الأسماء في صفحات التنقل
Die kleindobbertjie (Tachybaptus ruficollis) is 'n algemene standvoël en een van die kleinste watervoëls in Suider-Afrika. Dit kom ook in ander dele van Afrika voor, asook Europa en dele van die Midde- en Verre-Ooste.
Die kleindobbertjie is 'n klein, vaal, grysbruin voël met donker kringe om sy oë, alhoewel dit 'n helder kastaiingbruin aan die kante van die kop vertoon tydens die broeityd. Die tweede helfte van die wetenskaplike naam, ruficollis, verwys hierna: rufus beteken "rooierig" in Latyn en collus beteken "nek". 'n Ligte kol kan waargeneem word aan die basis van die snawel. Kleindobbertjies het 'n baie vinnige vlerkslag tydens vlug en vertoon dan 'n wit vlerkstreep en 'n helderwit pens.
Die voël geniet 'n wye verspreiding in Suider-Afrika en kan enkel of in groepies in varswatergebiede (groot riviere uitgesluit) met jong plante waargeneem word.
Die kleindobbertjie uiter 'n laggende gekwetter. Hy duik dikwels onderwater en steek dikwels slegs sy kop bo die water uit om gevaar te bespeur. Vandaar ook die naam Tachybaptus: takhos is Grieks vir "vinnig" en bapto beteken "om na onder te sink".
Daar word tans 9 subspesies onderskei, hoofsaaklik aan grootte en kleur.
Kleindobbertjie in somergewaad
Kleindobbertjie in wintergewaad
Kleindobbertjiekuiken
Kleindobbertjie
Kleindobbertjie
Die voël se eiers
Die kleindobbertjie (Tachybaptus ruficollis) is 'n algemene standvoël en een van die kleinste watervoëls in Suider-Afrika. Dit kom ook in ander dele van Afrika voor, asook Europa en dele van die Midde- en Verre-Ooste.
Die kleindobbertjie is 'n klein, vaal, grysbruin voël met donker kringe om sy oë, alhoewel dit 'n helder kastaiingbruin aan die kante van die kop vertoon tydens die broeityd. Die tweede helfte van die wetenskaplike naam, ruficollis, verwys hierna: rufus beteken "rooierig" in Latyn en collus beteken "nek". 'n Ligte kol kan waargeneem word aan die basis van die snawel. Kleindobbertjies het 'n baie vinnige vlerkslag tydens vlug en vertoon dan 'n wit vlerkstreep en 'n helderwit pens.
Die voël geniet 'n wye verspreiding in Suider-Afrika en kan enkel of in groepies in varswatergebiede (groot riviere uitgesluit) met jong plante waargeneem word.
Die kleindobbertjie uiter 'n laggende gekwetter. Hy duik dikwels onderwater en steek dikwels slegs sy kop bo die water uit om gevaar te bespeur. Vandaar ook die naam Tachybaptus: takhos is Grieks vir "vinnig" en bapto beteken "om na onder te sink".
Tachybaptus ruficollis[2] ye una especie d'ave podicipediforme de la familia Podicipedidae que s'estiende por Eurasia, África y el norte d'Australasia.
Trátase d'una ave de tamañu pequeñu, de cuerpu gordosu, ensin cola y picu curtiu, arrondáu y apuntiáu. El so pescuezu ye relativamente llargu y en forma de «S». El zampullín común mide de 23 a 29 cm de llargu y tien un valumbu alar d'ente 40 y 45 cm. Los machos suelen pesar de 135 a 235 g; sicasí les femes pesen un pocu menos, de 120 a 235 g; en dellos llugares rexistren pesos máximos entá mayores. El so plumaxe ye de color pardu buxu escuru nes partes cimeres, cola zona caudal y ventral ablancazaes enllordiaes. Pel branu, en dómina nupcial, el plumaxe del pescuezu, les mexelles y los lladrales de los adultos toma color castañu acoloratáu, y apaez un llurdiu blancu nes comisuras del picu. El plumaxe d'iviernu ye más uniforme, col pescuezu y la cara d'un tonu payizu apagáu. El so reclamu ye un trino agudu y fuerte, especialmente sonoru en branu.
El zampullí común foi descritu científicamente pol zoólogu alemán Peter Simon Pallas en 1764,[3] col nome de Colymbus ruficollis, qu'en llatín significa «colimbo cuellirojo», en referencia a'l color del so plumaxe nupcial. Darréu foi treslladáu al xéneru Podiceps, creáu por John Latham en 1787,[3] anque clasificáu como'l restu de la so familia xunto los colimbos en Colymbiformes. Hasta'l sieglu XX nun se dixebraron los somorguyos y zampullines nel so propiu orde, Podicipediformes. Finalmente foi treslladáu al xéneru Tachybaptus, creáu por Ludwig Reichenbach en 1853.[3] Reconócense siete subespecies:[4]
Enantes considerábase al zampullín tricolor (Tachybaptus tricolor) incluyíu nesta especie.[4]
La etimoloxía del nome del so xéneru, Tachybaptus, procede del griegu; ye la combinación de les pallabres takys (ταχúς) «rápidu» y baptos (βαπτός) «sumergidor». Sicasí, el nome de la so especie, ruficollis, vien de les pallabres llatines rufus «pelirroxu» y collis «pescuezu».
El zampullín chicu ye natural de los llagos y güelgues d'Eurasia, África y Oceanía. Estender poles zones templar y subtropical d'Eurasia, por casi toa África (sacante nel Desiertu del Sáḥara), llegando hasta les Filipines, el archipiélagu malayu, algamando hasta Nueva Guinea y les islles de Bismarck nel so estremu oriental. Na mayor parte de la so área de distribución ye sedentariu, anque les poblaciones qu'añeren más al norte son migratories.
Mientres la so temporada de cría vive en llagos con vexetación trupa nes sos veres. El restu del añu habita tamién agües más abiertes ocupando tou tipu de llagos d'agua duce, llegando a atopase n'atopase n'agües costeres mariña, como badees pequeñes abelugaes.[1]
El zampullín común ye un escelente nadador y buceador que s'alimenta principalmente d'invertebraos acuáticos, pequeños pexes y cucharapes. Suel utilizar la vexetación pa escondese.
Añera solitariu y en colonies esvalixaes. Nidifica sobre mases flotantes de vexetación fondiada a grandes elófitas acuátiques. Xeneralmente ponen de 4 a 6 güevos nuna niarada (anque la niarada puede ser dende 2 hasta 10 güevos), que realiza d'abril a xunu Na India la especie añera na dómina d'agües. La incubación toma unos 20 díes y ye efectuada por dambos proxenitores. Cuando l'adultu abandona'l nial suel cubrir los güevos con xuncos por que nun sían detectaos polos depredadores.[5] Los pitucos dexen el nial aína y anque pueden nadar suelen ser acarretaos nel llombu de los adultos.[6]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Tachybaptus ruficollis ye una especie d'ave podicipediforme de la familia Podicipedidae que s'estiende por Eurasia, África y el norte d'Australasia.
Kiçik maygülü (lat. Podiceps ruficollis) — Maygülülər fəsiləsinə aid quş növü.
Cütləşmə dövründə bədəninin üstü qonur-qara, altı ağımtıl, boğazı, yanaqları və boynu şabalıdı rəngdə olur. Maygülülərin o biri növlərindən fərqli olaraq başında bəzək lələkləri olmur. Qışda bədəninin üstü ağımtıl qonur, altı isə ağ olur[1][2][3][4][5].
Geniş yayılıb. Avropa, Asiya, Avstraliya və Afrikada yayılıb. Azərbaycanda Kür-Araz, Lənkəran və Samur-Dəvəçi ovalığında, Xəzər dənizinin sahil sularında və dağətəyi göllərdə yayılmışdır. Yaz köçü fevralın sonu, martın əvvəlində, payız köçü isə oktyabrda olur[1][2][3][4][5]..
Politipik növdür. Dünyada 9 yarımnövü vardır. Azərbaycan faunasına (T. Ruficollis capensis, Pal. 1884) daxildir. O biri yarımnövlərdən fərqli olaraq, birinci dərəcəli çalma lələkləri ağdır, ikinci dərəcəli çalma lələklərində isə ağ rəng yaxşı inkişaf etmişdir.
Qarğılı-qamışlı su hövzələri yaşayış yeridir. Qışda və miqrasiya vaxtı dənizin açıq sahil sularında da rast gəlinir. Azərbaycanda oturaq və qışlamaq üçün gələn populyasiyaları vardır. Tək, cüt və sürü halında yaşayır. Əsasən gecə fəal olur.
Zoofaqdır. Yemini əsasən böcəklər və balıqlar təşkil edir. Əlavə yemi kimi suçiçəyi və sulələyi toxumlarından da istifadə edir.
Bataqlıq belibağlısı və boz qarğa kiçik maygülünün yumurtalarını və balalarını yeyir.
Monoqamdır. Cütlərə ayrılıqdan sonra yuvalarını qarğı və qamışlıqlarda, yaxud onların əhatəsində olan açıq su sahəsində qurur. Adətən hər gün yumurta qoyur. Həm erkək, həm də dişi fərd kürtyatmada iştirak edir. Birinci, yaxud ikinci yumurtadan sonra kürt yatır. Kürtyatma müddəti 20-21 gündür. Cücələri 44-48 gündə pərvazlanır.
Azərbaycana qışlamağa oktyabr ayında kütləvi gəlir, fevralın sonu, martın əvvələrində isə köçüb gedir. Oturaq populyasiyaları martın ortalarında cüt-cüt ayrılır, apreldə yuva qurur və yumurtalayır. Aprelin axırı, mayda cücələri görünür, iyunda balaları pərvazlanır. İkinci dəfə nəsil verdikdə balaların pərvazlanması avqustda müşahidə olunur. Qış görkəminə girmək üçün yaşlı fərdlərdə lələkdəyişmə avqustdan başlayır, noyabr-dekabrda tam başa çatır. Reproduksiyadan əvvəlki lələkdəyişmə yanvardan aprelə kimi gedir. Avqustun əvvəlinə kimi embrion lələklər yuva lələkləri ilə əvəz olunur. Sentyabr-oktyabrda quşun bədəni birinci qış örtüyü ilə örtülür[1][2][3][4][5]..
Ömrü və cinsi yetişkənliyə çatma müddəti məlum deyil. Fərdi inkişafı rüşeym, bala, cavan (yuvinal) və yetkin formalardan ibarətdir. İnkişaf tipinə görə maturonatla (ətcəbalalar) immaturonatlar (cücələr) arasında keçid təşkil edir.
Adətən ildə bir dəfə, bəzi illərdə isə 2-3 nəsil verir. Yuvaya 5-10 yumurta qoyur. Reproduktivliyin müddəti 69-79 gündür.
Məlum deyil.
Qış aylarında sayı növün arealının şimal hissəsindən (Rusiya ərazisi) gələn quşlar hesabına artır. Dənizin açıq sahil sularında, Abşeron göllərində az, Qızılağac Dövlət Təbiət Qoruğunda, Lənkəran, Samur-Dəvəçi və Kür-Araz ovalığında çox olur. 1964–1968-ci illərdə Xəzərin Lənkəran sahillərində 1 km2 -də 42-55 quş sayılmışdır. Xəzər dənizinin Azərbaycan hissəsinin sahil zolağında sayı 2005 -ci ilin yanvarında 3539, iyulunda 9516 fərd olub. Əsas limit faktorları su-bataqlıq biotoplarının qurudulmasıdır[1][2][3][4][5]..
Yuvaları tək-tək yerləşir. Nəsil verdikdən sonra sürü əmələ gətirir.
Hidrofil bitkilərə təsir edən biotik faktorlara daxildir. Hidrofil heyvanlardan və bitkilərdən yem kimi istifadə edir. Özü isə üçüncü səviyyəli konsumentlərin rasionuna daxildir. Beləliklə, sahil ekosistemlərində maddələrin bioloji dövriyyəsi və enerji çevrilməsində iştirak edir.
Elmi və estetik əhəmiyyəti var.
Qızılağac və Qarayazı Dövlət Təbiət Qoruqlarında, Şirvan, Abşeron və Ağgöl Milli Parklarında, Dövlət Təbiət yasaqlıqlarında qorunur. Ramsar, Bern, Bonn konvensiyalarına və AEWA sazişinə daxil edilmişdir. Populyar maarifçilik ədəbiyyatlarına daxil edilir. Əlavə qorunma tədbirlərinə ehtiyac yoxdur.
Elmi fondlarda kolleksiyası saxlanır, muzeylərdə müqəvvası, populyar əsərlərdə və plakatlarda rəngli şəkilləri nümayiş etdirilir.
Kiçik maygülü (lat. Podiceps ruficollis) — Maygülülər fəsiləsinə aid quş növü.
Ar Plomerig rous (liester : Plomeriged rous)[1][2][3][4] a zo ur spesad evned dour, Tachybaptus ruficollis an anv skiantel anezhañ.
Graet e vez Tignouz rous anezhañ ivez[1][2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar Plomerig rous (liester : Plomeriged rous) a zo ur spesad evned dour, Tachybaptus ruficollis an anv skiantel anezhañ.
Graet e vez Tignouz rous anezhañ ivez.
El cabusset (Tachybaptus ruficollis), anomenat cabussonet o soterí petit a les illes i setmesó al País Valencià, malgrat els seus hàbits aquàtics i la convergència adaptativa que això comporta en els ocells d'aquest medi, cal distingir-lo dels ànecs, amb els quals no l'uneix cap vincle sistemàtic.
Nom vernacle al Delta del Llobregat: Cabussaire[1]
És fàcil de diferenciar de la resta de cabussaires pel fet de no presentar, en cap època de l'any, marques o dissenys cromàtics cefàlics. Semblantment a com succeeix a la resta d'Europa, és el més abundant dels cabussaires als Països Catalans.
En plomatge nupcial, els adults llueixen el coll i la cara castanys rogencs i el cap i el mantell bru negrós. Destaca el bec, gruixut i punxegut, negre i amb la punta més clara, que s'implanta en unes comissures groguenques molt conspícues.
Veient l'estructura dels peus, hom s'adona de la diferència amb els ànecs, puix els cabussets presenten uns lòbuls de pell al costat dels dits i no una membrana interdigital com els anseriformes.
L'estructura de la part final del cos, més aplatada i sense cua aparent, li dóna un aspecte rodanxó, la qual cosa acaba de perfilar els trets discriminadors de l'ocell.
La veu és una mena de trinat que sona com un renill sentit de lluny.
Es capbussa amb molta freqüència durant períodes curts (de 15 a 20 segons), podent romandre parcialment submergit a voluntat si se sent alertat, bo i emergint fora de l'aigua solament part del cos, per exemple el cap, la qual cosa dificulta molt de localitzar-lo i més si ho fa enmig de la vegetació paludícola.
És sedentari i sotmès a moviments hivernals, essent aleshores quan és més fàcilment observable, car estem parlant d'un ocell molt discret, reservat i amagadís en època de cria, durant la qual passa extraordinàriament desapercebut i del qual costa molt obtindre dades de cria confirmada.
És repatani a volar i, quan ho fa, és sempre en curtes volades.
Pot instal·lar-se i niuar en aigües estancades molt variades (i força eutrofitzades), des d'un petit bassiol, una bassa de reg o la tolla de riera, fins a basses grans artificials, sempre amb vegetació aquàtica o de ribera.
A l'hivern s'observa en indrets fluvials de tota mena (també dels grans rius) molt més del que és habitual la resta de l'any, fet que cal imputar a la visita d'hivernants extrapirinencs.
L'òptim de distribució sembla ser la terra baixa, tot i que nia en contrades més altes, com ara les faldes del Prepirineu.
Amb matèria vegetal aportada per ambdós sexes, basteixen una característica plataforma de restes semipútrides, sovint força amagada a la riba.
Dues niuades a l'any generalment.
L'alimentació està basada en invertebrats (larves d'insectes i mol·luscs) i peixos petits més que no pas en matèria vegetal.
S'han considerat un bon nombre de subespècies. Alguns autors consideren que les que conformen la població d'Indonèsia, Nova Guinea i Melanèsia han de ser considerades una espècie diferent (Tachybaptus tricolor),[2] arran els estudis de Mlíkovský (2010).[3]
El cabusset (Tachybaptus ruficollis), anomenat cabussonet o soterí petit a les illes i setmesó al País Valencià, malgrat els seus hàbits aquàtics i la convergència adaptativa que això comporta en els ocells d'aquest medi, cal distingir-lo dels ànecs, amb els quals no l'uneix cap vincle sistemàtic.
Nom vernacle al Delta del Llobregat: Cabussaire
Mae'r Wyach Fach (Tachybaptus ruficollis) yn aelod o deulu'r Podicipedidae, y gwyachod.
Mae'n un o'r gwyachod mwyaf cyffredin, yn nythu ar draws Ewrop ac Asia cyn belled a Gini Newydd ac ar draws rhannau helaeth o Affrica. Yn y rhannau oeraf, lle mae'r dŵr yn rhewi yn y gaeaf, mae'n symud tua'r de neu'r gorllewin, ond fel arall nid yw'n aderyn mudol. Mae'n aml yn casglu ar lynnoedd mawr yn y gaeaf.
Mae'r Wyach Fach rhwng 23 a 29 cm o hyd, y lleiaf o'r gwyachod yn Ewrop. Gall nythu yn unrhyw le lle mae dŵr croyw gyda digon o dyfiant, hyd yn oed ar byllau bychain. Adeiledir y nyth yn agos i'r dŵr, gan nad yw'n medru cerdded yn dda ar y tir. Mae'n dodwy 4 i 7 wy, ac wedi iddynt ddeor gellir weithiau gweld cyw yn cael ei gario ar gefn un o'r rhieni. Pysgod bychain yw ei brif fwyd, ac mae'n medru nofio o dan y dŵr i'w dal.
Gellir adnabod y Wyach Fach yn weddol hawdd o'r maint; mae'n aderyn llawer llai na'r Wyach Fawr Gopog. Yn y tymor nythu mae'r bochau a'r gwddf yn frowngoch. Yn y gaeaf mae'n haws ei gymysgu gyda gwyachod eraill, gan eu bod yn fwy tebyg i'w gilydd yn eu plu gaeaf, ond heblaw y maint mae'r Wyach Fach yn fwy brown lle mae'r rhan fwyaf o'r lleill yn ddu a gwyn. Mae'r alwad yn debyg i sŵn ceffyl yn gweryru.
Potápka malá (Tachybaptus ruficollis) je nejmenším druhem potápky v Evropě.
Výrazně menší než kachna; dorůstá délky 25–29 cm, v rozpětí křídel měří 40–45 cm a váží 130–235 g.[2] Má krátké robustní tělo s krátkými křídly a krkem a malou kulatou hlavu bez pernatých oušek. Dospělí ptáci jsou ve svatebním šatě převážně tmavě hnědočerní s kaštanově hnědým zbarvením po stranách hlavy a krku. Na kořeni zobáku mají výraznou žlutavou skvrnu. V prostém šatě jsou celkově bledší, svrchu tmavě hnědí, s bělavými lícemi a světle hnědým krkem a hrudí. Mláďata jsou převážně černá s bělavým čelem a světlejším pruhováním na hlavě a hřbetě. Obě pohlaví jsou zbarvena stejně.
Na hnízdištích žije skrytě, často se potápí. Pod vodu se většinou skrývá i při ohrožení, vzlétává jen málokdy. Její přítomnost nejčastěji prozrazuje hlasité kolísavé „bibibibibibi“, kterým se ozývá během hnízdního období. Varuje ostrým, kovově znějícím „pit“.
Areál rozšíření potápky malé sahá od západní a střední Evropy přes západní Asii a Indii až po Čínu, Japonsko a Novou Guineu. Zahrnuje také většinu Afriky, včetně Madagaskaru. Hnízdí obvykle v nižších polohách, v ČR po 600 m n. m.[3]
Částečně tažný druh; ve střední Evropě je převážně tažná.
Evropská populace je považována za stabilní, pravidelně však klesá během tvrdých zim. Na území České republiky, kde je zvláště chráněná jako ohrožený druh,[4] hnízdí v počtu 3–6 tisíc párů. Velikost zimující populace je pak odhadována na 1–2 tisíce ptáků.[3]
Hnízdí na mělčích, hustě zarostlých vodních plochách různé, často i velmi malé rozlohy. Na zimu se stahuje na nezamrzající řeky.[3]
Živí se hlavně hmyzem nebo jeho larvami, ale požírá i korýše, obojživelníky (především pulce) a malé ryby.
Hnízdí od dubna do října 2× ročně. Plovoucí hnízdo z vodních rostlin staví oba ptáci většinou dobře skryté v rákosinách v mělké vodě. V jedné snůšce bývá 4–6 (3–7) vajec o velikosti 37,1 x 25,9 mm.[3] Jejich zbarvení je zpočátku bílé, dospělí ptáci je však vždy při opouštění hnízda zakrývají rostlinami, díky čemuž postupně hnědou. Na inkubaci trvající 20–21 dnů se podílí oba rodiče. Mláďata jsou prekociální a hnízdo opouští již krátce po vylíhnutí, často ho však později využívají k odpočinku. Někdy se také vozí na hřbetě rodičů. Plně nezávislá jsou zhruba po 6 týdnech.
V současné době u potápky malé rozeznáváme 9 poddruhů vzájemně se lišících hlavně velikostí a zbarvením:[5][6][7]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Little Grebe na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu potápka malá ve Wikimedia Commons
Galerie potápka malá ve Wikimedia CommonsPotápka malá (Tachybaptus ruficollis) je nejmenším druhem potápky v Evropě.
Den lille lappedykker (Tachybaptus ruficollis) er en fugleart i familien lappedykkere. Den er udbredt som ynglefugl i dele af Europa, Afrika og Asien. Fuglen er almindelig i Danmark i sommerhalvåret, men ses sjældent, da den mest holder til i søernes sivbræmmer. Danmark udgør sammen med Sverige nordgrænsen for artens udbredelse i Europa.
Fuglen er delvist trækfugl. En del overvintrer i Danmark, men på grund af sin størrelse kan den have svært ved at overleve hårde vintre. Resten trækker længere ned i Vesteuropa om vinteren.
Fuglen er 23-29 cm lang og er dermed den mindste lappedykker i Europa. Den vejer 125-225 g og har et vingefang på 40 – 45 cm. Sommerdragten er mørk med sort isse og brune kinder, hals og strube. Det er meget karakteristisk, at den har en tydelig gul mundvig. Vinterdragten er mørk med beige halssider, bryst og flanker. Fuglen dykker ofte, når den forstyrres og kan være under vandet i 25-30 sekunder.
Den yngler i små vandhuller, kanaler og i sivbræmmerne langs søer. Reden bygges af vandplanter og gøres fast til siv eller lignende vandplanter. I maj/juni lægges 4-6 æg som udruges på 19 – 25 dage.
Dens føde består af snegle, muslinger, krebsdyr, vandinsekter og småfisk, som den dykker efter.
Den lille lappedykker (Tachybaptus ruficollis) er en fugleart i familien lappedykkere. Den er udbredt som ynglefugl i dele af Europa, Afrika og Asien. Fuglen er almindelig i Danmark i sommerhalvåret, men ses sjældent, da den mest holder til i søernes sivbræmmer. Danmark udgør sammen med Sverige nordgrænsen for artens udbredelse i Europa.
Fuglen er delvist trækfugl. En del overvintrer i Danmark, men på grund af sin størrelse kan den have svært ved at overleve hårde vintre. Resten trækker længere ned i Vesteuropa om vinteren.
