Buphagus africanus Linnaeus 1766

Die Geelbekrenostervoël (Buphagus africanus) is 'n gelokaliseerde algemene standvoël van savanne en breëblaarboomveld, dikwels by water. Hulle word gewoonlik gesien by buffels, renosters, seekoeie en grootvee. Die voël is 20 cm groot en weeg 53 - 71 gram. In Engels staan die voël bekend as die Yellow-billed oxpecker.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-926-7

Verwysings

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Buphagus africanus ye una especie d'ave paseriforme de la familia Buphagidae.^[2] Ta llargamente estendíu n'África al sur del Sáḥara, siendo una especie común en parques nacionales y zones protexíes.^[1]

Subespecies

Reconócense les siguientes subespecies:^[2]

• Buphagus africanus africanus
• Buphagus africanus langi

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Buphagus africanus .

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pigwr trogod pigfelyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pigwyr trogod pigfelyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Buphagus africanus; yr enw Saesneg arno yw Yellow-billed oxpecker. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. africanus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.

Teulu

Mae'r pigwr trogod pigfelyn yn perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Drudwen benllwyd Sturnia malabarica Drudwen benwen Sturnia erythropygia Drudwen dagellog Creatophora cinerea Drudwen Dawria Agropsar sturninus Drudwen fronwen Grafisia torquata Drudwen gefnbiws Agropsar philippensis Drudwen Sri Lanka Sturnornis albofrontatus Maina Bali Leucopsar rothschildi Maina eurben Ampeliceps coronatus Sturnia pagodarum Sturnia pagodarum Sturnia sinensis Sturnia sinensis

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Klubák žlutozobý (Buphagus africanus) je středně velký zpěvný pták z čeledi špačkovitých (ačkoli bývá občas řazen do samostatné čeledi Buphagidae).

Rozšíření a Výskyt

Je běžný v savanách v subsaharské Africe v rozmezí od Senegalu až po Súdán. Společně s blízce příbuzným klubákem červenozobým tvoří rod Buphagus.

Znaky

Klubák žlutozobý je 20 cm velký s hnědou vrchní stranou těla a hlavou a žlutavou spodinou. Má silný žlutý zobák s červeným koncem a silné končetiny.

Ekologie

Zdržuje se v blízkosti pasousích se stád velkých sudokopytníků, z jejichž srsti vybírá malé bezobratlé živočichy. Živí se i jejich krví, čímž zvířatům způsobuje malé otevřené rány, které jsou lákadlem různých parazitů.

Klubák žlutozobý hnízdí ve stromových dutinách vystlaných chlupy skotu. Snůška čítá 3–6 vajec. Během období rozmnožování tvoří velká hejna.

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Yellow-billed Oxpecker na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]

• KHOLOVÁ, Helena (autorka českého překladu). Ptáci. Praha: Euromedia Group, k. s., 2008.

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Der Gelbschnabel-Madenhacker (Buphagus africanus) ist eine Vogelart aus der Familie der Madenhacker (Buphagidae). Er kommt im subsaharischen Afrika von Senegal im Westen bis in den Sudan vor. Im extremen Osten seines Verbreitungsgebietes, wo sich dieses mit dem des Rotschnabel-Madenhackers überlappt, ist er eine verhältnismäßig seltene Art.

Erscheinungsbild

Der Gelbschnabel-Madenhacker erreicht eine Körperlänge zwischen 19 und 22 Zentimetern. Er wiegt zwischen 55 und 70 Gramm.^[1] Der namensgebende kräftige Schnabel ist gelb mit einer kräftig roten Spitze. Die Augen sind rot und heben sich auffallend von dem dunklen Kopfgefieder ab. Die Körperoberseite ist dunkel graubraun und hellt zum Bürzel hin in ein Hellbeige auf. Die Oberbrust ist hell graubraun. Der Bauch ist ocker.

Verhalten

Gelbschnabel-Madenhacker fressen vor allem Insekten sowie Zecken und andere Hautparasiten großer Säugetiere. Er frisst auch Wundgewebe und Blut seiner Wirtstiere und verhindert ein frühes Schließen von Wunden. Die Bindung an die Wirtstiere ist sehr groß. Während des Tages sind sie häufig auf dem Rücken oder Hals von Kühen, Büffeln, Giraffen, Antilopen oder Zebras zu beobachten. Nichtbrütende Gelbschnabel-Madenhacker verbringen häufig auch die Nacht auf dem Rücken eines großen Säugetieres. Das Gelege besteht aus zwei bis drei Eiern. Der Gelbschnabel-Madenhacker ist ein Höhlenbrüter. Die Nisthöhle wird mit Tierhaaren ausgepolstert. Außerhalb der Fortpflanzungszeit können sie lockere Schwärme bilden. Der Ruf ist ein heiseres kriss kriss.

