Los tinamúes, yutos[2] o inambúes[3] son una clado d'aves paleognatas de distribución fundamentalmente neotropical. Delles especies conocer como martinetas, ente qu'en ciertos países se les llapada perdices, pola so semeyanza con dalgunos Galliformes, que se debe a una converxencia evolutiva.[4] El grupu inclúi 47 especies, que se distribúin en América del Sur y del Norte, dende Méxicu hasta la Patagonia, ocupando una amplia gama de hábitats.
Magar pueden volar, de normal pórtense como aves corredores, anque nun algamar cierta velocidá pa escapar de los sos depredadores. Por ello suelen llevantar pequeños y cabileños vuelos, lo suficientemente efectivos pa dexa-yos fuxir. Anque delles especies que viven en forestas son abondo comunes, son silenciosos, lo que los torna difíciles de detectar, ayudaos pola escuridá del sotobosque trupu onde se mueven y pola so críptica coloración, la que-yos dexa confundir se cola foyarasca del suelu. Namái se faen notar cuando emiten el so cantar, que ye inconfundible. La mayoría de les sos especies habiten en forestas tropicales y subtropicales de baxa altitú n'América del Sur. Un númberu pequeñu d'especies vive en hábitats abiertos de pacionales. Alimentar d'una variedá de vexetales, bayes, ya inclusive d'inseutos.
Les femes ponen güevos de colores curiosos (que varien dende'l rosado hasta verde y azul) los que tienen un pulgu duru como porzolana. El pitucu ye precoz y puede correr en cuanto sale del cascarón. Les femes ponen nun solu nial y son los machos los que guaren los güevos.
Los tinamúes son d'orixe gondwánico y tán rellacionaos coles moas (Dinornithidae).[5][6] Anque'l rexistru fósil d'América del Sur ye xeneralmente escasu, los fósiles de tinamúes remontar a 10 millones d'años, tando la so área de distribución acutada a América.
El siguiente cladograma, basáu en Bertelli & Porzecanski (2004),[7] amuesa les rellaciones ente los distintos llinaxes de tinamúes:
Nothurinae
Los tinamúes, yutos o inambúes son una clado d'aves paleognatas de distribución fundamentalmente neotropical. Delles especies conocer como martinetas, ente qu'en ciertos países se les llapada perdices, pola so semeyanza con dalgunos Galliformes, que se debe a una converxencia evolutiva. El grupu inclúi 47 especies, que se distribúin en América del Sur y del Norte, dende Méxicu hasta la Patagonia, ocupando una amplia gama de hábitats.
Gizliquyruqlular və ya tinamolar — Tilsiz quşların (Tinamiformes Huxley, 1872) dəstəsi və (Tinamidae G. R. Gray, 1840) fəsiləsi.
Crypturidae Bonaparte, 1831
Tinamotidae Bonaparte, 1854
Eudromiidae Bonaparte, 1854
Rhynchotidae von Boetticher, 1934
Gizliquyruqlular və ya tinamolar — Tilsiz quşların (Tinamiformes Huxley, 1872) dəstəsi və (Tinamidae G. R. Gray, 1840) fəsiləsi.
An tinamoued a zo evned a-orin eus Kreiz ha Suamerika. Tennañ a reont d'ar skilgegi ha d'ar c'hlujiri gant ur c'horf krenndev ha divaskell bihan.
Dre vras eo gell pe c'hris o fluñv, alies gant brizhennoù pe roudennoù teñval. Bihan eo o fenn ha hir a-walc'h o gouzoug. Diouzh ar spesadoù eo etre 150 g ha 2 kg o fouez, hag etre 15 ha 50 cm o hirder. Berr eo o divaskell ha n'int ket gwall varrek da nijal.
Heñvel eo ar pared ouzh ar parezed.
Turiañ a reont an douar gant o figos hag en em vagañ diwar greun, gwrizioù, frouezh, artropoded (amprevaned, kevnid...) hag a-wechoù mellkeineged bihan (glazarded, gleskered, logod).
Preizhataet e vezont gant an dud, al lern, an tatoued hag ar skoñsed. Klask a reont en em zifenn diouzh o freizhataerien dre chom difiñv. Pa vezont diskoachet e nijont kuit ha mont da guzh er strouezh un tammig pelloc'h.
Da vare an embarañ en em vod ar parezed a strolladoù bihan (betek 4 evn) evit klask ur par. Hemañ a ouenn gant ar parezed a zozv pep a 3 pe 4 vi en un neizh savet en un toull, alies e-harz ur wezenn.
Goret e vez ar vioù gant ar par e-pad 20 devezh ha maget ar ploged gantañ ur miz pe zaou.
Lod eus an tinamoued a vev er c'hoadegoù stank pa vez re all o vevañ e stepennoù krin.
Tinamidae eo ar c'herentiad nemetañ en urzhiad Tinamiformes.
Nav genad a zo ennañ :
An tinamoued a zo evned a-orin eus Kreiz ha Suamerika. Tennañ a reont d'ar skilgegi ha d'ar c'hlujiri gant ur c'horf krenndev ha divaskell bihan.
Els tinamús (Tinamiformes) són un ordre d'ocells paleògnats que només conté una família, la dels tinàmids (Tinamidae). Són ocells d'aparença gallinàcia, endèmiques del neotròpic. La seva distribució s'estén des de Mèxic fins a la Patagònia, i fins i tot viuen als Andes a fins a 4.800 metres d'altitud. Formen un dels grups d'ocells més antics del continent amèrica, amb un registre fòssil que s'origina al Miocè de l'Argentina.
S'alimenten principalment de llavors. A diferència de la majoria dels ocells, la incubació i la cria dels nounats és una tasca exclusiva dels mascles. Una altra característica és el domini del sexe femení i la monogàmia. Són les femelles les que defineixen territoris, els conserven, i són elles les que atreuen i competeixen pels mascles que les fecundaran. Un cop fet això, covaran els seus ous i tindran cura de la seva descendència.
Existeixen 48 espècies de tinàmids, dividides en 9 gèneres:[1]
Els tinamús (Tinamiformes) són un ordre d'ocells paleògnats que només conté una família, la dels tinàmids (Tinamidae). Són ocells d'aparença gallinàcia, endèmiques del neotròpic. La seva distribució s'estén des de Mèxic fins a la Patagònia, i fins i tot viuen als Andes a fins a 4.800 metres d'altitud. Formen un dels grups d'ocells més antics del continent amèrica, amb un registre fòssil que s'origina al Miocè de l'Argentina.
S'alimenten principalment de llavors. A diferència de la majoria dels ocells, la incubació i la cria dels nounats és una tasca exclusiva dels mascles. Una altra característica és el domini del sexe femení i la monogàmia. Són les femelles les que defineixen territoris, els conserven, i són elles les que atreuen i competeixen pels mascles que les fecundaran. Un cop fet això, covaran els seus ous i tindran cura de la seva descendència.
Urdd o adar yw'r Tinamiformes ac mae'r Tinamŵaid (y Tinamidae) yn deulu o fewn yr urdd honno; ceir hefyd 47 math neu rywogaeth o fewn yr urdd e.e. Tinamŵ'r ucheldir. Mae'r erthygl hon yn cyfeirio at y tri: yr urdd y teulu a'r 47 rhywogaeth. Tiriogaeth y Tinamŵ yw Mecsico, Canol America, a De America. Daw'r gair o'r iaith Carib a gaiff ei siarad gan bobl Kalina yn Ne America.
Dyma un o'r adar mwyaf hynafol, a cheir ffosiliau ohonynt o'r epoc Miosen. Mae ymchwil diweddar yn dangos nad ydynt yn chwaer grŵp i'r adar gwastatfron (y ratiteiaid), na fedrant hedfan. Adar sefydlog ydynt, ac anghrwydrol, gan fyw ar y tir, yn hytrach na mewn coed. Gallant fyw mewn amrywiaeth o gynefinoedd: o'r fforestydd glaw i laswelltiroedd. Ceir dau isdeulu, ac mae'r ddau'n hollol wahanol o ran eu cynefinoedd, gyda'r Nothurinae yn byw mewn gwastatiroedd agored a'r Tinaminae mewn coedwigoedd.[1]
Cladogram gan Bertelli & Porzecanski (2004)[2]
Tinamidae TinaminaeTinamŵ
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Nothwra torwyn Nothura boraquira Tinamŵ adeingoch Rhynchotus rufescens
Urdd o adar yw'r Tinamiformes ac mae'r Tinamŵaid (y Tinamidae) yn deulu o fewn yr urdd honno; ceir hefyd 47 math neu rywogaeth o fewn yr urdd e.e. Tinamŵ'r ucheldir. Mae'r erthygl hon yn cyfeirio at y tri: yr urdd y teulu a'r 47 rhywogaeth. Tiriogaeth y Tinamŵ yw Mecsico, Canol America, a De America. Daw'r gair o'r iaith Carib a gaiff ei siarad gan bobl Kalina yn Ne America.
Dyma un o'r adar mwyaf hynafol, a cheir ffosiliau ohonynt o'r epoc Miosen. Mae ymchwil diweddar yn dangos nad ydynt yn chwaer grŵp i'r adar gwastatfron (y ratiteiaid), na fedrant hedfan. Adar sefydlog ydynt, ac anghrwydrol, gan fyw ar y tir, yn hytrach na mewn coed. Gallant fyw mewn amrywiaeth o gynefinoedd: o'r fforestydd glaw i laswelltiroedd. Ceir dau isdeulu, ac mae'r ddau'n hollol wahanol o ran eu cynefinoedd, gyda'r Nothurinae yn byw mewn gwastatiroedd agored a'r Tinaminae mewn coedwigoedd.
Tinamy (Tinamiformes) jsou řádem ptáků, patřícím do podtřídy běžců. Vzhledem se podobají kurovitým ptákům. Mají silné hrabavé nohy se zakrnělým nebo chybějícím zadním prstem, neobratně létají. Peří na hřbetě je dlouhé a husté, překrývá i krátký ocas. Žijí samotářským životem, živí se hlavně rostlinnou potravou, semeny a spadlými plody, vyhrabanými kořínky. Některé druhy se specializovaly na lov hmyzu, což je obvyklá potrava mláďat všech druhů. Snášejí poměrně velká a pestře zbarvená vejce. Samice jsou větší než samci, vybírají a ochraňují teritorium a také tokají. Na vejcích sedí samci. 49 druhů je rozšířeno v Jižní a Střední Americe.[1]
Tinamy byly původně považovány za hrabavé ptáky, než se prokázala jejich příslušnost k běžcům. V současné době jsou nejčastěji považovány za blízce příbuzné nanduům, případně tvoří klad s vymřelými ptáky moa.[2][3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu tinamovití ve Wikimedia Commons
Tinamy (Tinamiformes) jsou řádem ptáků, patřícím do podtřídy běžců. Vzhledem se podobají kurovitým ptákům. Mají silné hrabavé nohy se zakrnělým nebo chybějícím zadním prstem, neobratně létají. Peří na hřbetě je dlouhé a husté, překrývá i krátký ocas. Žijí samotářským životem, živí se hlavně rostlinnou potravou, semeny a spadlými plody, vyhrabanými kořínky. Některé druhy se specializovaly na lov hmyzu, což je obvyklá potrava mláďat všech druhů. Snášejí poměrně velká a pestře zbarvená vejce. Samice jsou větší než samci, vybírají a ochraňují teritorium a také tokají. Na vejcích sedí samci. 49 druhů je rozšířeno v Jižní a Střední Americe.
Tinamuerne (latin: Tinamiformes) er en syd- og mellemamerikansk fugleorden med 47 arter fordelt på en familie (Tinamidae) med 9 slægter.
Die Steißhühner (Tinamidae) bilden eine zu den Urkiefervögeln (Palaeognathae) gehörende verbreitete Familie der Vögel, die die einzige der Ordnung Tinamiformes ist. Steißhühner sind verborgen lebende Vögel der Wälder, Savannen und Grasländer Mittel- und Südamerikas. Ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich von Mexiko bis in den Süden Chiles. In ihrem Habitus sowie ihren Körperproportionen erinnern sie an Perlhühner. Trotz ihrer hühnerartigen Gestalt sind ihre nächsten Verwandten nach heutiger Auffassung die Laufvögel.
Steißhühner sehen altweltlichen Wildhühnern ähnlich, sodass die Spanier sie zunächst perdiz („Rebhuhn“) nannten; erst später wurde aus einer Karibischen Sprache im Englischen der Name tinamou abgeleitet, während im Deutschen der Name „Steißhühner“ üblicher wurde. Die Ähnlichkeiten zu Hühnervögeln dürften in konvergenter Evolution entstanden sein.
Die Größe der Steißhühner schwankt je nach Art zwischen 14 und 49 cm, das Gewicht zwischen 43 g und 1,8 kg. Der Körperbau ist sehr kompakt mit einem schlanken Hals, einem leicht verlängerten Kopf und einem relativ kurzen, abwärts gebogenen Schnabel. Manche Arten haben einen aufrichtbaren Schopf. Der Name „Steißhühner“ rührt von dem abrupten Ende des Körpers, der scheinbar schwanzlos ist.
Das Gefieder ist meistens unauffällig gefärbt. Braune und graue Farbtöne herrschen vor, oft mit unauffälligen Streifen- oder Fleckenzeichnungen. Bei manchen Arten gibt es einen geringfügigen Geschlechtsdimorphismus in der Form, dass die Streifung beim Weibchen etwas deutlicher oder das Gefieder etwas heller ist.
Die Beine sind mittellang und stämmig, mit drei vorwärts und einer rückwärts gerichteten Zehe (sog. Anisodactylie). Mit diesen können sie recht schnell laufen. Fast ihr ganzes Leben verbringen Steißhühner am Boden. Sie können zwar fliegen, machen von ihren Flügeln aber wohl seltener Gebrauch als alle anderen flugfähigen Vögel. Für einen relativ schweren Vogel sind die Flügel erstaunlich kurz. Sie ermöglichen einen schwerfälligen Flug mit schnellen Flügelschlägen. Da der Schwanz extrem kurz ist und somit nicht als Steuer dienen kann, gelingt es Steißhühnern nicht immer, Hindernissen auszuweichen. Nicht selten geschieht es, dass ein Fluchtversuch mit einem Zusammenprall mit dem nächsten Baumstamm endet, was auch zum Tod des Vogels führen kann. Die Flüge führen nur über kurze Distanzen von allerhöchstens 500 m.
Steißhühner haben eine kräftige Muskulatur, aber ein Herz, das im Verhältnis zur Körpergröße das kleinste aller Vögel ist. Diese physiologischen Eigenheiten sorgen dafür, dass Steißhühner schnell ermüden und keine langen Flüge oder Läufe durchhalten.
Steißhühner gehören zu den wenigen Vogelordnungen, deren Vertreter einen ausstülpbaren Penis (Penis protrudens) besitzen.
Die meisten Steißhühner geben recht eintönige Laute von sich, die dennoch wohlklingend und weittragend sind. Die orgel- und flötenartigen Töne gehören zu den charakteristischen Lauten der Regenwälder Südamerikas. Die Waldbewohner rufen in tieferen Lagen als die Steppenbewohner. Manche Steißhuhn-Arten sind einander im Aussehen so ähnlich, dass die Lautgebungen für diese zum wichtigsten Unterscheidungsmerkmal werden.
Ein aufgeschrecktes Steißhuhn gibt einen schrillen Schrei von sich, der durchdringend ist und weit weniger melodiös klingt.
Die Steißhühner kommen in Süd- und Mittelamerika vor. Die meisten Arten bewohnen die tropischen Tiefländer Südamerikas östlich der Anden, nach Süden etwa bis Paraguay. Einige Arten reichen aber bis ins zentrale und südliche Argentinien (Patagonien), nach Chile, sowie nach Norden bis ins zentrale und nordöstliche Mexiko.
Eine Art wurde auf der Osterinsel eingebürgert. Versuche vom Anfang des 20. Jahrhunderts, Steißhühner als Jagdwild in Mitteleuropa und Nordamerika heimisch zu machen, sind gescheitert. Jeweils im ersten Winter kamen alle eingebürgerten Vögel um.
Viele Arten leben in dichten tropischen Regenwäldern und deren Sekundärstadien, vom Tiefland bis in die unteren Berglagen. Sie besiedeln insgesamt aber eine große Bandbreite von Lebensräumen, etwa auch Trockenwälder, Savannen und offenes Busch- und Grasland. Das Chilesteißhuhn (Nothoprocta perdicaria) besiedelt auch Getreidefelder, das Punasteißhuhn (Tinamotis pentlandii) in den Anden die Puna oberhalb von 4000 m Seehöhe.
Obwohl einige Arten ziemlich häufig sind, sind die Steißhühner nur selten zu sehen. Sie sind scheu und leben meistens im Unterholz verborgen. Beim Nahen eines Menschen oder potenziellen Feindes verharren sie bewegungslos, und nur wenn die Nähe sehr bedrohlich wird, ergreifen die Vögel die Flucht. Diese Flucht erfolgt entweder laufend oder durch plötzliches Auffliegen, wobei die Flügel ein fast explosionsartiges Geräusch von sich geben und der Vogel einen lauten Schrei ausstößt. Dieses laute und unerwartete Auffliegen versetzt einem potenziellen Räuber einen Schrecken, der ihn daran hindert, dem langsamen Vogel sofort nachzusetzen.
Steißhühner leben je nach Art einzelgängerisch oder in Gruppen. In der Regel handelt es sich bei den Einzelgängern um waldbewohnende Arten. Bei den anderen haben die Verbände keine sonderlich entwickelte soziale Organisation, und zwischen den Mitgliedern der Gruppe gibt es kaum Interaktion. Alle Steißhühner sind tagaktiv. Nachts schlafen sie im Schutz von Sträuchern und nur ausnahmsweise auf niedrigen Ästen.
Steißhühner sind Allesfresser. Sie ernähren sich von Pflanzenmaterialien verschiedener Art (Früchte, Samen, Triebe, Blätter, Knospen, Blüten, Wurzeln, Knollen) sowie von kleinen wirbellosen Tieren (Ameisen, Termiten, Käfer, Heuschrecken, Insektenlarven, Schnecken, Regenwürmer). Die größeren Arten fressen vereinzelt auch kleine Wirbeltiere wie Eidechsen, Frösche und Mäuse. Für alle Steißhühner gilt, dass sie zum überwiegenden Teil Pflanzenfresser sind und tierische Nahrung stets den geringeren Anteil ausmacht.
Während zwar alle Steißhühner Allesfresser sind, hat man doch Unterschiede in der von ihnen bevorzugten Nahrung ausgemacht. So machen Früchte den Großteil der Nahrung der Waldsteißhühner aus. Die Gattungen Nothura, Nothoprocta und Eudromia bevorzugen Samen und unterirdische Pflanzenteile, während die Steißhühner der Gattung Tinamotis zum größten Teil die grünen Teile der Pflanzen fressen.
Die Arten der Steißhühner, die im tropischen Wald leben, sind bezüglich ihrer Brutzeit weitgehend unabhängig von jahreszeitlichen Einflussfaktoren und kommen in den meisten Monaten des Jahres zur Brut. Steißhühner der Savannen- und Grasländer sind in ihrem Brutbeginn abhängig von der Regenzeit und anderen klimatischen Einflussfaktoren.[1]
In der Fortpflanzung zeigen Steißhühner viele Übereinstimmungen mit den verwandten Nandus. Unter den zahlreichen Arten gibt es im Detail viele abweichende Verhaltensweisen, so dass der im Folgenden beschriebene Ablauf zwar für die meisten, aber nicht in jedem Punkt zwangsläufig für alle Arten gilt.
Steißhühner sind territorial. Zur Brutzeit errichten die Männchen Reviere, die sie durch lautes Rufen abstecken. Gelangt ein anderes Männchen in das Revier, kommt es zu einem Kampf, bei dem Flügel und Beine eingesetzt werden. Durch die Rufe werden Weibchen in das Revier gelockt. Die Männchen sind polygam und paaren sich mit allen Weibchen, die das Revier finden.
Wenn ein Nest gebaut wird, befindet sich dies stets am Boden. Allerdings bauen nur manche Arten ein richtiges Nest, während die meisten ihre Eier einfach auf dem nicht präparierten Boden ablegen. Nester sind rund und werden aus Gras und Erde angelegt. Die Eier werden stets im Schutz eines Strauchs oder eines Grasbüschels abgelegt, so dass sie vom weiten unsichtbar sind.
Die Eier sind sehr attraktiv gefärbt und haben eine porzellanartig glänzende Schale. Etliche Farben kommen vor: Grün, Blau, Türkis, Purpur, Violett, Grau, Braun und Gelb. Für gewöhnlich sind die Eier einfarbig, nur bei den Dreizehensteißhühnern (Tinamotis) tragen sie kleine Flecken. Der Nutzen dieser leuchtenden Farben ist nicht geklärt; im Gegenteil scheinen so auffällige Eier Räuber eher anzulocken. Während der Brut verschwindet der Glanz allerdings, so dass die Farben vor dem Schlüpfen deutlich matter sind.
Nach dem Ablegen der Eier verlassen die Weibchen das Revier des Männchens. Sie versuchen jetzt, ein weiteres fortpflanzungsreifes Männchen zu finden und sich auch mit diesem zu paaren. Da alle Weibchen in ein Nest legen, können sich letztlich bis zu sechzehn Eier im Nest befinden. Die Brutdauer ist recht kurz, sie liegt zwischen sechzehn und zwanzig Tagen. Das allein brütende Männchen verhält sich in dieser Zeit völlig oder fast völlig lautlos. Wenn es das Gelege verlassen muss, um Nahrung zu suchen, bedeckt es die Eier für diese Zeit mit Blättern. So lange es auf den Eiern sitzt, bleibt das Männchen absolut bewegungslos und rührt sich manchmal selbst dann nicht, wenn es von einem potenziellen Feind berührt wird. In anderen Fällen versucht es, eine Verletzung vorzutäuschen und so einen Feind vom Nest fortzulocken.
Die Jungen haben beim Schlüpfen ein helles Daunenkleid mit dunklen Flecken. Sie sind nach nur wenigen Stunden in der Lage, eigenständig umherzulaufen und zu fressen. Ihre Ernährung besteht in den ersten Lebenswochen zum Großteil aus Insekten. Oft ist der Vater behilflich, indem er die Tiere aufpickt und vor seinen Jungen ablegt. Den zahlreichen Feinden sind Steißhuhnküken fast schutzlos ausgeliefert; zwar verstecken sie sich bei drohender Gefahr unter dem Gefieder des Vaters, aber dennoch ist die Sterblichkeit extrem hoch. Um dieser Gefahr entgegenzuwirken, wachsen Steißhühner enorm schnell – innerhalb von nur zwanzig Tagen erreichen sie die volle Größe. Wachteltinamus (Nothura) sind im Alter von nur 57 Tagen geschlechtsreif; allerdings ist dies eine theoretische Größe, denn in der Praxis erfolgt die erste Paarung fast nie vor Vollendung des ersten Lebensjahres.
Nur zwanzig Tage nach dem Schlüpfen sind die Jungen selbständig genug, um den Vater zu verlassen. Ist die Fortpflanzungszeit noch nicht vorüber, beginnt das Männchen nun erneut mit Rufen, um wiederum Weibchen anzulocken und gegebenenfalls weitere Junge großzuziehen.
Versuche, Steißhühner als jagdbares Wild in europäischen und nordamerikanischen Wäldern auszusetzen, sind stets gescheitert, da die Tiere sich nicht an das Klima anpassen konnten. Auch eine Domestikation einer Steißhuhn-Art ist nie erfolgt, obwohl sie leicht in Gefangenschaft zu halten sind.
Manche Arten können Schaden anrichten, da sie in Getreidefelder eindringen und dort fressen. Auf der anderen Seite fressen dieselben Arten in den Feldern auch Schadinsekten, so dass nicht genau ermittelt werden kann, in welchem Verhältnis Nutzen und Schaden stehen.
Obwohl manche Arten zu den häufigsten Vögeln Südamerikas gehören, lebt ein Großteil scheu und verborgen im amazonischen Regenwald. Durch die Abholzung der südamerikanischen Wälder sind natürlich auch diese Arten zunehmend gefährdet. Zudem werden sie wegen ihres Fleisches gejagt. Dies hat vor allem bei vielen Indianervölkern Tradition, deren Jäger die Rufe der Steißhühner nachahmen können, um die Vögel anzulocken. Aber auch auf städtischen Märkten werden geschossene Steißhühner oft in großer Zahl verkauft.
Die Verwandtschaft der Steißhühner zu den Laufvögeln wird allein aus morphologischen Merkmalen und molekulargenetischen Analysen geschlossen. Fossilfunde, die einen Aufschluss über gemeinsame Vorfahren liefern könnten, sind nicht bekannt. Die ältesten Fossilien, die zweifelsfrei den Steißhühnern zugeschrieben werden können, stammen aus dem Miozän und lassen sich der heute noch existierenden Gattung Eudromia zuordnen. Aus der darauffolgenden Epoche, dem Pliozän, sind Eudromia, Nothura und die heute ausgestorbene Gattung Querandiornis belegt.
Durch morphologische und molekulargenetische Analysen besteht heute kein Zweifel mehr daran, dass Steißhühner tatsächlich in die nächste Verwandtschaft der Laufvögel zu rechnen sind. Hinweise für die Verwandtschaft findet man sowohl in der Struktur der DNA und der Eiweißproteine als auch im Aufbau ihrer Zunge.[1] Früher rechnete man sie wegen ihrer äußerlichen Ähnlichkeit mit Perlhühnern zu den Hühnervögeln. Heute ist es gängig, die Steißhühner als eine Ordnung Tinamiformes mit einer einzigen Familie Tinamidae anzusehen.
Es gibt jedoch auch Tendenzen, die Steißhühner ganz bei den Laufvögeln einzuordnen.[2]
Manche Fachleute wollen in ihnen die Schwestergruppe der Nandus ausgemacht haben, andere kamen beim DNA-Vergleich zum Ergebnis das sie die Schwestergruppe der ausgestorbenen neuseeländischen Moas (Dinornithiformes) sind.[3]
Üblich ist eine Unterteilung der Steißhühner in die zwei Unterfamilien der Waldsteißhühner (Tinaminae) und Steppensteißhühner (Rhynchotinae, manchmal auch Nothurinae). Hauptsächlich leben die Waldsteißhühner am Boden tropischer Regenwälder, die Steppensteißhühner hingegen in offeneren Habitaten. Wichtigstes Unterscheidungsmerkmal ist aber die Position der Nasenlöcher, die bei den Rhynchotinae an der Schnabelbasis liegen, bei den Tinaminae sich aber etwa in der Schnabelmitte befinden. Die Unterteilung ist schon sehr alt, wurde aber wiederholt bestätigt.[4] Dagegen stehen die Begriffe Tinamus und Taos nicht für systematische Gruppen; „Tinamus“ wird meistens synonym für Steißhühner verwendet, als „Taos“ werden vorwiegend große Arten bezeichnet.
Gegenwärtig werden 48 Arten in 9 Gattungen zu den Steißhühnern gerechnet. Vor allem die Gattung Crypturellus mit ihren 23 beschriebenen Arten bereitet hier Probleme. Viele der Arten sind voneinander kaum zu unterscheiden, während andere sehr variantenreich vorkommen. Eine noch ausstehende genaue Untersuchung der Arten könnte dazu führen, dass die Artenzahl noch nach unten oder auch nach oben korrigiert werden muss.
Aufgrund der bereits erwähnten Arbeit von Bertelli & Porzecanski 2004 lassen sich die Verwandtschaftsverhältnisse der Steißhühner wie in folgendem Kladogramm darstellen:
Tinamidae TinaminaeNothocercus
Crypturellus
Tinamus
Tinamotis
Eudromia
Rhynchotus
Nothoprocta
Nothura
Taoniscus
Nach der roten Liste der IUCN gilt der Magdalenatinamu als vom Aussterben bedroht (critically endangered), der Kolumbianische Tinamu als stark gefährdet (endangered). Kerrtinamu, Taczanowskisteißhuhn, Wachtelsteißhuhn und Pfauensteißhuhn werden als gefährdet (vulnerable) eingestuft, Brauentinamu und Gelbfußtinamu als gering gefährdet (near threatened).
Steißhühner gelten als leicht zu pflegende Vogelarten. Sie werden außerhalb ihrer Heimat jedoch trotzdem vergleichsweise selten in zoologischen Gärten gehalten. Es gab gegen Ende des 19. und zu Beginn des 20. Jahrhunderts Versuche, das nicht temperaturempfindliche Rotflügel-Pampahuhn, das in Mitteleuropa auch im Freien überwintern kann, als Jagdwild einzubürgern. Dazu wurde das Rotflügel-Pampahuhn in Fasanerien insbesondere in Frankreich in großer Zahl gezüchtet.[5]
In der Zoohaltung hat ein Zimttinamu bereits ein Lebensalter von 15 Jahren erreicht.[6]
Die Steißhühner (Tinamidae) bilden eine zu den Urkiefervögeln (Palaeognathae) gehörende verbreitete Familie der Vögel, die die einzige der Ordnung Tinamiformes ist. Steißhühner sind verborgen lebende Vögel der Wälder, Savannen und Grasländer Mittel- und Südamerikas. Ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich von Mexiko bis in den Süden Chiles. In ihrem Habitus sowie ihren Körperproportionen erinnern sie an Perlhühner. Trotz ihrer hühnerartigen Gestalt sind ihre nächsten Verwandten nach heutiger Auffassung die Laufvögel.
La tinamiformos (o tinamos) de America Sude es un ordina de avias con sola un familia - la tinamidos - ce inclui sirca 47 spesies en 9 jeneras. Los pare como coturnixes, ma no es relata. Los es relata a la strutioniformos, como la astruzo.
Tinamous form an order (Tinamiformes) comprisin a single faimily, wi twa distinct subfaimilies, containin 47 species o birds foond in Mexico, Central Americae, an Sooth Americae. The wird "tinamou" comes frae the Galibi term for these birds, tinamu.[2]
Conservation status key:[3]
Subfaimily Tinaminae
Subfaimily Nothurinae
Tinamous form an order (Tinamiformes) comprisin a single faimily, wi twa distinct subfaimilies, containin 47 species o birds foond in Mexico, Central Americae, an Sooth Americae. The wird "tinamou" comes frae the Galibi term for these birds, tinamu.
