الأسماء في صفحات التنقل
El card gros, Eryngium alpinum, és una espècie de planta dins del grup dels cards i de la família apiàcia es troba als Alps d'on és endèmic i per tant no apareix a la zona de clima alpí dels Pirineus on en canvi apareix l'espècie semblant panical blau (Eryngium bourgati).
A Itàlia és considerada una espècie rara i només es presenta als Alps orientals o occidentals, no pas als Alps centrals. També es troba als Alps Dinàrics i al Jura..[1][2]
És una espècie calcícola que es troba entre els 1500 i els 2500 metres d'altitud.
La seva forma biològica és la d'un hemicriptòfit escapós,[3] ja que els borrons que passen l'hivern es troben just per sota de la superfície del sòl i l'eix floral és més o menys erecte am poques fulles. Les seves arrels són profundes i robustes.
Fa de 30 a 70 cm d'alt, les fulles són sèssils. Les inflorescències es produeixen en umbel·les denses que són de color verd brillant a la base i blaves, gairebé de color coballt a la part superior.
Per la seva recolecció indiscriminada aquesta planta actualment ha esdevingut rara. Creix en la zona subalpina, zones rocoses i pastures humides. També es cultiva com planta ornamental per les seves pàl·lides bràctees dels capítols florals.
Il·lustració d'Eryngium alpinum d'Atlas der Alenflora, 1882
Planta d'Eryngium alpinum
Plantes d'Eryngium alpinum
Inflorescències d'Eryngium alpinum
El card gros, Eryngium alpinum, és una espècie de planta dins del grup dels cards i de la família apiàcia es troba als Alps d'on és endèmic i per tant no apareix a la zona de clima alpí dels Pirineus on en canvi apareix l'espècie semblant panical blau (Eryngium bourgati).
A Itàlia és considerada una espècie rara i només es presenta als Alps orientals o occidentals, no pas als Alps centrals. També es troba als Alps Dinàrics i al Jura..
És una espècie calcícola que es troba entre els 1500 i els 2500 metres d'altitud.
Alpemandstro (Eryngium alpinum), også skrevet Alpe-Mandstro, er en staude med en åben, stivgrenet vækst. Ved jorden ses nogle få grundblade, som er bredt ægformede og grågrønne med tandet rand. Planten er velegnet til tørrede buketter.
Stænglerne er glatte, blågrønne og furede. Bladene er modsatte, hjerteformede og glatte med tandet og tornet rand. Over- og undersiderne er lyst grågrønne, bortset fra højbladene, som er lyseblå. Blomsterne sidder samlet i tætte, tøndeformede blomsterstande. De enkelte blomster er bittesmå og blåligt-hvide, men både standen og højbladene under den er klart blå. Frøene modner godt og spirer villigt under egnede forhold.
Rodnettet består af en kraftig, dybtgående, kødfuld pælerod, som bærer enkelte siderødder. Når planten kommer i god vækst, kan den blive tilbøjelig til at danne udløbere.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,6 x 0,6 m (60 x 60 cm/år).
Alpemandstro er udbredt på kalkbund med humusrig overjord i høje enge (ovenfor skovgrænsen) mange steder i Alperne, hvor den vokser på fugtig, men veldrænet og gruset jord sammen med bl.a. engblomme, hvid foldblad, kranskonval, skovstorkenæb, ulvestormhat, ægte stormhat og østrigsk gemserod.
Alpemandstro (Eryngium alpinum), også skrevet Alpe-Mandstro, er en staude med en åben, stivgrenet vækst. Ved jorden ses nogle få grundblade, som er bredt ægformede og grågrønne med tandet rand. Planten er velegnet til tørrede buketter.
Die Alpen-Mannstreu (Eryngium alpinum) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Mannstreu (Eryngium) innerhalb der Familie der Doldenblütler (Apiaceae). Sie wird auch als „Blaue Distel“ oder „Anhakn“ bezeichnet.[1]
Alpen-Mannstreu wächst als ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 50 bis 70, selten bis 80 Zentimetern.[1] Das Erscheinungsbild ist sehr distelähnlich. Der Stängel ist im Blütenstandsbereich verzweigt und gerillt.
Die weichen Grundblätter sind sehr lang gestielt. Ihre Form ist ungeteilt, dreieckig oder oval mit herzförmigen Grund. Der Rand ist ungleich grannig gezähnt. Die handförmig gefiederten Stängelblätter sind wechselständig angeordnet und besitzen distelartige Stacheln.
