nomes no trilho de navegação
Qılıncbalıq (lat. Pelecus cultratus) — Çəkiyəbənzərlər dəstəsinin Çəkikimilər fəsiləsinə aid növ.
Baltik, Qara, Azov dənizlərində, eləcə də Xəzərdə və Aralda yayılmışdır. Volqa, Ural, Terek, Kür və başqa çayların mənsəbində yaşayır. Şimali Xəzərdə duzluluğu 3-4%, nadir hallarda 9-10% olan sahələrdə tutulur. Aşağı Kürdə və onun əlavə su hövzələrində çox nadir hallarda tək-tük qeydə alınır. Kürətrafı su hövzələrində Varvara bəndinə qədər təsadüf edilir.[1]
D III 7-8, A II-III 25-31, qəlsəmə dişciqlərinin sayı 19-22, orta hesabla 20,5 fəqərələrin sayı 48-52, orta hesabla 50-dir. Bədəni axımlı, qılıncvarıdır, yanlardan sıxılmışdır. Bel üzgəci çox arxada - anal üzgəcinin üstündə yerləşir. Döş üzgəcləri uzun, sivridir, yan xəttin orqanı ziqzaqşəkillidir, boğazından anal üzgəcə qədər kil vardır. Qarnı üzərində boğazdan anusa qədər pulcuqla örtülü olmayan omurğa vardır. Bel üzgəci qısadır, döş və anus üzgəcləri uzundur. Anal üzgəcin əsası uzundur, quyruq üzgəci çox çuxurludur. [2]
Yarımkeçici balıqdır. Dənizin şortəhər sularında yaşayır, kürü tökmək üçün şirin sulara girir. Çoxalmaq üçün Kür çayına qış aylarında girir. Kürü tökdükdən sonra isə yenidən dənizə qayıdır. Qılıncbalıq başlıca olaraq su cücüləri ilə qidalanır.
Qılıncbalıq 3 yaşında cinsi yetkinliyə çatır. Kürülər hissə-hissə yetişir. Yetişmiş kürü mayalandıqdan sonra suda asılı halda üzür. Kürüdən yenicə çıxmış sürfənin uzunluğu 6-7mm olur. Mayın ortalarında sürfələr böyüyüb 15 mm uzunluğa, 8 mq ağırlığa çatır, iyul ayında körpələr orta hesabla 96 mm uzunluqda və 7,0 q ağırlıqda olur.[3]
Vətəgə əhəmiyyəti az olan balıqlardandır. Statistikada ayrıca göstərilməyib "sair balıqlar" qrafasında qeyd edilir. Başlıca olaraq payız-qış aylarında tutulur. Son 10-15 ildir yox dərəcəsindədir. Azərbaycanın Qırmızı kitabına daxil edilib.
Həmişə az saylı balıq olub, ovlanması barədə statistik məlumat göstərilməyib, «sair balıqlar» qrafasında qeyd edilib.
Kür çayı axını tənzim edildikdən sonra daşqınların aradan qaldırılması ilə əlaqədar Kürətrafı göllərnən əlaqənin kəsilməsi, kürüvermə sahələrinin sıradan çıxması, Xəzər dənizinin səviyyəsinin kəskin sürətdə aşağı düşdüyü dövrlərdə qılıncbalığın qidalandığı sahil zonanın əsaslı sürətdə kiçilməsi və bu zonanın çirkləndirilməsi.
Azərbaycanın su hövzələrində qılıncbalığın ehtiyatını bərpa etmək məqsədilə Kür çayı ilə Kürətrafı göllər arasındakı keçmiş əlaqə bərpa olunmalı, onların səviyyəsinin sabit qalması təmin olunmalı, Şimali Xəzərdən qılıncbalığın körpələri gətirilərək bu su hövzələrinə buraxılmalı və onların mühafizəsi təmin olunmalıdır.
Qılıncbalıq (lat. Pelecus cultratus) — Çəkiyəbənzərlər dəstəsinin Çəkikimilər fəsiləsinə aid növ.
Pelecus cultratus és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.
Menja zooplàncton, invertebrats terrestres i peixets.[7]
A Hongria és depredat per Sander lucioperca.[8]
És un peix pelàgic i de clima temperat (10°C-20°C).[5][9]
Es troba als rius de les conques del Bàltic oriental, la Mar Negra, la Mar Càspia i la Mar d'Aral.[5][10][11][12][13][14][15][16][17][18][19][20][21][22][23][24][25]
Pelecus cultratus és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.
Ostrucha křivočará (Pelecus cultratus; Linné, 1758) je sladkovodní ryba z čeledi kaprovití, která je typická svým neobvyklým vzhledem, včetně zakřivení postranní čáry, které dalo ostruchám český druhový název.
Tělo je ze stran silně zploštělé, hřbetní linie téměř rovná zatímco břišní část těla je výrazně vyklenutá s ostrým kýlem. Prsní ploutve jsou poměrně dlouhé, ostře ukončené, dosahující až k úrovni výrazně menších břišních ploutví, které jsou posunuty blíže k řitnímu otvoru. Hřbetní ploutev je krátká s 10-11 paprsky, posunutá výrazně do zadní části těla až za břišní ploutve. Naproti tomu řitní ploutev je poměrně dlouhá, obsahující 29-32 měkkých paprsků. Ocasní ploutev mohutná, výrazně vykrojená. Hlava je oproti zbytku těla poměrně malá s velkýma očima. Ústa jsou hluboce rozeklaná s výrazným horním postavením. Typická je postranní čára, která neprobíhá přímo podél středu boků, ale je zakřivená více k břichu a několikrát mění směr. Počet šupin v postranní čáře se pohybuje v rozmezí 90-115. Požerákové zuby jsou dvouřadé v postavení 2.5-5.2.
Hřbet je zbarven olivově až tmavě šedě. Na bocích přechází zbarvení ke stříbřitě lesklé, břicho je bílé. Hřbetní a řitní ploutev jsou šedé, ostatní mají červený nebo žlutý nádech. Oči jsou stříbřité.
Ostrucha dorůstá délky až 60 cm a hmotnosti 3,5 kg. Obvykle se však vyskytují kusy o délce 25-40 cm. Nejstarší doložený exemplář dosáhl věku 16 let.
Ostrucha obývá volné stojaté až mírně tekoucí dolní části řek a brakické vody. V období rozmnožování vystupuje výše proti proudu řek, kde se vytírá. Během dne přebývá obvykle u dna a k hladině vyplouvá až po setmění. Obývá severní část úmoří Černého moře včetně povodí Dunaje, povodí Volhy a částečně také úmoří Baltského moře, kde však její početnost výrazně poklesla.
Značnou část potravy tvoří vodní bezobratlí, tedy různí korýši a hmyz, dále pak také náletový hmyz, který sbírá z hladiny. Mimoto přijímá i rybí potěr a větší ostruchy také menší rybky.
