الأسماء في صفحات التنقل
Qafqazda Ermənistanın Axtı rayonu ərazilərində quru bozqır yamaclarda təbii arealı vardır.
Talış bölgəsi ərazisində daşlı qayalı yamaclarda rast gəlinir.
Azərbaycanın nadir bitkisidir. VU A2c+3c.
Aşağı və orta dağ qurşaqlarında, quru bozqırlaşmış daşlıqayalı yamaclarda yayılmışdır.
Azərbaycanda dar bir arealı vardır.
Hündürlüyü 80-100 m-ə qədər olan bozumtul qonur budаqlаrа və qəhvəyi, yaşıl zoğlara malik xırda kollardır. Qopar tikanları xırda olub qaidə hissəsi enliləşəndir.Yarpaqları 7-11 ədəd xırda 1-2 sm uzunluğunda yarpaqcıqlardan təşkil olunmuşdur. Yаrpаqаltıqlаrı dar və çılpaqdır, yuхаrı hissəsində bir birindən аrаlаnmış pulcuqlara malikdir. Çiçəkləri tək-tək yerləşib, 40-50 sm uzunluqda, xırda qopartikancıqlаrlа örtülü çiçək saplağına malikdir. Meyvəvermə zamanı yuхаrıyа və ya arxaya qаtlаnаndır. Meyvəsi armudvаrı, çılpаq, аlqırmızıdır. Meyvə yoğun qaidəsinə doğru nazikləşən qırmızı saplağa malikdir. Маy ayından iyula qədər çiçək açır.
Təbiətdə generativ və vegetativ yolla çoxalır.
Başlıca olaraq insan fəaliyyətidir.
Məlumat yoxdur.
Xüsusi mühafizə tədbirləri tərtib edilməmişdir.
Azərbaycanın “Qırmızı Kitabı”na daxil edilməsi zəruridir.
Rosa pimpinellifolia (lat. Rosa pimpinellifolia) - gülçiçəyikimilər fəsiləsinin itburnu cinsinə aid bitki növü.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Rosa pimpinellifolia (lat. Rosa pimpinellifolia) - gülçiçəyikimilər fəsiləsinin itburnu cinsinə aid bitki növü.
El roser espinosíssim (Rosa pimpinellifolia) és un arbust de les famílies de les rosàcies i també és conegut com a roser bord o roser salvatge.[1] La seva distribució es localitza a Europa occidental, central i meridional i el nord-oest d'Àfrica. Dins de Catalunya el podem trobar a les comarques septentrionals com la Cerdanya o el Ripollès i a boscos eixuts des del Baix Llobregat fins als Ports de Beseit.
És un arbust de brancam dret. que no sobrepassa el metre d'alçada amb les tiges plenes d'agullons molt desiguals els uns dels altres i de 2 a 12 mm. Les fulles són compostes amb 7-9 folíols ovats, petits i d'uns 1,5 cm. de llargada.[2]
La floració té lloc entre els mesos de maig i juny. Les seves flors blanques són solitàries, de 3 a 5 mm. i formats per 5 pètals i 5 sèpals.
El roser espinosíssim (Rosa pimpinellifolia) és un arbust de les famílies de les rosàcies i també és conegut com a roser bord o roser salvatge. La seva distribució es localitza a Europa occidental, central i meridional i el nord-oest d'Àfrica. Dins de Catalunya el podem trobar a les comarques septentrionals com la Cerdanya o el Ripollès i a boscos eixuts des del Baix Llobregat fins als Ports de Beseit.
És un arbust de brancam dret. que no sobrepassa el metre d'alçada amb les tiges plenes d'agullons molt desiguals els uns dels altres i de 2 a 12 mm. Les fulles són compostes amb 7-9 folíols ovats, petits i d'uns 1,5 cm. de llargada.
La floració té lloc entre els mesos de maig i juny. Les seves flors blanques són solitàries, de 3 a 5 mm. i formats per 5 pètals i 5 sèpals.
Planhigyn blodeuol sy'n frodorol o Hemisffer y Gogledd yw Rhosyn bwrned sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Rosaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Rosa pimpinellifolia a'r enw Saesneg yw Burnet rose.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Rhosyn Draenllwyn, Mwcog, Rhosyn Burnet, Rhosyn Bwrned, Rhosyn Coesgoch.
Mae'r teulu Rosaceae yn perthyn i'r genws Rosa (rhosyn) fel ag y mae'r cotoneaster a'r eirinen. Prif nodwedd y teulu yw ei ffrwythau amrywiol a phwysig i economi gwledydd.[2] Ceir 5 sepal, 5 petal ac mae'r briger wedi'u gosod mewn sbeiral sy'n ffurfio llestr tebyg i gwpan o'r enw hypanthiwm.
