الأسماء في صفحات التنقل
Arctiidae es un familia de Noctuoidea.
Arctiidae is a lairge an diverse faimily o mochs wi aroond 11,000 species foond aw ower the warld, includin 6,000 neotropical species.[1] This faimily includes the groups commonly kent as teeger mochs (or teegers), which uisually hae bricht colours, fitmen (which are uisually much drabber), lichen mochs an wasp mochs. Mony species hae 'hairy' caterpillars which are popularly kent as ooie beirs or ooie worms. The scienteefic name refers tae this (Gk. αρκτος = a beir). Caterpillars mey an aa gang bi the name 'tussock mochs' (mair uisually this refers tae Lymantriidae, houiver).
Arctiidae is a lairge an diverse faimily o mochs wi aroond 11,000 species foond aw ower the warld, includin 6,000 neotropical species. This faimily includes the groups commonly kent as teeger mochs (or teegers), which uisually hae bricht colours, fitmen (which are uisually much drabber), lichen mochs an wasp mochs. Mony species hae 'hairy' caterpillars which are popularly kent as ooie beirs or ooie worms. The scienteefic name refers tae this (Gk. αρκτος = a beir). Caterpillars mey an aa gang bi the name 'tussock mochs' (mair uisually this refers tae Lymantriidae, houiver).
Айыу-күбәләктәр[1] (лат. Arctiidae, (рус. Медведицы ) — Тәңкә ҡанатлылар ғаиләһендәге төн күбәләктәре. 7 меңдән артыҡ төрө билдәле, Рәсәйҙең Европа өлөшөндә 50-ләп төрө осорай. Күбеһенсә асыҡ һәм сыбар төҫтәге күбәләктәр, ҡайһы берҙәренән тыш, уртаса ҙурлыҡтағы йыуан кәүҙәле булалар. Түше йыш ҡына асыҡ төҫтә, күренеп торған тимгелдәре һәм һыҙыҡтары бар. Ата заттарның мыйыҡтары тарак һымаҡ, хортумсыгы ҡыҫҡа. Күбәләк ҡорттары ҡуйы төк менән ҡапланған, күбеһенсә үләнсел үҫемлектәр менән туҡланалар. Күбәләктәр кис һәм төндә актив, һирәк төрҙәре көндөҙ оса, мәсәлән, ҡанлы айыу-күбәләк. Кайя айыу-күбәләге (Arctia coja L.) төннә утҡа осоп килә; йыш ҡына болын айыу-күбәләге (Diacrisia sannio L.) һәм баҡа япрағы айыу-күбәләге (Parasemia plantaginis L.) — дымлы болондарҙа йәшәйҙәр. Күп төрҙәре һирәгәйә бара.
Ауыл айыу-күбәләге (Epicallia villica L.), ҡанаттарының йәйеме 50-60 мм. Алғы ҡанаттары ҡара төҫтә, аҡ таптары бар, арттағылары һары төҫтә, ҡара таплы. Май-июнь-июль айҙарында оса, күбәләк ҡорттары ҡара төҫтә, баштары ҡыҙыл, баҡа япрағы, кесерткән һ.б. үләнсел үҫемлектәрҙә йәшәйҙәр.
Айыу-күбәләк Герның (Caallimorpha quadripunctaria P.) ҡанат йәйеме 50—55 мм, алғы ҡанаттары ҡара төҫтә, ҡыйғас аҡ һыҙыҡлары бар, арттағы ҡанаты ҡыҙыл төҫтә, ҡара төрткеләре бар, июль-августта көндөҙ лә оса, күбәләк ҡорттары ҡара йәки һоро төҫтә, арҡаһында һары йәки ҡыҙғылт-һары һыҙығы һәм як-яғында ҡыҙғылт-һары һөялле һары һыҙыҡтары бар, баҡа япрағы, тукранбаш, ҡарағат һ.б. үҫемлектәрҙә йәшәйҙәр
Хужабикә айыу-аюкүбәләк (Pericallia matronula L.), ҡанат йәйеме 70—80 мм, ҡуйы көрән төҫтә, июнь-июльдә оса, ш.у. аюкүбәләк Геба (Ammobiota hebe L.), бикә аюкүбәләк (Panaxia dominula L.), ҡыҙыл таплы аюкүбәләк (Utetheisa pulchella L.) һәм һары аюкүбәләк (Arctia flavia) бар.
