الأسماء في صفحات التنقل
Ar morzered, pe flemmered, pe pesked mare-mor, a zo pesked mor, drein flemmus war o c'hein, ha rummataet er c'herentiad Trachinidae.
Kuzhat a reont dindan an traezh hag en em vagañ diwar chevr ha pesked bihan.
Ar morzered, pe flemmered, pe pesked mare-mor, a zo pesked mor, drein flemmus war o c'hein, ha rummataet er c'herentiad Trachinidae.
Kuzhat a reont dindan an traezh hag en em vagañ diwar chevr ha pesked bihan.
Els traquínids (Trachinidae) constitueixen una família de peixos teleostis dins de l'ordre dels perciformes.
Mengen peixets de tota classe.[3]
Són bentònics i prefereixen els fons sorrencs, on s'enterren. Passen la major part del dia colgats a la sorra amb només el seu cap i la primera aleta dorsal exposats.
Es troben a l'Atlàntic oriental, la Mar Mediterrània i la Mar Negra.[4]
Els traquínids (Trachinidae) constitueixen una família de peixos teleostis dins de l'ordre dels perciformes.
Die Petermännchen (Trachinidae) sind eine Familie von Fischen aus der Ordnung der Barschartigen (Perciformes), die überwiegend im östlichen Atlantik, im Mittelmeer und im Schwarzen Meer verbreitet sind. Das Gewöhnliche Petermännchen (Trachinus draco) kommt auch in der Nordsee und der westlichen Ostsee vor. Eine weitgehend unbekannte und zweifelhafte Art, Trachinus cornutus, soll vor der Küste Chiles vorkommen.
Der Name „Petermännchen“ soll von seinem niederländischen Namen „pieterman“ abstammen und wird damit erklärt, dass niederländische Fischer gefangene Exemplare wegen der Gefährlichkeit der Stacheln meist wieder ins Meer zurückgeworfen und sie dabei als Opfergabe ihrem Schutzheiligen Petrus geweiht hätten.[1]
Petermännchen sind langgestreckte, seitlich abgeflachte Grundfische, die 15 bis 53 cm lang werden. Ihre Augen liegen auf der Kopfoberseite, die Maulspalte ist steil. Die Rückenflosse ist zweigeteilt, die erste ist kurz und wird von 5 bis 7 Stacheln gestützt, die zweite, langgestreckte von 21 bis 32 Weichstrahlen. Die Afterflosse hat zwei Stacheln und 24 bis 34 Weichstrahlen. Die Bauchflossen sind kehlständig und besitzen einen Stachel und fünf Weichstrahlen, die Brustflossen 15 Flossenstrahlen. Der Kopf ist schuppenlos, der Rumpf mit kleinen Rund- oder Kammschuppen bedeckt. Die Seitenlinie ist vollständig, eine Schwimmblase kann vorhanden sein oder fehlen.
Die Flossenstacheln der ersten Rückenflosse und ein Stachel auf dem Kiemendeckel sind giftig. Durch ihre Giftigkeit und die Gewohnheit, sich in Strandnähe in Sand oder Schlamm einzugraben, stellen einige Arten eine Gefahr für Badegäste dar. Sie zählen zu den gefährlichsten europäischen Gifttieren. Die Giftmischung, die durch die Tiere abgegeben wird, enthält unter anderem Serotonin und Proteine, die eine Histaminausschüttung hervorrufen.[2]
Eine Vergiftung verläuft in der Regel nicht tödlich, sie verursacht oft starke, meist sehr schmerzhafte Schwellungen, die sehr lange anhalten können. Einige Menschen reagieren jedoch allergisch auf das Gift, was zu Schwindel, Kopfschmerzen, Bewusstlosigkeit oder gar einem Herzstillstand führen kann. Bei Verdacht auf eine Vergiftung sollte umgehend ein Arzt aufgesucht werden.[3]
Petermännchen kommen in Küstennähe bis in Tiefen von 150 Metern vor. Sie verbringen den Tag bis zu den Augen eingegraben im Sand oder Schlamm, in der Nacht streifen sie umher. Sie ernähren sich von kleinen Bodenfischen und Krebstieren. Eier und Larven sind pelagisch.
Es gibt zwei Gattungen und neun Arten:
Petermännchen sind hauptsächlich Beifang in Netzen und beim Angeln. Sie werden auch als Speisefische genutzt. In Frankreich gelten sie wegen ihres trockenen, aber schmackhaften Fleisches als Delikatesse. Dort ist gesetzlich vorgeschrieben, dass den Fischen die Flossenstacheln entfernt werden, bevor sie in den Handel gelangen, da diese oft noch längere Zeit nach dem Fang aktiv sein können.
