الأسماء في صفحات التنقل
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Acridotheres ginginianus,[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sturnidae atopada n'Asia Meridional. Ye más pequeñu pero asemeyáu en coloración al Acridotheres tristis, pero difier d'ésti al tener piel esnudo de color coloráu lladriyu darrera'l güeyu en llugar de mariellu.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Acridotheres ginginianus, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sturnidae atopada n'Asia Meridional. Ye más pequeñu pero asemeyáu en coloración al Acridotheres tristis, pero difier d'ésti al tener piel esnudo de color coloráu lladriyu darrera'l güeyu en llugar de mariellu.
El minà fosc (Acridotheres ginginianus) és un ocell de la família dels estúrnids (Sturnidae) que habita als camps oberts, terres de conreu i encara ciutats de Pakistan i Índia central i septentrional.
El minà fosc (Acridotheres ginginianus) és un ocell de la família dels estúrnids (Sturnidae) que habita als camps oberts, terres de conreu i encara ciutats de Pakistan i Índia central i septentrional.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Maina’r dorlan (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: mainaod y dorlan) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Acridotheres ginginianus; yr enw Saesneg arno yw Bank mynah. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. ginginianus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r maina’r dorlan yn perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Drudwen benllwyd Sturnia malabarica Drudwen benwen Sturnia erythropygia_May_2013_Neil_Island_Andaman.jpg)
_(6017305832).jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Maina’r dorlan (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: mainaod y dorlan) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Acridotheres ginginianus; yr enw Saesneg arno yw Bank mynah. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. ginginianus, sef enw'r rhywogaeth.
Die Ufermaina (Acridotheres ginginianus) ist ein in Südasien beheimateter Singvogel aus der Familie der Stare. Hinsichtlich der Färbung ähnelt sie der Hirtenmaina, mit der sie auch das Verbreitungsgebiet teilt, sie ist aber ein wenig kleiner.
Die Ufermaina ist von der pakistanischen Provinz Sindh im Westen über größere Teile Nordindiens bis Bangladesch im Osten heimisch. Im Süden endet das Verbreitungsgebiet etwa auf dem Breitengrad von Mumbai, Maharashtra, Balasore und Orissa, mit Ausnahme der trockeneren Regionen Rajasthans. Die Verbreitung ist lückenhaft und konzentriert sich auf die größeren Flusstäler.
Die lokalen Namen für die Ufermaina sind:
Der Lebensraum der Ufermaina sind Felsen im offenen Land oder in der Umgebung menschlicher Siedlungen; auch ist sie oft in der Nähe von Teeständen oder Märkten sowie auf Bahnhöfen anzutreffen. Ihre Vorliebe für Flusstäler kommt im deutschen Namen sowie in den Namen auf Hindi (Ganga = Ganges) und Bengali zum Ausdruck.
Die Ufermaina ist ein gedrungener, blau-grauer Starenvogel; der Schnabel und die nackte Haut um die Augen sind tief orange gefärbt. Im Vergleich zur Hirtenmaina ist er grauer und kleiner. Die beiden Geschlechter ähneln einander, die Färbung der Jungvögel ist blasser und bräunlicher.
Die Ufermaina ist gesellig, sie tritt oft im Schwarm auf, selbst während der Brutzeit. Sie ist üblicherweise sehr zahm und zutraulich und wird häufig dabei gesehen, wie sie auf Bahnhöfen zwischen den Füßen und dem Gepäck der Reisenden umherläuft, um Nahrung aufzupicken. Sie sucht auf Müllhalden nach Nahrhaftem und folgt Viehherden, um die Tiere nach Insekten abzusuchen.
Der Ruf ist etwas weicher als der der Hirtenmaina.
Zur Nahrung der Ufermaina gehören Früchte, Getreidekörner und Insekten. Durch den Verzehr von Getreidesaat kann sie sich sehr nachteilig auf die Reifung von Kulturpflanzen auswirken.
