زرزور أسود

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Sturnus unicolor ye un ave paseriforme de la familia de los estorninos, Sturnidae. Ta estrechamente rellacionáu col estornín pintu, pero tien una distribución muncho más llindada y nun ye migratoriu. Esti estornín ye residente de la península ibérica, noroeste d'África, Sicilia, Córcega y Cerdeña.

El so color negro y carauterístico figura colos sos curtios pescuezu y cola faen la so identificación senciella cola única posibilidá de tracamundiu mientres l'iviernu, cuando los estorninos pintos tamién tán na mesma rexón. Los estorninos negros pel hibiernu tienen un color negru buxu llixeramente motudu anque non tan abondosu y marcáu como'l pintu. Anque al llegar la primavera pierden toles pequeños llixos y adquieren un plumaxe más negru y más brillosu qu'el del estornín pintu, cuantimás los machos. Les pates son rosadas y los sos estrechos y apuntiaos picos tienen tonalidá mariella, más intensa nos machos mientres la temporada de cría. Los estorninos negros anden en llugar de brincar y tienen un vuelu fuerte y direutu. En vuelu pueden apreciase les sos nales en forma triángular y la so cola curtia. Los sos pitucos son de color marrón apagáu y los xuveniles son de color gris escuru motedado bien similares a los del pintu.

L'estornín negru puede atopase en cualquier llugar abiertu, inclusive dientro de los nucleos urbanos. Al igual que l'estornín pintu esta especie ye omnívora y aliméntase d'invertebraos, bayes, etc. Tamién ye gregaria y forma bandaes grandes mientres l'iviernu, anque non tan grandes que les del estornín pintu. Ye un ave ruidosa y puede asonsañar soníos perbién. El so cantar ye asemeyáu al del estornín pintu pero ye más claru y tien un tonu más altu.

Esta especie suel añerar en cuévanos, que pueden ser un buecu nun árbol o furacos nos edificios. De normal ponen cuatro güevos.

Referencies

Enllaces esternos

• Ficha d'identificación de la especie (PDF), por Javier Blasco Zumeta
• Sturnus vulgaris y Sturnus unicolor en Cataluña, tesis doctoral (en catalán)

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

An dred du a zo un evn, Sturnus unicolor an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous el ledenez iberek, en hanternoz Afrika, Korsika, Sardigna ha Sikilia^[1].

Rummatadur

1. ↑ Sturnus unicolor war al lec'hienn Avibase.

L'estornell negre (Sturnus unicolor) és una espècie d'ocell de plomatge completament negre durant tot l'any. Amida 21 cm de llargària i és molt semblant a l'estornell vulgar però, a l'hivern, és molt més fosc i amb taques més petites, i a l'estiu és totalment negre i amb irisacions, però sense taques al dors. Viu a la península Ibèrica, a l'Àfrica nord-occidental, a Còrsega, a Sardenya i a Sicília.

Era un ocell sedentari de distribució meridional a la península Ibèrica, però a la dècada del 1970 començà a expandir-se cap al nord, pel País Valencià, i actualment ocupa la meitat sud del Principat de Catalunya. El fenomen d'expansió continua i any rere any l'espècie ocupa noves localitats més al nord.^[1] Menja invertebrats i baies. Pot establir colònies mixtes amb l'estornell vulgar.

En època reproductora ocupa les zones humides meridionals i el Delta de l'Ebre. No es presenta a les Balears. La femella pon 4 ous al niu.

Referències

Bibliografia

• Lalueza i Fox, Jordi: El llibre dels ocells de Catalunya,pàgines 104-105. Editorial De Vecchi - Edicions Cap Roig. Barcelona,1987. ISBN 843150434X.

Enllaços externs

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Estornell negre

• Sturnus vulgaris i Sturnus unicolor a Catalunya. Tesi doctoral (català)
• BirdLife International (2004). Estornell negre. Llista Vermella de la UICN, Unió Internacional per a la Conservació de la Natura, 2006. Consultat el 27 de maig del 2008 (en anglès).
• Estudi de la població d'estornell negre al Principat de Catalunya. (català)
• Taxonomia d'aquesta espècie d'ocell. (anglès)
• Fotografies i identificació de l'estornell negre. (anglès)

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Drudwen ddu (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: drudwy duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sturnus unicolor; yr enw Saesneg arno yw Spotless starling. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. unicolor, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ewrop.

Teulu

Mae'r drudwen ddu yn perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Drudwen benllwyd Sturnia malabarica Drudwen benwen Sturnia erythropygia Drudwen dagellog Creatophora cinerea Drudwen Dawria Agropsar sturninus Drudwen fronwen Grafisia torquata Drudwen gefnbiws Agropsar philippensis Drudwen Sri Lanka Sturnornis albofrontatus Hylopsar cupreocauda Hylopsar cupreocauda Maina Bali Leucopsar rothschildi Maina eurben Ampeliceps coronatus Sturnia pagodarum Sturnia pagodarum Sturnia sinensis Sturnia sinensis

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Einfarbstar (Sturnus unicolor) ist eine Vogelart aus der Gattung Sturnus in der Familie der Stare (Sturnidae).

Lebensraum und Verbreitung

Der Einfarbstar lebt in Siedlungen und Gärten, teilweise auch in Olivenhainen oder auch auf Klippen, sofern diese Nistmöglichkeiten bieten.

Das Verbreitungsgebiet des Einfarbstars schließt im Süden Mitteleuropas an das des Stars an. Der Einfarbstar ist Standvogel in Spanien und der Nordküste Westafrikas. Weiterhin kommt er auf Sizilien und Sardinien vor.