Die Blütezeit reicht von Juli bis September. Die Blüten sind 2 bis 3 Millimeter lang und sitzen dichtgedrängt in einem rundlichen, walzenförmigen Blütenstand. Die amethystfarbenen, bläulichen Hüllblätter sind stechend und gezackt.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 16.[2]
Bemerkenswert sind die amethystfarbenen, bläulichen Hüllblätter die einen extrafloralen Schauapparat bilden, der die Anlockung der Insekten übernimmt. Die dornige Doldenhülle schließt sich bei Nässe und Dunkelheit und wehrt Schnecken, Raupen und das Weidevieh ab.
Die Alpen-Mannstreu kommt ursprünglich in Frankreich, Italien, in der Schweiz, Österreich, Liechtenstein, Slowenien, Kroatien, Bosnien und Herzegowina sowie Montenegro vor.[3] Die Hauptverbreitung dieser Art ist in den Westalpen, im Jura (Gebirge) und dem Dinarischen Gebirge. Standorte weisen oft kalkhaltige Böden auf. Sie gedeiht in Hochstaudenfluren und Wildheuplanggen in Höhenlagen von 1200 bis Metern. Sie kommt vor allem in Pflanzengesellschaften des Caricion ferrugineae und der Adenostyletalia vor.[2]
In Österreich kommt die Alpen-Mannstreu sehr selten im südwestlichen Kärnten (westliche Karnische Alpen) vor und ist auch in Vorarlberg nachgewiesen.
Die Alpen-Mannstreu wird selten als Zierpflanze kultiviert. Sie ist manchmal auch angesalbt wie in Südtirol (Ultental).
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt & al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 3 (mäßig feucht), Lichtzahl L = 4 (hell), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 2 (subalpin), Nährstoffzahl N = 4 (nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 2 (subozeanisch).[4]
Für das Alpen-Mannstreu bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen: Edeldistel (Entlibuch), Edler Distel und Mattscharte (Entlibuch).[5]
Die Alpen-Mannstreu (Eryngium alpinum) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Mannstreu (Eryngium) innerhalb der Familie der Doldenblütler (Apiaceae). Sie wird auch als „Blaue Distel“ oder „Anhakn“ bezeichnet.
Eryngium alpinum, the alpine sea holly, alpine eryngo or queen of the Alps, is a herbaceous perennial plant in the family Apiaceae.
Eryngium alpinum is a hemicryptophyte, its overwintering buds are situated just below the soil surface and the floral axis more or less erect with a few leaves.[2] The roots are deep and robust.
The stems are solitary and erect, usually with three branches on the apex and with longitudinal purple stripes. This plant generally reaches about 30–70 centimetres (12–28 in) in height,[2] with a maximum of 100 centimetres (39 in). The basal leaves are oval or heart-shaped, 10–15 centimetres (3.9–5.9 in) wide and 13–17 centimetres (5.1–6.7 in) long,[2] with toothed hedges and a long petiole. The cauline leaves are sessile and progressively more divided.[2]
The inflorescences are dense umbels at the top of the main branches. They are bright green at the bases and the stiff, bristly bracts are blue. They are about 4 cm long and 2 cm diameter and the bracts are up to 25 centimetres (9.8 in) long.[2] The flowers inside are about 2 mm long. The peripheral flowers are sterile and the internal flowers are hermaphroditic. Both types are actinomorphic and pentamerous, with five petals. Flowering occurs in July through September.[2] The flowers are -insect-pollinated. The fruit is a spiny achene about half a centimeter wide.[2]
This plant is native to Austria, Liechtenstein, Croatia, France, Switzerland, Italy, and Slovenia.[1][3] It grows in subalpine scrub, rocky areas and wet pastures, preferably in limestone, at an altitude of 1,500–2,000 metres (4,900–6,600 ft) above sea level.[2]
Eryngium alpinum is cultivated as an ornamental plant for its blue and purple flowerheads. It requires dry, well-drained soil and full sun.[4]
Wild populations of the species are in decline due to overcollection for ornamental use and habitat degradation from recreational activity and grazing. Numerous local extinctions of subpopulations have occurred.[5]
Eryngium alpinum from Atlas der Alenflora, 1882
Form
Inflorescences
Eryngium alpinum, the alpine sea holly, alpine eryngo or queen of the Alps, is a herbaceous perennial plant in the family Apiaceae.
La alpa eringio (Eryngium alpinum) estas planta specio el la familio de la Apiacoj (Apiaceae). Ĝi estas ankaŭ nomata „blua kardo“.
