Qızılüzgəc (lat. Scardinius erythrophthalmus) — qızılüzgəclər cinsinə aid balıq növü. Az saylı, yerli (aborigen) növdür.
Ağzı başın ucunda yerləşir və yuxarıya doğru yönəlmişdir. Üzgəcləri tünd qırmızı rəngdə olur. Cinsi dimorfizm zəif inkişaf etmişdir. Azərbaycan sularından ovlanmış qızılüzgəclərin uzunluğu 33 sm-ə, kütləsi isə 590 q-a qədər olur. [1]
Şirin su balığı olub çaylarda, su anbarlarında, şirinsulu körfəz və limanlarda yaşayır. Orta ömrün uzunluğu 6 ilə qədər olub, cinsi yetkinliyə 2 yaşında çatır. Fərdi inkişaf forması tam çevrilmə şəklindədir. Həyat sikli kürü-sürfə-körpə-yetgin fərd şəklində olur.
Azərbaycanda Kür çayı hövzəsində Yevlaxa qədər olan göllərdə, [Dəvəçi limanında, Kiçik Qızılağac körfəzində, Yalama–Xudat arasındakı çaylarda, su anbarlarında yayılmışdır[2].
11 yarımnövü vardır. Azərbaycanda 1 növü (Scardinius erythrophthalmus) yaşayır. Su hövzələrinin çirklənməsi, təbii kürüləmə yerlərinin sıradan çıxması və digər antropogen amillər.
Çoxalması kürüləmə yolu ilə olur. Kürüsünü hissə-hissə su bitgiləri üzərinə tökür. Kürüləməsi suyun temperaturu 17.0 - 18.0 C° olduqda baş verir. Çoxalması aprel aylarının sonlarından may ayının sonralarına qədər davam edir. Reproduktivliyin forması kürü şəklində olur. Məhsuldarlığı 36.8 minlə 147.0 min ədəd kürü arasında dəyişir. Reproduktivliyin periodu ildə bir dəfə olmaqla hər il, generasiyaların sayı orta ömrün uzunluğundan asılı olaraq 4-5 dəfə olur.
Qidasını yosunlar, ali su bitkiləri, balıq kürələri, su cücüləri və onların körpələri təşkil edir.
Biomüxtəlifliyin bir kompanentidir, yosunlar, su bitkiləri, su onurğasızları və s. ilə qidalanır, özü isə yırtıcı balıqların, sürünənlərin və balıqyeyən quşların qidasını təşkil edir[3].
Əmtəə keyfiyyəti olsa da, azsaylı olduğundan vətəgə əhəmiyyəti daşımır. Ziyanvericilik xüsusiyyətləri yoxdur.
Balıqçılıq haqqında qanun qəbul edilmişdir. Su hövzələrinin çirkləndirilməsinin qarşısı alınmalıdır.
Qızılüzgəc (lat. Scardinius erythrophthalmus) — qızılüzgəclər cinsinə aid balıq növü. Az saylı, yerli (aborigen) növdür.
Ar mandog ruz (Scardinius erythrophthalmus) zo ur pesk dour dous.
El gardí (Scardinius erythrophthalmus) és una espècie de peix d'aigua dolça de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.
Espècie de mida petita que sol assolir 20-25 cm de longitud. Pot arribar a pesar un màxim de 200g. És un peix amb el cos comprimit dorsalateralment, gairebé en forma de disc en els exemplars més grossos, i de tons platejats o daurats. Les aletes, sobretot les pèlviques, anal i caudal, són d'un brillant color vermell, caràcter que permet identificar aquesta espècie des de fora de l'aigua amb certa facilitat. Tot el cos és de color daurat brillant, les aletes en canvi són de color vermell fort. Els mascles maduren sexualment entre el primer i el quart anys de vida mentre que les femelles ho fan entre els dos i els cinc anys de vida.
El gardí és una espècie d'aigües quietes o amb poc corrent, com ara estanys i llacs, trams baixos de rius, canals o aiguamolls, sempre amb un important nivell de desenvolupament de la vegetació aquàtica.
Es reprodueix entre els mesos d'abril i juny deixant els ous enganxats a plantes aquàtiques en zones poc fondes. Pon una mitjana de 400 ous. L'eclosió té lloc a la primavera. Els petits romandran propers a les zones on van néixer i als pocs dies es dispersaran per tot el riu.
És una espècie omnívora. Els individus grossos poden alimentar-se de forma gairebé exclusiva de plantes, de manera que sovint produeixen greus impactes sobre la vegetació aquàtica. Pot incloure a la seva dieta tot un seguit d'invertebrats (larves d'insectes, cladòcers), encara que la seva alimentació es basa prioritàriament en algues i restes vegetals.
El gardí fou un dels peixos introduïts als llac de Banyoles a finals del s. XIX i al s. XX junt amb el lluç de riu, el peix gat negre i el carpí.[3][4] Es troba a tota la zona del nord d'Euràsia, dels Urals fins als Pirineus, que abans constituïen la frontera meridional d'aquesta espècie.[5] Els exemplars introduïts a Catalunya provenien probablement de França.
El gardí (Scardinius erythrophthalmus) és una espècie de peix d'aigua dolça de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.
Pysgodyn sy'n byw mewn dŵr croyw ac sy'n perthyn i deulu'r Cyprinidae ydy'r pysgodyn rhudd sy'n enw gwrywaidd; lluosog: pysgod rhudd(ion) (Lladin: Scardinius erythrophthalmus; Saesneg: Common rudd).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop ac mae i'w ganfod ar arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1]
Pysgodyn sy'n byw mewn dŵr croyw ac sy'n perthyn i deulu'r Cyprinidae ydy'r pysgodyn rhudd sy'n enw gwrywaidd; lluosog: pysgod rhudd(ion) (Lladin: Scardinius erythrophthalmus; Saesneg: Common rudd).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop ac mae i'w ganfod ar arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.
Perlín ostrobřichý (Scardinius erythrophthalmus; L., 1758) je nedravá sladkovodní ryba z čeledi kaprovitých.
Perlín je vedle plotice obecné, které se velmi podobá, dalším zástupcem skupiny tzv. bílých ryb. Jeho typickým znakem jsou sytě červené ploutve, díky čemuž si vysloužil přezdívky jako červenopeřice, červenka atd. Od plotice se liší zejména vyšším tělem (plotice má více „proudnicový“ tvar), dále tmavší duhovkou oka a také postavením břišních ploutví vzhledem k ploutvi hřbetní - perlín má břišní ploutve poněkud předsunuté, zatímco u plotice začínají zhruba ve stejné úrovni jako hřbetní ploutev.
Perlín dorůstá obvykle do délky 30 cm a hmotnosti 0,1–0,30 kg. Největší exempláře však mohou měřit až 40 cm a vážit kolem 1 kg.
Perlín se vyskytuje zejména ve stojatých nebo jen mírně tekoucích vodách s bahnitým nebo písčitým dnem, které jsou hojně porostlé vodním rostlinstvem. Jde tedy zejména o tůně, odstavná ramena, pískovny, rybníky a úseky cejnového pásma, méně často také parmového pásma řek. V České republice se nejhojněji vyskytuje na Jižní Moravě.
Perlín stejně jako plotice žije v hejnech. Mladší exempláře se živí především planktonem a jinými drobnými bezobratlými, postupně se ale téměř výhradně orientují na rostlinnou potravu, například řasy nebo zblochan vodní.
Obrázky, zvuky či videa k tématu perlín ostrobřichý ve Wikimedia Commons
Perlín ostrobřichý (Scardinius erythrophthalmus; L., 1758) je nedravá sladkovodní ryba z čeledi kaprovitých.
Die Rotfeder (Scardinius erythrophthalmus), auch als Unechtes Rotauge, Rötel oder Rotblei bekannt, ist eine Fischart aus der Familie der Karpfenfische.
Die Rotfeder hat eine Größe von 20–30 cm, maximal bis 50 cm, und ein Gewicht von 250 bis 300 g. Sehr große Exemplare werden maximal 2–3 kg schwer. Rotfedern haben einen hochrückigen, seitlich abgeflachten Körper. Die Bauchkante ist zwischen Bauchflossen und After gekielt. Das Vorderende der Rückenflosse liegt deutlich hinter dem Bauchflossenansatz. Die Brustflossen haben 16–17 Strahlen, die Rückenflosse hat 10–12 und die Afterflosse 12–14 Strahlen. Die Rotfeder besitzt 40 bis 43 große Rundschuppen entlang der Seitenlinie. Rücken und Kopfoberseite sind graugrün bis braungrün gefärbt. Die Flanken sind heller und glänzen gold- bis messingfarben. Die Iris der Augen ist ebenfalls gelblich golden gefärbt. Die Bauchseite ist silberfarben. Bauchflossen, After- und Rückenflosse sind orangefarben bis blutrot, am Ansatz bräunlich bis grau (Terofal 1984). Die Goldrotfeder oder Goldfeder ist eine rötlich-goldfarbene Zuchtvarietät der Rotfeder.[1] Kapitale Exemplare von 2,5–3 kg sind meist Hybriden, natürliche Kreuzungen mit Rotaugen, Brassen oder Alanden. Verbürgt ist ein 1,58 Kilogramm schweres Exemplar gefangen im Jahr 1988 im Ljungan-Fluss in Schweden.[2] Große Rotfedern werden nicht nur in Südschweden, sondern auch in Dänemark und Irland gefangen.
Die Rotfeder wird oft mit dem Rotauge (Rutilus rutilus) verwechselt, das zur selben Familie gehört. Die Unterscheidung ist anhand des Maules möglich: während die Rotfeder ein oberständiges Maul besitzt, ist das des Rotauges endständig. Ein weiteres Unterscheidungsmerkmal ist die Tatsache, dass die Rückenflosse hinter den Bauchflossen beginnt, im Gegensatz zum Rotauge, wo diese Flossen senkrecht übereinander liegen.
Neben diesen Hinweisen wird zur Unterscheidung zudem herangezogen, dass das Rotauge zwischen Bauch- und Afterflosse eine gerundete Bauchkante in Gegensatz zur gekielten Bauchkante der Rotfeder hat und die Augen (oft nur im Vergleich feststellbar) wirklich rot im Gegensatz zum Goldgelb der Rotfeder sind. Ein weiteres Merkmal ist die Anzahl der Schuppen in der Seitenlinie. Besitzt hier das Rotauge zwischen 39 und 48, sind dies bei der Rotfeder 40 bis 42. Ein weiterer, recht ähnlicher Fisch ist der Aland, der jedoch deutlich kleinere Schuppen besitzt (55 bis 60) und einen gelben Augenkreis aufweist.
