الأسماء في صفحات التنقل
Common loons use visual displays and vocalizations to communicate. Stokes and Stokes (1983) identified six visual displays and five types of vocalizations used by common loons. These displays and vocalizations are used in courtship, territorial disputes, communication between pairs and offspring, and between flock members, and to signal alarm.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Common loons are threatened primarily by habitat loss and/or degradation. Loons are highly sensitive to human disturbance through recreation or development on formerly secluded lakes. They are also threatened by industrial pollutants, such as mercury and other heavy metals that accumulate in the loons' bodies and slowly poison them. Acid rain kills phytoplankton, collapsing the aquatic food chains that loons depend on for food.
Oil spills are deadly to loons, which are unable to fly, dive or swim when their plumage becomes saturated with oil. Lead poisoning from ingestion of lead sinkers and entanglement in fishing nets are other sources of mortality.
Common loons are not considered federally endangered or threatened. However, they do have special conservation status in some states, including Michigan, where they are listed as threatened. They are also protected by the U.S. Migratory Bird Act.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: threatened
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Because common loons eat fish, they are viewed by some people as competition for fishermen.
Common loons are a source of food to the Cree Indian tribe of Canada. They were once hunted for sport, and are now an important symbol of wilderness to many people.
Positive Impacts: food
Common loons are provide food for their predators. They are also host to at least forty different body parasites. Most of these are cestodes and trematodes.
Loons eat fish and other aquatic animals, including crayfish, shrimp, leeches and some aquatic vegetation. Minnows are good-sized food for young, which also eat insects occasionally.
Loons are visual predators, locating fish by sight and diving deep to catch them. They generally hunt in water 2 to 4 meters deep. Because they rely on sight, clear water is critical to common loons. Adult loons ingest most of their food items underwater where they catch them. They bring larger items to the surface before eating them.
Loons drink water by scooping it up with their bill and tilting their head back in order to swallow.
Animal Foods: fish; insects; terrestrial worms; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
This species is most abundant in Canada and the Northern United States. Common loons breed on lakes and other waterways from western Greenland west across Canada and the northernmost United State, including Alaska. They winter along both coasts of North America as far south as Baja California and Texas. There is a breeding population on Iceland, and the species is a frequent winter visitor to the western coasts of Europe.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native )
Loons nest on lakes and large ponds. Weather restricts habitat selection, because loons cannot nest on frozen water. They prefer to nest offshore, on islands, islets, or floating mounds of vegetation in shallow water. In winter, loons migrate to shallow coastal marine habitat.
Range depth: 0 to 80 m.
Habitat Regions: temperate ; saltwater or marine ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; coastal ; brackish water
Wetlands: marsh
Common loons are thought to be relatively long-lived birds. However, there is little information available about common loon survivorship. The oldest known wild common loon lived at least 9 years.
Range lifespan
Status: wild: 9 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 204 months.
Common loons are large swimming birds with long bodies (70 to 90 cm long, 1.6 to 8.0 kg) that sit low in the water. They have straight, thick, "daggerlike" bills that are black in the breeding season and gray during the rest of the year. The plumage of loons is black, white and gray. During the breeding season, common loons have a black head with a white and black barred necklace, and a checkered pattern on their back. During the winter, they are evenly gray on the head and back, with a white neck and underside. The common loon can be distinguished from other loons by its unique plumage patterns during the breeding season and black bill. During the winter, common loons can be distinguished by the indentation of the white neck color at mid-neck. Common loons are also larger than most loon species, excluding yellow-billed loons.
Male and female common loons look alike, though males are usually larger than the females. Young common loons look similar to winter adults, but have more white on their head and back. This juvenile plumage is maintained through their first summer.
Range mass: 1600 to 8000 g.
Range length: 70 to 90 cm.
Average wingspan: 152 cm.
Sexual Dimorphism: sexes alike; male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Adult loons have few known predators, but may be vulnerable to large marine mammals such as sea otters and large raptors, such as bald eagles and ospreys. Gulls, crows, ravens, bald eagles raccoons, skunks, minks and weasels, snapping turtles and large fish are predators of loon eggs and chicks.
Loons avoid predation by nesting on islands, where ground-based predators are less common. When approached by a predator, loons sometimes attack the predator by rushing at it and attempting to impale it through the abdomen or the back of the head or neck.
Known Predators:
Common loons breed once per year in the summer. They are thought to be monogamous, remaining with the same partner for life. Male and females arrive on the breeding territory together early in the spring. They establish a territory of 60 to 200 acres, which they patrol regularly. Common loons use physical displays and vocalizations to defend their territory and for courtship. For example, a loud yodeling call is used by males to signal that their territory is occupied. Following courtship displays, the male and female may swim to shore, where copulation occurs. To copulate, the male stands on the female's shoulders, with his head extended over and beyond hers.
Mating System: monogamous
Common loons breed once per year in the spring and summer, beginning at age 2 or 3. The male and female build a nest approximately two feet in diameter of soil, grasses, moss or vegetation. The nest is usually in a sheltered location near deep water, allowing the male and female to swim to and from the nest undetected by predators. Often nests are built on islands or peninsulas projecting into the water. When the nest is completed, the female lays 1 to 3 (usually 2) brown eggs, one to two days apart. The male and female both incubate the eggs, beginning after the first egg has been laid. Incubation lasts for 29 days. The chicks hatch asynchronously, up to a day apart. They stay in the nest for a day or two after hatching, after which time they leave the nest with the parents and return to shore only rarely. The fledgling phase lasts 2 to 3 months, during which the young chicks accompany their parents around the territory, sometimes riding on the back of one parent. The chicks are able to dive short distances at two days old, and are able to fly at two to three months. Once they are able to fly, the young loons can become independent of their parents.
Breeding interval: Common loons breed once yearly.
Breeding season: Common loons breed in the spring, beginning soon after the ice covering the lakes breaks up.
Range eggs per season: 1 to 3.
Average time to hatching: 29 days.
Range fledging age: 1 to 2 days.
Range time to independence: 2 to 3 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 to 3 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 to 3 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 28 days.
Average eggs per season: 2.
During incubation, male and female common loons take turns incubating the eggs and protecting the nest. After hatching, the chicks leave the nest with the parents. The parents feed the chicks whole food every hour from the time of hatching until they are up to three months old. They also protect the chicks from predators by vocalizing and swimming away from the predator to distract it from the chicks. Parents often carry the chicks on their back during the first few weeks of the fledging period. If the chicks are cold, a parent may return to shore with the chicks, where it shelters them under its wing. Chicks remain with their parents for up to three months, until they are able to fly.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
A large (28-36 inches) loon, the Common Loon in summer is most easily identified by its black head and bill, black-and-white “crosshatched” back, and conspicuous white breast patch visible immediately above the waterline. Winter Common Loons are dark above and pale on the breast, throat, and head, appearing slightly darker than the related Red-throated Loon (Gavia stellata). Male and female Common Loons are similar to one another in all seasons. The Common Loon inhabits parts of Eurasia (where it is known as the Great Northern Diver) and North America. In the New World, this species breeds across Alaska, Canada, Greenland, and the northern tier of the United States. Red-throated Loons breeding in North America spend the winter along the Pacific coast from southern Alaska south to central Mexico, along the Atlantic Coast from Nova Scotia to Florida, along the Gulf coast from Florida to eastern Mexico, and at a few locations in the interior southeast. In the Old World, this species breeds in Iceland, wintering along the coasts of Northern Europe. In summer, Common Loons breed in large lakes either on the tundra or in evergreen forests. During the winter, Common Loons are found along the coast in near-shore waters and on large bays and reservoirs. On migration, this species may be found on large bodies of freshwater in the interior. Common Loons primarily eat small fish, which they catch by diving. In appropriate habitats in summer, Common Loons may be seen nesting on small islands in lakes or directly on the lake shore. At this time of the year, birdwatchers may hear this species’ haunting “yodeling” calls on calm nights. During the winter, Common Loons are most easily observed out at sea through binoculars or spotting scopes, and may be seen floating low in the water, diving below the surface in pursuit of prey, or flying awkwardly close to the tops of the waves. This species is primarily active during the day, but calls at night during the breeding season.
A large (28-36 inches) loon, the Common Loon in summer is most easily identified by its black head and bill, black-and-white “crosshatched” back, and conspicuous white breast patch visible immediately above the waterline. Winter Common Loons are dark above and pale on the breast, throat, and head, appearing slightly darker than the related Red-throated Loon (Gavia stellata). Male and female Common Loons are similar to one another in all seasons. The Common Loon inhabits parts of Eurasia (where it is known as the Great Northern Diver) and North America. In the New World, this species breeds across Alaska, Canada, Greenland, and the northern tier of the United States. Red-throated Loons breeding in North America spend the winter along the Pacific coast from southern Alaska south to central Mexico, along the Atlantic Coast from Nova Scotia to Florida, along the Gulf coast from Florida to eastern Mexico, and at a few locations in the interior southeast. In the Old World, this species breeds in Iceland, wintering along the coasts of Northern Europe. In summer, Common Loons breed in large lakes either on the tundra or in evergreen forests. During the winter, Common Loons are found along the coast in near-shore waters and on large bays and reservoirs. On migration, this species may be found on large bodies of freshwater in the interior. Common Loons primarily eat small fish, which they catch by diving. In appropriate habitats in summer, Common Loons may be seen nesting on small islands in lakes or directly on the lake shore. At this time of the year, birdwatchers may hear this species’ haunting “yodeling” calls on calm nights. During the winter, Common Loons are most easily observed out at sea through binoculars or spotting scopes, and may be seen floating low in the water, diving below the surface in pursuit of prey, or flying awkwardly close to the tops of the waves. This species is primarily active during the day, but calls at night during the breeding season.
El colimbo grande[2] (Gavia immer) ye una especie d'ave gaviforme de la familia Gaviidae. Tien un picu llargo y afilao, y un formosu plumaxe negru y blancu. Nun se conocen subespecies.[3]
El plumaxe de cría ye en damero. Pel hibiernu, estremar pol so gran tamañu, cuerpu gordosu, picu pesáu y nuca escura, en ciertu mou asemeyaes a un mabea xuvenil. Puede trate nes mariñes del norte y oeste d'Europa y en Canadá na zona de los grandes llagos. Ye l'ave símbolu d'Ontario y apaez na moneda canadiense de 1 dólar (comúnmente llamada "loonie", la gavia).
Nidifica ente abril y xunu, nuna única niarada, con dos güevos, puestos nuna taza somera costera. Los dos proxenitores encárguense tantu de la incubación como de la crianza de los pollos. Cría en redolaes lénticos d'Islandia.
L'agudu reclamu d'esta ave ye unu de los soníos más esmolecedores de les solitaries islles septentrionales onde s'alimenten y cría. Los colimbos son espertos nadadores y vuelen rápido. Aliméntense principalmente de pexes a los qu'enarten col so picu. Pasen la primavera y el branu nos ríos y lago pero, dempués de criar un par de pitucos, suelen dirixise a la mariña pa pasar los meses ivernizos. Alcuéntrase en partir norte d'América del Norte, Islandia, y Europa noroccidental. El so tamañu llega hasta los 90 cm de llargu.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El colimbo grande (Gavia immer) ye una especie d'ave gaviforme de la familia Gaviidae. Tien un picu llargo y afilao, y un formosu plumaxe negru y blancu. Nun se conocen subespecies.
Gavia immer Gavia immer Ar splujer bras a zo un evn dour, Gavia immer an anv skiantel anezhañ.
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar splujer bras en urzhiad Gaviiformes pe Ciconiiformes.
Ar splujer bras eo evn arouez proviñs Ontario, e Kanada.
Gavia immer Gavia immer Ar splujer bras a zo un evn dour, Gavia immer an anv skiantel anezhañ.
La calàbria grossa o agullat gros (Gavia immer) és, de les tres espècies de calàbries que podem veure als Països Catalans, la que té el bec més robust.[1]
Cria a Groenlàndia, Islàndia, Escòcia i Nord-amèrica. Hiverna al nord-oest d'Àfrica, al sud d'Europa i als Estats Units. Als Països Catalans és una hivernant molt rara i irregular, tot i que en els darrers hiverns ha esdevingut més freqüent en àrees com el Delta de l'Ebre i el tram de costa de les comarques del Barcelonès i del Maresme. A la resta d'àrees litorals n'és molt rara.
És exclusivament marina.
La calàbria grossa o agullat gros (Gavia immer) és, de les tres espècies de calàbries que podem veure als Països Catalans, la que té el bec més robust.
Mae'r Trochydd Mawr (Gavia immer) yn un o aelodau mwyaf teulu'r Trochwyr, tua 73–88 cm o hyd a 122–148 cm ar draws yr adenydd ac yn pwyso rhwng 2.7 a 6.3 kg .
Mae'n nythu ar draws Canada a rhannau gogleddol yr Unol Daleithiau ac yng Ngwlad yr Iâ. Mae'n nythu yn agos i ddŵr, ar lynnoedd fel rheol ac yn dodwy dau wy. Yn y gaeaf mae'n symud tua'r de ac mae'n weddol gyffredin ar y môr ger glannau gogledd-orllewin Ewrop.
Yn y tymor nythu mae'n aderyn hawdd ei adnabod, gyda pen du, bol gwyn a marciau du a gwyn ar y cefn. Yn y gaeaf mae llai o ddu a mwy o wyn ar y pen a'r gwddf. Pysgod yw ei brif fwyd, ac maent yn cael eu dal trwy blymio i'r dŵr, weithiau hyd at ddyfnder o 200 troedfedd. Yn y tymor nythu mae gan yr aderyn yma alwad nodweddiadol iawn.
Mae'r aderyn yma yn weddol gyffredin o gwmpas glannau môr Cymru yn y gaeaf. Y lle gorau i'w gweld yw o gwmpas Aberdesach lle gellir gweld hyd at 30 ohonynt ambell dro.
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Trochydd gyddfddu Gavia arctica Trochydd gyddfgoch Gavia stellata
Mae'r Trochydd Mawr (Gavia immer) yn un o aelodau mwyaf teulu'r Trochwyr, tua 73–88 cm o hyd a 122–148 cm ar draws yr adenydd ac yn pwyso rhwng 2.7 a 6.3 kg .
Mae'n nythu ar draws Canada a rhannau gogleddol yr Unol Daleithiau ac yng Ngwlad yr Iâ. Mae'n nythu yn agos i ddŵr, ar lynnoedd fel rheol ac yn dodwy dau wy. Yn y gaeaf mae'n symud tua'r de ac mae'n weddol gyffredin ar y môr ger glannau gogledd-orllewin Ewrop.
Yn y tymor nythu mae'n aderyn hawdd ei adnabod, gyda pen du, bol gwyn a marciau du a gwyn ar y cefn. Yn y gaeaf mae llai o ddu a mwy o wyn ar y pen a'r gwddf. Pysgod yw ei brif fwyd, ac maent yn cael eu dal trwy blymio i'r dŵr, weithiau hyd at ddyfnder o 200 troedfedd. Yn y tymor nythu mae gan yr aderyn yma alwad nodweddiadol iawn.
Mae'r aderyn yma yn weddol gyffredin o gwmpas glannau môr Cymru yn y gaeaf. Y lle gorau i'w gweld yw o gwmpas Aberdesach lle gellir gweld hyd at 30 ohonynt ambell dro.
Potáplice lední (Gavia immer) je velký druh potáplice ze stejnojmenného řádu ptáků. Má silný zobák a krk, velkou hlavu a výrazný hrbol na čele. Ve svatebním šatu je hlava černá, záda mají kontrastní černobílou kresbu, strany krku jsou proužkované. V prostém šatu je shora tmavá, nevýrazná, zespodu bělavá. Hranice mezi světlým a tmavým zbarvením je na hlavě a krku velmi ostrá; v dolní části krku vybíhá tmavé zbarvení do částečného obojku. Zobák je modravě šedobílý s tmavou špičkou, kolem oka výrazný světlý kroužek. Hnízdí na velkých jezerech Severní Ameriky, v Grónsku a asi 300 párů hnízdí také na Islandu.
Potáplice je dokonalý plavec a ještě lepší potápěč, své jméno si plně zaslouží. Pod hladinou vydrží několik minut, ponoří se do velké hloubky, uplave desítky metrů, to vše za pomoci silných nohou, umístěných na samém konci těla. To co je ve vodě výhodou, je však na souši na škodu. Jakmile potáplice přistane na suché zemi, není schopna vzlétnout. Jen se odstrkuje a posouvá po břiše. Mnoho potáplic, které si spletou třeba rozpálenou asfaltovou vozovku s vodní hladinou, takto uhyne. Jejich jedinou šancí je člověk, který je odnese zpět na vodu.[2]
Výjimečně zalétá také do České republiky, kde byla po roce 1989 pozorována několikrát – v říjnu 1994 na Novomlýnských nádržích[3], v listopadu 2002 na vodní nádrži Želivka a v listopadu 2003 u Jivjan (okres Domažlice).[4] V zimě 2018/2019 dlouhodobě zimovala na jezeře Milada u Ústí nad Labem[5].
Obrázky, zvuky či videa k tématu potáplice lední ve Wikimedia Commons
Galerie potáplice lední ve Wikimedia Commons
Potáplice lední (Gavia immer) je velký druh potáplice ze stejnojmenného řádu ptáků. Má silný zobák a krk, velkou hlavu a výrazný hrbol na čele. Ve svatebním šatu je hlava černá, záda mají kontrastní černobílou kresbu, strany krku jsou proužkované. V prostém šatu je shora tmavá, nevýrazná, zespodu bělavá. Hranice mezi světlým a tmavým zbarvením je na hlavě a krku velmi ostrá; v dolní části krku vybíhá tmavé zbarvení do částečného obojku. Zobák je modravě šedobílý s tmavou špičkou, kolem oka výrazný světlý kroužek. Hnízdí na velkých jezerech Severní Ameriky, v Grónsku a asi 300 párů hnízdí také na Islandu.
Potáplice je dokonalý plavec a ještě lepší potápěč, své jméno si plně zaslouží. Pod hladinou vydrží několik minut, ponoří se do velké hloubky, uplave desítky metrů, to vše za pomoci silných nohou, umístěných na samém konci těla. To co je ve vodě výhodou, je však na souši na škodu. Jakmile potáplice přistane na suché zemi, není schopna vzlétnout. Jen se odstrkuje a posouvá po břiše. Mnoho potáplic, které si spletou třeba rozpálenou asfaltovou vozovku s vodní hladinou, takto uhyne. Jejich jedinou šancí je člověk, který je odnese zpět na vodu.
Výjimečně zalétá také do České republiky, kde byla po roce 1989 pozorována několikrát – v říjnu 1994 na Novomlýnských nádržích, v listopadu 2002 na vodní nádrži Želivka a v listopadu 2003 u Jivjan (okres Domažlice). V zimě 2018/2019 dlouhodobě zimovala na jezeře Milada u Ústí nad Labem.
Islommen (Gavia immer) er en fugl i lomslægten. Den har en længde på 70–90 cm og en vægt på 3-4,5 kg. Dens fjerdragt er sort, grå og hvid. Fuglen lever i Nordamerika, Grønland og i det vestlige Europa. Fuglen ses også i Danmark på træk, men sjældent, især i maj langs Vestkysten. I Minnesota er fuglen delstatsfugl.[1]
Taksonomi fra Wikispecies Islommen (Gavia immer) er en fugl i lomslægten. Den har en længde på 70–90 cm og en vægt på 3-4,5 kg. Dens fjerdragt er sort, grå og hvid. Fuglen lever i Nordamerika, Grønland og i det vestlige Europa. Fuglen ses også i Danmark på træk, men sjældent, især i maj langs Vestkysten. I Minnesota er fuglen delstatsfugl.
Der Eistaucher (Gavia immer) ist eine Vogelart aus der Gattung der Seetaucher (Gavia). Die Art brütet in der Tundra und im borealen Nadelwald im nördlichen Nordamerika, in Grönland und auf Island und überwintert an den Küsten Nordamerikas und Europas.
In Mitteleuropa ist der Eistaucher in den Küstenregionen regelmäßig in den Monaten November bis März in kleiner Zahl als Durchzügler und Wintergast zu beobachten. Deutlich seltener ist er auch im Binnenland zu sehen. So wird er seit den 1970er Jahren immer wieder am Genfersee und am Bodensee beobachtet.[1]
Der Eistaucher ist nach dem Gelbschnabeltaucher die zweitgrößte Art der Gattung Gavia. Er erreicht eine Körperlänge von 73–88 cm und eine Spannweite von 122–148 cm. Die Tiere wiegen 3,6–4,5 kg und sind damit etwa so schwer wie eine Graugans.
Im Prachtkleid ist die Art unverwechselbar. Grundfarbe der gesamten Oberseite und von Kopf und Hals ist schwarz. Der obere Rücken zeigt dichte Reihen großer weißer Vierecke, der hintere Rücken und die Flanken zeigen feine weiße Punktreihen. Der Hals hat an den Seiten ein querovales Feld aus unregelmäßigen weißen Längslinien, an der Kehle befindet sich eine schmale Linie aus weißen Punkten. Brust, Bauch und die Unterflügeldecken sind rein weiß. Anders als Pracht- und Sterntaucher trägt der Eistaucher das vollständige adulte Prachtkleid jedoch frühestens in seinem vierten Kalenderjahr.
Der große Schnabel ist dunkelgrau bis schwarz und gerade, er wird beim Schwimmen durch eine entsprechende Kopfhaltung annähernd waagerecht gehalten. Die Beine und die Füße sind grau. Die Iris ist weinrot.
Im Schlichtkleid ist die gesamte Oberseite dunkelgrau. Kopf und Hinterhals sind ebenfalls dunkelgrau, die dunkle Färbung geht nach vorn an Kehle und Hals recht abrupt in weiß über. Am unteren Hals ist ein schwärzlicher Halbring deutlich vom übrigen grau abgesetzt. Um das Auge befindet sich ein kleiner weißer Bereich. Der Schnabel ist bläulich grauweiß, an der Spitze und auf dem First dunkelgrau. Die Stirn ist steil aufgeworfen. Im Schlichtkleid kann der Eistaucher vor allem mit dem Gelbschnabeltaucher verwechselt werden. Der Gelbschnabeltaucher hat jedoch einen blasseren und leicht nach oben aufgeworfenen Schnabel. Das Verbreitungsgebiet der beiden Arten überlappt sich allerdings nur geringfügig.[2]
Das Jugendkleid ähnelt sehr dem Schlichtkleid, die Vögel sind jedoch insgesamt oberseits heller grau, die Konturfedern der Oberseite und der Flanken sind außerdem hell gerandet und zeigen dadurch eine saubere Wellenzeichnung. Der Schnabel ist meist nur auf dem First dunkel.
Die Flugrufe ähneln wie die anderer Seetaucher denen von Gänsen. Die Balzrufe sind recht variabel, am häufigsten ist ein weittragendes, klagendes „aaoooh…WÜH wü-a WÜH wü-a WÜH wü-a“ zu hören.
Außerhalb der Fortpflanzungszeit ist der Eistaucher normalerweise nicht sehr ruffreudig.
Der heulende Ruf des Eistauchers wird in Kino- und Fernsehfilmen häufig verwendet, um Spannung und das Gefühl von Wildnis beim Betrachter zu erzeugen.[3] Allerdings passen in vielen Fällen Ort und dargestellte Landschaft überhaupt nicht zu Verbreitungsgebiet und Habitat des Eistauchers.[4][5]
Das Verbreitungsgebiet des Eistauchers umfasst die Tundra und Taiga im nördlichen Nordamerika von etwa 40° N bis in die Arktis, außerdem kommt die Art in Grönland sowie auf Island, der Bäreninsel und Jan Mayen vor.[6] Zur Brutzeit bewohnt die Art große und tiefe Binnenseen.
Einzelne Jungvögel wurden durch starke Stürme nach Süden verschlagen, wodurch es zu Sichtungen am Bodensee und dem Mittelmeer kam.[7]
Die Nahrung wird tauchend erjagt und besteht überwiegend aus kleineren Fischen, daneben werden Frösche, Krebstiere, und Weichtiere erbeutet. Bei der Jagd nach Fischen taucht er meist drei bis zehn Meter tief, manchmal auch bis zu 200 m.[7]
Die Partner kommen verpaart im Brutgebiet an. Die Balz umfasst neben den Rufen ein zeremonielles Schnabeleintauchen und viele andere Elemente. Die Nester werden direkt am Gewässerufer gebaut und bestehen aus Pflanzenteilen der Umgebung. Die Eiablage erfolgt ab Ende April, meist im Mai und Juni. Das Gelege besteht meist aus zwei, nur sehr selten aus einem oder drei Eiern, die auf olivbraunem bis dunkelbraunem Grund dunkel gefleckt sind. Die Brutzeit dauert 25–29 Tage. Die Eier werden von beiden Eltern bebrütet und die Küken dann auch gemeinsam geführt. Die Jungvögel sind nach zehn bis elf Wochen selbständig.
Eistaucher sind überwiegend Mittel- bis Kurzstreckenzieher. Der Abzug aus dem Brutgebiet erfolgt ab dem Spätsommer und endet im Oktober. Die Brutvögel Grönlands und Islands überwintern auf dem Meer um Island, Großbritannien sowie an der europäischen Atlantikküste von Nord-Norwegen bis zum Süden Portugals. Die Populationen Nordamerikas überwintern vor der gesamten nordamerikanischen Pazifik- und Atlantikküste. Die Rückkehr in die Brutgebiete erfolgt im Mai und Juni. Die Art wird in Mitteleuropa regelmäßig in sehr kleiner Zahl überwiegend von November bis März nachgewiesen, vor allem an den Küsten von Nord- und Ostsee; nur ausnahmsweise im Binnenland auf größeren Seen.
Angaben zu Bestandstrends liegen nicht vor. Der Weltbestand wurde von der IUCN im Jahr 2002 auf 580.000 Individuen geschätzt und gilt als ungefährdet.
Der Eistaucher ist der Nationalvogel Kanadas. Auch die kanadische Provinz Ontario und der US-Bundesstaat Minnesota haben ihn zu ihrem Symbol ausgewählt. Er ist auf der kanadischen Ein-Dollar-Münze abgebildet. Diese Münze wird nach dem englischen Namen des Eistauchers (Common Loon) „Loonie“ genannt.
Der Eistaucher (Gavia immer) ist eine Vogelart aus der Gattung der Seetaucher (Gavia). Die Art brütet in der Tundra und im borealen Nadelwald im nördlichen Nordamerika, in Grönland und auf Island und überwintert an den Küsten Nordamerikas und Europas.
In Mitteleuropa ist der Eistaucher in den Küstenregionen regelmäßig in den Monaten November bis März in kleiner Zahl als Durchzügler und Wintergast zu beobachten. Deutlich seltener ist er auch im Binnenland zu sehen. So wird er seit den 1970er Jahren immer wieder am Genfersee und am Bodensee beobachtet.
Amerikanjiäkuikku libo amerikanjiäguikku (lat. Gavia immer) on kuikkien heimoh kuului lindu. Se on Kanuadan kanzallislindu.
Amerikanjiäkuikku muniu kaksi jäiččiä. Uročču da emäččy havvotah jäiččii yhtes 24-29 päiviä. Poigazet opastutah lendämäh 70-77 päivän ijäs.
Amerikanjiäkuikku peziy Pohjas-Amerikan pohjasvuittilois, a talvehtiu sežo Päivänlasku-Europas. Suomes se on harvinaine gost'u.[1]
Amerikanjiäkuikku Amerikanjiäkuikku libo amerikanjiäguikku (lat. Gavia immer) on kuikkien heimoh kuului lindu. Se on Kanuadan kanzallislindu.
Gavia immer (emmer, immer, emmer guiss, Beeshop, allan hawk, holland hawk, luim, ring-neckit luim) is a lairge member o the Gaviidae faimily o birds.
