دريجة بنية العنق

Die Witrugstrandloper (Calidris fuscicollis) is 'n skaars voël en somerswerwer wat slegs nog net tien keer in Suid-Afrika opgeteken is. Die voël word selde in die binneland gesien. Die voël is 15 – 17 cm lank, 30 - 45 g groot met 'n vlerkspan van 42 cm. In Engels staan die voël bekend as die White-rumped Sandpiper.

Fotogalery

• Witrugstrandloper in suidoos Brasilië.

• 

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-928-1

Verwysings

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

Ar sourouc'han belost gwenn^[1] a zo un evn hirc'harek, Calidris fuscicollis an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous en inizi-hanternoz Kanada ha norzh Alaska ivez. Goañviñ a ra war aodoù-kreisteiz Suamerika^[2], betek Enezeg Douar an Tan.

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket ar sourouc'han belost gwenn en urzhiad Charadriiformes pe Ciconiiformes.

Liammoù diavaez

• (en) Calidris fuscicollis war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Calidris fuscicollis war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

El territ cuablanc^[1] (Calidris fuscicollis) és un ocell de la família dels escolopàcids (Scolopacidae) que habita la tundra del nord d'Alaska, extrem nord de Canadà continental i les illes Banks, Melville, Bathurst, Bylot, Southampton i Baffin. En hivern habita aiguamolls i estanys a la llarga de la costa atlàntica sud-americana des del sud de Brasil fins Terra del Foc.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pibydd tinwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pibyddion tinwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Calidris fuscicollis; yr enw Saesneg arno yw White-rumped sandpiper. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae hefyd i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. fuscicollis, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ewrop ac Awstralia.

Teulu

Mae'r pibydd tinwyn yn perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Jespák tundrový (Calidris fuscicollis) je tažný pták z podřádu bahňáci. Jeho délka je 16 až 18 cm a hmotnost 31 až 51 g.^[2] Hnízdí v arktických oblastech Severní Ameriky a přezimuje v Jižní Americe jižně od obratníku Kozoroha. Někdy se objeví i v Evropě, zejména na Britských ostrovech. V Česku byl zaznamenán jednou.^[2] Dva přezimující jedinci byli objeveni i v Antarktidě.^[3]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]
2. ↑ ^{a b} [cit. 2009-01-12]. Dostupné online. (česky)
3. ↑ CHMELÍKOVÁ, Kristýna. Čeští vědci v Antarktidě objevili vzácné fosílie i hnízdící jespáky. Trápí je ale počasí. iDNES [online]. 2009-01-12 [cit. 2009-01-12]. Dostupné online.

Hvidrygget ryle (Calidris fuscicollis) er en vadefugl, der yngler i det nordlige Canada og Østsibirien. Den overvintrer i Sydamerika og er set nogle få gange i Danmark.

Kilder

• Klaus Malling Olsen, Danmarks fugle – en oversigt, Dansk Ornitologisk Forening 1992, ISBN 87-87604-98-1.
• Gill, F & D Donsker (Eds). 2012. IOC World Bird Names (v 3.2) www.worldbirdnames.org

Der Weißbürzelstrandläufer (Calidris fuscicollis) ist eine Vogelart aus der Familie der Schnepfenvögel. Die IUCN stuft den Weißbürzelstrandläufer als nicht gefährdet (least concern) ein und schätzt den Bestand auf 320.000 geschlechtsreife Individuen.^[1]

Erscheinungsbild

Der Weißbürzelstrandläufer erreicht eine Körperlänge zwischen 15 und 18 Zentimetern. Die Flügelspannweite beträgt 40 bis 45 Zentimeter. Das Gewicht reicht von 35 bis 45 Gramm.^[2]

Im Prachtkleid hat der Weißbürzelstrandläufer einen kastanienfarbenen Oberkopf und Ohrflecken, die beide dunkelbraun gestrichelt sind. Ein feiner dunkelbrauner Strich verläuft von der Schnabelbasis bis zum Auge, darüber verläuft ein dünner weißer Strich, der sich bis über das Auge ausdehnt. Der übrige Kopf und der Nacken ist weißlich mit einer feinen dunklen Strichelung. Die Körperunterseite ist weiß, die Brust und die Flanken sind dicht dunkelbraun gestrichelt. Die Brust weist dagegen kleine dunkle Flecken auf und auf den Flanken sind diese Flecken pfeilförmig. Der Rumpf und die Oberschwanzdecken sowie der Bürzel sind weiß. Der Schwanz ist grau.

Im Schlichtkleid sind Weißbürzelstrandläufer überwiegend graubraun. Die Brust ist mehr gräulich, der weiße Überaugenstreif ist im Schlichtkleid etwas auffälliger. Der an der Spitze leicht nach unten gebogene Schnabel ist schwarz und hellt bei den meisten Individuen zur Schnabelbasis zu einem Olivton auf.^[3] Die Iris ist dunkelbraun. Die Beine und Füße sind dunkelgrau bis schwarz.

Jungvögel zeigen eine ähnlich Gefiederfarbe wie adulte Vögel im Prachtkleid, sind aber auf dem Mantel auffälliger gemustert als Brutvögel. Die Küken sind auf der Körperoberseite schwarz und braun gefleckt und auf der Körperunterseite blass gräulich oder rötlichbraun.

Verwechslungsmöglichkeiten bestehen vor allem mit dem Bairdstrandläufer, der Weißbürzelstrandläufer ist jedoch auf der Körperunterseite stärker gezeichnet als diese Art. Die Körperoberseite ist farbiger.

