قطرس خجول

'n Bloubekmalmok sweef oor die water.

Bloubekmalmoke hou daarvan om vissersbote te volg.

Die Bloubekmalmok (Thalassarche cauta) is seevoël wat baie voorkom in Suid-Afrika van Mei tot Oktober en skaars is die ander maande. Die voël staan ook bekend as die Bloubekalbatros en het 'n vlerkspan van 2.4 m-2.8 m. In Engels staan die voël bekend as die Shy albatross.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-928-1

Verwysings

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

An Albatroz abaf a zo un evn-mor, hag a vev en hantervoul su, Thalassarche cauta an anv skiantel anezhañ.

Isspesadoù

• Thalassarche cauta cauta (Gould, 1841), a neizh en inizi nes da dTasmania
• an Albatroz kab gwenn, Thalassarche cauta steadi Falla, 1933, a neizh en Inizi Auckland

Rummatadur

Liammoù diavaez

Muioc'h a restroù diwar-benn

Albatroz abaf

a vo kavet e Wikimedia Commons.

War Wikispecies e vo kavet ditouroù ouzhpenn diwar-benn:

Thalassarche cauta

Daveoù ha notennoù

L'albatros tímid^[1] (Thalassarche cauta) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae) que habita als Oceans Meridionals, criant a Tasmània i les illes Auckland.

Taxonomia

Diversos autors han considerat la població que cria a les illes Auckland com una subespècie de Thalassarche cauta ^[2] però altres l'han considerat una espècie de ple dret com: ^[3]

• Albatros de Stead (Thalassarche steadi, Falla, 1933).

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros swil (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid swil) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Diomedea cauta; yr enw Saesneg arno yw Shy albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. cauta, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Awstralia.

Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.

Teulu

Mae'r albatros swil yn perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Hvidkronet albatros (latin: Thalassarche cauta) er en stormfugl, der lever på Tasmanien og i New Zealand.

Kilder

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Hvidkronet albatros

Weißkappenalbatros im Flug I

Weißkappenalbatros im Flug II

Der Weißkappenalbatros (Thalassarche cauta) ist ein mittelgroßer, auf der südlichen Hemisphäre beheimateter Seevogel aus der Familie der Albatrosse. Die Art galt früher als polytypisch. Auf Grund von Untersuchungen der Verwandtschaftsbeziehungen innerhalb der Gattung Thalassarche werden die früher als Unterart des Weißkappenalbatros eingeordneten Chatham- und Salvin-Albatros mittlerweile als eigenständige Arten eingeordnet. Es wird neben der Nominatform Thalassarche cauta cauta derzeit nur noch die Unterart Thalassarche cauta steadi unterschieden, der aber von einer Reihe von Autoren gleichfalls ein Artstatus zugebilligt wird.^[1]

Erscheinungsbild

Der Weißkappenalbatros ist ein mittelgroßer Albatros. Er erreicht eine Körperlänge von 90 bis 100 Zentimeter, eine Flügelspanne zwischen 210 und 260 Zentimeter und wiegt zwischen 3,2 und 5,1 Kilogramm. Es besteht kein auffälliger Sexualdimorphismus, Weibchen sind tendenziell etwas kleiner als die Männchen.^[2]

Adulte Weißkappenalbatrosse haben einen weißen Kopf, die Region um die Ohren ist grau gefärbt, wobei die Größe dieser Graufärbung individuell unterschiedlich ausgeprägt ist. Durch diese Graufärbung ist die weiße Stirn und der weiße Oberkopf besonders auffallend. Das Auge ist auffallend dunkel und von einem schwarzen, dreieckigen Fleck umgeben. Diese Gesichtszeichnung verleiht dem Weißkappenalbatros eine Mimik, die auf den menschlichen Betrachter ernst oder angestrengt wirkt.^[3]

Das Gefieder des Weißkappenalbatros ist am Rücken, am Oberflügel und am Schwanz dunkel, am Bauch, am Hals und Unterflügel weiß. Der sehr kräftige Schnabel ist hellgrau, mit einer gelben Spitze. Die Füße und Beine sind bläulich grau.

Jungvögel gleichen weitgehend den adulten Vögeln, sind aber am Hinterkopf und im Nacken noch hell- bis dunkelgrau gefärbt. Die schwarzen Flügelspitzen sind bei Jungvögeln außerdem etwas ausgeprägter als bei den adulten Vögeln.

Vorkommen

Die Nominatform Thalassarche cauta cauta brütet auf drei Inseln vor der tasmanischen Küste. Alle drei Inseln sind mittlerweile geschützt. Die Unterart Thalassarche cauta steadi brütet auf drei Inseln der Auckland Islands.^[4] Eine bekannte Kolonie befindet sich auf Enderby Island am South West Cape .^[5] Außerhalb der Fortpflanzungszeit halten sie sich in einer Region auf, die von dem 15. bis zum 60. Grad südlicher Breite reicht.

Nahrung

Der Weißkappenalbatros fängt seine Beute sowohl auf der Wasseroberfläche, als auch unter dem Wasser. Er taucht bis 5 m tief. Fisch und Tintenfisch spielen eine größere Rolle bei der Ernährung als bei anderen Albatrossen.