_in_the_Morro_Bay.jpg)
_in_the_Morro_Bay.jpg)
_in_the_Morro_Bay.jpg)
|subscription= (help) Gavia immer (emmer, immer, emmer guiss, Beeshop, allan hawk, holland hawk, luim, ring-neckit luim) is a lairge member o the Gaviidae faimily o birds.
De iisdûker (Gavia Immer) is mei sa'n 73-88 sm in grutte seedûker. Hy is justjes lytser as de gielsnaffeldûker.
De Iisdûker briedt op it binnenwetter fan Kanada, Alaska, op Grienlân en ek op Yslân. It wyfke leit 2 aaien yn in nest oan de râne fan in mar flakby it wetter. De beide âlden briede de aaien tegearre yn sa'n 30 dagen út.
By winterdei ferspriedet de Iisdûker him oer in grutter gebiet, en komt er fierder nei it suden. Dan is er ek te finen lâns de hiele Jeropeeske westkust en alle de kusten fan Noard-Amearika.
Lykas de oare Seedûkers is de Iisdûker in fiskiter. Hy fangt syn proai ûnder wetter; dêrby kin er dûke oant in djipte fan likernôch 60 meter.
De Iisdûker is de nasjonale fûgel fan Kanada en stiet ek op de Kanadeeske $1,- munt. Dy munt wurd dêrom ek wol in Loonie neamd nei de Amerikaansk-Ingelske namme Common Loon.
Áhpedovtta (Gavia immer) lea čáhceloddi, mii gullá doktagiidda. Áhpedovtta lea stuorát go dábálaš dovtta, muhto unnit go vilgesnjunáhpedovtta.
Το Παγοβούτι είναι υδρόβιο πτηνό της οικογενείας των Κολυμβιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Gavia immer και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό). [2]
Η επιστημονική ονομασία του γένους, είναι λατινική και, στην κυριολεξία σημαίνει «γλάρος», gāvĭa, ae, f. (=λάρος), I a bird, perh. the seamew, Plin. 10, 32, 48, § 91; 10, 74, 95, § 204; App. M. 5, p. 171., αγνώστου λοιπής αιτιολογίας.[4] Οφείλεται στον περίφημο Ρωμαίο φυσιοδίφη Πλίνιο τον Πρεσβύτερο.[5]
Η λατινική ονομασία του είδους σχετίζεται άμεσα με τις εκπληκτικές καταδύσεις του.
Η ελληνική του ονομασία οφείλεται στο γεγονός, ότι απαντάται κυρίως στις βόρειες περιοχές.
Το Παγοβούτι περιγράφηκε από τον Γερμανό ζωολόγο και ορυκτολόγο Μόρτεν Μπράνιτς (Morten Thrane Brünnich, 1737-1827) ως Colymbus immer (Νήσοι Φερόες, 1764). Το γένος Colymbus περιελάμβανε, εκείνο τον καιρό, επίσης και τα πυγόποδα (βουτηχτάρια). Γύρω στο 1788, ωστόσο, ο Γερμανός φυσιοδίφης Γιόχαν Ράινχολντ Φόρστερ (Johann Reinhold Forster) υποστήριξε ότι, οι κόλυμβοι και τα πυγόποδα ήσαν αρκετά διαφορετικά σε πολλά σημεία, ώστε να δικαιολογείται η κατάταξή τους σε ξεχωριστή γένη και, μετακίνησε το κηλιδοβούτι (μαζί με όλα τα άλλα είδη κολύμβων) στο σημερινό τους γένος, Gavia.[6]
Το παγοβούτι είναι στενά συγγενικό είδος με τo Κιτρινόραμφο παγοβούτι (G. adamsii).[7] Υπάρχει πιθανός υβριδισμός με το τελευταίο, και μικτά ζευγάρια (και την πιθανή υβρίδια) με Λαμπροβούτια (G. arctica) και Θαλασσοβούτια του Ειρηνικού (G. pacifica) έχουν παρατηρηθεί περιστασιακά.[8]
Το Παγοβούτι ένα σχεδόν αποκλειστικά βορειοαμερικανικό είδος, όπου αναπαράγεται από 48 ° N στο Αρκτικό Κύκλο (Ν τοπικά μέχρι 40 ° Β, και Β μέχρι 78 ° Β).
Αναπαράγεται σε ένα μεγάλο μέρος του Καναδά και της Αλάσκας, τμήματα των βόρειων Ηνωμένων Πολιτειών, νότια τμήματα της Γροιλανδίας (Δανία) και στην Ισλανδία.
Διαχειμάζει στις ακτές της θάλασσας ή σε μεγαλύτερες λίμνες σε μια πολύ ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένου των Ευρωπαϊκών ακτών προς τον Ατλαντικό από τη Φινλανδία μέχρι την Πορτογαλία και τη δυτική Μεσόγειο, τις Ατλαντικές ακτές της Βόρειας Αμερικής από το βόρειο Μεξικό, και την ακτή του Ειρηνικού της Βόρειας Αμερικής από το βόρειο Μεξικό μέχρι την άκρη της Αλάσκας.[9]
Τα Παγοβούτια είναι κυρίως αποδημητικά πουλιά, με την εαρινή και φθινοπωρινή μετανάστευση να εμφανίζονται σε ένα ευρύ μέτωπο και, σημαντικές περιοχές ανάπαυλας τη σταματώντας για λίγο στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών.
Στην Κεντρική Ευρώπη, το παγοβούτι στις παράκτιες περιοχές τακτικά παρατηρείται κατά την περίοδο Νοεμβρίου-Μαρτίου σε μικρά κοπάδια, όπως των μεταναστών και το χειμώνα επισκέπτη. Σημαντικά λιγότερο πιθανό είναι να το δούμε στο εσωτερικό. Επίσης παρατηρείται από το 1970 κατ 'επανάληψη στη λίμνη της Γενεύης και τη λίμνη της Κωνσταντίας.[10]
Η μετανάστευση πραγματοποιείται τη μέρα, από μοναχικά άτομα ή ομάδες μέχρι και 15 ατόμων. Κατά τη διάρκεια της νότιας μετανάστευσης, μπορούν να περάσουν τη νύχτα σε ζώνες αρκετών εκατοντάδων ατόμων και να επικεντρωθούν στις μεγάλες λίμνες.
Αποτελεί αβέβαιο το καθεστώς παρουσίας του στη Μεσόγειο, ενώ κάποιες από τις παλαιότερες αναφορές ίσως οφείλονται σε σύχγυση με μεγαλόσωμα Λαμπροβούτια.[11]
Στην Ελλάδα, το Παγοβούτι είναι σπάνιος και παραπλανημένος χειμερινός επισκέπτης.[12]
Το παγοβούτι αναπαράγεται σε μεγάλες, βαθιές λίμνες γλυκού νερού σε δάση κωνοφόρων ή στην ανοικτή τούνδρα (del Hoyo et al 1992), που απαιτούν καθαρό νερό με ορατότητες τουλάχιστον 3-4 μ. και μικρά νησιά (λιγότερο από 2,5 εκτάρια) για φώλιασμα (Rimmer 1992).
Διαχειμάζει κατά μήκος των ακτών σε εκτεθειμένες βραχώδεις ακτές, μικρούς κόλπους (del Hoyo et al 1992), κανάλια και προστατευόμενες εισόδους (Snow και Perrins 1998) δείχνουν μια προτίμηση για τα ρηχά παράκτια ύδατα (Rimmer 1992). Μπορεί επίσης να βρεθεί στην ενδοχώρα (del Hoyo et al 1992) σε λίμνες και ταμιευτήρες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου (Snow και Perrins 1998), αν και αυτό επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τις καιρικές συνθήκες (Rimmer 1992).[3]
Το Παγοβούτι είναι ένας μεγαλόσωμος και ρωμαλέος κόλυμβος, που μοιάζει αρκετά με Κορμοράνο. Το μέγεθός του ποικίλει, μερικά είναι σαν μεγάλα Λαμπροβούτια, αλλά όσο τα κιτρινόραμφα παγοβούτια.
Όταν κολυμπά, φαίνεται το βαρύ ράμφος που το κρατά οριζόντιο, το μεγάλο κεφάλι και ο χοντρός λαιμός. Το μέτωπο με απότομη κλίση, μπορεί να ανασηκωθεί σαν μικρό «εξόγκωμα», σαν λοφίο, που κάνει την κορόνα να φαίνεται κοίλη. Όταν επιπλέει ψηλά, τα ανοιχτόχρωμα πιτσιλωτά πλευρά φαίνονται σαν πλήρης ανοιχτόχρωμη γραμμή (όπως στο Κηλιδοβούτι).
Το μεγάλο ράμφος είναι σκούρο γκρι με μαύρο και ευθύ, το κρατάει σε σχεδόν οριζόντια θέση. Τα κόκκινα μάτια του παγοβουτιού πιθανόν τα βοηθούν στην υποβρύχια όρασή τους.
Η πτερόρροια στα ενήλικα γίνεται τον χειμώνα, κατά τη διάρκεια της οποίας χάνουν προσωρινά την πτητική ικανότητα.[13]
Τα φύλα είναι όμοια (με το αρσενικό λίγο μεγαλύτερο), αλλά το πτέρωμα εμφανίζεται σε δύο διαφορετικές μορφές, της αναπαραγωγικής και της μη αναπαραγωγικής εποχής, (εποχικός διμορφισμός) με το πρώτο να είναι εντυπωσιακό σε χρώματα, σχέδια και αναλογίες.
Στο αναπαραγωγικό πτέρωμα (καλοκαίρι) το είδος είναι απαραγνώριστο. Έχει κατάμαυρο κεφάλι και ράμφος και ασπρόμαυρο καρό στο πάνω μέρος και μπάλωμα με άσπρες ρίγες στα πλάγια του λαιμού. Επίσης, το κάτω μέρος είναι ολόλευκο (σε γενική φάση).
Στο μη-αναπαραγωγικό πτέρωμα (χειμώνας), το ράμφος είναι γαλαζωπό γκριζόλευκο, με σκούρα άκρη και «ράχη». Επίσης υπάρχει εμφανής οφθαλμικός δαχτύλιος, μάλλον σαφής διαχωρισμός μεταξύ του σκούρου πίσω και του λευκού μπροστινού μέρους του λαιμού και μαυριδερό μισό περιλαίμιο στο κάτω μέρος του λαιμού, που τονίζεται από μια λευκή εγκοπή από πάνω. Υπάρχει αντίθεση μεταξύ του σκούρου λαιμού και του πιο ανοιχτόχρωμου σώματος. Δεν έχει τη φολιδωτή εμφάνιση του νεαρού, καθώς διατηρεί μόνο μερικά στικτά μικρά καλυπτήρια.
Το νεαρό είναι όπως το ενήλικο το χειμώνα, αλλά τα φαρδιά ανοιχτόχρωμα περιθώρια των φτερών στο πάνω μέρος σχηματίζουν εμφανές φολιδωτό σχέδιο (από μακριά δίνουν πιο ανοιχτόχρωμη εμφάνιση σε σχέση με το νεαρό Λαμπροβούτι), τα καλυπτήρια της άνω επιφάνειας (lesser upper coverts) είναι χωρίς λευκά στίγματα και λιγότερο εμφανής οφθαλμικός δαχτύλιος.
Στο πρώτο καλοκαίρι διατηρεί πλήρως το φτέρωμα σαν του νεαρού. Στο δεύτερο χειμώνα είναι σαν το ενήλικο το χειμώνα, αλλά σκουρότερο από πάνω, με πιο ανοιχτή, όχι τόσο μαυριδερή άκρη του ράμφους, και τα καλυπτήρια είναι χωρίς στίγματα.
Πηγές: [11]
Το Παγοβούτι όπως όλα τα θαλασσοβούτια, κυρίως τρέφονται με ψάρια (55-80%),[8] συλλαμβάνοντας τη λεία του σε βάθος 10 έως 12 μέτρων (ορισμένοι συγγραφείς αναφέρουν εγγραφές μέχρι βάθος 70 μέτρων)[15] και μπορούν να παραμείνουν κάτω από το νερό για περίπου 3 λεπτά.[16] Μπορούν να καταπιούν τα ψάρια των οποίων το μέγεθος μπορεί να φτάσει 28 εκατοστά. Καταναλώνουν επίσης πολλά θαλάσσια είδη (γάδους, ρέγγες, παπαλίνες, εγκλεφίνους, τακούια, καπόνια όπως γκρίζα καπόνια, καλκάνια κλπ.) και είδη του γλυκού νερού (π.χ. Γαστεροστεΐδες, χέλια, πέρκες, τσιρόνια, γατόψαρα, πέστροφες, λιμνοπέστροφες). Μπορεί επίσης να τρέφονται με μικρά μαλάκια, καρκινοειδή, κεφαλόποδα, ακόμη και δακτυλιοσκώληκες. Διαπιστώθηκαν επίσης στο στομάχι του υδρόβια φυτά σε μία ποσότητα τέτοια ώστε μπορεί να υπάρχει μια τυχαία απορρόφηση.
Τα θαλασσοβούτια είναι οπτικά αρπακτικά ζώα, γι 'αυτό είναι σημαντικό για την επιτυχία στο κυνήγι το νερό να είναι διαφανές. Η περισσότερη λεία καταπίνεται υποβρύχια, όπου αλιεύεται, αλλά κάποια μεγαλύτερα θήραμα πρώτα τα φέρνουν στην επιφάνεια.[17]
Το παγοβούτι κολυμπά χαριτωμένα στην επιφάνεια, καταδύεται καλύτερα από κάθε άλλο πετούμενο πουλί, και πετά αρμοδίως για εκατοντάδες χιλιόμετρα στη μετανάστευση.
Τα παγοβούτια είναι σαν αεροπλάνα που χρειάζονται ένα διάδρομο για την απογείωση. Στην περίπτωση του Παγοβουτιού, που χρειάζονται από 30 γιάρδες μέχρι ένα τέταρτο του μιλίου (ανάλογα με τον άνεμο) για το χτύπημα των φτερών του και τρέχει σε όλη την επιφάνεια του νερού, προκειμένου να αποκτήσουν αρκετή ταχύτητα για την απογείωση.
Όταν πετά, ο παχύς λαιμός είναι τεντωμένος, τα μεγάλα πόδια προεξέχουν έντονα, συχνά με απλωμένα δάχτυλα, σχετικά αργά φτεροκοπήματα με χαρακτηριστικά «ελαστική» εξωτερική φτερούγα, ο όγκος του σώματος και το μεγάλο ράμφος συχνά είναι εμφανή. Σε πτήση μπορεί να φτάσει τα 120 χλμ/ώρα κατά την μετανάστευση.[15] Τα Παγοβούτια χρειάζονται μια μεγάλη απόσταση για να αποκτήσουν δυναμική για την απογείωση, και είναι αδέξια κατά την προσγείωση. Η αδεξιότητα του στην ξηρά οφείλεται στα πόδια, τα οποία είναι τοποθετημένα στο πίσω μέρος του σώματος: αυτό είναι ιδανικό για καταδύσεις αλλά όχι καλά προσαρμοσμένο για το περπάτημα. Όταν τα πουλιά προσγειωθούν στο νερό, ξαφρίζουν το νερό κατά μήκος με τις κοιλιές τους για να επιβραδύνουν, αντί στα πόδια τους, καθώς είναι τοποθετημένα πολύ πίσω στο σώμα τους.
Το πιο συχνό κάλεσμα του παγοβουτιού είναι ένα επαναλαμβανόμενο υψηλότονο παράξενο γέλιο, όπου συχνά αρχίζει με μια πιο χαμηλή νότα, «χογιεγιεγιεγια» (χρησιμοποιείται και ως «ατμοσφαιρικός» ήχος σε ταινίες...). Τραγούδι θρηνητικό, σαν του Λαμπροβουτιού, «ααοο... γουιι γουι-α γουιι γουι-α γουιι γουι-α». Επίσης βγάζει ένα μονοσύλλαβο θρηνητικό κάλεσμα που χαμηλώνει σε τόνο.[11]
Τα παγοβούτια είναι μονογαμικά πουλιά, τα οποία ζευγαρώνουν δια βίου. Αποκτούν σεξουαλική ωριμότητα μετά το 2ο έτος της ηλικίας τους. το ζευγάρωμα λαμβάνει χώρα στην ξηρά, συχνά στην περιοχή φωλιάσματος, και επαναλαμβάνεται καθημερινά μέχρι να γεννηθούν τα αυγά.
Το προηγούμενο φλερτ είναι πολύ απλό, αμοιβαία εμβάπτιση του ράμφους και καταδύσεις.[18] Το ζευγάρι από τους συντρόφους διεκδικούν μια αναπαραγωγική επικράτεια από 0,24 μέχρι 0,81 τ.χλ. και συχνά περιπολούν, υπερασπίζονται και σημαδεύουν το εδάφος τόσο σωματικά όσο και φωνητικά. Οι επιδείξεις προς τους ξένους, τα τοξωτά άλματα, τα κ.λπ. συχνά παρερμηνεύονται ως ερωτοτροπία. Τόσο ο αρσενικός όσο και ο θηλυκός γονέας χτίζουν τη φωλιά και παίρνουν μέρος στην επώαση των αυγών.[17]
Οι φωλιές κατασκευάζονται από νεκρά χόρτα βάλτου και άλλα ενδημικά φυτά (Snow and Perrins 1998) και διαμορφώνεται σε αναχώματα κατά μήκος των βλαστωδών ακτών των λιμνών (del Hoyo et al 1992). Μετά από μια εβδομάδα από τη κατασκευή στα τέλη της άνοιξης, ο ένας γονέας ανεβαίνει στην κορυφή για την χύτευση της φωλιάς στο σχήμα του σώματος του.[19] Αυτές οι φωλιές συχνά επαναχρησιμοποιούνται σε ετήσια βάση, και οι μελέτες δείχνουν ότι αυτές οι προσπάθειες επαναφωλιάσματος είναι πιο πιθανό να πετύχουν από την πρώτη προσπάθεια.[20] Οι θέσεις φωλιάσματος συνήθως μοιάζουν με εκείνες όπου εκκολάφθηκαν οι γονείς. Αντί για την αποφυγή της οξύτητας και της κακής ποιότητας του νερού, οι γονείς διακινδυνεύουν την επιτυχία για καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης και να επιλέξουν τις λίμνες που παράγουν παρόμοια ψάρια με την κανονική διατροφή τους.[21]
Το θηλυκό γεννά 2, σπάνια μόνο 1, αυγά,[22] τα οποία εκκολάπτονται σε λιγότερο από ένα μήνα. Όταν οι νεοσσοί είναι μόλις μερικών ημερών, θα αρχίσουν να αφήνουν τη φωλιά με τους γονείς, το κολύμπι και μερικές φορές καβάλα στην πλάτη ενός γονέα. Είναι σε θέση να καταδυθούν υποβρύχια μέσα στις επόμενες ημέρες και μπορούν τυπικά να πετάξουν σε ηλικία 10-11 εβδομάδες.[23] Εάν η τροφή είναι λιγοστή, τα νεαρά μπορεί να πολεμήσει έντονα, και συχνά μόνο ένα νεαρό επιβιώνει. Μετά την επώαση, οι νεοσσοί θα μείνουν με τους γονείς τους για 2-3 μήνες.[24]
Οι φωλιές των παγοβουτιών συνήθως τοποθετούνται σε νησιά, όπου τα χερσαία αρπακτικά ζώα δεν μπορούν κανονικά να έχουν πρόσβαση σε αυτά. Ωστόσο, τα αυγά και νεοσσοί μπορούν να αρπαχτούν από γλάρους, κορακοειδή, ρακούν, μεφίτιδες, μινκ, αλεπούδες, χελώνες του γλυκού νερού και μεγάλα ψάρια. Οι ενήλικες δεν θηρεύονται τακτικά, αλλά έχουν αρπαχτεί από θαλάσσιες ενυδρίδες (όταν διαχειμάζουν) και λευκοκέφαλοι θαλασσαετοί.[25][26] Ψαραετοί έχουν παρατηρηθεί να παρενοχλούν παγοβούτια, πιο πιθανό για κλεπτοπαρασιτισμό από ό, τι για θήρευση.[27] Όταν πλησίασε ένα αρπακτικό ζώο είτε στη φωλιά τους ή τα ίδια, τα παγοβούτια μερικές φορές επιτίθενται στο αρπακτικό από τα ορμητικά νερά σε αυτό και προσπαθούν να το κρεμάσουν στο ξύλο μέσα από την κοιλιά ή το πίσω μέρος του κεφαλιού ή του λαιμού.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής, το είδος απειλείται από τις διακυμάνσεις της στάθμης των υδάτων (del Hoyo et al 1992) (π.χ. λόγω της κατασκευής φραγμάτων) (Rimmer 1992), την οξίνιση των λιμνών αναπαραγωγής (del Hoyo et al 1992, Piper et al. 2002) 7, τη ρύπανση βαρέων μετάλλων (del Hoyo et al 1992, Rimmer 1992) (π.χ. μόλυνση μεθυλυδραργύρου) (Piper et al. 2002) και τη μολυβδίαση από τη κατάποση μολύβδου σε αλιευτικά βάρη (Scheuhammer et al. 2003, Sidor et al. 2003).
Επίσης, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στην ανθρώπινη όχληση (del Hoyo et al 1992), όπως η ανάπτυξη των ακτών και της ανθρώπινης αναψυχής (Piper et al. 2002) 7, και μπορεί να λιποτακτήσει λίμνες μετά από αυξήσεις στην ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα (del Hoyo et al 1992).
Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το είδος είναι εξαιρετικά ευάλωτο στις παράκτιες πετρελαιοκηλίδες, ειδικά σε περιοχές όπου σχηματίζουν μεγάλες συναθροίσεις (del Hoyo et al 1992), καθώς και εμπλοκή σε μονόινες αλιευτικές γραμμές (που χρησιμοποιείται για την ερασιτεχνική αλιεία) και την εμπορική δίχτυα προκαλεί σημαντική θνησιμότητα στη θάλασσα και στις μεγαλύτερες λίμνες (del Hoyo et al 1992, Rimmer 1992). Το είδος είναι επίσης ευαίσθητα στη γρίπη των αλλαντίαση έτσι μπορεί να απειλούνται από μελλοντικά κρούσματα της νόσου (del Hoyo et al 1992, Rimmer 1992).
Γενικά, η IUCN, έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), παγκοσμίως, με σταθερές τάσεις,[3] ενώ για την Ελλάδα τα στοιχεία είναι ανεπαρκή.
Το είδος περιλαμβάνεται στα είδη του Παραρτήματος II της Σύμβασης για τα Αποδημητικά Είδη και είναι εισηγμένο στο πλαίσιο της συμφωνίας ων Αφρικανικών Ευρασιατικών υδρόβιων πτηνών. Είναι εισηγμένο στο Άρθρο Ι σύμφωνα με την Οδηγία της ΕΕ για τα Πτηνά. Στην Ευρώπη εμφανίζεται σε 20 ΣΠΠ, συμπεριλαμβανομένων της Ισλανδίας, της Νορβηγίας (Σβάλμπαρντ και την ηπειρωτική Νορβηγία), την Ιρλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία. Πρόκειται για ένα διατηρητέο είδος σε 83 Ζώνες Ειδικής Προστασίας στο δίκτυο Natura 2000 της ΕΕ.
Αυτό το πουλί είναι γνωστό στον Καναδά, που εμφανίζεται στο κέρμα του ενός δολλαρίου "loonie" και την προηγούμενη σειρά στο λογαριασμό των $20, και είναι η επαρχιακή πουλί του Οντάριο. Επίσης, είναι το επαρχιακό πουλί της Μινεσότα και εμφανίζεται στο σήμα του Στέιτ Κουόρτερ της Μινεσότα.
Η φωνή και η εμφάνιση του παγοβουτιού τα έκαναν διακεκριμένα σε αρκετές Τοπικές Αμερικανικές ιστορίες. Επίσης, φυλές ιθαγενών της Βρετανικής Κολομβίας πίστευαν ότι η υπέρβαση των καλεσμάτων από αυτό το πουλί πρόβλεπαν βροχή.[29][30]
Το Παγοβούτι είναι υδρόβιο πτηνό της οικογενείας των Κολυμβιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Gavia immer και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).
An sedher bras (Gavia immer) yw eghen a edhen dhowr divroansek a'n hantergylgh kledh. I a vag yn Amerika Gledh, Greunland, Island ha Breten Veur hag i a wav yn arvoryow ha lynnyn bras yn Europa Dhyghow hag Amerika Gledh. 61-100 centimeter (24-39 meusva) yw aga hys, 122–152 centimeter (48–60 meusva) yw aga askelva, ha 1.6-8 kilogram (3.5-17.6 peuns) yw aga poos. I a omhevel sedher pig gwynn mes yma pig glas/du dhe'n sedher bras dihaval orth an sedher pig gwynn. Yn prys maga yma penn du, isrannow gwynn ha mantell vrith gwynn ha du dhedha. An moyha a'ga boos yw puskes. Densek dowr, drenek dowr, centrarchidae, truth, hag yown yw aga boos dowr; sebastes, leyth, truth mor, ha hernen wynn yw aga boos hyli.
Pluv maga
Pluv gwav po sedher bras yowynk
Sedher ow neuvya yn-dann dhowr
Ydhnigow war geyn sedher tevesik
Sedher bras ow nejya
An sedher bras (Gavia immer) yw eghen a edhen dhowr divroansek a'n hantergylgh kledh. I a vag yn Amerika Gledh, Greunland, Island ha Breten Veur hag i a wav yn arvoryow ha lynnyn bras yn Europa Dhyghow hag Amerika Gledh. 61-100 centimeter (24-39 meusva) yw aga hys, 122–152 centimeter (48–60 meusva) yw aga askelva, ha 1.6-8 kilogram (3.5-17.6 peuns) yw aga poos. I a omhevel sedher pig gwynn mes yma pig glas/du dhe'n sedher bras dihaval orth an sedher pig gwynn. Yn prys maga yma penn du, isrannow gwynn ha mantell vrith gwynn ha du dhedha. An moyha a'ga boos yw puskes. Densek dowr, drenek dowr, centrarchidae, truth, hag yown yw aga boos dowr; sebastes, leyth, truth mor, ha hernen wynn yw aga boos hyli.
The common loon or great northern diver (Gavia immer) is a large member of the loon, or diver, family of birds. Breeding adults have a plumage that includes a broad black head and neck with a greenish, purplish, or bluish sheen, blackish or blackish-grey upperparts, and pure white underparts except some black on the undertail coverts and vent. Non-breeding adults are brownish with a dark neck and head marked with dark grey-brown. Their upperparts are dark brownish-grey with an unclear pattern of squares on the shoulders, and the underparts, lower face, chin, and throat are whitish. The sexes look alike, though males are significantly heavier than females. During the breeding season, loons live on lakes and other waterways in Canada; the northern United States (including Alaska); and southern parts of Greenland and Iceland. Small numbers breed on Svalbard and sporadically elsewhere in Arctic Eurasia. Common loons winter on both coasts of the US as far south as Mexico, and on the Atlantic coast of Europe.
Common loons eat a variety of animal prey including fish, crustaceans, insect larvae, molluscs, and occasionally aquatic plant life. They swallow most of their prey underwater, where it is caught, but some larger items are first brought to the surface. Loons are monogamous; that is, a single female and male often together defend a territory and may breed together for a decade or more. Both members of a pair build a large nest out of dead marsh grasses and other plants formed into a mound along the vegetated shores of lakes. A single brood is raised each year from a clutch of one or two olive-brown oval eggs with dark brown spots which are incubated for about 28 days by both parents. Fed by both parents, the chicks fledge in 70 to 77 days. The chicks are capable of diving underwater when just a few days old, and they fly to their wintering areas before ice forms in the fall.