Die Rotfeder kommt in Europa vom Ural,[3] Kaspischen Meer und Aralsee[4] bis zu den Pyrenäen vor. Die nördliche Verbreitungsgrenze liegt in Finnland, die südliche am Tiber (Italien) und in Nordmazedonien. Vereinzelte Bestände auch in Aserbaidschan und im Iran.[4] Als Heimat und Genzentrum der Rotfeder wird der Donauraum und Zentralasien angesehen.[4] In Neuseeland wurden in den 1960er Jahren Rotfedern eingeführt und haben sich dort zu einer Plage entwickelt, da sie in direkte Nahrungskonkurrenz mit einheimischen Fischarten traten und native Pflanzengesellschaften veränderten. Die Verbreitung der europäischen Rotfedern im Hamilton-See verwandelte das von Makrophyten dominierte Gewässer in ein von Phytoplankton dominiertes Gewässer.[5] In Kanada[6] und Finnland[7] wurden ähnliche Phänomene beobachtet.
Die Rotfeder ist ein Schwarmfisch, der sich in stehenden (Seen, Teiche, Weiher) und langsam fließenden Gewässern mit weichem schlammigem Grund aufhält. Hier besiedelt sie vorwiegend flache, weichgründige und pflanzenreiche Bereiche. Man findet sie noch in warmen Seen bis 900 m Höhe, in der Schweiz noch bis maximal 1800 Meter.[8] Bevorzugter Lebensraum in den Sommermonaten sind stark verkrautete Gewässerabschnitte und Schilfkanten. Typische Rotfeder-Habitate findet man beispielsweise in den stark mit Seerosen bewachsenen Unterlauf und Delta des dänischen Gudenå.[9]
Die adulten, d. h. die erwachsenen Rotfedern ernähren sich hauptsächlich von Algen und Wasserpflanzen (Laichkräuter, Tausendblatt, Wasserpest u. a.) und in geringerem Maße von Wirbellosen der Uferzone. Die Verbreitung von Rotfedern ist stark an Wasserpflanzen gebunden, einerseits als Deckung, Laichsubstrat und Nahrungsgrundlage.[10] Ernähren sich die Rotfedern überwiegend von Wasserlinsen, dann kann ihr grünlicher Kot das Wasser eintrüben. An der Wolga zeigen größere Rotfedern teilweise sogar ein räuberisches Verhalten und attackieren zu bestimmter Jahreszeit Kleinfische.[11] Da der Sauerstoffbedarf von Rotfedern relativ gering ist, sind sie in der Lage, zusammen mit Karauschen und Schleien marginale Kleingewässer zu besiedeln.[10]
Zur Laichzeit (April – Juli) bei Wassertemperaturen um 18 °C suchen die 2 bis 3 Jahre alten Tiere schwarmweise flache, dicht bewachsene Uferstellen auf. Hier werden die klebrigen, ca. 1,5 mm großen, auffälligen rotgelben Eier (100.000 – 200.000/Weibchen) an Wasserpflanzen abgelegt. Je nach Temperatur schlüpfen die Larven nach 3–10 Tagen. Da die Rotfedern oft mit anderen Karpfenartigen zusammen ablaichen, kommt es gelegentlich zur Bastardierung mit anderen Arten.
Rotfedern sind typische Sommerfische und haben ihre Hauptaktivität an wärmeren Tagen in den Monaten Mai bis September, wo sie in Schwärmen Anflugnahrung von der Wasseroberfläche aufnehmen. Die größte Aktivität zeigen Rotfedern in den frühen Morgenstunden und in der Abenddämmerung. Rotfedern sind extrem schreckhaft und reagieren schon auf kleinste Störungen. Sich annähernde Raubfische werden über die Seitenlinie aufgespürt, bei Wind und Wellenbewegung ist dieses „Frühwarnsystem“ allerdings außer Kraft gesetzt und Hechte, Zander und Welse können Rotfedernschwärme dezimieren.[12]
Während der Wintermonate suchen die Rotfedern die tieferen Gewässerzonen auf und reduzieren ihren Stoffwechsel stark.
Die Rotfeder wird von der Weltnaturschutzunion IUCN in der Roten Liste gefährdeter Arten geführt, aber derzeit als nicht gefährdet (Least Concern)[13] bewertet.
Sie wird von mehreren Ländern der Bundesrepublik Deutschland zu den gefährdeten Arten gezählt.[14]
Genetisch reine Rotfederstämme sind mittlerweile selten geworden, da die Bastardisierung mit anderen Arten recht häufig ist. Im Flusssystem des Shannon in Irland haben sich ursprüngliche Genotypen erhalten.[15]
Rotfedern lassen sich bei Temperaturen von 10 bis 20 °C relativ problemlos in Kaltwasseraquarien halten.[16] In Teichen können sie aber besser ihrem Schwimmtrieb nachkommen und größere Schwärme bilden. Dies hat sie als Besatzfisch bedeutsam gemacht, was Züchter und Fischwirte dazu gebracht hat, neue goldene Farbformen herauszuzüchten.[17][18]
Aufgrund ihres stark grätenreichen Fleisches hat die Rotfeder mit Ausnahme von Osteuropa, wo sie wie andere Weißfische zu Fischfrikadellen verarbeitet werden, kaum Bedeutung als Speisefisch. Als Angelfisch ist sie aufgrund ihres häufigen Vorkommens und relativ leichter Fangbarkeit ähnlich wie das Rotauge regional beliebt. Einheimische Rotfedern sollen am Baldeneysee die Wasserpest, die bereits 25 % des Gewässers überwuchert, bekämpfen.[19] Rotfedern sind in der Lage, pro Tag ca. 25 g Elodea canadensis zu verzehren.[20] Ähnliche Maßnahmen gegen Elodea nuttallii sind im Toeppersee bei Duisburg geplant. Rotfedern zählen in Nordrhein-Westfalen zu den gefährdeten Fischarten, so dass sich durch diese Maßnahme neue Bestände in einem Großgewässer bilden können.[21]
Eine nah verwandte Art, die Griechische Rotfeder (Scardinius graecus), kommt im südlichen Griechenland in einigen Seen (Yliki-See, Para-See) und Tieflandgewässern (Kifissos-Fluss)[22] endemisch vor.[23] Vom Habitus ist sie kleiner und langgestreckter als die Rotfeder, sie erreicht meist nur ein Gewicht von 400 g bei einer maximalen Länge von 40 cm. Über ihre Lebensweise ist sehr wenig bekannt. Die Populationen sind gegenwärtig durch Wasserverlust durch Dürre, Wasserbau, Umweltverschmutzung und Zerstörung des Lebensraumes bedroht.[24]
Die Rotfeder (Scardinius erythrophthalmus), auch als Unechtes Rotauge, Rötel oder Rotblei bekannt, ist eine Fischart aus der Familie der Karpfenfische.
Crvenperka (Scardinius erythrophthalmus) jeste slatkovodna riba iz porodice Cyprinidae, široko rasprostranjena u Evropi, srednjoj Aziji, te oko bazena Sjevernog, Baltičkog, Crnog, Kaspijskog i Aralskog mora.
Prosječna dužina odrasle jedinke iznosi između 20 i 30 cm, a kapitalaca težine preko 600-700 g i od 35 do 40 cm. Najteži poznati primjerci crvenperke bili su preko dva kilograma, ali su to mahom bili hibridi iz ukrštanja sa deverikom ili drugom krupnijom ribom iz porodice ciprinida. Crvenperka se od bjelice razlikuje po položaju usta, više su uzdignuta, po oštrom prijelazu između trbuha i podrepnog peraja, kao i daleko povučenom leđnom peraju prema repu. Ima veoma blještavu, srebrenu krljušt, koja ka leđima prelazi u tamno zelenu, gotovo crnu. Krljušt joj je relativno krupna, a bočna linija izražena. Peraja izrazito crvena, pa je po njima i dobila ime.
Crvenperka potiče prvenstveno iz velikih jezera, prirodnih i vještačkih, ali i iz manjih voda kao što su bare i iskopi. Može se naći i u mirnijim odsjecima tekućih voda uz deverike, ali ipak preferira stajaćice. Crvenperka boravi u blizini vodenog rastinja kao što je lokvanj, drezga, šaš i trska. Rijetko izlazi na otvorene vode, a tokom zime se u jatima povlači u dubine, gdje se primiruje do proljećnog otopljenja vode. Po položaju usta može se zaključiti gdje i kako crvenperka hvata insekte. Hvata ih na površini vode i to isključivo tokom dana pri sunčevoj svjetlosti. Ponekad se mogu primijetiti kako svojim leđnim perajima sijeku vodu ostavljajući blage talase iza sebe. Crvenperka voli bistru vodu. Crvenperka se uglavnom oslanja na čulo vida, i voli da provodi vrijeme u gornjim i srednjim slojevima vode. Vode bogate crvenperkama često su isto toliko bogate i štukom. Njeno omiljeno boravište je u vodama punim rastinja, a najradije boravi u širokim poljima šaša i trske koja po pravilu nude obilje raznovrsne hrane, tako i sklonište od grabljivica.
Crvenperka je prava ljetna riba. Mrijesti se u periodu od aprila do juna, u zavisnosti od pojedinih voda (temperature i vodostaja). Polnu zrelost crvenperke dostižu sa tri ili četiri godine života. Plodnost je od 95.000 do 230.000 jajašaca. Ženke jaja se odlažu na biljke u vidu ovalnih pločica. U promjeru jajašca imaju oko 1,5 mm.
Crvenperka (Scardinius erythrophthalmus) jeste slatkovodna riba iz porodice Cyprinidae, široko rasprostranjena u Evropi, srednjoj Aziji, te oko bazena Sjevernog, Baltičkog, Crnog, Kaspijskog i Aralskog mora.
Plita (Scardinius erythrophthalmus syn. Notemigonus crysoleucas roseus) – to je rëba z rodzëznë karpiowatëch. Òna żëje np. w jezorach na Kaszëbach.
Rodakė, rodova, rauda (aukštaitėškā: žiežulė, luotīnėškā: Scardinius erythrophthalmus, onglėškā: Rudd, vuokīškā: Rotfeder) īr žovės, katra prėgol karpėniu žovū (Cyprinidae) šeimā.
Kūns papluokštės, aukštos. Nogara rodā žalzgona, šuonā gelsvuos aba auksėnės spalvuos, žėbontės. Akis muorkavas so rauduona dieme vėršon. Žvīnā stombūs. Pelekā rauduonė, tėktās nogarėnis prī pamata tomsē pilks. Tū žovū mailios žėb kāp cėdabros, anū dėdloms: 1-2 cm.
Gīven ežerūs ėr opies. Nuognē tonkė. Īprastā pagaunoma 10-25 cm ėlgoma ė 50-200 g sonkoma.
De Rottel (Scardinius erythrophtalmus; alemanischi Näme) isch e europäische Schwarmfisch, wo i starch bewachsne Uuferzoone vo Süessgwässer z finden isch. Er ghört zo de gföördete Fisch.
De Rottel isch e grüenliche Fisch mit uuffälig roote Flosse und geele Auge, wo 20 bis 30 cm lang werd und anderthalb Kilo wögt.
De Rottel chunnt i Mittel- und Osteuropa vor bis an Ural ane und zom Aralsee, und au i de nördliche Törkai und ufem Balkan, aber ooni Griecheland. Er lebt i warme suurstoffarme und näärstoffriiche Flüüssgwässer, mitere schwache Ströömig und eme waiche Grund, aber au i Altloif, Taich, Waier und Seeje. I de Schwiiz chunnt er vor alem im Mittelland und im Tessin bis 900 m ü. M. vor. Rottel bivorzuuged starch bewachsni Uuferzoone.
