نسر أحمر الرأس

Ar gup penn ruz a zo un evn-preizh, Sarcogyps calvus an anv skiantel anezhañ..

Ar spesad nemetañ eo er genad Sarcogyps.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous e gevred ha kreisteiz Azia.

Rummatadur

El voltor cap-roig^[1] (Sarcogyps calvus) és un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae), única espècie del gènere Sarcogyps. Habita estepes i deserts, sovint prop de l'hàbitat humà, de l'Àsia Meridional, a Pakistan, Índia, Nepal, sud-oest de la Xina i Sud-est Asiàtic.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Fwltur pengoch Asia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: fwlturiaid pengoch Asia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Aegypius calvus; yr enw Saesneg arno yw Red-headed vulture. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. calvus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Teulu

Mae'r fwltur pengoch Asia yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Kahlkopfgeier (Sarcogyps calvus) oder Lappengeier ist eine mittelgroße Art der Altweltgeier (Gypinae). Die Gattung Sarcogyps ist monotypisch mit dem Kahlkopfgeier als einziger Art.

Beschreibung

Kahlkopfgeier sind mittelgroße und recht kräftig gebaute Altweltgeier. Die langen, relativ schmalen Flügel sind an der Basis am breitesten und zum Ende hin recht deutlich zugespitzt. Die Handschwingen sind mittelstark gefingert. Der Schwanz ist kurz und im frischen Gefieder leicht keilförmig, im abgetragenen Gefieder wirkt er gerundet. Die Art zeigt einen minimalen Geschlechtsdimorphismus bei Größe und Gewicht, Männchen erreichen im Mittel 98 % der Maße der Weibchen. Die Körperlänge beträgt 76–86 cm, die Flügelspannweite 199–227 cm, das Gewicht 3,7–5,4 kg und die Flügellänge 570–625 mm.^[1]

Bezüglich der Färbung unterscheiden sich die Geschlechter nicht, die Augenfarbe ist hingegen bei Männchen und Weibchen unterschiedlich. Dieser Geier ist im Adultgefieder insgesamt überwiegend schwarz. Unterer Rücken und Bürzel sowie die Basen der Armschwingen sind heller und mehr braun. Zum dunklen übrigen Gefieder stark kontrastierend sind die an der Halsbasis weiße Brust sowie die ovalen weißen Felder der oberen Beinbefiederung. Kopf und Hals sind weitgehend unbefiedert und intensiv gelblich rot oder orangerot, an den Kopfseiten befinden sich große, ebenso gefärbte Hautlappen. Bei Erregung werden diese Hautpartien leuchtender rot. Die schwach ausgeprägte, flaumige Halskrause ist an den Halsseiten und im Nacken schwarz.

Porträt eines Kahlkopfgeiers

Der hohe und kräftige Schnabel ist dunkelbraun, die Wachshaut ist ebenso wie der Kopf gelblich rot oder orangerot. Die Iris ist bei Männchen gelblich weiß bis gelb, bei Weibchen rotbraun bis dunkelrot. Die Beine sind matt rot.

Jungvögel sind insgesamt deutlich heller als adulte Tiere. Im Jugendkleid sind die gesamte Oberseite des Rumpfes einschließlich Bürzel sowie die Oberflügeldecken mittelbraun mit hellen Federrändern. Die Unterseite ist insgesamt heller braun. Die Schwingen und die Steuerfedern sind dunkler und mehr schwärzlich. Oberste Brust, untere Flanken, innere und äußere obere Beinbefiederung sowie Unterbauch und Unterschwanzdecken sind weiß. Kopf und Hals sind blasser, die geschlossene weiße Dunenbefiederung des Oberkopfes reduziert sich zur Kehle und zu den Halsseiten hin zu einzelnen bedunten Bereichen. Die Hautlappen fehlen noch, an den Kopfseiten sind nur einige lose Hautfalten vorhanden. Kahlkopfgeier sind wahrscheinlich im Alter von 5 Jahren ausgefärbt.

Kahlkopfgeier können vergleichsweise leicht mit einigen langsamen, aber tiefen Flügelschlägen vom Boden abheben. Im Segelflug werden die Flügel nur ganz leicht angehoben, im Gleitflug werden sie waagerecht gehalten und der Handflügel nach unten gebogen.

Systematik

Die Gattung Sarcogyps ist monotypisch mit dem Kahlkopfgeier als einziger Art. Die innerartliche Variabilität ist gering und es werden keine Unterarten anerkannt.

Lautäußerungen

Die Lautäußerungen der Art ähneln jenen anderer Altweltgeier und werden als Quieken, Zischen und Grunzen beschrieben. Bei Auseinandersetzungen am Aas geben die Tiere heiser krächzende Laute von sich, die sich zu "einer Art Kreischen"^[2] steigern können. Bei der Balz und bei Kopulationen äußern Kahlkopfgeier ein lautes Brüllen.

Verbreitung

Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet umfasste weite Teile Süd- und Südostasiens. Es erstreckte sich vom Südrand des Himalaya in Pakistan, Indien, Nepal und Bhutan nach Süden über den größten Teil des Indischen Subkontinents. Zudem umfasste das Areal der Art fast ganz Indochina vom Norden Myanmars und Südwestchina bis zur Südspitze Vietnams und reichte mit zerstreuten Vorkommen auch noch bis in den Süden der Malaiischen Halbinsel.^[3]

In den letzten Jahrzehnten hat sich das Verbreitungsgebiet des Kahlkopfgeiers stark verkleinert. Die Art fehlt heute in fast der gesamten Südhälfte des Indischen Subkontinents sowie in dessen Westen. In Indochina bestehen nur noch kleine und stark verinselte Vorkommen.^[3] Die Größe des Gesamtverbreitungsgebietes wurde im Jahr 2012 auf 3,69 Mio. km² geschätzt.^[4]

Lebensraum

Die Art bewohnt ein weites Spektrum halboffener und offener Habitate von Trockenwäldern und dichten Baumsavannen bis zu Halbwüsten, Flusstälern, Küsten und landwirtschaftlich genutzten Flächen. Kahlkopfgeier kommen von Meereshöhe bis in 1500 m Höhe vor, lokal bis 2500 m Höhe.

Lebensweise

Verhalten

Dieser Geier sitzt häufig frei auf einer Baumspitze, seltener auf Felsen oder Gebäuden.

Nahrungssuche und Ernährung

Die Nahrungssuche erfolgt meist hoch kreisend. Kahlkopfgeier können aber auch ausdauernd niedrig über Buschfeuern kreisen, um dann auf kleinen, durch das Feuer getöteten Wirbeltieren zu landen. Dieser Geier jagt gelegentlich auch kleineren Geiern wie dem Schmutzgeier Nahrungsobjekte ab. An großem Aas sind Arten der Gattung Gyps wie Bengalgeier (Gyps bengalensis) und Schmalschnabelgeier (Gyps tenuirostris) gegenüber dem Kahlkopfgeier eher dominant. Die Nahrung besteht aus Aas jeder Größe, auch von kleinen Tieren.

Fortpflanzung

Kahlkopfgeier leben in territorialen Einzelpaaren. Die Balz besteht aus gemeinsamem Kreisen und „Tandemflügen“, bei denen ein Partner jede Flugbewegung des anderen Vogels kopiert, sowie zum Teil spektakulären Sturzflügen, Drehungen in der Luft und gegenseitigem Greifen der Fänge.

Die Nester werden oft in landwirtschaftlich genutzten Bereichen oder anderen offenen Landschaften und meist in großen Bäumen in 10–30 m Höhe gebaut, gelegentlich auch im Wald und in Halbwüsten bei Fehlen anderer Möglichkeiten auch nur auf einem Busch in 1–3 m Höhe.

Neugebaute Nester sind oft recht klein und haben nur einen Durchmesser von 40 bis 65 cm und eine Höhe von 15 cm; alte und mehrfach benutzte Nester können jedoch Durchmesser bis 1,5 m und eine Höhe von 1,2 m erreichen. Die Nester bestehen aus Stöcken und Zweigen und werden mit Stroh, Resten von Aas und Müll ausgelegt. Der Legebeginn fällt überwiegend in den Zeitraum Februar bis März, das Gelege besteht aus einem Ei. Die Brutzeit dauert etwa 45 Tage, die Dauer der Nestlingszeit ist bisher nicht bekannt.