Der Zwergtaucher (Tachybaptus ruficollis) ist eine Art aus der Familie der Lappentaucher. In Europa ist diese in Eurasien und Afrika verbreitete Art der kleinste Vertreter dieser Familie. Zwergtaucher sind in Europa durchaus häufig. Sie werden jedoch wegen ihres unauffälligen Gefieders und ihrer insbesondere während der Brutzeit sehr versteckten Lebensweise meist übersehen.
Es werden insgesamt neun Unterarten unterschieden.
Zwergtaucher erreichen eine Körperlänge von 25 bis 29 Zentimetern. Die Flügelspannweite beträgt 40 bis 45 Zentimeter. Die Zwergtaucher können 130–235 g schwer werden.[1] Ein Geschlechtsdimorphismus ist nur geringfügig ausgeprägt. Ähnlich wie beim nah verwandten Australischen Zwergtaucher sind die Männchen durchschnittlich etwas größer als die Weibchen und haben etwas kräftigere Schnäbel.
Die Gestalt des Zwergtauchers ist sehr variabel. In ruhiger Schwimmstellung werden die Federn vor allem an der Hinterseite etwas aufgestellt, so dass der Körper rundlich wirkt. Der Hals ist dann kaum sichtbar. Beunruhigte Zwergtaucher strecken den Hals dagegen lang. Der Rücken liegt dann flach auf dem Wasser auf und kann sogar unter der Wasseroberfläche ganz verschwinden.[2] Beim Fliegen lässt der Zwergtaucher den ausgestreckten Hals weit unter die Körperachse durchhängen, die Beine werden nachgezogen. Zwergtaucher fliegen sehr leicht auf. Der Flug ist schnell und sie fliegen in der Regel in geringer Höhe über die Wasseroberfläche.
Im Prachtkleid ist die Körperoberseite der Nominatform schwarzbraun. Der Oberkopf sowie der Hinterhals sind schwarz bis schwarzbraun. Der Oberkopf hat häufig einen leichten grünlichen Schimmer, Zügel und Kinn sind schwarz. Die Kehle, die Wangen, die Halsseiten sowie der Unterhals sind rotbraun. Die Körperseiten sind schwarzbraun mit hellen Stricheln. Die Körperunterseite ist weiß glänzend mit einer Beimengung schwärzlicher Töne. Die Unterflügel sind weiß, die Schwungfedern sind dunkelbraun mit einem hohen Weißanteil, so dass auf dem angelegten Flügel ein weißer Spiegel sichtbar ist. Die Schwanzfedern sind braungrau. Der Schnabel ist schwarz mit einer weißen Spitze, die Schnabelwinkel sind leuchtend grünlich gelb. Die Iris ist rotbraun, der Lauf und die Füße sind grau-grün.
Die Gefiederfarbe an den Flanken sowie auf der Körperunterseite variiert je nach Unterart. Einzelne Unterarten haben gelblich-braune Flanken und einen silbrig weißen Bauch. Bei anderen sind diese Körperpartien gleichfalls schwarz gefiedert. Die Augenfarbe variiert ebenfalls. Bei den asiatischen Unterarten sind sie gelb, bei den europäischen und afrikanischen Unterarten dagegen rotbraun bis leuchtend rot.
Adulte Zwergtaucher mausern von August bis Oktober ins Winterkleid, der Wechsel kann sich bei einzelnen Individuen aber auch bis November und sogar Dezember hinziehen. Bei dieser Vollmauser mausern zunächst Kopf und Hals. Die Schwungfedern werden alle auf einmal gewechselt.[3]
Im Schlichtkleid sind Zwergtaucher sehr unauffällig gefärbt. Die Gefiederfärbung ist insgesamt heller, die Farben wirken verwaschener. Die Körperoberseite ist bei den in Europa vorkommenden Unterarten dunkelbraun. Das Kinn ist weiß, die Wangen, der Hals und die Vorderbrust sind braun mit einzelnen blass kastanienbraunen Flecken. Die Hinterbrust und die vordere Körperunterseite ist weiß, die hintere Unterseite ist braun. Die Körperseiten sind rauchgrau. Der gelbgrüne Mundwinkel fehlt.
Asiatische Unterarten weisen die rotbraune Färbung an den Kopfseiten auch im Ruhekleid auf. Die Populationen in Indonesien, Neuguinea und den daran angrenzenden Inselchen sowie in Malaysia wechseln nicht ins Ruhekleid, sondern tragen ihr Prachtkleid ganzjährig.
Der Wechsel ins Prachtkleid erfolgt im Zeitraum von Januar bis April. Es ist eine Teilmauser, die Kopf, Hals, Körper und einige Flügeldecken erfasst.
Frisch geschlüpfte Nestlinge sind an Nacken und Hinterhals schwärzlich braun. Die Stirn ist mit weißlich-silbrigen haarförmigen Dunen bedeckt. Die Nestlinge haben über dem Auge einen schmalen beige bis orangefarbenen Streif. Das Kinn ist weißlich und weist eine braune Sprenkelung auf. Die Streifenzeichnung im Gesicht ist bei dunenjungen Zwergtauchern nicht ganz so intensiv wie etwa beim Haubentaucher oder beim Rothalstaucher. Die Jungen haben jedoch weißliche Streifen hinter dem Auge, auf den Ohrdecken sowie am Kinn. Der Hinterhals und der Rücken sind schwarz und weisen eine schmale rötlich beigebraune Streifung auf. Die Mitte der Körperunterseite ist weiß und deutlich von den schwarzen Flanken abgesetzt. Der Lidring ist gräulich blau, die Iris ist dunkelbraun. Bei frisch geschlüpften Zwergtauchern ist der Schnabel zunächst gelblichrosa, ohne irgendwelche Abzeichen aufzuweisen.[4]
Bei halbwüchsigen Jungen wird das Schwarz der Körperoberseite graubraun, die rostroten Längsstreifen an den Halsseiten sind schärfer abgesetzt. Dagegen sind die Streifen auf dem Rücken deutlich verwaschener und die deutliche Grenze zwischen der Färbung der Körperoberseite und -unterseite verschwindet. Die silbrigen Dunen auf der Stirn bleiben bis zur Ausbildung der Stirnfeder erhalten.[5] Ins Jugendkleid wechseln Dunenjunge Anfang August.
Im Jugendkleid ist die Oberseite von Körper und Kopf blass dunkelbraun. Sie weisen an Kehle, Wangen und Hals einzelne weiße, rötliche und schwärzliche Strichel auf, die sich auf der Vorderbrust verdichten. Die Körperseiten sind hellbraun, die Körperunterseite ist weiß mit braunen Stricheln. Der Schnabel ist graubraun. In ihrem ersten Winterkleid, in das sie ab September bis Oktober wechseln, sind Jungvögel auf der Körperoberseite noch heller als die Adelten. Am Hals und auf der Vorderbrust wirken sie rötlicher. Das Kinn und die Kehle sind weiß.
Während der Fortpflanzungszeit verrät der Zwergtaucher seine Anwesenheit häufig durch seine auffallenden langen Triller. Beide Geschlechter haben die gleichen Rufe. Häufig rufen beide Partner sogar im Duett. Lautmalerisch wird der Ruf als bi-i-i-i-i-i… umschrieben. Die einzelnen Individuen unterscheiden sich dabei deutlich in der Tonhöhe, in der Lautstärke und der Dauer der einzelnen Phrase.
Der Ruf aggressiv erregter Zwergtaucher ist schriller und fällt am Ende der Phrase in seiner Tonhöhe deutlich ab. Der Alarmruf ist ein scharfes, metallisches pit.[6]
Das Verbreitungsgebiet reicht von West- und Mitteleuropa über Westasien und Indien bis nach China und Japan sowie über Südostasien nach Neuguinea. Es umfasst außerdem große Teile Afrikas sowie Madagaskar. Das Verbreitungsgebiet umfasst nach Schätzungen der IUCN insgesamt 36,7 Millionen Quadratkilometer.[7] In diesem riesigen Gebiet ist er allerdings nirgendwo übermäßig häufig.
In Europa befinden sich besonders große Populationen in Portugal, Großbritannien, Irland, Ungarn, Polen und Rumänien. Das europäische Brutgebiet erstreckt sich jedoch bis zum 63. nördlichen Breitengrad an der atlantischen Küste Norwegen. Sie brüten außerdem im Süden von Finnland und in Estland.[8] Der europäische Bestand gilt als stabil, allerdings kommt es nach strengen Wintern gelegentlich zu Bestandseinbrüchen. Die Bestandserfassung gilt jedoch als schwierig, da Zwergtaucher insbesondere während der Brutzeit ein sehr verstecktes Leben führen. Für die Jahre 1990 und 1991 wurde der Bestand in Deutschland auf 6.400 bis 8.000 Individuen geschätzt. Polen wies in diesem Zeitraum 7.500 bis 10.000 Individuen und Ungarn 9.000 bis 10.000 Zwergtaucher auf.[9]
In Abhängigkeit von den Wintertemperaturen ihres Brutareals sind Zwergtaucher Standvögel, Teilzieher oder Zugvögel. Brutvögel Nordeuropas und Zentralrusslands bis Polen und Norddeutschland sind überwiegend Zugvögel. Sie überwintern unter anderem auf dem Schwarzen Meer, dem Mittelmeer und an der Atlantikküste Europas.[10] Dagegen sind ausgesprochene Zugvögel in Mitteleuropa selten.[11] Mitteleuropäische Brutvögel verbleiben typischerweise innerhalb des Brutgebietes und wechseln während der Winterzeit auf nicht zufrierende Gewässer wie beispielsweise Flussläufe oder große Stauseen. Wenn diese Gewässer während eines strengen Winters zufrieren, weichen die Populationen Mitteleuropas etwas nach Süden aus. Vor allem auf den Seen der Schweiz bilden sich dann große Ansammlungen. Am Genfersee sind dann gelegentlich bis zu 6.000 Zwergtaucher versammelt.
Bei den afrikanischen Populationen kommt es zu Wanderungen, die von den jahreszeitlichen Regenfällen abhängen.
Der Zwergtaucher siedelt zur Brutzeit bevorzugt an kleineren Stillgewässern oder langsam fließenden Bächen oder Flüssen. In Armenien und in Kasachstan brüten sie auch auf salzigen Seen.[12] Besonders wichtig ist wegen der Störungssensibilität eine ausgeprägte Verlandungszone sowie eine gut ausgebildete Unterwasser- und Schwimmblattvegetation und eine große Dichte an Wasserwirbellosen. Sie meiden in der Regel Gewässer, in denen große Raubfische vorkommen.
Außerhalb der Brutzeit nutzen sie sehr unterschiedliche Biotope. Sie sind dann auch an den Küsten, auf großen Seen und Teichen, auf schnell fließenden und daher nicht zufrierenden Flüssen und Bächen anzutreffen.
Zwergtaucher sind exzellente Schwimmer und Taucher und verfolgen besonders im Winter auch Fische. Ansonsten leben sie überwiegend von Insekten. Diese picken sie von der Wasseroberfläche oder finden sie in den oberen Wasserschichten. Sie picken sie aber auch von Pflanzen oder schnappen fliegende Insekten. Mehr als andere Lappentaucher fressen sie auch Weichtiere.[13] Daneben fressen sie Amphibienlarven und Fischbrut.
Zwergtaucher zeigen während der Fortpflanzungszeit ein aggressives Verhalten gegenüber Artgenossen, das häufig sowohl während der Paarbildung als auch beim Besetzen der Reviere zu beobachten ist. Dabei können drei Grundformen unterschieden werden. Drohende Zwergtaucher recken ihren Hals gerade nach oben. Die Kopffedern sind dabei aufgestellt, während der Schnabel nach unten weist. Der Schwanz ist aufgestellt und gesträubt. Angreifende Zwergtaucher strecken dagegen den Kopf weit nach vorn. Das dritte Verhaltenselement ist eine Buckelpose, bei der der Kopf zurückgezogen und der Schnabel leicht nach unten geneigt ist. Das Rückengefieder ist gesträubt und die Flügel leicht angehoben.[14]
Die eigentliche Balz, die immer auf dem Wasser stattfindet, fällt besonders durch andauerndes Trillern beider Partner sowie durch schnelles Entgegenschwimmen, Parallelschwimmen und ein Tauchen, bei dem sie häufig mit den Füßen demonstrativ Wasser aufspritzen lassen. Daneben gibt es gegenseitiges lautes Scheinverfolgen, Nahrungspräsentieren, ritualisiertes Nestbauen, Präsentieren von Pflanzenmaterial sowie Parallelfliegen.[15]
Die Paarung erfolgt auf dem Nest. Das Männchen steigt dabei von hinten auf das liegende Weibchen. Nach der Kopulation geht das Männchen über den Kopf des liegenden Weibchens aufs Wasser oder auf den Nestrand. Danach präsentieren sie sich frontal zueinander, wobei sie langsam den Kopf zu den Seiten wenden oder es folgt ein Präsentieren von Pflanzenteilen.[16]
Die Brutzeit ist in Mitteleuropa von April bis Juli. Wie alle Lappentaucher nistet auch der Zwergtaucher gewöhnlich am Wasserrand. Das Nest ist gewöhnlich ein im flachen Wasser aufgeschichteter Haufen aus Pflanzenteilen. In tieferem Wasser ist das Nest gelegentlich ein an Uferpflanzen verankertes schwimmendes Nest. Am Bau des Nestes sind beide Elternvögel beteiligt.[17] Zum Nestbau verwenden sie abgestorbene Wasserpflanzen der Arten, die am betreffenden Gewässer häufig sind. Das Nest hat einen Durchmesser von 20 bis 30 Zentimetern, meist ragt es 3,5 bis 4,5 Zentimeter über die Wasseroberfläche hinaus. Die Nestmulde hat einen Durchmesser von 4 Zentimetern.[18] Einige Meter vom Hauptnest entfernt errichten sie zusätzlich drei bis vier zeitweilige Nestplattformen. Diese dienen wahrscheinlich zum Ruhen während des Zeitraumes, in dem die Eier gelegt und dann bebrütet werden.[19]
Das Gelege besteht in der Regel aus vier bis sechs Eiern. In seltenen Fällen kommen Gelege vor, die zehn Eier umfassen.[20] Die Eier sind unmittelbar nach der Eiablage weiß gefärbt, färben sich später jedoch bräunlich um. Beide Altvögel sind an der Brut beteiligt und die Bebrütung beginnt mit der Ablage des ersten Eis. Wenn die Eltern während der Brutzeit das Nest verlassen, decken sie die Eier mit Nestmaterial ab.
Die Küken schlüpfen nach einer Brutzeit von 20 bis 21 Tagen. Sie werden von beiden Elternvögeln gefüttert. Dabei erfolgt die Nahrungsübergabe von Schnabel zu Schnabel. Die gestreiften Jungen werden gelegentlich auf dem Rücken der Eltern getragen, allerdings kommt dieses Verhalten bei Zwergtauchern weniger häufig als bei Haubentauchern vor, da die Jungen zum Ruhen bevorzugt das Nest aufsuchen.[21]
Die Jungvögel sind etwa in einem Alter von 30 bis 40 Tagen selbständig. Sie verbleiben jedoch in der Regel in der Nähe ihrer Eltern. Flügge werden sie in einem Alter von 44 bis 48 Tagen.[22]
Zu Populationseinbrüchen kommt es bei den Zwergtauchern vor allem auf Grund kalter Winter. Auch Wasserstandsschwankungen führen zu einem verringerten Bruterfolg.[23] Brutplatzkonkurrenz mit Arten wie dem Rothals- und Haubentaucher sowie die Nahrungskonkurrenz mit bestimmten Fischarten spielen dabei eine Rolle.[24] Aaskrähe und Rohrweihe gehören zu den Prädatoren, die offen liegende Nester ausrauben. Die Küken werden häufiger auch von Hechten gefressen.[25]
Neben solchen natürlichen Bestandsschwankungen kam es ab den 1970er Jahren zu auffälligen Bestandsrückgängen. Deutliche Rückgänge gab es beispielsweise am südlichen Oberrhein, den Innstauseen, in der Oberpfalz und in Thüringen sowie im österreichischen Waldviertel, Teilen der Niederlande und Tschechien. Dieser Rückgang hält zum Teil regional noch an, doch seit den 1980er Jahren gibt es regional auch eine starke Zunahme.[26]
Insbesondere die Vernichtung der natürlichen Lebensräume und die Trockenlegung von Sümpfen und Auenlandschaften sowie die Bereinigung von Verlandungszonen haben den Zwergtaucher in weiten Teilen seiner Verbreitungsgebiete selten werden lassen. Daneben spielt die Verschlechterung der Habitate durch Intensivierung der Fischwirtschaft, Eutrophierung und Verschmutzung der Gewässer, Schilfsterben und Zusammenbruch der Weißfischbestände sowie Störungen durch Freizeitaktivitäten wie Angeln, Wassersport und Badebetrieb eine Rolle.[27] Auch die Ausbringung von Schädlingsbekämpfungsmitteln wie Pestizide setzen der Art zusätzlich zu, da die Gifte über die Nahrung aufgenommen werden. In der Nähe von Siedlungsräumen stellen Überlandstromleitungen und hohe Antennen eine Gefahr dar. Streckenweise bedroht auch der Tourismus das ungestörte Brüten der Vögel. Der Zwergtaucher ist nicht durch das Washingtoner Artenschutzabkommen geschützt. In der Roten Liste der IUCN wird die Art als „potenziell gefährdet“ geführt.
Der Zwergtaucher gilt als eine der Arten, die vom Klimawandel besonders betroffen sein wird. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der Royal Society for the Protection of Birds die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht davon aus, dass sich bis zum Ende des 21. Jahrhunderts das Verbreitungsgebiet des Zwergtauchers deutlich verändern wird. Das Verbreitungsgebiet wird sich nach dieser Prognose um etwa ein Drittel verkleinern und gleichzeitig nach Norden verschieben. Zu den möglicherweise künftigen Verbreitungsgebieten zählen die mittlere Region Schwedens sowie ein großer Teil Finnlands; das Verbreitungsgebiet wird nach diesen Prognosen auch Island und die Küste Norwegens umfassen. Dagegen geht ein großer Teil des Verbreitungsgebietes auf der Iberischen Halbinsel und an der nördlichen Mittelmeerküste verloren.[28]
Der Asteroid des inneren Hauptgürtels (8587) Ruficollis ist nach dem Zwergtaucher benannt (wissenschaftlicher Name: Tachybaptus ruficollis). Zum Zeitpunkt der Benennung des Asteroiden am 2. Februar 1999 befand sich der Zwergtaucher auf der niederländischen Roten Liste gefährdeter Arten.[29]
Der Zwergtaucher (Tachybaptus ruficollis) ist eine Art aus der Familie der Lappentaucher. In Europa ist diese in Eurasien und Afrika verbreitete Art der kleinste Vertreter dieser Familie. Zwergtaucher sind in Europa durchaus häufig. Sie werden jedoch wegen ihres unauffälligen Gefieders und ihrer insbesondere während der Brutzeit sehr versteckten Lebensweise meist übersehen.
Es werden insgesamt neun Unterarten unterschieden.
Chúi-pī-á (ha̍k-miâ: Tachybaptus ruficollis) sī Podicipediformes bo̍k Podicipedidae kho ê chiáu-á.
Tōa-pō·-hūn ê chúi-chiáu-á, tú-tio̍h hûi-hiám tio̍h-ē poe-lī chúi-bīn pī-hiám, ka-na chúi-pī-á ē-hiáu chhàng-ji̍p chúi-lāi siám-phiah hûi-hiám. In chhàng-tī chúi-chháu iah sī lô·-tek-á kha, chhun-chhut in ê chhùi-pe chhoán-khùi, tán-thāi thiⁿ-te̍k lī-khui.
Chit phiⁿ bûn-chiuⁿ pún-té khan tī holopedia.net. It dûkerke (Tachybaptus ruficollis) is in soarte yn it skaai fan de dûkers (Tachybaptus). Mei syn 26 sm is it yn Jeropa it lytste lid fan de famylje fan de hjerringslynders. It is in dûnkere fûgel en hy hat in frij koarte nekke mei in readeftige hals. De snaffelbasis is griengiel. Hy komt foar yn hiel Europa útsein it grutste part fan Skandinaavje, yn hiel súdlik Afrika en yn Súd en Súdeast-Aazje.
It Dûkerke hjit yn it Frysk ek wol earsfuttel, earsfutteler as lytse ieldûker.
It dûkerke libbet yn swietwettermarren, fivers en traachstreamende rivieren, mar ek yn reservoirs en grintputten. Hy leit 4-6 wite aaien op in platfoarm fan driuwende fegetaasje. De âlden diele de briedperioade fan 19-25 dagen. De jongen kinne harsels fiede en kinne fleane nei 44-48 dagen.
.jpg)
_I_IMG_8202.jpg)
_I2_IMG_1615.jpg)
Aaien fan it Dûkerke
It dûkerke (Tachybaptus ruficollis) is in soarte yn it skaai fan de dûkers (Tachybaptus). Mei syn 26 sm is it yn Jeropa it lytste lid fan de famylje fan de hjerringslynders. It is in dûnkere fûgel en hy hat in frij koarte nekke mei in readeftige hals. De snaffelbasis is griengiel. Hy komt foar yn hiel Europa útsein it grutste part fan Skandinaavje, yn hiel súdlik Afrika en yn Súd en Súdeast-Aazje.
Tekst üüb Öömrang At eersföötj (Tachybaptus ruficollis) hiart tu at fögelfamile Podicipedidae.
Tachybaptus ruficollis - MHNT
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At eersföötj (Tachybaptus ruficollis) hiart tu at fögelfamile Podicipedidae.
Pikku-uikku Pikku-uikku (Tachybaptus ruficollis) on Europan pienin uikkuloin heimoh kuului lindu.
The smaw douker (Tachybaptus ruficollis), an aa kent as drink-a-penny, is a member o the Podicipedidae faimily o watter birds.
The smaw douker (Tachybaptus ruficollis), an aa kent as drink-a-penny, is a member o the Podicipedidae faimily o watter birds.
Ang maliit na grebe (Tachybaptus ruficollis), na kilala rin bilang dabchick, ay isang miyembro ng pamilya na grebe ng mga ibon ng tubig. Sa 23 hanggang 29 cm (9.1 hanggang 11.4 in) ang haba ito ay ang pinakamaliit na miyembro ng Europa sa pamilya nito. Karaniwang matatagpuan ito sa mga bukas na katawan ng tubig sa buong saklaw nito.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Tachybaptus ruficollis es un specie de Tachybaptus.
Το νανοβουτηχτάρι ή νανοβουτηχτάρα (Tachybaptus ruficollis - Ταχύβαπτος ο πυροτράχηλος) είναι είδος πτηνών της οικογένειας των Πυγοποδιδών. Αυτό το πτηνό είναι μικρότερο των μελών της οικογένειας των βουτηχτάρων, και η μόνη βουτηχτάρα της Ευρώπης που ωοτοκεί τακτικά δύο φορές ετησίως[1].
Στην Ελλάδα φωλιάζει σε υγρότοπους, ταμιευτήρες, λίμνες σε πάρκα κλπ., όπου αναπαράγονται αρκετές δεκάδες ζευγάρια.
Το νανοβουτηχτάρι είναι ένα μικρού μεγέθους βουτηχτάρι, έχοντας μήκος 23-29 εκ. Έχει φτέρωμα γκρίζο με καστανοκόκκινο λαιμό και "μάγουλα", τα οποία είναι πιο μελαμψά κατά την αναπαραγωγική περίοδο. Το υπόλοιπο κεφάλι και τι ράμφος είναι μαύρο. Το στόμα του έχει χρώμα ανοιχτοκίτρινο.