De Rottel fresst Plankton, Wasserpflanze und schnappt au Insekte, wo uf s Wasser ghaiet. D Laichzitt goot vom Aprile bis in Juni wenn d Wassertemperatur öber 15 Grad stiigt. D Mandli triibet den d Wiibli i di dichti Vegetation, wo die abertuusigi Aier leget, wo a Wasserpflanze chlebe bliibet. Noch drai bis zee Taag schlüffet denn d Laarfe. Mandli wered im dritte, und Wiibli im vierte Joor gschlechtsriiff. Rottel wered öppe 10 Joor alt.
De Rottel (Scardinius erythrophtalmus; alemanischi Näme) isch e europäische Schwarmfisch, wo i starch bewachsne Uuferzoone vo Süessgwässer z finden isch. Er ghört zo de gföördete Fisch.
Rotsn (Scardinius erythrophthalmus) zyn visschn uut de familie van de karpers die van nateure vôornkommn in zoet woater in West-Vloandern.
Ôorsprounkelik kommn ze vôorn in verre hêel Europa en in hêle stikkn van Azië. Oundertusschn zyn ze ouk uutezet in oundermêer de Verênigde Stoatn, Ierland, Spanje, Nieuw-Zêeland, Canada en Madagascar, oltemets met catastrofoale gevolgn voun 't visbestand doa.
Ze leevn surtout in woater die nie ol te zêre stroomt en woa dan der vele plantn in stoan, ol zyn der ouk die kunn overleevn in brak woater. Ze kunn goed teegn warm woater woa dat er nie ol te vele zuurstoffe in zit, mo nie teegn vervulienge (bevôorbeeld van fabriekn). 't I doamei dan der bykan gin rotsn zittn in riviern woa dat er vele industrie an is.
Rotsn zyn mêestol brounsgroene vanboovn en zilverkleurig vanounder en surtout nunder rôo vinn volln up. Ze zyn smol en langwerpig, mo ze kommn wel ogger me te veroudern. Ze kunn bykan 50 cantmeiter lank kommn, mo mêestol groakn ze mor an e cantmeiter of 35. Ze weegn toune en oovn kilo, ol is er ol êen evangn die mêer of e kilo 'n oof wôog. Nunder oge is gilf en nundern mound stoa no boovn voun bêestjes te vangn die an d'uppervlakte van 't woater zwemmn of dryvn. Z'eetn ouk e masse algn en plantn, 't i doamei dan ze beter nie in vyvertjes estookn zyn. Ze zwemmn mêestol in kleine groeptjes round tusschn de plantn an de kant.
Tusschn april en juli leggn de wuvetjes 200 000 eiers, die an woaterplantn bluuvn plakkn. Doaruut kommn der joungsjes uut die der nog nie ol te styf uutzien lyk nunder ouders, oundermêer omda nunder vinn nog nie rôod zyn.
Rotsn (Scardinius erythrophthalmus) zyn visschn uut de familie van de karpers die van nateure vôornkommn in zoet woater in West-Vloandern.
Кызылканат (лат. Scardinius erythrophthalmus) — карплылар гаиләсендәге төче су балыгы. Аурупа белән Урта Азия сулыкларында киң таралган. Идель бассейны елгаларында да очрый. Озынлыгы 36 см гача һәм 2 кг авырлыккача җитәргә мөмкин.
Аның озынлыгы 16—19 см, авырлыгы 100—300 г. Яшәвенең 3-5 нче елында җенси җитлегә. Апрель — июньдә су температурасы 18 °C булганда уылдык чәчә. Үрчемлелеге 4-232 мең бөртек уылдык. 10 ел яшиләр.
Кызылканат суүсем, бөҗәк, кортлар, уылдык, моллюсклар, кысласыманнар белән туклана.
Кызылканат (лат. Scardinius erythrophthalmus) — карплылар гаиләсендәге төче су балыгы. Аурупа белән Урта Азия сулыкларында киң таралган. Идель бассейны елгаларында да очрый. Озынлыгы 36 см гача һәм 2 кг авырлыккача җитәргә мөмкин.
Аның озынлыгы 16—19 см, авырлыгы 100—300 г. Яшәвенең 3-5 нче елында җенси җитлегә. Апрель — июньдә су температурасы 18 °C булганда уылдык чәчә. Үрчемлелеге 4-232 мең бөртек уылдык. 10 ел яшиләр.
Кызылканат суүсем, бөҗәк, кортлар, уылдык, моллюсклар, кысласыманнар белән туклана.
Писата или Scardinius erythropthalmus е бентосно-пелашка слатководна риба која е нашироко распространета во Европа и средна Азија, околу басените на Северното, Балтичкото, Црното, Каспиското и Аралското Море. Таа е вештачки наметната во водите на Ирска, САД, Мароко, Мадагаскар, Тунис, Нов Зеланд, Канада и Шпанија.
По изглед е слична на Rutilus rutilus, но е многу пошарена – златна со перки во малина боја, а очите и се бледожолтеникави со црвена дамка, но во зависност во какво станиште живее, бојата може да варира. Таа од Rutilus rutilus се разликува и по устата која има истурена долна усна – се храни на површината, за разлика од рутилусот кој се храни во длабочините.
Ҡыҙылғанат (лат. Scardinius erythrophthalmus, рус. Краснопёрка, сороча, краснопёрая плотва, краснокры́лики красногла́зка) — һаҙандар төркөмөнә ҡараған, йылыраҡ һыуҙы яратыусы йылға балығы. Европа һәм Урта Азияла киң таралған. Төньяҡ, Балтик, Ҡара, Каспий, Арал диңгеҙҙәренә ҡойған йылға-күлдәрҙә йәшәй. Башҡортостандың көньяҡ райондарында йышыраҡ осрай. Себерҙә осрамай.
Яңы Зеландияла һәм Канадала урындағы балыҡтарҙы бөтөрөүсе зарарлы балыҡ тип иҫәпләйҙәр.
Ҡыҙылғанат — матур балыҡ, ҡанаттары ҡып-ҡыҙыл, арҡаһы ҡара йәшел, эреләренең тәңкәләре һарғылтыраҡ төҫтә була. Был балыҡ бөжәктәр менән туйына. Оҙонлоғо 51 см-ға, ауырлығы 2 кг-дан артып китеүе мөмкин.
The common rudd (Scardinius erythrophthalmus) is a bentho-pelagic freshwater fish, widely spread in Europe and middle Asia, around the basins of the North, Baltic, Black, Caspian and Aral seas.
Morphologically, this species is very similar to the roach (Rutilus rutilus), with which it can be easily confused. It can be identified by the yellow eye colour. The eye of the roach has a big red spot above the pupil, that can be more or less conspicuous. The rudd has an upturned mouth allowing it to feed easily at the top of the water. The placement of the dorsal fin is more to the rear which is even visible in very young fish. There are normally only one or two scales between the tip of the pelvic fins and the anal fins, while on the roach there are five. Also the skin of the rudd is yellowish green, while the roach is bluish on the flanks. Also the upturned mouth is visible even in young fish. Furthermore, the rudd's number of soft rays in the dorsal fin (8–9 compared to 10–12). There can be confusion with the ide also, which has smaller scales however.
There is a variety of the common rudd, popular among pond-keepers, known as the golden rudd, which has a gold-coloured body.[2]
The rudd can grow to a size of about 45–50 cm with an average of about 25 cm.
The dorsal fin and pectoral fins are greyish with a reddish tint and all the other fins are bright red. This coloring of the fins is the feature to which the seventeenth century name 'rudd' refers.[3]
It has been artificially introduced to Ireland, United States, Morocco, Madagascar, Norway, Tunisia, New Zealand, Canada, and Spain.[4]
Rudd have been found in the US states of Alabama, Arkansas, Colorado, Connecticut, Georgia, Illinois, Indiana, Kansas, Massachusetts, Maine, Missouri, Nebraska, New Jersey, New York, Oklahoma, Pennsylvania, South Dakota, Texas, Vermont, Virginia, West Virginia, and Wisconsin.[5] This list may not include all states containing an introduced population of rudd.[6][7]
Rudd were illegally introduced into New Zealand in the 1960s and have been actively spread around the country. They have the potential to irreversibly damage indigenous ecosystems.[8]
Rudd were reported in the United States at least as early as 1925.[5] It is unlawful to possess or transport live specimens in the US state of Tennessee.[9] No person, firm, corporation, partnership nor association shall possess, sell, offer for sale, import, bring, release or cause to be brought or imported into the State of Alabama any species of fish "rudd" (Scardinius erythrophthalmus) or "roach" (Rutilus rutilus) nor any hybrids of either species.[10] This species was reported in Alabama from First Creek in Lauderdale County ca. 1987.[5]
Rudd prefer clear waters rich in plants. They also feed on aquatic vegetation when the temperature exceeds 18 °C. They hunt for living prey in the upper levels. They prefer mesotrophic waters, while the roach is sometimes found together with the perch in waters that are nutrient poor. Rudd appear to prefer non-acidic water.[11]
It prefers shallow weedy areas in lakes and river backwaters, where mature females lay up to 200,000 eggs on submerged vegetation. Young rudd eat zooplankton, aquatic insects, and occasionally other small fish. Mature rudd, which are about 18" in length and weigh about 3 pounds, eat mostly aquatic vegetation. The rudd can consume up to 40% of their body weight in vegetation per day, as much as 80% of which is discharged as waste, releasing nutrients into the water column. They can tolerate a wide range of temperatures and water conditions, including eutrophic or polluted waters. In the laboratory rudd readily hybridize with the U.S. golden shiner (Notemigonus crysoleucas). They come in both silver and gold, and are sometimes sold as pond ornamentals.[12]
Maximum lifespan has been reported as 17 years. Sexual maturity has been reported at 2–3 years.[13]
The common rudd (Scardinius erythrophthalmus) is a bentho-pelagic freshwater fish, widely spread in Europe and middle Asia, around the basins of the North, Baltic, Black, Caspian and Aral seas.
La ruĝokula skardinio Scardinius erythropthalmus estas bentosa-pelaga nesalakva fiŝo de la ordo de Ciprinoformaj, ampleksa disvastigata en Eŭropo kaj meza Azio, ĉe la basenoj de la Norda, Balta, Nigra, Kaspia kaj Arala Maroj.
Ĝi estis artefare enmetita en Irlandon, Usonon, Marokon, Madagaskaron, Norvegion, Tunizion, Novzelandon, Kanadon kaj Hispanion.
La Ruĝokula skardinio estis kontraŭleĝe enmetita en Novzelandon en la 1960-aj jaroj kaj disvastiĝis aktive tra la lando. Ili povas senrimede damaĝi indiĝenajn ekosistemojn.[1]
La ruĝokula skardinio Scardinius erythropthalmus estas bentosa-pelaga nesalakva fiŝo de la ordo de Ciprinoformaj, ampleksa disvastigata en Eŭropo kaj meza Azio, ĉe la basenoj de la Norda, Balta, Nigra, Kaspia kaj Arala Maroj.
