôortn van 't geslacht Larus, zyn vlêeseters. De prôoibêestn bestoan surtout uut krabbn en visjes. De grotste sôortn kunn styf lange leevn. Der is e geval bekend van e zilvermêeuwe die 49 joar gekommn is.
De wuuvetjes leggn twêe of drie gespikkelde eiers in e nest gemakt van plantoardig materioal. De joengsjes wordn geboorn met doenker gevlekt dons en ze kunn direct loopn.
Ngṳ̀-ĭng (魚鷹, Ĭng-ngṳ̄: Sea Gull) sê có̤i puō-piéng gì hāi-cēu, diŏh cēu-lôi diòng-tūng hŭng-lôi hiê-tūng dṳ̆ng sê Nēu-gŏng Hèng-hìng-mŭk gì siŏh ciáh kuŏ.
Ngṳ̀-ĭng (魚鷹, Ĭng-ngṳ̄: Sea Gull) sê có̤i puō-piéng gì hāi-cēu, diŏh cēu-lôi diòng-tūng hŭng-lôi hiê-tūng dṳ̆ng sê Nēu-gŏng Hèng-hìng-mŭk gì siŏh ciáh kuŏ.
Pulëbardha (Laridae), e njohur edhe si çafkëbardha, janë shpendë uji, me trup pothuaj sa një pulë, me këmbë të shkurtra, me pendë të dendura e të bardha, që fluturojnë shpejt, rrojnë në brigjet e deteve a të liqeneve dhe ushqehen me peshk. Janë të bardha e me krahë të gjatë, ndërsa bishtin e kanë të zi, e këmbët dhe sqepin portokalli.
Pulëbardha (Laridae), e njohur edhe si çafkëbardha, janë shpendë uji, me trup pothuaj sa një pulë, me këmbë të shkurtra, me pendë të dendura e të bardha, që fluturojnë shpejt, rrojnë në brigjet e deteve a të liqeneve dhe ushqehen me peshk. Janë të bardha e me krahë të gjatë, ndërsa bishtin e kanë të zi, e këmbët dhe sqepin portokalli.
Qiwlla (Laridae) nisqakunaqa yaku patapi q'isachaq, qucha hawanpi phawaq, challwa imaymanapas mikhuq pisqukunam.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Qiwlla
Qiwlla (Laridae) nisqakunaqa yaku patapi q'isachaq, qucha hawanpi phawaq, challwa imaymanapas mikhuq pisqukunam.
De seefûgels (Laridae) binne in famylje fan fûgels út it skift fan de wilstereftigen. Somtiden wurde ek de jagers en de stirnzen wol ta dizze famylje rekkene mar meastentiids wurde it as aparte famyljes sjoen.
Der binne 6 skaaien en sa'n 55 soarten seefûgels. Fierwei it grutste skaai is Larus, der't hast alle soarten ta rekkene wurde.
Skaaien mei soarten dy't yn Europa foarkomme.
De seefûgels (Laridae) binne in famylje fan fûgels út it skift fan de wilstereftigen. Somtiden wurde ek de jagers en de stirnzen wol ta dizze famylje rekkene mar meastentiids wurde it as aparte famyljes sjoen.
Der binne 6 skaaien en sa'n 55 soarten seefûgels. Fierwei it grutste skaai is Larus, der't hast alle soarten ta rekkene wurde.
Shakwe ni ndege wa familia Laridae. Watu wengi huita spishi za Sternidae shakwe pia. Spishi za Laridae zina michanganyiko ya rangi za nyeupe, nyeusi na kijivu; nyingine ni nyeupe kabisa, nyingine kijivucheusi. Ndege hawa wana domo lenye nguvu na ncha kali; domo lao ni nene kuliko lile la spishi za Sternidae. Wanaweza kuogelea na wana ngozi kati ya vidole vyao.
Shakwe huhusiswha na pwani, na kweli pale wako tele, lakini spishi nyingi wanatokea mbali na bahari, kwa kawaida karibu na maji. Spishi za Rissa huonekana baharini mbali na pwani. Shakwe huwakamata samaki wadogo au kaa au gegereka wengine lakini hula mizoga pia. Hulitengeneza tago lao chini, mara nyingi kisiwani.
Shakwe mgongo-fedha
Shakwe wa Audouin
Shakwe miguu-njano
Shakwe mgongo-mweusi kusi
Shakwe mgongo-mweusi
Shakwe domo-jembamba
Shakwe wa Hartlaub
Shakwe kijivucheusi
Shakwe macho-meupe
Shakwe wa Mediteranea
Shakwe mdogo
Larus kichwa-kahawia
Black-legged kittiwake
Shakwe wa Sabine
Swallow-tailed gull
Laughing gull
Common gull
Ring-billed gull
Band-tailed gull
Black-billed gull
California gull
Black-tailed gull
Lava gull
Glaucus-winged gull
Iceland gull
Heermann’s gull
Glaucus gull
Silver gull
Western gull
Pacific gull
Bonaparte’s gull
Slaty-backed gull
Red-billed gull
Dolphin gull
Andean gull
Ivory gull
Red-legged kittiwake
Shakwe ni ndege wa familia Laridae. Watu wengi huita spishi za Sternidae shakwe pia. Spishi za Laridae zina michanganyiko ya rangi za nyeupe, nyeusi na kijivu; nyingine ni nyeupe kabisa, nyingine kijivucheusi. Ndege hawa wana domo lenye nguvu na ncha kali; domo lao ni nene kuliko lile la spishi za Sternidae. Wanaweza kuogelea na wana ngozi kati ya vidole vyao.
Shakwe huhusiswha na pwani, na kweli pale wako tele, lakini spishi nyingi wanatokea mbali na bahari, kwa kawaida karibu na maji. Spishi za Rissa huonekana baharini mbali na pwani. Shakwe huwakamata samaki wadogo au kaa au gegereka wengine lakini hula mizoga pia. Hulitengeneza tago lao chini, mara nyingi kisiwani.
Şehing, qaqlîbaz, peleçemk, kakilê bazan (Laridae), famîleyeke balindeyên beravî û masîxwer e li gelek beravên cîhanê dijîn û li hinek çeman jî têne dîtin.
Bi giranî bi masiyên seravî xwedî dibin. Bi qaj-qaja dengê xwe yê bilind navdar in.
Qaqlîbazeke ji çemê Dîcleyê
Qaqlîbaza serreş (Larus ridibundus) li Bismilê, Bakurê Kurdistanê.
Qaqlîbaz
Ev lîsteya cins û cureyên qalqlîbazan di rêzek e taksonomî.
Cinsê Larus
Cinsa Ichthyaetus
Cinsa Leucophaeus
Cinsa Chroicocephalus
Cinsa Saundersilarus
Cinsa Hydrocoloeus
Cinsa Rhodostethia
Cinsa Rissa
Cinsa Pagophila
CinsaXema
Cinsa Creagrus
Şehing, qaqlîbaz, peleçemk, kakilê bazan (Laridae), famîleyeke balindeyên beravî û masîxwer e li gelek beravên cîhanê dijîn û li hinek çeman jî têne dîtin.
Για άλλες χρήσεις δείτε γλάρος (αποσαφήνιση) Γλάροι ονομάζονται διάφορα είδη στεγανοπόδων πτηνών, τα οποία κατατάσσονται στην οικογένεια των λαριδών.
Ο γλάρος έχει σώμα ατρακτοειδές και φτερούγες πολύ μακριές και μυτερές. Τα πόδια του έχουν τέσσερα δάχτυλα το καθένα, από τα οποία τα τρία συνδέονται με νηκτική μεμβράνη. Παρόλο που έχει αρκετή αντοχή στο πέταγμα του, δεν είναι πολύ γρήγορος (οι αποστάσεις που διανύει είναι συνήθως αντίθετες από τον άνεμο).
Έχει την ικανότητα να επιπλέει πάνω στο νερό ενώ κολυμπά με ευκολία αλλά και κινείται γρήγορα στο έδαφος.
Ζει συνήθως σε πολυάριθμες ομάδες κοντά στις θαλάσσιες ακτές, γιατί εκεί μπορεί να βρει πιο εύκολα τροφή.
Οι γλάροι συχνάζουν συνήθως σε απομονωμένες και μικρές νησίδες. Οι αποικίες τους συνήθως αποτελούνται από 10 έως 65 ζευγάρια[1]. Τρέφεται με κάθε είδος τροφής και για να την βρει ταξιδεύει μαζί με τα πλοία ή πετά πάνω από λιμάνια.
"Κατοικεί" σε μικρές φωλιές που δημιουργεί στις σχισμές των παραθαλάσσιων βράχων ή στις αμμουδιές. Μερικά από τα πολυάριθμα είδη γλάρων είναι:
Ο κοινός ή γελών και ο κοράλλινος είναι είδη γλάρων με μέτριες διαστάσεις. Ο πιο μικρόσωμος γλάρος ονομάζεται "μικρός" και ένα από τα μεγαλύτερα είδη ονομάζεται "μέγας".
Για άλλες χρήσεις δείτε γλάρος (αποσαφήνιση) Γλάροι ονομάζονται διάφορα είδη στεγανοπόδων πτηνών, τα οποία κατατάσσονται στην οικογένεια των λαριδών.
Ο γλάρος έχει σώμα ατρακτοειδές και φτερούγες πολύ μακριές και μυτερές. Τα πόδια του έχουν τέσσερα δάχτυλα το καθένα, από τα οποία τα τρία συνδέονται με νηκτική μεμβράνη. Παρόλο που έχει αρκετή αντοχή στο πέταγμα του, δεν είναι πολύ γρήγορος (οι αποστάσεις που διανύει είναι συνήθως αντίθετες από τον άνεμο).
Έχει την ικανότητα να επιπλέει πάνω στο νερό ενώ κολυμπά με ευκολία αλλά και κινείται γρήγορα στο έδαφος.
Ζει συνήθως σε πολυάριθμες ομάδες κοντά στις θαλάσσιες ακτές, γιατί εκεί μπορεί να βρει πιο εύκολα τροφή.
Οι γλάροι συχνάζουν συνήθως σε απομονωμένες και μικρές νησίδες. Οι αποικίες τους συνήθως αποτελούνται από 10 έως 65 ζευγάρια. Τρέφεται με κάθε είδος τροφής και για να την βρει ταξιδεύει μαζί με τα πλοία ή πετά πάνω από λιμάνια.
"Κατοικεί" σε μικρές φωλιές που δημιουργεί στις σχισμές των παραθαλάσσιων βράχων ή στις αμμουδιές. Μερικά από τα πολυάριθμα είδη γλάρων είναι:
ο βασιλικός ή αργυρόχρους γλάρος ο τεφρόχρους και ο μελάγχρους γλάρος.Ο κοινός ή γελών και ο κοράλλινος είναι είδη γλάρων με μέτριες διαστάσεις. Ο πιο μικρόσωμος γλάρος ονομάζεται "μικρός" και ένα από τα μεγαλύτερα είδη ονομάζεται "μέγας".
Ёҳу (Larus) — як навъ паррандаи обист. Дарозии танаш 17—55 см, вазнаш 0,55—2,5 кг. Қаноташ дароз, думаш кутоҳ, нӯлаш одатан зарди чангакшакл, пойхояш сиёҳ, сурх ё зард (панҷаҳои пешаш нардаи шиноварӣ доранд); пару болаш зичи сертибит (бештар сафед). Ранги Ёҳу вобаста ба синну сол ва мавсим тағир меёбад. Дар сохили бахр, дарьё ва кулҳо зиндагй мекунад. Шиноварй хубест, барои гирифтани тӯъма чуқур ғута мезавад. Ёҳуҳо дар шахҳоӣ соҳил, найзор, буттаву дарахт ва ё лона сохта, 1—4 дона тухм мегузоранд (тухмашон якранг ё хол-хол), Аа тухм чуҷаи патдор мебарояд. Ё чуҷаашро то паррончак шудан мехӯронад. Дар Тоҷикистон 5 намуди Ёҳуҳо дар чазира ва сохилҳои дастнораси Зоркӯл, Яшилкӯл, Қарокӯли Помир (Ёҳуи сарсиёҳ — Larus ichtyetus ва Ёҳуи сарбур — Larus brunnicephalus), ҷариҳои соҳили кӯлу обанборҳои сунъӣ ва поёноби дарьёхо (Ёҳуи нуқрагун-Larus argentatus, Ёҳуи кабуд —Larus canus ва Ёҳуи кӯли — Larus ridibundus) маскун аст. Ҳашарот ва кирминаиҳо, нармбаданҳо, мушу каламушро хӯрда, ба хоҷагии қишлоқ фоида меорад. Ёҳу моҳӣ (асосан моҳиҳои камаҳмият) низ мехӯрад.
Ёҳу (Larus) — як навъ паррандаи обист. Дарозии танаш 17—55 см, вазнаш 0,55—2,5 кг. Қаноташ дароз, думаш кутоҳ, нӯлаш одатан зарди чангакшакл, пойхояш сиёҳ, сурх ё зард (панҷаҳои пешаш нардаи шиноварӣ доранд); пару болаш зичи сертибит (бештар сафед). Ранги Ёҳу вобаста ба синну сол ва мавсим тағир меёбад. Дар сохили бахр, дарьё ва кулҳо зиндагй мекунад. Шиноварй хубест, барои гирифтани тӯъма чуқур ғута мезавад. Ёҳуҳо дар шахҳоӣ соҳил, найзор, буттаву дарахт ва ё лона сохта, 1—4 дона тухм мегузоранд (тухмашон якранг ё хол-хол), Аа тухм чуҷаи патдор мебарояд. Ё чуҷаашро то паррончак шудан мехӯронад. Дар Тоҷикистон 5 намуди Ёҳуҳо дар чазира ва сохилҳои дастнораси Зоркӯл, Яшилкӯл, Қарокӯли Помир (Ёҳуи сарсиёҳ — Larus ichtyetus ва Ёҳуи сарбур — Larus brunnicephalus), ҷариҳои соҳили кӯлу обанборҳои сунъӣ ва поёноби дарьёхо (Ёҳуи нуқрагун-Larus argentatus, Ёҳуи кабуд —Larus canus ва Ёҳуи кӯли — Larus ridibundus) маскун аст. Ҳашарот ва кирминаиҳо, нармбаданҳо, мушу каламушро хӯрда, ба хоҷагии қишлоқ фоида меорад. Ёҳу моҳӣ (асосан моҳиҳои камаҳмият) низ мехӯрад.
Акчарлакла́р (Laridae) - шөлдисыманнар тәртибеннән кошлар гаиләлеге. 88 төре билгеле. ТРда 17 төре: күл акчарлагы (Larus ridibundus), көмеш акчарлак (Larus fuscus), кара крачка (Chidonias niger), кече крачка (Sterna albifrons) һ.б.
Сулыкларда (сусаклагыч, елга, күл, буаларда) яшиләр. 9 төре күченү вакытында гына күренә, 8 төре оя кора. Тыгыз тәнле, йомыркасыман, озынлыгы 17 дән алып 55 см га, авырлыгы 55 г нан 800 г га кадәр. Зур кошлар арасында ак, соры, кара төстәгеләре күпчелекне тәшкил итә. Томшыгы туры, яннан нык кысылган һәм очы ыргактай кәкре. Озаклап очу өчен җайлашкан озын канатлы. Койрыгы киң, кыска. Яхшы йөзә. Каурыйлары тыгыз, суга чыланмый.
Утрауларда оя коралар. Ояларын кипкән куралар арасында яки түмгәкләрдә ясыйлар. Ояда 2-3 саргылт-яшел яки кызгылт-көрән йомырка була. Ата һәм ана акчарлак кошлар алар өстендә утырып бәбкә чыгара. Күбесенчә балык, шулай ук бөҗәк, бака, моллюсклар белән тукланалар. 5 төре: карабашлы шаркылдавык акчарлак (Larus ichthyetus), кечкенә акчарлак (Larus minutus), шаркылдык акчарлак (Larus cachinnans), ак яңаклы крачка (Chlidonias hybrida), кече крачка ТРның Кызыл китабына кертелгән.
Акчарлакла́р (Laridae) - шөлдисыманнар тәртибеннән кошлар гаиләлеге. 88 төре билгеле. ТРда 17 төре: күл акчарлагы (Larus ridibundus), көмеш акчарлак (Larus fuscus), кара крачка (Chidonias niger), кече крачка (Sterna albifrons) һ.б.
Сулыкларда (сусаклагыч, елга, күл, буаларда) яшиләр. 9 төре күченү вакытында гына күренә, 8 төре оя кора. Тыгыз тәнле, йомыркасыман, озынлыгы 17 дән алып 55 см га, авырлыгы 55 г нан 800 г га кадәр. Зур кошлар арасында ак, соры, кара төстәгеләре күпчелекне тәшкил итә. Томшыгы туры, яннан нык кысылган һәм очы ыргактай кәкре. Озаклап очу өчен җайлашкан озын канатлы. Койрыгы киң, кыска. Яхшы йөзә. Каурыйлары тыгыз, суга чыланмый.
Утрауларда оя коралар. Ояларын кипкән куралар арасында яки түмгәкләрдә ясыйлар. Ояда 2-3 саргылт-яшел яки кызгылт-көрән йомырка була. Ата һәм ана акчарлак кошлар алар өстендә утырып бәбкә чыгара. Күбесенчә балык, шулай ук бөҗәк, бака, моллюсклар белән тукланалар. 5 төре: карабашлы шаркылдавык акчарлак (Larus ichthyetus), кечкенә акчарлак (Larus minutus), шаркылдык акчарлак (Larus cachinnans), ак яңаклы крачка (Chlidonias hybrida), кече крачка ТРның Кызыл китабына кертелгән.
Галеби (науч. Laridae) — семејство крајбрежни птици (морски, езерски, речни), средни до големи, со бело или сиво перје, често со црни дамки на главата или крилјата.
Зависно од видот, големината на галебите се движи од најмалиот кој тежи 120 г и е долг 29 см, до најголемиот кој е тежок 1,75 кг и долг 76 см. На поголемите видови потребни им се 4 години сосема да созреат и да имаат перје на возрасни, а на помалите за тоа им треба 2 години. На нозете имаат три прста нанапред поврзани со пливачка кожичка (ципа) и еден прст, речиси сосема закржлавен, свртен наназад. Клунот им е релативно долг и тенок, малку свиен надолу. Бојата на клунот често е жолта со црвена точка кај белоглавите поголеми галеби, и црвен, темно црвен или црн кај помалите галеби.[1]
Најголемиот број галеби живеат во умерените и постудените делови на двете хемисфери. Живеат на бреговите од морето или езерото, понекогаш и подлабоко во копнениот дел, а многу ретко се впуштаат во лет на отворено море. Галебите, особено поголемите видови, се многу интелигентни птици,[2] кои користат сложена комуникација и имаат многу развиена социјална структура.[3] На пр. тие често се здружуваат во групи заради одбрана од предатори, некои од нив покажале способност за користење примитивни алати[4] итн. Многу видови галеби се успешни во соживотот со луѓето.[5] Најдолг животен век забележан е за сребренестиот галеб и изнесува 49 години.[6]
Галебите се гнездат во големи, густи и бучни јата. Гнездото е направено од вегетација и во него снесуваат 2-4 јајца кои агресивно ги бранат. Јајцата ги лежат наизменично обата родитела во период од 3 до 5 недели. Кога ќе се излегнат, пилињата веднаш се способни да трчаат и пливаат, но им требаат 3-9 недели за да почнат да летаат, а дотогаш остануваат во гнездото каде родителите ги хранат.
Повеќето од галебите се хранат со месо, а некогаш се случува да јадат и мрши. Обично јадат ракови и ситни риби. Но, сепак, општо земено, галебите јадат сè што ќе им биде понудено од луѓето, нивните остатоци, и секаква храна - растителна и животинска. Како и другите птици од нивниот ред (барските птици), и галебите пијат и солена и слатка вода. Тие имаат егзокрини жлезди со кои натриум хлоридот можат да го исфрлат преку ноздрите што им помага на бубрезите во одржувањето на електролитната рамнотежа.[7]
Вид Larus
Вид Ichthyaetus
Вид Leucophaeus
Вид Chroicocephalus
Род Saundersilarus
Род Hydrocoloeus
Род Rhodostethia
Род Rissa
Род Pagophila
Род Xema
Род Creagrus
Галеби (науч. Laridae) — семејство крајбрежни птици (морски, езерски, речни), средни до големи, со бело или сиво перје, често со црни дамки на главата или крилјата.
Сарлаҡтар (лат. Laridae) — диңгеҙ киңлектәрендә йәки эске һыу ятҡылыҡтарында тереклек итеүсе ҡоштар. 88 төрө билдәле. : күл аҡсарлағы (Larus ridibundus), көмеш аҡсарлаҡ (Larus fuscus) һ.б. Һыулыҡтарҙа (һыуһаҡлағыс, йылға, күл, быуаларҙа) тереклек итә. 9 төрө күсенеү ваҡытында ғына күренә, 8 төрө оя ҡора. Тығыҙ тәнле, йоморҡа һымаҡ, оҙонлоғо 17-нән алып 55 см-ға, ауырлығы 55 г -дан 800 г -ға ҡәҙәр. Ҙур коштар араһында аҡ, һоро, ҡара төҫтәгеләре күпселекте тәшкил итә.