Bestand und Gefährdung

In Indochina war die Art früher weit verbreitet und meist häufig, in den letzten Jahrzehnten ging der Bestand dort jedoch stark zurück und auch das Verbreitungsgebiet schrumpfte erheblich. Da in Indochina nach wie vor großflächig für die Art geeignete Habitate vorhanden sind, wird der Rückgang dort vor allem auf die Abnahme wildlebender großer Säuger und verbesserte Haltungsbedingungen für Haustiere zurückgeführt, beides hat zu einem stark verminderten Angebot an Aas geführt. Heute wird der Bestand in Indochina auf nur noch wenige Hundert Individuen geschätzt.^[3]

Etwa ab dem Jahr 1999 erlitt die Art auf dem indischen Subkontinent einen katastrophalen Bestandszusammenbruch, in Indien nahm der Bestand zwischen 2000 und 2003 um 94 % Prozent ab.^[3] Als Hauptursache dieses Bestandszusammenbruches gilt die weit verbreitete Anwendung des Entzündungshemmers Diclofenac zur Behandlung von Verletzungen und Infektionen bei Hausrindern und Wasserbüffeln; Diclofenac ist für Kahlkopfgeier ebenso wie für die Altweltgeier der Gattung Gyps hochgiftig.^[5] Die indische Regierung hat ein Gesetz zum Verbot der Herstellung von Diclofenac für tiermedizinische Zwecke erlassen, dieses Gesetz sah einen Verwendungsstop bis Ende 2005 vor. Im Jahr 2007 war Diclofenac in Indien jedoch immer noch weiträumig in Gebrauch und dies wird nach Einschätzung der IUCN wahrscheinlich auch noch einige Jahre so bleiben. Auch Nepal und Pakistan haben Regelungen zum Verbot der Herstellung und des Imports von Diclofenac verabschiedet.^[3]

Aufgrund der extrem negativen Bestandsentwicklung und des kleinen verbliebenen Weltbestandes von wahrscheinlich nicht mehr als 10.000 Exemplaren stuft die IUCN die Art weltweit als vom Aussterben bedroht ("critically endangered") ein.

Quellen

Einzelnachweise

1. ↑ J. Ferguson-Lees, D. A. Christie: Raptors of the World. Christopher Helm, London, 2001: S. 120 und 445.
2. ↑ J. Ferguson-Lees, D. A. Christie: Raptors of the World. Christopher Helm, London, 2001: S. 444.
3. ↑ ^{a b c d e} Sarcogyps calvus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2012. Eingestellt von: BirdLife International, 2009. Abgerufen am 25. Februar 2012.
4. ↑ Factsheet auf BirdLife International
5. ↑ Rhys E. Green, Ian Newton, Susanne Shultz, Andrew A. Cunningham, Martin Gilbert, Deborah J. Pain, Vibhu Prakash 2004: Diclofenac poisoning as a cause of vulture population declines across the Indian subcontinent. Journal of Applied Ecology 41, Heft 5: S. 793–800.

Literatur

• James Ferguson-Lees, David A. Christie: Raptors of the World. Christopher Helm, London 2001, ISBN 0-7136-8026-1, S. 120–121 und 443–445.

Sonstige Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Sarcogyps calvus in der Internet Bird Collection

Ο Σαρκόγυπας (Sarcogyps calvus) είναι πολύ σπάνιο είδος γύπα της οικογένειας των Αετίδων. Ζει σε ολόκληρη σχεδόν την χερσόνησο της Ινδίας καθώς και σε τμήματα της νοτιοανατολικής Ασίας.

Μορφολογία

Θηλυκός σαρκόγυπας στο πάρκο Ράθαμπορ

Ο σαρκόγυπας είναι ένας μεσαίου μεγέθους γύπας, με 76-86 εκ. μήκος,3,5-6,3 κιλά βάρος και 1,99-2,6 μέτρα άνοιγμα φτερούγων. Το κεφάλι του είναι σχεδόν φαλακρό με: κόκκινο βαθύ χρώμα στα ενήλικα ενώ στα ανήλικα είναι πιο χλωμό. Έχει μαύρο φτέρωμα με λευκό μπάλωμα στο στέρνο. Τα ερετικά είναι πιο ανοιχτόχρωμα από το υπόλοιπο φτέρωμα. Τα φύλα ξεχωρίζουν από την ίριδα των ματιών τους: τα αρσενικά έχουν χλωμότερη, υπόλευκη ίριδα, ενώ τα θηλυκά έχουν σκούρα καφέ.

Συστηματική ταξινόμηση

Ο σαρκόγυπας ανήκει στους Γύπες του Παλαιού Κόσμου. Το είδος του δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).

Βιολογία

Ο σαρκόγυπας ζει συνήθως σε ανοιχτές εκτάσεις σε καλλιεργήσιμες και ημιερημικές περιοχές. Επίσης βρίσκονται σε δάση φυλλοβόλων και στους πρόποδες και κοιλάδες των ποταμών. Βρίσκεται συνήθως μέχρι το υψόμετρο των 3.300 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας^[2].

Παραπομπές

राज गिधाड किंवा लाल डोक्याचे गिधाड (इंग्रजी: Red-headed Vulture) भारतीय उपखंडात आढळणारे गिधाड आहे.

ओळखण

हे एक मध्यम आकाराचे गिधाड आहे. त्याची लांबी ७६ — ८६ सेंमी, पंखांची लांबी १.९९ — २.६ मी आणि वजन ३.५ — ६.३ किलोग्रॅम असते. या गिधाडांच्या डोक्यावर पिसे नसतात. प्रौढ गिधाडांचे डोके गर्द लाल ते नारंगी रंगाचे असते, तर अल्पवयीन गिधाडांचे डोके फिकट लाल रंगाचे असते. त्याच्या शरीराचा रंग काळा असतो आणि पंखांच्या बुडाला छातीवर फिकट करडा पट्टा असतो. चोच मोठी, मजबूत, टोकाशी वाकडी आणि काळसर असते. नर आणि मादी दिसायला सारखे असतात. एक फरक म्हणजे नरांचे बुबुळ पांढरे असते, तर माद्यांचे गर्द तपकिरी असते.

मेलेल्या प्राण्यांच्या मांसावर हे उपजीविका करतात. खेड्यापाड्यांच्या किंवा गावांच्या आसपास फेकून दिलेल्या मेलेल्या प्राण्यांचे मांस खाण्याकरिता तेथे गिधाडे, घारी, कावळे वगैरे गोळा होतात आणि मांसावर ताव मारतात. थोड्याच वेळात हे पक्षी मेलेल्या जनावराचा फक्त सांगाडाच शिल्लक ठेवतात.

वितरण

एके काळी ही गिधाडे संपूर्ण भारतात विपुल प्रमाणात आढळत असत. ते पूर्वेला सिंगापूरपर्यंत आढळत असत. आता त्यांचे क्षेत्र मुख्यत: उत्तर भारतापुरते मर्यादित राहिले आहे. ते मोकळा, शेतीचा प्रदेश आणि अर्ध वाळवंटी प्रदेशात आढळतात. त्याचबरोबर पानगळी जंगले, नद्यांचे खोरे आणि दऱ्यांमध्येसुद्धा आढळतात. ते समुद्रसपाटीपासून ३००० मी उंचीपर्यंत आढळतात.

संरक्षण स्थिती

गेल्या काही दशकांमध्ये या गिधाडांची संख्या सतत कमी होत होती. पण १९९४ नंतर यांची संख्या कमी होण्याचा दर खूप वाढला आणि दर दोन वर्षांनी त्यांची संख्या आर्धी होऊ लागली. याचे कारण जनावरांना सांधेदुखीच्या आजारासाठी दिले जाणारे औषध डायक्लोफिनॅक होते. डायक्लोफिनॅक गिधाडांसाठी अतिशय विषारी आहे.^[२] जेव्हा हे औषध खाल्लेले जनावर मरते, आणि त्या जनावराला मरण्याच्या काही वेळापूर्वीच हे औषध देण्यात आले असेल, तर अश्या जनावराला गिधाडाने खाल्ले असता ते औषध गिधाडांच्या शरीरात जाते आणि त्यांचा मृत्यू होतो. त्यामुळे एके काळी लाखोंच्या संख्येत असणारी ही गिधाडे दोनच दशकात नामशेष होण्याच्या मार्गावर आली आहेत. त्यामुळे याला अतिशय चिंताजनक प्रजाती घोषित करण्यात आले आहे.

