الأسماء في صفحات التنقل
Egyptian mongooses have been immortalized in Egyptian paintings going back to around 300 B.C. It was known as the "Pharaoh's Cat" and was considered a holy animal. They were housed in temples and were put as gladiators in arenas to dual with snakes. Skulls of these animals were found in tombs and also mummified remains have been discovered. Legend has it that before a snake hunt they rolled in mud several times and allowed each layer to dry, thus forming a protective shield. They were also the object of many myths because of their talent of "sneaking around" and robbing nests. Human children were the items kidnapped in these tales. Eventually, probably out of respect for their deceptiveness, these mongooses became sacred to the Egyptian people (Osborn, 1998; Minnesota State University, 2001).
Perception Channels: tactile ; chemical
With a wide distribution and high population, the Egyptian mongoose is in no trouble of becoming endangered. In fact, in most mongoose populations, they are the most abundant carnivores living in an area.
US Federal List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Along with controlling local pests, H. ichneumon is capable of killing harmless birds and mammals and other desirable wildlife. This has lead to the extinction and endangerment of some species. They are also a serious pest to chicken farmers. Egyptian mongooses have decimated enough species that the importation and possession of these mongooses is forbidden in some countries (Novak, 1991).
Member of this species are very well-known for their ability to catch creatures that are pests to humans. Egyptian mongooses are important in eliminating rats, mice, and especially snakes. They have been introduced to places in hopes of keeping local pest populations in check (Osborn, 1998).
Positive Impacts: controls pest population
Egyptian mongooses are unassuming creatures with their long-haired, grey coats dotted with brownish speckles; sometimes, the coat is reddish brown with yellow speckles but this is infrequent. A narrow, naked strip of skin surrounds the eyes. Their slender body stands out in sharp contrast to the long, bushy tail, which ends in a black tassel. They have a long, low-slung form which appears reptilian from a distance. The body length is 48 to 60 cm with the tail measuring 33 to 54 cm. They have a long face, small rounded ears which don't project above the head, short legs with five digits on each limb, hind feet which are naked to the heel and foreclaws that are sharp and curved for digging. Another very important feature is the existence of large anal sac containing two glandular openings. These animals have 35 to 40 teeth of which the carnassal are well developed for sheering flesh. If excited, H. ichneumon can bristle its hair and arch its back to appear two times its actual size.
Range mass: 1.7 to 4 kg.
Range length: 48 to 60 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
One particular mongoose in captivity lived over 20 years, although that is rare. In the wild they live approximately 12 years (Novak, 1991).
Range lifespan
Status: captivity: 20 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 12 years.
Average lifespan
Status: captivity: 20.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 12.0 years.
Egyptian mongooses are ground inhabitants who prefer regions with trees near water. They hide and find shelter in burrows, hollow logs or trees, holes in the ground, and rock crevices, especially during the night. Today their habitat also includes cultivated fields and vegetated canal banks (Osborn, 1998).
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Herpestes ichneumon is distributed in Spain, Portugal, Israel, and most of Africa except for central Zaire, the West African lowland forests and southeastern South Africa. It was introduced to Madagascar and Italy (Hinton and Dunn, 1967).
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); ethiopian (Native )
Meals consist of invertebrates, fishes, amphibians, reptiles, birds and mammals. Sometimes, H. ichneumon even dines on fruit. Eggs are a favored delicacy. In fact, The Egyptian mongooses came by their scientific name because the animal was believed to track down crocodile eggs. Whether or not that is true is still unknown. Mongooses have an interesting way of eating eggs: they throw them through their hind legs against something hard like a rock or wall. Also, like their famous relatives, Small Indian Mongooses, Herpestes javanicus, which starred in Kipling's Rikki Tikki Tavi, Ichneumons have a reputation for snake killing. It is commonly believed that mongooses are immune to snake poisons, but this is not so. They are described as having "lightning-fast reflexes," and they erect all the hair on their bodies when on the attack. This is thought to confuse the reptile. With quick and skillful movement, they seize it from behind the head. They don't actually chase their prey but merely encounter it after continuous exploratory walking; then with one speedy strike, make the kill. They can defend themselves from snakes as well. Egyptian Mongooses have the ability to predict and dodge the strike of a snake attack and then catch the snakes head before another strike (Kingdon, 1977; Osborn, 1998).
These mongooses also hunt insects. They place their noses to the earth sniffing until they smell an insect and then they either snatch it up as the unsuspecting bug meanders along above ground or dig it out from below the dirt.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles; eggs; insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: fruit
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Insectivore )
Egyptian mongooses have a large impact on their prey populations, including snakes and rodents.
Gerti Ducker described a period of foreplay before the animals mate. Mating lasts for almost five minutes. During this time, the male knocks the female's neck with his mouth wide open. The male always pursues the female. He makes a noise which the female then repeats. The females then squats and runs, this seduces the male (Hinton and Dunn, 1967).
Egyptian mongooses reach sexual maturity at around 2 years of age. When ready to mate the female's vulva becomes swollen and red. Females can actually come into heat shortly after giving birth--as little as ten days. While giving birth, females stand up with their legs slightly bent. Gestation is approximately 11 weeks and litters range from 2 to 4 young which are born in July or August in Spain (Hinton and Dunn, 1967).
Range number of offspring: 2 to 4.
Average gestation period: 1-2 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 2 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average gestation period: 74 days.
Average number of offspring: 3.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 730 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 730 days.
At birth, Egyptian mongooses are blind and have fur. Around 6 to 8 weeks they first open their eyes (Hayssen, 1993).
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Localized (Nile Delta and environs).
Native, resident.
Die grootgrysmuishond (Herpestes ichneumon) is 'n muishond wat aan die suidelike en oostelike kustreke van Suid-Afrika en Mosambiek voorkom.
Die dier is gespikkeld grys en die hare is lank en grof terwyl die bene swart is. Hy het 'n verlengde kop en lyf en word tot 100 cm lank. Die mannetjie weeg tot 3.4 kg en die wyfie tot 3.1 kg. Die muishond kom voor in die rante van riviere, damme en vleie.
Hulle is dag- en naglewend en soek in pare of klein groepies na kos. Twee kleintjies word vroeg in die somer gebore. Hulle eet muise, voëls, reptiele, paddas en insekte terwyl hulle natuurlike vyande leeus, luiperde, luislange en groot roofvoëls is.
Die grootgrysmuishond (Herpestes ichneumon) is 'n muishond wat aan die suidelike en oostelike kustreke van Suid-Afrika en Mosambiek voorkom.
Misir Manqustu (Latın: Herpestes ichneumon) qədim Misirlilərin müqəddəs heyvanı kimi tanınır. Misirdə, çaylar sahillərində və tarlaları əhatə edən sıx yığınlarda yaşayır.Afrika xaricində olan Sina yarımadasında, həmçinin İsrail, Livanda da yaşayır.
Жизнь животных / Под ред. В. Е. Соколова. — М.: Просвещение, 1989. — Т. 7. Млекопитающие. — С. 312. — 558 с. — ISBN 5-09-001434-5.
Misir Manqustu (Latın: Herpestes ichneumon) qədim Misirlilərin müqəddəs heyvanı kimi tanınır. Misirdə, çaylar sahillərində və tarlaları əhatə edən sıx yığınlarda yaşayır.Afrika xaricində olan Sina yarımadasında, həmçinin İsrail, Livanda da yaşayır.
La mangosta comuna (Herpestes ichneumon), també coneguda com a mangosta egípcia o ichneumon, és una espècie de mangosta. Es creu que podria ser un hoste de la leishmaniosi visceral al Sudan.[1]
Aquesta mangosta viu a gran part de l'Àfrica subsahariana, Egipte, sud d'Espanya i Portugal, i la Mediterrània oriental (Israel-Palestina). Hi ha fonts contradictòries sobre si ha estat introduïda a Madagascar i Itàlia.[2][3]
S'havia pensat que la població ibèrica provenia d'una introducció antiga, donat que és absent del registre fòssil europeu, però estudis moleculars i filogeogràfics recents més aviat donen suport a una colonització natural aprofitant les fluctuacions del nivell del mar al final del Plistocè.[3]
Li agrada viure als boscos, sabanes o matollars, però sempre prop de l'aigua.[4]
És la més gran de les mangostes africanes,[4] amb un cos d'una longitud que varia entre 48 i 60 centímetres, i una cua que varia entre 33 i 54 centímetres de llarg. Té un pes entre 1,7 i 4 quilos.[5]
La mangosta comuna té un cos prim, amb un musell puntegut i orelles petites. Té 35 o 40 dents, amb unes dents carnisseres molt desenvolupades, que utilitza per tallar la carn. El seu pèl llarg i aspre té una coloració que va del gris al marró vermellós i està marcat amb taques marrons o grogues. La cua té la punta de color negre. A les potes del darrere i una zona petita al voltant dels ulls, no té pèl.
La seva dieta consisteix principalment en carn, que inclou rosegadors, peixos, ocells, rèptils, amfibis, i insectes. També s'alimenten sovint de fruita i ous, que llença contra una pedra o superfície dura per trencar-los.
Els mascles i les femelles assoleixen la maduresa sexual als dos anys. L'aparellament es produeix als mesos de juliol o agost, i després d'un període de gestació d'onze setmanes, la femella dona a llum entre dues i quatre cries. Les mangostes comunes neixen cegues i sense pèl, però obren els ulls després d'una setmana.[4]
Es tracta d'un animal diürn que viu en petits grups entre 1 i 7 membres, que generalment estan formats per un mascle, diverses femelles, i les seves cries. Les cries mascles solen deixar el grup abans d'un any d'edat, mentre que les femelles s'hi queden més temps i, fins i tot, s'hi queden per sempre.[5]
La majoria de mangostes comunes salvatges viuen uns 12 anys, tot i que la mangosta comuna més longeva en captivitat va arribar a més de 20 anys.[2]
Com altres mangostes, la mangosta comuna ataca i s'alimenta de serps verinoses. Tenen com a mínim dos tipus de resistència al verí de les serps. Són fins a deu vegades més resistents del normal a les toxines que ataquen al sistema nerviós.[6] També són resistents a les toxines que ataquen el sistema circulatori.[7]
La mangosta comuna és extremadament nombrosa. Mentre altres espècies de mangosta es troben en situació d'amenaça, la mangosta comuna no es troba en risc d'extinció.[2]
En algunes zones rurals d'Egipte com l'alt Egipte, se les té com a mascotes.
John Greenleaf Whittier, poeta americà, va escriure una elegia a una mangosta comuna, la qual havia estat portada a l'Academia Haverhill d'Haverhill, Nou Hampshire, el 1830. El poema, perdut molt de temps, fou publicat el 20 de novembre del 1902 a la revista The Independent.
