الأسماء في صفحات التنقل
Olingos (genus Bassaricyon) are small to medium-sized (0.7 to 2 kg) procyonids (i.e., members of the raccoon family) found in Central America and northern South America. They are primarily forest-living, arboreal, nocturnal, frugivorous, and solitary, and have one young at a time. Helgen et al. (2013) reviewed the systematics and biogeography of Bassaricyon and recognized four olingo species: a Central American species (B. gabbii), two lowland species with cis-Andean (eastern side of the Andes, B. alleni) and trans-Andean (western side of the Andes, B. medius) distributions, and a newly recognized species, the Olinguito (B. neblina), that is apparently endemic to cloud forests of Colombia and Ecuador in the northern Andes.
An olingoed eo ar bronneged a ya d'ober ar genad Bassaricyon.
Bevañ a reont e Kreiz ha Suamerika.
6 spesad olingoed a zo:
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Els olingos són petits carnívors de la família dels prociònids.
Viuen als arbres, en boscos humits a 2.000 metres d'altitud i són semblants als kinkajús en morfologia i hàbits nocturns. Es desplacen individualment o en petits grups i la cua té entre 11 i 13 anells.
Es poden trobar a Colòmbia, Costa Rica, l'Equador, Hondures, Nicaragua, Panamà, Perú i Veneçuela.
Pertanyen al gènere Bassaricyon, amb les següents espècies:
Die Makibären oder Olingos (Bassaricyon) sind eine in Mittel- und Südamerika lebende Gattung der Kleinbären (Procyonidae). Der Name der Gattung ist von ihrer Ähnlichkeit zu den Makis abgeleitet. Die Gattung umfasst vier Arten, die bekannteste ist der Mittelamerika-Makibär (Bassaricyon gabbii), der auch „Olingo“ genannt wird.[1]
Makibären sind langgestreckte, kurzbeinige Tiere mit langem Schwanz. Ihr kurzes, weiches Fell ist an der Oberseite gräulich oder braun gefärbt, die Unterseite ist heller, hellgelb oder weiß. Das Gesicht ist durch die spitze Schnauze, die kleinen, gerundeten Ohren und die relativ großen Augen charakterisiert. Der Schwanz ist buschig und mit angedeuteten dunklen Ringeln versehen. Im Gegensatz zu ihrem nächsten Verwandten, dem Wickelbären, können Makibären diesen allerdings nicht als Greifschwanz verwenden. Die Tiere erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 35 bis 48 Zentimetern, eine Schwanzlänge von 40 bis 48 Zentimetern und ein Gewicht von 1 bis 1,5 Kilogramm. Aufgrund ihres strengen Geruchs werden die Makibären in Südamerika Olingos genannt. Dies ist eine Ableitung des Wortes oliente, welches so viel wie übelriechend bedeutet.
Das Verbreitungsgebiet der Makibären erstreckt sich von Nicaragua bis Bolivien und das nördliche Brasilien. Ihr Lebensraum sind tropische Regenwälder bis in 2000 Metern Höhe und Nebelwälder mit bis zu 2750 Metern Seehöhe (Bassaricycon neblina).
Makibären sind nachtaktive Baumbewohner, die nur selten auf den Boden kommen. Tagsüber schlafen sie in einem mit Blättern ausgekleideten Nest in einer Baumhöhle, in der Nacht begeben sie sich auf Nahrungssuche. Sie sind ausgezeichnete Kletterer und können gut springen. Sie leben einzelgängerisch oder in Paaren, vergesellschaften sich aber manchmal mit Nachtaffen, Wickelbären oder Opossums.
Makibären ernähren sich hauptsächlich von Früchten, nehmen aber in stärkerem Ausmaß als Wickelbären auch fleischliche Nahrung wie Insekten und kleine Wirbeltiere zu sich.
Über die Fortpflanzung der Makibären ist nicht viel bekannt. Nach einer Tragzeit von rund 75 Tagen kommt in der Regel ein einzelnes Jungtier zur Welt. Dieses öffnet mit einem Monat die Augen, nimmt mit zwei Monaten erstmals feste Nahrung zu sich und erreicht die Geschlechtsreife mit rund zwei Jahren. Die Lebenserwartung in freier Natur wird auf rund 10 Jahre geschätzt, Tiere in menschlicher Obhut können 25 Jahre alt werden.
Die Makibären bilden zusammen mit dem Wickelbär die Unterfamilie Potosinae innerhalb der Kleinbären. Nach einer Revision der Gattung durch den US-amerikanischen Zoologen Kristofer Helgen und Kollegen werden heute vier Makibärarten anerkannt.[1]
Die verwandtschaftlichen Beziehungen zeigt das folgende Kladogramm:[1]
BassaricyonAnden-Makibär (Bassaricyon neblina)
Mittelamerika-Makibär (Bassaricyon gabbii)
Makibär (Bassaricyon alleni)
Chocó-Makibär (Bassaricyon medius)
Die Makibären oder Olingos (Bassaricyon) sind eine in Mittel- und Südamerika lebende Gattung der Kleinbären (Procyonidae). Der Name der Gattung ist von ihrer Ähnlichkeit zu den Makis abgeleitet. Die Gattung umfasst vier Arten, die bekannteste ist der Mittelamerika-Makibär (Bassaricyon gabbii), der auch „Olingo“ genannt wird.