Planhigyn blodeuol sy'n frodorol o Hemisffer y Gogledd yw Rhosyn bwrned sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Rosaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Rosa pimpinellifolia a'r enw Saesneg yw Burnet rose. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Rhosyn Draenllwyn, Mwcog, Rhosyn Burnet, Rhosyn Bwrned, Rhosyn Coesgoch.
Mae'r teulu Rosaceae yn perthyn i'r genws Rosa (rhosyn) fel ag y mae'r cotoneaster a'r eirinen. Prif nodwedd y teulu yw ei ffrwythau amrywiol a phwysig i economi gwledydd. Ceir 5 sepal, 5 petal ac mae'r briger wedi'u gosod mewn sbeiral sy'n ffurfio llestr tebyg i gwpan o'r enw hypanthiwm.
Růže bedrníkolistá (Rosa pimpinellifolia) je nízký keř z čeledi růžovité, původní v české květeně. Je to jeden z mnoha druhů rozsáhlého rodu růže, v jehož rámci se řadí do podrodu Rosa, sekce Pimpinellifoliae.
Je to 50–100 cm vysoký, silně odnožující prutnatý keř, který na stanovišti zpravidla vytváří nízké, rozsáhlé polykormony rozrůstající se do šířky. Mladé větve a výhonky jsou velmi hustě ostnité, s ostny dlouhými až 10 mm, promísenými s drobnějšími ostenci a jehlicovitými štětinami; na starších větvích jsou ostny zachované často jen řídce.[1][2]
Lichozpeřené listy jsou uspořádány zpravidla do čtyř (řidčeji do tří až pěti) jařem drobných, úzce eliptických zubatých lístků. Květy jsou obvykle jednotlivé, zřídka v chudých květenstvích, vyrůstající na dlouhých lysých stopkách. Korunní lístky jsou krémově bílé, kališní lístky celokrajné, po odkvětu vzpřímené, zaschlé vytrvávají na šípcích. Kvete v květnu až červnu. Plody jsou kulovité, tmavě fialově až černě zbarvené šípky obsahující tvrdé nažky; dozrávají v pozdním létě.[1][3]
Růže bedrníkolistá vyhledává výslunné, suché, křovinaté nebo travnaté stráně a lesostepní stanoviště a lesní lemy, často na spraších nebo na vápenci.[5]
Celkový areál jejího rozšíření zahrnuje severozápadní, střední a jižní Evropu, od pobřeží Islandu a Velké Británie do jihozápadní Asie, na východě zasahuje až po západní Sibiř. V ČR se vyskytuje ojediněle v českém termofytiku, hojněji v panonském termofytiku, místy zasahuje i do mezofytika jižní a střední Moravy, kde roste převážně v nížinách a pahorkatinách.[5][6]
Řadí se k silně ohroženým druhům naší květeny (C2b).[5]
Mladý výhonek
Rozkvétající keř
Plod
Kulturní plnokvětý kultivar
Obrázky, zvuky či videa k tématu růže bedrníkolistá ve Wikimedia Commons
Růže bedrníkolistá (Rosa pimpinellifolia) je nízký keř z čeledi růžovité, původní v české květeně. Je to jeden z mnoha druhů rozsáhlého rodu růže, v jehož rámci se řadí do podrodu Rosa, sekce Pimpinellifoliae.
Klitrose (Rosa pimpinellifolia), ofte skrevet klit-rose, er en 15-50 cm høj busk, der vokser i klitter og på heder. Blomsterne dufter kraftigt og sødt med gammeldags "rosenduft".
Klitrose er en bestanddannende og opretvoksende, løvfældende busk. De enkelte grene er oprette til opstigende og forsynet med talrige børsteagtige torne. Barken er først rødlig, men bliver hurtigt brun. Gamle grene har gråbrun og lidt opsprækkende bark. Knopperne er spredtstillede, runde, røde og forholdvis små.
Bladene er uligefinnede med ovale småblade. Blomstringen sker i juni, hvor man ser de endestillede, hvide blomster fordelt på hele busken. Frugterne er runde, brunsorte hyben. Frøene modner godt og spirer villigt.
Rodnettet er tæt og kraftigt, og planten sætter underjordiske udløbere.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 1 x 1 m (100 x 10 cm/år), heri ikke medregnet udløbernes skud.
Klitrose er almindeligt vildtvoksende i Danmark langs Jyllands vestkyst og i det vestlige Limfjordsområde, og er sjælden i det øvrige land. Den er hårdt trængt af landskabsukrudtet rynket rose, som er på vej til at overtage dens niche. Busken findes voksende sammen med bl.a. havtorn, bukketorn, sandhjælme, marehalm og alm. engelsød.
