الأسماء في صفحات التنقل
Thick-billed murres are predators to various fish, as well as other marine organisms discussed above. They are also prey for common ravens, eagles, gulls, and arctic foxes. In addition, marine parasites, including species of parasitic nematodes, can be introduced into the intestines of murres through the consumption of infected fish.
These seabirds also play a significant role in marine ecosystems, based on their pelagic foraging patterns. Uria lomvia actively track the spatial distribution of mobile prey, such as capelin at several scales, reflecting the hierarchal properties of the prey system. The distribution of mobile prey have varying effects on predator-prey interactions, as small pelagic schooling fish and crustaceans can form high density patches of schools and swarms as an anti-predator response. Consequently, U. lomvia search for large-scale patches by using long travel distances and low turning frequency. At this point, they start searching for smaller scale patches using shorter travel distances and higher turning frequencies to minimize the search area. Such a search pattern should reflect the fractal properties of the prey system.
Commensal/Parasitic Species:
Towards the Arctic region, thick-billed murres are often hunted as a food source. Canadian natives shoot the birds near their breeding colonies or during their migration from the coast of Greenland each year in a traditional food hunt. In addition, certain groups, such as Alaskan natives, collect murre eggs for food. In the 1990s, an average household on St. Lawrence Island (located west of mainland Alaska in the Bering Sea) consumed 60 to 104 murre eggs annually.
Because they nest in such large colonies, thick-billed murres are an indicator species for researchers. Changes in the availability of food or environmental pollution, for example, can result in large numbers of dead murres washing ashore.
Positive Impacts: food ; research and education
There are no known adverse affects of U. lomvia on humans.
As one of the most numerous seabirds in the northern hemisphere, the global population of thick-billed murres is healthy and is estimated to number greater than 22,000,000 individuals, over a large range. Therefore, this species does not approach the thresholds for a vulnerable species. However, threats remain, especially from oil spills and gill-netting, as well as an increasing numbers of natural predators, such as gulls.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
Thick-billed murres are believed to communicate vocally. Among murre chicks, calls are mainly flute-like sounds, characterized by a rapidly frequency-modulated departure call. Such a call is given shortly before, during, and after they leave the colony as fledglings, as a mode of communication between the chick and the male parent in attendance. Adult calls, in contrast, are lower pitched and sound gruffer. Based on the closely related common murre, the calls are heavy, resembling a laughing “ha ha ha” sound, or a more prolonged, growling sound. In aggressive behaviors, common murres emit a weak, rhythmic vocalization. There is individual variation in adult crow calls based on pitch, duration, and number of syllables. Such variation indicates the potential for individual recognition among U. lomvia through temporal features, especially recognition of the calls of parents by their chicks.
Although information about perception in U. lomvia remains sparse, aquatic birds in general have multiple mechanisms to compensate for the refractive loss of the cornea underwater. Suggested mechanisms include an exaggerated accommodative increase in refractive power underwater, the development of a flattened cornea non-refractive in both air and water, and nictitating membranes that act as refractive goggles underwater.
Communication Channels: acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
This species is named after Morten Thrane Brünnich, a Danish zoologist.
Thick-billed murres are carnivorous and have been known to consume a variety of marine species, including pollock, sculpin, flounder, capelin, sand eel, Atka mackerel, squid, Arctic cod, annelid worms, crustaceans, and large zooplankton. Uria lomvia forage underwater at depths greater than 100 meters, in waters less than 8 degrees Celsius.
The foraging behavior of U. lomvia varies based on the type of prey and habitat. They usually return to the colony with a single prey item, except when capturing invertebrates. As generalist marine predators, prey-capture strategies of U. lomvia are based on the potential energy gain from a prey item, as well as the energy expenditure required to capture the prey. Thick-billed murres capture pelagic prey items in active pursuit; they seek and pursue schooling mid-water prey. On the other hand, murres spend a greater deal of time, but less energy, searching for benthic prey, gliding slowly along the bottom searching in the sediments or rocks. Furthermore, based on its location, U. lomvia may also have habitat-related differences in diet. At offshore ice edges, they feed in the water column and at the undersurface of the landfast ice. In contrast, at coastal ice edges, U. lomvia feed at the ice undersurface, on the sea bottom, and in the water column.
Animal Foods: fish; mollusks; aquatic or marine worms; aquatic crustaceans; other marine invertebrates; zooplankton
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Molluscivore , Eats other marine invertebrates); planktivore
Uria lomvia (thick-billed murres or Brunnich's guillemots) has a circumpolar distribution, found entirely within Arctic and sub-Arctic waters. This migratory waterbird has a broad geographic breeding distribution in the summer, located as far south as the rocky coasts of Alaska, Newfoundland, Labrador, Greenland, Scandinavia, and the Kuril Islands in Russia. During winter, thick-billed murres move to open water, usually staying within the marginal ice zone. Wintering distributions of U. lomvia range from off the edge of open ice, southward to Nova Scotia and northern British Columbia. During the winter, they are found off the coasts of Greenland, northern Europe, the Mid-Atlantic, the Pacific Northwest of the United States, and southward in the Pacific Ocean to central Japan. After large storms, some thick-billed murres appear as vagrants further south or inland from their typical winter range.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); arctic ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native )
Other Geographic Terms: holarctic
Thick-billed murres are marine birds and remain along sea coasts as far offshore as the continental shelf edge. This species is most often found in large flocks out to sea in the open ocean during winter, but vagrants blown inland may appear in bays, estuaries, or reservoirs. They are generally a mid-water feeder; although, they are also notable as one of the deepest underwater divers, reaching depths of more than 100 meters (330 feet) in pursuit of prey. Uria lomvia can also fly at speeds of 75 mph once it is airborne, although it swims far better than it flies given its awkward takeoff. Thick-billed murres also form large aggregations on rocky coasts where the female normally lays her egg on a narrow ledge along a steep sea cliff; rarely, they are found in caves and crevices. Murres are found in greater numbers on islands rather than on mainland coasts.
Range elevation: 0 (low) m.
Average depth: greater than 100 m.
Habitat Regions: polar ; terrestrial ; saltwater or marine
Terrestrial Biomes: tundra ; icecap
Aquatic Biomes: pelagic ; coastal
The average lifespan of Uria lomvia in the wild can be up to 25 years, with female birds reaching reproductive maturity at 5 to 6 years of age. In northeastern Canada, annual adult survival was estimated at 91%, while that of young from departure to three years of age was estimated at 52%. Thick-billed murres are vulnerable to anthropogenic threats, such as oil spills and gill-netting. In some regions, they are hunted for food by communities in Alaska and Canada.
Range lifespan
Status: wild: 29 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 25 (high) years.
Thick-billed murres are stout seabirds with black feathers covering their head, back, and wings. White feathers cover their breast and underside. During winter, their neck and face become a paler grey. Their spear-shaped bills are grey-black with a white line running along the sides of the upper mandible of the bill. Thick-billed murres can be distinguished from common murres (Uria aalge) by their relatively robust features, which include a heavier head and neck and a short, stout bill. Their back also appears blacker than common murres, while also lacking most of the brown streaking on the flanks identified in common murres. Thick-billed murres are diving birds and have webbed-feet, with short legs and wings. Because their feet are set far back on their body, they have a distinct upright posture, closely resembling the stance of a penguin. Male and female thick-billed murres appear similar. Juveniles resemble adults in terms of plumage, but have a smaller, more slender bill.
Range mass: 750 to 1481 g.
Average length: 45 cm.
Average wingspan: 71 cm.
Sexual Dimorphism: sexes alike
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Thick-billed murres are mainly vulnerable to aerial predators including common ravens, eagles, and particularly gulls. Glaucous gulls are known to prey particularly upon murre eggs and chicks when left unattended. However, the dense nesting colony of U. lomvia, in which the birds stand side-by-side in tight-packed aggregations, help protect adults and their young from aerial predation, as well as terrestrial predation, particularly from arctic foxes.
In addition, humans, including groups in Canada and Alaska, hunt and consume murre eggs for food.
Known Predators:
Although there is little information on the mating systems of Uria lomvia, forced extra-pair copulations (FEPC) and mate guarding have been observed frequently in the closely related common murre. Within the domains of their densely packed colony structure, social monogamy is common. Males are present continuously in the colony before the eggs are laid, while females are present infrequently. With a greater number of males present, the number of extra-pair copulations increases. Such forced copulations occur when the mates of females are absent. Generally, females make attempts to resist such advances, while males vigorously defend their mates from other males. FEPCs committed by males vary from 0 to 32 per season.
Mating System: monogamous
Thick-billed murres begin breeding between five to six years of age and nest in large dense noisy colonies on narrow cliff ledges. Within their colony, the birds stand side by side, forming a tight-knit nesting habitat to protect themselves and their chicks from aerial predators. Uria lomvia typically arrive at nesting sites in the spring, from April to May, but because ledges are often still covered in snow, egg laying does not begin until the end of May or early June, depending on sea temperatures. Females lay their eggs at approximately the same time in order to synchronize the time of hatching and the point at which juveniles jump off breeding ledges into the sea, to undertake their long migration to wintering grounds. Female thick-billed murres lay a single egg with a thick-heavy shell, often greenish to pinkish in hue, with patterns of mottling designed for life on the edge; the pear-shaped egg does not roll when jostled. Females do not build nests but arrange pebbles along with other debris close to the egg, while securing the egg in place with feces to prevent the egg from rolling off the ledge. Both males and females take shifts incubating the egg with their weight directly on the egg, over the course of an average 33-day period. The egg hatches in 30 to 35 days, with both parents involved in the care of the chick until it fledges at about 21-days-old.
Thick-billed murres employ a life-history strategy typical for marine birds, characterized by several years of deferred breeding and a single-egg clutch. Egg sizes increases with female age, and the date the egg is laid advances over her first few breeding attempts. However, only about 20 to 30% of females re-lay after they lose their egg, mainly because females that lose their eggs tend to be young and inexperienced. In addition, there is a 5 to 6% average reduction in the size of a female’s replacement egg, compared to her first egg. Uria lomvia have a largely precocial post-hatching development, displaying many characteristics of a precocial species (e.g. relatively large yolks).
Breeding interval: Thick-billed murres typically breed once yearly.
Breeding season: Thick-billed murres breed at the end of May to early July.
Average eggs per season: 1.
Average time to hatching: 30 to 35 days.
Average fledging age: 21 days.