Томшоғоы тура, яндан ныҡ кыҫылған һәм осо ырғаҡтай кәкере. Оҙаҡлап осоу өсөн яйлашҡан оҙон ҡанатлы. Ҡойрығо киң, ҡыҫҡа. Яхшы йөҙә. Ҡаурыйҙары тығыҙ, һыуға сыланмай. Утрауҙарҙа оя ҡора . Ояларын кипкән ҡуралар араһында йәки түмгәктәрҙә яһайҙар. Ояла 2-3 һарғылт-йәшел йәки ҡыҙғылт-көрән йоморҡа була. Ата һәм инә аҡсарлаҡ коштар улар өҫтөндә ултырып бәбкә сығара. Күбеһенсә балык, шулай ук бөжәк, баҡа, моллюсклар менән туҡланалар.
Сарлаҡтар (лат. Laridae) — диңгеҙ киңлектәрендә йәки эске һыу ятҡылыҡтарында тереклек итеүсе ҡоштар. 88 төрө билдәле. : күл аҡсарлағы (Larus ridibundus), көмеш аҡсарлаҡ (Larus fuscus) һ.б. Һыулыҡтарҙа (һыуһаҡлағыс, йылға, күл, быуаларҙа) тереклек итә. 9 төрө күсенеү ваҡытында ғына күренә, 8 төрө оя ҡора. Тығыҙ тәнле, йоморҡа һымаҡ, оҙонлоғо 17-нән алып 55 см-ға, ауырлығы 55 г -дан 800 г -ға ҡәҙәр. Ҙур коштар араһында аҡ, һоро, ҡара төҫтәгеләре күпселекте тәшкил итә.
Хоптотуҥулар кэргэннэрэ (лат. Laridae, нууч. Семейство Чайковые) — бу Чуускуннуҥулар аймахтарыгар киирэр кэргэҥҥэ 7 уус киирэр: Хоптолор уустара, Ачаахтаах хоптолор уустара, Моевкалар уустара, Тэкэ хоптолор уустара, Үрүҥ хоптолор уустара, Хара тыыраахылар уустара, Тыыраахылар уустара[1].
Хы Тхьарыкъуэ, Хы тхьарыкъуэ (лат-бз.: Laridae, ур-бзэ: Чайка) — бзу, хы lуфэхэм, псы lуфэхэм щыпсоу. Лъэпlкъ 60 зэшъхьащокlхэ.
Хы тхьарыкъуэм я нэхъыбэкlэ лъэпlкъу хъуари зэхьчхэ. Я пкъыр иныфlу щыт, дамэ къуанчэ-кlыхьху, пэ кlыхь, быду, икlэр тlэкlу егъэзыхауэ щыту, я лъэхъуамбэзэхуакухэр фэкlэ зэгуэту ерсыным шъхьакlэ.
Я инагъхэр см 25 - 81 носыр, я хьалагъыр г 100 - 2 кг носыр. Лъэпlкъым я нэхъ цlыкlур Larus minutus - ихьалъагъыр 100-150 г фlэкlкъым, нэхъ иныр Larus marinus - ихьалъагъыр км 2 фlокlыр. Нэхъыбэм я фэр хужьу иэ псыфэху щыт, шъхьашыгумрэ дамэхэмрэ фlыцlэ хэлъу. Икlыфэ-кlагъымрэ кlыфэшъхьамрэ зэшъхьащокlыр, ишъхьамкlэ нэхъ къуафlцlу щыт, кlыфэ-кlагъыр нэхъ хууэ. Псэушъхьа lазэхэм зэрагугъэкlэ ар бжъэжъейхэм къамышъэн шхьакlэ бзур щышъакlуэм идей.
Дуней псом ишlыпlу хъуам хы тхьарыкъуэхэр щопсохэ. Цlыхур хэресамкlэ, игугъэмкlэ хы lуфэм lусхэ, ауэ бжыгъэ гупсэр къалэхэм дэтlысхьахэ: свалкэхэм, скотобойняхэм, губгъуэхэм щопсоухэ lус лъыхъу цlыхум игъунэгъу. Апхуэду псынкlыу цlыхум игъунэгъу lус зэригъуэтыфым шъхькlэ хы тхьарыкъуэхэр бжъыгъэкlэ нэхъыбэ хъуа дунейм. Ишъхъэрэ хым 30%, пэмыкlы лъэныкъуэхэм 70% носыр бзухэм я lусыр, бжъэжъей йэшъэ кхъухьхэм къалеяуэ яшхыр.
Хы Тхьарыкъуэ, Хы тхьарыкъуэ (лат-бз.: Laridae, ур-бзэ: Чайка) — бзу, хы lуфэхэм, псы lуфэхэм щыпсоу. Лъэпlкъ 60 зэшъхьащокlхэ.
Чардактар (лат. Laridae) - куштардын маарак сымалдар түркүмүнүн тукуму.
Дене уз. 20 смден 80 смге жетет. Айрымдарынын тумшугу ичке, түз, чандасыныкы жоон, ачык түстө, бир аз ийилген. Канаты узун, суу үстүндө узак убакыт учуп жүрөт. Буттары кыска манжалары сүзгүч жаргакчалуу, сууда жакшы сүзөт, чумкуйт. Жүнү калың, сууланбайт. Түсү көбүнчө ак, боз, кара. Моногамдар. Уясын көбүнчө көл, суу жээгинде, жарга, кээ бири даракка, ийинге салат. 1-4 жумурткасын эркек, ургаачысы кезектешип басып чыгарат. Ч-дын 3 тукумчасы (накта Ч., чабакчылар жана суу жирегичтер), 82 түрү бардык жерде таралган, КМШ өлкөлөрүндө 20, Кыргызстанда 6 түрү кездешет.
Балык, суу омурткасыздары, айрымдары кемирүүчүлөр, курт-кумурскалар менен азыктанат.
Чардактар (лат. Laridae) - куштардын маарак сымалдар түркүмүнүн тукуму.
Дене уз. 20 смден 80 смге жетет. Айрымдарынын тумшугу ичке, түз, чандасыныкы жоон, ачык түстө, бир аз ийилген. Канаты узун, суу үстүндө узак убакыт учуп жүрөт. Буттары кыска манжалары сүзгүч жаргакчалуу, сууда жакшы сүзөт, чумкуйт. Жүнү калың, сууланбайт. Түсү көбүнчө ак, боз, кара. Моногамдар. Уясын көбүнчө көл, суу жээгинде, жарга, кээ бири даракка, ийинге салат. 1-4 жумурткасын эркек, ургаачысы кезектешип басып чыгарат. Ч-дын 3 тукумчасы (накта Ч., чабакчылар жана суу жирегичтер), 82 түрү бардык жерде таралган, КМШ өлкөлөрүндө 20, Кыргызстанда 6 түрү кездешет.
Балык, суу омурткасыздары, айрымдары кемирүүчүлөр, курт-кумурскалар менен азыктанат.
ਸਮੁੰਦਰੀ ਮੁਰਗਾਬੀ (Gull) ਚੀਲ ਜਾਤੀ ਦਾ ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜੋ ਨਦੀਆਂ ਸਾਗਰਾਂ ਦੇ ਉੱਤੇ ਉੱਡਦਾ ਹੋਇਆ ਦਿਸਦਾ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਕੱਦ ਦਰਮਿਆਨੇ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਵੱਡਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਰੰਗ ਘਸਮੈਲਾ ਜਾਂ ਸਫੇਦ, ਵਿੱਚ-ਵਿੱਚ ਪਾਥੇ ਅਤੇ ਖੰਭ ਉੱਤੇ ਕਾਲ਼ੇ ਬਿੰਦੁ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸਦੀ ਅਵਾਜ ਬਹੁਤ ਖਰਵੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ધોમડો (અંગ્રેજી:Gulls or seagulls) એ એક દરિયાઈ પક્ષી છે. આ પક્ષી મોટે ભાગે સફેદ અથવા તપખીરિયા રંગના હોય છે, જેમાં જુદી જુદી પ્રજાતિઓમાં અલગ અલગ રીતે માથા,પાંખો કે પૂંછડીના ભાગમાં કાળો રંગ ઓછાવત્તા પ્રમાણમાં જોવા મળે છે. કાગડા કરતાં સહેજ મોટા કદનાં આ પક્ષીનું શરીર ભરાવદાર અને પાંખો પહોળી હોય છે. ધોમડાની કેટલીક પ્રજાતિઓ સ્થાયી હોય છે, જ્યારે કેટલીક પ્રજાતિઓ યાયાવર એટલે કે ઋતુ પ્રમાણે સ્થળાંતર કરતી હોય છે[૧]. શિયાળાની ઋતુમાં ગુજરાત રાજ્યમાં સ્થળાંતર કરીને આવતી પ્રજાતિઓ ભૂરો ધોમડો, શ્યામશિર ધોમડો, ગુલાબી ધોમડો, પીળા પગવાળો ધોમડો વગેરે છે.
_in_flight_(Rose_Bay,_Australia,_24_July_2005).jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-Espanola_-Punta_Suarez2.jpg)
|date= (મદદ) ધોમડો (અંગ્રેજી:Gulls or seagulls) એ એક દરિયાઈ પક્ષી છે. આ પક્ષી મોટે ભાગે સફેદ અથવા તપખીરિયા રંગના હોય છે, જેમાં જુદી જુદી પ્રજાતિઓમાં અલગ અલગ રીતે માથા,પાંખો કે પૂંછડીના ભાગમાં કાળો રંગ ઓછાવત્તા પ્રમાણમાં જોવા મળે છે. કાગડા કરતાં સહેજ મોટા કદનાં આ પક્ષીનું શરીર ભરાવદાર અને પાંખો પહોળી હોય છે. ધોમડાની કેટલીક પ્રજાતિઓ સ્થાયી હોય છે, જ્યારે કેટલીક પ્રજાતિઓ યાયાવર એટલે કે ઋતુ પ્રમાણે સ્થળાંતર કરતી હોય છે. શિયાળાની ઋતુમાં ગુજરાત રાજ્યમાં સ્થળાંતર કરીને આવતી પ્રજાતિઓ ભૂરો ધોમડો, શ્યામશિર ધોમડો, ગુલાબી ધોમડો, પીળા પગવાળો ધોમડો વગેરે છે.
நீள் சிறகு கடற்பறவை [1][2] (gull) யானது ஆலா (Tern) என்ற பறவையின் குடும்ப வகைப்பாட்டினைச் சேர்ந்த ஒரு பறவையாகும். இதேபோல் ரன் (Lari), தாசுமேனியாக்கடல் பகுதில் வாழும் பறவை, குட்டையான இறகுளையுடைய கடல்பறவை (auk), நீரில் நடக்கும் பறவை (wader), நீர் மேல் தவழ்ந்து செல்லும் பறவை (Skimmer), போன்றவை இந்த இனத்தைச் சேர்ந்தவையாகும்.[3][4] நீள் சிறகு கடற்பறவை இருபத்தியோராம் நூற்றாண்டுவரை (Larus) என்ற குடும்பத்தில் தான் சேர்க்கப்பட்டு வந்தது. தற்போது வெளிநாட்டுப் பேரினங்கள் பல காரணங்களால் மாற்றம் கண்டுள்ளன. இப்பறவையின் பழைய பெயர் இடாய்ச்சு மொழியில் Möwe தென்மாக்கிய மொழியில் måge, இடச்சு meeuw மற்றும் பிரான்சிய மொழியில் mouette என்று அந்தந்த நாட்டு பேச்சு வழக்கில் அழைக்கிறார்கள்.[5][6][7]
நீள் சிறகு கடற்பறவை பெரும்பாலும் கருப்புத் தலையுடனும், சாம்பல் நிற மற்றும் வெள்ளை இறகுடனும் காணப்படும். இவை நீளமான அலகையும், சவ்வால் இணைந்த கால் விரல்களையும் கொண்டவை. இப்பறவைகள் பெரும்பாலும் உணவு தேடி உண்பவையாகவும் ஒருசில பறவைகள் சந்தர்ப்பவாதமாகவும் உண்டு வாழும். இவை ஒரு ஊனுண்ணியாக உள்ளது. சிறிய வகையான நண்டுகள், மீன்களைப் பிடித்து உண்ணுகின்றன. பெரிய இரையை எடுத்துக்கொள்ளும் அளவிற்கு இப்பறவைக்கு தாடைகள் இல்லை. அநேகமாக இப்பறவைகள் கடற்கரை ஓரத்திலும், தீவுக்கூட்டங்களிலும் வாழுகின்றன.[8] இதன் இனப்பெருக்கம் இரண்டு ஆண்டுக்கு ஒருமுறை நிகழ்ந்தாலும், அவற்றிற்கு இறகுகள் முழுவதும் முளைக்க நான்கு ஆண்டுகள் வரை ஆகும். பொதுவாக பெரிய வெள்ளை தலையுடைய பறவைகள் 49 ஆண்டுகள் வரை உயிர்வாழும் என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது.[9]
இப் பறவைகள் பெரிய கூடு கட்டும். அதோடு இவைகள் கூடும் கூட்டத்தில் பெருத்த சத்தம் இருந்துகொண்டே இருக்கும். தாவரங்களின் பாகங்களால் கூடுகளைக் கட்டி முட்டை இடுகின்றன. இதன் இளம் குஞ்சுகளின் மேல் உதிரும் வகையில் சிறு சிறு முடிகள் இருக்கும்.[10]
இப்பறவைகள் கடலின் மேற்பரப்பில் தெரியும் திமிங்கிலம் போன்ற விலங்குகளை உணவாக எடுத்துக் கொள்கிறது. [11]இவ்வகையான பறவை இனங்கள் அநேகமாக மனிதர்கள் போல நகரத்திலும் வனத்திலும் கூட்டமாக வாழும் குணம் கொண்டுள்ளது. [12]இப்பறவைகளின் கூட்டங்கள் இருக்கும் இடங்களில் வேறு பறவைகள் அத்துமீறி நுழையும் போது சண்டையிட்டு விரட்டும் குணம் கொண்டுள்ளது. குணமானது. [13]
நீள் சிறகு கடற்பறவைகளின் கிரேட் பிளாக் (Little Gull) வகைகளில் 120 கிராம் (4.2 அவுன்ஸ்) எடை, 29 செ.மீ. (11.5 அங்குலம்) உயரமும், பெரிய பறவைளில் பெரிய கருப்பு நீள் சிறகு கடற்பறவைகளில் (Great Black-backed Gull) 1.75 கிலோ (3.8 பவுண்ட்) எடை, 76 செமீ (30 அங்குலம்), உயரமும் கொண்டதாக உள்ளன. இதன் உடல் தடிமனாகவும், நீண்ட இறகுகளுடனும், நீண்ட கழுத்தும் கொண்டு ஒரே சீரான நிறத்தில் காணப்படுகிறது.
பெரிய கருப்பு நீள் சிறகு கடற்பறவை (Great Black-backed Gull)
நீள் சிறகு கடற்பறவைகளில் ஒருவகை (Larus Marinus and Larus Argentatus)
பெரிய கருப்பு நீள் சிறகு கடற்பறவை
பெரிய கருப்பு நீள் சிறகு கடற்பறவை (Great Black-backed Gull)
நியூ செர்சி கடற்கறை.
கூடும், முட்டையும்
குஞ்சுகள்
பறவைக் கூட்டம்
நீள் சிறகு கடற்பறவை (gull) யானது ஆலா (Tern) என்ற பறவையின் குடும்ப வகைப்பாட்டினைச் சேர்ந்த ஒரு பறவையாகும். இதேபோல் ரன் (Lari), தாசுமேனியாக்கடல் பகுதில் வாழும் பறவை, குட்டையான இறகுளையுடைய கடல்பறவை (auk), நீரில் நடக்கும் பறவை (wader), நீர் மேல் தவழ்ந்து செல்லும் பறவை (Skimmer), போன்றவை இந்த இனத்தைச் சேர்ந்தவையாகும். நீள் சிறகு கடற்பறவை இருபத்தியோராம் நூற்றாண்டுவரை (Larus) என்ற குடும்பத்தில் தான் சேர்க்கப்பட்டு வந்தது. தற்போது வெளிநாட்டுப் பேரினங்கள் பல காரணங்களால் மாற்றம் கண்டுள்ளன. இப்பறவையின் பழைய பெயர் இடாய்ச்சு மொழியில் Möwe தென்மாக்கிய மொழியில் måge, இடச்சு meeuw மற்றும் பிரான்சிய மொழியில் mouette என்று அந்தந்த நாட்டு பேச்சு வழக்கில் அழைக்கிறார்கள்.
நீள் சிறகு கடற்பறவை பெரும்பாலும் கருப்புத் தலையுடனும், சாம்பல் நிற மற்றும் வெள்ளை இறகுடனும் காணப்படும். இவை நீளமான அலகையும், சவ்வால் இணைந்த கால் விரல்களையும் கொண்டவை. இப்பறவைகள் பெரும்பாலும் உணவு தேடி உண்பவையாகவும் ஒருசில பறவைகள் சந்தர்ப்பவாதமாகவும் உண்டு வாழும். இவை ஒரு ஊனுண்ணியாக உள்ளது. சிறிய வகையான நண்டுகள், மீன்களைப் பிடித்து உண்ணுகின்றன. பெரிய இரையை எடுத்துக்கொள்ளும் அளவிற்கு இப்பறவைக்கு தாடைகள் இல்லை. அநேகமாக இப்பறவைகள் கடற்கரை ஓரத்திலும், தீவுக்கூட்டங்களிலும் வாழுகின்றன. இதன் இனப்பெருக்கம் இரண்டு ஆண்டுக்கு ஒருமுறை நிகழ்ந்தாலும், அவற்றிற்கு இறகுகள் முழுவதும் முளைக்க நான்கு ஆண்டுகள் வரை ஆகும். பொதுவாக பெரிய வெள்ளை தலையுடைய பறவைகள் 49 ஆண்டுகள் வரை உயிர்வாழும் என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது.
இப் பறவைகள் பெரிய கூடு கட்டும். அதோடு இவைகள் கூடும் கூட்டத்தில் பெருத்த சத்தம் இருந்துகொண்டே இருக்கும். தாவரங்களின் பாகங்களால் கூடுகளைக் கட்டி முட்டை இடுகின்றன. இதன் இளம் குஞ்சுகளின் மேல் உதிரும் வகையில் சிறு சிறு முடிகள் இருக்கும்.
இப்பறவைகள் கடலின் மேற்பரப்பில் தெரியும் திமிங்கிலம் போன்ற விலங்குகளை உணவாக எடுத்துக் கொள்கிறது. இவ்வகையான பறவை இனங்கள் அநேகமாக மனிதர்கள் போல நகரத்திலும் வனத்திலும் கூட்டமாக வாழும் குணம் கொண்டுள்ளது. இப்பறவைகளின் கூட்டங்கள் இருக்கும் இடங்களில் வேறு பறவைகள் அத்துமீறி நுழையும் போது சண்டையிட்டு விரட்டும் குணம் கொண்டுள்ளது. குணமானது.
ಗಲ್ ಕರ್ಯಾಡ್ರಿಯಿಫಾರ್ಮೀಸ್ ಗಣದ ಲ್ಯಾರಿಡೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಹಲವಾರು ಜಾತಿಯ ಸಾಗರವಾಸಿ ಹಕ್ಕಿಗಳಿರುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಬಳಕೆಯ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಹೆಸರು. ಸುಮಾರು 40 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಬಗೆಯ ಗಲ್ ಹಕ್ಕಿಗಳಿವೆ. ಟರ್ನ್ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಗೆ ಬಹಳ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧಿಗಳಿವು. ಪ್ರಪಂಚದ ಮೇರು ಪ್ರದೇಶಗಳು ಮತ್ತು ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ವಲಯಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಇವುಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿದೆ. ಕೆಲವು ಬಗೆಯವು ಉಷ್ಣಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲೂ (ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ) ಕಾಣಬರುತ್ತವೆ.
ವಿವಿಧ ಬಗೆಯ ಗಲ್ ಹಕ್ಕಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಭಿನ್ನತೆಗಳಿರುವುವಾದರೂ ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಸಮಾನವೆನಿಸುವ ಹಲವಾರು ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ನೋಡಬಹುದು : ಸುಪ್ರಮಾಣ ಬದ್ಧವಾದ ದೇಹ, ಉದ್ದವಾದ ಮತ್ತು ಬಲಯುತವಾದ ರೆಕ್ಕೆಗಳು, ಅತ್ಯಂತ ದೃಢವಾದ ಮತ್ತು ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕೊಕ್ಕೆಯಂತೆ ನಸುಬಾಗಿದ ಕೊಕ್ಕು, ಜಾಲಪಾದ, ಇತ್ಯಾದಿ. ದೇಹದ ಬಣ್ಣ ಪ್ರೌಢಹಕ್ಕಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬಿಳಿ. ಆದರೆ ಕೆಲವು ಬಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಬೆನ್ನು, ರೆಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ತಲೆಗಳು ಬೂದಿ, ಕಪ್ಪು, ಕಂದು ಮುಂತಾದ ವರ್ಣಗಳನ್ನು ಪಡೆದಿರಬಹುದು. ಮರಿಹಕ್ಕಿಗಳು ಕಂದುಬಣ್ಣಕ್ಕಿರುತ್ತವೆ. ವಯಸ್ಕ ಹಾಗೂ ಮರಿಹಕ್ಕಿಗಳು ಒಂದೆಡೆ ಕೂಡಿದಾಗ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಸೇರಿವೆಯೆಂಬ ಭಾವನೆ ಬರುವಷ್ಟು ಬಣ್ಣವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಇವು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತವೆ. ಕಂದುಬಣ್ಣಕ್ಕಿರುವ ಮರಿಹಕ್ಕಿ ವರ್ಷಕ್ಕೆರಡು ಸಲ ತನ್ನ ಗರಿಗಳನ್ನು ಬದಲಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಸಲ ಗರಿಯುದುರಿದಾಗಲೂ ದೇಹದ ಬಣ್ಣ ಕಂದಿನಿಂದ ತಿಳಿಯಾಗುತ್ತ ಬಂದು ಸುಮಾರು 3 ವರ್ಷಗಳ ಅನಂತರ ವಯಸ್ಕ ಹಕ್ಕಿಯ ಬಣ್ಣವಾದ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತದೆ.