Klitrosen er velegnet specielt til de meget tørre sandjorde, for den tåler vind og salt. Under disse forhold kan den bruges som kantplante og sandbinder. De mange sorter af planten har dog en mere udbredt anvendelse i have og park.
Klitrose (Rosa pimpinellifolia), ofte skrevet klit-rose, er en 15-50 cm høj busk, der vokser i klitter og på heder. Blomsterne dufter kraftigt og sødt med gammeldags "rosenduft".
La multegpikila rozo, dunrozo, multpikaĵa rozo aŭ Bibernell-rozo (Rosa spinosissima), estas plantspecio el la genro Rozoj (Rosa) ene de la familio familio de la Rozacoj (Rosaceae). Ĝi vaste kreskas en Eŭrazio. La Bibernell-rozo estas unu el la plej malnovaj rozo-specioj, kiuj estas kultivata en Eŭropo kaj Azio, ankaŭ la kultivaroj havas rimarkeblan sovaĝan karakteron.
La dunrozo kreskas kiel arbusto, kiu atingas kreskoalton de 30 ĝis 180 centimetrojn. La subgrundaj stolonoj zorgas pri vegetativa disvastigo. La arbusto forte disbranĉiĝas. La ŝelo estas malhelbruna. La branĉoj esta dense kovrataj de malegalaj, malofte kurbaj 5 ĝis 8 mm longaj pikiloj kaj akraj rigidharoj. La florbranĉoj de la planto havas malpli da pikiloj, kiuj ankaŭ estas pli malgrandaj.
La folioj staras alterne. Ili estas obtuze malhelverdaj kaj havas kvin- ĝis sep plumfolietojn. La folietoj havas preskaŭ rondan ĝis eliptan formon. La folirando estas duoble glande segildentaj. La nervuro estas apenaŭ videbla. La stipuloj havas pintaj oreletojn kaj nur malofte glandaj dentoj.
La floroj staras unuope, sed relative dense kaj multnombre ĉe la mallongaj flanktigoj ĉe 1,5 ĝis 2,5 c, longa petiolo. La duseksaj floroj havas diametron de 4 cm. Ili estas radisimetriaj, kvinnombraj kaj kun duobla involuko. La floroj malforte odoras al putraĵo. La kvin sepaloj estas glatrandaj, ĉ. 1cm longaj kaj retrorefleksigita post la ekfloro. La kvin liberaj petaloj estas blankaj ĝis ruĝecaj. La pistilo staras en tre larĝa pistilkanalo kaj estas kovrata de larĝaj lanaj stigmaj kapetoj. La planto floras de majo ĝis junio.
La pedunkloj estas plej ofte pli longaj ol la plataj, nigraj ĝis purpuraj rozfruktoj.
La dunrozo estas disvastigita en Eŭrazio. Ĝi ĉefe kreskas sovaĝe ĉe la marbordo. Tie ĝi preferas la grizdunojn. Ĝi ankaŭ kreskas en la landinterno sur silikataj malfekundaj grundoj en meza kaj suda Germanio. En la Pireneoj kaj Sudaj Alpoj ĝi kreskas ĝis alteco de 2000 m. Ĝi ankaŭ kreskas en norda Balkanio.
La unua priskribo sub la hodiaŭ valida nomo Rosa spinosissima okazis 1753 fare de Carl von Linné. Ofta sinonimo estas Rosa pimpinellifolia L.
Pluraj varioj estas priskribitaj:
La dunrozo estas ornamplanto por ĝardenoj kaj parkoj. Ĝi estis kultivata ekde la 16a jarcento. Ĝi estas formriĉa specio, kiu ofte estas utiligata por bredi hibridojn. Helpe de ĝi ekestis multaj blankaj, roseaj kaj flavaj kultivaroj, sed ankaŭ kun plenaj floroj.
La multegpikila rozo, dunrozo, multpikaĵa rozo aŭ Bibernell-rozo (Rosa spinosissima), estas plantspecio el la genro Rozoj (Rosa) ene de la familio familio de la Rozacoj (Rosaceae). Ĝi vaste kreskas en Eŭrazio. La Bibernell-rozo estas unu el la plej malnovaj rozo-specioj, kiuj estas kultivata en Eŭropo kaj Azio, ankaŭ la kultivaroj havas rimarkeblan sovaĝan karakteron.
