الأسماء في صفحات التنقل
Wandering albatrosses primarily eat fish, such as toothfish (Dissostichus), squids, other cephalopods, and occasional crustaceans. The primary method of foraging is by surface-seizing, but they have the ability to plunge and dive up to 1 meter. They will sometimes follow fishing boats and feed on catches with other Procellariiformes, which they usually outcompete because of their size.
Animal Foods: fish; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Molluscivore )
Wandering albatrosses, along with other seabirds, follow fishing boats to take advantage of helpless fish and are reputed to reduce economic output from these fisheries. Albatrosses also become incidental bycatch, hampering conservation efforts.
Diomedea exulans exulans and Diomedea exulans antipodensis are listed by the IUCN Red list and Birdlife International as being vulnerable; Diomedea exulans dabbenena is listed as endangered, and Diomedea exulans amsterdamensis is listed as critically endangered.
All subspecies of Diomedea exulans are highly vulnerable to becoming bycatch of commercial fisheries, and population declines are mostly attributed to this. Introduced predators such as feral cats, pigs, goats, and rats on various islands leads to high mortality rates of chicks and eggs. Diomedea exulans amsterdamensis is listed as critically endangered due to introduced predators, risk of becoming bycatch, small population size, threat of chick mortality by disease, and loss of habitat to cattle farming.
Some conservation measures that have been taken include removal of introduced predators from islands, listing breeding habitats as World Heritage Sites, fishery relocation, and population monitoring.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Displays and vocalizations are common when defending territory or mating. They include croaks, bill-clapping, bill-touching, skypointing, trumpeting, head-shaking, the "ecstatic" gesture, and "the gawky-look". Individuals may also vocalize when fighting over food.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Wandering albatrosses have extraordinary morphology, with perhaps the longest wingspan of any bird. Their enormous size also makes them popular in ecotourism excursions, especially for birders. Declining population numbers also mean increased conservation efforts. Their relative tameness towards humans makes them ideal for research and study.
Positive Impacts: ecotourism ; research and education
Wandering albatrosses are predators, feeding on fish, cephalopods, and crustaceans. They are known for their ability to compete with other seabirds for food, particularly near fishing boats. Although adult birds, their eggs, and their chicks were formerly a source of food to humans, such practices have been stopped.
Wandering albatrosses are found almost exclusively in the Southern Hemisphere, although occasional sightings just north of the Equator have been reported.
There is some disagreement over how many subspecies of wandering albatross (Diomedea exulans) there are, and whether they should be considered separate species. Most subspecies of Diomedea exulans are difficult to tell apart, especially as juveniles, but DNA analyses have shown that significant differences exist.
Diomedea exulans exulans breeds on South Georgia, Prince Edward, Marion, Crozet, Kerguelen, and Macquarie islands. Diomedea exulans dabbenena occurs on Gough and Inaccessible islands, ranging over the Atlantic Ocean to western coastal Africa. Diomedea exulans antipodensis is found primarily on the Antipodes of New Zealand, and ranges at sea from Chile to eastern Australia. Diomedea exulans amsterdamensis is found only on Amsterdam Island and the surrounding seas. Other subspecies names that have become obsolete include Diomedea exulans gibsoni, now commonly considered part of D. e. antipodensis, and Diomedea exulans chionoptera, considered part of D. e. exulans.
Biogeographic Regions: oceanic islands (Native ); indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native )
Wandering albatrosses breed on several subantarctic islands, which are characterized by peat soils, tussock grass, sedges, mosses, and shrubs. Wandering albatrosses nest in sheltered areas on plateaus, ridges, plains, or valleys.
Outside of the breeding season, wandering albatrosses are found only in the open ocean, where food is abundant.
Habitat Regions: temperate ; polar ; terrestrial ; saltwater or marine
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Aquatic Biomes: pelagic ; coastal
Wandering albatrosses are long-lived. An individual nicknamed "Grandma" was recorded to live over 60 years in New Zealand. Due to the late onset of maturity, with the average age at first breeding about 10 years, such longevity is not unexpected. However, there is fairly high chick mortality, ranging from 30 to 75%. Their slow breeding cycle and late onset of maturity make wandering albatrosses highly susceptible to population declines when adults are caught as bycatch in fishing nets.
Range lifespan
Status: wild: 60 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 415 months.
All subspecies of wandering albatrosses have extremely long wingspans (averaging just over 3 meters), white underwing coverts, and pink bills. Adult body plumage ranges from pure white to dark brown, and the wings range from being entirely blackish to a combination of black with white coverts and scapulars. They are distinguished from the closely related royal albatross by their white eyelids, pink bill color, lack of black on the maxilla, and head and body shape. On average, males have longer bills, tarsi, tails, and wings than females.
Juveniles of all subspecies are very much alike; they have chocolate-brown plumage with a white face and black wings. As individuals age, most become progressively whiter with each molt, starting with the back.
D. e. exulans averages larger than other recognized subspecies, and is the only taxon that achieves fully white body plumage, and this only in males. Although females do not become pure white, they can still be distinguished from other subspecies by color alone. Adults also have mostly white coverts, with black only on the primaries and secondaries.
Adults of D. e. amsterdamensis have dark brown plumage with white faces and black crowns, and are distinguished from juveniles by their white bellies and throats. In addition to their black tails, they also have a black stripe along the cutting edge of the maxilla, a character otherwise found in D. epomophora but not other forms of D. exulans. Males and females are similar in plumage.
Adults of D. e. antipodensis display sexual dimorphism in plumage, with older males appearing white with some brown splotching, while adult females have mostly brown underparts and a white face. Both sexes also have a brown breast band.
With age, D. e. dabbenena gradually attains white plumage, although it never becomes as white as male D. e. exulans. The wing coverts also appear mostly black, although there may be white patches. Females have more brown splotches than males, and have less white in their wing coverts.
Range length: 1.1 to 1.35 m.
Range wingspan: 2.5 to 3.5 m.
Average wingspan: 3.1 m.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike; male larger; sexes colored or patterned differently
Average mass: 8130 g.
Average basal metabolic rate: 20.3649 W.
Although humans formerly hunted wandering albatrosses as food, adults currently have no predators. Their large size, sharp bill, and occasionally aggressive behavior make them undesirable opponents. However, some are inadvertently caught during large-scale fishing operations.
Chicks and eggs, on the other hand, are susceptible to predation from skuas and sheathbills, and formerly were harvested by humans as well. Eggs that fall out of nests or are unattended are quickly preyed upon. Nests are frequently sheltered with plant material to make them less conspicuous. Small chicks that are still in the brooding stage are easy targets for large carnivorous seabirds. Introduced predators, including mice, pigs, cats, rats, and goats are also known to eat eggs and chicks.
Known Predators:
Wandering albatrosses have a biennial breeding cycle, and pairs with chicks from the previous season co-exist in colonies with mating and incubating pairs. Pairs unsuccessful in one year may try to mate again in the same year or the next one, but their chances of successfully rearing young are low.
After foraging at sea, males arrive first at the same breeding site every year within days of each other. They locate and reuse old nests or sometimes create new ones. Females arrive later, over the course of a few weeks. Wandering albatrosses have a monogamous mating strategy, forming pair bonds for life. Females may bond temporarily with other males if their partner and nest are not readily visible.
Mating System: monogamous
Copulation occurs in the austral summer, usually around December (February for D. e. amsterdamensis). Rape and extra-pair copulations are frequent, despite their monogamous mating strategy. Pairs nest on slopes or valleys, usually in the cover of grasses or shrubs. Nests are depressions lined with grass, twigs, and soil. A single egg is laid and, if incubation or rearing fails, pairs usually wait until the following year to try again. Both parents incubate eggs, which takes about 78 days on average. Although females take the first shift, males are eager to take over incubation and may forcefully push females off the egg. Untended eggs are in danger of predation by skuas (Stercorarius) and sheathbills (Chionis).
After the chick hatches, they are brooded for about 4 to 6 weeks until they can be left alone at the nest. Males and females alternate foraging at sea. Following the brooding period, both parents leave the chick by itself while they forage. The chicks are entirely dependent on their parents for food for 9 to 10 months, and may wait weeks for them to return. Chicks are entirely independent once they fledge.
Some individuals may reach sexual maturity by age 6. Immature, non-breeding individuals will return to the breeding site. Group displays are common among non-breeding adults, but most breeding adults do not participate.
Breeding interval: Breeding occurs biennially, possibly annually if the previous season's attempt fails.
Breeding season: Breeding occurs from December through March.
Average eggs per season: 1.
Range time to hatching: 74 to 85 days.
Range fledging age: 7 to 10 months.
Range time to independence: 7 to 10 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 6 to 22 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 10 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 6 to 22 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 10 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Males choose the nesting territory, and stay at the nest site more than females before incubation. Parents alternate during incubation, and later during brooding and feeding once the chick is old enough to be left alone at the nest. Although there is generally equal parental investment, males will tend to invest more as the chick nears fledging. Occasionally, a single parent may successfully rear its chick.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female)
Die grootmalmok (Diomedea exulans), ook die grootalbatros genoem, is 'n groot, wit seevoël. Die voël het 'n blekerige pienk snawel wat in 'n kenmerkende geel punt eindig. Dit het swart punte op die vlerke. Dit het 'n swewende vlug en die vlerke word nie dikwels geklap nie. Die spesie broei op eilande in subantarktiese streke. Dit word deur die IUBN as 'n kwesbare spesie geklassifiseer.
Die grootmalmok is 'n nie-telende besoeker aan Suid-Afrikaanse diepseewaters, veral in die winter. Dit kom van Namibiese tot Mosambiekse waters voor.
Die grootmalmok (Diomedea exulans), ook die grootalbatros genoem, is 'n groot, wit seevoël. Die voël het 'n blekerige pienk snawel wat in 'n kenmerkende geel punt eindig. Dit het swart punte op die vlerke. Dit het 'n swewende vlug en die vlerke word nie dikwels geklap nie. Die spesie broei op eilande in subantarktiese streke. Dit word deur die IUBN as 'n kwesbare spesie geklassifiseer.
Die grootmalmok is 'n nie-telende besoeker aan Suid-Afrikaanse diepseewaters, veral in die winter. Dit kom van Namibiese tot Mosambiekse waters voor.
An albatroz kantreat (Diomedea exulans) a zo un evn mor bras hag a vev en hantervoul su.
Diouzh an evnoniourien e vez renket an albatroz kantreat en urzhiad Ciconiiformes pe Procellariiformes hag er c'herentiad Procellariidae pe Diomedeidae.
An albatroz kantreat (Diomedea exulans) a zo un evn mor bras hag a vev en hantervoul su.
L'albatros viatger (Diomedea exulans) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae). És l'au amb major envergadura d'entre totes les espècies actuals. Les espècies Diomedea antipodensis, Diomedea amsterdamensis i Diomedea dabbenena eren considerades subespècies de l'albatros viatger.
D'hàbits pelàgics, cria a les illes de Geòrgia del Sud, Crozet, Kerguelen, Príncep Eduard, i Macquarie. Es dispersa als oceans meridionals entre els 28° i 60° Sud.[1]
S'alimenten de nit[2] de cefalòpodes, petits peixos i crustacis[3] i de restes d'animals marins suren en la mar. Poden seguir els vaixells per aprofitar les deixalles i també poden fer immersions poc profundes.
Cria cada dos anys,[2] En l'època de cria acudeixen fins a les colònies. Ponen un únic ou, blanc amb punts foscos, entre el 10 de desembre i el 5 de gener, en un niu en forma de gran tassa. Els dos pares coven l'ou durant unes 11 setmanes.[2] La parella normalment es forma per vida. Els joves ocells tornen a la colònia de cria a l'edat de 6 anys, però no es reprodueixen fins als 11 – 15 anys[4] Sobreviuen al voltant d'un 30% dels pollets.[3]
L'albatros viatger (Diomedea exulans) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae). És l'au amb major envergadura d'entre totes les espècies actuals. Les espècies Diomedea antipodensis, Diomedea amsterdamensis i Diomedea dabbenena eren considerades subespècies de l'albatros viatger.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros crwydrol (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid crwydrol) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Diomedea exulans; yr enw Saesneg arno yw Wandering albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. exulans, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America, Affrica ac Awstralia.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Meddai’r adarydd Rhys Jones: “Albatros crwydrol ydi o dwi'n meddwl, oherwydd siap y pig a'r maint - yr unig un ohonynt hefo lled adennydd dros 10 troedfedd. Methu dallt beth fasa fo'n gwneud yn y Caribi chwaith nes i mi ffeindio fod yna Ynys Trinidad arall, a llai adnabyddus oddiar bendraw Penrhyn yr Antartig!“[4]
Mae'r albatros crwydrol yn perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Albatros aelddu Thalassarche melanophris Albatros brenhinol y De Diomedea epomophora
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros crwydrol (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid crwydrol) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Diomedea exulans; yr enw Saesneg arno yw Wandering albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. exulans, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America, Affrica ac Awstralia.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Albatros stěhovavý (Diomedea exulans) je velký mořský pták z čeledi albatrosovití. Vyskytuje se na všech oceánech jižní polokoule.
Albatros stěhovavý má poměrně velkou hlavu a dlouhý silný zobák. Tento druh má největší rozpětí křídel ze všech současných ptáků, v průměru kolem 3,1 m. Největší ověřené rozpětí křídel přitom činí 3,63 m. Větším rozpětím křídel disponovali pouze někteří vyhynulí ptáci, jako byl argentinský miocénní druh Argentavis magnificens, jehož rozpětí činilo až přes 6 metrů a hmotnost přes 70 kilogramů.[2] Díky svým obrovským křídlům může albatros stěhovavý trávit dlouhé hodiny ve vzduchu. Při plachtění bez mávání křídel využívá klouzavosti až 27.[3] Za den může nalétat až tisíc kilometrů.
Pták je na délku asi 1,35 m dlouhý a váží mezi 6 a 12 kg. Samice jsou o něco menší než samci. Zaznamenán je také první let jednoho mláděte, při kterém vážilo 16,1 kg.
Dospělí ptáci jsou bílí s černobílými křídly. Zabarvení se s věkem mění. Samci mají křídla bělejší, jen jejich konce jsou černé.
Albatros stěhovavý požírá zejména chobotnice, korýše a menší druhy ryb, vyhledává také uhynulé mořské živočichy plovoucí na hladině. Hnízdí v početných koloniích na mořských útesech. Kuželovité hnízdo, které staví z nejrůznější vegetace, může být v konečném stádiu až 0,5 m vysoké a 1 m široké.
Klade do něj jediné, světle zbarvené vejce s tmavším skvrněním, které je asi 10 cm dlouhé a na jehož inkubaci se střídavě podílejí oba rodiče. Mládě po vylíhnutí následně v jejich blízkosti setrvává celých 9 měsíců, což znamená, že pár může hnízdit maximálně jednou za dva roky. Albatros stěhovavý je poměrně dlouhověký pták, může se totiž dožít až 80 let.[4]
Albatros stěhovavý (Diomedea exulans) je velký mořský pták z čeledi albatrosovití. Vyskytuje se na všech oceánech jižní polokoule.
Vandrealbatros (Diomedea exulans) er en stormfugl, der lever på den sydlige halvkugle.
Vandrealbatros (Diomedea exulans) er en stormfugl, der lever på den sydlige halvkugle.
