Average lifespan
Status: wild: 101 months.
The blakc tern has been reported from the Pleistocene in dry lake beds of Fossil Lake, Lake Co., Oregon. Other names for the black tern are short-tailed tern, semipalmated tern and sea pigeon. Dunn & Agro, 1995; Forbush & May, 1955.
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
As of February 28, 1996, the black tern is no longer a candidate species. There is no legal requirement to help candidate species, however it is in the spirit of the Endangered Species Act to consider these species as having significant value and to be worth protecting. Candidate species are species which may warrant official listing as endangered or threatened; however data are not conclusive at the present time. The continuing loss of habitat due to wetland drainage is the main reason for the decline in black tern populations. Reduced hatching success in the midwestern United States may be due to agricultural pesticides. It has been recommended that marshes and sloughs used annually by black terns be protected for the birds and other wetland values. Black terns are a species of special concern in Michigan. http://www.npsc.nbs.gov/resource/distr/others/nddanger/species/chlinige.htm.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: special concern
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Humans approaching the nest of a black tern may come with a serious headache because these birds have been known to attack humans that come too close. Pearson, 1936.
Black terns feed on insects that may be potentially harmful to humans.
During the breeding season, these birds eat insects and freshwater fish such as damselflies and dragonflies, grubs and larvae and other small mollusks. The rest of the year, meals are usually of small marine fish. Some examples are anchovies, silversides and plankton. The average fish taken during breeding season is 2.5 to 3.0 cm and 3 grams. Dunn & Argo, 1995.
The black tern can be found from central eastern Alaska, central Manitoba and Ontario south to northern California, Colorado, northern Missouri and Tennessee, also to the lakeshores of northern Ohio, Pennsylvania and New York; winters spent from Surinam to Peru and Chile. Forbush & May, 1955.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
The preferred summer habitats of the black tern are inland marshes and sloughs with fairly dense cattail or other marsh vegetation and pockets of open water. These wetlands are often shallow in nature. Its winter home is on the coasts of South America and it appears in considerable numbers on the South Atlantic and Gulf coast of North America during its periodic migrations, but all other times it a bird of the interior. Forbush & May, 1955; http://www.npsc.nbs.gov/resource/distr/others/nddanger/species/chlinige.htm
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
This bird has an approximate length of 9 to 10.25 inches and a wing spread of about 25 inches. In breeding season, this tern has a black head, neck and underparts with generally dark plumage. In the fall, it becomes lighter with gray wings. The young are a grayish-white color with dark patches on either side of their head. The tail is small and is only slightly notched compared with other terns. Its bill is very sharp and slender, shorter than the head; wings are long and pointed; and feet are webbed only to the middle of the toes. Forbush & May, 1955.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 60 g.
The black terns's courtship ritual is elaborate with much flying. Males often fly with fish in their mouth to attract females. They nest in small colonies in upland marshes and sloughs. Their nests can be found on muskrat bouse or floating masses of dead plants, usually over water 4 to 34 inches deep. The typical nest has 3 eggs that are laid from May to early August. Incubation lasts 22 days. The successful hatching rates of nests is very low because of predation and other disturbances. The young terns that do hatch leave the nests very early often swimming first, but flying within 24 days. Black terns do not breed until fully mature at two years of age. http://www.npsc.nbs.gov/resource/distr/others/nddanger/species/chlinige.htm)
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 21 days.
Average eggs per season: 3.
Unlike most species of terns, the Black Tern in breeding plumage has an all-black head and breast with gray wings and gray tail. The Black Tern (9-10 inches) may be separated from related White-winged Tern (Chlidonias leucopterus) by its darker wings and tail, black bill, and dark legs. In winter, the Black Tern loses most of its black plumage, becoming white-breasted and white-throated with a dark gray crown. Males and females are similar to one another in all seasons. The Black Tern inhabits a large part of the Northern Hemisphere. In North America, this species breeds primarily in south-central Canada and the north-central United States, with small outlying breeding areas in California, the northeast, and the central Great Plains. Black Terns migrate south for the winter, when they may be found off both coasts of Central America and northern South America. Non-breeding Black Terns occur during summer months in this species’ winter range, as well as along the Gulf Coast of the U.S. In the Old World, this species breeds in northern Europe and Asia, wintering in West Africa. Black Terns breed in shallow, well-vegetated freshwater marshes. In winter, this species is primarily pelagic, being found in oceanic waters several miles offshore. On migration, Black Terns may be found on a variety of freshwater wetlands, including marshes, ponds, and rivers. This species mainly eats insects and fish, with fish comprising almost all of its diet in winter. Most North American birdwatchers see Black Terns in summer and on migration, when they are most easily observed while feeding. This species catches prey by flying low over water and swooping down to grab small fish and insects with their bills. Black Terns are most active during the day.
Unlike most species of terns, the Black Tern in breeding plumage has an all-black head and breast with gray wings and gray tail. The Black Tern (9-10 inches) may be separated from related White-winged Tern (Chlidonias leucopterus) by its darker wings and tail, black bill, and dark legs. In winter, the Black Tern loses most of its black plumage, becoming white-breasted and white-throated with a dark gray crown. Males and females are similar to one another in all seasons. The Black Tern inhabits a large part of the Northern Hemisphere. In North America, this species breeds primarily in south-central Canada and the north-central United States, with small outlying breeding areas in California, the northeast, and the central Great Plains. Black Terns migrate south for the winter, when they may be found off both coasts of Central America and northern South America. Non-breeding Black Terns occur during summer months in this species’ winter range, as well as along the Gulf Coast of the U.S. In the Old World, this species breeds in northern Europe and Asia, wintering in West Africa. Black Terns breed in shallow, well-vegetated freshwater marshes. In winter, this species is primarily pelagic, being found in oceanic waters several miles offshore. On migration, Black Terns may be found on a variety of freshwater wetlands, including marshes, ponds, and rivers. This species mainly eats insects and fish, with fish comprising almost all of its diet in winter. Most North American birdwatchers see Black Terns in summer and on migration, when they are most easily observed while feeding. This species catches prey by flying low over water and swooping down to grab small fish and insects with their bills. Black Terns are most active during the day.
Distribucion General: Se reproduce en el interior de Canadá y el norte de E.U.A. Invierna desde el sur de Centroamérica hasta Chile y Surinam. Se distribuye ampliamente en el Viejo Mundo.
Die Swartsterretjie (Chlidonias niger) is 'n voël en redelik algemeen aan die noord en sentraal Nimibiese-kus en kom ook in klein getalle in KwaZulu-Natal voor. Hulle is seldsaam elders. Die voël is 22 – 24 cm lank, 50 – 75 g groot met 'n vlerkspan van 65 cm. In Engels staan die voël bekend as die Black Tern.
In vlug oor Ysland.
.jpg)
'n Paartjie.
Die Swartsterretjie (Chlidonias niger) is 'n voël en redelik algemeen aan die noord en sentraal Nimibiese-kus en kom ook in klein getalle in KwaZulu-Natal voor. Hulle is seldsaam elders. Die voël is 22 – 24 cm lank, 50 – 75 g groot met 'n vlerkspan van 65 cm. In Engels staan die voël bekend as die Black Tern.
.
Chlidonias niger ye una especie d'ave caradriforme de la familia Sternidae. Ye d'aspeutu delicáu, pequeñu, de color gris escuru, con cabeza, pechu y banduyu negros. Suel arrexuntase en bandaes, en primavera; en iviernu suel tráte-y en númberos más amenorgaos. Suel perchar en postes y boyes.
Distribuyir por toa Europa, Asia, África y América.[1] Ye un ave migratoria común, y ye visible sobre marjales, laguna, salines, banzaos y arrozales.
La so voz ye un reclamu curtiu, chirriante, baxu. Añera de mayu a xunu, poniendo trés güevos nuna única niarada, nun buecu tapizáu por xuncos, en marismes. Aliméntase d'inseutos, peces pequeños, crustáceos y canesbes d'anfibios.
Conócense dos subespecies de Chlidonias niger:[2]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. .
Chlidonias niger ye una especie d'ave caradriforme de la familia Sternidae. Ye d'aspeutu delicáu, pequeñu, de color gris escuru, con cabeza, pechu y banduyu negros. Suel arrexuntase en bandaes, en primavera; en iviernu suel tráte-y en númberos más amenorgaos. Suel perchar en postes y boyes.
Chlidonias niger niger Ar Stêrwennel zu[1] (liester: Stêrwenneled du) a zo un evn dour, Chlidonias niger an anv skiantel anezhañ.
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar Stêrwennel zu er c'herentiad Laridae (bremañ, hervez IOC 5.2. (2015)[2]) pe e Sternidae.
Chlidonias niger niger Ar Stêrwennel zu (liester: Stêrwenneled du) a zo un evn dour, Chlidonias niger an anv skiantel anezhañ.
El fumarell negre (Chlidonias niger) es diferencia del fumarell carablanc (Chlidonias hybridus) perquè és molt més fosc, ja que cos, coll i cap són gris fosc, quasi negre, i les ales són menys clares. El plomatge hivernal presenta sempre taques negres a ambdós costats del pit.
Viu a Europa i a Nord-amèrica.
Als Països Catalans és un migrador comú amb nuclis nidificants petits a l'Estany de Canet, al Delta de l'Ebre, a l'Albufera de València, a Santa Pola i a l'Embassament del Fondo.
En costums és molt semblant al fumarell comú i pot observar-se en pas d'abril a maig i de juliol a setembre a molts llocs inundats, tant d'aigua dolça com salobrosa.
