الأسماء في صفحات التنقل
Qulaqlı kirpi(lat. Hemiechinus). Kirpilər fəsiləsinin bir cinsidir.
Tikanlı zirehi gövdənin bel hissəsini tutaraq böyürlərə girir.Təpəsində “keçəli” yoxdur. İynələrində uzununa yastıqlardan başqa köndələn yastıqlarda vardır. Bədənin alt tərəfi və böyürlərin böyük hissəsi nisbətən gödək və yumuşaq tüklərlə örtülmüşdür. Uzun qulaqları səciyyəvidir. iynələrin rəngi nisbətən açıq olub müxtəlif, ancaq çox vaxt kürənvari qum rəngində olur. Böyürləri və bədənin alt tərəfi qonurumtul-boz və ya ağdır.[1]
Cinsin arealı cənub–şərqi Avropanı, Ön, Mərkəzi və Cənubi Asiyanı, Şimali Afrikanı əhatə edir. 5 növündən Qafqazda biri yaşayır.
Cinsə 6 növ daxildir:
Azərbaycan ərazisində yalnız bir növünə rastlamaq mümkündür — Qulaqlı kirpi.
Hemiechinus a zo ur genad e rummatadur ar bronneged.
2 spesad heureuchined azian a zo ennañ:
Hemiechinus és un gènere d'eriçons que conté dues espècies:
Ambdues espècies són originàries del continent asiàtic.
Die Langohrigel oder Ohrenigel[1] (Hemiechinus) sind eine Gattung mit zwei Arten aus der Familie der Igel (Erinaceidae). Sie leben im nördlichen Afrika und im westlichen und zentralen Asien.
Die Langohrigel sind durch ihre großen, herausragenden Ohren gekennzeichnet, die sich sonst bei keinen anderen Igeln finden. Diese dienen einerseits der Hitzeregulierung und sorgen auch für ein ausgezeichnetes Gehör bei der Beutesuche. Die Stacheln dieser Tiere sind braun-weiß gebändert, das übrige Fell ist meist weiß gefärbt. Die Tiere erreichen eine Kopfrumpflänge von 12 bis 27 Zentimetern, der kurze Schwanz ist einen bis fünf Zentimeter lang.
Langohrigel bewohnen trockene Habitate wie Wüsten oder Steppen. Wie alle Stacheligel sind sie nachtaktive Einzelgänger. Tagsüber ziehen sie sich in selbstgegrabene, bis zu einem halben Meter lange Baue zurück; manchmal benutzen sie auch die Baue anderer Tiere. Obwohl ihre Stacheln die Tiere gegen Fressfeinde schützen, können sie auch schnell laufen und legen bei ihren nächtlichen Streifzügen bis zu neun Kilometer zurück. In manchen Regionen halten sie einen bis zu drei Monate langen Winterschlaf.
Langohrigel ernähren sich in erster Linie von Insekten, beispielsweise Heuschrecken und Käfern. Daneben nehmen sie auch kleine Wirbeltiere (unter anderem Echsen) und pflanzliches Material zu sich. Durch ihren trockenen Lebensraum bedingt können sie aber längere Zeit ohne Essen und Trinken auskommen.
Über die Fortpflanzung der Langohrigel ist wenig bekannt. Einmal im Jahr bringt das Weibchen nach fünf- bis sechswöchiger Tragzeit ein bis vier Jungtiere zur Welt. Diese sind zunächst blind und haben weiche Stacheln. Nach zwei Wochen ist ihr Stachelkleid voll ausgeprägt, die Entwöhnung dürfte nach einigen Wochen stattfinden.
Langohrigel werden manchmal als Heimtiere gehalten. In der freien Natur gelten beide Arten als häufig und nicht bedroht.
Tierschutzvereine lehnen die Haltung von Igeln in Gefangenschaft ab und begründen das mit hohen Ansprüchen an Pflege und Ernährung sowie einem starken Bewegungsdrang der Tiere, der bei einer Käfig- oder Terrarienhaltung auf ganz erhebliche Weise eingeschränkt werde.[2]
Die Langohrigel oder Ohrenigel (Hemiechinus) sind eine Gattung mit zwei Arten aus der Familie der Igel (Erinaceidae). Sie leben im nördlichen Afrika und im westlichen und zentralen Asien.
