الأسماء في صفحات التنقل
These woodlice have long antennae with setae, which sense movement, and shorter antennae which may function as chemoreceptors. They also sense their environments through touch, as evidenced by their thigmokinetic behavior, which causes reduced movement when in physical contact with other objects. Common rough woodlice may use pheromones, either released by feces or produced separately, to find others of their species in order to create aggregations. They have two compound eyes that can sense light and dark.
Communication Channels: visual ; tactile ; chemical
Other Communication Modes: pheromones
Perception Channels: visual ; tactile ; chemical
The conservation status of common rough woodlice has not been evaluated.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
These woodlice protect themselves from predation by hiding under wood, rocks, leaves and other detritus. Their bodies are also heavily plated. They also excrete nitrogenous waste in the form of ammonia gas instead of urine, which may help to ward off would-be predators. Nevertheless, common rough woodlice have a number of natural predators such as spiders (including Dysdera crocata, known as woodlouse hunters, which feed exclusively on them), small mammals (such as shrews), birds, centipedes, harvestmen, and ground beetles.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Common rough woodlice are ectothermic and have flat, elliptical-shaped bodies that are heavily plated and typically grey or deep blue, though orange and albino specimens have also been seen. They can grow up to 17 mm in length and, like other arthropods, their bodies are segmented and bilaterally symmetrical. They have seven body segements, each with a pair of legs, and their bodies are divided into three sections: head, pereion (thorax), and pleon (abdomen), and their heads are divided into three lobes. Their two pleopodia (appendages under their pleons), have pseudotrachia, allowing for respiration through their pseudolungs. These pseudolungs appear as white patches on the abdomen, and they are unable to be closed to prevent water loss. Weight varies depending on water content, which can fluctuate greatly. These isopods have a warty body surface with two short tails (uropodia) on their final body segments (telsons). They have compound eyes and two pairs of antennae, a shorter pair which are thought to act as chemoreceptors and a longer pair which have sensory hair-like structures (setae). The antennae are often orange in color at their bases. Common rough woodlice can not roll into a ball for defense as many closely related species can. This species is sexually dimorphic, with females (and juveniles) mottled and lighter in color. Females have a brood pouch in which they carry developing young, while males have a genital projection located near their pleopodia.
Average length: 17 mm.
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes colored or patterned differently
Although there is little information regarding lifespan for common rough woodlice specifically, terrestrial isopods live between 1-5 years on average. It has been suggested that this species typically lives 2-3 years, though up to 90% die within a month of emerging from their brooding pouches.
Typical lifespan
Status: wild: 1 to 30 months.
Because they do not have a waxy cuticle covering their exoskeletons, common rough woodlice prefer moist, dark areas where it is possible to avoid dessication. They live under leaf litter, rocks, and fallen logs in forests, meadows, and gardens, and are frequently found in splash zones, dunes and salt marshes. Although they are most often found in leaf litter, they are often found on tree bark as well, particularly during the summer.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; forest
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: urban ; agricultural
Common rough woodlice are considered native to mainland Europe. This species has spread throughout the world, including onto isolated islands such as Hawaii and Marion Island (located between Africa and Antarctica) and is found on every continent, not including Antarctica. Their dispersal has been facilitated by humans, as they can easily be transported via leaf matter and wood. They prefer temperate climates.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Native ); oriental (Introduced ); ethiopian (Introduced ); neotropical (Introduced ); australian (Introduced ); oceanic islands (Introduced )
Other Geographic Terms: cosmopolitan
Common rough woodlice are detritivorous, saprophagous (including carrion), mycophagous, and coprophagous. They prefer decaying organic matter because of the higher population of microbes within this material. Common rough woodlice consume their own feces in order to increase copper stores (necessary as their blood contains haemocyanin) and to retain bacteria that are able to break down nutrients that are not easily absorbed otherwise. These bacteria are a significant part of their diets. These woodlice also have endosymbiotic bacteria (Candidatus Rhabdochlamydia porcellionis) living in the hepatopancreas, which help with cellulose digestion.
Animal Foods: carrion
Plant Foods: leaves; roots and tubers; wood, bark, or stems; fruit
Other Foods: fungus; detritus ; dung; microbes
Primary Diet: carnivore (Scavenger ); herbivore (Folivore , Frugivore ); omnivore ; mycophage ; detritivore ; coprophage
Common rough woodlice are detritivores that help with the degradation of organic matter, such as decaying leaves and wood. In its native regions, this works to quickly return nutrients to the soil. In some areas with a slower degradation process, introduced woodlice significantly affect indigenous flora and fauna.
Melanophora roralis are parasitic flies that lay eggs on common rough woodlice, killing their hosts during their pupation. Other parasites include spiny headed worms and nematodes. Common rough woodlice also host intracellular parasitic bacteria in their guts.
Woodlice are susceptible to Iridovirus (IIV) Type 31, which creates crystalline structures in the host's tissues, lending them a blue color, and leading to death in extreme infections. This species may also become infected by Wolbachia, a bacteria that affects hormone production in males.
Common rough woodlice also have endosymbiotic bacteria that help them to digest plant matter living in their hepatopancreas.
Ecosystem Impact: biodegradation
Mutualist Species:
Commensal/Parasitic Species:
Common rough woodlice are decomposers of wood and other organic matter, releasing minerals, nutrients and other chemicals into their environments. They are also useful as model organisms in many scientific studies and have been used to test contamination levels of heavy metals such as cadmium, lead and zinc in soil.
Positive Impacts: research and education
In some regions where it has been introduced, this species has had a negative impact on the niches of the native flora and fauna. These animals eat decaying matter, releasing nutrients into the soil, but this may not be ideal in regions that have developed without detritivores present. In regions that have, they may compete with native detritivore species.
Negative Impacts: crop pest
This species undergoes direct development with 15-20 recognized stages, beginning with fertilization. These stages occur through a series of molts and are differentiated by morphological changes or development of organs. Eggs are carried in the female's fluid-filled brood pouch where they hatch; after hatching, they are referred to as mancae. There are two manca stages that take place within the pouch and two that occur outside of the pouch. Mancae are soft, white, and have only six pairs of legs; the seventh pair develops after their first molt. The development of the seventh pair of legs occurs outside of the pouch and, after this, the mancae are considered juveniles. Juveniles are similar in appearance to adult wood like.