ಗಲ್ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಬಲು ಸೊಗಸಾಗಿ ಶ್ರಮವಿಲ್ಲದೆ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ತೇಲುವಂತೆ ಹಾರಬಲ್ಲವು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸಮುದ್ರತೀರ, ರೇವುಪಟ್ಟಣಗಳ ಬಳಿಯೇ ಇವುಗಳ ವಾಸ. ಆದಷ್ಟು ನೆಲದ ಸಮೀಪವೇ ಇರುವುದು ಇವುಗಳಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾದರೂ ಆಗಿಂದಾಗ್ಗೆ ಹಡಗು, ದೋಣಿಗಳನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ಸಾಗರಗಳ ಮೇಲೆ ಹಲವಾರು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ಗಳಷ್ಟು ದೂರ ಸಾಗುವುದೂ ಉಂಟು.
ಮೀನು ಮತ್ತು ಸಾಗರವಾಸಿ ಪ್ರಾಣಿಗಳೇ ಇವುಗಳ ಮುಖ್ಯ ಆಹಾರ. ಆದರೆ ಬೇರೆ ಬಗೆಯ ಆಹಾರವನ್ನೂ ತಿನ್ನದೆ ಇಲ್ಲ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಈಜಬಲ್ಲವಾದರೂ ಟರ್ನ್ಮುಂತಾದ ಇತರ ಹಕ್ಕಿಗಳಂತೆ ಸಾಗರಗಳಲ್ಲಿ ಈಜುವ ಮೀನು ಮುಂತಾದ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಹಿಡಿವ ಚಾಣಾಕ್ಷತೆ ಇವಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ಸತ್ತು ನೀರಮೇಲೆ ತೇಲುವ ಇಲ್ಲವೆ ಗಾಯಗೊಂಡು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಈಜಲಾರದ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಚುರುಕಾಗಿ ಹಿಡಿಯಬಲ್ಲವು. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಗಲ್ಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮನುಷ್ಯರ ವಾಸ್ತವ್ಯವಿರುವ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲೆ ಇದ್ದು ಅವರು ಎಸೆಯುವ ಕೊಳೆತ ಮೀನು ಮತ್ತಿತರ ಆಹಾರವನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ತೀರಪ್ರದೇಶಗಳ ಬಂದರುಗಳು, ಕೊಳಚೆ ಸ್ಥಳಗಳು, ಚರಂಡಿ, ಹೊಲಸು ಇರುವೆಡೆಯೆಲ್ಲೆಲ್ಲ ಇವು ಇರುತ್ತವೆ. ಈ ಗುಣದಲ್ಲಿ ಕಾಗೆಗಳನ್ನು ಹೋಲುವ ಗಲ್ಗಳು ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಉಪಕಾರಿಯೆನಿಸಿವೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಒಳನಾಡಿನ ಕೃಷಿಭೂಮಿಯಲ್ಲೂ ಗಲ್ಗಳನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಅಲ್ಲಿ ಸಿಗಬಹುದಾದ ಕ್ರಿಮಿಕೀಟಗಳನ್ನು ಇವು ಹಿಡಿದು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಗಲ್ಗಳಿಗೆ ಕಪ್ಪೆಚಿಪ್ಪಿನ ಪ್ರಾಣಿಗಳೆಂದರೆ ಬಲು ಇಷ್ಟ. ಚಿಪ್ಪಿನೊಳಗಿನ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಹೊರತೆಗೆಯಲು ಸುಲಭವಾಗಿ ಆಗದೆಂದು ಅರಿತಿರುವ ಇವು ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಮೇಲಕ್ಕೆ ಹಾರಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ನೆಲದ ಮೇಲಿನ ಕಲ್ಲು ಮುಂತಾದ ಯಾವುದಾದರೂ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ವಸ್ತುವಿನ ಮೇಲೆ ಬೀಳಿಸಿ ಚಿಪ್ಪು ಒಡೆಯುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ತತ್ಕ್ಷಣವೇ ಅಲ್ಲೆ ಸುತ್ತ ಇರುವ ಬೇರೆ ಹಕ್ಕಿಯೊಂದು ಆಹಾರದ ಮೇಲೆ ಎರಗುವ ಮುನ್ನವೇ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಧಾವಿಸಿ ಚಿಪ್ಪಿನಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಭಕ್ಷಿಸುತ್ತವೆ. ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಒಡೆಯಲು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕಾರು, ಮನೆ, ಮಾಡು, ರಸ್ತೆಗಳ ಮೇಲೂ ಹಾಕುವುದುಂಟು. ಕೆಲವು ಬಗೆಯ ಗಲ್ಗಳು ಬೇರೆ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಮೊಟ್ಟೆ, ಮರಿಹಕ್ಕಿ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ವಯಸ್ಕ ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವುದುಂಟು.
ಬೇರೆ ಬಹುಪಾಲು ಬಗೆಯ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಗಲ್ಗಳು ಬಹಳ ವರ್ಷ ಬದುಕಿರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಆಯಸ್ಸು ಸುಮಾರು 25-30 ವರ್ಷಗಳು. ಇವು ಸಂಘಜೀವಿಗಳು. ಪ್ರದೇಶದಿಂದ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಸಾಗುವಾಗ, ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಟೆಯಾಡು ವಾಗ, ವಿರಮಿಸುವಾಗ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲೂ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಯಾವಾಗಲೂ ಕರ್ಕಶವಾಗಿ ಕೂಗುತ್ತ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಪರಸ್ಪರ ಜಗಳವಾಡುತ್ತ ಹಾರಾಡುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯ ಕಾಲದಲ್ಲಂತೂ ಈ ಸ್ವಭಾವ ಹೆಚ್ಚು ವ್ಯಕ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ಒಂದೇ ಪ್ರಭೇದದ ಹಲವಾರು ಹಕ್ಕಿಗಳು ಗುಂಪುಗೂಡುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾದರೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬೇರೆ ಪ್ರಭೇದಗಳೊಂದಿಗೆ ಟರ್ನ್, ಕಾರ್ಮೊರಾಂಟ್, ಪೆಲಿಕನ್ ಮುಂತಾದ ಬೇರೆ ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಇರುವುದೂ ಉಂಟು. ಮೊಟ್ಟೆಯಿಡುವ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಯಾವುದಾದರೂ ಸುರಕ್ಷಿತವಾದ ದ್ವೀಪವನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡು ನೆಲದಮೇಲೆ ಇಲ್ಲವೆ ಸಣ್ಣಗಾತ್ರದ ಮರಗಳ ಮೇಲೆ ಕಡ್ಡಿ, ಸಮುದ್ರದ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ಗೂಡುಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳು (ಅಮೆರಿಕದ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯ ಗಲ್, ಫ್ರಾಂಕ್ಲಿನ್ಸ್ ಗಲ್, ಚೀನದ ಸಾಂಡರ್ಸ್ ಗಲ್, ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡಿನ ಬಲರ್್ಸ ಗಲ್) ಒಳನಾಡಿನ ಸರೋವರಗಳ ಬಳಿ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಾಣಬರುವ ಕಂದು ತಲೆಯ ಗಲ್ ಹಕ್ಕಿ ಹಿಮಾಲಯದ ಲಡಾಕ್, ಟಿಬೆಟ್, ಮಾನಸಸರೋವರಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಉತ್ತರಾರ್ಧಗೋಳದ ಸಾಗರವಾಸಿಯಾದ ಕಿಟಿವೇಕ್ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಗಲ್ ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟನ್ನಿನವರೆಗೆ ವಲಸೆ ಬಂದು ಸಮುದ್ರತೀರಗಳಲ್ಲಿನ ಪ್ರಪಾತಗಳಲ್ಲಿ ಗೂಡುಕಟ್ಟಿ ಮರಿಮಾಡುತ್ತದೆ. ಬಹುಪಾಲು ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಸೂಲಿಗೆ ಮೂರನ್ನು ಮೀರುವುದಿಲ್ಲ. ಮೊಟ್ಟೆಗಳ ಬಣ್ಣ ಕಂದು, ಮೇಲೆಲ್ಲ ಕಗ್ಗಂದು ಇಲ್ಲವೆ ಕಪ್ಪುಬಣ್ಣದ ಚುಕ್ಕೆಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳೆರಡೂ ಕಾವು ಕೊಟ್ಟು ಮರಿಮಾಡುವ ಮತ್ತು ಮರಿಗಳ ಪಾಲನೆಯ ಕೆಲಸವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅದೇ ತಾನೇ ಮೊಟ್ಟೆಯೊಡೆದು ಹೊರಬಂದ ಮರಿಹಕ್ಕಿಗಳು ಸ್ವಶಕ್ತಿಯಿಂದ ನಿಲ್ಲುವ ನಡೆದಾಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದಿವೆಯಾದರೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಪೂರ್ಣ ದೊಡ್ಡವಾಗುವವರೆಗೂ ತಂದೆತಾಯಿಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕದಲುವುದಿಲ್ಲ. ಇವು ಸುಮಾರು 4-6 ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ಹಾರುವ ಶಕ್ತಿ ಪಡೆಯುತ್ತವೆ.
ಸುಮಾರು 40ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಬಗೆಯ ಗಲ್ ಹಕ್ಕಿಗಳಿವೆ ಎಂದು ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುಮುಖ್ಯವಾದ ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ಮುಂದೆ ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಗಲ್ ಕರ್ಯಾಡ್ರಿಯಿಫಾರ್ಮೀಸ್ ಗಣದ ಲ್ಯಾರಿಡೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಹಲವಾರು ಜಾತಿಯ ಸಾಗರವಾಸಿ ಹಕ್ಕಿಗಳಿರುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಬಳಕೆಯ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಹೆಸರು. ಸುಮಾರು 40 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಬಗೆಯ ಗಲ್ ಹಕ್ಕಿಗಳಿವೆ. ಟರ್ನ್ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಗೆ ಬಹಳ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧಿಗಳಿವು. ಪ್ರಪಂಚದ ಮೇರು ಪ್ರದೇಶಗಳು ಮತ್ತು ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ವಲಯಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಇವುಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿದೆ. ಕೆಲವು ಬಗೆಯವು ಉಷ್ಣಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲೂ (ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ) ಕಾಣಬರುತ್ತವೆ.
'မြစ်တွေး၊ မြစ်တွေး၊ ဇင်ယော်၊ ကျူးတည့်ကျူးသံကျော်' ဆိုသည့်သီချင်းကို ကြားဘူးသူများပေမည်။ ဇင်ယော်ကို ကမ္ဘာ ပေါ်တွင် အနှံ့အပြားတွေ့ရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင်လည်း အများ အပြားတွေ့ရသဖြင့် ဇင်ယော်ကို မမြင်ဘူးသူနည်းသည်။
ဇင်ယော်သည် 'ကာရက်ဒြီအိဖောမီး' မျိုးစဉ်တွင်၎င်း၊ 'လယ်ရီဒီ' မျိုးရင်းတွင်၎င်း ပါဝင်သည်။ ဇင်ယော်ငှက် အမျိုးမျိုး ရှိရာတွင် တစ်မျိုးနှင့်တစ်မျိုးသည် လွန်စွာဆင်တူသဖြင့် ခွဲခြား နိုင်ရန် ခဲယဉ်းသည်။ ငှက်အဖိုနှင့် အမသည် ရုပ်ဆင်းသဏ္ဌာန် ချင်း အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ ဇင်ယော်တို့အနက် ဇင်ယော်ခေါင်း မဲကို လူသိများသည်။ ဇင်ယော်ခေါင်းမဲ၏ အလျားသည် ၁၆ လက်မရှိ၏။ ဦးခေါင်းရှိအညိုရောင်သည် ဆောင်းရာသီ၌ ပျောက်သွားပြီးလျှင်၊ မျက်လုံးနားရှိ အမွှေးများသာ ညိုနေ သည်။ ငှက်ငယ်များ၏ အပေါ်ပိုင်းသည် ညို၍၊ အတောင်စွန်း များ၏ အရောင်သည် မွဲခြောက်ခြောက်ဖြစ်လျက် အစက် အပြောက်များပေါ်နေ၏။ အမြီးမှာ ဖြူ၍၊ အဖျားတွင် အညို ရောင်ပြန့်နေသည်။
ဇင်ယော်ခေါင်းမဲသည် 'ဂစ်' 'ဂစ်'ဟု၎င်း၊ 'ကျစ်' 'ကျစ်' ဟု၎င်း စူးရှသောအသံနှစ်မျိုးဖြင့် အော်တတ်သည်။ အခြားစူးရှ သော အသံမျိုးကိုလည်း ပြုလုပ်တတ်သေးသည်။ ဇင်ယော်ခေါင်းမဲကို ရန်ကုန်မြစ်ထဲတွင် အများဆုံးတွေ့နိုင် သည်။ ပင်လယ်ဝမှ မြစ်ထဲသို့သင်္ဘောဝင်လာလျှင် ဇင်ယော်များ သည် သင်္ဘောဘေးမှ လိုက်ပါလာတတ်သည်။ သင်္ဘောပေါ်မှ ပစ်ချလိုက်သော ပေါင်မုံ့အစ အနကလေးများကို ရေသို့မကျမီ ကျွမ်းကျင်စွာ ထိုးသုတ်ယူနိုင်သည်။ ဇင်ယော်သည် ရေကူးနိုင် သော်လည်း ရေမငုပ်နိုင်ချေ။ အစာမစားသည့်အချိန်တွင် ပင်လယ်ပေါ်တွင်ဖြစ်စေ၊ သဲပြင်နှင့် လေဟာပြင်ပေါ်တွင်ဖြစ်စေ နားနေလေ့ရှိသည်။ မန္တလေးမြို့အနီးရှိ ရေအိုင်ကြီးများတွင် ဇင်ယော်တို့ ပိုးမွှားများဖမ်းဆီးစားသောက်နေကြသည်ကို မကြာ ခဏတွေ့ရလေသည်။ ဇင်ယော်ငှက်မျိုးသည် အာရှတိုက်အလယ် ပိုင်း၊ တာကီစတန်နယ်နှင့် တိဗက်နိုင်ငံအကြား၌ရှိသော ရေအိုင် ကြီးများတွင် သားပေါက်ကြသည်။ မြန်မာနိုင်ငံသို့ ဆောင်းရာ သီတွင် လာရောက်သည်။ အများအားဖြင့် စက်တင်ဘာလတွင် ရောက်လာကြပြီးလျှင် ဧပြီလ၊ မေလလောက်တွင် ထွက်ခွာသွား ကြသည်။[၁]
'မြစ်တွေး၊ မြစ်တွေး၊ ဇင်ယော်၊ ကျူးတည့်ကျူးသံကျော်' ဆိုသည့်သီချင်းကို ကြားဘူးသူများပေမည်။ ဇင်ယော်ကို ကမ္ဘာ ပေါ်တွင် အနှံ့အပြားတွေ့ရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင်လည်း အများ အပြားတွေ့ရသဖြင့် ဇင်ယော်ကို မမြင်ဘူးသူနည်းသည်။
ဇင်ယော်သည် 'ကာရက်ဒြီအိဖောမီး' မျိုးစဉ်တွင်၎င်း၊ 'လယ်ရီဒီ' မျိုးရင်းတွင်၎င်း ပါဝင်သည်။ ဇင်ယော်ငှက် အမျိုးမျိုး ရှိရာတွင် တစ်မျိုးနှင့်တစ်မျိုးသည် လွန်စွာဆင်တူသဖြင့် ခွဲခြား နိုင်ရန် ခဲယဉ်းသည်။ ငှက်အဖိုနှင့် အမသည် ရုပ်ဆင်းသဏ္ဌာန် ချင်း အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ ဇင်ယော်တို့အနက် ဇင်ယော်ခေါင်း မဲကို လူသိများသည်။ ဇင်ယော်ခေါင်းမဲ၏ အလျားသည် ၁၆ လက်မရှိ၏။ ဦးခေါင်းရှိအညိုရောင်သည် ဆောင်းရာသီ၌ ပျောက်သွားပြီးလျှင်၊ မျက်လုံးနားရှိ အမွှေးများသာ ညိုနေ သည်။ ငှက်ငယ်များ၏ အပေါ်ပိုင်းသည် ညို၍၊ အတောင်စွန်း များ၏ အရောင်သည် မွဲခြောက်ခြောက်ဖြစ်လျက် အစက် အပြောက်များပေါ်နေ၏။ အမြီးမှာ ဖြူ၍၊ အဖျားတွင် အညို ရောင်ပြန့်နေသည်။
ဇင်ယော်ခေါင်းမဲသည် 'ဂစ်' 'ဂစ်'ဟု၎င်း၊ 'ကျစ်' 'ကျစ်' ဟု၎င်း စူးရှသောအသံနှစ်မျိုးဖြင့် အော်တတ်သည်။ အခြားစူးရှ သော အသံမျိုးကိုလည်း ပြုလုပ်တတ်သေးသည်။ ဇင်ယော်ခေါင်းမဲကို ရန်ကုန်မြစ်ထဲတွင် အများဆုံးတွေ့နိုင် သည်။ ပင်လယ်ဝမှ မြစ်ထဲသို့သင်္ဘောဝင်လာလျှင် ဇင်ယော်များ သည် သင်္ဘောဘေးမှ လိုက်ပါလာတတ်သည်။ သင်္ဘောပေါ်မှ ပစ်ချလိုက်သော ပေါင်မုံ့အစ အနကလေးများကို ရေသို့မကျမီ ကျွမ်းကျင်စွာ ထိုးသုတ်ယူနိုင်သည်။ ဇင်ယော်သည် ရေကူးနိုင် သော်လည်း ရေမငုပ်နိုင်ချေ။ အစာမစားသည့်အချိန်တွင် ပင်လယ်ပေါ်တွင်ဖြစ်စေ၊ သဲပြင်နှင့် လေဟာပြင်ပေါ်တွင်ဖြစ်စေ နားနေလေ့ရှိသည်။ မန္တလေးမြို့အနီးရှိ ရေအိုင်ကြီးများတွင် ဇင်ယော်တို့ ပိုးမွှားများဖမ်းဆီးစားသောက်နေကြသည်ကို မကြာ ခဏတွေ့ရလေသည်။ ဇင်ယော်ငှက်မျိုးသည် အာရှတိုက်အလယ် ပိုင်း၊ တာကီစတန်နယ်နှင့် တိဗက်နိုင်ငံအကြား၌ရှိသော ရေအိုင် ကြီးများတွင် သားပေါက်ကြသည်။ မြန်မာနိုင်ငံသို့ ဆောင်းရာ သီတွင် လာရောက်သည်။ အများအားဖြင့် စက်တင်ဘာလတွင် ရောက်လာကြပြီးလျှင် ဧပြီလ၊ မေလလောက်တွင် ထွက်ခွာသွား ကြသည်။
I cocai (al singołar cocal, Laridae) i xé na fameja de oxełi de mar del'órdene dei Caradriiformi. El gènare prinçipałe de sta fameja el xé el Larus. Anca si i xé oxełi de mar, tante cołonie łe vive su grandi łaghi (par exenpio el łago de Garda) o se ciapa da magnar 'ntel'entrotera.
Se trata de oxełi de mar con ałe longhe e bechi robusti, dełe volte lexermente adunchi. Łe ałe łe xé sołitamente de cołor bianco, grixo o nero e 'ntei jóveni anca maron. A seconda de ła spece i jóveni i inpiega da dó a quattro ani prima de rivar ała łivrea d'adulto. En sta faxe canbia i cołori de łe pene, quełi del beco, de łe sanpe e dei oci.
Qualche spece ła canbia el cołor del piumajo a difarensa de ła stajon. I sesi no i se distingue dal piumajo.
Sołitamente i vive en cołonie, i nidifica łongo łe coste o en zone ùmede e aque interne. I magna pesi, vovi, carogne picenine, avansi (anca dei ómini, 'ntełe descàreghe). No i disdegna inseti grandi (cofà łe łibełułe) o picenini (cofà siami de formighe vołanti) o vermi (speso dopo łe aradure).
El nome "Cocàl" el derìva dal greco antigo kauk(i)àles e kaukalìas nome de oxeło drio Esichio.
I cocai (al singołar cocal, Laridae) i xé na fameja de oxełi de mar del'órdene dei Caradriiformi. El gènare prinçipałe de sta fameja el xé el Larus. Anca si i xé oxełi de mar, tante cołonie łe vive su grandi łaghi (par exenpio el łago de Garda) o se ciapa da magnar 'ntel'entrotera.
Se trata de oxełi de mar con ałe longhe e bechi robusti, dełe volte lexermente adunchi. Łe ałe łe xé sołitamente de cołor bianco, grixo o nero e 'ntei jóveni anca maron. A seconda de ła spece i jóveni i inpiega da dó a quattro ani prima de rivar ała łivrea d'adulto. En sta faxe canbia i cołori de łe pene, quełi del beco, de łe sanpe e dei oci.
