Their oceanic habits and isolated Southern Hemisphere range make royal albatross virtually inaccessible to humans. Because of their mastery of flight, royal albatross have gained worldwide admiration and respect and are sought out by birdwatchers. As a result, killing one for any reason is considered a serious offense.
Positive Impacts: ecotourism
Elaborate displays are done by males and females to form pair-bonds. Actions like 'Bill-circling', 'Sky-pointing', 'Flank-touching' with the bill and the spreading of the wings are involved in courtship. These displays are typically accompanied by a variety of calls. This form of communal dancing usually takes place on land but on occasion it can occur at sea. Royal albatross are usually silent at sea but can become rather vocal when competing for food, especially around fish boats. Croaking, shrieking, and gargling sounds are the most common sounds made during competition for food. As a threat to intruders, a highly characteristic rattling sound can be produced by clappering the bill quickly and repeatedly.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Populations declined rapidly in the past due to less stringent requirements on fishing practices. Recent bans in New Zealand waters have required trawlers to replace outdated equipment and implement new, safer methods. Populations have stabilized as a result of these measures. Today, populations are estimated to be 10,000 to 20,000 pairs. Royal albatross are listed as 'Vulnerable' by the IUCN.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Because of their inclination to prey on the bait used by trawlers and other fishing boats, many royal albatross were killed in fishing lines and nets. Today, new, more costly methods have been developed and implemented to prevent harm to the birds.
Because of their generally solitary lifestyle and the wide expanse of territory they cover, royal albatross have little impact on their surroundings. Royal albatross are predators located at the top of the food chain. Due to the small population size of royal albatross, populations of their prey are left relatively unaffected.
Royal albatross are carnivorous. They eat mainly cephalopods (Moroteuthis ingens, Kondakovia longimana, Hisioteuthis atlantica), fish (Macruronus novaezelandiae), and some crustaceans. Due to their lack of maneuverability, an albatross rarely picks up prey in flight. Instead, they sit on the water and use a method known as surface-seizing. Occasionally, they make shallow plunges. Most of their hunting, particularly for squid, is done at night.
Animal Foods: fish; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Molluscivore )
The range of Diomedea epomophora extends throughout the oceans of the Southern Hemisphere. Two subspecies of D. epomophora are recognized today. Northern royal albatrosses (D. e. sanfordi) commonly nest on Campbell Island and the Auckland Islands. Southern royal albatrosses (D.e. epomophora) nest almost exclusively on the Chatham Islands, located hundreds of miles east of New Zealand. After breeding, the species may circumnavigate the Southern Ocean, though it is most commonly sighted in New Zealand and South American waters. It has never been recorded north of the Equator.
Biogeographic Regions: neotropical (Native ); australian (Native ); pacific ocean (Native )
Nearly 80 percent of a royal albatross' life is spent directly exposed to the cold, treacherous, open oceans of the Southern Hemisphere. Remote tropical islands are sought out for nesting. They typically nest on slopes with tussock grass providing some shelter, though exposed sites are also common as they ease the often difficult tasks of take-off and landing.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial ; saltwater or marine
Aquatic Biomes: pelagic ; coastal
Royal albatross are remarkably long-lived when considering that the vast majority of their lives are spent over the perilous southern oceans. The adult mortality rate is 3 percent per year. In the wild, a royal albatross was known to have lived to over 58 years. It is possible that some birds may reach an age of 80 years.
Range lifespan
Status: wild: 58 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 58.0 years.
Considered the largest seabird and amongst the largest of all birds capable of flight, D. epomophora is most recognizable by its remarkably long, slender, knife-like wings. It can have a wingspan of over ten feet. It weighs 9000 g on average and is 107 to 122 cm long. There are two subspecies of D. epomophora, however, differences in appearance are minimal. Both are predominantly white, with faint pinkish bills. Northern royal albatross (D. e. sanfordi) are considerably smaller and have entirely black upper wings. Southern royal albatross (D. e. epomophora) have predominantly white wings with black markings near the wing tips. There is little sexual dimorphism within the species, and males tend to be only slightly larger than females.
Average mass: 9000 g.
Range length: 107 to 122 cm.
Range wingspan: 305 to 351 cm.
Average wingspan: 325 cm.
Sexual Dimorphism: male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Due in part to their large size and solitary lifestyle, both in the air and on secluded islands, royal albatross have no known predators. Humans have been a threat in the past, but recent, stricter penalties for killing royal albatross have helped populations remain stable.
Royal albatross pair for life. 'Divorce' is rare and typically only occurs after several failed breeding attempts, under normal conditions only death can split a pair. Royal albatross have extensive and varied courtship displays that include actions like 'Bill-circling', 'Sky-pointing', 'Flank-touching' with the bill, and full spreading of the wings. In many cases, these rituals are done and a pair is formed in the season prior to breeding. An elaborate courtship is unnecessary for birds that have bred together in the previous year. Previously mated pairs usually use the same nest-site as the year before. Typically, the male arrives a few days before the female. A few greeting ceremonies are performed upon the arrival of the female, and shortly thereafter, they breed. Breeding is biennial (occurs every two years), due in part to the long incubation period. As a result, there is no replacement egg laying, forcing a pair to wait until the following season to re-nest if their egg is lost.
Mating System: monogamous
Royal albatross reproduce once biennially, breeding starts in October. Without fail, only one egg is laid. Eggs weigh between 205 to 487 g, about 5 to 11 percent of the body weight of the mother. Incubation lasts 79 days. Chicks have white down and their coloration is similar to that of adults. Chicks fledge after about 240 days, at this point, the chick simply flies off on its own. Sexual maturity is reached in 9 to 11 years.
Breeding interval: Biennial
Breeding season: Breeding begins in October
Average eggs per season: 1.
Average time to hatching: 79 days.
Average fledging age: 240 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 9 to 11 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 9 to 11 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; oviparous
Having arrived to the nest-site first, the male defends the territory against other males and rebuilds or starts building a new nest while he waits for his partner. When the female arrives a few days later, the birds briefly display then copulate. Immediately afterwards, both return to sea where they feed and begin to build up a reserve of food. Both birds return to the nest shortly before the egg is laid. The female lays the egg then immediately retreats to the sea. The male is left to incubate the egg until the female returns, sometimes leaving the male without food or water for 2 to 3 weeks. When the female returns to the nest, the male leaves to find food and regain his strength. This pattern continues until the egg hatches and the chick no longer needs to be brooded, this usually takes six weeks. At this point, both parents leave to find food but return daily to feed their chick a meal of partly digested fish, squid, and stomach oil that adults produce during the ordinary digestion of their food. The oil is rich in fats and helps provide the nutrients necessary for the chick to grow despite long spans without food. The growing chick wanders around the nest-site between visits, but must return to the nest to be fed. After a few brief failures, the chick simply flies away to start life on its own.
Parental Investment: no parental involvement; altricial ; pre-hatching/birth (Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Die Witvlerkkoningalbatros (Diomedea epomophora) is 'n voël wat selde aan die Suid-Afrikaanse kus gesien word. Die voël is 115 – 122 cm lank, weeg 7 – 11 kg met vlerkspan van 2,8 - 3,5 meter. Die voël broei op eilande aan die Nieu-Seelandse kus. In Engels staan die voël bekend as Southern royal albatros.
Volwassene met kuiken op Campbell-eiland.
Witvlerkkoningalbatros oor die Suidelike Oseaan naby Nieu-Seeland.
Oor die Suidelike Oseaan, Nieu-Seeland.
Paartjie op Campbell-eiland.
Op Kaikoura, Nieu-Seeland.
Die Witvlerkkoningalbatros (Diomedea epomophora) is 'n voël wat selde aan die Suid-Afrikaanse kus gesien word. Die voël is 115 – 122 cm lank, weeg 7 – 11 kg met vlerkspan van 2,8 - 3,5 meter. Die voël broei op eilande aan die Nieu-Seelandse kus. In Engels staan die voël bekend as Southern royal albatros.
An albatroz roueel(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned-mor bras, Diomedea epomophora an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra diwar gefalopoded dreist-holl[1].