Hemiechinus is a genus of hedgehogs. It contains two species, found in Central and South Asia.[1]
Wikimedia Commons has media related to Hemiechinus. Hemiechinus is a genus of hedgehogs. It contains two species, found in Central and South Asia.
Hemiechinus es un género de erizos que contiene dos especies:
Las dos especies son originarias del continente asiático.
Hemiechinus est un genre de hérissons de la famille Erinaceidae. Il comprend plusieurs espèces appelés « hérissons oreillards »[1], facilement reconnaissables à leurs pavillons auditifs plus développés que chez le hérisson commun. Ils sont appelés aussi pour cette raison hérissons à longues oreilles ou encore hérissons à grandes oreilles.
Il ne faut pas confondre ces espèces avec le Hérisson oreillard d'Éthiopie (Paraechinus aethiopicus), classé par la suite dans un genre distinct[1].
Ce taxon a évolué. Ne sont plus classées dans ce genre, mais dans le genre voisin Paraechinus, les espèces suivantes :
Hemiechinus est un genre de hérissons de la famille Erinaceidae. Il comprend plusieurs espèces appelés « hérissons oreillards », facilement reconnaissables à leurs pavillons auditifs plus développés que chez le hérisson commun. Ils sont appelés aussi pour cette raison hérissons à longues oreilles ou encore hérissons à grandes oreilles.
Il ne faut pas confondre ces espèces avec le Hérisson oreillard d'Éthiopie (Paraechinus aethiopicus), classé par la suite dans un genre distinct.
Ausytieji ežiai (Hemiechinus) – Ežinių šeimos žinduolių gentis.
Nuo kitų ežių skiriasi ilgomis ausimis. Tai nestambūs ežiai. Kūnas 15-28, uodega – 1-5 cm ilgio. Svoris 245-270 g. Nugara padengta dygliais, tačiau šonai beveik be jų. Dygliai šviesūs, su tamsiai rudomis ir baltomis juostelėmis. Dyglių viršūnės su išilginėmis keteromis ir vagutėmis. Pilvo ir šonų plaukai švelnūs ir trumpi, rudai pilkos ar baltos spalvos. Ausys ilgos, beveik du kartus ilgesnės nei galva.
Paplitę stepėse, pusdykumėse ir dykumose. Jų arealas apima Pietryčių Europą, Mažąją, Centrinę ir Pietų Aziją ir Šiaurės Afriką.
Aktyvūs prietemoje ir naktį. Dieną praleidžia savo ar užimtame urve. Minta įvairiais bestuburiais ir smulkiais stuburiniais gyvūnais, kaip driežais, peliniais graužikais ir kt. Nelaisvėje pasižymi kanibalizmu. Šiaurinėse arealo srityse žiemai įminga. Veisimosi laikas ištęstas. Nėštumas 35-42 dienos. Per metus būna viena vada, kurioje 1-7 jaunikliai. Nelaisvėjė išgyvena iki 6-7 metų.
Ausytieji ežiai (Hemiechinus) – Ežinių šeimos žinduolių gentis.
Nuo kitų ežių skiriasi ilgomis ausimis. Tai nestambūs ežiai. Kūnas 15-28, uodega – 1-5 cm ilgio. Svoris 245-270 g. Nugara padengta dygliais, tačiau šonai beveik be jų. Dygliai šviesūs, su tamsiai rudomis ir baltomis juostelėmis. Dyglių viršūnės su išilginėmis keteromis ir vagutėmis. Pilvo ir šonų plaukai švelnūs ir trumpi, rudai pilkos ar baltos spalvos. Ausys ilgos, beveik du kartus ilgesnės nei galva.
Paplitę stepėse, pusdykumėse ir dykumose. Jų arealas apima Pietryčių Europą, Mažąją, Centrinę ir Pietų Aziją ir Šiaurės Afriką.