Tekst üüb Öömrang Tinamuun (Tinamidae) san det iansagst fögelfamile uun det order faan a Tinamiformes. Jo lewe uun Madel- an Süüdameerikoo. Jo san wel nai mä a luupfögler, stun oober likes uun en aanj order.
Tinamuun (Tinamidae) san det iansagst fögelfamile uun det order faan a Tinamiformes. Jo lewe uun Madel- an Süüdameerikoo. Jo san wel nai mä a luupfögler, stun oober likes uun en aanj order.
Yuthu (Tinamidae) nisqakunaqa chakillapi puriq, mana phawayta atiq pisqukunam.
Kaymi huk rikch'aqkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Yuthu
Yuthu (Tinamidae) nisqakunaqa chakillapi puriq, mana phawayta atiq pisqukunam.
Kaymi huk rikch'aqkuna:
Hatun yuthu (Tinamus major) P'isaqa (Nothoprocta spp.)
டினாமஸ், இனம்பஸ்[2], யுடோஸ்[3] ஆகியவை ஒரு வரிசையை உருவாக்குகின்றன. அவ்வரிசை டினாமிபோர்மஸ் (Tinamiformes) என்று அழைக்கப்படுகிறது. இது டினாமிடே (Tinamidae) என்ற ஒரே ஒரு குடும்பத்தை மட்டுமே கொண்டுள்ளது. இரு துனைக்குடும்பங்களைக் கொண்டுள்ளது. இதில் 47 இனங்கள் உள்ளன. இப்பறவைகள் மெக்சிகோ, மத்திய அமெரிக்கா மற்றும் தென் அமெரிக்காவில் காணப்படுகின்றன.
டினாமஸ், இனம்பஸ், யுடோஸ் ஆகியவை ஒரு வரிசையை உருவாக்குகின்றன. அவ்வரிசை டினாமிபோர்மஸ் (Tinamiformes) என்று அழைக்கப்படுகிறது. இது டினாமிடே (Tinamidae) என்ற ஒரே ஒரு குடும்பத்தை மட்டுமே கொண்டுள்ளது. இரு துனைக்குடும்பங்களைக் கொண்டுள்ளது. இதில் 47 இனங்கள் உள்ளன. இப்பறவைகள் மெக்சிகோ, மத்திய அமெரிக்கா மற்றும் தென் அமெரிக்காவில் காணப்படுகின்றன.
De orde van de tinamoes (Tinamiformes) besti uut ongeveêr fuuftig soôrten die an allemille in Zuud-Amerika leven. Ze zien verwant an de are veugels van de Ratites (loôpveugels). Tinamoes maeken deêl uut van de Paleognathae.
Tinamoes zien bodemveugels mie een taemelijk korte snaevel en een dunne nikke. Tinamoes zien nòha schuw en ze worn dirrum bieni nooit eziene. Der leefwieze is nòha verschill'nd. Sommihe soôrten leven in de open Zuud-Amerikaânse laehlan'n terwijl an are in dichtbehroeide bossen leven. Ze eetn allemille, vruchten, vurral bessen, en zaeden. Sommihe eetn ok insecten. Sommihe tinamoes kunn'n wè een meter sprieng'n om der voedsel te bemachtihen.
De kleinste tinamoe is de dwergtinamoe. Dezen meet 15 cm en weeg 42 hram. De hrossen, de hrieze tinamoe, meet 50 cm en weeg 1,6 kg.
Tinamoes lèn hlanzende mooi hekleurde eiers. De jongen zien nestvlieders. Ze loôpen a zodrae an ze heboôrn zien. 't Ventje ou zen eihen bezig mie de broedzurg, de wuufjes haen ni de leg direct op zoek ni een are partner. De ventjes paeren bie meerdere wuufjes. 't Broeien duur 16-20 daehen, wibie a 't nest wor bedekt bie blaeren of veern. Buuten de paertied leven de miste tinamoes solitair, mè der zien wè uutzonderiengn.
De roep van de tinamoes besti uut zochte tril- en fluuttoôn'n, in hevaer briengen ze een snorheluud voe.
De orde van de tinamoes besti uut ongeveêr fuuftig soôrten en 9 heslachen:
De orde van de tinamoes (Tinamiformes) besti uut ongeveêr fuuftig soôrten die an allemille in Zuud-Amerika leven. Ze zien verwant an de are veugels van de Ratites (loôpveugels). Tinamoes maeken deêl uut van de Paleognathae.
Tinamous (/ˈtɪnəmuːz/) form an order of birds called Tinamiformes (/ˌtɪnəməˈfɔːrmiːz/), comprising a single family called Tinamidae (/təˈnæmədiː/), divided into two distinct subfamilies, containing 46 species found in Mexico, Central America, and South America. The word "tinamou" comes from the Galibi term for these birds, tinamu.[2] Tinamous have traditionally been regarded as the sister group of the flightless ratites, but recent work places them well within the ratite radiation, implying basal ratites could fly.[3] Tinamous first appear in the fossil record in the Miocene epoch. They are generally sedentary, ground-dwelling and, though not flightless, when possible avoid flight in favour of hiding or running away from danger. They are found in a variety of habitats, ranging from semi-arid alpine grasslands to tropical rainforests. The two subfamilies are broadly divided by habitat, with the Nothurinae referred to as steppe or open country tinamous, and the Tinaminae known as forest tinamous.
Although some species are quite common, tinamous are shy and secretive birds.[4] They are active during the day, retiring to roosts at night. They generally have cryptic plumage, with males and females similar in appearance, though the females are usually larger. They are opportunistic and omnivorous feeders, consuming a wide variety of plant and animal food from fruits and seeds to worms, insects and small vertebrates. They will dust-bathe as well as wash themselves by standing in heavy rain. They are heard more often than seen, communicating with each other by a variety of frequently given, characteristic calls, especially during the breeding season.
With occasional exceptions, a male tinamou maintains a territory and a nesting site during the breeding season which a succession of females will visit, laying their eggs in the same nest. Females will wander through several territories mating with, and laying eggs in the nests of, the resident males. Nests are always on the ground, concealed in vegetation or among rocks. Eggs are relatively large and glossy, often brightly colored when laid, and are incubated by the males for a period of 2–3 weeks. The chicks can run soon after hatching and are largely self-sufficient at three weeks old.
Tinamous and their eggs have many natural predators, from falcons and vampire bats to jaguars. They have also been extensively hunted by humans and sometimes persecuted as agricultural pests. However, the main threat to their populations is from habitat destruction through land clearing and agricultural development. Seven species are listed as vulnerable and another seven as near-threatened. They feature in the mythology of the indigenous peoples of their range. Often translocated and easily bred in captivity, they have never been successfully domesticated.
The tinamou family consists of 46 extant species in nine genera. The two subfamilies are the Nothurinae (also known as the Rhyncotinae), the steppe tinamous, and the Tinaminae, the forest tinamous.[5] "Tinamidae" was defined as by Gauthier and de Queiroz (2001): "Tinamidae refers to the crown clade stemming from the most recent common ancestor of Tetrao [Tinamus] major Gmelin 1789 and all extant birds sharing a more recent ancestor with that species than with Struthio camelus Linnaeus 1758 and Vultur gryphus Linnaeus 1758."[6] Their similarity to other ground-dwelling birds such as partridges and megapodes is a result of convergence and symplesiomorphy rather than shared evolutionary innovations.
Of Gondwanan origin, tinamous are allied to the flightless ratites, together comprising the Palaeognathae ("old jaws"), while all other living birds are members of Neognathae ("new jaws"). Unlike other palaeognaths, tinamous do have a keeled sternum, but like the other palaeognaths, they have a distinctive palate.[7] It was formerly believed that the Tinamiformes separated from the ratites early on due to their retention of a keeled sternum.[8] The tinamous' possession of powder-down feathers and preen glands, which the other ratites lack, was another source of confusion in evaluating their taxonomy. The tinamou family has been shown to be monophyletic.[9] Phylogenomic studies have placed it as the sister group to extant Australasian and Oceanian ratites (i.e. the cassowaries, emus, and kiwis), thus putting it well within the ratite phylogenetic tree, with the South American rheas and African ostriches as successive outgroups.[9][10] Research published starting in 2010 has found that tinamous are closest to the extinct moa of New Zealand; moa are more distantly related to the geographically proximate kiwis, emus and cassowaries than had been previously supposed.[3][11][12][13] These findings imply that flightlessness evolved independently multiple times in ratite evolution. Flight may have been maintained in the tinamou family due to the rhea colonizing South America before ancestral tinamous arrived. The ecological niche for large, flightless herbivores was thus already occupied, forcing tinamous to retain smaller-bodied, omnivorous, and volant lifestyles.[12]
Flight-capable lithornithids from the Paleocene and Eocene epochs appear to have been structurally the most similar precursors to the tinamous, and may have been ancestral to them as well as to the ratites, though their precise relationships are unclear.[3][14] The earliest unequivocally Tinamiforme fossil material dates from the Miocene,[15] but flightless ratite-like taxa from the Paleocene may belong to this group.[16]
Several tinamou fossils have been found in the 16–17 Mya Early-Middle Miocene Santa Cruz Formation and the contemporary, or slightly older, Pinturas Formation, in Santa Cruz Province of Argentinian Patagonia, including a tinaminid, Crypturellus reai.[17] Associated fossils indicate that the local palaeoenvironment at the beginning of this period was characterised by a humid, subtropical climate, with forest vegetation, becoming drier and more open with time. Some of the tinamou fossil material appears to be intermediate between the two subfamilies, suggesting that the period coincides with the origins of the radiation of the Nothurinae into the expanding open-country habitats.[15][18]
Nothurine fossils referrable to Eudromia and Nothura have been found in the Late Miocene Cerro Azul Formation from the Pampean region of central-southern Argentina.[18] Tinamous described from Pliocene material include Eudromia olsoni Tambussi & Tonni, 1985, Nothura parvulus Rovereto, 1914, and Nothura padulosa Mercerat, 1897.[14] The Pliocene fossil genera Cayetornis Brodkorb and Tinamisornis Rovereto have been synonymized with Nothura and Eudromia respectively.[19] Fossils having affinities with several extant genera have been found in Pleistocene deposits.[17]
Cladogram of tinamou genera based on a combination of morphological and molecular data analysed by Bertelli & Porzecanski (2004)[20]
Tinamidae Tinaminae NothurinaeConservation status key:[21]
Order Tinamiformes Huxley 1872 [Crypturi Goodchild 1891; Dromaeomorphae Huxley 1867]
Family Tinamidae[22][23][24]
Tinamous are plump, compact birds with slender necks, small heads and, usually, short, decurved bills, though a few have long bills. Females are usually larger than the males.[26] The smallest species, the dwarf tinamou, weighs about 43 g (1.5 oz) with a length of 14.5 cm (5.7 in).[8] Females of the largest, the grey tinamou, weigh up to 2 kg (4.4 lb) with a length of up to 49 cm (19 in).[26] Their feet have three forward-facing toes; a hind toe is either higher and retrogressed, or absent. The back of the tarsus is covered with scales, the color of which may aid in identification.[27]
Tinamous have a pneumaticized skeleton with a sternal keel, 16–18 cervical vertebrae, and fused thoracic vertebrae.[14] They have poor circulation, evidenced by a greenish tint to the skin. They also have relatively the smallest hearts and lungs of all birds, comprising only 1.6–3.1% of their body weight, whereas the equivalent in a domestic chicken is 12%.[8] Despite their poor flying ability, the percentage of their body mass that is muscle is 28.6–40%, which is similar to that of hummingbirds.[27] The preen gland is small and tufted.[14] The male has a corkscrew shaped penis, similar to those of the other ratites and to the hemipenis of some reptiles. The female has a small phallic organ in the cloaca which becomes larger during the breeding season.[8]
The plumage of the family is cryptic, as is usual with ground birds, with typical colors ranging through dark brown, rufous, buff, yellow and grey. Plumage does not usually differ between sexes, but in a few species females are brighter.[7] The forest dwellers tend to be darker and more uniform, whereas the steppe species are paler with more barring, speckling, or streaking.[8] Tinamous have well-developed powder down feathers; these grow continuously and disintegrate at the tips into a powder that is spread through the rest of the feathers by preening. This gives the plumage a glossy appearance as well as waterproofing it. Their tails are short, sometimes hidden behind the coverts, and possibly indicative of an ability to sacrifice feathers to a predator in order to escape when grasped.[8] Some tinamous have crests. Members of Eudromia have the most developed crests and, when excited, will direct them forward.[8]
Tinamous are rarely seen but often heard within their range and have a wide variety of calls.[7] They are among the most characteristic bird vocalizations of South America and Central America, often resembling sounds made by a flute or a whistle. Some calls are uniform and monotone, while others have multiple phrases. They vary in intensity and can often be heard from afar. Trying to locate a bird by its call is not easy.
Plains-dwelling tinamous have higher-pitched, more delicate voices. They can also be less melodic, sometimes resembling the chirps of crickets. Forest species tend to have deep, loud calls, suitable for penetrating the vegetation. The male highland tinamou can be heard several kilometres distant through dense forest. When calling, a tinamou extends its neck vertically, tilts its head at an angle, and opens its bill wide.[27] A bird, when flushed, will utter a sharp trill.
Identification of tinamous is not an easy task; utilizing their calls as a tool is integral. Each species has its own unique call or calls. The solitary tinamou has 11 different vocalizations.[8] In most species both sexes call; some have different calls for males and females. Females tend to have deeper voices. Some species, in particular members of Crypturellus, have regional dialects. Male slaty-breasted tinamous have calls unique enough to be individually recognized by humans.[8]
Calls are typically heard more frequently during the breeding season. However, the time of day can differ amongst species, as some are more vocal in the morning, others in the evening, and some are more vocal during the heat of midday. Some will call at night from their roosts.[27] Frequency can vary between species and between individuals. One male brushland tinamou called every few minutes from dawn until dusk (over 500 calls daily).[8] Some, in particular Crypturellus species, use regular call sites. Only a few possess an alarm call.[27]
Tinamous are exclusively neotropical and all 47 species live in South America, Mexico, and Central America. The range of the northernmost species extends to Mexico but not much further north than the Tropic of Cancer. Chilean tinamous have been introduced to Easter Island.[28] The greatest concentration of species is in the tropics, and in particular the Amazon Basin.[8] In the north, they tend to be forest or woodland birds, while in the south they prefer open habitats. Tinamous form the dominant group of terrestrial birds in South America, where they largely replace the Galliformes ecologically, with no other bird family there having comparable diversity, distribution, or suite of habitat adaptations.[8] Rheas are only found in open country, curassows and guans are generally limited to forests, and the pheasant family is only represented by a few species in the north of the region.
They occur in a wide range of habitats. Members of the genera Tinamus, Nothocercus, and Crypturellus live in dense forests, with Nothocercus preferring high altitude, and members of most other genera in grassland, puna, montane forest, and savanna. Tinamotis and Nothoprocta prefer high altitude habitats,[7] up to 5,000 m (16,000 ft),[8] whereas the other steppe tinamous have a wide altitude range. Tinamous inhabit most parts of South and Central America, as well as the tropical regions of Mexico, with the exception of aquatic, snow-covered, and true desert habitats, and the southernmost tip of Patagonia.
Behavioral and ecological separation of tinamou species is evident where their ranges overlap through the utilization of different food sources and occupation of limited micro-habitats. These micro-habitats are not always easy to identify, and are highly vulnerable to environmental changes. Some species, such as the red-winged tinamou, utilize multiple habitats such as the open savannas of Amazonia and the dry valleys of the Andes. Similarly, brown tinamous occur in both the Amazon basin and the humid montane forests on the Andean slope.[8]
Panama provides examples of ecological separation. The highland tinamou occupies the highlands throughout the country. The great tinamou prefers the rainforests on the slopes. The Choco tinamou also likes the rainforest, but is limited to the south-east of the country. Finally, the little tinamou is found in dense secondary forest on either the Pacific or Atlantic slope above 1,000 m (3,300 ft). Size difference allows the red-winged tinamou and the spotted nothura to coexist, as they both occupy the same habitat of Brazil, the tropical savanna. The former prefers long grass pastures, while the latter prefers short grass.[8]
Further examples of such diversity are found in the Andes, where a small subspecies of Darwin's nothura, Nothura darwinii boliviana, occurs in grassland at about 2,000 m (6,600 ft) above sea level. Here also are the red-winged tinamou which prefers open ground with some scrub, and the Andean tinamou which prefers dense vegetation beside streams. Their habitat extends upslope through the Polylepis woodlands into puna grassland. In the puna is another subspecies of Darwin's nothura, Nothura darwinii agassizii, which prefers tussock grassland. Also in the puna is the ornate tinamou which frequents the rocky slopes and cliffs of tola heath. Higher in the puna is the puna tinamou, living just below the snowline at 5,300 m (17,400 ft) as well as in the semi-deserts of the southern Altiplano.[8]
Tinamous are largely sedentary birds. Forest-dwelling tinamous will move short distances if climatic conditions, such as intense rain, flooding or drought force them to. Most Amazonian species will move between the varzea forests and dry land depending on water levels. The puna tinamou occupies high ridges in the Andes but, in bad weather, will move down to the valley floors.
Forest species, such as the slaty-breasted tinamou, maintain large home ranges through which they move in apparently random patterns. The male brushland tinamou maintains a home territory of 20 ha (49 acres), but will occasionally wander outside it into those of his neighbors. Females will wander throughout multiple males' territories. The ornate tinamou lives mainly upslope in hilly puna grassland but will move each morning to the bottom of the slopes to feed and drink. Granivorous species will move daily into grain fields with some, such as Darwin's nothura, remaining in the fields until there is no food left. Open country and southern species maintain territories only during the breeding season and at other times seem to wander at random.[8]
Tinamous form one of the most terrestrial groups of flying birds, spending virtually all of their time on the ground. They walk silently, pausing frequently in mid-stride. When a potential threat is detected, a tinamou will typically freeze in one of two positions, either crouched or with its neck extended upwards.[8] As far as possible, they will avoid resorting to flight by stealthy walking or running away from danger as well as by concealment in dense vegetation. They may then pause to observe the cause of their alarm from cover.[8] They also hide in burrows.[8] Their cryptic behavior has allowed them to survive or even thrive in areas where guans have been extirpated.
Unlike the related ratites, tinamous can fly, though poorly and reluctantly, preferring to walk or run. When forced to take to the air, they do so only for short distances at high speed. Their small wings give them a high wing loading. They take off with rapid and noisy wing beats, until they have gained sufficient altitude, then glide while slipping sideways, with an occasional further burst of flapping.[7] Due to their near lack of a tail to serve as rudder or counterweight, tinamous are notoriously poor at steering. They regularly crash into objects on attempting to take off, sometimes with fatal consequences. They rarely fly more than 150 m (490 ft) and typically do so downslope where the terrain allows. They land in an upright position with upstretched neck.[8] Some species will land running. The brushland tinamou will perform a sharp 90° turn immediately before touching down.[8]
_(4505572022).jpg)
Although tinamous are diurnal, many species become less active in the middle of the day. They rest or feed during this period, while during the night they will cease all activity. They are wary of the dark; they roost at night and have been known to roost during solar eclipses. Roosting of the larger forest species, such as those in Tinamus, occurs in trees. They prefer horizontal branches approximately 2–5 m (6.6–16.4 ft) off the ground, choosing sites with good views and clear exits. In order to minimize the effort involved in ascending to their roosts, in hilly terrain they will access them from uphill and, when threatened, will fly downhill to gain more distance from the threat.
Tinamous prefer thick branches on which to roost as they do not clutch the branch with their toes, but rest on it with folded legs.[8] They will reuse the same locations and avoid defecating nearby to avoid advertising the roost site to predators. The smaller forest species, along with the steppe tinamous, will roost on the ground, sometimes in the shelter of a bush. They will also use the same location repeatedly; known examples are the elegant crested and ornate tinamous.
Tinamous, depending on the species, may be solitary or social and gather in groups. Gregariousness also varies by season. Forest species tend to be solitary and may only approach other birds during the breeding season. Some live as mated pairs throughout the year. Steppe or grassland species tend to live in groups, though with little obvious group interaction apart from an occasional contact call. Group size may vary by season; in winter, aggregations of elegant crested tinamous may approach 100 birds.[8]
Both steppe and forest species are territorial, though territoriality varies between species from being characteristic only during the breeding season, to being territorial throughout the year. When defending their territories from conspecifics, tinamous are highly vocal, creating a cacophony of sound. When an intruder is noticed, birds of the same sex will confront it. This may lead to conflict, with feet and wings being used in attack. Both males and females will defend their territories; however, in each species only one sex is fiercely territorial.
In most tinamou species, the males practice simultaneous polygyny and the females sequential polyandry.[7] This is not invariable; ornate tinamous form stable pairs, and spotted nothuras are monogamous when young and polygamous when older.[8] There are larger numbers of females than males; for example, the variegated tinamou has a female to male ratio of 4:1.[8]
The breeding season varies from species to species; those that live in tropical forests, where there is little seasonal change, may breed at any time, though there is usually a preferred period. In areas with a marked seasonal fluctuation, tinamous generally breed when food is most abundant, which is usually summer.[8] Studies have shown that it is not day length that determines the onset of breeding, but the amount of light, through cloud cover.[27]
The courtship process starts with the male vocally advertising his abilities with continuous calling. He will try to attract multiple females. In Tinamus species the male will lower his chest to the ground, stretch his neck forward, and fluff up his back to appear larger than normal. When observed head on, all of the bird's back is in view while the under-tail coverts are exposed, a pose similar to that used by the rhea.[8] The female will scratch her feet on the ground as part of the ritual.[27]
Tinamous always nest on the ground; in open areas, near a bush; in scrub, in a dense patch of grass; in forest, at the base of a tree trunk between the buttresses. The highland tinamou is unique in that it sites its nest in a cavity or under an overhanging rock on a steep slope.[8] Many species do not build a nest, choosing to lay their eggs on a thin bed of leaves. Other species do construct nests and are meticulous in doing so. The nest of the ornate tinamou is circular and made of grass on a turf surface. The male brushland tinamou starts to scrape out a nest once copulation has occurred; several may be constructed though only one is used.[8]
A tinamou female lays several eggs which the male incubates while the female departs to seek another mate. Large species will lay one egg every 3–4 days, while the smaller ones lay on consecutive days. The females lay eggs in multiple nests throughout the nesting season.[8]
There may be as many as 16 eggs in a clutch, a consequence of several females laying in the same nest. The more mature male will attract more females and may have the eggs of up to four females under him. The variegated and ornate tinamous have single-female nests, and consequently only one or two eggs per nest. This may result from food shortage in their ranges and the consequent ability to care for only one or two chicks.
The eggs are fairly deeply colored, usually in a single color, and have a hard porcelain-like gloss. Colors vary with species, ranging through green, purple, violet, turquoise, steel grey, chocolate and lemon-yellow. White is rare, but does occur. Though the eggs are bright and colorful when laid, over time they fade and become duller. For example, the egg of the red-winged tinamou dulls from purple to leaden. Most tinamou eggs are solid colored, without spots or speckling; however, the eggs of Tinamotis species may exhibit small white speckles. The benefit of laying brightly colored eggs is unknown, but is not detrimental as most tinamou predators hunt at night.
Eggs are relatively large compared to the mass of the female, though even the largest birds produce eggs very similar in size to the smallest of species. Their shapes are either spherical or elliptical; the two ends are similar in shape, and difficult to distinguish. The shells are thin enough to see the embryos within.
Incubation takes about 16 days in Crypturellus, which contains the smallest species, and 19–20 days in Tinamus and Eudromia.[8] During this period the male is typically silent; if he does call, he does so away from the nest. As he incubates, he will leave the nest to feed, and he may be gone from 45 minutes to five hours, covering the eggs when he leaves.[8] While incubating, he is mainly motionless and reluctant to move, even from potential danger. It is possible for a human observer to approach and touch the incubating male without eliciting an overt response. Some species will flatten themselves against the ground, stretch out their necks, and raise their backs to the air. This posture causes them to resemble a plant; however, if it is overdone, the eggs become visible from behind.[8]
If the male becomes alarmed enough to leave the nest, he will attempt a distraction display. This usually involves a fake injury display, similar to that of the killdeer. To do this, he will hop on one leg and attempt to fly, always falling down. He will perform this display if the eggs have not hatched or the chicks are still too young to fly. It is generally believed that tinamous are not as effective at distraction displays as other birds.[8]
Chicks hatch synchronously with a dense downy coat. The coloring is white, grey or yellow, with dark spots to aid in camouflage.[8] The young are precocial, and can run almost as soon as they hatch. Soon after hatching the eggs, the male will leave the nest and call the chicks to him with a soft contact call. If threatened, he will freeze and attempt to hide the chicks under his wings or belly. There have been documented cases of females caring for the young; it is thought that this occurs when the male has been killed.[27] Young chicks can feed themselves within the first few days, but the male will bring the food and drop it on the ground in front of them. The chicks have a high initial mortality rate. However, within a few days they are chasing insects on their own and, at 1–3 weeks, they can fly to branches a metre from the ground.[8] They are self-sufficient within 20 days.[7]
By 20 days, the young slaty-breasted tinamou has gained adult size, though not adult weight. The spotted nothura will go from 10% of adult weight to 90% within 85 days, and the red-winged tinamou will do so in 108 days. Sexual maturity comes at the age of one year, although some species may be physiologically mature by 57 days. However, some behavior may need to be learned before the birds can breed successfully.[8]
Once done with the brood the male, if still within the breeding season, will seek out another female and initiate the cycle again. Studies have shown that 54–62% of breeding female spotted nothura are first-year birds.
Tinamous are opportunistic feeders and eat a wide range of foods, though each species varies in proportional dietary makeup. Tinamou genera can be roughly divided into three groups based on the vegetable component of their diets. Tinamus, Nothocercus and Crypturellus focus on fleshy fruit. Nothura, Nothoprocta and Eudromia, comprising open country birds, eat mainly seeds and other soft vegetative matter. High-altitude genera living in harsh environments, such as Tinamotis, will eat most of the plant, not just the succulent parts.[8]
Most species eat a mixture of plant and animal products, though some are mainly herbivorous and others predominantly insectivorous or carnivorous. Diet may also vary seasonally; red-winged tinamous eat mostly animal food in the summer and plant matter in the winter. Chicks eat more insects than their parents, probably for their growth needs.
Consumed plant material includes fruit (either fallen or on the tree), seeds, green shoots, tender leavers, buds, flowers, tender stems, roots, and tubers. Much of the animal food consists of insects, including ants, termites, beetles, grasshoppers, hemiptera, and lepidopteran larvae, as well as gastropods, mollusks, worms, and small vertebrates, such as amphibians and reptiles. Larger species will eat small mammals.[8]
Food is taken mainly off the ground but also off the vine. The birds may jump for fruit or, as with the Crypturellus species, jump up to a metre in height for insects. The main foraging technique is a slow walk with head down, pecking at the ground and looking up occasionally.[8] Small animals are eaten whole, larger ones are beaten against the ground or pecked. Bills rather than feet are used to probe leaf litter[8] and sift through soil 2 to 3 cm (0.8–1.2 in) deep.[4][7]
The most frequent diggers are Rhynchotus, Nothura and Nothoprocta species, which are open country birds. They have their nostrils positioned at the base of the bills, a feature thought to be an adaptation to their digging. As with most birds, they swallow grit to aid their gizzards in digestion. Some species follow army ants, eating from the disturbance created. Others feed in the company of antbirds, formicariids, and ovenbirds. Nothura species, in particular, will follow livestock and eat the ticks that fall off them as well as the insects knocked off bushes as they pass.[8]
Water is required by most tinamou species, with some needing a good source within their home territory. Solitary tinamous can withstand an extended period without water by eating more succulent plants. However, species that live in arid or semi-arid climates rarely need any water additional to that ingested with their diet. When tinamous drink, unlike most other birds, they do so by sucking and swallowing, instead of lifting their heads and letting gravity do the work.[8]
Tinamous are avid bathers. During heavy rain they may stand erect with their bill pointing skyward allowing the rain to wash over them.[27] They will dust-bathe at regular intervals, and have been known to dust-bathe often enough to tint themselves the same color as the soil. They also sunbathe, and will do so while resting on one leg with an outstretched wing. Defecation for a tinamou is a slightly involved task as it must move aside the dense plumage that surrounds the cloaca to avoid soiling itself. Captive tinamous defecate once daily.[8]
There are over 240 species of bird lice that infest tinamous, with one individual bird recorded as hosting nine species. Blood parasites include louse flies, leeches, nematodes, cestodes, armadillo ticks, mites, and trematodes. Darwin's nothura may carry a malarial plasmodium.[27]
Tinamou predators include cats, foxes, raccoons, skunks, weasels, tayras, rats, peccaries, and opossums. Legend speaks of jaguars that imitate the call to trick and catch them.[8][27] Nests are vulnerable to snakes, monkeys and opossums. Giant anteaters have been seen on Marajo Island breaking tinamou eggs. Forest falcons and orange-breasted falcons have been seen hunting them, and vampire bats lap their blood.[27]
Tinamous have established themselves in the folklore and histories of the indigenous people of South America and Central America. Forest tribes of Brazil and Colombia believe the jaguar imitates the call of the great tinamou in order to track and eat it. A tale from the Guahibo Indians tells of a young man traveling by canoe who tried to locate a calling tinamou. As he approached the bank he became suspicious at the harshness of the call and backed away just as a jaguar burst out of the vegetation.
Panamanian tradition states that after the "Great Flood", the great tinamou grew frightened of the bright colors in the rainbow. He flew away from the rainbow, the ark, and the rest of the animals, heading for the darkest part of the forest, where he has remained ever since.
A Brazilian legend explains of the separation of the red-winged tinamou and the undulated tinamou. The story starts off with how inseparable the two birds were, as they did everything together. One day they got into an argument and split up. The undulated tinamou went into the deepest dark of the forest, and the red-winged tinamou wanting to be different went to the grassy plains. One day, the undulated tinamou was feeling sad and lonely, went to the forest's edge and called his old friend. "Shall we make up?" he cries. The red-winged tinamou responds with "What me, never again". This story is meant to show that they are often heard but seldom seen.