Bassaricyon es un genere de Procyonidae.
The genus Bassaricyon consists of small Neotropical procyonids, popularly known as olingos (/ɒˈlɪŋɡoʊz/), cousins of the raccoon. They are native to the rainforests of Central and South America from Nicaragua to Peru.[1] They are arboreal and nocturnal, and live at elevations from sea level to 2,750 m.[2] Olingos closely resemble another procyonid, the kinkajou, in morphology and habits, though they lack prehensile tails and extrudable tongues, have more extended muzzles, and possess anal scent glands. However, the two genera are not sisters.[3] They also resemble galagos and certain lemurs.
There is disagreement on the number of species in this genus, with some taxonomists splitting the populations into as many as five species (adding B. pauli to the list below), two species (dropping B. medius and B. neblina), or just a single species (B. gabbi).[4] Until recently, only the northern olingo (B. gabbii) was particularly well-known, and it was usually confusingly referred to simply as an olingo. Olingos are quite rare in zoos and are often misidentified as kinkajous.
A previously unrecognized olingo, similar to but distinct from B. alleni, was discovered in 2006 by Kristofer Helgen at Las Maquinas in the Andes of Ecuador.[5] He named this species B. neblina or olinguito and presented his findings on August 15, 2013.[6]
With data derived from anatomy, morphometrics, nuclear and mitochondrial DNA, field observations, and geographic range modeling, Helgen and coworkers demonstrated that four olingo species can be recognized:[2]
Genetic studies have shown that the closest relatives of the olingos are actually the coatis;[2][3] the divergence between the two groups is estimated to have occurred about 10.2 million years (Ma) ago during the Tortonian age,[2] while kinkajous split off from the other extant procyonids about 22.6 Ma ago during the Aquitanian age.[7] The similarities between kinkajous and olingos are thus an example of parallel evolution.
The diversification of the genus apparently started about 3.5 million years ago, when B. neblina branched off from the others; B. gabbii then split off about 1.8 Ma ago, and the two lowland species, B. alleni and B. medius, diverged about 1.3 Ma ago.[2] The dating and biogeography modeling suggest that the earliest diversification of the genus took place in northwestern South America shortly after the ancestors of olingos first invaded the continent from Central America as part of the Great American Interchange.[2] The evolution of olingos thus contrasts with that of kinkajous, a much older lineage that is thought to have arisen in Central America long before they reached South America.[3]
BassaricyonB. alleni (eastern lowland olingo)
B. medius (western lowland olingo)
B. gabbi (northern olingo)
B. neblina (olinguito)
The genus Bassaricyon consists of small Neotropical procyonids, popularly known as olingos (/ɒˈlɪŋɡoʊz/), cousins of the raccoon. They are native to the rainforests of Central and South America from Nicaragua to Peru. They are arboreal and nocturnal, and live at elevations from sea level to 2,750 m. Olingos closely resemble another procyonid, the kinkajou, in morphology and habits, though they lack prehensile tails and extrudable tongues, have more extended muzzles, and possess anal scent glands. However, the two genera are not sisters. They also resemble galagos and certain lemurs.
Bassaricyon es un género de mamíferos carnívoros de la familia Procyonidae, conocidos vulgarmente como olingos.[1] Incluye varias especies de pequeños carnívoros de la región Neotropical.
El número de especies incluidas en este género ha sido muy discutido.[2] Algunos taxonomistas reconocen cinco especies de olingos: B. alleni, B. beddardi, B. gabbii, B. lasius y B. pauli.[3] Otros solamente reconocen dos: B. alleni y B. gabbii.[4] Incluso hay quienes consideran que se trata de una sola especie.[5]
Después de una minuciosa comparación morfológica y del estudio del ADN, en 2013 fue posible diferenciar cuatro especies:[6]
Bassaricyon medius había sido descrita en el Chocó por Thomas en 1909,[7] pero después fue designada como subespecie Bassaricyon gabbii medius.[4] Sin embargo, ha sido confirmada como especie diferente, con al menos dos subespecies: B. m. medius de Colombia y Ecuador y B. m. oronimus de Panamá.[6]
En cambio, la que inicialmente fue descrita como especie Bassaricyon pauli sería una subespecie Bassaricyon gabbii pauli, dado que los ejemplares de Chiriquí, Panamá son de la especie B. gabbii[6] e igualmente Bassaricyon lasius sería una subespecie costarricense Bassaricyon gabbii lasius.[6]
La descrita como especie Bassaricyon beddardi sería una subespecie Bassaricyon alleni beddardi, dado que los ejemplares de Guyana,[6] pertenecen a la misma especie que los del Perú y otros identificados al sur de Venezuela, así como los encontrados al oriente de Colombia y descritos inicialmente como Bassaricyon medius siecatus.[8]
Datos: Q1425180
Multimedia:
Especies: Bassaricyon
Bassaricyon es un género de mamíferos carnívoros de la familia Procyonidae, conocidos vulgarmente como olingos. Incluye varias especies de pequeños carnívoros de la región Neotropical.