Belege

Einzelnachweise

1. ↑ Burnie, S. 433

Literatur

• David Burnie (Hrsg.): Vögel, München 2008, Dorling Kindersley, ISBN 978-3-8310-1272-5

Weblinks

• Buphagus africanus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Buphagus africanus in der Internet Bird Collection

The yellow-billed oxpecker (Buphagus africanus) is a passerine bird in the family Buphagidae. It was previously placed in the starling and myna family, Sturnidae.

It is native to the savannah of Sub-Saharan Africa from Senegal east to Sudan. It is least common in the extreme east of its range where it overlaps with the red-billed oxpecker, despite always dominating that species when feeding.

Taxonomy

In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the yellow-billed oxpecker in his Ornithologie based on a specimen collected in Senegal. He used the French name Le pique-boeuf and the Latin Buphagus.^[2] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.^[3] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.^[3] One of these was the yellow-billed oxpecker. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Buphaga africana and cited Brisson's work.^[4] This species is placed in the genus Buphagus that was introduced by Brisson.^[5]

Two subspecies are recognised:^[6]

• B. a. subsp. africanus Linnaeus, 1766 – Mauritania and Senegal to northwest Ethiopia south to northeast South Africa
• B. a. subsp. langi Chapin, 1921 – Gabon, Congo, Democratic Republic of the Congo and west Angola

Behavior

The yellow-billed oxpecker nests in tree holes lined with hair plucked from livestock. It lays 2–3 eggs. Outside the breeding season it is fairly gregarious, forming large, chattering flocks. Non-breeding birds will roost on their host animals at night.

The yellow-billed oxpecker eats insects and ticks. Both the English and scientific names arise from this species' habit of perching on large wild and domesticated mammals such as cattle and eating arthropod parasites.^[7] It will also perch on antelopes such as wildebeest. In a day an adult will take more than 100 engorged female Boophilus decoloratus ticks or 13,000 larvae.

However, their preferred food is blood, and while they may take ticks bloated with blood, they also feed on it directly,^[8] pecking at the mammal's wounds until blood flows.^[9] Whatever the net result, mammals generally tolerate oxpeckers.^[8]

The yellow-billed oxpecker is 20 cm (7.9 in) long and has plain brown upperparts and head, buff underparts and a pale rump. The feet are strong. The adults' bills are yellow at the base and red at the tip, while juveniles have brown bills.^[10] Its flight is strong and direct. The call is a hissy, crackling krisss, krisss.

References

El picabueyes piquigualdo^[2]​ (Buphagus africanus) es una especie de ave paseriforme de la familia Buphagidae.^[3]​ Está ampliamente extendido en África al sur del Sahara, siendo una especie común en parques nacionales y zonas protegidas.^[1]​

Subespecies

Se reconocen las siguientes subespecies:^[3]​

• Buphagus africanus africanus
• Buphagus africanus langi

Referencias

Buphagus africanus Buphagus generoko animalia da. Hegaztien barruko Buphagidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Buphagus
• Buphagidae

Isoloisnokkeli, aikaisemmalta nimeltään keltanokkeli^[2] (Buphagus africanus) on Saharan eteläpuolisessa Afrikassa elävä loisnokkeleihin kuuluva varpuslintu.

Koko ja ulkonäkö

Kooltaan isoloisnokkeli on noin 19–21 senttiä. Lajin selkä ja pää ovat väriltään harmahtavan ruskeat. Alaselkä ja perä ovat väritykseltään vaalean kellertävän ruskeat. Vatsa on vaalean ruskea. Nokka on keltainen ja punakärkinen. Sukupuolet muistuttavat toisiaan ulkonäöltään. Nuoret linnut ovat väritykseltään vaaleampia kuin aikuiset. Isoloisnokkeli muistuttaa ulkonäöltään lähisukulaistaan loisnokkelia (Buphagus erythrorhynchus) mutta on vaaleampi, ja loisnokkelin nokka on täysin punainen.^[3][4]