Merkmale

Der Einfarbstar erreicht eine Körperlänge von 19 bis 22 Zentimetern und ist dem Star sehr ähnlich, jedoch ist er im Prachtkleid völlig ungefleckt schwarz und hat einen einheitlichen, purpurfarbenen Glanz, der aus bestimmten Winkeln grün schillert. Adulte Weibchen und Männchen im ersten Sommer haben teilweise helle Flecken auf den Unterschwanzdecken. Weibchen im Schlichtkleid und im ersten Winter haben helle Flecken auf dem Rücken, dem Bauch und den Unterschwanzdecken, der Scheitel ist meistens ungefleckt, dagegen beim Star immer gefleckt. Der Schnabel der Männchen im Prachtkleid ist hellgelb, die Beine rosafarben. Im Schlichtkleid sind Schnabel und Beine dunkel.

Stimme

Die Lautäußerungen des Einfarbstars sind denen des Stars sehr ähnlich, klingen jedoch oft klarer und schärfer, lauter und aufwärts gezogen. Die Trillerlaute sind meist kräftiger und klingen mehr rollend.

Literatur

• Lars Svensson, P. J. Grant, K. Mullarney und D. Zetterström: Der neue Kosmos-Vogelführer. Alle Arten Europas, Nordafrikas und Vorderasiens. Franckh-Kosmos Verlags-GmbH & Co., Stuttgart 1999, ISBN 3-440-07720-9.

Weblinks

• Sturnus unicolor in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 22. Dezember 2008.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Sturnus unicolor in der Internet Bird Collection
• Alters- und Geschlechtsmerkmale (PDF; 4,68 MB) von Javier Blasco-Zumeta und Gerd-Michael Heinze (englisch)
• Federn des Einfarbstars

The spotless starling (Sturnus unicolor) is a passerine bird in the starling family, Sturnidae. It is closely related to the common starling (S. vulgaris), but has a much more restricted range, confined to the Iberian Peninsula, Northwest Africa, southernmost France, and the islands of Sicily, Corsica and Sardinia. It is largely non-migratory.^[2][3][4]

Taxonomy and systematics

Subsequent to the recent split of the genus Sturnus, this species and the common starling are the only species retained in the genus.^[5][6] Hybrids with the common starling are found occasionally where the breeding ranges overlap in southwestern France and northeastern Spain.^[2][3]

Description

The adult spotless starling is very similar to the common starling, but marginally larger (21–23 cm length; 70–100 g weight), and has darker, oily-looking black plumage, slightly purple- or green-glossed in bright light, which is entirely spotless in spring and summer, and only with very small pale spots in winter plumage, formed by the pale tips of the feathers. It also differs in having conspicuously longer throat feathers (twice the length of those on common starlings^[2]), forming a shaggy "beard" which is particularly obvious when the bird is singing. Its legs are bright pink. In summer, the bill is yellow with a bluish base in males and a pinkish base in females; in winter, it is duller, often blackish. Young birds are dull brown, darker than young common starlings, and have a black bill and brown legs.^[4][7] Confusion with the common starling is particularly easy during the winter, when common starlings are abundant throughout the spotless starling's range, but also in summer where their breeding ranges overlap in northeastern Spain and the far southwest of France.^[4] It can also be confused with the common blackbird (Turdus merula), which differs most obviously in its longer tail and lack of plumage gloss.^[7]

Like the common starling, it walks rather than hops, and has a strong direct flight, looking triangular-winged and short-tailed. It is a noisy bird and a good mimic; its calls are similar to the common starling's, but louder.^[4]

Distribution and habitat

The spotless starling uses a wide range of habitats and can be found in any reasonably open environment, from farmland and olive groves to human habitation. The highest population densities are in open grazed holm oak woods, and in urban habitats such as Gibraltar, where it is common.^[3][8] The population has grown in recent decades with a northward expansion in range, spreading to the whole of Spain (previously absent from the northeast) between 1950 and 1980, and colonising locally along the southern coast of mainland France since 1983.^[3][4] Like its more common relative, it is an omnivore, taking a wide variety of invertebrates, berries, and human-provided scraps. It is gregarious, forming sizeable flocks, often mixed with common starlings, of up to 100,000 in winter.^[2]

Like most starlings, it is a cavity-nesting species, breeding in tree holes, buildings and in cliff crevices. It typically lays three to five eggs.^[2]

Gallery

• 

  Mating display of raising feathers

• 

  Eggs of Sturnus unicolor - MHNT

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Spotless_starling&oldid=1155214718"

La Nigra sturno, Sturnus unicolor, estas paserina birdo de la genro de sturnoj plej tipa en familio de Sturnedoj. Ĝi estas proksime rilata al la ĉiea Eŭropa sturno, sed havas multe pli limigitan teritorion. La genro Sturnus ŝajne estas tre parafiletika kaj ŝajne estu disigita baldaŭ (Zuccon et al. 2006); tiu specio, kiel ties proksima parenco (kiu estas la tipa specio de Sturnus), retenus sian nunan klasadon tamen.

Tiu sturno estas loĝanta en Iberio, nordokcidenta Afriko, Sicilio, Sardinio kaj Korsiko. Ili ne migras.

Konfuzo kun aliaj specioj eblas nur vintre, kiam ankaŭ la migrantaj Eŭropaj sturnoj povas ĉeesti. Plenkreskaj maskloj de Eŭropa merlo estas facile distingeblaj per pli svelta korpoformo, pli longa vosto, kaj kutimaro (ili saltetas anstataŭ piediri kaj ne sondadas por manĝi per malfermaj bekoj). Plenkreskuloj de Nigra sturno havas pli malhelan, oleecan plumaron, kiu estas entute senpunkta printempe kaj somere. Temas pri tutnigra brile birdo. Ties kruroj estas brilrozecaj al brilflavecaj. La beko estas flava. Junuloj estas pli senkolore brunaj, kaj pli malhelaj ol junuloj de Eŭropa sturno.