Ас (Mustela erminea), йыртҡыстар отряды һыуһарҙар ғаиләһенән имеҙеүсе хайуан. Европала, Азияла һәм Төньяк Америкала киң таралған. Кәүҙәһе һуҙынҡы, һығылыусан, оҙонлоғо 17—32 см, ҡойроғоноң оҙонлоғо 6—12 см, ауырлығы 200 г. Йәйен тиреһе көрән-һарғылт төҫтә, ҡышын — аҡ, ҡойроҡ осо ҡара йәки ҡоңғорт-ҡара. Ағастарғга яҡшы мена һәм яҡшы йөҙә. Ояларын өндәрҙә, ҡыуыштарҙа, ағас тамырҙары аҫтында яһай. Төнөн актив йәшәү рәүеше алып бара. Төп аҙығы — сысҡан һымаҡ кимереүселәр, ҡоштар, кәлтәләр. Аҫтар — моногамднар, йылға бер тапҡыр үрсейҙәр. Ҡушылыу ваҡыты яҙ йәки йәй башында. Балалары (уртаса 7-9 бала) киләһе йылдың яҙында тыуа. Ҡиммәтле тире бирә торған йәнлек.
Ауыл айыу-күбәләге (Pericallia matronula L.)
Хужабикә айыу-күбәләге (Epicallia villica L.)
Геб айыу-күбәләге (Ammobiota hebe L.)
Ҡарышлауығы
Айыу-күбәләктәр (лат. Arctiidae, (рус. Медведицы ) — Тәңкә ҡанатлылар ғаиләһендәге төн күбәләктәре. 7 меңдән артыҡ төрө билдәле, Рәсәйҙең Европа өлөшөндә 50-ләп төрө осорай. Күбеһенсә асыҡ һәм сыбар төҫтәге күбәләктәр, ҡайһы берҙәренән тыш, уртаса ҙурлыҡтағы йыуан кәүҙәле булалар. Түше йыш ҡына асыҡ төҫтә, күренеп торған тимгелдәре һәм һыҙыҡтары бар. Ата заттарның мыйыҡтары тарак һымаҡ, хортумсыгы ҡыҫҡа. Күбәләк ҡорттары ҡуйы төк менән ҡапланған, күбеһенсә үләнсел үҫемлектәр менән туҡланалар. Күбәләктәр кис һәм төндә актив, һирәк төрҙәре көндөҙ оса, мәсәлән, ҡанлы айыу-күбәләк. Кайя айыу-күбәләге (Arctia coja L.) төннә утҡа осоп килә; йыш ҡына болын айыу-күбәләге (Diacrisia sannio L.) һәм баҡа япрағы айыу-күбәләге (Parasemia plantaginis L.) — дымлы болондарҙа йәшәйҙәр. Күп төрҙәре һирәгәйә бара.
Ауыл айыу-күбәләге (Epicallia villica L.), ҡанаттарының йәйеме 50-60 мм. Алғы ҡанаттары ҡара төҫтә, аҡ таптары бар, арттағылары һары төҫтә, ҡара таплы. Май-июнь-июль айҙарында оса, күбәләк ҡорттары ҡара төҫтә, баштары ҡыҙыл, баҡа япрағы, кесерткән һ.б. үләнсел үҫемлектәрҙә йәшәйҙәр.
Айыу-күбәләк Герның (Caallimorpha quadripunctaria P.) ҡанат йәйеме 50—55 мм, алғы ҡанаттары ҡара төҫтә, ҡыйғас аҡ һыҙыҡлары бар, арттағы ҡанаты ҡыҙыл төҫтә, ҡара төрткеләре бар, июль-августта көндөҙ лә оса, күбәләк ҡорттары ҡара йәки һоро төҫтә, арҡаһында һары йәки ҡыҙғылт-һары һыҙығы һәм як-яғында ҡыҙғылт-һары һөялле һары һыҙыҡтары бар, баҡа япрағы, тукранбаш, ҡарағат һ.б. үҫемлектәрҙә йәшәйҙәр
Хужабикә айыу-аюкүбәләк (Pericallia matronula L.), ҡанат йәйеме 70—80 мм, ҡуйы көрән төҫтә, июнь-июльдә оса, ш.у. аюкүбәләк Геба (Ammobiota hebe L.), бикә аюкүбәләк (Panaxia dominula L.), ҡыҙыл таплы аюкүбәләк (Utetheisa pulchella L.) һәм һары аюкүбәләк (Arctia flavia) бар.