La plurjara herba planto atingas alton de ĉ. 50 ĝis 70 cm (ĝis 80 cm). La planto tre similas kardon. La tigo estas disbranĉita en la florregiono.
La molaj bazaj folioj havas longajn tigojn. La folioj estas integraj, triangulaj aǔ ovalaj kun korforma bazo. La rando estas malsimile dentaj. La manformaj palmataj tigofolioj staras alternante kaj havas kardoformajn pikilojn.
La floroj estas du ĝis tri mm longaj kaj staras dense en cilindroforma floraro. Okulfrapa estas la ametistkoloraj, bluecaj involukraj folioj kiuj formas ekstrafloran prezentaparaton, kies tasko estas la logado de insektoj. La involukraj folioj estas pikaj.
La planto floras de julio ĝis septembro.
La kromosomo-nombro estas 2n = 16.[1]
La ĉefa divastiga regiono de ĉi tiu specio estas la okcidentaj Alpoj, la Ĵuraso (montaro) kaj la Dinara montaro. La planto preferas kalriĉajn grundojn en alteco de 1200 ĝis 2500 m super marnivelo.
La planto estas malofte kultivata kiel ornamplanto.
La alpa eringio (Eryngium alpinum) estas planta specio el la familio de la Apiacoj (Apiaceae). Ĝi estas ankaŭ nomata „blua kardo“.
Eryngium alpinum es una especie de planta fanerógama del género Eryngium, familia de las apiáceas.[1]
Es nativa de los Alpes, Jura y noroeste de las montañas de los Balcanes.
Es una herbácea perenne que llega a 6 dm de altura, con hojas espinosas de 8-15 cm de longitud. Las flores son azulinas a blancas, producidas en densas umbelas de 4 cm de largo y 2 cm de diámetro; con brácteas basales con un anillo blanco a violeta o azul. Especie que se utiliza como planta de rocalla y también para utilizar sus flores cortadas que se emplean en la formación de ramos y arreglos florales. Prefiere exposición a pleno sol y suelos bien drenados. Los riegos deben ser moderados, evitándose el estancamiento del agua. Soporta las heladas moderadas y los suelos calizos. La multiplicación puede hacerse por medio de semillas o por división de la cepa basal. Existen algunas variedades de culti- vo, entre las que destacan los cultivares ‘Amethyst’ y ‘Opal’ por las tonalida- desde sus inflorescencias, especialmente de las brácteas que las rodean. Se la cultiva como planta ornamental por sus cabezas florales bracteosas, muy contrastantes para jardines.
Eryngium alpinum fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 233. 1753.[2][3]
Ver: Eryngium
alpinum: epíteto geográfico que se refiere a su localización en lugares de montaña Alpes.[4]
Eryngium alpinum es una especie de planta fanerógama del género Eryngium, familia de las apiáceas.
Alppipiikkiputki eli alppiputki (Eryngium alpinum) on piikkiputkien (Eryngium) suvun monivuotinen sarjakukkaiskasvi. Se kasvaa 50 cm korkeaksi, ja kukkii teräksensinisin kukin. Sitä kasvatetaan koristekasvina, ja voidaan myös kuivata kuivakukaksi.[2]
Alppipiikkiputkea kasvaa luonnonvaraisena Sveitsissä, Itävallassa, Ranskassa ja entisen Jugoslavian vuoristoalueella.[3]
Alppipiikkiputki eli alppiputki (Eryngium alpinum) on piikkiputkien (Eryngium) suvun monivuotinen sarjakukkaiskasvi. Se kasvaa 50 cm korkeaksi, ja kukkii teräksensinisin kukin. Sitä kasvatetaan koristekasvina, ja voidaan myös kuivata kuivakukaksi.
Alppipiikkiputkea kasvaa luonnonvaraisena Sveitsissä, Itävallassa, Ranskassa ja entisen Jugoslavian vuoristoalueella.
Eryngium alpinum
Le panicaut bleu des Alpes encore appelé chardon bleu des Alpes (Eryngium alpinum) est une plante herbacée vivace de la famille des Apiacées. Comme son nom l'indique, cette plante se trouve dans les Alpes.