Olingot (Bassaricyon) on puolikarhujen suku, jonka lajit elävät Keski- ja Etelä-Amerikan sademetsissä Nicaraguasta Peruun. Ne ovat puissa viihtyviä yöeläimiä, joiden elinalue ulottuu merenpinnan korkeudelta 2750 metriin.[1] Bassaricyonin lajit muistuttavat kaukaista sukulaistaan kinkajua morfologisesti ja elintavoiltaan. Niillä ei kuitenkaan ole tarttumahäntää eikä ulkonevaa kieltä. Sen sijaan niillä on ulkonevampi kuono ja peräaukossa hajurauhaset. Suvun geneettisesti lähimmiksi sukulaisiksi ovat osoittautuneet koatit;[2][1] kinkajun ja Bassaricyonin lajien samankaltaisuutta uskotaan sattumanvaraiseksi.
Bassaricyon-sukuun kuuluvien lajien määrä on kiistanalainen. Eräät tutkijat katsovat sukuun kuuluvan viisi lajia: alleninolingo (B. alleni) eli amazonianolingo, guayananolingo (B. beddardi), gabbinolingo eli olingo (B. gabbii), costaricanolingo (B. lasius) ja panamanolingo (B. pauli). Toiset taas katsovat niitä olevan vain kaksi: B. alleni ja B. gabbii. Kolmannen näkemyksen mukaan lajeja onkin vain yksi.[3] Viime aikoihin saakka vain B. gabbii on tunnettu suhteellisen hyvin, ja siitä on yleisesti käytetty harhaanjohtavasti nimityksenä pelkkää olingoa. Suvun jäseniä on eläintarhoissa melko vähän, ja usein ne sekoitetaan kinkajuun.
Kristofer Helgen löysi vuonna 2006 Ecuadorista, Las Maquinasista, Andien vuoristosta B. allenin kaltaisen, mutta siitä erillisen, aiemmin kuvaamattoman lajin.[4] Hän antoi lajille nimen B. neblina ja julkisti löytönsä 15. elokuuta 2013.[5]
Helgen työtovereineen esitti tieteellisen aineiston perusteella, että Bassaricyon-sukuun kuuluvia lajeja voidaan eritellä neljä:[1]
Olingot (Bassaricyon) on puolikarhujen suku, jonka lajit elävät Keski- ja Etelä-Amerikan sademetsissä Nicaraguasta Peruun. Ne ovat puissa viihtyviä yöeläimiä, joiden elinalue ulottuu merenpinnan korkeudelta 2750 metriin. Bassaricyonin lajit muistuttavat kaukaista sukulaistaan kinkajua morfologisesti ja elintavoiltaan. Niillä ei kuitenkaan ole tarttumahäntää eikä ulkonevaa kieltä. Sen sijaan niillä on ulkonevampi kuono ja peräaukossa hajurauhaset. Suvun geneettisesti lähimmiksi sukulaisiksi ovat osoittautuneet koatit; kinkajun ja Bassaricyonin lajien samankaltaisuutta uskotaan sattumanvaraiseksi.
Les olingos (Bassaricyon) sont des mammifères d'Amérique du Sud de l'ordre des carnivores de la famille des procyonidés. Aussi appelés Lingos ou Kinkajou à face pâle, les olingos sont souvent confondu avec le kinkajou. La forte ressemblance de ces animaux avec les bassaris a inspiré le nom du genre lors de la description de Joel Asaph Allen à partir des restes d'un olingo commun[1].
Le nombre d'espèces valides diffère selon les autorités. Certains auteurs[2] estiment que des espèces comme Bassaricyon lasius et Bassaricyon pauli sont conspécifiques ou des sous-espèces de Bassaricyon gabbii[3].
Selon Catalogue of Life (16 mai 2015)[4] et ITIS (16 mai 2015)[5] :
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (16 mai 2015)[6] :
Selon Paleobiology Database (16 mai 2015)[7] :
Les olingos (Bassaricyon) sont des mammifères d'Amérique du Sud de l'ordre des carnivores de la famille des procyonidés. Aussi appelés Lingos ou Kinkajou à face pâle, les olingos sont souvent confondu avec le kinkajou. La forte ressemblance de ces animaux avec les bassaris a inspiré le nom du genre lors de la description de Joel Asaph Allen à partir des restes d'un olingo commun.
Gli olingo o bassaricioni (Bassaricyon J. A. Allen, 1876) sono un genere di procionidi che vivono nell'America centrale e meridionale. Il genere comprende quattro specie, molto simili nell'aspetto a dei lemuri, la più nota delle quali è l'olingo comune (Bassaricyon gabbii), originario dell'America centrale[1].
Gli olingo sono animali dal corpo allungato, con le zampe corte e una lunga coda. La loro pelliccia, corta e morbida, è di colore grigiastro o marrone sul lato superiore, mentre il lato inferiore è più chiaro, giallo chiaro o bianco. La testa è caratterizzata da muso appuntito, orecchie piccole e arrotondate e occhi relativamente grandi. La coda è folta e ornata da anelli scuri; a differenza di quella del loro parente più prossimo, il cercoletto, non è prensile. Questi animali presentano una lunghezza testa-corpo di 35-48 centimetri, una coda lunga 40-48 centimetri e un peso di 1-1,5 chilogrammi. Il nome olingo deriva dal termine spagnolo oliente, che significa qualcosa tipo «maleodorante», e si riferisce al forte odore che emanano.
