الأسماء في صفحات التنقل
Dark-eyed juncos (Junco hyemalis) breed from Alaska and central Yukon to Labrador and Newfoundland, south to central coastal California, in the mountains to eastern California, central Arizona, and western Texas, southern Alberta, northern and east-central Minnesota, central Michigan, southern New England, and in the Appalachian Mountains to northern Georgia and northwestern South Carolina; also in the Black Hills. This species winters from central and south coastal Alaska, coastal British Columbia and across southern Canada south to Mexico, the Gulf Coast and northern Florida. It is found only in the Nearctic region of the world.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
There are several distinctive races or groups of races of Junco hyemalis that were formerly considered to be separate species. However, because they interbreed freely where their ranges overlap, they are now treated as a single species. The common names of these former species are still used to refer to these identifiable forms of J. hyemalis. Included in this group are the "Dark-eyed" Junco, the "Slate-colored" Junco, the "White-winged" Junco, Oregon Junco, and the "Gray-headed" Junco. These sub-species were considered separate species until the 1970's when their rank was lowered from species to sub-species.
Dark-eyed juncos (Junco hyemalis) possess considerable variation in song. The most common song is a simple, musical trill, all in one pitch, or a series of rapid notes which may be too rapid to discern. Only male dark-eyed juncos sing. To proclaim occupancy of a territory, two or three trills on different pitches may be joined to form a single warbling song. A simple explosive call is used as an alarm, while a smacking sequence is used to scold. This species uses a combination of twanging, buzzing, and smacking notes when fighting.
Junco hyemalis also uses territorial and courtship displays to communicate (see Mating Systems and Behavior).
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Dark-eyed juncos are protected under the US Migratory Bird Treaty Act. They are quite abundant within their geographic range.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no known adverse affects of dark-eyed juncos on humans.
Junco hyemalis has little, if any, economic importance for humans. This species is an excellent subject for photography and art and provides an enjoyable pastime for many bird watchers. Due to the fact that they are commonly found at bird feeders during migration and winter months, they may play a small part in the sale and production of bird seed, bird feeders and binoculars. Juncos also eat insects that humans may consider pests.
Positive Impacts: controls pest population
Dark-eyed juncos, like many other bird species, are an integral part of forested ecosystems and play an important role in maintaining the health and productivity of the forests and woodlands. Members of this species aid in the dispersal of seeds and help to control insect populations. They are occasionally parasitized by brown-headed cowbirds (Molothrus ater). Antibodies of the St. Louis strain of encephalitis have been reported in dark-eyed juncos and there are 26 other genera of parasites that have been reported to use this species as a host.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Dark-eyed juncos forage on the ground, picking up a wide variety of seeds and some insects. In the non-breeding season, they prefer to feed on insects, non-insect arthropods, and seeds. During the breeding season, they eat mostly insects. They are commonly seen at bird feeders during migration and in the winter months, however, even then they prefer to feed on the ground rather than pick seeds from an elevated feeder. One method of foraging practiced by this species is "riding" a grass stem. This is accomplished by flying up onto a tall grass stem, riding the stem down to the ground as it bends under the bird's weight, and then plucking the seeds from the seed head as it sits on the ground. When a thin layer of snow lies on the ground, dark-eyed juncos scratch away a roughly circular hole, 3 or 4 inches in diameter, to get at the grain underneath. In the summer, half of the diet consists of insects. Caterpillars, beetles, and ants are the most common items in their diet. There is also a long list of mostly weed plants whose seeds J. hyemalis is known to eat. The most common are ragweed, bristlegrass, dropseed grass, crabgrass, pigweed, and goosefoot. Juncos are morphologically generalized enough to handle both seeds and insects as part of their diet.
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: seeds, grains, and nuts
Primary Diet: omnivore
The habitat of J. hyemalis occurs from sea level to timberline in a variety of woodland areas that have openings with dense herbaceous ground cover. These areas include coniferous and deciduous forests, forest edges, woodland clearings, stream borders, open woodlands, brushy cover bordering mountain meadows, and old barns. This species avoids deep forest interiors in favor of woodland edges and openings. In winter they prefer weedy fields, but also inhabit open woodlands, hedgerows, suburbs, and farmyards. They are found from sea level to 3500 meters.
Range elevation: 0 to 3500 m.
Habitat Regions: temperate ; polar ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural ; riparian
The average lifespan of J. hyemalis is approximately 3 to 11 years. The oldest known wild dark-eyed junco lived at least 11 years 1 month. Most commonly, predation by other species (hawks, squirrels, weasels, etc.) limits their lifespan.
Range lifespan
Status: wild: 11.1 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 3 to 11 years.
All J. hyemalis are small and slender with an overall length of 5 to 6.5 inches (12.5 to 16.5 cm). This species has dark gray plumage on its head, breast and upper parts which are a contrast to their striking white, outer tail and white belly. Sexes are colored or patterned differently with female and immature J. hyemalis somewhat browner than the adult male; juveniles also have streaked breasts. Males are usually around 5% larger than females. Members of this species have a pink bill and dark eyes. A typical weight for J. hyemalis is 0.67 oz (19 g) and an average wingspan is 9.25 inches (23.5 cm).
Average mass: 19 g.
Range length: 12.5 to 16.5 cm.
Average wingspan: 23.5 cm.
Average basal metabolic rate: 46 cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry ; polymorphic
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently
Average mass: 18 g.
Average basal metabolic rate: 0.2959 W.
Because it inhabits open areas, Junco hyemalis is subject to attack by many different birds, including sharp-shinned hawks, shrikes and owls. They are also frequently killed by feral and domestic cats. Red squirrels (Tamiasciurus hudsonicus), weasels (genus Mustela), chipmunks (genus Tamias), American martens (Martes americana) and other mammals as small as jumping mice take eggs and young from nests.
In response to predators, adults flee to nearby shelter. Parents give "chips" excitedly and fly around nest areas when predators are present and sometimes even dive at predators attempting to prey on nestlings or eggs.
Known Predators:
Dark-eyed juncos are monogamous. Males usually arrive on breeding grounds in the spring, well in advance of the start of nesting, and pairs are formed by mid-April. Males claim territories by singing from the top of the tallest trees in a 2 to 3 acre area. When a female enters his territory, the male pursues her aggressively. He spreads his tail and struts around the female, uttering "chips" and songs. The male may alternate dropping his tail to the ground with lifting it at a 45 degree angle. Once a pair is formed, males follow their mates and are seldom more than 50 feet away. The only exception is when the male proclaims his occupancy of a territory from a high perch.
Mating System: monogamous
The breeding season for dark-eyed juncos begins in April. Females build the nest over a period of 1 to 9 days, but the male often helps by bringing nest material. Nests are commonly built on the ground near the edge of openings in wooded areas or in a slight depression. They are usually well concealed under weeds, grasses, fallen logs, tree roots, or other overhead shelter. Nests are occasionally built up to 8 feet above ground in a shrub or tree. The nest cup is often lined with fine grasses, mosses or mammal hair and is used for two or three broods in one season.
The female lays 3 to 6 white or pale green eggs spotted with brown. The eggs are usually ovate and slightly glossy. Average egg size is about 0.8 inches (19 mm). The incubation period lasts 12 to 13 days; incubation is usually done by the females. Chicks leave the nest 9 to 13 days after hatching. After leaving the nest, the young remain at least partially dependent on their parents for about 3 weeks. Most dark-eyed juncos begin breeding at at 1 year.
Breeding interval: May breed 2 to 3 times during the spring and early summer each year
Breeding season: Dark-eyed juncos begin breeding in April
Range eggs per season: 3 to 6.
Average eggs per season: 4.
Average time to hatching: 12 to 13 days.
Range fledging age: 9 to 13 days.
Range time to independence: 9 to 21 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; oviparous
Average time to hatching: 11 days.
Average eggs per season: 4.