Al Jubilate Agno, un poema de Christopher Smart, el poeta elogiava al seu gat Jeoffry en el vers 63: "For he killed the Ichneumon-rat very pernicious by land" (en català, Perquè ell va matar la rata d'Ichneumon, molt perniciosa per terra), per un suposat atac sobre una mangosta comuna.
La mangosta comuna (Herpestes ichneumon), també coneguda com a mangosta egípcia o ichneumon, és una espècie de mangosta. Es creu que podria ser un hoste de la leishmaniosi visceral al Sudan.
Promyka ichneumon (Herpestes ichneumon) je šelma z čeledi promykovitých a největší africký druh této čeledi. Vyskytuje se ve většině subsaharské Afriky s výjimkou Demokratické republiky Kongo, západní části Jihoafrické republiky a Namibie. Dále pak na Blízkém východě (Egypt, Izrael, Libanon, Sýrie, Turecko) a díky introdukci též ve Španělsku, Portugalsku, Itálii a na Madagaskaru. Váží 1,7 až 4 kilogramy a dosahuje délky 48 až 60 centimetrů, přičemž její ocas měří 33 až 54 centimetrů. Její strava sestává převážně z masa a zahrnuje hlodavce, ryby, ptáky, plazy, obojživelníky a hmyz. Konzumuje však i ovoce a vejce. Samci a samice dosahují pohlavní dospělosti ve dvou letech. Páření probíhá v červenci či srpnu a doba březosti je 11 týdnů, po nichž samice rodí zpravidla dvě mláďata.
Žije v lesích, savanách či křovinách. Jedná se o možného nositele parazita způsobujícího viscerální leishmaniózu v Súdánu.[2]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Egyptian Mongoose na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu promyka ichneumon ve Wikimedia Commons
Promyka ichneumon (Herpestes ichneumon) je šelma z čeledi promykovitých a největší africký druh této čeledi. Vyskytuje se ve většině subsaharské Afriky s výjimkou Demokratické republiky Kongo, západní části Jihoafrické republiky a Namibie. Dále pak na Blízkém východě (Egypt, Izrael, Libanon, Sýrie, Turecko) a díky introdukci též ve Španělsku, Portugalsku, Itálii a na Madagaskaru. Váží 1,7 až 4 kilogramy a dosahuje délky 48 až 60 centimetrů, přičemž její ocas měří 33 až 54 centimetrů. Její strava sestává převážně z masa a zahrnuje hlodavce, ryby, ptáky, plazy, obojživelníky a hmyz. Konzumuje však i ovoce a vejce. Samci a samice dosahují pohlavní dospělosti ve dvou letech. Páření probíhá v červenci či srpnu a doba březosti je 11 týdnů, po nichž samice rodí zpravidla dvě mláďata.
Žije v lesích, savanách či křovinách. Jedná se o možného nositele parazita způsobujícího viscerální leishmaniózu v Súdánu.
Der (vereinzelt auch das) Ichneumon (Herpestes ichneumon) oder der Melon im engeren Sinn ist eine Raubtierart aus der Familie der Mangusten (Herpestidae). (Im weiteren Sinne werden daneben auch manchmal andere afrikanische Arten der Mangusten als Ichneumons bezeichnet.) Er vertritt den Mungo in Afrika und ist außerdem als einzige Manguste auch auf europäischem Boden heimisch. Der Name leitet sich vom altgriechischen ἰχνεύμων ichneúmōn bzw. ἰχνευτής ichneutēs ab und bedeutet eigentlich ‚Aufspürer‘, bezeichnet aber bereits dieses Tier (‚ägyptische Wieselart‘).[1]
Ichneumons erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 50 bis 65 Zentimetern, hinzu kommen 33 bis 45 Zentimeter Schwanz. Das Gewicht beträgt 1,7 bis 4 Kilogramm. Der Körper ist schlank und langgestreckt, die Gliedmaßen relativ kurz und der Schwanz ist buschig. Sie haben ein langhaariges, graues Fell mit braunen Sprenkeln und sind insgesamt eine eher unauffällige Erscheinung. Das Gesicht ist zugespitzt und die Augen sind von nackten Ringen umgeben.
Ichneumons sind über weite Teile Afrikas verbreitet und fehlen nur in trockenen Wüsten und sehr dichten Regenwäldern. Ihr bevorzugtes Habitat ist die Savanne. Außerdem gehören Kleinasien und Palästina zu ihrem natürlichen Verbreitungsgebiet. Als einzige Mangustenart leben sie auch in Südeuropa, in Spanien und Portugal. Ob die dortigen Bestände natürlichen Ursprungs sind oder vom Menschen in der Antike eingeführt wurden, ist umstritten. In jüngerer Vergangenheit wurden sie auch in Italien und auf Madagaskar eingeführt.
In der ganzen Lebensweise zeigen Ichneumons sehr starke Parallelen zu den Mungos: Sie gehen tagsüber auf Nahrungssuche und fressen Insekten, Nagetiere, Vögel und Reptilien. Wie Mungos können sie Giftschlangen durch blitzschnelles Zupacken überwältigen. Außerdem verzehren sie gerne Eier, die sie mit den Hinterbeinen aufnehmen und gegen einen Felsen schleudern, um die Schale zu knacken.
Über das Sozialverhalten gibt es unterschiedliche Berichte, es wurden sowohl einzelgängerische als auch in Paaren lebende Tiere beobachtet.
Nach 60- bis 84-tägiger Tragzeit bringt das Weibchen zwei bis vier Jungtiere zur Welt. Sie werden vier bis acht Wochen gesäugt und mit sechs bis zwölf Monaten selbständig. Die Lebenserwartung in menschlicher Obhut kann über 20 Jahre betragen.
Im alten Ägypten wurde der Ichneumon als heiliges Tier verehrt (im Französischen heißt er darum rat des pharaons, „Pharaonenratte“) und findet sich in zahlreichen Fresken und Reliefs, vor allem aus der Ptolemäerzeit, aber auch schon aus dem Alten Reich. Die Beliebtheit des Ichneumons hängt wie die des Mungos in Indien mit seinem Ruf als Schlangenbekämpfer zusammen.[2] Aristoteles beschrieb diese Schlangenkämpfe, und Herodot schilderte, dass Ichneumons einbalsamiert und an heiligen Orten begraben würden. Plinius der Ältere berichtet von einem ägyptischen Volksglauben, wonach der Ichneumon schlafenden Krokodilen ins Maul springe, ihnen das Herz herausreiße und sie dadurch töte. Dies hat natürlich keinerlei Realitätsbezug, trug aber zur Beliebtheit des Ichneumons bei.
Der Ichneumon wird von der Weltnaturschutzunion IUCN in der Roten Liste gefährdeter Arten als nicht gefährdet („Least Concern“) bezeichnet.
Der (vereinzelt auch das) Ichneumon (Herpestes ichneumon) oder der Melon im engeren Sinn ist eine Raubtierart aus der Familie der Mangusten (Herpestidae). (Im weiteren Sinne werden daneben auch manchmal andere afrikanische Arten der Mangusten als Ichneumons bezeichnet.) Er vertritt den Mungo in Afrika und ist außerdem als einzige Manguste auch auf europäischem Boden heimisch. Der Name leitet sich vom altgriechischen ἰχνεύμων ichneúmōn bzw. ἰχνευτής ichneutēs ab und bedeutet eigentlich ‚Aufspürer‘, bezeichnet aber bereits dieses Tier (‚ägyptische Wieselart‘).
Banbankeya Misrê an banbanke (Herpestes ichneumon), cureyekî guhandarên goştxweran e ji famîleya banbankeyan (Herpestidae) ye.
Dirêjiya banbankeya Misrê di navbera 48–60 cm û teve dûvikê 33–54 cm. Giraniya banbankeya Misrê ji 1.7–4 kg.[2]
Kiloxa Banbankeya Misrê
Resmek e kevn ya banbankeya Misrê
Banbankeya Misrê çalakgerê rojê ye. Banbanke heta 12 salî dijî ye,lê carna digihîje 20 salan di rewşa girtî da.[2][3]
Banbankeya Misrê goştxwer e ku xwarinên wê ji kojer, balinde, masî, xijende, bejavok, mêş û mûr çêdibin, lê dikane hêk û mêwe jî bixwe.Banbanke dikane êrîşê maregîska Felestînê (Vipera palaestinae), kobrayê çolê (Walterinnesia aegyptia ) û kobrayê jehrtifokê bi qirikê reş (Naja nigricollis) bike û wan bixwe.[4]
Banbankeya Misrê li gihayên savana, daristanan û nêzî avê dijî.[5]Banbanke li Misr, Spanya, Portûgal, Îsraîl,Sûrî, Tirkiye, başûrê Kurdistanê û piraniya welatên bine Sahara yê ji xeynî Komara Kongoyê Dimokratî, rojavayê Afrîkayê Başûr û Namibiya yê têne dîtin. Banbanke pir çendîn e, lê rewşa parastinê banbanke ne di bin xeterê nemabûnê ye.[3]
Banbankeya Misrê an banbanke (Herpestes ichneumon), cureyekî guhandarên goştxweran e ji famîleya banbankeyan (Herpestidae) ye.
De Egyptyske ichneumon (Latynske namme: Herpestes ichneumon) is in sûchdier út it skift fan 'e rôfdieren (Carnivora), de famylje fan 'e mangoesten (Herpestidae) en it skaai fan 'e gewoane mangoesten (Herpestes), dat foarkomt yn dielen fan Afrika, it Midden-Easten en it Ibearysk Skiereilân. Dit bist spile in wichtige rol yn 'e mytology fan it Alde Egypte.
De Egyptyske ichneumon komt foar yn 'e eastlike helte fan Egypte, fan 'e Nyldelling oant de kust fan 'e Reade See, en teffens yn eastlik Sûdaan, westlik Eritreä en westlik Etioopje. Fierders libbet er yn hiel West-Afrika besuden de Sahara, yn noardlik Kameroen, súdlik Tsjaad en frijwol de hiele Sintraal-Afrikaanske Republyk en Súd-Sûdaan. Ek komt er foar yn it gebiet fan 'e Grutte Marren fan Afrika, it grutste part fan Angoala, de ûnderrin fan 'e rivier de Kongo en by de kust fan 'e Yndyske Oseaan lâns fan súdlik Somaalje oant en mei Kaap de Goede Hoop.
Dêrnjonken is de Egyptyske ichneumon ek lânseigen yn it noardlike diel fan 'e Libyske lânstreek Syrenaika, op it Sinaï-skiereilân en by de eastkust fan 'e Middellânske See lâns yn Israel, Palestina, Libanon en Syrje. Yn Turkije, ta einbeslút, is er lânseigen yn it súdlike sintrale diel fan Lyts-Aazje, en dêrwei oant djip yn Turksk-Koerdistan. As eksoat hat dit bist him ferspraat nei it Ibearysk Skiereilân, dêr't er yn 'e Moarske Tiid, tusken 711 en 1492, yntrodusearre wêze soe om rotten te bestriden. De ichneumon komt dêr no rûnom yn it wyld foar yn súdwestlik Spanje en yn it súdlike twatrêdepart fan Portegal. Fierders is er ek, sij it op folle beheindere skaal, troch de minske yntrodusearre yn Itaalje en op Madagaskar.