Fortpflanzung

Der Weißkappenalbatros brütet jährlich ab Anfang September bis Mitte Oktober. Das Nest ist eine flache Erhebung, die aus Schlamm, Guano, Federn und anderem Material errichtet wird. Das Gelege besteht aus lediglich einem Ei. Dieses hat eine weißliche Schalenfarbe und rotbraune Flecken. Die Brutzeit beträgt durchschnittlich 73 Tage. Die meisten Küken schlüpfen im Zeitraum von Anfang Dezember bis Ende Dezember. Die Jungvögel werden im Zeitraum März bis Anfang April flügge. Beide Elternvögel sind an der Brut und der Versorgung des Jungvogels beteiligt.^[6]

Bestand

Die IUCN stuft den Weißkappenalbatros als potenziell gefährdet (near threatened) ein. Der Bestand wird auf 26.000 geschlechtsreife Individuen geschätzt.^[7][8] Grund für die Einstufung ist das verhältnismäßig kleine Brutgebiet, wodurch sich außergewöhnliche Ereignisse in diesem Gebiet stark auf den Gesamtbestand auswirken können. Thalassarche cauta steadi ist ebenfalls als potenziell gefährdet eingestuft; 2010 gab es 200.000 Exemplare.^[8]

Belege

Literatur

• Hadoram Shirihai: A Complete Guide to Antarctic Wildlife. The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and Southern Ocean. Alula Press, Degerby 2002, ISBN 951-98947-0-5.
• James McQuilken: Die Nebel der Zeit. Spitzbergen.de-Verlag, 2012.

Einzelbelege

1. ↑ Shirihai, S. 113
2. ↑ Shirihai, S. 112
3. ↑ Shirihai, S. 110
4. ↑ Shirihai, S. 113
5. ↑ Birding Downunder 2014 | Polar Cruises. Abgerufen am 28. September 2018 (englisch).
6. ↑ Shirihai, S. 113
7. ↑ BirdLife Factsheet zum Weißkappenalbatros, aufgerufen am 27. November 2010
8. ↑ ^{a b} James McQuilken: Die Nebel der Zeit. Hrsg.: Rolf Stange. 1. Auflage. Spitzbergen.de, 2012, ISBN 978-3-937903-15-6, S. 137.

Ko te Toroa (mokepūihi) he manu moana nui. Mā kātoa ngā huruhuru o te manu nei, engari, he pango ngā rae, he pango hoki ngā topito o ngā parirau. Kōtahi anō tōna kāinga whakaputa uri i Aotearoa nei, kei Wharekauri anake. Ko te ingoa pūtaiao he Thalassarche cauta. Ko te ingoa reo Pākehā he Sky Albatross, he Sky Mollymawk rānei.

Tohutoro

• Brooke, M. (2004). Albatrosses And Petrels Across The World: Procellariidae. Oxford University Press, Oxford, UK ISBN 0-19-850125-0.
• J. Alsop III, Fred (2001). Smithsonian Birds of North America. Dorling Kindersley ISBN 0-7894-8001-8.
• Robertson, C J R. (Etita), 1985. Reader's Digest Complete Book of New Zealand Birds. Poihākena: Reader's Digest.

Over pelagic waters off the southeast coast of Tasmania

The shy albatross, also known as shy mollymawk, (Thalassarche cauta, formerly Diomedea cauta), is a medium-sized albatross that breeds on three remote islands off the coast of Tasmania, Australia, in the southern Indian Ocean. Its lifespan is about 60 years, and it has been seen as far afield as South Africa and the Pacific coast of the United States. As of June 2020, the species is listed as "Endangered" in Australia; there are thought to be 15,000 pairs of shy albatross left. It is Australia's only endemic albatross.

Some authorities call this species the white-capped albatross, but the White-capped albatross is generally the common name given to Thalassarche cauta steadi.

Taxonomy

Thalassarche cauta steadi

This mollymawk was once considered to be the same species as the Salvin's albatross, Thalassarche salvini and the Chatham albatross, Thalassarche eremita, but they were split around 2004. In 1998, Robertson and Nunn suggested a four-way split including the white-capped albatross, Thalassarche steadi.^[3] The three-way split was accepted by Brooke in 2004,^[4] the ACAP in 2006,^[5] SACC in 2008,^[6][7][8] and BirdLife International by 2000.^[9] James Clements was the last major holdout on the three-way split^[10] but later accepted it.^[11] The fourth split, steadi, was only accepted by the ACAP in 2006,^[5] and BirdLife International in 2008.^[9] Finally, following Brooke, this species was shifted from Diomedea to Thalassarche, which was generally agreed upon by most experts.

Some authorities, notably the American Ornithological Society, call this species the white-capped albatross.^[12]

Mollymawks belong to the albatross family, Diomedeidae, which shares the order Procellariiformes with shearwaters, fulmars, storm petrels, and diving petrels. Procellariiformes have certain identifying features. They have nasal passages that attach to the upper bill, called naricorns (although the nostrils on the albatross are on the sides of the bill). The bills are also unique in that they are split into between seven and nine horny plates. They produce a stomach oil made up of wax esters and triglycerides that is stored in the proventriculus. This is used against predators as well as an energy-rich food source for chicks and for the adults during their long flights.^[13] They also have a salt gland that is situated above the nasal passage and helps desalinate their bodies, required due to the high amount of ocean water that they imbibe. It excretes a high saline solution from their nose.^[14]

Within Australia, the bird is still shown as Diomedea cauta, Diomedea cauta cauta, or Thalassarche cauta cauta in some legislation and databases.^[15]

Description

The shy albatross averages 90 to 99 cm (35–39 in) in length, 220 to 256 cm (87–101 in) wingspan,^[16] and 4.1 kg (9.0 lb) in weight. Alongside its similarly sized sister species, the Salvin's albatross, this species is considered the largest of the mollymawks or the small albatrosses.^[17][18] It is a black, white and slate-grey bird with the characteristic black thumb mark at the base of the leading edge of the underwing. Adults have a white forehead and a crown, which is bordered on the bottom with a dark eyebrow and pale grey face. Its mantle, tail and upperwing are grey-black, and the rest is white. Its bill is grey-yellow with a prominent yellow culmen and yellow tip.^[19]

