dcsimg

Sparfell-vor ( البريتانية )

المقدمة من wikipedia BR

Ar Sparfelled-mor[1] eo an evned a ya d'ober ar genad Stercorarius. A-wechoù e vez graet Morbeaned eus ar spesadoù bras (Stercorarius skua ha Stercorarius maccormicki)[2]. N'eus nemet ur genad er c'herentiad Stercorariidae.

Spesadoù

7 spesad sparfelled-mor a zo:

Rummatadur

Liammoù diavaez


Commons
Muioc'h a restroù diwar-benn

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Wikispecies-logo.svg
War Wikispecies e vo kavet ditouroù ouzhpenn diwar-benn:

Notennoù

  1. Perig Herbert, "Anvioù laboused Europa", Hor Yezh, niv. 203-204, 1995, p.20.
  2. Hor Yezh niv. 203-204, p. 20, Gwengolo-Kerzu 1995.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia BR

Sparfell-vor: Brief Summary ( البريتانية )

المقدمة من wikipedia BR

Ar Sparfelled-mor eo an evned a ya d'ober ar genad Stercorarius. A-wechoù e vez graet Morbeaned eus ar spesadoù bras (Stercorarius skua ha Stercorarius maccormicki). N'eus nemet ur genad er c'herentiad Stercorariidae.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia BR

Stercorarius ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

Los salteadores o págalos[1]​ (Stercorarius) forman un género de aves marinas caradriformes de la familia de los stercoráridos.

Taxonomía

Descripción original

Este género fue descrito originalmente en el año 1760 por Mathurin Jacques Brisson,[2]​ siendo su especie tipo —por tautonimia—[3][4]Larus parasiticus (Stercorarius parasiticus), la que había sido descrita dos años antes por el científico, naturalista, botánico y zoólogo sueco Carlos Linneo.[5]

Etimología

Etimológicamente el término Stercorarius se construye con vocablos del latín, en donde: stercus, stercoris significa ‘estiércol’ más el sufijo -arius que refiere a ‘ocupación’. Georges Louis Leclerc, conde de Buffon, siguiendo a Brisson, repite la creencia marinera comentada por Antonio Pigafetta, originada en observaciones de persecuciones de estas aves a otras hasta que estas últimas arrojaban algo, concluyendo que era su excremento y en realidad era el alimento que regurgitaban desde su aparato digestivo.[6]

Subdivisión

 src=
Págalo parásito (Stercorarius parasiticus).
 src=
Págalo rabero (Stercorarius longicaudus).

El género Catharacta está compuesto por 2 especies:[7]

Historia taxonómica

Tradicionalmente la familia Stercorariidae se clasificó como compuesta por dos géneros,[9]Stercorarius Brisson, 1760[2]​ y Catharacta Brünnich, 1764,[10]​ pero hacia finales de la década de 1990 todos los actuales integrantes de Catharacta fueron reunidos en un género Stercorarius ampliado, es decir, junto con los actuales salteadores pequeños —S. longicaudus y S. parasiticus—,[11]​ ya que estudios genéticos de genoma mitocondrial habían arrojado una menor afinidad de Stercorarius pomarinus —tradicionalmente un Stercorarius sensu stricto— con los salteadores pequeños que con las especies de Catharacta sensu stricto,[12]​ por lo que algunos, para evitar la fusión, había intentado conciliar la división genérica clásica con la nueva información proponiendo el colocar a esa especie problemática en su propio monotípico género (Coprotheres), reconociendo así el carácter morfológico distintivo que la separa de las tradicionales Catharacta;[13]​ sin embargo, esto fue algo muy poco aceptado.[14]

Finalmente, en el año 2016, Caio J. Carlos propuso para la familia Stercorariidae una clasificación cladística por secuenciación, derivada de las hipótesis y resultados de varios trabajos anteriores de otros colegas,[13][15][16][17]​ en la cual se volvió a escindir a Stercorarius sensu lato al rehabilitar a Catharacta, pero, esta vez, incluyendo en este último género a Stercorarius pomarinus/Coprotheres pomarinus (Catharacta pomarina), quedando Stercorarius limitado a solo 2 especies: S. longicaudus y S. parasiticus.[7]

Los especialistas de la organización internacional dedicada a la conservación de los recursos naturales Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN) —la cual elabora la obra Lista Roja de Especies Amenazadas—,[18]​ también coinciden en que Stercorariidae está compuesta por 2 géneros, pero con la salvedad de que juzgan que Stercorarius está integrado por 3 especies, al mantener a Catharacta pomarina en el género Stercorarius (Stercorarius pomarinus).[19]