El gardí (Scardinius erythrophthalmus) es un pez actinopterigio de la familia Cyprinidae. Es dulceacuícola, de hábitos pelágicos y bentónicos. De distribución amplia: nativamente se encuentra en Europa, buena parte de Asia, y junto a los mares del Norte, Báltico, Negro y Caspio y de Aral. Fue introducido en Irlanda, Estados Unidos, Marruecos, Madagascar, Tunicia, Nueva Zelanda, Canadá y en la península ibérica. Potencialmente se considera una especie invasora.[2] Su estado de conservación es bueno: no está amenazado.
Es de tamaño pequeño-mediano para ser un ciprínido. En la península ibérica no suele superar los 3 dm aunque puede llegar hasta los 5 dm de longitud y los 2 kg de peso.[3] Posee una boca súpera, sin barbillones. El cuerpo es aplanado lateralmente y abombado en la zona cefálica.
La aleta dorsal posee los radios densamente ramificados; las aletas pectorales están muy adelantadas.
La coloración general es plateada con la base de las aletas de color rojo intenso, casi escarlata. Posee un halo rojizo-anaranjado en torno al ojo. En la línea lateral posee en torno a 40 escamas. Criado en cautividad, su aspecto general vira a un color dorado.[4]
Vive en ríos y lagos, en la interfase pelágica y bentónica, aunque en invierno tiende a aumentar la profundidad de su hábitat preferencial. Requiere de abundante vegetación sumergida.
Se trata de una especie omnívora, que se alimenta tanto de plantas superiores y algas como de insectos acuáticos y sus larvas,[2] si bien el consumo más común es el de macrófitos, especialmente en individuos adultos. Puede vivir en aguas contaminadas y también salobres y además existen algunas poblaciones anádromas.[3]
Se reproduce entre abril y junio en la península ibérica;[3] dicha estacionalidad, así como la edad en la que se alcanza la madurez, varía según la latitud.[4] Lo más habitual es que los machos maduren sexualmente entre el año y los cuatro años, y las hembras entre los dos y cinco. La ovoposición se da en la primavera tardía y en el verano, cuando el agua poseen una temperatura de 16 °C.[4]
Su carácter herbívoro puede alterar la ecología de los hábitats en los que se ha introducido, puesto que reduce la biomasa vegetal disponible para otras especies, además de posiblemente variar la composición florística de dichos hábitats. No obstante, no se han descrito alteraciones en la ictiofauna autóctona en los lugares donde se ha introducido la especie.[3] Se asume que dicha introducción fue realizada con objeto de incrementar el interés de la pesca deportiva.
Sin embargo, debido a su potencial invasor o la susceptibilidad de convertirse en una amenaza grave por competir con las especies silvestres autóctonas, alterar su pureza genética o los equilibrios ecológicos, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto,[5] estando prohibida en España su introducción en el medio natural en todo el territorio nacional y en las zonas marinas jurisidccionales, excepto mediante autorización administrativa en recintos aislados del medio natural vinculados a la actividad humana.
Si bien su voracidad ramoneando biomasa vegetal es atractiva en descontaminación de lagos y estanques, dicha aplicación no ha sido factible.[2]
Es comestible, lo cual probablemente propició su introducción en multitud de cursos fluviales. Comercialmente no se ha explotado en acuicultura, aunque sí en acuariología. [2] Es considerado un pez de calidad moderada o inferior, debido a contener amplias espinas pequeñas en su carne, tanto como un sabor insulso. En Rusia y la Europa Oriental, existen recetas de poner el gardí en vinagre para disolver las espinas antes del consumo. Sin embargo, con pescadores, el gardí se usa mayormente como señuelo para coger otras especies de pez.
Si bien se han descrito algunas subespecies, muchas no han sido consideradas válidas, y otras han sido catalogadas como species distntias (es el caso de Scardinius graecus y Scardinius scardafa).[4]
La sinonimia presenta problemas en esta especie: existen sinónimos ambiguos y otros reconocidos[6] debido a que la especie hibrida con facilidad.[4]
El gardí (Scardinius erythrophthalmus) es un pez actinopterigio de la familia Cyprinidae. Es dulceacuícola, de hábitos pelágicos y bentónicos. De distribución amplia: nativamente se encuentra en Europa, buena parte de Asia, y junto a los mares del Norte, Báltico, Negro y Caspio y de Aral. Fue introducido en Irlanda, Estados Unidos, Marruecos, Madagascar, Tunicia, Nueva Zelanda, Canadá y en la península ibérica. Potencialmente se considera una especie invasora. Su estado de conservación es bueno: no está amenazado.
Roosärg (Scardinius erythrophthalmus) on karpkalaliste seltsi kuuluv kala.
Suurus on tavaliselt 20–30 cm (maksimaalselt kuni 50 cm) ja raskus 250–300 g (maksimaalselt 2–3 kg). Keha on suhteliselt kõrge, suu ülaseisune, värvuselt on selg hallikasroheline kuni pruunikasroheline, küljed kuldkollaka läikega, kõhu alune hõbedaselt hele. Seljauim paikneb kehauime suhtes eespool. Uimed on oranži kuni punaka tooniga.
Roosärge esineb Euroopas, Püreneedest Uuraliteni ja Lõuna-Soomest Põhja-Itaalia ja Põhja-Makedooniani. Eelistab mudase põhjaga järvesid ja aeglase vooluga jõgede soppe, esineb ka riimveelises rannikumeres.
Roosärg on soojalembene ja parves liikuv kala, kes hoidub enamasti veekogu taimestikuvööndi ülemistesse kihtidesse, toitub enamasti noorte veetaimede võrsetest, putukatest ja nende vastsetest.
Roosärg on võrdlemisi sarnane särjega, kellega tihti elab samas veekogus.
Eestis tavaline püügikala.
Roosärg (Scardinius erythrophthalmus) on karpkalaliste seltsi kuuluv kala.
Suurus on tavaliselt 20–30 cm (maksimaalselt kuni 50 cm) ja raskus 250–300 g (maksimaalselt 2–3 kg). Keha on suhteliselt kõrge, suu ülaseisune, värvuselt on selg hallikasroheline kuni pruunikasroheline, küljed kuldkollaka läikega, kõhu alune hõbedaselt hele. Seljauim paikneb kehauime suhtes eespool. Uimed on oranži kuni punaka tooniga.
Roosärge esineb Euroopas, Püreneedest Uuraliteni ja Lõuna-Soomest Põhja-Itaalia ja Põhja-Makedooniani. Eelistab mudase põhjaga järvesid ja aeglase vooluga jõgede soppe, esineb ka riimveelises rannikumeres.
Roosärg on soojalembene ja parves liikuv kala, kes hoidub enamasti veekogu taimestikuvööndi ülemistesse kihtidesse, toitub enamasti noorte veetaimede võrsetest, putukatest ja nende vastsetest.
Roosärg on võrdlemisi sarnane särjega, kellega tihti elab samas veekogus.
Eestis tavaline püügikala.
Eskardinio begigorria (Scardinius erythrophthalmus) Scardinius generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian. Europa eta Asiako ur gezatan jatorria du eta beste eremutan inbaditzailea da.
Eskardinio begigorria (Scardinius erythrophthalmus) Scardinius generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian. Europa eta Asiako ur gezatan jatorria du eta beste eremutan inbaditzailea da.
Sorva (Scardinius erythrophthalmus) on Euroopassa ja Keski-Aasiassa esiintyvä kala. Sorva muistuttaa ulkonäöltään särkeä, mutta sillä on punaiset evät ja keltaiset silmät ja on särkeä leveämpi, lisäksi aikuisten yksilöiden kyljissä on kuparinruskeaa sävyä. Sitä kutsutaan myös "punakontiksi" evien värin takia. Sorva muistuttaa myös jossain määrin säynettä ja turpaa. Sorva kasvaa 15–25 cm:n pituiseksi. Se elää makeassa vedessä ja murtovedessä, erityisesti matalissa ja ruovikkoisissa lahdissa. Se on kaikkiruokainen ja syö erilaisten pohjaeläinten lisäksi vesikasveja. Sorva kutee toukokuun lopussa tai kesäkuussa. Suomessa sen levinneisyysalue ulottuu Pohjois-Savoon ja Pohjois-Karjalaan asti. [2]
Sorva (Scardinius erythrophthalmus) on Euroopassa ja Keski-Aasiassa esiintyvä kala. Sorva muistuttaa ulkonäöltään särkeä, mutta sillä on punaiset evät ja keltaiset silmät ja on särkeä leveämpi, lisäksi aikuisten yksilöiden kyljissä on kuparinruskeaa sävyä. Sitä kutsutaan myös "punakontiksi" evien värin takia. Sorva muistuttaa myös jossain määrin säynettä ja turpaa. Sorva kasvaa 15–25 cm:n pituiseksi. Se elää makeassa vedessä ja murtovedessä, erityisesti matalissa ja ruovikkoisissa lahdissa. Se on kaikkiruokainen ja syö erilaisten pohjaeläinten lisäksi vesikasveja. Sorva kutee toukokuun lopussa tai kesäkuussa. Suomessa sen levinneisyysalue ulottuu Pohjois-Savoon ja Pohjois-Karjalaan asti.
Scardinius erythrophthalmus
Le rotengle (Scardinius erythrophthalmus) est une espèce de poissons d'eau douce d'Europe et d'Asie de la famille des Cyprinidae. Il se trouve dans des eaux douces calmes. Son intérêt commercial est mineur. Ce poisson est parfois utilisé comme appât.
Synonymes : gardon rouge, rossard, sergent, rousse, plate, platelle, gardon de roche.
Le rotengle est un poisson grégaire qui ressemble beaucoup au gardon, avec lequel il s'hybride couramment dans la nature puisqu'ils cohabitent souvent. Généralement, le rotengle est plus fort et plus résistant.
Il est souvent brillant. Il a des nageoires anale, caudale et pelviennes colorées en rouge sang (d'où son surnom de « gardon rouge »), surtout lors du frai. Ses yeux sont dorés ou orangés. Les nageoires pelviennes sont situées bien à l’avant de la bordure de la nageoire dorsale, tandis qu’elles se trouvent plus ou moins au même niveau chez le gardon.
Il se pêche, comme le gardon, avec des petits vers de vase, des asticots, casters, fifise…
Le rotengle est omnivore et, suivant les circonstances, son alimentation est à prédominance carnée (larves d’insectes, zooplancton…) ou végétale : c’est sans doute le plus végétarien de notre faune piscicole. En effet, il mange des mousses, des grandes algues, des feuilles de myriophylles, de potamots, etc. sur lesquelles se trouvent les petits invertébrés et les œufs des autres poissons qu’il ingère. Il a besoin de milieux riches en nourriture.
Le rotengle est mature vers 2-3 ans. La reproduction a lieu d’avril à juin, en bandes peu nombreuses. Les 80 000 à 200 000 œufs par femelle sont habituellement émis en deux fois, tombant sur la végétation mais aussi sur d’autres supports peu profonds.