Qualche spece ła canbia el cołor del piumajo a difarensa de ła stajon. I sesi no i se distingue dal piumajo.
Sołitamente i vive en cołonie, i nidifica łongo łe coste o en zone ùmede e aque interne. I magna pesi, vovi, carogne picenine, avansi (anca dei ómini, 'ntełe descàreghe). No i disdegna inseti grandi (cofà łe łibełułe) o picenini (cofà siami de formighe vołanti) o vermi (speso dopo łe aradure).
El nome "Cocàl" el derìva dal greco antigo kauk(i)àles e kaukalìas nome de oxeło drio Esichio.
De meêuwen (Latien Laridae) bin 'n femielje van veugels uut de orde Steltloôperachtegen. D'r ore onheveêr 120 soôrten bie; biolohen bin 't d'r nie over eêns welke veugels an d'r aparte soôrten bin en welke ondersoôrten. De meêuwen ène naebie aol de zeê in ulder biotoop (en bie de Noôrdzeê komme vee soôrten vò), mae sommege soôrten bin ok in 't binneland te vinden. Volwasse meêuwen èn 'n groôtendeêls wit veêrekleêd, dikkels mie hrieze vleuhels en mie ier en di (vleuhelpunt'n, soms de kop) zwarte stikjes.
De femielje bestaet uut:
Femielje Meêuwen (Laridae)
Mâhóomoehá-vé'késo, mâhpé-aénohe, ve'kêseho-éve.
Ochìn de mâ, numme cumün atribuiu a-i oxélli d'a famiggia d'i Laridæ.
Sun di oxelli mæn (o cumunque d'ægua) de meddie e grosse dimensciuin, cu-u beccu forte e tortu in çimma, i ae lunghe e apinçüe, drüe, a cua cürta e quæa, e çampe cürte, drüe, parmæ; u diu pusteriû svilüppou. E ciümme po-u ciü gianche cu-u mantu e i ae ciü scüe e u capüççu neigru o scüu inta livrea estiva; i zueni gh'han u mantu amaciou.
Difüxi lungu e coste de tütti i cuntinenti (ecettu l'ochin giancu ch'u se ne stà de lungu a l'amâ). Sun in gennere di migratuî parçiæ (migra i zueni o quelli ch'en ciü a nord).
Fan u niu pe tæra e solan furmâ de culonnie.
Gh'han 'na dieta opurtünistega ch'a pö cumprende pesci, crustaçei, mulüschi, vermi, insetti, carogne, öve e picin di atre specce d'oxelli, de votte adürti ascì. L'oumentu strameziou de rümenta dispunibbile inte descarreghe u l'ha favuiu un nuteive incrementu du nümeru di individdui de specce onivue.
En di animæ inteligenti, cuiuxi, asperti, che exibiscian di cumpurtamenti cumplesci, prez. e culonnie se difendan insemme da-i predatuî, dövian de furme evulüe de cumünicaçiun e çerte specie en scin-a bun-e a döviâ u beccu cumme ütenscile.
E specce d'ochin che se pö incuntrâ in Ligurria en: [1][2]
Ochin grossu de spalle neigre
Ochin de mâ mezan
Ochin fratin
Ochin testa neigra
Ochìn de mâ, numme cumün atribuiu a-i oxélli d'a famiggia d'i Laridæ.
Sun di oxelli mæn (o cumunque d'ægua) de meddie e grosse dimensciuin, cu-u beccu forte e tortu in çimma, i ae lunghe e apinçüe, drüe, a cua cürta e quæa, e çampe cürte, drüe, parmæ; u diu pusteriû svilüppou. E ciümme po-u ciü gianche cu-u mantu e i ae ciü scüe e u capüççu neigru o scüu inta livrea estiva; i zueni gh'han u mantu amaciou.
Difüxi lungu e coste de tütti i cuntinenti (ecettu l'ochin giancu ch'u se ne stà de lungu a l'amâ). Sun in gennere di migratuî parçiæ (migra i zueni o quelli ch'en ciü a nord).
Fan u niu pe tæra e solan furmâ de culonnie.
Gh'han 'na dieta opurtünistega ch'a pö cumprende pesci, crustaçei, mulüschi, vermi, insetti, carogne, öve e picin di atre specce d'oxelli, de votte adürti ascì. L'oumentu strameziou de rümenta dispunibbile inte descarreghe u l'ha favuiu un nuteive incrementu du nümeru di individdui de specce onivue.
En di animæ inteligenti, cuiuxi, asperti, che exibiscian di cumpurtamenti cumplesci, prez. e culonnie se difendan insemme da-i predatuî, dövian de furme evulüe de cumünicaçiun e çerte specie en scin-a bun-e a döviâ u beccu cumme ütenscile.
E specce d'ochin che se pö incuntrâ in Ligurria en:
Oca ciapæa (Larus argentatus, L. michaellis, L. cachinnans) Oca de mâ (Larus marinus, Larus hyperboreus) Ochin grossu de spalle neigre (Larus fuscus) Ochin de mâ mezan (Larus canus) Ochin fratin o capüçin (Chroicocephalus ridibundus) Ochin giancu (Rissa tridactyla) Ochin testa neigra (Ichthyaetus melanocephalus) Ochinettu (Hydrocoloeus minutus)Ochin grossu de spalle neigre
Ochin de mâ mezan
Ochin fratin
Ochin testa neigra
Referençe Girolamo Calvi - Catalogo d'ornitologia di Genova - Genova - F.lli Pagano - 1828 AA.VV., Descrizione di Genova e del genovesato , Volume 1, Ferrando, Genova, 1846Qiwlla jan ukasti qillwa, ukax mä janq'u jamach'iwa[1]. Aka jamach'ix qutan jakasi. Ukhamarakiw jawiranakan wal utjantasipxi. Qillwanakax tam tamaw chhuknaqapxi
Qillwan chhuruñapax jach'awa. Phuyunakapax ch'iyarampit janq'umpitawa.
Aka jamach'ix sillq'unaka, laq'unaka, challwanak umataypinakat thaqhasipxi.
Qillwax quranakampiw quta lakanakaru, jawir lakanakaru, ch'illiw ch'illiwawjanakaruw tapachasi.
Qachu qillwax kimsa, pusi k'awnanti, ch'uxñaw k'awnapaxa, ukhamarak ch'iyar ch'ixinakaniwa.
Qillqatix tama tam sarnaqix jalluw jalluntan sañ muni.
Qiwlla jan ukasti qillwa, ukax mä janq'u jamach'iwa. Aka jamach'ix qutan jakasi. Ukhamarakiw jawiranakan wal utjantasipxi. Qillwanakax tam tamaw chhuknaqapxi
Laridae is a family of seabirds in the order Charadriiformes that includes the gulls, terns, skimmers, and kittiwakes. It includes around 100 species arranged into 22 genera. They are an adaptable group of mostly aerial birds found worldwide.
The family Laridae was introduced (as Laridia) by the French polymath Constantine Samuel Rafinesque in 1815.[2][3] Historically, Laridae were restricted to the gulls, while the terns were placed in a separate family, Sternidae, and the skimmers in a third family, Rynchopidae.[4] The noddies were traditionally included in Sternidae. In 1990 Charles Sibley and Jon Ahlquist included auks and skuas in a broader family Laridae.[5]
A molecular phylogenetic study by Baker and colleagues published in 2007 found that the noddies in the genus Anous formed a sister group to a clade containing the gulls, skimmers, and the other terns.[1] To create a monophyletic family group, Laridae was expanded to include the genera that had previously been in Sternidae and Rynchopidae.[6][7]
Baker and colleagues found that the Laridae lineage diverged from a lineage that gave rise to both the skuas (Stercorariidae) and auks (Alcidae) before the end of the Cretaceous in the age of dinosaurs. They also found that the Laridae themselves began expanding in the early Paleocene, around 60 million years ago.[1] The German palaeontologist Gerald Mayr has questioned the validity of these early dates and suggested that inappropriate fossils were used in calibrating the molecular data. The earliest charadriiform fossils date only from the late Eocene, around 35 million years ago.[8]
Anders Ödeen and colleagues investigated the development of ultraviolet vision in shorebirds, by looking for the SWS1 opsin gene in various species; as gulls were the only shorebirds known to have developed the trait. They discovered that the gene was present in the gull, skimmer, and noddy lineages but not the tern lineage. They also recovered the noddies as an early lineage, though the evidence was not strong.[9]
For the complete list of species, see the article List of Laridae species.
The Laridae have spread around the world, and their adaptability has likely been a factor. Most have become much more aerial than their ancestor, which was likely some form of shorebird.[10]
Laridae is a family of seabirds in the order Charadriiformes that includes the gulls, terns, skimmers, and kittiwakes. It includes around 100 species arranged into 22 genera. They are an adaptable group of mostly aerial birds found worldwide.
Mevo aŭ Laro estas popularaj nomoj de birdoj el familio de laredoj, apartenantaj al la ordo de ĥaradrioformaj. Ili estas blankaj-grizaj aŭ blankaj-nigraj, vivas ĉe maroj aŭ riveroj, do konsideriĝas akvobirdoj, kaj distingiĝas per knara voĉo. Ili estas bonegaj flugantoj, kapablaj kapti en aero ĵetitan nutraĵon, kio estas ŝatata amuzo de infanoj.
Mevoj estas birdoj de la familio de Laredoj. Ili estas plej rilataj al ŝternoj de la familio Sternedoj, aŭkoj, kaj tondilbekuloj, kaj pli malproksime al vadbirdoj. Plej granda parto de mevoj apartenas al ampleksa genro Larus, sed estas aliaj kvin genroj kun po unu aŭ du specioj..
Ili estas tipe mezgrandaj au grandaj birdoj, plej ofte grizaj aŭ blankaj kun nigraj markoj en la kapo aŭ flugiloj. Ili havas fortikajn, longajn hokajn bekojn kaj retajn piedojn; la kruroj estas flavaj, ruĝaj aŭ nigraj. Multaj specioj de mevoj havas ĉe la bekopinto aŭ proksime markojn ĉu ruĝajn ĉu nigrajn ĉu ambaŭe en formo de makuloj aŭ ringoj kiuj utilas por ke la idoj frapu tie por stimuli vomadon de manĝaĵo. La specioj de mevoj laŭ grando estas inter la Pigmea mevo de ĉirkaŭ 120 g kaj 29 cm ĝis la Nigramantela mevo de ĉirkaŭ 1.75 kg kaj 76 cm.
Plej granda parto de mevoj, ĉefe tiuj specioj de la genro Larus, nestas sur grundo kaj estas karnovoraj, kiuj predas vivajn estaĵojn aŭ kadavraĵojn profitante oportunon. Vivaj estaĵoj tre ofte inkludas krabojn kaj etajn fiŝojn. Escepte la Trifingra mevo, mevoj estas tipe marbordaj aŭ internaj specioj, rare internirante la marojn. La grandaj specioj atingas plenkreskulan plumaron post kvar jaroj, sed etaj mevoj post du jaroj.
Mevoj -ĉefe la plej grandaj specioj- estas lertaj kaj inteligentaj birdoj, kiuj montras kompleksajn metodojn de interkomunikado kaj altan ŝtupon de socia strukturo. Kelkaj specioj (ekzemple la Arĝentmevo) pruvis kondutojn de uzado de iloj. Multaj specioj de mevoj lernis kunvivi sukcese kun la homaro kaj prosperis en homaj medioj, ekzemple unue en marbordoj homloĝataj kaj poste laŭ la riveroj internen al akvumaj kamparoj. Aliaj estas kleptoparazitaj por atingi manĝaĵon.
Du vortoj estas ofte uzataj inter mevoŝatantoj por subgrupigo de mevoj:
Hibridiĝo inter specioj de mevoj okazas ofte, kvankam ofteco dependas el la koncernaj specioj (vidu Hibridiĝo ĉe mevoj). La taksonomio de la Grandaj blankokapaj mevoj estas ĉefe komplika.
La Amerika Organizo de Ornitologoj kunmetas Ŝternedojn, Sterkorariedojn kaj Rinkopedojn kiel subfamiliojn en la familio Laredoj, sed lastatempaj pristudoj (Paton et al., 2003; Thomas et al., 2004; Paton & Baker, 2006) indikus, ke tio estas malprava.
Mevo aŭ Laro estas popularaj nomoj de birdoj el familio de laredoj, apartenantaj al la ordo de ĥaradrioformaj. Ili estas blankaj-grizaj aŭ blankaj-nigraj, vivas ĉe maroj aŭ riveroj, do konsideriĝas akvobirdoj, kaj distingiĝas per knara voĉo. Ili estas bonegaj flugantoj, kapablaj kapti en aero ĵetitan nutraĵon, kio estas ŝatata amuzo de infanoj.
Los láridos (Laridae) son una familia de aves del orden Charadriiformes conocidas coloquialmente como gaviotas o pavanas. Están estrechamente relacionadas con los charranes de la familia Sternidae, y más lejanamente con las aves zancudas. La mayoría de las gaviotas pertenece al género Larus.
Son en general aves grandes, en su mayoría de plumaje gris, blanco o negro, a menudo con señales negras en la cabeza o las alas. Tienen picos robustos, bastante largos. Las especies varían en tamaño desde la gaviota enana de 120 g y 29 cm, al gavión atlántico de 1.75 kg y 76 cm.
Las gaviotas se alimentan de todo aquello mínimamente comestible: todo tipo de animales marinos, vegetales, insectos, carroña, pájaros pequeños, como palomas (a las que ataca en vuelo), huevos de pájaros (tanto de otras especies como de la suya propia), pollos, ratas, etc.
A menudo es posible ver a las gaviotas en poblaciones del interior, lejanas a la costa, a donde llegan siguiendo el curso de los ríos. Su variada alimentación ha desplazado a las poblaciones costeras hasta zonas en donde jamás se habían visto antes.[cita requerida] Estos nuevos inquilinos alteran e incluso erradican las poblaciones locales de pájaros, que rara vez son competencia para un ave de esta voracidad.[cita requerida]
Las gaviotas son especies típicamente costeras marinas o costeras de lagos y lagunas interiores, y vuelan grandes distancias. Las especies de mayor tamaño tardan hasta cuatro años en lograr el plumaje adulto pleno, si bien a los dos años la mayoría de las especies de gaviotas pequeñas tienen plumaje adulto. Es típico verlas volar alrededor de los barcos pesqueros a la espera de alimento.
Son aves inteligentes, poseen métodos complejos de comunicación y una estructura social muy desarrollada. Ciertas especies, como la Larus argentatus, exhiben conductas complejas.
La hibridación entre las especies de gaviota es bastante frecuente, aunque dependen de las especies involucradas.
Anidan en colonias densamente pobladas, depositan dos o tres huevos moteados en un nido compuesto de vegetación. Los polluelos son precoces, nacidos con una pelusa moteada y con movilidad después de la salida del cascarón.[1]
La taxonomía de las gaviotas es complicada, especialmente las de cabeza blanca.
Género Larus
Género Hydrocoloeus
Género Ichthyaetus
Gaviota relicta
Género Leucophaeus[2]
Género Chroicocephalus[2]
Género Creagrus
Género Pagophila
Género Rissa
Género Rhodostethia
Género Xema
La American Ornithologists' Union combina Sternidae, Stercorariidae, y Rhynchopidae como subfamilias de la familia Laridae.
.jpg)
|isbn= incorrecto (ayuda). Los láridos (Laridae) son una familia de aves del orden Charadriiformes conocidas coloquialmente como gaviotas o pavanas. Están estrechamente relacionadas con los charranes de la familia Sternidae, y más lejanamente con las aves zancudas. La mayoría de las gaviotas pertenece al género Larus.
Son en general aves grandes, en su mayoría de plumaje gris, blanco o negro, a menudo con señales negras en la cabeza o las alas. Tienen picos robustos, bastante largos. Las especies varían en tamaño desde la gaviota enana de 120 g y 29 cm, al gavión atlántico de 1.75 kg y 76 cm.
Kajaklased (Laridae) on lindude sugukond kurvitsaliste seltsist.
Kajaklaste liike ja alamliike on arvatavasti 71. Suurim kajaklaste osa kuulub kajaka perekonna.
Kajaklased on laialt levinud kogu maakeral. 7 liiki on haruldased ja vajavad kaitset.
Selles nimekirjas on reastatud 71 kajakalaste liike, mis kuuluvad 9 kajakalaste perekonda.
Kajaklased (Laridae) on lindude sugukond kurvitsaliste seltsist.
Kajaklaste liike ja alamliike on arvatavasti 71. Suurim kajaklaste osa kuulub kajaka perekonna.
Kaioak, antxetak, kalatxoriak, gabaiak, Itsastxoriak edo itxasurtzoak itsaso aldean bizi diren hegaztiak dira. Sternidae familiaren txenadekin eta, urrunagoa, zangaluzeekin lotura dute. Gehienak Larus generokoak dira. Tamaina ezberdineko hegaztiak dira, txikiena antxeta txikia (120 gr eta 29 cm) eta handiena kaio beltza (1,75 kg eta 76 cm) izanik.
Hego luze eta sendoak, oin palmatuak, hanka luzeak eta moko kurbatu samarra dute. Sabelalde eta buruko lumajea zuria da eta hegoak ilunagoak. Hondakin organikoak, intsektuak, zizareak eta muskuiluak jaten dituzte. Hegan egiten arinak dira; oinez ere ibiltzen dira, eta ondo egiten dute igeri. Itsasertzetan egoten dira gehienak, baina ibaietan eta aintziretan ere badira batzuk. Taldetan bizi dira, amildegietan edo lurrean egiten dituzten habia sendoetan.
Larus generoa
Leucophaeus generoa[1]
Chroicocephalus generoa[1]
Creagrus generoa
Pagophila generoa
'Rissa generoa
Rhodostethia generoa
Xema generoa
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Kaioak, antxetak, kalatxoriak, gabaiak, Itsastxoriak edo itxasurtzoak itsaso aldean bizi diren hegaztiak dira. Sternidae familiaren txenadekin eta, urrunagoa, zangaluzeekin lotura dute. Gehienak Larus generokoak dira. Tamaina ezberdineko hegaztiak dira, txikiena antxeta txikia (120 gr eta 29 cm) eta handiena kaio beltza (1,75 kg eta 76 cm) izanik.
Hego luze eta sendoak, oin palmatuak, hanka luzeak eta moko kurbatu samarra dute. Sabelalde eta buruko lumajea zuria da eta hegoak ilunagoak. Hondakin organikoak, intsektuak, zizareak eta muskuiluak jaten dituzte. Hegan egiten arinak dira; oinez ere ibiltzen dira, eta ondo egiten dute igeri. Itsasertzetan egoten dira gehienak, baina ibaietan eta aintziretan ere badira batzuk. Taldetan bizi dira, amildegietan edo lurrean egiten dituzten habia sendoetan.
Lokit (Laridae) on rantalintujen lahkoon kuuluva heimo, johon kuuluu 15 sukua. Varsinaisten lokkien (alaheimo Larinae) täysikasvuisten yksilöiden höyhenpeitettä hallitsevat tyypillisesti musta ja valkoinen väri sekä harmaan eri sävyt. Nuoret ja talvipukuiset linnut ovat hyvin erivärisiä, usein ruskeankirjavia.
Saksinokat (suku Rynchops) luettiin aiemmin erilliseen saksinokkien heimoon Rynchopidae, mutta nykyisin nekin kuuluvat lokkeihin.[3] Myös tiiroja on toisinaan pidetty omana heimonaan.
Lokit pesivät rannikoilla, sisävesillä ja soilla, yleensä suurissa yhdyskunnissa.[4] Pesän ne tekevät maahan ja munivat lähes aina kolme munaa[5].Pesä on yksinkertainen kasveista rakennettu syvennys matalan kasvillisuuden joukossa.[4]
Varsinkin pesimäajan ulkopuolella lokit kerääntyvät usein monen lajin sekaparvina suojaisille vesistöille, järville, satamiin ja keinoaltaiden lähettyville yöpymään tai etsimään ravintoa. Väliä ruokailu- ja yöpymispaikoilla voi olla 40 kilometriä. Lokit lentävät ruokailu- ja yöpymispaikoille aamu- ja iltalennoilla korkealla jonoissa tai auramuodostelmassa.[4]
Pienikokoiset lokkilajit pyydystävät ravintonsa yleensä veden pinnalta, mutta voivat kastautua veteen saadakseen kalan kiinni. Kesällä ne voivat kokoontua isoina parvina saalistamaan korkealta ilmasta surviaissääskiä ja lentomuurahaisia. Suurikokoisemmat lajit syövät haaskoja, kalaa, jätteitä, lintujen poikasia ja -munia ja joskus myös aikuisia vesilintuja. Sekä pienet että suuret lajit kerääntyvät usein pelloille ja niityille syömään kastematoja.[4]
Harmaa- ja selkälokki.
Lokit (Laridae) on rantalintujen lahkoon kuuluva heimo, johon kuuluu 15 sukua. Varsinaisten lokkien (alaheimo Larinae) täysikasvuisten yksilöiden höyhenpeitettä hallitsevat tyypillisesti musta ja valkoinen väri sekä harmaan eri sävyt. Nuoret ja talvipukuiset linnut ovat hyvin erivärisiä, usein ruskeankirjavia.
Saksinokat (suku Rynchops) luettiin aiemmin erilliseen saksinokkien heimoon Rynchopidae, mutta nykyisin nekin kuuluvat lokkeihin. Myös tiiroja on toisinaan pidetty omana heimonaan.