Ас (Mustela erminea), йыртҡыстар отряды һыуһарҙар ғаиләһенән имеҙеүсе хайуан. Европала, Азияла һәм Төньяк Америкала киң таралған. Кәүҙәһе һуҙынҡы, һығылыусан, оҙонлоғо 17—32 см, ҡойроғоноң оҙонлоғо 6—12 см, ауырлығы 200 г. Йәйен тиреһе көрән-һарғылт төҫтә, ҡышын — аҡ, ҡойроҡ осо ҡара йәки ҡоңғорт-ҡара. Ағастарғга яҡшы мена һәм яҡшы йөҙә. Ояларын өндәрҙә, ҡыуыштарҙа, ағас тамырҙары аҫтында яһай. Төнөн актив йәшәү рәүеше алып бара. Төп аҙығы — сысҡан һымаҡ кимереүселәр, ҡоштар, кәлтәләр. Аҫтар — моногамднар, йылға бер тапҡыр үрсейҙәр. Ҡушылыу ваҡыты яҙ йәки йәй башында. Балалары (уртаса 7-9 бала) киләһе йылдың яҙында тыуа. Ҡиммәтле тире бирә торған йәнлек.
Ауыл айыу-күбәләге (Pericallia matronula L.)
Хужабикә айыу-күбәләге (Epicallia villica L.)
Геб айыу-күбәләге (Ammobiota hebe L.)
Ҡарышлауығы
Аюкүбәләклә́р (Arctiidae) - төн күбәләкләре гаиләлеге. Җиде меңнән артык төре билгеле, Русиянең Ауропа өлешендә 50 ләп төре очрый. Күбесенчә ачык һәм чуар төстәге күбәләкләр, кайберләреннән тыш, уртача зурлыктагы юан гәүдәле. Түше еш кына ачык төстә, күренеп торган тимгелләре һәм сызыклары бар. Ата затларның мыеклары тараксыман, хортумчыгы кыска. Күбәләк кортлары куе төк белән капланган, күбесенчә үләнчел үсемлекләр белән тукланалар. Күбәләкләр эңгер-меңгердә һәм төнлә актив, сирәк төрләре көндез оча, мәсәлән, канлы аюкүбәләк.
Татарстан территориясендә еш очраучы аюкүбәләкләр: Кайя аюкүбәләге (Arctia coja L.) гадәти - төнлә утка очып килә; еш кына болын аюкүбәләге (Diacrisia sannio L.) һәм бака яфрагы аюкүбәләге (Parasemia plantaginis L.) - дымлы болыннарда яшиләр. Күп төрләре сирәгәя бара. ТРның Кызыл китабына кертелгән аюкүбәләкләр: авыл аюкүбәләге (Epicallia villica L.), канатларының җәеме 50-60 мм, алгы канатлары кара төстә, ак тимгелләре бар, арттагылары сары төстә, кара тимгелле.
Май-июнь-июль айларында оча, күбәләк кортлары кара төстә, башлары кызыл, бака яфрагы, кычыткан һ.б. үләнчел үсемлекләрдә яшиләр. Аюкүбәләк Герның (Caallimorpha quadripunctaria P.) канат җәеме 50-55 мм, алгы канатлары кара төстә, кыйгач ак сызыклары бар, арттагылары кызыл төстә, кара төрткеләре бар, июль-августта көндез дә оча, күбәләк кортлары кара яки соры төстә, аркасында сары яки кызгылт-сары сызыгы һәм як-ягында кызгылт-сары сөялле сары сызыклары бар, бака яфрагы, тукранбаш, кырлыган һ.б. үсемлекләрдә яшиләр; хуҗабикә аюкүбәләк (Pericallia matronula L.), канат җәеме 70-80 мм, куе көрән төстә, июнь-июльдә оча, ш.у. аюкүбәләк Геба (Ammobiota hebe L.), бикә аюкүбәләк (Panaxia dominula L.), кызыл тимгелле аюкүбәләк (Utetheisa pulchella L.) һәм сары аюкүбәләк (Arctia flavia) бар.
Аюкүбәләклә́р (Arctiidae) - төн күбәләкләре гаиләлеге. Җиде меңнән артык төре билгеле, Русиянең Ауропа өлешендә 50 ләп төре очрый. Күбесенчә ачык һәм чуар төстәге күбәләкләр, кайберләреннән тыш, уртача зурлыктагы юан гәүдәле. Түше еш кына ачык төстә, күренеп торган тимгелләре һәм сызыклары бар. Ата затларның мыеклары тараксыман, хортумчыгы кыска. Күбәләк кортлары куе төк белән капланган, күбесенчә үләнчел үсемлекләр белән тукланалар. Күбәләкләр эңгер-меңгердә һәм төнлә актив, сирәк төрләре көндез оча, мәсәлән, канлы аюкүбәләк.