जनावरांची अनेक औषधे मेलेल्या जनावरांचे मांस खाणाऱ्या पक्ष्यांसाठी घातक आहेत. डायक्लोफेनॅक, कारप्रोफेन, फ्लुनिक्सिन, इबुप्रोफेन आणि फिनाईलब्युटॅझोन यांमुळे गिधाडांचा मृत्यू होतो. आता मेलॉक्सिकॅम हे नवीन औषध उपलब्ध झाले आहे जे गिधाडांसाठी हानिकरक नाही.

संदर्भ

लाल सिर वाला गिद्ध (Sarcogyps calvus) जिसे एशियाई राजा गिद्ध, भारतीय काला गिद्ध और पौण्डिचैरी गिद्ध भी कहते हैं, भारतीय उपमहाद्वीप में पाया जाने वाला गिद्ध है।^[2]

विवरण

लाल सिर वाले गिद्ध की मादा रणथंभोर में

यह मध्यम आकार का गिद्ध है जो ७६ से ८६ से. मी. लंबा होता है और जिसके पंखों का फैलाव १.९९ से २.६ मीटर तक का होता है।^[3][4] वयस्क का सिर गहरे लाल से नारंगी रंग का होता है और अवयस्क थोड़े हल्के रंग का होता है। इसका शरीर काले रंग का होता है और पंखों का आधार स्लेटी रंग का होता है। नर के आँख की पुतली हल्के सफ़ेद रंग की होती है जबकि मादा की पुतली गाढ़े भूरे रंग की होती है।^[5]

वर्गीकरण

यह पुरानी दुनिया का गिद्ध है जो लगभग समूचे भारतीय उपमहाद्वीप, दक्षिणी चीन और इंडोचाइना में पाया जाता है।

वितरण और आवास

ऐतिहासिक रूप से यह गिद्ध अपने आवासीय क्षेत्र में प्रचुर मात्रा में पाया जाता था। भारतीय उपमहाद्वीप से लेकर पूर्व में दक्षिण पूर्वी एशिया तक वितरित था और भारत से सिंगापुर तक पाया जाता था। आज इसका आवासीय क्षेत्र उत्तरी भारत तक सिकुड़ कर रह गया है। यह खुले मैदानों में, खेतों में और अर्ध-रेगिस्तानी इलाकों में देखने को मिलता है। यह पतझड़ीय वनों में, पहाड़ों की तलहटी में और नदियों की घाटियों में भी पाया जाता है। प्रायः यह समुद्र सतह से ३००० फ़ुट की ऊँचाई तक ही पाया जाता है।^[6]

बर्लिन चिड़ियाघर में

संरक्षण स्थिति

इसकी निरंतर घटती हुई आबादी १९९४ से तेज़ी से घटने लगी और उसके बाद तो हर दूसरे साल इसकी आबादी आधी होने लगी। इसका मूलतः कारण पशु दवाई डाइक्लोफिनॅक है जो कि पशुओं के जोड़ों के दर्द को मिटाने में मदद करती है। जब यह दवाई खाया हुआ पशु मर जाता है और उसको मरने से थोड़ा पहले यह दवाई दी गई होती है और उसको यह गिद्ध खाता है तो उसके गुर्दे बंद हो जाते हैं और वह मर जाता है।^[7] दो ही दशकों में यह लुप्त होने की कगार पर आ गया है। फलस्वरूप इसे घोर संकटग्रस्त जाति घोषित कर दिया गया है।^[1] अब नई दवाई मॅलॉक्सिकॅम प्रचलन में आ गई है और यह गिद्धों के लिये हानिकारक भी नहीं हैं। मवेशियों के इलाज में इसके इस्तेमाल को बढ़ावा दिया जा रहा है।^[8][9] जब इस दवाई का उत्पादन बढ़ जायेगा तो सारे पशु-पालक इसका इस्तेमाल करेंगे और शायद गिद्ध बच जायें।

इन्हें भी देखें

• भारतीय गिद्ध
• लंबी चोंच का गिद्ध
• बंगाल का गिद्ध
• सफ़ेद गिद्ध

सन्दर्भ

बर्लिनको एक चिडियाघरमा

सुन गिद्ध नेपाल लगायत दक्षिण एसियाको तथा दक्षिणपूर्वी एसियाको केहि भूभागमा पाइने गिद्धको प्रजाति हो। तीन दशकअघिसम्म प्रचुर मात्रामा पाइने सुन गिद्ध हाल लोप हुँदै गएर यसको संख्या एक हजारको हाराहारीमा रहेको अनुमान छ। यो प्रजाति अन्तर्राष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण संघको रातो सूचीमा अति सङ्कटापन्न अवस्थामा सूचिकृत छ यसलाई अङ्ग्रेजीमा रेड-हेडेड भल्चर (Red-headed Vulture) भनिन्छ ।

विबरण

सुन गिद्ध तुलनात्मक रूपमा पातला र चुच्चा पखेटाहरू हुने सुन गिद्धका वयस्कको नांगो रातो टाउको, नासिका झिल्ली, घाँटीको फेद र तिघ्राको माथिल्लो भागमा सेता टाटा, राता राता खुट्टा र औँलाहरू हुन्छन्। वयस्कको नाङ्गो रातोरातो टाउको तथा नासिकाझिल्ली घाँटीको फेद र तध्राको माथिल्लो भागमा सेता टाटाहरू, राता खुट्टा र औँलारू हुन्छन्। उडानमा सहायक पखेटाको फेदमा फुस्रोफुस्रो सेतो चौडा पेटी हुन्छ। बच्चा सुन गिद्धको टाउको सेतो भुवादार प्वाँख, टाउको र औँलामा गुलाफी रङ था तिध्राको माथील्लो भागमा सेतो टाटो र सेतोसेतो पुच्छरढकनी आदि प्रमुख विशेषताहरू हुन्।

वितरण तथा वासस्थान

सुन गिद्ध दक्षिण एसियाका राष्ट्रहरू नेपाल, भारत लगायत दक्षिणपूर्वी एसियामा सिङ्गापुरसम्म पाइने गर्छ। यो प्रजाति ३००० मिटर उचाई सम्मका बस्ती नजिकका खुल्ला ठाँउ र रूखले ढाकिएका डाँडाहरूमा पाइन्छ। यसले अग्ला रूखहरूमा गुँड लगाउने गर्छ।

खतरा तथा संरक्षण अवस्था

सुन गिद्ध समुद्री सतहबाट दुई हजारदेखि ३ हजार १ सय मिटरसम्मका उचाइमा तीन दशकअघिसम्म प्रचुर मात्रामा पाइन्थ्यो। हाल यो प्रजाति लोप हुँदै गएर यसको संख्या एक हजारको हाराहारीमा रहेको अनुमान छ। यसकारण यसको प्रजातिलाई अन्तर्राष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण सङ्घ आफ्नो रातो सूचीमा अति सङ्कटापन्न अवस्थामा सूचिकृत गरेको छ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

• Vulture Territory Facts and Characteristics: Pondicherry Vulture
• BirdLife Species Factsheet.