Kiel la Eŭropa sturno, tiuj sturnoj piediras pli ol saltas kaj havas fortan rektan flugmanieron, kiam aspektas de triangulaj flugiloj kaj mallongaj vostoj. Temas pri bruema birdo, kaj bona imitanto; ties alvokoj estas similaj al la pli komunaj specioj, sed estas pli klaraj kaj altatonaj.

La Nigra sturno estas diversa kaj tolerema por elekto de habitatoj, kaj povas troviĝi en ĉiu ajn malferma medio el farmoj kaj arbaroj de olivarboj al homa loĝejo.

Kiel sia plej komuna parenco, ankaŭ tiuj birdoj estas ĉiomanĝantaj, kaj manĝas insektojn, rubaĵojn, berojn kaj malgrandajn amfibiojn. Tiu estas gregema specio, formante grandajn arojn vintre, kvankam ne de la enormaj grandoj de tiuj de la Eŭropa sturno.

Tiu estas trunestumanta specio kiel plej parto de sturnoj, kiu reproduktiĝas en arbotruoj, konstruaĵoj kaj en kliffendoj. La ino demetas kutime kvar ovojn.

Referencoj

• IUCN2006, BirdLife International, 2004, 51910, Sturnus unicolor, 12a Majo 2006. Malplej zorgiga.
• Zuccon, Dario; Cibois, Anne; Pasquet, Eric & Ericson, Per G.P. (2006): Nuclear and mitochondrial sequence data reveal the major lineages of starlings, mynas and related taxa. Molecular Phylogenetics and Evolution 41(2): 333-344. COI:10.1016/j.ympev.2006.05.007 (HTML resumo)

El estornino negro^[2]​ (Sturnus unicolor) es una especie de ave paseriforme de la familia Sturnidae propia de la península ibérica, el noroeste de África, Sicilia, Córcega y Cerdeña. En Castilla y León y Aragón recibe el nombre común de tordo. Está cercanamente emparentado con el estornino pinto, pero a diferencia de este no es migratorio y tiene una distribución mucho más limitada.

Descripción

Su color negro y característica silueta con sus cortos cuello y cola hacen su identificación sencilla, con la única posibilidad de confusión durante el invierno, cuando los estorninos pintos también están en la misma región. Los estorninos negros en invierno tienen un color negro grisáceo ligeramente moteado aunque no tan abundante y marcado como el pinto. Aunque al llegar la primavera pierden todas las pequeñas motas y adquieren un plumaje más negro y más brillante que el del estornino pinto, en especial los machos. Las patas son rosadas y sus estrechos y puntiagudos picos tienen tonalidad amarilla, más intensa en los machos durante la temporada de cría. Los estorninos negros caminan en lugar de brincar y tienen un vuelo fuerte y directo. En vuelo se pueden apreciar sus alas en forma triangular y su cola corta. Sus polluelos son de color marrón apagado y los juveniles son de color gris oscuro moteado muy similares a los del pinto.

Hábitat

El estornino negro se puede encontrar en cualquier lugar abierto, incluso dentro de los núcleos urbanos. Al igual que el estornino pinto esta especie es omnívora y se alimenta de invertebrados, bayas, etc. También es gregario y forma bandadas grandes durante el invierno, aunque no tan grandes como las del estornino pinto. Es un ave ruidosa y puede imitar sonidos muy bien. Su canto es semejante al del estornino pinto pero es más claro y tiene un tono más alto.

Esta especie suele anidar en cavidades, que pueden ser un hueco en un árbol o agujeros en los edificios. Normalmente ponen cuatro huevos.

Referencias

Arabazozo beltza (Sturnus unicolor) sturnidae familiako hegazti paseriformea da, Iberiar penintsulan, ipar-mendebaldeko Afrikan, Sizilian, Sardinian eta Korsikan bizi dena^[1].

Europa aldean nagusi den arabazozo pikartarengandik bereizten duen ezaugarri nagusia bere kolore beltza da. Neguan pinporta argiago batzuk izaten ditu baina udan desagertzen zaizkio. 21-23 zentimetrotako luzera du eta 70-100 gramotako pisua. Hanka arroxak ditu eta mokoa horixka da.

Hegazti-saldo handiak eratzen ditu eta oso zaratatsua da. Orojalea da, animalia ornogabeak eta fruituak jaten ditu.

Erreferentziak

Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.

Mustakottarainen (Sturnus unicolor) on Välimeren rantavaltioissa esiintyvä yksivärinen varpuslintu.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 21–23 senttimetriä, siipien kärkiväli 38–42 senttimetriä ja paino 80–100 grammaa. Koiras on hieman suurempi. Juhlapukuisen mustakottaraisen höyhenpuku on täysin musta, naaraan selvästi himmeämpi kuin koiraan. Naaralla ja nuorella linnulla on lisäksi alaperässä vähäistä vaaleaa kirjailua ja talvipuvussa enemmänkin vaaleaa pilkutusta. Ääni on samanlainen kuin kottaraisella mutta laulu on huomattavasti äänekkäämpää.^[2]

Esiintyminen

Mustakottarainen esiintyy Välimeren länsiosassa Sisiliassa, Sardiniassa, Korsikalla, Iberian niemimaalla sekä paikoin Marokossa, Algeriassa ja Tunisiassa. Se korvaa täällä kottaraisen, joka ei pesi samalla alueella.^[2] Euroopassa arvioidaan elävän 4,2–6,2 miljoonaa yksilöä ja lajin kanta on elinvoimainen.^[1] Sitä ei ole tavattu Suomessa.^[3] Laji on paikkalintu, vaikka vähäistä vaeltelua voidaan havaita.^[2]

Elinympäristö

Elää samanlaisessa ympäristössä kuin kottarainen, eli maaseudulla varsinkin karjalaidunten tuntumassa sekä taajamissa ja kaupungeissa.^[2]