Die Petermännchen (Trachinidae) sind eine Familie von Fischen aus der Ordnung der Barschartigen (Perciformes), die überwiegend im östlichen Atlantik, im Mittelmeer und im Schwarzen Meer verbreitet sind. Das Gewöhnliche Petermännchen (Trachinus draco) kommt auch in der Nordsee und der westlichen Ostsee vor. Eine weitgehend unbekannte und zweifelhafte Art, Trachinus cornutus, soll vor der Küste Chiles vorkommen.
Weevers (or weeverfish) are nine extant species of fishes of family Trachinidae, order Trachiniformes, part of the Percomorpha clade. They are long (up to 37 cm), mainly brown in color, and have venomous spines on their first dorsal fin and gills. During the day, weevers bury themselves in sand, just showing their eyes, and snatch prey as it comes past, which consists of shrimp and small fish.
Weevers are unusual in not having swim bladders, as do most bony fish, and as a result, sink as soon as they stop actively swimming. With the exception of T. cornutus from the southeast Pacific, all species in this family are restricted to the eastern Atlantic (including the Mediterranean). A tenth, extinct species, Callipterus speciosus, is known from the Monte Bolca lagerstätte of the Lutetian epoch.[2]
Weevers are sometimes used as an ingredient in the recipe for bouillabaisse.[3]
Weevers are sometimes erroneously called 'weaver fish', although the word is unrelated. In fact, the word 'weever' is believed to derive from the Old French word wivre, meaning serpent or dragon, from the Latin vipera.[4] It is sometimes also known as the viperfish, although it is not related to the viperfish proper (i.e., the stomiids of the genus Chauliodus).
In Australia, sand perches of the family Mugilidae are also known as weevers.
In Portugal, the weever is known as peixe-aranha, which translates to 'spider-fish', and in Catalan as aranya, which is identical to the word for 'spider'.
The 9 extant species in two genera are:
Most human stings are inflicted by the lesser weever, which habitually remains buried in sandy areas of shallow water and is thus more likely to come into contact with bathers than other species (such as the greater weever, which prefers deeper water); stings from other species are generally limited to anglers and commercial fishermen. Even very shallow water (sometimes little more than damp sand) may harbour lesser weevers. The vast majority of injuries occur to the foot and are the result of stepping on buried fish; other common sites of injury are the hands and buttocks.
Stings are most common in the hours before and after low tide (especially at springs), so one possible precaution is to avoid bathing or paddling at these times. Weever stings have been known to penetrate wet suit boots even through a rubber sole (if thin), and bathers and surfers should wear sandals, "jelly shoes", or wetsuit boots with relatively hard soles, and avoid sitting or "rolling" in the shallows. Stings also increase in frequency during the summer (to a maximum in August), but this is probably the result of the greater number of bathers.
The lesser weever can be found from the southern North Sea to the Mediterranean, and is common around the south coast of the United Kingdom and Ireland, the Atlantic coast of France, Portugal and Spain, and the northern coast of the Mediterranean. The high number of bathers found on popular tourist beaches in these areas means stings are common, although individual chances of being stung are low. The South Wales Evening Post stated (on 8 August 2000) that around 40 weever stings are recorded in the Swansea and Gower area every year,[5] but many victims do not seek medical assistance and go uncounted.
At first, many victims believe they have simply scratched themselves on a sharp stone or shell, although this barely hurts; significant pain begins about 2–3 minutes after being stung. Weever stings cause severe pain; common descriptions from victims are "extremely painful" and "much worse than a wasp (or bee) sting".
Common and minor symptoms include severe pain, itching, swelling, heat, redness, numbness, tingling, nausea, vomiting, joint aches, headaches, abdominal cramps, lightheadedness, increased urination, and tremors.
Rare and severe symptoms include abnormal heart rhythms, weakness, shortness of breath, seizures, decreased blood pressure, gangrene, tissue degeneration,[6] and unconsciousness.
Although extremely unpleasant, weever stings are not generally dangerous and the pain will ease considerably within a few hours even if untreated. Complete recovery may take a week or more; in a few cases, victims have reported swelling and/or stiffness persisting for months after envenomation.
First aid treatment consists of immersing the affected area in hot water (as hot as the victim can tolerate without being scalded), which will accelerate denaturation of the protein-based venom. The use of hot water will reduce the pain felt by the victim after a few minutes. Usual experience is that the pain then fades within 10 to 20 minutes, as the water cools. Folklore often suggests the addition of substances to the hot water, including urine, vinegar, and Epsom salts, but this is of limited (if any) value. Heat should be applied for at least 15 minutes, but the longer the delay (before heat is applied), the longer the treatment should be continued. Once the pain has eased, the injury should be checked for the remains of broken spines, and any found need to be removed. Over-the-counter analgesics, such as aspirin or ibuprofen, may be of assistance in management of pain and can also reduce edema.