Common rough woodlice reproduce sexually, during warmer spring and summer seasons. Males insert sperm using their copulatory organ, a modification of their abdominal legs. This species is polyandrous; females mate with many males and broods have been shown to have greater than 80% multiple paternity.
Mating System: polyandrous
It is possible for common rough woodlice to have one to three broods per year, with 12-36 offspring per brood. Females may survive long enough to breed in multiple seasons, but often do not. Reproduction typically occurs when the days lengthen and temperatures rise during spring and summer, and females have been noted to be gravid for an average of 35 days. Males and females can can be distinguished by their sixth molt, and reach full sexual maturity within 14-22 months after hatching.
Breeding interval: This species may breed up to 3 times a year.
Breeding season: These isopods breed during the spring and summer.
Range number of offspring: 12 to 36.
Average number of offspring: 20.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 14 to 22 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 14 to 22 months.
Key Reproductive Features: semelparous ; seasonal breeding ; sexual ; fertilization (Internal ); ovoviviparous
Males exhibit no parental investment after mating. Females carry eggs and mancae in a fluid-filled breeding pouch in order to prevent their dessication. Once mancae have been released there is no further parental involvement.
Parental Investment: female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Protecting: Female); pre-independence (Protecting: Female)
Stínka obecná (Porcellio scaber Latreille, 1804) je suchozemský korýš.
Stínka obecná mívá kolem 1,5 cm (průměrně) a má tmavší až tmavě šedou barvu. Tělo se skládá ze článkovaného krunýře, na němž je 9 článků, 7 párů kráčivých končetin a tykadel. Mohou být cítit čpavkem, protože vylučují odpadní dusíkaté látky v podobě čpavku. Dýchají pomocí žaberních destiček vespodu zadečku, proto musejí žít ve vlhkém prostředí. Jsou aktivní za soumraku, přes den jsou zalezlé pod kameny nebo v tmavých skulinách. Často se zdržují ve skupině, kde se objevují i svinky. Živí se tlejícími rostlinami, a jelikož jejich krunýř neroste s nimi, musejí ho vyměňovat. Proto potřebují přijímat i minerály, které mohou nalézt například v podobě rozpadající se omítky a zdiva.
Samičky nosí vajíčka na svém břiše až do vylíhnutí a potom hynou. Mláďata jsou bílá až žlutá, ze začátku mají necelý milimetr a ihned zalézají nejčastěji do půdy nebo do malých skulinek. Rychle rostou a poté začínají vylézat i na povrch a pomalu tmavnou od prostředka krunýře.
Stínky jsou velice hojné a vyskytují se téměř všude (sklepy, pod velkými kameny a dlažebními kostkami, ve vlhkých skulinách…).
Obrázky, zvuky či videa k tématu stínka obecná ve Wikimedia Commons
Die Kellerassel (Porcellio scaber), auch Körnerassel oder Raue Kellerassel genannt, gehört zur Familie der Kellerasseln (Porcellionidae) innerhalb der Unterordnung der Landasseln (Oniscidea). Die Art stammt ursprünglich aus Südwesteuropa, wurde aber weltweit in zahlreiche Gebiete eingeschleppt und kommt dadurch heutzutage fast kosmopolitisch vor. Durch ihre Anspruchslosigkeit konnte sie sich auch über ganz Europa ausbreiten. Es handelt sich in Mitteleuropa um eine sehr häufige Art, dadurch ist sie eine der bekanntesten heimischen Landasseln.
Die Kellerassel ist meist schiefergrau bis gelbgrau gefärbt, es gibt aber auch rote Tiere mit schwarzen Flecken.[1] Sie besitzt einen fein gezackten, halbringförmig gegliederten Rückenpanzer, bestehend aus Chitin[2], 7 Paar Schreitbeine gefolgt von 5 Paar Blattbeinen und einem Paar zweiästiger Uropoden, die (anders als bei anderen Höheren Krebsen) zusammen mit der Schwanzplatte (Telson) keinen Schwanzfächer bilden. Die Fühlergeißel ist zweigliedrig und die Körperlänge beträgt 9–18 mm.
Die Kellerassel besitzt, wie andere Landasseln auch, Pseudotracheen, mit denen sie Sauerstoff aus der Luft aufnehmen kann. Diese sind weiß gefärbt und liegen unter den Außenästen der Hinterleibfüße. Man sieht sie, wenn man die Bauchseite betrachtet.
Es gibt eine Reihe ähnlicher Arten, vorwiegend ebenfalls aus der Gattung Porcellio. In Mitteleuropa ist die ähnlichste Art Porcellio dilatatus. Bei dieser ist der Mittellappen ebenfalls spitz ausgezogen, das Telson läuft jedoch zungenförmig aus statt spitz. Außerdem befindet sich bei P. scaber eine deutliche Einbuchtung am Ende des distalen männlichen 1. Pleopoden-Exopoditen (Außenast des 1. Hinterbeins), die P. dilatatus fehlt.
Bei Porcellio montanus, Porcellio monticola, Porcellio spinicornis, Trachelipus nodulosus, Trachelipus rathkii und Trachelipus ratzeburgii beschreibt der Mittellappen eine Bogenform und läuft nicht spitz zu, zudem ist er bei P. spinicornis stark aufgekrempt. Die Trachelipus-Arten besitzen außerdem 5 Trachealsysteme anstelle der 3 bei Porcellio. Auch in der Färbung unterscheiden sich die in diesem Abschnitt genannten Arten. Die meisten weisen Fleckenreihen, Marmorierungen oder andere Farbabweichungen auf, die vor allem P. scaber, aber auch P. dilatatus meist fehlen.[3][4]
Noch einfacher gelingt die Unterscheidung von der Mauerassel (Oniscus asellus), da diese 3 Fühlergeißelglieder besitzt anstelle der 2 bei Porcellio und Trachelipus. Auch Porcellio laevis lässt sich durch die nach vorne gerundeten Hinterecken des 1. Segments gut von den bisher genannten Arten abgrenzen.