Elinympäristö ja kanta

Isoloisnokkelit elävät laajalti Saharan eteläpuolisessa Afrikassa ja erityisesti sen itäosissa. Laji elää savannimailla, joilla pidetään karjaa ja liikkuu luonnostaankin nisäkkäitä kuten muita sorkkaeläimiä, jotka tarjoavat linnuille ravintoa.^[5]

Isoloisnokkelikanta on pienentynyt viime aikoina. Yksi syy on karjan desinfioinnin lisääntyminen, mikä tappaa karjan loiset, joita isoloisnokkelit syövät. Desinfektioaineet saatavat tappaa myös lintuja, jotka syövät myrkyllisiksi tulleita loisia kuten punkkeja. Isoloisnokkelit ovat hävinneet muutamilta alkuperäisiltä levinneisyysalueiltaan.^[5]

Elintavat ja lisääntyminen

Isoloisnokkelit saattavat kerääntyvät erityisesti karjan, sarvikuonojen ja virtahepojen selkiin ruokailemaan.^[4] Yhdessä eläimessä voi näitä lintuja olla jopa kymmenittäin.^[5]

Isoloisnokkelien pesimäaika vaihtelee sadekausien ja ruokapöytinä toimivien eläinten liikkeiden mukaan. Yksi isoloisnokkelipari voi pesiä vuodessa jopa kolme kertaa. Pesä rakennetaan puun tai kiven koloon. Materiaalina on kuiva ruohoja nisäkkäiden selästä kiskotut karvatupot. Naaras munii pesään kahdesta kolmeen munaa. Hautominen kestää noin kahden viikon ajan ja poikaset poistuvat pesästään kuukauden kuluttua kuoriutumisestaan. Sekä naaras että koiras huolehtivat hautomisesta ja poikasten ruokkimisesta. Tosin vain naaras hautoo munia yöllä. Pesivällä parilla on kahdesta kolmeen muuta lintua auttajinaan.^[5]

Isoloisnokkeli ja eläimet

Isoloisnokkeleista on sekä hyötyä että haittaa karjalle, sarvikuonoille ja virtahevoille. Linnut varoittavat nisäkkäitä äänillään ja lentelemällä niiden ympärillä.^[5]

Isoloisnokkelit syövät nisäkkäiden loisia. Suurimmaksi osaksi ravinto koostuu punkeista ja kärpäsistä, mutta myös täitä ja kirppuja syödään. Syödessään isoloisnokkelit voivat kuitenkin vahingoittaa eläimiä, koska ne syövät myös nisäkkäiden verta ja lihaa. Näin ne suurentavat loisten tekemiä haavoja ja haittaavat niiden parantumista. Tästä huolimatta eläimet antavat isoloisnokkeleiden olla selässään.^[5]

Lähteet

Buphagus africanus

Le Piquebœuf à bec jaune (Buphagus africanus) est une espèce de passereau de la famille des buphagidés, tout comme son cousin le piquebœuf à bec rouge.

Description

Répartition

Cet oiseau vit en Afrique au sud du Sahara : Angola, Bénin, Cameroun, Erythrée...

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, il existe les deux sous-espèces suivantes :

• Buphagus africanus africanus Linnaeus 1766 ;
• Buphagus africanus langi Chapin 1921.

La bufaga beccogiallo (Buphagus africanus Linnaeus, 1766) è un uccello passeriforme della famiglia Buphagidae^[2].

Descrizione

Dimensioni

Misura 20 cm di lunghezza, per 57-71 g di peso^[3].

Aspetto

Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto ma slanciato, muniti di piccola testa squadrata con becco robusto e dalla mandibola inferiore molto sviluppata, ali arrotondate, zampe forti e coda anch'essa forte e dall'estremità cuneiforme.

Il piumaggio si presenta di color caffè su testa ed ali, mentre la nuca, il collo ed il dorso sono di un bruno più chiaro, il codione è beige e dello stesso colore sono petto, ventre e fianchi, mentre la coda è di color bruno-grigiastro.

Il becco, come intuibile dal nome comune, è giallo con punta di colore rosso-arancio: gli occhi sono anch'essi rossi, mentre le zampe sono di colore grigio-nerastro.

Biologia

Si tratta di uccelli diurni e moderatamente gregari, che si spostano in gruppetti familiari di una decina d'individui, i quali spesso si fondono fra loro a formare stormi più consistenti e molto rumorosi, i cui componenti si tengono in continuo contatto vocale fra loro mediante richiami ronzanti: le bufaghe sono note per la loro stretta associazione coi grandi mammiferi erbivori africani, sul cui dorso passano la stragrande maggioranza del proprio tempo.