Der Wanderalbatros (Diomedea exulans) ist eine sehr große Vogelart aus der Familie der Albatrosse. Er ist der Vogel mit der größten Flügelspannweite der Welt.[1]
In Europa ist der Wanderalbatros ein extrem seltener Irrgast. Im 20. Jahrhundert wurde er lediglich einmal im Jahre 1957 auf Sizilien und im Jahre 1963 in Polen beobachtet.[2]
Wanderalbatrosse erreichen eine Körperlänge von 117 cm und eine Flügelspanne von über 350 cm sowie ein Maximalgewicht von 7 kg.[1] Ein erwachsener, voll ausgefärbter Wanderalbatros hat – vom schmalen, schwarzen Rand an der hinteren Flügelkante und den schwarzen Handschwingenspitzen abgesehen – an der Unterseite ein weißes Gefieder. Die Oberflügeldecken sind ebenfalls weiß mit einigen schwarzen Einsprengseln. Der kräftige Schnabel und die Füße sind blass fleischfarben, die Augen sind dunkelbraun. Diese Färbung zeigen jedoch nur mehrere Jahre alte Wanderalbatrosse. Jungtiere haben ein überwiegend braunes Gefieder, das mit den Jahren zunehmend weiß wird. Das letzte Braun erscheint als gesprenkeltes Band über der Brust.
Der Wanderalbatros verbringt 90 % seines Lebens auf dem offenen Meer. Nur alle zwei Jahre ist Brutsaison, die Aufzucht des einzigen Kükens braucht fast ein Jahr. Der Wanderalbatros ist monogam, d. h., er brütet jede Brutsaison mit demselben Brutpartner. Das Nest wird aus Erde und Pflanzen gebaut und kann einen hohen Turm bilden. Wie viele Vogel- und Tierarten der subpolaren und polaren Regionen setzt er auf eine geringe Reproduktionsrate und ein hohes Alter. Normalerweise werden Wanderalbatrosse 60 bis 70 Jahre alt, können aber über 80 Jahre alt werden. Wie alle Albatrosse bildet der Wanderalbatros Kolonien, die normalerweise mehrere hundert Brutpaare umfassen. Die Nahrung besteht aus verschiedenen Meerestieren wie Fisch oder Tintenfisch.[1]
Im Jahre 2020 gab es weltweit etwa 20.000 Wanderalbatrosse.[3] In den letzten Jahrzehnten hat sich die Größe vieler Kolonien jedoch aufgrund der vielen Bedrohungen, v. a. durch den Menschen verursacht, halbiert. Der Bestand nimmt in drei Generationen (ca. 60 Jahre) um 30 % ab. Dies entspricht einer jährlichen Abnahme von 0,5 %, was 130 Exemplare weniger pro Jahr bedeutet.
Die größte Bedrohung stellt für den Wanderalbatros die Langleinenfischerei dar. Die Vögel verschlucken die Köder in den wenigen Minuten, bis sie in die Tiefe sinken, und werden mitgezogen und ertrinken. So verendet jährlich eine große Anzahl Seevögel.[1] Zusätzlich bilden Prädatoren (wie z. B. eingeschleppte Hunde und Katzen, insbesondere Ratten) ein großes Problem, indem sie den Nachwuchs bzw. die Eier fressen. Auf vielen subantarktischen Inseln gibt es solche Prädatoren, auf manchen gibt es jedoch Bekämpfungsprogramme wie z. B. das beachtenswerte Rattenbekämpfungsprogramm des South Georgia Heritage Trust.[4]
Der Wanderalbatros wird auf der Roten Liste als gefährdet eingestuft.[3]
Wanderalbatrosse brüten auf den subantarktischen Inseln. Die wichtigsten Brutinseln sind:[1]
Folgende Tabelle gibt Übersicht über die Population auf einigen Brutinseln:
Auf dem offenen Meer sind sie im gesamten Südlichen Ozean anzutreffen,[1] besonders häufig sind sie zwischen den Aucklandinseln und Macquarie, dem Seegebiet rund um die Bountyinseln und im Seegebiet zwischen den Chathaminseln und Dunedin auf Neuseeland zu beobachten.[8] Auch auf der Drake-Passage sind sie häufig zu beobachten. Es ist jedoch möglich, dass es dort nur mehr Sichtungen gibt, weil dies die Hauptverkehrsroute des Schiffsverkehrs in die Antarktis ist.[9]
Zu den nach dem Vogel benannten geographischen Objekten zählen der Albatross Crest, der Gony Point und das Wanderer Valley.
Der Wanderalbatros (Diomedea exulans) ist eine sehr große Vogelart aus der Familie der Albatrosse. Er ist der Vogel mit der größten Flügelspannweite der Welt.
In Europa ist der Wanderalbatros ein extrem seltener Irrgast. Im 20. Jahrhundert wurde er lediglich einmal im Jahre 1957 auf Sizilien und im Jahre 1963 in Polen beobachtet.
Ko e katafa ko e manupuna lahi taha ʻi Tongá ni mo māmani. Ko hono lahi ko e senitimita ʻe 115, kapakau sm ʻe 330. ʻAuhē, ʻoku ne ʻaʻahi taimi ʻe niʻihi lolotonga he ngataʻanga ʻo Mē ki he kamataʻanga ʻo ʻOkatopa. ʻOku hinehina mo e kiʻi ʻuliʻuli hono fulufulu, kā ʻoku melomelo ko e katafa muimui.
Ko e katafa ko e manupuna lahi taha ʻi Tongá ni mo māmani. Ko hono lahi ko e senitimita ʻe 115, kapakau sm ʻe 330. ʻAuhē, ʻoku ne ʻaʻahi taimi ʻe niʻihi lolotonga he ngataʻanga ʻo Mē ki he kamataʻanga ʻo ʻOkatopa. ʻOku hinehina mo e kiʻi ʻuliʻuli hono fulufulu, kā ʻoku melomelo ko e katafa muimui.
The wandering albatross, snowy albatross, white-winged albatross or goonie[3] (Diomedea exulans) is a large seabird from the family Diomedeidae, which has a circumpolar range in the Southern Ocean. It was the last species of albatross to be described, and was long considered the same species as the Tristan albatross and the Antipodean albatross. A few authors still consider them all subspecies of the same species.[4] The SACC has a proposal on the table to split this species,[5] and BirdLife International has already split it. Together with the Amsterdam albatross, it forms the wandering albatross species complex.
The wandering albatross is one of the two largest members of the genus Diomedea (the great albatrosses), being similar in size to the southern royal albatross. It is one of the largest, best known, and most studied species of bird in the world. It has the greatest known wingspan of any living bird, and is also one of the most far-ranging birds. Some individual wandering albatrosses are known to circumnavigate the Southern Ocean three times, covering more than 120,000 km (75,000 mi), in one year.[6]
The wandering albatross was first described as Diomedea exulans by Carl Linnaeus, in 1758, based on a specimen from the Cape of Good Hope.[3] Diomedea refers to Diomedes whose companions turned to birds, and exulans or exsul are Latin for "exile" or "wanderer" referring to its extensive flights.[7] The type locality has been restricted to South Georgia.[8]
Some experts considered there to be four subspecies of D. exulans, which they elevated to species status, and use the term wandering albatross to refer to a species complex that includes the proposed species D. antipodensis, D. dabbenena, D. exulans, and D. gibsoni.[9]
The wandering albatross has the longest wingspan of any living bird, typically ranging from 2.51 to 3.5 m (8 ft 3 in to 11 ft 6 in), with a mean span of 3.1 m (10 ft 2 in) in the Bird Island, South Georgia colony and an average of exactly 3 m (9 ft 10 in) in 123 birds measured off the coast of Malabar, New South Wales.[3][10][11] On the Crozet Islands, adults averaged 3.05 m (10 ft 0 in) in wingspan.[12] The longest-winged examples verified have been about 3.7 m (12 ft 2 in).[11] Even larger examples have been claimed, with two giants reportedly measuring 4.22 m (13 ft 10 in) and 5.3 m (17 ft 5 in) but these reports remain unverified.[11] As a result of its wingspan, it is capable of remaining in the air without flapping its wings for several hours at a time (travelling 22 m for every metre of drop).[13][14][15] The length of the body is about 107 to 135 cm (3 ft 6 in to 4 ft 5 in)[10][16][17] with females being slightly smaller than males.
Adults can weigh from 5.9 to 12.7 kg (13 to 28 lb), although most will weigh 6.35 to 11.91 kg (14.0 to 26.3 lb).[3][11][18][19] On Macquarie Island, three males averaged 8.4 kg (19 lb) and three females averaged 6.2 kg (14 lb).[20] In the Crozet Islands, males averaged 9.44 kg (20.8 lb) while females averaged 7.84 kg (17.3 lb).[12] However, 10 unsexed adults from the Crozets averaged 9.6 kg (21 lb).[21] On South Georgia, 52 males were found to average 9.11 kg (20.1 lb) while 53 females were found to average 7.27 kg (16.0 lb).[22] Immature birds have been recorded weighing as much as 16.1 kg (35 lb) during their first flights (at which time they may still have fat reserves that will be shed as they continue to fly).[11] On South Georgia, fledglings were found to average 10.9 kg (24 lb).[23] Albatrosses from outside the "snowy" wandering albatross group (D. exulans) are smaller but are now generally deemed to belong to different species.[22][24] The plumage varies with age, with the juveniles starting chocolate brown. As they age they become whiter.[3] The adults have white bodies with black and white wings. Males have whiter wings than females with just the tips and trailing edges of the wings black. The wandering albatross is the whitest of the wandering albatross species complex, the other species having a great deal more brown and black on the wings and body as breeding adults, very closely resembling immature wandering albatrosses. The large bill is pink, as are the feet.[17] They also have a salt gland that is situated above the nasal passage and helps desalinate their bodies, due to the high amount of ocean water that they imbibe. They excrete a high saline solution from their nose, which is a probable cause for the pink-yellow stain seen on some animals' necks.[25][26]
The wandering albatross breeds on South Georgia Island, Crozet Islands, Kerguelen Islands, Prince Edward Islands, and Macquarie Island, is seen feeding year round off the Kaikoura Peninsula on the east coast of the South Island of New Zealand,[27] and ranges in all the southern oceans from 28° to 60°.[1] Wandering albatrosses spend most of their life in flight, landing only to breed and feed. Distances travelled each year are difficult to measure, but one banded bird was recorded travelling 6,000 km (3,700 mi) in twelve days.
Wanderers have a large range of displays from screams and whistles to grunts and bill clapping.[3] When courting they will spread their wings, wave their heads, and rap their bills together, while braying.[17] They can live for over 50 years.[28]
Wandering albatrosses travel vast distances and tend to feed further out in open oceans than other albatrosses, whereas the related royal albatrosses in general tend to forage in somewhat shallower waters and closer to continental shelves.[29] They also tend to forage in colder waters further south than other albatrosses. They feed on cephalopods, small fish, and crustaceans[3] and on animal refuse that floats on the sea, eating to such excess at times that they are unable to fly and rest helplessly on the water. They are prone to following ships for refuse. They can also make shallow dives.
The wandering albatross mates for life and breeds every other year.[16] At breeding time they occupy loose colonies on isolated island groups in the Southern Ocean. They lay one egg that is white, with a few spots, and is about 10 cm (3.9 in) long. They lay this egg between 10 December and 5 January. The nests are a large bowl built of grassy vegetation and soil peat,[3] that is 1 metre wide at the base and half a metre wide at the apex. Incubation takes about 11 weeks and both parents are involved.[16] The 11-week incubation period is among longest of any bird.[30] During the early stages of the chick's development, the parents take turns sitting on the nest while the other searches for food. Later, both adults search for food and visit the chick at irregular intervals. They are a monogamous species, usually for life. Adolescents return to the colony within six years; however they will not start breeding until 11 to 15 years.[10] About 31.5% of fledglings survive.[3]
Sailors used to capture the birds for their long wing bones, from which they made tobacco-pipe stems. The early explorers of the great Southern Sea cheered themselves with the companionship of the albatross in their dreary solitudes; and the evil fate of him who shot with his cross-bow the "bird of good omen" is familiar to readers of Coleridge's The Rime of the Ancient Mariner. The metaphor of "an albatross around his neck" also comes from the poem and indicates an unwanted burden causing anxiety or hindrance. In the days of sail the bird often accompanied ships for days, not merely following it, but wheeling in wide circles around it without ever being observed to land on the water. It continued its flight, apparently untired, in tempestuous as well as moderate weather.[31]
The Māori of New Zealand used albatrosses as a food source. They caught them by baiting hooks.[32] Because the wing bones of albatross were light but very strong Māori used these to create a number of different items including koauau (flutes),[33] needles, tattooing chisel blades,[34] and barbs for fish hooks.[35]
The IUCN lists the wandering albatross as vulnerable status.[1] Adult mortality is 5% to 7.8% per year as of 2003.[3] It has an occurrence range of 64,700,000 km2 (25,000,000 sq mi), although its breeding range is only 1,900 km2 (730 sq mi).
In 2007, there were an estimated 25,500 adult birds, broken down to 1,553 pairs on South Georgia Island, 1,850 pairs on Prince Edward Island, 1,600 on Marion Island, 2,000 on Crozet Islands, 1,100 on the Kerguelen Islands, and 12 on Macquarie Island for a total of 8,114 breeding pairs. The South Georgia population is shrinking at 1.8% per year. The levels of birds at Prince Edward and the Crozet Islands seem to be stabilising although most recently there may be some shrinking of the population.[17]
The biggest threat to their survival is longline fishing; however, pollution, mainly plastics and fishing hooks, are also taking a toll. The CCAMLR has introduced measures to reduce bycatch of albatrosses around South Georgia by 99%, and other regional fishing commissions are taking similar measures to reduce fatalities. The Prince Edward Islands are a nature preserve, and the Macquarie Islands are a World Heritage site. Finally, large parts of the Crozet Islands and the Kerguelen Islands are a nature reserve.[17]
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The wandering albatross, snowy albatross, white-winged albatross or goonie (Diomedea exulans) is a large seabird from the family Diomedeidae, which has a circumpolar range in the Southern Ocean. It was the last species of albatross to be described, and was long considered the same species as the Tristan albatross and the Antipodean albatross. A few authors still consider them all subspecies of the same species. The SACC has a proposal on the table to split this species, and BirdLife International has already split it. Together with the Amsterdam albatross, it forms the wandering albatross species complex.
The wandering albatross is one of the two largest members of the genus Diomedea (the great albatrosses), being similar in size to the southern royal albatross. It is one of the largest, best known, and most studied species of bird in the world. It has the greatest known wingspan of any living bird, and is also one of the most far-ranging birds. Some individual wandering albatrosses are known to circumnavigate the Southern Ocean three times, covering more than 120,000 km (75,000 mi), in one year.
La Vagalbatroso, Neĝalbatroso aŭ Vaganta albatroso,[1] Diomedea exulans, estas granda marbirdo el la familio Diomedeedoj, kiu havas ĉirkaŭpolusan teritorion en la Suda Oceano. Ĝi estis la unua specio de albatroso kiu estis priskribita, kaj estis dumlonge konsiderata la sama specio kiel la Tristana albatroso kaj la Antipoda albatroso. Fakte kelkaj fakuloj ankoraŭ konsideras ilin ĉiujn kiel subspecioj de la sama specio.[2] La SACC proponis la disigon de tiu specio,[3] kaj BirdLife International jam disigis ĝin. Kun la Amsterdama albatroso ĝi formas la vagalbatrosan specikomplekson. La Vagalbatroso estas la pelj granda membro de la genro Diomedea (nome la grandaj albatrosoj), unu el plej grandaj birdoj en la mondo, kaj unu el plej bone konataj kaj studitaj specioj de birdoj en la mondo.
La Vagalbatroso estis unuafoje priskribita kiel Diomedea exulans de Carolus Linnaeus, en 1758, baze sur specimeno el Kabo Bona Espero.[1] Estas 3 subspecioj:
La subspecio gibsoni nestas en la Aŭklandoj.[5]
Diomedea aludas al Diomedo kies kompanoj estis konvertitaj en birdoj, kaj exulans aŭ exsul estas latina vorto por "ekzilo" aŭ "vaganto" alude al ties etendaj flugoj.[6]
Vagalbatrosoj pasas plej el siaj vivoj dumfluge, kaj surteriĝas nur por reproduktiĝi kaj manĝi. La distancoj iritaj ĉiujare estas malfacile kalkuleblaj, sed ringita birdo estis registrita fluganta 6000 km en dek du tagoj.