During the 20th century there were numerous attempts to introduce or reintroduce tinamous to various parts of the world. The red-winged tinamou has been reintroduced to the state of Rio de Janeiro, Brazil, where its wild population was hunted to extermination at the turn of the 20th century. France, Germany, and Hungary have all, unsuccessfully, attempted to introduce them into their countryside.
There have been several unsuccessful attempts to introduce tinamous to the United States. In Oregon, between 1966 and 1974, 473 ornate tinamous and 110 red-winged tinamou were brought in. In 1966 and 1971, Florida introduced 128 spotted nothura. In 1969, 47 and 136 spotted nothura were introduced to Alabama and Texas. 1970 saw Colorado and Oklahoma introducing 164 and 100 Darwin's nothura respectively. In 1971, Nebraska brought 256 elegant crested tinamou, and California introduced 217 in 1969, and 1200 between 1971 and 1977. The 1885 introduction of Chilean tinamou to Easter Island was successful, though the population has not prospered since Chimango caracaras were introduced in 1928.
No tinamou species has been successfully domesticated so far, despite their ability to breed well in captivity. The red-winged tinamou has been bred on farms in France, Great Britain, Belgium, and Denmark. They, along with some of the Crypturellus species, are being bred in Rio Grande do Sul to boost numbers for hunting. Hybridization can occur.
Many South American zoos hold tinamous, as do some private estates. Examples of captive breeding are small-billed tinamou in Minas Gerais and red-winged tinamou in Rio Grande do Sul. The small-billed tinamou has looked promising for domestication as the birds can raise 3–4 broods per year and are resistant to diseases that affect domestic chickens.[27]
Several species have adapted to agricultural systems and will enter grain fields after the harvest to glean the ground; they will also enter the fields during the growing season, to the dismay of the farmers. Some, in particular the ornate and Andean tinamous, will dig up tubers such as potatoes, while red-winged tinamous create similar problems in peanut plantations. However, some members of Nothoprocta will prey on insect pests without damaging the crops. Spotted nothuras have been documented eating weeds and, of the 28 animals they were recorded as eating, 26 were considered to be pests.[8]
The Tinamiformes are one of the least studied orders of birds despite tinamous exhibiting rare and little understood behavioral patterns. They have male parental care which is not always associated with polyandry or sex-role reversal. Their varied mating systems and diverse habitats have the potential, through comparative studies, to explain how ecological differences affect mating strategies. In some species, females cooperate in assembling clutches of eggs for different males. However, methodological difficulties have hampered behavioral research, especially on the forest dwelling species, because their secretive behavior and cryptic coloration make them difficult to follow for continuous observation.[29] It was not until 2003 that the first scientific symposium on tinamous was organized at the VIIth Neotropical Ornithological Congress, held at Termas de Puyehue, Chile.[26]
The status of the family is not easy to determine as many species live in the Amazon Basin or the far reaches of the Andes and attract little attention, even from ornithologists. Moreover, their cryptic coloration and behavior means that their presence often remains unnoticed. A large proportion of the species are Amazonian, with the majority of these decreasing in range. Most, however, are surviving well enough so far to avoid being classified as threatened.
Major threats are habitat fragmentation and destruction.[7] Although they are hunted throughout their range, it generally has little or only localized impact on the populations of the more widespread and common species.[7] Pesticides are a problem throughout the grasslands and farmlands.[27] The International Union for Conservation of Nature classifies seven tinamou species as vulnerable and seven as near threatened.[30] The solitary tinamou is listed under Appendix I of CITES (the Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora).[26]
The major threat for the forest tinamous is deforestation. Neotropical forests are badly affected, with large tracts being clearcut for cropping, pasture or timber plantations. Much of this land is poor in nutrients, so is abandoned after a few years for newly cleared land. Forest species are consequently forced to adapt, relocate, or die out.[8] As well as the forests, most types of habitat in Middle and South America, apart from the high Andes and Patagonia, are under threat. There is controversy over the vegetative history with speculation that what is now high-altitude grassland in the Andes was once elfin forest.[8]
The dwarf tinamou is a resident of the open plains of eastern Brazil, though there are fewer than 10,000 birds left. It appears to have disappeared from its former range on the grasslands of Argentina and Paraguay.[31] In the cerrado grasslands of Brazil the population of the lesser nothura has also decreased to fewer than 10,000 individuals because of agricultural and economic development.[32] The practice of burning the fields is particularly detrimental to grassland tinamous. For example, the dwarf tinamou becomes intoxicated with the smoke and vulnerable to predators.[8] Moreover, if the burning occurs during the nesting season, the eggs or chicks are roasted.[27]
The solitary tinamou, limited to the Atlantic forests of Brazil, Paraguay, and Argentina, is threatened by habitat destruction and hunting.[8] In the cloud forests of northern South America, there are fewer than 10,000 black tinamous left. The tepui tinamou's range is limited to the tops of a handful of plateaus in the cloud forests of Venezuela, making it highly vulnerable to any threat.[8]
Tinamous have been popular game birds for many years in South America and Central America, so much so that some species' numbers have dropped. The steppe birds are more popular to hunt because they can be flushed into flight, rather than the forest birds that run to cover and hide. In the late 19th and early 20th century hunting was responsible for mass killing within the family, with the elegant crested tinamou and spotted nothura popular targets. In 1921, Argentina urged the control of commercial hunting of several bird species, including tinamou.
Between 1890 and 1899, in Buenos Aires alone, 18 million tinamou were sold in meat markets.[8] They were also marketed in North America as "South American partridge". One shipment alone comprised 360,000 birds. Frank Chapman of the American Museum of Natural History helped raise awareness about the rate of exploitation and its potential impact on the populations of the species.[8] Eventually, the USA banned the importation of the birds.
Hunting pressures remain, though at a reduced level. For example, 25,000–40,000 spotted nothura are killed annually through legal hunting, not counting poaching. Although some grassland species have increased in both range and numbers, they remain vulnerable to hunting with the use of dogs to flush them. Native peoples also are involved in the killing tinamou for meat, catching them in nooses or traps after imitating their calls. A family of seven in Ceará will consume 60 nothura per year.[27] Tinamou species are among the most commonly harvested birds by subsistence hunting in the Americas.[26]
Some species are highly vulnerable to illegal hunting, or poaching. In Brazil, illegal hunts take place at night by torchlight. The use of flutes to imitate the calls during the breeding season to lure the birds into the open can result in local extermination. Overall, there is a lack of adequate controls in place to ensure sustainable hunting, as well as insufficient resources and determination to enforce existing regulations.[8]
Tinamous (/ˈtɪnəmuːz/) form an order of birds called Tinamiformes (/ˌtɪnəməˈfɔːrmiːz/), comprising a single family called Tinamidae (/təˈnæmədiː/), divided into two distinct subfamilies, containing 46 species found in Mexico, Central America, and South America. The word "tinamou" comes from the Galibi term for these birds, tinamu. Tinamous have traditionally been regarded as the sister group of the flightless ratites, but recent work places them well within the ratite radiation, implying basal ratites could fly. Tinamous first appear in the fossil record in the Miocene epoch. They are generally sedentary, ground-dwelling and, though not flightless, when possible avoid flight in favour of hiding or running away from danger. They are found in a variety of habitats, ranging from semi-arid alpine grasslands to tropical rainforests. The two subfamilies are broadly divided by habitat, with the Nothurinae referred to as steppe or open country tinamous, and the Tinaminae known as forest tinamous.
Although some species are quite common, tinamous are shy and secretive birds. They are active during the day, retiring to roosts at night. They generally have cryptic plumage, with males and females similar in appearance, though the females are usually larger. They are opportunistic and omnivorous feeders, consuming a wide variety of plant and animal food from fruits and seeds to worms, insects and small vertebrates. They will dust-bathe as well as wash themselves by standing in heavy rain. They are heard more often than seen, communicating with each other by a variety of frequently given, characteristic calls, especially during the breeding season.
With occasional exceptions, a male tinamou maintains a territory and a nesting site during the breeding season which a succession of females will visit, laying their eggs in the same nest. Females will wander through several territories mating with, and laying eggs in the nests of, the resident males. Nests are always on the ground, concealed in vegetation or among rocks. Eggs are relatively large and glossy, often brightly colored when laid, and are incubated by the males for a period of 2–3 weeks. The chicks can run soon after hatching and are largely self-sufficient at three weeks old.
Tinamous and their eggs have many natural predators, from falcons and vampire bats to jaguars. They have also been extensively hunted by humans and sometimes persecuted as agricultural pests. However, the main threat to their populations is from habitat destruction through land clearing and agricultural development. Seven species are listed as vulnerable and another seven as near-threatened. They feature in the mythology of the indigenous peoples of their range. Often translocated and easily bred in captivity, they have never been successfully domesticated.
Tinamo estas neotropisa grupo de birdoj de la familio de Tinamedoj, kiu havas en si ĉ. 47 speciojn en 9 genroj, 2 subfamilioj, 1 familio kaj 1 ordo. Ili loĝas en tuta Sudameriko ekde Patagonio ĝis Centrameriko kaj Meksiko. De gondvana origino, la Tinamoformaj birdoj estas malproksime parencaj al la Strutoformaj, inter kiuj estas la neflugaj struto, emuo, kaj apterigo. Kune kun la Strutoformaj birdoj la Tinamoformaj konsistigas la paleognatojn (Paleognathae - malnov-makzeluloj), kontraste al plejparto de modernaj birdoj en la branĉo de la neognatoj (Neognathae - nov-makzeluloj). Ili estas el plej malnovaj birdogrupoj.
La vorto "tinamo" devenas el kariba termino por tiuj birdoj, nome tinamu.[1]
La plej granda parto de la tinamoj estas apartiĝemaj birdoj kiuj kaŝiĝas ene de fermaj kaj malhelaj arbaroj, do, ili ne estas tre konataj. Aliaj loĝas en ne tiom kaŝaj regionoj kiel en Meksiko, do ili estas pli konataj; sed eĉ tiuj estas singardemaj. Ili estas ĝenerale sedentaj, surgrunde loĝantaj kaj, kvankam ne neflugaj, se eble ili evitas flugon favore al kaŝiĝo aŭ al elkuro for el danĝero. Ili troviĝas en vario de habitatoj, game el duonaridaj alpaj herbejoj al tropikaj pluvarbaroj. La du subfamilioj estas klare dividitaj laŭ la habitato, kaj tiele la Noturenoj rilatas al stepoj aŭ malferma kamparo, dum la Tinamenoj estas konataj kiel arbaraj tinamoj.
Kvankam kelkaj specioj estas tre komunaj, tinamoj estas timidaj kaj sekretemaj birdoj.[2] Ili estas aktivaj dumtage, kaj retiriĝas al ripozejoj nokte. Ili ĝenerale havas kamuflan plumaron, kaj maskloj kaj inoj estas similaj laŭ aspekto, kvankam la inoj estas kutime pli grandaj. Ili estas oportunemaj kaj ĉar temas pri tiom malsimilaj specioj, ili manĝas ĉion: ekde insektoj ĝis beroj, nome estas ĉiomanĝantoj, kiuj konsumas ampleksan varion de planta kaj animala manĝo el fruktoj kaj semoj al vermoj, insektoj kaj malgrandaj vertebruloj. Ili polvobaniĝas same kiel akvobaniĝas per starado sub forta pluvo. Ili estas plie aŭdataj ofte ol vidataj, kaj komunikiĝas per vario de oftaj, karakteraj alvokoj, ĉefe dum la reprodukta sezono.
Krom esceptoj, virtinamo havas teritorion kaj nestolokon dum la reprodukta sezono kaj venas serio da inoj, vizitas, kaj ovodemetas en la sama nesto. Inoj vagadas tra kelkaj teritorioj, pariĝas, kaj ovodemetas en la nestoj de la loĝantaj maskloj. Nestoj estas ĉiam surgrunde, kaŝitaj en vegetaĵaro aŭ inter rokoj. Tinaminoj demetas relative grandajn kaj belajn brilajn multkolorajn (tuj post demetado) ovojn. Tiuj estas kovataj de la maskloj dum periodo de 2–3 semajnoj. La idoj estas lertegaj frufrue; ekzemple ili povas kuri de kiam ili eloviĝas kaj sendependiĝas post tri semajnoj.
Tinamoj kaj ties ovoj havas multajn naturajn predantojn, el falkoj kaj vampiraj vespertoj al jaguaroj kaj gigantaj formikuloj. Ili estis ĉasataj ankaŭ etende de homoj kaj foje persekutataj kiel agrikultura plago. Tamen, la ĉefa minaco al ties populacioj devenas el habitatodetruo pro terklarigado kaj agrikultura disvolviĝo. Sep specioj estas listitaj kiel vundeblaj kaj aliaj sep kiel preskaŭ minacataj. Ili aperas en la mitologio de indiĝenoj ĉe ties teritorio. Ofte translokigitaj kaj facile breditaj en kaptiveco, ili neniam estis sukcese alhejmigitaj.
La familio de Tinamedoj enhavas ĉirkaŭ 47 speciojn en naŭ genroj. La du subfamilioj estas la Noturenoj (konataj ankaŭ kiel Rinkotenoj), nome la stepotinamoj, kaj la Tinamenoj, la arbartinamoj.[3] "Tinamedoj" estis difinitaj tiele de Gauthier kaj de Queiroz (2001): "Tinamedoj aludas al la kronklado elbranĉiginte el la plej ĵusa komuna praulo de Tetrao [Tinamus] major Gmelin 1789 kaj ĉiuj nunaj birdoj kunhavas pli ĵusan praulon kun tiu specio pli ol kun Struthio camelus Linnaeus 1758 kaj Vultur gryphus Linnaeus 1758."[4] Ties simileco kun aliaj surgrunde loĝantaj birdoj kiaj la perdrikoj kaj la megapodoj estas rezulto de konverĝo kaj simpleziomorfo pli ol de kunhavataj evoluaj novaĵoj.
Devenintaj el Gondvano, tinamoj rilatas al Strutoformaj. Kune kun la Strutoformaj birdoj la Tinamoformaj konsistigas la paleognatojn (Paleognathae - malnov-makzeluloj), kontraste al plejparto de modernaj birdoj en la branĉo de la neognatoj (Neognathae - nov-makzeluloj). Ili estas el plej malnovaj birdogrupoj. Malkiel aliaj paleognatoj, tinamoj havas karinan sternumon, sed kiel la aliaj paleognatoj ili havas distingan palaton.[5] Oni supozas, ke la Tinamoformaj separiĝis frue kiel montras ties reteno de karina sternumo.[6] La posedo ĉe tinamoj de polvolanugaj plumoj kaj uropigaj glandoj, kion la Strutoformaj ne havas, estas alia distinga karaktero inter ambaŭ ordoj.
La tinama familio montriĝis monofiletika.[7] Filogenomikaj studoj identigis ĝin kiel frata grupo de aŭstralaziaj kaj oceanaj Strutoformaj (ekz. la kazuaroj, emuoj, kaj kivioj), dum la sudamerikaj reaoj kaj la afrika struto estus sinsekvaj ekstergrupoj.[7][8] Priserĉado publikita en 2010 trovis, ke la plej prsokimaj Strutoformaj kuzoj de tinamoj estas la formortintaj moaoj el Novzelando, kaj ke la moaoj estas pli diste rilataj al emuoj kaj al kazuaroj ol oni antaŭsupozis.[9]
Flugokapablaj Litornitedoj el la Paleoceno kaj Eoceno ŝajne estis laŭstrukture la plej similaj prauloj de la tinamoj, kaj povus esti kaj ties prauloj kaj de la Strutoformaj, kvankam ties preciza rilataro ne klaras.[10][11] la plej frua certa fosilia materialo el Tinamoformaj datas el Mioceno.[12]
Oni trovis kelkajn tinamajn fosiliojn en kuŝejoj de Santakruza epoko de 16–17 milionoj da jaroj de komenca al meza Mioceno kaj en la samtempa aŭ iom pli aĝa kuŝejo Pinturas, en la Santakruza Provinco de la argentina Patagonio, inklude tinaminedon, Crypturellus reai.[13] Asociaj fosilioj indikas, ke la loka paleomedio komence de tiu periodo estis karakterizita de humida, subtropika klimato, kun arbara vegetaĵaro, kiu iĝis pli sekaj kaj pli malferma laŭ la tempopaŝo. Kelka el la tinama fosilia materialo ŝajnas intermeza inter la du subfamilioj, sugeste ke la periodo koincidas kun la originoj de la radiado de Noturenoj al etendaj malfermaj habitatoj.[12][14]
Oni trovis noturenajn fosiliojn referenceblajn al Eudromia kaj Nothura en kuŝejo Cerro Azul (blua monteto) de fina Mioceno el Pampa regiono de centra-suda Argentino.[14] Tinamoj priskribitaj el materialo de Plioceno estas Eudromia olsoni Tambussi & Tonni, 1985, Nothura parvulus Rovereto, 1914, kaj Nothura padulosa Mercerat, 1897.[10] La pliocenaj fosiliaj genroj Cayetornis Brodkorb kaj Tinamisornis Rovereto estis sinonimigitaj kun Nothura kaj Eudromia respektive.[15] Oni trovis fosiliojn havantajn similecojn kun kelkaj nunaj genroj en kuŝejoj de Pleistoceno.[13]
Kladogramo de tinamaj genroj bazita sur kombino de morfologia kaj molekula informaro analizita de Bertelli & Porzecanski (2004)[16]
Tinamidae Tinaminae
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Listo de Tinamedoj.SUBFAMILIO: Tinamenoj Tinaminae
GENRO: Tinamo Tinamus
GENRO: Notocerko Nothocercus
GENRO: Crypturellus
SUBFAMILIO: Noturenoj Nothurinae
GENRO: Rhynchotus
GENRO: Nothoprocta
GENRO: Taoniscus
GENRO: Eudromia
GENRO: Tinamotis
Tinamoj estas diketaj, kompaktaj birdoj kun sveltaj koloj, malgrandaj kapoj kaj, kutime, mallongaj kurbecaj bekoj, kvankam kelkaj havas longajn bekojn. Inoj estas kutime pli grandaj ol maskloj.[19] La plej malgranda specio, nome la Nana tinamo, pezas ĉirkaŭ 43 g kun longo de 14.5 cm.[6] Inoj de la plej granda nome Griza tinamo, pezas ĝis 2 kg kun longo de ĝis 49 cm.[20] Ties piedoj havas tri antaŭenajn fingrojn; malantaŭa fingro estas ĉu pli alta kaj retroira, aŭ forestas. La dorso de la tarso estas kovrita per skvamoj, kies koloro povas helpi al identigo.[21]
Tinamoj havas aerhavajn skeletojn kun sternuma karino, 16–18 kolvertebroj, kaj fuziitaj torakaj vertebroj.[10] Ili havas feblan kardiovaskulan sistemon, evidentigita de la verdeca nuanco en la haŭto. Ili havas ankaŭ relative plej malgrandajn korojn kaj pulmojn el ĉiuj birdoj, enhavantaj nur 1.6–3.1% el ties korpopezo, dum la ekvivalento en hejma koko estas 12%.[6] Spite ties malforta flugokablo, la procento de ties korpomaso rilate al muskolo estas 28.6–40%, kio estas simila al tiu de kolibroj.[21] La uropiga glando estas malgranda kaj tufeca.[10] La masklo havas korktirilforman penison, simila al tiu de Strutoformaj kaj al la duonpeniso de kelkaj reptilioj. La ino havas malgrandan penisecan organon ĉe la kloako kiu iĝas pli granda dum la reprodukta sezono.[6]
La plumaro de la familio estas kamufla, kiel kutimas ĉe surgrundemaj birdoj, kun tipaj koloroj game tra malhelbruna, rufa, sablokolora, flaveca kaj griza. Plumaro kutime ne diferencas inter seksoj, sed ĉe kelkaj specioj inoj estas pli brilaj.[5] La arbarloĝantoj tendencas esti pli malhelaj kaj pli uniformaj, dum la stepaj specioj estas pli palaj kun pli da strieco aŭ makuleteco.[6] Tinamoj havas bone disvolviĝintan polvolanugon; tio kreskas kontinue kaj disiĝas pinte al polvo kiun la birdo ŝmiras tra la resto de la plumoj pere de pluma memaranĝado. Tio havigas al la plumaro brilan aspekton same kiel akvoprotektas ĝin. Ties vostoj estas mallongaj, foje kaŝe malantaŭ la kovriloj, kaj eble indikas kapablon oferi plumojn al predanto por eskapi kaze de kapto.[6] Kelkaj tinamoj havas krestojn. Membroj de Eudromia havas la plej disvolvigitajn krestojn kaj, kaze de ekscitiĝo, ili direktas ilin antaŭen.[6]
Tinamoj estas rare vidataj sed ofte aŭditaj ene de siaj teritorioj kaj havas ampleksan varion de alvokoj.[5] Ili estas inter la plej karakteraj birdovoĉoj de Sudameriko kaj Centrameriko, ofte similaj al sonoj fare per fluto aŭ fajfilo. Kelkaj alvokoj estas uniformaj kaj monotonaj, aliaj havas multoblajn frazojn. Ili varias laŭ intenseco kaj povas ofte esti aŭditaj el malproksime. Klopodi lokigi birdon danke al ties alvoko ne facilas.
Steploĝantaj tinamoj havas pli altatonajn kaj pli delikatajn voĉojn. Ili povas ankaŭ esti malpli melodiaj, foje simile al kanto de griloj. Arbaraj specioj tendencas havi profundajn, laŭtajn alvokojn, taŭgaj por penetri vegetaĵaron. Masklo de Montotinamo povas esti aŭdita kelkajn kilometrojn for tra densa arbaro. Kaze de alvokado, tinamo etendas sian kolon vertikale, klinas sian kapon angule, kaj malfermegas sian bekon.[21] Birdo, kaze de ĝenado, krias akran trilon.
Identigo de tinamoj ne estas facila tasko; uzi ties alvokojn kiel ilo estas integra. Ĉiu specio havas sian propran unikan alvokon aŭ alvokojn. La Soleca tinamo havas 11 diferencajn voĉojn.[6] Ĉe plej specioj ambaŭ seksoj alvokas; kelkaj havas diferencajn alvokojn por maskloj kaj por inoj. Inoj tendencas havi pli profundajn voĉojn. Kelkaj specioj, partikulare membroj de la genro Crypturellus, havas regionajn dialektojn. Masklo de la Ardezbrusta tinamo havas alvokojn unikajn por esti unuope rekonita de homoj.[6]
Alvokoj estas tipe aŭdataj plej ofte dum la reprodukta sezono. Tamen, la tempo de la tago povas diferenci inter specioj, ĉar kelkaj estas pli voĉemaj matene, aliaj vespere, kaj kelkaj estas pli voĉemaj dum la meztaga varmo. Kelkaj alvokas nokte el ties ripozejoj.[21] Ofteco povas varii inter specioj kaj inter individuoj. Unu masklo de Makistinamo alvokis ĉiujn kelkajn minutojn el mateniĝo ĝis krepusko (ĉirkaŭ 500 alvokoj tage).[6] Kelkaj, ĉefe specioj de la genro Crypturellus uzas regulajn alvokejojn. Nur kelkaj havas alarmalvokojn.[21]
Tinamoj estas nure novtropikaj kaj ĉiu el la 47 specioj loĝas en Sudameriko, Meksiko, kaj Centrameriko. La teritorioj de la plej nordaj specioj etendas al Meksiko sed ne multe pl norde ol la Tropiko de Kankro. La Ĉilia tinamo estis enmetita en la Paskinsulo.[22] La plej granda koncentro de specioj estas en la tropikoj, kaj ĉefe ĉe la Amazona Baseno.[6] Norde ili tendencas esti arbaraj birdospecioj, dum sude ili preferas malfermajn habitatojn. Tinamoj formas la hegemonian grupon de surteremaj birdoj en Sudameriko, kie ili ege anstataŭas la Kokoformajn ekologie, kaj neniu alia birdofamilio tie havas kompareblan diversecon, distribuadon, aŭ taŭgecon de habitataj adaptoj.[6] Reaoj troviĝas nur en malferma kamparo, mutuoj kaj kracedoj estas ĝenerale limigitaj al arbaroj, kaj la fazana familio estas reprezentata nur de kelkaj specioj en la nordo de la regiono.
Ili loĝas en ampleksa gamo de habitatoj. Membroj de la genroj Tinamus, Nothocercus, kaj Crypturellus loĝas en densaj arbaroj, Nothocercus preferas altajn altitudojn, kaj membroj de plej aliaj genroj en herbejoj, punao, montararbaroj, kaj savano. Tinamotis kaj Nothoprocta preferas altaltitudajn habitatojn,[5] ĝis 5,000 m,[6] dum la aliaj stepotinamoj havas ampleksan altitudan gamon. Tinamoj loĝas ĉe plej partoj de Suda kaj Centra Ameriko, same kiel ĉe tropikaj regionoj de Meksiko, kun la escepto de akvaj, neĝokovritaj kaj vere dezertaj habitatoj, kaj la plej suda pinto de Patagonio.
Kutimara kaj ekologia separado de tinamospecioj evidentiĝas, kie ties teritorioj koincidas, pro uzado de diferencaj manĝoresursoj kaj okupado de limigitaj mikrohabitatoj. Tiuj mikrohabitatoj ne estas ĉiam facile identigeblaj, kaj estas tre vundeblaj al mediaj ŝanĝoj. Kelkaj specioj, kiaj la Ruĝflugila tinamo, uzas multajn habitatojn kiaj malfermaj savanoj de Amazonio kaj sekaj valoj de Andoj. Simile la Bruna tinamo loĝas kaj en la Amazona Baseno kaj en la humidaj montararbaroj de la deklivaroj de Andoj.[6]
Panamo havigas ekzemplojn de ekologia separado. La Montotinamo okupas la altajn terojn tra la tuta lando. La Granda tinamo preferas la pluvarbarojn de la deklivaroj. Ankaŭ la Ĉokotinamo ŝatas la pluvarbarojn, sed ĝi estas limigita al la sudoriento de la lando. Fine la Eta tinamo troviĝas en densa duaranga arbaro ĉu ĉe la deklivaro de Pacifiko aŭ de Atlantiko super 1,000 m. Grandodiferenco permesas la kunloĝadon de la Ruĝflugila tinamo kaj de la Makulnoturo, ĉar ambaŭ okupas la saman habitaton de Brazilo, nome tropika savano. La unua preferas longherbajn paŝtejojn, dum la lasta preferas mallongajn herbojn.[6]
Pliaj ekzemploj de tia diverseco troviĝas ĉe Andoj, kie malgranda subspecio de Darvina noturo, nome Nothura darwinii boliviana, loĝas en herbejoj de ĉirkaŭ 2,000 m super marnivelo. Tie loĝas ankaŭ la Ruĝflugila tinamo kiu preferas malferman grundon kun iome da arbustaro, kaj la Anda tinamo kiu preferas densan vegetaĵaron ĉe rojoj. Ties habitato etendas supren tra arbaroj de Polylepis al punaaj herbejoj. En punao estas alia subspecio de Darvina noturo, nome Nothura darwinii agassizii, kiu preferas herbotufajn herbejojn. Ankaŭ en punao estas la Ornamtinamo kiu ĉeestas rokajn deklivojn kaj klifojn kun arbustaro de Parastrephia lepidophylla aŭ tola. Pli alte en punao estas la Punaa tinamo, loĝanta ĝuste sub la neĝolinio ĉe 5,300 m same kiel en duondezertoj de suda Altiplano.[6]
Tinamoj estas tre sedentaj birdoj. Arbarloĝantaj tinamoj moviĝas mallongdistance se klimataj kondiĉoj, kiaj intensa pluvo, inundo aŭ sekeco devigas al tio. Plej amazoniaj specioj moviĝas inter arbaroj de “varzea” kaj seka tero depende el la akvoniveloj. La Punaa tinamo okupas altajn bordojn de Andoj sed, dum malbona vetero, moviĝas suben al valaj grundoj.
Arbaraj specioj, kiaj la Ardezbrusta tinamo, havas grandajn hejmajn teritoriojn tra kiuj ili moviĝas laŭ ŝajne hazardaj modeloj. La masklo de Makistinamo havas hejman teritorion de 20 ha, sed foje vagadas for al tiu de najbaroj. Inoj vagadas tra la teritorioj de multaj maskloj. La Ornamtinamo loĝas ĉefe supren en monteta punaa herbejo sed moviĝas ĉiumatene al subo de deklivoj por manĝi kaj trinki. Grenovoraj specioj moviĝas ĉiutage al grenkampoj kaj kelkaj, kiaj la Darvina noturo, restas en la kampoj ĝis ne restas tie manĝo. Sudaj specioj de malferma kamparo havas teritoriojn nur dum la reprodukta sezono kaj je aliaj epokoj ŝajne vagadas hazarde.[6]
Tinamoj formas unu el plej surteremaj grupoj de flugantaj birdoj, kiuj pasas praktike sian tutan tempon surgrunde. Ili piediras silente, paŭante ofte meze de paŝo. Kiam eventuala minaco estas detektita, tinamo tipe frostiĝas en unu aŭ du sintenoj, ĉu kaŭre aŭ havante kolon etende supren.[6] Se eble, ili evitas ekflugi per piedirado aŭ kurado for el danĝero same kiel per kaŝiĝo en densa vegetaĵaro. Ili povas poste paŭzi por observi la kaŭzon de sia alarmo el la kaŝejo.[6] Ili kasiĝas ankaŭ en nestotruoj.[6] Ties kamufla kutimaro permesis ilin survivi aŭ eĉ progresi en areoj kie Penelopenoj estis formortigitaj.