Die Paarungszeit ist Mai bis August, vorzugsweise April bis Juni. Das Nest ist ein Ballen aus Gras und Abfällen, das in das erweiterte Ende eines horizontalen Erdtunnels gestopft wird. Diese Tunnel werden an steilen Flussufern, in stillgelegten Ziegelöfen, Lehmbrunnen oder in Mauerritzen vorgefunden.
Ufermainas brüten oft in Kolonien von 50 oder mehr Brutpaaren, nicht selten gemeinsam mit Hirtenmainas. Ein Gelege besteht aus 3 bis 5 blass-bläulich glänzenden Eiern.
Die Ufermaina (Acridotheres ginginianus) ist ein in Südasien beheimateter Singvogel aus der Familie der Stare. Hinsichtlich der Färbung ähnelt sie der Hirtenmaina, mit der sie auch das Verbreitungsgebiet teilt, sie ist aber ein wenig kleiner.
गंगा मैना (अंग्रेजी:Bank myna) (Acridotheres ginginianus) चिरइन की मैना परिवार क सदस्य पक्षी हवे।
গাং শালিকা (ইংৰাজী: Bank Myna , বৈজ্ঞানিক নাম- Acridotheres ginginianus) দক্ষিণ এছিয়াত দেখা পোৱা শালিকাৰ এটা প্ৰজাতি৷ ই দেখাত ঘৰশালিকা ৰ দৰে প্ৰায় একেই যদিও আকাৰত সৰু ৷ তাৰোপৰি ইয়াৰ চকুৰ তলতে হালধীয়াৰ সলনি ৰঙচুৱা বৰণ দেখা যায়৷ উত্তৰ আৰু কেন্দ্ৰীয় ভাৰতত ইয়াৰ জাক দেখা পোৱা যায়৷ ইয়াৰ বিতৰণ ক্ৰমান্বয়ে দক্ষিণ ভাৰতৰ দিশে বিয়পি যোৱাৰ তথ্য পোৱা গৈছে৷ নদীৰ পাৰত গাঁত খান্দি বৃহৎ গোটত বাহ সজাৰ বাবে ইয়াৰ ইংৰাজী নাম "Bank Myna" ৰখা হয়৷ .
গাং শালিকাৰ মূৰটো ক'লা বৰণৰ আৰু দেহৰ ৰং ডাঠ মটিয়া হয়৷ দেহৰ তলৰ অংশ পাতল মুগা বৰণৰ যদিও পেটৰ ফালে কিছু গুলপীয়া বৰণৰ হোৱা দেখা যায়৷ ইয়াৰ ডেউকা ক'লা বৰণৰ হয়৷ চকুৰ তলত থকা নোমবিহীন ছালৰ ৰং ইটাবৰণৰ , ঠেং হালধীয়া আৰু চকুৰ মণি ডাঠ ৰঙা হয়৷ গাং শালিকাৰ মতা-মাইকী উভয়ে দেখাত একে হয়৷ [2] পোৱালী গাং শালিকাৰ মূৰ আৰু ডিঙি মুগা ৰঙৰ হোৱা দেখা যায়৷ [3][4]
গাং শালিকা ক্ৰমবিৱৰ্ত্তনৰ নিয়ম অনুসৰি ঘৰশালিকা ৰ খুবেই ওচৰ সম্পৰ্কীয়৷ [5]
গাং শালিকাৰ বিস্তৃতি ভাৰত উপমহাদেশতে সীমিত৷ [6]প্ৰধানকৈ থলুৱা চৰাইৰ প্ৰজাতি যদিও গাং শালিকাই খাদ্য আৰু বতৰৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি কিছু প্ৰব্ৰজনো কৰে৷ [7][8] গাং শালিকাৰ প্ৰজননকাৰী কলনি অসমতো আৱিষ্কাৰ হৈছে৷ [9][10][11][12][13]
গাং শালিকাক কুৱেইটত নতুনকৈ সংস্থাপিত (Introduce) কৰা হৈছে আৰু ইতিমধ্যেই তাৰ বনাঞ্চল সমূহত নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ সক্ষম হৈ উঠিছে৷ [14]তেনেদৰে মালদ্বীপ, টাইৱান আৰু জাপানতো গাং শালিকাৰ জাক পোৱা গৈছে৷ [15][16][17]
গাং শালিকা সাধাৰণতে মুকলি জলাশয় বা অন্য পানীৰ উৎসৰ ওচৰে পাজৰে দেখা যায়৷ ই খেতিপথাৰৰ মুকলি অঞ্চলতো প্ৰায়ে চৰি ফুৰা দেখা যায়৷ তাৰোপৰি গাং শালিকাৰ জাক নগৰীয়া অঞ্চলৰ বজাৰ সমাৰ বা ৰেল ষ্টেচনতো প্ৰায়ে দেখা পোৱা যায়৷ [7] মানুহৰ পেলনীয়া খাদ্য বস্তুৰ ওপৰত কম-বেছি পৰিমাণে খাদ্যৰ বাবে নিৰ্ভৰশীল৷ [18]
গাং শালিকাই ডাঙৰ গোটত বাস কৰে৷ ইহঁতে একেলগে গছৰ ডালত জিৰণি লয় আৰু কলনি গঠন কৰি বাহ সাজে৷ ইহঁতে ঘৰচীয়া জন্তুৰ গাত বহে আৰু জনবসতি পূৰ্ণ অঞ্চলত বজাৰৰ অৱশিষ্ট খাদ্য বা জাৱৰৰ দ'মত খাদ্যৰ সন্ধান কৰাত পাকৈত৷ [7] গাং শালিকা সাধাৰণতে মুখৰ (vociferous) স্বভাৱৰ আৰু ইহঁতে বিভিন্ন ধৰণৰ মাত (croaks, screeches, whistles) উলিয়াব পাৰে।[19]