La Vagalbatroso havas la plej grandan enverguron inter ĉiuj vivantaj birdoj, tipe el 2,51 al 3,5 m, kun ĉefa malfermo de 3,1 m en la kolonio de Birdinsulo (Sud-Georgio) kaj averaĝo de precize 3 m en 123 birdoj mezuritaj ĉe la marbordo de Malabar (Novsudkimrio).[1][7][8] La plej longaj flugilaj ekzemploj registritaj estis de ĉirkaŭ 3.7 m.[8] Eĉ oni parolis pri pli grandaj ekzempleroj, el kiuj du registritaj gigantaj albatrosoj estis respektive 4,22 m kaj 5,3 m, sed tiuj informoj restis necertigitaj.[8] Kiel rezulto de sia enverguro, ĝi kapablas resti en aero sen frapi flugilojn dum kelkaj horoj (veturante 22 m por ĉiu metro de falo).[9][10][11] La longo de la korpo estas ĉirkaŭ 107 al 135 cm[7][12][13] kaj inoj estasiom pli malgrandaj ol maskloj. Plenkreskuloj povas pezi el 5,9 al 12,7 kg, kvankam plej pezas 6,35 al 11,91 kg.[1][8][14][15] Nematuruloj estis registritaj pezante tiom multe kiom ĝis 16,1 kg dum siaj unuaj flugoj (kiam ili povas ankoraŭ havi grasajn rezervojn kiujn ili konsumas dum ili pluflugas).[8] La plumaro varias laŭ la aĝo, kaj la junuloj ekas ĉokoladbrunaj. Kiam ili aĝas ili iĝas pli blankaj.[1] La plenkreskuloj havas blankajn korpojn kun blankanigraj flugiloj. Maskloj havas pli blankajn flugilojn ol inoj kun nur nigrajn pintojn kaj malantauajn bordojn de flugiloj. Ili montras ankaŭ svagan oranĝecflavan punkton flanke de la kapo. La Vagalbatroso estas la plej blanka el la specikomplekso Vagalbatroso, dum la aliaj specioj havas pli da bruno kaj nigro en la flugiloj kaj la korpo kiel reproduktaj plenkreskuloj, tre proksime similaj al nematuraj Vagalbatrosoj. La granda beko estas rozkoloreca, same kiel la piedoj.[13] Ili havas ankaŭ salglandon kiu situas super la naza trapasejo kaj helpas sensaligi ties korpojn, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ili elpelas tre salan solvaĵon tra siaj nazoj.[16]
Vagalbatrosoj havas grandan gamon de memmontraĵoj el krioj kaj fajfoj al gruntoj kaj bekofrapado.[1] Dum pariĝadaj ceremonioj ili etendas siajn flugilojn, skuas siajn kapojn, kaj frotas siajn bekojn kune, dum gakado.[13] Ili povas vivi dum ĉirkaŭ 50 jaroj.[17]
Paroj de Vagalbatrosoj pariĝas porvive kaj reproduktiĝas ĉiun duan jaron.[12] La reproduktado okazas ĉe ĉeantarktaj insuloj kaj komencas komence de novembro. Por la reprodukta sezono ili okupas izolajn koloniojn en izolaj insularoj de Suda Oceano. La nesto estas amaso de koto kaj vegetaĵaro, kaj situas sur eksponita bordo ĉe la maro. La ino demetas ununuran ovon kiu estas blanka, kun kelkaj punktoj, kaj estas ĉirkaŭ 10 cm longa. Ili demetas tiun ovon inter la 10-a de decembro kaj la 5-a de januaro, en siaj nestoj, kiuj estas grandaj ujoj konstruitaj el herba vegetaĵaro kaj grunda torfo[1] kaj estas 1 metron larĝaj ĉebaze kaj duonmetron larĝaj supre. La kovado daŭras ĉirkaŭ 11 semajnojn kaj ambaŭ gepatroj kunlaboras.[12] Dum la komencaj tempoj de la ida disvolviĝo, la gepatroj laŭvice sidas surneste dum la alia serĉas manĝon. Poste ambaŭ plenkreskuloj ĉasas por manĝo kaj vizitas la idon je neregulaj intertempoj. Ili estas monogama specio, kutime porvive. Junuoj revenas al la kolonio post 6 jaroj; tamen ili ne ekreproduktiĝas ĝis la 11-a al 15-a jaro.[7] Ĉirkaŭ 30 % el elnestiĝintoj survivas.[1]
Ili estas noktulaj manĝantoj[12] kaj nutras sin el cefalopodoj, malgrandaj fiŝoj, kaj krustuloj[1] kaj el animalaj restaĵoj kiu flosas surmare, foje manĝante troe, tiel ke ili malkapablas flugi kaj restas senhelpe surakve. Ili pretas sekvi ŝipojn por akiri forĵetaĵojn. Ili povas ankaŭ fari neprofundajn plonĝojn.
La Vagalbatroso reproduktiĝas en Sud-Georgio, Krozetoj, Kergelenoj, Princeduardaj Insuloj, kaj Makvora Insulo, estas vidata dummanĝe la tutan jaron ĉe la duoninsulo Kaikoura en la orienta marbordo de la Suda Insulo de Novzelando[18] kaj ĝi havas teritoriojn en ĉiuj sudaj oceanoj el 28° al 60°.[19]
Maristoj iam kaptis tiujn birdojn pro ties longaj flugilostoj, el kiuj ili produktis tabakopipojn. La komencaj esploristoj de la granda Suda Maro kontentiĝis per la kompaneco de albatrosoj en siaj tristaj solecoj; kaj la diabla destino de tiu kiu pafis per sia arbalesto la "birdon de bona aŭguro" estis familiara al legantoj de la verko de Coleridge, nome The Rime of the Ancient Mariner (rimaĵo de iama maristo). Ankaŭ la metaforo de "albatroso ĉirkaŭ lia kolo" venas el tiu poemo kaj indikas nedeziritan ŝarĝon kaŭzantan angoron aŭ barilon. Dum navigado tiu birdo ofte akompanas ŝipon dum tagoj, ne nur sekvante ĝin, sed ankaŭ flugomarkante cirklojn ĉirkaŭ ĝi tute for de tero. Ĝi pluas sian flugon, ŝajne senlace, kaj dum trankvila kaj dum ŝtorma veteroj.
La maorioj de Novzelando uzis albatrosojn kiel manĝofonton. Ili kaptis ilin per hokoj kun allogaĵoj.[20] Ĉar la flugilostoj de albatrosoj estas malpezaj sed tre fortaj, la Maorioj uzis ilin por fari nombrajn diversajn aĵojn kiaj flutoj nome koauau,[21] kudriloj, tatuiloj,[22] kaj fiŝhokiloj.[23]
La IUCN listigis la Vagalbatroson kun statuso "Vundebla"[19]. La mortokvoto de plenkrekuloj estas inter 5 % kaj 7 % jare[1]. La specio havas loĝan teritorion de 64.700.000 km², kvankam ĝia reprodukta teritorio estas nur 1.900 km².
En 2007, estis ĉirkaŭkalkulataj 25.500 plenkreskuloj, dividitaj en 1.553 paroj en Sud-Georgio, 1.850 paroj en Princeduarda Insulo, 1.600 en Marion Insulo, 2.000 en Krozetoj, 1.100 en Kergelenoj, kaj 12 en Makvora Insulo por totalo de 8.114 reproduktaj paroj. La sudgeorgia populacio falas je 1,8 % jare. La niveloj de la birdoj ĉe Princeduardo kaj Krozetoj ŝajne stabiliĝas, kvankam plej ĵuse estis ioma malpliiĝo de la populacio.[13]
La plej granda minaco al ĝia survivado estas multhokada fiŝkaptado; tamen ankaŭ poluado, ĉefe el plastoj kaj fiŝhokado, estas minaco.
La CCAMLR aplikis decidojn por malpliigi la aldonan kaptadon de Albatrosoj ĉe Suda Georgio je 99 %, kaj aliaj mondoregionaj fiŝkomitatoj same entreprenas similajn decidojn por malpliigi la mortigadon. La Princeduardaj Insuloj estas natura rezervejo, kaj la Makvora Insulo estas loko de Monda Heredo. Fine ankaŭ grandaj partoj de Krozetoj kaj de Kergelenoj estas naturaj rezervejoj.[13]
La Vagalbatroso, Neĝalbatroso aŭ Vaganta albatroso, Diomedea exulans, estas granda marbirdo el la familio Diomedeedoj, kiu havas ĉirkaŭpolusan teritorion en la Suda Oceano. Ĝi estis la unua specio de albatroso kiu estis priskribita, kaj estis dumlonge konsiderata la sama specio kiel la Tristana albatroso kaj la Antipoda albatroso. Fakte kelkaj fakuloj ankoraŭ konsideras ilin ĉiujn kiel subspecioj de la sama specio. La SACC proponis la disigon de tiu specio, kaj BirdLife International jam disigis ĝin. Kun la Amsterdama albatroso ĝi formas la vagalbatrosan specikomplekson. La Vagalbatroso estas la pelj granda membro de la genro Diomedea (nome la grandaj albatrosoj), unu el plej grandaj birdoj en la mondo, kaj unu el plej bone konataj kaj studitaj specioj de birdoj en la mondo.
El albatros viajero[2] o errante (Diomedea exulans) es una especie de ave procelariforme de la familia Diomedeidae. Fue el primero de los albatros (Diomedeidae) en ser descrito y es el más extendido de los mismos. Pueden alcanzar una altura de 1,10, una longitud desde el pico a la cola de 140 cm, una envergadura alar de entre 2,7 y 3,5 m[3][4] (la media en esta especie es de 3,1 m, y el máximo registrado ha sido de 3,63 m).[5] Solo el pico mide 20 cm. Es el mayor de los albatros y el ave de mayor envergadura entre las aves voladoras hoy existentes, pudiendo recorrer cientos de kilómetros sin aletear.
D. exulans habita en todos los océanos del hemisferio austral, en especial en las regiones subtropicales y subantárticas, aunque no es extraño verlo en el trópico de Capricornio, y en ocasiones aún más al norte. Prefiere pescar en alta mar, lejos de la tierra; su alimentación se basa en cefalópodos, peces y desperdicios de los barcos.
El plumaje de las alas es blanco en los machos adultos, con las plumas primarias negras; muestra grandes cubiertas alares moteadas de negro hacia los extremos, y con la edad la proporción de blanco aumenta. El pico es rosa pálido, con los orificios nasales ligeramente inclinados hacia arriba; las patas son palmeadas, y de color carne. La hembra es más pequeña, y tiene una corona de plumas color café. Los juveniles muestran plumaje más pardo y patas pardas. Se asemeja mucho al albatros real (D. epomophora).
Es monógamo de por vida; en el caso de que un miembro de la pareja muera, el otro no se reproducirá hasta formar una nueva pareja, lo que puede tardar varios años. Se reproduce bienalmente, alcanzando la madurez sexual alrededor de los 10 años de edad. Anida en las islas antárticas y subantárticas, donde construye el nido con plumas, musgo y excrementos en áreas separadas entre sí por más de 20 m. La hembra pone un único huevo blanquecino, que ambos padres empollan hasta su eclosión 80 días más tarde. Si el huevo se malogra o el pichón muere a los pocos días de nacido, es posible que regresen al año siguiente a anidar; si no, pasarán dos años hasta que lo hagan.
La tardía madurez y la puesta de sólo un huevo por nidada hace que matar unos pocos individuos adultos tenga serias implicaciones a largo plazo en la supervivencia de las poblaciones. Ya existen pruebas de una disminución en algunas poblaciones de aves marinas como resultado directo de la pesca con palangre. La Convención para la Conservación de Recursos Vivos Marinos Antárticos (CCRVMA) adoptó medidas para su conservación, ya que estas aves eran arrastradas con facilidad por los espineles de los bacaladeros de profundidad al lanzarse sobre las sardinas que servían de carnada. Cientos de ellos mueren atrapados en estas pitas todos los años.
Su reproducción no es muy frecuente y forman parejas que pueden permanecer juntas de por vida, por eso su muerte pone en peligro la especie. La presencia de mercurio en aves como los albatros (Diomedea exulans) muestra que aquellos individuos con mayor concentración sanguínea de mercurio tienen menos probabilidad de criar, y cuando lo hacen, sus huevos eclosionan con menor probabilidad, y en el caso de lograr eclosionar, los pollos tienen menor probabilidad de volar que los pollos engendrados por aquellos albatros que tienen una menor concentración de mercurio en sangre.[6]
|fechaacceso= requiere |url= (ayuda) El albatros viajero o errante (Diomedea exulans) es una especie de ave procelariforme de la familia Diomedeidae. Fue el primero de los albatros (Diomedeidae) en ser descrito y es el más extendido de los mismos. Pueden alcanzar una altura de 1,10, una longitud desde el pico a la cola de 140 cm, una envergadura alar de entre 2,7 y 3,5 m (la media en esta especie es de 3,1 m, y el máximo registrado ha sido de 3,63 m). Solo el pico mide 20 cm. Es el mayor de los albatros y el ave de mayor envergadura entre las aves voladoras hoy existentes, pudiendo recorrer cientos de kilómetros sin aletear.
D. exulans habita en todos los océanos del hemisferio austral, en especial en las regiones subtropicales y subantárticas, aunque no es extraño verlo en el trópico de Capricornio, y en ocasiones aún más al norte. Prefiere pescar en alta mar, lejos de la tierra; su alimentación se basa en cefalópodos, peces y desperdicios de los barcos.
El plumaje de las alas es blanco en los machos adultos, con las plumas primarias negras; muestra grandes cubiertas alares moteadas de negro hacia los extremos, y con la edad la proporción de blanco aumenta. El pico es rosa pálido, con los orificios nasales ligeramente inclinados hacia arriba; las patas son palmeadas, y de color carne. La hembra es más pequeña, y tiene una corona de plumas color café. Los juveniles muestran plumaje más pardo y patas pardas. Se asemeja mucho al albatros real (D. epomophora).
Es monógamo de por vida; en el caso de que un miembro de la pareja muera, el otro no se reproducirá hasta formar una nueva pareja, lo que puede tardar varios años. Se reproduce bienalmente, alcanzando la madurez sexual alrededor de los 10 años de edad. Anida en las islas antárticas y subantárticas, donde construye el nido con plumas, musgo y excrementos en áreas separadas entre sí por más de 20 m. La hembra pone un único huevo blanquecino, que ambos padres empollan hasta su eclosión 80 días más tarde. Si el huevo se malogra o el pichón muere a los pocos días de nacido, es posible que regresen al año siguiente a anidar; si no, pasarán dos años hasta que lo hagan.
La tardía madurez y la puesta de sólo un huevo por nidada hace que matar unos pocos individuos adultos tenga serias implicaciones a largo plazo en la supervivencia de las poblaciones. Ya existen pruebas de una disminución en algunas poblaciones de aves marinas como resultado directo de la pesca con palangre. La Convención para la Conservación de Recursos Vivos Marinos Antárticos (CCRVMA) adoptó medidas para su conservación, ya que estas aves eran arrastradas con facilidad por los espineles de los bacaladeros de profundidad al lanzarse sobre las sardinas que servían de carnada. Cientos de ellos mueren atrapados en estas pitas todos los años.
Albatros bidaiaria (Diomedea exulans) Diomedea generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Albatros bidaiaria (Diomedea exulans) Diomedea generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Jättiläisalbatrossi (Diomedea exulans) on albatrossien (Diomedeidae) heimoon kuuluva suurikokoinen merilintu.