Kavout a reer ar spesad en inizi Campbell hag Auckland (Zeland-Nevez)[2].
An albatroz roueel(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned-mor bras, Diomedea epomophora an anv skiantel anezhañ.
L'albatros reial meridional (Diomedea epomophora) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae). Antany s'incloïa l'Albatros reial septentrional com una subespècie de l'Albatros reial, però estudis genètics de principis del segle XXI han conduït al reconeixement d'ambdós taxons com espècies de ple dret: Diomedea epomophora (sensu stricto) i Diomedea sanfordi. Aquesta divisió és gairebé universalment acceptada, i consta en la classificació de BirdLife International i de l'IOC (versió 2.8, 2011).[1]
És un ocell d'hàbits pelàgics que cria majoritàriament a les Illes Campbell i altres de la zona de Nova Zelanda. Pel mar es dispersa a tot l'ample dels oceans meridionals, entre 30º - 55º sud.
L'albatros reial meridional (Diomedea epomophora) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae). Antany s'incloïa l'Albatros reial septentrional com una subespècie de l'Albatros reial, però estudis genètics de principis del segle XXI han conduït al reconeixement d'ambdós taxons com espècies de ple dret: Diomedea epomophora (sensu stricto) i Diomedea sanfordi. Aquesta divisió és gairebé universalment acceptada, i consta en la classificació de BirdLife International i de l'IOC (versió 2.8, 2011).
És un ocell d'hàbits pelàgics que cria majoritàriament a les Illes Campbell i altres de la zona de Nova Zelanda. Pel mar es dispersa a tot l'ample dels oceans meridionals, entre 30º - 55º sud.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros brenhinol (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid brenhinol) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Diomedea epomorpha; yr enw Saesneg arno yw Royal albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. epomorpha, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r albatros brenhinol yn perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Albatros aelddu Thalassarche melanophris Albatros brenhinol y De Diomedea epomophora
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros brenhinol (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid brenhinol) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Diomedea epomorpha; yr enw Saesneg arno yw Royal albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. epomorpha, sef enw'r rhywogaeth.
Kongealbatros (latin: Diomedea epomophora) er en newzealandsk stormfugl, der lever på den sydlige halvkugle.
Taksonomi fra Wikispecies Kongealbatros (latin: Diomedea epomophora) er en newzealandsk stormfugl, der lever på den sydlige halvkugle.
Der Königsalbatros (Diomedea epomophora) unterteilt sich in zwei Unterarten, den Nördlichen Königsalbatros (D. e. sanfordi) und den Südlichen Königsalbatros (D. e. epomorpha). Mit dem Wanderalbatros (D. exulans) gehört er zu den größten Langstreckenfliegern der Welt.
Diese Art wird zwischen 120 cm und 130 cm groß und erreicht eine Flügelspanne von 330 cm. Er wird ca. 7 kg schwer. Die nördliche Unterart besitzt dunkle Flügeldecken, während die südlichen Vorkommen graue bis rein weiße Flügeldecken besitzen. Im Flug kann man die dunkle Hinterkante des Unterflügels gut beobachten. Der Schnabel ist leicht rosa gefärbt und hat eine schmale, schwarze Schnabelscheide.
Die nördliche Unterart brütet südlich von Neuseeland auf den Chatham Islands sowie auf einer Festlandkolonie der Südinsel Neuseelands – auf der Otago Peninsula. Auf dem offenen Meer sind sie in dem Seegebiet zwischen den Bountyinseln und den Chathaminseln häufig. Die südliche Unterart brütet auf der Insel Campbell Island und den Aucklandinseln (z. B. auf Enderby Island)[1]. Ihre Wanderungen und Nahrungsflüge führen die Vögel in subantarktische Gewässer und die Gewässer rings um Neuseeland. Im Seegebiet zwischen den Aucklandinseln und der Macquarieinsel sind sie ebenfalls häufig anzutreffen, genauso wie zwischen Dunedin auf Neuseeland und den Chathaminseln. Beide Arten brüten auf Macquarie.
Durch Langzeitbeobachtungen weiß man, dass der Königsalbatros über 60 Jahre alt werden kann. Jungvögel bleiben bis zu ihrem vierten oder fünften Jahr auf hoher See, bis sie die Geschlechtsreife erreicht haben.
Die heimgekehrten Jugendlichen schließen sich in losen Verbänden zusammen, gehen allein oder zusammen auf Nahrungssuche und werben, daheim an der Kolonie, mit eleganten Flugmanövern um das weibliche Geschlecht. Haben sie einmal einen Partner gefunden, bleiben sie meist ein ganzes Leben lang zusammen. Erst mit 6–10 Jahren beginnen sie das erste Mal erfolgreich zu brüten.
Im September erreichen die ersten Paare die Kolonie, um eine neue Brutsaison zu beginnen. Nach der Paarung im Oktober wird im November ein Nest aus Gras gebaut, in das das einzige Ei gelegt wird. Sofort nach der Eiablage übernimmt das Männchen das Nest. Dieser Wechsel beim Brüten geschieht nun ca. alle sieben Tage. Ende Januar/Anfang Februar schlüpft das Küken und wird weitere zwei Monate intensiv von beiden Eltern betreut. Bis August füttern die Eltern ihren flugunfähigen Nachwuchs, der die meiste Zeit allein in dem Wind und Wetter ausgesetzten Nest zubringt. Pro Fütterung kann ein älteres Jungtier bis zu 2 kg Nahrung zu sich nehmen. Erst ab Anfang August, einen Monat vor dem Flüggewerden, wird diese Menge reduziert und der Jungvogel beginnt seine Flügel auszuprobieren. Starke Frühlingswinde helfen ihm, im September die Kolonie zu verlassen um erst in 4–5 Jahren wieder zurückzukehren. Die Eltern verbringen das kommende Jahr mit der Nahrungssuche, bevor sie einen neuen Brutzyklus beginnen.
Die Nahrung besteht hauptsächlich aus Fisch und Tintenfisch an der Wasseroberfläche.
Die Nahrungssuche ist einer der Gründe, warum Albatrosse durch die Langleinenfischerei bedroht sind. Zu lange an der Oberfläche schwimmende Köder von Fisch, vor allem bei Tageslicht, locken die Vögel an, welche am Haken hängen bleiben und auf diese Art und Weise ertränkt werden.
Die meisten Verluste geschehen durch natürliche Feinde, wie Robben und Schwertwale.
Heute liegt der Gesamtbestand des Südlichen Königsalbatrosses bei etwa 28.000 Exemplaren. Die Art wird auf der roten Liste gefährdeter Arten als gefährdet eingestuft.[2]
Der Königsalbatros (Diomedea epomophora) unterteilt sich in zwei Unterarten, den Nördlichen Königsalbatros (D. e. sanfordi) und den Südlichen Königsalbatros (D. e. epomorpha). Mit dem Wanderalbatros (D. exulans) gehört er zu den größten Langstreckenfliegern der Welt.
Ko te Toroa ingoingo he manu moana tino nui. Mā kātoa, engari he pango ngā topito o ngā parirau. Ko te Rae o Taiaroa, i Ōtepoti, te kāinga whakaputa uri.
Ko te ingoa pūtaiao he Diomedea epomophora. Ko te ingoa i te reo Pākehā ko te Southern Royal Albatross
Ko te Toroa ingoingo he manu moana tino nui. Mā kātoa, engari he pango ngā topito o ngā parirau. Ko te Rae o Taiaroa, i Ōtepoti, te kāinga whakaputa uri.