The female parent incubates the eggs and broods the chicks after they hatch. Both parents defend the nest from predators, remove fecal sacs from the nest and feed the chicks regurgitated or partly digested food along with an occasional tender caterpillar. Chicks are altricial and begin to open their eggs at the end of the second day. Their feathers begin to show around the seventh day. Rapid tarsal development enables nestlings to run from the nest if threatened before they can fly. Youngsters leave the nest 9 to 13 days after hatching. After leaving the nest, the young remain at least partially dependent on their parents for food for about 3 weeks. Occasionally, young will attempt to solicit parental care and crouch in a begging posture even after they are adequately developed for independence. Parents become aggressive in these cases and chase the fledgling a short distance without feeding it.
Parental Investment: no parental involvement; altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female)
A medium-sized (5 ½ - 6 ¾ inches) bunting, the Dark-eyed Junco comprises several geographic races possessing different patterns of plumage coloration. The eastern “Slate-colored Junco” is slate gray above and white below. The northwestern “Oregon Junco” is black on the head and breast with a chestnut back, gray wings, and white belly. The southern Rocky Mountains “Gray-headed Junco” is light gray on the head, breast, and tail with a chestnut back. The western Plains “White-winged Junco” is similar to the eastern race, but has strong white wing bars. Another race, the northern Rocky Mountains “Pink-sided Junco” is similar to the northwestern race, but is lighter gray on the head, wings, and tail. These races interbreed where their ranges overlap, producing hybrid birds with intermediate plumage. All races of this “snowbird” have in common a pale bill, dark eyes, and white feathers on the outer tail. Female Juncos are similar to males in the same race, but are usually paler and duller. The Dark-eyed Junco breeds across much of Alaska, Canada, and the northern United States, extending southwards at higher elevations to northern Georgia in the east and to Texas in the west. Dark-eyed Juncos are present all year in southern portions of this species’ breeding range, but birds breeding in these areas are displaced southward by more northern birds during winter, when this species may be found across southern Canada, the U.S., and northern Mexico. Dark-eyed Juncos breed in a variety of habitats across this species’ extensive breeding range, all of which have in common cool summer temperatures and some form of forest cover. During the winter, this species inhabits forest edges and other semi-open habitats, and will often enter urban or suburban areas where food is plentiful. Dark-eyed Juncos eat a variety of seeds and other plant material, but will also eat insects when available. In appropriate habitat, Dark-eyed Juncos may be most easily seen foraging for food on the ground or in the branches of trees. In winter, this species may be seen foraging as part of large flocks containing multiple species of sparrows and buntings. Dark-eyed Juncos are most active during the day, but, like many migratory songbirds, this species migrates at night.
A medium-sized (5 ½ - 6 ¾ inches) bunting, the Dark-eyed Junco comprises several geographic races possessing different patterns of plumage coloration. The eastern “Slate-colored Junco” is slate gray above and white below. The northwestern “Oregon Junco” is black on the head and breast with a chestnut back, gray wings, and white belly. The southern Rocky Mountains “Gray-headed Junco” is light gray on the head, breast, and tail with a chestnut back. The western Plains “White-winged Junco” is similar to the eastern race, but has strong white wing bars. Another race, the northern Rocky Mountains “Pink-sided Junco” is similar to the northwestern race, but is lighter gray on the head, wings, and tail. These races interbreed where their ranges overlap, producing hybrid birds with intermediate plumage. All races of this “snowbird” have in common a pale bill, dark eyes, and white feathers on the outer tail. Female Juncos are similar to males in the same race, but are usually paler and duller. The Dark-eyed Junco breeds across much of Alaska, Canada, and the northern United States, extending southwards at higher elevations to northern Georgia in the east and to Texas in the west. Dark-eyed Juncos are present all year in southern portions of this species’ breeding range, but birds breeding in these areas are displaced southward by more northern birds during winter, when this species may be found across southern Canada, the U.S., and northern Mexico. Dark-eyed Juncos breed in a variety of habitats across this species’ extensive breeding range, all of which have in common cool summer temperatures and some form of forest cover. During the winter, this species inhabits forest edges and other semi-open habitats, and will often enter urban or suburban areas where food is plentiful. Dark-eyed Juncos eat a variety of seeds and other plant material, but will also eat insects when available. In appropriate habitat, Dark-eyed Juncos may be most easily seen foraging for food on the ground or in the branches of trees. In winter, this species may be seen foraging as part of large flocks containing multiple species of sparrows and buntings. Dark-eyed Juncos are most active during the day, but, like many migratory songbirds, this species migrates at night.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Xuncu hyemalis ye una especie d'ave paseriforme de la familia Emberizidae. La so amplia distribución estender pola mayor parte de les zones templaes de Norteamérica, llegando tan al norte como'l círculu polar árticu. Ye una especie bien variable, y la so sistemática nun ta entá dafechu elucidada.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. 
Junco hyemalis Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Xuncu hyemalis ye una especie d'ave paseriforme de la familia Emberizidae. La so amplia distribución estender pola mayor parte de les zones templaes de Norteamérica, llegando tan al norte como'l círculu polar árticu. Ye una especie bien variable, y la so sistemática nun ta entá dafechu elucidada.
Ar junko glas-sklent (liester : junkoed glas-sklent)[1] a zo ur spesad golvaneged bihan, Junco hyemalis an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Fringilla hyemalis (kentanv) da gentañ-penn (e 1758)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Ur junko glas-sklent, luc'hskeudennet en Upper Mississippi River National Wildlife and Fish Refuge (Illinois, Iowa, Minnesota ha Wisconsin, Stadoù-Unanet Amerika). Bevañ a ra diwar amprevaned, greun ha had[3].
Tiriad Junco hyemalis : tachenn badus, tachenn neizhiañ, tachenn c'hoañviñ. Ar spesad a gaver ar pemzek isspesad[4] anezhañ e Norzhamerika evit an darn vrasañ anezhe :
Ar junko glas-sklent (liester : junkoed glas-sklent) a zo ur spesad golvaneged bihan, Junco hyemalis an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Fringilla hyemalis (kentanv) da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
El jonc fosc[1] (Junco hyemalis) és un ocell de la família dels emberízids (Emberizidae) que habita boscos, pantans i arbusts d'Alaska, Canadà i l'est i l'oest dels Estats Units. Les poblacions septentrionals passen l'hivern més al sud, arribant fins al nord de Mèxic.
El jonc fosc (Junco hyemalis) és un ocell de la família dels emberízids (Emberizidae) que habita boscos, pantans i arbusts d'Alaska, Canadà i l'est i l'oest dels Estats Units. Les poblacions septentrionals passen l'hivern més al sud, arribant fins al nord de Mèxic.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Jwnco penddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: jwncos penddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Junco hyemalis; yr enw Saesneg arno yw Dark-eyed junco. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn J. hyemalis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r jwnco penddu yn perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bras Brewer Spizella breweri Bras coed Spizella arborea
-front_01.JPG)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Jwnco penddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: jwncos penddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Junco hyemalis; yr enw Saesneg arno yw Dark-eyed junco. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn J. hyemalis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Strnadec zimní (Junco hyemalis) je nejznámější druh z rodu strnadců. V závislosti na ročním období je možné se s ním setkat prakticky všude v mírném podnebí Severní Ameriky, během léta se vyskytuje i hluboko v subarktické oblasti.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Dark-eyed Junco na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu strnadec zimní ve Wikimedia Commons
Strnadec zimní (Junco hyemalis) je nejznámější druh z rodu strnadců. V závislosti na ročním období je možné se s ním setkat prakticky všude v mírném podnebí Severní Ameriky, během léta se vyskytuje i hluboko v subarktické oblasti.
Den mørkøjede junco (latin: Junco hyemalis) er en spurvefugl af værlinge-familien, som er almindeligt forekommende hen over det meste af det tempererede USA, og som om sommeren kan findes så langt nordpå som Arktis. De nordligste af fuglene trækker om vinteren mod syd.
Den mørkøjede junco yngler primært i nåletræs- eller blandede skove. Den finder sin føde på jorden, primært i form af insekter og plantefrø. Den bygger rede i fordybninger i jorden på beskyttede steder, hvor den lægger cirka fire æg i hvert kuld; den får to kuld om året.