De Egyptyske ichneumon hat trochinoar in kop-romplingte fan 48-60 sm, mei in sturtlingte fan 33-54 sm en in gewicht fan 1,7-4 kg. Dit bist hat in rank lichem mei in smel, spjochtich snútsje en lytse earen. De bek sit fol mei 35-40 flymskerpe tosken, dy't bedoeld binne om fleis mei te snijen. De lange, rûge pels rint yn kleur útinoar fan grizich oant rodzich brún, en hat brune en giele spikkels. De sturt hat in swart útein. De efterpoaten en lytse stikjes om 'e eagen hinne binne ûnbegroeid.
Egyptyske ichneumons jouwe de foarkar oan wâlden, savannes of gebiet mei in protte strewelleguod. It binne lykwols fernimstige bisten, dy't har maklik oanpasse kinne. Yn elts gefal komme se nea fier fan oerflaktewetter foar.
De Egyptyske ichneuman is in deidier en libbet yn lytse famyljegroepkes fan 1-7 eksimplaren, dy't yn 'e regel besteane út in mantsje, ferskate wyfkes en harren jongen. Jonge mantsjes ferlitte de groep yn 'e regel ear't se in jier âld binne, mar jonge wyfkes bliuwe faak langer en it komt ek wol foar dat dy har hiele libben by harren bertegroep bliuwe. De peartiid falt yn july of augustus, en nei in draachtiid fan 11 wiken smyt it wyfke dan in nêst fan 2-4 jongen. Dy komme blyn en keal te wrâld. De eachjes geane nei likernôch in wike iepen. Sawol de mantsjes as de wyfkes binne mei twa jier geslachtsryp. Yn it wyld libje Egyptyske ichneumons rûchwei 12 jier, mar yn finzenskip kinne se wol mear as 20 jier wurde.
Op it menu fan Egyptyske ichneumons stiet benammen fleis, wêrûnder kjifdieren, fisken, fûgels, reptilen, amfibyen en ynsekten, koartsein alles wat se te pakken krije kinne. Fruchten en aaien litte se ek net lizze. Aaien brekke se iepen troch se tsjin in stien of in muorre te smiten. Likemin as oare mangoesten skrikke Egyptyske ichneumons derfoar werom om gifslangen oan te fallen en op te fretten. Se hawwe sadwaande in hege tolerânsje ûntwikkele foar it gif fan trije soarten slangen: de Palestynske njirre (Vipera palaestinae), de swarte woastynkobra (Walterinnesia aegyptia) en de swarthalskobra (Naja nigricollis).
De Egyptyske ichneuman hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en om't de populaasje stabyl liket te wêzen. Sterker noch, dit bist is tige talryk en bedriget dêrtroch earder oare bistesoarten yn har fuortbestean as dat er dêr sels yn bedrige wurde soe. Yn 'e Egyptyske mytology koe de god Ra himsels feroarje yn in reuseftige ichneumon mei in lingte fan mear as 24 m om 'e boasaardige slangegod Apopis te befjochtsjen. De ferearing fan Egyptyske ichneumons is bekend út ferskate stêden út 'e Egyptyske Aldheid, nammentlik Heliopolis, Bûto, Saïs, Atribis, Bûbastis en Herakleopolis Magna. Der binne ek in protte mummys fan ichneumons fûn. Yn guon plattelânsgebieten yn Opper-Egypte wurde ichneumons ek hjoed de dei noch holden as húsdieren.
Der binne alve erkende ûndersoarten fan 'e Egyptyske ichneumon:
De Egyptyske ichneumon (Latynske namme: Herpestes ichneumon) is in sûchdier út it skift fan 'e rôfdieren (Carnivora), de famylje fan 'e mangoesten (Herpestidae) en it skaai fan 'e gewoane mangoesten (Herpestes), dat foarkomt yn dielen fan Afrika, it Midden-Easten en it Ibearysk Skiereilân. Dit bist spile in wichtige rol yn 'e mytology fan it Alde Egypte.
The Egyptian mongoose (Herpestes ichneumon), also known as ichneumon (/ɪkˈnjuːmən/),[2] is a mongoose species native to the coastal regions along the Mediterranean Sea between North Africa and Turkey, tropical and subtropical grasslands, savannas, and shrublands in Africa. Whether it is introduced or native to the Iberian Peninsula is in some doubt. Because of its widespread occurrence, it is listed as Least Concern on the IUCN Red List.[1]
The Egyptian mongoose's long, coarse fur is grey to reddish brown and ticked with brown and yellow flecks. Its snout is pointed, its ears are small. Its slender body is 48–60 cm (1 ft 7 in – 2 ft 0 in) long with a 33–54 cm (1 ft 1 in – 1 ft 9 in) long black tipped tail. Its hind feet and a small area around the eyes are furless. It has 35–40 teeth, with highly developed carnassials, used for shearing meat. It weighs 1.7–4 kg (3.7–8.8 lb).[3]
Sexually dimorphic Egyptian mongooses were observed in Portugal, where some females are smaller than males.[4]
Female Egyptian mongooses have 44 chromosomes, and males 43, as one Y chromosome is translocated to an autosome.[5]
The Egyptian mongoose lives in swampy and marshy habitats near streams, rivers, lakes and in coastal areas. Where it inhabits maquis shrubland in the Iberian Peninsula, it prefers areas close to rivers with dense vegetation. It does not occur in deserts.[3]
It has been recorded in Portugal from north of the Douro River to the south, and in Spain from the central plateau, Andalucía to the Strait of Gibraltar.[6][7]
In North Africa, it occurs along the coast from Western Sahara to Tunisia, and from northern Egypt across the Sinai Peninsula.[1] In Egypt, one individual was observed in Faiyum Oasis in 1993. In the same year, its tracks were recorded in sand dunes close to the coast near Sidi Barrani.[8] An individual was observed on an island in Lake Burullus in the Nile Delta during an ecological survey in the late 1990s.[9] In the Palestinian territories, it was recorded in the Gaza Strip and Jericho Governorate in the West Bank during surveys carried out between 2012 and 2016.[10] In western Syria, it was observed in the Latakia Governorate between 1989 and 1995; taxidermied specimens were offered in local shops.[11] In southern Turkey, it was recorded in the Hatay and Adana Provinces.[12]
In Sudan, it is present in the vicinity of human settlements along the Rahad River and in Dinder National Park.[13] It was also recorded in the Dinder–Alatash protected area complex during surveys between 2015 and 2018.[14] In Ethiopia, the Egyptian mongoose was recorded at altitudes of 2,000–3,000 metres (6,600–9,800 ft) in the Ethiopian Highlands.[15][16]
In Senegal, it was observed in 2000 in Niokolo-Koba National Park, which mainly encompasses open habitat dominated by grasses.[17] In Guinea’s National Park of Upper Niger, the occurrence of the Egyptian mongoose was first documented during surveys in spring 1997. Surveyors found dead individuals on bushmeat markets in villages located in the vicinity of the park.[18]
In Gabon’s Moukalaba-Doudou National Park, it was recorded only in savanna habitats.[19] In the Republic of Congo, it was repeatedly observed in the Western Congolian forest–savanna mosaic of Odzala-Kokoua National Park during surveys in 2007.[20]
In the 1990s, it was considered a common species in Tanzania's Mkomazi National Park.[21]
Several hypotheses were proposed to explain the occurrence of the Egyptian mongoose in the Iberian Peninsula:
The Egyptian mongoose is diurnal.[25] In Doñana National Park, single Egyptian mongooses, pairs and groups of up to five individuals were observed. Adult males showed territorial behaviour, and shared their home ranges with one or several females. The home ranges of adult females overlapped to some degree, except in core areas where they raised their offspring.[26]
It preys on rodents, fish, birds, reptiles, amphibians, and insects. It also feeds on fruit and eggs. To crack eggs open, it throws them between its legs against a rock or wall.[3] In Doñana National Park, 30 Egyptian mongooses were radio-tracked in 1985 and their faeces collected. These samples contained remains of European rabbit (Oryctolagus cuniculus), sand lizards (Psammodromus), Iberian spadefoot toad (Pelobates cultripes), greater white-toothed shrew (Crocidura russula), three-toed skink (Chalcides chalcides), dabbling ducks (Anas), western cattle egret (Bubulcus ibis), wild boar (Sus scrofa) meat, Algerian mouse (Mus spretus) and rat species (Rattus).[27] Research in southeastern Nigeria revealed that it also feeds on giant pouched rats (Cricetomys), Temminck's mouse (Mus musculoides), Tullberg's soft-furred mouse (Praomys tulbergi), Nigerian shrew (Crocidura nigeriae), Hallowell's toad (Amietophrynus maculatus), African brown water snake (Afronatrix anoscopus), and Mabuya skinks.[28] It attacks and feeds on venomous snakes, and is resistant to the venom of Palestine viper (Daboia palaestinae), black desert cobra (Walterinnesia aegyptia) and black-necked spitting cobra (Naja nigricollis).[29]
In Spain, it has been recorded less frequently in areas where the Iberian lynx was reintroduced.[30]
Captive males and females reach sexual maturity at the age of two years.[31] In Doñana National Park, courtship and mating happens in spring between February and June. Two to three pups are born between mid April and mid August after a gestation of 11 weeks.[32] They are hairless at first, and open their eyes after about a week. Females take care of them for up to one year, occasionally also longer. They start foraging on their own at the age of four months, but compete for food brought back to them after that age. In the wild, Egyptian mongooses probably reach 12 years of age. A captive Egyptian mongoose was over 20 years old.[3] Its generation length is 7.5 years.[33]
In 1758, Carl Linnaeus described an Egyptian mongoose from the area of the Nile River in Egypt in his work Systema Naturae and gave it the scientific name Viverra ichneumon.[34] H. i. ichneumon (Linnaeus, 1758) is the nominate subspecies. The following zoological specimen were described between the late 18th century and the early 1930s as subspecies:[35]
In 1811, Johann Karl Wilhelm Illiger subsumed the ichneumon to the genus Herpestes.[46]
A survey of poaching methods in Israel carried out in autumn 2000 revealed that the Egyptian mongoose is affected by snaring in agricultural areas. Most of the traps found were set up by Thai guest workers.[47] Numerous dried heads of Egyptian mongooses were found in 2007 at the Dantokpa Market in southern Benin, suggesting that it is used as fetish in animal rituals.[48]
The Egyptian mongoose is listed on Appendix III of the Berne Convention, and Annex V of the European Union Habitats and Species Directive.[1] In Israel, wildlife is protected by law, and hunting allowed only with a permit.[47]
Mummified remains of four Egyptian mongooses were excavated in the catacombs of Anubis at Saqqara during works started in 2009.[49] At the cemetery of Beni Hasan, an Egyptian mongoose on a leash is depicted in the tomb of Baqet I dating to the Eleventh Dynasty of Egypt.[50] The American poet John Greenleaf Whittier wrote a poem as an elegy for an ichneumon, which had been brought to Haverhill Academy in Haverhill, Massachusetts, in 1830. The long lost poem was published in the November 1902 issue of "The Independent" magazine.[51] In Christopher Smart's poem, Jubilate Agno, the poet's cat Jeoffry was praised in line 63: "For he killed the Ichneumon-rat very pernicious by land," for a purported attack on an Egyptian mongoose. The Sherlock Holmes canon also features an ichneumon the short story The Adventure of the Crooked Man, though due to Watson's description of its appearance and its owner's history in India it is likely to actually be an Indian grey mongoose.[52]
_(1980)_Fig._129.png)
{{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The Egyptian mongoose (Herpestes ichneumon), also known as ichneumon (/ɪkˈnjuːmən/), is a mongoose species native to the coastal regions along the Mediterranean Sea between North Africa and Turkey, tropical and subtropical grasslands, savannas, and shrublands in Africa. Whether it is introduced or native to the Iberian Peninsula is in some doubt. Because of its widespread occurrence, it is listed as Least Concern on the IUCN Red List.
