الأسماء في صفحات التنقل
Eucalyptus deglupta (lat. Eucalyptus deglupta) - mərsinkimilər fəsiləsinin evkalipt cinsinə aid bitki növü.
Eucalyptus deglupta, wegen der vielfarbigen Rinde auch Regenbogenbaum genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Eukalypten (Eucalyptus). Es ist eine der wenigen außerhalb Australiens verbreiteten Arten der Gattung und die einzige, die auch natürlich nördlich des Äquators vorkommt. Eucalyptus deglupta gehört zu den am schnellsten wachsenden Baumarten.
Eucalyptus deglupta wächst als sehr hoher, immergrüner Baum, der Stammdurchmesser von bis zu 200, ausnahmsweise bis 300 Zentimetern und Wuchshöhen von meist bis zu 60, in Ausnahmefällen bis zu 80 Metern erreicht. Je nach Standortbedingungen können 3 bis 4 Meter hohe Brettwurzeln ausgebildet sein.[1][2]
Die Borke ist glatt, braun bis gelblich, an abgeschälten Stellen grün. Die einzigartige vielfarbige Borke ist ein auffälliges Merkmal von Eucalyptus deglupta. An jährlich auftretenden Rissen in der äußeren Rinde erscheint regelmäßig die leuchtend grüne inneren Rinde, die sich dann verdunkelt und zu blau, lila, orangefarben und kastanienbraunen Tönen reift.[1][2]
Die Krone ist bei jungen Bäumen konisch, im Alter etwas abgeflacht. Die Zweige sind vierkantig, oft mit vier blattförmigen Leisten an den Kanten (geflügelt).[1][2]
Die gegenständig, beinahe gegenständig oder wechselständig an den Zweigen angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Der Blattstiel ist 1 bis 1,5 Zentimeter lang. Die normalerweise horizontal stehende, einfache, ganzrandige Blattspreite ist bei einer Länge von 7 bis 15, selten bis zu 20 Zentimetern sowie einer Breite von 4 bis 7,5, selten bis zu 10 Zentimetern eiförmig bis eiförmig-lanzettlich mit gerundetem bis spitzem oder etwas zugespitztem oberen Ende. Die kahle Blattspreite ist auf der Oberseite etwas glänzend und auf der Unterseite heller. Es liegt Fiedernervatur vor. Nebenblätter fehlen.[1][2]
Der seiten- oder endständige Gesamtblütenstand ist ein doldig zusammengezogenes Dichasium (sogenannte „Konfloreszenz“), der aus doldigen Teilblütenständen besteht, die jeweils drei bis sieben Blüten enthalten. Der kantige Blütenstandsschaft ist etwa 12 Millimeter lang. Der Blütenstiel ist etwa 5 Millimeter lang.[1]
Wie typisch für die Gattung, ist die kugelige oder fast keulenförmige Blütenknospe von einem, bei Eucalyptus deglupta halbkugeligen oder konischen, Deckel (Operculum) bedeckt, der beim Aufblühen abgeworfen wird und eine Narbe zurücklässt. Bei Eucalyptus deglupta ist, wie bei allen Verwandten, ein doppeltes Operculum ausgebildet. Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch[1] und weiß. Es sind unterschiedlich viele, meist drei bis fünf, Kelchzipfel und oberhalb eines Blütenbechers meist vier bis fünf unscheinbare Kronblätter vorhanden, diese können auch vollständig fehlen. Es sind zahlreiche weiße Staubblätter vorhanden. Der Fruchtknoten ist unterständig.[1]
Die dünnwandige Kapselfrucht ist bei einem Durchmesser von 3 bis 5 Millimetern ei- bis keulenförmig oder kugelig. Sie ist in den verholzten Blütenbecher eingeschlossen, der sich mit drei bis vier kleinen Fruchtklappen bei Samenreife öffnet und zahlreiche Samen enthält. Die winzigen, braunen Samen sind abgeflacht mit einem kleinen, endständigen Flügel.[1]
Eucalyptus deglupta ist die einzige Eukalyptusart die von Natur aus auf der Nordhalbkugel auftritt. Das natürliche Verbreitungsgebiet erstreckt sich über Neubritannien, Neuguinea, Seram, Sulawesi und Mindanao.[3] Es ist eine der wenigen Eucalyptus-Arten, die natürlicherweise außerhalb von Australien verbreitet sind[4] (wo sie nicht indigen vorkommt).
In ihrem natürlichen Verbreitungsgebiet wird ein Rückgang angenommen. Gründe sind, neben der besonderen Anfälligkeit für Feuer, bevorzugtes Wachstum auf ebenem Schwemmland (mit guter Eignung auch für die Landwirtschaft) und nicht nachhaltige Holzernte.[2]
Eucalyptus deglupta gedeiht in humiden tropischen Regenwäldern, mit Jahresniederschlägen von mindestens 2.500, teilweise über 5.000 Millimetern, es ist die einzige natürlicherweise im tropischen Regenwald vorkommende Eucalyptus-Art. Sie gedeiht am besten in Höhenlagen unterhalb von 150 Metern, auf Alluvialböden und kommt aber in Gebirgen vereinzelt bis in Höhenlagen von 2000 Metern vor. Auf optimalen Standorten gehört sie zu den am schnellsten wachsenden Baumarten der Erde.[3]
Die erste Erwähnung dieser Art als Arbor versicolor durch den Botaniker Georg Eberhard Rumpf stammt aus dem Jahr 1743, von einem vermutlich 1668 auf Seram gesammelten Exemplar. Die formale, heutigen taxonomischen Standards genügende Erstbeschreibung von Eucalyptus deglupta erfolgte durch Carl Ludwig Blume 1849, ihr lag ein (nicht blühendes), auf Sulawesi gesammeltes Exemplar im Herbarium von Kaspar Georg Karl Reinwardt zugrunde. Synonyme für Eucalyptus deglupta Blume sind: Eucalyptus multiflora Gray, Eucalyptus binacag Elmer, Eucalyptus schlechteri Diels, Eucalyptus naudiniana F.Muell.[3]
Eucalyptus deglupta wird innerhalb der Gattung Eucalyptus mit fünf anderen tropischen Arten in eine Untergattung Telocalyptus gestellt (von anderen Autoren als Untergattung Minutifructus gefasst). Genetische Untersuchungen weisen allerdings darauf hin, dass diese Untergattung keine natürliche Einheit darstellt, demnach gehören die Arten zur (artenreichsten) Untergattung Symphyomyrtus.[5] Dafür spricht auch, dass die Art Hybride mit anderen Arten der Untergattung Symphyomyrtus bildet.