El fumarell negre (Chlidonias niger) es diferencia del fumarell carablanc (Chlidonias hybridus) perquè és molt més fosc, ja que cos, coll i cap són gris fosc, quasi negre, i les ales són menys clares. El plomatge hivernal presenta sempre taques negres a ambdós costats del pit.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corswennol ddu (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: corswenoliaid duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Chlidonias nigra; yr enw Saesneg arno yw Black tern. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. nigra, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America, Asia, Ewrop ac Affrica.
Mae'r corswennol ddu yn perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corswennol Inca Larosterna inca Gwylan fechan Hydrocoloeus minutus
.jpg)
,_Pantanal,_Brazil.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corswennol ddu (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: corswenoliaid duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Chlidonias nigra; yr enw Saesneg arno yw Black tern. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. nigra, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America, Asia, Ewrop ac Affrica.
Rybák černý (Chlidonias niger) je malým druhem rybáka z rodu Chlidonias. Dospělí ptáci mají ve svatebním šatu černou hlavu a tělo, šedá křídla, kostřec, ocas a bílé podocasní krovky. V prostém šatu a šatu prvního roku se podobá ostatním druhům rodu. Hnízdí ve vnitrozemí Evropy (včetně České republiky), západní Asie a Severní Ameriky. Tažný, zimuje převážně v severní části Jižní Ameriky a na západním pobřeží Afriky.[2] Má dva poddruhy:
Dospělí jedinci jsou 25 cm dlouzí a jejich rozpětí křídel se rovná 61 cm. Hmotnost rybáků černých je malá; pohybuje se okolo 62 g. Mají krátké, tmavé nohy. Mají tmavě šedá záda s dlouhými křídly, která jsou vepředu bílá. Černá převládá všude na hlavě, na krku (existují i jedinci s šedým krkem) a na břiše. Ocasní peří je tmavě šedé.
Rozeznat jednotlivé poddruhy je těžké, ale většinou platí, že eurasijský poddruh je drobnější a má světlejší barvy. Ještě těžší je rozeznat pohlaví, protože pohlavní dimorfismus je jen minimální nebo vůbec žádný.
Poslední dobou se poměrně často vyskytují kříženci rybáků černých a rybáků bělokřídlých (Chlidonias leucopterus). Takoví kříženci nesou znaky obou druhů, ale většinou platí, že mají břicho bílé s tmavými skvrnkami a zbytek těla černý. Toto křížení bylo zaznamenáno především na území Švédska a Nizozemska.
Ke hnízdění využívá rybák černý zarostlé okraje sladkovodních mokřadů. Sdružují se do menších kolonií okolo 20 párů (zřídka je k vidění i párů 100), výjimečně hnízdí jen v párech. Hnízda si staví v nízké vegetaci, někdy i přímo na vodě.[3] Samice snáší vajíčka většinou v období od května do července a bývají to 2 až 4 vejce.[3] Inkubaci provádí střídavě oba rodiče a probíhá asi tři týdny. Od této doby za další dva až tři týdny se mláďata opeří a vyletí z hnízda.
Počty těchto ptáků pomalu klesají, ať už kvůli přirozenému úbytku nebo kvůli lidské činnosti. Za snižování jejich počtů může především znečišťování a zalidňování, ale je to způsobené i rozmnožením jejich přirozených predátorů, kteří mají za potravu vejce rybáků černých. Na tyto ptáky platí Dohoda o ochraně africko-eurasijských stěhovavých vodních ptáků. V Česku jsou zařazeni na seznam kriticky ohrožených druhů, ale IUCN je označuje jako málo dotčené.
Rybák černý americký běžně migruje na pobřeží Jižní Ameriky. Rybák černý eurasijský zimuje v Africe, nejčastěji v severní a východní.
Potravu shánějí většinou ve vodě nebo jejím okolí. Tou je nejčastěji vodní hmyz, malé rybky, plži, pulci a žáby.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Black Tern na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu rybák černý ve Wikimedia Commons
Rybák černý (Chlidonias niger) je malým druhem rybáka z rodu Chlidonias. Dospělí ptáci mají ve svatebním šatu černou hlavu a tělo, šedá křídla, kostřec, ocas a bílé podocasní krovky. V prostém šatu a šatu prvního roku se podobá ostatním druhům rodu. Hnízdí ve vnitrozemí Evropy (včetně České republiky), západní Asie a Severní Ameriky. Tažný, zimuje převážně v severní části Jižní Ameriky a na západním pobřeží Afriky. Má dva poddruhy:
Chlidonias niger niger (Linnaeus, 1758) - rybák černý eurasijský Chlidonias niger surinamensis (Gmelin, 1789) - rybák černý americkýSortternen (Chlidonias niger) er en lille terne. De voksne fugle har korte, mørke ben og et kort, sort næb. Fuglen når en længde på 23-28 cm og vejer 60-75 g. Den yngler i ferskvandssumpe i Canada, i det nordlige USA, i det meste af Europa og i det vestlige Asien. Sortternen sidder som regel på rede på flydende materiale i sumpene eller på jorden tæt ved vand. Hunnen lægger 2-4 æg.
Sortternen (Chlidonias niger) er en lille terne. De voksne fugle har korte, mørke ben og et kort, sort næb. Fuglen når en længde på 23-28 cm og vejer 60-75 g. Den yngler i ferskvandssumpe i Canada, i det nordlige USA, i det meste af Europa og i det vestlige Asien. Sortternen sidder som regel på rede på flydende materiale i sumpene eller på jorden tæt ved vand. Hunnen lægger 2-4 æg.
Die Trauerseeschwalbe (Chlidonias niger) ist eine Vogelart aus der Familie der Seeschwalben (Sternidae), die in der Holarktis vorkommt.
Die Trauerseeschwalbe erreicht eine Körperlänge von bis zu 25 Zentimetern. Sie ist damit deutlich kleiner als die Flussseeschwalbe. Es besteht kein auffälliger Sexualdimorphismus.
Im Prachtkleid sind der Kopf, die Brust und der Bauch tiefschwarz und die Körperoberseite ist grau gefärbt. Die Flügelunterseite ist hellgrau, die hintere Körperunterseite ist schwarzgrau, während die Unterschwanzdecken weiß sind. Im Schlichtkleid ist die Oberseite dunkelgrau, die Unterseite ist weiß. Auf den Brustseiten befindet sich vor dem Flügelansatz jeweils ein dunkler Fleck. Ihr spitzer Schnabel ist schwarz und die Füße rotschwarz gefärbt.
Im Schlichtkleid ist die Trauerseeschwalbe bei Freilandbeobachtungen nur sehr schwer von der Weißbart-Seeschwalbe und der Weißflügel-Seeschwalbe zu unterscheiden. Die Weißbartseeschwalbe ist allerdings etwas größer als die Trauerseeschwalbe und besitzt einen kräftigeren Schnabel. Die Weißflügel-Seeschwalbe weist an den Brustseiten keinen schwarzen Fleck auf.[1]
Die Nestlinge sind Platzhocker. Frisch geschlüpft weisen sie lange und weiche Dunen mit einer feinen und seidigen Spitze auf. Sie sind auf der Körperoberseite sowie am Kinn und der Kehle lehmgelb bis zimtbraun mit schwarzen Flecken gefärbt. Die Brustmitte ist gräulich weiß. Die Flanken und der Bauch sind rötlich grau. Bei frisch geschlüpften Nestlingen ist der Schnabel schwarz mit einer rosa Basis. Bei ausfliegenden Jungvögel ist der Schnabel vollständig schwarz. Die Beine und die Füße sind in allen Altersstadien rosa mit einem grauen Anflug.[2]
Der Ruf der Trauerseeschwalbe klingt in etwa wie „kiek“ oder „kik kik“. Der Flug ist gaukelnd und bogenförmig, häufig überfliegt sie nur niedrig die Wasseroberfläche.
Das Verbreitungsgebiet der Trauerseeschwalbe ist Nordamerika und Eurasien. In Mitteleuropa ist die Trauerseeschwalbe als Brutvogel selten, sie ist jedoch als Durchzügler regelmäßig und teilweise häufig an vielen Binnengewässern zu sehen. Die Trauerseeschwalbe ist ein Langstreckenzieher, die europäischen Populationen überwintern an den Küsten des tropischen Afrikas.[3]
Die Trauerseeschwalbe lebt von April bis September am Rand von Gewässern, z. B. Sümpfen, Flachseen und Mooren, in Ost-, Süd- und Mitteleuropa. Ihre Winterquartiere haben sie an den Küsten des tropischen Westafrikas. In Deutschland wurden im Jahr 2005 nur etwa 760 Brutpaare gezählt.
Die Trauerseeschwalbe ernährt sich von Fischen, Amphibien und Insekten. Die Hauptnahrung sind Libellen, besonders Großlibellen. Sie erbeutet ihre Nahrung im Flug aus der Luft oder von der Wasseroberfläche. Dabei bleiben Trauerseeschwalben gelegentlich längere Zeit rüttelnd in der Luft stehen oder fliegen sogar ein kleines Stückchen rückwärts.[4]
Der Brutstandort der Trauerseeschwalbe sind reichlich mit Wasserpflanzen bewachsene süße und brackige Binnengewässer, Trauerseeschwalben brüten gewöhnlich in Kolonien. Das Nest wird auf schwimmenden, an Wasserpflanzen verankerten Haufen aus Pflanzenteilen oder auf zusammengetriebenen Schilfhalmen und umgeknickten Röhricht sowie in Sumpfgebieten auch auf festem Grund in der Sumpfvegetation errichtet. Die Brutperiode beginnt im Süden des Verbreitungsgebiet Mitte Mai, im nördlichen Teil des Verbreitungsgebietes dagegen ab Ende Mai. In der Regel wird nur eine Brut großgezogen.