Malkeil la rilataj Strutoformaj, tinamoj povas flugi, kvankam malmulte kaj nevole, kaj preferas piediri aŭ kuri. Kaze de devigo al aero, ili faras tion nur por mallongaj distancoj kaj rapide. Ties malgrandaj flugiloj havigas al ili altan flugilŝarĝon. Ili ekflugas per rapida kaj brueca flugilfrapado, ĝis ili akiras sufiĉan alton, poste glitas flanken, per eventuala plua eko de flugilfrapado.[5] Pro manko de vosto kiu funkciu kiel direktilo aŭ kontraŭpezilo, tinamoj estas rimarkinde mallertaj por direkti. Ili ofte frapas aĵojn dum klopodo ekflugi, foje kun teruraj konsekvencoj. Ili rare flugas pli ol 150 m kaj tipe faras tion subendeklive kiam la tereno permesas ĝin. Ili surteriĝas laŭ rekta sinteno kun suprenetenda kolo.[6] Kekaj specioj surteriĝas kure. La Makistinamo plenumas akran 90° turnon tuj antaŭ surteriĝo.[6]
Kvankam tinamoj estas tagaj animaloj, multaj specioj iĝas malpli aktivaj en la mezo de la tago. Ili ripozas aŭ manĝas dum tiu tagoperiodo, kaj dumnokte ili ĉesas ĉian aktivecon. Ili timas mallumon; ili ripozas nokte kaj oni scias, ke ili povas ripozi ankaŭ dum sunaj eklipsoj. Ripozo de la pli grandaj arbaraj specioj, kiaj tiuj de Tinamus, okazas en arboj. Ili preferas horizontalajn branĉojn proksimume 2–5 m supergrunde, kaj elektas lokojn kun bona vidatingo kaj klaraj elirejoj. Por minimumi la penon ascendi al ties ripozejoj, en monteta tereno ili aliras el supre kaj, kaze de minaco, ili flugas malsupren por atingi plian distancon el la minaco.
Tinamoj preferas dikajn branĉojn sur kiuj ripozi ĉar ili ne tenas la branĉon per siaj fingroj, sed restas sur ĝi havante falditaj la krurojn.[6] Ili reuzas la samajn lokojn kaj evitas feki proksime por eviti averti la ripozejon al predantoj. La plej malgrandaj arbaraj specioj, kun la stepotinamoj, ripozas surgrunde, foje ŝirme de arbusto. Ili ankaŭ uzas la saman lokon ripete; konataj ekzemploj estas la Eleganta kaj la Ornama tinamoj.
Tinamoj, depende el la specio, povas esti solemaj aŭ sociemaj kaj ariĝi. Gregemo ankaŭ varias laŭsezone. Arbaraj specioj tendencas esti solemaj kaj povas alproksimiĝi al aliaj birdoj nur dum la reprodukta sezono. Kelkaj vivas kiel pariĝintaj paroj dum la tuta jaro. Stepaj aŭ herbejaj specioj tendencas vivi en grupoj, kvankam kun malmulta evidenta grupa interagado krom eventuala kontaktalvoko. Grupogrando povas varii laŭsezone; vintre, grupoj de Elegantaj tinamoj povas alproksimiĝi al 100 birdoj.[6]
Kaj stepaj kaj arbaraj specioj estas teritoriemaj, kvankam teritoriemo varias inter specioj el karaktera nur dum la reprodukta sezono, al esti teritoriema la tutan jaron. Dum defendo de siaj teritorioj el samspecianoj, tinamoj estas tre voĉemaj, kreante kakofonion de sonoj. Kiam oni avertas entrudulon, birdoj de sama sekso kontraŭas ĝin. Tio povas konduki al konflikto, kaj oni uzas piedojn kaj flugilojn por la atako. Kaj maskloj kaj inoj defendas siajn teritoriojn; tamen, ĉe ĉiu specio nur unu sekso estas agreseme teritoriema.
Ĉe plej tinamaj specioj, maskloj praktikas samtempan poliginion kaj la inoj sinsekvan poliandrion.[5] Tio ne estas nevariebla; Ornamtinamoj formas stabilajn parojn, kaj la Makulnoturoj estas monogamaj kiam junaj kaj poligamaj kiam aĝaj.[6] Estas pli grandaj nombroj da inoj ol de maskloj; ekzemple, la Jaspotinamo havas proporcion de inoj por masklo de 4:1.[6]
La reprodukta sezono varias el specio al specio; tiuj kiuj loĝas en tropikaj arbaroj, kie estas malmulta sezona ŝanĝo, povas reproduktiĝi je iu ajn tempo, kvankam estas kutime preferata periodo. Ĉe areoj kun markata sezona fluktuo, tinamoj ĝenerale reproduktiĝas kaim manĝo estas plej abunda, kio kutime okazas somere.[6] Studoj montris, ke ne tagolongo estas kio determinas la ekon de la reproduktado, sed la kvanto de lumo, tra nubokovro.[21]
La pariĝado startas per maskla voĉaverto pri siaj kapabloj per konstanta alvokado. Li klopodos allogi multajn inojn. Ĉe specioj de la genro Tinamus la masklo mallevas sian bruston al grundo, etendas sian kolon antaŭen, kaj ŝvelas sian dorson por ŝajniĝi pli granda ol normale. Kiam observite de supre, la tuto de la birda dorso estas videbla dum la subvostaj kovriloj estas ekspone, per sinteno simila al tiu uzata de la Reao.[6] La ino skrapas per siaj piedoj en grundo kiel parto de la ritaro.[21]
Tinamoj ĉiam nestumas surgrunde; en malfermaj areoj, ĉe arbusto; en arbustaro, en densa herbotufo; en arbaro, baze de arbotrunko inter interplektitaj radikoj. La Montotinamo estas unika je tio ke ĝi lokigas sian neston en kavo aŭ sub klina roko en kruta deklivo.[6] Multaj specioj ne konstruas nesto, kaj elektas ovodemetadi sur fajna tavolo de folioj. Aliaj specioj ja konstruas nestojn kaj faras tion detale. La nesto de la Ornamtinamo estas cirkla kaj farita el herbo sur herbara surfaco. La masklo de Makistinamo startas elskrapi neston tuj post kopulacio; oni povas konstrui kelkajn dum nur unu estos uzata.[6]
Tinamino demetas kelkajn ovojn kiujn la masklo kovas dum la ino foriras serĉi alian partneron. Grandaj specioj demetas unu ovon ĉiun 3an–4an tagon, dum la plej malgrandaj demetas ĉiun duan tagon. Inoj ovodemetadas en multaj nestoj tra la tuta nestosezono.[6]
Povas esti tiom multaj kiom ĝis 16 ovoj en nest-ovaro, konsekvence de la ovodemetadoj de kelkaj inoj en la sama nesto. La plej matura masklo allogas pli da inoj kaj povas havi ovojn de ĝis kvar inoj ĉe li. La Jaspotinamo kaj la Ornamtinamo havas nestojn de unusola ino, kaj sekve nur unu aŭ du ovojn por nesto. Tio povas rezulti el manĝa malabundo en ties teritorioj kaj sekva kapablo por zorgi nur unu aŭ du idojn.
La ovoj estas alloge koloraj en unusola koloro kaj havas fortan brilon kvazaŭ el porcelano. Koloroj varias laŭ specioj, game tra verda, purpura, viola, turkiza, stalgriza, ĉokolada kaj citronflava. Blanka estas rara, sed ekzistas. Kvankam la ovoj estas brilaj kaj koloraj post ovodemetado, laŭ la tempo ili svaĝiĝas kaj iĝas pli senkoloraj. Ekzemple, la ovoj de la Ruĝflugila tinamo senkoloriĝas el purpura al plumbogriza. Plej estas sen punktoj aŭ makuletoj, sed la ovoj de la specioj de la genro Tinamotis povas montri malgrandajn blankajn makuletojn. La profito ovodemetadi brilkolorajn ovojn estas nekonata, sed ne estas malprofita ĉar plej tinamopredantoj ĉasas nokte.
La ovoj estas relative grandaj kompare al la maso de la ino, kvankam eĉ la plej grandaj birdoj produktas ovojn tre similajn laŭ grando al plej malgrandaj el la specioj. Ties formoj estas ĉu sferecaj aŭ elipsaj; la du pintoj estas similaj laŭforme, kaj malfacile distingeblaj. La ŝeloj estas sufiĉe fajnaj por vidi ene la embrion.
Kovado daŭras ĉirkaŭ 16 tagoj ĉe la genro Crypturellus, kiu enhavas la plej malgrandajn speciojn, kaj 19–20 tagojn ĉe Tinamus kaj Eudromia.[6] Dum tiu periodo la masklo estas tipe silenta; se alvoki, ĉiam for el nesto. Dum kovado, li lasas la neston por manĝi, kaj povas esti for dum 45 minutoj al kvin horoj, kovrinte la ovojn antaŭ foriri.[6] Dum kovado, li estas ĉefe senmova kaj preta ne moviĝi, eĉ el eventuala danĝero. Eblas ke homa observanto alproksimiĝas kaj tuŝas la kovantan masklon sen ricevi klaran reagon. Kelkaj specioj ebeniĝas kontraŭ la grundo, etendas sian kolon, kaj levas sian dorson al aero. Tiu sinteno ŝajnigas ilin planto; tamen, se ĝi malsukcesas, la ovoj iĝas videblaj el malantaŭe.[6]
Se la masklo alarmiĝas sufiĉe por elnestiĝi, li klopodos trompoceremonion. Tio kutime inkludas falsan vundomontron, simila al tiu de la Kripluvio. Por fari tion, li saltetas sur unu kruro kaj ŝajnigas, ke klopodas ekflugi, ĉiam falonte. Li plenumas tiun ceremonion se eloviĝo ankoraŭ ne okazis aŭ la idoj estas tro junaj por flugi. Oni konsideras ĝenerale, ke la tinamoj ne estas tiom efikaj per trompoceremonio kiel aliaj birdoj.[6]
Idoj eloviĝas samtempe havante densan lanugon. Ties koloro estas blanka, griza aŭ flava, kun malhelaj punktoj kiu helpas al kamuflado.[6] La junuloj estas frumaturaj, kaj povas kuri preskaŭ tuj post eloviĝo. Tuj post eloviĝo ankaŭ okazas, ke la masklo lasas la neston kaj alvokas la idojn al li per milda kontaktalvoko. Kaze de minaco, li frostiĝas kaj klopodas kaŝi la idojn sub siaj flugiloj aŭ ventro. Estis dokumentitaj kazoj de inoj idozorgantaj; oni supozas, ke tio okazas kiam la masklo estis mortigita.[21] Junuloj povas manĝi per si mem post kelkaj tagoj, sed la masklo alportos manĝon kaj faligos ĝin surgrunde antaŭ ili. La idoj havas altan dekomencan mortindicon. Tamen, post kelkaj tagoj ili jam ĉasas insektojn kaj post nur 1–3 semajnoj, ili povas flugi al branĉoj unu metron el grundo.[6] Ili estas memsufiĉaj post 20 tagoj.[5]
Tiam, juna Ardezbrusta tinamo jam akiris grandon de plenkreskulo, kvankam ne ties pezon. La Makulnoturo pasas el 10% el pezo de plenkreskulo al 90% post 85 tagoj, kaj la Ruĝflugila tinamo faras tion post 108 tagoj. Seksa matureco venas post unu jaro, kvankam kelkaj specioj povas esti fiziologie maturaj post 57 tagoj. Tamen, kelka kutimaro povas bezoni esti lernita antaŭ la birdoj povas reproduktiĝi sukcese.[6]
Post tio la masklo, se ankoraŭ estas reprodukta sezono, serĉos alian inon kaj komencos la ciklo denove. Studoj montris, ke 54–62% el reproduktaj inoj de Makulnoturoj estas unujaraj birdoj.
Tinamoj estas oportunemaj manĝantoj kaj manĝas ampleksan gamon de manĝoj, kvankam ĉiu specio varias en proporcia dieta formado. Tinamogenroj povas esti dividataj en tri grupoj baze sur la vegetala kompono de ties dietoj. Tinamus, Nothocercus kaj Crypturellus fokusiĝas al karnecaj fruktoj. Nothura, Nothoprocta kaj Eudromia, kuj enhavas birdojn de malferma kamparo, manĝas ĉefe semojn kaj alian mildan vegetalan materialon. Altaltitudaj genroj loĝantaj en akraj medioj, kiaj Tinamotis, manĝas plej el la planto, sed ne ĝuste la sukoplenajn partojn.[6]
Plej specioj manĝas mikson de plantaj kaj animalaj produktoj, kvankam kelkaj estas ĉefe herbovoruloj kaj aliaj ĉefe insektomanĝuloj aŭ karnomanĝuloj. Dieto povas ankaŭ varii laŭsezone; Ruĝflugilaj tinamoj manĝas ĉefe animalan manĝon somere kaj plantan materialon vintre. Idoj manĝas pli da insektoj ol ties gepatroj, probable pro kreska neceso.
Konsumita planta materialo inkludas frukton (ĉu falitan aŭ surarbe), semojn, verdajn burĝonojn, freŝajn foliojn, florojn, mildajn tigojn, radikojn, kaj tuberojn. Multe el animala manĝo konsistas el insektoj, kiaj formikoj, termitoj, skaraboj, saltuloj, larvoj de hemipteroj, kaj lepidopteroj, same kiel gastropodoj, moluskoj, vermoj, kaj malgrandaj vertebruloj, kiaj amfibioj kaj reptilioj. Plej grandaj specioj manĝas malgrandajn mamulojn.[6]
Oni manĝas ĉefe el grundo sed ankaŭ el la planto. La birdoj povas salteti por frukto aŭ, kiel ĉe specioj de Crypturellus, saltegi ĝis unu metron alte por insektoj. La ĉefa manĝotekniko estas malrapida piedirado havante mallevitan kapon, plukante sur grundo kaj rigardante supren foje.[6] Malgrandaj animaloj estas manĝataj kompletaj, pli gramdaj estas frapitaj kontraŭ la grundo aŭ plukitaj. Oni uzas plie bekojn ol piedojn por priserĉadi mortintan foliaron[6] kaj eniras tragrunde 2 al 3 cm profunde.[2][5]
Plej oftaj elfosantoj estas specioj de la genroj Rhynchotus, Nothura kaj Nothoprocta, kiuj estas birdoj de malferma kamparo. Ili havas siajn naztruojn baze de la bekoj, karaktero supozita adaptaĵo al elfosado. Kiel ĉe plej birdoj, ili englutas ŝtoneterojn por helpi siajn maĉstomakojn en digesto. Kelkaj specioj sekvas armeformikojn, manĝante el la tumulto kreita. Aliaj manĝas en akompano de formikuloj, formikariedoj, kaj furnariedoj. Ĉefe specioj de Nothura sekvas gregaron kaj manĝas la iksodojn kiuj falas el ili same kiel la insektojn movigitajn pro la gregopasado.[6]
Plej tinamospecioj postulas akvon, kaj kelkaj eĉ bezonas bonan fonton ene de sia hejma teritorio. Soleca tinamo povas elteni etendan periodon sen akvo manĝante pli da sukoplenaj plantoj. Tamen, specioj kiuj loĝas en aridaj aŭ duonaridaj klimatoj rare bezonas aldonan akvon al tiu englutita kun sia dieto. Kiam tinamoj trinkas, malkiel plej aliaj birdoj, ili faras tion per suĉado kaj englutado, anstataŭ levi sian kapon por lasi la graviton fari la taskon.[6]
Tinamoj estas entuziasmaj banantoj. Dum forta pluvo ili povas resti rektaj havante sian bekon indike al ĉielo permesante la pluvon lavi ilin.[21] Ili polvobaniĝas je regulaj intertempoj, kaj oni scias, ke ili polvobaniĝas ofte ankaŭ por kolorigi sin je sama koloro de la grundo. Ili ankaŭ sunbaniĝas, kaj faras tion ripoze sur unu kruro havante unu etendan flugilon. Fekado por tinamo estas komplika tasko ĉar ĝi devas apartigi la densan plumaron kiu ĉirkaŭas la kloakon por eviti ties malpurigon. Kaptivaj tinamoj fekas unufoje tage.[6]
Estas ĉirkaŭ 240 specioj de birdolaŭsoj kiuj infestas tinamojn, el kiuj unu individuo estis registrita kiel gastiganto de naŭ specioj. Sangoparazitoj estas laŭsmuŝoj, hirudoj, nematodoj, cestodoj, dazipaj iksodoj, akaroj, kaj trematodoj. La Darvina noturo povas porti malarian plasmodion.[21]
Tinamopredantoj estas katoj, vulpoj, lavursoj, musteloj, iraraoj, kaj didelfedoj. Legendoj parolas pri jaguaroj kiuj imitas la tinamajn alvokojn por trompi kaj kapti ilin.[6][21] Nestoj estas vundeblaj de serpentoj, simioj kaj didelfedoj. Oni vidis iam gigantan formikulon en la insulo Marajó ĉe la elfluo de rivero Amazono rompanta tinamovojn. Oni vidis ankaŭ mikrasturon kaj oranĝecbrustan falkon ĉasantaj ilin, kaj vampirvespertoj suĉas ties sangon.[21]
Tinamoj setlis en la folkloro kaj legendaro de la indiĝenaj popoloj de Suda kaj Centra Ameriko. Arbaraj triboj de Brazilo kaj Kolombio kredas, ke la jaguaro imitas la alvokon de la Granda tinamo por allogi kaj kapti ĝin. Rakonto de la Guahiboj rakontas pri juna homo veturanta per kanuo kiu klopodis lokigi alvokantan tinamon. Kiam li alproksimiĝis al la bordo li suspektis pri la maltimideco de la alvoko kaj reeniris ĝuste kiam jaguaro ekeliris el la vegetaĵaro.
Panamana tradicio asertas, ke post la "Granda Diluvo", la Granda tinamo timiĝis el la brilaj koloroj de la ĉielarko. Li forflugis el ĝi kaj el la resto de la animaloj, direkte al plej malhela parto de la arbaro, kie li restas ekde tiam.
Brazila legendo klarigas la separon de la Ruĝflugila tinamo kaj la Krispa tinamo. La historio startas el kiam ambaŭ birdoj estis nesepareblaj, ĉar ili faris ĉion kune. Unu tagon ili kverelis kaj disiĝis. La Krispa tinamo iris al la plej profunda malhelo de la arbaro, kaj la Ruĝflugila tinamo por iĝi diferenca iris al la herbejaj ebenaĵoj. Unu tagon, la Krispa tinamo tristiĝis kaj sentis sin sola, iris al la arbarbordo kaj alvokis sian malnovan amikon "ĉu ni kuniĝu?" dum la Ruĝflugila tinamo respondas "kun mi, neniam denove". Tiu historio klarigus kiam ili tiom ofte estas aŭdataj sed rare vidataj.
Dum la 20a jarcento estis nombraj klopodoj enmeti aŭ reenmeti tinamojn en diversaj partoj de la mondo. La Ruĝflugila tinamo estis reenmetita en la subŝtaton Rio-de-Ĵanejrio, Brazilo, kie ties natura populacio estis ĉasata ĝis la formorto komence de la 20a jarcento. En Francio, Germanio, kaj Hungario malsukcese oni klopodis enmeti ilin en ties kamparo.
Estis ankaŭ kelkaj malsukcesaj klopodoj enmeti tinamojn en Usono. En Oregono, inter 1966–1974, 473 Ornamtinamoj kaj 110 Ruĝflugilaj tinamoj estis alportitaj. En 1966 kaj 1971, Florido enmetis 128 Makulnoturojn. En 1969, 47 kaj 136 Makulnoturoj estis enmetitaj en Alabamo kaj Teksaso. En 1970 Koloradio kaj Oklahomo enmetis 164 kaj 100 Darvinajn noturojn respektive. En 1971, Nebrasko alportis 256 Elegantajn tinamojn, kaj Kalifornio enmetis 217 en 1969, kaj 1200 inter 1971 kaj 1977. La enmeto en 1885 de Ĉilia tinamo en Paskinsulo estis sukcesa, kvankam la populacio ne prosperis ekde kiam la Ĉimango estis enmetita en 1928.
Neniu tinama specio estis sukcese alhejmigita ĝis nun, spite ties kapablo por bone reproduktiĝi en kaptiveco. La Ruĝflugila tinamo estis bredita en farmoj en Francio, Granda Britio, Belgio, kaj Danio. Ili, kun kelkaj specioj de la genro Crypturellus, estas bredataj en Rio Grande do Sul por pliigi ties nombrojn por ĉasado. Povas okazi Hibridiĝo.
Multaj sudamerikaj bestoĝardenoj havas tinamojn, same kiel kelkaj privataj bienoj. Ekzemploj de kaptiva bredado estas la Beketa tinamo en Minas Gerais kaj la Ruĝflugila tinamo en Rio Grande do Sul. La Beketa tinamo montriĝis preta por alhejmigo ĉar la birdoj povas fari 3–4 ovodemetadojn jare kaj estas rezistaj al malsanoj kiujn suferas alhejmigitaj kokoj.[21]
Kelkaj specioj adaptiĝis al agrikulturaj sistemoj kaj iras al grenkampoj post la rikolto por profiti la restaĵojn; sed ili ankaŭ eniras la kampojn dum la kreskosezono, kaj kolerigas la agrikulturistojn. Kelkaj, ĉefe la Ornama kaj la Anda tinamoj, elfosas tuberojn kiaj terpomoj, dum la Ruĝflugila tinamo kreas similajn problemojn en plantejoj de arakidoj. Tamen kelkaj membroj de Nothoprocta predas plagajn insektojn sen damaĝi la rikolton. Makulnoturoj estis dokumentitaj manĝantaj herbojn kaj, el 28 animaloj kiuj estis registritaj manĝantaj, 26 estis konsiderataj plagoj.[6]
La Tinamiformaj estas unu el malplej studitaj ordoj de birdoj spite la fakton ke tinamoj montras rarajn kaj malmulte komprenitajn kutimarajn modelojn. Ili havas masklan patran idozorgadon kiu ne ĉiam asociiĝas kun poliandrio aŭ seksrola invertado. Ties varia pariĝsistemoj kaj diversaj habitatoj povas, tra komparaj studoj, klarigi kiel ekologiaj diferencoj tuŝas pariĝajn strategiojn. Ĉe kelkaj specioj, inoj kunlaboras por arigi ovarojn por diferencaj maskloj. Tamen, metodologiaj malfaciloj malhelpis kutimaran studaron, ĉefe ĉe arbarloĝantaj specioj, kaj ties sekretema kutimaro kaj kamufla koloraro malfaciligis sekvi ilin por kontinua observado.[23] Nur en 2003 oni organizis la unuan sciencan konferencon pri tinamoj ĉe la 7a Novtropika Ornitologia Kongreso, ĉe la Nacia Parko Pujehue, Ĉilio.[24]
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Listo de Tinamoformaj laŭ populacio.La statuso de la familio ne estas facile determinebla ĉar multaj specioj loĝas en la Amazona Baseno aŭ ĉe foraj bordoj de Andoj kaj allogas malmultan atenton, eĉ de ornitologoj. Krome, ties kamufla koloraro kaj kutimaro faras, ke ties esto ofte restas nenotita. Granda proporcio de specioj estas amazoniaj, kaj majoritato el tiuj malpliiĝantas laŭ teritorio. Tamen ili bone survivas por eviti esti klasitaj kiel minacataj.
Ĉefaj minacoj estas habitata fragmentado kaj detruado.[5] Kvankam ili estas ĉasataj tra siaj teritorioj, ili ĝenerale havas malmulte aŭ nur surlokan efikon sur la populacioj de plej disvastigataj kaj komunaj specioj.[5] Pesticidoj estas problemo tra herbejoj kaj farmoj.[21] La Internacia Unio por la Konservo de Naturo klasigas sep tinamospeciojn kiel vundeblaj kaj sep kiel preskaŭ minacata.[25] La Soleca tinamo estas listita laŭ Apendico I de CITES.[26]
La ĉefa minaco por la arbaraj tinamoj estas senarbarigo. Novtropikaj arbaroj estas tre tuŝitaj, fare de grandaj kampoj klarigitaj por rikolto, paŝtejoj aŭ plantejoj por lignoproduktado. Multo de tiu tero estas malriĉa laŭ nutraĵoj, kaj tiele ĝi estas abandonata post kelkaj jaroj por nove klarigita tero. Arbarspecioj estas sekve devigitaj adaptiĝi, relokiĝi aŭ formortiĝi.[6] Same kiel ĉe arbaroj, plej tipoj de habitatoj en Meza kaj Suda Ameriko, krom altaj Andoj kaj Patagonio, estas sub minaco. Estas polemiko pri la vegetaĵara historio kun spekulado ĉu kio estas nune altaltitudaj herbejoj en Andoj estis iam elfarbaro.[6]
La Nana tinamo estas loĝanta de malfermaj ebenaĵoj de orienta Brazilo, kvankam estas malpli ol 15,000 birdoj restintaj. Ĝi jam malaperis el sia iama teritorio de la herbejoj de Argentino.[27] En la herbejoj de cerado de Brazilo ankaŭ la populacio de Eta noturo malpliiĝis al malpli ol 15,000 individuoj[28] pro agrikultura kaj ekonomia disvolviĝo. La praktiko de bruligado de kampoj estas partikulare damaĝa al herbejaj tinamoj. Ekzemple, la Nana tinamo veneniĝas pro la fumo kaj iĝas vundebla antaŭ predantoj.[6] Krome se la bruligado okazas dum la nestosezono, la ovoj aŭ idoj iĝas rostitaj.[21]
La Soleca tinamo, limigita al la atlantikaj arbaroj de Brazilo, Paragvajo kaj Argentino, estas minacata pro habitatodetruo kaj ĉasado.[6] Ĉe la pluvarbaroj de norda Sudameriko, restas nur malpli ol 10,000 Nigraj tinamoj. La teritorio de la Tepuia tinamo estas limigitaj al kelkaj altebenaĵoj de pluvarbaroj de Venezuelo, kio faras ĝin tre vundebla al iu ajn minaco.[6]
Tinamoj estis popularaj ĉasbirdoj dum multaj jaroj en Suda kaj Centra Ameriko, tiom multe ke la nombroj de kelkaj specioj malpliiĝis. La stepobirdoj estas pli popularaj por ĉasado ĉar ili povas esti pelitaj al ekflugo, pli ol la arbarbirdoj kiuj kuras por kovriĝi kaj kaŝiĝi. Fine de la 19a kaj komence de la 20a jarcentoj ĉasado estis responsa por amasmortigado ene de tiu familio, kaj la Eleganta tinamo kaj la Makulnoturo estas popularaj celoj. En 1921, Argentino premis al kontrolo de komerca ĉasado de kelkaj birdospecioj, kiaj la tinamoj.
Inter 1890 kaj 1899, nur en Bonaero, oni vendis 18 milionojn da tinamoj en viandaj merkatoj.[6] Ili estis komercitaj ankaŭ al Nordameriko kiel "Sudamerika perdriko". Nur unu ŝipsendaĵo povis enhavi ĝis 360,000 birdojn. Frank Chapman el la Usona Muzeo de Natura Historio helpis starigi konsciencon pri la indico de ekspluatado kaj ties eventuala efiko pri la populacioj de la specio.[6] Eventuale, Usono malpermesis la importadon de tiuj birdoj.
Ĉaspremo restas, kvankam je limigita nivelo. Ekzemple, 25,000–40,000 Makulnoturoj estas mortigitaj ĉiujare pere de laŭleĝa ĉasado, sen enkalkuli ŝtelĉasadon. Kvankam kelkaj herbejaj specioj estis pliiĝantaj kaj laŭ teritorioj kaj laŭ nombroj, ili restas vundeblaj al ĉasado per uzado de hundoj kiuj ekflugigas ilin. Ankaŭ indiĝenaj popoloj estas inkluditaj en la tinammortigado por viando, kaptante ilin per laĉoj aŭ kaptiloj post imitado de ties alvokoj. Familio de sep personoj en Cearao konsumas 60 noturojn jare.[21] Tinamospecioj estas inter la plej komune kolektitaj birdoj fare de ĉasistoj-kolektistoj en Ameriko.[19]
Kelkaj specioj estas tre vundeblaj al kontraŭleĝa ĉasado, aŭ ŝtelĉasado. En Brazilo, kontraŭleĝa ĉasado okazas nokte danke al torĉolumo. La uzado de flutoj por imiti la alvokojn dum la reprodukta sezono por allogi la birdojn al malfermo povas rezulti en surloka formorto. Ĝenerale, estas manko de taŭgaj kontroloj por certigi daŭripovan ĉasadon, same kiel nesufiĉaj resursoj kaj determinado por plenumi ekzistantajn regularojn.[6]
IUCN (2008)
Tinamo estas neotropisa grupo de birdoj de la familio de Tinamedoj, kiu havas en si ĉ. 47 speciojn en 9 genroj, 2 subfamilioj, 1 familio kaj 1 ordo. Ili loĝas en tuta Sudameriko ekde Patagonio ĝis Centrameriko kaj Meksiko. De gondvana origino, la Tinamoformaj birdoj estas malproksime parencaj al la Strutoformaj, inter kiuj estas la neflugaj struto, emuo, kaj apterigo. Kune kun la Strutoformaj birdoj la Tinamoformaj konsistigas la paleognatojn (Paleognathae - malnov-makzeluloj), kontraste al plejparto de modernaj birdoj en la branĉo de la neognatoj (Neognathae - nov-makzeluloj). Ili estas el plej malnovaj birdogrupoj.
La vorto "tinamo" devenas el kariba termino por tiuj birdoj, nome tinamu.
La plej granda parto de la tinamoj estas apartiĝemaj birdoj kiuj kaŝiĝas ene de fermaj kaj malhelaj arbaroj, do, ili ne estas tre konataj. Aliaj loĝas en ne tiom kaŝaj regionoj kiel en Meksiko, do ili estas pli konataj; sed eĉ tiuj estas singardemaj. Ili estas ĝenerale sedentaj, surgrunde loĝantaj kaj, kvankam ne neflugaj, se eble ili evitas flugon favore al kaŝiĝo aŭ al elkuro for el danĝero. Ili troviĝas en vario de habitatoj, game el duonaridaj alpaj herbejoj al tropikaj pluvarbaroj. La du subfamilioj estas klare dividitaj laŭ la habitato, kaj tiele la Noturenoj rilatas al stepoj aŭ malferma kamparo, dum la Tinamenoj estas konataj kiel arbaraj tinamoj.
Kvankam kelkaj specioj estas tre komunaj, tinamoj estas timidaj kaj sekretemaj birdoj. Ili estas aktivaj dumtage, kaj retiriĝas al ripozejoj nokte. Ili ĝenerale havas kamuflan plumaron, kaj maskloj kaj inoj estas similaj laŭ aspekto, kvankam la inoj estas kutime pli grandaj. Ili estas oportunemaj kaj ĉar temas pri tiom malsimilaj specioj, ili manĝas ĉion: ekde insektoj ĝis beroj, nome estas ĉiomanĝantoj, kiuj konsumas ampleksan varion de planta kaj animala manĝo el fruktoj kaj semoj al vermoj, insektoj kaj malgrandaj vertebruloj. Ili polvobaniĝas same kiel akvobaniĝas per starado sub forta pluvo. Ili estas plie aŭdataj ofte ol vidataj, kaj komunikiĝas per vario de oftaj, karakteraj alvokoj, ĉefe dum la reprodukta sezono.