Ostruchy pohlavně dospívají ve 3.-4. roce života. Tření probíhá od května do července, kdy ryby táhnou proti proudu řek, popřípadě se přesouvají z brakických vod k pobřeží do ústí velkých toků. Bílé, průzračné jikry se žlutavým nádechem o průměru okolo 1,5 mm jsou kladeny buď na vodní rostliny nebo přímo volně do vodního sloupce. Počet jiker se obvykle pohybuje okolo 50 000. K líhnutí dochází podle podmínek během dvou až čtyř dnů, přičemž jak jikry tak i plůdek je pasivně driftován po proudu do dolních toků.
Ostrucha křivočará (Pelecus cultratus; Linné, 1758) je sladkovodní ryba z čeledi kaprovití, která je typická svým neobvyklým vzhledem, včetně zakřivení postranní čáry, které dalo ostruchám český druhový název.
Die Ziege (Pelecus cultratus), auch Sichling genannt, ist ein karpfenartiger Süßwasserfisch. Es ist die einzige Art der Gattung Pelecus – hier noch zu den Leuciscinae gezählt, heute aber besser zu den Cultrinae. Ziegen sind Schwarmfische, die sich tagsüber in der Nähe des Gewässergrunds aufhalten und nachts an die Oberfläche steigen. Sie ernähren sich von planktonischen Kleinkrebsen, Insekten und deren Larven.
Die Ziege lebt in Osteuropa, von der Oder bis zur Wolga und zum Ural, in der Donau, der Ostsee, dem Schwarzen und Kaspischen Meer, im Aralsee und in Südschweden.
Die Ziege hat eine schlanke Gestalt, eine gerade Rückenlinie und ein oberständiges Maul. Die Bauchkante ist scharf, so dass keine „Bauchseite“ vorhanden und der Fisch von unten schwerer sichtbar ist. Die Brustflossen sind sehr groß und geschweift, die Afterflosse ist lang, die Rückenflosse mit 10 bis 11 Strahlen nur sehr kurz. Die Seitenlinie ist wellenförmig. Die Fische werden 25 bis 35, maximal 60 Zentimeter lang.
Ziegen laichen von Mai bis Juli. Brackwasserbewohner wandern in die Unterläufe der Flüsse. Sie legen 30.000 bis 100.000 Eier, die im Wasser treiben. Nach drei bis vier Tagen schlüpfen die Fischlarven.
Die Ziege (Pelecus cultratus), auch Sichling genannt, ist ein karpfenartiger Süßwasserfisch. Es ist die einzige Art der Gattung Pelecus – hier noch zu den Leuciscinae gezählt, heute aber besser zu den Cultrinae. Ziegen sind Schwarmfische, die sich tagsüber in der Nähe des Gewässergrunds aufhalten und nachts an die Oberfläche steigen. Sie ernähren sich von planktonischen Kleinkrebsen, Insekten und deren Larven.
Sabljarka (lat. Pelecus cultratus) je riba iz porodice Cyprinidae. Druga imena su joj, između ostalih: kosalj, sabljar, sabljača, špicara, kosjerica, kusir.
Tijelo sabljarke je prekriveno sitnom krljušti koja je plitko usađena u kožu. Oblikom veoma podsjeća na sablju, pa je tako i dobila naziv. Može narasti malo preko pola metra i dostigne težinu oko 2 kg. U vodama jugoistočne Evrope je malobrojna. Grudna peraja su dugačka i dosežu do trbušnih. Usta su gornja i potpuno okrenuta na gornju stranu. Tijelo joj sadrži puno kostiju i ponekad se za nju kaže da preko njih ima samo kožu, uslijed njene suhoće, i male mišićne mase.
Sabljarka živi u velikim rijekama, a u jugoistočnoj Evropi naseljava velike nizijske vode crnomorskog sliva. Mjesta na kojima se zadržava su uglavnom ušća manjih rijeka u velike, gdje čeka mušice i sitne ribe koje joj voda nanosi. Sabljarka se smatra ribom pučine i ne voli se zadržavati u blizini obale, već uglavnom lebdi u srednjim i površinskim slojevima vode daleko od obale. Dok su mlade, sabljarke se hrane zooplanktonom, kasnije se hrane različitim beskičmenjacima, insektima koji padaju u vodu i sitnijim ribama.
Sabljarka se mrijesti u maju i junu, kada ženka položi oko 300.000 jajašaca ikre. Embrioni u jajnim opnama se razvijaju nekoliko dana. Za to vrijeme nisu nalijepljene na podvodne prepreke, već ih vodena struja slobodno nosi. Spolnu zrelost dostiže sa 3-4 godine starosti.
Sabljarka (lat. Pelecus cultratus) je riba iz porodice Cyprinidae. Druga imena su joj, između ostalih: kosalj, sabljar, sabljača, špicara, kosjerica, kusir.
Кусар пулă е Хăçах лат. Pelecus cultratus - карп йышне кĕрекен пулă. Кĕлетки çӳхе те вăрăм – 50 сантиметра , йывăрăшĕ – 600 грама çитме пултарать. Кусар пулă хăвăрт ӳсекен пулă: 5 çулхискер – 150-200 грама çитет.
Ку пулă кĕмĕлтерех тĕслĕ. Çурăмĕ симĕсрех. Хуппи çӳхе, вĕтĕ, хăвăрт тăкăнать. Кĕлеткин аяккипе авкалачăк йĕр пур.
Вăлчине кусар пулă шыв çинех сапать. Пулă тĕввисем шывпа юхнă майăн аталанаççĕ.
Тăранасса кусар пулă вак пулăсемпе, çурăм шăммисĕррисемпе тăранать. Шыв лĕпĕшĕ тухнă вăхăтра ăна кăна тытать.
Кусар пулă тытма вăлта йăппи çине ăман е шăна тирсен лайăх.
Игнатьев Н.Г., Шабалкин В.М. Чăваш ен чĕр чунĕсем. — Чăваш кĕнеке издательстви. — ISBN 5-7670-1021-8
Кусар пулă е Хăçах лат. Pelecus cultratus - карп йышне кĕрекен пулă. Кĕлетки çӳхе те вăрăм – 50 сантиметра , йывăрăшĕ – 600 грама çитме пултарать. Кусар пулă хăвăрт ӳсекен пулă: 5 çулхискер – 150-200 грама çитет.
Ку пулă кĕмĕлтерех тĕслĕ. Çурăмĕ симĕсрех. Хуппи çӳхе, вĕтĕ, хăвăрт тăкăнать. Кĕлеткин аяккипе авкалачăк йĕр пур.
Вăлчине кусар пулă шыв çинех сапать. Пулă тĕввисем шывпа юхнă майăн аталанаççĕ.
Тăранасса кусар пулă вак пулăсемпе, çурăм шăммисĕррисемпе тăранать. Шыв лĕпĕшĕ тухнă вăхăтра ăна кăна тытать.