Das Weibchen legt zwei bis drei dunkel gefleckte Eier. Diese sind oval bis kreiselförmig und haben eine glatte, schwach glänzende Oberfläche. Die Grundfärbung ist hellbeige, rahmfarben bis hellbraun. Sie weisen unregelmäßige Flecken und Klecksel auf, die sich überwiegend am stumpfen Pol des Eis konzentrieren.[5] Der Legeabstand beträgt ein bis zwei Tage, die Eier werden von beiden Elternvögel bebrütet, die das Brutgeschäft nach der Ablage des letzten Eis aufnehmen. Die Brutzeit beträgt 20 bis 22 Tage. Die Jungvögel werden von beiden Elternvögeln versorgt und bleiben etwa zwei Wochen auf dem Nest hocken. Sie werden mit 25 bis 28 Tagen flügge, werden aber von den Elternvögel weiterhin gefüttert. Sie verlassen etwa im Alter von sechs Wochen gemeinsam mit ihren Elternvögel die Brutkolonie.[6]
Die weltweite Bestandssituation der Trauerseeschwalbe wurde 2016 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN in die Kategorie „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft.[7]
Die Trauerseeschwalbe ist in einigen Teilen ihres Verbreitungsgebietes vom Aussterben bedroht. Die häufigsten Gründe für die Verluste sind der Mensch und die wenigen ungestörten Brutplätze. Erfahrungen der letzten Jahre zeigten auch, dass größere Kolonien einen besseren Schutz der Gelege und besonders der Jungvögeln bieten, denn eine Vielzahl von Altvögeln vermag sich offensichtlich besser vor den meisten Prädatoren wie Rabenkrähe oder Mink zu schützen, die in Kolonien unter etwa 10 Brutpaaren dafür verantwortlich sind, dass nur selten wenn überhaupt ein Jungvogel flügge wird. In den größeren Kolonien ist der Verlust von Gelegen oder Jungvögeln nur als sehr gering einzuschätzen. Für den erfolgreichen Ablauf des Brutgeschäftes müssen Gefahren wie Bootsbetrieb, Angeln und andere Freizeitaktivitäten ausgeschlossen werden.
In der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands von 2020 wird die Art in der Kategorie 3 als gefährdet geführt.[8] Sie ist eine Art des Anhangs I der EU-Vogelschutzrichtlinie (RL 79/409/EWG).
Der Asteroid des äußeren Hauptgürtels (8766) Niger ist nach der Trauerseeschwalbe benannt (wissenschaftlicher Name: Chlidonias niger). Zum Zeitpunkt der Benennung des Asteroiden am 2. Februar 1999 befand sich die Trauerseeschwalbe auf der niederländischen Roten Liste gefährdeter Vögel.[9] Niger Vallis hingegen, ein Tal auf dem Mars, wurde 1991 nach dem Fluss Niger benannt.[10]
Die Trauerseeschwalbe (Chlidonias niger) ist eine Vogelart aus der Familie der Seeschwalben (Sternidae), die in der Holarktis vorkommt.
De blaustirns (Chlidonias niger) is in fûgel út de famylje fan de stirns (Sternidae).
De Blaustirns wurdt yn Fryslân ek wol blausterns, blaustarring, skierstirns, skierstjirring as wetterswel neamd.
In folwoeksen eksimplaar is 20 oant 25 sintimeter grut en is dêrmei like grut as de Lytse Stirns. It lichemsgewicht is 60 oant 75 gram. De fûgel hat in swarte snaffel en swartreade poaten. Yn syn briedkleed hat de fûgel in swarte kop, boarst en búk, de boppekant is griis. Beide geslachten hawwe in selde fearrekleed.
De blaustirns is in trekfûgel dy't yn Noard- en Midden-Amearika, it noarden fan Súd-Amerika, Euraazje en Afrika foarkomt. Yn it briedseizoen is de blaustirns ek yn in Fryslân en Nederlân te sjen, de fûgels binne oan de râne fan wetter te finen bygelyks by sompen en marren. De fûgels oerwinterje oan de westkust fan Afrika.
De blaustirns yt fisken, amfibyen en ynsekten. De fûgels pakt syn iten yn de flecht as fan it wetteroerflak.
Blaustirnzen briede fan maaie oant july yn lytse kloanjes. It nêst wurdt oan de râne fan it wetter as op driuwende planten oanlein. Yn Nederlân wurde ek wol flotsjes útset om troch de fûgels brûkt te wurden. It wyfke leit twa oant trije aaien mei donkere flekken. De aaien wurde dan yn trije wiken bebret foardat de piken útkomme. Nei noch sa'n trije wike fleane de jongen út.
De elektryske boat fan It Fryske Gea hat ek de namme Blaustirns.
Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory fan Wikimedia Commons. 
Tekst üüb Öömrang A blä baker ((mo.) ween baker, ween bäker) (Chlidonias niger) hiart tu at fögelfamile faan a bakern (Sternidae).
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: A blä baker ((mo.) ween baker, ween bäker) (Chlidonias niger) hiart tu at fögelfamile faan a bakern (Sternidae).
Mustučiirakko (Chlidonias niger) on čiirakkoloin heimoh kuului lindu.
Karjalan kieles tunnetah sana čiirakko, kudamal tarkoitetah tavallizeh kalačiirakkuo (Sterna hirundo) libo lapinčiirakkuo (Sterna paradisae).[1] Mustučiirakon karjalankieline nimi on täh artikkelih niškoi kiännetty suomenkielizes sanaspäi mustatiira.
Piduhus: 22-26 cm
Siibien agjuväli: 56-62 cm
Paino: 60-75 g
Mustučiirakko muniu oraskuus libo kezäkuus kaksi libo kolme jäiččiä. Uročču da emäččy havvotah jäiččii yhtes 20-23 päiviä. Poigazet opastutah lendämäh 20-23 päivän ijäs.
Mustučiirakko peziy Pohjas-Amerikas da Europas. Europas pezijät linnut talvehtitah Afrikas. Suomes peziy 15-25 puarua.
Svartterna (frøðiheiti - Chlidonias niger)
Црната рибарка (науч. Chlidonias niger) е мала рибарка која живее во близина на копнените води низ Европа и Северна Америка, ја има и во Македонија. Како што кажува името, таа има претежно темно перје.
Возрасните црни рибарки се долги 25 см, со распон на крилјата од 61 см и тежина 62 грама. Имаат кратки темни нозе и црн клун кој изгледа слабо, долг 27-28 мм, речиси колку големината на главата. Клунот е долг, тенок и е малку закривен. Имаат темно сив грб, со бело на предниот дел од крилјата, црна глава, црн врат (понекогаш прошаран со сиво кај возрасните) и црн стомак. Имаат црна или црнокафеава капа (која се соединува со покривот на ушите, формирајќи речиси целосна качулка) и имаат светло кафеавосива раширена опашка. Лицето е бело, но имаат голема триаголна дамка пред окото, и широк бел околувратник кај младенчињата. Имаат сивкавокафеави дамки по краевите на градите, кои оддолу се прошируваат нагоре. Овие ознаки се разликуваат по големина и не се воочливи. Вон сезона на парење, поголемиот дел од црното, исклучувајќи ја капата, се заменува со сиво.
Расата на Северна Америка, C. n. surinamensis, целосно се разликува од европската во перјето и некои сметаат дека е тоа посебен вид.
Во лет, градбата на птицата делува слабо. Замавнувањето на крилјата е полно и динамично и летот е често непредвидлив кога е близу до водата и во потрага по храна.
Хибридизацијата на овој вид со белокрилата рибарка е забележано во Шведска [2] и Норвешка.[3] Две малденчиња во Англија, во септември 1978 и септември 1981, исто така, се верува дека биле хибридни форми зашто покажувале измешани карактеристики од двата вида, особено комбинацијата на темна мантија (како кај белокрилата) со темни дамки на страните од градите (карактериситика на црната).[4][5]
Црна рибарка живее во слатководните мочуришта низ речиси цела Канада, северни САД голем дел од Европа и западна Азија. Тие обично гнездат на пловечки растенија во самата вода или на земја многу блиску до водата, каде несат 2-4 јајца во гнездото изградено од мали трски или друга вегетација.
Тие се птици преселници кои зимуваат во Африка, а американските во северниот дел на Јужна Америка.
Како другите барски рибарки, (Chlidonias), и за разлика од белите (Sterna) рибарки, овие птици не нуркаат во лов на риба, туку летаат полека над водата и собираат инсекти од површината или ги ловат во лет. Претежно се хранат со инсекти, мали риби, како и водоземци.
Птици од американската раса се среќаваат како заскитани во Велика Британија[6][7] и во Ирска.[8][9][10]
Северноамериканската популација во последно време се намалува поради загубата на живеалиштата на птиците.
На црната рибарка се однесува Договорот за заштита на африканско-евроазиските водни птици преселници.
Црната рибарка (науч. Chlidonias niger) е мала рибарка која живее во близина на копнените води низ Европа и Северна Америка, ја има и во Македонија. Како што кажува името, таа има претежно темно перје.
The black tern (Chlidonias niger) is a small tern generally found in or near inland water in Europe, Western Asia and North America. As its name suggests, it has predominantly dark plumage. In some lights it can appear blue in the breeding season, hence the old English name "blue darr".[2] The genus name is from Ancient Greek khelidonios, "swallow-like", from khelidon, "swallow": another old English name for the black tern is "carr (i.e. lake) swallow".[3] The species name is from Latin niger "shining black".[4]
Adults are 25 cm (10 in) long, with a wingspan 61 cm (24 in), and weigh 62 g (2+1⁄8 oz). They have short dark legs and a short, weak-looking black bill, measuring 27 mm (1+1⁄16 in), nearly as long as the head. The bill is long, slender, and looks slightly decurved. They have a dark grey back, with a white forewing, black head, neck (occasionally suffused with grey in the adult) and belly, black or blackish-brown cap (which unites in color with the ear coverts, forming an almost complete hood), and a light brownish-grey, 'square' tail. The face is white. There is a big dark triangular patch in front of the eye, and a broadish white collar in juveniles. There are greyish-brown smudges on the ides of the white breast, a downwards extension of the plumage of the upperparts. These marks vary in size and are not conspicuous. In non-breeding plumage, most of the black, apart from the cap, is replaced by grey. The plumage of the upperparts is drab, with pale feather-edgings. The rump is brownish-grey.