Laridés
Les laridés (Laridae) sont une famille d'oiseaux constituée de 22 genres et de 102 espèces existantes. Elle comprend les Larinae (mouettes et goélands), les Sterninae (sternes, guifettes, noddis et gygis) et les Rynchopinae (becs-en-ciseaux).
Contrairement à une opinion répandue, beaucoup de laridés ne sont pas véritablement des oiseaux marins. Bon nombre d'espèces se reproduisent au bord des eaux continentales, et pour la plupart des autres, la répartition est plutôt côtière, surtout pendant la période de nidification[1].
Dans la classification de Sibley et Monroe, cette famille est divisée en 2 sous-familles dont une divisée en 4 tribus, correspondant à 5 familles distinctes, dans les classifications traditionnelles. Des travaux de 2003 ont permis de distinguer une nouvelle espèce de Larini[2] : le Goéland pontique Larus cachinnans ; le Goéland leucophée devenant Larus michahellis.
Des études génétiques et phylogénique ont entraîné la séparation des Alcinae qui sont devenus une famille à part, les Alcidae. De même, le genre Stercorarius a été placé dans sa propre famille, les Stercorariidae.
Cette famille monophylétique est constituée traditionnellement des trois sous-familles Rynchopinae, Larinae et Sterninae. Le genre Rynchops (les Rynchopinae) et les Sterninae ne peuvent être séparés des Larinae sans rendre le clade Laridae paraphylétique[3], les sous-familles n'étant pas distinctes.
Classement par ordre alphabétique :
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 8.1, 2018)[4] :
Phylogénie des familles de Charadriiformes du sous-ordre Lari, selon Tree of life[5] :
LariLaridés
Les laridés (Laridae) sont une famille d'oiseaux constituée de 22 genres et de 102 espèces existantes. Elle comprend les Larinae (mouettes et goélands), les Sterninae (sternes, guifettes, noddis et gygis) et les Rynchopinae (becs-en-ciseaux).
Contrairement à une opinion répandue, beaucoup de laridés ne sont pas véritablement des oiseaux marins. Bon nombre d'espèces se reproduisent au bord des eaux continentales, et pour la plupart des autres, la répartition est plutôt côtière, surtout pendant la période de nidification.
Is éan mara é an faoileán nó faoileog. Is iomaí speiceas atá ann. De ghnáth bíonn na faoileáin 30-75 ceintiméadar ar fhad. Is baill d'fhine na Laridae iad.
Sean-Ghaeilge: foílenn, fáilenn
Meastar gur tháinig "foílenn" ó fhréamh Comh-Cheiltise, *woilenno-. Tháinig an focal coitianta Fraincise "goëland" (= faoileán) ón bhfocal Briotáinise "gouelan", agus tá an chuma ar an scéal gur tháinig "gull" an Bhéarla ó cheann de na teangacha Briotanacha freisin. Faolag a deirtear i nGaeilge na hAlban.
Is éan mara é an faoileán nó faoileog. Is iomaí speiceas atá ann. De ghnáth bíonn na faoileáin 30-75 ceintiméadar ar fhad. Is baill d'fhine na Laridae iad.
A dos láridos (Laridae) é unha familia de aves acuáticas da orde dos caradriformes e suborde dos laros.
Comprende numerosos especies coñecidas vulgarmente en galego como gaivotas ou gavotas,[1]
Son aves mariñas de mediano a gran porte (a máis pequena, Hydrocoloeus minutus, mide 29 cm e ten unha masa corporal de de 120 g, e a máis grande, Larus marinus, ten unha lonxitude de 76 cm e unha masa de 1,75 kg). Tipicamente a súa plumaxe é gris, negra ou branca, frecuentemente con marcas negras na cabeza ou nas ás, e teñen as patas palmadas. Distribuídas por todo o mundo, moitas delas son aves abundantes e moi coñecidas nas súas espectivas áreas de distribución.
Estreitamente relacionadas cos membros da familia dos estérnidos e, máis afastadamente, coas aves zancudas, a maioría das súas especies pertencen ao xénero Larus, que é o tipo da suborde e da familia.
A familia foi descrita en 1815 polo polímata, naturalista, meteorólogo e arqueólogo estadounidense de orixe franco-xermana-italiana Constantine Samuel Rafinesque.
O nome científico da familia, Laridae, está formado sobre a base da raíz do nome do seu xénero tipo, Larus, coa adición do sufixo do latín científico -idae, propio do nome das familias de animais.
Durante moito tempo a maioría das gaivotas situáronse no xénero Larus, incluso ao longo do século XX.[2][3] Este sistema predominou até principios do século XXI: nos anos 2005-2007 coñeceuse que esta agrupación era polifilética.
En 2005 un estudo de filoxenia molecular realizado por primeira vez sobre todas as especies recoñecidas de gaivotas (53 especies) demostrou que o xénero Larus así concibido non era monofilético.[4] Confirmando as conclusións de dous estudos anteriores, un sobre morfoloxía,[5] e o outro sobre caracteres moleculares,[6] avogaron pola disociación de Larus en seis xéneros:[4]
Algunhas destas recomendacións foron inmediatamente aceptadas pola comunidade científica internacional.[7][8] Porén, algunhas aínda son obxecto de debate.
Moitos ornitólogos distribúen ás gaivotas en dous subgrupos:[Cómpre referencia]
A hibridación entre as especies de gaivotas adoita ser frecuente, aínda que depende das especies. A taxonomía das gaivotas é complicada, especialmente nas de cabeza branca.[Cómpre referencia]
Xénero Larus
Xénero Ichthyaetus
Xénero Leucophaeus
Xénero Chroicocephalus
Xénero Hydrocoloeus
Xénero Rhodostethia
Xénero Rissa
Xénero Pagophila
Xénero Xema
Xénero Creagrus
As gaivotas son en xeral aves grandes, de cor gris ou branca, a miúdo con pintas negras na cabeza ou nas ás. Adoitan ter bicos robustos, bastante longos. A maioría das gaivotas, particularmente as do xénero Larus, son carnívoras ou detrívoras (tomarán a comida viva ou recollerana do lixo se teñen a oportunidade) que inclúen na súa dieta caranguexos e peixes pequenos.[Cómpre referencia].
As gaivotas adoitan ser aves mariñas ou de lagos, ríos e lagoas interiores. Son voadoras de grandes distancias. As especies de maior tamaño tardan ata catro anos en lograr unha plumaxe de adulto, nas gaivotas pequenas este tempo redúcese a dous anos. Son aves con complexos métodos de comunicación e unha estrutura social moi desenvolvida. Certas especies (Larus argentatus) posúen condutas moi complexas.[Cómpre referencia].
Moitas especies de gaivota aprenderon a coexistir co home, polo que as súas poboacións medraron en zonas próximas a núcleos urbanos costeiros.[Cómpre referencia].
Gaivota en Laxe
Alimentando gaivotas con mexillón
A dos láridos (Laridae) é unha familia de aves acuáticas da orde dos caradriformes e suborde dos laros.
Comprende numerosos especies coñecidas vulgarmente en galego como gaivotas ou gavotas,
Son aves mariñas de mediano a gran porte (a máis pequena, Hydrocoloeus minutus, mide 29 cm e ten unha masa corporal de de 120 g, e a máis grande, Larus marinus, ten unha lonxitude de 76 cm e unha masa de 1,75 kg). Tipicamente a súa plumaxe é gris, negra ou branca, frecuentemente con marcas negras na cabeza ou nas ás, e teñen as patas palmadas. Distribuídas por todo o mundo, moitas delas son aves abundantes e moi coñecidas nas súas espectivas áreas de distribución.
Estreitamente relacionadas cos membros da familia dos estérnidos e, máis afastadamente, coas aves zancudas, a maioría das súas especies pertencen ao xénero Larus, que é o tipo da suborde e da familia.
Galebi, često i galebovi, (lat. Laridae) su porodica ptica iz reda močvarica.
Neki autori svrstavaju pomornike (Stercorariidae) i čigre (Sternidae) u ovu porodicu.
Porodica obuhvaća u užem obujmu 6 rodova i oko 55 vrsta, koje gotovo sve spadaju u rod Larus.
Galebi su svojom veličinom od oko 30 do 80 cm veliki kao golubovi pa skoro kao orlovi. Imaju relativno uska, šiljasta krila i snažne, vitke kljunove s malo prema dole savijenim gornjim kljunom. Tri prema naprijed okrenuta prsta povezana su plivaćom kožicom, dok je četvrti vrlo kratak i okrenut prema natrag, a neke vrste ga uopće nemaju.
Boja perja im je uglavnom bijelo siva, često crna na glavi, leđima i na krilima. Spolovi su jednakih boja, a mužjaci su nešto krupniji. Kod velikog broja vrsta mladunci su smeđe boje. Veće vrste trebaju četiri godine da u potpunosti dobiju perje boje odraslih ptica, dok je kod manjih vrsta za to potrebno dvije godine. Mnoge vrste imaju različito obojeno perje u vrijeme parenja i tijekom ostalog vremena. Vrste kod kojih se pojavljuje vjenčano ruho u obliku tamno obojenog perja na glavi, u preostalo vrijeme ga gube, a ostaju samo tamnije pjege na glavi i leđima.
Galebovi žive gotovo u cijelom svijetu, a najveći broj vrsta je u umjerenim i hladnim klimatskim zonama obje zemljine polutke. U mnogim tropskim područjima se ne gnijezde. Tako nemaju gnjezdišta u Amazoniji u U Južnoj Americi, u području oko rijeke Kongo u Središnjoj Africi, u Indiji, Jugoistočnoj Aziji i na Novoj Gvineji. Neke vrste koje se gnijezde sjevernije, dolaze na obale u ova područja na prezimljavanje.
Većina vrsta galebova živi uz obale mora. Neke vrste, kao na primjer obični galeb (Larus ridibundus), gnijezde se dalje od morskih obala, prije svega uz veće vode. Samo rijetke vrste, kao troprsti galeb (Rissa tridactyla), žive veći dio godine na otvorenom moru. Druge vrste, na primjer srebrnasti galeb (Larus argentatus), postale su hemerofili pa naročito zimi nastanjuju smetišta u unutrašnjosti i na velikim rijekama.
Većina vrsta galeba su svežderi koji, već prema prilici, jedu živu hranu ili otpatke i strvinu. No ipak preteže životinjska hrana kao što su ribe, mekušci raci ili bodljikaši, a ponekad i mali glodavci. Velike vrste, kao na primjer Larus marinus, pljačkaju gnijezda drugih ptica, a uspijevaju čak uloviti i ptice do veličine patke, pri čemu su žrtve uglavnom bolesne životinje. Suprotno tome, manje vrste daju prednost kukcima i crvima.
Svoju potrebu za vodom galebi zadovoljavaju pijenjem morske vode, a višak soli iz nje izlučuju preko parnih žlijezda smještenih u kljunu.
Galebovi su izvanredni "jedriličari", naročito pri jakom vjetru. Hranu traže prije svega na obali, ali ponekad otimaju lovinu drugim pticama. Ako rone za hranom, zaranjaju samo glavom i dijelom tijela.
Mogu doživjeti oko 30 godina.
Galebovi su prilično glasne ptice, što se još pojačava jer su društvene, pa se glasa više njih istovremeno. Svoje krikove najčešće puštaju u nizu, jedan za drugim.
Galebovi se gnijezde na tlu. Pojedine vrste su se specijalizirale za gniježdenje na liticama. Najčešće se gnijezde u kolonijama. U pravilu legu 2-4 jaja koja agresivno brane, i od ljudi. Na jajima na smjenu sjede oba roditelja 3-5 tjedana. Pilići mogu od samog valjenja trčati i plivati, no najčešće ostaju kao čučavci u gnijezdu a hrane ih oba roditelja. Najčešće trebaju 3-9 tjedana dok narastu da mogu letjeti, pri čemu manje vrste za to trebaju kraće vrijeme od velikih.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se članak na temu: Galebi
Wikivrste imaju podatke o: Galebovima Galebi, često i galebovi, (lat. Laridae) su porodica ptica iz reda močvarica.
Neki autori svrstavaju pomornike (Stercorariidae) i čigre (Sternidae) u ovu porodicu.
Porodica obuhvaća u užem obujmu 6 rodova i oko 55 vrsta, koje gotovo sve spadaju u rod Larus.
Camar (atau Burung Camar) adalah burung yang berada pada famili Laridae. Mereka masih berkerabat dengan burung dara-laut (familia Sternidae). Sampai saat ini, kebanyakan Camar berada pada genus Larus, tetapi baru diketahui bahwa Camar adalah polyphylla, sehingga muncul beberapa genera, burung ini senang hidup ditempat-tempat tinggi.
Burung Camar umumnya berukuran sedang hingga besar, dan berwarna abu-abu atau putih, kadang dengan warna kehitaman di kepala atau sayap. Mereka kadang berteriak atau menguak dengan keras. Burung ini memiliki paruh panjang yang kuat, dan kaki berselaput. Spesies Camar beragam dari Burung Camar Kecil, dengan berat 120 g (4.2 oz) dan 29 cm (11.5 inci), sampai Burung Camar Berpunggung Hitam, dengan berat 1.75 kg (3.8 lbs) dan 76 cm (30 inci).
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Camar (atau Burung Camar) adalah burung yang berada pada famili Laridae. Mereka masih berkerabat dengan burung dara-laut (familia Sternidae). Sampai saat ini, kebanyakan Camar berada pada genus Larus, tetapi baru diketahui bahwa Camar adalah polyphylla, sehingga muncul beberapa genera, burung ini senang hidup ditempat-tempat tinggi.
Burung Camar umumnya berukuran sedang hingga besar, dan berwarna abu-abu atau putih, kadang dengan warna kehitaman di kepala atau sayap. Mereka kadang berteriak atau menguak dengan keras. Burung ini memiliki paruh panjang yang kuat, dan kaki berselaput. Spesies Camar beragam dari Burung Camar Kecil, dengan berat 120 g (4.2 oz) dan 29 cm (11.5 inci), sampai Burung Camar Berpunggung Hitam, dengan berat 1.75 kg (3.8 lbs) dan 76 cm (30 inci).
Máfar (fræðiheiti Laridae) eru meðalstórir eða stórir strandfuglar, oftast gráir eða hvítir með svört svæði á höfði og vængjum. Þeir lifa helst á fiski en éta einnig skordýr, fuglsunga, egg og ýmis konar úrgang.
Ættkvíslin Larus
Ættkvíslin Ichthyaetus
Ættkvíslin Leucophaeus
Ættkvíslin Chroicocephalus
Ættkvíslin Saundersilarus
Ættkvíslin Hydrocoloeus
Ættkvíslin Rhodostethia
Ættkvíslin Rissa
Ættkvíslin Pagophila
Ættkvíslin Xema
Ættkvíslin Creagrus
Á Íslandi eru sjö tegundir máfa sem verpa að staðaldri, tvær tegundir hafa hér vetursetu og ein sést hér árið um kring. Þessar tegundir eru:
Máfar (fræðiheiti Laridae) eru meðalstórir eða stórir strandfuglar, oftast gráir eða hvítir með svört svæði á höfði og vængjum. Þeir lifa helst á fiski en éta einnig skordýr, fuglsunga, egg og ýmis konar úrgang.
Gabbiani, sterne e becchi a cesoia (Laridae Rafinesque, 1815) formano una famiglia di uccelli marini dell'ordine dei Caradriiformi. Pur essendo uccelli di mare, diverse colonie vivono su grandi laghi, come il lago di Garda, o si cibano nell'entroterra.
La tassonomia dei Laridi è stata rivista di recente[1]. Fino a poco tempo fa sterne e becchi a cesoia erano classificati in famiglie separate (Sternidae e Rynchopidae, rispettivamente)[2], ma a seguito di studi filogenetici queste famiglie sono riconfluite nei Laridi[1]. Attualmente la famiglia viene suddivisa in due sottofamiglie: Sterninae, ovvero le sterne propriamente dette, e Larinae, ovvero i gabbiani. Alcune specie sono considerate Laridi basali e non hanno ancora una sistemazione certa[3]. La famiglia comprende i seguenti generi[1][3]:
Laridae basali:
Sottofamiglia Larinae:
Sottofamiglia Sterninae:
I più antichi fossili appartenenti alla famiglia Laridae risalgono all'oligocene inferiore, risalendo ad un periodo compreso tra i 33 e i 30 milioni di anni fa. Un gabbiano fossile del tardo miocene è stato ritrovato nella Contea di Cherry, Nebraska, USA, ed è stato inserito nel genere preistorico Gaviota, mentre tutti gli altri fossili sono provvisoriamente assegnati al moderno genere Larus. Il "Larus" elegans e il "Larus" totanoides del sud-est della Francia, risalenti al Chattiano, sono stati separati nella famiglia dei Laricola.
Gabbiani, sterne e becchi a cesoia (Laridae Rafinesque, 1815) formano una famiglia di uccelli marini dell'ordine dei Caradriiformi. Pur essendo uccelli di mare, diverse colonie vivono su grandi laghi, come il lago di Garda, o si cibano nell'entroterra.
Kiriniai (Laridae) – sėjikinių paukščių (Charadriiformes) šeima. Stambūs ir vidutinio dydžio paukščiai, gyvenantys pajūryje ir vidaus vandenyse. Vyrauja balta ir šviesiai pilka spalva. Sparnai ilgi, snapas beveik tiesus su smailia arba kabliška viršūne. Daugumos rūšių uodega lygiu galu. Plaukioja, bet nenardo. Monogamai. Lizdą krauna ant žemės arba uolose. Deda 2-3 margus kiaušinius. Jaunikliai apaugę pūkais, dažnai po 1-2 dienų gerai bėgioja ir plaukioja. Visaėdžiai.
Paplitę visuose žemynuose. Gyvena kolonijomis. Pasaulyje 6 gentys, 55 rūšys, Lietuvoje – 13 rūšių iš 3 genčių:
Kiriniai (Laridae) – sėjikinių paukščių (Charadriiformes) šeima. Stambūs ir vidutinio dydžio paukščiai, gyvenantys pajūryje ir vidaus vandenyse. Vyrauja balta ir šviesiai pilka spalva. Sparnai ilgi, snapas beveik tiesus su smailia arba kabliška viršūne. Daugumos rūšių uodega lygiu galu. Plaukioja, bet nenardo. Monogamai. Lizdą krauna ant žemės arba uolose. Deda 2-3 margus kiaušinius. Jaunikliai apaugę pūkais, dažnai po 1-2 dienų gerai bėgioja ir plaukioja. Visaėdžiai.
Paplitę visuose žemynuose. Gyvena kolonijomis. Pasaulyje 6 gentys, 55 rūšys, Lietuvoje – 13 rūšių iš 3 genčių:
Kaiju dzimta (Laridae) ir tārtiņveidīgo kārtas (Charadriiformes) kosmopolītiska jūrasputnu dzimta. Tā apvieno 101 sugu, kas tiek iedalītas 22 ģintīs[1] un 3 apakšdzimtās (kaiju apakšdzimta (Larinae), zīriņu apakšdzimta (Sterninae) un smēlējzīriņu apakšdzimta (Rynchopinae)).
Līdz pat 21. gadsimtam lielākā daļa kaiju dzimtas sugu tika klasificētas kaiju ģintī (Larus), bet attīstoties ģenētiskajiem pētījumiem, dzimtas sistemātika ir ievērojami mainījusies un ir izveidotas vairākas jaunas ģintis.[2] Agrāk kaiju dzimtā izdalīja arī klijkaiju apakšdzimtu (Stercorariinae), bet pēc jaunākajiem ģenētiskajiem pētījumiem tā izdalīta kā atsevišķa dzimta.
No 22 kaiju dzimtas ģintīm Latvijā novērotas 12 ģintis: kaijas (Larus), trīspirkstu kaijas (Rissa), ķīri (Chroicocephalus), šķeltastes ķīri (Xema), sārtās kaijas (Rhodostethia), zivju kaijas (Ichthyaetus), mazie zīriņi (Sternula), lielie zīriņi (Hydroprogne), purva zīriņi (Chlidonias), zīriņi (Sterna) un cekulzīriņi (Thalasseus).
Latvijā dzīvo vai vismaz vienu reizi ir novērotas 25 kaiju dzimtas sugas: kajaks (Larus canus), sudrabkaija (Larus argentatus), reņģu kaija (Larus fuscus), melnspārnu kaija (Larus marinus), Kaspijas kaija (Larus cachinnans), Vidusjūras kaija (Larus michahellis), Kamčatkas kaija (Larus schistisagus), lielā polārkaija (Larus hyperboreus), mazā polārkaija (Larus glaucoides), zivju kaija (Ichthyaetus ichthyaetus), melngalvas kaija (Ichthyaetus melanocephalus), acteku kaija (Leucophaeus atricilla), lielais ķīris (Chroicocephalus ridibundus), mazais ķīris (Hydrocoloeus minutus), trīspirkstu kaija (Rissa tridactyla), sārtā kaija (Rhodostethia rosea), šķeltastes ķīris (Xema sabini), mazais zīriņš (Sternula albifrons), lielais zīriņš (Hydroprogne caspia), melnais zīriņš (Chlidonias niger), baltspārnu zīriņš (Chlidonias leucopterus), baltvaigu zīriņš (Chlidonias hybridus), upes zīriņš (Sterna hirundo), jūras zīriņš (Sterna paradisaea) un cekulzīriņš (Thalasseus sandvicensis).[3][4] Visbiežāk sastopamās kaijas Latvijā ir lielais ķīris, sudrabkaija un kajaks.[5]
Kaiju dzimta (Laridae)
Kaiju dzimta (Laridae) ir tārtiņveidīgo kārtas (Charadriiformes) kosmopolītiska jūrasputnu dzimta. Tā apvieno 101 sugu, kas tiek iedalītas 22 ģintīs un 3 apakšdzimtās (kaiju apakšdzimta (Larinae), zīriņu apakšdzimta (Sterninae) un smēlējzīriņu apakšdzimta (Rynchopinae)).