The common loon is assessed as a species of least concern on the IUCN Red List of Endangered Species. It is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds applies. The United States Forest Service has designated the common loon a species of special status because of threats from habitat loss and toxic metal poisoning in its US range.
The common loon is the provincial bird of Ontario, and it appears on Canadian currency, including the one-dollar "loonie" coin and a previous series of $20 bills. In 1961, it was designated the state bird of Minnesota, and appears on the Minnesota State Quarter.
The common loon is also known as the great northern diver in Eurasia. (Another former name, great northern loon, was a compromise proposed by the International Ornithological Committee.)[3] It is one of five loon species that make up the genus Gavia, the only genus of the family Gaviidae and order Gaviiformes. Its closest relative is another large black-headed species, the yellow-billed loon or white-billed diver (Gavia adamsii).[4] There are no recognized subspecies of the common loon.[5]
Danish zoologist and mineralogist Morten Thrane Brünnich first described the common loon in 1764, as Colymbus immer in his Ornithologia Borealis.[6] The now-defunct genus Colymbus contained grebes as well as loons,[7] and remained in use[a] until the International Commission on Zoological Nomenclature attempted to clarify the nomenclature in 1956 by declaring Colymbus a suppressed name unfit for further use and establishing Gavia, created by Johann Reinhold Forster in 1788, as the valid genus name for the loons.[8]
The current genus name Gavia was the Latin term for an unidentified seabird and the specific immer is derived from a Norwegian name for the bird,[9] similar to the modern Icelandic word "himbrimi".[10] The word may be related to Swedish immer and emmer: the grey or blackened ashes of a fire (referring to the loon's dark plumage); or to Latin immergo, to immerse, and immersus, submerged.[11]
The European name "diver" comes from the bird's practice of catching fish by diving.[12] The North American name "loon" was first recorded in this sense in New Englands Prospect (1634) by William Wood (1580–1639); "The Loone is an ill shap'd thing like a Cormorant".[13][14] It may be derived from Old Norse lómr, as are modern Swedish and Danish lom,[15] in each case referring to the distinctive call.[16]
A number of fossil loon species are known from the Pliocene, and specimens from the Pleistocene of California and Florida appear to represent a paleosubspecies of the common loon.[17]
The adult common loon can range from 66 to 91 cm (26 to 36 in) in length with a 127 to 147 cm (4 ft 2 in to 4 ft 10 in) wingspan,[2] slightly smaller than the similar yellow-billed loon.[18] On average, it is about 81 cm (32 in) long and has a wingspan of 136 cm (54 in). Its weight can vary anywhere from 2.2 to 7.6 kg (4.9 to 16.8 lb).[19][20] Sizes vary regionally, especially by body mass, with the smallest bodied loons on average from lower-central Canada and the Great Lakes, while westerly birds are similar or mildly larger, and loons breeding further east can appear to be significantly larger. Furthermore, males average up to nearly 27% more massive than females in some populations.[21] Breeding loons in Maine averaged 4.65 kg (10.3 lb) in females and 5.97 kg (13.2 lb) in males, essentially the same weight as the yellow-billed loon although the yellow-billed is still larger than in linear dimensions (especially bill length) than the Maine loons.[20] In Ontario, 20 females averaged 4.5 kg (9.9 lb) and 20 males averaged 5.46 kg (12.0 lb).[22] In contrast, in the Gulf of Alaska, adults of both sexes reportedly averaged 4.13 kg (9.1 lb).[23] Adult breeding plumage consists of a broad black head and neck with greenish, purplish, or bluish sheen.[2] It has a black bill sometimes with a pale tip, and red eyes.[2][19] The neck is encircled with a characteristic black ring[24] and has two white necklaces of eight to ten short streaks on the upper foreneck, and a noticeable collar of white, parallel lines forming a large oval on the neck-side.[2][19] The central lower foreneck is pure white, and the lower neck-sides has longitudinal white lines becoming rows of small spots and black lines becoming very narrow. The upperparts are blackish or blackish grey, and each feather has small white spots on it. The upperwing is blackish and with small white spots on the non-primary coverts, whereas the underwing is paler with white coverts except the long black shaft-streaks on the axillaries. The underparts are pure white, but have some black on the undertail coverts and vent.[2] It has a checkered black-and-white mantle[24] and a blackish tail. The legs are pale grey on the inner half and blackish on the outer half, and the webs between the toes are flesh colored.[2]
Adult non-breeding plumage is brownish with a dark neck and head marked with dark grey-brown.[2][24] The eyes are surrounded with white,[2] and the eyelids are pale.[24] The bill is mostly pale grey, with a dark culmen and tip, but in early spring the tip may turn whitish. The underparts, lower face, chin, and throat are also whitish. The foreneck is whitish, usually forming wedge-shaped notch in dark neck-sides,[2] and may sometimes reveal a shadowy trace of the neck ring or a pale collar.[24] It has dark brownish grey upperparts with an unclear pattern of squares on the shoulders and some wing coverts spotted with white, which are usually concealed while swimming. The male and the female have similar appearances,[2] although they exhibit sexual dimorphism in their physical dimensions with the male larger and significantly heavier than the female.[18]
The heavy dagger-like bill[19] is evenly tapered and greyish, sometimes having a black tip.[24] The bill colour and angle distinguish this species from the yellow-billed loon. The neck is short and thick.[24] It swims very low in the water, with sometimes only its head held above and horizontal to water.[19] It must run across the water surface to get in flight. During flight, its head is slightly lower than its body, with its feet trailing behind.[19] It has a skeletal structure made up of a number of solid bones (this is usual for the Gaviiformes and penguins[25] but unlike most flying birds which have bones with extensive pneumatization, hollow and filled with air to make the skeleton lighter), which adds weight but helps in diving.[26]
A juvenile often has a dark, brownish-grey nape that may look darker than the pale-edged black feathers.[27] It has a dark grey to black head, neck, and upperparts, with white throat, cheeks, and underparts.[19] During the first winter, the bill shape of the young may not be as fully developed as that of the adult,[27] and during the second winter, it much resembles the breeding adult, but with wing coverts lacking white spots.[2]
The common loon is distinguished from the black-throated loon (G. arctica) and the red-throated loon (G. stellata) mainly by its larger size. It usually has a steeper forehead and a bulging forecrown, somewhat similar to the black-throated loon. Its bill is heavier and the back is paler than its hindneck. It is more difficult to separate from the yellow-billed loon, but its breeding plumage has more white markings on the neck and the squares on its shoulders are usually smaller; the non-breeding plumage has darker neck-sides contrasting more sharply with pale areas and bill colour.[2]
The scaly juvenile plumage is retained until January or February of the year following hatching, when a lengthy moult of head and body feathers gives them a more adult-like appearance. Adults shed all their flight feathers simultaneously around this time, leaving them temporarily flightless, prior to gaining breeding plumage, but second-year birds delay this substantial moult until the summer. The adult winter plumage is attained between October and January by partial moult mainly of head, body and tail feathers.[28]
With improved gene-sequencing technology, a draft genome of the common loon has assembled and identified at least 14,169 common loon genes. 80.7% of chicken genes are found in the common loon genome. The physiological costs of deep-water diving and long distance aerial migration of loons have greatly affected loon evolution. Many identified genes are candidate genes for positive selection since the common loon-chicken split 90 million years ago. It is theorized that these candidate genes are related to hemoglobin affinity for oxygen, solute exchange, immunoglobulin function related to immune defense, nervous system development and a number of molecular pathways related to DNA metabolic function, and G-receptor pathways potentially involved in low-light visual acuity. For example, SLC48A, and SLC20A1 are candidate genes in the Gavia lineage for maintaining homeostasis due to maybe having a role in maintaining ion and pH balance.[29]
Common loons are mainly Nearctic, and breed from 48° N to the Arctic Circle, locally south to 40° N and north to 78° N.[2] During their breeding season in spring and summer, most common loons live on lakes and other waterways in the northern United States and Canada, as well as in southern parts of Greenland,[30] in Iceland, in Svalbard, in Jan Mayen, and in Bear Island in Norway; and in Alaska, to the west, and very rarely in Scotland, to the east.[2] Their summer habitat ranges from wooded lakes to tundra ponds. The lakes must be large enough for flight take-off, and provide a large population of small fish.[30] Deep lakes with warm surface waters, relatively low biological productivity and low turbidity where their fish prey are easy to see are habitats where breeding loons are more successful in raising young.[31] For protection from predators, common loons favour lakes with islands and coves.[32] They are rare visitors to the Arctic coast.[33] They are known to exhibit high breeding site fidelity.[34]
Some common loons remain in Iceland year-round, although most migrate. In North America, they winter mainly along north Atlantic and north-east Pacific coasts, many stopping off on the Great Lakes during their migration.[2] They migrate in the day, starting about two hours after sunrise and flying at altitudes of 1500 to 2700 m above sea level, above the convective and turbulent layer of air.[35] In winter they can be seen on North America coasts as far south as Baja California, Sonora, northern Sinaloa, southern Texas, and rarely northern Tamaulipas.[36][37] In the east, several thousand winter along western European coasts, probably originating from Iceland, Greenland, and Canada.[2] Their range extends into northwestern Europe from Finland to Portugal and southern and northwestern Spain (Galicia and Asturias), as well as the western Mediterranean off Catalonia, and off Morocco in Africa, although only a few hundred travel as far south as Iberia.[1][2][37] Although wintering site fidelity is not well known, annually, adults are observed to return to the same wintering locations in the Pacific Ocean (Morro Bay), the Gulf of Mexico (Barataria Bay), the Atlantic Ocean (Maryland and Massachusetts), and the reservoir Lake Pateros.[34]
They usually winter along coasts and on inland lakes, bays, inlets, and streams,[30] with birds migrating to the nearest body of water that will not freeze over in the winter: western Canadian loons go to the Pacific, Great Lakes loons to the Gulf of Mexico region, eastern Canadian loons to the Atlantic, and some loons to large inland lakes and reservoirs.[32] They appear in most of the inland waters of the United States. The South Carolina coast, the Gulf coast adjacent to the Florida panhandle, and the Atlantic seaboard from Massachusetts to Maine have some of the highest concentrations of common loons.[38] Occasional vagrants are recorded inland in Mexico, in San Luis Potosí and Coahuila, as well as in Chiapas and Oaxaca in the south. They are accidental in northern Japan and the Commander Islands in northwestern Pacific, and Cuba in the West Indies.[2]
The common loon is an expert fisher, catching its prey underwater by diving as deep as 60 m (200 ft).[26] With its large webbed feet, the common loon is an efficient underwater pursuit predator and adroit diver. It needs a long run-up distance to gain momentum for flight take-off and is ungainly on land, sliding on its belly and pushing itself forward with its legs. Its clumsiness on land is due to the legs being positioned at the rear of its body; the pelvic muscles are well developed,[39] ideal for swimming but not well-suited for walking. When it lands on water, it skims along on its belly to slow down, rather than braking with its feet, as they are set too far back. The common loon swims and dives well, and flies competently for hundreds of kilometres in migration. It flies with its neck outstretched, usually calling a particular tremolo that can be used to identify a flying loon. Its flying speed is as much as 120 km/h (75 mph) during migration.[26] Particularly during the breeding season, common loons frequently engage in territorial disputes against other water birds, including ducks and geese, and will attack or drive off competitors and intruders to their territory.[40][41]
Fish account for about 80% of the diet of the common loon. It forages on fish of up to 26 cm (10 in) in length, including minnows, suckers, gizzard shad, rock bass, alewife, northern pike, whitefish, sauger, brown bullhead, pumpkinseed, burbot, walleye, bluegill, white crappie, black crappie, rainbow smelt, and killifish.[42] The young typically eat small minnows, and sometimes insects and fragments of green vegetation.[43] The freshwater diet primarily consists of pike, perch, sunfish, trout, and bass; the saltwater diet primarily consists of rock fish, flounder, sea trout, herring, Atlantic croaker, haddock, and Gulf silverside. When there is either a lack of fish or they are difficult to catch, it preys on crustaceans, crayfish, snails, leeches, insect larvae, molluscs, frogs, annelids, and occasionally aquatic plant matter such as pondweed, roots, moss, willow shoots, seeds, and algae.[2][32][44] It has also been known to eat ducklings.[44]
The common loon uses its powerful hind legs to propel its body underwater at high speed to catch its prey, which it then swallows head-first. If the fish attempts to evade the common loon, the bird chases it down with excellent underwater manoeuvrability due to its tremendously strong legs.[32] Most prey are swallowed underwater, where they are caught, but some larger prey are first brought to the surface. It is a visual predator, so it is essential to hunting success that the water is clear.[43] It normally dives 4 to 10 m (13 to 33 ft), but has been recorded to dive up to 70 m (230 ft).[2] The average diving time is 42 seconds,[26] but the maximum duration spent underwater is about 1 min (60 s).[2]
.jpg)
.jpg)
The common loon's mating system is serially monogamous; breeding pairs jointly defend a territory consisting of an entire small lake or a protected bay within a large lake.[45] A given male and female remain together throughout a breeding attempt, rear their own biological offspring,[46] reunite each spring, and may breed together for many consecutive years. However, in the event of death or territorial eviction of one pair member by an intruding loon of the same sex, the other pair member quickly establishes a pair bond with the evicting bird.[47] (Hence, most adult loons have two or more different mates during their lives.) Evicting individuals tend to be young males and females (5 to 9 years old), while evicted adults are often those 15 years and older.[48][49]
Pairs do not remain together during winter;[2][18] in addition, males usually precede females by a few days to a few weeks during spring migration, settling on their lake once a portion of it becomes ice-free.[50] Copulation takes place ashore, often on the nest site, repeated daily until the eggs are laid. The preceding courtship is very simple, with mutual bill-dipping and dives.[51] The displays towards intruders, such as bow-jumping (an alternation of fencing and bill-dipping postures[11] and rushing (running "along the surface with its wings either folded or half-extended and flapping at about the same speed as when taking off"[52]) are often misinterpreted as courtship.[44]
Nesting typically begins in early May.[53] Significantly more nesting sites are found on islands than on mainland shoreline.[54] Breeding pairs patrol their territories routinely, even at night,[55] defending the territory both physically and vocally.[56] Pairs that nested together the preceding year typically reuse the nest site from the previous year, if they hatched chicks successfully there. In contrast, pairs that lost their eggs to a predator usually shift the nest to a new location.[57] This logical behaviour pattern appears to depend upon the male, because breeding pairs consisting of last year's male and a female not present during the preceding year continue to exhibit the behaviour; pairs composed of last year's female and a new male tend to select a new nest site, regardless of the success or failure of the previous year's attempt.[57] Despite the lead role of males in nest site selection, both sexes contribute substantially to nest construction.[32] The nest is about 56 cm (22 in) wide and is constructed out of dead marsh grasses and other indigenous plants, and formed into a mound along the vegetated coasts of lakes greater than 3.7 ha (9.1 acres).[19][32] After a week of construction in late spring, one parent climbs on top to mold the interior of the nest to the shape of its body.[32] Based on a number of studies, nesting success averages about 40%, and most newly hatched young survive due to parental care.[58]
Eggs from first clutches are typically laid in May or early June, the timing depending largely upon the date that lakes become ice-free and inhabitable.[32] A clutch consists of two (occasionally one) olive-brown oval eggs with dark brown spots.[19] Incubation is carried out jointly by male and female and lasts about 28 days.[18][43] Loons often place nests along steep lake shorelines where adults can quickly dive underwater when approached by predators.[59] The eggs are about 88 mm (3.5 in) long and 55 mm (2.2 in) wide[32] and the two eggs are laid with an interval of one to three days between them,[42] and hatch asynchronously.[58]
Newly hatched chicks are dark chocolate brown in color and have a white belly. Within hours of hatching, the young begin to leave the nest with the parents, swimming close by and sometimes riding on one parent's back.[32] Parents and chicks initially stay in shallow, isolated bays where the parents are able to defend the chicks better from intruding loons and eagles, which are their main predators.[59][60] Male parents defend broods consisting of two chicks more vigorously than singleton chicks, chiefly with the territorial yodel call.[60] The chicks are capable of making shallow dives from their first day[61] but make deeper dives as they grow.[18] Fledging takes 70 to 77 days.[2] Usually, only one brood is raised.[32] Both parents feed the chicks live prey from hatching to fledging. As they grow, chicks are able to catch an increasingly large proportion of their diet by themselves; they can feed and fend for themselves after about two months, although many juveniles continue to beg from adults well beyond this age. The parent birds capture small fish and hold them crosswise in their bill, call and approach the chicks with their head lowered so that the chicks can grasp them.[61] If food is scarce, the larger chick may peck its small sibling incessantly; on small lakes with limited food, only one chick often survives.[62] Juveniles leave the breeding ground before ice formation in the fall, weeks after their parents.[19] A pair of loons raising two chicks have been estimated to feed on 423 kg of fish during the five and a half months that they spend in their breeding territory.[61]
Loons exhibit a strong tendency to settle as breeders on a lake that resembles their natal one, a phenomenon termed natal habitat imprinting. This preference is based on two lake attributes: size and pH.[63] The behaviour is puzzling, because it is as strong in loons hatched on small, acidic lakes as those from large lakes of neutral pH. Hence, the former group is exhibiting active preference for lakes that have been shown to result in higher chick mortality and lower breeding success.[62][63]
The common loon produces a variety of vocalizations, the most common of which are the tremolo, the yodel, the wail, and the hoot. Each of these calls communicates a distinct message. The frequency at which it vocalizes has been shown to vary based on time of day, weather, and season. It is most vocally active between mid-May and mid-June. The wail, yodel, and tremolo calls are sounded more frequently at night than during the day; calls have also been shown to occur more frequently in cold temperatures and when there is little to no rain.[64]
The tremolo call—sometimes called the "laughing" call—is characterized by its short, wavering quality. It often uses this call to signal distress or alarm caused by territorial disputes or perceived threats.[64] It emits a tremulous series of up to 10 rather high notes (hu)-heheheheheheha.[2] It also uses the tremolo to communicate its presence to other loons when they arrive at a lake, often when they are flying overhead. It is the only vocalization used in flight.[65] The tremolo call has varying three levels of intensities that correlate with a loon's level of distress, and the types are differentiated by increasingly higher pitch frequencies added to the call.[66]
The yodel is a long and complex call made only by the male. It is used in the establishment of territorial boundaries and in territorial confrontations, and the length of the call corresponds with the loon's level of aggression.[67] The dominant frequencies in the yodel indicate the body mass and thereby the health of males.[68] A male that occupies a new territory appears to alter its yodel to be clearly distinguishable from the call of the previous territory owner.[69]
A loon's wail is a long call consisting of up to three notes, and is often compared to a wolf's howl. It uses this call to communicate its location to other loons. The call is given back and forth between breeding pairs or an adult and its chick, either to maintain contact or in an attempt to move closer together after being separated.[65] It is a loud aaoo, weee-wea weee-wea weee-wea, or ooo-aaah-éééé.[2]
The hoot is a short, soft call and is another form of contact call. It is a more intimate call than the wail and is used exclusively between small family groups or flocks.[64] The common loon hoots to let other family or flock members know where it is. This call is often heard when the adult loon is summoning its chicks to feed.[65]
Considerable information on longevity and survival rates has been collected in the past two decades, owing to the implementation of an efficient capture protocol that permits marking and monitoring of large study populations.[70] A rough preliminary analysis showed that common loons of both sexes survive at an annual rate of over 90% until they reach their mid-20s,[45] but show a survival rate of only about 75% thereafter. However, a second, finer-scaled analysis made clear that male loons begin to show higher mortality, increased territory loss and lower body condition starting at age 15.[49] Perhaps in response to their physical decline, males 15 and older show increased rates of both territorial aggression and territorial vocalization. This age-related shift in behaviour is interpreted as terminal investment, a "go for broke" strategy seen in senescing animals that are attempting to eke out another year or two of breeding before they die.[49]
Adult common loons have few predators, although bald eagles will attack incubating birds. Attacks by sharks in winter have also been recorded.[18] When a predator approaches (either the loon's nest or the loon itself), the common loon sometimes attacks the predator by rushing at it and trying to stab it with its dagger-like bill, aiming its attacks either at the predator's abdomen or the back of its head or neck, which may be deadly to predators up to the size of a fox or raccoon.[71]
Eggs are taken by a number of mammals, including American mink, striped skunk, otters, foxes and raccoons, with the latter being responsible for nearly 40% of all nest failures. Birds such as herring gulls, northern ravens and American crows will eat unattended eggs. Because their nests are at the water's edge, common loon eggs are especially vulnerable if the adult is absent.[18]
Chicks may be killed by common snapping turtles, large gulls, bald eagles and large fish such as northern pike and largemouth bass. The eagle in particular is a significant predator of chicks.[18]
Internal parasites of the common loon include many species of worms, including flatworms, tapeworms, nematodes and spiny-headed worms.[72] High levels of worms may result from feeding changes due to low availability of fish, and can lead to illness and death.[73] Protozoal infections including one caused by Eimeria gaviae[74] and avian malaria have been recorded in this loon.[75] The black fly Simulium annulus is closely associated with the common loon to which it is attracted to chemicals in the uropygial gland secretions as well as by visual and tactile cues. This fly is detrimental to loons, their preferred hosts, transmitting blood-borne parasites and viruses, and causing nest abandonment when numbers are high.[76][77] External parasites include ischnoceran feather lice, although these are not found on the bird's head.[78]
Botulism, acquired by eating infected fish, can lead to paralysis and drowning. Aspergillosis is another cause of emaciation and death.[79] Outbreaks sometimes lead to thousands of deaths.[43]
Since 1998, the common loon has been rated as a species of least concern on the IUCN Red List of Endangered Species. This is because it has a large range – more than 20,000 km2 (7,700 sq mi) – and because it has a stable population trend that does not warrant a vulnerable rating. It also has a large population size of 612,000 to 640,000 individuals. The estimated breeding population ranges from 1,400 to 2,600 mature individuals in Europe.[1] Over half of the breeding population in North America is found in Ontario with 97,000 territorial pairs, and in Quebec with 50,000 territorial pairs. About 2,400 individuals occur in each of the maritime provinces of Canada—Nova Scotia and New Brunswick. British Columbia accounts for 25,000 territorial pairs. In far northern Canada, about 50,000 territorial pairs are known to occur, and 12,500 to 15,000 territorial pairs occur in the Prairie Provinces of Alberta, Manitoba, and Saskatchewan. In the United States, the largest breeding population is present in Alaska with 3,600 to 6,000 territorial pairs. The U.S. Great Lakes region has 5,900 to 7,200 territorial pairs which accounts for over half of the breeding population in the United States. There are about 100 territorial pairs in the northwestern U.S. states of Washington, Idaho, Montana, and Wyoming. About 2,250 territorial pairs are found in New England and New York. In winter, 3,500 to 4,500 individuals are found in the United Kingdom, and even fewer individuals are found in the western European coastline and in Iceland. Along the Pacific Coast, about 184,000 to 189,000 adults and 31,000 to 32,000 juveniles are found, and along the Atlantic Coast, 423,000 to 446,000 adults and 72,000 to 76,000 juveniles are found.[18]
The common loon is listed under Appendix II of the Convention on the Conservation of Migratory Species, and in Article I under the European Union (EU) Birds Directive.[1] It is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) is applied.[80] In Europe it appears in 20 Important Bird Areas (IBAs), including Ireland, Svalbard, mainland Norway, Iceland, Spain, and the United Kingdom. It is also a listed species in 83 Special Protection Areas in the EU Natura 2000 network.[1] The USDA National Forest Service has designated the common loon a species of special status, and in the upper Great Lake regions of the Huron-Manistee, Ottawa, and Hiawatha national forests as a regional forester sensitive species.[81]
The common loon is a key indicator of mercury deposition in aquatic environments due to its position at the top of the food chain.[82] The main contributors to elevated mercury concentrations in aquatic environments are coal burning power plants, waste incineration, and metal production.[83] Although environmental mercury (Hg) is naturally occurring, methylmercury (MeHg) is a biologically toxic form that accumulates throughout aquatic environments in the northeastern United States.[84] Methylmercury, a neurotoxin, has been shown to have a wide range of behavioral, reproductive, and survival effects on the common loon.[85] Previous research has found a correlation between mercury levels and pH, with more acidic aquatic environments being at the highest risk for elevated methylmercury concentrations.[86] Once mercury enters the water, it is taken up by fish and spread throughout the food chain.[83] Resulting from this transmission of mercury, there is a significant positive correlation between mercury levels in fish and mercury levels in male, female, and chick blood of common loons; consequently, an increase in mercury concentration in the blood of common loons and fish was seen with a decrease in local aquatic pH.[87] Although there have been reductions in recent years in acidifying emissions, there has been limited biological recovery in these lakes most likely due to climate change.[88] Research has shown that warmer summer temperatures can inhibit reestablishment of cold-water fish species in acidified lakes and droughts brought on by increased summer temperatures can further acidify lakes.[88]
Although the common loon are able to decrease their methylmercury levels by molting and laying eggs, continued consumption of fish with raised methylmercury levels prevents these mechanisms from effectively lowering methylmercury levels.[85] Mercury concentrations have been shown to vary by the sex and age of common loons. Male common loons were found to contain the highest blood mercury concentration likely due to the fact that they tend to consume bigger fish with higher mercury concentrations.[89] Females contained the second highest blood mercury concentration with differences between the males likely being due to the fact that females can expel mercury into the eggs they lay.[87] Juveniles had the lowest blood mercury concentration.[90] Scientists found that the data from juveniles helped to best indicate the local mercury availability as they are fed exclusively from their natal territory.[87]
Elevated levels of mercury have been associated with changes in foraging and brooding behavior among adult common loons, especially in higher concentrations.[90] Studies have found that elevated levels of methylmercury are associated with lethargy and decreased time spent foraging in adult common loons.[82] A different study carried out in the Adirondack Mountains found that elevated levels of methylmercury are associated with reduced diving frequency in adult common loons.[91] One study found that brood productivity was reduced by half when female blood mercury levels exceeded 4.3 μg/g and productivity completely failed when female blood mercury levels exceeded 8.6 μg/g. These results are related to fish mercury levels of 0.21 μg/g and 0.41 μg/g, respectively.[90] As mercury levels and pH are correlated, scientists have found that brood success decreases with decreasing pH such that environments with a pH at around 4.5 exhibited reproductive success below a calculated positive growth rate threshold.[88] An association has also been observed between elevated blood methylmercury levels and aberrant incubation patterns.[82] Adult common loons with high levels of methylmercury were found to spend less time incubating and in the nest, increasing the risks of predation and the eggs overheating/overcooling.[82] Together, the effects of heightened methylmercury levels on parenting behaviors may contribute to lower chick survival rates. One study in Maine and New Hampshire found that high levels of methylmercury in parents are associated with a significant decrease in the number of fledged young, with common loons in the highest risk group producing 41% fewer fledged young than common loons with low levels of methylmercury.[82]
The common loons of the Adirondack Mountains are particularly affected by methylmercury as the acidity of the lakes provides an environment conducive to converting environmental mercury to methylmercury.[84] One study found that 21% of the male Adirondack common loon and 8% of the female Adirondacks common loon sampled were at high risk for detrimental impacts such as behavioral and reproductive abnormalities.[84] In the Adirondacks, bioaccumulation factors for methylmercury were found to increase up the food chain, leaving common loons at the highest risk for detrimental effects from methylmercury.[84] Spatial analysis indicates that the highest aquatic mercury concentrations are found in the southwestern portion of the Adirondacks, an area with lakes heavily affected by acid rain.[86] Organizations such as the Adirondack Loon Center and the Adirondack Cooperative Loon Program spearhead loon conservation efforts in the Adirondacks by performing research, engaging the public, and informing public policy.[85]
The common loon's breeding range has moved northward, the species breeding as far south as Iowa a century ago.[92] It too is adversely affected by acid rain and pollution, as well as lead poisoning from fishing sinkers (especially those that are about the size of the grit stones they ingest[93]) and mercury contamination from industrial waste.[94] Heavy metals such as mercury may be partially removed through biological processes such as excretion or deposition in feathers, but their adverse effects are magnified through concentration of the toxic elements in organs such as the liver. Eggs shells may also contain metal contaminants,[95] leading to low reproductive productivity. High levels of heavy metals are linked to loons being in poor condition,[96] males being affected more because they eat larger fish.[43]
The common loon has also faced a decline in breeding range due to hunting, predation, and water-level fluctuations, or flooding. Some environmentalists attempt to increase nesting success by mitigating the effects of some of these threats, namely terrestrial predation and water-level fluctuations, through the deployment of rafts in the loon's breeding territories.[97] In addition, artificial floating nesting platforms have been provided for the common loon in some lakes to reduce the impact of changing water levels due to dams and other human activities.[98] The common loon abandons lakes that fail to provide suitable nesting habitat due to shoreline development. It is endangered by personal water-craft and powerboats that may drown newly born chicks, wash eggs away, or swamp nests.[92] It is still considered an "injured" species in Alaska as a result of the Exxon Valdez oil spill.[81]
In a 2003 survey of New England dead loons, lead poisoning from fishing weights accounted for about half of the deaths, and other human factors directly caused the death of 52% of the observed 522 loons.[99]
The common loon appears on Canadian currency, including the one-dollar "loonie" coin and the previous series of $20 bills.[100] It is the provincial bird of Ontario.[101] It was designated the state bird of the U.S. state of Minnesota in 1961,[102] and also appears on the Minnesota State Quarter.[103]
The voice and appearance of the common loon has made it prominent in several Native American tales. These include an Ojibwe story of a loon that created the world,[104] and a Mi'kmaq saga describing Kwee-moo, the loon who was a special messenger of Glooscap (Glu-skap), the tribal hero.[105] The tale of the loon's necklace was handed down in many versions among Pacific Coast peoples.[106] The Delaware in the east of North America and the Buryats of Siberia also had creation stories involving the loon.[107]
Folk names for the common loon include "big loon", "call-up-a-storm", "greenhead", "hell-diver", "walloon", "black-billed loon", "guinea duck", "imber diver", "ring-necked loon",[108] and "ember-goose".[109] An old colloquial name from New England was call-up-a-storm, as its noisy cries supposedly foretold stormy weather.[110] Some old Scottish names such as arran hawk and carara are corruptions of old Scottish Gaelic onomatopoeic names representing the bird's call; others, like bishop and ember goose, were used to avoid older names for this sometimes ill-omened bird.[111]
The common loon was eaten in the Scottish Islands from the Neolithic until the eighteenth century, and its thick layer of fat beneath the skin was used as a cure for sciatica.[107]
The bird is central to the plot of the children's novel Great Northern? by Arthur Ransome (in which it is referred to throughout as "great northern diver", with the then current scientific name Colymbus immer). The story is set in the Outer Hebrides, where the main characters—a group of children on holiday—notice a pair of divers apparently nesting there. Checking their bird book, they believe that these are great northern divers. However, these have not previously been seen to nest in northern Scotland, and so they ask for help from an ornithologist. He confirms that these birds are indeed the great northern; unfortunately, it soon transpires that he does not wish merely to observe, but wants to steal the eggs and add them to his collection; and to do this, he must first kill the birds. Published in 1947, the story is one where the conservationists are the eventual victors over the egg collector, at a time when the latter hobby was not widely considered to be harmful.[112][113]
Major League Soccer club Minnesota United FC uses the loon in its crest and nickname, as well as a mascot.[114]
The wailing call of the loon is widely used in film and television to evoke wilderness and suspense,[115] and is referenced in songs such as "Old Devil Moon" ("wanna laugh like a loon").[107]
Loons are featured prominently in the 1981 film On Golden Pond.[116] Its distinctive sound also appeared in Conan the Barbarian, Out of Africa, Platoon, Guinevere, Harry Potter and the Prisoner of Azkaban, Rick and Morty, Watchmen, Godzilla, Kubo and the Two Strings, Avengers: Infinity War, Pet Sematary, 1917 and Avengers: Endgame, among others.[117][118][119]
In the 2016 Pixar movie Finding Dory, a somewhat bedraggled and dimwitted loon named Becky is persuaded to use a bucket to help two of the main characters, Nemo and Marlin, get into a marine life institute where the titular Dory is trapped.[120]
The common loon or great northern diver (Gavia immer) is a large member of the loon, or diver, family of birds. Breeding adults have a plumage that includes a broad black head and neck with a greenish, purplish, or bluish sheen, blackish or blackish-grey upperparts, and pure white underparts except some black on the undertail coverts and vent. Non-breeding adults are brownish with a dark neck and head marked with dark grey-brown. Their upperparts are dark brownish-grey with an unclear pattern of squares on the shoulders, and the underparts, lower face, chin, and throat are whitish. The sexes look alike, though males are significantly heavier than females. During the breeding season, loons live on lakes and other waterways in Canada; the northern United States (including Alaska); and southern parts of Greenland and Iceland. Small numbers breed on Svalbard and sporadically elsewhere in Arctic Eurasia. Common loons winter on both coasts of the US as far south as Mexico, and on the Atlantic coast of Europe.