Jättiläisalbatrossin siipien kärkiväli on maailman suurin, jopa 3,7 metriä. Keskimääräinen siipien kärkiväli on 3,1 metriä. Vartalo on noin 1,35 metriä pitkä naarailla ja hiukan lyhyempi koirailla. Massa on 6-12 kg. Juuri lentämään lähteneen nuoren linnun massa voi olla 16,1 kg.
Jättiläisalbatrossin levinneisyysalue sijaitsee eteläisellä jäämerellä. Maailman kokonaisparimäärä on noin 8 500 paria ja yksilömäärä noin 28 000 aikuista yksilöä. Etelä-Georgian Bird Islandilla ja Crozetsaarten Possession Islandilla pesii noin 30 % maailman jättiläisalbatrosseista ja kanta on ollut kohtalaisen vakaa viime vuosikymmeninä. Näiden lisäksi laji pesii myös Prince Edward Islandilla, Kerquelensaarilla ja Macquarie Islandilla.[1]
Jättiläisalbatrossi on ensimmäinen kirjallisesti kuvattu albatrossi, ja sen luultiin pitkään olevan Diomedea dabbenenan ja antipodienalbatrossin (Diomedea antipodensis) kanssa samaa lajia. Osa tutkijoista uskoo yhä näiden olevan saman lajin alalajeja. Jättiläisalbatrossi ja amsterdamsaarenalbatrossi (Diomedea amsterdamensis) muodostavat jättialbatrossien lajikompleksin. Jättiläisalbatrossi on nimensä mukaisesti Diomedea-suvun suurin laji ja yksi maailman parhaimmin tunnetuista ja eniten tutkituista lintulajeista. Jättiläisalbatrossit voivat lentää yli 1000 kilometriä vuorokaudessa etsiessään ravintoa.
Ne pesivät mieluiten kivisillä ja meren lähellä olevilla paikoilla saalistaen kaloja poikasilleen. Toisinaan albatrosseja näkyy myös hyvin kaukana sisämaassa.
Jättiläisalbatrossi (Diomedea exulans) on albatrossien (Diomedeidae) heimoon kuuluva suurikokoinen merilintu.
Diomedea exulans
L'Albatros hurleur (Diomedea exulans), également appelé Grand Albatros, est le plus grand et le plus lourd représentant des albatros ; c'est aussi le premier à avoir été décrit.
L'Albatros de Tristan, l'Albatros des Antipodes et l'Albatros d'Amsterdam sont parfois considérés comme des sous-espèces de l'Albatros hurleur.
Cette espèce est actuellement menacée par la pêche à la palangre, comme beaucoup d'espèces d'oiseaux marins dans les océans du Sud.
L'Albatros hurleur a la plus grande envergure de tous les oiseaux actuels, n'étant dépassé que par le Pelagornis et l'Argentin magnifique, tous deux éteints, avec une moyenne de 3,10 m (de 2,5 m à 3,5 m généralement). La longueur du corps varie de 1,10 à 1,35 m, les femelles étant légèrement plus petites que les mâles. Le poids varie entre 8 et 12 kg (10 kg en moyenne)[1].
Les adultes ont le corps principalement blanc, et les plumes de couverture des ailes blanches au niveau des épaules avec les rémiges noirâtres. Le reste de l'aile est noirâtre, avec quelques taches blanches éparses plus ou moins importantes. Les plumes de la queue (rectrices) sont finement bordées de noir. Le bec et les pattes sont roses et les paupières sont blanches. Le bec peut atteindre 18 cm de long[2].
Il existe beaucoup de variabilité dans le plumage, mais la femelle présente généralement un peu plus de taches foncées. Les mâles ont en moyenne des tarses, queues, ailes et becs plus longs que les femelles[1], et ils pèsent plus lourd[2].
Le plumage varie avec l'âge. Les juvéniles sont entièrement bruns, sauf le dessus des ailes qui est noirâtre, la face qui est blanche, et le dessous des ailes, blanc lui aussi en grande partie. Le plumage adulte est acquis très lentement, peut-être en 20 à 30 ans[3], le jeune oiseau devenant de plus en plus blanc à chaque mue. Sur le dessus du jeune oiseau, le dos blanchit le premier, puis la calotte et le croupion. Au niveau de l'aile, les bordures d'attaque de l'aile près des épaules blanchissent en premier, suivies par les plumes de couverture alaire[4]. Ce phénomène de blanchissement aura une extension plus ou moins importante selon les individus. Il existe donc une grande variété de plumages subadultes intermédiaires, dont les plus tardifs ressemblent à celui de la femelle adulte.
Voir le paragraphe Taxinomie.
L'Albatros hurleur utilise la grande surface portante de ses ailes pour planer sans effort sur le vent, même lorsque ce dernier dépasse 160 km/h. Les albatros sont pourvus de tendons qui bloquent les articulations de leurs ailes, leur permettant ainsi d'économiser leur énergie et de planer longtemps. Ils peuvent ainsi voyager fort loin : un individu aurait parcouru 6 000 km en 12 jours[5].
C'est un nageur et un plongeur médiocre (ses plongées sont courtes et peu profondes, voir le paragraphe Alimentation).
À terre, ses déplacements sont très gauches ; il lui arrive de se marcher sur les palmures, de trébucher et de chuter. Les atterrissages sont eux aussi problématiques et s'achèvent parfois par une lourde chute suivie de quelques tonneaux[2].
Il se nourrit essentiellement de céphalopodes (calmars en majorité), mais aussi de poissons, de crustacés, de mollusques, de charognes ou de déchets de pêche rejetés par les bateaux. Il peut se nourrir de jour comme de nuit. La nourriture est généralement prise en surface, l'albatros hurleur étant peu apte à plonger, mais il lui arrive de plonger à faible profondeur (jusqu'à 1 m environ)[1],[6].
En dehors de la saison de reproduction, l'Albatros hurleur vit seul ou en petit groupe, mais de grandes bandes peuvent s'assembler autour des bateaux de pêche. Cet oiseau généralement silencieux peut alors émettre des cris en cas de dispute pour de la nourriture. Il leur arrive de se nourrir en compagnie d'autres oiseaux de mer[1].
Pendant la saison de reproduction, cet oiseau devient grégaire et niche en colonies parfois nombreuses. Les manifestations (claquement de bec et mimiques, ou caresses bec à bec, bec pointé vers le ciel, agitation de la tête, posture dressée avec les ailes écartées) et vocalisations (croassements, roulements gargouillants ou coups de trompette) sont alors nombreuses, aussi bien dans le cadre de la relation de couple que pour défendre le territoire contre les autres albatros[1],[7].
Les œufs et les petits subissent la prédation des Labbes et des Chionis, surtout s'ils sont laissés sans surveillance. Des espèces de mammifères introduits sur les sites de nidification (rats, chats, cochons, chèvres) sont aussi à même de manger les œufs et les petits albatros. Les adultes, en revanche, n'ont pas de prédateurs naturels : leur grande taille, leur bec aiguisé et leur capacité à avoir un comportement agressif font d'eux des adversaires trop redoutables[1].
Les Albatros hurleurs se reproduisent tous les deux ans, généralement au sein d'une colonie. Dans le cas d'un insuccès reproductif, un couple pourra faire une deuxième tentative la même année ou l'année suivante, mais avec moins de chances de réussite[1].
Les mâles arrivent les premiers sur les sites de nidification. Ils prennent alors possession de leur ancien nid ou en créent un nouveau si nécessaire. Les femelles arrivent quelques semaines plus tard et retrouvent leur partenaire. Bien que cette espèce soit monogame, une femelle peut temporairement s'accoupler avec un autre mâle si son partenaire habituel est absent ou s'il n'a pas encore pris possession d'un nid[1].
Le nid est installé à l'abri d'une touffe d'herbe ou d'un buisson. Il est formé d'un creux dans le sol garni d'herbe, de brindilles et de terre.
La femelle pond un œuf unique au début de l'été austral (décembre à février). L'incubation dure 80 jours environ (de 74 à 85), elle est assurée par le mâle et la femelle qui se relaient toutes les deux ou trois semaines[2]. Le mâle est si pressé d'accomplir l'incubation qu'il lui arrive de pousser brutalement la femelle hors du nid pour prendre sa place[1]. Le petit, nidicole, nait couvert de duvet blanc. Les parents se relaient auprès du poussin et le nourrissent quotidiennement jusqu'à ce qu'il ait atteint l'âge d'un mois, puis le laissent le plus souvent seul parfois pendant des semaines pour partir tous les deux en quête de nourriture ; à leur retour, le petit est alors copieusement nourri. Ils continueront à nourrir leur petit jusqu'à l'envol, qui survient à l'âge de 8 mois en moyenne (entre 7 et 10 mois). Il s'agit de la plus longue période de reproduction observée chez les oiseaux.
La mortalité infantile est élevée chez cette espèce (entre 30 et 75 % de décès dans la première année[1]. La maturité sexuelle de l'albatros hurleur survient vers l'âge de 10 ans en moyenne (entre 6 et 22 ans). En attendant le moment venu, le jeune oiseau volera sans jamais se poser à terre, jusqu'au 25e degré de latitude, zone où il n'entrera pas en conflit avec les générations précédentes. La reproduction n'est effective qu'après la constitution d'un couple, qui reste uni jusqu'à la mort, processus qui nécessite plusieurs années de parades nuptiales élaborées.
L'espérance de vie est de 32 ans chez cet albatros[8], mais il peut atteindre 80 ans[9].
L'Albatros hurleur fréquente le sud des océans Atlantique, Indien et Pacifique, ainsi que l'océan Austral, grossièrement entre les 60e et 30e degré de latitude sud ; les juvéniles peuvent aller jusqu'au 25e degré de latitude sud. Cet oiseau résolument hauturier ne passe que 5 % de sa vie à terre, et uniquement pour la reproduction. Cet oiseau accomplit de grands trajets au cours de son existence (voir le paragraphe concernant la locomotion).
Il niche sur de nombreuses îles sub-antarctiques : Géorgie du Sud (océan Atlantique), îles de l'archipel du Prince-Édouard, Crozet et les îles Kerguelen (océan Indien), ainsi que sur l'île Macquarie (océan Pacifique).
La population mondiale d'Albatros hurleur est estimée par l'IUCN à 28 000 adultes, ce qui ne représente qu'environ 8 500 couples nicheurs par an puisque les individus ne se reproduisent que tous les deux ans. La population qui niche en Géorgie du Sud représente environ 20 % de la population mondiale d'Albatros hurleur (soit environ 1 500 couples), celle de l'archipel du Prince-Édouard 40 % (soit plus de 3 000 couples, celle des Terres australes et antarctiques françaises (îles Crozet et îles Kerguelen) 40 % (soit plus de 3 000 couples) ; celle de l'île Macquarie n'est constituée que d'une dizaine de couples nicheurs[10],[4].
Ces populations sont en déclin, surtout celles de Crozet et de l'archipel du Prince-Édouard, du fait de l'activité des palangriers[4] (voir le paragraphe Menaces).
L'Albatros hurleur fréquente tous les océans du Sud, où les individus sont largement dispersés. Une forte proportion des populations des îles Crozet et des îles Kerguelen se disperse préférentiellement dans le Pacifique sud et au large des côtes de l'ouest de l'Amérique du Sud. Les repérages satellites ont montré que les juvéniles ont tendance à fréquenter des zones à latitude plus faible que les adultes[4].
Cet oiseau a été signalé de façon accidentelle en Europe en de très rares occasions : un cas en France en 1830 et un autre en Belgique en 1833 (s'agissait-il du même individu ?), un autre cas en Belgique (un oiseau mort en 1887), et deux autres signalements en Sicile et au Portugal (respectivement en 1957 et 1963, il s'agissait peut-être du même individu)[3]. Des observations de cet oiseau ont aussi été faites en Californie[11].
Selon certains auteurs, il existerait 5 sous-espèces d'Albatros hurleur[12] :
De nombreux auteurs s'accordent pour élever Diomedea amsterdamensis au rang d'espèce[13],[14],[15].
Les autres cas sont encore très discutés, mais des études analytiques de l'ADN mitochondrial de ces oiseaux semblent montrer que Diomedea exulans, Diomedea dabbenena et Diomedea antipodensis sont des espèces à part entière ; les mêmes études semblent montrer a contrario que D. gibsoni et D. antipodensis ne sont encore qu'en cours de spéciation et forme encore un seul taxon[15],[16],[1].
Les petits et les œufs étaient autrefois collectés pour être mangés, parfois aussi les adultes, mais cette pratique a disparu.
Comme indiqué dans le paragraphe Relations intra et interspécifiques, les animaux introduits par l'homme sur certaines de ces îles exercent une pression de prédation sur les petits d'albatros. Ainsi, aux îles Kerguelen, il arrive que certaines colonies ne produisent aucun petit à l'essor, du fait de la prédation par les chats[4].
Comme beaucoup d'oiseaux pélagiques, l'albatros hurleur est menacé par les palangriers. De nombreux individus périssent noyés lorsqu'ils attrapent les appâts sur les hameçons lors de la pose des palangres. Avec un taux de reproduction très bas, ces pertes sont dramatiques pour la survie de l'espèce.
Les juvéniles qui se dispersent plus au nord que les adultes et les femelles qui partent en quête de nourriture plus au nord que les mâles sont davantage susceptibles de rencontrer une flotte de pêche et de périr de cette manière. Ils ont aussi moins de chances de survivre à ce genre d'accident[4].
De plus, une étude menée en 2007 sur l'Île Bird par le British Antarctic Survey a révélé que la moitié des poussins avaient avalé des proies contenant des hameçons[4].
Des surveillances de la population et des études sur les zones de nourrissage ont été menées pour mieux cerner le problème de leur mortalité élevée.
La Convention sur la conservation de la faune et la flore marines de l'Antarctique et les Regional Fisheries Management Organisations (RFMO) travaillent à réduire les prises d'albatros par les palangriers[4].
De plus, l'archipel du Prince-Édouard et une bonne partie des sites de nidification des îles Crozet et des îles Kerguelen ont été déclarés réserve naturelle ; l'île Macquarie est pour sa part un site classé au Patrimoine mondial de l'UNESCO depuis 1997[4].
Malgré les efforts du Gouvernement de la Géorgie du Sud et de la Conservation of Antarctic Marine Living Resources (CCAMLR), le nombre d'individus en Géorgie du Sud diminue de 4 à 5 % depuis 1997 pour une population totale estimée à 1 550 couples[17].
L'UICN a classé Diomedea exulans sensu stricto dans la catégorie « vulnérable » depuis 2000, du fait du déclin rapide de ses populations[10].
Cet oiseau est aussi protégé par la CMS (Convention de Bonn), qui l'a placé en annexe II[18] et par l'ACAP [19]
De nombreux États ont émis des timbres à l'effigie de cet oiseau[20],[21]: Antigua-et-Barbuda en 1998, l'Argentine en 1983, l'Australie en 2007, le Territoire Antarctique australien en 1973 et 2002, le Brésil en 2001, le Territoire britannique antarctique en 1994 et 2002, l'Archipel des Comores en 1998, les Îles Malouines en 1985 et 2006, les Terres australes et antarctiques françaises en 1959, 1985, 1990, 1999, 2000, 2001, 2002, 2006 et 2007, les Établissements français d'Océanie (ancien nom de la Polynésie française) en 1948, la Gambie en 1997, les Grenadines en 2000, la Guinée-Bissau en 2007, la Hongrie en 1987, les Îles Marshall en 1995 et 2003, la Martinique en 1947, la Micronésie en 2004, Monaco en 1955, la Mongolie en 1980, Sao Tomé-et-Principe en 2007 et 2008, le Sénégal en 1998, la Sierra Leone en 2000, l'Afrique du Sud en 1999 et 2007, la Géorgie du Sud en 1963, 1971, 1977, 1987, 1998, 2004, 2006 et 2008, la Suède en 2002, les îles Tonga en 1989, l'Archipel Tristan da Cunha en 1968, 1972, 1974, 1977, 1982, 1986, 1996, 1999, 2000, 2007 et 2008, et enfin l'Uruguay en 1995.