Татарстан территориясендә еш очраучы аюкүбәләкләр: Кайя аюкүбәләге (Arctia coja L.) гадәти - төнлә утка очып килә; еш кына болын аюкүбәләге (Diacrisia sannio L.) һәм бака яфрагы аюкүбәләге (Parasemia plantaginis L.) - дымлы болыннарда яшиләр. Күп төрләре сирәгәя бара. ТРның Кызыл китабына кертелгән аюкүбәләкләр: авыл аюкүбәләге (Epicallia villica L.), канатларының җәеме 50-60 мм, алгы канатлары кара төстә, ак тимгелләре бар, арттагылары сары төстә, кара тимгелле.
Май-июнь-июль айларында оча, күбәләк кортлары кара төстә, башлары кызыл, бака яфрагы, кычыткан һ.б. үләнчел үсемлекләрдә яшиләр. Аюкүбәләк Герның (Caallimorpha quadripunctaria P.) канат җәеме 50-55 мм, алгы канатлары кара төстә, кыйгач ак сызыклары бар, арттагылары кызыл төстә, кара төрткеләре бар, июль-августта көндез дә оча, күбәләк кортлары кара яки соры төстә, аркасында сары яки кызгылт-сары сызыгы һәм як-ягында кызгылт-сары сөялле сары сызыклары бар, бака яфрагы, тукранбаш, кырлыган һ.б. үсемлекләрдә яшиләр; хуҗабикә аюкүбәләк (Pericallia matronula L.), канат җәеме 70-80 мм, куе көрән төстә, июнь-июльдә оча, ш.у. аюкүбәләк Геба (Ammobiota hebe L.), бикә аюкүбәләк (Panaxia dominula L.), кызыл тимгелле аюкүбәләк (Utetheisa pulchella L.) һәм сары аюкүбәләк (Arctia flavia) бар.
Siilikkäät (Arctiidae), entiseltä nimeltään siilikehrääjät, ovat yökkösmäisiin perhosiin (Noctuoidea) kuuluva heimo. Heimon perhoset ovat usein värikkäitä ja varoitusvärisiä.
Siilikäslajien koko ja ulkonäkö vaihtelevat erittäin paljon. Siipiväli on lajista riippuen 5–100 mm. Siipien kuviointi vaihtelee suuresti, eikä ryhmällä ole juuri sille tyypillisiä siipikuvioita. Osa lajeista on vaatimattoman näköisiä, mutta monet varsinkin kookkaammista lajeista ovat kirjavia ja hyvin kirkasvärisiä. Siivissä on usein sininen tai vihreä metallinen hohde. Takasiipien siipisuonitus on ryhmälle tyypillinen. Monilla lajeilla imukärsä on surkastunut, mutta toisilla se on hyvin kehittynyt.[1]
Keskeisenä tuntomerkkinä naaraan takaruumissa, munanasettimen yhteydessä on pari feromonirauhasia, jotka se voi työntää ruumiinsa ulkopuolelle. Rauhasten pituus ja muoto vaihtelevat. Monilla siilikkäillä on myrkkyrauhanen keskiruumiinsa prothoraxissa. Myrkkyrauhasen ansiosta ne voivat uhattuna erittää pisaroittain muun muassa asetyylikoliinia ja histamiineja sisältävää nestettä.[2] Lisäksi perhosten erityisenä piirteenä on uurteisesta levystä muodostuva, ultraäänen tuottamiseen sopiva tymbaalielin keskiruumiin takaosassa. Äänen taajuus on 20–60 kHz ja sen tarkoituksena on luultavasti varoittaa lepakoita sekä muita öisiä saalistajia perhosen myrkyllisyydestä.[3] Eräiden arvioiden mukaan ääni voi myös häiritä lepakoiden kaikuluotausta tehden perhosen lepakolle näkymättömäksi.[4] Soukkoperhosilla (Syntominae) tymbaalielin on kuitenkin surkastunut tai puuttuu kokonaan.[1]
Toukat ovat useimmiten tummia. Ne elävät ravintokasvilla vapaina ja ovat tavallisesti tiheän karvoituksen peittämiä ja usein myrkkypiikeillä varustettuja. Myös toukkien karvoituksen yksityiskohdat toimivat ryhmää yhdistävänä piirteenä.[2] Kotelo on usein viimeisen toukkanahan karvojen suojaama.[1]
Maailmasta siilikäslajeja tunnetaan noin 11 000. Niistä palearktisella alueella tavataan noin 350 lajia ja Euroopassa 98. Siilikkäitä tavataan kaikenlaisissa ympäristöissä ja muutamat lajit elävät hyvinkin karuissa olosuhteissa korkealla vuoristoissa tai tundralla.[1] Ryhmä jaetaan kolmeksi alaheimoksi, joista kahden edustajia löytyy Suomesta. Keltasiipien alaheimon (Lithosiinae) lajeja on Suomessa 17 ja aitosiilikkäiden alaheimon (Arctiinae) lajeja on tavattu parikymmentä.