Eucalyptus deglupta wird auch in Plantagen angebaut, vor allem für Holzfasern bei der Herstellung von Papier. Er ist für die Papierherstellung die auf den Philippinen vorwiegend verwendete Art. Eucalyptus deglupta gehört weltweit zu den fünf für die Forstwirtschaft bedeutsamsten Eucalyptus-Arten.[4] Angebaut werden auch Hybriden.
Eucalyptus deglupta wird als Zierpflanze in tropischen und subtropischen Gärten und Parks verwendet. Es ist nicht winterhart.
Das Kernholz ist rotbraun und vom weißen bis rosafarbenen Splintholz oft undeutlich abgesetzt. Das Holz enthält 44 bis 51 % Zellulose, 29 bis 30 % Lignin, 14 bis 19 % Pentosane, der Aschengehalt liegt bei 0,6 bis 1,2 %. Das trockene Holz ist mit der Hand und von Maschinen gut zu bearbeiten, besitzt aber eine Tendenz zum Reißen, vor allem bei Bohrungen. Es ist nicht sehr dauerhaft und anfällig gegenüber Termiten.[1]
Trivialnamen sind Bagras (Philippinen), Mindanao gum (Australien), Komo oder Kamarere (Neuguinea).[6]
Eucalyptus deglupta, wegen der vielfarbigen Rinde auch Regenbogenbaum genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Eukalypten (Eucalyptus). Es ist eine der wenigen außerhalb Australiens verbreiteten Arten der Gattung und die einzige, die auch natürlich nördlich des Äquators vorkommt. Eucalyptus deglupta gehört zu den am schnellsten wachsenden Baumarten.
வானவில் மரம் (Eucalyptus deglupta) என்பது யூகலிப்டஸ் எனப்படும் தைலமரமாகும்.[2] மின்டனோ பசை அல்லது வானவில் பசை என அழைக்கப்படும் ஒரு வித பல வண்ணப்பசை போன்ற திரவம் வெளிப்படுவதால் இவை இவ்வாறு அழைக்கப்படுகின்றன.[3] இந்தோனேசியாவைத் தாயகமாகக் கொண்ட இம்மரங்கள் பப்புவா நியூகினியா, பிலிப்பைன்சு ஆகிய நாடுகளிலும் காணப்படும் தைலமரத்தின் வகையாகும். இவை பெரும்பாலும் மழைக்காடுகளில் காணப்படும். வட அரைக்கோளங்களில் அரிதாகி வரும் எழுநூறு வகைத் தைல மரங்களில் நான்கு வகையான இனங்கள் வானவில் மர இனங்களாகும். இவை ஆஸ்திரேலியாவில் காணப்படுவதில்லை. இம்மரங்கள் பலவண்ணங்களில் குறிப்பாக நீலம், ஊதா, ஆரஞ்சு மற்றும் பழுப்பு வண்ணங்களில் காணப்படுகின்றன.
மரத்தின் முதுமைக்கு ஏற்ப புதுப்புது வண்ணங்களில் ஜொலிக்கும் இந்த மரங்கள், பெரும்பாலும் சிவப்பு, பச்சை, இளஞ்சிவப்பு, மஞ்சள், வெள்ளை நிறங்களில் பளிச்சிடுகின்றன. வெப்ப மண்டலங்களில் பச்சை, காபி நிறத்துடன் காட்சியளிப்பவை, மழைக்காலங்களில் வர்ணஜாலம் காட்டுகின்றன.
வானவில் மரம் (Eucalyptus deglupta) என்பது யூகலிப்டஸ் எனப்படும் தைலமரமாகும். மின்டனோ பசை அல்லது வானவில் பசை என அழைக்கப்படும் ஒரு வித பல வண்ணப்பசை போன்ற திரவம் வெளிப்படுவதால் இவை இவ்வாறு அழைக்கப்படுகின்றன. இந்தோனேசியாவைத் தாயகமாகக் கொண்ட இம்மரங்கள் பப்புவா நியூகினியா, பிலிப்பைன்சு ஆகிய நாடுகளிலும் காணப்படும் தைலமரத்தின் வகையாகும். இவை பெரும்பாலும் மழைக்காடுகளில் காணப்படும். வட அரைக்கோளங்களில் அரிதாகி வரும் எழுநூறு வகைத் தைல மரங்களில் நான்கு வகையான இனங்கள் வானவில் மர இனங்களாகும். இவை ஆஸ்திரேலியாவில் காணப்படுவதில்லை. இம்மரங்கள் பலவண்ணங்களில் குறிப்பாக நீலம், ஊதா, ஆரஞ்சு மற்றும் பழுப்பு வண்ணங்களில் காணப்படுகின்றன.
மரத்தின் முதுமைக்கு ஏற்ப புதுப்புது வண்ணங்களில் ஜொலிக்கும் இந்த மரங்கள், பெரும்பாலும் சிவப்பு, பச்சை, இளஞ்சிவப்பு, மஞ்சள், வெள்ளை நிறங்களில் பளிச்சிடுகின்றன. வெப்ப மண்டலங்களில் பச்சை, காபி நிறத்துடன் காட்சியளிப்பவை, மழைக்காலங்களில் வர்ணஜாலம் காட்டுகின்றன.
Eucalyptus deglupta is a species of tall tree, commonly known as the rainbow eucalyptus,[2] Mindanao gum, or rainbow gum[3] that is native to the Philippines, Indonesia, and Papua New Guinea. It is the only Eucalyptus species that usually lives in rainforest, with a natural range that extends into the Northern Hemisphere. It is characterized by multi-colored bark.