ৰজা শগুণ (ইংৰাজী: Red-headed Vulture/Asian King Vulture/Indian Black Vulture, বৈজ্ঞানিক নাম -Sarcogyps calvus) শগুণৰ এটা অন্যতম প্ৰজাতি৷ শেহতীয়াকৈ হোৱা শগুণৰ অস্বাভাৱিক বিলুপ্তিত ইয়াৰো জনসংখ্যা দ্ৰুত গতিত হ্ৰাস পাইছে৷ ^[2] ইয়াৰ এই মৃত্যুৰ বাবে ডাইক্ল'ফেনেক নামৰ দৰৱবিধকে জগৰীয়া কৰা হয়৷

বিৱৰণ

ৰজা শগুণ এটা মধ্যমীয়া আকাৰৰ শগুণৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াৰ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য ৭৬-৮৬ ছে: মি: আৰু ওজন প্ৰাব ৩.৫-৬.৩ কি: গ্ৰা:৷ ^[3][4] পূৰ্ণবয়স্ক শগুণৰ ডিঙি ডাঠ ৰঙা বা কমলা বৰণৰ হয়৷ পোৱালী চৰাইৰ দেহৰ ৰং শেঁতা৷ দেহৰ বাকী অংশ ক'লা আৰু ডেউকাৰ গুৰিত পাতল মুগা বৰণৰ আঁচ থাকে৷ মতা আৰু মাইকী ৰজা শগুণৰ চকুৰ মণিৰ ৰং বেলেগ বেলেগ হয়৷ মতা চৰাইৰ মণি বগা আৰু মাইকীৰ ডাঠ মটীয়া হয়৷ ^[5]

ৰান্থামব'ৰ ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানত এজনী মাইকী ৰজা শগুণ

বিতৰণ আৰু বাসস্থান

ৰজা শগুণ পূৰ্বতে ভাৰত আৰু দক্ষিণ-পূব এছিয়াত বহুলভাৱে বিস্তৃত আছিল যদিও পৰৱৰ্ত্তী কালত ইয়াৰ জনসংখ্যা কমি আহি বৰ্তমান কেৱল উত্তৰ ভাৰততহে সীমিত হৈ পৰিল৷ ইয়াক প্ৰধানকৈ মুকলি অঞ্চল আৰু প্ৰয় শুকান ঠাইত দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ তাৰোপৰি ইয়াক পৰ্ণপাতী বনাঞ্চল, নদী উপত্যকা আদিতো পোৱা যায়৷ ৰজা শগুণ সাধাৰণতে সাগৰ পৃষ্ঠৰ পৰা ৩০০০ মিটাৰ পৰ্যন্ত বিস্তৃত হৈ আছে৷ ^[6]

বাৰ্লিনৰ চিৰিয়াখানাত এটা ৰজা শগুণ

সংৰক্ষণ

ৰজা শগুণৰ ক্ৰমান্বয়ে হাৰাস পাই অহা জনসংখ্যাক লক্ষ্য কৰি ১৯৯৪ চনত ইয়াক আই. ইউ. চি. এনে প্ৰায় সংকটাপন্ন (Near Threatened) প্ৰজাতিৰ অন্তৰ্ভুক্ত কৰে৷ ভাৰতত বহুলভাৱে ব্যৱহাৰ কৰা ডাইক্ল'ফেনেক (Diclofenac) নামৰ পশুচিকিৎসাৰ ঔষধ (veterinary medicine) বিধকে ইয়াৰ জনসংখ্যা হ্ৰাস পোৱাৰ বাবে জগৰীয়া কৰা হয়৷ ১৯৯০ চনৰ পিছৰ পৰা ৰজা শগুণৰ জনসংখ্যা বিপদজনকভাৱে প্ৰতি বছৰে আধালৈ কমি অহা দেখা গৈছে৷ ফলস্বৰূপে দুটা দশকৰ ভিতৰতে এসময়ত উভৈনদীকৈ পোৱা এই চৰাইবিধৰ জনসংখ্যা বৰ্তমান বিলুপ্তিৰ পথত৷ ২০০৭ চনত আই ইউ. চি . এনে ইয়াক বিপদজনক ভাৱে সংকটাপন্ন (Critically Endangered) প্ৰজাতি বুলি ঘোষণা কৰে৷ ^[1][7][8]

তথ্য সংগ্ৰহ

செந்தலை பிணந்தின்னிக் கழுகு அல்லது செந்தலைப் பாறுக் கழுகு^[2] (Red-headed Vulture) இவ்வகையான பறவைகள் இந்தியப்பகுதிகளிலும் மேலும் தென்கிழக்காசியாப் பகுதிகளில் ஒன்றிரண்டுமாக காணப்படும் ஊன் உண்ணிப் பறவையாகும். இதனைப் பாண்டிச்சேரி கழுகு^[3] என்றும் அழைக்கிறார்கள்.

விளக்கம்

இப்பறவை நடுத்தர வளர்ச்சியுடைய பறவையாகும். இதன் நீளம் சிறகு விரிந்த நிலையில் 76 முதல் 86 செமீ வரை உள்ளது. இதன் எடை 3.5 கிலோ முதல் 6.3 கிலோ வரை உள்ளது.^[4][5] இவ்வகைப் பறவைகளில் வயது முதிர்ந்த கழுகுகளுக்கு முடியே இல்லாமல் சிவந்த தோல் வெளியில் தெரிந்த தலையுடன் காணப்படுகிறது. இவற்றில் ஆண் பெண் இனங்களை இதன் கண்களில் உள்ள கருவிழிகொண்டே பிரித்துப்பார்கமுடியும். பெண் பறவையின் கருவிழி பழுப்பு கலந்த இருட்டாகவும், ஆண்களில் கருவிழி மங்களான வெள்ளை நிறத்திலும் காணப்படுகிறது.^[6]

வகைப்பாடு மற்றும் தொகுப்பியல்

இந்தியத்துணைக்கண்டத்தில் காணப்படும் பழைய காலத்தைச் சார்ந்த கழுகு இதுதான். இப்பறவைக்கு கிளை இனங்கள் எதுவும் அறியப்படவில்லை.

பரவல் மற்றும் உறைவிடம்

செந்தலைக்கழுகுகள் அபரிமிதமாகக் காணப்படுவது இந்தியத்துணைக்கண்டப் பகுதிகளில் தென் கிழக்குப்பகுதிகளிலும், தென் மேற்கில் அமைந்துள்ள மலைப்பகுதிகளிலும், சிங்கப்பூர் போன்றவற்றிலும் மட்டுமே காணப்பட்டது. தற்போதைய காலங்களில் வட இந்தியப் பகுதிகளிலும் காணப்படுகிறது. இவற்றின் இனப்பெருக்கம் பொதுவாக கைவிடப்பட்ட நிலப்பகுதி, விவசாய நிலப்பகுதி போன்றவற்றிலேயே அமைந்திருக்கிறது. பொதுவாக இப்ப்றவை கடல் மட்டத்திலிருந்து 300 மீட்டர்கள் உயரம் உள்ள பகுதிகளிலேயே காணப்படுகிறது.^[7]

பாதுகாப்பு நிலை

இப்பறவை 2004 ஆம் ஆண்டு உலக உயிர்கள் பாதுகாப்புச் சங்கத்தின் கணக்குப்படி அழிவு நிலையிலிருந்து கணக்கெடுத்து பாதுகாக்கும் நிலைக்கு உள்ளதாகத் தெரிவித்துள்ளது.

சமீபத்திய ஆண்டுகளில் இந்தியா போன்ற நாடுகளில் கால்நடைகளுக்கு கொடுக்கப்படும் மருந்தான டைக்ளோஃபீனாக் என்ற ஒரு மருந்தின் காரணமாக இவைகள் விரைவாக அழிந்து வருகிறது. இவ்வகையான கழுகுகள் 1990 ஆம் ஆண்டுகளுக்கு பிற்பகுதியில் இருபது ஆண்டுகளில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அழிந்துவிட்ட நிலைக்கு உட்பட்டுவிட்டது. 2007 ஆம் ஆண்டு பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் வெளியிட்ட பட்டியலில் இப்பறவை அழிந்து விட்டதாக வெளியிட்டது.^[1]

மேற்கோள்கள்

The red-headed vulture (Sarcogyps calvus), also known as the Asian king vulture, Indian black vulture or Pondicherry vulture,^[2] is an Old World vulture mainly found in the Indian subcontinent, with small disjunct populations in some parts of Southeast Asia.