L'areale degli olingo si estende dal Nicaragua alla Bolivia e al nord del Brasile. Vivono nelle foreste pluviali tropicali fino a 2000 metri di altitudine e nelle foreste nebulose fino a 2750 metri sul livello del mare (nel caso del Bassaricycon neblina).
Gli olingo sono animali notturni e arboricoli che scendono a terra solo raramente. Di giorno dormono in un nido foderato di foglie nella cavità di un albero, mentre di notte vanno in cerca di cibo. Sono ottimi arrampicatori e sanno saltare bene da un ramo all'altro. Vivono solitari o in coppia, ma a volte socializzano con gli aoti, i cercoletti o gli opossum.
Gli olingo si nutrono principalmente di frutta, ma mangiano anche sostanze di origine animale come insetti e piccoli vertebrati in misura maggiore rispetto al cercoletto.
Non si sa molto sulla riproduzione degli olingo. Dopo un periodo di gestazione di circa 75 giorni, di solito nasce un solo piccolo. Questo apre gli occhi all'età di un mese, inizia a mangiare cibi solidi a due mesi e raggiunge la maturità sessuale intorno ai due anni. L'aspettativa di vita in natura viene stimata intorno ai 10 anni, ma gli esemplari che vivono in cattività possono vivere fino a 25 anni.
Insieme al cercoletto, gli olingo formano la sottofamiglia Potosinae in seno ai Procionidi. Dopo una revisione del genere da parte dello zoologo americano Kristofer Helgen e colleghi, oggi vengono riconosciute quattro specie di olingo[1]:
I rapporti tra le varie specie sono mostrati nel seguente cladogramma[1]:
Bassaricyonolingo delle Ande (Bassaricyon neblina)
olingo comune (Bassaricyon gabbii)
olingo di Allen (Bassaricyon alleni)
olingo del Chocó (Bassaricyon medius)
Gli olingo o bassaricioni (Bassaricyon J. A. Allen, 1876) sono un genere di procionidi che vivono nell'America centrale e meridionale. Il genere comprende quattro specie, molto simili nell'aspetto a dei lemuri, la più nota delle quali è l'olingo comune (Bassaricyon gabbii), originario dell'America centrale.
Olingi, olingu ģints (Bassaricyon) ir viena no jenotu dzimtas (Procyonidae) ģintīm, kas apvieno 4 sugas. Sastopamas Centrālamerikas un Dienvidamerikas tropu lietus mežos, sākot ar Nikaragvu ziemeļos un beidzot ar Peru dienvidos līdz 2000 metriem virs jūras līmeņa.[1] Olingi ir nakts dzīvnieki un to mājvieta ir koku lapotne.
2013. gadā olingu ģints tika papildināta ar vēl vienu sugu — mazo olingu (Bassaricyon neblina), kuru 2006. gadā atklāja Andu kalnu mežos ASV zinātnieki.[2] Kopumā olingi ir ļoti reti zoodārzu iemītnieki un tos bieži jauc ar kinkažu.[3]
Ārēji olingi ir ļoti līdzīgi kinkažu, to galvenā atšķirība ir aste; kinkažu astei ir tveršanas funkcija, bet olingu astei ir tikai līdzsvara funkcija. Olingiem ir slaidāki purni un zema astes tiem ir smaržu sekrēta dziedzeri. Tie ir maza auguma dzīvnieki, to aste ir ļoti gara, garāka par ķermeni. Galvas forma saplacināta, ausis nelielas, noapaļotas un plati novietotas. Abi dzimumi ir apmēram vienā augumā.[4] Kažoka krāsa visiem ir brūna vai pelēkbrūna, dažām sugām uz astes var nojaust gredzenveida krāsojumu, citām aste ir vienā krāsā ar pārējo ķermeni. Pavēdere un pakakle gaišāka kā pārējais ķermenis.
Lielākais ģintī ir ziemeļu olings, kura ķermeņa garums ir 35—47 cm, astes garums 40—52 cm, svars 1,13—1,58 kg.[1] Mazākais ir mazais olings (Bassaricyon neblina). Tā ķermeņa garums ir apmēram 35,5 cm, astes garums 33,5—42,5 cm, svars apmēram 900 g.[5]
Lai arī olingi ir visēdāji, pamatā tie barojas ar augļiem, nektāru un ziediem. Reizēm tie barojas arī ar kukaiņiem un maziem dzīvniekiem. Zoodārzos ir novērots, ka olingi gaļu patērē daudz vairāk kā kinkažu.[4]
Pēdējo gadu ģenētiskie pētījumi liecina, ka olingu tuvākie radinieki ir degunlācīši,[6] lai gan šobrīd katrs ir klasificēts atšķirīgā apakšdzimtā. Olingi šobrīd ir iedalīti kinkažuveidīgo (Potosinae) apakšdzimtā, bet degunlācīši jenotveidīgo (Procyoninae) apakšdzimtā. Olingus ļoti bieži jauc ar kinkažu. Tos visvieglāk var atšķirt pēc astes, kura kinkažu atšķirībā no olingien ir tvērējaste. Lielā ārējā līdzība olingiem ar kinkažu ir piemērs paralēlai evolūcijai, kad apstākļi rada atšķirīgām sugām ne tikai kopīgas īpašības, bet arī ķermeņa uzbūvi.