Giuseppe Acerbi löysi ensimmäisenä maailmassa aitosiilikkäisiin kuuluvan pohjansiilikkään (Acerbia alpina) Suomesta, Enontekiöltä, vuonna 1799.
Siilikkäät (Arctiidae), entiseltä nimeltään siilikehrääjät, ovat yökkösmäisiin perhosiin (Noctuoidea) kuuluva heimo. Heimon perhoset ovat usein värikkäitä ja varoitusvärisiä.
Siilikäslajien koko ja ulkonäkö vaihtelevat erittäin paljon. Siipiväli on lajista riippuen 5–100 mm. Siipien kuviointi vaihtelee suuresti, eikä ryhmällä ole juuri sille tyypillisiä siipikuvioita. Osa lajeista on vaatimattoman näköisiä, mutta monet varsinkin kookkaammista lajeista ovat kirjavia ja hyvin kirkasvärisiä. Siivissä on usein sininen tai vihreä metallinen hohde. Takasiipien siipisuonitus on ryhmälle tyypillinen. Monilla lajeilla imukärsä on surkastunut, mutta toisilla se on hyvin kehittynyt.
Keskeisenä tuntomerkkinä naaraan takaruumissa, munanasettimen yhteydessä on pari feromonirauhasia, jotka se voi työntää ruumiinsa ulkopuolelle. Rauhasten pituus ja muoto vaihtelevat. Monilla siilikkäillä on myrkkyrauhanen keskiruumiinsa prothoraxissa. Myrkkyrauhasen ansiosta ne voivat uhattuna erittää pisaroittain muun muassa asetyylikoliinia ja histamiineja sisältävää nestettä. Lisäksi perhosten erityisenä piirteenä on uurteisesta levystä muodostuva, ultraäänen tuottamiseen sopiva tymbaalielin keskiruumiin takaosassa. Äänen taajuus on 20–60 kHz ja sen tarkoituksena on luultavasti varoittaa lepakoita sekä muita öisiä saalistajia perhosen myrkyllisyydestä. Eräiden arvioiden mukaan ääni voi myös häiritä lepakoiden kaikuluotausta tehden perhosen lepakolle näkymättömäksi. Soukkoperhosilla (Syntominae) tymbaalielin on kuitenkin surkastunut tai puuttuu kokonaan.
Toukat ovat useimmiten tummia. Ne elävät ravintokasvilla vapaina ja ovat tavallisesti tiheän karvoituksen peittämiä ja usein myrkkypiikeillä varustettuja. Myös toukkien karvoituksen yksityiskohdat toimivat ryhmää yhdistävänä piirteenä. Kotelo on usein viimeisen toukkanahan karvojen suojaama.
Maailmasta siilikäslajeja tunnetaan noin 11 000. Niistä palearktisella alueella tavataan noin 350 lajia ja Euroopassa 98. Siilikkäitä tavataan kaikenlaisissa ympäristöissä ja muutamat lajit elävät hyvinkin karuissa olosuhteissa korkealla vuoristoissa tai tundralla. Ryhmä jaetaan kolmeksi alaheimoksi, joista kahden edustajia löytyy Suomesta. Keltasiipien alaheimon (Lithosiinae) lajeja on Suomessa 17 ja aitosiilikkäiden alaheimon (Arctiinae) lajeja on tavattu parikymmentä.
Giuseppe Acerbi löysi ensimmäisenä maailmassa aitosiilikkäisiin kuuluvan pohjansiilikkään (Acerbia alpina) Suomesta, Enontekiöltä, vuonna 1799.
Bjørnespinnere (Arctiinae) er en underfamilie av praktfly, noen ganger regnet som en egen familie, Arctiidae. Gruppen er ganske artsrik med omtrent 11 000 arter, hvorav bare 28 er funnet i Norge. Det største artsmangfoldet finnes i Sør- og Mellom-Amerika.