Diomedea exulans
L'Albatros hurleur (Diomedea exulans), également appelé Grand Albatros, est le plus grand et le plus lourd représentant des albatros ; c'est aussi le premier à avoir été décrit.
L'Albatros de Tristan, l'Albatros des Antipodes et l'Albatros d'Amsterdam sont parfois considérés comme des sous-espèces de l'Albatros hurleur.
Cette espèce est actuellement menacée par la pêche à la palangre, comme beaucoup d'espèces d'oiseaux marins dans les océans du Sud.
O albatros viaxeiro (Diomedea exulans) é unha grande ave mariña da familia Diomedeidae, que ten unha distribución habitual circumpolar nos océanos do sur.[3] Foi a primeira especie de albatros que se describiu, e durante longo tempo foi considerada a mesma especie que o Diomedea dabbenena (da illa Tristan da Cunha) e o Diomedea antipodensis. Porén, algúns autores aínda consideran que son todos subespecies da mesma especie.[4] A SACC xa propuxo a división da especie,[5] e BirdLife International xa a dividiu. Xunto co Diomedea amsterdamensis forma o complexo de especies do albatros viaxeiro. O albatros viaxeiro é unha das dúas especies de maior tamaño do xénero Diomedea, similar en tamaño a Diomedea epomophora. É un dos maiores paxaros do mundo, e unha das aves mellor coñecidas e estudadas. Tamén é a ave cunha área de distribución maior, debido ás súas longas viaxes oceánicas. Algúns individuos desta especie sábese que circunnavegan os océanos do sur tres veces nun ano, cubrindo unha distancia de máis de 120 000 km.[6]
O albatros viaxeiro foi descrito co nome Diomedea exulans por Carl Linnaeus en 1758, baseándose nun espécime de cabo de Boa Esperanza.[3] O nome Diomedea procede do nome do heroe da mitoloxía grega Diomedes, cuxos compañeiros se transformaron en paxaros, e exulans ou exsul son palabras latinas que significan "exilio" ou "errante" facendo referencia ás súas grandes viaxes voando.[7] Hai dúas subespecies:
A subespecies gibsoni aniña nas illas Auckland.[9]
Algúns expertos consideraron que había catro subespecies de D. exulans, que elevaron á categoría de especies, e usan o termo albatros viaxeiro ou errante para denominar un complexo de especies que inclúe as especies propostas: D. antipodensis, D. dabbenena, D. gibsoni e D. exulans.[10]
Ten a envergadura de ás maior de todas as aves vivas, normalmente entre 2,51 a 3,5 m, cunha media de 3,1 m na colonia da illa dos Paxaros, Xeorxia do Sur e unha media de exactamente 3 m en 123 paxaros medidos na costa de Malabar, Nova Gales do Sur.[3][11][12] Nas illas Crozet, a media de envergadura alar dos adultos é de 3,05 m.[13] Os exemplares con ás máis grandes verificados medían 3,7 m.[12] Outros exemplares non verificados aínda máis grandes chegaban a 4,22 m e a 5,3 m.[12] Como resultado destas envergadras alares, poden permanecer no aire sen bater as ás durante varias horas seguidas (avanzan 22 m por cada metro que descenden).[14][15][16] A lonxitude do corpo é de entre 107 e 135 cm[11][17][18] e as femias son algo menores. Os adultos poden pesar desde 5,9 a 12,7 kg, aínda que a maioría pesan entre 6,35 e 11,91 kg.[3][12][19][20] Na illa Macquarie, tres machos pesaron como media 8,4 kg e tres femias 6,2 kg.[21] Na illa Crozet, os machos nun estudo pesaron como media 9,44 kg, mentres que as femias tiñan un peso medio de 7,84 kg.[13] Porén, 10 adultos dos que non se informou do sexo de Crozet pesaron como media 9,6 kg.[22] En Xeorxia do Sur, 52 machos pesaron de media 9,11 kg, mentres que 53 femias pesaron 7,27 kg.[23] Das aves inmaduras hai informes nos que pesan 16,1 kg durante os seus primeiros voos (momento no que poden aínda quedarlles reservas de graxa que irán perdendo a medida que continúen voando).[12] En Xeorxia do Sur, as crías emplumadas pesaban como media 10,9 kg.[24] Os albatros que non pertencen ao grupo do albatros viaxeiro (D. e. exulans) son máis pequenos pero considérase agora xeralmente que son de especies distintas.[23][25] A plumaxe varía coa idade; os individuos novos empezan sendo de cor marrón chocolate. A medida que aumenta a súa idade fanse máis brancos.[3] Os adultos teñen corpos brancos con ás negras e brancas. Os machos teñen ás máis brancas que as femias e só as puntas e bordos de arrastre das ás son negras. Tamén presentan unha mancha cor pexego esvaída nun lado da cabeza. O albatros viaxeiro é o máis branco do complexo de especies ao que pertence; as outras especies teñen máis cantidade de marrón e negro nas ás e corpo cando son adultos reprodutores, lembrando moito aos albatros viaxeiros inmaturos. O peteiro é grande e rosa, igual que os pés.[18] Teñen ademais unha glándula do sal situada sobre o conduto nasal que axuda a desalinizar os seus corpos, debido a que tragan moita auga de mar. Excreta unha solución moi salina polo nariz.[26]
Reprodúcese na illa de Xeorxia do Sur, illas Crozet, illas Kerguelen, illas Príncipe Eduardo e illa Macquarie, e foi observado alimentándose bastante ao norte, na costa da península de Kaikoura no leste da illa Sur de Nova Zelandia[27] e está distribuído por todos os océanos do sur desde 28° a 60° S.[1] Pasa a maior parte da súa vida voando, e só vai a terra para reproducirse e alimentarse. As distancias que viaxa cada ano son difíciles de medir, pero unha ave marcada foi rexistrada viaxando 6 000 km en doce días.
Os albatros viaxeiros presentan unha ampla variedade de exhibicións de vocalizacións desde gritos e asubíos a gruñidos e golpeteos co peteiro.[3] Cando están cortexando estenden as ás, moven a cabeza, e danse golpiños cos peteiros mutuamente, mentres urran.[18] Poden vivir uns 50 anos.[28]
Estes albatros emparéllanse para toda a vida e reprodúcense cada dous anos. A reprodución ten lugar nas illas subantárticas e comeza a inicios de novembro. O niño é unha morea de lama e vexetación, e está situado nun saínte exposto preto do mar. Durante os estadios iniciais do desenvolvemento dos pitos, os proxenitores fan quendas nas que alternativamente un incuba e o outro sae a procurar comida. Posteriormente, ambos os adultos van pescar e visitan o pito en intervalos irregulares.
Aliméntanse pola noite[17] e comen cefalópodos, pequenos peixes, e crustáceos[3] e refugallos animais que flotan no mar, comendo en ocasións tan en exceso que son incapaces de voar e teñen que repousar indefensos nas augas. Tenden a seguir os barcos en busca dos refugallos que desbotan. Poden tamén mergullarse a pouca profundidade.
Reprodúcese un ano si e outro non.[17] Na época reprodutora ocupan colonias pouco densas en arquipélagos illados nos océanos do Sur. Poñen un ovo branco, cunhas poucas manchas e mide uns 10 cm de longo entre o 10 de decembro e o 5 de xaneiro. Os niños son como unha cunca grande de vexetación herbácea e turba do solo,[3] e ten 1 metro de diámetro na parte máis ancha e medio metro na menos ancha. A incubación ten lugar durante 11 semanas e interveñen ambos os proxenitores.[17] Son unha especie monógama, xeralmente de por vida. Os adolescentes regresan á colonia en seis anos; porén, non empezan a reproducirse ata que están entre os 11 e os 15 anos.[11] Un 31,5% das crías emplumadas sobreviven.[3]
Os mariñeiros adoitaban capturar albatros para obter os seus longos ósos das ás, cos cales facían talos de pipas para fumar. Os primeiros exploradores dos océanos da rexión antártica alegrábanse da compañía dos albatros nas súas tristes soidades; e a mala sorte dos que cazaban coa súa bésta o "paxaro do bo agoiro" é familiar para os lectores de obras como The Rime of the Ancient Mariner (A rima do antigo mariñeiro) de Coleridge. A metáfora dun "albatros arredor do pescozo" tamén procede do poema e indica unha carga non desexada que causa ansiedade ou estorbo. Nos días da navegación a vela esta ave a miúdo acompañaba os barcos durante días, e non simplemente seguíndoo, senón dando voltas arredor e sen pousarse nunca na auga. Continuaban o seu voo, aparentemente sen cansarse, tanto en tempo tormentoso coma calmo.
O pobo maorí de Nova Zelandia usaba os albatros como alimento. Capturábanos con anzós para pescar.[29] Como os ósos das ás dos albatros eran lixeiros e á vez moi resistentes os maorí utilizábanos para fabricar diversos obxectos como o koauau (frautas),[30] agullas, coitelas dos instrumentos para tatuar,[31] e barbas para os anzós de pesca.[32]
A IUCN considera este albatros como unha especie vulnerable.[1] A mortalidade dos adultos é do 5% ao 7,8% ao ano.[3] Teñen unha área de distribución de 64 700 000 km2, aínda que a súa zona de reprodución é de só 1 900 km2.
En 2007, estimábase que había uns 25 500 adultos, desglosados en 1 553 parellas na illa de Xeorxia do Sur, 1 850 parellas na illa de Príncipe Eduardo, 1 600 na illa Marion, 2 000 nas illas Crozet, 1 100 nas illas Kerguelen, e 12 na illa Macquarie cun total de 8 114 parellas reprodutoras. A poboación da illa Xeorxia do Sur está reducíndose un 1,8% ao ano. Os niveis de aves nas illas Príncipe Eduardo e Crozet parecían estar estabilizados, aínda que recentemente parecen estar diminuíndo.[18]
A maior ameaza para a súa supervivencia é a pesca de palangre; porén, a contaminación, principalmente por plásticos e anzós de pesca, tamén se cobran un tributo.
A Convención para a Conservación dos Recursos Vivos Mariños Antárticos introduciu medidas para reducir a pesca accidental (bycatch) de albatros arredor da illa de Xeorxia do Sur nun 99%, e outras comisións pesqueiras rexionais están tomando medidas similares para reducir a morte destes animais. As illas de Príncipe Eduardo son unha reserva natural, e as illas Macquarie son Patrimonio da Humanidade. Finalmente, grandes parte das illas Crozet e Kerguelen son unha reserva natural.[18]
O albatros viaxeiro (Diomedea exulans) é unha grande ave mariña da familia Diomedeidae, que ten unha distribución habitual circumpolar nos océanos do sur. Foi a primeira especie de albatros que se describiu, e durante longo tempo foi considerada a mesma especie que o Diomedea dabbenena (da illa Tristan da Cunha) e o Diomedea antipodensis. Porén, algúns autores aínda consideran que son todos subespecies da mesma especie. A SACC xa propuxo a división da especie, e BirdLife International xa a dividiu. Xunto co Diomedea amsterdamensis forma o complexo de especies do albatros viaxeiro. O albatros viaxeiro é unha das dúas especies de maior tamaño do xénero Diomedea, similar en tamaño a Diomedea epomophora. É un dos maiores paxaros do mundo, e unha das aves mellor coñecidas e estudadas. Tamén é a ave cunha área de distribución maior, debido ás súas longas viaxes oceánicas. Algúns individuos desta especie sábese que circunnavegan os océanos do sur tres veces nun ano, cubrindo unha distancia de máis de 120 000 km.
Albatros kelana (Diomedea exulans) merupakan spesies burung laut yang berukuran besar dari keluarga Diomedeidae. Spesies ini merupakan spesies albatros yang pertama kali di deskripsikan, dan cukup lama dianggap spesies yang sama dengan albatros tristan dan albatros antipodes. Pada kenyataannya sampai saat ini masih ada pihak berwenang yang memasukkan ketiga spesies ini menjadi sub-spesies dari satu spesies.[3]
Albatros kelana (Diomedea exulans) merupakan spesies burung laut yang berukuran besar dari keluarga Diomedeidae. Spesies ini merupakan spesies albatros yang pertama kali di deskripsikan, dan cukup lama dianggap spesies yang sama dengan albatros tristan dan albatros antipodes. Pada kenyataannya sampai saat ini masih ada pihak berwenang yang memasukkan ketiga spesies ini menjadi sub-spesies dari satu spesies.
L'albatro urlatore (Diomedea exulans, Linnaeus 1758) è un uccello appartenente alla famiglia dei Diomedeidae.[2] È l’uccello attualmente vivente con apertura alare più ampia, seguito dal congenere albatro reale.
La lunghezza del corpo è di 105–140 cm, dal peso tra i 6–11 kg e ha un'apertura alare in media tra i 270 cm ai 350 cm, ma nel 1965 è stato trovato un esemplare di albatro urlatore con un'apertura alare di 363 cm, cosa che ha permesso di scrivere questo volatile nel Guinness dei primati come animale vivente con la maggior apertura alare[3]. Queste caratteristiche gli permettono di essere un ottimo volatore. Il colore dell'uccello è bianco, il retro è attraversato da bande nere o marrone, il lato superiore delle ali è scuro. Vivono in media per 30 anni.
L'albatro urlatore è un uccello marino che raramente si ferma a terra, limitando le sue soste esclusivamente alla nidificazione. Si nutre di calamari, piccoli pesci e rifiuti gettati in mare dalle navi, mangiando al punto di non riuscire più a volare e a essere costretto a riposarsi nell'acqua. Per questi motivi secondo le credenze marinaresche, questo uccello girava in circolo osservando l'acqua senza mai fermarsi dormendo in volo ignorando le avversità atmosferiche. Benché le grandi ali favoriscano un volo aggraziato e lo aiutino a sfruttare al massimo le correnti marine, esse lo ostacolano nel decollo dal mare e nell'atterraggio, costringendolo a prendere lunghe rincorse.
A causa della loro longevità non si riproducono prima dei 7-8 anni anche se sono in grado di riprodursi almeno all'età di 3-4 anni; l'accoppiamento avviene ogni due anni e gli esemplari di questa specie sono monogami.
Costruiscono grandi nidi larghi circa un metro alla base e circa mezzo metro in cima servendosi di vegetazione e terriccio.
Deposita un solo uovo: esso è bianco con qualche punto, è lungo 18 cm e pesa circa mezzo chilo. Per la riproduzione si raduna in colonie sulle isole più remote degli oceani nell'emisfero australe nei mesi tra novembre e dicembre. La cova dura circa 3 mesi, durante la quale i genitori si danno il cambio per cercare cibo. Dopo la schiusa il piccolo diviene autosufficiente in nove mesi.
Essendo una specie pelagica, vive principalmente in mare. Sfruttando le correnti marine è in grado di compiere più di 500 km in un giorno. Per la nidificazione sceglie le isole Crozet, isole del Principe Edoardo, Georgia del Sud e isole Sandwich meridionali, isole Kerguelen e l'Isola Macquarie.
L'albatro urlatore (Diomedea exulans, Linnaeus 1758) è un uccello appartenente alla famiglia dei Diomedeidae. È l’uccello attualmente vivente con apertura alare più ampia, seguito dal congenere albatro reale.
Keliaujantysis albatrosas (lot. Diomedea exulans) – albatrosinių (Diomedeidae) šeimos jūrinių paukščių rūšis. Tai didžiausias albatrosinis paukštis ir vienas didžiausių pasaulio skraidančių paukščių.