Range time to independence: 4 to 8 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 5 to 6 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 5 to 6 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Both males and females have great parental investment in their single-egg clutch. Both incubate the egg constantly, taking shifts of 12 to 24 hours over a 33-day period, after which, it hatches. The nestling is then fed, mainly fish, by both parents at the breeding site for approximately 15 to 30 days. Usually, it fledges at about 21-days-old. After that point, the female departs for sea. The male parent stays on to care for the chick for a longer period of time, after which, he departs for sea with the chick at night during calm weather. Males spend 4 to 8 weeks with the chick before it reaches independence.
Parental Investment: precocial ; male parental care ; female parental care ; pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Protecting: Male)
A medium-sized (17-19 inches) auk, the Thick-billed Murre in summer is most easily identified by its black back and head, white breast, and black spear-shaped bill with a thick white stripe along both sides. During the winter, this species becomes paler gray on the neck and face. This species may be separated from the related Common Murre (Uria aalge) by that species’ thinner all-black bill and from the Razorbill (Alca torda) by that species’ much thicker bill. Male and female Razorbills are similar to one another in all seasons. The Thick-billed Murre breeds along the coasts of Alaska, northern Canada, northern Europe, and Siberia. This species spends the winter at sea, extending south from its breeding range as far as the Mid-Atlantic region, the Pacific Northwest, Britain, and northern Japan. Individuals may appear further south or inland from this species’ typical winter range after large storms. Thick-billed Murres breed in large seabird colonies on cliffs on islands or along rocky northern coasts. During the winter, this species is usually seen far out to sea on the open ocean, although vagrants blown inland may appear on other large bodies of water, such as bays, estuaries, or reservoirs. Thick-billed Murres primarily eat small fish. During the breeding season, birdwatchers have found that Thick-billed Murres are most easily observed from boats at the base of large seabird colonies. During the winter, this species may be observed from ships far out to sea or, if from shore, only during large storms with the use of high-power optics. Thick-billed Murres are mainly active during the day.
A medium-sized (17-19 inches) auk, the Thick-billed Murre in summer is most easily identified by its black back and head, white breast, and black spear-shaped bill with a thick white stripe along both sides. During the winter, this species becomes paler gray on the neck and face. This species may be separated from the related Common Murre (Uria aalge) by that species’ thinner all-black bill and from the Razorbill (Alca torda) by that species’ much thicker bill. Male and female Razorbills are similar to one another in all seasons. The Thick-billed Murre breeds along the coasts of Alaska, northern Canada, northern Europe, and Siberia. This species spends the winter at sea, extending south from its breeding range as far as the Mid-Atlantic region, the Pacific Northwest, Britain, and northern Japan. Individuals may appear further south or inland from this species’ typical winter range after large storms. Thick-billed Murres breed in large seabird colonies on cliffs on islands or along rocky northern coasts. During the winter, this species is usually seen far out to sea on the open ocean, although vagrants blown inland may appear on other large bodies of water, such as bays, estuaries, or reservoirs. Thick-billed Murres primarily eat small fish. During the breeding season, birdwatchers have found that Thick-billed Murres are most easily observed from boats at the base of large seabird colonies. During the winter, this species may be observed from ships far out to sea or, if from shore, only during large storms with the use of high-power optics. Thick-billed Murres are mainly active during the day.
An Erev Brünnich[1] (liester: Ereved Brünnich) a zo un evn-mor, Uria lomvia an anv skiantel anezhañ.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An Erev Brünnich (liester: Ereved Brünnich) a zo un evn-mor, Uria lomvia an anv skiantel anezhañ.
El somorgollaire de Brünnich[1] (Uria lomvia) és un ocell marí de la família dels àlcids (Alcidae) que habita zones una mica més septentrionals que el seu parent el somorgollaire comú.
Rep el nom del zoòleg danès Morten Thrane Brünnich
Habita zones pelàgiques i costes, cria en penya-segats costaners als continents i les illes de les zones septentrionals dels oceans Atlàntic i Pacífic i zones limítrofes de l'Àrtic. En hivern pot arribar fins al Japó.
El somorgollaire de Brünnich (Uria lomvia) és un ocell marí de la família dels àlcids (Alcidae) que habita zones una mica més septentrionals que el seu parent el somorgollaire comú.
Rep el nom del zoòleg danès Morten Thrane Brünnich
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwylog Brünnich (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwylogod Brünnich) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Uria lomvia; yr enw Saesneg arno yw Brünnich's guillemot. Mae'n perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn U. lomvia, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r gwylog Brünnich yn perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Carfil bach Alle alle Carfil bychan Aethia pusilla
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwylog Brünnich (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwylogod Brünnich) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Uria lomvia; yr enw Saesneg arno yw Brünnich's guillemot. Mae'n perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn U. lomvia, sef enw'r rhywogaeth.
Alkoun tlustozobý (Uria lomvia) je bíločerný pták z řádu dlouhokřídlých, z čeledi alkovití, který dorůstá velikosti okolo 42 až 45 cm s rozpětím křídel až 75 cm.[2] Od poloviny 19. století, kdy byla kvůli nadměrnému lovu vyhubena alka velká (Pinguinus impennis),[3] se jedná o největšího zástupce této čeledi.[4]
Alkoun tlustozobý je pták o málo větší než alkoun úzkozobý. Oproti tomuto druhu je taktéž zavalitější. Dospělý jedinec dorůstá velikosti 42 až 45 cm s rozpětím křídel 70 až 75 cm. Oproti alkounovi úzkozobému má kratší a silnější zobák, na kterém má bílou čárku v koutku zobáku směřující k nozdrám.[2] Dospělý jedinec je na hlavě, zobáku, zádech, krku a křídlech černý s bílou oblastí na břiše a nohách. Během zimy se hrdlo tohoto druhu zbarvuje do bílé barvy.[2]
Alkoun tlustozobý se vyskytuje v polárních oblastech severní polokoule se 4 poddruhy. Zástupce druhu je možno pozorovat při hnízdění řídce v severním Norsku, častěji na Islandu, v Grónsku a v Severní Americe. Do těchto oblastí zasahují studené mořské proudy z jižních šířek,[2] což přináší množství potravy. Příležitostně bylo pozorováno hnízdění ve smíšených koloniích s alkounem úzkozobým, nicméně k reprodukci vyhledává pouze partnery vlastního druhu a k mimo druhovému křížení nedochází, i když se tomuto příbuznému druhu značně podobá.[2]
Po celou dobu svého života tráví alkoun tlustozobý na otevřeném moři v místech, kde teplota vody nepřesahuje 8 °C, výjimkou je doba hnízdění, kdy vyhledává útesy.[5][6]
Hnízdění probíhá v obrovských koloniích čítající v případě arktických kolonií až statisíce párů. Alkouni hnízdí na obvyklém místě, které jsou schopni každoročně najít. Samotné hnízdo je umístěno na skalní stěně, kde je chráněno před sběrači ptačích vajec. Do hnízdících kolonií se alkouni slétávají od konce března na jihu až do května v severnějších oblastech.[2]
Během sedění na hnízdě jsou ptáci natočeni bílou hrudí směrem k moři. Hnízdění začíná pro celou kolonii současně v rozmezí přibližně jednoho týdne, kdy samice snáší jedno vejce s charakteristickým zúžením na jedné straně. Když přijde pár o vejce, je schopen snést náhradní snůšku.[2] Vejce má velikosti přibližně 75 až 87 mm na délku o hmotnosti 120 g(přibližně velikost husího vejce). Rodiče střídavě sedí na vejci mezi 30 až 35 dny, kdy vejce přidržují na nohách, zakrývají ho svým peřím a tisknou k teplé kůži. Na skořápce vejce se nachází unikátní vzor z kudrlinek a skvrn, což umožňuje rodičům rozpoznat svá vejce v kolonii.[2]
Po vylíhnutí z vejce zůstávají mláďata na místě 19 až 20 dní, načež seskakují do moře stejně jako mláďata ostatních alek.[2] Nicméně i na moři rodiče o mládě pečují až do doby, kdy je schopno se samo o sebe postarat.[2]
Za potravu alkounovi tlustozobému slouží ryby, různé druhy korýšů, mořští červy žijícími na volném moři, jelikož tento druh se nedokáže za potravou potápět. Podobně jako v případě alkouna úzkozobého jsou jeho mláďata krmena malými rybkami.[2]
Alkoun tlustozobý (Uria lomvia) je bíločerný pták z řádu dlouhokřídlých, z čeledi alkovití, který dorůstá velikosti okolo 42 až 45 cm s rozpětím křídel až 75 cm. Od poloviny 19. století, kdy byla kvůli nadměrnému lovu vyhubena alka velká (Pinguinus impennis), se jedná o největšího zástupce této čeledi.
Polarlomvien (Uria lomvia), eller kortnæbbet lomvie, er en stor alkefugl. I Danmark træffes polarlomvier meget sjældent, men de yngler talrigt på Grønlands fuglefjelde.
Polarlomvien kan kendes fra den almindelige Lomvie på den lyse stribe, der udgår fra næbroden.
Den findes i fire underarter:
Polarlomvien (Uria lomvia), eller kortnæbbet lomvie, er en stor alkefugl. I Danmark træffes polarlomvier meget sjældent, men de yngler talrigt på Grønlands fuglefjelde.
Die Dickschnabellumme (Uria lomvia) ist eine Vogelart aus der Ordnung der Regenpfeiferartigen und der Familie der Alkenvögel. Sie kommt in weiten Teilen des nördlichen Asiens, Nordamerikas und Europas vor. Es handelt sich um einen großen Alkenvogel, der etwas kräftiger als die Trottellumme gebaut ist und einen etwas größeren Kopf und dickeren Hals als diese Art hat. An Land nimmt die Dickschnabellumme entweder eine aufrechte Körperhaltung ein oder liegt auf dem Bauch.
Es werden zwei rezente Unterarten anerkannt, die genetisch jedoch kaum differenziert sind.[1]
Die Dickschnabellumme ähnelt der Trottellumme im Aussehen sowie in der Lebensweise. Erstere unterscheidet sich von Letzterer durch den dickeren Schnabel mit weißem Streifen, die dunklere, schwarzbraune Oberseite und die fehlende graue Strichelung an den Flanken. Sie ist durchschnittlich auch etwas größer als die Trottellumme. Das schwarze Kehlgefieder dehnt sich bis zur vorderen Brust aus, so dass sich auf den beiden vorderen Körperseiten ein weißes, umgekehrtes V bildet. Der Vogel hat wie alle Alkenvögel einen länglichen Körper, einen kurzen Hals und einen kleinen Kopf. Die Flügel sind verhältnismäßig klein. Die Füße sind lang und tragen drei kurze Zehen. Sie können von hellrot über graugelb bis grüngelb gefärbt sein. Der kräftige Schnabel verjüngt sich zum Ende hin. Er ist schieferschwarz und mit einem weißen Streifen am Oberschnabel parallel zur Mundspalte versehen. Das Mundinnere und die Zunge ist gelb.