Eucalyptus deglupta is a fast-growing tree that typically reaches a height of 60–75 m (197–246 ft) with the trunk up to 240 cm (94 in) in diameter and with buttresses up to 4 m (13 ft) high. It has smooth, orange-tinted bark that sheds in strips, revealing streaks of pale green, red, orange, grey, and purplish brown. The branchlets are roughly square in cross section, often with narrow wings on the corners. The leaves are arranged in opposite pairs, mostly 75–150 mm (3–6 in) long and 50–75 mm (2–3 in) wide on a short petiole. The flower buds are arranged in a branching inflorescence in leaf axils, or on the end of branchlets, each branch with groups of seven buds, the individual buds on a pedicel about 5 mm (3⁄16 in) long. Mature buds are pale green or cream-colored, roughly spherical in shape and 2–5 mm (1⁄16–3⁄16 in) in diameter with a hemispherical operculum with a small point on the top. Flowering time depends on location, and the stamens that give the flowers their colour are white and pale yellow. The fruit is a woody, brown, hemispherical capsule about 3–5 mm (1⁄8–3⁄16 in) long and wide, with three or four valves extending beyond the rim of the fruit. Each cell of the fruit contains between three and twelve minute brown seeds, each with a small wing.[4][5]
Eucalyptus deglupta was first formally described in 1850 by Carl Ludwig Blume who published the description in his book Museum Botanicum Lugduno-Batavum sive stirpium Exoticarum, Novarum vel Minus Cognitarum ex Vivis aut Siccis Brevis Expositio et Descriptio from material collected in mountain forests in the Celebes.[1][6] The specific epithet (deglupta) is a Latin word meaning "peeled off, husked or shelled".[7]
In 1914, Adolph Daniel Edward Elmer described Eugenia binacag in Leaflets of Philippine Botany, the specific epithet binacag a local name for the tree,[8] but in 1915 changed the name to Eucalyptus binacag.[9] However, the species had already been named E. deglupta by Blume in 1850 and E. binacag is now regarded as a synonym.[1]
In 1854, Asa Gray described Eucalyptus multiflora in United States Exploring Expedition - Botany, Phanerogamia from an unpublished description by Louis Claude Richard,[10][11] but is a nomen illegitimum because the name was already in use for a different species (Eucalyptus multiflora Poir.) now known as Eucalyptus robusta.[12] Eucalyptus multiflora is also a synonym of E. deglupta.[1]
Eucalyptus sarassa and E. versicolor, first described in 1850 by Blume in his book Museum botanicum Lugduno-Batavum,[13] and E. schlechteri first described by Ludwig Diels in Adolf Engler's book Botanische Jahrbücher für Systematik, Pflanzengeschichte und Pflanzengeographie[14] are also considered to be synonyms of E. deglupta by Plants of the World Online.[1]
The rainbow eucalyptus grows in lowland and lower montane rainforest from sea level to altitudes of up to 1,800 m (5,900 ft). It is native to Indonesia, Papua New Guinea, and the Philippines, but has been widely planted in many other countries.[4]
This tree is grown widely around the world in tree plantations, mainly for pulpwood used in making white paper. It is the dominant species used for pulpwood plantations in the Philippines.[15][16]
E. deglupta are commonly planted as ornamental trees in frost-free climates such as Hawaii, Southern California, Texas and Florida.[17] It is planted in at least three locations in coastal Los Angeles County, including Santa Monica and San Marino at the Huntington Botanical Garden. These trees were still growing, but relatively young at approximately 30–40 years in 1988, at the UCLA Botanic Garden and as a LA City street tree.[18]
If grown from seed, the temperature should be around 68–72 °F (20–22 °C).[19] Plants can be grown from cuttings of trees younger than 5 years old. Once a tree reaches 5 years of age, root inhibition prevents the generation of roots from cuttings.[20] It thrives in rich medium-to-wet soil in full sun and is intolerant of frost.[21] In botanical gardens such as Fairchild Tropical Botanic Garden in Florida, the tree does show the intense color range as seen in the tree's normal range.[22][23]
Eucalyptus deglupta is a species of tall tree, commonly known as the rainbow eucalyptus, Mindanao gum, or rainbow gum that is native to the Philippines, Indonesia, and Papua New Guinea. It is the only Eucalyptus species that usually lives in rainforest, with a natural range that extends into the Northern Hemisphere. It is characterized by multi-colored bark.
Eucalyptus deglupta estas granda arbo indiĝena al Papuo-Nov-Gvineo, en Nova Britio kaj Nov-Gvineo, la Filipinoj, en Mindanao kaj al Indonezio, en Seram kaj Sulaveso. Ĝi nomiĝas la ĉielarka eŭkalipto, ĉar ĝia arboŝelo estas bunta.
"Phylogeography of Eucalyptus deglupta". Royal Botanic Gardens Victoria. Alirita la 28an Aŭgusto 2017.
Eucalyptus deglupta estas granda arbo indiĝena al Papuo-Nov-Gvineo, en Nova Britio kaj Nov-Gvineo, la Filipinoj, en Mindanao kaj al Indonezio, en Seram kaj Sulaveso. Ĝi nomiĝas la ĉielarka eŭkalipto, ĉar ĝia arboŝelo estas bunta.
Eucalyptus deglupta (conocido como eucalipto arcoíris)[1][2][3] es la única especie de eucalipto que se encuentra de forma natural en el hemisferio norte. Su distribución natural se extiende por Nueva Bretaña, Nueva Guinea, Seram, Sulawesi y Mindanao.
La corteza multicolor única es la característica más distintiva del árbol. Parches del exterior de la corteza se caen anualmente en diferentes momentos, lo que muestra una corteza interior de color verde brillante. Esta luego se oscurece y madura para quedar azul, púrpura, naranja y luego tonos granates.[5][6][7]
Son árboles que alcanzan un tamaño de hasta 75 m de alto, la corteza exfoliante en forma de cintas papiráceas, con superficie expuesta verde tornándose rojo ladrillo; las ramas jóvenes glabras. Hojas juveniles prevalecientes, subopuestas a alternas, anchamente lanceoladas, 8–13 cm de largo y 4–6 cm de ancho, ápice acuminado, base cuneada a obtusa, glabras, pecíolo torcido. Inflorescencias en panículas de umbelas, terminales o axilares, 6–8 flores por umbela. El fruto es una cápsula cupuliforme, 3–4 mm de largo, disco deprimido, valvas 4, exertas.[8]
La copa de los árboles jóvenes es cónica, y algo aplanada cuando son viejos. Las ramas son cuadradas, a menudo con cuatro franjas en forma de hoja en los bordes (aladas).
En la actualidad este árbol se cultiva ampliamente en todo el mundo en plantaciones, principalmente de madera para pulpa que se utiliza en la fabricación de papel. Es la especie dominante utilizada para las plantaciones de madera para pulpa en Filipinas.[9]
También está ampliamente plantado en parques y jardines como árbol ornamental debido a su atractiva corteza.
El árbol se utiliza para la recuperación de la tierra, la reforestación y la plantación de enriquecimiento forestal, siempre que el terreno sea el propicio para el árbol. En Costa Rica se utiliza comúnmente como árbol de sombra en los cafetales. Es un forraje para abejas.[4]
La madera seca es apta para la construcción, fácil de trabajar a mano y con máquinas, pero tiene tendencia a agrietarse, especialmente al perforar. No es muy duradera y es susceptible a las termitas, con lo que hay que tener precaución a la hora de usarla en construcciones grandes.