Den mørkøjede junco (latin: Junco hyemalis) er en spurvefugl af værlinge-familien, som er almindeligt forekommende hen over det meste af det tempererede USA, og som om sommeren kan findes så langt nordpå som Arktis. De nordligste af fuglene trækker om vinteren mod syd.
Den mørkøjede junco yngler primært i nåletræs- eller blandede skove. Den finder sin føde på jorden, primært i form af insekter og plantefrø. Den bygger rede i fordybninger i jorden på beskyttede steder, hvor den lægger cirka fire æg i hvert kuld; den får to kuld om året.
Die Winterammer (Junco hyemalis), früher als Junko bezeichnet, ist ein häufig vorkommender amerikanischer Singvogel aus der Familie der Neuweltammern (Passerellidae).
Die Gefiederfarbe der einzelnen Unterarten des 15 cm langen Junkos ist recht unterschiedlich. Meistens ist er am Rücken grau oder braun und am Bauch blass gefärbt. Der Schnabel ist gewöhnlich rosafarben. Im Flug sind die äußeren weißen Schwanzfedern deutlich zu sehen.
Die Winterammer lebt in Misch- und Nadelwäldern, Dickichten, Parks und Gärten in weiten Teilen Nordamerikas bis nach Nordmexiko. Die nördlichen Populationen ziehen in der kalten Jahreszeit in den Süden, einige von höheren Lagen in tiefere. Im Winter taucht der Vogel häufig in oder um Städte an Futterhäuschen auf. In Westeuropa ist er ein seltener Irrgast.
Die Winterammer sucht am Boden nach Insekten und Samen. Der Vogel brütet in Nadel- und Mischwäldern. Beide Partner bauen am Boden oder auf niedrigen Zweigen ein schalenförmiges Nest aus Zweigen, Gräsern, Wurzeln und anderem pflanzlichen Material mit etwa 10 cm Durchmesser. Der Vogel brütet normalerweise zweimal im Jahr. Die durchschnittlich vier matt glänzenden Eier sind grau oder bläulich-weiß gefärbt und haben braune, violette oder graue Flecken. Das Gelege wird vom Weibchen alleine 12 bis 13 Tage bebrütet. Beide Altvögel kümmern sich um den Nachwuchs, der nach 11 bis 14 Tagen flügge wird.
Es sind fünfzehn Unterarten bekannt:[1]
Die Winterammer (Junco hyemalis), früher als Junko bezeichnet, ist ein häufig vorkommender amerikanischer Singvogel aus der Familie der Neuweltammern (Passerellidae).
The dark-eyed junco (Junco hyemalis) is a species of junco, a group of small, grayish New World sparrows. This bird is common across much of temperate North America and in summer ranges far into the Arctic. It is a very variable species, much like the related fox sparrow (Passerella iliaca), and its systematics are still not completely untangled.
The dark-eyed junco was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in his landmark 1758 10th edition of Systema Naturae as Fringilla hyemalis. The description consisted merely of the laconic remark "F[ringilla] nigra, ventre albo. ("A black 'finch' with white belly") and a statement that it came from America.[2] Linnaeus based his description on the "Snow-Bird" that Mark Catesby had described and illustrated in his The Natural History of Carolina, Florida and the Bahama Islands.[3]
The Bill of this Bird is white: The Breast and Belly white. All the rest of the Body black; but in some places dusky, inclining to Lead-color. In Virginia and Carolina they appear only in Winter: and in Snow they appear most. In Summer none are seen. Whether they retire and breed in the North (which is most probable) or where they go, when they leave these Countries in Spring, is to me unknown. [italics in original][3]
The type locality was restricted to South Carolina by the American Ornithologists' Union in 1931.[4][5] The dark-eyed junco is now placed in the genus Junco that was introduced in 1831 by the German naturalist Johann Georg Wagler.[6][7] The genus name Junco is the Spanish word for rush, from the Latin word juncus.[8] Its modern scientific name means "winter junco", from the Latin word hyemalis "of the winter".[9]
Either 14 or 15 subspecies are recognised[7] which are grouped in two or three large or polytypic groups and three or four small or monotypic ones, all depending on the authority. These groups were formerly considered separate species, but they interbreed extensively in areas of contact. Birders trying to identify subspecies are advised to consult detailed identification references.[10][11]
These two or three subspecies have dark slate-gray heads, breasts and upperparts. Females are brownish-gray, sometimes with reddish-brown flanks.[10] They breed in the North American boreal forests from Alaska to Newfoundland and south to the Appalachian Mountains, wintering throughout most of the United States. They are relatively common across their range.
This subspecies has a medium-gray head, breast, and upperparts with white wing bars. Females are washed brownish. It has more white in the tail than the other 14 subspecies. It is a common endemic breeder in the Black Hills of South Dakota, Wyoming, Nebraska, and Montana, and winters south to northeastern New Mexico.[12][10]
These eight subspecies have blackish-gray heads and breasts with brown backs and wings and reddish flanks, tending toward duller and paler plumage in the inland and southern parts of its range.[11] Oregon dark-eyed juncos are also less commonly known as brown-backed dark-eyed juncos. This is the most common subspecies group in the West, breeding in the Pacific Coast Ranges from southeastern Alaska to extreme northern Baja California and wintering to the Great Plains and northern Sonora. An unresolved debate exists as to whether this large and distinct subspecies group is actually a separate species with eight (or nine, see below) subspecies of its own.
Sometimes considered a ninth subspecies in the Oregon/brown-backed group, this subspecies has a lighter gray head and breast than the eight Oregon/brown-backed dark-eyed juncos, with contrasting dark lores. The back and wings are brown. It has a pinkish-cinnamon color that is richer and covers more of the flanks and breast than in the eight Oregon/brown-backed dark-eyed juncos. It breeds in the northern Rocky Mountains from southern Alberta to eastern Idaho and western Wyoming and winters in central Idaho and nearby Montana and from southwestern South Dakota, southern Wyoming, and northern Utah to northern Sonora and Chihuahua.[11]
This subspecies is essentially rather light gray on top with a rusty back. It breeds in the southern Rocky Mountains from Colorado to central Arizona and New Mexico, and winters into northern Mexico.[12][10]
Sometimes included with the gray-headed dark-eyed junco proper as part of the gray-headed group, this subspecies differs from it in having a more silvery bill[11] with a dark-colored upper mandible and light-colored lower mandible,[12][10] a variable amount of rust on the wings, and pale underparts. This makes it similar to the yellow-eyed junco (Junco phaeonotus), except for the dark eyes. It is found in the southern mountains of Arizona and New Mexico.[10] It does not overlap with the yellow-eyed junco in its breeding range.
The extremely rare Guadalupe junco (Junco insularis) was formerly considered to be a subspecies of this species (either included in the gray-headed group or placed in a seventh group of its own, the Guadalupe group), but is now treated as a separate species in its own right – perhaps a rather young one, but certainly this population has evolved more rapidly than the 14 or 15 subspecies of the dark-eyed junco on the mainland due to its small population size and the founder effect.[7]
Adult dark-eyed juncos generally have gray heads, necks, and breasts, gray or brown backs and wings, and a white belly, but show a confusing amount of variation in plumage details. The white outer tail feathers flash distinctively in flight and while hopping on the ground. The bill is usually pale pinkish.[12]
Males tend to have darker, more conspicuous markings than females. The dark-eyed junco is 13 to 17.5 cm (5.1 to 6.9 in) long and has a wingspan of 18 to 25 cm (7.1 to 9.8 in).[12][13] Body mass can vary from 18 to 30 g (0.63 to 1.06 oz).[12] Among standard measurements, the wing chord is 6.6 to 9.3 cm (2.6 to 3.7 in), the tail is 6.1 to 7.3 cm (2.4 to 2.9 in), the bill is 0.9 to 1.3 cm (0.35 to 0.51 in) and the tarsus is 1.9 to 2.3 cm (0.75 to 0.91 in).[14] Juveniles often have pale streaks on their underparts and may even be mistaken for vesper sparrows (Pooecetes gramineus) until they acquire adult plumage at 2 to 3 months, but dark-eyed junco fledglings' heads are generally quite uniform in color already, and initially their bills still have conspicuous yellowish edges to the gape, remains of the fleshy wattles that guide the parents when they feed the nestlings.
