nomes no trilho de navegação
Andız (lat. Inula)[1] - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Tətbiq
Kökləri və rhizomes özünəməxsus ətirli iy var, onlar tünd, acı dad. Qənnadı və içkilərin istehsalında istifadə edilən yeyinti sənayesi elfwort edir. Ləzzət və şərab touch üçün istifadə içki sənayesi rhizomes edir. Kökləri və rhizomes olan əsas neft, ləzzət balıq, ərzaq məhzulları və qida konsentratları üçün istifadə olunur ki, bu da bakterisid, fungicidal xüsusilə (antifungal) xüsusiyyətləri var.
Kökləri və rhizomes bir mavi boya əldə edə bilərsiniz.
Garden formaları Elecampane əkini və bəzəyən parklar, meşə parklar, yollar boyunca və dəmir olan wettest yerləri. Üçün istifadə olunur
Mediocre yay bal bitki. Tibb Application
Elecampane Hippokrat, Dioscorides, Pliny doktoru dövründə istifadə olan qədim dərman bitkiləri, aiddir. Zavod İbn Sina təcrübəsində istifadə olunmuşdur. [3]
Təzə kökləri və rhizomes dən hazırlıq homeopati istifadə olunur. Bəzi üçün - göyöskürək ilə bəlğəmgətirici kimi, astma, epilepsiya kimi hemostatic, sidikqovucu, anti-iltihab dəri xəstəlikləri, taşikardi, toxum malyariya məcburi istifadə kökləri, ödem, böyrək daşları, Migren, decoctions daxili və xarici xalq təbabəti, tinctures və çıxarışların ildə qadın xəstəlikləri. Şərab təzə kök (port və CAHORS) və infuziya hypoacid qastrit istifadə edilir.
Qazaxıstanın milli baytarlıq rhizome atları saqqo müalicə.
Bu rhizomes və kök mədə xoralar və duodenal xora müalicəsində istifadə allanton narkotik var. [4]* Mahmızcayarpaq andız (Inula linarifolia Turcz.)
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Andız (lat. Inula) - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Ínula (Inula) és un gènere de plantes amb flor dins la família de les asteràcies.
És un gènere originari d'Euràsia i Àfrica.
El gènere Inula (que en realitat és parafilètic) consta d'unes 90 espècies.
Als Països Catalans se n'hi fan onze espècies.[1]
Principalment són espècies herbàcies perennes de mides molt variades (fins a 3 metres la més alta). Totes tenen capítols florals i el fruit amb papus o plomall.
L'espècie Inula crithmoides és de fulla comestible.
Ínula (Inula) és un gènere de plantes amb flor dins la família de les asteràcies.
Alant (Inula) er en slægt med ca. 14 arter, som er udbredt i Nordafrika, Europa, Lilleasien, Kaukasus, Centralasien og Østasien. Det er stauder med meget forskellig højde og bladform. Fælles er, at kurvesvøbet består af taglagte blade, at skiven er flad, og at frøenes fnok er håragtig. Her beskrives kun de arter, som er vildtvoksende i Danmark, eller som dyrkes her.
Beskrevne arter
Alant (Inula) ist eine Pflanzengattung in der Familie der Korbblütler (Asteraceae).[1][2] Die etwa 100 Arten[2] sind in der Alten Welt weitverbreitet.[1]
Bei Alant-Arten handelt es sich größtenteils um ausdauernde, selten ein- oder zweijährige, krautige Pflanzen, selten um kleine Sträucher, je nach Art meist Wuchshöhen von 20 bis 200 Zentimetern erreichen.[3][2] Bei manchen Arten sind Harzkäle vorhanden.[1]
Bei den großen Arten können auch die Laubblätter eine beachtliche Größe erreichen. Von den grundständig oder wechselständig an den Stängeln verteilt angeördenten Laubblätter sind die unteren gestielt und die oberen sitzend.[1][2] Die Blattspreiten sind einfach. Die Blattränder sind selten glatt, meist gezähnt oder gesägt.[1][2]
Die Blütenkörbchen stehen endständig einzeln oder häufig in unterschiedlich aufgebauten offenen Blütenständen zusammengefasst.[2] Die Blütenkörbchen sind bei Durchmessern von selten 5 bis, meistens 10 bis 40 Millimetern ± diskus- oder scheibenförmig.[1][1][2] Das Involucrum ist halbkugelig oder glockenförmig.[2] Die haltbaren Hüllblätter stehen in vier bis sieben oder mehr Reihen.[2] Der flache oder konvexe Blütenkorbboden ist glatt oder wabenförmig.[2] Spreublätter sind keine vorhanden.[2]
Die Blütenkörbchen enthalten Zungen- und Röhrenblüten. Außen gibt es einen Kranz mit (selten 15 bis) meist 50 bis mehr als 150 zygomorphen Zungenblüten (= Strahlenblüten). Innen befindet sich selten 50 bis, meist 100 bis über 250 radiärsymmetrischen Röhrenblüten (= Scheibenblüten).[1][2] Die Zungenblüten sind weiblich und fertil; ihre Blütenkrone ist gelb oder selten orangefarben und ihre Zunge ist 10 bis mehr als 30 Millimeter lang. Die Röhrenblüten sind zwittrig und fertil; ihre Blütenkrone ist gelb und endet mit fünf Kronlappen.[3][1][2] Die Staubbeutel besitzen verzweigte Anhängsel. Bei den Pollen besitzen die Stacheln einen Hohlraum.[1] Bei den beiden Griffelästen reichen die spitzen Fegehaare nicht die Verzweigung.[1]
Die ± säulenförmigen, fast bleistiftförmig oderprismatischen Achänen sind oft vier- bis fünfrippig oder -kantig.[2] Im haltbaren Pappus befinden sich in einer Reihe feinbärtige Borsten, die an ihrer Basis verwachsen sind, oder borstenförmige Schuppensweeping[1][2]
Die Chromosomengrundzahlen betragen x = 8, 9, 10.[1][2]
Die Gattung Inula wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus II, S. 881 aufgestellt.[4][5][6] Der botanische Gattungsname Inula leitet sich aus dem griechischen Wort hinaein für „ausleeren, reinigen“ her, dies bezieht sich auf die abführende Wirkung der Droge aus dem „Wurzelstock“. Als Lectotypusart wurde 1929 Inula helenium L. durch A. S. Hitchcock und M. L. Green in Standard species of Linnaean genera of Phanerogamae (1753-1754)., 182 festgelegt.[6] Synonyme für Inula L. sind: Bojeria DC., Codonocephalum Fenzl, Corvisartia Mérat, Cupularia Godr. & Gren., Eritheis Gray, Orsina Bertol., Petrollinia Chiov.[5]