Paplitęs Pietų vandenyno salose, arealas pietuose siekia Antarktidą, šiaurėje Australijos, Naujosios Zelandijos pakrantes. Didžiąją gyvenimo dalį praleidžia skraidydamas virš jūrų, ilgiau apsistoja tik perėjimui. Didžiausios perėjimo kolonijos yra Pietų Džordžijos, Princo Edvardo, Krozė, Kergeleno, Makvorio salose.
Keliaujantysis albatrosas turi didžiausią išskleistų sparnų plotį tarp visų paukščių – 2,5–3,5 m. Dėl tokių ilgų sparnų paukštis ore gali sklandyti net keletą valandų jais nesumojęs ir taip įveikti apie 500 km per dieną.[1] Svoris – 5,9–12,7 kg (vidutinis patino svoris 8,4 kg, patelės – 6,2 kg). Kūnas baltas, o sparnai juodai balti. Jaunikliai gimsta tamsūs, su amžiumi šviesėja. Snapas ilgas, rausvas, kojos taip pat rausvos.
Maitinasi daugiausia naktį. Gaudo kalmarus, smulkias žuvis, vėžiagyvius. Kartais prisiėda tiek daug, kad negali pakilti nuo vandens paviršiaus. Mėgsta lydėti jūrinius laivus.
Peri kas antrais metais. Iš samanų ir žolių susuktame lizde padeda vieną baltą kiaušinį (gruodžio–sausio mėn.), kurį abu tėvai peri 11 savaičių. Šeimos monogamiškos. Perėti pradeda sulaukę 11–15 metų.
Kiaušinis
Perimvietėje (Pietų Džordžija)
Tasmanijoje
Ties Dreiko sąsiauriu
Keliaujantysis albatrosas (lot. Diomedea exulans) – albatrosinių (Diomedeidae) šeimos jūrinių paukščių rūšis. Tai didžiausias albatrosinis paukštis ir vienas didžiausių pasaulio skraidančių paukščių.
Paplitęs Pietų vandenyno salose, arealas pietuose siekia Antarktidą, šiaurėje Australijos, Naujosios Zelandijos pakrantes. Didžiąją gyvenimo dalį praleidžia skraidydamas virš jūrų, ilgiau apsistoja tik perėjimui. Didžiausios perėjimo kolonijos yra Pietų Džordžijos, Princo Edvardo, Krozė, Kergeleno, Makvorio salose.
Keliaujantysis albatrosas turi didžiausią išskleistų sparnų plotį tarp visų paukščių – 2,5–3,5 m. Dėl tokių ilgų sparnų paukštis ore gali sklandyti net keletą valandų jais nesumojęs ir taip įveikti apie 500 km per dieną. Svoris – 5,9–12,7 kg (vidutinis patino svoris 8,4 kg, patelės – 6,2 kg). Kūnas baltas, o sparnai juodai balti. Jaunikliai gimsta tamsūs, su amžiumi šviesėja. Snapas ilgas, rausvas, kojos taip pat rausvos.
Maitinasi daugiausia naktį. Gaudo kalmarus, smulkias žuvis, vėžiagyvius. Kartais prisiėda tiek daug, kad negali pakilti nuo vandens paviršiaus. Mėgsta lydėti jūrinius laivus.
Peri kas antrais metais. Iš samanų ir žolių susuktame lizde padeda vieną baltą kiaušinį (gruodžio–sausio mėn.), kurį abu tėvai peri 11 savaičių. Šeimos monogamiškos. Perėti pradeda sulaukę 11–15 metų.
Kiaušinis
Perimvietėje (Pietų Džordžija)
Tasmanijoje
Ties Dreiko sąsiauriu
De grote albatros (Diomedea exulans) is een vogel uit de orde van de buissnaveligen. Het is de grootste soort albatros, en daarmee ook de grootste zeevogel.
De sterke snavel van de albatros bestaat uit een aantal verhoornde lagen die met elkaar vergroeid zijn. Een grote albatros kan heel lang blijven zweven. De gemiddelde vleugelwijdte is ruim 3 m, de lichaamslengte 110 cm en het gewicht 8 tot 12 kg. Geen enkele andere vogel heeft een grotere vleugelwijdte en geen enkele andere albatros weet zo goed te profiteren van de kracht van de wind. Met de wind mee bereikt hij soms wel een snelheid van 150 km/u. Een volwassen mannetje is overwegend wit met alleen wat zwart op vleugeltop en staart. Het vrouwtje is iets donkerder.
Zijn voedsel bestaat hoofdzakelijk uit pijlinktvissen.
Deze vogel broedt om het jaar, want het grootbrengen van het kuiken vergt ruim een jaar. In het tussenjaar ruien de vogels. Jonge vogels zijn chocoladebruin met een wit gelaat en dito ondervleugel. Het nest is slordig gebouwd uit grassen, mossen en modder. Daarin bevindt zich een enkel ei, dat door beide ouders wordt uitgebroed. Na de geboorte wordt het jong nog 9 maanden gevoerd.
In 2010 werd de populatie geschat op 21.100 paar verdeeld over eilanden in de zuidelijke Atlantische Oceaan en de Zuidelijke Oceaan zoals Zuid-Georgië, Prins Edwardeilanden, Marion-eiland, Crozeteilanden, Kerguelen en Macquarie-eiland. Van de populatie op Zuid Georgië is bekend dat deze met 20% per 10 jaar afneemt (ca. 2% per jaar). De totale afname wordt geschat op 30% over 70 jaar (ca. 0,5% per jaar)
Heel vroeger werd de vogel direct bedreigd door jacht. Die tijd is lang voorbij, de grootste bedreigingen vormen nu de onopzettelijke bijvangsten bij de langelijnvisserij en plastic afval in zee. Om deze redenen staat de grote albatros op de Rode Lijst van de IUCN aangeduid als kwetsbaar.
Grote albatros op Zuid-Georgië
Albatros die opstijgt.
Vliegende albatros
Nest
De grote albatros (Diomedea exulans) is een vogel uit de orde van de buissnaveligen. Het is de grootste soort albatros, en daarmee ook de grootste zeevogel.
Vandrealbatross (Diomedea exulans) er ein stor sjøfugl i albatrossfamilien med ei sirkumpolar utbreiing i Sørishavet. Det var den første arten av albatrossane som vart skildra, og han vart lenge rekna som same art som gulnasealbatross, Thalassarche chlororhynchos, tidlegare kalla tristanalbatross. Han er den største medlemmen av slekta Diomedea (storalbatrossar), og er ein av dei mest kjente og studerte fugleartar i verda.
Vandrealbatrossen har størst vengespenn av alle nolevande fuglar med gjennomsnittleg vengespenn på 3,1 meter målt i store koloniar.[1][2] Det største kjente eksemplaret skal ha hatt vengespenn på opp til 3,6 m,[3] upålitande rapportar om så mykje som 5,3 m er kjent.[4] Med hjelp av dei store vengene er fuglen i stand til å gli gjennom lufta i fleire timar utan å slå vengene, han glir 22 meter for kvar meter han mistar høgd. Kroppslengda varierer mellom 107–135 centimeter, og dei veg i området 6,7-11,9 kilogram, hannar er større enn hoer og veg mest.[5] Umodne fuglar er registrert med kroppsvekt på så mykje som 16,1 kg på dei første flygingane sine.[4] Fjørdrakta varierer med alderen, men vaksne har kvite kroppar med svarte og kvite venger. Hannar har mest kvitt på vengene, berre tupp og bakkant på vengene er svarte. Dei viser også ein svak ferskenfarga flekk på sida av hovudet. Vandrealbatrossen er den lysaste av albatrossartane, andre artar har mykje meir brunt og svart på venger og kropp i hekkedrakt, som umodne vandrealbatrossar. Nebb og føter har rosa farga. Ovanfor nasepassasjen på vandrealbatrossar ligg ein kjertel som sondrar ut salt. Det hjelper til å avsalte kroppen, salt som fuglane får i seg på grunn av det høge mengda havvatn dei absorberer. Kjertelen skil ut ei sterk saltoppløysing.[6]
Fuglen beitar om natta[7] og tar blekksprut, småfisk, krepsdyr og avfall som flyt på overflata, dei kan ete slike mengder at dei får vanskar med å lette opp frå sjøen og må kvile hjelpelaust på vatnet. Dei kan òg gjere grunne dukk.
I mesteparten av livstida si er vandrealbatrossar på vengene, dei landar berre for å ete og å hekke. Ein ringmerkt fugl vart registrert i å gjere ei reise på 6000 kilometer på tolv dagar, elles finst det få målingar på rekkjevidda.
Verdspopulasjonen var estimert til 20 000 kjønnsmodne individ i 2010.[8] Levetida kan bli over 50 år.[9]
Vandrealbatrossar hekkar anna kvart år.[7] I hekketida okkuperer dei lause koloniar på isolerte øygrupper i Sørishavet. Dei legg eitt egg som er kvitt, med nokre få flekker, egget er ca. 10 cm langt. Egglegginga skjer mellom 10 desember og 5. januar. Reiret er ein stor haug bygd av graskledd vegetasjon og jord eller torv,[1] det kan vere ein meter i diameter i botnen og ein halv meter øvst. Rugetida varer i ca. 11 veker og begge foreldra er involvert i ruging.[7] Dette er ein monogam art, vanlegvis for livet. Ungfuglane held seg i til kolonien innan 6 år, men dei vil ikkje starte reproduksjon før dei er mellom 11 til 15 år.[2] Om lag 30 % av fugleungane overlever.[1]
Vandrealbatrossar kan treffast på den sørlege halvkula frå 28 ° til 60 ° sør.[8] Hekkeområdet er på Crozet Islands, Sør-Georgia, Prince Edward Island og Macquarie Island, og kan observerast i å beite utanfor kysten av Kaikoura-halvøya på austkysten av Sørøya på New Zealand året rundt.[10]
Vandrealbatrossen vart først skildra som Diomedea exulans av Carl von Linné, i 1758, basert på ei prøve frå Kapp det gode håp.[1]
Vandrealbatrossen har fem underartar etter eBird/Clements Checklist v2017,[11] her lista med hekkeområde:
Diomedea refererer til helten Diomedes, følgjesveinane blei gjort til fuglar, og exulans tyder ein i eksil eller ein vandrar som viser til dei einsame, langdistanseflygingane dei gjer.[13]
Vandrealbatross (Diomedea exulans) er ein stor sjøfugl i albatrossfamilien med ei sirkumpolar utbreiing i Sørishavet. Det var den første arten av albatrossane som vart skildra, og han vart lenge rekna som same art som gulnasealbatross, Thalassarche chlororhynchos, tidlegare kalla tristanalbatross. Han er den største medlemmen av slekta Diomedea (storalbatrossar), og er ein av dei mest kjente og studerte fugleartar i verda.
Vandrealbatross (Diomedea exulans) er en art i albatrossfamilien som lever i sub-antarktiske farvann. Den regnes som verdens største fugl hva vingespenn angår.
Vandrealbatrossen blir omkring 107–135 cm lang. Hannen veier omkring 8 190–11 910 g og hunnen cirka 6 720–8 700 g. Vingespennet måler cirka 254–351 cm (avhengig av kjønn), og den har med det størst vingespenn blant alle nålevende fugler. Fjærdrakta er hovedsakelig hvit, men den ytre halvdelen av vingene er sort på oversiden og i bakkant. Nebbet er benfarget, ganske langt og kraftig.[1]
Vandrealbatrossen lever i sub-antarktiske farvann og hekkingen skjer på øyer, blant annet Prince Edwardøyene, Sør-Georgia og Crozetøyene. Hekketiden er ca. ett år, og vandrealbatrossen kan derfor bare hekke annethvert år. Den legger kun ett egg, som er hvitt og 10 cm langt. Redet er 20 cm høyt og plasseres rett på marken nær kysten.
Vandrealbatross (Diomedea exulans) er en art i albatrossfamilien som lever i sub-antarktiske farvann. Den regnes som verdens største fugl hva vingespenn angår.
Vandrealbatrossen blir omkring 107–135 cm lang. Hannen veier omkring 8 190–11 910 g og hunnen cirka 6 720–8 700 g. Vingespennet måler cirka 254–351 cm (avhengig av kjønn), og den har med det størst vingespenn blant alle nålevende fugler. Fjærdrakta er hovedsakelig hvit, men den ytre halvdelen av vingene er sort på oversiden og i bakkant. Nebbet er benfarget, ganske langt og kraftig.
Vandrealbatrossen lever i sub-antarktiske farvann og hekkingen skjer på øyer, blant annet Prince Edwardøyene, Sør-Georgia og Crozetøyene. Hekketiden er ca. ett år, og vandrealbatrossen kan derfor bare hekke annethvert år. Den legger kun ett egg, som er hvitt og 10 cm langt. Redet er 20 cm høyt og plasseres rett på marken nær kysten.
Multimedia w Wikimedia Commons Albatros wędrowny (Diomedea exulans) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny albatrosów (Diomedeidae), zamieszkujący oceany południowej półkuli. Narażony na wyginięcie, dwa podgatunki zagrożone krytycznie.
Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz w 1758 na podstawie holotypu z Przylądka Dobrej Nadziei. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Diomedea exulans[3]. Nazwa ta jest obecnie (2018) utrzymywana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny. IOC uznaje albatrosa wędrownego za gatunek monotypowy[4], jednak klasyfikacja jest kwestią sporną[5]. Autorzy Kompletnej listy ptaków świata UJ wyróżniają 5 podgatunków[6]. Albatrosy: atlantycki (D. (e.) dabbenena), białolicy (D. (e.) amsterdamensis), różowodzioby (D. (e.) antipodensis) i auklandzki (D. (e.) gibsoni) bywają również uznawane za odrębne gatunki[5]. Istnieją znaczące różnice zarówno w morfologii, jak i DNA[7]. Pomysł podziału albatrosa wędrownego na 5 podgatunków wprowadził Warham w 1990 (A checklist of the Procellariiformes [Appendix 1]); w 1998 Robertson i Nunn podnieśli je do rangi gatunków[8].
Autorzy Kompletnej listy ptaków świata UJ wyróżniają 5 podgatunków[6]:
Żerujące albatrosy można spotkać w całej strefie okołobiegunowej. Żerują daleko od kolonii lęgowych, nawet do 4000 km[10]. W 2015 ukazały się wyniki badań poświęconych różnicom w migracjach u dwóch genetycznie podobnych populacji albatrosów wędrownych. Ptaki z Wysp Crozeta przeważnie były osiadłe, zaś te z Wysp Kerguelena migrowały na Ocean Indyjski[11].
W przypadku podgatunku nominatywnego długość ciała to 107–135 cm; masa ciała samca 8190–11 910 g, samicy 6720–8 700 g; rozpiętość skrzydeł 254–351 cm[5]. Wśród współcześnie żyjących ptaków latających jest to największy zasięg skrzydeł[12]. W dawnych źródłach donoszono o rozpiętości przekraczającej 5 m[13]. Dla 64 osobników podgatunku D. e. gibsoni wartości te są mniejsze: masa ciała 5,5–8,6 kg u samców, 4,6—7,3 kg u samic; rozpiętość skrzydeł wyniosła 135,9–150 cm u samców, a u samic 131–143 cm (badane ptaki pochodził z wyspy Adams[14].
Upierzenie zmienne w zależności od płci, wieku i podgatunku. Stały jest różowy dziób i białe pokrywy podskrzydłowe; dorosłe osobniki mogą mieć upierzenie od czysto białego po ciemnobrązowe, zaś same skrzydła mogą być całkowicie czarne po czarne z białymi pokrywami i barkówkami. Nie u wszystkich podgatunków występuje dymorfizm płciowy. U przedstawicieli D. e. exulans samce są (poza skrzydłami) czystobiałe, jako jedyne albatrosy wędrowne. Samice nie są czystobiałe. U dorosłych przedstawicieli D. e. amsterdamensis dymorfizm płciowy nie występuje; zarówno samce, jak i samice są ciemnobrązowe z białymi przodami głowy i czarnymi wierzchami głowy oraz białymi gardłami i brzuchami. Ostatnia cecha odróżnia je od osobników młodocianych. U reprezentantów D. e. antipodensis ptaki obu płci mają brązową przepaskę na piersi; starsze samce są białe z brązowymi plamami, samice natomiast od spodu są głównie brązowe, a przód głowy mają zawsze białe. Albatrosy podgatunku D. e. dabbenena wraz wiekiem bieleją, jednak nigdy nie są tak białe, jak dorosłe samce podgatunku nominatywnego. Samice wyróżniają się większą liczbą brązowych plam i mniejszą ilością bieli na skrzydle[7].