También se utiliza como leña y para la fabricación de carbón vegetal, pero normalmente se considera demasiado valiosa para estos fines
Composición:
El duramen es de color marrón rojizo y a menudo se separa indistintamente de la albura blanca o rosa. La madera contiene 44 a 51% de celulosa, 29 a 30% de lignina, 14 a 19% de pentosanos, y el contenido de cenizas es de 0,6 a 1,2%.
La inflorescencia completa lateral o terminal es un dichasio enroscado (llamado "conflorescencia"), que consiste en inflorescencias parciales enroscadas, cada una de las cuales contiene de tres a siete flores. El tallo de la inflorescencia angular tiene unos 12 milímetros de largo. El pedúnculo tiene unos 5 milímetros de largo.[4]
Como es típico del género, el capullo floral esférico o casi en forma de club está cubierto por una tapa (opérculo), que en el caso del Eucalyptus deglupta es hemisférica o cónica, y que se desprende durante la floración, dejando un estigma. El Eucalyptus deglupta, como todos sus parientes, tiene un opérculo doble. Las flores hermafroditas son simétricas radialmente y blancas. Hay diferentes números, normalmente de tres a cinco, cálices y por encima de una copa de flor normalmente de cuatro a cinco pétalos discretos, estos también pueden estar completamente ausentes. Numerosos estambres blancos están presentes. El ovario está subdesarrollado.[4]
Con un diámetro de 3 a 5 milímetros, el fruto de la cápsula de paredes finas tiene forma de huevo a forma de palo o esférica. Está encerrado en la copa de madera de la flor, que se abre con tres o cuatro pequeñas válvulas de fruta cuando las semillas maduran y contiene numerosas semillas. Estas diminutas semillas marrones se aplanan con una pequeña ala terminal.[4]
Eucalyptus deglupta se cultiva como árbol ornamental, para plantar en jardines y parques tropicales y subtropicales.
Crece en un suelo rico y medio-húmedo a pleno sol y no resiste a las heladas.[10]
Si se cultiva a partir de una semilla, la temperatura debe estar alrededor de 25-32 °C.[11] Las plantas pueden crecer a partir de esquejes de árboles de menos de 5 años.[12] Una vez que un árbol alcanza los 5 años de edad, la inhibición de las raíces previene la generación de raíces a partir de esquejes.
El Eucalyptus deglupta crece muy rápido, siendo capaz de alcanzar tasas de crecimiento anual de 2-3 m de altura y 2-3 cm de diámetro durante los primeros 10 años. El crecimiento de los brotes de Eucalipto deglupta joven parece ser continuo, siempre que la humedad del suelo sea adecuada. Los árboles jóvenes tienen una corona cónica con un líder definido y ramas casi horizontales. A medida que el árbol envejece, las ramas se curvan hacia arriba en los extremos y el líder se vuelve menos dominante. Con el tiempo, el árbol adquiere una corona de copa plana y extendida.[4]
La floración puede ocurrir dentro del primer año pero más a menudo tiene lugar después de 2 años y anualmente a partir de entonces. La floración puede ocurrir en todos los meses del año dependiendo de la localidad. La fructificación puede comenzar tan pronto como 1,5 años después de la plantación, pero más comúnmente después de 3-4 años. Los frutos maduran en 4-6 meses, después de lo cual las semillas se liberan rápidamente en unos pocos días. La producción de semillas es a menudo profusa. La dispersión es principalmente por el agua. El Eucalyptus deglupta no se regenera a partir de los lignotubérculos. Esto significa que los árboles maduros son sensibles a los incendios intensos, y que las cosechas de los arbustos no suelen ser posibles después de la primera cosecha.[4]
Las rayas multicolores vistosas que cubren el tronco son un distintivo elemento de diseño del paisaje. En jardines botánicos como el Fairchild Tropical Botanic Garden en Florida, el árbol muestra la gama de colores intensos como se ve en el rango normal del árbol.[13][14]
Eucalyptus deglupta fue descrita por Carl Ludwig Blume y publicado en Museum Botanicum 1: 83. 1850.[8]
Nombre binomial: Eucalyptus deglupta
Eucalyptus deglupta (conocido como eucalipto arcoíris) es la única especie de eucalipto que se encuentra de forma natural en el hemisferio norte. Su distribución natural se extiende por Nueva Bretaña, Nueva Guinea, Seram, Sulawesi y Mindanao.
Vikereukalüpt ehk mindanao eukalüpt (Eucalyptus deglupta) on mürdiliste sugukonda, eukalüpti perekonda kuuluv suur, kiirekasvuline, laialeheline igihaljas puu.
Vikereukalüpt kasvab troopilises ja lähistroopilises kliimavööndis ning on ainuke puu eukalüpti perekonnast, mille areaal ulatub põhjapoolkerani. Puu kasvab looduslikult Filipiinidel, Uus-Guinea saarel ja Indoneesias, kus ta kasvab jõudsalt troopilistes vihmametsades.[1] Ameerikas kasvab vikereukalüpt külmaperioodita aladel, nagu Hawaii saartel, Lõuna-Californias, Texase ja Florida osariigis.[2]
Oma põlises kasvupaigas kasvab ta kuni 76 meetri kõrguseks ning tüve läbimõõt võib ulatuda 1,8 meetrini. Soodsast kasvualast väljaspool jääb taime kasv aga oluliselt lühemaks, umbes 30–38 meetri vahele. Taime teatakse kõige paremini oma sileda oranži varjundiga koore tõttu, mis koorub suviti, paljastades ainulaadse mitmevärvilise koore, millest ka taime nimetus vikereukalüpt. Koor koosneb helerohelistest, punastest, oranžidest, hallidest ja lillakaspruunidest vöötidest. Väljaspool troopilist kliimat on puukoor enamasti värvivaesem.
Terava otsaga, piigikujulised lehed, mis on kuni 15 cm pikad, on väga aromaatsed. Tillukesed valged kuni seitsmest õiest koosnevad pöörised, õitsevad eri aastaaegadel olenevalt asukohast. Eukalüpti perekonnanimi tuleb kreekakeelsetest sõnadest eu, mis tähendab kaevu, ja kalypto, mis tähendab midagi katma, näiteks kaanega, ja see viitab ühinenud viljalehtedele ja õielehtedele, mis moodustavad kaane või katte, mis kaob, kui õis avaneb.[3]
Puu koor
Lehed
Viljad
Õied
Koor lähivaates
Vikereukalüpti kasvatatakse aedades ja parkides peamiselt ilupuuna. Mitmevärviline tüvi teeb puust menuka maastikukujunduse elemendi. Vikereukalüpti puitu kasutatakse ka paberi valmistamiseks. Costa Rica farmerid kasutavad vikereukalüpti varju, et kohvipuud kasvaksid paremini. Puidust tehakse mööblit ja vahel kasutatakse seda ka ehituses. Hawaiil on valmistatud vikereukalüptist paate.[4]
Vikereukalüpt ehk mindanao eukalüpt (Eucalyptus deglupta) on mürdiliste sugukonda, eukalüpti perekonda kuuluv suur, kiirekasvuline, laialeheline igihaljas puu.