Krom esceptoj, virtinamo havas teritorion kaj nestolokon dum la reprodukta sezono kaj venas serio da inoj, vizitas, kaj ovodemetas en la sama nesto. Inoj vagadas tra kelkaj teritorioj, pariĝas, kaj ovodemetas en la nestoj de la loĝantaj maskloj. Nestoj estas ĉiam surgrunde, kaŝitaj en vegetaĵaro aŭ inter rokoj. Tinaminoj demetas relative grandajn kaj belajn brilajn multkolorajn (tuj post demetado) ovojn. Tiuj estas kovataj de la maskloj dum periodo de 2–3 semajnoj. La idoj estas lertegaj frufrue; ekzemple ili povas kuri de kiam ili eloviĝas kaj sendependiĝas post tri semajnoj.
Tinamoj kaj ties ovoj havas multajn naturajn predantojn, el falkoj kaj vampiraj vespertoj al jaguaroj kaj gigantaj formikuloj. Ili estis ĉasataj ankaŭ etende de homoj kaj foje persekutataj kiel agrikultura plago. Tamen, la ĉefa minaco al ties populacioj devenas el habitatodetruo pro terklarigado kaj agrikultura disvolviĝo. Sep specioj estas listitaj kiel vundeblaj kaj aliaj sep kiel preskaŭ minacataj. Ili aperas en la mitologio de indiĝenoj ĉe ties teritorio. Ofte translokigitaj kaj facile breditaj en kaptiveco, ili neniam estis sukcese alhejmigitaj.
Los tinamúes, yutus[2] o inambúes[3] son una clase de aves paleognatas de distribución fundamentalmente neotropical. A algunas especies se las conoce como martinetas, mientras que en ciertos países se las llama perdices por su similitud con algunos Galliformes, que se debe a una convergencia evolutiva.[4] El grupo incluye cuarenta y siete especies que se distribuyen desde América del Sur hasta América del Norte, desde Patagonia hasta México, ocupando una amplia gama de hábitats.
Si bien pueden volar, normalmente se comportan como aves corredoras, aunque no alcanzan cierta velocidad para escapar de sus depredadores. Por ello suelen levantar pequeños y torpes vuelos, lo suficientemente efectivos para permitirles huir. Aunque algunas especies que viven en forestas son bastante comunes, son silenciosos, lo que los torna difíciles de detectar, ayudados por la oscuridad del sotobosque denso donde se mueven y por su críptica coloración, la que les permite confundirse con la hojarasca del suelo. Sólo se hacen notar cuando emiten su canto, el cual es inconfundible. La mayoría de sus especies habitan en forestas tropicales y subtropicales de baja altitud en América del Sur. Un número pequeño de especies vive en hábitats abiertos de pastizales. Se alimentan de una variedad de vegetales, bayas, e incluso de insectos.
Las hembras ponen huevos de colores atractivos (que varían desde el rosado hasta verde y azul) los que poseen una cáscara dura como porcelana. El polluelo es precoz y puede correr en cuanto sale del cascarón. Las hembras ponen en un solo nido y son los machos los que empollan los huevos.
«Tinamou» viene del vocablo utilizado por la etnia Kali'na de Guyana para designar a estas aves y fue mencionado por vez primera en 1741 por Pierre Barrère y oficializado por John Latham y Buffon.[5]
Los tinamúes son de origen gondwánico y están relacionados con las moas (Dinornithidae).[6][7] Aunque el registro fósil de América del Sur es generalmente escaso, los fósiles de tinamúes se remontan a millones de años, estando su área de distribución restringida a América.
El siguiente cladograma, basado en Bertelli & Porzecanski (2004),[8] muestra las relaciones entre los distintos linajes de tinamúes:
Tinamidae Nothurinae Tinaminae
Varios autores (1910-1911). «Tinamou». En Chisholm, Hugh, ed. Encyclopædia Britannica. A Dictionary of Arts, Sciences, Literature, and General information (en inglés) (11.ª edición). Encyclopædia Britannica, Inc.; actualmente en dominio público. Los tinamúes, yutus o inambúes son una clase de aves paleognatas de distribución fundamentalmente neotropical. A algunas especies se las conoce como martinetas, mientras que en ciertos países se las llama perdices por su similitud con algunos Galliformes, que se debe a una convergencia evolutiva. El grupo incluye cuarenta y siete especies que se distribuyen desde América del Sur hasta América del Norte, desde Patagonia hasta México, ocupando una amplia gama de hábitats.
Tinamulased (Tinamidae) on lindude sugukond tinamuliste seltsist. Siia arvatakse 47 liiki[1], kes kõik elavad Põhja- ja Lõuna-Ameerikas.
Tinamulased (Tinamidae) on lindude sugukond tinamuliste seltsist. Siia arvatakse 47 liiki, kes kõik elavad Põhja- ja Lõuna-Ameerikas.
Tinamidae edo tinamido Tinamiformeen ordenako izen bereko familiako hegaztiez esaten da. Gorputzez eperraren antzekoak dira, baina lepoa eta mokoa hark baino luzeagoak eta meheagoak izaten dituzte. Lumak lekuan lekuko kolorera aldatzen direnak dituzte. Oso isats laburra dute. Hankak hiru atzaparrekoak dituzte; eta behatz handia besteak baino gorago kokatua. Hego Amerikan bizi dira. Tinamido motarik ezagunenak inanbu edo tinanbu izenekoak dira.[2]
Tinamidae edo tinamido Tinamiformeen ordenako izen bereko familiako hegaztiez esaten da. Gorputzez eperraren antzekoak dira, baina lepoa eta mokoa hark baino luzeagoak eta meheagoak izaten dituzte. Lumak lekuan lekuko kolorera aldatzen direnak dituzte. Oso isats laburra dute. Hankak hiru atzaparrekoak dituzte; eta behatz handia besteak baino gorago kokatua. Hego Amerikan bizi dira. Tinamido motarik ezagunenak inanbu edo tinanbu izenekoak dira.
Tinamit (Tinamidae) on eteläamerikkalainen lintujen heimo, joka nykyisin muodostaa oman lahkonsa tinamilinnut, Tinamiformes.[1] Siihen kuuluu 47 lajia yhdeksässä suvussa.[2] Tinamit ovat sukua strutsilinnuille, ja ne on joskus luokiteltu samaan lahkoon.
Lentokykyisillä linnuilla on keskellä rintalastaa harjanne, johon rintalihakset kiinnittyvät. Tinameilta tällainen harjanne puuttuu, ja lintujen lentäminen jää pieniin pyrähdyksiin.[3]
Tinamit (Tinamidae) on eteläamerikkalainen lintujen heimo, joka nykyisin muodostaa oman lahkonsa tinamilinnut, Tinamiformes. Siihen kuuluu 47 lajia yhdeksässä suvussa. Tinamit ovat sukua strutsilinnuille, ja ne on joskus luokiteltu samaan lahkoon.
Lentokykyisillä linnuilla on keskellä rintalastaa harjanne, johon rintalihakset kiinnittyvät. Tinameilta tällainen harjanne puuttuu, ja lintujen lentäminen jää pieniin pyrähdyksiin.
Les Tinamidae sont une famille d'oiseaux terrestres dodus d'Amérique du Sud, d'Amérique centrale et du Mexique, nommés tinamous. Cette famille est constituée de 47 espèces, et c'est la seule de l'ordre des Tinamiformes.
Le terme "Tinamou" était le vocable utilisé par l’ethnie Kali'na de Guyane pour désigner cette famille d'oiseaux. Il est mentionné pour la première fois en 1741 par le naturaliste français Pierre Barrère puis officialisé par John Latham et Buffon[1].
Les tinamous sont des oiseaux terrestres dodus, de taille petite à moyenne (de 15 à 50 cm), à pattes courtes et fortes et queue rudimentaire.
On les rencontre en Amérique du Sud et en Amérique centrale, où ils vivent dans les forêts, les savanes et les steppes, du niveau de la mer jusqu'à 5 300 m d'altitude.
Cette famille est divisée en deux sous-familles : les Tinaminae, forestiers et les Rhynchotinae, des steppes[2].
Les analyses ADN suggèrent que les tinamous, oiseaux capables de voler, pourraient descendre d'ancêtres de l'ordre élargi (dans la classification de Sibley) des Struthioniformes qui ne volaient pas[3].
Le Tinamou de Kalinowski (Nothoprocta kalinowskii) était considéré comme une espèce à part entière jusqu'à ce que des analyses ADN ne montrent qu'il s'agissait d'une sous-espèce de Tinamou orné (Nothoprocta ornata) déjà connue, Nothoprocta ornata branickii[5]. Nothoprocta kalinowskii n'est donc plus qu'un synonyme junior.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2014) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Tinamidae sont une famille d'oiseaux terrestres dodus d'Amérique du Sud, d'Amérique centrale et du Mexique, nommés tinamous. Cette famille est constituée de 47 espèces, et c'est la seule de l'ordre des Tinamiformes.
Os tinamiformes son unha orde de aves que vive en México, Centroamérica e Suramérica, que comprende unha única familia, a dos tinámidos (Tinamidae), dividida en dúas subfamilias con 47 especies.[2] Normalmente se lles dá en xeral o nome común de tinamús (palabra da lingua caribe galibí), aínda que tamén hai un xénero especificamente denominado Tinamus;[3] no Brasil chámaselles iñambús a algunhas das especies. É un dos grupos vivos de aves máis antigos, que aparece no rexistro fósil desde o Mioceno. Os tinamús consideráronse tradicionalmente un grupo irmán das aves non voadoras ratites, pero traballos máis recentes sitúanas dentro da radiación das ratites, o que implica que as ratites basais podían voar.[4] Son xeralmente sedentarias, viven no chan e, aínda que poden voar se queren, sempre que lles é posible evitan voar e prefiren agocharse ou correr cando notan algún perigo. Encóntranse en diversos hábitats, desde praderías alpinas semiáridas a bosques tropicais. As dúas subfamilias están moi separadas polos seus hábitats, xa que os Nothurinae son tinamús de estepa e campo aberto e os Tinaminae son tinamús de bosque.
Aínda que algunhas especies son bastante comúns, os tinamús son aves tímidas e silenciosas.[5] Son activas durante o día, e retíranse a pousadeiros de noite. Xeralmente teñen plumaxe críptica, e os machos e femias son similares en aparencia, aínda que as femias son xeralmente máis grandes. Aliméntanse de forma oportunista e omnívora, consumindo unha ampla variedade de plantas e animais, desde froitos e sementes a vermes, insectos e pequenos vertebrados. Danse baños de po e lávanse poñéndose baixo a chuvia. É máis fácil oílos que velos, xa que se comunican entre eles con diversas chamadas características, que emiten frecuentemente, especialmente durante a estación reprodutora.
Con excepcións ocasionais, un macho de tinamú defende un territorio e lugar de nidación durante a estación reprodutora, que visitan sucesivas femias, todas as cales poñen ovos no mesmo niño. As femias vagan por varios territorios apareándose cos machos e poñendo ovos nos niños do macho residente. Os niños fanos sempre no chan, agochados entre a vexetación ou entre rochas. Os ovos son relativamente grandes e brillantes, xeralmente de vivas cores cando os poñen, e son incubados polos machos durante un período de dúas a tres semanas. Os pitiños poden correr axiña que eclosionaron e son en boa medida autosuficientes ás tres semanas de vida.
Os tinamús e os seus ovos teñen moitos predadores naturais, desde falcóns e vampiros a xaguares. Tamén foron cazados en grandes cantidades polos humanos e ás veces perseguidos como pragas agrícolas. Porén, a principal ameaza para as súas poboacións é a destrución do hábitat debido á deforestación e ao desenvolvemento agrícola. Sete das especies están na lista de IUCN de especies vulnerables e outras sete como case ameazadas. Entraron na mitoloxía dos pobos indíxenas da súa área de distribución. A miúdo foron trasladados a outros lugares e crían doadamente en catividade, pero nunca se conseguiu domesticalos.
A familia Tinamidae consta dunhas 47 especies en nove xéneros. As dúas subfamilias son os Nothurinae (tamén coñecida como Rhyncotinae), que son os tinamús de estepa, e os Tinaminae, os tinamús de bosque.[6] "Tinamidae" foi definida por Gauthier e de Queiroz (2001): "Tinamidae refírese ao clado coroa separado do antepasado común máis recente dos Tetrao [Tinamus] major Gmelin 1789 e todas as aves existentes comparten un antepasado máis recente con esas especies que con Struthio camelus Linnaeus 1758 e Vultur gryphus Linnaeus 1758."[7] As súas semellanzas con outras aves que viven no chan como as perdices e megápodos é o resultado da converxencia e simplesiomorfia e non de innovacións evolutivas compartidas.
Orixinados en Gondwana, os tinamús son membros das ratites, que comprenden as Palaeognathae ("mandíbula antiga"), mentres que todas as outras aves vivas pertencen ás Neognathae ("mandíbula nova"). A difeenza doutras palaeognatas, os tinamús teñen un esterno con quilla, pero igual que outras palaeognatas, teñen un distintivo padal.[8] Críase anteriormente que os Tinamiformes separáranse das ratites cedo debido a que conservan o esterno con quilla.[9] A posesión polos tinamús de plumas de penuxe pulverulentas e de glándula uropixial, das que carecen as ratites, foi causa de confusións ao determinar a súa taxonomía. A familia do tinamú considérase monofilética.[10] Os estudos filoxenómicos situáronos como grupo irmán das ratites de Australasia e Oceanía (é dicir, os casuarios, emús e kiwis), dentro da árbore filoxenética das ratites, cos ñandús de Suramérica e as avestruces de África como sucesivos grupos externos (outgroups).[10][11] As investigacións publicadas en 2010 atoparon que os tinamús son un grupo irmán das extintas moas de Nova Zelandia; as moas están emparentadas máis distantemente cos emús e casuarios do que se cría anteriormente.[4][12][13][14] Estes descubrimentos implican que a evolución da perda da capacidade de voar ocorreu independentemente moitas veces na evolución das ratites.[13]
As aves voadoras Lithornithidae que viviron do Paleoceno ao Eoceno parecen que foron os precursores estruturalmente máis similares dos tinamús, e puideron ser ancestrais con respecto a eles e tamén con respecto ás ratites, aínda que as súas relacións precisas non están claras.[4][15] O fósil máis antigo que é inequivocamente un tinamiforme data do Mioceno,[16] pero os taxons similares a ratites sen capacidade de voar do Paleoceno poden pertencer tamén a este grupo.[17]
Atopáronse varios fósiles de tinamús na Formación Santa Cruz do Mioceno temperán a medio de hai entre 16 e 17 millóns de anos e o contemporáneo, ou lixeiramente máis antigo da Formación Pinturas da provincia de Santa Cruz da Patagonia Arxentina, incluíndo o tinámido Crypturellus reai.[18] Os fósiles asociados indican que o palaeoambiente local ao principio deste período foi caracterizado por un clima húmido, subtropical, con vexetación forestal, facéndose co tempo máis seco e máis aberto. Algúns dos materiais fósiles de tinamús parecen ser intermedios entre as dúas subfamilias, suxerindo que o período coincide coas orixes da radiación dos Nothurinae nos hábitats de campo aberto en expansión.[16][19]
Atopáronse fósiles de Nothurinae clasificados como Eudromia e Nothura na Formación Cerro Azul do Mioceno tardío da rexión da Pampa do centro do sur da Arxentina.[19] Os timamús descritos a partir de materiais do Plioceno inclúen: Eudromia olsoni Tambussi & Tonni, 1985, Nothura parvulus Rovereto, 1914 e Nothura padulosa Mercerat, 1897.[15] Os xéneros fósiles do Plioceno Cayetornis Brodkorb e Tinamisornis Rovereto foron considerados sinónimos de Nothura e Eudromia, respectivamente.[20] Atopáronse fósiles que teñen afinidades con varios xéneros existentes en depósitos do Plistoceno.[18]
Cladograma dos xéneros de tinamús baseado nunha combinación de datos morfolóxicos e moleculares analizados por Bertelli e Porzecanski (2004)[21]
Tinamidae Tinaminae NothurinaeClave do status de conservación:[22]
Orde Tinamiformes Huxley 1872 [Crypturi Goodchild 1891; Dromaeomorphae Huxley 1867]
Family Tinamidae[23][24][25][26]
Os tinamús son aves repoludas e compactas con pescozos delgados, cabezas pequenas e normalmente peteiros curtos curvados, aínda que algúns teñen peteiros longos. As femias son xeralmente máis grandes que os machos.[28] A especie máis pequena, o Taoniscus nanus, pesa uns 43 g e ten unha lonxitude de 14,5 cm.[9] As femias da especie máis grande, o Tinamus tao, pesan uns 2 kg cunha lonxitude de 49 cm.[28] Os pés teñen tres dedas cara adiante; e a deda traseira pode ser máis grande e retrocedida ou estar ausente. A parte de atrás do tarso está cuberta de escamas, cuxa cor axuda á identificación.[29]
Os tinamús teñen un esqueleto pneumatizado cunha quilla esternal, un pescozo con 16 a 18 vértebras cervicais, e vértebras torácicas fusionadas.[15] Teñen un sistema circulatorio pouco desenvolvido, que se evdencia polo ton verdoso da súa pel. Tamén teñen corazóns e pulmóns que en termos relativos son os menores de todas as aves, que supoñen só do 1,6 ao 3,1% do seu peso corporal, mentres que o eqivalente nunha galiña é do 12%.[9] Malia a súa pouca habilidade para o voo, a porcentaxe da súa masa corporal constituída por músculos é do 28,6 ao 40%, que é similar á dos colibrís.[29] As glándulas uropixiais son pequenas e con plumas.[15] O macho ten un pene con forma de sacarrollas, similar ao das ratites e ao hemipene dalgúns réptiles. A femia ten un pequeno órgano fálico na cloaca, que se fai máis longo durante a estación reprodutora.[9]
A plumaxe da familia é críptica, como é habitual en aves que viven no chan, e as cores típicas van da marrón escura, avermellada, beis, amarela á cincenta. A plumaxe non adoita diferir entre sexos, pero nunhas poucas especies as femias son máis coloridas.[8] Os que habitan en bosques tenden a ser máis escuros e máis uniformes, mentres que as especies de estepa son máis claras e máis barradas, con pintas ou bandas.[9] Os tinamús teñen pulviplumas (que se desfán soltando po) ben desenvolvidas; estas crecen contiuamente e desintégranse polas puntas formando un po que se espalla polo resto das plumas e serve para o acicalamento. Isto dá á plumaxe unha aparencia brillante e impermeable á auga. As súas colas son curtas, ás veces ocultas detrás das plumas coberteiras, e posiblemente indicativas dunha capacidade para sacrificar esas plumas ante o ataque dun predador para escapar cando os agarran.[9] Algúns tinamús teñen cristas. Os membros de Eudromia teñen as cristas máis desenvolvidas e, cando están excitados, diríxenas cara adiante.[9]
Os tinamús son máis fáciles de oír que de ver nas zonas onde viven, xa que teñen unha ampla variedade de chamadas ou vocalizacións.[8] Están entre as vocalizacións das aves máis características de Suramérica e América Central, a miúdo lembrando sons feitos por unha frauta ou un asubío. Algunhas chamadas son uniformes e monótonas, mentres que outras teñen moitas frases. Varían en intensidade e adoitan poder oírse desde lonxe. Non obstante, tratar de localizar unha ave pola súa chamada non é doado.
Os tinamús que viven nas chairas teñen voces máis delicadas e moi agudas. Poden tamén ser menos melódicas, lembrando ás veces os sons dos grilos. As especies forestais adoitan ter chamadas altas e graves, axeitadas para penetrar entre a vexetación. O tinamú macho da especie Nothocercus bonapartei pode sentirse a varios quilómetros de distancia a través de bosques densos. Cando emiten as chamadas, un tinamú estende o pescozo verticalmente, inclina a cabeza un certo ángulo, e abre moito o seu peteiro.[29] Estas aves cando se asustan emiten un agudo trilo.
A identificación dos tinamús non é doada; utilizar as súas chamadas como feramenta é esencial. Cada especie ten a súa propia e exclusiva chamada ou chamadas. O Tinamus solitarius ten 11 vocalizacións.[9] Na maioría das especies ambos os sexos emiten chamadas; nalgunhas os machos e femias teñen chamadas diferentes. As femias adoitan ter voces máis graves. Algunhas especies, como algúns Crypturellus, teñen dialectos rexionais. Os machos do tinamú Crypturellus boucardi teñen chamadas o bastante peculiares coma para ser recoñecidas individualmente polos humanos.[9]
As chamadas séntense máis frecuentemente durante a estación reprodutora. Porén, o momento do día pode variar entre as distintas especies, xa que algunhas son máis vocais pola mañá, outras polo serán, e algunhas vocalizan máis durante a calor do mediodía. Algunhas emiten chamadas pola noite desde os seus pousadeiros.[29] A frecuencia pode variar entre as especies e entre individuos. Un macho de Nothoprocta cinerascens chama cada poucos minutos desde o mencer ao solpor (unhas 500 chamadas diarias).[9] Algunhas especies de Crypturellus usan sitios fixos para emitir as súas chamadas. Só unhas poucas posúen unha chamada de alarma.[29]
Os tinamús son exclusivamente neotropicais e as 47 especies existentes viven en Suramérica, México e Centroamética. A área de distribución das especies que viven máis ao norte esténdese a México pero non moito máis ao norte do trópico de Cáncer. Os tinamús chilenos foron introducidos na illa de Pascua.[30] A maior concentración de especies dáse nos trópicos e especialmente na cunca do río Amazonas.[9] No norte, adoitan ser aves de bosque, mentres que no sur prefren hábitats abertos. Os tinamús forman o grupo dominante de aves terrestres de Suramérica, onde en gran parte substitúen ecoloxicamente aos Galliformes, e ningunha outra familia de aves ten unha diversidade, distribución, ou conxunto de adaptacións ao hábitat comparables.[9] Os ñandús só se encontran en campo aberto, os cracinos están xeralmente limitados aos bosques, e os fasiánidos están só representados por unhas poucas especies no norte da rexión.
Aparecen nunha ampla variedade de hábitats. Os xéneros Tinamus, Nothocercus e Crypturellus viven en bosques densos, e os Nothocercus prefiren elevadas altitudes, e os membros da maioría dos outros xéneros viven en pradeiras, na puna, bosques forestais e sabanas. Os Tinamotis e Nothoprocta prefiren hábitats de grande altitude,[8] de ata 5 000¬nbsp;m,[9] mentres que os outros tinamús de estepa teñen un rango de altitudes máis amplo. Os tinamús habitan a maior parte de América do Sur e Central, e tamén as rexións tropicais de México, pero coa excepción de hábitats acuáticos, cubertos de neve ou verdadeiramente desérticos, e chegan ata o extremo máis ao sur da Patagonia.
A separación ecolóxica e de comportamento entre as especies de tinamú é evidente alí onde se solapan as súas áreas de distribución debido á utilizacion de diferentes fontes de alimentos e a ocupación de microhábitats limitados. Estes microhábitats non son sempre doados de identificar, e son moi vulnerables aos cambios ambientais. Algunhas especies, como o Rhynchotus rufescens, utilizan moitos háitats, como as sabanas abertas amazónicas e os vales secos dos Andes. De xeito similar, o Crypturellus obsoletus aparece tanto na cunca amazónica coma nos bosques de montaña húmidos das ladeiras andinas.[9]
Panamá é un exemplo de zona con separación ecolóxica entre os tinamús. O tinamú das terras altas Nothocercus bonapartei ocupa as zonas elevadas do país. O Tinamus major prefire os bosques pluviais das ladeiras. O Crypturellus kerriae tamén gusta dos bosques pluviais, pero está limitado ao sueste do país. Finalmente, o Crypturellus soui encóntrase en bosques secundarios densos das vertentes do Pacífico e do Atlántico por riba de 1 000 m. A diferenza en tamaños permite que coexistan o Rhynchotus rufescens e o Nothura maculosa, xa que ambos ocupan o mesmo hábitat no Brasil, a sabana tropical, mais o primeiro prefire os pasteiros con herbas longas, mentres que o segundo prefire herbas curtas.[9]
Outros exemplos da mencionada diversidade poden encontrarse nos Andes, onde unha pequena subespecie, a Nothura darwinii boliviana, vive en praderías a uns 2 000 m sobre o nivel do mar. Aquí tamén están os Rhynchotus rufescens, que prefiren o campo aberto con algúns arbustos e matos, e o Nothoprocta pentlandii, que prefire as zonas de vexetación densa entre regatos. O seu hábitat esténdese ladeira arriba a través dos bosques de Polylepis ata as praderías da puna. Na puna vive outra subespecie, Nothura darwinii agassizii, que prefire praderías de matas. Tamén na puna vive o Nothoprocta ornata, que frecuenta as ladeiras rochosas e cantís de uceiras de Parastrephia lepidophylla. En zonas máis altas da puna vive o Tinamotis pentlandii, que vive xusto debaixo da liña de neves a 5 300 m de altura e en zonas semidesérticas do altiplano.[9]
Os tinamús son en gran medida aves sedentarias. Os tinamús dos bosques móvense a curtas distancias se as condicións climáticas, como a chuvia intensa, asolagamentos do terreo ou a seca os forzan a facelo. A maioría das especies amazónicas móvense entre os bosques brasileiros de várzeas e a terra seca dependendo dos niveis da auga. O Tinamotis pentlandii ocupa as zonas altas nos Andes, pero con mal tempo baixa ao fondo dos vales.
As especies forestais, como o Crypturellus boucardi, habita en grandes áreas polas cales se move seguindo patróns aparentemente aleatorios. O macho do Nothoprocta cinerascens mantén un territorio dunhas 20 ha, pero vaga ocasionalmente fóra del pasando ao dos seus veciños. As femias vagan polos territorios de moitos machos. O Nothoprocta ornata vive principalmente nas partes altas das pradeiras de puna con outeiros pero desprázase cada mañá á parte baixa das ladeiras para alimentarse e beber. As especies granívoras móvense diariamente a campos de grans e algúns, como o Nothura darwinii, permanecen nos campos ata que non queda comida neles. As especies de campo aberto e do sur conservan territorios só durante a estación reprodutora e o resto do tempo vagan ao chou.[9]
Os tinamús forman un dos grupos de aves con capacidade de voar máis terrestres, xa que pasan virtualmente todo o seu tempo no chan. Camiñan silenciosamente, facendo pausas frecuentes na súa marcha. Cando detectan unha posible ameaza, quedan normalmente quedos nunha ou dúas posicións, ou ben agachados ou co pescozo estendido para arriba.[9] Sempre que lles é posible, evitan recorrer a botarse a voar e escapan camiñando silenciosamente ou correndo lonxe do perigo ou ocultándose entre a vexetación. Poden tamén pararse para ollar a causa da súa alarma desde un lugar a cuberto.[9] Tamén se agochan en buratos.[9] O seu comportamento críptico serviulles para sobrevivir ou mesmo prosperar en áreas onde foron exterminadas aves como os crácidos.
A diferenza das ratites relacionadas con eles, os tinamús poden voar, aínda que o fan torpemente e de mala gana, preferindo camiñar ou correr. Cando se ven forzados a voar, fano só en curtas distancias e a gran velocidade. As súas pequenas ás danlles unha alta carga alar. Engalan con rápidos e ruidosos batidos de ás, ata que gañaron altitude dabondo, despois planan mentres se deslizan aos lados, con algún aleteo extra ocasional.[8] Debido á súa case ausencia de cola que lles sirva de temón ou contrapeso, os tinamús son moi malos guiando o seu voo. Frecuentemente chocan contra obxectos cando teñen que tomar terra, ás veces con fatais consecuencias. Raramente voan máis de 150 m e isto adoitan facelo voando ladeira abaixo cando o terreo o permite. Toman terra en posición ergueita co pescozo estarricado cara arriba.[9] Algunhas especies toman terra correndo. O Nothoprocta cinerascens realiza un xiro brusco de 90° inmediatamente antes de aterrar.[9]
Aínda que os tinamús son diúrnos, moitas especies están menos activas a mediodía. Descansan ou aliméntanse durante este período, mentres que durante a noite cesan toda actividade. Son cautelosos na escuridade; están pousados pola noite e sábese que tamén o están durante os eclipses solares. Pousan no chan ou nas árbores, segundo a especie. As especies forestais pousan en árbores, como fan os do xénero Tinamus. Prefiren ramas horizontais a unha altura de 2 a 5 m, e elixen sitios con boa visibilidade e saídas francas. Para minimizar os esforzos implicados en subir aos seus pousadeiros, nos terreos con outeiros acceden a eles desde o terreo elevado da ladeira e, cando están ameazados, voan ladeira abaixo para afastarse da ameaza.
Os tinamús prefiren ramas grosas nas cales pousarse, xa que non se agarran ás ramas coas dedas, senón que descansan sobre elas coas patas flexionadas.[9] Non repiten as mesmas localizacións e evitan defecar preto para evitar que o pousadeiro sexa detectado polos predadores. As especies de bosque máis pequenas, xunto cos tinamús de estepa, pousan no chan, ás veces baixo o refuxio dun arbusto. Estas especies usan a mesma localización repetidamente; exemplos coñecidos son os tinamús Eudromia elegans e Nothoprocta ornata.
Os tinamús, dependendo da especie, poden ser solitarios ou sociais e xúntanse en grupos. O gregarismo varía tamén coa estación. As especies forestais adoitan ser solitarias e poden só aproximarse a outras aves durante a estación reprodutora. Algunhas viven en parellas durante todo o ano. As especies de estepa ou pradería adoitan vivir en grupos, aínda que con pouca interacción obvia no grupo á parte das ocasionais chamadas de contacto. O tamaño dos grupos pode variar segundo a estación; en inverno, as agrupacións do Eudromia elegans poden chegar a case 100 individuos.[9]
Tanto as especies de estepa coma as de bosque son territoriais, aínda que a territorialidade varía entre especies desde ser característica só durante a estación reprodutora a ser unha territorialidade que dura todo o ano. Cando defenden os seus territorios dos seus conespecíficos, os tinamús emiten moitas vocalizacións, creando unha cacofonía de sons. Cando se decatan da presenza dun intruso, se é do mesmo sexo, confróntanse con el. Isto pode orixinar unha liorta, na que usan as patas e as ás para atacar. Defenden os seus territorios tanto os machos coma as femias; porén, en cada especie só un dos sexos é ferozmente territorial.