Navnet kommer fra larvene som har ganske lange hår på kroppen. Mange av artene har brune og svarte hår, og derfor er sammenligningen med bjørner, ikke helt uforståelig.
Bjørnespinnere har et vingespenn på mellom 5 og 100 millimeter. Mens det hos de norske artene er mellom 20 og 70 millimeter.
De fleste voksne bjørnespinnere (imago) har en tykk og håret kropp, mange av artene har et fargerikt og tydelig vingemønster. Ofte er også kroppen kraftig farget. Men det finnes spinkle arter uten særlige farger. De med kraftige farger finnes vanligvis i underfamilien Arctiinae, her er fargene vanligvis i rødt, gult, oransje og svart. De sterke fargene signaliserer at bjørnespinnerne er giftige eller usmakelige (aposematisme). Mens mange av de artene som har mer beskjedne farger er artene i underfamilien lavspinnere. Selv om mange har kraftige farger er det flere som er helt hvite, med små mørke flekker på vingene, som vanlig tigerspinner. Antennene er mer eller mindre fjærformede, mest hos hannene.
Det som er særpreget hos lavspinnerne er at mange av artene har lange og smale framvinger. Bakvingene er ofte store og runde. De kan derfor minne om arter i familien pyralider (Pyralidae). Pyralidene har lange palper, og er generelt mindre enn bjørnespinnere. Vingene holdes taklagt bakover kroppen i hvile. Noen av artene i delgruppen lavspinnere «ruller» i tillegg vingene tett rundt kroppen.
Noen få av artene har utseende som skiller seg ut. Blant de nordiske artene er det Dysauxes ancilla, som ligner endel på en tussmørkesvermer. De to ganske små artene nakenspinner og dverglavspinner har rundere vinger enn de andre i familien.
Larvene er normalt sterk behåret. Noen har tett hårbekledning, mens andre har tynnere hårbekledning slik at kroppen lett synes. Hårene er vanligvis arrangert i dusker på hvert ledd. Disse danner rekker av hårdusker bakover kroppen. Noen av hårduskene kan være lysere, litt gul eller rustrød farge og de danner derfor langsgående linjer på larvens kropp.
Bjørnespinnere finnes i alle naturtyper. De fleste artene lever i varme og lnktropiske strøk. Men mange arter finnes bare i fjellet eller lengst nord. Slik som det er tilfelle for stripet bjørnespinner, nordlig bjørnespinner, polarbjørnespinner og flekkbjørnespinner, som bare finnes i Finnmark og nordlige Troms.
I underfamilien Arctiinae er ofte bakvingene sterkt farget i røde og orange farger. Ved fare eller dersom bjørnespinneren føler seg truet, viser den ofte bakvingene noe som virker som en advarsel for byttedyr. Fargesignalet redder ofte bjørnespinneren fra å bli spist.
Noen arter har høreorganer som er særlig følsomme for ekkosignalene som flaggermus bruker i sin jakt på insekter. Merker bjørnespinneren at en flaggermus er i nærheten, kan den sende ut et "jamme-signal" som enten forvirrer flaggermusen eller signaliserer at møllen er uspiselig. I alle tilfeller medfører det at den unngår å bli spist.
Hunnen legger eggene vanligvis rett på næringsplanten, ofte legges de i små grupper. Hos flere arter velges gjerne undersiden av et blad. Noen arter, for eksempel brun bjørnespinner, kan spise en lang rekke planter, mens andre, for eksempel karminspinner på landøyda (Senecio jacobaea) er ganske spesialiserte.
Larvene lever på ulike planter, urter eller trær. Larver i underfamilien Arctiinae lever av å gnage blad, på trær og urter. Men hos lavspinnere, i underfamilien Lithosiinae, lever de fleste arter, på lav og alger som de gnager. Flere av artene er giftige fordi de får giftstoffer i kroppen fra plantene de spiser. Giftige næringsplanter kan være gullregn og poteter.
Larver av bjørnespinnerne er aktive om natten. Generelt er mange av artene også dagaktive om høsten, før overvintringen, og om våren er de gjerne bare nattaktive.
Bjørnespinnere er sommerfugler og tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Larvene er ofte radikalt forskjellige fra de voksne, både i levevis og i kroppsbygning. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadium, en hvileperiode, der bjørnespinnerens indre og ytre organer endres. I hvilestadiet ligger puppen i en kokong larven har spunnet. Kokongen er ofte delvis gjennomskinnelig spunnet og består også ofte av noe av larvens hårbekledning. Puppestadiet varer vanligvis tre til fem uker.