Description

It is a medium-sized vulture of 76 to 86 cm (30 to 34 in) in length, weighing 3.5–6.3 kg (7.7–13.9 lb) and having a wingspan of about 1.99–2.6 m (6.5–8.5 ft).^[3][4] It has a prominent naked head: deep-red to orange in the adult, paler red in the juvenile. It has a black body with pale grey band at the base of the flight feathers. The sexes differ in colour of the iris: males have a paler, whitish iris, whilst in females it is dark brown.^[5]

Red headed vulture female at Ranthambore

The red-headed vulture is very similar in appearance to its larger relative the Lappet-faced vulture in Africa and Arabia, even being historically placed in the genus Torgos ^[6]

A female red-headed vulture (left) and a Lappet-faced vulture (right). Both have similar anatomical features including skull shapes and the dangling skin lappets. They are believed to be closely related

Taxonomy and systematics

This is a species of Old World vulture found in the Indian subcontinent. It has no subspecies.

Distribution and habitat

This gaudy-faced vulture was historically abundant, range widely across the Indian subcontinent, and also eastwards to south-central and south-eastern Asia, extending from India to Singapore. Today the range of the red-headed vulture is localized primarily to northern India. It is usually in open country and in cultivated and semi-desert areas. It is also found in deciduous forests and foothills and river valleys. It is usually found up to an altitude of 3000m from sea level.^[7]

Conservation status

The red-headed vulture used to be declining, but only slowly; in 2004 the species was uplisted to near threatened from least concern by the IUCN. The widespread use of the NSAID diclofenac in veterinary medicine in India has caused its population to collapse in recent years, however. Diclofenac is a compound now known to be extremely poisonous to vultures. The red-headed vulture population has essentially halved every other year since the late 1990s, and what once was a plentiful species numbering in the hundreds of thousands has come dangerously close to extinction in less than two decades. Consequently, it was uplisted to critically endangered in the 2007 IUCN Red List.^[1]

Several NSAIDs have been found to be harmful to scavenging birds. Diclofenac, carprofen, flunixin, ibuprofen and phenylbutazone were associated with mortality. Meloxicam has thus far been found to be "Vulture-Safe" and its use in veterinary treatment of livestock is being encouraged.^[8][9]

The red-headed vulture has started becoming more harder to come by as it is being hunted down. Places like Cambodia have put together special programs to help critically endangered vulture species. There has been evidenced compiled that showed hunters have started “ the use of poisons in hunting practices”,^[10] which has led to the population analysis showing “that since 2010 populations of the White-rumped Vulture (Gyps bengalensis) and Red-headed Vulture (Sarcogyps calvus) have declined, while the Slender-billed Vulture (Gyps tenuirostris) may also have started to decline since 2013”.^[10]

References

La Ruĝkapa vulturo (Sarcogyps calvus) estas granda taga rabobirdo de la familio de Akcipitredoj, kiu enhavas ankaŭ aliajn tagajn rabobirdojn kiaj milvoj, agloj, cirkuoj kaj akcipitroj, el kiuj gipoj estas sufiĉe malsimilaj, sed ne tiom disde aliaj similaj rabobirdoj, nome malnovmondaj vulturoj. Ĝi estas endemia de suda Azio, kaj troviĝas ĉefe en Barato, Birmo kaj Hindoĉinio kaj en kelkaj partoj de najbaraj landoj.

Aspekto

Ĉe Zoologia ĝardeno de Berlino

Ĝi estas mezgranda fortika vulturo 76 al 86 cm longa, pezas 3.5 al 6.3 kg kaj havante enverguron de ĉirkaŭ 1.99 al 2.6 m.^[1][2] Plenkreskulo havas elstaran tre ruĝan al oranĝecan nudan kapon kaj junuloj de pli pala ruĝo. Ankaŭ la kruroj estas ruĝaj, dum ĉe femuroj kaj brusto estas blanko. Ĝi havas nigran korpon kun palgriza bendo baze de flugilplumoj. La seksoj diferencas laŭ la koloro de la irisoj: maskloj havas pli palajn, blankecajn irisojn, dum ĉe inoj ili estas malhelbrunaj.^[3]

Ino de Ruĝkapa vulturo ĉe Ranthambore

La junuloj estas pli palaj kaj makulecaj.

Ne eblas konfuzo kun simila specio ene de ties teritorio.

Taksonomio kaj sistematiko

Tiu estas specio de malnovmonda vulturo, de familio de Akcipitredoj kaj subfamilio de Egipienoj, kiu troviĝas en la Hindia Subkontinento. Ĝi ne havas subspeciojn.

Distribuado kaj habitato

Tutmonda distribuado

Tiu vulturo de rimarkinda kapo estis historie abunda en teritorioj ĉe sudcentra kaj sudorienta Azio etende el Barato al Singapuro. Nune la teritorioj de la Ruĝkapa vulturo situas ĉefe ĉe norda Barato. Ĝi troviĝas kutime en malferma kamparo kaj en kultivataj kaj duondezertaj areoj, ofte ĉe homaj setlejoj. Ĝi troviĝas ankaŭ en deciduaj arbaroj, montetoj kaj rivervaloj. Ĝi kutime troviĝas ĝis altitudoj de 2,500 aŭ eĉ 3000 m super marnivelo.^[4]

Ili nestumas en altaj arboj.

Konservostatuso

Ili malpliiĝis, sed nur malrapide; en 1994 ĝi estis suprenlistita kiel Preskaŭ Minacata el antaŭa klaso Malplej Zorgiga fare de la IUCN. La disvastigata uzado de la medikamento Diklofenako en veterinara medicino en Barato kaŭzis tamen malpliiĝo de ties populacio en ĵusaj jaroj. Diklofenako estas komponaĵo kiu estas konata kiel ege venena al vulturoj. La populacio de tiu specio duoniĝis el la fino de la 1990-aj jaroj, kaj kio estis iam plena specio nombra en centoj de miloj iĝis danĝere proksima al formorto en malpli da du jardekoj. Sekve ĝi estis suprenlistita al Draste Endanĝerita en la IUCN Ruĝa Listo de 2007.^[5]

Kelkaj similaj medikamentoj estas damaĝaj al kadavromanĝantaj birdoj. Diklofenako, karprofeno, fluniksino, ibuprofeno kaj fenilbutazono estis asocia al mortigo. Meloksikamo ŝajne estas pli sekura al vulturoj kaj oni kuraĝigas al ties surogata uzado en veterinara tratktado de brutaro.^[6][7]

Referencoj

El buitre cabecirrojo^[2]​ (Sarcogyps calvus) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae que vive en Asia desde Pakistán hasta la península de Malaca. Se halla en peligro crítico de extinción. No se reconocen subespecies.^[3]​

Referencias

Sarcogyps calvus Sarcogyps generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Sarcogyps
• Accipitridae

Kalmokorppikotka (Sarcogyps calvus) on äärimmäisen uhanalainen Etelä-Aasiassa elävä petolintu ^[1].

Kooltaan kalmokorppikotka on 76–86 cm. Väritykseltään lintu on pääosin musta lukuun ottamatta punaista, kaljua päätä sekä koipia. Nuoren yksilön väritys on täysikasvuista lintua vaaleampi. Kalmokorppikotkan elinympäristöä ovat avoimet maat usein asutuksen lähellä sekä runsaspuiset metsät, jokien lähettyvillä. Laji elää yleensä alle 2 500 metrin korkeudessa ^[2].

Kalmokorppikotkakannan kooksi arvioidaan 2 500–10 000 yksilöä ^[2]. Lajin vähenemiseen on useita syitä muun muassa nuorten lintujen kuolema, elinympäristön raivaaminen maanviljelykseen ja kehittynyt jätteiden hävitys. Yhtenä suurimmista syistä kannan romahtamiseen pidetään eläinten hoitamista diklofenaakilla, joka on erittäin myrkyllistä haaskoja syöville korppikotkille.^[1]

Lähteet

Sarcogyps calvus

Le Vautour royal (Sarcogyps calvus) est une espèce asiatique d'oiseaux charognards, très menacée selon l'UICN. C'est la seule espèce du genre Sarcogyps.

Description

Mensurations

Mâle adulte au Parc national de Bandhavgarh.

Le Vautour royal est un vautour de taille moyenne, il mesure 86 cm pour une envergure de 199 à 229 cm. Son poids est compris entre 3,7 et 5,4 kg^[1].

Aspect général

La tête de ce vautour est orange ou rouge foncé. Le bec est brun foncé. La poitrine est blanche et le croupion est brun. Le reste du plumage est noir. Les pattes et la cire sont rouges. Chez les junéviles, la tête est plus claire et le plumage est brun clair.