Το νεαρό έχει καφέ μπεζ φτέρωμα στο σώμα, το λαιμό και το πηγούνι, λευκό ουροπήγιο, μαύρη ράχη, σβέρκο και κορυφή κεφαλιού. Το ράμφος του είναι κιτρινωπό.
Το νανοβουτηχτάρι αναπαράγεται σε παρόχθια βλάστηση, συχνά σε μικρές λίμνες, ακόμα και σε αρδευτικά κανάλια[2]. Τρέφεται με έντομα, νύμφες εντόμων, μικρά ψάρια, βατράχια και γυρίνους. Γεννάει συνήθως δύο φορές τον χρόνο από 4-6 αυγά[3].
Το νανοβουτηχτάρι ή νανοβουτηχτάρα (Tachybaptus ruficollis - Ταχύβαπτος ο πυροτράχηλος) είναι είδος πτηνών της οικογένειας των Πυγοποδιδών. Αυτό το πτηνό είναι μικρότερο των μελών της οικογένειας των βουτηχτάρων, και η μόνη βουτηχτάρα της Ευρώπης που ωοτοκεί τακτικά δύο φορές ετησίως.
Στην Ελλάδα φωλιάζει σε υγρότοπους, ταμιευτήρες, λίμνες σε πάρκα κλπ., όπου αναπαράγονται αρκετές δεκάδες ζευγάρια.
БабыщыпцӀэ (лат-бз. Tachybaptus ruficollis) — зы лъэпкъ закъуэ нэхъ мыхъу и цӀэджэгъу хэкӀыгъуэм щыщщ.
Къуалэбзу жьгъейщ, къешэч г. 150-м нэс. Адрей лъэпкъыгъуэхэм яхуэдэу тхьэкӀумэц кӀыхьи хьэгуауи иӀэкъым. И тхыцӀэр фӀыцӀэщ, ныбэщӀагъыр хужь-фӀейщ.
БабыщыпцӀэхэр нэхъыбэу здэпсэур тропик къэралхэращ, уащыпэщӀохуэр Ипщэ, Курыт Еуропэми. ИщхъэрэкӀэ щыпсэухэм щӀымахуэр хуабапӀэхэм щырах. Ищхъэрэ Къаукъазым и псыежэх Ӏуфэхэм зэзэмызэ щылъагъу. Апхуэдэу Молэмусэ Хьэжмурат зэритхымкӀэ Бахъсэн, Тэрч псыхъуэхэм, Шыд Къурей хыкъумым гъэмахуэм, бжьыхьэм 1954, 1955 илъэсхэм щилъэгъуащ[1], ауэ щӀымахуэу япэщӀэхуакъым. Сатунин К. зэригъэувамкӀэ[2], лӀэщӀыгъуэ кӀуам ипэхэм бабыщыпцӀэр Къаукъаз КъуэкӀыпӀэм зыщӀыпӀи мылъэтэжу щыӀащ. ЗызэрирэпщкӀум папщӀэ пэщӀэхуэгъуейщ, щышхэр жэщкӀэщ. Махуэр щегъакӀуэ чыцэ Ӏувхэм.
БабыщыпцӀэ (лат-бз. Tachybaptus ruficollis) — зы лъэпкъ закъуэ нэхъ мыхъу и цӀэджэгъу хэкӀыгъуэм щыщщ.
Малиот нуркач или шутка (Tachybaptus ruficollis) е водна птица од фамилијата нуркачи која е распространета во Стариот Свет. Самиот мал нуркач е распространет во Палеарктикот.
Најмал од сите нуркачи. Масата на телото изнесува 110-370 g, а должината на крилјата 90-111 mm. Општата боја на врвот е црно-кафеникава, а долниот дел е валкано бел. Образите и предниот дел од вратот се костенливо-црвеникави, боковите на телото се црно-кафеникави со светли шари. Летачките пердуви се кафеави, на сложеното крило е видлив бел одблесок. Клунот е црн со бел врв. Очите се жолти, а шареницата на окото е црвеникаво-кафеава. Тарзусот и стапалата се сивкаво-зелени.
Општата боја на зимското перје е посветла и позаматена. Нема костенливо-црвена боја на образите и предниот дел од вратот. Светлата жолтозелена боја на аголот од устата отсуствува. Меѓутоа, од останатите нуркачи во овој период се разликува по окер-црвената боја.
Во зависност од големината и тоновите на бојата се разликуваат 9 подвидови од оваа птица:
Малиот нуркач или шутка (Tachybaptus ruficollis) е водна птица од фамилијата нуркачи која е распространета во Стариот Свет. Самиот мал нуркач е распространет во Палеарктикот.
Пірникоза карликова (Tachybaptus ruficollis) є найменшым видом пірникозы в Европі.
Выразно менша як качка; росте до 25–29 цм, роспятя крыл мірять 40–45 цм і важыть 130–235 ґ. Мать курте робустне тїло з куртыма крылами і шыёв і малов кулятов головов без пірковых ух. Дорослы птахы суть у свадьбянім шатї переважно тмаво барнасточорны з ґаштаново буров фарбов на боках карку і головы. На корїню дзёбака мають выразный жовтый фляк. В простім шатї суть цїлково блядшы, зверьху тмавобуры, з лицями до біла і світло буров шыёв і грудёв. Молодята суть переважно чорны з білавым чолом і світлїшыма смужками на голові і хырбетї. Обидві поглавя суть фарбов такы самы.
На гнїздищах жыє скрыто, часто ся потаплять. Під воду ся скрыє і в небеспецї, вылїтавать лем малоколи. Їх притомность прозраджує найчастїше голосне колысава „бібібібібібібі“, з котрым ся озывать в часї гнїздїня. Варує острым, металово звуковым „піт“.
Ареал росшырїня пірникозы карликовой є од западной і середнёй Европы через Азію і Індію аж по Кітай, Японію і Нову Ґуінеу. Загорнює тыж векшыну Африкы, враховано Мадаґаскару. Звычайно гнїздить у низшых пологах.
Є часточно перелїтный вид; в середнїй Европі є переважно перелїтный.
Европска популація є брана як стабілна, знижує ся в часї твердых зим.
Гнїздить на плыткых, богато зароснутых водных плохах різной, часто і малой розлогы. На зиму міґрує на незамерзаючі рікы.
Жывить ся переважно хробаками, жабами і малыма рыбами.
Гнїздить од апріля до октобра 2x за рік. Плаваючі гнїзда з водный рослин будують обидвоми родічі векшынов добрї схованы в тростинцї в плыткій водї. В єдній покладцї бывать 4–6 (3–7) яєць з розмірами 37,1 x 25,9 мм.
Пірникоза карликова (Tachybaptus ruficollis) є найменшым видом пірникозы в Европі.
Хурган шунгуур (Tachybaptus ruficollis), нь Шунгуурынхан овгийн усны шувуу юм.
Хурган шунгуур нь шовх үзүүртэй хошуутай жижиг усны шувуу ба биеийн урт 23-29 см юм. Нас бие гүйцсэн шувуу нь зуны улиралд хар бараандуу өнгөтэй, хүзүү, хажуу бөөр нь улаан хүрэн байдаг. Залуу шувуудын энэ хэсэг нь бор сааралдуу байна. Мөн тэдний хошуу нь шар, үзүүр нь хар өнгөтэй.
Хурган шунгуурын 9 дэд зүйл бий бөгөөд хэмжээ, өнгө зүсээр нь ялгажээ.
Тэд маш сайн сэлж шумбах ба усан доор загас болон усны элдэв хорхой шавьж хөөн барьж иддэг. Алхаж явахдаа тийм сайнгүй. Голдуу 4-7 өндөг гаргадаг.
-_Non-breeding-_in_an_Indian_Lotus_(Nelumbo_nucifera)_Pond_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7608.jpg)
-_Non-breeding-_bathing_in_an_Indian_Lotus_(Nelumbo_nucifera)_Pond_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7606.jpg)
_just_coming_out_of_water_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7613.jpg)
-_breeding_plumage-_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7648.jpg)
_in_AP_W_IMG_3476.jpg)
_in_AP_W_IMG_3324.jpg)
_I2_IMG_1615.jpg)
-_Breeding_plumage_at_Secunderabad_W_IMG_6590.jpg)
_I_IMG_1620.jpg)
Winter plumage
Дэгдээхэй
.jpg)
.jpg)
_I_IMG_8202.jpg)
_with_a_juvenile_W_IMG_6785.jpg)
_juveniles_W_IMG_6796.jpg)
Museum specimen
Хурган шунгуур (Tachybaptus ruficollis), нь Шунгуурынхан овгийн усны шувуу юм.
टिबुकली(डॅबचिक) हा पाठीचा भाग भुर्या रंगाचा, पोटाकडे रेशमी पांढर्या रंगाचा, शेपटी नसलेला, गुबगुबीत असा साधारण कबुतराएवढा (२३ ते २९ सें. मी.) पाणपक्षी आहे. एरवी नर-मादी दिसायला सारखेच असतात तर विणेच्या काळात नराच्या डोक्याचा आणि मानेचा रंग गडद तपकिरी होतो.
टिबुकली संपूर्ण भारतासह, बांगलादेश, श्रीलंका, म्यानमार, पाकिस्तान येथे जोडीने किंवा लहान थव्यात लहान-मोठ्या तलावात, झिलाणीत राहते.
टिबुकली समुद्रसपाटीपासून सुमारे २५०० मीटर उंचीपर्यंत सर्वत्र आढळते.
टिबुकलीच्या रंग आणि आकारावरून किमान नऊ उपजाती आहेत. भारतात आढळणारी एकमेव उपजात Tachybaptus ruficollis capensis ही आहे.
टिबुकली हा पाणकीटक, बेडूक, अळ्या व इतर छोटे जलचर खाणारा पक्षी आहे. याचे घरटेही पाण्यात तरंगणारे व छोटे असते. ते काटक्यांचे बनविलेले असते.
विणीचा हंगाम एप्रिल ते ऑक्टोबर असून टिबुकली मादी एकावेळी ३ ते ५ शुभ्र पांढर्या रंगाची अंडी देते. अंडी उबविण्यापासून पिलांच्या संगोपनापर्यंत सर्व कामे नर-मादी मिळून करतात.
-_Breeding_plumage_W2_IMG_8770.jpg)
_in_AP_W_IMG_3476.jpg)
_bathing_W_IMG_7228.jpg)
-_breeding_plumage-_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7648.jpg)
नांदूर मध्यमेश्वर अभयारण्यातील टीबूकली
पनडुब्बी (अंग्रेजी:Little grebe) (Podiceps cristatus) चिरइन की ग्रेब परिवार क सदस्य हवे।
पनडुब्बी (अंग्रेजी:Little grebe) (Podiceps cristatus) चिरइन की ग्रेब परिवार क सदस्य हवे।
ਡੁਬਕਣੀ ਇਹ ਬੱਤਖਾਂ ਵਰਗੇ ਦਿਸਣ ਵਾਲੇ ਪੰਛੀ ਆਪਣਾ ਬਚਾਓ ਕਰਨ ਲੲੀ ਫਟਾਫਟ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਕਾਰਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਡੁਬਕਣੀਆਂ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਆਪਣੇ 22 ਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਕੱਦਕਾਠ ਵਾਲੀ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ 'ਚ ਵਸਦੀਆਂ ਸਿਰਫ ਐਂਟਾਰਟਿਕਾ ਅਤੇ ਗਰਮ ਰੇਗਿਸਤਾਨੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਨਹੀਂ ਵਸਦੀਆਂ। ਇਹ ਤਾਜ਼ੇ ਪਾਣੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਛੱਪੜਾਂ, ਟੋਭਿਆਂ, ਝੀਲਾਂ, ਛੰਭਾਂ, ਨਹਿਰਾਂ ਅਤੇ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ ਕੰਢਿਆਂ ਆਦਿ ਵਿੱਚ ਜੋੜੀਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਵੱਡੀਆਂ ਝੀਲਾਂ ਉੱਤੇ 50 ਤਕ ਦੇ ਝੁੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਡੁਬਕਣੀਆਂ ਬਹੁਤ ਚੁਕੰਨੇ ਅਤੇ ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਪੰਛੀ ਹਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਬੰਦੂਕ ਵਿੱਚੋਂ ਗੋਲੀ ਪਹੁਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਚੁੱਭੀ ਮਾਰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ‘ਟਰੂੰ-ਟਰੂੰ’ ਅਤੇ ‘ਵਿੱਟ-ਵਿੱਟ’ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗਰਦਨ ਦੀ ਲੰਬਾਈ 23 ਤੋਂ 28 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਅਤੇ ਭਾਰ 120 ਤੋਂ 140 ਗ੍ਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਚੁੰਝ ਕਾਲੀ, ਤਿੱਖੀ ਅਤੇ ਪੂਛ ਛੋਟੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਪਿਛਲਾ ਪਾਸਾ ਫਿੱਕਾ ਭੂਰਾ ਅਤੇ ਫੁੱਲੇ ਹੋਏ ਖੰਭਾਂ ਨਾਲ ਢਕਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜਵਾਨ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸਿਰਾਂ ਅਤੇ ਗਰਦਨ ਉੱਤੇ ਚਿੱਟੀਆਂ-ਕਾਲੀਆਂ ਧਾਰੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਵੀ ਦਿਸਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਦੇ ਖੰਭ ਗਿੱਲੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ 900 ਦੇ ਕੋਣ ’ਤੇ ਉੱਗੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪਾਣੀ ਦੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਤਹਿ ’ਤੇ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਤਰ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਬੜੀ ਕੁਸ਼ਲਤਾ ਅਤੇ ਲਚਕੀਲੇਪਣ ਨਾਲ ਮੱਛੀਆਂ ਵਾਂਗ ਪਾਣੀ ਦੇ ਪੌਦਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਦੀ ਤਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਿਕਾਰ, ਪਾਣੀ ਦੇ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ ਅਤੇ ਮੱਛੀ ਦੀ ਪਨੀਰੀ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਖਾ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ, ਸਰੀਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕਰਕੇ ਜੁੜੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੰਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਅਗਲੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਝਿੱਲੀ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆ ਹਨ। ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੋਡ਼੍ਹ ਅਤੇ ਜਵਾਨ ਬੱਚੇ ਭੂਸਲੇ ਜਿਹੇ ਰੰਗ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ
ਇਹ 2 ਤੋਂ 3 ਫੁੱਟ ਡੂੰਘੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਸੰਘਣੀਆਂ ਨੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਦੇ ਪੌਦਿਆਂ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਉੱਤੇ ਤਰਦਾ ਹੋਇਆ ਆਲ੍ਹਣਾ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮਾਦਾ 4 ਤੋਂ 7 ਚਮਕੀਲੇ ਚਿੱਟੇ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਰਲ ਕੇ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਅੰਡੇ ਸੇਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਕੱਢ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਅੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਸਾਰ ਚੂਚੇ ਤਰਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਥੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਕੇ ਝੂਟੇ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
ਪੂਰਬੀ ਕੋਲਕਾਤਾ ਸਿਲ੍ਹੀਆਂ ਥਾਵਾਂ
ਜੋਧਪੁਰ ਝੀਲ ਰਾਜਸਥਾਨ ਭਾਰਤ 'ਚ ਆਲਹਣਾਂ
ਡੁਬਕਣੀ ਦਾ ਅੰਡੇ
નાની ડુબકી કે ડુબકી (અંગ્રેજી:Little Grebe, હિન્દી: पनडुब्बि, સંસ્કૃત: लघुवज्जुल), લંબાઇમાં ૨૩-૨૯ સેમી. હોય છે. આ પક્ષી ડુબકી કુટુંબનું નાનામાં નાનું જળપક્ષી છે, જે લગભગ તમામ પ્રકારનાં જળસ્ત્રોતો પર જોવા મળે છે.
નાની ડુબકી, બચ્ચાઓ સાથે, ક્રિષ્ના વન્યજીવન અભયારણ્ય, આંધ્ર પ્રદેશ, ભારત.
T. r. capensis - Non-breeding plumage- in an Indian Lotus Nelumbo nucifera Pond in Hyderabad, India.
T. r. capensis - Non-breeding plumage- bathing in an Indian Lotus Nelumbo nucifera Pond in Hyderabad, India.
T. r. capensis - breeding plumage- just coming out of water in Hyderabad, India.
T. r. capensis - breeding plumage in Hyderabad, India.
T. r. capensis - breeding plumage in Uppalapadu, Andhra Pradesh, India.
T. r. capensis - Non-breeding plumage in Uppalapadu, Andhra Pradesh, India.
T. r. capensis - Adult with immature at Purbasthali in Burdwan District of West Bengal, India.
T. r. capensis-Breeding plumage in Secunderabad , India.
T. r. capensis - Breeding plumage at Purbasthali.
Breeding plumage
Winter plumage
A chick
Breeding plumage
Breeding plumage
T. r. capensis - Non-breeding plumage
T. r. capensis with a juvenile in Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.
T. r. capensisjuveniles in Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.
Museum specimen
-->
નાની ડુબકી કે ડુબકી (અંગ્રેજી:Little Grebe, હિન્દી: पनडुब्बि, સંસ્કૃત: लघुवज्जुल), લંબાઇમાં ૨૩-૨૯ સેમી. હોય છે. આ પક્ષી ડુબકી કુટુંબનું નાનામાં નાનું જળપક્ષી છે, જે લગભગ તમામ પ્રકારનાં જળસ્ત્રોતો પર જોવા મળે છે.
முக்குளிப்பான் (Tachybaptus ruficollis) என்பது முக்குளிப்பான் என்ற பேரினத்தைச் சார்ந்த குட்டைச் சிறகுடைய வாலில்லாத நீர்ப்பறவை ஆகும். இதன் கால்கள் உடலில் பின்னால் தள்ளி இருக்கும். முன் விரல்கள் மூன்றும் தரமாக வளர்ந்திருக்கும். விரல்களின் இரு புறமும் தட்டையான இலை போன்று அகன்ற பாகங்கள் உண்டு. இவையே இது நீந்த உதவுகின்றன, எனவே விரல் இலையின் நடு நரம்பு போல அமைந்துள்ளது, முக்குளிப்பான் குடிபெயராத/புலம்பெயராத சுமார் 23 செ.மீ அளவுடைய ஒரு இந்திய வாத்தாகும். ஊரல், குளிவை, குளுப்பை ஆகியவை இதன் வேறு பெயர்கள்.[2]
பழுப்பு நிறம் கொண்ட உருண்டு திரண்டிருக்கும் நீர்ப் பறவை இது. இதன் அடிப்பாகம் பட்டுப் போல் இருக்கும். குட்டையான, கூரான அலகு உண்டு. வாலற்ற இந்தப் பறவை ஏரிகளிலும் (வேடந்தாங்கல்) குளங்களிலும் இணையாகவோ கூட்டமாகவோ காணப்படும்.முட்டையிடும் காலத்தில் தலையும் கழுத்தும், அடர்ந்த மாநிறமாக மாறும். வாயின் அடிப்பாகம் மஞ்சள் நிறமாக மாறும். குளம் குட்டை போன்ற நீர்நிலைகளில் வாழும். இந்தியத் துணைக்கண்டம் முழுவதிலும் சமவெளியிலிருந்து 2500 மீ உயரம் வரை காணப்படும்.
முக்குளிப்பான் நன்றாக நீந்தவல்லது; அடிக்கடி நீரில் மூழ்கி சற்று தூரத்திற்கப்பால் எழுந்திருக்கும். சிறு குட்டைகளில் இரண்டு அல்லது மூன்றாகச் சேர்ந்து காணப்படும். பெரிய குளங்களில் ஐம்பதுக்கும் மேலாகச் சேர்ந்து திரியும். தேர்ந்த மூழ்கி. சிறு அலை கூட எழுப்பாமல் மிகவும் வேகமாக மூழ்கும் திறனுடையது. சிறு துப்பாக்கியால் இதனைச் சுடும்போது தோட்டா இதனைத் தொடும் முன் பறவை நீருக்குள் மூழ்கி மறைந்து விடும். இதனை விரட்டினாலும் தண்ணீரை விட்டு வெளியேறாமல் அங்குமிங்கும் ஓடியும், மூழ்கியும் தப்பவே பார்க்கும். குட்டையான சிறகு இருப்பினும் முக்குளிப்பான் நன்றாகப் பறக்கக்கூடியது.பொதுவாக அதிக இயக்கம் இல்லாது இருந்தாலும் தேவைப்படும் போது அதிக தூரம் பறக்கவல்லது. குளத்தில் நீர் வற்றி விட்டால் வெகு தூரத்திலுள்ள மற்றொரு குளத்திற்கு பறந்து செல்லும். மாலை வேலைகளில் தண்ணீரின் பரப்பில் ஒன்றையொன்று விரட்டிக் கொண்டு 'கிச் கிச்' என்ற ஒலி எழுப்பும்.
நீர்ப்பூச்சிகள், அவற்றின் நுண்புழுக்கள், தலைப்பிரட்டைகள், தவளைகள், நத்தைகள், சிறுமீன்கள் ஆகியவையே இதன் உணவுகள் ஆகும். மிதக்கும் தாவரங்களுக்கிடையே உள்ள இதன் உணவையும் இது விடாது கொத்தித் திண்ணும். சிறு மீன்களைச் சில சமயங்களில் நீருக்கடியில் விரட்டியும் பிடிக்கும்.
முக்குளிப்பான் பறவையின் கூடு கசங்கிய புல்லாலும் செடிகளாலும், தண்ணீருக்கடியில் மூழ்கி நிற்கும் செடிகளின் மேல் கட்டப்படும். இப்பறவைகள் மூன்று முதல் ஐந்து முட்டைகள் இடும். இடும்போது வெண்மையாக இருக்கும் முட்டைகள் சில நாட்களில் அழுக்கடைந்தது போல் நிறம் மாறிவிடும். முக்குளிப்பான் இரை தேடவோ வேறு காரணங்களுக்காகவோ கூட்டை விட்டு வெளியே செல்லும்போது அழுக்குப் புற்களால் முட்டைகளை மூடிவிட்டுச் செல்லும் அதனாலேயே இதன் முட்டைகள் நிறம் மாறுகின்றன. இதன் குஞ்சுகள் வரிகளை உடைய உடலைப் பெற்றிருக்கும். அவை தாய்ப்பறவையின் முதுகில் ஏறி சவாரி செய்யும். தாய் அவற்றுடன் நீரில் மிதந்து செல்லும்
முக்குளிப்பான் (Tachybaptus ruficollis) என்பது முக்குளிப்பான் என்ற பேரினத்தைச் சார்ந்த குட்டைச் சிறகுடைய வாலில்லாத நீர்ப்பறவை ஆகும். இதன் கால்கள் உடலில் பின்னால் தள்ளி இருக்கும். முன் விரல்கள் மூன்றும் தரமாக வளர்ந்திருக்கும். விரல்களின் இரு புறமும் தட்டையான இலை போன்று அகன்ற பாகங்கள் உண்டு. இவையே இது நீந்த உதவுகின்றன, எனவே விரல் இலையின் நடு நரம்பு போல அமைந்துள்ளது, முக்குளிப்பான் குடிபெயராத/புலம்பெயராத சுமார் 23 செ.மீ அளவுடைய ஒரு இந்திய வாத்தாகும். ஊரல், குளிவை, குளுப்பை ஆகியவை இதன் வேறு பெயர்கள்.