Noen arter kan gjøre skade på skog eller i frukthager.
Brun bjørnespinner, (Arctia caja) Den mest kjente av bjørnespinnerne.
Blygrå lavspinner, (Eilema lurideola) Larvene lever på lav.
Stor lavspinner, (Lithosia quadra), er sjelden i Norge men vanlig lenger sør i Europa
Rustvingespinner, (Phragmatobia fuliginosa). De brune og hårete larvene ses ofte krypende på snøen om våren.
Karminspinner, (Tyria jacobaeae) Denne vakre arten finnes i Norge, bare ved kysten på sør-østlandet.
Rødfrynset bjørnespinner, (Diacrisia sannio) I åpen urterik skog og på lynghei.
Vanlig tigerspinner, (Spilosoma lubricipeda) Finnes lengst sør i Norge.
Nettsiden Svenska Fjärilar [1] og [2] har bilder av alle nordiske arter.
Slektskapsforholdene mellom bjørnespinnernes delgrupper er avklart i ulik grad. Derfor kan endringer skje, særlig for de tallrike tropiske artene. Denne oversikten er ikke skrevet i hierarkisk skrivemåte. Du kan lese mer om dette her : System (biologi) og Gruppe (biologi). Systematikken følger i hovedsak, Aarvik, m.fl. 2000. (se kilde) Artslistene er alfabetiske på det latinske (vitenskapelige) navnet. Norske navn er hentet fra Aarvik, m.fl. 2000. Lafontaine og Fibiger (2006) publiserte nye fylogenetiske resultater som tyder på at bjørnespinnerne bør klassifiseres som en undergruppe av nattfly (Noctuidae), da under navnet Arctiinae.[1]. Senere er gruppen blitt ført som en undergruppe av den ny-opprettede familien praktfly (Erebidae).
Listen er ufullstendig. Bare de norske artene er med.
Bjørnespinnere (Arctiinae) er en underfamilie av praktfly, noen ganger regnet som en egen familie, Arctiidae. Gruppen er ganske artsrik med omtrent 11 000 arter, hvorav bare 28 er funnet i Norge. Det største artsmangfoldet finnes i Sør- og Mellom-Amerika.
Navnet kommer fra larvene som har ganske lange hår på kroppen. Mange av artene har brune og svarte hår, og derfor er sammenligningen med bjørner, ikke helt uforståelig.
Медведицы[1] (лат. Arctiinae) — подсемейство чешуекрылых из семейства Erebidae[2]. До 2011 года рассматривалось в качестве самостоятельного семейства Arctiidae.
Бабочки часто с яркой и пестрой окраской, мохнатые, с толстым туловищем и б.м. крупные; мелкие виды б.ч. окрашены не ярко, не мохнатые и с более широкими крыльями. Усики короткие, у самцов часто гребенчатые; глаза голые (реже покрыты мелкими ресничками), ноги относительно короткие.
Бабочки чаще ведут ночной или сумеречный образ жизни. Некоторые виды, например, луговая медведица Diacrisia sannio L. и красноточечная медведица Utetheisa pulchella L., активны как днём, так и ночью. Другие виды, например, полосатая медведица Spiris striata L., медведица Киндерманна Sibirarctia kindermanni Stgr., летают почти исключительно в дневное время. Но медведица Менетрие Borearctia menetriesii Ev. активна только в ранние утренние сумеречные часы и ночью на свет ламп не прилетает. Большинство видов во взрослой стадии встречаются поздней весной и летом.
Гусеницы мохнатые, у большинства видов чаще развиваются на большом числе различных видов травянистых растений, виды лишайниц — на лишайниках и печеночниках. Многие виды рода Spilarctia Btl. предпочитают кормиться листвой различных деревьев. Окукливание обычно происходит на земле в лесной подстилке в лёгком коконе.
Среди медведиц есть очень крупные виды, например, мрачная медведица с размахом крыльев иногда превышающим 11 см. Среди наиболее мелких видов настоящих медведиц — Epimydia dialampra Stgr. (горы Южной Сибири и Монголии) с размахом крыльев менее 2,5 см. Представители лишайниц бывают значительно мельче.
Некоторые виды, например, красноточечная медведица Utetheisa pulchella L. имеют очень широкое распространение — от островов в Атлантическом океане на западе до Мьянмы (Бирмы) на востоке; этот вид иногда совершает дальние миграции на север, например, до Онежского озера[3]. Среди узколокальных видов можно привести эндемиков Юго-Восточного Алтая и Юго-Западной Тувы: Dodia sazonovi Dubat., Holoarctia dubatolovi Sald., Palearctia mira Dubat. et Tshist.