Dickschnabellummen schwimmen sehr hoch auf dem Wasser, der Schwanz wird beim Schwimmen nicht eingetaucht. Sie fliegen nur mit großer Schwierigkeit auf und landen niemals auf flachem Grund.
Im Prachtkleid hat die Dickschnabellumme eine schwarze bis schwarzbraune Oberseite. Der Kopf und der Hals sind auch von dunkler Farbe. Die Spitzen der Armschwingen sind weiß, die Handschwingen sind dunkelbraun. Hinter dem Auge befindet sich eine kleine unbefiederte Furche. Die Unterseite bis zur Brust ist wie die Unterschwanzdecken weiß.
Das Schlichtkleid entspricht dem Prachtkleid, der Hals und der Kopf sind jedoch schwarz und weiß gefärbt. Über den Vorderhals zieht sich ein weißes Band, das sich auf der Halsmitte bis zum Nacken hin verbreitert. Die untere Gesichtshälfte und die Kehle sind vollständig weiß. Dennoch zeigt die Dickschnabellumme am Kopf mehr schwarz als die Trottellumme.
Sie wird 42 bis 48 Zentimeter lang, erreicht eine Flügelspannweite von 75 Zentimetern und ist zwischen 750 und 1480 Gramm schwer.
Die Flügelunterseite ist zweifarbig: Die Ränder sind durchscheinend und dunkelbraun, während das restliche Gefieder der Unterseite weiß ist. Im Flug ist die Dickschnabellumme von der Trottellumme durch das Fehlen schwarzer Achselfedern zu unterscheiden. Der Vogel schlägt schnell mit den Flügeln und ist trotz der kleinen Flügel in der Luft sehr wendig. Der Flug ist gerade und erinnert entfernt an den einer Taube.
Die Dickschnabellumme brütet in großen Kolonien an felsigen Steilküsten. Dort kommt sie zusammen mit der Trottellumme vor, es kommen jedoch keine Paare aus beiden Arten – geschweige denn Mischformen beider Arten – vor. Der Vogel braucht zum Fliegen viel Anlauf auf dem Wasser (Laufflug). Einmal in der Luft kann er lange Strecken ununterbrochen fliegen.
Sie frisst kleine Fische in der Größe von 5 bis 15 Zentimetern, Krebstiere (hauptsächlich Krill), Schnecken, Muscheln und Tintenfische. Die Lumme taucht in Gruppen von 20 bis 200 Vögeln von der Wasseroberfläche aus nach Nahrung. Sie schluckt ihre Beute meist schon unter Wasser.
Die Paarungszeit der Dickschnabellumme beginnt gleich nach der Ankunft in den Brutgebieten, also von März bis April. Das Weibchen legt im Mai oder Juni ein Ei auf einen Felsvorsprung. Die fast birnenartige Form schützt es vor dem Wegrollen. Es ist auf weißem bis grauem oder türkisfarbenem Grund variabel gefleckt. Das Ei wird 30 bis 36 Tage lang bebrütet. Die Jungen werden mit kleinen Fischen gefüttert, die von beiden Partnern im Schnabel herangetragen werden. Nach 18 bis 25 Tagen werden sie mit Rufen der Eltern die Klippen heruntergelockt. Sie springen hinunter und werden durch den Wind etwas abgebremst, bevor sie auf der Wasseroberfläche aufkommen. Sie erreichen erst im Alter von anderthalb Monaten die Flugfähigkeit. Schon im Juli beginnt der Wegzug in die Überwinterungsgebiete.
Die Dickschnabellumme brütet an Steilküsten in Nordrussland, Nordkanada, Alaska, Grönland, Island, im nördlichen Norwegen, auf den russischen Inseln, auf Spitzbergen, am Ochotskischen Meer sowie auf Sachalin und Hokkaidō.
Sie ist ein Zugvogel und kann lange Strecken ohne Unterbrechung zurücklegen. Auf den Zugwegen wird sie aufgrund ihrer Größe selten fortgetrieben, wie es zum Beispiel beim Krabbentaucher der Fall ist. Eine Ausnahmeerscheinung ist sie in Mexiko, im südlichen Europa und im inneren Nordamerika, wie an den Großen Seen. Die Überwinterungsgebiete der Vögel liegen in Nord- und Mitteleuropa, Russland, Japan, an der Westküste der USA, auf der Labrador-Halbinsel und auf einigen atlantischen Inseln wie Neufundland und den Färöern.
Je weiter nördlich eine Population brütet, desto nördlicher überwintern die Vögel auch. So überwintern nach Schätzungen etwa 10.000 bis 100.000 der 350.000 bis 400.000 grönländischen Exemplare auf Island.
Die intensive Jagd auf erwachsene Vögel und das Einsammeln von Eiern hat dieser Art auf Grönland und Neufundland stark geschadet. In der russischen Barentssee ist die Jagd heute nur den Bewohnern lokaler Polarstationen gestattet. Dickschnabellummen reagieren sehr sensibel auf Meeresverschmutzungen durch Öl- oder Gasförderanlagen. Auch bleiben sie öfter in Fischernetzen hängen und verenden.
Der Bestand im Nordatlantik betrug zur Jahrtausendwende circa 6,5 Millionen Brutpaare. Die Zahl der pazifischen Brutpaare wird auf 4,5 Millionen geschätzt.[1]
Zu den europäischen Regionen mit einem großen Bestand an Dickschnabellummen zählen Island mit 341.000 bis 861.000 Brutpaaren, Spitzbergen mit 850.000 Brutpaaren und Grönland mit 350.000 bis 400.000 Brutpaaren.[1] Im Norden des europäischen Teils Russlands brüten etwa 250.000 bis 500.000 Brutpaare. Im Norden Norwegen sind erste erfolgreiche Bruten für das Jahr 1964 belegt. Mittlerweile werden dort 1.000 bis 2.000 Brutpaare gezählt.[1]
Es werden drei Unterarten anerkannt, davon ist eine ausgestorben.
Carl von Linné beschrieb die Dickschnabellumme 1758 als Alca lomvia.
Die beiden folgenden früher zusätzlich abgegrenzten Unterarten werden heute nicht mehr als Unterart anerkannt. Die Unterscheidung basierte allein auf minimalen Färbungsdifferenzen.[1]
Die Dickschnabellumme (Uria lomvia) ist eine Vogelart aus der Ordnung der Regenpfeiferartigen und der Familie der Alkenvögel. Sie kommt in weiten Teilen des nördlichen Asiens, Nordamerikas und Europas vor. Es handelt sich um einen großen Alkenvogel, der etwas kräftiger als die Trottellumme gebaut ist und einen etwas größeren Kopf und dickeren Hals als diese Art hat. An Land nimmt die Dickschnabellumme entweder eine aufrechte Körperhaltung ein oder liegt auf dem Bauch.
Es werden zwei rezente Unterarten anerkannt, die genetisch jedoch kaum differenziert sind.
De Dicksnavelseekuut oder Dicksnavellumme (Uria lomvia) is en Seevagel ut de Ornen vun de Tüütvagels (Charadriiformes) un de Familie vun de Alkenvagels (Alcidae). Se is tohuse in grote Deele vun dat nöördliche Asien, Noordamerika un Europa. Dor hannelt sik dat um en groten Alkenvagel bi, de en beten steviger boot is, as de Seekuut Se hett ok en gröttern Kopp un en dickern Hals. An Land steiht se liekup oder liggt up’n Buuk. Hüdigendags weert twee Unneraarden gellen laten, de sik vun de Gene her nich groot verscheelt.[1]
De Dicksnavelseekuut lett in ehr Leven un Utsehn en beten, as de Seekuut. Man se hett en dickern Snavel mit en witten Striepen un is boven up dunker swattbruun. In’n Döörsnitt is se en beten grötter, as de Seekuut. De Flunken sünd man lüttjet. De Föte sünd lang mit dree korte Töhn dor an. De dannige Snavel loppt na dat Enne hen spitz to. He is leiswatt mit en witten Striepen an den Uppersnavel, langs den Mundspleet. De Tung is geel. Dicksnavelseekuten swemmt bannig hooch up dat Water, de Steert warrt nich in’t Water dükert. Se hefft dor ehre Last mit, in’e Luft to kamen un lannen doot se nie nich up platten Grund. De Vagel warrt 42 bit 48 cm lang over’t Lief. Siene Flunken kann he bi 75 cm wiet ut’neenspannen. Wegen deit he twuschen 750 un 1480 g.
Düsse Aart vun de Seekuten brott in grote Kolonien an steile Felsküsten. Dor leevt se woll tohopen mit den Seekuut, man se krüüzt sik dor nich mit. Um in’e Luft to kamen, bruukt de Vagel up dat Water en bannigen Anloop. Man wenn he eenmol in’e Luft is, kann he wiete Strecken ohne Pause flegen. Freten deit he lüttje Fisch vun 5 bit 15 cm, Kreefte (sunnerlich Krill), Sniggen, Musseln un Dintenfische. Se dükert vun boven up dat Water in Gruppen vun 20 bit 200 Vagels na ehr Freten un sluukt de Büte meist al unner Water hendal.
Dat Seken leggt in’n Mai- oder Junimaand een Ei up en Felsensull. De Form vun en Beer sorgt dor fot, datt dat nich wegrullen un afstörten deit. Brott warrt dor 30 bit 36 Dage up. De Jungen weert fodert mit lüttje Fische. Beide Olen bringt de in’n Snavel ran. Na 18 bit 25 Dage roopt de Olen un lockt de Jungvagels de Klippen hendal. Se jumpt runner un weert vun den Wind en beten afbremst, ehrder, datt se up dat Water fallt. Flegen könnt se eerst, wenn se annerthal Maande oold sünd. Al in’n Juli treckt se af na de Winterquarteere.
De Dicksnavelseekuut brott an Steilküsten in Noordrussland, Noordkanada, Alaska, Gröönland, Iesland, in dat nöördliche Norwegen, up de russ’schen Eilannen, up Spitzbargen, an de See vun Ochotsk, un ok up Sachalin un Hokkaido.