Кусар пулă тытма вăлта йăппи çине ăман е шăна тирсен лайăх.
Кәлчәк, шулай ук кылычбалык (лат. Pelecus cultratus) — карплылар гаиләсендәге төче су балыгы. Озынлыгы 60 см гача һәм 2 кг авырлыккача җитәргә мөмкин.
Аның озынлыгы 30—40 см, авырлыгы 300—400 г. Яшәвенең 4-5 нче елында җенси җитлегә. Май — июньдә су температурасы 12-22 °C булганда уылдык чәчә. Үрчемлелеге 30-152 мең бөртек уылдык. 9 ел яшиләр. Промысел балыгы.
Кәлчәк, шулай ук кылычбалык (лат. Pelecus cultratus) — карплылар гаиләсендәге төче су балыгы. Озынлыгы 60 см гача һәм 2 кг авырлыккача җитәргә мөмкин.
Аның озынлыгы 30—40 см, авырлыгы 300—400 г. Яшәвенең 4-5 нче елында җенси җитлегә. Май — июньдә су температурасы 12-22 °C булганда уылдык чәчә. Үрчемлелеге 30-152 мең бөртек уылдык. 9 ел яшиләр. Промысел балыгы.
Ҡылыс балыҡ (лат. Pelecus cultratus, рус. Чехонь) — һаҙандар тоҡомона кергән балыҡ.
Ҙур буйға етә, ҡайһы берҙәре 30-40 см була. Ауыҙы өҫкә ҡарап тора. Түш ҡанаттары оҙон, яп-ялтыр тҡҫтә, һыуҙа ҡылыс һымаҡ ялтырап күренә. Арҡаһы төҙ, әҡорһаҡ яғы осланып барып бҡткән кәкре ҡылыслтың йөҙө һымаҡ. Бик ҡурҡып бармай.
башлыса бөжәктәр, ылымыҡтар менән туҡлана. Ҙур буйға еткән балыҡтар ыуылдырыҡ һәм селбәрәләр менән дә туҡлана.
Уларҙы иртә яҙҙан ҡара көҙгә тиклем осратырға мөмкин. Көтөүҙәре менән эркелеп йөрөйҙәр. Ғәҙәттә ағын һыулы ҡомлаҡтарҙы, шаршыларҙы үҙ итә. Татырлы һыуҙарҙы ла үҙ итә.
Pelecus cultratus, commonly known as the ziege, sichel, sabre carp or sabrefish, is a cyprinid fish species from Eastern Europe and adjacent Asian regions, the only one in its genus, inhabiting the lower reaches of rivers and brackish waters in the eastern Baltic Sea, Black Sea, Caspian Sea and Aral Sea basins. The ziege having no major threats, the IUCN lists it as being of Least Concern.[1]
The ziege resembles a large Baltic herring in appearance. It grows to about 25 to 40 cm (10 to 16 in) in length. It has a keel on its belly which from the side looks curved while the back is almost straight. It has an upturned snout and the tip of the lower jaw also slopes steeply upwards. The lateral line is wavy and very low down the flank. The pectoral fin is long and pointed. This is a pale, silvery fish with almost colourless fins.[3]
The ziege can be found in waters of the Baltic states and Eastern Europe.[4] It can also be found in other European and Asian countries such as Austria, Azerbaijan, Bulgaria, Croatia, Czech Republic, Denmark, Finland, Georgia, Germany, Hungary, Kazakhstan, Moldova, Poland, Romania, Russia, Serbia and Montenegro, Slovakia, Sweden, Turkey, Turkmenistan, Ukraine, and Uzbekistan. It usually swims near the surface in estuaries and lakes and some populations live permanently in rivers and streams.[1][3]
This fish feeds on zooplankton, swimming invertebrates such as crustaceans, small fish and floating insects. It breeds in May and June, travelling up-river to find suitable open water locations. It sometimes breeds in brackish water, for example in the Gulf of Finland. The eggs float, and in rivers, drift with the current. They hatch after about three to four days. After spawning, the migratory fish return to estuaries to feed.[1]
Pelecus cultratus, commonly known as the ziege, sichel, sabre carp or sabrefish, is a cyprinid fish species from Eastern Europe and adjacent Asian regions, the only one in its genus, inhabiting the lower reaches of rivers and brackish waters in the eastern Baltic Sea, Black Sea, Caspian Sea and Aral Sea basins. The ziege having no major threats, the IUCN lists it as being of Least Concern.
Pelecus cultratus, konata kiel ziege, sabrokarpo, sabrofiŝo aŭ glavbramo, estas ciprineda fiŝospecio el Orienta Eŭropo kaj apudaj regionoj de Azio, nura en sia genro, kiu loĝas en la plej malaltaj areoj de riveroj kaj saletaj akvoj en la orientaj basenoj de Balta Maro, Nigra Maro, Kaspia Maro kaj Arala Maro. La sabrokarpo ne havas gravajn minacojn, kaj tiele la IUCN listigas ĝin kiel Malplej Zorgiga.[1]
La sabrokarpo similas al granda Balta haringo laŭ aspekto. Ĝi kreskas ĝis ĉirkaŭ 25 ĝis 40 cm. Ĝi havas kilan naĝilon en sia ventro kiu el la flanko aspektas kurbecaj dum la dorsa estas preskaŭ rekta. Ĝi havas suprenturnitan muzelon kaj ankaŭ la pinto de la malsupra makzelo deklivas supren. La flanka linio estas ondeca kaj tre malsupre en la flanko. La brusta naĝilo estas longa kaj pintoforma. Tiu estas pala, arĝenteckolora fiŝo kun preskaŭ senkoloraj naĝiloj.[2]
La sabrokarpo povas esti trovita en akvoj de la Baltaj landoj kaj Orienta Eŭropo.[3] Ĝi povas ankaŭŭ troviĝi en aliaj landoj de Eŭropo kaj Azio kiel Aŭstrio, Azerbajĝano, Bulgario, Kroatio, Ĉeĥio, Danio, Finlando, Kartvelio, Germanio, Hungario, Kazaĥio, Moldavio, Pollando, Rumanio, Rusio, Serbio, Montenegro, Slovakio, Svedio, Turkio, Turkmenio, Ukrainio, kaj Uzbekio. Ĝi kutime naĝas proksime de la surfaco en estuaroj kaj lagoj kaj kelkaj populacioj vivas permanente en riveroj kaj rojoj.[1][4]
Tiu fiŝo manĝas zooplanktonon, naĝantajn senvertebrulojn kiel krustuloj, malgrandaj fiŝoj kaj flosantajn insektojn. Ĝi reproduktiĝas en majo kaj junio, veturante supren-rivere por trovi taŭgajn lokojn de malfermaj akvejoj. Ĝi foje reproduktiĝas en saleca akvo, por ekzemplo en la Golfo de Finlando. La ovoj flosas, kaj en riveroj, drivas kun la akvofluo. La eloviĝo okazas post ĉirkaŭ tri aŭ kvar tagoj. Post frajado, la migrantaj fiŝoj revenas al estuaroj por manĝi.[1]
Pelecus cultratus, konata kiel ziege, sabrokarpo, sabrofiŝo aŭ glavbramo, estas ciprineda fiŝospecio el Orienta Eŭropo kaj apudaj regionoj de Azio, nura en sia genro, kiu loĝas en la plej malaltaj areoj de riveroj kaj saletaj akvoj en la orientaj basenoj de Balta Maro, Nigra Maro, Kaspia Maro kaj Arala Maro. La sabrokarpo ne havas gravajn minacojn, kaj tiele la IUCN listigas ĝin kiel Malplej Zorgiga.