Ko te ingoa pūtaiao he Diomedea epomophora. Ko te ingoa i te reo Pākehā ko te Southern Royal Albatross
The southern royal albatross or toroa, (Diomedea epomophora) is a large seabird from the albatross family. At an average wingspan of above 3 m (9.8 ft), it is one of the two largest species of albatross, together with the wandering albatross. Recent studies indicate that the southern royal albatross may, on average, be somewhat larger than the wandering albatross in mass and have a similar wingspan,[3] although other sources indicate roughly similar size for the two species and the wandering species may have a larger average (and maximum) wingspan in some colonies.[4]
Albatrosses belong to family Diomedeidae of the order Procellariiformes, along with shearwaters, fulmars, storm petrels, and diving petrels. They share certain identifying features. First, they have nasal passages that attach to the upper bill called naricorns; the nostrils of the albatross are on the sides of the bill. The bills of Procellariiformes are also unique in that they are split into between seven and nine horny plates. Finally, they produce a stomach oil made up of wax esters and triglycerides that is stored in the proventriculus. This is used against predators as well as an energy rich food source for chicks and for the adults during their long flights.[5]
This species was once considered conspecific with the northern royal albatross (Diomedea sanfordi) as the royal albatross. The split into two species is widely though not universally accepted: it is recognized by, for example, the IOC World Bird List,[6] BirdLife International,[7] Brooke,[8] and Robertson & Nunn,[9] but not by Clements,[10] while the American Ornithologists' Union has recognized the need for a proposal.[11]
Diomedea refers to Diomedes, a figure from Greek mythology whose companions turned to birds.[12]
The southern royal albatross has a length of 112 to 123 cm (44–48 in)[13] and a mean weight of 8.5 kg (19 lb). At Campbell Island, 11 males were found to have a mean mass of 10.3 kg (23 lb) and 7 females were found to have a mean mass of 7.7 kg (17 lb), thus may be heavier on average than most colonies of wandering albatross.[4] Males are about 2 to 3 kg (4.4 to 6.6 lb) heavier than females. Average wingspan has been reported from 2.9 to 3.28 m (9.5 to 10.8 ft), with an upper limit of about 3.50 m (11.5 ft). The wandering albatross can exceed this species in maximum size and averages slightly larger in linear dimensions if not bulk, but the two species are close enough in dimensions that size cannot be used to distinguish between them.[14][15][16] The juvenile has a white head, neck, upper mantle, rump, and underparts. There are black speckles on the mantle, and dark brown or black wings with white flecks on coverts. The tail is white except for the black tip as is the under-wing. Young birds soon lose the black on their tail and backs. White appears on the upperwing gradually, as speckles starting from the leading edge. All ages have a pink bill with black on the cutting edge on the upper mandible, and the legs are flesh-coloured. Young birds with all-dark upperwings can be hard to differentiate from the northern royal albatross. There are clear but subtle differences from the wandering albatross, with the southern royal having a clean black and white appearance, lacking the peach neck spot often found on the wandering albatross. Most wandering albatrosses have dark feathers in the tail and crown and the white in this species expands from the middle of the wing, in larger blotches. The bill is also slightly paler, as well as the dark cutting edge along the middle. The average lifespan is 58 years.[17]
Most of the royal albatross population is found between 30° S and 45° S.[18] The majority of the world's population of southern royal albatrosses nest on the rat-free[19] subantarctic Campbell Island, around 8,200 to 8,600 pairs. There are smaller colonies on Adams Island and Auckland Island in the Auckland Islands, 20 pairs combined, and 69 pairs on Enderby Island and some sanfordi × epomophora hybrids at the northern royal albatross colony on the Otago Peninsula in New Zealand. They range along the southern oceans concentrating on the west and east coast of southern South America, and also in the waters surrounding New Zealand.[13]
They attract their mates using methods such as bill-snapping, clapping and gulping. Others ways also include sky-calling with outstretched wings, and neck and head stretched upwards.[20]
The southern royal albatross eats squid and fish, with smaller amounts of carrion, crustaceans, and salps.[13] Its foraging activities normally take place within a 1250 km radius of the breeding site.[21] Although they travel vast distances, royal albatrosses in general tend to forage in somewhat shallower waters and closer to continental shelves than wandering albatrosses.[22]
They prefer to nest on tussock grassland, plateaus, or ridges, and will lay one egg biennially. This will normally take place in November or December. Both parents will incubate the egg, and rear the young. After they are born it takes about 240 days for a baby to grow its wings fully and fly by itself.There is very low mortality rates of the laid eggs once the parents settle in.[23] When feeding the young they will range south to the Campbell Plateau and north to the Chatham Rise.[13]
The IUCN classifies this bird as vulnerable,[1] with an occurrence range of 63,400,000 km2 (24,500,000 sq mi) and a breeding range of 750 km2 (290 sq mi), with a total estimated population of between 28,000 and 29,500 (1997). As a top-tier organism in its natural habitat, it has very few predators but major fishing industries are a huge problem for all albatross species among other seabirds.[24]
The population is recovering from its severe downward spiral in the late 19th and early 20th centuries. By the 1880s, this albatross was extirpated from Auckland Island and Enderby Island. Pigs and cats are still a problem, as they take chicks and eggs, on Auckland Island. Longline fishing is a major problem and a possible emerging threat is Dracophyllum, a shrub that is taking away from their nesting range.[13]
_with_chick_on_Campbell_Island.jpg)
Adult with chick on mound nest on Campbell Island
.jpg)
Southern Ocean, New Zealand
Southern Ocean, New Zealand
Pair on Campbell Island
Off Kaikoura, New Zealand
The southern royal albatross or toroa, (Diomedea epomophora) is a large seabird from the albatross family. At an average wingspan of above 3 m (9.8 ft), it is one of the two largest species of albatross, together with the wandering albatross. Recent studies indicate that the southern royal albatross may, on average, be somewhat larger than the wandering albatross in mass and have a similar wingspan, although other sources indicate roughly similar size for the two species and the wandering species may have a larger average (and maximum) wingspan in some colonies.
La Sudreĝa albatroso aŭ simple kaj dekomence Reĝa albatroso (Diomedea epomophora) estas granda marbirdo de la familio de Diomedeedoj . Kun averaĝa enverguro de ĉirkaŭ 3 m, ĝi estas la dua plej granda albatroso, malantaŭ la Vagalbatroso.