Der Inula-Komplex = Subtribus Inulinae ist eine monophyletische Verwandtschaftsgruppe zu der seit 2018 die in Eurasien und Afrika vorkommenden acht Gattungen: Inula L. s. str., Amblyocarpum, Carpesium, Chrysophthalmum (etwa drei Arten), Pentanema Cass. (Syn.: Inula sect. Pentanema (Cass.) Boiss., etwa 20 Arten), Rhanteriopsis, Telekia, Varthemia und die reaktivierten der Gattungen Codonocephalum, Monactinocephalus, Vicoa gehören.[7]
Die Gattung Inula ist mit etwa 100 Arten in der Alten Welt in Afrika und Eurasien weitverbreitet. 2011 waren in der Flora of China 14 Arten verzeichnet, einige davon sind 2018 nicht mehr in dieser Gattung, nur zwei davon gibt es nur dort.[1] In der Neuen Welt sind nur wenige Arten Neophyten.[2]
Zur Gattung Inula s str. gehören seit 2018 nur noch etwa 100[7][8] Arten:[5]
Nicht mehr zur Gattung Inula gehören beispielsweise:
Wenige Arten und ihre Sorten werden in gemäßigten Gebieten als Zierpflanzen in Parks und Gärten verwendet.[13]
Alant-Arten werden vor allem wegen ihrer hübschen, meist gelben Blütenkörbe kultiviert, einige bereits seit der Antike. Der Name Inula ist ebenfalls bereits seit der Römerzeit in Gebrauch.[14] Ihre Ursprungsländer sind aber in Asien, Afrika und Teilen Europas.[15]
Die unterirdischen Pflanzenteile enthalten sogenanntes Inulin (auch: Alantstärke), ein der Pflanze als Reservekohlenhydrat dienendes Polysaccharid, das nach Extraktion als Diätzucker verwendet wird.
Als Heilpflanze ist der Echte Alant bereits seit der Antike bekannt. Schon die Römer und Griechen nutzten seine Wurzel, um einerseits Magen-Darm-Beschwerden und andererseits Erkältungskrankheiten zu lindern. In der Naturheilkunde findet man ihn noch heute als Bestandteil einiger Hustensäfte. Auch eine positive Wirkung bei Gallen- und Nierenproblemen wird ihm nachgesagt. Verarbeitet werden die Wurzeln meist zu Tee oder Saft, man kann aber auch Salbe daraus herstellen. Die Bedeutung des Alants als Heilpflanze hat heute aber dennoch nachgelassen. Das liegt vor allem daran, dass viele Menschen allergisch auf seine Inhaltsstoffe reagieren. In der Wurzel sind unter anderem zahlreiche ätherische Öle und Bitterstoffe enthalten. Auch in der Küche verwendet man Alant kaum mehr. Früher war es gang und gäbe, kandierte Wurzelstückchen zu reichen oder Speisen mit den aromatischen Pflanzenteilen zu würzen.[15]
Je nach Art sind sie von sehr unterschiedlicher Größe, angefangen bei winzigen, für Steingärten geeigneten Pflanzen bis hin zu Hochstauden, die über 3 Meter Wuchshöhe erreichen. Vom Aussehen her lassen sich Alant-Arten und -Sorten grob in höhere und niedrigere Arten unterteilen. Zu den höheren Arten zählen unter anderem der Echte Alant (Inula helenium), der Riesen-Alant (Inula magnifica) und der Traubige Alant (Inula racemosa). Sie zeichnen sich durch eher derbe und breite, wechselständige Blätter aus und entwickeln verhältnismäßig große Blüten, die allein oder zu mehreren an den langen, kräftigen Stängeln stehen. Niedrigere Arten wie der Zwerg-Alant (Inula ensifolia) haben schmale Blätter und einzelnstehende Blütenkörbchen am Ende jedes Stängels. Inula rhizocephala bleibt mit 10 Zentimetern am kleinsten und bildet niedrige Blattrosetten aus.[15]
„Der Alant“ wächst je nach Art ebenso auf trockenen Berghängen wie in feuchten Niederungen oder in der Nähe von Wasser. Alle Arten bevorzugen durchlässige und lockere Erde ohne größere Verdichtungen. Was die Lichtverhältnisse betrifft, fühlen sich die meisten Alant-Arten an absonnigen bis maximal halbschattigen Standorten wohl.[15]
Der bereits erwähnte Echte Alant, den man wegen seiner Heilwirkung auch unter den Bezeichnungen "Helenenkraut", "Brustalant" oder "Darmkraut" kennt, ist ursprünglich in West- und Zentralasien beheimatet, er ist aber in ganz Europa und im westlichen und östlichen Nordamerika verwildert. Echter Alant erreicht stattliche Höhen zwischen 1 und 2 Metern und hat in Deutschland eine lange Tradition in den Bauerngärten. Er ähnelt dem Riesen-Alant, hat aber kleinere Blütenkörbchen. Die robuste und sommergrüne Staude verfügt über große, breit elliptische, runzlige Blätter, die auf der Oberseite glatt, auf der Unterseite jedoch stark weißwollig behaart sind. Er gedeiht im Halbschatten und in frischen bis feuchten Böden.[15]
Der Riesen-Alant, auch Großer oder Hoher Alant genannt, ist die größte Art innerhalb der Gattung. Beheimatet ist er im östlichen Kaukasus, wo er auf feuchten Bergwiesen wächst. Die imposante, horstbildende Staude hat einen buschigen Wuchs mit zahlreichen aufrechten Blütenständen. Der Riesen-Alant wird blühend bis zu 200 Zentimeter hoch und etwa 100 Zentimeter breit. Nicht nur an Wuchshöhe übertrifft er alle anderen Alant-Arten, auch bei der Größe seiner Blütenkörbe liegt er ganz vorne. Die gelben Blütenkörbchen werden bis zu 15 Zentimeter breit. Die ebenfalls großen, gezähnten Blätter können bis zu 50 Zentimeter lang werden und sind unterseits filzig behaart. Die Stängel sind violett überhaucht und verzweigen sich nach oben hin immer stärker.[15]
Alant (Inula) ist eine Pflanzengattung in der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die etwa 100 Arten sind in der Alten Welt weitverbreitet.