The song is a trill similar to the chipping sparrow's (Spizella passerina), except that the red-backed dark-eyed junco's (see above) song is more complex, similar to that of the yellow-eyed junco (Junco phaeonotus). The call also resembles that of the black-throated blue warbler (Setophaga caerulescens) which is a member of the New World warbler family.[15] Calls include tick sounds and very high-pitched tinkling chips.[10] It is known among bird song practitioners as an excellent bird to study for learning "bird language."
A sample of the song can be heard at the USGS website[16] (MP3) or at the Cornell Lab of Ornithology website.[17]
The dark-eyed junco's breeding habitat is coniferous or mixed forest areas throughout North America. In otherwise optimal conditions it also utilizes other habitats, but at the southern margin of its range it can only persist in its favorite habitat.[18] Northern birds migrate further south, arriving in their winter quarters between mid-September and November and leaving to breed from mid-March onwards, with almost all of them gone by the end of April or so.[18][19] Many populations are permanent residents or altitudinal migrants, while in cold years they may choose to stay in their winter range and breed there.[18] For example, in the Sierra Nevada Mountains of eastern California, J. hymealis populations will migrate to winter ranges 5,000–7,000 feet (1,500–2,100 m) lower than their summer range. Seasonally sympatric females show difference in migration and reproductive timing that is dependent on hormone and ovary regulation.[20] The migrant female J. hyemails experience delayed growth in the gonad to allow time for their seasonal migration. They then migrate down to the northeastern United States, where the resident subspecies is the Carolina dark-eyed junco (J. h. carolinensis). Female Carolina dark-eyed juncos have large ovaries and, therefore, do not experience gonadal growth delays because they are residents in the area. In winter, dark-eyed juncos are familiar in and around towns, and in many places are the most common birds at feeders.[12] The slate-colored dark-eyed junco (J. h. hyemalis) is a rare vagrant to Western Europe and may successfully winter in Great Britain, usually in domestic gardens.
These birds forage on the ground. In winter, they often forage in flocks that may contain several different subspecies. They mainly eat seeds, supplemented by the occasional insect. A flock of dark-eyed juncos has been known to be called a blizzard.
Dark-eyed juncos usually nest in a cup-shaped depression on the ground, well hidden by vegetation or other material, although nests are sometimes found in the lower branches of a shrub or tree. The nests have an outer diameter of about 10 cm (3.9 in) and are lined with fine grasses and hair. Normally two clutches of four eggs are laid during the breeding season. The slightly glossy eggs are grayish or pale bluish-white and heavily spotted (sometimes splotched) with various shades of brown, purple or gray. The spotting is concentrated at the large end of the egg. The eggs are incubated by the female for 12 to 13 days. The young leave the nest between 11 and 14 days after hatching.[21]
The dark-eyed junco (Junco hyemalis) is a species of junco, a group of small, grayish New World sparrows. This bird is common across much of temperate North America and in summer ranges far into the Arctic. It is a very variable species, much like the related fox sparrow (Passerella iliaca), and its systematics are still not completely untangled.
La Vintroemberizo aŭ Vintrojunkulo, Junco hyemalis, estas la plej bone konata specio de la junkuloj aŭ junco, genro de malgrandaj grizecaj Amerikaj paseroj. Tiu birdo estas komuna en multe de moderklimata Nordameriko kaj en someraj teritorioj tiom for kiom ĝis Arkto. Ĝi estas tre varia specio, multe kiel la rilata Paserelo (Passerella iliaca), kaj ties sistematiko estas ankoraŭ ne tute solvita.
Plenkreskulo ĝenerale havas grizajn kapon, kolon kaj bruston, grizajn aŭ brunajn dorson kaj flugilojn, kaj blankan ventron, sed montras konfuzan kvanton de variado en plumardetaloj. La blankaj eksteraj vostoplumoj brilas distinge dumfluge kaj dum saltetado surgrunda. La beko estas kutime pala rozkoloreca.[1]
Maskloj kutime estas pli malhelaj, kun pli videblaj markoj ol inoj. Ili estas 13–17 cm. Junuloj ofte havas palajn striojn kaj povas eĉ esti misidentigitaj kiel Vesperpaseroj (Pooecetes gramineus) ĝis kiam ili akiras plenkreskan plumaron post 2 al 3 monatoj. Sed kapoj de junkulidoj estas ĝenerale tre uniformaj laŭ koloro kaj dekomence ties bekoj ankoraŭ havas rimarkindajn flavecajn bordojn je komisuro, restoj de karnecaj bridoj kiuj gvidas la gepatrojn kiam ili manĝigas la idaron.
La kanto estas trileco simila al tiu de Pasera spizelo (Spizella passerina), escepte pro tio ke la kanto de la Ruĝdorsa junkulo estas pli komplika, simila al tiu de la Flavokula junkulo (Junco phaeonotus). Alvokoj inkludas sonojn kia tik kaj tre altataonajn sonorilaĵojn kiaj ĉip.[2]
Tiu nearktisa birdo estis unuafoje priskribita de Linnaeus en sia verko de 1758 Systema naturae kiel Fringilla hyemalis. La priskribo konsistis simple je lakona rimarko "F[ringilla] nigra, ventre albo. ("Nigra 'fringo' kun blanka ventro"), aludo al fonto kaj aserto ke ĝi venas el "America".[3]
La fonto de Linnaeus estis Mark Catesby kiu priskribis la Ardezkoloran junkulon antaŭ la kreo de la dunoma nomenklaturo kiel sia “neĝobirdo”, "snow-bird", moineau de neige aŭ passer nivalis ("snow sparrow") tiele:
"La Beko de tiu Birdo estas blanka: La Brusto kaj Ventro blankaj. La tuta resto de la Korpo nigra; sed en kelkaj lokoj malhela, kline al Plumbo-koloro. En Virginia kaj Carolina ili aperas nur Vintre: kaj ili aperas ĉefe dum Neĝo. En Somero neniu estas vidata. Ĉu ili retiriĝas kaj reproduktiĝas en la Nordo (kio estas plej probabla) aŭ kien ili iras, kiam ili forlasas tiujn Landojn Printempe, estas al mi nekonata." [4]
Krome almenaŭ la Ardezkolora junkulo estas sufiĉe nekonfuzebla por igi ĝin facile rekonebla eĉ laŭ la minimuma priskribo de Linnaeus. Ties moderna scienca nomo signifas "vintra junkulo", el la latina hyemalis "de la vintro".
Estas kelkaj subspecioj, formantaj 2 grandajn grupojn kaj 3–5 malgrandajn aŭ monotipajn. La 5 bazaj grupoj estis iam konsiderataj kiel separata specio (kaj la Guadalupa junkulo ofte ankoraŭ), sed ili interreproduktiĝas etende en areoj de kontakto. Birdumantoj emaj identigi subspeciojn estas konsilataj konsulti detalajn identigilajn informon[2][5].
Tiu grupo havas malheñajn ardezgrizajn kapon, bruston kaj suprajn partojn. Inoj estas brunecgrizaj, foje kun ruĝec-brunaj flankoj[2]. Ili reproduktiĝas en arbaroj de tajgo de Nordameriko el Alasko al Novtero kaj suden al la Montoj Apalaĉoj, kaj vintrumas traplej parto de Usono. Ili estas relative komunaj tra sia teritorio.