Līdz pat 21. gadsimtam lielākā daļa kaiju dzimtas sugu tika klasificētas kaiju ģintī (Larus), bet attīstoties ģenētiskajiem pētījumiem, dzimtas sistemātika ir ievērojami mainījusies un ir izveidotas vairākas jaunas ģintis. Agrāk kaiju dzimtā izdalīja arī klijkaiju apakšdzimtu (Stercorariinae), bet pēc jaunākajiem ģenētiskajiem pētījumiem tā izdalīta kā atsevišķa dzimta.
Burung Camar merupakan spesies burung laut yang mampu terbang untuk tempoh masa yang lama. Hampir kesemua spesies Camar ada terdapat di Malaysia kecuali satu spesies. Burung Camar yang terdapat di Malaysia mempunyai sayap yang panjang dan sempit dan ekor yang bercabang dua. Mempunyai paruh yang meruncing dan tajam di hujung. Mempunyai kaki yang pendek dengan selaput renang. Burung Camar bersaiz antara saiz burung Murai Kampung sehingga saiz burung Merpati. Empat spesies burung Camar dikenal pasti bertelur di Malaysia.
Meeuwen zijn zeevogels uit de familie Laridae en de orde steltloperachtigen (Charadriiformes). Er zijn 102 soorten benoemd.[1] Het zijn over het algemeen middelgrote tot vrij grote vogels, meestal grijs of wit, vaak met zwarte tekeningen op kop en snavel. Ze hebben een typische schelle, krijsende roep. De snavel is stevig en vrij lang, de poten zijn voorzien van zwemvliezen. De "echte" meeuwen variëren in formaat van de dwergmeeuw (120 g en 29 cm) tot de grote mantelmeeuw (1,75 kg en 76 cm).
De sterns worden volgens de IOC World Bird List ook tot deze familie gerekend en vormen daar een onderfamilie of een geslachtengroep. Heel vaak worden de sterns nog opgevoerd als een eigen familie (de Sternidae). Gemiddeld zijn sterns slanker en kleiner, met een ranke, puntige snavel. De reuzenstern is echter groter dan veel kleine soorten "echte" meeuwen. De dwergstern is kleiner dan de kleinste meeuw.
De meeste meeuwen, met name de soorten uit het geslacht Larus, zijn carnivoor en ze eten zowel aas als levende prooien. De prooidieren bestaan meestal uit krabben en visjes. Met uitzondering van de drieteenmeeuwen zijn meeuwen vogels van de kust en het binnenland die zelden ver op zee of in bossen te vinden zullen zijn. De grotere soorten krijgen na vier jaar hun volwassen verenkleed, bij de kleinere soorten is dit over het algemeen na twee jaar al het geval. De grootste soorten hebben een bijzonder hoge levensverwachting: er is een geval bekend van een zilvermeeuw die 49 jaar werd.
Meeuwen broeden in grote, drukke en lawaaierige kolonies. Ze leggen twee of drie gespikkelde eieren in een nest gemaakt van plantaardig materiaal. De jongen zijn nestvlieders; ze worden met donker gevlekt dons geboren en kunnen direct lopen.
Meeuwen (met name de grotere soorten) zijn vernuftige, nieuwsgierige en intelligente vogels. Ze spreiden complexe communicatiemethodes tentoon en hebben sterk ontwikkelde sociale structuren. Zo is in veel meeuwenkolonies defensief pestgedrag waar te nemen, waarmee potentiële vijanden op afstand worden gehouden. Sommige soorten, zoals de zilvermeeuw, hebben vaardigheden ontwikkeld om gereedschap te kunnen gebruiken. Vele soorten hebben zich op succesvolle wijze aangepast aan het menselijke milieu en zijn nu zeer algemeen in bewoonde gebieden. Andere soorten verkrijgen hun voedsel door middel van kleptoparasitisme.
De taxonomie van meeuwen is erg ingewikkeld vanwege hun grote verspreidingsgebied en de veel voorkomende hybridisatie die leidt tot grote genetische spreiding tussen soorten. Sommige soorten werden wel als ringsoort beschouwd, maar door onderzoek uit 2004 wordt die hypothese in twijfel getrokken.[2] Tot voor kort werden de meeste soorten meeuwen bij het geslacht Larus ingedeeld, maar aan de hand van onderzoek aan mitochondriaal DNA is gebleken dat die indeling polyfyletisch is. Aangezien men binnen de hedendaagse taxononie zo veel mogelijk naar monofyletische taxa streeft, zijn de geslachten Ichthyaetus, Chroicocephalus, Leucophaeus, en Hydrocoloeus heropgericht.[3]
Hybridisatie tussen meeuwensoorten is een vrij algemeen verschijnsel, hoewel de frequentie afhangt van de specifiek betrokken soorten. Mede hierdoor is met name de taxonomie van de grote meeuwen uit het geslacht Larus zeer complex en er wordt ook wel aangenomen dat hybridisatie een rol kan hebben gespeeld bij de vorming van de diverse soorten.
In het dagelijks taalgebruik worden diverse meeuwensoorten ook wel aangeduid als 'zeemeeuw'. Deze term kan door de leek worden aangewend om een bepaalde algemene soort aan te duiden, maar heeft geen taxonomische status. In België en Nederland worden de kokmeeuw, zilvermeeuw en stormmeeuw het meest met deze naam aangeduid, aangezien die het meest algemeen zijn langs de kust.
Volgens IOC World Bird List[1]
Meeuwen en schaarbekken
Grote Mantelmeeuw boven haven van Texel
De meeuw staat symbool voor vrijheid, maar ook voor zorgeloosheid, hoop en liefde. De NSB gebruikte het symbool van de meeuw in hun propaganda. Met name bij de jongerentak van de NSB, de Jeugdstorm, nam de meeuw een prominente plaats in. Tegenwoordig is de meeuw ook terug te vinden in het logo van de PVV (Partij Voor de Vrijheid). Een bekend (verfilmd) boek is dat van Richard Bach: Jonathan Livingstone Seagull. Het verhaal gaat over een meeuw die het vliegen op zich als een hoger doel gaat bezien en niet langer als iets functioneels. De meeuw is hier een metafoor voor de mens in de zoektocht naar het hogere.
Hieronder vindt u een determinatietabel voor de meest voorkomende meeuwen aan de Nederlandse en Belgische kust. 
De meeuw wordt tegenwoordig nog nauwelijks gegeten. In de Middeleeuwen stond de meeuw echter wel vaak op het menu. Hij werd gekookt en vervolgens gevuld met veel specerijen zoals peper, saffraan en kaneel.
Bronnen, noten en/of referentiesMeeuwen zijn zeevogels uit de familie Laridae en de orde steltloperachtigen (Charadriiformes). Er zijn 102 soorten benoemd. Het zijn over het algemeen middelgrote tot vrij grote vogels, meestal grijs of wit, vaak met zwarte tekeningen op kop en snavel. Ze hebben een typische schelle, krijsende roep. De snavel is stevig en vrij lang, de poten zijn voorzien van zwemvliezen. De "echte" meeuwen variëren in formaat van de dwergmeeuw (120 g en 29 cm) tot de grote mantelmeeuw (1,75 kg en 76 cm).
De sterns worden volgens de IOC World Bird List ook tot deze familie gerekend en vormen daar een onderfamilie of een geslachtengroep. Heel vaak worden de sterns nog opgevoerd als een eigen familie (de Sternidae). Gemiddeld zijn sterns slanker en kleiner, met een ranke, puntige snavel. De reuzenstern is echter groter dan veel kleine soorten "echte" meeuwen. De dwergstern is kleiner dan de kleinste meeuw.
Måsar er mellomstore til store fuglar som saman med terner, noddyar og saksenebbar utgjer måsefamilien. Dei fleste måseartane lever ved kyst og hav, få måseartar treffast langt til havs, krykkje som beitar pelagisk utanom hekkesesongen er eit unntak. Nokre artar kan treffast i innland, tildels langt frå hav, elvar og innsjøar. Måsar er utbreidde over heile verda, jamvel i Arktis og i utkanten av Antarktis. Det finst rundt rekna 50 artar, dei fleste vaksne måsar har drakter med kvit eller lys grå kropp, mørkare venger med mørke kanter, og nokre artar som hettemåse har mørkare hovud i sommardrakt. Unge, umodne måsar har gråbrune drakter, generelt finn ein frå ein til tre ulike årsklassar umodne fjørdrakter i tillegg til juvenil drakt og vaksen drakt, varierande med art.
Måsar er vanlegvis gråe eller kvite, ofte med svarte merke på hovudet og på vengene. Dei gjev ofte kraftige klagande rop, dei har kraftig, langt nebb og symjehud på føtene. Måseartane varierer i storleik frå dvergmåse på 120 gram og 29 cm til svartbak på 1,75 kg og 76 cm.
Dei fleste måseartane, spesielt Larus-artar, er predatorar i fuglefjell som tar levande føde eller åtsel når dei får høve. Av levande mat inngår òg krabbar og småfisk. Bortsett frå krykkja er måsar typiske kystfuglar eller dei lever i innland og vågar seg sjeldan inn i lauvskog eller langt til havs. Hos dei store artane tar det opptil fire år å oppnå fullvaksen fjørdrakt, men to år er typisk for små måsar. Dei store artane har vanlegvis høg levealder, opptil 49 år registrert for gråmåse.
Måsane hekkar i store, tettpakka og støyande koloniar. Dei legg to-tre flekkete egg i reir som er fora med vegetasjon. Ungane er tidleg utvikla, dei er fødde med mørke flekkar og kan gå straks etter klekkinga.
Spesielt dei store måsane er oppfinnsame, nysgjerrige og intelligente fuglar, demonstrerer utvikla metodar for kommunikasjon og ein godt utvikla sosial struktur. For eksempel finn ein samarbeidande mobbeåtferd i måsekoloniar. Dei angrip og plagar rovdyr og andre som treng inn på territoriet. I tillegg kan enkelte artar som gråmåse vist at dei kan nytte reiskap. Mange artar har lært å eksistere saman med menneske med suksess og har tilpassa seg innanfor mennesket sine leveområde. Somme artar stolar på kleptoparasittisme for å skaffe mat. Det er observert at måsar kan jakte frå levande kval, og at dei landar på kval for å hakke kjøtt, og freistnadar på å drepe kjæledyr som kattar.
Måsar er ei samling av artar i familien Laridae, som igjen er medlemmar i ordenen vade-, måse- og alkefuglar, Charadriiformes. Familien Laridae inneheld òg terner, noddyar og saksenebbar. Fram til ca. 2005 - 2008 var dei fleste måseartane plasserte i same slekta Larus, men denne inndelinga vart funnen å vere polyfyletisk og førte til at tre nye slekter blei oppretta.[1] BirdLife International held framleis på systematikken som samlar dei fleste måsar i Larus.[2]
Måsar i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[3] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[4]
Slekt Creagrus
Slekt Rissa
Slekt Pagophila
Slekt Xema
Slekt Saundersilarus
Slekt Chroicocephalus
Slekt Hydrocoloeus
Slekt Rhodostethia
Slekt Leucophaeus
Slekt Ichthyaetus
Slekt Larus
Måsar som er hekkefuglar i Noreg med Svalbard og Jan Mayen er krykkje, ismåse, sabinemåse, hettemåse, dvergmåse, fiskemåse, gråmåse, grønlandsmåse, sildemåse, polarmåse og svartbak.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Måsar Måsar er mellomstore til store fuglar som saman med terner, noddyar og saksenebbar utgjer måsefamilien. Dei fleste måseartane lever ved kyst og hav, få måseartar treffast langt til havs, krykkje som beitar pelagisk utanom hekkesesongen er eit unntak. Nokre artar kan treffast i innland, tildels langt frå hav, elvar og innsjøar. Måsar er utbreidde over heile verda, jamvel i Arktis og i utkanten av Antarktis. Det finst rundt rekna 50 artar, dei fleste vaksne måsar har drakter med kvit eller lys grå kropp, mørkare venger med mørke kanter, og nokre artar som hettemåse har mørkare hovud i sommardrakt. Unge, umodne måsar har gråbrune drakter, generelt finn ein frå ein til tre ulike årsklassar umodne fjørdrakter i tillegg til juvenil drakt og vaksen drakt, varierande med art.
Måkefamilien eller måsefamilien (Laridae) er én av fem familier i gruppen måkefugler (Lari), som er én av fem underordener i ordenen vade-, måse- og alkefugler (Charadriiformes). Familien teller cirka 103 arter (med omkring 200 taxa), litt avhengig av hvilken inndeling som følges. Familien deles videre inn i fem underfamilier og et antall slekter.[1] Et fåtall arter fra to av underfamiliene opptrer i Norge, men alle hekker ikke nødvendigvis her.
Det vitenskapelige navnet på denne familien (Laridae) stammer fra beskrivelsen av typearten for slekten Larus og følger av det greske ordet laros (λαρος), som betyr glupsk.[2] Typearten er svartbak (L. marinus), som ble beskrevet av den svenske naturforskeren og legen Carl von Linné (Linnaeus) i 1758.[2]
Det vitenskapelige familienavnet regnes i de fleste tilfeller som introdusert av den irsk ornitologen Nicholas Aylward Vigors i 1825,[3] selv om noen også har kreditert den amerikanske naturforskeren Constantine Samuel Rafinesque i 1815 for det.[4]
Måkefamilien inkluderer nå også terner (Sterninae) og saksenebber (Rynchopinae),[1] to grupper som tidligere ble regnet som selvstendige familier; ternefamilien (Sternidae)[5] og saksenebbfamilien (Rynchopidae)[6]. Den nye inndelingen følger Illustrated Checklist of the Birds of the World i henhold til del Hoyo & Collar (2014).[7]
Siden mange av artene, spesielt blant gruppen av måker (Larinae), er omdiskuterte med hensyn til sin status og de taxa som inngår, må endringer i antallet arter påregnes, etter hvert som ny forskning foreligger. Antallet arter vil trolig heller stige enn synke.
Måkefamilien består av relativt små til ganske store (omkring 20–79 cm lange) kystbundne- og pelagisk overflatebeitende sjøfugler, men flere hekker også langt inn i innlandet, der de beiter på innsjøer og i elvesystemer. I så måte hekker for eksempel kasakhmåke (Larus fuscus barabensis), en underart av sildemåka (L. fuscus), på de sentralasiatiske steppene i Kasakhstan.
Fuglene som inngår i denne familien har typisk lange og relativt smale vinger i forhold til kroppen, og fra spinkle til kraftige nebb, samt føtter med svømmehud mellom tærne og en generelt avrundet stjert. De er svært dyktige flygere og gode svømmere, med en ofte svært vokal atferd. Artene har ofte ei fjærdrakt som er hvit på undersiden og fra blekgrå til sort på oversiden, samt ofte sorte eller hvite markeringer (trim eller mindre flekker) på vingene. Noen arter får mørk (ofte sort) hette i hekketiden. De fleste artene er dessuten trekkfugler.[1]
Inndelingen i første kolonne følger i hovedsak Taxonomy in Flux og er i henhold til Boyd (2016).[8][9][10][11][12][13][14][15][16][17][18][19][20][21][22][23][24][25] Inndelingen i andre kolonne følger HBW Alive og er i henhold til Burger, Gochfeld & Bonan (2018).[1] I begge tilfeller følger norske navn på grupper og arter Norsk navnekomité for fugl i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[26][27] Norske arts- og gruppenavn i parentes er imidlertid ikke offisielle, men kun midlertidige beskrivelser.
Inndeling etter Taxonomy in Flux Inndeling etter HBW Alive
Måkefamilien eller måsefamilien (Laridae) er én av fem familier i gruppen måkefugler (Lari), som er én av fem underordener i ordenen vade-, måse- og alkefugler (Charadriiformes). Familien teller cirka 103 arter (med omkring 200 taxa), litt avhengig av hvilken inndeling som følges. Familien deles videre inn i fem underfamilier og et antall slekter. Et fåtall arter fra to av underfamiliene opptrer i Norge, men alle hekker ikke nødvendigvis her.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Mewowate[2] (Laridae) – rodzina ptaków z rzędu siewkowych (Charadriiformes). Polska nazwa pochodzi od niemieckiego Möwe.
Rodzina obejmuje gatunki wodne (mewy, rybitwy i brzytwodzioby) występujące na całym śwecie[3].
Do rodziny należą następujące podrodziny[2]:
Mewowate (Laridae) – rodzina ptaków z rzędu siewkowych (Charadriiformes). Polska nazwa pochodzi od niemieckiego Möwe.
Os larídeos (latim científico: Laridae) são uma família de aves marinhas caradriformes, onde se classificam as gaivotas, gaivinas e aliados.
Os limites da famílie Laridae têm sofrido alterações consideráveis - se tradicionalmente incluia apenas as gaivotas, actualmente a lista do Congresso Ornitológico Internacional inclui também as gaivinas e bicos-de-tesoura;[1] a taxonomia de Sibley-Ahlquist incluia também os moleiros (familia Stercorariidae) e as alcas e papagaios-do-mar (família Alcidae)
Géneros tradicionalmente classificados nas suas próprias famílias, mas actualmente incluídos na Laridae:
Géneros que a taxonomia de Sibley-Ahlquist também propôs a inclusão na Laridae:
Os larídeos (latim científico: Laridae) são uma família de aves marinhas caradriformes, onde se classificam as gaivotas, gaivinas e aliados.
Os limites da famílie Laridae têm sofrido alterações consideráveis - se tradicionalmente incluia apenas as gaivotas, actualmente a lista do Congresso Ornitológico Internacional inclui também as gaivinas e bicos-de-tesoura; a taxonomia de Sibley-Ahlquist incluia também os moleiros (familia Stercorariidae) e as alcas e papagaios-do-mar (família Alcidae)
Pescărușii sunt păsări acvatice care trăiesc pe coasta mărilor, ele făcând parte din familia Laridae, ordinul Charadriiformes. După unii autori aici sunt încadrați și pescărușii răpitori, rândunica de mare , forfecarii ca și pinguinii. Familia Laridae cuprinde 6 genuri cu 55 de specii.
Pescărușii sunt cam între mărimea unui porumbel și a unui vultur (30 – 80 cm). Păsările au aripi suple și ascuțite, iar la vârf au un cioc încovoiat și puternic. Cele trei degete de la picior au o membrană interdigitală care le înlesnește deplasarea pe apă. Pescărușii au penajul colorat alb-cenușiu, unele specii având pete sau dungi negre pe cap și pe spate. La pescăruși nu există un dimorfism sexual accentuat, dar masculii sunt ceva mai mari. Puii de pescăruș sunt frecvent de culoare cenușie punctați cu negru, devenind păsări adulte la patru ani de la eclozare.
Arealul de răspândire al pescărușilor cuprinde mai ales regiunile temperate și reci. Ele cuibăresc pe continent și trăiesc pe mare sau pe fluviile mai mari în apropiere de coastă, cu excepția pescărușului argintiu „Larus argentatus”, care trăiește în largul mărilor.
Hrana pescărușilor este atât animală cât și vegetală, ea constând din deșeuri de la navele de pescuit sau de la fabricile de conserve, din pește, crustacee, moluște, sau alte animale marine mai mici, ca și din rozătoare. Speciile mari de pescăruși, care au mărimea unei rațe, ca de exemplu „Larus marinus”, jefuiesc cuiburile altor păsări sau chiar vânează păsările adulte care sunt de obicei bolnave. Speciile mici de pescăruși se hrănesc cu insecte și viermi. Pescărușii pot să bea apa de mare, sarea din apă fiind eliminată prin două glande care se află în apropierea ciocului. Pe ștrand pescărușii fură frecvent prada altor păsări. Ei pot să atingă vârsta de 30 de ani.
În general pescărușii au cuibul pe sol, dar unii cuibăresc pe stânci. Indiferent unde se află cuibul, ei formează colonii. În cuib femela depune 2 - 4 ouă, care sunt păzite de părinții care pot ataca până și omul. Puii eclozează la 3 - 6 săptămâni, ei putând să alerge și să înoate din prima zi, însă sunt hrăniți la cuib de părinți până la vârsta de 3 - 9 săptămâni.
Pescărușii sunt păsări acvatice care trăiesc pe coasta mărilor, ele făcând parte din familia Laridae, ordinul Charadriiformes. După unii autori aici sunt încadrați și pescărușii răpitori, rândunica de mare , forfecarii ca și pinguinii. Familia Laridae cuprinde 6 genuri cu 55 de specii.
Čajkovité (lat. Laridae) je čeľaď vtákov z radu kulíkotvaré.
Sú to zväčša biele vtáky s tmavou hlavou a koncami krídel. Sú výbornými letcami. Podčeľaď čajkorodé má rovno uťatý chvost a mohutný, spravidla zahnutý zobák. Podčeľaď rybárorodé máva štíhle, málokedy plávajúce jedince s vidlicovitým chvostom a dlhým štíhlym zobákom. Aj tieto vtáky sú výborní letci.[1]
V niektorých (skôr starších) textoch čeľaď čajkovité zahŕňa aj to, čo iní klasifikujú ako čeľaď pomorníkovité (o tej pozri samostatný článok).