Medical advice should be sought if any of the symptoms listed above as rare or severe are observed, if swelling spreads beyond the immediate area of injury (e.g. from hand to arm),[6] if symptoms persist, or if any other factor causes concern. Medical treatment consists of symptom management, analgesia (often with opiates) and the same heat treatment as for first aid - more systemic treatment using histamine antagonists may assist in reducing local inflammation.[7]
The only recorded death in the UK occurred in 1933, when a fisherman off Dungeness suffered multiple stings.[8] The victim may have died of other medical causes exacerbated by the stings.[9]
Lesser weever fish, caught whilst beach fishing at Prestatyn, North Wales. Note the highly distinctive venomous dorsal spines (separated by almost-black coloured skin) and dark-tipped tail. Weevers (or weeverfish) are nine extant species of fishes of family Trachinidae, order Trachiniformes, part of the Percomorpha clade. They are long (up to 37 cm), mainly brown in color, and have venomous spines on their first dorsal fin and gills. During the day, weevers bury themselves in sand, just showing their eyes, and snatch prey as it comes past, which consists of shrimp and small fish.
Weevers are unusual in not having swim bladders, as do most bony fish, and as a result, sink as soon as they stop actively swimming. With the exception of T. cornutus from the southeast Pacific, all species in this family are restricted to the eastern Atlantic (including the Mediterranean). A tenth, extinct species, Callipterus speciosus, is known from the Monte Bolca lagerstätte of the Lutetian epoch.
Weevers are sometimes used as an ingredient in the recipe for bouillabaisse.
Weevers are sometimes erroneously called 'weaver fish', although the word is unrelated. In fact, the word 'weever' is believed to derive from the Old French word wivre, meaning serpent or dragon, from the Latin vipera. It is sometimes also known as the viperfish, although it is not related to the viperfish proper (i.e., the stomiids of the genus Chauliodus).
In Australia, sand perches of the family Mugilidae are also known as weevers.
In Portugal, the weever is known as peixe-aranha, which translates to 'spider-fish', and in Catalan as aranya, which is identical to the word for 'spider'.
Los traquínidos (Trachinidae) son una familia de peces marinos adscrita al orden de los Perciformes.
La distribución de los traquínidos comprende el este del océano Atlántico, el mar Mediterráneo y el mar Negro. Son peces bentónicos que viven de día enterrados en el fango, de donde sólo asoman los ojos.[1]
Tienen el cuerpo alargado, con la segunda aleta dorsal y aleta anal muy largas. Las aletas pélvicas se sitúan por delante de las aletas pectorales. Fuertes espinas cubriendo las agallas y en la primera aleta dorsal, todas ellas con glándulas venenosas.[1] El tamaño máximo registrado de Trachinus araneus es de 45 cm.[2] No tienen vejiga natatoria, por lo que deben nadar activamente para desplazarse.
Cazan al acecho, esperan enterrados a que pasen cerca sus presas, generalmente gambas o pequeños peces, y saltan sobre ellas.
Su pesca resulta peligrosa, pues el veneno de sus espinas es fuertemente tóxico incluso para el hombre. El hecho de enterrarse en la arena causa accidentes a personas que caminan sobre ella en aguas poco profundas, por lo que se debe tener precaución durante el verano y bañarse con sandalias en los sitios donde abunden.
El nombre común que reciben estas especies hace referencia a las picaduras dolorosas que suelen provocar, habiéndose descrito casos graves de picadura en Reino Unido, Irlanda, Francia y España.
En caso de pinchonazo leve se siente picor doloroso, hinchazón con enrojecimiento, náuseas, vómitos, dolor de cabeza, calambres abdominales y aturdimiento.
Los casos graves son raros, con los siguientes síntomas: alteración del ritmo cardíaco, parálisis, dificultad para respirar, bajada de la presión sanguínea, degeneración del tejido afectado con gangrena,[3] pudiendo llegar a la pérdida de consciencia y, en rarísimos casos, a la muerte.[4]
Los picaduras en general no son peligrosas, y los síntomas suelen desaparecer en unas pocas horas incluso sin tratamiento, aunque a veces han permanecido durante meses.
El tratamiento consiste en sumergir la zona afectada en agua muy caliente, tanto como la persona sea capaz de soportar, lo que provoca la desnaturalización de la proteína venenosa. No es necesario acudir al médico.
Existen nueve especies agrupadas en dos géneros:
Los traquínidos (Trachinidae) son una familia de peces marinos adscrita al orden de los Perciformes.