Pimpinellaruusu (Rosa spinosissima, synonyymi Rosa pimpinellifolia[1]) on valkokukkainen, hyväntuoksuinen pensasruusu. Pimpinellaruusun kerrottukukkainen lajike juhannusruusu (Rosa spinosissima 'Plena') on perinteinen suomalainen koristepensas.
Pimpinellaruusu on 20 cm–2 m korkea pensas, joka leviää villisti juurivesoista. Sen oksat ovat erittäin tiheäpiikkiset, lehdet himmeän vihreitä. Kukat ovat valkoiset ja yksinkertaiset, halkaisijaltaan 5–8 cm. Lajikkeen 'Plena' kukat ovat kerratut ja lähes pallomaiset. Ruusun marjat ovat tummanvioletteja, melkein mustia pallomaisia kiulukoita.[2]
Villi pimpinellaruusu, jossa on yksinkertaiset kukat, kasvaa luonnonvaraisena Länsi-, Keski- ja Etelä-Euroopassa (pohjoisimmillaan Norjassa ja Islannissa) sekä Luoteis-Afrikassa.[3] Kerrottukukkainen juhannusruusu (Rosa spinosissima 'Plena') on Suomessa perinnekasvi; Ruotsissa ja Englannissa se tunnetaan "suomenruusuna". Suomessa sitä kasvaa Lappia myöten.[4]
Pimpinellaruusu (Rosa spinosissima, synonyymi Rosa pimpinellifolia) on valkokukkainen, hyväntuoksuinen pensasruusu. Pimpinellaruusun kerrottukukkainen lajike juhannusruusu (Rosa spinosissima 'Plena') on perinteinen suomalainen koristepensas.
Planda díreach ilbhliantúil a dhéanann dois, dúchasach don Eoraip, iarthar na hÁise is tuaisceart na hAfraice is ea an briúlán (Rosa pimpinellifolia). Na duilleoga bunata den chuid is mó, rud beag scothghorm, cleiteach le duilleoigíní ubhchruthacha fiaclacha; na bláthanna i gceann cruinneogach le 4 shiopal, gan aon pheiteal. Fásann an briúlán sailéid 40 cm ar airde, le bláthanna glasa nó imir chorcra. Boladh an chúcamair óna fhásra brúite. Is mó an briúlán mór, a fhásann 60 cm ar airde agus a mbíonn bláthanna dúdhearga air.
Tá sé dúchasach do chóstaí na hEorpa Thiar agus na hAfraice Thiarthuaidh. Fásann sé ar dhumhcha gainimh agus in aice le haolchloch. Tá dlúthbhaint ag an mbriúlán le hAlbain, sa dara háit i ndiaidh an bhfeochadán mar shiomból den tír úd.
Mnohokałačkata róža (Rosa spinosissima, stare mjeno: Rosa pimpinellifolia) je rostlina ze swójby róžowych rostlinow (Rosaceae).
Jeli eksistuje w druhej rěči hižo bóle wuwity nastawk ze samsnej temu, potom přełožuj a dodawaj z njeho.
Jeli nastawk ma wjace hač jedyn njedostatk, wužiwaj prošu předłohu {{Předźěłuj}}. Nimo toho so awtomatisce kategorija Kategorija:Zarodk wo botanice doda.
Mnohokałačkata róža (Rosa spinosissima, stare mjeno: Rosa pimpinellifolia) je rostlina ze swójby róžowych rostlinow (Rosaceae).
Rosa pimpinellifolia, eða þyrnirós, er tegund rósa sem vex villt í vestur, mið og suður Evrópu (norður til Íslands og Noregs) og norðvestur Afríku. Hún hefur gjarnan strandlæga útbreiðslu.
Hún er gjarnan lágvaxinn uppréttur runni frá 20–140 sm á hæð en stundum að tvemur metrum. Hún breiðist út með neðanjarðarsprotum og getur þakið stór svæði. Þyrnarnir eru miðlungsstórir og margir. Blómin eru hvít, en geta stundum verið bleikleit. Þau eru 2 til 4 sm í þvermál. Nípurnar eru kringlóttar og dökkfjólubláar til svartar.
Svipaðar plöntur sem eru villtar austur í Asíu, stundum skráðar sem Rosa pimpinellifolia var. subalpina, eru nú taldar vera sjálfstæð tegund; Rosa oxyacantha (Flora of China); þær eru með bleik blóm og rauðar nípur.
Árssprotar með þyrnum.
Berið - kallað nýpa.
Afbrigðið 'Plena' .
Í Hollandi.
Rosa pimpinellifolia, eða þyrnirós, er tegund rósa sem vex villt í vestur, mið og suður Evrópu (norður til Íslands og Noregs) og norðvestur Afríku. Hún hefur gjarnan strandlæga útbreiðslu.