Verbreitungsgebiet

Weißbürzelstrandläufer

Der Weißbürzelstrandläufer brütet im Norden Alaskas sowie im arktischen Kanada vom Yukon bis in den Westen der Hudson Bay. Die Art kommt außerdem auf der Banksinsel, der Victoriainsel, der Southampton-Insel sowie im Westen der Baffininsel vor. Östlich der Hudson Bay ist der Weißbürzelstrandläufer sehr selten.^[4]

Lebensweise

Weißbürzelstrandläufer fressen überwiegend Wirbellose und in geringerem Maße auch einige Samen. Außerhalb der Fortpflanzungszeit sind sie gesellig lebende Vögel und bilden dann auch mit anderen Calidris-Arten lockere Schwärme. Während der Fortpflanzungszeit verteidigt das Männchen aggressiv sein Brutrevier. Die Männchen sind polygam und weder an der Brut noch an der Aufzucht der Jungvögel beteiligt. Sie verlassen das Brutrevier noch während der Eiablage.

Das Nest befindet sich gewöhnlich an trockenen Stellen in feuchter Tundra. Weibchen bauen eine Nestmulde aus kleinen Ästchen und Gras und legen diese mit Pflanzenmaterial aus. Diese haben eine dunkle Schalenfarbe und sind rötlichbraun gefleckt. Die Brutzeit beträgt 22 Tage. Die Küken sind Nestflüchter, werden aber in den ersten Lebenstagen vom Weibchen noch gehudert. Ihre Geschlechtsreife erreichen sie im Alter von einem Jahr.

Belege

Literatur

• Richard Sale: A Complete Guide to Arctic Wildlife, Verlag Christopher Helm, London 2006, ISBN 0-7136-7039-8

Einzelbelege

1. ↑ Factsheet auf BirdLife International
2. ↑ Sale, S. 196
3. ↑ Sale, S. 197
4. ↑ Sale, S. 197

Nevstuttur grælingur (frøðiheiti - Calidris fuscicollis)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

The white-rumped sandpiper (Calidris fuscicollis) is a small shorebird that breeds in the northern tundra of Canada and Alaska. This bird can be difficult to distinguish from other similar tiny shorebirds; these are known collectively as "peeps" or "stints".

These birds are not often spotted. In the summer, they are rarely seen because they are in such an obscure breeding location. Similarly, in the winter they are rarely seen because they travel too far south for many birdwatchers. Therefore, the majority of sightings occur during the spring or fall in temperate regions and are generally in small numbers around water.^[2]

Taxonomy

The white-rumped sandpiper is placed in the order Charadriiformes along with gulls, alcids, plovers and oystercatchers. Its family, Scolopacidae, encompasses all sandpipers, and as a stint it is classified in the genus Calidris.^[3] It is classified as monotypic species, meaning that no population differentiation or subspecies have been described.^[4]

The genus name is from Ancient Greek kalidris or skalidris, a term used by Aristotle for some grey-coloured waterside birds. The specific fuscicollis is from Latin fuscus, "dusky" and Neo-Latin collis, "necked ".^[5]

Description

The white-rumped sandpiper is a relatively small bird measuring only 7.8 in (20 cm).^[2] The top of its body is a dull grey-brown color and it has a white eye stripe. Its beak is of medium length, thin and dark, and its legs are very dark. This bird is often mistaken with many similar-looking sandpipers that live in its range or along its migration path.^[2]

The plumage is much less distinct during the winter; however, during all seasons males and females remain similar in their appearance.^[2] In adult alternate plumage, the crown and face have a brownish tinge. The supercilium is pale, there are black feathers on the back and there are grey edges on the wing coverts. The breast and flanks are streaked and the underparts are white. In adult basic plumage, the upperparts are a dark grey and at the centers there are black feathers. The underparts are white but the breast is dark grey. The supercilium is white, while the crown and eyeline are darker. The juvenile plumage features black-based feathers on the back and wing coverts. These have brown edges towards the scapulars and whiter edges towards the wing coverts. The breast is finely streaked and there is a white "V" on its back. The underparts and supercilium are white, the crown is brownish in color, and the face is pale^[6]

Identification

The two primary features used to identify this bird in the field are its long wings and its white rump. The white patch on the rump can be seen while the bird is in flight. Its long wings extend beyond the tail by about a quarter inch.^[9] Baird's sandpiper also shows this trait but can be distinguished by the lack of a white rump. There is also a thin white stripe on the wing^[6] and a row of marks on the flanks below the wings.^[9]

Habitat and distribution

The white-rumped sandpiper inhabits relatively vegetated patches of the tundra.^[2] More specifically, they live in the marshy, heavily vegetated, hummocky arctic tundra of Alaska and Canada during the breeding season.^[4] They can be found in various types of wetlands while migrating. During the winter months they inhabit a variety of freshwater and saltwater habitats such as lagoons, estuaries and marshes. In general, they tend to avoid sandy beaches and fast moving water.^[2]

Migration

They are a long distance migrant, wintering in southern South America and the Caribbean. They are considered one of the most extreme long distance migrants in the world,^[10] traversing the entire continent of North America in the span of one month.^[2]

The white-rumped sandpiper is a nearctic migrant. After breeding in northern Canada and Alaska, it flies over the Atlantic Ocean to spend the majority of its non-breeding period in South America, particularly along the Patagonian coast in both Chile and Argentina. It also frequently visits Fracasso Beach, Argentina. Many shorebirds concentrate in this area due to the abundance of intertidal invertebrates, especially clams.^[10][11] The white-rumped sandpiper has also been spotted in Venezuela, Suriname, Brazil and Paraguay during its migration. They are rare but regular vagrants to western Europe and a rare vagrant to Australia.