গাং শালিকাই সাধাৰণতে গুটি, পোক-পৰুৱা আৰু ফল-মূল খাই জীয়াই থাকে৷ ঘৰ শালিকাৰ দৰেই ইহঁতেও কেতিয়াবা চৰি থকা জন্তুৰ গাৰ বিভিন্ন পোক আদি খাদ্য হিচাপে গ্ৰহণ কৰে৷ বিভিন্ন ফল-মূল যেনে আঙুৰ, Sorghum আদিৰ পকা ফল খায়৷ ইহঁতে খাদ্য হিচাপে গ্ৰহণ কৰা পোক-পৰুৱাৰ ভিতৰত শস্যত হোৱা বিভিন্ন কীট যেনে Achaea janataও উল্লেখযোগ্য৷ [20]
গাং শালিকাই সাধাৰণতে এপ্ৰিলৰ পৰা জুলাই বা আগষ্ট মাহৰ ভিতৰত বাহ সাজে৷ ই মে-জুন মাহত কণী পাৰি পোৱালী জগায়৷ ই প্ৰায়ে নৈৰ পাৰত মাটিত গাত খান্দি বা মথাউৰিৰ বেৰত বাহ সাজে৷ কেতিয়াবা ইটাৰ দেৱালত থকা ফুটাতো গাং শালিকাই বাহ সজা দেখা যায়৷ [21] ই মাটি বা ফুটাত ৪-৭ ফুট দকৈ খান্দি বাহটো সাজে৷ বাহত বিভিন্ন ঘাঁহ-বন, পাখি আৰু কেতিয়া সাপৰ মোট ব্যৱহাৰ কৰা দেখা যায়৷ [22]সাধাৰণতে এবাৰত প্ৰায় শেঁতা নীলা বৰণৰ চাৰিৰ পৰা পাঁচটা পোৱালী জন্মে৷ [2] একেটা ঋতুতে ই কেতিয়াবা দুবাৰকৈ পোৱালী জগায়৷ কণী পৰাৰ ১৩-১৪ দিনৰ ভিতৰত কণী ফুটি পোৱালীৰ জন্ম হয়৷ প্ৰায় পাঁচ দিনৰ পিছত পোৱালীয়ে চকু মেলে আৰু ২১ দিনৰ ভিতৰত উৰিব পৰা হয়৷ এটা গৱেষণাৰ তথ্য অনুসৰি ৩৮% কণীহে উৰিব পৰা অৱস্থা পাবলৈ সক্ষম হয়৷ বাকীবোৰ বিভিন্ন কাৰণত মৃত্যুমুখত পৰে৷[23]
গাং শালিকা (ইংৰাজী: Bank Myna , বৈজ্ঞানিক নাম- Acridotheres ginginianus) দক্ষিণ এছিয়াত দেখা পোৱা শালিকাৰ এটা প্ৰজাতি৷ ই দেখাত ঘৰশালিকা ৰ দৰে প্ৰায় একেই যদিও আকাৰত সৰু ৷ তাৰোপৰি ইয়াৰ চকুৰ তলতে হালধীয়াৰ সলনি ৰঙচুৱা বৰণ দেখা যায়৷ উত্তৰ আৰু কেন্দ্ৰীয় ভাৰতত ইয়াৰ জাক দেখা পোৱা যায়৷ ইয়াৰ বিতৰণ ক্ৰমান্বয়ে দক্ষিণ ভাৰতৰ দিশে বিয়পি যোৱাৰ তথ্য পোৱা গৈছে৷ নদীৰ পাৰত গাঁত খান্দি বৃহৎ গোটত বাহ সজাৰ বাবে ইয়াৰ ইংৰাজী নাম "Bank Myna" ৰখা হয়৷ .
The bank myna (Acridotheres ginginianus) is a myna found in the northern parts of South Asia. It is smaller but similar in colouration to the common myna, only differing in having brick-red naked skin behind the eyes instead of yellow. It is greyer on the underside and in this and in the presence of a slight tuft of feathers bears some resemblance to the jungle myna. They are found in flocks on the plains of northern and central India, often within towns and cities. Their range appears to be extending southwards into India. The name is derived from their habit of nesting almost exclusively in the earthen banks of rivers, where they excavate burrows and breed in large colonies.
The head is black on the crown and sides and the upper plumage is slaty grey while the underside is lighter grey with pale pink plumage towards the centre of the abdomen. The wing is black but has a wing patch at the base of the primaries and the tips of the outer tail feathers are pale pinkish buff. The naked skin behind the eye is brick red, the legs are yellow while the iris is deep red. The sexes are indistinguishable in the field.[2] Young birds have a browner head and neck.[3][4]