Andiz (Inula) – qoqidoshlar oi-lasiga mansub ko‘p yillik o‘tlar tur-kumi. 100 ga yaqin turi bor. A. asosan Yevropa, Osiyo va Afrikada tarqalgan. O‘zbekistonda 9 turi uchraydi. Bo‘ydor A. (kora A.– I. helenium va sariq A.– I. grandis) turlari ko‘proq tarqalgan. Bu turlarning poyalari baland bo‘yli (1– 2,5 m), bir oz qirrali, tukdor; ildizpo-yasi (tanasi) yo‘g‘on; barglari butun, cheti notekis, poyaning quyi qismida yirik (uz. 40–50 sm, eni 20–25 sm), yuqorisida esa maydaroq (uz. 10–30 sm, eni 3–12 sm); guli savatcha, gulbandi yo‘g‘on, chetda-gi gullari urug‘chili, o‘rtadagilari esa ikki jinsli, sariq. Iyunning oxiridan sentabr gacha gullaydi. Adir va tog‘larda 500–2000 m gacha balandlikda o‘sadi. Kora A. ildizpoyasi tarkibida 3% gacha efir moyi, 44% gacha inulin, saponin va boshqa moddalar bor. Ildizpoyasining kaynatmasi balg‘am ko‘chiruvchi dori si-fatida ishlatiladi. Sariq A. ham ta-bobatda siydik haydovchi dori o‘rnida qo‘llaniladi. Sariq A. ildizpoyasidan esa levulyoza (fruktoza) olinadi. A.ning ba’zi turlari xushmanzarali.
Andiz (Inula) – qoqidoshlar oi-lasiga mansub ko‘p yillik o‘tlar tur-kumi. 100 ga yaqin turi bor. A. asosan Yevropa, Osiyo va Afrikada tarqalgan. O‘zbekistonda 9 turi uchraydi. Bo‘ydor A. (kora A.– I. helenium va sariq A.– I. grandis) turlari ko‘proq tarqalgan. Bu turlarning poyalari baland bo‘yli (1– 2,5 m), bir oz qirrali, tukdor; ildizpo-yasi (tanasi) yo‘g‘on; barglari butun, cheti notekis, poyaning quyi qismida yirik (uz. 40–50 sm, eni 20–25 sm), yuqorisida esa maydaroq (uz. 10–30 sm, eni 3–12 sm); guli savatcha, gulbandi yo‘g‘on, chetda-gi gullari urug‘chili, o‘rtadagilari esa ikki jinsli, sariq. Iyunning oxiridan sentabr gacha gullaydi. Adir va tog‘larda 500–2000 m gacha balandlikda o‘sadi. Kora A. ildizpoyasi tarkibida 3% gacha efir moyi, 44% gacha inulin, saponin va boshqa moddalar bor. Ildizpoyasining kaynatmasi balg‘am ko‘chiruvchi dori si-fatida ishlatiladi. Sariq A. ham ta-bobatda siydik haydovchi dori o‘rnida qo‘llaniladi. Sariq A. ildizpoyasidan esa levulyoza (fruktoza) olinadi. A.ning ba’zi turlari xushmanzarali.
Debesīla aba debesīls (luotīnėškā: Inula) ī tuokis kvietkos, katros prigol dailīžėidiu augalū (Asteraceae) šeimā.
Tas ī daugiametis žuolėnis augals, katrou stombris būn tėisos, sīkēs šakuots, lapā ėšėlgi. Žėidā dėdli, geltuoni.
Žmuonis augėn debesīlas šalėp nomū, žuolėninkūs. Anuom geriausē tink derlingas driegnas dėrvas, saulietas viėitas. Tou kvietka gausėn pavasarie aba rodenie dalėnont šaknis aba siejont sieklas, ale tas dīgst nuognē ėlgā.
Debesīlas šaknis ė žėidā dėdlis liekartsos ī. Tas žuolīns mačīj sergont dosolio, kuosolio, šėinlėgė, alsavėma lėguom, tepams ont sožeistuos skūruos, vuotiu, gelbsta nug nėižū, dīguliū.
Анăс курăкĕ (лат. Ínula) — астра йышшисен Астровые (Asteraceae) шутне кĕрекен нумай çул ӳсекен курăксен йăхĕ. Европăра, Азинче тата Африкăра ӳсет.
Нумай çул ӳсекен, сайрарах пĕр çул ӳсекен пайланман çулçăллă курăксем.
Чечекĕсем сарă е хĕрлĕ сарă, пĕччен е çупакмсене пухăннă. Чечеке çулла ларать. Вăрлăхпа е тĕмĕсене ӳйăрса ерчетеççĕ.
Тымарĕсенче инулин, сапонин, смоласем, камедь, нăймака, пигмент, уксус йӳçĕкĕ, бензой йӳçĕкĕ, алкалоидсем, витамин Е тата эфир çăвĕ, ун тĕп пайĕ - геленин — лактинсен хушăвĕ(алантолактон тата ыттисем).
Йăхра 90 яхăн тĕс, Раççей территоринче 30 ытла тĕс ӳсет, Чăваш Енре 4 тĕс тĕл пулать. Хăшпĕр тĕсĕсем:
Анăс курăкĕ (лат. Ínula) — астра йышшисен Астровые (Asteraceae) шутне кĕрекен нумай çул ӳсекен курăксен йăхĕ. Европăра, Азинче тата Африкăра ӳсет.
Андыз (лат. Inula L., 1753[1][2]) — кашкарыйчалар гаиләлегенә караган үсемлекләр ыруы.
Карындыз (лат. Inula L. 1753) - татаал гүлдүүлөр тукумунун уруусу. Көбүнчө эки, кээде көп жылдык өсүмдүк. Жалбырагы бүтүн жээктүү, кезектешип жайгашкан. Себети бирден же бир нечеси биригип калкандай татаал топ гүлдү түзөт. Гүлү сары, четкилери тил, ортоңкулары түтүктөй түзүлүштө. Жер жүзүндө 200дөй түрү Евразия, Африка жана Жер Ортолук деңиз аймагында таралган. Кыргызстанда 6 түрү белгилүү. Бийик К. Менен чоң К. медицинада да дары катары колдонулат. Алардын тамыр-сабагында инулин, эфир майы, полисахариддер бар.