Il s'agit d'une plante vivace glabre, haute de 30 à 60 cm, à souche épaisse d'où part une tige dressée feuillée, simple ou un peu rameuse au sommet. Les inflorescences s'épanouissent en juillet et en août. Les fleurs sont petites, blanches, groupées en têtes oblongues (2-4 cm de long) et entourées à leur base d'un involucre de dix à vingt bractées bleuâtres à bleu violacé, un peu molles et très finement découpées dentées, formant une collerette plus ou moins étalée (3-6 cm de long) ; ces ombelles transformées sont portées par de longs pédoncules également bleuâtres. Les feuilles de la base sont vertes, longuement pétiolées, à limbe ovale triangulaire très en cœur à la base (8-15 cm de long sur 5-13 cm de large) ; les caulinaires, sessiles, sont incisées en plusieurs lobes allongés, toutes sont à bords finement dentés et épineux. Les fruits obovales sont garnis d'écailles obtuses et surmontés par les sépales persistants.
Cette plante affectionne les terrains frais et riches en humus, parfois orientés au nord, et elle pousse exclusivement dans une terre calcaire.
C'est une plante rare que l'on peut découvrir notamment dans la vallée du Fournel (département des Hautes-Alpes, France), un lieu unique en son genre qui abrite plusieurs milliers de spécimens, ou présentée au jardin botanique alpin du Lautaret, parmi de nombreuses autres plantes alpines et montagnardes.
Organes reproducteurs :
Graine :
Habitat et répartition :
Données d'après : Julve, Ph., 1998 ff. - Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France, version : 23 avril 2004
Le chardon bleu est protégé au niveau national d'après l'arrêté du 20 janvier 1982, il est donc strictement interdit de ramasser ou d'arracher cette plante à son milieu naturel. Il est cependant possible de trouver des plants ou des fleurs coupées à la vente, produits par des professionnels, et il faut savoir qu'ils doivent être délivrés avec un document officiel indiquant la date et le lieu de la récolte, ainsi que le nom du cultivateur, afin de prouver que ces derniers n'ont pas été prélevés dans la nature.
Eryngium alpinum
Le panicaut bleu des Alpes encore appelé chardon bleu des Alpes (Eryngium alpinum) est une plante herbacée vivace de la famille des Apiacées. Comme son nom l'indique, cette plante se trouve dans les Alpes.
Regina delle Alpi (nome scientifico Eryngium alpinum L.) è una pianta erbacea perenne dai fiori molto appariscenti appartenente alla famiglia delle Apiaceae.
Il genere della nostra pianta (Eryngium) comprende oltre cinquanta specie, alcune delle quali (una dozzina) appartengono alla nostra flora spontanea.
Nelle classificazioni più vecchie la famiglia del genere Eryngium è chiamata Ombrelliferae ma anche Umbelliferae.
Di questa specie sono segnalati alcuni ibridi:
Il nome del genere (“Eryngium”) fa probabilmente riferimento alla parola che ricorda il riccio: “erinaceus” (in particolare dal greco “erungion” = “eringio”); ma potrebbe anche derivare da “eruma” (= difesa), in riferimento alle foglie spinose delle piante di questo genere.
Il nome della specie (“alpinum”) deriva dalla zona d'origine dei fiori.
La forma biologica della pianta è emicriptofita scaposa (H scap) : si tratta quindi di una pianta perennante tramite gemme situate sul terreno e con asse fiorale più o meno privo di foglie.
L'apparato radicale è profondo e robusto.
I fusti sono solitari ed eretti. Di solito sono 3 – 4 forcati all'apice. Altezza media: 70 cm (minima: 30 cm; massima: 100 cm). Nella parte centrale il fusto presenta delle striature longitudinali violacee.
Il colore dell'infiorescenza è verde brillante alla base e azzurro ametistino (quasi cobalto) nella parte alta (le brattee dell'involucro). La forma è quella di un'ombrella contratta capuliniforme (capolini ovoidi cilindrici di circa 3 cm di altezza e 1,5 cm di diametro) ed è in posizione terminale sui rami principali. Le brattee dell'involucro sono da 12 a 20 a disposizione raggiante e consistenza rigida; sono inoltre bipennatifide (foglie composte le cui foglioline sono a loro volta pennate). I lobi di queste brattee sono setolose, quasi spinose (più esattamente sfrangiate). Lunghezza massima delle brattee: 25 cm.
I fiori veri e propri sono molto piccoli (2 mm) per cui la funzione vessilifera è svolta dall'ombrella. I fiori periferici sono unisessuali (oppure sterili); quelli interni (o centrali) sono ermafroditi. Entrambi sono attinomorfi e pentameri.
Il frutto è un achenio dalla forma di un ovoide (di circa 4 – 6 mm) ed è densamente spinoso (spinuloso o spinescente).