Common loons eat a variety of animal prey including fish, crustaceans, insect larvae, molluscs, and occasionally aquatic plant life. They swallow most of their prey underwater, where it is caught, but some larger items are first brought to the surface. Loons are monogamous; that is, a single female and male often together defend a territory and may breed together for a decade or more. Both members of a pair build a large nest out of dead marsh grasses and other plants formed into a mound along the vegetated shores of lakes. A single brood is raised each year from a clutch of one or two olive-brown oval eggs with dark brown spots which are incubated for about 28 days by both parents. Fed by both parents, the chicks fledge in 70 to 77 days. The chicks are capable of diving underwater when just a few days old, and they fly to their wintering areas before ice forms in the fall.
The common loon is assessed as a species of least concern on the IUCN Red List of Endangered Species. It is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds applies. The United States Forest Service has designated the common loon a species of special status because of threats from habitat loss and toxic metal poisoning in its US range.
The common loon is the provincial bird of Ontario, and it appears on Canadian currency, including the one-dollar "loonie" coin and a previous series of $20 bills. In 1961, it was designated the state bird of Minnesota, and appears on the Minnesota State Quarter.
Granda kolimbo (Gavia immer) estas birdospecio el la familio Gaviedoj. Ĝi grandas kiel natura ansero, 67-81 cm. Notu: La nova PIV (2005) indikas, ke 'kolimbo' estas arkaika; la nuna nomo estas 'gavio'.
La Granda kolimbo estas unu el kvin specioj de kolimboj kiuj formas la genron Gavia, nome la ununura genro de la familio Gaviedoj kaj ordo Gavioformaj. Ties plej proksima parenco estas la alia granda nigrakapa specio, nome la Flavbeka kolimbo aŭ Blankabeka kolimbo, Gavia adamsii.[1]
La genronomo Gavia estas la latina termino por la Blanka merĝo (Mergellus albellus). Tiu malgranda maranaso estas tute nerilata al kolimboj kaj nur estas alia blankanigra marbirdo kiu naĝas kaj plonĝas por fiŝoj. Plej verŝajne la antikvaj romanoj konis malmulte pri kolimboj, ĉar tiuj estas limigitaj al pli nordaj latitudoj kaj ekde la fino de la lasta glaciperiodo ŝajne ĉeestis nur kiel raraj vintraj migrantoj en la regiono de Mediteraneo.[2][3] La specifa nomo immer derivas el nordĝermanaj nomoj por la birdo kiaj la moderna islanda "Himbrimi".[4] La termino estas rilata al la sveda immer kaj emmer, nome grizaj aŭ nigrecaj cindroj el fajro, alude al ties malhela plumaro; aŭ al la latina immergo, merĝi, aŭ immersus, submerĝita.[5]
Plenkreskuloj povas gami el 61 al 100 cm longe kun enverguro de 122–152 cm, iomete pli malgranda ol la simila Flavbeka kolimbo (aŭ "Blankabeka kolimbo"). Ties pezo povas varii el 1.6 al 8 kg. Averaĝe Granda kolimbo estas ĉirkaŭ 81 cm longa, havas envergugron de 136 cm, kaj pezas ĉirkaŭ 4.1 kg.
Reproduktantaj plenkreskuloj havas brilnigrajn kapon kaj kolon, blankajn subajn partojn, dorsoflankon desegnitan per nigraj-blankaj kvadratoj kiel ŝaktabulo. Estas fajne nigrablanka strieco en kolumo (kio de malproksime aŭ dumfluge aspektas kvazaŭ blanka kolumo), en suba limo de gorĝareo kaj en flankoj. La okuloj estas ruĝaj. Nereprodukta plumaro estas grize malhelbruna, kun mentono kaj antaŭa kolo blanka kaj nigraj okuloj kun blanka okulringo. La junulo estas simila al la vintra plenkreskulo sed iomete pli hela.
La beko estas forta, ponardeca, nigrecblua kaj tenita horizontale. La beko-koloro kaj -angulo distingas tiun specion el la simila Flavbeka kolimbo. La osta strukturo montras nombron de solidaj ostoj, kiuj aldonas pezon sed helpas al plonĝado.[6]
La Granda kolimbo reproduktiĝas en Nordameriko, Gronlando, Islando, kaj plej norda Britio. Tiu holarktisa birdospecio vintrumas ĉe maraj bordoj aŭ ĉe grandaj lagoj de Eŭropo (el Skandinavio tra centrokcidenta marbordo al Iberio) kaj Usono, kaj sude al nordokcidentaj areoj de Afriko.[7]
Ĝi aperas en nordeŭropaj lagoj, nestas sur insuletoj, herbaj terkoloj. La Granda kolimbo travintrumas ĉe marbordo, malofte pli ene en la kontinento.
Dum flugo, ĝi iom subenklinigas sian kolon, la kruroj troetendas la korpon. Antaŭ la ekflugo, ĝi „plugas” longan sulkon sur la akvosurfaco, ĉar ĝi bezonas longajn distancojn por tio; la surakviĝo okazas per brusta plonĝo anstataŭ per pieda bremsado. Ĝi malofte restadas surtere. Ties mallerto por piediri surtere rilatas al la malantaŭa situo de ties kruroj en la korpo: tio taŭgas por plonĝado sed maltaŭgas por piedirado. Tiu kolimbo naĝas gracie sursurface, plonĝas same bone kiel ĉiu ajn fluganta birdo, kaj flugas kompetente centojn da kilometrojn migrade. Ĝi flugas havante sian kolon foretende, kutime elsendante partikularan tremolon kiu povas esti uzata por identigi flugantan kolimbon. Ties flugorapido estas ĉirkaŭ 120 km/h dum migrado.[6] Ties alvoko estis priskribita alternative kiel "kria," "bela," "ekscita," "mistika", kaj "sorĉa."[8][9]
Ĝi eligas voĉon dum flugo kiel mallongan, bojsimilan „auk”. Ĉe la kovejo ĝia voĉo estas longa, plendanta krio aŭ fantoma, tremigita „rido”. Tiu voĉo estas tre konata de amerikaj arbarumantoj kaj birdumantoj, sed eble pro tio oni elektis por fono de arbaraj kaj lagaj scenoj en holivudaj filmoj, sed post tio oni elektis same por scenoj kiuj okazas en aliaj habitatoj kaj eĉ en aliaj kontinentoj!
Tiu ĉi birdospecio, kiel ĉiuj kolimboj, estas specialista fiŝomanĝanto, kiu kaptas sian predon sukakve, plonĝa tiom profunde kiom ĝis 60 m.[6] Nesalakva dieto konsistas el ezokoj, perkoj, centrarkedoj, trutoj, kaj labrakoj; salakva dieto konsistas el rokfiŝoj, flundroj, salmotruto, kaj haringo.
La nestoj de la Granda kolimbo estas kutime lokitaj sur insuloj, kien grundobazaj predantoj ne povas normale aliri. Tamen kaj ovoj kaj idoj estas foje kaptitaj de mevoj, korvedoj, lavursoj, mefitoj, vizonoj, vulpoj, ĥelidredoj, kaj grandaj fiŝoj. Plenkreskuloj ne estas regule preditaj, sed ja foje kaptitaj de marlutroj (vintre) kaj de la Blankkapa maraglo.[10] Fiŝagloj estis observataj dum ĉikanado al kolimboj, sed plej verŝajne pro kleptoparazitado pli ol pro predado.[11] Kaze de alproksimiĝo fare de predanto ĉu de ties nesto aŭ de ĝi mem, tiuj kolimboj foje atakas la predanton per lanĉo al ĝi kaj trapiki ĝin tra la ventro aŭ la dorso de la kapo aŭ kolo.
La ino demetas 1 al 3 ovojn sur elfosa amaso de rubo kaj vegetalaro tre proksime al akvo. Ambaŭ gepatroj konstruas la neston, sidas sur la ovon aŭ ovojn, kaj nutras la junulojn.
Tiuj birdoj jam malaperis el kelkaj lagoj en orienta Nordameriko pro la efiko de acida pluvo kaj poluado, same kiel pro plumbovenenado el fiŝkaptaj sinkiloj kaj hidrarga poluado el industria rubo. Artefaritaj flosantaj nestoplatformoj estis havigitaj por kolimboj en kelkaj lagoj por malpliigi la aefikon de la ŝanĝo de akvoniveloj pro akvorezervejoj kaj aliaj homaj aktivadoj.
La Granda kolimbo estas specio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
Tiu kolimbo estas bone konata en Kanado, kie aperas en la monero unudolara nome "loonie" kaj en la antaŭaj serioj de dudekdolaraj monbiletoj, kaj estas la simbola provinca birdo de Ontario. Ĝi estas ankaŭ la ŝtata birdo de Minesoto.
La voĉo kaj aspekto de la Granda kolimbo faris ĝin elstara por kelkaj rakontoj de amerikaj indiĝenoj, kiaj historio de kolimbo kiu kreis la mondon laŭ mito de Oĝibvoj; sagao de Mikmakoj priskribas Kŭi-muo, la kolimbon kiu estis speciala mesaĝisto de Glooscap (Glu-skapo), la triba heroo; indiĝenaj triboj de Brita Kolumbio kredis, ke troaj alvokoj el tiu birdo antaŭanoncis pluvon, kaj eĉ alportis ĝin; kaj la rakonto pri la kolimba kolumo disvastiĝis laŭ multaj versioj inter la popoloj de la pacifika marbordo.
Tiu birdospecio estas centra ŝlosilo de la romano Great Northern? de Arthur Ransome (kie oni aludas al la Granda kolimbo per la eksmoda scienca nomo Colymbus immer). La historio okazas en la Eksteraj Hebridoj, kie la ĉefaj roluloj — nome grupo de feriantaj knaboj — notas paron de kolimboj ŝajne nestumantaj tie. Laŭ ties birdolibro, ili supozas, ke temas pri Grandaj kolimboj; tamen tiujn oni ne vidis antaŭe nestumantaj en norda Skotlando, kaj ili petas helpon el ornitologo. Li konfirmas, ke tiuj birdoj estas ja Grandaj kolimboj; bedaŭrinde li deziras ne nur observi, sed ankaŭ ŝteli la ovojn por aldoni ilin al sia kolekto; kaj por tio, li devus unue mortigi la birdojn. Publikita en 1947, la historio montras venkon de konservadistoj super la ovokolektanto, en epoko kiam tiu lasta hobio ne estis ankoraŭ amplekse konsiderata damaĝa.[12][13]
Kapo de Granda kolimbo.
Morro Bay en Kalifornio.
Plenkreskulo kun junulo.
Montrante la tutblankan ventron.
Ĉeneste.
Gavia immer - MHNT
Granda kolimbo (Gavia immer) estas birdospecio el la familio Gaviedoj. Ĝi grandas kiel natura ansero, 67-81 cm. Notu: La nova PIV (2005) indikas, ke 'kolimbo' estas arkaika; la nuna nomo estas 'gavio'.
El colimbo grande conocido también como gran bribón septentrional o bribón común (Gavia immer)[2] es una especie de ave gaviforme de la familia Gaviidae propia de América del Norte y Europa. Es un ave acuática migratoria que cría en los lagos de Norteamérica, Groenlandia, Islandia y Gran Bretaña y en invierno migra a ambas costas del Atlántico norte y a la del Pacífico nororiental y lagos más meridionales.
Los colimbos grandes son del tamaño de un ganso, tienen un pico largo, recto y puntiagudo de color negruzco azulado, patas cortas palmeadas y situadas en posición trasera, y la cola corta. Su plumaje es principalmente negro en las partes superiores y blanco en las inferiores, con la cabeza y cuello negros, salvo una banda listada a modo de collar. En la época reproductiva ambos sexos presentan un denso moteado blanco en la parte superior del cuerpo, mientras que en invierno su plumaje se hace más discreto, pardo negruzco en las partes superiores y blanco en las inferiores, incluidas la garganta y parte frontal de cuello. Son grandes nadadores y buceadores que se alimentan de peces.
El colimbo grande adulto mide entre 61 y 100 cm de largo, y tiene una envergadura alar de entre 122 y 152 cm, y su peso puede variar entre los 1,6 y 8 kg. De media el colimbo grande mide 81 cm de largo, y su envergadura alar es de 136 cm, y pesa unos 4,1 kg, siendo siendo ligeramente menor que el colimbo de Adams.
Los adultos en plumaje reproductivo tienen la cabeza y el cuello negros, salvo una banda listada a modo de collar a media altura del cuello. Sus partes superiores son negras con un denso moteado blanco a modo de damero, mientras que sus partes inferiores son blancas. Su plumaje no reproductivo es pardo negruzco en las partes superiores y blanco en las partes inferiores, incluidas la garganta y la parte frontal del cuello. Su pico es recto y de color azul negruzco. El pico lo distingue del colimbo de Adams, que lo tiene amarillento y ligeramente curvado hacia arriba.
El colimbo grande es la especie tipo del género Gavia, el único género del orden Gaviiformes,[3] donde se clasifica a todos los demás colimbos. Los colimbos son aves acuáticas de mayor tamaño que un pato, con plumajes en las partes superiores con patrones de color negro moteados en blanco, y en las inferiores blanco, aunque algunos de sus miembros tienen la cabeza y el cuello grises. Los colimbos nadan con el cuerpo semisumergido. Tienen las patas cortas situadas muy atrás y con dedos palmeados, lo que les convierte en grandes buceadores, pero les hace torpes en tierra. Sus picos son rectos y puntiagudos.
El colimbo ártico fue descrito científicamente por el zoólogo danés Morten Thrane Brünnich en 1764,[3] con el nombre de Colymbus immer. Hasta el siglo XX estuvo clasificado, como el resto de su familia, junto los somormujos en el orden Colymbiformes. Cuando se invalidó el género Colymbus y se separaron a los somormujos y los colimbos en dos órdenes, se trasladó al género Gavia, propuesto por Johann Reinhold Forster en 1788, como único género integrante de la familia Gaviidae y del orden Gaviiformes. Se no se reconocen subespecies de colimbo grande.[4] Su pariente más cercano es otra especie de colimbo de gran tamaño y cabeza negra, el colimbo de Adams (Gavia adamsii).[5]
El nombre del género, Gavia, es un término latino que designaba a un ave marina sin identificar.[6] El nombre específico, immer, deriva de los nombres germánicos septentrionales de esta ave como el islandés «Himbrimi».[7] El término está relacionado con los suecos «immer» y «emmer», que designan a las cenizas grises o negruzcas, en referencia a su plumaje oscuro; o a los latinos «immergo» (sumergir) y «immersus» (sumergido).[8] La palabra española «colimbo» procede del griego κόλυμβος (kólymbos) que significa «buceador».[9] El apelativo de grande de su nombre común hace referencia a que es el colimbo de mayor tamaño de las tres especies que pasan el invierno en España.
El colimbo grande cría en la Norteamérica septentrional, Groenlandia, Islandia y Gran Bretaña. En invierno migra al sur, tanto a las aguas costeras de Norteamérica y Europa como a los lagos meridionales de ambos continentes, además de las costas del noroeste de África.[10]
El colimbo grande es un piscívoro especialista que atrapa a sus presas buceando, llegando a profundidades de 60 m.[11] y puede permanecer sumergido hasta 3 minutos.[12] Entre los peces de agua dulce que consume se encuentran lucios, percas, centrárquidos, truchas y lobinas; y entre los peces de agua salada consume gallinetas, platijas, reos y sardinas.
Estas aves necesitan correr distancias largas para ganar impulso al despegar y realizan aterrizajes torpes. Esta torpeza en tierra se debe a la posición trasera que ocupan sus patas, ideales para bucear, pero no para caminar. Cuando aterrizan en el agua suelen hacerlo sobre el vientre, en lugar de las patas, y así pierden velocidad deslizándose sobre el agua. Los colimbos nadan con agilidad en la superficie, bucean ayudadas de sus patas y alas, y vuelan cientos de kilómetros durante la migración. Vuelan con el cuello estirado, generalmente emitiendo una particular llamada trémola que puede usarse para identificar a los colimbos grandes en vuelo. Su velocidad de vuelo alcanza los 120 km/h durante la migración.[11]
Los colimbos grandes generalmente anidan en las islas de los lagos, donde los depredadores terrestres no pueden acceder. Sin embargo, los polluelos sufren la depredación de las gaviotas, los córvidos, los mapaches, las mofetas, los visones, los zorros, las tortugas mordedoras, y los peces grandes. Los adultos no suelen ser objeto de los depredadores, pero pueden ser atacados por las nutrias de mar (en invierno) y las águilas calvas.[13] Se ha observado a las águilas pescadoras acosando a los colimbos, pero es más probable que se trate de actos de cleptoparasitismo que depredación.[14] Cuando se acerca un depredador ya sea a su nido o a ellos mismos, los colimbos suelen atacar al depredador, intentando picarle en el abdomen, la espalda, la cabeza o el cuello.
Nidifica entre abril y junio, realizando solo una única nidada. La hembra suele poner de uno a tres huevos, aunque la media son dos huevos, en un montículo de vegetación cerca del agua. Los dos progenitores se encargan tanto de la construcción del nido, como la incubación y de la crianza de los pollos.
Los colimbos grandes emiten varios tipos de sonidos, los más comunes son catalogados en cuatro tipos de llamadas: la trémola, grito tirolés, el gemido y el ulular. Cada una de las llamadas comunica un mensaje diferente.
La frecuencia con que los colimbos emiten llamadas varía según el momento del día, el clima y la estación. Son más activos emitiendo llamadas entre mediados de mayo y mediados de junio, su época de cría. El gemido, el grito tirolés y la trémola se oyen con más frecuencia durante la noche que durante el día, y también son más frecuentes cuando hay temperaturas frías y cuando no llueve o hay poca lluvia. [15]
Los colimbos grandes han desaparecido de algunos lagos del este de Norteamérica a causa de la lluvia ácida y la contaminación, como el envenenamiento por plomo de las reservas pesqueras producido por los desechos industriales. Se han construido plataformas flotantes artificiales de anidamiento para reducir el impacto de los cambios del nivel del agua debidos a los embalses y otras actividades humanas.
El colimbo grande es una de las especies protegidas por el Acuerdo para la conservación de aves acuáticas migratorias africanas-eurasiáticas (AEWA).
Es un ave común en Canadá y aparece en la moneda canadiense de un dólar (comúnmente llamada "loonie", colimbito) y una serie anterior de su billete de 20$, y además es el ave símbolo de la provincia de Ontario. También es el ave del estado de Minnesota y aparece en la moneda de cuarto de dólar de este estado.
El canto y el aspecto del colimbo grande lo hace un personaje protagonista de varios cuentos de los pueblos nativos norteamericanos. Entre ellos se incluye la historia de un colimbo que creó el mundo en una historia Chippewa; una saga micmac saga en la que el colimbo Kwee-moo era el mesajero especial de Gluskap, el héroe tribal; las tribus nativas de la Columbia Británica creían que una gran cantidad de cantos de esta ave predecía la lluvia, e incluso la atraía; y existen muchas versiones sobre el collar del colimbo entre los pueblos de las costa del Pacífico.
Esta ave es el centro de la trama de la novela Great Northern? (¿el grande del norte?) de Arthur Ransome (1947) (en el que se hace referencia a uno de los nombres en inglés de esta ave, great northern diver). La historia se sitúa en las Islas Hébridas Exteriores, donde los personajes protagonistas (un grupo de niños de vacaciones) observan una pareja de colimbos que parece que están anidando allí. Después tendrán que defenderlos del intento del experto al que consultaron que tratará de expoliar el nido para recolectar los huevos.[16][17]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_moss_landing,_ca_(2)_(8720312789).jpg)
_(8574783618).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_the_Morro_Bay.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|url= (ayuda) El colimbo grande conocido también como gran bribón septentrional o bribón común (Gavia immer) es una especie de ave gaviforme de la familia Gaviidae propia de América del Norte y Europa. Es un ave acuática migratoria que cría en los lagos de Norteamérica, Groenlandia, Islandia y Gran Bretaña y en invierno migra a ambas costas del Atlántico norte y a la del Pacífico nororiental y lagos más meridionales.
Los colimbos grandes son del tamaño de un ganso, tienen un pico largo, recto y puntiagudo de color negruzco azulado, patas cortas palmeadas y situadas en posición trasera, y la cola corta. Su plumaje es principalmente negro en las partes superiores y blanco en las inferiores, con la cabeza y cuello negros, salvo una banda listada a modo de collar. En la época reproductiva ambos sexos presentan un denso moteado blanco en la parte superior del cuerpo, mientras que en invierno su plumaje se hace más discreto, pardo negruzco en las partes superiores y blanco en las inferiores, incluidas la garganta y parte frontal de cuello. Son grandes nadadores y buceadores que se alimentan de peces.
Jääkaur (Gavia immer) on kaurlaste sugukonda kuuluv keskmise suurusega veelind.
Jääkaur pesitseb Põhja-Ameerikas ja sageli Gröönimaal ja Islandil, ka Briti saartel. Talvitub Norra, Prantsusmaa ja Pürenee poolsaare rannikul.[1] Eestis on ta eksikülaline.[2]
Aliota handia (Gavia immer) Gaviidae familiako hegaztia da[1], iparraldeko Ipar Amerika eta Eurasiako kostaldetan bizi dena.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Aliota handia (Gavia immer) Gaviidae familiako hegaztia da, iparraldeko Ipar Amerika eta Eurasiako kostaldetan bizi dena.
Amerikanjääkuikka (Gavia immer) on suurikokoinen pohjoisten alueiden vesilintu. Se on suomalaisia serkkujaan kuikkaa ja kaakkuria kookkaampi, isonokkaisempi ja paksukaulaisempi. Sen lähin sukulainen on jääkuikka.
Pohjois-Amerikan pohjoisosat, Grönlanti ja Islanti; siirtyy talveksi etelämmäksi.
69-91 cm. Luusto lähes umpiluuta, jonka vuoksi amerikanjääkuikat ovat kokoonsakin nähden painavia. Hitusen suuremmasta sukulaisestaan jääkuikasta lajin erottaa juhlapuvussa parhaiten pikimusta nokka. Talvi- ja nuoruuspuvuissa nokka on harmaa ja siinä on mustaa, toisin kuin jääkuikalla, jolla on vaaleanharmaa tai luunvärinen nokka.
Laji pesii suurilla, syvillä, metsäisillä järvillä, usein saarissa; talvehtii rannikoilla. Happosateiden ja saastumisen vuoksi monet sen entisistä pesimäjärvistä ovat muuttuneet elinkelvottomiksi ja kannat ovat tämän vuoksi vähentyneet. Kuikille on pystytetty joihinkin järviin keinotekoisia, kelluvia pesintäalustoja, jotta padoista ja muusta ihmisen toiminnasta johtuvat vedenkorkeuden vaihtelut eivät häiritsisi lintuja.