De Bestand in’n Noordatlantik hett um de Wenn vun dat Johrdusend rum bi 6,6 Mio. Paare legen, de dor brott hefft. For den Pazifik is de Tahl up 4,5 Mio. Paare taxeert wurrn.[2]
In Europa bröödt de meisten Dicksnavelseekuten up Iesland mit 341.000 bit 861.000 Paare, up Spitzbargen mit 850.000 Paare, un up Gröönland mit 350.000 bit 400.000 Paare.[3] In’n Norden vun den europääschen Deel vun Russland bröödt bi 250.000 bit 500.000 Paare. In’n Norden vun Norwegen hefft de Vagels to’n eersten Mol in’t Johr 1964 Kinner uptagen. Midderwielen bröödt dor 1000 bit 2000 Paare.[4]
Dree Unneraarden weert gellen laten, man een is al utstorven:
Carl von Linné hett de Dicksnavelseekuut 1758 beschreven as as Alca lomvia.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Dicksnavelseekuut oder Dicksnavellumme (Uria lomvia) is en Seevagel ut de Ornen vun de Tüütvagels (Charadriiformes) un de Familie vun de Alkenvagels (Alcidae). Se is tohuse in grote Deele vun dat nöördliche Asien, Noordamerika un Europa. Dor hannelt sik dat um en groten Alkenvagel bi, de en beten steviger boot is, as de Seekuut Se hett ok en gröttern Kopp un en dickern Hals. An Land steiht se liekup oder liggt up’n Buuk. Hüdigendags weert twee Unneraarden gellen laten, de sik vun de Gene her nich groot verscheelt.
De tsjoksnaffelskoet (Uria lomvia) is ien fan de twa soarten Skoeten út de famylje fan de alkfûgels.
De rsjoksnaffelskoet is sa'n 40 oant 44 sm grut en hat in wjukspanwiidte fan 64 oant 75 sm. Dêrmei is er krekt wat grutter as de gewoane Skoet. Folwoeksen fûgels bin swart op de kop, hals, rêch en op de wjukken. De bûk en ûnderkant binne wyt. De tsjoksnaffelskoet is sa as de namme al seit fan de gewoane Skoet te ûnderskieden troch de dikkere snaffel. Ek is de rêch meast donkerder as by de Skoet. Lykas by de Skoet wurde de ûnderste parten fan it gesicht winterdeis wyt.
De Tsjoksnaffelskoet fleant streekrjocht en moat lykas de oare Alkfûgels syn koarte wjukken hiel fluch op en del slaan.
Yn de koloanjes meitsje de Tsjoksnaffelskoeten in bulte lawaai, mar as se op see binne, meitsje jouwe se gjin lûd.
De Tsjoksnaffelskoet is ien fan de meast foarkommende fûgels yn it arktyske gebiet fan Jeropa, Aazje en Noard-Amearika.
De fûgel briedet yn grutte koloanjes oan de rotseftige kusten. By't winter lûke de fûgels nei súdliker gebieten, mar allinne sa fier oant sy iisfrije see berikt hawwe. Troch harren grutte wurde se net faak troch stoarmen fan harren paad ôfbrocht lykas wol geregeld mei de lytsere Alk bart, je sjogge se dan ek hast nea súdliker.
Troch it jeien op folwoeksen fûgels en it sammeljen fan de aaien is it tal fûgels op Grienlân en New Foundland bot tebekrûn. Tsjoksnaffelskoeten binne ek gefoelich foar fersmoarging fan de see troch Oalje- en Gaswinning. Ek bliuwe der geregeld fûgels yn fiskersnetten hingjen.
It iten fan de Tsjoksnaffelskoet bestiet foar it measte part út fisk, mar ek út kreeften en oare seedieren. De Tsjoksnaffelskoet swimt yn de see by it iten sykjen en dûkt dan geregeld ûnder om in proai te pakken.
De tsjoksnaffelskoet briedet yn koloanjes oan de rotskusten fan noardlike kusten en eilannen. It aai leit fuort op de rotsen. It wyfke leit ien aai dat troch beide âlden yn 30 oant 35 dagen útbret wurdt. Lykas by de skoeten bliuwe de jongen mar sa'n trije wike op it nêst en springe dan foardat se fleane kinne nei ûnderen wat se lang net allegear oerlibje.
Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory fan Wikimedia Commons. De tsjoksnaffelskoet (Uria lomvia) is ien fan de twa soarten Skoeten út de famylje fan de alkfûgels.
Íslandslomvigi (frøðiheiti - Uria lomvia)
The thick-billed murre or Brünnich's guillemot (Uria lomvia) is a bird in the auk family (Alcidae). This bird is named after the Danish zoologist Morten Thrane Brünnich. The very deeply black North Pacific subspecies Uria lomvia arra is also called Pallas' murre after its describer. The genus name is from Ancient Greek ouria, a waterbird mentioned by Athenaeus. The species term lomvia is a Swedish word for an auk or diver.[2] The English "guillemot" is from French guillemot probably derived from Guillaume, "William".[3] "Murre" is of uncertain origins, but may imitate the call of the common guillemot.[4]
Murres have the highest flight cost, for their body size, of any animal.[5]
Since the extinction of the great auk in the mid-19th century, the murres are the largest living members of the Alcidae.[6] The thick-billed murre and the closely related common guillemot (or common murre, U. aalge) are similarly sized, but the thick-billed still bests the other species in both average and maximum size. The thick-billed murre measures 40–48 cm (16–19 in) in total length, spans 64–81 cm (25–32 in) across the wings and weighs 736–1,481 g (26.0–52.2 oz).[7][8][9] The Pacific race (U. l. arra) is larger than the Atlantic race, especially in bill dimensions.[10]
Adult birds are black on the head, neck, back and wings with white underparts. The bill is long and pointed. They have a small rounded black tail. The lower face becomes white in winter. This species produces a variety of harsh cackling calls at the breeding colonies, but is silent at sea.
They differ from the common murre in their thicker, shorter bill with white gape stripe and their darker head and back; the "bridled" morph is unknown in U. lomvia - a murre has either a white eye-stripe, or a white bill-stripe, or neither, but never both; it may be that this is character displacement, enabling individual birds to recognize conspecifics at a distance in the densely packed breeding colonies as the bridled morph is most common by far in North Atlantic colonies where both species of guillemots breed. In winter, there is less white on the thick-billed murre's face. They look shorter than the common murre in flight. First year birds have smaller bills than adults and the white line on the bill is often obscure, making the bill an unreliable way to identify them at this age. The head pattern is the best way to distinguish first-year birds from common murres.[11]
The thick-billed murre is distributed across the polar and sub-polar regions of the Northern Hemisphere where four subspecies exist; one lives on the Atlantic and Arctic oceans of North America (U. l. lomvia), another on the Pacific coast of North America (U. l. arra), and two others that inhabit the Russian arctic (U.l.eleonorae and U.heckeri).[12][13]
Thick-billed murres spend all of their lives at sea in waters which remain below 8°C,[12] except during the breeding season where they form dense colonies on cliffs.[12][13]
Thick-billed murres form vast breeding colonies, sometimes composed of over a million breeding birds, on narrow ledges and steep cliffs which face the water.[13] They have the smallest territory of any bird,[13] requiring less than one square foot per individual.[12] A breeding pair will lay a single egg each year.[12][14] Despite this, they are one of the most abundant marine birds in the Northern Hemisphere.[13]
Adults perform communal displays early in the breeding season to time their breeding cycles.[12] They do not build nests, but lay the egg directly on bare rock.[12] Both parents are involved in incubating the egg and raising the young.[15][16] Due to the enormous amount of energy needed to take off in flight, adults can only provide one food item at a time to their chick.[13] Chicks spend between 18 and 25 days on the cliffs before leaving for the sea.[12][13] Once ready to leave, the young will await nightfall and jump off the edge towards the water.[13] A parent immediately jumps after and glides within centimeters of the fledgling.[15] At sea, the male and the chick stay together for around 8 weeks during which the adult continues to provide food for the young.[13]
Survival rates of the young is not based on the number of individuals in the colony, but rather on the age of the breeders within the colony.[12] Offspring of inexperienced pairs grow more slowly than those of experienced breeders, possibly because they do not receive as much food from their parents.[14] Also, pairs which contain at least one young breeding bird tend to have lower hatch rates.[17] Older and experienced adults obtain the better nesting sites located in the center of the colony, while the inexperienced individuals are kept on the margins[12] where their young are more likely to be preyed upon.[18]
They move south in winter into northernmost areas of the north Atlantic and Pacific, but only to keep in ice-free waters.
The thick-billed murre's flight is strong and direct, and they have fast wing beats due to the short wings. Like the other auks, these birds forage for food by using their wings to 'swim' underwater.[12] They are accomplished divers, reaching depths of up to 150 m and diving for up to four minutes at a time; usually however birds make either shallow short dives or dive down to 21–40 m for longer periods.[19] While hunting, the diving trajectory resembles a flattened 'U'.[19] Birds will make long trips to get to favorite feeding grounds; while they usually forage several dozen km from their nest sites, they often travel more than 100 km to fish.[20][6] The strong and direct flight of murres, which is, for their body size, the most costly form of sustained locomotion of any animal, is a result of their short wingspan[5]
The diving depths and durations regularly achieved by these birds indicate that they, and similar auks, have some—as yet unknown—mechanism to avoid diving sickness and lung collapse when surfacing.[19] It is postulated that auks temporarily absorb excess gases into the vascular structure of their bones. From there, it is gradually released from temporary storage in a controlled process of decompression.
The nominate race feeds primarily on fish such as Gadus spp. and Arctic cod (Boreogadus saida),[12] as well as the pelagic amphipod Parathemisto libellula.[13] Other fish such as capelin (Mallotus villosus) and Myoxocephalus spp., as well as other crustaceans, polychaetes, and a few molluscs, are found in their diet but in relatively low numbers.[12] When wintering near Newfoundland, capelin can account for over 90 percent of their diet.[12]
Thick-billed murres have few natural predators because the immense number of concentrated birds found on the breeding colonies and the inaccessibility of these breeding sites make it extremely difficult for them to be preyed upon.[12] Their main predator is the glaucous gull (Larus hyperboreus), and these feed exclusively on eggs and chicks.[15][18] The common raven (Corvus corax) may also try to obtain eggs and hatchlings when they are left unattended.[12][21]
Although declines have been observed in many parts of their range,[12] the thick-billed murre is not a species of concern as the total population is estimated to contain between 15 and 20 million individuals worldwide.[13]
Egg harvesting and hunting of adult birds are major threats in Greenland, where populations fell steeply between the 1960s and 1980s.[22] In the Barents Sea region, the species has declined locally, due to influences associated with polar stations in Russia. Fisheries may also be a threat, but because thick-billed murres are better able to use alternative food sources the effect of over-fishing is not as severe as on the common murre. Pollution from oil at sea exerts another major threat. Murres are among the seabirds most sensitive to oil contamination.[23] Incidental mortality brought on by entanglement with fishing gear is also an important cause of population decline.[24]
Thick-billed murres are closely associated with sea-ice throughout the year.[13] Consequently, some scientists believe that climate change may be a threat to this Arctic-breeding species.[25] However the species seems adaptable. Populations at the southern edge of their range switched from feeding on ice-associated Arctic cod to warmer-water capelin[26] as ice break-up became earlier. Dates for egg-laying advanced with the earlier disappearance of ice. The growth of chicks is slower in years when ice break-up is early relative to egg-laying by the murres. In extremely warm years, mosquitoes and heat kill some breeders.[27]
Brünnich's guillemot is a rare vagrant in European countries south of the breeding range. In Britain, over 30 individuals have been recorded, but over half of these were tideline corpses. Of those that were seen alive, only three have remained long enough to be seen by large numbers of observers. All three were in Shetland - winter individuals in February 1987 and November/December 2005, and a bird in an auk colony in summer 1989. The 1989 and 2005 birds were both found by the same observer, Martin Heubeck.