Na maioría das especies de tinamús, o macho practica unha polixinia simultánea e as femias unha poliandria secuencial.[8] Isto non é invariable; o Nothoprocta ornata forma parellas estables, e os Nothura maculosa son monógamos cando son novos e polígamos cando son máis vellos.[9] Hai maior número de femias que de machos; por exemplo, o Crypturellus variegatus ten unha proporción de 4 femias por cada macho.[9]
A estación reprodutora varía segundo a especie; os que viven en bosques tropicais, onde hai poucos cambios estacionais, poden reproducirse durante todo o ano, aínda que xeralmene hai un período preferido. En áreas cunha flutuación estacional marcada, os tinamús reprodúcense xeralmente cando a comida é máis abundante, o cal xeralmente ocorre no verán.[9] Os estudos realizados atoparon que non é a duración das horas de luz do día o que determina o comezo da reprodución, senón a cantidade de luz que traspasa a cuberta nubosa.[29]
O proceso do cortexo nestes animais empeza cando o macho proclama as súas habilidades con continuas chamadas. Trata de atraer múltiples femias. Nas especies do xénero Tinamus o macho baixa o seu peito ata o chan, estendo o seu pescozo cara adiante, e esponxa o dorso para parecer máis grande do normal. Cando se observa frontalmente, todo o dorso da ave está á vista mentres que as coberteiras da cola están expostas, unha pose similar á que usan os ñandús.[9] A femia escaravella coas patas no chan como parte do ritual.[29]
O tinamú sempre aniña no chan; en áreas abertas faino preto de arbustos; en matos, nunha densa zona de herbas; en bosques, na base dunha árbore entre os contrafortes que teñen moitas árbores. O Nothocercus bonapartei é o único que aniña nunha cavidade ou baixo unha rocha que sobresae en viseira nunha pendente abrupta.[9] Moitas especies non constrúen niños, e elixen unha fina cama de follas para poñer os seus ovos. Outras especies constrúen niños de forma moi meticulosa. O niño do Nothoprocta ornata é circular e feito de herbas sobre unha superficie de céspede. O macho do tinamú Nothoprocta cinerascens empeza a escarvar un niño despois de copular; pode construír varios, aínda que só se usará un.[9]
As femias de tinamús poñen varios ovos que despois o macho incuba, mentres que as femias marchan a buscar outra parella. As especies grandes poñen un ovo cada 3 ou 4 días, mentres que as pequenas póñenos en días consecutivos. As femias poñen ovos en múltiples niños ao longo da estación reprodutora.[9]
Pode haber ata 16 ovos nunha posta dun niño, como consecuencia de que varias femias foron poñendo ovos no mesmo niño controlado por un macho. O macho máis maduro é o que atrae máis femias e pode acumular os ovos de ata catro femias. Os tinamús Crypturellus variegatus e Nothoprocta ornata son excepción por teren niños nos que pon unha soa femia, e, en consecuencia, no niño hai un ou dous ovos. Isto pode ser o resultado da escaseza de comida na súa área de distribución e da consecuente capacidade de coidar só a un ou dous pitiños.
Os ovos están fortemente coloreados, xeralmente dunha soa cor, e brillan como a porcelana dura. A cor varía coa especie, e vai do verde, ao púrpura, violeta, turquesa, gris aceiro, chocolate e amarelo limón. Aínda que os ovos son brillantes e coloridos cando os poñen, co tempo empalidecen e fanse máis apagados. Por exemplo, o ovo do Rhynchotus rufescens pasa do púrpura á cor chumbo. A maioría dos ovos de tinamús son de cores lisas, sen pintas nin manchas, pero os ovos dos Tinamotis poden ter pequenas manchas brancas. Non se coñece que beneficio obteñen de poñer ovos de cores rechamantes, pero non lles é prexudicial, xa que a maioría dos predadores dos tinamús cazan de noite.
Os ovos son relativamente grandes en comparación coa masa das femias, aínda que mesmo as aves máis grandes producen ovos moi semilares en tamaño ao das especies máis pequenas. As súas formas poden ser esféricas e elípticas; pero sempre os dous extremos do ovo son case idénticos e difíciles de distinguir (xa que non son ovoides). As cascas son o suficientemente delgadas para permitir ver por transparencia o embrión que está dentro.
O período de incubación dura uns 16 días en Crypturellus, xénero que contén as especies máis pequenas, e de 19 a 20 días nos Tinamus e Eudromia.[9] Durante este período o macho é tipicamente silencioso, e en caso de que faga chamadas, faino lonxe do niño. Cando está dedicado a chocar os ovos, abandona o niño de cando en vez para alimentarse e regresa a el pasados 45 minutos ou cinco horas, deixando os ovos cubertos con follas.[9] Mentres incuba, queda a maior parte do tempo inmóbil e é remiso a moverse, mesmo se detecta que hai un posible perigo. É posible que unha persoa se ahegue ao niño e toque o macho que está incubando sen orixinar unha resposta aparente do animal. Algunhas especies aplánanse contra o chan, estendendo os pescozos e elevando os dorsos. Esta postura fai que semelle unha planta; porén, se a esaxeran, poderán verse os ovos que ten debaixo desde atrás.[9]
Se o macho se alarma dabondo como para abandonar o niño, intenta facer unha exhibición de distracción. Isto xeralmente implica unha exhibición de falsa lesión, similar á que fai a píllara rabirrubia (Charadrius vociferus) . Para facelo, salta sobre unha pata e intenta voar, caendo sempre. Realiza esta exhibición se os ovos non eclosionaron ou se os pitiños son aínda moi novos para voar. Crese xeralmente que os tinamús non teñen tanto éxito con estas manobras de distracción coma teñen outras aves.[9]
Os pitiños eclosionan sincronicamente e nacen cunha densa cuberta de penuxe. A coloración é branca, gris ou amarela, con manchas escuras que axudan á camuflaxe.[9] Os xoves son precociais, e poden correr case inmediatamente despois de eclosionar. Pouco despois da eclosión dos ovos, o macho abandona o niño e chama aos pitiños cunha leve chamada de contacto. Se está ameazado, queda totalmente quedo e intenta esconder as crías baixo as súas ás ou barriga. Documentáronse casos de femias que coidaban as crías (tarefa que normalmente realiza o macho); crese que isto ocorre cando mataron ao macho.[29] Os polos novos poden alimentarse por si mesmos aos poucos días de naceren, pero o macho trae comida e deposítaa no chan diante deles. Os pitiños teñen unha taxa de mortalidade inicial elevada. Porén, en poucos días xa cazan insectos pola súa conta e con 1 a 3 semanas poden voar ata ramas situadas a un metro de altura.[9] Son autosuficientes en 20 días.[8]
Aos 20 días, os Crypturellus boucardi novos chegan ao tamaño adulto, aínda que non ao peso adulto. Os Nothura maculosa pasan de ter o 10% do peso adulto a ter o 90% en 85 días, e o Rhynchotus rufescens faino en 108 días. Chegan á madureza sexual ao ano de vida, aínda que algunhas especies poden ser maduras fisioloxicamente aos 57 días. Porén, algúns comportamentos poden necesitar unha aprendizaxe antes de que as aves poidan reproducirse con éxito.[9]
Unha vez que completou a incubación, o macho, se aínda está no período da estación reprodutora, buscará outra femia e iniciará o ciclo de novo. Os estudos realizados indican que do 54 ao 62% das femias reprodutoras da especie Nothura maculosa son aves dun ano de idade.
Os tinamús aliméntanse de forma oportunista e comen unha ampla variedade de alimentos, aínda que cada especie varía na composición proporcional da súa dieta. Os xéneros de tinamús poden ser divididos grosso modo en tres grupos baseados no compoñente vexetal da súa dieta. Os xéneros Tinamus, Nothocercus e Crypturellus comen principalmente froita fresca. Nothura, Nothoprocta e Eudromia, que son aves de campo aberto, comen principalmente sementes e outros materiais vexetais brandos. Os xéneros que viven a elevadas altitudes en ambientes duros, como Tinamotis, comen maiormente plantas, pero non só as partes suculentas.[9]
A maioría das especies comen unha mestura de produtos vexetais e animais, aínda que algúns son principalmente herbívoros e outros predominantemente insectívoros ou carnívoros. A dieta pode tamén variar estacionalmente; o Rhynchotus rufescens comen principalmente comida animal no verán e materia vexetal en inverno. Os polos comen máis insectos que os seus pais, probablemente polas súas necesidades de crecemento.
O material vexetal consumido inclúe froita (tanto caída coma na árbore), sementes, brotes verdes, follas tenras, gromos, flores, taliños tenros, raíces e tubérculos. Gran parte da súa comida de orixe animal consiste en insectos, como formigas, térmites, escaravellos, saltóns, hemípteros e larvas de lepidópteros, e tamén moluscos gasterópodos, vermes e pequenos vertebrados, como anfibios e réptiles. As especies máis grandes comen pequenos mamíferos.[9]
O aliménto obtéñeno principalmente no chan pero tamén no alto de plantas. As aves poden saltar ás árbores na procura de froitas ou, como no caso dos Crypturellus, saltar ata un metro de altura para capturar insectos. A principal técnica para buscar comida é camiñar de vagariño coa cabeza baixa, peteirando no chan e mirando para arriba de cando en vez.[9] Comen pequenos animais enteiros, e golpean contra o chan ou peteiran as presas grandes. Usan máis os peteiros que as patas para sondar a capa de follas caídas[9] e peneiran a través do solo ata uns 2 ou 3 cm de profundidade.[5][8]
Os que máis frecuentemente escavan son os Rhynchotus, Nothura e Nothoprocta, que viven en campo aberto. Teñen as aberturas nasais situadas na base do peteiro, unha característica que se cre é unha adaptación á escavación. Como a maioría das aves, tragan pequenas pedriñas para axudar á dixestión na moella. Algunhas especies seguen ás formigas marabuntas, coméndoas en medio do disturbio que crean. Outros aliméntanse en compañía de paxaros tamnofílidos, formicáridos e furnáridos. En especial, as especies de Nothura seguen ao gando e comen as carrachas que caen deles e os insectos que saen dos arbustos cando pasan as vacas.[9]
A maioría dos tinamús necesitan beber auga e algunhas especies necesitan que haxa unha boa fonte de auga dentro do seu territorio. Os Tinamus solitarius poden resistir un longo período de tempo sen beberen auga ao comeren máis plantas suculentas. Porén, as especies que viven en climas áridos ou semiáridos raramente necesitan un consumo de auga adicional ao que xa obteñen da dieta. Cando beben, a diferenza doutras aves, fano succionando e tragando a auga, en vez de erguer a cabeza e deixar que actúe a gravidade.[9]
Aos tinamús gústalles bañarse. Durante as chuvias fortes poden permanecer de pé co seu peteiro apuntando cara ao ceo para que a auga os lave.[29] Tamén se dan baños de po a intervalos regulares, e ás veces despois destes baños quedan da mesma cor que o chan. Tamén se dan baños de sol, e fano mentres están de pé apoiados nunha pata cunha á estendida. A defecación para un tinamú é unha tarefa un tanto complicada, xa que debe separar a densa plumaxe que rodea a cloaca para evitar lixarse. Os tinamús en catividade defecan unha vez ao día.[9]
Hai unhas 240 especies de piollos das aves que infestan os tinamús, e rexistrouse o dato dun individuo que albergaba nove especies. Os parasitos sanguíneos que os afectan son dípteros hipobóscidos, samesugas, nematodos, cestodos, carrachas de armadillos e outros ácaros e trematodos. O Nothura darwinii pode portar un plasmodio da malaria.[29]
Os predadores dos tinamús son félidos, raposos, mapaches, mustélidos e zarigüeias. As lendas falan de xaguares que imitan a chamada desta ave para enganala e capturala.[9][29] Os niños son vulnerables ás serpes, monos e zarigüeias. O oso formigueiro xigante tamén come ovos de tinamú, polo menos na illa de Marajó na desembocadura do Amazonas. Os falcóns Micrastur e os Falco deiroleucus tamén se viron cazándoos, e os vampiros lamben o seu sangue.[29]
Os tinamús entraron a formar parte do folclore e as historias dos pobos indíxenas de Sur e Centroamérica. As tribos das selvas do Brasil e Colombia cren que o xaguar imita a chamada do Tinamus major para enganalo e poder atrapalo. Un conto dos indíxenas guahibo fala dun mozo que viaxa en canoa tratando de localizar a chamada do tinamú, e a medida que se aproxima a unha praia que considera sospeitosa e regresa xusto cando un xaguar sae de repente de entre a vexetación.
Da tradición panameña forma parte a crenza de que despois do "Diluvio universal", o Tinamus major asustouse das rechamantes cores do arco da vella. Saíu voando afastándose do arco da vella, da arca e do resto dos animais, dirixíndose á parte máis densa e escura do bosque, onde desde entón permaneceu.
Unha lenda brasileira explica a separación do Rhynchotus rufescens e o Crypturellus undulatus. A historia empeza contando o inseparables que son eran dúas aves, xa que estaban sempre xuntas. Un día enfrontáronse entre elas e separáronse. O C. undulatus foise ás profundidades do bosque e o R. rufescens foise para as chairas herbosas. Un día, o C. undulatus sentíase só e triste e foi ao bordo do bosque e chamou ao seu antigo amigo. "Facemos as paces?", gritou. O R. rufescens respondeu: "Nunca máis". Esta historia pretende mostrar por que as aves se poden oír a miúdo pero son difíciles de ver.
Durante o século XX houbo numerosos intentos de introducir ou reintroducir os tinamús en varias partes do mundo. O Rhynchotus rufescens foi reintroducido no estado brasileiro de Río de Xaneiro, onde as súas poboacións salvaxes foran cazadas ata a extinción no século XX. En Francia, Alemaña e Hungría intentouse, sen éxito, introducilos no campo.
Houbo varios intentos, tamén infrutuosos, de introducir os tinamús en Estados Unidos. Entre 1966 e 1977, introducíronse diversas especies de tinamús en varios intentos nos estados de Oregón, Florida, Alabama, Texas, Colorado, Oklahoma, Nebrasca e California. A introdución en 1885 do Nothoprocta perdicaria na illa de Pascua tivo éxito, aínda que a poboación deixou de prosperar desde que se introduciu en 1928 o falcónido Milvago chimango.
Ningunha especie de tinamú foi domesticada con éxito polo momento, malia a súa capacidade de reproducirse ben en catividade. O Rhynchotus rufescens foi criado en granxas en Francia, Gran Bretaña, Bélxica e Dinamarca. Este, xunto con especies de Crypturellus, están sendo criadas en Río Grande do Sur para aumentar o seu número para fins cinexéticos. Poden producirse hibridacións.
Moitos zoos suramericanos teñen tinamús, e tamén os hai en facendas particulares. Exemplos de crianza en catividade son as do Crypturellus parvirostris en Minas Xerais e do Rhynchotus rufescens en Río Grande do Sur. O C. parvirostris considerouse prometedor para intentar a súa domesticación, xa que estes paxaros poden criar 3 ou 4 veces por ano e son resistentes a doenzas que afectan aos polos domésticos.[29]
Varias especies adaptáronse aos cultivos agrícolas e entran nos campos de cereais despois da colleita para rebuscar grans no chan; tamén entran nos campos durante a estación de crecemento, para consternación dos agricultores. Algúns, en especial o Nothoprocta ornata e o Nothoprocta pentlandii, escavan procurando tubérculos, como as patacas, mentres que o Rhynchotus rufescens crea problemas similares nas plantacións de cacahuete. Porén, algúns membros de Nothoprocta depredan insectos que son pragas para a agricultura sen facer ningún dano ás plantas. As Nothura maculosa comen malas herbas e, dos 28 animais que comen, 26 son considerados pragas.[9]
Os tinamiformes son unhas das ordes menos estudadas de aves a pesar de que os tinamus exhiben patróns de comportamento raros e pouco comprendidos. Os machos realizan coidados parentais, o que non sempre está asociado coa poliandria ou a inversión dos papeis sexuais. Os seus variados sistemas de emparellamento e diversos hábitats teñen, segundo estudos comparativos, o potencial de explicar como as diferenzas ecolóxicas afectan as estratexias de apareamento. Nalgunhas especies, as femias cooperan en facer postas de ovos conxuntas para diferentes machos. Porén, as dificultades metodolóxicas dificultaron as investigacións, especialmente nas especies que moran nos bosques, porque o seu comportamento moi discreto e a súa coloración críptica fai que sexa difícil facerlles unha observación continuada.[31] Ata 2003 non se organizou o primeiro simposio científico sobre os tinamús, que foi no Oitavo Congreso Ornitolóxico Neotropical, celebrado en Termas de Puyehue, Chile.[28]
O status da familia non é fácil de determinar porque moitas especies viven na cunca do Amazonas ou nas alturas dos Andes e atraen pouca atención, incluso dos ornitólogos. Ademais, a súa coloración críptica e comportamento fai que a súa presenza adoita pasar desapercibida. Unha gran proporción das especies son amazónicas, e a maioría cunha área de distribución en decrecemento. Porén, a maioría sobreviven ben ata agora para evitar ser clasificadas como ameazadas.
As maiores ameazas son a fragmentación de hábitats e a destrución.[8] Aínda que os cazan en toda a súa área de distribución, xeralmente isto ten pouco impacto ou só un impacto localizado sobre as poboacións das especies máis estendidas e comúns.[8] Os pesticidas son un problema nas praderías e zonas de granxas.[29] A Unión Internacional para a Consrvación da Natureza clasifica sete especies de tinamú como vulnerables e sete como case ameazadas.[32] O Tinamus solitarius está na lista do Apéndice I de CITES (a Convención sobre Comercio Internacional de Especies en Perigo de Fauna e Flora Salvaxe).[28]
A maior ameaza para os tinamús de bosque é a deforestación. Os bosques neotropicais están moi afectados, xa que se cortan grandes áreas para dedicar os terreos á agricultura, a pastos ou a plantacións de monocultivos de árbores madeireiras. Gran parte destes terreos son pobres en nutrientes, polo que son abandonados despois duns poucos anos e seguidamente córtase unha nova porción do bosque. As especies forestais están en consecuencia forzadas a adaptarse, relocalizarse ou extinguirse.[9] Ademais dos bosques, a maioría dos tipos de hábitats en Sur e Centroamérica, agás as grandes alturas dos Andes e a Patagonia, están ameazados. Hai unha controversia sobre a historia da vexetación da zona e especúlase que o que agora é unha pradería a elevada altitude nos Andes era antes un bosque anano (con árbores de pequena altura).[9]
O Taoniscus nanus mora en chairas abertas do leste do Brasil, aínda que quedan menos de 15 000 individuos. Desapareceron da súa anterior área de distribución das praderías de Arxentina.[33] Nas praderías do cerrado do Brasil a poboación da Nothura minor decreceu tamén a menos de 15 000 individuos[34] debido ao desenvolvemento agrícola e económico. A práctica de queimar os campos é particularmente prexudicial para os tinamús das praderías. Por exemplo, o Taoniscus nanus é intoxicado co fume e é vulnerable aos predadores.[9] Ademais, se os incendios ocorren durante a tempada de nidación, os ovos ou pitos morren queimados.[29]
O Tinamus solitarius, limitado aos bosques do Atlántico do Brasil, Paraguai e Arxentina, está ameazado pola destrución do hábitat e a caza.[9] No bosque nebuloso do norte de Suramérica, quedan menos de 10 000 Tinamus osgoodi. A área de distribución do Crypturellus ptaritepui está limitado ás partes elevadas dunhas poucas chairas dos bosques nebulosos de Venezuela, o que o fai moi vulnerable a calquera ameaza.[9]
Os tinamús foron aves moi cazadas durante anos en Suramérica e Centroamérica, ata o punto que as poboacións de moitas das especies diminuíron en número. As especies de estepa son as que máis se cazan porque poden ser espantadas facendoas voar, a diferenza das especies dos bosques que corren para agocharse entre a vexetación. A finais do século XIX e principios do XX a caza causou grandes matanzas nesta familia, e as pezas máis populares entre os cazadores eran os Eudromia elegans e os Nothura maculosa. En 1921, Arxentina instou ao control da caza comercial de varias especies de aves, incluíndo o tinamú.
Entre 1890 e 1899, só en Buenos Aires, vendéronse 18 millóns de tinamús nos mercados de carne.[9] Tamén se comercializaban en Norteamérica co nome de "perdiz suramericana". Un só cargamento dos que chegaron constaba de 360 000 aves. Frank Chapman do Museo Americano de Historia Natural contribuíu a suscitar preocupación polo grao de explotación que sufrían estas aves e o potencial impacto sobre as súas poboacións.[9] Finalmente en EUA prohibiuse a importación destas aves.
Despois, a presión da caza continuou, aínda que a un nivel máis reducido. Por exemplo, mátanse anualmente de 25 000 a 40 000 Nothura maculosa na caza legal, ao que hai que engadir o furtivismo. Aínda que algunhas especies de pradería aumentaron en número e ampliaron a súa área de distribución, seguen sendo vulnerables á caza na que se usan cans para espantalas. Os pobos nativos tamén están implicados na matanza de tinamús para aproveitar a súa carne, que capturan con lazos ou trampas atraéndoos imitando as súas chamadas. Estimouse que unha familia de sete membros en Ceará come uns 60 Nothura ao ano.[29] As especies de tinamús están entre as aves que máis comunmente capturan os pobos cazadores-recadadores de América.[28]
Algunhas especies son moi vulnerables á caza ilegal ou furtivismo. En Brasil, as cazas ilegais realízanse de noite usando lanternas. O uso de frautas para imitar as chamadas das aves durante a estación reprodutora para enganalas en campo aberto pode ter como resultado o seu exterminio local. En conxunto, hai unha falta de controis adecuados en cada lugar para asegurar unha caza sustentable, e tamén se dispón de insuficientes recursos e de determinación para facer cumprir as regulacións existentes.[9]
Os tinamiformes son unha orde de aves que vive en México, Centroamérica e Suramérica, que comprende unha única familia, a dos tinámidos (Tinamidae), dividida en dúas subfamilias con 47 especies. Normalmente se lles dá en xeral o nome común de tinamús (palabra da lingua caribe galibí), aínda que tamén hai un xénero especificamente denominado Tinamus; no Brasil chámaselles iñambús a algunhas das especies. É un dos grupos vivos de aves máis antigos, que aparece no rexistro fósil desde o Mioceno. Os tinamús consideráronse tradicionalmente un grupo irmán das aves non voadoras ratites, pero traballos máis recentes sitúanas dentro da radiación das ratites, o que implica que as ratites basais podían voar. Son xeralmente sedentarias, viven no chan e, aínda que poden voar se queren, sempre que lles é posible evitan voar e prefiren agocharse ou correr cando notan algún perigo. Encóntranse en diversos hábitats, desde praderías alpinas semiáridas a bosques tropicais. As dúas subfamilias están moi separadas polos seus hábitats, xa que os Nothurinae son tinamús de estepa e campo aberto e os Tinaminae son tinamús de bosque.
Aínda que algunhas especies son bastante comúns, os tinamús son aves tímidas e silenciosas. Son activas durante o día, e retíranse a pousadeiros de noite. Xeralmente teñen plumaxe críptica, e os machos e femias son similares en aparencia, aínda que as femias son xeralmente máis grandes. Aliméntanse de forma oportunista e omnívora, consumindo unha ampla variedade de plantas e animais, desde froitos e sementes a vermes, insectos e pequenos vertebrados. Danse baños de po e lávanse poñéndose baixo a chuvia. É máis fácil oílos que velos, xa que se comunican entre eles con diversas chamadas características, que emiten frecuentemente, especialmente durante a estación reprodutora.
Con excepcións ocasionais, un macho de tinamú defende un territorio e lugar de nidación durante a estación reprodutora, que visitan sucesivas femias, todas as cales poñen ovos no mesmo niño. As femias vagan por varios territorios apareándose cos machos e poñendo ovos nos niños do macho residente. Os niños fanos sempre no chan, agochados entre a vexetación ou entre rochas. Os ovos son relativamente grandes e brillantes, xeralmente de vivas cores cando os poñen, e son incubados polos machos durante un período de dúas a tres semanas. Os pitiños poden correr axiña que eclosionaron e son en boa medida autosuficientes ás tres semanas de vida.
Os tinamús e os seus ovos teñen moitos predadores naturais, desde falcóns e vampiros a xaguares. Tamén foron cazados en grandes cantidades polos humanos e ás veces perseguidos como pragas agrícolas. Porén, a principal ameaza para as súas poboacións é a destrución do hábitat debido á deforestación e ao desenvolvemento agrícola. Sete das especies están na lista de IUCN de especies vulnerables e outras sete como case ameazadas. Entraron na mitoloxía dos pobos indíxenas da súa área de distribución. A miúdo foron trasladados a outros lugares e crían doadamente en catividade, pero nunca se conseguiu domesticalos.
Tinamus adalah ayam liar dari Amerika Selatan, termasuk ordo Tinamidae, satu-satunya famili dari ordo Tinamiformes dari burung, memiliki 9 keturunan dari 45 jenis.[1] Tinamus adalah jenis unggas dari daerah neotropis.[2] Di Indonesia, tinamus lazim disebut sebagai Ayam Hutan.[3] Populasi Tinamus terdapat di daerah Amerika Tengah, Amerika Selatan, dan Meksiko Selatan.[1] Tinamus memiliki ciri-ciri tubuh seperti leher langsing, paruh sangat pendek dan melengkung ke bawah, serta berkaki pendek.[1] Tinamus hidup dengan kebiasaan bertengger di atas pohon.[4] Tinamus membuat sarangnya di tanah dan telurnya nanar berwarna biru, hijau zaitun, dan keungu-unguan.[4]
Klasifikasi tinamus berdasarkan ciri-cirinya:
Tinamus adalah spesies hutan pemakan buah yang jatuh.[4] Pada umumnya, Tinamus berjenis herbivora, ia pemakan akar-akar pohon, dedaunan, bunga-bunga, dan buah-buahan, bahkan Tinamus juga adalah pemakan biji-bijian dan dapat ditemui di kotorannya.[5]
Tinamus adalah ayam liar dari Amerika Selatan, termasuk ordo Tinamidae, satu-satunya famili dari ordo Tinamiformes dari burung, memiliki 9 keturunan dari 45 jenis. Tinamus adalah jenis unggas dari daerah neotropis. Di Indonesia, tinamus lazim disebut sebagai Ayam Hutan. Populasi Tinamus terdapat di daerah Amerika Tengah, Amerika Selatan, dan Meksiko Selatan. Tinamus memiliki ciri-ciri tubuh seperti leher langsing, paruh sangat pendek dan melengkung ke bawah, serta berkaki pendek. Tinamus hidup dengan kebiasaan bertengger di atas pohon. Tinamus membuat sarangnya di tanah dan telurnya nanar berwarna biru, hijau zaitun, dan keungu-unguan.
Klasifikasi tinamus berdasarkan ciri-cirinya:
Tinamus hitam disebut Tinamus osggodi, sedikit dijumpai, biasanya berada di ketinggian 900-1650 meter di atas permukaan laut. Memiliki panjang 40-46 cm. Tinamus abu-abu disebut Tinamus tao biasanya tinggal di lereng bukit Andes dengan ketinggaian 1400 meter di atas permukaan laut. Timanus besar disebut Tinamus major biasanya ditemui di daerah Amazon, berada di ketinggian bukit 800 meter di atas permukaan laut. Tinamus bercak putih disebut sebagai Tinamus guttatus memiliki besar 33-36 cm, biasanya tinggal di daratan rendah dengan ketinggian 1100 meter di atas permukaan laut. Tinamus dataran tinggi, biasanya disebut Nothocercus bonapartei memiliki panjang 35-38 cm, tinggal di ketinggian 1800-2100 meter di atas permukaan laut.Tinamus adalah spesies hutan pemakan buah yang jatuh. Pada umumnya, Tinamus berjenis herbivora, ia pemakan akar-akar pohon, dedaunan, bunga-bunga, dan buah-buahan, bahkan Tinamus juga adalah pemakan biji-bijian dan dapat ditemui di kotorannya.
Tínamúar (fræðiheiti: Tinamidae) eru ætt fugla sem lifa í Mið- og Suður-Ameríku. Ættin telur 47 tegundir fugla sem flestir halda sig við jörðu og fljúga aðeins ef mikið liggur við. Þeir minna þannig á orra og akurhænur en eru skyldari stórum ófleygum fuglum á borð við strúta. Tínamúar mynda því eigin fylkingu fugla, Tinamiformes.
Tínamúar (fræðiheiti: Tinamidae) eru ætt fugla sem lifa í Mið- og Suður-Ameríku. Ættin telur 47 tegundir fugla sem flestir halda sig við jörðu og fljúga aðeins ef mikið liggur við. Þeir minna þannig á orra og akurhænur en eru skyldari stórum ófleygum fuglum á borð við strúta. Tínamúar mynda því eigin fylkingu fugla, Tinamiformes.
I Tinamidi (Tinamidae Gray, 1840) sono una famiglia di uccelli alla quale appartengono 47 specie suddivise in nove generi. È l'unica famiglia dell'ordine Tinamiformes (Huxley, 1872).[1]
I tinamidi sono uccelli simili alle pernici, ma la cui origine è incerta. Si suppone comunque che questa sia da ricollegarsi più a quella dei grandi uccelli corridori sudamericani, come i nandù, che ai galliformi. La loro grandezza varia da quella di una quaglia, 18 cm, a quella di un tetraonide, 35 cm. Hanno corpi tozzi e arrotondati che a volte sembrano tronchi per le lunghe piume della schiena che ricoprono quelle corte della coda. Le ali sono corte e arrotondate e le gambe sono pure corte e a volte prive di alluce o con alluce appena accennato. La testa è piccola e il collo sottile. Il piumaggio non è certo vistoso con il suo color marrone opaco o grigio chiazzettato o anche a strisce, infittito però da un piumino lanuginoso simile a quello degli aironi e dei pappagalli.