La Ikneŭmono (Herpestes ichneumon) estas malgranda mamulo, membro de la familio de la Herpestedoj) kaj la ununura membro eŭropa de tiu familio, supozeble enmetita de la araboj en Iberio, ĉar ili uzis ilin kiel maskotoj kaj por protekti sin kontraŭ serpentoj. Ĝi loĝas en Iberio (kie ĝi etendiĝas), en la sudfranca regiono Akvitanio, ampleksaj zonoj de Afriko kaj Arabio, kaj estis enmetita en Madagaskaro.
Plenkreskuloj estas 2 al 3,5 k pezaj kaj ĉirkaŭ 1 m longaj. Ĝi estas sveltaj, kun relative longa vosto, tre okra harfelo videbla inter la haroj, nigra tufo ĉe la vostopinto, mallongaj gamboj, ĝnerale hirta aspekto, malhela hararo, sukcenkoloraj okuloj.
Ĝi estas tiom noktema kiom tagema besto, la Ikneŭmono dum la idozorga sezono moviĝas kun idoj per ege originala sistemo, ĉar ĉiu el la idoj piediras sub la vosto de la antaŭa, kvazaŭ formante serpentoformon, kio havigas al la besto la nomon de hararserpento kaj al iu ĉasisto terurigan ektimegon ĉar tiu ŝajne vidis enorman serpenton kiu post la pafo disiĝis en multaj eroj. Tiuj bestoj povas venki venenajn serpentojn kiel viperoj, kiujn ili mortigas evitante ties venenajn mordojn.
Ili nutras sin je kunikloj, mikromamuloj kaj reptilioj, ĉefe serpentoj, kvankam foje ili manĝas ankaŭ birdojn, insektojn, kadavraĵojn ktp.
Ili loĝas en zonoj de makiso kaj abundaj kunikloj kaj serpentoj.
En Hispanio troviĝas la subspecio Herpestes ichneumon widdringtoni priskribita de Gray en 1842. En la insulo de Balearoj nome Cabrera, tiu subspecio estas bone markita ĉar ĝi distingiĝas klare de la populacioj de la nordo de Afriko pro iom plej granda grando, pli pufaj oreloj, koloro pli malhela en la hispanaj populacioj kaj ĉefe pro dentoj pli grandaj.
La Ikneŭmono (Herpestes ichneumon) estas malgranda mamulo, membro de la familio de la Herpestedoj) kaj la ununura membro eŭropa de tiu familio, supozeble enmetita de la araboj en Iberio, ĉar ili uzis ilin kiel maskotoj kaj por protekti sin kontraŭ serpentoj. Ĝi loĝas en Iberio (kie ĝi etendiĝas), en la sudfranca regiono Akvitanio, ampleksaj zonoj de Afriko kaj Arabio, kaj estis enmetita en Madagaskaro.
Plenkreskuloj estas 2 al 3,5 k pezaj kaj ĉirkaŭ 1 m longaj. Ĝi estas sveltaj, kun relative longa vosto, tre okra harfelo videbla inter la haroj, nigra tufo ĉe la vostopinto, mallongaj gamboj, ĝnerale hirta aspekto, malhela hararo, sukcenkoloraj okuloj.
Ĝi estas tiom noktema kiom tagema besto, la Ikneŭmono dum la idozorga sezono moviĝas kun idoj per ege originala sistemo, ĉar ĉiu el la idoj piediras sub la vosto de la antaŭa, kvazaŭ formante serpentoformon, kio havigas al la besto la nomon de hararserpento kaj al iu ĉasisto terurigan ektimegon ĉar tiu ŝajne vidis enorman serpenton kiu post la pafo disiĝis en multaj eroj. Tiuj bestoj povas venki venenajn serpentojn kiel viperoj, kiujn ili mortigas evitante ties venenajn mordojn.
Ili nutras sin je kunikloj, mikromamuloj kaj reptilioj, ĉefe serpentoj, kvankam foje ili manĝas ankaŭ birdojn, insektojn, kadavraĵojn ktp.
Ili loĝas en zonoj de makiso kaj abundaj kunikloj kaj serpentoj.
En Hispanio troviĝas la subspecio Herpestes ichneumon widdringtoni priskribita de Gray en 1842. En la insulo de Balearoj nome Cabrera, tiu subspecio estas bone markita ĉar ĝi distingiĝas klare de la populacioj de la nordo de Afriko pro iom plej granda grando, pli pufaj oreloj, koloro pli malhela en la hispanaj populacioj kaj ĉefe pro dentoj pli grandaj.
El meloncillo (del latín meles, tejón) (Herpestes ichneumon), también conocido vulgarmente como mangosta común o egipcia, es una especie de mamífero carnívoro de la familia Herpestidae. Es un mamífero de pequeño tamaño y la única especie europea de su familia.
El meloncillo tiene una silueta alargada y afilada,[2] con el pelaje de coloración uniforme pardo grisáceo y los pelos color negro con la punta crema,[3] los cuales son largos, midiendo entre 6 y 8 cm, bajo los que se encuentra una borra densa y suave.[4] Las patas son oscuras[3] y cortas, con cinco dedos en cada pie y garras afiladas y curvadas que utiliza para excavar[5] y no son retráctiles.[3] Tiene la cola ancha en su base y con mechón de pelos largos y negros en su punta y las orejas son cortas anchas y redondeadas.[3] Un rasgo distintivo de esta especie es que tiene la pupila horizontal, algo excepcional entre los carnívoros.[3] Además presenta una bolsa anal de gran tamaño, con dos aberturas glandulares.[5]
El cuerpo mide entre 48 y 60 cm; y la cola, entre 33 y 54 cm. Su peso oscila entre 1,7 y 4 kg.[6]
Su fórmula dentaria es la siguiente: 3/3, 1/1, 3-4/3-4, 1-2/1-2 = 32-40.[2]
Se encuentra principalmente en África al sur del Sahara, desde el sur de Senegal y Gambia hasta África oriental, así como en Angola, Zambia, Malaui y Mozambique.[1] Falta en la mayor parte del África austral, aunque se encuentra en el noreste de Namibia, norte de Botsuana, noreste de Zimbabue y a lo largo de la costa de Sudáfrica.[1] Además de en África, existe en la península del Sinaí, sur de Turquía, y en Europa, en la península ibérica,[1] donde muestra una ligera tendencia expansiva y ocupa la zona suroccidental, siendo principalmente abundante en el Algarve, Sierra Morena, Coto de Doñana y serranías de Málaga y Cádiz.[7]
Habita en zonas costeras, lacustres y ribereñas, como marismas y pantanos, evitando los bosques húmedos y desiertos extremos.[1]
Se pensaba que su distribución en la península ibérica se debía a una introducción antigua, debido a que la especie se encuentra ausente en el registro fósil europeo.[1] Probablemente fuera introducido por los fenicios, con la intención de eliminar de sus casas los ratones y reptiles,[8] pero solo se han encontrado pruebas de que fuera traída a España por los romanos con esa función (un esqueleto de meloncillo fue hallado en una tumba de Mérida junto a otros animales domésticos sacrificados y en otros dos lugares de Portugal).[9][10]
Sin embargo, estudios filogeográficos llevados a cabo en la segunda década del siglo XXI revelaron que las poblaciones ibéricas de meloncillo presentan una elevada diferenciación genética en relación con las poblaciones africanas, indicando que esta especie habría llegado a la península cruzando el estrecho de Gibraltar durante las fluctuaciones del nivel del mar que sucedieron a finales del Pleistoceno, lo que descartaría la introducción por el hombre.[11]
Tanto nocturno como diurno, el meloncillo cuando está con las crías se desplaza de una forma muy original, cada una de ellas, bajo la cola del siguiente, dando lugar a una forma de serpiente, lo que le ha valido el apelativo de serpiente peluda, y algún susto a algún cazador que ha creído ver una enorme serpiente que con el disparo se desvanecía en muchos trozos.[cita requerida] Puede con serpientes venenosas como las víboras, a las que da muerte esquivando su venenosa mordedura.
Se alimenta de conejos, micromamíferos y reptiles, sobre todo culebras, aunque también come aves, insectos, carroña, etc.
Según el historiador griego, Diodoro Sículo; esta especie fue objeto de gran adoración en los rituales del Antiguo Egipto, a raíz de su utilidad como reguladores de la abundante y fértil población de cocodrilos que habitaban la ribera del Nilo. Diodoro refiere la acción instintiva del icneumón, como cascador de los huevos de reptil, por mucho que esto no le aportara beneficio alguno. También relata la acción de este animal, como depredador natural del caimán; al introducirse el roedor entre sus mandíbulas, en los momentos en que este se encontraba dormido, devoraban inmediatamente el estómago. Saliendo ilesos y ocasionándoles una muerte instantánea.[cita requerida]
Se reconocen las siguientes subespecies:[12]
En la península ibérica se encuentra la subespecie Herpestes ichneumon widdringtonii, descrita por Gray en 1842. Para Cabrera, esta subespecie está bien definida, ya que se distingue claramente de las poblaciones que hay en el norte de África por su tamaño algo mayor, globos auditivos más inflamados, color más oscuro en las poblaciones ibéricas y, sobre todo, por sus dientes más grandes.[13] En la provincia de Salamanca se refieren muchos ataques al ganado vacuno. No está comprobado que estos ataques los produzcan los meloncillos.