La distribución de los traquínidos comprende el este del océano Atlántico, el mar Mediterráneo y el mar Negro. Son peces bentónicos que viven de día enterrados en el fango, de donde sólo asoman los ojos.
Tienen el cuerpo alargado, con la segunda aleta dorsal y aleta anal muy largas. Las aletas pélvicas se sitúan por delante de las aletas pectorales. Fuertes espinas cubriendo las agallas y en la primera aleta dorsal, todas ellas con glándulas venenosas. El tamaño máximo registrado de Trachinus araneus es de 45 cm. No tienen vejiga natatoria, por lo que deben nadar activamente para desplazarse.
Cazan al acecho, esperan enterrados a que pasen cerca sus presas, generalmente gambas o pequeños peces, y saltan sobre ellas.
Xabiroi Trakinidoen familia osatzen duten bederatzi arrain osteiktieen izen arrunta da.
Gorputz luzarana, alboetatik zapala eta garaia dute, eta beheko matelezurra gora itzulia. Bizkarrean bi hegal dituzte: aurrekoa, garai samarra eta arantza pozoidunekikoa; atzekoa, berriz, apala baina bular-paretik isatseraino luzatzen dena, eta sabelekoa ere oso luzea. Arrainak eta izkirak jaten dituzte batez ere. Ozeano Atlantikoko ekialdeko bazterretan eta Mediterraneoan bizi dira.[1]
Hondo hareatsuetan bizi dira eta aurreko bizkar-hegatsean ezten pozoitsuak dituzte[2]. Gastronomian preziatuak dira oso eta zenbait errezeten oinarri nagusia dira, adibidez bouillabaisserena.
Xabiroiak saburdin izenaz ere ezagutzen dira. Bizkaian, gainera, salbario eta salbeu diete.[3]
Bederatzi espezieak bi generotan banatzen dira:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Xabiroi Trakinidoen familia osatzen duten bederatzi arrain osteiktieen izen arrunta da.
Louhikalat (Trachinidae) on ahvenkaloihin kuuluva heimo. Heimon lajeja tavataan itäiseltä Atlantilta, Välimerestä ja Mustamerestä.
Louhikalojen heimoon kuuluu yksi laji, pikkulouhikala suvussa Echiicthys ja viisi lajia suvussa Trachinus, muun muassa louhikala (Trachinus draco). Louhikalat ovat ruumiinmuodoltaan pitkulaisia ja kooltaan keskikokoisia kaloja. Suurimmat lajit louhikala ja täplälouhikala (Trachinus araneus) voivat kasvaa 45 cm pitkiksi. Louhikalalajien silmät sijaitsevat ruumiin yläosassa ja ovat kookkaat. Suu on suuri ja ylöspäin vino. Selkäeviä kaloilla on kaksi, joista ensimmäinen on lyhyempi ja piikikäs. Piikit ovat yhteydessä myrkkyrauhaseen, myös kiduskannessa on myrkkypiikki. Taaempi selkäevistä on matalampi ja pidempi ja myös peräevä on pitkä. Vatsaevät sijaitsevat lajeilla ennen rintaeviä. Pohjaväriltään louhikalalajit ovat vaaleanrusehtavia ja ruumiissa on tummempia juovia ja pilkkuja.[1][2][3]
Louhikaloja tavataan Atlantin itäosista, Välimerestä ja Mustamerestä. Ne viettävät paljon aikaa kaivautuneena hiekkapohjaan, josta ne vaanivat saaliitaan kaloja ja rapuja sekä muita äyriäisiä. Kalat ovat aktiivisimillaan öisin. Louhikalat käyttävät myrkkypiikkejään puolustautumiseen ja niiden sisältämä myrkky on 5-hydroksitryptamiinia. Heimon lajit kutevat kesäisin ja mäti kelluu meressä vapaasti.[1][2][3]
Paikoin heimon lajeja, erityisesti louhikalaa, käytetään ruokakalana,[3]
Louhikalat (Trachinidae) on ahvenkaloihin kuuluva heimo. Heimon lajeja tavataan itäiseltä Atlantilta, Välimerestä ja Mustamerestä.
Vive
Les Trachinidae sont une famille de poissons marins perciformes communément appelés vives.
Les vives ont pour point commun de posséder une épine dorsale venimeuse. Certaines présentent des rayons épineux venimeux, pouvant blesser. Ces poissons vivant sous la surface du sable, ils peuvent piquer l'Homme lorsque celui-ci leur marche dessus. La piqûre provoque généralement une douleur intense qui se propage jusqu'aux os.