Die Art kommt genau wie Porcellio dilatatus ursprünglich aus Südwesteuropa und hat durch ihre Anspruchslosigkeit und ihren Expansionsdrang fast ganz Europa erobert. Im westlichen Teil (westlich der Linie Baltikum-Polen-Balkan) lebt sie mittlerweile fast überall auch im Freiland. Regionen mit extremen Wintertemperaturen sowie die mediterranen Länder mit extremen Sommertemperaturen werden entweder gemieden oder die Kellerassel kommt dort nur synanthrop vor.[4]
Neben Europa, wo die Art synanthrop selbst auf Island und im nördlichen Fennoskandinavien zu finden ist, wurde die Art weltweit verschleppt. So ist sie in Amerika vom südlichen Alaska und südöstlichen Kanada bis nach Feuerland in Südamerika zu finden. In Afrika liegen mehrere Funde aus dem südlichen Afrika und einzelne Funde aus Westafrika vor. In Asien ist die Art vor allem aus Japan, aber auch Indien, China, Russland und der Koreanischen Halbinsel bekannt. Im Südwesten und Südosten Australiens und auf Neuseeland ist sie weit verbreitet. Des Weiteren wurde sie auf zahlreiche verschiedene Inseln weltweit verschleppt.[5]
In Deutschland ist die Art in den meisten Gebieten verbreitet, zeigt aber Lücken in einigen Mittelgebirgen sowie Teilen Norddeutschlands. Sie kommt auch auf zahlreichen Nord- und Ostseeinseln vor, darunter auch Helgoland.[6]
Die kosmopolitisch verbreitete Art ist an alle Standorte gut angepasst und findet sich meist unter Steinen und Holz.
Besonders bekannt ist sie von synanthropen Standorten in der Nähe von Menschen, wie den namensgebenden Kellern, Gärten, Ställen, Gewächshäusern oder Komposthaufen. Hier ist sie häufig eine dominante Art und bildet größere Kolonien, mit deren Wachstum die Anzahl und Individuendichte anderer Asselarten zurückgeht. Synanthrop findet sie sich häufig gemeinsam mit folgenden anderen Asselarten: Hyloniscus riparius, Trichoniscus pusillus und Armadillidium vulgare.
Im Freiland lebt die Art vorwiegend in Laubwäldern oder Gebüschen, wo sie in feuchten Laubwäldern auch in der Streuschicht zu finden ist. In den Wäldern lebt sie vor allem unter Steinen und nur seltener unter Totholz, da hier die Mauerassel (Oniscus asellus) vorherrscht und sich die Arten gegenseitig ausschließen. Im Freiland ist die Kellerassel häufig mit folgenden anderen Asseln vergesellschaftet: Hyloniscus riparius, Trichoniscus pusillus, Haplophthalmus danicus, Haplophthalmus mengii und Armadillidium vulgare.[4][7][8]
Soweit es Feuchtigkeit und Temperatur zulassen, wird Porcellio scaber überall angetroffen, unter mineralischem, ebenso wie unter organischem Material. Wichtig ist, dass genügend Verdunstungsschutz vorhanden ist. An Tagen mit hoher Luftfeuchtigkeit kann man die Art auch frei herumlaufen sehen, meist in den frühen Morgenstunden oder den späten Abendstunden, da die Art normalerweise nachtaktiv ist und sich tagsüber versteckt hält.[4]
In diesen Habitaten finden die Kellerasseln die für sie typische Nahrung. Sie ernähren sich vom Detritus (abgestorbene organische Substanz) ihrer Lebensräume und gehören damit zu den Saprophagen. Sie spielen eine wichtige Rolle bei der Zersetzung organischen Materials. Aber auch in erntereife Kartoffeln können sie sich Gänge fressen. Eine so betroffene Kartoffel hat dann nur ein Eingangs-/Ausgangsloch von ca. 3 mm Durchmesser. Auch gelagertes Obst und Gemüse wird befallen.[9]
Die Kellerassel kann anderen kleinen Asselarten gefährlich werden, auf engem Raum werden diese angegriffen und angefressen.[4]
Die befruchteten 25 bis 90 Eier und die Larven werden in einer flüssigkeitsgefüllten Blase an der Bauchseite vom Weibchen etwa 40 bis 50 Tage getragen. Nach 14 Häutungen sind die Tiere geschlechtsreif, jedoch kommen auch dann gelegentlich noch Häutungen vor, nach ca. drei Monaten sind sie ausgewachsen. Sie haben eine Lebenserwartung von zwei Jahren.[10][11]
Bei Gefahr stellt sie sich tot (Schreckstarre), kann sich aber, anders als die Rollasseln der Familie Armadillidiidae (z. B. die Gemeinen Rollassel), nicht zu einer geschlossenen Kugel einrollen.[12]
Die Art wurde 1804 von Pierre André Latreille erstbeschrieben. Es existieren zahlreiche Synonyme der Art. Dazu zählen:[13]
Neben dem Nominotypischen Taxon wird noch die Unterart Porcellio scaber lusitanus Verhoeff, 1907 anerkannt.
Der lateinische Artname setzt sich zusammen aus dem Gattungsnamen Porcellio (lat. porcella „Schweinchen“) und dem Epitheton scaber „rau, unsauber“.
Porcellio scaber
Porcellio scaber
Nahaufnahme
Die Kellerassel (Porcellio scaber), auch Körnerassel oder Raue Kellerassel genannt, gehört zur Familie der Kellerasseln (Porcellionidae) innerhalb der Unterordnung der Landasseln (Oniscidea). Die Art stammt ursprünglich aus Südwesteuropa, wurde aber weltweit in zahlreiche Gebiete eingeschleppt und kommt dadurch heutzutage fast kosmopolitisch vor. Durch ihre Anspruchslosigkeit konnte sie sich auch über ganz Europa ausbreiten. Es handelt sich in Mitteleuropa um eine sehr häufige Art, dadurch ist sie eine der bekanntesten heimischen Landasseln.