Kuikille ominaisen kömpelyytensä vuoksi amerikanjääkuikat tekevät pesänsä aivan vesirajaan, jotta nouseminen ja poistuminen kävisi helposti. Se munii kaksi oliivinvihreää tai vihertävää, hienokseltaan täplikästä munaa. Hautomisaika on 24-29 vrk, jonka jälkeen poikaset jättävät pesän vuorokauden sisällä kuoriutumisesta. Molemmat emot huolehtivat pienistä poikasista kuljettamalla niitä selässään, lämmittämällä niitä siipiensä suojissa ja ruokkimalla niitä.
Amerikanjääkuikka syö pääasiassa kalaa, mutta myös simpukoita, sammakoita ja vesihyönteisiä.
Amerikanjääkuikat ovat sukeltajamestareita ja kykenevät laskeutumaan jopa 60 metrin syvyyteen. Lisäksi niiden silmät pystyvät samanaikaisesti näkemään tarkasti ilmaan ja veden alle. Ääni, jolla amerikanjääkuikka puolustaa reviirinsä rajoja, on oma lukunsa. Se lienee lintumaailman voimakkaimpia ja koostuu valittavista, jodlaavista ja ulvovista äänistä. Kiivaimmillaan ääni muistuttaa mielipuolista naurua ja kantautuu kauas veden pintaa pitkin. Tunnettu luonnontutkija, tiedemies ja kirjailija John Muir kuvaili amerikanjääkuikan ääntä 'yhdeksi villeimmistä ja mieleenpainuvimmista luonnon äänistä; outo, suruisa, aavemainen kutsu...puoliksi naurua, puoliksi valitusta'.
Amerikanjääkuikka on Suomessa hyvin harvinainen vieras. Ensimmäinen havainto lajista on vuodelta 1932 Inarista. Kaikkiaan se on tavattu noin sata kertaa. Nykyään maassa tavataan vuosittain 1-3 lintua.[2]
Amerikanjääkuikka on Kanadan kansallislintu ja sen kuva on yhden Kanadan dollarin kolikossa, jonka lempinimeksi linnun englanninkielistä nimeä loon mukaillen on tullut loonie (suom. hullu, sekopää). Amerikanjääkuikka on myös Ontarion provinssin sekä Yhdysvaltain Minnesotan osavaltion tunnuslintu.
Gavia on latinaa, tarkoittaen uiveloa, (joka ei ole kuikkien sukulainen). Immer voi tarkoittaa:
Linnun tieteellinen nimi on tanskalaisen eläintieteilijän Morten Thrane Brünnichin kätten työtä, vuodelta 1764. Tanskan naapurivaltion Saksan kielellä 'immer' tarkoittaa aina.
Amerikanjääkuikka (Gavia immer) on suurikokoinen pohjoisten alueiden vesilintu. Se on suomalaisia serkkujaan kuikkaa ja kaakkuria kookkaampi, isonokkaisempi ja paksukaulaisempi. Sen lähin sukulainen on jääkuikka.
Gavia immer
Le Plongeon huard (Gavia immer), aussi appelé le Plongeon imbrin en Europe, le Huard à collier au Canada ou le Richepaume en Acadie, est une espèce d'oiseaux de la famille des Gaviiformes. Il est de grande taille, bien qu’un peu plus petit que le Plongeon à bec blanc auquel il ressemble fort. Il est plus grand, plus rare et plus septentrional que le Plongeon arctique.
Cet oiseau, aussi gros qu'une oie, mesure de 68 à 88 cm de longueur et pèse en moyenne 3 700 g pour les femelles, et 4 200 g pour les mâles. Son envergure est de 117 à 150 cm. Les autres dimensions sont 330 à 385 mm pour l'aile pliée, 54 à 73 mm pour la queue et 76 à 98 mm pour le tarse.
Les pattes (qui mesurent environ 13 cm) sont sombres puisque noires et gris clair. Les iris sont rouge brun. Son bec gris noir à pointe blanchâtre assez fort, en forme de poignard, le distingue du Plongeon à bec blanc ou du Plongeon arctique. Contrairement au Plongeon catmarin, le bec est tenu horizontalement.
En plumage nuptial acquis lors d'une mue pré-nuptiale complète (les rémiges tombant simultanément, l'oiseau ne peut plus alors voler) de février à avril, les adultes ont la tête et le collier noirs avec des reflets verts et bleus, la gorge blanche présente des rayures longitudinales noires, de même que le croissant clair situé entre la tête et le collier. Le ventre est blanc et le dos orné d’un dessin en damier noir et blanc.
Le plumage d’hiver, acquis lors de la mue post-nuptiale partielle entre fin juillet et janvier, est plus terne, d'un gris assez clair, la nuque plus sombre que le dos ; le menton et l’avant du cou sont blancs. On peut alors confondre ce plongeon avec des juvéniles de Grand cormoran, mais ces derniers ont le cou nettement plus long et n'ont pas le bec en poignard[1]. À cette époque, le bec présente une teinte gris pâle.
Les juvéniles du Plongeon huard sont plus brunâtres que les adultes avec des iris brun rouge et un bec blanc bleuâtre. Les plumes des parties supérieures sont largement bordées de gris clair. Ils muent partiellement en décembre et janvier. Ils arborent alors un plumage intermédiaire. Le plumage nuptial complet n'est acquis qu'en février à la fin de leur deuxième hiver.
Le plongeon huard a un décollage lourd, sa masse exigeant un élan important.
Il vole avec le cou tendu, légèrement vers le bas, jusqu'à 40 km/h.
Cette espèce, comme tous les plongeons, est essentiellement piscivore, capturant ses proies sous l’eau à une profondeur de 10 à 12 m (certains auteurs citent des records allant jusqu’à une profondeur de 70 mètres). Il peut avaler des poissons dont la taille peut atteindre 28 cm. Il consomme aussi bien des espèces marines (morue, hareng, sprat, aiglefin, merlan, grondin tel le grondin gris, flet, etc.) que des espèces d'eau douce (épinoche, anguille, perche, gardon, poisson-chat, truite de lac, omble de fontaine par exemple). Il peut aussi se nourrir de petits mollusques, crustacés et céphalopodes, voire d'annélides. On a aussi retrouvé dans son estomac des végétaux aquatiques en quantité telle qu'il ne peut s'agir d'une absorption fortuite.
Cet oiseau est plutôt silencieux en hiver. Quand il vole, il peut pousser un "kvouk" glapissant. Sur l'aire de nidification au printemps, il émet des rires bruyants formés de 7 ou 8 notes et répétés plusieurs fois. Il lance aussi de longs cris plaintifs et hululants. Ces derniers sont souvent utilisés dans les films pour illustrer le mystère (au même titre que le hurlement du loup ou le hululement de la chouette).
Ces plongeons peuvent être chassés par des loutres et de grands rapaces (pygargue à tête blanche, balbuzard). Mais ce sont surtout les œufs et les poussins qui sont exposés à la prédation, surtout par le goéland, le corbeau, la corneille, le pygargue à tête blanche, le raton laveur, la mouffette, le vison, la belette, la tortue serpentine et les gros poissons.
La maturité sexuelle survient à 2 ou 3 ans. Sa longévité, bien qu'encore non déterminée, est d'au moins 8 ans[2] ; elle est estimée à 20 ans[3].
Les adultes instaurent un territoire de 24 à 80 ha qu'ils patrouillent régulièrement et défendent avec énergie. Cet oiseau monogame pose son nid sur les rives ou les îlots d'un lac, au contact de l'eau, de sorte que lorsqu'il sort de son nid, il lui suffit de se laisser glisser sur le ventre pour se retrouver à l'eau. Ce nid est assez grand, constitué de fragments de plantes aquatiques, avec un creux profond où la femelle dépose, en mai ou juin, deux œufs en général. Les œufs sont bruns, avec quelques taches plus foncées, plus nombreuses vers la pointe.
L'incubation dure environ 30 jours et est assurée par les deux parents. Nidifuges, les poussins suivent leurs parents à l'eau dès qu'ils sont secs. Ces derniers les promènent parfois sur leur dos ou sous leurs ailes. Les petits sont capables de réaliser de courtes plongées au bout de deux jours, et peuvent voler après deux ou trois mois.
Cet oiseau niche au Groenland, au Canada, dans certaines régions du Nord des États-Unis, en Alaska, sur l'île des Ours et à Jan Mayen. Il en existe une petite population en Islande. En hiver, il fréquente les côtes des océans Pacifique et Atlantique ou les grands lacs proches de la côte (voir carte de répartition).
Un plongeon huard s'est montré dans le Pilat en France fin 2018[4].
Pendant la nidification, cet oiseau fréquente généralement les lacs et grandes mares des zones côtières septentrionales, dans un paysage de toundra. Sa zone d’hivernage est plus vaste ; il hiverne en mer et sur de grands lacs et gravières.
De tous les plongeons, les plongeons Huards sont ceux qui gagnent le moins souvent l'intérieur des terres. Ils migrent généralement au-dessus de la mer, à une certaine distance de la côte. Ces oiseaux quittent l'aire de nidification en septembre. La migration s'effectue de jour, seul ou en formation pouvant compter jusqu'à 15 individus. Pendant la migration vers le sud, ils peuvent passer la nuit en bandes de plusieurs centaines d'individus et se concentrer sur de grands lacs.
Cet oiseau était aussi connu sous le nom de plongeon imbrin en Europe et huart (ou huard) à collier en Amérique avant la normalisation du nom en 1993.
Cette espèce de plongeon est une des quatre visibles en Europe. Son nom vernaculaire plongeon vient du latin plumbicare (s'enfoncer) ; imbrin est une déformation de imbrim (cité par Buffon) qui était l'appellation nordique de cet oiseau (voir himbrini ci-dessous). Le terme huard fait référence à son cri. Le nom de genre Gavia vient du latin et désigne un oiseau marin. Le terme immer a une étymologie plus confuse. Selon Jobling, il viendrait du terme islandais himbrini signifiant hurleur des flots. P. Cabart et B. Chauvet rappellent cependant que immergo signifie plonger en latin[5]…
Cet oiseau a disparu de quelques lacs de l’Est de l’Amérique du Nord à cause des effets des pluies acides et de la pollution. Sur certains lacs, des plates-formes flottantes artificielles ont été mises à la disposition des plongeons pour leur permettre d’y nicher, afin de réduire l’impact des variations du niveau de l’eau dues à des barrages ou d’autres activités humaines. En Europe, l'espèce est menacée par la pollution aux hydrocarbures, la diminution des ressources en poisson et par la détérioration de son habitat[6].
La population européenne de ce plongeon n'est estimée qu'à 300 couples (hors Groenland), ce qui motive sa protection au niveau européen par la Directive oiseaux depuis 1979 (directive reconduite en 1985, 1991 et 1997), par la Convention de Berne (protection de la vie sauvage) depuis 2002, ainsi que par le CMS (Convention de Bonn) et l'AEWA (qui a classé depuis 2002 les populations hivernant en Europe en catégorie A1c, c'est-à-dire très menacée)[7],[8].
Birdlife International indique une population européenne de 700 à 2 300 couples en été (Groenland inclus), et 5 400 individus hivernants. La population de Gavia immer semblant stable, et ayant une représentation plus importante en dehors de l'Europe, Birdlife International considère que cet oiseau n'est pas menacé[9]. De même, l'AEE a classé cette espèce dans la catégorie "sécurisée", même si elle a été déclarée "en danger" sur le territoire allemand[10].
L'UICN, pour sa part, le place dans la catégorie "préoccupation mineure", estimant que sa population mondiale comprend 580.000 individus[11]. Son aire de répartition est estimée à 10 millions de km².
Plusieurs pays ont émis des timbres à l'effigie de cet oiseau (Islande en 1966, Groenland en 1988, Canada en 1998, États-Unis en 1952, réédité en 1982).
Le Plongeon huard figure sur la pièce canadienne d'un dollar ainsi qu'au verso de l'ancien billet de 20 $ CAN mis en circulation en 1991 dans une série Les oiseaux du Canada; la pièce de monnaie et la devise canadienne reçoivent ainsi le nom huard dans le langage populaire parmi les résidents francophones.
C’est aussi l’oiseau officiel de la province d’Ontario et de l’État du Minnesota.
Certaines communautés autochtones de Colombie-Britannique croient que les cris de cet oiseau annoncent la pluie, voire la provoquent.
Gavia immer
Le Plongeon huard (Gavia immer), aussi appelé le Plongeon imbrin en Europe, le Huard à collier au Canada ou le Richepaume en Acadie, est une espèce d'oiseaux de la famille des Gaviiformes. Il est de grande taille, bien qu’un peu plus petit que le Plongeon à bec blanc auquel il ressemble fort. Il est plus grand, plus rare et plus septentrional que le Plongeon arctique.
A movella[3] grande[4] ou mobella grande[5] (Gavia immer) é unha especie de ave da familia das movellas (Gaviidae).
Os adultos reprodutores teñen unha plumaxe cunha cabeza ancha e pescozo negros coas partes superiores dun ton verdoso ou purpúreo, denegrido ou gris denegrido, e partes ventrais brancas, excepto algunhas coberteiras negras debaixo da cola e ano. Os adultos non reprodutores son pardos con pescozo e cabeza negros marcados con marrón agrisado escuro; as súas partes superiores son pardas agrisadas escuras cun debuxo pouco claro de cadrados nos ombros, e as partes ventrais, parte inferior da cara, meixelas e garganta abrancazadas. Os sexos son de aparencia similar, aínda que os machos son significativamente máis grandes e pesados que as femias. Durante a estación reprodutora, viven en lagos e outras vías acuáticas de Canadá, norte dos Estados Unidos (incluída Alasca), e no sur de Groenlandia e Islandia. Ademais, un pequeno número reprodúcese en Svalbard e esporadicamente noutras partes do Ártico de Eurasia. As movellas grandes invernan en ambas as costas de Estados Unidos chegando polo sur ata México, e no Atlántico ás costas europeas, incluíndo ás veces as costas galegas.
Comen unha ampla variedade de animais como peixes, crustáceos, larvas de insectos, moluscos e ocasionalmente plantas acuáticas. Tragan a maioría das súas presas baixo a auga, onde as capturaron, xa que se mergullan, pero algunhas que son moi grandes lévanas á superficie. Son reprodutores monógamos estacionais. Ambos os membros da parella traballan na construción do niño feito de herbas de pantano mortas e outras plantas que amontoan nas beiras con vexetación de lagos. Crían unha soa camada por ano e a posta consta dun ou dous ovos ovais marróns oliváceos con pintas marróns que son incubados durante 24 ou 25 días por ambos os proxenitores. As crías son alimentados polo pai e nai e empluman en 70 a 77 días. Os polos poden mergullarse e voan ás súas áreas de invernada antes de que se forme o xeo no outono.
A movella grande está considerada na Lista Vermella da IUCN como especie con status "Pouco preocupante". É unha das especies ás que se aplica o Acordo para a conservación das aves acuáticas migratorias africano-euroasiáticas. Nalgúns países ten unha protección especial, como en estados Unidos, onde o Servizo de Bosques dos Estados Unidos a designou como especie con status especial debido ás ameazas que afronta pola perda de hábitat e envelenamento por metais tóxicos na súa área de distribución estadounidense.
É a ave provincial de Ontario (Canadá), e aparece na moeda canadense dun dólar, que popularmente se chama "loonie" (loon é o nome inglés desta ave) e tamén en series antigas de billetes canadenses de 20 dólares. En 1961 foi designada ave estatal de Minnesota e aparece na moeda conmemorativa dun cuarto de dólar correspondente a ese estado.
A movella grande[6] é unha das cinco especies de movellas que constitúen o xénero Gavia, o único xénero da familia Gaviidae e da orde Gaviiformes. O seu parente máis próximo é outra especie de cabeza negra grande, a movella de bico branco (Gavia adamsii).[7] Non se recoñecen subespecies de movella grande.[8]
O zoólogo e mineralólogo danés Morten Thrane Brünnich foi o que primeiro describiu a movella gande en 1764, co nome de Colymbus immer na súa obra Ornithologia Borealis.[9] O agora eliminado xénero Colymbus contiña os mergullóns ademais das movellas,[10] e permaneceu en uso[11] ata que a Comisión Internacional de Nomenclatura Zoolóxica intentou clarexar a nomenclatura en 1956 ao declarar que Colymbus era un nome suprimido e inapropiado para seguirse usando e estableceu Gavia, creado por Johann Reinhold Forster en 1788, como o nome de xénero válido para as movellas.[12][13]
O actual nome do xénero Gavia era o nome latino dunha ave mariña non identificada e o nome específico immer deriva do nome noruegués do animal,[14] similar á palabra islandesa moderna "himbrimi".[15] A palabra pode estar relacionada co sueco immer ou emmer: as cinzas grises ou denegridas dunha cacharela (referíndose á plumaxe negra da ave); ou ao latín immergo, 'mergullarse', e immersus, 'mergullado'.[16]
Existen varias especies fósiles de movellas desde o Plioceno, e ademais algúns espécimes do Plistoceno de California e Florida parecen representar unha paleosubespecie da movella grande actual.[17]
A movella grande adulta pode medir de 69 a 91 cm de lonxitude cunha envergadura alar de entre 127 e 147 cm,[2] é lixeiramente menor que a similar movella de bico branco.[18] O seu peso pode variar de 3,2 a 4,1 kg.[19] Como media mide 81 cm de longo, ten unha envergadura alar media de 136 cm, e un peso medio de 4,1 kg. A plumaxe reprodutora do adulto consiste nunha cabeza ancha e pescozo negros con brillos verdosos, purpúreos ou azulados.[2] Ten un bico negro, ás veces coa punta clara, e ollos vermellos con iris vermello.[2][19] O pescozo está rodeado dun característico anel negro[20] e ten dous colares brancos de oito a dez curtas liñas na parte anterior superior do pescozo, e un visible colar de liñas brancas paralelas que forman un óvalo grande no lateral do pescozo.[2][19] A parte central do pescozo anterior inferior é branco, e as partes laterais inferiores do pescozo teñen liñas lonxitudinais brancas que se converten en ringleiras de pequenas pintas e liñas negras que se fan moi estreitas. As partes superiores son denegridas ou grises denegridas, e cada pluma ten pequenas pintas brancas. A parte superior da á é denegrida e con pequenas pintas brancas nas coberteiras non primarias, mentres que a parte inferior da á é máis clara con cobreteiras brancas excepto as longas liñas do talo negras nas plumas axilares. As partes inferiores son brancas, pero con algo de negro nas coberteiras de debaixo da cola e ano.[2] Ten un manto a cadros negros e brancos[20] e unha cola anegrada. As patas son gris claras na súa metade interior e denegridas na metade externa, e as membranas entre as dedas dos seus pés palmados son de cor carne.[2]
A plumaxe non reprodutora do adulto é amarronada co pescozo e cabeza escuros marcados con marrón agrisado escuro.[2][20] Os ollos están rodeados de branco,[2] e as pálpebras son claras.[20] O bico é principalmente gris claro, cun culmen e punta escuros, pero ao inicio da primavera a punta pode volverse máis branca. As partes inferiores, face inferior, meixela e garganta son abrancazadas. A parte anterior do pescozo é abrancazada, xeralmente formando unha amosega con forma de cuña nos lados do pescozo escuros,[2] e pode por veces revelar un trazo sombrío do anel do pescozo ou un colar claro.[20] Ten partes superiores grises amarronadas escuras cun padrón pouco claro de cadrados nos ombros e algunhas coberteiras das ás con pints brancas, o cal normalmente está oculto cando se mergullan. O macho e a femia teñen aspecto similar,[2] aínda que mostran dimorfismo sexual nas súas dimensións físicas, xa que o macho é meirande e significativamente máis pesado.[18]
O pesado bico con forma de daga[19] vai aguzándose progresivamente e é agrisado con punta negra.[20] A cor do bico e o seu ángulo distingue esta especie da movella de bico branco. O pescozo é curto e groso.[20] Nada moi lentamente sobre a auga, ás veces só coa cabeza por riba da superficie e horizontal á tona da auga.[19] Debe correr sobre a superficie da auga despregando as ás para engalar e poñerse a voar. Durante o voo, a cabeza lévaa lixeiramente máis baixa que o corpo, e os pés lévaos arastrado detrás.[19] Ten unha estrutura esquelética construída por ósos sólidos (o que é o normal en Gaviiformes e pingüíns[21] pero diferente da maioría das aves voadoras que teñen ósos moi pneumatizados, ocos e cheos de aire para seren máis lixeiros), o que lle engade peso, pero lle axuda a mergullarse.[22]
Os individuos novos xeralmente teñen unha caluga gris amarronada escura que pode parecer máis escura que as plumas negras de beiras claras.[23] Ten unha cabeza, pescozo e partes superiores de negras a gris escuras, cunha gorxa, meixelas e partes inferiores brancas.[19] Durante o seu primeiro inverno, a forma do bico dos novos pode non estar tan totalmente desenvolvida coma nos adultos,[23] e durante o segundo inverno lembran o adulto reprodutor, pero con coberteiras das ás sen pintas brancas.[2]
A movella grande distínguese da movella ártica (G. arctica) e da movella pequena (G. stellata) principalmente polo seu maior tamaño. Xeralmente ten unha fronte máis inclinada e unha parte anterior superior da cabeza protuberante, algo similar á da movella ártica. O bico é máis pesado e o dorso é máis claro que a parte traseira do pescozo. É máis difícil de distinguir da movella de bico branco, pero a súa plumaxe reprodutora ten máis marcas brancas no pescozo e os cadros do ombro adoitan ser máis pequenos; a plumaxe non reprodutora ten laterais do pescozo negros que contrastan máis abruptamente coas áreas claras e a cor do bico.[2]
A plumaxe xuvenil escamosa mantense ata xaneiro ou febreiro do ano seguinte á eclosión, cando unha longa muda das plumas da cabeza e corpo lles dá unha aparencia máis adulta. Os adultos despréndense de todas as plumas de voo simultaneamente aproximadamente nese época do ano, o que os deixa temporalmente incapaces de voar, antes de adquiriren a plumaxe reprodutora, pero as aves do segundo ano retardan esta muda substancial ata o verán. A plumaxe de inverno do adulto adquírese entre outubro e xaneiro por unha muda parcial principalmente das plumas da cabeza, corpo e cola.[24]
As movellas grandes son principalmente neárticas e reprodúcense entre os 48° N e o Círculo polar ártico, localmente ao sur dos 40° N e ao norte dos 78° N.[2] Durante a súa tempada reprodutora en primavera e verán, o máis común é que vivan en lagos e outras vías acuáticas do norte de Estados Unidos e Canadá, e no sur de Groenlandia,[25] en Islandia, en Svalbard, en Jan Mayen e na illa do Oso de Noruega; e polo oeste en Alasca, e polo leste, moi raramente, en Escocia.[2] Os seus hábitats de verán van desde lagos con bosque a lagoas da tundra. Os lagos deben ser grandes dabondo para que poidan engalar e botarse a voar, e proporcionen unha gran poboación de peixes pequenos.[25] Os lagos profundos con augas superficiais cálidas, produtividade biolóxica relativamente baixa e baixa turbidez, onde os peixes que son as súas presas son doados de ver, son os hábitats nos que as movellas que van reproducirse crían con máis éxito os fillos.[26] Para protexerse dos predadores, as movellas grandes prefiren lagos con illas e covas.[27] Son visitantes raros das costas do océano Glacial Ártico.[28] Mostran unha gran fidelidade polo sitio de cría.[29]
Algunhas movellas grandes permanecen en Islandia todo o ano, aínda que a maioría migran. En Norteamérica invernan principalmente ao longo das costas do Atlántico norte e o nordeste do Pacífico, e moitas paran nos Grandes Lagos durante a súa migración.[2] Migran de día, partindo unhas dúas horas despois da saida do sol e voando a altitudes de 1500 a 2700 m sobre o nivel do mar, sobre a capa convectiva e turbulenta de aire.[30] En inverno poden verse nas costas de Norteamérica baixando polo sur ata Baixa California, Sonora, norte de Sinaloa, sur de Texas, e raramente no norte de Tamaulipas.[31][32] No leste, varios milleiros delas invernan ao longo das costas europeas, probablemente procedentes de Islandia, Groenlandia e Canadá.[2] A súa área de distribución esténdese polo noroeste de Europa desde Finlandia a Portugal, e poden verse en Galicia, Asturias e o sur de España, así como no oeste do mar Mediterráneo nas costas de Cataluña, e Marrocos en África, aínda que só uns poucos centos viaxan ata o sur da península Ibérica.[2][32][33] Aínda que a fidelidade polos sitios de invernada non se coñece ben, anualmente, os adultos obsérvanse regresando dos mesmos lugares de invernada no océano Pacífico (Morro Bay), o golfo de México (baía Barataria), o océano Atlántico (Maryland e Massachusetts), e o encoro de lago Pateros.[29]
Usualmente invernas ao longo das costas e lagos interiores, baías, enseadas, e regatos,[25][34] Hai aves que migran ao corpo de auga máis próximo que non se conxele en inverno: as movellas do oeste de Canadá van ao Pacífico, as movellas dos Grandes Lagos á rexión do golfo de México, as movellas do leste de Canadá van ao Atlántico, e algunhas van a grandes enseadas de lagos e encoros.[27] Aparecen na maioría das augas interiores dos Estados Unidos. Na costa de Carolina do sur, costa do golfo adxacente ao mango de Florida, e litoral atlántico desde Massachusetts a Maine danse algunhas das maiores concentracións de movellas grandes.[35] Rexístranse aves errantes ocasionais no interior de México, en San Luis Potosí e Coahuila, e mesmo en Chiapas e Oaxaca no sur. Son accidentais no norte de Xapón e nas illas do Comandante do noroeste do Pacífico, e en Cuba no Caribe.[2]
A movella grande é un experta nadadora, que captura as súas presas baixo a auga mergullándose ás veces ata 60 m.[22] Cos seus grandes pés palmados, a movella grande é un predador perseguidor subacuático eficiente e destro mergullador. Necesita unha gran distancia de carreira para acumular momento par engalar e botarse a voar, e é torpe en terra, deslizándose sobre o seu ventre e empurrándose cara adiante coas patas. A súa torpeza en terra débese a que as patas están situadas moi atrás no corpo; os seus músculos pélvicos están ben desenvolvidos,[36] o que é ideal para nadar pero non son nada axeitados para camiñar. Cando ameriza, deslízase sobre a auga co ventre para perder velocidade, en vez de frear cos pés, de novo porque estes están situados moi atrás. A movella grande nada e mergúllase moi ben, e voa moi aceptablemente durante centos de quilómetros durante a migración. Voa co pescozo estendido, xeralmente emitindo un son trémolo particular que pode usarse para identificalo. A súa velocidade en voo é de ata 120 km/h na migración.[22]
Os peixes supoñen o 80% da dieta da movella grande. Aliméntase de peixes de ata 26 cm de lonxitude, como ciprínidos, catostómidos, Dorosoma, Ambloplites rupestris, alosas, lucios, peixes brancos diversos, Sander canadensis, Sander vitreus, Ameiurus nebulosus, Lepomis gibbosus, lotas, Lepomis macrochirus, Pomoxis annularis, Pomoxis nigromaculatus, Osmerus mordax e killis.[37] Os exemplares novos comen mormalmente pequenos ciprínidos, e ás veces insectos e fragmentos de vexetación verde.[38] A dieta en auga doce consiste principalmente en lucios, percas, cetrárquidos, troitas e bass; a dieta en auga salgada consiste maiormente en Sebastes, peixes planos, salmóns, arenques, esciénidos, burros e ateriniformes. Cando hai escaseza de peixes ou son difíciles de capturar, depredan cangrexos e outros crustáceos, caracois e outros moluscos, smesugas e outros anélidos, larvas de insectos, ras e de cando en vez materia vexetal de plantas acuáticas, como Potamogeton, raíces, musgos, brotes de salgueiros, sementes, e algas.[2][27][39] Tamén se observou que en ocasións comen crías de pato.[39]