Pelecus cultratus es una especie de peces de la familia de los Cyprinidae en el orden de los Cypriniformes.
Come zooplancton, invertebrados terrestres.
En Hungría es depredado por Sander lucioperca .
Es un pez pelágico y de clima templado (10 ° C-20 ° C).
Se encuentra en los ríos de las cuencas del Báltico oriental, el mar Negro, el mar Caspio y el mar de Aral.
Pelecus cultratus es una especie de peces de la familia de los Cyprinidae en el orden de los Cypriniformes.
Nugakala (Pelecus cultratus) on karpkalalaste sugukonda kuuluv parvekala.
Tema keha on hallikas ja väga õhuke. Suu on ülaseisune. Kõhuuimed seljauimest tagapool. Anaaluim suhteliselt pikk. Kala küljejoon ei ole mitte sirge, vaid sinusoidjas. Kehapikkus kuni 60 cm.
Enamasti elutseb ta rannikualadel, kuhu voolab sisse magedat vett, näiteks estuaarides.
Ida-Euroopas on ta töönduslikult olulisel kohal. Eestis leidub rannikualadel vähe.
Nugakala (Pelecus cultratus) on karpkalalaste sugukonda kuuluv parvekala.
Tema keha on hallikas ja väga õhuke. Suu on ülaseisune. Kõhuuimed seljauimest tagapool. Anaaluim suhteliselt pikk. Kala küljejoon ei ole mitte sirge, vaid sinusoidjas. Kehapikkus kuni 60 cm.
Enamasti elutseb ta rannikualadel, kuhu voolab sisse magedat vett, näiteks estuaarides.
Ida-Euroopas on ta töönduslikult olulisel kohal. Eestis leidub rannikualadel vähe.
Pelecus cultratus Pelecus generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian.
Pelecus cultratus Pelecus generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian.
Miekkasärki (Pelecus cultratus) on särkikalojen heimoon kuuluva kala.
Miekkasärki kasvaa noin 25 senttimetrin mittaiseksi. Se on olemukseltaan terävä. Kala on litteä ja muistuttaa lähinnä isoa veistä. Miekkasärjellä on pitkät, siipimäiset rintaevät, joilla se ohjailee uintiaan. Laji pyydystää ylöspäin suuntautuneella suullaan etupäässä planktoneliöitä ja hyönteisiä veden pinnasta.[2][3]
Miekkasärkeä tavataan Mustanmeren, Kaspianmeren ja Araljärven valuma-alueilla sekä osassa Itämeren valuma-aluetta.[1] Se on Suomessa satunnaisvieras, jota tavataan lähinnä itäisellä Suomenlahdella ja Saimaan kanavassa.[3]
Miekkasärki (Pelecus cultratus) on särkikalojen heimoon kuuluva kala.
Miekkasärki kasvaa noin 25 senttimetrin mittaiseksi. Se on olemukseltaan terävä. Kala on litteä ja muistuttaa lähinnä isoa veistä. Miekkasärjellä on pitkät, siipimäiset rintaevät, joilla se ohjailee uintiaan. Laji pyydystää ylöspäin suuntautuneella suullaan etupäässä planktoneliöitä ja hyönteisiä veden pinnasta.
Miekkasärkeä tavataan Mustanmeren, Kaspianmeren ja Araljärven valuma-alueilla sekä osassa Itämeren valuma-aluetta. Se on Suomessa satunnaisvieras, jota tavataan lähinnä itäisellä Suomenlahdella ja Saimaan kanavassa.
Pelecus cultratus, pélèque sabre, est une espèce de poissons osseux d'eau douce de la famille des cyprinidés.
Il se répartie en Europe centrale, orientale et septentrionale : du bassin de l'Oder aux monts Oural, au sud jusqu'au bassin du Danube dans son ensemble (de l'Allemagne à la Bulgarie) et au nord dans une grande partie du bassin de la mer Baltique (du Danemark à la Finlande et au lac Onega). Il n'est pas présent dans le bassin de l'Elbe ni du Rhin. Il est aussi naturellement présent en Asie centrale dans le bassin de la mer d'Aral (Amou-Daria et Syr-Daria) ainsi que dans le nord du Moyen-Orient dans les cours d'eau tributaires de la mer Noire et de la mer Caspienne : nord de la Turquie, pays du Caucase, nord de l'Iran.
Il se trouve dans les grands cours d'eau lents, les lacs et les estuaires, principalement en eau douce mais aussi saumâtre. Il vit en bancs à la surface des étendues d'eau.
S'il mesure en moyenne 25 cm de long, certains spécimens peuvent atteindre 60 cm.
Il se nourrit de zooplancton, d'invertébrés terrestres et de petits poissons.
Pelecus cultratus, pélèque sabre, est une espèce de poissons osseux d'eau douce de la famille des cyprinidés.
Pelecus cultratus, conosciuto comunemente come chekhon, è un pesce di acqua dolce e salmastra appartenente alla famiglia Cyprinidae.
È un esempio, piuttosto raro, di ciprinide adattato alle acque salmastre. Vive infatti nelle acque, a salinità molto bassa, dei mari Baltico, Nero, d'Azov, Caspio e d'Aral e nei corsi inferiori dei fiumi che vi sfociano. È stato immesso, e si è ottimamente ambientato, nel lago Balaton in Ungheria.
È un ciprinide inconfondibile, ha infatti il corpo assai appiattito con un'aguzza carena ventrale che lo fa assomigliare ad una lama di coltello. Il profilo del dorso è, a partire immediatamente da dietro la testa, rettilineo fino alla pinna caudale, la pinna dorsale è molto piccola e spostata assai indietro, la pinna anale è, al contrario, assai lunga. Il profilo ventrale è arcuato. Le pinne pettorali sono grandi e falciformi. La linea laterale è sinuosa.
Il dorso è grigio scuro o nero, con riflessi blu, i fianchi argentei ed il ventre bianco, talvolta con riflessi rosa.
Raggiunge i 60 cm per 3,5 kg di peso ma mediamente misura circa la metà.
Il giovane si ciba soprattutto di insetti caduti in acqua mentre l'adulto cattura soprattutto piccoli pesci.