Dat Growe Kellerswien (Porcellio scaber) höört to de Echten Kellerswiene. Vun'e Farv is dat lei- bit hen to geelgrau un kann bit to 20 Millimeters groot weern.[1] Dat hett en fien tackten Ruggenpanzer mit Le'e in Form vun Halfringe, 14 Stappbeen un 12 Spleetfööt, dorto noch en Steertplaten mit Grabbelorgane.
Porcellio kummt vun Latiensch „porcella“ = Farken, scaber is ok latiensch un heet groff, schietig. Up Platt weert düsse Deerter meist ohn groten Unnerscheed to de annern Kellerswiene eenfach Kellerswien, Kellersöög, Kellersöge, Holtswien, Muerswien, up Oostfreesch ok Müertiek(e) oder Steentiek(e) nömmt.
Growe Kellerswiene freet Rottels ut ehr Umto. Man ok Kantuffeln versmaht se nich, wenn de sowiet sünd un aarnt weern könnt, un freet dor Gänge rin. Ok an Aaft un Grööntüüch gaht se bi, wenn dat inlagert is.[2]
De Growen Kellerswiene leevt just dor, wo se ehr Freten finnen könnt. Faken hoolt se sik unner Steen up, ok in de Streilage vun Loofwolden un Buschwarks sünd se to finnen, just, as in Kellers, Goorns, Ställ, Drievhüser, up'n Mess un sunnerlich bi dood Holt.[3]
Porcellio scaber
Porcellio scaber
Porcellio scaber
Vun dichtbi bekeken
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Dat Growe Kellerswien (Porcellio scaber) höört to de Echten Kellerswiene. Vun'e Farv is dat lei- bit hen to geelgrau un kann bit to 20 Millimeters groot weern. Dat hett en fien tackten Ruggenpanzer mit Le'e in Form vun Halfringe, 14 Stappbeen un 12 Spleetfööt, dorto noch en Steertplaten mit Grabbelorgane.
Tekst üüb Öömrang Müürswin, (uk käälerswin) (Porcellio scaber) hiar tu a kraaben an lewe fööraal oner stianer an bleeden, man uk uun käälern, guarder an greenhüsang.
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: Müürswin, (uk käälerswin) (Porcellio scaber) hiar tu a kraaben an lewe fööraal oner stianer an bleeden, man uk uun käälern, guarder an greenhüsang.
De geweune of ruwe pissebedde of zwientje (Porcellio scaber) es en olgemeen voorkommend kreeftachtig beestje.
Pissebeddn zyn kreeftachtigen die under angepast èn an 't leevn up 't land. Doarom zyn ze ook wel landpissebeddn genoemd. Da zie je nog an under anatomie, want z'èn nog osan kieuwn die ze gebruukn vo zuurstof in t'oasemn. Da verkloart ook voewuk dan z'ollene moa keunn in leevn bluuvn in e vochtige omgevienge.
Pissebeddn zyn styf ofgeplat en ze kommn nie langer dan 2 cm. Under kleur varieert van bruun tout dounkergrys. Under lyf es dudelik gesegmenteerd. Pissebeddn èn zeevn poar pootn. Ze zyn actief by nachte. By gevoar keunn ze ol under pootn intrekkn ounder undern buuk en nunder uprolln in e bolletje. 't Bestoan ôok woaterpissebeddn die styf trekkn up dedie die up 't land leevn.
Ge goat ze vindn in kelders, in 'n of, busschn en wêen, in serrekassn en vuuloopn. Ge goat ze ook osan vindn ounder pottn, tiggels of steenn die ol en ende buutn liggn.
Ze leevn van orgoanisch materioal lik loof en out dan ze mè undern sterkn moundn fynmoaln.
Pissebeddn èn e specioale maniere van under voort te plantn da nog e gevolg es van under anpassienge an 't leevn up et droge. Achter de poarienge begunt 't wuvetje te vervelln. Ze krygt ne broedbudel ounder eurne buuk woarin da ze d'eitjes legt. De nimfn bluuvn doar 40 tout 50 doagn. Oundertusschn vervelln ze verschillige keers.
De geweune of ruwe pissebedde of zwientje (Porcellio scaber) es en olgemeen voorkommend kreeftachtig beestje.
Porcellio scaber (frøðiheiti - Porcellio scaber, føroyskt navn væntar, danskt grå bænkebider), er vanligasta gráa undir steini í Føroyum. Porcellio scaber finst í flestu oyggjum, men eins og onnur grá undir steini, er tað fátt í tali norðantil í landinum.[1]
Porcellio scaber verður vanliga 10-15 mm til longdar, og er vanliga grátt, ljósari undir búkinum, tó kunnu brún, blálig, gullig ella ljósareyð litbrigdi koma fyri. Porcellio scaber livir í ymsum vátligum búøkjum, í haganum, viðarlundum og bygdum øki, men er ikki so tengt at vatni sum Oniscus asellus.
Porcellio scaber (frøðiheiti - Porcellio scaber, føroyskt navn væntar, danskt grå bænkebider), er vanligasta gráa undir steini í Føroyum. Porcellio scaber finst í flestu oyggjum, men eins og onnur grá undir steini, er tað fátt í tali norðantil í landinum.
Porcellio scaber verður vanliga 10-15 mm til longdar, og er vanliga grátt, ljósari undir búkinum, tó kunnu brún, blálig, gullig ella ljósareyð litbrigdi koma fyri. Porcellio scaber livir í ymsum vátligum búøkjum, í haganum, viðarlundum og bygdum øki, men er ikki so tengt at vatni sum Oniscus asellus.
Janus Hansen og Jens-Kjeld Jensen, Distribution of Woodlice (Isopoda: Oniscoidea) in the Faroe Islands, Fróðskaparrit nr. 54 2006
Porcellio scaber (otherwise known as the common rough woodlouse or simply rough woodlouse), is a species of woodlouse native to Europe but with a cosmopolitan distribution. They are often found in large numbers in most regions, with many species (shrews, centipedes, toads, spiders and even some birds) preying on them.