El meloncillo (del latín meles, tejón) (Herpestes ichneumon), también conocido vulgarmente como mangosta común o egipcia, es una especie de mamífero carnívoro de la familia Herpestidae. Es un mamífero de pequeño tamaño y la única especie europea de su familia.
Mangosta arrunta (Herpestes ichneumon) Herpestes generoko animalia bat da, Herpestidae familiako ugaztun haragijalea. Mangosta gisa ezagutzen diren animalietako bat da.
Mangosta arruntak honako azpiespezie ditu:[1]
Mangosta arrunta (Herpestes ichneumon) Herpestes generoko animalia bat da, Herpestidae familiako ugaztun haragijalea. Mangosta gisa ezagutzen diren animalietako bat da.
Ikneumoni eli egyptinmungo (Herpestes ichneumon) on laajalle levinnyt mangustilaji, joka on tunnettu myös nimillä faaraorotta ja egyptinmangusti.[3] Sen nimi tulee kreikan "jäljittäjää" tarkoittavasta sanasta, sillä niitä käytettiin muinaisessa Egyptissä jäljittämään tuhoeläimiä asumuksissa.[4]
Ikneumoni on kissaa vähän isompi, ja sen notkea ruumis tuo mieleen näätäeläimet. Aikuinen painaa noin 3,5 kiloa ja on häntineen noin metrin mittainen.[3] Sen turkki on yleisväriltään kiiltävän harmaa, mutta hännän kärki on musta.[3]
Ikneumoni elää Etelä-Espanjan metsissä, Portugalissa, Lähi-idässä ja suuressa osassa Afrikkaa lukuun ottamatta Saharaa, Afrikan sarvea, Keski- ja Lounais-Afrikan metsäalueita ja eteläisen Afrikan sisämaata.[1][3] Lajia on aiemmin istutettu Madagaskarille, josta se on kuitenkin mahdollisesti jo hävinnyt.[1] Myös Espanjan ja Portugalin populaatioiden arvellaan olevan istutettuja.[1] Laji jaetaan levinneisyysalueellaan yhteentoista eri alalajiin[2].
Ikneumoni on yksineläjä, joka liikkuu lähinnä päivisin.[3]
Ikneumoni eli egyptinmungo (Herpestes ichneumon) on laajalle levinnyt mangustilaji, joka on tunnettu myös nimillä faaraorotta ja egyptinmangusti. Sen nimi tulee kreikan "jäljittäjää" tarkoittavasta sanasta, sillä niitä käytettiin muinaisessa Egyptissä jäljittämään tuhoeläimiä asumuksissa.
La mangouste ichneumon[1] (Herpestes ichneumon), mangouste d'Égypte (de l'anglais Egyptian mongoose) est improprement dénommée rat des pharaons (car ce n'est pas un rongeur) mais c'est une espèce de carnivore qui ne se trouve plus guère en Égypte mais est présente plus en amont dans les vallées des deux Nils et dans les savanes d'Afrique orientale. On la trouve aussi sous les dénominations espagnole de meloncillo et portugaise de sacarrabos. Elle avait dès l'Antiquité une réputation de destructeur de serpents.
En Europe, la mangouste ichneumon est présente dans la péninsule ibérique, où elle aurait été introduite pendant l'occupation arabe du territoire (qui se prolongea de 711 jusqu'en 1492, plus longtemps dans certaines zones que dans d'autres). Les Arabes d'Al-Andalus ont peut-être introduit cette mangouste, ainsi que probablement la genette (Genetta genetta), comme chasseur de rats. Quelques individus, échappés de la captivité, auraient alors subi un processus de marronnage. Elle subsiste aussi sur le littoral maghrébin et dans le delta du Nil.
Dans la mythologie égyptienne, le dieu Rê se transforme en ichneumon géant (plus de 24 mètres) pour lutter contre le serpent Apophis. Le culte de l'ichneumon est attesté dans diverses villes de l'Égypte antique : Héliopolis, Bouto, Saïs, Athribis, Bubastis, Hérakléopolis, etc. De nombreuses momies d'ichneumon ont été retrouvées[2].
Herpestes ichneumon vu par Johann Christian Daniel von Schreber, en 1780
Statuette d'ichneumon coiffé de l'uræus et du disque solaire. Bronze, époque ptolémaïque.
Dans son Enquête, Hérodote fait mention du rat sacré lors de son récit sur le prêtre d'Héphaistos et roi d'Égypte Séthon[3].
Voici l'extrait concerné :
"Après lui régna, dit-on, le prêtre d'Héphaistos[4], qui s'appelait Séthon. Celui-là n'eut que mépris pour la classe des guerriers, dont il pensait n'avoir jamais besoin ; entre autres outrages qu'il leur infligea, il les dépouilla de leurs terres alors que, sous les rois précédents, ils en avaient reçu chacun douze aroures, à titre spécial.
Par la suite, quand Sennachérib, roi d'Arabie et d'Assyrie, marcha sur l'Égypte avec une armée nombreuse, les guerriers égyptiens refusèrent tout secours à leur roi. Le prêtre, en cette extrémité, pénétra dans le temple et vint aux pieds de la statue de son dieu gémir sur les malheurs qui le menaçaient. Au milieu de ses lamentations, le sommeil le prit et il crut voir en songe le dieu, debout près de lui, l'encourager et lui promettre qu'il ne lui arriverait aucun mal s'il marchait contre l'armée des Arabes. Il lui enverrait lui-même des défenseurs.
Confiant en ce songe et accompagné des Égyptiens qui voulurent bien le suivre, Séthon établit son camp à Péluse, qui est la porte de l'Égypte ; aucun des guerriers ne se joignit à lui, mais seulement des commerçants, des artisans et des boutiquiers. Quand les ennemis arrivèrent devant Péluse, les rats des champs envahirent leur camp pendant la nuit et rongèrent leurs carquois, leurs arcs, et même les courroies de leurs boucliers, si bien que le lendemain, dépouillés de leurs armes, ils durent prendre la fuite et périrent en grand nombre. Aujourd'hui encore on voit dans le temple d'Héphaistos une statue en pierre de ce roi, qui porte un rat sur la main ; une inscription lui fait dire : "Regardez-moi, et soyez pieux" "[5].
L'ichneumon est mentionné par Montaigne dans l'Apologie de Raymond Sebon comme un ennemi du crocodile, dont selon Buffon, il mange les œufs.
L'ichneumon est évoqué dans une des aventures de Sherlock Holmes.
La mangouste ichneumon (Herpestes ichneumon), mangouste d'Égypte (de l'anglais Egyptian mongoose) est improprement dénommée rat des pharaons (car ce n'est pas un rongeur) mais c'est une espèce de carnivore qui ne se trouve plus guère en Égypte mais est présente plus en amont dans les vallées des deux Nils et dans les savanes d'Afrique orientale. On la trouve aussi sous les dénominations espagnole de meloncillo et portugaise de sacarrabos. Elle avait dès l'Antiquité une réputation de destructeur de serpents.
A mangosta exipcia[2][3] (Herpestes ichneumon) é un mamífero omnívoro pertencente á familia dos Herpéstidos.
Pelame pardo con abundantes pintas grises. Patas curtas e o rabo moi alongado. Habita en terreos con matogueiras mestas e con zonas rochosas. Actividade diúrna, habitualmente solitario. Depreda roedores, serpes e lagartos. Tamén se pode alimentar de ovos e froitos.
Presente no sur da Península Ibérica, na Dalmacia e Africa. En Italia foi introducida a mangosta asiática nos anos da década de 1960.
A mangosta exipcia (Herpestes ichneumon) é un mamífero omnívoro pertencente á familia dos Herpéstidos.
La mangusta egiziana o icneumone (Herpestes ichneumon Linnaeus, 1758) è un carnivoro della famiglia degli Erpestidi. (Talvolta, in senso più ampio, il nome «icneumone» viene utilizzato per indicare anche altre specie di manguste africane.) Occupa in Africa la nicchia ecologica che in Asia è occupata dalla mangusta grigia indiana e dalla mangusta di Giava ed è inoltre l'unica specie di mangusta originaria anche del suolo europeo. Il suo nome deriva dal greco antico ἰχνεύμων (ichneúmōn) o ἰχνευτής (ichneutēs), che significa «che segue le tracce», ma gli antichi, in realtà, la indicavano con un altro nome («donnola egiziana»)[2].
L'icneumone ha una lunghezza testa-corpo di 50-65 cm, ai quali vanno aggiunti altri 33-45 cm di coda. Il peso varia tra gli 1,7 e i 4 kg. Ha corpo snello e allungato, con arti relativamente brevi e coda folta. È ricoperta da una lunga pelliccia di colore grigio screziato di marrone e presenta, nel complesso, un aspetto poco appariscente. Il muso è appuntito e gli occhi sono circondati da un anello di pelle nuda.
L'icneumone è diffuso in gran parte dell'Africa, dove è assente solamente nei deserti più aridi e nelle foreste pluviali molto fitte. Suo habitat preferito è la savana. Inoltre, è presente anche in Asia Minore e in Palestina. È l'unica specie di mangusta diffusa nell'Europa meridionale, in Spagna e Portogallo. Tuttavia, se la specie sia sempre stata presente in questo continente o vi sia stata introdotta dall'uomo in tempi antichi è tuttora oggetto di discussione. Più di recente, è stata introdotta anche in Italia, dove non si è avuta acclimatazione, e in Madagascar.
Le abitudini di questa specie mostrano forti parallelismi con quelle della mangusta grigia indiana e della mangusta di Giava: va in cerca di cibo durante il giorno e si nutre di insetti, roditori, uccelli e rettili. Come queste altre due specie è in grado di sopraffare i serpenti velenosi effettuando attacchi fulminei. Consuma anche uova, che afferra con le zampe anteriori e lancia contro una roccia per romperne il guscio.
Riguardo al comportamento sociale, le testimonianze sono discordanti, in quanto è stata avvistata sia da sola che in coppie.
Dopo 60-84 giorni di gestazione, la femmina dà alla luce da due a quattro piccoli. Essi vengono allattati per un periodo variabile dalle quattro alle otto settimane, e raggiungono la piena indipendenza tra i sei e i dodici mesi. L'aspettativa di vita in cattività può superare i 20 anni.
Ne vengono riconosciute undici sottospecie[3]:
Nell'antico Egitto, l'icneumone veniva venerato come un animale sacro (in francese viene infatti chiamato rat des pharaons, «ratto dei faraoni») e si trova raffigurato in numerosi affreschi e rilievi, in particolare di età tolemaica, ma anche dell'Antico Regno. La popolarità dell'icneumone dipende, come per le manguste dell'India, dalla sua reputazione di cacciatore di serpenti[4]. Aristotele ne descrisse i combattimenti contro i serpenti, ed Erodoto scrisse che gli icneumoni venivano imbalsamati e sepolti in luoghi sacri. Plinio il Vecchio racconta che gli abitanti dell'Egitto credevano che gli icneumoni saltassero in bocca ai coccodrilli e strappassero loro il cuore, uccidendoli. Naturalmente, questa affermazione non ha nulla a che vedere con la realtà, ma ha contribuito ad accrescere la popolarità dell'icneumone. Per Plutarco l’icneumone, il bue e la pecora erano venerati poiché utili e d’aiuto per l’uomo.[5]
L'icneumone viene classificato sulla Lista Rossa delle specie minacciate dell'Unione Internazionale per la Conservazione della Natura (IUCN) come specie «a rischio minimo» (Least Concern).