Lisääntyminen

Pesintä on huhti-kesäkuussa. Pesä on kolossa, esimerkiksi rakennuksessa, puunkolossa, pöntössä tai kallionkolossa. Käyttää usein myös muiden lintujen vanhoja pesiä. Naaras munii tavallisesti 4 tai 5 munaa. Muna painaa noin 7,7 grammaa. Haudonnan kesto vaihtelee 10–15 päivän rajoissa, keskimäärin se on 11–12 päivää. Naaras hautoo enimmän ajan, koiraan osuus vaihtelee. Poikasia hoitavat molemmat emot, naaras aktiivisemmin. Poikaset lähtevät pesästä lentokykyisinä 21–22 päivän ikäisinä ja emot ruokkivat niitä vielä muutaman päivän ajan.^[2]

Ravinto

Keväästä kesään mustakottaraiset syövät maasta löytämiään selkärangattomia, muun osan vuotta pääasiassa marjoja, hedelmiä ja siemeniä.^[2]

Lähteet

Sturnus unicolor

L’Étourneau unicolore (Sturnus unicolor) est une espèce de passereaux de la famille des Sturnidae. Très similaire à l'Étourneau sansonnet dont il diffère principalement par sa couleur noire uniforme, l'étourneau unicolore se rencontre surtout sur le pourtour méditerranéen^[1].

Historique et dénomination

L'espèce Sturnus unicolor a été décrite pour la première fois par le zoologiste néerlandais Coenraad Jacob Temminck en 1820^[2].

Description morphologique

L'Étourneau unicolore mesure en moyenne entre 22 et 23 centimètres et pèse entre 70 et 100 grammes pour les femelles et entre 80 et 115 grammes pour les mâles^[3].

Le corps est rond, le bec plutôt long et la queue courte.

Le plumage est intégralement noir avec des reflets métalliques iridescents. En dehors de la saison de reproduction, le plumage comporte des multiples taches blanches à l’extrémité de ses plumes sur le dos, la tête et la poitrine. L'iris est brun^[3],[4].

Un dimorphisme sexuel est présent. La femelle est généralement moins brillante que le mâle. En période de reproduction, le bec de ce dernier est jaune et la base de son maxillaire inférieur est bleutée, tandis qu'elle est rosée chez la femelle. Cette dernière présente un cercle clair autour de son iris que n'a pas le mâle^[3],[4].

Les juvéniles sont bruns.

Comportement

Locomotion

Alimentation

Il s'agit d'une espèce omnivore, dont le régime alimentaire varie selon les saisons. En automne, l'étourneau unicolore absorbe principalement des fruits sauvages ou cultivés (cerises, prunes, olives), des graines, parfois des céréales, alors qu'au printemps et en été il se nourrit principalement de petits invertébrés, notamment des coléoptères. Il peut également consommer de petits amphibiens et lézards^[3],[1].

Comportement social

L'Étourneau unicolore est une espèce particulièrement sociale. Comme l'Étourneau sansonnet auquel il peut parfois de mêler lorsqu'ils se côtoient dans les mêmes zones, il peut former de grands rassemblements d'individus.

Vocalisations

Analogues à celle de l'Etourneau sansonnet, mais plus stridentes. Chant comprenant des sifflements étirés- "pi-iiiiou". Émet aussi de petits claquements.^{[réf. nécessaire]}

Reproduction

Il peut s'hybrider avec l'Étourneau sansonnet^[1]. La femelle pond entre 3 et 6 œufs. Les jeunes sont autonomes à partir de l'âge de 3 semaines^[5].

Répartition et habitat

Distribution géographique

Son aire de répartition s'étend depuis l'Espagne et le Portugal, en Corse, en Sardaigne, en Sicile et jusqu'au Nord de l'Afrique (Maroc, Algérie, Tunisie, Libye)^[1]. L'étourneau unicolore est également retrouvé en Grèce, à Malte, Son aire de répartition chevauche également celle de l'étourneau sansonnet notamment en Espagne et dans le Sud de la France^[3].

L'Étourneau unicolore est principalement sédentaire.

Habitat

Il occupe des environnements agricoles, urbains et périurbrains. L'Étourneau unicolore niche dans des cavités comme des trous situés dans des troncs d'arbre, des fissures...

Notes et références

O estorniño negro^[2][3] (Sturnus unicolor) é unha ave paseriforme da familia Sturnidae. Está estreitamente relacionado co estorniño pinto, S. vulgaris, pero ten unha distribución moito máis restrinxida, confinado na península Ibérica, noroeste de África, parte máis meridional de Francia, e as illas de Sicilia, Sardeña e Córsega. En Galicia é unha ave sedentaria e moi común e un dos dous estorniños que se poden ver no país, xunto do estorniño pinto.^[3] É unha ave esencialmente non migratoria.^[4][5][6]

Taxonomía e sistemática

Debido á recente división do xénero Sturnus, esta especie e mais o estorniño común, son as únicas especies que quedan no xénero.^[7][8] Ocasionalmente atópanse híbridos entre esta especie e o estorniño común onde as áreas reprodutoras de ambos se solapan no noroeste da península Ibérica.^[4][5]

Descrición

O adulto é moi similar ao estorniño común, pero un pouco máis grande (21–23 cm de lonxitude; 70–100 g de peso), e ten unha plumaxe negra de aspecto aceitoso e máis escura, con brillos lixeiramente púrpuras ou verdes, que carece totalmente de pintas en primavera e verán, e só con moi poucas manchas claras pequenas en plumaxe de inverno, formadas polas puntas claras das plumas. Tamén difire por ter plumas na gorxa claramente máis grandes (dúa veces a lonxitude das que ten o estorniño común^[4]), formando unha "barba" descoidada, que é especialmente visible cando a ave está cantando. As súas patas son rosas brillantes. En verán, o bico é amarelo cunha base azulada nos machos e unha base rosada nas femias; en inverno, é máis apagado, a miúdo anegrado. Os xoves son dunha cor marrón apagada, máis escura que a dos xoves de estorniño común, e teñen un bico negro e patas marróns.^[6][9] A confusión co estorniño común é especialmente fácil durante o inverno, cando os estorniños comúns son abundantes na área de distribución do estorniño negro, pero tamén en verán onde se solapan as súas áreas de reprodución no nordeste de España e a parte máis ao sur de Francia.^[6] Pode tamén confundirse co merlo común, Turdus merula, que se diferencia claramente pola súa cola máis longa e carecer de brillo na plumaxe.^[9]