Карындыз (лат. Inula L. 1753) - татаал гүлдүүлөр тукумунун уруусу. Көбүнчө эки, кээде көп жылдык өсүмдүк. Жалбырагы бүтүн жээктүү, кезектешип жайгашкан. Себети бирден же бир нечеси биригип калкандай татаал топ гүлдү түзөт. Гүлү сары, четкилери тил, ортоңкулары түтүктөй түзүлүштө. Жер жүзүндө 200дөй түрү Евразия, Африка жана Жер Ортолук деңиз аймагында таралган. Кыргызстанда 6 түрү белгилүү. Бийик К. Менен чоң К. медицинада да дары катары колдонулат. Алардын тамыр-сабагында инулин, эфир майы, полисахариддер бар.
Андуз (лат. Ínula) — Астра хьтинбурун сихилдик акатзавай гзафйисан набататар. Европа, Азия ва Африкада экъечIзава.
Андузар чӀехи хъипи цуьквер галай гзафйисан, кьериз са йисан набататар я.
Илимдиз 110 кьван андуздин жуьреяр малум я.
Андуздин дувулрик сагъардай хасият гала.
Inula is a genus of about 80 species of flowering plants in the family Asteraceae, native to Europe, Asia and Africa.
They may be annuals, herbaceous perennials or subshrubs that vary greatly in size, from small species a few centimeters tall to enormous perennials over 3 m (10 ft) tall. They carry yellow daisy-like composite flowerheads often with narrow ray-florets.
Some common characteristics include pappus with bristles, flat capitulum, and lack of chaff.
Several species are popular flowers for the garden, with cultivation going back to antiquity. The smaller species are used in rock gardens and the more common larger ones, which tend to have very coarse foliage, in borders.
The genus name Inula is of uncertain origin, and was already in use by the Romans. The Latin phrase inula campana (field inula) gave rise to the English elecampane whose scientific name is Inula helenium. The plant's specific name, helenium, derives from Helen of Troy; elecampane is said to have sprung up from where her tears fell.[3]
The following species are recognised in the genus Inula:[4]
Inula species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including case-bearers of the genus Coleophora, such as C. conyzae (recorded on I. conyzae), C. follicularis, C. inulae, and C. troglodytella.
_02.jpg)
Inula hookeri. Budding flower bud.
Inula hookeri. Inflorescence.
Inula helenium 
Inula oculus-christi 
Ploughman's-spikenard (Inula conyzae) Inula is a genus of about 80 species of flowering plants in the family Asteraceae, native to Europe, Asia and Africa.
They may be annuals, herbaceous perennials or subshrubs that vary greatly in size, from small species a few centimeters tall to enormous perennials over 3 m (10 ft) tall. They carry yellow daisy-like composite flowerheads often with narrow ray-florets.
Some common characteristics include pappus with bristles, flat capitulum, and lack of chaff.
Several species are popular flowers for the garden, with cultivation going back to antiquity. The smaller species are used in rock gardens and the more common larger ones, which tend to have very coarse foliage, in borders.
Inula es un gran género de plantas fanerógamas perteneciente a la familia Asteraceae, nativo de Europa, Asia y África. Comprende 509 especies descritas y de estas, solo 298 aceptadas.[1][2]
La mayoría son hierbas perennes. Las especies varían en tamaño, desde diminutas especies de rocas de jardín a enormes plantas perennes que alcanzan los 3 metros de longitud. El género muestra igualmente su diferencia en el tamaño de las hojas.
Varias especies se cultivan como planta ornamental para los jardines.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, vol. 2: 881–884, 1753.[3] La especie tipo es Inula helenium L.
Inula: nombre genérico que deriva de una palabra similar latína utilizada por los romanos para indicar precisamente a estas plantas. Otros autores proponen otra etimología: una derivación de una palabra griega enàein (= purificar) al referirse a las supuestas propiedades medicinales de algunas plantas de este tipo.[4]
Inula es un gran género de plantas fanerógamas perteneciente a la familia Asteraceae, nativo de Europa, Asia y África. Comprende 509 especies descritas y de estas, solo 298 aceptadas.
La mayoría son hierbas perennes. Las especies varían en tamaño, desde diminutas especies de rocas de jardín a enormes plantas perennes que alcanzan los 3 metros de longitud. El género muestra igualmente su diferencia en el tamaño de las hojas.
Varias especies se cultivan como planta ornamental para los jardines.
Vaak (Inula) on astrilaadsete seltsi korvõieliste sugukonda kuuluv ühe- ja mitmeaastaste rohttaimede ning poolpõõsaste perekond.
Perekonda kuulub umbes 90 liiki, kes on levinud nii Euroopa parasvöötmes kui ka Aasia ja Aafrika soojematel aladel.
Vaagid on väga erineva kasvuga. Väiksemad on üksnes mõni sentimeeter kõrged, suuremad võivad kasvada 3 m kõrgeks. Kõrgematel liikidel kalduvad olema väga karedad lehed.
Vaakidel on kollased karikakart meenutavad õisikud, sageli kitsaste keelõitega. Kõigile vaakidele on omased lame õisik, karvane pappus ja aganate puudumine.
Vaakide seas on palju ilutaimi, mida kasvatati juba antiikajal.
Vaakide juured ja risoomid sisaldavad inuliini (kuni 44%), polüsahhatiide, vaiku, liimvaiku, jälgi alkaloididest, saponiine ja eeterlikke õlisid (kuni 4,3%). Eeterlikest õlidest põhiosa moodustavad alfaselineeni saadused kahetsüklilised seskviterpeenid: alantolaktoon, isoalantolaktoon ja dihüdroalantolaktoon. Kahetsükliliste seskviterpeenide hulka kuuluvate laktoonide segu, mis eraldub vaakide eeterlikest õlidest kristallilisel kujul, nimetatakse heleniiniks. Peale heleniini kuuluvad vaakide eeterlike õlide koosseisu alantool, proasuleen ja tokoferool. Heleniin on nime saanud aedvaagi ladinakeelse nime Inula helenium järgi.
Vaakide rohtsed osad sisaldavad eeterlikke õlisid (kuni 3%), askorbiinhapet, mõruainet alantopikriini ning flavonoide kvertsitriini ja isokvertsitriini. Viimased on nime saanud tamme ladinakeelse nime Quercus järgi.
Vaakidest valmistatakse tablette alantolaktooniga (solkmete vastu) ja alantooniga (mao ja kaksteistsõrmiksoole haavandite vastu). Alantoon tugevdab vereringet mao limaskestas, kiirendab haavandite paranemist ning suurendab maomahla happelisust ja vähendab selle pepsiinisisaldust, mis soodustab paranemist.