One subspecies, Porcellio scaber lusitanus, is currently recognized. Two other subspecies were historically deemed valid but are no longer recognized. P. s. americanus, described in 1932,[2] was considered endemic the Americas. P. s. japonicus was described in 1928 and believed to be endemic to Japan.[3] Both subspecies were synonymized with the nominate in 2020.[4]
Porcellio scaber is found across Central and Western Europe.[5] In the United Kingdom, it is one of the "big five" species of woodlice. It has also colonised North America, South Africa and other regions including the remote sub-Antarctic Marion island, largely through human activity.[6] It is also the most common species of woodlice found in Australia.[7]
Porcellio scaber has an oval body, can grow up to 20 millimetres (0.79 in) long, and is usually a grey colour, paler underneath, although, brown, blue, yellow, orange, or pinkish hues may also be observed. The dorsal (upper) surface of its segmented exoskeleton is covered in a series of small tubercles hence its common name.
At the head it has two pairs of antennae, with the inner pair being very small. Two compound eyes are located on the dorsal side of the head, while the mouthparts are on the ventral (lower) side.
There are 7 pairs of legs, corresponding to the 7 segments of the thorax. The short abdomen consists of 6 segments.[8] On the ventral side of the abdomen there are two whitish pseudo-lungs, connected with pores to the outside air. At the rear end there is a small telson flanked by a pair of appendages known as uropods.[8]
Porcellio scaber loses water by diffusion through its permeable exoskeleton which lacks a waxy cuticle. Because of this, to avoid desiccation, it often seeks out environments with humid air and plenty of ground moisture, preferably cold to minimize rate of water loss, and dark to avoid detection by predators. It lives in a wide variety of damp habitats but it is less dependent on high levels of humidity than Oniscus asellus.[9]
Porcellio scaber is a detritivore - it mainly feeds on decaying leaf litter but will consume any rotting plant matter. Living plants are of limited nutritional value for these woodlice which prefer to feed on the bacteria and fungi which cause decay.[10] P. scaber has very sensitive olfactory receptors that allow it detect the smell of microbial activity and to locate food.[11]
The females carry about 25 to 90 fertilized eggs until they hatch and are held in a fluid-filled sac at the ventral side of the abdomen for about 40-50 days. The young are reproductively mature after 3 months; the adult animals have a life expectancy of about two years.[8]
Porcellio scaber respond to certain stimuli with kinesis behaviour. To attempt to find an environment where they lose less moisture and then stay there, P. scaber alter factors such as speed and rate of turning (orthokinesis and klinokinesis). When in a dry or hot environment, these woodlice have been observed increasing speed and turn more often in an attempt to leave the unfavorable environment. In a moist, dark, cool environment, they slow down dramatically and often stop altogether. To avoid desiccation, most woodlice (including P. scaber) exhibit thigmokinesis, slowing down or stopping when in contact with multiple surfaces(such as the corner of a box or a crack between two bricks). This behaviour leads to clumping of woodlice, reducing the exposed surface area through which water can be lost. Another manifestation of this is that a woodlouse in a Petri dish is unwilling to move into the center of the dish, preferring to stay near the edge.
Another reflex exhibited by P. scaber is turn alternation. During klinokinesis, turns alternate between left and right. This helps the woodlouse escape from a harmful environment or predator more efficiently as alternating turns average to form a straight line, unlike random turns which may well become a circle back to the predator. Several mechanisms for this have been proposed, such as short-term memory or following the outside wall, but the theory with most support is the bilateral asymmetrical leg movement (BALM) mechanism, which suggests that on the original turn, the legs on the outside of the turn become relatively more tired, so end up being overpowered by the legs on the inside of the turn, causing it to turn the opposite way from last time.[12]
Unlike the 'roller' species of woodlouse, such as Armadillidium spp., which are able to curl into a ball to defend themselves, P. scaber is a 'clinger' and adopts a posture of tonic immobility when faced with the threat of predation. A study of this thanatosis behaviour found that individuals of this species had unique personalities with shy woodlice staying still for longer and bold woodlice staying immobile for less time.[13]
Inspired by the behaviours of P. scaber, an algorithm for solving constrained optimization problems was proposed, called the Porcellio scaber algorithm (PSA).[14][15]
Porcellio scaber (otherwise known as the common rough woodlouse or simply rough woodlouse), is a species of woodlouse native to Europe but with a cosmopolitan distribution. They are often found in large numbers in most regions, with many species (shrews, centipedes, toads, spiders and even some birds) preying on them.
La cochinilla de la humedad (Porcellio scaber) es una especie de crustáceo isópodo de la familia Porcellionidae.[1]
Presenta una coloración muy variable, pudiéndose encontrar ejemplares de color totalmente marrón o gris, junto a otros con los bordes o toda la parte superior cubiertos de manchas claras.[2] Puede alcanzar una longitud de entre 17 y 18 mm.[2]
Se encuentra en Europa Central y Europa Occidental.[3] En el Reino Unido, son una de las "cinco grandes" especies de cochinilla, donde es probablemente la más común de todas las especies de cochinillas. También ha colonizado Norteamérica, Sudáfrica y otras áreas, principalmente a través de actividad humana.[4] También es la especie más común de cochinilla en los jardines australianos.[5]
Vive en una amplia variedad de hábitats con un nivel razonable de humedad, aunque es menos dependiente del agua que Oniscus asellus.[6]
Se reconocen las siguientes subespecies:[1]
La cochinilla de la humedad (Porcellio scaber) es una especie de crustáceo isópodo de la familia Porcellionidae.
Keldrikakand (Porcellio scaber) on kakandiliste seltsi kuuluv vähilaadne.
Keldrikakand (Porcellio scaber) on kakandiliste seltsi kuuluv vähilaadne.
Porcellio scaber
Le porcellion rude ou cloporte rugueux (Porcellio scaber) est un animal fréquentant les sols humides et riches en matière organique en décomposition (litière du sol, bois-morts).