ಗುಳುಮುಳುಕ (ಟ್ಯಾಖಿಬಾಪ್ಟಸ್ ರೂಫಿಕೊಲ್ಲಿಸ್)ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ "ಪಂಜುಲ" ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.ಇದು ಪಾರಿವಾಳಕ್ಕಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದಾಗಿದ್ದು,ಬೂದು ಬಣ್ಣದ ಹಕ್ಕಿ.ಜಲಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತದೆ.ಜಲ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ತೇಲುವ ಗೂಡನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ.ಯುರೋಪ್, ಏಷಿಯಾ ಹಾಗೂ ಆಪ್ರಿಕಾ ಖಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುವುದು.
ಗುಳುಮುಳುಕ (ಟ್ಯಾಖಿಬಾಪ್ಟಸ್ ರೂಫಿಕೊಲ್ಲಿಸ್)ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ "ಪಂಜುಲ" ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.ಇದು ಪಾರಿವಾಳಕ್ಕಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದಾಗಿದ್ದು,ಬೂದು ಬಣ್ಣದ ಹಕ್ಕಿ.ಜಲಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತದೆ.ಜಲ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ತೇಲುವ ಗೂಡನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ.ಯುರೋಪ್, ಏಷಿಯಾ ಹಾಗೂ ಆಪ್ರಿಕಾ ಖಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುವುದು.
ಬಾಹ್ಯ ಸಂಪರ್ಕಗಳು BTO BirdFacts - Little Grebe Little Grebe videos, photos & sounds at the Internet Bird Collection Ageing and sexing (PDF) by Javier Blasco-Zumeta Grebes of the World by André Konter Information and Illustration on Little Grebe from A Field Guide to Birds of Armenia BirdLife International (2008). Tachybaptus ruficollis. In: IUCN 2008. IUCN Red List of Threatened Species. Retrieved 2008-11-01.
ထန်းစေ့မှုတ်ငှက် (ရေဝမ်းဘဲငှက်) ကို သတ္တဗေဒ(ပါဏဗေဒ) အလိုအားဖြင့် ပေါ့ဒီစက်ရူဖီ ကောလစ်ဟု ခေါ်သည်။ မျိုးရင်းမှာ ပေါ့ဒီစီပီတီဒီး ဖြစ်သည်။ ရေဝမ်းဘဲကို တစီးမှုတ် (ထစိမှုတ်=ထန်းစေ့မှုတ်)ဟုလည်း ခေါ်သေး၏။ အလျား ကိုးလက်မရှိသည်။ မြန်မာနိုင်ငံရှိ ရေ၌ ကျက်စားသောငှက်များတွင် အငယ်ဆုံးငှက်ဟု ဆိုသည်။ ရန်သူ အစအနကို မြင်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ရေထဲသို့ ငုပ်လျှိုး၍ သွားတတ်သည်။ ဦးခေါင်းအရောင်မှာ ညိုသည်။ သို့သော် သားပေါက်ချိန်၌ မျက်လုံးရှေ့တွင် အဝါကွက်ပေါ်လာတတ် သည်။ ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ ဖြူ၍ ပိုးသား အသွေးရှိသည်။ နှုတ်သီးမှာ တို၍ ချွန်သည်။ အမြီးလုံးဝမရှိပေ။ အထီးနှင့်အမ ပုံသဏ္ဌာန်ချင်း တူသည်။ ဆောင်းရာသီတွင် ဦးခေါင်းထိပ်နှင့် လည်ကုပ်မှာ မည်းနက်၍ မေးမှာ ဖြူ၏။ လည်ပင်းတွင် နီညိုရောင် ရှိသည်။
ရေဝမ်းဘဲသည် အလွန်တရာ ရေကူးကျင်လျင်သည်။ ရေငုပ်သည့်အခါ ရေမျက်နှာပြင်၌ လှိုင်းမထအောင် ငုပ်တတ် သည်။ ရေနှင့်ကင်းကွာ၍ မနေနိုင်ဘဲ၊ အမြဲတမ်းလိုပင် ရေကူး ၍ နေသည်။ ပျံသန်းရာ၌ အထူးလျင်မြန်၍ ခရီးရှည် ပျံသန်း နိုင်သည်။ ရေဝမ်းဘဲ၏ အစာမှာ ရေထဲရှိ ပိုးမွှားများ၊ ဖားများ၊ ခရုပက်ကျိများ ဖြစ်သည်။ အသံမှာ ချုပ်၍ ရယ်မောသံနှင့် တူ သည်။ ထိုအသံကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှပင် ကြားနိုင်သည်။ လန့်ဖျပ် သောအခါ တီ.တီဟု အော်တတ်သည်။
ရေဝမ်းဘဲများကို ရေအိုင်နှင့် ရေကန်များတွင် များသော အားဖြင့် တွေ့ရသည်။ မိုးတွင်းအခါတွင် သားပေါက်လေ့ ရှိ သည်။ အသိုက်များသည် ရေပေါ်၌ မျော၍နေတတ်ကြသည်။ အသိုက်မှ မခွာမီ ဥများကို ပေါင်းပင်များနှင့် ဖုံးအုပ်ထားတတ် သည်။ တစ်မြုံလျှင် ဥပေါင်း သုံးလုံးမှ ခုနစ်လုံးအထိ ရှိသည်။ ဥအရောင်သည် အစတွင် ဖြူနေသော်လည်း တဖြည်းဖြည်း ညိုမည်းသွားသည်။ ငှက်ကလေးများသည် ဥမှပေါက်လာသည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ရေကူးတတ်ကြသည်။ ဥဝပ်ခြင်းနှင့် သား ငယ် စောင့်ရှောက်ခြင်းတို့ကို အဖိုနှင့်အမ နှစ်ဦးစလုံးက ပြု လုပ်ကြသည်။ ရေဝမ်းဘဲကို အာရှတိုက်၊ ဥရောပတိုက်၊ အာဖရိကတိုက်နှင့် ဩစတြေးလီးယားတိုက်များတွင် အနှံ့အပြား တွေ့ကြရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၌ ယင်းတို့ကို ရာသီဥတု သင့်တင့် လျောက်ပတ်သော ဒေသများတွင် တွေ့ကြရသည်။[၂]
T. r. capensis - Non-breeding plumage- in an Indian Lotus Nelumbo nucifera Pond in Hyderabad, India.
T. r. capensis - Non-breeding plumage- bathing in an Indian Lotus Nelumbo nucifera Pond in Hyderabad, India.
T. r. capensis - breeding plumage- just coming out of water in Hyderabad, India.
T. r. capensis - breeding plumage in Hyderabad, India.
T. r. capensis - breeding plumage in Uppalapadu, Andhra Pradesh, India.
T. r. capensis - Non-breeding plumage in Uppalapadu, Andhra Pradesh, India.
T. r. capensis - Adult with immature at Purbasthali in Burdwan District of West Bengal, India.
T. r. capensis-Breeding plumage in Secunderabad , India.
T. r. capensis - Breeding plumage at Purbasthali.
Breeding plumage
Winter plumage
A chick
Breeding plumage
Breeding plumage
T. r. capensis - Non-breeding plumage
T. r. capensis with a juvenile in Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.
T. r. capensisjuveniles in Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.
Museum specimen
ထန်းစေ့မှုတ်ငှက် (ရေဝမ်းဘဲငှက်) ကို သတ္တဗေဒ(ပါဏဗေဒ) အလိုအားဖြင့် ပေါ့ဒီစက်ရူဖီ ကောလစ်ဟု ခေါ်သည်။ မျိုးရင်းမှာ ပေါ့ဒီစီပီတီဒီး ဖြစ်သည်။ ရေဝမ်းဘဲကို တစီးမှုတ် (ထစိမှုတ်=ထန်းစေ့မှုတ်)ဟုလည်း ခေါ်သေး၏။ အလျား ကိုးလက်မရှိသည်။ မြန်မာနိုင်ငံရှိ ရေ၌ ကျက်စားသောငှက်များတွင် အငယ်ဆုံးငှက်ဟု ဆိုသည်။ ရန်သူ အစအနကို မြင်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ရေထဲသို့ ငုပ်လျှိုး၍ သွားတတ်သည်။ ဦးခေါင်းအရောင်မှာ ညိုသည်။ သို့သော် သားပေါက်ချိန်၌ မျက်လုံးရှေ့တွင် အဝါကွက်ပေါ်လာတတ် သည်။ ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ ဖြူ၍ ပိုးသား အသွေးရှိသည်။ နှုတ်သီးမှာ တို၍ ချွန်သည်။ အမြီးလုံးဝမရှိပေ။ အထီးနှင့်အမ ပုံသဏ္ဌာန်ချင်း တူသည်။ ဆောင်းရာသီတွင် ဦးခေါင်းထိပ်နှင့် လည်ကုပ်မှာ မည်းနက်၍ မေးမှာ ဖြူ၏။ လည်ပင်းတွင် နီညိုရောင် ရှိသည်။
ရေဝမ်းဘဲသည် အလွန်တရာ ရေကူးကျင်လျင်သည်။ ရေငုပ်သည့်အခါ ရေမျက်နှာပြင်၌ လှိုင်းမထအောင် ငုပ်တတ် သည်။ ရေနှင့်ကင်းကွာ၍ မနေနိုင်ဘဲ၊ အမြဲတမ်းလိုပင် ရေကူး ၍ နေသည်။ ပျံသန်းရာ၌ အထူးလျင်မြန်၍ ခရီးရှည် ပျံသန်း နိုင်သည်။ ရေဝမ်းဘဲ၏ အစာမှာ ရေထဲရှိ ပိုးမွှားများ၊ ဖားများ၊ ခရုပက်ကျိများ ဖြစ်သည်။ အသံမှာ ချုပ်၍ ရယ်မောသံနှင့် တူ သည်။ ထိုအသံကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှပင် ကြားနိုင်သည်။ လန့်ဖျပ် သောအခါ တီ.တီဟု အော်တတ်သည်။
ရေဝမ်းဘဲများကို ရေအိုင်နှင့် ရေကန်များတွင် များသော အားဖြင့် တွေ့ရသည်။ မိုးတွင်းအခါတွင် သားပေါက်လေ့ ရှိ သည်။ အသိုက်များသည် ရေပေါ်၌ မျော၍နေတတ်ကြသည်။ အသိုက်မှ မခွာမီ ဥများကို ပေါင်းပင်များနှင့် ဖုံးအုပ်ထားတတ် သည်။ တစ်မြုံလျှင် ဥပေါင်း သုံးလုံးမှ ခုနစ်လုံးအထိ ရှိသည်။ ဥအရောင်သည် အစတွင် ဖြူနေသော်လည်း တဖြည်းဖြည်း ညိုမည်းသွားသည်။ ငှက်ကလေးများသည် ဥမှပေါက်လာသည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ရေကူးတတ်ကြသည်။ ဥဝပ်ခြင်းနှင့် သား ငယ် စောင့်ရှောက်ခြင်းတို့ကို အဖိုနှင့်အမ နှစ်ဦးစလုံးက ပြု လုပ်ကြသည်။ ရေဝမ်းဘဲကို အာရှတိုက်၊ ဥရောပတိုက်၊ အာဖရိကတိုက်နှင့် ဩစတြေးလီးယားတိုက်များတွင် အနှံ့အပြား တွေ့ကြရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၌ ယင်းတို့ကို ရာသီဥတု သင့်တင့် လျောက်ပတ်သော ဒေသများတွင် တွေ့ကြရသည်။
The little grebe (Tachybaptus ruficollis), also known as dabchick, is a member of the grebe family of water birds. The genus name is from Ancient Greek takhus "fast" and bapto "to sink under". The specific ruficollis is from Latin rufus "red" and Modern Latin -collis, "-necked", itself derived from Latin collum "neck".[2]
At 23 to 29 centimetres (9 to 11+1⁄2 inches) in length it is the smallest European member of its family. It is commonly found in open bodies of water across most of its range.
The little grebe was described by the German naturalist Peter Simon Pallas in 1764 and given the binomial name Colymbus ruficollis.[3][4][5] The tricolored grebe was considered conspecific, with some taxonomic authorities still considering it so.
There are six currently-recognized subspecies, separated principally by size and colouration.[6][7]
The little grebe is a small water bird with a pointed bill. The adult is unmistakable in summer, predominantly dark above with its rich, rufous colour neck, cheeks and flanks, and bright yellow gape. The rufous is replaced by a dirty brownish grey in non-breeding and juvenile birds.
Juvenile birds have a yellow bill with a small black tip, and black and white streaks on the cheeks and sides of the neck as seen below. This yellow bill darkens as the juveniles age, eventually turning black in adulthood.
In winter, its size, buff plumage, with a darker back and cap, and “powder puff” rear end enable easy identification of this species. The little grebe's breeding call, given singly or in duet, is a trilled repeated weet-weet-weet or wee-wee-wee which sounds like a horse whinnying.
This bird breeds in small colonies in heavily vegetated areas of freshwater lakes across Europe, much of Asia down to New Guinea, and most of Africa. Most birds move to more open or coastal waters in winter, but it is only migratory in those parts of its range where the waters freeze. Outside of breeding season, it moves into more open water, occasionally even appearing on the coast in small bays.[1]
The little grebe is an excellent swimmer and diver and pursues its fish and aquatic invertebrate prey underwater. It uses the vegetation skilfully as a hiding place.
Like all grebes, it nests at the water's edge, since its legs are set very far back and it cannot walk well. Usually four to seven eggs are laid. When the adult bird leaves the nest it usually takes care to cover the eggs with weeds. This makes it less likely to be detected by predators.[9] The young leave the nest and can swim soon after hatching, and chicks are often carried on the backs of the swimming adults.[10] In India, the species breeds during the rainy season.[11]
,_Tachbaptus_ruficollis,_at_Marievale_Nature_Reserve,_Gauteng,_South_Africa_-_breeding_plumage_(21410502215).jpg)
Breeding plumage
Nest at edge of lake in Jodhpur, Rajasthan, India
Chick
Diving at Delta del Llobregat, Barcelona
Eggs, Collection Museum Wiesbaden
Illustration
Little greb In prime breeding attire
Grebe displaying its webbed feet
.jpg)
Little greb in winter plumage
Season's new born
The little grebe (Tachybaptus ruficollis), also known as dabchick, is a member of the grebe family of water birds. The genus name is from Ancient Greek takhus "fast" and bapto "to sink under". The specific ruficollis is from Latin rufus "red" and Modern Latin -collis, "-necked", itself derived from Latin collum "neck".
At 23 to 29 centimetres (9 to 11+1⁄2 inches) in length it is the smallest European member of its family. It is commonly found in open bodies of water across most of its range.
La Malgranda grebo (Tachybaptus ruficollis, iam Podiceps ruficollis) estas la plej malgranda birdo el inter la Podicipedoj en Eŭropo, nome nur 23 al 29 cm longa. Ĝi estas ankaŭ la ununura grebo de Eŭropo kiu povas regule dufoje ovodemeti jare.[1] Ĝi troviĝas komune en malfermaj akvejoj ĉe plej partoj de siaj teritorioj. Tiu familio, kvankam kunhavas kun la Anasedoj la akva medio, diferencas ĉar tiuj havas membranecajn pirdojn, dum greboj lobecajn fingrojn.
Ĝi havas mallongan kolon, bulecan korpon kun malantaŭa parto ŝveba kiel kvasto de pudrilo[2]; ĝia beko estas rekta, nigreca kun blanka pintopunkto kaj pli mallonga ol tiu de la aliaj greboj. En ĝia somera plumaro la plenkreskulo estas nekonfuzebla kaj preskaŭ nigerca ĉefe en mentono: la krono estas nigreca, la dorso estas malhelbruna, la ventro blanketa, la vangoj, gorĝo kaj antaŭa kolo estas tre rimarkindaj kaj ruĝece kaŝtanbrunaj, dum la mentono estas pli malhela. La bazo de la beko estas helflava, kaj tiu makulo klare diferencas de la malhela koloro de la kapo, eĉ de malproksime videblas kiel blanka makuleto en nigra birdeto. La okulo estas malhelbruna. Ne estas blanko en flugiloj. La kruroj estas grizaj el bluecaj al verdecaj.
La vintra plumaro de la Malgranda grebo estas pli pala kaj helgriza kun pli malhelaj dorso kaj krono: la gorĝo estas iome blanka, la kolo flaveta, la subvostaj plumoj estas malpure blankecaj. La subbeka makulo ne tiom kontrastas kaj estas nur blankeca punktomakulo.[3] Ne videblas la kontrastoj inter nigra, griza kaj blanko de la Orelgrebo aŭ Nigrakola grebo.[4]
La kapa flanko de la idoj estas strieca kaj tre bunte blanka kun klare markitaj nigraj strioj nome du vertikalaj el kiuj unu tra la nuko kaj alia tra la kolflanko, alia tra la krono kaj pli svaga areo ĉirkaŭokule. La beko estas flava kun blanka fina duono kaj nigra ringo antaŭfina; la beko nigriĝos nur por plenkreskaĝo. La lanugo estas griza, pli malhela dorse.[3]
La junulo perdas la fortan vizaĝan striecon, sed havas helgrizan vangon kie videblas ties restoj, nome malhela strio el la komisuro kaj alia malantaŭokule. La kolo jam ruĝeciĝas.
Ne estas seksa duformismo en tiu ĉi specio, escepte kelkaj mezuroj ĉefe ĉe la beko, kaj pro tio malfacilas distingi ilin en naturo. Temas pri malgranda akvobirdo 21 al 29 cm longa kun enverguro de 40 al 45 cm, por pezo varia de 100 al 275 g (averaĝe 200 g). La aliaj gravaj karakteroj biometriaj estas faldita flugilo de 93 al 104 mm, beko de 18 al 21 mm (masklo) aŭ de 16 al 18 mm (ino) kaj tarso de 34 al 39 mm[5].
Ĝi flugas sube, rapide; dum la flugado ne multe vidiĝas la blanka koloro de la flugoplumoj.
Ĝia voĉo estas laŭta, henosimila, ofte etendita; malofte „vit-vit” foje akcele al altatona "ibibibibi..." foje korusa. Tiu voĉo aŭdeblas dum la reprodukta sezono (marto al fino de julio), sed tiu birdospecio estas silentema vintre, kvankam povas produkti voĉon dum sunecaj agrablaj tagoj.
Estas naŭ nun agnoskitaj subspecioj de Malgranda grebo, separataj ĉefe pro la grando kaj koloraro.[6]
Tiu specio ŝatas la lagojn, akvorezervujojn, forfermiĝintan fluejon, riverojn, nefluajn akvejojn. Ĝi nestas ĉe riverfaŭkoj aŭ sur lagoj. For de la reprodukta sezono ili malfte videblas surtere.
Ĝi reproduktiĝas en malgrandaj kolonioj en tre dense vegetaĵaraj areoj de nesalakvaj lagoj tra suda kaj okcidenta Eŭropo, multe de suda duono de Azio suden al Novgvineo, kaj plej el subsahara Afriko. Plej birdoj moviĝas la pli malfermaj aŭ marbordaj areoj vintre, sed ĝi estas migranta nur en tiuj partoj de siaj teritorioj kie la akvo frostas. For de la reprodukta sezono, ĝi moviĝas al pli malfermaj akvejoj, foje eĉ aperante marborde en malgrandaj golfetoj.[8]
La Malgranda grebo estas timema birdo, ĝi ofte naĝas inter la densa vegetaĵaro. Ĝi pli rapide ekflugas ol la aliaj greboj. Ĝi estas pli adaptita al naĝo ol al flugo aŭ almenaŭ al ekflugo ĉar ili bezonas kuri surakve 15 al 30 m fugilfrapante por povi ekflugi. Tiu birdospecio rare estas observata dumfluge kvankam ĝi povas flugi rapide kaj traveturi grandajn distancojn dum migrado. Post minimuma danĝereblo, ili plonĝas por reaperi iom for aŭ kaŝiĝas ruze inter la alta vegetaĵaro de la akvobordoj. Ili flugas kutime tre malalte, foje akvotuŝe. Ili havas tiam sian kolon etende kaj siajn krurojn iom malaltaj. Male al aliaj greboj, ili ne montras dumfluge blankan spegulon, nek antaŭe nek malantaŭe de flugiloj[9].
La Malgranda grebo estas lertega naĝanto kaj plonĝanto kaj persekutas siajn predojn nome fiŝojn kaj akvajn senvertebruloj subakve. Ĝi uzas la vegetaĵaron ruze kiel kaŝejo.
Male al aliaj specioj de greboj kiuj estas esence fiŝomanĝantoj, la Malgranda grebo estas ĉefe insektomanĝulo kun dieto komponita ĉefe de larvoj kaj de plenkreskuloj de akvaj insektoj (libeloj, efemerojj, plekopteroj, friganoj, ditiskoj, girinoj) aŭ neakvaj (muŝoj, skaraboj). Ili konsumas ankaŭ malgrandajn krustulojn (isopodoj kaj salikoketoj) kaj moluskoj (limneoj, fiseoj, planorboj kaj bitinioj) same kiel amfibioj (ĉefe ranidoj, sed ankaŭ malgrandaj ranoj aŭ trituroj) kaj fiŝetoj kies grando estas plej ofte inter 5 kaj 7 cm kaj ne superas 11 cm (gobioj, junuloj de la genro Cyprinus kiaj karpoj, bramoj, skardinioj, perkoj ktp). Tiu dieto permesas ĝin setliĝi ĉe malgrandaj akvejoj kiuj ne povas enhavi grandajn fiŝojn.
La stomako de tiu specio enhavas foje vegetalan materialon, probable englutitaj erare. Ili enhavas ankaŭ kelkajn plumojn, sed ili ne bezonas ilin tiom kiom la plej grandaj greboj pli strikte fiŝomanĝantoj.
Ili kaptas siajn predojn per plonĝo dum 10 al 25 sekundoj (maksimume 33 s, nur 8 plonĝoj inter 25 kaj 33 s el 240 tempomezuritaj) al 1 ĝis 2 m de profundo (maksimume 6,3 m). Ili povas ankaŭ naĝi havante la kolon kaj la kapon subakve por kapti predojn per bekopluko kiuj estas ripoze surface aŭ sur flosantaj vegetaloj. Male al la Nigrakola grebo, la Malgranda grebo venas surface antaŭ engluti siajn predojn[10].
Ili manĝas ofte asocie kun aliaj specioj (Madagaskara grebo kaj Ruĝa grebo en Madagaskaro[11]) aŭ profite movojn de predojn okazigitajn de aliaj manĝantaj specioj. Tiu kunmanĝa stilo estis observata en Eŭropo, ĉefe en Francio ĉe la Muta cigno kaj ĉe la Knaranaso[12], kaj en Madagaskaro ĉe la Blankanuka anaso, la Blankvizaĝa arbanaso, la Afrika nananaso kaj la Ruĝbeka kreko.[11]
La paroj, ŝajne monogamaj, formiĝas aŭtune kaj vintre en la grupoj. Tiele ili ĝenerale estas jam formitaj je la alveno de la birdoj al la reproduktaj lokoj. La paro tuje limigas teritorion, kiu estos uzata por la pariĝadaj ceremonioj, la kopulacio, la manĝo, la instalado de la nesto kaj la izozorgado. Por la pariĝadaj ceremonioj, la masklo ŝvelas sian plumaron, frapas la akvon per sia beko, plonĝas kaj plaŭdas ĉirkaŭ si per siaj kruroj, foje imitata de sia partnero[1]. Foje, li ankaŭ forĵetas sian kapon surdorse. De tempo al tempo, li prezentas kelkaj vegetalerojn kiel omaĝa al sia ino. Poste, la du birdoj plonĝas kaj elakviĝas tute kune elsendante trilojn.