It has a lifespan of about 60 years.^[20]

Behaviour

Shy albatross frequently follow fishing boats

Feeding

The shy albatross feeds by a combination surface-seizing and some pursuit diving – it has been recorded diving as deep as 5 m (16 ft). Fish, cephalopods, crustacea, and tunicates are the sustenance for this species.^[21]

Reproduction

The shy albatross breeds on rocky islands and builds mounded nests of soil, grass, and roots. They lay one egg in the second half of September.^[4]

Flight endurance

Some shy albatross are able to fly 1,000 kilometres (620 mi) in 24 hours.^[20]

Range and habitat

The shy albatross is endemic breeder to Australia and it breeds on three island colonies off Tasmania, in the southern Indian Ocean:^[22] Albatross Island, Pedra Branca, and the Mewstone.^{[23][24][25][26][27]} It is the only albatross endemic to Australia.^[20]

Juvenile birds are known to fly as far as South Africa;^[26][27] otherwise, non-breeding birds can be found throughout the southern oceans, but specifics are hard to determine due to their similarity to the other species.^[5][28] It is sometimes found off the Pacific coast of the United States.

Conservation

The IUCN classifies this species as near threatened,^[1] with an occurrence range of 23,900,000 km² (9,200,000 sq mi). The population from an estimate in 2007 was 25,500 breeding birds with 5,100 pairs on Albatross Island, 270 pairs on Pedra Branca, and 7,380 on the Mewstone.^[19] Historically, they were exploited for their feathers, and by 1909 there were only 300 pairs left on Albatross Island.^[4][29]

Today, longline fishing still impacts this species but their numbers have been maintained despite this threat.^[27] They also had an avian pox outbreak on Albatross Island that has impacted their numbers slightly.^[30] Finally, the Australasian gannet, Morus serrator is the primary threat to their survival.^[5]

In June 2020, the Australian Government changed the status of the bird under the Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999 from "Vulnerable" to "Endangered", with the bird facing the main threats from climate change and fisheries (as bycatch victims, either caught in trawling nets, or on hooks in the longline fishing industry), as well as disease and competition with other seabirds. The change in status is not considered to be due to poor management.^[20] Listings under state and territory legislation were mostly still "vulnerable" at this time.^[15]

The bird can only be monitored on Albatross Island, as the other two islands are inaccessible, but there are thought to be 15,000 pairs of shy albatross left.^[20]

Footnotes

References

• ACAP (2007). "ACAP species assessments, Shy Albatross" (pdf). ACAP. Retrieved 20 February 2008.
• Alsop III, Fred J.(2001). Smithsonian Birds of North America. Dorling Kindersley ISBN 0-7894-8001-8
• Baker, G. B.; Double, M. C.; Gales, R.; Tuck, G. N.; Abbott, C. L.; Ryan, P. G.; Petersen, S. L.; Robertson, C. J. R.; Alderman, R. (2007). "A global assessment of the impact of fisheries-related mortality on Shy and White-capped Albatrosses: conservation implications". Biological Conservation. 137 (3): 319–333. doi:10.1016/j.biocon.2007.02.012.
• Tracking ocean wanderers the global distribution of albatrosses and petrels (PDF). Global Procellariiform Tracking Workshop, 1–5 September 2003, Gordon's Bay, South Africa. Cambridge, U.K.: BirdLife International. 2004. ISBN 0-946888-55-8.
• BirdLife International (2008a). "Bartlett's Tinamou – BirdLife Species Factsheet". Data Zone. Retrieved 18 February 2009.
• BirdLife International (2008b). "The BirdLife checklist of the birds of the world, with conservation status and taxonomic sources". Archived from the original (xls) on 18 October 2019. Retrieved 18 February 2009.
• Brands, Sheila (14 August 2008). "Systema Naturae 2000 / Classification – Diomedea subg. Thalassogeron –". Project: The Taxonomicon. Retrieved 18 February 2009.
• Brooke, M. (2004). "Procellariidae". Albatrosses And Petrels Across The World. Oxford, UK: Oxford University Press. ISBN 0-19-850125-0.
• Clements, James (2007). The Clements Checklist of the Birds of the World (6th ed.). Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4501-9.
• Double, M. C. (2003). "Procellariiformes (Tubenosed Seabirds)". In Hutchins, Michael; Jackson, Jerome A.; Bock, Walter J.; Olendorf, Donna (eds.). Grzimek's Animal Life Encyclopedia. Vol. 8 Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins. Joseph E. Trumpey, Chief Scientific Illustrator (2nd ed.). Farmington Hills, MI: Gale Group. pp. 107–111. ISBN 0-7876-5784-0.
• Double, M. C.; Gales, R.; Reid, T.; Brothers, N.; Abbott, C. L. (2003). "Morphometric comparison of Australian shy and New Zealand white-capped albatrosses". Emu. 103 (4): 287–294. doi:10.1071/mu03012. S2CID 83621983.
• Dunn, Jon L.; Alderfer, Jonathon (2006). "Albatrosses". In Levitt, Barbara (ed.). National Geographic Field Guide to the Birds of North America (fifth ed.). Washington D.C.: National Geographic Society. p. 80. ISBN 978-0-7922-5314-3.
• Ehrlich, Paul R.; Dobkin, David, S.; Wheye, Darryl (1988). The Birders Handbook (First ed.). New York, NY: Simon & Schuster. pp. 29–31. ISBN 0-671-65989-8.
• Garnett, S. T.; Crowley, G. M. (2000). The action plan for Australian birds 2000. Canberra, Australia: Environment Australia.
• Hedd, A. (1999). Foraging ecology of Shy Albatrosses (Thesis).
• Hedd, A.; Gales, R.; Brothers, N. (2001a). "Foraging strategies of Shy Albatross Thalassarche cauta breeding at Albatross Island, Tasmania, Australia" (PDF). Marine Ecology Progress Series. 224: 267–282. Bibcode:2001MEPS..224..267H. doi:10.3354/meps224267.
• Johnstone, G. W.; Dorwood, D. F. (1975). "The White-capped Albatross of Albatross Island: numbers and breeding behaviour". Emu. 75: 1–11. doi:10.1071/mu9750001.
• Remsen Jr., J. V.; et al. (December 2004). "Proposal #155 to South American Check-list Committee: Split Shy Albatross Thalassarche cauta into two or three species". South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Archived from the original on 16 May 2008. Retrieved 18 February 2009.
• Remsen Jr., J. V.; et al. (February 2005). "PROPOSAL (#166) TO SOUTH AMERICAN CLASSIFICATION COMMITTEE: RE-LUMP THALASSARCHE EREMITA AND THALASSARCHE SALVINI WITH THALASSARCHE CAUTA". South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Archived from the original on 8 May 2008. Retrieved 18 February 2009.
• Remsen Jr., J. V.; et al. (28 February 2008). "Proposal (#255) to South American Classification Committee : Follow-up to Proposal 155: Split Thalassarche cauta into three species". South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Archived from the original on 16 May 2008. Retrieved 18 February 2009.
• Remsen Jr., J. V.; et al. (28 February 2008). "A classification of the bird species of South America : South American Classification Committee American Ornithologists' Union". South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Archived from the original on 2 March 2009. Retrieved 18 February 2009.
• Robertson, C. J. R.; Nunn, G. B. (1998). "Towards a new taxonomy for albatrosses". In Robertson, G.; Gales, R. (eds.). Albatross biology and conservation. Chipping Norton, Australia: Surrey Beatty & Sons. pp. 13–19.
• Woods, R. & Gales, R. (2008), in litt.