Il existe un dimorphisme sexuel net, gris acier pour le mâle, plus beige pour la femelle et d’importantes variations de couleur individuelles.
Il est plus plat et plus ovale que le cloporte commun, et contrairement à celui-ci, il ne sait pas se rouler en boule.
Il peut être considéré comme bio-indicateur de certaines conditions de milieux, mais aussi bioaccumulateur sur des sols pollués.
Il a été étudié en tant que tel dans le nord de la France pour des études d'écotoxicité de litière de peupliers plantés sur d'anciens sites et sols industriels pollués par le plomb, le zinc et le cadmium[1].
Porcellio scaber
Le porcellion rude ou cloporte rugueux (Porcellio scaber) est un animal fréquentant les sols humides et riches en matière organique en décomposition (litière du sol, bois-morts).
Il existe un dimorphisme sexuel net, gris acier pour le mâle, plus beige pour la femelle et d’importantes variations de couleur individuelles.
Il est plus plat et plus ovale que le cloporte commun, et contrairement à celui-ci, il ne sait pas se rouler en boule.
De Ruwe pissebed of gewone pissebed (Porcellio scaber) is een in Nederland en België zeer algemene soort landpissebed uit de klasse van de Malacostraca of hogere kreeften.
De ruwe pissebed is een cultuurvolger die oorspronkelijk uit Europa komt, maar tegenwoordig tot in Nieuw-Zeeland te vinden is. De habitat maakt niet veel uit, als er maar vochtige rottende plantendelen zijn. Naast tuinen, waar veel mensen de pissebed van kennen, komen ze voor van bossen tot graslanden. De ruwe pissebed is gevoeliger voor uitdroging dan andere soorten, en komt veelvuldig voor in kelders, onder bloempotten en voelt zich prima thuis in sterk gecultiveerde gebieden tot in grote steden. Het is een klein diertje met stevige monddelen waarmee zelfs hout vermalen kan worden. De pissebed leeft van plantaardig materiaal, zoals rottend hout en bladeren. De pissebed heeft vele vijanden, zoals insecten, spinnen, amfibieën en vogels. Een dier dat dol is op pissebedden en zich zelfs heeft gespecialiseerd in het vangen en kraken van deze diertjes, is de roodwitte celspin (Dysdera crocata).
Omdat ze geleedpotigen zijn moeten ook ruwe pissebedden regelmatig vervellen, ze doen dat in twee stappen. Eerst laat het achterste deel van het pantser los en na enkele dagen het voorste deel, dit komt doordat de pissebed na een vervelling nog een zacht pantser heeft en veel kwetsbaarder is. Als het voorste deel eraf valt is het achterste deel al hard geworden, hierdoor is er altijd een harde kant ter bescherming, bovendien verdampt er meer water uit een zacht pantser waardoor de kans op uitdroging kleiner is wanneer in twee delen wordt verveld.
De ruwe pissebed heeft zoals alle pissebedden een duidelijk gesegmenteerd, langwerpig ovaal en afgeplat lichaam met een grijze kleur. Op de rugsegmenten zijn vele, zeer kleine wrat-achtige bobbeltjes aanwezig die een ruw oppervlak veroorzaken. De pissebed bestaat van voor naar achter uit twee vrij lange, gesegmenteerde antennes en een kleine kop die de vorm van een kroon heeft. De kunstig gevormde samengestelde ogen bestaan uit een groepje ocelli aan weerszijden van de kop, de pissebed kan hier overigens niet best mee zien.
Het lichaam van de ruwe pissebed bestaat uit segmenten waarvan er zeven tot de borststuksegmenten behoren en elk één paar poten dragen. De segmenten aan de achterzijde zijn de achterlijfssegmenten, deze dragen geen poten. Aan de achterzijde zijn aan de buikzijde de pleopoden te zien, waarop kieuwen staan die zorgen voor de ademhaling. Ten slotte heeft de pissebed twee stekel-achtige uitsteeksels aan de achterzijde, die een tastfunctie hebben en uropoden of borstelpoten worden genoemd. Bij verstoring kan de pissebed al zijn ledematen intrekken onder het rugpantser.
De kleur van de ruwe pissebed is meestal grijs, met lichtere randen van de segmenten en vaak lichtere tot gelige vlekjes op de rug. Een belangrijk verschil met de kelderpissebed (Oniscus asellus) is het ontbreken van wazige, schimmelachtige grote witte vlekken op de bovenzijde. Soms komen ook meer bruin-oranje exemplaren voor, hoewel deze zeldzaam zijn. Ook purperachtige exemplaren komen voor, maar deze zijn geïnfecteerd met een iridovirus, waarna verbindingen in het afgestorven weefsel de pissebed blauw kleuren. Eenmaal blauw leeft de pissebed doorgaans niet lang meer.
Na de paring in de lente vervelt het vrouwtje, waarbij een broedzak wordt gevormd, hierin worden enkele tientallen eitjes afgezet. Het vrouwtje draagt de eitjes 6 tot 7 weken met zich mee, waarna de nimfen worden geboren, die nog enige dagen in de buidel blijven. Deze buidel is duidelijk te zien op de buikzuide van de vrouwtjes als een gelige bobbel. De nimfen worden geboren met slechts zes borstsegmenten en zes paar poten, na de eerste vervelling krijgen ze het zevende segment en na de tweede vervelling ook het zevende potenpaar en lijken ze al op de ouders. De jongen zijn zeer gevoelig voor uitdroging en predatie en verstoppen zich zo veel mogelijk.