Igual que os estorniños comúns, máis que choutar camiña, e ten un voo directo potente, mostrando unhas ás de aspecto triangular e cola curta. É unha ave ruidosa e un bo imitador; as súas chamadas son similares ás do estorniño común, pero máis altas.^[6]

Distribución e hábitat

O estorniño negro utiliza unha ampla variedade de hábitats e pode encontrarse en calquera ambiente aberto axeitado, desde terras agrícolas ou olivares a zonas habitadas por humanos. As maiores densidades de poboación danse en bosques de enciñas pastados, e hábitats urbanos como Xibraltar, onde é común.^[5][10] A poboación creceu nas última décadas cunha expansión da súa área de distribución cara ao norte, espallándose por toda España (antes estaba ausente a partir do nordeste) entre 1950 e 1980, e colonizando localmente ao longo da costa sur de Francia desde 1983.^[5][6] Igual que o seu parente máis común, é omnívoro, comendo unha gran variedade de invertebrados, bagas, e sobras proporcionadas por humanos. É gregario, formando bandadas de considerable tamaño, a miúdo mesturados cos estorniños comúns, de ata 100 000 en inverno.^[4]

Aniña en cavidades en árbores, edificios e cantís. Normalmente pon de tres a cinco ovos.^[4]

Notas

Véxase tamén

Lo storno nero (Sturnus unicolor, Temminck 1820) è un uccello della famiglia degli Sturnidae.^[1]

Sistematica

Lo storno nero non ha sottospecie, è monotipico.

Aspetti morfologici

Distribuzione e habitat

Vive nelle regioni che si affacciano sul Mar Mediterraneo occidentale; in Italia nidifica in prevalenza in Sicilia ed in Sardegna, in habitat antropizzati, sia con edificazioni che con terre coltivate.

Biologia

Nidifica da marzo a giugno.

Status e conservazione

Note

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2004, Sturnus unicolor, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Vienmuļais strazds jeb vienkrāsainais strazds (Sturnus unicolor) ir strazdu dzimtas (Sturnidae) zvirbuļveidīgais dziedātājputns. Ģeogrāfisko variāciju nav.^[1]

Izplatība

Tam ir samērā ierobežots izplatības areāls. Sastopams Pireneju pussalā, Francijas pašos dienvidrietumos, pie Spānijas robežas, Ziemeļāfrikas rietumos (Marokā, Alžīrijā un Tunisijā) un Vidusjūras salās — Sicīlijā, Sardīnijā un Korsikā.^[2] Tā tuvākais radinieks ir mājas strazds.

Izskats un īpašības

Vienmuļais strazds ir ļoti līdzīgs mājas strazdam, bet ir par to nedaudz lielāks. Tā ķermeņa garums ir 21—23 cm, spārnu plētums 38—42 cm, svars 70—100 g.^[3][4][5] Aste samērā īsa.^[6] Apspalvojums ir koši melns ar metālislu spīdumu, kas zaigo violeti zaļš. Vasaras periodā tam nav neviena raibumiņa, bet ziemā tam ir ļoti mazi, gaši punktiņi, kas atrodas pašos spalvu galiņos. Pakaklē tam ir ievērojami garākas spalvas kā mājas strazdam (apmēram 2 reizes garākas^[7]), kas atgādina bārdu, īpaši, kad putns dzied. Pieaugušam tēviņam pakakles spalvas ir 28—41 mm garas, mātītei 21—27 mm.^[6] Vienmuļā strazda kājas ir sārtas, acis brūnas, knābis vasarā dzeltens (ar pelēkzilu pamatni tēviņiem, bet mātītēm ar rozīgu pamatni), ziemā pelēcīgs, gandrīz melns. Jaunie putni ir pelēkbrūni, tumšāki nekā jaunie mājas strazdi. To knābis ir melns un kājas brūnas.^[6][8]

Vienmuļo strazdu ir ļoti viegli sajaukt ar mājas strazdu, īpaši ziemas periodā, kad vienmuļā strazda apdzīvotajās teritorijās Spānijas ziemeļaustrumos un Francijas dienvidos ierodas liels skaits mājas strazdu. Tomēr mājas strazds ir daudz košāk raibumots.^[6][8] To ir samērā viegli sajaukt arī ar melno mežastrazdu, bet tam ir izteikti garāka aste, kā arī apspalvojumam trūkst spožā, metāliskā spīduma un balto raibumiņu.^[6]

Vienmuļais strazds līdzīgi kā mājas strazds labprātāk iet, nevis lec. Tā lidojums ir spēcīgs, taisns, spārni trīsstūrveida. Vienmuļais strazds ir skaļš putns ar attīstītu vokalizāciju, kas arī ir ļoti līdzīga mājas strazdam. Tomēr pirmais ir daudz skaļāks putns. Vienmuļais strazds kā visi strazdu dzimtas putni spēj atdarināt dažādas skaņas.^[8] Tēviņi dzied gandrīz nepārtraukti, bet abi dzimumi dzied ziemas periodā.^[5]

Uzvedība un barība

Vienmuļais strazds ir nometnieks, mājo atklātās ainavās ar īsu zāli, bieži sastopams ganībās,^[5] sekojot ganāmpulkam,^[9] apmetas arī retinātu koku audzēs, piemēram, akmeņozolu birzīs, labprāt apmetas arī olīvu un vīnogulāju dārzos un cilvēku mājokļu tuvumā. Tā ir ļoti sabiedriska putnu suga un ārpus vairošanās sezonas veido lielus barus, kuros var būt līdz 100 000 indivīdu.^[7] Bars var būt jaukts ar mājas strazdiem.^[7]