A causa della raccolta indiscriminata e distruttiva (per motivi ornamentali) è ora molto rara e si trova in prevalenza solamente come varietà coltivate nei vari giardini botanici.
Specie protetta.
Eryngium alpinum
Eryngium alpinum, fiore
Bombus hypnorum su un fiore di Eryngium alpinum
Regina delle Alpi (nome scientifico Eryngium alpinum L.) è una pianta erbacea perenne dai fiori molto appariscenti appartenente alla famiglia delle Apiaceae.
Mikołajek alpejski (Eryngium alpinum) — gatunek roślin z rodziny selerowanych. Pochodzi z Alp[3].
Bylina o stalowoniebieskich, sercowatych u nasady i kolczastych liściach, rozgałęzionych łodygach i główkowatych kwiatostanach. Osiąga wysokość ok. 60-70 cm i szerokość ok. 45 cm. Kolczaste, purpurowoniebieskie podsadki tworzą pierzastosieczną, miękko kolczastą kryzę wokół walcowatych główek kwiatostanu[4]. Kwitnie w lipcu-sierpniu (wrześniu)[5]. Kwiaty zapylane przez owady.
Rośnie najchętniej na suchszych glebach, dobrze zdrenowanych, na kamienistych pastwiskach, zwykle w miejscach dobrze nasłonecznionych (jest rośliną kserofilną). Spotykany na wysokości 1500-2300 m n.p.m., głównie w piętrze subalpejskim. Występuje wyłącznie na podłożu wapiennym[5].
Występuje w południowej części Alp, od Alp Nadmorskich na zachodzie po Alpy Julijskie na wschodzie, z przerwą dysjunkcyjną w środkowej części łańcucha alpejskiego, a także w górach Jura i Górach Dynarskich.Rośnie we Francji, Włoszech, Austrii, Liechtensteinie, Szwajcarii, Słowenii, a także w Chorwacji i Czarnogórze[5].
Jest generalnie rośliną rzadką, rosnącą pojedynczo lub w grupach po kilka-kilkanaście egzemplarzy. Wyjątkiem jest dolina Fournel (fr. Le vallon du Fournel) w Vallouise, we wschodniej części grupy górskiej Écrins, w strefie ochronnej Parku Narodowego Écrins we Francji, gdzie spotkać można populacje liczące po ponad tysiąc osobników[6].
Głównym zagrożeniem dla tej rośliny jest jej atrakcyjny pokrój i piękno ametystowych kwiatostanów, utrzymujące się również po jej zasuszeniu, co uczyniło z niej pożądany dodatek do kompozycji florystycznych. Doprowadziło to do nadmiernych zbiorów i znacznego przetrzebienia pierwotnych stanowisk tej rośliny. W rezultacie została ona objęta ochroną w większości krajów, w których występuje. Np. we Francji jest ściśle chroniona w skali całego kraju od 1982 r. Tam też, we wspomnianej wyżej dolinie Fournel, w rezerwacie Deslioures (fr. La réserve biologique domaniale Deslioures) jest chroniona największa na świecie populacja mikołajka alpejskiego[6].
Jest uprawiany jako roślina ozdobna na rabatach i w ogródkach skalnych i jest uważany za jeden z najpiękniejszych gatunków tego rodzaju[4]. Używany jest też w bukieciarstwie jako dodatek florystyczny zarówno do kwiatów żywych jak i kompozycji suchych.
Jest w Polsce w pełni mrozoodporny (strefy mrozoodporności 3-9)[4]. Wymaga słonecznego stanowiska, suchej i piaszczystej gleby. Rozmnaża się przez nasiona, które wysiewa się zaraz po ich zbiorze[potrzebny przypis].
Mikołajek alpejski (Eryngium alpinum) — gatunek roślin z rodziny selerowanych. Pochodzi z Alp.
Alpska možina, tudi kraljica Alp, (znanstveno ime Eryngium alpinum ) je do meter visoka roža, ki jo uvrščamo v družino kobulnic. Alpska možina je ena tistih endemičnih rastlinskih vrst, ki na nekaterih nahajališčih izginja, njena ogroženost se zmanjšuje.
Alpska možina je hemikriptofiti, njeni prezimni popki se nahajajo tik pod površjem zemlje, cvetlična os je bolj ali manj pokončna z nekaj listi.[1] Korenine so globoke in močne.