The North American race, C. n. surinamensis, is distinguishable from the European form in all plumages, and is considered by some to be a separate species.
In flight, the build appears slim. The wing-beats are full and dynamic, and flight is often erratic as it dives to the surface for food; similar to other tern species.
Its call has been described as a high-pitched "kik"; the sound of a large flock has been called "deafening".
Hybridisation between this species and white-winged black tern has been recorded from Sweden[5] and the Netherlands.[6] Two juvenile birds at Chew Valley Lake, England, in September 1978 and September 1981, were also believed to be hybrids; they showed mixed characters of the two species, specifically a combination of a dark mantle (a feature of white-winged black) with dark patches on the breast-side (a feature of black tern, not shown by white-winged black).[7][8]
Their breeding habitat is freshwater marshes across most of Canada, the northern United States and much of Europe and western Asia. They usually nest either on floating material in a marsh or on the ground very close to water, laying 2–4 eggs.
In England the black tern was abundant in the eastern Fens, especially in Lincolnshire and Cambridgeshire, until the early nineteenth century. The English naturalist Thomas Pennant in 1769 referred to "vast flocks" of black terns "whose calls are almost deafening." Extensive drainage of its breeding grounds wiped out the English population by about 1840. Intermittent attempts by the black tern to recolonise England have proved unsuccessful, with only a handful of English breeding records, and one in Ireland, in the second half of the twentieth century.
North American black terns migrate to the coasts of northern South America, some to the open ocean. Old World birds winter in Africa.
Unlike the "white" Sterna terns, these birds do not dive for fish, but forage on the wing picking up items at or near the water's surface or catching insects in flight. They mainly eat insects and fish as well as amphibians.
The American race has occurred as a vagrant in Britain[9][10] and in Ireland.[11][12][13]
The North American population has declined in recent times due to loss of habitat.
The black tern is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
Nonbreeding
Eclipse breeding
Black terns mating in Tartu County, Estonia
Egg, Collection Museum Wiesbaden, Germany
Chlidonias niger niger - MHNT
The black tern (Chlidonias niger) is a small tern generally found in or near inland water in Europe, Western Asia and North America. As its name suggests, it has predominantly dark plumage. In some lights it can appear blue in the breeding season, hence the old English name "blue darr". The genus name is from Ancient Greek khelidonios, "swallow-like", from khelidon, "swallow": another old English name for the black tern is "carr (i.e. lake) swallow". The species name is from Latin niger "shining black".
La Nigra ŝterno, Chlidonias niger, estas eta ŝterno, tio estas birdo de la familio de Ŝternedoj, ĝenerale troviĝanta en aŭ ĉe internaj akvoj en Eŭropo kaj Norda Ameriko. Kiel la nomo supozigas, ĝi havas ĉefe malhelan plumaron.
Plenkreskuloj estas 22–25 cm longaj, kun enverguro de 61–68 cm kaj pezo de 50-75 g kaj mezaveraĝe 62 g, kaj la ununura ŝterno kun malhela plumaro en reprodukta sezono, escepte la subvoston. Ili havas mallongajn malhelajn aŭ malhelruĝajn krurojn kaj longan, maldikan kaj nigran bekon, kiu mezuras 27–28 mm, preskaŭ tiom longa kiom la kapo. La beko estas pintakra kaj ŝajnas iomete subenkurvita pinte. Reproduktuloj havas malhelgrizajn suprajn partojn kaj nigrajn kapon, kolon kaj subajn partojn ĝis la subvosto, kiu estas blanka, kaj escepte la subflugiloj kiuj estas helgrizaj en antaŭ duono kaj pli malhelaj en la dua duono. La okulo estas malhelbruna, sed apenaŭ diferenciĝas en la nigra plumaro. La flugiloj estas longaj kaj pintaj, supre pli malhelaj en pintoduono (stare montras heleggrizan makuleton aŭ parton ĉe ŝultre) kaj havas mallarĝegan blankan bordon antaŭe. La vosto estas nur iome forkoforma.
Nereproduktuloj havas malhelgrizan dorson, nigran nukon kaj blankaj frunto, vizaĝo, kolo kaj subaj partoj (escepte etan nigran makulon surŝultre), el kiuj nur la flugiloj estas iom helgrizaj, iomete pli malhelaj ĉe la malantaŭa duono kaj pli malhela ĉepinte kiel somere. La vosto estas helgriza supre kaj blanka sube. Estas intermeza ŝanĝanta plumaro kie grizo anstataŭas someran nigron..
La nordamerika raso, C. n. surinamensis, diferenciĝas el la eŭropa formo en ĉiu plumaro, kaj estas foje konsiderata kiel aparta specio.
La reprodukta medio estas nesalaj marĉoj tra plej granda parto de Kanado (sude kaj centre), kaj de norda Usono kaj granda parto de Eŭropo, pli precize el izolitaj lokoj en suda Hispanio kaj Francio, tra centra (Danio) al orienta Eŭropo, Pollando, Hungario, la Danubo, Rusio kaj ĝis okcidenta Azio (Centra Azio).
Temas pri migranta birdo, kiu reproduktiĝas interne, sed vintras marborde kaj sude; intermeze ĝi uzas ambaŭ mediojn. Nordamerikaj birdoj de la Nigra ŝterno migras vintre al marbordoj de norda Suda Ameriko (el centra Meksiko ĝis plej norda Peruo kaj el Panamo ĝis plej norda Brazilo), kelkaj al malferma oceano. Malnovmondaj birdoj vintras en marbordoj de la tuta Afriko, okcidente el Okcidenta Saharo ĝis Namibio.
La Nigra ŝterno realigas parigadan ceremonion kiu inkludas flugojn kaj flugon enhavante fiŝon la masklo por allogi la inon. Ili kutime nestas en etaj kolonioj ĉu sur flosanta materialo en marĉoj ĉu engrunde tre proksime de akvo, kie la ino demetas 2-4 helbrunajn ovojn. Ambaŭ gepatroj kovas dum 3 semajnoj. La idoj elnestiĝas post 2 semajnoj sed restas proksime preskaŭ unu monato kaj zorgitaj de la gepatroj. La gepatroj defendas agreseme la nestolokojn kaj idojn. La specio atingas la seksan maturecon je la dua jaro.
Malkiel la "blankaj" ŝternoj de la genro Sterna, tiu ĉi specio ne plonĝas por manĝado, sed superflugas la akvosurfacon kaj plukas dume insektojn (ĉefe akvajn), larvojn, amfibiojn (ranidojn), hirudojn kaj fiŝojn (ĉefe vintre). Estas silentema specio kiu flugas malrapide kaj ŝajnsengarde.
Ili vivas ĝis 16 jarojn. Temas pri sociaj birdoj kiuj nestas kolonie kaj migras en grandaj aroj.
La tutmonda loĝantaro de la Nigra ŝterno malpliiĝis lastatempe pro perdiĝo de medio ĉefe pro sekigo por terkulturado kaj turismo kaj pro poluado. Eŭropa loĝantaro povas esti ĉirkaŭ 42-51,000 reproduktaj paroj (ĉefe en oriento).
Provincia Parko Point Pele en Kanado enhavas multnombran loĝantaron de Nigra ŝterno. Multaj ŝternoj povas agi protekteme pri sia idaro, pro tio vizitantoj povas troviĝi evitante atakantajn ŝternojn dum printempaj vizitoj al la parko. Indikiloj avertas pri tio.
La Nigra ŝterno estas specio protektita de la Traktato por la konservado de Afrikeŭraziaj Migrantaj Akvobirdoj (AEWA en la angla).
Forbush, E.H and May, J.B. 1955. A Natural History of American Birds of Eastern and Central Notrh America. Commonwealth of Massachusetts, U.S.A.
La Nigra ŝterno, Chlidonias niger, estas eta ŝterno, tio estas birdo de la familio de Ŝternedoj, ĝenerale troviĝanta en aŭ ĉe internaj akvoj en Eŭropo kaj Norda Ameriko. Kiel la nomo supozigas, ĝi havas ĉefe malhelan plumaron.
El fumarel común o gaviotín negro (Chlidonias niger) es una especie de ave caradriforme de la familia Sternidae. Es de aspecto delicado, pequeño, de color gris oscuro, con cabeza, pecho y vientre negros. Suele agruparse en bandadas, en primavera; en invierno suele vérsele en números más reducidos. Suele perchar en postes y boyas.
Se distribuye por toda Europa, Asia, África y América.[1] Es un ave migratoria común, y es visible sobre marjales, lagunas, salinas, pantanos y arrozales.
Su voz es un reclamo corto, chirriante, bajo. Anida de mayo a junio, poniendo tres huevos en una única nidada, en un hueco tapizado por juncos, en marismas. Se alimenta de insectos, peces pequeños, crustáceos y larvas de anfibios.
Se conocen dos subespecies de Chlidonias niger:[2]
El fumarel común o gaviotín negro (Chlidonias niger) es una especie de ave caradriforme de la familia Sternidae. Es de aspecto delicado, pequeño, de color gris oscuro, con cabeza, pecho y vientre negros. Suele agruparse en bandadas, en primavera; en invierno suele vérsele en números más reducidos. Suele perchar en postes y boyas.