Vaagil on põletikuvastased, sapieritust soodustavad, röga lahtistavad ja nõrgalt kuseeritust soodustavad omadused. Vaak aeglustab sooltoru kokkutõmbeid ja selle sekretsiooni ning rohkendab ühtlasi sapi juhtimist kaksteistsõrmiksoolde, mis vaagi antiseptilist toimet arvestades aitab seedeelundkonna haigusi ravida.
Vaake peetakse ravimtaimedeks. Korjatakse juuri ja risoome. Need kaevatakse välja ja raputatakse mullast puhtaks ning maapealne osa ja peenikesed juured lõigatakse ära. Ka mustunud, surnud ja kahjustatud juured visatakse ära. Ülejäänud osa pestakse puhtaks külmas vees ning lõigatakse 1–2 dm pikkusteks osadeks, ka pikuti lõigatakse nad mitmeks. Neid kuivatatakse algul 2–3 päeva vabas õhus ja edasi soojas hästi õhutatud ruumis või kuivatis temperatuuril mitte üle +40 °C, kusjuures juuri ei tohi laotada paksema kihina kui 5 cm. Kuivatatud juuri säilitatakse kottides või puu- või klaastaaras kuni 3 aastat.
Konservi- ja kalatööstuses kasutatakse vaakide juuri ja risoome maitseainena ja ingveri asendajana.
Vaakidest saab valmistada sinist värvi, kui taime tõmmisele lisada kaaliumkarbonaati või kaaliumhüdroksiidi.
Vaak (Inula) on astrilaadsete seltsi korvõieliste sugukonda kuuluv ühe- ja mitmeaastaste rohttaimede ning poolpõõsaste perekond.
Perekonda kuulub umbes 90 liiki, kes on levinud nii Euroopa parasvöötmes kui ka Aasia ja Aafrika soojematel aladel.
Vaagid on väga erineva kasvuga. Väiksemad on üksnes mõni sentimeeter kõrged, suuremad võivad kasvada 3 m kõrgeks. Kõrgematel liikidel kalduvad olema väga karedad lehed.
Vaakidel on kollased karikakart meenutavad õisikud, sageli kitsaste keelõitega. Kõigile vaakidele on omased lame õisik, karvane pappus ja aganate puudumine.
Vaakide seas on palju ilutaimi, mida kasvatati juba antiikajal.
Hirvenjuuret (Inula) on kasvisuku asterikasvien heimossa. Siihen kuuluu noin sata lajia,[1] joista Pohjoismaissa kasvaa viisi.[2]
Isohirvenjuuri on hyvin kookkaaksi, jopa kaksi metriä korkeaksi kasvava vanha rohdos- ja koristekasvi. Rantahirvenjuuri on niittykasvi, jota tavataan luonnonkasvina myös Suomessa.[2]
Isohirvenjuuren tieteellinen nimi Inula helenium tulee kreikkalaisesta tarusta. Sen mukaan kaunis Helena piti sitä käsissään Troijan kuninkaan Priamoksen pojan Parisin ryöstäessä hänet. Tämä johti Troijan sotaan. Kristillisessä symboliikassa hirvenjuuresta tuli sen lääkitsevän vaikutuksen vuoksi vertauskuva lunastuksesta, joka parantaa synnistä.[3]
Hirvenjuuret (Inula) on kasvisuku asterikasvien heimossa. Siihen kuuluu noin sata lajia, joista Pohjoismaissa kasvaa viisi.
Inula (les inules) est un genre de plantes à fleurs de la famille des Asteraceae qui comprend environ 90 espèces.
C'est du nom de ce genre que dérive le mot inuline qui désigne une famille de molécules du groupe des fibres alimentaires.
Le nom latin du genre Inula dériverait du grec hinaein, qui signifie « purifier », référence aux propriétés médicinales de la plante[1].
Les feuilles sont basilaires et caulinaires.
Classiquement pour cette famille, ce qu'on croit être une fleur est en fait un capitule formé de nombreux fleurons et demi-fleurons entourés d'un involucre de bractées. Dans cette vaste famille, les inules se rapprochent des marguerites, avec deux types de fleurs : à la périphérie des demi-fleurons, donc des fleurs ligulées (ou languettes), au centre, des fleurons, fleurs tubulées (c'est-à-dire en forme de tube). Les demi-fleurons périphériques du genre Inula sont femelles, tandis que les fleurons du disque sont hermaphrodites.
Les bractées de l'involucre sont inégales et disposées sur plusieurs rangs[2] (à la différence des Senecio et des Doronicum).
Les fruits sont des akènes pourvus d'une aigrette de soie.
Dans le calendrier républicain français, le 24e jour du mois de Thermidor est dénommé jour de l'Aunée[3].
Inula (les inules) est un genre de plantes à fleurs de la famille des Asteraceae qui comprend environ 90 espèces.
C'est du nom de ce genre que dérive le mot inuline qui désigne une famille de molécules du groupe des fibres alimentaires.
Oman (lat. Inula), rod trajnica i jednogodišnjeg raslinja iz porodice Compositae raširen po gotovo čitavoj Euroaziji i velikim dijelovima Afrike[1]. Postoji preko 100 vrsta, od kojih je dresetak zabilježeno i u Hrvatskoj.[2]
Biljka poznata kao primorski oman, morski oman ili morski koprc, pripada rodu Limbarda, i priznata je kao Limbarda crithmoides subsp. crithmoides, a druga vrsta, poznata kao ljepivi oman predstavnik je roda Dittrichia, i priznata je kao Dittrichia viscosa subsp. viscosa, njezin sinonim je Inula viscosa (L.) Aiton
Oman (lat. Inula), rod trajnica i jednogodišnjeg raslinja iz porodice Compositae raširen po gotovo čitavoj Euroaziji i velikim dijelovima Afrike. Postoji preko 100 vrsta, od kojih je dresetak zabilježeno i u Hrvatskoj.
Biljka poznata kao primorski oman, morski oman ili morski koprc, pripada rodu Limbarda, i priznata je kao Limbarda crithmoides subsp. crithmoides, a druga vrsta, poznata kao ljepivi oman predstavnik je roda Dittrichia, i priznata je kao Dittrichia viscosa subsp. viscosa, njezin sinonim je Inula viscosa (L.) Aiton
Inula L. 1753 è un genere di piante Spermatofite Dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Asteraceae, dall'aspetto di erbacee perenni e dai vistosi fiori gialli simili alle “margherite”.
Il nome di questo genere (Inula) potrebbe derivare da un analogo vocabolo latino usato dai Romani per indicare proprio queste piante. Altri Autori propongono un'altra etimologia: una derivazione da un vocabolo greco enàein (= purificare) facendo riferimento ovviamente alle presunte proprietà mediche della pianta[1].