L'eucalyptus arc-en-ciel (Eucalyptus deglupta) est une espèce d'eucalyptus, arbre de la famille des Myrtaceae. Il est originaire de la Nouvelle-Guinée, du Sulawesi, du Midanao et de la Nouvelle-Bretagne, l'hémisphère nord étant la zone du monde où il se développe le plus naturellement. À l'état sauvage, dans les forêts, il peut atteindre une hauteur vraiment importante, avec une longueur moyenne d'environ 70 mètres[1].
Tronc.
Feuilles
Son tronc est très long et sa caractéristique de multicolore est due à la variété des tons, variant entre grenats, oranges, violets, différents types de verts, de bleus et de tons plus foncés, complétés de manière fantaisiste et lui donnant un aspect très particulier. La raison de cette combinaison de couleurs peut être qu'à un certain moment de l'année, c'est certaines couches de la croûte commencent à tomber, exposant les parties internes de l'écorce initialement de couleur verte. Cette mise à l'échelle est ce qui fait que, lorsque ces nouvelles écorces qui voient la lumière mûrir, elles finissent par donner à l'arbre les couleurs mentionnées dans ses troncs. Son verre pendant la jeunesse est conique, pour donner plus tard une forme légèrement plus variée. Concernant ses racines, son système racinaire est superficiel, latérale et radiale, atteignant environ un tiers voire un quart de sa hauteur. Pour développer ses racines, tout dépendra des conditions du sol dans lequel il se trouve et, bien sûr, de la concurrence avec les autres arbres qui se trouvent dans son voisinage. En tant que caractéristique favorable à sa culture en milieu urbain, on peut dire que les racines de Eucalyptus déglupta ils ne constituent pas une menace pour les fondations ou les trottoirs. Ses feuilles, en termes de dimensions, peuvent mesurer environ 10 centimètres de long sur 5 cm de large et ils poussent en alternance ou en sous-position. Ils ont un sommet acuminé et leur base est obtuse[1].
Fleurs.
Fruits verts.
Les fleurs que cet arbre présente montrent une couleur entre blanchâtre et crème, dont le développement se fait sous forme d'inflorescences d'ombelles qui peuvent avoir environ 8 fleurs pour chacun d'eux. Le fruit est une capsule de 5 mm de diamètre possédant 3 compartiments qui contiennent chacun des graines.[2]
Il perd chaque année son écorce lisse qui se détache en fins et longs lambeaux et qui change progressivement de couleur en vieillissant : d’abord d’un vert pâle, elle commence par foncer avant de devenir bleue, violette puis orange et enfin marron ce qui explique le nom “arc-en-ciel”. Il faut compter environ 2-3 ans après le semis avant d’apercevoir les premières colorations du tronc[2].
Il est le seul membre du genre Eucalyptus à ne pas être originaire d’Australie. Cet arbre est originaire de l'île de Mindanao dans les Philippines. On le trouve aussi naturellement à Hawaï, en Nouvelle-Bretagne, Nouvelle-Guinée, Céram et Célèbes mais il est cultivé un peu partout dans le monde pour faire de la pâte à papier.
On le trouve en Polynésie française[3]. C'est le seul membre de son genre à ne pas être originaire de l'Australie[réf. nécessaire].
L’eucalyptus arc-en-ciel a une croissance très rapide et peut atteindre jusqu’à 75 mètres de haut ! Sa vitesse de croissance est d’environ 3 m/an. Il est orné de fleurs blanches-jaunes rassemblées en panicules le long des branches. Ses feuilles, de forme ovale, sont persistantes[4].
Il supporte de nombreux types de sols mais préfère vivre dans les régions tropicales humides. Il peut supporter le gel pendant de courtes périodes.
Il y a des endroits où le Eucalyptus déglupta pour différents types d'utilisations industrielles, parmi lesquels la production de papier, de bois ou l'extraction de différents produits chimiques. Cela se produit par exemple dans des endroits comme les Philippines[1].
Mais sa couleur incroyable rend ce type d'eucalyptus plus considéré comme ornemental dans le monde que pour toute autre utilisation. Dans le cas de vouloir le cultiver dans un jardin, cela peut être arrangé calmement comme un arbre de caractère isolé, ou vous pouvez en faire de petites forêts, en cultivant plusieurs spécimens[1].
La culture individuelle dans un jardin doit être soigneusement pensée, car elle est si grande et grandit si vite, celui-ci interviendra rapidement dans l'architecture et le paysage de l'espace où il se trouve. De plus, il faut garder à l'esprit qu'il ne supporte ni le froid ni le gel[1].
Par semis : Choisissez un substrat drainant pour votre semis, et placez votre terrine de semis à une température comprise entre 20 à 25 °C. Il est nécessaire de garder le substrat humide mais sans excès afin d’éviter la fonte des semis. Les graines germent au bout d’1 à 3 semaines. À ce moment-là, garder vos plants à l’ombre et exposez les progressivement au soleil. Notez que le taux de germination est de 60 à 70 %. Dès que les plants ont 3-4 feuilles, repiquez les dans des pots. Dès que les plants atteignent 20-60 cm, plantez les dans leur emplacement définitif[2].
Bas du tronc d'Eucalyptus deglupta.
Feuille d'Eucalyptus deglupta.
Fleur d'Eucalyptus deglupta.
Fruit non mûr d'Eucalyptus deglupta.
Fruit mûr d'Eucalyptus deglupta.
L'eucalyptus arc-en-ciel (Eucalyptus deglupta) est une espèce d'eucalyptus, arbre de la famille des Myrtaceae. Il est originaire de la Nouvelle-Guinée, du Sulawesi, du Midanao et de la Nouvelle-Bretagne, l'hémisphère nord étant la zone du monde où il se développe le plus naturellement. À l'état sauvage, dans les forêts, il peut atteindre une hauteur vraiment importante, avec une longueur moyenne d'environ 70 mètres.
Dugin eukaliptus (eukaliptus duginih boja, dugino drvo, lat. Eucalyptus deglupta), vrsta je vazdazelenog drveta iz roda eukaliptusa, porodica mirtovki. Ime je dobilo po šarenoj kori u duginim bojama, nalik na oslikano umjetničko platno. Kora je tanka, glatka, a vanjski se slojevi ljušte svake godine u različito vrijeme.