The species has been recorded once in Ireland,[28] and has also been recorded in the Netherlands. In the western Atlantic, they may range as far as Florida,[29] and in the Pacific to California.[6] Before 1950, large numbers appeared on the North American Great Lakes in early winter, passing up the St. Lawrence River from the East coast. Such irruptions have not been seen since 1952.[30]
The thick-billed murre or Brünnich's guillemot (Uria lomvia) is a bird in the auk family (Alcidae). This bird is named after the Danish zoologist Morten Thrane Brünnich. The very deeply black North Pacific subspecies Uria lomvia arra is also called Pallas' murre after its describer. The genus name is from Ancient Greek ouria, a waterbird mentioned by Athenaeus. The species term lomvia is a Swedish word for an auk or diver. The English "guillemot" is from French guillemot probably derived from Guillaume, "William". "Murre" is of uncertain origins, but may imitate the call of the common guillemot.
Murres have the highest flight cost, for their body size, of any animal.
La Dikbeka urio aŭ Dikbeka aŭko, Uria lomvia, estas birdo de la familio de aŭkedoj. La tre forte nigra nordapacifika subspecio Uria lomvia arra estas nomita ankaŭ Palasa urio laŭ ties priskribinto Peter Simon Pallas.
Ĝi reproduktiĝas en marbordoj kaj insuloj de alta Arkto de Eŭropo, Azio kaj Norda Ameriko. Ĝi estas unu el la plej multnombraj specioj de birdoj en la Alta Arkto.
Tiuj birdoj reproduktiĝas en grandaj kolonioj en marbordaj klifoj kaj la ino demetas siajn ovojn rekte sur klifaj kornicoj aŭ grundo. La ovoj estas pintaj. La birdoj migras suden vintre ekde la plej nordaj teritorioj de la nordaj Atlantiko kaj Pacifiko, sed nur por resti en senglaciaj akvoj. La plia grandeco de tiu specio faras ĝin malpli forpelitaj ol la Malgranda aŭko suden de la malfruaj aŭtunaj stormoj kaj pro tio ili estas pli raraj en mezvarmaj latitudoj.
En Kanado estas ĉirkaŭ 3,5 milionoj da birdoj kaj ili ĉefe reproduktiĝas en 9 kolonioj instalitaj en orienta Arkto kanada kaj malpli en marbordoj de Labrador kaj Novlando kaj en kabo Parry, la ununura kolonio de okcienta Arkto. Ĉirkaŭ 11 % (160,000 paroj) de la kanada loĝantaro nestumas en kabeto Cambridge sude de la insulo Coburg. Ĵusaj nombradoj (1993) pruvas, ke la specio havas stabilajn reproduktantajn loĝantarojn dum almenaŭ 15 jaroj.
Tiu ĉi specio estas 40–44 cm longa kun enverguro de 64–75 cm kaj pro tio nur iomete pli granda ol la tre parenca Longbeka urio.
Plenkreskuloj estas nigraj ĉe kapo, kolo, dorso kaj flugiloj kun blankaj subaj partoj. La beko estas longa (sed ne tiom kiom tiu de la Longbeka urio) kaj pinta. Ili havas etan rondan nigran voston. La vizaĝo blankiĝas vintre. Ili diferenciĝas el la Longbeka urio pro la pli dika beko, pli malhela dorso kaj blanka strio laŭlonge de la beko (ambaŭflanke) ekde la komenco. Krome vintre ili havas blanke nur la suban vizaĝon, sed ne ĉirkaŭ la okulo, kio estas nigra.
La flugo de la Dikbeka urio estas forta kaj rekta, kaj ili flugilfrapas rapide pro siaj mallongaj flugiloj. Ili aspektas pli mallongaj ol la Longbeka urio dumfluge. Tiuj birdoj serĉas nutraĵon kiel aliaj aŭkoj uzante siajn flugilojn por subnaĝi. Ili estas lertaj subnaĝantoj kaj atingas profundecojn de ĉirkaŭ 140 m kaj subnaĝas dum kvar minutoj ĉiufoje. Plenkreskuloj manĝas ĉefe senvertebrulojn kaj kelkajn fiŝojn kaj manĝigas la idojn per fiŝoj, kalmaroj, kelkaj krustuloj kaj aliaj etaj senvertebruloj. Ili alportas tiujn predaĵojn al la ido po unu ĉiufoje en siaj bekoj.
Tiu specio produktas serion da akraj krakadoj en la reproduktaj kolonioj, sed ĝi estas silenta ĉemare.
Troa ovokolektado kaj ĉasado de plenkreskuloj estas gravaj minacoj en Novlando kaj Gronlando. En la Maro Barent tion faras nur lokaj loĝantaroj rilate polusajn staciejojn en Rusio. Fiŝkaptejoj estis minaco, sed pro lerteco uzi alternativajn manĝoresursojn la rezulto de troa fiŝkaptado ne estas tiom grava kiom por la Longbeka urio. Oleopoluado kaj gasekspluatado estas vera minaco. Tiu ĉi specio estas tro sensiva al tiu influo kaj same al la fiŝkaptiloj kie multaj birdoj mortiĝas (Vidar Bakken, Irina V. Pokrovskaya, 2000).
Ankaŭ Klimatoŝanĝo estas konsiderata minaco por tiu arkta specio. La loĝantaroj de la suda limo de la teritorio devas ŝanĝi sian dieton el la arktasociata Arkta moruo al pli varmakva ermelino. Datoj de ovodemetado antaŭeniras pro la frua malapero de la glacio. La nombro de idoj produktitaj estas pli malalta en pli varmaj jaroj. Ĉefe en varmaj jaroj la moskitoj kaj la varmo mortigas multajn el la maskloj inter la birdoj.
Inter naturaj predantoj elstaras la Glacimevo, kiu predas ĉefe ovojn kaj idojn de la Dikbeka urio.
La Dikbeka urio estas rara vaganto en Eŭropaj landoj sude de la reprodukta teritorio. En Birio ĉirkaŭ 30 individuoj estis vidataj, sed duono estis kadavraĵoj. El la viditaj dum, nur tri restis sufiĉe longe por esti vidataj de sufiĉe granda nombro de observantoj. Ĉiu tri estis en Ŝetlando; vintraj individuoj en februaro 1987 kaj novembro/decembro 2005, kaj unu birdo en kolonio de marbirdoj en somero 1989 (la birdoj de 1989 kaj 2005 estis ambaŭ trovitaj de la sama observanto, Martin Heubeck).
La Dikbeka urio estis vidata unufoje en Irlando, kaj estis vidata ankaŭ en Nederlando.
La Dikbeka urio aŭ Dikbeka aŭko, Uria lomvia, estas birdo de la familio de aŭkedoj. La tre forte nigra nordapacifika subspecio Uria lomvia arra estas nomita ankaŭ Palasa urio laŭ ties priskribinto Peter Simon Pallas.
El arao de Brünnich[1] o de pico ancho (Uria lomvia) es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae ampliamente distribuido por las costas árticas de Europa, Asia y Norteamérica.
Se conocen cuatro subespecies de Uria lomvia:[2]
El arao de Brünnich o de pico ancho (Uria lomvia) es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae ampliamente distribuido por las costas árticas de Europa, Asia y Norteamérica.
Põhjatirk[1] (Uria lomvia) on alklaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Põhjatirk klassifitseeritakse järgmisteks alamliikideks:
Põhjatirgud toituvad lisaks kaladele ka kalmaaridest, vähilaadsetest.[2]
Nende kolooniaid leidub Arktikas ja subarktikas.
Põhjatirkudel on nokk jämedam kui lõunatirkudel. Ülanokal paikneb neil valge lahutriip.
Ipar-martin (Uria lomvia) Uria generoko animalia da, kostalde artikoetan bizi dena. Hegaztien barruko Alcidae familian sailkatua dago.
Ipar-martinak lau azpiespezie ditu:[3]
Ipar-martin (Uria lomvia) Uria generoko animalia da, kostalde artikoetan bizi dena. Hegaztien barruko Alcidae familian sailkatua dago.
Pohjankiisla (Uria lomvia) on Suomessa erittäin harvinainen lintu.
Musta pää ja selkä, valkea rinta, maissa pysty istuma-asento. Pohjankiisla on hiukan suurempi kuin etelänkiisla: Pituus on 40–44 cm ja siipien kärkiväli 64–75 cm.
Pohjankiisla pesii luodoilla, saarilla ja rannikoilla kaukana pohjoisessa. Se siirtyy talveksi hiukan etelämmäksi jään rajaa seuraten. Suomessa laji on erittäin harvinainen. Ensimmäisen kerran laji tavattiin Korppoosta 1901. Vuonna 1902 Suomessa todettiin poikkeuksellinen pohjankiislojen massaesiintyminen. Jäämerellä riehunut talvimyrsky toi pohjankiisloja erityisesti Itä-Suomeen.[2] Vuonna 1964 Suomesta löytyi kuollut pohjankiisla, 1986 elävä yksilö, joka kuitenkin kuoli seuraavana vuonna Korkeasaaressa. Viimeisin havainto on vuodelta 1988, kun löytyi kalaverkkoon kuollut yksilö.[3]
Pohjankiisla tekee vain yhden munan kerrallaan.
Pohjankiislat syövät enimmäkseen kalaa, mutta myös meren selkärangattomia.
Pohjankiisla (Uria lomvia) on Suomessa erittäin harvinainen lintu.