La Singarda albatroso aŭ Singarda talasarko (Thalassarche cauta) estas mezgranda albatroso kiu reproduktiĝas ĉe la ĉeantarktaj insuloj de Aŭstralio kaj Novzelando kaj uzas teritoriojn etende tra la Suda Oceano. Kelkaj fakuloj nomas tiun specion la Blankakrona albatroso.^[1]

Taksonomio

Tiu talasarko estis iam konsiderata la sama specio kiel la Salvina albatroso, Thalassarche salvini kaj la Ĉathama albatroso, Thalassarche eremita, sed ili estis disigitaj ĉirkaŭ 2004. En 1998, Robertson kaj Nunn sugestis kvarvojan disigon inklude la specion de la Blankakrona albatroso, Thalassarche steadi.^[2] La trivoja disigo estis akceptita de Brooke en 2004,^[3] de ACAP en 2006,^[4] de SACC en 2008,^[5][6][7] kaj de BirdLife International ĉe 2000.^[8] James Clements ŝajne estis la lasta ĉefa oponanto al la trivoja disigo.^[9] La kvara disigo, steadi, estis akceptita nur de ACAP en 2006,^[4] kaj de BirdLife International en 2008.^[8] Fine, laŭ Brooke, tiu specio estis ŝanĝita el Diomedea al Thalassarche, kio estis ĝenerale interkonsentita de plej fakuloj.

Talasarkoj estas tipo de albatrosoj kiuj apartenas al la familio de Diomedeedoj kaj al la ordo de Procelarioformaj, kun pufinoj, fulmaroj, ŝtormopetreloj, kaj merĝopetreloj. Ili kunhavas iajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko nome narikornoj^[10], kvankam la naztruoj ĉe albatrosoj estas en la flankoj de la beko. La bekoj de Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ en tio ke ili disiĝas en inter 7 kaj 9 kornecaj platoj. Fine, ili produktas stomakoleon faritan el vaksoesteroj kaj trigliceridoj kiu estas stokita en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj sane kiel energiriĉa manĝofonto kaj por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.^[11]

Ili havas ankaŭ salglandon situanta super la naza trapasejo kiu helpas sensaligi ties korpojn, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ĝi elpelas altan salan solvaĵon el sia nazo.^[12]

Aspekto

La Singarda albatroso averaĝe estas 90 al 99 cm longa, kun enverguro de 220 al 256 cm,^[13] kaj pezo de 4.1 kg. Kun sia similgranda frata specio, nome la Salvina albatroso, tiu specio estas konsiderata la plej granda el la "talasarkoj" aŭ la plej malgranda el la albatrosoj.^[14][15] Ĝi estas nigra, blanka kaj ardez-griza birdo kun la karaktera nigra borda marko baze de la antaŭa bordo de subflugiloj. Plenkreskuloj havas blankajn frunton kaj kronon, kiu estas bordata sube per malhela brovolinio kaj helgriza vizaĝo. Ties dorso, vosto kaj supraflugiloj estas griznigraj, kaj la resto estas blanka. Ties beko estas grizflava kun elstara flava supra bekobordo kaj flava pinto.^[16]

Kutimaro

Singardaj albatrosoj ofte sekvas fiŝkaptajn ŝipojn

Manĝo

La Singarda albatroso manĝas pre kombino de surfaca kaptado kaj kelka persekuta plonĝado – ĝi estis registrita plonĝanta tiom profunde kiom ĝis 5 m. Fiŝoj, cefalopodoj, krustuloj, kaj tunikuloj estas la ĉefa nutrado por tiu specio.^[17]