Ovo je jedina vrsta eukaliptusa čija kora nema aromatičan mirisa raste po sjevernoj polutki. Autohtona je u Indoneziji, Papui Novoj Gvineji i Filipinima, a uzgaja se i plantažno po mnogim zemljama gdje je uvezeno. Na Filipinima se od ovog drveta pravi papir, a širom svijeta se koristi kao ukrasno drvo. Najbolje uspjeva po kišnim šumama, i osjetljivo je na nedostatak vode.[1]
E. deglupta
E. deglupta
E. deglupta
E. deglupta
E. deglupta
Vaivorykštinis eukaliptas (Eucalyptus deglupta) – eukaliptų genčiai priklausanti medžių rūšis, paplitusi Filipinuose, Indonezijoje ir Papua - Naujoje Gvinėjoje. Tai vienintėlė eukaliptų rūšis paprastai augantis drėgnuosiuose tropikų miškuose ir viena iš keturių eukaliptų rūšių (iš daugiau septynių šimtų), kurios nesutinkamos Australijoje. Medis pasižymi charakteringu įvairiaspalviu kamienu.
Tai vienintelė eukaliptų rūšis, kuri savaime paplitusi ir šiauriniame Žemės pusrutulyje. Savaime auga Papua, Naujosios Britanijos, Seramo, Sulavesio,Mindanao salų atogrąžų miškuose, kur gausu lietaus.
Vaivorykštinio eukalipto kamieno išorinė žievė kasmet, bet skirtingu metu lupasi vertikaliais lopiniais, po kuriais atsiveria ryškiausių atspalvių nauja žievė. Brandžių medžių žievė tamsėja, suteikdama violetinius, vyšninius, oranžinius, melsvus, raudonus ir kitokius atspalvius. Pasodintų medžių už natūralaus arealo ribų, žievė neturi tokių intensyviai ryškių atspalvių, kaip pas augančius savaiminiame paplitimo areale.
Vaivorykštinis eukaliptas viena iš sparčiausiai augančių medžių rūšių. Paprastai užauga iki 60 m su iki 2 m skersmens kamienu, rečiau pasitaiko išskirtiniai medžiai iki 75-80 m aukščio su iki 3 m skersmens kamienais.
Vaivorykštinių eukaliptų auginimui Lietuvos klimatas yra nepalankus.
Iliustruotas Lietuvos augalų genčių vardynas · Lietuvos vietinės medžių ir krūmų rūšys · Lietuvos išskirtiniai medžiai · Lietuvos svetimžemė dendroflora · Pasaulio išskirtiniai medžiai
Miškas · Miško skliautas · Lietuvos miškai · Pasaulio miškai (šalys pagal miškų plotą) · Miškų nykimas (neteisėtas miško kirtimas)
Miškininkystė (ekologinė miškininkystė) · Miško atkūrimas · Įveisimas · Miškų ūkis · Miškų urėdija · Girininkija · Eiguva · Lietuvos miškų institutas
Vaivorykštinis eukaliptas (Eucalyptus deglupta) – eukaliptų genčiai priklausanti medžių rūšis, paplitusi Filipinuose, Indonezijoje ir Papua - Naujoje Gvinėjoje. Tai vienintėlė eukaliptų rūšis paprastai augantis drėgnuosiuose tropikų miškuose ir viena iš keturių eukaliptų rūšių (iš daugiau septynių šimtų), kurios nesutinkamos Australijoje. Medis pasižymi charakteringu įvairiaspalviu kamienu.
Pokok Pelangi merupakan sejenis tumbuhan yang terdapat di hutan Malaysia serta di negara-negara ASEAN yang lain. Nama botaninya ialah Eucalyptus deglupta.
Pokok Pelangi merupakan sejenis tumbuhan yang terdapat di hutan Malaysia serta di negara-negara ASEAN yang lain. Nama botaninya ialah Eucalyptus deglupta.
Eucalyptus deglupta é uma espécie de eucalipto da família Myrtaceae pertencente ao gênero Eucalyptus.[2]
Conhecida popularmente como eucalipto arco íris, eucalipto da Nova Guiné, ou eucalipto das Filipinas.[2]
Esta árvore é nativa da ilha de Mindanao na Filipinas e também é encontrada naturalmente nas ilhas de Nova Bretanha,Nova Guiné em Papua-Nova Guiné e Seram,Sulawesi na Indonésia.
O eucalipto arco-íris é uma árvore de grande porte, que se destaca pelo colorido espetacular do seu tronco. É o único representante do gênero dos eucaliptos que ocorre naturalmente no hemisfério norte, nas Ilhas da Nova Bretanha, Nova Guiné, Ceram, Celebes e Mindanau. No seu habitat pode atingir 75 metros de altura, com 240 centímetros de diâmetro de tronco; mas em cultivo geralmente permanece entre 20 a 30 metros de altura. O segredo por trás do colorido especial desta árvore está na forma como ela vai se descascando e revelando as partes coloridas. Inicialmente a casca fina, lisa e marrom se despreende, e uma cor verde clara e vibrante aparece. Esta mancha de cor torna-se então sucessivamente verde escura, azulada, púrpura, laranja e por fim vermelha. Acontece que o processo ocorre a todo momento, formando manchas coloridas em diferentes estágios. A impressão que se tem é de que a árvore foi misteriosamente pintada, tornando-se uma verdadeira obra de arte da natureza.
Além do tronco cilíndrico e ornamental, suas folhas são atrativas também. Elas são opostas, ovadas a lanceoladas, e apresentam cor verde-escura na página superior e cinza na página inferior. As flores se reunem em inflorescências do tipo umbela, terminais ou axilares. Elas são numerosas, de cor branco-creme a amareladas, com longos estames, perfumadas e produzem néctar em abundância, atraindo abelhas. Os frutos que se seguem são cápsulas globulares, de cor marrom, contendo de 3 a 12 sementes por válvula. As sementes são diminutas, achatadas e com uma pequena asa. O florescimento ocorre diversas vezes ao ano, com mais profusão na primavera e outono.
No paisagismo, o eucalipto arco-íris é uma excelente escolha para formar alamedas em largos caminhos. Como seu belo tronco é apreciado de perto, não é muito interessante plantá-la em locais distantes dos locais de passagem. Ainda assim, há que se ter em mente a preocupação com o espaço requerido pela planta e sua proporção com relação a construções próximas. O ideal é utilizá-la em amplos jardins, assim como em praças e parques, distante de tubulações enterradas, muros, casas e fiações. Seu crescimento é rápido e não exige muitos cuidados depois de bem estabelecida. Nas Filipinas é uma das principais árvores destinadas à produção de celulose para papel. Ao contrário de outras espécies de Eucalyptus, o eucalipto arco-íris não produz óleos aromáticos. Por ser uma espécie rústica e pioneira ela é utilizada com sucesso em áreas de reflorestamento com solos pobres, arenosos ou de recente atividade vulcânica.