L'utilizzo attualmente accettato della denominazione scientifica Inula è stato proposto da Carl von Linné (Rashult, 23 maggio 1707 – Uppsala, 10 gennaio 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione Species Plantarum del 1753.
Sono piante erbacee perenni, biennali o annuali la cui altezza può variare da pochi centimetri fino ad un metro e oltre (massimo 200 cm). La forma biologica prevalente delle specie del genere (almeno per le specie europee) è emicriptofita scaposa (H scap); ossia sono piante perennanti con gemme poste al livello del suolo con fusto allungato e mediamente foglioso. Sono presenti (ma meno frequentemente) altre forme biologiche come camefita suffruticosa (Ch suffr). In alcuni casi si presentano con un aspetto grasso e succoso.
Le radici in genere sono secondarie da rizoma.
Il fusto è eretto a sezione cilindrica e semplice o poco ramoso. La parte ipogea consiste in un rizoma.
Si possono avere piante sia con foglie basali che foglie cauline. Le foglie sono intere a varie forme (lanceolate – ovate – oblanceolate – ellittiche); il bordo è variamente dentato o finemente seghettato; le due pagine possono essere glabre o pelose con peli semplici, patenti o di tipo tomentoso. Lungo il fusto sono disposte in modo alterno. Quelle basali sono picciolate, mentre quelle cauline sono amplessicauli e progressivamente più piccole (generalmente lanceolato-ristrette).
L'infiorescenza è formata da medi o grandi capolini (almeno nella maggioranza delle specie) sia solitari ma anche in formazioni corimbose che normalmente sovrastano l'apparato fogliare. La struttura dei capolini è quella tipica delle Asteraceae : un peduncolo sorregge un involucro composto da più squame, che fanno da protezione al ricettacolo basale sul quale s'inseriscono due tipi di fiori: quelli esterni ligulati e quelli interni tubulosi.
L'involucro può avere una forma campanulata o emisferica. Diametro dell'involucro: 10 – 40 mm. Le squame sono in più serie (3 - 4 normalmente, ma anche fino a 7 serie) e disposte in modo embricato. Il ricettacolo può essere nudo (senza pagliette) oppure fimbriato; la forma può essere piana o convessa con superficie liscia o alveolata. I fiori ligulati possono essere da 50 a 150 con lamine nastriformi lunghe da 10 a 30 mm. I fiori tubulosi possono essere da 100 a 250.
I fiori sono ermafroditi, zigomorfi, tetra-ciclici (formati cioè da 4 verticilli: calice – corolla – androceo – gineceo) e pentameri (calice e corolla formati da 5 elementi). Sono inoltre ermafroditi, più precisamente i fiori del raggio (quelli ligulati) sono femminili; mentre quelli del disco centrale (tubulosi) sono bisessuali.
I frutti sono degli acheni glabri con quattro-cinque costole (o nervature ortogonali); sono provvisti di pappo persistente senza coroncina a setole dentate su un'unica serie.
Il genere Inula presenta una larghissima adattabilità, infatti alcune delle sue specie si trovano in luoghi erbosi e umidi, altre nei boschi ombrosi, altre ancora in località aride, argillose e calcaree. Sia alle basse quote marittime che quelle alpine. La loro diffusione è totale anche se alcune specie possono essere trovate solamente in alcuni areali ristretti e ben definiti.
Delle 15 specie spontanee della nostra flora 13 vivono sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla diffusione delle specie alpine[3].
La famiglia di appartenenza del genere Inula (Asteraceae o Compositae, nomen conservandum) è la più numerosa nel mondo vegetale, organizzata in quasi 1000 generi per un totale di circa 20.000 specie.
Il genere di questa scheda è mediamente numeroso comprendente circa un centinaio di specie, diffuse quasi unicamente nell'emisfero boreale (Europa, Asia e Africa del Nord), delle quali una dozzina circa sono proprie della flora italiana.
All'interno della famiglia delle Asteraceae le “Inule” fanno pare della sottofamiglia delle Tubiflore; sottofamiglia caratterizzata dall'avere capolini con fiori ligulati alla periferia e fiori tubulosi al centro, squame dell'involucro ben sviluppate e tutte più o meno di uguale lunghezza e frutti con pappo biancastro e morbido.
Alcuni studiosi considerano questo genere di tipo parafiletico.
Le specie spontanee in Italia vengono normalmente suddivise in quattro sezioni[1]:
Le prossime sezioni hanno tutte il ricettacolo nudo (senza pagliette); gli acheni a forma cilindrica (sempre costolati); i capolini e le foglie radicali a dimensioni più contenute.
I giardinieri e coltivatori usano, come al solito, dei criteri più pratici per raggruppare le varie specie:
Secondo alcuni Autori diverse specie di Inula dovrebbero fa parte di altri generi[4]. Delle specie spontanee della nostra flora segnaliamo le seguenti:
Qui di seguito è indicata la classificazione scientifica di questo genere:
Altre classificazioni definiscono diversamente la Sottofamiglia e Sottotribù[5]:
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della nostra flora) l'elenco che segue utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche[6].
Secondo gli ultimi studi sulle specie spontanee italiane del genere Inula[7] le seguenti specie sono state assegnate ad un altro genere:
E ancora:
Diversi generi hanno delle specie abbastanza simili a quelle del genere di questa scheda. Ecco un elenco, senza la pretesa di essere completo:
Per concludere possiamo citare i fiori del Buphtalamum salicifolium molto simili al corrispondente Inula salicina, oppure alcune specie dei generi Telekia, Doronicum, Arnica, Senecio e probabilmente altri generi ancora.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Inula. Le piante di questo genere contengono piccole quantità di olio etereo e alte percentuali (19 - 45%) di inulina[1]. Alcune sostanze di questa pianta (come i lattoni sesquiterpenici) possono causare dermatiti allergiche da contatto; elevate quantità di queste sostanze possono causare vomito e diarrea. Queste sostanze ed altre ancora fanno queste piante interessanti per la cura di diverse malattie (secondo la medicina popolare). Nei vari testi di medicina naturale troviamo un ricco elenco di proprietà attribuite alle “Inule” come stomachiche (agevola la funzione digestiva), vermifughe (elimina i vermi intestinali), toniche (rafforza l'organismo in generale), diuretiche (facilita il rilascio dell'urina) e risolutive in generale. Queste piante hanno inoltre delle proprietà balsamiche calmanti della tosse (bronchite acuta e cronica). Come uso esterno viene indicata valida per risolvere problemi della pelle come eczema oppure herpes labiale (ma anche punture di insetti).