Mustviires (Chlidonias niger) on tiirlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Mustviires on 22–25 cm pikk, tiibade siruulatus on 63–68 cm ja kaal 60–86 g. Pea ja kael on mustad, selg ja tiibade pealispind tuhkhallid. Saba on helehall ja alakülg valge.
Mustviires on levinud Põhja-Ameerikas ja Euroopas. Euroopa linnud talvituvad Aafrikas, Põhja-Ameerika linnud Lõuna-Ameerika põhjaosa rannikul. Eestis on ta ebaühtlaselt levinud väikesearvuline haudelind, tema pesitsusaegset arvukust hinnatakse 1000 - 2500 paarile [1]. Pesitseb madalaveelistel järvedel ja riimveelistel merelahtede roostikes. Pesa ehitab taimeprahist puhmale või eraldi ujuvana. Kurnas on 2–3 muna ja see on täis mai lõpus.
Mustviires on Eestis III kategooria kaitsealune liik.
Mustviires (Chlidonias niger) on tiirlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Mustviires on 22–25 cm pikk, tiibade siruulatus on 63–68 cm ja kaal 60–86 g. Pea ja kael on mustad, selg ja tiibade pealispind tuhkhallid. Saba on helehall ja alakülg valge.
Mustviires on levinud Põhja-Ameerikas ja Euroopas. Euroopa linnud talvituvad Aafrikas, Põhja-Ameerika linnud Lõuna-Ameerika põhjaosa rannikul. Eestis on ta ebaühtlaselt levinud väikesearvuline haudelind, tema pesitsusaegset arvukust hinnatakse 1000 - 2500 paarile . Pesitseb madalaveelistel järvedel ja riimveelistel merelahtede roostikes. Pesa ehitab taimeprahist puhmale või eraldi ujuvana. Kurnas on 2–3 muna ja see on täis mai lõpus.
Mustviires on Eestis III kategooria kaitsealune liik.
Itsas enara beltza (Chlidonias niger) Laridae familiako hegazti zangaluzea da[1], Europa eta Ipar Amerikan bizi dena.
Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendan sartu zuten.[2]
Itsas enara beltzak azpiespezie bi ditu:
Artikulu hau animaliei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Itsas enara beltza (Chlidonias niger) Laridae familiako hegazti zangaluzea da, Europa eta Ipar Amerikan bizi dena.
Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendan sartu zuten.
Mustatiira (Chlidonias niger) on pieni tumma tiira.
Mustatiiran pää ja kaula ovat mustat, vatsa tummanharmaa, selkä ja siiven yläpinnat tuhkanharmaat, pyrstö vaaleahko ja alaperä valkoinen.
Mustatiira pesii Pohjois-Amerikassa ja Euroopassa. Euroopan linnut talvehtivat Afrikassa. Suomessa mustatiira pesii vakituisesti vain muutamilla lintujärvillä eri puolilla Etelä- ja Keski-Suomea. Eräs tunnetuimmista ja suurimmista populaatioista sijaitsee Evijärven Jokisuunlahdella, jossa pesiviä pareja on parhaimmillaan ollut noin 20 vuodessa. Pesimäpaikkojen ulkopuolella mustatiira on harvinainen vieras kevät- ja syysmuuton aikana.
Mustatiira viihtyy rehevillä lintujärvillä.
Kelluvassa pesässä on 2-4 munaa.
Mustatiira syö pääasiassa hyönteisiä ja joskus pieniä kalanpoikasia.
Mustatiira (Chlidonias niger) on pieni tumma tiira.
Chlidonias niger
La Guifette noire (Chlidonias niger) est une espèce d'oiseaux aquatiques appartenant à la famille des Laridae.
Au siècle dernier, elle était largement distribuée au niveau français. À l'heure actuelle, la zone de reproduction de la Guifette noire ne concerne plus que les marais de la façade atlantique.
En plumage nuptial chez le mâle, la tête et la nuque sont noires. Les rémiges et les rectrices sont gris bleu. Le reste des parties supérieures est gris bleu sombre. Le dessous du corps est gris ardoise avec les sous-caudales blanches et le dessous des ailes gris pâle. Le bec est noir. Les iris sont brun foncé et les pattes rouge foncé.
La femelle est plus claire avec un plumage plutôt gris foncé et la gorge gris clair.
Une mue complète se déroule de juin au début de l'hiver. Cet oiseau acquiert ainsi son plumage internuptial. Le dessous du corps, le front, les côtés de la tête, la nuque et le dessous des ailes sont alors blancs, une petite tache noire marque l'avant de chaque œil et une grande tache gris brun chaque côté de la poitrine, la calotte est noirâtre et le dessus du corps gris.
Une mue presque complète a lieu de l'hiver à avril-mai permettant à l'oiseau d'arborer son plumage nuptial.
La Guifette noire capture insectes, petits poissons, crustacés et batraciens en volant au ras de l'eau. Elle se pose souvent sur des poteaux ou des bouées entre deux expéditions de pêche.
Elle est présente en France en été, au-dessus des lagunes, marais et étangs de la façade Atlantique. Les principaux sites de nidification sont les marais de Brière, la Brenne, le Marais Poitevin et le Marais de Rochefort.
Le nid est constitué de tiges et de plantes aquatiques dans les marais. La femelle effectue une ponte de 3 œufs en mai et juin.
La Guifette noire bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire. Elle est inscrite à l'annexe I de la directive Oiseaux de l'Union européenne. Il est donc interdit de la détruire, la mutiler, la capturer ou l'enlever, de la perturber intentionnellement ou de la naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'elle soit vivante ou morte, il est aussi interdit de la transporter, colporter, de l'utiliser, de la détenir, de la vendre ou de l'acheter.
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes :
Chlidonias niger
La Guifette noire (Chlidonias niger) est une espèce d'oiseaux aquatiques appartenant à la famille des Laridae.
Au siècle dernier, elle était largement distribuée au niveau français. À l'heure actuelle, la zone de reproduction de la Guifette noire ne concerne plus que les marais de la façade atlantique.
A gaivina negra[2] ou carrán mouro[3] (Chlidonias niger) é unha pequena ave que se encontra xeralmente preto de zonas de augas interiores de Europa e Norteamérica, que foi clasificada na familia dos láridos (ou antes na dos estérnidos). Como o seu nome indica ten unha plumaxe predominantemente negra. Segundo como lle dea a luz pode parecer azul na estación reprodutora.[4] O nome do xénero procede do antigo grego khelidonios, 'similar á andoriña'.[5] O nome da especie procede do latín niger 'negro brillante'.[6]
Os adultos miden uns 25 cm de longo, cunha envergadura alar de 61 cm e un peso de 62 g. Teñen patas escuras curtas e un bico curto, negro e de aparencia débil, que mide 27 mm, case tan longo coma a cabeza. O bico é longo, delgado, e lixeiramente curvado. Teñen un dorso gris escuro, coa parte anterior das ás branco, cabeza negra, barriga e pescozo negros (ocasionalmente o pescozo cuberto de gris no adulto), pileo tamén negro ou marrón anegrado (coa mesma cor que as coberteiras dos oídos, formando unha caparuza case completa), e unha cola 'cadrada' gris amarronada clara. A face é branca. Ten unha gran mancha triangular escura diante dos ollos, e un colar branco ancho nos xuvenís. Presenta manchas marróns griseiras nos laterias do seu peito branco, unha prolongación cara atrás da plumaxa das partes inferiores. Estas marcas varían en tamaño e non son moi destacadas. Na plumaxe non reprodutora a maioría da cor negra, quitando o píleo, é substituída por gris. A plumaxe da parte inferior é algo máis escura, con beiras das plumas claras. A mitra é gris amarronada.
A raza ou subespecie de Norteamérica, C. n. surinamensis, pode distinguirse da forma europea en todas as plumaxes e algúns considérana unha espcie diferente.
Os batidos das ás son completos e dinámicos e o voo adoita ser errático.
A súa chamada foi descrita como un "kik" agudo; o son dunha bandada grande pode ser "enxordecedor".
A hibridación entre esta especie e a gaivina de á branca foi observada en Suecia[7] e os Países Baixos.[8] Crese que dous exemplares novos atopados en Chew Valley Lake, Inglaterra en setembro de 1978 e setembro de 1981, eran tamén híbridos, xa que presentaban unha mestura de caracteres das dúas especies, concretamente unha combinación de manto escuro (característico da gaivina de á branca) e de manchas escuras no lateral do peito (característica da gaivina negra).[9][10]
O seu hábitat reprodutor son as marismas de auga doce que se encontran na maior parte do Canadá, norte de Estados Unidos e boa parte de Europa e oeste de Asia. Xeralmente nidifican en vexetación flotante das marismas ou no chan preto da auga. Poñen de 2 a 4 ovos.
As gaivinas negras norteamericanas migran ás costas do norte de Suramérica, algunhas polo mar aberto. Os exemplares do Vello Mundo invernan en África.
A diferenza dos carráns "brancos" do xénero Sterna, estas aves non se mergullan para capturar o peixe, senón que recollen alimento da superficie da auga ou preto da superficie e raramene se mergulla, ou capturan insectos en voo. Comen principalmente insectos, peixes e anfibios.
A raza ou subespecie americana pode chegar errante a Europa, e hai varios rexistros dela en Gran Bretaña[11][12] e Irlanda.[13][14][15] A Galicia tamén chega, onde se considera unha ave escasa e de paso.[3]
A poboación norteamericana diminuíu nos últimos anos debido á perda de hábitat.
É unha das especies ás que se lle aplica o Acordo sobre a Conservación de Aves Acuáticas Migratorias Africano-Eurasiático (AEWA).