Tas ir visēdājs un barojas ar dažādiem bezmugurkaulniekiem, nelieliem abiniekiem, piemēram, vardēm, ogām un cilvēku pārtikas atliekām. Vasaras periodā galvenokārt barojas ar dzīvnieku izcelsmes barību, ziemā ar augļiem un sēklām.^[5]

Ligzdošana

Vienmuļie strazdi veido monogāmus pārus, lai gan daži tēviņi ir poligāmi.^[5] Vairošanās sezonas sākumā (olu dēšanas laikā) tēviņš visur seko mātītei un aktīvi padzen svešus tēviņus.^[9] Vienā sezonā ļoti bieži ir divi dējumi. Ligzdo koku dobumos, ēku konstrukciju iedobēs un slēptās vietās, piemēram, zem jumtu dakstiņiem, zem klinšu dzegām. Labprāt izmanto putnu būrīšus. Ligzda tiek būvēta no zariņiem, sausas zāles, saknītēm, lapām, ziediem un spalvām. Dējumā ir 3—6 zilganzaļas olas. Inkubācijas periods ilgst 10—13 dienas, jaunie putni izlido apmēram 20—22 dienu vecumā.^[9]

Atsauces

Vogels

De zwarte spreeuw (Sturnus unicolor) is een vogel uit de familie van de spreeuwachtigen (Sturnidae) uit de orde van de zangvogels (Passeriformes).

Kenmerken

De lichaamslengte van de zwarte spreeuw verschilt niet van de gewone spreeuw en bedraagt ongeveer 19-22 cm, alleen is deze vogel in zijn zomerkleed ongevlekt zwart met een purperen glans, die in de zon onder bepaalde hoeken groenachtig lijkt. Vrouwtjes in winterkleed hebben in hun eerste winter lichte vlekken op hun rug, hun buik en hun dekveren aan de onderkant van de staart (Duits: Unterschwanzdecken?). In hun eerste zomer hebben zowel mannetjes- als vrouwtjesdieren deze lichte vlekken aan de dekveren van de onderkant van de staart. De kop van de vogels is meestal ongevlekt. De snavel van het mannetje is in de zomer felgeel, de poten roze-achtig. In de winter zijn zowel de snavel als de poten echter donker.

Zang

Net als spreeuwen kunnen zwarte spreeuwen lang achtereen zingen, maar het geluid dat ze hierbij maken is vaak duidelijker, scherper, krachtiger, langgerekter en rollender.

Eetgewoontes

Zwarte spreeuwen zijn omnivoren. Zij eten ongewervelde dieren, menselijke restjes en bessen.

Sociaal gedrag

Het zijn sociabele dieren. In de winter kunnen zij flinke zwermen vormen.

Broedgedrag

Zij broeden in holtes in bomen, in gebouwen en op randen van steile rotsen. Meestal legt het vrouwtje vier eieren.

Verspreiding

De zwarte spreeuw leeft in de buurt van menselijke nederzettingen en tuinen, soms ook in olijvenboomgaarden en op klippen, als die tenminste nestmogelijkheden bieden. Het verspreidingsgebied van de zwarte spreeuw sluit in het noorden aan op dat van de spreeuw. De zwarte spreeuw is op het Iberisch Schiereiland en aan de noordwestkust van het Afrikaanse continent een standvogel. Ook komt hij op Sicilië, Sardinië en Corsica voor. De zwarte spreeuw is geen trekvogel.

Externe link

• SoortenBank.nl beschrijving, afbeeldingen en geluid

Bronnen, noten en/of referenties

Middelhavsstær, Sturnus unicolor, er en spurvefugl, nær beslektet med den vanlige europeiske stæren.^[2] De to artene likner hverandre, men forveksling er først og fremst aktuelt om vinteren når vanlig stær trekker inn i områdene hvor middelhavsstæren finnes. Sistnevnte er stasjonær og finnes over et langt mindre område enn vanlig stær: I Spania, Portugal, Nordvest-Afrika, Sicilia, Sardinia og Korsika.

Identifikasjon

De voksne middelhavsstærene har et mer oljeaktig utseende; fjærdrakten er helt uten flekker, svart, men med metallglans. Føttene er lysende rosa. Også i vinterdrakt framstår de mer svarte enn vanlig stær, om enn noe flekkete. Kjønnene er svært like av utseende. Ungfuglene er mørkere brune enn hos vanlig stær.

Fuglene kjennes lett fra voksne svarttrosthanner ved kortere hale og ved at de går – som vanlig stær – mens svarttrostene hopper. I flukt har de samme direkte flukt som vanlig stær, med trekantet vingeform. De opptrer svært støyende og er gode imitatorer. Lydene minner svært om dem hos vanlig stær, men er noe klarere og sterkere.

Atferd

Føde, habitat og hekkeforhold er i det vesentlige som for vanlig stær. Som denne danner den til dels store flokker. I det store og hele ser det imidlertid ut til at de to artene ikke blander seg vesentlig med hverandre.

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Middelhavsstær i Encyclopedia of Life
• (en) Middelhavsstær i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Middelhavsstær hos Fauna Europaea
• (en) Middelhavsstær hos NCBI
• (en) Middelhavsstær hos ITIS
• (en) Kategori:Sturnus unicolor – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Sturnus unicolor – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Sturnus unicolor – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Szpak jednobarwny^[3] (Sturnus unicolor) – gatunek ptaka z rodziny szpakowatych (Strunidae). Gniazduje w Hiszpanii. Nie jest zbyt podobny do szpaka, choć jest z nim blisko spokrewniony. Mierzy 21-23 cm, rozpiętość skrzydeł wynosi 38-42 cm.