Avviene in primavera estate e di solito vengono risaliti per un certo tratto i fiumi prima di deporre le uova per quanto possa avvenire anche in acqua salmastra. Le uova, galleggianti, vengono trasportate per un tratto dalla corrente prima di schiudersi in 4 o 5 giorni.
Mentre le popolazioni baltiche sono rare e non hanno importanza economica, quelle del mar nero e Caspio alimentano una fiorente attività di pesca con reti ed hanno una considerevole importanza economica. Le carni sono molto apprezzate in Russia, per quanto piene di lische.
Pelecus cultratus, conosciuto comunemente come chekhon, è un pesce di acqua dolce e salmastra appartenente alla famiglia Cyprinidae.
Ožka (Pelecus cultratus) – karpžuvių žuvis, priklausanti karpinių (Cyprinidae) šeimai. Labai graži žuvis, ilgais it sparnai krūtinės pelekais, tviskanti sidabru. Nugara žalsvai pilka, pelekai pilkšvi, pilvo briauna aštri ir nežvynuota, žiotys užriestos į viršų. Kūnas ilgas ir plokščias, šoninė linija vingiuota. Užauga iki 1,5 kg, o dažniausiai sugaunamos apie 0,5 kg.
Gyvena Baltijos, Kaspijos, Juodosios jūros baseinuose. Sutinkama Pietų Švedijoje ir Suomijoje. Gyvena apysūriuose ir gėluose vandenyse: jūrose ties upių deltomis, didelėse upėse, kai kuriuose pratakiuose ežeruose.
Lietuvoje daugiausiai ožkų sugaunama Nemuno žemupyje, Kuršių mariose, yra jų ir kitose upėse, tačiau negausiai. Baltijos jūroje prie Lietuvos krantų pasitaiko retai.
Ožkos – pelaginės žuvys. Telkiasi į būrius viršutiniuose vandens sluoksniuose. Žiemą susitelkia į gilesnes vietas upių žemupiuose, deltose.
Gyvena iki 13 metų. Augimo tempas vidutinis, subręsta būdamos 3-4 metų. Neršia upių žemupiuose gegužės mėnesį. Ožkų nerštas vyksta labai triukšmingai, žuvys šokinėja iš vandens, sukasi vienoje vietoje, vanduo tarsi verda. Lietuvoje ožkos dažnos, gausiausiai paplitusios Kuršių mariose. Maitinasi žuvų mailiumi, vabzdžiais, įvairiomis lervomis, zooplanktonu.
Ši žuvis beveik nepakliūna į tinklus, nes sugeba nuo jų išsisukti.
Pagaunamos masalui naudojant uodo trūklio lervas, musės lervas, sliekus. Gaudomos dažniausiai su plūdine meškere prilaikant masalą srovėje viduriniuosiuose arba paviršiniuose vandens sluoksniuose. Neretai ožkos užkimba gaudant karšius ir plakius prišertose vietose.
Žuviena neblogo skonio, bet labai ašakota, todėl žvejų nėra itin mėgiama. Nedaug šių žuvų sugauna ir žvejai pramonininkai.
Ožka (Pelecus cultratus) – karpžuvių žuvis, priklausanti karpinių (Cyprinidae) šeimai. Labai graži žuvis, ilgais it sparnai krūtinės pelekais, tviskanti sidabru. Nugara žalsvai pilka, pelekai pilkšvi, pilvo briauna aštri ir nežvynuota, žiotys užriestos į viršų. Kūnas ilgas ir plokščias, šoninė linija vingiuota. Užauga iki 1,5 kg, o dažniausiai sugaunamos apie 0,5 kg.
Gyvena Baltijos, Kaspijos, Juodosios jūros baseinuose. Sutinkama Pietų Švedijoje ir Suomijoje. Gyvena apysūriuose ir gėluose vandenyse: jūrose ties upių deltomis, didelėse upėse, kai kuriuose pratakiuose ežeruose.
Lietuvoje daugiausiai ožkų sugaunama Nemuno žemupyje, Kuršių mariose, yra jų ir kitose upėse, tačiau negausiai. Baltijos jūroje prie Lietuvos krantų pasitaiko retai.
Ožkos – pelaginės žuvys. Telkiasi į būrius viršutiniuose vandens sluoksniuose. Žiemą susitelkia į gilesnes vietas upių žemupiuose, deltose.
Gyvena iki 13 metų. Augimo tempas vidutinis, subręsta būdamos 3-4 metų. Neršia upių žemupiuose gegužės mėnesį. Ožkų nerštas vyksta labai triukšmingai, žuvys šokinėja iš vandens, sukasi vienoje vietoje, vanduo tarsi verda. Lietuvoje ožkos dažnos, gausiausiai paplitusios Kuršių mariose. Maitinasi žuvų mailiumi, vabzdžiais, įvairiomis lervomis, zooplanktonu.
Kaze (Pelecus cultratus) ir sapalu dzimtas (Leuciscidae) saldūdens zivs, kas ir vienīgā suga kažu ģintī (Pelecus).[1] Tā sastopama Eiropā un Rietumāzijā.[2] Kopš 1995. gada kaze iekļauta Latvijas Sarkanās grāmatas reto sugu kategorijā.[3]
Kaze sastopama Baltijas, Melnās, Kaspijas un Arāla jūras upju baseinos. Baltijas jūras upēs kaze mājo, sākot ar Vislas un beidzot ar Ņevas baseinu, kā arī sastopama Ladogas un Oņegas ezerā. Nelielā skaitā mājo Baltijas jūras piekrastēs.[4] Ziemeļu robeža Somijā ir 61° ziemeļu paralēle, bet areāls dienvidos sasniedz Turkmenistānu, Uzbekistānu un Afganistānu.[2]
Latvijā kaze jau kopš 20. gadsimta sākuma tiek uzskatīta par retu sugu. Latvijā divi īpatņi 1929. gadā konstatēti Mazajā Baltezerā, 1930. gadā viens Lilastes ezerā. Literatūrā kazes izplatība tiek attiecināta arī uz citiem piejūras ezeriem: Juglas ezeru un Lielo Baltezeru, kā arī uz Gaujas baseinu. 1980. gados atsevišķi kazes eksemplāri noķerti Irbes grīvā, Lielupē un Ventā, arī jūras piekrastē pie Ventas, Irbes, Salacas, Daugavas, Vitrupes grīvām un Ķurmraga tuvumā. 1990. gados vairāki eksemplāri noķerti Ķīšezerā.[3]
Kaze ir vidēji liela saldūdens zivs. Tās garums var sasniegt 60 cm, svars 3,5 kg,[3] lai gan tās garums parasti ir apmēram 25—40 cm, bet svars 300—400 g.[4][5] Latvijā kaze ir mazāka, tās garums ir līdz 37 cm, svars 0,5 kg.[3] Ķermenis kazei ir samērā slaids, no sāniem spēcīgi saplacināts, mugura tikpat kā taisna, bet vēders izliekts. Galva maza ar augstu novietotām acim. [5] Mute vērsta uz augšu. Mugura zilgana vai pelēcīgi zaļgana, sāni un vēders sudrabaini. Krūšu spuras, vēdera spura un anālā spura var būt dzeltenīgas vai sārtas. Krūšu spuras ļoti garas, muguras spura izvietota tālāk par anālās spuras sākumu. Sānu līnija zigzagveida,[3] zvīņas smalkas, kuru skaits uz viduslīnijas apmēram 88—120.[5] Uz vēdera garenvirzienā asa, ķīļveida viduslīnija, kuru nesedz zvīņas.[4][5] Rīkles zobi smalki, ar āķīšiem galā.[5]