Plumaxe non reprodutora
Plumaxe reprodutora en eclipse
Gaivinas negras apareándose en Estonia
Ovo desta especie na colección do Museo de Wiesbaden
A gaivina negra ou carrán mouro (Chlidonias niger) é unha pequena ave que se encontra xeralmente preto de zonas de augas interiores de Europa e Norteamérica, que foi clasificada na familia dos láridos (ou antes na dos estérnidos). Como o seu nome indica ten unha plumaxe predominantemente negra. Segundo como lle dea a luz pode parecer azul na estación reprodutora. O nome do xénero procede do antigo grego khelidonios, 'similar á andoriña'. O nome da especie procede do latín niger 'negro brillante'.
Kolþerna (fræðiheiti Chlidonias niger) er strandfugl af þernuætt. Fullorðnir fuglar eru 25 sm langir og vænghafið er 61 sm og þyngd 62 gr.
Il mignattino (Chlidonias niger, Linnaeus, 1758), è un uccello della sottofamiglia Sterninae nella famiglia Laridae[1].
Il mignattino ha 2 sottospecie[1]:
Il mignattino è visibile in tutti i continenti, in Italia esistono rare nidificazioni all'interno della Pianura padana, in ambienti con presenza di acqua.
Nidifica in primavera inoltrata.
Il mignattino (Chlidonias niger, Linnaeus, 1758), è un uccello della sottofamiglia Sterninae nella famiglia Laridae.
Juodoji žuvėdra (lot. Chlidonias niger, angl. Black Tern, vok. Trauerseeschwalbe) – žuvėdrinių (Sternidae) šeimos paukštis. Galva, pelekai, kūno apatinė pusė juodi. Nugarinė dalis, sparnai ir uodega pilki. Pauodegys baltas. Snapas juodas. Kojos rusvai raudonos.
Lietuvoje reta, saugoma rūšis. Aptinkama balandžio – rugsėjo mėn. Mėgsta labai apaugusius vandenis. Vikiteka
Juodoji žuvėdra (lot. Chlidonias niger, angl. Black Tern, vok. Trauerseeschwalbe) – žuvėdrinių (Sternidae) šeimos paukštis. Galva, pelekai, kūno apatinė pusė juodi. Nugarinė dalis, sparnai ir uodega pilki. Pauodegys baltas. Snapas juodas. Kojos rusvai raudonos.
Lietuvoje reta, saugoma rūšis. Aptinkama balandžio – rugsėjo mėn. Mėgsta labai apaugusius vandenis. Vikiteka
De zwarte stern (Chlidonias niger) is een vogel uit de geslachtengroep van de sterns (Sternini). Het is een trekvogel die in Noord- en Midden-Amerika, het noorden van Zuid-Amerika, Eurazië en Afrika voorkomt.
Er zijn twee ondersoorten:
Een volwassen exemplaar is 20 tot 25 centimeter groot, met een vleugelspanwijdte van 59 cm. Hij is ongeveer even lang als de dwergstern, maar oogt groter, omdat de dwergstern veel kortere vleugels heeft (spanwijdte 44 cm). Het lichaamsgewicht is 60 tot 75 gram. Beide geslachten hebben een gelijk verenkleed. In het voorjaar en de vroege zomer hebben zwarte sterns een roetzwarte kop en een geleidelijk naar grijs aflopend verenkleed op de borst. Het is een kolonievogel.
De zwarte stern heeft een enorm groot verspreidingsgebied en alleen al daardoor is de kans op uitsterven gering. De soort gaat wel in aantal achteruit, maar het tempo is wereldwijd minder dan 3,5% per jaar. Om deze redenen staat de vogel als niet bedreigd op de (internationale) Rode Lijst van de IUCN.[1] De zwarte stern valt wel onder het AEWA-verdrag. Het aantal broedpopulaties in Europa is vanaf de tweede helft van de twintigste eeuw sterk achteruitgegaan.
Rond 1900 was de zwarte stern een talrijke broedvogel in de laagveengebieden, langs de grote rivieren en op vennetjes van de zandgronden. Er waren naar schatting ten minste 10.000-20.000 paren. De trend was daarna steeds afnemend, vooral na 1950 ging dat hard. In 1975 waren er nog 2.000 tot 3.000 nesten. Volgens SOVON is de populatie sinds 1990 min of meer stabiel. Rond 2012 broedde er ongeveer 1400 paar in Nederland.[2] De zwarte stern is in 2004 als bedreigd op de Nederlandse Rode Lijst gezet. De trek van veel zwarte sterns gaat via Nederland, de vogels zijn dan te vinden in meer open water. Aan de oevers van het IJsselmeer kunnen er soms duizenden tegelijk gezien worden.
De zwarte stern staat op de Vlaamse Rode Lijst als verdwenen uit Vlaanderen.
Een klein gedeelte van de zwarte sterns kiest voor West- of Noordoost-Nederland als broedgebied. Ze verschijnen rond 1 mei, nestelen jaarlijks op dezelfde plekken en gaan tegen half augustus alweer terug naar Afrika. De vogel heeft een voorkeur voor moerasachtige gebieden met ondiep water. Dichte vegetaties van de drijvende waterplanten zoals de krabbenscheer dienen als nestelgelegenheid. De nesten bestaan grotendeels uit afgestorven vegetatie en staan soms gedeeltelijk onder water. De aanwezigheid van voldoende voedsel in de vorm van insecten, larven en vis is essentieel voor het succesvol grootbrengen van de jongen. Omdat krabbenscheer door waterverontreiniging op veel plaatsen geheel verdwenen is, worden onder andere door Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten voor het broedseizoen begint nestvlotjes uitgezet. Deze met een grasplag bedekte alternatieve broedgelegenheid wordt door de vogel met graagte gebruikt. Krabbenscheer keert sinds het begin van de eenentwintigste eeuw op een aantal plaatsen terug dankzij verbetering van de waterkwaliteit.
Bronnen, noten en/of referentiesExterne links
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Chlidonias niger op Wikimedia Commons. De zwarte stern (Chlidonias niger) is een vogel uit de geslachtengroep van de sterns (Sternini). Het is een trekvogel die in Noord- en Midden-Amerika, het noorden van Zuid-Amerika, Eurazië en Afrika voorkomt.
Er zijn twee ondersoorten:
C. n. niger: van Europa tot centraal Azië. C. n. surinamensis: Canada en de noordelijke Verenigde Staten.Svartterne (vitenskapelig navn Chlidonias niger) er en fugl.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Svartterne (vitenskapelig navn Chlidonias niger) er en fugl.
Scientìfich: Chlidonias niger
Piemontèis : ...
Italian : Mignattino
Órdin: ---
Famija: ---
Géner: ---
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Chlidonias niger
Multimedia w Wikimedia Commons Rybitwa czarna (rybitwa żałobna) (Chlidonias niger) – gatunek średniego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).
Zamieszkuje umiarkowaną strefę Europy, prócz Wielkiej Brytanii, Azji Zachodniej i Ameryki Północnej w zależności od podgatunku:
Ptak niewielkich rozmiarów. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, samica jest jedynie nieco jaśniejsza od samca. W rzucającym się w oczy upierzeniu godowym grzbiet, kuper, wierzch ogona i pokrywy skrzydłowe szaroczarne. Pokrywy podskrzydłowe jasnoszare, podogonie i spodnia strona ogona białe, reszta ciała czarna. Samica ma jaśniejsze ubarwienie, zwłaszcza na podgardlu. Dziób czarny, nogi ciemnoczerwone. W szacie spoczynkowej od lipca wierzch ciała poza głową szary. Ciemię, potylica i półobroża na karku ciemne, reszta ciała biała. Na skrzydłach po bokach widać czarne plamy. Zimą nogi ma czerwonobrązowe. Oko znajduje się w ciemnej otoczce. Ogon jest tylko lekko wcięty. Osobniki młodociane podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej, jednak ich grzbiet i pokrywy skrzydłowe pokrywają ciemne plamki. Dużo lata, prawie nie chodzi po lądzie. Wędrując skupia się w grupy po kilkanaście osobników, rzadziej w kilkudziesiętne stada. C. n. surinamensis jest ciemniejsza. Wielkością większa od szpaka.
dł. ciała ok. 23-28 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 55-65 cm
waga ok. 50-90 g
Dorosłe ptaki wydają gulgoczące i nosowe "kri-hk" lub "kirr".
Bogate w roślinność bagna, podmokłe łąki, torfianki, starorzecza z niską roślinnością szuwarową, rozlewiska rzeczne i inne śródlądowe zarośnięte zbiorniki wodne.
Na lęgowiskach nie spędza wiele czasu. Wraca na nie dopiero pod koniec kwietnia, częściej w maju. Do Afryki odlatuje już w lipcu. W trakcie swych lotów godowych lata faliście, na przemian wznosząc się i opadając bez poruszania skrzydłami. Pary są monogamiczne.
Na kępie roślinności błotnej, na brzegu wody lub na połamanych lub skoszonych fragmentach trzciny unoszącej się na powierzchni, w nisko zanurzone roślinności. W ostatnim przypadku tak niestabilna konstrukcja (wyglądająca jak unoszący się na kożuchu roślin kopiec) często kończy się dla rybitwy utratą lęgu. Mocniejsza fala może zalać lub zniszczyć jej gniazdo. Tworzy kolonie od kilku do kilkuset par, często z innymi rybitwami lub mewami.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-czerwcu 2-3 brunatnożółte jaja usiane brunatnymi kropkami.
Jaja wysiadywane są przez okres 14-23 dni przez obydwoje rodziców. Samiec wysiaduje rzadziej, ale za to rekompensuje to karmieniem samicy. Rodzice wychowują młode oboje i karmią je nawet jeśli są już lotne. Pisklęta opuszczają gniazdo jedynie, jeśli grozi im niebezpieczeństwo. Mają rudawożółty puch usiany w czarne plamki. Zdolność do lotu osiągają po 4 tygodniach.