The species is evolutionarily closest to the common myna.[5]
The native range of the bank myna is almost restricted to the Indian subcontinent from the Indus valley in the West to the Gangetic delta in the East and south of the lower foothills of the Himalayas, only rarely being found in sheltered valleys. They are found mainly in the vicinity of open water and their usual habitat is cultivated farmland and open country, but flocks will often live within cities, in markets and railway stations.[6] They make use of food scraps disposed by humans, even following catering vehicles at airports to standing aircraft.[7]
The distribution was formerly noted to be restricted north, roughly, of a line between Bombay and Balasore in Orissa, but the species may be expanding its range. They are also common in Pakistan in the districts of Sind and Punjab. A specimen from Kandahar was earlier considered the westernmost record of a vagrant, but the birds have since established themselves in the region.[8] Although mainly resident, they make movements in response to food and weather.[6][9] The species name of the bird is based on the name given by Latham from a description by Pierre Sonnerat who described Le petit Martin de Gingi in 1782,[10] referring to Gingee near Pondicherry in southern India.[11] Thomas C. Jerdon noted in 1863 that the species did not occur in southern India however the species was recorded in the region in 1914 at Vandalur near Madras.[12][13] Records from further south in India are, however, increasing since 2000.[14][15] Breeding colonies have been found in Assam.[16][17][18][19][20]
These mynas have been introduced into Kuwait, where they have become established in the wild.[21] Flocks have also been found in the Maldives, Taiwan and Japan.[22][23][24]
Bank mynas are gregarious foraging in flocks, breeding colonially and roosting together in trees. They perch on livestock and live in crowded towns allowing close approach, often picking up scraps in markets and dumps.[6] They are vociferous and use a wide range of calls that include clucks, croaks, screeches, whistles and warbling elements.[8]
Bank mynas feed on grain, insects and fruits. Like the common myna, they sometimes follow grazing animals picking up disturbed insects or even ticks on the animals. They feed on ripening crops such as those of sorghum, grape and pearl millet. They feed on a variety of insects, including some that are crop pests such as Achaea janata whose caterpillars feed on castor.[25]