Aktyvūs prietemoje ir naktį. Dieną praleidžia savo ar užimtame urve. Minta įvairiais bestuburiais ir smulkiais stuburiniais gyvūnais, kaip driežais, peliniais graužikais ir kt. Nelaisvėje pasižymi kanibalizmu. Šiaurinėse arealo srityse žiemai įminga. Veisimosi laikas ištęstas. Nėštumas 35-42 dienos. Per metus būna viena vada, kurioje 1-7 jaunikliai. Nelaisvėjė išgyvena iki 6-7 metų.
Hemiechinus is een geslacht van zoogdieren uit de familie van de egels (Erinaceidae).
Hemiechinus is een geslacht van zoogdieren uit de familie van de egels (Erinaceidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Stepojeż[6] (Hemiechinus) – rodzaj ssaka z rodziny jeżowatych (Erinaceidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji[7].
Greckie ἡμι- hēmi- – mały < ἡμισυς hēmisus – połowa; έχίνος ekhinos – jeż[2][8].
Do rodzaju należą następujące gatunki[6][7]:
Stepojeż (Hemiechinus) – rodzaj ssaka z rodziny jeżowatych (Erinaceidae).
Hemiechinus é um gênero mamífero da família Erinaceidae.
Hemiechinus é um gênero mamífero da família Erinaceidae.
Långörade igelkottar (Hemiechinus) är ett släkte i underfamiljen igelkottar med två arter. Dessa arter lever i norra Afrika samt västra och centrala Asien.
Enligt Wilson & Reeder (2005) utgörs släktet av två arter.[1][2]
Som namnet antyder har dessa djur tydlig stora öron.[3] De är viktiga för att reglera värmehushållet och ger bättre hörsel vid letandet efter föda. Taggarna har en brun-vit färg och övriga delar av kroppen bär vanligtvis en vitaktig päls. Kroppslängden ligger mellan 12 och 27 centimeter och den korta svansen blir en till fem centimeter lång. Vikten är vanligen 250 till 270 g.[3] Vid bra tillgång till föda blir de upp till 400 g tunga.[4]
Långörade igelkottar lever i torra habitat som öken och stäpp.[3] Som alla igelkottar lever de ensamma och är aktiva på natten. Under dagen vilar de i självgrävda cirka en meter långa tunnelsystem eller i lyor som lämnades av ett annat djur.[3] Mot fiender är de skyddad genom taggarna men de har även bra förmåga att springa. Ibland vandrar de nio kilometer per natt. I några regioner håller de vinterdvala som varar i upp till sex månader.[3]
Långörade igelkottar livnär sig huvudsakligen av insekter, till exempel gräshoppor och skalbaggar. De äter även mindre ryggradsdjur som ödlor, as och olika växtämnen.[3] På grund av det torra levnadsområdet har de förmåga att uthärda längre tider utan dricka och mat.[3]
Fortplantningen sker under våren och sommaren. Efter dräktigheten som varar 35 till 42 dagar föder honan upp till sex ungar. Nyfödda ungar väger cirka 10 gram. De får ungefär en månad di och är redan efter sex veckor könsmogna. Med människans vård blir de nästan sju år gamla.[3]
Ibland hölls egyptisk långörad igelkott som sällskapsdjur trots att aktivister inom djurskydd anser att vistelsen i bur inte är naturlig för en art som gärna vandrar och som är aktiv på natten. IUCN räknar båda arter som livskraftig (LC).[2]
Långörade igelkottar (Hemiechinus) är ett släkte i underfamiljen igelkottar med två arter. Dessa arter lever i norra Afrika samt västra och centrala Asien.
Hemiechinus — один з 5 родів номінативної підродини (Erinaceinae) родини їжакових (Erinaceidae), до якої також відносять роди: Atelerix, Erinaceus, Mesechinus, Paraechinus. Останній з них вважається найближчим до Hemiechinus.
Від інших родів родини, зокрема й поширеного в Європі роду Erinaceus відрізняється довгими вухами, розташуванням голчастого волосся майже виключно на спині (не на боках) та низкою інших ознак.
Це невеликі їжаки. Довжина тіла дорослого вухатого їжака 15—28 см, хвоста 1—5 см. Маса 240–290 г. Голки покривають спину, але не покривають боки. Голки світлого забарвлення, прикрашені темними смугами. Шерсть, що росте на боках та на череві — м'яке та світле. Вуха довгі, що часто перевищують довжину голови.