The birds migrate with both nonstop and short-distance multiple-stop flights. During their migration from north to south, they fly over the Atlantic Ocean, gradually moving along the northeastern coast of South America before heading inland towards the islands. This travel generally takes about one month. On their migration from south to north, the white-rumped sandpiper follows a similar path, but does it much more quickly. This migration is done in a fast series of long flights without stopping. One nonstop flight can be as long as 4,200 km (2,600 mi).^[11]

Weather patterns play a crucial role in determining the migration route. Birds like to travel so that the temperature, pressure and humidity work with the tailwinds. Strong winds can blow birds off of their regular migration route. For example, the effects of a large storm lead to a higher presence of the white-rumped sandpiper on the King George Islands.^[11]

Effects of climate change

The warming of the climate has led to changes in the number of individuals and the length of their stay in the South Shetland Islands.^[11] White-rumped sandpipers are now observed more frequently in this area as a result of both long and short term climate variations. The higher air temperatures, which occur as a result of the northern winds, bring warm, moist air which creates more open habitats and better food resources that allow these birds to persist and survive. Migration routes, as well as both winter and summer foraging grounds, may also be altered.^[11]

Behavior

Cryptic coloration aids in camouflage

Vocalizations

One of the white-rumped sandpiper vocalizations consists of a repeating "pip, pip, pip …"^[9] Their call has a distinctive metallic "tzeep" note which makes them easily identifiable among a flock of shorebirds. It resembles the sound of two pebbles scraping against one another.^[12]

Diet

Their diet consists primarily of small invertebrates including: molluscs, crustaceans, polychaetes,^[13] annelids and both adult and larval insects. They are mainly reported to eat aquatic invertebrates. Although it was previously thought they only consumed invertebrates, it has been shown that seeds and moss^[14] also make up a portion of the white-rumped sandpiper diet. This discovery lead to the idea that they might be opportunistic feeders depending on time, season and habitat. Stones and algae have also been found in their stomachs but these are most likely ingested by accident. The stones are of the same general shape and size as the seeds so it could be a case of mistaken identity. Algae could also be accidentally ingested through aquatic feeding.^[4]

While on mudflats, the white-rumped sandpiper forages by probing in shallow waters and in mud but can also pick up some items from the surface. When they are in the tundra, they must probe deeply in the moss and other vegetation.^[15]

Nesting

The females build the nest which is a cup-shaped depression in the ground. The nest is lined with pieces of lichen, leaves and moss which can occur naturally or can be added by the female. The nests are generally well hidden in a clump of moss or grass. Males defend the breeding territory by gliding and fluttering above it while making oinking and rattling sounds. When on the ground, the male stretches its wing out to the side and raises its tail into the air to display the white patch on its rump. He then walks and runs while repeating a call.^[15]

Reproduction

Wing raising display

As with most shorebirds, the courtship behavior of the white-rumped sandpiper involves an aerial component. During courtship the male and the female fly upward side by side at an angle. At about 10 m (33 ft) above the ground they stop about 0.5 m (1.6 ft) apart and hover with shallow, rapidly vibrating wingbeats. The male remains above the female and repeatedly releases a series of "poing-zee" notes. They hover between 5 and 10 seconds before descending to the ground slowly and silently and land about 2 m (6.6 ft) apart. During their downward glide their wings are held together in a "V" position above their backs. A few minutes later they initiate a second paired flight identical to the first one. However, once they have landed on the ground the male begins to chase the female. The chase ends when the male does a wing raising display, which is common in many sandpiper species.^[16]

Eggs in a nest

The females are small and nest in the high arctic, which means they are more likely under a higher cold stress than birds nesting in temperate areas. Consequently, the females spend an average of 82.5% of their time incubating their eggs.^[17] In total, the females incubate the eggs for about 22 days. She generally lays 4 olive to green eggs; laying 3 eggs is rare. The eggs can sometimes be blotched with brown, olive-brown or grey spots.^[15]

Only the females incubate the eggs.^[17][18] Once the female has laid the eggs, the male stops displaying and leaves the breeding grounds.^[16] This is unlike other members of the calidris genus where incubation is shared between males and females; therefore, the trait of male incubation has been independently lost in this species. There are only three documented species who have been known to share this behaviour. This development seems bizarre since experiments have shown that a decrease in the amount of male care is linked to a decrease in male fitness by lowering the number of male descendants that survive. One explanation for this evolution is that a decrease in male care allows the males to explore other breeding options. This hypothesis ties in with the fact that the white-rumped sandpiper is polygynous; males will mate with several females but females will only mate with one male.^[18]

Hybrids between this species and the dunlin are occasionally found in northeastern North America.^[19][20] The white-rumped sandpiper is also suspected to hybridize with the buff-breasted sandpiper.

Early development

The young are covered in down feathers and leave the nest about a day after hatching. The female will tend to them by brooding them and keeping them warm, but they must find all their own food. Their first flight is at the age of about 16–17 days and soon after that they become independent.^[15]

References

La Blankpuga kalidro, Calidris aŭ Erolia fuscicollis estas eta kalidro kaj eta vadbirdo de la familio de Skolopedoj kaj ordo de Ĥaradrioformaj.

Disvastiĝo

Ties reprodukta medio estas norda tundro en arktaj insuloj de Kanado kaj Alasko. Ili estas longdistance migrantaj birdoj tra lagaj regionoj kaj vintras en diversaj humidejoj kiel strandoj, dunoj, ktp., de suda Suda Ameriko, tio estas el suda Brazilo ĝis Fuegio kaj Ĉilio. Ili estas raraj sed regulaj vaguloj en okcidenta Eŭropo.

Aspekto

Temas pri eta kalidro de 19 ĝis 20 cm longa, pezo de ĉirkaŭ 45 g kaj enverguro de 35,5 ĝis 41 cm. Plenkreskuloj havas nigrajn krurojn kaj etan maldikan malhelan bekon. La korpo estas malhelbruna supre kaj ĉefe blanka en subaj partoj, kun brunaj strioj bruste kaj blanka pugo antaŭ malhela vostopinto. Ili havas blankan supraokulan strion. Tiu birdo montras longajn flugilojn kun malantaŭa malhela parto supre dumfluge. En vintra plumaro, tiu specio estas helgriza supre. Tiu birdo malfacile diferenciĝas el aliaj similaj etaj vadbirdoj; ĉiuj estas konataj kiel kalidroj.

Unu el la plej certigaj ecoj estas la longaj flugiloj, kiuj estas pli longaj ol la vosto kiam la birdo staras surplanke kiam aspektas specifa kalidro kun pli longeca starmaniero. Nur ankaŭ Flavbrusta kalidro montras tion, sed tiu diferenciĝas klare pro manko de blanka pugo, dum la Blankpuga kalidro havas pli ruĝecan kaj skamecan dorson.