Kaze mājo lielu upju lejtecēs, grīvās, jūrā un lielos ezeros.[2][4] Uzturas baros tuvu ūdens virsmai. Lielākas koncentrācijas tā veido nārsta laikā un izvietojoties ziemošanas bedrēs. Ziemā mazaktīva. Kazei novērota līdz 500 km tāla migrācija.[3] Mazuļi jau pirmajā vasarā migrē uz upju gīrvām.[4] Tā barojas ar nelielām zivīm, bentosu, planktonu un ūdenī iekritušiem kukaiņiem.[3]
Dzimumgatavība kazei iestājas 1—7 gadu vecumā (visbiežāk 3—5 gados[2]), sasniedzot 16—28 cm garumu. Nārsto upēs no aprīļa līdz jūlijam, kad ūdens temperatūra ir 8—26°C. Nārsts var notikt gan seklumā, gan dziļumā, no 10 cm līdz 9 m. Auglība 1—152 tūkst. ikru. Kazei raksturīgs vienlaicīgs nārsts smilšainās vai zāļainās vietās, upēs vai jūras līčos, kas ilgst 2—60 dienas. Ikri puspelaģiski vai pelaģiski. Tie nogrimst gandrīz līdz gruntij un lēnām peld pa straumi.[5] Attīstība ilgst 2—8 dienas, atkarībā no ūdens siltuma. Kaze var sasniegt 20 gadu vecumu, Latvijā dzīvo līdz 12 gadiem.[3]
Kaze (Pelecus cultratus) ir sapalu dzimtas (Leuciscidae) saldūdens zivs, kas ir vienīgā suga kažu ģintī (Pelecus). Tā sastopama Eiropā un Rietumāzijā. Kopš 1995. gada kaze iekļauta Latvijas Sarkanās grāmatas reto sugu kategorijā.
De ziege (Pelecus cultratus) is een straalvinnige vis uit de familie van karpers (Cyprinidae) en behoort derhalve tot de orde van karperachtigen (Cypriniformes). De vis kan maximaal 60 cm lang en 2000 gram zwaar worden. De hoogst geregistreerde leeftijd 11 jaar.
De ziege komt voor in zoet en brak water. De vis prefereert een gematigd klimaat. Het verspreidingsgebied beperkt zich tot Oost-Europa en West-Azië. De diepteverspreiding is 0 tot 20 m onder het wateroppervlak.
De ziege is voor de visserij van beperkt commercieel belang. In de hengelsport wordt er weinig op de vis gejaagd.
De ziege (Pelecus cultratus) is een straalvinnige vis uit de familie van karpers (Cyprinidae) en behoort derhalve tot de orde van karperachtigen (Cypriniformes). De vis kan maximaal 60 cm lang en 2000 gram zwaar worden. De hoogst geregistreerde leeftijd 11 jaar.
Multimedia w Wikimedia Commons Ciosa[3] (Pelecus cultratus) – gatunek ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Pelecus.
Wolno płynące i stojące wody w zlewisku Morza Bałtyckiego, Morza Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego oraz Jeziora Aralskiego. W dorzeczu Dunaju dochodziła kiedyś do Passau. Na terenie Polski niewielkie jej populacje występują jeszcze w Zalewie Wiślanym, przyujściowym odcinku Wisły oraz jej dopływach.
Osiąga zazwyczaj 30 (maksymalnie 60) cm długości i masę ciała do 2 kg. Ciało wydłużone, bocznie silnie spłaszczone. Niemal prosta linia grzbietu i sierpowato wygięta linia brzucha, którego krawędź tworzy dość ostry bezłuski kil. Łuski łatwo odpadające. Otwór gębowy górny, duże oczy. Płetwa grzbietowa krótka, cofnięta do tyłu, za podstawą płetwy odbytowej, płetwy piersiowe bardzo długie, ostro zakończone. Linia boczna o charakterystycznym falistym przebiegu. Grzbiet ciemny, niebieskozielony do czarniawego, boki znacznie jaśniejsze z silnym srebrzystym połyskiem, mieniące się czerwonawo, brzuch biały. Płetwy parzyste i odbytowa czerwonawe, pozostałe szare.
Odżywia się planktonem, a w starszym wieku, od długości 13–14 cm, również owadami oraz małymi rybami.
Dojrzałość płciową osiąga w 3 lub 4 roku życia. Trze się w rzekach, w miejscach o silnym prądzie. Samica składa od 30 000 do 100 000 ziaren ikry o średnicy 1,3–1,5 mm, która w wodzie szybko pęcznieje do rozmiarów około 5 mm. Ciosa jest jedyną europejską rybą słodkowodną składającą ikrę pelagiczną – unoszącą się swobodnie w wodzie i spływającą z jej prądem. Wylęg następuje po około 7 dniach.
Na terenie Polski gatunek był objęty ścisłą ochroną gatunkową, z wyjątkiem osobników występujących w wodach Zalewu Wiślanego[4][5]. Od 2014 r. podlega ochronie częściowej z takim samym zastrzeżeniem[6][7].
Ciosa (Pelecus cultratus) – gatunek ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Pelecus.
Pelecus cultratus é uma espécie de peixe actinopterígeo da família Cyprinidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Austria, Azerbaijão, Bulgária, Croácia, República Checa, Dinamarca, Estónia, Finlândia, Georgia, Alemanha, Hungria, Cazaquistão, Letónia, Lituânia, Moldávia, Polónia, Roménia, Rússia, Sérvia e Montenegro, Eslováquia, Suécia, Turquia, Turquemenistão, Ucrânia e Uzbequistão.
Pelecus cultratus é uma espécie de peixe actinopterígeo da família Cyprinidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Austria, Azerbaijão, Bulgária, Croácia, República Checa, Dinamarca, Estónia, Finlândia, Georgia, Alemanha, Hungria, Cazaquistão, Letónia, Lituânia, Moldávia, Polónia, Roménia, Rússia, Sérvia e Montenegro, Eslováquia, Suécia, Turquia, Turquemenistão, Ucrânia e Uzbequistão.