В мире известно около 11000 видов. В России — 73 вида подсемейства Arctiinae[4], 66 — Lithosiinae[5], 11 — Syntominae[4] В Европейской части России, включая Кавказ и Урал, 42 вида подсемейства Arctiinae[4], 22 — Lithosiinae[5], 8 — Syntominae[4]. Наибольшее разнообразие медведиц (даже без лишайниц) — в Южной Америке, откуда известно более 5 тысяч видов этих бабочек. Для сравнения, в Ориентальной зоогеографической области известно около 400 видов медведиц (без родственных групп), а из Африки — немногим более 400 видов (также без родственных групп).
Клада медведиц строго монофилетична, произошла от одного предка, родственного Herminiinae и Catocalinae.
В семействе выделяют следующие подсемейства и трибы (по Евразии: Dubatolov & de Vos, 2010; Neue Entomologische Nachrichten 65: 1—106; по Северной Америке: Ferguson & Opler, 2006; Zootaxa 1299: 1—33):
Медведицы (лат. Arctiinae) — подсемейство чешуекрылых из семейства Erebidae. До 2011 года рассматривалось в качестве самостоятельного семейства Arctiidae.
Бабочки часто с яркой и пестрой окраской, мохнатые, с толстым туловищем и б.м. крупные; мелкие виды б.ч. окрашены не ярко, не мохнатые и с более широкими крыльями. Усики короткие, у самцов часто гребенчатые; глаза голые (реже покрыты мелкими ресничками), ноги относительно короткие.
Бабочки чаще ведут ночной или сумеречный образ жизни. Некоторые виды, например, луговая медведица Diacrisia sannio L. и красноточечная медведица Utetheisa pulchella L., активны как днём, так и ночью. Другие виды, например, полосатая медведица Spiris striata L., медведица Киндерманна Sibirarctia kindermanni Stgr., летают почти исключительно в дневное время. Но медведица Менетрие Borearctia menetriesii Ev. активна только в ранние утренние сумеречные часы и ночью на свет ламп не прилетает. Большинство видов во взрослой стадии встречаются поздней весной и летом.
Гусеницы мохнатые, у большинства видов чаще развиваются на большом числе различных видов травянистых растений, виды лишайниц — на лишайниках и печеночниках. Многие виды рода Spilarctia Btl. предпочитают кормиться листвой различных деревьев. Окукливание обычно происходит на земле в лесной подстилке в лёгком коконе.
Среди медведиц есть очень крупные виды, например, мрачная медведица с размахом крыльев иногда превышающим 11 см. Среди наиболее мелких видов настоящих медведиц — Epimydia dialampra Stgr. (горы Южной Сибири и Монголии) с размахом крыльев менее 2,5 см. Представители лишайниц бывают значительно мельче.
Некоторые виды, например, красноточечная медведица Utetheisa pulchella L. имеют очень широкое распространение — от островов в Атлантическом океане на западе до Мьянмы (Бирмы) на востоке; этот вид иногда совершает дальние миграции на север, например, до Онежского озера. Среди узколокальных видов можно привести эндемиков Юго-Восточного Алтая и Юго-Западной Тувы: Dodia sazonovi Dubat., Holoarctia dubatolovi Sald., Palearctia mira Dubat. et Tshist.
В мире известно около 11000 видов. В России — 73 вида подсемейства Arctiinae, 66 — Lithosiinae, 11 — Syntominae В Европейской части России, включая Кавказ и Урал, 42 вида подсемейства Arctiinae, 22 — Lithosiinae, 8 — Syntominae. Наибольшее разнообразие медведиц (даже без лишайниц) — в Южной Америке, откуда известно более 5 тысяч видов этих бабочек. Для сравнения, в Ориентальной зоогеографической области известно около 400 видов медведиц (без родственных групп), а из Африки — немногим более 400 видов (также без родственных групп).
灯蛾科（Hypercompe）是鱗翅目大鱗翅亞目夜蛾總科中的一個大科，包含目前世界上的1.1萬種飛蛾，其中的6000多种为新熱帶種。
以下為燈蛾科裡比較常見的種[4]：
Grammia parthenice
Giant Leopard Moth, Hypercompe scribonia
Magpie Moth, Nyctemera annulata
Banded woolly bear, Pyrrharctia isabella
Late instar of Milkweed tussock moth, Euchaetes egle
.jpg)
.jpg)