On les rencontre dans l'est de l'Atlantique et de la Méditerranée à la mer Noire. Elles se tiennent près des côtes en été et plus au large en hiver. Les espèces les plus connues sur le littoral français sont :
Selon FishBase (21 avril 2016)[1] :
Le venin est injecté par l'épine dorsale et deux épines operculaires. Même mort, ce poisson reste dangereux. La douleur est « vive », très violente et instantanée. Elle irradie jusqu'à la racine du membre piqué. Elle peut entraîner une véritable infection.
Lors[2] d'une piqûre de vive, sortez de l'eau et asseyez-vous pour ralentir la diffusion du venin. Ne cherchez pas à retirer les fragments, il n'y en a généralement pas: il y a juste un point noir correspondant à votre sang présent dans la plaie. Désinfectez la plaie et cherchez une aide médicale. Le pronostic vital n'est pas engagé. S'il y a un maître-nageur à proximité, le prévenir.
Le venin étant détruit par la chaleur (propriété thermolabile), l'un des traitements possible consiste à tremper le membre atteint dans de l'eau chaude à 45 °C maxi pendant trente minutes, l'eau chaude permettant par ailleurs de dilater les pores de la peau pour mieux évacuer le venin. On peut aussi tamponner la plaie avec de l'ammoniaque (10 %) ou chauffer la zone avec un briquet[3]. Vous pouvez aussi marcher vingt bonnes minutes dans le sable chaud.
Une réaction allergique de type anaphylactique est toujours possible, comme pour les piqûres de guêpe.
La vive est l'un des poissons utilisés pour la bouillabaisse, sa chair est très fine, quoique durcissant avec l'âge (notamment pour la grande vive). Il est conseillé aux cuisiniers de la manipuler avec des gants très épais, ou couper les 5 épines avec des ciseaux.
Vive
Les Trachinidae sont une famille de poissons marins perciformes communément appelés vives.
La famiglia Trachinidae comprende 9 specie di pesci d'acqua salata conosciuti comunemente come tracine o pesci ragno, appartenenti all'ordine Perciformes.
Questi pesci sono diffusi nei bassi fondali sabbiosi di tutto il mar Mediterraneo e sulle coste atlantiche dall'Europa occidentale a nord fino all'arcipelago britannico all'Africa tropicale. Una specie vive nell'Oceano Pacifico cileno.
Le tracine presentano un corpo cilindrico ma appiattito sul ventre (sono pesci che vivono principalmente sul fondo), con testa arrotondata, bocca molto grande rivolta verso l'alto e occhi posti molto in alto sulla testa.
Le pinne pettorali sono ampie, le ventrali piccole. La lunga pinna dorsale è preceduta da una pinna formata da 5-6 raggi-spine cavi, collegati a una ghiandola velenifera. Altre spine velenifere sono poste sull'opercolo branchiale. La pinna anale è opposta e simmetrica alla dorsale. La pinna caudale è a delta. La livrea è variabile da specie a specie, anche se tutte presentano un ventre giallo-bianco, mentre il resto del corpo ha un colore di fondo bianco, giallo o beige marezzato di bruno o di nero.
Le dimensioni variano dai 15 cm di Trachinus collignoni ai 53 cm di Trachinus draco.
Le tracine si infossano nel fondale sabbioso, lasciando liberi solo gli occhi e le spine velenifere. Quando una preda capita a portata di bocca esse escono velocemente fuori dal loro nascondiglio. Si cibano di piccoli pesci e crostacei.
Non hanno molti predatori, poiché la loro puntura dolorosa è un'esperienza terribile per chiunque provi a divorarle.
Le tracine sono pescate per le loro carni delicate, anche se conosciute come pesce povero. Sono cucinate in bianco, se grandi, oppure fritte o ancora aggiunte alle zuppe e ai brodi di pesce se piccole. Vengono catturate sia con le reti da posta che con vari tipi di lenze, compresa la pesca alla traina e anche la pesca a strascico.
Questi pesci sono dotati di aculei velenosi sul dorso, che utilizzano a scopo difensivo. Non è raro per gli esseri umani venire a contatto con questi pesci, sia sulle spiagge sia durante la pesca.
Il dolore è molto forte, un bruciore profondo che si irradia dalla ferita lungo tutto l'arto, raramente arrivando fino all'inguine o all'ascella (a seconda dell'arto colpito), raggiungendo il suo massimo dopo 30-45 minuti dalla puntura e perdurando a volte per 24 ore, con strascichi di formicolii e insensibilità.
Nonostante il fortissimo dolore (si dice che i pescatori che si pungevano in antichità venissero legati per evitare che si uccidessero buttandosi a mare), il veleno non è pericoloso per l'uomo e tutto si risolve in fretta. Piuttosto spesso, però, per lo shock doloroso, l'organismo reagisce con nausea, vomito, tremori, svenimenti e giramenti di testa. Sono necessarie profilassi antidolorifica e antitetanica.