Il apprécie les eaux lentes avec de la végétation (bras morts et étangs) ; il séjourne en eau plus profonde pour hiberner. Il vit habituellement en bancs, souvent en compagnie d’autres espèces, telles que le gardon, les brèmes et l'ablette, proies elles aussi convoitées par les carnassiers.
Comme le gardon, le rotengle est utilisé en pisciculture d'étang comme « poisson fourrage » pour les brochets et autres carnassiers. Il a une certaine valeur marchande comme friture, surtout comme poisson de repeuplement pour la pêche de loisirs (à la dandinette, à la ligne flottante).
Scardinius erythrophthalmus
Le rotengle (Scardinius erythrophthalmus) est une espèce de poissons d'eau douce d'Europe et d'Asie de la famille des Cyprinidae. Il se trouve dans des eaux douces calmes. Son intérêt commercial est mineur. Ce poisson est parfois utilisé comme appât.
Synonymes : gardon rouge, rossard, sergent, rousse, plate, platelle, gardon de roche.
Is iasc beag fionnuisce é an ruán (Scardinius erythrophthalmus) den fhine Cyprinidae. Bíonn sé ar fáil go forleathan san Eoraip agus san Áise. Tá sé forleathan in Éirinn cé nach iasc dúchasach é. Tá dath airgead agus dearg (ar chúl) air. Iasc beag atá ann go hiondúil - ní fhásann sé níos mó ná 40cm ar fhad. Tá sé sách cosúil le iasc fionnuisce eile - an róiste agus measctar suas go minic iad. Tá an dá iasc seo in ann cros-síolrú le chéile le hibrid a chruthú (nach féidir síolrú).
Rugtar go minic ar ruáin sa gharbhiascareacht mar go bhfuil siad ar fáil go forleathan in uiscí socra agus in uiscí le sruth iontu. Breathnaítear ar ruán ar bith atá os cionn punt meáchain mar eiseamal.
Crvenperka (Scardinius erythrophthalmus) — vrsta je slatkovodne ribe porodice šarana (lat. Cyprinidae), roda crvenperke (lat. Scardinius) — reda šaranki (lat. Cypriniformes).
Poznata je i pod nazivima: Crvenookica, Jandroga, Rdečeoka.
Crvenperka ima visoko i bočno prilično spljošteno tijelo, njezino ime dolazi od jarko crvenih peraja, koja pojačavaju boju od korijena do vrha. Prsna i leđna peraja su obično više narančaste, ali općenito boje i intenzitet boje ovisi o sredini u kojoj žive ribe. Ova vrsta ima mala i prema gore usmjerena usta, oči su žuto crvene boje.
Crvenperka može narasti do veličine od oko 45 cm.
Crvenperka je bento-pelagička slatkovodna riba, široko rasprostranjena u Europi i srednjoj Aziji, oko bazena Sjevernog, Baltičkog, Crnog mora, te Kaspijskog i Aralskog jezera.
Crvenperka voli čistu vodu bogatu biljkama. Ona se također hrani na vodenoj vegetaciji, kada temperatura prelazi 18 °C. Lovi živi plijen u gornjim slojevima. Ona voli mezotropičke vode, dok se ponekad nalazi zajedno sa grgečima u vodama koje su siromašne hranjivim tvarima.
Mrijesti se od travnja do srpnja, kod temperature vode od 18 °C. Ženka ima od 100 do 200 tisuća jajašaca.
Crvenperka je cijenjena riba u nekim mjestima, ali ponekad ima blagi okus po blatu. Prženi Crvenperka (tencas fritas) je jedno od nekolicine tradicionalnih jela na temelju ribe Extremadure.
Common rudd (engleski); Rotfeder (njemački); Scardola (talijanski); Rotengle (francuski); Краснопёрка (ruski)
Crvenperka (Scardinius erythrophthalmus) — vrsta je slatkovodne ribe porodice šarana (lat. Cyprinidae), roda crvenperke (lat. Scardinius) — reda šaranki (lat. Cypriniformes).
Poznata je i pod nazivima: Crvenookica, Jandroga, Rdečeoka.
La scardola europea[2] (Scardinius erythrophthalmus Linnaeus, 1758) è un pesce d'acqua dolce appartenente alla famiglia Cyprinidae.
La forma del corpo è tipica di quella della famiglia Cyprinidae: compresso ai fianchi, con dorso piuttosto alto e ventre pronunciato in età adulta. I giovani sono più filiformi.
La scardola presenta grosse scaglie dai magnifici riflessi argentei, così appunto come la sua livrea, che vede anche dorso e fianchi dai riflessi dorati, mentre il ventre è quasi bianco. Le pinne pelviche, anale e caudale sono talvolta rosse, altrimenti verde-grigiastre.
Supera una lunghezza di 50 cm e i 2,5 kg di peso, con un'aspettativa di vita di oltre 18 anni.
La deposizione avviene tra maggio e luglio: le uova, piccole e opaline, sono deposte tra le piante acquatiche, alle quali si attaccano tramite un muco adesivo.
La scardola ha dieta onnivora, si ciba di insetti, pesci, crostacei, zooplancton e detriti vegetali.
È preda abituale di lucci, lucioperca, siluri, così come di tutti i pesci predatori che ne condividono l'habitat.
È preda abituale del cormorano, con notevole rarefazione laddove la presenza di questi uccelli ittiofagi è numerosa.
È diffusa nelle acque dolci dell'Europa e dell'Asia occidentale. Vista la sua rapidissima riproduzione e la sua resistenza anche ad acque inquinate e poco ossigenate, la si considera infestante e potenzialmente pericolosa per l'ecosistema.
In Italia è presente sull'intero territorio ed è frequentissima nei medi e grandi laghi del Nord (Pusiano, Garda, Maggiore e Iseo) e del centro (Bolsena).
Subisce la competizione di Pseudorasbora parva e di Rutilus rutilus, con contrazione rapida delle popolazioni in seguito alla comparsa di queste specie alloctone.
Abita acque calme (laghi, stagni) e fiumi a corrente lenta, con generosa presenza di piante acquatiche tra cui si riproduce.
Alcuni autori riconoscono come specie a sé stante Scardinius scardafa (Bonaparte, 1837), endemica dell'Italia centro-meridionale. Questa specie è riconosciuta solo da una minoranza di ittiologi e sarebbe quasi estinta, sopravvivendo solo in alcuni bacini lacustri del centro Italia[3][4].
Dato che abbocca voracemente a qualsiasi esca animale le venga presentata, è un pesce apprezzato soprattutto da bambini alle prime armi e da garisti, mentre è piuttosto detestato da tutti gli altri in quanto spesso rende impossibile la pesca a prede più pregiate.
Le sue carni sono insipide e liscosissime, pertanto il suo interesse commerciale è considerato nullo, salvo che sul lago d'Iseo, dove i grossi esemplari di scardola sono salati e pressati in barili. Esemplari di piccole dimensioni, una volta puliti, aperti a libro e diliscati, si prestano al consumo impanati e fritti; i filetti dei grossi esemplari, una volta macinati molto finemente, possono sostituire la carne nella preparazione di polpette.
Chiaramente la salubrità e la qualità delle carni variano a seconda dell'habitat dell'animale. Tendenzialmente esse possono essere associate ad un sapore erboso viste le abitudini stazionarie e alimentari assimilabili a quelle della carpa o della breme.
La scardola europea (Scardinius erythrophthalmus Linnaeus, 1758) è un pesce d'acqua dolce appartenente alla famiglia Cyprinidae.
Paprastoji raudė arba raudė, žiežulė (Scardinius erythrophthalmus) – karpžuvių žuvis, priklausanti karpinių (Cyprinidae) šeimai.
Kūnas plokščias, aukštas. Nugara rudai žalsva, šonai gelsvos ar auksinės spalvos, blizgantys. Akys oranžinės su raudona dėme viršutinėje dalyje. Žvynai stambūs. Pelekai raudoni, tik nugarinis ties pamatu tamsiai pilkas.
Šių žuvų mailius blizga sidabriškai, dydis: 1-2 cm. Raudės užauga iki 51,0 cm ilgio ir iki 2,1 kg svorio, bet dažniausiai aptinkamos 20–30 cm ilgio ir 250–300 g svorio. Išgyvena iki 19 metų. Raudės neršia gegužės–birželio mėnesiais, ant vandens augalų.
Gėlavandenė žuvis paplitusi ežeruose ir lėtos tėkmės upėse, Kuršių mariose. Mėgsta seklias, užžėlusias vietas. Lietuvos vandenyse labai dažna.
Raudžių mailius minta planktonu, suaugusios žuvys – dumbliais, vandens augalais, vabzdžiais, bestuburiais.[1]
Paprastoji raudė arba raudė, žiežulė (Scardinius erythrophthalmus) – karpžuvių žuvis, priklausanti karpinių (Cyprinidae) šeimai.
Kūnas plokščias, aukštas. Nugara rudai žalsva, šonai gelsvos ar auksinės spalvos, blizgantys. Akys oranžinės su raudona dėme viršutinėje dalyje. Žvynai stambūs. Pelekai raudoni, tik nugarinis ties pamatu tamsiai pilkas.
Šių žuvų mailius blizga sidabriškai, dydis: 1-2 cm. Raudės užauga iki 51,0 cm ilgio ir iki 2,1 kg svorio, bet dažniausiai aptinkamos 20–30 cm ilgio ir 250–300 g svorio. Išgyvena iki 19 metų. Raudės neršia gegužės–birželio mėnesiais, ant vandens augalų.
Gėlavandenė žuvis paplitusi ežeruose ir lėtos tėkmės upėse, Kuršių mariose. Mėgsta seklias, užžėlusias vietas. Lietuvos vandenyse labai dažna.
Raudžių mailius minta planktonu, suaugusios žuvys – dumbliais, vandens augalais, vabzdžiais, bestuburiais.
Rudulis (Scardinius erythropthalmus) ir plaši izplatīta sapalu dzimtas (Leuciscidae) bentiskā un pelaģiskā saldūdens zivs, kas sastopama Eiropā un Rietumāzijā.