Reproduktado

La Singarda albatroso reproduktiĝas sur rokaj insuloj kie ili konstruas amasajn nestojn el grundo, herboj kaj radikoj. La ino demetas ununuran ovon en la dua duono de septembro.^[3]

Teritorio kaj habitato

La Singarda albatroso estas endemia de Aŭstralio kaj ĝi reproduktiĝas sur tri insulaj kolonioj; nome Albatrosinsulo, Pedra Branca, kaj Mewstone.^[18] Dum la reprodukta sezono, plenkreskuloj koncentriĝas ĉirkaŭ suda Aŭstralio kaj Tasmanio.^{[19][20][21][22]} Junuloj flugas tiom for kiom ĝis Sudafriko;^[21][22] aliflanke, nereproduktantaj birdoj povas esti trovitaj tra la sudaj oceanoj, sed malfacilas identigo pro simileco al la aliaj albatrosaj specioj.^[4][23] Ĝi troviĝas foje ĉe la marbordoj de Pacifiko de Usono.

Konservado

La IUCN klasigas tiun specion kiel Preskaŭ Minacata,^[24] kun loĝa teritorio de 23,900,000 km2. La populacio el ĉirkaŭkalkulo de 2007 estis 25,500 reproduktuloj kun 5,100 paroj en Albatrosinsulo, 270 paroj en Pedra Branca, kaj 7,380 en Mewstone.^[16] Historie ili estis ekspluatataj por ties plumoj, kaj ĉirkaŭ 1909 estis nur 300 paroj restantaj en Albatrosinsulo.^[3][25]

Nune, multhokada fiŝkaptado ankoraŭ malbonigas tiun specion sed ties nombroj stabilas spite tiun minacon.^[22] Ili havis ankaŭ eksplodo de avipoksviruso en Albatrosinsulo kiu malpliigis iomete ties nombroj.^[26] Fine la Aŭstralia sulo, Morus serrator estas la ĉefa minaco al ties survivado.^[4]

Notoj

Referencoj

El albatros de corona blanca (Thalassarche cauta) es un ave de la familia Diomedeidae del género Thalassarche ampliamente distribuido por los mares templados del hemisferio sur.

Referencias

• BirdLife International (2008). «Thalassarche cauta». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2008 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 19 de enero de 2009.

Thalassarche cauta Thalassarche generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Thalassarche
• Diomedeidae

Isoalbatrossi (Thalassarche cauta) on keskikokoinen etelänalbatrosseihin kuuluva ulappalintu. Lajin nimesi John Gould 1841.

Koko ja ulkomuoto

Linnun pituus on noin 90 cm, paino 4,1 kg ja siipien kärkiväli noin 2,5 metriä. Isoalbatrossin selkäpuoli, siipien yläpinta ja pyrstö ovat tummanruskeat tai mustat. Alapuoli, kaula ja pää ovat valkoiset lukuun ottamatta poskien vaaleanharmaata väriä ja tummaa silmäkulmajuovaa. Nokka on harmaa ja siinä on keltainen kärki. Laji voi elää yli 30-vuotiaaksi.

Lajista tunnetaan 3 alalajia, joita on ehdotettu omiksi lajeiksi. Ne ovat T. eremita, T. salvini ja T. steadi.

Esiintyminen

Isoalbatrossi pesii Australiassa ja Uudessa-Seelannissa muutaman yhdyskunnan voimin. Ylivoimaisesti suurin yhdyskunta pesii Aucklandsaarilla Disappointmentin saarella, 70 -80 000 paria. Maailman populaation koko on noin 80 000–90 000 paria. Yksi Australian yhdyskunnista on kasvamassa ja mahdollisesti myös yksi uusiseelantilainen yhdyskunta.

Isoalbatrossi tapettiin lähes sukupuuttoon 1800-luvulla ja pareja oli jäljellä noin 300 vuonna 1909. Sen jälkeen kanta on vähitellen kasvanut nykyiselle tasolle. Yhä suuri joukko isoalbatrosseja kuolee vuosittain kalastuksen yhteydessä, sillä isoalbatrossien ravinnosta valtaosa on kaloja. Erityisesti japanilaiset kalastusalukset aiheuttavat merkittävää tuhoa albatrosseille. Laji on uhanalainen.

Elinympäristö

Pesimäaikana Australian, Tasmanian ja Uuden-Seelannin lintusaaret. Pesimäajan ulkopuolella kiertelee eteläisellä Tyynellämerellä Etelä-Afrikkaa ja Yhdysvaltain rannikoita myöten sekä eteläisellä Jäämerellä.

Lisääntyminen

Pesii joka vuosi kallioisilla lintusaarilla. Munii vain yhden munan.

Ravinto

Ravinnosta lähes 90 % on kalaa ja loput mustekaloja ja äyriäisiä. Sukeltaa kaloja jopa 5 metrin syvyydestä.

Lähteet

• ITIS
• savethealbatross

Thalassarche cauta • Albatros timide

L'Albatros à cape blanche ou Albatros timide (Thalassarche cauta) est une espèce d'oiseaux de mer de la famille des Diomedeidae.

Description

Cet albatros pèse de 3,2 à 5,1 kg pour une longueur d'environ 99 cm et une envergure de 198 à 260 cm.

Il s'agit de l'espèce la plus imposante du groupe des "petits" albatros aux parties supérieures sombres contrastant avec le croupion blanc et à la queue sombre, courte et arrondie.

Le dessous des ailes est blanc avec une bordure sombre bien délimitée. Sa tête est blanche avec une zone grise en arrière de chaque œil souligné par une tache noire. Le bec long et massif est gris à pointe jaunâtre.