V ďalších textoch je zas rozdelená na tri čeľade: čajkovité (Laridae) v najužšom zmysle, zobáľovité (Rynchopidae) a rybárovité (Sternidae). Tam, kde nie je rozdelená na tieto tri čeľade, sú namiesto nich podčeľade čajkorodé (Larinae), zobáľorodé (Rynchopinae) a rybárorodé (Sterninae), resp. staršie niekedy alternatívne skupiny (tribusy) Larini, Rynchopini a Sternini.
Tretia možnosť je definovať čeľaď čajkovité tak, že zahŕňa čajkorodé (resp. čajkovité v najužšom zmysle) a rybárorodé (resp. rybárovité).
Nasledujú príklady systematík:
čeľaď čajkovité (Laridae)
nadrad Larides
Charadriiformes:
Poznámka:Autorovi zrejme omylom vypadol rod Rynchops. Ten potom obyčajne v systémoch ako je tento tvorí samostatnú čeľaď zobáľovité (Rynchopidae).
čeľaď čajkovité (Laridae):
čeľaď čajkovité (Laridae):
čeľaď čajkovité:
Larus
Rissa
Pagophila
Rhodostethia
Xema
Creagus
Galébi (znanstveno ime Laridae) so družina ptic iz reda pobrežnikov (Charadriiformes). Galebi so v bližnjem sorodstvu s čigrami, v daljnjem sorodstvu pa tudi z deževniki, njorkami in škarjekljuni (Rhynchopidae).
So robustni ptiči s plavalnimi nogami, dolgimi koničastimi perutnicami, močnim, kljukastim kljunom, rep pa je navadno ravno odrezan. Barve so v glavnem bele, sive in črne. Hranijo se predvsem z organskimi ostanki. Spola sta enaka, pri mladičih prevladuje rjava barva. Mladiči velikih vrst se popolno prebarvajo šele po nekaj letih in dobijo perje odraslih. Gnezdijo kolonijsko. Znesejo 2 ali 3 jajca.
Galebi se najraje hranijo z ribami, nekateri med njimi pa lovijo žuželke. Prav žužkojede vrste galebov se morajo pred zimo seliti. Galebi, ki lovijo ribe v morju lahko ostanejo v svoji domovini tudi pozimi. Pogosto trgajo mrhovino, lovijo živi plen in brskajo za hrano po obali.Lovijo tudi kače.
Med razmnoževanjem se galebi zbirajo v velikanske jate. Kjer si izberejo gnezdišče prekrijejo vse obmorsko skalovje. Ker izkoristijo vsak prostorček in gnezdijo tako na gosto valilke odrivajo druga drugo. V eni zalegi znesejo 2 -4 jajca, ki so precej velika in imajo trdo, grobo zrnato lupino. Po barvi so rjavo zelena ali zelenkasto modra in porisana s pepelnato sivimi ali rjavkastimi pegami. Valita izmenoma samica in samec. Po treh ali štirih tednih, kar je odvisno od vremena se izvalijo mladiči, ki so porasli s puhom.
Poznamo okoli 40 vrst galebov. Živijo po vsej zemlji, ob vseh morjih in celinah. Nekatere vrste letajo daleč od obal na odprto morje in se vračajo k obalam.
Med večje vrste galebov spada srebrno sivi galeb (Larus argentatus). Dolg je 57 cm. Pogost je ob obalah Severnega morja in južnega dela Ledenega morja. Leta tudi ob obalah Severne Amerike. Ob sredozemskih obalah kot tudi ob jadranski obali ga srečujemo vsak dan in povsod.
Pogost prebivalec severnih morskih obal je siva tanovščica (Larus canus) Zadržuje se predvsem na severnejših morskih obalah , vendar pa jo najdemo tudi na obalah Sredozemskega morja. Dolga je 40 cm, sprednja polovica repa in konice peruti so rjavkasto črne. Gnezdi od severnonemških obal proti severu. Njeno selitveno območje se razteza prek vse Evrope, velikega dela Azije in severne Afrike.
Med galebi s temno zgornjo stranjo je znan morski galeb ali velika tanovščica (Larus marinus). Dolg je 74 cm. Živi v skrajno severnih deželah Evrope in Severne Amerike. Pozimi preleti obale severnega morja in prileti vse do Pirinejskega polotoka.
Ob jezerih in rekah živi navadni galeb ali tanovščica (Larus ridibundus). Dolga je 38 cm, kljun in noge ima rdeče. Navadni galeb so pogosto naseljene južno od 600 severne širine in gnezdijo tja do 300 severne širine, zato jih najdemo ob vseh evropskih in azijskih jezerih in rekah.
Galébi (znanstveno ime Laridae) so družina ptic iz reda pobrežnikov (Charadriiformes). Galebi so v bližnjem sorodstvu s čigrami, v daljnjem sorodstvu pa tudi z deževniki, njorkami in škarjekljuni (Rhynchopidae).
So robustni ptiči s plavalnimi nogami, dolgimi koničastimi perutnicami, močnim, kljukastim kljunom, rep pa je navadno ravno odrezan. Barve so v glavnem bele, sive in črne. Hranijo se predvsem z organskimi ostanki. Spola sta enaka, pri mladičih prevladuje rjava barva. Mladiči velikih vrst se popolno prebarvajo šele po nekaj letih in dobijo perje odraslih. Gnezdijo kolonijsko. Znesejo 2 ali 3 jajca.
Måsfåglar (Laridae) är en familj som tillhör underordningen Lari inom ordningen vadarfåglar. Familjen förekommer över hela världen förutom på sydpolen. De lever ofta kring kuster men vissa arter finner man också inåt land, vid floder, sjöar, våtmarker men även periodvis vid åkrar eller i närheten av människan inne i städer och på soptippar. Ett antal arter, som tretåig mås, beringmås och tärnmås lever pelagiskt utanför häckningstid.
Arterna inom familjen har simhudsförsedda fötter och näbbar där övernäbben saknar vaxhud. Näsborrarna ligger vid eller framför näbbens mitt. Hos absoluta merparten är könen lika. I adult dräkt är merparten av arterna inom underfamiljerna Larinae och Sterninae oftast till största delen vita och gråa med inslag av svart. Sommardräkten skiljer sig ofta från vinterdräkten. Som ungfåglar är de grå- och brunspräckliga.
Måsfåglarna ingår i en grupp vadarfåglar tillsammans med labbar, alkor, vadarsvalor och hägerpipare. Tidigare behandlades måsfåglarna som tre familjer: måsar, tärnor och saxnäbbar. Numera har både saxnäbbarna och tärnorna förlorat sin familjestatus och slagits samman med familjen Laridae.[1] Huruvida det är möjligt att behålla indelningen i underfamiljerna måsar, tärnor och saxnäbbar är oklart. Studier[2][3] visar att Gygis, Anous och Procelsterna tillsammans eller successivt kan vara systergrupp till resten av Laridae.
Tidigare placerades merparten av trutar och måsar i släktet Larus, men efter genetiska studier[4][5] förs ett antal arter till flera mindre släkten[1]. Till exempel placeras dvärgmås numera i Hydrocoloeus och skrattmås i Chroicocephalus. Begreppen mås och trut har ingen taxonomisk signifikans utan har generellt med storlek att göra; de mindre arterna kallas mås och de större trut.
Även tärnorna har på senare tid genomgått liknande taxonomiska förändringar. Det tidigare dominerande släktet Sterna har delats upp[1] i ett antal mindre släkten efter DNA-studier[6].
Taxonomin enligt Clements et al. 2014[1], svenska trivialnamn efter Sveriges ornitologiska förening[7]:
Underfamilj Larinae
Underfamilj Sterninae
Underfamilj Rynchopinae
Wikimedia Commons har media som rör Måsfåglar.
Måsfåglar (Laridae) är en familj som tillhör underordningen Lari inom ordningen vadarfåglar. Familjen förekommer över hela världen förutom på sydpolen. De lever ofta kring kuster men vissa arter finner man också inåt land, vid floder, sjöar, våtmarker men även periodvis vid åkrar eller i närheten av människan inne i städer och på soptippar. Ett antal arter, som tretåig mås, beringmås och tärnmås lever pelagiskt utanför häckningstid.
Arterna inom familjen har simhudsförsedda fötter och näbbar där övernäbben saknar vaxhud. Näsborrarna ligger vid eller framför näbbens mitt. Hos absoluta merparten är könen lika. I adult dräkt är merparten av arterna inom underfamiljerna Larinae och Sterninae oftast till största delen vita och gråa med inslag av svart. Sommardräkten skiljer sig ofta från vinterdräkten. Som ungfåglar är de grå- och brunspräckliga.
Martı, martıgiller (Laridae) familyasını oluşturan deniz kuşlarının ortak adı. Türlerin çoğu Larus cinsinde toplanmıştır.
Martılar büyük kuşlardır, genellikle gri veya beyaz renkte çoğunlukla başlarında siyah işaretler bulunur. Cesurdurlar, uzunca bir gagası ve perdeli ayakları vardır. İri hantal gövdeli kuşlardır. Boyları 25–80 cm'dir. Kanat desenlerinin yanı sıra bacaklarina ve gaga renklerine bakılarak tür ayrımı yapılabilir.
Besinlerini çoğunlukla yumuşakçalar, yengeçler ve küçük balıklar oluşturur ama hemen hemen her şeyi yerler. Martılar denizin üzerindeki insan pisliklerini de besin sanarak yemeye çalışırlar. Özellikle denize atılan plastik parçalar bu tür için ölümcüldür. Ölü bulunan pek çok martının midesinde plastik parçacıklar tespit edilmiştir. Martıların midesi plastiği sindiremediği için midelerinde plastik onlara sürekli bir tokluk hissi vererek açlıktan ölmelerine neden olur. İri martılar kuş yumurtaları ve yavrularını da yer. Tipik kıyı kuşlarıdır, nadiren birkaç türü haricinde denizden uzakta yaşamazlar. Büyük türlerde yavrular dört yılda erişkin bir kuş olurken bu süre küçük martılarda iki yıl kadardır.
Martılar, özellikle daha büyük türler becerikli üst düzeyde zeki kuşlardır. İletişim ve yüksek ölçüde gelişmiş sosyal bir yapının karmaşık metotlarını sergilerler. Örneğin birçok martı sömürgesi yırtıcı kuş ve diğer davetsiz misafirlere saldırma eğilimindedir, mesela ringa martı alet kullanımı davranışını sergiler. Martıların birçoğu, insanların yaşadığı yerlerde ortak bir yaşam içerisindedir. Kumsal ve liman çevrelerinde çok görülür ve dikkat çekerler.
Martılar bütün faaliyetlerinde toplumcudur. Hep birlikte avlanır, dinlenir, leş arar ve kavga ederler. Çoğu birlikte yuva yapmayı tercih eder. Bazen geniş koloniler kurarlar. Birkaçı alçak ağaçlara yuva yapar, deniz yosunu ve çevredeki diğer bitkilerden büyük yuva oluşturur. Dişi 2-3 kahverengi yumurta bırakır, bunların üzerinde daha koyu kahverengi ya da siyah sık benekler vardır. Erkekle dişi kuluçka görevini paylaşır. Hem erkek hem de dişi yavruları besler. Yumurtadan çıkmış yavruların üzeri grimsi hav tüylerle kaplıdır. 4-6 haftalıkken uçmaya başlarlar.
Martılar gürültücü kuşlardır. Özellikle üreme dönemlerinde şehirlerde apartman çatıları ve benzeri yerlerde yuva kurarabilirler, bu zaman zarfında cırlak sesleri ile etrafı rahatsız edebilirler.
Familya üyeleri bütün dünyada yaygındır. Yalnızca çöllerde ve kutupların donmuş kesimlerinde görülmezler.
Kara bacaklı martı (Rissa tridactyla)
Karabaş martı (Larus ridibundus)
Kara sırtlı martı (Larus fuscus)
Gülen martı (Larus atricilla)
Kırlangıç kuyruklu martı (Creagrus furcatus)
Kara kuyruklu martı(Larus crassirostris)
Birlikte uçan martılar
Granville Adası'ndan bir martı
Martı yumurtları
Martı, martıgiller (Laridae) familyasını oluşturan deniz kuşlarının ortak adı. Türlerin çoğu Larus cinsinde toplanmıştır.
Сформувалися шляхом адаптивної радіації у навколоводних місцях існування; предкові форми відокремилися, ймовірно, від примітивних сивок. Викопні рештки відомі з еоцен-олігоценових відкладів Франції, у тому числі рід Мартин (Larus) — з нижнього міоцену Франції. Ймовірно, мартинові виникли у північній півкулі, точно визначити центр походження нині неможливо. Ймовірним центром походження називають океан Тетіс.[1]
Птахи середніх і великих розмірів. Розміри варіюють в межах від 25 до 81 см, вага від 100 г до 2 кг. Найменшим представником є мартин малий (Larus minutus) — його вага становить лише 100—150 г, а найбільшим — мартин морський (Larus marinus), його вага може перебільшувати 2 кг. У забарвленні переважають білі або світло-сері відтінки, верхня частина тіла зазвичай більш темна, у порівнянні з нижньою. У деяких видів, наприклад у мартина делаверського (Larus delawarensis) та мартина тонкодзьобого (Larus genei) у шлюбний період нижня частина тіла стає світло-рожевого або бежевого відтінку, який потім швидко зникає. У мартина звичайного у шлюбному вбранні оперення голови темно-коричневе, тоді як у позашлюбний період у цілому біле. Молоді птахи, що не досягли статевої зрілості, відрізняються за забарвленням — оперення строкате, більша його частина бура з численними смужками і плямами. Строки набуття шлюбного вбрання відрізняються у різних видів і становлять 2, 3 або 4 роки. Менші за розміром мартини, наприклад, звичайний (L. ridibundus), набуває доросле вбрання у віці двох років, мартин сизий (L. canus) — у 3 роки, мартини жовтоногий (L. cachinnans) та сріблястий (L. argentatus) — у 4 роки. Статевий диморфізм у забарвленні не виражений, за розмірами самці дещо більші за самок.
Крила досить довгі, у більшості видів на кінцях чорні. Першорядних махових 11, але перше зазвичай недорозвинене. Хвіст зазвичай короткий, має 12 стернових пер. Характерною є будова дзьоба — він прямий, дещо сплюснутий з боків, з гострою вершиною (крячки) або з більш або менш вираженим гачком на кінці (мартини). Шийних хребців 15. Задній край добре розвиненої грудини з двома парами вирізок (у поморників — одна пара). Справжніх ребер 6-7 пар. Виличка без різкого розширення на кінці. Передпліччя — найдовший елемент скелету крила. Таз широкий. Ноги помірної довжини. Три передні пальці на ногах із плавальними перетинками. Задній палець малий та розташований вище рівня передніх; у деяких видів зникає. Гортань трахейно-бронхіальна, із добре вираженими голосовими м'язами. Стравохід добре розтягується, але воло відсутнє. М'язевий шлунок з товстими стінками. Сліпі кишки рудиментарні. Більшість добре плаває; лише деякі крячки плавають неохоче та не сідають на воду. Політ легкий, маневрений.[2]
Поширені практично по всій земній кулі, у тому числі в приполярних широтах. Білий мартин під час кочівель залітає до 87-88° Пн.ш. Мартинові відсутні в Антарктиді. У високих та помірних широтах є перелітними, в тропіках осілі або кочуючі. Найдовші за протяжністю переміщення характерні для полярного крячка — протягом року під час міграції з Арктики в Антрактику та назад він долає до 90 тис. км, що є найдовшою за протяжністю міграцією в тваринному світі.[3]
Гніздяться переважно колоніями, які можуть нараховувати від декількох та декількох десятків пар до декілька сотень, а інколи — десятків тисяч пар. Колонії можуть бути як моновидовими, так і полівидовими. В останньому випадку спільно можуть гніздитись різні види мартинових, а також представники інших родин — алькових, олушевих, бакланових тощо. Гнізда влаштовують на землі. Колонії розташовані у місцях, важкодоступних для наземних хижаків — на островах, скелях берегів, у заболоченій місцевості, на плавучій водній рослинності. Окремі види влаштовують гнізда на деревах. Гніздяться у безпосередній близькості з місцями добування їжі. Хоча такий вид, як сірий мартин (Leucophaeus modestus) гніздиться в глибині кам'янистої безводної пустелі Атакама на півночі Чилі в 30–100 км від узбережжя, куди вони регулярно літають за кормом. Вважають, що гніздування в таких екстремальних умовах пов'язано з уникненням пресу хижаків. В умовах помірного та арктичного клімату більшість мартинових мають одну кладку на рік. У південних регіонах розмноження може відбуватися в будь-який час протягом року. Так, галапагоський мартин гніздиться в будь-яку пору року. Усі види моногамні, у багатьох пара зберігається протягом тривалого періоду.
Шлюбна поведінка включає різні види демонстративної поведінки, ритуальне годування самцем самки, видавання звуків тощо. Гнізда можуть мати вигляд невеликого заглиблення у ґрунті без вистилки, інколи вони зроблені з камінців та черепашок молюсків, однак найчастіше мартинові роблять їх з рослинного матеріалу. При цьому гніздо з невеликими пухкими стінками та вистилкою. Відкладають від 1 до 4 яєць (найчастіше 3) зазвичай темно-бурого кольору з плямами. Рідше загальний фон яєць може бути блакитно-зелений або оливковий. Яйця слабкогрушовидної форми. Середній розмір кладки відрізняється у різних видів, а в межах одного виду коливається в різних частинах ареалу, залежить від погодних та трофічних умов в одному і тому самому місці. Для звичайного мартина доведено зменшення середнього розміру кладки протягом сезону розмноження. У випадку втрати першої кладки самка може відкласти яйця повторно. У насиджуванні кладки беруть участь обидва члени пари, проте більшу частину часу на гнізді проводить самка. Насиджування починається з першого або другого яйця, тому пташенята вилуплюються неодночасно. Послідовність вилуплення відповідає послідовності відкладання яєць. Інкубаційний період становить від 20 до 30 днів. Пташенята зазвичай напіввиводкового типу, після вилуплення вони покриті густим пухом блідо-сірого або палевого кольору з плямами, що камуфлює їх на тлі місцевості і допомагає сховатися від хижаків. Протягом одного або двох тижнів пташенята залишаються в гнізді, де за ними доглядають обидва батьки. У деяких видів пташенята виводкового типу — вони вже протягом кількох годин покидають гніздо і здатні плавати, уникаючи наземних хижаків. Пташенят вигодовують батьки до підйому на крило та навіть деякий час після цього. Вік, у якому молоді птахи стають на крило, становить у різних видів від чотирьох до шести тижнів.
Більшість мартинових є м'ясоїдними, проте їх раціон незвичайно широкий — споживають комах, ракоподібних, молюсків, рибу і дрібних наземних ссавців. Багато видів охоче поїдає падло та знаходять собі здобич поблизу підприємств з переробки риби та на звалищах побутових відходів. Звалища стали відігравати важливу роль в живленні багатьох видів мартинів протягом останніх десятиліть. Для деяких видів це призвело до зміни міграційної стратегії — мартини стали проявляти більшу тенденцію до осілості. Розоряють гнізда інших птахів, споживаючи їхні яйця. Молюсків, що мають товсту черепашку, кидають з висоти 10-20 м, тим самим розбиваючи мушлю.
Корм здобувають як на воді, так і на суші — на океанських просторах, в прибережній зоні, на внутрішніх водоймах, заплавних луках і посівних полях. Більшість видів може збирати корм під час пересування по землі, з поверхні води та на невеликій глибині. Під час пікірування можуть хапати здобич не тільки з поверхні води але і на невеликій глибині.
Родину Laridae було вперше виділено (як Laridia) французьким дослідником Константеном Рафінеском у 1815 році. Історично родина включала мартинів, тоді як крячків виділяли до окремої родини Sternidae, а водорізів — до третьої родини Rynchopidae.[4]
Байкер із співавторами (Baker et al., 2007)[5] на основі методів молекулярної генетики у 2007 році встановили, що філогенетична гілка Laridae від'єдналася від гілки, що дала початок поморникам (Stercorariidae) та альковим (Alcidae) ще наприкінці крейдового періоду. Вони також встановили, що Laridae почали поширюватися в ранньому Палеоцені, близько 60 млн років тому.
Попри добру вивченість цієї групи птахів, систематику остаточно не розроблено. За деякими класифікаціями родина поділяється на три підродини, за іншими всі три підродини є окремими родинами, у такому разі родина Laridae синонімічна підродині Larinae. Відомо 17 родів з 89 видами; в Україні — 21 вид.
Філогенія родини МартиновіMòng biển, mòng bể, mòng hay hải âu (phiên âm từ tiếng Trung: 海鸥, phiên dịch từ tiếng Nga: чайка)[1], là tên một họ chim biển thuộc họ Laridae. Mòng biển có mối liên hệ gần gũi nhất với nhàn (họ Sternidae), chim anca, xúc cá và là họ hàng xa với các loài chim lội. Phần lớn mòng biển thuộc về chi lớn là Larus.
Nói chung, chúng là các loài chim có kích thước từ trung bình tới lớn, thường có màu xám hay trắng, với các đốm đen trên đầu hay cánh. Chúng có mỏ dài và khỏe, chân có màng bơi.
Phần lớn mòng bể, cụ thể là chi Larus, là các loài chim ăn thịt làm tổ trên mặt đất, chúng ăn thịt sống hay xác chết tùy theo cơ hội. Các loại thịt sống bao gồm các loài cua và cá nhỏ. Ngoại trừ mòng biển xira, các loài mòng biển khác thông thường là các loài sống ven biển, đôi khi chúng có thể sinh sống tốt trong đất liền, ít khi bay xa ra ngoài khơi. Các loài lớn cần tới 4 năm để có được bộ lông của chim trưởng thành, nhưng các loài mòng biển nhỏ chỉ mất hai năm.