Rudulis Eiropā mājo lielākajā daļā upju uz ziemeļiem no Pireneju un Alpu kalniem, aptverot Ziemeļu, Baltijas un Baltās jūras upju baseinus. Austrumu virzienā areāls plešas līdz Urāliem, Melnajai, Kaspijas un Arāla jūrai, kā arī Rietumāzijas ziemeļu reģionam.[1] Ruduļa izplatība ziemeļos Lielbritānijā sasniedz 54° ziemeļu paralēli, bet Īrijā un Skandināvijā līdz 62° ziemeļu paralēlei.[1]
Latvijā šī zivs sastopama daudzās upēs un ezeros, kā arī jūras piekrastē. Visbiežāk tas mājo bagātīgi aizaugušās, taču ne noslēgtās ūdenstilpēs. Rudulis pārsvarā uzturas ļoti seklos ūdeņos, ūdenszālēs vai niedrēs.[2]
Ruduļa ķermenis ir samērā augsts, no sāniem nedaudz saplacināts. Mute pavērsta uz augšu. Ķermeņa garums līdz 51 cm, svars līdz 2,1 kg.[1] Latvijā dzīvojošam rudulim ķermeņa garums var sasniegt vairāk kā 30 cm, bet svars vairāk kā kilogramu. Rudulis ir skaista zivs ar zeltainām zvīņām un spilgti sarkanām spurām.[2] Acs varavīksnene sarkanīga vai oranžīga. Mugura ir zilganpelēka, zaļganpelēka vai zaļganbrūna, sāni un vēders zeltains. Rīkles zobi divās rindās, rievoti. Pirms nārsta tēviņam uz galvas un muguras veidojas nārsta kārpiņas.[3]
Rudulis galvenokārt uzturas ar barības vielām bagātā ūdenī, ūdensaugu saaudzēs vai to tuvumā. Uzturas baros. Lielākas koncentrācijas veido vēlu rudenī, izvietojoties ziemošanas bedrēs, un ziemojot. Ziemā mazaktīvs.[3] Barojas ar planktonu, kukaiņiem un augu daļām.[1] Nārsto seklā ūdenī uz augu saknēm vai augu zemākajām daļām. Spēj piemēroties ļoti dažādiem dzīves apstākļiem.[1]
Dzimumgatavība rudulim iestājas 1—7 gadu vecumā, kad to garums sasniedz 4—23 cm. Latvijā ruduļi sasniedz dzimumgatavību, kad ir aptuveni 6—13 cm gari. Zivis ir auglīgas, var iznērst 0,6 līdz 469,2 tūkstošus ikru. Nārsto no aprīļa līdz jūlijam. Latvijā no maija līdz jūlijam, kad ūdens temperatūra sasniedz 10—28°C. Kopējais nārsta ilgums sasniedz 30—78 dienas. Šajā laikā tēviņi pulcējas ap nārstam gatavu mātīti un to cenšas aizvadīt līdz bagātīgi aizaugušai, seklai, nārstam piemērotai vietai.
Ruduļa ikri, kas ir bezkrāsaini vai gaiši dzeltenā krāsā, pēc iznēršanas pielīp pie augiem. To attīstība ilgst aptuveni 3—15 dienās, atkarībā no tā, cik silts ūdens.[3] Pēc izšķilšanās kāpuri dažas dienas arī pavada piestiprinājušies pie augiem. Ilgākais zināmais ruduļa mūžs ir 19 gadi.[1] Rudulis veido hibrīdus ar plaudi, plici, raudu un vīķi.[3]
Rudulis (Scardinius erythropthalmus) ir plaši izplatīta sapalu dzimtas (Leuciscidae) bentiskā un pelaģiskā saldūdens zivs, kas sastopama Eiropā un Rietumāzijā.
De ruisvoorn (Scardinius erythrophthalmus) is een inheemse vissoort, die leeft in de zoete en brakke wateren van de Benelux.
De ruisvoorn, ook wel rietvoorn, "rode rijer" en "roodvoorn" genoemd, wordt ongeveer 35 centimeter lang en weegt dan ruim 500 gram. De grootste die tot op heden in Nederland is aangetroffen was 46 cm lang en woog 1600 gram.
De ruisvoorn is een licht afgeplatte vis, die in het volwassen stadium steeds hoger en steviger wordt. Hij heeft felrode buikvinnen, aarsvin en staartvin. De rode vinnen worden meer uitgesproken naarmate de vis groter wordt. De kleur kan naargelang leeftijd en milieu variëren van groenzilverachtig zoals bij de blankvoorn tot goudkleurig. Het oog is bleekgeel, wat op grond van de wetenschappelijke naam (ἐρυθρός eruthrós = rood[3] en ὀφθαλμός ophthalmós = oog[3]) niet verwacht zou worden. Hij heeft 40 tot 43 schubben op de zijstreep. Hij heeft een bovenstandige bek en de mondspleet wijst omhoog. In de juveniele stadia heeft de ruisvoorn een vrij spitse kop.
Ruisvoorn wordt vaak met de blankvoorn verward. Er zijn wel enkele verschillen:
Ook verwarring met de winde is mogelijk. De winde heeft een veel grotere en eindstandige bek en veel meer schubben langs de zijlijn (55-61).
Verder moet ook rekening gehouden worden met kruisingen (hybriden) met blankvoorn, winde, kolblei (zie afbeeldingen), brasem en alver. In Ierland worden wel kruisingen van brasem en ruisvoorn (F1 genoemd) kunstmatig geproduceerd en uitgezet ten behoeve van de hengelsport.
De ruisvoorn komt veel voor in iets voedselrijker helder water met veel waterplanten. Hij leeft in scholen aan het oppervlak van het water. Omdat de ruisvoorn in dit type water een van de dominante soorten is wordt het ook wel het snoek/ruisvoorn-watertype genoemd.
De ruisvoorn paait normaal van april tot juli.
Naast insecten en zaden, eten ruisvoorns ook veel waterplanten als de watertemperatuur boven de 18 °C komt, zodat ze voor tuinvijvers en aquaria niet aan te bevelen zijn. Anderzijds zijn het wel fraaie vissen met felrode vinnen die zich goed laten zien.
De ruisvoorn is een belangrijke bron van voedsel voor snoek in het bovengenoemde watertype.
De ruisvoorn is vaak in de buurt van het wateroppervlak te vinden en zoekt daar ook zijn voedsel, hoewel hij ook, voornamelijk in de koudere seizoenen, in de buurt van of op de bodem gevangen kan worden. De ruisvoorn wordt bevist met vaste hengel, vlokhengel, ultralichte spinhengel en omdat de ruisvoorn goed te bevissen is met de vliegenhengel is hij ook geliefd geworden bij vliegvissers. Omdat hij vaak leeft in water met veel waterplanten, wordt soms een relatief dikke draad aanbevolen, maar over het algemeen wordt er met veel succes met dunne lijnen op ruisvoorn gevist. De voorn kan gemakkelijk gevangen worden met vers brood, kempzaad, maden, maïs, kaas, regenwormen, deeg en aardappels. Op de vliegenhengel kunnen zowel droge vliegen als natte vliegen en nimfen gebruikt worden.
Vooral grotere ruisvoorns zijn schuchtere vissen die voorzichtig benaderd dienen te worden als ze zich nabij het oppervlakte bevinden of in ondiep water. Het voorzichtig benaderen van het water en het houden van de nodige afstand tot de vis is vaak een belangrijk onderdeel van de vangtactiek. De ruisvoorn is een goede vechter in verhouding tot zijn formaat, eens aan de haak geslagen. Door de combinatie van de nodige tactiek en zijn vechtlust, staat de ruisvoorn bekend als een gewaardeerde sportvis, op voorwaarde dat er met ultralicht materiaal wordt gevist. Voor het vissen met een pennetje aan een vlokhengel of vaste hengel gaat het dan om hengels gemaakt voor een nylon lijndikte van 10/00 tot 14/00 mm (± 1 tot 2 lbs). Indien een spinhengel wordt gebruikt gaat het om een hengel met een werpvermogen van 2 tot 3 gram in combinatie met zeer kleine spinners (een blad van ±1 cm). De vliegenhengels die aangeraden worden voor de visserij op ruisvoorn zijn ontworpen voor een aftma 2- tot 3-lijn. De ruisvoorn kan ook gevangen worden op zwaarder hengelmateriaal, maar dan kan hij zich niet volledig ontplooien tot de sportvis die hij waard is voor vele hengelaars. Zwaarder materiaal maakt het meestal ook moeilijker om het aas op een geraffineerde manier aan te bieden.
Naast het gericht vissen op grotere ruisvoorn als sportvis, wordt er ook op vooral kleinere exemplaren gevist om ze te gebruiken als aasvis voor de visserij op roofvis zoals snoek, snoekbaars of paling. Deze wordt dan levend aangeboden (verboden in Nederland), of dood, in zijn geheel of delen er van, afhankelijk van de beoogde vangst.
Over het algemeen worden ruisvoorns vanaf 25 à 30 cm gerekend tot grotere exemplaren, vissen vanaf 40 cm gelden algemeen als topvangsten. Onder de 15 cm worden ze gerekend als kleinere exemplaren.
Jong exemplaar 8–9 cm, nog heel weinig kleur zichtbaar, bovenstandige bek
Volwassen stadium> 20 cm. Buikvin, aarsvin en staart zijn felrood gekleurd.
Hybride Ruisvoorn * Kolblei (Lange aarsvin)
Ruisvoorns zijn ook goed te herkennen als ze nog klein zijn, door het gele oog en de typische lichaamsvorm. De vinnen hebben nog nauwelijks kleur.
Grote ruisvoorns in een natuurlijke omgeving
De ruisvoorn (Scardinius erythrophthalmus) is een inheemse vissoort, die leeft in de zoete en brakke wateren van de Benelux.
Sørv (Scardinius eythrophthalmus) er ein liten, tilpassingsdyktig karpefisk vanleg i ferskvatn i store delar av Sentral-Europa. I Noreg finst han berre i låglandet i nokre vatn ved Oslofjorden.
Sørven er vanlegvis mellom 15 og 30 cm lang, men unnataksvis kan dei bli større. I gjennomsnitt veg dei 500 g, i Noreg er vekta dog sjeldan over 400. Skjela er blanke og munnen underbitt. Han er lett å forveksla med mort, men har færre mjuke finnestrålar i ryggfinna (8-9 mot morten sine 10-12).
Sørven lever i sjøar, elver, våtmark, kanalar og dammar med særs lite straum i vatnet. Han toler ureining godt, og dukkar ofte opp i menneskeskapte dammar og kanalar lenger sør i Europa. Generelt sett likar han seg best i overflata på stilleståande vatn med mykje vegetasjon.
Føda består stort sett av insekt, små krepsdyr og plankton som han tek til seg i dei frie vassmassane. Særleg vaksne individ beitar òg ein del på vassplantar.
Gytetida er på forsommaren. Då sym sørven i store stimar i vegetasjonsbeltet tett inne med land, kor gytinga går føre seg på 10-90 cm djupn. Dei gjennomsiktige egga flyt i byrjinga fritt i vatnet men festar seg fort; oftast til vassplantar men òg stundom til beina på symjefuglar. Dette er ein måte arten spreier seg på.
Etter om lag to veker, avhengig av vasstemperaturen, klekkast egga. Yngelen lever først fastsitjande på plantar til dei har brukt opp plommesekken sin og tek til å eta dyreplankton. Etter eitt år er dei 7-9 cm lange og tek til å eta plantekost. Etter nokre veker som reint vegetariske er dei vaksne og vert aktive altetarar.
Sørv (Scardinius eythrophthalmus) er ein liten, tilpassingsdyktig karpefisk vanleg i ferskvatn i store delar av Sentral-Europa. I Noreg finst han berre i låglandet i nokre vatn ved Oslofjorden.
Sørv (Scardinius erythrophthalmus) er en liten, tilpasningsdyktig karpefisk som er vanlig i ferskvann i store deler av Sentral- og Øst-Europa. I Norge finnes fisken hovedsakelig i innsjøer i fylkene rundt Oslofjorden, men den er også oppdaget i Rogaland i Lille Stokkavatn ved Stavanger.