Bank mynas have a nesting season from April to July or August, most birds breeding in May and June. The nest is always built in earth walls, on the banks of rivers, embankments or the sides of open wells. They will sometimes make use of holes in brick walls. Nests have also been recorded between stacked bales of sugarcane stalks.[26] They excavate the nest hole, the egg chamber sometimes 4 to 7 feet from the entrance. The nest is lined with grass, feathers and sometimes snake sloughs.[27] About four of five pale sky blue or greenish-blue eggs is the usual clutch.[2] Two broods may be raised in the same season. The eggs hatch after about 13 to 14 days. Nestlings open their eyes after about 5 days and fledge in about 21 days. About 38% of the eggs hatched into young that fledged in one study.[28]
A species of coccidian parasite, Isospora ginginiana, and several species of nematode (Oxyspirura, Choanotaenia, Hymenolepis sp.) have been described from the species.[29][30][31]
_with_frog_Jojawar.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: url-status (link) The bank myna (Acridotheres ginginianus) is a myna found in the northern parts of South Asia. It is smaller but similar in colouration to the common myna, only differing in having brick-red naked skin behind the eyes instead of yellow. It is greyer on the underside and in this and in the presence of a slight tuft of feathers bears some resemblance to the jungle myna. They are found in flocks on the plains of northern and central India, often within towns and cities. Their range appears to be extending southwards into India. The name is derived from their habit of nesting almost exclusively in the earthen banks of rivers, where they excavate burrows and breed in large colonies.
Ganga akridotero aŭ Ganga minao (Acridotheres ginginianus) estas specio de sturno de la familio de Sturnedoj kaj genro de Akridoteroj kiuj portas fruntajn krestojn. Ĝi loĝas en Suda Azio kun teritorioj el Sindo, Pakistano al Bangladeŝo.
Ĝi estas simila laŭ koloro kaj kunhavas teritorion kun la Komuna minao, sed ĝi estas iom pli malgranda kaj griza, dum la Komuna minao estas multe pli bruna. Malkiel la Helventra minao aŭ aliaj membroj de la genro de Akridoteroj, kaj la Komuna minao kaj la Ganga minao montras flavecajn ĉirkaŭokulajn haŭtomakulojn, sed tiuj de la Ganga minao estas pli oranĝecaj kun hirtecaj plumoj ĉirkaŭe. Same ambaŭ proksime parencaj specioj ne montras (aŭ apenaŭ) la elstaremajn krestojn de la aliaj akridoteroj. Aliaj distingiloj estas ke la nigra krono havas klaran limon ĉe la Ganga minao dum temas pri gradado ĉe la Komuna minao. Krome la flugilmakuloj kaj pintoj de vostoplumoj estas rozkolorecaj anstataŭ blankecaj[1].
Ĝenerale temas pri grizeca birdo pli nigra en kapo, flugiloj (kun brilverdecaj nuancoj) kaj vosto kun blankeca fajna bordeto. En la nigra kapo elstaras la ruĝoranĝa haŭtaĵo kaj ĉirkaŭ la bruna okulo iom da nigreca ĉirkaŭokulo.