Starp sistemātiķiem nav vienprātības par olingu ģints sistemātiku. Daži sistemātiķi izdala 5 atsevišķas sugas: Bassaricyon alleni, Bassaricyon beddardi, Bassaricyon pauli, Bassaricyon lasius un Bassaricyon gabbii. Toties citi izdala tikai divas sugas: Bassaricyon alleni un Bassaricyon gabbii. Trešā grupa pieņem, ka ir tikai viena olingu suga.[7] Vēl pavisam nesenā pagātnē pētīta bija tikai viena olingu suga — kuplastes olings. Andu kalnos Ekvadorā 2006. gadā tika atklāta jauna olingu suga — mazais olings, kurš 2013. gadā tika iekļauts olingu sistemātikā.
Mūsdienās, apkopojot dažādos izpētes datus (anatomijas, morfometrikas, molekulāros un DNS), zinātnieki 2013. gadā nonākuši pie secinājuma, ka olingu ģintī būtu jābūt 4 sugām. Sekojošā sistemātika atspoguļo šo iedalījumu.[1]
Olingi, olingu ģints (Bassaricyon) ir viena no jenotu dzimtas (Procyonidae) ģintīm, kas apvieno 4 sugas. Sastopamas Centrālamerikas un Dienvidamerikas tropu lietus mežos, sākot ar Nikaragvu ziemeļos un beidzot ar Peru dienvidos līdz 2000 metriem virs jūras līmeņa. Olingi ir nakts dzīvnieki un to mājvieta ir koku lapotne.
2013. gadā olingu ģints tika papildināta ar vēl vienu sugu — mazo olingu (Bassaricyon neblina), kuru 2006. gadā atklāja Andu kalnu mežos ASV zinātnieki. Kopumā olingi ir ļoti reti zoodārzu iemītnieki un tos bieži jauc ar kinkažu.
De slankberen of olingo's (Bassaricyon) zijn een geslacht van de roofdieren uit de familie kleine beren (Procyonidae). Slankberen zijn voornamelijk boombewonende vruchteneters, die worden aangetroffen in de bossen van Latijns-Amerika.
Slankberen zijn kleine, slanke leden van de familie kleine beren. De vacht is geelbruin. De staart is lang en dikbehaard en bevat vage tot duidelijke ringen.
Slankberen lijken op de rolstaartbeer (Potos flavus), eveneens een nachtactief, boombewonend en vruchtenetend lid van de familie der kleine beren, maar slankberen zijn twee keer zo licht en hebben geen grijpstaart. Bovendien is de kop grijzer, met een meer puntige snuit. Verwarring is ook mogelijk met de Midden-Amerikaanse katfret (Bassariscus sumichrasti), maar de katfret is grijzer van kleur met een vollere en duidelijker geringde staart.
De slankberen hebben een kop-romplengte van 32 tot 49 cm, een staartlengte van 33 tot 53 cm en een lichaamsgewicht van 0,75 tot 1,6 kg. De recent ontdekte Bassaricyon neblina is het kleinste lid van het geslacht en wordt om die reden door zijn ontdekker olinguito genoemd, wat Spaans is voor kleine slankbeer.[1]
Slankberen leven in de bossen van Centraal-Amerika en het noorden en oosten van Zuid-Amerika, zowel in tropische laaglandwouden als in nevelwouden, tot op een hoogte van bijna 2000 m. Het zijn boombewonende nachtdieren. Zij voeden zich net als de rolstaartbeer voornamelijk met boomvruchten, bloemen en nectar. Insecten en andere kleine boombewonende dieren vormen ook onderdeel van hun dieet, maar het is niet bekend in welke mate. Onderzoek aan het gebit suggereert dat slankberen waarschijnlijk vaker dierlijk materiaal eten dan de rolstaartbeer. Van Bassaricyon alleni is bekend dat het in gevangenschap vaker dierlijk materiaal eet dan rolstaartberen.
Slankberen lijken voornamelijk solitair te leven, maar er is weinig bekend over hun sociale gedrag. Soms slaken zij een luide roep. Dit is waarschijnlijk bedoeld als territoriale roep om over een grotere afstand te communiceren met soortgenoten.
Slankberen behoren samen met onder andere de wasberen, neusberen en de rolstaartbeer tot de familie der kleine beren of wasbeerachtigen (Procyonidae). De slankberen worden vaak samen met de rolstaartbeer in een aparte onderfamilie geplaatst, Potosinae. Genetisch onderzoek geeft echter geen ondersteuning voor deze indeling: enkele wetenschappelijke studies geven aan dat de slankberen het nauwst verwant zijn aan de wasberen of de neusberen.
Het aantal soorten binnen het geslacht Bassaricyon wordt betwist. In oudere publicaties worden alle slankberen tot één soort gerekend, Bassaricyon gabbii. De meest gebruikelijke indeling is om vijf soorten tot het geslacht te rekenen: twee voornamelijk Zuid-Amerikaanse soorten, Allens slankbeer (Bassaricyon alleni) en Beddards slankbeer (Bassaricyon beddardi), en drie Centraal-Amerikaanse soorten, Gabbi's slankbeer (Bassaricyon gabbii), Harris' slankbeer (Bassaricyon lasius) en de chiriqui-slankbeer (Bassaricyon pauli). De taxonomie van de groep werd echter herzien door Helgen in een publicatie in 2013.[1] Helgen erkent vier soorten: Bassaricyon alleni uit Zuid-Amerika ten oosten van de Andes, Bassaricyon medius van Zuid-Amerika ten westen van de Andes en in Oost-Panama, Bassaricyon gabbii uit Centraal-Amerika en Bassaricyon neblina, een niet eerder beschreven soort uit de Andes-nevelwouden van Colombia en Ecuador.