Przypisy

Bibliografia

• Paul Sterry, Andrew Cleve, Andy Clements, Peter Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik. Warszawa 2007: Świat Książki, 2007. ISBN 978-83-247-0818-5.

O estorninho-preto (Sturnus unicolor) é uma ave da família Sturnidae.^[1] Caracteriza-se pela plumagem preta reluzente. O bico é amarelo e as patas são vermelhas.

Esta espécie distribui-se unicamente pela Península Ibérica e pelo sudoeste de França. Em Portugal é uma espécie residente bastante comum.

Subespécies

A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).

Referências

Svartstare^[2] (Sturnus unicolor) är en fågel i familjen starar inom ordningen tättingar.^[3] Fågeln är en nära släkting till staren och ersätter denna i sydvästra Europa och nordvästra Afrika samt på flera öar i Medelhavet.

Utseende och läte

Svartstaren är mycket lik staren men är marginellt större (21–23 centimeter i längdm 70–100 gram i vikt) och har en mörkare och mer oljig svart fjäderdräkt. Den glänser i purpur eller grönt i starkt ljus och är helt utan starens fläckar under vår och sommar. Den har också tydligt längre halsfjädrar, dubbelt så långa som starens,^[4] som formar som ett slags skägg. Benen är starkt rosafärgade. Näbben är gul med blå bas hos hanar och rosaaktig hos honor, vintertid svartaktig.

Ungfåglarna är mörkare än unga starar och har svarta näbb och bruna ben.^[5][6] Vintertid är förväxlingsrisken med stare störst när denna övervintrar i stora antal i svartstarens utbredningsområde. Svartstaren känns då igen genom att den endast har små bleka fläckar.

• 
• 

Liksom staren går den snarare än hoppar och flyger direkt med triangelformade vingar och ett kortstjärtat intryck. Svartstaren är som staren en ljudlig fågel som gärna härmar. Lätena är väldigt lika, men mer högljudda.^[5]

Utbredning och systematik

Svartstaren förekommer från Iberiska halvön till Korsika, Sardinien, Sicilien och nordvästra Afrika.^[3] Den är huvudsakligen stannfågel^[4][7][5] och därmed en mycket sällsynt gäst utanför sitt utbredningsområde. Enstaka fynd har gjorts i norra Frankrike, i tyska Niedersachsen samt i Schweiz.^[8]

Efter att släktet Sturnus delats upp i ett antal mindre släkten återstår endast svartstaren och staren i släktet.^[9] Hybrider med stare har påträffats där deras utbredningsområden överlappar i nordöstra Spanien.^[4][7]

Ekologi

Svartstaren förekommer i en rad olika öppna miljöer, alltifrån jordbruksmark och olivlundar till stadsmiljö. De högsta koncentrationerna hittas i öppna, betade skogar av stenek.^[7] Liksom staren är den en allätare som intar ryggradslösa djur, bär och matrester. Den är en social fågel som gärna bildar stora flockar som vintertid kan uppgå till 100.000 individer.^[4] Den häckar i olika trädhål, i byggnader och i klippskrevor och lägger tre till fem ägg.^[4]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] I Europa tros det häcka mellan 23,9 och 30,6 miljoner par. Beståndet har ökat de senaste decennierna och den har vidgat sitt utbredningsområde mot norr. Mellan 1950 och 1980 spred den sig till nordöstra Spanien där den inte tidigare förekom och sedan 1983 även in utmed Frankrikes sydöstra kust.^[7][5]

Namn

Fågeln har även på svenska kallats svart stare.

Noter

1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Sturnus unicolor Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ BirdLife Sverige (2019) Officiella listan över svenska namn på alla världens fågelarter
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ [a b c d e] Hoyo, J. del, et al, red (2009). Handbook of the Birds of the World, vol. 14. Barcelona: Lynx Edicions. sid. 725. ISBN 978-84-96553-50-7
5. ^ [a b c d] Snow, D. W.; Perrins, C. M. (1998). The Birds of the Western Palearctic (Concise). Oxford: Oxford University Press. sid. 1496–1498. ISBN 0-19-854099-X
6. ^ Blasco-Zumeta, J., & Heinze, G.-M. (undated). Laboratorio Virtual Ibercaja 417 Spotless Starling Arkiverad 2 december 2014 hämtat från the Wayback Machine.
7. ^ [a b c d] Hagemeijer, W. J. M., & Blair, M. J., eds. (1997). The EBCC Atlas of European Breeding Birds pp. 690. Poyser, London ISBN 0-85661-091-7.
8. ^ Tarsiger.com Fynd av svartstare i Västpalearktis
9. ^ Zuccon, D., Pasquet, E., & Ericson, P. G. P. (2008). Phylogenetic relationships among Palearctic–Oriental starlings and mynas (genera Sturnus and Acridotheres: Sturnidae). Zoologica Scripta 37: 469–481. Full text

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör svartstare.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Sturnus unicolor.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Kara sığırcık (Sturnus unicolor), sığırcık familyasına (Sturnidae) ait bir ötücü kuş türüdür. Uzunluğu yaklaşık 21–23 cm ve koyu, yağlı görünümlü siyah tüyleri vardır. Bayağı sığırcık (S. vulgaris) ile yakından ilişkilidir fakat çok daha kısıtlı bir alanda yaşamaktadır. İber Yarımadası, Afrika'nın kuzeybatısı, Fransa'nın en güney kısmı ile Sicilya, Sardinya ve Korsika adalarına sınırlıdır. Büyük ölçüde göçmen olmayan bir kuş türüdür.