Ambaŭ seksoj estas similaj; junuloj estas pli palaj kaj brunaj.[2].
La Ganga akridotero troviĝas en plej granda parto de duoninsula Suda Azio, el Sindo, Pakistano okcidenten al Bangladeŝo orienten, ĝenerale inter latitudoj de ĉirkaŭ 19o (Mumbajo); al 28o (Ganga valo). La Ganga akridotero forestas el plej sekaj regionoj de Raĝastano. Ĝi havas makulecan distribuadon sed ĝi estas komune vidata en plej grandaj rivervaloj. Ĉefe loĝantaj birdoj, la Ganga akridotero montras regulajn sezonajn lokajn movojn en kelkaj areoj. Individuaj perditaj vagantoj estis dokumentataj tiom malproksime kiom ĝis Kandaharo, Afganio, kaj Ĉenajo, Barato[1]
La Ganga akridotero troviĝas inter rokoj, en malferma kamparo kaj ĉirkaŭ homaj setlejoj, ofte ĉe tevendejoj kaj merkatoj ktp. Ili oftumas ĉe trajnstacioj. Komune troviĝanta ĉe riverbordaj habitatoj.
La Gangaj akridoteroj estas gregemaj, kaj povas troviĝi en aroj eĉ dum la reprodukta sezono. Tiuj birdoj estas kutime tre fidemaj kaj netimidaj. Ofte vidataj en trajnstacioj inter platformoj kaj eĉ inter la piedoj kaj valizoj de pasaĝeroj, plukantaj manĝerojn; ili estas vidataj en merkatoj kiel ĉe Malnova Delhio, ŝtelsaltetantaj al ĉaroj de vendistoj por rabi rubaĵojn.
La Gangaj akridoteroj ankaŭ traserĉas publikajn rubejojn por rubaĵojn kaj manĝerojn kaj foje atendas sur gregoj por serĉi iksodojn aŭ insektojn.
La voĉo estas iom pli milda ol tiu de la Komuna minao.[3]
La Gangaj akridoteroj manĝas fruktojn, grenojn kaj insektojn. Ili povs esti tre detruaj ĉe rikoltoj de sorgo. Aliflanke en Bihar estis konstatitaj stomakoj plenplenaj el, inter aliaj, larvoj de la tineo Ophiusa melicerte, kiu estas tre damaĝa ĉe ricino.
La Gangaj akridoteroj havas nestosezonon el aprilo al aŭgusto, kaj plej parto de birdoj nestumas el majo al junio.
La nesto estas liteto el herbo kaj rubaĵoj, enmetita en larĝa kamero fine de horizontala tertunelo. Tiuj tuneloj povas esti elfosataj en deklivaj terbordoj de riveroj, flankoj de neuzataj brikofarejoj, terputoj aŭ eĉ en konstruaĵoj. La nestoj povas inkludi erojn de serpentohaŭto.
La Gangaj akridoteroj ofte reproduktiĝas en kolonioj kun la Komuna minao. Oni konstatis grupojn de 50 aŭ eĉ plie da paroj en ununura kolonio.
La Ganga akridotero demetas 3 al 5 ovojn en unu ovodemetado. Tiuj ovoj estas brilpalbluaj.
Bildoj de Gangaj akridoteroj en Hodal, Faridabado, Distrikto de Harjano, Barato.
_at_Hodal_I_IMG_5840.jpg)
Ganga akridotero aŭ Ganga minao (Acridotheres ginginianus) estas specio de sturno de la familio de Sturnedoj kaj genro de Akridoteroj kiuj portas fruntajn krestojn. Ĝi loĝas en Suda Azio kun teritorioj el Sindo, Pakistano al Bangladeŝo.