Características

Los integrantes del género Stercorarius son aves de tamaño mediano (de 41 a 53 cm de longitud —si se incluyen las largas prolongaciones caudales— y pesos de 230 a 610 g), con corona negra y plumajes muy variable, predominando en lo dorsal los colores grises, exhibiendo en las alas sectores blancos en la base de las primarias (que pueden ser incospicuos); ventralmente son todo blancuzcos (o blancuzcos con collar o semicollar gris) presentando algunas fases en donde todo lo ventral es grisáceo. En las fases no oscuras, el sector claro ventral cubre también parte o todo el cuello dorsal, donde puede tomar tonos amarillentos. En este género destacan las prolongaciones de las timoneras centrales de la cola, las que sobrepasan a las restantes por 10 cm, en el caso de S. parasiticus, pero llegan a sobresalir 25 cm respecto al ápice de las laterales en el caso de S. longicaudus. Presentan fuertes picos de tonos oscuros y ápice en gancho; patas oscuras con dedos que terminan en afiladas garras y entre ellos se desarrolla una membrana interdigital, la que les permite moverse fácilmente cuando acuatizan en la superficie del mar.[9][20]

Hábitos de vida

Las dos especies de Stercorarius son aves agresivas, que vuelan de forma rápida, ágil y acrobáticamente; están relacionadas con el medio marino, viviendo fuera de la época reproductiva y durante meses en alta mar, lejos de las costas, por lo que realizan migraciones de larga distancia. A diferencia de todas las especies de Catharacta, sus vocalizaciones no son como una risa de 4 a 12 notas, tampoco al estar posadas en el suelo suelen mantener las alas elevadas y extendidas.[9][20]

Su alimento lo obtienen de formas variadas: mediante el carroñeo de mamíferos marinos (cetáceos y pinnípedos); hostigando a otras aves marinas, hasta que estas sueltan las presas capturadas o, si ya las habían tragado, hasta que las regurgitan; también predan sobre otras aves, en especial, sobre los huevos y pichones; además, capturan roedores, peces, insectos e invertebrados marinos.[9][20]

Nidificación

Los componentes del género Stercorarius nidifican en el borde costero continental, así como en islas e islotes en ambiente de tundra en latitudes circumpolares. Lo hacen de manera solitaria o en colonias dispersas. El nido es apenas una ligera excavación expuesta en suelo arenoso o entre pasto o piedras, sin el aporte de materiales. Allí la hembra realiza una postura de 2 huevos (siendo de un solo huevo cuando el alimento no abunda o en el caso de parejas inexpertas) de coloración críptica (oliváceos con pintas castañas, pardas y grises), a los que defienden agresivamente de cualquier intruso que pueda representar un peligro potencial.[9][20]