Sabița, denumită și săbioară sau săbiuță, (Pelecus cultratus) este un pește pelagic anadrom dulcicol sau salmastricol cu o lungime de 25–35 cm (maximal 60 cm) și o greutatea de 300-400 g (maximal 2 kg) din familia ciprinidelor, din apele mari curgătoare de șes (mai ales cursurile inferioare ale fluviilor) sau stătătoare (limanuri salmastre, bălți și jepși) din bazinele hidrografice ale Mării Baltice, Mării Negre (inclusiv în România și Republica Moldova), Mării Caspice și Mării Aral. Poate trăi 11-13 ani. Are corpul alungit și puternic comprimat lateral, acoperit cu solzi cicloizi mici și caduci. Spatele este aproape drept, iar abdomenul este arcuit, în formă de muchie de sabie, de unde i se trage și numele de sabiță. Capul este scurt, cu gura mică dispusă superior. Buzele sunt înguste și subțiri, cărnoase numai la capete. Dinții faringieni sunt dispuși pe două rânduri. Falca inferioară este puternic proeminentă și se urcă în sus, aproape vertical. Botul scurt, ochiul mijlociu. Înotătoarea dorsală mică și scurtă este deplasată mult înapoi, înotătoarea anală este alungită, iar înotătoarea caudală bifurcată cu lobii neegali. Înotătoarele pectorale foarte lungi și ascuțite, ajungând până la baza înotătoarelor ventrale. Spatele este albastru ca oțelul călit sau cenușiu-verzui, cu reflexe metalice; iar laturile și abdomenul albe-argintii, bătând câteodată foarte ușor în roșu-trandafiriu. Înotătoarele dorsală și caudală cenușii, celelalte înotătoare cenușii-gălbui cu reflexe roșcate. Irisul este argintiu sau cu luciri aurii. Se hrănește mai ales cu viermi, crustacei și plancton; prinde, însă, și peștișori și deseori sare din apă, spre a prinde insectele. Depune icre care se lipesc de plante acvatice, în aprilie-iunie. O femelă depune cam 100.000 de icre. Valoarea economică este mare. Are o carne cu multe oase, aceasta este, însă, foarte fină și dulce, mai ales primăvara, când este și destul de grasă. Se pregătește și sărată, dar atunci își pierde mult din calitate.
Sabița, denumită și săbioară sau săbiuță, (Pelecus cultratus) este un pește pelagic anadrom dulcicol sau salmastricol cu o lungime de 25–35 cm (maximal 60 cm) și o greutatea de 300-400 g (maximal 2 kg) din familia ciprinidelor, din apele mari curgătoare de șes (mai ales cursurile inferioare ale fluviilor) sau stătătoare (limanuri salmastre, bălți și jepși) din bazinele hidrografice ale Mării Baltice, Mării Negre (inclusiv în România și Republica Moldova), Mării Caspice și Mării Aral. Poate trăi 11-13 ani. Are corpul alungit și puternic comprimat lateral, acoperit cu solzi cicloizi mici și caduci. Spatele este aproape drept, iar abdomenul este arcuit, în formă de muchie de sabie, de unde i se trage și numele de sabiță. Capul este scurt, cu gura mică dispusă superior. Buzele sunt înguste și subțiri, cărnoase numai la capete. Dinții faringieni sunt dispuși pe două rânduri. Falca inferioară este puternic proeminentă și se urcă în sus, aproape vertical. Botul scurt, ochiul mijlociu. Înotătoarea dorsală mică și scurtă este deplasată mult înapoi, înotătoarea anală este alungită, iar înotătoarea caudală bifurcată cu lobii neegali. Înotătoarele pectorale foarte lungi și ascuțite, ajungând până la baza înotătoarelor ventrale. Spatele este albastru ca oțelul călit sau cenușiu-verzui, cu reflexe metalice; iar laturile și abdomenul albe-argintii, bătând câteodată foarte ușor în roșu-trandafiriu. Înotătoarele dorsală și caudală cenușii, celelalte înotătoare cenușii-gălbui cu reflexe roșcate. Irisul este argintiu sau cu luciri aurii. Se hrănește mai ales cu viermi, crustacei și plancton; prinde, însă, și peștișori și deseori sare din apă, spre a prinde insectele. Depune icre care se lipesc de plante acvatice, în aprilie-iunie. O femelă depune cam 100.000 de icre. Valoarea economică este mare. Are o carne cu multe oase, aceasta este, însă, foarte fină și dulce, mai ales primăvara, când este și destul de grasă. Se pregătește și sărată, dar atunci își pierde mult din calitate.
Sabljarka (znanstveno ime Pelecus cultratus) je sladkovodna riba iz družine pravih krapovcev.
Sabljarka ima bočno sploščeno telo, po katerem poteka jasno vida pobočnica, ki se začne pri repni plavuti in se nadaljuje po spodnjem delu trupa, nato pa pred prsno plavutjo zavije navzgor in se konča na višini oči. Na trbuhu ima značilen greben, ki daje videz ribe, ki spominja na sabljo. Na majhni glavi ima velike oči in značilno nadstojna usta. Prsne plavuti so dolge in koničaste, predrepna plavut je dolga, hrbtna pa je pomaknjena precej nazaj in se začenja šele na nasprotni strani predrepne plavuti.
Hrbet te ribe je olivno rjave barve, boki so srebrni, trbuh pa bele barve. Povprečno zraste od 20 do 30 cm, izjemoma pa lahko doseže celo dolžino med 50 in 60 cm. Spolno dozori med tretjim in petim letom starosti, samica pa odloži do 30.000 iker, ki prosto plavajo po vodi.
Značilno za ribe, ki imajo nadstojna usta je pobiranje hrane, ki plava na vodni gladini, poleg tega pa se sabljarke, predvsem tiste, ki živijo v somornici, harnijo tudi z manjšimi ribami. Mlade sabljarke se hranijo s planktonom in drugimi mikroskopskimi organizmi.
Sabljarke so ribe, ki živijo v jatah, lahko pa živijo v povsem sladkih vodah ali pa v somornici. Te ribe so razširjene v baltiških državah, večja populacija pa je razširjena v rekah, ki se izlivajo v Črno morje, Kaspijsko jezero in Aralsko morje. Občasno jo najdemo tudi v rekah Donavskega porečja. V Sloveniji so jo prvič ujeli leta 1982 v reki Muri.
Kjer je populacija sabljark velika predstavljajo gospodarsko pomembne ribe, ki jih lovijo z mrežami, ponekod pa iz njihovih lusk izdelujejo tudi umetne bisere. Potencialno jih ogroža onesnaževanje rek.
V Sloveniji je ta ribja vrsta izjemno redka, zaradi česar je tudi zavarovana in je ni dovoljeno loviti.
Sabljarka (znanstveno ime Pelecus cultratus) je sladkovodna riba iz družine pravih krapovcev.
Skärkniv (Pelecus cultratus) är en art i familjen karpfiskar. Den är vanligen cirka 40 cm lång, men kan bli så mycket som 60 cm. Den har en grågrön rygg och silvriga sidor.