A movella grande usa as súas potentes extremidades posteriores para propulsar o corpo baixo a auga a gran velocidade e capturar as súas presas. Se o peixe intenta escapar, a ave perségueo con excelente manobrabilidade subacuática grazas á enorme forza das súas patas.[27] Tragan a maioría das presas baixo a auga, onde as capturaron, pero algunhas que son moi grandes as traen primeiro á superficie. Tráganas coa cbeza or diante. É un predador visual, polo que esencial para que teña éxito na caza que as augas estean claras.[38] Normalmente mergúllase a entre 4 e 19 m de profundidade, pero rexistráronse inmersións de ata os 70 m.[2] O tempo medio que pasa mergullado é duns 42 segundos,[22] pero a duración máxima que aguanta mergullado é de aproximadamente 1 minuto.[2]
A movella grande é monógama estacionalmente; as parellas que se forman permanecen xuntas durante toda a tempada reprodutora e sepáranse cando migran en inverno.[2][18] As parellas empezan a reproducirse aos dous anos de idade,[2] e os lazos de parella persisten ata o final da tempada reprodutora.[18] A copulación ten lugar nas ribeiras, a miúdo no sitio de nidación, repítena diariamente ata que poñen os ovos. O cortexo que a precede é moi simple, cun mutuas inmersións dos peteiros e mergullos de todo o corpo.[40] As exhibicións que fan ante os intrusos, como saltar baixando a cabeza (unha alternacia de posturas de esgrima e inmersión de peteiros[16]) e correr sobre a auga (correr pola "superficie da auga coas ás dobradas ou medio estendidas e bater as ás coa mesma velocidade coma cando van engalar"[41]) son a miúdo malinterpretadas como se fosen o cortexo.[39]
A nidación empeza normalmente a inicios de maio,[42] e macho e femia constrúen o niño xuntos.[27] A maioría dos sitios de nidación encóntranse en illas en vez de na costa principal.[43] A parella reclama un territorio dunhas 24 a 80 ha e vixíao intensamente, incluso de noite,[44] defendéndoo e marcándoo física e vocalmente.[45] Entre o 16 e o 33% das loitas territoriais entre machos acaban coa morte da ave desprazada debido ás feridas.[46] Debido a esta agresiva defensa territorial que fan os adultos reprodutores, é improbable o parasitismo de posta.[47] O niño ten uns 56 cm de ancho e constrúese con herbas de pantano mortas e outras plantas indíxenas, e sitúano nun montículo nas costas con vexetación de lagos de máis de 3,7 ha.[19][27] Despois dunha semana de construción a final da primavera, un dos membros da parella sobe á parte superior do niño e moldea o seu interior coa forma do seu corpo.[27] Os sitios de nidación reutilízanse anualmente, e os estudos suxiren que nas seguintes reutilizacións teñan máis éxito na cría dos fillos que no intento inicial.[48] Baseándose en varios estudos, a media de éxito reprodutor é dun 40%, e maioría das crías que eclosionan sobreviven debido aos coidados parentais.[49]
Poñen os ovos a finais de maio ou en xuño.[27] As postas constan dun ou dous ovos ovais marróns oliváceos con manchas negras,[19] que deben incubarse durante 24 ou 25 días,[2] tarefa na cal colaboran ambos os proxenitores por quendas.[38] O niño sitúano xeralmente en costas de lagos con bastante pendente, nas que os adultos poden mergullarse na auga rapidamente se vén algún predador.[50] Os ovos teñen unhas dimensións de 88×55 mm[27] e cando poñen dous ovos fano cun intervalo de separación dun a tres días,[37] e eclosionan asincronamente.[49] Os polos acabados de eclosionar son de cor negro feluxe e teñen o ventre branco. Ás poucas horas de eclosionaren, os pitos abandonan o niño cos pais, nadando preto deles e ás veces montándose no lombo dos pais.[27] Os pais e os polos ao principio permanecen en augas pouco profundas de baías illadas, onde os pais poden defender mellor as crías.[50] Os polos poden facer pequenos mergullos desde o seu primeiro día,[51] pero fan mergullos máis profundos a medida que medran.[18] Tardan en emplumar de 70 a 77 días.[2] Xeralmente só crían unha camada.[27] Ambos os pais alimentan os fillos con presas vivas desde que eclosionan ata que empluman e cando teñen dous meses empezan a alimentarse e defenderse por si sós. Os pais capuran pequenos peixes e lévanllos en posición transversal no bico, chama os fillos e achégase a ele coa cabeza baixa para que os polos poidan agarrar o peixe.[51] Se a comida é escasa, a cría pode loitar intensamente, e a miúdo só sobrevive unha cría. Os polos abandonan os territorios de cría antes de que se empece a formar o xeo en outono.[19] Estimouse que unha parella de movellas que críen dous polos aliméntanos con 423 kg de peixe durante os cinco meses e medio que pasan no territorio de reprodución.[51] Algunhas movellas grandes chegan a vivir 20 anos ou máis,[2] e a idade máxima rexistrada foi de 29 anos e 10 meses.[52]
A movella grande produce varias vocalizacións, as máis comúns das cales son o trémolo, o yodel, o laio, e o ouleo. Cada unha destas chamadas comunica unha mensaxe distinta. A frecuencia coa cal vocalizan varía segundo o momento do día, o tempo climatolóxico, e a estación. É unha ave máis activa vocalmente entre mediados de maio e mediados de xuño. O laio, o yodel e o trémolo son chamadas que fai máis de noite que polo día; as chamadas ocorren máis frecuentemente con temperaturas frías e cando chove pouco ou nada.[53]
O trémolo, ás veces chamado “riso”, caracterízse pola súa cualidade de curtas vacilacións da voz. Adoitan utilizar esta chamada para indicar angustia ou alarma causadas por disputas territoriais ou ameazas percibidas.[53] Emiten unha trémola serie de ata dez notas bastante altas, como un (hu)-heheheheheheha.[2] Tamén a usan para comunicar a súa presenza a outras movellas cando chegan a un lago, xeralmene cando van voando por riba dos outros. É a única vocalización que usan mentres están a voar.[54] O trémolo ten tres niveis e intensidade que se correlacionan con nivel de angustia do animal, e os tipos diferéncianse polas frecuencias cada vez máis altas do ton que se engaden á chamada.[55]
O yodel (canto tirolés) é unha longa e complexa chamada que fai só o macho. Utilízase para establecer as fronteiras territoriais e en confrontacións territoriais, e a lonxitude da chamada corresponde ao nivel de agresividade da movella.[56] As frecuencias dominantes no yodel indican a masa corporal e, por tanto, a saúde dos machos.[57] Un macho que ocupa un novo territorio parece alterar o seu yodel para que sexa claramente distinguible do que facía o anterior dono do territorio.[58]
O laio (wail) dunha movella é unha longa chamada que consta de tres notas, e a miúdo compárase ao ouveo dun lobo. Usan esta chamada para comunicar a súa localización a outras movellas. Emítena e devólvena entre a parella reprodutora ou entre un adulto e os seus polos, xa sexa para manteren o contacto ou como un intento de aproximárense despois de estaren separadas.[54] É algo así como un forte aaoo, wii-wea wii-wea wii-wea, ou ooo-aaah-éééé.[2]
O ouleo (hoot) é unha chamada tenue e curta e é outra forma de chamada de contacto. é unha chamada máis íntima que o laio e utilízase exclusivamente entre pequenos grupos familiares ou bandadas.[53] Fana para deixar que outras familias ou membros da bandada saiban onde están. Pode oirse a miúdo cando o adulto quere xuntar os polos para alimentalos.[54]
As movellas grandes adultas teñen poucos predadores, aínda que as aguias de cabeza branca atacan as aves que está incubando. Tamén se teñen observado ataques de tiburóns en inverno.[18] Cando un predador se aproxima (ao niño ou á propia ave), a movella grande ás veces ataca o predador correndo cara a el e tratando de cravarlle o seu peteiro similar a unha daga, apuntando ao abdome do predador ou á parte posterior da cabeza ou pescozo.[59]
Os ovos poden comerllelos varios mamíferos, como visóns americanos, mofetas, londras, raposos e mapaches; este último é o responsable de case o 40% de todos os fracasos na reprodución. Aves como algunhas gaivotas, corvos grandes e corvos americanos comen ovos que non están vixiados. Como os seus niños están na beira da auga, os ovos son especialmente vulnerables se o adulto está ausente.[18]
Os polos poden ser vítimas das tartarugas Chelydra serpentina, gaivotas grandes, aguias de cabeza branca, e grandes peixes como o lucio e o Micropterus salmoides. A aguia especialmente é un predador significativo dos polos.[18]
Os parasitos internos da movella grande son moitas especies de vermes, como os trematodos, cestodos, nematodos e acantocéfalos.[60] Uns altos niveis de vermes poden ser o resultado de cambios na alimentación debido a unha escasa dispoñibilidade de peixes, e poden causar doenzas e morte.[61] Detectáronse nesta movella infeccións protozoarias como a causada por Eimeria gaviae[62] e a malaria aviaria.[63] A mosca negra Simulium annulus está estreitamente asociada coa movella grande, porque é atraída polas secrecións da glándula uropixial da ave e por sinais visuais e táctiles. Esta mosca é prexudicial para as movellas, que son os seus hóspedes favoritos, que transmiten parasitos sanguíneos e virus, e causan o abandono de niños cando hai moitas.[64] Entre os parasitos externos están os piollos das plumas Ischnocera, aínda que estes non se encontran na cabeza da ave.[65]
O botulismo, adquirido ao comer peixe infectado, pode orixinar a parálise e o afogamento. A asperxilose é outra causa de delgadez extrema e morte.[66] Os brotes destas doenzas ás veces causan miles de mortes.[38]
Desde 1998, a movella grande é considerada especie con "Preocupación menor" na Lista de especies ameazadas da IUCN, xa que ten unha ampla área de distribución, de máis de 20 000 km2, e porque ten unha tendencia poboacional estable. Ademais, tamén ten un gran tamaño de poboación de 612 000 a 640 000 individuos. A poboación reprodutora estimada vai de 1 400 a 2 600 individuos maduros en Europa.[33] Aproximadamente a metade da poboación reprodutora de Norteamérica encóntrase en Ontario con 97 000 parellas territoriais, e en Quebec con 50 000 parellas territoriais. Uns 2 400 individuos aparecen nas provincias marítimas de Canadá (Nova Escocia e Nova Brunswick). Na Columbia Británica hai 25 000 parellas territoriais. No alto norte de Canadá, hai unhas 50 000 parellas territoriais, e de 12 500 a 15 000 nas provincias das praderías: Alberta, Manitoba e Saskatchewan. Nos Estados Unidos, a maior poboación reprodutora está presente en Alasca con de 3 600 a 6 000 parellas territoriais. Na rexión dos Grandes Lagos estadounidense hai de 5 :900 a 7 200 destas parellas, o que supón a metade da poboación reprodutora dos Estados Unidos. Hai unhs 100 parellas territoriais nos estados do noroeste de Washington, Idaho, Montana e Wyoming. Unhas 2 250 parellas territoriais encóntranse en Nova Inglatera e Nova York. En inverno, de 3 500 a 4 500 individuos encóntranse no Reino Unido, e un número menor encóntrase na liña costeira de Europa occidental e en Islandia. Ao longo da costa do Pacífico, viven de 184 000 a 189 000 adultos e de 31 000 a 32 000 xuvenís, e ao longo da costa atlántica de 423 000 a 446 000 adultos e de 72 000 a 76 000 xuvenís.[18]
A especie está no Apéndice II da Convención para a Conservación de Especies Migratorias de Animais Salvaxes, e no Artigo I da Directiva de Aves da Unión Europea.[33] É unha das especies ás cales se aplica o Acordo sobre a Conservación de Aves Acuáticas Migratorias Africano-Euroasiáticas (AEWA).[67] En Europa aparece en 20 Zonas Importantes para a Conservación das Aves, como Irlanda, Svalbard, Noruega continental, Islandia, España, e o Reino Unido. É tamén unha especie na lista de 83 ZEPAs da rede Natura 2000 da Unión Europea.[33] O Servizo Forestal dos Estados Unidos designou a movella común como especie con status especial, e na rexión dos Grandes Lagos superiores dos Bosques Nacionais de Huron-Manistee, de Ottawa e Hiawatha designouse como especie sensible gardabosques rexional.[68]
A área reprodutora da movella grande desprazouse ao norte; a especie reproducíase máis ao sur ata Iowa hai un século.[69] Foi afectada negativamente pola chuvia ácida e a polución, e o envelenamento por chumbo por causa das chumbadas usadas na pesca (especialmente as que son do tamaño das pedriñas que a ave inxire[70]) e a contaminación por mercurio como residuo industrial.[71] Os metais pesados como o mercurio poden ser parcialmente retirados polos procesos biolóxicos como a excreción ou deposición nas plumas, pero os seus efectos adversos son magnificados pola concentración dos elementos tóxicos en órganos como o fígado. As cascas dos ovos poden tamén conter metais contaminantes,[72] que orixinan unha produtividade reprodutora baixa. Os altos niveis de metais pesados están ligados con que as movellas se encontren en peores condicións,[73] e os machos son máis afectados porque comen peixes máis grandes.[38]
A movella grande enfrontouse tamén a un declive na súa área reprodutora debido á caza, predación e flutuacións do nivel da auga ou asolagamentos. Fixéronse algúns intentos ambientalistas para incrementar o éxito na nidación mitigando os efectos dalgunhas destas ameazas, principalmente a depredación terrestre e as flutuación no nivel das augas nos territorios de reprodución da movella.[74] Ademais, proporcionáronse plataformas flotantes artificiais para a nidación para a movella grande nalgúns lagos para reducir o impacto dos cambios no nivel das augas debido aos encoros e outras actividades humanas.[75] A movella grande abandona os lagos que non lle proporcionan un hábitat axeitado para a nidación debido ao desenvolvemento urbanístico ou económico na súa liña costeira. Póñena en perigo as embarcacións persoais e barcas a motor que poden afogar os polos noviños, arrastrar os ovos á auga, ou asolagar os niños.[69] Aínda se considera unha especie damnificada en Alasca pola catástrofe da vertedura de petróleo do Exxon Valdez.[68]
As vocalizacións e aspecto da movella grande fixeron dela un personaxe que aparece en moitos contos dos indíxenas americanos. Un exemplo é unha historia dos ojibwe sobre unha movella que creou o mundo,[76] e unha saga dos micmac na que intervén Kwee-moo, unha movella que era un mensaxeiro especial do heroe tribal Glooscap (Glu-skap).[77] O conto do colar da movella ten moitas versións entre os pobos nativos da costa do Pacífico norteamericana.[78] A tribo dos delaware do leste de Norteamérica e os buryats de Siberia tamén crearon historias nas que intervén a movella.[79]
A movella grande era comida nas illas de Escocia desde o Neolítico ata o século XVIII, e a grosa capa de graxa que ten baixo a pel utilizábase para curar a ciática.[79]
A movella grande aparece nas moedas canadenses dun dólar, chamadas popularmente loonies polo nome en inglés do animal, loon, e tamén en series antigas de billetes de 20 dólares canadenses.[80] É a ave provincial de Ontario.[81] Foi designada ave do estado de Minnesota en 1961,[82] e tamén aparece na moeda conmemorativa dun cuarto de dólar correspondente a ese estado.[83] Un club da Liga maior de fútbol estadounidense (Major League Soccer), o Minnesota United FC utiliza a movella no seu escudo e nome popular.[84][85]
A chamada de laio da movella utilizouse moito en películas e televisión para evocar a natureza salvaxe e suspense, e menciónase en cancións como "Old Devil Moon" ("wanna laugh like a loon").[79]
A movella grande é un personaxe central no argumento da novela para nenos Great Northern? de Arthur Ransome de 1947, onde os conservacionistas triunfan ante os coleccionistas de ovos, unha actividade que daquela non se consideraba moi nociva.[86][87]
Na película de 2016 de Pixar Finding Dory (Buscando a Dory), convencen a unha movella algo desleixada e parva chamada Becky para que use un cubo para axudar a dous dos principais personaxes, Nemo e Marlin, a entrar nun instituto de vida mariña onde Dory está atrapada.[88] As movellas tamén aparecen na película de 1981 On Golden Pond (Na lagoa dourada).[89]
A movella grande ou mobella grande (Gavia immer) é unha especie de ave da familia das movellas (Gaviidae).
Os adultos reprodutores teñen unha plumaxe cunha cabeza ancha e pescozo negros coas partes superiores dun ton verdoso ou purpúreo, denegrido ou gris denegrido, e partes ventrais brancas, excepto algunhas coberteiras negras debaixo da cola e ano. Os adultos non reprodutores son pardos con pescozo e cabeza negros marcados con marrón agrisado escuro; as súas partes superiores son pardas agrisadas escuras cun debuxo pouco claro de cadrados nos ombros, e as partes ventrais, parte inferior da cara, meixelas e garganta abrancazadas. Os sexos son de aparencia similar, aínda que os machos son significativamente máis grandes e pesados que as femias. Durante a estación reprodutora, viven en lagos e outras vías acuáticas de Canadá, norte dos Estados Unidos (incluída Alasca), e no sur de Groenlandia e Islandia. Ademais, un pequeno número reprodúcese en Svalbard e esporadicamente noutras partes do Ártico de Eurasia. As movellas grandes invernan en ambas as costas de Estados Unidos chegando polo sur ata México, e no Atlántico ás costas europeas, incluíndo ás veces as costas galegas.
Comen unha ampla variedade de animais como peixes, crustáceos, larvas de insectos, moluscos e ocasionalmente plantas acuáticas. Tragan a maioría das súas presas baixo a auga, onde as capturaron, xa que se mergullan, pero algunhas que son moi grandes lévanas á superficie. Son reprodutores monógamos estacionais. Ambos os membros da parella traballan na construción do niño feito de herbas de pantano mortas e outras plantas que amontoan nas beiras con vexetación de lagos. Crían unha soa camada por ano e a posta consta dun ou dous ovos ovais marróns oliváceos con pintas marróns que son incubados durante 24 ou 25 días por ambos os proxenitores. As crías son alimentados polo pai e nai e empluman en 70 a 77 días. Os polos poden mergullarse e voan ás súas áreas de invernada antes de que se forme o xeo no outono.
A movella grande está considerada na Lista Vermella da IUCN como especie con status "Pouco preocupante". É unha das especies ás que se aplica o Acordo para a conservación das aves acuáticas migratorias africano-euroasiáticas. Nalgúns países ten unha protección especial, como en estados Unidos, onde o Servizo de Bosques dos Estados Unidos a designou como especie con status especial debido ás ameazas que afronta pola perda de hábitat e envelenamento por metais tóxicos na súa área de distribución estadounidense.
É a ave provincial de Ontario (Canadá), e aparece na moeda canadense dun dólar, que popularmente se chama "loonie" (loon é o nome inglés desta ave) e tamén en series antigas de billetes canadenses de 20 dólares. En 1961 foi designada ave estatal de Minnesota e aparece na moeda conmemorativa dun cuarto de dólar correspondente a ese estado.
Veliki plijenor (lat. Gavia immer) je vodena ptica selica koja pripada plijenorima. [1]
Odrasli su dugi 61-100 centimetara u dužinu, s rasponom krila sa 122-152 centimetra. Malo je raspon krila manji nego kod žutokljunog plijenora, kojemu je dosta sličan. Težina mu varira 1.6-8 kilograma. U prosjeku veliki plijenor je dug 81 centimetar, ima raspon krila od 136 centimetara, a težak je oko 4.1 kilograma.
Gnijezdeći odrasli imaju crnu glavu, bijele donje dijelove i karirani crno-bijeli plašt. Izvan sezone parenja, perje je smeđe, s bijelom bradom i prednjim dijelom vrata. Kljun je crno-plave boje. Boja kljuna bitna je razlika između njega i žutokljunog plijenora.
Veliki plijenor gnijezdi se u Kanadi, sjevernim dijelovima SAD-a, Grenlandu i Aljaski. Manja populacija (oko 3.000 parova) nalazi se na Islandu. Na izoliranim mjestima gnijezdi se i na krajnjem sjeveru Škotske. Ženka izlegne 1-3 jaja na izdubljenim nasipima od prljavštine i raslinja neposredno blizu vode. Oba roditelja grade gnijezdo, inkubiraju jaja i hrane mlade.
Veliki plijenor prezimljava na moru ili na obalama velikih jezera preko šireg raspona Europe i Britanskog otočja, kao i u Sjevernoj Americi.
Specijalizirao se za riblju prehranu. Lovi plijen podvodno, roneći do 60 metara dubine. Slatkovodna ishrana sastoji se od sljedećih riba: štuka, smuđ, bucnjevi, pastrvke i bas, a slanovodna se sastoji od: iverke, potočne pastrve i haringe.
Izvrsno je prilagođen životu u vodi. Kosti mu pomažu da lakše zaroni, a položaj nogu i dugo tijelo mu također olakšavaju plivanje. Čak i dugi kljun mu pomaže u podvodnoj aerodinamičnosti.
Kao i svi plijenori, ima dugo tijelo i kratak vrat, te su mu noge smještene iza sredine tijela, zbog čega nije sposoban normalno hodati na kopnu. Ne može stajati uspravno dulje vrijeme, nego se pritom naslanja na prsa. Nogama ne može hodati, nego se kreće kratkim, žabolikim skokovima koji su vrlo naporni i omogućuju prelaženje samo kratkih razdaljina.
Veliki plijenor (lat. Gavia immer) je vodena ptica selica koja pripada plijenorima.
Himbrimi (fræðiheiti: Gavia immer) er að mestu staðfugl á íslandi. Sumarstofnstærð er um 300 pör en vetrarstofnstærð milli 100 til 1000 fuglar. Himbrimi er vatnafugl og er Ísland eina landið í Evrópu þar sem hann verpir að staðaldri. Himbrimi verpir í hálendisvötnum á Íslandi. Hann gerir sér hreiður í laut fremst á vatnsbakka og eggin eru yfirleitt eitt til tvö. Lifir á fiski. Hann er á válista því stofninn telur færri en 1000 fugla
Hann gefur frá sér langdregið væl, tryllingslegan hlátur og skemmtilegt jóðl sem hefur unnið honum sess í íslenskum þjóðsögum.
La strolaga maggiore (Gavia immer Brunnich, 1764) è un uccello acquatico appartenente alla famiglia Gaviidae.[2]
La strolaga maggiore è ritenuta specie di minore preoccupazione nella Lista Rossa IUCN delle specie minacciate di estinzione. È una delle specie alle quali si applica l'accordo sulla conservazione degli uccelli acquatici migratori eurasiatico-africani. Il servizio forestale degli Stati Uniti ha designato quest'uccello una specie a status speciale a causa delle minacce derivanti dalla perdita dell'habitat e da avvelenamento da metalli tossici nel suo habitat statunitense. La popolazione delle strolaghe è al momento stabile, ma non mancano le minacce all’orizzonte, tra cui figurano l’inquinamento e l’espansione degli insediamenti umani.[3] È l'uccello simbolo dell'Ontario e appare in valuta canadese, inclusa la moneta da un dollaro "loonie" e una serie precedente di $ 20. Nel 1961, fu designato uccello statale del Minnesota e compare nel Minnesota State Quarter.
La strolaga maggiore è un uccello migratore che si riproduce nei laghi forestali e nei grandi stagni degli Stati Uniti settentrionali, oltre che in alcune aree dell’Islanda e della Groenlandia. Sverna lungo tutta la costa nordamericana, sia sul versante pacifico che su quello atlantico, in Europa e in Islanda.[3] Il suo habitat preferenziale come quello di tutti gli uccelli acquatici, sono laghi, stagni, e corpi d'acqua.
Le strolaghe maggiori hanno occhi di un rosso non comune, testa e collo neri, con striature, macchie e punti biancastri sul dorso. Si nutrono principalmente di pesci e invertebrati, possono raggiungere i 91 centimetri di lunghezza e pesare fino a 5 chilogrammi. I loro predatori sono svariati e possono colpire da tutte le direzioni: si va da uccelli quali il gabbiano, il corvo e la cornacchia, a pesci come il luccio, fino a mammiferi terrestri quali ad esempio il procione, la donnola e la puzzola.
Le strolaghe nidificano lungo le rive lacustri e covano le loro uova per un periodo di 27-30 giorni. Durante il loro primo giorno di vita, i piccoli lasciano il nido e nell’arco di 11 settimane sono in grado di volare. Le strolaghe sono al centro di numerose leggende dei Nativi Americani e a tutt’oggi gli Inuit ne cacciano legalmente, a fini di sussistenza, fino a 4.500 esemplari l’anno. La popolazione delle strolaghe è al momento stabile, ma non mancano le minacce all’orizzonte, tra cui figurano l’inquinamento e l’espansione degli insediamenti umani.[3]
con piccolo sulla schiena
Testa di strolaga maggiore
Gavia immer
Gavia immer
La strolaga maggiore (Gavia immer Brunnich, 1764) è un uccello acquatico appartenente alla famiglia Gaviidae.
La strolaga maggiore è ritenuta specie di minore preoccupazione nella Lista Rossa IUCN delle specie minacciate di estinzione. È una delle specie alle quali si applica l'accordo sulla conservazione degli uccelli acquatici migratori eurasiatico-africani. Il servizio forestale degli Stati Uniti ha designato quest'uccello una specie a status speciale a causa delle minacce derivanti dalla perdita dell'habitat e da avvelenamento da metalli tossici nel suo habitat statunitense. La popolazione delle strolaghe è al momento stabile, ma non mancano le minacce all’orizzonte, tra cui figurano l’inquinamento e l’espansione degli insediamenti umani. È l'uccello simbolo dell'Ontario e appare in valuta canadese, inclusa la moneta da un dollaro "loonie" e una serie precedente di $ 20. Nel 1961, fu designato uccello statale del Minnesota e compare nel Minnesota State Quarter.
Ledinis naras (lot. Gavia immer, angl. Great Northern Diver, vok. Eistaucher) – narinių (Gaviiformes) būrio paukštis. Dydis 32-40 cm, svoris – 2500-4000 g. Galva, kaklas, nugara, sparnai ir uodega juodi. Ant gerklės skersinės baltos juostos. Nugarinė pusė išmarginta didelėmis baltomis dėmėmis, pilvinė balta. Kojos rusvos, gelsvo atspalvio. Poilsio rūbuose vyrauja tamsiai rusva spalva, tik plunksnų pakraščiai tamsiai pilki. Jaunikliai panašūs į suaugusius žiemos rūbais.
Gyvena šiaurės vakarų kraštuose. Labai retai užklysta į Baltijos pajūrį.
Ledinio naro galva
Ledinis naras (lot. Gavia immer, angl. Great Northern Diver, vok. Eistaucher) – narinių (Gaviiformes) būrio paukštis. Dydis 32-40 cm, svoris – 2500-4000 g. Galva, kaklas, nugara, sparnai ir uodega juodi. Ant gerklės skersinės baltos juostos. Nugarinė pusė išmarginta didelėmis baltomis dėmėmis, pilvinė balta. Kojos rusvos, gelsvo atspalvio. Poilsio rūbuose vyrauja tamsiai rusva spalva, tik plunksnų pakraščiai tamsiai pilki. Jaunikliai panašūs į suaugusius žiemos rūbais.
Gyvena šiaurės vakarų kraštuose. Labai retai užklysta į Baltijos pajūrį.