Kiel ĉiuj greboj, ili nestumas akvoborde, ĉar ties kruroj estas tre malantaŭe kaj ili ne povas bone piediri. La flosanta nesto estas konstituata de akvaj vegetaloj, algoj, herbetoj kaj eroj de junkoj aŭ kanoj pli malpli malkomponitaj, kroĉe al submerĝitaj vegetaloj. La nesto estas konstruita de ambaŭ parteneroj. La ino demetas ekde aprilo (foje de la fina marto) al julio kutime 4 al 7 ovojn (en moderklimataj regionoj, sed 2 al 4 en Madagaskaro) kiuj estas blankecaj tre brilaj (averaĝe: 35 al 37 × 26 mm; maksimume: 33 al 43 × 24 al 28 mm; pezo: 14 al 16 g) kiu malheliĝos kontakte kun vegetaloj malkomponiĝantaj[1]. La kovado komencas antaŭ la fino de la ovodemetado. La ovoj estos kouvataj de ambaŭ gepatroj dum 20 al 23 tagoj (foje ĝis 27). Dum la vicoŝanĝoj ambaŭ gepatroj alportas ofte novan nestomaterialon nome akvaj vegetauloj. Kiam la plenkreskulo foriras el la nesto ĝi kutime zorge kaŝas la ovojn per algoj. Tio evitas trovon fare de predantoj.[13]
La elnestiĝo de la nidifugaj idoj okazas tuj post eloviĝo kaj la idoj sekvas la gepatrojn akven kaj povas naĝi tuj poste; ili estas ofte portataj surdorse de la naĝantaj plenkreskuloj,[14] kaj foje donas al ili plumetojn por ke la idoj protektu siajn stomakojn kontraŭ la skvamojn de manĝotaj fiŝetoj. Kaj maskloj kaj inoj okupiĝas pri la nutrado de la idoj. La junuloj iĝas memzorgaj post unu monato kaj duono.
Male al aliaj greboj, la Malgranda grebo plu uzas sian neston post la eloviĝo por ripozi kaj plivarmigi siajn idojn[1]. Ne raras dua ovodemetado aŭ anstataŭa ovodemetado, kiu povas okazi ĝis komenco de la monato de aŭgusto. Tiam la masklo zorgas sola pri la junuloj de la unua demetado.
En Barato, tiu specio reproduktiĝas dum la pluvsezono.[15]
Tiu specio normale ne interreproduktiĝas kun la pli grandaj greboj de Malnova Mondo, sed birdo en Kornvalo pariĝis kun vaganta nordamerika Buntbeka grebo (Podilymbus podiceps)[16], kaj produktis hibridon. Oni registris ankaŭ kazojn de hibridiĝo kun la Ruĝa grebo kaj kun la Madagaskara grebo[11]. La subspecio capensis hibridiĝis same en Madagaskaro kun la Ruĝa grebo (Tachybaptus rufolavatus), specio jam formortinta.
La Malgranda grebo atingas la seksan maturecon ĉirkaŭ aĝo de unu jaro[17]. La vivodaŭro de tiu birdospecio estas ĉirkaŭkalkulita je 10 aŭ 15 jaroj: la aktuala rekordo estas de individuo ringita en Svisio rekaptita kun 13 jaroj kaj 6 monatoj[18].
La UICN ĉirkaŭkalkulis, ke la tutmonda populacio ests de 470 000 al 2,6 milionoj de individuoj[19].
La Malgranda grebo nestumas en 35 eŭropaj landoj kun populacioj de 81 000 paroj el kiuj 2 500 al 3 000 en Francio (aŭ 5 000 individuoj loĝantaj vintre), 650 al 800 paroj en Belgio kaj 3 700 paroj en Svisio (inter 1970 kaj 1980). Tamen, tiu specio ege malpliiĝis ĉe la lago Leman vintre el 6 000 individuoj ĉirkaŭ 1967 al nur 2 300 en 1987. 1 500 paroj reproduktiĝis en Rusio kaj 15 000 en Turkio[5].
La Malgranda grebo instaliĝas sur ĉiu ajn lago, lageto, aŭ marĉo kun sufiĉe densa vegetaĵaro surborde. Krome ĝi povas reproduktiĝi sur lagetoj de publikaj parkoj de grandaj urboj kiaj Londono, Amsterdamo kaj Parizo (La Courneuve), aŭ ĉe elfosejoj inunditaj, akvorezervejoj, marbordaj golfetoj ŝirmaj aŭ estuaroj.
Laŭ altitudoj ili nestumas esence en malsekaj zonoj de ebenaĵoj sed ankaŭ, surloke, ĉe mezalta montaro (ĝis 1300 m en Aŭstrio kaj 1710 m en Svisio).
Somere, ili preferas akvejojn kun vegetaĵaro sufiĉe alta por kaŝigi sian neston, sed vintre, oni povas trovi ilin ĉe lokoj pli malfermaj. Vintruloj ĉeestas grandnombre malfermajn akvojn de lagoj kaj riveroj. Ili troviĝas ankaŭ ĉe akvejoj de saleta akvo kiaj ĉe estuaroj, golfoj, lagunoj kaj havenoj. Ĉar ili manĝas malpli da fiŝoj ol aliaj greboj, ili troviĝas sufiĉe ofte ĉe malgrandaj akvejoj. La vintraj grupigoj okazas ĉe dormejoj kutimaj ĉiujare el oktobro al marto. La birdoj venas tien ĉu izole aŭ en malgrandaj grupoj. Rekordo estas de 700 birdoj ĉe lago de Ĉampanjo.
La populacioj loĝantaj en Okcidenta Eŭropo kaj en Nordafriko estas loĝantaj birdoj. Tiuj de Norda Eŭropo migras al la sudo somerfine. Ili vintrumas en Okcidenta Eŭropo, mikse kun la loĝantaj populacioj. La Malgrandaj greboj formas tiam malgrandajn grupojn kiuj miksiĝas al tiuj de aliaj vintrumantaj birdospecioj. Pli ĝenerale dirite, nur la populacioj kiuj nestumas en zonoj kie la akvo frostas vintre estas migrantaj[20].
La Malgranda grebo estas diskreta birdospecio facile ĝenita de la homa proksimeco. Krom la homa premado, la ĉefaj minacoj por tiu birdospecioj estas sekigo des marĉoj, cementado de riverbordoj, troa kontrolado de riveroj kaj urbanizado, kiuj limigas ties nestolokojn. Ili povas suferi ankaŭ pro la akvopoluado. Ĉe la mediteranea mondoregiono, ili povas esti viktimo de ŝtelĉasado[21].
Ĉiukaze, la specio estas ankoraŭ komuna. La IUCN ĉirkaŭkalkulis ties teritorioj en 10 milionoj de km², kaj ties populacion inter 470,000 kaj 2,6 milionoj da individuoj[22]. Tiele tiu organizo klasis la specion en la kategorio "Malplej Zorgiga".
Same la Interkonsento pri la konservado de migrantaj akvobirdoj de Afriko-Eŭrazio klasis la specion en la kategorio C1, tio estas kiel neminacita populacio, kun pli da 100,000 individuoj, sed plibonigebla, danke al internacia kunlaborado[23].
BirdLife International ĉirkaŭkalkulis ties eŭropan populacion je 99,000 paroj, kun stabila aŭ altiĝanta evoluo en majoritato de landoj (escepte en Turkio), kaj situas ĝin en la kategorio de neminacitaj birdoj. Tiu specio estas ankaŭ konsiderata ekde 1994 protektata de la Eŭropa Vivmedia Agentejo (AEE)[24], sed estis deklarita vundebla en Svisio[25] kaj Nederlando[26].
For de la listo de la Eŭropa Komitato de la plej minacataj birdospecioj de Eŭropo, tiu grebo estas ĉiukaze protektita de la Konvencio de Berno (2002).
Tachybaptus venas de la greka tachus [taĥIs], rapida kaj baptizô, plonĝi. La vorto ruficollis estas latina kunmetaĵo de rufus, ruĝeca aŭ ruĝecbruna kaj collis, kolo[27].
Tiu birdospecio estis reprezentata sur poŝtmarkoj eldonitaj de kelkaj landoj: nome Alderney en 2011, Belgio en 2010, Gambio en 2009, Manksinsulo en 1997, Japanio en 1991, Jersey en 1999, Namibio en 2011, Zairo en 1982, Dominiko en 1998 kaj Maldivoj en 1985[28].
Nomiga formo Tachybaptus ruficollis ruficollis en Hispanio
Vintra plumaro
Junulo
Montrante reproduktan plumaron kaj pumpan malantaŭon
La Malgranda grebo (Tachybaptus ruficollis, iam Podiceps ruficollis) estas la plej malgranda birdo el inter la Podicipedoj en Eŭropo, nome nur 23 al 29 cm longa. Ĝi estas ankaŭ la ununura grebo de Eŭropo kiu povas regule dufoje ovodemeti jare. Ĝi troviĝas komune en malfermaj akvejoj ĉe plej partoj de siaj teritorioj. Tiu familio, kvankam kunhavas kun la Anasedoj la akva medio, diferencas ĉar tiuj havas membranecajn pirdojn, dum greboj lobecajn fingrojn.
El zampullín común o zampullín chico (Tachybaptus ruficollis)[2] es una especie de ave podicipediforme de la familia Podicipedidae que se extiende por Eurasia, África y el norte de Australasia.
Se trata de un ave de tamaño pequeño, de cuerpo rechoncho, sin cola y pico corto, redondeado y puntiagudo. Su cuello es relativamente largo y en forma de «S». El zampullín común mide de 23 a 29 cm de largo y tiene una envergadura alar de entre 40 y 45 cm. Los machos suelen pesar de 135 a 235 g; en cambio las hembras pesan un poco menos, de 120 a 235 g; en algunos lugares se registran pesos máximos aún mayores. Su plumaje es de color pardo grisáceo oscuro en las partes superiores, con la zona caudal y ventral blanquecinas manchadas. En verano, en época nupcial, el plumaje del cuello, las mejillas y los flancos de los adultos toma color castaño rojizo, y aparece una mancha blanca en las comisuras del pico. El plumaje de invierno es más uniforme, con el cuello y la cara de un tono pajizo apagado. Su reclamo es un trino agudo y fuerte, especialmente sonoro en verano.
El zampullí común fue descrito científicamente por el zoólogo alemán Peter Simon Pallas en 1764,[3] con el nombre de Colymbus ruficollis, que en latín significa «colimbo cuellirojo», en referencia al color de su plumaje nupcial. Posteriormente fue trasladado al género Podiceps, creado por John Latham en 1787,[3] aunque clasificado como el resto de su familia junto los colimbos en Colymbiformes. Hasta el siglo XX no se separaron los somormujos y zampullines en su propio orden, Podicipediformes. Finalmente fue trasladado al género Tachybaptus, creado por Ludwig Reichenbach en 1853.[3] Se reconocen siete subespecies:[4]
Anteriormente se consideraba al zampullín tricolor (Tachybaptus tricolor) incluido en esta especie.[4]
La etimología del nombre de su género, Tachybaptus, procede del griego; es la combinación de las palabras takys (ταχúς) «rápido» y baptos (βαπτός) «sumergidor». En cambio, el nombre de su especie, ruficollis, procede de las palabras latinas rufus «pelirrojo» y collis «cuello».
El zampullín chico es natural de los lagos y humedales de Eurasia, África y Oceanía. Se extiende por las zonas templadas y subtropicales de Eurasia, por casi toda África (excepto en el desierto del Sahara), llegando hasta las Filipinas, el archipiélago malayo, alcanzando hasta Nueva Guinea y las islas de Bismarck en su extremo oriental. En la mayor parte de su área de distribución es sedentario, aunque las poblaciones que anidan más al norte son migratorias.
Durante su temporada de cría vive en lagos con vegetación densa en sus orillas. El resto del año habita también aguas más abiertas ocupando todo tipo de lagos de agua dulce, llegando a encontrarse en encontrarse en aguas costeras costa, como bahías pequeñas resguardadas.[1]
El zampullín común es un excelente nadador y buceador que se alimenta principalmente de invertebrados acuáticos, pequeños peces y renacuajos. Suele utilizar la vegetación para esconderse.
Anida solitario y en colonias dispersas. Nidifica sobre masas flotantes de vegetación anclada a grandes elófitas acuáticas. Generalmente ponen de 4 a 6 huevos en una nidada (aunque la nidada puede ser desde 2 hasta 10 huevos), la cual realiza de abril a junio En la India la especie anida en la época de lluvias. La incubación toma unos 20 días y es efectuada por ambos progenitores. Cuando el adulto abandona el nido suele cubrir los huevos con juncos para que no sean detectados por los depredadores.[5] Los polluelos dejan el nido enseguida y aunque pueden nadar suelen ser acarreados en la espalda de los adultos.[6]
El zampullín común o zampullín chico (Tachybaptus ruficollis) es una especie de ave podicipediforme de la familia Podicipedidae que se extiende por Eurasia, África y el norte de Australasia.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Väikepütt (perekond) Väikepütt ehk punakael-pütt (Tachybaptus ruficollis) on pütlaste sugukonda kuuluv veelind. Ta on väikseim Euroopas pesitsev pütt.
Ta elab paljudel avavetel oma areaali ulatuses Euraasias, osadel Malai saartel, Uus-Guineal ja Aafrikas .
Väikepüti üldpikkus on 25–29 cm, tiibade siruulatus 40–45 cm.[1]
Väikepüttide hundsulestik on hõlpsasti teistest liikidest eristatav: kogu keha on valdavalt tumedate toonidega, roostepunased põsed ja kael ning nokalahulaik kollakas, linnu tagakeha on valkjas. Linnu nokk on teravdunud. Väikepüti puhkesulestik on heledam kui hundsulestik: siis on kurgualune valkjas, keha küljed, kael ja põsed aga kollakaspruunid. [1] Häälitsused on heledakõlalised ja sageli trillerdavad. [1]
Väikepütt pesitseb oma laia levila ulatuses väikeste kolooniatena (Eestis küll mitte, sest siin on tema leviku piiriala). Väikepütt vajab pesitsemiseks varjupakkuva tiheda kaldataimestikuga veekogusid. Pesa teeb ta kalda lähedale, selles on tavaliselt neli kuni seitse muna. Väikepüti pojad on triibulised.
Eestis on väikepütt haruldane haudelind, tema pesitsusaegset arvukust hinnatakse 10–30 paarile, talvist arvukust 0–10 isendile [2]. Mõnikord ka talvitub jäävabadel veekogudel.
Esimesed tõestatud pesitsemised Eestis 1861. aastal Õisu järvel ja 1909.–1910. aastal Riksu järvel [3]. Eestis pesitseb väikepütt kaks korda aastas: täiskurn on mai keskel ja juulis. [3]
Väikepütt toitub kaladest ja veeselgrootutest, sukeldudes osavalt saagi järele.
Eestis on väikepüti vaatlemiseks head kohad Lääne-Eesti, Tartu ümbrus, Ilmatsalu kalatiigid ja Paljassaare linnuala.
Väikepütt ehk punakael-pütt (Tachybaptus ruficollis) on pütlaste sugukonda kuuluv veelind. Ta on väikseim Euroopas pesitsev pütt.
Txilinporta txikia (Tachybaptus ruficollis) podicipedidae familiako ur-hegaztia da[1], aintziratan bizi dena.
Bederatzi azpiespezie ditu:
http://txoriak.eus/txoriak/txilinporta-txikia
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Txilinporta txikia (Tachybaptus ruficollis) podicipedidae familiako ur-hegaztia da, aintziratan bizi dena.
Pikku-uikku (Tachybaptus ruficollis) on Euroopan pienin uikkulintu. Suomessa se on erittäin vähälukuinen pesimälaji.
Pikku-uikku on vesilinnuksi hyvin pieni: sen pituus on 25–29 cm, siipien kärkiväli 40 cm ja paino 120–300 g. Kesäpuvussa muuten ruskealla linnulla on punainen niska ja kaula. Alaperä on vaalea, mikä näkyy etenkin katsottaessa lintua takaa. Talvella pikku-uikun väritys on tummahko, posket ruskeammat.
Pikku-uikun pesimäaluetta on Eurooppa, Afrikka ja Aasia Uuteen-Guineaan asti. Siellä missä pesimäjärvi jäätyy, pikku-uikut muuttavat talveksi merenrantaan tai avoveden luo. Suomessa laji on erittäin vähälukuinen esiintyen siellä täällä Etelä-Suomessa. Ainakin osa havainnoista koskee vain harhailijoita. 1990-luvun lopulla pesiviä pareja arvioitiin olevan 5–20.Britteinsaarilla 5 000–10 000. Venäjän kanta on 500–5 000 ja Turkin 5 000–50 000 paria.
Pikku-uikku pesii yhdyskunnissa rehevän kasvillisuuden keskellä järvien rannoilla. Laji on hyvin piilotteleva ja jää helposti huomaamatta.
Pikku-uikku on hyvä sukeltaja ja pyydystää ravinnokseen ennen kaikkea kalaa ja vesikasveja.
Pikku-uikku (Tachybaptus ruficollis) on Euroopan pienin uikkulintu. Suomessa se on erittäin vähälukuinen pesimälaji.
Tachybaptus ruficollis
Le Grèbe castagneux (Tachybaptus ruficollis) est une espèce d'oiseaux aquatiques de la famille des Podicipedidae. Cet oiseau est le plus petit des membres de la famille des grèbes, d'où son nom (qui le compare à la taille ou la couleur d'une châtaigne[1],[2]) et son synonyme vernaculaire de Petit Grèbe. C'est aussi le seul grèbe d’Europe à pondre régulièrement deux fois par an[3]. Oiseaux discrets, ils s’installent sur n’importe quel lac, étang, mare ou marais possédant une végétation assez dense sur ses rives.
Ces oiseaux d'eau font partie de la famille des podicipédidés, famille qui regroupe les grèbes, et bien qu'aquicoles, ces oiseaux ne sont pas très proches des anatidés c'est-à-dire la famille qui compte notamment en son sein les oies, les canards ou les cygnes. Comme tous les membres des podicipédidés, il possède des orteils lobés et ses pattes, verdâtres, sont situées très en arrière du corps, ce qui lui confère de bonnes qualités de nageur et de plongeur, mais handicape ses mouvements au sol. Les anatidés ont eux des pattes palmées.
Le Grèbe castagneux a une apparence replète due à son derrière arrondi, caractéristique renforcée par l’habitude qu’a ce grèbe d’ébouriffer les plumes de son croupion. Son aspect en « boule de duvet » donne souvent l’impression qu’il flotte comme un bouchon. De fait, à part lors de la nidification, cet oiseau est rarement vu à terre.
En été, son plumage est très sombre, presque noir (en particulier au niveau du menton), mais présente des taches châtain sur la gorge, les joues et les côtés du cou. Ses flancs peuvent parfois être d’un marron plus pâle. Le croupion est marron très clair. Le dessous du corps est noirâtre plus ou moins mêlé de blanc et de gris. Cet oiseau présente aux commissures du bec noir à pointe blanche, mince et pointu des marques jaunes en forme d’apostrophe. Les iris sont brun-rouge et les pattes gris verdâtre à bleuâtre.
La mue complète se déroule d'août à décembre avec la chute des rémiges entre août et octobre.
En hiver, le plumage est plus terne ; le dos prend une couleur gris brun sale, le croupion est presque blanc, tout comme le dessous du corps. Le cou prend une couleur marron mat. Les marques jaunes du bec s’estompent. On peut alors le confondre avec le Grèbe à cou noir (Podiceps nigricollis), mais le Grèbe castagneux est plus petit, son cou est plus court et chamois (et non grisâtre), le bec plus droit et la calotte plus plate.
La mue partielle se déroule de février à juin-juillet.
Les poussins sont couverts de duvet gris, leur bec est jaune et ils ont la tête, le cou et le dos présentant des rayures jaunâtres à rousses.
Les jeunes ressemblent aux adultes en plumage internuptial mais les joues et les côtés du cou brun foncé sont rayés irrégulièrement de blanc. Leur mue partielle se déroule de juillet à décembre.
Il n’y a pas de dimorphisme sexuel chez cette espèce (à l'exception de quelques mensurations, bec en particulier), il est donc très difficile de distinguer mâles et femelles. C’est un petit oiseau aquatique de 21 à 29 cm et d’une envergure de 40 à 45 cm, pour un poids variant de 100 à 275 g (en moyenne 200 g). Les autres caractéristiques biométriques significatives sont une aile pliée de 93 à 104 mm, un bec de 18 à 21 mm (mâle) ou de 16 à 18 mm (femelle) et un tarse de 34 à 39 mm[4].
Plus adapté à la nage qu’au vol ou plutôt qu'au décollage puisqu'il doit courir sur l'eau 15 à 30 m en battant des ailes pour prendre son essor, cet oiseau est assez rarement observé en vol bien qu'il puisse voler très vite et parcourir de grandes distances lors de ses migrations. À la moindre alerte, il plonge pour reparaître un peu plus loin ou se cache avec talent dans la végétation haute des rives. Il vole souvent très bas, parfois au contact de l’eau. Il tient alors son cou tendu et ses pattes un peu basses. Contrairement aux autres grèbes, il ne présente pas en vol de miroir blanc, ni à l'avant, ni à l'arrière des ailes[5].
Contrairement aux autres espèces de grèbes qui sont essentiellement piscivores, le Grèbe castagneux a un régime principalement insectivore composé aussi bien de larves que d’adultes d’insectes aquatiques (libellules, éphémères, perles, phryganes, dytiques, gyrins) ou non (mouches, scarabées).
Il consomme aussi de petits crustacés (aselles et gammares) et des mollusques (limnées, physes, planorbes et bithynies) ainsi que des amphibiens (surtout des têtards, mais aussi de petites grenouilles ou des tritons) et des poissons dont la taille est le plus souvent comprise entre 5 et 7 cm et n’excède pas 11 cm (chabots, goujons, jeunes du genre Cyprinus comme des carpes, gardons, vairons, brèmes, ablettes, perches, vandoises, rotengles, épinoches, etc).
Ce régime alimentaire lui permet de s’établir sur des plans d’eau trop petits pour contenir de gros poissons.
L'estomac du Grèbe castagneux contient parfois des végétaux, probablement ingérés par erreur. Il contient aussi généralement quelques plumes, mais n'a pas besoin d'en ingérer de grandes quantités comme les grèbes plus strictement piscivores.
Il capture ses proies en plongeant pendant 10 à 25 secondes (maximum 33 s, seulement 8 plongées comprises entre 25 et 33 s sur 240 chronométrées) jusqu’à 1 voire 2 m de profondeur (maximum 6,3 m). Il peut aussi nager le cou et la tête immergés et attraper en les piquant du bec des proies posées à la surface ou sur des végétaux flottants. Contrairement au Grèbe à cou noir, le Grèbe castagneux fait surface avant d'avaler ses proies[6].
Il se nourrit assez fréquemment en association avec d'autres espèces (Grèbe malgache et Grèbe roussâtre à Madagascar[7]) ou en profitant des déplacements de proies occasionnés par d'autres espèces s'alimentant. De tels comportements commensaux ont été observés en Europe, notamment en France vis-à-vis du Cygne tuberculé et du Canard chipeau[8], et à Madagascar vis-à-vis de l'Erismature à dos blanc, du Dendrocygne veuf, de l'Anserelle naine et du Canard à bec rouge[7].