Uno fra i tinamidi di maggiori dimensioni, la martinetta dal ciuffo, lunga 35 cm, è di color marrone spento e chiazzato; inoltre, ha una lunga cresta che si irrigidisce quando l'uccello è eccitato. Anche il tinamo ornato è dotato di una bella cresta che si solleva quando è eccitato. Uno dei Tinamidi più piccoli è il tinamo piccolo, lungo 25 cm circa, con parti dorsali marrone carico, lati della testa grigi e mento e gola bianchi che, man mano che si avvicinano alle parti ventrali, diventano grigi.
Le numerose specie di Tinamidi vivono nel Nuovo Mondo, dal Messico meridionale al sud del Cile e dell'Argentina, inclusa l'isola di Trinidad.
I Tinamidi vivono in diversi habitat, dalle umide foreste piovose alle distese cespugliose; inoltre, il tinamo ornato può vivere sulle Ande fino a un'altezza di 4000 m. Di solito, rimangono sul terreno e si mantengono in contatto tra loro emettendo melodiosi richiami. Si alzano in volo soltanto se spaventati, ma volano solo per un breve tratto; infatti, anche se i muscoli per il volo sono ben sviluppati, il cuore e i polmoni non sono di dimensioni tali da poter sopportare un volo troppo lungo. I Tinamidi, inoltre, non sembrano dotati delle capacità di coordinamento e capita spesso che, alzatisi in volo, vadano a urtare contro i rami degli alberi e muoiano. La loro incapacità di coordinamento li porta anche a inciampare spesso quando corrono, anche se sanno correre velocemente. C'è da meravigliarsi, dunque, che questi uccelli goffi e distratti siano riusciti a sopravvivere all'intensa caccia cui vanno soggetti per la loro ottima carne, ma non si può dimenticare che riescono a sfuggire agli agguati rimanendo nascosti immobili o scappando via di soppiatto fra l'erba del sottobosco, ben mimetizzati dal loro piumaggio grigiastro.
I Tinamidi si nutrono principalmente di piante e particolarmente di semi e di frutta, anche se non disdegnano insetti e altri piccoli invertebrati. Il tinamo ornato è, tra gli altri, quello che ingerisce maggior quantità di cibo animale, inclusi coleotteri, lombrichi e cavallette, e a volte anche animali più grandi quali i topi. Invece la dieta vegetale comprende piccole foglie, fiori, frutta, semi e, solo raramente, radici.
Al di fuori della stagione della riproduzione i Tinamidi conducono vita solitaria, ma durante il periodo riproduttivo è dato vederli invece in gruppetti di due o tre e, verso la fine di questo periodo, in piccoli gruppi formati dai due genitori e dai figli già cresciutelli. Le abitudini di riproduzione dei Tinamidi sono insolite, in quanto questi uccelli sono per la maggior parte poligami e le femmine, che in questo caso sono loro a sfoggiare i colori più brillanti e a essere più grandi dei loro compagni, hanno un ruolo di primissimo piano nel corteggiamento. Alcune specie di Tinamidi, quali per esempio quello ornato, ove il rapporto femmina/maschio rimane strettamente di uno a uno, vivono a coppie, ma questo non è affatto il caso per altre specie, come per il tinamo variegato, ove i maschi sono quattro volte più numerosi delle femmine. Ogni femmina depone le proprie uova in più di un nido e, viceversa, varie femmine possono deporre le uova in un singolo nido. Ciò è possibile per il semplice fatto che sono i maschi a costruire i nidi e a covare le uova.
Nel tinamo ornato, il corteggiamento è alquanto elementare: la femmina è la più aggressiva nel difendere il suo territorio, di circa 2,5 km², ed è lei che corteggia il maschio seguendolo. Mentre camminano continuano entrambi a beccare il cibo. Il maschio si esibisce alzando le piume della schiena e allargando le penne per mettere in mostra una larga chiazza scura. Invece, nel tinamo variegato il corteggiamento è più elaborato: la femmina corre da una parte e dall'altra emettendo il suo richiamo per attirare il maschio e, avvicinandosi a lui, abbassa le ali, e alza la coda, sollevando altresì le penne del dorso per mettere in evidenza una bellissima chiazza disegnata. Il nido, che è una semplice depressione del terreno miseramente rivestita, è costruito dai maschi nel sottobosco, i quali covano da uno a dodici uova, la cui schiusa avviene in poco meno di tre settimane, periodo questo molto breve se si considera la grandezza dell'uccello. Il maschio rimane con i pulcini sin dalla loro nascita, sempre pronto a difenderli.
I Tinamidi sono classificati in un ordine loro proprio, quello dei Tinamiformi; dal punto di vista anatomico sembrano più vicini ai nandù, anche se questi sono ratiti incapaci di volare, al pari degli struzzi e degli emù, dato che non hanno lo sterno carenato. I Tinamidi, al contrario, sono dei carenati alla stessa stregua della maggior parte degli uccelli viventi. Comunque, anche le abitudini di riproduzione dei Tinamidi sono simili a quelle dei nandù, con femmine aggressive e maschi dall'«istinto materno». Esistono inoltre somiglianze fisiche nella struttura del palato e nella conformazione della ranfoteca, l'astuccio corneo che riveste il becco, oltre a somiglianze chimiche nella composizione delle uova.
Quindi, il rapporto fra Tinamidi e nandù indica che questi sono uccelli molto primitivi la cui origine va ricercata in uno dei primi antenati degli uccelli moderni.
La famiglia dei Tinamidi viene suddivisa in due sottofamiglie: i Tinamini (Tinaminae), con 3 generi e 29 specie, e i Rincotini (Rhynchotinae), con 6 generi e 18 specie.[1]
Sottofamiglia Tinaminae
Sottofamiglia Rhynchotinae
I Tinamidi cadono vittime sia di uccelli da preda che di predatori terricoli, quali volpi e felini di piccola e media grandezza. Dato, per giunta, che costituiscono una cacciagione ambita, i Tinamidi sono presi di mira anche dall'uomo: una situazione che non consente alcun quieto vivere a qualsiasi uccello. Da notare infine che dei Tinamidi surgelati sono stati esportati negli Stati Uniti come «quaglie sudamericane».
I Tinamidi (Tinamidae Gray, 1840) sono una famiglia di uccelli alla quale appartengono 47 specie suddivise in nove generi. È l'unica famiglia dell'ordine Tinamiformes (Huxley, 1872).
Tinaminiai (lot. Tinamidae, angl. Tinamous, vok. Steißhühner) – tinaminių paukščių (Tinamiformes) būrio šeima.
Kūnas 14-50 cm ilgio, masė 43-1800 g. Snapas plonas, ilgokas, truputį nulenktas žemyn. Kai kurios rūšys ant galvos turi nedidelį kuodelį. Sparnai trumpi, platūs. Uodega labai trumpa. Plunksnų spalva rudai pilka su vos pastebimomis juostelėmis ir dėmelėmis. Kai kurių rūšių yra ryškus lytinis dimorfizmas. Kojos stiprios, su 3 ar 4 pirštais. Gerai bėgioja, menkai skraido.
Aktyvūs sutemomis ir naktį. Paplitę Pietų ir Centrinėje Amerikoje. Deda 1-10 kiaušinių. Peri patinas 16-20 dienų.
Pagal morfologinius ir molekulinius-genetinius duomenis tinaminiai paukščiai yra artimi strutiniams paukščiams. Anksčiau jie buvo priskirti vištiniams paukščiams, kadangi į juos panašūs savo išvaizda. Dabar tinaminiai paukščiai išskirti į atskirą savarankišką būrį, kuriame yra tik viena tinaminių šeima.
Pagal gyvenamą vietą tinaminių šeima skirstoma į du pošeimius: miškiniai tinamai ir stepiniai tinamai. Pirmieji gyvena tropiniuose miškuose, o antrieji atvirose vietovėse. Atskirti šiuos pošeimius galima pagal šnervių padėtį. Stepinių tinamų šnervės yra prie snapo pagrindo, o miškinių ties snapo viduriu.
Iš viso yra 9 gentys ir 47 rūšys.
Brazilinis tinamas (Crypturellus strigulosus)
Geltonkojis tinamas (Crypturellus noctivagus)
Raudonsparnis tinamas (Rhynchotus rufescens)
Pilkakojis tinamas (Crypturellus duidae)
Rudasis tinamas (Crypturellus obsoletus)
Trumpasnapis tinamas (Crypturellus parvirostris)
Mažasis tinamas (Crypturellus soui)
Margasis tinamas (Crypturellus variegatus)
Banguotasis tinamas (Crypturellus undulatus)
Geltonkojis tinamas (Crypturellus noctivagus)
Dėmėtasis tinamas (Nothura maculosa)
Smulkusis tinamas (Nothura minor)
Baltagerklis tinamas (Tinamus guttatus)
Didysis tinamas (Tinamus major)
Kuoduotasis tinamas (Eudromia elegans)
Tinaminiai (lot. Tinamidae, angl. Tinamous, vok. Steißhühner) – tinaminių paukščių (Tinamiformes) būrio šeima.
Kūnas 14-50 cm ilgio, masė 43-1800 g. Snapas plonas, ilgokas, truputį nulenktas žemyn. Kai kurios rūšys ant galvos turi nedidelį kuodelį. Sparnai trumpi, platūs. Uodega labai trumpa. Plunksnų spalva rudai pilka su vos pastebimomis juostelėmis ir dėmelėmis. Kai kurių rūšių yra ryškus lytinis dimorfizmas. Kojos stiprios, su 3 ar 4 pirštais. Gerai bėgioja, menkai skraido.
Aktyvūs sutemomis ir naktį. Paplitę Pietų ir Centrinėje Amerikoje. Deda 1-10 kiaušinių. Peri patinas 16-20 dienų.
Een tinamoe of stuithoen (orde Tinamiformes; familie Tinamidae) is een van de oudste vogelsoorten. De Tinamoe behoort tot de Zuid-Amerikaanse vogelfamilie Tinamoes, die 47 soorten kent onderverdeeld in 9 geslachten.[1]
Tinamoes zijn niet verwant aan de hoendervogels van de Galliformes, maar aan de loopvogels van de Struthioniformes, Rheiformes, Apterygiformes en Casuariiformes. Er zijn fossiele resten gevonden die dateerden tot 10 miljoen jaar oud. Het uitgebreide DNA-onderzoek van 2008 (Hackett) plaatst de Tinamoes zelfs samen met alle loopvogels binnen een enkele groep Struthioniformes als een zustergroep van ofwel de kiwi en de casuarissen ofwel van de uitgestorven moa's. Hoe in dat verband het vliegvermogen van de Tinamoes te verklaren is tegen de achtergrond van het onvermogen van de andere struisvogelachtigen is niet goed duidelijk. Mogelijk hebben ze in strijd met de zogenaamde wet van Dollo het vliegvermogen herkregen. De andere mogelijkheid dat de andere loopvogels ieder apart het vliegvermogen zijn kwijt geraakt.
Stuithoenders eten voornamelijk vruchten, bessen en insecten.
Hoewel sommige soorten vrij algemeen zijn, zijn zij zeer schuw en worden ze slechts zelden waargenomen. Een klein aantal soorten leeft in meer open, grazig land, maar zelfs daar zijn ze moeilijk te zien. Ze komen vooral voor in de Zuid-Amerikaanse laaglanden en geven de voorkeur aan donkere plekken zoals dichtbegroeide bossen.
Stuithoenders leggen aantrekkelijk gekleurde eieren met een porseleinglans. Kuikens kunnen vrijwel direct lopen.
De familie Tinamoes wordt onderverdeeld in twee onderfamilies:
Onderfamilie Nothurinae of Nothura's en verwanten, 18 soorten
Onderfamilie Tinaminae of Echte Tinamoes, 29 soorten
De natuurwetenschapper Charles Darwin vond en bewaarde een ei van een tinamoe. Het ei werd beschreven door Alfred Newton, een vriend van de familie van Darwin.[2]
Bronnen, noten en/of referentiesEen tinamoe of stuithoen (orde Tinamiformes; familie Tinamidae) is een van de oudste vogelsoorten. De Tinamoe behoort tot de Zuid-Amerikaanse vogelfamilie Tinamoes, die 47 soorten kent onderverdeeld in 9 geslachten.
Tinamuar utgjer familien Tinamidae, 47 fugleartar i Sentral-Amerika og Sør-Amerika. Dei er av dei eldste nolevande fuglegrupper, nærast i slekt med strutseliknande fuglar i overorden Paleognathae. Tinamuar lever på bakken og finst i ei rekkje habitat.
Sjølv om tinamuar liknar andre fuglar som lever nær eller på bakken som vaktlar og ryper, er ikkje dette slektningar. Tinamuar er plassert i sin eigen orden Tinamiformes. Namnet ’tinamu’ kjem frå det karibiske språket galibi.
Dette er slanke og kompakte fuglar, med eit lite hovud og kort tynt, nedkurva nebb. Den minste arten er pygmétinamu, han veg ca. 43 gram og er 20 cm lang.[1] Den største er taotinamu, veg 2,3 kg og måler opp til 53 cm. Dei har svært små venger, men i motsetnad til strutsefuglar, har tinamuar flygeevne, om enn dårleg. Dei har tre framvende tær, men baktåa finst høgare på foten og er anten redusert eller heilt borte. Halen er kort og ofte skjult bak dekkfjørene, og nokre tinamuartar har fjørtopp. I motsetning til strutsefuglar har dei gumpkjertel. Fjørdrakta skil ikkje mellom kjønna, med unntak av at hoer hos somme artar har lysare drakt.[1]
Det finst ein innført art på Påskeøya,[2] elles er artane spreidd i Sør-Amerika og nordover til Mexico, men ikkje særleg nord for den nordlege vendekretsen. Fuglane førekjem i et breitt spekter av habitat. Slektene Tinamus, Nothocercus og Cryptuerellus lever i tett skog, medan dei fleste av dei andre artane lever på grasland, punagrasland, savannar og i alpint land i stor høgd.[1]
Det er sjeldan å sjå tinamuar, men ein høyrer dei ofte innanfor område sitt. Dei føretrekkjer å gå eller å springe, og i farlege situasjonar kan dei flyge. Men dei vil først ta til vengene når alle andre teknikkar for å sleppe unna er prøvd, så som å skjule seg i hòl i bakken. I flukt vekslar dei mellom raske kraftige vengeslag og lang glideflukt.[1] Sjølv om mange artar er ganske vanlege er dei skye og løynlege. Et lite tal av artar lever på meir opne grassletter, men sjølv desse er forsiktige.[3] Tinamuar har ei rekkje ulike kall eller lydsignal.[1]
Tinamuar et i hovudsak små frukt og frø frå bakken eller plukkar det frå plantar som er nær bakken. Dei kan hoppe 10 cm for å nå opp til maten. Dei vil òg ete knoppar, blomar, mjuke blad og røter, og dessutan insekt og larvene deira, ormar og blautdyr. Smådyr blir ete heile, medan større dyr blir slått mot bakken eller hakket. Når dei søkjer i blad på bakken, brukar dei nebba, og ikkje føtene sine, og kan til og med bruke nebbet til å sile gjennom jord ned til 2-3 cm i djupne[1][3]
Tinamuar legg fleire egg i reir på bakken mellom gras og blad, og hannen vil ruge egga. Han forlèt reiret for å søke føde og kan vere borte i periodar på frå 45 minutt til 5 timar. Til vanleg vil dei ikkje dekkje til egga når dei forlèt reiret, sjølv om egga ikkje har kamuflasjefarge. Hos dei fleste artane er hannane polygame og hoene er polyandriske.[3] Egga har tiltrekkjande farge, er einsfarga og har ein hard glans som porselen. Ungane er godt utvikla ved klekking, og kan gå kort etter klekking. Vitskapsfolk trur dei er sjølvstendige innan 20 dagar.[3][1]
IUCN har klassifisert 7 av dei 47 tinamuartane som sårbare, i tillegg er 7 nær trua.[4] Hovudgrunnene til status sårbar eller nær trua for desse artane er oppstykking av habitat og inngrep frå menneske.[1] Menneske jaktar på tinamuar utan at det har særleg innverknad på populasjonen.[1]
Tinamuar i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[5] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[6]
Slekt Nothocercus
Slekt Tinamus
Slekt Crypturellus
Slekt Rhynchotus
Slekt Nothoprocta
Slekt Nothura
Slekt Taoniscus
Slekt Eudromia
Slekt Tinamotis
.jpg)
_(4505572022).jpg)
.jpg)
_(4505572022).jpg)
.jpg)
.jpg)
|coauthors= (hjelp) Tinamuar utgjer familien Tinamidae, 47 fugleartar i Sentral-Amerika og Sør-Amerika. Dei er av dei eldste nolevande fuglegrupper, nærast i slekt med strutseliknande fuglar i overorden Paleognathae. Tinamuar lever på bakken og finst i ei rekkje habitat.
Sjølv om tinamuar liknar andre fuglar som lever nær eller på bakken som vaktlar og ryper, er ikkje dette slektningar. Tinamuar er plassert i sin eigen orden Tinamiformes. Namnet ’tinamu’ kjem frå det karibiske språket galibi.
Tinamufamilien, tinamuer eller pampashøns (Tinamidae) er en familie med flygedyktige primitive nåtidsfugler, som er stedegne for neotropis. Det er fortsatt uklart om familien sorterer i sin egen orden (Tinamiformes) eller i ordenen av strutsefugler (Struthioniformes). Familien består av 48 arter (149 taxa) og deles gjerne inn i to underfamilier, basert på plasseringen av pusteåpningene (se inndeling).
Tinamuene er små til mellomstore fugler (15–50 cm) med kompakt kropp og rudimentær stjert. Hodet er lite og nebbet kort og slankt. Artene deles gjerne inn i to underfamilier, avhengig av hvor pusteåpningene er plassert på nebbet (se inndeling). Disse artene har typisk lite utviklede vinger og er generelt dårlige flygere, men ekstremitetene er kraftige og vel tilpasset et terrestrielt liv. Tre av tærne på føttene er rettet forover, og den bakoverrettede tåen kan i noen tilfeller være fraværende.
Noen av artene er knyttet til skog, mens andre trives best på lett skogkledt savanne og steppe. Fuglene finnes i høyder mellom havnivået og 5 300 moh.
Hos tinamuene er det slik at hannene ruger, mens hunnene forsvarer et territorium.
For omkring 75,2 (± 5,0) millioner år siden splittet Paleognathae i to linjer, hvorav den ene førte fram til Tinamidae (tinamufamilien ).[1][2]
HBW Alive plasserer tinamuene blant strutsefuglene (Struthioniformes), en inndeling vi følger her.[3] Noen mener imidlertid at tinamuene er søstergruppen til strutsefuglene og utgjør en egen orden (Tinamiformes), med en eneste nålevende familie (Tinamidae), som omfatter 46 arter, fordelt i to underfamilier og ni slekter.En alternativ inndeling er å plassere dem i sin egen orden, som vist under. Nåtidsfuglenes basale klader i etterkomertreet under er i henhold til Sibley & Ahlquist (1990)[4]. Inndelingen støttes i hovedtrekk av nyere forskning med genom, jfr. Jarvis et al. (2014). Det er imidlertid uklart om Tinamidae (tinamufamilien) og flere andre familier skal inkluderes i selvstendige ordener under Paleognathae (primitive nåtidsfugler) eller som familier under Struthioniformes (strutsefugler). Det siste støttes av HBW Alive.
Aves/Neornithes Palaeognathae(Tinamiformes?)
Inndelingen av tinamufamilien følger HBW Alive og er i henhold til Cabot (2016).[3] Familien deles vanligvis inn i to underfamilier; tinamuer og steppetinamuer. Tinamuene har pusteåpningene plassert halvveis eller mer ut på nebbet, mens steppetinamuene har pusteåpningene plassert ved basen av nebbet (trolig en adapsjon som følge av at disse artene bruker nebbet til å grave etter mat i bakken).
Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).[5] Kalinowskistinamuen (Nothoprocta kalinowskii), som er kjent fra kun tre eksemplarer, ble tidligere regnet som en selvstendig art, men nyere forskning har fastslått at den er en underart av fjelltinamuen (Nothoprocta ornata).[6][7] Den listes derfor ikke opp nedenfor.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Tinamufamilien, tinamuer eller pampashøns (Tinamidae) er en familie med flygedyktige primitive nåtidsfugler, som er stedegne for neotropis. Det er fortsatt uklart om familien sorterer i sin egen orden (Tinamiformes) eller i ordenen av strutsefugler (Struthioniformes). Familien består av 48 arter (149 taxa) og deles gjerne inn i to underfamilier, basert på plasseringen av pusteåpningene (se inndeling).
Multimedia w Wikimedia Commons Kusacze, kusaki, kusakowate – rząd (Tinamiformes) oraz rodzina (Tinamidae) ptaków z podgromady ptaków nowoczesnych Neornithes. Obejmuje ptaki lądowe, naziemne, przypominające nieco kuraki. Zamieszkują obszar od Patagonii po Meksyk[3].
Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Do rodziny należą następujące rodzaje[5]:
Kusacze, kusaki, kusakowate – rząd (Tinamiformes) oraz rodzina (Tinamidae) ptaków z podgromady ptaków nowoczesnych Neornithes. Obejmuje ptaki lądowe, naziemne, przypominające nieco kuraki. Zamieszkują obszar od Patagonii po Meksyk.
A ordem Tinamiformes é representada por uma única família, a Tinamidae. São aves de aparência galinácea, endêmicas do neotrópico, ocorrendo do México à Patagônia, e ocupando inclusive os Andes até 4 800 metros de altitude. Representam um dos mais antigos grupos de aves do continente americano, com registros fósseis procedendo do Mioceno da Argentina.
Alimentam-se predominantemente de sementes. Diferentemente da maioria das aves, a incubação e o trato dos filhotes são tarefas exclusivas dos machos. Outra constante é a dominância do sexo feminino e a monogamia. Cabe às fêmeas definir territórios, mantê-los, atrair e competir pelos machos que as fecundarão e, feita a postura, chocarão seus ovos e cuidarão de sua descendência.
Existem 47 espécies de tinamídeos, divididos em 9 gêneros, a maioria conhecidos, como inambus e lambus (principalmente as do gênero Crypturellus), ou "codornas"; entretanto, é necessário não confundir este grupo com a verdadeira codorna, explorada comercialmente (Coturnix coturnix), que é um membro da ordem dos Galliformes. Os tinamídeos possuem um parentesco muito mais próximo com os avestruzes, emas, casuares e quivis do que com os galináceos, sendo que a aparência similar à dos Galliformes surgiu através de evolução convergente. Pesquisas publicadas a partir de 2010 descobriram que os tinamídeos são realmente mais próximos da extinta moa da Nova Zelândia.
Os tinamídeos são restritos à região Neotropical, sendo encontrados do noroeste do México ao sul da Argentina. Ocupam praticamente todos os ambientes terrestres existentes na América do Sul, habitando desde os desertos andinos, a mais de 5 300 metros de altitude, até a mata atlântica e ao nível do mar. Eles são mais abundantes e diversificados na região amazônica, onde se concentra a maioria das espécies dos gêneros Tinamus e Crypturellus.[1]
A dieta consiste principalmente de sementes, raízes, frutas, insetos e moluscos. Algumas espécies comem também pequenos vertebrados (lagartos, sapos e roedores). Eles se alimentam no solo, revirando as folhas e a matéria orgânica com o bico, mas não esgraveteiam o solo com os pés como fazem os galináceos. Os tinamídeos bebem regularmente sempre que há disponibilidade de água. Bebem sugando, não levantam a cabeça para engolir a água.[1]
Os tinamídeos representam a linhagem mais antiga de aves do continente sul-americano.[1] Os registros mais antigos datam do Terciário e são restritos à Argentina: uma espécie descrita por Geoffroy (1832), Eudromia indet. sp., datada do Mioceno Superior da província de La Pampa, e duas, Eudromia olsoni e Nothura parvula, do Plioceno Superior da província de Buenos Aires. Os registros do Quaternário incluem diversas espécies ainda existentes, e têm sido encontrados espalhados por diversos sítios do Pleistoceno Inferior na América do Sul.[2]
A ordem Tinamiformes é o grupo-irmão das ratitas (Struthioniformes sensu lato), e estes dois grupos formam o Paleognathae, baseado na característica do palato.
Tradicionalmente os tinamídeos são subdivididos em duas subfamílias: Tinaminae, espécies florestais e que têm a abertura das narinas na metade rostral do bico; e Rhynchotinae, espécies campestres e que possuem a abertura das narinas na base do bico.
Tinamidae RhynchotinaeA ordem Tinamiformes é representada por uma única família, a Tinamidae. São aves de aparência galinácea, endêmicas do neotrópico, ocorrendo do México à Patagônia, e ocupando inclusive os Andes até 4 800 metros de altitude. Representam um dos mais antigos grupos de aves do continente americano, com registros fósseis procedendo do Mioceno da Argentina.
Alimentam-se predominantemente de sementes. Diferentemente da maioria das aves, a incubação e o trato dos filhotes são tarefas exclusivas dos machos. Outra constante é a dominância do sexo feminino e a monogamia. Cabe às fêmeas definir territórios, mantê-los, atrair e competir pelos machos que as fecundarão e, feita a postura, chocarão seus ovos e cuidarão de sua descendência.
Existem 47 espécies de tinamídeos, divididos em 9 gêneros, a maioria conhecidos, como inambus e lambus (principalmente as do gênero Crypturellus), ou "codornas"; entretanto, é necessário não confundir este grupo com a verdadeira codorna, explorada comercialmente (Coturnix coturnix), que é um membro da ordem dos Galliformes. Os tinamídeos possuem um parentesco muito mais próximo com os avestruzes, emas, casuares e quivis do que com os galináceos, sendo que a aparência similar à dos Galliformes surgiu através de evolução convergente. Pesquisas publicadas a partir de 2010 descobriram que os tinamídeos são realmente mais próximos da extinta moa da Nova Zelândia.
Tinamiformes este un ordin de păsări primitive din America de Sud, și din America Centrală.
Păsările tinamiforme sunt păsări mici - de mărime mijlocie, cu o înălțime de 15 – 40 cm, și greutate de la câteva sute de grame la 2 kg. Forma corpului este asemănătoare celei unui fazan. Uneori pe capul masculilor este prezent un mic moț. Penajul este gri - maroniu. Au aripi destul de mici, însă pot zbura pe distanțe mici prin planare. Membrele inferioare sunt lungi și destul de puternice. Sunt in general animale omnivore, consumând în special insecte și larvele acestora. Sunt păsări retrase, trăind mai mult în păduri. Ouăle lor sunt colorate, fiind atractive pentru răpitori. Femelele au de obicei un penaj mai colorat și mai deschis decât masculii.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareTinamiformes este un ordin de păsări primitive din America de Sud, și din America Centrală.
Tinamotvaré alebo tinamy (Tinamiformes) je rad vtákov s jedinou čeľaďou tinamovité.
Sú to na zemi žijúce vtáky so zaokrúhleným telom a krátkymi krídlami, ktoré pripomínajú kurotvaré vtáky. Pri behu alebo lete sa rýchlo unavia, pretože majú malé srdce. Tinamy sú rozšírené v lesnatých, krovinatých, ale aj v otvorených trávnatých biotopoch Strednej a Južnej Ameriky. V ohrození tinama znehybnie a pred zrakom predátorov ju chráni nenápadné sfarbenie. Existuje 45 druhov tinám.
Tinamus
Nothocercus
Crypturellus
Rhynchotus
Nothoprocta
Nothura
Taoniscus
Eudromia
Tinamotis
Dolgonóge kúre (znanstveno ime Tinamiformes) so red ptic, v katerega uvrščamo edino družino, Tinamidae. Družina dolgonogih kur vsebuje približno 47 vrst v devetih rodovih. Poddružina Tinaminae vsebuje tri rodove, preostalih šest pa poddružina Rhynchotinae.
staroselci Francoske Gvajane jim pravijo »tinamu«, od koder izvira njihovo strokovno ime.
Čeprav so na prvi pogled podobne drugim pticam, ki se zadržujejo pri tleh, kot so prepelice in koconoge kure (divje kure), so mnogo starodavnejše in jih skupaj z nojevci in drugimi skupinami primitivnih ptic uvrščamo v skupino staročeljustnic. Njihovi najbližji znani sorodniki so izumrle moe z Nove Zelandije. Ptice so gondvanskega izvora. Čeprav ni veliko fosilnih ostankov v Južni Ameriki, oziroma jih morda še niso odkrili, najstarejši fosil dolgonogih kur izvira iz miocenskih skladov pred 10 milijoni let.
V Južni Ameriki do Mehike živi 47 vrst v zelo širokem območju razširjenosti. Njihova hrana je raznovrstna, od žuželk, semen do jagod. Te ptice vidijo redko. Večina naseljuje tropske nižine Južne Amerike, praviloma v temnem, gostem gozdu. Nekatere vrste se pojavljajo vse do Mehike. Čeprav so nekatere vrste zelo pogoste, te ptice živijo odmaknjeno. Nekaj vrst živi na bolj odprtem, travnatem področju, vendar so tudi te oprezne. Dolgonoge kure ležejo več jajc, ki so živih barv in močnega sijaja, podobnega porcelanastemu. Mladiči hitro dorastejo in lahko tečejo že kmalu po izvalitvi.
Dolgonóge kúre (znanstveno ime Tinamiformes) so red ptic, v katerega uvrščamo edino družino, Tinamidae. Družina dolgonogih kur vsebuje približno 47 vrst v devetih rodovih. Poddružina Tinaminae vsebuje tri rodove, preostalih šest pa poddružina Rhynchotinae.
staroselci Francoske Gvajane jim pravijo »tinamu«, od koder izvira njihovo strokovno ime.
Čeprav so na prvi pogled podobne drugim pticam, ki se zadržujejo pri tleh, kot so prepelice in koconoge kure (divje kure), so mnogo starodavnejše in jih skupaj z nojevci in drugimi skupinami primitivnih ptic uvrščamo v skupino staročeljustnic. Njihovi najbližji znani sorodniki so izumrle moe z Nove Zelandije. Ptice so gondvanskega izvora. Čeprav ni veliko fosilnih ostankov v Južni Ameriki, oziroma jih morda še niso odkrili, najstarejši fosil dolgonogih kur izvira iz miocenskih skladov pred 10 milijoni let.