Referencias

  1. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1996). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Tercera parte: Opisthocomiformes, Gruiformes y Charadriiformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 43 (2): 231-238. ISSN 0570-7358.
  2. a b Brisson, M. J. (1760). Ornithologia, sive Synopsis methodica sistens avium divisionem in ordines, sectiones, genera, species, ipsarumque varietates, v. 1 and 6. Lugdunum Batavorum [Leiden]: T. Haak.
  3. Peters, J. L. (1934). Check-list of the birds of the world, vol. 2. Cambridge, MA: Harvard University.
  4. Hellmayr, C. E. and Conover, B. (1948). Catalogue of birds of the Americas and the adjacent islands, 1(3). Field Museum of Natural History, Zoological Series, 13: 1–383.
  5. a b Linnaeus, C. (1758). Systema naturæ: per regna tria naturaæ, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. (en latín). Tomo 1. Editio Decima Reformata. 1-824. Holmiæ (Estocolmo): Impensis Direct Laurentii Salvii. (descripción en página 136.
  6. Mouchard, Alex (2013). Etimología de los nombres científicos de las aves de Argentina. Buenos Aires. Centro Editor de América Latina S. A.
  7. a b Carlos, C. J. (2016). How many genera of Stercorariidae are there? Revista Brasileira de Ornitologia 24(2):191-195.
  8. Vieillot, L. J. P. (1819). Nouveau Dictionnaire d'Histoire Naturelle Appliquée aux Arts. 32 p.157.
  9. a b c d e Josep del Hoyo, Andrew Elliott, & & Christie, D, ed. (1996). Handbook Of The Birds Of The World vol. 3: Hoatzin to Auks (en inglés) (1ª edición). Barcelona, España: Lynx Edicions. pp. 821. ISBN 978-84-87334-20-7.
  10. Brünnich, M. T. (1764). Ornithologia borealis, sistens collectionem, avium ex omnibus, imperio Danico subjectis, provinciis insulisque borealibus Hafniae factam, cum descriptionibus novarum, nominibus incolarum, locis natalium et icone. Hafniae [Copenhagen]: J. C. Kallius.
  11. American Ornithologists’ Union (2000). Forty-second supplement to the American Ornithologists' Union Checklist of North American Birds. Auk 117:847–858.
  12. Cohen, B. L.; Baker, A. J.; Blechschmidt, K.; Dittmann, D. L.; Furness, R. W.; Gerwin, J. A.; Helbig, A. J.; de Korte, J.; Marshall, H. D.; Palma, R. L.; Peter, H. U.; Ramli, R.; Siebold, L.; Willcox, M. S.; Wilson, R. H. and Zink, R. M. (1997). Enigmatic phylogeny of skuas (Aves: Stercorariidae). Proceedings of the Royal Society of London Series B-Biological Sciences, 264: 181–190.
  13. a b Braun, M. J., and R. T. Brumfield (1998). Enigmatic phylogeny of skuas: an alternative hypothesis. Proceedings of the Royal Society of London B 265:995-999.
  14. Checklist Committee Ornithological Society of new Zealand (2010). Checklist of the birds of New Zealand, Norfolk and Macquarie Islands, and the Ross Dependency, Antarctica, 4th edn. Wellington: Te Papa Press.
  15. Andersson, M. (1999). Hybridization and skua phylogeny. Proceedings of the Royal Society of London Series B-Biological Sciences, 266: 1579–1585.
  16. Andersson, M. (1999). Behaviour, plumage evolution and neoteny in skuas Stercorariidae. Journal of Avian Biology, 30: 205–215.
  17. Chu, P. C.; Eisenschenk, S. K. and Zhu, S.-T. (2009). Skeletal morphology and the phylogeny of skuas (Aves: Charadriiformes, Stercorariidae). Zoological Journal of the Linnean Society, 157: 612–621.
  18. International Union for Conservation of Nature (IUCN). Standards and Petitions Subcommittee. Guidelines for using the IUCN Red List Categories and Criteria. Versión 12. 2016.
  19. International Union for Conservation of Nature (IUCN). Stercorarius. (consultado el 15 de mayo de 2019).
  20. a b c d de la Peña, Martín R. (2016). “Aves Argentinas, descripción, comportamiento, reproducción y distribución. Charadriidae a Trochilidae”. Comunicaciones del Museo Provincial de Ciencias Naturales “Florentino Ameghino” (Nueva Serie), Vol. 20 (1) 1-627, ISSN 0325-3856.
 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Stercorarius: Brief Summary ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

Los salteadores o págalos​ (Stercorarius) forman un género de aves marinas caradriformes de la familia de los stercoráridos.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Stercorarius ( الإيطالية )

المقدمة من wikipedia IT

Stercorarius Brisson, 1760 è un genere di uccelli marini, unico genere della famiglia Stercorariidae Gray, 1870.[1]

Descrizione

Sono uccelli marini che presentano convergenze interessanti con i rapaci. Posseggono infatti un becco adunco e forte e artigli ricurvi e affilati molto simili a quelli degli uccelli predatori. Le zampe palmate, insieme a tale tipo di artigli rappresentano quindi una combinazione unica.

Come nei rapaci, anche negli stercorari le femmine sono di dimensioni maggiori dei maschi. Il piumaggio è principalmente grigio-marrone e con corpo (solitamente la parte inferiore) bianco. Le primarie possono essere anch'esse chiare. Sono forti e agilissimi volatori.

Biologia

Nidificano spesso in zone coloniali anche per altri uccelli marini, come ad esempio Fair Isle, dove son presenti appunto il labbo e lo stercorario maggiore.

Si nutrono di pesce, rifiuti e carogne. Sono uccelli cleptoparassiti, non esitano cioè a rubare ad altri uccelli marini, come gabbiani e sterne, le loro prede. Durante il periodo riproduttivo gli stercorari si nutrono soprattutto di uova e di pulcini di altre specie, nonché di piccoli roditori.

Sistematica

Il genere comprende 7 specie viventi:[1]

Note

  1. ^ a b (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Stercorariidae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 17 maggio 2014.