De duinroos (Rosa pimpinellifolia, synoniem: Rosa spinosissima) is een struik, die behoort tot de rozenfamilie (Rosaceae). De duinroos staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als vrij zeldzaam en stabiel of toegenomen. In Midden-Europa is de duinroos kenmerkend voor zoomgemeenschappen op kalkrijke grond. In West-Europa groeit de duinroos vrijwel alleen op de droge graslanden in de kustduinen. Het aantal chromosomen is 2n = 28. Het is een van de eerste rozensoorten die in cultuur werden genomen.
De plant wordt 10 - 100 cm (soms tot 200 cm) groot en vormt een wijdvertakt stelsel van wortelopslag. Hierdoor kan de duinroos grote oppervlakken bedekken. De korte, rechtopstaande, donkerbruine, niet beklierde takken hebben vooral aan de voet verschillende soorten stekels. De bloemtakken zijn over de gehele lengte bezet met grotere en kleinere stekels en met naaldvormige stekels. De aan de onderzijde vrijwel kale, breed elliptisch tot bijna ronde blaadjes van het in zeven tot elf deelblaadjes onevengeveerde, donkergroene, blad zijn 0,5 - 1,5 cm lang en 0,5 – 1,2 cm breed. Ze hebben een enkelvoudig gezaagde bladrand. De bladspil en bladsteel zijn onbehaard en hebben geen klieren. De smalle steunblaadjes hebben afstaande oortjes.
De duinroos bloeit in mei en juni met crèmekleurige, soms roze aangelopen bloemen. Soms bloeit de struik voor een tweede keer vanaf augustus tot in oktober. De bloem is alleenstaand, 1,5 - 5,5 cm groot en heeft geen steelblaadjes. De 3 – 4,5 cm lange bloemsteel is al of niet beklierd en heeft soms naaldvormige stekels. De korte, smalle, gaafrandige kelkblaadjes zijn korter dan de kroonbladen en staan na de bloei rechtop. Ze blijven tot aan de rijping vastzitten en staan dan schuin tot steil omhoog. De vruchtbeginsels zijn ingesloten in een holle, flesvormige bloembodem. De wollig behaarde stijlen zijn vrij.
De ronde tot eironde, 0,5 – 1,2 cm lange en 0,5 – 1,5 brede, meestal niet beklierde rozenbottels zijn donkerbruinachtig paarse of meer zwarte vlezige bloembodems met daarin de nootjes achtige vruchten. De al of niet beklierde rozenbottelsteel is 1 – 2,5 keer zo lang als de rozenbottel. Het stijlkanaal is 2 - 2,5 mm groot.
De rozenbottels zijn zeer rijk aan vitamine C en kunnen gebruikt worden voor onder meer marmelade, confiture, gelei, sap, siroop en gebakvulling.
De duinroos komt voor op droge, matig voedselrijke, meestal kalkhoudende grond op duinhellingen, onder struikgewas en op heidevelden.
Struiken
Jonge tak
Tak. De steunblaadjes van de bladeren hebben afstaande oortjes.
Blad
Duinroos met zweefvlieg
Kelk
Wollig behaarde stijlen
Rozenbottel
De duinroos (Rosa pimpinellifolia, synoniem: Rosa spinosissima) is een struik, die behoort tot de rozenfamilie (Rosaceae). De duinroos staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als vrij zeldzaam en stabiel of toegenomen. In Midden-Europa is de duinroos kenmerkend voor zoomgemeenschappen op kalkrijke grond. In West-Europa groeit de duinroos vrijwel alleen op de droge graslanden in de kustduinen. Het aantal chromosomen is 2n = 28. Het is een van de eerste rozensoorten die in cultuur werden genomen.
De plant wordt 10 - 100 cm (soms tot 200 cm) groot en vormt een wijdvertakt stelsel van wortelopslag. Hierdoor kan de duinroos grote oppervlakken bedekken. De korte, rechtopstaande, donkerbruine, niet beklierde takken hebben vooral aan de voet verschillende soorten stekels. De bloemtakken zijn over de gehele lengte bezet met grotere en kleinere stekels en met naaldvormige stekels. De aan de onderzijde vrijwel kale, breed elliptisch tot bijna ronde blaadjes van het in zeven tot elf deelblaadjes onevengeveerde, donkergroene, blad zijn 0,5 - 1,5 cm lang en 0,5 – 1,2 cm breed. Ze hebben een enkelvoudig gezaagde bladrand. De bladspil en bladsteel zijn onbehaard en hebben geen klieren. De smalle steunblaadjes hebben afstaande oortjes.