Ledinio naro galva
Polārā gārgale jeb melngalvas gārgale[1] (Gavia immer) ir liela auguma gārgaļu dzimtas (Gaviidae) migrējošs ūdens putns, kas ligzdo galvenokārt Ziemeļamerikā un ziemo Atlantijas un Klusā okeāna krastos. Polārā gārgale ir Kanādas nacionālais putns.[2]
Polārā gārgale galvenokārt sastopama Ziemeļamerikā, kur ligzdo starp 48° ziemeļu paralēli un Ziemeļu polāro loku. Atsevišķās vietās sastopama tālāk uz dienvidiem, līdz 40° ziemeļu paralēlei, kā arī tālāk uz ziemeļiem, līdz apmēram 78° ziemeļu paralēlei. Polārā gārgale ligzdo arī Grenlandē, Islandē, Lāču salā un reizēm Skotijā. Tā ziemo gar Atlantijas okeāna ziemeļu daļas krastiem un Klusā okeāna ziemeļaustrumu piekrastēm, kā arī Lielajos ezeros, Ziemeļamerikā.[3]
Polārajai gārgalei Latvijā bijuši divi novērojumi.[3]
Polārā gārgale ir liela auguma ūdens putns un ir tikai nedaudz mazākā par dzeltenknābja gārgali, kas ir lielākā no visām gārgalēm. Abas sugas izskatās ļoti līdzīgas. Tās ķermeņa garums ir 70—90 cm, spārnu izplētums 122—152 cm, svars 1,6—8 kg.[4] Vidēji tā ir 81 cm gara, spārnu izplētums 136 cm, svars 4,1 kg. Abi dzimumi izskatās vienādi, bet tēviņi ir nedaudz lielāki. Knābis smalks, taisns un ass, vasarā tas ir melns, ziemā gaiši pelēks.[4] Gārgalei ir raksturīgi turēt galvu tā, ka knābis ir viegli izsliets gaisā.[5]
Līdzīgi kā pārējām gargalēm, arī polārajai gārgalei ir proporcionāli garš ķemenis, vidēji garš kakls un kājas anatomiski novietotas tālu ķermeņa aizmugurē. Pēdas ir platas un pleznotas, ķermenis saplacināts, atgādinot plostu, un, kuļot pēdas kā propellerus, putns veikli peld.[5] Kāju novietojuma dēļ, gārgale ir ļoti laba peldētāja un nirēja, bet neveikla uz zemes. Tā nespēj pacelties spārnos no sauszemes un, lai paceltos no ūdens virsmas, tai ir jāieskrienas.
Vairošanās sezonas laikā polārajai gārgalei ir melni balts apspalvojums (melna galva, kakls un mugura ar baltu, gandrīz rūtiņveida raibumojumu, balts vēders), uz melnā kakla ir balti, labi pamanāmi pusgredzeni, viens pazodē smalkāks, otrs uz kakla platāks.[4] Pusgredzenos ir skaidri saskatāmas smalkas, melnas garenvirziena līnijas. Melnajai galvai un kaklam ir metālisks, lillīgi zaļš spīdums.[6] Ārpus vairošanās sezonas apspalvojums kļūst gaišāks, pelēkbrūngans, uz kakla izzūd kontrastējošie pusgredzeni. Jaunie putni atgādina pieaugušos ārpus vairošanās sezonas.
No līdzīgās dzeltenknābja gārgales polāro gārgali var atšķirt pēc knābja krāsas: polārajai gārgalei tas ir melns, bet dzeltenknābja gārgalei dzeltens, kā arī dzeltenknābja gārgale ir nedaudz lielāka.[4]
Uz sauszemes polārā gārgale, līdzīgi kā citas gārgales. Pacelties tā spēj tikai no ūdens virsmas, kā arī nolaisties tikai uz ūdens virsmas. Nolaižoties tā lidojumu bremzē nevis ar pēdām, bet slīdot uz vēdera. Polārā gārgale ļoti labi peld, un nirst, kā arī gaisā tā ir atlētiska un spēcīga lidotāja, migrācijas periodā nolidojot simtiem kilometru. Lidojumā tās kakls ir izstiepts taisni uz priekšu. Maksimālais ātrums lidojumā var sasniegt 120 km/h.[7] Kad jaunie putni aizlido uz ziemošanas teritprijām, tie ligzdošanas vietās atgriežas tikai pēc trīs gadiem. Turklāt putni vienmēr atgriežas savas dzimšanas vietas apkaimē.[7]
Barošanās parasti notiek seklos, piekrastes ūdeņos. Polārā gārgale barojas galvenokārt ar nelielām zivīm. Retos gadījumos tā barojas arī ar ūdens bezmugurkaulniekiem un augiem.[4] Lai ķertu zivis, polārā gārgale ienirst zem ūdens. Upuri tā noskata, izmantojot redzi, tādēļ izvēlas dzidrus un tīrus ūdeņus. Pieaugušie īpatņi var ienirt līdz 60 metru dziļumam un uzturēties zem ūdens līdz 3 minūtēm, lai gan visbiežāk tā zem ūdens uzturas apmēram 40 sekundes.[7][8]
Polārā gārgales parasti ūdenstilpnēs uz salām, kur tās plēsējiem nav tik viegli sasniedzamas, tomēr ligzdas bieži izlaupa dažādi putni (kaijas, kraukļi un pat lielākas zivis.[4] Ligzdošanas teritorijās pāris ierodas kopīgi agri pavasarī. Polārās gārgales veido monogāmus pārus uz mūžu. Pāris kopīgi izvēlas ligzdas atrašanās vietu (uzreiz blakus ūdens malai), kā arī to kopīgi uzbūvē no materiāliem, kas atrodas tās tuvumā. Ligzdas teritoriju pāris uzmanīgi apsargā. Dējumā ir 1—3 olas (visbiežāk divas), kuras ir gaiši brūnas ar tumšiem raibumiņiem. Inkubācijas periods ilgst apmēram 29 dienas, perē abi vecāki. Izšķiļoties mazuļus klāj tumšas dūnas, un tie ir spējīgi peldēt uzreiz pirmajā dienā, lai gan pirmās divas dienas viens no vecākiem visu laiku uzturas ligzdā kopā ar mazuļiem. Par putnēniem rūpējas abi vecāki. Reizēm var novērot, ka pieaugušie putni pirmo dienu laikā uz savas muguras vizina mazuļus. Jaunie putni sāk lidot apmēram 55 dienu vecumā, bet vecāki par tiem rūpējas apmēram 2—3 mēnešus. Dzimumbriedumu jaunie putni sasniedz 2—3 gadu vecumā.[4] Polārā gārgales parasti dzīvo vismaz 9 gadus.[4]
Polārā gārgale jeb melngalvas gārgale (Gavia immer) ir liela auguma gārgaļu dzimtas (Gaviidae) migrējošs ūdens putns, kas ligzdo galvenokārt Ziemeļamerikā un ziemo Atlantijas un Klusā okeāna krastos. Polārā gārgale ir Kanādas nacionālais putns.
De ijsduiker (Gavia immer) is een vogel uit het geslacht der zeeduikers (Gavia). Dit is het enige geslacht in de familie Gaviidae en de orde Gaviiformes.
De ijsduiker is een vrij grote trekvogel van ongeveer 70-80 centimeter in lengte en een gewicht van 3 tot 4,5 kg. Hij houdt zijn nek gestrekt tijdens de vlucht. In de broedtijd is de ijsduiker de enige vogel met een volledig zwarte kop en een lichte, zwart-wit gestreepte hals. De zwarte snavel onderscheidt hem van de geelsnavelduiker (Gavia adamsii). De rug heeft een zwart-wit dambord patroon, de onderkant is wit.
Buiten de broedtijd is de vogel minder opvallend getekend, van boven is hij dan donkerbruin tot zwart. De onderdelen, de keel en zijkanten van de kop zijn wit.
In de broedtijd maakt de vogel een merkwaardig klagend geluid met een vibrato erin. Het geluid is typerend voor de Canadese wildernis en wordt wel met het gelach van een geestesgestoorde vergeleken, vandaar de Noord-Amerikaanse naam: loon (van loony: gek).
Als alle leden van de duikerfamilie leeft de ijsduiker van de visvangst, maar ook kreeftachtigen en soms zelf waterplanten staan op het menu. De vogel duikt meestal zo'n 2-4 meter diep maar is ook wel op 60 m diepte aangetroffen. Een voorwaarde is dat het water helder is, want de vogel jaagt op zicht.
Beide partners zorgen voor de jongen, die bij hun ouders blijven tot ze 10 tot 11 weken oud zijn en kunnen vliegen. De jongen liften soms mee op de rug van de ouders.
De ijsduiker broedt aan binnenwateren van Alaska, Canada, Groenland en IJsland. 's Winters trekt hij ver naar het zuiden en is hij te vinden aan de kusten van Europa -van Noorwegen tot Portugal- en Noord-Amerika -Californië en de Golfkust.
De ijsduiker is in Nederland een zeldzame gast met slechts enkele 10-tallen die elk jaar gezien worden. Voornamelijk tijdens zeetrektellingen (systematische tellingen op een vast punt langs de kust) en bij bekende plekken als de Brouwersdam en de havenpieren van IJmuiden. Enkele malen worden ook vogels in het binnenland gezien, onder andere op de grote rivieren, de Maasplassen in Limburg en de randmeren zijn diverse waarnemingen in de periode 1990 -2010 gedaan.[2]
De ijsduiker (common loon) is de nationale vogel van Canada en staat afgebeeld op de Canadese eendollarmunt die dan ook een loonie genoemd wordt.
De ijsduiker (Gavia immer) is een vogel uit het geslacht der zeeduikers (Gavia). Dit is het enige geslacht in de familie Gaviidae en de orde Gaviiformes.
Islom eller imbre (Gavia immer) er ein stor medlem av lomfamilien. Dette er ein art med utbreiing i kaldt temperert klima og dels inn i Arktis. Hekkeområdet er først og fremst nordlege Nord-Amerika, Grønland og Island. I hekkedrakta er islommar svarte med kvitt bryst og underside, og kvite flekker på oversida, og liknar soleis gulnebblom. Vinterdrakta er meir gråleg. Han skiljast enklast frå gulnebblom med det svara nebbet sitt i hekkedrakt som vert meir gråkvit i vinterdrakta. Nett som gulnebblom er islom ein trekkfugl som beitar langs norskekysten vinterstid. Islommar har store, kraftfulle symjeføter som gjer dei i stand til å symje og dukke effektivt, men dei er òg gode flygarar som gjer lange trekk.
Vaksne varierer frå 69 til 91 cm i kroppslengd med vengespenn på 127 til 147 cm, litt mindre enn gulnebblom. Vekta ligg oftast mellom 2,7 og 4,5 kg.[1] Hekkedrakta er i svart og kvitt, svart hovud, kvit underside, og eit rutemønstra svartkvit overside. Halsen er svart med eit felt av korte vertikale kvite striper nedst og ein liten flekk med striper i strupen. Halsen har glans i lilla, grønt eller blått. Drakta utanom hekkesesongen er mørk, brunleg, med strupe og framsida av halsen i kvitt. Nebbet er svart og haldast horisontalt. Farga på nebbet og vinkelen skil denne arten frå den liknande gulnebblommen. Kjønna er like.
Når vatn og vassdrag er blitt isfrie på vår og sommaren, lever islommen i hekkeområda. Dei føretrekk store og djupe innsjøar, og byggjer helst reira på små øyer og holmar, truleg som vern mot rovdyr. Tundra eller barskogområde i Nord-Amerika er det dominerande hekkeområdet for arten, der dei hekkar nord til polarsirkelen, og moglegvis enda lengre nord på Grønland. Der er òg ein hekkepopulasjon på ca. 300 par på Island.[2] År om anna hekkar det islom på Bjørnøya, den mest austliggande hekkeplassen som er kjent.[3] Utanom Island og Bjørnøya har han ikkje permanent hekkeutbreiing i Eurasia. Med unnatak av somme islommar som held til ved Island året rundt, er dei trekkfuglar som migrerer til sørlegare, isfrie område om vinteren. Dei kan sjåast så langt sør som Baja California på vestkysten av Nord-Amerika. Dei overvintrar dessutan på austkysten, sør til og med Texas. Under trekket kan dei stoppe på Dei store sjøane. Islommen har òg vinterkvarter på nordvestlege kystar av Europa.[1] Ca. 1100 individ overvintrar langs norskekysten.[4]
Denne arten er som alle lommar spesialiserte fiskeetarar. Han dukkar ned til inntil 70 meters djupne, fangar føda under vatn, og kan halde seg under vatn så lenge som eit minutt.[1] Hovudingrediensane i føda er fisk, dette inkluderer sild, torsk, og hyse i sjøen, sugekarper og artar frå Salmo og Perca-slekta i innsjøar. Men dei kan supplere med anna føde slik at den gjer ut for opptil 45 % av totalen, dette er først og fremst krepsdyr, blautdyr, froskar, leddormar og vasslevande insekt. Det er òg funne små mengder plantematerialar i næringsinntaket.[1]
Storleiken på populasjonen er ikkje estimert, er rekna som stor, men minkande. Arten er sårbar for menneskeleg aktivitet, det inkluderer regulering av vasstand på innsjøar, forsuring av vatn, ureining med bly og anna tungmetall og all uro frå menneske.[5] Islom er ein av artane som er omfatta av Avtalen om vern av migrerande sjøfuglar i Afrika og Eurasia.[6]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Islom Islom eller imbre (Gavia immer) er ein stor medlem av lomfamilien. Dette er ein art med utbreiing i kaldt temperert klima og dels inn i Arktis. Hekkeområdet er først og fremst nordlege Nord-Amerika, Grønland og Island. I hekkedrakta er islommar svarte med kvitt bryst og underside, og kvite flekker på oversida, og liknar soleis gulnebblom. Vinterdrakta er meir gråleg. Han skiljast enklast frå gulnebblom med det svara nebbet sitt i hekkedrakt som vert meir gråkvit i vinterdrakta. Nett som gulnebblom er islom ein trekkfugl som beitar langs norskekysten vinterstid. Islommar har store, kraftfulle symjeføter som gjer dei i stand til å symje og dukke effektivt, men dei er òg gode flygarar som gjer lange trekk.
Islom eller imbre (Gavia immer) er en kystbunden dykkende sjøfugl som tilhører gruppen lommer og i hovedsak hører hjemme i den nearktiske faunaregion.[2] Arten er livskrafting (LC) ifølge IUCNs rødliste.[3]
Islommen er en stor og tung svømmefugl (69–91 cm; 2780–4480 g; vingespenn 127–147 cm[2]) som ligger dypt i vannet. Som hos andre lommer er fjærdrakten svært ulik til ulike årstider, og det er også påtagelige forskjeller mellom voksne og unge fugler. Nebbet er kraftig og dolkformet, hos voksne fugler i sommerdrakt er det helt svart, i alle drakter er i alle fall oversiden mørk, i motsetning til den ganske like gulnebblommen som har helt lyst nebb. I tillegg vil nebbet hos en svømmende islom vanligvis peke rett forover, mens gulnebblommens nebb er påfallende oppoverbøyd. Voksne fugler i sommerdrakt har svart hode og hals med rødt øye og et bånd av hvite lengdestriper på halsen. Ryggen er skifergrå med hvite dråpeflekker, buken skinnende hvit med svarte striper på sidene. Voksne i vinterdrakt og ungfugler har mørk gråaktig overside og hvit underside, med en ufullstendig, svart krage.
Arten hekker og er i hovedsak utbredt i Nord-Amerika (arktisk Canada og Alaska) og på det sørlige Grønland. I Europa hekker den fåtallig (100–300 par) på Island (noen overvintrer der) og sparsomt på Svalbard, tidvis også på Bjørnøya og Jan Mayen, og mer sjelden kanskje også av og til i Finnmark. Langs nordkysten av Russland overtar den lignende arten gulnebblom.[2]
Arten overvintrer langs både øst og vestkysten av Nord-Amerika, norskekysten sør til Lindesnes, De britiske øyer og langs kysten av det kontinentale Europa sør til det sørlige Portugal og sjelden Marokko, samt langs den nordlige spanskekysten (Catalonia) og den mest sørvestlige kysten av Frankrike i Middelhavet.[2] Langs norskekysten er den ganske vanlig om vinteren, da den kan være den tallrikeste lom-arten der.
Arten finnes opprinnelig i: Belgia, Canada, Cuba, Danmark, Færøyene, Frankrike, Grønland, Irland, Island, Mexico, Nederland, Norge, Portugal, Saint-Pierre og Miquelon, Spania, Storbritannia, Svalbard og Jan Mayen og USA.[1]
Islommen er en fiskespiser som kan takle ganske store fisker. Omkring 55–80% av dietten består av fisk, men den spiser også krepsdyr, bløtdyr, vanninsekter, leddormer og amfibier, som frosk med mer.[2] Den kan svømme langt under vann, særlig om den forfølges, men flyr sjelden. De hekker ved fiskerike innsjøer, gjerne vegetasjonsfattige sjøer med ørret eller røye.
På hekkeplassene er den høyrøstet med et vidt spekter av lyder, blant annet en latteraktig, vibrerende lyd (tremolo), høylydt kakling og en lyd som minner om ulvehyl. Den roper mest om natten og gjerne mens den sirkler rundt i lufta over vannet den holder til på. Om vinteren er den vanligvis taus. Lommen legger reiret like i vannkanten, gjerne på en liten holme, og hunnen legger 1–3 (nesten alltid to) egg. Inkubasjonstiden er cirka 24–25 dager. Avkommet har mørrk brun dun med lys eller hvit buk. Ungene får voksen fjærdrakt etter cirka 70–77 dager. Enkelte individer kan overleve i opp mot 20 år.[2]
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Islom eller imbre (Gavia immer) er en kystbunden dykkende sjøfugl som tilhører gruppen lommer og i hovedsak hører hjemme i den nearktiske faunaregion. Arten er livskrafting (LC) ifølge IUCNs rødliste.
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
As treuva ant l'América setentrional, Islanda e Regn Unì. D'invern pi an meridion.
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
DistribussionAs treuva ant l'América setentrional, Islanda e Regn Unì. D'invern pi an meridion.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Nur lodowiec, lodowiec (Gavia immer) – gatunek dużego wędrownego ptaka wodnego z rodziny nurów.
Lodowiec, jak sama nazwa wskazuje, jest gatunkiem arktycznym. Zamieszkuje strefę borealną i tundrę Ameryki Północnej, Grenlandii i Islandii. W Europie pojawia się sporadycznie, na wybrzeżach Atlantyku. Gnieździ się najdalej na północ ze wszystkich nurów.
Ubarwienie godowe: pstry, czarno-biało nakrapiany grzbiet. Wielkości kaczki. Głowa i górna część szyi czarne o zielonkawym połysku, poniżej czarna opaska i półopaska na tle podłużnego, biało-czarnego prążkowania. Ubarwienie spoczynkowe: wierzch szarobrunatny, spód biały. Wędrując trzyma się morza i najrzadziej ze wszystkich nurów zalatuje w głąb lądu. To jeden z najlepszych nurków wśród ptaków - nurkują na głębokość 10 m, a są doniesienia mówiące o 60 m i przebywaniu 15 minut pod wodą.
Ptak ten, wielkości gęsi, jest bardzo podobny do nura białodziobego, od którego różni go ciemny, mocny dziób trzymany poziomo, jego końcowa dolna część wygląda jakby była ucięta. W porównaniu z nurem czarnoszyim ma większą głowę o stromym czole, grubszą szyją i mocniejszy, ciemny i klinowaty dziobie.
Lecąc wydaje dźwięk "kwok", a w czasie gniazdowania długie i żałosne okrzyki. Przeważnie jednak wydziela się cztery odgłosy:
W okresie lęgowym zamieszkuje duże, oligotroficzne jeziora, stawy hodowlane, duże rzeki i zbiorniki zaporowe. W okresie wędrówek i zimą zajmuje wybrzeża morskie.
Okres lęgowy lodowca zaczyna na przełomie maja i czerwca gdy omarzną jeziora nordyckie. W czasie godowych rytuałów samiec i samica jednocześnie nurkują, po czym wyprostowane biegną po wodzie i biją skrzydłami i powierzchnię tafli. Pary łączą się na stałe.
Często duże gniazdo misternie konstruowane z resztek roślinnych i głębokim dnem, w płytkiej wodzie (tak że łatwo mogą zsuwać się do niej na brzuchu), na brzegu lub na małej wysepce. Jedno gniazdo może być wykorzystywane przez parę kolejnych lat.
Od czerwca do sierpnia samica znosi 1–2 jasno- lub ciemnobrunatne jaja z ciemniejszymi plamkami na czubku.
Rodzice wysiadują je na zmianę przez miesiąc. Młode są zagniazdownikami, po wykluciu i osuszeniu podążają za rodzicami do wody. W początkowym okresie usadowione są na plecach dorosłych, co wynika ze słabo rozwiniętej jeszcze termoregulacji. Karmione są z dzioba początkowo bezkręgowcami wodnymi, a potem głównie rybami. Rodzicielska opieka trwa 10-11 tygodni.
Ryby (do 28 cm długości), mięczaki, skorupiaki i owady. Ofiary są łapane po krótkiej obserwacji, dlatego też gdy lodowiec pływa ma zanurzoną głowę pod wodą.
Objęty ochroną gatunkową ścisłą[4].
Stoją na szczycie układu pokarmowego, więc w ciałach tych ptaków gromadzą się trucizny, które wchłaniają wraz ze swymi ofiarami. Wysoka ilość pestycydów jaka znajduje się na ich siedliskach skutkuje kruchymi i cienkimi skorupkami jaj, a co za tym idzie, mniejszym sukcesem rozrodczym.
Nur lodowiec jest symbolem stanu Minnesota w Stanach Zjednoczonych oraz kanadyjskiej prowincji Ontario. Jego wizerunek znajduje się też na kanadyjskich monetach jednodolarowych, zwanych od jego angielskiej nazwy Loonie.
Nur lodowiec, lodowiec (Gavia immer) – gatunek dużego wędrownego ptaka wodnego z rodziny nurów.
A mobelha-grande (Gavia immer) é uma ave da família Gaviidae. Possui 90 cm de comprimento e pode mergulhar até 81 m de profundidade nas águas de lagos e rios.[1] Com as suas patas implantadas bem atrás no corpo, abre caminho quando mergulha, mas é-lhe difícil andar em terra seca. Por vezes, emite um som, um chamamento ruidoso e lamentoso ou geme e ri loucamente, estranhos ruídos esses que com frequência se ouvem de noite.
Esta ave está presente nas moedas de dólar canadense.[2]
A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies)
A mobelha-grande (Gavia immer) é uma ave da família Gaviidae. Possui 90 cm de comprimento e pode mergulhar até 81 m de profundidade nas águas de lagos e rios. Com as suas patas implantadas bem atrás no corpo, abre caminho quando mergulha, mas é-lhe difícil andar em terra seca. Por vezes, emite um som, um chamamento ruidoso e lamentoso ou geme e ri loucamente, estranhos ruídos esses que com frequência se ouvem de noite.
Esta ave está presente nas moedas de dólar canadense.
Cufundarul mare (Gavia immer) este o specie de pasăre din familia Gaviidae, genul Gavia. Cufundarul mare este specific continentului nord-american, dar cuibărește și în Europa pe lacurile interioare din Islanda.
Adulții pot atinge 61-100 cm în lungime și o deschidere a aripilor de 122-152 cm. Greutatea poate varia între 1,6 și 8 kg. În general, cufundarul mare are 81 cm lungime, o deschidere a aripilor de 136 cm și o greutate de aproximativ 4,1 kg.
Au o mărime variabilă, de obicei mult mai mare decât a cufundarului polar (de observat că rarele exemplare gigant de cufundar polar îl pot depăși). Cufundarul mare are ciocul și gâtul mai puternice. Tinerii și adulții în penaj de iarnă au ciocul de culoare albă-cenușie deschisă (însă culmenul și vârful întodeauna negre). Adultul în penaj de vară poate avea un cioc albicios pe părțile laterale. Are penajul de iarnă asemănător cu cel al cufundarului polar dar prezintă un cerc alb în jurul ochiului; creștetul și partea posterioară a gâtului sunt mai întunecate decât spatele (invers la cufundarul polar) și deseori pe partea inferioară a gâtului are ceva ca o jumătate de guler întunecat.
Adulții în timpul împerecherii au restul corpului (mantia) alb amestecat cu negru. Când nu se află în perioada împerecherii au o culoare maronie cu barbia și partea din față albă. Ciocul este de culoare negru-albăstrui și este ținut în poziție orizontală. Această specie, ca și celilalți cufundători, este mâncător de pește, capturând prada sub apă, cufundându-se până la 60 m (200 picioare) adâncime. Dieta de apă dulce constă în știucă, biban, peștele-lună, păstrăv. Dieta de apă sărată constă în plătică, hering, păstrăv de mare.
Cufundarul mare necesită o distanță mare pentru a ateriza, și are greutăți la aterizare.
Cufundarul înoată foarte bine la suprafață, nu are probleme la cufundat în apă și este capabil să zboare sute de kilometri când migrează. Zboară cu ciocul ușor ridicat, și scoate un sunet ce seamănă cu un tremolo, ceea ce face să fie ușor de identificat, mai ușor atunci când zboară.
Bătaia aripilor este destul de liniștită și elastică; labele îi depășesc cu mult corpul.
Cufundarul mare se împerechează în Canada, în părțile nordice ale Statelor Unite ale Americii, Groenlanda și Alaska. Există un număr mic de perechi, aproximativ 3.000, în Irlanda. Ocazional aceștia se împerechează în partea nordică a Scoției. Femela ouă de la 1 până la 3 ouă pe o movilă ușor ridicată din noroi și plante, construit în apropierea apei.
Amândoi părinți construiesc cuibul, participă la incubarea ouălor și hrănesc puii. Această specie iernează pe coastă și pe lacuri largi în N și V Europei și Insulele Britanice dar totodată și în America de Nord.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareCufundarul mare (Gavia immer) este o specie de pasăre din familia Gaviidae, genul Gavia. Cufundarul mare este specific continentului nord-american, dar cuibărește și în Europa pe lacurile interioare din Islanda.
Adulții pot atinge 61-100 cm în lungime și o deschidere a aripilor de 122-152 cm. Greutatea poate varia între 1,6 și 8 kg. În general, cufundarul mare are 81 cm lungime, o deschidere a aripilor de 136 cm și o greutate de aproximativ 4,1 kg.
Potáplica veľká alebo potáplica ľadová[2] (lat. Gavia immer) je veľký druh potáplice z rovnomenného radu vtákov. Hniezdi hlavne v nearktickej oblasti a len na západnom okraji palearktídy. Na Slovensku sa vyskytuje veľmi zriedkavo počas obdobia migrácie a v zime. Do roku 1999 sú známe len štyri pozorovania.[3] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov potáplica veľká patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná, niektoré populácie majú neznámy trend, predpokladá sa zníženie populácie o 30 – 49 % za tri generácie.[1]
Má silný zobák a krk, veľkú hlavu a výrazný hrboľ na čele. Vo svadobnom šate je hlava čierna, chrbát má kontrastnú čiernobielu kresbu, strany krku sú prúžkované. V bežnom šate je zhora tmavá, nevýrazná, zospodu belavá. Hranica medzi svetlým a tmavým sfarbením je na hlave a krku veľmi ostrá; v dolnej časti krku vybieha tmavé sfarbenie do čiastočného obojku. Zobák je modrasto šedobiely s tmavou špičkou, okolo oka výrazný svetlý krúžok.
Počas toku vydávajú tiahle, jasné, opakované „ááááúúh“.[4]
Hniezdia na veľkých jazerách Severnej Ameriky, asi 300 párov hniezdi aj na Islande.[5]
Je zákonom chránená, spoločenská hodnota je 1840 € (Vyhláška MŽP č. 579/2008 Z.z.).