Sul far della sera, le bufaghe lasciano i propri ospiti (che possono variare dai bufali agli ippopotami, ai rinoceronti agli gnu) per cercare rifugio per la notte fra i rami degli alberi.

Alimentazione

La dieta di questi uccelli è essenzialmente insettivora: le bufaghe sono solite effettuare dei tagli col becco nella pelle dei grossi mammiferi, esponendo in tal modo i parassiti annidati sotto l'epidermide e potersene nutrire agevolmente.

Fra le prede preferite delle bufaghe vi sono zecche e pulci, ma anche larve di insetti parassiti ed insetti ematofagi come i tafani: le bufaghe beccogiallo si nutrono inoltre di piccoli brandelli di carne e grasso ricavate dalle ferite dei propri ospiti, dei quali sono inoltre solite bere anche il sangue ricavandolo direttamente dalle ferite o indirettamente mangiando gli animali ematofagi che se ne sono nutriti^[3].

Riproduzione

Si tratta di uccelli monogami, la cui stagione riproduttiva va da aprile a settembre nel nord dell'areale (giugno-settembre in Mauritania, aprile-agosto in Nigeria, maggio-giugno in Sudan) e da dicembre a giugno a sud dell'Equatore^[3], cadendo generalmente nel pieno della stagione delle piogge: durante la stagione degli amori, le coppie tendono a isolarsi dagli stormi di appartenenza, divenendo territoriali ed aggressive nei confronti di conspecifici, pur permettendo a volte ad alcuni esemplari di aiutarle nelle varie fasi dell'evento riproduttivo.

Il nido viene costruito in una cavità che può essere l'interno di un tronco d'albero marcescente, un nido abbandonato da altri animali, o anche la crepa di un muro: l'interno di tale cavità viene foderato da ambedue i partner con fibre vegetali e pelo animale, e la femmina vi depone 2-3 uova, che provvede a covare per circa 13 giorni.
I pulli sono ciechi ed implumi alla schiusa: essi vengono accuditi e imbeccati dai genitori e in alcuni casi anche da altri esemplari che cooperano con la coppia riproduttrice, e s'involano attorno alle tre settimane dalla schiusa. A quel punto, essi cominciano a seguire i genitori nei loro spostamenti ed a ricavare il cibo in maniera autonoma, chiedendo l'imbeccata sempre più sporadicamente: la piena indipendenza viene raggiunta attorno al mese e mezzo di vita.

Distribuzione e habitat

La bufaga beccogiallo popola un areale piuttosto vasto (sebbene frammentato) che abbraccia gran parte dell'Africa subsahariana, andando dalla Senegambia e dalla Mauritania sud-occidentale al nord della Repubblica Centrafricana e al nord-ovest del Sudan del Sud attraverso gran parte del Sahel, oltre che nell'area di confine fra Sudan ed Etiopia, nel nord-ovest dell'Eritrea, lungo la costa di Gabon, Congo ed Angola, nord-est ed estremo nord-ovest della Namibia, area di confine fra Botswana, Zimbabwe e Zambia e fra quest'ultima, il Mozambico ed il Sudafrica (dove sta ricolonizzando il parco nazionale Kruger^[3]) e l'area fra il nord del Mozambico ed il sud del Kenya.
Diventa meno comune nell'estremo est del suo areale, dove vive in simpatria con l'affine bufaga beccorosso^[3].

L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalla savana ed in generale dalle aree aperte secche e semiaride a copertura erbosa, con presenza di aree cespugliose e alberate o comunque di alberi isolati: la loro presenza è comunque strettamente correlata a quella di bestiame o di megafauna erbivora^[3].

Tassonomia

Se ne riconoscono due sottospecie^[2]:

• Buphagus africanus africanus Linnaeus, 1766 - la sottospecie nominale, diffusa nella maggioranza dell'areale occupato dalla specie;
• Buphagus africanus langi Chapin, 1921 - endemica del bacino del Congo (Gabon, Congo-Brazzaville, Congo-Kinshasa occidentale, Angola nord-occidentale);

Alcuni autori riconoscerebbero inoltre le sottospecie megarhynchus dell'area del lago Kivu ed haematophagus dell'area dell'Okavango, ambedue sinonimizzate con la nominale^[3].