De duinroos bloeit in mei en juni met crèmekleurige, soms roze aangelopen bloemen. Soms bloeit de struik voor een tweede keer vanaf augustus tot in oktober. De bloem is alleenstaand, 1,5 - 5,5 cm groot en heeft geen steelblaadjes. De 3 – 4,5 cm lange bloemsteel is al of niet beklierd en heeft soms naaldvormige stekels. De korte, smalle, gaafrandige kelkblaadjes zijn korter dan de kroonbladen en staan na de bloei rechtop. Ze blijven tot aan de rijping vastzitten en staan dan schuin tot steil omhoog. De vruchtbeginsels zijn ingesloten in een holle, flesvormige bloembodem. De wollig behaarde stijlen zijn vrij.
De ronde tot eironde, 0,5 – 1,2 cm lange en 0,5 – 1,5 brede, meestal niet beklierde rozenbottels zijn donkerbruinachtig paarse of meer zwarte vlezige bloembodems met daarin de nootjes achtige vruchten. De al of niet beklierde rozenbottelsteel is 1 – 2,5 keer zo lang als de rozenbottel. Het stijlkanaal is 2 - 2,5 mm groot.
De rozenbottels zijn zeer rijk aan vitamine C en kunnen gebruikt worden voor onder meer marmelade, confiture, gelei, sap, siroop en gebakvulling.
De duinroos komt voor op droge, matig voedselrijke, meestal kalkhoudende grond op duinhellingen, onder struikgewas en op heidevelden.
Struiken
Jonge tak
Tak. De steunblaadjes van de bladeren hebben afstaande oortjes.
Blad
Duinroos met zweefvlieg
Kelk
Wollig behaarde stijlen
Rozenbottel
Namen in andere talen Duits: Bibernell-Rose Engels: Burnet Rose Frans: Rosier pimprenelleRóża gęstokolczasta (Rosa pimpinellifolia) – gatunek krzewu należący do rodziny różowatych. Występuje pospolicie na obszarach umiarkowanych półkuli północnej. Pochodzi z Europy i Azji Północnej (Syberia). Jest uprawiany jako roślina ozdobna, ale rośnie też dziko jako agriofit prawie w całej Europie, także na terenie Polski. Na południu Polski występuje częściej. Status gatunku we florze Polski: kenofit.
Nanofanerofit. Siedlisko: suche i kamieniste zbocza. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.) Rhamno-Prunetea[4]. Kwitnie od maja do czerwca.
Róża gęstokolczasta (Rosa pimpinellifolia) – gatunek krzewu należący do rodziny różowatych. Występuje pospolicie na obszarach umiarkowanych półkuli północnej. Pochodzi z Europy i Azji Północnej (Syberia). Jest uprawiany jako roślina ozdobna, ale rośnie też dziko jako agriofit prawie w całej Europie, także na terenie Polski. Na południu Polski występuje częściej. Status gatunku we florze Polski: kenofit.
Pimpinellros (Rosa spinosissima) är en art i familjen rosväxter och förekommer naturligt från Europa till västra Sibirien, sydvästra Asien och nordvästra Afrika. I Sverige förekommer arten vild endast i Bohuslän. Pimpinellros växer i öppna miljöer, på hedar och sandmark.
Pimpinellros är en lövfällande buske med underjordiska jordstammar och bildar ofta täta snår. Den kan bli upp till två meter, men är vanligen lägre. Grenarna är tätt taggiga, med raka eller svagt böjda, oliklånga taggar. Bladen har oftast 2-3 bladpar och ett uddblad. Småbladen är kala, gleshåriga eller klibbhåriga, de är små och rundade i formen, vanligen 1-1,5 cm långa. Blommorna är upp till 6 cm vida, vanligen vita, men ibland ljust rosa eller gulaktiga. Foderbladen är hela, upprätta, avsmalnande och kvarsittande. Nyponen är kala och runda, först svartröda men blir senare helt svarta, eller ibland helt röda. De mognar relativt sent. Pimpinellros blommar i juni i Sverige.
Artepitetet spinosissima (lat.) betyder mycket taggig. Det svenska namnen syftar på bladens likhet med arter i pimpinellsläktet (Sanguisorba).
Odlade och förvildade exemplar är ofta fylldblommiga eller halvt fylldblommiga. De förekommer flera kloner som samlas under namnet fylld pimpinellros (R. spinosissima Plena-Gruppen) och kallas populart för Finlands vita ros.
Trädgårdsformer och hybrider av pimpinellrosen förs till spinosissimarosor (R. Spinosissima-gruppen).
Hybriden med kärros (R. palustris) har fått namnet Rosa ×kochiana.