L'utilità delle piante di questo genere si estende anche al giardinaggio e alla ornamentazione tramite fiore reciso. Anche se il loro aspetto è un po' grossolano sono facili da coltivare ed hanno un forte sviluppo vegetativo.
Inula L. 1753 è un genere di piante Spermatofite Dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Asteraceae, dall'aspetto di erbacee perenni e dai vistosi fiori gialli simili alle “margherite”.
Debesylas (Inula) – astrinių (Asteraceae) šeimos augalų gentis. Graikiškai inaein – valyti; augalas turi gydomųjų savybių. Daugiamečiai žoliniai augalai, turintys paprastą arba šakotą stiebą ir pražangiai išsidėsčiusius lancetiškus lapus. Graižai daugiažiedžiai. Auginti geriausia derlinguose drėgnuose dirvožemiuose saulėtoje vietoje. Dauginamas pavasarį arba rudenį dalinant šaknis arba sėklomis, kurios deja dažnai labai ilgai dygsta.
Medicinoje vartojamos šviežios arba džiovintos debesylo šaknys ir žiedai. Šiame augale aptinkama iki 40 proc. inulino, todėl retkarčiais jis yra rekomenduojamas, kaip saldiklis diabetikams. Tačiau kaip medicininę žolę, debesylą pagrindinai naudoja astmos, kosulio, kataraktos, šienligės bei kvėpavimo infekcijoms gydyti. Išoriškai vartojamas įvairiems odos pažeidimams ir sudirginimams gydyti.
Žinoma apie 120 rūšių, Lietuvoje – 3 rūšys:
Alant (Inula) is een geslacht uit de composietenfamilie (Asteraceae).
Gemeenschappelijke kenmerken zijn dat de pappus uit haren bestaat, dat stroschubben ontbreken en dat de bloemhoofdjes vrij vlak zijn.
Inula hookeri. Ontluikende bloemknop.
Inula hookeri. Bloeiwijze.
Alant (Inula) is een geslacht uit de composietenfamilie (Asteraceae).
Gemeenschappelijke kenmerken zijn dat de pappus uit haren bestaat, dat stroschubben ontbreken en dat de bloemhoofdjes vrij vlak zijn.
Alantslekta (Inula) er en stor slekt i kurvplantefamilien med ca. 100 arter totalt. I Norge er det trolig kun krattalant som finnes naturlig, men flere arter som er innførte ugras, eller rømlinger fra hager er funnet.
De er flerårige, mer sjelden toårige, urter med jordstengel. Bladene sitter spredt. Kurvene sitter enkeltvis, eller i halvskjermer eller topper. Blomstene er gule med hunlige tungekroner og tvekjønnede skivekroner. Alant er utbredt i tempererte og subtropiske strøk i den gamle verden.
Flere av artene dyrkes i hager. Små arter brukes i steinbed, mens de store er rabattstauder. Alantrot er en gammel medisinplante.
Alantslekta (Inula) er en stor slekt i kurvplantefamilien med ca. 100 arter totalt. I Norge er det trolig kun krattalant som finnes naturlig, men flere arter som er innførte ugras, eller rømlinger fra hager er funnet.
De er flerårige, mer sjelden toårige, urter med jordstengel. Bladene sitter spredt. Kurvene sitter enkeltvis, eller i halvskjermer eller topper. Blomstene er gule med hunlige tungekroner og tvekjønnede skivekroner. Alant er utbredt i tempererte og subtropiske strøk i den gamle verden.
Flere av artene dyrkes i hager. Små arter brukes i steinbed, mens de store er rabattstauder. Alantrot er en gammel medisinplante.
Oman (Inula L.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Należy do niego około 90 gatunków występujących w Ameryce, Azji i Europie[2]. Gatunkiem typowym jest Inula helenium L.[3].
Większość gatunków jest bylinami, niektóre są roślinami jednorocznymi lub dwuletnimi, ale zdarzają się też krzewinki[2]. Mają wielkość od drobnych roślinek do 3-metrowej wysokości bylin. Kwiaty zebrane w koszyczki.
Amphiraphis DC., Bojeria DC., Codonocephalum Fenzl[4]
Angiosperm Phylogeny Website adoptuje podział na podrodziny astrowatych (Asteraceae) opracowany przez Panero i Funk w 2002[5], z późniejszymi uzupełnieniami[6]. Zgodnie z tym ujęciem rodzaj Inula należy do plemienia Inuleae Cass., podrodziny Asteroideae (Juss.) Chev. W systemie APG III astrowate są jedną z kilkunastu rodzin rzędu astrowców (Asterales), wchodzącego w skład kladu astrowych w obrębie dwuliściennych właściwych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa astrowe (Asteridae Takht.), nadrząd astropodobne (Asteranae Takht.), rząd astrowce (Asterales Lindl), rodzina astrowate (Asteraceae Dumort.), podrodzina Inuloideae (Cass.) Lindl. in Loud., plemię Inuleae Cass., rodzaj oman (Inula L.)[7].
Omany były uprawiane już w czasach antycznych ze względu na piękne kwiaty. Niektóre gatunki są używane w celach leczniczych. Są też roślinami miododajnymi. Są mrozoodporne i nie mają specjalnych wymagań co do gleby. Mogą rosnąć na stanowiskach słonecznych lub częściowo zacienionych. Rozmnaża się je zazwyczaj przez nasiona lub przez podział wiosną lub jesienią.
Oman (Inula L.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Należy do niego około 90 gatunków występujących w Ameryce, Azji i Europie. Gatunkiem typowym jest Inula helenium L..
Inula é um género botânico pertencente à família Asteraceae, nativa da Europa e do norte da Ásia.[1] Com flores amarelas parecidas com margaridas, a inula cresce em solo úmido e com um pouco de sombra. Toda a planta é perfumada e pode ser usada como aromatizante.[2]
O género Inula foi descrito por Carolus Linnaeus e publicado em Species Plantarum, vol. 2: 881–884, 1753.[3] A espécie tipo é Inula helenium L.
Entre outras, o género Inula inclui as seguintes espécies:
_02.jpg)
.jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
_02.jpg)
_02.jpg)
|isbn= (ajuda) Inula é um género botânico pertencente à família Asteraceae, nativa da Europa e do norte da Ásia. Com flores amarelas parecidas com margaridas, a inula cresce em solo úmido e com um pouco de sombra. Toda a planta é perfumada e pode ser usada como aromatizante.
Inula este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales.