Galleria d'immagini

• Esemplare si nutre su un bufalo in Botswana.

• Esemplare all'entrata del nido in Kenya.

• Corteggiamento.

• Giovane (in primo piano) nel Serengeti.

• Due esemplari su una zebra in Senegal.

• Esemplari nel Masai Mara.

Note

Vogels

De geelsnavelossenpikker (Buphagus africanus) is een oscine zangvogel uit de familie Buphagidae (ossenpikkers). Het is een vogel die leeft in de savannegebieden van Afrika ten zuiden van de Sahara.

Kenmerken

De geelsnavelossenpikker is ongeveer 20 cm groot, hij is gemiddeld iets groter dan de roodsnavelossenpikker en heeft een felrode iris en geen ring om het oog. De snavel van de geelsnavelossenpikker is aan de basis geel met een rode punt en wat zwaarder dan die van de roodsnavelossenpikker.

Leefwijze

De geelsnavelossenpikker lijkt een beetje op een spreeuw. De vogel heeft de gewoonte om op grote zoogdieren (zowel wilde grote dieren als neushoorns en gnoes als landbouwhuisdieren als runderen) neer te strijken en daar teken, horzellarven en andere parasieten op te pikken.

Verspreiding en leefgebied

De geelsnavelossenpikker komt overwegend in West-Afrika voor, maar ook heel versnipperd in delen van Oost-Afrika. Er zijn daardoor gebieden waar beide soorten naast elkaar voorkomen en zelfs in elkaars gezelschap worden gezien.

De soort telt twee ondersoorten:

• B. a. africanus: van Mauritanië en Senegal tot noordwestelijk Ethiopië, zuidelijk naar noordoostelijk Zuid-Afrika.
• B. a. langi: Gabon, Congo-Brazzaville, Congo-Kinshasa en westelijk Angola.

Status

De geelsnavelossenpikker heeft een ruim verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar gaat in aantal achteruit, maar niet in de beschermde natuurreservaten. Om deze redenen staat deze ossenpikker als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Symbiose

De relatie tussen ossenpikkers en grote zoogdieren werd lange tijd beschouwd als een mooi voorbeeld van mutualisme. Het zoogdier had baat bij het verwijderen van parasieten en de vogel had een eiwitrijk dieet. Uit nader onderzoek aan het gedrag van de roodsnavelossenpikkers blijkt dat deze zich ook als parasieten gedragen en wonden bij de zoogdieren opzettelijk vergroten om er bloed uit te drinken en dat zij weliswaar teken verwijderen, maar wel de dieren die al volgezogen met bloed zijn, zodat er weinig preventieve werking van uit gaat.^[2]

Bronnen, noten en/of referenties

Gulnebboksehakkar, Buphagus africanus, er ein sporvefugl i sin eigen familie, Buphagidae^[1]. Dei har habitat på savannen i Afrika sør for Sahara frå Senegal austover til Sudan. Det er minst vanleg i det ekstreme aust av utbreiingsområdet, der han overlappar med raudnebboksehakkar, trass i at dei alltid dominerer over den andre arten når dei beitar saman.

Gulnebboksehakkaren er vel 20 cm lang og har brunleg overside og brunt hovud, gulbrun underside og ein bleik gump. Føtene er sterke. Nebba til vaksne fuglar er gule på basen og raud på tuppen, medan ungfuglar har brune nebb.^[2] Flyginga er sterk og direkte. Ropa er ein hissig, sprakande krisss, krisss.

Gulnebboksehakkaren et insekt og flått. Både det norske og det vitskaplege namnet skriv seg frå vanen denne arten har til å sitje på store, ville og tamme pattedyr som kyr. Dei plukkar leddyrparasittar. På ein dag kan ein voksen oksehakkar ta meir enn 100 blodsugande hoer av Boophilus decoloratus-flått eller 13 000 larver.

Likevel er den føretrekte føda blod frå vertsdyret, og medan dei kan få blod frå oppsvulma flott, tar dei òg blod direkte frå dyra, og hakkar på sår. Generelt ser det ut til at pattedyr tolererer oksehakkarar.^[3]

Gulnebboksehakkaren hekkar i hòl i tre, fora med dyrehår. Dei legg 2-3 egg. Utanfor hekkesesongen er dei ganske sosiale, og beitar i store, støyande flokkar. Ikkje-hekkande fuglar vil kvile på vertsdyra sine om natta.