Kutimoj

Tiuj birdoj manĝas per bekoplukado, laŭ beka esploro en kotejoj kaj tundro, aŭ laŭ rigarda serĉado en neprofunda akvo. Ili manĝas ĉefe insektojn, moluskojn kaj marvermojn kaj ankaŭ iome da planta materialo, ĉefe dum la reprodukta/id-varta periodo.

Ili estas sociaj kaj manĝas are kaj foje kun aliaj kalidroj.

Ili konstruas neston surgrunde kutime bone kaŝita inter plantaro. La ino kovras la truon per sekaj herberoj kaj demetas 3 aŭ 4 brunverdecajn ovojn, kiujn ŝi mem kovas dum 3 semajnoj.

Eblas trovi 'hibridojn inter tiu specio kaj la Bunta kalidro eventuale en nordorienta Norda Ameriko (McLaughlin & Wormington, 2000, kaj ekstera ligo sube); oni supozas, ke la Blankpuga kalidro povas hibridiĝi ankaŭ kun la Stepkalidro.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Calidris fuscicollis. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 09 May 2006.
• McLaughlin K. A. & Wormington, A. (2000): An apparent Dunlin × White-rumped Sandpiper hybrid. Ontario Birds 18(1): 8-12.

El correlimos culiblanco (Calidris fuscicollis),^[2]​ también denominado correlimos lomiblanco, correlimos de Bonaparte, playerito de rabadilla blanca, playero de lomo blanco y chorlito de rabadilla blanca,^[3]​ es una especie de ave caradriforme de la familia Scolopacidae que vive en América. Cría en la tundra de Norteamérica y migra a Sudamérica para pasar el invierno. Es un divagante raro pero regular en Europa y a veces llega incluso hasta Australia.

Descripción

El correlimos culiblanco mide unos 15 cm de pico a cola. Los adultos de correlimos culiblanco tienen las patas negras y el pico estrecho y oscuro. Tiene las partes superior del cuerpo jaspeados en pardo, a excepción del obispillo que es blanco. Sus partes inferiores son principalmente blancas con el pecho veteado en marrón. Tiene una lista blanca que atraviesa sus ojos. Su plumaje de invierno tiene las partes superiores más claras. Tiene un aspecto similar a otras limícolas aunque en vuelo muestra unas largas alas que lo caracterizan.

Alimentación

Estas aves se alimentan sondeando con su pico en el barro o en las aguas someras de las marismas o la tundra. Se alimentan principalmente de insectos, moluscos y gusanos y también algo de materia vegetal.

Referencias

Bonaparte txirri (Calidris fuscicollis) Calidris generoko animalia da. Hegaztien barruko Scolopacidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Calidris
• Scolopacidae

Valkoperäsirri (Calidris fuscicollis) on pieni rantalintu, joka vierailee harvoin Suomessa. Lajin kuvaili ja nimesi tieteelle Louis Jean Pierre Vieillot 1819.

Koko ja ulkonäkö

Kesäpuvussa selkäpuoli on tummanruskea ja vatsapuoli valkea. Talvipuvussa selkä on vaaleanharmaa. Siivet ovat pitkät, ulottuvat pyrstön takapuolelle, kun lintu on maassa. Lajin pituus on noin 15–20 cm, siipien kärkiväli 34–45 cm ja paino 25-50 grammaa.

Levinneisyys

Pesii Kanadan pohjoisilla saarilla ja paikoin myös mantereella, harvinaisena myös Alaskassa. Talvehtii Etelä-Amerikassa, pääosin Andien itäpuolella Paraguaysta Tulimaahan ja Falklandsaarille. Maailman populaation koko on noin 400 000 yksilöä ja lajin kanta on elinvoimainen^[1]. Suomessa valkoperäsirri on tavattu 5 kertaa vuoteen 2006 mennessä.

Elinympäristö

Pesimäaikana tundran kosteikot, kuten suot, lampien, järvien ja jokien rannat. Muuttomatkalla ja talvehtimisalueilla se viihtyy rannikoiden vuorovesirannoilla, laguuneissa ja kosteikoilla.

Lisääntyminen

Pesä on maassa kasvillisuuden suojassa. Munia on 3 tai 4. Haudonta-aika on 21-22 päivää.

Ravinto

Syö maassa eläviä hyönteisiä, nilviäisiä, äyriäisiä ja myös hieman kasvien osia.

Lähteet

• Cramp, Stanley (päätoim.) 1985: Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa. Vol. IV. – Oxford University Press. Hong Kong. ISBN 0-19-857505-X
• Rariteettikomitea
• Oiseaux

Viitteet

Calidris fuscicollis

Le Bécasseau à croupion blanc (Calidris fuscicollis), auparavant connu surtout sous le nom de Bécasseau de Bonaparte, est une espèce de petits oiseaux limicoles de la famille des Scolopacidae. Son ancien nom commémore le naturaliste Charles Bonaparte tandis que l'actuel normalisé est plus imprécis dans la mesure où le Bécasseau cocorli présente lui aussi un croupion blanc.

Voix

Fin "tzriit" strident.

Source

• Taylor D. (2006) Guide des limicoles d'Europe, d'Asie et d'Amérique du Nord. Delachaux & Niestlé, Paris, 224 p.

Galerie

• Œufs de Bécasseau à croupion blanc

O pilro de Bonaparte (Calidris fuscicollis) é unha pequena ave costeira que se reproduce na tundra do norte de Canadá e Alasca. Pode ser difícil de distinguir doutros pilros pequenos similares.