La présence du grèbe castagneux est souvent révélée en période nuptiale par ses trilles sonores un peu hennissantes émises lors de la saison de nidification, et par ses appels (bii-iip).
Cet oiseau produit aussi des gazouillis et des bruits un peu métalliques (ûit-ûit).
Il chante surtout de mars à fin juillet, pendant la période de reproduction. Plus silencieux en hiver, il peut cependant être entendu lors des beaux jours ensoleillés.
Les couples, apparemment monogames, se forment en automne et en hiver au sein des groupes. Ainsi, ils sont généralement établis lors de l'arrivée des oiseaux sur leurs sites de nidification. Un territoire est rapidement délimité par le couple. Il est utilisé pour les parades, la copulation, l'alimentation, l'installation du nid et l'élevage des jeunes. Lors de la parade nuptiale, le mâle hérisse son plumage, frappe l’eau de son bec, plonge et éclabousse autour de lui avec ses pattes, parfois imité par sa partenaire[3]. Quelquefois, il rejette aussi la tête sur le dos. De temps en temps, il présente quelques fragments végétaux en guise d'hommage à sa femelle. Ensuite, les deux oiseaux plongent puis émergent côte à côte en poussant des trilles retentissants.
Comme tous les grèbes, cet oiseau niche au bord de l’eau parmi les joncs et les roseaux clairsemés, parfois même à découvert sur certains sites (gravières et lagunes). Le nid flottant est constitué de végétaux aquatiques, algues, brindilles et roseaux plus ou moins décomposés, accrochés à des végétaux submergés. il est construit par les deux partenaires. La femelle pond d’avril (parfois dès fin mars) à juillet de 4 à 7 œufs (dans les régions tempérées mais 2 à 4 à Madagascar) blanchâtres assez brillants (dimensions moyennes : 35 à 37 × 26 mm ; extrêmes : 33 à 43 × 24 à 28 mm ; poids frais : 14 à 16 g) qui bruniront au contact des végétaux en décomposition[3]. L'incubation commence avant que la ponte soit complète. Les œufs sont couvés par les deux parents pendant 20 à 23 jours (parfois jusqu'à 27). Lors des relais sur le nid, les deux adultes apportent fréquemment de nouveaux matériaux sous forme de végétaux aquatiques.
Nid
Nid avec des œufs
Grèbe castagneux et ses œufs
Grèbe castagneux couvant
Œufs de Tachybaptus ruficollis - Muséum de Toulouse
À l’éclosion, les poussins nidifuges quittent rapidement le nid pour suivre leurs parents sur et sous l’eau. Ces derniers les portent parfois sur leur dos et leur donnent de petites plumes à avaler, sans doute pour protéger leur système digestif des arêtes de poisson. Mâles et femelles s’occupent de l’alimentation des petits. Les jeunes ne deviennent autonomes qu'à un mois et demi.
À la différence des autres grèbes, le grèbe castagneux continue à utiliser le nid après l’éclosion des œufs pour s’y reposer et parfois pour y réchauffer ses petits[3]. Une seconde ponte ou une ponte de remplacement n’est pas rare, et peut être effectuée jusqu’au début du mois d’août. Le mâle s'occupe seul alors des jeunes issus de la première couvée.
On a rapporté le cas d’un grèbe castagneux de Cornouailles qui s’est reproduit avec un grèbe à bec bigarré (Podilymbus podiceps) erratique[9]. Des cas d'hybridation avec le grèbe roussâtre et le grèbe malgache ont également été constatés[7]. La sous-espèce capensis s'hybridait également à Madagascar avec le Grèbe roussâtre (Tachybaptus rufolavatus), espèce désormais éteinte.
Le grèbe castagneux atteint la maturité sexuelle vers l'âge d'un an[10]. La longévité de cet oiseau est estimée à 10 ou 15 ans : le record actuel est détenu par un individu bagué en Suisse qui a été recapturé, et son âge a ainsi été estimé à au moins 13 ans et 6 mois[11].
Cette espèce de grèbe possède huit sous-espèces[12] réparties comme suit[13]:
L'UICN estime que la population mondiale du Grèbe castagneux compte de 470 000 à 2,6 millions d'individus[14].
Le Grèbe castagneux niche dans 35 pays européens avec des effectifs estimés à 81 000 couples dont 2 500 à 3 000 en France (où 5 000 individus seraient présents en hiver), 650 à 800 couples en Belgique et 3 700 couples en Suisse (entre 1970 et 1980). Toutefois, cette espèce a fortement diminué sur le Léman en hiver avec plus de 6 000 individus vers 1967 et seulement 2 300 en 1987. 1 500 couples se reproduisent en Russie et 15 000 en Turquie[4].
Le Grèbe castagneux s’installera sur n’importe quel lac, étang, mare ou marais possédant une végétation assez dense sur ses rives. D'ailleurs, il peut se reproduire sur les étangs des parcs publics de grandes villes comme Londres et Amsterdam et Paris (la Courneuve), ou dans des gravières ou fossés larges inondés, des réservoirs, voire dans des baies côtières abritées ou des estuaires. Il est cependant plus farouche et plus difficile à observer que le grèbe huppé, et sa présence peut facilement passer inaperçue.
Il niche essentiellement dans les zones humides des plaines et des plateaux mais aussi, localement, en moyenne montagne (jusqu'à 1 300 m en Autriche et 1 710 m en Suisse).
En été, il préfère les plans d’eau présentant une végétation suffisamment haute pour dissimuler son nid, mais en hiver, on peut le trouver dans des endroits plus dégagés. Les hivernants fréquentent en grand nombre les eaux libres des lacs et des cours d'eau. Ils se trouvent également sur les eaux saumâtres ou salées des estuaires, des golfes, des lagunes et des ports. Les plans d'eau urbains sont également utilisés. Du fait de son régime alimentaire moins piscivore que celui des autres grèbes, il se trouve assez fréquemment sur des plans d’eau de très petite taille. Les rassemblements hivernaux sont des dortoirs fréquentés d'année en année entre octobre et mars. Les oiseaux les rejoignent isolément ou en petits groupes. Le maximum connu est de 700 oiseaux sur un lac champenois.
Les populations vivant en Europe de l’Ouest et en Afrique du Nord sont sédentaires. Celles de l’Europe du Nord migrent vers le sud à la fin de l’été. Elles passent l’hiver dans la partie ouest de l’Europe, se mêlant aux populations résidentes. Les Grèbes castagneux forment alors de petits groupes qui se mêlent avec d’autres espèces d’oiseaux hivernants. De façon plus générale, seules les populations nichant dans les zones où l’eau gèle en hiver sont migratrices[15].
Oiseau discret, le Grèbe castagneux est facilement dérangé par la présence humaine. Outre la pression humaine, les principales menaces pour cet oiseau sont l’assèchement des marais, le bétonnage des rives, le curage excessif des rivières et l’urbanisation, qui limitent ses sites de nidification. Il peut aussi être atteint par la pollution des eaux via son alimentation. Dans la région méditerranéenne, il peut être victime de la chasse à la sauvagine[16].
Malgré cela, l’espèce est pour le moment commune. L’UICN estime les dimensions de son aire de répartition à 10 millions de km², et sa population entre 470 000 et 2,6 millions d’individus[17]. Cette organisation a donc classé l’espèce dans la catégorie « préoccupation mineure ».
De même, l’Accord sur la conservation des oiseaux d'eau migrateurs d'Afrique-Eurasie a classé l’espèce dans la catégorie C1, c’est-à-dire comme une population non menacée, comptant plus de 100 000 individus, mais susceptible de bénéficier, dans une large mesure, d’une coopération internationale[18].
BirdLife International estime sa population européenne à plus de 99 000 couples, avec une évolution stable ou en hausse dans la majorité des pays (sauf en Turquie), et le place dans la catégorie des oiseaux non menacés. Cette espèce est aussi considérée depuis 1994 comme sécurisée par l'Agence européenne pour l'environnement (AEE)[19], mais a été déclarée vulnérable en Suisse[20] et aux Pays-Bas[21].
Bien qu’absent de la liste de la Commission européenne des oiseaux les plus menacés d’Europe, ce grèbe est tout de même protégé par la Convention de Berne (2002)[22].
Le mot grèbe est utilisé pour désigner ce genre d’oiseau depuis au moins le XVIe siècle et serait d’origine savoyarde[23],[24].
Le mot castagneux est issu du moyen français castaign « châtain », emprunt vraisemblable au provençal, dérivé à l'aide du suffixe -eux[2] et serait une référence à la couleur châtain des joues et de la gorge de l’oiseau en été, ou à la forme très ronde de son corps.
En ce qui concerne le nom latin Tachybaptus, il remonte au grec tachus « rapide » et baptizô « plonger ». Le mot ruficollis est issu du latin rufus, « roux » et collis « cou »[25].
Cet oiseau a été représenté sur des timbres émis par plusieurs pays : Île de Man en 1997, Japon en 1991, Bailliage de Jersey en 1999, Zaïre en 1982, la Dominique en 1998 et les îles Maldives en 1985[26].
: document utilisé comme source pour la rédaction de cet article.
Tachybaptus ruficollis
Le Grèbe castagneux (Tachybaptus ruficollis) est une espèce d'oiseaux aquatiques de la famille des Podicipedidae. Cet oiseau est le plus petit des membres de la famille des grèbes, d'où son nom (qui le compare à la taille ou la couleur d'une châtaigne,) et son synonyme vernaculaire de Petit Grèbe. C'est aussi le seul grèbe d’Europe à pondre régulièrement deux fois par an. Oiseaux discrets, ils s’installent sur n’importe quel lac, étang, mare ou marais possédant une végétation assez dense sur ses rives.
O mergullón pequeno[2][3][4] (Tachybaptus ruficollis) é unha ave acuática da familia dos podicipédidos. O nome do xénero procede do grego antigo takhus, 'rápido' e bapto, 'afundirse debaixo'. O nome específico ruficollis procede do latín rufus, 'vermello' e -collis, derivado de collum, 'pescozo'.[5]
Cos seus 23 a 29 cm de loxitude é o membro europeo menor da súa familia. Atópase xeralmente en corpos de auga da maior parte da súa área de distribución.
O mergullón pequeno foi descrito polo naturalista alemán Peter Simon Pallas en 1764, que lle deu o nome binomial de Colymbus ruficollis.[6][7][8] O tricolored grebe foi considerado conespecífico, e algunhas autoridades taxonómicas aínda o consideran así. Hai seis subespecies recoñecidas actualmente, distinguidas principalmente polo tamaño e coloración.[9][10]
O mergullón pequeno é unha pequena ave acuática con bico agudo. O adulto é inconfundible en verán, predominantemente escuro na parte superior co seu pescozo, meixelas e flancos de intensa cor marrón avermellada e interior da boca amarelo brillante. A cor marrón avermellada é substituída por un gris amarronado escuro en aves que non teñen a plumaxe non reprodutora e os xuvenís.
As aves xuvenís teñen un bico amarelo cunha pequena punta negra, e raias negras e brancas nas meixelas e laterais do pescozo vistas desde abaixo. Este bico amarelo escurécese a medida que van tendo máis idade, e chega a ser negro na idade adulta.
En inverno, o seu tamaño, plumaxe beixe cun dorso e cabeza máis escuros, e a parte posterior con forma de “borla” permite unha fácil identificación destas especies. A chamada reprodutora do mergullón pequeno, feita tanto en solitario coma en dúo, é un trilo repetido uit-uit-uit ou ui-ui-ui que soa como o rinchar dun cabalo.
Reprodúcese en pequenas colonias en zonas con moita vexetación de lagos de auga doce ao longo de Europa, gran pare de Asia e cara ao sur ata Nova Guinea e a maioría de África. A maioría das aves desprázanse a augas costeiras ou máis abertas, pero é soamente migratoria naquelas partes da súa área de distribución onde se conxelan as augas. Fóra da estación reprodutora trasládase a augas máis abertas, ocasionalmente aparecendo incluso en costas de pequenas baías.[1] En Galicia a ave é sedentaria e chegan individuos invernantes.[3]
O mergullón pequeno é un nadador e mergullador excelente que persegue os peixes e invertebrados acuáticos baixo a auga. Aproveita a vexetación para agocharse eficazmente.
Como todos os mergullóns pequenos aniña na beira da auga, xa que as súas patas están situadas moi atrás no corpo e non pode camiñar ben. Xeralmente poñen de 4 a 7 ovos. Cando os adultos abandonan provisionalmente o niño adoitan ter coidado de cubrir os ovos con vexetción para que sexa menos probable que os detecten os predadores.[12] Os xoves deixan o niño e poden nadar pouco despois da eclosión, e os polos adoitan ser acarrexados sobre as costas dos adultos durante a natación.[13] Na India a especie reprodúcese durante a estación das chuvias.[14]
En plumaxe reprodutora
Niño no bordo do lago en Jodhpur, Raxastán, India
Cría
Ovos de mergullón pequeno na colección do Museo de Wiesbaden
Ilustración. Obsérvese a posición moi traseira das patas.
O mergullón pequeno (Tachybaptus ruficollis) é unha ave acuática da familia dos podicipédidos. O nome do xénero procede do grego antigo takhus, 'rápido' e bapto, 'afundirse debaixo'. O nome específico ruficollis procede do latín rufus, 'vermello' e -collis, derivado de collum, 'pescozo'.
Cos seus 23 a 29 cm de loxitude é o membro europeo menor da súa familia. Atópase xeralmente en corpos de auga da maior parte da súa área de distribución.
Patuljasti gnjurac (lat. Tachybaptus ruficollis) - ptica iz porodice gnjuraca.
Ima zdepasti izgled s kratkim vratom. Tijekom parenja promijeni izgled te ima kestenjast vrat i tamniji kljun, a inače je uglavnom svjetlo smeđe boje. Oba spola izgledaju podjednako. Mlade ptice gotovo su sve crne boje s uzdužnim prugama.
Patuljasti gnjurac živi u kopnenim vodama, na ribnjacima i u jezerima. Gnijezdi se u razdoblju od travnja do srpnja, dva puta godišnje. Gnijezdo je hrpa plutajućih vodenih biljaka. Ženka nese 5-6 bijelih jaja.
Hrane se uglavnom kukcima, mekušcima i ribama.
Patuljasti gnjurac jednim dijelom je ptica selica, a često i hibernira u južnoj Europi na ne zamrznutim vodenim površinama.
Patuljasti gnjurac (lat. Tachybaptus ruficollis) - ptica iz porodice gnjuraca.
Ima zdepasti izgled s kratkim vratom. Tijekom parenja promijeni izgled te ima kestenjast vrat i tamniji kljun, a inače je uglavnom svjetlo smeđe boje. Oba spola izgledaju podjednako. Mlade ptice gotovo su sve crne boje s uzdužnim prugama.
Patuljasti gnjurac živi u kopnenim vodama, na ribnjacima i u jezerima. Gnijezdi se u razdoblju od travnja do srpnja, dva puta godišnje. Gnijezdo je hrpa plutajućih vodenih biljaka. Ženka nese 5-6 bijelih jaja.
Hrane se uglavnom kukcima, mekušcima i ribama.
Patuljasti gnjurac jednim dijelom je ptica selica, a često i hibernira u južnoj Europi na ne zamrznutim vodenim površinama.
Il tuffetto comune (Tachybaptus ruficollis Pallas, 1764) è un uccello della famiglia dei Podicipedidi[2].
È il più piccolo svasso paleartico (lunghezza totale 24–29 cm, apertura alare 40–45 cm e peso 140–250 g), con becco corto e corpo tondeggiante. In abito nuziale i lati del capo e del collo sono rosso-castani, e tipica è una macchia giallastra alla base del becco. L'abito invernale è più chiaro e uniforme. I sessi sono simili.
Se ne riconoscono 7 sottospecie[2], che si differenziano tra loro soprattutto per dimensioni e colorazione[3]:
Specie sedentaria e migratrice, nidifica con una decina di sottospecie in Eurasia, Africa e Oceania. È diffusa in gran parte dell'Europa centrale e meridionale, dove sverna sia nei siti riproduttivi sia, soprattutto, lungo le coste atlantiche e nel bacino del Mediterraneo. In Italia si riproduce con una popolazione di 3000-4000 coppie prevalentemente in Pianura Padana, sul versante tirrenico e in Sardegna, ma è comune anche come migratrice e svernante.
Per nidificare frequenta zone umide d'acqua dolce, anche di ridotta estensione, bordate da vegetazione palustre emergente, generalmente sotto i 500 metri di altitudine. Durante lo svernamento si incontra anche in acque salmastre, in mare e in laghetti urbani.
Di abitudini territoriali, si riproduce a coppie isolate o in piccoli raggruppamenti. Da marzo in poi costruisce un nido galleggiante e vi depone 4-6 uova biancastre, alla cui incubazione provvedono i due sessi per 20-21 giorni. I giovani volano a 6-7 settimane di vita[5]. Due le covate di solito portate a termine nell'anno. Piuttosto schivo, il tuffetto comune tradisce la propria presenza con un caratteristico richiamo trillante emesso ora in crescendo ora in calando.
Se disturbato, si immerge ed è in grado di mantenere fuori dall'acqua il solo capo a guisa di periscopio. Tipica delle specie appartenenti a questa famiglia è l'abitudine di ricoprire le uova con vegetazione palustre per nasconderle alla vista di potenziali predatori durante temporanee assenze.
Il tuffetto comune (Tachybaptus ruficollis Pallas, 1764) è un uccello della famiglia dei Podicipedidi.
Tachybaptus ruficollis est species aviaria generis Trachybapti. In Europa, Africa, Asia habitat.
Mažasis kragas (lot. Tachybaptus ruficollis, angl. Little Grebe, vok. Zwergtaucher) – kraginių (Podicipedidae) šeimos vandens paukštis.
Nugarinė pusė juosva. Viršugalvis, sprandas ir smakras juodi. Skruostai, gerklė ir kaklo priekinė dalis ryškiai rudi, kaklas rusvas. Kūno ilgis ~27 cm, masė 200 g.
Lietuvoje retas. Gyvena mažuose užžėlusiuose ežeruose, upių užutėkiuose, sutinkamas kūdrose, durpynuose, tvenkiniuose. Lizdą susuka seklumose. Į Lietuvą atskrenda balandį, išskrenda rugsėjį-spalį[1].
Mažasis kragas (lot. Tachybaptus ruficollis, angl. Little Grebe, vok. Zwergtaucher) – kraginių (Podicipedidae) šeimos vandens paukštis.
Nugarinė pusė juosva. Viršugalvis, sprandas ir smakras juodi. Skruostai, gerklė ir kaklo priekinė dalis ryškiai rudi, kaklas rusvas. Kūno ilgis ~27 cm, masė 200 g.
Lietuvoje retas. Gyvena mažuose užžėlusiuose ežeruose, upių užutėkiuose, sutinkamas kūdrose, durpynuose, tvenkiniuose. Lizdą susuka seklumose. Į Lietuvą atskrenda balandį, išskrenda rugsėjį-spalį.
Mazais dūkuris (Tachybaptus ruficollis) ir neliela auguma dūkuru dzimtas (Podicipedidae) ūdensputns, kura izplatības areāls ir tikai Vecā pasaule - Eiropā, Āzijā un Āfrikā.[1]
Mazais dūkuris Eiropā sastopams Rietumeiropā un Centrāleiropā, Skandināvijas dienvidos un Baltijas valstīs. Austrumeiropas izplatības areāls sašaurinās virzienā uz Volgas lejteci - šķērsojot Krievijas dienvidrietumus. Iespējams, mazā dūkura izplatības areāls sasniedz Urālus.[2] Āzijā tas sastopams Āzijas centrālajos, dienvidu un dienvidaustrumu reģionos, sasniedzot Jaungvineju un Zālamana salas. Āfrikā tas sastopams kontinenta lielākajā daļā: nelielās teritorijās Ziemeļāfrikā gar Vidusjūras un Atlantijas okeāna krastiem un plašā joslā uz dienvidiem no Sahāras tuksneša.[1]
Mazais dūkuris ir Latvijā ligzdojoša suga, kas galvenokārt ligzdo zivju dīķos un aizaugošos ezeros. Tas vietām, neaizsalstošās ūdenstilpēs nelielā skaitā arī pārziemo.[2] Mazais dūkuris ir iekļauts Latvijas Sarkanās grāmatas 3. kategorijā.[3] Latvijā sastopams sugas nominālpasuga - Tachybaptus ruficollis ruficollis.[2]
Mazais dūkuris ir maza auguma ūdensputns ar smailu, melnu knābi. Savā izplatības areālā tas ir vismazākais no visiem dūkuriem.[4] Tā ķermeņa garums ir 23—29 cm, spārnu izplētums 40—45 cm,[2] svars 140 g.[5] Abi dzimumi izskatās vienādi.
Vasarā tam ir krāšņs riesta apspalvojums — ķermeņa augšdaļa ir tumši brūna, bet kakls un vaigi rudi brūni, ar metālisku vara spīdumu. Apspalvojums pie īsās astes kļūst gaiši brūns, bet pavēdere ir gaiši pelēka. Acis - koši dzeltenas. Jaunajiem putniem un ziemas periodā rudā apspalvojuma laukumi ir pelēcīgi brūni. Jaunajiem putniem atšķirībā no pieaugušajiem ir dzeltens knābis, kura gals ir melns. Kļūstot arvien vecākam, knābis paliek tumšāks, līdz tas ir pilnībā melns. Mazajam dūkuram abās pusēs uz knābja pie pamatnes ir balti, nelieli laukumiņi, kas no attāluma atgādina baltus vaigu galus.[6] Mazuļus klāj brūnpelēkas dūnas, kurām ir gaišāk brūnas garensvītras.
Pēdas ir daļēji pleznotas, uz pirkstiem ir platas, pelēkas ādas krokas - peldplēksnes, kas priekšējiem trīs pirkstiem ir daļēji savienotas. Līdz ar to pēdas ir platas un lieliski piemērotas peldēšanai.
Mazais dūkuris galvenokārt ēd zivis, bet atšķirībā no citām dūkuru sugām uzturā lietojamās zivtiņas pēc izmēra ir stipri mazākas, līdz ar to, salīdzonot ar citiem dūkuriem, tas var apmeties daudz mazākās ūdenstilpēs, kurās dzīvo mazākas zivis. Tas barojas arī ar dažādiem bezmugurkaulniekiem, piemēram, gliemjiem, ūdens kukaiņiem, to kāpuriem un vēžveidīgajiem, kā arī nelieliem abiniekiem.[7] Pieaugušie putni tīrot spalvas, izkritušās apēd, kā arī dod apēst mazuļiem. Zinātniekiem nav īsti skaidrojuma šim ieradumem, bet viens no skaidrojumiem, ka tādā veidā dūkuri aizsargā kuņģa sieniņas pret zivju asakām, izoderējot tās ar spalvām.[6]
Mazais dūkuris ir ļoti uzmanīgs un pie mazākām aizdomām paslēpjas, ienirstot zem ūdens.[6] Kā visi dūkuri tas ir labs peldētājs un nirējs, bet neveikls uz sauszemes, jo tā īsās kājas anatomiski ir novietotas tālu uz atpakaļu, pie pašas astes.