L'immature diffère de l'adulte par la tête grise et le bec gris clair à pointe noire.

Répartition

L'Albatros timide niche sur Auckland, les Antipodes et en Tasmanie (Mewston, Pedra Branca et Île Albatross).

Alimentation

Cet oiseau se nourrit de poissons et de crustacés.

Sous-espèces

L'Albatros timide est représenté par deux sous-espèces :

• cauta avec un bec relativement pâle aux reflets jaunes accentués, nicheuse en Tasmanie ;
• steadi plus imposante que la précédente, niche sur Auckland et les Antipodes.

L'albatros de Salvin, longtemps considéré comme une sous-espèce de l'albatros à cape blanche, est considéré comme une espèce à part entière, depuis le milieu des années 1990.

Galerie

Voir aussi

• Diomedeidae

Photos et vidéos

• Photos comparatives des crânes de Thalassarche chrysostoma, Thalassarche melanophris, Thalassarche cauta steadi et Phoebetria fusca sur le site Seabird Osteology Pages

Albatros pemalu (Thalassarche cauta) merupakan spesies burung laut berukuran sedang dari keluarga albatros yang berbiak di Australia dan kepulauan sub-antartik Selandia Baru dan menyebar melintasi laut selatan. Beberapa otoriti menyebut spesies ini dengan sebutan Albatros topi-putih.^[3]

Referensi

L'albatro cauto (Thalassarche cauta Gould, 1841) è un albatro di medie dimensioni diffuso in tutto l'Oceano Australe, che nidifica nelle isole sub-antartiche al largo di Australia e Nuova Zelanda. Talvolta è stato avvistato anche sulle coste pacifiche degli Stati Uniti. Questo mollymawk era un tempo considerato appartenente alla stessa specie dell'albatro di Salvin e di quello delle Chatham. Lo stesso albatro cauto è a sua volta suddiviso in due sottospecie, l'albatro cauto (T. c. cauta) e l'albatro cauto delle Auckland (T. c. steadi); alcuni autori hanno suggerito perfino di considerarle specie separate, ma questa ipotesi non è stata largamente accettata.

Descrizione

Presenta il classico aspetto dei mollymawk, con il piumaggio scuro su dorso, faccia superiore delle ali e coda, e bianco su ventre, collo e sottoala. Bianca è anche la sommità e gran parte della testa, tranne il sopracciglio scuro e la faccia, di color grigio pallido. Il becco è grigio pallido con una cresta e la punta gialli. Pesa in media 4,1 kg e misura 98 cm di lunghezza e 2,54 m di apertura alare.

Comportamento

Quando va alla ricerca di cibo può sia galleggiare in superficie che immergersi sott'acqua - alcuni esemplari sono stati visti immergersi fino a 5 m di profondità. Rispetto ad altre specie di albatro, la sua dieta è composta quasi totalmente, fino al 90%, da pesci, piuttosto che da calamari.

Note

Bibliografia

• Brooke, M. (2004). Albatrosses And Petrels Across The World: Procellariidae. Oxford University Press, Oxford, UK ISBN 0-19-850125-0
• J. Alsop III, Fred (2001). Smithsonian Birds of North America. Dorling Kindersley ISBN 0-7894-8001-8

De witkapalbatros (Thalassarche cauta) is een vogel uit de familie van de albatrossen (Diomedeidae). De vogel werd in 1840 door John Gould geldig beschreven als Diomedea cauta. Het is een gevoelige zeevogelsoort die broedt op eilanden in het zuidwestelijk deel van de Grote Oceaan.

Kenmerken

De vogel is 90 tot 100 cm lang en heeft een spanwijdte van 210 tot 260 cm. Het gewicht bedraagt 2,9 tot 5,1 kg. Het is de grootste albatros van het geslacht Thalassarche met een forse, lichtgrijze snavel met een gelige punt. De onderzijde van de vleugels is vrijwel geheel wit, met dunne zwarte randen. Op de ondervleugel heeft hij de karakteristieke zwarte vlekken aan de basis, bij de borst. De kop is bleek lichtgrijs en hij ziet er met de donkere ogen en wenkbrauwen streng uit.^[2]

Leefwijze

Het voedsel bestaat voornamelijk uit pijlinktvis, maar ook vis, schaaldieren en afval van vissersboten staan op het menu.

Voortplanting

De witkopalbatros broedt op rotsachtige eilanden en bouwt een nest van aarde, gras en wortels. Het vrouwtje legt half september één ei dat beide ouders gedurende ongeveer 73 dagen bebroeden.

Verspreiding en leefgebied

De soort telt 2 ondersoorten:

• T. c. cauta: Tasmanië.
• T. c. steadi: Aucklandeilanden.

Buiten de broedtijd wordt de vogel gezien in een groot zeegebied dat reikt van de westkust van Zuidelijk Afrika tot de oostkust van het zuidelijk deel van Nieuw-Zeeland.^[2]

Bedreiging

De totale populatiegrootte wordt geschat op 60 tot 70 duizend individuen. Nauwkeurige gegevens over trends in de afgelopen 66 jaar (3 generaties) ontbreken. Wel is bekend dat door de langelijnvisserij en de zeevisserij met netten in de Zuidelijke Oceaan veel vogels verstrikt raken en verdrinken. Om deze reden staat deze soort als gevoelig (voor uitsterven) op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Link

• Het laatste continent

Svartflekkalbatross (Thalassarche cauta) er ein mellomstor albatross som hekkar på øyar utanfor Australia, inkludert Bass-sundet mellom fastlandet og Tasmania, og på sub-antarktiske øyar i New Zealand.