Estas aves non teñen normalmente manchas. No verán, raramente se ven nas rexións temperadas porque están na súa afastada zona de reprodución. Igualmente, no inverno dificilmente se ven porque viaxan moi ao sur para a maioría dos observadores de aves de zonas temperadas. Por tanto, a maioría dos avistamentos nas rexións temperadas teñen lugar durante a primavera e outono e só xeralmente en pequeno número arredor da auga.^[2]

Taxonomía

O pilro de Bonaparte pertence á familia dos escolopácidos e está clasificado no xénero Calidris.^[3] É unha especie monotípica, xa que non se atoparon grandes diferenzas entre as poboacións e non se describiron subespecies.^[4]

O nome específico fuscicollis procede do latín fuscus, "escuro" e collis, "de pescozo".^[5]

Descrición

É unha ave relativamente pequena que mide só 20 cm.^[2] A parte superior do corpo é de cor marrón agrisada clara e ten unha liña ocular branca. O seu bico é de lonxitude media, delgado e escuro, e as patas son moi escuras. Esta ave é a miúdo confundida con moitos pilros pequenos similares que viven na súa área ou ao longo das súas rutas de migración.^[2]

A plumaxe é moito menos distintiva durante o inverno; porén, durante todas as estacións os machos e femias manteñen unha aparencia similar.^[2] Na plumaxe alternativa de adulto a parte superior da cabeza e a face é de tons amarronados. O supercilio é claro, ten plumas negras no dorso e bordos grises nas plumas coberteiras das ás. O peito e flancos teñen liñas e as partes inferiores son brancas. Na plumaxe de adulto básica, as partes superiores son grises escuras e no centro ten plumas negras. As partes inferiores son brancas, pero o peito é gris escuro. O supercilio é branco, mentres que a parte superior da cabeza e a liña ocular son máis escuras. A plumaxe xuvenil consta principalmente de plumas negras no dorso e coberteiras das ás. Estas teñen beiras marróns cara ás escapulares e beiras máis brancas cara ás coberteiras das alares. O peito ten finas raias e forman unha figura de “V” branca no dorso. As partes inferiores e o supercilio son brancas, a parte superior da cabeza é de cor amarronada e a cara é clara.^[6]

Identificación

As dúas características principais usadas na identificación deste paxaro no campo son as súas longas ás e a parte correspondente á zona posterior do dorso (cu ou rabadilla) branca. Dita mancha branca pode verse ben cando está en voo. As súas longas ás esténdense máis alá da cola uns 12 centímetros.^[9] o pilro de Baird tamén ten esta característica, pero pode distinguirse pola falta da mancha branca da rabadilla. Teñen tamén unha fina liña branca na á^[6] e unha fila de marcas nos flancos debaixo das ás.^[9]

Hábitat e distribución

Habita en manchas con relativamente bastante vexetación da tundra.^[2] Máis especificamente, viven na tundra ártica pantanosa de terreo ondulado e con moita vexetación de Alasca e Canadá durante a estación reprodutora.^[4] Candomigran poden encontrarse en varios tipos de zonas húmidas. Durante os meses de inverno habitan en diversos hábitats de auga doce e salgada como lagoas costeiras, estuarios e marismas. En xeral, adoitan evitar as praias areosas e as augas de correntes fortes.^[2]

Migración

Son aves migratorias de longas distancias, que pasan o inverno en Suramérica. De feito, considérase unha das aves migrantes que cobren distancias máis grandes do mundo,^[10] atravesndo todo o continente de Norteamérica nun período dun mes.^[2]

O pilro de Bonparte é un migrante neártico. Despois de reproducirse no norte de Canadá e Alasca, voa sobre o océano Atlántico e pasa a maioría do seu período non reprodutor en Suramérica, particularmente ao longo da costa de Patagonia tanto en Arxentina coma en Chile. Tamén visita con frecuencia Praia Fracaso en Arentina, zona onde se concentra un gran número de aves costeiras pola súa abundancia de alimento.^[10][11] Tamén foi observado en Venezuela, Surinam, Brasil e Paraguai durante a súa migración. Son aves errantes raras pero regulares no oeste de Europa e uns errantes raros en Australia.

Estas aves migran tanto viaxando sen facer paradas coma con voos múltiples de curta distancia facendo moitas paradas. Durante a súa migración de norte a sur, voan sobre o Atlántico, movéndose gaduamente ao longo da costa nordeste de Suramérica antes de dirixirse terra adentro. Esta viaxe xeralmente dura un mes. Na súa migración de sur a norte, seguen un camiño similar, pero fano moito máis rapidamente. Esta migración fana nunha serie rápida de voos longos sen parar. Un destes voos sen parada pode ser de 4200 km.^[11]

Os padróns climáticos teñen un papel esencial á hora de determinar a ruta de migración. Gústalles viaxar cando a temperatura, presión e humidade favorables se unen aos ventos de cola. Os ventos fortes poden desvialas das súas rutas de migración regulares. Por exemplo, os efectos dunha gran tormenta poden levar gran cantidade destas aves ás illas King George.^[11]

Efectos do quecemento global

O quecemento do clima orixinou cambios, por exemplo, no número de individuos e na duración da súa estandía nas illas Shetland do Sur.^[11] O pilro de Bonaparte obsérvase agora máis frecuentemente nesta área como resultado de variacións climáticas a curto e longo prazo. As maiores temperaturas do aire, que se dan como resultado dos ventos do norte, traen aire máis cálido e húmido, que crea hábitats máis abertos e mellores recursos alimenticios, que permiten que estas aves persistan e sobrevivan. As rutas de migración, e os terreos de alimentación de verán e inverno, poden tamén verse alterados pola modificación do clima.^[11]

Comportamento

Coloración críptica que lles serve para camuflarse.