Stebla so posamična in pokončna, navadno s tremi vejami na vrhu in z vzdolžnimi vijoličastimi črtami. Ta rastlina običajno doseže višino približno 30–70 cm in največ 100 cm. Pritlični listi so ovalni ali v obliki srca, 10–15 centimetrov široki in 13–17 centimetrov dolgi, nazobčani in z dolgim listnim pecljem. Stebelni listi so proti vrhu stebla vedno globlje nazobčani
Socvetja so kobulasta in kratkovaljasta na vrhu glavne veje. So svetlo zeleni pri bazi in s trdimi, ščetinastimi lističi storžka jekleno modre do modro vijoličaste barve. So dolga približno 4 cm in premera 2 cm, obdana s pernato narezanimi lističi, dolgimi do 25 cm. Notranji cvetovi so dolgi približno 2 mm. Obodni cvetovi so sterilni, notranji cvetovi so hermafroditi. Obe vrsti cvetov, obodni in notranji, sta zvezdasto simetrični in s petimi cvetnimi listi. Cvetove oprašijo žuželke. Plodovi so pokovci (rožka oz. ahena), ki razpadejo v 2 enosemenska delna plodiča, ki imata neizrazita vzdolžna rebra z luskami in zgrbančeno vmesno površino.
Raste od Primorskih Alp do Vorarlberga, v gorah zahodne Slovenije in s prekinitvami na severnem delu Balkanskega polotoka, v sestojih visokih steblik, na vlažnih tratah. Vedno na apnenčastih tleh in nad 1500 m nadmorske višine.
Alpska možina se goji kot okrasno rastlino zaradi svoje modre in vijolične barve. Zahteva suho, dobro odcedna tla in polno sonce. [2] Vrtnarskih oziroma gojenih sort je zelo malo.
Eryngium alpinum iz Atlas der Alenflora, 1882
Kultivar
Socvetje
Cveti od julija do septembra. Raste na nekoliko bolj vlažnih tleh po skoraj celotni v Sloveniji, od nižine do višjih predelov.
Pri nas je zavarovana z Uredbo o zavarovanih prosto živečih rastlinskih vrstah.
Populacija v naravi je v zatonu zaradi čezmernega nabiranja za okrasne namene in degradacije habitata za rekreacijo in pašo. Pojavila so se že številna lokalna izumrtja.[3]
Alpska možina, tudi kraljica Alp, (znanstveno ime Eryngium alpinum ) je do meter visoka roža, ki jo uvrščamo v družino kobulnic. Alpska možina je ena tistih endemičnih rastlinskih vrst, ki na nekaterih nahajališčih izginja, njena ogroženost se zmanjšuje.
Багаторічна рослина заввишки до 60 см з колючими листками довжиною 8–15 см. Квіти мають блакитне або біле забарвлення, зібрані в щільну головку довжиною 4 см і діаметром 2 см. Знизу на суцвітті розташоване кільце з приквітків (забарвлення — від білого до синьою або фіолетового), що схожі на кільце металевих пір'їн. [1]
Батьківщина — Альпи, Юра і північно-західні Балкани.
Вирощується як декоративна рослина задля блідих приквітків і для додавання контрасту до садів.
Eryngium alpinum là một loài thực vật có hoa trong họ Hoa tán. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Bài viết chủ đề họ Hoa tán này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Eryngium alpinum là một loài thực vật có hoa trong họ Hoa tán. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Eryngium alpinum L.
Охранный статус
Синеголовник альпийский (лат. Еryngium alpinum) — травянистое растение рода Синеголовник семейства Зонтичные (Umbelliferae). Родина — Альпы, Юра и северо-западные Балканы.
Многолетнее растение высотой до 60 см с колючими листками длиной 8—15 см. Цветки имеют голубоватую или белую окраску, собраны в плотную головку длиной 4 см и диаметром 2 см. Снизу на соцветии расположено кольцо из прицветников (окраска — от белой до синей или фиолетовой).
Выращивается как декоративное растение ради бледных прицветников и для добавления контраста в сады.
Синеголовник альпийский (лат. Еryngium alpinum) — травянистое растение рода Синеголовник семейства Зонтичные (Umbelliferae). Родина — Альпы, Юра и северо-западные Балканы.
Многолетнее растение высотой до 60 см с колючими листками длиной 8—15 см. Цветки имеют голубоватую или белую окраску, собраны в плотную головку длиной 4 см и диаметром 2 см. Снизу на соцветии расположено кольцо из прицветников (окраска — от белой до синей или фиолетовой).
Выращивается как декоративное растение ради бледных прицветников и для добавления контраста в сады.
_(19721369594).jpg)