Albatrosoj apartenas al la familio de Diomedeedoj el la ordo de Procelarioformaj, kun pufinoj, fulmaroj, ŝtormopetreloj, kaj merĝopetreloj. Ili kunhavas iajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko nome narikornoj[1], kvankam la naztruoj ĉe albatrosoj estas en la flankoj de la beko. La bekoj de Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ en tio ke ili disiĝas en inter 7 kaj 9 kornecaj platoj. Fine, ili produktas stomakoleon faritan el vaksoesteroj kaj trigliceridoj kiu estas stokita en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj sane kiel energiriĉa manĝofonto kaj por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.[2] Tiu specio estis iam konsiderata samspecia kuna la Nordreĝa albatroso (Diomedea sanfordi) kiel Reĝa albatroso kaj nun la disigo en du specioj estas preskaŭ universale akceptita. BirdLife International,[3] Brooke,[4] kaj Robertson & Nunn.[5] Clements ankoraŭ ne agnoskas la disigon,[6] kaj la SACC agnoskis neceson de tiu propono.[7]
Diomedea epomophora estas enhavata en la genro Diomedea kies nomo aludas al Diomedo, greka heroo kies kompanoj turniĝis en birdoj laŭlegende.[8]
La Sudreĝa albatroso havas longon de 112 al 123 cm[9] kaj pezo de 8.5 kg. Maskloj estas ĉirkaŭ 2 al 3 kg pli pezaj ol inoj. Averaĝa enverguro estis registrita el 2.9 al 3.28, kun supra limo de ĉirkaŭ 3.51 m. La Vagalbatroso povas superi tiun specion en maksimuma grando kaj averaĝe estas iome pli granda, sed ambaŭ specioj estas sufiĉe proksimaj laŭ grandoj tiele ke ĝi ne povas esti uzata por distingi inter ili.[10][11][12] La junulo havas blankajn kapon, kolon, supran dorson, pugon kaj subajn partojn. Estas nigra makuleteco en dorso, kaj ili havas malhelbrunecajn aŭ nigrecajn flugilojn kun blanka makuleteco ĉe kovriloj. Ties vosto estas blanka escepte ĉe nigra pinto samkolora kun la subflugiloj. Junuloj tuj perdas sian nigron en vosto kaj dorso. Blanko aperas ĉe supraflugiloj laŭgrade, dum makuleteco ekas el la antaŭa bordo. Ĉiuj aĝoj havas rozkolorecan bekon kun nigro en tranĉobordo de supra makzelo, kaj la kruroj estas karnokoloraj. Junuloj kun tute malhelaj supraflugiloj povas esti malfacile diferenceblaj el la Nordreĝa albatroso. Estas klaraj sed subtilaj diferencoj kompare kun la Vagalbatroso, ĉar la Sudreĝa havas tute nigrablankan aspekton, sen la oranĝeca kolmakulo ofte trovita ĉe la Vagalbatroso. Plej da Vagalbatrosoj havas malhelajn plumojn en vosto kaj krono kaj la blanko en tiu specio etendas el la mezo de la flugiloj, en pli grandaj makuloj. La bekokoloro estas ankaŭ iom pli pala, same kiel la malhela tranĉobordo kun la meza. La averaĝa vivodaŭro estas 42.3 jaroj.[9]
La majoritato de la tutmonda populacio de Sudreĝa albatroso nestumas en la senrata ĉeantarkta Kampbelinsulo, nome ĉirkaŭ 8,200 al 8,600 paroj. Estas pli malgrandaj kolonioj en Insulo Adams kaj Aŭklandinsulo de la Aŭklandoj, kun 20 paroj kombine, kaj 69 paroj en Insulo Enderby kaj kelkaj hibridoj sanfordi X epomophora ĉe la kolonio de Nordreĝa albatroso en la Duoninsulo Otago en Novzelando. Ili havas teritoriojn laŭlonge de la sudaj oceanoj koncentre ĉe okcidentaj kaj orientaj marbordoj de suda Sudameriko, kaj ankaŭ en akvoj ĉirkaŭ Novzelando.[9]
La Sudreĝa albatroso manĝas kalmarojn kaj fiŝojn, kun pli malgrandaj kvantoj da kadavraĵoj, krustuloj, kaj salpaj tunikuloj.[9]
Ili preferas nestumi ĉe tufherbaj herbejoj, altebenaĵoj aŭ kornicoj; la ino demetas ununuran ovon ĉiun duan jaron. Ambaŭ gepatroj kovas la ovon, kaj idozorgadas la junulon. Por nutri la idon ili teritorias suden al la Kampbela Marebenaĵo kaj norden al la Ĉathama Altebenaĵo.[9]
La IUCN klasigas tiun birdon kiel Vundebla,[13] kun loĝan teritorion de 63,400,000 km², kaj reproduktan teritorion de 750 km² kun totala ĉirkaŭkalkulita populacio de inter 28,000 kaj 29,500 (1997).
La populacio rekuperiĝas el drasta subena spiralo fine de la 19a jarcento kaj komence de la 20a jarcento. Ĉe la 1880-aj jaroj, tiu albatroso estis formortigita el la Aŭklanda Insulo kaj el Insulo Enderby. Porkoj kaj katoj estas ankoraŭ problemo, ĉar ili prenas kaj idojn kaj ovojn, en Aŭklanda Insulo. Multhokada fiŝkaptado estas ĉefa problemo kaj ebla nova minaco estas Dracophyllum, nome arbusto kiu estas malaperinta el ties nestoteritorio.[9]
Plenkreskulo kun ido sur amasa nesto en Kampbelinsulo
Suda Oceano, Novzelando
Suda Oceano, Novzelando
Paro en Kampbelinsulo
Sudreĝa albatroso ĉe Kaikoura, Novzelando
La Sudreĝa albatroso aŭ simple kaj dekomence Reĝa albatroso (Diomedea epomophora) estas granda marbirdo de la familio de Diomedeedoj . Kun averaĝa enverguro de ĉirkaŭ 3 m, ĝi estas la dua plej granda albatroso, malantaŭ la Vagalbatroso.
El albatros real (Diomedea epomophora) es una especie de ave procelariforme de la familia de los albatros (Diomedeidae). Es la segundo más grande de todas las especies de albatros existentes, con 8,5 kilos de peso, una envergadura media de entre 2,9 y 3,3 metros y la máxima alcanzada fue de 3,5 m.[2][3][4]
Hay dos subespecies descritas:[5][6]
El albatros real (Diomedea epomophora) es una especie de ave procelariforme de la familia de los albatros (Diomedeidae). Es la segundo más grande de todas las especies de albatros existentes, con 8,5 kilos de peso, una envergadura media de entre 2,9 y 3,3 metros y la máxima alcanzada fue de 3,5 m.
Hay dos subespecies descritas:
D. e. epomophora Lesson, 1825 - Cría en las islas Campbell y Auckland. D. e. sanfordi Murphy, 1917 - Cría en las islas Chatham y Nueva Zelanda. En ocasiones se la considera una especie aparte.Diomedea epomophora Diomedea generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Diomedea epomophora Diomedea generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Kuningasalbatrossi (Diomedea epomophora) on lähes jättiläisalbatrossin kokoinen ulappalintu. Lajin nimesi ja kuvaili René-Primevère Lesson 1825.
Linnun vartalon pituus on 107–122 cm, siipien kärkiväli keskimäärin 3,25 m ja paino keskimäärin 9 kg. Sukupuolet ovat saman kokoisia ja näköisiä, koiraat tosin ovat keskimäärin hieman suurempia. Nokka on vaaleanpunertava ja koivet ovat lihanväriset.
Lajista tunnetaan 2 alalajia, eteläinen epomophora, joka on väriltään pääosin valkoinen siipien yläpinnan ollessa harmaat ja mustaa on vain kapealti aivan siipien kärjissä, sekä pohjoinen sanfordi, jonka siipien yläpinta on kokonaan hyvin tumma, lähes musta. 1998 laji jaettiin kahdeksi eri lajiksi, D. epomophora (Southern Royal Albatross) ja D. sanfordi (Northern Royal Albatross). Lintutieteilijät eivät kuitenkaan ole lainkaan yksimielisiä jakoperusteista, ja suomalainen lintutiede tuntee, ainakin toistaiseksi, vain yhden kuningasalbatrossin, joka on jaettu kahteen alalajiin.
Laji on tavallisesti äänetön, mutta ruokaillessa esimerkiksi kalastuslaivojen ympärillä ja pesällä se ääntelee voimakkaasti raakkuen tai kirkuen. Varoitusäänenä se kalisuttaa nokkaansa.
Laji voi mahdollisesti elää 80-vuotiaaksi. Toistaiseksi vanhin yksilö on ollut 58-vuotias.
Kuningasalbatrossi elää eteläisellä Tyynellämerellä ja eteläisellä Intian valtamerellä. Pääosan elämästään se viettää Uuden-Seelannin ja Etelä-Amerikan välisellä merialueella sekä Antarktiksen vesillä. Pesimäalueet sijaitsevat Uuden-Seelannin tuntumassa. Epomophora pesii pääosin Campbellsaarilla (Campbell Islands), jonka populaatio on noin 8 200–8 600 paria. Aucklandsaarilla (Auckland Islands) pesii pienempiä yhdyskuntia. Uuden-Seelannin Otagon niemimaalla pesii pieni yhdyskunta ilmeisesti epomophoraXsanfordi hybridejä. Sanfordi pesii pääosin Chathamsaarilla (Chatham Islands) ja myös Enderbyn saarella, joka kuuluu Aucklandsaariin, sekä Otagon niemimaalla.
Kuningasalbatrossi on uhanalainen kuten kaikki albatrossit. Kehittyneempien kalastustapojen ansiosta lajin väheneminen on pysähtynyt. Nykyinen maailman populaatio on noin 10 000 paria.[1]
Eteläiset valtameret. Pesimäsaaret ovat karuja, puuttomia saaria.