Il existe un dimorphisme sexuel : l'iris est blanchâtre chez les mâles, tandis que celui des femelles est brun foncé^[2].

Conservation

Cette espèce s'est trouvée menacée du fait d'insuffisances rénales chroniques à la suite de l'injection d'un anti-inflammatoire Diclofénac résiduel présent dans les chairs des carcasses d'animaux domestiques abandonnés^[3].

Galerie

• Illustration d'un Vautour royal.

• Mâle au parc national de Ranthambore.

• Femelle

Voir aussi

Références taxonomiques

• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Sarcogyps calvus dans Accipitriformes
• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 5 juin 2015)
• (fr+en) Référence Avibase : Sarcogyps calvus (+ répartition) (consulté le 30 juin 2015)
• (en) Référence CITES : espèce Sarcogyps calvus (Scopoli, 1786) (+ répartition sur Species+) (consulté le 30 juin 2015)
• (fr+en) Référence ITIS : Sarcogyps calvus (Scopoli, 1786)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Sarcogyps calvus
• (en) Référence NCBI : Sarcogyps calvus (taxons inclus)

L'avvoltoio calvo (Sarcogyps calvus), detto anche avvoltoio testarossa o avvoltoio reale indiano,^[2] è una specie di avvoltoio del Vecchio Mondo diffuso principalmente nel subcontinente indiano, con piccole popolazioni disgiunte in alcune parti del sud-est asiatico. È l'unica specie ascritta al genere Sarcogyps; in passato, è stata ascritta ai generi Aegypius e Torgos.

Descrizione

È un avvoltoio di medie dimensioni, con una lunghezza di 76-86 centimetri (30-34 pollici), un peso di 3,5–6,3 kg (7,7–13,9 libbre) e un'apertura alare di circa 1,99-2,6 metri (6,5–8,5 piedi).^[3][4] Tratto distintivo dell'animale è la testa nuda, di colore rosso intenso-arancione nell'adulto, e di un rosso più pallido nei giovani. Ha un piumaggio nero, con una fascia grigio chiaro alla base delle penne remiganti. I sessi differiscono nel colore dell'iride: i maschi hanno un'iride più chiara e biancastra, mentre nelle femmine è marrone scuro.^[5]

Tassonomia

L'avvoltoio calvo è una specie di avvoltoio del Vecchio Mondo, diffusa nel subcontinente indiano. Questa specie non presenta sottospecie.

Distribuzione e habitat

Questo avvoltoio era storicamente abbondante, ed il suo areale si estendeva ampiamente attraverso il subcontinente indiano e verso est fino al sud-centro asiatico e al sud-est asiatico, estendendosi dall'India a Singapore. Oggi l'areale dell'avvoltoio calvo è localizzato principalmente nell'India settentrionale. Questi uccelli vengono avvistati solitamente in aree di aperta campagna, aree coltivate e semi-desertiche. È stato avvistato anche nei boschi di latifoglie, colline pedemontane e valli fluviali. Di solito si può avvistare fino ad un'altitudine di 3000 metri al di sopra del livello del mare.^[6]

Conservazione

S. calvus in natura

Storicamente, l'avvoltoio calvo era già in declino, ma molto lentamente; nel 2004 la specie è stata classificata da "prossima alla minaccia" a "rischio minimo" dall'IUCN. Tuttavia, l'uso intensivo e diffuso del FANS diclofenac in medicina veterinaria, in India, ha causato il collasso della popolazione negli ultimi anni. Il diclofenac è un composto ora noto per essere estremamente velenoso per molti avvoltoi. La popolazione di avvoltoi calvi si è sostanzialmente dimezzata ogni due anni dalla fine degli anni '90, e quella che una volta era una specie abbondante che contava centinaia di migliaia di individui si è pericolosamente avvicinata all'estinzione in meno di due decenni. Di conseguenza nel 2007, la specie è stata riclassificata come "in pericolo critico (CR)" dal BirdLife International, e aggiunto nella lista rossa IUCN.^[1]

È ora noto che diversi FANS sono letali per molti uccelli spazzini. Diclofenac, carprofene, flunixin, ibuprofene e fenilbutazone sono ora associati all'alta mortalità di questi uccelli. Finora, solo il meloxicam è sicuro per gli avvoltoi, e ne viene incoraggiato l'uso nel trattamento veterinario del bestiame domestico.^[7][8]

Oltre all'avvelenamento e alla distruzione dell'habitat, l'avvoltoio calvo è minacciato dalla caccia. Luoghi come la Cambogia hanno messo insieme programmi speciali per aiutare le specie di avvoltoi in pericolo di estinzione. È stato dimostrano che i cacciatori hanno iniziato "ad usare veleni nelle pratiche di caccia",^[9] che hanno portato all'analisi della popolazione che mostra che "dal 2010, le popolazioni di grifoni del Bengala (Gyps bengalensis) e avvoltoi calvi (Sarcogyps calvus) sono diminuite drasticamente, mentre la popolazione del grifone beccosottile (Gyps tenuirostris) potrebbero aver iniziato a diminuire dal 2013”.^[9]

Per preservare la specie dall'estinzione, l'avvoltoio calvo è un uccello relativamente comune in alcuni zoo europei e americani. L'unico parco zoologico al mondo dove questi animali si riproducono in cattività è il Parco Natura Viva di Bussolengo (Italia), dove la coppia residente per otto anni ha portato a termine con successo otto nidiate. Il Parco Natura Viva è l'unico al mondo ad allevare, studiare e sperare di poter reintrodurre in natura questa specie. La coppia del parco è stata anche fotografata da Joel Sartore, i cui scatti sono stati inseriti nel progetto del National Geographic The Photo Ark.^[10]

Note

Burung Hereng Kepala Merah adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Sarcogyps calvus.

Ciri-ciri

Burung Hereng Kepala Merah ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Hereng Kepala Merah ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Hereng Kepala Merah tidak bergigi.

Makanan

Pembiakan

Burung Hereng Kepala Merah membiak dengan bertelur. Telur Burung Hereng Kepala Merah bercangkerang keras.

Habitat

Pautan luar

• Carian Google.

De Indische oorgier (Sarcogyps calvus) is een roofvogel uit de familie Accipitridae (Havikachtigen) en de groep gieren van de Oude Wereld. Het is een ernstig bedreigde vogelsoort die voorkomt in Noord-India.

Kenmerken

De Indische oorgier is een middelgrote gier, 76 tot 86 cm lang, met een gewicht van 3,5 tot 6,3 kg en een spanwijdte van 199 tot 260 cm. Volwassen vogels hebben een opvallend gekleurde,rode naakte huid op de kop. Het lichaam is verder zwart met een lichtgrijze band over de hand- en armpennen. De iris van het vrouwtje is donkerbruin en die van het mannetje zijn vuilwit. Onvolwassen dieren hebben een bleekrode kop.

Portret van mannetje Indische oorgier uit Zoologischer Garten Berlin.

Verspreiding en leefgebied

Tot ongeveer in de jaren 1960 tot 1980 had de Indische oorgier een groot verspreidingsgebied dat zich uitstrekte van het Himalayagebied via Myanmar naar Indochina en het schiereiland Malakka. Na de eeuwwisseling was dit gebied gekrompen tot de westelijke uitlopers van de Himalaya en een paar streken in Indochina. Daar komt deze gier nog voor in half open, droog, schraal en schaars bebost landschap, ver van menselijke bewoning, meestal onder de 2500 m boven de zeespiegel. De grootte van de populatie wordt geschat op 3.500 tot 15.000 individuen en loopt steeds verder achteruit.