El miná ribereño (Acridotheres ginginianus),[2] también conocido como mainá oscura o miná oscuro,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Sturnidae encontrada en Asia Meridional. Es más pequeño pero similar en coloración al miná común (Acridotheres tristis), pero difiere de éste al tener piel desnuda de color rojo ladrillo detrás del ojo en lugar de amarillo.
El miná ribereño (Acridotheres ginginianus), también conocido como mainá oscura o miná oscuro, es una especie de ave paseriforme de la familia Sturnidae encontrada en Asia Meridional. Es más pequeño pero similar en coloración al miná común (Acridotheres tristis), pero difiere de éste al tener piel desnuda de color rojo ladrillo detrás del ojo en lugar de amarillo.
Acridotheres ginginianus Acridotheres generoko animalia da. Hegaztien barruko Sturnidae familian sailkatua dago.
Acridotheres ginginianus Acridotheres generoko animalia da. Hegaztien barruko Sturnidae familian sailkatua dago.
Intianmaina (Acridotheres ginginianus)[2] on kottaraisten heimoon kuuluva varpuslintu.
Intianmainaa tavataan luonnonvaraisena laajalla alueella Bangladeshissa, Bhutanissa, Intiassa, Myanmarissa, Nepalissa, Pakistanissa, Kiinassa ja Taiwanissa. Lisäksi sitä on istutettu Kuwaitiin, Omaniin ja Arabiemiraatteihin. Lajin on kuvattu olevan pääasiassa melko yleinen tai yleinen, paitsi Bhutanissa harvinainen. Se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Intianmaina (Acridotheres ginginianus) on kottaraisten heimoon kuuluva varpuslintu.
Acridotheres ginginianus
Le Martin des berges (Acridotheres ginginianus) est une espèce de passereaux de la famille des Sturnidae originaire d'Asie. Il est aussi appelé Mainate riverain et Martin à lunettes[2].
Cette espèce est signalée au nord de l'Inde (ouest d'Assam, sud du Sind, Gujarat, Madhya Pradesh et Bengale-Occidental[3]), à l'est du Pakistan, au sud du Népal et au nord-ouest du Bangladesh, ainsi qu'en Birmanie, à Taiwan et au Bhoutan, où dans ce dernier, elle est considérée comme rare[4].
Le Martin des berges a également été introduit au Koweït, à Oman, aux Émirats arabes unis[4],[3], en Arabie saoudite et au Japon[2],[3]. Il est considéré comme rare en Chine, où il est présent au Tibet, ainsi qu'en Afghanistan[2].
Acridotheres ginginianus
Le Martin des berges (Acridotheres ginginianus) est une espèce de passereaux de la famille des Sturnidae originaire d'Asie. Il est aussi appelé Mainate riverain et Martin à lunettes.
La maina degli argini (Acridotheres ginginianus (Latham, 1790)) è un uccello della famiglia Sturnidae, diffuso in Asia.
La maina degli argini (Acridotheres ginginianus (Latham, 1790)) è un uccello della famiglia Sturnidae, diffuso in Asia.
De oevermaina (Acridotheres ginginianus) is een zangvogel uit de familie van spreeuwen (Sturnidae). De soort is grotendeels gelijkaardig aan de treurmaina.
Het voedsel bestaat uit insecten en fruit.
Het legsel bestaat uit vier tot vijf blauwe eieren.
De soort komt voor in Pakistan, India en Bangladesh.
Bronnen, noten en/of referenties
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Acridotheres ginginianus op Wikimedia Commons. De oevermaina (Acridotheres ginginianus) is een zangvogel uit de familie van spreeuwen (Sturnidae). De soort is grotendeels gelijkaardig aan de treurmaina.
Brinkmajna[2] (Acridotheres ginginianus) är en sydasiatisk fågel i familjen starar inom ordningen tättingar[3] som även har etablerat en population i Kuwait. Fågeln har fått sitt namn från sin vana att häcka i flodnära sandbankar.