Рід Hemiechinus Fitzinger, 1866 включає у себе 2 види (Види ссавців світу, 2005):
Інколи до цього роду відносять також види роду Paraechinus (в ранзі підроду):
Hemiechinus là một chi động vật có vú trong họ Erinaceidae, bộ Erinaceomorpha. Chi này được Fitzinger miêu tả năm 1866.[1] Loài điển hình của chi này là Erinaceus platyotis Sundevall, 1842 (= Erinaceus auritus Gmelin, 1770).
Chi này gồm các loài:
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Hemiechinus là một chi động vật có vú trong họ Erinaceidae, bộ Erinaceomorpha. Chi này được Fitzinger miêu tả năm 1866. Loài điển hình của chi này là Erinaceus platyotis Sundevall, 1842 (= Erinaceus auritus Gmelin, 1770).
Ушастые ежи[2] (лат. Hemiechinus) — род семейства ежовых. Отличаются от других ежей длинными ушами, представляющими собой адаптацию к более жаркому климату.
Это некрупные ежи: длина тела 15—28 см, хвоста 1—5 см. Масса 248—272 г. Иглы покрывают спину, но почти не заходят на бока. Иглы светлые, окрашены полосами тёмно-коричневого и белого цвета. Поверхность игл с продольными гребнями и бороздками. Волосы на боках и брюхе мягкие и сравнительно короткие, окрашены в буровато-серый или белый цвет. Уши длинные, превышают половину длины головы.
Ушастые ежи населяют степи, полупустыни и пустыни. Их ареал охватывает Юго-Восточную Европу, Переднюю, Среднюю, Центральную и Южную Азию и Северную Африку. Активность сумеречная и ночная. День, как правило, проводят в собственной или занятой норе. Образ жизни одиночный; личный участок самца составляют 4,9 га, самок — 2,8 га. Питаются различными беспозвоночными (чаще насекомыми) и мелкими позвоночными животными (ящерицами, мышевидными грызунами и т. п.). В неволе возможен каннибализм. В северных частях ареала на зиму впадают в спячку. Период размножения растянут. Самки после 35—42 дней приносят один помёт из 1—7 ежат. В неволе доживают до 6—7 лет.
В роду ушастых ежей 6 видов[3]:
На территории России водится один вид — ушастый ёж.
Ушастые ежи (лат. Hemiechinus) — род семейства ежовых. Отличаются от других ежей длинными ушами, представляющими собой адаптацию к более жаркому климату.
Это некрупные ежи: длина тела 15—28 см, хвоста 1—5 см. Масса 248—272 г. Иглы покрывают спину, но почти не заходят на бока. Иглы светлые, окрашены полосами тёмно-коричневого и белого цвета. Поверхность игл с продольными гребнями и бороздками. Волосы на боках и брюхе мягкие и сравнительно короткие, окрашены в буровато-серый или белый цвет. Уши длинные, превышают половину длины головы.
Ушастые ежи населяют степи, полупустыни и пустыни. Их ареал охватывает Юго-Восточную Европу, Переднюю, Среднюю, Центральную и Южную Азию и Северную Африку. Активность сумеречная и ночная. День, как правило, проводят в собственной или занятой норе. Образ жизни одиночный; личный участок самца составляют 4,9 га, самок — 2,8 га. Питаются различными беспозвоночными (чаще насекомыми) и мелкими позвоночными животными (ящерицами, мышевидными грызунами и т. п.). В неволе возможен каннибализм. В северных частях ареала на зиму впадают в спячку. Период размножения растянут. Самки после 35—42 дней приносят один помёт из 1—7 ежат. В неволе доживают до 6—7 лет.
大耳蝟屬（大耳蝟），哺乳綱、食蟲目的一屬，而與大耳蝟屬（大耳蝟）同科的動物尚有林蝟屬（林蝟）、蝟屬（刺蝟）、非洲蝟屬（西非刺蝟）等之數種哺乳動物。
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 物種識別信息
긴귀고슴도치속 또는 헤미에키누스속(Hemiechinus)은 고슴도치 속의 하나이다.[1] 아프리카 북부와 서아프리카, 중앙아시아에서 서식하는 2종을 포함하고 있다.[1]
.jpg)