Vocalizacións

Unha das súas vocalizacións consiste nun repetido “pip, pip, pip …”^[9] A súa chamada ten unha distintiva nota metálica “tzip”, que os fai doadamente identificables entre unha bandada de aves costeiras. Lembra o son de dous croios rascándose un contra outro.^[12]

Dieta

Comen principalmente invertebrados como moluscos, crustáceos, anélidos e tanto insectos adultos coma larvas. Considérase que comen principalmente invertebrados acuáticos. Aínda que antes se pensaba que só comían invertebrados, observouse que as sementes son tamén unha parte da súa dieta. Este descubrimento levou a pensar que poderían alimentarse de forma oportunista dependendo do momento, estación e hábitat. Nos seus estómagos atopáronse tamén pedras e algas, pero estas se cre que son inxeridas por accidente ao pretenderen tragar outros alimentos. As pedras son de forma e tamaño similares a sementes e os paxaros poderían confundilas.^[4]

Cando están en chairas lamacentas, buscan comida sondando co peteiro no barro e augas pouco profundas, pero poden tamén apañalo na superficie. Cando están na tundra, sondan profundamente no musgo e outra vexetación.^[13]

Nidación

As femias constrúen un niño que é unha depresión cupuliforme escavada no chan. Fórrano con liques, follas e musgos que poden estar no lugar ou son traídos pola femia. Os niños están xeralmente ben escondidos nunha mata de musgo ou herba. Os machos defenden o seu territorio de alimentación voando planeando ou con voo batido sobre el mentres fan sons repenicantes e outros parecidos a gruñidos. Cando están no chan, o macho estende as ás a un lado e ergue a cola para mostrar a mancha branca da súa rabadilla. Despois camiña e corre repetindo unha chamada.^[13]

Reprodución

Exhibición de erguer a á

Como a maioría das aves costeiras, o comportamento de cortexo do pilro de Bonaparte comprende un compoñente aéreo durante o voo. Durante o cortexo o macho e a femia voan cara arriba un ao lado do outro nun certo ángulo. A uns 10 m sobre ochan paran de subir separados uns 0,5 m e peneiran con batidos de ás pouco profundos e de vibración rápida. O macho permanece por riba da femia e repetidamente emite unha serie de notas. Peneiran entre 5 e 10 segundos antes de descender ao chan de forma lenta e silenciosa e toman terra separados uns 2 m. Durante o seu planeo cara abaixo manteñen as ás en posición de “V” sobre o dorso. Uns poucos minutos despois inician un segundo voo en parella idéntico ao primeiro. Porén, unha vez que tomaron terra o macho empeza a perseguir a femia. A persecución remata cando omacho fai unha exhibición de erguemento da á, que é común en moitas especies de pilros.^[14]

Ovos de pilro de Bonaparte nun niño

As femias son pequenas e nidifican no alto ártico, o que significa que probablemente están nun estrés polo frío maior que as aves que nidifican en áreas temperadas. En consecuencia, as femias pasan unha media do 82,5% do seu tempo incubando os ovos.^[15] En total, as femias chocan os ovos durante uns 22 días. Xeralmente poñen 4 ovos de cor de oliva a verde; e é raro que poñan só 3. O ovo pode ás veces ten manchas marróns, marrón oliváceas ou grises.^[13]

Só as femias se encargan de incubar.^[15][16] Unha vez que a femia puxo os ovos, o macho deixa de facer exhibicións e deixa os territorios de cría.^[14] Isto é moi diferente ao que fan outros membros do xénero Calidris, onde a incubación é compartida entre machos e femias; por tanto, o carácter de incubación do macho perdeuse independentemente nesta especie. Só hai tres especies documentadas que teñan este comportamento. Este desenvolvemento parece ser estraño, xa que se demostrou en experimentos que un decrecemento na cantidade de coidados que podiga o macho está ligado a unha diminución na fitness ao facer descender o número de fillos do macho que sobreviven. Unha explicación que se ten dado a esta evolución é que unha diminución dos coidados do macho permite que o macho explore outras opcións de apareamento. Esta hipótese enlaza co feito de que o pilro de Bonaparte é políxino; os machos aparéanse con varias femias, pero as femias aparéanse cun só macho.^[16]

Ocasionalmente encontráronse híbridos entre esta especie e o pilro curlibico ou común (Calidris alpina) no noroese de Norteamerica.^[17][18] Tamén se sospeita que se hibrida co Calidris subruficollis.

Desenvolvemento inicial

As crías están cubertas de penuxe e abandonan o niño aproximadamente un día despois de eclosionaren. A femia coida delas incubando os ovos e manténdoos quentes, pero elas poden procurar alimento por si soas. O seu primeiro voo realízano aos 16–17 días de vida e pouco despois xa se fan independentes.^[13]

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• North American Peeps: A Different Look at an Old Problem (identification article covering this species and other small calidrids) at surfbirds.com

Il gambecchio di Bonaparte (Calidris fuscicollis (Vieillot, 1819)) è un uccello della famiglia degli Scolopacidi.^[2]

Distribuzione e habitat

Questo uccello vive in tutto il Sud America e il Nord America. È di passo in Russia, in Europa settentrionale, occidentale e centrale, in Australia, Nuova Zelanda, Giamaica, Marocco, Ghana e Turchia. Il 17 luglio 2011 un esemplare è stato osservato e inanellato per la prima volta in Italia, nella Salina di Comacchio.

Note

De Bonapartes strandloper (Calidris fuscicollis) is een vogel uit de familie van snipachtigen (Scolopacidae).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort broedt in noordelijk Alaska en noordelijk Canada en overwintert in Tierra del Fuego.

Externe link

• Avibase

Bonapartesnipe (Calidris fuscicollis) er ein vadefugl i snipefamilien med hekketerritorium på tundra på arktiske øyar i Alaska og Canada. Bonapartesnipa er ein langdistansetrekkfugl som trekker til atlanterhavskysten av sørlege Sør-Amerika frå sørlegste Brasil til Eldlandet, dessutan på Falklandsøyane. Ho er ein sjaldan gjest i Europa.

Kjelder

Bakgrunnsstoff

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Bonapartesnipe

Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.

Bonapartesnipe (vitenskapelig navn Calidris fuscicollis) er en vadefugl.