La Blankaflugila junkulo havas mezgrizajn kapon, bruston kaj suprajn partojn kun blankaj flugilstrioj. Inoj estas svage brunecaj. Ĝi havas pli da blanko en la vosto ol la aliaj formoj. Ĝi estas komuna endemia reproduktulo en la areo de la Black Hills de Suda Dakoto, Vajomingo, Nebrasko kaj Montano, kaj vintrumas suden al nordorienta Nov-Meksiko.[6]
Tiuj havas nigrecgrizajn kapon kaj bruston kun brunaj dorsoj kaj flugiloj kaj ruĝecaj flankoj, tendece al pli senkolora kaj pli pala plumaro en la internaj kaj sudaj partoj de ties teritorio[5]. Tiu estas la plej komuna formo en la okcidento, troviĝanta en la montaraj marbordoj de Pacifiko el sudorienta Alasko al pleja norda Baja California, kaj vintrumas ĝis la Grandaj Ebenaĵoj kaj norda Sonora. Estas nesolvita polemiko ĉu tiu granda kaj distinga grupo ne estus pli taŭge traktata kiel plena specio.
Ofte konsiderita parto de la Oregona grupo, ĝi havas pli helgrizajn kapon kaj bruston ol la Oregona grupo kun kontrastaj malhelaj bridoj. La dorso kaj flugiloj estas brunaj. Ĝi havas rozcinaman koloron kiu estas pli forta kaj kovras pli da flankoj kaj brusto ol ĉe la Oregonaj junkuloj. Ĝi reproduktiĝas en nordo de la Roka Montaro el suda Alberto al orienta Idaho kaj okcidenta Vajomingo; ĝi vintrumas en centra Idaho kaj apuda Montano kaj el sudokcidenta Suda Dakoto, suda Vajomingo, kaj norda Utaho al norda Sonora kaj Chihuahua.[5]
Tiu subspecio estas esence pli helgriza supre kun ruĝeca dorso. Ĝi reproduktiĝas en suda Roka Montaro el Koloradio al centra Arizono kaj Nov-Meksikio, kaj vintrumas en norda Meksikio.[6]
Ofte inkludata kun la J. h. caniceps kiel Grizkapaj junkuloj. Ĝi diferencas el la Grizkapa junkulo pro pli arĝentkolora beko[5] kun malhela supra makzelo[6], varia kvanto de rustokoloro en flugiloj, kaj palaj subaj partoj. Tio igas ĝin simila al la Flavokula junkulo (J. phaeonotus) escepte pro la malhela okulo. Ĝi troviĝas en la sudaj montoj de Arizono kaj Nov-Meksiko[2]. Ĝi ne koincidas kun la Flavokula junkulo en reprodukta teritorio.
Tiu ege rara Guadalupa junkulo konsiderita ankaŭ parto de tiu specio fare de kelkaj fakuloj, nome la IUCN kiu remetis ĝin al subspecian statuson en 2008[7]. Aliaj fakuloj konsideras ĝin propra specio – eble sufiĉe juna, sed certe tiu populacio evoluis pli rapide ol la kontinentaj junkuloj pro sia malgranda populacio kaj la fondinta efiko.
Ties reprodukta habitato estas areoj de arbaroj de konifero aŭ miksitaj tra tuta Nordameriko. En bonegaj kondiĉoj ili uzas ankaŭ aliajn habitatojn, sed je la suda bordo de ties teritorioj ĝi povas survivi nur en sia favora habitato[8]. Nordaj birdoj migras suden, kaj alvenas en siajn vintrejojn inter meza septembro kaj novembro kaj elveturas por reproduktiĝi el meza marto antaŭen, kaj preskaŭ ĉiuj jam foriris fine de aprilo[9]. Multaj populacioj estas konstantaj loĝantaj birdoj aŭ altitudaj migretantoj, dum en malvarmaj jaroj birdoj povas elekti ĉu resti en la vintrejoj kaj reproduktiĝi tie[8]. Vintre junkuloj estas familiaraj en kaj ĉe urboj, kaj en multaj lokoj ili estas la plej komunaj birdoj je birdomanĝejoj[1]. La Ardezkolora junkulo estas rara vaganto en okcidentan Eŭropon kaj povas sukcese vintri en Britio, kutime en hejmaj ĝardenoj.
Tiuj birdoj manĝas surgrunde. Vintre ili ofte manĝas en aroj kiuj povas enhavi kelkajn subspeciojn. Ili manĝas ĉefe insektojn kaj semojn.
Ili kutime nestumas en tasforma truo engrunda, bone kaŝita de vegetaĵaro aŭ alia materialo, kvankam nestoj toviĝas foje en plej malaltaj branĉoj de arbusto aŭ arbo. La nestoj havas eksteran diametron de ĉirkaŭ 10 cm kaj estas kovritaj el fajna herbo kaj haro. Kutime okazas du ovodemetoj de po 4 ovoj dum la reprodukta sezono. La iome brilaj ovoj estas grizecaj aŭ palbluecblankaj kaj tre punktecaj (foje makulecaj) kun variaj nuancoj de bruna, purpura aŭ griza. La Punkteco koncentriĝas je la larĝa pinto de la ovo. Kovado estas farata de la ino dum 12 aŭ 13 tagoj. Elnestiĝo okazas 11 al 14 tagojn post eloviĝo.
La Vintroemberizo aŭ Vintrojunkulo, Junco hyemalis, estas la plej bone konata specio de la junkuloj aŭ junco, genro de malgrandaj grizecaj Amerikaj paseroj. Tiu birdo estas komuna en multe de moderklimata Nordameriko kaj en someraj teritorioj tiom for kiom ĝis Arkto. Ĝi estas tre varia specio, multe kiel la rilata Paserelo (Passerella iliaca), kaj ties sistematiko estas ankoraŭ ne tute solvita.
El junco pizarroso[2] o junco ojioscuro[3] (Junco hyemalis) es una especie de ave paseriforme de la familia Emberizidae propia de América del Norte. Su amplia distribución se extiende por la mayor parte de las zonas templadas de Norteamérica, llegando tan al norte como el círculo polar Ártico.[1] Es una especie muy variable, y su taxonomía ha sido complicada.
El junco pizarroso o junco ojioscuro (Junco hyemalis) es una especie de ave paseriforme de la familia Emberizidae propia de América del Norte. Su amplia distribución se extiende por la mayor parte de las zonas templadas de Norteamérica, llegando tan al norte como el círculo polar Ártico. Es una especie muy variable, y su taxonomía ha sido complicada.
Junco hyemalis Junco generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.
Junco hyemalis Junco generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.
Tummajunkko (Junco hyemalis) on laajalla alueella Pohjois-Amerikassa esiintyvä sirkkuleihin kuuluva varpuslintu.