Per un primo soccorso è utile immergere la zona colpita in acqua molto calda (anche salata) per due ore o almeno un'ora, o tenerla anche per 30 minuti sotto la sabbia riscaldata dal sole, poiché il veleno è termolabile. Non è consigliato l'utilizzo di acqua fredda o ammoniaca. Premere per qualche istante sulla ferita per favorire l'uscita di sangue e ridurre il rischio di infezione. Il contatto con gli aculei del pesce può provocare in poco tempo terribili irritazioni e dolori crescenti che si propagano per tutto il corpo. È anche pericolosa per i cardiopatici, ci sono casi di puntura e morte per arresto cardiaco.
La famiglia comprende 9 specie, suddivise in due generi:
La famiglia Trachinidae comprende 9 specie di pesci d'acqua salata conosciuti comunemente come tracine o pesci ragno, appartenenti all'ordine Perciformes.
Drakoniukinės (Trachinidae) – ešeržuvių (Perciformes) būrio žuvų šeima. Kūno ilgis – iki 37 cm. Turi nuodingas liaukas. Įsirausia į smėlį. Paplitusios Atlanto vandenyno rytinėje dalyje, Viduržemio jūroje.
Lietuviškai šiuo pavadinimu vadinama dar viena ešeržuvių šeima – drakoniukinės (Draconettidae).
Drakoniukinės (Trachinidae) – ešeržuvių (Perciformes) būrio žuvų šeima. Kūno ilgis – iki 37 cm. Turi nuodingas liaukas. Įsirausia į smėlį. Paplitusios Atlanto vandenyno rytinėje dalyje, Viduržemio jūroje.
Lietuviškai šiuo pavadinimu vadinama dar viena ešeržuvių šeima – drakoniukinės (Draconettidae).
Pietermannen (Trachinidae) is de naam voor een familie van vissen uit de orde van Baarsachtigen (Perciformes).
Pietermannen komen vooral voor in het oostelijke deel van de Atlantische Oceaan, de Noordzee en de Middellandse Zee. Ze graven zich in, in het zand, in ondiep water, loerend op prooivissen.
Pietermannen behoren tot de giftigste dieren van Europa. De eerste rugvin van de pieterman bevat 5 of 6 doornige vinstralen, die in verbinding staan met een gifklier aan de basis van deze vinstralen. Zwemmers lopen kans om op een pieterman te trappen, hetgeen een steek in de voet kan veroorzaken. Een steek van een pieterman is voor een mens in het algemeen niet dodelijk, maar wel zeer pijnlijk. Indien de steek niet snel wordt behandeld kan deze pijn maanden aanhouden.
De behandeling is echter simpel: het gestoken lichaamsdeel dient ongeveer een kwartier tot twintig minuten in zo heet mogelijk water gedompeld te worden (natuurlijk zonder verbranding te veroorzaken). Het gif van de pieterman bestaat namelijk uit eiwitten die bij temperaturen boven 40 graden Celsius instabiel zijn en snel afgebroken worden.
Indien na een steek een allergische of anafylactische reactie optreedt, dient zo snel mogelijk medische hulp gezocht te worden.
Pietermannen (Trachinidae) is de naam voor een familie van vissen uit de orde van Baarsachtigen (Perciformes).
Fjesinger (Trachinidae) er en familie av piggfinnefisker.
De har en avlang, sammentrykt kropp med stort hode. Øynene sitter oppe på hodet, og munnen kan være nesten vertikal. Det er to ryggfinner; den fremste er kort, mens den bakre er lang. Gattfinnen er også lang, og bukfinnene sitter helt framme på strupen. Svømmeblære mangler, og skjellene er små og ctenoide. Den største arten er Trachinus araneus, som kan bli opptil 45 cm lang.
Fjesingene er kjent for å være giftige, og de har giftkjertler forbundet med en pigg på gjellelokket og med piggstrålene i fremre ryggfinne. De lever i havet på sand-, mudder- eller grusbunn i en dypde på 1–150 m. De tilbringer mye av tiden nedgravd i bunnsedimentene så bare hode og første ryggfinne stikker opp. Mennesker blir av og til stukket av fjesinger, spesielt dvergfjesing som ofte ligger nedgravd på badestrender. De er spiselige og er gode matfisker.
Familien omfatter 9 arter i slektene Echiichthys og Trachinus. De er utbredt i det østlige Atlanterhavet, Middelhavet og Svartehavet. Én art, Trachinus cornutus, finnes i det sørøstlige Stillehavet ved Chiles kyst.
Fjesinger (Trachinidae) er en familie av piggfinnefisker.