Osobniki młodociane każdego podgatunku wyglądają podobnie: są czekoladowobrązowe, z wyjątkiem białego przodu głowy i czarnych skrzydeł. Z każdym kolejnym pierzeniem bieleją, począwszy od grzbietu[7].
Albatrosy wędrowne występują zarówno w strefie przybrzeżnej, jak i na otwartych wodach. Występują na obszarach, gdzie temperatura wody wynosi od −2°C do 24°C. W Antarktyce rzadko pojawiają się w obszarach występowania lodu pływającego. Na wyspach kolonie tych ptaków gniazdują na przybrzeżnych lub wewnętrznych zboczach, płaskowyżach i równinach, często na obszarach bagnistych; wymagane są urwiska lub wzgórza, z których ptaki mogą startować do lotu[15].
Przeważnie żerują na otwartym oceanie, jednak o pewnych porach okresu lęgowego żerują często na obszarze szelfu (autorzy nie zaznaczyli, jak często)[10]. Żywią się głównie kałamarnicami (np. Kondakovia longimana, Sepia apama, Histioteuthis, Moroteuthis, Taonius[5]) i rybami, ale zjadają również skorupiaki i padlinę. Zjadają zdobycz z powierzchni wody lub tuż spod niej, niekiedy raptownie zlatują 2–5 m w dół i nurkują płytko pod taflę wody. Żerują także w portach i cieśninach. Wyszukują zdobycz również w ujściach ścieków[15] i wśród odpadków rybnych wyrzucanych ze statków[16]. Ze względu na niektóre ich zachowania, jak podążanie za łodziami i nurkowanie za przynętami, są narażone na utopienie się po złapaniu na linkę haczykową[15]. Osobniki młodociane żerując zapuszczają się dalej na północ od ptaków dorosłych, zaś samice bardziej na północ od samców[10].
Albatrosy wędrowne zaczynają się rozmnażać po 7[10]–11[16] latach życia. Okres lęgowy albatrosów wędrownych trwa cały rok. Z tego powodu większość ptaków wyprowadza lęgi raz na 2 lata, niektóre jednak wyprowadzają lęgi w następujących po sobie latach[11]. Swoje gniazda albatrosy umieszczają na połaciach mchu, w gęstych kępach roślin, często w luźnych skupiskach na zachodniej (nawietrznej) stronie wyspy. Lęgi zaczynają się latem, cały cykl trwa około 11 miesięcy[15]. U podgatunku nominatywnego dorosłe powracają do kolonii w listopadzie, a jaja składają przez okres 5 tygodni na przełomie grudnia i stycznia[10]. Gniazdo budują samice, samce zbierają większość materiału na gniazdo[15], które ma formę kopca z traw i mchów[16]. W zniesieniu jedno jajo[10][15]. Starsze i bardziej doświadczone ptaki składają większe jaja. Z 1607 zważonych jaj średnia masa wyniosła 490 g, a 95% jaj ważyło od 393 do 561 g (dane dla ptaków z Bird Island, Georgia Południowa)[17]. Inkubacja trwa przeciętnie 78 dni. Po wykluciu (wczesny marzec) pisklęciem zajmują się oboje rodzice; po 4–5 tygodniach młode karmione jest już bardziej nieregularnie. Młode albatosy wędrowne opierzają się w pełni od środka listopada do środka grudnia, przeciętnie 278 dni po wykluciu[15].
Najstarszy znany albatros wędrowny podgatunku D. e. dabbenena dożył przynajmniej 38 lat[18]. Najstarszy znany osobnik podgatunku nominatywnego (stan z 2003) przeżył przynajmniej 46 lat. Został złapany żywy na Wyspie Księcia Edwarda w 2001 roku, 41 lat i 4 miesiące po jego zaobrączkowaniu. Nie wiadomo, w jakim wieku był przy zaobrączkowaniu, szacunkowy jego wiek wynosił 46–51 lat([19].
Poszczególne podgatunki różnią się statusem zagrożenia IUCN (stan w 2017):
Zagrożeniem dla albatrosów wędrownych jest przypadkowe łapanie ich podczas połowu ryb, wskutek czego albatrosy topią się. Pisklętom zagrażają nagromadzone śmieci i haczyki. Na Macquarie albatrosy te były niegdyś intensywne odławiane przez ludzi.
Na Wyspach Kerguelena w niektórych latach pewne kolonie doświadczały całkowitego niepowodzenia w lęgach ze względu na drapieżnictwo ze strony kotów. Na Georgii Południowej środowisko życia tych ptaków niszczone jest przez ekspansję kotików antarktycznych (Arctocephalus gazella)[10][a]. Na Inaccessible spadek liczebności spowodowany był prawdopodobnie drapieżnictwem ze strony ludzi i świń (obecnie już niewystępujących na tej wyspie).
Na Tristan da Cunha wymarcie tych albatrosów prawdopodobnie spowodowane było przez człowieka (możliwe, że przyczyniły się do tego również szczury).
Na Gough drapieżnictwo ze strony myszy domowej (Mus musculus) powoduje niski sukces lęgowy (dane z lat 2003–2007). W 2014 obserwowano 20 piskląt na wyspie Gough; 15 nie dożyło opierzenia, z czego 14 przez drapieżnictwo myszy. Wszystkie pisklęta atakowane były nocą, zwykle najpierw przez 1–2 myszy; umierały średnio po 3,9 ± 1,2 dnia po pierwszym ataku.
Na Gough stwierdzono również przypadki zalewania piskląt i dorosłych przez torf po sztormie, jednak prawdopodobnie są to bardzo rzadkie zdarzenia[9].
Na wyspie Amsterdam do zmniejszenia się populacji przyczyniło się niszczenie środowiska przez introdukowane bydło, prawdopodobnie również niepokojenie przez człowieka. Podczas sezonu lęgowego w 2011 w kolonii na tej wyspie obserwowano myszy, szczury i koty, ale nie stwierdzono przypadków drapieżnictwa[24].
Na wyspie Amsterdam występują również albatrosy białoszyje (Thalassarche (c.) carteri, uznawane za podgatunek albatrosów żółtodziobych, Thalassarche chlororhynchos). Przyczyną spadku ich liczebności na tej wyspie była cholera drobiu (pastereloza); według danych z 2004, jeśli cholera drobiu pojawiła by się u albatrosów wędrownych na wyspie Amsterdam, mogłyby wyginąć w przeciągu 20–30 lat[25].
Albatros wędrowny (Diomedea exulans) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny albatrosów (Diomedeidae), zamieszkujący oceany południowej półkuli. Narażony na wyginięcie, dwa podgatunki zagrożone krytycznie.
O albatroz-errante ou albatroz-gigante[1] (Diomedea exulans) é uma ave da família Diomedeidae que ocorre na maior parte do oceano austral, das margens do gelo que circunda a Antártica (68°S) até o Trópico de Capricórnio (23°S) e, ocasionalmente, até mais ao norte, com alguns registros fora da Califórnia e no Atlântico Norte. Durante o inverno, a maior parte das aves se concentra ao norte da Convergência Antártica.
As crias de albatroz-errante são quase totalmente marrons ao deixarem o ninho mas com a idade adquirem a plumagem branca e cinzenta, sendo machos mais brancos que as fêmeas. Os machos das ilhas Geórgia do Sul pesam entre 8,2 e 11,9 kg, enquanto que as fêmeas, mais leves, pesam entre 6,4 e 8,7 kg. Este animal partilha com o Marabu e o condor-dos-andes a distinção de possuir a maior envergadura de asas das aves terrestres, variando de 2,90 a 3,50 metros. O albatroz-errante nidifica em colônias dispersas com posturas que ocorrem entre dezembro e fevereiro e que resultam num único ovo. A incubação, partilhada por ambos os pais, dura cerca de 11 semanas e o filhote resultante leva 40 semanas para deixar o ninho (entre novembro e fevereiro). O período reprodutivo é longo (55 semanas) e bi-anual. Os albatrozes-errantes têm uma esperança de vida elevada e é provável que alguns indivíduos ultrapassem os 50 anos de idade. Consequentemente, os machos e fêmeas começam a se reproduzir relativamente tarde, com cerca de 11 anos.
Esta ave forrageia no talude ou fora da plataforma continental, daí seu nome de errante, onde captura presas principalmente na superfície, dada a limitada capacidade de submergir. Alimentam-se principalmente de lulas (35% da massa consumida pelos filhotes) e peixes (45%) mas também podem consumir carniça (como mamíferos marinhos mortos), tunicados, águas-vivas e crustáceos. A maior parte do alimento é obtida durante o dia, embora ocorra algum forrageamento durante as noites.
A população mundial atual é estimada em cerca de 8.500 casais, o que corresponde a um total aproximado de 28.000 indivíduos maduros, sendo então a espécie considerada como Globalmente Vulnerável (VU, critérios A1b,d; A2b,d) pela IUCN e listada no Apêndice II da Convenção de Espécies Migratórias (CMS).
O albatroz-errante ou albatroz-gigante (Diomedea exulans) é uma ave da família Diomedeidae que ocorre na maior parte do oceano austral, das margens do gelo que circunda a Antártica (68°S) até o Trópico de Capricórnio (23°S) e, ocasionalmente, até mais ao norte, com alguns registros fora da Califórnia e no Atlântico Norte. Durante o inverno, a maior parte das aves se concentra ao norte da Convergência Antártica.
Albatrosul călător sau Albatrosul urlător,este o pasăre marină zburătoare, asemănătoare cu pescărușul, dar mult mai mare decât acesta, de culoare albă, cu aripile lungi, înguste și negre la vârf. Ea este cea mai răspândită pasăre de mare din familia Diomedeianelor care locuiește în zona Oceanului Antarctic. Albatrosul călător este cel mai răspândit membru al Diomedeanelor, și este una dintre cele mai cunoscute și mai mult studiate specie de pasăre din lume.
Albatrosul călător are cea mai mare deschidere a aripilor dintre toate păsările existente, deschiderea aripilor fiind de 251–350 cm (8,2-11,5 picioare). Exemplarul cu cea mai mare deschidere a aripilor a măsurat 3,7 m (12 picioare). Datorită deschiderii mari a aripilor, pasărea este capabilă să stea în aer mai multe ore fără să bată din aripi. Lungimea corpului este de 107–135 cm (3,5-4,4 picioare), femelele fiind ușor mai mici decât masculii. Penajul diferă cu vârsta, juvenilii având o culoare ciocolatie. Cu cât îmbătrânesc, cu atât culoarea penajului devine mai albă. Adulții au un corp alb cu aripi de nuanță albă și neagră. Masculii au penajul mai alb decat femelele. Albatrosul călător este cel mai alb din complexul specilor albatrosului călător, celălalte specii având mai multă nunață de maro și albastru pe aripi și pe corp, asemănânduse cu Albatroșii călători imaturi. Ciocul are o nuanță de roz, la fel ca și piciorele.
Sunt păsări de grup și au o sumedenie de semne de recunoaștere de la țipete și fluierat la grohăieli și bătăi de cioc. Când curtează își deschid aripile, își mișcă capul și bat din cioc în timp ce scot zgomote. Au o durată de viață de aproximativ 23 de ani.
Se hrănesc cu pești mici, crustacee și resturi de animale care plutesc pe apă, mâncând câteodată atât de mult că devin incapabili să mai zboare, odihnindu-se fără ajutor pe apă. Au obiceiul să urmărească vapoarele pentru resturi. Au capacitatea să facă scufundări puțin adânci.
Albatroșii călător, în timpul imperecherii, se retrag pe insule din oceanul antarctic și depun un singur ou de culoare albă cu pete, ce are o mărime de aproximativ 10 cm (3,9 in) lungime. Depun aceste ouă în perioada 10 decembrie și 5 ianuarie în cuibul lor, care constă într-o scobitură construită din vegetație și túrbă ce are o lățime de apoximativ 1 metru și o adâncime de aproximativ o jumătate de metru. Incubația durează 11 săptămâni și amândoi părinții sunt implicați. Sunt specii monogame, deobicei pentru viață. Adolescenții nu încep împerecherea până la vârsta de 11-15 ani. Aproximativ 30% din juvenili supraviețuiesc.
Albatrosul călător se împerechează în Insulele Crozet, Insulele Kergeulen, Insulele Prințului Edward și Insulele Macquarie și în oceanul antarctic între 28° și 60°.
Marinarii obișnuiau să captureze aceste păsări datorită oaselor lungi din aripi pe care le prelucrau apoi în pipe de tabac. Primii exploratori s-au bucurat de compania albatroșilor în întunecata lor singurătate. Albatrosul obișnuiește sâ urmărească un vapor pentru mai multe zile, nu pur și simplu din spate, însă învârtindu-se în cercuri în jurul vaporului fără să amerizeze. El își continuă nestingherit zborul fie prin furtună cât și prin vreme moderată.
IUCN a listat Albatrosul călător ca fiind o specie în pericol. Rata mortalității este de 5% până la 7% pe an. În 2007, s-a estimat a fi 25.500 de păsări adulte, care împărțite ar veni 1553 de perechi în Georgia de Sud, 1850 de perechi în Insulele Prințului Edward, 1600 de perechi în Insulele Marion, 2000 de perechi în insulele Crozet, 1100 de perechi în insulele Kerguelen, și 12 perechi în Insulele Macquarie; în total 8114 de perechi imperecheate.
Albatrosul călător are cea mai mare deschidere a aripilor dintre toate păsările. Populația de albatroși din Georgia de Sud se micșorează în fiecare an cu 1,8%. Nivelul păsărilor din Insulele Prințului Edward și din Insulele Crozet pare a fi stabil, totuși în ultimul timp au apărut și acolo mici scăderi în rândul populației de albatroși. Cea mai mare amenințare pentru supraviețuirea lor este pescuitul excesiv. Poluarea, deșeurile de materiale plastice și cârligele de pescuit au de asemenea un rol în dispariția lor.
CCAMLR a luat măsuri să reducă prinderea accidentală a albatroșilor în jurul Georgiei de Sud cu 99% iar alte regiuni au luat de asemenea măsuri ca să reducă aceste accidente. Insulele Prințului Edward sunt protejate de lege, iar părți din Insulele Crozet și Kerguelen sunt de asemenea protejate de lege.
Albatrosul călător sau Albatrosul urlător,este o pasăre marină zburătoare, asemănătoare cu pescărușul, dar mult mai mare decât acesta, de culoare albă, cu aripile lungi, înguste și negre la vârf. Ea este cea mai răspândită pasăre de mare din familia Diomedeianelor care locuiește în zona Oceanului Antarctic. Albatrosul călător este cel mai răspândit membru al Diomedeanelor, și este una dintre cele mai cunoscute și mai mult studiate specie de pasăre din lume.
Albatros sťahovavý (Diomedea exulans) je vták z čeľade albatrosovité (Diomedaedae). Je morským vtákom s najväčším rozpätím krídel. Jeho výška je 1,1 metra. Rozpätie krídel je 3 metre a viac. Ich hmotnosť je 18,5 kilogramov. Farba tela albatrosa je biela s čiernymi krídlami a ružovým nosom s ružovými nohami.