Status

Een belangrijke oorzaak van de achteruitgang is het gebruik van NSAID's, ontstekingsremmende geneesmiddelen die in de veeteelt worden gebruikt en giftig zijn voor gieren die kadavers aanvreten die met deze middelen zijn behandeld. Hierdoor zijn de aantallen Indische oorgieren in dramatisch hoog tempo verdwenen. Plaatselijk zijn percentages van 17 tot 50% achteruitgang binnen één jaar gedocumenteerd. Om deze redenen staat de Indische oorgier als ernstig bedreigd in zijn voortbestaan (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

• Dit artikel of een eerdere versie ervan is (gedeeltelijk) vertaald vanaf de Engelstalige Wikipedia, die onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
  

Zbliżenie na głowę; zoo, Berlin

Sęp łysy^[9] (Sarcogyps calvus) – gatunek dużego ptaka padlinożernego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju Sarcogyps^[9]. Krytycznie zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Scopoli w 1786^[5]. Przydzielił mu nazwę Vultur calvus^[10]; obecnie (2015) uznawana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) nazwa to Sarcogyps calvus^[11]. Sęp łysy jest umieszczany m.in. przez IOC i autorów The Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World w monotypowym rodzaju Sarcogyps^[11][2][9], sam również jest gatunkiem monotypowym^[11][10]. Niektórzy autorzy zamiast w monotypowym rodzaju umieszczają S. calvus w Aegypius lub Torgos^[10].

Etymologia

• Sarcogyps: gr. σαρξ sarx, σαρκος sarkos „mięso”; γυψ gups, γυπος gupos „sęp”^[12].
• Hemigyps: gr. ἡμι- hēmi- „pół-, mały”, od ἡμισυς hēmisus „połowa”; γυψ gups, γυπος gupos „sęp”^[13].
• calvus: łac. calvus „łysy”^[14].
• ponticerianus: Pondichéry lub Pondicherry, Indie Francuskie (obecnie Puducherry, Tamilnadu)^[15].

Morfologia

Długość ciała wynosi 76–86 cm, rozpiętość skrzydeł – 199–229 cm, masa ciała 3600–5400 g^[10]. Przybliżona długość dzioba to 6,4 cm, ogona – 25,5–28 cm, skrzydła – 62 cm (oryginalne wymiary w calach, za G.R. Grayem, 1888). Większość upierzenia jest czarna i połyskliwa. W niższej części grzbietu i na kuprze pióra stają się bardziej brązowe, część barkówek również ma brązowy odcień. W czarnych lotki I rzędu stosiny mają barwę białą; same lotki ku końcowi brązowieją. Brązowobiałe lotki II rzędu na końcach czernieją. Sterówki są ogółem czarne, a ich stosiny brązowe. Na piersi można dostrzec białą plamę, po jednej plamie znajduje się także nad nogawicami. Poza tym pióra na spodzie ciała cechuje głęboki odcień czerni. Dziób czarny, nogi matowoczerwone, tęczówka czerwonawobrązowa^[7].

Zasięg występowania

Dawniej (np. G. R. Gray, 1888^[7]) sęp łysy zamieszkiwał cały subkontynent indyjski. W dzisiejszych czasach w większości zasięgu wymarł lub jest rzadki^[10]. Obecnie można go spotkać w części dawnego zasięgu, w niektórych państwach już wcale. W Pakistanie sęp łysy pojawia się okazyjnie, był tam widziany w 2002, wcześniej w 1980. W Indiach populacja zaczęła niezwykle gwałtownie zmniejszać się w okolicach 1999, a w 2003 jej liczebność wynosiła już zaledwie 9% niegdysiejszej (we wczesnych latach 90. XX wieku) liczebności (patrz: Status zagrożenia). S. calvus wyginął na przykład w północno-wschodnich stanach Indii; nadal pospolity jest m.in. na stokach Himalajów w zachodniej części kraju. Był obserwowany także w Ghatach Zachodnich w latach 2006–2010. W Bangladeszu rzadki, pojawia się w północno-wschodniej części kraju. Występuje również w Bhutanie i Mjanmie, jednak obecne doniesienia z tego kraju pochodzą głównie z Góry Wiktorii. Występował w Chinach, brak jednak obserwacji od końca lat 60. XX wieku. W Tajlandii niemal wymarł; w Laosie wymarł, pojawiają się tam jedynie zabłąkane osobniki z Kambodży, podobnie jak w Wietnamie. W Kambodży obecny zasięg gatunku jest ograniczony do wschodnich i północnych równin. W kontynentalnej części Malezji – niegdyś lokalnie pospolity na północny kraju – obecnie wymarł. Nieobecny także i w Singapurze^[16].

Ekologia

Sęp łysy zamieszkuje różnorodne środowiska – otwarte równiny, półpustynie, obszary rolnicze, sawannę^[10], zadrzewione wzgórza i suche lasy z drzewami zrzucającymi liście^[16]. Pożywienie stanowią głównie truchła zwierząt^[10] – dużych kopytnych, ptaków, żółwi i ryb^[17], niekiedy zabiera pokarm innym ptakom, jak ścierwnik (Neophron percnopterus; patrz: kleptopasożytnictwo)^[10].

Lęgi

Okres lęgowy trwa od grudnia do sierpnia, większość ptaków niesie się w lutym i marcu^[10]. Zarówno samiec, jak i samica angażują się w akrobatyczne zaloty, m.in. wykonują w powietrzu „młynek” (cartwheel) lub gwałtownie wznoszą się w górę. W przeciwieństwie do innych dużych sępów sępy łyse gniazdują samotnie^[17]. Gniazda znajdują się na wysokich drzewach^[16]. Są to platformy z gałęzi, mają średnicę około 75 do 1,2 m^[7]. Wewnątrz wyścieła je sucha trawa i liście. W zniesieniu znajduje się jedno jajo. Mierzy blisko 8,1–8,9 cm na 6,2–7,1 cm. Skorupka ma kolor białozielony, niekiedy występują fioletowe plamki^[7]. Wysiadują je i samiec, i samica; pisklę kluje się po blisko 45 dniach^[17].

Status i zagrożenia

IUCN uznaje sępa łysego za gatunek krytycznie zagrożony (CR, Critically Endangered) od 2007 roku. Wcześniej, w latach 1994–2004, uchodził za bliski zagrożenia (NT, Near Threatened), a w 1988 – za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Do gwałtownego załamania się populacji przyczyniło się kilka czynników – brak dzikich kopytnych, rozwój rolnictwa, zmiana metod składowania odpadów, odławianie ptaków i choroby. Spadek liczebności na początku XXI w. wywołał najprawdopodobniej diklofenak, którego używano do leczenia bydła, a jest wysoce toksyczny dla sępów. Ptaki po zjedzeniu padliny zwierzęcia, któremu podawano ten lek, ginęły wskutek niewydolności nerek i zatrucia kwasem moczowym odkładanym w narządach wewnętrznych (ang. visceral gout). Według niedawnych (wyniki opublikowane w 2014) badań po zakazaniu używania diklofenaku tempo spadku liczebności zmalało. Problem dotyczy szczególnie Indii, gdzie większość (zależnie od źródła, 90%, 91% i 93%) populacji wyginęła w latach 1999–2014. Diklofenak nie był jednak stosowany w Kambodży i Birmie. Przypuszczalnie w Mjanmie za spadek liczebności odpowiadało używanie trucizn do polowania na ryby i ptaki wodne w trapeang^[16] (są to głównie czworokątne niewielkie sztuczne zbiorniki wodne). BirdLife International wymienia 28 ostoi ptaków IBA, w których występuje sęp łysy^[16].

Przypisy

Bibliografia

1. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2018. [dostęp 2018-08-05]. (ang.)

sup červenohlavý (iné názvy sup stepný, sup holohlavý)^[2] (Sarcogyps calvus) je druh z čeľade jastrabovité a jediný predstaviteľ rodu sup (Sarcogyps).

Obýva Indický subkontinent a lokálne aj Juhovýchodnú Áziu.

Je to stredne veľký sup, je dlhý 76 až 86 cm a váži 3,5 až 6,3 kg s rozpätím krídel 1,99 až 2,6 m^[3][4] Má holú hlavu, červenej až oranžovej farby u dospelých a svetločervenej u mladých jedincov. Telo je čierne so svetlými škvrnami a svetlými koncami krídel. Pohlavia majú rozdielne farby dúhoviek, samce majú bledé, bielej farby a samice tmavohnedé. ^[5]

V súčasnosti (2018) je kriticky ohrozený. Dôvodom je rapídny úhyn spôsobený tým, že sa kŕmia zdochlinami liečenými látkou diklofenak (a inými nesteroidnými antiflogistikami).^[1][6][7]

Referencie

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Sup červenohlavý
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Sup červenohlavý

Zdroje

Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Red-headed vulture na anglickej Wikipédii.