Kooltaan tummajunkko on noin 13–16 cm. Koiras on yleensä naarasta kookkaampi. Lajin höyhenpuvun väritykset vaihtelevat alalajeittain ja alalajeja voidaan jakaa ryhmiin höyhenpuvun yksityiskohtien perusteella. Osaa alalajeista on aikaisemmin pidetty omina lajeinaan. Kaikki alalajit ovat kuitenkin yleisväritykseltään päästään ja suurimmaksi osaksi selästään harmaita. Vatsa on valkoinen. Nokka on väriltään vaaleanpunainen ja silmät tummat. Nuoret linnut eroavat aikuisista raidallisen rinnan perusteella.[3][4]
Selän väri vaihtelee alalajeilla, joillakin se on tummanharmaa ja toisilla vaaleampi. Selässä voi olla myös ruskeaa. Päälaki on harmaa tai musta ja kyljissä voi olla punertavia höyheniä. Siivet ovat harmaat tai ruskeat ja siivissä voi olla myös valkoinen siipijuova.[3]
Tummajunkko pesii Kanadan pohjoisosissa ja sieltä etelään aina Kaliforniaan, Arizonaan ja Texasiin asti sekä Appalakkien vuoristossa. Laji talvehtii Meksikossa, Floridassa ja Etelä-Kanadan rannikolla. Tummajunkon elinympäristöä ovat havu- ja lehtimetsät, metsien reunat, pensaikot ja purojen ja virtojen reunustojen metsiköt. Laji elää mieluiten avoimessa metsäympäristössä eikä sitä yleensä tavata syvältä metsän siimeksestä. Talvehtimisalueilla lajia tavataan pelloilta ja niityiltä sekä avoimista metsistä ja kaupungeista.[4]
Tummajunkot käyttävät ravintonaan pääasiassa siemeniä, jotka muodostavat noin kolme neljäsosaa lajin ravinnosta. Lisäksi lintu syö erityisesti pesimäaikana hyönteisiä kuten kovakuoriaisia, muurahaisia, perhosia ja heinäsirkkoja. Ravintonsa laji etsii yleensä maasta.[5]
Tummajunkot kerääntyvät syksyisin parviksi ja viettävät talvet 15–25 yksilön parviksi. Linnuilla on tapana palata joka vuosi täsmälleen samalle talvehtimisalueelle. Osa koiraista saattaa jäädä talveksikin pohjoisemmaksi, jotta olisivat lähempänä pesimisalueistaan. Naaraat talvehtivat yleensä koiraita etelämpänä. Parvissa on melko tarkka nokkimisjärjestys.[4]
Tummajunkon pesimäkausi alkaa huhtikuussa ja pesimäkaudessa linnuilla voi olla kahdesta kolmeen pesintää. Koiraat saapuvat naaraita aikaisemmin pesimäalueille valtaamaan pesimäreviiriä. Nuoremmat koiraat joutuvat taistelemaan alueista kiivaammin kuin vanhemmat koiraat, jotka yleensä säilyttävät aikaisemmat pesimäreviirinsä. Naaras rakentaa maahan kuppimaisen pesän ruohoista, sammalista ja nisäkkäiden karvoista. Koiras auttaa usein pesäainesten kokoamisessa. Naaras munii kolmesta kuuteen hieman kiiltävää, vihreää ja ruskeapilkullista munaa. Naaras hautoo munia noin kahden viikon ajan. Tummajunkko tulee sukukypsäksi vuoden ikäisenä.[4]
Tummajunkko (Junco hyemalis) on laajalla alueella Pohjois-Amerikassa esiintyvä sirkkuleihin kuuluva varpuslintu.
Junco hyemalis
Le Junco ardoisé (Junco hyemalis) est une espèce de passereaux de la famille des Passerellidae, originaire du continent nord-américain. Cette espèce présente de nombreuses sous-espèces chez qui la variabilité de coloration du plumage est remarquable.
Cet oiseau de 13 à 16 cm présente de nombreuses variations de coloration selon les populations géographiques considérées. Tous les membres de cette espèce ont le dessus sombre et le ventre très clair, presque blanc. les parties supérieures sont d'un gris très foncé presque noir chez les mâles, et d'un gris plus terne chez les femelles. Le bec est clair, rosé, la queue gris sombre avec les rectrices externes blanches. Les mâles de la sous-espèce oreganus ont les flancs couverts de couleur chamoisée[1].
Hors nourrissage humain, le Junco ardoisé se nourrit principalement au sol, d’insectes (notamment coléoptères, fourmis, cicadelles, chenilles) en été et de matières végétales (graines ou petits fruits, notamment graminées, amarantes, chénopodiacées) durant les autres saisons[2],[3].
Cet oiseau au comportement territorial pendant la saison de nidification peut se nourrir en petits groupes en hiver. Les cris d'appel sont tsik ou tchet ou encore de doux trill quand l'oiseau est en vol. Le chant est constitué de trilles au son métallique émises sur le même ton[1].
Cet oiseau se trouve dans toute l'Amérique du Nord (sauf dans les zones de toundra), de l'Alaska à Terre-Neuve au nord, jusqu'au nord du Mexique au sud. Les populations du nord du Canada migrent en hiver vers les États-Unis ou le Mexique. Celles des États-Unis peuvent migrer vers le sud ou sont résidentes à l'année (voir carte de répartition). Cette espèce est erratique dans le nord des Bahamas, à la Jamaïque, à Porto Rico et aux îles Vierges.
On le rencontre aussi sporadiquement en migration dans le nord de l'Europe[4].
Cet oiseau niche dans les forêts de conifères ou les forêts mixtes, mais il hiverne en lisière des forêts, ou dans les zones boisées plus clairsemées, ou dans les zones à forte pression humaine (champs et lisières, haies, bords de routes, parcs publics, pelouses et jardins) ainsi que dans les zones désertiques, y compris dans les plaines à Artemisia tridentata[1].
Il existe plusieurs sous-espèces de Junco ardoisé[5]:
Certains auteurs considèrent les sous-espèces Junco hyemalis aikeni, Junco hyemalis caniceps et Junco hyemalis oreganus comme des espèces à part entière[6].
Les sous-espèces Junco hyemalis annectens, Junco hyemalis connectens, Junco hyemalis eumesus et Junco hyemalis ridgwayi sont généralement considérées comme invalides. Junco hyemalis ridgwayi est considérée comme faisant partie de Junco hyemalis mearnsi, et Junco hyemalis eumesus comme faisant partie de Junco hyemalis shufeldti[6].
L'IUCN a classé cette espèce en catégorie LC (préoccupation mineure)[7].
Brefs cris métalliques, parfois répétés[8].
Junco hyemalis
Le Junco ardoisé (Junco hyemalis) est une espèce de passereaux de la famille des Passerellidae, originaire du continent nord-américain. Cette espèce présente de nombreuses sous-espèces chez qui la variabilité de coloration du plumage est remarquable.
Il junco occhiscuri (Junco hyemalis Linnaeus, 1758) è un uccello appartenente alla famiglia dei Passerellidi, originario del Nord America.[2]
Il junco occhiscuri è nativo di: Bahamas, Bermuda, Canada, Isole Cayman, Messico, Porto Rico, Saint-Pierre e Miquelon, Turks e Caicos, Stati Uniti, mentre è migrante in Danimarca, Gibilterra, Islanda, Irlanda, Giamaica, Norvegia, Polonia, Russia, Regno Unito, Isole Vergini, Stati Uniti.[1]
Tra le sottospecie figurano:[2]
Il junco occhiscuri (Junco hyemalis Linnaeus, 1758) è un uccello appartenente alla famiglia dei Passerellidi, originario del Nord America.
De grijze junco (Junco hyemalis) is een Noord-Amerikaanse zangvogelsoort uit de familie van de gorzen. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Fringilla hyemalis in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] Het verspreidingsgebied van de grijze junco beslaat bijna heel Noord-Amerika, op het midden en zuiden van Mexico na. Er worden diverse ondersoorten onderscheiden, elk met een iets andere kleuring.
De grijze junco wordt ongeveer 13 tot 17 cm lang. De vogel heeft een grijze kop en bovenzijde van de borst, een witte buik en donkerdere, grijsbruine vleugels. De toppen van de staartveren zijn wit, waarmee de vogel bij het vliegen goed herkenbaar is. De snavel is vaalroze van kleur.
De kleuring is bij de mannetjes over het algemeen duidelijker ontwikkeld dan bij de vrouwtjes. Jongen hebben tot 3 maanden oud vale strepen, waardoor ze verward kunnen worden met avondgorzen (Pooecetes gramineus). De jongen van de grijze junco hebben echter al een duidelijk donkerdere kop dan de rest van het lichaam, ook is de kop meer effen gekleurd dan bij de avondgors.
De grijze junco foerageert op de grond, waar het dier insecten en zaden zoekt.
In het broedseizoen vormen de vogels paartjes, die samen van plukken haar of planten een schaalvormig, ongeveer 10 cm groot nest bouwen. Het nest bevindt zich in de lagere takken van bomen of struikgewas of op de grond, goed verstopt onder planten of struiken. Tijdens het broedseizoen kan een vrouwtje meerdere malen eieren leggen, meestal gebeurt dit twee keer per jaar. Per keer worden meestal 4 eieren gelegd. De eieren zijn grijzig tot lichtblauw van kleur en bruin tot grijs bespikkeld. Ze komen uit na ongeveer 12 tot 13 dagen broeden. De jongen vliegen uit na 11 tot 14 dagen.