Den förekommer i bräckt och sötvatten. Skärkniven är stimlevande och håller sig nära ytan. Dess föda är småfisk, mindre kräftdjur och insektslarver.[2] Skärkniven leker i floder under maj–juni, men lämnar efter leken snabbt floden. Äggen flyter och kläcks efter cirka 4 dagar.
Skärkniven finns i Östeuropa från Svarta havet och Kaspiska havet till östra Östersjön. Arten förekommer i södra Finland[2] samt i Sverige.[3]
Denna fiskrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Skärkniv (Pelecus cultratus) är en art i familjen karpfiskar. Den är vanligen cirka 40 cm lång, men kan bli så mycket som 60 cm. Den har en grågrön rygg och silvriga sidor.
Den förekommer i bräckt och sötvatten. Skärkniven är stimlevande och håller sig nära ytan. Dess föda är småfisk, mindre kräftdjur och insektslarver. Skärkniven leker i floder under maj–juni, men lämnar efter leken snabbt floden. Äggen flyter och kläcks efter cirka 4 dagar.
До 35 см довжиною, вага — 300 — 400 г, іноді й більше. Тіло подовжене, сильно стисле з боків. Спина майже пряма, черевце опукле, що має шкірястий кіль, який починається з горла й закінчується перед анальним отвором. Грудні плавці довгі, загострені. Спинний плавець невеликий, розташовується ближче до хвостового над довгим підхвостовим плавцем. Хвостовий плавець сильно виїмчастий, його лопаті загострені. Голова невелика, тупа. Рот верхній, нижня щелепа сильно піднімається вгору. Очі великі. Луска тонка, легко спадаюча, блискуча. Бічна лінія розташована в нижній частині тіла, під грудним плавцем різко вигинається. Тіло сріблясте, спина чорна, із зеленуватим відтінком. Спинний і хвостовий плавці сіруваті, решта — жовтуваті.
Поширена в басейнах Балтійського (східної частини), Чорного, і Азовського морів, також у Каспійському та Аральському морях та водах їхніх басейнів. Промислова риба.
Ікрометання спостерігається при температурі води 15-20 °C. Може нереститися як на мілководних перекатах прибережній частині заплави, так і в самому руслі річки, що залежить від рівня підняття паводкових вод. Глибини на нерестовищах не перевищують 1 метр. Місця нересту покриті луговою трав'янистою рослинністю та рідкісним чагарником. Оболонки вимітаної ікри чехоні неклейкі й, сильно набухаючи, ікра стає плавучою й легко зноситься течією з місць нересту. Зародки розвиваються в ікрі в процесі її дрейфу. Чехоня дуже вимоглива до умов розмноження. Вона нереститься в місцях із значними швидкостями течії води, на ділянках з щільно задернованим дном, протягом двох-трьох діб, що залежить від температури води. Личинки, що вилупилися з ікри, зносяться течією. Поблизу нерестовищ і в заплаві вони можуть бути до кінця паводку. Разом зі стоком паводкових вод у русло річки потрапляють і личинки, які протягом місяця перетворюються на мальків.
Pelecus cultratus (Linnaeus, 1758)
Охранный статус
Чехо́нь[1] (лат. Pelecus cultratus) — вид стайных полупроходных рыб семейства карповых, единственный вид рода Pelecus.
Чухонь, чеша, чешка, шабля, сабляница, боковня[2].
Максимальная длина тела 60 см, а масса — 2 кг[3].
Тело длинное и узкое, сдавленное с боков, саблевидное. Окраска спины — от серовато-зеленоватого до зелёно-голубого цвета, бока серебристые, брюхо светлое, с розовым налётом. Спинной плавник серого цвета, расположен над анальным плавником. В нём 2—3 жёстких и 6—8 мягких лучей. В анальном плавнике 2—3 жёстких и 24—29 мягких лучей. Хвостовой плавник также серого цвета, вильчатый. Остальные плавники желтоватые. Рот верхний, довольно крупный. Боковая линия проходит вблизи брюха, зигзагообразная. На брюхе имеется киль, непокрытый чешуёй[4].
Обитает в бассейнах Каспийского, Чёрного, Азовского и Балтийского морей. Предпочитает крупные, не заросшие водорослями реки и водохранилища и большие озёра, например, Ладожское, средняя и нижняя Волга. Держится в дневное время в полводы или у поверхности, а к ночи опускается на более значительные глубины. С наступлением холодов спускается в ямы и омуты. Осенью и весной на реках происходит массовый ход этой рыбы.
Питается чехонь преимущественно насекомыми и их личинками, червями и молодью рыб.
Нерестится чехонь с начала мая до середины июня при температуре воды +12…+15 °С и выше. Плодовитость от 10 тыс. до 300 тыс. икринок. Диаметр икринок 3,8—5,9 мм.
Ценная промысловая рыба.
Чехо́нь (лат. Pelecus cultratus) — вид стайных полупроходных рыб семейства карповых, единственный вид рода Pelecus.
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 目 : コイ目 Cypriniformes 科 : コイ科 Cyprinidae 亜科 : ウグイ亜科 Leuciscinae 属 : Pelecus Agassiz, 1835 種 : P. cultratus 学名 Pelecus cultratus (Linnaeus, 1758) シノニム Pelecus cultratus はウグイ亜科に属する淡水魚の一種。他の名称としてsichel・ziege・sabre carp・sabrefishなどもある。東欧から西アジア、中央アジアの河川に生息する。個体数は安定しており、IUCNは保全状況を軽度懸念としている[1]。
25-40cmに達し、最大で60cm・2kg程度[3]。ニシンを大型にしたような外見である。背はほとんど直線だが、腹部は下方に張り出して弧を描く。吻は上を向き、下顎もそれに合わせて傾斜する。側線は波打ち、体側のかなり下方を走っている。胸鰭は長くて尖る。体色は淡い銀色で、鰭はほぼ無色である[4]。
黒海・カスピ海・アラル海・バルト海に注ぐ大河や、それにつながる湖で見られる。バルト海での分布は、ヴィスワ川から北緯61°以南のフィンランド、スウェーデン南部。ラドガ湖・オネガ湖にも分布する。遡河回遊を行うが、一生を淡水域で過ごす個体群もある[1][4]。
表層遊泳性で、動物プランクトンや甲殻類・昆虫・小魚などを食べる。繁殖は5-6月で、川を遡って産卵に適した開けた水面を探す。卵は浮遊性で、川では水流に乗って流される。3-4日で孵化する。繁殖後の親魚は餌を求めて河口に戻る。3-5歳、20-30cmで性成熟し、寿命は9年程度[1]。
|date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
Pelecus cultratus はウグイ亜科に属する淡水魚の一種。他の名称としてsichel・ziege・sabre carp・sabrefishなどもある。東欧から西アジア、中央アジアの河川に生息する。個体数は安定しており、IUCNは保全状況を軽度懸念としている。