De har en avlang, sammentrykt kropp med stort hode. Øynene sitter oppe på hodet, og munnen kan være nesten vertikal. Det er to ryggfinner; den fremste er kort, mens den bakre er lang. Gattfinnen er også lang, og bukfinnene sitter helt framme på strupen. Svømmeblære mangler, og skjellene er små og ctenoide. Den største arten er Trachinus araneus, som kan bli opptil 45 cm lang.
Fjesingene er kjent for å være giftige, og de har giftkjertler forbundet med en pigg på gjellelokket og med piggstrålene i fremre ryggfinne. De lever i havet på sand-, mudder- eller grusbunn i en dypde på 1–150 m. De tilbringer mye av tiden nedgravd i bunnsedimentene så bare hode og første ryggfinne stikker opp. Mennesker blir av og til stukket av fjesinger, spesielt dvergfjesing som ofte ligger nedgravd på badestrender. De er spiselige og er gode matfisker.
Familien omfatter 9 arter i slektene Echiichthys og Trachinus. De er utbredt i det østlige Atlanterhavet, Middelhavet og Svartehavet. Én art, Trachinus cornutus, finnes i det sørøstlige Stillehavet ved Chiles kyst.
Ostroszowate[1] (Trachinidae) – rodzina morskich ryb okoniokształtnych (Perciformes).
Wschodni Ocean Atlantycki, Morze Śródziemne i Morze Czarne.
Rodzaje zaliczane do tej rodziny [2]:
Ostroszowate (Trachinidae) – rodzina morskich ryb okoniokształtnych (Perciformes).
Peixes-aranha são peixes da subordem Trachinoidei pertencentes à família Trachinidae. São encontrados a partir do sul do Mar do Norte até ao Mediterrâneo e costumam se esconder em baixo da areia esperando por suas presas apenas com os olhos de fora. Seu veneno causa muita dor que pode ser diminuída pelo uso de agua quente (tão quente quanto possível) no ferimento. No sul de Portugal há muitos.
Quando se está no mar e se sente uma picada, o que se tem a fazer é sair e procurar um nadador-salvador.
Existem nove espécies em dois géneros:
Peixes-aranha são peixes da subordem Trachinoidei pertencentes à família Trachinidae. São encontrados a partir do sul do Mar do Norte até ao Mediterrâneo e costumam se esconder em baixo da areia esperando por suas presas apenas com os olhos de fora. Seu veneno causa muita dor que pode ser diminuída pelo uso de agua quente (tão quente quanto possível) no ferimento. No sul de Portugal há muitos.
Quando se está no mar e se sente uma picada, o que se tem a fazer é sair e procurar um nadador-salvador.
Fjärsingfiskar (Trachinidae) är en familj i underordningen fjärsinglika fiskar (Trachinoidei). Arterna förekommer huvudsakligen i östra Atlanten och dess randhav.[1]
De upp till 45 cm långa[1] fjärsingfiskarna väntar nergrävda i bottenmaterialet på byte och när det är tillräckligt nära (ungefär en meter) kommer de ut. Nattetid kan de också simma omkring och aktivt söka byte.
På grund av att de har en gifttagg och deras vana att gömma sig i sanden vid strandlinjen utgör de en fara för badande. Blir man stungen dör man vanligtvis inte, men giftet orsakar svullnad och stark smärta. Det är lämpligt att genast kontakta läkare. Att hålla den drabbade kroppsdelen i så hett vatten som den drabbade tål är också lämpligt, eftersom giftet förstörs av värme.
Fjärsingfiskar är omtyckta matfiskar med gifttaggen borttagen, särskilt i Frankrike.
Det finns två släkten med tillsammans åtta arter.
Wikimedia Commons har media som rör Fjärsingfiskar.
Fjärsingfiskar (Trachinidae) är en familj i underordningen fjärsinglika fiskar (Trachinoidei). Arterna förekommer huvudsakligen i östra Atlanten och dess randhav.
De upp till 45 cm långa fjärsingfiskarna väntar nergrävda i bottenmaterialet på byte och när det är tillräckligt nära (ungefär en meter) kommer de ut. Nattetid kan de också simma omkring och aktivt söka byte.
På grund av att de har en gifttagg och deras vana att gömma sig i sanden vid strandlinjen utgör de en fara för badande. Blir man stungen dör man vanligtvis inte, men giftet orsakar svullnad och stark smärta. Det är lämpligt att genast kontakta läkare. Att hålla den drabbade kroppsdelen i så hett vatten som den drabbade tål är också lämpligt, eftersom giftet förstörs av värme.
Fjärsingfiskar är omtyckta matfiskar med gifttaggen borttagen, särskilt i Frankrike.