La mangusta egiziana o icneumone (Herpestes ichneumon Linnaeus, 1758) è un carnivoro della famiglia degli Erpestidi. (Talvolta, in senso più ampio, il nome «icneumone» viene utilizzato per indicare anche altre specie di manguste africane.) Occupa in Africa la nicchia ecologica che in Asia è occupata dalla mangusta grigia indiana e dalla mangusta di Giava ed è inoltre l'unica specie di mangusta originaria anche del suolo europeo. Il suo nome deriva dal greco antico ἰχνεύμων (ichneúmōn) o ἰχνευτής (ichneutēs), che significa «che segue le tracce», ma gli antichi, in realtà, la indicavano con un altro nome («donnola egiziana»).
Egiptinė mangusta arba ichneumonas (lot. Herpestes ichneumon) – mangustinių (Herpestidae) šeimos gyvūnas, gyvenantis Šiaurės Afrikoje ir Vidurio Rytuose.
Egiptinė mangusta yra 48–60 cm ilgio, su 33–54 cm uodega. Svoris – 1,7–4 kg.
Egiptinė mangusta turi liekną kūną, su smailiu snukučiu ir mažomis ausimis. Turi apie 35–40 dantų su didelėmis iltimis, naudojamomis mėsos plėšimui. Kailio spalva svyruoja nuo pilkos iki rausvai rudos spalvos, su rudais arba geltonais dryžiais. Uodegos geltonai–juodai dryžuotos.
Leišmaniozės nešiotojas[1].
Egiptinę mangustą galima rasti Egipte, Maroke, Libijoje, Ispanijoje, Portugalijoje, Izraelyje, Palestinoje ir daugelyje Afrikos šalių, į pietus nuo Sacharos, išskyrus Kongo Demokratinę Respubliką ir sausringus Pietų Afrikos regionus.
Europoje randama tik Iberijos pusiasalyje, kur manoma, kad buvo įvesta maurų valdymo metu.
Gyvena miškuose arba savanose, netoli vandens.
Egiptinė mangusta arba ichneumonas (lot. Herpestes ichneumon) – mangustinių (Herpestidae) šeimos gyvūnas, gyvenantis Šiaurės Afrikoje ir Vidurio Rytuose.
De Egyptische ichneumon (Herpestes ichneumon), ook wel Egyptische mangoest, faraorat, grijze ichneumon of gewone ichneumon genoemd, is een roofdier uit de familie der mangoesten (Herpestidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Viverra ichneumon in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] Dit diertje staat bekend als een echte slangendoder. Hij is immuun voor slangengif.
De ichneumon heeft een grijsbruine vacht, een lange, brede staart, die eindigt in een zwart kwastje, en kleine, brede oren. De poten zijn vaak verborgen onder de dikke, lange vacht. Dit zorgt ervoor dat de ichneumon slangachtig over kan komen. De ichneumon wordt 45 tot 60 centimeter lang, met een staart van 33 tot 54 centimeter. Hij weegt 2,2 tot 4,1 kilogram. Het is een zeer speels dier.
De naam ichneumon komt uit het Grieks, en betekent "spoorzoeker". Hij loopt vaak met zijn kop naar de grond, waarschijnlijk een geur achterna. Soms loopt een hele familiegroep in een lange rij achter elkaar aan. Het dier is voornamelijk overdag actief. Dan jaagt hij op konijnen, knaagdieren, vogels, ongewervelden als insecten en krabben, slangen en andere reptielen, en kikkers. Ook eet hij aas en vogeleieren.
Hij breekt een ei door het met zijn voorpoten vast te houden en tegen een steen aan te slaan. Hij heeft meerdere jachttechnieken, en past deze ook regelmatig aan de situatie aan. De ichneumon kan razendsnel toeslaan, en graaft ondergrondse prooien gemakkelijk uit met zijn voorpoten. Zijn snelheid en wendbaarheid zijn een voordeel bij gevaarlijke prooidieren als gifslangen. Ook vogels weet hij zo te grijpen.
De ichneumon komt in bijna geheel Afrika voor, alsmede in Madagaskar, Israël, Portugal en Zuid-Spanje, waar hij is geïntroduceerd. De soort ontbreekt in woestijnen als de Sahara, de Kalahari en de Namib-woestijn, evenals in dicht woud. De soort komt vooral voor in grasvlaktes in de nabijheid van water: van uiterwaarden en riviervalleien tot meeroevers en zeekusten. De mangoest is een goede zwemmer. Ook komt hij veelvuldig voor in vochtige savannes en open plekken in het bos. In Spanje komt hij voor op heidegronden, struweel in rotsachtige gebieden en akkergrond.
De ichneumon leeft solitair, maar geregeld worden groepen aangetroffen. Dit zijn meestal een vrouwtje (soms twee) met haar huidige nest en de jongen van het vorige nest. Deze jongen blijven vaak nog bij moeder na de geboorte van de volgende worp, totdat ze een jaar oud zijn. De jongen uit het eerste nest helpen mee met de zorg voor de jongen uit het tweede nest. Deze groepjes worden soms vergezeld door een volwassen onverwant mannetje, die zich af en toe bij de groep aansluit. Dit mannetje jaagt wel de mannelijke jongen uit de eerste worp uit de groep.
Na een draagtijd van 84 dagen worden 2 tot 4 blinde jongen geboren in een nest of in kreupelhout. Na 3 weken gaan de oogjes open, en na een maand eten de jonge mangoesten hun eerste vaste voedsel. Als de jongen vier maanden zijn, kunnen ze voor zichzelf zorgen. Een vrouwtje heeft gewoonlijk één worp per jaar, maar als er voldoende voedsel aanwezig is, kan de mangoest nog een worp krijgen. Alleen in zulke jaren helpen de oudere jongen mee met de zorg voor het tweede nest. De ichneumon kan 20 jaar oud worden in gevangenschap.
De oude Egyptenaren beschouwden de ichneumon als een heilig dier, en tekeningen van ichneumons staan op tempelmuren afgebeeld. Sommige van deze tekeningen zijn 3000 jaar oud. Hieraan dankt het dier zijn bijnaam faraorat.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Egyptische ichneumon (Herpestes ichneumon), ook wel Egyptische mangoest, faraorat, grijze ichneumon of gewone ichneumon genoemd, is een roofdier uit de familie der mangoesten (Herpestidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Viverra ichneumon in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. Dit diertje staat bekend als een echte slangendoder. Hij is immuun voor slangengif.
Multimedia w Wikimedia Commons Mangusta egipska[3], ichneumon, szczur faraona (Herpestes ichneumon) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych (Herpestidae), zamieszkujący Półwysep Pirenejski oraz Afrykę. Długość ciała do 55 cm, ogona do 45 cm, masa ciała do 8 kg. Sierść dość długa, ubarwiona rudo-brązowo, pysk długi, spiczasty. Tryb życia głównie nocny. Żyje w wykopanych przez siebie norach, parami lub w grupach rodzinnych.
Pożywienie stanowią głównie drobne kręgowce oraz pokarm roślinny, zwłaszcza owoce. Często atakuje jadowite węże, m.in. kobry, których jest zaciętym wrogiem. Czasem napada na ptactwo domowe. Ciąża trwa ok. 2 miesięcy, samica rodzi 2-5 młodych. W celu wytępienia węży jadowitych sprowadzono mangustę egipską m.in. do Włoch. W starożytnym Egipcie była czczona jako zwierzę święte. Jest kuzynem surykatek.
Wyróżnia się jedenaście podgatunków mangusty egipskiej[4]:
Była jednym z pierwszych drapieżników, które udało się oswoić i wszechstronnie użytkować starożytnym Egipcjanom.
Mangusta egipska, ichneumon, szczur faraona (Herpestes ichneumon) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych (Herpestidae), zamieszkujący Półwysep Pirenejski oraz Afrykę. Długość ciała do 55 cm, ogona do 45 cm, masa ciała do 8 kg. Sierść dość długa, ubarwiona rudo-brązowo, pysk długi, spiczasty. Tryb życia głównie nocny. Żyje w wykopanych przez siebie norach, parami lub w grupach rodzinnych.
Pożywienie stanowią głównie drobne kręgowce oraz pokarm roślinny, zwłaszcza owoce. Często atakuje jadowite węże, m.in. kobry, których jest zaciętym wrogiem. Czasem napada na ptactwo domowe. Ciąża trwa ok. 2 miesięcy, samica rodzi 2-5 młodych. W celu wytępienia węży jadowitych sprowadzono mangustę egipską m.in. do Włoch. W starożytnym Egipcie była czczona jako zwierzę święte. Jest kuzynem surykatek.
O sacarrabos, saca-rabos[2][3] icnêumone[4], rato-de-faraó[5][6], rato-do-egipto[7], manguço[8] ou escalavardo[9] (Herpestes ichneumon) é um mangusto da Europa, Ásia e África, estimado pelos antigos egípcios por ser considerado um grande devorador de ovos de crocodilos.[10]
Em Portugal e no resto da Península Ibérica, foi possivelmente introduzido pelos árabes entre os séculos VIII a XV.[11] Dados arqueológicos publicados em 2018, no entanto, sugerem que a introdução possa ter sido anterior, e feita pelos Romanos.[12]
O saca-rabos tem uma silhueta comprida e esguia,[13] com uma pelagem de coloração uniforme pardacenta ou acinzentada e pêlos negros com a ponta cor de creme,[14] os quais são bastante compridos, chegando a medir entre 6 a 8 centímetros.[15] As patas são escuras[14] e curtas, com cinco dedos em cada pata e garras afiadas, recurvas e não-retrácteis[14], que utiliza para escavar.[16]
Tem a cauda larga na base com tufos de pêlos compridos e negros nas pontas. As orelhas são curtas e arredondadas.[14] Um traço emblemático desta espécie são as suas pupilas horizontais, característica um tanto excepcional entre os carnívoros.[14] Além do mais, apresenta grandes glândulas anais , com duas aberturas.[16]
Só de corpo, mede entre 48 e 60 centímetros; sendo que a cauda mede entre 33 e 54 centímetros. Pode pesar entre um quilo e setecentos gramas a 4 kg.[17]
O sacarrabos, saca-rabos icnêumone, rato-de-faraó, rato-do-egipto, manguço ou escalavardo (Herpestes ichneumon) é um mangusto da Europa, Ásia e África, estimado pelos antigos egípcios por ser considerado um grande devorador de ovos de crocodilos.