De slankberen of olingo's (Bassaricyon) zijn een geslacht van de roofdieren uit de familie kleine beren (Procyonidae). Slankberen zijn voornamelijk boombewonende vruchteneters, die worden aangetroffen in de bossen van Latijns-Amerika.
Multimedia w Wikimedia Commons Olingo[3] (Bassaricyon) – rodzaj drapieżnego ssaka z rodziny szopowatych (Procyonidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w lasach deszczowych Ameryki Środkowej i Południowej[4].
Średniej wielkości ssaki, prowadzące nadrzewny i nocny tryb życia[5].
Nazwa rodzajowa jest połączeniem słów nazwy rodzaju Bassaris Lichtenstein, 1830[a] oraz greckiego słowa κύων kuon – „pies”[6].
Bassaricyon gabbi J. A. Allen, 1876
Badania genetyczne wykazały że taskon ten jest najbliżej spokrewniony z ostronosami z rodzajów Nasua i Nasuella[7]. Po rewizji taksonomicznej przeprowadzonej w 2013 do rodzaju zalicza się cztery gatunki[5][3]:
Olingo (Bassaricyon) – rodzaj drapieżnego ssaka z rodziny szopowatych (Procyonidae).
Olingo é a designação comum aos mamíferos, arborícolas e noturnos, do gênero Bassaricyon, da família dos procionídeos, encontrados nas florestas tropicais da América Central e da Amazônia. Possuem aspecto semelhante ao do jupará, do qual se diferenciam pelo menor tamanho e pela cauda não preênsil e de pelagem longa.
Olingo é a designação comum aos mamíferos, arborícolas e noturnos, do gênero Bassaricyon, da família dos procionídeos, encontrados nas florestas tropicais da América Central e da Amazônia. Possuem aspecto semelhante ao do jupará, do qual se diferenciam pelo menor tamanho e pela cauda não preênsil e de pelagem longa.
Olingobjörnar (Bassaricyon) är ett släkte rovdjur i familjen halvbjörnar som förekommer i Central- och Sydamerika. I släktet finns sex arter, inklusive den nyligen (2013) dokumenterade olinguiton.
Dessa djur har en långsträckt kropp, korta extremiteter och en lång svans. Pälsen är på ovansidan grå- eller brunaktig och på undersidan ljusare, ofta gul- eller vitaktig. Huvudet kännetecknas av en spetsig nos, små avrundade öron och jämförelsevis stora ögon. Den yviga svansen har otydliga ringformiga mönster. I motsats till den närmaste släktingen, veckelbjörnen, kan de inte använda svansen som gripverktyg. Olingobjörnar når en kroppslängd mellan 35 och 48 centimeter, en svanslängd av 40 till 48 centimeter och en vikt mellan 1 och 1,5 kilogram.
Släktets utbredningsområde sträcker sig från Nicaragua till Bolivia och norra Brasilien. Olingobjörnar lever i tropisk regnskog upp till 2 000 meter över havet.
Arterna i släktet är aktiva på natten och lever i träd. På dagen vilar de i ett näste som byggs med löv. Oligobjörnar har särskilt god förmåga att klättra och kan även hoppa. Individerna lever antingen ensamma eller i par; ibland bildar de grupper med andra djur som nattapor, veckelbjörnar och pungråttor.
Dessa djur äter huvudsakligen frukter men livnär sig i större utsträckning än veckelbjörnen av animalisk föda som insekter och mindre ryggradsdjur.
Det saknas fortfarande information om olingobjörnarnas sätt att fortplanta sig. Efter dräktigheten som varar i ungefär 75 dagar föder honan ett enda ungdjur. Ungdjuret öppnar efter en månad ögonen för första gången, börjar efter två månader med fast näring och är efter cirka två år könsmoget. Livslängden i naturen uppskattas till 10 år. Djur i fångenskap blev upp till 25 år gamla.
Olingobjörnar och veckelbjörnen bildar tillsammans underfamiljen Potosinae i gruppen halvbjörnar. Vissa zoologer räknar alla populationer av olingobjörnar till en enda art, Bassaricyon gabbii, men oftast har fem arter brukat skiljas åt:
I augusti 2013 beskrevs en sjätte art i släktet, olinguito (Bassaricyon neblina). Den lever över 1500 m ö.h., i bergsskogar i Ecuador och Colombia.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Olingobjörnar.
Olingobjörnar (Bassaricyon) är ett släkte rovdjur i familjen halvbjörnar som förekommer i Central- och Sydamerika. I släktet finns sex arter, inklusive den nyligen (2013) dokumenterade olinguiton.
Olingo, rakungiller (Procyonidae) familyasından memeli hayvan cinsi.
Ağaççıl ve gececildir. Anal koku bezlerine sahiptirler. En yakın akrabaları koatilerdir. Kinkaju ile olan benzerliği paralel gelişmiş olup eş kökenli değildir. Orta Amerikadan Peru ve Nikaragua'ya kadar Güney Amerika yağmur ormanları ana yaşam alanları ve yayılımıdır.