Mòng biển — cụ thể là các loài lớn — là các loài chim có tài xoay xở và có trí thông minh cao, có thể thể hiện các phương thức liên lạc phức tạp và có cấu trúc xã hội phát triển cao. Một số loài (chẳng hạn ngân âu (Larus argentatus) thể hiện hành vi sử dụng công cụ. Nhiều loài mòng biển đã được dạy thành công để cùng sống với con người và có sự phát triển tốt khi sống trong môi trường sống có con người. Các loài khác dựa trên việc cướp mồi của chim khác để có thức ăn.
Tại Hoa Kỳ, hai thuật ngữ được sử dụng khá phổ biến trong số những người say mê mòng biển trong việc sắp xếp, phân nhóm mòng biển:
Việc lai ghép giữa các loài mòng biển diễn ra khá thường xuyên, mặc dù mức độ lai ghép này phụ thuộc theo từng loài (xem Lai ghép ở mòng biển). Vì thế, việc phân loại các loại mòng biển lớn đầu trắng là rất phức tạp.
Hiệp hội các nhà điểu học Hoa Kỳ coi Sternidae, Stercorariidae, và Rhynchopidae là các phân họ của Laridae.
Mòng biển phương tây, chỉ tìm thấy dọc theo bờ biển phía tây Bắc Mỹ.
Mòng biển cá trích châu Âu trên bờ biển North Devon, Anh
Mòng biển bạc tại Sale, Australia
Mòng biển bạc tại Sale, Australia
Mòng biển bạc tại vịnh Rose, Australia
Mòng biển ăn bánh mì do người thả
Mòng biển, mòng bể, mòng hay hải âu (phiên âm từ tiếng Trung: 海鸥, phiên dịch từ tiếng Nga: чайка), là tên một họ chim biển thuộc họ Laridae. Mòng biển có mối liên hệ gần gũi nhất với nhàn (họ Sternidae), chim anca, xúc cá và là họ hàng xa với các loài chim lội. Phần lớn mòng biển thuộc về chi lớn là Larus.
Nói chung, chúng là các loài chim có kích thước từ trung bình tới lớn, thường có màu xám hay trắng, với các đốm đen trên đầu hay cánh. Chúng có mỏ dài và khỏe, chân có màng bơi.
Phần lớn mòng bể, cụ thể là chi Larus, là các loài chim ăn thịt làm tổ trên mặt đất, chúng ăn thịt sống hay xác chết tùy theo cơ hội. Các loại thịt sống bao gồm các loài cua và cá nhỏ. Ngoại trừ mòng biển xira, các loài mòng biển khác thông thường là các loài sống ven biển, đôi khi chúng có thể sinh sống tốt trong đất liền, ít khi bay xa ra ngoài khơi. Các loài lớn cần tới 4 năm để có được bộ lông của chim trưởng thành, nhưng các loài mòng biển nhỏ chỉ mất hai năm.
Mòng biển — cụ thể là các loài lớn — là các loài chim có tài xoay xở và có trí thông minh cao, có thể thể hiện các phương thức liên lạc phức tạp và có cấu trúc xã hội phát triển cao. Một số loài (chẳng hạn ngân âu (Larus argentatus) thể hiện hành vi sử dụng công cụ. Nhiều loài mòng biển đã được dạy thành công để cùng sống với con người và có sự phát triển tốt khi sống trong môi trường sống có con người. Các loài khác dựa trên việc cướp mồi của chim khác để có thức ăn.
Tại Hoa Kỳ, hai thuật ngữ được sử dụng khá phổ biến trong số những người say mê mòng biển trong việc sắp xếp, phân nhóm mòng biển:
Mòng biển lớn đầu trắng cho 16 loài mòng biển giống như ngân âu từ mòng biển lưng đen lớn tới mòng biển lưng đen nhỏ trong danh sách phân loại dưới đây. Mòng biển cánh trắng cho 2 loài sinh sống ở gần Bắc cực là mòng biển Iceland và mòng biển xanh xámViệc lai ghép giữa các loài mòng biển diễn ra khá thường xuyên, mặc dù mức độ lai ghép này phụ thuộc theo từng loài (xem Lai ghép ở mòng biển). Vì thế, việc phân loại các loại mòng biển lớn đầu trắng là rất phức tạp.
Обычно гнездятся колониями, состоящими от нескольких до нескольких сотен пар чаек, а иногда совместно с утками, поганками, бакланами, цаплями и другими водными птицами. В условиях умеренного или арктического климата большинство чайковых гнездится один раз в год и примерно в одно и то же время.
Некоторые южные виды, как например обитающая на Галапагоссах галапагосская чайка (Creagrus furcatus), гнездится в любое время года. В случае, если первая кладка утрачена, самка может отложить яйца повторно. Все виды моногамны; как правило, пары сохраняются в течение длительного времени. Во время брачного периода происходит ритуальное кормление самцом самки; в задачи самца также входит выбор расположения гнезда и его обустройство. Гнездо располагается прямо на земле — на прибрежных скалах, морском пляже, в устье реки, в тундре, в болотистой местности или на берегу озера. Несколько необычное для семейства место гнездовий у обитателя Чили и Эквадора серой чайка (Larus modestus) — в период размножения она покидает побережье Тихого океана и углубляется в безводную пустыню Атакама, где и откладывает яйца. В некоторых случаях, как например, у магеллановой, или серой чайки (Larus scoresbii), оно представляет собой простое углубление в земле без выстилки, однако чаще всего состоит из груды камешков или растительности. Как правило, кладка состоит из двух или трёх яиц, обычно тёмно-бурого цвета с пятнами. Реже общий фон яиц может быть голубовато-зелёный либо оливковый. Оба члена пары насиживают яйца, однако большую часть времени проводит в гнезде самка, пока самец охраняет территорию. Инкубационный период в целом составляет от 20 до 30 дней, однако у большинства видов длится 24-26 дней. Птенцы обычно полу-выводкого типа, после вылупления они покрыты густым пухом бледно-серого или палевого цвета с пестринами, что камуфлирует их на фоне местности и помогает укрыться от хищников. В течение одной или двух недель птенцы остаются в гнезде, где за ними ухаживают оба родителя. У некоторых видов птенцы выводкого типа — они уже в течение нескольких часов покидают гнездо и прячутся на воде. Период оперения, когда птицы начинают летать, длится от четырёх до шести недель, и если птенцы не потревожены погодными условиями или хищниками, они весь этот период остаются с родителями. У небольших видов чаек половая зрелость молодых птиц наступает через 2—3 года, у крупных позже — иногда только через 5 лет.[3][4]
Большинство чаек являются плотоядными, но рацион их необычайно широк — от насекомых до других птиц, например воробьёв и некрупных наземных млекопитающих. Корм добывают как на воде, так и на суше — на океанских просторах, в прибрежной зоне, во всевозможных внутренних водоёмах, заливных лугах и засеянных полях. Хорошо держатся на воде, но ныряют крайне редко. Охотятся за рыбой, моллюсками, ракообразными, летающими и водными насекомыми. Разоряют гнёзда других птиц, питаясь их яйцами. Моллюсков, покрытых толстой раковиной, бросают с высоты 10-20 м, тем самым разбивая скорлупу. Кроме того, многие чайки охотно поедают падаль или ищут себе пропитание среди пищевых отходов на свалках и вблизи рыболовецких судов. Некоторые виды могут улетать на кормёжку на десятки километров от водоёмов. Кроме животной пищи, также поедают семена и ягоды, а также отбросы растительного происхождения[3][4].
На территории России можно встретить 23 вида чайковых[7].
Вид Где можно встретить в России Статус Морской голубок (Chroicocephalus genei) Солёные и солоноватые озёра юга Европейской части России Обычный вид Озёрная чайка (Chroicocephalus ridibundus) Морское побережье, внутренние водоёмы, населённые пункты. Европейская часть России, Сибирь южнее лесотундры, Дальний Восток Обычный вид Китайская чайка (Chroicocephalus saundersi) На территории России залётный вид — встречается близ Владивостока, в Уссурийском крае, на Сахалине, в Сихотэ-Алинском заповеднике Уязвимый вид Черноголовый хохотун (Ichthyaetus ichthyaetus) Водоёмы степной зоны — долина реки Маныч, о. Малый Жемчужный (Каспий), дельта Волги, озеро Чаны Редкий вид Реликтовая чайка (Ichthyaetus relictus) Юго-восточное Забайкалье, озеро Барун-Торей Исчезающий вид Серебристая чайка (Larus argentatus) Прибрежные регионы Балтийского и Белого морей, побережье Северного Ледовитого океана восточнее Таймыра, Каспийское море, озёра Западной Сибири и юга-востока Алтая Обычный вид Хохотунья (Larus cachinnans) Побережье Чёрного и Каспийского морей Обычный вид Сизая чайка (Larus canus) Широкое распространение почти на всей территории России Обычный вид Чернохвостая чайка (Larus crassirostris) Дальний Восток, Курильские острова Обычный вид Клуша (Larus fuscus) Гнездится на северо-западе России от Кольского полуострова до Прибалтики и Онежского озера. Зимует на Чёрном море. Обычный вид Восточная клуша (Larus fuscus heuglini) Внутренние водоёмы Обычный вид Серокрылая чайка (Larus glaucescens) Командорские острова Обычный вид Полярная чайка (Larus glaucoides) Побережье Северного Ледовитого океана Обычный вид Бургомистр (Larus hyperboreus) Гнездится на Кольском полуострове, побережье Белого и Баренцева морей, Новой Земле и прилегающих территориях[8] Обычный вид Морская чайка (Larus marinus) Финский залив, северное морское побережье от Кольского полуострова и прилегающих островов на западе до острова Вайгач на востоке. Обычный вид Средиземноморская чайка (Larus michahellis) Побережье Чёрного и Балтийского морей Обычный вид Малая чайка (Larus minutus) Заросшие озёра, травяные болота Средней полосы России от Калининградской области до Забайкалья Обычный вид Тихоокеанская чайка (Larus schistisagus) Дальний Восток к югу от Корякского побережья Берингова моря Обычный вид Белая чайка (Pagophila eburnea) Острова Северного Ледовитого океана Вид, близкий к угрожаемому Розовая чайка (Rhodostethia rosea) Тундровая зона Восточной Сибири в промежутке между дельтой реки Яны в Якутии и Чаунской низменностью на Чукотке, полуостров Таймыр. Эндемик России. Обычный вид Моевка (Rissa tridactyla) Морские побережья России Обычный вид Красноногая говорушка (Rissa brevirostris) Командорские острова Уязвимый вид Вилохвостая чайка (Xema sabini) Приморские материковые тундры и острова в высоких широтах Обычный видЧайки над Чесапикским заливом
Чайка на закате
Чайки на мелководье Мексиканского залива
Одиночная чайка у моря
Чайки на берегу пролива Эресунн
Чайка. Берег Северного моря у города Норден.
Чайки. Берег Ваттмеер
Пролетающая чайка над Чёрным морем
Чайка в гавани Майами
Чайка на берегу Санди-Хук
Обычно гнездятся колониями, состоящими от нескольких до нескольких сотен пар чаек, а иногда совместно с утками, поганками, бакланами, цаплями и другими водными птицами. В условиях умеренного или арктического климата большинство чайковых гнездится один раз в год и примерно в одно и то же время.
Некоторые южные виды, как например обитающая на Галапагоссах галапагосская чайка (Creagrus furcatus), гнездится в любое время года. В случае, если первая кладка утрачена, самка может отложить яйца повторно. Все виды моногамны; как правило, пары сохраняются в течение длительного времени. Во время брачного периода происходит ритуальное кормление самцом самки; в задачи самца также входит выбор расположения гнезда и его обустройство. Гнездо располагается прямо на земле — на прибрежных скалах, морском пляже, в устье реки, в тундре, в болотистой местности или на берегу озера. Несколько необычное для семейства место гнездовий у обитателя Чили и Эквадора серой чайка (Larus modestus) — в период размножения она покидает побережье Тихого океана и углубляется в безводную пустыню Атакама, где и откладывает яйца. В некоторых случаях, как например, у магеллановой, или серой чайки (Larus scoresbii), оно представляет собой простое углубление в земле без выстилки, однако чаще всего состоит из груды камешков или растительности. Как правило, кладка состоит из двух или трёх яиц, обычно тёмно-бурого цвета с пятнами. Реже общий фон яиц может быть голубовато-зелёный либо оливковый. Оба члена пары насиживают яйца, однако большую часть времени проводит в гнезде самка, пока самец охраняет территорию. Инкубационный период в целом составляет от 20 до 30 дней, однако у большинства видов длится 24-26 дней. Птенцы обычно полу-выводкого типа, после вылупления они покрыты густым пухом бледно-серого или палевого цвета с пестринами, что камуфлирует их на фоне местности и помогает укрыться от хищников. В течение одной или двух недель птенцы остаются в гнезде, где за ними ухаживают оба родителя. У некоторых видов птенцы выводкого типа — они уже в течение нескольких часов покидают гнездо и прячутся на воде. Период оперения, когда птицы начинают летать, длится от четырёх до шести недель, и если птенцы не потревожены погодными условиями или хищниками, они весь этот период остаются с родителями. У небольших видов чаек половая зрелость молодых птиц наступает через 2—3 года, у крупных позже — иногда только через 5 лет.
「沙鸥」重定向至此。關於与此名称相似的其他条目，詳見「沙鸥 (消歧义)」。俗稱海鷗，是最為普遍的海鳥，在鸟类传统分类系统中是鸟纲鸻形目的一个科。鷗與燕鷗關係密切，而涉禽類、海雀及剪嘴鷗則是其遠房親戚。大部份的鷗均是屬於鷗屬。
牠們是中型至大型的鳥類，其外表為灰色或白色，通常其頭部或翅膀有著黑色的標記。其有著矮腿、長喙及蹼。
大部份鷗，特別是屬於鷗屬的物種，是雜食性動物。其會食用有生命的食物或腐肉，有生命的食物包括蟹及小魚。
除了三趾鷗外，鷗通常是沿海或內地的物種，極少數會冒險在大洋上生活。大型鷗四歲時成年，而小型鷗則在兩歲時成年。
鷗，特別是大型鷗，是富於謀略及擁有高度智慧的鳥類，這可以由其複雜的溝通方法及高度開發的社會結構看出，而部份物種如銀鷗更有著使用工具的習性。很多物種的鷗已學會與人類共存的方法，並能在人類居住的地方繁衍。
鷗愛好者通常將鷗分為兩類：
不同物種的鷗間的雜交情況很常出現，詳見鷗雜交。
大白頭鷗的分類通常更為複雜。
美國鳥類學家聯合會將燕鷗科、賊鷗科及剪嘴鷗科歸類為鷗科的亞科。
銀色鷗
銀色鷗
銀色鷗
銀色鷗
銀色鷗
黃腳銀鷗
銀鷗
黃腳銀鷗
Heermann's Gull
新西兰红嘴鸥
俗稱海鷗，是最為普遍的海鳥，在鸟类传统分类系统中是鸟纲鸻形目的一个科。鷗與燕鷗關係密切，而涉禽類、海雀及剪嘴鷗則是其遠房親戚。大部份的鷗均是屬於鷗屬。
牠們是中型至大型的鳥類，其外表為灰色或白色，通常其頭部或翅膀有著黑色的標記。其有著矮腿、長喙及蹼。
大部份鷗，特別是屬於鷗屬的物種，是雜食性動物。其會食用有生命的食物或腐肉，有生命的食物包括蟹及小魚。
除了三趾鷗外，鷗通常是沿海或內地的物種，極少數會冒險在大洋上生活。大型鷗四歲時成年，而小型鷗則在兩歲時成年。
鷗，特別是大型鷗，是富於謀略及擁有高度智慧的鳥類，這可以由其複雜的溝通方法及高度開發的社會結構看出，而部份物種如銀鷗更有著使用工具的習性。很多物種的鷗已學會與人類共存的方法，並能在人類居住的地方繁衍。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 亜目 : カモメ亜目 Lari 科 : カモメ科 Laridae 学名 Laridae Rafinesque, 1815 タイプ属 Larus Linnaeus, 1758 亜科 カモメ科（カモメか、学名 Laridae）は、鳥類チドリ目の科である。分類によってはカモメ上科 Laroidea とも。カモメ類、アジサシ類などを含む。
極地を除く全世界の海洋・内水域に生息する。カモメ類は熱帯・亜熱帯、アジサシ類は温帯・寒帯に多い。
最大種はオオカモメで全長76cm[1]。後肢の趾の間には水かきがある。
卵の色彩は褐色みや緑みを帯び暗色の斑紋が入る種が多い。
海洋に生息する種が多いが、内陸部の湖沼や湿原などに侵入したり生息する種もいる。
食性は動物食で、魚類、昆虫類、甲殻類、軟体動物の他、小型の鳥類や哺乳類、動物の死骸なども食べる。海面近くを飛翔し嘴で獲物をつまみとったり、上空から獲物を目掛けて急降下して潜水し獲物を捕らえる。また他の鳥類が捕らえた獲物を横取りする種もいる。
繁殖期にはペアを形成し、ペアは一生解消されない種が多い。集団繁殖地（コロニー）を形成する種もいる。1回に1–3個の卵を産む。
カモメ科は
の3亜科に分かれる。
ただし、アジサシ亜科のうち Noddies と総称されるクロアジサシ属 Anous・ハイイロアジサシ属 Procelsterna・シロアジサシ Gygis 3属の系統位置と分類については論争がある。カモメ亜科に含める説などもあったが、おそらくはカモメ科の基底に位置する[2][3]（詳細はアジサシ亜科#系統と分類を参照）。ただしこれに従った亜科分類はまだない。Verheyen (1958) はシロアジサシ亜科 Gyginae・クロアジサシ亜科 Anoinae としたが[4]、現代的な分類ではこれらの亜科が使われたことはないようである。
ハサミアジサシ亜科の系統位置については、おそらくカモメ亜科の姉妹群だが[2]、アジサシ亜科の姉妹群だとする不確実な結果もある[5]。
カモメ科と他の科との関係では、カモメ科+ウミスズメ科+トウゾクカモメ科+カニチドリ科が単系統のようだが [6]、カモメ科の姉妹群が何かははっきりしない。以前の複数の研究が (((カモメ科, トウゾクカモメ科), カニチドリ科), ウミスズメ科) という系統関係を示していたが[6]、近年は (カモメ科, (トウゾクカモメ科, ウミスズメ科) という結果が出ている[2][5][3]（ただしカニチドリ科は未サンプリング）。
Mayr and Amadon (1951) は、それまで別科とされていたカモメ科・アジサシ科 Sternidae・ハサミアジサシ科 Rynchopidae の3科をカモメ科の亜科としたが[4]、その後も1科とする分類と3科とする分類が混在している。さらに、カモメ科（カモメ亜科・アジサシ亜科）・ハサミアジサシ科の2科に分ける説もある[7]。しかし、Gygis・Anous・Procelsterna が基底に位置するとすれば、2科または3科とする分類は系統的ではない[8]。
カモメ科をより広く取る説もあり、いずれもトウゾクカモメ科を姉妹群としている（ただし近年はこの姉妹関係を否定する研究が多い）。Beddard (1896) はトウゾクカモメ亜科 Stercorariinae を加えた4亜科をカモメ科に含めたが[4][9]、Moynihan (1959) はカモメ亜科との2亜科としカモメ亜科をカモメ族 Larini・アジサシ族 Sternini・ハサミアジサシ族 Rynchopini の3族に分けた[4][10]。また Sibley & Ahlquist (1990) はさらに広義のカモメ科にウミスズメ科もウミスズメ亜科 Alcinae として含め、カモメ亜科はトウゾクカモメ族 Stercorariini を加え4族に分けた。
分類対照表（L.科=カモメ科、L.亜科=カモメ亜科） この項での分類 Beddard Moynihan Sibley & Ahlquist カモメ科 L.Baker et al. (2007)[2] より。ただしカモメ科内については Fain & Houde (2007)[5]や Ödeen et al. (2009)[3]は確度は低いが異なる系統を求めている。これらがサンプリングしていないハイイロアジサシ属とカニチドリ科は Thomas et al. (2004)[6]より。
カモメ亜科 Lalinae
国際鳥類学会議 (IOC) の分類では23属102種からなる[8]。
漁港に生息する種もおり、漁港や民家などで残飯を漁ることもある。
開発による生息地の破壊、水質汚染、卵の採集、人為的に移入された動物による捕食などにより生息数が減少している種もいる。
갈매기과(표준어: 갈매깃과)의 한 과이다. 먹는 작은 물고기, 오징어 등이 있으며, 한국의 섬지역에 널리 분포한다. 갈매기, 괭이갈매기 등이 속한다. 미국의 작가 리처드 바크는 갈매기를 소재로 사람의 이상과 도전을 다룬《갈매기의 꿈》을 썼다.
다음은 2008년 "생명의 나무" 프로젝트(The Tree of Life Web Project) 연구에 기초한 계통 분류이다.[1]
도요목 넓은 의미의 물떼새아목 깍지부리물떼새아목 좁은 의미의 물떼새아목 도요아목 씨도요아목떠돌이메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 도요아목 갈매기아목 세가락메추라기아목세가락메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 갈매기아목
.jpg)
.jpg)
.JPG)
_Sopot_2010.jpg)
.jpg)
_(15898029627).jpg)
.jpg)
_in_flight_(Rose_Bay,_Australia,_24_July_2005).jpg)
.JPG)
_in_flight_in_Venice.jpg)