Uria lomvia
Le Guillemot de Brünnich (Uria lomvia), autrefois appelé Marmette de Brünnich[1], est une espèce d'oiseaux de mer de la famille des alcidés. Ces oiseaux nichent sur les côtes et les îles du haut Arctique européen, américain et asiatique. C'est l'un des oiseaux les plus courants de cette région.
Ces oiseaux mesurent 40 à 44 cm de long pour une envergure de 64 à 75 cm. Ils pèsent en général entre 1 et 1,5 kg. Les adultes sont noirs sur la tête, la nuque, l'arrière et le derrière et blancs sur le devant. Le bec est long et pointu. Le bas de la tête devient blanc en hiver.
Les juvéniles ne sont pas capables de voler avant un mois et demi, les adultes ne peuvent voler durant leur mue.
Ils nichent en grande colonie sur les falaises à partir de la mi-mai et pondent leur unique œuf directement sur le rebord d'une falaise à partir de la mi-juin. L'éclosion se produit un mois plus tard et les poussins sont nourris au nid jusqu'à ce qu'ils prennent leur envol, de la mi-août à la fin août. Tous les poussins ont quitté la colonie au début de septembre. En hiver, ils migrent vers les parties nord de l'Atlantique et du Pacifique pour arriver dans des eaux non prises par les glaces. Les femelles migrent habituellement les premières, suivies des mâles et des poussins quelques jours plus tard. Les mâles nourrissent les petits. Ils voyagent en nageant étant incapable de voler, adultes et juvéniles, durant cette période de leur vie pour des raisons différentes.
La principale source de nourriture de la marmette de Brünnich est la morue polaire, mais elle mange aussi d'autres poissons et des crustacés pélagiques (en particulier des mysidacés et des amphipodes). Après la débâcle de l'avant-côte, les marmettes de Brünnich peuvent voyager pendant 2 heures pour se nourrir parmi les plaques de glace dans les eaux libres.
On estime la population du Canada à 3,5 millions d'oiseaux et la majorité reproductrice se concentre en 9 colonies installées dans l'Arctique canadien de l'Est. On en trouve aussi en plus petits nombres sur les côtes du Labrador et de Terre-Neuve et au cap Parry, la seule colonie établie dans l'Arctique de l'Ouest.
Environ 11 % (160 000 couples) de la population canadienne de marmette de Brünnich nichent à la pointe Cambridge à l'extrémité sud de l'île Coburg. Des recensements récents (1993) aux lieux d'étude de la marmette laissent penser que cette espèce a maintenu des populations reproductrices stables depuis que l'on a commencé les recensements, il y a près de 15 ans.
En Amérique du Nord, ils sont menacés par les humains qui chassent des oiseaux adultes, les pêchent par inadvertance, récoltent de leurs œufs et sont responsables de la pollution pétrolière. Les principaux prédateurs des poussins et des œufs sont les goélands bourgmestres. La plus grosse mortalité chez les poussins a lieu lors du premier saut : un petit nombre de poussins heurtent alors la paroi rocheuse des falaises lors de leurs descentes, alors que d'autres ne parviennent pas à retrouver leurs parents sur l'eau.
L'association étroite de l'espèce avec la mer, notamment pour se nourrir et pendant sa migration à la nage, les rend très vulnérables face aux pollutions marines humaines (marées noires, dégazages, etc.). Tout projet pétrolier sur leur parcours menace l'habitat des guillemots de Brünnich.
Comme de nombreux animaux marins et d'autres oiseaux tels les fulmars ou albatros, ils sont également de plus en plus exposés au risque d'ingestion de microplastiques ou de microbilles de plastique, risque avéré et scientifiquement démontré dans la zone arctique du Canada ; lors d'une étude publiée (en 2010), sur 186 guillemots de Brünnich prélevés dans cinq colonies de l'est de l'Arctique canadien un ou plusieurs débris de plastique ingéré ont été trouvés dans leur tractus gastro-intestinal de 11 % des oiseaux . C'était la première preuve que ce phénomène touchait aussi la zone arctique et la plus forte incidence d'ingestion de plastique constatée à ce jour pour cette espèce[2].
Leur nom vernaculaire est un hommage au zoologue danois Morten Thrane Brünnich.
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des quatre sous-espèces suivantes :
Uria lomvia
Le Guillemot de Brünnich (Uria lomvia), autrefois appelé Marmette de Brünnich, est une espèce d'oiseaux de mer de la famille des alcidés. Ces oiseaux nichent sur les côtes et les îles du haut Arctique européen, américain et asiatique. C'est l'un des oiseaux les plus courants de cette région.
Stuttnefja (fræðiheiti: Uria lomvia) er strandfugl af svartfuglaætt og nokkuð lík langvíu. Hún er svört á höfði og baki en hvít að neðanverðu. Á veturna fær hún hvíta vanga. Goggurinn er svartur, oddhvass og með hvítri rönd á jaðri efra skolts. Fætur eru svartir og augun svört. Stuttnefjan verpir á líkum stöðum og langvían, en ólíkt henni (sem verpir á berar syllur og bríkur) er dálítil jarðvegur eða leir og sandur í eggstæðinu hjá stuttnefjunni. Þær eru líka yfirleitt fáar saman. Mesti þéttleiki stuttnefju í varpi hefur þó mælst 37 fuglar á fermetra. Stuttnefjuna má helst finna í stórum hópum í Látrabjargi, Hælavík og Hornabjargi. Lítið er vitað um ferðir hennar á veturnar en flestar langvíur eru hér frá byrjun apríl og fram til byrjun ágúst.
Stuttnefjan átti sér ólík heiti eftir landshlutum. Í Látrabjargi var hún kölluð nefskeri og í Papey stuttvíi, í Skrúð drunnnefja og á Langanesi klumba. [1]
Stuttnefja (fræðiheiti: Uria lomvia) er strandfugl af svartfuglaætt og nokkuð lík langvíu. Hún er svört á höfði og baki en hvít að neðanverðu. Á veturna fær hún hvíta vanga. Goggurinn er svartur, oddhvass og með hvítri rönd á jaðri efra skolts. Fætur eru svartir og augun svört. Stuttnefjan verpir á líkum stöðum og langvían, en ólíkt henni (sem verpir á berar syllur og bríkur) er dálítil jarðvegur eða leir og sandur í eggstæðinu hjá stuttnefjunni. Þær eru líka yfirleitt fáar saman. Mesti þéttleiki stuttnefju í varpi hefur þó mælst 37 fuglar á fermetra. Stuttnefjuna má helst finna í stórum hópum í Látrabjargi, Hælavík og Hornabjargi. Lítið er vitað um ferðir hennar á veturnar en flestar langvíur eru hér frá byrjun apríl og fram til byrjun ágúst.
Stuttnefjan átti sér ólík heiti eftir landshlutum. Í Látrabjargi var hún kölluð nefskeri og í Papey stuttvíi, í Skrúð drunnnefja og á Langanesi klumba.
L'uria di Brünnich (Uria lomvia (Linnaeus, 1758)) è un uccello marino della famiglia degli Alcidi.[2]
Questa specie ha un areale circumpolare artico che comprende le regioni artiche di Nord America, Europa e Asia. I limiti meridionali della nidificazione sono rappresentati dalle isole Kurili (Russia), Terranova e Labrador (Canada) e Alaska (USA).[1]
Uria lomvia ha 4 sottospecie:[2]
_9.jpg)
Museum specimen
Museum specimen
Storasnapis narūnėlis (lot. Uria lomvia, angl. Brunnich's Guillemot) – alkinių (Alcidae) šeimos paukštis, kuris labai panašus į laibasnapį narūnėlį, nuo kurio skiriasi trumpesniu ir storesniu snapu ir šviesesniais antsnapio pamatų šonais. Paukštis poilsio apdaru už akies nėra juodos juostelės.
Lietuvoje pastebimas labai retai.
Storasnapis narūnėlis (lot. Uria lomvia, angl. Brunnich's Guillemot) – alkinių (Alcidae) šeimos paukštis, kuris labai panašus į laibasnapį narūnėlį, nuo kurio skiriasi trumpesniu ir storesniu snapu ir šviesesniais antsnapio pamatų šonais. Paukštis poilsio apdaru už akies nėra juodos juostelės.
Lietuvoje pastebimas labai retai.