Taksonomi

Dette taksonet var rekna å vere ein art med følgjande underartar:^[2][3]:

• Thalassarche cauta eremita, etter Clementslista ein sjølvstendig art chathamalbatross, har hekkeområde på Chathamøyane
• Thalassarche cauta cauta, øyar rundt Tasmania
• Thalassarche cauta steadi, Aucklandøyane
• Thalassarche cauta salvini, etter Clementslista ein sjølvstendig art sølvhovudalbatross, har Crozetøyane, Snareøyane og Bountyøyane.

Etter 2008 har BirdLife International akseptert splitt til fire sjølvstendige artar, men Clementslista versjon 6.6 frå desember 2011 held framleis T. steadi som ein underart saman med nominatforma.^[1]

Skildring

Svartflekkalbatrossar måler 90 til 100 centimeter i lengd, 210-260 cm i vengespenn,^[4] og veg mellom 2,6 og 5,3 kg. Saman med den tilsvarande store systerarten, sølvhovudalbatross, er denne arten rekna som den største av alle Thalassarche-albatrossane, dei små albatrossane.^[5] Han er ein svart, kvit og skifergrå fugl med det karakteristiske svarte tommelmerket på framkanten av undervingen, inn mot armhòla. Vaksne har kvit panne og krone, som grensar i nedkanten mot ein mørk augebrun og bleikgrått andlet. Ryggen, halen og oversida av vengene er gråsvarte, og resten er kvitt. Nebbet er grågult med eit framtredande gult culmen og gulfarga nebbtupp.^[6]

Svartflekkalbatrossar følgjer ofte fiskebåtar, her ved Stewartøya på New Zealand

Foto: Glen Fergus

Svartflekkalbatrossar beitar med ein kombinasjon overflatefangst og litt stupdukking - han er blitt registrert i dukk ned til 5 meter. Fisk, blekksprutar, krepsdyr og kappedyr er underhaldskravet for denne arten.^[7]

Svartflekkalbatrossar hekkar på øyar og byggjer reir som en haug av jord, gras og røter. Dei legg eitt egg i andre halvdelen av september,^[6] T. steadi i november.^[8]

Som hekkefugl er nominatforma av svartflekkalbatrossen endemisk til Australia. Den største hekkekolonien finst på øya Mewstone utanfor Tasmania, andre viktige koloniar ligg på Albatrossøya og på Pedra Branca.^[6] I hekkesesongen vil vaksne fuglar konsentrere seg rundt det sørlege Australia og Tasmania. Unge fuglar er kjente for å flyge så langt som til Sør-Afrika, og ein kan treffe ikkje-hekkande fuglar over alle sørlege hava, men detaljane er vanskelege på grunn av likskapen med dei andre artane i slekta.

Underarten steadi er endemisk til sub-antarktiske øyar i New Zealand. Ungfuglar blir observert så fjernt som i sørvestlege Indiahavet og i Søratlanteren.

IUCN klassifiserer denne arten som «Nær trua»,^[6] med ein hekkepopulasjon estimert til 25 500 hekkande T. cauta i 2005 og 190 000 hekkande T. steadi i 2009.^[8] Historisk fangst på T. cauta for å utnytta fjørene føregjekk fram til 1909, då var det berre 300 par igjen på Albatrossøya.^[9]

I dag påverkar enno linefisket denne arten, men populasjonen av T. cauta er opprettheld trass denne trusselen. Dei har òg hatt utbrot av avipoxvirus på Albatrossøya som har påverka bestanden. Sameksistens med australsula er ein annan trussel mot T. cauta. Det er estimert at ca. 8000 T. steadi blir drepne årleg av linefisket.^[8]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

• Videoar, bilete og lydopptak av svartflekkalbatross hos Internet Bird Collection

Albatros szarodzioby (Thalassarche cauta) – gatunek dużego ptaka z rodziny albatrosów. Gnieździ się na kilku wyspach w okolicy Australii, spotkać go można na wodach półkuli południowej. Bliski zagrożenia wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał John Gould w 1841 pod nazwą Diomedea cauta. Holotyp pochodził z Cieśniny Bassa^[3]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza albatrosa szarodziobego w rodzaju Thalassarche. Wyróżnia dwa podgatunki: albatrosa szarodziobego'^[4] (T. c. cauta) i białogłowego^[4] (T. c. steadi)^[5]. Klasyfikacja jest kwestią sporną. Z albatrosa szarodziobego wyodrębniono dwa gatunki: albatrosa siwogłowego (T. eremita) i szarogrzbietego (T. salvini)^[4][5]. Podgatunek T. c. steadi bywa podnoszony do rangi osobnego gatunku^[6][3][7].

Podgatunki i zasięg występowania

IOC wyróżnia następujące podgatunki^[5]:

• albatros szarodzioby^[4] (T. c. cauta) (Gould, 1841) – gniazduje na trzech niewielkich wyspach u wybrzeża Tasmanii – Albatross Island, Mewstone i Pedra Branca; spotykany jest na wodach południowej Australazji^[3]
• albatros białogłowy^[4] (T. c. steadi) Falla, 1933 – gniazduje na Wyspach Auckland i Wyspach Antypodów; spotykane w południowych częściach Oceanu Atlantyckiego i Oceanu Indyjskiego oraz na wodach Australazji^[6]

Morfologia

Długość ciała ptaków podgatunku nominatywnego wynosi 90–100 cm, rozpiętość skrzydeł 210–260 cm. Masa ciała samców 3900–5100 g, samic 3200–4400 g^[3]. W przypadku ptaków podgatunku T. c. steadi masa ciała wynosi 2600–5300 g^[6]. Upierzenie głównie białe, grzbiet czarnoszary. U młodych osobników kark ma barwę szarą, z wiekiem bieleje. Widoczna ciemnoszara lub czarna brew. Nogi niebieskoszare. Dziób szary z żółtym końcem, u młodych ptaków – z czarnym^[8].