Em Portugal e no resto da Península Ibérica, foi possivelmente introduzido pelos árabes entre os séculos VIII a XV. Dados arqueológicos publicados em 2018, no entanto, sugerem que a introdução possa ter sido anterior, e feita pelos Romanos.
Mangusta egipteană (Herpestes ichneumon) este o specie de mangustă. Trăiește în Egipt, Spania, Portugalia, Israel, și în cea mai mare aprte a Africii Subsahariene, exceptând Republica Congo, vestul Africii de Sud și Namibia. A fost introdusă în Madagascar și Italia.
Trăiește în păduri, savane sau scrub, aproape de apă.
Mangusta egipteană (Herpestes ichneumon) este o specie de mangustă. Trăiește în Egipt, Spania, Portugalia, Israel, și în cea mai mare aprte a Africii Subsahariene, exceptând Republica Congo, vestul Africii de Sud și Namibia. A fost introdusă în Madagascar și Italia.
Mungo egyptský alebo neformálne a v egyptskej mytológii ichneumon (lat. Herpestes ichneumon) je druh z čeľade mungovité.
Žije vo väčšine Afriky, na Madagaskare, na Pyrenejskom polostrove, v Taliansku a v Izraeli. Váži 1,7 až 4 kg, meria 48 až 60 cm. Vo voľnej prírode sa dožíva 12 rokov. Mungá egyptské sa živia bezstavovcami, rybami, obojživelníkmi, plazmi, vtákmi a cicavcami. Ich obľúbenou pochúťkou sú vajca. Aj ich vedecký názov je odvodený od (možno pravdivej) povery, že tento mungo vyhľadáva krokodílie vajca. Okrem toho sú mungá egyptské známe tým, že zabíjajú hady. Pri útoku sa im vztýčia všetky chlpy na tele.
Ľudia mungá egyptské používajú veľmi často na lov myší, potkanov a hadov, na druhej strane však mungá egyptské zabíjajú aj užitočné druhy (až do tej miery, že sú na pokraji vyhynutia) a sú obávanými škodcami chovateľov kurčiat.
V starovekom Egypte boli pod názvom ichneumon alebo Faraónova mačka považované za sväté zviera.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Mungo egyptský
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Mungo egyptský
Mungo egyptský alebo neformálne a v egyptskej mytológii ichneumon (lat. Herpestes ichneumon) je druh z čeľade mungovité.
Žije vo väčšine Afriky, na Madagaskare, na Pyrenejskom polostrove, v Taliansku a v Izraeli. Váži 1,7 až 4 kg, meria 48 až 60 cm. Vo voľnej prírode sa dožíva 12 rokov. Mungá egyptské sa živia bezstavovcami, rybami, obojživelníkmi, plazmi, vtákmi a cicavcami. Ich obľúbenou pochúťkou sú vajca. Aj ich vedecký názov je odvodený od (možno pravdivej) povery, že tento mungo vyhľadáva krokodílie vajca. Okrem toho sú mungá egyptské známe tým, že zabíjajú hady. Pri útoku sa im vztýčia všetky chlpy na tele.
Ľudia mungá egyptské používajú veľmi často na lov myší, potkanov a hadov, na druhej strane však mungá egyptské zabíjajú aj užitočné druhy (až do tej miery, že sú na pokraji vyhynutia) a sú obávanými škodcami chovateľov kurčiat.
V starovekom Egypte boli pod názvom ichneumon alebo Faraónova mačka považované za sväté zviera.
Faraokatt (faraoråtta, egyptisk mungo, ichneumon[2]) (Herpestes ichneumon) är ett rovdjur i familjen manguster (Herpestidae), alltså inget kattdjur. Det är den enda arten av familjen som förekommer i Europa men den är vanligast i Afrika.
Arten når en kroppslängd mellan 50 och 65 centimeter samt en svanslängd av 33 till 45 centimeter. Vikten ligger mellan 1,7 och 4 kilogram. Djuret har en långsträckt kropp, jämförelsevis korta extremiteter och en yvig svans. Pälsen är grå med små bruna prickar. Faraokatten har en spetsig nos och nakna ringar runt ögonen.
Djuret förekommer i stora delar av Afrika, den saknas bara i mycket torra ökenområden och i täta regnskogar. Arten föredrar savannen. Dessutom lever faraokatt i Anatolien och Palestina. Som enda mangust finns den i Sydeuropa, i Portugal och Spanien. Det är inte helt klarlagt om den europeiska populationen är ursprunglig eller om djuret blev infört av människan. Under senare tid har faraokatt införts även i Italien och på Madagaskar.
Faraokatt är aktiv på dagen och äter insekter, kräldjur, gnagare och mindre fåglar. Djuret är känt för att den snabbt kan fånga och döda ormar. Den krossar ägg genom att kasta det med de bakre extremiteterna mot en klippa.
Om djurets sociala beteende finns olika uppgifter. Enligt dessa lever individerna ensamma eller i par.
Efter dräktigheten som varar i 60 till 84 dagar föder honan två till fyra ungdjur. Ungarna får de första åtta veckor di och efter 6 till 12 månader är de självständiga. Individer i fångenskap har blivit upp till 20 år gamla.
Som namnet antyder var faraokatten ett heligt djur i Gamla Egypten. Det finns ett flertal reliefer och fresker från den ptolemaiska dynastin och från Egyptens gamla rike som visar faraokatten. Liksom sydöstasiatiska manguster blev djuret uppskattat för sin vana att jaga ormar. Aristoteles beskrev kampen med ormar och Herodotos skildrade hur faraokatter blev balsamerade och begravda på heliga platser.
Plinius den äldre skrev om en egyptisk folktro att faraokatten hoppar i krokodilens käke när kräldjuret sover. Sedan dödas krokodilen genom att faraokatten sliter hjärtat ur kroppen. Dessa berättelser var alla påhittade, men har fått oerhörd spridning in i modern tid, faraokatten (ichneumon) och krokodilen var ett vanligt motiv på svenska allmogebonader in på 1800-talet. Så sent som 1750 återgav Magnus Orrelius berättelsen i sin Historia animalium eller beskrifning öfwer diur riket under rubriken Egyptiske uttern, Ichneumon. Efter mycket kritik rensades dock uppgiften ut i hans nya utgåva av verket 1776.[3]
Andra delen av det vetenskapliga namnet, ichneumon, kommer från grekiska och betyder "uppsökare".
Faraokatt (faraoråtta, egyptisk mungo, ichneumon) (Herpestes ichneumon) är ett rovdjur i familjen manguster (Herpestidae), alltså inget kattdjur. Det är den enda arten av familjen som förekommer i Europa men den är vanligast i Afrika.
Firavun faresi (Herpestes ichneumon), kuyruksürengiller (Herpestesidae) familyasından Afrika dışında yaşayan bir kuyruksüren türü.
Firavun faresi kuyruğu ile birlikte 1 metre boyundadır. Çok hareketlidir ve korkunç bir hasımdır. İnatçıdır ve avını asla elinden bırakmaz. Kobranın yaman ve çekindiği en bilinen düşmanı olan firavun faresi kobra ile karşılaşmaktan hiç korkmaz. Mücadeleden de genel olarak galip çıkar. Yılanın, saldırılarından hızla kaçıp ataklarını savuşturur ve sonunda yılanın üstüne atlayarak ensesinden yakalar.
Derisi de, kalın postu da, zehre dayanıklılığı da onu korur. Firavunlar döneminde Firavun faresi Mısırlılar için kutsaldı. Piramitlerde bu hayvanın bazı mumyalarına rastlanmaktadır. Firavun faresi timsah yumurtalarını yemeyi çok sevdiği için timsahların çoğalmasını ve Nil nehrini istila etmesini önlüyordu.
Orta Doğu, İber Yarımadası, Arap Yarımadası, Güney Asya, Sahra Çölü, Kongo ve Güney Afrika'nın doğusundaki dağlar dışında tüm Afrika'da yaşarlar. Orman, savana ve çalılıkların sudan uzak olmayan yerlerinde yaşarlar.
Firavun fareleri bazen tek, bazen 2 ila 7 hayvandan oluşan gruplar halinde gezerler. Sürü genelde 1 erkek, birçok dişi ve yavrudan oluşur. Erkekler genelde 1 yaşına ulaştıklarında sürüyü terk ederler.
Firavun fareleri küçük memeli, kuş, balık, yumurta, meyve, kertenkele, yılan, timsah yavrusu, kurbağa ve böceklerle beslenirler. Hatta firavun fareleri engerek ve kobra gibi zehirli yılanları avlamalarıyla ünlüdür. Dna yapıları nörotoksinlere dirençli olduğu için kral kobra gibi zehirli yılanların ısırıklarından etkilenmez, aksine kanlarındaki nörotoksinler sayesinde ısırdıkları canlıları etkisiz hale getirirler.
Firavun fareleri Dünya Doğa Koruma Birliği tarafından ekosisteme zarar veren hayvan türleri kategorisindedir.
Firavun faresi (Herpestes ichneumon), kuyruksürengiller (Herpestesidae) familyasından Afrika dışında yaşayan bir kuyruksüren türü.
Firavun faresi kuyruğu ile birlikte 1 metre boyundadır. Çok hareketlidir ve korkunç bir hasımdır. İnatçıdır ve avını asla elinden bırakmaz. Kobranın yaman ve çekindiği en bilinen düşmanı olan firavun faresi kobra ile karşılaşmaktan hiç korkmaz. Mücadeleden de genel olarak galip çıkar. Yılanın, saldırılarından hızla kaçıp ataklarını savuşturur ve sonunda yılanın üstüne atlayarak ensesinden yakalar.
Derisi de, kalın postu da, zehre dayanıklılığı da onu korur. Firavunlar döneminde Firavun faresi Mısırlılar için kutsaldı. Piramitlerde bu hayvanın bazı mumyalarına rastlanmaktadır. Firavun faresi timsah yumurtalarını yemeyi çok sevdiği için timsahların çoğalmasını ve Nil nehrini istila etmesini önlüyordu.
Orta Doğu, İber Yarımadası, Arap Yarımadası, Güney Asya, Sahra Çölü, Kongo ve Güney Afrika'nın doğusundaki dağlar dışında tüm Afrika'da yaşarlar. Orman, savana ve çalılıkların sudan uzak olmayan yerlerinde yaşarlar.
Firavun fareleri bazen tek, bazen 2 ila 7 hayvandan oluşan gruplar halinde gezerler. Sürü genelde 1 erkek, birçok dişi ve yavrudan oluşur. Erkekler genelde 1 yaşına ulaştıklarında sürüyü terk ederler.