De grijze junco leeft in gemengd bos en naaldbos van de gematigde zone. De vogel komt veel voor in parken en tuinen, vooral als in de winter door mensen bijgevoerd wordt. Het verspreidingsgebied beslaat vrijwel de gehele Verenigde Staten, inclusief Alaska, Canada, en een deel van het noorden van Mexico. De noordelijke populaties trekken in de winter naar het zuiden om in het gebied rond de Golf van Mexico te overwinteren. In de zomer komen de dieren ook voor tot ver in de arctische zone, in het noorden van Canada, waar ze naartoe trekken om te broeden. Soms komen grijze junco's 's winters als dwaalgast op de Britse Eilanden terecht. In maart 2018 werd één volwassen mannetje waargenomen in de buurt van Gent in Oost-Vlaanderen.
Er worden 15 ondersoorten onderscheiden:
De grijze junco (Junco hyemalis) is een Noord-Amerikaanse zangvogelsoort uit de familie van de gorzen. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Fringilla hyemalis in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. Het verspreidingsgebied van de grijze junco beslaat bijna heel Noord-Amerika, op het midden en zuiden van Mexico na. Er worden diverse ondersoorten onderscheiden, elk met een iets andere kleuring.
Vinterjunko (Junco hyemalis) er ein amerikansk sporv som lever i Nord-Amerika, hekkar i nord og trekker til sørlegaste delar av utbreiingsområdet vinterstid. Arten syner fargevariasjonar, varierande storleik og i varierande levevis blant populasjonane gjennom utbreiingsområdet. Ca. 14-15 underartar er aksepterte. Vinterjunko er ein av fem artar i slekta Junco.
Vaksne vinterjunkoar har generelt grått hovud, hals og bryst, grå eller brun rygg og venger og ein kvit buk, men viser ei forvirrande mengd variasjonar i fargedetalj. Dei kvite ytre halefjørene blinkar tydeleg i flukta og medan dei hoppar på bakken. Nebbet er vanlegvis bleikrosa.[1]
Hannane har ein tendens til å ha mørkare, meir iaugefallande markeringar enn hofuglane. Vinterjunko er 13 til 17,5 cm i kroppslengd og har eit vengespenn på 18 til 25 cm.[1] Kroppsmassen kan variera frå 14 til 25 gram,[2] Juvenilar har ofte bleike striper og kan til og med forvekslast med vespersporvar til dei får den ferdige fjørdrakta etter 2 til 3 månader.
Desse fuglane beitar på bakken. Om vinteren samlast dei ofte i flokkar som kan innehalde fleire underartar. Dei et både animalsk og vegetabilsk føde, hovudsakleg er dette insekt og frø.
Vinterjunkoar hekkar frå kysten av Beauforthavet i det ekstreme nordlege Canada og i mykje av Alaska, sørover gjennom Canada til mykje av vestlege og nordaustlege USA. Overvintringa skjer i sørlegaste Canada, mest heile USA og nordlege Mexico. Dei har fråvære frå sørlegaste Florida og sørvestlegaste Texas.
Hekkemiljøet er nåletreskog eller blanda skogsområde over heile Nord-Amerika. Under elles optimale tilhøve utnyttar dei òg andre hekkehabitat, dei kan treffast i hagar og urbane parkområde. Om vinteren er vinterjunkoar kjende i og rundt byar, og mange stader er dei vanlegaste fuglane på foringsplassar.[1]
Reiret ligg i ei koppforma nedsenking i bakken, godt skjult av vegetasjon eller anna dekke, sjølv om reir nokon gonger finst i nedre greiner av ein busk eller eit tre. Reiret har ein ytre diameter på ca. 10 cm og er fôra med fint gras og hår. Normalt har paret to kull i hekkesesongen, kvart på vanlegvis fire egg. Dei lettglansa egga er grå eller bleikblåkvite og tydeleg flekte med ulike nyansar av brunt, lilla eller grått. Flekkene er konsentrert ved den store enden av egget. Hoa rugar egga i 12 til 13 dagar. Ungane forlèt reiret etter 9 til 14 dagar etter klekking.[2]
Vinterjunko er ein sjeldan streiffugl til Vest-Europa, fleirtalet av desse fuglane kjem til Storbritannia.[2] Vinteren 2009 - 2010 heldt eit individ seg på ein foringsplass i Grimstad over ein periode på meir enn to månader.[3]
Populasjonen er estimert til ca. 260 millionar og er trudd å vere stabil. Arten er klassifisert som globalt livskraftig.[4]
Vinterjunko (Junco hyemalis) er ein amerikansk sporv som lever i Nord-Amerika, hekkar i nord og trekker til sørlegaste delar av utbreiingsområdet vinterstid. Arten syner fargevariasjonar, varierande storleik og i varierande levevis blant populasjonane gjennom utbreiingsområdet. Ca. 14-15 underartar er aksepterte. Vinterjunko er ein av fem artar i slekta Junco.
Vinterjunko (vitenskapelig navn Junco hyemalis) er en fugl i buskspurvfamilien. Den er ca. 21-28 cm. lang. Den har svart hode og oransje-rosa nebb og hvit buk.
Den hekker i Nord-Amerika og Arktis.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Vinterjunko (vitenskapelig navn Junco hyemalis) er en fugl i buskspurvfamilien. Den er ca. 21-28 cm. lang. Den har svart hode og oransje-rosa nebb og hvit buk.
Multimedia w Wikimedia Commons Junko zwyczajny[4], junko (Junco hyemalis) – gatunek ptaka z rodziny pasówek (Passerellidae). Do Polski zalatuje wyjątkowo.
Wyróżniono kilkanaście podgatunków J. hyemalis[5][4]:
Długość ciała 14–15 cm. Młode junko są szarobrązowe. U dorosłych osobników skrzydła są koloru ciemnobrązowego, spód ciała jest biały, dziób lekko różowy z ciemnym końcem. Ogon koloru czarnego z białymi brzegami.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[6].
Junko zwyczajny, junko (Junco hyemalis) – gatunek ptaka z rodziny pasówek (Passerellidae). Do Polski zalatuje wyjątkowo.
Mörkögd junco[2] (Junco hyemalis) är en mycket vanlig mörk nordamerikansk tätting i familjen amerikanska sparvar.[3] Fågelns utseende varierar mycket och artgränserna både inom arten och gentemot dess närmaste släkting gulögd junco är inte helt klarlagda.
Det var Carl von Linné som beskrev arten vetenskapligt 1758 i hans verk Systema naturae som Fringilla hyemalis (="vinterfink"). Beskrivningen må vara extremt kortfattad, men faktiskt tillräckligt unik: "F[ringilla] nigra, ventre albo." (="Svart fink med vit buk"), en hänvisning till en källa och ett konstaterande att exemplaret kommer från "Amerika".[4]
Linnés källa var Mark Catesby som beskrev arten innan den vetenskapliga nomenklaturen infördes som hans "snöfågel" på följande sätt (översatt från engelska):
"Fågelns näbb är vit: bröstet är och buken är vit. Resten av kroppen är svart, men i vissa ställen sotfärgad lutande åt blyfärgad. I Virginia och Carolina uppträder de endast vintertid och är det snö uppträder de som mest. På sommaren ses den ej. Huruvida de drar sig tillbaka och häckar längre norrut (vilket är högst troligt) eller vart de tar vägen när de lämnar dessa länder [sic!] är för mig okänt."[5]
På engelska kallades fågeln tidigare just för Snow Bird, vilket svenskarna i Nya Sverige översatte till snöfågel.[6][7]
Släktesnamnet Junco kom till först 1831 när tysken Johann Georg Wagler beskrev släktet. Junco är spanska för tågväxter (Juncaceae), från latinet iuncus för samma växtsort.[8]
Redan i American Ornithologists's Unions (AOU) första checklista från 1886 kallas arterna i släktet för Junco. Det svenska trivialnamnet mörkögd junco är en direkt översättning av det engelska Dark-eyed Junco som tillkom 1983 när AOU slog ihop flera arter junkor till en med det gemensamma draget att de hade mörka ögon, i kontrast mot den sydligare arten gulögd junco (Yellow-eyed Junco).[9]
Mörkögd junco delas in i hela 15 underarter i sju distinkta grupper med följande utbredning:[3]
Tidigare inkluderades även guadalupejunco (J. insularis) i mörkögd junko, men den urskiljs numera vanligtvis som egen art efter DNA-studier som visar att den är systerart till mörkögd och gulögd junco tillsammans.
