Multimedia w Wikimedia Commons Łaskun palmowy[3], łaskun muzang (Paradoxurus hermaphroditus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny wiwerowatych (Viverridae).
Występowanie
Od Indii po Filipiny i południowe Chiny. Zasiedla tropikalne lasy. Często spotykany w pobliżu siedzib ludzkich.
Charakterystyka
Długość ciała do 60 cm, ogona 55-60 cm, przeciętna masa ciała wynosi 3,2 kg. Ubarwienie szare z ciemnymi plamami. Stopy ciemne do czarnych.
Tryb życia
Gatunek nadrzewny, aktywny nocą. Prowadzi samotniczy tryb życia. Wykazuje zachowania terytorialne. Jest gatunkiem wszystkożernym. Żywi się głównie owocami, gryzoniami (głównie myszy i szczury) i innymi drobnymi kręgowcami, owadami, a także zielonymi częściami roślin. Zagrożony wydziela cuchnącą substancję gruczołów przyodbytowych. Gruczoły te są dobrze rozwinięte u przedstawicieli obu płci.
Rozród
Może rozmnażać się przez cały rok, jednak młode rodzą się zazwyczaj od października do grudnia. W miocie jest ich od 2 do 5.
Znaczenie dla człowieka
Łaskun muzang często niszczy plantacje owocowe. Ziarna ze zjadanych przez niego owoców kawowca są po wydaleniu wykorzystywane do produkcji kawy kopi luwak, najdroższej kawy świata.
Podgatunki
Rozpoznano trzydzieści podgatunków łaskuna muzanga[4][3]:
-
P. hermaphroditus balicus Sody, 1933
-
P. hermaphroditus bondar (Desmarest, 1820)
-
P. hermaphroditus canescens Lyon, 1907
-
P. hermaphroditus canus Miller, 1913
-
P. hermaphroditus cochinensis Schwarz, 1911
-
P. hermaphroditus dongfangensis Corbet & Hill, 1992
-
P. hermaphroditus enganus Lyon, 1916
-
P. hermaphroditus exitus Schwarz, 1911
-
P. hermaphroditus hermaphroditus (Pallas, 1777)
-
P. hermaphroditus javanica Horsfield, 1824
-
P. hermaphroditus kangeanus Thomas, 1910
-
P. hermaphroditus laotum Gyldenstolpe, 1917
-
P. hermaphroditus lignicolor Miller, 1903 – łaskun mentawajski
-
P. hermaphroditus milleri Kloss, 1908
-
P. hermaphroditus minor Bonhote, 1903
-
P. hermaphroditus musanga (Raffles, 1821)
-
P. hermaphroditus nictitans Taylor, 1891
-
P. hermaphroditus pallasii Gray, 1832
-
P. hermaphroditus pallens Miller, 1913
-
P. hermaphroditus parvus Miller, 1913
-
P. hermaphroditus philippinensis Jourdan, 1837
-
P. hermaphroditus pugnax Miller, 1913
-
P. hermaphroditus pulcher Miller, 1913
-
P. hermaphroditus sacer Miller, 1913
-
P. hermaphroditus scindiae Pocock, 1934
-
P. hermaphroditus senex Miller, 1913
-
P. hermaphroditus setosus Jacquinot & Pucheran, 1853
-
P. hermaphroditus simplex Miller, 1913
-
P. hermaphroditus sumbanus Schwarz, 1910
-
P. hermaphroditus vellerosus Pocock, 1934
Przypisy
-
↑ Paradoxurus hermaphroditus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
-
↑ Duckworth, J.W., Widmann P., Custodio, C., Gonzalez, J.C., Jennings, A. & Veron, G. 2008, Paradoxurus hermaphroditus [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.1 [dostęp 2015-07-01] (ang.).
-
↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 140. ISBN 978-83-88147-15-9.
-
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Paradoxurus hermaphroditus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 13 października 2009]
Bibliografia
- Kowalski Kazimierz: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
- Shiroff, A.: Paradoxurus hermaphroditus (ang.). (On-line), Animal Diversity Web, 2002. [dostęp 29 grudnia 2007].
- Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Paradoxurus hermaphroditus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 29 grudnia 2007]