Eksterne lenker

• (sv) bonapartesnipe hos Dyntaxa
• (en) bonapartesnipe – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) bonapartesnipe i Encyclopedia of Life
• (en) bonapartesnipe i Global Biodiversity Information Facility
• (en) bonapartesnipe hos Fossilworks
• (en) bonapartesnipe hos Fauna Europaea
• (en) bonapartesnipe hos NCBI
• (en) bonapartesnipe hos ITIS
• (en) Kategori:Calidris fuscicollis – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Calidris fuscicollis – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Biegus białorzytny, biegus Bonapartego (Calidris fuscicollis) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).

Występowanie

zamieszkuje północną Kanadę i Alaskę. Zimuje w Patagonii i na Falklandach. W małych ilościach lecz regularnie pojawia się w Europie, w tym w Polsce, na Azorach i Wyspach Kanaryjskich.

Cechy gatunku

Obie płci ubarwione jednakowo. W szacie godowej wierzch ciała brązowoszary z ciemnymi plamkami, spód biały z ciemnobrązowym kreskowaniem na głowie i piersi. Biała brew, charakterystyczny biały kuper kontrastujący z ciemnym ogonem. W szacie spoczynkowej wierzch ciała popielatoszary z ciemnymi plamami, spód ciała biały, kreskowanie na piersi słabo zaznaczone. Kuper biały, ogon ciemny. Nogi i dziób ciemne.

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 17-20 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 34-41 cm
waga ok. 50 g

Biotop

Tundra, poza okresem godowym mokradła, brzegi rzek i jezior.

Gniazdo

Na ziemi.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w czerwcu-sierpniu 3 do 4 oliwkowych, brązowo nakrapianych jaj.

Wysiadywanie

Jaja wysiadywane są przez okres 20-22 dni przez samicę. Pisklęta usamodzielniają się po 16-17 dniach.

Pożywienie

Bezkręgowce uzupełnione pokarmem roślinnym.

Ochrona

Objęty ochroną gatunkową ścisłą^[3].

Zobacz też

• ptaki Polski

Przypisy

O pilrito-de-uropígio-branco ou maçarico-de-sobre-branco (Calidris fuscicollis) é uma ave limícola da família Scolopacidae. Embora superficialmente parecido com os outros membros da sua família, identifica-se pela lista supraciliar branca e, principalmente, pelo seu uropígio totalmente branco, facilmente visível em voo. O bico é preto, sendo ligeiramente recurvado para baixo e as patas também são pretas.

Esta espécie nidifica nas regiões árcticas da América do Norte (Alasca e Canadá) e inverna na América do Sul. A ocorrência na Europa continental é muito rara, mas nos Açores esta espécie tem sido registada anualmente, sobretudo no Outono.

Subespécies

A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies)

Vitgumpsnäppa^[2] (Calidris fuscicollis) är en nordamerikansk fågel i familjen snäppor i ordningen vadarfåglar.^[3]

Utseende

Häckande vitgumpsnäppa.

Den adulta snäppan mäter 16–18 centimeter och är alltså något mindre än kärrsnäppan. Den har i likhet med gulbröstad snäppa en ganska långsmal kroppsform och korta ben vilket skiljer dem båda från alla andra småvadare. I alla dräkter har den ett tydligt vitt ögonbrynsstreck och ett tydligt mörkt tygelstreck framför ögat. Den har en mörk näbb med svagt nedåtböjd spets och en ljusare brun näbbas på undre näbbhalvan. Det som urskiljer arten är dock det som namnet avslöjar, nämligen den för släktet unika vita övergumpen.^[4]

Utbredning och systematik

Vitgumpsnäppan är en flyttfågel som häckar i arktiska Nordamerika och övervintrar så långt söderut som Tierra del Fuego. Fågeln har en av de längsta flyttvägarna bland nordamerikanska fåglar.^[5]

Arten är en sällsynt gäst i Västeuropa och har påträffats 29 gånger i Sverige till och med 2016, det första tillfället 8 augusti 1978 i Vejbystrand i Skåne.

Släktskap

Vitgumpsnäppans närmaste släkting är inte gulbröstad snäppa som den i övrigt är mest lik. Istället står den närmast dvärgsnäppa (C. minutilla).^[6] Den delas inte upp några underarter. Hybridisering förekommer mellan vitgumpsnäppan och kärrsnäppa och den misstänks också ha hybridiserat med prärielöpare.^[7][8]

Ekologi

Vitgumpsnäppan lever av små inverterbrater som mollusker, kräftdjur, maskar och insektslarver, men också frön. Honan lägger fyra olivgröna ägg i en skålformad sänka fodrad med löv, mossa och lavar. Äggen ruvas till skillnad från andra Calidris-arter av enbart honan, i 22 dagar.^[9][10][11] De kläckta kycklingarna lämnar boet efter endast en dag. Honan håller dem varma, men de måste hitta sin egen föda. Först efter 16–17 dagar är de flygga.^[9]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.^[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).^[1]

Namn

Fågeln har på svenska även kallats piplärkssnäppa.^[12]

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör vitgumpsnäppa.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Noter