Kaynakça

Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

Sturnus unicolor là một loài chim trong họ Sáo (Sturnidae).^[1] Loài này có liên quan chặt chẽ với loài sáo đá xanh thường gặp, nhưng có phạm vi hạn chế hơn nhiều, chỉ giới hạn ở bán đảo Iberia, tây bắc Phi, cực nam nước Pháp, và các đảo Sicily, Sardinia và Corsica. Loài này phần lớn là không di cư.^[2][3][4]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Sturnus unicolor tại Wikispecies

Описание

Небольшая птица 19—22 см длиной^[2], размахом крыльев 12,8—13,2 см^[3] и весом 80—115 г^[4]. Во многом имеет схожие черты обыкновенного скворца. Тело массивное, с короткой шеей. Клюв длинный, острый и слегка изогнут вниз; в сезон размножения жёлтый, в остальное время бурый. У самцов в основании клюва имеется тёмно-синее пятно, а у самок розоватые крапинки. Хвост короткий, длиной 5,4—8 см^[4], на конце почти прямой. Оперение полностью чёрное, более монотонное по сравнению с обыкновенным скворцом, с металлическим блеском, который имеет фиолетовый (на голове, в передней части шеи и грудке) либо оливково-зеленоватый (на спине, по бокам и на брюхе) оттенок, особенно заметный у самцов. Перья в передней части шеи заметно более длинные, примерно в 2 раза, чем у обыкновенного скворца. Другим видимым отличием в весенний и летний период является почти полное отсутствие кремовых крапинок на теле (у самок и молодых птиц в первый год жизни крапинки могут присутствовать в подхвостье). Зимой крапление можно наблюдать у обоих видов, но у чёрного скворца оно более редкое, мелкое и менее ярко выражено. В общем случае чёрные скворцы выглядят заметно темнее по сравнению с обыкновенными. Ноги в сезон размножения розоватые, в остальное время коричневатые. Самки в целом похожи на самцов, но имеют менее выраженный металлический блеск и более короткое оперение головы и грудки. Молодые птицы имеют более светлое по сравнению со взрослыми птицами, бурое оперение, а глянец на теле у них не столь ярко выражен^[2][4].

Распространение

Обитает на Пиренейском п-ве (Испания, Португалия); на островах Сицилия (Италия), Сардиния (Италия), Корсика (Франция); в Северной Африке вдоль побережья Средиземного моря и Атлантики (Алжир, Тунис, Марокко)^[2]. Иногда можно встретить случайно залетевших птиц в Греции, Ливии, на Мальте, о. Мадейра и Канарских островах^[5]. Наибольшая плотность этих птиц наблюдается в Испании, Португалии и на севере Марокко. Во второй половине XX века природный ареал на Пиренейском п-ве несколько расширился в восточном направлении, что связывают с интенсивным развитием сельского хозяйства и достиг юго-западных границ Франции^[6].

Обитает в культурных ландшафтах, загонах для домашнего скота, оливковых рощах, парках, садах. В отличие от обыкновенного скворца ведёт преимущественно оседлый образ жизни^[2]. Отдельные птицы могут перелетать на значительное расстояние, но такое передвижение скорее связывают с кочёвками, нежели чем с миграцией^[4].

Размножение

Брачный сезон зависит от широты — если в Испании и Португалии он обычно продолжается с первой половины апреля по середину июля^[6], то в на северо-западе Африки он начинается примерно на месяц раньше^[4]. Как и у обыкновенных скворцов, у чёрных скворцов за сезон бывает две или реже три кладки яиц, среди которых вторая обычно связана с их природной полигинией^[7]. Для устройства гнезда выбирается дупло дерева, отверстие в стене дома, старое гнездо некоторых птиц (например, золотистых щурок (Merops apiaster), береговушек (Riparia riparia), белого аиста (Ciconia ciconia)) или искусственный скворечник. Самец, выбрав подходящее место, усаживается неподалёку, взъерошивает перья и громко поёт, подзывая самок. Как только пара формируется, они вдвоём начинают заниматься обустройством гнезда. В качестве подстилки используются сухие веточки деревьев, корешки, стебли, листья, шерсть и перья других птиц. Иногда в гнезде можно обнаружить цветки растений^[5]. Кладка обычно состоит из 4—5 светло-голубых глянцевых яиц без крапления. У чёрных скворцов развит внутривидовой гнездовой паразитизм, который выражается в подкладывании неимеющими гнезда самками яиц в гнёзда других чёрных скворцов, и в этом случае кладка может состоять из большего числа яиц^[8]. Размер яиц в среднем составляет 31 мм в длину и 21 мм в ширину. Насиживает в основном самка, самец лишь изредка заменяет её на время. Инкубационный период составляет около 11 дней^[5]. Птенцы появляются голыми и беспомощными, их ухаживанием и кормлением занимаются оба родителя, хотя большую часть времени проводит в гнезде самка^[5]. Первый свой полёт подросшие птенцы совершают через 21—23 дня после вылупления, но еще примерно в течение недели остаются возле родителей, после чего рассеиваются.

Питание

Скворцы всеядны — питаются как растительной, так и животной пищей, однако в сезон размножения их рацион преимущественно состоит из различных беспозвоночных животных, а осенью и зимой из семян и плодов растений. Среди насекомых охотятся на жуков, кузнечиков, муравьёв, гусениц, тараканов, дождевых червей и пр. Из растений употребляют в пищу семена щавеля (Rumex) и горца (Polygonum), плоды паслёна (Solanum), ежевики (Rubus), фисташкового дерева и др.

В поисках корма часто скапливаются в районах разведения домашнего скота: коров, свиней, овец и лошадей.

Социальное поведение

Стайные птицы, размножаются колониями и кормятся и ночуют стаями. Во время сезона размножения при наличии возможности гнездятся небольшими колониями по 4-6 пар. По окончании кормления птенцов сбиваются в стайки по 90-110 птиц, иногда вместе с обыкновенными скворцами^[4], особенно в зимнее время, когда последние мигрируют в места обитаний этого вида. Ночью могут собираться большими группами до 100 тыс. особей.

Примечания