Det finns två släkten med tillsammans åtta arter.
Trakonya, halk arasında Çarpan balığı Akdeniz, Marmara ve Ege denizlerinde yaşayan zehirli balık türüdür. Türkiye sularında çok fazla görülen bu balık türü bazı insanların dokunması ve teması halinde kalp krizi geçirmesine sebep olup ölümüne yol açabilecek derece toksin zehir salgılamaktadır.[1]
En sığ sahillerden 150 metre derinliğe kadar dağılım gösterirler. Genel olarak yazın sığ yerlere, kışınsa derinlere çekilirler. Sahillere yaklaştıkları dönem, deniz faaliyetlerinin yoğun olduğu yaz dönemine rastladığından yüzücüler, dalıcılar ve balıkçılar için tehlike yaratırlar.[2]
Bu balığın eti balığın zehir salgılaması ve balıkçılıkta yakalanması halinde risk arzetmesi nedeniyle tüketilmemekte ve ticari bir değer taşımamaktadır.[3] Balık ölse bile zehiri halen aktif olup tehlike devam etmektedir.[4]
Trakonya, halk arasında Çarpan balığı Akdeniz, Marmara ve Ege denizlerinde yaşayan zehirli balık türüdür. Türkiye sularında çok fazla görülen bu balık türü bazı insanların dokunması ve teması halinde kalp krizi geçirmesine sebep olup ölümüne yol açabilecek derece toksin zehir salgılamaktadır.
En sığ sahillerden 150 metre derinliğe kadar dağılım gösterirler. Genel olarak yazın sığ yerlere, kışınsa derinlere çekilirler. Sahillere yaklaştıkları dönem, deniz faaliyetlerinin yoğun olduğu yaz dönemine rastladığından yüzücüler, dalıcılar ve balıkçılar için tehlike yaratırlar.
Bu balığın eti balığın zehir salgılaması ve balıkçılıkta yakalanması halinde risk arzetmesi nedeniyle tüketilmemekte ve ticari bir değer taşımamaktadır. Balık ölse bile zehiri halen aktif olup tehlike devam etmektedir.
Дракончикові (Trachinidae) — родина риб ряду Perciformes. Містить два роди: Trachinus і Echiichtys (останній монотипічний, містить лише один вид — Echiichthys vipera). Поширені в морських субтропічних і помірних водах. Сягають 37 см довжиною. Є отруйними рибами.
Дракончикові (Trachinidae) — родина риб ряду Perciformes. Містить два роди: Trachinus і Echiichtys (останній монотипічний, містить лише один вид — Echiichthys vipera). Поширені в морських субтропічних і помірних водах. Сягають 37 см довжиною. Є отруйними рибами.
Trachinidae Rafinesque, 1815
Морские дракончики или драконовые[1] (лат. Trachinidae) — семейство морских лучепёрых рыб из отряда окунеобразных.
Распространены в морских субтропических и умеренных водах, преимущественно в восточной Атлантике, в Средиземном и Чёрном морях. Тело удлинённое, сжатое с боков, длиной от 15 до 53 см. Всё тело за исключением головы покрыто мелкой чешуёй. Шипы первого спинного плавника и длинный острый шип на жаберной крышке снабжены ядовитыми железами. Яд не смертелен для человека, однако способен вызвать аллергические реакции. Рыбы активны ночью, зарываясь днём в песок или ил. Питаются небольшими донными рыбами и ракообразными. Яйца и личинки пелагические.
Семейство содержит два рода и девять видов[1][2]:
Морские дракончики или драконовые (лат. Trachinidae) — семейство морских лучепёрых рыб из отряда окунеобразных.
Распространены в морских субтропических и умеренных водах, преимущественно в восточной Атлантике, в Средиземном и Чёрном морях. Тело удлинённое, сжатое с боков, длиной от 15 до 53 см. Всё тело за исключением головы покрыто мелкой чешуёй. Шипы первого спинного плавника и длинный острый шип на жаберной крышке снабжены ядовитыми железами. Яд не смертелен для человека, однако способен вызвать аллергические реакции. Рыбы активны ночью, зарываясь днём в песок или ил. Питаются небольшими донными рыбами и ракообразными. Яйца и личинки пелагические.
沙鱚科其下僅有2個屬，如下：
동미리과(Trachinidae)는 페르카목에 속하는 조기어류의 하나이다.[1] 최대 37cm까지 자라며, 몸은 갈색을 띤다. 제1등지느러미와 아가미 뚜껑 위에 독선(毒腺)에 연결된 날카로운 가시가 있다. 2개 속에 9종으로 이루어져 있다.
다음은 니어(Near) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[2][3]
페르카목 페르카아목Acanthistius
둑중개아목
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