Kuningasalbatrossi on sukukypsä 9–11 vuoden ikäisenä. Laji on yksiavioinen ja parin erottaa toisistaan vain kuolema. Avioeroja ei varmuudella ole havaittu. Pesintä tapahtuu kahden vuoden välein. Koiras saapuu ensimmäisenä vanhalle pesäpaikalle ja alkaa rakentaa maahan pesää ruohoista ja muista tarjolla olevista materiaaleista. Naaraan saavuttua ne kosiskelevat ja parittelevat ja lentävät sitten merelle keräämään vararavintoa elimistöönsä syömällä runsaasti. Ne palaavat pesälle juuri ennen munintaa. Naaras munii yhden suuren munan, jonka paino on 205–487 g, mikä on 5–11 % naaraan painosta. Muninta on lokakuussa. Muninnan jälkeen naaras lentää merelle ruokailemaan ja jättää koiraan 2–3 viikoksi hautomaan. Näin ne vaihtavat vuoroa säännöllisesti, kunnes poikanen ei enää 6 viikon ikäisenä tarvitse lämmitystä. Haudonta kestää 79 päivää. Poikanen on valkoinen ja nuoret linnut ovat saman värisiä kuin vanhat. Poikanen on lentokykyinen keskimäärin 8 kuukauden ikäisenä. Uusintapesintää ei tapahdu, jos muna tai poikanen tuhoutuu.
Pesinnän epäonnistumisen syynä ovat usein saarille tuodut vieraat lajit, pahimpana rotta.
Pääravintona ovat mustekalat ja äyriäiset. Ruokailee pääasiassa öisin.
Kuningasalbatrossi (Diomedea epomophora) on lähes jättiläisalbatrossin kokoinen ulappalintu. Lajin nimesi ja kuvaili René-Primevère Lesson 1825.
Diomedea epomophora
L'Albatros royal (Diomedea epomophora)[1] était autrefois considéré comme appartenant à une sous-espèce de l'Albatros de Sanford. Les deux espèces se distinguent par le plumage des ailes. Chez l'Albatros de Sanford, le dessus des ailes demeure noir quel que soit l'âge, tandis que chez l'Albatros royal, le dessus des ailes, qui est noir chez l'immature, s’éclaircit progressivement avec l'âge, jusqu'à devenir totalement blanc à l'exception des extrémités[2]. En revanche, le dessous des ailes est identique chez ces deux espèces : majoritairement blanc, à l'exception des extrémités noires et d'un fin liseré noir sur le bord de fuite [3].
L'Albatros royal pèse entre 6,5 et 10,3 kg pour une envergure de 2,9 à 3,5 m. Le dos est blanchâtre. Le dessus des ailes présente sensiblement la même coloration, mais est parsemé de taches sombres à l'exception de la bordure antérieure blanc pur. Les femelles, un peu plus petites, ont un blanc un peu moins pur[2]. Le bec est blanc rosé avec la mandibule supérieure bordée d'une ligne noire[5].
La principale colonie de cette espèce se rencontre sur l'île Campbell au sud de la Nouvelle-Zélande, la population comprend environ 15 000 couples. Une petite colonie s'est installée à Taiaroe Head, à l'extrémité de la Péninsule d'Otago, près de Dunedin depuis 1919, l'envol du premier poussin ayant eu lieu en 1938. Elle compte aujourd'hui une centaine d'individus[6], donnant naissance chaque année à une dizaine de poussins.
Il se nourrit principalement de céphalopodes et de poissons de surface[7]. L'Albatros royal est moins enclin à suivre les navires que l'Albatros hurleur[3].
Il niche tous les deux ans à partir de l'âge de 8-9 ans. Un seul œuf est pondu fin octobre dans un nid fait d'herbe et de petites mottes de terre. Les deux parents couvent par périodes de 4-8 jours. L'incubation dure 11 semaines et les poussins quittent le nid quand ils ont 36 à 37 semaines[7]. Leur durée de vie est d'environ 45 ans[8].
Diomedea epomophora
L'Albatros royal (Diomedea epomophora) était autrefois considéré comme appartenant à une sous-espèce de l'Albatros de Sanford. Les deux espèces se distinguent par le plumage des ailes. Chez l'Albatros de Sanford, le dessus des ailes demeure noir quel que soit l'âge, tandis que chez l'Albatros royal, le dessus des ailes, qui est noir chez l'immature, s’éclaircit progressivement avec l'âge, jusqu'à devenir totalement blanc à l'exception des extrémités. En revanche, le dessous des ailes est identique chez ces deux espèces : majoritairement blanc, à l'exception des extrémités noires et d'un fin liseré noir sur le bord de fuite .
Albatros raja-selatan (Diomedea epomophora) merupakan spesies burung laut yang besar dari keluarga albatros. Rata-rata bentangan sayap mereka adalah 3 meter, yang menempatkannya sebagai albatros terbesar kedua setelah Albatros wandering.
Albatros raja-selatan dengan anaknya di pulau Campbell
Pasangan Albatros raja-selatan di pulau Campbell
Albatros raja-selatan dari Kaikoura, Selandia Baru
Albatros raja-selatan (Diomedea epomophora) merupakan spesies burung laut yang besar dari keluarga albatros. Rata-rata bentangan sayap mereka adalah 3 meter, yang menempatkannya sebagai albatros terbesar kedua setelah Albatros wandering.
L'albatro reale del sud (Diomedea epomophora Lesson, 1785) è un grosso uccello marino della famiglia dei Diomedeidi. Con un'apertura alare di quasi 3 m, una lunghezza di 123 cm ed un peso di 8,5 kg, è la seconda specie di albatro più grande, dopo quello urlatore.
Fino a tempi recenti era ritenuto conspecifico dell'albatro reale del nord (Diomedea sanfordi) con il nome di albatro reale, ma in seguito ad una revisione tassonomica entrambe le varietà sono state considerate specie separate; ciononostante, non tutti gli autori ritengono valida questa nuova suddivisione. Le due specie si differenziano tra loro per il piumaggio delle ali negli adulti: la specie meridionale, infatti, presenta alcune zone di colore bianco sulle superfici alari, che in quella settentrionale sono completamente nere. È la specie più bianca tra tutti gli albatri: neri sono solamente le estremità e i margini delle ali. Manca anche la macchia color pesca ai lati della testa tipica dell'albatro urlatore. Le zampe sono color carne, mentre il becco è rosa con i margini taglienti neri che formano una linea netta lungo la sua metà. Quest'ultima caratteristica viene utilizzata come carattere diagnostico per distinguerlo dall'albatro urlatore, dato che in alcuni esemplari il becco può essere di colore più pallido e le macchie bianche sulle ali sono meno marcate.
Quasi tutti gli albatri reali del sud, circa 13.000 coppie, nidificano sull'isola sub-antartica di Campbell, libera dai ratti. Colonie più piccole si possono trovare anche sulle Isole Auckland, mentre nella Penisola di Otago, in Nuova Zelanda, in una colonia di albatri reali del nord si incontrano alcuni ibridi sanfordi X epomophora.
Un adulto con il piccolo sull'Isola di Campbell.
Un esemplare in volo presso le coste della Nuova Zelanda.
Un esemplare in volo presso le coste della Nuova Zelanda.
Una coppia sull'isola di Campbell.
L'albatro reale del sud (Diomedea epomophora Lesson, 1785) è un grosso uccello marino della famiglia dei Diomedeidi. Con un'apertura alare di quasi 3 m, una lunghezza di 123 cm ed un peso di 8,5 kg, è la seconda specie di albatro più grande, dopo quello urlatore.
Karališkasis albatrosas (Diomedea epomophora) – albatrosinių šeimos jūrinis paukštis. Kartu su keliaujančiuoju albatrosu turi vieną iš didžiausių išskleistų sparnų plotį tarp visų paukščių (maždaug 3 m).[1]
Karališkasis albatrosas vidutiniškai yra nuo 112 iki 123 cm ilgio[2], vidutinis svoris – 8,5 kg. Patinai yra nuo 2 iki 3 kg sunkesni nei patelės. Vidutinis sparnų plotas nuo 2,9 iki 3,28 m, kartais net 3,5 m. Jaunikliams būdinga balti galva, kaklas, kūnas ir kaklas. Uodega yra balta, išskyrus juodą galą. Vidutinė gyvenimo trukmė – 58 metai.[3]
Daugiausiai minta kalmarais, žuvimis, vėžiagyviais.[4]
Karališkasis albatrosas (Diomedea epomophora) – albatrosinių šeimos jūrinis paukštis. Kartu su keliaujančiuoju albatrosu turi vieną iš didžiausių išskleistų sparnų plotį tarp visų paukščių (maždaug 3 m).