I Aust-Agder finnes den i Longumvannet i Arendal. I Rorevannet og Reddalsvannet i Grimstad.[1]
Sørvens næring består hovedsakelig av vegetasjon, samt vanninsekter og larver, små krepsdyr og snegler. Sørven gyter i om våren i store ansamlinger på grunt vann.
Vanlig størrelse varierer med den aktuelle vannforekomsten; noen steder danner den tette bestander der fisk over 200-300 gram er sjeldne, mens den andre steder kan nå størrelser på godt over 1 kilo. En sørv på over 900 gram kan sies å være en stor sørv de fleste steder. Norgesrekorden er på 1420 gram og ble tatt i 2011 i Skinnerflo i Råde.[2]
Sørv (Scardinius erythrophthalmus) er en liten, tilpasningsdyktig karpefisk som er vanlig i ferskvann i store deler av Sentral- og Øst-Europa. I Norge finnes fisken hovedsakelig i innsjøer i fylkene rundt Oslofjorden, men den er også oppdaget i Rogaland i Lille Stokkavatn ved Stavanger.
I Aust-Agder finnes den i Longumvannet i Arendal. I Rorevannet og Reddalsvannet i Grimstad.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Wzdręga[4] (Scardinius erythrophthalmus) – gatunek ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), często mylona z płocią, od której jest bardziej jaskrawo ubarwiona i ciało ma silniej spłaszczone.
Wody całej Europy z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, Szkocji, północnej Skandynawii i Krymu. Preferuje nizinne, silnie zarośnięte, wolno płynące rzeki lub jeziora o dnie mulistym. Żyje w małych stadach, skupiając się bliżej powierzchni w ciepłych i spokojnych zatoczkach. Nadaje się do hodowli w małych przydomowych stawkach.
Osiąga długość 25–30 (maksymalnie 40) cm i masę ciała do 1 kg. Ciało bocznie spłaszczone. Otwór gębowy mały, w położeniu końcowym, skierowany skośnie ku górze. Pomiędzy płetwami piersiowymi a odbytową występuje ostry, pokryty łuskami kil. Płetwa grzbietowa przesunięta do tyłu (jej przednia krawędź znajduje się na wysokości tylnej krawędzi płetw piersiowych). Grzbiet jest niebieskozielony, boki srebrzystobiałe z wyraźnym złotawym odcieniem. Płetwy grzbietowa i piersiowe szare z czerwonawym odcieniem, pozostałe płetwy jaskrawoczerwone. Tęczówka oka żółta lub pomarańczowa.
Młode osobniki żywią się planktonem, a po osiągnięciu długości około 7 cm zaczynają zjadać głównie roślinność wodną.
Tarło odbywa się w kwietniu i maju, czasem także w czerwcu, jeśli wiosną wody przybrzeżne nie osiągną odpowiedniej temperatury. Ikra jest składana na roślinach wodnych, a ponieważ jest lepka łatwo się do nich przyczepia. Samce w tym okresie przybierają szatę godową pokrywając się na głowie i grzbiecie wysypką tarłową. Samica składa do 100 000 czerwonych jaj o średnicy 1,5 mm. Osobniki mogą prawdopodobnie dożywać do 20 lat, dojrzałość płciową osiągają pomiędzy 2 a 4 rokiem życia.
Współcześnie stosowana w Polsce nazwa zwyczajowa wzdręga pochodzi z powiśla[4], gdzie była znana od dawna, spotykana w różnych odmianach (zręka, zdranka i zdreń). W innych regionach nazywano ją płocią żółtą lub żółtooką, a na Rusi krasnopiórką. Nazwa wzdręga nie była w powszechnym użyciu. Pierwszym zoologiem, który zaczął ją stosować był Gabriel Rzączyński[4]. Do literatury zoologicznej wprowadził ją Antoni Wałecki w 1864 roku w pracy Systematyczny przegląd ryb krajowych.
Wzdręga (Scardinius erythrophthalmus) – gatunek ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), często mylona z płocią, od której jest bardziej jaskrawo ubarwiona i ciało ma silniej spłaszczone.
Roșioara (Scardinius erythrophthalmus) este o specie de pește de apă dulce din familia Cyprinidae.
Roșioara are o lungime medie de 20–30 cm, putând atinge 50 cm lungime și o greutate de 2–3 kg. Peștele are un corp turtit lateral, înotătoarele pectorale de culoare roșiatică sunt așezate în aproprierea branhiilor. Corpul este acoperit cu solzi mari rotunzi. Spatele și partea laterală a corpului este de culoare cenușie verzuie spre adbomen devine de culoare argintie. Inotătoarele dorsale, abdominale și coada au culoare portocalie roșiatică. Roșioara se poate confunda ușor cu „ Rutilus rutilus” singura diferență este forma gurii.
Roșioara este un pește care trăiește în grup, în ape dulci stătăoare ca lacuri, bălți, iazuri sau ape curgătoare cu un curs domol din Ural până la Pirinei, limita de nord fiind Finlanda iar cea de sud Italia (Tibru). Preferă locurile mai puțin adânci bogate în plante acvatice. Adulții se hrănesc în general cu alge, sau alte plante acvatice, ca și cu crustacee mici.
Perioada de reproducție are loc în funcție de temperatura apei între lunile aprilie și iunie în ape mai puțin adânci. Icrele aderă de plantele acvatice din care iese puietul la ca. 3 - 10 zile. Roșioara este un pește care face parte din speciile periclitate, fiind protejat în Germania.
Roșioara (Scardinius erythrophthalmus) este o specie de pește de apă dulce din familia Cyprinidae.
Rdečeperka (znanstveno ime Scardinius erythropthalmus) je sladkovodna riba iz družine pravih krapovcev, ki je domorodna v vodotokih Evrope in osrednje Azije.
Rdečeperka ima visoko in bočno precej sploščeno telo, svoje ime pa je dobila po živo rdečih plavutih, katerih barva se stopnjuje od korena do konic. Prsni in hrbtna plavut so običajno bolj oranžne barve, na splošno pa je obarvanost in intenzivnost barve odvisna od okolja, v katerem riba živi. Ta vrsta ima majhna in navzgor usmerjena usta, oči pa so rumeno rdeče barve. Luske med trebušnima in predrepno plavutjo se končujejo v ostrem trebušnem robu, po čemer se med drugim loči od rdečeoke, ki ima ta del trebuha zaobljen[1]. Po hrbtu je rdečeperka rjavo zelene do olivno sive barve, boki so bleščeče medeno rumeni, trebuh pa je srebrno bel. Od rdečeoke se rdečeperka loži tudi po številu žarkov v hrbtni plavuti. Rdečeperka jih ima 8 ali 9, rdečeoka pa 10 do 12. Odrasli primerki rdečeperke zrastejo do 45 cm v dolžino, vrsta pa se hrani pretežno z vodnimi žuželkami, ki jih pobira z vodne gladine. V toplejših mesecih, ko temperatura vode preseže 18 °C se hrani tudi z vodnim rastlinjem. Drsti se od aprila do junija v jatah na obraslih plitvih obrežjih. Samci med drstitvijo dobijo po telesu drstne izpuščaje.
Rdečeperka se najraje zadržuje v čistih vodah, ki so gosto poraščene z vodnim rastlinjem. Iz njenega naravnega okolja so to vrsto zanesli tudi na Irsko, v Združene države Amerike, Maroko, Madagaskar, Tunizijo, Novo Zelandijo, Kanado in v Španijo. Na Novo Zelandijo so rdečeperko ilegalno prinesli v 60. letih 20. stoletja, danes pa je tam tako zelo razširjena, da predstavlja resno grožnjo naravnemu ekosistemu[2].
V Sloveniji je rdečeperka zanimiva riba za športni ribolov saj se na trnku dobro upira, ima pa tudi okusno meso.
Rdečeperka (znanstveno ime Scardinius erythropthalmus) je sladkovodna riba iz družine pravih krapovcev, ki je domorodna v vodotokih Evrope in osrednje Azije.
Sarv (Scardinius erythrophthalmus), alternativt vetenskapligt namn Rutilus erythrophthalmus eller Rutilus aula[2] är en fiskart som ingår i släktet Rutilus, och familjen karpfiskar (Cyprinidae).[3][4][5] Den Internationella naturvårdsunionen (IUCN) kategoriserar arten globalt som livskraftig.[6] Inga underarter finns listade.[3]
Sarven är en bentos pelagial sötvattensfisk som förekommer i Europa och mellersta Asien runt Nordsjön, Östersjön, Svarta havet, Kaspiska havet och aralsjöarna. Arten har introducerats i Irland, USA, Marocko, Madagaskar, Tunisien, Nya Zeeland, Kanada och Spanien.
Morfologiskt är sarven väldigt lik mörten (Rutilus rutilus), som den lätt kan förväxlas med. Till skillnad från denna har sarven tydligt röda fenor och ett underbett, som underlättar när den äter föda från ytan. Sarven är också mer brons-/mässingsfärgad än mörten.
I Nya Zeeland och Kanada betraktas sarven som ett skadedjur då den stör närbesläktade arter.
Stor sarv fångas bäst varma kvällar, i skymningen och strax därefter.
Sarven är en uppskattad sportfisk av många. Den används även ofta som agn vid fiske efter andra arter såsom gädda, abborre och gös. Det svenska rekordet innehas av Gustav Berg från Tranås. Den 15 maj 2012 fångade han ett exemplar som vägde 1 730 gram som var fördelat på en längd av 46 centimeter i Svartån.[7]
Denna fiskrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Sarv (Scardinius erythrophthalmus), alternativt vetenskapligt namn Rutilus erythrophthalmus eller Rutilus aula är en fiskart som ingår i släktet Rutilus, och familjen karpfiskar (Cyprinidae). Den Internationella naturvårdsunionen (IUCN) kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade.
Sarven är en bentos pelagial sötvattensfisk som förekommer i Europa och mellersta Asien runt Nordsjön, Östersjön, Svarta havet, Kaspiska havet och aralsjöarna. Arten har introducerats i Irland, USA, Marocko, Madagaskar, Tunisien, Nya Zeeland, Kanada och Spanien.
Morfologiskt är sarven väldigt lik mörten (Rutilus rutilus), som den lätt kan förväxlas med. Till skillnad från denna har sarven tydligt röda fenor och ett underbett, som underlättar när den äter föda från ytan. Sarven är också mer brons-/mässingsfärgad än mörten.
I Nya Zeeland och Kanada betraktas sarven som ett skadedjur då den stör närbesläktade arter.
Stor sarv fångas bäst varma kvällar, i skymningen och strax därefter.
Kızılkanat (Scardinius erythrophthalmus), sazangiller (Cyprinidae) familyasına ait bir tatlısu balığı türü. Avrupa'da Ural Dağları'ndan İspanya'nın doğusuna kadar ve Finlandiya'dan İtalya'nın kuzeyine kadar yaygındır. Türkiye'nin sadece kuzeyinde bulunur.