Deve ser cultivado sob meia-sombra ou sol pleno, em diversos tipos de solos, preferencialmente drenáveis, profundos, enriquecidos com matéria orgânica e irrigados regularmente por pelo menos dois anos após o plantio. Suas raízes profundas, o tornam resistente à curtos períodos de estiagem. Tolera geadas leves, mas perece sob o frio intenso. Por este motivo, não é indicado para climas temperados ou mais frios. Aprecia o calor e a umidade tropicais. Tolerante à salinidade de regiões litoraneas. Não é adequado às regiões semi-áridas e é muito sensível ao fogo, ao contrário de outros eucaliptos. Multiplica-se facilmente por sementes ou estacas. As sementes germinam entre 4 a 20 dias após a semeadura. As estacas devem ser removidas dos ramos de plantas jovens, com menos de 2 anos. As mudas podem ir para o local definitivo com cerca de 4 meses.
Eucalyptus deglupta é uma espécie de eucalipto da família Myrtaceae pertencente ao gênero Eucalyptus.
Conhecida popularmente como eucalipto arco íris, eucalipto da Nova Guiné, ou eucalipto das Filipinas.
Esta árvore é nativa da ilha de Mindanao na Filipinas e também é encontrada naturalmente nas ilhas de Nova Bretanha,Nova Guiné em Papua-Nova Guiné e Seram,Sulawesi na Indonésia.
O eucalipto arco-íris é uma árvore de grande porte, que se destaca pelo colorido espetacular do seu tronco. É o único representante do gênero dos eucaliptos que ocorre naturalmente no hemisfério norte, nas Ilhas da Nova Bretanha, Nova Guiné, Ceram, Celebes e Mindanau. No seu habitat pode atingir 75 metros de altura, com 240 centímetros de diâmetro de tronco; mas em cultivo geralmente permanece entre 20 a 30 metros de altura. O segredo por trás do colorido especial desta árvore está na forma como ela vai se descascando e revelando as partes coloridas. Inicialmente a casca fina, lisa e marrom se despreende, e uma cor verde clara e vibrante aparece. Esta mancha de cor torna-se então sucessivamente verde escura, azulada, púrpura, laranja e por fim vermelha. Acontece que o processo ocorre a todo momento, formando manchas coloridas em diferentes estágios. A impressão que se tem é de que a árvore foi misteriosamente pintada, tornando-se uma verdadeira obra de arte da natureza.
Além do tronco cilíndrico e ornamental, suas folhas são atrativas também. Elas são opostas, ovadas a lanceoladas, e apresentam cor verde-escura na página superior e cinza na página inferior. As flores se reunem em inflorescências do tipo umbela, terminais ou axilares. Elas são numerosas, de cor branco-creme a amareladas, com longos estames, perfumadas e produzem néctar em abundância, atraindo abelhas. Os frutos que se seguem são cápsulas globulares, de cor marrom, contendo de 3 a 12 sementes por válvula. As sementes são diminutas, achatadas e com uma pequena asa. O florescimento ocorre diversas vezes ao ano, com mais profusão na primavera e outono.
No paisagismo, o eucalipto arco-íris é uma excelente escolha para formar alamedas em largos caminhos. Como seu belo tronco é apreciado de perto, não é muito interessante plantá-la em locais distantes dos locais de passagem. Ainda assim, há que se ter em mente a preocupação com o espaço requerido pela planta e sua proporção com relação a construções próximas. O ideal é utilizá-la em amplos jardins, assim como em praças e parques, distante de tubulações enterradas, muros, casas e fiações. Seu crescimento é rápido e não exige muitos cuidados depois de bem estabelecida. Nas Filipinas é uma das principais árvores destinadas à produção de celulose para papel. Ao contrário de outras espécies de Eucalyptus, o eucalipto arco-íris não produz óleos aromáticos. Por ser uma espécie rústica e pioneira ela é utilizada com sucesso em áreas de reflorestamento com solos pobres, arenosos ou de recente atividade vulcânica.
Deve ser cultivado sob meia-sombra ou sol pleno, em diversos tipos de solos, preferencialmente drenáveis, profundos, enriquecidos com matéria orgânica e irrigados regularmente por pelo menos dois anos após o plantio. Suas raízes profundas, o tornam resistente à curtos períodos de estiagem. Tolera geadas leves, mas perece sob o frio intenso. Por este motivo, não é indicado para climas temperados ou mais frios. Aprecia o calor e a umidade tropicais. Tolerante à salinidade de regiões litoraneas. Não é adequado às regiões semi-áridas e é muito sensível ao fogo, ao contrário de outros eucaliptos. Multiplica-se facilmente por sementes ou estacas. As sementes germinam entre 4 a 20 dias após a semeadura. As estacas devem ser removidas dos ramos de plantas jovens, com menos de 2 anos. As mudas podem ir para o local definitivo com cerca de 4 meses.
Eucaliptul curcubeu (Eucalyptus deglupta) este unica specie de Eucalipt ce poate fi întâlnită în emisfera nordică.
Distribuția sa naturală se întinde în Noua Britanie, Noua Guinee, Ceram, Sulawesi și Mindanao. Poate fi întlnit în pădurile tropicale până la altitudini de 1800 m deasupra nivelului mării.[1]
Eucaliptul curcubeu atinge până la 75 m în înălțime, și până la 2,4 m în diametru.[2] Coaja unică multicoloră este caracteristica distinctivă a arborelui. Inițial ea este de culoarea verde aprins. Apoi, treptat, odată cu maturizarea, ea capătă nuanțe de albastru, violet, portocaliu și apoi maro.[3][4]
În prezent acest arbore este cultivat la scară largă în lumea întreaga în plantații de copaci, în special pentru producerea hârtiei. Este specia dominantă din plantațiile de celuloză din Filipine.[5]
Eucalyptus deglupta este cultivat ca arbore decorativ, plantându-se în parcurile și pădurile tropicale și subtropicale. Dungile multicolore aspectuoase care acoperă trunchiul sunt un element distinctiv al design-ului de peisaj.
pădure de Eucalyptus deglupta în Hawaii
baza trucnhiului unui Eucalyptus deglupta
frunze de Eucalyptus deglupta
floare de Eucalyptus deglupta
fruct de Eucalyptus deglupta
Eucaliptul curcubeu (Eucalyptus deglupta) este unica specie de Eucalipt ce poate fi întâlnită în emisfera nordică.