Bežný šat
Vajíčka na hniezde
Dospelá potáplica na hniezde
Mláďatá na chrbte rodiča
Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Potáplica veľká
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Potáplica veľká
Potáplica veľká alebo potáplica ľadová (lat. Gavia immer) je veľký druh potáplice z rovnomenného radu vtákov. Hniezdi hlavne v nearktickej oblasti a len na západnom okraji palearktídy. Na Slovensku sa vyskytuje veľmi zriedkavo počas obdobia migrácie a v zime. Do roku 1999 sú známe len štyri pozorovania. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov potáplica veľká patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná, niektoré populácie majú neznámy trend, predpokladá sa zníženie populácie o 30 – 49 % za tri generácie.
Svartnäbbad islom (Gavia immer) är en fågel som tillhör de större inom familjen lommar och har sin främsta häckningsutbredning kring norra Nordamerika men övervintrar bland annat i Nordsjön. Den är Kanadas nationalfågel.
En adult svartnäbbad islom är mellan 73–88 centimeter (plus fötterna som i flykten sticker ut 13 cm) och har ett vingspann på 118–142 cm. Arten varierar mycket i storlek och de minsta individerna tangerar storlom medan de största bara är något mindre än vitnäbbad islom som den annars liknar. I snitt mäter svartnäbbad islom 81 centimeter på längden, med vingbredd på 136 centimeter och en vikt på 4,1 kilogram. Man har funnit enstaka individer som vägt upp till 8 kilogram. I profil är den stor och kraftig, med brant panna och platt hjässa, kraftig hals och horisontellt hållen näbb vilket skiljer den från vitnäbbad islom.
Könen är lika men hanen är i snitt något större. Den adulta fågeln har i häckningsdräkt ett helsvart huvud och hals som tvärt avslutas mot det vita bröstet. Den har även ett vitt halsband med horisontella svart streck. Undersidan av kroppen är ljus medan ryggen är grå, svart och vit i ett fint rutmönster. Vingovansidan är svartgrå och på nära håll ser man att vingen är beströdd med små fina vita prickar. Undersidan av vingen är ljus förutom bakkanten som är gråsvart. Dess näbb är mörkt grå, som på håll ser svart ut, och den har röda ögon.
Adulta fåglar i vinterdräkt är mer gråbruna istället för svarta. De saknar de vita rutmönstret och de vita prickarna på ovansidan av kroppen. Dess näbb är gråvit men näbbryggen är mörk ända fram till spetsen och den har ett mörkt öga som ringas in i vitt. Kinden, hakan, strupen och halsen är vit framtill, medan hjässa, nacke och baksidan av halsen är mörk. På nära håll ser man att den har en mörk bred halskrage som uppåt avgränsas av ett vitt "hack". Detta hack ser hos den flygande fågeln ut som en ljus halvmåne på halsen.
Juvenil fågel och i första sommardräkt är än ljusare än adult vinter. Den mörka halskragen kontrasterar kraftigare mot resten av kroppen och den har ljusa bräm på rygg och vingar.
I flykten, som är kraftfull och gåslik, håller den hals och huvud utsträckt med de stora fötterna väl synliga bakom kroppen. Den flyger ofta ensam och högt ovanför vattnet och aldrig i organiserad flock.
Dess varningsläte, som ofta hörs i flykten, är ett signifikant skrattliknande tremololäte och kan därför användas för identifiering. Revirlätet är ett spöklikt klagande ljud. Det låter som tu-u-í-ti, tu-í-ti, tu-í-ti, liknande den vitnäbbade islommen. Det finns också och ett lågt råmande läte, likaså vid fara.
Den häckar i Kanada, i delar av norra USA, på Grönland och i Alaska. Det finns också en liten population på cirka 300[2] par på Island. Arten övervintrar utefter havskuster och på större sjöar i Nordamerika, norra Europa och Brittiska öarna. Svartnäbbad islom anses vara monotypisk, det vill säga att man inte delar upp världspopulationen i underarter.
Det finns ett fåtal observationer av hybrider mellan svartnäbbad- och vitnäbbad islom.[3]
I Sverige har den observerats under alla årets månader och i alla landskap utom Härjedalen. Vanligast ses den vintertid utmed kusten av Skåne och Halland.[4]
Fågeln ser ostadig ut både vid landning och när den tar till vingar. Den är klumpig på land eftersom dess fötter är placerade så långt bak på kroppen, vilket är en anpassning för dykning. Vid landning glider den fram på vattnet med buken likt en plog. Den simmar graciöst. Den är parbildande, oftast för livet. Parningen sker på land, men annars tillbringar fågeln sin tid på vattnet, även om spillningen avges på land.[5] Paren försvarar reviret intensivt mot andra lommar.[5] Mot slutet av häckningen samlas de adulta fåglarna i flockar som fiskar gemensamt.[5]
I närheten av vatten skrapar paret ihop en liten kulle av jord och vegetation med en urgröpning i, där hon lägger i snitt en till tre ägg. Paret ruvar tillsammans tills ungarna kläcks efter cirka 24 dygn. Ungarna, som föräldrarna gemensamt tar hand om, är flygga efter mellan 70 och 77 dygn.[5] Ungarna slåss om de inte matas tillräckligt, och ofta överlever bara en unge.[5] Svartnäbbad islom blir könsmogen efter två år.
Denna art är precis som alla lommar, specialiserade fiskätare, som dyker efter sin föda på djup upp till 60 meter. I sötvatten äter den gädda, abborre och öring, och i saltvatten havsöring, sill och olika plattfiskar som exempelvis skrubbskädda.
Svartnäbbad islom är känslig för störningar vid häckningsplatser och miljögifter, som utsläpp av bly, kvicksilver och annat industriavfall vilket fått den att försvinna från vissa häckningsplatser i östra Nordamerika. På andra platser har den minskat eller försvunnit på grund av de negativa effekterna av höjda eller sänkta vattennivåer vilket exempelvis kan leda till att bon översvämmas. Trots dessa hot är populationen så pass stor och dess häckningsområde är så pass stort att den globala populationen inte bedöms som hotad utan IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1] Den omfattas av Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
Svartnäbbad islom är Kanadas nationalfågel. Den förekommer på landets en-dollarsmynt, som därför fått smeknamnet "loonie", och 20-dollarssedeln. Den är symbol på för Ontarios och Minnesota.
Oros- och locklätet, som kan påminna om ett vansinnesskratt, har ofta använts som atmosfäriskt ljud i amerikanska skräckfilmer, precis som storlommens ödsliga läte ofta används i europeisk film.
Svartnäbbad islom förekommer också i ett flertal berättelser bland olika indianstammar i Nordamerika. Några exempel är en av stammen Chippewa om hur den svartnäbbade islommen skapade världen, en av stammen Micmac som beskriver Kwee-moo, den svartnäbbade islommen, som var budbärare för stamhjälten Glooscap. Ett flertal stammar i British Columbia anser att när man hör många läten av svartnäbbad islom, så förebådar det regn eller att islommen är den som hämtar regnet. Det finns också ett flertal berättelser om hur den fick sitt halsband.
Fågeln kallades på svenska tidigare enbart islom. Epitetet svartnäbbad tillkom för att minimera risk för sammanblandning med vitnäbbad islom.
Närbild av huvudet på en adult svartnäbbad islom i sommardräkt.
Adult svartnäbbad islom i sommardräkt.
Svartnäbbad islom fotograferad vid Stakhólstjörn på Island.
Gavia immer
Wikimedia Commons har media som rör svartnäbbad islom.
Wiktionary har ett uppslag om svartnäbbad islom.Svartnäbbad islom (Gavia immer) är en fågel som tillhör de större inom familjen lommar och har sin främsta häckningsutbredning kring norra Nordamerika men övervintrar bland annat i Nordsjön. Den är Kanadas nationalfågel.
Buz dalgıcı (Gavia immer), dalgıç kuşugiller (Gaviidae) familyasına ait bir kuş türü.
Erişkinler, 122-152 santimetre kanat açıklığında ve 61-100 santimetre uzunluğunda olup, benzer Gavia adamsii den ufakça daha küçüktür. Ağırlıkları 1.6–8 kg arasında değişir. Ortalama olarak bir buz dalgıcı, yaklaşık 81 cm uzunluğunda, 136 cm kanat açıklığında ve 4.1 kg ağırlığındadır. Üreme dönemi erişkinlerinin, siyah bir başı, beyaz alt parçaları ve karelerle kaplanan bir siyah ve beyaz örtüsü vardır. Üreme dönemi dışındaki kuş tüyü, çene ve ön boyundaki beyazla, kahverengimsidir. Gaga gri veya beyazımsıdır. Gaga rengi de, benzer olan Gavia adamsii türünden buz dalgıcını ayırır.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Buz dalgıcı (Gavia immer), dalgıç kuşugiller (Gaviidae) familyasına ait bir kuş türü.
Erişkinler, 122-152 santimetre kanat açıklığında ve 61-100 santimetre uzunluğunda olup, benzer Gavia adamsii den ufakça daha küçüktür. Ağırlıkları 1.6–8 kg arasında değişir. Ortalama olarak bir buz dalgıcı, yaklaşık 81 cm uzunluğunda, 136 cm kanat açıklığında ve 4.1 kg ağırlığındadır. Üreme dönemi erişkinlerinin, siyah bir başı, beyaz alt parçaları ve karelerle kaplanan bir siyah ve beyaz örtüsü vardır. Üreme dönemi dışındaki kuş tüyü, çene ve ön boyundaki beyazla, kahverengimsidir. Gaga gri veya beyazımsıdır. Gaga rengi de, benzer olan Gavia adamsii türünden buz dalgıcını ayırır.
Гагара полярна (Gavia immer) — водоплавний птах із роду гагар.
Один з найбільших представників у родині Гагарових. Маса тіла 3,6-4,6 кг, довжина тіла 68-91 см, розмах крил 127—147 см. У дорослого птаха в шлюбному вбранні голова, горло, шия, махові і стернові пера чорні, голова і шия з синьо-зеленим металічним полиском; на межі горла і вола вузька чорно-біла смуга; на боках шиї чорно-білі плями; спина, плечі і покривні пера крил чорні з білими цятками і плямами; низ білий; верхня частина боків тулуба чорна з білими цятками; підхвістя чорне; дзьоб чорний; ноги темно-бурі; райдужна оболонка ока червонувато-бура; у позашлюбному вбранні верх сірувато-бурий, на спині і плечах світла смугастість; на нижній частині шиї розірваний спереду темний «нашийник»; низ білий; дзьоб сірий. Молодий птах подібний до дорослого у позашлюбному оперенні, але пера спини і плечей зі світлою облямівкою; райдужна оболонка ока темно-коричнева.[1]
Ареал: північна частина Північної Америки та західне узбережжя Європи.
В Україні рідкісний залітний птах.
Це незавершена стаття з орнітології.Chim lặn mỏ đen hay chim lặn lớn phương bắc (danh pháp hai phần: Gavia immer), là một loài chim lặn lớn.
Gavia là từ trong tiếng Latinh để chỉ "vịt mào biển" (mặc dù chim lặn không phải là vịt mào). Phần thứ hai trong tên khoa học, immer, có thể có liên quan tới các từ trong tiếng Thụy Điển immer và emmer, nghĩa là tro xám hay đen còn lại sau khi cháy, ám chỉ tới bộ lông của nó; hoặc liên quan tới từ trong tiếng Latinh immergo nghĩa là nhận chìm, hoặc immersus nghĩa là chìm xuống.[2]
Chim trưởng thành có thể dài tới 61–100 cm (24-40 inch) về chiều dài với sải cánh 122–152 cm (4–5 ft), hơi nhỏ hơn một chút so với chim lặn mỏ trắng ("chim lặn mỏ vàng"). Trọng lượng dao động trong khoảng từ 1,6 tới 8 kg (3,6 tới 17,6 pao). Trung bình một con chim lặn mỏ đen dài 81 cm (32 inch), sải cánh 136 cm (54 inch) và cân nặng khoảng 4,1 kg (9 pao).
Chim lặn mỏ đen sinh sản tại Canada, các khu vực tại miền bắc Hoa Kỳ, Greenland và Alaska. Có một quần thể nhỏ (khoảng 3.000 đôi) tại Iceland. Trong một số trường hợp chúng có thể sinh sản tới tận miền viễn bắc của Scotland. Thuần thục sinh dục khi đạt 2 năm tuổi, sống tới 20+ năm. Chim mái đẻ 1-3 trứng trong các ụ bùn đất và cây cỏ rỗng, gần với mặt nước. Cả chim bố lẫn chim mẹ đều xây tổ, ấp trứng và chăm sóc chim non. Mùa sinh sản từ tháng 5 trở đi, khi kết thúc lũ mùa xuân do băng tuyết tan.
Loài này trú đông tại các vùng duyên hải hay trên các hồ lớn tại một khu vực rộng lớn hơn, bao gồm vùng duyên hải phía tây châu Âu và đảo Anh cũng như tại tây và tây nam Bắc Mỹ.
Chim trưởng thành khi vào mùa sinh sản có bộ lông với đầu đen, bụng trắng, lớp lông phủ lưng và hông màu đen-trắng hình bàn cờ. Bộ lông khi không phải mùa sinh sản có màu hơi nâu, với cằm và trước cổ màu trắng. Mỏ màu lam-đen, nằm ngang. Màu và tư thế của mỏ là đặc điểm phân biệt với chim lặn mỏ trắng.
Loài này, giống như mọi loài chim lặn khác, là chuyên gia ăn cá, chúng có thể lặn sâu tới 60 m (200 feet) khi săn mồi. Các loại thức ăn nước ngọt bao gồm cá chó, cá pecca, cá thái dương, cá hồi và cá lư; các loại thức ăn nước mặn bao gồm cá rô biển, cá bơn, cá hồi nâu và cá trích.
Loài chim này cần một khoảng cách lớn để lấy động lượng khi cất cánh và trở thành vụng về khi đậu trên mặt đất. Sự vụng về này là do hai chân của nó nằm ở phía sau của thân: đây là lý tưởng cho việc lặn nhưng lại không phù hợp cho việc đi lại. Khi đậu xuống mặt nước, chúng là dọc theo phần bụng để chậm lại, chứ không phải trên các chân, do chúng ở quá xa về phía sau thân. Chúng bơi lội tốt trên mặt nước, lặn khỏe và có thể bay xa hàng trăm kilômét để di trú. Khi bay, cổ của chúng kéo dài ra, hai chân xuôi về phía sau, thường kèm theo tiếng kêu có vê có giai điệu đặc biệt, có thể dùng tiếng kêu này để nhận ra một con chim lặn đang bay.
Chim lặn thường làm tổ trên các hòn đảo, nơi những loài săn mồi thông thường khó có thể tiếp cận chúng. Tuy nhiên, trứng và chim non cũng hay bị mòng biển, quạ, gấu trúc Mỹ, chồn hôi, chồn vizon, cáo, rùa cá sấu và các loài cá lớn ăn thịt. Chim trưởng thành ít khi bị săn bắt, nhưng đôi khi bị rái cá biển (khi trú đông) và ó biển đầu trắng ăn thịt.[3] Ưng biển cũng quấy nhiễu chim lặn, nhưng có lẽ là để cướp thức ăn chứ không phải săn chúng làm mồi.[4] Khi các loài săn mồi đến gần chim lặn hay tổ của chúng, chim lặn đôi khi tấn công những con vật này bằng cách lao tới và cố gắng mổ vào bụng, lưng, cổ hay gáy chúng.
Loài chim này đã biến mất khỏi một số hồ tại miền đông Bắc Mỹ do các tác động của mưa axít và ô nhiễm, cũng như ngộ độc chì từ chì buộc lưới đánh cá và ô nhiễm thủy ngân từ nước thải công nghiệp. Các nền tảng nổi nhân tạo giúp chim lặn làm tổ cũng được tạo ra tại một số hồ để giảm ảnh hưởng của sự thay đổi mực nước từ các hoạt động của con người như tạo đập ngăn nước.
Chim lặn mỏ đen là một trong số các loài mà Hiệp định bảo tồn chim nước Phi-Á Âu (AEWA) được áp dụng.
Loài chim lặn này rất nổi tiếng tại Canada, hình ảnh của nó xuất hiện trên đồng tiền xu mệnh giá 1 CAD (loonie)[5] cũng như trong các xê ri trước đây của đồng tiền giấy 20 CAD. Nó cũng là chim biểu tượng của tỉnh Ontario (Canada) và tiểu bang Minnesota (Hoa Kỳ).
Tiếng kêu và bề ngoài của chim lặn mỏ đen làm cho nó trở thành nổi bật trong một số truyện cổ tích của thổ dân Bắc Mỹ. Chúng bao gồm câu chuyện về con chim lặn tạo ra thế giới trong truyệnn kể của người Chippewa; truyện xaga của người Micmac miêu tả Kwee-moo, con chim lặn là sứ giả đặc biệt của Glooscap, vị anh hùng của bộ lạc; các bộ lạc bản xứ tại British Columbia tin rằng khi loài này chim này kêu nhiều thì trời sẽ mưa hay thậm chí là mang lại mưa; và truyện kể về vòng cổ của chim lặn xuất hiện trong nhiều phiên bản cổ tích của các bộ lạc vùng duyên hải Thái Bình Dương ở Bắc Mỹ. Các tên gọi trong truyền thuyết bao gồm chim lặn lớn, chim lặn mỏ đen, chim gọi dông, chim lặn, chim đầu xanh, vịt guinea, chim lặn vòng cổ v.v.
Chim lặn mỏ đen cũng được nhắc tới trong tiểu thuyết dành cho thiếu nhi "Great Northern?" của Arthur Ransome.
.jpg)
_moss_landing,_ca_(2)_(8720312789).jpg)
.jpg)
.jpg)
_(8574783618).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_the_Morro_Bay.jpg)
.jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
Chim lặn mỏ đen hay chim lặn lớn phương bắc (danh pháp hai phần: Gavia immer), là một loài chim lặn lớn.
Черноклювая гагара[1], или полярная гагара[2], темноклювая (полярная) гагара[3] (лат. Gavia immer) — птица из рода гагар (Gavia).
Одна из наиболее крупных гагар, размерами уступает лишь белоклювой. Длина тела — 690—910 мм, длина крыла — 331—400 мм, вес 2,7—6,3 кг. У взрослых птиц летом голова и шея чёрные с зелёным металлическим оттенком, узкий поперечный участок у основания горла имеет короткую продольной белую штриховку. Более широкий участок с такой штриховкой расположен по бокам шеи, образуя светлый полуошейник в её средней части. Верхняя сторона тела чёрная с крупными четырёхугольными (в плечевой области) и многочисленными мелкими округлыми белыми пятнами. Нижняя сторона белая с узкими продольными чёрными полосками по бокам груди. Первостепенные маховые буровато-чёрные, вся вершинная половина их стержней черноватая, рулевые чёрные. Клюв чёрный, прямой и массивный, плавающая птица обычно держит его горизонтально.
В зимнем наряде голова и шея взрослых птиц сверху черновато-бурые, спина несколько светлее, тёмно-бурая с размытым рисунком, образованным светлыми каймами и полосками, более широкими на вершинах плечевых перьев. Горло, нижняя сторона шеи, грудь и живот белые. Граница между черновато-бурым верхом и белым низом на боках головы и шеи довольно резкая, вокруг глаза чёткое узкое белое кольцо, у основания шеи — чёрно-бурое полукольцо. Клюв серовато-белый с голубоватым оттенком, его конек и вершина черноватые.
Гнездовой наряд сходен с зимним оперением взрослых, но верх более бурый, на перьях спины широкие бледно-серые каймы образуют отчётливый чешуйчатый рисунок. Светлое кольцо вокруг глаза менее выражено.
Пуховой птенец окрашен темнее, чем у других гагар. Первый наряд: сверху птенец тёмно-бурый, почти чёрный, нижняя сторона несколько светлее. Второй наряд светлее первого, брюшко и нижние кроющие крыла буровато-белые.
Характерный крик черноклювой гагары — громкий и мелодичный вой, символ северной Канады. Этот звук птицы издают только во время периода размножения, для обозначения границ гнездовой территории. В случае опасности издаёт предостерегающий крик, напоминающий смех.
Обычно вечером или ночью их протяжные с подвыванием стоны слышны на многие километры вокруг. Гиканьем гагары подзывают брачных партнёров, птенцов и других особей на своём озере. Единственный звук, издаваемый гагарами в полёте, вибрато — сигнал тревоги, напоминающий хохот. Йодль, или тирольские трели, издают только самцы, этот звук главным образом ассоциируется с защитой территории. Каждый самец имеет свой характерный йодль, и чем крупнее птица, тем ниже звук. К тому же, когда самец меняет свою территорию, то меняет и йодль, стараясь при этом, чтобы он как можно больше отличался от йодля предыдущего хозяина[4].
Встречается в Северной Америке от тихоокеанского до атлантического побережья, на север до арктического побережья. К югу до северо-восточной Калифорнии, северо-западной Монтаны, Северной Дакоты, Айовы, Иллинойса, Индианы, Огайо, Пенсильвании, Массачусетса, Коннектикута, Нью-Гемпшира, Ньюфаундленда. Обитает и на некоторых островах: Исландия, Медвежий[уточните ссылку (уже 159 дней)], Алеутских, Ян-Майен, Баффинова Земля, Ньюфаундленд. Отмечен залёт на Командорские острова (остров Беринга).
В западной Палеарктике регулярно гнездится только в Исландии и на о-ве Медвежий. Известно также гнездование пары в Шотландии в 1970 г. В июле-августе 1996 г. птиц встретили на Новой Земле. Указания на другие залёты в пределы европейской части России, требуют подтверждения (гнездится на Плато Путорана http://www.bylkov.ru/photo/397-0-59784) так же, как и возможность её гнездования на Новой Земле.
Населяет преимущественно крупные и средней величины, довольно глубокие озёра с хорошо развитой прибрежной растительностью и пригодными для гнездования мелкими островками в тундрах и открытых участках таёжной зоны. Во время перелётов встречается на морских побережьях, крупных озёрах и реках. Зимует в прибрежной морской зоне, в Европе от Норвегии до Испании и Португалии, в Северной Америке от Аляски до Калифорнии и от Ньюфаундленда до Флориды и Мексиканского залива.
В полёте шея вытянута, ноги расположены сзади туловища. Перед взлётом разбегаются по воде. При посадке на воду сначала садятся грудью, чем вызывает типичный для этих гагар плеск.
Половой зрелости достигают в два года, живут до 20 и более лет.
Полярная гагара, как и все остальные гагары, отлично ловит рыбу, иногда ныряя за ней на глубину до 60 м. На пресных водоёмах питается в основном небольшими щуками, окунями, речной форелью. На море ловит камбалу, форель, сельдь.
Сезон размножения начинается на юге ареала в мае, на севере по времени окончания паводка. Гнездо располагается рядом с водой. В кладке бывает 1—3 яйца, но, как правило, только два. Размер яиц 9 x 5,7 см. Высиживают яйца и кормят птенцов оба партнёра.
Темноклювая гагара является официальным символом провинции Онтарио и штата Миннесота. Изображена на канадской монете в $1 и на бумажной купюре $5 образца 1991 года (из так называемой «птичьей серии» Канады). Участвует во многих легендах коренных народов Северной Америки. Племена американских индейцев Британской Колумбии (Канада) считают, что протяжный вой черноклювой гагары возвещает дождь, чуть ли не провоцирует его.
Птица чувствительна к загрязнению и кислотным дождям, в связи с чем исчезла с некоторых озёр Северной Америки.
Черноклювая гагара, или полярная гагара, темноклювая (полярная) гагара (лат. Gavia immer) — птица из рода гагар (Gavia).
普通潜鸟（学名：Gavia immer），也叫北方大潜鸟，是广泛分布在北美洲的一种潜鸟，被铸造在加拿大一元硬币上，以及20加元纸币 (1986 Birds of Canada Series) 的背面。普通潜鸟是加拿大安大略省的省鸟，也是美国明尼苏达州的州鸟。
成年普通潜鸟的体长在61-100厘米，翼宽122-152厘米，只比白嘴潜鸟稍微小一点。体重为1.6-8千克，平均为4千克左右。
繁殖期的普通潜鸟分布于加拿大、美国北部、阿拉斯加和格陵兰，在冰岛也有一小部分普通潜鸟。普通潜鸟每次产1-3卵，雄鸟和雌鸟都参与孵化。在冬季，普通潜鸟则南移到海岸线和大湖地区。
和所有的潜鸟一样，普通潜鸟也是捕鱼的好手，可以潜到60米深的水中寻找食物。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 普通潜鸟（学名：Gavia immer），也叫北方大潜鸟，是广泛分布在北美洲的一种潜鸟，被铸造在加拿大一元硬币上，以及20加元纸币 (1986 Birds of Canada Series) 的背面。普通潜鸟是加拿大安大略省的省鸟，也是美国明尼苏达州的州鸟。
成年普通潜鸟的体长在61-100厘米，翼宽122-152厘米，只比白嘴潜鸟稍微小一点。体重为1.6-8千克，平均为4千克左右。
繁殖期的普通潜鸟分布于加拿大、美国北部、阿拉斯加和格陵兰，在冰岛也有一小部分普通潜鸟。普通潜鸟每次产1-3卵，雄鸟和雌鸟都参与孵化。在冬季，普通潜鸟则南移到海岸线和大湖地区。
和所有的潜鸟一样，普通潜鸟也是捕鱼的好手，可以潜到60米深的水中寻找食物。
ハシグロアビ（嘴黒阿比、学名：Gavia immer）は、アビ目アビ科に分類される鳥類の一種である。
北アメリカ大陸北部とグリーンランド沿岸で繁殖し、冬季は北アメリカ沿岸、アリューシャン列島とアイスランド、イギリス、スカンジナビア半島沿岸に渡り越冬する。
黄色：繁殖地、橙色：越冬地、緑色：留鳥
体長約80cm。体色はハシジロアビとよく似ているが、嘴の色の違いで区別できる。
成鳥夏羽は、頭部から頸にかけては光沢のある黒色で、喉と側頸に白と黒の縦じま模様がある。体の上面は黒く白斑が点在し、体の下面は白い。嘴の色は黒く、まっすぐ伸びている。成鳥冬羽は、体の上面がやや灰色みをおびた黒色で、体の下面は白い。幼鳥は体の上面が灰色みをおびた褐色で、体の下面は褐色がかった白色である。雌雄同色である。
非繁殖期は海上に生息する。
川や湖の岸辺の地上に少し窪みを作り植物を敷いて営巣する。1腹2-3個の卵を産む。抱卵期間は約29日で、雌雄協同で抱卵する。
ハシグロアビはカナダと五大湖地域の象徴の１つと見做されている。ミネソタ州とオンタリオ州の州鳥である。また、カナダの一ドル硬貨にある絵柄である。その硬貨はハシグロアビにちなんで「ルーニー」と呼ばれている。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
검은부리아비(Gavia immer)는 아비목 아비속에 속하는 새이다. 북아메리카 대륙 북부, 그린란드 연안에서 서식하며 겨울에는 북아메리카 연안, 알류샨 열도, 아이슬란드, 영국, 스칸디나비아반도 연안에 걸쳐 겨울을 보낸다.
몸 길이는 약 80cm이다. 몸의 색은 흰부리아비와 많이 닮았지만 부리의 색으로 구분할 수 있다. 비번식기에는 바다에서 서식한다. 강이나 호수 기슭의 지상에서 조그마한 구덩이를 만든 다음에 식물이 깔린 둥지를 튼다. 1마리마다 2, 3개 정도의 알을 낳는데 알은 29일 동안 성장한다. 암컷과 수컷이 함께 공동으로 알을 품는다.