Kızılkanat ortalama 20–30 cm (en büyükleri 50 cm) uzunluğunda, ortalama 250-300 gram (en büyükleri 2-3 kilo) agırlığında olur. Yanları yassı olur ve yüksek bir sırtları vardır. Sırtları ve kafalarının üst kısımı ela veya kahverengi-yeşilimsi parlar. Yanları çinko rengi parlar ve karın kısımları gümüşümsü beyaz parlar. Yüzgeçleri kan kırmızısı rengindedir, ama bazen kavun içi renkli yüzgeçleri olanlarınada rastlanır. Kızılkanatlar sık sık kızılgöz balığı ile karıştırılırlar. Bu ikisi aynı familyaya aitlerdir ama aynı balık türü değildirler.
Kızılkanatlar bir sürünün içinde yaşarlar, ve duran ya da yavaş akan suların, bol su bitkilerinin bulunduğu alçak su seviyesinde yaşamayı tercih ederler. Yetişkin kızılkanatlar neredeyse sadece su bitkilerinden beslenirler. Beslenmelerinin çok az bir bölümü kurtlardan ve solucanlardan oluşur.
Üreme zamanları Mayıs ile Haziran aylarındadır. Bu zamanda dişileri 100.000 ila 200.000 adet 1,5 milimetre büyüklüğünde yumurtalarını su bitkilerinin üzerine yapışık halde bırakır. Kızılkanatlar birçok diğer sazangiller türleri ile birlikte aynı zamanda yumurtladıkları için, sık sık bu yumurtalar diğer türlerinkiler ile karışır ve melez balık türleri maydana gelir.
Kemikli balıklar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kızılkanat (Scardinius erythrophthalmus), sazangiller (Cyprinidae) familyasına ait bir tatlısu balığı türü. Avrupa'da Ural Dağları'ndan İspanya'nın doğusuna kadar ve Finlandiya'dan İtalya'nın kuzeyine kadar yaygındır. Türkiye'nin sadece kuzeyinde bulunur.
Розповсюджена у водоймах Європи (окрім Криму, південного Каспію та річок, що впадають у Північний Льодовитий океан), Малій та Середній Азії. Інтродукована у Ірландію, Мороко, Мадагаскар, Туніс, Нову Зеландію, Канаду та Іспанію. В Новій Зеландії та Канаді вважається шкідливою рибою, що витісняє місцеві види.
Довжина до 36 см, вага до 400 — 500 г, іноді до 2 кг. Тіло високе, сплюснуте з боків, луска відносно крупна. Голова невелика, рот верхній косий, зуби двохрядні. Спинний плавець сильно зміщений назад. Спина темно-бура з зеленуватим відтінком, боки жовтувато-золотисті, черево сріблясте. Спинний та грудні плавці сірі з червоними верхівками, всі інші яскраво червоні. Очі жовтого кольору.
Краснопірка тримається у тихій чистій воді, в заростях очерету та іншої водної рослинності, на відкриті ділянки водойми виходить рідко. Тримається переважно у середніх шарах води, але у спекотну погоду підіймається до самої поверхні. Активна вдень. Живляться водними рослинами, зокрема нитчастими водоростями (Spirogyra, Cladophora), ікрою молюсків та інших видів риб, різноманітними безхребетними (червами, личинками, а також дорослими особинами комах, що падають на поверхню води), старші особини споживають молодь риб.
Статевої зрілості досягає у віці 4 — 5 років при довжині тіла не менше 12 см. Нерест відбувається у кінці травня — на початку червня, коли вода прогрівається вище 15 °C. Ікру відкладає у декілька етапів, плодючість самок велика (96 — 232 тис. ікринок). Ікру відкладає на водну рослинність, цей процес відбувається тихо, риба не вистрибує над поверхнею води та не робить сплесків.
Краснопірка має не дуже гарні смакові якості (має неприємний присмак) та маленький вміст жиру (до 7%), тому промислове значення невелике (в Україні виловлюють лише в дельті Дніпра, де риба досить численна). Є об'єктом лову рибалок-аматорів.
Cá chày thường (Danh pháp khoa học: Scardinius erythropthalmus) là một loài cá trong họ cá chép có nguồn gốc ở châu Âu và Trung Đông. Ở Mỹ, chúng có mặt ở Alabama, Arkansas, Colorado, Connecticut, Illinois, Indiana, Kansas, Massachusetts, Maine, Missouri, Nebraska, New Jersey, New York, Oklahoma, Pennsylvania, South Dakota, Texas, Vermont, Virginia, West Virginia, Wisconsin.
Cá chày thường là loại cá có kích thước nhỏ, chúng có đuôi và vây có màu ngọn lửa và thân có màu xanh bạc, cá chày thường trông rất đẹp mắt, nhưng nó không phải là loài cá đẹ pmà nó chính là ác mộng của hệ sinh thái vì là loài xâm lấn. Với con cái có khả năng đẻ 50.000 trứng tính cho một ký trọng lượng cơ thể.
Ở New Zealand, nơi nó được giới thiệu bất hợp pháp vào năm 1967, cá chày thường được biết là “thú có túi của đường thủy”. Mặc dù là cá có nguồn gốc Âu Châu, hiện nay chúng lan tràn khắp Hoa Kỳ, nơi người ta lo sợ chúng lai giống với loài cá shiner vàng bản địa, làm thay đổi gien của loài này. Vấn đề đối với cá chày là chúng thích ăn các loài thực vật bản địa sống dưới nước – và nhiều loài thực vật như thế. Sự thực là chúng tàn phá nguồn thức ăn cho các loài cá bản địa cũng như đe dọa các loài thực vật. Sẽ khó loại bỏ chúng một khi chúng xâm nhập vào một môi trường nào đó.
Bài viết về Họ Cá chép này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cá chày thường (Danh pháp khoa học: Scardinius erythropthalmus) là một loài cá trong họ cá chép có nguồn gốc ở châu Âu và Trung Đông. Ở Mỹ, chúng có mặt ở Alabama, Arkansas, Colorado, Connecticut, Illinois, Indiana, Kansas, Massachusetts, Maine, Missouri, Nebraska, New Jersey, New York, Oklahoma, Pennsylvania, South Dakota, Texas, Vermont, Virginia, West Virginia, Wisconsin.
Scardinius erythrophthalmus (Linnaeus, 1758)
Охранный статус
Краснопёрка, сороча, сорога, сорожка, краснопёрая плотва, краснокры́л или красногла́зка[1] (лат. Scardinius erythrophthalmus) — вид пресноводных рыб семейства карповых, широко распространённый в водоёмах Европы и Средней Азии.
Обитает в озёрах и реках, впадающих в Северное, Балтийское, Чёрное, Азовское, Каспийское и Аральское моря. Интродуцирована человеком в Ирландию, Марокко, Мадагаскар, Тунис, Новую Зеландию, Канаду и Испанию. В Новой Зеландии и Канаде рассматривается как вредный вид, вытесняющий местные виды рыб.
Внешне напоминает плотву. Наиболее простой способ отличия — золотистый цвет чешуи и огненно-красные плавники. А также цвет глаз: у краснопёрки — глаза оранжевые, с красным пятном вверху[2], тогда как у плотвы — кроваво-красные. Ещё одно отличие — количество мягких лучей на спинном плавнике: у краснопёрки их 8—9, тогда как у плотвы 10—12. Иногда встречаются гибридные формы этих рыб, обладающие признаками обоих видов.
Длина тела может достигать 51 см, а максимально известный вес — 2,1 кг; обычные размеры 16—19 см и масса 100—300 г. Продолжительность жизни — до 19 лет. Тело слегка уплощено по бокам и покрыто сравнительно крупной чешуёй. Один спинной плавник. В анальном плавнике 3 жёстких и 8—12 мягких лучей, позвонков 36—39.[2][3] Русское название этого вида связано с яркой окраской плавников.
Краснопёрка, сороча, сорога, сорожка, краснопёрая плотва, краснокры́л или красногла́зка (лат. Scardinius erythrophthalmus) — вид пресноводных рыб семейства карповых, широко распространённый в водоёмах Европы и Средней Азии.
На Дальнем Востоке России краснопёркой называют крупночешуйчатую, мелкочешуйчатую и сахалинскую краснопёрку-угай.紅眼魚（學名：Scardinius erythrophthalmus）是紅眼魚屬下的一種遠洋帶底棲淡水魚，廣泛分佈於欧洲及中亚地區的淡水水域中。因為與湖擬鯉很相似而常被混淆。長度可達45～50厘米（18～20英寸）。
紅眼魚的食譜很廣，而生存能力也很強。當1960年代紅眼魚被非法引入新西蘭時，這種魚迅速在該國水系中蔓延起來，幾乎摧毀了當地的生態系統[2]。 除了新西蘭，本物種亦被引進了愛爾蘭、美國、摩洛哥、马达加斯加、挪威、突尼西亞、加拿大及西班牙；而在美國亦至少曾在下列各州出現（可能並不完整）[3]： 亚拉巴马州、阿肯色州、科羅拉多州、康乃狄克州、伊利诺伊州、印第安纳州、堪薩斯州、麻薩諸塞州、缅因州、密蘇里州、內布拉斯加州、新泽西州、紐約州、奧克拉荷馬州、宾夕法尼亚州、南达科他州、德克萨斯州、佛蒙特州、弗吉尼亚州、西維吉尼亞州、威斯康辛州。
紅眼魚（學名：Scardinius erythrophthalmus）是紅眼魚屬下的一種遠洋帶底棲淡水魚，廣泛分佈於欧洲及中亚地區的淡水水域中。因為與湖擬鯉很相似而常被混淆。長度可達45～50厘米（18～20英寸）。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 上目 : 骨鰾上目 Ostariophysi 目 : コイ目 Cypriniformes 科 : コイ科 Cyprinidae 属 : スカルディニウス属 Scardinius 種 : ラッドラッド（英語：Rudd、学名：Scardinius erythrophthalmus）は、世界に広く分布するコイ科の小型の魚である。ラッドはスカルディニウス属の総称でもあるため、特に本種を指す場合はコモン・ラッド（Common Rudd）と呼ぶ。
外洋域や淡水に住む底生生物で、ヨーロッパから中東にかけ、北海やバルト海、黒海、カスピ海、アラル海に生息する。またアイルランド、アメリカ合衆国、モロッコ、マダガスカル、チュニジア、ニュージーランド、カナダ、スペインにも人為的に持ち込まれている。
全長は45–50cm。形態的にはローチと非常によく似ているため、しばしば混同されるが、目の色が黄色でなく深紅色であることや背びれの筋が8-9本と若干少ないことで見分けられる。さらにややこしいことに、これらの種は交雑して雑種を作ることもできる。
ニュージーランドやカナダでは、自然の生態系への影響が大きいことから、害魚（侵略的外来種）とされている。
釣りでの餌はミミズ、ウジやウジのサナギ、スイートコーンが用いられる。ラッドは水の流れのゆるいところにいるので、ウキを利用した釣り方が一般的である。さまざまな淡水域に生息している魚であるため、年齢を問わず多くの人々にとって釣りの対象となっている。
ラッド（英語：Rudd、学名：Scardinius erythrophthalmus）は、世界に広く分布するコイ科の小型の魚である。ラッドはスカルディニウス属の総称でもあるため、特に本種を指す場合はコモン・ラッド（Common Rudd）と呼ぶ。