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autori e redattori di Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia IT

Stercorarius: Brief Summary ( الإيطالية )

المقدمة من wikipedia IT

Stercorarius Brisson, 1760 è un genere di uccelli marini, unico genere della famiglia Stercorariidae Gray, 1870.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autori e redattori di Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia IT

Stercorarius ( البلجيكية الهولندية )

المقدمة من wikipedia NL
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-auteurs en -editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NL

Stercorarius: Brief Summary ( البلجيكية الهولندية )

المقدمة من wikipedia NL

Stercorarius is een geslacht van vogels uit de familie jagers (Stercorariidae). Het geslacht telt 7 soorten.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-auteurs en -editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NL

Joer ( النرويجية )

المقدمة من wikipedia NO
Question book-new.svg
Denne artikkelen mangler kildehenvisninger, og opplysningene i den kan dermed være vanskelige å verifisere. Kildeløst materiale kan bli fjernet. Helt uten kilder. (10. okt. 2015)

Jofamilien eller joer (Stercorariidae) er en familie med store vade-, måse- og alkefugler med kraftig og kroket nebb, spisse vinger og forlengete midtre halefjær. Joene er rovdyr og kleptoparasitter, dvs. at de tar byttet fra andre sjøfugl. Fjærdraktene til joene er brun- og gråaktig. I størrelse varierer de fra 300 g kroppsmasse og 96 cm vingespenn (fjelljo) til 2 kg og 1,60 m (sørhavsjo). Joene forekommer i samtlige verdenshav.

Arter

Den følgende oversikten gjengir joartenes innbyrdes slektskapsforhold i hierarkisk skrivemåte. I parentes står artens vitenskapelige navn og hekkeområde.

Det er også vanlig å se at slektsnavnet Stercorarius blir brukt på samtlige joer. Grunnen er at det er ytterst tvilsomt at «slektene» Stercorarius og Catharacta, slik de er avgrenset i oversikten over, betegner naturlig grupper: Arten polarjo kan ha oppstått ved en hybridisering mellom stor- og tyvjo (i så fall er både «Catharacta» og «Stercorarius» kunstige). Alternativt kan polarjoen være nærmere beslektet med stor- enn fjelljo (i så fall kan Catharacta, men ikke «Stercorarius», fremdeles være en naturlig gruppe).

I Norge hekker tyvjo og fjelljo relativt vanlig. Storjo er en sjelden hekkefugl, mens polarjo sporadisk observeres langs kysten utenom hekkesesongen.

Se også

Eksterne lenker

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia forfattere og redaktører
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NO

Joer: Brief Summary ( النرويجية )

المقدمة من wikipedia NO

Jofamilien eller joer (Stercorariidae) er en familie med store vade-, måse- og alkefugler med kraftig og kroket nebb, spisse vinger og forlengete midtre halefjær. Joene er rovdyr og kleptoparasitter, dvs. at de tar byttet fra andre sjøfugl. Fjærdraktene til joene er brun- og gråaktig. I størrelse varierer de fra 300 g kroppsmasse og 96 cm vingespenn (fjelljo) til 2 kg og 1,60 m (sørhavsjo). Joene forekommer i samtlige verdenshav.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia forfattere og redaktører
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NO

Stercorarius ( الفيتنامية )

المقدمة من wikipedia VI

Stercorarius hay Chim cướp biển[1] là một chi duy nhất trong họ Stercorariidae gồm khoảng 7 loài chim biển..

Các loài này làm tổ trên mặt đất ở những vùng ôn đới và bắc Cực, và là những loài chim dư cư với khoảng cách lớn. Chúng thậm chí được nhìn thấy ở Nam Cực.[2]

Các loài

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

 src= Wikispecies có thông tin sinh học về Stercorarius  src= Wikimedia Commons có thêm hình ảnh và phương tiện truyền tải về Stercorarius


Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia tác giả và biên tập viên
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia VI

Stercorarius: Brief Summary ( الفيتنامية )

المقدمة من wikipedia VI

Stercorarius hay Chim cướp biển là một chi duy nhất trong họ Stercorariidae gồm khoảng 7 loài chim biển..

Các loài này làm tổ trên mặt đất ở những vùng ôn đới và bắc Cực, và là những loài chim dư cư với khoảng cách lớn. Chúng thậm chí được nhìn thấy ở Nam Cực.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia tác giả và biên tập viên
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia VI

Description ( الإنجليزية )

المقدمة من World Register of Marine Species
Size: small, slim. Plumage; mainly brown; wings long and pointed with inconspicuous white bar at base of primaries; central rectrices elongated in breeding adults; several colour phases; immature heavily barred below. Other characters: strong, agile fliers.

مرجع

Urban, E. K.; Fry, C. H.; Keith, S. (1986). The Birds of Africa, Volume II. Academic Press, London.

ترخيص
cc-by-4.0
حقوق النشر
WoRMS Editorial Board
مساهم
Lorna Depew [email]
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
World Register of Marine Species