De zuidelijke koningsalbatros (Diomedea epomophora) is een vogel uit de familie van de albatrossen (Diomedeidae).
De zuidelijke en de noordelijke koningsalbatros werden lang als één soort beschouwd, waarbij de noordelijke koningsalbatros de ondersoort D. e. sanfordi was. Beide soorten zijn uitzonderlijk groot met een lengte van 122 cm en een spanwijdte 305 cm. De vogel is overwegend wit, met alleen de kleine slagpennen zwart. Over de ondervleugel loopt een dunne band, de snavel is roze en de poten zijn blauwachtig wit. Soms zijn er sporen van grijs op enkele schouderveren. De noordelijke soort is kleiner en heeft vaak donkere vlekken op de vleugels, soms zijn die helemaal donkerbruin.[2]
De zuidelijke koningsalbatros keert in oktober terug naar de broedkolonie en legt dan eieren in de maanden november of december. De kuikens kruipen vervolgens in februari of begin maart uit het ei en ze vliegen uit tussen begin oktober en begin december. Dan blijven ze minstens vijf jaar uit de buurt van de broedplaatsen en foerageren op volle zee, voornamelijk op inktvissen en vis, maar ook manteldieren, kreeftachtigen en aas.[1]
De vogel broedt op eilanden in het zuiden van Nieuw-Zeeland, voornamelijk (99% van de populatie) op Campbell-eiland verder op de eilanden Adams en Enderby (Aucklandeilanden) en op Taiaroa Head. Tussen 2004 en 2008 werd de broedpopulatie op Campbelleiland geschat op 7855 paar. Dit wijst op de aanwezigheid van 27.200 volwassen vogels.
De zuidelijke koningsalbatros geniet nu voldoende bescherming en de aantallen lijken stabiel. Het gebied waarbinnen de vogels broeden is echter zeer klein en daarom zeer gevoelig voor onverwachte veranderingen. Om deze redenen staat deze albatros als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe zuidelijke koningsalbatros (Diomedea epomophora) is een vogel uit de familie van de albatrossen (Diomedeidae).
Kongealbatross, Diomedea epomophora, er ein stor sjøfugl i albatrossfamilien. Med eit gjennomsnittleg vengespenn på rundt 3 meter, er dette den nest største albatrossen, berre vandrealbatrossen er større.
Clementslista, versjon 6,6 av august 2011, listar to underartar, nominatforma D. e. epomophora og D. e. sanfordi.[1] BirdLife International,[2][3] og andre, har lista desse opp som to artar, høvesvis ein sørleg og ein nordleg kongealbatrossart.
Kongealbatross har ei lengd på 112-123 cm. Vengespennet er frå 2,70 til 3,51 meter. Vandrealbatrossen overgår denne arten både i maksimal og gjennomsnittleg storleik, men storleik kan ikkje brukast til å skilje mellom artane. Det meste av fuglen er kvit, med mørkebrun overside av vengene. Men graden av mørke område varierer med alder, underart og kjønn. Nebbet har rosa farge med svart langs kanten av den øvre kjeven, og beina er kjøtfarga. Det er vanskeleg å skilje dei to underartane, men den nordlege, epomophora er mørkast på oversida av vengene. Den gjennomsnittlege levealderen er 42,3 år.[2]
Begge underartane hekkar på øyar på New Zealand. Fuglar som ikkje hekkar gjer sirkumpolare reiser i Sørishavet.
D. e. epomophora (sør): Nær alle fuglar, 99 %, hekkar på Campbelløya, New Zealand, og nokre få par på øyar i Aucklandøyane, populasjonen er estimert til totalt 7 800 hekkande par. [2]
D. e. sanfordi (nord): Chathamøyane vest for New Zealand er hekkeplass for 99 % av alle para, populasjonen er estimert til 6 500-7 000 hekkande par.[3]
Kongealbatross, Diomedea epomophora, er ein stor sjøfugl i albatrossfamilien. Med eit gjennomsnittleg vengespenn på rundt 3 meter, er dette den nest største albatrossen, berre vandrealbatrossen er større.
Clementslista, versjon 6,6 av august 2011, listar to underartar, nominatforma D. e. epomophora og D. e. sanfordi. BirdLife International, og andre, har lista desse opp som to artar, høvesvis ein sørleg og ein nordleg kongealbatrossart.
Multimedia w Wikimedia Commons Albatros królewski (Diomedea epomophora) – gatunek dużego ptaka z rodziny albatrosów (Diomedeidae), gniazdującego na Wyspach Chatham, Campbella i Auckland w południowej części Pacyfiku oraz na południu Nowej Zelandii. Ptaki, które nie gniazdują, widuje się stale nad oceanami półkuli południowej.
Po raz pierwszy gatunek opisał René Primevère Lesson w 1825; nie podano lokalizacji holotypu. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Diomedaea epomophora[3]. Podgatunek D. (e.) sanfordi został opisany w 1917 przez Murphy’ego na podstawie holotypu odłowionego blisko 64 km od wybrzeża Corral (Chile). Bywa uznawany za osobny gatunek na podstawie różnic w morfologii i wielkości kolonii[4][5].
Opisano następujące podgatunki[5][3][4][6]:
Wymiary dla ptaków podgatunku nominatywnego: długość ciała 107–122 cm; masa ciała samca 8,1–10,3 kg, samicy 6,52–9 kg, rozpiętość skrzydeł 290–351 cm[3]. Masa ciała ptaków podgatunku D. (e.) sanfordi wynosi 6350–8804 g[4]. Głowa i ciało u ptaków podgatunku nominatywnego są czystobiałe. Skrzydła są czarne z białą krawędzią. Sterówki białe, u młodych ptaków z czarnym końcem. Samice są nieco bardziej matowe i mniejsze[8]. Osobniki młodociane mają ciemniejsze skrzydła oraz czarne plamki na grzbiecie, bokach ciała, wierzchu głowy i ogonie[9]. Dorosłe osobniki D. (e.) sanfordi mają białe całe ciało z wyjątkiem czarnych skrzydeł oraz ciemnej tylnej krawędzi i końcówki spodu skrzydła. Osobniki młodociane wyróżniają się mało widocznym brązowym znakowaniem na wierzchu głowy, wyraźniej zaznaczonym czarnym znakowaniem w dolnej części grzbietu i na kuprze oraz czarnym paskiem na końcu ogona. Dziób albatrosów tego podgatunku jest duży, różowy z bulwiastą końcówką i czarnymi krawędziami na górnej szczęce. U ptaków w okresie lęgowym dziób może przybrać intensywniejszą barwę. Tęczówka brązowa, stopy od różowych po niebieskobiałe z niebieskawą błoną pławną[10].
Albatrosy królewskie lęgną się na pokrytych kępami traw zboczach, grzbietach i płaskowyżach[11]. Na Wyspie Campbella gnieżdżą się między 180 a 350 m n.p.m.[9] Żerujące na oceanie ptaki odnotowywane są zwykle na wodach Nowej Zelandii i państw południowoamerykańskich[11]. Przedstawiciele D. (e.) sanfordi pojawiają się nad wodami o temperaturze 6–20 °C[10]. Albatrosy królewskie żywią się kałamarnicami (jak Onykia ingens i Histioteuthis atlantica), rybami, skorupiakami, osłonicami Salpida[11] i martwymi pingwinami[12]. Albatrosy królewskie odzywają się chrypliwym trajkotem i jękliwymi dźwiękami, przedstawiciele obydwu podgatunków nie różnią się znacząco głosem[3].
Albatrosy królewskie wyprowadzają lęgi co dwa lata. Jaja składane są pod koniec listopada lub na początku grudnia. Zniesienie liczy 1 jajo. Przeważnie ptaki te łączą się w pary na całe życie. Wysiadują oboje rodzice; inkubacja trwa blisko 79 dni. Młode są karmione przez obu rodziców. Opierzają się w pełni po 236–244 dniach życia[10][8]. Pewna samica podgatunku D. (e.) sanfordi z Taiaroa Head, nazwana „Grandma”, przeżyła przynajmniej 51,5 roku (szacunkowo w 1993 miała minimum 61 lat)[13]. Ostatni raz widziana była w kolonii w 2010, prawdopodobnie już nie żyje[14].