Resnknābja kaira (Uria lomvia) ir alku dzimtas (Alcidae) jūras putns, kuram ir 4 pasugas.[1] Tam ir cirkumpolāra izplatība, un tas ir sastopams ziemeļu puslodes polārajos un subpolārajos reģionos Atlantijas, Klusajā un Ziemeļu Ledus okeānā, ligzdojot Ziemeļamerikas, Eiropas un Āzijas piekrastēs un salās.[2]
Resnknābja kaira izplatīta Atlantijas un Klusā okeāna ziemeļu daļā, kā arī Ziemeļu Ledus okeānā. Lielāko daļu savas dzīves tā pavada jūrā, uz sauszemes iznākot tikai ligzdošanas laikā. Resnknābja kaira ligzdo Ziemeļamerikas, Āzijas un Eiropas ziemeļu piekrastēs un salās, ligzdošanas areāla dienvidu robežai Āzijā sasniedzot Kuriļu salas, Ziemeļamerikā Ņūfaundlendu un Labradoru austrumu krastā, bet Aļasku rietumu krastā. Resnknābja kaira ligzdo arī Grenlandē, Islandē, Fēru Salās, Svalbārā, Norvēģijas un Krievijas ziemeļos.[2] Japānas krastos regulāri var novērot ziemojošos putnus. Reizēm putni aizklejo līdz Britu salām, Īrijai, Skandināvijai, Polijai un pat Portugālei.[2]
Divas reizes 20. gadsimta sākumā resnknābju kairu eksemplāri ir iegūti Rīgas tirgū, kas varētu liecināt par to ziemošanu Baltijas jūras austrumu piekrastē. Tomēr nav droši pierādīts, ka tie nomedīti tieši mūdienu Latvijas teritorijā, tādēļ šobrīd suga nav pilnvērtīgi iekļauta Latvijas putnu sarakstā.[3]
Kopš 19. gadsimta vidū izmira milzu alks, resnknābja kaira ir vislielākā alku dzimtā.[4] Lai arī tuvākā radiniece tievknābja kaira ir apmēram tikpat liela kā resnknābja kaira, tomēr vidējais lielums un maksimālais svars lielāks ir pēdējai no abām sugām. Resnknābja kairas ķermeņa lielums ir 40—48 cm, spārnu plētums 64—81 cm, svars 736—1481 g.[5][6]
Resnknābja kairas apspalvojums ir kontrastaini melnbalts. Tās galva, kakls, mugura un spārni ir koši melni, bet ķermeņa apakšpuse koši balta.[7] Aste noapaļota un melna, arī kājas un pleznotās pēdas melnas. Spārni īsi un smaili, un samērā mazi, salīdzinot ar palielo ķermeni, tādēļ, lai paceltos gaisā, tievknābja kairai ir samērā ilgi jāieskrienas pa ūdens virsmu.[7] Knābis melns, garš un smails, bet gar knābja augšējās daļas malu ir balta, šaura svītra. Ziemā vaigi un pakakle kļūst balti, bet knābja svītra toties kļūst mazāk izteikta. Jaunajiem putniem knābis ir smalkāks un mazāks kā pieaugušajiem īpatņiem, kā arī baltā svītra gar knābi ļoti bieži iztrūkst. Šajos gadījumos jaunos putnus ir grūti atšķirt no tievknābja kairas.[8]
Resnknābja kaira galvenokārt uzturas jūrā, krastā iznākot tikai ligzdošanas sezonā. Ja tievknābja kairas uzturas ūdeņos, kas ir brīvi no ledus, tad resnknābja kaira parasti mājo ledus aukstos ūdeņos, kuros peld vismaz daži pakledus gabali.[7] Ūdens temperatūra parasti ir zemāka par 8°C.[9]
Resnknābja kairas uz sauszemes ir ļoti neveiklas, arī pacelties gaisā tām ir grūti, bet uzsākušas lidojumu, tās ir ļoti ātras, lidojuma ātrumam sasniedzot 120 km/h.[10] Spārni lidojumā kustās ļoti ātri. Tā kā aste ir ļoti īsa, manevrēšanai gaisā resnknābja kaira lieto pēdas, tomēr asus pagriezienus un akrobātiskas cilpas tā veikt nespēj. Reizēm, lai nosēstos uz klints malas, putns riņķo vairākas reizes gar izvēlēto laukumiņu, līdz tam izdodas sekmīgi piezemēties.[7]
Toties resnknābja kaira ir izcila peldētāja un nirēja,[7] un no visiem jūras putniem tā spēj ienirt visdziļāk, regulāri medījot zivis dziļāk par 100 m, retumis dziļāk par 200 m.[6][10] Zem ūdens resnknābja kaira spēj uzturēties līdz 3—4 minūtēm.[6][11] Peldot zem ūdens, resnknābja kaira kustina spārnus it kā lidotu.[11]
Resnknābja kaira barojas ar zivīm, kalmāriem, vēžveidīgajiem, kā arī citiem jūras bezmugurkaulniekiem, tos ķerot, ienirstot zem ūdens.[6][7][11] Putni ligzdošanas sezonā mēdz lidot lielus attālums, lai sasniegtu iemīļotākās barošanās vietas, bieži ceļojot vairāk kā 100 km.[11]
Resnknābja kairas ligzdo lielās kolonijās, kurās reizēm ir vairāk kā miljons putnu.[12] Ligzdošanai tiek izvēlētas stāvas piekrastes klinšu sienas ar šaurām dzegām,[12] kurām sauszemes plēsēji, piemēram, lapsas nespēj tikt klāt. Agri pavasarī putni retumis iegriežas ligzdošanas vietās, bet, tuvojoties olu dēšanas laikam, viens no pāra sāk pastāvīgi uzturēties olas dēšanai noskatītajā vietā.[7] Reizēm kolonijas ir jauktas ar tievknābja kairām. Salīdzinoši resnknābja kairas ligzdo uz šaurākām klinšu maliņām nekā tievknābja kairas.[7]
Resnknābja kairas dzimumbriedumu sasniedz 5 gadu vecumā, veidojot monogāmus pārus uz vairākām sezonām. Sezonā ir viens perējums un dējumā ir viena ola, kas tiek izdēta tieši uz klints virsmas.[5] Tomēr perēšanas laikā putns, tupot uz olas, mēdz vākt dažādus krikumiņus, kurus var atrast savā tuvumā — akmentiņus, salmiņus un citus sīkumiņus, kas, sajaucoties ar putna fekālijām, sacementējas un veido nelielu barjeru, aizsargājot olu no nokrišanas.[6] Olai ir koniska forma, kas arī to pasargā no nokrišanas. Ja ola tiek sakustināta, tā mēdz griezties ap savu šauro galu. Olām var būt dažādas krāsas: baltas, gaiši brūnas, zilas un zaļas ar tumšākiem raibumiņiem.[6]
Perē abi vecāki, kā arī par mazuli rūpējas abi vecāki. Perējot putni nomainās ik pēc 1—2 dienām, otram partnerim tikmēr jūrā barojoties. Ja ola tiek zaudēta sezonas iesākumā, dējums tiek atkārtots. Inkubācijas periods ilgst apmēram 30—35 dienas.[10] Izšķiļoties putnēnu sedz dūnas, un jau dienas vecumā tas nostājas uz kājām.[6] Viens no vecākiem ik pārmaiņus mazuli silda, līdz tas sasniedz vecumu kolonijas pamešanai,[7] kas notiek, kad jaunais putns sasniedz 18—25 dienu vecumu.[12] Mazulis tiek barots ar zivīm, kas sver 5—20 g.[7] Vienā reizē resnknābja kaira atnes vienu zivi, kas reizēm tiek nesta no vietas, kas atrodas pat 100 km attālumā.[7]
Koloniju jaunais putns pamet kopīgi ar tēvu, lecot un planējot no klints lejup. Līdzko tas nolec, tēvs tam seko un planē cieši aiz jaunā putna. Klints dzega, no kuras putnam jānolec, reizēm ir pat 500 metru augstumā. Ja ligzdošanas kolonija ir uz salas ar zemiem krastiem, tad jūra tiek sasniegta, ejot ar kājām. Kolonija parasti tiek pamesta vēlu vakarā. Drīz pēc tam koloniju pamet arī mātīte. Jaunais putns paliek kopā ar tēvu, līdz tas ir pilnībā pieaudzis un iemācījies patstāvīgi baroties, apmēram 2 mēnešus.[12][7]
Pieredzējušiem vecākiem mazuļi aug ātrāk nekā jauniem vecākiem. To skaidro ar pieredzi mazuļa barošanā un mākā atnest pēc iespējas lielāku lomu,[13] kā arī pieredzējušākie vecāki izvēlas izdevīgākas ligzdošanas vietas, kas atrodas kolonijas centrā. Jaunie putni parasti ligzdo malās, un to olas un mazuļi visbiežāk kļūst par laupījumu citiem jūras putniem, piemēram, kaijām.[14] Nokļuvuši jūrā, jaunie putni kopā ar tēvu dodas savā pirmajā migrācijas ceļojumā, to veicot peldus, nevis lidojot. Līdz ziemošanas vietai putni peld reizēm pat 1000 km.[10]
Resnknābja kairai ir 4 pasugas:[1]
Resnknābja kaira (Uria lomvia) ir alku dzimtas (Alcidae) jūras putns, kuram ir 4 pasugas. Tam ir cirkumpolāra izplatība, un tas ir sastopams ziemeļu puslodes polārajos un subpolārajos reģionos Atlantijas, Klusajā un Ziemeļu Ledus okeānā, ligzdojot Ziemeļamerikas, Eiropas un Āzijas piekrastēs un salās.
De kortbekzeekoet of dikbekzeekoet (Uria lomvia) is een vogel uit de familie der alken (Alcidae).
De kortbekzeekoet is een forse alkachtige met een lengte van 40 à 44 centimeter en een spanwijdte van 64 tot 75 centimeter. Evenals alle andere alken is het een zeevogel. Hij lijkt vrij veel op de gewone zeekoet (Uria aalge), echter is zijn snavel wat dikker en heeft een witte lijn langs de snavelbasis.[2]
Zijn voedsel bestaat uit schaaldieren en vis, zoals Arctische kabeljauw (Boreogadus saida) en lodde (Mallotus villosus), die hij al duikend en zwemmend vangt onder water. De kortbekzeekoet is een arctische soort en broedt het liefst op smalle richels, vaak in gemengde kolonies met bijvoorbeeld drieteenmeeuwen (Rissa tridactyla). Ze arriveren op de broedgebieden in april of mei en verlaten deze weer zodra de jongen uit zijn gevlogen tegen eind juli en begin augustus.[3]
Het broedgebied van de kortbekzeekoet in het Noord-Atlantische deel van z'n verspreidingsgebied omvat Groenland, enkele kolonies in het noordoosten van Canada (e.g. in Newfoundland en Labrador), IJsland, Jan Mayen, Spitsbergen, Nova Zembla, Frans Jozefland en enkele locaties aan de Noorse en Russische noordkust.[3][4] Broedvogels uit kolonies op Spitsbergen overwinteren vooral in de wateren van Zuidwest-Groenland, Newfoundland en Labrador, terwijl broedvogels uit kolonies op Bereneiland 's winters vooral naar IJslandse wateren trekken.[3] Overwinteraars kunnen zuidelijk gevonden worden tot aan Midden-Noorwegen - soms worden ze als dwaalgast langs Britse en West-Europese kusten gezien. In Nederland zijn van 1900 tot 2000 zeven goed gedocumenteerde waarnemingen gedaan en twee van 2001 tot 2012.[5]
De soort telt vier ondersoorten:[6]
De grootte van de wereldpopulatie werd in 1996 geschat op meer dan 22 miljoen individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal vooruit gaat. Om deze redenen staat de kortbekzeekoet als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Dikbekzeekoeten op Bereneiland en op een rots in de Barentszzee
De kortbekzeekoet of dikbekzeekoet (Uria lomvia) is een vogel uit de familie der alken (Alcidae).
Polarlomvi (Uria lomvia) er ein sjøfugl i alkefamilien. Fuglen liknar lomvi i fargar. Begge artar kan hekka på same stad samtidig. Egget vert lagt rett på bakken i mai.
Arten har sirkumpolar utbreiing.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Polarlomvi Polarlomvi (Uria lomvia) er ein sjøfugl i alkefamilien. Fuglen liknar lomvi i fargar. Begge artar kan hekka på same stad samtidig. Egget vert lagt rett på bakken i mai.
Arten har sirkumpolar utbreiing.
Polarlomvi (Uria lomvia) er en pelagisk dykkende sjøfugl og den nest største av alkene (Alcini), en monofyletisk gruppe som tilhører familien alkefugler (Alcidae). Arten trives i polarområdene i Atlanterhavet og Stillehavet.
Polarlomvi har sort overside og hvit underside, og ligner på lomvi (Uria aalge) av utseende, men skiller seg fra denne gjennom et kortere og kraftigere nebb, som dessuten har en hvit strek langs kanten av overnebbet. Flankene mangler også hvit vatring.