Рослина досягає у висоту 75 метрів, діаметр стовбура до 2,4 метра.[4] Сам вид відрізняється від інших видів евкаліпта своєю різнобарвною корою. Спочатку кора має яскраво-зелений колір. Потім, дозріваючи, вона набуває синіх, фіолетових, помаранчевих та темно-бордових відтінків. Стовбур дорослих дерев відливає всіма кольорами райдуги, від чого і отримав свою назву.[5][6] При цьому кольори на корі постійно змінюються.[7].
Через свій незвичайний зовнішній вигляд веселковий евкаліпт широко поширений в тропічному поясі, рідше в субтропіках, як декоративна рослина.[8]
_(20230626119).jpg)
|[age= (довідка)
Eucalyptus deglupta là một loài cây thường xanh khổng lồ. Nó thuộc loài bạch đàn phân bố tự nhiên kéo dài New Britain, New Guinea, Seram, Sulawesi và Mindanao. Đây là loài bạch đàn duy nhất. Đây là loài bạch đàn duy nhất có phạm vi tự nhiên trải dài khắp khu vực bắc bán cầu.[1] Nó phát triển rất mạnh trong rừng nhiệt đới có nhiều mưa.
Vỏ cây có nhiều màu độc đáo là đặc điểm nổi bật nhất của cây, những màu này trên vỏ cây hoàn toàn tự nhiên.[2] Các mảng vỏ cây ngoài được thay hàng năm tại những thời điểm khác nhau, cho thấy lớp vỏ bên trong có màu xanh lục sáng. Lớp vỏ trong này sau đó tối hơn và lớn lên tạo nên các tông màu xanh dương, tím, cam và sau đó hạt dẻ. Vỏ cây mùa trước lột ra để lộ vỏ cây sáng màu mới bên dưới. Quá trình lột vỏ tạo nên những vệt dọc màu đỏ, cam, xanh lá cây, xanh da trời và xám.[3][4]
Eucalyptus deglupta là một trong những loài cây cao nhất thế giới. Chúng cao hơn 75 m khi trưởng thành. Thậm chí, cây sinh trưởng ở môi trường thuận lợi có thể cao tới 100 m.[5] Một cây Eucalyptus deglupta có thể có chiều ngang 2 m (6 ft) và độ cao 60 m (200 ft).[6] Sau khi lớp vỏ già rụng xuống sẽ để lộ ra lớp vỏ mới màu xanh lục và dần dần nó sẽ chuyển sang màu xanh lá mạ, vàng cam, tía, tím và nâu.[5] Cũng vì vỏ có nhiều màu sắc nên trong tiếng Đức Eucalyptus deglupta còn có tên là cây cầu vồng (Regenbogenbaum) hay cây bạch đàn cầu vồng trong tiếng Anh (rainbow eucalyptus).
Ngày nay, loài cây này được trồng rộng rãi trên toàn thế giới trong những đồn điền cây, chủ yếu là cho nguyên liệu bột giấy được sử dụng trong sản xuất giấy. Đây là loài chiếm ưu thế sử dụng cho trồng rừng nguyên liệu giấy ở Philippines.[7] Vì là loài có màu sắc đặc biệt, nên nhiều người đã mang chúng về trồng trong vườn để làm cảnh. Họ còn lấy gỗ của làm nguyên liệu sản xuất giấy và làm đồ trang trí trong gia đình. [5]
Eucalyptus deglupta được trồng làm cây cảnh, trồng ở các khu vườn và công viên vùng nhiệt đới và cận nhiệt đới, nhưng không phải là để kháng lại sương mù. Những vệt nhiều màu sặc sỡ bao phủ thân cây là một yếu tố thiết kế phong cảnh đặc trưng. Tại Hoa Kỳ, Eucalyptus deglupta sinh trưởng trong điều kiện thời tiết băng giá ở Hawaii và khu vực phía nam California, Texas và Florida. Nó chỉ phù hợp với những khu vực có mật độ mạnh của Bộ Nông nghiệp Hoa Kỳ từ 10 trở lên.
Eucalyptus deglupta là một loài cây thường xanh khổng lồ. Nó thuộc loài bạch đàn phân bố tự nhiên kéo dài New Britain, New Guinea, Seram, Sulawesi và Mindanao. Đây là loài bạch đàn duy nhất. Đây là loài bạch đàn duy nhất có phạm vi tự nhiên trải dài khắp khu vực bắc bán cầu. Nó phát triển rất mạnh trong rừng nhiệt đới có nhiều mưa.
Eucalyptus deglupta Blume
Эвкали́пт ра́дужный (лат. Eucalyptus deglupta) — один из видов эвкалипта.
Эвкалипт радужный — единственный вид эвкалипта, в диком виде произрастающий в Северном полушарии[2]. Ареал — Новая Британия, Новая Гвинея, Серам, Сулавеси, Минданао и близлежащие малые острова.
Встречается во влажных лесах до высоты 1800 м над уровнем моря[3].
Эвкалипт радужный достигает в высоту 75 метров, диаметр ствола до 2,4 метра[4].
Сам вид отличается от других видов эвкалипта своей разноцветной корой. Сначала кора имеет ярко-зелёный цвет. Затем, созревая, она приобретает синие, фиолетовые, оранжевые и тёмно-бордовые оттенки. Ствол взрослых деревьев отливает всеми цветами радуги, отчего вид и получил своё название[5][6]. При этом раскраска коры постоянно изменяется[7].
Из-за необычного внешнего вида эвкалипт радужный широко распространён в тропическом поясе, реже в субтропиках, как декоративное растение[8].
Это заготовка статьи по ботанике. Вы можете помочь проекту, дополнив её. 
レインボーユーカリ（学名 : Eucalyptus deglupta）は、ユーカリ属の高木樹である。北半球で自生する唯一のユーカリ属の植物で、ニューブリテン島、ニューギニア島、セラム島、スラウェシ島、ミンダナオ島を自生地とする。
本樹の特徴として、多くの色をもつ樹皮である。外側の樹皮は、毎年異なる時期に落脱し、明るい緑色をした内側の樹皮が現れる。その樹皮も時間が経つにつれ、青、紫、橙、えび茶色に変化する[3][4]。
この木は紙の原料であるパルプを得るために世界中で広く栽培されている。フィリピンでは、パルプの原料のためのプランテーションにて栽培されている[5]。
レインボーユーカリは、鑑賞用樹木として、熱帯・亜熱帯の庭園や公園で植樹されている。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