Etçiller ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Olingo, rakungiller (Procyonidae) familyasından memeli hayvan cinsi.
Ağaççıl ve gececildir. Anal koku bezlerine sahiptirler. En yakın akrabaları koatilerdir. Kinkaju ile olan benzerliği paralel gelişmiş olup eş kökenli değildir. Orta Amerikadan Peru ve Nikaragua'ya kadar Güney Amerika yağmur ormanları ana yaşam alanları ve yayılımıdır.
грец. βασσάρα — «лисичка», грец. κύων — «пес». Слово «Олінго» прийшло через американську іспанську з мови майя.
Bassaricyon знаходиться в тропічних лісах від рівня моря до 2000 метрів.
Морфометрія. довжина голови й тіла: 350—475 мм, довжина хвоста: 400—480 мм, вага: 970—1500 гр.
Опис. Хутро густе і м'яке. Верх від рожевувато-бурого до золотистого, змішаного з чорним або сірим. Низ тіла блідо жовтуватий. Хвіст дещо сплощений і більш-менш чітко кільчастий по середній частині. Загальна форма тіла витягнута, голова уплощенная, морда загострена, і вуха маленькі й округлі. Кінцівки короткі, підошви частково опушені, і кігті різко вигнуті. Хвіст Bassaricyon, на відміну від Potos, має довге волосся і не чіпкий. Самиці мають одну пару пахових молочних залоз.
Це, перш за все, звірі, що ведуть деревний та нічний побут. Вважається, що вдень вони переховуються у гнізді з сухого листя, в дуплі дерева. Чудовий дереволаз і стрибун і може стрибати на три метра без складнощів. Харчується в основному фруктами, але також полює на комах і теплокровних тварин. В неволі потрібно значно більше м'яса, ніж кінкажу (Potos).
У дикій природі живе поодинці або парами. Іноді можна знайти в разом з Potos, а також з опосумами та мірікінами (Aotus). Запахове маркування може використовуватись чи для орієнтації чи для залучення протилежної статі. Дослідження в неволі виявили, що Bassaricyon менш соціальний, ніж Potos, і що двоє самців не могли бути разом. Дослідження полонених виявили, що немає певного сезону розмноження, вагітність тривала 73-74 днів, і кожен з 16 пологів дали одне потомство. Малюки вагою близько 55 грамів при народженні, відкривають очі після 27 днів, починають приймати тверду їжу через 2 місяці, і досягають статевої зрілості у віці 21-24 місяців. Одна самиця залишилася репродуктивно активною до 12 років і в кінцевому підсумку прожила понад 25 років.
рід Олінго — Bassaricyon
Bassaricyon là một chi động vật có vú trong họ Gấu mèo Bắc Mỹ, bộ Ăn thịt. Chi này được J. A. Allen miêu tả năm 1876.[1] Loài điển hình của chi này là Bassaricyon gabbi J. A. Allen, 1876, by designation.
Chi này gồm các loài:
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Bassaricyon là một chi động vật có vú trong họ Gấu mèo Bắc Mỹ, bộ Ăn thịt. Chi này được J. A. Allen miêu tả năm 1876. Loài điển hình của chi này là Bassaricyon gabbi J. A. Allen, 1876, by designation.
Олинго (лат. Bassaricyon) — род млекопитающих из семейства енотовых отряда хищных.
Длина тела 35—47 см, хвоста 40—48 см, масса от 0,7 до 2 кг[1]. B. neblina — самый мелкий вид в семействе енотовых[1]. Туловище удлинённое. Конечности относительно короткие, передние короче задних. Голова широкая, несколько уплощённая. Морда укороченная, заострённая. Уши средней величины, округлые. Глаза большие. Подошвы лап покрыты шерстью, пальцы с острыми искривлёнными когтями. Хвост покрыт удлинёнными волосами, не хватательный. Волосяной покров низкий, очень плотный и мягкий. Спина желтовато-бурая или золотистая с примесью чёрных и сероватых тонов. Брюхо бледно-желтоватое. На хвосте иногда заметны темноватые кольца.[2] Имеют анальную пахучую железу, которую используют для мечения территории и привлечения особей противоположного пола[3][4]. Генетические исследования показали, что ближайшими родственниками олинго являются носухи[5]. Внешнее сходство между олинго и кинкажу является следствием параллельной эволюции.
Зубная формула: I 3 3 C 1 1 P 4 4 M 2 2 = 40 {displaystyle I{3 over 3}C{1 over 1}P{4 over 4}M{2 over 2}=40} 
Обитают во влажных тропических и субтропических лесах Центральной и севера Южной Америки от Никарагуа до Перу[1][6]. Встречаются в джунглях от уровня моря до высоты 2750 м[1].
Экология изучена слабо. Активны ночью. Ведут древесный образ жизни, превосходно лазают. Одиночные животные, но иногда встречаются небольшими группами на больших плодоносящих деревьях. Питаются преимущественно фруктами, хотя поедают также нектар и цветы, а также охотятся на насекомых и мелких позвоночных, в том числе теплокровных. В неволе охотно едят мясо. В помёте только один детёныш, который рождается с закрытыми глазами[2][7][3][4][8].