IUCN uznaje odmienne statusy zagrożenia dla obydwu podgatunków (2016): narażony (VU, Vulnerable) dla D. (e.) epomophora[11] i zagrożony (EN, Endangered) dla D. (e.) sanfordi[15]. Populacje z wysp Enderby i Auckland (Wyspy Auckland) były niegdyś (do lat 30. XX wieku) trzebione przez ludzi, rozwój rolnictwa i introdukowane ssaki. Na Auckland świnie i koty nadal zjadają jaja i pisklęta. Na Campbell i Enderby rozprzestrzeniają się krzewy Dracophyllum, które mogą ograniczać albatrosom miejsce do rozrodu. Albatrosy królewskie łapią się również we włoki i linki haczykowe przy okazji połowów ryb[11]. W 1985 na wyspach Chatham wystąpił sztorm, który częściowo zmył glebę z wysp i zniszczył większość roślinności w obszarach lęgowych tego ptaka. W latach ok. 1980–2000 stwierdzano występowanie stosunkowo cienkich skorupek i obumierania piskląt w jajach u ptaków D. (e.) sanfordi, jednak nie stwierdzono związku z zanieczyszczeniami. Na Taiaroa Head stwierdzono drapieżnictwo ze strony introdukowanych gronostajów (Mustela erminea) i kotów[7].
Albatros królewski (Diomedea epomophora) – gatunek dużego ptaka z rodziny albatrosów (Diomedeidae), gniazdującego na Wyspach Chatham, Campbella i Auckland w południowej części Pacyfiku oraz na południu Nowej Zelandii. Ptaki, które nie gniazdują, widuje się stale nad oceanami półkuli południowej.
O albatroz-real-meridional (Diomedea epomophora) é uma ave procelariforme pertencente à família Diomedeidae (albatrozes).
Os albatrozes pertencem à família Diomedeidae da ordem Procellariiformes, junto com cagarras, fulmares, petréis de tempestade e petréis de mergulho. Eles compartilham certos recursos de identificação. Primeiro, eles têm passagens nasais que se ligam ao bico superior, chamadas naricórnios; as narinas do albatroz ficam nas laterais do bico. Os bicos dos Procellariiformes também são únicos por serem divididos em sete a nove placas córneas. Finalmente, eles produzem um óleo estomacal composto de ésteres de cera e triglicerídeos que é armazenado no proventrículo. Isso é usado contra predadores, bem como uma fonte de alimento rica em energia para filhotes e adultos durante seus voos longos.[1]
Esta espécie já foi considerada coespecífica com o albatroz-real-setentrional (Diomedea sanfordi) sob o nome de albatroz-real . A divisão em duas espécies é amplamente, embora não universalmente, aceita: é reconhecida, por exemplo, por BirdLife International,[2] Brooke[3] e Robertson & Nunn,[4] mas não por Clements,[5] enquanto o American Ornithologists Union reconheceu a necessidade de uma proposta.[6]
Diomedea refere-se a Diomedes, uma figura da mitologia grega cujos companheiros se transformaram em aves.[7]
O albatroz-real do sul tem um comprimento de 112 centímetros[8] e um peso médio de 8,5 quilos. Na Ilha Campbell, 11 machos tinham uma massa média de 10.3 kg (23 lb) e 7 fêmeas apresentaram uma massa média de 7.7 kg (17 lb), portanto, pode ser mais pesado em média do que a maioria das colônias de albatrozes errantes.[9] Os machos são cerca de 2-3 quilos mais pesados do que as fêmeas. A envergadura média foi relatada de 2,9 a 3,28 metros, com um limite superior de cerca de 3,5 quilos. O albatroz errante pode exceder esta espécie em tamanho máximo e médias ligeiramente maiores em dimensões lineares se não em massa, mas as duas espécies são próximas o suficiente em dimensões para que o tamanho não possa ser usado para distingui-las.[10][11][12] A ave juvenil tem cabeça, pescoço, manto superior, garupa e plumas brancos. Existem manchas pretas no manto e asas marrom-escuras ou pretas com manchas brancas no tectrix (uma parte da asa). A cauda é branca, exceto pela ponta preta, assim como a parte inferior da asa. Os pássaros jovens logo perdem o preto na cauda e no dorso. O branco aparece na asa superior gradualmente, como manchas que começam na ponta. Todas as idades têm um bico rosa com preto na ponta da mandíbula superior e as pernas também são rosadas. Os pássaros jovens, com asas superiores totalmente escuras, podem ser difíceis de diferenciar do albatroz real do norte. Existem diferenças claras, mas sutis, em relação ao albatroz errante: o albatroz-real-meridional tem uma aparência preta e branca limpa, sem a mancha de pêssego no pescoço frequentemente encontrada no albatroz errante. A maioria dos albatrozes errantes tem penas escuras na cauda e na coroa e as brancas nesta espécie se expandem a partir do meio da asa, em manchas maiores. A cor do bico também é um pouco mais pálida, assim como o corte escuro ao longo do meio. A vida média é de 58 anos.[13]
Comparado com o albatroz-errante e o albatroz-de-tristão, o albatroz-real-meridional apresenta bico mais largo e robusto, as narinas bulbosas e a borda da maxila negra, sendo semelhante ao albatroz-real-setentrional. Os juvenis deixam o ninho com plumagem similar à dos adultos, com a diferença na face superior das asas que é negra e em um número variável de penas escuras no dorso, aparentando um efeito de manchas finas. Com o passar do tempo, a face superior das asas começa a tornar-se branca, a partir de sua borda anterior, até tornar-se quase totalmente branca em espécimes de elevada idade.
A maior parte da população de albatrozes reais é encontrada entre 30°S e 45°S.[14] A maioria da população mundial de albatrozes reais do sul nidifica na Ilha Campbell (99% da população mundial), livre de ratos, que contém em torno de 8 200 a 8 600 pares. Existem colônias menores na Ilha Adams e na Ilha Auckland. Eles variam ao longo dos oceanos do sul, concentrando-se na costa oeste e leste do sul da América do Sul, e também nas águas que cercam a Nova Zelândia .[8]
A espécie é considerada globalmente vulnerável e listada no Apêndice II da Convenção de Espécies Migratórias (CMS).
O albatroz real meridional come lulas e peixes, com menores quantidades de carniça, crustáceos e salpas.[8] Suas atividades de forrageamento normalmente ocorrem dentro de um raio de 1 250 km dos criadouros.[15] Embora viajem grandes distâncias, os albatrozes reais em geral tendem a forragear em águas um pouco mais rasas e mais perto das plataformas continentais do que os albatrozes errantes.[16]
Eles preferem fazer ninhos em pastagens, planaltos ou cumes, e colocam um ovo a cada dois anos. Ambos os pais incubam o ovo e criam os filhotes. A taxa de mortalidade dos ovos postos é muito baixa, a partir do momento em que os pais se instalam.[17] Para alimentar os filhotes, eles vão para o sul até a plataforma de Campbell e para o norte até o Chatham Rise.[8]
As primeiras posturas, realizadas a cada dois anos, são feitas entre novembro e dezembro e os ovos eclodem entre fevereiro e março. Os juvenis deixam os ninhos após oito meses, entre outubro e novembro. A espécie nidifica apenas nas ilhas neozelandesas Auckland e Campbell, que é usada por mais de 90% da população mundial. Após a reprodução, as aves voam para leste até a costa do Chile e Peru, sendo observadas sobre a plataforma continental, onde se alimentam de cefalópodes. Dali as aves contornam o Cabo Horn e são encontradas sobre a plataforma continental da Argentina (incluindo as ilhas Malvinas) e sul do Brasil, onde permanecem antes de migrar através do Atlântico e Pacífico, retornando às áreas de nidificação.