Głównie lądowe i wodne bezkręgowce m.in. owady wodne i ich larwy, pijawki, pierścienice, pająki, ale również małe ryby i płazy, w tym kijanki.
Rybitwa łowi je lekko lecąc pod wiatr nad wodą na różnej wysokości z głową pochyloną w dół. Często zawisa w powietrzu i rzuca się na ofiarę z wysokości 2-3 metrów. Jednak nie nurkuje, tylko dziobem muska powierzchnię wody. Zbiera też pokarm z roślin. Owady może wyłapywać w locie.
W Polsce jest objęta ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagająca ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie[3].
Do końca XIX wieku rybitwa czarna była pospolitym ptakiem na stawach, rozlewiskach rzecznych i jeziorach. W pierwszej połowie ubiegłego wieku, a zwłaszcza w czasie II wojny światowej zaczęła tracić swe naturalne siedliska przez osuszanie i melioracje wielu terenów w Europie. Zaczęła przenosić się na siedliska zastępcze jak stawy rybne, zbiorniki zaporowe, zalane wodą płytkie wyrobiska. Obecnie zagraża jej likwidowanie wysp na dużych rzekach i stawach hodowlanych.
Rybitwa czarna (rybitwa żałobna) (Chlidonias niger) – gatunek średniego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).
A gaivina-preta ou trinta-réis-preto (Chlidonias niger) é uma ave da família Laridae (antes Sternidae). Em plumagem nupcial caracteriza-se pelos tons escuros da sua plumagem, o que permite distingui-la dos restantes membros da sua família. Frequenta sobretudo pauis e zonas de água doce.
Esta espécie nidifica principalmente no leste da Europa e inverna na África tropical.
Em Portugal, a gaivina-preta ocorre principalmente durante as passagens migratórias.
São reconhecidas 2 subespécies:
A gaivina-preta ou trinta-réis-preto (Chlidonias niger) é uma ave da família Laridae (antes Sternidae). Em plumagem nupcial caracteriza-se pelos tons escuros da sua plumagem, o que permite distingui-la dos restantes membros da sua família. Frequenta sobretudo pauis e zonas de água doce.
Esta espécie nidifica principalmente no leste da Europa e inverna na África tropical.
Em Portugal, a gaivina-preta ocorre principalmente durante as passagens migratórias.
Čorík čierny alebo rybár čierny[3] (lat. Chlidonias niger) je druh z čeľade rybárovité, zaraďované aj pod čajkovité. Obýva močiare holarktídy od Biskajského zálivu po 95. poludník. Na Slovensku hniezdi len na močiaroch a rybníkoch Východoslovenskej roviny, dokázané alebo pravdepodobné hniezdenie bolo na 2,30 % mapovacích kvadrátov, počas migrácie so objavuje skoro na každej stojacej vode, bol zistený na 23,70 % mapovacích kvadrátov.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov čorík čierny patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, európska populácia má neznámy trend, v severnej Amerike došlo za posledných 40 rokov k štatisticky nevýznamnému poklesu.[1]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 40 – 150. Je to fluktuujúci druh, veľkosť populácie vykazuje výrazný pokles viac ako o 50%. Veľkosť územia na ktorom sa vyskytuje má mierny pokles od 20% - 50%. Ekosozologický status v roku 1995 V - zraniteľný. V roku 1998 VU:B1 - zraniteľný. V roku 2001 VU - zraniteľný.[5] V roku 2014 EN* C2a(i); D - silne ohrozený.[2][6][7] Európsky ochranársky status SPEC3 - druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia D - ustupujúci druh.[4]
Adultný vták na hniezde vo svadobnom šate
Hniezdo, plávajúca hniezdna podložka
Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Čorík čierny
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Čorík čierny
Čorík čierny alebo rybár čierny (lat. Chlidonias niger) je druh z čeľade rybárovité, zaraďované aj pod čajkovité. Obýva močiare holarktídy od Biskajského zálivu po 95. poludník. Na Slovensku hniezdi len na močiaroch a rybníkoch Východoslovenskej roviny, dokázané alebo pravdepodobné hniezdenie bolo na 2,30 % mapovacích kvadrátov, počas migrácie so objavuje skoro na každej stojacej vode, bol zistený na 23,70 % mapovacích kvadrátov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov čorík čierny patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, európska populácia má neznámy trend, v severnej Amerike došlo za posledných 40 rokov k štatisticky nevýznamnému poklesu.
Svarttärna (Chlidonias niger) är en träsktärna inom familjen måsfåglar.
Svarttärnan häckar i Nordamerika, Asien, Östeuropa, i spridda områden i Västeuropa och i nordöstra Afrika. Den asiatiska utbredningen sträcker sig över sibiriska stäppzonen till nordvästra delen av Xinjiangprovinsen i Kina. Den är en långflyttare som har sina vinterkvarter söder om ekvatorn. Den europeiska populationen har sin högsta koncentration i Holland, Polen och Baltikum.[2]
Arten delas upp i två underarter. C. n. niger, nominatformen, häckar i Eurasien och övervintrar utefter västra och södra Afrikas kuster så långt norr ut som till Senegal.[3] Speciellt havet utanför Namibias kust är ett viktigt övervintringsområde för denna underart.[4]
Den andra underarten C. n. surinamensis, kallad amerikansk svarttärna och av vissa kategoriserad som en egen art, häckar i Kanada och norra USA, och övervintrar utefter Centralamerikas och norra Sydamerikas västkust så långt söderut som till Peru.[3] Den amerikanska underarten har observerats ett fåtal gånger i Västpalearktis, bland annat i Storbritannien och på Madeira.[5]
Se vidare: Status
I Sverige häckar svarttärnan sparsamt i mellersta och södra Sverige speciellt i Skåne, Bergslagen och Mälarområdet, på Öland och Gotland.[6]
Svarttärnan har en kroppslängd på 22–26 cm, ett vingspann på 56–62 cm och väger cirka 62 gram.[7][8] I adult sommardräkt (maj-augusti) har den svart huvud, bröst och buk, är jämnt mörkgrå till grå på ovansidan, vit undergump, ljusgrå vingundersida, mörk näbb och mörka ben. Under ruggningen på våren och sommaren har den vita fläckar på huvudet och undersidan. Ruggningen till vinterdräkten börjar för vissa individer redan under ruvningen i början av juli.[9]
Adult i vinterdräkt och juvenilen ser ungefär likadan ut. Den har en omfångsrik svart hätta som går ned i nacken och på sidan av huvudet bakom ögat. Övriga huvudet är vitt och likaså bröstet och buken. På bröstsidan, där vingen fäster vid kroppen har den en tydlig mörk fläck. Ovansidan är ljusgrå där juvenilens rygg är mörkare men med tydliga ljusa fjäderbräm. Benen är orangeröda.
Precis som de andra träsktärnorna skiljer den sig från Sterna-tärnorna genom att ha kortare och bredare vingar och kort stjärt som är mindre kluven. I flykten är den lättare och har ett annat rörelseschema då den kastar sig från sida till sida istället för den mer bestämda rakare flygstil som karaktäriserar arterna i släktet Sterna. Utöver detta sänker sig svarttärnan ned mot vattenytan för att snappa efter insekter istället för att ryttla och störtdyka ned i vattnet.[7]
Den amerikanska underarten C. n surinamensis skiljer sig i alla dräkter ifrån nominatformen genom att vara mörkare och ha en grå, till mörkgrå vingundersida. Den har även mörkare grå vingovansida och en tydlig vit vingframkant. I adult häckningsdräkt påminner den mer än nominatformen om vitvingad tärna (C. leucopterus).[8]
Den häckar vid grunda sötvattensträsk. Under flyttningen rastar de vid havskuster, sjöar och större floder och de övervintrar mestadels i marina miljöer. Väl i sitt övervintringsområde besöker den sällan inlandslokaler. Svarttärnan är en långflyttare och många av de nordligare populationerna lämnar sina häckningslokaler redan i slutet av juli.[10]
De häckar i glesa kolonier.[7] Paret bygger boet tillsammans och det placeras mycket nära vattnet eller på gungfly eller flytande flack av vass och säv. Bobalen är ganska fyllig och byggs av torra eller halvruttna vatteväxter. Den lägger vanligtvis 2-3 ägg som är grönaktigt till rödaktigt bruna med grå och svartbruna fläckar som ibland täcker merparten av skalet. Medelstorleken är 25–35 mm.[10] Svarttärnan lägger bara en kull per häckningssäsong. Båda föräldrarna ruvar ägget i cirka 21 dygn. Ungarna matas i upp till fyra veckor, men lämnar boet redan efter ungefär två veckor.
Svarttärnans huvudföda utgörs av insekter som den ofta plockar från vattenytan men även fångar i luften. Ungarna matas med småfisk och insekter.[9]
Svarttärnan har ett globalt utbredningsområde på ungefär 10 000 000 km² och populationen uppskattas till mellan 450 000 - 1 300 000 individer. Den totala populationen kategoriseras som livskraftig (LC).[1]
Svarttärnan har under de senaste 100 åren minskat kraftigt i Skandinavien, Väst- och Centraleuropa, huvudsakligen på grund av utdikning och uppodling av kärr- och sjöområden som utgör deras häcknings- och födobiotoper.[2] Sedan 1858 saknas den exempelvis som häckfågel i Storbritannien där den numera bara uppträder under flyttningen.[9] Man uppskattar att det europeiska beståndet, exklusive för detta Sovjetunionen, mer än halverats sedan 1970-talet och att detta bestånd idag uppgår till ungefär 33000 par. De populationstätaste områdena finns i Ryssland, Polen, Baltikum, Vitryssland och Ukraina. Under perioden 1990–2000 har den dock minskat kraftigt i Polen och Litauen som idag har bestånd på 4000–5000 respektive ungefär 3000 par.[2]
Även beståndet av den amerikanska svarttärnan har minskat på grund av habitatförlust.