Firavun fareleri küçük memeli, kuş, balık, yumurta, meyve, kertenkele, yılan, timsah yavrusu, kurbağa ve böceklerle beslenirler. Hatta firavun fareleri engerek ve kobra gibi zehirli yılanları avlamalarıyla ünlüdür. Dna yapıları nörotoksinlere dirençli olduğu için kral kobra gibi zehirli yılanların ısırıklarından etkilenmez, aksine kanlarındaki nörotoksinler sayesinde ısırdıkları canlıları etkisiz hale getirirler.
Firavun fareleri Dünya Doğa Koruma Birliği tarafından ekosisteme zarar veren hayvan türleri kategorisindedir.
Цей вид зустрічається в основному в країнах Африки на південь від Сахари. Відсутня на більшій частині Південної Африки, але присутній на східному та південно-східному узбережжях. У Північній Африці поширений від північного й східного Єгипту на південь до Ефіопії. Вид також знаходиться від Синайського півострова до півдня Туреччини і на Піренейському півострові в південній та центральній частині Португалії та південно-західній Іспанії. Знаходиться до 3000 м над рівнем моря на ефіопському високогір'ї. В основному пов'язаний з місцями проживання, які мають підповерхову рослинність в прибережних (струмки, річки, болота, озера) місцях проживання. Уникає вологі ліси й пустелі.[1]
Веде денний спосіб життя. Це всеїдний вид, який живиться дрібними тваринами та рослинною їжею.[1]
Немає серйозних загроз в межах ареалу, хоча в деяких його частинах вид може опинитися під локалізованими загрозами. На Піренейському півострові випадкові і навмисні отруєння є локальною загрозою і захоплення в пастки є законним в Португалії. У Північній Африці цей вид часто знаходиться під захистом місцевих людей, тому що його вважають хижаком змій. Цей вид присутній в багатьох охоронних районах.[1]
Cầy mangut Ai Cập (danh pháp khoa học: Herpestes ichneumon) là một loài động vật có vú trong họ Cầy mangut, bộ Ăn thịt. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3] Cầy mangut Ai Cập có thể được tìm thấy ở Ai Cập, Tây Ban Nha, Bồ Đào Nha, Israel, và hầu hết các tiểu vùng Sahara châu Phi, trừ Cộng hòa Dân chủ trung tâm của Congo, Tây Nam Phi, và Namibia. Nó đã được giới thiệu tới Madagascar, Bồ Đào Nha, Tây Ban Nha và Ý.
Tại châu Âu, loài này hiện diện chủ yếu ở bán đảo Iberia, nơi chúng được du nhập trong thời gian chiếm đóng Ả Rập (kéo dài, toàn bộ, từ năm 711 đến năm 1492, mặc dù rõ rệt hơn ở một số khu vực phía nam). Người Ả Rập thể đã được nhập cầy này, và có lẽ cũng là Genet (Genetta genetta), để săn chuột. Một số cá thể, thoát khỏi nơi nuôi nhốt, trở thành cầy mangut hoang. Loài này được biết đến với tên "meloncillo" trong tiếng Tây Ban Nha và "sacarrabos" ở Bồ Đào Nha. Loài này thích sống trong các khu rừng, đồng cỏ nhiệt đới, hoặc chà, nhưng không bao giờ xa nước.
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cầy mangut Ai Cập (danh pháp khoa học: Herpestes ichneumon) là một loài động vật có vú trong họ Cầy mangut, bộ Ăn thịt. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758. Cầy mangut Ai Cập có thể được tìm thấy ở Ai Cập, Tây Ban Nha, Bồ Đào Nha, Israel, và hầu hết các tiểu vùng Sahara châu Phi, trừ Cộng hòa Dân chủ trung tâm của Congo, Tây Nam Phi, và Namibia. Nó đã được giới thiệu tới Madagascar, Bồ Đào Nha, Tây Ban Nha và Ý.
Tại châu Âu, loài này hiện diện chủ yếu ở bán đảo Iberia, nơi chúng được du nhập trong thời gian chiếm đóng Ả Rập (kéo dài, toàn bộ, từ năm 711 đến năm 1492, mặc dù rõ rệt hơn ở một số khu vực phía nam). Người Ả Rập thể đã được nhập cầy này, và có lẽ cũng là Genet (Genetta genetta), để săn chuột. Một số cá thể, thoát khỏi nơi nuôi nhốt, trở thành cầy mangut hoang. Loài này được biết đến với tên "meloncillo" trong tiếng Tây Ban Nha và "sacarrabos" ở Bồ Đào Nha. Loài này thích sống trong các khu rừng, đồng cỏ nhiệt đới, hoặc chà, nhưng không bao giờ xa nước.
Еги́петский мангу́ст, или фарао́нова кры́са, или ихневмо́н[1] (лат. Herpestes ichneumon) — вид животных рода мангусты (Herpestes); известен как священное животное древних египтян. Уже Геродот говорил, что в каждом городе ихневмона бальзамировали и погребали в священных местах. В Египте живёт по берегам рек и в густых тростниках, окружающих поля. Вне Африки живёт на Синайском полуострове, юго-востоке Турции, а также в Израиле, Ливане. Пища — мелкие млекопитающие и частично растительная[2]. Иногда мангусты разоряют оставленные без внимания гнёзда крокодилов (за что египтяне их и почитали).
Название «ихневмон» происходит от др.-греч. ἰχνεύμων, что значит «сыщик, следопыт» (ἴχνος — след).
Египетский мангуст
В средневековых греческих и латинских «Физиологах» ихневмон представлялся как зверь-противник крокодила. Победа ихневмона над крокодилом была аллегорией на победу Иисуса Христа над дьяволом[3].
В русской культуре ихневмон был заимствован из «Физиологов». В. К. Тредиаковский в поэме «Феоптия» (1753) показал ихневмона как зверя, пробирающегося в нутро спящего крокодила, выедающего ему печень и проедающего путь наружу, тем самым убивая чудовище. Также ихневмон сознательно разыскивает крокодильи яйца, чтобы не допустить расплода[3].
Еги́петский мангу́ст, или фарао́нова кры́са, или ихневмо́н (лат. Herpestes ichneumon) — вид животных рода мангусты (Herpestes); известен как священное животное древних египтян. Уже Геродот говорил, что в каждом городе ихневмона бальзамировали и погребали в священных местах. В Египте живёт по берегам рек и в густых тростниках, окружающих поля. Вне Африки живёт на Синайском полуострове, юго-востоке Турции, а также в Израиле, Ливане. Пища — мелкие млекопитающие и частично растительная. Иногда мангусты разоряют оставленные без внимания гнёзда крокодилов (за что египтяне их и почитали).
Название «ихневмон» происходит от др.-греч. ἰχνεύμων, что значит «сыщик, следопыт» (ἴχνος — след).
Египетский мангуст
埃及獴（学名：Herpestes ichneumon）是食肉目獴科的一种，原产于非洲和亚洲西部，在西班牙和葡萄牙有人工引进。
이집트몽구스(Herpestes ichneumon)는 몽구스과에 속하는 몽구스의 일종이다. 수단에서 내장레슈마니아증의 보유 숙주의 하나로 추정하고 있다.[2]
이집트와 스페인, 포르투갈, 이스라엘 그리고 콩고민주공화국 중부와 남아프리카 서부, 나미비아를 제외한 사하라 이남 아프리카의 대부분에서 발견된다. 마다가스카르와 포르투갈, 스페인 그리고 이탈리아는 도입종이다.[3][4]
유럽에서는 대부분 이베리아 반도에서 발견되며, 아랍 통치 기간에 도입되었다.(711년부터 1492년 기간 전체에 걸쳐 지속적으로 도입했고, 특정 남부 지역에 현저히 더 많다.) 무어인들이 들쥐를 퇴치하기 위해 이집트몽구스를 도입한 것으로 추정되며, 유럽제넷고양이(Genetta genetta) 또한 이 시기에 도입된 것으로 보인다.
일부는 사육 상태에서 탈출하여 야생 동물이 되었다. 물에서 멀리 떨어지지 않은 숲과 사바나 또는 관목 지대를 좋아한다.[5]
이집트몽구스는 몸길이 48~60cm에 꼬리 길이는 33~54cm이고 몸무게는 1.7~4kg 정도이다.[6] 이집트몽구스는 가늘고 긴 몸을 갖고 있으며, 주둥이 뾰족하고 귀는 작다. 35~40개의 이빨을 갖고 있으며, 크게 발달한 열육치로 고기를 자르는 데 사용한다. 길고 거친 털을 갖고 있고, 회색부터 붉은 갈색까지 다양한 색을 띠며, 갈색 또는 노란 반점이 나타난다. 꼬리 끝은 검다. 뒷다리와 눈 주위 일부는 털이 없다.
수컷과 암컷은 생후 2년이면 성적으로 성숙해진다. 7월 또는 8월에 짝짓기를 하며, 이후 임신 기간은 11주이고 2~4마리의 새끼를 낳는다. 이집트몽구스는 태어날 때는 털이 없고 눈도 뜨지 못하지만, 생후 1주일 후에 눈을 뜬다.[5] 주행성 동물이며, 수컷 한 마리와 여러 마리의 암컷 그리고 그들의 새끼들로 이루어진 1~7마리의 작은 무리를 지어 생활한다. 새끼들 중 수컷은 주로 생후 1년 후에 무리를 떠나지만 암컷은 더 오래 머물고, 전혀 떠나지 않을 수도 있다.[6]
야생에서는 대개 12년을 살며, 사육 상태에서 최장 20년까지 살았다.[3] 먹이는 주로 설치류와 물고기, 새, 파충류, 양서류를 포함한 고기와 곤충이다. 나무 열매와 새알도 자주 먹는 먹이이다. 새알을 까기 위해 이집트몽구스는 다리 사이로 새알을 벽이나 바위에 던진다. 다른 몽구스처럼, 이집트몽구스는 독을 가진 뱀들을 공격하여 먹을 수 있다. 이집트몽구스는 팔레스타인살모사(Vipera palaestinae), 사막코브라(팔레스타인살모사 Vipera palaestinae), 검은목침코브라(Naja nigricollis)의 3종의 독사에 아주 높은 수준의 내성을 보여준다.[7] 상이집트와 같은 이집크 일부 시골 지역에서는 집을 지키는 애완동물을 기르기도 한다.
이집트몽구스의 개체수는 아주 많다. 너무 많아서 다른 종을 위협하며, 멸종 위협은 없다.[3]
이집트 신화에서, 라(아툰)은 뱀의 모습을 한 악의 신 아펩과 싸우기 위해 아주 큰 몽구스(24미터 이상)로 변신하기도 한다. 이집트몽구스 숭배는 헬리오폴리스, 부토, 사이스, 아트리비스, 부바스티스, 헤라클레오폴리스 마그나 등과 같은 여러 도시에서 찾아 볼 수 있다.
다수의 이집트몽구스 미라가 발견되었다.[8]
11종의 아종이 알려져 있다.