Net als andere landbewonende pissebedden kan ook deze soort alleen overleven in vochtige omstandigheden; de grootste vijand van deze soorten is uitdroging. Dit komt doordat pissebedden met hun pleopoden op de buik ademhalen en deze moeten altijd vochtig blijven. De pleopoden bezitten een wijdvertakt systeem van zeer fijne buisjes, en kunnen beschouwd worden als een soort primitieve longen, ze zijn van de bovenzijde overigens niet te zien. Hiernaast hebben landpissebedden een ammoniak- en dus waterdoorlatend pantser waardoor ze continu transpireren. De pissebed hoeft ondanks de naam nooit te plassen, omdat de stikstofverbindingen (ammoniak) het lichaam verlaten middels verdamping door het exoskelet. Pissebedden worden meestal in groepen aangetroffen, en ook dit heeft met hun behoefte aan vochtigheid te maken; als ze tegen elkaar aan zitten verdampt er minder water per pissebed dan wanneer ze allemaal los van elkaar zouden zitten waardoor ze als groep voordeel van elkaar hebben. Ze kunnen waarschijnlijk ook de geur van soortgenoten waarnemen om elkaar zo beter te kunnen vinden.
De ruwe pissebed kan als hij is uitgedroogd water 'drinken' door de uropoden, de twee staart-achtige aanhangsels aan de achterzijde van het lichaam, in het water te laten zakken. De uropoden bestaan uit een buitenste deel en een binnenste, dit laatste deel lijkt op een buisje waar het water door de capillaire werking water wordt opgezogen. Een teveel aan water kan worden afgegeven door de uropoden op een droge bodem te drukken.
De Ruwe pissebed of gewone pissebed (Porcellio scaber) is een in Nederland en België zeer algemene soort landpissebed uit de klasse van de Malacostraca of hogere kreeften.
Prosionek szorstki[2][3] (Porcellio scaber) - gatunek lądowego skorupiaka z rzędu równonogów i rodziny Porcellionidae.
Ciało zwartej budowy[4], osiągające do 17 mm długości[5]. Typowe ubarwienie ciała jest u samców ciemno niebieskawoszare, a u samic i form młodocianych jaśniejsze i nakrapiane. Często spotyka się jednak formy innej barwy np.: brązowe, ceglasto-pomarańczowe[4]. Wierzch ciała jest szorstki, pokryty guzkami. Trójpłatkowata głowa w widoku grzbietowym przypomina koronę. Na niej zlokalizowane są oczy złożone utworzone przez około 20 oczek prostych. Tylne krawędzie pleonitów (grzbietowych płytek odwłoka) są zakrzywione. Występują dwie pary płuc pleopodialnych[5].
Zamieszkuje podobne siedliska co stonoga murowa. Najczęstszy jest w ogrodach, na skrajach łąk i w świetlistych lasach. Za dnia ukrywa się pod kamieniami i butwiejącym drewnem. Liczniejszy od stonogi jest w siedliskach piaszczystych i zasolonych[4].
Wyróżnia się podgatunki[1]:
Prosionek szorstki (Porcellio scaber) - gatunek lądowego skorupiaka z rzędu równonogów i rodziny Porcellionidae.
Žižiavka obyčajná (lat. Porcellio scaber) je hmyz z čeľade Porcellionidae. Patrí do radu rovnakonôžky (Isopoda).
Často sa vyskytuje v skleníkoch, pivniciach a v pareniskách, a to v dospelom i larválnom štádiu.
Dospelý jedinec má oválne telo dlhé 11 - 16 mm, široké 6 - 7 mm, veľmi sploštené, žltkastej alebo tmavosivej farby.
Samičky po oplodnení kladú vajíčka, ktoré sa nachádzajú v špeciálnych kapsičkách upevnených na predných nohách. Larvy sa liahnu v týchto kapsičkách, opúšťajú ich a začínajú samostatne žiť.
Tento druh poškodzuje klíčky vysiatych semien, ako aj prízemné časti rastlín, korene uskladnenej zeleniny, zemiaky v skladoch i hrobliach, ako aj šampiňóny.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Žižiavka obyčajná
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Žižiavka obyčajná
Žižiavka obyčajná (lat. Porcellio scaber) je hmyz z čeľade Porcellionidae. Patrí do radu rovnakonôžky (Isopoda).
Navadni ali kletni prašiček,[2] znan tudi z nadvrstnim imenom kočič (znanstveno ime Porcellio scaber), je vrsta raka enakonožca, ki se rad zadržuje blizu človeških bivališč.
Ima hrbtno-trebušno sploščeno členjeno telo, dolgo do 2 cm. Načeloma je sive barve (na trebušni strani bolj blede), čeprav obstajajo tudi rjavkaste, rumenkaste in oranžnkaste različice. Na eksopoditih zadkovih nožic ima razvita 2 para nepravih dihalnic (psevdotraheje), podobnih tistim pri stonogah.[3] Te vzdušnice so dobro vidne in spominjajo na nekak bel žepek. Navadni prašiček se ni sposoben povsem zviti v kroglico.[4] Od pozidnega prašička se loči po tem, da ima ob prvih krnastih tipalnicah druge tipalnice dvočlene, pozidni prašiček pa tročlene.[5]
Prvotna območje navadnega prašička sta srednja in zahodna Evropa, s človekom pa se je razširil skoraj po vsem svetu; veliko jih lahko najdemo v Severni Ameriki, Južni Afriki in Avstraliji,[6] o njih pa poročajo tudi s Havajev in Otoka princa Edvarda.[7] Ustreza mu zmerno topli pas. Na kopno je bolje prilagojen kot vodni osliček,[8] zadržuje se predvsem pod suhim listjem in trohnečimi debli, zlasti poleti lahko tudi pod skorjo.
Ker se kočiči prehranjujejo z mrtvimi rastlinskimi ostanki, so v vrtu potrebni zaradi naravnega kroženja snovi. Včasih pa naj bi objedali rastline podobno kor polži; tedaj naj bi jih ulovili na prerezan krompir, s ploskvijo obrnjeno na tla.[9]
Prašički za svoj oklep potrebujejo apnenec. Vir apnenca je tudi malta, kar naj bi bil poglavitni razlog, da je navadnega prašička tako pogosto najti v naseljih.[10]
Navadni ali kletni prašiček, znan tudi z nadvrstnim imenom kočič (znanstveno ime Porcellio scaber), je vrsta raka enakonožca, ki se rad zadržuje blizu človeških bivališč.