Ekologia i zachowanie

Albatrosy szarodziobe gniazdują na skalistych wyspach. Żywią się głównie rybami, głowonogami, skorupiakami i osłonicami^[9][7]. Odzywają się typowymi dla albatrosów skrzekami, jękami i zawodzeniem^[3]. Nie ma różnic w głosach wydawanych przez ptaki poszczególnych podgatunków^[6].

Lęgi

Okres lęgowy trwa od września do grudnia. Gniazda to usypane z błota, kości, odchodów, materii roślinnej i kamieni stożkowane kopczyki. Zniesienie liczy 1 jajo. Inkubacja trwa 68–75 dni. Młode opierają się po blisko 5 miesiącach życia. Oboje rodzice sprawują nad nimi opiekę. Albatrosy szarodziobe mogą dożywać 40 lat^[8].

Status

Obydwa podgatunki klasyfikowane są przez IUCN za gatunki bliskie zagrożenia (NT, Near Threatened). Zagrożeniem dla tych ptaków jest przypadkowe ich łapanie podczas połowów ryb. W 2008 u piskląt na Albatross Island wykryto wirusa ospy ptasiej^[9][7].

Przypisy

O albatroz-de-coroa-branca (Thalassarche cauta), também conhecido como albatroz-arisco, é um albatroz que nidifica nas ilhas subantárticas da Austrália e na Nova Zelândia.

Subespécies

São reconhecidas duas subespécies:^[2]

• Thassarche cauta cauta (Gould, 2014) - reproduz-se na Tasmânia e em ilhas adjacentes.
• Thassarche cauta steadi (Falla, 1933) - reproduz-se nas Ilhas Auckland.

Referências

Gråkindad albatross^[2] (Thalassarche cauta) är en fågel i familjen albatrosser inom ordningen stormfåglar.^[3]

Utseende

Gråkindad albatross följer ofta fiskebåtar, här vid Stewartön, New Zealand

Gråkindad albatross är 90 till 100 centimeter lång och har ett vingspann på 210 till 260 centimeter.^[4] Den väger mellan 2,6 och 5,3 kilogram. Tillsammans med systerarten salvinalbatross räknas den som den största av arterna i släktet Thalassarche, som är små för att vara albatrosser.^[5]

Gråkindad albatross är svart, vit och skiffergrå med en karaktäristisk tumstor svart fläck vid basen av framkanten på undervingen. Adulta fåglar har vit panna och hjässa, som i nederkanten gränsar mot dess mörka ögonbryn och ansiktet är blekgrått. Ryggen, stjärten och översidan av vingarna är gråsvarta. I övrigt är den vit. Näbben är grågul med gul spets.^[6]

Utbredning och taxonomi

Gråkindad albatross delas in i två underarter:^[3]

• Thalassarche cauta cauta – häckar på Tasmanien och angränsande öar.
• Thalassarche cauta steadi – häckar på Aucklandöarna.

Den största häckande kolonin finns på ön Mewstone utanför Tasmanien. Andra större kolonier finns på Albatrossön och Pedra Branca.^[6] Ungfåglar är kända för att flyga så långt bort som till Sydafrika och individer som inte häckar kan påträffas i alla de sydliga havsområdena.

Birdlife International och internationella naturvårdsunionen IUCN urskiljer sedan 2014 underarten steadi som den egna arten Thalassarche steadi.^[1]

Tidigare behandlades både salvinalbatross och chathamalbatross vara underarter till gråkindad albatross och vissa gör det fortfarande.^[7]

Ekologi

Gråkindad albatross lever på fisk som den huvudsakligen fångar nära ytan, men den kan också genomföra djupare dyk. Dyk ned till 5 meters djup har registrerats. Arten lever av fisk, bläckfisk, kräftdjur och manteldjur.^[8]

Fågeln häckar på öar och bygger reden som utgör en hög av jord, gräs och rötter. Den lägger sitt enda ägg under andra halvan av september.^[6]

Status

Denna art häckar endast på tre öar och är därför känslig för plötsliga händelser och mänsklig aktivitet. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför gråkindad albatross som nära hotad (NT).^[1] Världspopulationen uppskattas till 60.000-70.000 individer och dess utveckling är oklar.^[1]

Bildgalleri

Referenser

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2016 Thalassarche cauta Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Dunn, Jon L.; Alderfer, Jonathon (2006). ”Albatrosses”. i Levitt, Barbara. National Geographic Field Guide to the Birds of North America (fifth). Washington D.C.: National Geographic Society. sid. 80. ISBN 978 0 7922 5314 3
5. ^ Brooke, Michael, Albatrosses and Petrels across the World (Bird Families of the World). Oxford University Press (2004), ISBN 978-0-19-850125-1
6. ^ [a b c] BLI Species factsheet: Thalassarche cauta
7. ^ Dickinson, E.C., J.V. Remsen Jr. & L. Christidis (Eds). 2013-2014. The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 4th. Edition, Vol. 1, 2, Aves Press, Eastbourne, U.K.
8. ^ Hedd, A.; Gales, R.; Brothers, N. (2001). ”Foraging ecology of Shy Albatrosses”. Marine Ecology Progress Series (221): sid. 267–282.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör gråkindad albatross.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Thalassarche cauta.
  Artförteckning

Thalassarche cauta là một loài chim trong họ Diomedeidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

ハジロアホウドリ (Diomedea cauta)は、ミズナギドリ目アホウドリ科の鳥類。

Sibley分類体系上の位置[編集]