Brinkmajnan är en 23 centimeter lång blågrå stare med svart huva. Bakom ögat syns en orangeröd bar orbitalfläck, näbben är orangeröd och i pannan syns en liten tofs. Yttre delen av handpennorna samt armpennorna är svarta och innanför dessa syns ett orangebrunt fält, liksom på undre vingtäckarna samt i ett band längst ut på stjärten. Ungfågeln är brunare och mer dämpad i färgerna än den vuxna fågeln.[4]
Brinkmajnan är en ljudlig fågel som ger ifrån sig en lång rad olika typer av läten med inslag av visslingar, skrän och mer melodiska toner.[5]
Brinkmajnan förekommer från nedre delen av östra Pakistan till norra Nepal samt norra och centrala Indien.[3] Den häckar även i Myanmar, Bhutan och Bangladesh.[1] Förrymda burfåglar har också etablerat populationer i Mellanöstern, i Kuwait, Oman och Förenade Arabemiraten.[1][6] Den har också rapporterats från Qatar, Saudiarabien och Bahrain verkar ännu inte ha etablerat varaktiga populationer där.[6]
Arten behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Brinkmajnor är sociala fåglar som födosöker i grupp, häckar i kolonier och tar nattkvist tillsammans. Den lever av säd, insekter och frukt. Ofta går den in i städer där den kan ses leta efter matrester och är då lätt att komma nära. Liksom brunmajnan följer den gärna boskap på jakt efter insekter som skräms upp och kan till och med ses på djurens ryggar där den plockar parasiter.[5]
Fågeln häckar från april till juli eller augusti, i kolonier i sand- eller jordbankar. Den gräver själv ut sitt bo och lägger fyra till fem himmelsblå eller grönblå ägg som ruvas i 13-14 dagar. Ungarna är flygga efter 21 dagar.[7][8]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig eller ganska vanlig, men ovanlig i Bhutan.
Wikimedia Commons har media som rör brinkmajna.
Wikispecies har information om Acridotheres ginginianus.
Brinkmajna (Acridotheres ginginianus) är en sydasiatisk fågel i familjen starar inom ordningen tättingar som även har etablerat en population i Kuwait. Fågeln har fått sitt namn från sin vana att häcka i flodnära sandbankar.
Acridotheres ginginianus là một loài chim trong họ Sturnidae.[2]
Acridotheres ginginianus (Latham, 1790)
Охранный статус
Бероговая майна[1] (лат. Acridotheres ginginianus) — вид воробьинообразных птиц из семейства скворцовых (Sturnidae). Нативная для Бангладеш, Индии, Бирмы, Непала, Пакистана, Тайваня и Китая; интродуцирована в Кувейт, Оман, Объединенные Арабские Эмираты; залётный в Афганистане[2]. Средняя длина взрослой птицы 25 см[3]. Оперение спинной стороны, крыльев (за исключением рулевых перьев), шеи, зоба, грудки и брюшка серое; голова, щёки, рулевые перья крыльев и хвост (за исключением белого кончика) чёрные; радужная оболочка глаза жёлтая, клюв жёлтый, ноги жёлтые[3]. У молодых птиц шея и голова тёмно-коричневые[4][5].
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Бероговая майна (лат. Acridotheres ginginianus) — вид воробьинообразных птиц из семейства скворцовых (Sturnidae). Нативная для Бангладеш, Индии, Бирмы, Непала, Пакистана, Тайваня и Китая; интродуцирована в Кувейт, Оман, Объединенные Арабские Эмираты; залётный в Афганистане. Средняя длина взрослой птицы 25 см. Оперение спинной стороны, крыльев (за исключением рулевых перьев), шеи, зоба, грудки и брюшка серое; голова, щёки, рулевые перья крыльев и хвост (за исключением белого кончика) чёрные; радужная оболочка глаза жёлтая, клюв жёлтый, ноги жёлтые. У молодых птиц шея и голова тёмно-коричневые.
.jpg)