Alla underartsgrupper utom cismontanus har även historiskt behandlats som egna arter på grund avvikande utseende. Sedan 1983 har de slagits ihop till en art på grund av att de hybridiserar ofta och skapar mellanformer. Fortfarande är det inte helt klarlagt var artgränsen går mellan mörkögd junco och gulögd junco. DNA-studier visar att gulögd junco troligen spred sig norrut först efter den senaste istiden och då dels diversifierade till mörkögd junco som i sin tur utvecklade distinkta former som idag kan sägas vara på gränsen till egna arter.[10] Denna evolutionsprocess har skett bara de senaste 10.000 åren, vilket är mycket snabbt i fågelvärlden.
Fågeln är en sällsynt men återkommande gäst i Europa, med över ett 40-tal fynd i Storbritannien. Den har även setts på Island och Irland samt i Nederländerna, Polen, Spanien, Danmark och Norge.[11] 14 maj 2017 sågs en sjungande hane på Svenska Högarna i Stockholms skärgård,[12] men denna observation har inte formellt godkänts ännu av Sveriges ornitologiska förenings raritetskommitté.
Mörkögd junco är en medelstor amerikansk sparv, 13-17,5 centimeter lång, med relativt lång stjärt. Generellt har den vuxna fågeln grått huvud, hals och bröst, grått eller brunt på rygg och vingar, vit buk, rosafärgad näbb och vita yttre stjärtpennor.[13] Ögat är mörkt.
De olika formerna skiljer sig utseendemässigt åt enligt följande:
Denna vanliga och mest spridda nordliga och östliga grupp har skiffergrått huvud, bröst och ovansida. Honor är brungrå, ibland med rödbruna flanker.[14]
Taxonet aikeni är den största formen och mycket begränsad i utbredning i South Dakotas Black Hills. Den har medelgrått huvud bröst och ovansida med kontrasterande mörkare tygel, ett karakteristiskt vitt vingband och mer vitt i stjärten än andra former.[14]
Denna form är den mest spridda i västra USA. Den har gråsvart huvud och bröst med brunt på rygg och vingar och rostfärgade flanker, blekare och dovare i färgerna i de södra och östra delarna av utbredningsområdet.
Behandlas ofta som en del av oreganus-gruppen, men är ljusare grå ovan med kontrasterande mörk tygel. Flankerna är färgade i en kanelrosa nyans, starkare och mer utbrett än i oreganus-gruppen
Denna underart är ljusgrå ovan med en rostfärgad rygg.[14]
Lik caniceps med en rostfärgad rygg men har tvåfärgad näbb (silverfärgad nedre näbbhalva och mörk övre) och blekare undersida.[13][14] Bortsett från det mörka ögat liknar arten den geografiskt angränsande sydligare gulögda juncon.
Mörkögd juncos sång är en torr drill som liknar tjippsparvens (Spizella passerina). Sångens hos underarten dorsalis är dock mer varierad, mer lik den hos gulögd junco. Den lockar med knäppande tick och ett blött smackande tjeck".[15]
Mörkögd junko häckar i barrskog eller blandskog. Många populationer är stannfåglar eller flyttar endast höjdledes, medan nordliga häckare flyttar söderut och anländer till sina vinterkvarter mellan mitten av september och november.[16] Kalla år kan arten stanna kvar i vinterkvarteren och häcka där. Vintertid ses juncor ofta i städer och kan då ofta vara den vanligaste arten vid fågelmatningar.[13] De födosöker på marken efter insekter och frön, vintertid ofta i flock.
Fågeln börjar lämna vinterkvarteren i slutet av mars för att återvända till häckningsområdena. Den häckar oftast på marken i en väl gömd skålformad fördjupning i marken, men kan också bygga bo i låga grenar i en buske eller ett träd. Honan lägger normalt två kullar med fyra ägg som hon ruvar i tolv till 13 dagar. Ungarna lämnar boet mellan elva och 14 dagar efter kläckning.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen är mycket stor och uppskattas till 260 miljoner individer.[1]
Wikimedia Commons har media som rör mörkögd junco.
Wikispecies har information om Junco hyemalis.
Mörkögd junco (Junco hyemalis) är en mycket vanlig mörk nordamerikansk tätting i familjen amerikanska sparvar. Fågelns utseende varierar mycket och artgränserna både inom arten och gentemot dess närmaste släkting gulögd junco är inte helt klarlagda.
Kara gözlü junko (Junco hyemalis), kiraz kuşugiller (Emberizidae) familyasından Kanada'dan Apalaş Dağlarına kadar uzanan bölgede yaşayan bir junko türü.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Junco hyemalis là một loài chim trong họ Emberizidae.[1]
Junco hyemalis là một loài chim trong họ Emberizidae.
Junco hyemalis (Linnaeus, 1758)
Ареал
Серый юнко[1] (лат. Junco hyemalis) — американская певчая птица из семейства овсянковых.
Серый юнко длиной 15 см. Цвет оперения отдельных подвидов юнко различается. Большей частью он серый или коричневый на спине и блёклый на брюхе. Клюв обычно розовый. В полёте отчётливо видны внешние белые перья хвоста.
Серый юнко живёт в смешанных и хвойных лесах, чащах, парках и садах на большей части Северной Америки вплоть до севера Мексики. Северные популяции мигрируют в холодное время года на юг. Зимой птицы часто появляются в городе и окрестностях у кормушек.
Серый юнко ищет на земле насекомых и семена.
Птица гнездится в хвойных и смешанных лесах. Оба партнёра строят на земле или на нижних ветках гнездо диаметром примерно 10 см в форме чаши из веточек, травы, корней и другого растительного материала. Птица гнездится обычно два раза в год. В кладке в среднем 4 серых или голубовато-белых яйца с крапинами коричневого, фиолетового или серого цвета. Кладку высиживает только самка от 12 до 13 дней. Обе родительских птицы заботятся о подрастающем потомстве, которое становится самостоятельным через 11—14 дней.
Серый юнко (лат. Junco hyemalis) — американская певчая птица из семейства овсянковых.
暗眼灯草鹀 （学名：Junco hyemalis)是一种小型灰色美国麻雀。这种鸟生活范围为北美洲大部分温带地区，夏季可达北极。这是一个非常易变的物种，很像福克斯麻雀（Passerella iliaca），其系统分类还没有完全确定。
成鸟通常有灰色的头、脖子和胸部，灰色或褐色的背部和翅膀，腹部白色，不同的变种羽毛的颜色有区别。白色外尾羽在飞行时和地面跳跃时闪烁。啄通常为浅粉红色。[2]
雄鸟通常比雌鸟颜色更深一些。它们的长度通常为13-17厘米。幼鸟通常有浅色条纹，甚至可能会被误认为是栗肩雀鹀（学名：Pooecetes gramineus），直到它们2至3个月后长为成鸟。不过幼鸟头部的颜色已经和成鸟很相似，最初啄有淡黄色边缘，并有肉垂方便父母喂养。
暗眼灯草鹀鸣叫时为颤音，与褐斑翅雀鹀（学名：Spizella passerina）相似，只是暗眼灯草鹀的歌声更复杂。
以下將亞種及變種以「體色」做為區別：
體色 特徵 亞種及變種 板岩色型 * 雄鳥羽色呈深灰色
也有部分亞種是以「地區」作為區別：
暗眼灯草鹀 （学名：Junco hyemalis)是一种小型灰色美国麻雀。这种鸟生活范围为北美洲大部分温带地区，夏季可达北极。这是一个非常易变的物种，很像福克斯麻雀（Passerella iliaca），其系统分类还没有完全确定。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : ホオジロ科 Emberizidae 属 : Junco 種 : ユキヒメドリ J. hyemalis 学名 Junco hyemalisユキヒメドリ（学名：Junco hyemalis）は、スズメ目ホオジロ科に分類される鳥類の一種。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 .jpg)
.jpg)
.jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