Källargråsugga (Porcellio scaber) är en landlevande gråsugga som är vanlig utomhus och som också ofta kan hittas inomhus i fuktiga och lite mörka utrymmen, som i källare, varefter den fått sitt namn. Källargråsuggan blir cirka 17 millimeter lång och är ungefär lika stor murgråsuggan, en annan vanlig gråsugga utomhus. Murgråsuggan har dock två rader med ljusare fläckar över ryggen, medan källargråsuggan är gråaktig utan fläckar.
Wikimedia Commons har media som rör källargråsugga.
Källargråsugga (Porcellio scaber) är en landlevande gråsugga som är vanlig utomhus och som också ofta kan hittas inomhus i fuktiga och lite mörka utrymmen, som i källare, varefter den fått sitt namn. Källargråsuggan blir cirka 17 millimeter lång och är ungefär lika stor murgråsuggan, en annan vanlig gråsugga utomhus. Murgråsuggan har dock två rader med ljusare fläckar över ryggen, medan källargråsuggan är gråaktig utan fläckar.
Porcellio scaber là một loài động vật chân đều phân bố ở Hà Lan và Bỉ trong lớp Malacostraca.
Bài viết liên quan đến lớp Giáp mềm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Porcellio scaber là một loài động vật chân đều phân bố ở Hà Lan và Bỉ trong lớp Malacostraca.
Porcellio scaber
Latreille, 1804
Обыкновенная мокрица[2][3], или погребная мокрица[3], или мокрица-свинка[4] (лат. Porcellio scaber) — вид мокриц из семейства Porcellionidae.
Тело длиной до 20 миллиметров, окраска тела от серого до желтовато-серого цвета[5]. Тело имеет мелко зазубренный, полукольцевидный панцирь, ходильных ног — 14, ног с боковыми выростами — 12.
Мокрицы питаются детритом своей среды обитания, и, таким образом относятся к редуцентам. Могут повреждать хранящиеся фрукты и овощи[6].
Мокрицы обитают в непосредственной близости к своей кормовой базе. Обычно встречаются под камнями, в подстилке лиственных лесов и кустарников, а также в подвалах, садах, конюшнях, теплицах, компостных кучах и особенно вблизи валежника[7].
Оплодотворенные 25—90 яиц и личинок самка носит на брюшной стороне в заполненном жидкостью пузыре примерно от 40 до 50 дней. После 14 линек, мокрицы становятся половозрелыми. Продолжительность жизни составляет два года[8][9].
Выделяют 6 подвидов обыкновенной мокрицы[1]:
_(13541579003).jpg)
Обыкновенная мокрица, или погребная мокрица, или мокрица-свинка (лат. Porcellio scaber) — вид мокриц из семейства Porcellionidae.
「ゾウリムシ」とは異なります。 -left_01.jpg)
ワラジムシ（草鞋虫、鼠姑、蟠）は、甲殻綱ワラジムシ目ワラジムシ亜目ワラジムシ科に属する動物の一種のこと、あるいはワラジムシ亜目のかなりの種を総称する呼び名である。
種としてのワラジムシ (Porcellio scaber) は、体長12mm程度の動物で、人家周辺の石の下や草の間の地面に普通に見られる。体は灰色がかった褐色、上から見ると楕円形で、ダンゴムシとは異なり前後が狭まる。また、背中はなだらかに盛り上がるだけで、やや扁平な動物である。
体は頭部と胸部、腹部に分かれ、頭部からはやや発達した第2触角が伸びる。胸部は体の八割ほどを占め、7対の体節と付属肢が確認できる。腹部は幅狭く、末端には尾肢が一対、短い角のように突き出る。
ヨーロッパ原産で、世界各地に広がり、日本では本州中部以北および沖縄に見つかっている。近似種も多い。
広義のワラジムシは、この属や科だけでなく、ワラジムシ亜目ほぼすべてを含んでしまう。
以下のワラジムシ亜目のうち、フナムシ科に海岸でよく見るフナムシ、森林土壌にも出現するヒメフナムシがあり、最後の3科にいわゆるダンゴムシが含まれる。それ以外のものはすべて「ワラジムシ」の呼称で呼ばれている。むしろワラジムシ相（動物相の一部としての）と言えば、ダンゴムシなども当然含まれているものとして扱われることが多い。
現在世界で1,500種が知られる。日本でも100種ほどが知られていると言うが、実際には400種あるかもとも言われている。1980年代くらいまでほとんど手つかずであった研究が現在は進行しており、多くの新種が確認されつつある。
Porcellio laevis
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
쥐며느리는 등각목 쥐며느리과의 갑각류 동물로, 학명은 Porcellio scaber이다.
몸길이 10 ~ 11mm의 육상갑각류이다. 몸은 등배 쪽으로 납작하고 긴 타원형이며, 너비는 몸길이의 반 정도이다. 가슴은 7절로 몸 대부분을 차지하고 배는 6절로 매우 작다. 꼬리 끝에는 한 쌍의 붓끝모양의 꼬리마디가 있다. 몸빛깔은 암갈색 또는 회갈색이며 연노랑의 점무늬가 널려 있다. 몸 표면에는 거친 과립의 가로줄이 있다. 생긴 것으로 보면 다지류의 노래기의 한 갈래로 보이지만 갑각류로서 새우나 게에 더 가깝다.
쥐며느리는 곤충처럼 몸의 수분을 유지하기에 효과적인 큐티클층 껍데기가 없기 때문에 돌 밑처럼 어둡고 눅눅한 곳에서 살며 주로 썩은 식물을 먹는다. 암컷은 몸의 아랫부분에 있는 액체가 차 있는 알주머니 속에 알을 낳으며, 알은 이 알주머니 속에서 어린 개체로 발달한다. 쥐며느리는 종종 떼지어 몰려다니는데, 이러한 행동은 몸 속의 수분이 손실되는 것을 줄여 준다.
사람이 만지면 죽은 시늉을 한다. 끈적끈적한 분비물을 분비하여 자신을 보호하는 종류도 있다. 어떤 종류는 몸에 가시가 있다.
_(13541579003).jpg)