A IUCN classifica esta ave como vulnerável,[18] com uma população total estimada entre 28 000 e 29 500 (1997). Como um organismo de primeira linha em seu habitat natural, possui muito poucos predadores, mas as principais indústrias pesqueiras são um grande problema para todas as espécies de albatrozes, entre outras aves marinhas.[19]
A população está se recuperando de sua severa espiral descendente no final do século XIX e início do século XX. Na década de 1880, este albatroz foi extirpado das Ilha de Auckland e Enderby. Porcos e gatos ainda são um problema, pois acabam comendo os filhotes e ovos, na Ilha de Auckland. A pesca com palangre é um grande problema e uma possível ameaça emergente é o Dracophyllum, um arbusto que está diminuindo sua área de nidificação.[8]
Adulto com filhote em ninho de montículo na Ilha Campbell
Oceano Antártico, Nova Zelândia
Oceano Antártico, Nova Zelândia
Par na Ilha Campbell
Perto de Kaikoura, Nova Zelândia
O albatroz-real-meridional (Diomedea epomophora) é uma ave procelariforme pertencente à família Diomedeidae (albatrozes).
Sydlig kungsalbatross[3] (Diomedea epomophora) är en fågel i familjen albatrosser inom ordningen stormfåglar.[4]
Sydlig kungsalbatross är en mycket stor svartvit albatross med en kroppslängd på 115 centimeter och vikt av ungefär 9 kg. Adulta fåglar har en helvit kropp, med svart översida på vingarna (nordliga rasen) eller svart med vita fläckar som sträcker sig bakåt från vingarna framkant (sydliga rasen). Vingarnas undersida är vit med svart vingspets och en tunn svart kant längs undersidans framkant. Juveniler har vit kropp förutom svarta fläckar på ryggen och sidorna samt på huvudet och stjärten.[2]
Sydlig kungsalbatross häckar på Campbellöarna och Aucklandöarna. När den inte häckar förekommer den pelagiskt cirkumpolärt i Södra oceanen.[5] Tidigare behandlades den som samma art som nordlig kungsalbatross (Diomedea sanfordi), vilket vissa fortfarande gör.[5]
Numera finns två underarter beskrivna, D. epomophora sanfordi (nordlig ras) och D.epomophora epomophora (sydlig ras).[2]
IUCN kategoriserar sydlig kungsalbatross som sårbar.[1]
_with_chick_on_Campbell_Island.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör sydlig kungsalbatross.
Wikispecies har information om Diomedea epomophora.
Sydlig kungsalbatross (Diomedea epomophora) är en fågel i familjen albatrosser inom ordningen stormfåglar.
Південний королівський або королівський альбатрос (Diomedea epomophora) — вид морських птахів родини альбатросових (Diomedeidae). Королівський і мандрівний альбатроси найбільші зі всіх літаючих птахів. Протягом довгого часу ці два вида вважалися одним.
Розміри: довжина тіла 120—130 см, розмах крил — до 3 м; вага — коло 8 кг. Тривалість життя альбатроса в природі 58 років. Низька плодючість і довгий розвиток королівського альбатроса компенсується великою тривалістю життя і низькою смертностю дорослих птахів. Проте зараз птах знаходиться в небезпеці, найбільшу загрозу йому представляє забруднення навколишнього середовища.
Це незавершена стаття з орнітології.Diomedea epomophora là một loài chim trong họ Diomedeidae.[3] Với sải cánh trung bình dài 3 m (9,8 ft), nó là hải âu mày đen lớn thứ nhì, sau Diomedea exulans. Nó có chiều dài 112–123 cm (44–48 in)[4] and a mean weight of 8,5 kg (19 lb). Chim trống nặng hơn 2 đến 3 kg (4,4 đến 6,6 lb) so với chim mái. Sải cánh trung bình 2,9-3,28 m, với giới hạn trên khoảng 3,51 m. Diomedea exulans có thể vượt mức này về kích cỡ tối đa và trung bình hơi lớn hơn nhưng hai loài có kích thước gần bằng nhau đủ để khiến chúng khó phân biệt với nhau.[5][6][7]
Diomedea epomophora là một loài chim trong họ Diomedeidae. Với sải cánh trung bình dài 3 m (9,8 ft), nó là hải âu mày đen lớn thứ nhì, sau Diomedea exulans. Nó có chiều dài 112–123 cm (44–48 in) and a mean weight of 8,5 kg (19 lb). Chim trống nặng hơn 2 đến 3 kg (4,4 đến 6,6 lb) so với chim mái. Sải cánh trung bình 2,9-3,28 m, với giới hạn trên khoảng 3,51 m. Diomedea exulans có thể vượt mức này về kích cỡ tối đa và trung bình hơi lớn hơn nhưng hai loài có kích thước gần bằng nhau đủ để khiến chúng khó phân biệt với nhau.
Diomedea epomophora Lesson, 1825
Подвиды
Королевский альбатрос[1] (лат. Diomedea epomophora) — вид морских птиц из семейства альбатросовых (Diomedeidae). Королевский и странствующий альбатросы обладают наибольшим размахом крыльев из всех летающих птиц. Ранее их считали одним видом. Средняя продолжительность жизни альбатроса — 58 лет. Низкая плодовитость и долгое развитие королевского альбатроса компенсируются большой продолжительностью жизни и низкой смертностью взрослых птиц. По статистике ежегодно из ста альбатросов погибают только 3.
Наибольшая опасность для альбатроса — загрязнение окружающей среды.
Как и все альбатросы, он пользуется воздушными потоками и при сильном ветре разгоняется до 100 км/ч — это помогает ему сохранять энергию.
Королевский альбатрос достигает длины 107—122 см. Обычно размах крыльев 280—320 см, но бывает и больше. Весит 8 кг.
Поверхность крыльев должна быть большой, чтобы масса тела птицы во время полёта распределялась равномерно. Длинные мускулистые крылья — идеальное приспособление для планирующего полёта.
Вид королевского альбатроса делится на 2 подвида: северный королевский альбатрос (Diomedea epomophora epomophora) и южный королевский альбатрос (Diomedea epomophora sanfordi). У первого верхняя сторона крыльев покрыта темно-коричневыми перьями, у второго подвида они белые.
Достигает половой зрелости королевский альбатрос к 6—10 годам. Откладывает одно белое яйцо. Инкубация яйца длится 80 дней. Вскармливание птенца продолжается 34—38 дней. Период спаривания ноябрь — декабрь. Гнездится на островах Чатем, Кэмпбелл и Окленд в южной части Тихого океана, а также на юге Новой Зеландии.
Королевский альбатрос (лат. Diomedea epomophora) — вид морских птиц из семейства альбатросовых (Diomedeidae). Королевский и странствующий альбатросы обладают наибольшим размахом крыльев из всех летающих птиц. Ранее их считали одним видом. Средняя продолжительность жизни альбатроса — 58 лет. Низкая плодовитость и долгое развитие королевского альбатроса компенсируются большой продолжительностью жизни и низкой смертностью взрослых птиц. По статистике ежегодно из ста альбатросов погибают только 3.
Наибольшая опасность для альбатроса — загрязнение окружающей среды.
Как и все альбатросы, он пользуется воздушными потоками и при сильном ветре разгоняется до 100 км/ч — это помогает ему сохранять энергию.
南方皇家信天翁（學名：Diomedea epomophora）是信天翁的一種，平均翼展3公尺，身長123公分，重8.5公斤。南方皇家信天翁曾被認為與北方皇家信天翁為同一種，目前則是被分成2個種。
保全状況評価 VULNERABLE
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ミズナギドリ目 Procellariiformes 科 : アホウドリ科 Diomedeidae 属 : アホウドリ属 Diomedea 種 : シロアホウドリシロアホウドリ （学名：Diomedea epomophora）は、ミズナギドリ目アホウドリ科に分類される鳥類の一種。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_with_chick_on_Campbell_Island.jpg)
.jpg)
.jpg)
_with_chick_on_Campbell_Island.jpg)
.jpg)
_with_chick_on_Campbell_Island.jpg)
.jpg)
_with_chick_on_Campbell_Island.jpg)
.jpg)
_with_chick_on_Campbell_Island.jpg)
.jpg)