На олинго охотятся крупные кошки, такие как ягуар, и змеи. Избегают встреч с кинкажу, которые прогоняют их с деревьев. О продолжительности жизни в природе точных данных нет, предположительно не более 10 лет; в неволе доживали до 25 лет.[9][4][3][8]
До недавнего времени рассматривали 5 видов олинго[6], однако после ревизии рода Bassaricyon, проведённой в 2013 году группой исследователей во главе с американским зоологом Кристофером Хелдженом, выделяют 4 вида олинго[1][10]:
Вид B. neblina был открыт в 2006 году Кристофером Хелдженом в Лас-Макинас в Андах Эквадора[11]. Формальное описание этот вид получил в августе 2013 года[1].
Олинго (лат. Bassaricyon) — род млекопитающих из семейства енотовых отряда хищных.
犬浣熊属（学名：Bassaricyon）是食肉目浣熊科的一属，分布于南美洲，包括以下5种：
秘鲁犬浣熊（Bassaricyon alleni） 毛尾犬浣熊（Bassaricyon beddardi） 加氏犬浣熊（Bassaricyon gabbii） 毛犬浣熊（Bassaricyon lasius） 巴拿马犬浣熊（Bassaricyon pauli） 小型犬浣熊 （Bassaricyon neblina）
オリンゴ属(Bassaricyon)は、新熱帯区のアライグマ科の小さな動物である。ニカラグアからペルーにかけての中央アメリカ及び南アメリカの熱帯雨林に生息する[1]。樹上性かつ夜行性で、生息域は海面高から高度2750mまでである[2]。形態や習性は、近縁のキンカジュー属によく似るが、オリンゴ属は樹に巻き付くのに適した尾や押し出し可能な舌を持たず、鼻口がより長く、また肛門腺を持つ。遺伝的解析により、最も近縁なのは、実際はハナグマ属であることが示された[3][2]。キンカジュー属が現存の他のアライグマ科の属から分岐したのが2260万年であるのに対し[4]、オリンゴ属とハナグマ属の分岐は、約1020万年前と推定されている[2]。従って、オリンゴ属とキンカジュー属の間の類似性は、平行進化の一例ということになる。
オリンゴ属を構成する種の数については、分類学者の間で議論がある。B. alleni、B. beddardi、B. gabbii、B. lasius、B. pauliという5つの種を認める立場や、B. alleniとB. gabbiiとの2つの種だけからなるとする立場、さらにはB. gabbii単一種の属であるとする立場がある[5]。最近まで、フサオオリンゴ(B. gabbii)のみがよく知られており、単にオリンゴとも呼ばれていた。オリンゴ属が動物園に展示されることは滅多になく、しばしばキンカジューと誤同定される。
アレンオリンゴ(B. alleni)に似ているが区別される未記載のオリンゴが2006年にKristofer Helgenによってエクアドルのアンデス山脈Las Maquinasで発見された[6]。彼はこの種をオリンギト(B. neblina)と名付け、2013年8月15日に発見を公表した[7]。
解剖学、形態学、DNA、野外観察、地域分布等のデータから、Helgenらは、オリンゴ属には以下の4つの種が認められることを示した[2]。
属の分化は、約350万年前にオリンギトが他から分化したことで始まり、その後約180万年前にフサオオリンゴが分化し、低地に住む残りの2種は約130万年前に分化した[2]。時期と地域分布から、最初の属の分化は、アメリカ大陸間大交差の際に、オリンゴ属の祖先が中央アメリカから侵入してすぐの頃に、南アメリカ北西部で起こったことが示唆されている[2]。
オリンゴ属(Bassaricyon)アレンオリンゴ(B. alleni)
B. medius
フサオオリンゴ(B. gabbii)
オリンギト(B. neblina)
オリンゴ属(Bassaricyon)は、新熱帯区のアライグマ科の小さな動物である。ニカラグアからペルーにかけての中央アメリカ及び南アメリカの熱帯雨林に生息する。樹上性かつ夜行性で、生息域は海面高から高度2750mまでである。形態や習性は、近縁のキンカジュー属によく似るが、オリンゴ属は樹に巻き付くのに適した尾や押し出し可能な舌を持たず、鼻口がより長く、また肛門腺を持つ。遺伝的解析により、最も近縁なのは、実際はハナグマ属であることが示された。キンカジュー属が現存の他のアライグマ科の属から分岐したのが2260万年であるのに対し、オリンゴ属とハナグマ属の分岐は、約1020万年前と推定されている。従って、オリンゴ属とキンカジュー属の間の類似性は、平行進化の一例ということになる。
올링고속(Bassaricyon)은 아메리카너구리과에 속하는 신열대구 포유류 분류군이다. 중앙아메리카와 니카라과부터 페루에 이르는 남아메리카에서 발견된다.[1] 나무 위에서 생활하는 수상성 동물이며, 야행성이고 해수면 높이부터 해발 2750m까지 고도 사이에서 서식한다.[2] 형태학적으로 같은 아메리카너구리과에 속하는 킨카주와 모습이 흡사하다.
4종으로 이루어져 있다.
다음은 아메리카너구리과의 계통 분류이다.[3][2][4]
아메리카너구리과 킨카주속 올링고속 긴코너구리 마운틴코아티속 아메리카너구리속 카코미슬고양이속