Atšķirībā no citām mazo dūkuru ģints sugām mazais dūkuris neligzdo kolonijās. Tas veido monogāmus pārus un katram pārim ir sava ligzdošanas teritorija. Ligzda ir peldoša, kas tiek būvēta uz ūdens, bet, lai tā brīvi nepeldētu pa ūdenstilpni, tā tiek piestiprināta pie kāda ūdensauga, žagariem vai iesprostota starp augsto ūdensaugu stumbriem. Ligzdu būvē abi vecāki.[7] Dējumā ir 4—6 baltas olas,[6] kuras perē abi vecāki. Inkubācijas periods ilgst 19—28 dienas.[7] Ja pieaugušie putni atstāj ligzdu, lai dotos baroties, olas tiek apsegtas ar trūdošiem ūdensaugiem, tādējādi tās tiek noslēptas, kā arī turpinās olu sildīšana, jo trūdošie ūdensaugi izdala siltumu.[8] Drīz pēc izšķilšanās mazuļi spēj staigāt un peldēt un tie kopīgi ar vecākiem pamet ligzdu. Mazie dūkuri audzina mazuļus kopīgi.[7] Kamēr mazuļi ir mazi, vecāki tos bieži vizina uz savām mugurām, tādējādi tos sasildot un aizstāvot pret briesmām. Pieaugušo putnu apspalvojums mazuļiem izaug 29 dienu vecumā, drīz pēc tam tie sāk lidot. Jaunie ir atkarīgi no vecākiem līdz sasniedz apmēram 42 dienu vecumu.[7]
Mazajam dūkurim ir 9 pasugas:
Mazais dūkuris (Tachybaptus ruficollis) ir neliela auguma dūkuru dzimtas (Podicipedidae) ūdensputns, kura izplatības areāls ir tikai Vecā pasaule - Eiropā, Āzijā un Āfrikā.
Burung Grebe Kecil adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Tachybaptus ruficollis (Nama lama Podiceps ruficollis/Tachybaptus fluviatilis).[2]
Burung Grebe Kecil ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Grebe Kecil adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Grebe Kecil tidak bergigi.
Burung Grebe Kecil membiak dengan bertelur. Telur Burung Grebe Kecil bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Grebe Kecil adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Tachybaptus ruficollis (Nama lama Podiceps ruficollis/Tachybaptus fluviatilis).
De dodaars (Tachybaptus ruficollis) is een watervogel uit de familie van de futen (Podicipedidae).[2] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1764 door Pallas. Met zijn 23 tot 29 cm is het de kleinste fuut van Europa en een van de kleinste futen ter wereld. Ondanks dat het een vrij algemene soort is, wordt hij door zijn schuwe levensstijl zelden gezien.
De dodaars is een kleine, gedrongen watervogel, kleiner dan een waterhoen. Hij is te herkennen aan het vuilwitte 'poederdons' op het achterlichaam, waaraan het dier zijn naam ("dodde-aars") te danken heeft. De naam dodaars werd vroeger wel gebruikt voor de uitgestorven dodo (Raphus cucellatus).[3]
De dodaars is de kleinste fuut van Europa. Hij onderscheidt zich daarnaast van de andere Europese futen door zijn compactere uiterlijk, met rondere kop en kortere hals. De snavel is zeer klein en recht. Het staartje is zeer klein. Mannetje en vrouwtje zijn in uiterlijk niet van elkaar te onderscheiden. De snavel is zwart met een lichte punt. In de mondhoek bevindt zich een opvallende vlek, die in de zomer opvallend groengeel van kleur is, 's winters lichter. Tijdens de vlucht is geen wit te zien op de vleugels. De ogen zijn roodbruin van kleur, de poten groen. Het zomerkleed is donkerbruin met een kastanjebruine oorstreek en voorhals. De kruin is zwart.
Het winterkleed is een valig geelbruine ("kurken") oorstreek en voorhals met een lichtere nek en wangen en een donkere kruin. Het juveniele kleed lijkt op het adulte winterkleed, maar heeft een roodbruine tint op de borst en hals, korte donkere strepen achter en onder het oog en een geelroze snavelbasis. In het eerste winterkleed kan een vage streep worden gezien onder het oog. De rui valt in oktober en november. Doordat de slagpennen in een keer gewisseld worden, kunnen de vogels dan tijdelijk niet vliegen.
De dodaars wordt 23 tot 29 centimeter lang en 125 tot 225 gram zwaar. De vleugelspanwijdte is 40 tot 45 cm.
De dodaars kent verschillende hoge roepen, dat klinkt als bit, bit, bit (bij verstoring) of bie-iep. Dit wordt vaak versneld tot een verdragende, hinnikende triller, biebiebiebiebie, dat kan worden verward met de roep van een vrouwelijke koekoek. Dit is vooral in het voorjaar te horen als duet tussen mannetje en vrouwtje, bij de balts of om het territorium te markeren.
De dodaars komt in vrijwel geheel Europa voor, van de mediterrane landen noordwaarts tot Zuid-Zweden, in heel Afrika uitgezonderd de Sahara, op Madagaskar en in Zuid-, Oost- en Zuidoost-Azië oostwaarts tot in Japan en Nieuw-Guinea. De dodaars broedt langs ondiepe binnenwateren met een dichte oevervegetatie, bestaande uit onder andere zegge, rietgras, lisdodde en gele lis. Hij is vooral te vinden in zoetwatermoerassen, kleine meren, poelen, brede sloten, vennen en traagstromende rivieren, maar soms ook in vijvers, grachten, waterreservoirs en grindputten. Wateren met grotere roofvissen worden over het algemeen gemeden. 's Winters is hij vooral te vinden op groter, ijsvrij water, zoals grotere meren, rivieren en beschutte kusten. De dodaars is in het grootste deel van zijn verspreidingsgebied voornamelijk een standvogel, maar in Oost-Europa en West- en Noordoost-Azië een trekvogel. De Oost-Europese vogels overwinteren in Zuidoost-Europa en Turkije.
In Nederland is het een vrij schaarse broedvogel, met zo'n 1800 tot 2500 broedparen tussen 1998 en 2000. Hij ontbreekt alleen in de allerdroogste delen, zoals op de Veluwe. Het zijn over het algemeen standvogels, maar bij strenge winters zoeken zij ijsvrije wateren op, waarbij ze vooral te vinden zijn in de brakke wateren van de Zeeuwse delta.
De soort telt 6 ondersoorten:
De dodaars is een schuwe soort, die zich vaak in de oevervegetatie verstopt en daardoor zelden te zien is. Bij gevaar zal de dodaars niet wegvliegen. Ze geven de voorkeur aan wegduiken onder water, waarbij alleen de kop nog boven water uitsteekt, of wegrennen naar de dichtstbijzijnde oevervegetatie.
De dodaars leeft solitair of in paren. 's Winters en tijdens de rui zijn ze soms in kleine groepjes van maximaal dertig dieren te vinden. In het broedseizoen is het mannetje agressief naar rivalen. Hij scheert dan vlak over het water naar de ander, luid roepend, om vervolgens te duiken en water op te gooien.
De dodaars vangt zijn voedsel onder water. Hij leeft van waterinsecten en larven, waaronder haften, steenvliegen, waterwantsen, waterkevers, schietmotten en libellen, en daarnaast ook slakjes, kleine schaaldieren, kleine amfibieën en kikkervisjes en soms kleine visjes als stekelbaarzen en jonge vissen. Insecten vormen de hoofdmoot van zijn dieet in de broedtijd. De prooi wordt op het oog gevonden. Het is een goede duiker, die bij de jacht langer dan een halve minuut onder water kan blijven. Om de vorming van braakballen te stimuleren, slikken dodaarzen veertjes in. Op deze manier kunnen zij graatjes en ander onverteerbaar materiaal uitbraken.
Een dodaarspaar blijft waarschijnlijk levenslang bij elkaar. De broedperiode duurt van april tot juli. Tijdens de balts zet het mannetje zijn veren op. Hij pikt met zijn snavel in het water en spettert met zijn poten water omhoog. Het paar laat vervolgens de kenmerkende biebiebiebie-roep in duet horen.
Mannetje en vrouwtje bouwen samen een drijvend nest van verse en rottende plantendelen, onder of boven het water verankerd aan de oevervegetatie. Het legsel bestaat uit vier tot zes (1-8) eieren, die wit beginnen, maar later door het nestmateriaal een bruinere kleur krijgen. De ouders delen de broedperiode van 19-25 dagen. Het mannetje is dan zeer agressief tegen andere watervogels. Bij het omwisselen benadert het ouderdier het nest onder water. Meestal neemt hij nieuw nestmateriaal mee. Bij het verlaten van het nest worden de eieren toegedekt.
De jongen zijn nestvlieders en kunnen al direct zichzelf voeden. Om te rusten, kruipen de jongen op de rug van de ouders. Ook blijft het nest in gebruik als rustplaats voor ouders en jongen. Na 44-48 dagen kunnen zij vliegen en zijn ze zelfstandig. Als enige Europese futen kunnen dodaarzen jaarlijks twee, soms drie legsels hebben.
De dodaars heeft een groot verspreidingsgebied. Het totaal aantal dieren werd in 2006 wereldwijd geschat op 610.000 tot 3,5 miljoen individuen. De soort wordt dan ook niet bedreigd. Toch laat de soort een neerwaartse trend zien, vooral in West-Europa. Een belangrijke oorzaak is verslechtering van de waterkwaliteit: doordat de dodaars afhankelijk is van waterinsecten, die hij op het oog moet vinden, kan hij alleen overleven in helder, zuiver water. Verstoring van oevervegetatie biedt eveneens grote problemen. Door verbetering van de waterkwaliteit en natuurontwikkeling neemt in Nederland het aantal sinds 1990 weer toe met ongeveer 5% per jaar.
.jpg)
Zie de categorie Tachybaptus ruficollis van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. De dodaars (Tachybaptus ruficollis) is een watervogel uit de familie van de futen (Podicipedidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1764 door Pallas. Met zijn 23 tot 29 cm is het de kleinste fuut van Europa en een van de kleinste futen ter wereld. Ondanks dat het een vrij algemene soort is, wordt hij door zijn schuwe levensstijl zelden gezien.
Dvergdukkar (Tachybaptus ruficollis, der ruficollis tyder 'med raud hals') er den minste arten av dukkarfamilien i Europa. Fuglen er sjeldsynt i Noreg, og finst berre nokre få stader, helst i Oslofjordområdet, nord til stroket ikring Mjøsa, på Jæren og Sunnmøre, men vert å sjå ganske ofte i våtmarker og langsetter kysten om hausten og vinteren. Fyrste gongen fuglen vart observert hekkande i Noreg, var i 1973. Han er utbreidd i Afrika og Asia
Dvergdukkaren er 23-29 centimeter, hovudsakleg med grå fjørdrakt, men med tydeleg rustraude kinn og hals, og dessuten ein markert gulkvit flekk ved nebbrota. Om vinteren er fjørdrakta dominert av grått. Båe kjønna er like.
Reiret vert plassert i takrøyrskog i små tjern eller dammar.
Dvergdukkar (Tachybaptus ruficollis, der ruficollis tyder 'med raud hals') er den minste arten av dukkarfamilien i Europa. Fuglen er sjeldsynt i Noreg, og finst berre nokre få stader, helst i Oslofjordområdet, nord til stroket ikring Mjøsa, på Jæren og Sunnmøre, men vert å sjå ganske ofte i våtmarker og langsetter kysten om hausten og vinteren. Fyrste gongen fuglen vart observert hekkande i Noreg, var i 1973. Han er utbreidd i Afrika og Asia
Dvergdukkaren er 23-29 centimeter, hovudsakleg med grå fjørdrakt, men med tydeleg rustraude kinn og hals, og dessuten ein markert gulkvit flekk ved nebbrota. Om vinteren er fjørdrakta dominert av grått. Båe kjønna er like.
Reiret vert plassert i takrøyrskog i små tjern eller dammar.
Dvergdykker (Tachybaptus ruficollis) er en liten lappedykker med stor utbredelse. Nominatformen finnes i Skandinavia. I Norge ble den første gang påvist i 1973, i både Østfold og på Sunnmøre.[3]
Dvergdykkeren er på størrelse med en ukegammel stokkandunge. Den blir omkring 23-29 cm lang og veier 130-236 gram.[4] Vingespennet er cirka 40-45 cm.
Arten har forholdsvis kort hals og tykt rett nebb. Iris er mørk rødbrun og beina grønngrå til mørkt blygrå. Både hannen og hunnen er likt utseende. Sommerdrakten er mørk med sort isse og kastanjebrune kinn, hals og strupe. Den har en karakteristisk svovelgul flekk i nebbrota (munnviken), som står i sterk kontrast til det mørke hodet. Vinterdrakten er betraktelig lysere. Den kastanjebrune fargen på kinn og hals erstattes med en gulaktig brun tone. Buken er hvit.
I motsetning til mange av de andre lappedykkere mangler dvergdykkeren hodepryd.
Arten har et variert krav til habitatet, men trives gjerne på små og grunne våtmarksområder, som små innsjøer, tjern, dammer, kanaler, i små beskyttede viker og andre naturlige vannreservoarer. Langs kysten opptrer arten gjerne på steder som er godt beskyttet for bølger. I Sørvest-Kina er det kjent at arten opptrer i høyder opp mot 4000 moh.[4]
I Norge foretrekker dvergdykkeren små, vegetasjonsrike dammer og tjern med rik undervannsflora og liten vannstandsvariasjon i hekketiden.
Ni underarter er beskrevet.[4] Disse er utbredt i store deler av Afrika, Europa, Asia og det nordligste Oseania.[4] I Norge forekommer nominatformen i tre atskilte områder; fra Oslofjordområdet og til Mjøstraktene, i lavlandsområdene i Rogaland og muligens sørover til Vest-Agder, samt på strandflateområdene i Møre og Romsdal.[3]
Nominatformen er registrert så lang nord som i Nord-Norge, så langt sør som til Azorene, Madeira og Kanariøyene, og så langt øst som til Bajkalregionen i Sibir og Mongolia.[4]
Dvergdykkeren kan være både standfugl og trekkfugl. I Skandinavia og andre tempererte soner er dem trekkfugler, men trekkene er ikke kartlagt. Til Norge kommer gjerne de første fuglene da isen forsvinner om våren, som regel i mars–april. Den første tiden preges gjerne av krangling om territorier, der det er flere par. Arten bygger flytereir som forankres i sivbeltet.[3]
Hunnen legger 2–10 egg (i Norge som regel i siste halvdel av april), vanligvis 3–5 (større ansamlinger kan være et resultat av to hunner).[4] Inkubasjonstiden er 20–25 dager. Kyllingene har mørk dun med bleke striper og lysere underside. Ungene blir flyvedyktige etter cirka 8 uker. Et andre kull kommer normalt i juni, og i spesielt gunstige år et tredje kull i juli–august.[3]
Den globale bestanden har en negativ tendens[1] og teller trolig et sted mellom 610 000 og 3 500 000 individer,[4] men man vet lite om bestandstallene for de enkelte underartene rundt om i verden. Man antar imidlertid at økningen i den skandinaviske bestanden skylds klimaendringene.[4]
Arten er utsatt for fugleinfluensa, så bestanden kan trues av nye utbrudd.[1]
Arten er rødlistet i Norsk rødliste for arter 2015, til Sårbar (VU). Kategorien skulle egentlig vært Sterkt truet (EN) hvis man bare så på Norge, men så ble den satt ned et trinn til VU fordi det går bra med arten i nabolandene - og man anser at arten vil kunne innvandre derfra hvis den blir borte hos oss.[5]
Dvergdykker (Tachybaptus ruficollis) er en liten lappedykker med stor utbredelse. Nominatformen finnes i Skandinavia. I Norge ble den første gang påvist i 1973, i både Østfold og på Sunnmøre.
Scientìfich: Tachybaptus ruficollis
Piemontèis : ...
Italian : Tuffetto
Multimedia w Wikimedia Commons Perkozek zwyczajny[4], perkozek (Tachybaptus ruficollis) – gatunek niewielkiego wędrownego ptaka wodnego z rodziny perkozów, zamieszkującego Europę poza jej północno-wschodnim skrajem oraz południową i środkową Afrykę i południową Azję. Ptaki z populacji środkowoeuropejskiej zimują w Europie Zachodniej i basenie Morza Śródziemnego. Przeloty: marzec i listopad.
Perkozek zwyczajny, perkozek (Tachybaptus ruficollis) – gatunek niewielkiego wędrownego ptaka wodnego z rodziny perkozów, zamieszkującego Europę poza jej północno-wschodnim skrajem oraz południową i środkową Afrykę i południową Azję. Ptaki z populacji środkowoeuropejskiej zimują w Europie Zachodniej i basenie Morza Śródziemnego. Przeloty: marzec i listopad.
Cechy gatunku Ubarwienie godowe wiosną – przód brązowy ze srebrzystobiałym połyskiem, policzki i gardło kasztanowe, kąt dzioba żółty. Ubarwienie spoczynkowe jesienią i zimą – wierzch brązowy, boki i spód brudnobiałe, biaława pierś, jasnożółta szyja. To płochliwy ptak, dlatego nie widuje się go raczej na wodach otwartych. Jako jedyny perkoz gniazduje dwa razy w roku i jest zarazem najmniejszym przedstawicielem rzędu. Zwykle jego obecność zdradza tylko głos – krótkie "bi, bi, bi" (w czasie gniazdowania zmieniające modulacje podnosząc się i opadając) lub pojedyncze "nit". W czasie toków słychać zarówno samca jak i samicę. Prawdopodobnie oboje wiążą się na stałe. Samiec w czasie zalotów stroszy pióra, bije dziobem po wodzie, rozpryskuje ją i nurkuje. Staje się bardzo wojowniczy, odganiając ze swojego terytorium intruzów. Wymiary średnie długość ciała ok. 25–27 cmO mergulhão-pequeno[1] (Tachybaptus ruficollis ou Podiceps ruficollis) é uma ave aquática da família dos Podicipedidae, dentro da ordem Podicipediformes. O mesmo nome comum é dado à espécie Tachybaptus dominicus, mais pequena e que ocorre apenas nas Américas.
Se trata de uma ave de tamanho pequeno, de bico curto e plumagem escura. Seus sons são muito agudos e fortes, especialmente os sons no verão. Ele se encontra por toda a costa, no alto-mar. O mergulhão-pequeno gosta de pôr seus ovos em ervas húmidas, podendo pôr até 4 a 6 ovos em uma ninhada, de abril a junho. Se alimenta de pequenos peixes. Ele se distribui em toda a Europa, menos no norte, no verão. No outono se dispersa às zonas do oeste europeu.
São reconhecidas 9 subespécies:
e ainda 6 outras subespécies no resto do Velho Mundo
O mergulhão-pequeno (Tachybaptus ruficollis ou Podiceps ruficollis) é uma ave aquática da família dos Podicipedidae, dentro da ordem Podicipediformes. O mesmo nome comum é dado à espécie Tachybaptus dominicus, mais pequena e que ocorre apenas nas Américas.
Se trata de uma ave de tamanho pequeno, de bico curto e plumagem escura. Seus sons são muito agudos e fortes, especialmente os sons no verão. Ele se encontra por toda a costa, no alto-mar. O mergulhão-pequeno gosta de pôr seus ovos em ervas húmidas, podendo pôr até 4 a 6 ovos em uma ninhada, de abril a junho. Se alimenta de pequenos peixes. Ele se distribui em toda a Europa, menos no norte, no verão. No outono se dispersa às zonas do oeste europeu.
Corcodelul mic (Tachybaptus ruficollis), cunoscut și sub denumirea de corcodel pitic, este cel mai mic membru al ordinului Podicipediformes din zona Europei. Este o pasăre de baltă, cu o lungime între 23 și 29 cm.
Evoluție și dispariție Comportament Liste Clasificare
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Corcodelul mic (Tachybaptus ruficollis), cunoscut și sub denumirea de corcodel pitic, este cel mai mic membru al ordinului Podicipediformes din zona Europei. Este o pasăre de baltă, cu o lungime între 23 și 29 cm.
Potápka malá alebo potápka hnedá[3] (lat. Tachybaptus ruficollis) je najmenšia potápka z čeľade potápkovitých žijúca na území Slovenska. Obýva palearktickú, etiópsku a orientálnu oblasť. Na Slovensku bolo hniezdenie dokázané alebo pravdepodobné v 49,20 % mapovacích kvadrátov. Čiasťočne sťahovavý druh, zimovanie bolo zistené v 31,20 % mapovacích kvadrátov.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov potápka malá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia klesá.[1]
Potápka malá má zavalitý vzhľad s krátkym krkom. Počas párenia má gaštanovo hnedý krk a jasne žlté kútiky zobáku, inak je prevažne svetlo hrdzavá. Obidve pohlavia vyzerajú rovnako. Mláďatá sú takmer celé čierne s nezreteľnými pozdĺžnymi pruhmi.
Pri vábení nápadné neustávajúce trylky obidvoch partnerov, opakuje sa sloha „bibibibi“ (zvukový záznam[5]), obidvaja partneri plávajú oproti sebe a potom sa ponoria.
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 1980 – 1999 bol 1 000 – 3 000, zimujúcich jedincov 500 – 2 000. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytovala boli stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[4] a 2001[6] žiadny. Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.[4]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2008 – 2012 bol 1 000 – 3000 párov, zimujúcich jedincov 1100 – 1200. Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdil za posledných 12 rokov (2000 – 2012) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2012) boli stabilné.[7] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][8][9]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2013 – 2018 bol 1000 – 3000 párov, zimujúcich jedincov 400 – 700. Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdil za posledných 12 rokov (2007 – 2018) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2018) boli stabilné.[10]
Potápka hnedá žije iba na vodných plochách, rybníkoch a jazerách. Hniezdi v apríli až júli dvakrát ročne. Hniezdo je plávajúca kôpka vodných rastlín. Samica znáša 5 – 6 bielych, neskôr hnedých vajec, nekŕmivé mláďatá sa podobne ako pri ostatných potápkach schovávajú na chrbtoch rodičov. Živí sa najmä hmyzom, menej už mäkkýšmi, v zime aj rybkami.
Potápka hnedá je čiastočne sťahovavý vták, často prezimuje u nás na nezamrzajúcich vodných plochách, ale zvyčajne prezimuje v južnej Európe.
Je zákonom chránená, spoločenská hodnota je 230 € (Vyhláška MŽP č. 579/2008 Z.z.).
V letnom šate, Jakubovské rybníky, Slovensko
V zimnom šate, Rapperswil, Zürichsee, Švajčiarsko
Hniezdo
Vajíčka sú zo začiatku belavé, neskôr tmavnú od mokrého hniezdneho materiálu
Mláďatá v prachovom perí
Mláďa
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Potápka malá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Potápka malá
Potápka malá alebo potápka hnedá (lat. Tachybaptus ruficollis) je najmenšia potápka z čeľade potápkovitých žijúca na území Slovenska. Obýva palearktickú, etiópsku a orientálnu oblasť. Na Slovensku bolo hniezdenie dokázané alebo pravdepodobné v 49,20 % mapovacích kvadrátov. Čiasťočne sťahovavý druh, zimovanie bolo zistené v 31,20 % mapovacích kvadrátov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov potápka malá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia klesá.
Podiceps ruficollis
Mali ponirek (znanstveno ime Tachybaptus ruficollis) je vrsta vodnih ptic iz družine ponirkov, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Odrasle ptice dosežejo med 25 in 29 cm v dolžino ter tehtajo med 130 in 235 gramov.[2] Perut je dolga med 97 in 107,5 cm, kar izkazuje slabe letalne sposobnosti malega ponirka, ki se, podobno kot ostali ponirki, nerad dvigne v zrak.[3] Gnezdo, v katerega samica izleže od 4 do 6 belih jajc, si mali ponirek zgradi na plavajočem kupu rastlinja. Kadar so jajca za krajši čas prepuščena sama sebi, jih starši običajno prekrijejo z rastlinjem, da jih plenilci težje opazijo.[4] Inkubacijska doba jajc je okoli 20 dni. V Sloveniji ima mali ponirek po dva zaroda. Prvi se običajno izvali v aprilu, drugi pa v juliju. Je delna selivka, ki se prehranjuje z drobnimi ribicami in vodnimi nevretenčarji, ki jih lovi pod vodno gladino.