Polarlomvi er litt mindre enn lomvi. Den veier typisk 0,7–1,2 kg og måler normalt 39–43 cm.
Polarlomvi har seks beskrevne underarter, der nominatformen befinner seg i Svalbardområdet.
Arten har en sirkumpolar utbredelse i arktiske og subarktiske områder, mellom 46º og 82º nord. Nord i Atlanterhavet hekker den fra Øst-Canada via Grønland, Island, Bjørnøya, Finnmark (få), Svalbard, Frans Josefs land og til Novaja Semlja. Den er også utbredt på begge sider av Beringstredet (Russland og Alaska). Den sørligste bestanden av polarlomvi finnes på øyene sør for Kamtsjatkahalvøya i Øst-Sibir.
Atlanterhavsbestanden er estimert til 4,9–7,5 millioner par, der den øst-atlantiske bestanden er omkring tre ganger større enn den vest-atlantiske.
Polarlomvien hekker på smale fjellhyller. Hekkingen foregår i tette kolonier, som kan variere i størrelse fra noen få hundre par til flere hundre tusen par. Hekkeplassene ligger vanligvis i bratte klippevegger nær sjøen. Hekkebiologien er svært lik lomviens. Eggene er pæreformede. Utenfor hekkesesongen opptrer arten både i kystnære farvann og på åpent eller delvis islagt hav.
Føden består for det meste av fisk og krepsdyr som fuglene fanger i dykk ned mot cirka 50 meter. Det er imidlertid kjent at arten dykker til mer enn 100 meter og mer.
Polarlomvi (Uria lomvia) er en pelagisk dykkende sjøfugl og den nest største av alkene (Alcini), en monofyletisk gruppe som tilhører familien alkefugler (Alcidae). Arten trives i polarområdene i Atlanterhavet og Stillehavet.
_10.jpg)
Scientìfich: Uria lomvia
Piemontèis : ...
Italian : Uria di Brünnich
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Nurzyk polarny, nurzyk grubodzioby (Uria lomvia) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny alk (Alcidae), zamieszkujący wybrzeża Morza Arktycznego.
Gniazduje w subarktycznej Ameryce, na Grenlandii, północno-wschodniej Syberii, Islandii, Spitsbergenie, Półwyspie Kolskim i w północnej Norwegii. Zimą wędruje do środkowej Norwegii. W Europie Środkowej nurzyka polarnego spotyka się na wybrzeżach.
W upierzeniu godowym głowa i szyja oraz wierzch ciała czarne, spód biały przechodzący płynnie na podgardle w postaci białego ostrego klina, na skrzydle wąski biały pasek, na głowie biały wąs. Nogi zielonożółte. Dziób czarny, krótki i grubszy od nurzyka podbielałego, po bokach widnieje biały pas. W szacie spoczynkowej, a także u osobników młodocianych białe podgardle i policzki. W upierzeniu zimowym czarna czapeczka przedłuża się poza oczy, za którymi nie ma wtedy białej plamy. W locie wydaje się być krępy, ma zadarty do góry dziób. Od nurzyka podbielałego różni go bardziej czarny wierzch, brak ciemnych rysunków na bokach ciała.
dł. ciała ok. 42-48 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 70-75 cm
waga ok. 750-1500 g
Wydaje dźwięki podobne do innych nurzyków. Jest to szorstkie "arr".
Otwarte morza w pobliżu brzegu. Gniazduje na skalistych klifach.
Jajo składa bezpośrednio na skale. Tworzy liczne kolonie lęgowe.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając jedno jajo.
Jajo wysiadywane jest przez okres 30-36 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po 18-25 dniach.
W czasie karmienia swoich młodych mogą nurkować do 70 metrów by zdobyć dla nich małe ryby. Dorosłe ptaki odżywiają się jednak głównie planktonem.
W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[3].
Nurzyk polarny, nurzyk grubodzioby (Uria lomvia) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny alk (Alcidae), zamieszkujący wybrzeża Morza Arktycznego.
Uria lomvia, conhecido pelo nome comum de airo de Brünnich, é uma espécie de ave marinha Charadriiforme da família Alcidae, com uma ampla distribuição natural pelas costas árcticas da Europa, Ásia e América do Norte.[1]
Foram descritas quatro subespécies de Uria lomvia:[1]
Uria lomvia, conhecido pelo nome comum de airo de Brünnich, é uma espécie de ave marinha Charadriiforme da família Alcidae, com uma ampla distribuição natural pelas costas árcticas da Europa, Ásia e América do Norte.
Spetsbergsgrissla (Uria lomvia) är en fågel som tillhör familjen alkor och är en nära släkting till sillgrisslan.
Spetsbergsgrisslan har svart översida och vit undersida, och är för övrigt mycket lik sillgrisslan. De två arterna skiljer sig främst genom att spetsbergsgrisslan har kortare och kraftigare näbb, har en mörkare färg på huvudet samt den vitgula strimman på kanten av näbben. Den är en ganska stor fågel, totallängden kan uppgå till cirka 42 centimeter, med ett vingspann mellan 64–75 centimeter och en vikt mellan 0,7 och 1,2 kg.
Koloni med spetsbergsgrissla på klippsida av Spetsbergen.
_with_prey.jpg)
I vinterdräkt på besök i Storbritannien.
Spetsbergsgrisslan lever i de arktiska områdena från östligaste Kanada via Grönland, Island, Bjørnøya, Svalbard, Frans Josefs land och till Novaja Zemlja och nordligaste Norge. Fågeln är även utbredd på båda sidor om Berings sund (Ryssland och Alaska). Den sydligaste häckningsplatsen där fågeln påträffats är på öarna söder om Kamtjatkahalvön. På Grönland häckar fågeln i jättestora kolonier innehållande uppemot ett par miljoner par.
Spetsbergsgrissla delas oftast upp i fyra underarter med följande utbredning:[2]
Spetsbergsgrisslan är en mycket sällsynt gäst i Sverige med knappt ett 40-tal fynd. Majoriteten är från Västkusten under senhöst och vinter, men fynd finns också från Lilla Karlsö i maj 2000 och i januari 1987 påträffades ett exemplar på en väg i Klöverträsk utanför Älvsbyn i Norrbotten.[3]
Spetsbergsgrisslan häckar i stora kolonier. Den lägger sitt enda ägg på en klippavsatts i fågelberg. Spetsbergsgrisslan bygger inget egentligt bo, men kan skrapa ihop lite småsten och grus.[4] När detta cementeras fast av avföring kan det hjälpa till att hindra ägget från att rulla ut över kanten.[4]
Spetsbergsgrisslan är en av de mest djupdykande av alla fåglar, regelbundet till mer än 100 meters djup och tillfälligt ända upp till 200 meter.[4] Den kan vara under ytan mer än tre minuter.[4] Spetsbergsgrisslan lever av fisk, skaldjur, bläckfisk och andra marina invertebrater.[4]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] 1996 uppskattades världspopulationen till fler än 22 miljoner individer.[1]
Fågeln fick sitt engelska namn Brünnich's Guillemot efter den danske zoologen Morten Thrane Brünnich. På svenska har fågeln även kallats nordgrissla, spetsbergsalk, Spetsbergens sillgrissla och Brünnichs grissla.[5]
Wikimedia Commons har media som rör spetsbergsgrissla.
Spetsbergsgrissla (Uria lomvia) är en fågel som tillhör familjen alkor och är en nära släkting till sillgrisslan.
Uria lomvia là một loài chim trong họ Alcidae.[1]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Uria lomvia (Linnaeus, 1758)
Охранный статус
Толстоклю́вая ка́йра, или короткоклювая кайра[1] (лат. Uria lomvia) — вид морских птиц из семейства чистиковых (Alcidae).
Взрослые особи средних размеров, весом — до 1,5 килограммов. Внешне похожи на тонкоклювых кайр. Отличается от последних более толстым клювом с белыми полосами, более тёмным чёрно-бурым оперением верха и отсутствием серой штриховки по бокам тела. Кроме того, толстоклювые кайры в среднем крупнее чем тонкоклювые кайры.
Обитает на скалах и птичьих базарах в Европе и Азии (от Мурманского побережья до Камчатки, включая Землю Франца-Иосифа, о. Южный архипелага Новая Земля и Чукотку, в Северной Америке (включая Аляску и Алеутские острова), а также на островах в Атлантическом и Тихом океанах (их северная часть). Численность толстоклювых кайр высока, они образуют большие скопления.
Питается мелкой рыбой длиной от 5 до 15 см, ракообразными (криль), моллюсками и двужаберными. За добычей ныряет в воду на глубину до 90 метров и проглатывает её уже под водой. Зимой совершает небольшие миграции, стараясь избежать ледовых полей и перемещаясь южнее их границы.
В период размножения между самцами нередки драки за спаривание с самкой, а между самками — за занятие удобных скальных площадок для выведения на них потомства и высиживания яиц. Кайры никогда не гнездятся вне птичьих базаров. Это связано, в частности, с небольшим количеством удобных для гнездования прибрежных скал. В кладке одно яйцо грушевидной формы белого, серого или зеленоватого цвета с пятнами. Инкубационный период длится 30—36 дней. В высиживании и выкармливании принимают участие и самка, и самец. Птенец после вылупления быстро развивается, пух заменяется на перо. В возрасте полутора месяцев он встаёт на крыло.
Толстоклю́вая ка́йра, или короткоклювая кайра (лат. Uria lomvia) — вид морских птиц из семейства чистиковых (Alcidae).
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : ウミスズメ科 Alcidae 属 : ウミガラス属 Uria 種 : ハシブトウミガラス U. lomvia 学名 Uria lomviaハシブトウミガラス（嘴太海烏、学名：Uria lomvia） は、チドリ目ウミスズメ科に分類される鳥。ウミガラスによく似た海鳥である。
体長は45cmほどで、カラスより小さく、ウミガラスよりわずかに大きい。夏羽は背が黒く腹が白い。冬羽ではのどのあたりまで白くなる。
羽色や生態はウミガラスによく似ているが、くちばしの根もとに白い線が入ること、夏羽の喉元に白い羽毛が∧字に切れこむこと、冬羽でも顔がほとんど黒いことなどで区別できる。
北極海と北太平洋、北大西洋に広く分布し、繁殖地も分布域の各地に点在するが、ウミガラスより北寄りに分布している。日本では繁殖せず、冬に北日本の海上に渡来する。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
_19.jpg)
_19.jpg)
.jpg)
_8.jpg)
.jpg)