1. ^ [a b c] BirdLife International 2012 Calidris fuscicollis Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 6 januari 2014.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 164-165. ISBN 978-91-7424-039-9
5. ^ White-rumped Sandpiper Faktablad om vitgumpsnäppa på allaboutbird.org
6. ^ Gibson, R. (2010), “Phylogenetic Relationships among the Scolopaci (Aves: Charadriiformes): Implications for the Study of Behavioural Evolution”, M.Sc. thesis, University of Toronto.
7. ^ Wilson, Angus. ”A putative hybrid white-rumped sandpiper × dunlin from the east coast of the USA”. Ocean Wanderers. http://www.oceanwanderers.com/WayneRichardson.Sandpiper.html. Läst 11 oktober 2006.
8. ^ McLaughlin, K.A.; Wormington, A. (2000). ”An apparent Dunlin × White-rumped Sandpiper hybrid”. Ontario Birds 18 (1): sid. 8–12. http://www.ofo.ca/site/download/id/113.
9. ^ [a b] ”White-rumped Sandpiper Calidris fuscicollis”. Guide to North American Birds. National Audubon Society. https://www.audubon.org/field-guide/bird/white-rumped-sandpiper. Läst 12 oktober 2015.
10. ^ Cantar, R.V.; Montgomerie, R.D. (1985). ”The Influence of Weather on Incubation Scheduling of the White-Rumped Sandpiper (Calidris fuscicollis): A Uniparental Incubator in a Cold Environment”. Behaviour 95 (3): sid. 261–289. doi:10.1163/156853985x00154.
11. ^ Borowik, Oskana A.; McLennan, Deborah A. (1999). ”Phylogenetic Patterns of Parental Care in Calidridine Sandpipers”. The Auk 116 (4): sid. 1007–1117. https://sora.unm.edu/sites/default/files/journals/auk/v116n04/p1107-p1117.pdf. Läst 2 oktober 2015.
12. ^ Tyrberg, Tommy (1996) Svenska fåglars namn, Stockholm, Sveriges ornitologiska förening

Ak sokumlu kumkuşu (Calidris fuscicollis), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından bir kumkuşu türü.

Özellikleri

Erişkinlerin siyah bacakları ve küçük, ince, koyu renk bir gagası vardır. Gözlerinin üzerinde beyaz bir çizgisi vardır. Bu kuşlar, uçuşta uzun kanatlarını gösterirler. Bu türün yukarı kısmı kış kuş tüylerinde soluk gridir.

En iyi teşhis özelliklerinden biri, kuş yerde olduğu zaman kuyruğunun ötesine uzanan uzun kanatlarının olmasıdır.

Davranış

Bitki yaşamında genellikle iyi gizlenen yerde yuva yaparlar. Bu kuşlar, çamurlu araziler veya tundrada araştırarak veya sığ suda görüş ile yiyeceklerini alırlar. Çoğunlukla, böcekler, yumuşakçalar ve deniz solucanlarını hem de bazı bitki materyallerini yerler.

Yayılış

Üreme habitatı, Kanada ve Alaska'da arktik adalarda kuzey tundralardır. Uzun mesafe göçmenidirler, Güney Amerika'nın kuzeyinde kışı geçirirler. Batı Avrupa'da nadir ama düzenli görülen rastlantısal konuklardır.

Dış bağlantılar

• BirdLife International (2004). Calidris fuscicollis. Tehlike altında olan türlerin 2006 IUCN Kırmızı Listesisi. IUCN 2006. 09 Mayıs 2006 tarihinde alınmıştır.
• Ak sokumlu kumkuşu - Cornell Ornitoloji Laboratuvarı

• 1 Опис
• 2 Поширення
• 3 Примітки
• 4 Посилання

1. ↑ BirdLife International (2012). Calidris fuscicollis: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013
2. ↑ Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.

Calidris fuscicollis là một loài chim trong họ Scolopacidae.^[2] Chim trưởng thành có chân màu đen và mỏ nhỏ mỏng tối màu. Cơ thể là màu nâu sẫm trên đầu và chủ yếu là màu trắng bên dưới, với những vệt màu nâu trên ngực còn đít thì màu trắng. Chúng có một sọc màu trắng trên đôi mắt. Vào mùa đông bộ lông loài này có màu xám nhạt ở trên. Loài chim này có thể khó phân biệt với các loài chim bờ biển nhỏ tương tự khác.

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Calidris fuscicollis tại Wikispecies

Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Кладка

Бонапартов песочник^[1] (лат. Calidris fuscicollis) — птица семейства Бекасовых. Русское название вида дано в честь французского орнитолога Шарля Люсьена Бонапарта (1803—1857).

Описание

Бонапартов песочник длиной от 15 до 18 см. Размах крыльев составляет от 40 до 45 см. Вес — от 35 до 45 г.

В брачном наряде у птицы темя и кроющие уха каштановые с тёмно-коричневыми пестринами. Тонкая тёмно-коричневая полоса проходит от основания клюва до глаза, над ней проходит тонкая белая полоса до глаза. Остальное оперение на голове и затылок белёсого цвета с тонкой тёмной штриховкой. Нижняя часть тела белая, грудь и боковые стороны густо покрыты тёмно-коричневыми крапинами. На груди маленькие тёмные пятна, по бокам эти пятна в форме стрелы. Брюхо, кроющие хвоста и гузка белые. Хвост серый. Радужины тёмно-коричневые. Ноги от тёмно-серого до чёрного цвета.

В зимнем наряде птицы преимущественно бурые. Грудь более сероватая, заметна белая бровь.

Распространение

Бонапартов песочник гнездится на севере Аляски, а также в арктической Канаде от Юкона до запада Гудзонова залива. Кроме того, вид обитает на островах Банкс, Виктория, Саутгемптон, а также на западе Баффиновой Земли. К востоку от Гудзонова залива бонапартов песочник очень редок^[2].

Образ жизни

Бонапартов песочник питается преимущественно беспозвоночными и в меньшей степени семенами. Вне периода размножения образуют стаи с другими видами рода Calidris. В период размножения самец агрессивно защищает гнездовой участок. Самцы полигамны и не принимают участие ни в высиживании, ни в выкармливании молодых птиц. Они покидают гнездовой участок ещё во время откладывания яиц.

Гнездо обычно находится в сухих местах во влажной тундре. Самки строят основание гнезда из маленьких ветвей и травы и выкладывают его растительным материалом. В кладке 4 грушевидных яйца оливково-охристого цвета с буровато-коричневыми пятнами. Инкубационный период составляет 22 дня. Птенцы достигают половой зрелости в возрасте одного года.

Примечания

흰허리도요(White-rumped sandpiper, Calidris fuscicollis)는 캐나다, 알래스카 북부 툰드라에서 서식하는 작은 섭금류이다. 다른 조그마한 유사 물떼새류와 구별하기 어려울 수 있다.

이 새들은 점무늬가 없다.

개요

각주