Rödhuvad gam^[2] (Sarcogyps calvus) är en utrotningshotad asiatisk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.^[3]

Utseende

Rödhuvad gam är en medelstor (76–86 cm), kolsvart gam med rätt litet huvud och slanka, spetsiga vingar. Adult fågel har naket, rött huvud, vitt nackkrås och vita lårfläckar samt röda fötter och ben. I flykten syns en bred gråvit vingpanel på armpennornas bas. Ungfågeln är skäraktig på huvud och hals samt har vita undre stjärttäckare.^[4][5]

Utbredning och systematik

Rödhuvad gam förekommer huvudsakligen på Indiska subkontinenten österut till Myanmar och södra Kina (sydvästra Yunnan) samt i Indokina (södra Laos och Kambodja). Den har på senare tid försvunnit från många områden och är troligen utdöd i Thailand, Bhutan och Malaysia. Inga observationer har gjorts i Yunnan sedan 1960-talet, men kan möjligen förekomma i sydöstra Tibet. Den var även tidigare regelbunden i Pakistan, men är idag mycket sällsynt med bara något enstaka fynd.

Systematik

Rödhuvad gam placeras vanligen som enda art i släktet Sarcogyps. Den tros vara systerart till en grupp med tre gamar: grågam, vithuvad gam och örongam. Dessa fyra förs ibland allihopa till Aegypius. Rödhuvad gam behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Levnadssätt

Rödhuvad gam ses i öppet landskap, i skogsklädda låga bergstrakter och torr lövskog med genomrinnande floder, vanligen under 2500 meters höjd och ej nära människan. Den lever av as och kan stjäla från andra gamar, framför allt smutsgamen. Häckningen sker mellan december och september, oftast med äggläggning i februari-mars, och den bygger sitt bo i ett högt träd. Till skillnad från Gyps-gamarna är arten revirbunden och förekommer därför i mindre antal.^[1][5]

Rödhuvad gam på bo.

Status och hot

Tidigare var rödhuvad gam en vida spridd och mycket vanlig fågel, men har liksom i princip alla asiatiska gamar minskat mycket kraftigt på senare tid, mellan 1992 och 2003 med hela 94%.^[6] Huvudorsaken tros vara förgiftning när den äter as från döda djur som bär på veterinärmedicinen diklofenak. IUCN kategoriserar arten som akut hotad.^[1] Världspopulationen uppskattas numera till mellan 2.500 och 10.000 adulta individer.^[1]

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2015 Sarcogyps calvus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2019) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2019-02-05
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Grimmett, R.; Inskipp,C. & Inskipp, T. 1999. Birds of the Indian Subcontinent. Oxford University Press
5. ^ [a b] Clark, W.S., Kirwan, G.M. & Christie, D.A. (2019). Red-headed Vulture (Sarcogyps calvus). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/53005 5 februari 2019).
6. ^ Galligan, T.H., Amano, T., Prakash, V.M., Kulkarni, M., Shringarpure, R., Prakash, N., Ranade, S., Green, R.E. and Cuthbert, R.J. 2014. Have population declines in Egyptian Vulture and Red-headed Vulture in India slowed since the 2006 ban on veterinary diclofenac? Bird Conservation International: 1-10.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör rödhuvad gam.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Sarcogyps calvus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Kırmızı başlı akbaba (Sarcogyps calvus), atmacagiller (Accipitridae) familyasından orta büyüklükte bir akbaba türü.

Özellikler

3,5-6,3 kg (7,7-14 lb) ağırlığında, yaklaşık 1,99-2,6 m (6,5-8,5 ft) kanat genişliğinde ve 76 ila 86 cm (30-34) uzunluğunda, orta büyüklükte bir akbaba.^[1][2] Uçuş tüylerinin dibinde soluk gri bir bant ile siyah bir gövdeye sahip.

Dış bağlantılar

Sarcogyps calvus là một loài chim trong họ Accipitridae.^[2]

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Sarcogyps calvus tại Wikispecies
• Tham khảo Animal Diversity Web : Sarcogyps calvus (tiếng Anh)
• Sarcogyps calvus tại trang Trung tâm Thông tin Công nghệ sinh học quốc gia Hoa Kỳ (NCBI).

Bài viết Bộ Ưng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Sarcogyps calvus Scopoli, 1786

Виды на грани исчезновения
IUCN 3.1 Critically Endangered: 22695254

Индийский ушастый гриф^[1] (лат. Sarcogyps calvus) — вид хищных птиц. Образует монотипичный род ушастые грифы, или индийские ушастые грифы (Sarcogyps Lesson, 1842).

Распространён в Южной Азии, на территории Индии, Пакистана, Непала, Бутана, Бангладеш, Китая, Мьянмы, Таиланда, Лаоса, Камбоджи, Вьетнами. Очень редкая птица, состояние популяции которой IUCN оценивается как критическое.

Длина тела — 75—85 см, длина крыла — 67—62 см, масса — 4—5,5 кг.

Оперение тёмно-бурое. На свободной от перьев голове свисающие кожные складки ярко-красного цвета.

Ведёт одиночный образ жизни. Населяет леса и редколесья, сельскохозяйственные земли.

Питается падалью.

Примечания

黑兀鹫（学名：Sarcogyps calvus）为鹰科黑兀鹫属的鸟类。该物种的模式产地在印度本地治里。^[2]體長達85厘米，可重達3.7-5.4公斤，這種華麗的禿鷲曾有相當廣泛的分佈，包括整個亞洲的東南至中南部，一直延伸至巴基斯坦及新加坡。但今天此鳥的分佈已變得相當狹窄，主要分佈在尼泊爾及印度北部開闊的鄉間地方、耕地及半沙漠地區。在中国大陆，分布于云南等地，則多见于乡间的大树上。

攝於柏林動物園的黑兀鹫

此鳥的數目一直在緩慢減少，於1994年在IUCN紅色名錄內由無危提升至近危。但導致此鳥數目急遽下降的主因，也是導致全球禿鷲數目急劇下降的主因，正是一種常用的非類固醇消炎止痛藥雙氯芬酸鈉。這種止痛藥對禿鷲的毒性極強，由於獸醫廣泛使用此藥，不少動物屍體體內均有高濃度的雙氯芬酸鈉，令以腐肉為生的禿鷲常出現中毒現象。此現象已導致禿鷲的數目近乎崩塌。自1990年起這種曾經分佈極為廣泛，數量極多的禿鷲以每年減半的速率減少。此鳥於2007年被IUCN紅色名錄評核後確認為極危物種。

保护

• 中国国家重点保护动物等级：二级

参考文献

外部連結

• Vulture Territory Facts and Characteristics: Pondicherry Vulture
• BirdLife Species Factsheet.

붉은머리독수리(Sarcogyps calvus)는 남아시아에서 발견되는 구세계독수리 중 하나이다. 몸길이는 85센티미터이며, 무게는 3.7-5.4킬로그램이나 된다. 한때 아시아의 남중부와 남동부 (파키스탄에서 싱가포르에 이르는 지역)에 서식하던 종이었다. 현재는 주로 네팔과 북부 인도의 공터, 경작지, 반사막 지역에서 발견된다.

이들의 보존상태에 대한 평가는 급격히 바뀌었다. 1994년에는 "낮은위기/관심필요"에서 "낮은위기/취약근접"으로 옮겨졌다. 현재는 독수리에게 극약으로 여겨지는 디클로페낙의 남용으로 숫자가 급격히 감소하였다. 1990년대 후반에서 개체수는 2년마다 반씩 감소한 꼴이다. 이에 따라 국제자연보호연맹은 붉은머리독수리의 보전상태를 "위기/위급"으로 평가하였다.^[1]

계통 분류

2021년 카타나흐(Catanach) 등과 생스터(Sangster) 등의 연구에 기초한 그리폰독수리아과 계통 분류이다.^[2]

붉은머리독수리속

흰머리독수리속

독수리속

주름민목독수리속

두건민목독수리속

그리폰독수리속

각주