Har även kallats klittros. Orientalisk pimpinellros har tidigare kallats stor pimpinellros.
var. altaica (Willdenow) Rehder
var. myriacantha (DC.) Koehne
Wikimedia Commons har media som rör Pimpinellros.
Pimpinellros (Rosa spinosissima) är en art i familjen rosväxter och förekommer naturligt från Europa till västra Sibirien, sydvästra Asien och nordvästra Afrika. I Sverige förekommer arten vild endast i Bohuslän. Pimpinellros växer i öppna miljöer, på hedar och sandmark.
Pimpinellros är en lövfällande buske med underjordiska jordstammar och bildar ofta täta snår. Den kan bli upp till två meter, men är vanligen lägre. Grenarna är tätt taggiga, med raka eller svagt böjda, oliklånga taggar. Bladen har oftast 2-3 bladpar och ett uddblad. Småbladen är kala, gleshåriga eller klibbhåriga, de är små och rundade i formen, vanligen 1-1,5 cm långa. Blommorna är upp till 6 cm vida, vanligen vita, men ibland ljust rosa eller gulaktiga. Foderbladen är hela, upprätta, avsmalnande och kvarsittande. Nyponen är kala och runda, först svartröda men blir senare helt svarta, eller ibland helt röda. De mognar relativt sent. Pimpinellros blommar i juni i Sverige.
Artepitetet spinosissima (lat.) betyder mycket taggig. Det svenska namnen syftar på bladens likhet med arter i pimpinellsläktet (Sanguisorba).
Чагарник (0.3)0.5–1.5(2) м заввишки. Відкореневі паростки часті. Гілки мають коричневу кору. Молоді стебла і колючки червоні. Шипи міжвузлові, щільні на основних стеблах, розріджені на деяких квітучих гілках, парні або поодинокі, прямі або зігнуті, круглі в перетині, 5–6 × 1–3 мм, змішані з більш короткими колючками. Листки: прилистки 9–14 × 2–4 мм, краї цілі або пильчато-залозисті, поверхні голі; черешки опушені, залозисті; листові фрагменти довгасто-яйцеподібні, (5)7–9(11) × 5–8 мм чи широко еліптичні, 5–22 × 5–12 мм, краї 1-пильчасті, верхівки від тупих до гострих. Приквітки відсутні. Квіти діаметром 2–4 см із п'ятьма пелюстками. Гіпантій 3–5 × 3–4 мм. Пелюстки 15–25 × 14–23 мм, світло-кремового й рідко блідо-рожевого кольору. Шипшинові плоди пурпурно-чорні або чорні, майже кулясті, 1–1.6 см в діаметрі, голі, блискучі, з постійними чашолистками; ніжки до 4 см, часто залозисті. Сім'янки темно-коричневі, 4 × 2.5 мм.
Азія (Вірменія, Азербайджан, Грузія, Росія — Кавказ, західний Сибір, Алтай, Китай — Синьцзян, Казахстан, Киргизстан, Іран, Туреччина); Європа (Естонія, Литва, Молдова, Україна, Австрія, Бельгія, Чехія, Німеччина, Угорщина, Нідерланди, Польща, Словаччина, Швейцарія, Данія, Ірландія, Ісландія, Норвегія, Велика Британія, Албанія, Боснія і Герцеговина, Болгарія, Хорватія, Греція, Італія, Македонія, Чорногорія, Румунія, Сербія, Словенія, Франція). Також культивується й інтродукований у деяких інших країнах. Зростає на сухих, помірно багатих поживними речовинами, вапняних і кам'яно-супіщаних ґрунтах серед чагарників, на пустищах, сонячних узліссях, трав'янистих схилах, річкових берегах, і узбережжями на дюнах піску.
В Україні зростає на кам'янистих і вапнякових відслоненнях і на відкритих гірських схилах — у лісостепу, на Правобережжі заходить в лісові і степові р-ни; в Криму. У Закарпатті часто дичавіє[2]. Входить до списку рослин, які потребують охорони на територіях Дніпропетровської та Запорізької областей[3].
Висаджують як декоративну рослину в садах і парках. Культивується з XVI-го століття як декоративна рослина. Багато різновидів з'явилися з білими, рожевими, жовтими, і також з подвійними квітами. У підтримці ландшафту використовується для кріплення насипів.
Плоди шипшини дуже багаті вітаміном С і добре підходять для шипшинового чаю, варення, джему, мармеладу, желе, соку, сиропу і кондитерських начинок. Виробництво вина, бренді й лікерів також можливі.
.jpg)
.JPG)
Rosa pimpinellifolia là loài thực vật có hoa trong họ Hoa hồng. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Bài viết liên quan đến phân họ Hoa hồng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Rosa pimpinellifolia là loài thực vật có hoa trong họ Hoa hồng. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Высота куста (30) 0,75—2 м.