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

• Videoar, bilete og lydopptak av gulnebboksehakkar hos Internet Bird Collection

Multimedia w Wikimedia Commons

Bąkojad żółtodzioby (Buphagus africanus) — gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny bąkojadów. Występuje w Afryce z wyjątkiem jej północnej części i Sahary.

Podgatunki i zasięg występowania

Wyróżnia się następujące podgatunki^[3]:

• B. a. africanus Linnaeus, 1766 – Mauretania i Senegal do północno-zachodniej Etiopii, na południe do północno-wschodniej Afryki Południowej
• B. a. langi Chapin, 1921 – Gabon, Kongo, Demokratyczna Republika Konga i zachodnia Angola

Środowisko

Lasy liściaste i cierniste zarośla. Zazwyczaj w pobliżu wody lub stad dużych zwierząt.

Morfologia

Długość ciała wynosi 19-22 cm, masa ciała 55-70 g. Zgodnie z polską nazwą, gatunek ten posiada masywny, żółty dziób z czerwonym zakończeniem. Tęczówki czerwone. Wierzch ciała ciemny, szarobrązowy, spód ciała i kuper płowe.

Pożywienie

Żywi się pasożytami dużych, roślinożernych (żyraf, krów) zwierząt: kleszczami, wszami, pchłami i muchówkami. Korzyść ta jest obopólna, więc zwierzęta tolerują siedzące na nich bąkojady, które często na nich nocują. Prócz tego zjadają tkankę i krew z ich ran.

Lęgi

Okres lęgowy przypada na porę deszczową. Gniazdo mieści się w dziupli, naturalnej lub wykutej przez dzięcioły. Jest ona broniona przed innymi bąkojadami, ale i papugami i szpakami. Wysokość gniazda to 2-15 m nad ziemią; wyściółkę stanowią trawy, sierść, gałązki i okazjonalnie pióra. Składa 2-3 białe do kremowych jaja. Inkubacja trwa 13 dni, zazwyczaj wysiadują oba ptaki z pary. Pisklęta są karmione przez obojga rodziców oraz pomocników. Są w pełni opierzone po 25 dniach od wyklucia.

Przypisy

Bibliografia

• David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), Phil Benstead i inni: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 433. ISBN 978-83-01-15733-3.
• Nicole Bouglouan: Yellow-billed Oxpecker. Oiseaux-Birds. [dostęp 5 maja 2013].

Linki zewnętrzne

• Nagranie głosu gatunku w serwisie xeno-canto.org

Gulnäbbad oxhackare^[2] (Buphagus africanus) är en av två arter oxhackare inom ordningen tättingar,^[3] afrikanska fåglar kända för att leva av parasiter som de plockar från däggdjur.

Utseende och läten

Oxhackare är slanka och långvingade släktingar till starar med en kroppslängd på ungefär 20 centimeter. Fjäderdräkten är brunaktig med kraftig näbb. Denna art skiljer sig från sin systerart rödnäbbad oxhackare genom att ha röddoppad gul näbb istället för helröd samt avsaknad av gul ögonring runt det röda ögat. Den är också allmänt blekare, framför allt på ryggens nedre del och övergumpen. Ungfågeln har brun näbb, ej svart. Lätet besrivs som korta, väsande "kriss, kriss".^[4]

Utbredning och systematik

Gulnäbbad oxhackare delas in i två underarter med följande utbredning:^[3]

• Buphagus africanus africanus – förekommer på savann i Afrika, söder om Sahara
• Buphagus africanus langi – förekommer i Gabon, västra Kongo-Kinshasa och Kongo-Brazzaville

Hybridisering förekommer med gulnäbbad oxhackare i Zambia i allt större utsträckning.^[5]

Familjetillhörighet

Oxhackarna är nära släkt med stararna (Sturnidae) och placerades tidigare i den familjen. DNA-studier visar dock att de är systergrupp till härmtrastar (Mimidae) och starar tillsammans. De lyfts därför idag ut till en egen familj, Buphagidae, för att undvika att slå ihop starar och härmtrastar till en enda familj.