I Viking Olssons inventering av svarttärnas förekomst på Öland och i det övriga Sverige från 1941 skriver han att arten var tämligen allmän i Danmark och södra Sverige så långt norr ut som till Uppland i slutet av 1800-talet. Då häckade den vid exempelvis Silvåkrasjön i Skåne, vid Vänern, Hjälstaviken, på Värmdö, på Öland och Gotland, och på 1860-talet häckade 50-100 par vid Hornborgasjön.[9][10] Omkring 1900 skedde en plötslig och kraftig minskning av arten i både Sverige och Danmark. Vid 1940-talet fanns i Sverige bara några enstaka häckande par på fastlandet norr om Skåne. Exempelvis vid Göta älv i närheten av Kungälv, vid Tysslingen i Närke och vid Mälaren utanför Västerås.[10] I övrigt var det svenska beståndets starkaste fäste, under denna period, på Öland och på Lina myr på Gotland.[9] Under samma period minskade arten kraftig även i Danmark men fortsatte ändå att häcka på flertalet platser runt om i landet. Istället har arten minskat kraftigt under perioden 1990-2000 och man uppskattar att det idag häckar omkring 60 par i hela landet.[2]
Under de senaste 15 åren har arten återhämtat sig i Sverige och 2002 och 2004 konstaterades 267 respektive 233 häckande par.[2] Den svenska stammen anses idag vara stabil och har under det senaste halvseklet pendlat mellan 150-300 par.[2] Dock kategoriseras den i Sverige som sårbar (VU), främst eftersom nästan en tredjedel av populationen häckar på endast tre lokaler: Kristianstads vattenrike i Skåne, Hornborgasjön i Västergötland och Fläcksjön i Västmanland.[2]
I Finland var arten ovanlig, och fram till 1940-talet kände man bara till en häckning vid sjön Äyräpääjärvi på Karelska näset. Idag häckar arten på flera platser utmed Finlands västkust och även i sydöst vid ryska gränsen.[7] Arten har aldrig observerats häcka i Norge.
På Gotland har den kallats både "blåtärna" och "åkertärna".[9]
Svarttärna (Chlidonias niger) är en träsktärna inom familjen måsfåglar.
Kara sumru (Chlidonias niger), sumrugiller (Sternidae) familyasından bir kuş türü. İsminin, akla getirdiği gibi baskın olarak koyu renk kuş tüyleri vardır.
Erişkinlerin büyüklükleri 25 cm, kanat açıklıkları 61 cm, ağırlıkları ise 62 gr civarındadır. Kısa koyu renk bacakları ve bir kısa, 27–28 mm ölçülen neredeyse zayıf-görülen siyah gagaları vardır. Gaga uzun, incedir. Koyu gri bir arkaları, beyaz bir alınla siyah başları, boyunları (ara sıra erişkinde griyle kaplanır) ve karınları, siyah veya siyahımsı-kahverengi başlık ve hafif bir kahverengimsi-gri 'kare' kuyrukları vardır. Yüz beyazdır. Gözün önünde büyük karanlık üç köşeli bir yama vardır, ve yavrular göze çarpan bir beyaz renktir.
C.n. surinamensis olan Kuzey Amerikalı form, bütün kuş tüyü olarak Avrupalı formdan ayırt edilebilirdir ve bazıları tarafından ayrı bir tür olarak düşünülürler.
Üreme habitatları, Kanada'nın çoğunun karşısında tatlısu bataklıkları, kuzey Birleşik Devletler ve Avrupa ve batı Asya'nın büyük kısmıdır. Bataklık içinde yüzen bitki topluluklarına veya suya oldukça yakın olan yerlere, yaptıkları yuvalarına 2 ila 4 arası yumurta bırakıp, üzerine yatarlar.
Kuzey Amerikalı kara sumrular, kuzey Güney Amerika'nın kıyılarına bazıları açık okyanusa göç eder. Eski Dünya kuşları kışı Afrika'da geçirir.
Kara sumru (Chlidonias niger), sumrugiller (Sternidae) familyasından bir kuş türü. İsminin, akla getirdiği gibi baskın olarak koyu renk kuş tüyleri vardır.
Загальна довжина досягає 25 см. Влітку чорний з білим черевцем, хвіст знизу білий, ноги темно-червоні. У зимовому вбранні і у молодих птахів спинна сторона сіра, черево і шия білі, хвіст темний, з боків грудей чорні плями, позаду очей широка чорна поперечна смуга. Дзьоб чорний, крило знизу світле. Видає тріскучий крик «кі-кі-кі» або пронизливе «кі-ерр».
Полюбляє невеличкі зарослі озера, річкові заплави і багнисті болота (воліє прісні стоячі води текучим). Живиться рибою, рачками, комахами.
Приліт відбувається у середині травня.
Гніздиться по заболочених, густо зарослим водною рослинністю водойм (озер, річкових стариць), де вода довго тримається після весняного розливу. Місця гніздування обирає переважно по сусідству з великими сирими луговими просторами, де може добувати корм. Гніздиться великими колоніями.
Гнізда розташовані близько одне від іншого, часто на ледь видатних з води купинах або ж на плаваючих острівцях очерету і осоки. Воно будується із стебел і листя очерету, а також іншої водної рослинності. Являє собою купу стебел і листя очерету та інших водних рослин з невеликим лотком в центрі. Значна частина гнізда нерідко занурена у воду, над поверхнею води підіймається настільки незначна частина гнізда, що лоток майже завжди буває сирим. Діаметр гнізда 110–300 мм, висота гнізда 30—50 мм, діаметр лотка 50-100 мм, глибина лотка 20-25 мм.
Кладка складається з 3 яєць розміром 33-35х24-25 мм, жовтувато—зеленого кольору з темно—бурими плямами. Насиджування триває 14—17 діб. Пташенята рудуваті, з чорними плямами, черевце у них світло—сіре, зоб темно—бурий. Протягом перших двох тижнів після вилуплення пташенята більшу частину часу перебувають у гнізді, хоча з перших же днів можуть плавати. У віці 3 тижнів вони стають роблять спроби літати, а 4 — уже добре літають. Наприкінці серпня — початку вересня чорний крячок летить на зимівлю.
Мешкає у від південної Швеції до Іспанії, від Європейської частини Росії до Західного Сибіру, Алтаю, басейну р. Єнісей, Байкалу. Гніздиться на Кавказі і в Криму. Зустрічається також у Казахстані. Зимує головним чином у тропічній частині Африки.
Chlidonias niger là một loài chim trong họ Laridae.[2]
.jpg)
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chlidonias niger (Linnaeus, 1758)
Охранный статус
Чёрная болотная кра́чка[1] (лат. Chlidonias niger) — вид птиц из семейства чайковых (Laridae)[2].
Чёрная болотная крачка размером до 25 см. Остроконечный клюв чёрный, лапы красно — бурые. Голова, грудь и брюхо в брачном наряде аспидно — чёрного, а вверх серого цвета. Самцы и самки имеют одинаковую окраску. Крик звучит как «киик» или «кик-кик».
Чёрная болотная крачка селится с апреля по сентябрь на берегах водоёмов, болот, озёр в Восточной, Южной и Центральной Европе. Зимует на побережье в тропической Африке[3].
Чёрная болотная крачка питается рыбой, земноводными и насекомыми, главным образом стрекозами. Свою добычу она добывает на лету в воздухе или с поверхности воды[4].
Чёрные болотные крачки гнездятся небольшими колониями с мая по июль. Гнездо размещается на краю водоёма или на плавающих листьях и тростнике. Самка откладывает 2—3 яйца с тёмными пятнами. Примерно через 3 недели высиживания появляются птенцы. Ещё через 3 недели птенцы могут летать[5].
黑浮鸥（学名：Chlidonias niger）又名黑浮燕鷗，为鸥科浮鸥属的鸟类。该物种的模式产地在瑞典。[2]
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : カモメ科 Laridae 属 : Chlidonias 種 : ハシグロクロハラアジサシハシグロクロハラアジサシ（嘴黒黒腹鯵刺、学名：Chlidonias niger）は、チドリ目カモメ科に分類される鳥類の一種である。
ヨーロッパ東部から西シベリアにかけての地域と北アメリカ中部で繁殖し、冬季はアフリカ、中央アメリカ南部から南アメリカ北部に渡りをおこない越冬する。
日本ではまれな旅鳥として、本州、四国、南西諸島で記録がある。ほとんどの記録が7月から10月にかけてのものである。
全長約24cm。夏羽は頭部から腹にかけてが黒い。背と肩羽は灰黒色、腰と尾は灰色で、下尾筒は白色である。冬羽では後頭部が黒褐色の斑がある他は、頭部から腹にかけてが白くなり、体上面は灰色である。雌雄同色である。
海岸や干潟、河川、内陸の湖沼に生息する。繁殖期は主に淡水域に生息するが、非繁殖期は海水域やその近辺にいることが多い。主な生態はハジロクロハラアジサシと似ている。
食性は動物食。小魚や昆虫類を捕食する。
繁殖形態は卵生。湿原や湖沼の浅瀬に水草やアシなどを積み上げて、いわゆる浮き巣を作る。地面に枯れ草などを敷いて営巣することもある。1腹2-4個の卵を産み、抱卵期間は14-16日である。抱卵は雌雄共同で行う。
鳴き声は「キー キー」、「キュー キュー」など。
左がハジロクロハラアジサシ、右下がクロハラアジサシ、右上ハシグロクロハラアジサシ
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
_a_(4644831482).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