Шипы различных размеров, тонкие, прямые, обычно внезапно расширенные при основании, самые крупные равны или длиннее самых крупных листочков.
Листья о 5—11 листочках, прилистники голые, реже с желёзками по краю, узкие, с прямыми или расходящимися ушками; листочки мелкие, длинной 5—18 мм, округлые или эллиптические, закруглённые или тупоугольные на верхушке, голые, с каждой стороны с 5—15 простыми, острыми или прямоугольными, более менее глубокими зубцами сверху тёмно-, снизу светло-зелёные.
Цветки одиночные, на длинных, 10—30(45) мм длиной, цветоножках, гладких или усаженных стебельчатыми желёзками и игольчатыми шипиками; гипантии шаровидные или лишь немного длиннее своей ширины; чашелистики простые, узко ланцетные, от основания суженные, 7—17 мм длины, короче лепестков, на спинке гладкие или слегка опушенные, остающиеся при плодах, растопыренные или отклоненные книзу.
Венчик 2—5 см в диаметре; лепестки крупные, выемчатые, белые или изжелта-белые; столбики образуют большую беловойлочную головку рылец.
Плоды 6—14 мм длиной, шаровидные или сплюснуто-шаровидные (немного шире длины), в зрелом состоянии черноватые, увенчанные чашелистиками; цветоножки ко времени созревания плодов иногда мясистые, черноватые.
Цветёт в мае-июне[12].
Rosa spinosissima является одним из предков многих сортов роз. Розы созданные на основе этого шиповника и сохранившие некоторые характерные для него черты, по современной классификации роз относят к классу Гибриды розы Спинозиссима (Hybrid Spinosissima). Розы этого класса известны как минимум с 1600 года[13].
В ГБС с 1949 года, 5 образцов (10 экз.) выращены из семян. В 42 года высота 2,4 м, диаметр кроны 150 см. Вегетирует с середины апреля до сентября-октября. Темп роста средний. Цветение в июне. Плодоносит с 5 , плоды созревают в августе. Зимостойкость полная. Жизнеспособность семян 97 %, всхожесть 26 %. Укореняется 92 % черенков при обработке 0,01%-ным раствором ИМК в течение 24 часов.
В средней полосе широко распространена в культуре его садовая форма с кремовыми, полумахровыми цветками. Морозостоек, к почве и влаге малотребователен, светолюбив, хорошо переносит условия города. Используется в одиночной и групповой посадке, низких опушках и живых изгородях[14].
Тетраплоид. Теневынослив. Цветки имеют сильный аромат.
Зоны морозостойкости: 3b—9b.
Устойчивость к болезням роз очень высокая[8].
Высушенные листья и плоды употребляются на Кавказе как суррогат чая[12].
Вид включён в Красные книги Курской области[15], Республики Башкортостан[16], Львовской области Украины[17], Республики Хакасия[18].
Высота куста (30) 0,75—2 м.
Шипы различных размеров, тонкие, прямые, обычно внезапно расширенные при основании, самые крупные равны или длиннее самых крупных листочков.
Листья о 5—11 листочках, прилистники голые, реже с желёзками по краю, узкие, с прямыми или расходящимися ушками; листочки мелкие, длинной 5—18 мм, округлые или эллиптические, закруглённые или тупоугольные на верхушке, голые, с каждой стороны с 5—15 простыми, острыми или прямоугольными, более менее глубокими зубцами сверху тёмно-, снизу светло-зелёные.
Цветки одиночные, на длинных, 10—30(45) мм длиной, цветоножках, гладких или усаженных стебельчатыми желёзками и игольчатыми шипиками; гипантии шаровидные или лишь немного длиннее своей ширины; чашелистики простые, узко ланцетные, от основания суженные, 7—17 мм длины, короче лепестков, на спинке гладкие или слегка опушенные, остающиеся при плодах, растопыренные или отклоненные книзу.
Венчик 2—5 см в диаметре; лепестки крупные, выемчатые, белые или изжелта-белые; столбики образуют большую беловойлочную головку рылец.
Плоды 6—14 мм длиной, шаровидные или сплюснуто-шаровидные (немного шире длины), в зрелом состоянии черноватые, увенчанные чашелистиками; цветоножки ко времени созревания плодов иногда мясистые, черноватые.
Цветёт в мае-июне.
Кариотип: 2n = 28.
密刺蔷薇（学名：Rosa pimpinellifolia or Rosa spinosissima），为蔷薇科蔷薇属下的一个植物种。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