Med dvorjenjem ima kostanjevo rjavo obarvan vrat, sicer pa so v navadnem perju lica, vrat in prsi oker barve. Ima čokat in koničast kljun in se, kot vsi ponirki, zelo dobro potaplja. Za malega ponirka je značilno, da samec poskrbi za mladiča, ki se izvali prvi, samica pa medtem naprej vali preostala jajca.[5] Mladi ponirki znajo že kmalu po izvalitvi plavati, kljub temu pa jih starši pogosto vozijo na svojem hrbtu.[6] Popolnoma se osamosvojijo po približno šestih tednih.
Mali ponirek (znanstveno ime Tachybaptus ruficollis) je vrsta vodnih ptic iz družine ponirkov, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Smådopping[2] (Tachybaptus ruficollis) är en liten art av dopping. Den beskrevs vetenskapligt av Peter Simon Pallas 1764. Smådoppingen har ett mycket stort utbredningsområde och häckar i Europa, Centralasien och söderut till Nya Guinea och i större delen av Afrika, både i nordväst och söder om Sahara. De arter som häckar där vattnet fryser flyttar söderut om vintern. Smådoppingen kategoriseras som livskraftig av IUCN.
Smådoppingen är en liten kompakt dopping med rund kropp, kort hals och tufsig "stjärtlös" stjärt. Den är 23–29 cm lång, har ett vingspann på 40–45 cm och väger 130–236 gram.[3] De adulta fåglarna är omisskännliga i sin sommardräkt, med rödaktigt bakhuvud och kinder och en intensivt gul fläck bakom nedre delen av näbben. Dess ben sitter mycket långt bak på kroppen så att den har svårt att gå. Juvenilerna har ett randigt ansikte.
Smådoppingen har ett mycket stort globalt utbredningsområde och häckar i Europa, Centralasien och söderut till Nya Guinea och i större delen av Afrika, både i nordväst och söder om Sahara. De fåglar som häckar där vattnet fryser på vintern är flyttfåglar och flyttar till kusten eller sjöar med öppet vatten.
Clements et al. 2018 delar in arten i två grupper med nio underarter med följande utbredning:[4]
Vissa auktoriteter behandlar tricolor-gruppen som en egen art som fått namnet indonesisk smådopping (Tachybaptus tricolor).[2] Tidigare betraktades även den numera utdöda alaotradoppingen (T. rufolavatus) som en underart till smådopping.
I Sverige förekommer den främst i Götaland och östra Svealand.[5].
Smådoppingen är bunden till vattnet och är bara uppe på land under häckningen. Den häckar i en mängd olika större och mindre våtmarker, oftast med ett maxdjup på en meter, med tät vegetation, stor tillgång på vattenlevande ryggradslösa djur och undviker generellt vatten med större rovfiskar. Den häckar bland annat vid sötvattenssjöar, dammar, diken, långsamtrinnande floder, brackvattenlaguner, översvämningsområden och risfält.[1] Likt alla doppingar placerar den sitt bo nära strandkanten. Boet fästs i växter och förmår att flyta.[5] Den lägger 4-7 ägg. Föräldrarna bär under perioder ungarna på ryggen. Den är en utmärkt simmare och söker sin föda genom att dyka efter småfisk, blötdjur och vatteninsekter.[5] Den flyttar nattetid och ses sällan flyga.[6]
Den globala populationen är mycket stor, uppskattad till 610 000–3 500 000 individer, och har en mycket stor global utbredning som mäter omkring 31 500 000 kvadratkilometer. Trots att populationstrenden är negativ bedöms den inte som hotad och IUCN kategoriserar den som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör smådopping.
Wiktionary har ett uppslag om smådopping.Smådopping (Tachybaptus ruficollis) är en liten art av dopping. Den beskrevs vetenskapligt av Peter Simon Pallas 1764. Smådoppingen har ett mycket stort utbredningsområde och häckar i Europa, Centralasien och söderut till Nya Guinea och i större delen av Afrika, både i nordväst och söder om Sahara. De arter som häckar där vattnet fryser flyttar söderut om vintern. Smådoppingen kategoriseras som livskraftig av IUCN.
Küçük batağan (Tachybaptus ruficollis), batağangiller familyasından küçük bir batağan türü.
23–29 cm büyüklüğündedirler. Bu küçük su kuşunun sivri uçlu bir gagası vardır. Erişkin yazın yanlış anlaşılmazdır, pas rengi bir boynu vardır. Yavru kuşların, küçük siyah bir uçlu sarı bir gagası vardır. Küçük batağan, mükemmel bir yüzücü ve dalgıçtır, balığı ve suya ait omurgasız avını suyun altında takip edebilir. Saklanmak için beceriklice bitkileri kullanırlar. Suyun kenarında yuva yaparlar.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Küçük batağan (Tachybaptus ruficollis), batağangiller familyasından küçük bir batağan türü.
23–29 cm büyüklüğündedirler. Bu küçük su kuşunun sivri uçlu bir gagası vardır. Erişkin yazın yanlış anlaşılmazdır, pas rengi bir boynu vardır. Yavru kuşların, küçük siyah bir uçlu sarı bir gagası vardır. Küçük batağan, mükemmel bir yüzücü ve dalgıçtır, balığı ve suya ait omurgasız avını suyun altında takip edebilir. Saklanmak için beceriklice bitkileri kullanırlar. Suyun kenarında yuva yaparlar.
Пірникоза мала, норець малий (Podiceps ruficollis) — водоплавний птах родини пірникозові, поширена у Старому Світі. Найдрібніша пірникоза у Палеарктиці.
Дрібна пірникоза, розміром помітно менша за чирянку. Маса тіла 120—300 г, довжина тіла від 25 до 29 см, розмах крил 40—45 см. У дорослого птаха в шлюбному вбранні верх голови, задня частина шиї, верх тулуба і воло чорно-бурі або чорні; щоки, покривні пера вух, а також шия спереду і по боках каштаново-руді; гола шкіра біля основи дзьоба жовта; боки тулуба чорно-бурі; груди і черево білі, з чорними перами; махові пера бурі; дзьоб чорний, на кінці світлий; ноги сірувато-зелені; райдужна оболонка ока червонувато-коричнева; у позашлюбному вбранні голова зверху, шия ззаду і верх тулуба оливково-бурі; горло біле; шия з боків і спереду, а також воло і боки тулуба світло-бурі; низ тулуба білий; гола шкіра біля основи дзьоба сірувато-оливкова; дзьоб темно-бурий. Молодий птах подібний до дорослого у позашлюбному вбранні, але щоки білі, окреслені зверху і знизу чорним.[1]
Голос — гучна флейтова трель.
В Україні гніздовий, перелітний, зимуючий. Гніздиться на усій території України, крім гір; мігрує скрізь; регулярно зимує в окремих районах півдня та в Закарпатті, на водоймах решти території трапляється взимку лише інколи.
Залежно від розміру та забарвлення поділяють 9 підвидів цього птаха:[2]
Мешкає на дрібних зарослих озерах, у дельтах річок. На більшій частині ареалу осіла за наявності незамерзаючих водоймищ. Активна в основному вночі. Злітає дуже неохоче, але політ легкий та швидкий.
Живиться водними безхребетними, рідше дрібною рибою та пуголовками.
Це незавершена стаття з орнітології.Пірникоза мала, норець малий (Podiceps ruficollis) — водоплавний птах родини пірникозові, поширена у Старому Світі. Найдрібніша пірникоза у Палеарктиці.
Le hôi (danh pháp hai phần: Tachybaptus ruficollis), là một loài chim thuộc họ Chim lặn. Chúng có chiều dài 23–29 cm. Đây là thành viên nhỏ nhất châu Âu của họ Chim lặn. Chúng thường được tìm thấy ở các khu vực nước mở ở phần lớn khu địa bàn phân bố.
Малая поганка (лат. Podiceps ruficollis, Tachybaptus ruficollis) — водоплавающая птица семейства поганковых, распространённая в Старом Свете. Самая мелкая поганка в Палеарктике.
Наиболее мелкая из поганок. Масса тела 110—370 г, длина крыла 90—111 мм. Общая окраска верха чёрно-бурая, низ грязно-белый. Щëки и передняя часть шеи каштаново-рыжие, бока тела чёрно-бурые со светлыми пестринами. Маховые бурые, на сложенном крыле видно белое зеркальце. Клюв чёрный с беловатым кончиком. Глаза жёлтые, радужина красновато-бурая. Цевка и лапы серовато-зелёные. Общая окраска в зимнем наряде более светлая и размытая. Нет каштаново-рыжего цвета на щеках и передней части шеи. Яркая жёлто-зелёная окраска угла рта отсутствует. Однако от других поганок в это время отличается охристо-рыжей окраской.
Голос — громкая флейтовая трель.
Вид распространён в Евразии, Африке. Населяет мелкие эвтрофные озёра и водоёмы с медленным течением, обильно заросшие надводной растительностью. Весной прилетает в конце второй декады мая, к гнездованию приступает в конце этого месяца.
Питается преимущественно взрослыми насекомыми и их личинками, моллюсками, личинками амфибий и мелкой рыбой.
Гнезда строит как на открытой воде, так и в зарослях, используя для этого остатки отмершей водной растительности. В кладке чаще 4—6 яиц. Птенцов выкармливают оба родителя. Самостоятельными молодые становятся в возрасте 30—40 дней, а на крыло поднимаются на 44—48-й день жизни.
В зависимости от размера и тонов окраски различают 9 подвидов этой птицы:[1]
Малая поганка (лат. Podiceps ruficollis, Tachybaptus ruficollis) — водоплавающая птица семейства поганковых, распространённая в Старом Свете. Самая мелкая поганка в Палеарктике.
小鸊鷉（学名Tachybaptus ruficollis）大约25到30厘米长，重量120到300克，是鸊鷉目(Podicipedformes)鸊鷉科(podicipedidae)最小的鸟。
屬於日間活動性的鳥類。除了繁殖期間外，夜晚通常停棲於隱密的水塘或湖泊邊的草叢中。营巢于沼泽、池塘、湖泊中丛生芦苇、灯心草、香蒲等地，多在山地小型水面。如果住地冬季结冰，会搬到较暖和的海边或者较大不结冰的湖。
主要分布於水塘、湖泊、沼澤。除了極地環境及太平洋少數島嶼外，中国大部、亚洲中部和南部、欧洲中部和南部、非洲南部、菲律宾、印度尼西亚、澳大利亚都可以發現小鷿鷈的蹤跡。小鸊鷉是中国最常见的水鸟之一，在中国东部大部分开阔水面都能见到小鸊鷉。
眼球黑色，眼睛的虹膜黃色，腳黑色。腿很靠后，所以走路不稳，精通游泳和潜水。前面的三根腳趾有蹼。幼鳥的頭部沿著頸部有非常明顯的白色斑紋。成鳥春末到秋季，直且尖的嘴喙顏色為黑色，前端有象牙白色，嘴基有明顯的米黃色。頸側羽色紅褐色，體側帶點黑紅褐色，背部羽毛黑色，尾部羽毛白色。冬季時，嘴喙呈土黃色，頸側呈淺黃色，背部羽毛黑褐色，尾部羽毛白色。
以捕捉的小魚為主，偶爾也會捕捉小蝦子或水中的小型節肢動物。
一般生两个蛋，孵出的小鸟有时候背在父母背上。
小鸊鷉（学名Tachybaptus ruficollis）大约25到30厘米长，重量120到300克，是鸊鷉目(Podicipedformes)鸊鷉科(podicipedidae)最小的鸟。
この項目では、種Tachybaptus ruficollisについて説明しています。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カイツブリ目 Podicipediformes 科 : カイツブリ科 Podicipedidae 属 : カイツブリ属 Tachybaptus 種 : カイツブリ T. ruficollis 学名 Tachybaptus ruficollis
カイツブリ（鳰（にお）、鸊鷉（へきてい）、鸊鵜（へきてい）、Tachybaptus ruficollis）は、カイツブリ目カイツブリ科カイツブリ属に分類される鳥類。全長約26cmと、日本のカイツブリ科のなかではいちばん小さい。
アフリカ大陸、ユーラシア大陸の中緯度以南、イギリス、インドネシア、ソロモン諸島、日本、パプアニューギニア、フィリピン、マダガスカルに生息。多くは留鳥であるが、北のものは生息場所の凍結を避け、南に移動する。
日本では、本州中部以南では留鳥として周年生息するが、北部や山地のものは冬に渡去することから、北海道や本州北部では夏季に飛来する夏鳥となる。
全長は25-29cm。翼開長40-45cm。体重130-236g[2]。尾羽は非常に短く、外観からはほぼ判別できない。翼の色彩は一様に黒褐色。嘴は短めでとがり、先端と嘴基部に淡黄色の斑がある。虹彩の色は、日本の亜種は淡黄色で、ヨーロッパの亜種は黒褐色。
夏季には夏羽として頭部から後頸が黒褐色で、頬から側頸が赤褐色の羽毛で覆われる。体上面は暗褐色。また嘴の色彩が黒く、斑が明瞭。冬季には全体として淡色な冬羽となり、頭部から体部にかけての上面は暗褐色で、下面は淡褐色。頬から側頸も黄褐色の羽毛で覆われる。嘴の色彩は暗灰色で、斑が不明瞭。幼鳥は頭部や頸部に黒や白の斑紋が入り、嘴の色彩が赤い。
足は体の後部の尻あたりから生えており、歩くには非常にバランスが悪いが、足を櫂のように使って潜り泳ぐ。
幼鳥
冬羽
流れの緩やかな河川、湖沼、湿原などに生息し、まれに冬季や[3]、渡りのときには海上で見られることもある。主に水上で生活して、ほとんど歩くことはない。川中の浅瀬を横断するために歩く姿が見られることもあるが、歩くのは非常に不安定のようである。足は歩くためではなく櫂の役割のためにあるとみられ、足が生えている位置もほかの水鳥とは違い尻付近から出ている。泳ぐ姿は上から見ると、カエルの後ろ脚のように使う。
食性は主に動物食で、魚類、昆虫、甲殻類、貝類などを食べる。巧みに潜水して獲物を捕食する。1回に平均15秒前後（状態により数秒から30秒）潜水し、およそ秒速2ｍで泳ぐとされるが[3]、最高で水深2メートルまでと深くは潜らない[4]。
淡水域で繁殖し[3]、繁殖期には縄張りを形成する。水辺近くの水生植物や杭などに水生植物の葉や茎を組み合わせた逆円錐状の巣を雌雄で作り、4-12月に1回に4-6個の卵を年に1-3回に分けて産む（日本では主に4-7月繁殖[4]）。雌雄交代で抱卵し、抱卵期間は20-25日[3]。卵は白いが次第に汚れて褐色になり、親鳥が巣を離れる際には卵を巣材で隠す。早成性で雛は泳げ、孵化後約1週間で巣から出るようになる[3]。小さいうちは親鳥が背中に乗せて保温や外敵からの保護を行い、雛を背中に乗せたまま潜水することもある。雛は自分で採餌できるようになるまで親鳥より餌の捕えかたを教えられ、その後追われるようにして独立を促されて、およそ60-70日で巣立つ[3]。雛は生後1年で性成熟する。
冬季には20-30羽からなる群れを形成することもある。あまり飛ばないが、飛翔の時には水面を蹴り助走した後、通常低く飛ぶ。
鳴き声は、キリッキリッ、キリリリと鋭く鳴き、繁殖期には雌雄が鳴き交わす[3]。警戒時にはピッと強く短い声を発する。
池畔に作られた巣と卵
雛（ひな）。泳げるが、親鳥の背にもよく乗る。
水中に潜り魚を捕食するカイツブリ
標準和名「カイツブリ」は、水を「掻いて潜る（掻きつ潜りつ）」が転じたか、「カイ」は、たちまちの意で[3]、潜る時の水音が「ツブリ」に転じたとする説が有力。さらに瓢箪のような体の形などから「櫂（かひ）と瓢（つぶる）」との説や、繰り返し頭から潜る「掻き頭潜（つぶ）り」などの説もある[3]。この「かいつぶり」の和名は室町時代以降みられるになった[3]。古名の「ニオ（にほ）」は水に入る鳥が転じたのが由来。奈良時代には「にほどり」「みほとり」と称されていた[3]。漢字「鳰」も「水に入る鳥」を意味する会意字。和製漢字である。
琵琶湖は古くから本種及びカイツブリ目の構成種が多かったことから、「鳰海（にほのうみ）」の別名がある。これは水鳥が集まる湖の意味で、その由縁から、カイツブリは滋賀県の県鳥に制定されている[5]。また、埼玉県三郷市の鳥になっており、市のマスコットキャラクターの「かいちゃん」と「つぶちゃん」はカイツブリをモチーフとしている[6]。
長く水中に潜っている意から、万葉集では息長川（現天野川 (滋賀県)）の枕詞として登場する。
井の頭自然文化園が、日本動物園水族館協会の平成22年度繁殖賞（自然繁殖部門）を受賞した[8]。
オオクチバス（通称ブラックバス）は貪欲で、本種の雛も餌となりうる。オオクチバスが確認されて本種が繁殖しなくなった池でオオクチバスを駆除すると、本種が再び繁殖するようになったことが報告されている。[9]
10亜種に分かれるとされる。
日本には、亜種カイツブリ (T. r. poggei) と、南大東島の亜種ダイトウカイツブリ (T. r. kunikyonis) [10]が生息する。
国際自然保護連合（IUCN）により、レッドリストの軽度懸念（LC）の指定を受けている[1]。
日本の以下の都道府県でレッドリストの指定を受けている[13]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 カイツブリ（鳰（にお）、鸊鷉（へきてい）、鸊鵜（へきてい）、Tachybaptus ruficollis）は、カイツブリ目カイツブリ科カイツブリ属に分類される鳥類。全長約26cmと、日本のカイツブリ科のなかではいちばん小さい。
연못, 호수, 강가 등지에서 서식한다. 몸길이는 23 ~ 27cm이고, 몸의 위쪽은 어두운 갈색 또는 회갈색이며 아래쪽은 흰색이다. 몸털은 부드럽고 많으며 꼬리털은 없다. 다리는 몸의 뒤쪽에 있으며 발가락은 넓적하다.[1]
물 속으로 잠수해서 작은 물고기, 수생곤충, 다슬기, 새우 약간의 수초 등을 먹고 산다. 논병아리는 자기 몸 아래의 비단 모양의 털을 뽑아 먹는 습관이 있는데, 먹은 털은 소화되지 않는 물질을 토해 내는 데 도움이 된다.[1]
암수는 같은 색이며 서로 마주보거나 또는 나란히 여러 가지 구애 동작을 한다. 또한 번식기에는 머리에 장식깃이 발달한다.[1]
보통 암수로 짝을 지어 세력권을 가지며, 줄풀·갈대·연잎·검정말 등의 줄기로 만든 둥지는 물가의 수면에 떠 있으며, 둥지 아래는 수초 등으로 고정한다. 알은 한번에 3 ~ 8개 낳으며, 처음은 흰색이지만 집재료의 잿물 때문에 점점 갈색으로 변한다. 알은 태양열과 집재료의 발효열로 뜨거워지기 때문에 어미가 날개를 흔들어 식힌다. 암수가 교대로 알을 품는데 그 기간은 20 ~ 25일 정도이다.[1]
새끼의 머리에는 희고 검은 세로줄무늬가 있으며, 어미가 자신의 등에 태우고 다닌다. 어미는 잠수하여 작은 먹이를 잡아 자기의 부리에서 직접 새끼가 쪼아 먹게 한다. 새끼가 잠수하여 먹이를 잡으려면 많은 훈련을 해야 하므로 1.5 ~ 3개월간 양육되어야 독립할 수 있다.[1]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
-_Non-breeding-_preening_after_bath_in_an_Indian_Lotus_(Nelumbo_nucifera)_Pond_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7611.jpg)
_with_juveniles_W_IMG_6793.jpg)
-_Non-breeding-_preening_after_bath_in_an_Indian_Lotus_(Nelumbo_nucifera)_Pond_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7611.jpg)
.jpg)
_with_juveniles_W_IMG_6793.jpg)
-_Non-breeding-_in_an_Indian_Lotus_(Nelumbo_nucifera)_Pond_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7608.jpg)
-_Non-breeding-_bathing_in_an_Indian_Lotus_(Nelumbo_nucifera)_Pond_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7606.jpg)
_just_coming_out_of_water_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7613.jpg)
-_breeding_plumage-_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7648.jpg)
_in_AP_W_IMG_3476.jpg)
_in_AP_W_IMG_3324.jpg)
_I2_IMG_1615.jpg)
-_Breeding_plumage_at_Secunderabad_W_IMG_6590.jpg)
_I_IMG_1620.jpg)
.jpg)
.jpg)
_I_IMG_8202.jpg)
_with_a_juvenile_W_IMG_6785.jpg)
_juveniles_W_IMG_6796.jpg)
_with_juveniles_W_IMG_6793.jpg)
-_Non-breeding-_in_an_Indian_Lotus_(Nelumbo_nucifera)_Pond_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7608.jpg)
-_Non-breeding-_bathing_in_an_Indian_Lotus_(Nelumbo_nucifera)_Pond_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7606.jpg)
_just_coming_out_of_water_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7613.jpg)
-_breeding_plumage-_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7648.jpg)
_in_AP_W_IMG_3476.jpg)
_in_AP_W_IMG_3324.jpg)
_I2_IMG_1615.jpg)
-_Breeding_plumage_at_Secunderabad_W_IMG_6590.jpg)
_I_IMG_1620.jpg)
.jpg)
.jpg)
_I_IMG_8202.jpg)
_with_a_juvenile_W_IMG_6785.jpg)
_juveniles_W_IMG_6796.jpg)
_with_juveniles_W_IMG_6793.jpg)
-_Non-breeding-_preening_after_bath_in_an_Indian_Lotus_(Nelumbo_nucifera)_Pond_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7611.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_with_Three-spined_Stickleback_(Gasterosteus_aculeatus)_..._(25562204904).jpg)
_with_small_crayfish_..._(25756285060).jpg)
_diving_..._(26002569196).jpg)
_mating_(26414888402).jpg)
.jpg)
_nest_(25959956404).jpg)
_eggs_and_nest_..._(26580418992).jpg)
_on_its_nest_with_eggs_..._(26069369593).jpg)
_on_its_nest_..._(26067409774).jpg)
,_Parc_de_Woluw%C3%A9,_Brussels_(19847854714).jpg)
.jpg)
,_Tachbaptus_ruficollis,_at_Marievale_Nature_Reserve,_Gauteng,_South_Africa_-_breeding_plumage_(21410502215).jpg)
.jpg)
_with_juveniles_W_IMG_6793.jpg)
_-_Flickr_-_Lip_Kee.jpg)
.jpg)
_I_IMG_1620.jpg)
.jpg)
.jpg)
_on_its_nest_..._(26067409774).jpg)
_with_chicks,_Parc_de_Woluw%C3%A9,_Brussels_(15331545758).jpg)
_with_juveniles_W_IMG_6793.jpg)
_I_IMG_8202.jpg)
