Systematyka w Wikispecies Multimedia w Wikimedia Commons Mięta polej (Mentha pulegium L.) – gatunek roślin z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae Lindl.).
Rozmieszczenie geograficzne
Występuje w Afryce Północnej, na Wyspach Kanaryjskich, Azorach, Maderze, większości obszaru Europy (bez Skandynawii) oraz w Azji Zachodniej, na Kaukazie i w Turkmenistanie. Jako gatunek zawleczony rozprzestrzenił się także w Australii, Nowej Zelandii, w Ameryce Północnej i Południowej oraz na niektórych wyspach Pacyfiku (Hawaje)[1]. W Polsce raczej rzadki i występuje głównie na południu[2].
Morfologia
-
Łodyga
- Do 40 cm wysokości.
-
Liście
- Niewielkie, eliptyczne lub odwrotnie jajowate, piłkowane, ogonkowe.
-
Kwiaty
-
Grzbieciste, zebrane w niby-okółki w kątach liści. Korona kwiatu różowa lub biała, owłosiona z zewnątrz, rozdęta w górze, długości 5-6 mm. Kielich 10-13 nerwowy, długości 2,5-3 mm. Gardziel kielicha zamknięta pierścieniem włosków. Ząbki wargi dolnej węższe od ząbków wargi górnej[3].
Biologia i ekologia
Bylina, hemikryptofit. Rośnie na brzegach wód, mokradłach i rowach. Kwitnie od lipca do września. Gatunek charakterystyczny klasy Isoёto-Nanojuncetea i związku Agropyro-Rumicion crispi[4].
Zagrożenia
Roślina umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006)[5] w grupie gatunków rzadkich (kategoria zagrożenia: R). W wydaniu z 2016 roku otrzymała kategorię VU (narażony)[6].
Zastosowanie
Roślina lecznicza, stosowana przy przeziębieniach, rozdrażnieniach, chorobach skóry oraz dolegliwościach ze strony układu pokarmowego (mdłości, niestrawność)[7].
Uprawa
Jest bardzo łatwa w uprawie. Rozmnaża się wyłącznie wegetatywnie, przez podział kłączy. Ze względu na jej dużą ekspansywność należy oddzielać ją od innych roślin uprawnych, gdyż łatwo je zagłusza i staje się chwastem. Najlepiej rośnie na żyznej, próchnicznej glebie i na słonecznym stanowisku. (Strefy mrozoodporności 7-10). Może być uprawiana w pojemnikach, ale wówczas należy ją systematycznie podlewać.[7].
Przypisy
-
↑ a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-01-02].
-
↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
-
↑ Szafer W., Kulczyński S., Pawłowski B. Rośliny polskie. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1969.
-
↑ WładysławW. Matuszkiewicz WładysławW., Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13520-4, OCLC 749271059 .
-
↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
-
↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
-
↑ a b Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 3-8331-1916-0.