Levnadssätt

Gulnäbbad oxhackare påträffas på savann och i skogslandskap, ofta nära vatten och i sällskap av afrikansk buffel, noshörningar, flodhäst och boskap. Den livnär sig nästan uteslutande av hudlevande parasiter från stora däggdjur, men kan också ta blod och vävnad från sår. Oxhackare tar nattkvist i flock, oftast i döda träd.^[4]

Fågeln häckar mellan juni och september i Mauretanien och Senegal, april–augusti i Nigeria, maj–juni i Sudan och mestadels december–juni i Östafrika.^[6]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal till följd av allt färre värdarter och metoder att avlägsna hudparasiter från boskap med insektsgifter.^[7] Den minskar dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad, varför internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig i nationalparker och skyddade områden.^[8]

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Buphagus africanus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ BirdLife Sverige (2019) Officiella listan över svenska namn på alla världens fågelarter
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-08-11
4. ^ [a b] Sinclair, Ian & Ryan, Peter (2003) Birds of Africa south of the Sahara, Struik, Cape Town.
5. ^ Zwols, M. & Hubbard, P. (2012) Further sighting of hybrid oxpeckers in the Matobo Hills, Zimbabwe. Honeyguide 58(1): 74–75.
6. ^ Craig, A. (2019). Yellow-billed Oxpecker (Buphagus africanus). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/62337 19 mars 2019).
7. ^ Feare, C.; Craig, A. 1998. Starlings and Mynas. Christopher Helm, London.
8. ^ Fry, C.H.; Keith, S.; Urban, E.K. 2000. The birds of Africa Vol. VI. Academic Press, London.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör gulnäbbad oxhackare.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Buphagus africanus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

• 1 Опис
• 2 Поширення
• 3 Харчування
• 4 Розмноження
• 5 Джерела

1. ↑ BirdLife International (2012). Buphagus africanus: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013
2. ↑ Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.
3. ↑ David Burnie (2008). Vögel: die grosse Bild-Enzyklopädie (de). Dorling Kindersley. ISBN 978-3-8310-1272-5.

Будь ласка, скористайтеся підказкою та розставте посилання відповідно до прийнятих рекомендацій.

Buphagus africanus là một loài chim trong họ Buphagidae.^[2] Đây là loài bản địa thảo nguyên châu Phi cận Sahara từ Senegal đông sang Sudan. Nó là loài phổ biến nhất trong cùng phía đông của phạm vi của nó, nơi nó trùng lặp với Buphagus erythrorhynchus, mặc dù luôn luôn là loài đông đảo hơn khi ăn.

Chúng xây tổ trong lỗ cây lót bằng lông ngắt từ súc vật. Nó đẻ 2-3 trứng. Bên ngoài mùa sinh sản nó là khá thích giao du, tụ tập thành đàn lớn. Chim không trong mùa sinh sản hót trên con vật chủ của chúng vào ban đêm.

Loài chim này ăn côn trùng và ve. Cả tên gọi bằng tiếng Anh và tên khoa học phát sinh từ thói quen của loài này đậu trên động vật có vú hoang dã và thuần lớn như bò và ký sinh trùng ăn động vật chân đốt. Nó cũng sẽ đậu trên linh dương như linh dương đầu bò. Trong một ngày một chim trưởng thành sẽ ăn hơn 100 con ve Boophilus decoloratus hoặc 13.000 ấu trùng.

Tuy nhiên, thức ăn ưa thích của chúng là máu, và trong khi chúng có thể mất ve đeo bám với máu, chúng cũng ăn nó trực tiếp,^[3] chúng mổ vào vết thương của động vật có vú.

Hình ảnh

• 
• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

• Birds of The Gambia by Barlow, Wacher and Disley, ISBN 1-873403-32-1
• Starlings and Mynas by Feare and Craig, ISBN 0-7136-3961-X
• Zuccon, Dario; Cibois, Anne; Pasquet, Eric & Ericson, Per G.P. (2006): Nuclear and mitochondrial sequence data reveal the major lineages of starlings, mynas and related taxa. Molecular Phylogenetics and Evolution 41(2): 333-344. doi:10.1016/j.ympev.2006.05.007 PMID 16806992 (HTML abstract)

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Воробьинообразные

Подотряд: Певчие воробьиные

Инфраотряд: Passerida

Надсемейство: Muscicapoidea

Семейство: Скворцовые

Род: Буйволовые скворцы

Вид: Желтоклювый буйволовый скворец

• B. a. africanus Linnaeus, 1766
• B. a. langi Chapin, 1921^[1]

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22711005

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Питание
• 4 Размножение
• 5 Примечания
• 6 Литература