V Južni Ameriki do Mehike živi 47 vrst v zelo širokem območju razširjenosti. Njihova hrana je raznovrstna, od žuželk, semen do jagod. Te ptice vidijo redko. Večina naseljuje tropske nižine Južne Amerike, praviloma v temnem, gostem gozdu. Nekatere vrste se pojavljajo vse do Mehike. Čeprav so nekatere vrste zelo pogoste, te ptice živijo odmaknjeno. Nekaj vrst živi na bolj odprtem, travnatem področju, vendar so tudi te oprezne. Dolgonoge kure ležejo več jajc, ki so živih barv in močnega sijaja, podobnega porcelanastemu. Mladiči hitro dorastejo in lahko tečejo že kmalu po izvalitvi.
Tinamofåglar (Tinamiformes), tidigare stubbstjärthöns, är en av de äldsta nu levande ordningarna av fåglar. Ordningen omfattar bara familjen Tinamidae som innehåller ett femtiotal arter indelade i nio släkten som endast förekommer i Centralamerika och Sydamerika.
Till utseendet påminner de om fasanfåglar, men det finns inget närmre släktskap mellan dessa familjer. Tinamoer är kompakta fåglar med ganska korta ben, rundade vingar och mycket kort stjärt.[1]
Tinamofåglar förekommer i Sydamerika norrut till Mexiko i mycket varierande biotoper. Deras föda är också variationsrik och inkluderar insekter och bär. Trots att vissa arter är ganska vanliga observeras merparten sällan då de är skygga och förekommer i tropiskt långland och då speciellt i mörka och täta skogar. Endast ett fåtal arter lever i mer öppna, gräsiga biotoper. Tinamofåglar lägger flera ägg vars skal är färgrika med en hög glans, likt porslin, och de ruvas av hanen.[1] Dunungarna är borymmare och lämnar boet nästan direkt efter kläckningen.
Precis som strutsfåglarna, som de är avlägset besläktade med, härstammar tinamofåglarna från superkontinenten Gondwanaland. Fossila lämningar är få men man har hittat fossil av ordningen som går tillbaka tio miljoner år. Traditionellt har tinamofåglarna tillsammans med ordningen strutsfåglar bildat underklassen Paleognathae till skillnad från alla världens resterande fågelarter som ingår i underklassen Neognathae. DNA-studier har dock visat att ordningen strutsfåglar är parafyletisk gentemot tinamofåglarna, där de senare är närmare släkt med kivifåglar, kasuarfåglar, moafåglar, elefantfåglar och nandufåglar än vad strutsarna är.
Familjen (och ordningen) omfattar knappt 50 arter fördelade i nio släkten:[2]
Ett tiotal tinamofåglar planterades ut på försök vid Ottenby på Öland någon gång mellan slutet av 1800-talet och 1915 men den lilla populationen dog ut.[3] Exakt vilken art som avses är oklart men "rödbrun tinamo" kan syfta på rostvingad tinamo (Rhynchotus rufescens).
Tinamofåglar (Tinamiformes), tidigare stubbstjärthöns, är en av de äldsta nu levande ordningarna av fåglar. Ordningen omfattar bara familjen Tinamidae som innehåller ett femtiotal arter indelade i nio släkten som endast förekommer i Centralamerika och Sydamerika.
Tinamular (Tinamiformes), kuşlar (Aves) sınıfının, karinalılar (Carinatae) bölümüne ait bir takım. Kuyruk ve kanatları olup tavuklara benzerler. Karinaları vardır ancak bazı karakterleri ile karinasız kuşlara benzerler. Güney Amerika'da yaşarlar. İyi bilinen türleri arasında gizli kuyruklu tinamu (Crypturus cinereus), inambu (Rhynchotus rufescens), tao (Tinamus tao) yer alır.[2]
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Tinamular (Tinamiformes), kuşlar (Aves) sınıfının, karinalılar (Carinatae) bölümüne ait bir takım. Kuyruk ve kanatları olup tavuklara benzerler. Karinaları vardır ancak bazı karakterleri ile karinasız kuşlara benzerler. Güney Amerika'da yaşarlar. İyi bilinen türleri arasında gizli kuyruklu tinamu (Crypturus cinereus), inambu (Rhynchotus rufescens), tao (Tinamus tao) yer alır.
Більшість схованохвостих видають дуже однотонні звуки, які, однак, далеко чутні й милозвучні. Види, що мешкають у лісах, мають, як правило, нижчі голоси, ніж мешканці степів. Деякі види схованохвостих виглядають настільки схожими, що видавані ними звуки є головною ознакою їхнього розрізнення на практиці. Переляканий тинаму видає особливий пронизливий крик, що відрізняється набагато меншою милозвучністю.
Схованохвости мешкають у Південній і Центральній Америці. Більшість видів живе у тропічних низинах Південної Америки на схід від Анд, на півдні їхній ареал досягає Парагваю. Деякі види зустрічаються навіть у центральній і південній Аргентині (Патагонії) та в Чилі. Найбільш північні види живуть у центральній і північно-східній Мексиці. Багато видів живуть у густих тропічних лісах і саванах. Вони зустрічаються як у низинах, так і в гірських регіонах, наприклад, патагонський тинаму мешкає на висоті до 4000 метрів. Чилійський тинаму любить гніздитися на пшеничних полях.
Один вид вдалося поселити на острові Пасхи. Спроби поселити схованохвостих в Європі і Північній Америці як мисливської дичини, що мали місце на початку 20 століття, закінчилися невдало: першої ж зими всі завезені птахи померли.
Хоча окремі види схованохвостих дуже численні, в цілому представники родини зустрічаються не часто. Вони полохливі і воліють ховатися в хащах. При наближенні людини або іншого потенційного ворога вони непорушно застигають і лише, якщо ситуація стає дуже загрозливою, починають рятуватися втечею та різко злітають. Під час зльоту крила створюють майже сполохопідобний звук, а птах видає гучний крик. Цими звуками схованохвости прагнуть викликати переляк у потенційного ворога і запобігти переслідуванню.
Схованохвости живуть поодинці або у групах, залежно від виду. Як правило, перше зустрічається у мешканців лісових ареалів, друге — у мешканців саван. У групах не існує високорозвиненої соціальної організації і між їхніми членами майже немає якої-небудь взаємодії. Всі схованохвости активні вдень, уночі вони сплять під кущами, а також іноді на низьких гілках.
Схованохвости є всеїдними птахами. Вони харчуються рослинною їжею будь-якого вигляду, зокрема фруктами, насінням, пагонами, листям, бруньками, пелюстками, корінням і бульбами. До їхнього раціону входять також невеликі безхребетні тварини, такі як мурашки, терміти, жуки, сарана, личинки комах, равлики та дощові черв'яки. Найбільші за розміром види схованохвостих живляться частково також невеликими хребетними: ящірками, жабами і мишами. Однак рослинна їжа переважає майже у всіх схованохвостих.
Хоч всі тинамові є всеїдними, серед них спостерігаються відмінності в їжі, якій надається перевага. У мешканців лісових регіонів більшу частину їжі становлять фрукти. Гірські, безхвості і чубаті тинаму надають перевагу насінню й підземним органам рослин, тоді як патагонські тинаму їдять переважно зелені частини.
У розмноженні схованохвости дуже схожі зі спорідненими їм нанду. Серед окремих видів тинаму існує безліч детальних відмінностей у репродуктивній поведінці, тож описані нижче норми стосуються більшості, але не всіх видів схованохвостих.
Самці схованохвостих поділяють територію на свої ареали, в яких заявляють про себе гучними криками. У разі вторгнення іншого самця, справа доходить до поєдинку, в якому застосовують і крила, і ноги. Криками в ареал закликають і самиць. Самці полігамні й злучаються з усіма самицями у своєму ареалі.
Гнізда будують здебільшого на землі. Проте лише небагато видів вдаються до будівництва справжнього кубла, частіше яйця відкладають прямо на землю. Гнізда мають округлу форму й будуються з трави і землі. Яйця завжди відкладають в укритті куща або пучка трави, щоб вони не були помітні здалеку. Забарвлення яєць вельми строкате, а їхня шкаралупа виблискує, як порцеляна. Трапляються різні кольори: зелені, сині, блакитні, пурпурові, фіолетові, сірі, коричневі й жовті яйця. Яйця в основному одноколірні, однак виняток становлять трипалі тинаму, яйця яких мають невеликі плями. Сенс яскравого забарвлення остаточно не з'ясовано, адже воно швидше привертає хижаків, ніж сприяє маскуванню яєць. До кінця періоду висиджування яйця, проте, стають більш матовими.
Після відкладення яєць самиці залишають ареал самця і намагаються знайти наступного статевозрілого партнера, щоб з ним злучитися. Всі самиці відкладають яйця в одне і те ж гніздо, в якому в кінці можуть опинитися до шістнадцяти яєць. Період висиджування яєць досить короткий, він триває від шістнадцяти до двадцяти днів. Висиджує самець, який поводиться в цей час украй тихо. Якщо йому потрібно залишити кубло для пошуку їжі, він на якийсь час прикриває яйця листям. Поки самець сидить на яйцях, він абсолютно не рухається й залишається без руху навіть в тому випадку, якщо до нього доторкнутися. В окремих випадках він, однак, може прикинутися пораненим, щоб відвернути увагу від гнізда.
На пташенятах, що вилупилися з яйця, видно світлий пух із темними плямами. Вже через декілька годин вони у змозі самостійно бігати. Їхній раціон у перші тижні життя становлять переважно комахи. Часто виводку допомагає батько, полюючи на комах і приносячи їх до потомства. Проти численних природних ворогів пташенята схованохвостих беззахисні. Хоч вони й уміють ховатися в оперенні батька в разі наближення небезпеки, однак їхня смертність у перші тижні надзвичайно висока. Щоб подолати цей критичний час щонайшвидше, схованохвости ростуть дуже швидко — за всього лише двадцять днів вони досягають повного зростання. Безхвості тинаму (Nothura) стають статевозрілими лише через 57 днів. Проте перше спаровування відбувається не раніше, ніж через рік після народження. Після двадцяти днів молодняк стає достатньо самостійним, щоб залишити батька. Якщо шлюбний період іще не завершився, самець починає криками привертати нових самок і може висидіти нову партію потомства.
Спроби упровадити схованохвостих в європейські й північноамериканські ліси не увінчалися успіхом, оскільки ці птахи не можуть пристосуватися до холоднішого клімату. Ще жодного разу не вдавалося й одомашнення якого-небудь виду схованохвостих, попри те що їх легко тримати в неволі. Деякі види завдають шкоди сільському господарству, оскільки люблять проникають на зернові поля та поїдати зернові культури. Утім, вони поїдають і комах-шкідників.
Хоча деякі види належать до найпоширеніших у Південній Америці, більшість схованохвостих живе приховано у тропічних лісах Амазонії. Через вирубування південноамериканських лісів усе більше видів спіткає загроза для існування. До того ж, місцеві мешканці люблять полювати на них заради смачного м'яса. Така традиція є в багатьох індіанців, які вміють відтворювати звуки схованохвостих, щоб привернути їх ближче. На міських ринках у великій кількості продають забитих схованохвостів.
Схованохвости мають гондванське походження і є віддаленими родичами страусоподібних [джерело?]. Їхню спорідненість виявляють передовсім за морфологічними та генетичними ознаками. Викопних решток, що давали б змогу безпосередньо простежити загальних предків, поки що не знайдено. Найбільш стародавні викопні, які без сумніву належать до схованохвостим, походять із міоцену й належать до живого роду Eudromia. У наступну епоху, пліоцен, доведено існування роду Nothura, а також нині вимерлого роду Querandiornis.
Морфологічні й молекулярно-генетичні аналізи не залишають більше сумнівів про близьку спорідненість схованохвостих із страусоподібними. Раніше через зовнішню схожість із цесарковими їх зараховували до ряду куроподібих. Сьогодні схованохвостих розглядають як самостійний ряд Tinamiformes з єдиною родиною Tinamidae. Проте існують і дещо застарілі тенденції зарахувати їх до страусоподібних, оскільки деякі фахівці вважають, що схованохвости є братньою родиною нанду. Щоб страусоподібні не були парафілетичною групою, прихильники цього погляду вимагають включення схованохвостих до ряду страусоподібних. 2002 року Дейвіс запропонував розділити страусоподібних на два підряди — Tinami і Struthioni. До перших, на його думку, слід зараховувати схованохвостів і нанду, до других — решту представників ряду страусоподібних[джерело?].
Родину схованохвостих, як правило, поділяють на дві підродини за ознакою їхнього місця мешкання. Розрізняють лісових схованохвостів (Tinaminae) й степових схованохвостів (Rhynchotinae, іноді також Nothurinae). Перші мешкають здебільшого у тропічних лісах, другі — на відкритій місцевості. Головною відмінністю між обома підродинами є розташування ніздрів, які у степових схованохвостих наявні в основі дзьоба, а у лісових — приблизно на середині дзьоба. Це розділення досить старе, але щоразу знов підтверджується, зокрема — Бертеллі й Поржецанським (2004)[джерело?]. Поняття тинаму і тао не є систематичними таксонами. Тинаму вживають як синонім для схованохвостих, а словом тао називають крупніші види родини.
Сьогодні до схованохвостих відносять 47 видів в 9 родах. Найпроблематичнішим є рід Crypturellus, в який входить 21 вид. Багато видів важко розрізняються між собою, тоді як інші види зустрічаються в дуже багатьох варіантах і підвидах. Імовірно, у найближчому майбутньому буде проведено точніше дослідження всіх видів, після якого чисельність видів у родині схованохвостих буде збільшена або зменшена. Загальновизнаних українських назв для багатьох видів досі не існує.
Лісові схованохвости (Tinaminae)
Степові схованохвости (Rhynchotinae)
На основі згаданої наукової роботи Бертеллі й Поржецанського (2004) можна скласти таку кладограму споріднених відносин серед схованохвостими: Tinamidae
|-- Tinaminae | |-- Nothocercus | `-- N.N. | |-- Crypturellus | `-- Tinamus `-- Rhynchotinae |-- N.N. | |-- Tinamotis | `-- Eudromia `-- N.N. |-- Rhynchotus `-- N.N. |-- Nothoprocta `-- N.N. |-- Nothura `-- Taoniscus
Tinamidae là một họ chim duy nhất trong bộ Tinamiformes, họ này gồm 47 loài, phân bố ở Trung và Nam Mỹ. Là một trong những nhóm chim cổ nhất còn sinh tồn, chúng có quan hệ gần với đà điểu. Nhìn chung, chúng sống trên mặt đất, các loài này được tìm thấy trong nhiều môi trường sống khác nhau.
Họ này có 47 loài trong các phân họ và chi như sau[3]:
Tinamidae là một họ chim duy nhất trong bộ Tinamiformes, họ này gồm 47 loài, phân bố ở Trung và Nam Mỹ. Là một trong những nhóm chim cổ nhất còn sinh tồn, chúng có quan hệ gần với đà điểu. Nhìn chung, chúng sống trên mặt đất, các loài này được tìm thấy trong nhiều môi trường sống khác nhau.
Хотя отдельные виды скрытохвостов весьма многочисленны, в целом представители семейства встречаются нечасто: они весьма пугливы и предпочитают скрываться в густых зарослях. При приближении человека или другого потенциального врага они без движения застывают и лишь при непосредственной угрозе спасаются бегством или взлетают. При взлёте птица издаёт громкий крик, сопровождаемый резким взрывоподобным звуком хлопающих крыльев. На долгий перелёт птицы не способны, и пролетев немного, опускаются на землю, после чего быстро бегут, стараясь скрыться в кустах или подвернувшейся чужой норе.
Тинаму живут, в зависимости от вида, поодиночке или небольшими группами. Как правило, одиночный образ жизни характерен для лесных, групповой — для саванных видов. Стайные виды сложных иерархических отношений не образуют. Все тинаму активны днём, ночью они спят в укрытии кустов или на низко расположенных ветвях деревьев.
Тинаму всеядны: основу их питания составляет растительный корм (плоды, семена, молодые побеги, листья, почки, лепестки, корни и клубни), дополняемый небольшими беспозвоночными (насекомыми и их личинками, улитками, дождевыми червями и т. п.), а также мелкими ящерицами, лягушками и грызунами. У обитателей лесов бо́льшую часть пищи составляют фрукты. Горные (Nothoprocta), бесхвостые (Nothura) и хохлатые тинаму (Eudromia) предпочитают семена и подземные органы растений, в то время как патагонские тинаму (Tinamotis) едят преимущественно зелёные части.
В размножении тинаму демонстрируют много сходства с родственными им нанду. Среди отдельных видов тинаму существует множество детальных различий в репродуктивном поведении, так что ниже описанные нормы применимы к большинству, но не во всех деталях ко всем видам тинаму.
Самцы тинаму делят территорию на личные участки, в которых заявляют о себе громкими криками. В случае вторжения в ареал другого самца дело доходит до поединка, в котором идут в употребление и крылья, и ноги. Криками в участок зазываются и самки. Самцы полигамны и спариваются со всеми самками, встречающимися в границах их участка.
Гнёзда строятся, как правило, на земле. Однако лишь немногие виды прибегают к строительству настоящего гнезда, чаще яйца откладываются прямо на землю. У гнездующихся видов гнёзда имеют округлую форму, строятся из травы и земли. Яйца откладываются всегда в укрытии куста или пучка травы, чтобы не быть видными издалека. Окраска яиц пёстрая, с гладкой скорлупой разных цветов.
После отложения яиц самки покидают участок одного самца и пускаются в поиски другого. При этом в одном гнезде оказываются яйца, отложенные разными самками, так что в конце концов их число может превысить полтора десятка. Период насиживания длится у разных видов от шестнадцати до двадцати дней. Высиживанием занимается самец. Когда ему необходимо покинуть гнездо для поиска пищи, он на это время прикрывает яйца листьями. Высиживая кладку, самец старается не двигаться, и остаётся без движения даже если до него дотронуться. В отдельных случаях он может притвориться раненым, чтобы отвлечь внимание от гнезда.
Вылупившиеся из яйца птенцы покрыты светлым пухом с тёмными пятнами. Уже спустя несколько часов они в состоянии самостоятельно бегать и есть. Их пища в первых неделях жизни состоит преимущественно из насекомых. Часто им помогает отец, охотясь на насекомых и принося их к потомству. Против многочисленных естественных врагов птенцы тинаму беззащитны. Хоть они и умеют прятаться при приближающейся опасности в оперении отца, их смертность в первые недели чрезвычайно высока. Тинаму растут очень быстро: спустя двадцать дней молодняк достаточно самостоятелен, чтобы покинуть отца. Некоторые виды — напр., Тинаму-нотуры (Nothura) — становятся половозрелыми спустя всего лишь 57 дней после вылупления.
Из-за нежного и очень вкусного мяса тинаму всегда были излюбленным предметом охоты. Попытки акклиматизировать тинаму в Европе и Северной Америке успеха не имели, как не удались и попытки одомашнить какой-либо из видов тинаму. Отдельные виды причиняют ущерб сельскому хозяйству, вредя зерновым культурам, но одновременно приносят и пользу, поедая насекомых-вредителей.
Некоторые виды тинаму в пределах своего ареала довольно обычны, другие же страдают от сокращения подходящих для их гнездования угодий, например вследствие бесконтрольной вырубки южноамериканских лесов или распашки саванн, а также от бесконтрольной охоты.
Согласно классификации, которая представлена в «Пятиязычном словаре названий животных» (1994)[4], семейство тинаму делят на два подсемейства: лесных тинаму (Tinaminae) и степных тинаму (Rhynchotinae, иногда также Nothurinae). Первые живут преимущественно на земле в тропических лесах, вторые в более открытых местностях. Главным признаком различия между обоими подсемействами является местоположение ноздрей, которые у степных тинаму находятся в основании, а у лесных тинаму примерно на середине клюва[5].
Употребление по отношению к тинаму названий «тинаму» и «тао» не связано с систематикой: название «тинаму» обычно употребляют в отношении скрытохвостов, название же «тао» — для более крупных видов.
В настоящее время к тинаму относят 47 видов в девяти родах. Систематика этих птиц затруднена тем, что многие виды трудно различимы между собой, в то время как другие весьма полиморфичны и подразделяются на множество подвидов. Вероятно, в ближайшем будущем следует ожидать более точных исследований, в результате чего номенклатура и численность видов в семействе может быть пересмотрена. Кроме того, для многих видов до сих пор не существует общепризнанного русского названия.
На основе упомянутой научной работы Бертелли и Порзекански[5] можно составить следующую кладограмму родственных отношений среди тинаму:
Tinamidae |-- Tinaminae | |-- Nothocercus | `-- N.N. | |-- Crypturellus | `-- Tinamus `-- Rhynchotinae |-- N.N. | |-- Tinamotis | `-- Eudromia `-- N.N. |-- Rhynchotus `—N.N. |-- Nothoprocta `-- N.N. |-- Nothura `-- Taoniscus
Бо́льшая часть депонированных последовательностей принадлежит белогорлому тинаму (Tinamus guttatus) — генетически наиболее изученному представителю тинамуобразных.
В 2014 году было выполнено секвенирование полной геномной последовательности представителя отряда — белогорлого тинаму (T. guttatus)[6]. Благодаря относительно хорошему качеству сборки генома T. guttatus, вид имеет важное значение в сравнительной геномике для выяснения эволюции птичьих геномов[7].
Хотя отдельные виды скрытохвостов весьма многочисленны, в целом представители семейства встречаются нечасто: они весьма пугливы и предпочитают скрываться в густых зарослях. При приближении человека или другого потенциального врага они без движения застывают и лишь при непосредственной угрозе спасаются бегством или взлетают. При взлёте птица издаёт громкий крик, сопровождаемый резким взрывоподобным звуком хлопающих крыльев. На долгий перелёт птицы не способны, и пролетев немного, опускаются на землю, после чего быстро бегут, стараясь скрыться в кустах или подвернувшейся чужой норе.
Тинаму живут, в зависимости от вида, поодиночке или небольшими группами. Как правило, одиночный образ жизни характерен для лесных, групповой — для саванных видов. Стайные виды сложных иерархических отношений не образуют. Все тинаму активны днём, ночью они спят в укрытии кустов или на низко расположенных ветвях деревьев.
ПитаниеТинаму всеядны: основу их питания составляет растительный корм (плоды, семена, молодые побеги, листья, почки, лепестки, корни и клубни), дополняемый небольшими беспозвоночными (насекомыми и их личинками, улитками, дождевыми червями и т. п.), а также мелкими ящерицами, лягушками и грызунами. У обитателей лесов бо́льшую часть пищи составляют фрукты. Горные (Nothoprocta), бесхвостые (Nothura) и хохлатые тинаму (Eudromia) предпочитают семена и подземные органы растений, в то время как патагонские тинаму (Tinamotis) едят преимущественно зелёные части.
РазмножениеВ размножении тинаму демонстрируют много сходства с родственными им нанду. Среди отдельных видов тинаму существует множество детальных различий в репродуктивном поведении, так что ниже описанные нормы применимы к большинству, но не во всех деталях ко всем видам тинаму.
Самцы тинаму делят территорию на личные участки, в которых заявляют о себе громкими криками. В случае вторжения в ареал другого самца дело доходит до поединка, в котором идут в употребление и крылья, и ноги. Криками в участок зазываются и самки. Самцы полигамны и спариваются со всеми самками, встречающимися в границах их участка.
Гнёзда строятся, как правило, на земле. Однако лишь немногие виды прибегают к строительству настоящего гнезда, чаще яйца откладываются прямо на землю. У гнездующихся видов гнёзда имеют округлую форму, строятся из травы и земли. Яйца откладываются всегда в укрытии куста или пучка травы, чтобы не быть видными издалека. Окраска яиц пёстрая, с гладкой скорлупой разных цветов.
После отложения яиц самки покидают участок одного самца и пускаются в поиски другого. При этом в одном гнезде оказываются яйца, отложенные разными самками, так что в конце концов их число может превысить полтора десятка. Период насиживания длится у разных видов от шестнадцати до двадцати дней. Высиживанием занимается самец. Когда ему необходимо покинуть гнездо для поиска пищи, он на это время прикрывает яйца листьями. Высиживая кладку, самец старается не двигаться, и остаётся без движения даже если до него дотронуться. В отдельных случаях он может притвориться раненым, чтобы отвлечь внимание от гнезда.
Вылупившиеся из яйца птенцы покрыты светлым пухом с тёмными пятнами. Уже спустя несколько часов они в состоянии самостоятельно бегать и есть. Их пища в первых неделях жизни состоит преимущественно из насекомых. Часто им помогает отец, охотясь на насекомых и принося их к потомству. Против многочисленных естественных врагов птенцы тинаму беззащитны. Хоть они и умеют прятаться при приближающейся опасности в оперении отца, их смертность в первые недели чрезвычайно высока. Тинаму растут очень быстро: спустя двадцать дней молодняк достаточно самостоятелен, чтобы покинуть отца. Некоторые виды — напр., Тинаму-нотуры (Nothura) — становятся половозрелыми спустя всего лишь 57 дней после вылупления.
属
䳍（gōng）形目（學名：Tinamiformes），在动物分类学上是鸟纲古颚总目下中的一个目，分為9属47种，是古颚总目各种鳥類中體型最少的種類，常被和鷸鴕搞混。特徵是腳掌大而體型圓。䳍形目的鳥主要散佈於拉丁美洲，而且由於生存環境日漸受到破壞，大都瀕臨絕種。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
鸟类现代分类（DNA分类系统，传统分类系统） 小纲 目 平胸亚纲（Paleognathae） 无翼鸟目（Apterygiformes） 鹤鸵目（Casuariiformes） 美洲鸵鸟目（Rheiformes） 鸵鸟目（Struthioniformes） 䳍形目（Tinamiformes） 雞雁小綱（Galloanserae） 雁形目（Anseriformes） 鸡形目（Galliformes） 新鸟小纲（Neoaves） 鸊鷉目（Podicipediformes） 鹱形目（Procellariiformes） 鹈形目（Pelecaniformes） 鹳形目（Ciconiiformes） 隼形目（Falconiformes） 鹤形目（Gruiformes） 鸻形目（Charadriiformes） 鸽形目（Columbiformes） 雀形目（Passeriformes） 鹦形目（Psittaciformes） 鹃形目（Cuculiformes） 鸮形目（Strigiformes） 夜鹰目（Caprimulgiformes） 雨燕目（Apodiformes） 鼠鸟目（Coliiformes） 咬鹃目（Trogoniformes） 佛法僧目（Coraciiformes） 鴷形目（Piciformes） 犀鸟目（Bucerotiformes） 鵑鴗目（Leptosomatiformes） 麝雉目（Opisthocomiformes） 企鹅目（Sphenisciformes） 潜鸟目（Gaviiformes） 叫鶴目（Cariamiformes） 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 上目 : 古顎上目 Paleognathae 目 : シギダチョウ目 Tinamiformes 科 : シギダチョウ科 Tinamidae 学名 Tinamiformes Huxley, 1872シギダチョウ科（シギダチョウか、学名 Tinamidae）は、鳥類シギダチョウ目 Tinamiformes の唯一の科である。古くは深胸類 Carinatae とも言った。シギダチョウ（鴫駝鳥）と総称される。
最小種はマメシギダチョウで全長15cm。オスよりもメスの方がやや大型になる。頸部は長い。尾羽は短い。
嘴は細長く、下方へ湾曲する。第1趾は第2–4趾よりも上方にあり、小型で種によっては退化している。
古顎類の中で唯一、竜骨突起を持ち胸筋が発達し、短距離なら飛ぶことができる。
森林や草原に生息する。地表棲。走行は得意だが、持久力に乏しく短距離しか走行する事が出来ない。飛翔する事はできるが、飛翔力は強くない。危険を感じると地面の窪みや茂みに逃げ込み静止する。
食性は植物食もしくは植物食傾向の強い雑食で、植物の芽、根、果実、種子、昆虫などを食べる。
繁殖形態は卵生。地面の窪みや窪みに草や木の枝を敷いた巣に、複数のメスが卵を産む。オスのみが抱卵、育雛を行う。
伝統的に、単独でシギダチョウ目を構成してきた。古口蓋型の口蓋を持つため、ダチョウ目などと共に古顎類に分類される。
かつて古顎類は、竜骨突起を持つ深胸類 Carinatae（シギダチョウ目のみ）と、竜骨突起を失った平胸類 Ratitae （他の全ての目）に分かれ、互いに姉妹群だと考えられていた。Mayr (1979) はその考えに従い、平胸類の目を統合し広義のダチョウ目とし、Sibley分類もそれを踏襲した。
しかしDNAシーケンス解析により、平胸類は側系統であることが判明した。ダチョウ目以外の古顎類が単系統をなす可能性が高いが、シギダチョウ目の姉妹群がレア目なのかヒクイドリ目+キーウィ目なのかは不確実である[1]。「シギダチョウ」という名に反し、ダチョウとは（もちろんシギとも）特に近縁ではない。
古顎類シギダチョウ目
国際鳥類学会 (IOC) によると9属47種が属す[2]。模式属はオオシギダチョウ属である。
生息地では食用とされることもある。
開発による生息地の破壊、食用の乱獲などにより生息数が減少している種もいる。
カンムリシギダチョウ
E. elegans
マメシギダチョウ
Ta. nanus
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 シギダチョウ科（シギダチョウか、学名 Tinamidae）は、鳥類シギダチョウ目 Tinamiformes の唯一の科である。古くは深胸類 Carinatae とも言った。シギダチョウ（鴫駝鳥）と総称される。
도요타조 또는 티나무(Tinamou)라고 불리는 조류는 중남미에 분포하는 9속 47종의 새들의 총칭이다. 봉흉류(峰胸類)로 불리기도 한다. 제일 작은 종(난쟁이도요타조)은 43g 정도 나가며 큰 것(회색도요타조)은 2.3kg까지 나간다. 위험한 상황에서는 날기보다는 걷거나 뛰거나 굴속에 숨는 것을 주로 한다. 그들은 작은 열매나 씨앗을 주로 먹는다. 그들은 눈, 봉오리, 얇은 잎과 뿌리, 곤충, 지렁이, 연체동물들을 먹기도 한다.
다음은 2014년 미첼(Mitchell)과 2013년 유리 등(Yuri et. al)의 연구에 기초한 계통 분류이다.[1][2]
고악류 위고악류 신평형류 화식조목
_white_background.jpg)