Krisslesläktet (Inula)[1][2] är ett släkte i familjen korgblommiga växter med cirka 100 arter från gamla världen.
Wikimedia Commons har media som rör Inula.
Wikispecies har information om Inula.
Krisslesläktet (Inula) är ett släkte i familjen korgblommiga växter med cirka 100 arter från gamla världen.
Ома́н (лат. Ínula) — рід багаторічних рослин родині Айстрові (Asteraceae), росте в Європі, Азії й Африці. Типовий вид — оман високий.
Назва оман походить від прасл. *omanъ, утвореного від *maniti: це пов'язане з наркотизуючою дією рослини[1].
Багаторічні, рідше однорічні рослини з цільными листками й великими жовтими суцвіттями.
Квітки жовті чи жовтогарячі, одиночні чи зібрані у волотеподібні чи щиткоподібні загальні суцвіття.
Цвітіння влітку в другій половині.
Розмноження весняне.
За інформацією бази даних The Plant List рід включає 110 видів[2], деякі з них:
Ома́н (лат. Ínula) — рід багаторічних рослин родині Айстрові (Asteraceae), росте в Європі, Азії й Африці. Типовий вид — оман високий.
Назва оман походить від прасл. *omanъ, утвореного від *maniti: це пов'язане з наркотизуючою дією рослини.
Inula là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).[1]
Chi Inula gồm các loài:
Inula là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).
Inula L., 1753
Синонимы
Девяси́л (лат. Ínula) — род многолетних растений семейства Астровые (Asteraceae), произрастает в Европе, Азии и Африке.
Многолетние, реже однолетние растения с цельными листьями и жёлтыми крупными соцветиями.
Корзинки с жёлтыми или оранжевыми цветками, одиночные или собраны в кистевидные или щитковидные общие соцветия.
Цветение летом во второй половине.
Размножение весеннее.
Корневища и корни содержат инулин (до 44 %), полисахариды, смолы, камедь, следы алкалоидов, сапонины, эфирное масло (до 4,3 %), главной составной частью которого являются бициклические сесквитерпены: алантолактон, изоалантолактон и дигидроалантолактон — производные альфа-селинена. Смесь бициклических сесквитерпеновых лактонов, выделяющихся в кристаллическом виде из эфирного масла девясила, носит название геленина. Кроме геленина, в состав эфирного масла девясила входят алантол, проазулен, токоферол. В траве девясила содержатся эфирное масло (до 3 %), аскорбиновая кислота, горькое вещество алантопикрин, флавоноиды кверцитрин и изокверцитрин. Из девясила делают таблетки — алантолактон (против аскарид) и алантон — применяется при язвенной болезни желудка и двенадцатиперстной кишки.
Девясил обладает противовоспалительным, желчегонным, отхаркивающим и слабым мочегонным действием, замедляет перистальтику кишечника и его секреторную активность и в то же время повышает выведение жёлчи в двенадцатиперстную кишку, что в сочетании с антисептическим эффектом положительно сказывается при лечении органов пищеварения.
Лекарственным сырьём служат корни и корневища. При заготовке их выкапывают, отряхивают от земли, обрезают надземную часть и тонкие корешки, промывают в холодной воде, разрезают на куски длиной 10—20 см и на несколько частей вдоль. Почерневшие, отмершие и повреждённые вредителями корни отбрасывают. Сырьё провяливают 2—3 дня на открытом воздухе и сушат в тёплом, хорошо проветриваемом помещении или сушилке при температуре не выше 40 °C, раскладывая слоем не более 5 см. Хранят в мешках, деревянной или стеклянной таре 3 года.
Эфирное масло является хорошим антисептическим средством и может служить для ароматизации кулинарных изделий.
В консервной и рыбной промышленности корни и корневища девясила используют как пряность и в качестве заменителя имбиря.
Из корней и корневищ можно получить синюю краску, если смешать настой с карбонатом калия или калиевой щёлочью.
Применяют девясил при заболеваниях дыхательных путей и бронхитах с повышенной секрецией густой вязкой мокроты, при кашле, гастритах, заболеваниях печени и жёлчного пузыря. Он обладает антимикробным и противоглистным свойствами, особенно при аскаридозе. Его используют при геморрое, нерегулярных менструациях, дисменорее, ревматизме и сахарном диабете. Отвар корня пьют при заболеваниях почек, мочевого пузыря, мочекаменной болезни, водянке. Он регулирует обмен веществ в организме. Он действует болеутоляюще при заболеваниях суставов — ревматизме, подагре, артритах, воспалении седалищного нерва, люмбаго.
Растение обладает тонизирующими свойствами, улучшающими состояние организма, его применяют при головных болях, головокружении, болях в сердце, при гипертонии, эпилепсии, спазмах сосудов головного мозга.
В болгарской народной медицине настойку корня применяют при сердцебиениях, головных болях, эпилепсии, коклюше и как средство, предупреждающее преждевременные роды. При лечении ревматизма корень девясила используют в смеси с корнем лопуха.
Род в традиционном крупном объёме является сильно полифилетичным. В соответствии с данными молекулярной филогенетики предложено относить к нему только типовой вид Inula helenium L. и близкие виды. Остальные виды были в 2018 году перенесены в Pentanema и ещё несколько мелких родов[3][4].
Девяси́л (лат. Ínula) — род многолетних растений семейства Астровые (Asteraceae), произрастает в Европе, Азии и Африке.
旋覆花属（学名：Inula）是菊科下的一个属，为草本植物，罕有灌木植物。该属共有200种，分布于欧洲、非洲和亚洲。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
本文参照
オグルマ属（オグルマぞく、学名：Inula ）は、キク科キク亜科の属の一つ。
多年草または低木。茎は直立し、分枝する。葉はふつう全縁で互生する。花冠は黄色であるが、まれに舌状花が白色のものがある。頭状花序は縁に1-多列の舌状花が発達し、舌状部の先端は3歯があり、雌花で構成される。まれに発達しないものがある。頭花の中央は多数の両性の筒状花で構成され、花冠の先は5裂する。舌状花、筒状花ともに結実する。総苞は半球形、まれに鐘形になり、総苞片は多列あり、片の長さは同じかまれに外片が短い。外片は草質まれに乾膜質、内片は乾膜質になる。果実は痩果で有毛または無毛で、多数の肋があり、冠毛の毛は多数ある[3]。
ユーラシアとアフリカに約100種分布し、地中海沿岸に多い。日本には少なく、3種ほど分布する[3]。
和名、学名はYistによる。