Zobák je rovný ale na konci má háčik. Hlava je malá a je zakončená opereným chvostom. Krídla sú dlhé rovné, iba na konci sa krížia. Má tenké nohy bez akéhokoľvek operenia, tri prsty s malými pazúrikmi a blanami. Má maličkú lebku s veľkým zobákom. Má dlhú chrbticu zakončenú malým chvostíkom prejdenú cez bedrovú kosť. Má päť kostí v tvare oblúka zakončené akoby kosteným hákom. Má stehennú kosť a píšťalu rozdelenú na dve časti: píšťala kolenová a píšťala pätová. Má tri ostré prsty a ostroh.
Živí sa rybami a kalamarmi.
Rozmnožovanie môže trvať aj 5 – 6 rokov, kvôli vzájomnému spoznaniu. Začína sa to tak že vydávajú zvuky klepotaním ich zobákov a tancovaním. Potom sa prilepia jeden na druhého a pária sa. Samica nakladie jedno vajíčko. Keď je mu 9 mesiacov opustia ho rodičia. Keď už vyrastie na takmer dospelca, roztiahne krídla a prvýkrát skúša lietať.
Rozpätie krídel Albatrosa sťahovavého môže dosiahnuť až 3,6 metra. Albatrosy obývajú otvorené more. Prúdenie vzduchu využívajú na plachtenie. Bez jediného mávnutia krídel nasledujú albatrosy v neustálom stúpavom a klesavom lete lode na šírom mori. Len pri úplnom bezvetrí alebo pri love rýb sa spúšťajú na vodu. Aby sa mohli vzniesť, potrebujú prúdenie vzduchu aj na súši, aj na mori. Ak im prúdenie nestačí, pomáhajú si behom. Niekoľko rokov neúnavne putujú, kým sa usadia na jednom z početných ostrovov kvôli mláďatám.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Albatros sťahovavý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Albatros sťahovavý
Albatros sťahovavý (Diomedea exulans) je vták z čeľade albatrosovité (Diomedaedae). Je morským vtákom s najväčším rozpätím krídel. Jeho výška je 1,1 metra. Rozpätie krídel je 3 metre a viac. Ich hmotnosť je 18,5 kilogramov. Farba tela albatrosa je biela s čiernymi krídlami a ružovým nosom s ružovými nohami.
Vandringsalbatross[2] (Diomedea exulans) är den allra största arten albatrosser och med det den fågel med störst vingspann av alla nu levande fåglar.
Vandringsalbatrossen har det största vingspannet av alla nu levande fåglar med ett genomsnitt på cirka 3,1 meter. Kroppen är omkring 1,35 meter från näbb till stjärt och en adult vandringsalbatross väger i genomsnitt mellan 6 och 12 kg.
Vandringsalbatrossen lever största delen av sitt liv pelagiskt ute i antarktiska oceanen. Den häckar på ensliga öar, bland andra Prins Edwardöarna, Sydgeorgien och Crozetöarna. Den delas traditionellt upp i fem underarter:[3]
Dessa urskiljs numera ofta som fyra egna arter: vandringalbatross i begränsad mening, tristanalbatross (D. dabbenena), antipodalbatross (D. antipodensis inklusive gibsoni) samt amsterdamalbatross (D. amsterdamensis).[4]
Vandringsalbatrossen lägger ett ägg per kull, det är vitt och cirka 10 cm långt. Redet byggs av växtdelar, är ungefär 2 dm högt och placeras direkt på marken. Redena byggs längs kusten och inte för nära andra reden. De lever till största delen på bläckfisk och fisk. Det händer att de äter så stora mängder föda att de inte klarar av att flyga utan blir tvungna att ligga på vattenytan tills de smält maten.
Internationella naturvårdsunionen IUCN följer systematiken där vandringsalbatrossen delas upp i flera arter. Dess hotkategorisering som sårbar gäller alltså enbart nominatformen.[1]
Vandringsalbatross utanför Kaikoura, Nya Zeeland
Spelande vandringsalbatross.
Diomedea exulans
Vandringsalbatross (Diomedea exulans) är den allra största arten albatrosser och med det den fågel med störst vingspann av alla nu levande fåglar.
Мандрівний альбатрос — одиночний птах, але гніздиться колоніями. Живиться рибою, молюсками і ракоподібними, а так само відходами. Тривалість життя: 10-30 років, але може дожити до 50 років.
Альбатрос полює вночі. Також альбатрос розшукує залишки їжи, викинуті з кораблів. Тому це єдині птахи, які супроводжують кораблі, що плавають за тисячі кілометрів від берега. Альбатроси з'являються над водою перед бурею, оскільки хвилі в цей час виносять їжу на поверхню.
Хоча тривалість життя альбатроса велика, нащадків у нього небагато. У окремих випадках він починає гніздитись раніше 7-8 років. Нерідко пошук партнера йде 15 років. Альбатрос утворює пару на все життя, поки один з партнерів не гине. Якщо після тривалого часу у партнерів не з'являються пташенята, пари розходяться в пошуках іншої пари.
Гніздиться на скелястих схилах, таких як на острові Південна Джорджія. Гніздові колонії розташовуються на схилах, кручах або на берегах відкритих островів, що добре обдуваються вітром. Самці і самки використовують складні і довгі шлюбні танці, під час яких кланяються і труться один об одного дзьобами. З широко розставленими крилами вони йдуть один до одного. Його кульмінація підняття дзьобів до неба і випускання гучного крику.
Партнери разом будують гніздо. Будують з трави і моху, або ж використовують старі гнізда. Гніздо схоже на велику виїмку близько 30 см завглибшки. Завширшки гніздо близько метра. Самка відкладає яйце масою 500 г. Люди часто розоряють гнізда, збираючи яйця альбатросів. Велику частину турботи про гніздо проявляє самець. Висиджуючи яйце, птахи змінюють один одного кожні 2-3 тижні. Максимально було зафіксовано, що один з партнерів відлучився на пошуки їжі на 35 днів. За цей час він пролетів до Антарктиди і назад приблизно 24 000 км. Побачивши на горизонті Антарктиду він відразу ж повернув назад. Доросла самка важить від 7 до 9 кг, самець від 8 до 10 кг. Під час насиджування яйця птах втрачає в середньому 17 % своєї ваги. Інкубація яйця продовжується 75 — 82 дні. За пташеням батьки піклуються 275 днів.
Батьки годують пташенят протягом всієї зими, перші 20 днів щоденно, пізніше з великими розривами, зате отримують більше їжі. У перервах між годуваннями пташенята залишаються самі, тому стають легкою здобиччю для хижаків, таких як мартини.
У мандрівного альбатроса довгі вузькі крила. Для плануючого польоту він переважно користується динамічним ширянням, тобто градієнти повітряних течій. У безвітряні дні або при низькій температурі повітря птах не піднімається високо. Взагалі птах рідко літає вище 15 м над водою. У день цей альбатрос може пролетіти від 200 до 1 000 км.
Це незавершена стаття з орнітології.Diomedea exulans là một loài chim trong họ Diomedeidae.[3]
.jpg)
Diomedea exulans là một loài chim trong họ Diomedeidae.
Продолжительность жизни альбатроса велика, потомство он оставляет небольшое. В редких случаях он начинает гнездиться раньше 7—8 лет. Нередко на поиск партнёра уходит 15 лет. Альбатрос образует пару на всю жизнь, пока один из партнёров не погибает. Если в течение длительного времени у партнёров не появляются птенцы, пары расходятся в поиске другой пары.
Странствующий альбатрос гнездится на скалистых склонах, таких как на острове Южная Георгия. Гнездовья колонии располагаются на склонах, утёсах или на берегах пустынных островов, хорошо обдуваемых ветром местах, так как эти птицы не могут взлететь с земли и спрыгивают со скал для начала полёта или ловят порыв ветра. По этим же причинам альбатросы никогда не садятся на корабли. Самцы и самки исполняют сложные и долгие брачные танцы, во время которых кланяются и трутся друг о друга клювами. С широко расставленными крыльями они идут друг к другу. Его кульминация — поднятие клювов к небу и испускание громкого крика.
Партнёры вместе строят гнездо. Строят из травы, цветков и мха, или же используют старые гнёзда. Гнездо похоже на большую, 30 см глубиной, выемку. В ширину гнездо составляет около метра. Самка откладывает яйцо массой 500 г. Люди часто разоряют гнёзда, собирая яйца альбатросов. Большую часть заботы о гнезде проявляет самец. Высиживая яйцо, птицы сменяют друг друга каждые 2—3 недели. Французскими учёными было зафиксировано, что один из партнёров отлучился на поиски пищи на 35 дней. За это время он пролетел до Антарктиды и обратно примерно 24 000 км. Увидев на горизонте Антарктиду он сразу же повернул обратно. Взрослая самка весит от 7 до 9 кг, самец от 8 до 10 кг. Во время насиживания яйца птица теряет в среднем 17 % своего веса. Инкубация яйца продолжается 75—82 дня. Заботятся о птенце 275 дней.
Родители кормят птенца в течение всей зимы, первые 20 дней ежедневно, позже с большими разрывами, зато птенец получает больше пищи. В перерывах между кормлениями птенцы остаются одни, поэтому становятся лёгкой добычей для хищников, таких как чайка.
У альбатроса длинные узкие крылья. Для парящего полёта он использует потоки обтекания волн. В безветренные дни или при низкой температуре воздуха птица не поднимается высоко. Вообще птица не летает выше 15 м над водой. Альбатрос умеет летать против ветра. В день альбатрос может пролететь до 1000 км.
_in_Dosn,_Antipodes_Island.jpg)
.jpg)
Продолжительность жизни альбатроса велика, потомство он оставляет небольшое. В редких случаях он начинает гнездиться раньше 7—8 лет. Нередко на поиск партнёра уходит 15 лет. Альбатрос образует пару на всю жизнь, пока один из партнёров не погибает. Если в течение длительного времени у партнёров не появляются птенцы, пары расходятся в поиске другой пары.
Странствующий альбатрос гнездится на скалистых склонах, таких как на острове Южная Георгия. Гнездовья колонии располагаются на склонах, утёсах или на берегах пустынных островов, хорошо обдуваемых ветром местах, так как эти птицы не могут взлететь с земли и спрыгивают со скал для начала полёта или ловят порыв ветра. По этим же причинам альбатросы никогда не садятся на корабли. Самцы и самки исполняют сложные и долгие брачные танцы, во время которых кланяются и трутся друг о друга клювами. С широко расставленными крыльями они идут друг к другу. Его кульминация — поднятие клювов к небу и испускание громкого крика.
Партнёры вместе строят гнездо. Строят из травы, цветков и мха, или же используют старые гнёзда. Гнездо похоже на большую, 30 см глубиной, выемку. В ширину гнездо составляет около метра. Самка откладывает яйцо массой 500 г. Люди часто разоряют гнёзда, собирая яйца альбатросов. Большую часть заботы о гнезде проявляет самец. Высиживая яйцо, птицы сменяют друг друга каждые 2—3 недели. Французскими учёными было зафиксировано, что один из партнёров отлучился на поиски пищи на 35 дней. За это время он пролетел до Антарктиды и обратно примерно 24 000 км. Увидев на горизонте Антарктиду он сразу же повернул обратно. Взрослая самка весит от 7 до 9 кг, самец от 8 до 10 кг. Во время насиживания яйца птица теряет в среднем 17 % своего веса. Инкубация яйца продолжается 75—82 дня. Заботятся о птенце 275 дней.
Родители кормят птенца в течение всей зимы, первые 20 дней ежедневно, позже с большими разрывами, зато птенец получает больше пищи. В перерывах между кормлениями птенцы остаются одни, поэтому становятся лёгкой добычей для хищников, таких как чайка.
漂泊信天翁（學名：Diomedea exulans）是一種大型的信天翁，生活在南冰洋附近。漂泊信天翁是體型最大的一種信天翁，也是眾多鳥類中，翼展最長的一種鳥，平均達3.1m，最長可達3.7m。漂泊信天翁花很少氣力便可飛行數千公里，其秘密在於牠的身體結構和飛行技巧。
漂泊信天翁是现存鸟类中翼展最大的，它的平均翼展可达3.1米，被证实的最大的漂泊信天翁的翼展达到了3.7米，巨大的翼展赋予了漂泊信天翁良好的滑翔能力，它们可以在空中停留几个小时而不用挥动翅膀，同时，它每下降1米高度可以滑翔22米远[1][2][3]。它的身长大约为1.35米，雌性的通常会比雄性的略小一些，体重一般在6-12公斤，有记录显示有些雏鸟在它们第一次飞行时的体重达到了16.1公斤。一般来说，羽毛的颜色和他们的年龄有关，成年漂泊信天翁的身体都是白色的，翅膀一般是黑色和白色。雌性的翅膀会比雄性的更白一些，尖端和翅膀后缘是黑色的。他们的头部侧边也会有一个不明显的桃子状的斑点。雖然不太明顯，但當與其他幾種從漂泊信天翁中分離出來的新種比較（如阿島信天翁、特島信天翁及安島信天翁），漂泊信天翁的羽色是最白的。其他种类的繁殖年龄的信天翁在翅膀和身体上都有更多的黑色，很像是没有成熟的漂泊信天翁。漂泊信天翁的喙很大，喙和脚都是粉红色的。
漂泊信天翁以乌贼，小鱼，和船只丢弃的废物为食，有的时候会吃得太饱而飞不起来，只好很无助地在水面上休息
漂泊信天翁一次繁殖只生一个蛋，蛋是白色，上面有斑点，大约10厘米长。在繁殖季节，它们会在南冰洋的岛上（如奥克兰、新西兰、愛德華王子群島等）占领一些松散的领地来筑巢并且繁育后代[4]。它们的巢呈火山状，用植物建造，在底部宽约一米，顶部宽约半米。
以前，水手们经常为了信天翁的骨头而捕捉信天翁，他们用它翅膀上的长骨头来做烟斗的管。在航海中，常常有信天翁跟随着船只，环绕着船只飞翔。早期来到南冰洋的探险家们常常为他们在孤独中和信天翁的结下的友谊而喝彩，在柯勒律治的《古舟子咏》中讲述了十字弓射下好运之鸟的恶人的命运。
漂泊信天翁（學名：Diomedea exulans）是一種大型的信天翁，生活在南冰洋附近。漂泊信天翁是體型最大的一種信天翁，也是眾多鳥類中，翼展最長的一種鳥，平均達3.1m，最長可達3.7m。漂泊信天翁花很少氣力便可飛行數千公里，其秘密在於牠的身體結構和飛行技巧。
保全状況評価 VULNERABLE
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ミズナギドリ目 Procellariiformes 科 : アホウドリ科 Diomedeidae 属 : アホウドリ属 Diomedea 種 : ワタリアホウドリワタリアホウドリ（渡信天翁：学名Diomedea exulans）は、ミズナギドリ目アホウドリ科に分類される鳥類の一種。
体長120cm、翼開長300cmに達する世界最大級の海鳥として知られる。最大で翼開長363cmの個体の記録があり、これは翼開長としては鳥類最大のものである。
南半球に広く分布しているが、カリフォルニア州、ポルトガル、地中海など北半球でも稀に記録されている。
日本では「迷鳥」として1度だけ、1970年に尖閣諸島近海で記録されている。
繁殖は洋上の島嶼でおこなうが、抱卵期間75～85日、ヒナが巣立つまでの期間9ヶ月～1年、ヒナが繁殖できる成鳥になるまでの期間7～8年はどれも鳥類最長の部類にはいる。抱卵と育すうの期間を合わせると1年を超えることもあり、ふつう親鳥は隔年でしか繁殖しない。
若鳥は全身の羽毛が褐色だが、年をとるにしたがって胴体の羽毛が白くなってゆく。寿命は平均30年、最長50年ほどと考えられている。
魚やイカを捕食するが、近年はマグロ延縄などにかかって溺死する個体が多いという。
.jpg)
.jpg)
